ရွင္းခ်ယ္ ေတာင္ကိုရီးယားႏိုင္ငံ

ကြၽန္မ ငယ္ငယ္ကတည္းက ကြၽန္မမိဘေတြက ဘုရားရဲ႕ေနာက္ကိုလိုက္တဲ့အတြက္ စံျပေတြအျဖစ္ ကြၽန္မက အၿမဲတမ္းျမင္ခဲ့တယ္။ သူတို႔က သူတို႔ယုံၾကည္မႈမွာ အရမ္းစိတ္တက္ႂကြၿပီး အနစ္နာခံလိုတဲ့ပုံစံရွိတယ္။ အနႏၲတန္ခိုးရွင္ ဘုရားသခင္ကို လက္ခံၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ ကြၽန္မအေမက တာဝန္တစ္ခုကို အခ်ိန္ျပည့္လုပ္ဖို႔အတြက္ ေတာ္ေတာ္ေကာင္းတဲ့အလုပ္တစ္ခုကေန ထြက္ခဲ့တယ္။ သူက ကြၽမ္းက်င္မႈနဲ႔ အသိပညာတခ်ိဳ႕ရွိၿပီး အဖိုးအခေပးဆပ္ဖို႔ ဆႏၵရွိတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူက အသင္းေတာ္မွာ အေရးႀကီးတဲ့တာဝန္ေတြ အၿမဲတမ္းရွိတယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာ ကြၽန္မတို႔မိသားစုက ယုဒတစ္ေယာက္ရဲ႕ သစၥာေဖာက္တာကို ခံခဲ့ရတယ္။ အဲဒါနဲ႔ စီစီပီက ဖမ္းတာကို မခံရေအာင္ ကြၽန္မမိဘေတြက ကြၽန္မနဲ႔အတူ ေရွာင္ပုံးေနခဲ့ရတယ္။ ဒီလိုျဖစ္တာေတာင္မွ သူတို႔က တာဝန္ေတြကို ဆက္လုပ္ၾကတယ္။ ၿပီးေတာ့ စိတ္ႏွစ္ျမဳပ္ၿပီးေတာ့ ဝိညာဥ္ေရးရာဆန္တဲ့ သူတိုရဲ႕ ဘဝေနမႈပုံစံနဲ႔ ပုံမွန္အျပဳအမူရဲ႕ ႐ိုးရွင္းမႈနဲ႔ ေပါင္းစပ္ၿပီး အသင္းသားေတြက ကြၽန္မမိဘေတြက လူ႔သဘာဝေကာင္းရွိတယ္၊ စစ္မွန္တဲ့ယုံၾကည္သူေတြျဖစ္တယ္ သမၼာတရားကိုလိုက္စားတယ္လို႔ ေျပာၾကတာကိုကြၽန္မ ခဏခဏၾကားရတယ္။ ပါတီရဲ႕ ဖိႏွိပ္မႈေၾကာင့္ ကြၽန္မ ၁၀ႏွစ္အ႐ြယ္မွာ မိဘေတြနဲ႔ ခြဲေနခဲ့ရၿပီး ကြၽန္မတို႔အခ်င္းခ်င္း ထပ္မေတြ႕ႏိုင္ၾကေတာ့ဘူး။ ဒါေပမဲ့ ကြၽန္မက သူတို႔အေပၚအရမ္းအထင္ႀကီးတာက အၿမဲတမ္းရွိေနခဲ့တယ္။ သူတို႔ကို ကြၽန္မ တကယ္ကို အထင္ႀကီးေလးစားၿပီး သူတို႔က ဘုရားအေပၚမွာ ႀကီးမားတဲ့ ယုံၾကည္ျခင္းရွိတယ္လို႔ ခံစားမိတယ္။ သူတို႔ရဲ႕ အနစ္နာခံမႈေတြ၊ အေရးႀကီးတဲ့တာဝန္ေတြကို ယူတာေတြေၾကာင့္ သူတို႔ဟာ သမၼာတရားကိုလိုက္စားၿပီး လူ႔သဘာဝေကာင္းရွိမွာပဲ၊ ဘုရားက သူတို႔ကို လက္ခံမွာပဲေပါ့။ သူတို႔က ကယ္တင္ျခင္းခံရႏိုင္တဲ့သူေတြျဖစ္တယ္လို႔ေတာင္ ကြၽန္မ ခံစားမိခဲ့တယ္။ ဒီလိုမိဘေတြရွိတာကို ေတာ္ေတာ္ဂုဏ္ယူမိတယ္။

ေနာက္ပိုင္းမွာ ပါတီရဲ႕ ဖိႏွိပ္မႈေၾကာင့္ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ကြၽန္မတို႔အားလုံး ႏိုင္ငံျခားကို ထြက္ေျပးခဲ့ရတယ္။ အဲဒီေနာက္မွာ ကြၽန္မ သူတို႔နဲ႔ ဆက္သြယ္တဲ့အခါ သူတို႔က ႏိုင္ငံျခားမွာ တာဝန္ေတြထမ္းေဆာင္ေနတုန္းပဲဆိုတာ ေတြ႕လိုက္ရတယ္။ အထူးသျဖင့္ ကြၽန္မအေမက ႀကီးၾကပ္သူတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ေနရာနည္းနည္းယူရေတာ့ သူ႔ကို ပိုၿပီးေတာ့ေတာင္ အထင္ႀကီးေလးစားခဲ့တယ္။ ကြၽန္မမိဘေတြက အဲဒီႏွစ္ေတြတစ္ေလွ်ာက္လုံးမွာ ယုံၾကည္သူေတြျဖစ္ခဲ့ၾကၿပီး အမ်ားႀကီး အနစ္နာခံခဲ့ၾကတယ္။ အဲဒါအျပင္ သူတို႔မွာ အေရးႀကီးတာဝန္ေတြရွိၾကတယ္။ သူတို႔က သမၼာတရားကို ရွာေဖြသူေတြျဖစ္ရမယ္၊ ဝိညာဥ္ရင့္က်က္မႈရွိရမယ္၊ ဒါေၾကာင့္ ေနာက္က်ရင္ ကြၽန္မမွာ ဘယ္လိုအခက္အခဲမ်ိဳးမဆိုရွိတဲ့အခါတိုင္းမွာ အကူအညီေတာင္းဖို႔အတြက္ သူတို႔ဆီကို သြားလို႔ရတယ္ဆိုၿပီး ေတြးမိတယ္။ ေတာ္ေတာ္ေကာင္းပါတယ္။ ၿပီးရင္ တစ္ခါတေလမွာ ကြၽန္မတို႔ရဲ႕ ကိုယ္ပိုင္ လတ္တေလာ အေျခအေနေတြကို ေျပာၾကတယ္။ တစ္ခါေတာ့ ကြၽန္မအေဖက ေျပာတယ္။ သူ႔အျမင္မွာ ဘာနည္းပညာကြၽမ္းက်င္မႈမွမလိုတဲ့ အလုပ္တာဝန္ကို သူလုပ္ေနၿပီး သူ႔ရဲ႕ စိတ္ပါဝင္စားမႈနဲ႔ပတ္သက္ေနၿပီး အခက္အခဲျဖစ္ေနတယ္၊ တျခားအလုပ္တာဝန္တစ္ခုကို အၿမဲေျပာင္းခ်င္ေနတယ္တဲ့။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ကြၽန္မလည္း လုံးဝ ဒီလိုအေတြ႕အႀကဳံမ်ိဳးပဲရွိေနတာ။ အဲဒါနဲ႔ ကြၽန္မတို႔ အခ်င္းခ်င္း မိတ္သဟာယဖြဲ႕ၿပီး ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္တခ်ိဳ႕ကို မွ်ေဝခဲ့တယ္။ အခ်ိန္နည္းနည္းေလာက္ၾကာၿပီးေတာ့ ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ စားေသာက္ျခင္းနဲ႔ သမၼာတရားကို ရွာေဖြျခင္းကတစ္ဆင့္ ကြၽန္မက တာဝန္အေပၚ တြက္ကပ္ေနတယ္ဆိုတာကို ျမင္ခဲ့ပါတယ္။ ကြၽန္မကို အျမင္ေကာင္းေစမယ့္ ဘယ္တာဝန္ကိုမဆို ကြၽန္မ လိုခ်င္ခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီလိုမဟုတ္ဘူးဆိုရင္ ကြၽန္မက ျဖစ္ကတတ္ဆန္းပဲလုပ္တယ္။ ဒါက ေတာ္ေတာ္ တစ္ကိုယ္ေကာင္းဆန္ၿပီး စစ္မွန္တဲ့ ယုံၾကည္ျခင္းကို မျပပါဘူး။ ကြၽန္မ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ မုန္းတီးလာၿပီး အဲဒီအေျခအေနကေန ထြက္လို႔ရေအာင္လုပ္ႏိုင္ခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ ကြၽန္မအေဖက ပိတ္မိေနတယ္။ သူ႔တာဝန္ကို ထမ္းေဆာင္ဖို႔ စိတ္ပါမေနဘူး။ ကြၽန္မ ေခါင္းရႈပ္သြားတယ္။ သူက ဆယ္စုႏွစ္တစ္ခုေက်ာ္တဲ့အထိ ယုံၾကည္သူတစ္ေယာက္ျဖစ္ခဲ့တာေၾကာင့္ သူ႔မွာ ဝိညာဥ္ရင့္က်က္မႈနည္းနည္းရွိသင့္တယ္။ သူ႔တာဝန္ကို ေ႐ြးခ်ယ္တဲ့ အဲဒီျပႆနာကို သူ ဘာလို႔ မေျဖရွင္းႏိုင္တာလဲေပါ့။ ကြၽန္မျပႆနာေတြအေၾကာင္းကို မိဘေတြကို ကြၽန္မေျပာတဲ့အခါမွာ သူတို႔က ကြၽန္မကို ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္တခ်ိဳ႕ပို႔ၿပီး သူတို႔အျမင္ေတြကို မွ်ေဝတယ္၊ ဒါေပမဲ့ သူတို႔ေျပာတာက ကြၽန္မကို တကယ္တမ္း အကူအညီမျဖစ္ေစခဲ့ဘူးဆိုတာကိုလည္း ကြၽန္မ သတိထားမိတယ္။ ကြၽန္မ စိတ္ကူးမိသလိုမ်ိဳး သမၼာတရားကို သူတို႔ တကယ္နားမလည္ဘူးဆိုတဲ့ မေရမရာခံစားခ်က္တစ္ခုကို ကြၽန္မ စၿပီးခံစားမိလာတယ္။

ေနာက္ပိုင္းမွာ ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမေတြက သက္ေသခံခ်က္ဆိုင္ရာ စာေတြကို ေရးတာနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး မိတ္သဟာယဖြဲ႕ၾကတယ္။ ယုံၾကည္သူျဖစ္တာၾကာၿပီဆိုေတာ့ ကြၽန္မမိဘေတြက အေတြ႕အႀကဳံေတြအမ်ားႀကီးရွိရမယ္လို႔ ကြၽန္မ တြက္မိတယ္။ အထူးသျဖင့္ ကြၽန္မ အေမေပါ့။ သူက အႏၲိခရစ္တစ္ေယာက္ရဲ႕ ဖိႏွိပ္တာကို ခံရၿပီး အသင္းေတာ္ကေန တရားမွ်တမႈမရွိဘဲ ထုတ္ပစ္တာခံခဲ့ရတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူက ဧဝံေဂလိကို ဆက္ၿပီး ျဖန္႔ေဝေနခဲ့တယ္။ ျပန္ေခၚခံရၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ သူယူရတဲ့ ဘယ္တာဝန္ကိုမဆို အစြမ္းကုန္လုပ္တယ္။ သူ႔တာဝန္က ခဏခဏေျပာင္းတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အေတြ႕အႀကဳံေတြ အမ်ားႀကီးရွိရမယ္ေပါ့။ ဘုရားကို သက္ေသခံဖို႔အတြက္ ဒါေတြကို သူေရးသင့္တယ္လို႔ ကြၽန္မ တြက္မိတယ္။ ကြၽန္မအေမကို စာတစ္ပုဒ္ေရးဖို႔ ရံဖန္ရံခါတိုက္တြန္းတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူက ေရွာင္ပဲေရွာင္ေနတယ္။ သူက လုပ္ခ်င္ပါတယ္၊ ဒါေပမဲ့ တာဝန္မွာ အရမ္းအလုပ္ရႈပ္ေနၿပီး ေအးေအးေဆးေဆးျဖစ္တဲ့အခ်ိန္ မရေနဘူးလို႔ေျပာတယ္။ ကြၽန္မ စဥ္းစားတယ္။ သူက တာဝန္နဲ႔ တကယ္အလုပ္ရႈပ္ေနတာပဲ၊ ဒါေပမဲ့ ဒါကို ဆင္ေျခေပးလို႔မရဘူးေပါ့။ သူက မွ်ေဝဖို႔အတြက္ တကယ္ပဲ သက္ေသခံခ်က္ရွိတယ္ဆိုရင္ ခ်ေရးဖို႔ သိပ္အခ်ိန္ကုန္မွာမဟုတ္ဘူး။ သူ႔ယုံၾကည္တဲ့ႏွစ္ေတြကေန ဘုရားအတြက္ သက္ေသခံခ်က္ေရးတာက သိပ္အဓိပၸာယ္ရွိမွာပဲ။ ကြၽန္မ သူ႔ကို ဆက္ၿပီးဖိအားေပးတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူက ဘာတစ္ခုမွ လုံးဝ မေရးဘူး။ တစ္ခါေတာ့ သူကေျပာတယ္။ သူေရးဖို႔ႀကိဳးစားတဲ့အခ်ိန္မွာ သူ႔အေတြးေတြကို မစီႏိုင္ဘဲ ဘယ္ကေနစရမွန္းမသိဘူး၊ ဒါေၾကာင့္ ကြၽန္မနဲ႔ ေဆြးေႏြးခ်င္တယ္တဲ့။ ကြၽန္မ အရမ္းေပ်ာ္သြားတယ္။ ဒီႏွစ္ေတြတစ္ေလွ်ာက္ သူ႔အေတြ႕အႀကဳံေတြအားလုံးကို ကြၽန္မ တကယ္ၾကားခ်င္ခဲ့တာ။ ဒါေပမဲ့ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့တာနဲ႔ သူျပသခဲ့တဲ့ ေဖာက္ျပန္ပ်က္စီးျခင္းအေၾကာင္းကို သူေျပာျပတဲ့အခါမွာ သူက စစ္မွန္တဲ့ နားလည္မႈတစ္ခုမွ မမွ်ေဝဘဲ အပ်က္သေဘာေဆာင္တာေတြအမ်ားႀကီးေျပာၿပီး သူ႔ကိုယ္သူ ေဘာင္ခတ္ေနေတာ့ ကြၽန္မ ေတာ္ေတာ္အံ့ၾသသြားတယ္။ သူ႔ရဲ႕ အရင္က အေတြ႕အႀကဳံေတြကို ေျပာရတာ ေတာ္ေတာ္နာက်င္ေနသလိုပဲ။ သူက ေ႐ြးခ်ယ္မႈမရွိဘဲ နာခံခဲ့ရသလိုပဲ။ အဲဒီကေန သူရခဲ့တဲ့အရာတစ္ခုခုကို ေျပာတာကို ကြၽန္မ မၾကားရဘူး။ ကြၽန္မတို႔ စကားေျပာၿပီးေတာ့ ေတာ္ေတာ္ စိတ္ပ်က္သြားမိတယ္။ ကြၽန္မ ေတြးမိတယ္။ သူက တကယ္ပဲ တစ္ခုခုရခဲ့ရင္ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ဘယ္ေလာက္ပဲ နာက်င္ရပါေစ ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ကိုဖတ္တာ၊ သမၼာတရားကို ရွာေဖြတာ၊ ဘုရားအလိုေတာ္ကို သင္ယူတာက သူ႔ကိုယ္သူနဲ႔ ဘုရားသခင္အေၾကာင္းကို တကယ္ နားလည္ေစမွာပဲ၊ ဒါဆိုရင္ အဆုံးမွာ စစ္မွန္တဲ့ ေပ်ာ္႐ႊင္မႈကို ရမွာပဲ ေပါ့။ ဒါေပမဲ့ သူ႔ရဲ႕ အရင္က အေတြ႕အႀကဳံေတြအေၾကာင္း သူေျပာတဲ့ပုံစံက ေတာ္ေတာ္နာက်င္ေနတဲ့ပုံစံရွိေနတုန္းပဲ။ သူက သူ႔ကိုယ္သူ ထိုးထြင္းသိျမင္တဲ့၊ လက္ေတြ႕မက်တဲ့ နားလည္မႈရွိေနတယ္။ ဒါဆိုရင္ သူက လက္ေတြ႕အေတြ႕အႀကဳံမရွိဘူးဆိုတဲ့ သေဘာမဟုတ္ဘူးလား။ ကြၽန္မ သေဘာေပါက္သြားတယ္။ သူက ဘုရားအတြက္ သက္ေသခံခ်က္ေရးဖို႔ တြန္႔ဆုတ္ေနတာက မဆန္းဘူးေလ။ သူက အခ်ိန္မရွိဘူးလို႔ ေျပာတာက ဖုန္းကြယ္မႈတစ္ခုပဲ။ သူက သမၼာတရားကို မရခဲ့ဘူး၊ တကယ္ရခဲ့တာ ဘာမွမရွိဘူး။ ဒါေၾကာင့္ သက္ေသခံခ်က္ကို မေရးႏိုင္တာေပါ့။ ကြၽန္မအေဖက တစ္ခုခုေရးဖို႔ ႀကိဳးစားဖို႔ ဆႏၵရွိတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူ႔စာက အေသးအဖြဲေတြနဲ႔ ျပည့္ေနတယ္။ သူ႔ကိုယ္သူသိတာ၊ သူရခဲ့တာေတြနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး သိပ္မရွိဘူး။ သူယုံၾကည္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ေတြနဲ႔ မကိုက္ေနဘူး။ ဘုရားသခင္က ဒီလိုေျပာတာကို ကြၽန္မ သတိရတယ္။ “သင္ ကယ္တင္ခံရႏိုင္ျခင္း ရွိမရွိဆိုသည္မွာ သင္ မည္မွ်ဝါရင့္သည္ သို႔မဟုတ္ ႏွစ္ေပါင္းမည္မွ် သင္ အလုပ္လုပ္ေနခဲ့ၿပီး ျဖစ္သည္ဆိုသည့္အေပၚ မူတည္ျခင္းမရွိေပ၊ သင့္ေတာ္ေသာ အရည္အခ်င္းမ်ားကို တစ္ဆင့္ၿပီးတစ္ဆင့္ သင္ မည္မွ်တည္ေဆာက္ၿပီးၿပီဆိုသည့္အေပၚ သာ၍ပင္ မူတည္ျခင္းမရွိေပ။ ယင္းထက္၊ ထိုအရာသည္ သင္၏လိုက္စားျခင္းက အသီးသီးျခင္း ရွိမရွိ ဆိုသည့္အေပၚ မူတည္ေလသည္။ ကယ္တင္ခံရသူတို႔သည္ အသီးသီးသည့္ ‘သစ္ပင္မ်ား’ ျဖစ္ၿပီး၊ စိမ္းလန္းစိုေျပေသာ သစ္႐ြက္မ်ား၊ အလွ်ံပယ္ေသာ ပန္းပြင့္မ်ားႏွင့္ ျဖစ္ေသာ္လည္း မသီးပြင့္သည့္ သစ္ပင္မ်ား မဟုတ္သည္ကို သင္ သိသင့္သည္။ လမ္းမ်ားတြင္ ႏွစ္မ်ားစြာ လွည့္လည္သြားလာရင္း သင္ အခ်ိန္ကုန္ဆုံးၿပီးျဖစ္လွ်င္ပင္၊ ယင္းက မည္သည့္အေရးနည္း။ သင္၏ သက္ေသခံခ်က္မွာ အဘယ္မွာနည္း။” (ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္၊ အတြဲ (၁)၊ ဘုရားသခင္၏ ေပၚထြန္းျခင္းႏွင့္ အမႈေတာ္၊ လက္ေတြ႕လုပ္ေဆာင္ျခင္း (၇)) ဒါက ကြၽန္မအတြက္ သတိျပန္လည္ေစခဲ့တဲ့ အရာပဲ။ မွန္တယ္။ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ရာထူးႀကီးမႈ၊ အလုပ္နဲ႔ အေတြ႕အႀကဳံေတြ ဘယ္ေလာက္ရွိခဲ့တယ္ဆိုတာ အေရးမပါဘူး။ သူတို႔ ျဖတ္သန္းခဲ့တဲ့အရာကေန စစ္မွန္တဲ့ အက်ိဳးအျမတ္ ဘာမွမရွိရင္ သမၼာတရားကိုမရရင္၊ သက္ေသမခံရင္ သူတို႔က အသက္ကင္းမဲ့တယ္ဆိုတဲ့ သေဘာပဲ။ အဲဒီလိုလူမ်ိဳးက ဘယ္ေတာ့မွ ကယ္တင္ျခင္းမခံရႏိုင္ဘူး။ ဒါကို ကြၽန္မ ရွင္းလာေတာ့ ကြၽန္မျဖစ္တဲ့ ခံစားခ်က္ကို ေျပာလို႔မရႏိုင္ဘူး။ ကြၽန္မ မိဘေတြက သမၼာတရားကို နားလည္ၿပီး ဝိညာဥ္ရင့္က်က္မႈရွိတယ္ဆိုတဲ့ ကြၽန္မ အျမင္က ပထမဆုံးအႀကိမ္ ၿပိဳလဲသြားတယ္။ ကြၽန္မ နားမလည္ခဲ့ဘူးေလ။ ဒီယုံၾကည္တဲ့ႏွစ္ေတြအားလုံးနဲ႔ အနစ္နာခံမႈေတြအမ်ားႀကီးၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ သူတို႔က ဘာလို႔ သမၼာတရားကို မရတာလဲေပါ့။ ကြၽန္မ မထိန္းႏိုင္ေတာ့ဘဲ တိတ္တဆိတ္ ငိုေနခဲ့မိတယ္။ အဲဒီေနာက္မွာေတာ့ အရင္ကေလာက္ သူတို႔ကို မေလးစားေတာ့ဘူး။ ဒါေပမဲ့ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီႏွစ္ေတြအားလုံးမွာ အမ်ားႀကီးေပးဆပ္ၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ အနည္းဆုံးေတာ့ သူတို႔မွာ သင့္ေလ်ာ္တဲ့ လူ႔သဘာဝရွိၿပီး စစ္မွန္တဲ့ယုံၾကည္သူေတြျဖစ္တယ္လို႔ ကြၽန္မ ထင္ေနတုန္းပဲ။ သူတို႔က တာဝန္ကို ေကာင္းေကာင္းထမ္းေဆာင္ႏိုင္ၿပီး သမၼာတရားကို စၿပီးလိုက္စားရင္ ကယ္တင္ခံရႏိုင္ပါေသးတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေနာက္ေတာ့ သူတို႔အေပၚ ကြၽန္မအျမင္ကို ေျပာင္းသြားေစတဲ့အရာတခ်ိဳ႕ ျဖစ္လာတယ္။

တစ္ေန႔ေတာ့ ကြၽန္မအေဖက အၿမဲတမ္း ေပါ့ဆၿပီး ပ်င္းရိတာေၾကာင့္၊ ေကာင္းေကာင္းမထမ္းေဆာင္တာေၾကာင့္ တာဝန္ကေန ဖယ္ရွားခံရတာကို ကြၽန္မ သိလိုက္ရတယ္။ အဲဒီေနာက္ မၾကာခင္မွာပဲ ကြၽန္မအေမကလည္း လူ႔သဘာဝမေကာင္းလို႔၊ အသင္းေတာ္အက်ိဳးစီးပြားကို မထိန္းသိမ္းလို႔၊ မာနႀကီးလြန္းလို႔ တာဝန္မွာ အေႏွာင့္အအယွက္ျဖစ္ေစလို႔ အထုတ္ခံရတာကို ကြၽန္မ သိရတယ္။ ကြၽန္မက အရမ္းအံၾသသြားၿပီး သိပ္မယုံႏိုင္ဘူး။ ဘယ္လိုျဖစ္သြားတာလဲေပါ့။ တာဝန္တစ္ခုကို မထမ္းေဆာင္ႏိုင္တာက အေျခခံအားျဖင့္ အဖယ္ရွားခံရတာမဟုတ္ဘူးလား။ သူတို႔မွာ မေကာင္းတဲ့လူ႔သဘာဝရွိတာလားေပါ့။ အရင္က ကြၽန္မမိဘေတြကိုသိတဲ့သူတိုင္းက သူတို႔မွာ သိပ္ေကာင္းတဲ့လူ႔သဘာဝရွိတယ္လို႔ အၿမဲတမ္းေျပာၾကတယ္။ ဒီလိုမဟုတ္ရင္ သူတို႔က ဘယ္လို အမ်ားႀကီးစြန္႔လႊတ္ႏိုင္မွာလဲေပါ့။ ကြၽန္မတကယ္ကို စိတ္ရႈပ္ေထြးေနၿပီး စိုးရိမ္မႈမ်ိဳးစုံက ဆက္တိုက္ေပၚေနတယ္။ သူတို႔ေတြ အဆင္ေျပၾကရဲ႕လား၊ စိတ္ညစ္ေနၾကလားေတြးမိတယ္။ ကြၽန္မက ပိုေမွာင္မိုက္လာသလိုခံစားရၿပီး တစ္ခ်ိန္လုံး စိတ္ဖိစီးေနခဲ့တယ္။ ဒါက သမၼာတရားစည္းမ်ဥ္းေတြကို အေျခခံၿပီးလုပ္ခဲ့တာျဖစ္ရမယ္၊ မွန္ကန္တယ္ဆိုတာ ကြၽန္မသိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ လက္ခံဖို႔ ခက္ခဲေနတာ။ ကြၽန္မ မိဘေတြက အမ်ားႀကီး ျဖတ္သန္းခဲ့ရတယ္။ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီကို အၿမဲတမ္းေရွာင္ေျပးေနခဲ့ရတယ္။ ဒီႏွစ္ေတြတစ္ေလွ်ာက္လုံးမွာ ကြၽန္မတို႔ေတြ ခြဲၿပီး အၾကာႀကီးေနခဲ့ရတယ္။ ဘုရားသခင္က သူ႔အလုပ္ၿပီးဆုံးၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ ႏိုင္ငံေတာ္မွာ ကြၽန္မတို႔ ျပန္ဆုံစည္းဖို႔ အမ်ားႀကီး ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ အတက္အက်ေတြ အမ်ားႀကီးျဖတ္သန္းၿပီး အလုပ္ေတြအမ်ားႀကီးလုပ္ၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ သူတို႔က ဘယ္လိုျဖစ္ၿပီး အလြယ္တကူ အထုတ္ခံရတာလဲေပါ့။ ကြၽန္မက ဒီအေပၚမွာ ပိုပိုၿပီး စိတ္မေကာင္းျဖစ္လာၿပီး မ်က္ရည္ေတြမက်ဘဲ မေနႏိုင္ခဲ့ဘူး။ သုံးေလးရက္ၾကာတဲ့အထိ ကြၽန္မက အၿမဲတမ္း သက္ျပင္းခ်ေနၿပီး တာဝန္အတြက္ ဘာအားအင္မွမရွိဘူး။ ဒီအေၾကာင္းကို စဥ္းစားမိတိုင္း ကြၽန္မက အရမ္းစိတ္မေကာင္းျဖစ္ၿပီး တစ္ကိုယ္လုံး ေပ်ာ့ေခြသြားတယ္။ လိုက္စားဖို႔အတြက္ စိတ္အင္အားေတြအားလုံး ႐ုတ္တရက္ေပ်ာက္သြားတယ္။ ကြၽန္မက ေကာင္းတဲ့ အေျခအေနမွာရွိမေနဘူးဆိုတာ သိေနၿပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ဆက္တိုက္ေျပာေနမိတယ္။ “အေဖနဲ႔ အေမက ေကာင္းတဲ့အေၾကာင္းျပခ်က္နဲ႔ အထုတ္ခံရတာ။ ဘုရားက ေျဖာင့္မတ္တယ္” ဆိုၿပီးေတာ့။ ဒါေပမဲ့ ကြၽန္မက စိတ္ႏွလုံးထဲမွာ လက္မခံႏိုင္ျဖစ္ေနၿပီး ဘုရားနဲ႔ က်ိဳးေၾကာင္းျပေျပာဆိုဖို႔ ႀကိဳးစားေနခဲ့တာပါ။ အသင္းေတာ္အတြက္ တကယ္ပံ့ပိုးတာ ဘာမွမရွိဘဲ၊ အေရးပါတဲ့တာဝန္တစ္ခုမွမလုပ္ဘဲ သူတို႔တာဝန္ကို ယူထားႏိုင္တဲ့ ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမေတြရွိပါတယ္။ ဒါဆိုရင္ အေဖနဲ႔ အေမက ဘာလို႔သူတို႔တာဝန္ကို ယူမထားႏိုင္တာလဲေပါ့။ သူတို႔မွာ ဘာျပႆနာေတြပဲရွိပါေစ၊ အဲဒီႏွစ္ေတြအားလုံးမွာ ဘာမွ မပံ့ပိုးခဲ့ဘူးဆိုရင္ေတာင္ သူတို႔က ႀကိဳးစားခဲ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူတို႔ဒုကၡခံရတာေတြအားလုံးနဲ႔ သူတို႔လုပ္ခဲ့တဲ့အလုပ္ကို ၾကည့္ၿပီး သူတို႔က ေနာက္ထပ္ အခြင့္အေရးမရႏိုင္ဘူးလားေပါ့။ ကြၽန္မက ေကာင္းတဲ့ အေျခအေနမွာရွိမေနဘူးဆိုတာ၊ ကြၽန္မက တင္းမာေနၿပီး သမၼာတရားကိုရွာဖို႔ ဘာစိတ္ပါဝင္စားမႈမွမရွိဘူးဆိုတာ ကြၽန္မ သိခဲ့ပါတယ္။ ဘုရားေရွ႕ကို ကြၽန္မလာၿပီး ဆုေတာင္းတယ္။ “ဘုရားသခင္၊ ဒါဟာ သမီးအတြက္ အရမ္းခက္ခဲပါတယ္။ သမီးကို လမ္းျပၿပီး ကိုယ္ေတာ့္အလိုေတာ္ကို သိေအာင္ ကူညီေတာ္မူပါ” ဆိုၿပီးေတာ့။

ေနာက္ပိုင္းမွာ ကြၽန္မရဲ႕ အေျခအေနနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ဘယ္လိုကိုင္တြယ္ရမယ္ဆိုတာကို အစ္မတစ္ေယာက္ကို ကြၽန္မ ေမးခဲ့တယ္။ ကြၽန္မ သူ႔ကို ရွင္းျပရင္းနဲ႔ မငိုဘဲ မေနႏိုင္ခဲ့ဘူး။ သူက ကြၽန္မကို ေျပာတယ္။ “ညီမမိဘေတြက သူတို႔တာဝန္ေတြကို ႐ုတ္သိမ္းခံရတာ။ ဒါေပမဲ့ အထုတ္မခံရပါဘူး။ ဘာလို႔ အရမ္းစိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနတာလဲ။ ဒီအထဲမွာ ဘုရားရဲ႕ခ်စ္ျခင္းပါတယ္ဆိုတာ ညီမ ျမင္သင့္တယ္။ ဒါက သူတို႔ကို ေနာင္တရဖို႔ ဘုရားက အခြင့္အေရးေပးေနတာ” တဲ့။ သူ ဒီလိုေျပာေတာ့ ကြၽန္မ တကယ္ကို အျမင္ပြင့္သြားတယ္။ မွန္ပါတယ္။ တာဝန္ကို ႐ုတ္သိမ္းတာက အထုတ္ခံရတဲ့သေဘာပဲလို႔ ဘုရားက တစ္ခါမွ မေျပာခဲ့ဘူး။ တခ်ိဳ႕ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမေတြက အထုတ္ခံရၿပီးေနာက္က်မွ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ျပန္ဆင္ျခင္တယ္၊ ေနာင္တရတယ္၊ ၿပီးမွ တကယ္ေျပာင္းလဲၿပီး ဝန္ခ်ပါတယ္။ အဲဒီေနာက္မွာ တာဝန္ကို ျပန္ယူၾကရတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ တာဝန္တစ္ခုကို ယူတာက အျပည့္အဝကယ္တင္ျခင္းခံရမယ္ဆိုတဲ့ သေဘာမဟုတ္ဘူး။ သမၼာတရားကို မလိုက္စားရင္ ဘုရားက ထုတ္ေဖာ္ၿပီး ဖယ္ရွားတာကို ခံရႏိုင္ေသးတယ္။ တကယ္ေတာ့ အထုတ္ခံရတာက ဘုရားက ကြၽန္မမိဘေတြကို ေနာင္တရဖို႔ အခြင့္အေရးေပးေနတာပါ။ ဒါေပမဲ့ ဒါက ဖယ္ရွားခံရတာနဲ႔အတူတူပဲလို႔ ကြၽန္မ ထင္ခဲ့တာ။ ဒါက သမၼာတရားနဲ႔ မညီပါဘူး။ ဒီလိုစဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ ကြၽန္မ နည္းနည္းစိတ္သက္သာသြားတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေနာက္ပိုင္းမွာ ဒီအေၾကာင္းကို ကြၽန္မ ေတြးမိတိုင္း စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနတုန္းပဲ။ အသင္းေတာ္က သူတို႔အေပၚမွာ ၾကမ္းလြန္းတယ္လို႔ အၿမဲတမ္း ခံစားမိခဲ့တယ္။

ေနာက္ပိုင္းမွာ ဒီဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ႏွစ္ပိုဒ္ကို ကြၽန္မဖတ္ပါတယ္။ “လက္ေတြ႕ဘဝ ျပႆနာမ်ားကို ရင္ဆိုင္ ရသည့္အခါ ဘုရားသခင္၏ ၾသဇာအာဏာႏွင့္ သူ၏အခ်ဳပ္အျခာ အာဏာတို႔ကို သင္ မည္သို႔သိၿပီး နားလည္သင့္သနည္း။ ဤျပႆနာမ်ားႏွင့္ သင္ ရင္ဆိုင္ရၿပီး ၎တို႔ကို မည္သို႔နားလည္ ရမည္၊ ကိုင္တြယ္ရမည္၊ ေတြ႕ႀကဳံရမည္ကို သင္မသိသည့္အခါ၊ ဘုရားသခင္၏ အခ်ဳပ္အျခာအာဏာႏွင့္ အစီအစဥ္မ်ားကို က်ိဳးႏြံနာခံဖို႔ သင္၏ ရည္႐ြယ္ခ်က္၊ ဆႏၵႏွင့္ သင္၏ က်ိဳးႏြံနာခံျခင္း ႏွင့္ဆိုင္ေသာ စစ္မွန္မႈကို ျပသဖို႔ရန္ သင္ မည္သို႔ သေဘာထားမ်ိဳး ခံယူသင့္သနည္း။ ပထမဆုံးအေနျဖင့္ ေစာင့္ဆိုင္းဖို႔ သင္ သင္ယူရပါမည္။ ထို႔ေနာက္ ရွာေဖြဖို႔ သင္ယူရမည္။ ထို႔ေနာက္ က်ိဳးႏြံနာခံဖို႔ သင္ယူရမည္။ ‘ေစာင့္ဆိုင္းျခင္း’ က ဘုရားသခင္၏ အခ်ိန္ကို ေစာင့္ျခင္းကို ဆိုလိုသည္။ သင့္အတြက္ ဘုရားသခင္ စီစဥ္ထားသည့္ လူမ်ား၊ အျဖစ္အပ်က္မ်ား၊ အမႈအရာမ်ားကို ေစာင့္ဆိုင္းျခင္းျဖစ္သည္။ သူ၏အလိုကို သင့္ဆီကို သူ႔ဘာသာ တျဖည္းျဖည္း ထုတ္ေဖာ္ျပသဖို႔ ေစာင့္ျခင္း ျဖစ္သည္။” (ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္၊ အတြဲ (၂)၊ ဘုရားသခင္ကို သိကြၽမ္းျခင္းႏွင့္ စပ္လ်ဥ္း၍၊ အတုမရွိ ဘုရားသခင္ကိုယ္ေတာ္တိုင္ (၃)) “ကိစၥတစ္ခုခုတြင္ သင္သည္ နားလည္မႈကင္းမဲ့ေလေလ၊ ဘုရားသခင္ကို ေၾကာက္႐ြံ႕ၿပီး ႐ိုေသကိုင္းရႈိင္းေသာ စိတ္ႏွလုံးရွိသင့္ေလေလျဖစ္ကာ ဘုရားသခင္၏ အလိုေတာ္ႏွင့္ သမၼာတရားကို ရွာေဖြရန္ ဘုရားေရွ႕ေမွာက္သို႔ မၾကာခဏ လာသင့္ေလေလျဖစ္သည္။ အေၾကာင္းကိစၥမ်ားကို သင္နားမလည္ေသာအခါ သင္သည္ ဘုရားသခင္၏ ဉာဏ္အလင္းဖြင့္ျပမႈႏွင့္ လမ္းျပမႈကို လိုအပ္သည္။ သင္နားမလည္ေသာအရာမ်ားကို ႀကဳံေတြ႕ရေသာအခါ သင့္အေပၚတြင္ ဘုရားသခင္၏ လုပ္ေဆာင္မႈကို ပို၍ သင္လိုအပ္၏၊ ဤသည္မွာ ဘုရားသခင္၏ ေကာင္းမြန္ေသာ ရည္႐ြယ္ခ်က္ျဖစ္သည္။ ဘုရားသခင္ေရွ႕သို႔ သင္လာေရာက္ေလေလ၊ သင္၏ စိတ္ႏွလုံးသည္ ဘုရားသခင္ႏွင့္ နီးစပ္ေလေလ ျဖစ္သည္။ ၿပီးလွ်င္ သင္၏ စိတ္ႏွလုံးသည္ ဘုရားသခင္ႏွင့္ နီးစပ္ေလေလ၊ ဘုရားသခင္သည္ သင့္စိတ္ႏွလုံးအတြင္း၌ ကိန္းဝပ္ေလေလျဖစ္သည္မွာ မွန္ကန္သည္ မဟုတ္ေလာ။ လူတို႔၏ စိတ္ႏွလုံးတြင္ ဘုရားသခင္ ရွိေလေလ၊ ၎တို႔၏ လိုက္စားမႈ၊ ၎တို႔ ေလွ်ာက္သည့္ လမ္းေၾကာင္း၊ ၎တို႔စိတ္ႏွလုံးထဲရွိ အေျခအေနတို႔က ပိုေကာင္းလာေလေလျဖစ္သည္။” (ေနာက္ဆုံးေသာ ကာလ ခရစ္ေတာ္၏ ေဟာေျပာခ်က္မ်ား) ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ကိုဖတ္ၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ ကြၽန္မ နည္းနည္းစိတ္ပိုၿငိမ္သြားတယ္။ တစ္ခုခုကို သိပ္ၿပီး နားမလည္ေလေလ၊ ဘုရားကို ေၾကာက္႐ြံ႕ျခင္းနဲ႔ သမၼာတရားကို ရွာေဖြသင့္ေလေလပဲ။ ဒါဆိုရင္ ကိုယ့္အေျခအေနက ဆက္ၿပီးတိုးတက္လာႏိုင္တယ္လို႔ ဘုရားက ေျပာတယ္။ ကြၽန္မ မိဘေတြ အထုတ္ခံရတာနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး အသင္းေတာ္က ဒီလိုလုပ္တာ သင့္ေတာ္ၿပီး ကြၽန္မက မညည္းညဴသင့္ဘူးဆိုတာ ကြၽန္မသိခဲ့တယ္။ ကြၽန္မက ဒီအေပၚမွာ စိတ္အစြဲမထားဖို႔ ႀကိဳးစားခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကြၽန္မရဲ႕ အထင္လြဲမႈ၊ ဘုရားသခင္ဆီကေန ေဝးကြာမႈကို ကြၽန္မ တကယ္မေျဖရွင္းခဲ့ပါဘူး။ ဒါကို ကြၽန္မ စဥ္းစားၾကည့္တိုင္းမွာ ဒီနာက်င္တဲ့ခံစားခ်က္က ရွိေနတုန္းပဲ။ ေနာက္ေတာ့ ကြၽန္မတို႔ဟာ တစ္ခုခုကို မရွင္းလင္းတဲ့အခါမွာ သမၼာတရားကို ရွာေဖြဖို႔လိုတယ္၊ စည္းမ်ဥ္းေတြေနာက္ကိုလိုက္ၿပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ကန္႔သတ္ရမွာမဟုတ္ဘူး၊ ကိစၥေတြကို သတိမထားမိဘဲ ၿပီးမသြားေစရဘူး၊ ျပႆနာေတြက ဒီလိုမေျပလည္သြားဘူးဆိုတာကို ကြၽန္မ နားလည္ခဲ့တယ္။ တကယ္တမ္း ကြၽန္မမိဘေတြကို ကြၽန္မ ေကာင္းေကာင္းမသိခဲ့ဘူး။ သူတို႔က အမ်ားႀကီးစြန္႔လႊတ္ခဲ့ၿပီး တျခားလူေတြက သူတို႔အေၾကာင္းအေကာင္းေျပာတဲ့ပုံစံရွိတာကိုပဲ သိခဲ့တာပါ။ ဒါေပမဲ့ ဒါက တကယ္ကို တစ္ဖက္သတ္ျဖစ္ၿပီး က်ဥ္းေျမာင္းပါတယ္။ ကြၽန္မ ကိုယ္တိုင္ရဲ႕ ခံစားခ်က္အတိုင္းမသြားဘဲနဲ႔ သူတို႔နဲ႔ အဆက္အသြယ္ရွိခဲ့တဲ့ ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမေတြက သူတို႔နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ဘာေျပာစရာရွိသလဲဆိုတာကို ကြၽန္မ သိခ်င္ခဲ့တယ္။ ကြၽန္မမိဘေတြရဲ႕ တာဝန္ေတြမွာရွိတဲ့ သူတို႔အျပဳအမူေတြရဲ႕ အေသးစိတ္အခ်က္ေတြကို ကြၽန္မစၿပီး စူးစမ္းတယ္။ သူတို႔အေပၚ သူမ်ားေတြရဲ႕ အကဲျဖတ္ခ်က္ေတြကို ကြၽန္မ ဖတ္တဲ့အခါမွာ ကြၽန္မအေဖက အၿမဲတမ္း ေပါ့ဆၿပီး ခက္ခဲတာမွန္သမွ်ကို ေရွာင္တယ္၊ အဖိုးအခေပးဆပ္ရမယ့္ ဘယ္အရာကိုမဆို သိပ္အားထုတ္ဖို႔ ဆႏၵမရွိဘူးဆိုတာ ကြၽန္မ ေတြ႕ရတယ္။ သူ႔မွာ ကြၽမ္းက်င္မႈေတြရွိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူက ဘာကိုမွ သိပ္မေအာင္ျမင္ဘဲ သူ႔တာဝန္မွာ အၿမဲတမ္း မတက္မႂကြျဖစ္ေနခဲ့တယ္။ သူ႔တာဝန္က ခဏခဏ ေျပာင္းတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဘာတစ္ခုမွ သူက ေကာင္းေကာင္းမလုပ္ခဲ့ဘူး။ ဧဝံေဂလိတာဝန္မွာ သူက ေပါ့ဆၿပီး ခက္တဲ့အလုပ္ကို ေရွာင္ေနတုန္းပဲ။ ႀကီးၾကပ္သူက ႀကီးၾကပ္ေပးရတာမရွိဘဲနဲ႔ သူက ကိစၥေတြကို ၿပီးေအာင္မလုပ္ဘူး။ ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမေတြက သူ႔တာဝန္မွာ ျပႆနာေတြကို ေထာက္တဲ့အခါ သူက ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ျပန္မဆင္ျခင္ဘဲ ဆင္ေျခေတြေပးတယ္။ သူက အသက္ႀကီးလာၿပီးေတာ့ က်န္းမာေရးျပႆနာေတြရွိေနတယ္၊ အဲဒီတာဝန္က သူ႔အားအင္ေတြကို သုံးလို႔မရဘူး၊ ဒါေၾကာင့္ ျပႆနာေတြရွိတာ ပုံမွန္ပဲ။ သူမ်ားေတြက ေမွ်ာ္လင့္တာ မ်ားလြန္းတယ္လို႔ သူက ေျပာတယ္။ သူက တာဝန္မွာ ဘယ္ေတာ့မွ ရလဒ္ေကာင္းေတြမရတဲ့အခါမွာ အထုတ္ခံခဲ့ရတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကြၽန္မအေမက တကယ္ကို တက္ႂကြၿပီး အဖိုးအခေပးဆပ္ႏိုင္ပုံရတယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲဒါက အေပၚယံပဲ။ သူက ဝတ္ေက်တန္းေက်ပဲလုပ္ေနတာ။ လက္ေတြ႕အလုပ္ကိုမလုပ္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ အသင္းေတာ္အလုပ္ရဲ႕ တိုးတက္မႈက ေႏွာင့္ေႏွးသြားတယ္။ သူက အလုပ္ေတြ အမ်ားႀကီးလုပ္ေပမဲ့ ျပႆနာေတြနဲ႔ သတိမထားမိတာေတြ အမ်ားႀကီးရွိတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဘုရားအိမ္ေတာ္က အႀကီးအက်ယ္ဆုံးရႈံးရတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူက သူ႔ကိုယ္သူ အၿမဲတမ္း ကာကြယ္ေနခဲ့ၿပီး ဘုရားအိမ္ေတာ္အစား သူ႔ကိုယ္ပိုင္အက်ိဳးစီးပြားကိုပဲ ကာကြယ္တယ္။ တစ္ခါတေလမွာ တခ်ိဳ႕အေရးတႀကီးျပႆနာေတြကို သူသြားၿပီး ကိုင္တြယ္ေျဖရွင္းဖို႔ အေကာင္းဆုံးျဖစ္တဲ့အခ်ိန္မွာ တစ္ေယာက္ေယာက္စိတ္ဆိုးသြားမွာေၾကာက္ၿပီး တျခားတစ္ေယာက္ကို ပို႔ဖို႔ အတင္းလုပ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဘုရားအိမ္ေတာ္ရဲ႕ အလုပ္က ေႏွာင့္ေႏွးရတယ္။ သူက ေတာ္ေတာ္မာနႀကီးၿပီး ေခါင္းမာတယ္။ သူ႔အေတြ႕အႀကဳံကို အေထာက္အပံ့အျဖစ္အသုံးျပဳၿပီး သူမ်ားေတြနဲ႔ မေဆြးေႏြးဘဲ သူလုပ္ခ်င္တာလုပ္တယ္လို႔လည္း ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမေတြက ေျပာတယ္။ သူက သူမ်ားေတြရဲ႕ အႀကံျပဳခ်က္ေတြကို အတိုက္အခံလုပ္တယ္။ သူ႔ရဲ႕ကိုယ္ပိုင္အလုပ္ကို ပိုင္စိုးထားခ်င္တယ္။ ပြင့္လင္းျမင္သာမႈမရွိဘူး။ ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမေတြက တခ်ိဳ႕ကိစၥေတြရဲ႕ အေသးစိတ္အခ်က္ေတြကို ေသခ်ာမသိဘူး။ ၿပီးေတာ့ တစ္ေယာက္ေယာက္က သူမႀကိဳက္တာ တစ္ခုခုကိုလုပ္မိတာနဲ႔ တစ္ၿပိဳင္နက္ သူက ေဒါသထြက္လာၿပီး လူေတြကို စိတ္ဆိုးမာန္ဆိုးနဲ႔ ဆူေငါက္တယ္။ တျခားလူေတြက သူ႔ေၾကာင့္ စိတ္က်ဥ္းက်ပ္ရတယ္။ အစ္ကိုတစ္ေယာက္အတြက္ ေတာ္ေတာ္ဆိုးသြားၿပီးေတာ့ သူက “အစ္မ၊ ကြၽန္ေတာ္က အစြမ္းအစနည္းတယ္။ ကြၽန္ေတာ္နဲ႔အလုပ္လုပ္ရတာ အစ္မအတြက္ ဝန္ေလးေနမွာပဲ။ ေတာင္းပန္ပါတယ္” လို႔ေတာင္ သူ႔ကို ေျပာရတယ္။ ၿပီးေတာ့ တျခားလူတခ်ိဳ႕ကေျပာတယ္။ သူတို႔တာဝန္ေၾကာင့္သာမဟုတ္ရင္ ဒီလိုလူမ်ိဳးနဲ႔ လုံးဝ မဆက္ဆံခ်င္ဘူးတဲ့။ သူ႔ျပႆနာေတြက အဲဒီေလာက္ဆိုးတာ။ ဒါေပမဲ့ သူမ်ားေတြက ဒါေတြကို ေထာက္ျပတဲ့အခါမွာ သူက လုံးဝ လက္မခံဘူး။ သူက တကယ္ကို တစ္ဖက္သတ္ျဖစ္ေနၿပီး သူ႔အလုပ္ကို ႀကီးၾကပ္တဲ့အစ္မကို အတိုက္အခံလုပ္တယ္။ တျခားလူေတြကသာ အၿမဲတမ္းပဲ အတူလိုက္လုပ္ဖို႔ ခက္ခဲေနၿပီး မမွ်မတလုပ္ေနတာလို႔ သူက ထင္တယ္။

ကြၽန္မ မိဘေတြက ဒီလိုမ်ိဳးျဖစ္တယ္ဆိုတာကို ကြၽန္မ ယုံကို မယုံခ်င္ဘူး။ ေနာက္ေတာ့ ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္အပိုဒ္တခ်ိဳ႕ကို ကြၽန္မ ဖတ္တယ္။ “အသိစိတ္ႏွင့္ ဆင္ျခင္တုံတရား ႏွစ္ခုလုံးတို႔သည္ လူတစ္ဦး၏ လူ႔သဘာဝ၏ အစိတ္အပိုင္းမ်ား ျဖစ္သင့္သည္။ ယင္းတို႔ႏွစ္ခုလုံးသည္ အေျခခံအက်ဆုံးႏွင့္ အေရးအႀကီးဆုံး ျဖစ္သည္။ အသိစိတ္ ကင္းမဲ့ၿပီး သာမန္လူ႔သဘာဝ၏ ဆင္ျခင္တုံတရားမရွိသူသည္ မည္သည့္ လူစားမ်ိဳး ျဖစ္သနည္း။ ေယဘုယ်အားျဖင့္ ေျပာရလွ်င္၊ သူသည္ လူ႔သဘာဝကင္းမဲ့သူ ျဖစ္သည္၊ ညံ့ဖ်င္းေသာ လူ႔သဘာဝကို ပိုင္ဆိုင္သည့္လူတစ္ဦး ျဖစ္သည္။ ပို၍ အေသးစိတ္ၾကည့္လွ်င္ ဤလူသည္ လူ႔သဘာဝ ေပ်ာက္ဆုံးေနသည့္ မည္သည့္သ႐ုပ္သကန္ကို ထုတ္ေဖာ္ျပသနည္း။ ဤကဲ့သို႔ေသာလူတို႔တြင္ မည္သည့္စ႐ိုက္လကၡဏာမ်ားကို ေတြ႕ရၿပီး မည္သည့္ သီးသန္႔ သ႐ုပ္သကန္တို႔ကို တင္ျပသည္ဆိုသည္ကို ပိုင္းျခားစိစစ္ၾကည့္ပါ။ (သူတို႔သည္ တစ္ကိုယ္ေကာင္းဆန္ၿပီး ၾကမ္းတမ္းသည္။) တစ္ကိုယ္ေကာင္းဆန္ၿပီး ၾကမ္းတမ္းသည့္ လူမ်ားသည္ မိမိတို႔၏ လုပ္ေဆာင္ခ်က္မ်ားတြင္ ဝတ္ေက်တမ္းေက်ျဖစ္ၾကၿပီး ၎တို႔ကို ပုဂၢိဳလ္ေရးအရ မပတ္သက္သည့္ မည္သည့္အရာကိုမဆို အဖက္မလုပ္ဘဲ ေနတတ္ၾကသည္။ ဘုရားသခင္၏အိမ္ေတာ္၏ အက်ိဳးမ်ားကို ၎တို႔ အေရးမထားၾကသကဲ့သို႔၊ ဘုရားသခင္၏ အလိုေတာ္ကိုလည္း အေရးထားျခင္း မျပၾကေပ။ ဘုရားသခင္အတြက္ သက္ေသခံျခင္း သို႔မဟုတ္ ၎တို႔၏ တာဝန္မ်ားကို ေဆာင္႐ြက္ျခင္း ဝန္ထုပ္ကို သူတို႔ တာဝန္မယူၾကသကဲ့သို႔၊ တာဝန္သိစိတ္ မရွိၾကေပ။” (ေနာက္ဆုံးေသာ ကာလ ခရစ္ေတာ္၏ ေဟာေျပာခ်က္မ်ား စာအုပ္ထဲရွိ “သင္၏စစ္မွန္ေသာ စိတ္ႏွလုံးကို ဘုရားသခင္ထံ ေပးၿပီး သမၼာတရားကို သင္ ရရွိႏိုင္သည္”) “လူတစ္ဦးသည္ ေကာင္းမြန္ေသာ လူ႔သဘာဝ၊ စစ္မွန္ေသာ စိတ္ႏွလုံး၊ အသိစိတ္ႏွင့္ ဆင္ျခင္တုံတရားတို႔ ရွိသည့္အခါ၊ ဤသည္တို႔မွာ ျမင္၍မရ ထိေတြ႕၍မရသည့္ အႏွစ္သာရမဲ့ေသာအရာမ်ား သို႔မဟုတ္ မေရရာေသာအရာမ်ား မဟုတ္ဘဲ၊ ထို႔ထက္ ယင္းတို႔သည္ ေန႔စဥ္အသက္တာတြင္ မည္သည့္ေနရာတြင္မဆို ရွာေဖြေတြ႕ရွိႏိုင္သည့္ အရာမ်ား ျဖစ္သည္။ ယင္းတို႔သည္ လက္ေတြ႕အရွိတရားႏွင့္ သက္ဆိုင္သည့္ အရာမ်ားသာ ျဖစ္သည္။ လူတစ္ဦးသည္ ႀကီးျမတ္ၿပီး စုံလင္သည္ဟု ဆိုပါစို႔- ဤသည္မွာ သင္ျမင္ႏိုင္သည့္ အရာတစ္ခုျဖစ္သေလာ။ စုံလင္ဖို႔ သို႔မဟုတ္ ႀကီးျမတ္ဖို႔ ဆိုသည္မွာ မည္သည့္အရာျဖစ္သည္ကို သင္ မျမင္ႏိုင္၊ မထိႏိုင္ သို႔မဟုတ္ စိတ္ပင္မကူးႏိုင္ေပ။ သို႔ေသာ္ တစ္စုံတစ္ဦးက တစ္ကိုယ္ေကာင္းဆန္သည္ဟု သင္ ေျပာပါက၊ ထိုလူ၏ လုပ္ရပ္မ်ားကို သင္ ျမင္ႏိုင္သေလာ၊ ၿပီးလွ်င္ သူသည္ ေဖာ္ျပခ်က္ႏွင့္ ကိုက္ညီပါသေလာ။ တစ္စုံတစ္ဦးသည္ မွန္ကန္ေသာ စိတ္ႏွလုံးတစ္ခုျဖင့္ ႐ိုးသားသည္ဟု ေျပာထားပါက၊ ဤအျပဳအမူကို သင္ ျမင္ႏိုင္ပါသေလာ။ တစ္စုံတစ္ဦးသည္ လွည့္ျဖားတတ္သည္၊ မ႐ိုး‌ေျဖာင့္သကဲ့သို႔ ယုတ္ညံ့သည္ဟု ဆိုထားပါက၊ ထိုအရာမ်ားကို သင္ ျမင္ႏိုင္ပါသေလာ။ သင္၏ မ်က္လုံးမ်ားကို သင္ ပိတ္လွ်င္ပင္၊ ထိုလူ၏ လူ႔သဘာဝက နိမ့္က်သည္ သို႔မဟုတ္ သာလြန္သည္ဆိုသည္ကို သူ ေျပာသည့္အရာႏွင့္ သူ ျပဳမူပုံတို႔မွတစ္ဆင့္ သင္ ခံစားႏိုင္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္၊ ‘ေကာင္းမြန္ေသာ သို႔မဟုတ္ ဆိုး႐ြားေသာ လူ႔သဘာဝ’ ဆိုသည္မွာ အႏွစ္သာရမဲ့ေသာ စကားရပ္တစ္ခု မဟုတ္ေပ။ ဥပမာ တစ္ကိုယ္ေကာင္းဆန္ျခင္းႏွင့္ အသုံးမဝင္ျခင္း၊ ေကာက္က်စ္ျခင္းႏွင့္ လွည့္စားျခင္း၊ မာနႀကီးျခင္းႏွင့္ မိမိကိုယ္ကို အမွန္ထင္ျခင္းတို႔ အားလုံးသည္လူတစ္ဦးႏွင့္ သင္ ဆက္သြယ္လာခ်ိန္တြင္ အသက္တာ၌ သင္ သေဘာေပါက္ႏိုင္သည့္ အရာမ်ားသာ ျဖစ္သည္။ ဤသည္တို႔မွာ လူ႔သဘာဝ၏ အပ်က္သေဘာေဆာင္ေသာ အရိပ္အေယာင္မ်ား ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္၊ လူတို႔ ပိုင္ဆိုင္သင့္သည့္- ႐ိုးသားမႈႏွင့္ သမၼာတရားကို ခ်စ္ျခင္းတို႔ကဲ့သို႔ေသာ-လူ႔သဘာဝ၏ အျပဳသေဘာေဆာင္ေသာ အရိပ္အေယာင္မ်ားကို ေန႔စဥ္အသက္တာတြင္ သိျမင္ႏိုင္ပါသေလာ။ သန္႔ရွင္းေသာဝိညာဥ္ေတာ္၏ ဉာဏ္အလင္းဖြင့္ျပမႈကို ရရွိရန္၊ ဘုရားသခင္၏ လမ္းျပမႈကို လက္ခံရရွိရန္၊ အရာအားလုံးတြင္ သမၼာတရား၏ အေျခခံသေဘာတရားမ်ားႏွင့္အညီ လုပ္ေဆာင္ရန္ လူတစ္ေယာက္သည္ မည္သည့္အေျခအေနမ်ားကို ပိုင္ဆိုင္ရမည္နည္း။ ၎တို႔သည္ ႐ိုးသားေသာ စိတ္ႏွလုံးရွိရမည္။ သမၼာတရားကို ခ်စ္ရမည္။ အရာခပ္သိမ္းတြင္ သမၼာတရား ရွာေဖြရမည္။ နားလည္သည္ႏွင့္ သမၼာတရားကို လက္ေတြ႕လုပ္ေဆာင္ႏိုင္ရမည္။ ဤအေျခအေနမ်ား ရွိျခင္းသည္ သန္႔ရွင္းေသာဝိညာဥ္ေတာ္၏ ဉာဏ္အလင္းဖြင့္ျပမႈရွိျခင္း၊ ဘုရားသခင္၏ ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္မ်ားကို နားလည္ႏိုင္ျခင္း၊ သမၼာတရားကို အလြယ္တကူ လက္ေတြ႕လုပ္ေဆာင္ႏိုင္ျခင္းဟု ဆိုလိုသည္။ လူတစ္ေယာက္သည္ ႐ိုးသားေသာသူ မဟုတ္ဘဲ သူ၏ စိတ္ႏွလုံးတြင္ သမၼာတရားကို မခ်စ္လွ်င္ သန္႔ရွင္းေသာဝိညာဥ္ေတာ္၏အလုပ္ကို ရရန္ ခက္ခဲလိမ့္မည္။ သူႏွင့္အတူ သမၼာတရားကို မိတ္သဟာယဖြဲ႕လွ်င္ပင္ အက်ိဳးရွိမည္မဟုတ္ေပ။ လူတစ္ေယာက္သည္ ႐ိုးသားသူျဖစ္သည္ကို သင္ မည္သို႔ သိႏိုင္သနည္း။ သူသည္ လိမ္ညာျခင္းႏွင့္ လွည့္စားျခင္း ရွိမရွိကိုသာ ၾကည့္ရမည္မဟုတ္ဘဲ အေရးႀကီးဆုံးမွာ သူက သမၼာတရားကို လက္ခံႏိုင္ၿပီး လက္ေတြ႕လုပ္ေဆာင္ႏိုင္ျခင္း ရွိမရွိကို ၾကည့္ရမည္။ ယင္းသည္ အေရးပါဆုံးအရာျဖစ္သည္။ ဘုရားသခင္၏ အိမ္ေတာ္သည္ လူတို႔ကို အစဥ္ဖယ္ရွားေနသည္။ ဤအခ်ိန္တြင္ မ်ားစြာတို႔ကို ဖယ္ရွားၿပီးျဖစ္သည္။ ၎တို႔သည္ ႐ိုးသားသူမ်ားမဟုတ္ေပ။ အားလုံးက လွည့္စားေသာသူမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ ၎တို႔သည္ မေျဖာင့္မတ္ေသာအရာမ်ားကို ႏွစ္သက္ၾကသည္။ သမၼာတရားကို လုံးဝ မႏွစ္သက္ၾကေပ။ ဘုရားသခင္ကို ယုံၾကည္သည္မွာ ႏွစ္မည္မွ်ပင္ ၾကာပါေစ ၎တို႔က သမၼာတရားကို နားမလည္ႏိုင္ၾက၊ သို႔မဟုတ္ ယင္း၏ စစ္မွန္မႈထဲသို႔ မဝင္ႏိုင္ၾကေပ။ ထိုကဲ့သို႔ေသာသူတို႔သည္ အမွန္တကယ္ ေျပာင္းလဲႏိုင္စြမ္း ပို၍မရွိၾကေပ။ ထို႔ေၾကာင့္ ၎တို႔ စြန္႔ပစ္ခံရျခင္းသည္ ေရွာင္လႊဲ၍ မရေသာအရာျဖစ္သည္။ လူတစ္ေယာက္ႏွင့္ သင္ ထိေတြ႕ေသာအခါ မည္သည့္အရာကို အရင္ဆုံး ၾကည့္သနည္း။ သူသည္ အေျပာႏွင့္အလုပ္တြင္ ႐ိုးသားျခင္းရွိမရွိ၊ သမၼာတရားကို ခ်စ္ၿပီး လက္ခံႏိုင္ျခင္းရွိမရွိကို ၾကည့္ေလာ့။ ဤအရာမ်ားက အေရးပါသည္။ လူတစ္ေယာက္သည္ ႐ိုးသားသူ ဟုတ္မဟုတ္၊ သမၼာတရားကို လက္ခံႏိုင္ၿပီး လက္ေတြ႕လုပ္ေဆာင္ႏိုင္ျခင္း ရွိမရွိကို သင္ ဆုံးျဖတ္ႏိုင္သေ႐ြ႕ လူတစ္ေယာက္၏ အႏွစ္သာရကို အေျခခံအားျဖင့္ သင္ျမင္ႏိုင္သည္။ လူတစ္ဦး၏ ႏႈတ္သည္ ခ်ိဳသာေသာ စကားမ်ားျဖင့္ ျပည့္ေသာ္လည္း စစ္မွန္သည့္ မည္သည့္အရာကိုမွ် သူ မလုပ္ေဆာင္ပါက- စစ္မွန္ေသာ တစ္စုံတစ္ရာ လုပ္ေဆာင္ရန္ အခ်ိန္က်လာသည့္အခါ၊ သူသည္ မိမိကိုယ္ကိုယ္ကိုသာ ေတြးၿပီး အျခားသူမ်ားကို မည္သည့္အခါတြင္မွ် မေတြးပါက- ဤသည္မွာ မည္သည့္လူ႔သဘာဝမ်ိဳး ျဖစ္သနည္း။ (တစ္ကိုယ္ေကာင္းဆန္ျခင္းႏွင့္ ယုတ္ညံ့ျခင္းျဖစ္သည္။ သူသည္ လူ႔သဘာဝမရွိေပ။) လူ႔သဘာဝ မရွိသည့္ လူတစ္ဦးအတြက္ သမၼာတရား ရရွိဖို႔ လြယ္ကူသေလာ။ သူ႔အတြက္ ခက္ခဲေပသည္။...ထိုသို႔ေသာ လူတစ္ဦး ေျပာသည့္အရာကို အာ႐ုံမစိုက္ေလႏွင့္။ သူအသက္ရွင္ ေနထိုင္သည့္အရာ၊ သူ ထုတ္ေဖာ္ျပသည့္အရာႏွင့္ သူ၏ တာဝန္မ်ားကို ေဆာင္႐ြက္ခ်ိန္တြင္ သူ၏သေဘာထား မည္သည့္အရာ ျဖစ္သည္ ဆိုသည့္အျပင္ သူ၏ အတြင္းပိုင္းအေျခအေန မည္သည့္အရာ ျဖစ္ၿပီး သူ မည္သည့္အရာ ခ်စ္သည္ကို သင္ ျမင္ရမည္။ သူ၏ ကိုယ္ပိုင္ေက်ာ္ၾကားမႈႏွင့္ အခြင့္အလမ္းမ်ားကို ခ်စ္ျခင္းသည္ ဘုရားသခင္ကို သူ၏ သစၥာရွိျခင္းထက္ ပိုလြန္ပါက၊ သူ၏ ကိုယ္ပိုင္ ေက်ာ္ၾကားမႈႏွင့္ အခြင့္အလမ္းကို ခ်စ္ျခင္းသည္ ဘုရားသခင္၏ အက်ိဳးစီးပြားမ်ားထက္ သာလြန္ပါက၊ သို႔မဟုတ္ သူ၏ ကိုယ္ပိုင္ ေက်ာ္ၾကားမႈႏွင့္ အခြင့္အလမ္းမ်ားကို ခ်စ္ျခင္းသည္ ဘုရားသခင္ကို သူျပသည့္ အေရးထားမႈထက္ သာလြန္ပါက၊ သူသည္ လူ႔သဘာဝရွိသည့္ လူတစ္ဦး မဟုတ္ေပ။ သူ၏ အျပဳအမူကို အျခားသူမ်ားႏွင့္ ဘုရားသခင္က ျမင္ႏိုင္ေပသည္။ ထို႔ေၾကာင့္၊ ထိုသို႔ေသာ လူတစ္ဦးအတြက္ သမၼာတရားကို ရရွိဖို႔ အလြန္ခက္ခဲေပသည္။” (ေနာက္ဆုံးေသာ ကာလ ခရစ္ေတာ္၏ ေဟာေျပာခ်က္မ်ား စာအုပ္ထဲရွိ “သင္၏စစ္မွန္ေသာ စိတ္ႏွလုံးကို ဘုရားသခင္ထံ ေပးၿပီး သမၼာတရားကို သင္ ရရွိႏိုင္သည္”) လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ လူ႔သဘာဝကို အကဲျဖတ္ဖို႔အတြက္ ဘုရားရဲ႕ေစခိုင္းခ်က္နဲ႔ သမၼာတရားအေပၚ သူ႔ရဲ႕ သေဘာထားကို ကြၽန္မတို႔ၾကည့္ရမယ္ဆိုတာ ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ကေန ကြၽန္မ ျမင္ခဲ့ပါတယ္။ လူ႔သဘာဝေကာင္းရွိတဲ့သူေတြက သမၼာတရားကိုခ်စ္ၿပီး တာဝန္မွာ ဘုရားအလိုေတာ္ကို ထည့္စဥ္းစားတယ္။ ဘုရားရဲ႕ေစခိုင္းခ်က္ကို တာဝန္သိသိနဲ႔ ကိုင္တြယ္တယ္။ ယုံၾကည္ထိုက္တယ္။ အသင္းေတာ္ရဲ႕ အက်ိဳးစီးပြားေတြကို ကာကြယ္တယ္။ လူ႔သဘာဝမေကာင္းတဲ့သူေတြက အရမ္းတစ္ကိုယ္ေကာင္းဆန္ၿပီး ယုတ္မာတယ္။ သူတို႔ကိုယ္ပိုင္အက်ိဳးစီးပြားေတြကိုပဲ စဥ္းစားတယ္။ တာဝန္မွာ ဝတ္ေက်တန္းေက်လုပ္တယ္။ ေကာက္က်စ္တယ္။ အေျပာပဲရွိၿပီး တကယ့္အလုပ္ေတြကို မၿပီးဘူး။ ဘုရားအိမ္ေတာ္ရဲ႕ အက်ိဳးစီးပြားကိုေတာင္ လ်စ္လ်ဴရႈၿပီး သူတို႔ကိုယ္ပိုင္အက်ိဳးအျမတ္အတြက္ ေရာင္းစားၾကတယ္။ ကြၽန္မမိဘေတြရဲ႕ အျပဳအမူကို ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္နဲ႔ယွဥ္ၿပီး ၾကည့္တဲ့အခါမွာ သူတို႔က တကယ္တမ္း ကြၽန္မ ထင္သလိုမ်ိဳးလူေကာင္းေတြမဟုတ္ဘူးဆိုတာ ျမင္သြားတယ္။ ကြၽန္မ အေဖလိုေပါ့။ သူက အေပၚယံ အနစ္နာခံတာေတြလုပ္တယ္။ ဒါေပမဲ့ တာဝန္ခံယူမႈမရွိဘူး။ အဲဒီအစား ေပါ့ဆၿပီး ခက္တဲ့အလုပ္ကို ေရွာင္တယ္။ အဖိုးအခေပးဆပ္ရမယ့္အခ်ိန္က်ေတာ့ သူ႔ရဲ႕ဇာတိပကတိကို ဂ႐ုစိုက္ဖို႔အတြက္ ဆင္ေျခေတြအမ်ားႀကီးရွာၿပီး အသင္းေတာ္ရဲ႕လိုအပ္ခ်က္ေတြကို ထည့္မစဥ္းစားဘူး။ သူ႔တာဝန္မွာ သူ႔ကို အၿမဲတမ္းႀကီးၾကပ္ၿပီး တိုက္တြန္းေနရတယ္။ သူက ေတာ္ေတာ္ကို မတက္ႂကြဘူး။ ကြၽန္မအေမကေတာ့ အၿမဲတမ္း အလုပ္ရႈပ္ေနေပမဲ့ သူ႔တာဝန္အတြက္ ဒုကၡခံႏိုင္ၿပီး အလုပ္တခ်ိဳ႕ကို ၿပီးေအာင္လုပ္တဲ့ပုံစံရွိေပမဲ့ သူ႔တာဝန္ေတြမွာ တကယ့္ရလဒ္ေတြမရွိဘူး။ အေယာင္ျပဘဲ သူက လုပ္ခဲ့တာ။ သူက အရမ္းကို အလုပ္ရႈပ္တဲ့ပုံစံရွိေပမဲ့ သူက အျမန္အက်ိဳးအျမတ္ရတာေတြကို ရွာေနၿပီး သူ႔ကိုယ္ပိုင္နာမည္နဲ႔ ဂုဏ္အဆင့္အတန္းအတြက္ လုပ္ေနတာပဲ။ အလုပ္မွာ သူရွိတဲ့အခ်ိန္၊ ဘုရားကို ေၾကာက္႐ြံ႕ျခင္း မရွိခဲ့ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ဘုရားအိမ္ေတာ္အတြက္ ဆုံးရႈံးမႈႀကီးေတြ ျဖစ္ခဲ့ရတယ္။ အသင္းေတာ္အက်ိဳးစီးပြားပါဝင္တဲ့ ကိစၥေတြမွာ အလုပ္အတြက္ သူက အေကာင္းဆုံးလူဆိုတာ သိေပမဲ့ တျခားတစ္ေယာက္ကို ကိုင္တြယ္ခိုင္းဖို႔ အတင္းေျပာတယ္။ အေရးပါတဲ့ကိစၥေတြမွာ အသင္းေတာ္ရဲ႕ အက်ိဳးစီးပြားကို သူမကာကြယ္ခဲ့ဘူး။ ဘုရားနဲ႔ စိတ္ႏွလုံးတစ္လုံးတစ္ဝတည္းမရွိဘူး။ သူက တာဝန္ေတြအမ်ားႀကီးၿပီးခဲ့ၿပီး အဖိုးအခႀကီးႀကီးေပးဆပ္တာကို ကြၽန္မ ျမင္ခဲ့ရေပမဲ့ ကြၽန္မက သူ႔ရည္႐ြယ္ခ်က္ေတြကို၊ သူ တစ္ခုခုကို တကယ္ေအာင္ျမင္ခဲ့သလားဆိုတာကို၊ တစ္ခုခုကို သူ တကယ္ပံ့ပိုးကူညီခဲ့သလားဆိုတာကို၊ အေကာင္းထက္ အဆိုးပိုျဖစ္ခဲ့သလားဆိုတာကို ကြၽန္မ ၾကည့္မေနခဲ့ဘူး။ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ လူ႔သဘာဝကို အကဲျဖတ္တာဟာ အေပၚယံအဆင့္ အနစ္နာခံတာ၊ အားထုတ္တာနဲ႔မသက္ဆိုင္ဘဲ သူတို႔ရည္႐ြယ္ခ်က္ေတြက မွန္ကန္မႈရွိမရွိ၊ ဘုရားအိမ္ေတာ္အတြက္ တကယ္စဥ္းစားသလား၊ သူတို႔ရဲ႕ ကိုယ္ပိုင္နာမည္နဲ႔ အဆင့္အတန္းအတြက္ လုပ္ေနတာလားဆိုတာနဲ႔သက္ဆိုင္တာကို ကြၽန္မ သေဘာေပါက္ခဲ့ပါတယ္။ လူ႔သဘာဝေကာင္းရွိတဲ့သူေတြက သမၼာတရားကို နားမလည္တာျဖစ္ႏိုင္တယ္။ ဒါေပမဲ့ သူတို႔စိတ္ႏွလုံးက မွန္ကန္တဲ့ေနရာမွာရွိတယ္။ သူတို႔အသိတရားေနာက္ကို သူတို႔လိုက္တယ္။ ဘုရားအိမ္ေတာ္နဲ႔အတူ ရပ္တည္ၿပီး သူ႔အက်ိဳးစီးပြားကို ထည့္စဥ္းစားတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူတို႔က ကိစၥေတြကို တကယ္ေအာင္ျမင္ႏိုင္တာပဲ။ ဒါေပမဲ့ ဆိုးတဲ့ လူ႔သဘာဝရွိသူေတြက ဘယ္ေလာက္ဒုကၡခံၿပီး အပင္ပန္းခံပါေစ၊ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းေအာင္ စကားေျပာပါေစ သူတို႔က လုပ္သမွ်မွာ ဝတ္ေက်တန္းေက်ပဲလုပ္တယ္။ ဘုရားအိမ္ေတာ္အတြက္ တကယ္မစဥ္းစားဘဲ သူတို႔ရဲ႕ ကိုယ္ပိုင္အက်ိဳးအျမတ္အတြက္ပဲ စဥ္းစားၿပီး စီစဥ္ၾကတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူတို႔က အလုပ္မွာ သတိမထားမိတာေတြ အမ်ားႀကီးရွိၿပီး ဘာကိုမွ အမွန္တကယ္ မျဖစ္ေျမာက္ဘူး။ ဒါမွမဟုတ္ သူတို႔က သူတို႔ရဲ႕ ဆုေက်းဇူးနဲ႔ အေတြ႕အႀကဳံေၾကာင့္ တခ်ိဳ႕ကိစၥေတြကို ၿပီးႏိုင္တယ္။ ဒါေပမဲ့ သူတို႔ရဲ႕ လူ႔သဘာဝနဲ႔ စ႐ိုက္လကၡဏာက မေကာင္းတာေၾကာင့္ ေရရွည္မွာ ဆုံးရႈံးတာေတြက ရတာေတြထက္ပိုမ်ားသြားတယ္။ စိတ္မခ်ရဘူး။ တကယ့္အလုပ္ကို မလုပ္ဘူး။ ဘယ္အခ်ိန္မွာ ဘုရားအိမ္ေတာ္ကို သူတို႔ နစ္နာေစမလဲဆိုတာကို မသိရဘူး။ ဒါကို ကြၽန္မသေဘာေပါက္ေတာ့ ကြၽန္မမိဘေတြက လူ႔သဘာဝေကာင္းမရွိဘူးဆိုတာကို ကြၽန္မလုံးဝ လက္ခံယုံၾကည္သြားတယ္။

အတက္အက်ေတြျဖစ္တဲ့ ဆယ္စုႏွစ္ႏွစ္ခုနီးနီးမွာ သူတို႔တာဝန္ကိုလုပ္ရင္းနဲ႔ တကယ္ကို သက္ေသာင့္သက္သာရွိတဲ့ဘဝအပါအဝင္ ဘယ္ေလာက္အထိ သူတို႔စြန္႔လႊတ္ခဲ့တာကို ကြၽန္မ အၿမဲတမ္းေတြးမိတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သမၼာတရားကိုေတာင္ သူတို႔မလိုက္စားရင္ေတာင္မွ အနည္းဆုံးေတာ့ စစ္မွန္တဲ့ယုံၾကည္သူေတြ၊ လူေကာင္းေတြျဖစ္တယ္ေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ဆင္းရဲဒုကၡကို ေတာင့္ခံျပႏိုင္တဲ့သူေတြ အမ်ားႀကီးရွိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီမွာရွိတဲ့ အရင္းခံအေၾကာင္းရင္းနဲ႔ အႏွစ္သာရက ကြဲျပားႏိုင္တယ္။ အရမ္းအလုပ္ႀကိဳးစားဖို႔ ဘယ္အရာက သူတို႔ကို တြန္းအားေပးေနတယ္ဆိုတာ၊ တစ္ခုခုကို သူတို႔ အမွန္တကယ္ ေအာင္ျမင္ခဲ့သလားဆိုတာကို ကြၽန္မ မၾကည့္ခဲ့ဘူး။ သူတို႔ရဲ႕ အေပၚယံအဆင့္အားထုတ္မႈေတြကိုပဲ ၾကည့္ၿပီး သူတို႔ေတြက လူ႔သဘာဝေကာင္းရွိတဲ့ စစ္မွန္တဲ့ ယုံၾကည္သူေတြျဖစ္တယ္လို႔ ထင္ခဲ့တယ္။ ကြၽန္မက ကြၽန္မအျမင္ရႈေထာင့္မွာ တကယ္ကို အေပၚယံဆန္ၿပီး မိုက္မဲခဲ့ပါတယ္။ ဒီႏွစ္ေတြအားလုံးမွာ ယုံၾကည္သူေတြအေနနဲ႔ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီရဲ႕ ဖိႏွိပ္မႈနဲ႔ ကြၽန္မတို႔ မိသားစုေတြ ခြဲခံရတဲ့ နာက်င္မႈေတြကို ကြၽန္မတို႔ ခံစားခဲ့ရတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဘုရားရဲ႕ ေက်းဇူးေတာ္ေတြ အမ်ားႀကီးကို ကြၽန္မတို႔ ခံစားခဲ့ရတယ္။ ဘုရားသခင္က ကြၽန္မတို႔ကို သမၼာတရားေတြအမ်ားႀကီးေပး႐ုံမကဘဲ အသက္တာမွာ ကြၽန္မတို႔လိုတဲ့အရာအတြက္ ႂကြယ္ဝတဲ့ အာဟာရကိုေပးတယ္။ ဆင္ျခင္တုံတရားနဲ႔ အသိစိတ္ရွိသူတစ္ေယာက္က တာဝန္ထမ္းေဆာင္ၿပီး ဘုရားရဲ႕ခ်စ္ျခင္းကို ျပန္ေပးဆပ္ဖို႔အတြက္ အစြမ္းကုန္လုပ္ေဆာင္သင့္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒီယုံၾကည္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေတြအားလုံးနဲ႔ အယူဝါဒေတြအမ်ားႀကီးသင္ယူၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ ကြၽန္မမိဘေတြက တာဝန္ေတြအေပၚ အေျခခံအက်ဆုံးတာဝန္ခံယူမႈမရွိေသးဘူး။ အသင္းေတာ္အက်ိဳးစီးပြားကိုေတာင္ မကာကြယ္ႏိုင္ခဲ့ဘူး။ သူတို႔လုပ္ခဲ့တာေတြအေပၚအေျခခံရင္ သူတို႔တာဝန္ေတြကို ႐ုတ္သိမ္းတာက ဘုရားသခင္ရဲ႕ ေျဖာင့္မတ္ျခင္းပဲ။ ဒါက အသင္းေတာ္အလုပ္အတြက္ ေကာင္း႐ုံတင္မဟုတ္ဘဲ သူတို႔အတြက္ပါ ေကာင္းတယ္။ ဒီလိုမ်ိဳး က်ရႈံးၿပီး လဲက်တာက သူတို႔ကို ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ဆင္ျခင္ၿပီး ဘုရားဘက္ကို ေျခဦးလွည့္ဖို႔၊ တာဝန္ေတြအေပး သူတို႔သေဘာထားကို ေျပာင္းလဲဖို႔ ကူညီေပးႏိုင္ရင္ ဒါက သူတို႔အတြက္ ကယ္တင္ျခင္းျဖစ္ၿပီး သူတို႔ယုံၾကည္ျခင္းလမ္းေၾကာင္းမွာ ဘဝတစ္ဆစ္ခ်ိဳးျဖစ္မွာပဲ။ သူတို႔က အဲဒီပုံစံနဲ႔ ဆက္ျပဳမူေနၿပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ျပန္ဆင္ျခင္တာ၊ ေနာင္တရတာ၊ ေျပာင္းလဲတာမရွိရင္ သူတို႔ေတြက တကယ္ကို ထုတ္ေဖာ္ခံရၿပီး ဖယ္ရွားခံရႏိုင္တယ္။ ဘုရားသခင္ေျပာတာတစ္ခုကို ကြၽန္မ စဥ္းစားမိတယ္။ “လူတစ္ဦး ဒုကၡခံရမည့္ ပမာဏႏွင့္ ၎၏ လမ္းေၾကာင္းအေပၚ ၎ ေလွ်ာက္လွမ္းရမည့္ အကြာအေဝးကို ဘုရားသခင္က စီမံထားၿပီး မည္သူမွ် အျခားတစ္ဦးတစ္ေယာက္ကို တကယ္ မကူညီႏိုင္ဟု ငါ အၿမဲ ယုံၾကည္ထားေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။” (ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္၊ အတြဲ (၁)၊ ဘုရားသခင္၏ ေပၚထြန္းျခင္းႏွင့္ အမႈေတာ္၊ လမ္းေၾကာင္း... (၆)) ကြၽန္မလုပ္ႏိုင္တာက ကြၽန္မျမင္တဲ့ ျပႆနာေတြကို ေထာက္ျပၿပီး သူတို႔ကို ကူညီဖို႔အတြက္ အေကာင္းဆုံးလုပ္တာပဲ။ ဒါေပမဲ့ ဘယ္လမ္းေၾကာင္းကို သူတို႔ေ႐ြးခ်ယ္ခဲ့သလဲဆိုတာကေတာ့ ကြၽန္မ စိတ္ပူသင့္တဲ့အရာမဟုတ္ပါဘူး။ ဒါကို ကြၽန္မ သေဘာေပါက္ေတာ့ စိတ္ႏွလုံးထဲမွာ အမ်ားႀကီးလင္းလက္သြားလို ခံစားခဲ့ရတယ္။ သူတို႔အတြက္ ေသာကေရာက္ေနၿပီး ငိုေနတာကို ရပ္ခဲ့ၿပီး မွန္မွန္ကန္ကန္ ခ်ဥ္းကပ္ႏိုင္ခဲ့တယ္။

ေနာက္ပိုင္းမွာ ဒီက်မ္းပိုဒ္ႏွစ္ခုကို ကြၽန္မဖတ္တယ္။ “မည္ကဲ့သို႔ေသာ လူမ်ိဳးကို ငါ လိုခ်င္သည္ကို သင္သိရမည္။ မျဖဴစင္ေသာ သူမ်ားကို ႏိုင္ငံေတာ္အထဲသို႔ ဝင္ေရာက္ရန္ အခြင့္မျပဳထားေပ၊ မျဖဴစင္ေသာ သူမ်ားကို သန္႔ရွင္းေသာေျမအား အသေရဖ်က္ေစရန္ အခြင့္မျပဳထားေပ။ သင္သည္ အလြန္မ်ားေသာ အလုပ္ကို လုပ္ေဆာင္ၿပီးျဖစ္ကာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ အလုပ္လုပ္ၿပီး ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ႏိုင္ေသာ္လည္း၊ အဆုံး၌ သင္သည္ မႏွစ္ၿမိဳ႕ဖြယ္ရာ ညစ္ညဴးေနဆဲ ျဖစ္ပါက၊ သင္သည္ ငါ့ႏိုင္ငံေတာ္ထဲသို႔ ဝင္ေရာက္လိုသည္မွာ ေကာင္းကင္ဘုံ၏ ဥပေဒသအဖို႔ သည္းမခံႏိုင္ဖြယ္ ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။ ကမာၻေလာကကို အုတ္ျမစ္ခ်သည့္ အခ်ိန္မွသည္ ယေန႔အထိ၊ ငါ့ကို မ်က္ႏွာလို မ်က္ႏွာရ ျပဳၾကေသာ ထိုသူမ်ားအား ငါ့ႏိုင္ငံေတာ္ထဲသို႔ မည္သည့္အခါမွ် လြယ္ကူစြာ ဝင္ေရာက္ခြင့္ မေပးဖူးေပ။ ဤသည္မွာ ေကာင္းကင္ဘုံဆိုင္ရာ စည္းမ်ဥ္း ျဖစ္ၿပီး၊ မည္သူမွ် ခ်ိဳးေဖာက္၍မရႏိုင္။” (ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္၊ အတြဲ (၁)၊ ဘုရားသခင္၏ ေပၚထြန္းျခင္းႏွင့္ အမႈေတာ္၊ ေအာင္ျမင္မႈ သို႔မဟုတ္ ရႈံးနိမ့္မႈသည္ လူေလွ်ာက္ေသာ လမ္းေၾကာင္းအေပၚတြင္ မူတည္သည္) “ငါသည္ လူတစ္ဦးစီ၏ ပန္းတိုင္ကို အသက္၊ ဝါရင့္ျခင္း၊ ဒုကၡခံရသည့္ပမာဏႏွင့္ အနည္းဆုံးအေနျဖင့္ ၎အေပၚ သနားစိတ္ေပၚေစသည့္ အတိုင္းအတာတို႔ကို အေျချပဳ၍ ဆုံးျဖတ္ျခင္း မဟုတ္ဘဲ၊ သမၼာတရားကို ၎တို႔ ပိုင္ဆိုင္ျခင္း ရွိမရွိအေပၚတြင္ မူတည္၍ ဆုံးျဖတ္ျခင္းျဖစ္၏။ ဤအရာမွတစ္ပါး တျခားေ႐ြးခ်ယ္စရာ မရွိ။ ဘုရားသခင္၏ အလိုေတာ္ကို မလိုက္သူအားလုံး အျပစ္ေပးျခင္း ခံရမည္ကို သင္တို႔ သေဘာေပါက္ရမည္။ ဤသည္မွာ မေျပာင္းလဲႏိုင္ေသာ အခ်က္ျဖစ္၏။” (ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္၊ အတြဲ (၁)၊ ဘုရားသခင္၏ ေပၚထြန္းျခင္းႏွင့္ အမႈေတာ္၊ သင္၏ ပန္းတိုင္အတြက္ လုံေလာက္ေသာ ေကာင္းမႈမ်ားကို ျပင္ဆင္ေလာ့) ဒီက်မ္းပိုဒ္ေတြက ကြၽန္မအတြက္ တကယ္ကို တို႔ထိစရာပါပဲ။ လူေတြက ကယ္တင္ခံရႏိုင္သလားဆိုတာကို တရားစီရင္ဖို႔အတြက္ ဘုရားရဲ႕ တစ္ခုတည္းေသာ စံႏႈန္းက သူတို႔ေတြက သမၼာတရားကို ပိုင္ဆိုင္ၿပီး သူတို႔စိတ္သေဘာထားေတြကို ေျပာင္းလဲခဲ့ၿပီးသလားဆိုတာပဲ။ ဘုရားသခင္က ဒီႏွစ္ေတြအားလုံးမွာ အလုပ္လုပ္ခဲ့ၿပီး သမၼာတရားေတြအမ်ားႀကီးကို ေဖာ္ျပခဲ့တယ္။ သမၼာတရားကို ဝင္ေရာက္ၿပီး ကယ္တင္ျခင္းကိုရရွိျခင္းလမ္းေၾကာင္းေပၚက အေသးစိတ္ မိတ္သဟာယကို ကြၽန္မတို႔ကို ေပးတယ္။ လူတစ္ေယာက္က သမၼာတရားကို ခ်စ္ၿပီး လက္ခံႏိုင္သေ႐ြ႕ ဘုရားရဲ႕ ကယ္တင္ျခင္းကို ရယူဖို႔ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ရွိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ လူတစ္ေယာက္က ႏွစ္ခ်ီၿပီး ယုံၾကည္ခဲ့ၿပီးတာေတာင္မွ အေပၚယံအနစ္နာခံမႈေတြပဲလုပ္ႏိုင္ရင္ သမၼာတရားကို လက္ေတြ႕လုပ္ေဆာင္တာ၊ စိတ္သေဘာထားေျပာင္းလဲတာမရွိရင္၊ သူတို႔က သမၼာတရားကို လက္မခံဘူး။ သမၼာတရားကို မုန္းတီးၾကတယ္။ ဒီလိုလူမ်ိဳးအတြက္က ဘယ္ေလာက္ပဲ အနစ္နာခံပါေစ၊ ႏွစ္ဘယ္ေလာက္ၾကာအထိ လုပ္ခဲ့ပါေစ၊ တာဝန္ေတြက ဘယ္ေလာက္ပဲ အေရးႀကီးပါေစ အဆုံးမွာ သမၼာတရားကို မရရွိခဲ့ရင္၊ စိတ္သေဘာထားေျပာင္းလဲမႈတစ္ခုမွ မရွိခဲ့ဘဲ ဘုရားကို ပုန္ကန္အာခံၿပီးေတာ့ အသင္းေတာ္အလုပ္ကို ေႏွာင့္ယွက္ရင္ ကယ္တင္ျခင္းမခံရႏိုင္ဘူး။ မေကာင္းမႈေတြအမ်ားႀကီးလုပ္သူေတြဟာ ဘုရားရဲ႕ အျပစ္ဒဏ္ေပးျခင္းကို ခံရမယ္။ ဒါက ဘုရားရဲ႕ ေျဖာင့္မတ္ျခင္းအားျဖင့္ သတ္မွတ္ဆုံးျဖတ္တာပဲ။ ဒါကို ျမင္သြားေတာ့ ကြၽန္မ မိဘေတြက အဲဒီေနရာကို ဘယ္လိုေရာက္သြားလဲဆိုတာကို ပိုၿပီး ရွင္းလင္းသြားတယ္။ သူတို႔က သူတို႔အိမ္နဲ႔အလုပ္ကို စြန္႔လႊတ္ခဲ့ၾကၿပီး အလုပ္ႀကိဳးစားတယ္။ ဒါေပမဲ့ သမၼာတရားကို မခ်စ္ဘူး။ သူတို႔ဟာ တာဝန္မွာ ဝတ္ေက်တန္းေက်လုပ္ၿပီး တဇြတ္ထိုးႏိုင္ၾကတယ္။ ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္အေပၚ အေျခခံၿပီး သူတို႔ကိုယ္သူတို႔ မဆန္းစစ္ဘူး။ ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမေတြက သူတို႔ျပႆနာေတြကို ေျပာၾကတဲ့အခါမွာ သူတို႔က ဆင္ေျခေတြပဲ ေပးၾကၿပီး ဒါ တျခားလူေတြရဲ႕ ျပႆနာျဖစ္တယ္၊ သူတို႔က ေမွ်ာ္လင့္တာမ်ားလြန္းတယ္လို႔ အၿမဲတမ္း ထင္ၾကတယ္။ ဒါက သူတို႔ဟာ သမၼာတရားကိုမုန္းတီးၿပီး လက္ခံမွာမဟုတ္ဘူးဆိုတာ ကြၽန္မကို ျပပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ႏွစ္ေတြအမ်ားႀကီး ယုံၾကည္ခဲ့တာေတာင္ သူတို႔ရဲ႕ စိတ္သေဘာထားေတြက မေျပာင္းတာေပါ့။ အဲဒီအစား ယုံၾကည္သူေတြအျဖစ္ သူတို႔ရဲ႕ အခ်ိန္နဲ႔ အလုပ္မွတ္တမ္းက တိုးပြားလာတာနဲ႔အမွ် သူတို႔က ပိုပိုၿပီး မာနေထာင္လႊားလာၾကတယ္။ သူတို႔ရဲ႕ အနစ္နာခံမႈေတြအားလုံးက သမၼာတရားနဲ႔ အသက္ကိုရဖို႔မဟုတ္ဘဲ ေကာင္းႀကီးရဖို႔ စိတ္မပါတပါနဲ႔ လုပ္ၾကတာပဲဆိုတာ သမၼာတရားကို သူတို႔ ကိုင္တြယ္ပုံကေန ကြၽန္မ ျမင္ႏိုင္တယ္။ ေပါလုလိုပဲ သူလုပ္သမွ်က ဘုရားနဲ႔ အေပးအယူလုပ္ဖို႔ပဲ။ သူက ဘုရားအတြက္ သူ႔ကိုယ္သူ တကယ္အသုံးခံခဲ့တဲ့ စစ္မွန္တဲ့ ယုံၾကည္သူတစ္ေယာက္မဟုတ္ဘူး။ လူတစ္ေယာက္က သမၼာတရားကို လိုက္စားသလား၊ လူ႔သဘာဝေကာင္းရွိသလား၊ ကယ္တင္ျခင္းခံရႏိုင္သလားဆိုတာ သမၼာတရားအေပၚ သူတို႔သေဘာထားကို ၾကည့္ၿပီး အကဲျဖတ္ရမယ္ဆိုတာ ကြၽန္မ ရွင္းသြားတယ္။ သူတို႔ရဲ႕ အေပၚယံ ကူညီပံ့ပိုးတာေတြ၊ အလုပ္ဘယ္ေလာက္လုပ္တာေတြ၊ ဘယ္တာဝန္ေတြကို လုပ္တာေတြက အားလုံးက အေရးမပါဘူး။ တခ်ိဳ႕ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမေတြက အသင္းေတာ္အေပၚ အမ်ားႀကီး ကူညီပံ့ပိုးတာ ရွိခ်င္မွရွိမယ္။ သူတို႔တာဝန္ေတြက အေရးမပါတဲ့ပုံစံရွိတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူတို႔က တည္ၾကည္ခိုင္မာၿပီး စိတ္ႏွစ္ၿပီးလုပ္ၾကတယ္။ တာဝန္မွာ သူတို႔အာ႐ုံစိုက္တာက သမၼာတရားကိုရွာေဖြျခင္း၊ ကိုယ့္ရဲ႕ ေဖာက္ျပန္ပ်က္စီးမႈကို ျပန္ဆင္ျခင္ၾကည့္ျခင္း ကိုယ္တိုင္ေနာင္တရၿပီး သမၼာတရားကို လက္ေတြ႕လုပ္ေဆာင္ျခင္း သူတို႔ရဲ႕ ေဖာက္ျပန္ပ်က္စီးတဲ့စိတ္သေဘာထားမွာ အေျပာင္းအလဲလုပ္ျခင္းျဖစ္တဲ့သူေတြဟာ ဘုရားအိမ္ေတာ္မွာ ခိုင္ခိုင္မာမာရပ္တည္ႏိုင္တဲ့သူမ်ိဳးျဖစ္ပါတယ္။ ကြၽန္မ စဥ္းစားၾကည့္ေလေလ၊ ဘုရားရဲ႕ ေျဖာင့္မတ္ျခင္းကို ျမင္ေလေလပဲ။ လူေတြကို အကဲျဖတ္တဲ့ ဘုရားရဲ႕ စံႏႈန္းက ဘယ္ေတာ့မွ မေျပာင္းလဲပါဘူး။ ကြၽန္မက ကယ္တင္ျခင္းကို ကံတရားနဲ႔ဆိုင္တဲ့အရာတစ္ခုလို ၾကည့္ေနတာပါ။ အနစ္နာခံမႈေတြ အမ်ားႀကီးလုပ္ၿပီး အလုပ္ႀကိဳးစားတဲ့သူေတြကို သူတို႔က ဘာကိုမွ ကူညီပံ့ပိုးတာမရွိခဲ့ရင္ေတာင္မွ ဘုရားက စြန္႔ပစ္မွာမဟုတ္ဘူးလို႔ ကြၽန္မ ထင္ခဲ့တာ။ ဒါေပမဲ့ ကြၽန္မ မိဘေတြရဲ႕ ကိစၥမွာ ဘုရားရဲ႕ ေျဖာင့္မတ္ျခင္းကို ကြၽန္မ တကယ္ျမင္ေတြ႕ခဲ့ပါတယ္။ ဘုရားက လူသားရဲ႕ စိတ္ခံစားခ်က္ေတြ၊ အယူအဆေတြအေပၚ အေျခခံၿပီး လူေတြကို အကဲမျဖတ္ပါဘူး။ သမၼာတရားရဲ႕ စံႏႈန္းေတြအေပၚ အေျခခံၿပီး လူတိုင္းကို တိုင္းတာ ၾကည့္ရႈပါတယ္။ အသင္းေတာ္မွာ အေရးႀကီးတဲ့ အခန္းက႑ေတြကိုယူထားတဲ့လူေတြေတာင္ ပါပါတယ္။

ေနာက္ပိုင္းမွာ ကြၽန္မအတြက္ အရမ္းဉာဏ္အလင္းပြင့္လင္းေစၿပီး လြတ္ေျမာက္ေစတဲ့ ေနာက္ထပ္ က်မ္းပိုဒ္တခ်ိဳ႕ကို ကြၽန္မဖတ္တယ္။ အနႏၲတန္ခိုးရွင္ ဘုရားသခင္ ေျပာသည္မွာ- “တစ္ေန႔တြင္ သမၼာတရားအခ်ိဳ႕ကို သင္နားလည္သြားေသာအခါ သင္၏မိခင္က အေကာင္းဆုံးေသာပုဂၢိဳလ္ျဖစ္သည္၊ သို႔မဟုတ္ သင့္မိဘမ်ားက အေကာင္းဆုံးေသာသူမ်ားျဖစ္သည္ဟု ထင္ျမင္ေတာ့မည္ မဟုတ္ေပ။ ၎တို႔သည္လည္း ေဖာက္ျပန္ပ်က္စီးသည့္ လူသားမ်ိဳးႏြယ္ဝင္မ်ား ျဖစ္သည္ကိုလည္းေကာင္း၊ ၎တို႔၏ ေဖာက္ျပန္ပ်က္စီးေသာ စိတ္သေဘာထားမ်ားမွာ အားလုံးအတူတူပင္ ျဖစ္သည္ကိုလည္းေကာင္း သင္သေဘာေပါက္လိမ့္မည္။ ၎တို႔ကို ခြဲျခားေပးေသာအရာမွာ သင္ႏွင့္ ႐ုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာ ေသြးသားဆက္ႏႊယ္မႈသာ ျဖစ္သည္။ ၎တို႔သည္ ဘုရားသခင္ကို မယုံၾကည္လွ်င္ မယုံၾကည္သူမ်ားႏွင့္ အတူတူပင္ျဖစ္၏။ သင္သည္ ၎တို႔ကို မိသားစုဝင္ရႈေထာင့္မွ၊ သို႔မဟုတ္ ေသြးသားဆက္ႏႊယ္မႈရႈေထာင့္မွ ၾကည့္ေတာ့မည္မဟုတ္ဘဲ သမၼာတရားဘက္မွ ၾကည့္မည္ျဖစ္သည္။ သင္ၾကည့္ရႈသင့္သည့္ အဓိကအခ်က္မ်ားမွာ အဘယ္အရာမ်ားနည္း။ ဘုရားသခင္ကို ယုံၾကည္ျခင္းႏွင့္ပတ္သက္၍ ၎တို႔၏ အျမင္မ်ား၊ ေလာကအေပၚ ၎တို႔၏ အျမင္မ်ား၊ အေၾကာင္းကိစၥမ်ားကို ကိုင္တြယ္ရာတြင္ ၎တို႔၏ အျမင္မ်ား၊ အေရးႀကီးဆုံးအေနျဖင့္ ဘုရားသခင္အေပၚ ၎တို႔၏ သေဘာထားမ်ားကို သင္ၾကည့္ရႈသင့္သည္။ ဤအခ်က္မ်ားကို တိက်စြာၾကည့္လွ်င္ ၎တို႔သည္ လူေကာင္းမ်ားေလာ၊ သို႔မဟုတ္ လူဆိုးမ်ားေလာဆိုသည္ကို သင္ရွင္းလင္းစြာ ျမင္ႏိုင္လိမ့္မည္။ ၎တို႔သည္ သင္ကဲ့သို႔ပင္ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ေဖာက္ျပန္ပ်က္စီးေသာ စိတ္သေဘာထားရွိသည့္သူမ်ား ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ထို႔ထက္ပို၍ ၎တို႔သည္ သင္စိတ္ကူးထင္ျမင္ထားသကဲ့သို႔ သင့္အေပၚ အမွန္တကယ္ခ်စ္ေသာ ၾကင္နာတတ္သူမ်ား မဟုတ္ေၾကာင္း၊ ၎တို႔သည္ သင့္ကို သမၼာတရားထံသို႔၊ သို႔မဟုတ္ ဘဝတြင္ မွန္ကန္ေသာ လမ္းေၾကာင္းဆီသို႔ လုံးဝ မေခၚေဆာင္ေပးႏိုင္ေၾကာင္းတို႔ကို တစ္ေန႔တြင္ သင္သည္ ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ျမင္ႏိုင္ပါက၊ ထို႔အျပင္ သင့္အတြက္ ၎တို႔လုပ္ေဆာင္ေပးခဲ့သည့္အရာသည္ သင့္အေပၚ ႀကီးႀကီးမားမား အက်ိဳးမျပဳေၾကာင္း၊ ဘဝတြင္ မွန္ကန္ေသာ လမ္းေၾကာင္းကို ေလွ်ာက္လွမ္းဖို႔အေရး၌ ထိုအရာက သင့္အတြက္ လုံးဝ အေရးမပါေၾကာင္းတို႔ကို သင္ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ျမင္ႏိုင္ပါက၊ ၿပီးလွ်င္ ၎တို႔၏ လက္ေတြ႕လုပ္ေဆာင္မႈႏွင့္ ထင္ျမင္ခ်က္မ်ားစြာတို႔သည္ သမၼာတရားႏွင့္ ဆန္႔က်င္ေနေၾကာင္း၊ ၎တို႔သည္ ဇာတိပကတိႏွင့္ သက္ဆိုင္ေၾကာင္း၊ ဤအတြက္ေၾကာင့္ သင္သည္ ၎တို႔ကို စက္ဆုပ္႐ြံရွာေၾကာင္း၊ ၎တို႔အေပၚ မႏွစ္သက္မႈႏွင့္ မုန္းတီးမႈတို႔ ခံစားရေၾကာင္းတို႔ကိုလည္း သင္ေတြ႕ရွိရပါက ဤအခ်က္အလက္မ်ားကို ေထာက္ရႈ၍ သင္သည္ သင္၏ စိတ္ႏွလုံးတြင္ ၎တို႔ကို မွန္မွန္ကန္ကန္ ဆက္ဆံႏိုင္လိမ့္မည္၊ ၎တို႔ကို သတိရလြမ္းဆြတ္ေတာ့မည္မဟုတ္၊ စိုးရိမ္ေတာ့မည္မဟုတ္၊ ၎တို႔ႏွင့္ မခြဲႏိုင္မခြာႏိုင္ျဖစ္ေတာ့မည္မဟုတ္ေပ။ ၎တို႔သည္ မိဘမ်ားအျဖစ္ ၎တို႔၏ တာဝန္ကို ၿပီးေျမာက္ခဲ့ၿပီျဖစ္၍ သင္သည္ ၎တို႔ကို အရင္းႏွီးဆုံးလူမ်ားအျဖစ္ ဆက္ဆံေတာ့မည္မဟုတ္၊ သို႔မဟုတ္ ျမတ္ႏိုးၾကည္ညိဳေတာ့မည္မဟုတ္ေပ။ ထိုအစား သင္သည္ ၎တို႔ကို သာမန္လူမ်ားအျဖစ္ ဆက္ဆံလိမ့္မည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ သင္သည္ စိတ္ခံစားမႈမ်ား၏ ခ်ည္ေႏွာင္မႈမွ အျပည့္အဝ လြတ္ေျမာက္ၿပီး သင္၏ စိတ္ခံစားမႈမ်ားႏွင့္ မိသားစုတြယ္တာမႈမ်ားမွ အမွန္တကယ္ လြတ္ေျမာက္လာလိမ့္မည္။” (ေနာက္ဆုံးေသာ ကာလ ခရစ္ေတာ္၏ ေဟာေျပာခ်က္မ်ား စာအုပ္ထဲရွိ “သင္၏ ေဖာက္ျပန္ပ်က္စီးေသာ စိတ္သေဘာထားကို ေျဖရွင္းမွသာလွ်င္ သင္သည္ အပ်က္သေဘာေဆာင္သည့္ အေျခအေနမွ လြတ္ေျမာက္ႏိုင္သည္”) “လူမ်ားစြာတို႔သည္ အဓိပၸာယ္မရွိေသာ စိတ္ခံစားမႈဆိုင္ရာ ဒုကၡမ်ားစြာကို ေတာင့္ခံၾကရသည္။ ထိုအရာအားလုံးတို႔သည္ မလိုလားအပ္ေသာ၊ အသုံးမဝင္ေသာ ဒုကၡမ်ားျဖစ္၏။ ဤအရာကို အဘယ္ေၾကာင့္ ငါေျပာရသနည္း။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ လူတို႔သည္ အစဥ္သျဖင့္ ၎တို႔ခံစားခ်က္မ်ား၏ ခ်ဳပ္ခ်ယ္ကန္႔သတ္ျခင္းကို ခံရသျဖင့္ သမၼာတရားကို လက္ေတြ႕မလုပ္ေဆာင္ႏိုင္၊ ဘုရားသခင္ကို မနာခံႏိုင္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ စိတ္ခံစားခ်က္မ်ား၏ ခ်ဳပ္ခ်ယ္ကန္႔သတ္ျခင္းကို ခံရျခင္းသည္ မိမိတာဝန္မ်ားကို ထမ္းေဆာင္ျခင္းႏွင့္ ဘုရားသခင္ေနာက္သို႔လိုက္ျခင္းအေပၚ အလြန္ပင္ ထိခိုက္နစ္နာေစသည္။ အသက္ဝင္ေရာက္မႈအတြက္ ႀကီးစြာေသာ အတားအဆီးလည္းျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ စိတ္ခံစားခ်က္ဆိုင္ရာ အခ်ဳပ္အခ်ယ္မ်ားေၾကာင့္ ဒုကၡခံရျခင္းသည္ အဓိပၸာယ္မရွိေပ။ ယင္းကို ဘုရားသခင္က ေအာက္ေမ့ဂုဏ္ျပဳျခင္း မရွိေခ်။ ဤသို႔ဆိုလွ်င္ ဤအဓိပၸာယ္မရွိသည့္ ဒုကၡကို သင္မည္သို႔စြန္႔ပစ္ႏိုင္မည္နည္း။ သမၼာတရားကို သင္နားလည္ရမည္။ ဤဇာတိပကတိ ဆက္ဆံေရးမ်ား၏ အျဖစ္အေနကို သင္ျမင္ၿပီး နားလည္သြားသည္ႏွင့္ ဇာတိပကတိ၏ ခ်ဳပ္ခ်ယ္ကန္႔သတ္ျခင္းမ်ားမွ လြယ္ကူစြာ လြတ္ေျမာက္ႏိုင္လိမ့္မည္။...စာတန္သည္ လူတို႔ကို ခ်ဳပ္ခ်ယ္ကန္႔သတ္ၿပီး ခ်ည္ေႏွာင္ရန္ မိသားစုတြယ္တာမႈကို အသုံးျပဳသည္။ လူတို႔သည္ သမၼာတရားကို နားမလည္လွ်င္ အလြယ္တကူ လွည့္စားခံရလိမ့္မည္။ လူတို႔သည္ ၎တို႔၏ မိဘမ်ားႏွင့္ ေဆြမ်ိဳးမ်ားအတြက္ မၾကာခဏ အဖိုးအခေပးၿပီး ဒုကၡခံ၏၊ ငိုေႂကြး၏၊ အခက္အခဲမ်ားကို ေတာင့္ခံ၏။ ဤသည္မွာ မသိနားမလည္ျခင္းႏွင့္ မိုက္မဲျခင္းျဖစ္သည္။ သင္သည္ ဤနည္းျဖင့္ ဒုကၡခံရန္ လိုလားသည္။ ယင္းသည္ မိမိကိုယ္ကို ဒုကၡေပးျခင္းသက္သက္သာ ျဖစ္သည္။ တန္ဖိုးမဲ့ၿပီး အခ်ည္းႏွီး ေတာင့္ခံျခင္း ျဖစ္သည္။ ယင္းကို ဘုရားသခင္က ေအာက္ေမ့ဂုဏ္ျပဳျခင္း လုံးဝ မရွိေပ။ ဤသည္မွာ ဒုကၡခံျခင္းသက္သက္သာ ျဖစ္သည္ဟု ဆိုႏိုင္သည္။ သမၼာတရားကို သင္နားလည္သြားသည့္ေန႔တြင္ သင္သည္ လြတ္ေျမာက္လိမ့္မည္။ ဤဆင္းရဲဒုကၡမ်ားကို ခံစားရာတြင္ သင္သည္ မသိနားမလည္ျဖစ္ၿပီး မိုက္မဲသည္ကိုလည္းေကာင္း၊ မည္သူ၏ အမွားမွ် မဟုတ္ဘဲ သင္ကိုယ္တိုင္၏ မျမင္ႏိုင္မႈ၊ မသိနားမလည္မႈ၊ သမၼာတရားကို နားလည္ျခင္း ကင္းမဲ့မႈ၊ အေၾကာင္းကိစၥမ်ားကို ၾကည့္ရာတြင္ ရွင္းလင္းျခင္း မရွိမႈတို႔ ျဖစ္သည္ကိုလည္းေကာင္း ခံစားရလိမ့္မည္။” (ေနာက္ဆုံးေသာ ကာလ ခရစ္ေတာ္၏ ေဟာေျပာခ်က္မ်ား စာအုပ္ထဲရွိ “သင္၏ ေဖာက္ျပန္ပ်က္စီးေသာ စိတ္သေဘာထားကို ေျဖရွင္းမွသာလွ်င္ သင္သည္ အပ်က္သေဘာေဆာင္သည့္ အေျခအေနမွ လြတ္ေျမာက္ႏိုင္သည္”) ဒါကို ဖတ္ရတာ ကြၽန္မအတြက္ တကယ္ကို ခံစားရပါတယ္။ ဘုရားက ကြၽန္မတို႔ကို အရမ္းကို နားလည္တယ္။ ကြၽန္မမ်က္ရည္ေတြနဲ႔ မလိုအပ္တဲ့ဒုကၡခံရတာေတြက ကြၽန္မက ခံစားခ်က္ျပင္းလြန္းၿပီး အေၾကာင္းအရာေတြကို နားမလည္တာေၾကာင့္ပါ။ အရင္က သမၼာတရားကို ကြၽန္မ နားမလည္ခဲ့ဘူး။ ကြၽန္မမိဘေတြကို မရိပ္စားမိခဲ့ဘူး။ သူတို႔ေတြက အရမ္းေတာ္တယ္။ တကယ္ကို ေလးစားစရာေကာင္းတယ္၊ သူတို႔ေတြက စံျပေတြျဖစ္ၿပီး သူတို႔လိုျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားသင့္တယ္လို႔ပဲ ထင္ခဲ့တယ္။ သူတို႔ေတြက ကယ္တင္ျခင္းခံရႏိုင္သူေတြလို႔ေတာင္ ကြၽန္မ ထင္ခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ သမၼာတရားနဲ႔ ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္နဲ႔ သူတို႔ကို ယွဥ္ၾကည့္တဲ့အခါမွာ ကြၽန္မက ဘယ္ေလာက္ေတာင္မွားေနသလဲဆိုတာကို သေဘာေပါက္သြားၿပီး သူတို႔ေတြက ဘယ္လိုလူမ်ိဳးေတြျဖစ္တယ္ဆိုတာကို ေနာက္ဆုံးမွာ နည္းနည္းရိပ္စားမႈရွိလာခဲ့တယ္။ ကြၽန္မ မေလးစား႐ုံမက အထင္အျမင္ေသးတဲ့အရာေတြအမ်ားႀကီးကို သူတို႔ဆီမွာ ေတြ႕ခဲ့ရတယ္။ သူတို႔ကို ကြၽန္မ အရမ္းေျမႇာက္စားၿပီး အထင္ႀကီးေလးစားတာေတြ မလုပ္ေတာ့ဘူး။ ၿပီးေတာ့ သူတို႔အတြက္ ဒုကၡခံတာ၊ ငိုတာေတြ မလုပ္ေတာ့ဘူး။ သူတို႔ကို တိတိက်က်၊ အရွိအတိုင္း ကြၽန္မ ျမင္ႏိုင္လာတယ္။

ဒီအေျခအေနကတစ္ဆင့္ ကြၽန္မက ကိုယ့္ခံစားခ်က္ေတြကို အေလးထားလြန္းေနတာကို ျမင္ခဲ့ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကြၽန္မက ေလာကီခ်စ္ခင္မႈေတြအတြင္းမွာ အသက္ရွင္တဲ့အခါမွာ ကြၽန္မ မိဘေတြက ဘယ္ေလာက္ ဒုကၡခံေနရႏိုင္တယ္ဆိုတာကိုပဲ ကြၽန္မ စဥ္းစားေနၿပီး ဘုရားအိမ္ေတာ္က အေၾကာင္းကိစၥေတြကို ကိုင္တြယ္တဲ့ပုံစံကို လက္မခံႏိုင္ခဲ့ဘူး။ အတိုက္အခံျဖစ္ေနၿပီး ဘုရားက မေျဖာင့္မတ္ဘူးလို႔ေတာင္ ခံစားမိခဲ့တယ္။ ေနာက္ေတာ့ ဘုရားက ဘာေၾကာင့္ လူသားခ်စ္ခင္မႈကို မုန္းသလဲဆိုတာ ကြၽန္မ သေဘာေပါက္သြားတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုရင္ အဲဒါက ကြၽန္မတို႔ကို အမွန္နဲ႔အမွား၊ အေကာင္းနဲ႔အဆိုးကို ရႈပ္ေထြးေစလို႔ ဘုရားနဲ႔ ေဝးကြာေစလို႔ပါပဲ။ အရင္က ကြၽန္မ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ မသိခဲ့ဘူး။ ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမေတြက သူတို႔အမ်ိဳးေတြ အထုတ္ခံရတာ၊ ႏွင္ထုတ္ခံရတာကို ျမင္ေတာ့ ရက္နဲ႔ခ်ီၿပီး မ်က္ရည္က်ၾကတယ္။ သူတို႔ကို ကြၽန္မ အထင္ေသးခဲ့တယ္။ ကြၽန္မမွာ အဲဒီလိုျဖစ္ခဲ့ရင္ ကြၽန္မက သိပ္အားေလ်ာ့ေနမွာမဟုတ္ဘူးလို႔ ထင္ခဲ့တာ။ ဒါေပမဲ့ ဒါကိုပဲ ကြၽန္မ တကယ္တမ္း ရင္ဆိုင္ရတဲ့အခါမွာ တျခားလူတိုင္းထက္ ကြၽန္မက ပိုၿပီးအားနည္းေနၿပီး ေတာ္ေတာ္ကို ၿပိဳလဲသြားတယ္။ ကြၽန္မက နည္းနည္းေလာက္ ငိုခဲ့႐ုံမဟုတ္ဘဲနဲ႔ စိတ္ဓာတ္က်ၿပီး ကြၽန္မတာဝန္ကို ထိခိုက္ခဲ့တယ္။ ကြၽန္မက ႏုံအၿပီး မိုက္မဲခဲ့တယ္၊ လုံးဝကို က်ိဳးေၾကာင္းမသင့္ခဲ့ဘူးဆိုတာကိုလည္း ျမင္ခဲ့ပါတယ္။ ဒီအေတြ႕အႀကဳံကတစ္ဆင့္ သူတို႔ရဲ႕ ေလာကီခ်စ္ခင္မႈေတြကေန လြတ္ေျမာက္ဖို႔ အခက္အခဲျဖစ္ေနတဲ့ အဲဒီညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမေတြအတြက္ နားလည္မႈနည္းနည္းရလာခဲ့ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကြၽန္မရဲ႕ အရင္က မသိနားမလည္မႈနဲ႔ ႂကြားဝါမႈအတြက္ နည္းနည္း ရွက္မိခဲ့တယ္။ ျဖစ္ပ်က္သမွ် အရာတိုင္းမွာ ရွာေဖြဖို႔ သမၼာတရားရွိတယ္ဆိုတာကိုလည္း ကြၽန္မ သင္ယူခဲ့ရတယ္။ သင္ခန္းစာတစ္ခုသင္ယူၿပီး ပိုင္းျခားသိျမင္မႈရွိလာဖို႔အတြက္ အခြင့္အေရးတစ္ခုက အၿမဲတမ္းရွိတယ္။ ကြၽန္မတို႔ဟာ ကြၽန္မတို႔နားမွာရွိတဲ့ လူတိုင္းကို၊ ကြၽန္မတို႔ မိဘေတြကိုေတာင္မွ ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္နဲ႔ သမၼာတရားနဲ႔အညီ ဆက္ဆံဖို႔လိုတယ္။ ဒါဆိုရင္ ကြၽန္မတို႔ဟာ သူတို႔ကို ခ်စ္ခင္မႈ၊ စိတ္ကူးထင္ျမင္မႈေတြကတစ္ဆင့္ ျမင္မွာမဟုတ္ဘူး။ ဘုရားကို ဆန္႔က်င္ဖို႔ လုပ္မွာမဟုတ္ဘူး။ ေက်းဇူးေတာ္ပဲ။