ကြၽန္မ ငယ္ငယ္ကတည္းက အၿမဲ အမွတ္ေကာင္းေကာင္း ရခဲ့ၿပီး၊ စာေပနဲ႔ အႏုပညာၿပိဳင္ပြဲေတြမွာ ယွဥ္ၿပိဳင္ခဲ့တယ္။ ကြၽန္မရဲ႕ ပညာေရး အခ်ိန္ကာလတစ္ေလွ်ာက္လုံး အဆင္ေျပေျပ တိုးတက္ခဲ့တယ္လို႔ ေျပာလို႔ရတယ္။ ကြၽန္မရဲ႕ တစ္မိသားစုလုံးက ကြၽန္မထူးခြၽန္လာၿပီး ကိုယ့္မိသားစုကို ဂုဏ္ေဆာင္ေပးလိမ့္မယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ၾကတယ္။ သူတို႔က မၾကာခဏ ေျပာၾကတယ္။ “အသိပညာရွိတဲ့သူေတြက အေလးစားခံရတယ္၊ အထင္ႀကီးခံရၿပီး၊ သူတို႔ကပဲ လူ႔အဖြဲ႕အစည္းမွာ အဆင့္အတန္းတစ္ခု ရၾကတာ။ အသိပညာမရွိ၊ ပညာမတတ္တဲ့သူေတြကေတာ့ အထင္ေသးခံရၿပီး ဘယ္ေတာ့မွ ေခါင္းေမာ့ႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူး”တဲ့။ ကြၽန္မ မိဘရဲ႕ အယူအဆေတြကို ကြၽန္မ လုံးဝ လက္ခံခဲ့ၿပီး၊ အဲဒီလိုနဲ႔ပဲ၊ “အျခားသူမ်ားထက္ ပို၍ ထင္ရွားၿပီး သင္၏ ဘိုးေဘးမ်ားကို ဂုဏ္ေဆာင္ေပးျခင္း” ဆိုတာက ကြၽန္မ ႀကိဳးစားအားထုတ္တဲ့ ရည္မွန္းခ်က္ ျဖစ္လာခဲ့တယ္။ ဒီရည္မွန္းခ်က္ကိုရဖို႔၊ မနက္ကေန ညထိ ကြၽန္မ စာေလ့လာၿပီး၊ ဘယ္ေလာက္ပဲ ပင္ပန္းပါေစ မဆုတ္မနစ္ႀကိဳးပမ္းခဲ့တယ္။ ကြၽန္မ အားတဲ့အခ်ိန္မွာေတာင္ ပိုေလ့လာဖို႔ အြန္လိုင္းေပၚတက္တယ္။ ဘယ္ေတာ့မွ အတန္းမပ်က္ဘူး၊ အတန္းေနာက္မက်ခဲ့သလို၊ ဆရာေတြရဲ႕ သင္ၾကားမႈတစ္ခုစီကို ေသခ်ာနားေထာင္ခဲ့တယ္။ အတန္းၿပီးသြားေတာ့၊ တျခားလူေတြ ထြက္ကစားၾကေပမဲ့ ကြၽန္မက အိမ္စာလုပ္ဖို႔ အထဲမွာပဲေနခဲ့တယ္။ ကြၽန္မရဲ႕ အေျဖေတြကို ေသခ်ာစစ္ရင္းနဲ႔ ေနာက္ဆုံးမွ အေျဖစာ႐ြက္အပ္တဲ့သူေတြထဲက တစ္ေယာက္အၿမဲျဖစ္ခဲ့တယ္။ စာေလ့လာမႈကို အားထုတ္ရာမွာ၊ ပုံမွန္အခ်ိန္ေတြမွာ အစာမစားခဲ့ဘူး၊ ဘာေလ့က်င့္ခန္းမွ မလုပ္ခဲ့ဘူး၊ မၾကာခဏ အအိပ္နည္းခဲ့တယ္။ မေမာႏိုင္မပန္းႏိုင္ အားထုတ္မႈကတစ္ဆင့္၊ ေနာက္ဆုံးမွာ ကြၽန္မ အိမ္မက္မက္ခဲ့ရတဲ့ ေက်ာင္းျဖစ္တဲ့ ခ်န္မိုင္းတကၠသိုလ္ကို စာစစ္ေအာင္ခဲ့တယ္။ မိဘေတြ၊ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ဆရာေတြက သတင္းကို ၾကားေတာ့၊ ကြၽန္မကို အားလုံးက ေလးစားအားက်တဲ့ အၾကည့္ေတြနဲ႔ ၾကည့္ၾကတယ္။ ကြၽန္မ အရမ္းအရမ္းကို ေပ်ာ္ခဲ့တယ္။ ႏွစ္သက္စရာ၊ ထူးျခားတဲ့ ဘဝတစ္ခုရဲ႕ အစကို ကြၽန္မေရာက္ေနတယ္၊ ကြၽန္မ ဘြဲယူတဲ့အခ်ိန္မွာ ကုမၸဏီေတြအမ်ားႀကီးက ကြၽန္မကို ငွားဖို႔ တန္းစီေနမွာ၊ ကြၽန္မ ေအာင္ျမင္ၿပီး သူမ်ားေတြထက္ ထင္ေပၚမွာပဲလို႔ ေတြးခဲ့တယ္။ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ကြၽန္မအေမက ကင္ဆာရၿပီး ေနာက္ဆုံးအဆင့္လို႔ ေဆးစစ္ခ်က္အေျဖထြက္တယ္။ သူမွာ အခ်ိန္နည္းနည္းပဲ က်န္ေတာ့တယ္လို႔ ဆရာဝန္ေတြက ေျပာတယ္။ သတင္းက ႐ုတ္တရက္ မိုးႀကိဳးပစ္ခ်လိုက္သလိုျဖစ္ၿပီး ကြၽန္မက လုံးဝ စိတ္ထိခိုက္သြားတယ္။ ကြၽန္မ စီစဥ္ခဲ့သမွ်အားလုံး တစ္စစီ ၿပိဳကြဲသြားသလို ထင္ရတယ္။ အနာဂတ္မွာ ထင္ေပၚတဲ့သူတစ္ေယာက္ ျဖစ္လာႏိုင္ေအာင္၊ အနာဂတ္မွာ ကြၽန္မအေမကို ေထာက္ပံ့ႏိုင္မဲ့နည္းလမ္းရွိၿပီး သူဂုဏ္ယူေအာင္လုပ္ႏိုင္ဖို႔ ေက်ာင္းမွာ ကြၽန္မ အရမ္းႀကိဳးစားခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ ကြၽန္မဘြဲ႕မရခင္မွာပဲ အေမက ကင္ဆာရသြားခဲ့တယ္။ ကြၽန္မ အရမ္း စိတ္ဓာတ္က်သြားခဲ့တယ္။ အိမ္ျပန္ၿပီး ကြၽန္မအေမကို ေစာင့္ေရွာက္ခ်င္ခဲ့ေပမဲ့၊ တကၠသိုလ္ဝင္ခြင့္ စာေမးပြဲေအာင္ဖို႔ ကြၽန္မ ဘယ္ေလာက္ အလုပ္ႀကိဳးစားခဲ့တယ္ဆိုတာနဲ႔ ႏွစ္ခ်ီ ကြၽန္မအားထုတ္ခဲ့သမွ်အတြက္ ျပစရာတစ္ခုခု ရွိသင့္တယ္ဆိုတာကို ေတြးမိတယ္။ ကြၽန္မအေမကို ေစာင့္ေရွာက္ဖို႔ ေက်ာင္းတက္တာကို စြန႔္လႊတ္လိုက္ရင္၊ ကြၽန္မရဲ႕ ႀကိဳးစားမႈအားလုံးက အခ်ည္းႏွီးျဖစ္သြားမွာ မဟုတ္လား။ ကြၽန္မ အရမ္း ဒြိဟျဖစ္ၿပီး၊ ဘယ္လိုဆက္လုပ္ရမွန္း မသိခဲ့ဘူး။ တစ္ႀကိမ္မွာ၊ ကြၽန္မအေမက ဖုန္းဆက္ၿပီး ေျပာတယ္။ “သမီး ဘြဲ႕ယူတဲ့အထိ အေမခံမယ္ မထင္ဘူး။ ဒါေပမဲ့ သမီးရဲ႕ကိုယ္ပိုင္အနာဂတ္အတြက္ ေက်ာင္းၿပီးေအာင္တက္ၿပီး ေကာင္းမြန္တဲ့ ဘဝတစ္ခုကို ဆက္ေနထိုင္သြားရမယ္၊ အဲဒီအခါက်ရင္ ဘာေနာင္တမွမရွိဘဲ အေမ ေသလို႔ရၿပီ”တဲ့။ အေမ့ရဲ႕နားသြင္းေဖ်ာင္းဖ်မႈကို ခံရၿပီးေနာက္မွာေတာ့ သူ႔ကို ေစာင့္ေရွာက္ဖို႔ အိမ္မျပန္ေတာ့ဘဲ ကိုယ့္ပညာေရးကို ဆက္လိုက္စားခဲ့တယ္။ အဲဒီေနာက္ သိပ္မၾကာဘူး၊ ကြၽန္မအေမ ဆုံးသြားတယ္။ ကြၽန္မအေမကို သတိရျခင္းေတြနဲ႔ ကြၽန္မ ေလာင္ၿမိဳက္ခဲ့ၿပီး၊ သူ ကြၽန္မကို ေပးခဲ့တဲ့ တာဝန္အေၾကာင္းပဲ ကြၽန္မေတြးႏိုင္ေတာ့တယ္။ စာႀကိဳးစားၿပီး ေအာင္ျမင္ေအာင္လုပ္ဖို႔၊ ကြၽန္မအေမရဲ႕ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြအတိုင္း ျဖစ္ေျမာက္လာေစဖို႔ ကြၽန္မ ဆုံးျဖတ္ခဲ့တယ္။

ပထမေတာ့ တကၠသိုလ္မွာ ကြၽန္မဘဝကို ေနသားက်ေအာင္ လုပ္ႏိုင္ခဲ့ေပမဲ့၊ ေနာက္ဆုံးမွာ အဲဒီက ဘဝဟာ ေျခာက္ေသြ႕ၿပီး ၿငီးေငြ႕စရာျဖစ္မွန္း၊ ကြၽန္မ စိတ္ကူးခဲ့တဲ့ ပုံစံလို မဟုတ္မွန္း ကြၽန္မ ျမင္လာခဲ့တယ္။ ဆန႔္က်င္ဖက္အေနနဲ႔၊ ေက်ာင္းမွာ ဘဝက ယွဥ္ၿပိဳင္မႈနဲ႔ ျပည့္ေနခဲ့တယ္။ ေက်ာင္းသားေတြက သူတို႔မိသားစုေနာက္ခံေတြအလိုက္ အုပ္စုေတြ ဖြဲ႕ၾကၿပီး စေနာက္တာ၊ ေလွာင္ေျပာင္တာေတြ အမ်ားႀကီးပဲ။ တခ်ိဳ႕ဆရာေတြဆို အမွတ္ေကာင္းတဲ့၊ မိသားစုေနာက္ခံေကာင္းတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ေပါင္းၿပီး အမွတ္မေကာင္းတဲ့၊ ဆင္းရဲတဲ့မိသားစုအခံရွိတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြကို စေနာက္တာေတြေတာင္ ရွိတယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ နဂိုတည္းက သိမ္ငယ္ေနတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြက ပိုလို႔ေတာင္ သိမ္ငယ္သြားတယ္။ တခ်ိဳ႕ေက်ာင္းသားေတြဆိုရင္ ေက်ာင္းေျပာင္းသြားၾကတယ္၊ ဒါမွမဟုတ္ ေက်ာင္းထြက္သြားၾကတယ္။ အဲဒီက အေျခအေနကို ကြၽန္မ လုံးဝ စက္ဆုပ္မိတယ္။ ဒါေပမဲ့ အသိအမွတ္ျပဳခံရေအာင္လုပ္ဖို႔၊ အမွတ္ေကာင္းေကာင္းရေအာင္ ကိုယ့္ရဲ႕ ပညာေရးမွာ ေခါင္းမာမာနဲ႔ အဆုတ္မနစ္လုပ္ခဲ့တယ္။ ႀကိဳးစားမႈေၾကာင့္၊ ေက်ာင္းမွာေရာ၊ ကြၽန္မရဲ႕ အသက္ေမြးမႈ လုပ္ငန္းမွာပါ ေကာင္းတဲ့ အမွတ္ေတြနဲ႔ ရလဒ္ေတြ ရခဲ့တယ္။ စာညံ့တဲ့ အတန္းေဖာ္အားလုံးက ကြၽန္မကို အထင္ႀကီးၾကၿပီး၊ သူတို႔ရဲ႕ ပညာေရးမွာ အတုယူရမဲ့ စံျပတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ သေဘာထားခဲ့ၾကတယ္။ ကြၽန္မ လိုခ်င္ခဲ့တဲ့ ေက်ာ္ၾကားမႈနဲ႔ အက်ိဳးအျမတ္ကို ရခဲ့ေပမဲ့ စိတ္ထဲမွာ ဟာတာတာျဖစ္ေနခဲ့ၿပီး၊ အဲဒီဘဝေနထိုင္မႈပုံစံကို ကြၽန္မ တျဖည္းျဖည္း ၿငီးေငြ႕၊ စိတ္ကုန္လာခဲ့တယ္။ ဘာလို႔ လူေတြအဲဒီလို အသက္ရွင္ခ်င္ၾကလဲ နားမလည္ခဲ့ဘူး။ အသိပညာကို ေလ့လာၿပီးေတာ့ ကြၽန္မ ထင္ေပၚႏိုင္မယ္၊ ေပ်ာ္႐ႊင္မႈ ရၿပီး၊ ကိုယ္ အသက္ရွင္ခ်င္တဲ့ဘဝကို ေနထိုင္ႏိုင္မယ္လို႔ ကြၽန္မ ေတြးခဲ့တာ။ ဒီေတာ့ အဲဒီဘဝကို ကြၽန္မ ရွာေဖြေလ ဟာတာတာနဲ႔ မခ်ိတင္ကဲခံစားရေလ ဘာလို႔ ျဖစ္ခဲ့တာလဲ။ တစ္ခါတေလ ကြၽန္မ ေတြးမိတယ္။ ဘဝရဲ႕ ရည္႐ြယ္ခ်က္က ေအာင္ျမင္တဲ့ခံစားခ်က္ကို ေတြ႕ႀကဳံခံစားဖို႔ အလုပ္ေတြလုပ္၊ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ေသရတာမ်ိဳးလား။ ကိုယ့္အုတ္ဂူေတြကို ဘာမွယူမသြားၾကဘဲ ျပစရာ အားထုတ္မႈလည္း တစ္ခုမွ မရွိပုံေထာက္ရင္ ဒီအရာအားလုံးရဲ႕ အဓိပၸာယ္က ဘာလဲ။ ပိုအဓိပၸာယ္ရွိတဲ့ အသက္ရွင္ေနထိုင္မႈ နည္းလမ္းေတြ မရွိဘူးလားေပါ့။

တစ္ေန ေဖ့စ္ဘုတ္မွာ ဘဝရဲ႕ စစ္မွန္တဲ့ အဓိပၸာယ္နဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ပို႔စ္တစ္ခုကို ကြၽန္မ ေတြ႕ခဲ့တယ္။ အဲဒီပို႔စ္ကို လိုက္ခ္ေပးၿပီး မွတ္ခ်က္တစ္ခုခ်န္ထားၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ ကြၽန္မကို ဘာသာေရး ယုံၾကည္မႈအေၾကာင္း စၿပီး စကားစျမည္ေျပာဆိုတဲ့သူတစ္ေယာက္နဲ႔ မိတ္ေဆြျဖစ္ခဲ့တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ သူက ခရစ္ယာန္တစ္ေယာက္ျဖစ္ရမယ္လို႔ ကြၽန္မ သိလိုက္တယ္။ သူက အနႏၲတန္ခိုးရွင္ ဘုရားသခင္ရဲ႕ ေနာက္ဆုံးေသာကာလ ကယ္တင္ျခင္းအမႈနဲ႔ ဆိုင္တဲ့ ဧဝံေဂလိကို ကြၽန္မဆီ ျဖန႔္တယ္။ အနႏၲတန္ခိုးရွင္ ဘုရားသခင္ရဲ႕ ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ အမ်ားႀကီးကို ကြၽန္မ ဖတ္ၿပီး လူ႔ဘဝရဲ႕ အရင္းအျမစ္၊ လူ႔ရဲ႕ ဆင္းရဲဒုကၡ ရင္းျမစ္နဲ႔ လူသားမ်ိဳးႏြယ္ကို စာတန္က ေဖာက္ျပန္ပ်က္စီးေစတဲ့ နည္းစနစ္ေတြ၊ စတာေတြအပါအဝင္၊ အရင္က မသိခဲ့တဲ့ သမၼာတရား အေတာ္မ်ားမ်ားကို သိလာခဲ့တယ္။ ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြက ကြၽန္မရဲ႕ အသက္သမၼာတရား ဆာငတ္မႈကို ေျပေစတယ္။ ေက်ာင္းမွာ ဒီသမၼာတရား တစ္ခုမွ ကြၽန္မ မၾကားဖူးခဲ့ဘူးေလ။ အဲဒီေနာက္ေတာ့၊ ေဖ့စ္ဘုတ္မွာ ဒီက်မ္းပိုဒ္ကို အမွတ္တမဲ့ ကြၽန္မ ေတြ႕တယ္။ “လူမႈေရးသိပၸံပညာမ်ားႏွင့္ဆိုင္သည့္ လူသားမ်ိဳးႏြယ္၏ ဖန္တီးႏိုင္မႈ စြမ္းရည္ေနာက္တြင္၊ လူသား၏ စိတ္ကို သိပၸံပညာႏွင့္ အသိပညာမ်ားက ေနရာယူလာၾကၿပီးျဖစ္သည္။ သိပၸံႏွင့္ အသိပညာသည္ လူသားမ်ိဳးႏြယ္ကို အုပ္စိုးျခင္းအတြက္ တန္ဆာပလာမ်ားျဖစ္လာၿပီး ျဖစ္ကာ လူသားအတြက္ ဘုရားသခင္ကို ဝတ္ျပဳကိုးကြယ္ရန္ အခြင့္အလမ္း လုံလုံေလာက္ေလာက္ မရွိေတာ့သကဲ့သို႔၊ ဘုရားသခင္ကို ဝတ္ျပဳကိုးကြယ္ျခင္းအတြက္ သင့္ေလ်ာ္ေသာ အေျခအေနမ်ား မရွိေတာ့ေပ။ ဘုရားသခင္၏ေနရာသည္ လူ၏ ႏွလုံးသားထဲတြင္ ယခင္ထက္ သာ၍နိမ့္ဆင္းၿပီးျဖစ္သည္။ သူ၏ စိတ္ႏွလုံးတြင္ ဘုရားသခင္ မရွိဘဲႏွင့္၊ လူသား၏ အတြင္းကမာၻသည္ ေမွာင္မိုက္၏၊ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကင္းမဲ့ကာ အႏွစ္မဲ့သြားေလသည္။ ေနာက္ပိုင္းတြင္ လူသားမ်ိဳးႏြယ္၏ စိတ္ႏွင့္ ႏွလုံးသားကို ျဖည့္ဆည္းရန္ လူသားကို ဘုရားသခင္ ဖန္ဆင္းခဲ့သည္ဆိုသည့္ သမၼာတရားႏွင့္ ဆန႔္က်င္သည့္ လူမႈသိပၸံ သေဘာတရားမ်ား၊ လူသားဆင့္ကဲျဖစ္စဥ္ သေဘာတရားႏွင့္ အျခားေသာ သေဘာတရားမ်ားကို ေဖာ္ျပရန္ လူမႈေရးသိပၸံပညာရွင္မ်ား၊ သမိုင္းပညာရွင္မ်ားႏွင့္ ႏိုင္ငံေရးသမားမ်ား မ်ားစြာ ေရွ႕တန္းေရာက္လာခဲ့ၾကသည္။ ဤနည္းျဖင့္ ဘုရားသခင္က အရာရာကို ဖန္ဆင္းခဲ့ေၾကာင္းကို ယုံၾကည္သူမ်ား နည္းသည္ထက္ နည္းပါးလာခဲ့ၿပီး ဆင့္ကဲျဖစ္စဥ္ သေဘာတရားကို ယုံၾကည္သူမ်ားက အေရအတြက္အားျဖင့္ ယခင္ထက္ ပိုမိုမ်ားျပားလာခဲ့ေလသည္။ ဓမၼေဟာင္း ေခတ္ကာလအတြင္း ဘုရားသခင္၏ အမႈႏွင့္ သူ၏ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္မ်ားႏွင့္ဆိုင္သည့္ မွတ္တမ္းမ်ားကို ဒ႑ာရီမ်ားႏွင့္ ႐ိုးရာပုံျပင္မ်ားအျဖစ္ သေဘာထားေသာ လူမ်ား ပို၍ ပို၍ မ်ားလာေလသည္။ ၎တို႔၏ စိတ္ႏွလုံးမ်ားထဲတြင္၊ လူတို႔သည္ ဘုရားသခင္၏ ဂုဏ္သိကၡာႏွင့္ ႀကီးျမတ္မႈ၊ ဘုရားသခင္ တည္ရွိၿပီး အရာခပ္သိမ္းအေပၚ အုပ္စိုးမႈ ကိုင္စြဲသည္ဆိုသည့္ သက္ဝင္ယုံၾကည္မႈမ်ားကို ဂ႐ုမစိုက္ၾကေတာ့ေပ။ လူသားမ်ိဳးႏြယ္၏ ရွင္သန္မႈႏွင့္ ႏိုင္ငံမ်ားႏွင့္ လူမ်ိဳးမ်ား၏ ကံၾကမၼာတို႔သည္ ၎တို႔အဖို႔ အေရးမပါေတာ့သကဲ့သို႔၊ လူသည္ စားျခင္း၊ ေသာက္ျခင္းႏွင့္ အေပ်ာ္အပါး လိုက္စားျခင္းတို႔ကိုသာ အေလးထားသည့္ အႏွစ္သာရ ကင္းမဲ့သည့္ ေလာကႀကီးတြင္ အသက္ရွင္ေလသည္။...” (ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္၊ အတြဲ (၁)၊ ဘုရားသခင္၏ ေပၚထြန္းျခင္းႏွင့္ အမႈေတာ္၊ ေနာက္ဆက္တြဲ (၂)- လူသားမ်ိဳးႏြယ္တစ္ရပ္လုံး၏ ကံၾကမၼာအေပၚ ဘုရားသခင္ တာဝန္ယူဦးေဆာင္သည္) ဒီဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ အပိုဒ္ကို ကြၽန္မ ဖတ္ၿပီးေတာ့၊ သေဘာေပါက္သြားတယ္။ လူေတြရဲ႕ စိတ္ႏွလုံးက ဘုရားအတြက္ ေနရာမခ်န္ထားဘဲ သိပၸံအတတ္၊ အသိပညာနဲ႔ ျပည့္ေနလို႔၊ သူတို႔က အရမ္းကို အႏွစ္မဲ့လာၾကတယ္ဆိုတာေပါ့။ ဒါေၾကာင့္ ဘဝ ရည္႐ြယ္ခ်က္က ဘာျဖစ္တယ္၊ ဘဝမွာ ဘာတန္ဖိုးရွိၿပီး ဘာက ဘဝရဲ႕ အဓိပၸာယ္ျဖစ္တယ္ဆိုတာကို သူတို႔ စစ္ေဆးဖို႔ ႀကိဳးစားၾကေပမဲ့၊ ဒီကိစၥေတြကို စုံစမ္းစစ္ေဆးဖို႔ သိပၸံအတတ္နဲ႔ အသိပညာကို အသုံးျပဳဖို႔ ႀကိဳးစားေလ၊ စစ္မွန္တဲ့ အေျဖရတာ နည္းေလပဲ။ ဒီအသိက လူေတြကို ယာယီ ႏွစ္သိမ္မႈေပးတဲ့ ခံစားခ်က္ကိုပဲ ေပးတယ္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ သိပၸံအတတ္နဲ႔ အသိပညာေတြက သမၼာတရား မဟုတ္တဲ့အျပင္ ဘဝကို စစ္မွန္တဲ့ အေထာက္အပံ့ မေပးႏိုင္လို႔ပဲ။ အရင္က တစ္ေယာက္ေယာက္ အသိႏွံ႔စပ္ေလ၊ ဘဝကို သူတို႔ ပိုထိုးထြင္းအျမင္ရွိေလျဖစ္ၿပီး၊ ကိစၥေတြနဲ႔ပတ္သက္လို႔ သေဘာေပါက္နားလည္မႈ ပိုရွိေလျဖစ္မွာျဖစ္ၿပီး၊ အသိပညာရွာတဲ့သူေတြက အထင္ႀကီးခံရတာေၾကာင့္၊ တန္ဖိုးရွိတဲ့ ဘဝကို အသက္ရွင္ၿပီး၊ ေပ်ာ္႐ႊင္မႈ ပိုရႏိုင္တယ္လို႔ ကြၽန္မ အၿမဲ ယုံၾကည္ခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ အသိပညာအမ်ားႀကီး ေလ့လာၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ၊ ဘဝရဲ႕ ရည္႐ြယ္ခ်က္က ဘာလဲ၊ လူက ဘယ္ကေန ျဖစ္လာတယ္၊ သူ႔ရဲ႕ ခရီးပန္းတိုင္က ဘာျဖစ္တယ္ဆိုတာကို ကြၽန္မ မသိေသးသလို၊ ကြၽန္မ ရွာခဲ့တဲ့ ေပ်ာ္႐ႊင္မႈကို မရေသးဘူး။ ကြၽန္မရဲ႕ စာေမးပြဲေတြမွာ အမွတ္ေကာင္းေကာင္းေတြ ရတဲ့အခ်ိန္ အတန္းထဲမွာ အဆင့္ပထမရၿပီး အားလုံးရဲ႕ ေလးစားတာခံရခ်ိန္မွာေတာင္၊ ကြၽန္မက အႏွစ္မဲ့သလို ခံစားရၿပီး စိတ္ထဲမွာ မခ်ိတင္ကဲျဖစ္ေနတယ္။ ကြၽန္မရင္ဆိုင္ရတဲ့ အခက္အခဲေတြကလည္း ေျပလည္မသြားေသးဘူး။ တျခား တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားေတြက သူတို႔ရဲ႕ အႏွစ္မဲ့တာကို ေစ်းဝယ္ထြက္တာ၊ ကာရာအိုေကဆိုတာ၊ ဘားေတြကို သြားတာအျပင္၊ နာမည္ေက်ာ္ အဆိုေတာ္ေတြ က်င္းပတဲ့ ဂီတေျဖေဖ်ာ္ပြဲေတြ တက္တာေတြနဲ႔ ျဖည့္ဆည္းၾကပုံကို ျမင္ခဲ့တယ္။ ပထမေတာ့၊ သူတို႔နဲ႔ ဒီေရပန္းစားမႈေတြကို ရွာေဖြတုန္းမွာ ကြၽန္မလည္း ေပ်ာ္ခဲ့ရေပမဲ့၊ ေနာက္မွာေတာ့ ပိုလို႔ေတာင္ အႏွစ္မဲ့တယ္လို႔ခံစားခဲ့ရတယ္။ ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြကို ဖတ္ၿပီးတဲ့ေနာက္မွပဲ ကြၽန္မ သေဘာေပါက္သြားတယ္။ လူ႔ရဲ႕ ဝိညာဥ္ေရးရာ အႏွစ္မဲ့မႈအတြက္ အေၾကာင္းရင္းက သူ႔ရဲ႕ သိပၸံအတတ္နဲ႔ အသိပညာ လိုက္စားမႈျဖစ္ေနတာပဲ။ လူေတြကို သိပၸံအတတ္နဲ႔ အသိပညာေတြက လူကို ဘုရားဖန္ဆင္းခဲ့တယ္ဆိုတာကို ျငင္းေအာင္ ေသြးေဆာင္တယ္။ ဘုရားဆီကေန သူတို႔လာမွန္းကို သူတို႔ မသိၾက၊ မသိမွတ္ၾက႐ုံမက၊ ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြနဲ႔ အမႈေတာ္က ဒ႑ာရီ၊ ယုံတမ္းစကားေတြသာ ျဖစ္တယ္လို႔လည္း မွတ္ခ်က္ခ်ၾကတယ္။ အဲဒီလိုနဲ႔၊ လူေတြရဲ႕ ႏွလုံးသားေတြထဲမွာ ဘုရားက ေနရာဆုံးရႈံးၿပီး၊ သူတို႔က သူနဲ႔ ပိုလို႔ အလွမ္းေဝးသထက္ေဝးလာၾကတယ္။ ဘုရားကိုလည္း မသိၾက၊ သူတို႔စိတ္ႏွလုံးထဲမွာလည္း သူနဲ႔ သူ႔ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြ မရွိမွေတာ့ အႏွစ္မဲ့တာကို ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး မခံစားရဘဲေနႏိုင္မွာလဲ။ ကြၽန္မရဲ႕ အသက္က ဘုရားဆီက လာတာပါ။ ကြၽန္မဘဝမွာ ျဖစ္ပ်က္သမွ်က ဘုရားရဲ႕ အစီအစဥ္ေတြကေန အက်ိဳးဆက္ျဖစ္ေပၚခဲ့တာပါ။ အဖန္ဆင္းခံတစ္ေယာက္အေနနဲ႔၊ ပိုေကာင္းတဲ့ ကံၾကမၼာတစ္ခု ရွိဖို႔ ကြၽန္မ ဘုရားေနာက္လိုက္ၿပီး သူ႔ကို ကိုးကြယ္ရမယ္။ အဲဒီေနာက္မွာ၊ ဘုရားရဲ႕ ေနာက္ဆုံးေသာကာလ အမႈေတာ္ကို ကြၽန္မ လက္ခံခဲ့ၿပီး၊ ေနာက္ဆုံးမွာ အိမ္ျပန္လာရသလိုမ်ိဳး ခံစားခဲ့ရတယ္။

ေနာက္ပိုင္းမွာ၊ စုေဝးပြဲေတြကို အတန္ၾကာ တက္ၿပီးတဲ့ေနာက္၊ ဝိညာဥ္ေရးရာမွာ ပိုပိုၿပီး စိတ္ေက်နပ္လာတယ္။ ပိုစိတ္ခ်မ္းသာလာၿပီး ၿငိမ္သက္၊ ဝမ္းေျမာက္ခဲ့ရတယ္။ တစ္ခါေတာ့ စုေဝးပြဲၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ အနႏၲတန္ခိုးရွင္ ဘုရားသခင္ရဲ႕ ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြကို ဆက္ဖတ္ခ်င္ေနတုန္းပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ စာအုပ္ေတြရွာဖို႔ ႏိုင္ငံေတာ္သက္ဆင္းႂကြေရာက္ျခင္း၏ ဧဝံေဂလိတရားေတာ္ဆိုတဲ့ ဝက္ဘ္ဆိုက္ကို သြားခဲ့တယ္။ အဲဒီဝက္ဘ္ဆိုက္မွာ၊ စာတန္က လူသားမ်ိဳးႏြယ္ကို ေဖာက္ျပန္ပ်က္စီးေစပုံကို ေဖာ္ျပတဲ့ စာတစ္ပိုဒ္ေတြ႕ခဲ့တယ္။ “လူတစ္ေယာက္သည္ ေက်ာ္ၾကားမႈႏွင့္ အျမတ္အစြန္းတြင္ နစ္ျမဳပ္သြားသည္ႏွင့္၊ ေတာက္ပေသာအရာ၊ ေျဖာင့္မတ္ေသာအရာ သို႔မဟုတ္ လွပ၍ ေကာင္းမြန္ေသာ အရာမ်ားကို ရွာေဖြျခင္း မရွိေတာ့ေပ။ ဤသည္မွာ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ လူတို႔အေပၚတြင္ ရွိေသာ ေက်ာ္ၾကားမႈႏွင့္ အျမတ္အစြန္းတို႔၏ ဆြဲေဆာင္မႈ အင္အားသည္ ႀကီးမားလြန္းေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ၎တို႔သည္ လူတို႔အတြက္ ဘဝတစ္ေလွ်ာက္လုံး လိုက္စားသည့္ အရာမ်ား၊ အဆုံးမရွိ ထာဝရလိုက္စားသည့္ အရာမ်ားပင္ ျဖစ္သြားၾက၏။ ဤသည္မွာ အမွန္ မဟုတ္သေလာ။ လူအခ်ိဳ႕က အသိပညာ သင္ယူျခင္း ဟူသည္မွာ ေခတ္ေနာက္က်မက်န္ခဲ့ေစရန္ သို႔မဟုတ္ ကမာၻႀကီးတြင္ ေနာက္က်မက်န္ေစရန္အတြက္၊ စာအုပ္မ်ား ဖတ္ျခင္း သို႔မဟုတ္ ၎တို႔ မသိေသးေသာအရာအခ်ိဳ႕ကို ေလ့လာသင္ယူျခင္းထက္ မပိုဟု ဆိုၾကသည္။ ၎တို႔ကိုယ္တိုင္၏ အနာဂတ္အတြက္ သို႔မဟုတ္ အေျခခံ လိုအပ္မႈမ်ားကို ေထာက္ပံ့ရန္ ၎တို႔ ထမင္းစားပြဲတြင္ စားစရာရွိေနရန္အတြက္သာ အသိပညာကို သင္ယူျခင္း ျဖစ္သည္ဟု ေျပာၾကလိမ့္မည္။ အေျခခံ လိုအပ္ခ်က္မ်ား သက္သက္အတြက္၊ အစားအစာကိစၥကို ေျဖရွင္းရန္ သက္သက္အတြက္ျဖင့္ ဆယ္စုႏွစ္တစ္ခုစာ ပင္ပင္ပန္းပန္း ေလ့လာ သင္ယူသည့္ လူတစ္ဦးတေလ ရွိပါသေလာ။ ဤကဲ့သို႔ေသာလူမ်ိဳး တစ္ဦးမွ်မရွိေပ။ သို႔ဆိုလွ်င္ လူတစ္ဦးသည္ ဤႏွစ္မ်ားအားလုံးအတြက္ အဘယ္ေၾကာင့္ ဤဆင္းရဲဒုကၡခံပါသနည္း။ ဤသည္မွာ ေက်ာ္ၾကားမႈႏွင့္ အျမတ္အစြန္း အတြက္ျဖစ္သည္။ ေက်ာ္ၾကားမႈႏွင့္ အျမတ္အစြန္းတို႔သည္ သူ႔ကို လက္ယပ္ေခၚလ်က္၊ အေဝးတြင္ ေစာင့္ႀကိဳ ေနၾက၏။ ၎တို႔အေနျဖင့္ မိမိတို႔၏ကိုယ္ပိုင္ လုံ႔လဝီရိယ၊ အခက္အခဲမ်ားႏွင့္ ႐ုန္းကန္မႈမ်ားအားျဖင့္သာ ၎တို႔ကို ေက်ာ္ၾကားမႈႏွင့္ အျမတ္အစြန္းတို႔ကို ရရွိဖို႔ ဦးေဆာင္မည့္ လမ္းကို လိုက္ႏိုင္သည္ဟု ယုံၾကည္ၾကေလသည္။ ထိုသို႔ေသာ လူသည္ သူကိုယ္တိုင္၏ အနာဂတ္ လမ္းေၾကာင္းအတြက္၊ အနာဂတ္ ေပ်ာ္႐ႊင္မႈအတြက္ႏွင့္ ပို၍ေကာင္းမြန္ေသာ ဘဝတစ္ခုကို ရရွိဖို႔ ဤသို႔ေသာ အခက္အခဲမ်ားကို ဒုကၡခံရေပမည္။” (ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္၊ အတြဲ (၂)၊ ဘုရားသခင္ကို သိကြၽမ္းျခင္းႏွင့္ စပ္လ်ဥ္း၍၊ အတုမရွိ ဘုရားသခင္ကိုယ္ေတာ္တိုင္ (၆)) “လူတို႔သည္ ေက်ာ္ၾကားမႈႏွင့္ အျမတ္အစြန္းအတြက္သာ စဥ္းစားတတ္ေတာ့သည္ အထိျဖစ္ေအာင္၊ ၎တို႔၏ အေတြးမ်ားကို ထိန္းခ်ဳပ္ရန္အတြက္ စာတန္သည္ ေက်ာ္ၾကားမႈႏွင့္ အျမတ္အစြန္းကို အသုံးျပဳ၏။ ၎တို႔သည္ ေက်ာ္ၾကားမႈႏွင့္ အျမတ္အစြန္းအတြက္ ႐ုန္းကန္လႈပ္ရွား ၾက၏၊ ေက်ာ္ၾကားမႈႏွင့္ အျမတ္အစြန္းအတြက္ အခက္အခဲမ်ားကို ခံၾက၏၊ ေက်ာ္ၾကားမႈႏွင့္ အျမတ္အစြန္း အတြက္ အရွက္ရျခင္းမ်ားကို ႀကံ့ႀကံ့ခံၾက၏၊ ေက်ာ္ၾကားမႈ ႏွင့္ အျမတ္အစြန္း အတြက္ ၎တို႔တြင္ ရွိသမွ်အရာတိုင္းကို စြန႔္လႊတ္ၾကသကဲ့သို႔၊ ေက်ာ္ၾကားမႈႏွင့္ အျမတ္အစြန္းတို႔အတြက္ မည္သို႔ေသာ အကဲျဖတ္မႈ၊ ဆုံးျဖတ္မႈကိုမဆို ၎တို႔က ျပဳလုပ္ၾကလိမ့္မည္။ ဤနည္းလမ္းျဖင့္ စာတန္သည္ လူတို႔အား မျမင္ႏိုင္ေသာ အခ်ဳပ္အေႏွာင္တို႔ႏွင့္ ခ်ည္ေႏွာင္ၿပီး လူတို႔သည္ ၎တို႔ကို တြန္းလွန္ရန္ အင္အားမရွိသလို သတၱိလည္းမရွိၾကေပ။ ၎တို႔သည္ ဤအခ်ဳပ္အေႏွာင္တို႔အား အမႈမဲ့အမွတ္မဲ့ သယ္ေဆာင္ၾကၿပီး ႀကီးစြာေသာ အခက္အခဲျဖင့္ ေရွ႕သို႔ဆက္ကာသာ ႐ုန္းၾကရ၏။ ဤေက်ာ္ၾကားမႈႏွင့္ အျမတ္အစြန္း အတြက္ အလို႔ငွာ၊ လူသားမ်ိဳးႏြယ္သည္ ဘုရားသခင္ကို ေရွာင္ၾကဥ္၍၊ ကိုယ္ေတာ္အား သစၥာေဖာက္ၿပီး၊ တိုး၍ ဆိုးယုတ္ လာၾကသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဤနည္းျဖင့္ မ်ိဳးဆက္တစ္ခုၿပီး တစ္ခုသည္ စာတန္၏ ေက်ာ္ၾကားျခင္းႏွင့္ အျမတ္အစြန္း အၾကားတြင္ ဖ်က္ဆီးခံၾကရ၏။ စာတန္၏ လုပ္ေဆာင္မႈတို႔ကို ယခု ၾကည့္သည့္အခါ၊ ၎၏ အႏၲရာယ္ရွိေသာ ရည္႐ြယ္ခ်က္တို႔သည္ လုံးဝ စက္ဆုပ္စရာေကာင္းသည္ မဟုတ္ေလာ။ သင္တို႔သည္ ေက်ာ္ၾကားမႈႏွင့္ အျမတ္အစြန္း မပါလွ်င္ အသက္မရွင္ႏိုင္ဟု ထင္သည့္အတြက္ေၾကာင့္၊ စာတန္၏ အႏၲရာယ္ရွိေသာ ရည္႐ြယ္ခ်က္တို႔ကို ယေန႔တြင္ ျမင္ေကာင္း ျမင္ႏိုင္ၾကမည္ မဟုတ္ေပ။ လူတို႔သည္ ေက်ာ္ၾကားမႈႏွင့္ အျမတ္အစြန္းကို ခ်န္ထားခဲ့မည္ဆိုလွ်င္၊ ၎တို႔အေနျဖင့္ ေရွ႕ခရီးလမ္းကို ျမင္ႏိုင္ေတာ့မည္ မဟုတ္၊ ၎တို႔၏ ပန္းတိုင္မ်ားကို ျမင္ႏိုင္ေတာ့မည္မဟုတ္၊ ၎တို႔၏ အနာဂတ္သည္လည္း ေမွးမွိန္ ေမွာင္မိုက္လာမည္ဟု ထင္ၾက၏။” (ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္၊ အတြဲ (၂)၊ ဘုရားသခင္ကို သိကြၽမ္းျခင္းႏွင့္ စပ္လ်ဥ္း၍၊ အတုမရွိ ဘုရားသခင္ကိုယ္ေတာ္တိုင္ (၆)) ဒီဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြကို ဖတ္ရာကတစ္ဆင့္၊ လူေတြဟာ ေက်ာ္ၾကားမႈနဲ႔ အက်ိဳးအျမတ္ ရွာေဖြျခင္းရဲ႕ ခ်ည္ေႏွာင္တာကို ခံေနရမွန္း ေတြ႕ခဲ့တယ္။ ေက်ာ္ၾကားမႈနဲ႔ အက်ိဳးအျမတ္ကို လိုက္စားတာက လူ႔ရဲ႕ အရင္းခံအေၾကာင္းနဲ႔ ဘဝ ရည္မွန္းခ်က္ျဖစ္တယ္လို႔ သူတို႔ ယုံၾကတယ္။ ဒါက မွားတဲ့ လမ္းေၾကာင္းမွန္း သူတို႔ မသိၾကသလို၊ အဲဒီကေန ခ်ိဳးဖ်က္လြတ္ေျမာက္ဖို႔ သတၱိနဲ႔ အစြမ္းအစ မရွိၾကဘူး။ ကြၽန္မရဲ႕ ကိုယ္ပိုင္ ဘဝရည္မွန္းခ်က္က ထင္ေပၚဖို႔နဲ႔ ဘိုးေဘးေတြအတြက္ ဂုဏ္ေဆာင္ဖို႔ျဖစ္ပုံ၊ အဲဒီလိုရည္မွန္းခ်က္ေတြ ျပည့္ဝတဲ့သူေတြက ဘဝမွာ ေအာင္ျမင္တဲ့သူေတြပဲလို႔ ေတြးခဲ့ပုံေတြကို စဥ္းစားမိတယ္။ ကြၽန္မ ေက်ာင္းတက္တုန္းက ကြၽန္မထဲကို ဒီအယူအဆေတြ သြတ္သြင္းခံခဲ့ရတာပါ။ ကြၽန္မရဲ႕ ရည္မွန္းခ်က္ေတြျပည့္ဖို႔၊ ပညာေရးထဲ ႏွစ္ခ်ီ ကြၽန္မကိုယ္ကြၽန္မ ျမႇဳပ္ႏွံခဲ့တယ္။ အသိပညာကို ေလ့လာၿပီး၊ အဆင့္ျမင့္ ဘြဲ႕တစ္ခုကို ရဖို႔လိုက္စားခဲ့တယ္။ အဲဒါမွ ေနာက္ဆုံးမွာ အလုပ္ေကာင္းတစ္ခု ရမွာ၊ ေကာင္မြန္တဲ့ ဘဝကို ေနထိုင္ၿပီး၊ ပိုေကာင္းတဲ့ ေနထိုင္မႈ အဆင့္အတန္းတစ္ခု ေမြ႕ေလ်ာ္ခံစားရမွာေလ။ ကြၽန္မအေမရဲ႕ ႐ြတ္ေနက်စကားတစ္ခြန္းရဲ႕ လႊမ္းမိုးတာကို အထူးသျဖင့္ ခံခဲ့ရတယ္။ “အသာစံဖို႔အတြက္ အနာခံရမယ္”ဆိုတာေပါ့။ ထင္ေပၚၿပီး အသာစံရဖို႔ ကြၽန္မ ႀကိဳးပမ္းၿပီး အခက္အခဲေတြ သည္းခံရမယ္၊ ၿပီးေတာ့ အခက္အခဲအားလုံးက သည္းခံရက်ိဳးနပ္မယ္ဆိုတာကို ကြၽန္မ ယုံၾကည္ခဲ့တယ္။ ေက်ာ္ၾကားမႈနဲ႔ အက်ိဳးအျမတ္ လိုက္စားရာမွာ၊ အျပင္ေလာကကို ကြၽန္မ အာ႐ုံမစိုက္ခဲ့ဘူး၊ ကြၽန္မရဲ႕ ပညာေရးမွာပဲ လုံးဝ စိတ္ႏွစ္ထားခဲ့ၿပီး ကြၽန္မအေမ ေသလုမတတ္ ေနမေကာင္းျဖစ္တဲ့ အခ်ိန္မွာေတာင္၊ သူ႔ကိုေစာင့္ေရွာက္ဖို႔ ေက်ာင္းမပ်က္ခဲ့ဘူး။ အဲဒီလိုလုပ္တာက ကြၽန္မရဲ႕ ပညာေရးကို ထိခိုက္မွာ စိုးရိမ္ေနခဲ့တယ္။ ကြၽန္မက ေက်ာ္ၾကားမႈနဲ႔ အက်ိဳးအျမတ္ လိုက္စားရင္းနဲ႔ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ အခ်ိန္ကုန္ခဲ့ၿပီး၊ အဲဒီလိုလုပ္တာ တန္ေရာတန္ရဲ႕လားဆိုတာကို တစ္ခါမွ ခဏတျဖဳတ္ေလးေတာင္ မစဥ္းစားခဲ့ဘူး။ သက္တူ႐ြယ္သူေတြရဲ႕ ေလးစား၊ အားက်မႈကို ရခဲ့ေပမဲ့ တကယ္ မေပ်ာ္ခဲ့ဘူး။ ပိုလို႔ေတာင္ဆိုးသြားတာက ကြၽန္မက ပိုတစ္ေကာင္းဆန္၊ မာနေထာင္လႊားၿပီး သူမ်ားေတြကို ခ်ိဳးႏွိမ္တတ္လာတာပဲ။ အထူးသျဖင့္ အသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္းကိစၥပဲ စိတ္ဝင္စားတဲ့ သာမန္လူေတြဆို အထင္ေသးခဲ့တယ္။ အျပင္ပန္းအားျဖင့္၊ အဲဒီလို ခံစားခ်က္မ်ိဳး မေဖာ္ျပေပမဲ့ စိတ္ထဲမွာေတာ့ သူတို႔ကို ခ်ိဳးႏွိမ္ခဲ့တယ္။ မွားယြင္းတဲ့ လမ္းေၾကာင္းကို ကြၽန္မ ေလွ်ာက္ေနခဲ့ၿပီး အခ်ိန္အမ်ားႀကီး ျဖဳန္းခဲ့မိမွန္း သိခဲ့တယ္။ ေနာက္ဆုံးမွာ၊ ေပ်ာ္႐ႊင္တဲ့ ဘဝနဲ႔ ကိုယ္စိတ္ကူးခဲ့တဲ့ တန္ဖိုးကို ကြၽန္မ မရႏိုင္ခဲ့ဘူး။ ဘုရားရဲ႕ ထုတ္ေဖာ္ျပမႈကတစ္ဆင့္ ဒါကို ကြၽန္မ သေဘာေပါက္ခဲ့တယ္။ စာတန္က လူေတြကို စုံစမ္းေသြးေဆာင္ၿပီး ေဖာက္ျပန္ပ်က္စီးေစဖို႔ ေက်ာ္ၾကားမႈနဲ႔ အက်ိဳးအျမတ္ အသုံးျပဳတယ္။ ေက်ာ္ၾကားမႈနဲ႔ အက်ိဳးအျမတ္ကို ရွာတာက ဆင္းရဲဒုကၡခံရတဲ့ ဘဝကို ဆိုက္ေရာက္ေစၿပီး ကြၽန္မမွာလည္း ဘာမွမက်န္ခဲ့ဘူး။ စာတန္ရဲ႕လွည့္စားတဲ့အကြက္ကို ကြၽန္မ ယုံခဲ့တာ မဟုတ္လား။ လမ္းေၾကာင္းအမွားေပၚကို ကြၽန္မ ေလွ်ာက္ေနမွန္း၊ ေက်ာ္ၾကားမႈ၊ အက်ိဳးအျမတ္နဲ႔ အဆင့္အတန္းတို႔ကို လိုက္စားမဲ့အစား ဘုရားေနာက္လိုက္ၿပီး သမၼာတရားကို လိုက္စားတဲ့ လမ္းေၾကာင္း ေလွ်ာက္သင့္မွန္း သိခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီႏွစ္ေတြတစ္ေလွ်ာက္လုံး ကြၽန္မ အရမ္းႀကိဳးစားခဲ့ပုံ၊ လူ႔အဖြဲ႕အစည္းမွာ ေလးစားမႈရမဲ့ ဘြဲ႕ရၿပီး အဆင့္ျမင့္ဘြဲ႕ယူဖို႔ ေျခတစ္လွမ္းအကြာပဲ က်န္ေတာ့တဲ့ပုံကိုလည္း ကြၽန္မေတြးမိခဲ့တယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာ၊ ကြၽန္မ အလုပ္သြားတဲ့အခါ၊ ဘယ္တကၠသိုလ္ကေန ဘြဲ႕ရခဲ့တာလို႔ ကြၽန္မ ေျပာႏိုင္မွာျဖစ္ၿပီး၊ ဂုဏ္သိကၡာရွိရွိ ေနႏိုင္မွာေလ။ ကြၽန္မရဲ႕ ပညာေရးကို စြန႔္ဖို႔ ယုံၾကည္စိတ္ခ်မႈ မရွိခဲ့သလို၊ မဟာဘြဲ႕နဲ႔ ပါရဂူဘြဲ႕ေတြကို လိုက္စားခ်င္ခဲ့တယ္။

ကြၽန္မတာဝန္ကို ထမ္းေဆာင္ေနတုန္း တစ္ႀကိမ္မွာ၊ အနာဂတ္အတြက္ ကြၽန္မရဲ႕ အစီအစဥ္ေတြက ဘာလဲလို႔ ညီအစ္မတစ္ေယာက္က ေမးတယ္။ ကြၽန္မ ေျပာလိုက္တယ္။ “မဟာဘြဲ႕နဲ႔ ပါရဂူဘြဲ႕ေတြကို ကြၽန္မ လိုက္စားခ်င္ေပမဲ့၊ သံသယတခ်ိဳ႕ ရွိေနတယ္။ အဆင့္ျမင့္ ပညာေရးကို ကြၽန္မ လိုက္စားရင္၊ ပညာေရးနဲ႔ပတ္သက္လို႔ ကြၽန္မ ပိုၿပီးအခ်ိန္ ကုန္ရမွာျဖစ္သလို၊ ကြၽန္မတာဝန္ကိုလုပ္ဖို႔ အခ်ိန္နည္းသြားမွာေလ။ ဒီပညာေရးေတြကို လိုက္စားတာက မွန္တဲ့အလုပ္တစ္ခု ဟုတ္မဟုတ္ကို သိဖို႔ ကြၽန္မ ႀကိဳးစားေနတယ္” လို႔ေပါ့။ ကြၽန္မရဲ႕ ညီအစ္မက ကြၽန္မအတြက္ ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ႏွစ္ပိုဒ္ ဖတ္ျပတယ္။ “ေပတ႐ုသည္ သာမန္ ယုဒလူမ်ိဳး လယ္လုပ္သည့္ အိမ္ေထာင္စုတစ္စုထဲတြင္ ေမြးဖြားခဲ့၏။ သူ၏မိဘမ်ားက တစ္မိသားစုလုံးကို လယ္လုပ္ျခင္းျဖင့္ ေထာက္ပံ့ခဲ့ၾကၿပီး၊ သူသည္ ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမ ေလးဦးရွိၿပီး သားသမီးမ်ားထဲတြင္ အႀကီးဆုံးျဖစ္ခဲ့သည္။ ဤသည္မွာ ငါတို႔ဇာတ္လမ္း၏ အဓိကအပိုင္း မဟုတ္သည္မွာ မွန္ေပ၏။ ေပတ႐ုသည္ ငါတို႔၏ အဓိကဇာတ္ေကာင္ျဖစ္သည္။ ေပတ႐ုသည္ အသက္ငါးႏွစ္အ႐ြယ္ ရွိသည့္အခ်ိန္တြင္ သူ၏မိဘမ်ားက သူ႔ကို စာဖတ္ျခင္းကို စတင္သင္ၾကား ေပးခဲ့ၾကသည္။ ထိုအခ်ိန္က ယုဒလူမ်ိဳးမ်ားသည္ အေတာ္အတန္ စာေပက်မ္းဂန္ ႏွံ႔စပ္ၾကၿပီး စိုက္ပ်ိဳးေရး၊ စက္မႈလုပ္ငန္းႏွင့္ ကုန္သြယ္မႈကဲ့သို႔ေသာ နယ္ပယ္မ်ားတြင္ အထူးတလည္ ေခတ္ေရွ႕ေျပးခဲ့ၾကသည္။ ၎တို႔ လူမႈပတ္ဝန္းက်င္၏ အက်ိဳးဆက္အေနျဖင့္ ေပတ႐ု၏ မိဘႏွစ္ပါးလုံးသည္ အဆင့္ျမင့္ပညာေရးကို ရရွိခဲ့ၾကသည္။ ေက်းလက္ေဒသမွ ျဖစ္ေသာ္ျငားလည္း ၎တို႔သည္ ပညာေကာင္းစြာတတ္ေျမာက္ခဲ့ၾကၿပီး ယေန႔ေခတ္၏ ပုံမွန္အဆင့္ရွိေသာ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားမ်ားႏွင့္ ႏႈိင္းယွဥ္၍ ရႏိုင္ေပသည္။ ေပတ႐ုသည္ ထိုသို႔ေသာ အသာစီးရသည့္ လူမႈေရး အေျခအေနမ်ားထဲတြင္ ေမြးဖြားခဲ့ရသျဖင့္ ေကာင္းခ်ီးခံစားရသည္မွာ သိသိသာသာပင္ျဖစ္သည္။ သူသည္ ကြၽမ္းက်င္ၿပီး အကင္းပါးကာ၊ စိတ္ကူးသစ္မ်ားကို မဆိုင္းမတြ လက္သင့္ခံတတ္သည္။ သူ၏ ပညာသင္ၾကားမႈမ်ားကို စတင္ၿပီးသည့္ေနာက္ စသင္ခ်ိန္မ်ားအတြင္း၌ သူသည္ အေၾကာင္းအရာမ်ားကို အလြန္လြယ္ကူစြာ သေဘာေပါက္နားလည္ခဲ့သည္။ ထိုသို႔ ထက္ျမက္ေသာ သားတစ္ဦးရွိသည့္အတြက္ သူ၏မိဘမ်ားက ဂုဏ္ယူခဲ့ၾကၿပီး သူသည္ ထင္ရွားေက်ာ္ၾကားမႈရေအာင္ လုပ္ေဆာင္ႏိုင္ၿပီး လူမႈအဖြဲ႕အစည္းတြင္ တရားဝင္ ရာထူးတစ္မ်ိဳးမ်ိဳးကို ရယူႏိုင္လိမ့္မည္ဟု ေမွ်ာ္လင့္ရင္း သူ႔ကို ပညာသင္ၾကားခြင့္ေပးဖို႔ တတ္ႏိုင္သမွ် အားထုတ္ခဲ့ၾကသည္။ ေပတ႐ုသည္ မသိလိုက္ဘဲႏွင့္ ဘုရားသခင္ကို စိတ္ဝင္စားလာခဲ့သည္၊ အက်ိဳးဆက္အေနျဖင့္ သူ အထက္တန္းေက်ာင္း ေရာက္သည့္အခ်ိန္ ဆယ့္ေလးႏွစ္အ႐ြယ္တြင္ အထူးသျဖင့္ ေရွးေခတ္ဂရိသမိုင္းထဲက စိတ္ကူးယဥ္လူမ်ားႏွင့္ ဖန္တီးထားသည့္ ျဖစ္ရပ္မ်ားႏွင့္ စပ္လ်ဥ္း၍ သူေလ့လာသင္ယူေနသည့္ ေရွးေဟာင္းဂရိယဥ္ေက်းမႈႏွင့္ဆိုင္ေသာ သင္႐ိုးၫႊန္းတမ္းကို မႏွစ္သက္ေတာ့ေပ။ ထိုအခ်ိန္မွစ၍ သူ၏ လူငယ္ဘဝ၏ အထြတ္အထိပ္ခ်ိန္ဝင္ေရာက္႐ုံရွိသည့္ ေပတ႐ုသည္ လူ႔ဘဝႏွင့္ ပိုမိုက်ယ္ျပန႔္ေသာ ကမာၻေလာက အေၾကာင္းကို ပို၍ရွာေတြ႕ဖို႔ စတင္ႀကိဳးစားခဲ့သည္။ လူအားလုံးသည္ မိမိကိုယ္ကိုယ္ လွည့္စားသည့္ အေျခအေနတစ္ရပ္၌ အသက္ရွင္ေနခဲ့ၾကေၾကာင္း၊ သူတို႔သည္ ခ်မ္းသာႂကြယ္ဝမႈႏွင့္ အသိအမွတ္ ျပဳခံရျခင္းတို႔အတြက္ ၎တို႔၏ ႐ုန္းကန္မႈတြင္ မိမိတို႔၏ ကိုယ္ပိုင္ဘဝမ်ားကို ပ်က္စီးေစရင္း အဓိပၸါယ္မဲ့ေသာ အသက္တာမ်ား၌ အသက္ရွင္ေနခဲ့ၾကေၾကာင္းကို သူ ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ေတြ႕ျမင္ခဲ့ေသာေၾကာင့္ သူ၏မိဘမ်ား၏ ႀကိဳးပမ္းမႈမ်ားကို ျပန္ေက်းဇူးဆပ္ဖို႔ရန္ သူ၏ အသိစိတ္က မလႈံ႕ေဆာ္ခဲ့ေပ။ သူ၏ ထိုးထြင္းသိျမင္မႈမွာ သူေနထိုင္သည့္ လူမႈပတ္ဝန္းက်င္ႏွင့္ အဓိကအားျဖင့္ ပတ္သက္ခဲ့သည္။ လူတို႔သည္ အသိပညာ ပိုရွိေလ၊ ၎တို႔၏ လူလူခ်င္း ဆက္ဆံေရးမ်ားႏွင့္ အတြင္းပိုင္းေလာကမ်ားက ပို၍ရႈပ္ေထြးေလျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ၎တို႔သည္ ဟာတာတာျဖစ္ျခင္း၌ အသက္ရွင္ေလျဖစ္ၾကသည္။ ဤအေျခအေနမ်ားတြင္၊ ေပတ႐ုသည္ ဘာသာေရး ပုဂၢိဳလ္မ်ားထံ အမ်ားဆုံးအေနျဖင့္ အလည္အပတ္မ်ားကို က်ယ္က်ယ္ျပန႔္ျပန႔္ ျပဳလုပ္ရင္း သူ၏ အားလပ္ခ်ိန္ကို အသုံးျပဳခဲ့သည္။ သူ၏ စိတ္ႏွလုံးထဲတြင္၊ ဘာသာတရားသည္ လူ႔ေလာကထဲရွိ ေျပာျပ၍မရႏိုင္ေသာ အရာအားလုံးအတြက္ အေၾကာင္းရင္း ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ႏိုင္သည္ဟူေသာ မေရရာသည့္ ခံစားခ်က္ ရွိခဲ့ပုံရေလသည္၊ ထို႔ေၾကာင့္ သူသည္ ဝတ္ျပဳအစည္းအေဝးမ်ားတက္ေရာက္ဖို႔ အနီးအနားက တရားဇရပ္တစ္ခုသို႔ မၾကာခဏသြားခဲ့၏။ သူ၏မိဘမ်ားက ဤအရာကို မသိခဲ့ၾကေခ်၊ ၿပီးလွ်င္ မၾကာမီတြင္ ကိုယ္က်င့္တရား ေကာင္းမြန္ၿပီး ပညာအရည္အေသြး အၿမဲေကာင္းမြန္ခဲ့သူ ေပတ႐ုသည္ ေက်ာင္းသြားရသည္ကို စတင္မုန္းတီးလာခဲ့သည္။ သူ႔ မိဘမ်ား၏ ႀကီးၾကပ္မႈေအာက္တြင္ အထက္တန္းေက်ာင္းကို ၿပီး႐ုံမွ်ၿပီးခဲ့သည္။ သူသည္ အသိပညာပင္လယ္မွ ကမ္းစပ္သို႔ ကူးခပ္ရင္း အသက္ျပင္းျပင္း ရွဴရႈိက္ခဲ့သည္။ ထိုအခ်ိန္မွစ၍ သူ႔ကို မည္သူမွ် ပညာမေပးေတာ့ေခ် သို႔မဟုတ္ သူ႔ကို မခ်ဳပ္ခ်ယ္ေတာ့ေခ်။” (ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္၊ အတြဲ (၁)၊ ဘုရားသခင္၏ ေပၚထြန္းျခင္းႏွင့္ အမႈေတာ္၊ “စၾကဝဠာတစ္ခုလုံးအတြက္ ဘုရားသခင္၏ ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္မ်ား” ႏွင့္သက္ဆိုင္ေသာ နက္နဲမႈမ်ားကို အနက္ဖြင့္ဆိုခ်က္၊ ေပတ႐ု၏ အသက္တာႏွင့္ပတ္သက္၍) “ေပတ႐ုသည္ သူ၏ ဘဝတစ္ေလွ်ာက္တြင္ အသက္ေမြးမႈအတြက္ ငါးဖမ္းခဲ့ေသာ္လည္း ယင္းထက္ပို၍ပင္ ေဟာေျပာဖို႔ အသက္ရွင္ခဲ့၏။ သူ၏ ေနာက္ပိုင္းႏွစ္ကာလမ်ားတြင္ သူသည္ ရွင္ေပတ႐ုၾသဝါဒစာပထမႏွင့္ ဒုတိယစာေစာင္မ်ားကိုသာမက ထိုအခ်ိန္က ဖိလေဒလဖိအသင္းေတာ္ဆီသို႔ ေပးစာအခ်ိဳ႕ ေရးသားခဲ့သည္။ ဤေခတ္ကာလ လူတို႔သည္ သူ႔အားျဖင့္ အႀကီးအက်ယ္ တို႔ထိျခင္းခံခဲ့ၾကရသည္။ မိမိ၏ကိုယ္ပိုင္ အေထာက္အထားစာမ်ားကို အသုံးျပဳလ်က္ လူတို႔ကို ၾသဝါဒေပးမည့္အစား သူသည္ ၎တို႔အား သင့္ေတာ္ေသာ အသက္တာေထာက္ပံ့မႈကို ေပးခဲ့သည္။ သူသည္ ေယရႈမထြက္ခြာမီက သူ၏ သြန္သင္ခ်က္မ်ားကို လုံးဝမေမ့ေလ်ာ့ခဲ့သည့္အျပင္ ၎တို႔အားျဖင့္ သူ၏ ဘဝတစ္ေလွ်ာက္လုံး စိတ္ဓာတ္တက္ႂကြခဲ့ေပသည္။ ေယရႈေနာက္လိုက္ေနစဥ္တြင္ သခင့္၏ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာကို သူ၏ေသျခင္းျဖင့္ ျပန္ေပးဆပ္ဖို႔ရန္ႏွင့္ အရာခပ္သိမ္း၌ ေယရႈ၏စံနမူနာကို လိုက္ေလွ်ာက္ရန္ သူသႏၷိ႒ာန္ျပဳခဲ့သည္။ ဤအရာကို ေယရႈက သေဘာတူခဲ့ေသာေၾကာင့္ ေပတ႐ု အသက္ ၅၃ ႏွစ္အ႐ြယ္တြင္ (ေယရႈထြက္ခြာၿပီးေနာက္ ႏွစ္ ၂၀ ေက်ာ္၌) သူ၏ ျပင္းျပေသာဆႏၵကို ကူညီျဖည့္ဆည္းေပးဖို႔ သူ႔ထံ ေယရႈေပၚလာခဲ့သည္။ ယင္းေနာက္ ခုႏွစ္ႏွစ္အၾကာတြင္ ေပတ႐ုသည္ မိမိကိုယ္ကိုယ္သိရွိရန္အတြက္ မိမိ၏အသက္တာကို ကုန္ဆုံးေစခဲ့သည္။ တစ္ေန႔တြင္ ဤ ခုႏွစ္ႏွစ္အဆုံး၌ သူသည္ ေဇာက္ထိုးမိုးေမွ်ာ္ ကားစင္တင္ခံခဲ့ရကာ၊ ထိုသို႔ျဖင့္ သူ၏ အံ့မခန္းေသာ ဘဝကို အဆုံးသတ္ခဲ့သည္။” (ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္၊ အတြဲ (၁)၊ ဘုရားသခင္၏ ေပၚထြန္းျခင္းႏွင့္ အမႈေတာ္၊ “စၾကဝဠာတစ္ခုလုံးအတြက္ ဘုရားသခင္၏ ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္မ်ား” ႏွင့္သက္ဆိုင္ေသာ နက္နဲမႈမ်ားကို အနက္ဖြင့္ဆိုခ်က္၊ ေပတ႐ု၏ အသက္တာႏွင့္ပတ္သက္၍) ဒီက်မ္းပိုဒ္ႏွစ္ပိုဒ္ကို ၾကားၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ ကြၽန္မရဲ႕ အေျခအေနက ေပတ႐ုအေနနဲ႔ ေက်ာင္းမွာ သူသင္ယူခဲ့တဲ့ အႏွစ္မဲ့တဲ့ အသိပညာကို ၿငီးေငြ႕လာခဲ့တဲ့ အခ်ိန္နဲ႔ အမ်ားႀကီး တူေနတာ ေတြ႕ရတယ္။ အသိပညာမွာ အသက္မရွိဘူးဆိုတာနဲ႔ ေက်ာင္းနဲ႔ လူ႔အဖြဲ႕အစည္းက သေဘာကြဲလြဲမႈ ျပည့္ေနတယ္ဆိုတာကို သူသိခဲ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူ႔ရဲ႕ ေလ့လာမႈေတြကို သူစြန႔္ခြာခဲ့ၿပီး၊ သမၼာတရားနဲ႔ အသက္ကို လိုက္စားတဲ့ ဘဝတစ္ခု အစျပဳခဲ့တယ္။ ေပတ႐ုက သူ႔ရဲ႕ ေက်ာင္းပညာေရးနဲ႔ လူ႔အဖြဲ႕အစည္းကို စြန႔္ခြာဖို႔ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ရွိခဲ့တာ၊ သူ႔ကို တျခားလူေတြက ဘယ္လို ေဝဖန္မယ္ဆိုတာ လုံးဝ ဂ႐ုမစိုက္ခဲ့တာ၊ သူ႔ရဲ႕ ခ်စ္ခင္တြယ္တာမႈေတြနဲ႔ ႏြံအနစ္မခံဘဲ ခိုင္မာတဲ့ ဆုံးျဖတ္ခ်က္နဲ႔ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာ ယုံၾကည္မႈပဲ ရွိခဲ့ၿပီး၊ လက္ရွိ ေရပန္းစားမႈေတြရဲ႕ လႊမ္းမိုးတာ မခံခဲ့မွန္းကို ကြၽန္မ ျမင္ခဲ့တယ္။ အျပဳသေဘာေဆာင္တဲ့ အရာေတြကို ရွာဖို႔ လူအေတာ္မ်ားမ်ား အသက္ရွင္ၾကတဲ့ နည္းလမ္းေဟာင္းေတြထဲ အသက္ရွင္ျခင္းကေန အေျပာင္းအလဲလုပ္ရေလာက္ေအာင္ သူ သတၱိရွိခဲ့တယ္။ အဲဒီေခတ္မွာ ေပတ႐ုက အဲဒီဆုံးျဖတ္ခ်က္မ်ိဳး ခ်ႏိုင္တာက အေတာ့္ကို မယုံႏိုင္စရာပဲေလ။ မယုံႏိုင္ေလာက္တဲ့ ယုံၾကည္ျခင္းပမာဏ လိုအပ္ခဲ့တယ္။ ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြက ကြၽန္မအေပၚ အရမ္းသက္ေရာက္မႈရွိခဲ့တယ္။ အျပင္ပန္းအားျဖင့္၊ ေပတ႐ုက ဘာနာမည္ဂုဏ္သတင္း၊ အက်ိဳးအျမတ္မွ ရခဲ့ပုံမရႏိုင္ေပမဲ့၊ ဘုရားရဲ႕ ခ်ီးက်ဴးတာကို သူ ရခဲ့ၿပီးၿပီ။ ကြၽန္မ သေဘာေပါက္လိုက္တယ္။ ေပတ႐ုလိုမ်ိဳး အဖန္ဆင္းခံတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ သမၼာတရားလိုက္စားၿပီး ကိုယ့္တာဝန္ကို ထမ္းေဆာင္တာ၊ ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြအတိုင္း လက္ေတြ႕လုပ္တာ၊ သမၼာတရား စစ္မွန္မႈကို အသက္ရွင္ေနထိုင္တာနဲ႔ ဘုရားကို သိၿပီး က်ိဳးႏြံနာခံတာေတြဟာ တကယ္ တန္ဖိုးရွိၿပီး အဓိပၸာယ္ရွိတဲ့ ဘဝရဲ႕ အရိပ္လကၡဏာေတြပဲ။ ကြၽန္မရဲ႕ ပညာေရးေတြမွာ လုံ႔လရွိတဲ့ အားထုတ္မႈေတြကို ကြၽန္မ စဥ္းစားမိတယ္။ အထက္တန္းၿပီးတဲ့ေနာက္၊ ကြၽန္မ တကၠသိုလ္တက္ၿပီး အခု မဟာဘြဲ႕လိုက္စားဖို႔ စဥ္းစားေနတယ္။ ကြၽန္မက ထင္ေပၚၿပီး အသိအမွတ္ျပဳခံရဖို႔ သက္သက္ ပိုျမင့္တဲ့ ရည္မွန္းခ်က္ေတြ ခ်မွတ္ေနခဲ့တာ မဟုတ္လား။ ဒါက အဓိပၸာယ္ရွိတဲ့ လိုက္စားမႈလား။ ကြၽန္မအေမက ထင္ေပၚၿပီး ထိပ္ကိုတက္ဖို႔ ငယ္တဲ့အ႐ြယ္ကေန စာႀကိဳးစားခဲ့ပုံ၊ သူ႔ရဲ႕ အသက္ေမြးမႈမွာ ဝီရိယရွိရွိ အလုပ္လုပ္ခဲ့ၿပီး၊ အတိတ္က အခက္အခဲေတြအားလုံးကို ေအာင္ျမင္လာၿပီး ေနာက္ဆုံးမွာ သုံးဆယ္အ႐ြယ္မွာ ထိပ္ဆုံးေရာက္ခဲ့ပုံ၊ တိုးတက္တဲ့ ပစၥည္းဥစၥာ အေျခအေနေတြကို ေမြ႕ေလ်ာ္ခံစားခဲ့ၿပီး၊ ေက်ာ္ၾကားမႈ၊ အက်ိဳးအျမတ္နဲ႔ တျခားလူေတြရဲ႕ ေလးစားမႈ ရခဲ့ပုံေတြကို ကြၽန္မ စဥ္းစားမိတယ္။ အျပင္ပန္းကေန ၾကည့္ရင္၊ သူက အေတာ္ဂုဏ္ယူစရာျဖစ္ေပမဲ့၊ ေနာက္ဆုံးမွာ၊ ကင္ဆာရၿပီး ကြယ္လြန္သြားခဲ့တယ္။ သူ႔ရဲ႕ ေက်ာ္ၾကားမႈနဲ႔ အက်ိဳးအျမတ္က သူ႔ကို နာမက်န္းျဖစ္ရာကေန မကယ္ႏိုင္ခဲ့ဘူး။ ေက်ာ္ၾကားမႈနဲ႔ အက်ိဳးအျမတ္ရွာတာက တန္ဖိုး၊ အဓိပၸာယ္မရွိမွန္း ကြၽန္မ သေဘာေပါက္လိုက္တယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာ၊ ဘယ္လမ္းေၾကာင္း ေ႐ြးသင့္တယ္ဆိုတာကို ပိုေတာင္ သေဘာေပါက္သြားေစခဲ့တဲ့ ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ ႏွစ္ပိုဒ္ ဖတ္ခဲ့တယ္။ အနႏၲတန္ခိုးရွင္ ဘုရားသခင္ ေျပာသည္မွာ- “သင္သည္ ဖန္ဆင္းခံ သတၱဝါတစ္ဦး ျဖစ္သည္- သင္သည္ ဘုရားသခင္ကို ကိုးကြယ္သင့္ၿပီး အဓိပၸါယ္ရွိေသာ အသက္တာကို လိုက္စားရွာေဖြသင့္သည္မွာ အမွန္ပင္ ျဖစ္ေပသည္။ အကယ္၍ သင္သည္ ဘုရားသခင္ကို မကိုးကြယ္ဘဲ ညစ္ညမ္းေသာ သင္၏ ဇာတိပကတိအထဲ၌ အသက္ရွင္ပါက၊ သင္သည္ လူ႔အသြင္အျပင္ျဖင့္ သားရဲတိရစာၦန္ တစ္ေကာင္သာ ျဖစ္သည္မဟုတ္ေလာ။ သင္သည္ လူသားတစ္ဦး ျဖစ္သည့္အတြက္၊ သင့္ကိုယ္သင္ ဘုရားသခင္အတြက္ အသုံးခံသင့္ၿပီး ဆင္းရဲဒုကၡအားလုံးကို ခံရပ္သင့္ေပသည္။ သင္သည္ ယေန႔ခံစားရေသာ ဆင္းရဲဒုကၡအနည္းငယ္ကို ဝမ္းေျမာက္စြာႏွင့္ အေသအခ်ာ လက္ခံသင့္ၿပီး ေယာဘႏွင့္ ေပတ႐ုကဲ့သို႔ အဓိပၸါယ္ရွိေသာ အသက္တာတစ္ခုကို အသက္ရွင္သင့္သည္။...သင္တို႔သည္ လမ္းေၾကာင္းမွန္ကို လိုက္စားရွာေဖြေသာသူမ်ား၊ တိုးတက္မႈကို ရွာေဖြေသာသူမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ သင္တို႔သည္ အဆင္းနီေသာနဂါးႀကီး၏ တိုင္းႏိုင္ငံထဲတြင္ ထေျမာက္ၾကသူမ်ား၊ ဘုရားသခင္က ေျဖာင့္မတ္သည္ဟု ေခၚဆိုေသာသူမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ ယင္းမွာ အဓိပၸါယ္အရွိဆုံး အသက္တာ ျဖစ္သည္ မဟုတ္ေလာ။” (ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္၊ အတြဲ (၁)၊ ဘုရားသခင္၏ ေပၚထြန္းျခင္းႏွင့္ အမႈေတာ္၊ လက္ေတြ႕လုပ္ေဆာင္ျခင္း (၂)) “လူငယ္မ်ားသည္ စံနမူနာမ်ား၊ ရည္မွန္းခ်က္မ်ားႏွင့္ မိမိတို႔ကိုယ္ကိုယ္ သာ၍ ေကာင္းမြန္ေစဖို႔ အားသန္ေသာ စိတ္ဆႏၵတစ္ခု မရွိဘဲ မေနသင့္ေပ။ ၎တို႔သည္ မိမိတို႔၏ အလားအလာမ်ား ႏွင့္ပတ္သက္၍ စိတ္ပ်က္အားမေလ်ာ့သင့္သကဲ့သို႔ ဘဝေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ သို႔မဟုတ္ အနာဂတ္အတြက္ စိတ္ခ်ယုံၾကည္မႈကိုလည္း မေပ်ာက္ဆုံးသင့္ေပ။ ငါ့အတြက္ ၎တို႔ဘဝတစ္ခုလုံးကို အသုံးခံဖို႔ ၎တို႔၏ စိတ္ဆႏၵကို အေကာင္အထည္ေဖာ္ဖို႔ရန္ျဖစ္ေသာ ယခု ၎တို႔ ေ႐ြးခ်ယ္သည့္ သမၼာတရားလမ္းခရီးတစ္ေလွ်ာက္ ေရွ႕ဆက္ရန္ ဇြဲလုံ႔လရွိသင့္သည္။ ၎တို႔သည္ သမၼာတရား မကင္းမဲ့သင့္သကဲ့သို႔ သူေတာ္ေကာင္းေယာင္ေဆာင္ျခင္းႏွင့္ မေျဖာင့္မတ္ျခင္းတို႔ကိုလည္း မသိုထားသင့္ေပ- မွန္ကန္ေသာ ရပ္တည္ခ်က္တြင္ ၎တို႔ ခိုင္ခိုင္မာမာ ရပ္တည္သင့္၏။ ၎တို႔သည္ ေမ်ာပါသြား႐ုံသက္သက္ မျဖစ္သင့္ဘဲ၊ တရားမွ်တမႈႏွင့္ သမၼာတရားအတြက္ စြန႔္လႊတ္မႈမ်ား ျပဳရသည့္ စိတ္ဓာတ္ႏွင့္ ႐ုန္းကန္ရဲသည့္ စိတ္ဓာတ္တို႔ ရွိသင့္သည္။ လူငယ္မ်ားအေနျဖင့္ အေမွာင္ အင္အားစု၏ ဖိႏွိပ္မႈကို အရႈံးမေပးရန္ႏွင့္ ၎တို႔ျဖစ္တည္ျခင္း၏ အဓိပၸာယ္ကို ေျပာင္းလဲပစ္ရန္ သတၱိရွိသင့္သည္။ လူငယ္တို႔သည္ ဒုကၡဆင္းရဲျခင္းအား မိမိတို႔ဘာသာ ႀကိတ္မွိတ္လက္မခံသင့္ဘဲ ၎တို႔၏ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမမ်ားအတြက္ ခြင့္လႊတ္ျခင္းစိတ္ဓာတ္ျဖင့္ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ရွိသင့္ေပသည္။ မွန္ေပသည္၊ ဤအရာမ်ားသည္ လူတိုင္းအေပၚ ငါ၏သတ္မွတ္ခ်က္မ်ားႏွင့္ လူတိုင္းအတြက္ ငါ၏အႀကံျပဳခ်က္ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ထို႔ထက္ပင္ပို၍၊ ဤအရာမ်ားသည္ လူငယ္အားလုံးအတြက္ ငါ၏ ႏွစ္သိမ့္မႈေပးေသာ ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္မ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ ငါ၏ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္မ်ားအတိုင္း သင္တို႔ လက္ေတြ႕လုပ္ေဆာင္သင့္ေပသည္။ အထူးသျဖင့္ လူငယ္တို႔သည္ အေၾကာင္းကိစၥမ်ားတြင္ ထိုးထြင္းသိျမင္မႈကို က်င့္သုံးရန္ႏွင့္ တရားမွ်တမႈႏွင့္ သမၼာတရားကို ရွာေဖြရန္ သႏၷိ႒ာန္မရွိဘဲ မျဖစ္သင့္ေပ။ သင္တို႔သည္ လွပ၍ ေကာင္းမြန္ေသာ အရာအားလုံးကို လိုက္စားသင့္ၿပီး၊ အျပဳသေဘာေဆာင္ေသာ အရာမ်ားအားလုံး၏ လက္ေတြ႕အရွိတရားကို ရရွိသင့္ေပသည္။ သင္တို႔ အသက္တာအေပၚ သင္တို႔ တာဝန္ယူသင့္ၿပီး၊ ယင္းကို ေပါ့ေပါ့တန္တန္ မမွတ္ယူရ။ လူတို႔သည္ ကမာၻေျမသို႔ ေရာက္လာၾကၿပီး ငါ့ကို ေတြ႕ဆုံရန္မွာ ႀကဳံေတာင့္ႀကဳံခဲ ျဖစ္သကဲ့သို႔၊ သမၼာတရားကို ရွာေဖြရန္ႏွင့္ ရရွိရန္အလို႔ငွာ အခြင့္အေရးလည္း ရခဲလွေပသည္။ သင္တို႔သည္ ဤႏွစ္လိုဖြယ္အခ်ိန္ကို ယခုဘဝတြင္ လိုက္စားရမည့္ မွန္ကန္သည့္လမ္းေၾကာင္းအျဖစ္ အဘယ္ေၾကာင့္ တန္ဖိုးမထားၾကသနည္း။” (ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္၊ အတြဲ (၁)၊ ဘုရားသခင္၏ ေပၚထြန္းျခင္းႏွင့္ အမႈေတာ္၊ လူငယ္ႏွင့္ သက္ႀကီး႐ြယ္အိုတို႔အတြက္ ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္မ်ား) ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္က ဘဝအေပၚ သိနားလည္မႈ အသစ္ေပးခဲ့တယ္။ လူက ေက်ာ္ၾကားမႈနဲ႔ အက်ိဳးအျမတ္ရွာဖို႔ အသက္မရွင္သင့္ဘဲ၊ ဘုရားကို ကိုးကြယ္သင့္တယ္၊ သမၼာတရားကို လိုက္စားၿပီး ဘုရားအတြက္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အသုံးခံသင့္တယ္။ ဒါက တန္ဖိုးရွိၿပီး အဓိပၸာယ္ရွိတဲ့ ဘဝတစ္ခုကို ျဖစ္ေစတဲ့အရာပဲ။ အဖန္ဆင္းခံေတြအေနနဲ႔၊ ကြၽန္မတို႔က ေက်ာ္ၾကားမႈ၊ အက်ိဳးအျမတ္နဲ႔ တျခားလူေတြရဲ႕ ေလးစားမႈကို ရရင္ေတာင္၊ ဘုရားကို မကိုးကြယ္ဘဲ၊ အဖန္ဆင္းခံအေနနဲ႔ ကြၽန္မတို႔ တာဝန္ေတြကို မျဖည့္ဆည္းရင္၊ အခ်ည္းႏွီး အသက္ရွင္မိၾကမွာ။ ဘုရားေနာက္လိုက္ဖို႔၊ စြန႔္လႊတ္မႈေတြလုပ္ၿပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အသုံးခံဖို႔ လိုလားတယ္လို႔ ပထမမွာ ကြၽန္မ အခိုင္အမာ ေျပာခဲ့ေပမဲ့၊ အဲဒါေတြတစ္ခုမွ တကယ္ ကြၽန္မ လက္ေတြ႕မလုပ္ခဲ့ဘူး။ ဇာတိရဲ႕ ကိုယ္စိတ္ခ်မ္းသာမႈေတြ၊ ေကာင္းတဲ့ အနာဂတ္ အလားအလာေတြနဲ႔ တျခားလူေတြရဲ႕ ေလးစားမႈေတြကို ကြၽန္မ ရွာေနတုန္းပဲ။ လူ႔ဘဝရဲ႕ စစ္မွန္တဲ့ အဓိပၸာယ္နဲ႔ တန္ဖိုးကို ကြၽန္မ နားမလည္ခဲ့ဘူး။ ေနာက္ဆုံးေသာ ကာလမွာ ကြၽန္မေမြးခဲ့ၿပီး အဲဒီေလာက္ ငယ္တဲ့အ႐ြယ္မွာ ဘုရားရဲ႕ အမႈေတာ္ကို လက္ခံခဲ့တာက ေကာင္းခ်ီးတစ္ခုနဲ႔ ဘုရားေက်းဇူးေတာ္ျဖစ္ခဲ့ပုံကို ကြၽန္မ စဥ္းစားမိတယ္။ ဒီအက်ိဳးေက်းဇူးျပဳတဲ့ ပတ္ဝန္းက်င္မွာ ႀကီးျပင္းဖို႔ ဘုရားက ကြၽန္မအတြက္ စီစဥ္ေပးခဲ့တယ္။ အဲဒီမွာ တ႐ုတ္အပါအဝင္၊ ဘာသာစကား အမ်ားႀကီး ေျပာဖို႔ သင္ယူခဲ့ရတယ္၊ ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ကို ဖတ္ၿပီး၊ ကြၽန္မရဲ႕ ကြၽမ္းက်င္မႈေတြကို ကြၽန္မတာဝန္မွာ အသုံးခ်ခြင့္ရခဲ့တယ္။ ကြၽန္မရဲ႕ အသက္အ႐ြယ္၊ ေနာက္ခံနဲ႔ ဘာသာစကားစြမ္းရည္ေတြက သမၼာတရား လိုက္စားျခင္းနဲ႔ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ျခင္းအတြက္ အဆင္ေျပေနခဲ့တယ္။ ေက်ာ္ၾကားမႈ၊ အက်ိဳးအျမတ္နဲ႔ အဆင့္အတန္းကို ကြၽန္မ စြဲစြဲၿမဲၿမဲ ရွာခဲ့ၿပီး၊ ေက်ာ္ၾကားမႈေရာ အက်ိဳးအျမတ္ပါ ရေပမဲ့၊ ဘုရားေနာက္လိုက္ၿပီး သမၼာတရား လိုက္စားဖို႔ ကြၽန္မရဲ႕ အခြင့္အေရး ဆုံးရႈံးခဲ့ရင္၊ အဲဒီလိုရခဲ့တာေတြက ဘာအဓိပၸာယ္ရွိမွာလဲ။ ဒီေလာကထဲမွာ ဘာပဲရပါေစ သမၼာတရားကို ရရွိတာနဲ႔ ယွဥ္လို႔မရဘူး။ ေကာင္းျမတ္တယ္လို႔ လူေတြ ယူဆထားတဲ့ ဘဝနဲ႔ ဖန္ဆင္းရွင္ ခ်ီးက်ဴးတဲ့ ဘဝနဲ႔က ႏႈိင္းလို႔မရဘူး။ ဘုရား ခ်ီးက်ဴးတဲ့ ဘဝကပဲ အဓိပၸာယ္ရွိၿပီး တန္ဖိုးရွိတာပါ။ ဒါကို သေဘာေပါက္တဲ့ေနာက္မွာ၊ သမၼာတရား လိုက္စားဖို႔နဲ႔ ဘုရားကို က်ိဳးႏြံနာခံၿပီး ေက်နပ္ေစဖို႔ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ရခဲ့တယ္။ ဘုရားအတြက္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အသုံးခံဖို႔ တကၠသိုလ္ကို စြန႔္လႊတ္ဖို႔လည္း လိုလားခဲ့တယ္။ ဘုရားဆီ ဆုေတာင္းၿပီး၊ ဒီၿငီးေငြ႕စရာ ေျခာက္ေသြ႕တဲ့ ဘဝေနထိုင္မႈပုံစံကေန ႐ုန္းထြက္လြတ္ေျမာက္ရမယ္၊ သမၼာတရား လိုက္စားရမယ္၊ ဘုရားေနာက္လိုက္ၿပီး မွန္တဲ့လမ္းေၾကာင္းကို ေလွ်ာက္ရမယ္လို႔ ေျပာခဲ့တယ္။

ေနာက္ပိုင္းမွာ၊ ကြၽန္မရဲ႕ အႀကံေပးပုဂၢိဳလ္ကို ဖုန္းဆက္တယ္၊ ကြၽန္မ ႏုတ္ထြက္ဖို႔ စီစဥ္ေနတယ္လို႔ ေျပာၿပီး၊ ကြၽန္မရဲ႕ ႏုတ္ထြက္စာကို လက္မွတ္ထိုး အတည္ျပဳေပးဖို႔ ေတာင္းဆိုခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ သူက လက္မွတ္ထိုးဖို႔ သေဘာမတူ႐ုံမက၊ “နင့္မွာ ဘြဲ႕ရဖို႔ ေနာက္ထပ္ တစ္ႏွစ္ပဲ က်န္ေတာ့တယ္၊ အခု ႏုတ္ထြက္ဖို႔က ႏွေျမာစရာ ျဖစ္မွာမဟုတ္လား။ ေကာလိပ္ ဘြဲ႕ရေတြအတြက္ လစာေတြက ေကာလိပ္ ဘြဲ႕ရမဟုတ္သူေတြထက္ အမ်ားႀကီး ပိုျမင့္တာကို နင္ ေသေသခ်ာခ်ာ သိေနတာပဲ။ ေကာလိပ္ဘြဲမရွိဘဲနဲ႔၊ အလုပ္ရွာေတြ႕ဖို႔ေတာင္ နင္ ဒုကၡေရာက္မွာ။ နင့္ကို လူေတြက အရင္လို ၾကည့္ေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး။ နင့္မွာ ျပႆနာတစ္ခုရွိရင္၊ ပညာေရးကို တစ္ႏွစ္ ေ႐ႊ႕ဆိုင္းၿပီးေတာ့၊ ကိစၥေတြ ေျပလည္သြားတာနဲ႔ ျပန္လာလို႔ရတယ္။ ဒီလိုေ႐ြးခ်ယ္ထာ ပိုမေကာင္းဘူးလား” လို႔လည္း ေျပာတယ္။ အႀကံေပးပုဂၢိဳလ္ရဲ႕ အႀကံကို ၾကားၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ၊ ကြၽန္မ နည္းနည္း ဒြိဟျဖစ္သြားတယ္။ သူေျပာသလို ကြၽန္မ ေ႐ႊ႕ဆိုင္းသင့္တယ္ထင္တယ္၊ အဲဒါမွ ေနာက္က်ရင္ ျပန္လာလို႔ရမယ္လို႔ ေတြးမိတယ္။ အဲဒီလိုဆို ကြၽန္မ ေက်ာင္းအၿပီးတက္ႏိုင္မယ္၊ ကိုယ့္အတြက္ ဘြဲ႕ယူၿပီး အလုပ္ေကာင္းတစ္ခု ရွာႏိုင္မွာျဖစ္သလို၊ ေနာက္ပိုင္းက်ရင္ အေလးစားခံရႏိုင္တယ္ေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ဒါက စာတန္ရဲ႕လွည့္စားတဲ့အကြက္လည္း ျဖစ္ႏိုင္တယ္လို႔ ကြၽန္မ ေတြးမိတယ္။ စာတန္က ကြၽန္မကို ဘုရားေနာက္လိုက္ၿပီး၊ ကိုယ့္တာဝန္ကို မထမ္းေစခ်င္လို႔ စုံစမ္းေသြးေဆာင္ဖို႔ ေက်ာ္ၾကားမႈနဲ႔ အက်ိဳးအျမတ္ကို သုံးတာပဲ။ ဒီလိုေျပာတဲ့ ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြ ေတြးမိတယ္။ “ဘုရားသခင္ အမႈျပဳသည့္အခါ၊ လူတစ္ဦးကို ေစာင့္ေရွာက္ၿပီး ဤလူအေပၚ ၾကည့္ရႈစစ္ေဆးသည့္အခါ၊ ၿပီးလွ်င္ ဤလူကို သူ မ်က္ႏွာသာေပးၿပီး လက္ခံသည့္အခါ၊ စာတန္ကလည္း ထိုလူကို လွည့္စားၿပီး ထိခိုက္ေစဖို႔ ႀကိဳးစားရင္း၊ အနီးကပ္ ေနာက္ေယာင္ခံလိုက္ေနသည္။ ဘုရားသခင္က ဤလူကို ရရွိဖို႔ ဆႏၵရွိလွ်င္၊ စာတန္သည္ ၎၏ ကြယ္ဝွက္ထားသည့္ ရည္မွန္းခ်က္မ်ား ရရွိဖို႔အလို႔ငွာ ဘုရားသခင္ လုပ္ေဆာင္သည့္ အမႈကို စုံစမ္းေသြးေဆာင္ရန္၊ ေႏွာင့္ယွက္ၿပီး ထိခိုက္ေစရန္ ဆိုးယုတ္ေသာ နည္းလမ္းအမ်ိဳးမ်ိဳးကို အသုံးျပဳရင္း၊ ဘုရားသခင္ကို တားဆီးဖို႔ မိမိတတ္စြမ္းသမွ် အရာရာကို လုပ္ေဆာင္မည္ ျဖစ္သည္။ ဤရည္မွန္းခ်က္မွာ အဘယ္နည္း။ ၎သည္ ဘုရားသခင္အား ဘယ္သူ႔ကိုမွ် မရေစခ်င္ေပ။ ဘုရားသခင္ ရယူဖို႔ ဆႏၵရွိသည့္သူမ်ားကို လုယူပိုင္ဆိုင္လိုသည္၊ ထိုသူမ်ားက ၎အား ကိုးကြယ္ရန္၊ မေကာင္းမႈလုပ္ရပ္မ်ား က်ဴးလြန္ရာတြင္ ၎တို႔သည္ ၎အား ပူးေပါင္းၿပီး ဘုရားသခင္ကို ခုခံရန္အလို႔ငွာ ၎က ထိုသူမ်ားကို ထိန္းခ်ဳပ္ခ်င္သည္၊ ထိုသူမ်ားကို စီမံကြပ္ကဲခ်င္ေလသည္။” (ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္၊ အတြဲ (၂)၊ ဘုရားသခင္ကို သိကြၽမ္းျခင္းႏွင့္ စပ္လ်ဥ္း၍၊ အတုမရွိ ဘုရားသခင္ကိုယ္ေတာ္တိုင္ (၄)) ဘုရားေနာက္လိုက္ဖို႔ ကိုယ့္ပညာေရးကို စြန႔္လႊတ္ရင္၊ သမၼာတရား လိုက္စားၿပီး ကိုယ့္တာဝန္လုပ္ဖို႔ အခ်ိန္ပိုၿပီး ရွိမွာပဲ။ ဒါေပမဲ့ ကြၽန္မရဲ႕ အႀကံေပးပုဂၢိဳလ္က ကြၽန္မကို စုံစမ္းေသြးေဆာင္ဖို႔ တခ်ိဳ႕ကိစၥေတြကို ေျပာခဲ့ၿပီးၿပီ။ အျပင္ပန္းမွာေတာ့၊ သူက ကြၽန္မအတြက္ ဂ႐ုစိုက္ေပးတဲ့ပုံရေပမဲ့၊ ေနာက္ခံမွာ စာတန္ရဲ႕လွည့္စားတဲ့အကြက္က အလုပ္လုပ္ေနခဲ့တာပဲ။ စာတန္က ကြၽန္မကို ေက်ာ္ၾကားမႈ၊ အက်ိဳးအျမတ္နဲ႔ အဆင့္အတန္းကို ဆက္ရွာေဖြၿပီး၊ ေက်ာ္ၾကားမႈနဲ႔ အက်ိဳးအျမတ္ လိုက္စားျခင္းထဲမွာ ႏြံနစ္လာေအာင္ ကြၽန္မကို စုံစမ္းေသြးေဆာင္ခ်င္ခဲ့တာပဲ။ စာတန္ရဲ႕ လွည့္ကြက္ကို ကြၽန္မ ယုံလို႔မျဖစ္ဘူး။ ဒါကို သေဘာေပါက္တဲ့အခါ၊ ကြၽန္မက၊ “ရွင္ဆိုလိုတာကို ကြၽန္မ နားလည္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဘုရားရဲ႕ အလ်င္လိုေနတဲ့ ရည္႐ြယ္ခ်က္နဲ႔ပတ္သက္လို႔ ပိုလို႔ေတာင္ ကြၽန္မ အခု ရွင္းလင္းသြားၿပီ။ ဒီယုံၾကည္ျခင္းလမ္းေၾကာင္းကို ေ႐ြးဖို႔ ကြၽန္မ အခ်ိန္ယူၿပီး ခက္ခက္ခဲခဲ စဥ္းစားခဲ့သလို၊ စိတ္ပိုင္းျဖတ္ႏွင့္ၿပီးသားပါ။ ကြၽန္မဘဝကို ယုံၾကည္ျခင္း၊ ဘုရားေနာက္လိုက္ျခင္း၊ သူ႔အတြက္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အသုံးခံျခင္းအတြက္ ရည္စူးအပ္ႏွံမွာျဖစ္ၿပီး၊ ပညာေရးကို လုံးဝ ျပန္လိုက္စားေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး။ ကြၽန္မ ႏုတ္ထြက္ဖို႔ ဆုံးျဖတ္ၿပီးၿပီ၊ ရွင္ ကြၽန္မကို နားလည္မယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္”လို႔ေျပာၿပီး ျပန္ေျဖခဲ့တယ္။ ကြၽန္မ စိတ္ပိုင္းျဖတ္ၿပီးသားျဖစ္တာကို ျမင္ေတာ့၊ အႀကံေပးပုဂၢိဳလ္က ကြၽန္မကို စည္း႐ုံးဖို႔ မႀကိဳးစားေတာ့သလို၊ ကြၽန္မရဲ႕ ႏုတ္ထြက္စာေတြကို လက္မွတ္ထိုးေပးခဲ့တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ကြၽန္မ ခ်က္ခ်င္း ႏုတ္ထြက္ခဲ့တယ္။

ႏုတ္ထြက္ၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ၊ ကြၽန္မတာဝန္ကို လုပ္ဖို႔ အခ်ိန္နဲ႔ အားအင္ ပိုရွိခဲ့သလို၊ ကြၽန္မ အမ်ားႀကီး ပိုအာ႐ုံစိုက္ၿပီး ဘုရားေရွ႕မွာ တည္ၿငိမ္လာခဲ့တယ္။ ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြကို ေတြးဆဖို႔၊ ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမေတြနဲ႔ သမၼာတရားကို မိတ္သဟာယျပဳၿပီး ကိုယ့္တာဝန္ကို လုပ္ဖို႔ အခ်ိန္လည္း ပိုရခဲ့တယ္။ ဘုရားနဲ႔ အရင္ထက္ ပိုနီးသြားသလို ခံစားရတယ္။ အခု တစ္ႏွစ္ခြဲနီးပါး ရွိသြားၿပီ။ ကြၽန္မတာဝန္ကို ထမ္းေဆာင္ေနတုန္းမွာ၊ ကြၽန္မရဲ႕ ေဖာက္ျပန္ပ်က္စီးတဲ့ စိတ္သေဘာထားေတြကို ထုတ္ေဖာ္ျပမိခဲ့ေပမဲ့ ဒီအရာကတစ္ဆင့္၊ တျခားလူေတြနဲ႔ ဘယ္လို အတြဲညီညီ အလုပ္လုပ္ရမယ္ဆိုတာ သင္ယူခဲ့တယ္။ ျပႆနာေတြ ႀကဳံတဲ့အခါမွာလည္း အဲဒီျပႆနာထဲမွာပဲ နစ္ျမဳပ္မေနဘဲ ေျဖရွင္းဖို႔ သမၼာတရားကို ရွာခဲ့တယ္။ ဒီၿပီးခဲ့တဲ့ႏွစ္အေတာအတြင္းမွာ ကြၽန္မ အက်ိဳးအမ်ားႀကီး ရခဲ့တယ္။ ကိုယ့္တာဝန္ကို စလုပ္ဖို႔ ေနာက္တစ္ႏွစ္ကို ကြၽန္မ ေစာင့္ခဲ့ရင္၊ သမၼာတရားရဖို႔ အခြင့္အေရးအမ်ားႀကီးကို လြဲေခ်ာ္သြားခဲ့မွာပဲ။ အဲဒါက ကြၽန္မအတြက္ အဓိက ဆုံးရႈံးမႈတစ္ခု ျဖစ္ခဲ့မွာ။ ကမာၻ႔ကပ္ေဘးေတြက တိုးၿပီး ျပင္းထန္လာေနတယ္ဆိုတာကိုလည္း ျမင္ခဲ့ရတယ္။ ယူကရိန္းနဲ႔ ႐ုရွားက စစ္ျဖစ္ေနတယ္၊ ကမာၻ႔ေနရာအႏွံ႔အျပားမွာ အႀကီးစား ပဋိပကၡေတြ ျဖစ္ေပၚၿပီးၿပီ၊ ကမာၻ႔ကပ္ေရာဂါက ျပင္းထန္ေနခဲ့တယ္။ ငလ်င္နဲ႔ ေရလႊမ္းမိုးမႈေတြ ျဖစ္တာကလည္း အႀကိမ္ေရ ပိုစိပ္လာတယ္။ ေဘးဒုကၡေတြ ေရာက္လာတဲ့အခါ၊ ကြၽန္မရဲ႕ ဘြဲ႕ရထားၿပီး၊ ေက်ာ္ၾကားမႈနဲ႔ အက်ိဳးအျမတ္ ရၿပီးရင္ေတာင္၊ အသက္ မရွိရင္ အဓိပၸာယ္ရွိမွာ မဟုတ္ပုံကို ကြၽန္မ ေတြးမိတယ္။ သခင္ေယရႈေျပာခဲ့တဲ့အတိုင္းပါပဲ။ “ဤစၾကာဝဠာကို အႂကြင္းမဲ့အစိုးရ၍ ကိုယ္ကို ကိုယ္ဆုံးရႈံးေသာသူသည္ အဘယ္ေက်းဇူးရွိသနည္။” (ရွင္လုကာခရစ္ဝင္ ၉:၂၅) ကြၽန္မ ဘုရားကိုယုံၾကည္ၿပီး သူ႔ေနာက္ကို စိတ္ႏွလုံး အႂကြင္းမဲ့ လိုက္ရမယ္။ အဲဒီနည္းနဲ႔ သမၼာတရားနဲ႔ အသက္ကို ကြၽန္မ ရႏိုင္မွာ။ ဒါက ေလာကမွာ တန္ဖိုးအရွိဆုံးအရာျဖစ္ၿပီး အျမင့္ဆုံးေကာင္းခ်ီးပါပဲ။ ဘုရားေနာက္လိုက္ၿပီး အဖန္ဆင္းခံအေနနဲ႔ ကိုယ့္တာဝန္ ထမ္းေဆာင္ဖို႔ ေက်ာင္းပညာေရးကို စြန႔္လႊတ္လိုက္တဲ့ ကြၽန္မရဲ႕ ဆုံးျဖတ္ခ်က္က၊ ကြၽန္မ လုပ္ခဲ့သမွ်မွာ အေကာင္းဆုံး ဆုံးျဖတ္ခ်က္ပဲ။ ဘုရားသခင္ကို သူ႔ရဲ႕ လမ္းျပမႈအတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။