၇၈။ တာဝန္ ထမ္းေဆာင္ျခင္းက သားသမီးဝတ္ေက်ပြန္ျခင္းႏွင့္ ဆန႔္က်င္လာေသာအခါ
လြန္ခဲ့တဲ့ သုံးေလးႏွစ္တုန္းက အိမ္နဲ႔အေဝးမွာ တာဝန္ေတြကို ကြၽန္ေတာ္ ထမ္းေဆာင္ရတယ္။ တစ္ခါတေလ ကြၽန္ေတာ့္အေမကို သတိရတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကြၽန္ေတာ့္တာဝန္နဲ႔ အလုပ္မ်ားေနခဲ့ရတယ္။ သူကလည္း ငယ္ေသးတယ္။ က်န္းမာေရးလည္း ေတာ္ေတာ္ေကာင္းတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ေနတုန္းမွာ အရမ္းစိတ္ခ်ဳပ္တည္းထားရတာ၊ စိတ္ပူပင္တာမရွိခဲ့ဘူး။ ေနာက္ေတာ့ ၂၀၂၀ခုႏွစ္၊ စက္တင္ဘာလမွာ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီက တစ္အိမ္တက္ဆင္း ယုံၾကည္သူေတြကိုရွာဖို႔အတြက္ သန္းေခါင္စာရင္းေကာက္တာကို အေၾကာင္းျပခ်က္အေနနဲ႔ သုံးတယ္။ အဲဒီ သန္းေခါင္စာရင္းေကာက္တဲ့အခ်ိန္အတြင္းမွာ ကြၽန္ေတာ္က ရဲေတြဖမ္းၿပီး ခ်ဳပ္ထားတာ ခံလိုက္ရတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ အာမခံနဲ႔ လြတ္လာၿပီး အိမ္ျပန္ေတာ့ ကြဲကြာေနတဲ့ ဒီႏွစ္ေတြတစ္ေလွ်ာက္မွာ ကြၽန္ေတာ့္အေမက ဆံပင္ျဖဴေတြ အမ်ားႀကီးေပါက္လာတာ၊ ေတာ္ေတာ္ကို မလႈပ္ႏိုင္မရွားႏိုင္ျဖစ္လာတာ၊ သူ႔အစာအိမ္ေရာဂါက ပိုဆိုးလာတာေတြကို ကြၽန္ေတာ္ သတိထားမိတယ္။ သူက အစားမွားရင္ ရက္နဲ႔ခ်ီၿပီး ဆက္တိုက္ နာေနရတယ္။ သူ ေဘးအႏၲရာယ္ကင္းဖို႔အတြက္ စုေဝးပြဲေတြကို သူမတက္ႏိုင္ဘဲ အေျခအေန ဆိုးေနတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ ရဲေတြဖမ္းတာ ႏွစ္ခါခံရလို႔ သူက စိတ္ပူလြန္းလို႔ စိတ္ဓာတ္ေတြက်ၿပီး အိမ္ထဲက အိမ္ျပင္ကို မထြက္ေတာ့ဘူး။ ကြၽန္ေတာ္ တကယ္ကို စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္အေဖက အေစာပိုင္းထဲက ကြယ္လြန္သြားတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ညီမနဲ႔ ကြၽန္ေတာ့္ကို ေက်ာင္းထားဖို႔ အေမက အမ်ားႀကီး ဒုကၡခံခဲ့ရတာေလ။ ကြၽန္ေတာ္က အေမ့ကို အၿမဲတမ္း သားသမီးဝတ္တစ္ခုခုေက်ခ်င္ေပမဲ့ ဒီလိုလုပ္ဖို႔ လုံးဝ အခြင့္အေရးမရွိခဲ့ဘူး။ အခု ကြၽန္ေတာ္ အိမ္မွာရွိေနၿပီဆိုေတာ့ ေနာက္ဆုံးေတာ့ အေမကို ေစာင့္ေရွာက္ႏိုင္ၿပီေပါ့။
ကြၽန္ေတာ္ အိမ္ျပန္ေရာက္တာနဲ႔ ျပည္သူ႔လုံၿခဳံေရးအဖြဲ႕က ကြၽန္ေတာ္တို႔ အိမ္ကို ေရာက္လာၿပီး လတိုင္း ကိုယ့္အလုပ္အေျခအေနနဲ႔ ကိုယ္ေရာက္ေနတဲ့ေနရာတို႔ကို သူတို႔ဆီ သတင္းပို႔ၿပီး တင္ျပရမယ္တဲ့။ ဒါေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္ အသင္းေတာ္ကို မဆက္သြယ္ႏိုင္ခဲ့ဘူး၊ ကိုယ့္တာဝန္လည္း မလုပ္ႏိုင္ခဲ့ဘူး။ အဲဒါနဲ႔ ဓါတ္ပုံအလုပ္ကို လုပ္ၿပီး ကြၽန္ေတာ့္အေမကို ေစာင့္ေရွာက္ရင္းနဲ႔ က်န္တဲ့အခ်ိန္ေတြကို ကုန္ဆုံးခဲ့တယ္။ အခ်ိန္ရတဲ့အခါမွာ ၿပီးခဲ့တဲ့ သုံးေလးႏွစ္က အေတြ႕အႀကဳံအေၾကာင္းကို အေမနဲ႔ ေျပာျဖစ္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ညီမနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္က သူ႔ကို စားေသာက္ဆိုင္ေတြမွာ စားဖို႔အတြက္လည္း အျပင္ေခၚၾကတယ္။ တစ္ခါတေလမွာ ကြၽန္ေတာ္က သူ႔ကို ေဆးစစ္ဖို႔အတြက္ ေဆး႐ုံေခၚသြားၿပီး သူ႔အစာအိမ္ျပႆနာအတြက္ ျဖည့္စြက္စာေတြ ဝယ္ေပးတယ္။ ရဲေတြက အၿမဲတမ္း ကြၽန္ေတာ္တို႔အိမ္ကိုလာၿပီး ေႏွာင့္ယွက္ၾကတယ္၊ ကြၽန္ေတာ့္ကို သူတို႔ဆီ သတင္းပို႔ခိုင္းၿပီး “ထြက္ဆိုခ်က္ သုံးရပ္” ကို လက္မွတ္ထိုးခိုင္းတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ကို သူတို႔ ထိန္းခ်ဳပ္ေနတာေတြကို ကြၽန္ေတာ့္အေမက ျမင္ၿပီး ကြၽန္ေတာ္ တစ္ခုခုျဖစ္မွာကို စိတ္ပူေနတယ္။ သူ တကယ္ကို ပိုစိတ္ဓာတ္က်လာၿပီး မိသားစုဝင္မဟုတ္တဲ့သူေတြကို မဆက္ဆံေတာ့ဘူး။ စားစရာေသာက္စရာေတြ ဝယ္ဖို႔ေတာင္မွ သူက အျပင္မထြက္ေတာ့ဘူး။ ကြၽန္ေတာ့္အေမက ဒီလိုျပဳမူေနတာကို ျမင္ရေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္စိတ္ပူလာၿပီး သူ စိတ္ေရာဂါျဖစ္မွာကို စိုးရိမ္မိခဲ့တယ္။ ကြၽန္ေတာ္ သူ႔ကို လမ္းၫႊန္မႈေပးဖို႔ တတ္ႏိုင္သမွ်လုပ္တယ္။ သူနဲ႔ မိတ္သဟာယဖြဲ႕တယ္။ သူ အပန္းေျပေအာင္လို႔ သူ႔ကို အျပင္ေခၚတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဘယ္ဟာကမွ အလုပ္မျဖစ္ဘူး။ ကြၽန္ေတာ္ စိတ္ပူၿပီး စိတ္ေသာကေရာက္လာတယ္။ ကိုယ့္ဘဝ ပိုၿပီး အဆင္ေျပေအာင္လို႔ အလုပ္ နည္းနည္း ပိုႀကိဳးစားလုပ္ဖို႔ပဲ တတ္ႏိုင္ခဲ့တယ္။ ဒါဆိုရင္ ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး သူက အရမ္းစိတ္မပူေတာ့ဘူးေပါ့။ အဲဒီလိုနဲ႔ တစ္ႏွစ္ကုန္သြားတယ္။ ရဲေတြက ကြၽန္ေတာ့္ကို တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ထိန္းခ်ဳပ္ထားတာကို မေလွ်ာ့ေသးဘူး။ ကြၽန္ေတာ့္အိမ္နားမွာ တာဝန္ကို ကြၽန္ေတာ္ မထမ္းေဆာင္ႏိုင္ေသးဘူး။ ေနာက္ပိုင္းက်ေတာ့ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ဖို႔အတြက္ ကြၽန္ေတာ္ အိမ္ကေန ထြက္ႏိုင္မလားဆိုၿပီး ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမေတြက ေမးတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္အေမက ေနမေကာင္းျဖစ္ေနၿပီး သူ႔ကို ကြၽန္ေတာ္ ေစာင့္ေရွာက္ခ်င္တာေၾကာင့္ တာဝန္ကို ကြၽန္ေတာ္ ျငင္းခဲ့တယ္။ အဲဒီေနာက္ေတာ့ သူတို႔က ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ သုံးေလးခါေလာက္ မိတ္သဟာယဖြဲ႕တယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ကို ကူညီပံ့ပိုးတယ္။ ဘုရားအလိုေတာ္ကို မိတ္သဟာယဖြဲ႕ၿပီး ကြၽန္ေတာ့္တာဝန္ကို ဆက္လုပ္ဖို႔ ေမွ်ာ္လင့္ၾကတယ္။ ဒါဟာ ကြၽန္ေတာ့္အေပၚ က်ေရာက္တဲ့ ဘုရားရဲ႕ ခ်စ္ျခင္းနဲ႔ ကယ္တင္ျခင္းျဖစ္တယ္ဆိုတာ ကြၽန္ေတာ္ ခံစားရေပမဲ့ စိတ္ထဲမွာ ဒြိဟျဖစ္ေနတုန္းပဲ။ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ဖို႔ ေနာက္တစ္ခါ ကြၽန္ေတာ္ ထြက္သြားရင္ သူတို႔ဆီ သတင္းမပို႔ေတာ့တာကို ရဲေတြက ေသခ်ာေပါက္ သတိထားမိမွာပဲလို႔ ေတြးမိတယ္။ ၿပီးေတာ့ အိမ္ကို ဘယ္အခ်ိန္မွ ကြၽန္ေတာ္ ျပန္လာႏိုင္မယ္ဆိုတာ ဘယ္သူသိမွာလဲ ေပါ့။ ကြၽန္ေတာ့္အေမက က်န္းမာေရးမေကာင္းဘဲ အေျခအေန ေတာ္ေတာ္ဆိုးေနတယ္။ ကြၽန္ေတာ္က သူ႔နားမွာေနရင္ အနည္းဆုံးေတာ့ သူ႔ကို ေစာင့္ေရွာက္ႏိုင္ၿပီး သားသမီးဝတ္တစ္ခုခုကို ေက်ပြန္ႏိုင္မွာေလ။ ကြၽန္ေတာ္ ထြက္သြားရင္ သူက ပိုၿပီးေတာ့ေတာင္ စိတ္ဓာတ္က်လာမွာလား။ သူက ပိုေတာင္ဆိုးလာၿပီး စိတ္ေရာဂါျဖစ္လာရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ။ ဒါဆိုရင္ ကြၽန္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္းေတြ၊ ေဆြမ်ိဳးေတြက ကြၽန္ေတာ့္ကို ဘယ္လိုထင္မလဲ။ ကြၽန္ေတာ္က သားသမီးဝတ္မေက်ပြန္ဘူးလို႔ ထင္ၾကမွာလား ေပါ့။ ဒီပူပန္မႈေတြေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္ဒြိဟျဖစ္ၿပီး ဘာလုပ္ရမွန္း မသိခဲ့ဘူး။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ သားသမီးဝတ္ ေက်ပြန္ျခင္းနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္တစ္ပိုဒ္ကို ကြၽန္ေတာ္ ေတြ႕မိတယ္။ ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္က ေျပာတယ္။ “ဘုရားသခင္သည္ လူတို႔အား မိမိတို႔၏ မိဘမ်ားကို ဦးစြာပထမ ႐ိုေသစြာျပဳရန္ ေျပာဆိုခဲ့ၿပီး ထို႔ေနာက္တြင္ သမၼာတရားကို ၎တို႔ လက္ေတြ႕လုပ္ေဆာင္ျခင္း၊ မိမိတို႔တာဝန္မ်ားကို ထမ္းေဆာင္ျခင္းႏွင့္ ဘုရားသခင္၏ လမ္းခရီးကို လိုက္ေလွ်ာက္ျခင္းတို႔ႏွင့္ စပ္လ်ဥ္း၍ သာ၍ ျမင့္မားေသာ သတ္မွတ္ခ်က္မ်ားကို လူတို႔အတြက္ ဘုရားသခင္ ခ်မွတ္ေလသည္။ ဤအရာမ်ားထဲမွ မည္သည့္အရာကို သင္ လိုက္နာေစာင့္ထိန္းသင့္သနည္း။ (သာ၍ ျမင့္မားေသာ သတ္မွတ္ခ်က္မ်ား ျဖစ္သည္။) သာ၍ ျမင့္မားေသာ သတ္မွတ္ခ်က္မ်ားအတိုင္း လက္ေတြ႕လုပ္ေဆာင္ျခင္းသည္ သင့္တင့္ေလ်ာက္ပတ္သေလာ။ သမၼာတရားကို သာ၍ ျမင့္မားၿပီး သာ၍ နိမ့္က်ေသာ သမၼာတရားမ်ားအျဖစ္၊ သို႔မဟုတ္ သာ၍ သစ္လြင္ၿပီး သာ၍ အိုေဟာင္းေသာ သမၼာတရားမ်ားအျဖစ္ ခြဲျခား၍ရႏိုင္သေလာ။ (မရႏိုင္ပါ။) ထို႔ေၾကာင့္ သမၼာတရားကို သင္ လက္ေတြ႕လုပ္ေဆာင္သည့္အခါ မည္သည့္အရာအတိုင္း သင္ လက္ေတြ႕လုပ္ေဆာင္သင့္သနည္း။ သမၼာတရားကို လက္ေတြ႕လုပ္ေဆာင္ရန္မွာ မည္သည့္အရာကို ဆိုလိုသနည္း။ (စည္းမ်ဥ္းမ်ားအတိုင္း အမႈကိစၥမ်ားကို ကိုင္တြယ္ျခင္းျဖစ္သည္။) စည္းမ်ဥ္းမ်ားအတိုင္း အမႈကိစၥမ်ားကို ကိုင္တြယ္ျခင္းသည္ အေရးအႀကီးဆုံးေသာ အရာျဖစ္သည္။ သမၼာတရားကို လက္ေတြ႕လုပ္ေဆာင္ျခင္းသည္ မတူကြဲျပားသည့္ အခ်ိန္မ်ား၊ ေနရာမ်ား၊ ပတ္ဝန္းက်င္မ်ားႏွင့္ ဆက္စပ္အေၾကာင္းအရာမ်ား၌ ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္မ်ားကို လက္ေတြ႕လုပ္ေဆာင္ျခင္းကို ဆိုလိုသည္။ အမႈအရာမ်ားအတြက္ စည္းမ်ဥ္းမ်ားကို ေခါင္းမာမာျဖင့္ က်င့္သုံးျခင္းအေၾကာင္း မဟုတ္ေပ။ သမၼာတရား စည္းမ်ဥ္းမ်ားကို ထိန္းသိမ္းျခင္းအေၾကာင္း ျဖစ္သည္။ ယင္းမွာ သမၼာတရားကို လက္ေတြ႕လုပ္ေဆာင္ျခင္းဟု ဆိုလိုသည့္အရာ ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္မ်ားကို လက္ေတြ႕လုပ္ေဆာင္ျခင္းႏွင့္ ဘုရားသခင္ ခ်မွတ္သည့္ သတ္မွတ္ခ်က္မ်ားကို လိုက္နာေစာင့္ထိန္းျခင္းတို႔ၾကား တကယ္ကို ကြဲလြဲဆန႔္က်င္မႈ မရွိေပ။ သာ၍ ခိုင္မာစြာေျပာရလွ်င္ သင္၏ မိဘမ်ားကို ႐ိုေသစြာျပဳျခင္းႏွင့္ သင့္ကို ဘုရားသခင္ ေပးထားသည့္ ေစခိုင္းခ်က္ႏွင့္ တာဝန္ကို ၿပီးျပည့္စုံေစျခင္းတို႔ၾကားတြင္ ကြဲလြဲဆန႔္က်င္မႈ လုံးဝ မရွိေပ။ ဤအရာမ်ားထဲမွ မည္သည့္အရာသည္ ဘုရားသခင္၏ လတ္တေလာ ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္မ်ားႏွင့္ သတ္မွတ္ခ်က္မ်ား ျဖစ္သနည္း။ ဤေမးခြန္းကို သင္ ဦးစြာပထမ စဥ္းစားသင့္သည္။ ဘုရားသခင္သည္ မတူကြဲျပားေသာ လူတို႔ထံမွ မတူကြဲျပားေသာအရာမ်ားကို ေတာင္းဆို၏။ ၎တို႔အတြက္ ကြဲျပားေသာ သတ္မွတ္ခ်က္မ်ား သူ႔ထံတြင္ ရွိသည္။ ေခါင္းေဆာင္မ်ားႏွင့္ အမႈေဆာင္မ်ားအျဖစ္ အေစခံေသာသူတို႔သည္ ဘုရားသခင္၏ ေခၚျခင္းခံရၿပီးျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ၎တို႔ စြန႔္လႊတ္ရမည္ျဖစ္ၿပီး မိမိတို႔၏ မိဘမ်ားကို ႐ိုေသစြာျပဳလ်က္ အတူ ေန၍မရေပ။ ၎တို႔အေနျဖင့္ ဘုရားသခင္၏ ေစခိုင္းခ်က္တာဝန္ကို လက္ခံၿပီး သူ႔ေနာက္လိုက္ရန္ အရာရာကို စြန႔္လႊတ္သင့္သည္။ ဤသည္မွာ အေျခအေနတစ္မ်ိဳး ျဖစ္သည္။ ပုံမွန္ေနာက္လိုက္မ်ားသည္ ဘုရားသခင္၏ ေခၚျခင္းမခံရေသးေသာေၾကာင့္ မိမိတို႔၏ မိဘမ်ားႏွင့္အတူ ေနၿပီး ၎တို႔ကို ႐ိုေသစြာျပဳႏိုင္သည္။ ဤအရာကို လုပ္ေဆာင္ျခင္းအတြက္ ဆုလာဘ္မ်ားမရွိသကဲ့သို႔ ရလဒ္တစ္ခုအေနျဖင့္ မည္သည့္ ေကာင္းခ်ီးမွ် ရရွိၾကလိမ့္မည္ မဟုတ္။ သို႔ေသာ္ ၎တို႔သည္ သားသမီးဝတ္ကို မျပပါက လူ႔သဘာဝ ကင္းမဲ့ၾကေပသည္။ အမွန္တြင္ မိမိ၏ မိဘမ်ားကို ႐ိုေသစြာျပဳျခင္းသည္ တာဝန္ဝတၱရားတစ္မ်ိဳးသာ ျဖစ္ၿပီး သမၼာတရားကို လက္ေတြ႕လုပ္ေဆာင္ျခင္း၏ စံကို မမီေပ။ သမၼာတရားကို လက္ေတြ႕လုပ္ေဆာင္ျခင္းသည္ ဘုရားသခင္ကို က်ိဳးႏြံနာခံျခင္းျဖစ္သည္။ ဘုရားသခင္ကို က်ိဳးႏြံနာခံျခင္း၏ သ႐ုပ္သကန္တစ္ခုမွာ ဘုရားသခင္၏ ေစခိုင္းခ်က္တာဝန္ကို လက္ခံျခင္းျဖစ္ၿပီး ဘုရားသခင္၏ ေနာက္လိုက္မ်ား ျဖစ္ေသာသူတို႔မွာ မိမိတို႔တာဝန္မ်ားကို လုပ္ေဆာင္ရန္ အရာရာကို စြန႔္လႊတ္ေသာသူမ်ား ျဖစ္သည္။ အႏွစ္ခ်ဳပ္လွ်င္ သင့္ေရွ႕တြင္ ရွိေနသည့္ အေရးအႀကီးဆုံးေသာ အလုပ္မွာ သင္၏ တာဝန္ကို ေကာင္းစြာ ထမ္းေဆာင္ရန္ ျဖစ္သည္။ ယင္းမွာ သမၼာတရားကို လက္ေတြ႕လုပ္ေဆာင္ျခင္းျဖစ္ၿပီး ဘုရားသခင္ကို က်ိဳးႏြံနာခံျခင္း၏ သ႐ုပ္သကန္တစ္ခု ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ယခု လူတို႔ အဓိကအားျဖင့္ လက္ေတြ႕လုပ္ေဆာင္သင့္သည့္ သမၼာတရားမွာ အဘယ္နည္း။ (မိမိတာဝန္ကို ထမ္းေဆာင္ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။) မွန္ေပ၏၊ မိမိတာဝန္ကို သစၥာေစာင့္သိစြာ ထမ္းေဆာင္ျခင္းသည္ သမၼာတရားကို လက္ေတြ႕လုပ္ေဆာင္ျခင္း ျဖစ္သည္။ လူတစ္ဦးသည္ မိမိတာဝန္ကို ႐ိုးသားစစ္မွန္စြာ ထမ္းေဆာင္ျခင္းမရွိပါက ၎တို႔သည္ အေစခံမႈေပးေနျခင္းသာ ျဖစ္သည္။” (ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္၊ အတြဲ (၆)၊ သမၼာတရားကို လိုက္စားျခင္းႏွင့္ စပ္လ်ဥ္း၍ ၁၊ သမၼာတရား လိုက္စားျခင္းဆိုသည္မွာ (၄)) ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ကတစ္ဆင့္ ဘုရားအလိုေတာ္နဲ႔ ေတာင္းဆိုခ်က္ေတြကို ကြၽန္ေတာ္ သိလာတယ္။ ကိုယ့္မိခင္နဲ႔ဖခင္ကို ႐ိုေသျခင္းက ဘုရားသခင္ အရင္တုန္းက ခ်မွတ္တဲ့ ေတာင္းဆိုခ်က္ျဖစ္ၿပီး လက္ေတြ႕လုပ္ေဆာင္သင့္တယ္။ ကိုယ့္တာဝန္အေပၚ မလႊမ္းမိုးသေ႐ြ႕ မိဘေတြကို ေစာင့္ေရွာက္တာ၊ မိဘေတြနဲ႔ အခ်ိန္ကုန္တာ မိဘေတြကို စိတ္မပူရေအာင္၊ စိတ္ေသာကမေရာက္ေအာင္ လုပ္ေပးတာေတြက သားသမီးအေနနဲ႔ လူတိုင္းရဲ႕ တာဝန္ပဲ။ ဒါေပမဲ့ ဒါက သမၼာတရားကို လက္ေတြ႕လုပ္ေဆာင္တာ၊ ဘုရားကို နာခံတာနဲ႔ ဘာမွ မသက္ဆိုင္ဘူး။ ကြၽန္ေတာ့္အေမ ေနမေကာင္းျဖစ္ေတာ့ သူ႔ကို ေဆး႐ုံေခၚသြားဖို႔၊ သူ႔အတြက္ ျဖည့္စြက္စာေတြ ဝယ္ေပးဖို႔က ကြၽန္ေတာ့္တာဝန္ပဲ။ ဒါေပမဲ့ ကြၽန္ေတာ္က သားသမီးတာဝန္ကို လုပ္ေနတာ သက္သက္ပဲ။ သမၼာတရားကို လက္ေတြ႕လုပ္ေနတာ မဟုတ္ဘူး။ ဘုရားသခင္က လူေတြကို တာဝန္ထမ္းေဆာင္ဖို႔အတြက္ ေခၚဆိုၿပီး ေတာင္းဆိုတဲ့အခါမွာ ဒီတာဝန္ကို ထမ္းေဆာင္တာက မိဘေတြအေပၚ သားသမီးဝတ္ေက်ပြန္ႏိုင္စြမ္းနဲ႔ ကြဲလြဲဆန႔္က်င္ေနရင္ေတာင္ ကြၽန္ေတာ္တို႔က ဖန္ဆင္းခံေတြအေနနဲ႔ တာဝန္ေတြကို ျဖည့္ဆည္းဖို႔အတြက္ ဖန္ဆင္းခံေတြအေနနဲ႔ ဘုရားသခင္ကို နာခံၿပီး ဘုရားသခင္ရဲ႕ လမ္းခရီးကို လိုက္ေလွ်ာက္ရမယ္။ ဒါဟာ ကြၽန္ေတာ္တို႔အတြက္ ေကာင္းကင္ဘုံရဲ႕ ေခၚေတာ္မူျခင္း၊ ဘုရားသခင္ရဲ႕ လက္ရွိအလိုေတာ္နဲ႔ ေတာင္းဆိုခ်က္ပဲ။ ဒါကို ကြၽန္ေတာ္ သေဘာေပါက္သြားေတာ့ ေရွ႕ဆက္ ကြၽန္ေတာ္ ဘယ္လိုဆုံးျဖတ္သင့္တယ္ဆိုတာ သိသြားတယ္။ အခုက ႏိုင္ငံေတာ္ဧဝံေဂလိတရားကို ႀကီးမားစြာ ခ်ဲ႕ထြင္ဖို႔အတြက္ အေရးပါတဲ့ အခ်ိန္ပဲ။ လုပ္စရာ အေရးတႀကီးအလုပ္ေတြ အမ်ားႀကီးရွိတယ္။ ကြၽန္ေတာ္က ဘုရားသခင္ရဲ႕ သမၼာတရား အေထာက္အပံ့မ်ားစြာကို ခံစားခဲ့ရၿပီး ဘုရားအိမ္ေတာ္က ကြၽန္ေတာ့္ကို ႏွစ္ခ်ီၿပီး ပ်ိဳးေထာင္ေပးခဲ့တယ္။ ဒီေတာ့ ဘုရားေက်နပ္ေအာင္ တာဝန္ထမ္းေဆာင္တာကို ကြၽန္ေတာ္ ေ႐ြးမွျဖစ္မယ္။ တကယ္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္အေမက က်န္းမာေရးအရမ္းမေကာင္းေပမဲ့ သူ႔ကိုယ္သူ ေကာင္းေကာင္း ေစာင့္ေရွာက္ႏိုင္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ ဦးေလးနဲ႔ ညီမကလည္း သူ႔ကို ကူၿပီးေစာင့္ေရွာက္ေပးႏိုင္တယ္။ ကြၽန္ေတာ့္တာဝန္ကို ထမ္းေဆာင္ရမယ္။ ဒါက ကြၽန္ေတာ့္အေပၚ ဘုရားရဲ႕ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္၊ ေတာင္းဆိုခ်က္ျဖစ္ၿပီး သမၼာတရားကို ကြၽန္ေတာ္လိုက္စားတာ၊ ကယ္တင္ျခင္းရရွိတာေတြအတြက္ လိုအပ္ခ်က္တစ္ခုပဲ။ ကြၽန္ေတာ္ အိမ္မွာေနရင္ ရဲေတြရဲ႕ ေစာင့္ၾကည့္တာ၊ ထိန္းခ်ဳပ္တာကို ဆက္ခံရမယ္။ ကြၽန္ေတာ့္တာဝန္ကို ထမ္းေဆာင္တာ၊ ယုံၾကည္ျခင္းလမ္းခရီးကို ေလွ်ာက္လွမ္းတာေတြကို လုံးဝ လုပ္ႏိုင္စြမ္းရွိမွာ မဟုတ္ဘူး။ ကြၽန္ေတာ္က သားသမီးဝတ္ေက်ၿပီး ကြၽန္ေတာ့္အေမနားမွာေနခဲ့ရင္ ေနာက္ဆုံးမွာ မိသားစုအေရးကိစၥေတြနဲ႔ ဇာတိပကတိနဲ႔ ခ်ည္ေႏွာင္သြားၿပီး တာဝန္ကို လုပ္ေဆာင္ႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူး။ ဖန္ဆင္းခံအေနနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္ရဲ႕ တာဝန္ကို ဆုံးရႈံးၿပီး ကယ္တင္ျခင္းခံရဖို႔ ကြၽန္ေတာ့္ အခြင့္အေရးကို ဆုံးရႈံးရမွာပဲ။ ကြၽန္ေတာ္က ဘုရားအတြက္ ကြၽန္ေတာ့္တစ္ဘဝလုံးကို ေပးၿပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အသုံးခံမယ္ဆိုၿပီးေတာ့ ဘုရားေရွ႕မွာ ကြၽန္ေတာ္ ခ်မွတ္ခဲ့တဲ့ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ကို ကြၽန္ေတာ္ ေတြးမိတယ္။ အိမ္နဲ႔အေဝးမွာ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ေနတုန္းမွာ ကြၽန္ေတာ္ သင္ယူခဲ့ရတာေတြအားလုံးနဲ႔ ကြၽန္ေတာ့္ အသက္တာက ဘယ္ေလာက္ ႀကီးထြားၿပီးခဲ့သလဲဆိုတာကိုလည္း ေတြးမိတယ္။ ဒါက ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ ဇာတိပကတိမွာ အသက္ရွင္ၿပီး အိမ္မွာ မိသားစုနဲ႔ေနတာထက္ အရမ္းကိုပိုၿပီး အဓိပၸာယ္ရွိၿပီး တန္ဖိုးရွိတယ္။ ဘုရားသခင္က ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ သူခ်မွတ္ခဲ့တဲ့ လမ္းေၾကာင္းတစ္ခုျဖစ္တဲ့ အဲဒီလမ္းေၾကာင္းေပၚမွာ ကြၽန္ေတာ့္ကို လမ္းျပေနခဲ့တာပါ။ ကြၽန္ေတာ့္ကို ဆက္ၿပီး ေလွ်ာက္လွမ္းလိုစိတ္ရွိေနခဲ့တယ္။
အဲဒီေနာက္ေတာ့ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ဖို႔အတြက္ အိမ္ကေန ထြက္မဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕အစီအစဥ္ကို အေမ့ကို ေျပာျပလိုက္တယ္။ ကြၽန္ေတာ့္အေမက ခြဲခြာဖို႔ကို နည္းနည္းတြန႔္ဆုတ္ေနေပမဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ဆုံးျဖတ္ခ်က္ကို သူ အေလးထားခဲ့တယ္။ ေနာက္ေန႔ေတြမွာ ကြၽန္ေတာ္ အလုပ္မလုပ္တဲ့အခ်ိန္ဆိုရင္ ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္စားေသာက္ျခင္း၊ မိတ္သဟာယေဝမွ်ျခင္းေတြမွာ ကြၽန္ေတာ့္အေမကို ကြၽန္ေတာ္ ဦးေဆာင္လမ္းျပတယ္။ သူ႔ရဲ႕ စိတ္ဓာတ္က်ျခင္းကေန ျဖစ္ႏိုင္သမွ် အျမန္ဆုံးလြတ္ေျမာက္ဖို႔ ကြၽန္ေတာ္ ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့တယ္။ သုံးေလးရက္ေလာက္ၾကာေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ အိမ္မွာ အားလုံးကို ေနရာခ်ထားခဲ့ၿပီး ထြက္ခဲ့တယ္။ အဲဒီေနာက္ မၾကာခင္မွာပဲ ကြၽန္ေတာ့္တာဝန္ကို ခ်က္ခ်င္းလုပ္ခဲ့တယ္။ ေတာ္ေတာ္အလုပ္ရႈပ္ေပမဲ့ ကြၽန္ေတာ့္အေမကို သတိမရဘဲ မေနႏိုင္ေသးဘူး။ ကြၽန္ေတာ္အိမ္ကေန ထြက္သြားတာကို သူျမင္တဲ့အခ်ိန္ သူဝမ္းနည္းၿပီး တြန႔္ဆုတ္ေနတဲ့ပုံကို ကြၽန္ေတာ္ ေတြးမိတဲ့အခ်ိန္မွာ ကြၽန္ေတာ္ ဝမ္းနည္းနာက်င္မိတယ္။ အိမ္မွာ ကြၽန္ေတာ္က သူနဲ႔အခ်ိန္ကုန္ၿပီး စကားေျပာေတာ့ သူက အရမ္းအထီးက်န္မွာ မဟုတ္ဘူး။ အခု ကြၽန္ေတာ္မရွိေတာ့ သူ႔ဘာသာ ဘယ္လို ေနမွာလဲ။ ကြၽန္ေတာ့္အေမက က်န္းမာေရးမေကာင္းဘူး။ သူ႔ရဲ႕ ပိုဆိုးလာတဲ့ က်န္းမာေရးေၾကာင့္ ပိုၿပီး စိတ္ဓာတ္က်လာမွာကို ကြၽန္ေတာ္ စိတ္ပူမိတယ္။ အခ်ိန္ၾကာလာၿပီး သူက စိတ္ဓာတ္က်တာကို လႊတ္မခ်ႏိုင္ဘူးဆိုရင္ ႐ူးမိုက္တာ တစ္ခုခုကို သူ လုပ္မွာလားေပါ့။ ကြၽန္ေတာ္ ေတြးေလေလ၊ စိတ္ပူေလေလပဲ။ ကြၽန္ေတာ့္အေမသာ တစ္ခုခုျဖစ္ရင္ ကြၽန္ေတာ့္ေဆြမ်ိဳးေတြက ေသခ်ာေပါက္ ကြၽန္ေတာ့္ကို မေကာင္းေျပာၾကမွာပဲ။ ဒါကို သေဘာေပါက္မိၿပီး ကြၽန္ေတာ္ နည္းနည္း စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္သြားၿပီး တာဝန္ကို အာ႐ုံမစိုက္ႏိုင္ဘူး။ ကြၽန္ေတာ္က အဲဒီမွာ ရွိေနတုန္းမွာ တာဝန္အတြက္ အရာရာတိုင္းကို အားစိုက္သင့္တယ္၊ ဘုရားကို ေက်နပ္ေစဖို႔ တာဝန္ထမ္းေဆာင္တာက အဓိကအခ်က္ပဲဆိုတာကို ကြၽန္ေတာ္ သိခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကြၽန္ေတာ့္အေမအေပၚ ဒီ အျပစ္ရွိတဲ့ ခံစားခ်က္နဲ႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အျပစ္တင္မႈကို လႊတ္မခ်ႏိုင္ခဲ့ဘူး။
ေနာက္ပိုင္းမွာ ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္က ဒီလိုေျပာထားတာကို ကြၽန္ေတာ္ ေတြးမိတယ္။ “မည္သူသည္ ငါ့အတြက္ သူတို႔ကိုယ္သူတို႔ အမွန္တကယ္ ျပည့္ဝစြာ အသုံးခံကာ သူတို႔၏ အရာအားလုံးကို ငါ့အတြက္ ဆက္ကပ္ႏိုင္သနည္း။ သင္တို႔ အားလုံးသည္ စိတ္မပါ့တပါျဖစ္ေနၾကၿပီး သင္တို႔၏ အေတြးမ်ားသည္ တဝဲလည္လည္ ျဖစ္ကာ အိမ္၊ အျပင္ေလာက၊ အစားအစာႏွင့္ အဝတ္အစားမ်ားအေၾကာင္း ေတြးေနၾကသည္။ သင္သည္ ငါ့အေရွ႕ ဤေနရာတြင္ ရွိေနၿပီး ငါ့အတြက္ အမႈအရာမ်ားကို လုပ္ေဆာင္ေနေသာ္လည္း သင္၏ စိတ္ႏွလုံးအတြင္းထဲတြင္မူ သင္သည္ အိမ္ရွိ သင္၏ ဇနီးသည္၊ သားသမီးမ်ားႏွင့္ မိဘမ်ားအေၾကာင္းကို ေတြး၍ေနေသးသည္။ ဤအရာအားလုံးသည္ သင္၏ ဥစၥာျဖစ္သေလာ။ ၎တို႔ကို ငါ၏ လက္ထဲသို႔ သင္အဘယ္ေၾကာင့္ မအပ္ႏွံသနည္း။ ငါ့ကို သင္အလုံအေလာက္ မယုံၾကည္သေလာ။ ထိုသို႔မဟုတ္လွ်င္ ငါသည္ သင့္အတြက္ မဆီေလ်ာ္ေသာ စီစဥ္ျပင္ဆင္မႈမ်ားကို ျပဳလိမ့္မည္ဟူ၍ သင္စိုးရိမ္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သေလာ။ သင္သည္ သင္၏ဇာတိပကတိ မိသားစုကို အဘယ္ေၾကာင့္ အၿမဲတေစ စိုးရိမ္ပူပန္သနည္း။ သင္သည္ သင္ခ်စ္ရသူမ်ားကို အၿမဲေအာက္ေမ့ေနသည္။” (ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္၊ အတြဲ (၁)၊ ဘုရားသခင္၏ ေပၚထြန္းျခင္းႏွင့္ အမႈေတာ္၊ အစအဦး၌ ခရစ္ေတာ္၏ မိန္႔ႁမြက္ခ်က္မ်ား၊ အခန္း (၅၉)) အမွန္ပဲ။ ကြၽန္ေတာ့္အေမရဲ႕ က်န္းမာေရးနဲ႔ သူစိတ္ဓာတ္က်တဲ့ ဆိုး႐ြားမႈေတြအားလုံးက ဘုရားလက္ထဲမွာ မဟုတ္ဘူးလား။ ကြၽန္ေတာ့္ဘက္က ဘယ္ေလာက္ပဲ စိတ္ပူပါေစ သူ႔ျပႆနာက ေျပလည္သြားမွာ မဟုတ္ဘူး။ အရာရာတိုင္းကို ဘုရားလက္ထဲမွာ ကြၽန္ေတာ္ ထားရမယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာ ကြၽန္ေတာ္ ဘုရားသခင္ကို ဆုေတာင္းခဲ့တယ္။ “အို ဘုရားသခင္ ကြၽန္ေတာ့္အေမရဲ႕ အေျခအေနက တိုးတက္မလား၊ သူ႔က်န္းမာေရးက ဆုတ္ယုတ္မလားဆိုတာ အားလုံးက ကိုယ္ေတာ့္လက္ထဲမွာရွိတာကို ကြၽန္ေတာ္ သိပါတယ္။ သူ စိတ္ဓာတ္မက်ေအာင္၊ ဆင္းရဲဒုကၡမေရာက္ေအာင္ လမ္းျပေတာ္မူပါ။ ဒီကေန သူ သင္ယူသင့္တဲ့အရာတစ္ခုခုရွိရင္ သူ႔ကိုယ္သူ ဆင္ျခင္သုံးသပ္ၿပီး ကိုယ္ေတာ္ရဲ႕အမႈေတာ္ကို ေတြ႕ႀကဳံဖို႔အတြက္ သင္ယူဖို႔ သူ႔ကို လမ္းျပေတာ္မူပါ။ အရာရာတိုင္းကို ကိုယ္ေတာ့္လက္ထဲမွာထားၿပီး ကိုယ္ေတာ္ရဲ႕ အခ်ဳပ္အျခာအာဏာနဲ႔ အစီအစဥ္ေတြကို ကြၽန္ေတာ္ နာခံလိုစိတ္ရွိပါတယ္” လို႔ေပါ့။ ဆုေတာင္းၿပီးေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ နည္းနည္းပိုၿပီး စိတ္ေအးသြားတယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာ ကြၽန္ေတာ့္အေမဆီကို ကြၽန္ေတာ္ စာေရးၿပီး ကြၽန္ေတာ္ သင္ယူရသမွ်ကို သူ႔ကို ေျပာျပတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူ႔ကိုယ္သူ ဆင္ျခင္သုံးသပ္ၿပီး သိျမင္လာဖို႔ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္နဲ႔ သူ႔အေတြ႕အႀကဳံမွာရွိတဲ့ ျပႆနာတခ်ိဳ႕ကို ကြၽန္ေတာ္ ေထာက္ျပတယ္။
အဲဒီေနာက္ မၾကာခင္မွာပဲ ကြၽန္ေတာ့္အေမဆီက စာတစ္ေစာင္ရတယ္။ သူက ေျပာတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ ထြက္သြားၿပီး မၾကာခင္မွာပဲ ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမေတြက သူ႔အတြက္ အသင္းေတာ္အသက္တာကို စီစဥ္ေပးတယ္တဲ့။ ၿပီးေတာ့ သူက ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ကတစ္ဆင့္ စိတ္ဓာတ္က်တဲ့ အေျခအေနမွာ သူရွင္သန္ေနျခင္းနဲ႔ သက္ဆိုင္တဲ့ အပ်က္သေဘာေဆာင္တဲ့ စိတ္ခံစားခ်က္ေတြကို သူ နားလည္လာတယ္။ သူ႔အေျခအေနလည္း ေတာ္ေတာ္တိုးတက္လာတယ္။ ဒီသတင္းကိုၾကားေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ အရမ္းေပ်ာ္ၿပီး ဘုရားသခင္ကို ေက်းဇူးတင္ခဲ့တယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာ မိဘေတြအေပၚ ျဖည့္ဆည္းတဲ့ တာဝန္ေတြကို ဘယ္လို သင့္ေလ်ာ္စြာ ရႈျမင္ရမယ္ဆိုတာနဲ႔ ဆိုင္တဲ့ သမၼာတရားအေပၚ ဘုရားသခင္ရဲ႕ မိတ္သဟာယျပဳခ်က္ကို ကြၽန္ေတာ္ ဖတ္တဲ့အခါမွာ ကြၽန္ေတာ္ ခ်က္ခ်င္းပဲ စိတ္သက္သာရာရၿပီး မွန္ကန္တဲ့ အျမင္နဲ႔ လက္ေတြ႕လုပ္ေဆာင္မႈ စည္းမ်ဥ္းကို ရခဲ့တယ္။ အနႏၲတန္ခိုးရွင္ ဘုရားသခင္ ေျပာသည္မွာ- “မိဘတို႔ႏွင့္ ဆက္ဆံေရးသည္ တစ္စုံတစ္ဦးအတြက္ စိတ္ခံစားမႈအရ ကိုင္တြယ္ရန္ အခက္ခဲဆုံးျဖစ္ေသာ္လည္း အမွန္တြင္ လုံးဝ ကိုင္တြယ္၍ မရႏိုင္သည့္အရာ မဟုတ္ေပ။ သမၼာတရားကို သိနားလည္သည့္ အေျခခံအေၾကာင္းရင္းျဖင့္သာ လူတို႔သည္ ဤကိစၥရပ္ကို မွန္ကန္စြာႏွင့္ အက်ိဳးသင့္အေၾကာင္းသင့္ သေဘာထားႏိုင္ေပသည္။ စိတ္ခံစားခ်က္မ်ား၏ ရႈေထာင့္အျမင္မွ အစမျပဳႏွင့္၊ ၿပီးလွ်င္ ေလာကီလူတို႔၏ ထိုးထြင္းအျမင္မ်ား သို႔မဟုတ္ ရႈေထာင့္အျမင္မ်ားမွ အစမျပဳႏွင့္။ ထိုအစား သင္၏ မိဘမ်ားကို ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္မ်ားအတိုင္း သင့္တင့္ေလ်ာက္ပတ္သည့္ ပုံစံျဖင့္ ဆက္ဆံေလာ့။ မိဘမ်ားက မည္သည့္ အခန္းက႑ကို အမွန္တကယ္ ေဆာင္႐ြက္ၾကသနည္း၊ သားသမီးမ်ားသည္ ၎တို႔၏ မိဘမ်ားအတြက္ အမွန္တကယ္ အဘယ္အေရးပါမႈ ရွိသနည္း၊ သားသမီးမ်ားက မိမိတို႔၏ မိဘမ်ားအေပၚ မည္သည့္ သေဘာထား ရွိသင့္ၿပီး မိဘမ်ားႏွင့္ သားသမီးမ်ားၾကား ဆက္ဆံေရးကို လူတို႔အေနျဖင့္ မည္သို႔ ကိုင္တြယ္ၿပီး ေျဖရွင္းသင့္သနည္း။ လူတို႔သည္ ဤအရာမ်ားကို စိတ္ခံစားခ်က္မ်ားေပၚ အေျခခံ၍ မရႈျမင္သင့္သကဲ့သို႔ မွားယြင္းသည့္ စိတ္ကူးတစ္ခုခု သို႔မဟုတ္ ေရပန္းစားေသာ ခံယူခ်က္တစ္ခုခုျဖင့္ လႊမ္းမိုးမခံရသင့္ေပ။ ယင္းတို႔ကို ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္မ်ားေပၚ အေျခခံ၍ မွန္ကန္စြာ ခ်ဥ္းကပ္သင့္ေပသည္။ သင္သည္ ဘုရားသခင္ စီမံထားသည့္ ပတ္ဝန္းက်င္တြင္ သင္၏ မိဘမ်ားအတြက္ သင္၏ တာဝန္မ်ားထဲမွ တစ္ခုခုကို ျဖည့္ဆည္းရန္ ပ်က္ကြက္လွ်င္၊ သို႔မဟုတ္ ၎တို႔၏ ဘဝမ်ားတြင္ က႑တစ္ခုတေလကို သင္ မည္သို႔မွ် ေဆာင္႐ြက္ျခင္းမရွိလွ်င္ ယင္းသည္ သားသမီးဝတ္ေက်ပြန္ျခင္းေလာ။ သင္သည္ လိပ္ျပာသန႔္ပါမည္ေလာ။ သင္၏ အိမ္နီးခ်င္းမ်ား၊ အတန္းေဖာ္မ်ားႏွင့္ ေဆြမ်ိဳးမ်ားအားလုံးက သင့္ေနာက္ကြယ္တြင္ သင့္ကို ေဒါသျဖင့္ ေျပာဆိုကာ ေဝဖန္ၾကလိမ့္မည္။ ၎တို႔က ‘သင္၏ မိဘမ်ားက သင့္အတြက္ မ်ားစြာ စြန႔္လႊတ္အနစ္နာခံခဲ့သည္၊ သင့္အတြက္ အပင္ပန္းခံသည့္ အားထုတ္မႈမ်ားစြာ ရည္စူးျမႇဳပ္ႏွံခဲ့ၿပီး သင္ ငယ္စဥ္ကတည္းက သင့္အတြက္ မ်ားစြာ လုပ္ေဆာင္ေပးခဲ့ကာ ေက်းဇူးကန္းသည့္ ကေလးျဖစ္သည့္ သင္သည္ ေဘးကင္းလုံၿခဳံေၾကာင္းပင္ စာလည္းမလာ သတင္းလည္းမၾကားဘဲ စုပ္စျမဳပ္စပင္ မက်န္ေအာင္ ေပ်ာက္သြားသည္။ ႏွစ္သစ္ကူးအတြက္ သင္ ျပန္မလာ႐ုံမက သင္၏ မိဘမ်ားကို ဖုန္းတစ္ခ်က္ပင္ မဆက္၊ ေနေကာင္းလားဟူ၍ တစ္ခ်က္မေမးပါ’ ေျပာလ်က္ သားသမီးဝတ္ မေက်ပြန္သည့္ သားသမီးတစ္ဦးဟု သင့္ကို ေခၚၾကလိမ့္မည္။ ထိုသို႔ေသာ စကားမ်ားကို သင္ ၾကားသည့္အခါတိုင္းတြင္ သင္၏ အသိစိတ္က ေသြးထြက္ကာ ငိုေႂကြးၿပီး ရႈတ္ခ်ခံရသည္ဟု သင္ ခံစားရသည္။ ‘အို သူတို႔ မွန္သည္’ဟူ၍ ျဖစ္သည္။ သင္၏ မ်က္ႏွာသည္ ရွက္စိတ္ျဖင့္ပူထူသြားၿပီး သင္၏ ႏွလုံးသားက အပ္မ်ားျဖင့္ ထိုးဆြခံရသည့္အလား တုန္ယင္သြားသည္။ ဤခံစားခ်က္ အမ်ိဳးအစားမ်ား သင့္တြင္ ရွိခဲ့သေလာ။ (ယခင္က ရွိခဲ့ပါသည္။) သင္သည္ သားသမီးဝတ္ေက်ပြန္ျခင္းမရွိဟု ေျပာရာတြင္ အိမ္နီးခ်င္းမ်ားႏွင့္ သင္၏ ေဆြမ်ိဳးမ်ားက မွန္ကန္သေလာ။...ပထမအခ်က္အေနျဖင့္ လူအမ်ားစုသည္ မိမိတို႔၏ တာဝန္မ်ားကို ထမ္းေဆာင္ရန္ ေနအိမ္မွ စြန႔္ခြာဖို႔ ေ႐ြးခ်ယ္ၾကသည္။ ယင္းမွာ ဆက္စပ္လႊမ္းၿခဳံမႈရွိေသာ အျပင္ပန္း အေျခအေနမ်ားေၾကာင့္ တစ္စိတ္တစ္ေဒသျဖစ္ၿပီး ထိုအေျခအေနမ်ားေၾကာင့္ ၎တို႔၏ မိဘမ်ားကို စြန႔္ခြာရန္ လိုအပ္လာျခင္း ျဖစ္၏။ ထိုသူတို႔သည္ မိမိတို႔၏ မိဘမ်ားကို ေစာင့္ေရွာက္ၿပီး အေဖာ္ျပဳေပးရန္ ၎တို႔ေဘးတြင္ မေနႏိုင္ၾကေပ။ ထိုသူတို႔အေနျဖင့္ မိမိတို႔ မိဘမ်ားကို စြန႔္ခြာရန္ လိုလိုလားလား ေ႐ြးခ်ယ္ၾကျခင္း မဟုတ္ေပ။ ဤသည္မွာ ဓမၼဓိ႒ာန္က်ေသာ အေၾကာင္းျပခ်က္ျဖစ္သည္။ ေနာက္တစ္ခ်က္အေနျဖင့္ ခံစားခ်က္အရ ေျပာရလွ်င္ သင္သည္ သင္၏ မိဘမ်ားကို စြန႔္ခြာကာ သင္၏ ဝတၱရားမ်ားကို ေရွာင္ရွားလိုေသာေၾကာင့္ မဟုတ္ဘဲ ဘုရားသခင္၏ ေခၚေဆာင္ျခင္းေၾကာင့္ သင္၏ တာဝန္မ်ားကို ထမ္းေဆာင္ရန္ ထြက္သြားျခင္း ျဖစ္သည္။ ဘုရားသခင္၏ အမႈေတာ္ႏွင့္ ပူးေပါင္းေဆာင္႐ြက္ရန္အလို႔ငွာ သူ၏ ေခၚေဆာင္ျခင္းကို လက္ခံရန္ အဖန္ဆင္းခံတစ္ဦး၏ တာဝန္မ်ားကို ထမ္းေဆာင္ရန္အလို႔ငွာ သင္၏ မိဘမ်ားကို စြန႔္ခြာရန္မွလြဲ၍ သင္၌ ေ႐ြးခ်ယ္စရာ မရွိခဲ့ေပ။ ၎တို႔ကို အေဖာ္ျပဳေပးၿပီး ေစာင့္ေရွာက္ရန္ ၎တို႔ နံေဘးတြင္ သင္ မေနႏိုင္ေပ။ ဝတၱရားမ်ားကို ေရွာင္ရွားရန္ ၎တို႔ကို သင္ စြန႔္ခြာခဲ့ျခင္း မဟုတ္၊ မွန္သေလာ။ သင္၏ ဝတၱရားမ်ားကို ေရွာင္ရွားရန္ ၎တို႔ကို စြန႔္ခြာျခင္းႏွင့္ ဘုရားသခင္၏ ေခၚေဆာင္ျခင္းကို ျပန္ၾကားကာ သင္၏ တာဝန္မ်ားကို ထမ္းေဆာင္ရန္ ၎တို႔ကို စြန႔္ခြာရျခင္းဟူသည့္ ဤအရာမ်ားသည္ မတူကြဲျပားသည့္ သဘာဝႏွစ္ခုႏွင့္ သက္ဆိုင္သည္ မဟုတ္ေလာ။ (သက္ဆိုင္ပါသည္။) သင္၏ စိတ္ႏွလုံးတြင္ သင့္မိဘမ်ားအတြက္ စိတ္ခံစားမႈဆိုင္ရာ သံေယာဇဥ္ႏွင့္ အေတြးမ်ား ရွိသည္မွာ အမွန္ျဖစ္သည္။ သင္၏ ခံစားခ်က္မ်ားက အႏွစ္မဲ့ျခင္း မရွိေပ။ အျပင္ပန္း အေျခအေနမ်ားက အခြင့္ေပးၿပီး သင္၏ တာဝန္မ်ားကို ထမ္းေဆာင္ရင္း ၎တို႔ နံေဘးတြင္ သင္ ေနႏိုင္လွ်င္၊ သင္သည္ ၎တို႔ကို ပုံမွန္ ေစာင့္ေရွာက္ကာ သင္၏ ဝတၱရားမ်ားကို ျဖည့္ဆည္းရင္း ၎တို႔ နံေဘးတြင္ေနရန္ လိုလားေနေပမည္။ သို႔ရာတြင္ အျပင္ပန္း အေျခအေနမ်ားေၾကာင့္ ၎တို႔ကို သင္ စြန႔္ခြာရမည္ျဖစ္သည္။ ၎တို႔နံေဘးတြင္ သင္ ရွိမေနႏိုင္ေပ။ ၎တို႔၏ သားသမီးအေနျဖင့္ သင္၏ ဝတၱရားမ်ားကို သင္ မျဖည့္ဆည္းခ်င္ေသာေၾကာင့္ မဟုတ္ဘဲ မျဖည့္ဆည္းႏိုင္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ဤအရာသည္ သဘာဝအားျဖင့္ ကြဲျပားသည္ မဟုတ္ေလာ။ (ကြဲျပားပါသည္။) သားသမီးဝတ္ ေက်ပြန္ျခင္းႏွင့္ သင္၏ ဝတၱရားမ်ားကို ျဖည့္ဆည္းျခင္းအား ေရွာင္ရွားရန္ သင္ အိမ္ကို စြန႔္ခြာခဲ့လွ်င္ ယင္းမွာ သားသမီးဝတ္ မေက်ပြန္ျခင္းႏွင့္ လူ႔သဘာဝ ကင္းမဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ သင္၏ မိဘမ်ားက သင့္ကို ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ခဲ့ေသာ္လည္း သင္သည္ ဘဝတြင္ အေျခခ်ရန္ႏွင့္ သင့္ဘာသာ အလ်င္အျမန္ ထြက္သြားရန္ မေစာင့္ႏိုင္ေပ။ သင္၏ မိဘမ်ားကို သင္ မျမင္လိုသကဲ့သို႔ ၎တို႔ ႀကဳံရသည့္ အခက္အခဲတစ္ခုခုႏွင့္ပတ္သက္၍ ၾကားသည့္အခါ သင္သည္ အေရးစိုက္မႈ တစ္စက္မွ် မရွိေပ။ ကူညီရန္ နည္းလမ္း သင့္တြင္ ရွိလွ်င္ပင္ သင္ မကူညီ။ မၾကားသလိုသာ ဟန္ဆာင္ၿပီး အျခားသူမ်ားအား သင့္အေၾကာင္း ေျပာလိုသည့္ မည္သည့္အရာကိုမဆို ေျပာခြင့္ေပးလိုက္သည္။ သင္၏ ဝတၱရားမ်ားကို သင္ တကယ္ကို မျဖည့္ဆည္းလိုေပ။ ဤသည္မွာ သားသမီးဝတ္မေက်ပြန္ျခင္း ျဖစ္၏။ သို႔ရာတြင္ ယခု ဤသို႔ ျဖစ္သေလာ။ (မဟုတ္ပါ။) မ်ားစြာေသာ လူတို႔သည္ ၎တို႔ တာဝန္မ်ားကို ထမ္းေဆာင္ရန္ ၎တို႔၏ ေကာင္တီမ်ား၊ ၿမိဳ႕မ်ား၊ ျပည္နယ္မ်ား၊ သို႔မဟုတ္ ၎တို႔၏ ႏိုင္ငံမ်ားကိုပင္ စြန႔္ခြာၾကၿပီးျဖစ္သည္။ ၎တို႔သည္ မိမိတို႔ ဇာတိၿမိဳ႕မ်ားမွ အလွမ္းေဝးႏွင့္ၾကေပသည္။ ထို႔အျပင္ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ ၎တို႔၏ မိသားစုမ်ားႏွင့္ အဆက္အသြယ္ရွိေနရန္ ၎တို႔အတြက္ အဆင္မေျပေပ။ ၎တို႔သည္ ဇာတိၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕တည္းမွလာသည့္ လူမ်ားထံမွ မိမိတို႔ မိဘမ်ား၏ လက္ရွိ အေျခအေနအေၾကာင္းကို ရံဖန္ရံခါ ေမးျမန္းၾကၿပီး ၎တို႔၏ မိဘမ်ားက က်န္းမာကာ အဆင္ေျပေနဆဲျဖစ္ေၾကာင္းကို ၾကားသည့္အခါ စိတ္သက္သာရာရၾကသည္။ အမွန္တြင္ သင္သည္ သားသမီးဝတ္ မေက်ပြန္ျခင္း မဟုတ္။ သင္သည္ သင္၏ မိဘမ်ားကို ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ရန္ သို႔မဟုတ္ ၎တို႔အေပၚ သင္၏ တာဝန္မ်ားကို ျဖည့္ဆည္းရန္ပင္ အလိုမရွိသည့္ လူ႔သဘာဝကင္းမဲ့ေသာအဆင့္သို႔ မေရာက္ရွိေသးေပ။ ဤေ႐ြးခ်ယ္မႈကို သင္ ျပဳလုပ္ရျခင္းမွာ အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာ အျပင္ပန္း အေၾကာင္းရင္းမ်ားေၾကာင့္ ျဖစ္သည့္အတြက္ သင္သည္ သားသမီးဝတ္ မေက်ပြန္ျခင္း မဟုတ္ေပ။ ဤသည္တို႔မွာ အေၾကာင္းရင္းႏွစ္ခု ျဖစ္သည္။ ေနာက္ထပ္အေၾကာင္းရင္းတစ္ခုလည္း ရွိေသး၏။ သင္၏ မိဘမ်ားသည္ သင့္ကို အထူးသျဖင့္ ႏွိပ္စက္သည့္ သို႔မဟုတ္ ဘုရားသခင္၌ သင္၏ ယုံၾကည္မႈကို ပိတ္ဆို႔တားဆီးသည့္ လူစားမ်ိဳးမ်ား မဟုတ္လွ်င္၊ ဘုရားသခင္၌ သင္၏ ယုံၾကည္မႈကို ၎တို႔ အားေပးလွ်င္၊ သို႔မဟုတ္ ၎တို႔သည္ သင္ကဲ့သို႔ ဘုရားသခင္ကို ယုံၾကည္သည့္ ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမမ်ားျဖစ္လွ်င္၊ ၎တို႔ကိုယ္တိုင္က ဘုရားအိမ္ေတာ္သားမ်ားျဖစ္လွ်င္ သင္၏ မိဘမ်ားအေၾကာင္းကို စဥ္းစားေနခ်ိန္ သင္တို႔ထဲမွ မည္သူသည္ စိတ္ထဲ၌ ဘုရားသခင္ထံ တိတ္တဆိတ္ ဆုမေတာင္းဘဲေနသနည္း။ သင္တို႔ထဲမွ မည္သူသည္ သင့္မိဘမ်ား၏ က်န္းမာေရး၊ ေဘးကင္းလုံၿခဳံမႈႏွင့္ ၎တို႔၏ ဘဝလိုအပ္ခ်က္မ်ားအားလုံးႏွင့္အတူ ၎တို႔ကို ဘုရားလက္ထဲသို႔ အပ္ႏွံျခင္း မရွိသနည္း။ သင္၏ မိဘမ်ားကို ဘုရားလက္ထဲသို႔ အပ္ႏွံျခင္းသည္ ၎တို႔ကို သားသမီးဝတ္ဆိုင္ရာ ေလးစားမႈျပသရန္ အေကာင္းဆုံး နည္းလမ္းျဖစ္၏။ ၎တို႔အေနျဖင့္ ၎တို႔၏ ဘဝမ်ားတြင္ အခက္အခဲမ်ိဳးစုံကို ရင္ဆိုင္ရဖို႔ သင္ မေမွ်ာ္လင့္သကဲ့သို႔ ၎တို႔အေနျဖင့္ မေကာင္းသည့္ ဘဝတစ္ခုကို ေနထိုင္ရန္၊ ႏြမ္းပါးစြာ စားရန္ သို႔မဟုတ္ ညံ့ဖ်င္းသည့္ က်န္းမာေရးကို ခံစားရန္ သင္ မေမွ်ာ္လင့္ေပ။ သင္၏ စိတ္ႏွလုံးထဲတြင္ ဘုရားသခင္က ၎တို႔ကို ကြယ္ကာၿပီး ေဘးကင္းလုံၿခဳံေအာင္ ထားလိမ့္မည္ဟု သင္ ေမွ်ာ္လင့္ေပသည္။ ၎တို႔က ဘုရားသခင္ကို ယုံၾကည္သူမ်ားျဖစ္လွ်င္ ၎တို႔၏ ကိုယ္ပိုင္ တာဝန္မ်ားကို ထမ္းေဆာင္ႏိုင္မည္ဟု သင္ ေမွ်ာ္လင့္ၿပီး ၎တို႔၏ သက္ေသခံခ်က္တြင္ ခိုင္ခိုင္မာမာ ရပ္တည္ႏိုင္မည္ဟုလည္း သင္ ေမွ်ာ္လင့္ေပသည္။ ဤသည္မွာ မိမိ၏ လူ႔တာဝန္မ်ားကို ျဖည့္ဆည္းျခင္း ျဖစ္သည္။ လူတို႔သည္ မိမိတို႔ကိုယ္ပိုင္ လူ႔သဘာဝျဖင့္သာ ဤမွ် စြမ္းေဆာင္ရရွိႏိုင္ေပသည္။ ထို႔အျပင္ အေရးအႀကီးဆုံးေသာအရာမွာ ဘုရားသခင္ကို ႏွစ္ခ်ီယုံၾကည္ၿပီး အလြန္မ်ားသည့္ သမၼာတရားမ်ားကို နားေထာင္ၿပီးသည့္ေနာက္တြင္ အနည္းဆုံးအေနျဖင့္ လူတို႔သည္ ဤသို႔သိနားလည္မႈႏွင့္ သေဘာေပါက္မႈ အနည္းငယ္မွ် ရွိၾကေလသည္။ လူ၏ ကံၾကမၼာကို ေကာင္းကင္ဘုံက သတ္မွတ္သည္၊ လူသည္ ဘုရားသခင္၏ လက္တြင္ အသက္ရွင္ၿပီး ဘုရားသခင္၏ ေစာင့္ေရွာက္ျခင္းႏွင့္ ကြယ္ကာျခင္းတို႔ ရျခင္းသည္ အၾကင္သူ၏ သားသမီးမ်ား၏ ပူပန္မႈမ်ား၊ သားသမီးဝတ္ေက်ပြန္ျခင္း သို႔မဟုတ္ အေဖာ္ျပဳျခင္းတို႔ထက္ မ်ားစြာ သာ၍ အေရးႀကီးေပသည္။ သင္၏ မိဘမ်ားက ဘုရားသခင္၏ ေစာင့္ေရွာက္ျခင္းႏွင့္ ကြယ္ကာမႈေအာက္တြင္ရွိသည္မွာ သင္ စိတ္သက္သာရာမရသေလာ။ ၎တို႔ႏွင့္ ပတ္သက္၍ သင္ စိုးရိမ္ရန္ မလိုအပ္ေပ။ သင္ အမွန္တကယ္ စိုးရိမ္မိလွ်င္ ဘုရားသခင္ကို သင္ ယုံၾကည္ကိုးစားျခင္းမရွိဟု ဆိုလိုေပသည္။ သူ႔အေပၚ သင္၏ ယုံၾကည္ျခင္းက အလြန္ေသးငယ္သည္။ သင္သည္ သင္၏ မိဘမ်ားႏွင့္ပတ္သက္၍ ႐ိုးသားစစ္မွန္စြာ စိုးရိမ္ၿပီး ပူပန္လွ်င္ မၾကာခဏ ဘုရားသခင္ထံ ဆုေတာင္းၿပီး ၎တို႔ကို ဘုရားလက္အပ္ကာ ဘုရားသခင္အား အရာရာကို စီစဥ္ၫႊန္ၾကားေစၿပီး ႀကိဳတင္စီစဥ္ခြင့္ေပးသင့္ေပသည္။ ဘုရားသခင္သည္ လူသားမ်ိဳးႏြယ္၏ ကံၾကမၼာအေပၚ အုပ္စိုးၿပီး ၎တို႔၏ ေန႔ရက္စဥ္တိုင္းႏွင့္ ၎တို႔ထံ ျဖစ္ပ်က္သည့္အရာရာတိုင္းကို အုပ္စိုးေသာေၾကာင့္ မည္သည့္အရာႏွင့္ပတ္သက္၍ သင္ စိုးရိမ္ေနေသးသနည္း။ သင္၏ ကိုယ္ပိုင္ဘဝကိုပင္ သင္ မထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္၊ သင္ကိုယ္တိုင္၌ အခက္အခဲအေျမာက္အျမား ရွိ၏။ သင္၏ မိဘမ်ားအား ေန႔စဥ္ ေပ်ာ္႐ႊင္စြာ အသက္ရွင္ခြင့္ေပးရန္ မည္သည့္အရာကို သင္ လုပ္ေဆာင္ႏိုင္မည္နည္း။ သင္ လုပ္ႏိုင္သမွ်မွာ အရာရာကို ဘုရားလက္ထဲ အပ္ႏွံရန္ ျဖစ္သည္။ ၎တို႔က ယုံၾကည္သူမ်ားျဖစ္လွ်င္ ေနာက္ဆုံးတြင္ ကယ္တင္ခံရႏိုင္ရန္အလို႔ငွာ ၎တို႔ကို မွန္ကန္သည့္ လမ္းေၾကာင္းေပၚ ဦးေဆာင္ရန္ ဘုရားသခင္ကို ေတာင္းေလွ်ာက္ေလာ့။ ယုံၾကည္သူမ်ားမဟုတ္လွ်င္ ၎တို႔ ေလွ်ာက္လိုသည့္ မည္သည့္လမ္းေၾကာင္းကိုမဆို ေလွ်ာက္ၾကပါေစ။ သာ၍ ၾကင္နာတတ္ၿပီး လူ႔သဘာဝအခ်ိဳ႕ရွိသည့္ မိဘမ်ားအတြက္မူ ၎တို႔၏ က်န္ရွိသည့္ ႏွစ္ကာလမ်ားကို ေပ်ာ္႐ႊင္မႈျဖင့္ ကုန္ဆုံးႏိုင္ရန္အလို႔ငွာ ၎တို႔ကို ေကာင္းခ်ီးေပးဖို႔ ဘုရားသခင္ထံ သင္ ဆုေတာင္းႏိုင္သည္။ ဘုရားသခင္ အမႈျပဳပုံႏွင့္ ပတ္သက္၍မူ သူ႔တြင္ သူ၏ အစီအစဥ္မ်ားရွိၿပီး လူတို႔က ယင္းတို႔ကို က်ိဳးႏြံနာခံသင့္ၾကေပသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ၿခဳံငုံၾကည့္လွ်င္ လူတို႔သည္ မိမိတို႔ မိဘမ်ားအေပၚ ၎တို႔ ျဖည့္ဆည္းသည့္ တာဝန္မ်ားႏွင့္ဆိုင္သည့္ အသိစိတ္တြင္ အသိတစ္ခု ရွိၾက၏။ ဤအသိက မိမိ၏ မိဘမ်ားအေပၚ မည္သည့္ သေဘာထား ျဖစ္ေစသည္ျဖစ္ေစ၊ ထိုအရာက ပူပန္မႈျဖစ္ေစ၊ ၎တို႔နံေဘးတြင္ ရွိေနေပးရန္ ေ႐ြးခ်ယ္ျခင္း ျဖစ္ေစ၊ မည္သို႔ဆိုေစ အျပင္ပန္း အေျခအေနမ်ား၏ ထိခိုက္မႈခံရျခင္းေၾကာင့္ ၎တို႔၏ မိဘမ်ားအေပၚ ၎တို႔၏ တာဝန္မ်ားကို မျဖည့္ဆည္းႏိုင္ခဲ့သည့္အတြက္ လူတို႔သည္ အျပစ္ရွိသည့္စိတ္ မခံစားသင့္ သို႔မဟုတ္ ဝန္ပိသည့္ အသိစိတ္ မရွိသင့္ၾကေပ။ ဤကိစၥမ်ားႏွင့္ ဤကဲ့သို႔ေသာ အျခားအရာမ်ားသည္ ဘုရားသခင္၌ လူတို႔၏ ယုံၾကည္ျခင္း အသက္တာတြင္ ဒုကၡျပႆနာမ်ား ျဖစ္မလာသင့္ေပ။ ယင္းတို႔ကို လက္လႊတ္သင့္ေပသည္။ မိမိ၏ မိဘမ်ားအေပၚ တာဝန္မ်ား ျဖည့္ဆည္းျခင္းႏွင့္ ဆက္စပ္သည့္ ဤအေၾကာင္းအရာမ်ားႏွင့္ ပတ္သက္လာသည့္အခါ လူတို႔တြင္ ဤတိက်မွန္ကန္သည့္ သိနားလည္မႈမ်ား ရွိသင့္ၿပီး ေဘာင္ခတ္မခံရသင့္ေတာ့ေပ။ တစ္ခ်က္မွာ သင္သည္ သားသမီးဝတ္မေက်ပြန္ျခင္း မရွိေၾကာင္းႏွင့္ သင္သည္ သင္၏ တာဝန္မ်ားကို ေခါင္းေရွာင္ျခင္း၊ သို႔မဟုတ္ ေရွာင္ရွားျခင္းမရွိေၾကာင္း သင္၏စိတ္ႏွလုံးနက္ရႈိင္းရာထဲမွ သင္သိသည္။ ေနာက္တစ္ခ်က္မွာ သင္၏ မိဘမ်ားသည္ ဘုရားလက္ထဲတြင္ရွိေသာေၾကာင့္ စိုးရိမ္ရမည့္အရာ မည္သည့္အရာ ရွိေသးသနည္း။ အၾကင္သူ ရွိေကာင္းရွိမည့္ မည္သည့္ စိုးရိမ္မႈမ်ားမဆိုသည္ မလိုလားအပ္ေပ။ လူအသီးသီးသည္ မည္သည့္ေသြဖည္မႈမွ်မရွိဘဲ မိမိတို႔၏ လမ္းေၾကာင္း အဆုံးထိ ေရာက္ရွိရင္း ဘုရားသခင္၏ အခ်ဳပ္အျခာအာဏာႏွင့္ အစီအစဥ္မ်ားအတိုင္း အဆုံးထိတိုင္ အဆင္ေျပေခ်ာေမြ႕စြာ အသက္ရွင္လိမ့္မည္ ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ လူတို႔သည္ ဤကိစၥရပ္ႏွင့္ပတ္သက္၍ စိုးရိမ္စရာ မလိုအပ္ေတာ့ေပ။ သင့္အေနျဖင့္ သားသမီးဝတ္ ေက်ပြန္သည္ျဖစ္ေစ၊ သင္၏ မိဘမ်ားအေပၚ သင္၏ တာဝန္မ်ားကို သင္ ျဖည့္ဆည္းၿပီးသည္ျဖစ္ေစ၊ သို႔မဟုတ္ သင့္မိဘမ်ား၏ ၾကင္နာမႈကို သင္ ျပန္ဆပ္သင့္သည္ျဖစ္ေစ ဤအရာမ်ားသည္ သင္ စဥ္းစားသင့္သည့္အရာမ်ား မဟုတ္။ သင္ လက္လႊတ္သင့္သည့္အရာမ်ား ျဖစ္သည္။” (ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္၊ အတြဲ (၆)၊ သမၼာတရားကို လိုက္စားျခင္းႏွင့္ စပ္လ်ဥ္း၍ ၁၊ သမၼာတရားကို လိုက္စားရန္နည္းလမ္း (၁၆)) ကြၽန္ေတာ္ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ဖို႔အတြက္ အိမ္ကေန ထြက္ခဲ့ၿပီး သားတစ္ေယာက္အျဖစ္ ကြၽန္ေတာ့္တာဝန္ကို မျဖည့္ဆည္းႏိုင္တဲ့အခ်ိန္မွာ ကြၽန္ေတာ္က သားသမီးဝတ္မေက်တဲ့ သားတစ္ေယာက္အျဖစ္ အထင္ခံရမွာပဲလို႔ အျပစ္ရွိသလို ခံစားရၿပီး စိတ္ပူခဲ့တာကို ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ကတစ္ဆင့္ ကြၽန္ေတာ္ ျမင္ခဲ့ရတယ္။ မိဘေတြအေပၚ သားသမီးတစ္ေယာက္ရဲ႕ တာဝန္ကို ဘယ္လိုသင့္ေတာ္စြာ ရႈျမင္ရမယ္ဆိုတာနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ကြၽန္ေတာ္က သမၼာတရားရႈေထာင့္နဲ႔ ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ကတစ္ဆင့္ မစဥ္းစားဘဲနဲ႔ ဒီလိုတာဝန္မ်ိဳးကို ေလာကီလူတစ္ဦးအေပၚ မိသားစုတြယ္တာမႈအရ ျမင္ခဲ့တယ္ဆိုတာကို ကြၽန္ေတာ္ ျမင္ေတြ႕ခဲ့တယ္။ လက္ေတြ႕မွာေတာ့ မိဘေတြကို ေစာင့္ေရွာက္ဖို႔ အရည္အခ်င္းနဲ႔ အခြင့္အလမ္းရွိေပမဲ့ သားသမီးဝတ္ေက်ပြန္ဖို႔ ပ်က္ကြက္တာနဲ႔ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ဖို႔အတြက္ ဘုရားသခင္ဆီက ေခၚျခင္းကို လက္ခံရရွိတာေၾကာင့္ မိဘေတြအနားမွာမေနတာက လုံးဝ မတူတဲ့ သေဘာသဘာဝေတြရွိတဲ့ အေျခအေနႏွစ္ခုျဖစ္ပါတယ္။ သားသမီးတစ္ေယာက္က မိဘေတြနဲ႔အတူေနၿပီး မိဘေတြအေပၚ သားသမီးဝတ္ေက်ဖို႔ အခ်ိန္ရွိေပမဲ့ ကိုယ့္အက်ိဳးစီးပြား၊ ဒါမွမဟုတ္ ဆႏၵေတြေၾကာင့္ မိဘေတြအေပၚ ကိုယ့္တာဝန္ကို ျဖည့္ဆည္းလိုစိတ္မရွိဘဲ မိဘေတြ အသက္ႀကီးၿပီး ေနမေကာင္းျဖစ္တဲ့အခါ ဂ႐ုမစိုက္ရင္ သူက လူ႔သဘာဝကင္းမဲ့ၿပီး သာမန္လူသားတစ္ေယာက္က ရွိသင့္တဲ့ အသိစိတ္နဲ႔ ဆင္ျခင္တုံတရား ဆုံးရႈံးတာပဲ။ ဘုရားကို ယုံၾကည္ၿပီး လိုက္ေလွ်ာက္တဲ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔က မိဘေတြအေပၚ တာဝန္ေတြကို ျဖည့္ဆည္းလိုစိတ္ရွိတယ္။ သူတို႔အနားမွာရွိေနတုန္းမွာ တတ္စြမ္းႏိုင္သမွ် သူတို႔ကို ေစာင့္ေရွာက္လိုစိတ္ရွိတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီရဲ႕ ဖိႏွိပ္မႈေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက အိမ္မွာရွိမေနႏိုင္ဘဲ ကိုယ္ေနတဲ့ေနရာမွာ တာဝန္ကို မထမ္းေဆာင္ႏိုင္ၾကဘူး။ ကြၽန္ေတာ္တို႔က မိဘေတြနဲ႔အတူ ေနၿပီး သားသမီးဝတ္ကို လက္ေတြ႕လုပ္လို႔ကို မရတာပါ။ ၿပီးေတာ့လည္း တစ္ခါတေလမွာ အသင္းေတာ္အလုပ္ရဲ႕ လိုအပ္ခ်က္ေတြေၾကာင့္ ဖန္ဆင္းခံေတြအေနနဲ႔ တာဝန္ေတြကို လုပ္ေဆာင္ဖို႔အတြက္ အိမ္ကေန ထြက္ရၿပီး သားသမီးဝတ္ေက်ပြန္စြာနဲ႔ မိဘေတြနားမွာ မေနႏိုင္ၾကဘူး။ အေျခအေနေပးရင္ မိဘေတြ ဘယ္လိုအေျခအေနရွိလဲ ၾကည့္ၿပီး သူတို႔ေတြ စိတ္မပူဖို႔အတြက္ ကြၽန္ေတာ့္တို႔ အဆင္ေျပတယ္ဆိုတာကို သူတို႔သိေအာင္ မိဘေတြကို ခဏခဏ ဖုန္းေခၚႏိုင္ဖို႔ကိုလည္း ကြၽန္ေတာ္တို႔ ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ စိတ္ႏွလုံးထဲမွာ မိဘေတြအတြက္ စိုးရိမ္မႈအတိုင္းအတာတစ္ခုရွိပါတယ္။ တစ္ခါတေလမွာ ကြၽန္ေတာ္တို႔က မိဘေတြအတြက္ဆုေတာင္းၿပီး ကြၽန္ေတာ္တို႔ မိသားစုကိုလည္း ဘုရားလက္ထဲကို အပ္ၾကမွာပဲ။ ကြၽန္ေတာ္တို႔က ကိုယ့္နည္းကိုယ့္ဟန္နဲ႔ ကြၽန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ သက္ဆိုင္တဲ့ အေျခအေနေတြနဲ႔အညီ သားသမီးဝတ္ေက်ဖို႔ လက္ေတြ႕လုပ္ၿပီး တာဝန္ေတြကို ျဖည့္ဆည္းဖို႔ အေကာင္းဆုံး လုပ္ၾကတယ္။ ဒါက “သားသမီးဝတ္မေက်ပြန္တာ” လို႔ ေလာကီလူေတြေခၚတာနဲ႔ မတူဘူး။ ကြၽန္ေတာ္တို႔က သူတို႔နဲ႔ မတူတဲ့လမ္းကို ေလွ်ာက္ေနတာ။ ဘုရားသခင္ကို ကြၽန္ေတာ္တို႔ ယုံၾကည္လိုက္ေလွ်ာက္ၿပီး ဘဝရဲ႕ လမ္းမွန္ကို ေလွ်ာက္တာျဖစ္တယ္။ တာဝန္ေတြကို ထမ္းေဆာင္ၿပီး ဘုရားအလိုေတာ္ကို လိုက္ေလွ်ာက္ဖို႔ အားထုတ္တယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔က အမ်ားႀကီးပိုၿပီး အေရးႀကီးတဲ့ တာဝန္နဲ႔ သာသနာကို ထမ္း႐ြက္တာျဖစ္တယ္။ တာဝန္ထမ္းေဆာင္တာက ဘုရားအလိုေတာ္၊ ေတာင္းဆိုခ်က္နဲ႔အညီ လက္ေတြ႕လုပ္ေဆာင္တာ၊ သမၼာတရားကို လက္ေတြ႕လုပ္ေဆာင္တာ၊ ဘုရားကို နာခံတာေတြနဲ႔ဆိုင္တဲ့ ကိစၥတစ္ခုပါ။ ဒါက လူရဲ႕ ကိုယ္က်င့္တရားနဲ႔ အသိစိတ္စံႏႈန္းကို အမ်ားႀကီးေက်ာ္လြန္ပါတယ္။ ဒါေတြအားလုံးကို ကြၽန္ေတာ္ သေဘာေပါက္ေတာ့ အမ်ားႀကီးပိုရွင္းသြားသလို၊ မွန္ကန္တဲ့ အျမင္နဲ႔ သေဘာထားရွိခဲ့တယ္။ ေလာကီလူေတြက ေလွာင္ေျပာတာ ခံရတာ၊ သားသမီးဝတ္မေက်ဘူးလို႔ စြပ္စြဲခံရတာေတြကို ကြၽန္ေတာ္ မေၾကာက္ေတာ့ဘူး။
ကြၽန္ေတာ္က ဘုရားအေပၚမွာ စစ္မွန္တဲ့ ယုံၾကည္ျခင္းမရွိတာကိုလည္း ဘုရားသခင္ရဲ႕ မိတ္သဟာယကတစ္ဆင့္ ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ျမင္ခဲ့တယ္။ လူ႔ရဲ႕ ေသျခင္းနဲ႔ ကံၾကမၼာက ဘုရားလက္ထဲမွာရွိမွန္းကို ကြၽန္ေတာ္ မျမင္ႏိုင္ခဲ့ဘူး။ ကြၽန္ေတာ့္မိဘေတြရဲ႕ က်န္းမာေရးနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ဘယ္ေရာဂါကို သူတို႔ ရင္ဆိုင္ရႏိုင္တယ္၊ အသက္ႀကီးတဲ့အခါမွာ သူတို႔ ဘယ္လိုေနထိုင္တယ္ဆိုတာေတြ အားလုံးကို လူေတြေလာက္နဲ႔ ဆုံးျဖတ္မေပးႏိုင္ဘူး။ အားလုံးကို ဘုရားသခင္က ႀကိဳတင္သတ္မွတ္ထားတာပါ။ ဒီကိစၥမွာ ဘုရားရဲ႕ အခ်ဳပ္အျခာအာဏာကို ကြၽန္ေတာ္ သိျမင္ၿပီး ဘုရားရဲ႕ စီစဥ္ၫႊန္ၾကားမႈနဲ႔ အစီအစဥ္ေတြကို နာခံရမယ္။ ကြၽန္ေတာ့္အေမ ေနမေကာင္းျဖစ္ေတာ့ ဆရာဝန္ေတြနဲ႔ ေတြ႕ဖို႔ သူ႔ကို ကြၽန္ေတာ္ ေနရာတကာကို ေခၚသြားၿပီး အထူးကုတစ္ေယာက္ေယာက္နဲ႔ ေတြ႕လို႔ရတဲ့အခါတိုင္းမွာ သူ႔အတြက္ ရက္ခ်ိန္းစီစဥ္ေပးတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒီေဆးေတြအကုန္လုံး ေသာက္ေပမဲ့ သူ႔အေျခအေနက မသက္သာ႐ုံတင္မကဘဲ တကယ္ကို ပိုဆိုးလာတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ သူ႔ေဘးမွာရွိေနတုန္းမွာ ကြၽန္ေတာ့္အေမအတြက္ ကြၽန္ေတာ္လုပ္ႏိုင္တာ ဘာမွမရွိဘူး။ သူ႔ဒုကၡကို နည္းနည္းေလးမွ ေလွ်ာ့ခ်မေပးႏိုင္ခဲ့ဘူး။ သူ စိတ္ဓာတ္က်ၿပီး ဒုကၡေရာက္ေနတဲ့ အေျခအေနမွာ ကြၽန္ေတာ္က သူနဲ႔ ေတာ္ေတာ္ေလး မိတ္သဟာယဖြဲ႕ခဲ့တယ္။ တစ္ခါတေလမွာ သူ႔ကို လမ္းျပေပးၿပီး တျခားအခ်ိန္ေတြမွာ သူ႔ျပႆနာေတြကို ေဖာ္ထုတ္ျပတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူက မသင့္ေလ်ာ္တဲ့ အေျခအေနမွာ ပိတ္မိေနၿပီး မျပဳျပင္ခ်င္ဘူး။ ကြၽန္ေတာ္ စိုးရိမ္ေနေပမဲ့ တကယ္ကို ကြၽန္ေတာ္ တတ္ႏိုင္တာ ဘာမွမရွိခဲ့ဘူး။ ဒါေပမဲ့ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ဖို႔ ကြၽန္ေတာ္ထြက္သြားေတာ့ အေမက တကယ္ကို ပုံမွန္ စုေဝးႏိုင္တယ္။ ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမေတြနဲ႔ ဆက္ဆံလိုစိတ္ရွိၿပီး သူ႔အေျခအေနက တိုးတက္လာတယ္။ သားသမီးဝတ္ေက်ပြန္ဖို႔ နည္းနည္းပါးပါးလုပ္တာေတြက တကယ္တမ္း အေထာက္အကူမျဖစ္တာကို ကြၽန္ေတာ္ ေတြ႕ခဲ့တယ္။ ကြၽန္ေတာ္က သူ႔ကို ေစာင့္ေရွာက္ဖို႔ သူ႔အနားမွာေနတာထက္ ဘုရားရဲ႕ ကြယ္ကာမႈ၊ ေစာင့္ေရွာက္မႈေတြက အရမ္းကို ပိုၿပီး အေရးႀကီးပါတယ္။ မိဘေတြရဲ႕ က်န္းမာသုခနဲ႔ ေပ်ာ္႐ႊင္မႈေတြဟာ သားသမီးေတြက မိဘအေပၚ သားသမီးဝတ္ေက်ပြန္ျခင္းရွိမရွိအေပၚမွာ မမူတည္ဘဲ ဘုရားသခင္ရဲ႕ အခ်ဳပ္အျခာအာဏာနဲ႔ ႀကိဳတင္စီမံမႈအေပၚ မူတည္တယ္ဆိုတာ ကြၽန္ေတာ္ ေတြ႕ခဲ့ရတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔က သားသမီးေတြအေနနဲ႔ လက္ေတြ႕လုပ္ႏိုင္တဲ့ အေကာင္းဆုံးနည္းလမ္းက မိဘေတြအတြက္ ဆုေတာင္းၿပီး သူတို႔ကို ဘုရားလက္ထဲကို အလုံးစုံ အပ္ႏွံတာပဲ။ ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္က ေျပာသလိုပဲ။ “သင္၏ မိဘမ်ားကို ဘုရားလက္ထဲသို႔ အပ္ႏွံျခင္းသည္ ၎တို႔ကို သားသမီးဝတ္ဆိုင္ရာ ေလးစားမႈျပသရန္ အေကာင္းဆုံး နည္းလမ္းျဖစ္၏။” (ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္၊ အတြဲ (၆)၊ သမၼာတရားကို လိုက္စားျခင္းႏွင့္ စပ္လ်ဥ္း၍ ၁၊ သမၼာတရားကို လိုက္စားရန္နည္းလမ္း (၁၆)) ဘုရားရဲ႕ အစီအစဥ္ေတြအားလုံးက သင့္ေတာ္လိမ့္မယ္ဆိုတာကို ကြၽန္ေတာ္တို႔ ယုံၾကည္ျခင္းရွိၿပီး ဘုရားရဲ႕ အခ်ဳပ္အျခာအာဏာကို နာခံတဲ့အခါမွာ သက္သာေအးေဆးၿပီး အပူအပင္ကင္းတဲ့ဘဝကို ကြၽန္ေတာ္တို႔ ေနထိုင္ရတယ္။
အရင္က ဒါေတြတစ္ခုမွ ကြၽန္ေတာ္ သေဘာမေပါက္ခဲ့ဘူး။ မိဘေတြအေပၚ သားသမီးဝတ္မေက်တာကို အၿမဲတမ္း အျပစ္ရွိသလို ခံစားခဲ့ရတယ္။ သူမ်ားေတြက ကြၽန္ေတာ့္ကို သားသမီးဝတ္မေက်ပြန္တဲ့သူလို႔ ေခၚၿပီး ေနာက္ကြယ္မွာ အတင္းေျပာမွာကို ကြၽန္ေတာ္ အၿမဲတမ္း စိတ္ပူခဲ့တယ္။ အက်ိဳးဆက္အေနနဲ႔ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ေနတုန္းမွာ အၿမဲ ပူပန္မႈေတြနဲ႔ စိတ္က်ဥ္းက်ပ္ခဲ့တယ္။ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ဖို႔ အိမ္ကေန ထြက္ေပမဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ စိတ္ႏွလုံးက ကြၽန္ေတာ့္အေမကို စိုးရိမ္တာေတြနဲ႔ ခဏခဏ ျပည့္ေနတယ္။ တာဝန္အေပၚကို စိတ္အျပည့္အဝ ႏွစ္မထားႏိုင္ခဲ့ဘူး။ ရလဒ္အေနနဲ႔ စည္းမ်ဥ္းေတြ၊ ကြၽမ္းက်င္မႈေတြကို ကြၽန္ေတာ္ သေဘာမေပါက္ႏိုင္ခဲ့ဘူး။ ျပႆနာေတြ၊ လမ္းလြဲတာေတြက ကြၽန္ေတာ့္အလုပ္မွာ ခဏခဏ ေပၚတယ္။ ဒါေတာင္မွ ကြၽန္ေတာ္က ဒီျပႆနာေတြေၾကာင့္ အျပစ္ရွိသလို ခံစားရတာ၊ ေနာင္တရတာ မရွိခဲ့ဘူး။ အဲဒီအစား ကြၽန္ေတာ့္အေမအေပၚ သားသမီးဝတ္မေက်တဲ့အတြက္ ခဏခဏ အျပစ္ရွိသလို ခံစားရတယ္။ ဦးစားေပးရမယ့္ဟာေတြကို ကြၽန္ေတာ္ လုံးဝ နားမလည္ခဲ့ဘူး မဟုတ္လား။ ကြၽန္ေတာ္က ဘုရားအေပၚ ပုန္ကန္ေနခဲ့တာပဲ။ ကြၽန္ေတာ့္မွာ မိဘေတြနဲ႔ အသက္ရွိတာက ဘုရားရဲ႕ အခ်ဳပ္အျခာအာဏာနဲ႔ ႀကိဳတင္စီမံမႈေၾကာင့္ပါ။ အရင္ဦးဆုံး ကြၽန္ေတာ္က ဖန္ဆင္းခံတစ္ေယာက္ ျဖစ္တယ္။ ဒုတိယအေနနဲ႔ ကြၽန္ေတာ့္မိဘေတြရဲ႕ သားျဖစ္တယ္။ ဒါေတာင္မွ ကိုယ့္ရဲ႕စိတ္ခံစားခ်က္နဲ႔ ဆိုင္တဲ့ လိုအပ္ခ်က္ေတြကို ျဖည့္ဆည္းဖို႔ ကြၽန္ေတာ္ အၿမဲႀကိဳးစားခဲ့တယ္။ ေလာကီလူေတြက အျပစ္ေဖာ္ဆုံးမတာ မခံရဖို႔ ေရွာင္ခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ ဘုရားသခင္ ေပးအပ္ခဲ့တဲ့ တာဝန္ကို ျဖည့္ဆည္းဖို႔ ကြၽန္ေတာ္ ပ်က္ကြက္ခဲ့တယ္။ ဒါက ေဖာက္ျပန္တဲ့ အျပဳအမူ မဟုတ္ဘူးလား။ ကြၽန္ေတာ္က စစ္မွန္တဲ့ အသိတရားရွိတယ္လို႔ ဘယ္လို အခိုင္အမာေျပာႏိုင္မလဲ။ ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ တစ္ပိုဒ္ကို ကြၽန္ေတာ္ ေတြးမိတယ္။ “သင္သည္ သားသမီးဝတ္ေက်ပြန္သည့္ သားသမီးတစ္ဦးအျဖစ္ သင္၏ ဂုဏ္သတင္းကို ထိန္းသိမ္းၿပီးျဖစ္သည္။ သင္၏ စိတ္ခံစားခ်က္ဆိုင္ရာ လိုအပ္ခ်က္မ်ားကို ျဖည့္ဆည္းၿပီးျဖစ္ကာ သင္၏ အသိစိတ္က မည္သည့္အခါတြင္မွ် လိပ္ျပာမသန႔္ျခင္း မရွိသကဲ့သို႔ သင့္မိဘမ်ား၏ ၾကင္နာမႈကို သင္ ျပန္ဆပ္ၿပီးျဖစ္ေသာ္လည္း သင္ လ်စ္လ်ဴရႈကာ ဆုံးရႈံးခဲ့သည့္အရာတစ္ခု ရွိ၏။ ဤကိစၥရပ္မ်ားအားလုံးကို ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္မ်ားအတိုင္း သင္သေဘာထားကာ ကိုင္တြယ္ခဲ့ျခင္း မရွိသကဲ့သို႔ အဖန္ဆင္းခံတစ္ဦးအျဖစ္ သင္၏ တာဝန္ကို ထမ္းေဆာင္ရမည့္ အခြင့္အေရးကို သင္ ဆုံးရႈံးၿပီးျဖစ္သည္။ ဤသည္မွာ မည္သည့္အရာကို ဆိုလိုသနည္း။ သင္၏ မိဘမ်ားကို သင္ သားသမီးဝတ္ေက်ပြန္ၿပီးျဖစ္ေသာ္လည္း ဘုရားသခင္ကို သစၥာေဖာက္မိၿပီးျဖစ္သည္ဟု ဆိုလိုေပသည္။ သင္သည္ သားသမီးဝတ္ ေက်ပြန္ျခင္းကို ျပသခဲ့ၿပီး သင့္မိဘမ်ား၏ ဇာတိပကတိႏွင့္ဆိုင္ေသာ စိတ္ခံစားမႈဆိုင္ရာ လိုအပ္ခ်က္မ်ားကို ျဖည့္ဆည္းခဲ့ေသာ္လည္း ဘုရားသခင္ကို သင္ ပုန္ကန္ခဲ့ေပသည္။ သင္သည္ အဖန္ဆင္းခံတစ္ဦးအျဖစ္ သင္၏ တာဝန္မ်ားကို ထမ္းေဆာင္ရန္ထက္ သားသမီးဝတ္ေက်သည့္ ကေလးတစ္ဦးျဖစ္ရန္ သင္ ေ႐ြးခ်ယ္မည္ျဖစ္သည္။ ဤအရာက ဘုရားသခင္အေပၚ အႀကီးမားဆုံး မေလးစားျခင္း ျဖစ္သည္။ သင့္အေနျဖင့္ သားသမီးဝတ္ေက်ပြန္သည့္ သားသမီးတစ္ဦးျဖစ္ေသာေၾကာင့္၊ သင္၏ မိဘမ်ားကို စိတ္ပ်က္ေအာင္ မလုပ္ခဲ့ေသာေၾကာင့္၊ သင့္တြင္ အသိစိတ္တစ္ခုရွိၿပီး သားသမီးတစ္ဦးအေနႏွင့္ သင္၏ တာဝန္မ်ားကို ျဖည့္ဆည္း႐ုံသက္သက္ျဖင့္ ဘုရားသခင္က သင္သည္ သူ႔ကို က်ိဳးႏြံနာခံသည့္လူတစ္ဦး သို႔မဟုတ္ လူ႔သဘာဝ ပိုင္ဆိုင္သည့္ လူတစ္ဦးျဖစ္သည္ဟု ေျပာလိမ့္မည္ မဟုတ္ေပ။ သင့္အသိစိတ္၏ လိုအပ္ခ်က္မ်ားႏွင့္ သင့္ဇာတိပကတိ၏ စိတ္ခံစားမႈဆိုင္ရာ လိုအပ္ခ်က္မ်ားကိုသာ သင္ ျဖည့္ဆည္းေသာ္လည္း ဤကိစၥရပ္အား သေဘာထားျခင္းအတြက္ သို႔မဟုတ္ ကိုင္တြယ္ျခင္းအတြက္ ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ကိုျဖစ္ေစ၊ သမၼာတရားကိုျဖစ္ေစ အေျချပဳခ်က္ႏွင့္ စည္းမ်ဥ္းမ်ားအျဖစ္ လက္မခံလွ်င္ ဘုရားသခင္ကို အႀကီးမားဆုံးေသာ ပုန္ကန္မႈကို သင္ ျပသေနျခင္းျဖစ္သည္။” (ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္၊ အတြဲ (၆)၊ သမၼာတရားကို လိုက္စားျခင္းႏွင့္ စပ္လ်ဥ္း၍ ၁၊ သမၼာတရားကို လိုက္စားရန္နည္းလမ္း (၁၆)) ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ရဲ႕ တရားစီရင္မႈက ေတာ္ေတာ္ထိတယ္။ အမွန္ပဲ။ ကြၽန္ေတာ္က အေမနဲ႔အတူေနၿပီး သူ႔ကို တတ္ႏိုင္သေလာက္ အေကာင္းဆုံး ဂ႐ုစိုက္ရင္ေတာင္၊ ေလာကီလူေတြက အေကာင္းျမင္ၿပီး ကြၽန္ေတာ္က အရမ္းသားသမီးဝတ္ေက်ပြန္တဲ့သူ ျဖစ္လာရင္ေတာင္၊ ဘုရားေရွ႕မွာ ဖန္ဆင္းခံအေနနဲ႔ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ အသုံးဝင္မႈနဲ႔တာဝန္ကို ဆုံးရႈံးရဦးမွာပဲ။ အသက္နဲ႔ အရာရာအားလုံးကို ကြၽန္ေတာ့္ကို ေပးခဲ့တဲ့ ဘုရားအေပၚ အသိတရားနည္းနည္းေလးမွ မရွိျဖစ္ေနမွာပဲ။ ဒီလိုနဲ႔ ဘုရားအေပၚအပုန္ကန္ဆုံးနဲ႔ အာအခံဆုံးလူေတြထဲမွာပါၿပီး ဘုရားရဲံ ကယ္တင္ျခင္းနဲ႔ ထိုက္တန္မွာမဟုတ္ဘူး။ ဒါကို သေဘာေပါက္ၿပီး ကြၽန္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္ စိတ္ဆင္းရဲသြားတယ္။ ကြၽန္ေတာ္က စာတန္က ဖ်က္ဆီးတာကို ေတာ္ေတာ္ေလးခံထားရတယ္၊ ဘုရားအေပၚ တာဝန္မသိစြာနဲ႔ ျပဳမူခဲ့တယ္၊ ႐ိုးသားစစ္မွန္မႈ နည္းနည္းေလးမွမရွိဘဲ လုံးဝ လူ႔သဘာဝကင္းမဲ့တယ္ဆိုတာေတြကို ကြၽန္ေတာ္ ျမင္ခဲ့ပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ ေစခိုင္းခ်က္နဲ႔ တာဝန္ကို ကြၽန္ေတာ္ သေဘာေပါက္သြားၿပီး ဒီ “သားသမီးဝတ္မေက်ပြန္” ဆိုတဲ့ သတ္မွတ္ခ်က္ေၾကာင့္ စိတ္က်ဥ္းက်ပ္ေနတာ မျဖစ္ေတာ့ဘူး။ ဘုရားရဲ႕ စီစဥ္ၫႊန္ၾကားမႈနဲ႔ အစီအစဥ္ေတြကို ကြၽန္ေတာ္ နာခံလိုစိတ္ရွိၿပီး၊ ကိုယ့္တာဝန္မွာ လုပ္ႏိုင္တာကို လုပ္ခ်င္စိတ္ရွိေနခဲ့တယ္။ ၿပီးေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္အေမကို ဘုရားလက္ထဲအပ္ႏွံလိုစိတ္ရွိခဲ့တယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ အသက္တာမွာ ဘုရားရဲ႕ အမႈေတာ္ကို ေတြ႕ႀကဳံၿပီး တာဝန္ေတြကို ျဖည့္ဆည္းဖို႔အတြက္ ဘုရား လမ္းျပတာကို လိုခ်င္ခဲ့တယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ကို မွန္ကန္တဲ့ ေ႐ြးခ်ယ္မႈကို ျပဳလုပ္ၿပီး မွန္ကန္တဲ့ လိုက္စားမႈရွိခြင့္ေပးတဲ့အတြက္ ဘုရားသခင္ရဲ႕ ေက်းဇူးေတာ္ကို ခ်ီးမြမ္းပါတယ္။