၂၀၁၆ မွာ ကြၽန္မရဲ႕ အသင္းေတာ္ တာဝန္ကို ေရေလာင္းတဲ့ သင္းေထာက္အေနနဲ႔ လုပ္ရတယ္။ အဲဒီတုန္းက၊ အႏၲိခရစ္တစ္ေယာက္ရဲ႕ ဖိႏွိပ္တာခံရတဲ့ အသင္းေတာ္ ေခါင္းေဆာင္တစ္ေယာက္က အပ်က္သေဘာထဲမွာ အသက္ရွင္ေနခဲ့တယ္။ သူက သန႔္ရွင္းေသာ ဝိညာဥ္ေတာ္ရဲ႕ အလုပ္ ဆုံးရႈံးၿပီး အထုတ္ခံလိုက္ရတယ္။ ကြၽန္မရဲ႕ အထက္လူႀကီးက ကြၽန္မကို ၫႊန္ၾကားခ်က္ေတြ ေပးတယ္။ အသင္းေတာ္မွာရွိတဲ့ အႏၲိခရစ္ကို အျပည့္အဝ မေဖာ္ထုတ္ရေသးသလို၊ တျခားလူေတြကလည္း ခ်င့္ခ်ိန္ႏိုင္စြမ္း မရွိၾကေသးဘူးဆိုေတာ့ ကြၽန္မအေနနဲ႔ ညီအစ္မ ရင္ယူးနဲ႔ အလုပ္လုပ္ၿပီး အသင္းေတာ္ အလုပ္အမ်ိဳးမ်ိဳးကို တာဝန္ယူႏိုင္မယ္လို႔ သူ ေမွ်ာ္လင့္တယ္ဆိုၿပီး ေျပာတယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာ၊ ကြၽန္မရဲ႕ က်န္းမာေရးက သိပ္မေကာင္းသလို၊ ကြၽန္မမွာ ခြန္အား ဒါမွမဟုတ္ အားအင္ မရွိတဲ့အတြက္ အသင္းေတာ္က ကြၽန္မရဲ႕တာဝန္ကို ေျပာင္းေတာ့မွာ။ ဒါေပမဲ့ ေျပာင္းေ႐ႊ႕တာ မလုပ္ခင္မွာ၊ တစ္ခု ျဖစ္သြားခဲ့တယ္။ အဲဒီတုန္းက၊ အထက္ေခါင္းေဆာင္က ကြၽန္မကို တျခားညီအစ္မ သုံးေလးေယာက္နဲ႔ အစည္းအေဝးလုပ္ဖို႔ စီစဥ္ေပးတယ္။ ခါတိုင္းလိုပဲ၊ ဧည့္ခံတဲ့ အိမ္ကို ကြၽန္မ အခ်ိန္မွန္ေရာက္ခဲ့ေပမဲ့၊ အံ့ဩစရာေကာင္းတာက ကြၽန္မ အၾကာႀကီး ေစာင့္ေပမဲ့ ဘယ္သူမွ မလာခဲ့ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ရန္ယူးကို ကြၽန္မ သူ႔အိမ္မွာ သြားရွာတယ္။ ကြၽန္မ တံခါးဆက္ေခါက္ေနေပမဲ့ ဘယ္သူမွ မတုံ႔ျပန္ဘူး။ ကြၽန္မ နည္းနည္း စိတ္ပူလာတယ္။ သူ အဖမ္းခံရတာျဖစ္မွာ စိုးမိတယ္။ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ႏွစ္ရက္အၾကာမွာ၊ ခ်င္ေဟြးက ကြၽန္မကို ေျပာျပတယ္။ ရင္ယူးနဲ႔ အထက္ေခါင္းေဆာင္ႏွစ္ေယာက္က အဲဒီေန႔မွာ ရဲေတြဖမ္းတာခံရၿပီး သူ႔ရဲ႕ အိမ္တစ္ခုလုံးကို ရဲေတြက ေမႊေႏွာက္ၾကတယ္တဲ့။ ဒီလိုဆိုးဝါးတဲ့ သတင္းကို ၾကားေတာ့၊ ဘုရားဆီကေန စမ္းသပ္မႈနဲ႔ စစ္ေဆးမႈတစ္ခု ကြၽန္မ ရင္ဆိုင္ေနရတာကို သိေပမဲ့၊ တကယ္ကို ေၾကာက္ေနမိတုန္းပဲ။ အဲဒီေန႔တုန္းက ရင္ယူးရဲ႕အိမ္ကို ကြၽန္မသြားၿပီး သူ႔အိမ္တံခါး ေခါက္ခဲ့ပုံကို ျပန္ေတြးမိတယ္။ ကံေကာင္းေထာက္မလို႔၊ ဘုရားရဲ႕ ကြယ္ကာမႈရွိခဲ့ၿပီး၊ ရဲေတြနဲ႔ ပက္ပင္းမတိုးခဲ့တာပဲ။ မဟုတ္ရင္ သူတို႔လက္က ကြၽန္မ လြတ္မွာမဟုတ္ဘူ။ ကပ္သီေလးပဲ။

ေနာက္ပိုင္းမွာ၊ အဲဒီအဖမ္းအဆီးနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ၿမိဳ႕နားတဝိုက္မွာ လူေတြ ေျပာေနၾကတာ ၾကားရတယ္။ အဲဒီလိုနဲ႔ ဒါက တစ္ႏိုင္ငံလုံးအႏွံ႔ စစ္ဆင္ေရးျဖစ္မွန္း ကြၽန္မသိလိုက္ရတယ္။ ကြၽန္မတို႔ ၿမိဳ႕မွာ လက္နက္ကိုင္ ရဲအရာရွိေတြ အမ်ားႀကီး စုလာၾကတယ္။ သူတို႔က ဘုရားေ႐ြခ်ယ္ထားတဲ့လူေတြကို အ႐ူးအမူး ဖမ္းၿပီး တစ္ၿမိဳ႕လုံးအႏွံ႔ ေမႊၾကတယ္။ လမ္းေတြနဲ႔ လမ္းသြယ္ေတြတိုင္းမွာ နဖူးစည္းစာတန္းေတြ ရွိၿပီးေတာ့ နံရံေတြေပၚမွာ အပ်က္သေဘာေဆာင္တဲ့ ဝါဒျဖန႔္စာမ်ိဳးစုံ ရွိတယ္။ တစ္ၿမိဳ႕လုံးက ထိတ္လန႔္တုန္လႈပ္ေနၾကတယ္။ တာဝန္ေတြရွိၾကတဲ့ ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမ အေတာ္မ်ားမ်ား အဖမ္းခံခဲ့ရပုံနဲ႔ ၿငိစြန္းတဲ့ အိမ္ေထာင္စုအားလုံး စီးနင္းခံရႏိုင္ၿပီး၊ အဆင္းနီတဲ့ နဂါးႀကီးက အသင္းေတာ္ ပိုင္ဆိုင္မႈေတြကို အခ်ိန္မေ႐ြး သိမ္းသြားႏိုင္ပုံကို ကြၽန္မ ေတြးမိတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကြၽန္မ အျမန္လုပ္ၿပီး အသင္းေတာ္ပိုင္ဆိုင္မႈေတြနဲ႔ စိတ္ပူရတဲ့ ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမေတြကို ေဘးကင္းတဲ့ တစ္ေနရာရာဆီ ေ႐ြ႕ထားရမယ္။ ဒါေပမဲ့ ရဲေတြက ရွာေနၿပီး ေစာင့္ၾကည့္ေနၾကတုန္းပဲေလ။ ဘာလုပ္လို႔ရမလဲေပါ့။ ကြၽန္မ ဗ်ာမ်ားေနတယ္။ အိမ္ေရာက္ေတာ့၊ ကြၽန္မသမီးက သူ႔ဖုန္းကို လက္ညိဳးထိုးၿပီး ေျပာတယ္။ “အေမ၊ သတိထား၊ ႏွစ္ရက္ေလာက္ အျပင္မထြက္နဲ႔။ သမီးရဲ႕ ျပည္သူ႔လုံၿခဳံေရး ေဖာက္သည္တစ္ေယာက္က ဗီဒီယိုတစ္ခု ပို႔တယ္။ ယုံၾကည္သူ အေယာက္ ၇၀ ေက်ာ္ကို သူတို႔ ဖမ္းထားၿပီးၿပီ။ ၿပီးေတာ့ ရွာေနၾကတုန္းပဲလို႔ ေျပာတယ္”တဲ့။ ဒါကို ၾကားေတာ့ ကြၽန္မ ပိုလို႔ေတာင္ ေၾကာက္သြားၿပီး၊ တကယ္ကို ေျခမကိုင္မိ လက္မကိုင္မိလည္း ျဖစ္သြားတယ္။ ရင္ယူးနဲ႔ကြၽန္မ အၿမဲ အတူတူ အလုပ္လုပ္ခဲ့ပုံကို ကြၽန္မ ေတြးေနမိတယ္။ သူ႔အိမ္ကိုလည္း ကြၽန္မ အရမ္းသြားခဲ့တာေလ။ အခု သူ အဖမ္းခံလိုက္ရေတာ့ ရဲေတြက ေစာင့္ၾကည့္တာကေနတစ္ဆင့္ ကြၽန္မကို ေတြ႕သြားမလား ေတြးမိတယ္။ ကြၽန္မအေၾကာင္းကို သူတို႔ သိၿပီးသြားၿပီဆိုရင္၊ ကြၽန္မတာဝန္ကို ျပန္သြားလုပ္ရင္ ေသနတ္ေျပာင္းဝဆီကို ကြၽန္မ လမ္းေလွ်ာက္ေနတာ ျဖစ္မွာ မဟုတ္လား။ ကြၽန္မမွာ အလုပ္ေၾကာင့္ျဖစ္တဲ့ ေရာဂါတစ္ခု ရွိႏွင့္ၿပီးသားျဖစ္ၿပီး တကယ္ အားနည္းေနတာေလ။ တကယ္ အဖမ္းခံလိုက္ရရင္၊ ႐ိုက္တာႏွက္တာ ဘယ္ေလာက္မ်ားမ်ား ခံႏိုင္မလဲ ကြၽန္မ မသိဘူး။ ရဲေတြက ကြၽန္မဆီကေန ဝန္ခံခ်က္ယူဖို႔ ကြၽန္မကို ညႇဥ္းဆဲဖို႔ ႀကိဳးစားၿပီး ေသတဲ့ထိ႐ိုက္ရင္၊ ကယ္တင္ခံရမဲ့ အခြင့္အေရး ကြၽန္မ ဆုံးရႈံးသြားမွာလား။ ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမေတြ ညႇဥ္းဆဲခံရတဲ့ ဗီဒီယိုေတြဆီပဲ ကြၽန္မစိတ္က ျပန္ေရာက္ေရာက္သြားၿပီး၊ အဲဒီအေၾကာင္းကို ေတြးရင္းနဲ႔ ကြၽန္မ ပိုၿပီး စိတ္တထင့္ထင့္ျဖစ္ရတယ္။ ကြၽန္မ ေခြၽးေစးေတြ ျပန္သြားတယ္။ စိတ္ၿငိမ္ၿငိမ္ မထားႏိုင္ဘဲ တစ္ကိုယ္လုံး ၾကက္ေသေသသြားၿပီး အားေတြ မရွိေတာ့ဘူး။ ကြၽန္မ အႏၲရာယ္ကေန ခ်က္ခ်င္း ထြက္ေျပးသင့္တယ္၊ ပုန္းၿပီး အဲဒီေနရာကေန ထြက္သြားသင့္တယ္လို႔ ကြၽန္မ ေတြးမိတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေနာက္ေတာ့ ေျဖရွင္းရမဲ့ အလုပ္ေတြအကုန္ရွိေနတဲ့ အသင္းေတာ္အေျခအေနကို ေတြးမိၿပီး ရင္ယူးကလည္း အဖမ္းခံထားရတာဆိုေတာ့ အသင္းေတာ္အလုပ္ကို ကြၽန္မ တာဝန္ယူရမွာပဲလို႔ ေတြးမိတယ္။ အႏၲရာယ္ရွိတဲ့သူေတြကို ပုန္းေနဖို႔ ကြၽန္မ ေျပာဖို႔ လိုသလို၊ ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ စာအုပ္ေတြကို ခ်က္ခ်င္း ေ႐ႊ႕ရမယ္။ ဒါက အရမ္းႀကီးတဲ့ တာဝန္တစ္ခုပဲ။ ဒီအလုပ္ကို ကြၽန္မ ေကာင္းေကာင္း မလုပ္ရင္၊ ဘုရားအိမ္ေတာ္ရဲ႕ အလုပ္ကို ပိုလို႔ေတာင္ ထိခိုက္မွာ။ ကြၽန္မကိုယ္ပိုင္ ဥစၥာပစၥည္း ဆုံးရႈံးရင္ ေနလို႔ရတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ စာအုပ္ေတြ အသိမ္းခံလိုက္ရရင္၊ အဲဒါက ေငြနဲ႔ တိုင္းတာလို႔မရတဲ့ နည္းလမ္းနဲ႔ ဘုရားေ႐ြးခ်ယ္ထားတဲ့ သူေတြရဲ႕ ဘဝေတြကို ဆုံးရႈံးမႈေတြ ျဖစ္ေစမွာပဲ။ အဲဒီလို အရမ္းအေရးႀကီးတဲ့ အခ်ိန္မွာ ကြၽန္မ ပုန္းေနလိုက္ရင္၊ ကြၽန္မကို ယုံၾကည္သူလို႔ ေခၚလို႔ ရႏိုင္ပါဦးမလား။ ကြၽန္မ တကယ္ကို လူ႔သဘာဝ ကင္းမဲ့ေနမွာပဲ။ ကြၽန္မရဲ႕ တာဝန္သိစိတ္က ဘယ္ကိုေရာက္သြားမလဲ။ ဒါေပမဲ့ ဒီအလုပ္ေတြကို ကိုယ့္ဘာသာ ကြၽန္မ ေကာင္းေကာင္း မလုပ္ႏိုင္ဘူး။ ရဲေတြက ကြၽန္မကို ေစာင့္ၾကည့္ေနၿပီဆိုတာမ်ိဳး ျဖစ္ႏိုင္တယ္။ ကြၽန္မ တကယ္ကို အဖမ္းခံခဲ့ရရင္၊ တာဝန္ေတြကို ယူဖို႔ လူေတြ ပိုလို႔ေတာင္ နည္းသြားမွာ မဟုတ္လား။ အဲဒီလိုနဲ႔ ကြၽန္မ ႐ုတ္တရက္ အေတြးေပါက္သြားတယ္။ အဲဒီ ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ့ ခ်င္ေဟြးနဲ႔ က်န္းမင္းတို႔က သူတို႔လိုက္စားမႈမွာ အရမ္းတက္ႂကြၿပီး တာဝန္ကို ကိုင္တြယ္ႏိုင္တယ္။ ေနာက္ပိုင္းကိစၥကို ကြၽန္မ သူတို႔ကို ကိုင္တြယ္ခိုင္းသင့္ၿပီး၊ ေနာက္ကြယ္မွာ ကြၽန္မ အလုပ္လုပ္လို႔ရတယ္ ေပါ့။ သူတို႔က ကြၽန္မ က်န္းမာေရးမေကာင္းတာ သိထားေတာ့ နားလည္ၾကမွာပါေပါ့။ အဲဒီလိုနဲ႔ အသင္းေတာ္အလုပ္က ၾကန႔္ၾကာမွာမဟုတ္သလို ကြၽန္မ အႏၲရာယ္ကင္းသြားမွာပဲေပါ့။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကြၽန္မကို အထက္ေခါင္းေဆာင္ ေျပာခဲ့တဲ့အရာတစ္ခု ကြၽန္မစိတ္ထဲ ေပၚေပၚလာေနတယ္။ သူက အသင္းေတာ္အလုပ္ကို ရင္ယူးနဲ႔ တာဝန္ယူဖို႔ ကြၽန္မကို ေျပာခဲ့တာေလ။ သူ အဖမ္းခံရတာျဖစ္လို႔ အဲဒီတာဝန္ကို ကြၽန္မ ယူသင့္မွန္း ကြၽန္မ သိေပမဲ့၊ အႏၲရာယ္ကို ကြၽန္မ ေၾကာက္ခဲ့တယ္။ ဒီလိုေဘးက်ပ္နံက်ပ္ကာလမွာ ကြၽန္မ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ကာကြယ္ဖို႔ ထြက္ေျပးပုန္းေရွာင္ခ်င္ခဲ့တယ္။ အဲဒီအႏၲရာယ္နဲ႔ အခက္အခဲကို တျခားညီအစ္မေတြေပၚကိုေတာင္ ကြၽန္မ တြန္းတင္ခ်င္ခဲ့တယ္။ အရမ္းတစ္ကိုယ္ေကာင္းဆန္တာပဲ။ ကြၽန္မတာဝန္ကို ကြၽန္မ စြန႔္ပစ္ေနတာ။ အဲဒါ မေကာင္းမႈလုပ္ေနတာပဲ။ ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ကို ႐ုတ္တရက္ ကြၽန္မ ေတြးမိတယ္။ “ဘုရားသခင္၏ တာဝန္ေပးေစခိုင္းခ်က္မ်ားကို သင္ မည္သို႔ ယူမွတ္သည္မွာ အလြန္႔အလြန္ အေရးႀကီးသည္။ ဤအရာသည္ အလြန္ေလးနက္ေသာ ကိစၥရပ္တစ္ခု ျဖစ္သည္။ လူတို႔အေပၚ ဘုရားသခင္ အပ္ႏွံထားသည့္အရာကို သင္ မျပည့္စုံေစႏိုင္လွ်င္၊ သင္သည္ သူ၏ မ်က္ေမွာက္ေတာ္တြင္ အသက္ရွင္ရန္ မသင့္ေတာ္သကဲ့သို႔ အျပစ္ဒဏ္ေပးခံရသင့္ေပသည္။” (ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္၊ အတြဲ (၃)၊ ေနာက္ဆုံးေသာ ကာလ ခရစ္ေတာ္၏ ေဟာေျပာခ်က္မ်ား၊ လူ႔သဘာဝကို သိရွိရန္ နည္းလမ္း) ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြက ခ်က္ခ်င္း သတိေပးခ်က္တစ္ခု ျဖစ္ခဲ့တယ္။ အဲဒီလို စဥ္းစားမိလို႔ ကြၽန္မ လိပ္ျပာမလုံျဖစ္ၿပီး ေနာင္တရမိတယ္။ အသင္းေတာ္အတြက္ ကြၽန္မတာဝန္ကို တျခားလူေတြေပၚ ဘာလို႔ ကြၽန္မ ပုံေပးရက္ႏိုင္တာလဲ။ ဘုရားသခင္က သမၼာတရားနဲ႔ေထာက္ပံ့တာကို ကြၽန္မ အမ်ားႀကီးခံခဲ့ရတယ္ေလ။ ဒီေတာ့ ဘုရားေက်းဇူးျပန္ဆပ္ဖို႔ ကြၽန္မတာဝန္ကို ဘယ္လိုေကာင္းေကာင္း လုပ္ရမယ္ဆိုတာကို ကြၽန္မ သုံးသပ္ေနခဲ့သင့္တယ္။ အသင္းေတာ္က အႏၲရာယ္ရွိေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမေတြကို ကြၽန္မ ကာကြယ္ၿပီး ဘုရားအိမ္ေတာ္ရဲ႕ အက်ိဳးစီးပြားေတြကို ေစာင့္ေရွာက္သင့္တယ္။ ကြၽန္မက ႀကီးၾကပ္တဲ့သူျဖစ္ေပမဲ့၊ ဒီလိုအေရးႀကီးတဲ့အခ်ိန္မွာ ကြၽန္မက တြန႔္ဆုတ္ၿပီး ပုန္းကြယ္ခ်င္ခဲ့သလို၊ အႏၲရာယ္ကို တျခားလူေတြေပၚ ညာခ်ခ်င္ခဲ့တယ္။ ကြၽန္မရဲ႕ တစ္ကိုယ္ေကာင္းဆန္မႈေၾကာင့္ ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ စာအုပ္ေတြနဲ႔ ဘုရားအိမ္ေတာ္ရဲ႕ ပိုင္ဆိုင္မႈပစၥည္းေတြက အဆင္းနီေသာ နဂါးႀကီးရဲ႕ လုယူတာခံရရင္၊ အဲဒါက ျပန္ျပင္လို႔မရတဲ့ အျပစ္တစ္ခု ျဖစ္မွာ။ ကြၽန္မက ခဏေလာက္ ေဘးကင္းသြားရင္ေတာင္ ဘုရားအျမင္မွာ၊ ရွက္စရာ ျဖစ္တည္မႈတစ္ခုကို အသက္ရွင္ေနထိုင္ေနတဲ့ သူရဲေဘာေၾကာင္တဲ့သူတစ္ေယာက္၊ တိုက္ပြဲကေန ထြက္ေျပးတဲ့ သစၥာေဖာက္ျဖစ္မွာပဲ။ အဲဒါဆိုရင္ ဘုရားေရွ႕မွာ ကြၽန္မ အသက္ရွင္ထိုက္ပါ့မလား။ ကြၽန္မတာဝန္ကို ကြၽန္မ စြန႔္ပစ္ရင္ အဲဒါက ဘုရားကို သစၥာေဖာက္တာ ျဖစ္မွာ မဟုတ္လား။ အဲဒီလိုဆိုရင္ ဘဝမွာ ကြၽန္မ ဘာအဓိပၸာယ္ရွိမွာလဲ။ ဒီအေတြးနဲ႔ ကြၽန္မ စိတ္မသက္မသာျဖစ္ၿပီး လိပ္ျပာမလုံဘူး။ ဘုရားကို ကြၽန္မ အရမ္းအေႂကြးတင္တယ္လို႔ ခံစားရတယ္။ အရမ္းစက္ဆုပ္စရာျဖစ္ၿပီး အရွက္မဲ့တဲ့အတြက္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ မုန္းမိတယ္။ ကြၽန္မက အၿမဲတမ္း ကိုယ့္အတြက္ပဲ အသက္ရွင္ခဲ့ေပမဲ့၊ ဒီတစ္ခါေတာ့ သမၼာတရားကို လက္ေတြ႕လုပ္ၿပီး ဘုရားအတြက္ အသက္ရွင္ဖို႔ လိုတယ္။ ကြၽန္မ ဘာကိုပဲ ႀကဳံရပါေစ၊ ဆုေတာင္းၿပီး ဘုရားအေပၚ မွီခိုတာက အေျမာ္အျမင္အရွိဆုံးပဲလို႔ သိခဲ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဘုရားဆီကို ကြၽန္မ ဆုေတာင္းတယ္။ “အို ဘုရားသခင္။ ရဲေတြက ကြၽန္မကို ေစာင့္ၾကည့္ႏွင့္ေနၿပီလားဆိုတာ ကြၽန္မ မသိပါဘူး။ ကြၽန္မ အားနည္းၿပီး ေၾကာက္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကြၽန္မ အဖမ္းခံရျခင္း ရွိမရွိဆိုတာ ကိုယ္ေတာ့္လက္ထဲမွာ ရွိပါတယ္။ ရွက္ဖို႔ေကာင္းတဲ့ ျဖစ္တည္မႈနဲ႔ ကြၽန္မ မရွင္ခ်င္ဘူး၊ ကြၽန္မရဲ႕ အသိစိတ္ကို ဆန႔္က်င္ၿပီး ကိုယ္ေတာ့္ကို မပုန္ကန္ခ်င္ပါဘူး။ အသင္းေတာ္အတြက္ ခ်က္ခ်င္း ကိုင္တြယ္ရမဲ့ ေနာက္ပိုင္းကိစၥေတြ အမ်ားႀကီးရွိပါတယ္။ ကြၽန္မတာဝန္ေတြကို ကြၽန္မ လုပ္ရပါမယ္။ ဘုရားသခင္၊ ကြၽန္မ စိတ္ႏွလုံးကို ေစာင့္ေရွာက္ၿပီး အခက္အခဲကို ဒုကၡခံလိုစိတ္ ကြၽန္မကို ေပးပါ။ ကြၽန္မ တကယ္ အဖမ္းခံၿပီး ေသတဲ့အထိ အ႐ိုက္ခံရရင္၊ အဲဒါက ကိုယ္ေတာ္ အခြင့္ေပးတဲ့အရာ ျဖစ္မွာပါ။ ကိုယ္ေတာ္ရဲ႕ အစီအစဥ္ေတြကို က်ိဳးႏြံနာခံဖို႔ ကြၽန္မ အသင့္ပါပဲ။ ကိုယ္ေတာ့္အိမ္ေတာ္ရဲ႕ အက်ိဳးစီးပြားေတြကို လုံးဝ ေရာင္းစားမွာ မဟုတ္ပါဘူး”လို႔ေပါ့။ ဆုေတာင္းၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ၊ ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္တခ်ိဳ႕ကို ကြၽန္မ ဖတ္တယ္။ ဘုရားသခင္က ေျပာသည္- “သင္သည္ ဤအရာ ထိုအရာတို႔ကို ေၾကာက္႐ြံ႕ျခင္း မရွိအပ္။ မည္မွ်မ်ားျပားေသာ အခက္အခဲမ်ားႏွင့္ အႏၲရာယ္မ်ား သင္ရင္ဆိုင္ရေစကာမူ၊ ငါ၏ အလိုကို မပိတ္ဆီးဘဲ ေဆာင္႐ြက္ႏိုင္ဖို႔အလို႔ငွာ၊ သင္သည္ မည္သည့္ အဟန႔္အတားမွ်ျဖင့္ ပိတ္ဆို႔ခံရျခင္းမရွိဘဲ ငါ၏ေရွ႕၌ ၿမဲၿမံလ်က္ ေနႏိုင္စြမ္းရွိသည္။ ဤသည္မွာ သင္၏ တာဝန္ျဖစ္သည္။...အားလုံးကို သင္ ခံရပ္ရမည္။ ငါ့အတြက္ သင္သည္ သင္ပိုင္ဆိုင္သမွ် အရာရာတိုင္းကို စြန႔္လႊတ္ဖို႔ႏွင့္ ငါ့ေနာက္လိုက္ရန္ သင္လုပ္ႏိုင္သမွ် အရာရာကို လုပ္ေဆာင္ဖို႔ အဆင္သင့္ ရွိရမည္ ျဖစ္ကာ၊ သင္၏ အရာအားလုံးကို အသုံးျပဳဖို႔ အဆင္သင့္ ရွိရမည္။ ယခုအခ်ိန္သည္ သင့္ကို ငါစစ္ေဆးမည့္ အခ်ိန္ျဖစ္သည္။ သင္၏ သစၥာေစာင့္သိမႈကို ငါ့အား သင္ဆက္ကပ္မည္ေလာ။ သင္သည္ လမ္းဆုံးအထိ သစၥာရွိစြာ ငါ့ေနာက္ လိုက္ႏိုင္သေလာ။ ေၾကာက္႐ြံ႕ျခင္းမရွိႏွင့္။ ငါ၏မစျခင္းျဖင့္၊ အဘယ္သူသည္ ဤလမ္းကို တစ္ႀကိမ္တစ္ခါမွ် ပိတ္ဆို႔ႏိုင္မည္နည္း။ ဤအရာကို သတိရေလာ့။ မေမ့ေလ်ာ့ႏွင့္။ ျဖစ္သမွ်အားလုံးသည္ ငါ၏ေကာင္းမြန္ေသာ စိတ္သေဘာအားျဖင့္ ျဖစ္ၿပီး၊ အရာရာသည္ ငါ၏ ေစာင့္ၾကည့္ျခင္းေအာက္တြင္ ရွိ၏။ သင္ ေျပာသမွ်ႏွင့္ လုပ္သမွ်အားလုံးတြင္ ငါ၏ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ကို သင္ လိုက္ေလွ်ာက္ႏိုင္သေလာ။ မီးျဖင့္ စမ္းသပ္မႈမ်ား သင့္အေပၚ ေရာက္လာေသာအခါ၊ သင္သည္ ဒူးေထာက္ကာ ဟစ္ေခၚမည္ေလာ။ သို႔မဟုတ္ ေရွ႕ဆက္ႏိုင္စြမ္းမရွိဘဲ တြန႔္ဆုတ္မည္ေလာ။” (ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္၊ အတြဲ (၁)၊ ဘုရားသခင္၏ ေပၚထြန္းျခင္းႏွင့္ အမႈေတာ္၊ အစအဦး၌ ခရစ္ေတာ္၏ မိန္႔ႁမြက္ခ်က္မ်ား၊ အခန္း (၁၀)) “ဤအရာကို သတိရေလာ့။ မေမ့ေလ်ာ့ႏွင့္။” လို႔ ဘုရားေျပာတာကို ဖတ္ရတဲ့အခ်ိန္မွာ ကြၽန္မ တကယ္ တို႔ထိခံရတယ္။ အဲဒါဟာ မိဘေတြက သူတို႔ကေလးကို “မေၾကာက္နဲ႔၊ ငါ ရွိတယ္”လို႔ ေျပာေနသလိုပါပဲ။ ကြၽန္မ ႐ုတ္တရက္ ယုံၾကည္ျခင္းနဲ႔ ခြန္အားရွိၿပီး ကြၽန္မမွာ အေထာက္အပံ့ရွိတယ္လို႔ ခံစားရတယ္။ အၿမဲ ပူပန္ေသာကေရာက္ၿပီး အေၾကာက္တရားနဲ႔ အသက္ရွင္ဖို႔ ကြၽန္မကို ဘုရားသခင္ အလိုမရွိဘူးလို႔ ခံစားရႏိုင္ခဲ့တယ္။ ကြၽန္မတာဝန္ကို ေကာင္းေကာင္း မလုပ္မွာကို ကြၽန္မ မေၾကာက္သင့္ဘူး၊ ဒါမွမဟုတ္ အဆင္းနီတဲ့ နဂါးႀကီးက ဖမ္းတာခံရမွာကို မေၾကာက္သင့္ဘူး။ ဘုရားက ကြၽန္မတို႔နဲ႔ အၿမဲရွိတယ္ဆိုတာ ကြၽန္မ အထူးသျဖင့္ မေမ့သင့္ဘူး။ အဆင္းနီတဲ့ နဂါးႀကီးက ဘယ္လိုပဲ ဉာဏ္မ်ားၿပီး ဆိုးယုတ္ပါေစ၊ ဘုရားသခင္ ၿပီးေျမာက္ေအာင္လုပ္ခ်င္တဲ့အရာကို မတားဆီးႏိုင္ဘူး။ ရဲေတြက ယုံၾကည္သူေတြကို ေန႔တိုင္း ေစာင့္ၾကည့္ရင္ေတာင္၊ အသင္းေတာ္ အလုပ္ကို သူတို႔ ဖ်က္ဆီးႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူး။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ အရာရာကို ဘုရားက အုပ္စိုးၿပီး စီစဥ္ၫႊန္ၾကားလို႔ပဲ။ ကြၽန္မ ယုံၾကည္ျခင္းရွိသင့္တယ္၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ဘုရားဆီ ေပးအပ္ၿပီး၊ ေနာက္ပိုင္းကိစၥေတြကို အျမန္ဆုံး ၿပီးေအာင္လုပ္သင့္တယ္။ ဒီဆိုး႐ြားတဲ့ အေျခအေနက ကြၽန္မတာဝန္ကို သစၥာရွိဖို႔၊ ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမေတြကို ကာကြယ္ၿပီး အသင္းေတာ္ အလုပ္ကို ေစာင့္ေရွာက္ဖို႔ ကြၽန္မအသက္ကို စြန႔္စားႏိုင္မလားဆိုတာ သိရေအာင္လို႔ ကြၽန္မရဲ႕ ယုံၾကည္ျခင္းနဲ႔ စစ္မွန္တဲ့ ဝိညာဥ္ရင့္က်က္မႈကို ဘုရားက စမ္းသပ္၊ စစ္ေဆးေနတာပဲ။ အဲဒီအေတြးနဲ႔ ကြၽန္မစိတ္ထဲမွာ တစ္ခုပဲရွိတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကြၽန္မေရွ႕က အခက္အခဲေတြကို ေအာင္ျမင္ေက်ာ္လႊားဖို႔၊ ကြၽန္မတို႔ရဲ႕ ဆုံးရႈံးမႈေတြကို နည္းႏိုင္သမွ်နည္းေစၿပီး ကြၽန္မတာဝန္ကို ေကာင္းေကာင္းလုပ္ဖို႔ နည္းလမ္းတစ္ခု ကြၽန္မ စဥ္းစားရမယ္။ မဟုတ္ရင္ ၿငိမ္သက္ျခင္း ရွာေတြ႕မွာ မဟုတ္ဘူး။ က်ိဳးႏြံနာခံၿပီး အဲဒီအေျခအေနကို ျဖတ္သန္းဖို႔ အသင့္ျဖစ္ေနခ်ိန္မွာ အံ့ဩစရာေကာင္းတာက ေနာက္ပိုင္းကိစၥေတြ ကိုင္တြယ္တာကို ေဆြးေႏြးဖို႔ ခ်င္ေဟြးနဲ႔ က်န္းမင္းတို႔က ကြၽန္မရဲ႕ ဧည့္ခံအိမ္ကို မေမွ်ာ္လင့္ပဲ ေရာက္လာၾကတယ္။ သူတို႔ကို ေတြ႕ေတာ့၊ ကြၽန္မ တကယ္ကို ေပ်ာ္လဲေပ်ာ္၊ ရွက္လည္းရွက္မိတယ္။ သူတို႔ကို ကြၽန္မ အႏၲရာယ္ပိေစခ်င္ခဲ့ပုံကို စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့၊ ကြၽန္မ ဘယ္ေလာက္ စက္ဆုပ္စရာျဖစ္ၿပီး တစ္ကိုယ္ေကာင္းဆန္တယ္ဆိုတာ သိခဲ့တယ္။ ကြၽန္မရဲ႕ အေတြးက မသတီစရာျဖစ္ၿပီး ရွက္စရာေကာင္းတယ္။ သူတို႔ကို ကြၽန္မ မဆက္သြယ္ခဲ့ေပမဲ့၊ ေဘးက်ပ္နံက်ပ္ ကာလမွာ သူတို႔က ဘုရားအိမ္ေတာ္အတြက္ ဘယ္ထိခိုက္နစ္နာမႈကိုမဆို တားဆီးဖို႔ မတုံ႔ဆိုင္းဘဲ အေျပးေရာက္လာၾကတယ္။ ကြၽန္မ စိတ္ထဲမွာ အရမ္းခံစားရၿပီး ဘုရားကို မရပ္မနား ေက်းဇူးတင္ေနမိတယ္။ အရာရာကို ဘုရားက အုပ္စိုးၿပီး စီစဥ္ၫႊန္ၾကားေနသလို၊ သူက ကြၽန္မကို အရမ္းထမ္းရခက္တဲ့ ဝန္ထုပ္နဲ႔ မပိေစခဲ့ဘူးဆိုတာကို ကြၽန္မ ျမင္ႏိုင္ခဲ့တယ္။ အဲဒီလိုနဲ႔ ကြၽန္မတို႔ အျမန္ေဆြးေႏြးၾကတယ္၊ တာဝန္ေတြကို ခြဲၿပီး၊ ခ်က္ခ်င္း စလိုက္ၾကတယ္။ အရင္ဆုံး၊ သတိထားေနရမယ္ဆိုတာကို အိမ္ရွင္ကို အသိေပးဖို႔ ရန္ယူး စုေဝးပြဲေတြ တက္ခဲ့တဲ့ အနီးအနားက အိမ္ကို ကြၽန္မ ကိုယ့္ဘာသာ သြားတယ္။ ထီးကို ကြၽန္မ အရမ္းနိမ့္ေနေအာင္ ေဆာင္းထားၿပီးေတာ့ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္လုံး ဆုေတာင္းေနမိတယ္။ အဲဒီအိမ္ကို ကြၽန္မ ခပ္ျမန္ျမန္ ေရာက္သြားၿပီး အိမ္ရွင္အစ္မကို အသိေပးလိုက္တယ္။ ဒုတိယအိမ္မွာေတာ့၊ ခ်င္ေဟြးနဲ႔ ကြၽန္မက ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ စာအုပ္တခ်ိဳ႕ကို အတူေ႐ႊ႕ရတယ္။ အဲဒီအိမ္က ေဝးၿပီးေတာ့ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္လုံးမွာေစာင့္ၾကည့္ေနတာေတြ ရွိတယ္။ ခပ္ေဝးေဝးမွာ ရဲကားေတြ လွည့္ပတ္ေမာင္းေနၾကတာကို ကြၽန္မ ျမင္ႏိုင္တယ္။ ကြၽန္မ ျပန္ၿပီး နည္းနည္း ေၾကာက္လာတယ္။ “ရဲေတြက ရွာေဖြစစ္ဆးတာေတြ တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ လုပ္ေနတယ္။ တကယ္လို႔ ငါက ေစာင့္ၾကည့္တာကို ျဖတ္သြားၿပီး ငါ့ကို သတိထားမိသြားရင္၊ ဒုကၡေရာက္မွာပဲ။ အဲဒါဆိုရင္ ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ စာအုပ္ေတြ အသိမ္းခံရမယ္။ ၿပီးေတာ့ ခ်င္ေဟြးလည္း အမႈပတ္သြားမွာ”လို႔ ကြၽန္မ ေတြးမိတယ္။ ကြၽန္မက ခ်င္ေဟြးရဲ႕ လွ်ပ္စစ္စက္ဘီးေနာက္မွာ ထိုင္ေနတာ၊ သူ႔အက်ႌကို ဖမ္းကိုင္ထားၿပီး ကြၽန္မ လက္ဖဝါးေတြမွာ ေခြၽးျပန္ေနတယ္။ အိမ္ကို မေရာက္ခင္မွာ ကြၽန္မ ႏွလုံးက ခုန္ေနတယ္။ ရဲေတြ ေစာင့္ေနၾကမွာကို ကြၽန္မ စိုးရိမ္ေနတာ။ ကြၽန္မစိတ္ႏွလုံးထဲမွာ ဘုရားကို ဆက္ေခၚေနမိတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဘုရားေျပာထားတဲ့ အရာတစ္ခုကို ေတြးမိတယ္။ “ယုံၾကည္ျခင္းသည္ သစ္လုံးတစ္လုံးတည္း တံတားကဲ့သို႔ ျဖစ္သည္- အသက္ကို လက္မႈိင္ခ်လ်က္ ဖက္တြယ္ထားသူတို႔သည္ ယင္းတံတားကို ျဖတ္ကူးရာတြင္ အခက္ႀကဳံလိမ့္မည္ ျဖစ္ေသာ္လည္း၊ မိမိတို႔ကိုယ္ကိုယ္ စြန႔္လႊတ္အနစ္နာခံရန္ အသင့္ရွိေသာ သူတို႔သည္ ေျခၿမဲကာ စိုးရိမ္မႈကင္းလ်က္ ျဖတ္ကူးႏိုင္ၾက၏။” (ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္၊ အတြဲ (၁)၊ ဘုရားသခင္၏ ေပၚထြန္းျခင္းႏွင့္ အမႈေတာ္၊ အစအဦး၌ ခရစ္ေတာ္၏ မိန္႔ႁမြက္ခ်က္မ်ား၊ အခန္း (၆)) ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြက အရမ္းခက္ခဲတဲ့ ဒီပတ္ဝန္းက်င္ကို ရင္ဆိုင္ဖို႔ သတၱိေပးခဲ့တယ္။ ကြၽန္မ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ေျပာလိုက္တယ္။ “ငါ့အသက္ကို စြန႔္စားရမယ္ဆိုရင္ေတာင္၊ ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ စာအုပ္ေတြကို ငါ ကာကြယ္ရမယ္။ ငါ ယုံၾကည္ျခင္း ရွိၿပီး အရာရာကို ဘုရား အုပ္စိုးတယ္ဆိုတာကို ယုံၾကည္ရမယ္။ အဆင္းနီတဲ့ နဂါးႀကီးက ဘယ္လိုပဲ ႐ူးသြပ္ေနပါေစ၊ ဘုရားအခြင့္မေပးဘဲနဲ႔ ငါတို႔ကို ဘာတစ္ခုမွ မလုပ္ႏိုင္ပါ့ဘူး”လို႔ေပါ့။ အဲဒီေနာက္ ကြၽန္မ သိပ္တြန႔္ဆုတ္ၿပီး ေၾကာက္မေနေတာ့ဘူး။ ခ်င္ေဟြးနဲ႔ ကြၽန္မတို႔က ဘုရားဆီကို တစ္စိတ္တစ္ဝမ္းတည္း ဆုေတာင္းၾကၿပီး ေနာက္ဆုံးမွာ စာအုပ္ေတြကို ျပႆနာမရွိဘဲ လုံၿခဳံတဲ့ေနရာတစ္ခုဆီ ေ႐ႊ႕ခဲ့ၾကတယ္။ ကြၽန္မရဲ႕ စိတ္ႏွလုံးကေန ဝန္ထုပ္ႀကီးတစ္ခု ေနာက္ဆုံးေတာ့ ေပါ့သြားတယ္။

ေနာက္ပိုင္းမွာ၊ အထက္ေခါင္းေဆာင္တစ္ေယာက္ဆီကေန ကြၽန္မ စာတစ္ေစာင္ရတယ္။ ကိစၥေတြက အႏၲရာယ္မ်ားၿပီး အသင္းေတာ္ စီမံကိန္းေတြက လုံးဝ ရပ္တန႔္ေနတယ္လို႔ ေျပာတယ္။ သူက ကြၽန္မ၊ ခ်င္ေဟြးနဲ႔ က်န္းမင္းတို႔ကို ကိစၥေတြကို ဆက္ၿပီး ႀကီးၾကပ္ေစခ်င္တယ္။ ကြၽန္မ ေတြးမိတာက အႏၲိခရစ္နဲ႔ မေကာင္းမႈျပဳသူေတြကို မရွင္းလင္းရေသးသလို၊ သူတို႔က ကိစၥေတြကို ေႏွာင့္ယွက္ေနၾကတုန္းျဖစ္ၿပီး၊ ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမေတြက ပုံမွန္ အသင္းေတာ္ အသက္တာကို မၾကာခင္ ျပန္စႏိုင္ေအာင္လို႔ ကြၽန္မက တာဝန္ယူၿပီး အဲဒီလူေတြကို ရွင္းလင္းသင့္တယ္လို႔ေပါ့။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီအေျခအေနမွာ ဘာတိုးတက္မႈမွ လုံးဝ မရွိဘူး။ ႏွစ္ရက္သုံးရက္ၾကာတိုင္း ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမေတြ အဖမ္းခံရၿပီး သူတို႔အိမ္ေတြ အစီးခံရတဲ့ ဆိုး႐ြားတဲ့ သတင္းၾကားရတယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာ ကြၽန္မ သိလိုက္ရတာက အဆင္းနီတဲ့ နဂါးႀကီးက အဖမ္းခံရတဲ့သူေတြကို အခ်င္းခ်င္းအေပၚ ေရာင္းစားေအာင္လို႔ သူတို႔ေတြကို အထင္မွားေအာင္လုပ္ၿပီး မွ်ားေခၚဖို႔အတြက္ ယုတ္မာတဲ့ အကြက္မ်ိဳးစုံသုံးတယ္၊ ေရာင္းမစားဘူးဆိုရင္ သူတို႔ကို အစ္ေအာက္ေမးဖို႔အတြက္ ညႇဥ္းဆဲတာေတြကို သုံးတယ္ဆိုတာပါပဲ။ ေနာက္ပိုင္းမွာ ၾကားရတဲ့သတင္းကေတာ့ ကြၽန္မတို႔ အသင္းေတာ္ကေန အထုတ္ခံခဲ့ရတဲ့ အေယာင္ေဆာင္ ေခါင္းေဆာင္ က်ဴးဖန္က သူ အဖမ္းခံရတဲ့ေနာက္ အဆင္းနီတဲ့ နဂါးႀကီးရဲ႕ အႏုနည္းေရာ အၾကမ္းနည္းပါေရာထားတဲ့ အထင္အျမင္မွားေစတာ၊ စစ္ေဆးတာေတြကို မခံႏိုင္ဘဲ ႏွစ္ရက္သုံးရက္အတြင္းမွာပဲ ယုဒျဖစ္လာခဲ့ၿပီး ဘုရားကို သစၥာေဖာက္တယ္ဆိုတာပါပဲ။ ဒီသတင္းကို ၾကားေတာ့ ကြၽန္မ ထပ္ၿပီး ေျခမကိုင္မိလက္မကိုင္မိျဖစ္တယ္။ ဒီအေၾကာင္းကို ကြၽန္မ ဆက္ေတြးေနမိၿပီး အဲဒီညမွာ အိပ္လို႔မရဘူး။ ႏွိပ္စက္တဲ့ ကုလားထိုင္ေတြမွာ ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမေတြရဲ႕ မခ်ိမဆံ့ခံစားရတဲ့ မ်က္ႏွာေတြကို ကြၽန္မ ျမင္ႏိုင္သလို ခံစားရတယ္။ က်ဴးဖန္က အသင္းေတာ္အလုပ္နဲ႔ ပတ္သက္သမွ်နဲ႔ ကြၽန္မ ဘယ္မွာေနတယ္ဆိုတာကို သိေနပုံကိုလည္း ကြၽန္မ ေတြးမိတယ္။ ဘုရားကိုေတာင္ သူ သစၥာေဖာက္ႏိုင္ရင္၊ ကြၽန္မကို သူ ဘယ္အခ်ိန္ ေရာင္းစားမယ္ဆိုတာ ဘယ္သူသိမွာလဲ။ ကြၽန္မအဖမ္းခံရရင္၊ ရက္စက္တဲ့ ညႇဥ္းပန္းမႈကို ကြၽန္မ ခံႏိုင္ပါ့မလား။ ေထာင္ထဲမွာ ေသသြားရင္ အရမ္းဆိုးမွာပဲ မဟုတ္လား။ ဒီအေတြးေတြကို ေတြးေနတုန္းမွာ၊ ကြၽန္မ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အေမွာင္ထဲ က်ဆင္းသြားတာ ျမင္ရတယ္။ ကြၽန္မ လုပ္သင့္တဲ့ တာဝန္အတြက္ တာဝန္သိစိတ္ မခံစားရဘဲ လုံးဝ အားခ်ည့္နဲ႔သြားတယ္။ စုေဝးပြဲေလးေတြဆီ ကြၽန္မ သြားတဲ့လမ္းမွာ၊ ရဲကားတစ္စီး ျဖတ္သြားတဲ့အခါ ကြၽန္မ အရမ္းေၾကာက္တယ္။ ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမတခ်ိဳ႕ အဖမ္းခံရတဲ့ေနရာကို ျဖတ္ရတဲ့အခါ၊ ကြၽန္မ ရင္တထိတ္ထိတ္ျဖစ္ၿပီး အဖမ္းခံရမွာ ေၾကာက္တယ္။ ကြၽန္မ ခဏေလး ပုန္းေရွာင္ၿပီး၊ အေျခအေနေတြ ေကာင္းလာမွ ညီကိုေမာင္ႏွမေတြနဲ႔ ေတြ႕လို႔ရတာပဲလို႔ ကြၽန္မ ေတြးေနမိတယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီအေတြးနဲ႔ ကြၽန္မ ေနမထိထိုင္မထိျဖစ္တယ္။ အသင္းေတာ္မွာ လြတ္ေနတဲ့ အႏၲိခရစ္နဲ႔ မေကာင္းမႈျပဳသူေတြကို ေတြးမိတယ္။ သူတို႔က ကိစၥေတြကို ဆက္ေႏွာင့္ယွက္ေနမွာ။ ၿပီးေတာ့ ကိုယ့္တာဝန္ကို ေကာင္းေကာင္းမလုပ္ဘဲ သူရဲေဘာေၾကာင္ၿပီး ေသဖို႔ေၾကာက္တဲ့ အေျခအေနမွာ ကြၽန္မ ဆက္ေနရင္၊ ေကာင္းမႈကို ကြၽန္မ လုပ္မွာမဟုတ္ဘူး၊ သက္ေသခံခ်က္ ေပးမွာမဟုတ္ဘူး။ ဒီလိုနဲ႔ စာတန္ရဲ႕ ေလွာင္ရယ္စရာ ျဖစ္လာမွာပဲ။ ကြၽန္မ တြက္ၾကည့္တယ္။ လူတိုင္းက ေမြးတယ္၊ အိုတယ္၊ နာတယ္၊ ေသၾကတယ္။ ဒီေတာ့ ငါက ဘာလို႔ ေသဖို႔အရမ္း ေၾကာက္ရတာလဲေပါ့။ အဓိကအေနနဲ႔၊ ကြၽန္မက ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ကာကြယ္လြန္းတယ္။ ကြၽန္မရဲ႕ ယုံၾကည္ျခင္းရွိေပမဲ့ ေကာင္းမြန္တဲ့ အဆုံးသတ္ မရွိဘဲ အဲဒီအစား ဆိုး႐ြားတဲ့ ေဝဒနာကို ခါးစီးခံရင္းနဲ႔ အဆင္းနီတဲ့ နဂါးႀကီးက ညႇဥ္းဆဲၿပီး ေသေအာင္႐ိုက္သတ္တာ ခံရမွာကို ကြၽန္မ ေၾကာက္ခဲ့တယ္။ ကြၽန္မ ယုံၾကည္သူ ျဖစ္တာ ႏွစ္တခ်ိဳ႕တဝက္ပဲ ရွိေသးတယ္၊ သမၼာတရားကို နားမလည္ေသးဘူး။ အဲဒီလို ကြၽန္မ ေသခဲ့ရင္၊ ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြကို စားေသာက္ဖို႔၊ သူ႔အမႈေတာ္ကို ေတြ႕ႀကဳံၿပီး ကယ္တင္ခံရဖို႔ ကြၽန္မရဲ႕ အခြင့္အေရး ဆုံးရႈံးသြားမွာပဲ။ အဲဒီလိုဆိုရင္ ကြၽန္မရဲ႕ ယုံၾကည္ျခင္းက အလကားျဖစ္မွာ မဟုတ္လား။ အဲဒီအေၾကာင္းကို ေတြးေလ၊ လက္ခံဖို႔ ခက္ခဲေလပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ဘုရားဆီကို ကြၽန္မ ခ်က္ခ်င္း ဆုေတာင္းတယ္။ သမၼာတရားကို နားလည္ေအာင္နဲ႔ ဒီလိုကိစၥမ်ိဳးကို မွန္ကန္တဲ့ သိနားလည္မႈရေအာင္ ကြၽန္မကို ဉာဏ္အလင္းေပးၿပီး လမ္းျပဖို႔ ေတာင္းေလွ်ာက္တယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာ ဒီဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္အပိုဒ္ကို အမွတ္မထင္ ေတြ႕ခဲ့တယ္။ “ဘုရားသခင္သည္ သူ၏ေနာက္လိုက္မ်ား အေယာက္စီတိုင္းအတြက္ အစီအစဥ္တစ္ခုရွိသည္။ ၎တို႔ တစ္ဦးခ်င္းစီတြင္ ဘုရားသခင္က လူသားအတြက္ ပံ့ပိုးေပးေသာ၊ ၎တို႔၏တာဝန္ကို ထမ္းေဆာင္ရမည့္ ပတ္ဝန္းက်င္တစ္ခုရွိသည္။ ၎တို႔တြင္ လူသားအတြက္ ေပ်ာ္ေမြ႕ခံစားဖို႔ျဖစ္သည့္ ဘုရားသခင္၏ ေက်းဇူးေတာ္ႏွင့္ ေထာက္ခံမႈတို႔ရွိသည္။ ၎တို႔တြင္ ဘုရားသခင္က လူသားအတြက္ စီစဥ္ထားသည့္ အထူးအေျခအေနမ်ားလည္းရွိၿပီး ၎တို႔ ႀကဳံေတြ႕ရမည့္ ဒုကၡမ်ားစြာရွိသည္။ ယင္းသည္ လူက စိတ္ကူးထင္ျမင္သည့္ အဆင္ေျပေခ်ာေမြ႕မႈႏွင့္ လုံးဝမတူေပ။...သခင္ေယရႈ၏ ထိုတပည့္ေတာ္မ်ားသည္ မည္သို႔ ေသဆုံးၾကသနည္း။ တပည့္ေတာ္မ်ားၾကားတြင္ မေသမခ်င္း ေက်ာက္တုံးျဖင့္ ထုသတ္ခံခဲ့ရသူမ်ား၊ ျမင္းေနာက္မွ ႀကိဳးျဖင့္ ဆြဲခံရသူမ်ား၊ ေဇာက္ထိုးမိုးေမွ်ာ္ ကားစင္တင္ခံရသူမ်ား၊ ျမင္းငါးေကာင္ျဖင့္ ကိုယ္လက္အဂၤါမ်ားကို တစ္စစီ ဆြဲဖ်က္ခံရသူမ်ား ရွိၾကသည္- ေသျခင္းတရားမ်ိဳးစုံသည္ ၎တို႔ေပၚ က်ေရာက္ခဲ့သည္။ ၎တို႔၏ ေသျခင္းတရားမ်ားအတြက္ အေၾကာင္းရင္းမွာ အဘယ္နည္း။ ၎တို႔သည္ ၎တို႔၏ ျပစ္မႈမ်ားအတြက္ ဥပေဒႏွင့္ေလ်ာ္ညီစြာ ကြပ္မ်က္ခံရျခင္းေလာ။ မဟုတ္ေပ၊ ၎တို႔သည္ သခင္၏ ဧဝံေဂလိတရားကို ျဖန႔္ေဝၿပီး ကမာၻသူကမာၻသားမ်ား၏ ျငင္းပယ္ျခင္းကို ခံခဲ့ၾကရေသာေၾကာင့္၊ စီရင္ျခင္းခံခဲ့ရသည္၊ ႐ိုက္ႏွက္ျခင္းခံခဲ့ရသည္၊ ဆူပူျခင္းခံခဲ့ရၿပီး အသတ္ခံခဲ့ရသည္— ယင္းမွာ ၎တို႔ ညႇဥ္းဆဲသတ္ျဖတ္ခံရသည့္ ပုံစံျဖစ္သည္။ ထိုမာတုရမ်ား၏ ေနာက္ဆုံး အဆုံးသတ္ကို မေျပာၾကစို႔ႏွင့္ သို႔မဟုတ္ ၎တို႔၏ အျပဳအမူႏွင့္သက္ဆိုင္သည့္ ဘုရားသခင္၏ အနက္ဖြင့္ဆိုျခင္းကို မေျပာၾကစို႔ႏွင့္၊ သို႔ရာတြင္ ဤသည္ကို ေမးေလာ့၊ ၎တို႔သည္ အဆုံးသတ္ကို ေရာက္သည့္အခါ၊ ၎တို႔၏ အသက္တာမ်ားတြင္ အဆုံးသတ္ကို ၎တို႔ႀကဳံရသည့္ ပုံစံမ်ားသည္ လူသားတို႔၏ အယူအဆမ်ားႏွင့္ ကိုက္ညီသေလာ။ (မကိုက္ညီေပ။) လူသားအယူအဆမ်ား၏ အျမင္ရႈေထာင့္မွ၊ ၎တို႔သည္ ဘုရားသခင္၏အမႈေတာ္ကို ျဖန႔္ေဝဖို႔ ထိုမွ်ႀကီးမားေသာ အဖိုးအခကို ေပးခဲ့ၾကေသာ္လည္း ေနာက္ဆုံးတြင္ စာတန္၏ အေသသတ္ျခင္းကို ခံခဲ့ၾကရသည္။ ဤသည္မွာ လူသားမ်ား၏ အယူအဆမ်ားႏွင့္ မကိုက္ညီေသာ္လည္း၊ ဤသည္မွာ ၎တို႔၌ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့သည့္အရာ အတိအက်ပင္ ျဖစ္သည္။ ယင္းမွာ ဘုရားသခင္ ခြင့္ျပဳခဲ့သည့္ အရာပင္ျဖစ္သည္။ ဤအရာ၌ မည္သည့္သမၼာတရားကို ရွာေတြ႕ႏိုင္သနည္း။ ဘုရားသခင္က ၎တို႔အား ဤနည္းျဖင့္ ေသခြင့္ျပဳျခင္းသည္ သူ၏က်ိန္စာႏွင့္ ျပစ္တင္ရႈတ္ခ်ျခင္းေလာ၊ သို႔မဟုတ္ သူ၏အစီအစဥ္ႏွင့္ ေကာင္းခ်ီးမဂၤလာေလာ။ ယင္းမွာ တစ္ခုမွ်မဟုတ္ေပ။ ယင္းမွာ အဘယ္နည္း။ ယခု လူမ်ားသည္ ၎တို႔၏ ေသျခင္းတရားမ်ားကို စိတ္ႏွလုံးပူေဆြးျခင္းမ်ားျဖင့္ ဆင္ျခင္သုံးသပ္ၾကေသာ္လည္း ယင္းမွာ အမႈအရာမ်ား ျဖစ္ပ်က္ခဲ့သည့္ ပုံစံပင္ ျဖစ္ေလသည္။ ဘုရားသခင္ကို ယုံၾကည္ခဲ့သည့္သူမ်ားသည္ ထိုနည္းျဖင့္ ေသဆုံးခဲ့ၾကသည့္ ဤအရာကို မည္သို႔ ရွင္းျပရမည္နည္း။ ဤအေၾကာင္းအရာကို ကြၽန္ုပ္တို႔ ေဖာ္ျပသည့္အခါ၊ သင္တို႔က ၎တို႔၏ ေနရာတြင္ ကိုယ္ခ်င္းစာၾကည့္သည္။ သို႔ဆိုလွ်င္ သင္တို႔၏စိတ္ႏွလုံးမ်ားသည္ ဝမ္းနည္းၿပီး ဖုံးကြယ္ေနသည့္ နာက်င္မႈတစ္ခုကို သင္တို႔ခံစားရသေလာ။ သင္က ‘ဤလူမ်ားသည္ ဘုရားသခင္၏ ဧဝံေဂလိတရားကို ျဖန႔္ေဝဖို႔ ၎တို႔၏ တာဝန္ကို ထမ္းေဆာင္ခဲ့ၾကၿပီး လူေကာင္းမ်ားအျဖစ္ မွတ္ယူသင့္ေသာေၾကာင့္၊ ၎တို႔သည္ ထိုသို႔ေသာ အဆုံးသတ္တစ္ခုႏွင့္ ထိုသို႔ေသာ ရလဒ္တစ္ခုသို႔ အဘယ့္ေၾကာင့္ ေရာက္ႏိုင္ၾကသနည္း’ ဟု ေတြးသည္။ အမွန္တကယ္တြင္ ဤသည္မွာ ၎တို႔၏ ခႏၶာကိုယ္မ်ား ေသဆုံးၿပီး ကြယ္လြန္သြားသည့္ပုံစံ ျဖစ္သည္။ ဤသည္မွာ လူ႔ေလာကမွ ၎တို႔ ထြက္ခြာသြားသည့္ ပုံစံျဖစ္သည္၊ သို႔ရာတြင္ သို႔ရာတြင္ ယင္းက ၎တို႔၏ အဆုံးသတ္ႏွင့္ တူညီသည္ဟု မဆိုလိုေပ။ ၎တို႔၏ ေသျခင္းတရားႏွင့္ ထြက္ခြာျခင္းတို႔၏ နည္းလမ္းမ်ားမွာ မည္သို႔ျဖစ္ပါေစ၊ ယင္းတို႔က မည္သို႔ျဖစ္ပ်က္ခဲ့ပါေစ၊ ဘုရားသခင္က ထိုအသက္တာမ်ား၏၊ ထိုဖန္ဆင္းခံသတၱဝါမ်ား၏ ေနာက္ဆုံး အဆုံးသတ္မ်ားကို သတ္မွတ္ခဲ့သည့္ပုံစံ မဟုတ္ေပ။ ဤသည္မွာ သင္ ရွင္းလင္းစြာ ေတြ႕ရမည့္အရာ တစ္စုံတစ္ခုျဖစ္သည္။ ဆန႔္က်င္ဘက္အားျဖင့္ ၎တို႔က ဤေလာကကို ျပစ္တင္ရႈတ္ခ်ဖို႔ႏွင့္ ဘုရားသခင္၏ လုပ္ေဆာင္ခ်က္မ်ားကို သက္ေသခံဖို႔ ဤနည္းလမ္းမ်ားကို အတိအက်အားျဖင့္ အသုံးျပဳခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ ဤဖန္ဆင္းခံ သတၱဝါမ်ားက ၎တို႔၏ အဖိုးအတန္ဆုံးေသာ အသက္တာမ်ားကို အသုံးျပဳခဲ့သည္- ၎တို႔က ဘုရားသခင္၏ လုပ္ေဆာင္ခ်က္မ်ားကို သက္ေသခံဖို႔၊ ဘုရားသခင္၏ႀကီးျမတ္ေသာ တန္ခိုးကို သက္ေသခံဖို႔ႏွင့္ ဘုရားသခင္၏ လုပ္ေဆာင္ခ်က္မ်ားသည္ မွန္ကန္ေၾကာင္း၊ သခင္ေယရႈသည္ ဘုရားသခင္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ သူသည္ သခင္ႏွင့္ ဘုရားသခင္၏ လူ႔ဇာတိခံ ဇာတိပကတိျဖစ္ေၾကာင္းတို႔ကို စာတန္ႏွင့္ ေလာကတို႔အား ေၾကညာဖို႔ ေနာက္ဆုံးအခိုက္အတန႔္ကို အသုံးျပဳခဲ့ၾကသည္။ ၎တို႔ အသက္တာမ်ား၏ ေနာက္ဆုံး အခိုက္အတန႔္အထိတြင္ပင္ ၎တို႔သည္ သခင္ေယရႈ၏ နာမေတာ္ကို မည္သည့္အခါမွ် မျငင္းပယ္ခဲ့ေပ၊ ဤသည္မွာ ဤေလာကအေပၚ တရားစီရင္ျခင္းပုံစံတစ္မ်ိဳး မဟုတ္သေလာ။ ၎တို႔က ေလာကႀကီးကို ေၾကညာဖို႔၊ သခင္ေယရႈသည္ သခင္ျဖစ္သည္၊ သခင္ေယရႈသည္ ခရစ္ေတာ္ ျဖစ္သည္၊ သူသည္ ဘုရားသခင္၏ လူ႔ဇာတိခံ ဇာတိပကတိျဖစ္သည္၊ လူသားမ်ိဳးႏြယ္ တစ္ရပ္လုံးအတြက္ သူျပဳလုပ္ခဲ့သည့္ ေ႐ြးႏုတ္ျခင္းအမႈေတာ္သည္ လူသားမ်ိဳးႏြယ္ တစ္ရပ္လုံးကို ဆက္လက္ ရွင္သန္ခြင့္ျပဳေၾကာင္းကို လူသားတို႔အား အတည္ျပဳဖို႔ ၎တို႔၏အသက္တာမ်ားကို အသုံးျပဳခဲ့သည္- ဤအမွန္တရားသည္ ထာဝရမေျပာင္းလဲေပ။ သခင္ေယရႈ၏ ဧဝံေဂလိတရားကို ျဖန႔္ေဝျခင္းအတြက္ မာတုရျဖစ္ခဲ့ေသာသူတို႔သည္ ၎တို႔၏တာဝန္ကို မည္သည့္အတိုင္းအတာအထိ ထမ္းေဆာင္ခဲ့သနည္း။ ယင္းက အဆုံးစြန္အတိုင္းအတာအထိ ျဖစ္ခဲ့သေလာ။ အဆုံးစြန္အတိုင္းအတာကို မည္သို႔ထင္ရွားေစခဲ့သနည္း။ (၎တို႔က ၎တို႔၏ အသက္တာမ်ားကို ေပးအပ္ၾကသည္။) မွန္ေပသည္၊ ၎တို႔သည္ ၎တို႔၏အသက္တာမ်ားျဖင့္ အဖိုးအခကို ေပးဆပ္ခဲ့သည္။ မိသားစု၊ ႂကြယ္ဝျခင္းႏွင့္ ဤအသက္တာ၏ ႐ုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာ အရာဝတၳဳမ်ားသည္ အျပင္ပန္းအရာမ်ားသာ ျဖစ္သည္။ ကိုယ္ႏွင့္ဆက္စပ္သည့္ တစ္ခုတည္းေသာ အရာမွာ အသက္ျဖစ္သည္။ အသက္ရွင္သည့္ လူတိုင္းအတြက္ အသက္သည္ တန္ဖိုးအထားထိုက္ဆုံးေသာ အရာ၊ အဖိုးတန္ဆုံးေသာ အရာျဖစ္ၿပီး၊ အမွန္တြင္ ဤလူမ်ားသည္ လူသားမ်ိဳးႏြယ္အတြက္ ဘုရားသခင္၏ ခ်စ္ျခင္းႏွင့္ပတ္သက္၍ အတည္ျပဳခ်က္ အေနျဖင့္လည္းေကာင္း၊ သက္ေသခံခ်က္ အေနျဖင့္လည္းေကာင္း ၎တို႔၏ အဖိုးအတန္ဆုံး ပိုင္ဆိုင္မႈျဖစ္သည့္ အသက္ကို ပူေဇာ္ဆက္ကပ္ႏိုင္ခဲ့ၾကသည္။ ၎တို႔ ေသဆုံးသည့္ ေန႔ရက္အထိ ၎တို႔သည္ ဘုရားသခင္၏နာမေတာ္ကို မျငင္းပယ္ခဲ့ၾကသကဲ့သို႔၊ ဘုရားသခင္၏ အမႈေတာ္ကိုလည္း မျငင္းပယ္ခဲ့ၾကဘဲ၊ ဤအမွန္တရား တည္ရွိမႈအတြက္ သက္ေသခံဖို႔ ၎တို႔ဘဝ၏ ေနာက္ဆုံးအခိုက္အတန႔္မ်ားကို အသုံးျပဳခဲ့ၾကသည္- ဤသည္မွာ အျမင့္မားဆုံး သက္ေသခံသည့္ ပုံစံမဟုတ္ေလာ။ ဤသည္မွာ တစ္စုံတစ္ဦး၏တာဝန္ကို ထမ္းေဆာင္ဖို႔ အေကာင္းဆုံး နည္းလမ္းျဖစ္သည္။ ဤသည္မွာ တစ္စုံတစ္ဦး၏တာဝန္ကို ျဖည့္ဆည္းျခင္း ဆိုသည့္အရာျဖစ္သည္။ စာတန္က ၎တို႔ကို ၿခိမ္းေျခာက္ၿပီး အၾကမ္းဖက္ကာ၊ အဆုံး၌ စာတန္သည္ သူတို႔၏ အသက္ကို အဖိုးအခ ေပးေစသည့္အခါတြင္ပင္၊ အဖိုးအခ ေပးေစသည့္အခါတြင္ပင္၊ ၎တို႔သည္ ၎တို႔၏ တာဝန္ကို မစြန႔္ပစ္ခဲ့ေပ။ ဤသည္မွာ တစ္စုံတစ္ဦး၏ တာဝန္ကို အဆုံးစြန္ေသာ အတိုင္းအတာအထိ ျဖည့္ဆည္းျခင္းျဖစ္ေပသည္။ ဤသည္ႏွင့္ပတ္သက္၍ ငါမည္သည့္အရာကို ဆိုလိုသနည္း။ ဘုရားသခင္ကို သက္ေသခံဖို႔ႏွင့္ သူ၏ဧဝံေဂလိတရားအား ျဖန႔္ေဝဖို႔ တစ္ေထရာတည္းေသာ နည္းစနစ္ကို သင္တို႔အား အသုံးျပဳေစဖို႔ ငါရည္႐ြယ္သေလာ။ ထိုသို႔ ျပဳလုပ္ရန္ မလိုအပ္ေသာ္လည္း၊ ဤသည္မွာ သင္၏တာဝန္ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ဘုရားသခင္က သင့္အား လိုအပ္ပါက၊ ယင္းကို က်င့္ဝတ္သိကၡာအရ သင္တို႔ မျဖစ္မေန လုပ္ရမည့္အရာတစ္ခုအျဖစ္ လက္ခံသင့္ေၾကာင္းတို႔ကို သင္နားလည္ရမည္။” (ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္၊ အတြဲ (၃)၊ ေနာက္ဆုံးေသာ ကာလ ခရစ္ေတာ္၏ ေဟာေျပာခ်က္မ်ား၊ ဧဝံေဂလိတရား ျဖန႔္ေဝျခင္းသည္ က်င့္ဝတ္သိကၡာအရ ယုံၾကည္သူမ်ားအားလုံး မျဖစ္မေနလုပ္ရမည့္ တာဝန္တစ္ခုျဖစ္သည္) ေသျခင္းနဲ႔ဆိုင္တဲ့ ကိစၥကို ပိုရွင္းရွင္းလင္းလင္း ျမင္ေအာင္ ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြက ကူညီခဲ့တယ္။ ေသေရး ရွင္ေရး အေျခအေနေတြမွာ ဘယ္စိတ္ေနစိတ္ထား ရွိရမယ္ဆိုတာနဲ႔ ကြၽန္မက အဓိကအေနနဲ႔ ကြၽန္မတို႔ ကံၾကမၼာေတြကို ဘုရားအုပ္စိုးတယ္ဆိုတဲ့ သမၼာတရားကို လုံးဝ နားမလည္ခဲ့လို႔ ကြၽန္မရဲ႕ ေသဖို႔ေၾကာက္တဲ့စိတ္ရဲ႕ ေဘာင္ခတ္တာကို အၿမဲ ခံခဲ့ရတယ္ဆိုတာကို ကြၽန္မ သင္ယူခဲ့ရတယ္။ ယုံၾကည္သူအေနနဲ႔ ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြ အမ်ားႀကီး ကြၽန္မ ဖတ္ခဲ့ၿပီး၊ သေဘာတရားအေနနဲ႔ ကြၽန္မတို႔ အသက္ေတြနဲ႔ ေသျခင္းကို ဘုရားအုပ္စိုးမွန္း နားလည္ခဲ့ေပမဲ့၊ ကြၽန္မမွာ တကယ့္ ကိုယ္ေတြ႕ အေတြအႀကဳံ၊ ဒါမွမဟုတ္ သိနားလည္မႈ တစ္ခုမွ မရွိခဲ့ဘူး။ ကြၽန္မရဲ႕ ဆိုး႐ြားတဲ့ ျပစ္ခ်က္ကိုလည္း ျမင္ခဲ့တယ္။ ကြၽန္မက အဓိကအေနနဲ႔ မေသခင္ ညႇဥ္းဆဲခံရၿပီး ႐ုပ္ပိုင္းအရ ဒုကၡခံစားရမွာကို ေၾကာက္လို႔၊ ၿပီးေတာ့ ကြၽန္မ ေသရင္ ေကာင္းမြန္တဲ့ အဆုံးသတ္နဲ႔ ခရီးပန္းတိုင္ မရွိမွာကို ေၾကာက္လို႔ ေသျခင္းကို ကြၽန္မ ေၾကာက္ခဲ့တာပဲ။ ကြၽန္မကို ေသေအာင္ညႇဥ္းဆဲဖို႔ အဆင္းနီတဲ့ နဂါးႀကီးကို အခြင့္ေပးတာက ဝမ္းနည္းစရာ ေသျခင္းလိုမ်ိဳး ခံစားရတယ္။ အထူးသျဖင့္ ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမေတြ အမ်ားႀကီး အဖမ္းခံရ၊ ညႇဥ္းဆဲခံရတာကို ေတြးၿပီး၊ က်ဴးဖန္က ဘုရားကို သစၥာေဖာက္တဲ့အေၾကာင္း ၾကားရတဲ့အခါ၊ သူက ကြၽန္မကို ေရာင္းစားမွာကို ကြၽန္မ ေၾကာက္ခဲ့တယ္။ အဲဒီလို စိတ္ထိခိုက္ေစတဲ့ ညဥ္းဆဲမႈမ်ိဳးကို ကြၽန္မလည္း ခံရမွာကို၊ ဒါမွမဟုတ္ ဒီဟာေၾကာင့္ ေသေတာင္ေသသြားမွာကို ကြၽန္မ စိုးရိမ္ခဲ့တယ္။ ကြၽန္မ တကယ္ကို ဝမ္းနည္းခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ တကယ္ေတာ့ ႐ုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာ ဆင္းရဲဒုကၡက အဆိုးဆုံး နာက်င္မႈ မဟုတ္ဘူး။ ညဥ္းဆဲတာကို ကြၽန္မတို႔ မခံႏိုင္ဘဲ ဘုရားကို သစၥာေဖာက္မိရင္၊ ကြၽန္မတို႔ ဝိညာဥ္ေတြ အျပစ္ေပးခံရမွာ။ အဲဒါက အႀကီးမားဆုံးဒုကၡနဲ႔ မခံမရပ္ႏိုင္တဲ့ နာက်င္မႈပဲ။ ယုဒျဖစ္ၿပီး ဘုရားကို သစၥာေဖာက္တဲ့သူေတြနဲ႔ သန႔္ရွင္းေသာ ဝိညာဥ္ေတာ္ရဲ႕ စြန႔္ပစ္တာခံရတဲ့သူေတြကို ကြၽန္မ ေတြးမိတယ္။ အဲဒါက သူတို႔ ႏွလုံးေတြ ဆြဲဆုတ္ခံေနရသေလာက္ကို ဆိုးၿပီး၊ သူတို႔က ဖုတ္ေကာင္ေတြထက္ ဘာမွမပိုဘဲ ဝိညာဥ္မဲ့ အေလာင္းေကာင္ေတြလိုမ်ိဳး ဘယ္လိုေရွ႕ဆက္ အသက္ရွင္ရမလဲ မသိၾကဘူးလို႔ ေျပာၾကတယ္။ အဲဒီလို အသက္ရွင္တာက ေသတဲ့ထိ ညႇဥ္းဆဲခံရတာထက္ အမ်ားႀကီး ပိုနာက်င္မွာပဲ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေပတ႐ုကို ကြၽန္မ ေတြးမိတယ္။ ေထာင္ကေန သူ လြတ္ေတာ့၊ သခင္ေယရႈက သူ႔ဆီ ေပၚလာခဲ့ၿပီး ေျပာတယ္။ “သင္သည္ ကြၽန္ုပ္ကို သင့္အတြက္ ေနာက္ထပ္တစ္ဖန္ ကားစင္တင္ေစမည္ေလာ” (ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္၊ အတြဲ (၃)၊ ေနာက္ဆုံးေသာ ကာလ ခရစ္ေတာ္၏ ေဟာေျပာခ်က္မ်ား၊ လူတို႔သည္ ဘုရားသခင္ကို အလြန္ေျမာက္ျမားစြာ ေတာင္းဆိုၾကသည္) ဘုရားသခင္ဆိုလိုတဲ့အရာကို ေပတ႐ုက နားလည္ခဲ့ၿပီး၊ သက္ေသခံခ်က္ေပးဖို႔ သူ႔အတြက္ ဘုရားရဲ႕ေန႔ရက္က ေရာက္လာၿပီဆိုတာ သိခဲ့တယ္။ သူ က်ိဳးႏြံနာခံခဲ့တယ္။ ေသတဲ့အထိ က်ိဳးႏြံနာခံဖို႔၊ သူ႔ရဲ႕ ရွိသမွ်ကို ေပးဆပ္ၿပီး ဘုရားအတြက္ ကားစင္တင္သတ္ခံရဖို႔ အသင့္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ကားစင္တင္သတ္ခံရတာက အသည္းခိုက္ေအာင္နာက်င္မႈေဝဒနာကို ခံရတဲ့သေဘာျဖစ္မွန္း ေပတ႐ုသိခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ ဘုရားကို က်ိဳးႏြံနာခံဖို႔၊ ဘုရားအတြက္ လွပ၊ ထူးကဲတဲ့ သက္ေသခံခ်က္ေပးၿပီး စာတန္ကို အရွက္ရေအာင္လုပ္ဖို႔ သူ ေ႐ြးခ်ယ္တုန္းပါပဲ။ ဘုရားသခင္အေပၚ ေပတ႐ုရဲ႕ က်ိဳးႏြံနာခံမႈေၾကာင့္ ကြၽန္မ အရမ္းရွက္မိတယ္။ ေသဖို႔အေတြးက ကြၽန္မကို အေၾကာက္တရားနဲ႔ ျပည့္ေစၿပီး ဘုရားအေပၚ ေတာင္းဆိုတာေတြ ရွိခဲ့တယ္။ နာက်င္ျခင္းနဲ႔ မေသဖို႔၊ ၿပီးေတာ့ လွပတဲ့ ခရီးပန္းတိုင္တစ္ခုရွိဖို႔ ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့တယ္။ အဲဒါက ဘယ္လိုလုပ္ က်ိဳးေၾကာင္းသင့္တာ၊ က်ိဳးႏြံနာခံမႈရွိတာ ျဖစ္မွာလဲ။ ဒါေပမဲ့ ေနာက္ေတာ့ သေဘာေပါက္ခဲ့တယ္။ စာတန္က အႏၲရာယ္ျပဳတာကို ခံရၿပီး ေသျခင္းနဲ႔ ရင္ဆိုင္ရခ်ိန္မွာ၊ ကြၽန္မကိုယ္ပိုင္ အသက္ကို စေတးႏိုင္တာကသာ တကယ္ အဓိပၸာယ္ရွိၿပီး အေကာင္းဆုံး သက္ေသခံခ်က္ ျဖစ္တယ္ဆိုတာေပါ့။ ကြၽန္မ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ကာကြယ္ၿပီး သိကၡာမရွိဘဲ အသက္ရွင္ဖို႔ ေ႐ြးခဲ့ရင္၊ ကြၽန္မ ခႏၶာကိုယ္က ရွင္ၿပီး နာက်င္မႈ မခံစားရႏိုင္ေပမဲ့၊ ဘုရားသခင္အတြက္၊ ဒါက သူ႔ကို သစၥာေဖာက္တာ၊ သက္ေသခံဖို႔ ပ်က္ကြက္တာပဲ။ ဘုရားအျမင္မွာ၊ ကြၽန္မဝိညာဥ္က ေသႏွင့္ၿပီးသားျဖစ္သလို၊ ေနာက္ဆုံးမွာ သူ႔ရဲ႕ အျပစ္ေပးတာ ကြၽန္မ ခံရမွာပဲ။ အဲဒါကသာ တကယ္ကို ေသတာ။ ကြၽန္မအသက္ကို စေတးႏိုင္ရင္၊ အသင္းေတာ္ အလုပ္ကို ကာကြယ္ႏိုင္ရင္၊ ကြၽန္မရဲ႕ တာဝန္ကို ေကာင္းေကာင္းလုပ္ႏိုင္ရင္၊ ဘုရားအတြက္ ကြၽန္မရဲ႕ သက္ေသမွာ ခိုင္ခိုင္မာမာ ရပ္တည္ၿပီး စာတန္ကို အရွက္ရေစရင္၊ ကြၽန္မ ေသတဲ့အထိ အ႐ိုက္ခံရရင္ေတာင္၊ ကြၽန္မရဲ႕ ဝိညာဥ္က ဘုရားလက္ထဲမွာရွိေနဦးမွာျဖစ္ၿပီး ဆက္အသက္ရွင္မွာပဲ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကြၽန္မ သေဘာေပါက္လိုက္တယ္။ ကြၽန္မ အရမ္းပုန္ကန္တတ္လြန္းၿပီး ဘုရားရဲ႕ အခ်ဳပ္အျခာအာဏာနဲ႔ စီစဥ္ၫႊန္ၾကားမႈေတြကို က်ိဳးႏြံနာခံဖို႔ မလိုလားခဲ့ဘူး။ ၿပီးေတာ့ ဘုရားအတြက္ သက္ေသခံရေအာင္ ကြၽန္မရဲ႕အသက္ကို စြန႔္ဖို႔ မဆက္ကပ္ခဲ့ဘူး။ ဘုရားက သမၼာတရားကို ကြၽန္မ သင္ယူၿပီး ျပင္ဆင္မယ္၊ ၿပီးေတာ့ ဖန္ဆင္းခံေတြက ဘုရားကို က်ိဳးႏြံနာခံသင့္မွန္း သိလာမယ္၊ တစ္ေန႔ေန႔ အဲဒီလို သက္ေသခံခ်က္မ်ိဳးေပးဖို႔ ဘုရားက ကြၽန္မကို လိုအပ္ခဲ့ရင္၊ ကြၽန္မအေနနဲ႔ အႂကြင္းမဲ့ က်ိဳးႏြံနာခံမယ္၊ ေပတ႐ုလိုျဖစ္ၿပီး၊ ဘုရားသခင္ကို စိတ္ေက်နပ္ေစဖို႔ ဆုံးျဖတ္မယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္ရင္းနဲ႔ ဘုရားသခင္က ဒီအခက္အခဲနဲ႔ ဖိႏွိပ္မႈကို ေတြ႕ႀကဳံခြင့္ကြၽန္မကို ေပးခဲ့တာပဲ။ ဘုရားကို ကြၽန္မ သိကြၽမ္းမႈသိပ္မရွိေသးေပမဲ့၊ ဘုရားသခင္ လုပ္သမွ်တိုင္းက ေျဖာင့္မတ္တယ္လို႔ ကြၽန္မ ယုံၾကည္တယ္။ တစ္ေယာက္ေယာက္ကို သူ ရွင္ခိုင္းသည္ျဖစ္ေစ၊ ေသခိုင္းသည္ျဖစ္ေစ အဲဒါက သူ႔ရဲ႕ ေကာင္းျမတ္တဲ့ အလိုေတာ္နဲ႔ အခ်ဳပ္အျခာအာဏာ ပါရွိတယ္။ ဒါေတြကို ကြၽန္မနားလည္တာနဲ႔၊ ေသျခင္းနဲ႔ဆိုင္တဲ့ အေတြးရဲ႕ ေဘာင္ခတ္တာကို သိပ္မခံရေတာ့ဘူး။ အဆင္းနီတဲ့ နဂါးႀကီးရဲ႕ ႏွိပ္စက္မႈက ဘယ္ေလာက္ပဲ ႐ူးသြပ္ပါေစ၊ ကြၽန္မ အဖမ္းခံရသည္ျဖစ္ေစ၊ မခံရသည္ျဖစ္ေစ၊ ကြၽန္မကိုယ္ကြၽန္မ ဘုရားလက္ထဲထားၿပီး ကြၽန္မတာဝန္ကို ျဖည့္ဆည္းဖို႔ အသင့္ျဖစ္ခဲ့တယ္။

အဲဒီေနာက္ အဆင္းနီတဲ့ နဂါးႀကီးရဲ႕ ဆိုးယုတ္တဲ့ အႏွစ္သာရကို ကြၽန္မတို႔ ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ျမင္ႏိုင္ေအာင္၊ သူ႔အေပၚ ခ်င့္ခ်ိန္ႏိုင္စြမ္းရွိၿပီး စိတ္ႏွလုံးအႂကြင္းမဲ့ ျငင္းပယ္ႏိုင္ေအာင္၊ ဘုရားက သူ႔ရည္မွန္းခ်က္ေတြကို အေစခံဖို႔၊ ကြၽန္မတို႔ကို စုံလင္ေစဖို႔ အဆင္းနီတဲ့ နဂါးႀကီးကို အသုံးျပဳေနတယ္၊ သူ႔ရဲ႕ ဖမ္းဆီး၊ ႏွိပ္စက္တာေတြကို သုံးေနတယ္၊ တစ္ခ်ိန္တည္းမွာပဲ ဒီစမ္းသပ္မႈေတြကတစ္ဆင့္ ကြၽန္မတို႔ရဲ႕ ယုံၾကည္ျခင္းနဲ႔ ခ်စ္ျခင္းေတြကို စုံလင္ေအာင္လုပ္ေနတယ္ဆိုတာေတြကို လူတိုင္း နားလည္ေအာင္၊ ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြကို ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမတြနဲ႔ မိတ္သဟာယျပဳဖို႔ ေတြ႕ဆုံရမဲ့ေနရာကို ကြၽန္မ သြားခဲ့တယ္။ ကြၽန္မတို႔ကို ထိန္းမႏိုင္သိမ္းမရ ဖမ္းဆီးေနတုန္းမွာ အႏၲိခရစ္ကလည္း ဖ်က္ဆီးရမ္းကားလာေနၿပီး အသင္းေတာ္ကို ေႏွာင့္ယွက္တာေတြ လုပ္ေနတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကြၽန္မတို႔အားလုံးက ဘုရားကို အားကိုးရမယ္။ ကြၽန္မတို႔ တာဝန္ကို လုပ္ၿပီး ဘုရားအတြက္ သက္ေသခံဖို႔ သူ႔ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြကို စားေသာက္ရဦးမွာျဖစ္ၿပီး အဲဒီပတ္ဝန္းက်င္မွာ အႏၲိခရစ္ကို သိျမင္ရမယ္။ ဘုရားရဲ႕ ရည္႐ြယ္ခ်က္ကို သူတို႔ နားလည္တာနဲ႔၊ ဒီအခက္အခဲကို ရင္ဆိုင္ဖို႔၊ အသင္းေတာ္အသက္တာကို ေစာင့္ထိန္းလိုက္နာၿပီး၊ စာတန္ကို အရွက္ရေစဖို႔ ကိုယ့္တာဝန္ကို ျဖည့္ဆည္းဖို႔ အားလုံး အသင့္ျဖစ္သြားၾကတယ္။

အဲဒီေနာက္မွာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္လည္း ကြၽန္မ သုံးသပ္မိတယ္။ အဲဒီအေျခအေနမွာ ဘာလို႔ ငါက ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ပဲ တစ္ကိုယ္ေကာင္းဆန္ဆန္နဲ႔ အၿမဲေတြးၿပီး ယုံၾကည္ျခင္း အရမ္းကင္းမဲ့ခဲ့ရတာလဲ။ တကယ့္ အေၾကာင္းရင္းက ဘာလဲလို႔ေပါ့။ ကြၽန္မ ရွာေဖြရာမွာ၊ ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ထဲက ဒါကို ဖတ္မိတယ္။ “အႏၲိခရစ္မ်ားသည္ အလြန္အမင္း တစ္ကိုယ္ေကာင္းဆန္ၿပီး စက္ဆုပ္ဖြယ္ေကာင္းၾကသည္။ ၎တို႔၌ ဘုရားသခင္အေပၚ သစၥာရွိဖို႔ မဆိုထားႏွင့္၊ ဘုရားသခင္ကို စစ္မွန္ေသာ ယုံၾကည္ျခင္းမရွိၾကေပ။ ၎တို႔သည္ ျပႆနာတစ္ခုကို ႀကဳံရသည့္အခါ၊ မိမိကိုယ္ကိုယ္သာ ကာကြယ္ၿပီး ေဘးဆီးရန္ကာၾကသည္။ ၎တို႔အတြက္မူ မိမိတို႔ကိုယ္တိုင္၏ ေဘးကင္းေရးထက္ မည္သည့္အရာမွ် သာ၍ အေရးမႀကီးေခ်။ ၎တို႔ အသက္ရွင္ႏိုင္ၿပီး အဖမ္းမခံရသေ႐ြ႕ အသင္းေတာ္၏အလုပ္အဖို႔ မည္မွ် ေဘးျဖစ္ေစသည္ကို ၎တို႔ ဂ႐ုမစိုက္ၾကေခ်။ ဤလူမ်ား၏ စိတ္သေဘာထားသည္ အလြန္အမင္း တစ္ကိုယ္ေကာင္းဆန္သည္၊ ၎တို႔သည္ ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမမ်ား သို႔မဟုတ္ အသင္းေတာ္အတြက္ လုံးဝ မစဥ္းစားၾကေပ၊ ၎တို႔က မိမိတို႔၏ ေဘးကင္းလုံၿခဳံမႈအတြက္သာ စဥ္းစားၾကသည္။ ၎တို႔သည္ အႏၲိခရစ္မ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ထိုသို႔ေသာ အရာမ်ားသည္ ဘုရားသခင္အေပၚ သစၥာေစာင့္သိသည့္ သူမ်ားႏွင့္ ဘုရားသခင္ကို စစ္မွန္ေသာ ယုံၾကည္မႈရွိသည့္သူမ်ားထံ ျဖစ္ေပၚသည့္အခါ၊ ၎တို႔က ယင္းတို႔ကို မည္သို႔ ကိုင္တြယ္သနည္း။ ၎တို႔ လုပ္ေဆာင္သည့္အရာသည္ အႏၲိခရစ္တို႔ လုပ္ေဆာင္သည့္အရာႏွင့္ အဘယ္သို႔ ျခားနားသနည္း။ (ဘုရားသခင္ကို သစၥာေစာင့္သိသူမ်ားထံ ထိုသို႔ေသာ အရာမ်ား က်ေရာက္သည့္အခါ၊ ဘုရားအိမ္ေတာ္၏ အက်ိဴးစီးပြားမ်ားကို ေစာင့္ေရွာက္ရန္၊ ဘုရားသခင္၏ အလႉေငြမ်ားကို ဆုံးရႈံးမႈမ်ားအား ကာကြယ္ရန္ ၎တို႔ နည္းလမ္းတစ္ခုခု စဥ္းစားၾကလိမ့္မည္ျဖစ္ၿပီး၊ ဆုံးရႈံးမႈမ်ား နည္းပါးေစရန္ ေခါင္းေဆာင္မ်ားႏွင့္ အမႈေဆာင္မ်ားအျပင္၊ ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမမ်ားအတြက္ လိုအပ္သည့္ အစီအစဥ္မ်ားကို ျပဳလုပ္ၾကလိမ့္မည္။ ထိုအခ်ိန္အေတာအတြင္းတြင္၊ အႏၲိခရစ္မ်ားမွာမူ ၎တို႔ ကာကြယ္ျခင္းခံရဖို႔ ဦးစြာပထမ ေသခ်ာေအာင္ လုပ္ၾကသည္။ ၎တို႔သည္ အသင္းေတာ္၏ အလုပ္ သို႔မဟုတ္ ဘုရားသခင္၏ ေ႐ြးခ်ယ္ျခင္းခံရသူမ်ား၏ ေဘးကင္းလုံၿခဳံမႈႏွင့္ပတ္သက္၍ မပူပန္ၾကေပ။ အသင္းေတာ္က အဖမ္းအဆီးမ်ား ရင္ဆိုင္ရသည့္အခါ၊ အက်ိဳးဆက္အေနျဖင့္ အသင္းေတာ္အလုပ္က ဆုံးရႈံးမႈမ်ား ျဖစ္ေပၚရသည္။) အႏၲိခရစ္မ်ားသည္ အသင္းေတာ္၏ အလုပ္ႏွင့္ ဘုရားသခင္၏ အလႉေငြမ်ားကို စြန႔္ပစ္ၾကၿပီး ေနာက္ဆက္တြဲကိစၥကို ကိုင္တြယ္ရန္ လူတို႔အတြက္ မစီစဥ္ေပးၾကေပ။ ဤသည္မွာ အဆင္းနီေသာ နဂါးႀကီးအား ဘုရားသခင္၏ အလႉေငြမ်ားႏွင့္ သူ၏ ေ႐ြးခ်ယ္ျခင္းခံရသည့္ လူတို႔ကို ဖမ္းဆီးခြင့္ေပးျခင္းႏွင့္ တူသည္။ ဤသည္မွာ ဘုရားသခင္၏ အလႉေငြမ်ားႏွင့္ သူ၏ ေ႐ြးခ်ယ္ထားေသာလူတို႔အေပၚ ခိုးေၾကာင္ခိုးဝွက္ သစၥာေဖာက္ဖ်က္ျခင္း ျဖစ္သည္ မဟုတ္ေလာ။ ဘုရားသခင္ကို သစၥာေစာင့္သိသည့္သူမ်ားက ပတ္ဝန္းက်င္တစ္ခုသည္ အႏၲရာယ္ရွိသည္ကို ရွင္းလင္းစြာ သိသည့္အခါတြင္ ၎တို႔ကိုယ္တိုင္ မဆုတ္ခြာမီ ေနာက္ဆက္တြဲ အေျခအေနကို ကိုင္တြယ္သည့္ အလုပ္ကို လုပ္ဖို႔ လိုလားဆဲျဖစ္ကာ ဘုရားအိမ္ေတာ္ကို ဆုံးရႈံးမႈမ်ား အနည္းဆုံးျဖစ္ေအာင္ ထိန္းသိမ္းၾကသည္။ ၎တို႔သည္ မိမိတို႔ကိုယ္တိုင္၏ ေဘးကင္းေရးကို ဦးစားမေပးၾကေပ။ ငါ့ကိုေျပာေလာ့၊ အဆင္းနီေသာနဂါးႀကီး၏ ဤေကာက္က်စ္ဆိုးယုတ္ေသာႏိုင္ငံတြင္ ဘုရားသခင္ကို ယုံၾကည္ျခင္းႏွင့္ တာဝန္တစ္ခုကို ထမ္းေဆာင္ျခင္းတြင္ အႏၲရာယ္လုံးဝ မရွိဟု မည္သူက ေသခ်ာေစႏိုင္သနည္း။ မည္သည့္တာဝန္ကို တာဝန္ယူေဆာင္႐ြက္ပါေစ ယင္းက အႏၲရာယ္အခ်ိဳ႕ ပါဝင္သည္။ သို႔တိုင္ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ျခင္းသည္ ဘုရားသခင္၏ တာဝန္ေပးေစခိုင္းထားျခင္းျဖစ္ၿပီး ဘုရားသခင္၏ ေနာက္လိုက္စဥ္တြင္ မိမိ၏တာဝန္ ထမ္းေဆာင္ျခင္းႏွင့္ ပတ္သက္သည့္ အႏၲရာယ္ကို ခံယူရမည္ ျဖစ္သည္။ အၾကင္သူသည္ ဉာဏ္ပညာကို အသုံးျပဳသင့္ၿပီး မိမိ၏ေဘးကင္းလုံၿခဳံေရးကို ေသခ်ာေစဖို႔ ခ်ိန္ဆရန္ လိုအပ္ေသာ္လည္း မိမိ၏ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာ ေဘးကင္းလုံၿခဳံေရးကို ဦးစားမေပးသင့္ေပ။ ထိုသူသည္ ဘုရားအိမ္ေတာ္၏အလုပ္ႏွင့္ ဧဝံေဂလိျဖန႔္ေဝျခင္းကို ဦးစားေပးလ်က္ ဘုရားရည္႐ြယ္ခ်က္မ်ားကို အေလးထားသင့္သည္။ မိမိအတြက္ ဘုရားသခင္၏ တာဝန္ေပးေစခိုင္းခ်က္ကို ၿပီးေျမာက္ျခင္းသည္ အေရးအႀကီးဆုံး အရာျဖစ္ၿပီး ဦးစားေပးျဖစ္သည္။ အႏၲိခရစ္မ်ားသည္ မိမိတို႔ကိုယ္တိုင္၏ ေဘးကင္းေရးကိုသာ အဓိက ဦးစားေပးၾကသည္။ အျခားမည္သည့္အရာမွ် ၎တို႔ႏွင့္ မသက္ဆိုင္ဟု ၎တို႔ ေတြးထင္ၾကသည္။ အျခားသူတစ္ဦးကို တစ္စုံတစ္ခုျဖစ္သည့္အခါ၊ ထိုသူ မည္သူျဖစ္ႏိုင္ပါေစ ၎တို႔ ဂ႐ုမစိုက္ၾကေခ်။ အႏၲိခရစ္မ်ား ကိုယ္တိုင္ မည္သည့္ဆိုး႐ြားသည့္အရာမွ် မျဖစ္သေ႐ြ႕၊ ၎တို႔ စိတ္ေအးလက္ေအး ျဖစ္ၾကသည္။ ၎တို႔၌ သစၥာေစာင့္သိျခင္း တစ္စက္မွ် မရွိေပ၊ ယင္းကို အႏၲိခရစ္မ်ား၏ သဘာဝ အႏွစ္သာရက ဆုံးျဖတ္ေပး၏။” (ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္၊ အတြဲ (၄)၊ အႏၲိခရစ္တို႔ကို ေဖာ္ထုတ္ျခင္း၊ အခ်က္ ၉ (အပိုင္း ၂)) ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြက ကြၽန္မႏွလုံးသားကို တန္းထိတယ္။ အႏၲိခရစ္ေတြက ပင္ကိုအားျဖင့္ အရမ္းဆိုးယုတ္၊ တစ္ကိုယ္ေကာင္းဆန္ၿပီး စက္ဆုပ္စရာျဖစ္သလို၊ ဘုရားကို သစၥာမရွိၾကဘူးလို႔ ဘုရားက ထုတ္ေဖာ္ျပတယ္။ အႏၲရာယ္နဲ႔ ရင္ဆိုင္ရတဲ့အခါ၊ ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမေတြရဲ႕ ေဘးကင္းလုံၿခဳံမႈက ဘယ္လိုပဲျဖစ္ပါေစ၊ သူတို႔ကိုယ္သူတို႔ ကာကြယ္ဖို႔ပဲ ေ႐ြးတယ္။ သူတို႔ရဲ႕ ဇာတိပကတိ အက်ိဳးစီးပြားေတြနဲ႔ သူတို႔ကိုယ္ပိုင္ ေဘးကင္းလုံၿခဳံမႈကိုပဲ သူတို႔ ထည့္တြက္တယ္။ ဘုရားေ႐ြးခ်ယ္ထားသူေတြနဲ႔ ဘုရားရဲ႕ အလႉေငြေတြ အသိမ္းခံရေအာင္လုပ္တယ္။ ဒီကိစၥမွာ၊ သူတို႔က ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမေတြနဲ႔ ဘုရားအိမ္ေတာ္ရဲ႕ အက်ိဳးစီးပြားေတြကို တိတ္တိတ္ေလး ေရာင္းစားတယ္။ အဲဒါ အႏၲိခရစ္ေတြ ျပဳမူပုံပဲ။ ဒါေပမဲ့ အစတုန္းက ကြၽန္မက တစ္ကိုယ္ေကာင္းဆန္ၿပီး စက္ဆုပ္စရာ အေတြးေတြ၊ စိတ္ကူးေတြ ရွိခဲ့တယ္။ အဲဒါက ကြၽန္မရဲ႕ အႏၲိခရစ္ စိတ္သေဘာထားကို တကယ္ ထုတ္ေဖာ္ျပခဲ့တယ္။ ရင္ယူးက အဖမ္းခံရတဲ့အခါ၊ ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမအမ်ားႀကီးကို အသိေပးဖို႔ လိုခဲ့သလို၊ ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ စာအုပ္ေတြကို အျမန္ေ႐ႊ႕ဖို႔အတြက္ ကြၽန္မ တာဝန္ယူဖို႔ လိုခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ အဆင္းနီနဂါးႀကီးက ဖမ္းေခၚသြားတာခံရၿပီး ေသတဲ့အထိ ညႇဥ္းဆဲ၊ ႐ိုက္ႏွက္ခံရၿပီးတဲ့ေနာက္ ကယ္တင္ခံရမဲ့ ကြၽန္မရဲ႕ အခြင့္အေရး ဆုံးရႈံးမွာကို ေၾကာက္ခဲ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကြၽန္မတာဝန္ကို ကြၽန္မစြန႔္ပစ္ခ်င္ခဲ့တယ္။ ေခါင္းေဆာင္တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ကြၽန္မက အသင္းေတာ္ အလုပ္အတြက္ တာဝန္ရွိတယ္။ တျခားလူေတြရဲ႕ ေဘးကင္းလုံၿခဳံမႈကို ကာကြယ္ဖို႔ နဲ႔ အသင္းေတာ္ရဲ႕ အက်ိဳးစီးပြားေတြ မထိခိုက္တာ ေသခ်ာေအာင္လုပ္ဖို႔က ကြၽန္မတာဝန္ပဲ။ ဒါေပမဲ့ အႏၲရာယ္ရွိတဲ့အခါ၊ တျခားလူေတြကို ကြၽန္မလုံးဝ မစဥ္းစားခဲ့ဘူး၊ ကြၽန္မ ကိုယ္တိုင္ရဲ႕ ရွင္ျခင္း၊ ေသျခင္းကိုပဲ စဥ္းစားခဲ့တယ္။ တျခားလူေတြနဲ႔ အသင္းေတာ္ အက်ိဳးစီးပြားနဲ႔ပတ္သက္တာ ဘယ္ဟာမဆို အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေနာက္မွရတဲ့စိတ္ကူးပဲ ျဖစ္ခဲ့တယ္။ သူတို႔ အဖမ္းခံရမလား၊ အ႐ိုက္ခံရမလား၊ နာက်င္ခံစားရမလားဆိုတာကို သူတို႔အတြက္ စာနာတဲ့စိတ္ မရွိသလိုမ်ိဳးပဲ။ ဘုရားအိမ္ေတာ္ရဲ႕ အက်ိဳးစီးပြား ဆုံးရႈံးတာေတြက ကြၽန္မနဲ႔ ဘာမွမပတ္သက္သလို၊ ကြၽန္မကိုယ္ကြၽန္မ ေဘးကင္ေအာင္ထားႏိုင္ရင္ပဲ လုံေလာက္ၿပီလို႔ ခံစားခဲ့တယ္။ ကြၽန္မ ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး လူ႔သဘာဝ အရမ္းကင္းမဲ့ရတာလဲ၊ စက္ဆုပ္စရာေကာင္းၿပီး မလိုမုန္းထားရတာလဲ။ ဘုရားကို သစၥာေစာင့္သိသူေတြက အရာအားလုံးမွာ ဘုရားအိမ္ေတာ္ရဲ႕ အက်ိဳးစီးပြားကို ဦးစားေပးၾကတယ္။ ဒါေပမဲ့ တစ္ခုခုျဖစ္တဲ့အခါ၊ ကြၽန္မက ကြၽန္မတာဝန္ကို စြန႔္ပစ္ၿပီး ေနာက္ကြယ္မွာပဲ ပုန္းလိုက္ခ်င္ခဲ့တယ္။ အႏၲရာယ္မ်ားတာ ဒါမွမဟုတ္ အသက္အႏၲရာယ္ ၿခိမ္းေျခာက္တာ တစ္ခုခုကိုလုပ္စရာ၊ ရင္ဆိုင္စရာမလိုဘူးလို႔ ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့တယ္။ အႏၲရာယ္မ်ားတဲ့အလုပ္ကို ခ်င္ေဟြးနဲ႔ က်န္းမင္းတို႔အေပၚ ကြၽန္မ ခဏခဏ တြန္းတင္ခ်င္ခဲ့တယ္။ အဲဒါေတြကို ကြၽန္မ တကယ္ မလုပ္ခဲ့ေပမဲ့၊ ကြၽန္မရဲ႕ အေတြးေတြ၊ စိတ္ကူးေတြက အားေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ေပၚလာေနတယ္။ ကြၽန္မရဲ႕ ဒီစိတ္သေဘာထားက အႏၲိခရစ္ေတြေလာက္ကို ဆိုးယုတ္ၿပီး စက္ဆုပ္စရာေကာင္းခဲ့တယ္။ တကယ့္ေတာ့၊ ကြၽန္မက မေကာင္းမႈ က်ဴးလြန္လုနီးပါး ျဖစ္ႏွင့္ေနခဲ့တာပါ။ ကံေကာင္းေထာက္မလို႔၊ ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြက ကြၽန္မကို အခ်ိန္မီ တရားစီရင္၊ ေဖာ္ထုတ္ၿပီး လမ္းျပခဲ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္ မေကာင္းမႈလုပ္တာကို ကြၽန္မ သီသီေလး ေရွာင္ႏိုင္ခဲ့တယ္။ မဟုတ္ရင္၊ ဘုရားက ကြၽန္မကို စက္ဆုပ္ၿပီး ျငင္းပယ္ခဲ့မွာ။ ဒါကို သေဘာေပါက္ေတာ့၊ ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြရဲ႕ တရားစီရင္ျခင္းနဲ႔ ျပစ္တင္ဆုံးမျခင္းေတြကို ေတြ႕ႀကဳံဖို႔ ဘယ္ေလာက္ အေရးႀကီးလဲဆိုတာကို ေနာက္ဆုံးမွာ ကြၽန္မနားလည္သြားတယ္။

ေနာက္ရက္ေတြမွာ၊ အဆင္းနီတဲ့ နဂါးႀကီးက အသင္းေတာ္ရဲ႕ အသင္းသားေတြကို ဖမ္းဆီး၊ ႏွိပ္စက္တာ မရပ္မနားလုပ္ခဲ့တယ္။ တျခားတစ္ေနရာကေန ေျပာင္းေ႐ြ႕ခံရတဲ့ ညီအစ္မတစ္ေယာက္က သူ႔တာဝန္ကို လုပ္ေနတုန္း အဖမ္းခံလိုက္ရၿပီး၊ ရွင္းလင္းတာခံရၿပီးသားျဖစ္တဲ့ တျခားအသင္းသားလည္း အဖမ္းခံခဲ့ရတယ္။ အေျခအေနေတြက အရမ္းကို တင္းမာေနတုန္းပဲ။ ေနာက္ပိုင္းမွာ ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြထဲက ဒါကို ကြၽန္မ ဖတ္ခဲ့ပါတယ္။ “သင္တို႔သည္ အဆင္းနီေသာနဂါးႀကီးကို အမွန္တကယ္ မုန္းတီးသေလာ။ သင္တို႔သည္ အမွန္တကယ္၊ ႐ိုးသားစစ္မွန္စြာ ယင္းကို မုန္းတီးသေလာ။ ငါသည္ ႀကိမ္ဖန္မ်ားစြာ သင္တို႔ကို အဘယ္ေၾကာင့္ ေမးေလၿပီနည္း။ ငါသည္ အဘယ္ေၾကာင့္ ဤေမးခြန္းကို သင္တို႔အား အဖန္ဖန္ ေမးၿမဲေမးေနရသနည္း။ သင္တို႔၏ ႏွလုံးသားထဲတြင္ အဆင္းနီေသာနဂါးႀကီး၏ မည္သည့္ပုံရိပ္ ရွိသနည္း။ ယင္းကို အမွန္တကယ္ ဖယ္ရွားၿပီးၿပီေလာ။ ၎ကို သင္တို႔၏ဖခင္အျဖစ္ သင္တို႔ အမွန္ပင္ မမွတ္ယူေပဘူးေလာ။ ငါ၏ေမးခြန္းမ်ားထဲက ငါ၏ရည္႐ြယ္ခ်က္ကို လူအေပါင္းတို႔ သိျမင္သင့္သည္။ ယင္းမွာ လူတို႔၏ ေဒါသကို ဆြေပးရန္မဟုတ္သကဲ့သို႔၊ လူသားတို႔အလယ္ ပုန္ကန္မႈကို လႈံ႕ေဆာ္ရန္ မဟုတ္၊ လူသားသည္ မိမိ၏ ကိုယ္ပိုင္ ထြက္ေပါက္ကို ရွာေတြ႕ႏိုင္ရန္ မဟုတ္ဘဲ၊ လူအားလုံးကို အဆင္းနီေသာနဂါးႀကီး၏ ေက်းကြၽန္ဘဝမွ မိမိတို႔ကိုယ္ကိုယ္ လြတ္ေျမာက္ေစခြင့္ေပးရန္ ျဖစ္သည္။” (ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္၊ အတြဲ (၁)၊ ဘုရားသခင္၏ ေပၚထြန္းျခင္းႏွင့္ အမႈေတာ္၊ စၾကဝဠာတစ္ခုလုံးအတြက္ ဘုရားသခင္၏ ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္မ်ား၊ အခန္း (၂၈)) ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြက မွန္ပါတယ္။ အဆင္းနီတဲ့ နဂါးႀကီးရဲ႕ ႏိုင္ငံက ကမာၻေျမေပၚက ငရဲလိုပဲ။ သူက လိုက္ဖမ္းၿပီးႏွိပ္စက္တာကို ကြၽန္မကိုယ္တိုင္ မခံရခင္တုန္းက၊ “သင္တို႔သည္ အဆင္းနီေသာနဂါးႀကီးကို အမွန္တကယ္ မုန္းတီးသေလာ။” ဆိုတဲ့ ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြကို ဖတ္ရတဲ့အခါ၊ ကြၽန္မ မုန္းတယ္လို႔ ေျပာခဲ့ေပမဲ့၊ ကြၽန္မ စိတ္ႏွလုံးမွာ သူ႔ကို တကယ္ မမုန္းခဲ့ဘူး။ ယုံၾကည္သူေတြကို စီစီပီကႏွိပ္စက္တာေတြ၊ သူ႔ရဲ႕ ရက္စက္တဲ့ နည္းလမ္းေတြ၊ ယုတၱိယုတၱာမရွိဘဲ လူေကာင္းေတြျဖစ္တဲ့ သာမန္ယုံၾကည္သူေတြကို ဖမ္းဆီးတာေတြ၊ သူတို႔ကို ရက္ရက္စက္စက္ ညႇဥ္းဆဲၿပီး တခ်ိဳ႕ကို ေသတဲ့ထိေတာင္ ႐ိုက္ႏွက္တာေတြကို ကြၽန္မကိုယ္တိုင္ မ်က္လုံးနဲ႔ ျမင္မွပဲ ေနာက္ဆုံးမွာ၊ သူ႔ကို ကြၽန္မရဲ႕ အူထဲ အသည္းထဲကေန မုန္းခဲ့တယ္။ အဆင္းနီတဲ့ နဂါးႀကီးရဲ႕ ဖိႏွိပ္မႈနဲ႔ ရက္စက္မႈေတြကတစ္ဆင့္ စာတန္ရဲ႕ ရက္စက္၊ ဆိုးယုတ္တဲ့ အႏွစ္သာရကို ကြၽန္မ တကယ္ ျမင္ခဲ့တယ္။ ဘုရားရဲ႕ အုပ္စိုးျခင္းနဲ႔ ဩဇာအာဏာကိုလည္း ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် ေတြ႕ႀကဳံခဲ့ၿပီး၊ ဘုရားကို ယုံၾကည္ျခင္း ရခဲ့တယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာ ဘယ္အေျခအေနမ်ိဳးကို ကြၽန္မ ရင္ဆိုင္ရသည္ျဖစ္ေစ၊ ကြၽန္မတာဝန္ကို ျဖည့္ဆည္းဖို႔ အစြမ္းကုန္လုပ္လိုစိတ္ ရွိခဲ့ၿပီး၊ တစ္ကိုယ္ေကာင္းဆန္၊ စက္ဆုပ္စရာေကာင္းတဲ့၊ ကိုယ္က်ိဳးရွာတဲ့ လူတစ္ေယာက္ မျဖစ္ခ်င္ေတာ့ဘူး။ အဲဒီအစား၊ ဘုရားကို မွီခိုမယ္၊ သူ႔ရဲ႕ ရည္႐ြယ္ခ်က္ေတြကို အေလးထားမယ္၊ ဘုရားအိမ္ေတာ္ရဲ႕ အက်ိဳးစီးပြားကို ဦးစားေပးၿပီး ကြၽန္မတာဝန္ကို ေကာင္းေကာင္း လုပ္မယ္။

အဲဒီေနာက္ အေျခအေနက ဘယ္ေလာက္ ဆိုး႐ြားပါေစ၊ အႏၲိခရစ္နဲ႔ ဆိုးယုတ္တဲ့ မေကာင္းမႈျပဳသူေတြကို ေဖာ္ထုတ္တာက ေႏွာင့္ေႏွးလို႔မရဘူးလို႔ ကြၽန္မနဲ႔ အလုပ္အတူလုပ္တဲ့ ညီအစ္မေတြနဲ႔ ကြၽန္မ မိတ္သဟာယျပဳခဲ့တယ္။ ကြၽန္မတို႔ မိတ္သဟာယၿပီးေတာ့ အရာရာကို စည္းမ်ဥ္းေတြအတိုင္း လုပ္ၾကတယ္။ ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြရဲ႕ လမ္းျပမႈကတစ္ဆင့္၊ အဖမ္းခံရမွာကို အရင္လို ကြၽန္မ မေၾကာက္သလို၊ ကြၽန္မတာဝန္ကို ပုံမွန္ လုပ္ႏိုင္ခဲ့တယ္။ ေနာက္ဆုံးမွာ၊ ဘာအတားအဆီးမွမရွိဘဲ အႏၲိခရစ္ကို အသင္းေတာ္ကေန ႏွင္ထုတ္ခဲ့ၾကတယ္။ ၿပီးေတာ့ ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမေတြက ပုံမွန္ အသင္းေတာ္ အသက္တာကို တျဖည္းျဖည္း ျပန္ေရာက္သြားၾကတယ္။ လူတိုင္းက ဘုရားကို ေက်းဇူးတင္ၿပီး ခ်ီးမြမ္းၾကတယ္။ ဒီတစ္ခါ၊ အဆင္းနီတဲ့ နဂါးႀကီးက ဖမ္းဆီး၊ ႏွိပ္စက္တာကို ရင္ဆိုင္ရတဲ့အခါ၊ ကြၽန္မ အေလွ်ာ့မေပးဘူး။ ကြၽန္မတာဝန္ကို မစြန႔္ပစ္ခဲ့ဘူး။ ဒါက လုံးဝကို ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြရဲ႕ လမ္းျပမႈ ရလဒ္တစ္ခုပါပဲ။ ဘုန္းအသေရရွိသမွ်ကို အနႏၲတန္ခိုးရွင္ ဘုရားသခင္ ပိုင္ဆိုင္ပါေစ။