ကြၽန္မက ဂုဏ္သေရနဲ႔ အဆင့္အတန္းကို အရမ္းတပ္မက္တဲ့သူတစ္ေယာက္ ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ငယ္ငယ္ကတည္းက ထင္ေပၚၿပီး ထူးခြၽန္ဖို႔ အားထုတ္ခဲ့တယ္။ “အရာရွိေတြက သာမန္လူေတြထက္ ပိုသာတယ္”ဆိုတဲ့ ဆို႐ိုးအတိုင္းပဲ၊ အငယ္ဆုံး အရာရွိေတာင္ သာမန္လူေတြထက္ ပိုသာတယ္လို႔ ယူဆခံရတယ္ေလ။ အရာရွိ ရာထူးတစ္ခုရတာက အာဏာရွိတာ၊ သြားတဲ့ေနရာတိုင္းမွာ ေလးစားခံရၿပီး၊ ၾကည္ညိဳခံရတာကို ဆိုလိုတယ္လို႔ ကြၽန္မ ယုံၾကည္ခဲ့တယ္။ ကြၽန္မ ငယ္ငယ္တုန္းက အရာရွိ ရာထူးတစ္ခုရဖို႔ သက္သက္အတြက္ ႐ြာထဲမွာ ညစ္ပတ္ၿပီး ပင္ပန္းတဲ့ အလုပ္မ်ိဳးစုံ လုပ္ခဲ့တယ္။ ညနက္တဲ့ခ်ိန္ စိုက္ခင္းေတြထဲမွာေတာင္ မထင္မရွား သူရဲေကာင္းတစ္ေယာက္လို အလုပ္လုပ္ခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ ကြၽန္မရဲ႕ ပညာေရး နိမ့္ပါးလို႔၊ ဘယ္ေလာက္ပဲ ႀကိဳးစားပါေစ၊ ႐ြာထဲမွာ အမ်ိဳးသမီး အဖြဲ႕ရဲ႕ ေခါင္းေဆာင္ပဲ ျဖစ္ခဲ့ရတယ္။

၁၉၉၉ ခုႏွစ္မွာ ဘုရားရဲ႕ ေနာက္ဆုံးေသာ ကာလ အမႈေတာ္ကို ကြၽန္မ လက္ခံခဲ့ၿပီး၊ အသင္းေတာ္မွာ ဧဝံေဂလိ ေဟာတဲ့ ကြၽန္မရဲ႕ တာဝန္ကို လုပ္ခဲ့တယ္။ စုေဝးပြဲေတြမွာ အထက္အဆင့္ ေခါင္းေဆာင္ေတြကို ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမေတြက ဝန္းရံၿပီး ဒီကိစၥ၊ ဟိုကိစၥေတြ ေမးၾကတာကို ျမင္ေတာ့၊ ကြၽန္မ အရမ္း အားက်ခဲ့တယ္။ ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္တာ ေကာင္းတယ္။ သြားတဲ့ေနရာတိုင္းမွာ လူတိုင္းက ဝန္းရံၾကတယ္၊ က်က္သေရရွိလိုက္တာေပါ့။ အနာဂတ္မွာ ဘုရားရဲ႕ အမႈေတာ္ ၿပီးသြားၿပီးေနာက္မွာ ဒီေခါင္းေဆာင္ေတြက ဘုရားရဲ႕ ကယ္တင္တာကို ေသခ်ာေပါက္ ခံရမွာပဲ။ ငါလည္း ေလးေလးနက္နက္ လိုက္စားအားထုတ္ရမယ္၊ ငါသာ ဘုရားအိမ္ေတာ္မွာ ေခါင္းေဆာင္တစ္ေယာက္ ျဖစ္လာႏိုင္ခဲ့ရင္ ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမေတြရဲ႕ အထင္ႀကီးတာကို ခံရ႐ုံမက ကယ္တင္ျခင္းနဲ႔ စုံလင္ေစျခင္းခံရဖို႔အတြက္လည္း အခြင့္အေရးေတြ ပိုရွိမွာပဲ။ ဝီရိယရွိရွိ လိုက္စားၿပီး ငါ့တာဝန္ကို ေကာင္းေကာင္း လုပ္သေ႐ြ႕၊ ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္ဖို႔ အခြင့္အေရး ေသခ်ာေပါက္ ရွိမွာပဲေပါ့။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ၊ ဧဝံေဂလိက ကြၽန္မတို႔ ေဒသကို တိုးခ်ဲ႕လာ႐ုံ ရွိေသးတယ္။ ဧဝံေဂလိကို လက္ခံခဲ့ၾကတဲ့ လူအမ်ားစုက ကြၽန္မတို႔ အရင္အသင္းေတာ္က ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမေတြပဲ။ သူတို႔ သင္းအုပ္ေတြရဲ႕ ေႏွာင့္ယွက္တာကို ခံရတာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ အပ်က္သေဘာေဆာင္လာတာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ အခက္အခဲေတြ ရင္ဆိုင္ရတာပဲျဖစ္ျဖစ္ ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို ကြၽန္မ သူတို႔ကို အျမန္အားေပးခဲ့တယ္။ ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမအားလုံးက ကြၽန္မကို အထင္ႀကီးခဲ့ၾကတယ္၊ သူတို႔မွာ ရွိတဲ့ ဘယ္အခက္အခဲေတြနဲ႔မဆို ကြၽန္မဆီကို လာၾကတယ္။ အဲဒီတုန္းက အသင္းေတာ္ မေထာင္ရေသးလို႔ အသင္း​ေတာ္ ေခါင္းေဆာင္မႈ မရွိေသးေပမဲ့၊ ကြၽန္မ လုပ္ခဲ့တာက ေခါင္းေဆာင္မႈ အလုပ္ပဲ။ ကြၽန္မနဲ႔အတူ ဘုရားရဲ႕ ေနာက္ဆုံးေသာကာလ အမႈေတာ္ကို လက္ခံခဲ့ၾကတဲ့ ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမေတြကလည္း ေျပာၾကတယ္။ “ေနာင္မွာ တျခားတစ္ေယာက္ေယာက္က ေခါင္းေဆာင္အတြက္ အေ႐ြးမခံရရင္ လီဂ်င္းကေတာ့ ေသခ်ာေပါက္ အေ႐ြးခံရမွာပဲ” တဲ့။ ဒါကို ကြၽန္မၾကားေတာ့ ဝမ္းသာၾကည္ႏူးၿပီး၊ ေတြးေနမိတယ္။ “ငါနဲ႔အတူ လက္ခံခဲ့ၾကတဲ့ ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမေတြထဲမွာ ဘယ္သူမွ ငါ့ထက္ ပိုမေတာ္ဘူး။ ၿပီးေတာ့ ငါ့ထက္ ပိုၿပီး ဘယ္သူကမွ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အသုံးမခံခဲ့ဘူး။ ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမေတြကလည္း ငါ့ကို ေထာက္ပံ့ေပးၾကတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေခါင္းေဆာင္ေ႐ြးရမဲ့အခ်ိန္မွာ၊ လူတိုင္းက ငါ့ကို ေသခ်ာေပါက္ ေ႐ြးၾကမွာပဲ”လို႔ေပါ့။ ၁၉၉၉ခုႏွစ္ရဲ႕ ဒုတိယႏွစ္ဝက္မွာ၊ ကြၽန္မတို႔ေဒသကို စုေဝးပြဲတစ္ခုအတြက္ အထက္အဆင့္ ေခါင္းေဆာင္ေတြလာတယ္။ အသင္းေတာ္တစ္ပါး ေထာင္ၿပီး အသင္းေတာ္ ေခါင္းေဆာင္တစ္ေယာက္ ေ႐ြးခ်င္တယ္လို႔ ေျပာၾကတယ္။ ကြၽန္မ အရမ္း ေပ်ာ္သြားတယ္။ အသင္းေတာ္ ေခါင္းေဆာင္အေနနဲ႔ ကြၽန္မ အေ႐ြးခံရဖို႔ ေသခ်ာၿပီးသားပဲလို႔ ေတြးေနခဲ့တယ္။ စုေဝးပြဲအတြင္းမွာ၊ အထက္ေခါင္းေဆာင္ေတြရဲ႕ ေ႐ြးေကာက္ပြဲရလဒ္ ေၾကညာခ်က္ကို ကြၽန္မ စိတ္ခ်ယုံၾကည္စြာနဲ႔ ေစာင့္ဆိုင္းခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ၊ အစ္မလ်ဴက်င္းက ေခါင္းေဆာင္အေနနဲ႔ အေ႐ြးခံရၿပီး၊ ကြၽန္မကေတာ့ ဧဝံေဂလိ သင္းေထာက္အေနနဲ႔ အေ႐ြးခံခဲ့ရတယ္။ ရလဒ္ေတြကို ကြၽန္မ ၾကားလိုက္တာနဲ႔ ကြၽန္မႏွလုံးကေရေအးနဲ႔ အပက္ခံလိုက္ရသလို ခံစားရၿပီး ႐ိုးတြင္းျခင္ဆီထိ ႐ုတ္တရက္ ေအးစိမ့္သြားတယ္။ ကြၽန္မမ်က္ႏွာက ငိုင္သြားၿပီး ေတြးမိတယ္။ “ငါက တစ္ေန႔လုံး ဧဝံေဂလိေဟာ၊ ယုံၾကည္သူသစ္ေတြကို ေရေလာင္းေပးၿပီး ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမေတြကို ဧည့္ခံရင္းနဲ႔ အလုပ္မ်ားတယ္၊ ဘက္ေပါင္းစုံမွာ အလုပ္မ်ားၿပီး၊ ေခါင္းေဆာင္တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ေတာင္ အေ႐ြးမခံခဲ့ရဘူး။ ဒီအလုပ္အားလုံးက အလကားျဖစ္သြားတာလား။ အခု ေခါင္းေဆာင္အေနနဲ႔ အေ႐ြးမခံရေတာ့၊ ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမေတြက ငါ့ကို လ်ဴက်င္းေလာက္ မေတာ္ဘူးလို႔ ေသခ်ာေပါက္ ေျပာၾကမွာပဲ။ ငါ့မ်က္ႏွာကို ဘယ္လို ျပရမလဲ”လို႔ေပါ့။ စုေဝးပြဲ ၿပီးသြားလို႔ ကြၽန္မအိမ္ျပန္သြားၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ၊ အဲဒီအေၾကာင္းေတြးေလ ကြၽန္မ စိတ္ထိခိုက္ေလျဖစ္ၿပီး မ်က္ရည္ေတြက်လာတာေတာင္ သတိမထားလိုက္မိဘူး။ ကြၽန္မစိတ္ႏွလုံးထဲမွာ လ်ဴက်င္းကို ကြၽန္မ မနာလိုျဖစ္ခဲ့တယ္။ အရင္က ငါတို႔ ဂိုဏ္းခြဲမွာ နင္က ငါ့ေလာက္ေအာင္ စိတ္မထက္သန္ခဲ့ဘူး၊ ဒီေတာ့ နင္က ဘာေၾကာင့္မ်ား အရည္အခ်င္းျပည့္မီသြားရတာလဲေပါ့။ တစ္ခါ၊ ယုံၾကည္သူသစ္ေတြကို ေရေလာင္းေပးတာနဲ႔ပတ္သက္လို႔ လ်ဴက်င္းက ကြၽန္မကို လာေမးၿပီး၊ ကြၽန္မ ေဒါသထြက္သြားတယ္။ “နင္ ဘာမွ နားမလည္ဘဲနဲ႔ ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္တယ္ ဟုတ္လား။ အဲဒါကို နင္ မကိုင္တြယ္ႏိုင္ရင္၊ ဘာလို႔ ေစာေစာစီးစီးတည္းက နင္ မေျပာခဲ့တာလဲ” လို႔ေတြးၿပီး စိတ္ေပါက္ေပါက္နဲ႔ ကြၽန္မ ျပန္ေျဖလိုက္တယ္။ “နင္ ေခါင္းေဆာင္မဟုတ္လား။ ကိုယ့္ဘာသာ နားလည္ေအာင္လုပ္ပါ”လို႔ေပါ့။ လ်ဴက်င္းက ဘာလုပ္လို႔ဘာကိုင္ရမွန္း မသိဘဲ ေျပာလာတယ္။ “ငါ နားမလည္လို႔ နင့္ကို ငါ ဒီေမးခြန္းေတြ ေမးတာပါ”တဲ့။ သူအဲဒီလို ေျပာတာကို ျမင္ေတာ့ ကြၽန္မစိတ္ထဲမွာ ေတာ္ေတာ္ေလး လိပ္ျပာမလုံသလို ခံစားရတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကြၽန္မ ေလသံကိုေလွ်ာ့ၿပီး ဘာလုပ္ရမယ္ဆိုတာ သူ႔ကို ေျပာျပလိုက္တယ္။ ကြၽန္မ ေခါင္းေဆာင္အေနနဲ႔ အေ႐ြးမခံခဲ့ရလို႔၊ ကြၽန္မစိတ္ႏွလုံးမွာ ဆုံးရႈံးတဲ့စိတ္တစ္ခု အၿမဲခံစားရၿပီး ကြၽန္မတာဝန္အတြက္ စိတ္ထက္သန္မႈကို မစုစည္းႏိုင္ခဲ့ဘူး။ အရင္က၊ ဧဝံေဂလိအလုပ္ကို ကြၽန္မ ေနာက္ဆက္တြဲ လိုက္လုပ္တဲ့အခါ၊ ဧဝံေဂလိလက္ခံဖို႔ အလားအလာရွိသူေတြရဲ႕ အေျခအေနကို နားလည္ေအာင္ ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမေတြကို ကြၽန္မ တက္တက္ႂကြႂကြ လိုက္ရွာခဲ့ၿပီး၊ ဧဝံေဂလိ ျဖန႔္ဖို႔ သူတို႔နဲ႔ တြဲလုပ္ခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ အခုေတာ့၊ ဧဝံေဂလိ လက္ခံဖို႔ အလားအလာရွိတဲ့သူ မရွိရင္ေတာင္၊ သူတို႔ကို ကြၽန္မ တက္တက္ႂကြႂကြ လိုက္မရွာဘူး။ တစ္ခါတေလ အိမ္မွာ တစ္ေယာက္ထဲ ရွိတဲ့အခါ၊ ကြၽန္မ ေတြးမိတယ္။ “ငါက ဧည့္ခံျပဳစုၿပီး ဧဝံေဂလိျဖန႔္ေနတယ္။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ေခါင္းေဆာင္အေနနဲ႔ေတာင္ အေ႐ြးမခံခဲ့ရဘူး။ အနာဂတ္မွာ ကယ္တင္ျခင္းအတြက္ ဘာေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ရွိလို႔လဲ”လို႔ေပါ့။ အဲဒီအေၾကာင္းေတြးေလ ကြၽန္မ အပ်က္သေဘာေဆာင္လာေလျဖစ္ၿပီး၊ ကြၽန္မရဲ႕ အေျခအေနနဲ႔ပတ္သက္လို႔ ဘုရားဆီ ဆုေတာင္းခဲ့တယ္။ “ဘုရားသခင္၊ ကြၽန္မ ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္မလာခဲ့တဲ့အျပင္ ကိုယ့္တာဝန္ကို လုပ္ဖို႔ ဘာစိတ္လႈံ႕ေဆာ္မႈမွ မခံစားရပါဘူး။ ကြၽန္မ စိတ္က ကသိကေအာက္ ျဖစ္ေနတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒီအေျခအေနကို ဘယ္လို ေျပာင္းလဲရမလဲ ကြၽန္မ မသိပါဘူး။ ေက်းဇူးျပဳၿပီး ကိုယ္ေတာ္ရဲ႕ ရည္႐ြယ္ခ်က္ကို နားလည္ေအာင္ ကြၽန္မကို ဦးေဆာင္လမ္းျပပါ”လို႔ေပါ။

မနက္ဝတ္ျပဳဆုေတာင္ေနတုန္းမွာ ဘုရားရဲ႕ဒီႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြ ကြၽန္မ ဖတ္ရတယ္။ “ငါ့ကို ႐ိုးသားစြာ အလိုရွိေသာသူအားလုံးကို ငါခ်စ္သည္။ သင္တို႔သည္ ငါ့ကိုခ်စ္ျခင္းအေပၚ အေလးဂ႐ုျပဳလွ်င္ သင္တို႔ကို ေကာင္းခ်ီးမဂၤလာေျမာက္မ်ားစြာ ဧကန္အမွန္ငါေပးမည္။ ငါ၏ ရည္႐ြယ္ခ်က္မ်ားကို သင္တို႔ နားလည္သေလာ။ ငါ့အိမ္ေတာ္တြင္ အဆင့္အတန္း နိမ့္ျခင္း၊ ျမင့္ျခင္း ခြဲျခားမႈမရွိ။ လူတိုင္းသည္ ငါ၏သားမ်ား ျဖစ္ၾကၿပီး၊ ငါသည္ သင္တို႔၏အဖ၊ သင္တို႔၏ ဘုရားသခင္ ျဖစ္၏။ ငါသည္ အျမင့္ဆုံးေသာအထြတ္အထိပ္ႏွင့္ အတုမရွိ ျဖစ္၏။ ငါသည္ စၾကဝဠာႏွင့္ အရာအားလုံးကို ထိန္းခ်ဳပ္ထား၏။” (ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္၊ အတြဲ (၁)၊ ဘုရားသခင္၏ ေပၚထြန္းျခင္းႏွင့္ အမႈေတာ္၊ အစအဦး၌ ခရစ္ေတာ္၏ မိန္႔ႁမြက္ခ်က္မ်ား၊ အခန္း (၃၁)) “ငါ့အိမ္ေတာ္ထဲတြင္ သင္သည္ ‘ႏွိမ့္ခ်စြာျဖင့္ မထင္မရွား မထင္မရွား ငါ့ကိုအေစခံ’ သင့္ေပသည္။ ဤစကားရပ္သည္ သင္၏ေဆာင္ပုဒ္အျဖစ္ အသုံးေတာ္ခံသင့္၏။ သစ္ပင္တစ္ပင္ေပၚရွိ သစ္႐ြက္တစ္႐ြက္ မျဖစ္ဘဲ၊ အပင္၏အျမစ္ျဖစ္ၿပီး၊ အသက္တာ၌ နက္ရႈိင္းစြာ အျမစ္တြယ္ေလာ့။ အသက္တာ၏ စစ္မွန္ေသာ အေတြ႕အႀကဳံထဲသို႔ ဝင္ေရာက္ၿပီး၊ ငါ့ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္မ်ားအားျဖင့္ အသက္ရွင္ေလာ့၊ အေၾကာင္းအရာတိုင္း၌ ငါ့ကို ပိုမိုရွာေဖြကာ၊ ငါ့နားသို႔ခ်ဥ္းကပ္ၿပီး၊ ငါႏွင့္ မိတ္သဟာယဖြဲ႕ေလာ့။ မည္သည့္ အျပင္ပန္းအရာကိုမွ် အေလးဂ႐ုမျပဳႏွင့္။ ထို႔အျပင္ မည္သည့္လူ၊ မည္သည့္ျဖစ္ရပ္ သို႔မဟုတ္ မည္သည့္အမႈအရာ၏ ထိန္းခ်ဳပ္ျခင္းကိုမွ် မခံဘဲ ငါ၏ျဖစ္ျခင္းကို ဝိညာဥ္ေရးရာျပည့္ဝေသာသူမ်ားႏွင့္သာ မိတ္သဟာယဖြဲ႕ေလာ့။ ငါ၏ ရည္႐ြယ္ခ်က္တို႔ကို နားလည္ေလာ့၊ ငါ့အသက္ကို သင္တို႔၏အၾကား စီးဝင္ေစၿပီး ငါ၏ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္မ်ားအတိုင္း အသက္ရွင္ေနထိုင္ကာ ငါ၏သတ္မွတ္ခ်က္မ်ားကို လိုက္နာေလာ့။” (ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္၊ အတြဲ (၁)၊ ဘုရားသခင္၏ ေပၚထြန္းျခင္းႏွင့္ အမႈေတာ္၊ အစအဦး၌ ခရစ္ေတာ္၏ မိန္႔ႁမြက္ခ်က္မ်ား၊ အခန္း (၃၁)) ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြကို ဖတ္ၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ၊ ကြၽန္မ နားလည္သြားတယ္။ ဘုရားအိမ္ေတာ္မွာ အဆင့္အတန္း အနိမ့္အျမင္ဆိုတဲ့ ခြဲျခားမႈ မရွိဘူး။ ကြၽန္မတို႔အတြက္ ဘုရားရဲ႕ ရည္႐ြယ္ခ်က္က သမၼာတရားကို လိုက္စားဖို႔ျဖစ္တယ္။ သူ စိတ္ေက်နပ္ေအာင္ ကြၽန္မတို႔တာဝန္ေတြကို တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ ထမ္းေဆာင္ဖို႔ပဲ။ ဘုရားက ကြၽန္မတို႔ကို အဆင့္အတန္း မလိုက္စားေစခ်င္ဘူး။ အဲဒါထက္ သမၼာတရားကို လိုက္စားၿပီး အသက္ကို ရေစခ်င္တယ္။ အဆင့္အတန္းကို ရတာက အျပင္ပန္း ဂုဏ္က်က္သေရတစ္မ်ိဳးျဖစ္ေပမဲ့ အဓိပၸာယ္မဲ့ၿပီး အႏွစ္မဲ့တယ္။ သစ္႐ြက္ေတြက လွပေပမဲ့ ေႏြဦးရာသီမွာ ေႂကြက်ၾကသလိုမ်ိဳးေပါ့။ ပန္းပြင့္ေတြက လွပၿပီး၊ လူေတြ ခ်ီးမြမ္းတာ ခံရေပမဲ့ အသီးမသီးရင္၊ အသက္မဲ့တယ္။ ကြၽန္မက ေခါင္းေဆာင္တစ္ေယာက္ အၿမဲ ျဖစ္ခ်င္ခဲ့တယ္။ လူေတြရဲ႕ အားေပးတာ၊ ေလးစားတာ၊ နားေထာင္ေပးၿပီး စံျပဳခံရတာ၊ သူတို႔ စိတ္ႏွလုံးေတြမွာ ကိုယ္က အဆင့္အတန္းရွိတာကို အၿမဲ လိုခ်င္ခဲ့ေပမဲ့၊ ဒီအရာေတြက လိုက္စားတာက ဘာ အဓိပၸာယ္ရွိခဲ့လို႔လဲ။ ဘုရားရဲ႕ ေနာက္ဆုံးေသာ ကာလ အမႈေတာ္က လူေတြကို တရားစီရင္ၿပီး သန႔္ရွင္းေစဖို႔၊ သူတို႔ကို သမၼာတရားနဲ႔ ေထာက္ပံ့ေပးဖို႔ပဲ။ ကြၽန္မက သမၼာတရားကို မလိုက္စားခဲ့ရင္၊ ကြၽန္မရဲ႕ ေဖာက္ျပန္ပ်က္စီးတဲ့ စိတ္သေဘာထားက မေျပာင္းလဲဘဲ သမၼာတရားကို ကြၽန္မ မရခဲ့ရင္၊ ကြၽန္မ အခ်ည္းႏွီး ယုံၾကည္ခဲ့တာ မဟုတ္လား။ ကြၽန္မက အဆင့္အတန္းကို အရမ္းအေလးထားခဲ့တယ္။ အဲဒီအဆင့္အတန္းမရွိရင္ အပ်က္သေဘာေဆာင္ၿပီး ဧဝေဂလိျဖန႔္ဖို႔ စိတ္ထက္သန္တာ ေပ်ာက္သြားတယ္။ ကြၽန္မ လိုက္စားတာက သမၼာတရားမဟုတ္ဘဲ ဂုဏ္သတင္းနဲ႔ အဆင့္အတန္းျဖစ္မွန္း ကြၽန္မ သေဘာေပါက္ခဲ့တယ္။ အဲဒါက ဘုရားရဲ႕ ရည္႐ြယ္ခ်က္ေတြကေန ေသြဖည္တာ မဟုတ္လား။ ကြၽန္မ ဘုရားဆီ ဆုေတာင္းတယ္။ “ဘုရားသခင္၊ အဆင့္အတန္းအတြက္ ကြၽန္မရဲ႕ တပ္မက္စိတ္က အရမ္းႀကီးပါတယ္။ တျခားလူေတြ ေခါင္းေဆာင္ေတြ ျဖစ္လာၿပီး ကြၽန္မ အေ႐ြးမခံရတာကို ျမင္တဲ့အခါ၊ အပ်က္သေဘာေဆာင္လာပါတယ္။ ေလာကမွာ အရာရွိတစ္ေယာက္နဲ႔ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအဖြဲ႕ဝင္တစ္ေယာက္ျဖစ္ဖို႔ ကြၽန္မ အားထုတ္ခဲ့တယ္။ ကြၽန္မက အခုအခ်ိန္မွာ ဘုရားအိမ္ေတာ္ကို ေရာက္ေနေပမဲ့လည္း အဲဒီအရာေတြကို လိုက္စားေနတုန္းပါပဲ။ ေလာကနဲ႔ ဆိုင္တဲ့ အခ်ိန္ကနဲ႔ အဲဒါက ဘယ္လိုလုပ္ ကြဲျပားတာတစ္ခုတေလ ရွိလို႔လဲ။ ဘုရားသခင္၊ ကြၽန္မ အဆင့္အတန္းကို မလိုက္စားခ်င္ေတာ့ပါဘူး။ ကိုယ္ေတာ့္ကို စိတ္ေက်နပ္ေစဖို႔ ကိုယ္ေတာ္ရဲ႕ သတ္မွတ္ခ်က္ေတြအတိုင္း ဖန္ဆင္းခံအေနနဲ႔ ကြၽန္မတာဝန္ေတြကို ကြၽန္မ လုပ္ခ်င္ပါတယ္”လို႔ေပါ့။ ေနာက္ပိုင္းမွာ၊ ကြၽန္မရဲ႕ အေျခအေန ေျပာင္းလဲသြားၿပီး၊ ဧဝံေဂလိ ျဖန႔္တာနဲ႔ပတ္သက္လို႔ ကြၽန္မ စိတ္ထက္သန္လာခဲ့တယ္။ လ်ဴက်င္းက အခက္အခဲေတြရွိၿပီး ကြၽန္မကို လာေမးတဲ့အခါ၊ ကြၽန္မ နားလည္သေ႐ြ႕ သူနဲ႔ မိတ္သဟာယျပဳေပးခဲ့တယ္။ ဒါက အသင္းေတာ္အလုပ္ထဲမွာ ပါတယ္လို႔ ခံစားတယ္။ ညီအစ္မမွာ အခက္အခဲေတြ ရွိတဲ့အခါ၊ သူ႔ကို ကူညီဖို႔ ကြၽန္မမွာ တာဝန္ရွိၿပီး၊ ဒါကလည္း ကြၽန္မ လုပ္သင့္တဲ့ တာဝန္ပဲလို႔ေပါ့။ ႏွစ္လအၾကာမွာ၊ လ်ဴက်င္းက တကယ့္ အလုပ္မလုပ္ႏိုင္လို႔ အထုတ္ခံလိုက္ရၿပီး ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမေတြက အသင္းေတာ္ ေခါင္းေဆာင္အေနနဲ႔ ကြၽန္မကို ေ႐ြးခဲ့ၾကတယ္။ ဒါဟာ ဘုရားက မ်က္ႏွာသာေပးတာမို႔လို႔ ကြၽန္မ အလုပ္ႀကိဳးစားဖို႔လိုတယ္လို႔ေတြးၿပီး ေတြးၿပီး အရမ္းဝမ္းသာသြားတယ္။ ဆက္ၿပီးေတာ့ အဖြဲ႕တစ္ခုစီအတြက္ ေခါင္းေဆာင္ေတြကို ကြၽန္မေ႐ြးၿပီး၊ ဧဝံေဂလိ ျဖန႔္တဲ့ အေရးပါမႈကို ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမေတြနဲ႔ ကြၽန္မ မိတ္သဟာယျပဳၿပီး ဧဝံေဂလိ ျဖန႔္တဲ့ ထိေရာက္မႈက တိုးတက္သြားခဲ့တယ္။ ေန႔ပိုင္းမွာ ကြၽန္မ ဧဝံေဂလိျဖန႔္ၿပီး ညပိုင္းမွာ ယုံၾကည္သူသစ္ေတြကို ေရေလာင္းခဲ့တယ္။ ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမတစ္ေယာက္ေယာက္က အပ်က္သေဘာေဆာင္ရင္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ အားနည္းရင္ပဲျဖစ္ျဖစ္ သူတို႔ကို ေထာက္ပံ့ေပးဖို႔ ကြၽန္မ သူတို႔ဆီ သြားလည္တယ္။ လူတိုင္းက ကြၽန္မကို ေႏြးေႏြးေထြးေထြး ႀကိဳဆိုၾကတယ္။ သူတို႔မွာ ေမးခြန္းေတြရွိရင္၊ ကြၽန္မဆီ လာၾကတယ္။ ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမေတြက ကြၽန္မအနီးအနားမွာ စုေဝးၾကတာ၊ ကြၽန္မကို အရမ္းေလးစားၾကတာကို ျမင္ေတာ့၊ ဒီခံစားခ်က္ကို ကြၽန္မ အရမ္း ႏွစ္သက္ခဲ့တယ္။ “ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္တာ ေကာင္းတယ္။ အသင္းေတာ္ အလုပ္အားလုံးကို ငါ ေကာင္းေကာင္းလုပ္ရင္၊ ေနာက္ထပ္ တိုးတက္ဖို႔အတြက္ အခြင့္အေရးေတြ ရွိမွာပဲ။ ငါ ဝါရင့္ ေခါင္းေဆာင္တစ္ေယာက္ ျဖစ္လာႏိုင္ရင္၊ ပိုလို႔ေတာင္ ေလးစားခံရမွာပဲ”လို႔ ေတြးမိတယ္။

ေနာက္ပိုင္းမွာ၊ အထက္အဆင့္ေခါင္းေဆာင္ေတြက ကြၽန္မတို႔နဲ႔ လာစုေဝးၾကတယ္။ အသင္းေတာ္ ေခါင္းေဆာင္တခ်ိဳ႕ကေန တရားေဟာဆရာ ေ႐ြးခ်င္တယ္လို႔ သူတို႔ ေျပာၾကတယ္။ ကြၽန္မ ကိုယ့္ဘာသာ ေတြးမိတယ္။ “ငါတို႔ အသင္းေတာ္က ဧဝံေဂလိ ျဖန႔္တဲ့ ထိေရာက္မႈမွာေရာ၊ ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမေတြရဲ႕ အသက္ဝင္ေရာက္မႈမွာပါ စြမ္းေဆာင္တာ ပိုေကာင္းတယ္။ လတ္တေလာ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီရဲ႕ အဖမ္းအဆီးခံရၿပီး ငါ့သက္ေသခံခ်က္မွာ ခိုင္ခိုင္မာမာ ရပ္တည္တာကိုပါ ေပါင္းလိုက္လို႔ကေတာ့ သူတို႔နဲ႔ယွဥ္ရင္ ငါက က႑တိုင္းမွာ အခြင့္အေရးေတြ ပိုသာတယ္။ ဒီတစ္ခါ တရားေဟာဆရာမအေနနဲ႔ ငါ အေ႐ြးခံရမွာ ေသခ်ာတယ္”လို႔ေပါ့။ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ အစ္မ ဝမ္ဆူးက အေ႐ြးခံခဲ့ရတယ္။ ကြၽန္မႏွလုံးသားထဲမွာ ႐ုတ္တရက္ႀကီး စိတ္ဓာတ္က်သြားၿပီး “ဘာလို႔ သူ အေ႐ြးခံရၿပီး ငါ အေ႐ြးမခံရတာလဲ။ ငါတို႔ အသင္းေတာ္အလုပ္အားလုံးက အေကာင္းဆုံး ရလဒ္ေတြ ရတယ္။ သူ႔ထက္ငါ ဘယ္ေနရာမွာ ပိုမေတာ္လို႔လဲ။ အခု တရားေဟာဆရာမအေနနဲ႔ ငါ အေ႐ြးမခံရမွေတာ့၊ ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမေတြက ငါ့ကို ဘယ္လိုျမင္ၾကမလဲ။ အနာဂတ္မွာ ငါ့ကို ဘယ္သူက ေလးစားေတာ့မွာလဲ” လို႔ ေတြးမိတယ္။ ေနာက္ထပ္ စုေဝးပြဲေတြမွာ ကြၽန္မ ဘာမွ မေျပာေတာ့ဘူး။ ကြၽန္မ ဘယ္ေလာက္ပဲႀကိဳးစားပါေစ၊ ကြၽန္မ ဘယ္ေလာက္ အလုပ္မ်ား၊ ပင္ပန္းပါေစ၊ ဘာအက်ိဳးရွိလို႔လဲလို႔ ခံစားေနမိတယ္။ ကြၽန္မရဲ႕ အေျခအေနကို ဖြင့္ဟၿပီး ေျဖရွင္းခ်က္တစ္ခု ရွာဖို႔က ရွက္မိတယ္။ မ်က္ႏွာပ်က္ရမွာ စိုးလို႔ ကြၽန္မ ကိုယ့္ဘာသာပဲ မ်ိဳသိပ္လိုက္တယ္။

ေနာက္ပိုင္းမွာ၊ ဝမ္ဆူးက အသင္းေတာ္ ေခါင္းေဆာင္တခ်ိဳ႕အတြက္ စုေဝးပြဲတစ္ခု က်င္းပခဲ့ၿပီး၊ လူတိုင္းက အာ႐ုံစိုက္ နားေထာင္ၾကတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကြၽန္မ အဲဒါကို သိပ္အေလးမထားဘဲ ေနခဲ့တယ္။ တရားေဟာဆရာမျဖစ္တာက တကယ္ ကြဲျပားတယ္၊ သြားတဲ့ေနရာတိုင္းမွာ လူေတြက ကိုယ့္စကားနားေထာင္ေတာ့ သိကၡာရွိတယ္၊ ေလးစားခံရတယ္လို႔ ကြၽန္မ ေတြးခဲ့တယ္။ ကြၽန္မသာ တရားေဟာဆရာမျဖစ္ရင္၊ ကြၽန္မကိုလည္း ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမေတြကို ေသခ်ာေပါက္ ဝိုင္းအာ႐ုံစိုက္ၾကမွာပဲ။ ဒါေပမဲ့ အခုက သူေျပာတာကို ကြၽန္မ နားေထာင္ရၿပီး အဲဒါေၾကာင့္ ကြၽန္မ ခံစားခ်က္မမွန္ေတာ့ဘူး။ စုေဝးပြဲအေတာအတြင္းမွာ၊ သူက အလုပ္ကို အေကာင္အထည္ေဖာ္ေတာ့၊ ကြၽန္မက “ငါတို႔က တန္းတူရည္တူေတြ ျဖစ္ခဲ့တာ။ နင္က ငါ့ထက္ မေတာ္ပါဘူး၊ အခု နင္က ငါတို႔အတြက္ အလုပ္ စီစဥ္ေပးေနတယ္။ နင့္ရဲ႕ ၫႊန္ၾကားခ်က္ေတြကို ငါ လိုက္နာရင္၊ နင့္ထက္ ငါ အဆင့္နိမ့္တဲ့ပုံေပၚေစမွာ မဟုတ္လား”လို႔ ေတြးၿပီး ပူးေပါင္းလုပ္ဖို႔ ကြၽန္မ ဝန္ေလးခဲ့တယ္။ ကြၽန္မတို႔ရဲ႕ အသင္းေတာ္ အလုပ္မွာရွိတဲ့ ျပႆနာေတြအေၾကာင္းကို ဝမ္ဆူးက ေမးတယ္။ ကြၽန္မက စိတ္မဝင္စားတဲ့ မ်က္ႏွာနဲ႔ သာမန္ကာလွ်ံကာပဲ ျပန္ေျဖလိုက္တယ္။ “ကြၽန္မတို႔ အသင္းေတာ္မွာ ျပႆနာ သိပ္မမ်ားဘူး။ ကြၽန္မတို႔ဘာသာ အဲဒီျပႆနာေတြကို ေျဖရွင္းတယ္”လို႔ေပါ့။ အဲဒီအခါ သူက ကြၽန္မရဲ႕ ဧဝံေဂလိအလုပ္ တိုးတက္မႈကို ေမးေတာ့ ကြၽန္မ ထပ္မေျဖခ်င္ေတာ့ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ မ်က္ႏွာထားတင္းတင္းနဲ႔ ျပန္ေျဖလိုက္တယ္။ “ကြၽန္မတို႔ ဧဝံေဂလိ အလုပ္ရဲ႕ ထိေရာက္မႈက ေျပာစရာမလိုေအာင္ကို အဆင္ေျပတယ္။ တျခားအသင္းေတာ္ေတြက ကြၽန္မတို႔ရဲ႕ လစဥ္ရလဒ္တစ္ဝက္ေတာင္ မေရာက္ၾကဘူး”လို႔ေပါ့။ လူသစ္ေတြနဲ႔ပတ္သက္လို႔ အေျခအေနကို သူ ေမးေတာ့၊ ကြၽန္မ စိတ္မရွည္ျဖစ္လာၿပီး ေျပာလိုက္တယ္။ “လူသစ္ေတြက ေခါင္းေဆာင္နဲ႔ အမႈေတာ္ေဆာင္ေတြျဖစ္တဲ့ ကြၽန္မတို႔ထဲက လူတခ်ိဳ႕ရဲ႕ ေရေလာင္းတာခံရၿပီး အဆင္ေျပေနၾကပါတယ္။ အစ္မ မယုံရင္၊ ကိုယ့္ဘာသာ သြားစုံစမ္းလို႔ရတယ္”လို႔ေပါ့။ ဝမ္ဆူးက ကြၽန္မသေဘာထားေၾကာင့္ စိတ္က်ဥ္းက်ပ္သြားၿပီး၊ စုေဝးပြဲရဲ႕ အေျခအေနက ကသိကေအာက္ျဖစ္လာတယ္။ ကြၽန္မက မနာလိုျဖစ္ၿပီး မေက်နပ္တဲ့ အေျခအေနတစ္ခုမွာပဲ အၿမဲ အသက္ရွင္ေနခဲ့ၿပီး၊ ကြၽန္မရဲ႕ ဝိညာဥ္က ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မဲ့ေနခဲ့တယ္။ ကြၽန္မရဲ႕ တာဝန္လုပ္တဲ့ေနရာမွာ စိတ္ဝင္စားမႈ ေပ်ာက္ဆုံးၿပီး ျဖစ္သလိုပဲ လုပ္ေနမိတယ္။ ဧဝံေဂလိ လက္ခံမဲ့ အလားအလာရွိတဲ့သူေတြ ရွိတဲ့အခါ၊ သူတို႔ဆီ ကြၽန္မ ဧဝံေဂလိ မျဖန႔္ခ်င္ေတာ့ဘူး။ ဧဝံေဂလိ ျဖန႔္တဲ့ ထိေရာက္မႈက စယုတ္ေလ်ာ့လာတယ္။ ေခါင္းေဆာင္ေတြက ကြၽန္မနဲ႔ မိတ္သဟာယျပဳၿပီး ကူညီဖို႔ လာတဲ့အခါ၊ ကြၽန္မ နားမေထာင္ႏိုင္ခဲ့ဘူး။ ေနာက္ဆုံး၊ ကြၽန္မ အထုတ္ခံလိုက္ရတယ္။

ေနာက္ပိုင္းမွာ၊ ကြၽန္မ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ သုံးသပ္ဆင္ျခင္မိတယ္။ ဝမ္ဆူးက တရားေဟာဆရာမျဖစ္လာတဲ့အခါ ကြၽန္မ ဘာလို႔ ကသိကေအာက္ျဖစ္ၿပီး မေက်မနပ္ျဖစ္ခဲ့တာလဲေပါ့။ ဒီေတာ့ ကြၽန္မ ဘုရားဆီ ဆုေတာင္းတယ္။ ကြၽန္မ ကိုယ့္ျပႆနာကိုယ္ သိၿပီး ေျဖရွင္းရေအာင္ ဉာဏ္အလင္းေပးဖို႔၊ ဦးေဆာင္လမ္းျပေပးဖို႔ ေတာင္းေလွ်ာက္ခဲ့တယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာ၊ ဒီဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြကို ဖတ္မိတယ္။ “သင္တို႔ ရွာေဖြရာတြင္၊ တစ္ဦးခ်င္းစီ၌ မ်ားစြာေသာ အယူအဆမ်ား၊ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မ်ားႏွင့္ အနာဂတ္မ်ား ရွိၾကသည္။ လက္ရွိအမႈမွာ ရာထူးအဆင့္အတန္းအေပၚ သင္တို႔၏ တပ္မက္မႈႏွင့္ သင္တို႔၏ လြန္ကဲေသာ အလိုဆႏၵမ်ားကို ျပဳျပင္ရန္အတြက္ ျဖစ္သည္။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မ်ား၊ အဆင့္အတန္းႏွင့္ အယူအဆမ်ား အားလုံးသည္ စာတန္ဆန္ေသာ စိတ္သေဘာထား၏ ဂႏၲဝင္ ကိုယ္စားျပဳခ်က္မ်ား ျဖစ္သည္။...လူတို႔သည္ ၎တို႔ အသက္ရွင္ရန္အတြက္ အမွီျပဳခဲ့ေသာ အေတြးအေခၚမ်ားသည္ ၎တို႔ သစၥာေဖာက္ေသာ သူမ်ား၊ သူရဲေဘာေၾကာင္ေသာသူမ်ား ႏွင့္ စက္ဆုပ္ဖြယ္ ေကာင္းေသာသူမ်ား ျဖစ္လာသည္အထိ ၎တို႔၏ စိတ္ႏွလုံးမ်ားကို ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ပ်က္စီးယိုယြင္းေစခဲ့သည္။ ၎တို႔၌ စိတ္ဓာတ္ခြန္အားႏွင့္ စိတ္ဆုံးျဖတ္ခ်က္ ကင္းမဲ့ၾကသည္သာမက ၎တို႔သည္ ေလာဘႀကီးလာၾကၿပီး၊ ေမာက္မာလာၾကကာ၊ တစ္ဇြတ္ထိုး လုပ္လာၾကေလသည္။ ၎တို႔၌ အတၱကို ေက်ာ္လြန္ေသာ စိတ္ဆုံးျဖတ္ခ်က္ တစ္ခုတစ္ေလ လုံးဝကင္းမဲ့ေနၿပီး ထိုမွ်မက ၎တို႔၌ ဤေမွာင္မိုက္ လႊမ္းမိုးမႈမ်ား၏ ခ်ဳပ္ခ်ယ္မႈမ်ားကို ဖယ္ရွားရန္ သတၱိ အနည္းငယ္ပင္ မရွိၾကေခ်။ လူတို႔၏ အေတြးအေခၚမ်ား ႏွင့္ အသက္တာမ်ားသည္ ပုပ္သိုးလြန္းသည္မွာ ဘုရားသခင္ အေပၚ ယုံၾကည္ျခင္းႏွင့္ သက္ဆိုင္ေသာ ၎တို႔၏ ရႈေထာင့္အျမင္မ်ားမွာ သည္းမခံႏိုင္ေအာင္ အက်ည္းတန္ ေနေသးသည္သာမက ဘုရားသခင္အေပၚ ယုံၾကည္ျခင္း အေၾကာင္း ၎တို႔၏ ရႈေထာင့္အျမင္မ်ားကို လူတို႔ ေျပာၾကသည့္အခါ ၎မွာ တကယ္ပင္ နားမခံႏိုင္စရာ ျဖစ္သည္။ လူအားလုံးသည္ သူရဲေဘာေၾကာင္ၾကသည္၊ အစြမ္းအစမရွိ၊ စက္ဆုပ္႐ြံရွာဖြယ္ ျဖစ္ၾကသည္သာမက ခိုင္ခံ့ျခင္းလည္း မရွိၾကေပ။ ၎တို႔သည္ အေမွာင္စြမ္းအားမ်ားကို ႐ြံရွာျခင္း မရွိၾကသကဲ့သို႔ အလင္းႏွင့္ သမၼာတရားကို ခ်စ္ျခင္း မရွိၾက၊ ထိုသို႔ျဖစ္ရမည့္အစား ၎တို႔ကို ထုတ္ပစ္ရန္အတြက္ အစြမ္းကုန္ လုပ္ေဆာင္ၾကသည္။...သင္တို႔သည္ ယေန႔ ဤအဆင့္သို႔ ေရာက္ခဲ့ၾကေသာ္လည္း၊ တစ္ေန႔ သင္၏ အဆင့္အတန္း ဆုံးရႈံးသြားကာ သင္၏နာမည္ ပ်က္စီးသြားမည္ကို ႀကီးမားစြာပူပင္၍၊ သင္တို႔သည္ အဆင့္အတန္းကို လက္မလႊတ္ေသးဘဲ၊ ၎ကို ေန႔စဥ္ စုံစမ္းေမးျမန္းရန္ႏွင့္ ေလ့လာရန္ အၿမဲတေစ ႐ုန္းကန္သည္။ လူတို႔သည္ ၎တို႔၏ သက္ေသာင့္သက္သာ ရွိလိုေသာဆႏၵကို မည္သည့္အခါမွ် ေဘးဖယ္ထားခဲ့ျခင္း မရွိၾကေပ။” (ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္၊ အတြဲ (၁)၊ ဘုရားသခင္၏ ေပၚထြန္းျခင္းႏွင့္ အမႈေတာ္၊ အျဖည့္ခံျဖစ္ရန္ သင္အဘယ္ေၾကာင့္ လိုလားျခင္းမရွိသနည္း) ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြကေန ကြၽန္မ နားလည္သြားတယ္။ ဒီေန႔ ဒီလိုအေျခအေနမ်ိဳးက အဆင့္အတန္းအတြက္ ကြၽန္မရဲ႕ တပ္မက္စိတ္နဲ႔ ေဖာက္ျပန္ပ်က္စီးမႈကို ထုတ္ေဖာ္ျပဖို႔နဲ႔ လိုက္စားျခင္းအေပၚ ကြၽန္မရဲ႕ မွားတဲ့အျမင္ေတြကို ေျပာင္းလဲေအာင္ ကူညီဖို႔ ရည္႐ြယ္တာပါ။ ကြၽန္မက ဂုဏ္သတင္းနဲ႔ အဆင့္အတန္းကို အၿမဲ လိုက္စားခဲ့ၿပီး၊ အသင္းေတာ္ ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္ၿပီးေနာက္မွာ၊ တရားေဟာဆရာမတစ္ေယာက္၊ ပိုျမင့္တဲ့ ေခါင္းေဆာင္တစ္ေယာက္ေတာင္ ျဖစ္ခ်င္ခဲ့တယ္။ ရာထူးႀကီးႀကီးတစ္ခု ရယူၿပီး အဆင့္အတန္းရဲ႕ အက်ိဳးေက်းဇူးေတြကို ေမြ႕ေလ်ာ္ဖို႔ ဆႏၵရွိခဲ့တယ္။ တရားေဟာဆရာမ မေ႐ြးခင္မွာ၊ ကြၽန္မဟာ ဧဝံေဂလိျဖန႔္ဖို႔နဲ႔ ယုံၾကည္သူအသစ္ေတြကို ေရေလာင္းဖို႔ကို ေစာေစာထလို႔ တစ္ေနကုန္အလုပ္မ်ားၿပီး ညနက္မွ အိပ္ေလ့ရွိေပမဲ့ တရားေဟာဆရာမ ျဖစ္မလာႏိုင္ေတာ့တဲ့အခါ၊ အပ်က္သေဘာေဆာင္လာၿပီး တာဝန္ေတြမွာ ေပါ့ဆလာတယ္။ ဧဝံလက္ခံဖို႔ အလားအလာရွိသူေတြ ရွိတဲ့အခါမွာေတာင္ ဧဝံေဂလိ မျဖန႔္ခ်င္ခဲ့ဘူး။ ကြၽန္မ လိုက္စားခဲ့တာက ဒီေခါင္းေဆာင္မႈ အဆင့္အတန္းျဖစ္တာ သိသာတယ္။ ေနာက္ေတာ့၊ ကြၽန္မ ေတြးဆမိတယ္။ ငါဘာလို႔ အဆင့္အတန္းကို အရမ္း စြဲလမ္းခဲ့ရတာလဲေပါ့။ အဲဒါက ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ကြၽန္မက “လူသားသည္ အထက္သို႔ အထက္သို႔ ႐ုန္းကန္ဆန္တက္သည္၊ ေရသည္ နိမ့္ရာသို႔ စီးဆင္းသည္”ဆိုတာနဲ႔ “အရာရွိမ်ားသည္ သာမန္လူမ်ားထက္ သာလြန္သည္”ဆိုတဲ့ စာတန္ရဲ႕ အဆိပ္ေတြနဲ႔ အသက္ရွင္ခဲ့လို႔ပဲ။ တျခားလူေတြထက္ ပိုျမင့္ေအာင္ ဘဝမွာ ႀကိဳးပမ္းသင့္ၿပီး အဲဒီအခါမွပဲ တျခားလူေတြရဲ႕ အထင္ႀကီး၊ ေလးစားတာခံရၿပီး တန္ဖိုးရွိတဲ့၊ အဓိပၸာယ္ရွိတဲ့ ဘဝကို အသက္ရွင္ႏိုင္တယ္လို႔ ေတြးၿပီးေတာ့ေပါ့။ ဒီအေတြးေတြရဲ႕ ထိန္းခ်ဳပ္မႈေအာက္မွာ၊ ကြၽန္မ လူအုပ္ထဲက အနိမ့္က်ဆုံး မျဖစ္ခ်င္ခဲ့ဘူး။ ဆယ့္ေျခာက္၊ ဆယ့္ခြန္အ႐ြယ္မွာ၊ ႐ြာရဲ႕ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအဖြဲ႕ဝင္တစ္ေယာက္ျဖစ္လာဖို႔ ႐ြာထဲက ခက္ခဲ၊ ပင္ပန္းတဲ့အလုပ္မွန္သမွ်ကို ကြၽန္မ လုပ္ခဲ့တယ္။ စိုက္ခင္းေတြမွာ မထင္မရွား သူရဲေကာင္းတစ္ေယာက္လို ညနက္ေအာင္ အလုပ္လုပ္ေနခဲ့တယ္။ ဆယ့္ကိုးႏွစ္မွာ၊ ကြၽန္မတို႔႐ြာက အမ်ိဳးသမီးအဖြဲ႕အစည္းရဲ႕ ေခါင္းေဆာင္ ျဖစ္လာခဲ့တယ္။ ဘုရားရဲ႕ ေနာက္ဆုံးေသာ ကာလ အမႈေတာ္ကို လက္ခံၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ၊ အထက္အဆင့္ ေခါင္းေဆာင္ေတြက သူတို႔အနီးအနားမွာ အေျဖရွာေနၾကတဲ့ ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမေတြနဲ႔ ကြၽန္မတို႔ကို အတူ စုေဝးခိုင္းတဲ့အခါ၊ သူတို႔ကို ကြၽန္မ စိတ္ထဲမွာ အားက်ခဲ့တယ္။ ေခါင္းေဆာင္အေနနဲ႔ အေ႐ြးခံရေအာင္လို႔၊ မိုးေသာက္ကေန ေနဝင္တဲ့အထိ ဝီရိယရွိရွိ အလုပ္လုပ္ရင္းနဲ႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ စြန႔္လႊတ္ၿပီး အသုံးခံခဲ့တယ္။ ဘယ္အခက္အခဲကိုမဆို သည္းညည္းခံခ်င္ခဲ့တယ္။ အသင္းေတာ္ ေခါင္းေဆာင္တစ္ေယာက္ ျဖစ္လာတဲ့ေနာက္မွာ၊ ပိုျမင့္တဲ့ ရာထူးကို တပ္မက္ၿပီးေတာ့ တရားေဟာဆရာမေတာင္ ျဖစ္ခ်င္ခဲ့တယ္။ တရားေဟာဆရာမအေနနဲ႔ အေ႐ြးမခံရတဲ့အခါ၊ အဆင့္အတန္း မရွိတာကို လက္မခံႏိုင္ဘဲ၊ အသစ္ေ႐ြးခံရတဲ့ တရားေဟာဆရာမကို ျငင္းခဲ့တယ္။ သူ႔ရဲ႕ မိတ္သဟာယနဲ႔ အလုပ္ အေကာင္အထည္ေဖာ္တာေတြကို ကြၽန္မ နားေထာင္လို႔ မလိုလားခဲ့ဘူး။ ကြၽန္မတို႔ အသင္းေတာ္ အလုပ္ကို သူ ေမးျမန္းတဲ့အခါ၊ ကြၽန္မ စိတ္မဝင္စားခဲ့ဘူး။ သူ႔အေပၚ မတူမတန္ သေဘာထားၿပီး အထင္ေသးတာကို ျပခဲ့တယ္။ အဲဒါက သူ႔ကို ကြၽန္မေၾကာင့္ စိတ္က်ဥ္းက်ပ္သြားေစခဲ့တယ္။ အဆင့္အတန္း မရတဲ့အခါ သူတစ္ပါးကို ကြၽန္မ ဖယ္ၾကဥ္ၿပီး အ႐ိုအေသတန္ေအာင္ လုပ္ႏိုင္တဲ့အခ်က္က ကြၽန္မ တကယ္ကို မလိုမုန္းထားစိတ္ရွိမွန္း ျပခဲ့တယ္။ ကြၽန္မ ထုတ္ေဖာ္ျပတာက အႏၲိခရစ္ရဲ႕ စိတ္သေဘာထားပဲ။ ဘုရားက ဖန္ဆင္းရွင္ျဖစ္တယ္။ ဘုရားကပဲ ကိုးကြယ္၊ ၾကည္ညိဳျခင္းနဲ႔ ထိုက္တန္တယ္။ ကြၽန္မက ဖန္ဆင္းခံတစ္ေယာက္၊ ေဖာက္ျပန္ပ်က္စီးတဲ့ လူတစ္ေယာက္ သက္သက္ပါ။ သူမ်ားေတြ ကြၽန္မကို အထင္ႀကီးေအာင္လုပ္ဖို႔ ကြၽန္မမွာ ဘာ အရည္အခ်င္း ရွိလို႔လဲ။ ကြၽန္မက ဆင္ျခင္တုံတရားနဲ႔ အရွက္ တကယ္ကို မဲ့ခဲ့တာပဲ။ ကြၽန္မက သမၼာတရားကို လိုက္စားမယ္၊ ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမေတြနဲ႔ စိတ္သေဘာညီညီၫြတ္ၫြတ္ ပူးေပါင္းလုပ္မယ္၊ အခ်င္းခ်င္း ျဖည့္ဆည္းၿပီး၊ တာဝန္ေတြကို အတူတူ ထမ္းေဆာင္မယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္ရင္းနဲ႔ ဘုရားက ကြၽန္မကို ေခါင္းေဆာင္တစ္ေယာက္ရဲ႕ တာဝန္ေတြကို လက္ေတြ႕လုပ္ဖို႔ အခြင့္အေရးေပးခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ ကြၽန္မက သူမ်ားေတြ ေလးစားေအာင္လုပ္ဖို႔ အဆင့္အတန္းကို အၿမဲ လိုက္စားၿပီး သမၼာတရားကို မလိုက္စားခဲ့ဘူး။ ဂုဏ္သတင္းနဲ႔ အဆင့္အတန္းအတြက္၊ မနာလိုတာ၊ အားက်တာေတြေတာင္ ျဖစ္ႏိုင္ခဲ့တယ္။ သူတပါးကို ေဘာင္ခတ္ၿပီး ဖယ္ၾကဥ္ေနခဲ့တယ္။ ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမေတြကို ဒုကၡေပးၿပီး အသင္းေတာ္အလုပ္ကို အေႏွာင့္အယွက္ေတြ ျဖစ္ေစခဲ့တယ္။ အဆင့္အတန္းကို လိုက္စားတာက ဘုရားကို အတိုက္အခံလုပ္တဲ့ လမ္းေၾကာင္းမွန္း ကြၽန္မ သေဘာေပါက္သြားတယ္။ ကြၽန္မ ေနာင္တမရရင္၊ ေနာက္ဆုံးမွာ ဘုရားရဲ႕ အျပစ္ေပးတာကို ရင္ဆိုင္ရမွာပဲ။ ဘုရားဆီ ကြၽန္မ ဆုေတာင္းတယ္။ “အို ဘုရားသခင္၊ ဒီေဖာက္ျပန္ပ်က္စီးတဲ့ လူျဖစ္တဲ့ ကြၽန္မက သူမ်ားေတြ ေလးစားခံရဖို႔ အၿမဲ ႀကိဳးစားပါတယ္။ ကြၽန္မရဲ႕ လုပ္ရပ္ေတြနဲ႔ လုပ္ေဆာင္ခ်က္ေတြက ကိုယ္ေတာ့္အတြက္ အရမ္းမုန္းစရာပါ။ ကြၽန္မ ဂုဏ္သတင္းနဲ႔ အဆင့္အတန္းကို မလိုက္စားေတာ့ဘဲ၊ ကိုယ္ေတာ့္ဆီ ျပန္လာဖို႔ လိုလားပါတယ္။ ေက်းဇူးျပဳၿပီး သမၼာတရားကို လိုက္စားတဲ့လမ္းေၾကာင္းေပၚ ကြၽန္မကို ဦးေဆာင္ပါ”လို႔ေပါ့။

တစ္ေန႔မွာ၊ ေနာက္ထပ္ ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြကို ကြၽန္မ ဖတ္တယ္။ “လူသားသည္ ငါ့ကို စိတ္ရင္းအမွန္ႏွင့္ မည္သည့္အခါမွ် မခ်စ္ဖူးေပ။ ငါသည္ သူ႔ကို ခ်ီးေျမႇာက္ေသာအခါ၊ သူသည္ မိမိကိုယ္ကိုယ္ မထိုက္တန္ဟု ခံစားရသည္၊ သို႔ေသာ္ ဤအရာသည္ သူ႔အား ငါ့ကို ေက်နပ္ေစရန္ ႀကိဳးစားျခင္းငွာ မျပဳေပ။ ငါသည္ သူ႔ကို ေပးထားၿပီးျဖစ္သည့္ ‘ရာထူးေနရာ’ ကိုသာ သူ၏လက္ထဲတြင္ ကိုင္ထား႐ုံမွ် ကိုင္ထားၿပီး၊ ယင္းကို ေစ့ေစ့စပ္စပ္ ၾကည့္ရႈစစ္ေဆး႐ုံမွ် စစ္ေဆးေလသည္။ ငါ၏ ခ်စ္ခင္ႏွစ္လိုဖြယ္ ေကာင္းျခင္းကို ခံစားႏိုင္ျခင္း မရွိဘဲလ်က္၊ ယင္းအစား သူသည္ သူ႔ရာထူးေနရာ၏ အက်ိဳးေက်းဇူးမ်ားကို ေလာဘတႀကီး ဝါးမ်ိဳျခင္းကိုသာ မဆုတ္မနစ္ျပဳလ်က္ရွိသည္။ ဤသည္မွာ လူသား၏ ခ်ိဳ႕တဲ့ျခင္း မဟုတ္ေပေလာ။ ေတာင္မ်ား ေ႐ြ႕လ်ားေသာအခါ၊ ယင္းတို႔သည္ သင္၏ရာထူးေနရာအတြက္ ေကြ႕ေရွာင္သြားျခင္းကို ျပဳႏိုင္မည္ေလာ။ ေရမ်ားသည္ စီးဆင္းေသာအခါ၊ ၎တို႔သည္ လူ၏ ရာထူးေနရာေရွ႕တြင္ ရပ္တန္႔ႏိုင္မည္ေလာ။ လူ၏ရာထူးေနရာအားျဖင့္ ေကာင္းကင္ႏွင့္ ေျမႀကီးသည္ ေျပာင္းျပန္ ျဖစ္ႏိုင္မည္ေလာ။” (ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္၊ အတြဲ (၁)၊ ဘုရားသခင္၏ ေပၚထြန္းျခင္းႏွင့္ အမႈေတာ္၊ စၾကဝဠာတစ္ခုလုံးအတြက္ ဘုရားသခင္၏ ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္မ်ား၊ အခန္း (၂၂)) “ငါသည္ လူတစ္ဦးစီ၏ ပန္းတိုင္ကို အသက္၊ ဝါရင့္ျခင္း၊ ဒုကၡခံရသည့္ပမာဏႏွင့္ အနည္းဆုံးအေနျဖင့္ ၎အေပၚ သနားစိတ္ေပၚေစသည့္ အတိုင္းအတာတို႔ကို အေျချပဳ၍ ဆုံးျဖတ္ျခင္း မဟုတ္ဘဲ၊ သမၼာတရားကို ၎တို႔ ပိုင္ဆိုင္ျခင္း ရွိမရွိအေပၚတြင္ မူတည္၍ ဆုံးျဖတ္ျခင္းျဖစ္၏။ ဤအရာမွတစ္ပါး တျခားေ႐ြးခ်ယ္စရာ မရွိ။ ဘုရားသခင္၏ အလိုေတာ္ကို မလိုက္သူအားလုံး အျပစ္ေပးျခင္း ခံရမည္ကို သင္တို႔ သေဘာေပါက္ရမည္။ ဤသည္မွာ မေျပာင္းလဲႏိုင္ေသာ အခ်က္ျဖစ္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ အျပစ္ေပးခံရသူအားလုံးသည္ ဘုရားသခင္၏ ေျဖာင့္မတ္ေတာ္မူျခင္းေၾကာင့္လည္းေကာင္း၊ ၎တို႔၏ မ်ားလွစြာေသာ ဆိုးယုတ္သည့္ လုပ္ရပ္မ်ားေၾကာင့္ ဒဏ္ခတ္ျခင္း အျဖစ္လည္းေကာင္း ဤသို႔ အျပစ္ေပးခံရျခင္း ျဖစ္၏။” (ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္၊ အတြဲ (၁)၊ ဘုရားသခင္၏ ေပၚထြန္းျခင္းႏွင့္ အမႈေတာ္၊ သင္၏ ပန္းတိုင္အတြက္ လုံေလာက္ေသာ ေကာင္းမႈမ်ားကို ျပင္ဆင္ေလာ့) ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြဖတ္ၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ၊ အဆင့္အတန္းက လူေတြကို မကယ္ႏိုင္မွန္းနဲ႔ ကပ္ေဘးေတြ ႐ိုက္ခတ္တဲ့အခါ၊ အဆင့္အတန္းရွိတာက ရွင္သန္ဖို႔ ေသခ်ာေအာင္လုပ္မွာ မဟုတ္မွန္း နားလည္သြားတယ္။ လူေတြရဲ႕ ခရီးပန္းတိုင္နဲ႔ အဆုံးသတ္ကို သူတို႔ သမၼာတရား ပိုင္ဆိုင္ျခင္း ရွိမရွိဆိုတဲ့ေပၚ အေျခခံၿပီး ဘုရားက ဆုံးျဖတ္တယ္။ သူတို႔အဆင့္အတန္းက ဘယ္လိုပဲျဖစ္ပါေစ၊ သမၼာတရားကို သူတို႔ လိုက္စားၿပီး သူတို႔ရဲ႕ စိတ္သေဘာထားက ေျပာင္းလဲမႈကို ႀကဳံသေ႐ြ႕၊ ဘုရားရဲ႕ ကယ္တင္ျခင္းကို ရႏိုင္တယ္။ အရင္က၊ အဆင့္အတန္း ျမင့္ေလ၊ ကယ္တင္ခံရၿပီး စုံလင္ခံရမဲ့ အခြင့္အေရး ႀကီးေလပဲလို႔ ကြၽန္မ ေတြးခဲ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္ အဆင့္အတန္းကို ကြၽန္မ မရပ္မနား လိုက္စားခဲ့တယ္။ အဆင္အတန္းရဖို႔ဆိုရင္ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အရာရာကို စြန႔္လႊတ္ၿပီး ဘာအခက္အခဲကိုမဆို ခါးစီးခံလိုစိတ္ ရွိခဲ့တယ္။ အဆင့္အတန္းရေအာင္ လိုက္စားတာကို ကိုယ့္ဘဝရဲ႕ ရည္မွန္းခ်က္နဲ႔ ဦးတည္ခ်က္အျဖစ္ ထားခဲ့တယ္။ တရားေဟာဆရာမအေနနဲ႔ အေ႐ြးမခံရတဲ့အခါ၊ ကြၽန္မ အပ်က္သေဘာေဆာင္လာၿပီး၊ ကြၽန္မတာဝန္ကို လုပ္ဖို႔အတြက္ စိတ္ထက္သန္မႈ ေပ်ာက္သြားတယ္။ ဒီမမွန္တဲ့ ရႈေထာင့္နဲ႔ အသက္ရွင္တာက ကြၽန္မကို စိတ္ဆင္းရဲမႈအမ်ားႀကီး ျဖစ္ေစခဲ့တယ္။ ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမေတြကို ထိခိုက္နစ္နာေစၿပီး အသင္းေတာ္အလုပ္ကို ပ်က္စီးသြားေစခဲ့တယ္။ ေပါလုက ဘာသာေရး အသိုင္းအဝိုင္းမွာ ျမင့္မားတဲ့ အဆင့္အတန္း ရွိခဲ့ေပမဲ့၊ ဧဝံေဂလိ ျဖန႔္ခဲ့ေပမဲ့၊ လူအေတာ္မ်ားမ်ားကို ရခဲ့ၿပီး အသင္းေတာ္ အမ်ားႀကီး ေထာင္ခဲ့ေပမဲ့၊ သမၼာတရားကို မလိုက္စားခဲ့ပုံ၊ သူ႔ရဲ႕ အသက္စိတ္သေဘာထား မေျပာင္းလဲခဲ့ဘဲ ေနာက္ဆုံးမွာ ဘုရားရဲ႕ အျပစ္ေပးတာကို ရင္ဆိုင္ခဲ့ရပုံကို ကြၽန္မ ေတြးမိတယ္။ ေပတ႐ုရဲ႕ အလုပ္က ေပါလုရဲ႕ အလုပ္ေလာက္ မက်ယ္ျပန္ခဲ့ေပမဲ့၊ ေပတ႐ုက သမၼာတရား လိုက္စားခဲ့တယ္၊ ဘုရားကို ခ်စ္ဖို႔ အားထုတ္ခဲ့ၿပီး၊ ဖန္ဆင္းခံတစ္ေယာက္ရဲ႕ တာဝန္ေတြကို ျဖည့္ဆည္းဖို႔ ႀကိဳးစားခဲ့တယ္။ ေနာက္ဆုံးမွာ၊ ေပတ႐ုက ဘုရားရဲ႕ စုံလင္ေစတာခံရၿပီး၊ ဘုရားရဲ႕ အသိအမွတ္ျပဳတာကို ရခဲ့တယ္။ ကြၽန္မက ေပါလုနဲ႔တူတဲ့လမ္းကို ေလွ်ာက္ရင္းနဲ႔ မမွန္တဲ့ ရႈေထာင့္အတိုင္း အသက္ရွင္ခဲ့ဖူးတယ္။ ဒီလမ္းကို ကြၽန္မ ဆက္ေလွ်ာက္သြားရင္၊ ေပါလုလို ကံၾကမၼာမ်ိဳးနဲ႔ ေသခ်ာေပါက္ အဆုံးသတ္မွာပဲ။

ေနာက္ေတာ့၊ ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ ေနာက္တစ္ပိုဒ္ကို ဖတ္တယ္။ အဲဒါက လက္ေတြ႕လုပ္ေဆာင္မႈလမ္းေၾကာင္းကို ပိုရွင္းသြားေစတယ္။ အနႏၲတန္ခိုးရွင္ ဘုရားသခင္ ေျပာသည္မွာ “လူမ်ားသည္ ဝါႂကြားစရာ အေၾကာင္းမရွိေသာ ဖန္ဆင္းခံမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ သင္တို႔သည္ ဘုရားသခင္၏ ဖန္ဆင္းခံမ်ား ျဖစ္ၾကသည့္အတြက္ သင္တို႔သည္ ဖန္ဆင္းခံတစ္ဦး၏ တာဝန္ကို ထမ္း႐ြက္ရမည္။ သင္တို႔အေပၚ အျခားေသာ သတ္မွတ္ခ်က္မ်ား မရွိေပ။ သင္တို႔သည္- ‘အို ဘုရားသခင္။ ကြၽန္ုပ္၌ အဆင့္အတန္း ရွိသည္ျဖစ္ေစ မရွိသည္ျဖစ္ေစ၊ ကြၽန္ုပ္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ယခု သေဘာေပါက္ပါၿပီ။ အကယ္၍ ကြၽန္ုပ္၏ အဆင့္အတန္း ျမင့္ပါက ၎မွာ ကိုယ္ေတာ္၏ ခ်ီးေျမႇာက္ျခင္းေၾကာင့္ျဖစ္ၿပီး၊ အဆင့္အတန္း နိမ့္ပါက ကိုယ္ေတာ္၏ စီမံေပးျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္ပါ၏။ အရာခပ္သိမ္းသည္ ကိုယ္ေတာ္၏ လက္ေတာ္ထဲ၌ ရွိပါ၏။ ကြၽန္ုပ္၌ ေ႐ြးခ်ယ္စရာ မရွိသကဲ့သို႔ ညည္းတြားစရာအေၾကာင္း တစ္စုံတစ္ရာ မရွိပါ။ ကြၽန္ုပ္သည္ ဤႏိုင္ငံႏွင့္ ဤလူမ်ိဳးအၾကားတြင္ ေမြးဖြားလာမည့္ အေၾကာင္းႏွင့္ အရာခပ္သိမ္းသည္ ကိုယ္ေတာ္၏စီမံမႈအတြင္း ရွိျခင္းေၾကာင့္ ကြၽန္ုပ္ လုပ္ေဆာင္သင့္သမွ်မွာ ကိုယ္ေတာ္၏ အုပ္စိုးမႈေအာက္တြင္ အႂကြင္းမဲ့ က်ိဳးႏြံနာခံဖို႔ျဖစ္ေၾကာင္းကို ကိုယ္ေတာ္ စီမံခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါ၏။ ကြၽန္ုပ္သည္ အဆင့္အတန္းအေပၚ အာ႐ုံမစိုက္ပါ၊ အမွန္မွာေတာ့ ကြၽန္ုပ္သည္ ဖန္ဆင္းခံတစ္ဦးသာ ျဖစ္ပါ၏။ အကယ္၍ ကိုယ္ေတာ္သည္ အကြၽန္ုပ္အား အဆုံးမဲ့ေသာ တြင္းနက္၊ ကန႔္ႏွင့္ေရာေသာ မီးအိုင္ထဲသို႔ ထည့္လွ်င္လည္း ကြၽန္ုပ္သည္ ဘာမွ်မဟုတ္ဘဲ ဖန္ဆင္းခံ တစ္ဦးမွ်သာ ျဖစ္ပါ၏။ အကယ္၍ ကိုယ္ေတာ္သည္ ကြၽန္ုပ္ကို အသုံးျပဳပါက ကြၽန္ုပ္သည္ ဖန္ဆင္းခံတစ္ဦး ျဖစ္ပါ၏။ အကယ္၍ ကိုယ္ေတာ္သည္ ကြၽန္ုပ္ကို စုံလင္ေစလွ်င္၊ ကြၽန္ုပ္သည္ ဖန္ဆင္းခံ တစ္ဦးသာ ျဖစ္ပါေသး၏။ အကယ္၍ ကိုယ္ေတာ္သည္ ကြၽန္ုပ္ကို စုံလင္ေစျခင္း မျပဳလွ်င္လည္း၊ ကြၽန္ုပ္သည္ ဖန္ဆင္းခံ တစ္ဦးထက္ မပိုျခင္းေၾကာင့္ ကြၽန္ုပ္သည္ ကိုယ္ေတာ့္အား ဆက္၍ ခ်စ္ေနဦးမည္ ျဖစ္သည္။ ကြၽန္ုပ္သည္ ဖန္ဆင္းရွင္သခင္၏ ဘာမွ် မေျပာပေလာက္သည့္ ဖန္ဆင္းခံ တစ္ဦးထက္ ဘာမွ်မပိုပါ၊ အဖန္ဆင္းခံ လူသားအားလုံးထဲမွ တစ္ဦးသာ ျဖစ္ပါ၏။ ကြၽန္ုပ္အား ဖန္ဆင္းခဲ့သူမွာ ကိုယ္ေတာ္ျဖစ္ၿပီး ယခု ကိုယ္ေတာ္သည္ အကြၽန္ုပ္အား ကိုယ္ေတာ္၏ အလိုရွိသည့္ အတိုင္း ျပဳရန္ ကိုယ္ေတာ္၏ လက္ေတာ္ထဲ၌ တစ္ဖန္ ထားေတာ္မူ၏။ အရာခပ္သိမ္းသည္ ကိုယ္ေတာ္ စီမံၿပီးျဖစ္သည့္ အရာ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ကြၽန္ုပ္သည္ ကိုယ္ေတာ္၏ တန္ဆာပလာႏွင့္ ကိုယ္ေတာ္၏ အျဖည့္ခံျဖစ္ရန္ လိုလားပါ၏။ မည္သူမွ် ထိုအရာကို မေျပာင္းလဲႏိုင္ပါ။ ခပ္သိမ္းေသာ အရာႏွင့္ အျဖစ္အပ်က္မွန္သမွ်သည္ ကိုယ္ေတာ္၏ လက္ေတာ္ထဲ၌ ရွိၾကပါ၏။’ ဟု ဆုေတာင္းသင့္သည္။ ရာထူးအဆင့္အတန္း အေပၚ သင္အာ႐ုံ မျပဳေတာ့မည့္အခ်ိန္ ေရာက္လာသည့္အခါ၊ သင္သည္ ထိုအရာမွ လြတ္ေျမာက္လိမ့္မည္ ျဖစ္သည္။ ထိုအခါမွသာ သင္သည္ ယုံၾကည္ရဲရင့္စြာ ႀကိဳးစားႏိုင္လိမ့္မည္ ျဖစ္ၿပီး၊ ထိုအခါမွသာ သင္၏ စိတ္ႏွလုံးသည္ မည္သည့္ ခ်ဳပ္ေႏွာင္မႈမဆိုထံမွ လြတ္ေျမာက္လာႏိုင္ေပမည္။ လူတို႔သည္ ဤအရာမ်ားမွ ကယ္ထုတ္ျခင္းကို ခံရသည္ႏွင့္တစ္ၿပိဳင္နက္၊ ၎တို႔၌ စိုးရိမ္ပူပန္စရာမ်ား ရွိေတာ့မည္ မဟုတ္ေပ။” (ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္၊ အတြဲ (၁)၊ ဘုရားသခင္၏ ေပၚထြန္းျခင္းႏွင့္ အမႈေတာ္၊ အျဖည့္ခံျဖစ္ရန္ သင္အဘယ္ေၾကာင့္ လိုလားျခင္းမရွိသနည္း) ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြကေန ကြၽန္မ နားလည္သြားတယ္။ လူေတြမွာ အဆင့္အတန္း ရွိသည္ျဖစ္ေစ၊ မရွိသည္ျဖစ္ေစ၊ သူတို႔အားလုံးက ဖန္ဆင္းခံေတြျဖစ္ၿပီး ဘုရားအျမင္မွာ သူတို႔က အတူတူပဲ။ တစ္ေယာက္ေယာက္က အဆင့္အတန္း ရွိသည္ျဖစ္ေစ၊ မရွိသည္ျဖစ္ေစ၊ အားလုံးကို ဘုရားက ႀကိဳတင္သတ္မွတ္ထားတာပါ။ ဘယ္လူက ဘယ္တာဝန္ေတြကို လုပ္ၿပီး ဘယ္အစြမ္းအစနဲ႔ ဆုေက်းဇူးေတြ ပိုင္ဆိုင္ပါေစ၊ အားလုံးကို ဘုရားက ႀကိဳတင္သတ္မွတ္ထားတာပါ။ ဖန္ဆင္းခံေတြအေနနဲ႔၊ လူေတြက ဘုရားရဲ႕ အစီအစဥ္ေတြနဲ႔ အခ်ဳပ္အျခာအာဏာကို က်ိဳးႏြံနာခံသင့္တယ္။ အရင္က ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္လာဖို႔ ကြၽန္မ အၿမဲ ရည္မွန္းခ်က္ရွိခဲ့တယ္။ အသင္းေတာ္ ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္လာတဲ့ေနာက္မွာ၊ တရားေဟာဆရာမျဖစ္ဖို႔ေတာင္ ကြၽန္မ ဆႏၵရွိခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့၊ ကြၽန္မရဲ႕ အစြမ္းအစနဲ႔ ဝိညာဥ္ရင့္က်က္မႈအရ၊ ကြၽန္မက အေျခခံအားျဖင့္ တရားေဟာဆရာမျဖစ္ဖို႔ မသင့္ေတာ္ဘူး။ အသင္းေတာ္ကို အသစ္ေထာင္ခဲ့တုန္းက၊ အသင္းေတာ္ေခါင္းေဆာင္တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ကြၽန္မရဲ႕ က႑က အဓိကအားျဖင့္ ဧဝံေဂလိျဖန႔္ဖို႔နဲ႔ ယုံၾကည္သူအသစ္ေတြကို ေရေလာင္းဖို႔ အဓိကအားျဖင့္ ပါဝင္တယ္။ ကြၽန္မက ဧဝံေဂလိ ျဖန႔္တဲ့ေနရာမွာ ေတာ္ၿပီး ရလဒ္တခ်ိဳ႕ ရခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့၊ တရားေဟာဆရာမရဲ႕ အခန္းက႑က အသင္းေတာ္ ေပါင္းစုံကို စီမံတာ ပါတယ္။ အဲဒါက ေကာင္းမြန္တဲ့ လုပ္ရည္ကိုင္ရည္နဲ႔ သမၼာတရားကို မိတ္သဟာယျပဳၿပီး ျပႆနာေတြကို ေျဖရွင္းႏိုင္စြမ္း လိုအပ္တယ္။ ကြၽန္မရဲ႕ အသက္ဝင္ေရာက္မႈက မေကာင္းသလို၊ တရားေဟာဆရာမအလုပ္နဲ႔ မကိုက္ဘူး။ ဘုရားရဲ႕ အစီအစဥ္ေတြကို ကြၽန္မ က်ိဳးႏြံနာခံခဲ့သင့္တယ္။ အခု ကြၽန္မက ဧဝံေဂလိ ျဖန႔္ဖို႔ တာဝန္ေပးခံရၿပီး၊ ဧဝံေဂလိျဖန႔္တဲ့ ကြၽန္မတာဝန္ကို ကြၽန္မ ျဖည့္ဆည္းသင့္တယ္။ ဒါကို သေဘာေပါက္တဲ့အခါ၊ ဘုရားဆီ ကြၽန္မ ဆုေတာင္းတယ္။ “အို ဘုရားသခင္၊ ကြၽန္မက အဆင့္အတန္းကို လိုက္စားေနခဲ့ၿပီး ကိုယ္ေတာ္ရဲ႕ အခ်ဳပ္အျခာအာဏာနဲ႔ အစီအစဥ္ေတြကို မက်ိဳးႏြံမနာခံခဲ့ပါဘူး။ အဲဒါက အသင္းေတာ္အလုပ္ကို ထိခိုက္ပါတယ္။ အခု ကြၽန္မ ေနာင္တရၿပီး၊ ဖန္ဆင္းခံျဖစ္တာကို လိုက္စားဖို႔၊ ကိုယ္ေတာ္ရဲ႕ စီစဥ္ၫႊန္ၾကားတာေတြကို နာခံဖို႔ လိုလားေနပါတယ္”လို႔ေပါ့။

၂၀၁၅ မွာ၊ အသင္းေတာ္က ေခါင္းေဆာင္ေနရာအတြက္ ေ႐ြးေကာက္ပြဲအသစ္လုပ္တယ္။ ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမအေတာ္မ်ားမ်ားက ကြၽန္မကို ေ႐ြးခ်င္ၾကတာ ၾကားရတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ၊ ကြၽန္မ ေပ်ာ္လည္းေပ်ာ္ၿပီး အံ့လည္းအံ့ဩတယ္။ ျမင္ရသေလာက္ကေတာ့ ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမေတြက ကြၽန္မကို အထင္ႀကီးေလးစားၾကၿပီး ကြၽန္မမွာ သမၼာတရားစစ္မွန္မႈ ရွိတာကို သက္ေသျပေနသလိုပဲ။ အေ႐ြးခံရရင္၊ ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမေတြၾကား ကြၽန္မ သြားတဲ့ေနရာတိုင္းမွာ အေလးစားခံရမွာပဲလို႔ ထင္ခဲ့တယ္။ ဒီလိုေတြးေနခ်ိန္မွာပဲ အဆင့္အတန္းအတြက္ ကြၽန္မရဲ႕စိတ္ေတြက ထပ္ျပလာမွန္း သိလိုက္တယ္။ အရင္တုန္းက ကြၽန္မ အဆင့္အတန္းလိုက္စားလို႔ ဆင္းရဲဒုကၡ အမ်ားႀကီးေရာက္ခဲ့ရၿပီး အသင္းေတာ္အလုပ္ကို ထိခိုက္ခဲ့ပုံကို သုံးသပ္ရင္းနဲ႔ အဆင့္အတန္းကို မလိုက္စားခ်င္ေတာ့ဘူးလို႔ ကြၽန္မ ဆုံးျဖတ္လိုက္တယ္။ အဲဒီအစား၊ ဘုရားရဲ႕ အစီအစဥ္ေတြကို ကြၽန္မ က်ိဳးႏြံနာခံၿပီး ကြၽန္မရဲ႕ တာဝန္ေတြကို ေကာင္းေကာင္း ျဖည့္ဆည္းသင့္တယ္။ ကြၽန္မစိတ္ႏွလုံးထဲမွာ ဘုရားကို တိတ္တိတ္ေလး ဆုေတာင္းမိတယ္။ အဆင့္အတန္းအတြက္ ကြၽန္မရဲ႕တပ္မက္စိတ္နဲ႔ မွားယြင္းတဲ့ ဘယ္လိုက္စားမႈကိုမဆို လက္လႊတ္ဖို႔ လိုလားခဲ့တယ္။ ေက်ာ္ၾကားမႈ၊ အဆင့္အတန္းကို ကြၽန္မ မလိုက္စားခ်င္ေတာ့ဘူး။ ကြၽန္မကို ဘယ္တာဝန္ပဲေပးပါေစ ကြၽန္မ က်ိဳးႏြံနာခံလိုစိတ္ ရွိခဲ့တယ္။ မဲမေပးခင္မွာ၊ ဝါရင့္ ေခါင္းေဆာင္ေတြက ကြၽန္မတို႔တစ္ေယာက္စီကို အေတြးေတြ မွ်ေဝခိုင္းတယ္။ ကြၽန္မ ဖြင့္ဟၿပီး ေျပာလိုက္တယ္။ “ကြၽန္မ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ ဘုရားကို ယုံၾကည္ခဲ့ေပမဲ့၊ ကြၽန္မရဲ႕ အသက္ဝင္ေရာက္မႈက ေပါ့တန္တယ္။ ကြၽန္မရဲ႕ သဘာဝက မာနေထာင္လႊားၿပီး၊ အဆင့္အတန္းအတြက္ ကြၽန္မမွာ ျပင္းထန္တဲ့ တပ္မက္စိတ္ရွိတယ္။ ဒီေတာ့ ေခါင္းေဆာင္ရာထူးရတာဟာ အဆင့္အတန္းရဲ႕ အက်ိဳးအျမတ္ေတြ ခံစားဖို႔၊ သူမ်ားေတြကို ေဘာင္ခတ္ဖို႔ ကြၽန္မအတြက္ လြယ္သြားမွာ။ ေခါင္းေဆာင္မႈ အခန္းက႑အတြက္ ကြၽန္မ သင့္ေတာ္တယ္လို႔ မထင္ဘူး။ ရွင္တို႔နဲ႔ ကြၽန္မရဲ႕ စစ္မွန္တဲ့ အေျခအေနကို ကြၽန္မ မွ်ေဝေနတာပါ။ စည္းမ်ဥ္းေတြကိုအေျခခံၿပီး ကြၽန္မကို ရွင္တို႔ ဆန္းစစ္လို႔ရပါတယ္”လို႔ေပါ့။ စကားေျပာၿပီးေတာ့၊ ကြၽန္မ အရမ္းေအးခ်မ္းသြားတယ္။ ေနာက္ဆုံးမွာ၊ ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမေတြက တျခားညီအစ္မႏွစ္ေယာက္ကို အသင္းေတာ္ ေခါင္းေဆာင္ေတြအေနနဲ႔ ေ႐ြးခဲ့ၾကၿပီး၊ ကြၽန္မကေတာ့ ဧဝံေဂလိ သင္းေထာက္အေနနဲ႔ အေ႐ြးခံခဲ့ရတယ္။ ဘုရားကို ကြၽန္မ အရမ္းေက်းဇူးတင္မိၿပီး၊ ကြၽန္မတာဝန္ကို စိတ္ႏွလုံးအႂကြင္းမဲ့ လုပ္လိုစိတ္ရွိခဲ့တယ္။ အဲဒီေနာက္မွာ၊ ကြၽန္မရဲ႕ ဧဝံေဂလိအလုပ္ကို ကြၽန္မ အာ႐ုံစိုက္ခဲ့တယ္။ အသင္းေတာ္ေခါင္းေဆာင္ႏွစ္ေယာက္က လက္ေတြ႕ စလုပ္႐ုံပဲရွိေသးၿပီး၊ သူတို႔အလုပ္ရဲ႕ တခ်ိဳ႕က႑ေတြက မသင့္ေတာ္တာကို ကြၽန္မ သတိထားမိတဲ့အခါ၊ တင္ျပၿပီး၊ အဲဒါကို ေျပာင္းလဲဖို႔ သူတို႔နဲ႔ မိတ္သဟာယျပဳတယ္။ ဒီလုပ္နည္းကိုင္နည္းက ေကာင္းတယ္လို႔ ကြၽန္မ ခံစားရတယ္။

အရင္က၊ ေခါင္းေဆာင္ရာထူးမွာ ရွိတဲ့ တစ္ေယာက္ေယာက္ကို ျမင္တဲ့အခါတိုင္း၊ ကြၽန္မ ဂနာမၿငိမ္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ေခါင္းေဆာင္မႈကို ကိုယ့္လိုက္စားမႈရဲ႕ ရည္မွန္းခ်က္လို သေဘာထားခဲ့တယ္။ အခု ကြၽန္မ နားလည္သြားၿပီ။ သမၼာတရားကို လိုက္စားမွသာ ကယ္တင္ျခင္း ရႏိုင္တယ္ဆိုတာကိုေပါ့။ အဆင့္အတန္း လိုက္စားတာက အဓိပၸာယ္မရွိဘူး။ အဆင့္အတန္းအတြက္ ကြၽန္မရဲ႕တပ္မက္စိတ္ကို လိုလိုလားလား စြန႔္လႊတ္ဖို႔လည္း ကြၽန္မ သင္ယူခဲ့တယ္။ ဘယ္သူက ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္လာပါေစ၊ သူတို႔ကို ကြၽန္မ မွန္မွန္ကန္ကန္ ဆက္ဆံႏိုင္တယ္။ သမၼာတရားကို စြဲစြဲၿမဲၿမဲ လိုက္စားဖို႔၊ ကြၽန္မတာဝန္ကို ေကာင္းေကာင္း ျဖည့္ဆည္းၿပီး ဘုရားရဲ႕ စိတ္ႏွလုံးကို ႏွစ္သိမ့္ဖို႔ပဲ ကြၽန္မ ဆႏၵရွိတယ္။