၁ ငါသည် လူသားကို ငါ၏ ဝိညာဉ်တော်ဖြင့် ကြိမ်ဖန်များစွာ ခေါ်ဆိုပြီးဖြစ်သော်လည်း၊ လူသားက ငါ့ကို အဝေးမှ လေ့လာလျက်၊ သူ့ကို အခြားလောကထဲသို့ ငါ ဦးဆောင်ခေါ်သွားမည်ကို အလွန်ကြောက်ရွံ့မှုဖြင့်၊ ငါ့အားဖြင့် စိတ်အနှောင့်အယှက် ဖြစ်သည့်အလား ပြုမူလေသည်။ ကြိမ်ဖန်များစွာ ငါသည် လူ၏ စိတ်ဝိညာဉ်ထဲတွင် မေးမြန်းခဲ့သော်ငြားလည်း၊ ငါသည် သူ၏ အိမ်အထဲသို့ ဝင်ရောက်၍ သူ၏ ပိုင်ဆိုင်မှုများ အားလုံးကို သူ့ထံမှ ယူဆောင်သွားရန် အခွင့်အရေးအား မလွတ်တမ်း အသုံးချမည်ကို အကြီးအကျယ် ကြောက်ရွံ့လျက်၊ လုံးဝ သတိမမူဘဲရှိလေသည်။ ထို့ကြောင့် သူသည် အေးစက်ကာ တင်းတင်းကျပ်ကျပ် ပိတ်ထားသော တံခါးကိုသာ ငါ့အား ရင်ဆိုင်စေခဲ့လျက်၊ ငါ့ကို အပြင်တွင် ပိတ်ထားလေသည်။ ကြိမ်ဖန်များစွာ လူသည် လဲကျပြီးဖြစ်ကာ ငါသည် သူ့ကို ကယ်တင်ပြီးဖြစ်ကာ၊ သို့သော် နိုးထပြီးနောက်တွင် သူသည် ငါ့ကို ချက်ချင်း စွန့်ခွာသွားပြီး၊ ငါ၏ ချစ်ခြင်းမေတ္တာဖြင့် တို့ထိခံရခြင်းမရှိဘဲ၊ ငါ့ကို သတိထားသော အကြည့်ဖြင့် ကြည့်လေသည်။ ငါသည် လူ၏နှလုံးသားကို မည်သည့်အခါမျှ မနွေးထွေးစေဖူးပေ။

၂ လူသည် ခံစားချက်ကင်းမဲ့သည့်၊ သွေးအေးသတ္တဝါ ဖြစ်သည်။ သူသည် ငါ၏ ထွေးပွေ့မှုအားဖြင့် နွေးထွေးရသော်လည်း၊ ယင်းဖြင့် အလွန်အမင်း တို့ထိခံရခြင်း မရှိဖူးပေ။ လူသည် တောင်ပေါ်လူရိုင်း တစ်ဦးကဲ့သို့ ဖြစ်သည်။ လူသားမျိုးနွယ်နှင့်ဆိုင်သည့် ငါ၏ ချစ်မြတ်နိုးမှု အားလုံးကို သူ မည်သည့်အခါတွင်မျှ တန်ဖိုးမထားဖူးပေ။ သူသည် သားရဲအရိုင်းအစိုင်းများ၏ ခြိမ်းခြောက်မှုကို ကြံ့ကြံ့ခံနေရသည့် တောင်များထဲတွင် နေထိုင်ရန် သာ၍ နှစ်သက်လျက် ငါ့ထံ ချဉ်းကပ်ရန် လိုလားခြင်းမရှိပေ- သို့တိုင် သူသည် ငါ၌ ခိုလှုံဖို့ လိုလားနေခြင်းမရှိသေး။ ငါသည် မည်သည့် လူကိုမျှ အတင်းအကျပ်မပြု။ ငါ၏ အမှုကို ငါ လုပ်ဆောင်ရုံမျှ လုပ်ဆောင်သည်။ လူသားသည် ကမ္ဘာမြေပေါ်က ကြွယ်ဝချမ်းသာမှု အားလုံးကို မွေ့လျော်ခံစားဖို့နှင့် ပင်လယ်၏ ဝါးမျိုခြင်း ခံရမည့်ဘေးကို ချန်ထားခဲ့နိုင်ရန်အလို့ငှာ၊ အားကြီးသော သမုဒ္ဒရာ၏ အလယ်မှ လူသည် ငါ့ဘက်သို့ ကူးခတ်သည့်နေ့ရက် ရောက်လာလိမ့်မည်။

“နှုတ်ကပတ်တော်၊ အတွဲ (၁)၊ ဘုရားသခင်၏ ပေါ်ထွန်းခြင်းနှင့် အမှုတော်၊ စကြဝဠာတစ်ခုလုံးအတွက် ဘုရားသခင်၏ နှုတ်ကပတ်တော်များ၊ အခန်း (၂၀)” ကို ကောက်နုတ်၍ ဆီလျော်စွာ ပြုပြင်ထားသည်