ကြၽန္မက သာမန္လယ္သမားမိသားစုမွာ ေမြးဖြားခဲ့တာပါ။ စားဝတ္ေနေရးဖူလုံဖို႔ ကြၽန္မမိဘေတြက ေကာက္ပဲသီးႏွံစိုက္ပ်ိဳးေရးကို အမွီျပဳခဲ့ရတယ္။ ကြၽန္မတို႔႐ြာက ခ်မ္းသာတဲ့ အိမ္ေထာင္စုတစ္စုမွာ အိမ္လွလွႀကီးတစ္လုံး ရွိတယ္။ အဲဒီအိမ္က ကေလးေတြက အဝတ္ေကာင္း၊ အစားေကာင္းေတြ ခဏခဏ ဝတ္ရ၊ စားရတယ္။ ကြၽန္မ သူတို႔ကို အေတာ္ေလး အားက်တယ္။ ကြၽန္မ စာေကာင္းေကာင္း လုပ္ရမယ္၊ ေနာင္မွာ တကၠသိုလ္ေကာင္းေကာင္းတစ္ခု တက္ၿပီး အလုပ္ေကာင္းေကာင္း တစ္ခုရွာမယ္လို႔ ေတြးမိတယ္။ အဲဒီလိုနဲ႔ ကြၽန္မ လူေတြထဲမွာ ထင္ေပၚၿပီး တျခားလူေတြက ကြၽန္မကို အထင္ႀကီးၿပီး အားက်ၾကမွာပဲေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ကြၽန္မရဲ႕ အထက္တန္း ပထမႏွစ္အတြင္းမွာ၊ အေရျပားေလးဘက္နာေရာဂါ ရတယ္။ အဲဒါက ကုမရတဲ့ ေလးဘက္နာ သိုင္း႐ြိဳက္ေရာဂါတစ္ခုျဖစ္ပါတယ္။ တစ္သက္လုံး ေဆးေသာက္ေနရမွာ။ အဲဒီတုန္းက ကြၽန္မ အရမ္းစိတ္ဓာတ္က်ၿပီး၊ ဒီေရာဂါ ဘာလို႔ရလဲ မသိခဲ့ဘူး။ စာေလ့လာဖို႔ အစြမ္းကုန္ အားစိုက္ထုတ္ခဲ့တယ္။ အတန္းထဲမွာ ခဏခဏဆိုသလို ကြၽန္မအမွတ္ေတြက အေတာ္ဆုံးစာရင္းဝင္တယ္ေလ။ အေကာင္းဆုံး တကၠသိုလ္ကို တက္ႏိုင္ခဲ့မယ္ဆိုရင္၊ ကြၽန္မရဲ႕ ကံၾကမၼာကို အသစ္ျပန္ေရးလို႔ရတယ္လို႔ ေတြးခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ၊ တကၠသိုလ္ဝင္ခြင့္စားေမးပြဲ ေျဖဖို႔ ရက္ႏွစ္ဆယ္ဝန္းက်င္ေလာက္မွာ အဖ်ားက ေလ်ာ့မသြားလို႔ ေဆးကုဖို႔ ေဆး႐ုံတက္ခဲ့ရတယ္။ အဲဒါက စာေမးပြဲမွာ ကြၽန္မရဲ႕ စြမ္းေဆာင္ရည္ကို ထိခိုက္ခဲ့တယ္။ ေနာက္ဆုံးမွာ အေကာင္းဆုံး တကၠသိုလ္ကို ကြၽန္မ မတက္ခဲ့ရဘဲ သာမန္ အသက္ေမြးမႈ ေကာလိပ္တစ္ခုကိုပဲ တက္ခဲ့ရတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကြၽန္မရဲ႕ ကံၾကမၼာကို ကြၽန္မ အေလွ်ာ့မေပးခ်င္ခဲ့ဘူး။ အဲဒီေကာလိပ္ကို ဝင္ၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ၊ တကၠသိုလ္တစ္ခု ဝင္ခြင့္စာေမးပြဲအတြက္ အႀကိဳျပင္ဆင္တဲ့ အတန္းအတြက္ စာရင္းသြင္းခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ အတန္းကို ႏွစ္ဝက္ပဲတက္ရေသးတယ္၊ ကြၽန္မေရာဂါက ပိုဆိုးသြားခဲ့တယ္။ ခဏခဏ အဖ်ားေငြ႕ေငြ႕ေလး ရွိေနတယ္။ ကြၽန္မရဲ႕ လက္ဆစ္ေျခဆစ္ေတြက ေရာင္ၿပီး ကိုက္ခဲေနတယ္။ ေလွကားတက္ရတာေတာင္ ခက္တယ္။ ကိုယ့္ဓာတ္ဘူးကိုေတာင္ ဟိုဟိုဒီဒီ ယူမသြားႏိုင္တဲ့ အခ်ိန္ေတြရွိခဲ့တယ္။ ေနာက္ဆုံးမွာ၊ ကြၽန္မ ေက်ာင္းထြက္ၿပီး အိမ္ျပန္ဖို႔ကလြဲလို႔ ေ႐ြးစရာမရွိခဲ့ဘူး။ ကြၽန္မနဲ႔ ႐ြယ္တူ တျခားသူငယ္ခ်င္းေတြက က်န္းမာၾကၿပီး အိပ္မက္ေတြ ေအာင္ျမင္ျဖစ္ေျမာက္ဖို႔အတြက္ အလုပ္လုပ္ေနၾကတယ္။ ကြၽန္မ ေကာင္းကင္ကိုၾကည့္ၿပီး “ကံတရားက ဘာျဖစ္လို႔ ငါ့အေပၚ အရမ္းကို မတရားတာလဲ။ ဘာလို႔ ငါက အဲဒီလို ခက္ခဲတဲ့ အေျခအေနကို ရင္ဆိုင္ေနရတာလဲ”လို႔ ေတြးရင္းနဲ႔ သက္ျပင္းမခ်ဘဲ မေနႏိုင္ခဲ့ဘူး။ ကြၽန္မက ခဏခဏဆိုသလို ရွိသမွ်လူတိုင္းနဲ႔ အရာရာတိုင္းကို အျပစ္တင္တယ္။ တစ္ခါတေလ ေသဖို႔ေတာင္ ေတြးမိတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကိုယ့္အတြက္ ကိုယ့္မိဘေတြ အလုပ္မ်ားေနတာကို ျမင္ေတာ့ အဲဒီအေတြးေတြကို အေကာင္အထည္ မေဖာ္ရက္ခဲ့ဘူး။ ကုန္သြားတဲ့ရက္ေတြကို အားကိုးရာမဲ့ ေရတြက္ေန႐ုံပဲ ကြၽန္မ တတ္ႏိုင္ခဲ့တယ္။

ေနာက္ပိုင္းမွာ၊ အနႏၲတန္ခိုးရွင္ ဘုရားသခင္ရဲ႕ ေနာက္ဆုံးေသာကာလ အမႈေတာ္ကို ကြၽန္မ လက္ခံခဲ့တယ္။ ကြၽန္မရဲ႕ က်န္းမာေရးက အေတာ္ေလး သက္သာလာၿပီး ကြၽန္မရဲ႕ဘဝကို ပုံမွန္အတိုင္း အသက္ရွင္ႏိုင္ခဲ့တယ္။ ေခါင္းေဆာင္က ဗီဒီယိုေတြလုပ္ဖို႔ ကြၽန္မအတြက္ စီစဥ္ေပးတယ္ေလ။ အဲဒီတုန္းက ကြၽန္မ အေတာ္ စိတ္ထက္သန္ခဲ့ၿပီး ဗီဒီယို ထုတ္လုပ္ေရးကို တက္တက္ႂကြႂကြ ေလ့လာခဲ့တာေပါ့။ ေနာက္ပိုင္းမွာ ႀကီးၾကပ္ေရးမႉး ေနရာကို ကြၽန္မ ရာထူးတိုးသြားၿပီး အရမ္းေပ်ာ္ခဲ့ရတယ္။ ကိုယ့္တာဝန္ကို လုပ္တဲ့အခါ ကြၽန္မ ပိုလို႔ေတာင္ တက္ႂကြလာတာ။ တစ္ခါတေလ အဖ်ားေငြ႕ေငြ႕ ရွိတတ္ေပမဲ့ ကိုယ့္တာဝန္ကို ေပၿပီးလုပ္ခဲ့တယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာ၊ ကြၽန္မရဲ႕ က်န္းမာေရး အေျခအေနကို ေထာက္ထားတဲ့အေနနဲ႔၊ အိမ္ျပန္ၿပီး အိမ္မွာပဲ ကိုယ္တတ္ႏိုင္သမွ် ဘာတာဝန္ပဲျဖစ္ျဖစ္ လုပ္ရေအာင္ ေခါင္းေဆာင္က ကြၽန္မအတြက္ စီစဥ္ေပးတယ္။ နည္းနည္း လမ္းေပ်ာက္သြားသလို ကြၽန္မ ခံစားလိုက္ရတယ္။ ကြၽန္မဟာ ေလ့က်င့္ပ်ိဳးေထာင္ေပးတာကို ခံရဖို႔ အခြင့္အေရး လုံးဝ မရွိေတာ့မဲ့ပုံပဲဆိုၿပီး ေတြးမိတယ္။ “အဲဒါေတြအားလုံးက ဒီေရာဂါဆိုးေၾကာင့္ပဲ မဟုတ္လား။ ငါ့ကံကိုက တကယ္ကို မေကာင္းတာပါ” လို႔ေပါ့။ အဲဒီေနာက္မွာ အသင္းေတာ္မွာ စာနဲ႔ပတ္သက္တဲ့တာဝန္ကို ကြၽန္မ ထမ္းေဆာင္ခဲ့တယ္။ မၾကာခဏ ကြၽန္မ ေတြးမိတယ္။ “စာနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ တာဝန္ေတြကိုပဲ ငါ လုပ္ေနတာ။ ငါ မထင္ေပၚႏိုင္ဘူး၊ အာ႐ုံစိုက္တာခံရမွာ မဟုတ္ဘူး”လို႔ေပါ့။ ကြၽန္မ အရမ္း စိတ္ဓာတ္က်သြားတယ္။ ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြကို မိတ္သဟာယျပဳ​ၿပီး ျပႆနာေတြကို ေျဖရွင္းဖို႔ ေခါင္းေဆာင္ေတြက စုေဝးပြဲ ေနရာအမ်ိဳးမ်ိဳးကို သြားၾကတာ ျမင္ရေတာ့၊ အေတာ္ေလး အထင္ႀကီးစရာျဖစ္ၿပီး ေအာင္ျမင္တယ္လို႔ ထင္ရတယ္။ ကြၽန္မ ကိုယ့္ဘာသာ ေတြးမိတယ္။ “သမၼာတရားကိုသာ ငါ နည္းနည္း ပိုသိၿပီး ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမေတြရဲ႕ အေျခအေနေတြနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ ျပႆနာေတြကို ေျဖရွင္းႏိုင္ခဲ့ရင္၊ လူတိုင္းက ငါ့ကိုလည္း​ ေခါင္းေဆာင္တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ေ႐ြးမယ္ထင္တယ္”လို႔ေပါ့။ ဒါေၾကာင့္၊ စုေဝးဖို႔ ကြၽန္မ သြားတိုင္းမွာ၊ ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမေတြရဲ႕ အေျခအေနေတြကို ကြၽန္မ အာ႐ုံစိုက္တယ္။ ကြၽန္မ အိမ္ျပန္သြားေတာ့၊ ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္တခ်ိဳ႕ကို ရွာၿပီးေတာ့၊ စုေဝးပြဲ ေနာက္တစ္ခုမွာ ဒီႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြကို ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမေတြနဲ႔ မိတ္သဟာယျပဳတယ္။ ကိုယ့္မိတ္သဟာယကို လူတိုင္းက ေသခ်ာနားေထာင္တာကို ျမင္ရေတာ့ ကြၽန္မ အရမ္းေပ်ာ္ေနတာ အသိသာႀကီး။ အရာရာက မွန္ကန္တဲ့ လမ္းေၾကာင္းကို ဦးတည္ေနခ်ိန္မွာပဲ၊ စုေဝးပြဲတစ္ခုကို သြားတဲ့လမ္းမွာ ကြၽန္မ စက္ဘီးေမွာက္သြားတယ္။ ကြၽန္မ ေျခေထာက္ အရမ္းနာၿပီး လမ္းမေလွ်ာက္ႏိုင္ခဲ့ဘူး။ ျပန္သက္သာဖို႔ အိမ္မွာ ေနခဲ့ရတယ္။ “ခုတေလာ ငါ့တာဝန္မွာ ငါ အေတာ္ေလး တက္ႂကြခဲ့တာ။ ဘာလို႔ ဒါမ်ိဳး ႐ုတ္တရက္ႀကီး ျဖစ္ရတာလဲ။ ဘာလို႔ ငါ အရမ္း ကံဆိုးရတာလဲ”လို႔ ေတြးရင္းနဲ႔ ကြၽန္မ အရမ္းစိတ္ရႈပ္ေထြးသြားတယ္။ ကြၽန္မကို ပိုလို႔ေတာင္ စိတ္ပ်က္ေစခဲ့တာကေတာ့၊ အသင္းေတာ္က မၾကာခင္ ေ႐ြးေကာက္ပြဲ လုပ္ေတာ့မွာေလ။ ကြၽန္မ အေ႐ြးခံရႏိုင္တယ္လို႔ ထင္ခဲ့တာ။ ဒါေပမဲ့ ေခါင္းေဆာင္က ကြၽန္မကို ေျပာတယ္။ “ေခါင္းေဆာင္ေတြက အသင္းေတာ္အလုပ္အားလုံးကို ႀကီးၾကပ္ရတယ္။ အစ္မက က်န္းမာေရးခ်ိဳ႕တဲ့တာကို ထည့္စဥ္းစားတဲ့အခါ၊ အစ္မ ခ်ဳံးခ်ဳံးက်သြားမွာ စိုးတယ္။ စာနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ တာဝန္ေတြကိုပဲ စြဲစြဲၿမဲၿမဲ လုပ္တာ အစ္မအတြက္ ပိုေကာင္းတယ္”တဲ့။ ေခါင္းေဆာင္ေျပာတာကို နားေထာင္ရင္းနဲ႔၊ ကြၽန္မအေပၚ ေရေအးတစ္ပုံး ေလာင္းခ်ခံလိုက္ရသလို ခံစားရၿပီး၊ ကြၽန္မႏွလုံးသားက ေအးတိေအးစက္ျဖစ္သြားတယ္။ ျမင္ရသေလာက္ေတာ့ ကြၽန္မဟာ ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္ဖို႔ ကံကို ပါလာပုံမရဘူး။ ေနာက္ပိုင္းမွာ၊ စုေဝးပြဲေတြကို ကြၽန္မ သြားေတာ့၊ အရင္ကရွိခဲ့တဲ့ တက္ႂကြမႈ မရွိေတာ့ဘူး။ ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမေတြရဲ႕ ျပႆနာေတြကို ဆင္ျခင္ဖို႔ ကြၽန္မ အားမထုတ္ခ်င္ဘူး။ အဲဒီတုန္းက အသစ္ေ႐ြးထားတဲ့ ေခါင္းေဆာင္ ခ်န္ဖန္က ကြၽန္မနဲ႔ သက္တူ႐ြယ္တူျဖစ္ၿပီး သူ႔ကို ကြၽန္မ တကယ္ အားက်ခဲ့တယ္။ သူက က်န္းမာေရးေကာင္းၿပီး၊ ေခါင္းေဆာင္အေနနဲ႔ အေ႐ြးခံရေပမဲ့၊ ကြၽန္မကေတာ့ စာနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ တာဝန္နည္းနည္းပဲ လုပ္ႏိုင္တယ္။ “ဘုရားအတြက္ ငါ ဝီရိယရွိရွိ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အသုံးခံခ်င္တာ။ ငါ့က်မွ ဘာလို႔ ဒါမ်ိဳး အားနည္းတဲ့ ခႏၶာကိုယ္ ရရတာလဲ။ စိတ္သြားတိုင္း ကိုယ္မပါဘူး။ ငါ့ကံကိုက တကယ္ကို မေကာင္းတာပဲ” လို႔ ေတြးရင္းနဲ႔ စိတ္ထဲမွာ ညည္းမိတယ္။ လမ္းေပ်ာက္သလို ခံစားရၿပီး ကြၽန္မ ေတြးမိတယ္၊ “ငါ ေခါင္းေဆာင္ မျဖစ္ႏိုင္ေပမဲ့၊ ငါ့ရဲ႕ စာနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ တာဝန္ေတြမွာ ေအာင္ျမင္မႈတခ်ိဳ႕ ရရင္ ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမေတြက ငါ့ကို အထင္ႀကီးၾကဦးမွာပဲ မဟုတ္လား”လို႔ေပါ့။ ဒီစိတ္နဲ႔၊ စာမူေတြကို ကြၽန္မ ထက္ထက္သန္သန္ စစ္ေဆးတယ္။ ဒါေပမဲ့ ႏွစ္အကုန္မွာ၊ ကြၽန္မ ေျခေထာက္ အရမ္းနာလြန္းလို႔ လမ္းမေလွ်ာက္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ လက္စသတ္ေတာ့ အဲဒါက အ႐ိုးတစ္သွ်ဴးေတြ ပ်က္စီးတဲ့ေရာဂါ ျဖစ္ေနတယ္။ အဲဒီေနာက္ မၾကာခင္မွာ အသင္းေတာ္မွာ အဖမ္းအဆီးေတြ ရွိၿပီး ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမေတြကို ဆက္သြယ္ဖို႔ ကြၽန္မ အျပင္မထြက္ႏိုင္ခဲ့ဘူး။ “ဘယ္လိုျဖစ္ၿပီး အဲဒီလို ဆိုးတဲ့ကံၾကမၼာကို ငါ ရင္ဆိုင္ရတာလဲ။ အရင္တုန္းက၊ ကိုယ့္ကံၾကမၼာကို ေျပာင္းလဲဖို႔ စာေလ့လာတာကို ငါ မွီခိုခ်င္ခဲ့ေပမဲ့ စီစဥ္ထားသလို မျဖစ္လာခဲ့ဘူး။ ဘုရားကို ယုံၾကည္ၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ ကံေကာင္းလာႏိုင္ေလာက္ရဲ႕လို႔ ထင္ခဲ့ေပမဲ့ ကိစၥေတြက ငါ့အတြက္ေတာ့ အဆင္ကို ေျပမလာေသးဘူး။ အခုေလာေလာဆယ္မွာ ငါ့ေရာဂါက ျပင္းထန္ၿပီး အႏၲရာယ္မ်ားတဲ့ အေျခအေနေတြေၾကာင့္ ငါ့တာဝန္ကို ငါ မလုပ္ႏိုင္ဘူး။ ငါ ထင္ေပၚမဲ့ေန႔ ဘယ္ေတာ့မွာ ေရာက္လာမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ငါ့ ကံၾကမၼာက ဒုကၡခံစားဖို႔ပါပဲ”လို႔ ေတြးရင္းနဲ႔ ကြၽန္မ အရမ္းစိတ္ဓာတ္က်သြားတယ္။ ကြၽန္မမွာ တစ္ေန႔လုံး ငိုႀကီးခ်က္မနဲ႔ ဘယ္လိုေရွ႕ဆက္ အသက္ရွင္ရမွန္း မသိခဲ့ဘူး။ အဲဒီတုန္းက ကြၽန္မ ေဆာင္းပါေတြေရးလို႔ရတာပဲလို႔လည္း အေတြးေပါက္ခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ ကြၽန္မရဲ႕ ကံၾကမၼာနဲ႔ ကြၽန္မရဲ႕ လိုက္စားမႈအားလုံး အလဟႆျဖစ္မဲ့ပုံကို ေတြးမိတာနဲ႔ ေရးခ်င္စိတ္မရွိေတာ့ဘဲ တစ္ေန႔လုံး စိတ္ဓာတ္က်႐ိုး႐ိုးနဲ႔ အခ်ိန္ကုန္ခဲ့တယ္။

တစ္ေန႔၊ အနီးအနားမွာ ေနတဲ့ ညီအစ္မတစ္ေယာက္က ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္တခ်ိဳ႕ ယူလာတယ္။ ဘုရားကို ကြၽန္မ အရမ္းေက်းဇူးတင္ၿပီး ဆုေတာင္းခဲ့တယ္။ “ဘုရားသခင္၊ ကိုယ္ေတာ့္ က႐ုဏာအတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ဒီအေတာအတြင္းမွာ၊ စိတ္ဓာတ္က်တဲ့ အေျခအေနမွာ ကြၽန္မ အသက္ရွင္ေနခဲ့ပါတယ္။ ကြၽန္မ ကံမေကာင္းဘူးလို႔ ေတြးေနခဲ့လို႔၊ သမၼာတရားကို ကြၽန္မ မရွာခဲ့ဘူး၊ သင္ခန္းစာမယူခဲ့ဘူး။ ဘုရားသခင္ ကြၽန္မ အရမ္းပုန္ကန္မိပါတယ္”လို႔ေပါ့။ ေနာက္ပိုင္းမွာ၊ ကြၽန္မ ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ႏွစ္ပိုဒ္ကို ဖတ္ၿပီး ကိုယ့္အေျခအေနကို နည္းနည္း နားလည္သြားခဲ့တယ္။ အနႏၲတန္ခိုးရွင္ ဘုရားသခင္ ေျပာသည္မွာ- “စိတ္ဓာတ္က်ျခင္းႏွင့္ဆိုင္သည့္ အပ်က္သေဘာေဆာင္ေသာ စိတ္ခံစားမႈ ျဖစ္ေပၚျခင္းအတြက္ ျဖစ္ေၾကာင္းရင္းျမစ္မွာ လူတိုင္းအတြက္ ကြဲျပားေပသည္။ လူတစ္ဦး၏ စိတ္ဓာတ္က်ျခင္း စိတ္ခံစားခ်က္တစ္မ်ိဳးသည္ မိမိတို႔ကိုယ္ပိုင္ ဆိုး႐ြားသည့္ ကံၾကမၼာကို အေတာမသတ္ေသာ ယုံၾကည္မႈမွ ျဖစ္ေပၚႏိုင္သည္။ ဤသည္မွာ အေၾကာင္းတရားတစ္ခု မဟုတ္ေလာ။ (ဟုတ္ပါသည္။) ၎တို႔ ငယ္႐ြယ္ခ်ိန္တြင္ ေက်းလက္ေဒသ၊ သို႔မဟုတ္ ဆင္းရဲႏြမ္းပါးသည့္ ေဒသတစ္ခုတြင္ ၎တို႔ ေနထိုင္ခဲ့ၾက၏။ ၎တို႔၏ မိသားစုသည္ ဥစၥာဓန ႂကြယ္ဝခ်မ္းသာျခင္း မရွိၾကသကဲ့သို႔ ႐ိုးရွင္းသည့္ ပရိေဘာဂမ်ားမွလြဲ၍ သိပ္အဖိုးတန္သည့္အရာ တစ္ခုမွ် မရွိၾကေပ။ ၎တို႔တြင္ အဝတ္အထည္တစ္စုံ၊ သို႔မဟုတ္ ႏွစ္စုံေလာက္သာ ရွိၿပီး အေပါက္မ်ားေပါက္ေနလွ်င္ပင္ ဝတ္ရသည္အထိ ျဖစ္သည္။ အမ်ားအားျဖင့္ အဆင့္အတန္းရွိသည့္ စားေကာင္းေသာက္ဖြယ္မ်ားကို လုံးဝ မစားႏိုင္ခဲ့ၾကဘဲ ထိုအစား အသားစားရန္ ႏွစ္သစ္ကူး၊ သို႔မဟုတ္ အခါႀကီးရက္ႀကီးမ်ားကို ေစာင့္ဆိုင္းခဲ့ၾကရသည္။ တစ္ခါတစ္ရံ ၎တို႔ ဆာေလာင္ငတ္မြတ္ၾကၿပီး ေႏြးေႏြးေထြးေထြး ေနရန္ ဝတ္ဖို႔ အလုံအေလာက္မရွိၾကသကဲ့သို႔ အသားမ်ား တစ္ဇလုံအျပည့္ စားရျခင္းဟူသည္မွာ စိတ္ကူးယဥ္အိပ္မက္တစ္ခု ျဖစ္ၿပီး သစ္သီးတစ္လုံး စားရဖို႔ ရွာေတြ႕ျခင္းသည္ပင္ ခက္ခဲေပသည္။ ထိုသို႔ေသာ ပတ္ဝန္းက်င္တစ္ခုတြင္ အသက္ရွင္ရင္း ၿမိဳ႕ႀကီးျပႀကီးတြင္ အသက္ရွင္ေနထိုင္ၾကသည့္၊ မိဘမ်ားက ဥစၥာဓနေပါႂကြယ္ဝသည့္၊ မိမိတို႔ စားလိုသည့္ မည္သည့္အရာကိုမဆို စားႏိုင္ၿပီး ဝတ္လိုသည့္ မည္သည့္အရာကိုမဆို ဝတ္ႏိုင္သည့္၊ ၎တို႔ အလိုရွိသည့္ မည္သည့္အရာကိုမဆို ခ်က္ခ်င္းရကာ အမႈအရာမ်ားႏွင့္ ပတ္သက္၍ ႏွံ႔စပ္သည့္ အျခားသူမ်ားႏွင့္ ၎တို႔ ကြဲျပားျခားနားသည္ဟု ခံစားၾကရေလသည္။ ၎တို႔က ‘၎တို႔သည္ ထိုသို႔ ကံေကာင္းၾကသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ ငါ၏ ကံ အလြန္ဆိုးရပါသနည္း’ဟု ေတြးၾက၏။ ၎တို႔သည္ လူအုပ္ထဲမွ အၿမဲ ထင္ေပၚလိုကာ မိမိတို႔ ကံၾကမၼာကို ေျပာင္းလဲလိုၾကသည္။ သို႔ရာတြင္ လူတစ္ေယာက္၏ ကံၾကမၼာကို ေျပာင္းလဲရန္မွာ မလြယ္ကူေခ်။ အၾကင္သူသည္ ထိုသို႔ေသာ အေျခအေနတစ္ခုတြင္ ေမြးဖြားလာသည့္အခါ ၎တို႔ ႀကိဳးစားေကာင္း ႀကိဳးစားႏိုင္ေသာ္လည္း မိမိတို႔ ကံကို မည္မွ် ၎တို႔ ေျပာင္းလဲႏိုင္ၾကသနည္း၊ ၿပီးလွ်င္ ထိုကံကို မည္မွ် သာ၍ ေကာင္းေအာင္ လုပ္ႏိုင္ၾကသနည္း။ ၎တို႔ အ႐ြယ္ေရာက္လာသည့္ေနာက္တြင္ လူမႈအဖြဲ႕အစည္းထဲတြင္ ၎တို႔ သြားသည့္ ေနရာတိုင္းတြင္ အတားအဆီးမ်ား၏ ပိတ္ပင္ျခင္း ခံရသည္။ သြားသည့္ ေနရာတိုင္းတြင္ အႏိုင္က်င့္ခံရၾကေသာေၾကာင့္ ၎တို႔ အလြန္ ကံအေၾကာင္းမလွဟု အၿမဲ ခံစားၾကသည္။ ၎တို႔က ‘အဘယ္ေၾကာင့္ ငါ အလြန္ ကံမေကာင္းရသနည္း။ အဘယ္ေၾကာင့္ ခက္ထန္သည့္လူမ်ားႏွင့္ ငါအၿမဲ ဆုံရသနည္း။ ကေလးအ႐ြယ္ျဖစ္ခဲ့ခ်ိန္တြင္ ဘဝက ခက္ခဲခဲ့ၿပီး ထိုသို႔သာ ျဖစ္ေနခဲ့သည္။ ယခုတြင္ ငါ အ႐ြယ္ေရာက္ၿပီ၊ ဘဝက အလြန္ ဆိုး႐ြားေနဆဲျဖစ္သည္။ ငါလုပ္ႏိုင္သည့္အရာကို အၿမဲ ျပသလိုေသာ္လည္း အခြင့္အေရး လုံးဝ မရခဲ့ပါ။ မည္သည့္အခါတြင္မွ် အခြင့္အေရးမရခဲ့လွ်င္လည္း ရွိပါေစေတာ့။ ငါ အလုပ္ႀကိဳးစားလုပ္ၿပီး ေကာင္းမြန္သည့္ ဘဝကို အသက္ရွင္ရန္ လုံေလာက္သည့္ ေငြကိုသာ ရွာလိုက္ခ်င္သည္။ ထိုသို႔ပင္ အဘယ္ေၾကာင့္ ငါ မလုပ္ႏိုင္ရသနည္း။ ေကာင္းမြန္သည့္ ဘဝတစ္ခုကို အသက္ရွင္ေနထိုင္ျခင္းသည္ အဘယ္သို႔ အလြန္ ခက္ခဲရပါသနည္း။ အျခားလူတိုင္းထက္ သာလြန္သည့္ ဘဝတစ္ခုကို ငါ အသက္ရွင္ဖို႔ မလိုပါ။ အနည္းဆုံးအေနျဖင့္ ၿမိဳ႕ႀကီးျပႀကီးတြင္ ေနထိုင္သူတစ္ဦး၏ ဘဝတြင္ အသက္ရွင္လိုၿပီး လူတို႔၏ အထင္ေသးျခင္း မခံခ်င္သကဲ့သို႔ ဒုတိယ၊ သို႔မဟုတ္ တတိယတန္းစား ႏိုင္ငံသား မျဖစ္လိုပါ။ အနည္းဆုံးအေနျဖင့္ လူတို႔သည္ ငါ့ကို ေခၚေသာအခါ၊ “ေဟ့ ခင္ဗ်ား၊ ဒီကိုလာ”ဟု ေအာ္မည္မဟုတ္ပါ။ အနည္းဆုံးအေနျဖင့္ ငါ့ကို နာမည္တပ္၍ ေခၚမည္ျဖစ္ၿပီး ေလးစားစြာ ေခၚဆိုမည္ျဖစ္သည္။ သို႔ရာတြင္ ငါ့မွာမူ ေလးစားစြာ ေခၚဆိုျခင္းပင္ မခံရေပ။ အဘယ္ေၾကာင့္ ငါ၏ ကံၾကမၼာသည္ အလြန္ ရက္စက္ရသနည္း။ မည္သည့္အခ်ိန္တြင္ အဆုံးသတ္လိမ့္မည္နည္း’ဟု ေတြးလိမ့္မည္။ ထိုသို႔ေသာ လူတစ္ဦးသည္ ဘုရားသခင္ကို မယုံၾကည္သည့္အခါ ထိုကံၾကမၼာကို ရက္စက္သည္ဟု မွတ္ယူၾကသည္။ ဘုရားသခင္ကို ၎တို႔ စတင္ယုံၾကည္ၿပီး ဤသည္မွာ စစ္မွန္ေသာ လမ္းခရီးျဖစ္ေၾကာင္း ျမင္လာၾကသည့္ေနာက္တြင္ ၎တို႔က ‘ယခင္က ဆင္းရဲဒုကၡအားလုံး ထိုက္တန္ပါသည္။ အားလုံးကို ဘုရားသခင္က စီစဥ္ၫႊန္ၾကားၿပီး လုပ္ေဆာင္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္ကာ ဘုရားသခင္က ေကာင္းစြာ လုပ္ေဆာင္ခဲ့သည္။ ထိုသို႔ ငါဆင္းရဲဒုကၡမခံစားခဲ့ရပါက ဘုရားသခင္ကို ငါ ယုံၾကည္လာမည္ မဟုတ္ပါ။ ယခု ဘုရားသခင္ကို ငါ ယုံၾကည္သျဖင့္ သမၼာတရားကို ငါ လက္ခံႏိုင္လွ်င္ ငါ၏ ကံၾကမၼာသည္ ပိုေကာင္းသြားဖို႔ ေျပာင္းလဲသင့္ပါသည္။ ယခုတြင္ ငါသည္ ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမမ်ားႏွင့္အတူ အသင္းေတာ္တြင္ တန္းတူညီေသာ ဘဝကို အသက္ရွင္ႏိုင္ၿပီး လူတို႔က ငါ့ကို “ညီအစ္ကို”၊ သို႔မဟုတ္ “ညီအစ္မ”ဟု ေခၚၾကၿပီး ငါ့ကို ေလးစားစြာ ေခၚဆိုၾကသည္။ ယခု ငါသည္ အျခားသူမ်ား၏ ေလးစားမႈကို ရရွိသည့္ ခံစားခ်က္ကို ေမြ႕ေလ်ာ္ခံစားရသည္’ဟု စဥ္းစားၾကသည္။ ၎တို႔၏ ကံၾကမၼာ ေျပာင္းလဲၿပီးျဖစ္သည့္အလား ထင္ရၿပီး ၎တို႔အေနျဖင့္ ဆင္းရဲဒုကၡမခံစားရေတာ့သကဲ့သို႔ မေကာင္းသည့္ ကံမရွိေတာ့ဟု ထင္ရသည္။ ဘုရားသခင္ကို ၎တို႔ စတင္ယုံၾကည္ၿပီးသည္ႏွင့္တစ္ၿပိဳင္နက္ ဘုရားအိမ္ေတာ္တြင္ မိမိတို႔၏ တာဝန္ကို ေကာင္းစြာ ထမ္းေဆာင္ဖို႔ မိမိတို႔၏ စိတ္ဆုံးျဖတ္ခ်က္ကို ခ်မွတ္ၾကသည္။ အခက္အခဲကို သည္းညည္းခံလာႏိုင္ၿပီး အလုပ္ႀကိဳးစားႏိုင္ၾကသည္၊ မည္သည့္ ကိစၥတြင္မဆို အျခားမည္သူမဆိုထက္ သာ၍ သည္းညည္းခံႏိုင္ၾကၿပီး လူအမ်ားစု၏ လက္ခံမႈႏွင့္ ေလးစားသမႈကို ရရွိရန္ ႀကိဳးပမ္းၾကသည္။ ၎တို႔သည္ အသင္းေတာ္ ေခါင္းေဆာင္တစ္ဦး၊ ႀကီးၾကပ္သည့္ တစ္စုံတစ္ဦး၊ သို႔မဟုတ္ အဖြဲ႕ေခါင္းေဆာင္တစ္ဦးအျဖစ္ပင္ အေ႐ြးခ်ယ္ခံရႏိုင္သည္ဟု ေတြးထင္ၾကၿပီး ထို႔ေနာက္တြင္ ၎တို႔သည္ မိမိတို႔၏ ဘိုးေဘးမ်ားႏွင့္ မိသားစုကို ဂုဏ္ျပဳေနၾကမည္ မဟုတ္ပါေလာ။ ထို႔ေနာက္တြင္ ၎တို႔က မိမိတို႔၏ ကံၾကမၼာကို ေျပာင္းလဲၾကၿပီး ျဖစ္မည္ မဟုတ္ေလာ။ သို႔ရာတြင္ လက္ေတြ႕အရွိတရားက မိမိတို႔ ဆႏၵမ်ားအတိုင္း အေတာ္ေလး ျဖစ္ေျမာက္လာျခင္းမရွိသကဲ့သို႔ ၎တို႔ စိတ္ပ်က္အားေလ်ာ့လာၾကၿပီး ‘ဘုရားသခင္ကို ငါႏွစ္ခ်ီယုံၾကည္ၿပီးျဖစ္ကာ ငါ၏ ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမမ်ားႏွင့္ ငါအလြန္ အဆင္ေျပေသာ္လည္း ေခါင္းေဆာင္တစ္ဦး၊ ႀကီးၾကပ္သည့္ တစ္စုံတစ္ဦး၊ သို႔မဟုတ္ အဖြဲ႕ေခါင္းေဆာင္တစ္ဦး ေ႐ြးခ်ယ္ဖို႔ ျဖစ္လာသည့္အခါတိုင္း အဘယ္သို႔ ငါ၏ အလွည့္ လုံးဝ မျဖစ္ရသနည္း။ ငါ အလြန္႐ိုးရွင္းပုံရေသာေၾကာင့္လား၊ သို႔မဟုတ္ လုံေလာက္ေအာင္ ေကာင္းစြာ ထမ္းေဆာင္ျခင္းမရွိေသးသကဲ့သို႔ ငါ့ကို မည္သူမွ် သတိမထားမိေသးေသာေၾကာင့္လား။ မဲေပးၾကသည့္အခါတိုင္း ငါ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ အနည္းငယ္ ရွိႏိုင္ၿပီး အဖြဲ႕ေခါင္းေဆာင္တစ္ဦးအျဖစ္ အေ႐ြးခံရမည္ဆိုလွ်င္ပင္ ငါဝမ္းသာမည္ျဖစ္သည္။ ဘုရားသခင္ကို ျပန္ေပးဆပ္ရန္ စိတ္ထက္သန္မႈ အျပည့္ ရွိေသာ္လည္း မဲဆႏၵေပး၍ ငါ လုံးဝ ခ်န္ထားခံရသည့္အခါတိုင္း ငါ စိတ္သာပ်က္သြားရသည္။ ယင္းႏွင့္ပတ္သက္၍ အဘယ္သို႔ျဖစ္ပါသနည္း။ ငါသည္ သာမေညာင္ညလူတစ္ဦး၊ သာမန္လူတစ္ဦး၊ ငါ့တစ္ဘဝလုံး မထူးျခားသည့္ တစ္စုံတစ္ဦးသာ အမွန္တကယ္ ျဖစ္ႏိုင္သည္မ်ား ျဖစ္ႏိုင္မည္ေလာ။ ငါ၏ ကေလးဘဝ၊ ငါ၏ ငယ္႐ြယ္သည့္ အခ်ိန္ႏွင့္ သက္လတ္ပိုင္းႏွစ္ကာလမ်ားကို ျပန္ၾကည့္သည့္အခါ ငါနင္းေလွ်ာက္ၿပီးျဖစ္သည့္ ဤလမ္းေၾကာင္းသည္ အၿမဲ အလြန္ သာမေညာင္ညျဖစ္ခဲ့ၿပီး မွတ္သားဖြယ္ တစ္ခုမွ် မလုပ္ေဆာင္ခဲ့ေသးပါ။ ငါ့ထံတြင္ မည္သည့္ ရည္မွန္းခ်က္မွ် မရွိျခင္း၊ သို႔မဟုတ္ ငါ၏ အစြမ္းအစက အလြန္ ခ်ိဳ႕တဲ့လြန္းျခင္း မဟုတ္သကဲ့သို႔ လုံေလာက္သည့္ အားထုတ္မႈ မစိုက္ထုတ္ျခင္း၊ သို႔မဟုတ္ အခက္အခဲကို ငါ သည္းညည္းမခံႏိုင္ျခင္း မဟုတ္ပါ။ ငါ့ထံတြင္ ဆႏၵျပင္းျပမႈမ်ားႏွင့္ ပန္းတိုင္မ်ား ရွိၿပီး ငါရည္မွန္းခ်က္ရွိသည္ဟုပင္ ေျပာ၍ ရသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ လူအုပ္မွ ငါ လုံးဝ မထင္ေပၚႏိုင္သည္မွာ အဘယ္ေၾကာင့္နည္း။ ေနာက္ဆုံး စိစစ္ခ်က္တြင္ ငါ၌ မေကာင္းသည့္ ကံတစ္ခုရွိၿပီး ဆင္းရဲဒုကၡခံစားျခင္းအတြက္ ငါ ကံဇာတာပါကာ ဤသည္မွာ ငါ့အတြက္ အမႈအရာမ်ားကို ဘုရားသခင္ စီစဥ္ၿပီးျဖစ္သည့္ပုံ ျဖစ္သည္’ဟု ေတြးၾကေလသည္။ ထိုအရာကို ၎တို႔ တဝဲလည္လည္ ေတြးေလ၊ ၎တို႔၏ ကံၾကမၼာ ဆိုး႐ြားသည္ဟု ေတြးေလ ျဖစ္သည္။...၎တို႔ထံ မည္သည့္အရာ ျဖစ္ပ်က္သည္ျဖစ္ေစ၊ ထိုအရာကို ၎တို႔၏ကံ မေကာင္းျခင္းအျဖစ္ အၿမဲ မွတ္ယူၾကသည္။ ၎တို႔သည္ မေကာင္းသည့္ ကံရွိျခင္းႏွင့္ဆိုင္သည့္ ဤစိတ္ကူးထဲသို႔ စဥ္ဆက္မျပတ္ အားထုတ္ၾကသည္။ ထိုအရာအေပၚ သာ၍ နက္ရႈိင္းသည့္ သိနားလည္မႈႏွင့္ သေဘာေပါက္ျခင္း ရွိရန္ ႀကိဳးပမ္းၾကၿပီး ထိုအရာကို မိမိတို႔ စိတ္မ်ားတြင္ ျပန္ေျပာင္းေတြးသည့္အခါ ၎တို႔၏ စိတ္ခံစားမႈမ်ားသည္ ယခင္ထက္ သာ၍ စိတ္ဓာတ္က်လာသည္။ မိမိတို႔ တာဝန္ကို ထမ္းေဆာင္ရာတြင္ အေသးစား အမွားတစ္ခု ၎တို႔ ျပဳမိသည့္အခါတြင္ ၎တို႔က ‘အို၊ ထိုသို႔ေသာ မေကာင္းသည့္ကံ ရွိေနခ်ိန္တြင္ ငါ့တာဝန္ကို ငါအဘယ္သို႔ ေကာင္းစြာ လုပ္ႏိုင္မည္နည္း’ဟု ေတြးၾကသည္။ စုေဝးပြဲမ်ားတြင္ ၎တို႔၏ ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမမ်ားက မိတ္သဟာယျပဳေပးၾကၿပီး အမႈအရာမ်ားကို ၎တို႔ အဖန္ဖန္ ေတြးၾကေသာ္လည္း နားမလည္ၾကသကဲ့သို႔ ‘အို ထိုသို႔ေသာ မကာင္းသည့္ကံရွိေနခ်ိန္တြင္ အမႈအရာမ်ားကို ငါ အဘယ္သို႔ နားလည္ႏိုင္မည္နည္း’ဟု ေတြးၾကသည္။ ၎တို႔ထက္ စကားေျပာေကာင္းသည့္သူ၊ ၎တို႔ထက္ သာ၍ ရွင္းလင္းၿပီး သာ၍ အလင္းေပးသည့္နည္းလမ္းျဖင့္ မိမိတို႔၏ သိနားလည္မႈကို ရွင္းျပသည့္ တစ္စုံတစ္ဦးကို ၎တို႔ ေတြ႕သည့္အခါတိုင္းတြင္ သာ၍ပင္ စိတ္ဓာတ္က်သြားၾကသည္။ အခက္အခဲမ်ားကို သည္းညည္းခံႏိုင္ၿပီး အဖိုးအခေပးႏိုင္သည့္သူ၊ မိမိတို႔တာဝန္ကို ထမ္းေဆာင္ရာတြင္ ရလဒ္မ်ား ျမင္ေတြ႕သည့္သူ၊ မိမိတို႔ ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမမ်ား၏ လက္ခံမႈကို ရရွိၿပီး ရာထူးတိုးျခင္းခံရသူ တစ္စုံတစ္ဦးကို ၎တို႔ ျမင္သည့္အခါ ၎တို႔၏ စိတ္ႏွလုံးတြင္ မေပ်ာ္မ႐ႊင္ျဖစ္ၾကသည္။ တစ္စုံတစ္ဦးက ေခါင္းေဆာင္တစ္ဦး၊ သို႔မဟုတ္ အမႈေဆာင္တစ္ဦး ျဖစ္လာသည္ကို ၎တို႔ ျမင္သည့္အခါ သာ၍ပင္ စိတ္ဓာတ္က်ၾကၿပီး သီဆိုၿပီး ကခုန္ရာတြင္ ၎တို႔ထက္ ေတာ္သည့္ တစ္စုံတစ္ဦးကို ၎တို႔ ျမင္ၿပီး ထိုလူထက္ သာ၍ နိမ့္က်သည္ဟု ၎တို႔ ခံစားရသည့္အခါ ၎တို႔ စိတ္ဓာတ္က်ၾကသည္။ မည္သည့္ လူမ်ား၊ အျဖစ္အပ်က္မ်ား၊ သို႔မဟုတ္ အမႈအရာမ်ားကို ၎တို႔ ႀကဳံရသည္ျဖစ္ေစ၊ သို႔မဟုတ္ မည္သည့္ အေျခအေနမ်ားကိုမဆို ၎တို႔ အမွတ္မထင္ ေတြ႕ႀကဳံသည္ျဖစ္ေစ၊ ဤစိတ္ဓာတ္က်သည့္ စိတ္ခံစားခ်က္မ်ားျဖင့္ ထိုအရာမ်ားကို အၿမဲ တုံ႔ျပန္ၾကသည္။ ၎တို႔ အဝတ္အစားထက္ အနည္းငယ္ သာ၍ေကာင္းသည့္ အဝတ္အစားမ်ားကို ဝတ္ဆင္သည့္သူ၊ သို႔မဟုတ္ ဆံပင္ပုံစံ အနည္းငယ္ ပိုေကာင္းသည့္ တစ္စုံတစ္ဦးကို ျမင္သည့္အခါတြင္ပင္ ၎တို႔ အၿမဲ ဝမ္းနည္းၿပီး ေနာက္ဆုံးတြင္ ထိုစိတ္ဓာတ္က်သည့္ စိတ္ခံစားမႈဆီသို႔ ျပန္ေရာက္သြားသည္အထိ ၎တို႔၏ စိတ္ႏွလုံးတြင္ မနာလိုမႈႏွင့္ အားက်မႈတို႔ ျဖစ္ေပၚေလသည္။” (ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္၊ အတြဲ (၆)၊ သမၼာတရားကို လိုက္စားျခင္းႏွင့္ စပ္လ်ဥ္း၍ ၁၊ သမၼာတရားကို လိုက္စားရန္နည္းလမ္း (၂)) “အဆုံးတြင္ ၎တို႔က မိမိတို႔ကိုယ္ကို မေကာင္းသည့္ ကံရွိသည္ဟု အၿမဲ ယုံၾကည္ၾကေသာေၾကာင့္ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ျဖစ္သြားၾကသည္၊ မည္သည့္ စစ္မွန္သည့္ ရည္႐ြယ္ခ်က္မွ် မရွိဘဲ အသက္ရွင္ၾကၿပီး ေသျခင္းအတြက္ ေစာင့္ဆိုင္းလ်က္ အစာစား႐ုံ၊ အိပ္႐ုံသာ ရွိၾကသည္။ ထိုသို႔ျဖင့္ ၎တို႔သည္ သမၼာတရား လိုက္စားျခင္း၊ မိမိတို႔တာဝန္ကို ေကာင္းစြာ ထမ္းေဆာင္ျခင္း၊ ကယ္တင္ျခင္းကို ရယူျခင္းႏွင့္ ဘုရားသခင္၏ အျခား ထိုသို႔ေသာ သတ္မွတ္ခ်က္မ်ားကို တိုး၍ စိတ္ဝင္စားမႈ ကင္းမဲ့လာၾကသကဲ့သို႔ ဤအရာမ်ားကို သာ၍ သာ၍ တြန္းလွန္ကာ ျငင္းပယ္ၾကေလသည္။ ၎တို႔၏ မေကာင္းသည့္ ကံကို ထုံးစံအတိုင္း သမၼာတရား မလိုက္စားျခင္းႏွင့္ ကယ္တင္ျခင္း ရယူရန္ မတတ္ႏိုင္ျခင္းတို႔အတြက္ အေၾကာင္းျပခ်က္အျဖစ္ ၎တို႔ သေဘာထားၾကေလသည္။ ၎တို႔သည္ မိမိတို႔ ႀကဳံရသည့္ အေျခအေနမ်ားတြင္ မိမိတို႔ကိုယ္ပိုင္ ေဖာက္ျပန္ပ်က္စီးေသာ စိတ္သေဘာထားမ်ား၊ သို႔မဟုတ္ အပ်က္သေဘာေဆာင္ေသာ စိတ္ခံစားမႈမ်ားအား စိတ္ျဖာေလ့လာေဆြးေႏြးကာ ထိုသို႔ျဖင့္ မိမိတို႔၏ ေဖာက္ျပန္ပ်က္စီးေသာ စိတ္သေဘာထားမ်ားကို သိရွိလာကာ ေျဖရွင္းျခင္း မရွိၾကဘဲ ထို႔ထက္ ၎တို႔၏ စိတ္ဓာတ္က်ျခင္း ခံစားခ်က္မ်ားထဲသို႔ သာ၍ပင္နက္ေအာင္ က်ဆင္းဖို႔ ၎တို႔တြင္ အက်ိဳးဆက္ျဖစ္ေပၚေစရင္း မေကာင္းသည့္ ကံရွိျခင္းအေပၚ ၎တို႔၏ အျမင္ကို ၎တို႔ ႀကဳံဆုံကာ ေတြ႕ႀကဳံခံစားရသည့္ လူ၊ အျဖစ္အပ်က္ႏွင့္ အမႈအရာတိုင္းအား တုံ႔ျပန္ပုံတြင္ အသုံးျပဳၾကေလသည္။” (ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္၊ အတြဲ (၆)၊ သမၼာတရားကို လိုက္စားျခင္းႏွင့္ စပ္လ်ဥ္း၍ ၁၊ သမၼာတရားကို လိုက္စားရန္နည္းလမ္း (၂)) ဘုရား ေဖာ္ထုတ္ခဲ့တာက ကြၽန္မရဲ႕ အေျခအေန အတိအက်ပဲ။ ကြၽန္မမွာ ဆိုး႐ြားၿပီး ရက္စက္တဲ့ ကံပါလာတယ္လို႔ အၿမဲထင္ခဲ့မိတာ။ ဒါေၾကာင့္ပဲ စိတ္ဓာတ္က်တဲ့ စိတ္ခံစားခ်က္နဲ႔ ကြၽန္မ ခဏခဏ အသက္ရွင္ခဲ့တယ္။ ကြၽန္မ ငယ္ငယ္တုန္းက သာမန္ မိသားစုမွာ ေမြးလာခဲ့မွန္း သေဘာေပါက္လို႔ ကိုယ့္ကံၾကမၼာကို ေျပာင္းလဲဖို႔ ပညာသင္ယူတာကို အားထားခ်င္ခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ ကံမေကာင္းခ်င္ေတာ့ ဆယ္တန္းႏွစ္မွာပဲ အေရျပားေလးဘက္နာျဖစ္လာတယ္။ တကၠသိုလ္ဝင္တန္း စာေမးပြဲ မေျဖခင္မွာပဲ ကြၽန္မေရာဂါ ျပန္ထေတာ့၊ အေကာင္းဆုံး တကၠသိုလ္တစ္ခုကို ကြၽန္မ မတက္ႏိုင္ခဲ့ဘူး။ ေနာက္ပိုင္းမွာ၊ ကြၽန္မရဲ႕ ဆိုးဝါးတဲ့ က်န္းမာေရး အေျခအေနေၾကာင့္ ေက်ာင္းထြက္ၿပီး အိမ္ျပန္ခဲ့ရတယ္။ ကြၽန္မရဲ႕ ကံၾကမၼာကို ေျပာင္းလဲဖို႔ ပညာကို အားကိုးလို႔မရတာကို ျမင္ေတာ့၊ ကြၽန္မရဲ႕ ရင္ထဲမွာ အင္မတန္ကို စိတ္ဆင္းရဲရၿပီး ကံၾကမၼာက ကိုယ့္အေပၚ မတရားလိုက္တာလို႔ ခဏခဏ ညည္းခဲ့မိတယ္။ ဘုရားကို ယုံၾကည္ၿပီးတဲ့ေနာက္ လူမျမင္ကြယ္ရာမွာ စာနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ တာဝန္ေတြကို စိတ္မပါဘဲ လုပ္ေနရေပမဲ့ ကြၽန္မက ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမေတြရဲ႕ ျပႆနာေတြကို တက္တက္ႂကြႂကြ ေျဖရွင္းရင္းနဲ႔ ေခါင္းေဆာင္လုပ္ဖို႔ အေ႐ြးခံခ်င္ခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့၊ ကြၽန္မရဲ႕ က်န္းမာေရး အေျခအေနကို ထည့္တြက္ၿပီး ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမေတြက ကြၽန္မကို မေ႐ြးခဲ့ၾကဘူး။ ကံၾကမၼာဆိုးတစ္ခုကို ကြၽန္မ ရင္ဆိုင္ရတယ္လို႔ ပိုလို႔ေတာင္ ကြၽန္မ ခံစားခဲ့ရၿပီး၊ စုေဝးပြဲေတြမွာ အရင္လို မတက္ႂကြေတာ့ဘူး။ ကြၽန္မရဲ႕ အေျခအေနအရ၊ အသင္းေတာ္က ကြၽန္မရဲ႕ အိမ္ရွင္ မိသားစုအိမ္မွာ ေနၿပီး စာမူေတြကို စစ္ေဆးဖို႔ ကြၽန္မအတြက္ စီစဥ္ေပးခဲ့တယ္။ ကြၽန္မက ေအာင္ျမင္မႈတခ်ိဳ႕ကို ဖန္တီးၿပီး ကိုယ့္ကို လူေတြ အထင္ႀကီးေအာင္ လုပ္ခ်င္ေနတုန္းပဲ။ ဒါေပမဲ့ ကြၽန္မရဲ႕ က်န္းမာေရး အေျခအေနက မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ပိုဆိုးလာၿပီး အ႐ိုးတစ္သွ်ဴးေတြ ပ်က္စီးတဲ့ ေရာဂါေၾကာင့္ ကိုယ့္တာဝန္ကို လုပ္ဖို႔ အျပင္မထြက္ႏိုင္ခဲ့ဘူး။ ကြၽန္မ ပိုလို႔ေတာင္ စိတ္ဓာတ္က်လာတယ္။ ကြၽန္မမွာ မုဆိုးမသြားရာ မိုးလိုက္လို႔႐ြာဆိုသလို ျဖစ္ေနၿပီလို႔ ေတြးမိတယ္။ စိတ္ဓာတ္က်တဲ့ စိတ္ခံစားမႈနဲ႔ အသက္ရွင္ၿပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ လက္ေလွ်ာ့လိုက္တယ္။ သမၼာတရားလည္း မလိုက္စားခ်င္ေတာ့ဘူး။ ေဆာင္းပါေတြကိုေတာင္ မေရးခ်င္ေတာ့ဘူး။ ကြၽန္မရဲ႕ ကံကိုက ဆိုး႐ြားေနေတာ့ ဆက္လိုက္စားေနလို႔လည္း အဓိပၸာယ္ရွိမွာမဟုတ္ဘူးလို႔ ယုံၾကည္ခဲ့တယ္။ ကိစၥေတြအေပၚ ကြၽန္မရဲ႕ အျမင္က ဘုရားကို မယုံၾကည္သူေတြနဲ႔ အတူတူပဲ။ ဒုကၡနဲ႔ ရင္ဆိုင္ရတဲ့အခါ ကြၽန္မ ကံဆိုးတယ္လို႔ ေကာက္ခ်က္ခ်ၿပီး လုပ္သမွ်တိုင္းမွာ ကံၾကမၼာကို တြန္းလွန္ခ်င္ခဲ့တယ္။ တြန္းလွန္လို႔မရတဲ့အခါမွာ ကိုယ့္ကံကိုက ဆိုးပါတယ္ဆိုၿပီး ညည္းညဴခဲ့တယ္။ ဘုရားသခင္ကို ကြၽန္မႏွစ္ခ်ီ ယုံၾကည္ခဲ့ေပမဲ့ သူ႔ကို စစ္မွန္တဲ့ က်ိဳးႏြံနာခံမႈ မရွိခဲ့ဘူး။ စိတ္ဓာတ္က်ၿပီး ဘုရားကို အျပစ္တင္တဲ့ အေျခအေနမွာပဲ အသက္ရွင္ေနရင္းနဲ႔ ကိုယ့္ျပႆနာကိုယ္ ေျဖရွင္းဖို႔ သမၼာတရား ရွာရေကာင္းမွန္းေတာ့ မသိခဲ့ဘူး။ ကြၽန္မကိုယ္ကြၽန္မ ဘုရားကို ယုံၾကည္သူလို႔ ဘယ္လိုေခၚလို႔ရမွာလဲ။

ေနာက္ပိုင္းမွာ၊ ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ ေနာက္ထပ္ ႏွစ္ပိုဒ္ဖတ္ၿပီး၊ ေကာင္းတဲ့ကံ၊ ဆိုးတဲ့ကံ ဆိုတာမ်ိဳး မရွိမွန္း သိခဲ့တယ္။ အနႏၲတန္ခိုးရွင္ ဘုရားသခင္ ေျပာသည္မွာ- “ေကာင္းသည္ျဖစ္ေစ၊ ဆိုးသည္ျဖစ္ေစ လူတစ္ဦး၏ ကံၾကမၼာအေပၚ ဘုရားသခင္၏ အစီအစဥ္ကို လူ၏ အျမင္မ်ား၊ သို႔မဟုတ္ ေဗဒင္ဆရာ၏ အျမင္မ်ားျဖင့္ ရႈျမင္ရမည္၊ သို႔မဟုတ္ အကဲျဖတ္ရမည္မဟုတ္သကဲ့သို႔ ထိုလူက မိမိ တစ္သက္တာတြင္ ႂကြယ္ဝမႈႏွင့္ ဂုဏ္အသေရမည္မွ် ေမြ႕ေလ်ာ္သည္၊ သို႔မဟုတ္ ၎တို႔ မည္မွ် ဆင္းရဲဒုကၡ ေတြ႕ႀကဳံခံစားရသည္၊ သို႔မဟုတ္ ေရွ႕ေရးမ်ား၊ ေက်ာ္ၾကားမႈႏွင့္ ဥစၥာဓနတို႔အတြက္ ၎တို႔ လိုက္စားရာတြင္ မည္မွ် ေအာင္ျမင္သည္ဆိုသည္တို႔အရ အကဲျဖတ္ရန္လည္း မဟုတ္ေပ။ သို႔တိုင္ ဤသည္မွာ ၎တို႔တြင္ မေကာင္းသည့္ကံရွိသည္ဟု ေျပာေသာသူတို႔ ျပဳမိသည့္ ဆိုး႐ြားေသာ အမွား အတိအက်ျဖစ္သည့္အျပင္ လူအမ်ားစုက အသုံးျပဳသည့္ တစ္ဦးတစ္ေယာက္၏ ကံၾကမၼာကို အကဲျဖတ္ေသာ နည္းလမ္းတစ္ခုလည္း ျဖစ္ေပသည္။ လူအမ်ားစုသည္ မိမိတို႔ကိုယ္ပိုင္ ကံၾကမၼာကို မည္သို႔ အကဲျဖတ္ၾကသနည္း။ ေလာကီလူတို႔သည္ လူတစ္ဦး ကံၾကမၼာ ေကာင္းျခင္း၊ ဆိုးျခင္း ရွိမရွိဆိုသည္ကို မည္သို႔ အကဲျဖတ္ၾကသနည္း။ အဓိကအားျဖင့္ ထိုလူ၏ဘဝ အဆင္ေျပေခ်ာေမြ႕ျခင္း ရွိမရွိ၊ ႂကြယ္ဝျခင္းႏွင့္ ဂုဏ္အသေရကို ၎တို႔ ေမြ႕ေလ်ာ္ခံစားႏိုင္ျခင္း ရွိမရွိ၊ အျခားသူမ်ားထက္ သာလြန္သည့္ ဘဝေနထိုင္မႈပုံစံကို ၎တို႔ အသက္ရွင္ႏိုင္ျခင္း ရွိမရွိ၊ ၎တို႔ မည္မွ် ဆင္းရဲဒုကၡခံၿပီး ၎တို႔၏ တစ္သက္တာအတြင္းတြင္ ေမြ႕ေလ်ာ္ခံစားရန္ မည္မွ်ရွိၾကသည္၊ ၎တို႔ အခ်ိန္မည္မွ်ၾကာ အသက္ရွင္ၾကသည္၊ မည္သည့္ အသက္ေမြးမႈလုပ္ငန္း ရွိၾကသည္၊ ၎တို႔၏ ဘဝသည္ အလုပ္ကို ပင္ပန္းႀကီးစြာလုပ္ကိုင္ရျခင္းျဖင့္ ျပည့္ေနျခင္း၊ သို႔မဟုတ္ သက္ေသာင့္သက္သာျဖစ္ၿပီး လြယ္ကူျခင္း ရွိမရွိဆိုသည္တို႔အေပၚ ၎တို႔ အေျချပဳၾကေလသည္။ လူတစ္ဦး၏ ကံၾကမၼာ ေကာင္းျခင္း၊ ဆိုးျခင္း ရွိမရွိဆိုသည္ကို အကဲျဖတ္ရန္ ဤအရာမ်ားႏွင့္ ေနာက္ထပ္အရာမ်ားကို ၎တို႔ အသုံးျပဳၾကေလသည္။ သင္တို႔သည္လည္း ဤကဲ့သို႔ပင္ အကဲျဖတ္ၾကသည္ မဟုတ္ေလာ။ (အကဲျဖတ္ပါသည္။) သို႔ဆိုလွ်င္ သင္တို႔ အႀကိဳက္မဟုတ္သည့္ တစ္စုံတစ္ရာကို သင္တို႔အမ်ားစု ႀကဳံရသည့္အခါ၊ ခက္ခဲသည့္အခ်ိန္မ်ား ရွိသည့္အခါ၊ သို႔မဟုတ္ သာလြန္သည့္ ဘဝေနထိုင္မႈ ပုံစံတစ္ခုကို သင္ ေမြ႕ေလ်ာ္ခံစားႏိုင္ျခင္း မရွိသည့္အခါ သင့္ထံတြင္ မေကာင္းသည့္ ကံရွိသည္ဟု သင္ေတြးမိလိမ့္မည္ျဖစ္ၿပီး စိတ္ဓာတ္က်ျခင္းထဲသို႔ က်ဆင္းသြားလိမ့္မည္။” (ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္၊ အတြဲ (၆)၊ သမၼာတရားကို လိုက္စားျခင္းႏွင့္ စပ္လ်ဥ္း၍ ၁၊ သမၼာတရားကို လိုက္စားရန္နည္းလမ္း (၂)) “ဘုရားသခင္သည္ လူတို႔၏ ကံၾကမၼာမ်ားကို အခ်ိန္ၾကာျမင့္စြာက ႀကိဳတင္စီမံခဲ့ၿပီး ထိုအရာမ်ားသည္ ေျပာင္းလဲမရေပ။ ဤ ‘ေကာင္းေသာ ကံ’ ႏွင့္ ‘ဆိုးေသာကံ’တို႔သည္ လူတစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး မတူၾကသကဲ့သို႔ ထိုအရာမ်ားသည္ ပတ္ဝန္းက်င္၊ လူတို႔ ခံစားပုံႏွင့္ ၎တို႔ လိုက္စားသည့္အရာတို႔အေပၚ မူတည္ေလသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ တစ္ဦးတစ္ေယာက္၏ ကံၾကမၼာသည္ ေကာင္းလည္း မေကာင္းသကဲ့သို႔ ဆိုးလည္းမဆိုးရျခင္း ျဖစ္သည္။ သင့္အေနျဖင့္ အလြန္ခက္ခဲသည့္ ဘဝကို ရွင္သန္ေကာင္း ရွင္သန္ႏိုင္ေသာ္လည္း ‘ငါသည္ ခ်မ္းသာႂကြယ္ဝၿပီး သက္ေသာင့္သက္သာရွိေသာ ဘဝကို အသက္ရွင္ဖို႔ ေမွ်ာ္လင့္ေနျခင္း မဟုတ္ပါ။ စားစရာႏွင့္ ဝတ္စရာ လုံလုံေလာက္ေလာက္ ရွိ႐ုံျဖင့္ ငါ ေပ်ာ္႐ႊင္ခ်မ္းေျမ့ပါသည္။ လူတိုင္းသည္ မိမိတို႔ တစ္သက္တာအတြင္းတြင္ ဆင္းရဲဒုကၡခံစားရပါသည္။ ေလာကီလူတို႔က “မိုး႐ြာေနျခင္းမရွိပါက သက္တံကို သင္ မျမင္ႏိုင္ပါ”ဟု ဆိုၾကသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဆင္းရဲဒုကၡခံစားရျခင္းတြင္ တန္ဖိုးရွိေလသည္။ ဤသည္မွာ သိပ္မဆိုးပါ၊ ၿပီးလွ်င္ ငါ၏ ကံဇာတာသည္ မဆိုးပါ။ အထက္ေကာင္းကင္က ငါ့ကို စိတ္ဆင္းရဲမႈအခ်ိဳ႕၊ စမ္းသပ္မႈမ်ားအခ်ိဳ႕ႏွင့္ အတိဒုကၡမ်ားကို ေပးၿပီးျဖစ္သည္။ ယင္းမွာ သူသည္ ငါ့ကို အထင္ႀကီးေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ဤသည္မွာ ေကာင္းသည့္ ကံဇာတာ ျဖစ္ပါသည္’ဟု ေတြးေကာင္းေတြးေပမည္။ ဆင္းရဲဒုကၡခံစားရျခင္းသည္ မေကာင္းသည့္အရာတစ္ခု ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ၎တို႔သည္ မေကာင္းသည့္ ကံဇာတာတစ္ခု ရွိသည့္သေဘာျဖစ္ေၾကာင္းႏွင့္ ဆင္းရဲဒုကၡခံစားရျခင္း မရွိသည့္၊ ကိုယ္စိတ္ခ်မ္းသာၿပီး စိတ္ေအးလက္ေအးျဖစ္သည့္ ဘဝတစ္ခုသည္သာ ၎တို႔တြင္ ေကာင္းမြန္သည့္ ကံဇာတာတစ္ခုရွိသည့္ သေဘာျဖစ္ေၾကာင္း လူအခ်ိဳ႕က ေတြးထင္ၾကသည္။ မယုံၾကည္သူမ်ားက ဤအရာကို ‘အယူအဆႏွင့္ဆိုင္သည့္ ကိစၥတစ္ခု’ဟု ေခၚဆိုၾကသည္။ ဘုရားသခင္ကို ယုံၾကည္သူတို႔သည္ ဤ‘ကံဇာတာ’ႏွင့္ဆိုင္သည့္ ကိစၥကို မည္သို႔ မွတ္ယူၾကသနည္း။ ကြၽန္ုပ္တို႔သည္ ‘ေကာင္းသည့္ ကံ’၊ သို႔မဟုတ္ ‘ဆိုးသည့္ ကံ’တစ္ခု ရွိျခင္းအေၾကာင္း ေျပာၾကသေလာ။ (မေျပာၾကပါ။) ဤသို႔ေသာ အရာမ်ားကို ကြၽန္ုပ္တို႔ မေျပာၾကပါ။ သင္သည္ ဘုရားသခင္ကို ယုံၾကည္ေသာေၾကာင့္ ေကာင္းေသာ ကံတစ္ခုရွိသည္ဆိုပါစို႔။ ထို႔ေနာက္တြင္ သင္၏ ယုံၾကည္မႈ၌ မွန္ကန္သည့္ လမ္းေၾကာင္း မေလွ်ာက္လွ်င္၊ သင္ အျပစ္ေပးခံရ၊ ေဖာ္ထုတ္ခံရၿပီး ဖယ္ရွားခံရလွ်င္ သင္သည္ ေကာင္းသည့္ ကံရွိသည္ဟု ဆိုလိုသေလာ၊ မေကာင္းသည့္ ကံရွိသည္ဟု ဆိုလိုသေလာ။ ဘုရားသခင္ကို သင္ မယုံၾကည္ပါက သင္သည္ တကယ္ကို ေဖာ္ထုတ္မခံရႏိုင္ေပ၊ သို႔မဟုတ္ ဖယ္ရွားမခံရႏိုင္ေပ။ မယုံၾကည္သူမ်ားႏွင့္ ဘာသာေရးသမားမ်ားသည္ လူတို႔ကို ေဖာ္ထုတ္ျခင္းအေၾကာင္း၊ သို႔မဟုတ္ လူတို႔ကို ပိုင္းျခားသိျမင္ျခင္းအေၾကာင္း မေျပာၾကသကဲ့သို႔ လူတို႔ ရွင္းလင္းခံရသည့္အေၾကာင္း၊ သို႔မဟုတ္ ဖယ္ရွားခံရသည့္အေၾကာင္းလည္း မေျပာၾကေခ်။ ထိုအရာမွာ လူတို႔အေနျဖင့္ ဘုရားသခင္ကို ယုံၾကည္ႏိုင္သည့္အခါ ေကာင္းသည့္ ကံတစ္ခုရွိသည္ဟု ဆိုလိုျခင္း ျဖစ္ေလာက္ေသာ္လည္း အဆုံးတြင္ ၎တို႔ အျပစ္ေပးခံရပါက ၎တို႔တြင္ မေကာင္းသည့္ကံရွိသည္ဟု ဆိုလိုသေလာ။ အခ်ိန္တစ္မိနစ္တြင္ ၎တို႔၏ ကံဇာတာသည္ ေကာင္းမြန္၏၊ ေနာက္တစ္မိနစ္တြင္ ၎တို႔၏ ကံဇာတာ ဆိုးသြားသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ယင္းမွာ မည္သည့္အရာ ျဖစ္ပါသနည္း။ ယင္းမွာ တစ္စုံတစ္ဦးသည္ ေကာင္းသည့္ ကံဇာတာ ရွိမရွိကို အကဲျဖတ္၍ရသည့္ တစ္စုံတစ္ရာ မဟုတ္၊ လူတို႔သည္ ဤကိစၥရပ္ကို အကဲျဖတ္၍မရေပ။ အားလုံးကို ဘုရားသခင္က လုပ္ေဆာင္ထားျခင္း ျဖစ္ၿပီး ဘုရားသခင္ စီစဥ္သမွ်တိုင္းသည္ ေကာင္းမြန္၏။ လူတစ္ဦးစီတိုင္း၏ ကံၾကမၼာလမ္းေၾကာင္း၊ သို႔မဟုတ္ ၎တို႔ ႀကဳံရသည့္ ပတ္ဝန္းက်င္၊ လူမ်ား၊ အျဖစ္အပ်က္မ်ားႏွင့္ အမႈအရာမ်ား၊ ၿပီးလွ်င္ မိမိတို႔၏ ဘဝအသက္တာမ်ားအတြင္း ေတြ႕ႀကဳံရသည့္ ဘဝလမ္းေၾကာင္းသည္ အားလုံး ကြဲျပားျခင္းသာ ျဖစ္သည္။ ဤအရာမ်ားသည္ လူတစ္ဦးမွတစ္ဦးသို႔ ကြဲျပားျခားနားေလသည္။ လူတစ္ဦးစီတိုင္း၏ အသက္ရွင္မႈ ပတ္ဝန္းက်င္ႏွင့္ ၎တို႔ ႀကီးျပင္းသည့္ ပတ္ဝန္းက်င္ႏွစ္ခုလုံးသည္ ၎တို႔အတြက္ ဘုရားသခင္ စီမံထားျခင္းျဖစ္ၿပီး အားလုံး ကြဲျပားေလသည္။ မိမိတို႔ အသက္တာမ်ားအတြင္း လူတစ္ဦးစီတိုင္း ႀကဳံရသည့္ အရာမ်ားသည္ အားလုံး ကြဲျပား၏။ ေကာင္းသည့္ကံ၊ သို႔မဟုတ္ ဆိုးသည့္ကံဟု ေခၚဆိုသည့္အရာ မရွိေပ။ အားလုံးကို ဘုရားသခင္ စီစဥ္ၿပီး အားလုံးကို ဘုရားသခင္ လုပ္ေဆာင္ျခင္း ျဖစ္သည္။ ကိစၥရပ္ အားလုံးကို ဘုရားသခင္ လုပ္ေဆာင္ျခင္းျဖစ္သည္ဟူသည့္ ရႈေထာင့္အျမင္မွ ငါတို႔ မွတ္ယူပါက ဘုရားသခင္ လုပ္ေဆာင္သမွ်တိုင္းသည္ ေကာင္းမြန္ၿပီး မွန္ကန္ေပသည္။ လူတို႔၏ ႏွစ္ၿခိဳက္ျခင္းမ်ား၊ ခံစားခ်က္မ်ား၊ ေ႐ြးခ်ယ္မႈမ်ားႏွင့္ ဆိုင္သည့္ ရႈေထာင့္အျမင္မွ လူအခ်ိဳ႕သည္ ေက်ာ္ၾကားမႈႏွင့္ ဥစၥာဓန၊ နာမည္ဂုဏ္သတင္းတစ္ခုကို ရရွိဖို႔ ေ႐ြးခ်ယ္လ်က္၊ သက္ေသာင့္သက္သာရွိသည့္ ဘဝကို အသက္ရွင္ရန္၊ ေလာကတြင္ ခ်မ္းသာႂကြယ္ဝျခင္း ရွိၿပီး အဘက္ဘက္က ျပည့္စုံေသာ ဘဝကို အသက္ရွင္ရန္ ေ႐ြးခ်ယ္ၾကျခင္းသာ ျဖစ္သည္။ ဤသည္မွာ ၎တို႔အေနျဖင့္ ေကာင္းသည့္ ကံရွိျခင္းျဖစ္ေၾကာင္းႏွင့္ တစ္သက္တာ သာမေညာင္ည ျဖစ္ျခင္းႏွင့္ မေအာင္ျမင္ျခင္း၊ လူမႈအဖြဲ႕အစည္း၏ ေအာက္ေျခတြင္ အၿမဲ အသက္ရွင္ျခင္းသည္ မေကာင္းသည့္ ကံျဖစ္သည္ဟု ၎တို႔ ယုံၾကည္ၾကသည္။ ဤသည္မွာ ေလာကီအရာမ်ားကို လိုက္စားရင္းႏွင့္ ေလာကတြင္ အသက္ရွင္ရန္ ႀကိဳးစားရင္း မယုံၾကည္သူမ်ားႏွင့္ ေလာကီလူတို႔၏ အမႈအရာမ်ားအေပၚ ရႈျမင္ပုံျဖစ္ၿပီး ဤသည္မွာ ေကာင္းသည့္ ကံႏွင့္ မေကာင္းသည့္ကံဆိုင္ရာ စိတ္ကူး ျဖစ္ေပၚပုံျဖစ္သည္။ ေကာင္းသည့္ကံႏွင့္ မေကာင္းသည့္ကံဆိုင္ရာ စိတ္ကူးသည္ လူသားမ်ား၏ က်ဥ္းေျမာင္းသည့္ သိနားလည္မႈႏွင့္ ကံၾကမၼာအေပၚ အေပၚယံ အသိအျမင္မွ၊ ၿပီးလွ်င္ ၎တို႔ မည္မွ် ႐ုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာ ဆင္းရဲဒုကၡခံရသည္ဆိုသည္ႏွင့္ ေပ်ာ္႐ႊင္မႈ၊ ေက်ာ္ၾကားမႈႏွင့္ ဥစၥာဓန မည္မွ် ၎တို႔ ရရွိသည္စသည္တို႔အေပၚ လူတို႔၏ အကဲျဖတ္မႈမ်ားမွ ျဖစ္ေပၚျခင္းသာ ျဖစ္သည္။ အမွန္တြင္ ထိုအရာကို လူ၏ ကံၾကမၼာအေပၚ ဘုရားသခင္၏ စီစဥ္မႈႏွင့္ အခ်ဳပ္အျခာအာဏာ ရႈေထာင့္အျမင္မွ ၾကည့္ပါက ေကာင္းသည့္ ကံ၊ သို႔မဟုတ္ ဆိုးသည့္ကံႏွင့္ဆိုင္သည့္ ထိုသို႔ေသာ အဓိပၸာယ္ေကာက္ယူခ်က္မ်ား မရွိေပ။ ဤသည္မွာ တိက်မွန္ကန္သည္ မဟုတ္ေလာ။ (မွန္ကန္ပါသည္။) လူ၏ ကံၾကမၼာကို ဘုရားသခင္၏ အခ်ဳပ္အျခာအာဏာ ရႈေထာင့္အျမင္မွ မွတ္ယူပါက ဘုရားသခင္ လုပ္ေဆာင္သမွ်သည္ ေကာင္းမြန္ၿပီး ထိုအရာမွာ လူတစ္ဦးစီတိုင္း လိုအပ္သည့္ အရာ ျဖစ္သည္။ ဤသည္မွာ အတိတ္ႏွင့္ ပစၥဳပၸန္ ဘဝမ်ားတြင္ အေၾကာင္းႏွင့္ အက်ိဳး ပါဝင္ေသာေၾကာင့္ ထိုအရာမ်ားကို ဘုရားသခင္ စီမံထားျခင္းျဖစ္သည္။ ထိုအရာမ်ားအေပၚ ဘုရားသခင္က အခ်ဳပ္အျခာအာဏာ စြဲကိုင္ၿပီး ထိုအရာမ်ားကို ဘုရားသခင္ ႀကံစည္ကာ စီစဥ္ျခင္း ျဖစ္သည္။ လူသားမ်ိဳးႏြယ္၌ ေ႐ြးခ်ယ္စရာ မရွိေပ။ ဤရႈေထာင့္အျမင္မွ ထိုအရာကို ငါတို႔ ၾကည့္ပါက လူတို႔သည္ မိမိတို႔ကိုယ္ပိုင္ ကံၾကမၼာကို ေကာင္းမည္၊ ဆိုးမည္ဟု အကဲမျဖတ္သင့္ေပ၊ ဟုတ္ပါသေလာ။” (ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္၊ အတြဲ (၆)၊ သမၼာတရားကို လိုက္စားျခင္းႏွင့္ စပ္လ်ဥ္း၍ ၁၊ သမၼာတရားကို လိုက္စားရန္နည္းလမ္း (၂)) ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြကို ဖတ္ၿပီးေတာ့၊ ေနာက္ဆုံးမွာ သေဘာေပါက္လိုက္တယ္။ ဘုရားရဲ႕ ရႈေထာင့္အျမင္ကေနၾကည့္ရင္ ေကာင္းတဲ့ကံ ဆိုးတဲ့ကံ ဆိုတာမ်ိဳး မရွိဘူး။ ဘုရားလုပ္သမွ်အားလုံးက ေကာင္းတယ္။ ဘုရားက လူတစ္ေယာက္စီရဲ႕ ကံၾကမၼာအေပၚ အခ်ဳပ္အျခာအာဏာ ကိုင္စြဲၿပီး စီစဥ္တယ္။ သူတို႔ရဲ႕ ကံၾကမၼာ အဆိုး၊ အေကာင္းကို အကဲျဖတ္ဖို႔အတြက္ လူေတြရဲ႕ စံႏႈန္းက တစ္သက္တာမွာ ဘယ္ေလာက္ ဆင္းရဲဒုကၡခံခဲ့ရတယ္၊ ဂုဏ္အသေရနဲ႔ ခ်မ္းသာႂကြယ္ဝမႈ ဘယ္ေလာက္ ေမြ႕လ်ာ္ခဲ့ရၿပီး၊ ေက်ာ္ၾကားမႈ၊ အက်ိဳးအျမတ္နဲ႔ အနာဂတ္ ေရွ႕ေရးေတြကို လိုက္စားရာမွာ သူတို႔ ဘယ္ေလာက္ ေအာင္ျမင္တယ္ဆိုတဲ့အေပၚ အေျခခံတယ္။ ဒါက လူရဲ႕ ေသြးသား ႏွစ္သက္မႈနဲ႔ဆိုင္တဲ့ ရႈေထာင့္အျမင္ကေန လာတာျဖစ္ၿပီး၊ ဘုရားရည္႐ြယ္ခ်က္နဲ႔ လုံးဝ မကိုက္ဘူး။ ကြၽန္မ ဒီလို ယုံၾကည္ခဲ့ဖူးတယ္။ က်န္းမာေရး ေကာင္းတဲ့သူေတြ၊ ေက်ာ္ၾကားမႈနဲ႔ အက်ိဳးအျမတ္ကို စြမ္းေဆာင္ရရွိႏိုင္ၿပီး၊ ဂုဏ္အသေရနဲ႔ ခ်မ္းသာႂကြယ္ဝမႈကို ေမြ႕ေလ်ာ္ခံစားရသူေတြက ကံေကာင္းၾကတဲ့သူေတြ ျဖစ္ေပမဲ့ ေရာဂါရွိတဲ့သူ၊ ဆင္းဆင္းရဲရဲ အသက္ရွင္ရတဲ့သူနဲ႔ တစ္ဘဝလုံး ဘယ္သူကမွ အထင္မႀကီးဘဲ သာမန္ဘဝနဲ႔ ရွင္သန္ေက်ာ္ျဖတ္ရတဲ့သူေတြဟာ ကံဆိုးတဲ့သူေတြပဲလို႔ ကြၽန္မ ထင္ခဲ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္၊ ကြၽန္မက ေရာဂါဖိစီးတာကို အၿမဲခံခဲ့ရတဲ့အတြက္၊ ၿပီးေတာ့ ေက်ာ္ၾကားမႈ၊ အက်ိဳးအျမတ္နဲ႔ အနာဂတ္ ေရွ႕ေရးေတြကို လိုက္စားခ်င္ေပမဲ့ လုံးဝ မေအာင္ျမင္ခဲ့တဲ့အတြက္၊ ကိုယ့္ကံက မေကာင္းဘူးလို႔ ေတြးခဲ့တယ္။ ကိစၥေတြအေပၚ ကြၽန္မရဲ႕ အျမင္က ဘာသာတရားမရွိသူေတြနဲ႔ အတူတူပဲ။ မယုံၾကည္သူေတြရဲ႕ အျမင္ပဲ။ လူတခ်ိဳ႕က က်န္းမာေရး ေကာင္းတယ္။ သူတို႔ တစ္ဘဝလုံး ေငြ၊ ေက်ာ္ၾကားမႈ၊ အက်ိဳးအျမတ္နဲ႔ အဆင့္အတန္းအတြက္ မေလွ်ာ့တမ္းႀကိဳးစားၿပီး အခ်ိန္ကုန္ၾကတယ္။ သူတို႔ဆႏၵေတြ ျပည့္သြားရင္ေတာင္၊ အသက္ရွင္ျခင္းရဲ႕ တန္ဖိုး၊ အဓိပၸာယ္ကို မသိၾကဘူး။ တျခားလူေတြက စိတ္လႈပ္ရွားစရာမ်ိဳးစုံ ရွာေနတုန္းမွာ၊ လူတခ်ိဳ႕ကေတာ့ သူတို႔ေန႔ရက္ေတြကို အႏွစ္မဲ့ ကုန္ဆုံးၾကတယ္။ တခ်ိဳ႕က ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ စိတ္အလိုလိုက္ေနၾကတုန္းမွာ၊ တျခားလူေတြက ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ သတ္ေသၿပီး ဘဝကို အဆုံးသတ္ဖို႔ေတာင္ ေ႐ြးၾကတယ္။ ဒီလူေတြရဲ႕ ကံၾကမၼာေတြက သိပ္ေကာင္းၾကသလား။ သူတို႔ တကယ္ပဲ ေပ်ာ္႐ႊင္၊ ဝမ္းေျမာက္ၾကရဲ႕လား။ ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမတခ်ိဳ႕က သာမန္မိသားစုေတြကေန လာၿပီး၊ ဘုရားအိမ္ေတာ္မွာ ေခါင္းေဆာင္ ဒါမွမဟုတ္ ႀကီးၾကပ္ေရးမႉးျဖစ္ဖို႔ ရာထူးမတိုးၾကေပမဲ့ ခုထက္ထိ ကိုယ့္တာဝန္ေတြကိုယ္ လုပ္ၿပီး သမၼာတရား တခ်ိဳ႕ကို နားလည္ၾကတယ္လို႔ ကြၽန္မ ေတြးမိတယ္။ သူတို႔ထဲက တခ်ိဳ႕က ဘုရားကို သက္ေသခံတဲ့ ေဆာင္းပါးေတြကိုေတာင္ ေရးၾကတယ္။ သူတို႔ကံၾကမၼာက မဆိုးပါဘူး။ ကြၽန္မက ေရာဂါရဲ႕ ညႇဥ္းဆဲတာခံခဲ့ရေပမဲ့၊ ဒါေၾကာင့္ပဲ ဘုရားဆီ မၾကာခဏ ဆုေတာင္းခဲ့ၿပီး၊ ကြၽန္မစိတ္ႏွလုံးက သူ႔ကို မေရွာင္ဖယ္ရဲခဲ့ဘူး။ ဒါ့အျပင္၊ ဒီႏွစ္ေတြထဲမွာ၊ စာနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ ကြၽန္မရဲ႕ တာဝန္ေတြကေန သမၼာတရားတခ်ိဳ႕ကို ကြၽန္မ နားလည္လာခဲ့တယ္။ ဒီအရာအားလုံးက ကြၽန္မရဲ႕ အသက္ဝင္ေရာက္မႈအတြက္ အက်ိဳးရွိတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကြၽန္မရဲ႕ သဘာဝက အရမ္းမာနေထာင္လႊားၿပီး ဂုဏ္သတင္းနဲ႔ အဆင့္အတန္းအတြက္ ကြၽန္မရဲ႕အလိုဆႏၵက အေတာ္ အားေကာင္းခဲ့တယ္။ ဒီ‌ေတာ့ အဲဒီရာထူးဂုဏ္ႀကီးတဲ့ တာဝန္ေတြကို လုပ္ဖို႔ ရာထူးတိုးမခံရတာက ကြၽန္မကို ဘုရားရဲ႕ ကြယ္ကာတဲ့နည္းလမ္းပါပဲ။ ပိုအေရးႀကီးတဲ့အရာကေတာ့ ကြၽန္မ ဒီေရာဂါ မရခဲ့ရင္၊ ဒီေလာကမွာ ေငြ၊ ေက်ာ္ၾကားမႈနဲ႔ အက်ိဳးအျမတ္ကို ကြၽန္မ ေသခ်ာေပါက္ စိတ္ႏွလုံးအႂကြင္းမဲ့ လိုက္စားခဲ့မိမွာပဲ။ စာတန္ရဲ႕ တန္ခိုးေအာက္မွာ အသက္ရွင္ေနမိမယ္၊ သူဒုကၡေပးၿပီး လွည့္စားတာကို ခံရမွာ၊ သူထိန္းခ်ဳပ္တာကို လုံးဝ ခံခဲ့ရမွာပဲ။ ၿပီးေတာ့ ဘုရားရဲ႕ ေနာက္ဆုံးေသာ ကာလ ကယ္တင္ျခင္းကို ရခဲ့မွာ မဟုတ္ဘူး။ အမွန္ေတာ့ ဒီေရာဂါကေန ကြၽန္မ အက်ိဳးအမ်ားႀကီး ရခဲ့တာပါ။ ဒါေပမဲ့ ကြၽန္မကိုက ကံဆိုးတာပါလို႔ အၿမဲ ညည္းခဲ့တယ္။ ေကာင္းခ်ီးမဂၤလာက ကြၽန္မ အနီးအနားမွာ တစ္ခ်ိန္လုံး ရွိေနခဲ့ၿပီး၊ ကြၽန္မ မသိခဲ့ဘူး။ ဒီလို ေျပာထားတဲ့ ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြကို ကြၽန္မ ေတြးမိတယ္။ “အခ်ိဳ႕ေသာ လူတို႔သည္ နာမက်န္းျဖစ္ျခင္းေၾကာင့္ ဘုရားသခင္ကို စတင္ယုံၾကည္ လာၾကသည္။ ဤနာမက်န္းျဖစ္ျခင္းမွာ သင့္အတြက္ ဘုရားသခင္၏ ေက်းဇူးေတာ္ ျဖစ္သည္။ ထိုအရာမရွိဘဲ သင္သည္ ဘုရားသခင္ကို ယုံၾကည္လာမည္ မဟုတ္ေပ၊ ထို႔ျပင္ သင္သည္ ဘုရားသခင္ကို မယုံၾကည္ခဲ့ပါက၊ ဤအထိ ေရာက္လာခဲ့လိမ့္မည္ မဟုတ္ေပ။ ထို႔ေၾကာင့္ ဤေက်းဇူးေတာ္ပင္လွ်င္ ဘုရားသခင္၏ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာျဖစ္သည္။” (ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္၊ အတြဲ (၁)၊ ဘုရားသခင္၏ ေပၚထြန္းျခင္းႏွင့္ အမႈေတာ္၊ နာက်င္သည့္စမ္းသပ္မႈမ်ားကို ေတြ႕ႀကဳံျခင္းျဖင့္သာ ဘုရားသခင္၏ႏွစ္လိုဖြယ္ေကာင္းျခင္းကို သိႏိုင္မည္) အခု၊ ဒီဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြကို ကြၽန္မ ကိုယ္ေတြ႕ ႀကဳံလိုက္ရၿပီ။ ကြၽန္မရဲ႕ ေရာဂါေၾကာင့္ ကံဆိုးရပါတယ္လို႔ ကြၽန္မ ညည္းေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး။

ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြကို ကြၽန္မ ပိုဖတ္တယ္။ “၎တို႔တြင္ မေကာင္းသည့္ ကံ ရွိသည္ဟု အၿမဲတေစ ေျပာဆိုေသာ လူတို႔၏ အေတြးမ်ားႏွင့္ အျမင္မ်ားသည္ မွန္ကန္ျခင္း၊ သို႔မဟုတ္ မွားယြင္းျခင္း ရွိမရွိဆိုသည္ကို သင္တို႔ နားလည္ၿပီေလာ။ (မွားပါသည္။) ဤလူမ်ားသည္ အစြန္းေရာက္ဝါဒတြင္ ႏြံနစ္လာေသာေၾကာင့္ စိတ္ဓာတ္က်သည့္ ခံစားမႈကို ေတြ႕ႀကဳံၾကရသည္မွာ သိသာထင္ရွားေပသည္။...၎တို႔သည္ ကိစၥရပ္မ်ားႏွင့္ လူတို႔အား ဤအစြန္းေရာက္ၿပီး မမွန္ကန္သည့္ ရႈေထာင့္အျမင္မွ မွတ္ယူတတ္ၾကသည္။ ထိုသို႔ျဖင့္ ဤအပ်က္သေဘာေဆာင္သည့္ စိတ္ခံစားမႈ၏ သက္ေရာက္မႈႏွင့္ လႊမ္းမိုးမႈေအာက္တြင္ ထပ္တလဲလဲ အသက္ရွင္ေနၾကသည္၊ လူမ်ားႏွင့္ အမႈအရာမ်ားကို ရႈျမင္ၿပီး က်င့္ႀကံျပဳမူကာ ေဆာင္႐ြက္ေနၾကေလသည္။ အဆုံးတြင္ ၎တို႔ မည္သို႔ အသက္ရွင္သည္ျဖစ္ေစ အလြန္ ေမာပန္းပုံရၾကသည္မွာ ဘုရားသခင္ကို မိမိတို႔၏ ယုံၾကည္မႈႏွင့္ သမၼာတရား လိုက္စားမႈအတြက္ စိတ္ထက္သန္မႈ မစုစည္းႏိုင္ေတာ့ေအာင္ ျဖစ္ၾကေလသည္။ မိမိတို႔ ဘဝကို အသက္ရွင္ရန္ မည္သို႔ ၎တို႔ ေ႐ြးခ်ယ္ၾကသည္ျဖစ္ေစ၊ ၎တို႔သည္ မိမိတို႔တာဝန္ကို အျပဳသေဘာေဆာင္စြာ၊ သို႔မဟုတ္ တက္ႂကြစြာ ထမ္းေဆာင္ႏိုင္ျခင္း မရွိၾကသကဲ့သို႔ ဘုရားသခင္ကို ႏွစ္မ်ားစြာ ယုံၾကည္ၾကလင့္ကစား သမၼာတရားကို လိုက္စားရန္၊ သို႔မဟုတ္ သမၼာတရား စည္းမ်ဥ္းမ်ားႏွင့္အညီ လက္ေတြ႕လုပ္ေဆာင္ရန္ မဆိုထားႏွင့္၊ မိမိတို႔တာဝန္ကို စိတ္ႏွလုံးအႂကြင္းမဲ့ႏွင့္ ဉာဏ္ရွိသမွ်ျဖင့္ ထမ္းေဆာင္ျခင္း၊ သို႔မဟုတ္ မိမိတို႔တာဝန္ကို စိတ္ေက်နပ္ဖြယ္ ထမ္းေဆာင္ျခင္းအား မည္သည့္အခါမွ် အာ႐ုံမစိုက္ၾကသည္မွာ အမွန္ျဖစ္၏။ ဤသည္မွာ အဘယ္ေၾကာင့္နည္း။ ေနာက္ဆုံး စိစစ္မႈအရ ၎တို႔တြင္ မေကာင္းသည့္ ကံရွိသည္ဟု အၿမဲ ေတြးထင္ၾကေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ၿပီး ဤအရာက ၎တို႔အား အႀကီးအက်ယ္ စိတ္ဓာတ္က်သည့္ စိတ္ခံစားခ်က္မ်ားရွိေစသည္။ ၎တို႔သည္ မိမိတို႔အလုပ္၊ တာဝန္မ်ားႏွင့္ ဝတၱရားမ်ားကို ဆက္ကပ္သင့္သည့္ သစၥာေစာင့္သိမႈအား ဆက္ကပ္ရန္ စိတ္ပိုင္းျဖတ္မႈ၊ သို႔မဟုတ္ ဇြဲတစ္ခုတေလ မဆိုထားႏွင့္၊ မည္သည့္ သက္ဝင္လႈပ္ရွားမႈမွ် မရွိဘဲ၊ အျပဳသေဘာေဆာင္သည့္၊ သို႔မဟုတ္ အေကာင္းျမင္သည့္ အျပဳအမူတစ္ခုမွ် ထုတ္ေဖာ္ျပျခင္းမရွိဘဲ လမ္းေလွ်ာက္ေနသည့္ အေလာင္းေကာင္တစ္ေကာင္ကဲ့သို႔ လုံးဝ စိတ္ပ်က္အားငယ္ကာ အစြမ္းမဲ့လာၾကေလသည္။ ထိုထက္ ၎တို႔သည္ ေန႔ရက္ကာလမ်ားကို ေရာက္တတ္ရာရာႏွင့္ နားေဝတိမ္ေတာင္ျဖစ္စြာ အမႈမဲ့အမွတ္မဲ့ ျဖတ္ေက်ာ္လ်က္ ေပါ့ဆသည့္ သေဘာထားတစ္ခုႏွင့္အတူ တစ္ေန႔ၿပီးတစ္ေန႔ အင္တင္တင္ျဖင့္ ႐ုန္းကန္ၾကေလသည္။ ၎တို႔ အခ်ိန္မည္မွ်ၾကာေအာင္ ေတာ္စြေလ်ာ္စြ ႀကဳံရာက်ပန္း ေနၾကလိမ့္မည္ကို ၎တို႔ မသိၾက။ အဆုံးတြင္ အားကိုးအားထားမရွိဘဲ ‘အို၊ တတ္ႏိုင္သေ႐ြ႕ ငါ ေတာ္စြေလ်ာ္စြ ဆက္ေနလိုက္မည္။ တစ္ေန႔ ငါ ဆက္မေနႏိုင္ေတာ့သကဲ့သို႔ အသင္းေတာ္က ငါ့ကို ႏွင္ထုတ္ကာ ဖယ္ရွားလိုလွ်င္ သူတို႔ ငါ့ကို ဖယ္ရွားလိုက္သင့္သည္။ ထိုအရာမွာ ငါ့မွာ မေကာင္းသည့္ကံ ရွိေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္’ဟု ဆိုလ်က္ မိမိတို႔ကိုယ္ကို သတိေပးဖို႔သာ ရွိေတာ့သည္။ သင္တို႔ ျမင္သေလာ၊ ၎တို႔ ေျပာသည့္အရာပင္လွ်င္ အလြန္ အရႈံးေပးရာက်၏။ ဤစိတ္ဓာတ္က်ျခင္း စိတ္ခံစားမႈသည္ ႐ိုးရွင္းသည့္ စိတ္အေျခအေနတစ္ခုသာ မဟုတ္ဘဲ သာ၍ အေရးႀကီးသည္မွာ ထိုစိတ္ခံစားမႈတြင္ လူတို႔၏ အေတြးမ်ား၊ စိတ္ႏွလုံးမ်ားႏွင့္ ၎တို႔၏ လိုက္စားမႈအေပၚ အႀကီးအက်ယ္ ဖ်က္ဆီးတတ္ေသာ သက္ေရာက္မႈတစ္ခု ရွိေလသည္။ သင္သည္ သင္၏ စိတ္ဓာတ္က်သည့္ စိတ္ခံစားခ်က္ကို အခ်ိန္မီၿပီး ျမန္ဆန္သည့္ ပုံစံျဖင့္ မေျပာင္းလဲႏိုင္ပါက ယင္းက သင္၏ တစ္ဘဝလုံးကို ထိခိုက္လိမ့္မည္သာမက သင္၏ အသက္ကိုလည္း ဖ်က္ဆီးကာ သင့္ကို ေသျခင္းသို႔ ပို႔လိမ့္မည္ ျဖစ္သည္။ ဘုရားသခင္ကို သင္ယုံၾကည္လွ်င္ပင္ သမၼာတရားကို ရရွိႏိုင္မည္မဟုတ္သကဲ့သို႔ ကယ္တင္ျခင္းကို ရယူႏိုင္မည္မဟုတ္။ အဆုံးတြင္ သင္ပ်က္စီးဆုံးရႈံးလိမ့္မည္။ ထို႔ေၾကာင့္ မိမိတို႔၏ ကံၾကမၼာ ဆိုးသည္ဟု ယုံၾကည္ေသာသူတို႔သည္ ယခုတြင္ အသိတရား ရွိသင့္ၾကေပသည္။ ၎တို႔၏ ကံၾကမၼာ ေကာင္းျခင္း၊ ဆိုးျခင္း ရွိမရွိဆိုသည္ကို အၿမဲ ၾကည့္ျခင္း၊ ကံၾကမၼာတစ္မ်ိဳးမ်ိဳးကို အၿမဲ လိုက္စားျခင္း၊ မိမိတို႔ ကံၾကမၼာႏွင့္ပတ္သက္၍ အၿမဲ စိုးရိမ္ျခင္းဟူသည္တို႔မွာ ေကာင္းသည့္အရာတစ္ခု မဟုတ္ေပ။ သင္၏ ကံၾကမၼာကို အၿမဲ အေလးအနက္ သေဘာထားလ်က္ ေႏွာင့္ယွက္မႈ၊ သို႔မဟုတ္ စိတ္ပ်က္ျခင္း အနည္းငယ္ သင္ႀကဳံရသည့္အခါ၊ သို႔မဟုတ္ က်ရႈံးမႈ၊ ဆုတ္ဆိုင္းမႈမ်ား၊ သို႔မဟုတ္ အရွက္ရျခင္းမ်ားျဖစ္လာသည့္အခါ ထိုအရာမွာ သင္၏ ကိုယ္ပိုင္ မေကာင္းသည့္ ကံၾကမၼာႏွင့္ သင့္ကိုယ္ပိုင္ ဆိုး႐ြားသည့္ကံေၾကာင့္ျဖစ္သည္ဟု သင္ အလ်င္အျမန္ ယုံၾကည္လာသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သင္သည္ မေကာင္းသည့္ ကံၾကမၼာရွိသည့္ တစ္စုံတစ္ဦးျဖစ္ေၾကာင္း၊ အျခားလူမ်ားကဲ့သို႔ ေကာင္းသည့္ ကံၾကမၼာမရွိေၾကာင္း မိမိကိုယ္ကို ထပ္တလဲလဲ အသိေပးၿပီး စိတ္ဓာတ္က်ျခင္းႏွင့္ဆိုင္ေသာ အပ်က္သေဘာေဆာင္ေသာ စိတ္ခံစားမႈ၏ ဝန္းရံ၊ ခ်ည္ေႏွာင္ကာ ဖမ္းမိျခင္းခံရလ်က္ ထိုအရာမွ မလြတ္ေျမာက္ႏိုင္ဘဲ စိတ္ဓာတ္က်ျခင္းထဲ ထပ္တလဲလဲ ႏွစ္ျမႇဳပ္သြားေလသည္။ ဤသည္မွာ ျဖစ္ပ်က္ရန္ အလြန္ ထိတ္လန႔္ဖြယ္ရာျဖစ္ၿပီး အႏၲရာယ္မ်ားေပသည္။ ဤစိတ္ဓာတ္က်ျခင္း စိတ္ခံစားမႈက သင့္ကို သာ၍ မာနေထာင္လႊားလာရန္၊ သို႔မဟုတ္ လွည့္ျဖားတတ္လာရန္ မျဖစ္ေစႏိုင္ေသာ္လည္း၊ သို႔မဟုတ္ သင့္အား ဆိုးယုတ္မႈ၊ သို႔မဟုတ္ ေခါင္းမာမႈ၊ သို႔မဟုတ္ ထိုသို႔ေသာ အျခားေဖာက္ျပန္ပ်က္စီးသည့္ စိတ္သေဘာထားမ်ားကို ထုတ္ေဖာ္ျပေစျခင္း မရွိႏိုင္ေသာ္လည္း သင့္အေနျဖင့္ ေဖာက္ျပန္ပ်က္စီးသည့္ စိတ္သေဘာထားတစ္ခုကို ထုတ္ေဖာ္ျပၿပီး ဘုရားသခင္ကို အာခံသည့္ အဆင့္၊ သို႔မဟုတ္ ေဖာက္ျပန္ပ်က္စီးသည့္ စိတ္သေဘာထားတစ္ခုကို သင္ထုတ္ေဖာ္ျပၿပီး သမၼာတရား စည္းမ်ဥ္းမ်ားကို ခ်ိဳးေဖာက္သည့္ အဆင့္၊ သို႔မဟုတ္ ေႏွာင့္ယွက္မႈမ်ားႏွင့္ ဆူပူမႈမ်ားကို သင္ ျဖစ္ေစသည့္အဆင့္၊ သို႔မဟုတ္ မေကာင္းသည့္ လုပ္ေဆာင္ခ်က္မ်ား လုပ္ေဆာင္သည့္အဆင့္သို႔ မေရာက္ႏိုင္ေသာ္လည္း အႏွစ္သာရအရ ဤစိတ္ဓာတ္က်ျခင္း စိတ္ခံစားမႈသည္ လက္ေတြ႕အရွိတရားႏွင့္ ပတ္သက္၍ လူတို႔၏ စိတ္မေက်နပ္မႈႏွင့္ဆိုင္ေသာ အဆိုး႐ြားဆုံး သ႐ုပ္သကန္တစ္ခု ျဖစ္သည္။ အႏွစ္သာရအေနျဖင့္ လက္ေတြ႕အရွိတရားႏွင့္ ပတ္သက္၍ စိတ္မေက်နပ္မႈႏွင့္ဆိုင္ေသာ ဤသ႐ုပ္သကန္သည္ ဘုရားသခင္၏ အခ်ဳပ္အျခာအာဏာႏွင့္ အစီအစဥ္မ်ားကို စိတ္မေက်နပ္မႈတစ္ခုလည္း ျဖစ္၏။ ၿပီးလွ်င္ ဘုရားသခင္၏ အခ်ဳပ္အျခာအာဏာႏွင့္ အစီအစဥ္မ်ားကို စိတ္မေက်နပ္ျခင္း၏ အက်ိဳးဆက္မ်ားမွာ အဘယ္နည္း။ ထိုအရာမ်ားသည္ ဧကန္မုခ် အလြန္ ဆိုး႐ြားၿပီး အနည္းဆုံးအေနျဖင့္ သင့္ကို ဘုရားသခင္အား ပုန္ကန္ကာ အာခံေစလိမ့္မည္ျဖစ္ၿပီး ဘုရားသခင္၏ မိန႔္ႁမြက္ခ်က္မ်ားႏွင့္ ေထာက္ပံ့ေပးကမ္းမႈမ်ားကို လက္မခံႏိုင္ျဖစ္ေစကာ ဘုရားသခင္၏ သြန္သင္ခ်က္မ်ား၊ တိုက္တြန္းမႈမ်ား၊ အသိေပးခ်က္မ်ားႏွင့္ သတိေပးခ်က္မ်ားတို႔ကို နားမလည္ႏိုင္ျဖစ္ေစ၍ ၾကားနာဖို႔ရန္ မလိုမလားျဖစ္ေစလိမ့္မည္ ျဖစ္သည္။” (ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္၊ အတြဲ (၆)၊ သမၼာတရားကို လိုက္စားျခင္းႏွင့္ စပ္လ်ဥ္း၍ ၁၊ သမၼာတရားကို လိုက္စားရန္နည္းလမ္း (၂)) အဆိုးျမင္ဝါဒနဲ႔ စိတ္ဓာတ္က်ျခင္းရဲ႕ အပ်က္သေဘာေဆာင္တဲ့ စိတ္ခံစားမႈမွာ အၿမဲ ပိတ္မိတဲ့ အက်ိဳးဆက္ေတြက ျပင္းထန္မွန္း ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြေၾကာင့္ ကြၽန္မ နားလည္သြားတယ္။ အဲဒါက လူေတြကို သူတို႔မွာ ျဖစ္တဲ့ အရာေတြအေပၚ မွန္မွန္ကန္ကန္ အေလးထားလို႔မရေအာင္ လုပ္႐ုံတင္မကဘူး၊ သူတို႔တာဝန္ကို လုပ္ဖို႔၊ သမၼာတရားကို လိုက္စားဖို႔ကိုလည္း စိတ္မဝင္မစားေအာင္ လုပ္တယ္၊ ၿပီးေတာ့ သူတို႔ဟာ ကယ္တင္ခံရမဲ့ သူတို႔ရဲ႕ အခြင့္အေရး ဆုံးရႈံးရတာနဲ႔ပဲ အဆုံးသတ္တာေပါ့။ ပိုလို႔ေတာင္ဆိုးတာကေတာ့ ဒီလို စိတ္ဓာတ္က်တဲ့ စိတ္ခံစားမႈမ်ိဳးက လက္ေတြ႕အရွိတရားကိုပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ဘုရားရဲ႕ အခ်ဳပ္အျခာအာဏာနဲ႔ အစီအစဥ္ေတြကိုပဲျဖစ္ျဖစ္ မေက်မနပ္ျဖစ္တာပဲ။ အဲဒါရဲ႕ အႏွစ္သာရက ဘုရားကို ေစာဒကတက္ၿပီး သူ႔ကို တိတ္တဆိတ္ ပုန္ကန္တတ္တဲ့ အႏွစ္သာရပဲ။ ဒါရဲ႕ သဘာဝက အရမ္းဆိုး႐ြားတယ္။ ကြၽန္မရဲ႕ ေရာဂါ ျပန္ထလာလို႔ ကြၽန္မရဲ႕ တကၠသိုလ္ဝင္တန္း စာေမးပြဲရမွတ္က ထိခိုက္ခဲ့ၿပီး ေရာဂါေၾကာင့္ ကြၽန္မလည္း ေက်ာင္းထြက္ၿပီး အိမ္ျပန္ခဲ့ရတယ္။ ဒါေၾကာင့္ လူတိုင္းနဲ႔ အရာရာတိုင္းကို ကြၽန္မ အျပစ္တင္ၿပီး အရမ္း စိတ္ဆင္းရဲခဲ့ရတယ္။ ဘုရားကို ယုံၾကည္ၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ ေရာဂါေၾကာင့္ ကြၽန္မဟာ ရာထူးတိုးမခံရဘူး၊ ေလ့က်င့္ျပင္ဆင္ေပးတာလည္း မခံခဲ့ရပါဘူး။ ဒီခႏၶာကိုယ္ကို ေပးတဲ့အတြက္ ဘုရားကို ကြၽန္မ အျပစ္တင္ၿပီး ကံဆိုးရေလျခင္းလို႔ အၿမဲေတြးခဲ့တယ္။ ကြၽန္မတာဝန္ကို လုပ္ေနတုန္းမွာလည္း တက္တက္ႂကြႂကြ ပူးေပါင္းလုပ္ဖို႔ ဆႏၵမရွိဘဲ ဝတ္ေက်တမ္းေက်လုပ္ခဲ့တယ္။ ကြၽန္မဟာ ကံဆိုးတယ္ဆိုတဲ့ ဒီလြဲမွားတဲ့ အျမင္ထဲမွာပဲ အၿမဲပိတ္မိေနခဲ့ၿပီး ပိုပို စိတ္ဓာတ္က်လာတယ္။ ဘုရားကို အၿမဲ ညည္းညဴၿပီး အထင္လြဲတယ္။ ကြၽန္မ လမ္းေၾကာင္းမေျပာင္းခဲ့ရင္ ေနာက္ဆုံးမွာ ဘုရားသခင္ကို အာခံမိလို႔ ကယ္တင္ျခင္းခံရမဲ့ ကိုယ့္အခြင့္အေရးကိုပဲ ဆုံးရႈံးရမွာ။ ဒီလို လြဲမွားတဲ့ အေတြးနဲ႔ အျမင္မ်ိဳးက အရမ္း အဆိပ္ရွိတယ္။ လူေတြကို သူတို႔အေပၚ က်ေရာက္တဲ့ ကိစၥရပ္ေတြကို က်ိဳးႏြံနာခံတဲ့ သေဘာထားမရွိဘဲ ရင္ဆိုင္ေအာင္ လုပ္တယ္။ ေနာက္ဆုံးမွာ စာတန္က အ႐ူးလုပ္ၿပီး ဒုကၡေပးတာကိုပဲ သူတို႔ ခံရႏိုင္တယ္။ ဒါကို သေဘာေပါက္ေတာ့၊ ဘုရားဆီ ကြၽန္မ ဆုေတာင္းတယ္။ “ဘုရားသခင္၊ ကြၽန္မဟာ ကံဆိုးလိုက္ေလျခင္းလို႔ အၿမဲညည္းခဲ့ၿပီး ဒီအပ်က္သေဘာေဆာင္တဲ့ စိတ္ခံစားခ်က္ထဲမွာ အသက္ရွင္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကြၽန္မက ကိုယ္ေတာ့္ကို တိတ္တဆိတ္ ပုန္ကန္ခဲ့ပါတယ္။ ကိုယ္ေတာ့္ကို အာခံေနခဲ့မိပါတယ္။ ဘုရားသခင္၊ ဒီလို ကြၽန္မ ဆက္မလုပ္ခ်င္ပါဘူး။ ေက်းဇူးျပဳၿပီး ကြၽန္မကို လမ္းျပပါ”လို႔ေပါ့။

အဲဒီေနာက္ပိုင္းမွာ ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြကို ဖတ္ၿပီး ကိုယ့္ကံၾကမၼာကို ဘယ္လို မွန္မွန္ကန္ကန္ သေဘာထားရမယ္ဆိုတာကို သိသြားတယ္။ အနႏၲတန္ခိုးရွင္ ဘုရားသခင္ ေျပာသည္မွာ- “ကံၾကမၼာအေပၚ မည္သည့္သေဘာထားကို လူတို႔ ရွိသင့္ၾကသနည္း။ သင္သည္ ဖန္ဆင္းရွင္၏ အစီအစဥ္မ်ားကို လိုက္နာသင့္သည္၊ ဤအရာခပ္သိမ္းအေပၚ ဖန္ဆင္းရွင္၏ အစီအစဥ္မ်ားရွိ သူ၏ ရည္႐ြယ္ခ်က္ႏွင့္ အဓိပၸာယ္တို႔ကို တက္ႂကြစြာႏွင့္ အစြမ္းကုန္ ရွာေဖြသင့္ၿပီး သမၼာတရားအေပၚ သိနားလည္မႈ ရရွိသင့္သည္၊ သင့္အတြက္ ဘုရားသခင္ စီစဥ္ထားသည့္ ဤဘဝတြင္ သင္၏ အႀကီးမားဆုံး လုပ္ငန္းေဆာင္တာမ်ားကို ေဆာင္႐ြက္သင့္သည္၊ အဖန္ဆင္းခံတစ္ဦး၏ အလုပ္မ်ား၊ တာဝန္မ်ားႏွင့္ ဝတၱရာမ်ားကို ထမ္းေဆာင္သင့္ၿပီး ဖန္ဆင္းရွင္က သင္ႏွင့္ပတ္သက္၍ ေက်နပ္အားရၿပီး သင့္ကို ေအာက္ေမ့သတိရသည္အထိ သင္၏ ဘဝကို သာ၍ အဓိပၸာယ္ရွိေစၿပီး သာ၍ တန္ဖိုးရွိေစသင့္ေပသည္။ သာ၍ပင္ ေကာင္းမည့္အရာမွာ သင္၏ ရွာေဖြျခင္းႏွင့္ အားသြန္ခြန္စိုက္ အားထုတ္မႈမွတစ္ဆင့္ ကယ္တင္ျခင္း ရယူရန္ျဖစ္သည္မွာ အမွန္ျဖစ္၏။ ဤသည္မွာ အေကာင္းဆုံးေသာ ရလဒ္ျဖစ္ေပမည္။ မည္သို႔ဆိုေစ ကံၾကမၼာႏွင့္ စပ္လ်ဥ္း၍ အဖန္ဆင္းခံ လူသားမ်ိဳးႏြယ္က ရွိသင့္သည့္ အသင့္ေလ်ာ္ဆုံးေသာ သေဘာထားမွာ အေၾကာင္းမဲ့ အကဲျဖတ္ၿပီး အဓိပၸာယ္သတ္မွတ္သည့္၊ သို႔မဟုတ္ ထိုအရာကို ကိုင္တြယ္ေျဖရွင္းရန္ အစြန္းေရာက္ေသာ နည္းစနစ္မ်ားကို အသုံးျပဳသည့္ သေဘာထား မဟုတ္ေပ။ လူတို႔အေနျဖင့္ မ်ားစြာပို၍ပင္ မိမိတို႔၏ ကံၾကမၼာကို ခုခံရန္၊ ေ႐ြးခ်ယ္ရန္၊ သို႔မဟုတ္ ေျပာင္းလဲရန္ မႀကိဳးစားသင့္ဘဲ ထို႔ထက္ ထိုအရာကို အသိအမွတ္ျပဳရန္ မိမိတို႔ စိတ္ႏွလုံးကို အသုံးျပဳသင့္ၿပီး ထိုကံၾကမၼာကို အျပဳသေဘာေဆာင္စြာ ရင္မဆိုင္မီတြင္ ရွာေဖြ၊ ေလ့လာစူစမ္းၿပီး လိုက္နာသင့္ၾကေပသည္။ ေနာက္ဆုံးတြင္ ဘဝ၌ ဘုရားသခင္က သင့္အတြက္ ခ်မွတ္ထားသည့္ အသက္ရွင္ျခင္း ပတ္ဝန္းက်င္ႏွင့္ ခရီးစဥ္တြင္ ဘုရားသခင္ သင့္ကို သြန္သင္သည့္ ျပဳမူျခင္းနည္းလမ္းကို သင္ ရွာေဖြသင့္သည္၊ သင့္ကို ေလွ်ာက္လွမ္းရန္ ဘုရားသခင္ ေတာင္းဆိုသည့္ လမ္းေၾကာင္းကို ရွာေဖြသင့္ၿပီး ဤနည္းျဖင့္ သင့္အတြက္ ဘုရားသခင္ စီစဥ္ၿပီးျဖစ္သည့္ ကံၾကမၼာကို ေတြ႕ႀကဳံသင့္ကာ အဆုံးတြင္ သင္သည္ ေကာင္းခ်ီးခံစားရလိမ့္မည္။ သင့္အတြက္ ဖန္ဆင္းရွင္က စီစဥ္ထားသည့္ ကံၾကမၼာကို သင္ ဤနည္းျဖင့္ ေတြ႕ႀကဳံသည့္အခါ သင္ ခံစားရလာသည့္ အရာမွာ ပူေဆြးျခင္း၊ ဝမ္းနည္းျခင္း၊ မ်က္ရည္မ်ား၊ နာက်င္မႈ၊ စိတ္ပ်က္ျခင္းႏွင့္ က်ရႈံးမႈမ်ားသာမက သာ၍ အေရးႀကီးသည္မွာ ဝမ္းေျမာက္ျခင္း၊ ၿငိမ္သက္ျခင္းႏွင့္ ႏွစ္သိမ့္ျခင္းအျပင္ သင့္အေပၚ ဘုရားသခင္ ေပးသနားသည့္ သမၼာတရား၏ ဉာဏ္အလင္းေပးျခင္းႏွင့္ အလင္းျပျခင္းတို႔ကိုလည္း သင္ ေတြ႕ႀကဳံခံစားရလိမ့္မည္။ ထို႔အျပင္ သင္၏ ဘဝလမ္းေၾကာင္းတစ္ေလွ်ာက္ သင္လမ္းေပ်ာက္လာသည့္အခါ၊ စိတ္ပ်က္ျခင္းႏွင့္ က်ရႈံးမႈတို႔ျဖင့္ သင္ ရင္ဆိုင္ရၿပီး ေ႐ြးခ်ယ္ရမည့္အရာတစ္ခု ရွိသည့္အခါ ဖန္ဆင္းရွင္၏ လမ္းျပမႈကို သင္ ေတြ႕ႀကဳံလိမ့္မည္ျဖစ္ၿပီး အဆုံးတြင္ သင္သည္ အဓိပၸာယ္အရွိဆုံးေသာ ဘဝကို မည္သို႔ အသက္ရွင္ရမည္ဆိုသည္ႏွင့္သက္ဆိုင္သည့္ သိနားလည္မႈ၊ အေတြ႕အႀကဳံႏွင့္ အသိအမွတ္ျပဳျခင္းတို႔ကို ရရွိလိမ့္မည္။ ထို႔ေနာက္ ဘဝတြင္ သင္သည္ မည္သည့္အခါတြင္မွ် ေနာက္တစ္ဖန္ လမ္းေပ်ာက္ေတာ့မည္မဟုတ္။ စဥ္ဆက္မျပတ္ ပူပန္ေသာကေရာက္သည့္ အေျခအေနတစ္ခုတြင္ သင္ တစ္ဖန္ ရွိမည္မဟုတ္သကဲ့သို႔ သင္၏ ကံ ဆိုးသည္ဟု သင္ခံစားရေသာေၾကာင့္ စိတ္ဓာတ္က်သည့္ ခံစားမႈမ်ားထဲသို႔ က်ဆင္းရန္မဆိုထားႏွင့္၊ မေကာင္းသည့္ ကံရွိျခင္းအေၾကာင္းကို သင္ တစ္ဖန္ တစ္ႀကိမ္တစ္ခါမွ် ညည္းတြားမည္ မဟုတ္ေပ။ သင္သည္ ဤသေဘာထားရွိၿပီး သင့္အတြက္ ဖန္ဆင္းရွင္က စီစဥ္ထားၿပီးျဖစ္သည့္ ကံၾကမၼာကို ရင္ဆိုင္ရန္ ဤနည္းလမ္းကို အသုံးျပဳပါက သင္၏ လူ႔သဘာဝသည္ သာ၍ ပုံမွန္ ျဖစ္လာလိမ့္မည္ျဖစ္၍ ပုံမွန္ လူ႔သဘာဝရွိလာလိမ့္မည္ျဖစ္ၿပီး ပုံမွန္ လူ႔သဘာဝႏွင့္ဆိုင္သည့္ အမႈအရာမ်ားကို ရႈျမင္ရမည့္ပုံအေပၚ အေတြး၊ အျမင္မ်ားႏွင့္ စည္းမ်ဥ္းမ်ား ရွိလာလိမ့္မည္သာမက၊ ဘဝ၏ အဓိပၸာယ္အေပၚ မယုံၾကည္သူမ်ားက မည္သည့္အခါတြင္မွ် ရွိလိမ့္မည္မဟုတ္သည့္ အျမင္မ်ားႏွင့္ သိနားလည္မႈတို႔ကိုလည္း ရွိလာလိမ့္မည္မွာ အမွန္ျဖစ္၏။” (ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္၊ အတြဲ (၆)၊ သမၼာတရားကို လိုက္စားျခင္းႏွင့္ စပ္လ်ဥ္း၍ ၁၊ သမၼာတရားကို လိုက္စားရန္နည္းလမ္း (၂)) ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြကေန နားလည္ခဲ့တယ္။ ဘုရားက ကြၽန္မတို႔အတြက္ ဘယ္ကံၾကမၼာမ်ိဳးကို စီစဥ္ေပးပါေစ၊ သူ႔ရဲ႕ စီစဥ္ၫႊန္ၾကားမႈေတြနဲ႔ ႀကိဳတင္စီစဥ္မႈေတြကို ကြၽန္မ အၿမဲ က်ိဳးႏြံနာခံသင့္တယ္ဆိုတာကိုေပါ့။ ဒါက ဖန္ဆင္းခံေတြ ပိုင္ဆိုင္သင့္တဲ့ အသိစိတ္ပဲ။ ကြၽန္မ ကံၾကမၼာ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ပါေစ၊ အေရးအႀကီးဆုံးက သမၼာတရားကို ကြၽန္မတို႔ လိုက္စားႏိုင္တာ၊ ဖန္ဆင္းခံအေနနဲ႔ ကြၽန္မတို႔တာဝန္ကို ျဖည့္ဆည္းႏိုင္ၿပီး၊ တန္ဖိုးနဲ႔ အဓိပၸာယ္ရွိတဲ့ ဘဝတစ္ခုကို အသက္ရွင္ေနထိုင္ႏိုင္တာပဲ။ ေယာဘနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီးေတာ့၊ ဘုရားက သူ႔ကို အေစာပိုင္းမွာ ေတာင္ပုံရာပုံ ၿခံေမြးတိရစာၦန္ေတြ၊ ဥစၥာပစၥည္းႂကြယ္ဝမႈ၊ လွပတဲ့ သားသမီးေတြနဲ႔ ေကာင္းခ်ီးေပးတဲ့အခါ သူ႔ကံက ေကာင္းလိုက္တာလို႔ လူေတြက ထင္ခဲ့ၾကတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေယာဘက ဒါေတြကို ေမြ႕ေလ်ာ္စရာေတြလို႔ မျမင္ခဲ့ဘူး။ ဘုရားကို ေၾကာက္႐ြံ႕ၿပီး မေကာင္းမႈကို ေရွာင္ၾကဥ္တဲ့ လမ္းေၾကာင္းကို ေလွ်ာက္ဖို႔ပဲ အာ႐ုံစိုက္ခဲ့တယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာ၊ စမ္းသပ္မႈေတြကို သူ ရင္ဆိုင္ခဲ့ရတယ္။ သူ႔ပိုင္ဆိုင္မႈအားလုံး တစ္ညတည္းနဲ႔ ေပ်ာက္သြားတယ္၊ သူ႔သားသမီးေတြ ေသတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူ႔တစ္ကိုယ္လုံးကလည္း အနာစိမ္းေတြနဲ႔ ဖုံးသြားတယ္။ လူေတြရဲ႕ အျမင္မွာ၊ သူ အရမ္းကံဆိုးခဲ့တယ္ေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ေယာဘက သူ႔ကို ျဖစ္တဲ့အရာေတြကို လူရဲ႕ ရႈေထာင့္ကေန မၾကည့္ခဲ့ဘူး။ ပုန္ကန္တာမ်ိဳး၊ အာခံတာမ်ိဳးလည္းမလုပ္ခဲ့ဘူး။ အဲဒါေတြလုပ္မဲ့အစား ဘုရားဆီကေန အမႈအရာေတြကို လက္ခံခဲ့တယ္၊ ဘုရားရဲ႕ ရည္႐ြယ္ခ်က္ကို ရွာၿပီး၊ သူ႔ရဲ႕ သန႔္ရွင္းတဲ့ နာမကို ခ်ီးေျမႇာက္ခဲ့တယ္။ ေနာက္ဆုံးမွာ သူ႔ရဲ႕သက္ေသခံခ်က္မွာ ခိုင္ခိုင္မာမာ ရပ္တည္ခဲ့တယ္။ ဘုရားသခင္က ေယာဘဆီ သူ႔ကိုယ္သူ အထင္အရွားျပခဲ့ၿပီး ေယာဘက သူ႔ကို ျမင္ခဲ့တယ္။ ေယာဘရဲ႕ စိတ္ႏွလုံးက ၿငိမ္သက္၊ ဝမ္းေျမာက္ျခင္း ရခဲ့သလို၊ ေနာက္ဆုံး ေန႔ရက္ကာလနဲ႔ ျပည့္စုံခ်ိန္မွာ သူ ေသဆုံးခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ ကြၽန္မရဲ႕ ကံၾကမၼာနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့အခါ၊ ကြၽန္မက အၿမဲ ေျပာင္းလဲခ်င္ခဲ့ၿပီး လြတ္ေျမာက္ဖို႔ ႀကိဳးစားခ်င္ခဲ့တယ္။ လုံ႔လဝီရိယရွိရွိ မရွာေဖြခဲ့ဘူး၊ ဒါမွမဟုတ္ အဲဒါကို အျပဳသေဘာနဲ႔ ရင္မဆိုင္ခဲ့ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ မခံႏိုင္ေအာင္ စိတ္ဆင္းရဲၿပီး ကြၽန္မ အသက္ရွင္ခဲ့တယ္။ ဒီလိုေျပာထားတဲ့ ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြကို ကြၽန္မ ေတြးမိတယ္။ “ဤနာက်င္မႈကို မည္သည့္အရာက ျဖစ္ေစသနည္း။ ဘုရားသခင္၏ အခ်ဳပ္အျခာအာဏာေၾကာင့္ေလာ သို႔မဟုတ္ လူတစ္ေယာက္က ကံမေကာင္းစြာႏွင့္ ေမြးဖြားလာေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သေလာ။ သိသာစြာပင္ တစ္ခုမွ် မမွန္ကန္ေပ။ တကယ့္အေၾကာင္းရင္းက လူတို႔ ေလွ်ာက္ၾကသည့္ လမ္းေၾကာင္းမ်ား၊ ၎တို႔ဘဝကို အသက္ရွင္ေနထိုင္ဖို႔ လူတို႔ေ႐ြးခ်ယ္သည့္ နည္းလမ္းမ်ား ေၾကာင့္ျဖစ္သည္။” (ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္၊ အတြဲ (၂)၊ ဘုရားသခင္ကို သိကြၽမ္းျခင္းႏွင့္ စပ္လ်ဥ္း၍၊ အတုမရွိ ဘုရားသခင္ကိုယ္ေတာ္တိုင္ (၃)) ကြၽန္မရဲ႕ လိုက္စားမႈ လမ္းေၾကာင္းမွာ ျပႆနာ ရွိေနခဲ့လို႔ ကြၽန္မ အရမ္းစိတ္ဆင္းရဲခဲ့မွန္းကို သတိျပဳမိလိုက္တယ္။ ဘုရားကို မယုံၾကည္ခင္က ကိုယ့္ရဲ႕ ကံၾကမၼာကို ေျပာင္းလဲရေအာင္ ပညာကို ကြၽန္မ အားကိုးခ်င္ခဲ့တယ္။ လူအုပ္ထဲမွာ ထင္ေပၚဖို႔၊ သက္ေသာင့္သက္သာ ျဖစ္ၿပီး ႂကြယ္ဝတဲ့ ဘဝတစ္ခုနဲ႔ အသက္ရွင္ဖို႔ ကြၽန္မ လိုက္စားခဲ့တယ္။ ဘုရားကို ယုံၾကည္ၿပီးတဲ့ေနာက္၊ ကြၽန္မတာဝန္မွာ ဂုဏ္သတင္းနဲ႔ အဆင့္အတန္းကို ကြၽန္မ လိုက္စားေနတုန္းပဲ။ တျခားလူေတြရဲ႕ အထင္ႀကီးေလးစားတာကို ခံခ်င္တုန္းပဲ။ ကြၽန္မရဲ႕ ေရာဂါေၾကာင့္ ကိုယ့္ဆႏၵေတြ မျပည့္တဲ့အခါမွာ ကံဆိုးလိုက္ေလျခင္းလို႔ ညည္းညဴၿပီး စိတ္ဓာတ္က်တဲ့ စိတ္ခံစားမႈနဲ႔ အသက္ရွင္ခဲ့တယ္။ ဂုဏ္သတင္းနဲ႔ အဆင့္အတန္းအတြက္ ကြၽန္မရဲ႕ အလိုဆႏၵက အရမ္းအားေကာင္းခဲ့တယ္။ ကြၽန္မ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ မေမးဘဲ မေနႏိုင္ဘူး။ “ကိုယ့္မွာ ဂုဏ္သတင္းတို႔၊ အဆင့္အတန္းတို႔ရွိ႐ုံနဲ႔ ကိုယ္ဟာ တကယ္ကို ကံေကာင္းၿပီး အသက္ရွင္ရတာ တန္ဖိုးရွိသြားေရာလား” လို႔ေပါ့။ လူအေတာ္မ်ားမ်ားကို အသင္းေတာ္က ထုတ္ေဖာ္ျပၿပီး ဖယ္ရွားရွင္းလင္းခဲ့ပုံကို ကြၽန္မ ေတြးမိတယ္။ လူတခ်ိဳ႕က ေခါင္းေဆာင္တာဝန္ေတြ လုပ္ဖို႔ ရာထူးတိုးတာ ခံရေပမဲ့၊ သူတို႔ထဲက တခ်ိဳ႕က ဂုဏ္သတင္းနဲ႔ အဆင့္အတန္းကို ေခါင္းမာမာနဲ႔ လိုက္စားၿပီး ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမေတြရဲ႕ အနီးအနားမွာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ခ်ီးေျမႇာက္၊ သက္ေသခံရင္းနဲ႔ သမၼာတရားကို မလိုက္စားခဲ့ၾကဘူး။ ျပဳျပင္ေပးတာကို သူတို႔ လက္မခံၾကဘဲ ေနာက္ဆုံးမွာ ထုတ္ေဖာ္ခံရၿပီး ဖယ္ရွားရွင္းလင္းခံခဲ့ရတယ္။ လူေတြက သမၼာတရားကို မလိုက္စားရင္၊ ၿပီးေတာ့ သူတို႔တာဝန္ကို အသိတရားရွိရွိ လက္ေတြ႕က်တဲ့ သေဘာထားနဲ႔ မလုပ္ခဲ့ရင္၊ လူအမ်ားႀကီးက သူတို႔ကို အထင္ႀကီးၿပီး ရာထူးတိုးတာ၊ ေလ့က်င့္ျပင္ဆင္ေပးတာေတြ ခံရရင္ေတာင္၊ ဘုရား အသိအမွတ္ျပဳတာကို သူတို႔ ရမွာ မဟုတ္ဘူး။ ေနာက္ဆုံးမွာလည္း ထုတ္ေဖာ္ခံရၿပီး ဖယ္ရွားရွင္းလင္းခံရမွာပဲဆိုတာကို ကြၽန္မ ျမင္ခဲ့တယ္။ အစမွာ ကြၽန္မရဲ႕ ေရာဂါေၾကာင့္ ဘုရားကို ကြၽန္မ စယုံၾကည္ခဲ့ပုံကို ေတြးမိတယ္။ ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြရဲ႕ ေထာက္ပံ့မႈကို ကြၽန္မ ခံစားခဲ့ရၿပီး သမၼာတရားတခ်ိဳ႕ကို နားလည္လာခဲ့တယ္။ ကြၽန္မ ေနမေကာင္းျဖစ္ၿပီး အပ်က္သေဘာနဲ႔ အသက္ရွင္တဲ့အခါတိုင္း၊ ကြၽန္မကို ဉာဏ္အလင္းေပး၊ လမ္းျပၿပီး ေရွ႕ဆက္ အသက္ရွင္ခြင့္ေပးဖို႔ ဘုရားက သူ႔ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြကို သုံးခဲ့တယ္။ ဘုရားက ကြၽန္မကို တကယ္ အမ်ားႀကီးေပးခဲ့တာပါ။ ဒါေပမဲ့ သူ႔ေမတၱာကို ျပန္ဆပ္ဖို႔နဲ႔ ကြၽန္မတာဝန္ကို အသိတရားရွိရွိ လက္ေတြ႕က်တဲ့ သေဘာထားနဲ႔ စြဲစြဲၿမဲၿမဲလုပ္ဖို႔ ကြၽန္မ မေတြးခဲ့ဘူး။ ကြၽန္မ ေတာင့္တသမွ်ကေတာ့ ကြၽန္မကိုယ္ပိုင္ ဂုဏ္သတင္းနဲ႔ အဆင့္အတန္းျဖစ္ခဲ့ၿပီး ဘုရားအေပၚ ကြၽန္မ မ႐ိုးသားမစစ္မွန္ခဲ့ဘူး။ ကြၽန္မ တကယ္ကို အရမ္း ပုန္ကန္ခဲ့တာပဲ။ ကြၽန္မ မေနႏိုင္ဘဲ ေနာင္တမ်က္ရည္ေတြက်ၿပီး ဘုရားဆီ ဆုေတာင္းခဲ့တယ္။ “ဘုရားသခင္၊ ကြၽန္မ အရမ္းပုန္ကန္ခဲ့ပါတယ္။ ဂုဏ္သတင္းနဲ႔ အဆင့္အတန္းကို ကြၽန္မ အၿမဲ လိုက္စားခဲ့ၿပီး မွန္ကန္တဲ့ လမ္းေၾကာင္းကို မေလွ်ာက္ရေသးပါဘူး။ ကိုယ္ေတာ္ရဲ႕ ေ႐ြးခ်ယ္မႈနဲ႔ ကြၽန္မ တကယ္ မတန္ခဲ့ဘူး။ ဘုရားသခင္၊ ကြၽန္မတာဝန္ကို အသိတရားရွိရွိ လက္ေတြ႕က်တဲ့ သေဘာထားနဲ႔ လုပ္ၿပီးေတာ့ ကိုယ္ေတာ့္ကို မွန္မွန္ကန္ကန္ ယုံၾကည္ၿပီး က်ိဳးႏြံနာခံဖို႔ပဲ ကြၽန္မလိုခ်င္ပါတယ္”လို႔ေပါ့။ ဒီေလာက္ နားလည္သြားတဲ့အခါ၊ ကြၽန္မ စိတ္ဓာတ္မက်ေတာ့ဘူး။

အဲဒီအခ်ိန္အေတာအတြင္းမွာ၊ ကြၽန္မရဲ႕ ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမေတြနဲ႔ မဆက္သြယ္ႏိုင္ခဲ့ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ေန႔တိုင္း ဘုရားဆီ ဆုေတာင္းၿပီး သူနဲ႔ ပိုရင္းႏွီးေအာင္လုပ္တယ္၊ တရားေဒသနာေတြကို ေရးတာ ေလ့က်င့္ၿပီးေတာ့ ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြကို စြဲစြဲၿမဲၿမဲ ဖတ္ခဲ့တယ္။ တစ္ခါတေလ ကြၽန္မ က်န္းမာေရး နည္းနည္း ပိုဆိုးလာၿပီး ကြၽန္မရဲ႕ အ႐ိုးအဆစ္ေတြ ကိုက္ခဲလြန္းလို႔ နည္းနည္းပါးပါးေတာင္ မလႈပ္ႏိုင္ဘူး၊ မတ္တပ္ေတာင္ မရပ္ႏိုင္ခဲ့ဘူး။ အမႈမဲ့အမွတ္မဲ့ဆိုသလို ကြၽန္မ နည္းနည္း စိတ္ဖိစီးလာတယ္။ အထူးသျဖင့္ ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမေတြ သီခ်င္းဆို၊ ကခုန္ၿပီး ဘုရားကို ခ်ီးမြမ္းၾကတဲ့ ဗီဒီယိုေတြကို ျမင္တဲ့အခါမွာေပါ့။ ကြၽန္မက၊ “အဲဒီညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမေတြက က်န္းမာၾကတယ္၊ သီခ်င္းဆို၊ ကခုန္ၿပီး ဘုရားကို ခ်ီးမြမ္းႏိုင္ၾကတယ္။ အဲဒါ ေကာင္းလိုက္တာ။ ငါ့မွာေတာ့ မတ္တတ္ေတာင္ မရပ္ႏိုင္ဘူး” လို႔ ေတြးၿပီး အရမ္းကို အားက်မိတယ္။ ကြၽန္မရဲ႕ အေျခအေန မမွန္တာကို ကြၽန္မ သေဘာေပါက္လိုက္ၿပီး၊ ကြၽန္မရဲ႕ စိတ္ႏွလုံးကို ကြယ္ကာေပးဖို႔ ေတာင္းေလွ်ာက္ၿပီး ဘုရားဆီ တိတ္တဆိတ္ ဆုေတာင္းခဲ့တယ္။ ဒီလိုေျပာထားတဲ့ ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြကို ကြၽန္မေတြးမိတယ္။ “လုပ္ငန္းေဆာင္တာမ်ားသည္ မတူေပ။ ကိုယ္တစ္ခုတည္းရွိ၏။ အသီးသီးက မိမိ၏ တာဝန္ကို လုပ္ေဆာင္သည္၊ အသီးသီးက မိမိ၏ ေနရာတြင္ရွိၿပီး အေကာင္းဆုံးလုပ္ေဆာင္ေနၿပီး- မီးပြင့္တစ္ခုစီအတြက္ ၿပိဳးၿပိဳးျပက္ျပက္ အလင္းေရာင္တစ္ခု ရွိသည္- အသက္တာ၌ ရင့္က်က္မႈကို ရွာေဖြေနၾက၏။ ထိုသို႔ျဖင့္ ငါသည္ စိတ္ေက်နပ္ျခင္း ရွိလိမ့္မည္။” (ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္၊ အတြဲ (၁)၊ ဘုရားသခင္၏ ေပၚထြန္းျခင္းႏွင့္ အမႈေတာ္၊ အစအဦး၌ ခရစ္ေတာ္၏ မိန္႔ႁမြက္ခ်က္မ်ား၊ အခန္း (၂၁)) ဘုရားက လူတစ္ဦးစီအတြက္ မတူတဲ့တာဝန္ စီစဥ္ေပးတယ္။ အဲဒီညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမေတြက ဘုရားကို သီဆို၊ ကခုန္၊ ခ်ီးမြမ္းၾကၿပီး၊ ကြၽန္မက စာနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ တာဝန္ေတြကို လုပ္ၿပီး ဘုရားကို သက္ေသခံတယ္။ တာဝန္တစ္ခုစီက သူ႔လုပ္ငန္းေဆာင္တာနဲ႔သူ ရွိတယ္ေလ။ ကိုယ့္တာဝန္ေတြကို အစြမ္းကုန္ လုပ္သေ႐ြ႕ ဘုရားက အသိအမွတ္ျပဳမွာပဲ။ ဒါကို ေတြးမိတဲ့ေနာက္မွာ၊ ကြၽန္မ စိတ္ႏွလုံးက အမ်ားႀကီး ပိုလြတ္ေျမာက္သြားတယ္။ ကြၽန္မကံဆိုးတယ္လို႔ မထင္ေတာ့ဘူး။ ဘုရားရဲ႕ အခ်ဳပ္အျခာအာဏာနဲ႔ အစီအစဥ္ေတြကိုပဲ က်ိဳးႏြံနာခံခ်င္တယ္၊ သမၼာတရားကို မွန္မွန္ကန္ကန္ လိုက္စားၿပီး ကြၽန္မတာဝန္ကို ေကာင္းေကာင္း လုပ္ခ်င္တယ္။ ကြၽန္မဟာ ကံဆိုးတယ္ဆိုတဲ့ ဒီလြဲမွားတဲ့အျမင္ကေန ကြၽန္မ ထြက္လာႏိုင္တာက ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြရဲ႕ လမ္းျပမႈသက္သက္ေၾကာင့္ပါပဲ။