လူသားဘဝတစ္ခုထဲက ဆုံမွတ္ေျခာက္ခု (လက္ေ႐ြးစင္ က်မ္းပိုဒ္မ်ား)

ဆဌမဆုံမွတ္- ေသျခင္း

မ်ားျပားလွသည့္ ပ်ားပန္းခတ္မႈ ႏွင့္ အလုပ္မ်ားျခင္းမ်ား၊ မ်ားျပားလွသည့္ အားမလိုအားမရျဖစ္ျခင္းမ်ားႏွင့္ စိတ္ပ်က္မႈမ်ား ေနာက္တြင္၊ မ်ားျပားလွသည့္ ဝမ္းေျမာက္မႈမ်ား၊ ဝမ္းနည္းမႈမ်ား၊ အနိမ့္အျမင့္မ်ားေနာက္တြင္၊ မ်ားျပားလွသည့္ မေမ့ႏိုင္စရာ ႏွစ္ကာလမ်ားေနာက္တြင္၊ ရာသီဥတုမ်ား အခ်ိန္ အဖန္ဖန္ ေျပာင္းလဲျခင္းကို ၾကည့္ရႈၿပီးေနာက္၊ တစ္ဦးတစ္ေယာက္သည္ သတိမမူမိလိုက္ဘဲ ဘဝတြင္ အေရးႀကီးသည့္ ဘဝမွတ္တိုင္မ်ားကို ျဖတ္သန္းရၿပီး လွ်ပ္တစ္ျပက္အတြင္းတြင္၊ ၎သည္ မိမိကိုယ္ကိုယ္ နိဂုံးခ်ဳပ္သည့္ ႏွစ္မ်ားထဲရွိသည္ကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။ အခ်ိန္၏ အမွတ္အသားတို႔သည္ သူ႔ကိုယ္ခႏၶာ တစ္ခုလုံးတြင္ တံဆိပ္ခတ္ႏွိပ္ထား၏။ ၎သည္ တည့္မတ္စြာ မရပ္ႏိုင္ေတာ့ပါ။ မဲေမွာင္သည့္ ဆံပင္က အျဖဴေရာင္ေျပာင္းေလၿပီ။ တစ္ခ်ိန္က ေတာက္ပၿပီး ၾကည္လင္ခဲ့သည့္ မ်က္လုံးမ်ားသည္ ေမွးမွိန္ၿပီး ေဝဝါးသြားေလၿပီ။ ေခ်ာေမြ႕ၿပီး ေပ်ာ့ေပ်ာင္းသည့္ အသားအေရသည္ တြန႔္ေၾကလာၿပီး အစက္အေျပာက္ေတြ ထင္လာသည္။ အၾကား အာ႐ုံ အားနည္းလာၿပီ။ သြားမ်ားက ေလ်ာ့ရဲၿပီး ထြက္က်လာသည္။ တုံ႔ျပန္မႈက ေလးလံလာသည္။ လႈပ္ရွားမႈက ေႏွးေကြးလာသည္။ ဤအခ်ိန္တြင္ တစ္ဦးတစ္ေယာက္သည္ မိမိငယ္႐ြယ္မႈ၏ စိတ္အားထက္သန္သည့္ ႏွစ္မ်ားကို လုံးဝႏႈတ္ဆက္ရၿပီး ဘဝ၏ ေနဝင္ဆည္းဆာျဖစ္သည့္ အသက္အ႐ြယ္ အိုမင္းမႈထဲသို႔ ဝင္ေရာက္လာၿပီ ျဖစ္သည္။ ထို႔ေနာက္တြင္ ၎သည္ လူ႔ဘဝ၏ ေနာက္ဆုံးဆုံမွတ္ျဖစ္သည့္ ေသျခင္းကို ရင္ဆိုင္ရေပမည္။

၁။ ဖန္ဆင္းရွင္သာလွ်င္ လူသားအေပၚ ရွင္ျခင္းႏွင့္ေသျခင္း တန္ခိုးအာဏာကို စြဲကိုင္ထားသည္

လူတစ္ေယာက္၏ ေမြးဖြားျခင္းက ထိုလူ၏ ယခင္ဘဝအားျဖင့္ လ်ာထားၿပီးျဖစ္သည္ဆိုပါက သူ႔ေသျခင္းက ထိုကံတရား၏အဆုံး၏ အမွတ္သညာျဖစ္သည္။ လူတစ္ေယာက္၏ ေမြးဖြားျခင္းက ဤဘဝတြင္ ထိုလူ၏ တာဝန္အစဆိုပါက သူ႔ေသျခင္းက ၎တာဝန္၏အဆုံး၏ အမွတ္သညာျဖစ္၏။ ဖန္ဆင္းရွင္သည္ လူတစ္ေယာက္၏ ေမြးဖြားျခင္းအတြက္ သတ္မွတ္ထားသည့္ အေျခအေနမ်ား ဆုံးျဖတ္ၿပီးျဖစ္သည့္အတြက္ သူ႔၏ေသျခင္း အတြက္လည္း သတ္မွတ္ထားသည့္ အေျခအေနမ်ားကို စီစဥ္ၿပီးျဖစ္သည္မွာ ေျပာဖို႔မလိုေပ။ တစ္နည္းေျပာရလွ်င္၊ မည္သူမွ် မေတာ္တဆ ေမြးဖြားလာျခင္းမဟုတ္၊ မည္သူ၏ ေသျခင္းကမွ် ႐ုတ္တရက္ မဟုတ္သကဲ့သို႔ ေမြးဖြားျခင္းႏွင့္ ေသျခင္းႏွစ္ခုလုံးက ယခင္ဘဝႏွင့္ လက္ရွိဘဝမ်ားႏွင့္ ေသခ်ာေပါက္ ဆက္စပ္ေန ေပသည္။ လူတစ္ေယာက္၏ ေမြးဖြားျခင္းႏွင့္ ေသဆုံးျခင္း အေျခအေနႏွစ္ခုလုံးကို ဖန္ဆင္းရွင္က ႀကိဳတင္သတ္မွတ္ ထားေပသည္။ ဤသည္မွာ လူတစ္ေယာက္၏ ကံတရား၊ လူတစ္ေယာက္၏ ကံၾကမၼာျဖစ္သည္။ လူတစ္ေယာက္၏ ေမြးဖြားမႈအတြက္ ရွင္းျပခ်က္မ်ားစြာ ရွိသည့္အတြက္၊ လူတစ္ေယာက္၏ ေသျခင္းသည္ ယင္း၏ ကိုယ္ပိုင္ ထူးျခားသည့္ အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာ အေျခအေနမ်ားေအာက္၌ ျဖစ္ေပၚေပလိမ့္မည္။ ဤသည္မွာ လူတို႔၏ မတူညီသည့္ သက္တမ္းမ်ားႏွင့္ ၎တို႔ေသသည့္ မတူညီေသာပုံစံမ်ားႏွင့္ အခ်ိန္မ်ားအတြက္ အေၾကာင္းရင္း ျဖစ္သည္။ လူအခ်ိဳ႕က က်န္းမာသန္စြမ္းေသာ္လည္း ေစာလ်င္စြာ ေသဆုံးၾကသည္။ အခ်ိဳ႕က အားနည္းၿပီး မၾကာခဏ ဖ်ားနာေသာ္လည္း အသက္ႀကီးသည့္အထိ အသက္ရွင္ၾကၿပီး ၿငိမ္းၿငိမ္းခ်မ္းခ်မ္းႏွင့္ ေသဆုံးၾကသည္။ အခ်ိဳ႕မွာ သဘာဝမဟုတ္သည့္ အေၾကာင္းမ်ားေၾကာင့္ေသဆုံးၿပီး အခ်ိဳ႕က သဘာဝအေလ်ာက္ေသဆုံးၾကသည္။ အခ်ိဳ႕က မိမိအိမ္ႏွင့္ အေဝးတြင္ မိမိတို႔အသက္ကို အဆုံးသတ္သည္။ တစ္ျခားလူတို႔က သူတို႔နံေဘးတြင္ သူတို႔ခ်စ္ရသူမ်ားႏွင့္အတူ မ်က္လုံးပိတ္ၾကသည္။ တစ္ခ်ိဳ႕လူတို႔က ေလထဲမွာ ေသဆုံးၾကသည္။ တစ္ျခားသူတို႔က ကမာၻေျမႀကီးေအာက္တြင္ ေသဆုံးၾကသည္။ အခ်ိဳ႕က ေရေအာက္တြင္ နစ္ျမဳပ္သည္။ အခ်ိဳ႕က ကပ္ေဘးမ်ားထဲတြင္ ေပ်ာက္ဆုံးသြားၾကသည္။ အခ်ိဳ႕က မနက္တြင္ေသသည္။ အခ်ိဳ႕က ညတြင္ေသသည္။...လူတိုင္းက ေက်ာ္ၾကားစြာ ေမြးဖြားခ်င္ၾကသည္။ ထူးခြၽန္ေျပာင္ေျမာက္ေသာ ဘဝႏွင့္ ႀကီးက်ယ္ခမ္းနားသည့္ ေသျခင္းမ်ိဳးကို လိုခ်င္ၾကသည္။ သို႔ေသာ္လည္း မည္သူမွ် ၎တို႔၏ ကိုယ္ပိုင္ကံတရားကို မေက်ာ္လြန္ႏိုင္ေပ။ မည္သူကမွ် ဖန္ဆင္းရွင္၏ အခ်ဳပ္အျခာအာဏာမွ မလြတ္ေျမာက္ႏိုင္ေပ။ ဤကား လူသား၏ ကံၾကမၼာေပတည္း။ လူသားသည္ သူ႔အနာဂတ္အတြက္ အစီအစဥ္အမ်ိဳးစုံ ခ်မွတ္ႏိုင္သည္။ သို႔ေသာ္လည္း မည္သူကမွ် ၎တို႔ ေမြးဖြားသည့္ ပုံစံႏွင့္ အခ်ိန္၊ ေလာကႀကီးမွ ထြက္ခြာသြားျခင္း ပုံစံႏွင့္အခ်ိန္တို႔ကို မစီစဥ္ႏိုင္ေပ။ လူတို႔က ေသျခင္းေရာက္လာျခင္းကို ေရွာင္ရွားၿပီး ခုခံဖို႔ အေကာင္းဆုံးလုပ္ေဆာင္ၾကေသာ္လည္း ၎တို႔မသိရဘဲ ေသျခင္းသည္ တိတ္တဆိတ္ႏွင့္ နီးကပ္လာဆဲျဖစ္သည္။ ၎တို႔ မည္သည့္အခ်ိန္ေသမည္ႏွင့္ မည္သို႔ေသမည္ကို မည္သူမွ် မသိၾကဘဲ၊ မည္သည့္ေနရာတြင္ ေသမည္ဆိုသည္ကို သာ၍ပင္ မသိေပ။ သိသိသာသာပင္၊ ေသျခင္းႏွင့္ရွင္ျခင္း၏ တန္ခိုးကို စြဲကိုင္ထားသည္မွာ လူသားမ်ိဳးႏြယ္ မဟုတ္၊ သဘာဝေလာကထဲက သတၱဝါတစ္ခုမဟုတ္ဘဲ၊ ၾသဇာအာဏာ အတုမရွိသည့္ ဖန္ဆင္းရွင္ ျဖစ္ေပသည္။ လူသားမ်ိဳးႏြယ္၏ ရွင္ျခင္းႏွင့္ ေသျခင္းသည္ သဘာဝေလာက၏ နိယာမတစ္ခု၏ ရလဒ္မဟုတ္ဘဲ၊ ဖန္ဆင္းရွင္၏ ၾသဇာအာဏာႏွင့္ဆိုင္ေသာ အခ်ဳပ္အျခာအာဏာ၏ အက်ိဳးဆက္တစ္ရပ္ ျဖစ္သည္။

၂။ ဖန္ဆင္းရွင္၏ အခ်ဳပ္အျခာအာဏာကို မသိသူသည္ ေသရမည္ကို ေၾကာက္႐ြံ႕ျခင္း၏ေျခာက္လွန္႔မႈကို ခံရလိမ့္မည္

လူတစ္ေယာက္သည္ အိုမင္းသည့္အ႐ြယ္ ေရာက္လာသည့္အခါ သူရင္ဆိုင္ရသည့္ စိန္ေခၚမႈက မိသားစုကို ေထာက္ပံ့ျခင္း သို႔မဟုတ္ ဘဝတြင္ သူ၏ႀကီးက်ယ္သည့္ ရည္႐ြယ္ခ်က္မ်ားကို တည္ေဆာက္ျခင္း မဟုတ္ဘဲ၊ မိမိ၏ဘဝကို မည္သို႔ႏႈတ္ဆက္မည္၊ မိမိဘဝ နိဂုံးကို မည္သို႔ရင္ဆိုင္မည္၊ မိမိဘဝ၏ ဝါက်အဆုံး၌ ပုဒ္မ မည္သို႔ခ်ရမည္ စသည္တို႔ ျဖစ္သည္။ အေပၚယံတြင္ လူတို႔က ေသျခင္းကို သိပ္အာ႐ုံမစိုက္ဟု ထင္ရေသာ္လည္း ေသျခင္း၏ ေဝးကြာသည့္တစ္ဖက္တြင္ လူသားတို႔ မသိရွိႏိုင္ သို႔မဟုတ္ မခံစားႏိုင္သည့္၊ သူတို႔ လုံးဝမသိသည့္ တစ္ျခားကမာၻတစ္ခု တည္ရွိေနျခင္း ရွိမရွိကို မည္သူမွ် မသိသည့္အတြက္ ဤအေၾကာင္းအရာကို စူးစမ္းရွာေဖြျခင္းအား မည္သူမွ် ေရွာင္လႊဲ မရႏိုင္ေပ။ ဤအရာက လူတို႔ကို ေသျခင္းႏွင့္ ထိပ္တိုက္၊ ၎တို႔ ရင္ဆိုင္သင့္သည့္အတိုင္း ရင္ဆိုင္ဖို႔ ေၾကာက္လန႔္ေစသည္။ ထိုသို႔ရင္ဆိုင္မည့္အစား၊ ဤအရာကို ေရွာင္ၾကဥ္ဖို႔ အစြမ္းကုန္ ႀကိဳးစားၾကသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ လူတိုင္းက ေသျခင္းႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး ထိတ္လန႔္မႈျဖင့္ ျပည့္ေနၾကၿပီး လူတိုင္း၏ ႏွလုံးသားတြင္ အၿမဲတမ္းတည္ရွိေနသည့္ အရိပ္တစ္ခု ေပၚထြက္ေစရင္း ဤေရွာင္ကြင္းလို႔မရသည့္ ဘဝ၏ အမွန္တရားတြင္ နားမလည္ ႏိုင္ေသာ ဖုံးကြယ္မႈအား ျဖည့္ၾကေလသည္။

လူတစ္ေယာက္သည္ မိမိ၏ကိုယ္ခႏၶာ ယိုယြင္းပ်က္စီး လာသည္ကို ခံစားရသည့္အခါ ေသျခင္းႏွင့္ နီးေနၿပီျဖစ္ေၾကာင္း သိျမင္ခံစားရသည့္အခါ မေရရာသည့္ ထိတ္လန႔္မႈ၊ ေဖာ္ျပလို႔မရသည့္ ေၾကာက္႐ြံ႕ျခင္းတို႔ကို ခံစားရသည္။ ေသျခင္းကို ေၾကာက္႐ြံ႕မႈသည္ လူတစ္ေယာက္ကို သာ၍အထီးက်န္ၿပီး ခိုကိုးရာမဲ့ျခင္းကို ခံစားရေစသည္။ ဤအခ်ိန္တြင္ မိမိကိုယ္ကိုယ္- လူသည္ အဘယ္က လာသနည္း။ လူသည္ ဘယ္ကိုသြားမည္နည္း။ ၎၏ဘဝက ေလေျပေလးအလား ၎ကိုေက်ာ္ျဖတ္သြားရင္း ဤပုံစံႏွင့္ လူက ေသမည္ေလာ။ ဤကား လူ၏ ဘဝအဆုံးကို အမွတ္သညာျပဳသည့္ ကာလေလာ။ အဆုံး၌ ဘဝ၏ အဓိပၸါယ္က အဘယ္နည္း။ ေနာက္ဆုံးတြင္ ဘဝတန္ဖိုးမွာ အဘယ္နည္း။ ေက်ာ္ၾကားမႈႏွင့္ စည္းစိမ္ေလာ။ မိသားစုကို ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ျခင္း ေလာဟု ေမးသည္။...လူတစ္ေယာက္က ဤတိက်သည့္ ေမးခြန္းမ်ားကို ေတြးမိျခင္း ရွိမရွိဆိုသည္ႏွင့္ မသက္ဆိုင္ဘဲ၊ လူတစ္ေယာက္က ေသျခင္းကို မည္မွ် နက္နက္နဲနဲ ေၾကာက္သည္ႏွင့္ မသက္ဆိုင္ဘဲ၊ လူတိုင္း၏ ႏွလုံးသား နက္ရႈိင္းရာထဲတြင္၊ ဘဝႏွင့္ပတ္သက္ၿပီး နားလည္သေဘာေပါက္ျခင္းမရွိသည့္ ခံစားခ်က္ႏွင့္၊ ဤအရာမ်ားႏွင့္ ေရာေႏွာၿပီး ေလာကႀကီးႏွင့္ပတ္သက္ၿပီး တြယ္တာမႈ၊ ထြက္ခြာဖို႔ ဝန္ေလးမႈတစ္ခုတို႔ကို နက္နဲမႈမ်ားကို စူးစမ္းစစ္ေဆးဖို႔ ဆႏၵတစ္ခု အၿမဲတမ္းရွိေနသည္။ လူသား ေၾကာက္သည့္အရာက အဘယ္အရာ ျဖစ္သည္၊ လူသားရွာေဖြသည့္အရာမွာ အဘယ္အရာျဖစ္သည္၊ ၎တြယ္တာေနသည့္အရာက အဘယ္အရာျဖစ္သည္ဆိုသည္ႏွင့္ အဘယ္အရာကို ထားခဲ့ဖို႔ ဝန္ေလးသည္ဆိုသည္ကို မည္သူမွ် ရွင္းရွင္းလင္းလင္း မရွင္းျပႏိုင္ျခင္း ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ႏိုင္သည္။

လူတို႔သည္ ေသျခင္းကို ေၾကာက္႐ြံ႕ေသာေၾကာင့္ ၎တို႔၌ မ်ားလွစြာေသာ စိုးရိမ္ပူပန္မႈမ်ား ရွိၾက၏။ လူတို႔သည္ ေသျခင္းကို ေၾကာက္႐ြံ႕ေသာေၾကာင့္ ၎တို႔ လက္မလႊတ္ႏိုင္သည့္အရာ အလြန္မ်ားစြာရွိေလသည္။ ၎တို႔ ေသခါနီးတြင္၊ လူအခ်ိဳ႕က ဟိုအရာ သည္အရာ စိုးရိမ္ပူပန္လာသည္။ ၎တို႔၏ ကေလးမ်ား၊ ၎တို႔ ခ်စ္ရသူမ်ား၊ ၎တို႔၏ ခ်မ္းသာႂကြယ္ဝမႈမ်ားကို စိတ္ပူပန္သည္။ စိတ္ပူျခင္းအားျဖင့္ ေသျခင္းက သယ္ေဆာင္ လာသည့္ ဆင္းရဲဒုကၡႏွင့္ ထိတ္လန႔္မႈတို႔ကို ၎တို႔ ေခ်ဖ်က္ႏိုင္ၾကသည့္အလား၊ သက္ရွိတို႔ႏွင့္ ရင္းႏွီးမႈကို ထိန္းသိမ္းျခင္းအားျဖင့္ သူတို႔သည္ ေသျခင္းႏွင့္အတူပါလာသည့္ ခိုကိုးရာမဲ့ျခင္းႏွင့္ အထီးက်န္ျခင္းမွ ၎တို႔ လြတ္ေျမာက္ ႏိုင္ၾကသည့္အလား ျဖစ္ေလသည္။ လူသား၏ႏွလုံးသား အတြင္းထဲတြင္ မပီျပင္သည့္ ေၾကာက္႐ြံ႕မႈ၊ ခ်စ္ရသူမ်ားႏွင့္ ခြဲခြာရမည့္ ေၾကာက္႐ြံ႕မႈ၊ အျပာေရာင္ေကာင္းကင္ကို ဘယ္ေသာအခါမွ မၾကည့္ရေတာ့မည့္၊ ႐ုပ္ဝတၳဳကမာၻကို ဘယ္ေသာအခါမွ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ မၾကည့္ရေတာ့မည့္ ေၾကာက္႐ြံ႕မႈမ်ိဳး တည္ရွိေနသည္။ ၎ခ်စ္ရသည့္သူမ်ားႏွင့္ အေဖာ္လုပ္ေလ့ရွိေသာ အထီးက်န္သည့္ ဝိညာဥ္သည္ ၎၏ ဆုပ္ကိုင္မႈကို လက္လႊတ္ၿပီး မသိမျမင္သည့္၊ အကြၽမ္းမဝင္သည့္ ေလာကကို တစ္ကိုယ္တည္းသြားဖို႔ ဝန္ေလးေနေပသည္။

—ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္၊ အတြဲ (၂)၊ ဘုရားသခင္ကို သိကြၽမ္းျခင္းႏွင့္ စပ္လ်ဥ္း၍၊ အတုမရွိ ဘုရားသခင္ကိုယ္ေတာ္တိုင္ (၃)