သီေဝ အိႏၵိယႏိုင္ငံ

ကြၽန္ေတာ္က ခရစ္ယာန္မိသားစုတစ္ခုမွာ ေမြးခဲ့တာပါ။ မိဘေတြက လယ္သမားေတြ။ ကြၽန္ေတာ္တို႔မိသားစုက စပါးနဲ႔ ဟင္းသီးဟင္း႐ြက္ စိုက္ၿပီး အသက္ေမြးတယ္။ ကြၽန္ေတာ္က ေက်ာင္းမွာ အၿမဲ စာေတာ္တယ္။ ဒီေတာ့ မိဘေတြက ကြၽန္ေတာ့္ေက်ာင္းစာကို အရမ္း အားေပးတယ္၊ ကြၽန္ေတာ္ အနာဂတ္မွာ အဆင္ေျပမယ္လို႔ ေမွ်ာ္မွန္းၾကတယ္။ သူတို႔က ကြၽန္ေတာ္ ေကာင္းတဲ့အလုပ္တစ္ခု ရၿပီး ကိုယ့္မိသားစုရဲ႕ ဆင္းရဲတဲ့ဘဝကို ေျပာင္းလဲေပးမယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္ၾကတာ။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ကြၽန္ေတာ္တို႔က ဆင္းရဲေတာ့၊ မိဘေတြက ကြၽန္ေတာ္ ေက်ာင္းတက္ဖို႔အတြက္ မၾကာမၾကာ ပိုက္ဆံေခ်းရတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္အဘိုးကလည္း သူ႔အသုံးစရိတ္ထဲကေန ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ ပိုက္ဆံစုတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္အစ္မကလည္း ကြၽန္ေတာ့္က်ဴရွင္ဖိုး ေပးဖို႔ အခ်ိန္ပိုင္းအလုပ္လုပ္တယ္။ တစ္မိသားစုလုံးက ဆင္းရဲတြင္းက လြတ္ဖို႔ သူတို႔ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြကို ကြၽန္ေတာ့္အေပၚ ပုံထားၾကတာ။ ကြၽန္ေတာ့္မိဘေတြ လယ္ထဲမွာ ေန႔တိုင္း ပင္ပင္ပန္းပန္း လုပ္ေနတာ ကြၽန္ေတာ္ ျမင္တယ္။ ဒီလို ေနထိုင္ရတာ ခက္ခဲလြန္းတယ္လို႔လည္း စဥ္းစားမိတယ္။ ဒါနဲ႔ စာႀကိဳးစားဖို႔၊ လူေတြၾကားထဲ ထင္ေပၚဖို႔ ဆုံးျဖတ္လိုက္တယ္။ ဒါမွ ကြၽန္ေတာ့္မိသားစု မဆင္းရဲေတာ့မွာေလ။ စာေမးပြဲေတြမွာ အမွတ္ေကာင္းဖို႔ ကြၽန္ေတာ္ ပိုၿပီး ႀကိဳးစားတယ္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ ညဥ့္နက္တဲ့အထိ စာက်က္တယ္။ ေနာက္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ဆႏၵ ျပည့္ၿပီး၊ တကၠသိုလ္ တက္ရတယ္ေပါ့။ အဲဒီေနာက္မွာ ကြၽန္ေတာ္ ရည္မွန္းခ်က္အသစ္တစ္ခု ရွိလာတယ္။ ပါေမာကၡတစ္ေယာက္ ျဖစ္ဖို႔၊ ပိုေကာင္းတဲ့ အနာဂတ္တစ္ခု ရွိလာဖို႔ေပါ့။

ဘြဲ႕ရၿပီးေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ ပါရဂူဘြဲ႕အတြက္ ဆက္တက္ၿပီး၊ တကၠသိုလ္က သိပၸံသုေတသနမွာ အလုပ္လုပ္တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကြၽန္ေတာ့္မိဘေတြက မၾကာမၾကာ ဖုန္းဆက္ၿပီး သတိေပးၾကတယ္၊ “ဘုရားကို ပိုၿပီး ဆုေတာင္းဖို႔ လိုတယ္၊ မင္း ေလ့လာေနတာေတြကိုလည္း အာ႐ုံစိုက္ဖို႔လိုတယ္” ေပါ့။ ကြၽန္ေတာ့္အေဖကဆို ကြၽန္ေတာ့္ကို၊ “မင္းတို႔တကၠသိုလ္ထဲမွာ ဘုရားေက်ာင္း ရွိလား။ မင္း ဘုရားေက်ာင္း သြားရမယ္” ဆိုၿပီး ေျပာတာ။ ဒါေပမဲ့ ကြၽန္ေတာ္က အိမ္မွာပဲ သမၼာက်မ္း ဖတ္ၿပီး ဘုရားကို ဆုေတာင္းခ်င္တာ။ ကြၽန္ေတာ့္အခ်ိန္အားလုံးနီးပါးက သုေတသနအတြက္ ကုန္တာကိုး၊ စည္းေဝးပြဲေတြ သြားဖို႔ ကြၽန္ေတာ့္မွာ အခ်ိန္ပိုမရွိခဲ့ဘူး။ သုေတသနအလုပ္မွာ ပညာရပ္ဆိုင္ရာ ေဆြးေႏြးရတာေတြ အမ်ားႀကီးရွိတယ္။ သူမ်ားေတြက သိပၸံနည္းက်သီအိုရီေတြအေၾကာင္း၊ ဘုရားရဲ႕အနႏၲတန္ခိုးနဲ႔ အခ်ဳပ္အျခာအာဏာအေၾကာင္း ေဆြးေႏြးၿပီဆိုရင္၊ ကြၽန္ေတာ္က သိပၸံနည္းက်သုေတသနသမားဆိုေတာ့၊ ဘယ္ဟာကိုမဆို အၿမဲတမ္း အမွတ္တမဲ့နဲ႔ သိပၸံနည္းက်ရႈေထာင့္ေတြ သုံးၿပီး ရွင္းျပမိေရာ။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ သတိမထားမိခင္မွာတင္၊ ကြၽန္ေတာ့္စိတ္ႏွလုံးက ဘုရားဆီကေန ေဝးသထက္ ေဝးသြားၿပီ။ ဆုေတာင္းတာ၊ သမၼာက်မ္း ဖတ္တာလည္း နည္းသြားတယ္။ မၾကာမၾကာ ေျခကုန္လက္ပန္းက်သလို ျဖစ္ၿပီး ရင္ထဲမွာ ဘာမွမရွိဘူးျဖစ္ေနတယ္။ တစ္ခါတေလ ကိုယ့္အလုပ္ဖိအားကေန သက္သာႏိုင္မလားဆိုတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြနဲ႔ ပိတ္ရက္ေတြမွာ အပန္းေျဖဖို႔၊ ကိုယ့္လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြနဲ႔၊ ကမ္းေျခေတြ၊ အပန္းေျဖစခန္းေတြ၊ ပန္းၿခံေတြကို သြားေပမဲ့၊ ေနာက္ဆုံးမွာ တကယ့္ ၿငိမ္းခ်မ္းမႈ၊ ေပ်ာ္႐ႊင္မႈဆိုတာကို မရဘဲ၊ ရင္ထဲမွာ ဟာေနတုန္းပဲ။ ၂၀၂၀ ႏွစ္သစ္ကူးေန႔မွာ၊ ကြၽန္ေတာ္ ဘုရားကို ဆုေတာင္းတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ဘဝကို လမ္းျပေျပာင္းလဲေပးဖို႔ ေတာင္းေလွ်ာက္ရင္းနဲ႔၊ ဘုရားနဲ႔ ပိုၿပီးနီးကပ္လာရမယ္လို႔ ဆုံးျဖတ္လိုက္တယ္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ အဲဒီလို အႏွစ္သာရမရွိတဲ့ အေျခအေနမ်ိဳးမွာ ေနရတာ တကယ္ကို ပင္ပန္းတယ္ေလ။

ေနာက္ သိပ္မၾကာဘူး၊ ေဖ့စ္ဘြတ္မွာ အစ္မတစ္ေယာက္နဲ႔ ဆုံၿပီး၊ သူက အြန္လိုင္းစည္းေဝးပြဲတစ္ခုကို ဖိတ္တယ္ဗ်။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ သူ ေျပာတာတစ္ခုက ကြၽန္ေတာ္ တကယ္ကို လႈိက္လႈိက္လွဲလွဲျဖစ္သြားတာ။ ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြ ဖတ္ၿပီး ဘုရားနဲ႔ ေကာင္းမြန္တဲ့ ဆက္သြယ္မႈျပဳတာက သိပ္အေရးႀကီးတယ္ဆိုၿပီး သူက ေျပာတာ။ သူ ေျပာတာကို ကြၽန္ေတာ္ လက္ခံသြားတယ္။ ကြၽန္ေတာ္က ခရစ္ယာန္တစ္ေယာက္ ဆိုေပမဲ့၊ ကိုယ့္အခ်ိန္အားလုံးက သိပၸံသုေတသန လုပ္ရင္းနဲ႔ ကုန္တာ။ ဘုရားကို ဝတ္ျပဳဖို႔ စည္းေဝးပြဲေတြကို လုံးဝ မသြားဘူး။ ဆုေတာင္းတာ၊ သမၼာက်မ္း ဖတ္တာလည္း လုပ္ခဲတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္မွာ ဘုရားနဲ႔ ပုံမွန္ဆက္သြယ္မႈ မရွိမွန္း သေဘာေပါက္သြားတယ္။ ကြၽန္ေတာ္က ဘုရားနဲ႔ နီးကပ္ခ်င္တာေလ။ ဒါနဲ႔ အြန္လိုင္းစည္းေဝးပြဲ တက္ဖို႔ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီး သေဘာတူလိုက္ေရာ။ ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြကို ဖတ္ၿပီး ကိုယ့္ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမေတြရဲ႕ မိတ္သဟာယကို ၾကားရေတာ့မွ၊ ကြၽန္ေတာ္ နားလည္သြားတယ္။ ေနာက္ဆုံးေသာကာလမွာ ဘုရားက ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြကို အနႏၲတန္ခိုးရွင္ ဘုရားသခင္ဆိုတဲ့ နာမေတာ္နဲ႔ ေဖာ္ျပတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔အတြက္ စာေစာင္ကို ဖြင့္ေပးထားၿပီ။ ၿပီးေတာ့ ဒီတစ္ႀကိမ္ ဘုရား ျပန္ႂကြတာဟာ လူေတြကို အျပစ္ကေန အျပည့္အဝ ကယ္တင္ဖို႔အတြက္၊ လူေတြကို တရားစီရင္၊ သန႔္စင္ေပးတဲ့အမႈကို ျပဳဖို႔ပဲဆိုတာေတြေပါ့။ စည္းေဝးပြဲေတြ နည္းနည္းေလာက္ တက္ၿပီးသြားေတာ့၊ အနႏၲတန္ခိုးရွင္ ဘုရားသခင္ဆိုတာ ျပန္ႂကြလာတဲ့ သခင္ေယရႈ ျဖစ္မွန္း ကြၽန္ေတာ္ ေသခ်ာသြားတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကြၽန္ေတာ္ အရမ္း စိတ္လႈပ္ရွားတယ္။ ဘုရားရဲ႕ေနာက္ဆုံးေသာကာလ အမႈေတာ္ကိုလည္း ဝမ္းသာအားရ လက္ခံမိတယ္။ ႏွစ္လေလာက္ၾကာေတာ့ အသင္းေတာ္မွာ ကြၽန္ေတာ္ တာဝန္တစ္ခု စလုပ္တယ္။ ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ကို ပိုၿပီး ဖတ္ရင္းနဲ႔၊ တခ်ိဳ႕သမၼာတရားေတြကို တျဖည္းျဖည္း နားလည္လာတယ္။

တစ္ရက္က်ေတာ့ အနႏၲတန္ခိုးရွင္ ဘုရားသခင္ရဲ႕ ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္က်မ္းပိုဒ္တစ္ခုကို ဖတ္မိတာ၊ အခုထိ စိတ္ထဲမွာ လန္းဆန္းေနတုန္းပဲ။ ဒီ ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္က်မ္းပိုဒ္က ကြၽန္ေတာ့္စိတ္ကို ႏႈိးဆြေပးလိုက္တာ။ အနႏၲတန္ခိုးရွင္ ဘုရားသခင္ ေျပာသည္မွာ- “အသိပညာသည္ အျပဳသေဘာေဆာင္ေသာ အရာတစ္ခုအျဖစ္ အေယာက္တိုင္း စဥ္းစားသည့္အရာတစ္ခု ျဖစ္သေလာ။ အနည္းဆုံးအေနျဖင့္ လူမ်ားသည္ ‘အသိပညာ’ ဟူေသာ စကားလုံး၏ ဂယက္အနက္သည္ အပ်က္သေဘာထက္ အျပဳသေဘာျဖစ္သည္ဟု လူတို႔ ထင္ၾကသည္။ သို႔ဆိုလွ်င္ စာတန္က လူကို ေဖာက္ျပန္ပ်က္စီးေစဖို႔ အသိပညာကို အသုံးျပဳသည္ဟု ဤေနရာတြင္ ငါတို႔ အဘယ္ေၾကာင့္ ေဖာ္ျပေနၾကသနည္း။ ဆင့္ကဲျဖစ္စဥ္သီအိုရီသည္ အသိပညာ၏ ရႈေထာင့္တစ္ခု မဟုတ္ေလာ။ နယူတန္၏ သိပၸံပညာဆိုင္ရာ ဥပေဒသမ်ားသည္ အသိပညာ၏ အစိတ္အပိုင္းျဖစ္သည္ မဟုတ္ေလာ။ ကမာၻႀကီး၏ ဆြဲငင္အားသည္လည္း အသိပညာ၏ အစိတ္အပိုင္းျဖစ္သည္၊ မဟုတ္ေလာ။ (ဟုတ္ပါသည္။) သို႔ျဖစ္လွ်င္ လူသားမ်ိဳးႏြယ္ကို ေဖာက္ျပန္ပ်က္စီးေစရန္ စာတန္အသုံးျပဳေသာ အရာမ်ားအၾကားတြင္ အသိပညာကို အဘယ္ေၾကာင့္ စာရင္းျပဳထားသနည္း။ ဤအရာအေပၚ သင္၏ အျမင္မွာ အဘယ္နည္း။ အသိပညာတြင္ သမၼာတရား အနည္းငယ္မွ်ပင္ ရွိပါသေလာ။ (မရွိပါ။) သို႔ဆိုလွ်င္ အသိပညာ၏ အႏွစ္သာရက အဘယ္နည္း။ မည္သည့္အေျခခံအေၾကာင္းရင္း ေပၚတြင္ လူသား ဆည္းပူးသည့္ အသိပညာအားလုံးကို ေလ့လာသင္ယူရသနည္း။ ဆင့္ကဲျဖစ္စဥ္ သီအိုရီေပၚတြင္ အေျခခံသေလာ။ စူးစမ္းရွာေဖြျခင္းႏွင့္ ေပါင္း႐ုံးေဖာ္ျပခ်က္တို႔ မွတစ္ဆင့္ လူက ရရွိထားသည့္ အသိပညာမွာ ဘုရားမဲ့ဝါဒကို အေျခခံသည္ မဟုတ္ေလာ။ ဤအသိပညာ တစ္ခုတစ္ေလသည္ ဘုရားသခင္ႏွင့္ ဆက္ႏႊယ္မႈ ရွိသေလာ။ ယင္းသည္ ဘုရားသခင္ကို ကိုးကြယ္ျခင္းႏွင့္ ဆက္ႏႊယ္သေလာ။ ယင္းသည္ သမၼာတရားႏွင့္ ဆက္ႏႊယ္ သေလာ။ (မဆက္ႏႊယ္ပါ။) သို႔ဆိုလွ်င္ စာတန္သည္ လူကို ေဖာက္ျပန္ပ်က္စီးေစဖို႔ အသိပညာကို မည္သို႔ အသုံးျပဳသနည္း။ ဤအသိပညာ၏ မည္သည့္အရာကမွ် ဘုရားသခင္ကို ကိုးကြယ္ျခင္း သို႔မဟုတ္ သမၼာတရားႏွင့္ ဆက္ႏႊယ္ျခင္းမရွိဟု ယခုပင္ ငါေျပာခဲ့သည္။ လူအခ်ိဳ႕က ထိုအရာကို ဤကဲ့သို႔ စဥ္းစားၾကသည္- ‘အသိပညာသည္ သမၼာတရားႏွင့္ မည္သို႔မွ် သက္ဆိုင္ျခင္းရွိေကာင္းရွိလိမ့္မည္ မဟုတ္ေသာ္လည္း ယင္းသည္ လူကိုမပ်က္စီးေစေသးပါ။’ ဤအရာအေပၚ သင္တို႔၏ အျမင္မွာ အဘယ္နည္း။ လူတစ္ဦး၏ ေပ်ာ္႐ႊင္မႈကို မိမိတို႔၏ ကိုယ္ပိုင္ လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ ဖန္တီးရမည္ဟူေသာ အသိပညာကို သင့္အား သင္ေပးခဲ့သေလာ။ လူ၏ ကံၾကမၼာသည္ သူ၏ကိုယ္ပိုင္ လက္ထဲတြင္ ရွိသည္ဟု အသိပညာက သင့္ကို သင္ေပး ခဲ့ဖူးသေလာ။ (သင္ေပးခဲ့ပါသည္။) ဤသည္မွာ မည္သို႔ေသာ ေျပာဆိုမႈမ်ိဳးျဖစ္သနည္း။ (ယင္းသည္ ဆိုးယုတ္ေသာ ေျပာဆိုမႈ ျဖစ္ပါသည္။) လုံးဝမွန္သည္။ ယင္းသည္ ဆိုးယုတ္ေသာ ေျပာဆိုမႈ ျဖစ္ေပသည္။ အသိပညာသည္ ေဆြးေႏြးရန္ ရႈပ္ေထြးသည့္ အေၾကာင္းအရာ ျဖစ္သည္။ သင့္အေနျဖင့္ အသိပညာ နယ္ပယ္တစ္ခုသည္ အသိပညာထက္ ဘာမွ်မပိုဟု ႐ိုးရွင္းစြာ ေဖာ္ျပႏိုင္သည္။ ယင္းမွာ ဘုရားသခင္ကို ကိုးကြယ္မႈ မျပဳျခင္းႏွင့္ ဘုရားသခင္က ခပ္သိမ္းေသာအရာတို႔ကို ဖန္ဆင္းေတာ္မူသည္ကို နားမလည္ျခင္းေပၚ အေျခခံ၍ ေလ့လာသင္ၾကားရသည့္ အသိပညာ၏ နယ္ပယ္တစ္ခုျဖစ္သည္။ လူတို႔သည္ ဤကဲ့သို႔ေသာ အသိပညာမ်ိဳးကို ေလ့လာသည့္အခါ ဘုရားသခင္သည္ ခပ္သိမ္းေသာ အရာမ်ားအေပၚ အခ်ဳပ္အျခာ အာဏာရွိသည္ကို ၎တို႔မျမင္ၾကေခ်။ ခပ္သိမ္းေသာ အရာမ်ားကို ဘုရားသခင္ ကြပ္ကဲအုပ္ခ်ဳပ္သည္ သို႔မဟုတ္ စီမံခန္႔ခြဲလ်က္ရွိသည္ကို ၎တို႔မျမင္ၾကေခ်။ ယင္းအစား ၎တို႔ လုပ္ေဆာင္သမွ်မွာ အသိပညာ၏ ထိုနယ္ပယ္ကို မၿပီးႏိုင္မဆုံးႏိုင္ သုေတသနျပဳကာ စူးစမ္းရွာေဖြၿပီး အသိပညာေပၚတြင္ အေျခခံေသာ အေျဖမ်ားကို ရွာေဖြၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ သို႔ရာတြင္၊ လူတို႔သည္ ဘုရားသခင္ကို မယုံၾကည္ဘဲ ယင္းအစား သုေတသနကိုသာ လုပ္ေနပါက ၎တို႔သည္ မွန္ကန္ေသာ အေျဖမ်ားကို မည္သည့္အခါမွ် ရွာေတြ႕မည္မဟုတ္သည္မွာ မွန္ကန္သည္ မဟုတ္ေလာ။ အသိပညာက သင့္ကို ေပးႏိုင္သမွ်မွာ သင္ ဆာေလာင္ မသြားဖို႔ရန္အလို႔ငွာ အသက္ေမြးမႈ၊ အလုပ္တစ္ခု၊ ဝင္ေငြတစ္ခုသာ ျဖစ္သည္။ သို႔ရာတြင္ ယင္းသည္ သင့္ကို မည္သည့္အခါတြင္မွ် ဘုရားသခင္အား ကိုးကြယ္ေစမည္ မဟုတ္သကဲ့သို႔ သင့္ကို မေကာင္းမႈမွ ေဝးရာသို႔ ဘယ္ေသာအခါမွ် ထိန္းသိမ္းေပးလိမ့္မည္ မဟုတ္ေပ။ လူမ်ားက အသိပညာကို ပိုမိုသင္ယူေလ၊ ၎တို႔သည္ ဘုရားသခင္ကို ဆန႔္က်င္ ပုန္ကန္ရန္၊ ဘုရားသခင္ကို ေလ့လာမႈမ်ားျပဳရန္၊ ဘုရားသခင္ကို စုံစမ္းေသြးေဆာင္ရန္ႏွင့္ ဘုရားသခင္ကို ဆန္႔က်င္ရန္ ဆႏၵပိုရွိေလ ျဖစ္လိမ့္မည္။” (ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္၊ အတြဲ (၂)၊ ဘုရားသခင္ကို သိကြၽမ္းျခင္းႏွင့္ စပ္လ်ဥ္း၍၊ အတုမရွိ ဘုရားသခင္ကိုယ္ေတာ္တိုင္ (၅)) ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြက ကြၽန္ေတာ့္ရင္ထဲကို ေဖာက္ဝင္သြားတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ တစ္ခ်ိန္လုံး ထင္ခဲ့မိတာက၊ ငါက ခရစ္ယာန္မိသားစုမွာ ေမြးလာတာ။ ဘုရားကို ကေလးဘဝကတည္းက ယုံၾကည္ခဲ့တာ။ ကြၽန္ေတာ္က သိပၸံကို ေလ့လာၿပီး သိပၸံနည္းက်သုေတသန လုပ္တယ္ဆိုေပမဲ့၊ ေကာင္းတဲ့အလုပ္တစ္ခု ရဖို႔၊ ကြၽန္ေတာ့္ဘဝ ေျပာင္းလဲဖို႔၊ အနာဂတ္မွာ လူေတြၾကားထဲ ထင္ေပၚဖို႔အတြက္ပဲ ကိုယ့္သုေတသနကို အသုံးခ်ဖို႔ ရည္႐ြယ္ခဲ့တာ။ ကိုယ္က ဘုရားကို ျငင္းပယ္မိေနလား၊ ခုခံမိေနလားဆိုတာ လုံးဝ ထည့္မစဥ္းစားခဲ့ဘူး။ ကိုယ့္အေတြးအေခၚ မွားတယ္ဆိုတာကို ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ရဲ႕ ထုတ္ေဖာ္ျပမႈေတြကတစ္ဆင့္ နားလည္ခဲ့တာ။ သိပၸံနဲ႔ အသိပညာဆိုတာ သမၼာတရား မဟုတ္ဘူး၊ ေကာင္းတဲ့အရာေတြ မဟုတ္ပါဘူး။ ဘုရားမဲ့ဝါဒ၊ ႐ုပ္ဝါဒ၊ ဆင့္ကဲျဖစ္စဥ္ဆိုတဲ့ သီအိုရီေတြ၊ ဘုရားကို ျငင္းပယ္တဲ့ ဒီအရာေတြအားလုံးက စာတန္ဆီက ေပၚေပါက္တာပါ။ စာတန္က လူေတြကို အက်င့္ပ်က္ေအာင္၊ စိတ္ႏွလုံးေတြကို ဘုရားဆီက ေဝးကြာေအာင္၊ ဘုရားရဲ႕တည္ရွိမႈကို ျငင္းပယ္ၾကေအာင္ဆိုၿပီး သိပၸံနည္းက်အသိပညာကို အသုံးခ်တယ္။ ကြၽန္ေတာ္က ဒီသိပၸံနည္းက်အသိပညာကို ေန႔တိုင္း ေလ့လာမိတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကြၽန္ေတာ့္မွာ လမ္းလြဲတာေတြ၊ ဘုရားနဲ႔ ေဝးကြာတာေတြပဲ ျဖစ္သြားတယ္။ အဲဒီကေန ဘယ္ေတာ့မွ သမၼာတရား ရလာမွာမဟုတ္ဘူး။ ကြၽန္ေတာ္ သုေတသန လုပ္တဲ့အခ်ိန္မွာ၊ ကြၽန္ေတာ့္အေတြးေတြကို ဘုရားမဲ့ဝါဒအျမင္ေတြကပဲ လုံးလုံး သိမ္းပိုက္ထားတာ။ သီအိုရီမ်ိဳးစုံနဲ႔ ျပည့္ေနတာ။ နယူတန္ရဲ႕နိယာမေတြ၊ ကမာၻႀကီးရဲ႕ဆြဲငင္အားဆိုတာေတြေပါ့။ ကြၽန္ေတာ္ ဘယ္လိုေျပာရမလဲ။ ကြၽန္ေတာ့္ကို အဆိပ္လို ေဖာက္ျပန္ပ်က္စီးေစခဲ့တာ ဒီသီအိုရီေတြပဲ။ စၾကဝဠာထဲမွာ ဘာေတြ ျဖစ္ပ်က္လဲဆိုတာ တြက္ခ်က္ေလ့လာဖို႔အတြက္၊ ကြၽန္ေတာ္က ေန႔တိုင္း ဒီ နိယာမေတြ၊ ေဖာ္ျမဴလာေတြကို သုံးရတယ္။ ပိုၿပီးေလ့လာေလေလ၊ အရာအားလုံးကို သိပၸံစည္းမ်ဥ္းေတြနဲ႔ ရွင္းျပႏိုင္တယ္ဆိုၿပီး ထင္လာေလပဲ။ ကြၽန္ေတာ္က မရည္႐ြယ္ဘဲ၊ ဘုရားရဲ႕ဖန္ဆင္းမႈနဲ႔ အခ်ဳပ္အျခာအာဏာကို ျငင္းပယ္လာမိတာ။ ကိုယ့္စိတ္ႏွလုံးကလည္း ဘုရားဆီကေန ေဝးသထက္ ေဝးသြားတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ ဒီအတိုင္း ဆက္ေလ့လာမယ္ဆိုရင္၊ ဒီ သီအိုရီေတြက ကြၽန္ေတာ့္ကို ဆက္ၿပီး ပ်က္စီးလာေစမွာပဲ။ စာတန္ရဲ႕အုပ္စိုးမႈေအာက္မွာ အၿမဲတမ္း ေနထိုင္ၿပီး၊ ဘုရားကို ခုခံမိေနမွာပဲ။ ကြၽန္ေတာ့္ကို သိပၸံနည္းက်အသိက ဘယ္လို အဆိပ္ခတ္ေနမွန္း နားလည္သြားတဲ့အခ်ိန္မွာ၊ သိပၸံသုေတသနကို စြန႔္လႊတ္သင့္တယ္ဆိုၿပီး စိတ္ထဲမွာ ေတြးမိတယ္။ ဒါေပမဲ့ တကယ္ စြန႔္လႊတ္လိုက္ရင္ ကိုယ့္အနာဂတ္က ဘယ္လိုျဖစ္သြားမလဲဆိုတာကို စိုးရိမ္တယ္။ ကိုယ့္သုေတသနကိုပဲ ဆက္လုပ္သင့္လား ဒါမွမဟုတ္၊ စြန႔္လႊတ္ၿပီး တျခားတစ္ခုခု လုပ္သင့္လားဆိုတာနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ကြၽန္ေတာ့္ရင္ထဲမွာ တိုက္ပြဲတစ္ခု ျဖစ္ေနေရာ။ ဆင္းရဲတြင္းက လြတ္ေအာင္ ဘယ္ေလာက္ ႀကိဳးစား႐ုန္းကန္လာခဲ့ရတယ္ဆိုတာလည္း စဥ္းစားၾကည့္တယ္။ ကြၽန္ေတာ္က ရာထူးဂုဏ္နဲ႔ ေကာင္းတဲ့အနာဂတ္တစ္ခု ရဖို႔၊ အခ်ိန္ေတြ ခြန္အားေတြ အမ်ားႀကီး သုံးခဲ့ရတာ။ ဒါေပမဲ့ စစ္မွန္တဲ့ ေပ်ာ္႐ႊင္မႈကို ကြၽန္ေတာ္ လုံးဝ မရခဲ့ဘူး။ အဲဒီအစား မ်ားေသာအားျဖင့္ အႏွစ္သာရမဲ့ၿပီး၊ စိတ္ဆင္းရဲခဲ့ရတယ္။ ဒါက ကြၽန္ေတာ္ လိုခ်င္ခဲ့တဲ့ဘဝ မဟုတ္ဘူးေလ။ အနႏၲတန္ခိုးရွင္ ဘုရားသခင္ရဲ႕ ေနာက္ဆုံးေသာကာလ အမႈေတာ္ကို လက္ခံၿပီးကတည္းက၊ ကြၽန္ေတာ္ ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ကို ဖတ္ၿပီး၊ ဖန္ဆင္းခံတစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ့ ကိုယ့္တာဝန္ကို ျဖည့္ဆည္းခဲ့တယ္။ ဘဝက ဟိုအရင္ကနဲ႔ ေတာ္ေတာ္ ကြာျခားသြားတယ္ဗ်။ အနႏၲတန္ခိုးရွင္ ဘုရားသခင္ရဲ႕ ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြကို ဖတ္မိေလေလ၊ ဝိညာဥ္ေရးလြတ္ေျမာက္မႈကို ပိုၿပီး ခံစားရေလပဲ။ ဘုရားနဲ႔ ဆက္သြယ္မႈကလည္း ပိုၿပီး ရင္းႏွီးလာတယ္။ ၿငိမ္းခ်မ္းမႈနဲ႔ လုံၿခဳံမႈကို ပိုၿပီး ခံစားရတယ္။ အဲဒါက ကြၽန္ေတာ္ ဟိုအရင္ လုံးဝ မခံစားဖူးခဲ့တာမ်ိဳးပဲ။ ဘုရားရဲ႕ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ကို ဖတ္ရင္းနဲ႔၊ ကြၽန္ေတာ့္ကို ဆိုးဆိုးဝါးဝါး အက်င့္ပ်က္ေစခဲ့တာ စာတန္ပဲဆိုတာလည္း နားလည္သြားတယ္။ ၿပီးေတာ့ သမၼာတရားနဲ႔ အသက္ကို ရွာေဖြျခင္းကသာ အဓိပၸာယ္ရွိဆုံးအရာေတြပဲဆိုတာ သိသြားတယ္။ ကြၽန္ေတာ္လည္း ဒီလိုစဥ္းစားရင္းနဲ႔၊ သမၼာတရားကို အားထုတ္ဖို႔၊ ကိုယ့္တာဝန္ကို လုပ္ေဆာင္ဖို႔ အခ်ိန္ပိုေပးမယ္လို႔ ဆုံးျဖတ္လိုက္တယ္။

အဲဒီေနာက္မွာ ကြၽန္ေတာ့္မိဘေတြ၊ ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမေတြကို ဧဝံေဂလိ ေဟာေျပာေပးတယ္။ သခင္ေယရႈက ေနာက္ဆုံးေသာကာလမွာ တရားစီရင္ျခင္းအမႈကို ျပဳဖို႔ ျပန္ႂကြလာၿပီ။ ၿပီးေတာ့ အနႏၲတန္ခိုးရွင္ ဘုရားသခင္က ကြၽန္ေတာ္တို႔ကို သန႔္စင္ေပးဖို႔၊ အျပစ္အခ်ဳပ္အေႏွာင္ကေန ကယ္တင္ဖို႔အတြက္ သမၼာတရားေတြ အမ်ားႀကီးကို ေဖာ္ျပထားတယ္ဆိုၿပီး ေျပာျပတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္မိဘေတြကိုလည္း ေျပာျပလိုက္တယ္၊ “ကြၽန္ေတာ္က ဘုရားရဲ႕အမႈေတာ္သစ္ကို လက္ခံလိုက္ၿပီ။ ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို နားလည္သြားၿပီ။ သန႔္စင္၊ ကယ္တင္ခံရမယ့္ လမ္းကိုလည္း ရွာေတြ႕သြားၿပီ။ ဒါေပမဲ့ သခင္ ျပန္လာျခင္း သတင္းေကာင္းကို မသိၾကတဲ့ ယုံၾကည္သူေတြ အမ်ားႀကီး ရွိေနေသးတယ္။ ကြၽန္ေတာ္က သူတို႔ကို ဧဝံေဂလိ ေဟာေျပာခ်င္တယ္” ေပါ့။ ကြၽန္ေတာ့္အဘိုးက သခင္ေယရႈရဲ႕ ဧဝံေဂလိတရားကို ေဟာေျပာဖို႔ ႐ြာေပါင္းစုံကို သြားခဲ့တာေလ။ ဒါေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္လည္း သူ႔ကို စံနမူနာယူခ်င္တယ္၊ ဘုရားရဲ႕ႏိုင္ငံေတာ္ဧဝံေဂလိတရားကို တျခားလူေတြဆီ ျဖန႔္ေဝရာမွာ အခ်ိန္နဲ႔ ခြန္အားေတြ ပိုေပးခ်င္တယ္လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ ကြၽန္ေတာ့္မိဘေတြက ကြၽန္ေတာ့္ကို ေသခ်ာေပါက္ အားေပးလိမ့္မယ္လို႔ ထင္မိတာဗ်။ အေမက စၿပီး ငိုလာေတာ့မွ ကြၽန္ေတာ္ အံ့ဩသြားတာ။ သူ ငိုတာ ျမင္ရေတာ့ ကြၽန္ေတာ္လည္း ဝမ္းနည္းသြားတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ ေက်ာင္းတက္လို႔ရေအာင္ ကြၽန္ေတာ့္မိဘေတြ အကုန္ခံခဲ့တဲ့ ေငြေတြကို၊ စဥ္းစားၾကည့္ရင္ စိတ္မခ်မ္းသာဘူးေလ။ ကြၽန္ေတာ္ အလုပ္ေကာင္းေကာင္း ရၿပီး၊ အနာဂတ္မွာ သူတို႔နဲ႔ မိသားစုကို ေစာင့္ေရွာက္ႏိုင္မယ္လို႔ သူတို႔က ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့တာ။ ကြၽန္ေတာ္က ဧဝံေဂလိ ေဟာေျပာရင္း အခ်ိန္ေတြ ကုန္မယ္ဆိုရင္၊ ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ မိဘေတြ သုံးစြဲထားသမွ် အလကားျဖစ္သြားမွာ။ ဒီေတာ့ သူတို႔လည္း ေတာ္ေတာ္ ဝမ္းနည္းၾကမွာေပါ့။ ဒါကို နားလည္မိေတာ့ ကြၽန္ေတာ္လည္း စၿပီး ငိုမိေရာ။ ကိုယ့္မိဘေတြကို ဝမ္းနည္းေအာင္ မလုပ္ခ်င္ဘူးေလ။ ဒါေပမဲ့ ဧဝံေဂလိ ေဟာေျပာၿပီး ကိုယ့္တာဝန္ကိုလည္း ေက်ခ်င္တယ္။ ဒါနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္ ဘုရားကို ဆုေတာင္းတယ္၊ ခိုင္ခိုင္မာမာ သက္ေသရပ္တည္ႏိုင္ေအာင္ ကြၽန္ေတာ့္ကို ယုံၾကည္ျခင္း ပိုေပးဖို႔ ေတာင္းေလွ်ာက္မိတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာတင္ အနႏၲတန္ခိုးရွင္ ဘုရားသခင္ရဲ႕ ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္က်မ္းပိုဒ္တစ္ခုကို စဥ္းစားမိတယ္၊ “ဘုရားသခင္သည္ ဤကမာၻႀကီးကို ဖန္ဆင္းခဲ့ၿပီး၊ အသက္ကို သူအပ္ႏွင္းေပးခဲ့သည့္ သက္ရွိသတၱဝါျဖစ္ေသာ လူသားကို ထိုအထဲသို႔ ေခၚေဆာင္ခဲ့သည္။ ထို႔ေနာက္ လူသားသည္ မိဘေဆြမ်ိဳးမ်ားရွိလာၿပီး တစ္ဦးတည္း မဟုတ္ေတာ့ေပ။ လူသားသည္ ဤ႐ုပ္ဝတၳဳကမာၻႀကီးကို စတင္ေတြ႕ျမင္သည့္အခ်ိန္မွစကာ သူသည္ ဘုရားသခင္၏ စီမံမႈ အတြင္းတြင္သာ တည္ေနရန္ သတ္မွတ္ျခင္းခံခဲ့ရသည္။ ဘုရားသခင္ထံမွ ဇီဝအသက္သည္ သက္ရွိတစ္ဦးခ်င္းစီတိုင္းကို အ႐ြယ္ေရာက္သူအျဖစ္ ႀကီးထြားလာရန္ ေတာက္ေလွ်ာက္ပံ့ပိုးေပးသည္။ ဤျဖစ္စဥ္အတြင္းတြင္ လူသားသည္ ဘုရားသခင္၏ ေစာင့္ေရွာက္မႈေအာက္၌ ႀကီးထြားေနသည္ဟု မည္သူမွ် မခံစားရၾကေပ၊ ယင္းအစား လူသားသည္ သူ႔မိဘ၏ ခ်စ္ခင္ၾကင္နာသည့္ ေစာင့္ေရွာက္မႈေအာက္တြင္ ႀကီးထြားလာၿပီး၊ သူ၏ႀကီးထြားမႈကို သူ႔အသက္၏ပင္ကိုအသိစိတ္က လမ္းျပေပးသည္ဟု ၎တို႔ယုံၾကည္ၾကသည္။ အေၾကာင္းရင္းမွာ လူသားသည္ သူ႔အား အသက္ကို အပ္ႏွင္းေပးခဲ့ေသာသူကို မသိေသာေၾကာင့္၊ သို႔မဟုတ္ ထိုအသက္သည္ မည္သည့္အရပ္မွ လာသည္ကို မသိေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္၊ အသက္၏ပင္ကိုအသိစိတ္က အံ့ဖြယ္တို႔အား မည္ကဲ့သို႔ ဖန္တီးေပးသည္ကို သာ၍ပင္ မသိၾကေသာေၾကာင့္လည္းျဖစ္သည္။ လူသားသည္ အစားအစာမွာ အသက္ဆက္ရန္ အေျခခံျဖစ္ေၾကာင္း၊ ဇြဲရွိျခင္းသည္ သူတည္ရွိေနျခင္း၏ အရင္းအျမစ္ျဖစ္ေၾကာင္းႏွင့္ သူ႔စိတ္ထဲရွိ ယုံၾကည္မႈမ်ားသည္ သူဆက္လက္ရွင္သန္ႏိုင္ရန္ မွီခိုေနရသည့္ အရင္းအႏွီးျဖစ္သည္ဟုသာ သိရွိၾကသည္။ ဘုရားသခင္၏ ေက်းဇူးေတာ္ႏွင့္ ေထာက္မမႈတို႔ကို လူသားသည္ လုံး၀ သတိမမူမိေပ၊ ထို႔ေၾကာင့္ သူ႔အေပၚ ဘုရားသခင္အပ္ႏွင္းေပးထားေသာ အသက္ကို သူျဖဳန္းတီးပစ္သည္...ဘုရားသခင္က ေန႔ေရာညပါ ေစာင့္ေရွာက္သည့္ ဤလူသားတို႔အထဲမွ တစ္ဦးတစ္ေယာက္မွ်ပင္ မိမိအသိႏွင့္မိမိ ဘုရားသခင္ကို မဝတ္ျပဳမကိုးကြယ္ၾကေပ။ ဘုရားသခင္သည္ သူေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မထားထားေသာ လူသားအေပၚ သူစီစဥ္ထား သည့္အတိုင္း ဆက္လက္ လုပ္ေဆာင္လ်က္ရွိသည္။ သူထိုသို႔ ျပဳလုပ္ရျခင္းမွာ တစ္ေန႔တြင္ လူသားသည္ သူ၏အိပ္မက္မွ ႏိုးထကာ ဘဝ၏တန္ဖိုးႏွင့္ အဓိပၸာယ္၊ ဘုရားသခင္က သူ႔ကိုေပးထားသည့္ အရာအားလုံးအတြက္ ေပးဆပ္ခဲ့ရသည့္ အဖိုးအခႏွင့္ လူသားအေနျဖင့္ သူ႔ထံျပန္လွည့္လာေစရန္ ဘုရားသခင္သည္ စိတ္ထက္သန္ေသာ ဂ႐ုစိုက္မႈျဖင့္ ေစာင့္ဆိုင္းေနသည္ကို ႐ုတ္တရက္ နားလည္ေစရန္ ျဖစ္သည္။” (ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္၊ အတြဲ (၁)၊ ဘုရားသခင္၏ ေပၚထြန္းျခင္းႏွင့္ အမႈေတာ္၊ ဘုရားသခင္သည္ လူ႔အသက္၏ အရင္းအျမစ္ျဖစ္သည္) ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္ နားလည္သြားတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္အသက္ကို ဘုရားက ေပးခဲ့တာပဲ၊ ကြၽန္ေတာ္ ေမြးလာတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္မိဘနဲ႔ မိသားစုဆိုတာလည္း ဘုရားကပဲ စီစဥ္ခဲ့တာ။ မိဘေတြက ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ အမ်ားႀကီး ေပးခဲ့တယ္ဆိုတာလည္း ဘုရားရဲ႕အစီအစဥ္ပဲေလ။ ဟိုတုန္းကေတာ့ ငါ့မိဘေတြက ငါ့အတြက္ လုပ္ခဲ့တာဆိုၿပီး အၿမဲ ထင္ခဲ့မိတာ။ ကိုယ့္မိဘရဲ႕ဆႏၵေတြနဲ႔ ကိုယ္ပိုင္စံေတြ ျပည့္မီေအာင္ ေနထိုင္ရမယ္ဆိုၿပီး ယုံၾကည္ခဲ့တယ္။ ၿပီးေတာ့ ဂုဏ္အဆင့္အတန္း ရဖို႔အတြက္ ငါ ႀကိဳးစားသင့္တယ္ေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ဘဝကို လမ္းျပေပးခဲ့တာ ကြၽန္ေတာ့္မိဘေတြ မဟုတ္ဘူးဆိုတာကို၊ ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္ နားလည္သြားတယ္။ ဘယ္အခ်ိန္မွာ ကြၽန္ေတာ္ ဘာလုပ္မိတယ္၊ ကိုယ့္ဘဝမွာ ဘယ္လိုအခန္းက႑က ကျပခဲ့တယ္ဆိုတာေတြ အားလုံးကို ဘုရားက စီစဥ္ခဲ့တာပါ။ ကိုယ့္မိသားစု ႀကီးပြားခ်မ္းသာတဲ့ဘဝတစ္ခုမွာ ေနထိုင္ႏိုင္ေအာင္လို႔၊ ကြၽန္ေတာ္က အသိပညာကို ေလ့လာၿပီး ကိုယ့္ကံၾကမၼာကို ေျပာင္းလဲခ်င္ခဲ့တာ။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ဘုရားရဲ႕အနႏၲတန္ခိုးနဲ႔ အခ်ဳပ္အျခာအာဏာအေၾကာင္း ကြၽန္ေတာ္ မသိခဲ့ဘူး။ အခုဆို အနႏၲတန္ခိုးရွင္ ဘုရားသခင္ရဲ႕ ေနာက္ဆုံးေသာကာလ အမႈေတာ္ကို ကြၽန္ေတာ္ လက္ခံထားတယ္။ ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ကို ဖတ္ရင္းနဲ႔၊ လူေတြရဲ႕ကံၾကမၼာေတြကို ဘုရားက စီမံတယ္ဆိုတာ ကြၽန္ေတာ္ သေဘာေပါက္လာတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္မိဘေတြနဲ႔ မိသားစုက အနာဂတ္မွာ ဘယ္လိုဘဝမ်ိဳးနဲ႔ ေနရမယ္၊ သူတို႔မွာ ေကာင္းတဲ့ကံတရား ရွိပါ့မလားဆိုတာလည္း ဘုရားရဲ႕လက္ထဲမွာပဲ ရွိတယ္။ ဒါေတြက ဘုရားရဲ႕အစီအစဥ္ေတြပဲ၊ ကြၽန္ေတာ္က မေျပာင္းလဲေပးႏိုင္ဘူး။ လူေတြက ဘုရားရဲ႕အခ်ဳပ္အျခာအာဏာကို လက္ခံသင့္တယ္။ ဘုရားရဲ႕စီစဥ္ၫႊန္ၾကားမႈေတြနဲ႔ အစီအစဥ္ေတြကို နာခံသင့္တယ္။ ကြၽန္ေတာ္လည္း ဒါကို နားလည္သြားေတာ့၊ မိဘေတြ ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ ငိုတာျမင္ရလည္း ကြၽန္ေတာ္ ပိုၿပီး တည္ၿငိမ္သြားတယ္။ တစ္ခ်ိန္တည္းမွာ ကြၽန္ေတာ္ သေဘာေပါက္သြားတယ္။ ဘုရားေရွ႕ေမွာက္ ေရာက္ဖို႔၊ ဖန္ဆင္းခံတစ္ေယာက္အျဖစ္ ကိုယ့္တာဝန္ကို ထမ္းေဆာင္ဖို႔၊ ဧဝံေဂလိ ေဟာေျပာဖို႔၊ ဘုရားကို သက္ေသခံဖို႔ဆိုတာေတြက လူတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ရွင္သန္ႏိုင္တဲ့ အဓိပၸာယ္ရွိဆုံး၊ တန္ဖိုးအရွိဆုံးဘဝပါပဲ။ ကြၽန္ေတာ့္မိဘေတြက ခုခ်ိန္မွာ နားမလည္ဘူးဆိုရင္ေတာင္၊ ကိုယ့္တာဝန္ကို လြယ္လြယ္ေလး မစြန႔္လႊတ္ႏိုင္ဘူး။ ဘာေတြပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ဘုရားဆီမွာပဲ အရာအားလုံးကို အပ္ႏွံခ်င္တယ္။ ေရွ႕ဆက္ဖို႔အတြက္ ဘုရားကိုပဲ အားကိုးခ်င္မိတယ္။

ဒါနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္လည္း ဘုရားေနာက္ လိုက္ဖို႔၊ ကိုယ့္တာဝန္ကို စိတ္ပါလက္ပါ လုပ္ေဆာင္ဖို႔၊ ကိုယ့္ေလ့လာမႈေတြကို စြန႔္လႊတ္ဖို႔ ဆုံးျဖတ္လိုက္တယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ဆုံးျဖတ္ခ်က္နဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ကြၽန္ေတာ့္ဆရာက ပထမဆုံး မက္ေဆ့ခ်္ပို႔တယ္ဗ်။ ဆရာက ေတာ္ေတာ္ အံ့ဩသြားတာ။ ကြၽန္ေတာ့္ကို၊ “မင္း ဘာလို႔ ဒီလိုေ႐ြးခ်ယ္တာလဲ။ ေငြေရးေၾကးေရး ျပႆနာေၾကာင့္လား” ဆိုၿပီး ေမးတယ္။ ၿပီးေတာ့ တကယ့္ကို ရွားရွားပါးပါး အခြင့္အေရးလို႔ဆိုရမဲ့၊ တကၠသိုလ္ေထာက္ပံ့ေၾကးအစီအစဥ္တစ္ခု ရွိတယ္၊ သူက ကြၽန္ေတာ့္ကို ကူညီခ်င္တယ္ဆိုၿပီး ေျပာေသးတာ။ ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ ေတြ႕ၿပီး စကားေျပာခ်င္တယ္လို႔လည္း ေျပာေသးတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကြၽန္ေတာ္က ဆုံးျဖတ္ၿပီးၿပီေလ။ ဒါနဲ႔ သူ႔ကို မေတြ႕ေတာ့ဘူး၊ ဖုန္းလည္း ျပန္မဆက္ေတာ့ဘူး။ ဆရာက ေနာက္ထပ္စာတစ္ေစာင္ ပို႔ေသးတယ္ဗ်။ ကြၽန္ေတာ့္ေ႐ြးခ်ယ္မႈ အေၾကာင္းရင္းကို သူက သိခ်င္တာ။ ဆရာ့စာကို ၾကည့္ရင္းနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္ ခ်ီတုံခ်တုံျဖစ္ေသးတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေနာက္ဆုံး ျပန္မေျပာျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။ အနႏၲတန္ခိုးရွင္ ဘုရားသခင္ရဲ႕ ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္က်မ္းပိုဒ္တစ္ခုကိုလည္း စဥ္းစားမိသြားတယ္၊ “လူမ်ားအတြင္း၌ ဘုရားသခင္ လုပ္ေဆာင္သည့္ အဆင့္တိုင္းတြင္ အျပင္ပန္းသဏၭာန္မွာ လူမ်ား၏ စီစဥ္မႈမွ ထြက္ေပၚလာသကဲ့သို႔ လူမ်ားၾကားထဲ၌ ဆက္သြယ္ လႈပ္ရွားမႈမ်ားအေနႏွင့္ သို႔မဟုတ္ လူမ်ား၏ ၾကားဝင္ျပဳလုပ္မႈမ်ားအေနႏွင့္ ျဖစ္ေပၚသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ေနာက္ကြယ္မွာေတာ့ လုပ္ေဆာင္မႈ အဆင့္တိုင္း၊ ျဖစ္ပ်က္မႈတိုင္းသည္ ဘုရားသခင္ေရွ႕မွာ စာတန္ျပဳလုပ္သည့္ အေလာင္းအစားမ်ားျဖစ္ၿပီး လူမ်ား၌ ဘုရားသခင္ အတြက္ သူတို႔၏ သက္ေသခံမႈမွာ ခိုင္ၿမဲစြာ ရပ္တည္ဖို႔ လိုအပ္သည္။ ေယာဘ စမ္းသပ္ခံခဲ့ရသည့္ အခ်ိန္ကို ၾကည့္ၾကည့္ပါ။ ဥပမာ- ေနာက္ကြယ္မွာက စာတန္က ဘုရားသခင္ႏွင့္ အေလာင္းအစား လုပ္ေနျခင္းျဖစ္သည္။ ေယာဘအေပၚမွာ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့သည့္အရာက လူသားတို႔၏ လုပ္ေဆာင္မႈျဖစ္ၿပီး လူသားတို႔၏ ၾကားဝင္လုပ္ေဆာင္မႈ ျဖစ္သည္။ သင္တို႔အတြင္းမွာ ဘုရားသခင္ ျပဳလုပ္သည့္ အလုပ္အဆင့္တိုင္း၏ ေနာက္ကြယ္တြင္ ဘုရားသခင္ႏွင့္ ျပဳလုပ္သည့္ စာတန္၏ အေလာင္းအစားရွိသည္။ ဤအရာ၏ေနာက္ကြယ္မွာ အားလုံးက တိုက္ပြဲပင္။...ဘုရားသခင္ႏွင့္ စာတန္တို႔သည္ ဝိညာဥ္ေရးရာ နယ္ပယ္ထဲ တိုက္ပြဲ ဆင္ႏႊဲေနစဥ္မွာ သင္က ဘုရားသခင္ကို မည္ကဲ့သို႔ စိတ္ေက်နပ္မႈ ေပးသင့္သနည္း။ သူ႔အတြက္ သင္၏ သက္ေသခံျခင္းမွာ မည္ကဲ့သို႔ ခိုင္မာစြာ ရပ္တည္သင့္သနည္း။ သင့္ထံ ျဖစ္ပ်က္သည့္ အရာတိုင္းက ႀကီးမားေသာ စမ္းသပ္မႈျဖစ္ၿပီး သက္ေသခံဖို႔အတြက္ ဘုရားသခင္က သင့္ကို လိုအပ္တဲ့အခ်ိန္ ျဖစ္သည္ဆိုသည္ကို သင္သိသင့္သည္။” (ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္၊ အတြဲ (၁)၊ ဘုရားသခင္၏ ေပၚထြန္းျခင္းႏွင့္ အမႈေတာ္၊ ဘုရားသခင္ကို ခ်စ္ျခင္းသည္သာလွ်င္ ဘုရားသခင္ကို အမွန္တကယ္ ယုံၾကည္ျခင္းျဖစ္သည္) ဒါေတြက စာတန္ရဲ႕ စုံစမ္းေသြးေဆာင္မႈေတြပဲဆိုတာကို ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေၾကာင့္ နားလည္သြားတယ္။ ကြၽန္ေတာ္က ဘုရားေနာက္ လိုက္ၿပီး ကိုယ့္တာဝန္ကို လုပ္ေဆာင္ဖို႔ ဆုံးျဖတ္တဲ့အခ်ိန္မွာ၊ ကြၽန္ေတာ့္မွာ ေငြေၾကး၊ ဂုဏ္နဲ႔ စည္းစိမ္ေနာက္ လိုက္ခ်င္တဲ့ဆႏၵ ရွိေသးတာကို စာတန္က သိတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ့္ကို လွည့္စားဖို႔၊ ကိုယ့္တာဝန္ကို မလုပ္မိဖို႔ ဒါေတြကို အသုံးခ်တာ။ စုံစမ္းေသြးေဆာင္ခံရတဲ့ ေယာဘအေၾကာင္းလည္း ေတြးမိတယ္။ သူ႔မိန္းမက ဘုရားရဲ႕နာမေတာ္ကို ျငင္းပယ္ခိုင္းတယ္ေလ။ အျပင္ပန္းအရေတာ့ လူေတြက ေယာဘကို စကားေတြေျပာေနသလို ထင္ရတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေနာက္ကြယ္မွာ ဘုရားကို ဆန႔္က်င္တိုက္ခိုက္ေနတဲ့ စာတန္ ရွိေနတယ္။ အဲဒီေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ စဥ္းစားတယ္၊ အျပင္ပန္းမွာေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ဆရာက ကြၽန္ေတာ့္ကို ဆက္ထိန္းထားၿပီး ပေရာဂ်က္တစ္ခု စေပးဖို႔ ႀကိဳးစားေနတယ္လို႔ ထင္ရတယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲဒါရဲ႕ေနာက္ကြယ္မွာ စာတန္ရဲ႕လွည့္ကြက္ေတြပဲ။ ဘုရားက ကြၽန္ေတာ့္ကို ဘဝရဲ႕လမ္းမွန္ေပၚ ျပန္ပို႔ေပးခ်င္တာပါ။ စာတန္ကလည္း ကြၽန္ေတာ့္ကို ဘုရားကို ပုန္ကန္ေအာင္ နည္းလမ္းမ်ိဳးစုံနဲ႔ စုံစမ္းေသြးေဆာင္ေနတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကြၽန္ေတာ္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ လွည့္စားခံလို႔မျဖစ္ဘူး။ ဒီအေျခအေနကို ႀကံ့ႀကံ့ခံဖို႔ ဘုရားကို အားကိုးရမယ္။ ဒါနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္ ဘုရားကို ဆုေတာင္းတယ္၊ “ဘုရားသခင္၊ ကြၽန္ေတာ့္ကို ယုံၾကည္ျခင္း ေပးၿပီး မွားယြင္းတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ဆႏၵေတြကို ဖယ္ရွားေပးပါ။ ဒီလို အေရးႀကီးတဲ့အခ်ိန္မွာ ကြၽန္ေတာ္ ကိုယ္ေတာ့္ကို သက္ေသခံခ်င္ပါတယ္” ေပါ့။ ဒီလို ဆုေတာင္းၿပီးေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္ စိတ္ေအးသြားတယ္။ ေနာက္ႏွစ္ရက္ၾကာေတာ့ ဆရာ့ကို စာပို႔လိုက္တယ္။ ဒါ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ေနာက္ဆုံး ေ႐ြးခ်ယ္မႈပါပဲ၊ ကြၽန္ေတာ့္သုေတသနကို ဆက္မလုပ္ႏိုင္ေတာ့ပါဘူးေပါ့။ မက္ေဆ့ခ်္ ပို႔ၿပီးသြားေတာ့၊ ကြၽန္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္ႀကီး စိတ္သက္သာရာ ရသြားတယ္ဗ်။ ေတာ္ေတာ္လည္း ၿငိမ္းေအးသြားတယ္။ အဲဒီေနာက္မွာ ဒီအေၾကာင္းေတြကို ကြၽန္ေတာ္ မစဥ္းစားမိေတာ့ဘူး။ ကိုယ့္ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမေတြနဲ႔ ဧဝံေဂလိ ဘယ္လိုေဟာေျပာမလဲ၊ ကိုယ့္တာဝန္ကို ေကာင္းေအာင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲဆိုတာပဲ စဥ္းစားမိတယ္။

တစ္လႏွစ္လေလာက္အၾကာမွာ ကြၽန္ေတာ့္မိဘေတြကို ေျပာျပလိုက္တယ္။ ကြၽန္ေတာ္ ေလ့လာေနတာေတြကို ဆက္မလုပ္ေတာ့ဘူး၊ ၿပီးေတာ့ ဘုရားရဲ႕အမႈေတာ္ကလည္း အဆုံးသတ္ေတာ့မယ္၊ ဒါေၾကာင့္ ဘုရားရဲ႕ကယ္တင္ျခင္းကို လူေတြအမ်ားႀကီး လက္ခံႏိုင္ေအာင္၊ ကြၽန္ေတာ္က ဧဝံေဂလိကို ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ ျဖန႔္ေဝရမယ္ေပါ့။ သူတို႔က နားမလည္ၾကဘူးဗ်။ ဒါေပမဲ့ ကြၽန္ေတာ္က ဘုရားကို ယုံၾကည္ၿပီး ကိုယ့္တာဝန္ကို ထမ္းဖို႔ ဆုံးျဖတ္ထားၿပီးၿပီဆိုတာ ျမင္ေတာ့၊ အမ်ားႀကီး ထပ္မေျပာၾကေတာ့ဘူး။ ကိုယ့္တာဝန္ကို ထမ္းရင္းနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္ တျဖည္းျဖည္း နားလည္ခဲ့တယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔က ကိုယ့္တာဝန္ေတြကို ထမ္းျခင္းအားျဖင့္ သမၼာတရားကို ပိုၿပီး ရႏိုင္တယ္၊ ၿပီးေတာ့ သမၼာတရားဆိုတာ ဘဝမွာ အဖိုးတန္ဆုံးအရာပါပဲ။ ကြၽန္ေတာ္ ဒီနားလည္မႈကို ရသြားတဲ့အခ်ိန္မွာ ကိုယ့္တာဝန္ကို ပိုၿပီး ထမ္းခ်င္စိတ္ ျဖစ္မိတယ္။ ကိုယ့္မိသားစုနဲ႔ အနာဂတ္အတြက္ ပူပန္တာေတြလည္း နည္းသထက္ နည္းလာတယ္။ အရာရာတိုင္းကို ဘုရားရဲ႕လက္ထဲမွာပဲ ထားဖို႔၊ ဘုရား စီစဥ္ၫႊန္ၾကားတဲ့အတိုင္းပဲ ရွိေစဖို႔ဆိုတာေတြကို သိလာတယ္။ အခုဆို ဘုရားရဲ႕ေနာက္ဆုံးေသာကာလ ဧဝံေဂလိတရားကို လူေတြအမ်ားႀကီးဆီ ဘယ္လိုျဖန႔္ေဝမလဲဆိုတာပဲ စဥ္းစားတယ္။ ဒါမွ စာတန္ရဲ႕အုပ္စိုးမႈေအာက္မွာ ေနၾကတဲ့၊ စာတန္ရဲ႕လွည့္စား ဒုကၡေပးတာကို ခံရတဲ့လူေတြအေနနဲ႔၊ ဘုရားရဲ႕အသံကို ၾကားႏိုင္မယ္၊ ဘုရားဆီ လွည့္ျပန္ႏိုင္မယ္၊ ေနာက္ဆုံးေသာကာလမွာ ဘုရားရဲ႕ကယ္တင္ျခင္းကို ရႏိုင္ၾကမယ္။