ဘိုင္ခ်ဴး ေတာင္ကိုရီးယားႏိုင္ငံ

ကြၽန္မက ၂၀၁၉ခုႏွစ္မွာ အသင္းေတာ္ရဲ႕ ဗီဒီယိုအလုပ္အတြက္ တာဝန္ယူရၿပီး အသင္းေတာ္ေခါင္းေဆာင္အျဖစ္လည္း အေစခံရတယ္။ ဘုရားက ကြၽန္မကို ဒီလိုျမႇင့္တင္ေပးတာကို ျမင္ရၿပီး တာဝန္ကို ေကာင္းေကာင္းလုပ္မယ္လို႔ ကတိေပးခဲ့တယ္။ အဲဒီေနာက္ေတာ့ တာဝန္အေပၚ တကယ္စိတ္ႏွစ္ျမဳပ္ၿပီး ကြၽန္မ လက္တြဲလုပ္ရတဲ့ အစ္မဆီကေန အသင္းေတာ္အလုပ္ကို ဘယ္လိုလုပ္ရမယ္ဆိုတာ သင္တယ္။ စုေဝးပြဲ အႀကီး၊ အေသးတိုင္းကို တက္ဖို႔ ကြၽန္မ အေကာင္းဆုံးလုပ္တယ္။ ဗီဒီယိုေတြကို ေန႔တိုင္း စစ္ေဆးတယ္။ ေန႔တိုင္းက ကြၽန္မအတြက္ တကယ္ကို အလုပ္ခ်ိန္အျပည့္ျဖစ္ေနတယ္။ ဒါေပမဲ့ နည္းနည္းၾကာလာေတာ့ ကြၽန္မ ေမာလာတယ္။ အစတုန္းက ကြၽန္မမွာရွိတဲ့ စိတ္ခိုင္မာမႈက တျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေပ်ာက္သြားတယ္။ ဒီလိုအရမ္းအလုပ္မ်ားတဲ့ဘဝကို ဦးေဆာင္ရတာကို ပိုပိုၿပီး အတိုက္အခံျဖစ္လာတယ္။ အထူးသျဖင့္ ဗီဒီယိုေတြကို ကြၽန္မ ျပန္စစ္ရတဲ့အခါမွာ တကယ္ကို ခ်င့္ခ်ိန္စဥ္းစားၿပီး အရမ္းေတြးရတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကြၽန္မေတြ႕တဲ့ ျပႆနာတိုင္းကို ကိုင္တြယ္ဖို႔ ယုတၱိရွိတဲ့ အႀကံျပဳခ်က္ေတြကိုေပးရတယ္။ အရမ္းစိတ္ပင္ပန္းလြန္းတယ္လို႔ ျမင္ၿပီး ဒါကို မလုပ္ခ်င္ခဲ့ဘူး။ အဲဒီေနာက္ေတာ့ ဗီဒီယိုေတြကိုျပန္စစ္ေနတုန္းမွာ ေပါ့ေပါ့တန္တန္ျဖစ္လာတယ္။ တခ်ိဳ႕ဗီဒီယိုေတြကို သာမန္ကာလွ်ံကာပဲၾကည့္ၿပီး အေၾကာင္းျပန္လိုက္တယ္။ တစ္ခါတေလမွာ ျပႆနာေတြက ေသခ်ာေပါက္ရွိေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ကြၽန္မက မ်က္ကြယ္ျပဳလိုက္တယ္။ ဒီလိုမဟုတ္ရင္ ေျဖရွင္းခ်က္စဥ္းစားရမွာမို႔လို႔ေလ။ အဲဒါနဲ႔ ကြၽန္မ ႏႈတ္ဆိတ္ေနလိုက္တယ္။ တာဝန္မွာ ကြၽန္မ ပိုပိုၿပီး ေပါ့ဆလာတယ္။ ဒါေၾကာင့္မို႔ ဗီဒီယိုေတြက စစ္ဖို႔အတြက္ လာလိုက္၊ ျပန္ပို႔လိုက္နဲ႔ ဆက္ျဖစ္ေနတယ္။ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားရဲ႕ အားစိုက္မႈေတြက အလကားျဖစ္သြားတယ္။ ေတာ္ေတာ္ဆိုးတဲ့ အက်ိဳးဆက္ေတြရွိတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကြၽန္မက ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ဆင္ျခင္မၾကည့္ဘူး။ ဒါက ကြၽန္မနဲ႔ တိုက္႐ိုက္မသက္ဆိုင္ဘူး၊ သူမ်ားေတြရဲ႕ ဗီဒီယိုေတြမွာ ျပႆနာေတြအရမ္းမ်ားတာေၾကာင့္ျဖစ္တယ္လို႔ေတာင္ ကြၽန္မ ခံစားမိခဲ့တယ္။

တစ္ခါေတာ့ စိတ္ကူးအသစ္တခ်ိဳ႕လိုအပ္တဲ့ ကြၽန္မဆီမွာရွိတဲ့ ဗီဒီယိုမွာ ပြဲရပ္သြားေစတဲ့ ျပႆနာေတြကို ကြၽန္မ ႀကဳံရတယ္။ လူတိုင္းက ကြၽန္မေခါင္းကို မူးေနာက္သြားေစတဲ့ စိတ္ကူးမ်ိဳးစုံကို ထုတ္ေျပာၾကတယ္။ စဥ္းစားရတာ အရမ္းပင္ပန္းတယ္။ အဲဒါနဲ႔ သူတို႔ကိုအစီအစဥ္တစ္ခု ေပးလုပ္ခိုင္းလိုက္မယ္လို႔ ေတြးမိတယ္။ အလုပ္အားလုံးကို ၿခဳံၿပီးလုပ္ေနရလို႔ဆိုတဲ့ ဆင္ေျခနဲ႔ ကြၽန္မက တာဝန္ေတြကို ခြဲေဝေပးလိုက္တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ မႀကီးၾကပ္တာ၊ ကိစၥေတြကို ေနာက္ကလိုက္မလုပ္တာေတြအတြက္ ရွင္းျပႏိုင္ေအာင္ေပါ့။ ဒါေပမဲ့ အရင္က ဒီလိုျပႆနာမ်ိဳးကို ဘယ္သူမွ မႀကဳံဘူးေတာ့ တခ်ိဳ႕စည္းမ်ဥ္းေတြကို ေကာင္းေကာင္း နားမလည္ၾကဘူး။ ဒီလိုရႈပ္ေထြးတဲ့အလုပ္ကို ဘယ္လိုကိုင္တြယ္ရမယ္ဆိုတာသူတို႔မသိဘူး။ ဒါေၾကာင့္မို႔ ဘာတိုးတက္မႈမွမရွိခဲ့ဘူး။ ဗီဒီယိုက ေနာက္ဆုံးမွာ ေခ်ာင္ထိုးထားလိုက္ရတယ္။ ကြၽန္မရဲ႕ တြဲဖက္ အစ္မလ်ဴက ကြၽန္မတို႔ေတြက ထိေရာက္မႈမရွိဘဲ တိုးတက္မႈက ေႏွးေနတယ္ဆိုတာ ျမင္တယ္။ အဲဒါနဲ႔ သူက အလုပ္ကိုျမန္ျမန္လုပ္ဖို႔ ကြၽန္မတို႔ကို သတိေပးၿပီး တိုက္တြန္းတယ္။ သူက ကြၽန္မတို႔အေပၚ အရမ္းဖိလြန္းတယ္လို႔ ကြၽန္မ ညည္းညဴခဲ့ၿပီး တျခားညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမေတြကလည္း ကြၽန္မေနာက္လိုက္ၿပီးေတာ့ သူ႔အစီအစဥ္ေတြကို ျပန္တြန္းကန္ၾကတယ္။ ဒီဟာေၾကာင့္ အစ္မလ်ဴက အရမ္းစိတ္က်ဥ္းက်ပ္သြားၿပီး ကြၽန္မတို႔နဲ႔ အလုပ္အစီအစဥ္ေတြကို သူေဆြးေႏြးတဲ့အခါတိုင္းမွာ သူက ေတာ္ေတာ္သတိထားလာတယ္။ ဒါေၾကာင့္မို႔ ေႏွာင့္ေႏွးၿပီးရင္း ေႏွာင့္ေႏွးလာၿပီး တိုးတက္မႈက ရပ္သြားတယ္။ ကြၽန္မက ပုံမွန္ဆိုရင္ အတတ္ပညာဆိုင္ရာကြၽမ္းက်င္မႈေတြ သင္ရတာကို သိပ္အေရးမစိုက္ဘူး။ သင္တန္းပစၥည္းေတြကို စုစည္းရတာက အရမ္းအလုပ္မ်ားတယ္လို႔ပဲ ခံစားမိတယ္။ အဲဒါနဲ႔ ကြၽန္မက အၿမဲတမ္း အစ္မလ်ဴကိုပဲ ေပးလႊတ္လိုက္တယ္။ တစ္ခါတေလမွာ ကြၽန္မက တာဝန္မွာ အရမ္းအလုပ္ရႈပ္ေနတယ္ဆိုတဲ့ ဆင္ေျခနဲ႔ သင္တန္းမွာ ဝင္မပါဘူး။ ဒီလိုနဲ႔ ကြၽန္မက ကိုယ့္တာဝန္မွာ ေလ်ာ့ရဲလာၿပီး ေႏွးေကြးလာတယ္။ တစ္ခါေတာ့ အလုပ္ေဆြးေႏြးပြဲတစ္ခုအတြက္ေတာင္ ကြၽန္မက ႀကိဳၿပီး ျပင္ဆင္မထားတာေၾကာင့္ လူတိုင္းရဲ႕ အခ်ိန္က အလကားကုန္သြားတယ္။

ေနာက္ေတာ့ တစ္ေန႔မွာ ကြၽန္မ ေလွကားကေန ေအာက္ဆင္းလာရင္း ေျခေခ်ာ္က်ၿပီး ေျခက်င္းဝတ္က လိမ္သြားတယ္။ ကြၽန္မမွာဘာေၾကာင့္ ဒီလိုျဖစ္တယ္ဆိုတာကို ဆင္ျခင္မၾကည့္ခဲ့ဘူး။ ကြၽန္မ ေျခက်င္းဝတ္က ထိခိုက္သြားတာေၾကာင့္ ေကာင္းေကာင္းအနားယူလို႔ရတယ္လို႔ပဲ ေတြးမိတယ္။ အစ္မလ်ဴက ကြၽန္မကို သုံးေလးႀကိမ္ ေဖာ္ထုတ္ၿပီး ကိုင္တြယ္ေျဖရွင္းတယ္။ ကြၽန္မက တာဝန္ခံယူမႈမရွိဘူး၊ ဒါဟာ အသင္းေတာ္အလုပ္ကို ေႏွာင့္ေႏွးေစတယ္၊ သူမ်ားေတြအေပၚ အပ်က္သေဘာေဆာင္တဲ့ သက္ေရာက္မႈရွိေစတယ္လို႔ေျပာတယ္။ သူမိတ္သဟာယဖြဲ႕ၿပီးတဲ့ေနာက္မွာကြၽန္မက သုံးေလးရက္ေလာက္ ပိုတက္ႂကြၿပီး ေနာက္ေတာ့ ျပန္ၿပီး အားေလ်ာ့လာျပန္တယ္။ ျပႆနာက ဘယ္ေလာက္ဆိုးတယ္ဆိုတာ ကြၽန္မ သေဘာမေပါက္ဘဲ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ဆက္ၿပီး ခြင့္ျပဳေပးထားတယ္။ ကြၽန္မက နည္းနည္းေလးပဲ ပ်င္းတာ၊ ဒါေပမဲ့ မာနေထာင္လႊားတာ၊ ထိန္းခ်ဳပ္တာမဟုတ္ဘူး၊ အာဏာရွင္ဆန္ၿပီး သူမ်ားေတြကို ဖိႏွိပ္ေနတာမဟုတ္ဘူး၊ ဒါေၾကာင့္ အေရးမႀကီးပါဘူးလို႔ ထင္ေနခဲ့တယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကြၽန္မက အစြမ္းအစရွိၿပီး အတတ္ပညာပိုင္းကြၽမ္းက်င္မႈနည္းနည္းရွိတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အထုတ္ခံရမွာမဟုတ္ဘူးေပါ့။ အဲဒါနဲ႔ အစ္မလ်ဴရဲ႕သတိေပးခ်က္ေတြကို မၾကားခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး လုံးဝ အေလးအနက္မထားခဲ့ဘူး။ ကိုယ့္တာဝန္မွာ ဆက္ၿပီး အားေလ်ာ့ေနၿပီးေတာ့ တခ်ိဳ႕တာဝန္ေတြကို ဝန္ထုပ္ဝန္ပိုးအျဖစ္ေတာင္ ျမင္ခဲ့တယ္။ ကြၽန္မတာဝန္မွာ ျဖစ္ကတတ္ဆန္းလုပ္တာေၾကာင့္ ဗီဒီယိုေတြအမ်ားႀကီးကို ျပန္လုပ္ဖို႔အတြက္ ျပန္ပို႔ရတယ္။ ဗီဒီယိုေတြ မထုတ္ခင္မွာ အရမ္းၾကာတယ္။

တစ္မနက္မွာေတာ့ အထက္ေခါင္းေဆာင္တစ္ေယာက္က ႐ုတ္တရက္ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ေရာက္လာၿပီး ေျပာတယ္။ ကြၽန္မတို႔တာဝန္က ဘာရလဒ္မွ မရေနဘူး၊ ေျပာျပထားၿပီးသား ျပႆနာေတြက ဆက္ၿပီးေပၚလာေနတယ္ တဲ့ ျပႆနာက အတိအက်ဘာလဲဆိုတာကို သူကေမးတယ္။ ဒီတာဝန္ကို ကြၽန္မတို႔ ထမ္းေဆာင္ႏိုင္လားဆိုတာကိုလည္း ေမးတယ္။ ဒီလိုဆက္ျဖစ္ေနရင္ ကြၽန္မတို႔အားလုံးထုတ္ခံရမယ္လို႔ေျပာတယ္။ ဒါကိုၾကားရေတာ့ ကြၽန္မ ေၾကာက္သြားတယ္။ ကြၽန္မက အသင္းေတာ္ေခါင္းေဆာင္တစ္ေယာက္ျဖစ္ၿပီး အလုပ္ကိုလည္း ဦးေဆာင္ေနတာ။ ဒီေတာ့ ကြၽန္မက အားလုံးရႈပ္ပြေနတဲ့အေပၚမွာ တိုက္႐ိုက္တာဝန္ရွိပါတယ္။ ဒါဟာ အားလုံးက ကြၽန္မရဲ႕ ျဖစ္ကဆန္းလုပ္တာေၾကာင့္ပဲ။ ဒါကို စဥ္းစားရင္းနဲ႔ ကြၽန္မ အမွားႀကီးတစ္ခုလုပ္မိၿပီဆိုၿပီး သေဘာေပါက္လိုက္တယ္။ ေခါင္းေဆာင္က မၾကာခင္မွာ ကြၽန္မတာဝန္ကို ကြၽန္မလုပ္ေနတဲ့ပုံစံကို သိသြားၿပီး ကြၽန္မကို ထုတ္လိုက္တယ္။ ဘုရားအိမ္ေတာ္က ကြၽန္မကို အေရးႀကီးတဲ့အလုပ္ အပ္ႏွံေပးခဲ့တယ္၊ ဒါေပမဲ့ ကြၽန္မက ျပႆနာေတြ၊ အခက္အခဲေတြအမ်ားႀကီးေတြ႕တဲ့အခါမွာ လုံးဝ ဂ႐ုမစိုက္ခဲ့ဘူးလို႔ ေျပာၿပီး ကြၽန္မကို ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ကိုင္တြယ္ေျဖရွင္းၿပီး ျပဳျပင္တာလည္းလုပ္တယ္။ ကြၽန္မက ကိုယ့္ေသြးသားဆႏၵနဲ႔ဆိုင္တဲ့ သက္သာမႈကိုပဲ ဂ႐ုစိုက္ခဲ့ၿပီး ကြၽန္မတို႔ဗီဒီယိုေတြကို လခ်ီၿပီး တိုးတက္မႈရပ္ေစခဲ့တယ္။ ကြၽန္မက ဘုရားအိမ္ေတာ္ကို ထိခိုက္ေနၿပီး အသိတရားလုံးဝ မရွိခဲ့ဘူး။ ဘုရားအိမ္ေတာ္က ကြၽန္မကို ပ်ိဳးေထာင္ေပးေနခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ ဘုရားအလိုေတာ္ကို ကြၽန္မ လုံးဝ ဂ႐ုမစိုက္ခဲ့ဘူး။ အရမ္းကို စိတ္ပ်က္စရာပါပဲ။ ကြၽန္မက ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္ေပမဲ့ ကိုယ့္တာဝန္ကို ေကာင္းေကာင္း မျဖည့္ဆည္းခဲ့ဘူး။ ကြၽန္မက ဘာကိုမွ မသင္ယူဘဲ တိုးတက္မႈကို မလုပ္ႏိုင္ဘူး။ ပ်ိဳးေထာင္ေပးဖို႔ မတန္ပါဘူး။ ကြၽန္မ ေနာင္တရၿပီး ေျပာင္းလဲတာမလုပ္ရင္ ထုတ္ပယ္ခံရမယ္လို႔ သူက ေျပာတယ္။ သူ႔စကားေတြက ကြၽန္မအတြက္ တကယ္ကိုၾကမ္းတဲ့ထိုးႏွက္ခ်က္တစ္ခုပဲ။ ကြၽန္မစိတ္က ဗလာျဖစ္သြားၿပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ဆက္တိုက္ေမးေနမိတယ္။ ဒီလေတြအားလုံးမွာ ငါ ဘာေတြလုပ္ေနတာလဲ။ ဘယ္လိုျဖစ္ၿပီး ဒီအေျခအေနကိုေရာက္လာတာလဲ ေပါ့။ ကြၽန္မက ပ်ိဳးေထာင္ေပးဖို႔ မထိုက္တန္ဘူးလို႔ သူေျပာတာကို ၾကားရေတာ့ ကြၽန္မမွာ အနာဂတ္မရွိဘူးလို႔ တကယ္ပဲ ခံစားရတယ္။ ကြၽန္မေတာ္ေတာ္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနၿပီး အားအင္ေတြအကုန္ ကုန္ခမ္းသြားသလို ခံစားမိတယ္။ အစကတည္းက ကိုယ့္တာဝန္ကို မခ်စ္ျမတ္ႏိုးတဲ့အတြက္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ မုန္းမိတယ္။ ဒါေပမဲ့ အခု အရမ္းေနာက္က်သြားၿပီ။

အထုတ္ခံရၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ စိတ္ပ်က္တဲ့ အပ်က္သေဘာေဆာင္တဲ့ အေျခအေနထဲမွာ ကြၽန္မ ႏွစ္ျမဳပ္သြားတယ္။ လူတိုင္းက ကြၽန္မကို ေသခ်ာေပါက္ ရိပ္စားမိသြားၿပီ၊ ကြၽန္မကို မေကာင္းတဲ့နမူနာတစ္ခုအျဖစ္ ေဘးဖယ္ထားၾကလိမ့္မယ္၊ ဘုရားကလည္း ကြၽန္မကို အရမ္းမုန္းလိမ့္မယ္လို႔ ခံစားမိတယ္။ ကြၽန္မကို ကိုင္တြယ္ေျဖရွင္းတဲ့အခ်ိန္မွာ ေခါင္းေဆာင္ေျပာတာကို စဥ္းစားၾကည့္ၿပီး ေတာ္ေတာ္ရင္နာမိတယ္။ ကြၽန္မက ေဖာ္ထုတ္ခံရၿပီး ထုတ္ပယ္ခံရသလို ခံစားမိတယ္။ တကယ္ကိုနာက်င္ရတဲ့ေန႔ရက္ေတြပါပဲ။ ေနာက္ေတာ့ တစ္ေန႔မွာ ကြၽန္မကို တကယ္ကို ထိုးႏွက္ခဲ့တဲ့ ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္တစ္ပိုဒ္ကို ကြၽန္မ ဖတ္ရတယ္။ ဘုရားသခင္၏ ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္၌ ေျပာထားသည္- “သင္သည္ ဘုရားသခင္ထံ ဆက္ကပ္ၿပီး၊ သင္၏တာဝန္ကို ႐ိုးသားစစ္မွန္မႈျဖင့္ ထမ္းေဆာင္လွ်င္ သင္သည္ ကိုင္တြယ္ေျဖရွင္းခံရၿပီး ျပဳျပင္ခံရေသာအခါတြင္ အပ်က္သေဘာေဆာင္ၿပီး အားနည္းႏိုင္ေသးသေလာ။ ဤသို႔ဆိုလွ်င္ သင္သည္ အမွန္တကယ္အပ်က္သေဘာေဆာင္ၿပီး အားနည္းလွ်င္ မည္သည့္အရာကို လုပ္ေဆာင္သင့္သနည္း။ (ဘုရားသခင္ထံ ဆုေတာင္းၿပီး ဘုရားသခင္ကို အမွီျပဳသင့္သည္။ ဘုရားသခင္ေတာင္းဆိုသည့္အရာကို ႀကိဳးစားၿပီး စဥ္းစားသင့္သည္။ မည္သည့္ေနရာတြင္ ကြၽန္ုပ္တို႔မွားသြားသည္၊ မည္သည့္အမွားမ်ားကို ကြၽန္ုပ္တို႔လုပ္ေဆာင္ခဲ့သည္ကို ဆင္ျခင္သုံးသပ္သင့္သည္။ ကြၽန္ုပ္တို႔ လဲက်သြားသည့္ေနရာမ်ားသည္ ကြၽန္ုပ္တို႔ ျပန္ထရပ္ၿပီး တြယ္တက္သင့္သည့္ေနရာျဖစ္သည္။) မွန္သည္။ သင္နားလည္ၿပီးသည့္အရာ၊ သင့္အဖို႔ ရွင္းလင္းသည့္အရာကို လက္ေတြ႕လုပ္ေဆာင္ပါ။ သင့္အမွားမ်ားကို ပိုမဆိုးေစႏွင့္။ အရႈံးမေပးႏွင့္။ ဤအရာမ်ားကို တည္ၿငိမ္စြာ ခ်ဥ္းကပ္ေလာ့။ မည္သူကမွ် အမႈအရာမ်ားကို သင့္အတြက္ ခက္ခဲေအာင္ တမင္မလုပ္ေဆာင္ေပ။ သင့္ကို ကိုင္တြယ္ေျဖရွင္းၿပီး ျပဳျပင္ရန္ အသုံးျပဳေသာ စကားမ်ားက အနည္းငယ္ၾကမ္းလွ်င္ပင္ ဤသည္မွာ သင္က အလြန္အမင္း စိတ္ဆိုးေစေသာအရာတစ္ခုကို လုပ္ေဆာင္ခဲ့ေသာေၾကာင့္၊ သတိထားမိဘဲ စည္းမ်ဥ္းမ်ားကို သင္က်ဴးလြန္ခဲ့ေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ ဤသို႔ေသာ အေျခအေနမ်ားတြင္ သင္သည္ အဘယ္သို႔ ကိုင္တြယ္ေျဖရွင္းျခင္းမခံရဘဲ ရွိႏိုင္မည္နည္း။ ဤသို႔ ကိုင္တြယ္ေျဖရွင္းခံရျခင္းသည္ အမွန္တကယ္တြင္ သင့္ကို ကူညီရန္ျဖစ္သည္။ ဤသည္မွာ သင့္အတြက္ ခ်စ္ျခင္းျဖစ္သည္။ ဤအရာကို သင္နားမလည္ႏိုင္လွ်င္ သင္သည္ မည္သည့္အသိစိတ္မွ် မရွိေပ။” (ေနာက္ဆုံးေသာ ကာလ ခရစ္ေတာ္၏ ေဟာေျပာခ်က္မ်ား) ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ကိုဖတ္ရင္းနဲ႔ မ်က္ရည္ေတြက ကြၽန္မမ်က္ႏွာမွာ ဆက္တိုက္စီးက်လာတယ္။ ေခါင္းေဆာင္က ကြၽန္မကို ကိုင္တြယ္ေျဖရွင္းတဲ့အခါမွာ သူေျပာသမွ်တိုင္းက မွန္တယ္။ ကြၽန္မလုပ္ခဲ့သမွ်တိုင္းက အရမ္းကို စိတ္တိုခ်င္စရာေကာင္းတဲ့အတြက္ ကြၽန္မက အဲဒီလို ၾကမ္းၾကမ္းတမ္းတမ္း ေဝဖန္ခံရတာပါ။ ဒါေပမဲ့ ကြၽန္မ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အရႈံးေပးလိုက္လို႔ မျဖစ္ဘူး။ ကြၽန္မ ဘာေၾကာင့္က်ရႈံးခဲ့တယ္ဆိုတာကို တကယ္ဆင္ျခင္ၾကည့္ၿပီး ေျပာင္းလဲၿပီး ေနာင္တရရမယ္။ ဒါက မွန္ကန္တဲ့နည္းလမ္းပဲ။ အဲဒါနဲ႔ ကြၽန္မဆုေတာင္းလိုက္ၿပီး ဒီက်ရႈံးမႈကို ကြၽန္မ ဆင္ျခင္ရာမွာ လမ္းျပဖို႔ ဘုရားကို ေတာင္းေလွ်ာက္လိုက္တယ္။

တစ္ေန႔ေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ နည္းနည္းနားလည္ေအာင္ကူညီေပးတဲ့ အေယာင္ေဆာင္ေခါင္းေဆာင္ေတြကို ေဖာ္ထုတ္ၿပီး စိစစ္တဲ့ ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္တခ်ိဳ႕ကို ကြၽန္မၾကားရတယ္။ ဘုရားသခင္၏ ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္၌ ေျပာထားသည္- “အေယာင္ေဆာင္ေခါင္းေဆာင္မ်ားသည္ တကယ့္အလုပ္ကို မလုပ္ေဆာင္ေပ။ သို႔ေသာ္ ၎တို႔သည္ မည္သို႔အရာရွိျဖစ္ရမည္ကို သိသည္။ ၎တို႔သည္ ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္ေသာအခါ ၎တို႔လုပ္ေဆာင္သည့္ ပထမဆုံးေသာအရာမွာ အဘယ္နည္း။ ၎တို႔သည္ လူတို႔ကို စည္း႐ုံးရန္ ႀကိဳးစားသည္။ ၎တို႔သည္ ‘မန္ေနဂ်ာအသစ္သည္ အေကာင္းျမင္ခံရမွျဖစ္မည္’ ဟူသည့္ နည္းလမ္းကို သုံးၾကသည္။ ေရွးဦးစြာ ၎တို႔သည္ လူတို႔ကို စည္း႐ုံးရန္အတြက္ အနည္းငယ္ေသာအရာတို႔ကို လုပ္ေဆာင္ၾကသည္။ လူတို႔၏ ဘဝမ်ားကို လြယ္ကူေစရန္ အနည္းငယ္ေသာအရာမ်ားကို မိတ္ဆက္ေပးသည္။ လူတို႔က ၎တို႔အား အေကာင္းျမင္ေစရန္၊ ၎တို႔သည္ လူထုႏွင့္ ကိုက္ညီမႈရွိသည္ဟု လူတိုင္းအား ျပသရန္ ႀကိဳးစားၾကသည္။ ဤနည္းအားျဖင့္ လူတိုင္းက ၎တို႔ကို ခ်ီးမြမ္းၾကၿပီး ၎တို႔သည္ ထိုလူတို႔အတြက္ မိဘမ်ားသဖြယ္ျဖစ္သည္ဟု ေျပာၾကဖို႔ရန္ျဖစ္သည္။ ထို႔ေနာက္တြင္ ၎တို႔သည္ တရားဝင္ ခ်ဳပ္ကိုင္လာၾကသည္။ ၎တို႔သည္ ယခုအခါတြင္ လူသိမ်ားေသာ အေထာက္အပံ့ကိုရရွိၿပီး ၎တို႔၏ ရာထူးက လုံၿခဳံသည္၊ ဂုဏ္အဆင့္အတန္း၏ အေဆာင္အေယာင္မ်ားကို ေပ်ာ္ေမြ႕ျခင္းသည္ ၎တို႔အတြက္ မွန္ကန္သင့္ေတာ္သည္ဟု ခံစားၾကသည္။ ၎တို႔၏ ေဆာင္ပုဒ္မ်ားမွာ ‘ဘဝဟူသည္ စားျခင္းႏွင့္ ဝတ္ျခင္းအတြက္သာျဖစ္၏၊’ ‘လူ႔ဘဝသည္ တိုေတာင္းသျဖင့္ တစ္ေန႔တာအခ်ိန္ကို ေပ်ာ္႐ႊင္ေအာင္ အသုံးခ်ပါ၊’ ႏွင့္ ‘ယေန႔လုပ္စရာရွိတာလုပ္၊ မနက္ျဖန္ကို မနက္ျဖန္ေရာက္မွ ေတြးပူပါ။’ ဟူ၍ ျဖစ္သည္။ ၎တို႔သည္ ေရာက္လာသည့္ေန႔ရက္မ်ားကို ေပ်ာ္ေမြ႕ၾကသည္။ ၎တို႔ တတ္ႏိုင္သမွ် ေပ်ာ္ပါးၾကသည္။ အနာဂတ္အတြက္ မေတြးေတာေပ။ ေခါင္းေဆာင္တစ္ေယာက္က မည္သည့္ဝတၱရားမ်ားကို ျဖည့္ဆည္းသင့္သည္၊ မည္သည့္တာဝန္မ်ားကို ထမ္းေဆာင္သင့္သည္ဆိုသည္ကို ထည့္စဥ္းစားဖို႔ဆိုသည္မွာ ပို၍ မျဖစ္ႏိုင္ေပ။ ၎တို႔သည္ စကားလုံး၊ စကားစုအနည္းငယ္ကို သံေယာင္လိုက္ၿပီး ပုံမွန္အလုပ္အျဖစ္ အေရးမႀကီးေသာ တာဝန္အနည္းငယ္ကို လုပ္ေဆာင္ၾကသည္။ သို႔ေသာ္ မည္သည့္တကယ့္အလုပ္ကိုမွ် မလုပ္ေဆာင္ၾကေပ။ အသင္းေတာ္ရွိ တကယ့္ျပႆနာမ်ားကို အျပည့္အဝေျဖရွင္းရန္အတြက္ ႏႈိက္ႏႈိက္ခြၽတ္ခြၽတ္ ရွာေဖြဖို႔ မႀကိဳးစားေပ။ ဤသို႔ေသာ အေပၚယံအလုပ္ကို လုပ္ေဆာင္ျခင္းတြင္ မည္သည့္အဓိပၸာယ္ရွိသနည္း။ ယင္းသည္ လွည့္စားျခင္းမဟုတ္သေလာ။ အေရးႀကီးေသာတာဝန္မ်ားကို ဤအေယာင္ေဆာင္ေခါင္းေဆာင္ အမ်ိဳးအစားအေပၚသို႔ အပ္ႏွံႏိုင္သေလာ။ ၎တို႔သည္ ေခါင္းေဆာင္မ်ား၊ အမႈေဆာင္မ်ားေ႐ြးခ်ယ္ျခင္းအတြက္ ဘုရားအိမ္ေတာ္၏ စည္းမ်ဥ္းမ်ား၊ သတ္မွတ္ခ်က္မ်ားႏွင့္ ညီသေလာ။ (မညီပါ။) ဤလူတို႔သည္ မည္သည့္ အသိစိတ္၊ ဆင္ျခင္တုံတရားပင္မရွိေပ။ ၎တို႔သည္ မည္သည့္တာဝန္သိစိတ္မွ် မရွိေပ။ သို႔တိုင္ေအာင္ ၎တို႔၏ စိတ္ႏွလုံးတြင္ ေခါင္းေဆာင္အျဖစ္ တရားဝင္ရာထူးတစ္ခုတြင္ အေစခံလိုဆဲျဖစ္သည္။ ၎တို႔သည္ အဘယ္ေၾကာင့္ အလြန္အရွက္ကင္းမဲ့သနည္း။ တာဝန္သိစိတ္ရွိေသာလူအခ်ိဳ႕သည္ အစြမ္းအစနည္းၿပီး ေခါင္းေဆာင္မျဖစ္ႏိုင္ေပ၊ တာဝန္သိစိတ္လုံးဝမရွိသည့္ လူသားအမႈိက္အတြက္မွာမူ ပို၍ပင္ မျဖစ္ႏိုင္ေပ။ ၎တို႔သည္ ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္ရန္ ပို၍ပင္ အရည္အခ်င္းမျပည့္မီေပ။ ဤသို႔ေသာလူတို႔သည္ မည္မွ် ပ်င္းရိသနည္း။ ၎တို႔သည္ ျပႆနာတစ္ခုကို ရွာေတြ႕သည္။ ဤသည္မွာ ျပႆနာတစ္ခုျဖစ္သည္ကို ၎တို႔ သတိထားမိသည္။ သို႔ေသာ္ ၎တို႔က မည္သည့္အရာမွ်မဟုတ္သကဲ့သို႔ မွတ္ယူၿပီး အေလးမထားၾကေပ။ ၎တို႔သည္ အလြန္ပင္ တာဝန္မသိတတ္ေပ။ ၎တို႔သည္ စကားေျပာေကာင္းသူမ်ားျဖစ္ႏိုင္ၿပီး အစြမ္းအစအနည္းငယ္ ရွိပုံေပၚသည္။ သို႔ေသာ္ အသင္းေတာ္တြင္ အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာ ျပႆနာမ်ားေပၚေပါက္သည့္အခါ ၎တို႔သည္ ေျဖရွင္းရန္ မတတ္ႏိုင္ၾကေပ။ ၎တို႔သည္ အလုပ္လုပ္ေနသည္မွာ မည္မွ်ၾကာသည္ျဖစ္ေစ၊ ျပႆနာမ်ားက စုပုံလာေနသည္။ ထိုျပႆနာမ်ားသည္ ၎တို႔ႏွင့္ မသက္ဆိုင္ေသာ မိသားစုအေမြပစၥည္းမ်ားကဲ့သို႔ျဖစ္လာသည္။ သို႔တိုင္ေအာင္ ဤေခါင္းေဆာင္မ်ားသည္ ပုံမွန္အလုပ္အေနျဖင့္ အေရးမႀကီးေသာတာဝန္အနည္းငယ္ကို ဆက္လက္ေဆာင္႐ြက္ေနဆဲျဖစ္သည္။ အဆုံးသတ္ရလဒ္သည္ အဘယ္နည္း။ ၎တို႔သည္ အသင္းေတာ္အလုပ္ကို ရႈပ္ေထြးေအာင္မလုပ္သေလာ။ တလြဲတေခ်ာ္မလုပ္သေလာ။ ၎တို႔သည္ အသင္းေတာ္တြင္ ပရမ္းပတာျဖစ္ေစၿပီး အစိတ္စိတ္အႁမႊာႁမႊာမကြဲေစသေလာ။ ဤသည္မွာ မေရွာင္လႊဲႏိုင္ေသာ ရလဒ္ျဖစ္သည္။” (အေယာင္ေဆာင္ေခါင္းေဆာင္မ်ားကို ခြဲျခားေဖာ္ထုတ္ျခင္း) “ဤပ်င္းရိေသာ အေယာင္ေဆာင္ေခါင္းေဆာင္မ်ားသည္ ေခါင္းေဆာင္၊ သို႔မဟုတ္ အမႈေဆာင္ျဖစ္ျခင္းကို ေပ်ာ္ေမြ႕ရမည့္ ရာထူးအမ်ိဳးအစားတစ္ခုအျဖစ္ မွတ္ယူၾကသည္။ ၎တို႔သည္ ေခါင္းေဆာင္တစ္ေယာက္မွ ထမ္းေဆာင္သင့္ေသာတာဝန္ႏွင့္ လုပ္ေဆာင္သင့္ေသာ အလုပ္ကို ဝန္ထုပ္ဝန္ပိုးအျဖစ္၊ ဒုကၡတစ္ခုအျဖစ္ မွတ္ယူၾကသည္။ ၎တို႔၏ စိတ္ႏွလုံးတြင္ ဘုရားအိမ္ေတာ္၏ အလုပ္အေပၚ အာခံမႈျဖင့္ အျပည့္ရွိေနၾကသည္။ အလုပ္တြင္ရွိေသာ ျပႆနာမ်ားကို ေစာင့္ၾကည့္ရန္၊ သို႔မဟုတ္ ရွာေဖြရန္၊ ၿပီးလွ်င္ ထိုျပႆနာမ်ားကို ေနာက္ဆက္တြဲ လုပ္ေဆာင္ၿပီး ေျဖရွင္းရန္ ၎တို႔ကို ခိုင္းေစေလာ့။ ၎တို႔သည္ အလြန္ပင္ တြန္႔ဆုတ္ၾကသည္။ ဤသည္မွာ ေခါင္းေဆာင္မ်ား၊ အမႈေဆာင္မ်ားလုပ္ေဆာင္သည့္ အလုပ္ျဖစ္သည္။ ဤသည္မွာ ၎တို႔၏ အလုပ္ျဖစ္သည္။ သင္သည္ မလုပ္ေဆာင္လွ်င္၊ လုပ္ေဆာင္လိုစိတ္မရွိလွ်င္ အဘယ္ေၾကာင့္ ေခါင္းေဆာင္၊ သို႔မဟုတ္ အမႈေဆာင္ျဖစ္ခ်င္ေနေသးသနည္း။ သင္သည္ သင္၏ တာဝန္ကို ဘုရားအလိုေတာ္ကို အေလးထားရန္၊ သို႔မဟုတ္ အရာရွိျဖစ္ျခင္း၏ အေဆာင္အေယာင္မ်ားကို ေမြ႕ေလ်ာ္ရန္ ထမ္းေဆာင္သေလာ။ တရားဝင္ရာထူးအခ်ိဳ႕ကို သင္ပိုင္ဆိုင္လိုေသာေၾကာင့္ ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္ျခင္းသည္ အရွက္မဲ့ျခင္းမဟုတ္သေလာ။ မည္သူကမွ် ဤလူတို႔ထက္ ပို၍နိမ့္က်ေသာ ပင္ကိုလကၡဏာမရွိေပ။ ဤလူတို႔သည္ မိမိကိုယ္ကို ေလးစားမႈမရွိေပ။ ၎တို႔သည္ အရွက္ကင္းမဲ့ၾကသည္။” (အေယာင္ေဆာင္ေခါင္းေဆာင္မ်ားကို ခြဲျခားေဖာ္ထုတ္ျခင္း) ဒီဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြကိုဖတ္ရတာ ဘုရားသခင္က ကြၽန္မကို မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ၿပီး စစ္ေဆးေနသလို ခံစားရတယ္။ ကြၽန္မက အတိအက်ကို အဲဒီလိုပ်င္းရိတဲ့ေခါင္းေဆာင္မ်ိဳးပဲ။ အစကတည္းက ဦးေဆာင္တဲ့သူဟာ အာဏာနဲ႔ စကားေျပာ႐ုံမကဘဲ သူမ်ားေတြရဲ႕ အထင္ႀကီးမႈကိုလည္းရတယ္လို႔ ကြၽန္မ ခံစားမိတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီအဆင့္အတန္းကိုရဖို႔အတြက္ ကြၽန္မ အလုပ္ႀကိဳးစားၿပီး ဒုကၡခံတယ္။ လူတိုင္းကို မွားယြင္းတဲ့ အျမင္ေတြေပးခဲ့ၿပီး ကြၽန္မက တာဝန္ေတြအမ်ားႀကီးကိုယူႏိုင္တယ္လို႔ ထင္ေအာင္လုပ္ခဲ့တယ္။ ဒီရာထူးကို ကြၽန္မရၿပီး သူမ်ားေတြက ကြၽန္မကို ယုံၾကည္လာတာနဲ႔ ကြၽန္မရဲ႕ သ႐ုပ္မွန္ကို ျပခဲ့တယ္။ ကြၽန္မရဲ႕ အဆင့္အတန္းက သယ္ေဆာင္လာတဲ့ သာလြန္တဲ့ခံစားခ်က္ကို စၿပီး ေပ်ာ္ေမြ႕လာတယ္။ အဲဒီအလုပ္ေတြအားလုံး၊ အခက္အခဲေတြအားလုံးကို ကြၽန္မျမင္တဲ့အခ်ိန္မွာ စိတ္ရႈပ္မခံခ်င္ခဲ့ဘူး။ ဝန္ႀကီးတယ္လို႔ ခံစားမိတယ္။ အဲဒါနဲ႔ ဘယ္လို တာဝန္ေပါ့ေအာင္လုပ္ၿပီး သိပ္စိတ္မပူရေအာင္လုပ္မလဲဆိုတာ စဥ္းစားခဲ့တယ္။ ဗီဒီယိုေတြကို ျပန္စစ္ရတာက စိတ္ပင္ပန္းရတာကို ကြၽန္မ မုန္းခဲ့တယ္။ အဲဒါနဲ႔ ကြၽန္မက စိတ္မခ်ရတဲ့ အႀကံျပဳခ်က္ေတြ ထင္ရာျမင္ရာေပးၿပီး သူမ်ားေတြကို ထပ္ခါထပ္ခါ တည္းျဖတ္ခိုင္းၿပီး လူ႔စြမ္းအားကို ျဖဳန္းတီးပစ္တယ္။ ကြၽန္မဦးေဆာင္ရတဲ့ ဗီဒီယိုမွာ ျပႆနာေတြ ေပၚလာေတာ့ ေျဖရွင္းခ်က္ရွာဖို႔ ဦးေႏွာက္ေျခာက္မခံခဲ့ဘဲ လွည့္ကြက္ေတြလုပ္ဖို႔ ကြၽန္မရဲ႕ အဆင့္အတန္းကို အသုံးျပဳတယ္။ သူမ်ားေတြကို ကိုင္တြယ္ခိုင္းၿပီး ကြၽန္မက ေနာက္ကလိုက္မလုပ္ခဲ့ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ျပႆနာေတြက မေျပလည္ဘဲ က်န္ေနၿပီး အလုပ္မွာ တိုးတက္မႈမရွိေတာ့ဘူး။ အဖြဲ႕သင္တန္းကိုေရွာင္ဖို႔ ဆင္ေျခမ်ိဳးစုံေပးၿပီး ျဖစ္ႏိုင္သမွ်အခ်ိန္တိုင္းမွာ လက္လႊဲေပးတယ္။ အေရးတႀကီးအလုပ္ေတြ စီစဥ္တာမွာလည္း အခ်ိန္ဆြဲၿပီး ညည္းညဴမႈေတြနဲ႔ ျပည့္ေနခဲ့တာေၾကာင့္ ကြၽန္မ တြဲဖက္က စိတ္က်ဥ္းက်ပ္ရတယ္။ ကြၽန္မက အလုပ္ေတြအမ်ားႀကီးကို ခ်က္ခ်င္းမကိုင္တြယ္တာေၾကာင့္ တိုးတက္မႈက ေႏွာင့္ေႏွးသြားတယ္။ ကြၽန္မလုပ္ခဲ့တဲ့အရာတိုင္းကို ျပန္စဥ္းစားရင္းနဲ႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ တကယ္ကို ႐ိုက္ပစ္လိုက္ခ်င္တယ္။ အဆင့္အတန္း နည္းနည္းရတဲ့အခ်ိန္မွာ ကြၽန္မက သက္သာမႈကို တပ္မက္ၿပီး အၿမဲတမ္း ေဖာက္ျပန္ၿပီး မယုံၾကည္ရဘူး။ ကြၽန္မအလုပ္ကို ကေလးကစားစရာအျဖစ္ ျမင္ၿပီး တာဝန္ခံယူမႈနည္းနည္းေလးမွမရွိခဲ့ဘူး။ ျပႆနာေတြကို ခ်က္ခ်င္း မေျဖရွင္းဘဲ ဘုရားအိမ္ေတာ္ရဲ႕အလုပ္ ထိခိုက္ေနတာကို ျမင္တဲ့အခ်ိန္မွာ စိတ္မဝင္စားသလို ေနခဲ့တယ္။ ကြၽန္မလုပ္ရပ္ေတြက ဟို ကြန္ျမဴနစ္ပါတီအရာရွိေတြနဲ႔ ဘယ္လိုကြာမွာလဲ။ သူတို႔က အဆင့္အတန္းကို ဖမ္းဆုပ္ဖို႔အတြက္ နည္းဗ်ဴဟာမ်ိဳးစုံသုံးၿပီး သာမန္လူေတြရဲ႕ ျပႆနာေတြကို မေျဖရွင္းဘူး။ သူတို႔ စားေသာက္တာပဲ လုပ္ခ်င္တယ္။ တစ္ကိုယ္ေရအက်ိဳးအျမတ္အတြက္ သူတို႔အာဏာကို အသုံးျပဳခ်င္တယ္။ ဒါဟာ ဆိုးယုတ္ၿပီး အရွက္မရွိတာပဲ။ ကြၽန္မက အဲဒီလိုမ်ိဳးပါပဲ။ ဘုရားအိမ္ေတာ္က ဒီလိုအေရးႀကီးတဲ့အလုပ္ကို ကြၽန္မကို ေပးခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ ေသြးသားဆႏၵနဲ႔ဆိုင္တဲ့ သက္သာမႈနဲ႔ လြယ္ကူမႈကိုပဲ ကြၽန္မ ဂ႐ုစိုက္ခဲ့တယ္။ ကြၽန္မမွာ လူ႔သဘာဝကင္းမဲ့ၿပီး တကယ့္အလုပ္တစ္ခုမွ မလုပ္ခဲ့ဘူး။ ကိုယ့္တာဝန္ကို လ်စ္လ်ဴရႈခဲ့ၿပီး ဘုရားအိမ္ေတာ္ရဲ႕အလုပ္ကို ဆိုးဆိုးဝါးဝါး ေႏွာင့္ေႏွးေစခဲ့တယ္။ ကြၽန္မက တစ္ကိုယ္ေကာင္းဆန္ၿပီး ယုတ္မာတယ္။ လုံးဝ လူ႔သဘာဝကင္းမဲ့တယ္။ ေနာက္ေတာ့ ကြၽန္မက ဘယ္ေလာက္ပ်င္းရိ၊ တစ္ကိုယ္ေကာင္းဆန္ၿပီး စက္ဆုပ္ဖြယ္ျဖစ္သလဲဆိုတာ ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ျမင္ခဲ့တယ္။ ကြၽန္မက လိမ္ညာၿပီးေတာ့ ရာထူးရေအာင္လုပ္ခဲ့ၿပီး ဘာလက္ေတြ႕အလုပ္မွ မလုပ္ခဲ့ဘူး။ ကြၽန္မက ညံ့ဖ်င္းတဲ့ စ႐ိုက္လကၡဏာရွိၿပီး မယုံၾကည္ထိုက္ပါဘူး။ ကြၽန္မက တကယ္ကို အက်င့္သိကၡာမရွိခဲ့တာပါ။ ဒါေတြအားလုံးကို စဥ္းစားမိေတာ့ ကြၽန္မစိတ္ႏွလုံးမွာ နာက်င္မႈေတြ တစ္ခုၿပီးတစ္ခုျဖစ္တယ္။ ကြၽန္မ ဆုေတာင္းတယ္။ “ဘုရားသခင္ သမီးက လူ႔သဘာဝအရမ္းကင္းမဲ့ပါတယ္။ ဒီေစခိုင္းခ်က္ကို သမီးလက္ခံခဲ့ေပမဲ့ ကိုယ့္အလုပ္ကို မွန္မွန္ကန္ကန္ မလုပ္ခဲ့ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ဘုရားအိမ္ေတာ္ရဲ႕အလုပ္ ေႏွာင့္ေႏွးသြားတယ္။ ဘုရားသခင္ သမီးအထုတ္ခံရတာဟာ ကိုယ္ေတာ္ရဲ႕ ေျဖာင့္မတ္ျခင္းပါပဲ။ သမီးေနာင္တရၿပီး ေျပာင္းလဲခ်င္ပါတယ္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္သိေအာင္ လမ္းျပေတာ္မူပါ” ဆိုၿပီးေတာ့။

ကြၽန္မ ဆင္ျခင္ၾကည့္ရင္းနဲ႔ ဒါနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး သူမ်ားေတြက ကြၽန္မကို အႀကိမ္ႀကိမ္ မိတ္သဟာယျပဳခဲ့တာ သတိေပးၿပီး ကိုင္တြယ္ေျဖရွင္းခဲ့တာေတာင္မွ ကြၽန္မက စိတ္ႏွလုံးနဲ႔ မခံယူခဲ့တာကို သတိရမိတယ္။ ပ်င္းရိၿပီး ေသြးသားဆႏၵနဲ႔ဆိုင္တဲ့ သက္သာမႈေတြကို အေရးစိုက္တာက အဲေလာက္ႀကီးတဲ့ျပႆနာမဟုတ္ဘူး၊ ဘယ္သူ႔ကိုမွ ထိခိုက္ေနတာ၊ ခ်ဳပ္ခ်ယ္ေနတာမဟုတ္ဘူးလို႔ ခံစားမိခဲ့တယ္။ ကြၽန္မက အစြမ္းအစရွိၿပီး အလုပ္ကို သိတာေၾကာင့္ အသင္းေတာ္က ကြၽန္မကို ပ်င္းရိတဲ့အတြက္ ထုတ္မွာမဟုတ္ဘူးလို႔ တြက္မိခဲ့တယ္။ ဒါေတြက ကြၽန္မရဲ႕ ကိုယ္ပိုင္အယူအဆေတြ၊ စိတ္ကူးေတြျဖစ္တယ္ဆိုတာ ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ကိုမဖတ္ခင္အထိ သေဘာမေပါက္ခဲ့ဘူး။ ဘုရားသခင္၏ ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္၌ ေျပာထားသည္- “မည္သူက ပို၍ ဆိုးေသာျပႆနာရွိသနည္း။ ပ်င္းရိေသာလူမ်ားေလာ၊ သို႔မဟုတ္ အစြမ္းအစနည္းေသာလူမ်ားေလာ။ (ပ်င္းရိေသာလူမ်ားျဖစ္သည္။) အဘယ္ေၾကာင့္ ပ်င္းရိေသာလူမ်ားက ဆိုးေသာျပႆနာရွိသနည္း။ (အစြမ္းအစနည္းေသာလူမ်ားသည္ ေခါင္းေဆာင္၊ သို႔မဟုတ္ အမႈေဆာင္ မျဖစ္ႏိုင္ေပ။ သို႔ေသာ္ ၎တို႔၏ အရည္အခ်င္းႏွင့္ ကိုက္ညီေသာတာဝန္ကို ထမ္းေဆာင္ေသာအခါ အေတာ္အတန္ ထိေရာက္ႏိုင္သည္။ ပ်င္းရိေသာလူမ်ားက မည္သည့္အရာကိုမွ် မလုပ္ႏိုင္ေပ။ ၎တို႔သည္ အစြမ္းအစရွိလွ်င္ပင္ ထိုအစြမ္းအစႏွင့္ မည္သည့္အရာကိုမွ် မလုပ္ေဆာင္ေပ။) ပ်င္းရိေသာလူမ်ားသည္ မည္သည့္အရာကိုမွ် မလုပ္ေဆာင္ႏိုင္ေပ။ တစ္နည္းအားျဖင့္ဆိုေသာ္ ၎တို႔သည္ အမႈိက္မ်ားျဖစ္သည္။ ၎တို႔သည္ အဆင့္နိမ့္သည္။ ခ်ိဳ႕တဲ့သည္။ ပ်င္းရိေသာလူမ်ား၏ အစြမ္းအစသည္ မည္မွ်ေကာင္းပါေစ အဆင္တန္ဆာသက္သက္သာျဖစ္သည္။ ၎တို႔၏ အစြမ္းအစေကာင္းျခင္းသည္ အသုံးမဝင္ေပ။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ၎တို႔သည္ အလြန္ပ်င္းလြန္းေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ မည္သည့္အရာကို လုပ္သင့္သည္ကို ၎တို႔သိေသာ္ျငားလည္း မလုပ္ေဆာင္ေပ။ တစ္စုံတစ္ခုက ျပႆနာျဖစ္သည္ကို ၎တို႔ သိေသာအခါ ေျဖရွင္းခ်က္တစ္ခုကို မရွာေဖြၾကေပ။ အလုပ္သည္ ထိေရာက္မႈရွိရန္အတြက္ မည္သည့္ဆင္းရဲဒုကၡမ်ား ခံသင့္သည္ကို ၎တို႔သိၾကသည္။ သို႔ေသာ္ ဤသို႔တန္ဖိုးရွိေသာဒုကၡကို ခံယူရန္ မလိုလားၾကေပ။ ရလဒ္အေနျဖင့္ ၎တို႔သည္ မည္သည့္သမၼာတရားကိုမွ် မရရွိၾကေပ။ မည္သည့္တကယ့္အလုပ္ကိုမွ် မလုပ္ေဆာင္ၾကေပ။ ၎တို႔ ခံယူသင့္သည့္ ဆင္းရဲဒုကၡမ်ားကို ၎တို႔ မခံယူလိုၾကေပ။ ၎တို႔သည္ သက္သာဖို႔အတြက္ ေလာဘ၊ ဇာတိပကတိ၏ ေပ်ာ္ေမြ႕မႈ၊ ဝမ္းေျမာက္မႈႏွင့္ နားေနခ်ိန္တို႔အေပၚ ေပ်ာ္ေမြ႕မႈ၊ လြတ္လပ္ျခင္းအေပၚ ေပ်ာ္ေမြ႕မႈ၊ သက္ေသာင့္သက္သာရွိၿပီး ေပ်ာ္႐ႊင္ေသာဘဝတစ္ခုကို ေပ်ာ္ေမြ႕မႈကိုသာ သိၾကသည္။ ၎တို႔သည္ အသုံးမဝင္မျဖစ္သေလာ။ ဤသို႔ေသာလူတို႔သည္ အျခားမည္သည့္အရာကို လုပ္ေဆာင္ႏိုင္သနည္း။ ၎တို႔၏ ကိုယ္က်င့္စ႐ိုက္တြင္ ျပႆနာတစ္ခုမရွိသေလာ။ ဤလူစားမ်ိဳးသည္ အစြမ္းအစနည္းသည့္တိုင္ အဖိုးအခေပးဆပ္ရန္ လိုလားေသာ လူစားမ်ိဳး၏ ေအာက္တြင္ရွိသည္ဟု ငါထင္သည္။ အစြမ္းအစနည္းေသာလူမ်ားကို အနည္းဆုံးအေနျဖင့္ ၎တို႔၏ အစြမ္းအစႏွင့္ အားသာခ်က္မ်ားကို အေျခခံၿပီး အသုံးျပဳ၍ရသည္။ ၎တို႔၏ အရည္အခ်င္းႏွင့္ညီမွ်ေသာ အလုပ္တစ္ခုကို ေပးလွ်င္ ၎တို႔က လုပ္ႏိုင္သည္။ ယင္းအလုပ္တြင္ ၿမဲေနႏိုင္သည္။ စိတ္ႏွစ္ျမဳပ္လုပ္ကိုင္ႏိုင္သည္။ သို႔ေသာ္ တကယ့္အလုပ္ကို မလုပ္ေသာလူစားမ်ိဳးသည္ ၎တို႔တာဝန္ကို မွန္မွန္ကန္ကန္ ထမ္းေဆာင္ႏိုင္စြမ္း မရွိ႐ုံမကဘဲ ၎တို႔၏ အေစခံမႈသည္ပင္ စံမမီေပ။ ၎တို႔သည္ အမႈိက္ျဖစ္သည္။ ၎တို႔ထက္ ပို၍ ဆိုးေသာသူမရွိေပ။” (အေယာင္ေဆာင္ေခါင္းေဆာင္မ်ားကို ခြဲျခားေဖာ္ထုတ္ျခင္း) “ဘုရားသခင္၏ တာ၀န္ေပးေစခိုင္းခ်က္မ်ားကို သင္ မည္သို႔ ယူမွတ္သည္မွာ အလြန္႔အလြန္ အေရးႀကီးသည္။ ဤအရာသည္ အလြန္ေလးနက္ေသာ ကိစၥရပ္တစ္ခု ျဖစ္သည္။ လူတို႔အေပၚ ဘုရားသခင္ အပ္ႏွံထားသည့္အရာကို သင္ မျပည့္စုံေစႏိုင္လွ်င္၊ သင္သည္ သူ၏ မ်က္ေမွာက္ေတာ္တြင္ အသက္ရွင္ရန္ မသင့္ေတာ္သကဲ့သို႔၊ အျပစ္ေပးခံရသင့္ေပသည္။ ဘုရားသခင္ အပ္ႏွံသည့္ မည္သည့္ တာဝန္မ်ားကိုမဆို ျပည့္စုံေစသင့္သည္မွာ၊ ေကာင္းကင္က ခ်မွတ္ထားၿပီး ေျမႀကီးက အသိအမွတ္ျပဳထားျခင္းျဖစ္သည္။ ဤသည္မွာ ၎တို႔၏ အထြတ္အထိပ္ တာဝန္ျဖစ္ၿပီး၊ ၎တို႔၏ တကယ့္ အသက္တမွ်ပင္ အေရးႀကီးေပသည္။ ဘုရားသခင္၏ တာ၀န္ေပး ေစခိုင္းခ်က္မ်ားကို သင္ အေလးအနက္မထားလွ်င္၊ သင္သည္ သူ႔ကို အဆိုး႐ြားဆုံးေသာ နည္းလမ္းျဖင့္ သစၥာေဖာက္ေနျခင္း ျဖစ္သည္၊ ဤတြင္၊ သင္သည္ ယုဒထက္ ပိုမိုေၾကကြဲဝမ္းနည္းဖြယ္ေကာင္းၿပီး က်ိန္ဆဲခံရသင့္ေပသည္။” (ေနာက္ဆုံးေသာ ကာလ ခရစ္ေတာ္၏ ေဟာေျပာခ်က္မ်ား စာအုပ္ထဲရွိ “လူ႔သဘာဝကို သိရွိရန္ နည္းလမ္း”) ဒါေပမဲ့ ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ကို ဖတ္ၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ ဒါက ဘယ္သူ႔ကိုမွ မထိခိုက္တဲ့ပုံစံရွိေပမဲ့ ဘုရားရဲ႕ ေစခိုင္းခ်က္ကို ကြၽန္မ ခပ္ေပါ့ေပါ့မွတ္ယူၿပီး ဘုရားအိမ္ေတာ္ရဲ႕ အလုပ္ကို ေႏွာင့္ေႏွးေစခဲ့တယ္။ ဒါက ဘုရားကို အရမ္းကို သစၥာေဖာက္တာပဲ။ ယုဒထက္ေတာင္ပိုၿပီး မုန္းတီးစရာေကာင္းပါတယ္။ ကြၽန္မ တုန္လႈပ္ေနၿပီး ကိုယ့္တာဝန္မွာ ကြၽန္မလုပ္ခဲ့တဲ့အရာတိုင္းကို ျပန္စဥ္းစားတယ္။ ျဖစ္သလိုလုပ္တာက အဲဒီေလာက္ မဆိုးဘူးလို႔ထင္ၿပီး၊ ကြၽန္မက အလုပ္ကိုသိၿပီး အစြမ္းအစရွိတာေၾကာင့္ အသင္းေတာ္က ကြၽန္မကို ပ်င္းရိလို႔ဆိုၿပီး ထုတ္မွာမဟုတ္ဘူးလို႔ေတာင္ မွားယြင္းထင္ျမင္ခဲ့ၿပီး သူမ်ားေတြရဲ႕ မိတ္သဟာယကို ကြၽန္မ ခဏခဏ လ်စ္လ်ဴရႈခဲ့တယ္။ ကြၽန္မက အရမ္းကို စိတ္မပါျဖစ္ၿပီး ေခါင္းမာခဲ့တယ္။ သနားစရာလည္းေကာင္း၊ ရယ္စရာလည္းေကာင္းပါတယ္။ ဒါဟာ ဘယ္ေလာက္အႏၲရာယ္ရွိတယ္ဆိုတာ ကြၽန္မ မျမင္ႏိုင္ခဲ့ဘူး။ ဘုရားသခင္ဟာ အစြမ္းအစရွိေပမဲ့ ပ်င္းရိၿပီး ျဖစ္ကတတ္ဆန္းလုပ္တဲ့သူေတြကို မုန္းတယ္၊ သူတို႔ဟာ စက္ဆုပ္ဖြယ္ျဖစ္ၿပီး လူ႔သဘာဝနည္းပါးတယ္၊ ဘုရားရဲ႕ ယုံၾကည္မႈနဲ႔ မထိုက္တန္ဘူးလို႔ ဘုရားသခင္က ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ေျပာခဲ့တယ္။ အစြမ္းအစပိုနည္းေပမဲ့ ဒုကၡခံဖို႔လိုလားတဲ့သူေတြက သူတို႔ထက္ပိုသာတယ္။ သူတို႔က သူတို႔တာဝန္မွာ စစ္မွန္ၾကတယ္။ စိတ္ႏွစ္ျမဳပ္လုပ္ကိုင္ၿပီး တာဝန္သိတတ္ၾကတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကြၽန္မကေတာ့ ကြၽန္မက အစြမ္းအစနည္းနည္းရွိတဲ့ပုံေပၚတာေၾကာင့္ တကယ္တမ္း မဆိုးပါဘူးလို႔ ခံစားမိခဲ့တယ္။ တကယ္ေတာ့ ဖန္ဆင္းခံတစ္ေယာက္ရဲ႕တာဝန္မွာ လုပ္သင့္တဲ့ အေျခခံအက်ဆုံးအရာကိုေတာင္ မလုပ္ႏိုင္ခဲ့ဘူး။ ဒါက ဘယ္လိုလူ႔သဘာဝနဲ႔ အစြမ္းအစအမ်ိဳးအစားလဲ။ ဒီအခ်ိန္မွာ ကြၽန္မအေၾကာင္း အမွန္အတိုင္းကို ကြၽန္မ တကယ္ျမင္ခဲ့တယ္။ ကြၽန္မက ပ်ိဳးေထာင္ေပးဖို႔ မထိုက္တန္ဘူး၊ ေနာင္တရၿပီး မေျပာင္းလဲရင္ ထုတ္ပယ္ခံရမယ္လို႔ ေခါင္းေဆာင္က ဘာလို႔ေျပာတယ္ဆိုတာ နားလည္ခဲ့တယ္။ ဒီလို လူ႔သဘာဝမ်ိဳးရွိၿပီး ပ်င္းရိၿပီး လွည့္စားတတ္တာေၾကာင့္ ကိုယ့္တာဝန္အေပၚ တာဝန္ယူမႈမရွိတာေၾကာင့္ ကြၽန္မက ယုံၾကည္ဖို႔ မထိုက္တန္ဘဲ ထုတ္ၿပီး ဖယ္ရွားခံသင့္ပါတယ္။ ကြၽန္မ ျဖဳန္းတီးခဲ့တဲ့အခ်ိန္ေတြအားလုံးကို ျပန္စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ ဘုရားအေပၚ ေတာ္ေတာ္အေႂကြးတင္သလို ခံစားမိတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ကစၿပီး သမၼာတရားကိုပဲ လိုက္စားခ်င္တယ္။ ဘုရားကို ေက်နပ္ေစၿပီး ဘုရားရဲ႕ ခ်စ္ျခင္းကို ျပန္ေပးဆပ္ဖို႔ ကိုယ့္တာဝန္ကို ထမ္းေဆာင္ခ်င္တယ္။

ေနာက္ပိုင္းမွာ ကြၽန္မက စာသားနဲ႔ဆိုင္တဲ့အဖြဲ႕မွာ ခ်ထားခံရတယ္။ အလုပ္ေတြအမ်ားႀကီးရွိၿပီး ေန႔တိုင္း အလုပ္ရႈပ္တယ္။ အဲဒါနဲ႔ တာဝန္ကို ေကာင္းေကာင္းလုပ္ၿပီး ဇာတိပကတိကို ထပ္ၿပီး အရႈံးမေပးဖို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ သတိေပးေနတယ္။ ကြၽန္မတာဝန္မွာ ဝန္ထုတ္ဝန္ပိုး ထမ္း႐ြက္ႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ အခ်ိန္နည္းနည္းၾကာၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ ကြၽန္မ နည္းနည္းေျပာင္းလဲသြားၿပီလို႔ ခံစားမိတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကြၽန္မတို႔ အလုပ္ပမာဏက မ်ားလာၿပီး အခက္အခဲတခ်ိဳ႕ ေပၚလာတဲ့အခါမွာ ကြၽန္မသဘာဝက ျပန္ျပလာတယ္။ ဒါ စိတ္ပင္ပန္းတယ္၊ ပိုရႈပ္တဲ့ျပႆနာေတြကို သူမ်ားေတြကို ေျဖရွင္းခိုင္းမယ္လို႔ စဥ္းစားတယ္။ ကြၽန္မက ျဖစ္သလိုလုပ္ေနတယ္လို႔ အစ္မတစ္ေယာက္က ခဏခဏေျပာၿပီး တာဝန္ကို ပိုၿပီးအေလးအနက္ထားဖို႔ သတိေပးတယ္။ ကြၽန္မက လုပ္ပါမယ္လို႔ေျပာၿပီး သုံးေလးရက္ေလာက္ ပိုေကာင္းေအာင္လုပ္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ေနာက္ေတာ့ ရႈပ္ေထြးတာတစ္ခုခုက ေပၚလာတဲ့အခါမွာ ကြၽန္မ စိတ္ေသာကေရာက္ၿပီး ဒုကၡမ်ားလြန္းတယ္၊ ကိုင္တြယ္ရတာ ပင္ပန္းလြန္းတယ္လို႔ ထင္တာေၾကာင့္ ဒီအတိုင္းပဲ ထားလိုက္တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ တစ္ရက္ၿပီး တစ္ရက္ကုန္သြားတယ္။ ကြၽန္မတို႔အဖြဲ႕က အစ္မႏွစ္ေယာက္က ရလဒ္ေကာင္းေတြမရလို႔ ေျပာင္းေ႐ႊ႕ခံရၿပီး ကြၽန္မမွာ ဒီနိမိတ္မေကာင္းတဲ့ ခံစားခ်က္ ႐ုတ္တရက္ျဖစ္လာတယ္။ ကြၽန္မက ကိုယ့္တာဝန္မွာ သူတို႔ထက္ပိုၿပီး အမ်ားႀကီးေကာင္းေအာင္လုပ္မေနဘူး။ သူမ်ားေတြအားလုံးက ကြၽန္မထက္ပိုၿပီး တိုးတက္မႈရွိၾကတာကို သတိျပဳမိတယ္။ ကြၽန္မက အဖြဲ႕မွာ အဆိုးဆုံးပဲ။ ကြၽန္မက ကိုယ့္တာဝန္ကို ထမ္းေဆာင္ေနဆဲျဖစ္ေပမဲ့ ကြၽန္မ တကယ္ကို စိတ္မေအးႏိုင္ျဖစ္ၿပီး ေနာက္တစ္ခါက်ရင္ ကြၽန္မ ေ႐ႊ႕ေျပာင္းခံရမွာကို စိတ္ပူမိတယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာ ကြၽန္မအေျခအေနအေၾကာင္းကို အစ္မတစ္ေယာက္ကို ေျပာျပလိုက္တယ္။ သူကေျပာတယ္။ ကြၽန္မက အစြမ္းအစမရွိတာမဟုတ္ဘူး၊ ဒါေပမဲ့ အရမ္းျဖစ္ကတတ္ဆန္းလုပ္တာတဲ့။ ကြၽန္မက အဲဒီတာဝန္မွာ နည္းနည္းၾကာၿပီဆိုေပမဲ့ တကယ္ကို အေျခခံက်တဲ့ အမွားေတြ လုပ္ေနတုန္းပဲ။ ဒီေတာ့ ဒီအေပၚမွာ ကြၽန္မ သေဘာထားက ျပႆနာတစ္ခုရွိေနတဲ့ သေဘာပဲ။ သူေျပာတာက ကြၽန္မအထဲမွာ ခံစားခ်က္တခ်ိဳ႕ တကယ္ ထႂကြလာတယ္။ ကြၽန္မက ကိုယ့္တာဝန္ကို ေကာင္းေကာင္းလုပ္ဖို႔ စိတ္ပိုင္းျဖတ္ခဲ့ၿပီလို႔ ထင္တာ။ ဒီေတာ့ ကြၽန္မက ဘာလို႔ ဒီလိုမ်ိဳး ခ်ဥ္းကပ္ေနေသးတာလဲ ေပါ့။ ဆုေတာင္းၿပီး ရွာေဖြရင္းနဲ႔ ဘုရားေရွ႕ကို လာခဲ့တယ္။

တစ္ေန႔ေတာ့ ကြၽန္မရဲ႕ ဒီျပႆနာကို ပိုၿပီးရွင္းလင္းသြားေစတဲ့ ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္တစ္ပိုဒ္ကို ကြၽန္မ ဖတ္တယ္။ ဘုရားသခင္၏ ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္၌ ေျပာထားသည္- “လူအခ်ိဳ႕သည္ မည္သည့္အလုပ္ကိုလုပ္ေဆာင္ပါေစ၊ သို႔မဟုတ္ မည္သည့္တာဝန္ကို ထမ္းေဆာင္ပါေစ ၎တို႔သည္ ေအာင္ျမင္ရန္ မစြမ္းေဆာင္ႏိုင္ၾကေပ။ ၎တို႔အတြက္ မ်ားလြန္းသည္။ ၎တို႔သည္ လူတို႔ထမ္းေဆာင္သင့္သည့္ မည္သည့္တာဝန္ဝတၱရားမ်ားကိုမဆို ျဖည့္ဆည္းႏိုင္စြမ္း မရွိၾကေပ။ ၎တို႔သည္ အမႈိက္မဟုတ္သေလာ။ ၎တို႔သည္ လူမ်ားဟု ေခၚရန္ ထိုက္တန္ေသးသေလာ။ ႁခြင္းခ်က္အေနျဖင့္ ငႏုံ၊ ငအမ်ား၊ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ ခ်ိဳ႕တဲ့သူမ်ား၊ အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာ စိတ္ပိုင္း၊ ႐ုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာ အားနည္းမႈကို ခံစားရေသာသူမ်ားမွလြဲ၍ မိမိတို႔တာဝန္ကို မထမ္းေဆာင္သင့္ေသာ၊ မိမိတို႔ ဝတၱရားမ်ားကို မျဖည့္ဆည္းသင့္ေသာ အသက္ရွင္သည့္သူ တစ္ေယာက္ေယာက္ရွိသေလာ။ သို႔ေသာ္ ဤအမႈိက္မ်ိဳးသည္ ပ်င္းရိလိုျခင္းသာျဖစ္သည္။ ၎တို႔သည္ မိမိတို႔၏ တာဝန္မ်ားကို မျဖည့္ဆည္းလိုေပ။ ဆိုလိုသည္မွာ ၎တို႔သည္ မိမိတို႔ကိုယ္ကို သင့္ေလ်ာ္ေသာလူမ်ားကဲ့သို႔ ျပဳမူေဆာင္႐ြက္လိုျခင္းမရွိေပ။ ဘုရားသခင္သည္ ၎တို႔ကို အစြမ္းအစႏွင့္ ဆုေက်းဇူးမ်ားေပးခဲ့သည္။ အသိဉာဏ္ႏွင့္ ဉာဏ္ပညာကိုေပးခဲ့သည္။ လူသားျဖစ္ရန္အတြက္ အခြင့္အလမ္းကိုေပးခဲ့သည္။ သို႔တိုင္ေအာင္ ၎တို႔သည္ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ရာတြင္ ေပါ့ေလ်ာ့သည္။ ၎တို႔ ျဖည့္ဆည္းလိုေသာ တာဝန္တစ္ခုပင္မရွိေပ။ ဤသို႔ေသာသူသည္ လူသားအျဖစ္ ေခၚဆိုရန္ သင့္ေတာ္သေလာ။ ၎တို႔ကို မည္သည့္အလုပ္ကို ေပးသည္ျဖစ္ေစ၊ အေရးႀကီးသည္ျဖစ္ေစ၊ သာမန္ျဖစ္ေစ၊ ခက္ခဲသည္၊ သို႔မဟုတ္ ႐ိုးရွင္းသည္ျဖစ္ေစ ၎တို႔သည္ အစဥ္သျဖင့္ ေပါ့ဆၿပီး ဝတ္ေက်တမ္းေက် ျပဳလုပ္သည္။ အစဥ္ ပ်င္းရိၿပီး အလုပ္မလုပ္လိုေပ။ ျပႆနာမ်ား ျဖစ္ေပၚေသာအခါ ၎တို႔အတြက္ တာဝန္ကို အျခားလူမ်ားအေပၚသို႔ တြန္းပို႔ရန္ ႀကိဳးစားသည္။ ၎တို႔သည္ အမႈိက္မ်ား၊ အသုံးမဝင္ေသာ အမႈိက္မ်ားျဖစ္သည္။ လူမႈအဖြဲ႕အစည္းတြင္ မည္သူက ရွင္သန္ေရးအတြက္ မိမိတို႔ကိုယ္ကို မမွီခိုရသနည္း။ လူတို႔သည္ အ႐ြယ္ေရာက္ေသာအခါ မိမိတို႔ကိုယ္ကို ေထာက္ပံ့ရန္အတြက္ အလုပ္လုပ္ၿပီး ေငြရွာရန္ အျပင္ထြက္ရသည္။ ပ်င္းရိလ်က္ အိမ္တြင္ေနရျခင္းသည္ ၎တို႔ကို အေနရခက္ေစသည္။ ၎တို႔၏ မိဘမ်ားက ၎တို႔ကို ေထာက္ပံ့လိုစိတ္ရွိႏိုင္သည္။ ၎တို႔ကို အလြန္ပင္ ခ်စ္ေကာင္းခ်စ္ႏိုင္သည္။ အျပင္ေလာကထဲသို႔ သြားကာ ဆင္းရဲဒုကၡႏွင့္ ပင္ပန္းမႈကို မခံရေစလိုသည္မွာ ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ႏိုင္သည္။ သို႔ေသာ္ အ႐ြယ္ေရာက္သူသည္ မည္သည့္စိတ္ထားရွိသင့္သနည္း။ သင္၏ မိဘမ်ားကို ဆက္၍ ဝန္ထုပ္ဝန္ပိုးမျဖစ္ေစသင့္ေပ။ သင္သည္ ကေလးတစ္ေယာက္ မဟုတ္ေတာ့ေပ။ အ႐ြယ္ေရာက္သူမ်ား လုပ္ေဆာင္သည့္အရာကို သင္လုပ္ေဆာင္ရမည္ျဖစ္ၿပီး သင့္ကိုယ္သင္ ေထာက္ပံ့ရန္အတြက္ သင္လုပ္ေဆာင္ႏိုင္သည့္အရာကို လုပ္ေဆာင္ရမည္။ ဤသည္မွာ အ႐ြယ္ေရာက္သူတစ္ေယာက္ရွိသင့္သည့္ စိတ္ထားမဟုတ္သေလာ။ လူတို႔တြင္ ဤစိတ္ထားရွိသည့္အခါ ၎တို႔သည္ တာဝန္သိတတ္စိတ္အခ်ိဳ႕ရွိသည္။ သာမန္လူ႔သဘာဝ၏ ဆင္ျခင္တုံတရားကို ပိုင္ဆိုင္ၾကသည္။ ကြၽန္ုပ္တို႔ ယေန႔ စိစစ္ေနသည့္ အမႈိက္သည္ သာမန္လူ႔သဘာဝ၏ ဆင္ျခင္တုံတရားကို ပိုင္ဆိုင္သေလာ။ (မပိုင္ဆိုင္ပါ။) ၎တို႔သည္ အစဥ္သျဖင့္ တစ္စုံတစ္ခုကို အလကားရယူလိုၾကသည္။ မည္သည့္အခါမွ် တာဝန္မခံလိုေပ။ ၎တို႔သည္ အခမဲ့ေန႔လည္စာကို ရွာေဖြၾကသည္။ ၎တို႔သည္ တစ္ရက္လွ်င္ ဟင္းေကာင္းသုံးပြဲ လိုခ်င္ၾကသည္။ မည္သည့္အလုပ္မွ်မလုပ္ဘဲ တစ္ေယာက္ေယာက္က ၎တို႔ကို ေကြၽးေမြးျပဳစုဖို႔၊ အစားအစာကို အရသာရွိဖို႔ လိုခ်င္ၾကသည္။ ဤသည္မွာ ကပ္ပါးေကာင္တစ္ေကာင္၏ စိတ္ထား မဟုတ္သေလာ။ ကပ္ပါးေကာင္ျဖစ္ေသာ လူတို႔သည္ အသိစိတ္ႏွင့္ ဆင္ျခင္တုံတရား ရွိသေလာ။ ၎တို႔တြင္ ဂုဏ္သိကၡာႏွင့္ တည္ၾကည္မႈ ရွိသေလာ။ လုံးဝ မရွိေပ။ ၎တို႔အားလုံးသည္ အလကားရယူလိုၾကေသာ အမႈိက္မ်ားျဖစ္သည္။” (အေယာင္ေဆာင္ေခါင္းေဆာင္မ်ားကို ခြဲျခားေဖာ္ထုတ္ျခင္း) အသိစိတ္နဲ႔ ဆင္ျခင္တုံတရားရွိတဲ့ လူေတြက သူတို႔တာဝန္ကို အစြမ္းကုန္လုပ္ၾကတယ္၊ ဘုရားရဲ႕ ေစခိုင္းခ်က္အတြက္၊ တာဝန္ခံဖို႔အတြက္ အစြမ္းကုန္လုပ္ၾကတယ္ဆိုတာ ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ကေန ကြၽန္မ သိခဲ့ရတယ္။ သာမန္လူ႔သဘာဝကင္းမဲ့တဲ့ အဲဒီအလကားလူေတြကေတာ့ ဒုကၡေတာင္မခံခ်င္ဘူး၊ အဆင္မေျပတာမျဖစ္ခ်င္ဘူး။ လွည့္ကြက္ေတြပဲသုံးၿပီး ျဖစ္ေအာင္လုပ္တယ္။ သူတို႔ရဲ႕ တာဝန္ေတြ၊ ဝတၱရားေတြကို လုံးဝ မစဥ္းစားဘူး။ ဘုရားသခင္က သူတို႔ကို အစြမ္းအစေတြ၊ ဆုေက်းဇူးေတြေပးၿပီး တာဝန္ထမ္းေဆာင္ဖို႔ အခြင့္အေရးေပးရင္ေတာင္ သူတို႔က ဘာကိုမွ မသင္ယူဘဲ အၿမဲတမ္း ေသြးသားဆႏၵနဲ႔ဆိုင္တဲ့ သက္သာမႈေတြကိုပဲ ခံစားခ်င္ၿပီး ဘာတာဝန္ယူမႈမွ မရွိတာေၾကာင့္ အဆုံးမွာ ဘာကိုမွ သူတို႔ လုပ္ႏိုင္မွာမဟုတ္ဘဲ အသုံးမဝင္ျဖစ္သြားလိမ့္မယ္။ ကြၽန္မက ဒီအဖိုးမတန္တဲ့လူေတြကို ဘုရားသခင္ ေဖာ္ျပသလိုမ်ိဳးပဲလို႔ ခံစားမိတယ္။ ကြၽန္မကို ထုတ္ၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ အသင္းေတာ္က ကြၽန္မကို စာသားဆိုင္ရာအလုပ္ လုပ္ခြင့္ေပးတယ္။ ဒါက ဘုရားရဲ႕ ျမႇင့္တင္မႈပဲ။ ဒါေပမဲ့ ကြၽန္မက ဒါကို ခ်စ္ျမတ္ႏိုးရမွန္း မသိဘူး။ အဲဒီအစား ကိုယ့္တာဝန္အေပၚ အဲဒီအလကားလူရဲ႕ သေဘာထားအတိုင္း ထားခဲ့တယ္။ ကြၽန္မက ျပႆနာေတြကို ကိုင္တြယ္ပုံမွာ ျဖစ္ကတတ္ဆန္းလုပ္တာကို ေကာင္းေကာင္းသတိထားမိတယ္။ ဒါေပမဲ့ တိုးတက္ေအာင္မလုပ္ခ်င္ဘူး၊ ပိုၿပီး စိတ္အားမထည့္ခ်င္ဘူး၊ ေသခ်ာစဥ္းစားဖို႔ အခ်ိန္မေပးခ်င္ဘူး။ ရလဒ္အေနနဲ႔ ကိုယ့္တာဝန္မွာ ဘာတိုးတက္မႈမွ မရွိေနဘူး။ ကြၽန္မလည္း ဒါေၾကာင့္ ေတာ္ေတာ္ ဒုကၡေရာက္ခဲ့တယ္။ ဘာေၾကာင့္ ကြၽန္မက အခက္အခဲတိုင္းကေန ေနာက္ဆုတ္တာလဲ။ ဆင္းရဲဒုကၡတိုင္းကေန ပုန္းကြယ္တာလဲ။

ဒီျပႆနာရဲ႕ အရင္းအျမစ္ကို နည္းနည္းနားလည္ေစတဲ့ ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္တခ်ိဳ႕ကို ကြၽန္မ ဘုရားဝတ္ျပဳေနတုန္းမွာ ဖတ္ရတယ္။ ဘုရားသခင္၏ ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္၌ ေျပာထားသည္- “ယေန႔တြင္ သင္သည္ ငါေျပာေသာစကားမ်ားကို မယုံၾကည္သကဲ့သို႔၊ ယင္းတို႔ကို သင္ အာ႐ုံမစိုက္ေပ။ ဤအမႈကို ျဖန္႔ေဝရန္ႏွင့္ ယင္း၏ အလုံးစုံကို သင္ ျမင္ရသည့္ ေန႔ရက္ ေရာက္လာသည့္အခါ၊ သင္ေနာင္တရလိမ့္မည္ ျဖစ္ၿပီး၊ ထိုအခ်ိန္တြင္ သင္သည္ မွင္တက္ေနမိလိမ့္မည္။ ေကာင္းခ်ီးမဂၤလာမ်ား ရွိေသာ္လည္း၊ ယင္းတို႔ကို ေပ်ာ္ေမြ႕ရေကာင္းမွန္း သင္မသိသကဲ့သို႔၊ သမၼာတရား ရွိေသာ္လည္း၊ သင္မလိုက္စားေပ။ သင္သည္ အထင္ေသးခံရေအာင္ မိမိဘာသာျပဳျခင္း မဟုတ္ေလာ။ ယေန႔တြင္ ဘုရားသခင္၏အမႈ ေနာက္တစ္ဆင့္ မစတင္ရေသးေသာ္လည္း၊ သင္ႏွင့္သက္ဆိုင္၍ ျပဳလုပ္ထားသည့္ ေတာင္းဆိုခ်က္မ်ားႏွင့္ အသက္ရွင္ေနထိုင္ရန္ သင့္အား ေတာင္းဆိုထားေသာ အရာမ်ားႏွင့္ ပတ္သက္၍ ပုံမွန္ထက္ပိုျခင္း မရွိေပ။ အလြန္မ်ားလွစြာေသာ အမႈရွိသကဲ့သို႔၊ အလြန္မ်ားလွစြာေသာ သမၼာတရားမ်ားရွိ၏။ ယင္းတို႔ကို သင္ သိထိုက္သည္ မဟုတ္ေလာ။ ဘုရားသခင္၏ ျပစ္တင္ဆုံးမျခင္းႏွင့္ တရားစီရင္ျခင္းတို႔သည္ သင့္ဝိညာဥ္ကို ႏိုးထေစႏိုင္စြမ္း မရွိသေလာ။ ဘုရားသခင္၏ ျပစ္တင္ဆုံးမျခင္းႏွင့္ တရားစီရင္ျခင္းတို႔သည္ သင့္ကိုယ္သင္ မုန္းတီးေစႏိုင္စြမ္း မရွိသေလာ။ သင္သည္ ၿငိမ္သက္ျခင္းႏွင့္ ဝမ္းေျမာက္ျခင္း၊ ၿပီးလွ်င္ အနည္းငယ္ေသာ အေသြးအသား ႏွစ္သိမ့္မႈျဖင့္ စာတန္၏ စြမ္းအားေအာက္တြင္ အသက္ရွင္ဖို႔ တင္းတိမ္ေရာင့္ရဲေနသေလာ။ သင္သည္ လူအားလုံးတြင္ အနိမ့္က်ဆုံးျဖစ္သည္ မဟုတ္ေလာ။ ကယ္တင္ျခင္းကို ရႈျမင္ၿပီးေသာ္လည္း၊ ယင္းကို ရရွိရန္ မလိုက္စားေသာသူတို႔ထက္ မည္သူမွ် သာ၍ မမိုက္မဲေပ။ ဤသည္တို႔မွာ ဇာတိပကတိႏွင့္ပတ္သက္၍ အာသာငမ္းငမ္း ေပ်ာ္ပါးၿပီး၊ စာတန္ကို ေမြ႕ေလ်ာ္သူမ်ား ျဖစ္သည္။ ဘုရားသခင္၌ သင္၏ ယုံၾကည္ျခင္းသည္ မည္သည့္စိန္ေခၚမႈမ်ား သို႔မဟုတ္ အတိဒုကၡမ်ား သို႔မဟုတ္ ဆင္းရဲဒုကၡ အနည္းငယ္ကိုမွ် ျဖစ္ေပၚေစမည္မဟုတ္ဟု သင္ေမွ်ာ္လင့္သည္။ သင္သည္ အသုံးမက်ေသာ ထိုအရာမ်ားကို အၿမဲလိုက္စားၿပီး၊ ဘဝကို တန္ဖိုးမထားေပ၊ ထိုအစား သင္၏ ကိုယ္ပိုင္ လြန္ကဲေသာ အေတြးမ်ားကို သမၼာတရားေရွ႕ေမွာက္သို႔ ထားရွိေလသည္။ သင္သည္ အလြန္ အသုံးမက်ပါတကား။ သင္သည္ ဝက္တစ္ေကာင္ကဲ့သို႔ အသက္ရွင္၏- သင္ႏွင့္ ဝက္မ်ား၊ ေခြးမ်ားၾကားတြင္ မည္သည့္ ကြာ‌ျခားခ်က္ ရွိပါသနည္း။ သမၼာတရားကို မလိုက္စားဘဲ ယင္းအစား ဇာတိပကတိကို ႏွစ္သက္သူမ်ား အားလုံးသည္ သားရဲမ်ား ျဖစ္ၾကသည္မဟုတ္ေလာ။ ဝိညာဥ္မရွိေသာ ဤအေသေကာင္မ်ား အားလုံးသည္ လမ္းေလွ်ာက္ ေနသည့္ အေလာင္းေကာင္မ်ား မဟုတ္ေပေလာ။ သင္တို႔အလယ္တြင္ ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေပါင္းမည္မွ် ေျပာၿပီးၿပီနည္း။ သင္တို႔အလယ္တြင္ အနည္းငယ္ေသာ အမႈကိုသာ လုပ္ေဆာင္ၿပီးေလၿပီေလာ။ သင္တို႔အလယ္တြင္ ငါမည္မွ် ေထာက္ပံ့ေပးၿပီးၿပီနည္း။ သို႔ဆိုလွ်င္ သင္သည္ အဘယ္ေၾကာင့္ ယင္းကို မရရွိေသးသနည္း။ သင္သည္ ေစာဒကတက္စရာ မည္သည့္အရာ ရွိသနည္း။ သင္သည္ ဇာတိပကတိကို အလြန္ႏွစ္သက္ေသာေၾကာင့္၊ မည္သည့္အရာမွ် မရေလၿပီမွာ ဟုတ္သည္ မဟုတ္ေလာ။ ၿပီးလွ်င္ သင္၏အေတြးမ်ားက လြန္ကဲလြန္းေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္ မဟုတ္ေလာ။ သင္သည္ အလြန္မိုက္မဲလြန္းေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္ မဟုတ္ေလာ။ ဤေကာင္းခ်ီးမဂၤလာမ်ားကို သင္သည္ ရယူႏိုင္စြမ္းမရွိပါက၊ သင့္ကို မကယ္တင္ျခင္းအတြက္ ဘုရားသခင္ကို သင္ အျပစ္တင္ႏိုင္သေလာ။...သင္ကဲ့သို႔ေသာ ဇာတိပကတိကို အၿမဲလိုက္စားသည့္ သတၱိေၾကာင္သူ တစ္ဦး- သင္သည္ စိတ္ႏွလုံးတစ္ခု ရွိပါသေလာ၊ သင္သည္ စိတ္ဝိညာဥ္ ရွိပါသေလာ။ သင္သည္ သားရဲတစ္ေကာင္ မဟုတ္ေလာ။ အျပန္အလွန္အေနျဖင့္ မည္သည့္အရာကိုမွ် မေတာင္းဆိုဘဲ၊ စစ္မွန္ေသာ လမ္းခရီးကို သင့္အား ငါေပးခဲ့သည္၊ သို႔ေသာ္ သင္သည္ မလိုက္စားေပ။ သင္သည္ ဘုရားသခင္ကို ယုံၾကည္ေသာ သူမ်ားထဲမွ တစ္ဦးေလာ။ ငါသည္ သင့္အေပၚ စစ္မွန္ေသာ လူ႔အသက္ကို အပ္ႏွင္းေသာ္လည္း၊ သင္သည္ မလိုက္စားေပ။ သင္သည္ ဝက္မ်ား၊ ေခြးမ်ားႏွင့္ မည္သည့္ ကြာျခားမႈမွ်မရွိသေလာ။ ဝက္မ်ားသည္ လူ႔အသက္ကို မလိုက္စားၾကေပ၊ ၎တို႔သည္ သန္႔ရွင္းေစျခင္းကို မလိုက္စားသကဲ့သို႔၊ အသက္က မည္သည့္အရာျဖစ္သည္ကို ၎တို႔နားမလည္ၾကေပ။ ေန႔စဥ္တြင္ ၎တို႔ ဝသည္ထိစားၿပီးေနာက္၊ ၎တို႔ အိပ္႐ုံသာျပဳၾကသည္။ ငါသည္ သင့္အား မွန္ေသာ လမ္းခရီးကို ေပးၿပီးျဖစ္ေသာ္လည္း၊ သင္သည္ ယင္းကို မရယူေသးေပ။ သင္သည္ လက္ခ်ည္းသက္သက္ ျဖစ္ေပသည္။ သင္သည္ ဤဘဝ၊ ဝက္တစ္ေကာင္၏ဘဝတြင္ ဆက္လက္ အသက္ရွင္ရန္ လိုလားေနပါသေလာ။ ထိုသို႔ေသာလူမ်ား အသက္ရွင္ျခင္း၏ အေရးပါမႈမွာ အဘယ္နည္း။ သင္၏ အသက္တာသည္ အထင္ေသးဖြယ္ ျဖစ္သကဲ့သို႔ ရွက္ဖြယ္ျဖစ္သည္၊ သင္သည္ ညစ္ညမ္းမႈႏွင့္ ကိုယ္က်င့္သိကၡာ ကင္းမဲ့မႈအလယ္တြင္ အသက္ရွင္ၿပီး၊ သင္သည္ မည္သည့္ ရည္မွန္းခ်က္မ်ားကိုမွ် မလိုက္စားေပ။ သင့္ဘဝသည္ အားလုံးထဲတြင္ ရွက္ဖြယ္အေကာင္းဆုံး ျဖစ္သည္မဟုတ္ေလာ။ ဘုရားသခင္ကို သင္ၾကည့္ရႈဝံ့သေလာ။ ဤနည္းျဖင့္ သင္ ဆက္လက္ ေတြ႕ႀကဳံပါက၊ သင္သည္ မည္သည့္အရာကိုမွ် မရရွိဘဲ ျဖစ္လိမ့္မည္ မဟုတ္ေလာ။ သင့္ထံ မွန္ကန္ေသာလမ္းခရီးကို ေပးထားၿပီး ျဖစ္ေသာ္လည္း၊ ေနာက္ဆုံးတြင္ သင္သည္ ယင္းကို ရရွိႏိုင္ျခင္း ရွိမရွိဆိုသည္မွာ သင္၏ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာ လိုက္စားမႈအေပၚ မူတည္ေပသည္။” (ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္၊ အတြဲ (၁)၊ ဘုရားသခင္၏ ေပၚထြန္းျခင္းႏွင့္ အမႈေတာ္၊ ေပတ႐ု၏ အေတြ႕အႀကဳံမ်ား- ျပစ္တင္ဆုံးမျခင္းႏွင့္ တရားစီရင္ျခင္းတို႔ႏွင့္သက္ဆိုင္သည့္ သူ၏အသိပညာ) ဒီအပိုဒ္ကို ကြၽန္မ ထပ္ခါထပ္ခါ ဖတ္တယ္။ အထူးသျဖင့္ “သားရဲမ်ား” “ဝက္မ်ား၊ ေခြးမ်ားႏွင့္” “ရွက္ဖြယ္” ဆိုတဲ့ စကားေတြကို ဖတ္ရတိုင္း မ်က္ႏွာကို ျဖတ္႐ိုက္သလို ခံစားရတယ္။ ကြၽန္မ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ေမးတယ္။ “ဘုရားသခင္ကို ငါ ဘာေၾကာင့္ တကယ္ယုံၾကည္တာလဲ။ သက္သာတာကို ခံစားဖို႔သက္သက္လား။ ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြ အမ်ားႀကီးဖတ္ၿပီးတာေတာင္ ဘဝမွာ ဘာလို႔ ဒီလိုနိမ့္က်တဲ့ လိုက္စားမႈရွိရတာလဲ” ေပါ့။ ကြၽန္မက တကယ္ကို စာတန္ရဲ႕ ဖ်က္ဆီးျခင္းကို အရမ္းခံထားရတယ္လို႔ ခံစားမိတယ္။ “ဘဝဟူသည္ စားျခင္းႏွင့္ ဝတ္ျခင္းအတြက္သာ ျဖစ္၏” “လူ႔ဘဝသည္ တိုးေတာင္းသျဖင့္ တစ္ေန႔တာအခ်ိန္ကို ေပ်ာ္႐ႊင္ေအာင္ အသုံးခ်ပါ” “ယေန႔လုပ္စရာရွိတာလုပ္၊ မနက္ျဖန္ကို မနက္ျဖန္ေရာက္မွ ေတြးပူပါ” ဆိုတာမ်ိဳး ဆိုးယုတ္တဲ့ အေတြးအေခၚေတြက ကြၽန္မ ရွင္သန္တဲ့ စကားေတြပဲ။ ႐ုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာ သက္သာမႈနဲ႔ ေပ်ာ္ေမြ႕မႈေတြက ဘဝမွာ ကြၽန္မရဲ႕ အဓိကလိုက္စားမႈေတြပဲ။ အထက္တန္းေက်ာင္းဝင္ခြင့္စာေမးပြဲမတိုင္ခင္မွာ ကြၽန္မအတန္းေဖာ္ေတြအားလုံးက အ႐ူးအမူးစာက်က္ေနၾကေပမဲ့ ကြၽန္မက ဒါ အရမ္းဖိစီးလြန္းတယ္လို႔ ခံစားမိၿပီး သက္သက္သာသာေနဖို႔ ကစားကြင္းကိုပဲ သြားတာကို သတိရမိတယ္။ မနက္ျဖန္မွာ ဘာျဖစ္ပါေစ ဘဝမွာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ေကာင္းေကာင္း ဆက္ဆံသင့္တယ္၊ အခ်ိန္တစ္ခဏတိုင္း ေရာက္လာတဲ့အခါမွာ ေပ်ာ္ေမြ႕သင့္တယ္လို႔ ခံစားမိတယ္။ ကြၽန္မက တကယ္ကို ေအးေအးလူလူရွိတယ္လို႔ အတန္းေဖာ္ေတြကေျပာတယ္။ ဒါ အသက္ရွင္ဖို႔ နည္းလမ္းေကာင္းတစ္ခုပဲလို႔ ကြၽန္မ ခံစားမိတယ္။ ဘာဖိစီးမႈ၊ စိတ္ပူပင္မႈမွမရွိဘဲ ေန႔တိုင္း ေပ်ာ္တယ္။ ဒါက ကြၽန္မလိုခ်င္တဲ့ ဘဝပဲ။ ယုံၾကည္မႈကို ရၿပီး တာဝန္ထမ္းေဆာင္တဲ့ေနာက္မွာ ဒီအျမင္ကို ကြၽန္မ မေျပာင္းလဲခဲ့ဘူး။ ရႈပ္ေထြးတာ၊ ခက္ခဲတာတစ္ခုခု ေပၚလာတဲ့အခါမွာ အာ႐ုံေနာက္တယ္လို႔ ထင္ၿပီး ေရွာင္ခ်င္တယ္။ ႐ုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာ မသက္သာတာ၊ အားစိုက္ရတာ နည္းနည္းေလးရွိဖို႔ကို မလိုလားဘူး။ ဘာမွကို လုပ္စရာရွိမေနခ်င္ဘဲ လြတ္လပ္လြယ္ကူစြာနဲ႔ ေလွ်ာက္သြားေနခ်င္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒီလိုရွင္သန္ျခင္းကေန ဘာကို တကယ္ရခဲ့သလဲ။ ကိုယ့္တာဝန္မွာ တိုးတက္မႈမရွိဘူး။ ကြၽန္မရဲ႕ စ႐ိုက္လကၡဏာနဲ႔ ဂုဏ္ကို ျဖဳန္းတီးပစ္တယ္။ ကြၽန္မက တာဝန္မသိတတ္ၿပီး အသင္းေတာ္အလုပ္ကိုေႏွာင့္ေႏွးေစတာေၾကာင့္ေပါ့။ ဘုရားသခင္က ႐ြံရွာၿပီး ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမေတြက စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္ၾကတယ္။ ဒီဆိုးယုတ္တဲ့ ရွင္သန္ေရး အျမင္ရႈေထာင့္ေတြက အမ်ားႀကီး ထိခိုက္ေစတယ္။ ဒီလိုအသက္ရွင္ၿပီး ကြၽန္မက ဘာသမာဓိနဲ႔ ဂုဏ္သိကၡာမွ မရွိဘူး။ သားရဲတစ္ေကာင္လို လုံးဝ အလကားေနၿပီး ဘဝမွာ ဘာပန္းတိုင္မွမရွိဘူး။ ဒါက ဆိုး႐ြားၿပီး ႐ြံစရာေကာင္းပါတယ္။ လက္ေတြ႕မွာ အခက္အခဲေတြကို ကြၽန္မ ႀကဳံရတဲ့အခါ သမၼာတရားကိုရွာၿပီး သမၼာတရားကိုနားလည္ၿပီးရရွိဖို႔အတြက္ အဲဒီအေျခအေနကို ကြၽန္မ အသုံးျပဳဖို႔ ဘုရားက အလိုေတာ္ရွိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဘုရားက ကြၽန္မကို ျမႇင့္တင္ေပးတဲ့ပုံစံကို ကြၽန္မ တန္ဖိုးမထားဘဲ သမၼာတရားကို ရဖို႔ အခြင့္အေရးေတြ အမ်ားႀကီးကို လႊင့္ပစ္ခဲ့တယ္။ သမၼာက်မ္းစာထဲတြင္ ေျပာထားသည္မွာ- “လူမိုက္တို႔သည္ ႂကြယ္ဝမႈေၾကာင့္ ပ်က္စီးျခင္းသို႔ ေရာက္လိမ့္မည္။” (သုတၱံက်မ္း ၁:၃၂) ဒါ အရမ္းမွန္တယ္။ ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ထဲမွာလည္း ေျပာထားတယ္။ “လူသား၏ ဇာတိပကတိသည္ ေႁမြလိုပင္ျဖစ္သည္။ သူ၏ အႏွစ္သာရက သူတို႔၏အသက္ကို အႏၲရာယ္ျပဳဖို႔ပင္။ တကယ္ျဖစ္လာသည့္အခါ သင္၏ဘဝကကို လက္လြတ္ဆုံးရႈံးရသည္။” (ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္၊ အတြဲ (၁)၊ ဘုရားသခင္၏ ေပၚထြန္းျခင္းႏွင့္ အမႈေတာ္၊ ဘုရားသခင္ကို ခ်စ္ျခင္းသည္သာလွ်င္ ဘုရားသခင္ကို အမွန္တကယ္ ယုံၾကည္ျခင္းျဖစ္သည္) အဖိုးတန္တဲ့ အခ်ိန္အခိုက္အတန္႔ေတြအမ်ားႀကီး ျဖဳန္းတီးပစ္ရင္းနဲ႔ ဘုရားရဲ႕ ေစခိုင္းခ်က္ကို တစ္ႀကိမ္ၿပီး တစ္ႀကိမ္ ခပ္ေပါ့ေပါ့ သေဘာထားခဲ့တာကို ကြၽန္မ စဥ္းစားမိၿပီး ကြၽန္မ တကယ္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိတယ္။ စၿပီး ဆက္တိုက္ငိုမိတယ္။ ေနာင္တနဲ႔ျပည့္ေနၿပီး မေကာင္းမႈေတြအမ်ားႀကီးလုပ္ခဲ့တာကိုေနာင္တရတယ္။ ဒါေတြအားလုံးက ဘုရားသခင္ကို ကြၽန္မ ယုံၾကည္တဲ့သမိုင္းမွာ လုံးဝ ေလွ်ာ္ပစ္လို႔မရႏိုင္တဲ့ အစြန္းအထင္းေတြပဲ။ အၿမဲတမ္း ေနာင္တရေနမွာပဲ။ စိတ္အတြင္းထဲကေန ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ စက္ဆုပ္႐ြံရွာခဲ့တယ္။ ကြၽန္မ မ်က္ရည္ေတြနဲ႔ ဆုေတာင္းလိုက္တယ္။ “ဘုရားသခင္ ကိုယ္ေတာ့္ကို သမီး စိတ္ပ်က္ေစခဲ့တယ္။ သမၼာတရားကို လုံးဝ မလိုက္စားဘဲ၊ ဇာတိပကတိရဲ႕ ယာယီသက္သာမႈကိုပဲ လိုက္စားၿပီး ႏွစ္မ်ားစြာ ယုံၾကည္သူျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ အရမ္းကို ယုတ္မာပါတယ္။ ဘုရားသခင္ ဇာတိပကတိရဲ႕ အႏွစ္သာရကို ေနာက္ဆုံးမွာ သမီးျမင္ခဲ့ၿပီး သမီးရဲ႕ ျပစ္မွားမႈေတြအတြက္ ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္မဖာေထးႏိုင္ေပမဲ့ ေနာင္တရခ်င္ၿပီး သမၼာတရားကို လိုက္စားခ်င္ပါတယ္။ အသစ္က ျပန္စခ်င္ပါတယ္” ဆိုၿပီးေတာ့။

ေနာက္ပိုင္းမွာ အစ္မတစ္ေယာက္က ကြၽန္မကို ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္တစ္ပိုဒ္ပို႔တယ္။ အဲဒီထဲမွာ လက္ေတြ႕လုပ္ေဆာင္မႈနဲ႔ဝင္ေရာက္မႈလမ္းေၾကာင္းတစ္ခုကို ကြၽန္မ ေတြ႕တယ္။ ဘုရားသခင္၏ ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္၌ ေျပာထားသည္- “လူတို႔တြင္ အေတြးမ်ားရွိေသာအခါ ၎တို႔တြင္ ေ႐ြးခ်ယ္မႈမ်ားရွိသည္။ ၎တို႔အေပၚတြင္ တစ္စုံတစ္ခုျဖစ္ပ်က္ၿပီး ၎တို႔က မွားယြင္းေသာေ႐ြးခ်ယ္မႈကို ျပဳလုပ္လွ်င္ ေနာက္ျပန္လွည့္ၿပီး မွန္ကန္ေသာ ေ႐ြးခ်ယ္မႈကို ျပဳလုပ္သင့္သည္။ ၎တို႔၏ အမွားကို လုံးဝ ဖက္တြယ္မထားသင့္ေပ။ ဤသည္မွာ လိမၼာပါးနပ္ေသာသူျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ မွားယြင္းေသာေ႐ြးခ်ယ္မႈကို ျပဳလုပ္ခဲ့သည္ကို သိၿပီး ေနာက္ျပန္မလွည့္လွ်င္ ထိုသူသည္ သမၼာတရားကို မခ်စ္ေသာသူျဖစ္သည္။ ဤကဲ့သို႔ေသာသူသည္ ဘုရားသခင္ကို အမွန္တကယ္ အလိုမရွိေပ။ ဥပမာ သင္သည္ တစ္စုံတစ္ခုကို လုပ္ေဆာင္ေသာအခါတြင္ ေပါ့ဆၿပီး မေသသပ္ေပဟု ဆိုၾကပါစို႔။ သင္သည္ ခိုကတ္ရန္ ႀကိဳးစားသည္။ ဘုရားသခင္၏ စိစစ္မႈကို ေရွာင္ၾကဥ္ရန္ ႀကိဳးစားသည္။ ဤကဲ့သို႔ေသာအခ်ိန္မ်ိဳးတြင္ ဆုေတာင္းရန္အတြက္ ဘုရားသခင္ေရွ႕သို႔ အျမန္လာပါ။ ဤသည္မွာ လုပ္ေဆာင္ရန္ မွန္ကန္သည့္လမ္းဟုတ္မဟုတ္ကို ဆင္ျခင္သုံးသပ္ပါ။ ထို႔ေနာက္ ဤအရာကို စဥ္းစားၾကည့္ပါ။ ‘ဘုရားသခင္ကို ငါ အဘယ္ေၾကာင့္ယုံၾကည္သနည္း။ ဤသို႔ေသာ မေသသပ္မႈကို လူတို႔က သတိမထားမိျခင္း ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ႏိုင္သည္။ သို႔ေသာ္ ဘုရားသခင္က သတိမထားမိဘဲ ေနလိမ့္မည္ေလာ။ ထို႔အျပင္ ဘုရားသခင္အေပၚ ငါ၏ ယုံၾကည္မႈသည္ မခိုကတ္ရန္ျဖစ္သည္။ ကယ္တင္ျခင္းခံရဖို႔အတြက္ျဖစ္သည္။ ဤကဲ့သို႔ ငါလုပ္ေဆာင္ျခင္းသည္ သာမန္လူ႔သဘာဝ၏ ေဖာ္ျပခ်က္မဟုတ္သကဲ့သို႔ ဘုရားသခင္၏ ခ်စ္ျခင္းကိုလည္း မခံရေပ။ မျဖစ္ေပ။ ျပင္ပကမာၻတြင္ ငါသည္ ခိုကတ္ႏိုင္ၿပီး ငါေက်နပ္သလိုလုပ္ေဆာင္ေကာင္း လုပ္ေဆာင္ႏိုင္သည္။ သို႔ေသာ္ ယခု ငါသည္ ဘုရားသခင္၏ အိမ္ေတာ္တြင္ရွိေနသည္။ ဘုရားသခင္၏ အုပ္စိုးမႈေအာက္၊ ဘုရားသခင္၏ မ်က္လုံးမ်ား၏ စိစစ္မႈေအာက္တြင္ရွိေနသည္။ ငါသည္ လူပုဂၢိဳလ္တစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။ အသိတရားရွိရမည္။ ငါေက်နပ္သလို လုပ္ေဆာင္၍မရေပ။ ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ႏွင့္အညီ လုပ္ေဆာင္ရမည္။ ေပါ့ဆၿပီး ဝတ္ေက်တမ္းေက်မျပဳရေပ။ ခိုကတ္၍ မရေပ။ ဤသို႔ဆိုလွ်င္ မခိုကတ္ရန္၊ ေပါ့ဆၿပီး ဝတ္ေက်တမ္းေက်မျပဳလုပ္ရန္ မည္သို႔ေဆာင္႐ြက္သင့္သနည္း။ အနည္းငယ္အားစိုက္ထုတ္ရမည္။ ယခုပင္ လုပ္ေဆာင္ရန္ အလြန္ဒုကၡမ်ားလြန္းသည္ဟု ငါခံစားရသည္။ ဆင္းရဲဒုကၡကို ေရွာင္ၾကဥ္လိုခဲ့ေသာ္လည္း ယခု ငါနားလည္သည္။ ဤသို႔လုပ္ေဆာင္ရန္မွာ ဒုကၡအလြန္မ်ားႏိုင္သည္။ သို႔ေသာ္ ထိေရာက္မႈရွိသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဤသည္မွာ လုပ္ေဆာင္သင့္သည့္ နည္းလမ္းျဖစ္သည္။’ ဟု ျဖစ္သည္။ သင္သည္ အလုပ္လုပ္ေနၿပီး ဆင္းရဲဒုကၡကို ေၾကာက္ေနေသးေသာအခါတြင္၊ ဤသို႔ေသာ အခ်ိန္မ်ိဳးတြင္ ဘုရားသခင္ကို ဆုေတာင္းရမည္။ ‘အို ဘုရားသခင္။ ကြၽန္ုပ္သည္ ပ်င္းရိၿပီး လွည့္စားတတ္သည္။ ကြၽန္ုပ္ကို ပဲ့ျပင္ဆုံးမပါရန္၊ အျပစ္တင္ပါရန္ ကိုယ္ေတာ္ကို ေတာင္းပန္ပါ၏။ ဤသို႔ျဖင့္ ကြၽန္ုပ္၏ အသိတရားတြင္ ခံစားခ်က္တစ္ခု၊ ရွက္စိတ္တစ္ခု ရွိရန္ျဖစ္သည္။ ကြၽန္ုပ္သည္ ေပါ့ဆၿပီး ဝတ္ေက်တမ္းေက် မျဖစ္လိုပါ။ ကြၽန္ုပ္ကို လမ္းျပၿပီး ဉာဏ္အလင္းဖြင့္ျပရန္၊ ကြၽန္ုပ္၏ ပုန္ကန္မႈႏွင့္ အက်ည္းတန္မႈကို ျပသရန္ ကိုယ္ေတာ္ကို ေတာင္းပန္ပါ၏။’ ဟု ျဖစ္သည္။ ဤသို႔ သင္ဆုေတာင္းေသာအခါ၊ ဆင္ျခင္သုံးသပ္ၿပီး သင့္ကိုယ္သင္သိျမင္ရန္ ႀကိဳးစားေသာအခါ ေနာင္တခံစားခ်က္ကို ျဖစ္ေပၚေစၿပီး သင္၏ အက်ည္းတန္မႈကို သင္ မုန္းတီးႏိုင္သည္။ သင္၏စိတ္ႏွလုံးအတြင္းရွိ အေျခအေနက စတင္ေျပာင္းလဲသည္။ သင္သည္ ဤအရာကို ခ်င့္ခ်ိန္စဥ္းစားၿပီး ‘ကြၽန္ုပ္သည္ အဘယ္ေၾကာင့္ေပါ့ဆၿပီး ဝတ္ေက်တမ္းေက်ျပဳရသနည္း။ အဘယ္ေၾကာင့္ အစဥ္ ခိုကတ္ေနသနည္း။ ဤသို႔ေဆာင္႐ြက္ျခင္းသည္ အသိစိတ္၊ သို႔မဟုတ္ ဆင္ျခင္တုံတရားတစ္ခုမွ် မရွိေပ။ ငါသည္ ဘုရားသခင္ကို ယုံၾကည္ေသာသူျဖစ္ေသးသေလာ။ ငါသည္ အဘယ္ေၾကာင့္ အမႈအရာမ်ားကို အေလးအနက္မထားသနည္း။ အခ်ိန္ႏွင့္ အားစိုက္မႈအနည္းငယ္ပို၍ စိုက္ထုတ္သင့္သည္မဟုတ္ေလာ။ ယင္းမွာ ႀကီးမားေသာ ဝန္ထုတ္ဝန္ပိုးမဟုတ္ေပ။ ဤသည္မွာ ငါလုပ္ေဆာင္သင့္သည့္အရာျဖစ္သည္။ ဤအရာကိုပင္မလုပ္ေဆာင္ႏိုင္လွ်င္ ငါ့ကို လူသားဟုေခၚဆိုရန္ သင့္ေတာ္သေလာ။’ဟု သင့္ကိုယ္သင္ ေျပာဆိုႏိုင္စြမ္းရွိသည္။ ရလဒ္အေနျဖင့္ သင္သည္ က်မ္းသစၥာက်ိန္ဆိုသည္။ ‘အို ဘုရားသခင္၊ ကြၽန္ုပ္သည္ ကိုယ္ေတာ္ႏွင့္ မထိုက္တန္ပါ။ ကြၽန္ုပ္သည္ အမွန္တကယ္ပင္ အသိစိတ္၊ သို႔မဟုတ္ ဆင္ျခင္တုံတရားမရွိပါ။ လူ႔သဘာဝမရွိပါ။ ကြၽန္ုပ္ ေနာင္တရလိုပါသည္။ ကြၽန္ုပ္ကို ခြင့္လႊတ္ရန္ ကိုယ္ေတာ္ကို ေတာင္းေလွ်ာက္ပါသည္။ ကြၽန္ုပ္သည္ ေသခ်ာေပါက္ ေျပာင္းလဲပါမည္။ ကြၽန္ုပ္သည္ အမွန္တကယ္ပင္ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ေဖာက္ျပန္ပ်က္စီးသည္။ လူသား၏ ပုံသဏၭာန္ကို အသက္ရွင္မေနထိုင္ရေသးေပ။ ကြၽန္ုပ္ေနာင္တမရလွ်င္ ကြၽန္ုပ္အား အျပစ္ဒဏ္ေပးေစလိုပါသည္။’ ထို႔ေနာက္တြင္ သင္၏ စိတ္အေနအထားတြင္ ေျပာင္းလဲမႈတစ္ခုရွိသည္။ သင္ စတင္ေျပာင္းလဲလာသည္။ ေပါ့ဆမႈႏွင့္ ဝတ္ေက်တမ္းေက်ျပဳမႈ ေလ်ာ့နည္းလ်က္ ယခင္ႏွင့္မတူေအာင္ လုပ္ငန္းမ်ားကို ေဆာင္႐ြက္ၿပီး သင့္တာဝန္မ်ားကို ထမ္းေဆာင္သည္။ သင္လုပ္ေဆာင္သည့္အရာရာတိုင္းကို အေလးအနက္ထားသည္။ ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္ျခင္းကို သင္မခံစားရေပ။ သို႔ေသာ္ သင္၏တာဝန္ကို ဤသို႔ထမ္းေဆာင္ျခင္းသည္ အလြန္ေကာင္းသည္ဟု သင္ခံစားရသည္။ သင္၏ စိတ္ႏွလုံးသည္ ၿငိမ္သက္ၿပီး ဝမ္းေျမာက္ေလသည္။” (ေနာက္ဆုံးေသာ ကာလ ခရစ္ေတာ္၏ ေဟာေျပာခ်က္မ်ား စာအုပ္ထဲရွိ “ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ကို တန္ဖိုးထားျခင္းသည္ ဘုရားသခင္အေပၚ ယုံၾကည္ျခင္းတြင္ အေျခခံအုတ္ျမစ္ျဖစ္သည္”) လူေတြအေနနဲ႔ ကြၽန္မတို႔ရဲ႕ အေျခခံအက်ဆုံးတာဝန္က ကြၽန္မတို႔တာဝန္ကို စိတ္ႏွစ္ၿပီးလုပ္ဖို႔ပဲဆိုတာ ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ကေန ကြၽန္မ ျမင္ခဲ့ပါတယ္။ ဘယ္ေလာက္ပဲ ခက္ခဲပါေစ၊ ႐ိုးရွင္းသည္ျဖစ္ေစ၊ ရႈပ္ေထြးသည္ျဖစ္ေစ ကြၽန္မတို႔တာဝန္ကို ျဖည့္ဆည္းသင့္ၿပီး အေလးအနက္၊ စိတ္ပါလက္ပါနဲ႔ လုပ္သင့္တယ္။ ကြၽန္မတို႔ တတ္ႏိုင္သမွ်တိုင္းကို လုပ္သင့္တယ္။ ဒါက တာဝန္အေပၚ မွန္ကန္တဲ့ သေဘာထားပဲ။ ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္က ကြၽန္မတို႔အတြက္ လက္ေတြ႕လုပ္ေဆာင္မႈလမ္းေၾကာင္းတစ္ခုလည္း ေထာက္ျပတယ္။ ကြၽန္မတို႔က ေဖာက္ျပန္ၿပီး စိတ္မခ်ရတာမ်ိဳး ျဖစ္ခ်င္လာတာကို ကြၽန္မတို႔ သတိထားမိတဲ့အခါ ဘုရားရဲ႕ စိစစ္မႈကို လက္ခံၿပီး ဆုေတာင္းဖို႔၊ ဇာတိပကတိကို စြန္႔ပစ္ဖို႔ လိုတယ္။ ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ကို ဆင္ျခင္ရင္းနဲ႔ လူသားေတြအတြက္ ဘုရားရဲ႕ နားလည္မႈနဲ႔ ၾကင္နာမႈကို ခံစားရႏိုင္တယ္။ လူသားပုံသ႑န္တစ္ခုကို ကြၽန္မတို႔ အသက္ရွင္ေနထိုင္ႏိုင္ဖို႔အတြက္ ဘုရားသခင္က လက္ေတြ႕လုပ္ေဆာင္မႈနဲ႔ ဝင္ေရာက္မႈအတြက္ ဒီလမ္းေၾကာင္းေတြနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး အရမ္းရွင္းလင္းပါတယ္။ ဘုရားသခင္ရဲ႕အလိုေတာ္နဲ႔ သတ္မွတ္ခ်က္ကို နားလည္ၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ ကြၽန္မ ဆုေတာင္းလိုက္ၿပီး ကိုယ့္ရဲ႕ ဇာတိပကတိကို တမင္တကာ စြန္႔ပစ္လိုက္တယ္။

တစ္ခါေတာ့ အခက္အခဲေတြမ်ားတဲ့ ျပႆနာတစ္ခုကို ကြၽန္မ ထပ္ႀကဳံရတယ္။ ျဖစ္သလိုလုပ္ၿပီး ဝတ္ေက်တန္းေက်ပဲလုပ္လိုက္ခ်င္စိတ္ျဖစ္လာတယ္။ ကြၽန္မ ဆုေတာင္းလိုက္တယ္။ “ဘုရားသခင္ သမီးက ကိုယ့္တာဝန္မွာ မယုံၾကည္ရဖို႔ ထပ္ၿပီး စဥ္းစားေနပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒါက သမီးခ်ဥ္းကပ္ခ်င္တဲ့ ပုံစံမဟုတ္ပါဘူး။ ဇာတိပကတိကို စြန္႔လႊတ္ၿပီး သမၼာတရားကို လက္ေတြ႕လုပ္ေဆာင္ဖို႔၊ ကိုယ့္တာဝန္ကို ေကာင္းစြာထမ္းေဆာင္ဖို႔ လမ္းျပေတာ္မူပါ” ဆိုၿပီးေတာ့။ ဆုေတာင္းၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ တျခားလူေတြက ကြၽန္မကို ေဖာက္ျပန္ၿပီး စိတ္မခ်ရဘူးလို႔ မျမင္ခ်င္ မျမင္ႏိုင္ေပမဲ့ ဘုရားက ျမင္မယ္ဆိုတာကို ေတြးမိတယ္။ ကြၽန္မက သမၼာတရားကို လက္ေတြ႕လုပ္ေဆာင္ေနသလား၊ ဇာတိပကတိအတိုင္း ဆက္ၿပီးလုပ္ေနသလားဆိုတာ သူက ျမင္လိမ့္မယ္။ အဲဒီမွာ ဒါကို ထည့္စဥ္းစားဖို႔ ကြၽန္မစိတ္ႏွလုံးကို ၿငိမ္သက္ေစလိုက္ၿပီး ကြၽန္မ သတိမထားမိလိုက္ဘဲ တခ်ိဳ႕စည္းမ်ဥ္းေတြကို ကြၽန္မ ရွင္းလင္းသြားတယ္။ ျပႆနာက တကယ္ကို အျမန္ ေျပလည္သြားတယ္။ အဲဒီပုံစံနဲ႔ သုံးေလးႀကိမ္ လက္ေတြ႕လုပ္ေဆာင္ၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ ကြၽန္မစိတ္ႏွလုံးထဲမွာ ေတာ္ေတာ္ၿငိမ္သက္ၿပီး ဒါက တာဝန္ထမ္းေဆာင္ဖို႔ သိပ္ေကာင္းတဲ့နည္းပဲလို႔ ခံစားမိတယ္။ ေနာက္ၿပီးေတာ့လည္း အရင္က ကြၽန္မမွာျဖစ္ခဲ့တဲ့ တာဝန္က ေျပာင္းေ႐ႊ႕ခံရတာနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး အဲဒီ ထိတ္လန္႔ရတဲ့အခ်ိန္ေတြ ေပ်ာက္သြားတယ္။

ေက်းဇူးေတာ္ပဲ။ နည္းနည္းေျပာင္းလဲလာႏိုင္တာက ကြၽန္မအတြက္ ဘုရားရဲ႕ ကယ္တင္ျခင္းပဲ။ ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ရဲ႕ တရားစီရင္ျခင္းနဲ႔ အာဟာရကတစ္ဆင့္ ကြၽန္မ တျဖည္းျဖည္းခ်င္း ႏိုးထလာခဲ့တယ္။ ဘုရားသခင္ရဲ႕ တရားစီရင္မႈနဲ႔ ျပစ္တင္ဆုံးမမႈက အႀကီးျမတ္ဆုံး ကယ္တင္ျခင္းပဲ။