ဘုရားသခင်၏ နှုတ်ကပတ်တော်များကို လူတို့ ပိုမိုလက်ခံလေ၊ ၎င်းတို့ ပိုမိုဉာဏ်အလင်းပေးခံရလေဖြစ်ကာ ဘုရားသခင်ကို သိကျွမ်းခြင်းအား ၎င်းတို့၏ လိုက်စားရာတွင် သာ၍ ဆာငတ်လေဖြစ်သည်။ ဘုရားသခင်၏ နှုတ်ကပတ်တော်များကို လက်ခံသူတို့သာ ပိုမိုကြွယ်ဝပြီး ပိုမိုနက်နဲသော အတွေ့အကြုံများကို ရှိနိုင်စွမ်းရှိကြပြီး ၎င်းတို့သည်သာ နှမ်းပွင့်များကဲ့သို့ ဆက်လက် ကြီးထွားနိုင်သည့် အသက်တာများရှိကြသူများ ဖြစ်သည်။ အသက်ကို လိုက်စားသူအားလုံးသည် ဤအရာကို မိမိတို့၏ အချိန်ပြည့်အလုပ်ကဲ့သို့ သဘောထားသင့်၏။ “ဘုရားသခင် မရှိပါက၊ ကျွန်ုပ် အသက်မရှင်နိုင်။ ဘုရားသခင်မရှိပါက၊ မည်သည့်အရာမျှ ကျွန်ုပ် မပြီးမြောက်နိုင်။ ဘုရားသခင် မရှိပါက၊ အရာရာ အနှစ်မဲ့သည်” ဟု ၎င်းတို့ ခံစားသင့်၏။ ထို့ကြောင့် ၎င်းတို့သည် “သန့်ရှင်းသော ဝိညာဉ်တော် မရှိဘဲ၊ မည်သည့်အရာကိုမျှ ကျွန်ုပ် လုပ်မည်မဟုတ်၊ ပြီးလျှင် ဘုရားသခင်၏ နှုတ်ကပတ်တော်များကို ဖတ်ရှုခြင်းက မည်သည့်ထိရောက်မှုမျှမရှိပါက၊ ဘာကိုမျှ လုပ်ဆောင်ဖို့ ကျွန်ုပ် စိတ်မဝင်စားပါ” ဆိုသည့် သန္နိဋ္ဌာန်ကိုလည်း ၎င်းတို့ ရှိသင့်သည်။ မိမိကိုယ်ကိုယ် အလိုမလိုက်နှင့်။ ဘဝအတွေ့အကြုံများသည် ဘုရားသခင်၏ ဉာဏ်အလင်းပေးခြင်းနှင့် လမ်းပြခြင်းတို့မှ လာပြီး၊ ၎င်းတို့၏ သင်၏ ဓမ္မဓိဋ္ဌာန်မကျသော အားထုတ်မှုများ ပုံပေါ်လာခြင်း ဖြစ်သည်။ မိမိကိုယ်ကိုယ် သင် တောင်းဆိုသင့်သည့်အရာမှာ ဤသို့ဖြစ်၏- “ဘဝအတွေ့အကြုံနှင့် ပတ်သက်လာသည့်အခါ၊ ကျွန်ုပ် မိမိကိုယ်ကိုယ် လုံးဝလွတ်လပ်ခွင့်ပေး၍ မဖြစ်” ဟူ၍ ဖြစ်သည်။

“နှုတ်ကပတ်တော်၊ အတွဲ (၁)၊ ဘုရားသခင်၏ ပေါ်ထွန်းခြင်းနှင့် အမှုတော်၊ ပုံမှန်အခြေအနေတစ်ခုထဲသို့ ဝင်ရောက်ပုံ” ကို ကောက်နုတ်၍ ဆီလျော်စွာ ပြုပြင်ထားသည်