ဘုရားသခင္ ကိန္းဝပ္ေသာ ဇာတိပကတိ၏ အႏွစ္သာရ
ပထမဦးဆုံးေသာ လူ႔ဇာတိခံယူသည့္ အခါ၌ ဘုရားသခင္သည္ ကမာၻေပၚတြင္ ႏွစ္ေပါင္းသုံးဆယ့္သုံးႏွစ္ခြဲ ေနထိုင္သြားခဲ့ၿပီး၊ သူသည္ သူ၏အမႈေတာ္ကို ထိုႏွစ္မ်ားထဲမွ သုံးႏွစ္ခြဲသာ ထမ္းေဆာင္သြားခဲ့သည္။ သူ အမႈေတာ္ကို ေဆာင္႐ြက္ခဲ့ေသာ အခ်ိန္အေတာအတြင္းႏွင့္ သူ၏အလုပ္ကို အစမျပဳရေသးခင္အခ်ိန္ ထိုႏွစ္ခ်ိန္လုံးတြင္ သူသည္ သာမန္ လူ႔သဘာဝကို ပိုင္ဆိုင္ထားခဲ့သည္။ သူသည္ သူ၏ သာမန္ လူ႔သဘာဝတြင္ ႏွစ္ေပါင္းသုံးဆယ့္သုံးႏွစ္ခြဲ ေနထိုင္သြားခဲ့သည္။ ေနာက္ဆုံးသုံးႏွစ္ခြဲတစ္ေလွ်ာက္တြင္ သူသည္ သူ႔ကိုယ္သူ လူ႔ဇာတိခံ ဘုရားသခင္အျဖစ္ ေဖာ္ျပခဲ့သည္။ သူ၏အမႈေတာ္ကို စတင္၍ မထမ္းေဆာင္ခင္တြင္ သူသည္ သူ၏ဘုရားသေဘာသဘာဝ ဘာမွ်မျပခဲ့ဘဲ၊ ပုံမွန္ျဖစ္ေသာ သာမန္လူ႔သဘာဝႏွင့္သာ ေပၚလာခဲ့ၿပီး၊ သူ၏အမႈေတာ္ကို တရားဝင္ စတင္ထမ္းေဆာင္သည့္ ေနာက္ပိုင္းမွသာ သူ၏ဘုရားသေဘာသဘာဝမွာ ထင္ရွားလာျခင္းျဖစ္သည္။ ထိုပထမႏွစ္ေပါင္း ႏွစ္ဆယ့္ကိုးႏွစ္အတြင္း သူ၏အသက္တာႏွင့္ အလုပ္အားလုံးမွာ သူသည္ စစ္မွန္သည့္လူ၊ လူသားႏွင့္ လူ႔ဇာတိခႏၶာ ရွိေၾကာင္း ေဖာ္ျပခဲ့သည္၊ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ သူ႔အသက္ ႏွစ္ဆယ့္ကိုးႏွစ္ ေနာက္ပိုင္းမွသာ သူ၏အမႈေတာ္သည္ အလြန္ေလးနက္စြာ စတင္ခဲ့ျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ “လူ႔ဇာတိခံယူျခင္း” သည္ ဘုရားသခင္ လူ႔ဇာတိတြင္ ေပၚထြန္းျခင္း ျဖစ္သည္၊ သူ၏ ဖန္ဆင္းခံ လူသားမ်ိဳးႏြယ္အၾကားတြင္ လူ႔ဇာတိပုံသဏၭာန္ျဖင့္ အလုပ္လုပ္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ သူသည္ ဘုရားသခင္၏ လူ႔ဇာတိခံယူျခင္း ျဖစ္သည္ႏွင့္အမွ် ေရွးဦးစြာ သူသည္ ဇာတိပကတိ ျဖစ္လာရမည္၊ သာမန္လူ႔သဘာဝရွိေသာ ဇာတိပကတိ ျဖစ္လာရမည္၊ ဤအရာမွာ အေျခခံအက်ဆုံးေသာ မရွိမျဖစ္ လိုအပ္ခ်က္ျဖစ္သည္။ အမွန္တြင္ ဘုရားသခင္ လူ႔ဇာတိခံယူျခင္း၏ သြယ္ဝိုက္ေသာ အနက္အဓိပၸာယ္မွာ ဘုရားသခင္သည္ လူ႔ဇာတိထဲတြင္ အသက္ရွင္၍ အလုပ္လုပ္ျခင္း၊ ဘုရားသခင္သည္ သူ၏ အႏွစ္သာရ၌ လူ႔ဇာတိခံယူျခင္း၊ လူသားတစ္ေယာက္ ျဖစ္လာျခင္းပင္ျဖစ္သည္။ သူ၏ လူ႔ဇာတိခံအသက္တာႏွင့္ အလုပ္ကို အဆင့္ႏွစ္ဆင့္ ခြဲျခား၍ရသည္။ ပထမအဆင့္မွာ သူ၏ အမႈေတာ္ကို မထမ္းေဆာင္ခင္ ေနထိုင္ရွင္သန္ခဲ့ေသာ အသက္တာျဖစ္သည္။ သူသည္ သာမန္လူသားမိသားစု၊ လုံးဝ သာမန္လူ႔သဘာဝျဖင့္ လူ႔ဘဝ၏ သာမန္ကိုယ္က်င့္တရားမ်ား၊ ပညတ္တရားမ်ားကို လိုက္နာရင္း၊ (အစားအစာ၊ အဝတ္အထည္၊ ေနထိုင္စရာ၊ အိပ္ျခင္းစသည့္) သာမန္လူသား လိုအပ္ခ်က္မ်ား၊ သာမန္ လူ႔အားနည္းခ်က္မ်ားႏွင့္ သာမန္ လူ႔ခံစားမႈမ်ားႏွင့္ ေနထိုင္သည္။ တစ္နည္းအားျဖင့္ဆိုရလွ်င္၊ ဤပထမအဆင့္ အေတာအတြင္း သူသည္ ဘုရား၏သေဘာသဘာဝ မဟုတ္၊ လုံးဝ သာမန္ လူ႔သဘာဝ၌ သာမန္လူသား၏ လုပ္ေဆာင္မႈမ်ား အားလုံးတြင္ ပါဝင္လုပ္ေဆာင္ရင္း အသက္ရွင္ ေနထိုင္သည္။ ဒုတိယအဆင့္မွာ သူ၏ အမႈေတာ္ စတင္ထမ္းေဆာင္ၿပီးေနာက္ အသက္ရွင္ ေနထိုင္သည့္ အသက္တာ ျဖစ္သည္။ သူသည္ သဘာဝလြန္ျဖစ္သည့္ အျပင္ပန္းလကၡဏာ ဘာမွ်မျပဘဲ သာမန္လူ႔ကိုယ္ထည္ျဖင့္ သာမန္ လူ႔သဘာဝထဲတြင္ က်ိန္းဝပ္ေနေသးသည္။ သို႔ေသာ္လည္း သူသည္ သူ၏အမႈေတာ္အတြက္သက္သက္သာ အသက္ရွင္ၿပီး၊ ဤအခ်ိန္အေတာအတြင္း သူ၏သာမန္လူ႔သဘာဝမွာ သူ၏ ဘုရားသေဘာသဘာဝ၏ သာမန္အလုပ္ ဆက္လက္တည္ရွိႏိုင္ရန္အတြက္ လုံးဝ တည္ရွိသည္၊ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ထိုအခ်ိန္သို႔ေရာက္ေသာအခါ သူ၏ သာမန္လူ႔သဘာဝသည္ အမႈေတာ္ေဆာင္ႏိုင္စြမ္းရွိသည့္ အေနအထားအထိ ရင့္က်က္လာၿပီ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သာမန္လူ႔သဘာဝႏွင့္ အႂကြင္းမဲ့ဘုရားသေဘာသဘာဝ ႏွစ္မ်ိဳးစလုံး၏ အသက္တာလည္းျဖစ္ေသာ သူ႔အသက္တာ၏ ဒုတိယအဆင့္သည္ သူ၏အမႈေတာ္ကို သူ၏သာမန္လူ႔သဘာဝႏွင့္ ထမ္းေဆာင္ရန္ ျဖစ္သည္။ သူ႔အသက္တာ၏ ပထမအဆင့္ အေတာအတြင္းတြင္ သူသည္ လုံးဝ သာမန္လူ႔သဘာဝထဲ ေနရျခင္း၏ အေၾကာင္းရင္းမွာ သူ၏လူ႔သဘာဝသည္ ဘုရားသေဘာသဘာဝ အလုပ္၏ အလုံးစုံကို ထိန္းသိမ္းႏိုင္ျခင္း မရွိေသး၊ မရင့္က်က္ေသး၍ ျဖစ္သည္၊ သူ၏လူ႔သဘာဝ ရင့္က်က္လာၿပီး သူ၏အမႈေတာ္အား ထမ္းေဆာင္ႏိုင္စြမ္း ရွိလာသည့္ ေနာက္ပိုင္းတြင္မွ သူထမ္းေဆာင္သင့္သည့္ သူ၏အမႈေတာ္ကို စတင္ထမ္းေဆာင္ႏိုင္ျခင္း ျဖစ္သည္။ သူသည္ ဇာတိပကတိျဖစ္ကာ ႀကီးထြားရန္ႏွင့္ ရင့္က်က္ရန္ လိုအပ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သူ႔အသက္တာ၏ ပထမအဆင့္သည္ သာမန္လူ႔သဘာဝ အသက္တာပင္ျဖစ္သည္၊ ဒုတိယအဆင့္၌မူ သူ၏လူ႔သဘာဝသည္ သူ၏အလုပ္ႏွင့္ အမႈေတာ္ကို ထမ္းေဆာင္ႏိုင္စြမ္း ရွိေသာေၾကာင့္ သူ၏အမႈေတာ္လုပ္ငန္းမ်ား လုပ္ေနသည့္အေတာအတြင္း အသက္ရွင္သည့္ လူ႔ဇာတိခံဘုရားသခင္၏အသက္တာသည္ လူ႔သဘာဝႏွင့္ ဘုရား၏သေဘာသဘာဝ လုံးလုံးလ်ားလ်ား ႏွစ္မ်ိဳးလုံး ပင္ျဖစ္သည္။ အကယ္၍ လူ႔ဇာတိခံ ဘုရားသခင္သည္ သူေမြးဖြားသည့္ အခ်ိန္မွစ၍ သဘာဝလြန္ နိမိတ္လကၡဏာမ်ားႏွင့္ အံ့ၾသဖြယ္ရာမ်ားကိုျပၿပီး သူ၏အမႈေတာ္ကို တရားဝင္ စတင္ခဲ့မည္ဆိုပါက၊ သူ႔တြင္ ခႏၶာဆိုင္ရာ အႏွစ္သာရရွိလိမ့္မည္ မဟုတ္ေပ။ ထို႔ေၾကာင့္ သူ၏လူ႔သဘာဝသည္ သူ၏ခႏၶာဆိုင္ရာ အႏွစ္သာရအတြက္ တည္ရွိျခင္းျဖစ္သည္၊ လူ႔သဘာဝ မရွိဘဲႏွင့္ လူ႔ဇာတိ မရွိႏိုင္၊ လူ႔သဘာဝမရွိေသာ ပုဂၢိဳလ္တစ္ေယာက္သည္လည္း လူသားတစ္ဦး မဟုတ္ေပ။ ဤနည္းအားျဖင့္ ဘုရားသခင္၏ ဇာတိပကတိ၏ လူ႔သဘာဝသည္ ဘုရားသခင္ ခံယူထားေသာ ဇာတိပကတိ၏ ပင္ကိုဂုဏ္ျဒပ္ျဖစ္သည္။ “ဘုရားသခင္သည္ လူ႔ဇာတိခံယူေသာအခါ သူသည္ အႂကြင္းမဲ့ ဘုရား၏သေဘာသဘာဝ ျဖစ္ၿပီး၊ လူသားလုံးဝမဟုတ္” ဟု ဆိုျခင္းသည္ ဘုရားသခင္ကို ေစာ္ကားျခင္းပင္ျဖစ္သည္၊ အေၾကာင္းမွာ ဤထြက္ဆိုခ်က္မ်ိဳး လုံးဝမရွိဘဲ၊ လူ႔ဇာတိခံယူျခင္း၏ အေျခခံသေဘာတရားကို ခ်ိဳးေဖာက္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ သူ၏အမႈေတာ္ကို စတင္ထမ္းေဆာင္သည့္ ေနာက္ပိုင္းတြင္ပင္လွ်င္၊ သူ၏အလုပ္ကို ေဆာင္႐ြက္ခ်ိန္၌ သူသည္ သူ၏ ဘုရားသေဘာသဘာဝထဲ၌ လူသားအျပင္ပန္းကိုယ္ထည္ႏွင့္အတူ ေနထိုင္ဆဲပင္ျဖစ္သည္၊ ထိုအခ်ိန္၌ပင္ သူ၏လူ႔သဘာဝသည္ သူ၏ဘုရားသေဘာသဘာဝကို သာမန္ဇာတိပကတိ၌ အလုပ္လုပ္ေစသည့္ ရည္႐ြယ္ခ်က္ တစ္ခုတည္းအတြက္သာ ေဆာင္႐ြက္ေပးသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အလုပ္ကို ေဆာင္႐ြက္သူမွာ သူ၏လူ႔သဘာဝထဲတြင္ ကိန္းဝပ္ေနသည့္ ဘုရား၏သေဘာသဘာဝ ျဖစ္သည္။ လုပ္ေဆာင္ေနသည္မွာ သူ၏ဘုရားသေဘာသဘာဝျဖစ္ၿပီး သူ၏လူ႔သဘာဝ မဟုတ္ေသာ္ျငားလည္း ယင္းဘုရား၏သေဘာသဘာဝကို သူ၏လူ႔သဘာဝထဲ သိုဝွက္ထားသည္၊ အႏွစ္သာရအားျဖင့္ သူ၏အလုပ္ကို သူ၏ ဘုရား၏သေဘာသဘာဝ လုံးလုံးလ်ားလ်ားက လုပ္ေဆာင္ျခင္းျဖစ္ၿပီး သူ၏လူ႔သဘာဝက လုပ္ေဆာင္ျခင္း မဟုတ္ေပ။ သို႔ေသာ္လည္း အလုပ္ကို ထမ္း႐ြက္သည္မွာကား သူ၏ဇာတိပကတိ ျဖစ္သည္။ သူသည္ လူသားတစ္ဦးျဖစ္ၿပီး ဘုရားသခင္လည္းျဖစ္သည္ဟု ေျပာႏိုင္သည္၊ အေၾကာင္းမွာ ဘုရားသခင္သည္ လူ႔ကိုယ္ထည္ႏွင့္၊ လူသားအႏွစ္သာရသာမက ဘုရားသခင္၏ အႏွစ္သာရပါ ရွိသည့္ ဇာတိပကတိထဲတြင္ ေနထိုင္သည့္ ဘုရားသခင္ ျဖစ္လာေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ သူသည္ ဘုရားသခင္၏ အႏွစ္သာရႏွင့္ လူသားတစ္ေယာက္ ျဖစ္သည့္အတြက္ ဖန္ဆင္းခံ မည္သည့္လူသားမဆို၏ အထက္၌ရွိၿပီး၊ ဘုရားသခင္၏အလုပ္ကို ေဆာင္႐ြက္ႏိုင္သည့္ မည္သည့္လူသားမဆို၏ အထက္၌လည္း ရွိသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သူကဲ့သို႔ပင္ လူ႔ခႏၶာအျပင္ပန္းကိုယ္ထည္ ရွိၾကသည့္သူမ်ားထဲတြင္၊ လူ႔သဘာဝကို ပိုင္ဆိုင္ၾကသည့္သူမ်ားထဲတြင္၊ သူတစ္ပါးတည္းသာလွ်င္ လူ႔ဇာတိခံယူသည့္ ဘုရားသခင္ ကိုယ္တိုင္ျဖစ္ၿပီး အျခားသူအားလုံးမွာမူ ဖန္ဆင္းခံလူသားမ်ားသာ ျဖစ္သည္။ ထိုသူအားလုံးတို႔တြင္ လူ႔သဘာဝရွိၾကေသာ္လည္း ဖန္ဆင္းခံလူသားမ်ား၌ လူ႔သဘာဝမွလြဲ၍ ဘာမွ်မရွိၾကေပ၊ လူ႔ဇာတိခံယူေသာ ဘုရားသခင္ကမူ ကြဲျပားျခားနားသည္၊ သူ၏ဇာတိပကတိ၌ သူသည္ လူ႔သဘာဝရွိ႐ုံသာမက ပိုအေရးႀကီးသည္မွာ ဘုရား၏သေဘာသဘာဝ ရွိေနျခင္းျဖစ္သည္။ သူ၏လူ႔သဘာဝကို သူ႔ဇာတိပကတိ၏ အျပင္ပန္းသဏၭာန္ႏွင့္ သူ၏ေန႔စဥ္အသက္တာတြင္ ျမင္ႏိုင္ေသာ္ျငားလည္း သူ၏ဘုရားသေဘာသဘာဝကိုမူ သိျမင္ရန္ ခက္ခဲသည္။ သူ၏ ဘုရားသေဘာသဘာဝသည္ သူ၌ လူ႔သဘာဝရွိမွသာ ေဖာ္ျပျခင္း ျဖစ္သည့္အတြက္ႏွင့္ လူမ်ားစိတ္ကူးထားသမွ် သဘာဝလြန္ မဟုတ္သည့္အတြက္၊ ၎ကိုျမင္ႏိုင္ရန္မွာ လူတို႔အဖို႔ အလြန္တရာပင္ ခက္ခဲလွသည္။ ယေန႔ကာလတြင္ပင္ လူ႔ဇာတိခံယူေသာ ဘုရားသခင္၏ စစ္မွန္ေသာ အႏွစ္သာရကို နားလည္ႏိုင္ရန္မွာ လူတို႔အတြက္ အခက္ခဲဆုံး ျဖစ္သည္။ ထိုအေၾကာင္းအရာကို ဤမွ်ရွည္လ်ားစြာ ငါေျပာၿပီးေသာ ေနာက္ပိုင္းတြင္ပင္၊ သင္တို႔အမ်ားစုအတြက္ ထိုအရာမွာ လွ်ိဳ႕ဝွက္ဆန္းၾကယ္မႈတစ္ခုပင္ ျဖစ္ေနေပဦးမည္ဟု ငါေမွ်ာ္လင့္သည္။ အမွန္တြင္၊ ဤအေရးကိစၥမွာ အလြန္ပင္႐ိုးရွင္း၏၊ ဘုရားသခင္သည္ ဇာတိပကတိ ျဖစ္လာသည့္အတြက္၊ သူ၏ အႏွစ္သာရသည္ ဘုရား၏သေဘာသဘာဝႏွင့္ လူ႔သဘာဝတို႔ ေပါင္းစပ္ထားျခင္း ျဖစ္သည္။ ဤေပါင္းစပ္ျခင္းကို ဘုရားသခင္ကိုယ္ေတာ္တိုင္ဟု၊ ကမာၻေပၚ၌ရွိေသာ ဘုရားသခင္ ကိုယ္ေတာ္တိုင္ဟု ေခၚသည္။
ေယရႈ ကမာၻေပၚတြင္ ေနထိုင္သြားခဲ့ေသာ အသက္တာမွာ ဇာတိပကတိ၏ သာမန္အသက္တာ ျဖစ္သည္။ သူသည္ သူ႔ဇာတိပကတိ၏ သာမန္ လူ႔သဘာဝထဲတြင္ ေနထိုင္ခဲ့သည္။ သူ၏အလုပ္ကို ေဆာင္႐ြက္ျခင္းႏွင့္ သူ၏ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ကို ေျပာဆိုျခင္းအတြက္၊ သို႔မဟုတ္ နာမက်န္းေသာသူမ်ားကို က်န္းမာေစၿပီး နတ္ဆိုးမ်ားကို ႏွင္ထုတ္ျခင္းအတြက္၊ ထိုကဲ့သို႔ ထူးကဲလွေသာအရာမ်ားကို ျပဳလုပ္ျခင္းအတြက္ သူ၏ၾသဇာအာဏာသည္ မ်ားေသာအားျဖင့္ သူ၏အမႈေတာ္ကို စတင္ျခင္း မျပဳမီအခ်ိန္အထိ မိမိကိုယ္ကိုယ္ ျပသခဲ့ျခင္း မရွိေပ။ သူ၏အမႈေတာ္ကို မထမ္းေဆာင္ခင္၊ သူ၏အသက္ ႏွစ္ဆယ့္ကိုးႏွစ္ မတိုင္ခင္က သူ၏အသက္တာက သူသည္ သာမန္ဇာတိပကတိပင္ ျဖစ္ခဲ့ေၾကာင္း လုံေလာက္ေသာ သက္ေသျဖစ္သည္။ ယင္းေၾကာင့္ႏွင့္ သူ၏အမႈေတာ္ကို စတင္မထမ္းေဆာင္ရေသးသည့္ အတြက္တို႔ေၾကာင့္ လူမ်ားသည္ သူ႔အထဲတြင္ ဘုရား၏ သေဘာသဘာဝရွိေသာ အရာတစ္ခုမွ် မျမင္ခဲ့ၾက၊ သာမန္လူတစ္ေယာက္ထက္ပို၍ ဘာတစ္ခုမွ် မျမင္ခဲ့ၾက၊ ၎အခ်ိန္တုန္းက လူအခ်ိဳ႕တို႔သည္ သူ႔ကို ေယာသပ္၏သားဟု ယုံၾကည္ခဲ့ၾကသကဲ့သို႔ သာမန္ လူသားတစ္ေယာက္ဟုသာ ျမင္ခဲ့ၾကသည္။ လူမ်ားက သူသည္ သာမန္လူတစ္ေယာက္၏သားဟု ေတြးထင္ခဲ့ၾကၿပီး၊ သူသည္ ဘုရားသခင္ခံယူထားေသာ လူ႔ဇာတိပကတိ ျဖစ္သည္ဆိုျခင္းကို လုံးဝ မသိခဲ့ၾကေပ၊ သူ၏အမႈေတာ္ကို ထမ္းေဆာင္ေနခ်ိန္ အတြင္းမွာပင္လွ်င္၊ သူသည္ အံဩဖြယ္ရာမ်ားစြာ ျပဳလုပ္ခဲ့ေသာ္ျငားလည္း၊ သူသည္ သာမန္လူ႔သဘာဝ အျပင္ပန္းကိုယ္ထည္ႏွင့္ ခရစ္ေတာ္ ျဖစ္ေနခဲ့သည့္အတြက္၊ လူအမ်ားစုသည္ သူ႔ကို ေယာသပ္၏သားျဖစ္သည္ဟုသာ ေျပာဆိုခဲ့ၾကတုန္းျဖစ္၏။ သူ၏ သာမန္လူ႔သဘာဝႏွင့္ သူ၏အလုပ္ႏွစ္ခုစလုံးသည္ ပထမ လူ႔ဇာတိခံယူျခင္း၏ အေရးပါမႈကို ျဖည့္စြမ္းရန္၊ ဘုရားသခင္သည္ ဇာတိပကတိထဲသို႔ အလုံးစုံ ဝင္ေရာက္လာခဲ့ေၾကာင္း၊ သာမန္လူသားတစ္ေယာက္ လုံးလုံးလ်ားလ်ား ျဖစ္လာေၾကာင္းကို သက္ေသျပရန္၊ တည္ရွိခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ သူ၏အလုပ္ကို မစတင္ခင္က သူ၏သာမန္လူ႔သဘာဝသည္ သူသည္ သာမန္ဇာတိပကတိ ျဖစ္ေၾကာင္း သက္ေသပင္ျဖစ္ၿပီး၊ ေနာက္ပိုင္း သူအလုပ္လုပ္လုပ္ခဲ့ျခင္းမွာလည္း သူသည္ သာမန္ ဇာတိပကတိသာ ျဖစ္ခဲ့ေၾကာင္း သက္ေသျပသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ သူသည္ ဇာတိပကတိ၌ သာမန္ လူ႔သဘာဝႏွင့္ပင္ နိမိတ္လကၡဏာမ်ားႏွင့္ အံ့ဖြယ္ေသာအမႈမ်ားကို ေဆာင္႐ြက္ခဲ့ၿပီး၊ နာမက်န္းေသာသူတို႔ကို က်န္းမာေစကာ နတ္ဆိုးမ်ားကို ႏွင္ထုတ္ခဲ့ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ နိမိတ္လကၡဏာမ်ား သူျပဳႏိုင္ခဲ့ျခင္း၏ အေၾကာင္းရင္းမွာ သူ၏ဇာတိပကတိသည္ ဘုရားသခင္၏ ၾသဇာအာဏာရွိၿပီး၊ ဘုရားသခင္၏ဝိညာဥ္ေတာ္ ဝတ္ဆင္ထားသည့္ ဇာတိပကတိ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ဤၾသဇာအာဏာကို သူပိုင္ဆိုင္ထားျခင္းမွာ ဘုရားသခင္၏ ဝိညာဥ္ေတာ္ေၾကာင့္ျဖစ္ၿပီး၊ ထိုသို႔ပိုင္ဆိုင္ျခင္းေၾကာင့္ သူသည္ ဇာတိပကတိ မဟုတ္ေၾကာင္းကို ဆိုလိုျခင္း မဟုတ္ေပ။ နာမက်န္းေသာသူတို႔ကို က်န္းမာေစျခင္း၊ နတ္ဆိုးမ်ားကို ႏွင္ထုတ္ျခင္းသည္ သူ၏အမႈေတာ္တြင္ ထမ္းေဆာင္ရန္လိုအပ္သည့္ အလုပ္ပင္ျဖစ္သည္၊ ၎မွာ သူ၏လူ႔သဘာဝထဲတြင္ သိုဝွက္ထားေသာ ဘုရားသေဘာသဘာဝ၏ ေဖာ္ျပခ်က္တစ္ရပ္ ျဖစ္ၿပီး၊ မည္သည့္ နိမိတ္လကၡဏာမ်ားကို သူျပသည္ျဖစ္ေစ၊ သူ၏ၾသဇာအာဏာကို မည္ကဲ့သို႔ပင္ျပသည္ျဖစ္ေစ၊ သူသည္ သာမန္လူ႔သဘာဝထဲတြင္ အသက္ရွင္ဆဲျဖစ္ၿပီး၊ သာမန္ ဇာတိပကတိ ျဖစ္ေနဆဲျဖစ္သည္။ ကားတိုင္ေပၚတြင္ အေသခံၿပီးေနာက္ ရွင္ျပန္ထေျမာက္ခဲ့သည့္ အခ်ိန္အထိ၊ သူသည္ သာမန္ ဇာတိပကတိ၌ ကိန္းဝပ္ခဲ့သည္။ ေက်းဇူးေတာ္ကို အပ္ႏွင္းေပးျခင္း၊ နာမက်န္းေသာသူကို က်န္းမာေစျခင္းႏွင့္ နတ္ဆိုးမ်ားကို ႏွင္ထုတ္ျခင္း အားလုံးတို႔သည္ သူ႔အမႈေတာ္၏ အစိတ္အပိုင္းျဖစ္ၿပီး၊ သူ၏သာမန္ ဇာတိပကတိ၌ ေဆာင္႐ြက္ခဲ့သည့္ အလုပ္အားလုံးပင္ျဖစ္သည္။ သူသည္ ကားတိုင္သို႔ မသြားခင္တြင္ သူမည္သည့္အရာကို လုပ္ေနခဲ့သည္ ျဖစ္ပါေစ၊ သူ၏သာမန္ လူ႔ဇာတိပကတိႏွင့္ ဘယ္ေသာအခါမွ် မခြဲခြာခဲ့ေပ။ သူသည္ ဘုရားသခင္ကိုယ္ေတာ္တိုင္ ျဖစ္ၿပီး၊ ဘုရားသခင္ကိုယ္တိုင္၏ အလုပ္ကို ေဆာင္႐ြက္ေနခဲ့ေသာ္ျငားလည္း၊ သူသည္ ဘုရားသခင္ခံယူထားေသာ လူ႔ဇာတိျဖစ္သည့္အတြက္၊ သူသည္ အစာစားၿပီး အဝတ္ ဝတ္ဆင္ခဲ့သည္၊ သာမန္လူသား၏ လိုအပ္ခ်က္မ်ား ရွိခဲ့ၿပီး၊ သာမန္လူသား၏ အသိဉာဏ္ႏွင့္ သာမန္လူသား၏စိတ္တို႔ ရွိခဲ့သည္။ ဤအရာအားလုံးမွာ သူသည္ သာမန္ လူသားတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေၾကာင္း သက္ေသျဖစ္ၿပီး၊ ဘုရားသခင္ ခံယူထားသည့္ လူ႔ဇာတိသည္ သာမန္လူ႔သဘာဝ ရွိသည့္ ဇာတိပကတိ ျဖစ္ေၾကာင္းႏွင့္ သဘာဝလြန္ မဟုတ္ေၾကာင္းကို သက္ေသျပ၏။ သူ၏လုပ္ငန္းတာဝန္မွာ ဘုရားသခင္၏ ပထမလူ႔ဇာတိခံယူျခင္း အလုပ္ကို ၿပီးျပည့္စုံေစရန္၊ ပထမလူ႔ဇာတိခံယူျခင္းက ျပဳလုပ္ရမည့္ အမႈေတာ္ ျဖည့္စြမ္းရန္ပင္ ျဖစ္သည္။ လူ႔ဇာတိခံယူျခင္း၏ ရည္႐ြယ္ခ်က္မွာ ႐ိုး႐ိုးပုံမွန္လူသား တစ္ေယာက္သည္ ဘုရားသခင္ ကိုယ္ေတာ္တိုင္၏ အလုပ္ကို ထမ္းေဆာင္ျခင္း ျဖစ္သည္၊ ဆိုလိုသည္မွာ ဘုရားသခင္သည္ သူ၏ဘုရားသေဘာသဘာဝ အလုပ္ကို လူ႔သဘာဝႏွင့္ ထမ္းေဆာင္ၿပီး၊ ဤနည္းျဖင့္ စာတန္ကို ႏွိမ္ႏွင္းခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ လူ႔ဇာတိခံယူျခင္း ဆိုသည္မွာ ဘုရားသခင္၏ ဝိညာဥ္ေတာ္သည္ ဇာတိခႏၶာ တစ္ခု ျဖစ္လာျခင္းကို ဆိုလိုသည္၊ ယင္းသည္ ဘုရားသခင္သည္ ဇာတိပကတိ ျဖစ္လာျခင္း ျဖစ္သည္၊ ဇာတိပကတိျပဳေသာ အလုပ္မွာ ဇာတိပကတိ၌ ျပည့္ေျမာက္ေသာ၊ ဇာတိပကတိအားျဖင့္ ေဖာ္ျပေသာ ဝိညာဥ္ေတာ္၏ အလုပ္ပင္ျဖစ္သည္။ ဘုရားသခင္၏ ဇာတိပကတိမွလြဲ၍ မည္သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္ကမွ် လူ႔ဇာတိခံယူေသာ ဘုရားသခင္၏ အမႈေတာ္ကို ျဖည့္စြမ္းႏိုင္ျခင္း မရွိေပ၊ ဆိုလိုသည္မွာ အျခားမည္သူတစ္ဦးမွ် မဟုတ္ဘဲ၊ ဘုရားသခင္ ခံယူထားေသာ လူ႔ဇာတိတစ္ခုတည္းသာ၊ ဤသာမန္ လူ႔သဘာဝ တစ္ခုတည္းသာ ဘုရားသေဘာသဘာဝ၏ အလုပ္ကို ေဖာ္ျပႏိုင္သည္။ အကယ္၍ သူ၏ ပထမအႀကိမ္ ႂကြလာျခင္းတြင္ ဘုရားသခင္သည္ အသက္ႏွစ္ဆယ့္ကိုးႏွစ္ မတိုင္ခင္တြင္ သာမန္ လူ႔သဘာဝ မရွိခဲ့ပါက၊ အကယ္၍ သူေမြးဖြားၿပီးသည္ႏွင့္ ခ်က္ခ်င္းပင္ နိမိတ္လကၡဏာမ်ား ျပဳႏိုင္ခဲ့မည္ ဆိုပါက၊ အကယ္၍ သူစကားေျပာတတ္သည္ႏွင့္ ခ်က္ခ်င္းပင္ ေကာင္းကင္ ဘာသာစကားကို ေျပာႏိုင္ခဲ့မည္ ဆိုပါက၊ အကယ္၍ ကမာၻေပၚ၌ ပထမဆုံးအႀကိမ္ သူ၏ေျခခ်လိုက္သည္ႏွင့္ တစ္ၿပိဳင္နက္ သူသည္ ေလာကီေရးရာ အားလုံးကို နားလည္သေဘာေပါက္ကာ၊ လူပုဂၢိဳလ္တိုင္းစီ၏ အေတြးမ်ားႏွင့္ ရည္႐ြယ္ခ်က္မ်ားကို ထိုးထြင္းသိျမင္ႏိုင္မည္ ဆိုပါက၊ ထိုသို႔ေသာ လူတစ္ဦးသည္ သာမန္လူသားတစ္ေယာက္ဟု ေခၚဆိုျခင္းခံရႏိုင္ခဲ့မည္ မဟုတ္သည့္အျပင္၊ ထိုသို႔ေသာ ဇာတိပကတိမွာလည္း လူသားဇာတိပကတိဟု ေခၚဆိုျခင္း ခံႏိုင္ခဲ့ရမည္ မဟုတ္ေပ။ အကယ္၍ ခရစ္ေတာ္သည္ ဤအတိုင္းျဖစ္ခဲ့မည္ဆိုပါက၊ ဘုရားသခင္ လူ႔ဇာတိခံယူျခင္း၏ အဓိပၸာယ္ႏွင့္ အႏွစ္သာရသည္လည္း ေပ်ာက္ဆုံးသြားမည္ ျဖစ္သည္။ သူ သာမန္ လူ႔သဘာဝ ပိုင္ဆိုင္ျခင္းမွာ သူသည္ လူ႔ဇာတိခံယူထားေသာ ဘုရားသခင္ျဖစ္ေၾကာင္းကို သက္ေသျပသည္၊ သာမန္လူသားတစ္ဦး၏ ႀကီးထြားမႈျဖစ္စဥ္ကို သူႀကဳံရသည္ဟူသည့္ အခ်က္သည္လည္း သူသည္ သာမန္ ဇာတိပကတိ ျဖစ္ေၾကာင္းကို ဆက္လက္ ထင္ရွားေစသည္၊ ထို႔အျပင္ သူ၏အလုပ္မွာ သူသည္ ဘုရားသခင္၏ ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္၊ ဘုရားသခင္၏ ဝိညာဥ္ေတာ္တို႔ လူ႔ဇာတိခံယူျခင္းျဖစ္ေၾကာင္းကို ေဖာ္ျပသည့္ လုံေလာက္ေသာ သက္ေသပင္ျဖစ္သည္။ သူ႔အလုပ္၏ လိုအပ္ခ်က္မ်ားအရ ဘုရားသခင္သည္ လူ႔ဇာတိခံယူျခင္း ျဖစ္သည္၊ တစ္နည္းဆိုရလွ်င္ အလုပ္၏ ဤအဆင့္မွာ ဇာတိပကတိ၌ လုပ္ေဆာင္ရန္ လိုအပ္ၿပီး၊ သာမန္ လူ႔သဘာဝႏွင့္ လုပ္ေဆာင္ရန္ လိုအပ္သည္။ ဤအရာသည္ “လူ႔ဇာတိ ခံယူေသာ ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္” ႏွင့္ “လူ႔ဇာတိတြင္ ေပၚလာေသာ ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္” အတြက္ ႀကိဳတင္လိုအပ္သည့္အခ်က္ျဖစ္ၿပီး၊ ဘုရားသခင္၏ လူ႔ဇာတိ ခံယူသည့္ အႀကိမ္ႏွစ္ႀကိမ္စလုံး၏ ေနာက္ကြယ္မွ ျဖစ္ရပ္အမွန္ပင္ ျဖစ္သည္။ လူတို႔က ေယရႈသည္ သူ၏အသက္တာ တစ္ေလွ်ာက္လုံးမွာ အံ့ၾသဖြယ္ရာမ်ား ျပဳလုပ္ခဲ့ၿပီး၊ ကမာၻေပၚမွ သူ႔အလုပ္ ဆုံးခန္းတိုင္သည့္ အခ်ိန္အထိ သူသည္ သာမန္လူ႔သဘာဝ၏လကၡဏာကို မျပသခဲ့၊ သူ႔တြင္ သာမန္လူသား၏ လိုအပ္ခ်က္မ်ား၊ သို႔မဟုတ္ အားနည္းခ်က္မ်ား၊ သို႔မဟုတ္ လူသား စိတ္ခံစားမႈမ်ား မရွိ၊ ဘဝ၏ အေျခခံ လိုအပ္ခ်က္မ်ားလည္း လိုအပ္ခဲ့ျခင္း မရွိ၊ သို႔မဟုတ္ သာမန္လူသား အေတြးမ်ားကိုလည္း စဥ္းစားခဲ့ျခင္းမရွိ စသျဖင့္ ယုံၾကည္ေကာင္း ယုံၾကည္ၾကလိမ့္မည္။ သူတို႔သည္ ေယရႈကို လူ႔ထက္သာလြန္ေသာ ဉာဏ္သာရွိရမည္၊ သာလြန္ထူးကဲေသာ လူ႔သဘာဝ ရွိရမည္ဟုသာ မွတ္ထင္ၾကသည္။ သူသည္ ဘုရားသခင္ ျဖစ္သည့္အတြက္ သာမန္လူသားတို႔ ေတြးေခၚ ေနထိုင္သည့္အတိုင္း သူမျပဳသင့္ဟု သူတို႔ယုံၾကည္ၾကၿပီး၊ သာမန္လူသားတစ္ေယာက္ကသာ၊ လူသားအစစ္ တစ္ဦးကသာလွ်င္ သာမန္လူသားအေတြးအေခၚမ်ားကို ေတြးႏိုင္ၿပီး၊ သာမန္ လူသားအသက္တာကို အသက္ရွင္ႏိုင္မည္ဟု ယုံၾကည္ၾကသည္။ ဤအရာအားလုံးသည္ လူသား အေတြးအေခၚႏွင့္ လူသား အယူအဆမ်ားျဖစ္ၿပီး၊ ဤအယူအဆမ်ားသည္ ဘုရားသခင္ အလုပ္၏ မူလရည္႐ြယ္ခ်က္မ်ားႏွင့္ ဆန္႔က်င္ေနသည္။ သာမန္လူသား အေတြးအေခၚသည္ သာမန္ လူသား ဆင္ျခင္ဉာဏ္ႏွင့္ သာမန္လူ႔သဘာဝကို ေထာက္မသည္၊ သာမန္ လူ႔သဘာဝသည္ ဇာတိပကတိ၏ သာမန္ လုပ္ေဆာင္ခ်က္မ်ားကို ေထာက္မၿပီး၊ ဇာတိပကတိ၏ သာမန္ လုပ္ေဆာင္ခ်က္မ်ားသည္လည္း ဇာတိပကတိ၏ သာမန္အသက္တာကို အျပည့္အဝ ျဖစ္ေစသည္။ ထိုကဲ့သို႔ေသာ ဇာတိပကတိထဲတြင္ လုပ္ေဆာင္ျခင္းအားျဖင့္သာ ဘုရားသခင္သည္ သူ၏လူ႔ဇာတိခံယူျခင္း၏ ရည္႐ြယ္ခ်က္ကို ျဖည့္ဆည္းႏိုင္မည္ျဖစ္သည္။ အကယ္၍ လူ႔ဇာတိခံေသာ ဘုရားသခင္သည္ ဇာတိပကတိ၏ အျပင္ပန္း ကိုယ္ထည္ကိုသာ ပိုင္ဆိုင္ထားၿပီး၊ သာမန္လူသား အေတြးမ်ားကို ေတြးေခၚျခင္း မရွိခဲ့ပါက၊ လူ႔သဘာဝ အစစ္အမွန္ကို မဆိုထားႏွင့္ ဤဇာတိပကတိသည္ လူ၏ ဆင္ျခင္ဉာဏ္ကိုပင္ ပိုင္ဆိုင္လိမ့္မည္ မဟုတ္ေပ။ လူ႔သဘာဝ မရွိသည့္ ဤကဲ့သို႔ေသာ ဇာတိပကတိသည္ လူ႔ဇာတိခံယူေသာ ဘုရားသခင္ ေဆာင္႐ြက္သင့္သည့္ အမႈေတာ္ကို အဘယ္သို႔ ျဖည့္စြမ္းႏိုင္မည္နည္း။ သာမန္စိတ္သည္ လူသားအသက္တာ၏ က႑အားလုံးကို ထိန္းထားေပးသည္၊ သာမန္စိတ္ မရွိပါက လူသားတစ္ေယာက္ မဟုတ္ေပ။ တစ္နည္းဆိုရလွ်င္၊ သာမန္ အေတြးအေခၚမ်ား ေတြးေခၚျခင္းမရွိေသာ လူပုဂၢိဳလ္တစ္ဦးသည္ စိတ္မႏွံ႔သူတစ္ဦး ျဖစ္သည္။ ဘုရား၏သေဘာသဘာဝသာရွိၿပီး လူ႔သဘာဝ မရွိေသာ ခရစ္ေတာ္ အားလည္း ဘုရားသခင္ ခံယူထားေသာ လူ႔ဇာတိဟု ေျပာ၍ မရႏိုင္ေပ။ ထို႔ေၾကာင့္ ဘုရားသခင္ ခံယူထားေသာ လူ႔ဇာတိသည္ အဘယ္နည္းႏွင့္ သာမန္ လူ႔သဘာဝ မရွိႏိုင္ရမည္နည္း။ ခရစ္ေတာ္သည္ သာမန္လူသားစိတ္ မရွိဟု ေျပာဆိုျခင္းသည္ ဘုရားသခင္ကို ေစာ္ကားျခင္းပင္ မဟုတ္ေပေလာ။ သာမန္ လူသားမ်ား ေဆာင္႐ြက္သည့္ လုပ္ေဆာင္မႈအားလုံးသည္ သာမန္လူသားစိတ္၏ လုပ္ေဆာင္ျခင္းအေပၚတြင္ မူတည္သည္။ ထိုအရာမရွိပါက လူသားမ်ားသည္ မူမမွန္စြာ ျပဳမူၾကမည္ျဖစ္သည္၊ သူတို႔သည္ အျဖဴႏွင့္ အမည္းၾကား၊ အေကာင္းႏွင့္ အဆိုးၾကားမွ ကြဲျပားျခားနားခ်က္ကိုပင္ ေျပာႏိုင္စြမ္း ရွိလိမ့္မည္ မဟုတ္ေပ၊ ထို႔အျပင္ သူတို႔၌ ကိုယ္က်င့္တရားမ်ားႏွင့္ လူ႔က်င့္ဝတ္တရားမ်ားလည္း ရွိလိမ့္မည္ မဟုတ္ေပ။ ထိုနည္းတူစြာပင္၊ အကယ္၍ လူ႔ဇာတိခံယူေသာ ဘုရားသခင္သည္ သာမန္လူသားကဲ့သို႔ မေတြးေခၚပါက၊ သူသည္ စစ္မွန္ေသာ ဇာတိပကတိ၊ သာမန္ဇာတိပကတိ ျဖစ္လိမ့္မည္ မဟုတ္ေပ။ စဥ္းစားေတြးေခၚျခင္း မရွိသည့္ ထိုကဲ့သို႔ေသာ ဇာတိပကတိသည္ ဘုရားသေဘာသဘာဝ၏ အလုပ္ကို ထမ္းေဆာင္ႏိုင္လိမ့္မည္ မဟုတ္ေခ်။ ကမာၻေပၚတြင္ လူသားမ်ားႏွင့္ အတူတကြ ေနထိုင္ရန္ မဆိုထားႏွင့္၊ သူသည္ ပုံမွန္ဇာတိပကတိ၏ လုပ္ေဆာင္မႈမ်ားကိုပင္ ပုံမွန္အားျဖင့္ ေဆာင္႐ြက္ႏိုင္လိမ့္မည္ မဟုတ္ေပ။ ထို႔ေၾကာင့္၊ ဘုရားသခင္ လူ႔ဇာတိခံယူရျခင္း၏ အေရးပါမႈ၊ လူ႔ဇာတိသို႔ ဘုရားသခင္ႂကြလာျခင္း၏ ပကတိ အႏွစ္သာရသည္ ေပ်ာက္ဆုံး သြားခဲ့မည္ျဖစ္သည္။ လူ႔ဇာတိခံယူေသာ ဘုရားသခင္၏ လူ႔သဘာဝသည္ ဇာတိပကတိ၌ သာမန္ ဘုရားသေဘာသဘာဝ၏ အလုပ္ကို ထိန္းသိမ္းရန္ တည္ရွိသည္။ သူ၏ သာမန္ လူသားအေတြးအေခၚသည္ သူ၏သာမန္ လူ႔သဘာဝႏွင့္ သူ၏ ခႏၶာဆိုင္ရာ လုပ္ေဆာင္မႈအားလုံးကို ေထာက္မသည္။ သူ၏ သာမန္ လူသားအေတြးအေခၚသည္ ဇာတိပကတိ၌ ဘုရားသခင္၏ အလုပ္အားလုံးကို ေထာက္မရန္ တည္ရွိသည္ဟု ေျပာ၍ရသည္။ အကယ္၍ ထိုဇာတိခႏၶာသည္ သာမန္ လူသားစိတ္ကို မပိုင္ဆိုင္ပါက၊ ဘုရားသခင္ ထိုဇာတိပကတိတြင္ လုပ္ေဆာင္ႏိုင္မည္ မဟုတ္ေပ၊ ထို႔အျပင္ ဇာတိပကတိ၌ သူလုပ္ေဆာင္ရန္ လိုအပ္သည့္ အရာကိုလည္း ဘယ္ေသာအခါမွ် ၿပီးေျမာက္ေအာင္ လုပ္ႏိုင္မည္ မဟုတ္ေပ။ လူ႔ဇာတိခံယူေသာ ဘုရားသခင္သည္ သာမန္လူသား စိတ္ကို ပိုင္ဆိုင္ေသာ္ျငားလည္း၊ သူ၏အလုပ္သည္ လူသားအေတြးအေခၚႏွင့္ ေရာေႏွာေနျခင္း မရွိေပ၊ စိတ္ရွိေသာ လူ႔သဘာဝကို ပိုင္ဆိုင္ဖို႔ လိုအပ္ခ်က္ျဖင့္၊ သူသည္ လူ႔သဘာဝထဲမွ အလုပ္ကို သာမန္လူသား အေတြးအေခၚကို အသုံးခ်ျခင္းျဖင့္ မဟုတ္ဘဲ သာမန္စိတ္ႏွင့္ လုပ္ေဆာင္သည္။ သူ႔ဇာတိပကတိ၏ အေတြးအေခၚမ်ား မည္မွ်ပင္ ျမင့္မားေနပါေစ၊ သူ၏အလုပ္၌ ဆင္ျခင္ေတြးေခၚမႈ သို႔မဟုတ္ အေတြးအေခၚျဖင့္ စြန္းထင္းျခင္း မရွိေပ။ တစ္နည္းဆိုရလွ်င္၊ သူ၏အလုပ္သည္ သူ႔ဇာတိပကတိ၏ စိတ္အားျဖင့္ အႀကံရလာျခင္း မဟုတ္ဘဲ၊ သူ၏ လူ႔သဘာဝထဲရွိ ဘုရားသေဘာသဘာဝ အလုပ္၏ တိုက္႐ိုက္ ေဖာ္ျပခ်က္ပင္ ျဖစ္သည္။ သူ၏ အလုပ္အားလုံးသည္ သူေက်ပြန္ေအာင္ ေဆာင္႐ြက္ရန္ လိုအပ္သည့္ အမႈေတာ္ပင္ျဖစ္ၿပီး၊ ထိုအရာတစ္ခုကမွ် သူ၏ဦးေႏွာက္အားျဖင့္ အႀကံရလာျခင္း မဟုတ္ေပ။ ဥပမာအားျဖင့္ နာမက်န္းသူကို က်န္းမာေစျခင္း၊ နတ္ဆိုးမ်ားကို ႏွင္ထုတ္ျခင္းႏွင့္ ကားတိုင္တြင္ အေသခံျခင္းတို႔မွာ သူ၏ လူ႔စိတ္မွ ထုတ္လုပ္သည့္အရာမ်ား မဟုတ္ေပ၊ ၎အရာမ်ားကို လူသားစိတ္ရွိသည့္ မည္သည့္ လူသားမွ် ျဖစ္ေျမာက္ေအာင္ျမင္ေအာင္ လုပ္ႏိုင္မည္ မဟုတ္ေပ။ ထိုနည္းတူစြာပင္၊ ယေန႔ကာလ၏ သိမ္းပိုက္ျခင္း အလုပ္သည္ လူ႔ဇာတိခံယူေသာ ဘုရားသခင္က ထမ္းေဆာင္ရမည့္ အမႈေတာ္ျဖစ္ၿပီး၊ ၎မွာ လူသားဆႏၵမွျဖစ္လာေသာ အလုပ္ မဟုတ္ေပ၊ ၎သည္ သူ၏ဘုရားသေဘာသဘာဝက လုပ္ေဆာင္သင့္သည့္ အလုပ္ျဖစ္ၿပီး၊ မည္သည့္ ဇာတိပကတိ ဆန္ေသာ လူသားကမွ် မစြမ္းေဆာင္ႏိုင္သည့္ အလုပ္ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ လူ႔ဇာတိခံယူေသာ ဘုရားသခင္သည္ သာမန္ လူသားစိတ္ကို ပိုင္ဆိုင္ရမည္၊ သာမန္ လူ႔သဘာဝကို ပိုင္ဆိုင္ရမည္၊ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ သူ၏အလုပ္ကို သူသည္ လူ႔သဘာဝ၌ သာမန္စိတ္ႏွင့္ ထမ္းေဆာင္ရမည္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ ဤအရာသည္ လူ႔ဇာတိခံယူေသာ ဘုရားသခင္အလုပ္၏ အႏွစ္သာရျဖစ္ၿပီး၊ လူ႔ဇာတိခံယူေသာ ဘုရားသခင္၏ အႏွစ္သာရ စင္စစ္လည္း ျဖစ္သည္။
ေယရႈသည္ အလုပ္ကို မေဆာင္႐ြက္မီ သူသည္ သူ၏သာမန္လူ႔သဘာဝတြင္သာ ေနထိုင္ခဲ့သည္။ သူသည္ ဘုရားသခင္ျဖစ္ေၾကာင္းကို မည္သူမွ်မေျပာႏိုင္ခဲ့၊ သူသည္ လူ႔ဇာတိခံယူေသာ ဘုရားသခင္ျဖစ္ေၾကာင္းကို မည္သူမွ်မသိခဲ့ၾကေပ၊ လူတို႔က သူ႔ကို လုံးလုံးလ်ားလ်ား သာမန္လူသားတစ္ေယာက္အျဖစ္သာ သိရွိခဲ့ၾကသည္။ သူ၏ လုံးဝ ႐ိုး႐ိုးသာမန္လူ႔သဘာဝမွာ ဘုရားသခင္သည္ ဇာတိပကတိထဲသို႔ လူ႔ဇာတိခံယူခဲ့ၿပီးျဖစ္ေၾကာင္းႏွင့္ ေက်းဇူးေတာ္ေခတ္ဆိုသည္မွာ လူ႔ဇာတိခံယူေသာ ဘုရားသခင္၏ အလုပ္၏ေခတ္ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ဝိညာဥ္ေတာ္အလုပ္၏ ေခတ္မဟုတ္ေၾကာင္း သက္ေသပင္ျဖစ္သည္။ ဘုရားသခင္၏ ဝိညာဥ္ေတာ္သည္ ဇာတိပကတိထဲတြင္ လုံးလုံး အေကာင္အထည္ေဖာ္ခဲ့ေၾကာင္းႏွင့္ ဘုရားသခင္၏ လူ႔ဇာတိခံယူသည့္ေခတ္တြင္ သူ၏ဇာတိပကတိသည္ ဝိညာဥ္ေတာ္၏အလုပ္အားလုံးကို ေဆာင္႐ြက္မည္ျဖစ္ေၾကာင္းတို႔၏ သက္ေသပင္ျဖစ္သည္။ သာမန္ လူ႔သဘာဝရွိေသာ ခရစ္ေတာ္သည္ ဝိညာဥ္ေတာ္ကို အေကာင္အထည္ေဖာ္ေသာ ဇာတိပကတိျဖစ္ၿပီး၊ သာမန္ လူ႔သဘာဝ၊ သာမန္ အသိစိတ္ႏွင့္ လူသားအေတြးအေခၚတို႔ ပိုင္ဆိုင္ထားသည္။ “အေကာင္အထည္ေဖာ္ခံရျခင္း” ဆိုသည္မွာ ဘုရားသခင္ လူသားျဖစ္လာျခင္း၊ ဝိညာဥ္ေတာ္ လူ႔ဇာတိ ခံယူျခင္းကို ဆိုလိုသည္၊ ရွင္းရွင္းေျပာရလွ်င္ ၎မွာ ဘုရားသခင္ကိုယ္တိုင္က ဇာတိပကတိထဲတြင္ သာမန္ လူ႔သဘာဝႏွင့္ ကိန္းဝပ္ၿပီး၊ ၎မွတစ္ဆင့္ သူ၏ ဘုရားသေဘာသဘာဝ အလုပ္ကို ေဖာ္ျပျခင္း ျဖစ္သည္၊ အေကာင္အထည္ေဖာ္ခံရျခင္း သို႔မဟုတ္ လူ႔ဇာတိခံယူျခင္း ဆိုသည္မွာ ဤအရာပင္ျဖစ္သည္။ သူ၏ ပထမအႀကိမ္ လူ႔ဇာတိခံယူသည့္ အေတာအတြင္း သူ၏အလုပ္မွာ ေ႐ြးႏုတ္ရန္ ျဖစ္သည့္အတြက္ နာမက်န္းေသာသူကို က်န္းမာေစရန္ႏွင့္ နတ္ဆိုးမ်ားကို ႏွင္ထုတ္ရန္ ဘုရားသခင္အတြက္ လိုအပ္ခဲ့သည္။ လူသားမ်ိဳးႏြယ္ တစ္ရပ္လုံးကို ေ႐ြးႏုတ္ရန္ အလို႔ငွာ သူသည္ သနားၾကင္နာတတ္ရန္ႏွင့္ ခြင့္လႊတ္တတ္ရန္ လိုအပ္ခဲ့သည္။ ကားစင္တင္ျခင္း မခံရမီ သူလုပ္ေဆာင္ခဲ့သည့္ အလုပ္မွာ နာမက်န္းေသာသူကို က်န္းမာေစျခင္းႏွင့္ နတ္ဆိုးမ်ားကို ႏွင္ထုတ္ျခင္း ျဖစ္ၿပီး၊ ထိုအရာမွာ လူသားကို အျပစ္တရားႏွင့္ မစင္ၾကယ္ျခင္းမွ သူ၏ကယ္တင္ျခင္း အေၾကာင္းကို ႀကိဳတင္နိမိတ္ျပခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ ထိုေခတ္သည္ ေက်းဇူးေတာ္ေခတ္ ျဖစ္သည့္အတြက္ နာမက်န္းေသာသူမ်ားကို သူက်န္းမာေအာင္လုပ္ေပးရန္ လိုအပ္ခဲ့ၿပီး ဤနည္းျဖင့္ ထိုေခတ္တြင္ ေက်းဇူးေတာ္ကို ကိုယ္စားျပဳသည့္ အရာမ်ားျဖစ္ေသာ နိမိတ္လကၡဏာမ်ားႏွင့္ အံ့ဖြယ္ေသာ အမႈမ်ားကို ျပသခဲ့သည္၊ အေၾကာင္းမွာ ေက်းဇူးေတာ္ေခတ္သည္ ေယရႈ၌ထားရွိသည့္ လူမ်ား၏ ယုံၾကည္ျခင္း၏ အမွတ္သညာအားလုံးျဖစ္ေသာ ၿငိမ္သက္ျခင္း၊ ဝမ္းေျမာက္ျခင္းႏွင့္ ႐ုပ္ဝတၳဳပစၥည္းမ်ားျဖင့္ သေကၤတျပဳထားသည့္ ေက်းဇူးေတာ္ကို အပ္ႏွင္းျခင္း အေပၚတြင္ ဗဟိုျပဳထားေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ဆိုလိုသည္မွာ နာမက်န္းေသာသူကို ကုသေပးျခင္း၊ နတ္ဆိုးမ်ားကို ႏွင္ထုတ္ျခင္းႏွင့္ ေက်းဇူးေတာ္ကို အပ္ႏွင္းေပးျခင္းတို႔သည္ ေက်းဇူးေတာ္ေခတ္တြင္ ေယရႈ၏ ဇာတိပကတိက ပိုင္ဆိုင္ေသာ ပင္ကိုစြမ္းရည္မ်ားပင္ ျဖစ္သည္၊ ၎တို႔မွာ ဇာတိပကတိ၌ ဝိညာဥ္ေတာ္က အေကာင္အထည္ေဖာ္ေသာ အလုပ္ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ သူသည္ ထိုသို႔ေသာ အလုပ္ကို လုပ္ေဆာင္ေနသည့္အခ်ိန္တြင္ ဇာတိပကတိ၌ ရွင္သန္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္၊ ဇာတိပကတိကို ေက်ာ္လြန္ခဲ့ျခင္း မရွိေပ။ မည္ကဲ့သို႔ေသာ အနာေရာဂါၿငိမ္းေစျခင္း အျပဳအမူမ်ားကို သူထမ္းေဆာင္ခဲ့သည္ျဖစ္ေစ၊ သူသည္ သာမန္ လူ႔သဘာဝကို ပိုင္ဆိုင္ဆဲပင္ျဖစ္ၿပီး၊ သာမန္ လူသားဘဝကို ရွင္သန္ခဲ့ဆဲပင္ ျဖစ္သည္။ ဘုရားသခင္ လူ႔ဇာတိခံယူသည့္ေခတ္ အေတာအတြင္း ဝိညာဥ္ေတာ္၏ အလုပ္အားလုံးကို ဇာတိပကတိက ထမ္းေဆာင္သည္ဟု ငါေျပာရျခင္း၏ အေၾကာင္းရင္းမွာ မည္သည့္အလုပ္ကို သူလုပ္ေဆာင္သည္ျဖစ္ေစ၊ သူသည္ ဇာတိပကတိ၌ လုပ္ေဆာင္ခဲ့ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ သူ၏ အလုပ္ေၾကာင့္ လူမ်ားသည္ သူ၏ ဇာတိပကတိအား ခႏၶာဆိုင္ရာ အႏွစ္သာရမ်ား အျပည့္အဝရွိသည္ဟု မမွတ္ယူခဲ့ၾကေပ၊ အေၾကာင္းမွာ ဤဇာတိပကတိသည္ အံ့ၾသဖြယ္ေသာ အမႈမ်ားကို လုပ္ေဆာင္ႏိုင္ၿပီး၊ အခ်ိဳ႕ေသာ ထူးျခားသည့္ အခိုက္အတန္႔မ်ားတြင္ ဇာတိပကတိကို ေက်ာ္လြန္ေသာအရာမ်ား လုပ္ေဆာင္ႏိုင္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ မွန္ေပသည္၊ ဤအျဖစ္အပ်က္မ်ား အားလုံးသည္ ရက္ေလးဆယ္ စုံစမ္းေသြးေဆာင္ခံရျခင္း သို႔မဟုတ္ ေတာင္ေပၚတြင္ သူ၏အဆင္းသဏၭာန္ ေျပာင္းလဲျခင္းတို႔ကဲ့သို႔ သူ၏ အမႈေတာ္ကို သူစတင္ထမ္းေဆာင္သည့္ ေနာက္ပိုင္းမွ ျဖစ္ပြားခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေယရႈႏွင့္ ဆိုပါက၊ ဘုရားသခင္ လူ႔ဇာတိခံယူျခင္း၏ အဓိပၸာယ္သည္ ၿပီးျပည့္စုံခဲ့ျခင္း မရွိဘဲ၊ တစ္စိတ္တစ္ေဒသသာ ျပည့္စုံခဲ့သည္။ သူ၏အလုပ္ကို မစတင္မီ ဇာတိပကတိ၌ ေနထိုင္ခဲ့ေသာ သူ၏အသက္တာသည္ အရာအားလုံးႏွင့္ စပ္လ်ဥ္း၍ လုံးဝ သာမန္ပင္ျဖစ္သည္။ အလုပ္ကို သူစတင္ၿပီးေနာက္တြင္ သူသည္ သူ႔ဇာတိပကတိ၏ အျပင္ပန္းကိုယ္ထည္ကိုသာ ထိန္းသိမ္းထားခဲ့သည္။ သူ၏ အလုပ္မွာ ဘုရားသေဘာသဘာဝ၏ ေဖာ္ျပခ်က္တစ္ရပ္ ျဖစ္သျဖင့္၊ ၎သည္ ဇာတိပကတိ၏ သာမန္ လုပ္ေဆာင္ခ်က္မ်ားကို ေက်ာ္လြန္ခဲ့သည္။ စင္စစ္မွာကား ဘုရားသခင္ ခံယူထားေသာ လူ႔ဇာတိသည္ အေသြးအသားရွိေသာ လူသားမ်ားႏွင့္ ကြဲျပားျခားနားသည္။ သူ၏ ေန႔စဥ္အသက္တာတြင္ သူသည္ အျခားသူမ်ားကဲ့သို႔ပင္ အစားအစာ၊ အဝတ္အထည္၊ အိပ္စက္ျခင္းႏွင့္ ေနရာထိုင္ခင္းတို႔ လိုအပ္ခဲ့သည္၊ သာမန္လိုအပ္ခ်က္မ်ား အားလုံးကိုလည္း လိုအပ္ခဲ့သည္၊ သာမန္သက္ရွိလူသား တစ္ဦးကဲ့သို႔ က်ိဳးေၾကာင္းဆင္ျခင္၊ ေတြးေခၚခဲ့သည္မွာ အမွန္ပင္ျဖစ္သည္။ လူမ်ားသည္ သူ႔ကို သာမန္လူသား တစ္ေယာက္အျဖစ္ ထင္မွတ္ေနခဲ့ၾကဆဲပင္ ျဖစ္သည္၊ သို႔ေသာ္ သူ၏လုပ္ေဆာင္ခဲ့ေသာအမႈက သဘာဝလြန္ျဖစ္သည္ဟု ထင္မွတ္ေနၾကဆဲျဖစ္သည္။ အမွန္အားျဖင့္ သူမည္သည့္အရာပင္ လုပ္ေဆာင္ခဲ့သည္ ျဖစ္ပါေစ၊ သူသည္ ႐ိုး႐ိုး သာမန္ လူ႔သဘာဝထဲတြင္ ေနထိုင္ခဲ့သည္၊ ထို႔မွ်သာမကေသး၊ အလုပ္ကို သူထမ္းေဆာင္ခဲ့သည့္ အတိုင္းအတာအထိ သူ၏ က်ိဳးေၾကာင္းဆင္ျခင္မႈသည္ အထူးသျဖင့္ သာမန္ျဖစ္ေနခဲ့ၿပီး၊ သူ၏ အေတြးအေခၚမ်ားသည္လည္း အထူးသျဖင့္ ရွင္းလင္းျပတ္သားေနခဲ့ကာ၊ အျခားမည္သည့္ သာမန္လူသားထက္မဆို သာလြန္ေနခဲ့သည္။ လူ႔ဇာတိခံယူေသာ ဘုရားသခင္အတြက္ ဤကဲ့သို႔ ေတြးေတာရန္ႏွင့္ က်ိဳးေၾကာင္းဆင္ျခင္ရန္ လိုအပ္ခဲ့သည္၊ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ဘုရားသေဘာသဘာဝ၏အလုပ္ကို ေဖာ္ျပရန္အတြက္ ဆင္ျခင္တုံတရား အလြန္ပင္ သာမန္ျဖစ္ၿပီး အေတြးမ်ားလည္း အလြန္ရွင္းေသာ ဇာတိပကတိတစ္ရပ္ လိုေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္၊ ဤနည္းလမ္းအားျဖင့္သာ သူ၏ ဇာတိပကတိသည္ ဘုရားသေဘာသဘာဝ၏ အလုပ္ကို ေဖာ္ျပႏိုင္မည္ျဖစ္သည္။ ကမာၻေပၚတြင္ ေနထိုင္ခဲ့သည့္ ေယရႈ၏ ႏွစ္ေပါင္း သုံးဆယ့္သုံးႏွစ္ခြဲ ကာလတစ္ေလွ်ာက္အတြင္း သူသည္ သူ၏ သာမန္ လူ႔သဘာဝကို ထိန္းထားခဲ့သည္၊ သို႔ေသာ္လည္း သုံးႏွစ္ခြဲ သာသာနာအတြင္း သူ၏အလုပ္ေၾကာင့္ လူမ်ားက သူသည္ အလြန္ပင္ ထူးကဲသာလြန္ၿပီး၊ ယခင္ကထက္ပင္ ပို၍ သဘာဝလြန္ျဖစ္ေပသည္ဟု ေတြးထင္ခဲ့ၾကသည္။ အမွန္တြင္ ေယရႈ၏ သာမန္ လူ႔သဘာဝသည္ သူ၏အမႈေတာ္ကို သူမစတင္မီႏွင့္ စတင္ၿပီး ေနာက္ပိုင္းတြင္ပါ မေျပာင္းမလဲ ရွိေနခဲ့သည္၊ သူ၏ လူ႔သဘာဝသည္ တစ္ေလွ်ာက္လုံးတြင္ အတူတူပင္ ျဖစ္သည္၊ သို႔ေသာ္ သူ၏အမႈေတာ္ကို သူမစတင္မီႏွင့္ စတင္ၿပီး ေနာက္ပိုင္းၾကား ကြဲျပားျခားနားမႈေၾကာင့္ သူ၏ ဇာတိပကတိႏွင့္ ပတ္သက္၍ ကြဲျပားေသာ အျမင္ႏွစ္မ်ိဳး ေပၚထြက္လာခဲ့သည္။ လူမ်ား မည္သို႔ပင္ ေတြးထင္ပါေလေစ၊ လူ႔ဇာတိခံယူေသာ ဘုရားသခင္သည္ သူ၏မူလ သာမန္လူ႔သဘာဝကို တစ္ခ်ိန္လုံး ထိန္းထားခဲ့သည္၊ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ဘုရားသခင္သည္ လူ႔ဇာတိခံယူခဲ့သည့္အတြက္ သူသည္ သာမန္ လူ႔သဘာဝရွိသည့္ ဇာတိပကတိ၌ ေနထိုင္ခဲ့သည္။ သူသည္ သူ၏အမႈေတာ္ကို ထမ္းေဆာင္ေနသည္ ျဖစ္ေစ၊ မထမ္းေဆာင္ေနသည္ ျဖစ္ေစ၊ လူ႔သဘာဝသည္ ဇာတိပကတိ၏ အေျခခံ အႏွစ္သာရ ျဖစ္သည့္ အတြက္ သူ႔ဇာတိပကတိ၏ သာမန္ လူ႔သဘာဝကို ေဖ်ာက္ဖ်က္ပစ္၍ မရႏိုင္ေပ။ ေယရႈသည္ သူ၏ အမႈေတာ္ကို မထမ္းေဆာင္မီတြင္ သူ၏ ဇာတိပကတိသည္ သာမန္လူတို႔၏ လုပ္ေဆာင္မႈမ်ားကို ေဆာင္႐ြက္လ်က္ အႂကြင္းမဲ့ သာမန္အျဖစ္ ေနသည္၊ သူသည္ အဘယ္နည္းႏွင့္မွ် သဘာဝလြန္ပုံ မရခဲ့ဘဲ၊ မည္သည့္ အံ့ၾသဖြယ္ နိမိတ္လကၡဏာမ်ားကိုမွ်လည္း မျပသခဲ့ေပ။ ထိုအခ်ိန္တြင္ သူ၏ ႀကိဳးစားအားထုတ္မႈသည္ မည္သူထက္မဆို သာ၍႐ိုးသားခဲ့ၿပီး သာ၍ စိတ္ရင္းမွန္ခဲ့ေသာ္ျငားလည္း၊ သူသည္ ဘုရားသခင္ကို ဝတ္ျပဳကိုးကြယ္ေသာ သာမန္လူသားတစ္ေယာက္ သက္သက္သာ ျဖစ္သည္။ ဤသည္မွာ ကိုယ္ေတာ္၏ လုံးဝ သာမန္လူ႔သဘာဝမွ ၎ကိုယ္ကိုယ္ ေဖာ္ျပျခင္း ျဖစ္သည္။ သူ၏ အမႈေတာ္ကို အေကာင္အထည္မေဖာ္မီ သူသည္ မည္သည့္အလုပ္ကိုမွ် လုံးဝမလုပ္ခဲ့ေသာေၾကာင့္၊ မည္သူကမွ် သူမည္သူမည္ဝါ ျဖစ္ေၾကာင္းကို မသိခဲ့ၾက၊ သူ၏ ဇာတိပကတိသည္ အျခားသူအားလုံး၏ ဇာတိပကတိႏွင့္ ကြဲျပားျခားနားသည္ဟုလည္း မည္သူကမွ် မေျပာႏိုင္ခဲ့ၾကေပ၊ အေၾကာင္းမွာ သူသည္ နိမိတ္လကၡဏာ တစ္ခုေလးမွ်ပင္ မလုပ္ေဆာင္ခဲ့၊ ဘုရားသခင္ ကိုယ္တိုင္၏အလုပ္ကို စိုးစဥ္းမွ်ပင္ မလုပ္ေဆာင္ခဲ့၍ ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္လည္း၊ သူ၏ အမႈေတာ္ကို သူစတင္ ထမ္းေဆာင္ၿပီးေနာက္ပိုင္းတြင္ သူသည္ သာမန္ လူ႔သဘာဝ၏ အျပင္ပန္းကိုယ္ထည္ကို ဆက္ထိန္းသိမ္းထားၿပီး သာမန္လူသား ဆင္ျခင္တုံတရားႏွင့္ပင္ ဆက္၍ ေနထိုင္ခဲ့သည္၊ သို႔ေသာ္ သူသည္ ဘုရားသခင္ ကိုယ္ေတာ္တိုင္၏ အလုပ္ကို လုပ္ေဆာင္ရန္၊ ခရစ္ေတာ္၏ အမႈေတာ္ကို အေကာင္အထည္ေဖာ္ရန္ႏွင့္ ေသမ်ိဳးျဖစ္ေသာ အေသြးအသား ဇာတိပကတိႏွင့္ လူသားတို႔ တတ္စြမ္းႏိုင္စြမ္း မရွိေသာ အလုပ္ကို လုပ္ေဆာင္ရန္ စတင္ခဲ့ၿပီး ျဖစ္ေသာေၾကာင့္၊ လူမ်ားမွာ သူ၌ သာမန္ လူ႔သဘာဝ မရွိ၊ လုံးဝ သာမန္ ဇာတိပကတိ မဟုတ္ဘဲ မျပည့္စုံေသာ ဇာတိပကတိသာ ရွိသည္ဟု ထင္မွတ္ခဲ့ၾကသည္။ သူလုပ္ေဆာင္ခဲ့ေသာ အလုပ္ေၾကာင့္ လူမ်ားက သူသည္ ဇာတိပကတိရွိ ဘုရားသခင္သာ ျဖစ္ၿပီး သာမန္လူ႔သဘာဝ မရွိဟု ဆိုခဲ့ၾကသည္။ လူမ်ားက ဘုရားသခင္ လူ႔ဇာတိခံယူျခင္း၏ ရည္႐ြယ္ခ်က္ကို သေဘာေပါက္နားလည္ႏိုင္ျခင္း မရွိသည့္အတြက္၊ ဤအရာမွာ မွားယြင္းၿပီး အဓိပၸာယ္မဲ့ေသာ နားလည္မႈပင္ ျဖစ္သည္။ လူ႔ဇာတိခံ ဘုရားသခင္ ေဖာ္ျပခဲ့သည့္ အမႈသည္ သာမန္ လူ႔သဘာဝရွိေသာ ဇာတိပကတိ၌ ေဖာ္ျပခဲ့သည့္ ဘုရားသေဘာသဘာဝ၏ အလုပ္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ လူတို႔ ထိုသို႔ မွားယြင္းၿပီး အဓိပၸာယ္မဲ့ေသာ နားလည္မႈ ရွိၾကျခင္းျဖစ္သည္။ ဘုရားသခင္သည္ ဇာတိပကတိကို ဝတ္ဆင္ထားၿပီး၊ ဇာတိပကတိအထဲတြင္ က်ိန္းဝပ္ခဲ့ကာ၊ သူ၏ လူ႔သဘာဝထဲရွိ သူ၏အလုပ္သည္ သူ၏လူ႔သဘာဝ၏ သာမန္ သေဘာကို ေမွးမွိန္ေစခဲ့သည္။ ဤအေၾကာင္းေၾကာင့္ပင္ လူမ်ားက ဘုရားသခင္သည္ လူ႔သဘာဝ မရွိဘဲ ဘုရားသေဘာသဘာဝသာ ရွိသည္ဟု ယုံၾကည္ခဲ့ၾကျခင္း ျဖစ္သည္။
ပထမ လူ႔ဇာတိခံယူေသာ ဘုရားသခင္သည္ လူ႔ဇာတိခံယူျခင္း၏ အလုပ္ကို ၿပီးေျမာက္ေအာင္ မလုပ္ေဆာင္ခဲ့ေပ၊ သူသည္ ဘုရားသခင္ ဇာတိပကတိ၌ လုပ္ေဆာင္ႏိုင္ရန္ လိုအပ္ခဲ့သည့္ အလုပ္၏ ပထမအဆင့္ကိုသာ ၿပီးေျမာက္ေအာင္ လုပ္ေဆာင္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ လူ႔ဇာတိခံယူျခင္း၏ အလုပ္ကို ၿပီးဆုံးေစရန္ အလို႔ငွာ၊ ဘုရားသခင္သည္ ဇာတိပကတိသို႔ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ျပန္ႂကြလာခဲ့ၿပီး၊ ဇာတိပကတိ၏ သာမန္သေဘာႏွင့္ လက္ေတြ႕က်ေသာသေဘာ အားလုံးကို အသက္ရွင္ေနထိုင္သြားသည္၊ ဆိုလိုသည္မွာ ဘုရားသခင္၏ ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ကို လုံးဝ ပုံမွန္ ႐ိုး႐ိုးဇာတိပကတိထဲတြင္ ထင္ရွားျပသေစျခင္း ျဖစ္သည္၊ ဤနည္းအားျဖင့္ သူမလုပ္ေဆာင္ရေသးသည့္ ဇာတိပကတိထဲမွ အလုပ္ကို အဆုံးသတ္သြား၏။ ဒုတိယအႀကိမ္ ခံယူေသာ ဇာတိပကတိသည္ အႏွစ္သာရအားျဖင့္ ပထမအႀကိမ္ႏွင့္ တူေသာ္လည္း၊ ပထမအႀကိမ္ထက္ သာ၍ပင္ လက္ေတြ႕က်သည္၊ သာ၍ပင္ ပုံမွန္ျဖစ္သည္။ အက်ိဳးဆက္အေနႏွင့္၊ ဒုတိယအႀကိမ္ ခံယူေသာ ဇာတိပကတိ၏ ခံစားရေသာ ဆင္းရဲဒုကၡသည္ ပထမအႀကိမ္ထက္ ပို၍ ႀကီးမားသည္၊ သို႔ေသာ္ ဤဆင္းရဲဒုကၡသည္ လူ႔ဇာတိ၌ လုပ္ေဆာင္ေသာ သူ႔အမႈေတာ္၏ ရလဒ္သာျဖစ္ၿပီး၊ ၎သည္ ေဖာက္ျပန္ပ်က္စီးေနေသာ လူသားမ်ား၏ ဆင္းရဲဒုကၡႏွင့္ ကြဲျပားျခားနားသည္။ ၎သည္လည္း သူ႔ဇာတိပကတိ၏ သာမန္သေဘာႏွင့္ လက္ေတြ႕က်မႈမွ ေပၚထြက္လာျခင္း ျဖစ္သည္။ သူ၏ အမႈေတာ္ကို သူသည္ လုံးဝသာမန္ျဖစ္ကာ လက္ေတြ႕က်ေသာ ဇာတိပကတိ၌ ထမ္းေဆာင္သည့္အတြက္၊ ဇာတိပကတိသည္ အႀကီးအက်ယ္ ခက္ခဲမႈကို ခံရပ္ရေပမည္။ သူ၏ဇာတိပကတိမွာ လက္ေတြ႕က်ၿပီး သာမန္ျဖစ္ေလေလ၊ သူ၏ အမႈေတာ္ကို ထမ္းေဆာင္ရာတြင္ သူ ဆင္းရဲဒုကၡခံစားရေလေလ ျဖစ္လိမ့္မည္။ ဘုရားသခင္၏အလုပ္ကို လုံးဝသဘာဝလြန္ မဟုတ္ေသာ၊ အလြန္သာမန္ျဖစ္ေသာ ဇာတိပကတိ၌ ေဖာ္ျပသည္။ သူ၏ ဇာတိပကတိသည္ သာမန္ျဖစ္ၿပီး လူသားအား ကယ္တင္ျခင္း အလုပ္ကိုလည္း တာဝန္ယူရမည္ ျဖစ္သျဖင့္၊ သူသည္ သဘာဝလြန္ ဇာတိပကတိက ခံရမည့္ ဆင္းရဲဒုကၡထက္ ပို၍ ႀကီးမားေသာ အတိုင္းအတာကို ခံစားခဲ့ရသည္၊ ဤဆင္းရဲဒုကၡ အားလုံးသည္ သူ႔ဇာတိပကတိ၏ လက္ေတြ႕က်မႈႏွင့္ သာမန္သေဘာမွ ေပၚထြက္လာျခင္း ျဖစ္သည္။ သူတို႔၏ အမႈေတာ္မ်ားကို ထမ္းေဆာင္ေနစဥ္အတြင္း ဇာတိပကတိ ႏွစ္ခု ႀကဳံေတြ႕ခဲ့ရသည့္ ဆင္းရဲဒုကၡမွ လူ႔ဇာတိခံယူေသာ ဇာတိပကတိ၏ အႏွစ္သာရကို ေတြ႕ျမင္ႏိုင္သည္။ ဇာတိပကတိသည္ သာမန္ျဖစ္ေလေလ၊ အလုပ္ကို ေဆာင္႐ြက္ခ်ိန္တြင္ သူသည္ ႀကံ့ႀကံ့ခံရမည့္ အခက္အခဲ ႀကီးမားေလေလ ျဖစ္သည္၊ အလုပ္ကို လုပ္ေဆာင္သည့္ ဇာတိပကတိသည္ လက္ေတြ႕က်ေလေလ၊ လူမ်ား၏ အယူအဆမ်ား ျပင္းထန္လာေလေလ ျဖစ္ၿပီး၊ သူ႔အေပၚ ေဘးအႏၲရာယ္မ်ား က်ေရာက္လာႏိုင္ေလေလ ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ျငားလည္း ဇာတိပကတိသည္ လက္ေတြ႕က်ေလေလ၊ ဇာတိပကတိသည္ လိုအပ္ရာမ်ားႏွင့္ သာမန္ သက္ရွိ လူသားတစ္ေယာက္၏ အသိစိတ္အျပည့္အစုံတို႔ကို ပိုင္ဆိုင္ေလေလ ျဖစ္ၿပီး၊ ဘုရားသခင္၏ အလုပ္ကို ဇာတိပကတိထဲ၌ သူသည္ ေဆာင္႐ြက္ႏိုင္စြမ္း ရွိေလေလျဖစ္သည္။ ကားတိုင္ေပၚတြင္ သံမႈိ ႐ိုက္ႏွက္ျခင္း ခံခဲ့ရသည္မွာ ေယရႈ၏ ဇာတိပကတိပင္ ျဖစ္ၿပီး၊ အျပစ္ေျဖရာယဇ္အေနႏွင့္ ေပးအပ္ခဲ့ေသာ သူ၏ ဇာတိပကတိ ျဖစ္သည္၊ သူစာတန္ကို အႏိုင္ယူၿပီး လူသားကို လက္ဝါးကပ္တိုင္မွ အျပည့္အဝ ကယ္တင္ခဲ့ျခင္းမွာလည္း သာမန္လူ႔သဘာဝရွိေသာ ဇာတိပကတိ အားျဖင့္ပင္ ျဖစ္သည္။ ထို႔အျပင္ ဒုတိယအႀကိမ္ လူ႔ဇာတိခံယူေသာ ဘုရားသခင္သည္ သိမ္းပိုက္ေသာ အလုပ္ကို ထမ္းေဆာင္ၿပီး စာတန္ကို အႏိုင္ယူျခင္းမွာလည္း ၿပီးျပည့္စုံေသာ ဇာတိပကတိ အေနႏွင့္ပင္ ျဖစ္သည္။ လုံးဝ သာမန္ျဖစ္ၿပီး လက္ေတြ႕က်ေသာ ဇာတိပကတိသာလွ်င္ သိမ္းပိုက္ျခင္း အလုပ္တစ္ခုလုံးကို ထမ္းေဆာင္ႏိုင္မည္ျဖစ္ၿပီး အစြမ္းထက္ေသာ သက္ေသခံခ်က္ေပးႏိုင္မည္ျဖစ္သည္။ ဆိုလိုသည္မွာ၊ သဘာဝလြန္ေသာ အံ့ၾသဖြယ္ရာမ်ားႏွင့္ ထုတ္ေဖာ္ျခင္းမ်ားမွတစ္ဆင့္ မဟုတ္ဘဲ၊ ဇာတိပကတိထဲရွိ ဘုရားသခင္၏ လက္ေတြ႕က်ျခင္းႏွင့္ သာမန္သေဘာမွတစ္ဆင့္သာ လူသားအား သိမ္းပိုက္ျခင္းကို ထိထိေရာက္ေရာက္ လုပ္ႏိုင္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ဤလူ႔ဇာတိခံယူေသာ ဘုရားသခင္၏ အမႈေတာ္မွာ စကားေျပာရန္ျဖစ္ၿပီး၊ ဤနည္းျဖင့္ လူသားကို သိမ္းပိုက္ၿပီး စုံလင္ေစရန္ ျဖစ္သည္၊ တစ္နည္းဆိုရလွ်င္၊ ဇာတိပကတိထဲတြင္ ၿပီးျပည့္ေျမာက္ေသာ ဝိညာဥ္ေတာ္၏ အလုပ္၊ ဇာတိပကတိ၏ အလုပ္မွာ စကားေျပာရန္ျဖစ္ၿပီး ဤနည္းအားျဖင့္ လူသားကို လုံးဝသိမ္းပိုက္၊ ဖြင့္ျပကာ စုံလင္ေစၿပီး ဖယ္ရွားရွင္းလင္းရန္ပင္ ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သိမ္းပိုက္ျခင္း အလုပ္အားျဖင့္ ဇာတိပကတိ၌ ဘုရားသခင္၏ အလုပ္သည္ အျပည့္အဝ ၿပီးေျမာက္ ေအာင္ျမင္မည္ ျဖစ္သည္။ ပထမဆုံးအႀကိမ္ ေဆာင္႐ြက္ခဲ့သည့္ ေ႐ြးႏုတ္ျခင္း အလုပ္သည္ လူ႔ဇာတိခံယူျခင္း အလုပ္၏ အစအဦးပိုင္းမွ်သာ ျဖစ္သည္၊ သိမ္းပိုက္ျခင္း အလုပ္ကို လုပ္ေဆာင္သည့္ ဇာတိပကတိသည္ လူ႔ဇာတိခံယူျခင္း၏ အလုပ္တစ္ခုလုံးကို ၿပီးျပည့္စုံေစ လိမ့္မည္ ျဖစ္သည္။ လိင္သတ္မွတ္ခ်က္တြင္၊ တစ္ဦးသည္ အမ်ိဳးသားျဖစ္ၿပီး၊ အျခားတစ္ဦးမွာ အမ်ိဳးသမီး ျဖစ္သည္၊ ထို႔ေၾကာင့္ ဘုရားသခင္ လူ႔ဇာတိခံယူျခင္း၏ အဓိပၸာယ္သည္ ၿပီးျပည့္စုံသြားၿပီ ျဖစ္ၿပီး၊ ၎သည္ ဘုရားသခင္ႏွင့္ ပတ္သက္သည့္ လူသားမ်ား၏ အယူအဆမ်ားကို ပေပ်ာက္ေစသည္၊ ဘုရားသခင္သည္ အမ်ိဳးသားေရာ၊ အမ်ိဳးသမီးပါ ႏွစ္မ်ိဳးစလုံးျဖစ္ႏိုင္ၿပီး၊ လူ႔ဇာတိခံယူေသာ ဘုရားသခင္သည္ အႏွစ္သာရအားျဖင့္ လိင္သတ္မွတ္ခ်က္ မရွိေပ။ သူသည္ ေယာက္်ားႏွင့္ မိန္းမ ႏွစ္မ်ိဳးစလုံးကို ဖန္ဆင္းခဲ့ၿပီး၊ သူ႔အတြက္ လိင္သတ္မွတ္ခ်က္ မရွိေပ။ အလုပ္၏ ဤအဆင့္တြင္ ဘုရားသခင္သည္ နိမိတ္ လကၡဏာမ်ားႏွင့္ အံ့ဖြယ္ေသာအမႈမ်ားကို မလုပ္ေဆာင္သည္မွာ အလုပ္သည္ ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္မ်ားအားျဖင့္ ရလဒ္မ်ားကို ရရွိရန္အတြက္ ျဖစ္သည္။ ထို႔အျပင္၊ ဤသို႔ျဖစ္ရျခင္းအေၾကာင္းရင္းမွာ လူ႔ဇာတိခံယူေသာ ဘုရားသခင္၏အလုပ္မွာ ဤအႀကိမ္တြင္ နာမက်န္းေသာသူကို က်န္းမာေစရန္ႏွင့္ နတ္ဆိုးမ်ားကို ႏွင္ထုတ္ရန္ မဟုတ္ဘဲ၊ စကားေျပာျခင္းအားျဖင့္ လူသားကို သိမ္းပိုက္ရန္ျဖစ္သည္၊ ဆိုလိုသည္မွာ ဘုရားသခင္ ခံယူထားေသာ ဤလူ႔ဇာတိမွ ပိုင္ဆိုင္ထားေသာ ပင္ကိုစြမ္းရည္မွာ ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္မ်ားကို ေျပာဆိုၿပီး လူသားကို သိမ္းပိုက္ရန္ပင္ ျဖစ္သည္၊ နာမက်န္းသူကို က်န္းမာေစရန္ႏွင့္ နတ္ဆိုးမ်ားကို ႏွင္ထုတ္ရန္မဟုတ္ေပ။ သာမန္ လူ႔သဘာဝထဲရွိ သူ၏အလုပ္သည္ အံ့ၾသဖြယ္ရာမ်ားကို ျပဳလုပ္ရန္ မဟုတ္၊ နာမက်န္းသူတို႔ကို က်န္းမာေစရန္ႏွင့္ နတ္ဆိုးမ်ားကို ႏွင္ထုတ္ရန္လည္း မဟုတ္ဘဲ၊ စကားေျပာရန္ ျဖစ္သည္၊ ထို႔ေၾကာင့္ ဒုတိယအႀကိမ္ ခံယူေသာ ဇာတိပကတိသည္ လူမ်ားအတြက္ ပထမတစ္ႀကိမ္ထက္ ပို၍ သာမန္ျဖစ္သည္ဟု ထင္ရသည္။ ဘုရားသခင္၏ လူ႔ဇာတိခံယူျခင္းသည္ မုသားမဟုတ္မွန္း သိျမင္ၾကေသာ္လည္း၊ ဤလူ႔ဇာတိခံယူေသာ ဘုရားသခင္သည္ ေယရႈ လူ႔ဇာတိခံယူျခင္းႏွင့္ ကြဲျပားျခားနားၿပီး၊ သူတို႔ ႏွစ္ဦးစလုံးသည္ လူ႔ဇာတိခံယူေသာ ဘုရားသခင္ျဖစ္ေသာ္လည္း၊ သူတို႔သည္ လုံးဝတူညီေနျခင္းကား မဟုတ္ေပ။ ေယရႈသည္ ပုံမွန္ လူ႔သဘာဝ၊ သာမန္ လူ႔သဘာဝကို ပိုင္ဆိုင္ခဲ့ေသာ္လည္း၊ နိမိတ္လကၡဏာမ်ား၊ အံ့ၾသဖြယ္ရာမ်ားစြာသည္ သူႏွင့္အတူရွိေနခဲ့သည္။ ဤလူ႔ဇာတိခံယူေသာ ဘုရားသခင္တြင္ လူသား၏မ်က္လုံးမ်ားသည္ နိမိတ္လကၡဏာမ်ားႏွင့္ အံ့ၾသဖြယ္ရာမ်ား၊ နာမက်န္းေသာသူမ်ားကို က်န္းမာေစျခင္း၊ နတ္ဆိုးမ်ားကို ေမာင္းထုတ္ျခင္း၊ ပင္လယ္ေပၚ၌ လမ္းေလွ်ာက္ျခင္း၊ ရက္ေလးဆယ္ အစာေရွာင္ျခင္း အစရွိသည္တို႔ကို ျမင္ေတြ႕ရလိမ့္မည္ မဟုတ္ေပ။...သူသည္ ေယရႈ လုပ္ေဆာင္ခဲ့သည့္ အလုပ္ကို မလုပ္ေဆာင္ေပ၊ အေၾကာင္းမွာ သူ၏ ဇာတိပကတိသည္ အႏွစ္သာရအားျဖင့္ ေယရႈ၏ ဇာတိပကတိႏွင့္ ကြဲျပားျခားနားေသာေၾကာင့္ မဟုတ္ဘဲ၊ သူ၏ အမႈေတာ္မွာ နာမက်န္းေသာသူမ်ားကို က်န္းမာေစရန္ႏွင့္ နတ္ဆိုးမ်ားကို ႏွင္ထုတ္ရန္ မဟုတ္သည့္ အတြက္ေၾကာင့္ပင္ ျဖစ္သည္။ သူသည္ သူကိုယ္တိုင္၏ အလုပ္ကို မၿဖိဳဖ်က္ေပ၊ သူကိုယ္တိုင္၏အလုပ္ကို မေႏွာင့္ယွက္ေပ။ သူသည္ လူသားကို သူ၏ လက္ေတြ႕က်ေသာ ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္မ်ားအားျဖင့္ သိမ္းပိုက္သည့္အတြက္၊ လူသားကို အံ့ၾသဖြယ္ရာမ်ားႏွင့္ ခ်ိဳးႏွိမ္ရန္ မလိုအပ္ေတာ့ေပ၊ ထို႔ေၾကာင့္ ဤအဆင့္သည္ လူ႔ဇာတိခံယူျခင္း အလုပ္ကို ၿပီးျပည့္စုံေစရန္ ျဖစ္သည္။ သင္ယေန႔ ျမင္ေတြ႕ရသည့္ လူ႔ဇာတိခံယူေသာ ဘုရားသခင္သည္ ဇာတိပကတိ လုံးလုံးလ်ားလ်ား ျဖစ္ၿပီး၊ သူႏွင့္ပတ္သက္ၿပီး မည္သည့္ သဘာဝလြန္ အရာမွ် မရွိေပ။ သူသည္ အျခားသူမ်ားကဲ့သို႔ ဖ်ားနာသည္၊ အျခားသူမ်ားကဲ့သို႔ပင္ အစားအစာႏွင့္ အဝတ္အထည္ကို လိုအပ္သည္။ သူသည္ အျပည့္အဝ ဇာတိပကတိတစ္ရပ္ ျဖစ္သည္။ ဤတစ္ႀကိမ္တြင္၊ လူ႔ဇာတိခံယူေသာ ဘုရားသခင္သည္ သဘာဝလြန္ေသာ နိမိတ္ လကၡဏာမ်ားႏွင့္ အံ့ဖြယ္ေသာ အမႈမ်ားကို ျပဳလုပ္ၿပီး၊ နာမက်န္းေသာသူတို႔ကို က်န္းမာေစသည္၊ နတ္ဆိုးမ်ားကို ႏွင္ထုတ္သည္၊ သို႔မဟုတ္ ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္တစ္ခြန္းတည္းႏွင့္ ေသေစႏိုင္စြမ္း ရွိသည္ဆိုပါက၊ သိမ္းပိုက္ျခင္း အလုပ္ကို မည္သို႔ လုပ္ေဆာင္ႏိုင္မည္နည္း။ တစ္ပါးအမ်ိဳးသား တိုင္းျပည္မ်ားသို႔ ထိုအလုပ္သည္ မည္သို႔မည္ပုံ ပ်ံ႕ႏွံ႔ႏိုင္မည္နည္း။ နာမက်န္းေသာသူမ်ားကို က်န္းမာေစျခင္းႏွင့္ နတ္ဆိုးမ်ားကို ႏွင္ထုတ္ျခင္းသည္ ေက်းဇူးေတာ္ေခတ္၏ အလုပ္ျဖစ္ၿပီး၊ ေ႐ြးႏုတ္ျခင္းအလုပ္၏ ပထမအဆင့္လည္း ျဖစ္သည္၊ ယခုတြင္ ဘုရားသခင္သည္ လက္ဝါးကပ္တိုင္အားျဖင့္ လူသားကို ကယ္တင္ခဲ့ၿပီး ျဖစ္ေသာေၾကာင့္၊ သူသည္ ထိုအလုပ္ကို မလုပ္ေဆာင္ေတာ့ေပ။ အကယ္၍ ေနာက္ဆုံးေသာ ကာလတြင္ နာမက်န္းေသာသူကို က်န္းမာေစၿပီး၊ နတ္ဆိုးမ်ားကို ႏွင္ထုတ္ကာ၊ လူသားအတြက္ ကားစင္တင္ခံမည့္ ေယရႈႏွင့္ အတူတူပင္ျဖစ္ေသာ “ဘုရားသခင္” တစ္ပါး ေပၚထြက္လာခဲ့မည္ ဆိုပါက၊ သမၼာက်မ္းစာထဲရွိ ဘုရားသခင္၏ ေဖာ္ျပခ်က္မ်ားႏွင့္ ထပ္တူထပ္မွ်ျဖစ္ၿပီး လူသားအတြက္ လက္ခံရန္ လြယ္ကူေသာ္ျငားလည္း၊ ၎၏ အႏွစ္သာရအရ ဘုရားသခင္၏ ဝိညာဥ္ေတာ္က ယူတင္ဝတ္ဆင္ထားေသာ ဇာတိပကတိ ျဖစ္လိမ့္မည္ မဟုတ္ဘဲ၊ နတ္ဆိုးက ယူတင္ဝတ္ဆင္ထားေသာ ဇာတိပကတိသာလွ်င္ ျဖစ္လိမ့္မည္။ အေၾကာင္းမွာ သူၿပီးျပည့္စုံေစခဲ့ၿပီးေသာ အရာကို မည္သည့္အခါမွ် ထပ္မလုပ္သည္မွာ ဘုရားသခင္ အလုပ္၏ အေျခခံသေဘာတရား ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ ဘုရားသခင္ ဒုတိယအႀကိမ္ လူ႔ဇာတိခံယူျခင္း၏ အလုပ္သည္လည္း ပထမအႀကိမ္၏ အလုပ္ႏွင့္ ကြဲျပားျခားနားသည္။ ေနာက္ဆုံးေသာ ကာလတြင္၊ ဘုရားသခင္သည္ သိမ္းပိုက္ျခင္း အလုပ္ကို ႐ိုး႐ိုးပုံမွန္ ဇာတိပကတိထဲတြင္ အေကာင္အထည္ေဖာ္သည္၊ သူသည္ နာမက်န္းသူတို႔ကို က်န္းမာေစျခင္းမျပဳ၊ လူသားအတြက္ ကားစင္တင္ခံရလိမ့္မည္ မဟုတ္ဘဲ၊ ဇာတိပကတိ၌ ႐ိုးစင္းစြာႏွင့္ ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္မ်ားကို ေျပာဆိုမည္ျဖစ္ၿပီး၊ ဇာတိပကတိ၌ လူသားကို သိမ္းပိုက္မည္ ျဖစ္သည္။ ထိုကဲ့သို႔ေသာ ဇာတိပကတိသာလွ်င္ ဘုရားသခင္ ခံယူေသာ ဇာတိပကတိျဖစ္သည္၊ ထိုကဲ့သို႔ေသာ ဇာတိပကတိသာလွ်င္ ဘုရားသခင္၏ ဇာတိပကတိ၌ အလုပ္ကို ၿပီးျပည့္စုံေစႏိုင္မည္ ျဖစ္သည္။
ဤအဆင့္တြင္ လူ႔ဇာတိခံယူေသာ ဘုရားသခင္သည္ အခက္အခဲကို ႀကံ့ႀကံ့ခံေနသည္ ျဖစ္ေစ၊ သူ၏ အမႈေတာ္ကို ထမ္းေဆာင္ေနရသည္ ျဖစ္ေစ၊ လူ႔ဇာတိခံယူျခင္း၏ အဓိပၸာယ္ကို ၿပီးျပည့္စုံေစရန္ ထိုကဲ့သို႔ သူလုပ္ေဆာင္ျခင္း ျဖစ္သည္၊ အေၾကာင္းမွာ ဤသည္ကား ဘုရားသခင္၏ ေနာက္ဆုံး လူ႔ဇာတိခံယူျခင္း ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ဘုရားသခင္သည္ ႏွစ္ႀကိမ္တည္းသာ လူ႔ဇာတိခံယူႏိုင္သည္။ တတိယအႀကိမ္ မရွိႏိုင္ေပ။ ပထမ လူ႔ဇာတိခံယူျခင္းသည္ အမ်ိဳးသားျဖစ္ခဲ့ၿပီး၊ ဒုတိယသည္ အမ်ိဳးသမီး ျဖစ္သည့္အတြက္ေၾကာင့္၊ ဘုရားသခင္ ဇာတိပကတိ၏ ပုံရိပ္သည္ လူသား၏ စိတ္တြင္ ၿပီးျပည့္စုံသြားၿပီ ျဖစ္သည္၊ ထို႔အျပင္ လူ႔ဇာတိခံယူျခင္း ႏွစ္ႀကိမ္သည္ ဇာတိပကတိထဲ၌ ဘုရားသခင္၏ အလုပ္ကို ၿပီးဆုံးေစ ခဲ့ၿပီးျဖစ္သည္။ ပထမအႀကိမ္ လူ႔ဇာတိခံယူေသာ ဘုရားသခင္သည္ လူ႔ဇာတိခံယူျခင္း၏ အဓိပၸာယ္ကို ၿပီးျပည့္စုံေစရန္ အလို႔ငွာ ပုံမွန္ လူ႔သဘာဝကို ပိုင္ဆိုင္ခဲ့သည္။ ဤတစ္ႀကိမ္တြင္လည္း သူသည္ သာမန္ လူ႔သဘာဝကို ပိုင္ဆိုင္ထားေသာ္လည္း၊ ဤလူ႔ဇာတိခံယူျခင္း၏ အဓိပၸာယ္မွာမူ ကြဲျပားျခားနားသည္၊ ယင္းသည္ ပို၍နက္ရႈိင္းၿပီး၊ သူ၏ အလုပ္သည္ သာ၍ နက္နဲေသာ အဓိပၸာယ္ ရွိသည္။ ဘုရားသခင္ လူ႔ဇာတိကို ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ျပန္၍ခံယူရျခင္း၏ အေၾကာင္းရင္းမွာ လူ႔ဇာတိခံယူျခင္း၏ အဓိပၸာယ္ကို ၿပီးျပည့္စုံေစရန္ ျဖစ္သည္။ ဘုရားသခင္သည္ သူ႔အလုပ္၏ ဤအဆင့္ကို လုံးဝနိဂုံးခ်ဳပ္ၿပီးေသာအခါ၊ လူ႔ဇာတိခံယူျခင္း၏ အဓိပၸာယ္အလုံးစုံ၊ ဆိုလိုသည္မွာ၊ ဇာတိပကတိ၌ ဘုရားသခင္၏ အလုပ္သည္ ၿပီးျပည့္စုံလိမ့္မည္ ျဖစ္ၿပီး၊ ဇာတိပကတိထဲတြင္ လုပ္ေဆာင္ရမည့္ အလုပ္ရွိေတာ့မည္ မဟုတ္ေပ။ ဆိုလိုသည္မွာ၊ ယခုအခ်ိန္မွစ၍ ဘုရားသခင္သည္ သူ၏အလုပ္ကို ေဆာင္႐ြက္ရန္ ဇာတိပကတိသို႔ ေနာက္တစ္ဖန္ ဘယ္ေသာအခါမွ် ျပန္ႂကြလာေတာ့မည္ မဟုတ္ေပ။ လူသားမ်ိဳးႏြယ္ကို ကယ္တင္ရန္ႏွင့္ စုံလင္ေစရန္သာ ဘုရားသခင္သည္ လူ႔ဇာတိခံယူျခင္းအလုပ္ကို လုပ္ေဆာင္ျခင္းျဖစ္သည္။ တစ္နည္းဆိုရလွ်င္၊ သူ႔အလုပ္အတြက္မွလြဲ၍ လူ႔ဇာတိခံယူဖို႔ ဆိုသည္မွာ ဘုရားသခင္ လုပ္ေလ့လုပ္ထရွိသည့္ အရာတစ္ခု လုံးဝ မဟုတ္ေပ။ အလုပ္လုပ္ေဆာင္ရန္ ဇာတိပကတိထဲသို႔ ႂကြလာျခင္းအားျဖင့္၊ သူသည္ စာတန္ကို ဘုရားသခင္မွာ ဇာတိပကတိ၊ သာမန္ လူပုဂၢိဳလ္တစ္ဦး၊ ပုံမွန္ လူပုဂၢိဳလ္တစ္ဦး ျဖစ္ေသာ္ျငားလည္း၊ သူသည္ ေလာကကို ႏွိမ္နင္းႏိုင္ၿပီး စာတန္ကို ႏွိမ္ႏွင္းႏိုင္ကာ၊ လူသားမ်ိဳးႏြယ္ကို ေ႐ြးႏုတ္ကယ္တင္ၿပီး လူသားမ်ိဳးႏြယ္ကို သိမ္းပိုက္ႏိုင္ေၾကာင္း ျပျခင္းျဖစ္သည္။ စာတန္၏အလုပ္၏ပန္းတိုင္မွာ လူသားမ်ိဳးႏြယ္ကို ဖ်က္စီးရန္ ျဖစ္ၿပီး၊ ဘုရားသခင္၏ ပန္းတိုင္မွာမူ လူသားမ်ိဳးႏြယ္ကို ကယ္တင္ရန္ ျဖစ္သည္။ စာတန္သည္ လူသားကို ေအာက္ေျခမဲ့ေသာ တြင္းနက္ထဲတြင္ ပိတ္ေလွာင္ၿပီး၊ ဘုရားသခင္ကမူ လူသားကို ထိုတြင္းထဲမွ ကယ္ႏုတ္သည္။ စာတန္သည္ လူသားအားလုံးကို သူ႔အား ကိုးကြယ္ေစသည္၊ ဘုရားသခင္ကမူ ၎တို႔အား သူ၏ အုပ္စိုးမႈကို ခံေစသည္၊ အေၾကာင္းမွာ သူသည္ ဖန္ဆင္းျခင္း၏ သခင္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ဤအလုပ္အားလုံးသည္ ဘုရားသခင္၏ လူ႔ဇာတိခံယူျခင္း ႏွစ္ႀကိမ္စလုံးမွတစ္ဆင့္ ရရွိခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ သူ၏ ဇာတိပကတိသည္ အႏွစ္သာရအားျဖင့္ ဘုရား၏သေဘာသဘာဝႏွင့္ လူ႔သဘာဝတို႔ ေပါင္းစပ္ျခင္းပင္ျဖစ္ၿပီး ပုံမွန္ လူ႔သဘာဝကို ပိုင္ဆိုင္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဘုရားသခင္ ခံယူေသာ ဇာတိပကတိ မရွိပါက၊ ဘုရားသခင္သည္ လူသားမ်ိဳးႏြယ္အား ကယ္တင္ရာတြင္ ရလဒ္မ်ားကို ရရွိႏိုင္မည္ မဟုတ္ေပ၊ သူ႔ဇာတိပကတိ၏ သာမန္လူ႔သဘာဝ မရွိပါကလည္း၊ ဇာတိပကတိ၌ သူ၏ အလုပ္သည္လည္း ဤရလဒ္မ်ားကို ရႏိုင္ဦးမည္ မဟုတ္ေပ။ ဘုရားသခင္ လူ႔ဇာတိခံယူျခင္း၏ အႏွစ္သာရမွာ သူသည္ သာမန္လူ႔သဘာဝကို ပိုင္ဆိုင္ရမည္အတြက္ ျဖစ္သည္၊ အေၾကာင္းမွာ ဤကဲ့သို႔မဟုတ္ပါက လူ႔ဇာတိခံယူရျခင္းတြင္ ဘုရားသခင္၏ မူလရည္႐ြယ္ခ်က္ႏွင့္ ဆန္႔က်င္ေနမည္ ျဖစ္သည္။
ေယရႈ၏အလုပ္၌ လူ႔ဇာတိခံယူျခင္း၏ အဓိပၸာယ္မွာ ၿပီးျပည့္စုံခဲ့ျခင္းမရွိဟု ငါေျပာရျခင္းမွာ အဘယ္ေၾကာင့္နည္း။ အေၾကာင္းမွာ ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္သည္ ဇာတိပကတိ လုံးလုံးလ်ားလ်ား ျဖစ္မလာခဲ့ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ေယရႈျပဳခဲ့သည့္အရာမွာ ဇာတိပကတိ၌ ဘုရားသခင္၏အလုပ္၏ တစ္ပိုင္းမွ်သာ ျဖစ္သည္၊ သူသည္ ေ႐ြးႏုတ္ျခင္း အလုပ္ကိုသာ လုပ္ေဆာင္ခဲ့ျခင္းျဖစ္ၿပီး၊ လူသားအား လုံးဝ ရယူပိုင္ဆိုင္ျခင္း အလုပ္ကို မလုပ္ေဆာင္ခဲ့ေပ။ ဤအေၾကာင္းေၾကာင့္ ဘုရားသခင္သည္ ေနာက္ဆုံးေသာကာလတြင္ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ လူ႔ဇာတိခံယူျခင္းျဖစ္သည္။ အလုပ္၏ ဤအဆင့္ကိုလည္း သာမန္ဇာတိပကတိ၌ လုပ္ေဆာင္ခဲ့ျခင္းျဖစ္ၿပီး၊ လုံးဝ သာမန္ျဖစ္ေသာ၊ လူ႔သဘာဝမွာ စိုးစဥ္းမွ်ပင္ ထူးကဲသာလြန္ျခင္း မရွိေသာ လူသားတစ္ဦးမွ လုပ္ေဆာင္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ အျခားတစ္နည္းႏွင့္ ဆိုရလွ်င္၊ ဘုရားသခင္သည္ လူသား လုံးဝ ျဖစ္သြားသည္၊ သူ၏ကိုယ္ပိုင္လကၡဏာသည္ ဘုရားသခင္၏ ကိုယ္ပိုင္လကၡဏာ ျဖစ္ၿပီး၊ အလုပ္ကို လုပ္ေဆာင္ေနသည့္ လုံးဝသက္ရွိလူသား၊ လုံးဝ ဇာတိပကတိ ျဖစ္သည္။ လူ႔မ်က္စိသည္ ေကာင္းကင္ ဘာသာစကားကို ေျပာဆိုႏိုင္ေသာ ပကတိ သာမန္လူပုဂၢိဳလ္ တစ္ဦး၊ စည္းေဝးခန္းမႀကီးမ်ားတြင္ ဘာသာေရး၏ အတြင္းက်ေသာ သမၼာတရားကို ထုတ္ေဖာ္ျပရန္ မဆိုထားႏွင့္ အံ့ၾသဖြယ္ နိမိတ္လကၡဏာမ်ား ဘာမွ်မျပသူ၊ အံ့ဖြယ္ရာမ်ား ဘာမွ် မလုပ္ေဆာင္ေသာ၊ လုံးဝ ထူးကဲသာလြန္ျခင္း မရွိေသာ ဇာတိခႏၶာကို ျမင္သည္။ ဒုတိယ အႀကိမ္ ခံယူေသာ ဇာတိပကတိ၏ အလုပ္သည္ လူမ်ားအတြက္ ပထမ အႀကိမ္ႏွင့္ လုံးဝ မတူကြဲျပား ေနသကဲ့သို႔ ထင္ရသည္၊ ကြဲျပားလြန္းလွသည့္အတြက္ သူတို႔ႏွစ္ခုတြင္ တူေသာအရာ ဘာမွ် မရွိဟု ထင္မွတ္ရၿပီး၊ ပထမ အလုပ္ႏွင့္သက္ဆိုင္ေသာ မည္သည့္အရာကိုမွ် ဤတစ္ႀကိမ္တြင္ မျမင္ေတြ႕ႏိုင္ေပ။ ဒုတိယအႀကိမ္ ခံယူေသာ ဇာတိပကတိ၏ အလုပ္သည္ ပထမအႀကိမ္၏ အလုပ္ႏွင့္ ကြဲျပားျခားနားေသာ္လည္း၊ ထိုအခ်က္က သူတို႔၏ အရင္းအျမစ္သည္ တူညီေသာအရာ တစ္ခုတည္းမဟုတ္ေၾကာင္း သက္ေသမျပေပ။ သူတို႔၏ အရင္းအျမစ္သည္ တစ္ခုတည္း ဟုတ္၊ မဟုတ္ ဆိုသည္မွာ သူတို႔၏ အျပင္ပိုင္းကိုယ္ထည္မ်ားအေပၚ၌ မူတည္ျခင္း မရွိဘဲ၊ ဇာတိပကတိမ်ားမွ လုပ္ေဆာင္ခဲ့သည့္ အလုပ္၏ သဘာဝအေပၚတြင္သာ မူတည္သည္။ သူ႔အလုပ္၏ အဆင့္သုံးဆင့္ အေတာအတြင္း၊ ဘုရားသခင္သည္ ႏွစ္ႀကိမ္ လူ႔ဇာတိခံယူခဲ့ၿပီး၊ ႏွစ္ႀကိမ္စလုံးတြင္ ဘုရားသခင္၏ လူ႔ဇာတိခံယူေသာ အလုပ္သည္ ေခတ္သစ္တစ္ခုကို ဖြင့္လွစ္ေပးသည္၊ အလုပ္သစ္တစ္ခုကို အစျပဳေပးသည္၊ လူ႔ဇာတိခံယူျခင္းမ်ားသည္ တစ္ခုႏွင့္တစ္ခု အျပန္အလွန္ ျပည့္စုံေစသည္။ အမွန္တကယ္အားျဖင့္ ဇာတိပကတိႏွစ္ပါးသည္ အရင္းအျမစ္ တစ္ခုတည္းမွ လာသည္ ဆိုျခင္းကို လူသားမ်က္လုံးမ်ားျဖင့္ ျမင္ႏိုင္ရန္မွာမူ မျဖစ္ႏိုင္ေပ။ ထိုသို႔ျမင္ႏိုင္ဖို႔ဆိုသည္မွာ လူသားမ်က္လုံးႏွင့္ လူသားစိတ္တို႔၏ တတ္စြမ္းႏိုင္သည္ထက္ လြန္သည္ဆိုျခင္းကို ေျပာရန္ပင္ မလိုအပ္ေပ။ သို႔ေသာ္ ၎တို႔၏ အႏွစ္သာရ၌မူ ၎တို႔သည္ အတူတူပင္ျဖစ္သည္၊ အေၾကာင္းမွာ သူတို႔၏ အလုပ္သည္ ဝိညာဥ္ေတာ္တစ္ပါးတည္းမွ အရင္းခံေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ခံယူေသာ ဇာတိပကတိ ႏွစ္ပါးသည္ တူညီေသာ အရင္းအျမစ္မွ ေပၚထြက္လာျခင္း ဟုတ္၊ မဟုတ္ဆိုသည္ကို သူတို႔ ေမြးဖြားခဲ့သည့္ ေခတ္ကာလႏွင့္ ေနရာေဒသမ်ားအားျဖင့္ သို႔မဟုတ္ ထိုကဲ့သို႔ေသာ အျခားအေၾကာင္းရင္းမ်ားျဖင့္ ဆုံးျဖတ္၍ မရဘဲ၊ သူတို႔မွ ေဖာ္ျပသည့္ ဘုရားသေဘာသဘာဝ အလုပ္အားျဖင့္သာ ဆုံးျဖတ္၍ ရမည္ျဖစ္သည္။ ဒုတိယအႀကိမ္ ခံယူေသာ ဇာတိပကတိသည္ ေယရႈလုပ္ေဆာင္ခဲ့ေသာ အလုပ္ႏွင့္သက္ဆိုင္ေသာ မည္သည့္အရာကိုမွ် ေဆာင္႐ြက္ျခင္းမရွိေပ၊ အေၾကာင္းမွာ ဘုရားသခင္၏ အလုပ္သည္ လုပ္႐ိုးလုပ္စဥ္မ်ားကို မလိုက္နာဘဲ၊ အႀကိမ္တိုင္းတြင္ ၎သည္ လမ္းေၾကာင္းအသစ္ကို ဖြင့္ေပးေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ဒုတိယအႀကိမ္ ခံယူေသာ ဇာတိပကတိသည္ လူမ်ား၏ စိတ္ထဲရွိေသာ ပထမ ဇာတိပကတိအေပၚ ထင္ျမင္ခ်က္ကို နက္ရႈိင္းေစရန္ သို႔မဟုတ္ ခိုင္ခံ့ေစရန္ မရည္႐ြယ္ဘဲ၊ ျဖည့္စြက္ရန္ႏွင့္ စုံလင္ေစရန္၊ ဘုရားသခင္ႏွင့္ ပတ္သက္သည့္ လူသား၏ အသိပညာကို နက္ရႈိင္းေစရန္၊ လူတို႔၏ ႏွလုံးသားမ်ားထဲ၌ တည္ရွိေသာ စည္းကမ္းမ်ား အားလုံးကို ခ်ိဳးဖ်က္ရန္ႏွင့္ သူတို႔၏ ႏွလုံးသားမ်ားထဲ၌ ရွိေသာ ဘုရားသခင္ႏွင့္ ပတ္သက္သည့္ မွားယြင္းေသာ ပုံရိပ္ကို သုတ္သင္ပယ္ရွင္းရန္ ျဖစ္သည္။ ဘုရားသခင္ ကိုယ္တိုင္၏အလုပ္၏ မည္သည့္သီးသန္႔အဆင့္ တစ္ဆင့္ကမွ် လူသားကို ကိုယ္ေတာ္ႏွင့္ပတ္သက္သည့္ စုံလင္သည့္ အသိပညာကို မေပးႏိုင္ဟု ေျပာ၍ရသည္၊ တစ္ဆင့္စီသည္ အစိတ္အပိုင္း တစ္ခုကိုသာ ေပးၿပီး၊ အလုံးစုံကို မေပးေပ။ ဘုရားသခင္သည္ သူ၏ စိတ္သေဘာထားကို အျပည့္အဝ ေဖာ္ျပခဲ့ၿပီး ျဖစ္ေသာ္လည္း၊ လူသား၏ နည္းပါးေသာ နားလည္သေဘာေပါက္ႏိုင္စြမ္းေၾကာင့္ ဘုရားသခင္ႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ သူ၏ အသိပညာမွာ မျပည့္မစုံဘဲ ရွိေနသည္။ လူ႔ဘာသာ စကားကို အသုံးျပဳ၍ ဘုရားသခင္၏ စိတ္သေဘာထား အလုံးစုံကို ေဖာ္ျပရန္မွာ မျဖစ္ႏိုင္ေပ၊ ထို႔အျပင္၊ သူ႔အလုပ္၏ အဆင့္တစ္ဆင့္တည္းက ဘုရားသခင္ကို အျပည့္အဝ အဘယ္သို႔ ေဖာ္ျပႏိုင္မည္နည္း။ သူ႔သာမန္ လူ႔သဘာဝျဖင့္ ကြယ္ဝွက္ထားေသာ ဇာတိပကတိျဖင့္ သူအလုပ္လုပ္ၿပီး သူ၏ ခႏၶာကိုယ္ထည္အားျဖင့္ မဟုတ္ဘဲ သူ၏ဘုရားသေဘာသဘာဝ၏ ေဖာ္ျပမႈမ်ားအားျဖင့္သာ သူ႔ကို သိကြၽမ္းႏိုင္သည္။ သူ၏ အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာ အလုပ္အားျဖင့္ လူသားက သူ႔အားသိကြၽမ္း လာႏိုင္ေစရန္ ဘုရားသခင္သည္ ဇာတိပကတိထဲသို႔ ဆင္းႂကြလာျခင္းျဖစ္ၿပီး၊ သူ႔အလုပ္၏ အဆင့္မ်ားသည္ တစ္ဆင့္ႏွင့္ တစ္ဆင့္လုံးဝ မတူေပ။ ဤနည္းလမ္းအားျဖင့္သာ လူသားသည္ ရႈေထာင့္တစ္ခုတည္းတြင္ပင္ ပိတ္မိမေနဘဲ ဇာတိပကတိထဲရွိ ဘုရားသခင္၏အလုပ္ႏွင့္ ပတ္သက္သည့္ ျပည့္စုံေသာ အသိပညာကို ရရွိႏိုင္မည္ျဖစ္သည္။ ခံယူေသာ ဇာတိပကတိ ႏွစ္ခု၏ အလုပ္သည္ ကြဲျပားျခားနား ေသာ္ျငားလည္း၊ ထိုဇာတိပကတိမ်ား၏ အႏွစ္သာရႏွင့္ သူတို႔ အလုပ္၏ အရင္းအျမစ္မွာ ထပ္တူပင္ ျဖစ္သည္၊ သူတို႔သည္ အလုပ္၏ မတူကြဲျပားေသာ အဆင့္ႏွစ္ဆင့္ကို ထမ္းေဆာင္ရန္ တည္ရွိၿပီး၊ မတူကြဲျပားေသာ ေခတ္ႏွစ္ေခတ္တြင္ ေပၚထြက္လာျခင္းသာ ျဖစ္သည္။ မည္သို႔ပင္ ဆိုေစကာမူ၊ ဘုရားသခင္ခံယူေသာ ဇာတိပကတိမ်ားသည္ အႏွစ္သာရခ်င္းတူၿပီး အရင္းအျမစ္တူသည္၊ ဤအရာသည္ မည္သူမွ် ျငင္းဆို၍ မရႏိုင္ေသာ သမၼာတရားပင္ ျဖစ္သည္။
