သင္သည္ ငါ့အိမ္ေထာင္ရွိ လူမ်ားထဲမွ တစ္ဦးျဖစ္ေသာေၾကာင့္ႏွင့္ ငါ၏ ႏိုင္ငံေတာ္အေပၚသင္သည္ သစၥာေစာင့္သိေသာေၾကာင့္ သင္လုပ္သမွ် အရာအားလုံးသည္ ငါသတ္မွတ္ေသာ စံႏႈန္းမ်ားႏွင့္ ျပည့္မီရမည္။ သင့္ကို လြင့္ေမ်ာေနေသာ တိမ္စိုင္မွ်သာျဖစ္ရန္ ငါမေတာင္းဆိုဘဲ ဝင္းလက္ေတာက္ပေသာ ႏွင္းပြင့္ျဖစ္ရန္ႏွင့္ ၎၏ အႏွစ္သာရကို ပိုင္ဆိုင္ရန္ ထို႔ထက္ပို၍ ၎၏ တန္ဖိုးကို ပိုင္ဆိုင္ရန္သာ ေတာင္းဆိုသည္။ ငါသည္ သန္႔ရွင္းေသာေျမမွ လာခဲ့ေသာေၾကာင့္ သန္႔ရွင္းေသာေျမမွ မဟုတ္ဘဲ ႐ႊံ႕ႏြံထဲမွ လာခဲ့ေသာ အမည္သာရွိၿပီး အႏွစ္သာရ မရွိသည့္ ၾကာပဒုမၼာကဲ့သို႔ မဟုတ္။ အသစ္ေသာ ေကာင္းကင္ဘုံသည္ ကမာၻေျမႀကီးေပၚသို႔ ဆင္းသက္ လာၿပီး အသစ္ေသာ ကမာၻေျမႀကီးသည္ မိုးေကာင္းကင္ တစ္လႊားတြင္ ပ်ံ႕ႏွံ႔ေလေသာ အခ်ိန္သည္ လည္း လူသား အၾကား၌ ငါသည္ တရားဝင္အလုပ္လုပ္ေသာ အခ်ိန္ပင္ျဖစ္သည္။ လူသားတို႔ထဲတြင္ မည္သူသည္ ငါ့အား သိကြၽမ္းသနည္း။ မည္သူသည္ ငါဆိုက္ေရာက္လာျခင္း၏ အခိုက္အတန္႔ကို ရႈျမင္ခဲ့သနည္း။ ငါ၌ အမည္သာ ရွိသည္မဟုတ္ဘဲ ထို႔ထက္ပို၍ ငါ့တြင္ အႏွစ္သာရရွိသည္ကိုလည္း မည္သူသည္ ေတြ႕ျမင္ခဲ့သနည္း။ ျဖဴေသာ တိမ္စိုင္မ်ားကို ငါသည္ ငါ့လက္ႏွင့္ ပယ္ရွင္းၿပီး မိုးေကာင္းကင္ကို ေစ့ေစ့ၾကည့္ရႈ စစ္ေဆးသည္၊ အာကာသ ဟင္းလင္းျပင္တြင္ ငါ့လက္ႏွင့္ မစီရင္ေသာအရာ ဘာမွ်မရွိ၊ အာကာသ ဟင္းလင္းျပင္ ေအာက္တြင္လည္း ငါ၏ တန္ခိုးႀကီးလွေသာ လုပ္ငန္းကို ၿပီးေျမာက္ျခင္းအတြက္ မိမိ၏ ေသးငယ္ေသာ လုံ႔လကို မထည့္ဝင္သည့္ လူသားတစ္ေယာက္မွ်မရွိ။ ငါသည္ အစဥ္အၿမဲပင္ လက္ေတြ႕က်ေသာ ဘုရားသခင္ ျဖစ္ကာ လူသားကို ဖန္ဆင္းခဲ့ၿပီး လူသားကို ေကာင္းစြာသိေသာ အနႏၲတန္ခိုးရွင္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ငါသည္ ကမာၻေျမႀကီးေပၚရွိ လူမ်ားကို ႀကီးေလးေသာ ေတာင္းဆိုမႈမ်ား မျပဳပါ။ ခပ္သိမ္းေသာ လူတို႔သည္ အနႏၲ တန္ခိုးရွင္၏ မ်က္ေမွာက္၌ ရွိၾကသည္။ ကမာၻေျမႀကီး၏ အေဝးလံဆုံးေသာ ေခ်ာင္က်သည့္ အရပ္မ်ားတြင္ရွိေသာ ထိုလူမ်ားတို႔ပင္ ငါ့ဝိညာဥ္၏ စိစစ္ျခင္းကို အဘယ္သို႔ ေရွာင္ရွားႏိုင္မည္နည္း။ လူသားသည္ ငါ၏ ဝိညာဥ္ကို သိကြၽမ္းေသာ္ျငားလည္း သူသည္ ငါ့ဝိညာဥ္ကိုပင္ ျပစ္မွားသည္။ ငါ၏ ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္မ်ားသည္ လူခပ္သိမ္းတို႔၏ အက်ည္းတန္ေသာ မ်က္ႏွာကို ေဖာ္ထုတ္ျပၿပီး လူခပ္သိမ္းတို႔၏ အတြင္းက်ဆုံးေသာ အေတြးမ်ားကို ဖြင့္ခ်ျပကာ ကမာၻေျမႀကီးေပၚရွိ အရာအားလုံးကို ငါ့အလင္းအားျဖင့္ ထင္ထင္ရွားရွား ျဖစ္ေစၿပီး ငါ၏ စိစစ္ျခင္းအလယ္၌ လဲက်ၾကေလသည္။ လူသားသည္ လဲက်ေသာ္ျငားလည္း သူ၏ ႏွလုံးသားသည္ ငါ့ထံမွ ေဝးကြာစြာ လမ္းလြဲသြားရန္ မဝံ့ရဲေပ။ ဖန္ဆင္းခံ သတၱဝါမ်ားထဲတြင္ မည္သူသည္ ငါ၏ လုပ္ေဆာင္ခ်က္မ်ားေၾကာင့္ ငါ့ကို မခ်စ္လာဘဲ ရွိသနည္း။ မည္သူသည္ ငါ့ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္မ်ား၏ ရလဒ္အေနႏွင့္ ငါ့ကို မတမ္းတဘဲ ရွိသနည္း။ ငါ၏ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာေၾကာင့္ မည္သူ႔ထံတြင္ ဆည္းကပ္လိုေသာ ခံစားခ်က္မ်ား မျဖစ္ေပၚလာသနည္း။ စာတန္၏ ယိုယြင္းဖ်က္ဆီးျခင္းေၾကာင့္သာ လူသားသည္ ငါသတ္မွတ္ထားသည့္ နယ္ပယ္သို႔ ေရာက္ရွိျခင္းငွာ မတတ္စြမ္း ႏိုင္ျခင္းျဖစ္သည္။ ယေန႔ကာလကို မဆိုထားႏွင့္ စာတန္က ေသာင္းက်န္းၿပီး လြန္လြန္ကဲကဲ အာဏာရွင္ ဆန္သည့္ ေခတ္ကာလ သို႔မဟုတ္ လူသား၏ ကိုယ္ခႏၶာတစ္ခုလုံးသည္ ညစ္ညဴးျခင္းႏွင့္ ဖုံးသြားသည္အထိ စာတန္၏ အလြန္အမင္း နင္းေျချခင္းကို ခံရေသာ အခ်ိန္တြင္ ငါသတ္မွတ္ထားေတာင္းဆိုသည့္ အနိမ့္ဆုံးေသာ စံႏႈန္းမ်ားသည္ပင္ လူသားထဲ၌ သံသယမ်ား ျဖစ္ေစသည္။ လူသား၏ ဆိုးယုတ္ျခင္းရလဒ္ေၾကာင့္ ငါ့ႏွလုံးသားကို အေရးစိုက္ရန္ သူ၏ ပ်က္ကြက္ျခင္းသည္ အဘယ္အခ်ိန္တြင္ ငါ့အား ပူေဆြးေသာက မျဖစ္ေစခဲ့သနည္း။ ယင္းမွာ ငါသည္ စာတန္အား သနား၍ ျဖစ္ႏိုင္သေလာ။ ယင္းမွာ ငါသည္ ငါ့ခ်စ္ျခင္းေမတၱာ၌ မွားယြင္းျခင္း ျဖစ္ႏိုင္သေလာ။ လူသားသည္ ငါ့ကို မနာခံေသာအခါ ငါ၏ ႏွလုံးသားသည္ တိတ္တဆိတ္ ငိုေႂကြး၏၊ လူသားသည္ ငါ့ကို ဆန္႔က်င္ေသာအခါ ငါသည္သူ႔ကို ျပစ္တင္ဆုံးမ၏၊ လူသားသည္ ငါအားျဖင့္ ကယ္တင္ျခင္းခံရၿပီး ေသျခင္းမွ ရွင္ျပန္ထေျမာက္ေသာအခါ ငါသည္ သူ႔ကို အဆုံးစြန္ေသာ ဂ႐ုစိုက္ျခင္းႏွင့္ ေကြၽးေမြး၏၊ လူသားသည္ ငါ့ကို နာခံေသာအခါ ငါ၏ ႏွလုံးသားသည္ သက္သာစြာ အနားယူၿပီး ငါသည္ ေကာင္းကင္ဘုံႏွင့္ ကမာၻေျမႀကီးေပၚရွိ အရာခပ္သိမ္းတို႔ထဲ၌ ႀကီးစြာေသာ ေျပာင္းလဲျခင္းမ်ားကို ႐ုတ္ျခည္းပင္ သတိျပဳမိ၏၊ လူသားသည္ ငါ့ကို ခ်ီးမြမ္းေသာအခါ ငါသည္ မဝမ္းေျမာက္ဘဲ မည္သို႔လွ်င္ ေနႏိုင္မည္နည္း။ လူသားသည္ ငါ့ကို သက္ေသခံ၍ ငါ့အားျဖင့္ ရရွိျခင္းခံရေသာအခါ ငါသည္ ဘုန္းႀကီးျခင္းမရွိဘဲ မည္သို႔လွ်င္ ေနႏိုင္မည္နည္း။ လူသားတို႔ လုပ္သမွ်သည္ ငါ၏ ေထာက္ပံ့ေပးျခင္းႏွင့္ အစိုးရျခင္း မရွိျခင္း ျဖစ္ႏိုင္သေလာ။ ငါသည္ ဦးတည္ရာကို မသတ္မွတ္ေပးေသာအခါ လူတို႔သည္ အလုပ္မရွိ အားလပ္ေနလ်က္ႏွင့္ ၿငိမ္သက္လ်က္ ရွိၾကၿပီး ငါ၏ ေနာက္ကြယ္တြင္ ၎တို႔သည္ ထို “ခ်ီးက်ဴးထိုက္ေသာ” ယုတ္ညံ့သည့္ အေပးအယူမ်ားကို ေဆာင္႐ြက္ၾက သည္။ ငါ့ကိုယ္ငါ လႊမ္းၿခဳံထားေသာ လူ႔ဇာတိသည္ သင္၏လုပ္ရပ္မ်ား၊ သင္၏ အျပဳအမူမ်ား၊ သင္၏ စကားမ်ားႏွင့္ ပတ္သက္၍ ဘာကိုမွ်မသိဟု သင္ထင္သေလာ။ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာတိုင္ ငါသည္ ေလဒဏ္ႏွင့္ မိုးဒဏ္ကို ႀကံ့ႀကံ့ခံခဲ့သည္၊ ထိုနည္းတူစြာ လူ႔ေလာကႀကီး၏ ခါးသီးမႈကိုလည္း ကိုယ္ေတြ႕ခံစားခဲ့သည္၊ သို႔တိုင္ေအာင္ သာ၍ ေစ့ေစ့စပ္စပ္ ဆင္ျခင္ၾကည့္ေသာအခါ မည္သို႔ေသာ ခ်ိဳၿမိန္မႈကပင္လွ်င္ ဇာတိပကတိႏွင့္ လူသားကို ငါ့အေပၚ စိမ္းကားလာေအာင္၊ စိတ္ပ်က္လာေအာင္ သို႔မဟုတ္ အထင္အျမင္ ေသးလာေအာင္ လုပ္ေဆာင္ႏိုင္ရန္ ေဝးစြ၊ မည္မွ်ေသာ ဆင္းရဲဒုကၡ ပမာဏကပင္ ဇာတိ ပကတိႏွင့္ လူသားအား ငါ၌ထားရွိေသာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကို ဆုံးရႈံးသြားေအာင္ လုပ္ေဆာင္ႏိုင္ျခင္းမရွိ။ ငါ့အတြက္ ထားရွိသည့္ လူသား၏ ခ်စ္ျခင္း ေမတၱာသည္ ေဝဒနာ မခံရျခင္း သို႔မဟုတ္ ခ်ိဳၿမိန္မႈ မရွိျခင္းႏွင့္ ဧကန္အမွန္ပင္ ကန္႔သတ္ထားပါသေလာ။

—ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္၊ အတြဲ (၁)၊ ဘုရားသခင္၏ ေပၚထြန္းျခင္းႏွင့္ အမႈေတာ္၊ စၾကဝဠာတစ္ခုလုံးအတြက္ ဘုရားသခင္၏ ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္မ်ား၊ အခန္း (၉)