အနႏၲတန္ခိုးရွင္ ဘုရားသခင္ ေျပာသည္မွာ “သင္တို႔သည္ အနည္းငယ္ေသာ ခ်ဳပ္တည္းမႈ၊ သို႔မဟုတ္ အခက္အခဲတစ္ခုကို ႀကဳံရသည့္အခါ ၎မွာ သင္တို႔အတြက္ ေကာင္းသည္၊ အကယ္၍ သင္တို႔သည္ လြယ္ကူသက္သာေသာ အခ်ိန္တစ္ခုကို ေပးျခင္းခံရပါက၊ သင္တို႔သည္ ပ်က္စီးၾကလိမ့္မည္ျဖစ္၍ သင္တို႔သည္ မည္ကဲ့သို႔ အကာအကြယ္ေပးျခင္းကို ခံႏိုင္ၾကမည္နည္း။ ယေန႔တြင္ သင္တို႔သည္ ျပစ္တင္ဆုံးမခံရျခင္း၊ တရားစီရင္ခံရျခင္းႏွင့္ က်ိန္ဆဲခံရျခင္းေၾကာင့္ အကာအကြယ္ေပးျခင္းကို ခံၾကရျခင္း ျဖစ္သည္။ သင္တို႔သည္ မ်ားစြာဒုကၡခံစားထားေသာေၾကာင့္ ကာကြယ္ခံရျခင္းျဖစ္သည္။ ထိုသို႔မဟုတ္လွ်င္ သင္တို႔သည္ ၾကာႏွင့္ၿပီကတည္းက ဆိုးယုတ္ျခင္းထဲသို႔ က်ဆင္းခဲ့မည္ ျဖစ္သည္။ ဤသည္မွာ သင္တို႔အတြက္ အမႈအရာမ်ားကို တမင္တကာ ခက္ခဲေအာင္လုပ္ေနျခင္း မဟုတ္ေပ၊ လူသား၏ သဘာဝမွာ ေျပာင္းလဲရန္ ခက္ခဲၿပီး လူတို႔၏ စိတ္သေဘာထားမ်ားကို ေျပာင္းလဲရန္ ဤနည္းျဖင့္သာ ျဖစ္ရမည္။ ယေန႔ သင္တို႔၌ ေပါလု၏ အသိစိတ္၊ သို႔မဟုတ္ အသိတရားကိုပင္ ပိုင္ဆိုင္ျခင္း မရွိသည့္အျပင္၊ သူ၏မိမိကိုယ္ကို သိျခင္းပင္ မရွိၾကေပ။ သင္တို႔ကို အၿမဲတေစ ဖိအားေပးရန္ လိုအပ္ၿပီး၊ သင္တို႔၏ ဝိညာဥ္မ်ား ႏိုးထေစရန္ သင္တို႔သည္ ျပစ္တင္ဆုံးမျခင္းႏွင့္ တရားစီရင္ျခင္းကို အၿမဲခံရန္ လိုအပ္ၾကသည္။ ျပစ္တင္ဆုံးမျခင္းႏွင့္ တရားစီရင္ျခင္းတို႔မွာ သင္တို႔၏ အသက္တာအတြက္ အေကာင္းဆုံးအရာမ်ား ျဖစ္သည္။ ထို႔အျပင္ မျဖစ္မေန လိုအပ္ေသာအခါ အမွန္တရားမ်ား၏ ျပစ္တင္ဆုံးမမႈ သင့္အေပၚ က်ေရာက္လာျခင္းလည္း ရွိရမည္ျဖစ္သည္၊ ထိုအခါမွသာ သင္တို႔သည္ အျပည့္အဝ က်ိဳးႏြံနာခံၾကမည္ ျဖစ္သည္။ သင္တို႔၏ သဘာဝမ်ားမွာ ျပစ္တင္ဆုံးမျခင္းႏွင့္ က်ိန္ဆဲျခင္း မရွိပါက သင္တို႔၏ ဦးေခါင္းမ်ားကို ကိုင္းၫြတ္ရန္ႏွင့္ က်ိဳးႏြံနာခံရန္ မလိုလားေသာ သဘာဝမ်ိဳး ျဖစ္သည္။ သင္တို႔၏ မ်က္စိေရွ႕တြင္ အမွန္တရားမ်ား မရွိပါက မည္သည့္သက္ေရာက္မႈမွ် ရွိႏိုင္မည္မဟုတ္ေပ။ သင္တို႔သည္ အလြန္ေအာက္တန္းက်ၿပီး စာရိတၱပိုင္းတြင္ သုံးစား၍ မရၾကေပ။ ျပစ္တင္ဆုံးမျခင္းႏွင့္ တရားစီရင္ျခင္း မရွိပါက သင္တို႔ကို သိမ္းပိုက္ရန္ ခက္ခဲလိမ့္မည္ျဖစ္ၿပီး၊ သင္တို႔၏ မေျဖာင့္မတ္ျခင္းႏွင့္ နာခံမႈမရွိျခင္းတို႔ကို ခ်ိဳးႏွိမ္ႏိုင္ရန္ ခဲယဥ္းလိမ့္မည္ျဖစ္သည္။ သင္တို႔၏ သဘာဝေဟာင္းသည္ အလြန္နက္ရႈိင္းစြာ အျမစ္တြယ္လ်က္ရွိသည္။ အကယ္၍ သင္တို႔ကို ပလႅင္ေပၚတြင္ ေနရာခ်ထားမည္ဆိုပါက၊ စၾကဝဠာရွိ သင္၏ေနရာကို သင္သိမည္မဟုတ္ေပ။ မည္သည့္ေနရာသို႔ သင္တို႔ ဦးတည္ေနေၾကာင္းကို သာ၍ပင္ သိမည္မဟုတ္ေခ်။ မည္သည့္ေနရာမွ မိမိတို႔လာေၾကာင္းကိုပင္ သင္တို႔ မသိၾကသျဖင့္ သင္တို႔သည္ ဖန္ဆင္းျခင္း၏ အရွင္သခင္ကို အဘယ္သို႔ သိႏိုင္ၾကမည္နည္း။ ယေန႔ အခ်ိန္မီ ျပစ္တင္ဆုံးမျခင္းႏွင့္ က်ိန္ဆဲျခင္းတို႔ မရွိပါက၊ သင္တို႔၏ ေနာက္ဆုံးေသာေန႔ရက္ ေရာက္ခဲ့သည္မွာ ၾကာႏွင့္ၿပီ ျဖစ္လိမ့္မည္။ သင္တို႔ကံၾကမၼာအေၾကာင္း မဆိုထားႏွင့္၊ ၎သည္ အႏၲရာယ္က်ေရာက္ဆဲဆဲ ပိုျဖစ္လိမ့္မည္ မဟုတ္ေလာ။” (ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္၊ အတြဲ (၁)၊ ဘုရားသခင္၏ ေပၚထြန္းျခင္းႏွင့္ အမႈေတာ္၊ လက္ေတြ႕လုပ္ေဆာင္ျခင္း (၆)) ဒီဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ပိုဒ္ကို ဖတ္ရင္းနဲ႔ ကြၽန္မ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို သိစိတ္ကင္းမဲ့ခဲ့ပုံ၊ မာနေထာင္လႊားတဲ့ စိတ္သေဘာထားနဲ႔ အသက္ရွင္ရင္း မေကာင္းမႈကို လုပ္ၿပီး အသင္းေတာ္ အလုပ္ကို အဖ်က္အေမွာင့္လုပ္ၿပီးေတာ့ အသင္းေတာ္ကေန ႏွင္ထုတ္ခံခဲ့ရပုံကို သုံးသပ္မိတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္အေတာအတြင္းမွာ၊ ကြၽန္မ စိတ္ဆင္းရဲၿပီး ဆင္းရဲဒုကၡခံရေပမဲ့၊ လူေတြအေပၚ ဘုရားရဲ႕ ျပစ္တင္ဆုံးမျခင္းနဲ႔ တရားစီရင္ျခင္းေတြက တကယ္ကို ခ်စ္ျခင္းျဖစ္ၿပီး ႀကီးမားတဲ့ ကြယ္ကာမႈလည္းျဖစ္မွန္း ကြၽန္မ အရမ္း နားလည္မိတယ္။

၂၀၀၇ခုႏွစ္မွာ၊ အသင္းေတာ္ ေခါင္းေဆာင္အေနနဲ႔ အေ႐ြးမခံရခင္ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ေလးမွာတင္ဘုရားကို ကြၽန္မ ယုံၾကည္ခဲ့တယ္။ အဲဒီတုန္းက ကြၽန္မ အရမ္းစိတ္ထက္သန္ခဲ့တယ္။ စုေဝးပြဲေတြကို တက္တက္ႂကြႂကြ တက္ခဲ့တယ္။ လူသစ္ေတြကို ေရေလာင္းေပးၿပီး ေန႔တိုင္း ဧဝံေဂလိ ျဖန႔္ေနခဲ့တာေလ။ ဒီလိုအခ်ိန္ကာလတစ္ခုၾကာလုပ္ၿပီးေတာ့ ဧဝံေဂလိအလုပ္၊ ေရလာင္းတဲ့အလုပ္နဲ႔ လူေတြကို ပ်ိဳးေထာင္ေပးတာေတြအားလုံးက ရလဒ္ေတြ ထြက္တယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာ၊ အသင္းေတာ္ တစ္ပါးပါးက မေကာင္းတဲ့ အသင္းေတာ္ အသက္တာ ဒါမွမဟုတ္ အလုပ္ရလဒ္ေတြ ေတြ႕ႀကဳံရတဲ့အခါတိုင္းမွာ အထက္ေခါင္းေဆာင္က သြားပံ့ပိုးဖို႔ ကြၽန္မကို ခိုင္းတယ္။ အဲဒီကို ကြၽန္မေရာက္လို႔ နည္းနည္းၾကာတာနဲ႔ အဲဒီအသင္းေတာ္ရဲ႕ အလုပ္က႑တိုင္းက လုပ္ငန္းလည္ပတ္တာ ပုံမွန္ျပန္ျဖစ္သြားတယ္။ ၿပီးေတာ့ အက်ိဳးဆက္အေနနဲ႔ ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမေတြက ကြၽန္မကို ေတာ္ေတာ္ကိုေလးစားၾကတယ္။ ကြၽန္မ အရမ္း ဂုဏ္ယူၿပီး ဂုဏ္ယူဝင့္ႂကြားစြာနဲ႔ ေလွ်ာက္ခဲ့တယ္။ ကြၽန္မ ေတြးမိတယ္။ “ငါက ျပႆနာေတြကို ေျဖရွင္းတဲ့ေနရာမွာ တျခား အသင္းေတာ္ ေခါင္းေဆာင္ေတြထက္ ပိုေတာ္ၿပီး ပိုအရည္အခ်င္းရွိတယ္။ ငါ ခဏေလး ပံ့ပိုးေပးခဲ့တဲ့ အသင္းေတာ္ေတြအားလုံးက ရလဒ္ေတြ သိသာတယ္။ ၾကည့္ရတာ ငါ တကယ္ပဲ အသင္းေတာ္မွာ ပါရမီရွိတဲ့ အုပ္ခ်ဳပ္သူတစ္ေယာက္ ျဖစ္ပုံပဲ”လို႔ေပါ့။ ဒီလိုနဲ႔၊ ခုနစ္ႏွစ္ဆက္တိုက္ အသင္းေတာ္ ေခါင္းေဆာင္အေနနဲ႔ ကြၽန္မ အေစခံခဲ့တယ္။ ကြၽန္မ စိတ္ႏွလုံးထဲမွာ ကြၽန္မက ေခါင္းေဆာင္မႈအတြက္ အရမ္းသင့္ေတာ္တယ္လို႔ ခံစားခဲ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကြၽန္မ ပိုပိုၿပီး မာနေထာင္လႊားလာခဲ့တယ္။

၂၀၁၅ ေဆာင္းရာသီမွာ၊ အစ္မ စီယုနဲ႔ ကြၽန္မက အသင္းေတာ္ အလုပ္အတြက္ တာဝန္ယူဖို႔ တြဲရတယ္။ သူက ဘုရားကို ယုံၾကည္တာ ကြၽန္မထက္ ပိုၾကာၿပီး သူ႔တာဝန္ေတြကို တာဝန္သိသိနဲ႔ ဝန္တာစိတ္ထားၿပီး လုပ္ခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ သူနဲ႔ အခ်ိန္အတန္ၾကာ ဆက္ဆံၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ၊ သူ႔ရဲ႕ ခ်င့္ခ်ိန္ႏိုင္စြမ္းနဲ႔ သမၼာတရားကို မိတ္သဟာယျပဳတာက ကြၽန္မေလာက္ မေကာင္းတဲ့အျပင္ သူ႔တာဝန္ေတြကို လုပ္ရာမွာ သူ႔ရဲ႕ ကြၽမ္းက်င္မႈကလည္း ကြၽန္မေလာက္ မျမင့္တာကို ေတြ႕ခဲ့ရတယ္။ ကြၽန္မရဲ႕ အတြင္းစိတ္ႏွလုံးထဲကေန သူ႔ကို အထင္ေသးခဲ့တယ္။ အရင္က တာဝန္အမ်ိဳးမ်ိဳးကို သူ ထမ္းေဆာင္ခဲ့ေပမဲ့ ကြၽန္မက သူ႔ထက္ ပိုေတာ္ေနတုန္းပဲလို႔ ေတြးၿပီးေတာ့ေပါ့။ တစ္ခါ၊ ညီအစ္ကိုတစ္ေယာက္ေျပာတာ ကြၽန္မ ၾကားတယ္။ ဧဝံေဂလိ ျဖန႔္ေဝတဲ့ေနရာမွာ ဘာရလဒ္မွ သူ မရဘဲ အခက္အခဲထဲမွာ အသက္ရွင္ေနခဲ့ရတုန္းက စီယုက အဲဒီျပႆနာကို အဲဒီအခ်ိန္မွာ မရိပ္စားမိခဲ့ဘူး။ ၿပီးေတာ့ သူ႔ရဲ႕ မိတ္သဟာယနဲ႔ ေျဖရွင္းခ်က္က မထိေရာက္ခဲ့ဘူးတဲ့။ ဒီအေျခအေနကို သိၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ ကြၽန္မစိတ္ႏွလုံးထဲမွာ စီယုအေပၚ ေတာ္ေတာ္ႀကီးကို အထင္ေသးခဲ့တယ္။ ၿပီးေတာ့ ကြၽန္မတို႔ရဲ႕ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြေရွ႕မွာ သူ႔ကို ဒီလိုေျပာၿပီး က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ အျပစ္တင္ဆုံးမခဲ့တယ္။ “အစ္မလို မိတ္သဟာယမ်ိဳးနဲ႔ ဘယ္လိုလုပ္ ျပႆနာေတြကို အစ္မ ေျဖရွင္းႏိုင္မွာလဲ။ ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမေတြက ဘယ္လိုလုပ္ လမ္းခရီး ရွာေတြ႕ႏိုင္မွာလဲ”လို႔ေပါ့။ စီယုက ေခါင္းညိတ္ၿပီး ညင္ညင္သာသာ ေျပာတယ္။ “အဲဒါက ကြၽန္မရဲ႕ မေကာင္းတဲ့ မိတ္သဟာယေၾကာင့္ ျဖစ္တာပါ”တဲ့။ အဲဒီတုန္းက ကြၽန္မက ကိုယ့္ျပႆနာကိုယ္ သတိမျပဳခဲ့႐ုံမက ခြင့္မလႊတ္တတ္ခဲ့တဲ့အျပင္ သူ႔ကို ဆက္ေဝဖန္ခဲ့တယ္။ ကြၽန္မ စိတ္ႏွလုံးထဲမွာ ေတြးမိတယ္။ “နင္က ဘာမွျဖစ္ျဖစ္ေျမာက္ေျမာက္ကို မရွိဘူး။ အေထြေထြကိစၥတခ်ိဳ႕ကို နင္မကိုင္တြယ္ခဲ့ရင္၊ ငါတို႔ နင္မပါဘဲ လုပ္လို႔ရတယ္”လို႔ေပါ့။

၂၀၁၆ ေဖေဖာ္ဝါရီလမွာ၊ တရားေဟာဆရာနဲ႔ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြ ေတြ႕ၾကတဲ့ အစည္းအေဝးတစ္ခုမွာ၊ တရားေဟာဆရာက ေမးခြန္းတစ္ခု ေမးေတာ့ စီယုက ပထမဆုံး ေျဖခဲ့တယ္။ ကြၽန္မ စိတ္ႏွလုံးထဲမွာ ဝမ္းမသာဘဲ “ငါ့ရဲ႕ ေက်ာ္ၾကားမႈကို နင္ခိုးဖို႔ ႀကိဳးစားေနတာလား။ ဒီမွာ ငါေရာက္ေနၿပီး ငါေတာင္ စကားမေျပာရေသးဘူး။ ဘယ္လိုျဖစ္ၿပီး နင္စကားေျပာရမဲ့ အလွည့္ေရာက္သြားရတာလဲ” လို႔ ေတြးမိတယ္။ အဲဒီေနာက္မွာ သူ႔စကားကို ျဖတ္ၿပီး ကြၽန္မအရင္ဦးေအာင္ေျပာလိုက္တယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာပဲ၊ စီယုက ေျပာတယ္။ “အစ္မေၾကာင့္ ေဘာင္ခတ္သလို ခံစားရတယ္”တဲ့။ ကြၽန္မ ခ်က္ခ်င္း ေဒါသထြက္သြားတယ္။ “နင့္က တရားေဟာဆရာနဲ႔ သင္းေထာက္တခ်ိဳ႕ေရွ႕မွာ ငါ့ကို မေကာင္းေျပာေနတယ္။ ငါ သိကၡာက်ေအာင္ လုပ္ေနတယ္။ အနာဂတ္မွာ ငါ ဘယ္လိုလုပ္ ဒီအသင္းေတာ္မွာ ခိုင္ခိုင္မာမာ ရပ္တည္ႏိုင္မွာလဲ။ လူတိုင္းက ငါ့ကို ဘယ္လို ျမင္ၾကမလဲ”လို႔ ေတြးၿပီးေတာ့ေပါ့။ ကြၽန္မ ေဒါသတႀကီး ေျပာလိုက္တယ္။ “ကြၽန္မက အစ္မကို ဘယ္လိုပုံစံနဲ႔ ေဘာင္ခတ္ေနလို႔လဲ”ေပါ့။ စီယုက စကားထပ္မေျပာရဲဘူး။ အဲဒီအခ်ိန္ကစၿပီး သူ႔အေပၚ ကြၽန္မ အာဃာတ ထားခဲ့တယ္။ စုေဝးပြဲတစ္ခုမွာ၊ စီယုရဲ႕ မိတ္သဟာယက နည္းနည္း ရွည္သြားေတာ့၊ ကြၽန္မ ခ်က္ခ်င္း စိတ္ဆိုးလာမိတယ္။ သူ႔ကို စကားျဖတ္ၿပီး မေက်မနပ္ ေျပာလိုက္တယ္။ “အတိုခ်ဳပ္ပဲ ေျပာပါ။ အရမ္းႀကီး အေသးစိတ္ မလုပ္ပါနဲ႔။ အစ္မက အခ်ိန္ျဖဳန္းေနတာပဲ”လို႔ေပါ့။ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြရဲ႕ အစည္းအေဝးေတြမွာေတာင္ ကြၽန္မက သူ႔ထက္ ပိုေတာ္တယ္ဆိုတာျပဖို႔ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္တခ်ိဳ႕ေရွ႕မွာ သူ႔ကို ကြၽန္မ တမင္ေဝဖန္တယ္၊ အရွက္ရေအာင္ လုပ္ခဲ့တယ္။ တာဝန္ေတြကို သူ ထမ္းေဆာင္ရာမွာ ေသြဖည္တာေတြကို ကြၽန္မ သတိျပဳမိတဲ့အခါလည္း သူ႔ကို ေဝဖန္ခဲ့တယ္။ ဒီအရာအားလုံးက သူ႔ကို ပိုလို႔ေတာင္ ေဘာင္ခတ္သလို ခံစားရေအာင္ လုပ္ခဲ့တယ္။ အဲဒီေနာက္ စုေဝးပြဲေတြမွာ စီယုရဲ႕ မိတ္သဟာယက နည္းသြားၿပီး စကားေျပာေနတုန္း သူက ကြၽန္မရဲ႕ တုံ႔ျပန္ခ်က္ေတြကို အၿမဲ ေစာင့္ၾကည့္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ကြၽန္မမရွိတုန္း ကိစၥေတြ ေပၚလာတဲ့အခါ၊ သူ ဘာဆုံးျဖတ္ခ်က္မွ မခ်ရဲခဲ့ဘူး။ သင္းေထာက္တခ်ိဳ႕ကလည္း သူတို႔ ျပႆနာတစ္ခုခုကို ေျဖရွင္းေပးဖို႔ ကြၽန္မကို တိုက္႐ိုက္တိုင္ပင္ၾကတယ္။ အသင္းေတာ္ထဲက ကိစၥတိုင္းကို ကြၽန္မ စီမံရၿပီး ကြၽန္မပဲ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ခ်ခဲ့ရတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကြၽန္ေတာ္ နည္းနည္း စိတ္မသက္မသာ ခံစားခဲ့ရေပမဲ့၊ ကြၽန္မလုပ္ေနတာက အသင္းေတာ္အလုပ္ကို ထိန္းသိမ္းဖို႔ျဖစ္တယ္၊ ဝန္ထုပ္တစ္ခု၊ တာဝန္သိစိတ္နဲ႔ လုပ္တာပဲလို႔လည္း ခံစားခဲ့တယ္။ ၿပီးေတာ့ ဒီအသင္းေတာ္ကို ကြၽန္မ ေရာက္လာကတည္းက၊ အသင္းေတာ္ အသက္တာက တကယ္ တိုးတက္ခဲ့ၿပီး အလုပ္အမ်ိဳးမ်ိဳးက တိုးတက္တာျဖစ္ခဲ့တယ္။ ကြၽန္မ လုပ္ခဲ့တာက အျပဳသေဘာေဆာင္တယ္လို႔ ယုံခဲ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္ အဲဒါနဲ႔ပတ္သက္လို႔ ကြၽန္မ အမ်ားႀကီးထပ္ မစဥ္းစားခဲ့ဘူး။ အဲဒီေနာက္ပိုင္း အရင္အတိုင္း ဆက္လုပ္ခဲ့တယ္။ ကြၽန္မရဲ႕ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြ၊ ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမေတြက သူတို႔တာဝန္ေတြမွာ အမွားေလးေတြလုပ္မိတာ ေတြ႕တဲ့အခါတိုင္း ကြၽန္မက အထက္စီးကေန သူတို႔ကို ျပစ္တင္ေမာင္းမဲခဲ့တယ္။ ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမေတြက သူတို႔ကို ကြၽန္မ ျပဳျပင္မွာ စိုးၾကၿပီး ေနာက္ထပ္ မစုေဝးခ်င္ၾကေတာ့ဘူး။ ကြၽန္မ တြဲလုပ္ရတဲ့ ညီအစ္မက ကြၽန္မရဲ႕ ေဘာင္ခတ္မႈေၾကာင့္ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာ စိတ္ဓာတ္က်ေနခဲ့တယ္။ ငိုးၿပီး ႏုတ္ထြက္ခ်င္ေနခဲ့တယ္။ ဒီရလဒ္ကို ကြၽန္မျမင္တဲ့အခါ၊ အေတာ္ေလး အျပစ္တင္တာခံစားရတယ္။ တျခားလူေတြကို အၿမဲ ျပစ္တင္ေမာင္းမဲၿပီး ေဝဖန္တာက မသင့္ေတာ္ဘူးလို႔ သေဘာေပါက္မိတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေနာက္ေတာ့ “နင္တို႔ေကာင္းဖို႔အတြက္ ဒါကို ငါ လုပ္တာ။ ငါ့မွာ မေကာင္းတဲ့ ရည္႐ြယ္ခ်က္ တစ္ခုမွ မရွိဘူး”လို႔ ေတြးမိတယ္။ ဒီလိုေတြးၿပီးေတာ့ ကြၽန္မ စိတ္ႏွလုံးထဲက က်န္ေနတဲ့ အျပစ္တင္စိတ္တစ္ခုတေလက ေပ်ာက္သြားတယ္။

၂၀၁၆ စက္တင္ဘာလမွာ ကြၽန္မတို႔အသင္းေတာ္နဲ႔အတူ ေနာက္ထပ္အသင္းေတာ္တစ္ပါး လာေပါင္းၿပီး အဲဒီအသင္းေတာ္ကေန ခ်န္က်င္းနဲ႔ က်င္းလုဆိုတဲ့ ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္က အဖြဲ႕ေခါင္းေဆာင္ေတြ ျဖစ္လာတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေရေလာင္းတာနဲ႔ပတ္သက္လို႔ အဖြဲ႕ေခါင္းေဆာင္တစ္ေယာက္ကို ကြၽန္မတို႔ ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ေပးဖို႔လိုခဲ့တယ္။ အစ္မ ေက်ာက္ယြီကို ကြၽန္မတို႔ စဥ္းစားမိတယ္။ သမၼာတရားနဲ႔ပတ္သက္လို႔ သူ႔မိတ္သဟာယက ခ်ိဳ႕တဲ့ေပမဲ့ သူက အားကိုးလို႔ရသလို၊ ဝန္တာစိတ္ရွိတယ္၊ တကယ့္အလုပ္တခ်ိဳ႕ကို လုပ္ႏိုင္တယ္။ ဒီေတာ့ သူ႔ကို ကြၽန္မတို႔ ပ်ိဳးေထာင္ခ်င္ခဲ့တယ္။ က်င္းလုက သိသြားေတာ့ သူ႔မွာ ကန႔္ကြက္စရာတခ်ိဳ႕ ရွိခဲ့တယ္။ ယုံၾကည္ျခင္းမွာ အေတာ္ေလး စိမ္းေနၿပီး ပိုအသက္ငယ္ေပမဲ့ တျခားညီအစ္မတစ္ေယာက္က တိုးတက္မႈအတြက္ အလားအလာပိုရွိၿပီး ေက်ာက္ယြီထက္ ပိုသင့္ေတာ္တယ္လို႔ သူယုံၾကည္ခဲ့တယ္။ စီယုက ျပန္လာၿပီးေတာ့ ဒါကို ကြၽန္မဆီ လာအေၾကာင္းၾကားတယ္။ ကြၽန္မ စိတ္ႏွလုံးထဲမွာ ခ်က္ခ်င္းပဲ ေဒါသတလိပ္လိပ္တက္လာတယ္။ “ဒါက ငါ တာဝန္ယူတဲ့ အသင္းေတာ္ဆိုေတာ့ ငါ့မွာ ဆုံးျဖတ္ပိုင္ခြင့္ရွိတယ္။ ဒါေတာင္ နင္က ကိုယ္နဲ႔မဆိုင္တာ ဝင္စြက္ဖက္ေနတယ္။ နင္က တျခားအသင္းေတာ္ကလာတာေတာင္ ငါ့တာဝန္နဲ႔ဆိုင္တဲ့ နယ္ပယ္မွာ ေျပာင္ေျပာင္တင္းတင္း ေႏွာင့္ယွက္ၿပီး အဖ်က္အ‌ေမွာင့္လုပ္ေနတာပဲ။ နင့္ကိုတာဝန္ကို ငါလုပ္ခြင့္ေပးမွာ မဟုတ္ဘူး။ ၿပီးေတာ့ ေနာက္ထပ္ ေႏွာင့္ယွက္တာျဖစ္ျဖစ္၊ အဖ်က္အေမွာင့္လုပ္တာျဖစ္ျဖစ္ မလုပ္ႏိုင္ေအာင္ နင့္ကို ခြဲထားမယ္။ ဒါဟာ ငါ့ပိုင္နက္ပဲ။ ငါ့စကား နားမေထာင္ရင္ ထြက္သြားလို႔ရတယ္။ ငါတို႔ အသင္းေတာ္မွာ နင္ေနလို႔မရဘူး” လို႔ ကြၽန္မ ေတြးေနမိတယ္။ သင္းေထာက္တခ်ိဳ႕ကို ကြၽန္မ ေဒါသနဲ႔ ေျပာခဲ့တယ္။ “က်င္းလုက အလုပ္ကို အဖ်က္အေမွာင့္လုပ္ေနတယ္။ ဒီေနရာကို သူ ေႏွာင့္ယွက္ၿပီး အဖ်က္အေမွာင့္လုပ္ေနတာ တားဆီးဖို႔ သူ႔တာဝန္ေတြကို ရပ္ၿပီး ခြဲထားလိုက္ၾက”လို႔ေပါ့။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ညီအစ္မတစ္ေယာက္က ကြၽန္မကို သတိေပးတယ္။ “အစ္မ လုပ္ေနတာ မသင့္ေတာ္ဘူး။ သူတစ္ခုခု အမွားလုပ္မိရင္၊ သူနဲ႔ ကြၽန္မတို႔ မိတ္သဟာယျပဳၿပီး လမ္းျပမႈ ေပးသင့္တယ္။ ဒီလို ကိုင္တြယ္တာက ဖယ္ၾကဥ္တာနဲ႔ တူတယ္”တဲ့။ ကြၽန္မဘာသာ ေတြးမိတယ္။ “သူက ငါတို႔ အသင္းေတာ္နဲ႔ေတာင္ ဆိုင္တာ မဟုတ္ဘူး။ ဘယ္သူ႔ကို ပ်ိဳးေထာင္ေပးသင့္တယ္၊ မေပးသင့္ဘူးဆိုတာကို ငါ ဘယ္လိုလုပ္ မသိရမွာလဲ။ ၿပီးေတာ့ ေက်ာက္ယြီမွာ အားနည္းခ်က္ေတြရွိေပမဲ့ သူက အားကိုးလို႔ရသလို တကယ့္အလုပ္ကို လုပ္ႏိုင္တယ္။ က်င္းလုကိုေတာ့ ငါ သည္းမခံႏိုင္ေတာ့သလို သူနဲ႔ မိတ္သဟာယ မျပဳခ်င္ပါဘူး”လို႔ေပါ့။ ေနာက္ပိုင္းမွာ၊ အသင္းေတာ္ ေမာင္ႏွမေတြကို အသိမေပးဘဲ ကြၽန္မက က်င္းလုကို သီးျခားခြဲထားလိုက္တယ္။

ကြၽန္မရဲ႕ မာနေထာင္လႊားတဲ့ စိတ္သေဘာထားက ပိုပိုၿပီး ႀကီးလာေတာ့ တခ်ိဳ႕ ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမေတြက ကြၽန္မကို တိုင္ၾကတယ္။ အက်ိဳးဆက္အေနနဲ႔ အထက္ေခါင္းေဆာင္က အေျခအေနကို စုံစမ္းစစ္ေဆးဖို႔ တစ္ေယာက္ေယာက္ကို စီစဥ္ခဲ့ၿပီး၊ ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမေတြဆီက ရတဲ့ တိုင္ၾကားစာကို ကြၽန္မကို ဖတ္ျပတယ္။ မာနေထာင္လႊားတာ၊ ကိုယ္မွန္တယ္ထင္တာ၊ တျခားလူေတြကို ျပစ္တင္ေမာင္းမဲၿပီး ခ်ဳပ္ခ်ယ္တာေတြနဲ႔ဆိုင္တဲ့ ကြၽန္မရဲ႕ မေျပာင္းလဲတဲ့ စိတ္သေဘာထားနဲ႔ပတ္သက္လို႔ ကြၽန္မကို မေကာင္းတဲ့ လူ႔သဘာဝရွိတဲ့ အေယာင္ေဆာင္ ေခါင္းေဆာင္အေနနဲ႔ သတ္မွတ္လိုက္ၿပီး ဖယ္ရွားလိုက္ၾကတယ္။ ဒီအရာအားလုံးကို ၾကားေတာ့ ကြၽန္မ လုံးဝ လက္မခံႏိုင္ခဲ့ဘူး။ ကြၽန္မ ကိုယ့္ဘာသာေတြးမိတယ္။ “ငါ ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး အထုတ္ခံရတာလဲ။ ငါက အလုပ္လုပ္ၿပီး ငါ့ကိုယ္ငါ အသုံးခံရင္းနဲ႔ ငါ့ေန႔ရက္အခ်ိန္ေတြကို ကုန္ဆုံးၿပီးေတာ့ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ ဘုရားကို ယုံၾကည္ၿပီးၿပီ။ အသင္းေတာ္ထဲမွာ ငါက အရာရာရဲ႕ ေရွ႕မွာ အၿမဲ ရွိခဲ့တာ။ ဘယ္လိုလုပ္ ထုတ္ပယ္ခံရႏိုင္တာလဲ”လို႔ေပါ့။ ကြၽန္မ အရမ္းမတရားခံရသလို ခံစားခဲ့ရၿပီး အိမ္ကို လမ္းေလွ်ာက္ရင္းနဲ႔ မ်က္ရည္ေတြက ထိန္းမရေအာင္ က်ေနခဲ့တယ္။ အဲဒီတုန္းက အလုပ္ကို လႊဲယူဖို႔ ဘယ္သူ႔ကိုမွ တာဝန္မေပးခဲ့ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ တခ်ိဳ႕အလုပ္တာဝန္ေတြကို ကြၽန္မ ယာယီ ပူးေပါင္းလုပ္ခဲ့တယ္။ ဒါကို ေနာင္တအတြက္ ဘုရားေပးတဲ့ အခြင့္အေရးတစ္ခုလို႔ ကြၽန္မ မေတြးခဲ့ဘူး။ အဲဒီအစား၊ ကြၽန္မ အထုတ္ခံခဲ့ရေပမဲ့ အလုပ္ဆက္လုပ္ႏိုင္ေသးတယ္။ အသင္းေတာ္က ကြၽန္မမရွိဘဲနဲ႔ မျဖစ္ႏိုင္တဲ့ပုံပဲလို႔ ေတြးခဲ့တယ္။ မၾကာခင္မွာ၊ အသင္းေတာ္ကို ထပ္ဦးေဆာင္ရမွာပဲေပါ့။ အဖြဲ႕စုေဝးပြဲေလးတစ္ခုမွာ ညီအစ္မတစ္ေယာက္က ကြၽန္မကို ေျပာတယ္။ “ဒီရက္ေတြမွာ အစ္မက ပိုပိန္လာသလိုပဲ”တဲ့။ ကြၽန္မက ေျပာလိုက္တယ္။ “ကြၽန္မကိုယ္ကြၽန္မ သုံးသပ္ၿပီး အိမ္မွာ ဝတ္ျပဳျခင္းနဲ႔ဆိုင္တဲ့ မွတ္စုေတြ ေရးေနခဲ့တာေလ။ စာေရးေနတုန္း ကြၽန္မကိုယ္ကြၽန္မ မုန္းမိၿပီး ငိုမိတယ္”လို႔ေပါ့။ အဲဒီညီအစ္မက ေျပာတယ္။ “အစ္မက သမၼာတရားကို တကယ္ လိုက္စားတာပဲ။ ဖယ္ရွားခံရၿပီးတဲ့ေနာက္မွာေတာင္ ဝတ္ျပဳျခင္းနဲ႔ဆိုင္တဲ့ မွတ္စုေတြ ေရးေသးတယ္”တဲ့။ တျခားႏွစ္ေယာက္က ေျပာတယ္။ “အစ္မေရ၊ အစ္မက အမ်ားႀကီး သည္းညည္းခံၿပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အသုံးခံႏိုင္တယ္။ အစ္မ ဖယ္ရွားခံရတာကို ကြၽန္မတို႔ လက္ခံလို႔မရဘူး။ ေခါင္းေဆာင္က တကူးတက စုေဝးၿပီး ကြၽန္မတို႔ကို မိတ္သဟာယျပဳခဲ့တယ္”တဲ့။ ကြၽန္မက သူေတာ္ေကာင္းေယာင္ေဆာင္ၿပီး ေျပာလိုက္တယ္။ “ကြၽန္မကအေယာင္ေဆာင္ ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္ၿပီး ဖယ္ရွားခံရထိုက္ပါတယ္။ အစ္မတို႔က ကြၽန္မဘက္မွာ မရပ္တည္သင့္ဘူး။ သမၼာတရားဘက္မွာ ရပ္တည္သင့္တယ္”လို႔ေပါ့။ ဒါေပမဲ့ စိတ္ထဲမွာေတာ့ ကြၽန္မ အရမ္းေပ်ာ္ေနတာ။ “ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမေတြက ငါ့အေၾကာင္းကို သိၿပီး ငါ မတရားခံရတာကို သိသြားတဲ့ပုံပဲ။ အသင္းေတာ္မွာ ငါ အလုပ္အမ်ားႀကီး လုပ္ခဲ့တာ သူတို႔ သိတယ္။ ငါ့ရဲ႕ တြဲဖက္ ညီမကို အထက္ေခါင္းေဆာင္ေတြက ထုတ္လို႔ရေပမဲ့ ငါ့ကိုေတာ့ သူတို႔ မထုတ္ပယ္သင့္ဘူး”လို႔ေပါ့။ အဲဒီေန႔မွာ ကြၽန္မကို ဖတ္ျပခဲ့တဲ့ တိုင္ၾကားစာ အမ်ားစုက ကြၽန္မရဲ႕ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြဆီက ျဖစ္မွန္းကိုလည္း ကြၽန္မ ေတြးမိတယ္။ ဒါက ကြၽန္မကို ပိုလို႔ေတာင္ အတိုက္အခံျဖစ္ေစၿပီး လက္ခံဖို႔ မလိုမလားျဖစ္မိတယ္။ သူတို႔ကိုယ္က်ိဳးအတြက္ သူတို႔ကို ကြၽန္မျပဳျပင္ခဲ့တာေလ။ ဒါေပမဲ့ ကြၽန္မက သူတို႔ကို ျပစ္တင္ေမာင္းမဲခဲ့တယ္လို႔ သူတို႔ေျပာၿပီး ကြၽန္မကို ေဖာ္ၾကတယ္။ ကြၽန္မ ဖယ္ရွားခံရေအာင္ လုပ္ၾကတယ္။ အျပဳသေဘာေဆာင္တဲ့ အရာေတြကို ကြၽန္မလုပ္ခဲ့တာ သိသာေပမဲ့ သူတို႔ မျမင္ၾကဘူး။ ဘာအသိအမွတ္မွမျပဳခံရဘဲ ကြၽန္မ တကယ္ အလုပ္ႀကိဳးစားခဲ့တာ။ အနာဂတ္မွာ သူတို႔ျပႆနာေတြကို ကြၽန္မ ေထာက္ျပမွာ မဟုတ္ေတာ့သလို၊ ကြၽန္မ မရွိဘဲ သူတို႔ ဘယ္လို စီမံမလဲ ၾကည့္ရတာေပါ့။ အဲဒီကာလမွာ၊ အျပင္ပန္းမွာေတာ့ ကြၽန္မက ကြၽန္မတာဝန္ေတြကို ထိန္းသိမ္းေပမဲ့ စိတ္ထဲမွာေတာ့ အတိုက္အခံျဖစ္ၿပီး ႐ုန္းကန္ေနခဲ့တယ္။ ကြၽန္မကို ေဖာ္ခဲ့တဲ့ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြအေပၚ အမုန္းတရားေတြ ေတးထားခဲ့တယ္။ သူတို႔ ကြၽန္မကို စကားေျပာတဲ့အခါ ကြၽန္မ လ်စ္လ်ဴရႈတယ္၊ စုေဝးပြဲေတြမွာ ကြၽန္မ စကားမေျပာသေလာက္ပဲ။ သူတို႔က ကြၽန္မေၾကာင့္ ေဘာင္ခတ္ခံရတယ္။ အၿမဲ ကြၽန္မရဲ႕ အမူအရာကို ေစာင့္ၾကည့္ၿပီး စုေဝးပြဲေတြက မထိေရာက္ခဲ့ဘူး။ ဒီအျဖစ္ကို ျမင္ေတာ့၊ ကြၽန္မမွာ ေနာင္တတစ္စက္မွ မရွိ႐ုံမက၊ ကြၽန္မ ခံစားရတဲ့ နာက်င္မႈက သူတို႔ရဲ႕ တိုင္ၾကားခ်က္ေတြနဲ႔ ေဖာ္ထုတ္မႈေၾကာင့္ျဖစ္တာလို႔ တကယ္ ခံစားခဲ့တယ္။ သူတို႔ မသိနားမလည္ဘဲ လုပ္ခဲ့ၾကတာပဲ။ ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမေတြေရွ႕မွာေတာင္ ကြၽန္မ မေက်နပ္တာ ဖြင့္ထုတ္ခဲ့တယ္။ “ကြၽန္မ အထုတ္ခံရၿပီး သူတို႔က လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ အစည္းအေဝးေတြကို တက္ဖို႔ ကြၽန္မကို ေတာင္းဆိုေနတုန္းပဲ။ ကြၽန္မ ေခါင္းေဆာင္ မဟုတ္ေတာ့ဘူးဆိုေတာ့ ဘာလို႔ သြားရမွာလဲ”လို႔ ေျပာၿပီးေတာ့ေပါ့။ ကြၽန္မဘာသာေတာင္ ေတြးမိတယ္။ “ငါ အထုတ္ခံလိုက္ရၿပီးတာေတာင္ သူတို႔က ဟိုဟာ၊ ဒီဟာ လုပ္ဖို႔ ေတာင္းဆိုေနၾကေသးတယ္။ အရာရာက ငါ့အေပၚ မူတည္ေနတုန္းပဲ”လို႔ေပါ့။ တစ္လအၾကာမွာ၊ ကြၽန္မ အထုတ္ခံရၿပီးတဲ့ေနာက္ ကြၽန္မကိုယ္ကြၽန္မ မသုံးသပ္ခဲ့တဲ့အျပင္ ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမေတြကို မေက်နပ္တာေတာင္ ထုတ္ေျပာေနတယ္ဆိုတာကို ေခါင္းေဆာင္ပိုင္းက သိသြားတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူတို႔က ကြၽန္မကို မိတ္သဟာယျပဳၿပီး ေဖာ္ထုတ္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ကြၽန္မက အဲဒါကို လက္မခံခဲ့ဘဲ အေျခအေနကို တိုင္ၾကားခဲ့တဲ့ ညီအစ္မအေပၚ အာဃာတ ထားခဲ့တယ္။ “ငါက နင့္ကို ယုံၾကည္ခဲ့တာ၊ နင္ကေတာ့ ငါ့ျပႆနာေတြကို တိုင္ၿပီးေတာ့ ငါ့ကို သစၥာ‌ေဖာက္ခဲ့တယ္။ နင့္ကို ထပ္ေတြ႕တဲ့အခါ ေသခ်ာေပါက္ ေဝဖန္မွာ”လို႔ ေတြးၿပီးေတာ့ေပါ့။ စုေဝးပြဲတစ္ခုမွာ၊ အဲဒီညီအစ္မကို ကြၽန္မ ေဒါသတႀကီး စြပ္စြဲတယ္။ “နင့္ကို ငါ လုံးဝ ထပ္ၿပီး စိတ္ခ်ယုံၾကည္မွာ မဟုတ္ဘူး။ ငါ့ရဲ႕ ေဖာက္ျပန္ပ်က္စီးမႈတခ်ိဳ႕ကို ေျပာျပတဲ့အတြက္ နင္က ငါ့ကို တိုင္ခဲ့တယ္”လို႔ ေျပာၿပီးေတာ့ေပါ့။ အဲဒီညီအစ္မက ထိုင္ၿပီး အကူအညီမဲ့ေနခဲ့တယ္။ ေနာက္ေတာ့ မေက်နပ္တဲ့စိတ္နဲ႔ ကြၽန္မ ေျပာလိုက္တယ္။ “ငါ လုံးဝ ထပ္ၿပီး ဦးေဆာင္မွာမဟုတ္ဘူး။ သူတို႔ ငါ့ကို ထုတ္ၿပီး အိမ္ျပန္ခြင့္မေပးဘူး၊ ဒီမွာပဲကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အရွက္ရခိုင္းတယ္။ တုံးေနတဲ့ ဓားနဲ႔ အထိုးခံေနရသလိုမ်ိဳးပဲ”လို႔ေပါ့။ ဒါကို ၾကားေတာ့ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြက ကြၽန္မကို တအံ့တဩ ၾကည့္ၾကတယ္။ စုေဝးပြဲက ကြၽန္မေၾကာင့္ ထပ္ၿပီး ဖ႐ိုဖရဲ ျဖစ္သြားျပန္တယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာ ကြၽန္မနဲ႔တြဲလုပ္တဲ့ ညီအစ္မက ဒါဟာ အပ်က္သေဘာကို ဖြင့္ထုတ္တာျဖစ္တယ္လို႔ ကြၽန္မကို သတိေပးတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကြၽန္မ အဲဒါကို လုံးဝ နားမလည္ခဲ့ဘူး။

အဲဒီအခ်ိန္မွာ၊ အထုတ္ခံရတာကု ကြၽန္မ အတိုက္အခံျဖစ္ၿပီး လက္ခံဖို႔ မလိုမလားျဖစ္ခဲ့တယ္။ မေက်နပ္ခ်က္ေတြ ျဖန႔္တယ္။ အပ်က္သေဘာကို ဖြင့္ထုတ္ၿပီး အသင္းေတာ္ အသက္တာကို ေႏွာင့္တယ္၊ အဖ်က္အေမွာင့္လုပ္တယ္။ ႏွစ္လၾကာၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ၊ အသင္းေတာ္ အလုပ္ကို ကြၽန္မ ေႏွာင့္ယွက္ၿပီး အဖ်က္အေမွာင့္လုပ္တဲ့ အျဖစ္အပ်က္ ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ကို ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမေတြက ေဖာ္ထုတ္ခဲ့ၾကတယ္။ ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမေတြ ေရးထားတဲ့ စြပ္စြဲခ်က္ေတြ တစ္ခုၿပီးတစ္ခု နားေထာင္ရင္းနဲ႔ ကြၽန္မ အရမ္းကို ကသိကေအာက္ျဖစ္ၿပီး ေပ်ာက္ကြယ္သြားလိုက္ခ်င္တယ္။ ေခါင္းေဆာင္က၊ “ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမေတြဆီက တိုင္ၾကားခ်က္ေတြကေနတစ္ဆင့္၊ အစ္မက အသင္းေတာ္မွာရွိတဲ့ တျခားလူေတြကို တစ္သမတ္တည္း ေဘာင္ခတ္တယ္၊ ျပစ္တင္ေမာင္းမဲၿပီး အျပစ္ေတာင္ေပးတယ္ဆိုတာ ကြၽန္မတို႔ ေတြ႕ရတယ္။ အစ္မက ထင္ရာျမင္ရာနဲ႔ မဆင္မျခင္ ျပဳမူေဆာင္႐ြက္ခဲ့တယ္။ ၿပီးေတာ့ ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမေတြကို အစ္မ ေဘာင္ခတ္ခဲ့တယ္။ အသင္းေတာ္မွာ အစ္မက ထင္ရာစိုင္းခဲ့တယ္။ ဖယ္ရွားခံရၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ၊ အစ္မက အတိုက္အခံလုပ္ၿပီး မေက်မနပ္ျဖစ္ေနတုန္းပဲ။ အသင္းေတာ္ အသက္တာကို အဖ်က္အေမွာင့္လုပ္တယ္၊ တျခားလူေတြကို အထင္အျမင္မွားေအာင္ အယူအဆေတြ ျဖန႔္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမေတြ အစ္မဘက္က ရပ္တည္ေအာင္ လုပ္တယ္။ အစ္မရဲ႕ လုပ္ရပ္ေတြအရ၊ အစ္မက အႏၲိခရစ္တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ အသင္းေတာ္ကေန အထုတ္ခံရတာပဲ”တဲ့။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကြၽန္မ လုံးဝ မွင္တက္သြားတယ္။ ဒါက ကြၽန္မ လုံးဝ စိတ္မကူးမိခဲ့တဲ့ အရာတစ္ခုေလ။ ကြၽန္မက ဘုရားကို ႏွစ္ေတြအမ်ားႀကီး ယုံၾကည္ခဲ့ၿပီးၿပီျဖစ္ေပမဲ့ အဲဒီလိုေနရာတစ္ခုမွာ အဆုံးသတ္သြားရတယ္။ ကြၽန္မ စိတ္ႏွလုံးက အရမ္းနာက်င္ေနခဲ့ၿပီး၊ ေကာင္းကင္ ၿပိဳက်ေနသလိုမ်ိဳး ခံစားရတယ္။ ငိုတာကလြဲလို႔ ဘာလုပ္ရမွန္း မသိခဲ့ဘူး။ ဘုရားမရွိဘဲနဲ႔ ေရွ႕မွာ ဘာလမ္းေၾကာင္း ရွိေနလို႔လဲ။ အဲဒီအေၾကာင္းကို ကြၽန္မ ေတြးေတာင္မေတြးရဲဘူး။ ဘုရားနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ ကြၽန္မဘဝ အဆုံးသတ္လာသလိုမ်ိဳး ခံစားရတယ္။ ေနာက္ရက္ေတြမွာ၊ ဘုရားဆီ ကြၽန္မ ဆုေတာင္းတဲ့အခါ၊ သူက အရမ္းေဝးေနတယ္လို႔ ခံစားရတယ္။ သူ႔မ်က္ေမွာက္ေတာ္ကို မခံစားရေတာ့ဘူး။ ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြကို ေရာက္တတ္ရာရာ လွန္ေလွာေနမိခဲ့တယ္။ စိတ္ထဲမွာ အေမွာင္နဲ႔ အႏွစ္မဲ့မႈကို ခံစားရၿပီး သူ႔ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြကို စားေသာက္တာက ဘာအလင္းမွ မေပးဘူး။ ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္မွာ လမ္းေၾကာင္းတစ္ခု ကြၽန္မ ရွာေတြ႕ခ်င္ခဲ့ေပမဲ့၊ ဒီေန႔က အတိတ္နဲ႔ မတူဘူးလို႔ ခံစားရတယ္။ ကြၽန္မက ဘုရားအိမ္ေတာ္သားတစ္ေယာက္ မဟုတ္ေတာ့တဲ့အျပင္ သူက ကြၽန္မကို အလိုမရွိေတာ့ဘူး။ ဒီေတာ့ ေန႔တိုင္းက အၿမဲ ေၾကာက္႐ြံ႕ရတဲ့ အေျခအေနတစ္ခုနဲ႔ ကုန္သြားတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ကြၽန္မ ေရာဂါ ဝင္လာတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္အေတာအတြင္းမွာ၊ ေန႔တိုင္း စြပ္ျပဳတ္က်ဲက်ဲတစ္ခြက္ပဲ ေသာက္ခဲ့ရတယ္။ စိတ္ဆင္းရဲၿပီး ခဏခဏ ငိုေနမိတယ္။ လမ္းေလွ်ာက္ေနတဲ့ အေလာင္းတစ္ေလာင္းလို ေတြေဝၿပီး အသက္ရွင္ေနခဲ့တယ္။ ကြၽန္မ ဆက္အသက္မရွင္ႏိုင္ေတာ့သလိုမ်ိဳး ခံစားရလို႔ ဘုရားဆီ အေရးတႀကီး ဆုေတာင္းခဲ့တယ္။ တစ္မနက္မွာ၊ ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္တစ္ပိုဒ္ စိတ္ထဲ ဖ်တ္ခနဲေပၚလာတယ္။ “မိခင္တစ္ဦးက သူ၏ ကေလးကို နားလည္သည့္ပုံစံအတိုင္း လူတိုင္းကို ဘုရားသခင္ နားလည္သည္။ လူတစ္ဦးစီ၏ အခက္အခဲမ်ား၊ ၎တို႔၏ အားနည္းခ်က္မ်ားႏွင့္ လိုအပ္ခ်က္မ်ားကို သူနားလည္သည္။ ထိုထက္သာ၍ပင္၊ လူတို႔က ၎တို႔၏ စိတ္သေဘာထားဆိုင္ရာ ေျပာင္းလဲမႈ ျဖစ္စဥ္တြင္ မည္သည့္ အခက္အခဲမ်ား၊ အားနည္းခ်က္မ်ားႏွင့္ က်ရႈံးမႈမ်ား ရင္ဆိုင္ရလိမ့္မည္ကို ဘုရားသခင္ နားလည္သည္။ ဤသည္တို႔မွာ ဘုရားသခင္က အေကာင္းဆုံး နားလည္သည့္အရာမ်ား ျဖစ္သည္။” (ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္၊ အတြဲ (၃)၊ ေနာက္ဆုံးေသာ ကာလ ခရစ္ေတာ္၏ ေဟာေျပာခ်က္မ်ား၊ မိမိ၏စိတ္သေဘာထားေျပာင္းလဲျခင္းအေပၚ လက္ေတြ႕လုပ္ေဆာင္ျခင္း လမ္းေၾကာင္း) ဒါက ဘုရားရဲ႕ ဉာဏ္အလင္းေပးတာျဖစ္မွန္း ကြၽန္မ ရွင္းရွင္းလင္းလင္း သေဘာေပါက္လိုက္တယ္။ ဘုရားက ကြၽန္မကို လုံးဝ စြန႔္ပစ္လိုက္တာ မဟုတ္ဘူးလို႔ ခံစားရတယ္။ သူက ကြၽန္မကို ေစာင့္ေရွာက္ၿပီး ကြၽန္မေဘးမွာ ရွိေနတုန္းပဲ။ ကြၽန္မ ငိုၿပီး ဘုရားဆီ ဆုေတာင္းခဲ့တယ္။ “ဘုရားသခင္။ ဒီေတာ့ ကိုယ္ေတာ္က ကြၽန္မအေပၚ လက္မေလွ်ာ့ေသးဘူးေပါ့။ ကိုယ္ေတာ္က ကြၽန္မေဘးမွာ ရွိေနတုန္းပဲ၊ ကြၽန္မကို အေဖာ္ျပဳၿပီး ဦးေဆာင္လမ္းျပေနတုန္းပဲ”လို႔ေပါ့။ ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြက အထူးသျဖင့္ ႏွစ္သိမ့္စရာျဖစ္တယ္၊ ကြၽန္မကို ေသမင္းေခ်ာက္ကမ္းပါးစြန္းကေန ျပန္ဆြဲေခၚေနၿပီး၊ ဆက္အသက္ရွင္ဖို႔ သတၱိေပးေနတယ္လို႔ ခံစားရတယ္။ ကြၽန္မ စိတ္ႏွလုံးက သိပ္ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မဲ့မေနေတာ့ဘူး။ အဲဒီေနာက္မွာ ကြၽန္မအေျခအေနကို ေျပာင္းလဲဖို႔ ဘုရားဆီ စဆုေတာင္းခဲ့တယ္။

တစ္ေန႔မွာ “ဘုရားသခင္၏ ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္မ်ားက ကြၽန္ုပ္ကို အသစ္တစ္ဖန္ ေကြၽးေမြးျပဳစုသည္”လို႔ ေခါင္းစဥ္တပ္ထားတဲ့ အေတြ႕အႀကဳံဆိုင္ရာ ဓမၼေတးတစ္ပုဒ္ကို ကြၽန္မ ၾကားရတယ္။ “၃ ဘုရားသခင္၏ ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္မ်ားက ကြၽန္ုပ္၏ ႏွလုံးသားအဖို႔ ဓားတစ္စင္းကဲ့သို႔ တရားစီရင္ခဲ့ၿပီး ကြၽန္ုပ္ မည္သို႔ အႀကီးအက်ယ္ ေဖာ္ျပန္ပ်က္စီးခဲ့ၿပီးျဖစ္သည္ကို ကြၽန္ုပ္ ျမင္ခဲ့ရ။ ကြၽန္ုပ္သည္ လူသားႏွင့္ မည္သည့္အရာမွ် မတူခဲ့။ ကြၽန္ုပ္သည္ အလြန္ မာနေထာင္လႊားခဲ့သည္မွာ မည္သည့္ ဆင္ျခင္တုံတရား တစ္စက္မွ် သို႔မဟုတ္ ဘုရားသခင္အေပၚ မည္သည့္ ေၾကာက္႐ြံ႕မႈႏွင့္ နာခံမႈမွ်မရွိခဲ့ေပ။ ကြၽန္ုပ္၏ စိတ္သေဘာထား မေျပာင္းလဲ့ခဲ့ေသးေပ၊ ကြၽန္ုပ္သည္ စာတန္ႏွင့္ သက္ဆိုင္ဆဲျဖစ္ခဲ့သည္၊ ကြၽန္ုပ္သည္ ဘုရားသခင္ကို ခုခံသည့္ အမ်ိဳးအစား အမွန္တကယ္ ျဖစ္ခဲ့သည္။ ထပ္သလဲလဲျဖစ္ေသာ တရားစီရင္ျခင္းေနာက္တြင္မွ ကြၽန္ုပ္ ႏိုးထခဲ့သည္။ ထိုအခါမွ ကြၽန္ုပ္၏ စိတ္ႏွလုံးတြင္ ေနာင္တႏွင့္ မိမိကိုယ္ကိုယ္ စက္ဆုပ္မႈ ရွိခဲ့သည္။ နာက်င္မႈအလယ္တြင္၊ ဘုရားသခင္၏ ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္မ်ားက ကြၽန္ုပ္၏ လဲက်သည့္ အေျခအေနမွ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ထရပ္ႏိုင္ေစရင္း၊ ကြၽန္ုပ္ကို ႏွစ္သိမ့္ကာ ခြန္အားေပးခဲ့သည္။ ဘုရားသခင္၏ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာကို ျပန္ေပးဆပ္ရန္ႏွင့္ သမၼာတရားကို လက္ေတြ႕လုပ္ေဆာင္ကာ လူသား၏ တာဝန္ကို‌ ထမ္းေဆာင္ရန္ သစၥာရွိကာ နာခံဖို႔ ကြၽန္ုပ္ ဆႏၵရွိသည္။ ကြၽန္ုပ္၏ ေဖာက္ျပန္ပ်က္စီးျခင္းကို တရားစီရင္ျခင္းႏွင့္ သန႔္ရွင္းျခင္းတို႔အတြက္ ဘုရားသခင္၏ ေက်းဇူးေတာ္ ခ်ီးမြမ္းပါသည္။ သူ၏ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာ မည္မွ် ႀကီးျမတ္သည္ကိုသာ ကြၽန္ုပ္ ေတြ႕ႀကဳံရေလၿပီ- အို ဘုရားသခင္။ သမၼာတရားကို ေကာင္းမြန္စြာ လိုက္စားရန္၊ အသစ္ေသာ ပုံသ႑ာန္ကို အသက္ရွင္ေနထိုင္ဖို႔ႏွင့္ ကိုယ္ေတာ္၏ စိတ္ႏွလုံးကို ႏွစ္သိမ့္မႈ ေဆာင္ၾကဥ္းရန္ ကြၽန္ုပ္ ဆႏၵရွိသည္။” (သိုးသငယ္ေနာက္လိုက္ၿပီး သီခ်င္းအသစ္မ်ားကိုသီဆိုပါ) ဒီဓမၼေတးကို ကြၽန္မ ထပ္တလဲလဲ နားေထာင္ေနမိတယ္။ မ်က္ရည္ေတြက မရပ္မနား စီးက်လာတယ္။ သီခ်င္းစာေၾကာင္းတိုင္းက ကြၽန္မ စိတ္ႏွလုံးကို တို႔ထိခဲ့တယ္။ ကြၽန္မ စိတ္မွာရွိတဲ့အရာကို အတိအက် ေဖာ္ျပေနခဲ့တယ္။ ကြၽန္မရဲ႕ အသိစိတ္က အရမ္းကို လိပ္ျပာမသန႔္ျဖစ္ခဲ့ရတယ္။ ကြၽန္မ ရင္ဆိုင္ရတဲ့ စြပ္စြဲခ်က္ေတြနဲ႔ ဖယ္ရွားမႈေတြကို သုံးသပ္တဲ့အခါ၊ ဒီအရာေတြအားလုံးက ဘုရားခ်မွတ္ထားတဲ့ ပတ္ဝန္းက်င္ေတြပါပဲ။ ရည္႐ြယ္ခ်က္က ကြၽန္မကိုႏိုးထေစဖို႔၊ ေနာင္တနဲ႔ ဘုရားဆီ ျပန္လွည့္ေစဖို႔ပဲ။ ဒါက ဘုရားရဲ႕ ေမတၱာနဲ႔ ကယ္တင္ျခင္းပဲ။ ဒါေပမဲ့ ကြၽန္မ အဲဒါကို တစ္ေလွ်ာက္လုံး တြန္းထုတ္ေနခဲ့တယ္။ ဘုရားဆီကေန တစ္ခါမွ လက္မခံခဲ့သလို ကြၽန္မကို ဘုရားက သြန္သင္ဖို႔ ႀကိဳးစားေနတဲ့ သင္ခန္းစာေတြကို မသင္ယူခဲ့မိဘူး။ ကြၽန္မကို ဘုရားေပးတဲ့ အခြင့္အေရးေတြကို အႀကိမ္ႀကိမ္ လြဲေခ်ာ္ခဲ့တယ္။ အခု ေနာက္ထပ္ အခြင့္အေရး မက်န္ေတာ့ဘူး။ ကြၽန္မ ေနာင္တ၊ အေႂကြးတင္တာေတြနဲ႔ ျပည့္သြားတယ္။ ကြၽန္မရဲ႕ မ်က္ရည္ေတြက ထိန္းမရေအာင္ က်လာတယ္။ ေနာက္ေတာ့၊ ကြၽန္မက ဖန္ဆင္းခံတစ္ေယာက္ပဲျဖစ္ၿပီး၊ ကြၽန္မမွာရွိတဲ့ ဒီထြက္သက္ဝင္သက္ကို ဘုရားေပးထားတာျဖစ္မွန္း သေဘာေပါက္လိုက္တယ္။ ကြၽန္မကို ဘုရားက အလိုမရွိေတာ့ရင္ေတာင္၊ ကြၽန္မ အသက္ရွိသေ႐ြ႕၊ ဘုရားရဲ႕ေမတၱာကို ျပန္ဆပ္သင့္ေနတုန္းပဲ။ ကြၽန္မ ႏွင္ထုတ္ခံရ႐ုံနဲ႔ ဘုရားကို ယုံၾကည္တာ ရပ္လို႔မရဘူး။ ကြၽန္မရဲ႕ ေနာက္ဆုံးထြက္သက္ သိမ္းယူမခံရခင္မွာ၊ ဘုရားေနာက္ကို ဆက္လိုက္ၿပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ သုံးသပ္၊ သိရမယ္။ ဒီအရာေတြကို ကြၽန္မ သတိျပဳမိတဲ့အခါ၊ စစဥ္းစားမိတယ္။ ဘုရားကို ႏွစ္ေတြအမ်ားႀကီး ယုံၾကည္ၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ၊ ကြၽန္မ ႏွင္ထုတ္ခံလိုက္ရတာနဲ႔အဆုံးသတ္တာက ဘာေၾကာင့္လဲေပါ့။

ေနာက္ပိုင္းမွာ၊ ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္တစ္ပိုဒ္ ဖတ္ရတယ္။ “သင္သည္ ဘုရားသခင္ကို ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ယုံၾကည္ခဲ့ၿပီးျဖစ္ေသာ္လည္း၊ ဘုရားသခင္ကို မည္သည့္အခါမွ် က်ိဳးႏြံနာခံျခင္း မရွိခဲ့သည့္အျပင္ သူ၏ ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ အလုံးစုံကို လက္မခံဘဲ၊ ထိုအစား ဘုရားသခင္အေနျဖင့္ သင့္ကို နာခံရန္ႏွင့္ သင္၏ အယူအဆမ်ားအတိုင္း ျပဳမူရန္ ေတာင္းဆိုလွ်င္၊ သင္သည္ လူမ်ား အားလုံးထဲတြင္ အပုန္ကန္ဆုံးသူ၊ မယုံၾကည္သူတစ္ဦးပင္ ျဖစ္သည္။ ထိုကဲ့သို႔ေသာ လူတို႔က လူသား၏ အယူအဆမ်ားႏွင့္ ကိုက္ညီမႈမရွိေသာ ဘုရားသခင္၏ အမႈႏွင့္ ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္မ်ားကို မည္သို႔က်ိဳးႏြံနာခံႏိုင္မည္နည္း။ အားလုံးထဲတြင္ အပုန္ကန္ဆုံးသူမ်ားသည္ ဘုရားသခင္ကို တမင္သက္သက္ ဖီဆန္ၿပီး အာခံေသာသူမ်ား ျဖစ္သည္။ သူတို႔သည္ ဘုရားသခင္၏ ရန္သူမ်ား၊ အႏၲိခရစ္မ်ားပင္ ျဖစ္သည္။ သူတို႔၏စိတ္သေဘာမွာ အၿမဲတေစပင္ ဘုရားသခင္၏ အမႈသစ္အေပၚ ရန္လိုေသာ စိတ္သေဘာထား ျဖစ္သည္။ သူတို႔၌ နာခံဖို႔အတြက္ ဆႏၵသေဘာ စိုးစဥ္းမွ်မရွိသကဲ့သို႔၊ သူတို႔သည္ ဝမ္းေျမာက္စြာ က်ိဳးႏြံနာခံျခင္း မရွိခဲ့ဖူး၊ သို႔မဟုတ္ မိမိတို႔ကိုယ္ကိုယ္ ႏွိမ့္ခ်ျခင္း မရွိခဲ့ဖူးေပ။ သူတို႔သည္ အျခားလူတို႔ေရွ႕၌ မိမိတို႔ကိုယ္ကိုယ္ ခ်ီးေျမႇာက္ၿပီး မည္သူ႔ကိုမွ် နာခံျခင္း မရွိခဲ့ဖူးေပ။ သူတို႔က ဘုရားသခင္၏ေရွ႕၌ မိမိတို႔ကိုယ္ကိုယ္ ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ကို ေဟာၾကားရာ၌ အကြၽမ္းက်င္ဆုံး၊ အျခားသူမ်ားအေပၚ အမႈျပဳရာတြင္ အကြၽမ္းက်င္ဆုံးအျဖစ္ သတ္မွတ္ၾကသည္။ သူတို႔၏ လက္ဝယ္ ပိုင္ဆိုင္ထားၿပီးေသာ ‘ရတနာမ်ား’ ကို သူတို႔ မည္သည့္အခါမွ် မစြန႔္ပစ္ဘဲ ဝတ္ျပဳကိုးကြယ္ရန္၊ အျခားသူမ်ားကို တရားေဟာရန္အတြက္ ယင္းတို႔ကို မိသားစုဆိုင္ရာ ဘိုးစဥ္ေဘာင္ဆက္ အေမြပစၥည္းမ်ားအျဖစ္ သေဘာထားၿပီး သူတို႔သည္ မိမိတို႔အား ပုဂၢိဳလ္ေရးကိုးကြယ္ေသာ ထိုအ႐ူးမ်ားကို ဆုံးမသင္ၾကားရန္အတြက္ ယင္းတို႔ကို အသုံးျပဳၾကသည္။ အမွန္တြင္ အသင္းေတာ္ထဲ၌ ဤကဲ့သို႔ေသာလူတို႔မွာ အေရအတြက္ အတိုင္းအတာတစ္ခုအထိ ရွိေလသည္။ သူတို႔မွာ ဘုရားသခင္၏အိမ္ေတာ္၌ မ်ိဳးဆက္တစ္ဆက္ၿပီးတစ္ဆက္ ေနထိုင္ေသာ ‘ႏွိမ္နင္း၍မရသည့္ သူရဲေကာင္းမ်ား’ ျဖစ္သည္ဟု ဆိုႏိုင္သည္။ သူတို႔သည္ ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ (အယူဝါဒ) ေဟာေျပာျခင္းကို သူတို႔၏ အျမင့္မားဆုံးေသာ တာဝန္အျဖစ္ မွတ္ယူၾကသည္။ တစ္ႏွစ္ၿပီးတစ္ႏွစ္၊ မ်ိဳးဆက္တစ္ဆက္ၿပီးတစ္ဆက္ သူတို႔၏ ‘အေလးထားအပ္ၿပီး မခ်ိဳးေဖာက္အပ္ေသာ’ တာဝန္ကို အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈ ရွိေစရန္ အားသြန္ခြန္စိုက္ လုပ္ေနၾကသည္။ မည္သူကမွ် သူတို႔ကို မထိရဲ၊ တစ္ေယာက္တေလကမွ် သူတို႔ကို လူပုံအလယ္ အျပစ္မတင္ရဲေပ။ သူတို႔သည္ တစ္ေခတ္ၿပီးတစ္ေခတ္ အျခားသူမ်ားကို ႏိုင္လိုမင္းထက္ျပဳမူၿပီး ေသာင္းက်န္းေမႊ႕ယမ္းလ်က္ ဘုရားသခင္၏အိမ္ေတာ္၌ ‘ဘုရင္မ်ား’ ျဖစ္လာၾကသည္။ ထိုနတ္ဆိုးအုပ္စုသည္ လက္တြဲၿပီး ငါ့အမႈကို ဖ်က္ဆီးရန္ ႀကိဳးစားၾကသည္။ အသက္ရွင္ေနေသာ ဤနတ္မိစာၦမ်ားကို ငါ့မ်က္စိေရွ႕၌ အဘယ္သို႔ ရွိေနခြင့္ ေပးႏိုင္မည္နည္း။” (ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္၊ အတြဲ (၁)၊ ဘုရားသခင္၏ ေပၚထြန္းျခင္းႏွင့္ အမႈေတာ္၊ ဘုရားသခင္ကို စစ္မွန္ေသာ ႏွလုံးသားႏွင့္ က်ိဳးႏြံနာခံေသာသူတို႔သည္ ဘုရားသခင္၏ ရယူျခင္းကို ဧကန္အမွန္ ခံၾကရလိမ့္မည္) ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြမွာရွိတဲ့ တရားစီရင္ျခင္းက ကြၽန္မရဲ႕ ထုံထိုင္းနဲ႔ ႏွလုံးသားကို ႏိုးထေစခဲ့တယ္။ အထူးသျဖင့္၊ “မယုံၾကည္သူ”၊ “အႏၲိခရစ္” နဲ႔ “နတ္ဆိုး”ဆိုတဲ့ စကားေတြေပါ့။ အဲဒါေတြက ကြၽန္မ ႏွလုံးသားကို ထြင္းေဖာက္ၿပီး၊ အထူး စိတ္ေသာကေရာက္ရတယ္။ ကြၽန္မ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ဆက္သုံးသပ္ၿပီး ေမးေနမိတယ္။ “ဘုရားကို ႏွစ္နဲ႔ခ်ီ ယုံၾကည္ၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ၊ ငါ့မိသားစုနဲ႔ အလုပ္အကိုင္ကို စြန႔္လႊတ္၊ ဆင္းရဲဒုကၡကို ခါးစီးခံၿပီး ငါ့တာဝန္ေတြကို ဝီရိယနဲ႔ လုပ္ၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ၊ ငါက မယုံၾကည္သူတစ္ေယာက္၊ အႏၲိခရစ္နဲ႔ နတ္ဆိုးတစ္ေယာက္လိုေတာင္ ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး အမည္တပ္ခံခဲ့ရတာလဲ”လို႔ေပါ့။ ျပန္ၾကည့္တဲ့အခါ၊ ႏွစ္ေတြအမ်ားႀကီး ကြၽန္မ ဦးေဆာင္ေနခဲ့တယ္၊ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ တခ်ိဳ႕ထက္ အလုပ္ကို ပိုၿပီး ျဖစ္ေျမာက္ေအာင္လုပ္ခဲ့တယ္၊ ပိုမ်ားတဲ့ ျပႆနာေတြကို ေျဖရွင္းခဲ့သလို၊ အထက္ေခါင္းေဆာင္ေတြရဲ႕ အရမ္းတန္ဖိုးထားတာ ခံခဲ့ရတယ္လို႔ ေတြးမိတယ္။ ဒါေတြကို ကြၽန္မရဲ႕ သင့္ေတာ္တဲ့ အရည္အခ်င္းေတြအေနနဲ႔ သေဘာထားခဲ့တယ္။ ကြၽန္မက တျခားလူေတြထက္ ပိုအစြမ္းအစေကာင္းတယ္၊ အလုပ္လုပ္ႏိုင္စြမ္း ရွိၿပီး ပါရမီရွင္လို႔ ယုံၾကည္ခဲ့တယ္။ ဒါက ကြၽန္မကို ပိုလို႔ေတာင္ မာနေထာင္လႊားလာေစခဲ့တယ္။ အထူးသျဖင့္၊ ပိုအားနည္းတဲ့ အသင္းေတာ္ေတြကို ပံ့ပိုးေပးဖို႔ ကြၽန္မ ေစလႊတ္တာ ခံရၿပီး၊ လက္ေတြ႕က်တဲ့ ပူးေပါင္းလုပ္ေဆာင္မႈကတစ္ဆင့္ တိုးတက္မႈေတြကို ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ ေတြ႕ရတဲ့အခါ၊ ဒီေအာင္ျမင္မႈကို ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ဂုဏ္ယူစရာလို႔ သေဘာထားခဲ့တယ္။ အရာရာမွာ ထူးခြၽန္ႏိုင္စြမ္းရွိတယ္လို႔ ခံစားၿပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ တျခားလူေတြထက္ သာတယ္လို႔ စဥ္းစားခဲ့တယ္။ ကြၽန္မ လူတိုင္းကို မတူမတန္ သေဘာထားလာခဲ့တယ္။ တရားေဟာဆရာက အလုပ္အေၾကာင္း လာေမးတဲ့အခါ၊ ကြၽန္မကိုယ္ကြၽန္မ အသင္းေတာ္မွာ အေရးပါတဲ့သူ၊ စကားေျပာဖို႔ ဩဇာအာဏာအရွိဆုံးသူလို ျမင္ခဲ့တယ္။ ကြၽန္မရဲ႕ တြဲဖက္ ညီအစ္မက အရင္စကားေျပာတာကို ျမင္ေတာ့ သူက ကြၽန္မရဲ႕ ေက်ာ္ၾကားမႈကို ခိုးေနတယ္လို႔ ေတြးခဲ့တယ္။ ကြၽန္မရဲ႕ တာဝန္ သက္တမ္းမွာ ကြၽန္မရဲ႕ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြရဲ႕ အားသာခ်က္ေတြကို ကြၽန္မ လ်စ္လ်ဴရႈၿပီး၊ ကြၽန္မရဲ႕ ဝါရင့္မႈအရ သူတို႔ကို မာနေထာင္လႊားစြာနဲ႔ ဩဝါဒေပးၿပီး ေဝဖန္ခဲ့တယ္။ ကြၽန္မရဲ႕ တြဲဖက္အစ္မေရွ႕မွာ အထက္လူႀကီးတစ္ေယာက္လို ျပဳမူခဲ့တယ္။ ကြၽန္မ သေဘာမက်တာတစ္ခုခု သူ လုပ္တိုင္းမွာ ကြၽန္မ သူ႔ကို ျပစ္တင္ေမာင္းမဲတယ္။ သူ႔ကို ကြၽန္မေၾကာင့္ ေဘာင္ခတ္ခံရသလို ခံစားရၿပီး သူ႔တာဝန္ေတြမွာ တြန႔္ဆုတ္ေအာင္ လုပ္တယ္။ ကြၽန္မရဲ႕ စိတ္ခံစားမႈ အေျခအေနကို သူ ေစာင့္ၾကည့္ေနခဲ့ရတယ္။ ကြၽန္မရဲ႕ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြကို လုံးဝ ေဘးဖယ္ထားၿပီးေတာ့ အသင္းေတာ္ အလုပ္မွာ ဆုံးျဖတ္ခ်က္အားလုံးကို ကြၽန္မ ဘာသာခ်တယ္။ ကြၽန္မရဲ႕ ေ႐ြးခ်ယ္မႈနဲ႔ပတ္သက္လို႔ အဖြဲ႕ေခါင္းေဆာင္က သံသယေတြ ျပတဲ့အခါ၊ သူက ကြၽန္မရဲ႕ ေခါင္းေဆာင္မႈကို မေလးစားဘူးလို႔ ခံစားၿပီး သူ႔ကို သည္းမခံႏိုင္ခဲ့ဘူး။ ၿပီးေတာ့ ကြၽန္မကိုယ္တိုင္ရဲ႕ သိကၡာ ၿမဲၿမံဖို႔ ဘယ္သူ႔ကိုမွ မတိုင္ပင္ဘဲ သူ႔ကို သီးျခားခြဲထားတယ္။ သူ႔တာဝန္ေတြကို အဆုံးသတ္သြားေအာင္ လုပ္ခဲ့တယ္။ ဒီလုပ္ရပ္ေတြအားလုံးကို ျပန္ၾကည့္တဲ့အခါ၊ ကြၽန္မက ကြၽန္မတာဝန္ကို တကယ္ လုပ္ေနခဲ့ရဲ႕လား။ ကြၽန္မက အသင္းေတာ္မွာ ဗိုလ္က်ၿပီး ထင္ရာျမင္ရာ လုပ္ေနခဲ့တာပဲ။ ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမေတြအားလုံးကို ကြၽန္မစကားနားေထာင္ၿပီး ကြၽန္မရဲ႕အလိုဆႏၵအတိုင္း ျပဳမူေအာင္ လုပ္ေနခဲ့မိတာပဲ။ ကြၽန္မက အာဏာကို လက္ဝါးႀကီးအုပ္ေနခဲ့ၿပီး အသင္းေတာ္မွာ ဆုံးျဖတ္ခ်က္အားလုံးကို ခ်ေနခဲ့တာ မဟုတ္လား။ ကြၽန္မရဲ႕ ထုံအမႈနဲ႔ စိတ္ႏွလုံးခိုင္မာမႈေၾကာင့္ သိေတာင္မသိလိုက္ဘဲ မေကာင္းမႈေတြအမ်ားႀကီး ကြၽန္မ က်ဴးလြန္ခဲ့မိတယ္။ ကြၽန္မကို တိုင္ၾကားဖို႔ ဘုရားက ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမေတြကို အသုံးျပဳၿပီး ကြၽန္မရာထူးကေန အထုတ္ခံရတဲ့အခ်ိန္မွာ၊ ဒါကို ဘုရားရဲ႕ေမတၱာနဲ႔ ေျဖာင့္မတ္ျခင္းက ကြၽန္မအေပၚ ေရာက္လာတာပဲလို႔ မစဥ္းစားခဲ့ဘူး။ ကြၽန္မကိုယ္ကြၽန္မ သုံးသပ္ၿပီး သိဖို႔ ပ်က္ကြက္ခဲ့တယ္။ အဲဒါထက္၊ အရင္က စေတးခဲ့တာေတြ၊ အသုံးခံတာေတြကို အရင္းအႏွီးအေနနဲ႔ သုံးၿပီး ကြၽန္မ ဆက္အာခံေနခဲ့သလို မေက်မနပ္ျဖစ္ေနခဲ့တယ္။ ကြၽန္မက အထုတ္မခံရသင့္တဲ့ ခ်ီးမြမ္းထိုက္တဲ့ အရာရွိတစ္ေယာက္ပဲလို႔ ယုံၾကည္ေနမိခဲ့တာပါ။ ကြၽန္မကို ကြၽန္မရဲ႕ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြ ေဖာ္ထုတ္တာက သူတို႔ ကြၽန္မနဲ႔ အဆင္မေျပႏိုင္လို႔ပဲလို႔ေတာင္ ေတြးခဲ့တယ္။ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ေတြ စုေဝးပြဲေတြမွာ ကြၽန္မက အေပါက္ဆိုးတဲ့သူလို ျပဳမူခဲ့တယ္။ ပရမ္းပတာေတြျဖစ္ေအာင္လုပ္ၿပီး စိတ္ထိခိုက္ေအာင္ ျပဳမူခဲ့တယ္။ အသင္းေတာ္ အသက္တာကို ျပင္းျပင္းထန္ထန္ အဖ်က္အေမွာင့္လုပ္ခဲ့တယ္။ အဲဒါအျပင္ ကြၽန္မရဲ႕ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ သိတဲ့အသိကို အလြဲလြဲအမွားမွား ေဖာ္ျပခဲ့တယ္။ ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမေတြကို ကြၽန္မဘက္မွာ ရပ္တည္ၿပီး ကြၽန္မကို ခုခံကာကြယ္ေပးေအာင္ အထင္အျမင္မွားေစခဲ့တယ္။ လူေတြကို ကြၽန္မစကားနားေထာင္ေအာင္လုပ္ၿပီး အသင္းေတာ္မွာ အာဏာကို လက္ဝါးႀကီးအုပ္ခဲ့တဲ့အျပင္ ကြၽန္မကို ဆန႔္က်င္သူေတြကိုေတာင္ တိုက္ခိုက္ၿပီး ဖယ္ၾကဥ္ခဲ့တယ္။ ကြၽန္မက အထုတ္ခံရတာကို က်ိဳးႏြံနာခံဖို႔ ျငင္းခဲ့တယ္။ အဲဒါကို ကန႔္ကြက္ၿပီး ဆန႔္က်င္တယ္၊ ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမေတြကို အထင္အျမင္မွားေအာင္ အယူအဆေတြ ျဖန႔္ခဲ့တယ္။ ကြၽန္မရဲ႕ လုပ္ရပ္ေတြကို ၾကည့္တဲ့အခါ၊ သူတို႔က ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြ ေဖာ္ထုတ္တဲ့အတိုင္းပါပဲ။ “တစ္ေယာက္တေလကမွ် သူတို႔ကို လူပုံအလယ္ အျပစ္မတင္ရဲေပ။ သူတို႔သည္ ဘုရားသခင္၏အိမ္ေတာ္၌ ‘ဘုရင္မ်ား’ ျဖစ္လာၾကသည္။” (ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္၊ အတြဲ (၁)၊ ဘုရားသခင္၏ ေပၚထြန္းျခင္းႏွင့္ အမႈေတာ္၊ ဘုရားသခင္ကို စစ္မွန္ေသာ ႏွလုံးသားႏွင့္ က်ိဳးႏြံနာခံေသာသူတို႔သည္ ဘုရားသခင္၏ ရယူျခင္းကို ဧကန္အမွန္ ခံၾကရလိမ့္မည္) ဘယ္သူကမွ ကြၽန္မကို ရန္မစရဲဘူး၊ စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ မေပးရဲဘူး။ ဘယ္သူကမွ ကြၽန္မကို ေဖာ္ထုတ္ဖို႔၊ စြပ္စြဲဖို႔ မတတ္ႏိုင္ဘူး။ ကြၽန္မရဲ႕ မာနေထာင္လႊားတဲ့ သဘာဝက ကေယာင္ေခ်ာက္ခ်ားျဖစ္တဲ့ အဆင့္ထိ ျမင့္တက္သြားတယ္။ ကြၽန္မက သာမန္ ေဖာက္ျပန္ပ်က္စီးတဲ့ စိတ္သေဘာထားသက္သက္ မဟုတ္ဘဲ စာတန္ဆန္တဲ့ သဘာဝ ပြင့္ထြက္တာကို ထုတ္ေဖာ္ေနခဲ့တာပါ။ ဒါေၾကာင့္ ကြၽန္မကို အႏၲိခရစ္အေနနဲ႔ အမ်ိဳးအစားသတ္မွတ္တာက ပုံႀကီးခ်ဲ႕တာ မဟုတ္ဘူး။ ကြၽန္မကို ဘုရားအိမ္ေတာ္ ကိုင္တြယ္တဲ့ နည္းလမ္းက ဘုရားရဲ႕ ေျဖာင့္မတ္ျခင္းျဖစ္ၿပီး ကြၽန္မ လိုလိုလားလား လက္ခံခဲ့တယ္။ ဘုရားအေပၚ အတိုက္အခံလုပ္တာ အမ်ားႀကီး ကြၽန္မ က်ဴးလြန္ခဲ့တယ္။ ကြၽန္မရဲ႕ ဒုစ႐ိုက္အမႈေတြကို ေသျခင္းကေတာင္ ျပန္ဆပ္လို႔ မရႏိုင္ဘူး၊ ကြၽန္မ က်ိန္ျခင္းခံထိုက္တယ္။ ဘုရားဆီ ကြၽန္မ ထပ္တလဲလဲ ဆုေတာင္းခဲ့တယ္။ “အို ဘုရားသခင္။ ကြၽန္မ မေကာင္းမႈအမ်ားႀကီး လုပ္မိပါၿပီ။ ကြၽန္မႏွင္ထုတ္တာခံရၿပီး ကိုယ္ေတာ္ရဲ႕ ေျဖာင့္မတ္တဲ့ စိတ္သေဘာထား ကြၽန္မဆီ ထုတ္ေဖာ္မျပခဲ့ရင္၊ ကြၽန္မ ေနာက္ထပ္ မေကာင္းမႈဘယ္ေလာက္ လုပ္ခဲ့မိမယ္ မသိပါဘူး။ ဘုရားသခင္၊ ကြၽန္မ ကိုယ္ေတာ့္ေရွ႕မွာ ဝန္ခ်ၿပီး ေနာင္တရဖို႔ လိုလားေနပါတယ္။ အခု ကြၽန္မကို ကိုယ္ေတာ္ ေသခြင့္ေပးရင္ေတာင္ တာဝန္သိသိနဲ႔ က်ိဳးႏြံနာခံဖို႔ လိုလားေနပါတယ္”လို႔ေပါ့။

ေနာက္ပိုင္းမွာ ဒါကို ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြမွာ ကြၽန္မ ဖတ္ရတယ္။ “သင္၏စိတ္ႏွလုံးထဲတြင္ သင္သည္ သမၼာတရားကို အမွန္တကယ္ နားလည္ပါက၊ သမၼာတရားကို လက္ေတြ႕လုပ္ေဆာင္ကာ ဘုရားသခင္ကို က်ိဳးႏြံနာခံဖို႔ နည္းလမ္းအား သင္သိလိမ့္မည္ ျဖစ္ၿပီး သမၼာတရား လိုက္စားျခင္း လမ္းေၾကာင္းေပၚကို သင္ အလိုအေလ်ာက္ စတင္လိမ့္မည္ ျဖစ္သည္။ သင္ေလွ်ာက္သည့္ လမ္းေၾကာင္းသည္ မွန္ကန္သည့္ လမ္းေၾကာင္းျဖစ္ၿပီး ဘုရားသခင္၏ ရည္႐ြယ္ခ်က္မ်ားႏွင့္ ကိုက္ညီပါက၊ သန႔္ရွင္းေသာဝိညာဥ္ေတာ္၏ အလုပ္သည္ သင့္ကို စြန႔္ခြာလိမ့္မည္ မဟုတ္ေခ်။ ထိုအေျခအေနတြင္ ဘုရားသခင္အား သင္ သစၥာေဖာက္ဖို႔အလားအလာ နည္းသည္ထက္ နည္းလာေပလိမ့္မည္။ သမၼာတရားမရွိပါက မေကာင္းမႈျပဳရန္ လြယ္ကူၿပီး မရည္႐ြယ္ဘဲ ယင္းကို သင္လုပ္မိလိမ့္မည္ ျဖစ္သည္။ ဥပမာ၊ သင့္တြင္ မာနေထာင္လႊားၿပီး စိတ္ႀကီးဝင္ေသာ စိတ္သေဘာထားတစ္ခုရွိလွ်င္ ဘုရားသခင္ကို မဆန္႔က်င္ရန္ ေျပာဆိုခံရျခင္းသည္ ထူးျခားမႈမရွိေပ။ သင္သည္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ မထိန္းႏိုင္ေပ။ သင္ထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္သည္ထက္ ေက်ာ္လြန္သည္။ သင္သည္ ရည္႐ြယ္ခ်က္ရွိရွိျဖင့္ လုပ္ေဆာင္မည္မဟုတ္ေပ။ သင္၏ ေမာက္မာၿပီး ေထာင္လႊားေသာ သဘာဝဗီဇ၏ အုပ္စိုးမႈေအာက္၌ သင္ ထိုသို႔ျပဳလိမ့္မည္။ သင္၏ မာနေထာင္လႊားျခင္းႏွင့္ စိတ္ႀကီးဝင္ျခင္းတို႔သည္ သင့္ကို ဘုရားသခင္အား အထင္အျမင္ေသးေစမည္ျဖစ္ၿပီး သူ႔အား အေရးမပါေသာသူအျဖစ္ ျမင္ေစမည္ျဖစ္သည္။ ထိုအရာတို႔သည္ သင့္ကိုယ္သင္ ခ်ီးေျမႇာက္ေအာင္ လုပ္လိမ့္မည္ျဖစ္ၿပီး သင့္ကိုယ္သင္ အစဥ္တစိုက္ ျပစားဝင့္ဝါေအာင္ လုပ္လိမ့္မည္ ျဖစ္သည္။ ယင္းတို႔က သင့္အား အျခားသူမ်ားကို အထင္အျမင္ေသးေစမည္၊ သင့္စိတ္ႏွလုံးထဲတြင္ သင္ကိုယ္တိုင္မွလြဲ၍ အျခားမည္သူကိုမွ် ထားမည္ မဟုတ္ေခ်။ ယင္းတို႔က သင္၏ စိတ္ႏွလုံးထဲမွ ဘုရားသခင္၏ေနရာကို လုယူလိမ့္မည္။ ၿပီးလွ်င္ ေနာက္ဆုံးတြင္ သင့္အား ဘုရားသခင္၏ေနရာတြင္ ထိုင္ဖို႔ျဖစ္ေစၿပီး သင့္ကိုယ္ပိုင္အေတြးမ်ား၊ အႀကံဉာဏ္မ်ားႏွင့္ အယူအဆမ်ားကို သမၼာတရားအျဖစ္ ၾကည္ညိဳေလးစားေစလ်က္၊ သင့္ကို က်ိဳးႏြံနာခံဖို႔ ေတာင္းဆိုေစမည္ ျဖစ္သည္။ မိမိတို႔၏ ေမာက္မာ၍ ေထာင္လႊားေသာ သဘာဝ၏ အုပ္စိုးမႈေအာက္၌ လူတို႔သည္ မ်ားျပားလွေသာ ဒုစ႐ိုက္မႈကို ျပဳၾကသည္။ မေကာင္းမႈ ျပဳျခင္း၏ ျပႆနာကို ေျဖရွင္းရန္အလို႔ငွာ သူတို႔သည္ မိမိတို႔သဘာဝကို ဦးစြာေျဖရွင္းရမည္။ စိတ္သေဘာထား ေျပာင္းလဲျခင္းမရွိဘဲ ဤျပႆနာအတြက္ အေျခခံေျဖရွင္းခ်က္ ျဖစ္ေပၚရန္ ျဖစ္ႏိုင္မည္မဟုတ္ေခ်။” (ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္၊ အတြဲ (၃)၊ ေနာက္ဆုံးေသာ ကာလ ခရစ္ေတာ္၏ ေဟာေျပာခ်က္မ်ား၊ သမၼာတရားအား လိုက္စားျခင္းအားျဖင့္သာ စိတ္သေဘာထား ေျပာင္းလဲမႈတစ္ခုကို ရရွိႏိုင္သည္) ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြကေန ကြၽန္မ နားလည္သြားတယ္။ အသင္းေတာ္ကို လက္ဝါးႀကီးအုပ္ဖို႔၊ ႀကီးၾကပ္ဖို႔၊ ကြၽန္မရဲ႕ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြကို ျပစ္တင္ေမာင္းမဲၿပီး ေဘာင္ခတ္ဖို႔နဲ႔ ကိုယ္နဲ႔ မတူတဲ့ သူေတြကို ဖယ္ၾကဥ္ဖို႔ ကြၽန္မရဲ႕ လုပ္ႏိုင္စြမ္းက မာနေထာင္လႊားၿပီး စိတ္ႀကီးဝင္တဲ့ သဘာဝရဲ႕ အုပ္စိုးျခင္းခံရတာကေန အရင္းခံတယ္ဆိုတာေပါ့။ ကြၽန္မကိုယ္ကြၽန္မ အထင္ႀကီးေအာင္လုပ္ခဲ့တာက ဒီမာနေထာင္လႊားၿပီး စိတ္ႀကီးဝင္တဲ့ သဘာဝပဲ။ ကြၽန္မ လုပ္ခဲ့သမွ်တိုင္းက မွန္တယ္၊ ၿပီးေတာ့ ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမေတြက ကြၽန္မကို နာခံရမယ္လို႔ ယုံၾကည္ၿပီးေတာ့ေပါ့။ ကြၽန္မနဲ႔ သေဘာမတူတဲ့သူ ဘယ္သူမဆို ဖယ္ၾကဥ္ခံရၿပီး အျပစ္ေပးခံခဲ့ရတယ္။ “ေကာင္းကင္ႏွင့္ေျမႀကီးတစ္ေလွ်ာက္လုံးတြင္ ငါသည္သာ ငါ၏အရွင္သခင္ျဖစ္၏”ဆိုတာနဲ႔ “ငါ့ကိုနာခံသူမ်ား ရွင္သန္ေစ၊ ငါ့ကိုခုခံသူမ်ား ပ်က္စီးေစ”ဆိုသလိုမ်ိဳး စာတန္ရဲ႕ အဆိပ္ေတြက ကြၽန္မကို ပိုပိုမာနေထာင္လႊားေစၿပီး စိတ္ႀကီးဝင္ေစတယ္။ အသင္းေတာ္မွာ ကြၽန္မ လုပ္ခ်င္တဲ့ ဘယ္အရာမဆို လုပ္တယ္၊ ေသာင္းက်န္းတဲ့၊ ထိန္းခ်ဳပ္လို႔မရတဲ့ လူတတ္ႀကီးျဖစ္လာၿပီး၊ ဘာလူ႔သဘာဝမရွိဘဲ အသိတရားနဲ႔ အသိစတ္အားလုံး ေပ်ာက္ဆုံးသြားတယ္။ ကြၽန္မ မေျပာင္းလဲရင္၊ ေနာက္ဆုံးမွာ ဘုရားနဲ႔ ရန္ဘက္ျဖစ္တဲ့အတြက္ သူ႔ရဲ႕ ဖယ္ရွားရွင္းလင္းၿပီး အျပစ္ေပးတာ ခံရမွာပဲ။ ကြၽန္မကို ဘုရားက ပ်ိဳးေထာင္ေပးခဲ့ၿပီး ေခါင္းေဆာင္မႈကို လက္ေတြ႕လုပ္ဖို႔ အခြင့္အေရးေတြ ေပးခဲ့ပုံကို ေတြးမိတယ္။ ကြၽန္မအတြက္ သူ႔ရဲ႕ ရည္႐ြယ္ခ်က္က အဲဒီလို အခြင့္အေရးေတြကေနတစ္ဆင့္ သမၼာတရား လိုက္စားဖို႔နဲ႔ ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမေတြကို အားေပးကူညီဖို႔ သမၼာတရားကို မိတ္သဟာယျပဳဖို႔လည္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကြၽန္မက အသင္းေတာ္ထဲမွာ ဘုရင္ႀကီးလို ေနၿပီး အာဏာကို လက္ဝါးႀကီးအုပ္ခဲ့တယ္။ ေဖာက္ျပန္ပ်က္စီးမႈ ထုတ္ေဖာ္တဲ့ ဘယ္ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမကိုမဆို ျပစ္တင္ေမာင္းမဲၿပီး ေဒါသနဲ႔ေဝဖန္ေနခဲ့တယ္။ သူတို႔ကို ဆူပူႀကိမ္းေမာင္းၿပီး အျပစ္ေပးရမဲ့ ကြၽန္ေတြလို သေဘာထားေနမိခဲ့တယ္။ ကြၽန္မရဲ႕ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ကို တစ္ေယာက္ေယာက္က ေမးခြန္းထုတ္တဲ့အခါတိုင္းမွာ၊ သူတို႔ကို ကြၽန္မ ဖိႏွိပ္ၿပီး အျပစ္ေပးတယ္။ ကြၽန္မ အရမ္းရက္စက္ခဲ့တာပဲ။ ကြၽန္မရဲ႕ ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမေတြကို နာက်င္မႈ ဘယ္ေလာက္ပဲ ကြၽန္မ ျဖစ္ေစခဲ့ပါေစ၊ အသင္းေတာ္အသက္တာကို ကြၽန္မ အဖ်က္အေမွာင့္ ဘယ္ေလာက္ ျဖစ္ေစခဲ့ပါေစ၊ ကြၽန္မက စာနာစိတ္ကင္းၿပီး အၾကင္နာမဲ့ေနခဲ့တယ္။ ကြၽန္မရဲ႕ လုပ္ရပ္ေတြေၾကာင့္ အသင္းေတာ္က ကြၽန္မကို ထုတ္ၿပီးတဲ့ေနာက္မွာေတာင္၊ ကြၽန္မ ေနာင္တမရေသးဘူး။ ကြၽန္မ ပါရမီရွိၿပီး ဘုရားအိမ္ေတာ္အတြက္ မရွိမျဖစ္လို႔ ေတြးေနခဲ့ၿပီးေတာ့ေပါ့။ အသင္းေတာ္ထဲမွာ ကြၽန္မ ဆက္အဖ်က္အေမွာင့္လုပ္တယ္၊ ေႏွာင့္ယွက္ၿပီး မေက်နပ္ခ်က္ေတြ ျဖန႔္ခဲ့တယ္။ ကြၽန္မကို ကာကြယ္ေပးဖို႔ ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမေတြကို ကြၽန္မဘက္ ဆြဲေခၚတယ္။ ဒီလုပ္ရပ္ေတြရဲ႕ သဘာဝက ကြၽန္မအေပၚ အသင္းေတာ္ရဲ႕ ဆက္ဆံမႈကို အာခံတာပဲ။ ဘုရားကို အတိုက္အခံလုပ္ၿပီး ရန္လုပ္တာပဲ။ အသင္းေတာ္ကိုေန ႏွင္ထုတ္ခံရတာက ဘုရားရဲ႕ ေျဖာင့္မတ္မႈကို အျပည့္အဝ ထုတ္ေဖာ္ခဲ့ၿပီး အဲဒါက ကြၽန္မကိုယ္တိုင္ရဲ႕ အျပစ္လုံးလုံး ျဖစ္ေနခဲ့တယ္။ အတိတ္က ျဖစ္ရပ္တစ္ခုစီကို သတိရမိတဲ့အခါ၊ ကြၽန္မ အရမ္းရႈတ္ခ်ခံတယ္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အရန္းမုန္းလြန္းလို႔ ကိုယ့္ပါးကိုယ္ သုံးေလးေခါက္ ႐ိုက္မိတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကြၽန္မရဲ႕ ျပစ္မွားမႈေတြက ျပင္မရခဲ့ဘူး။ ကြၽန္မ နာက်င္ေစခဲ့တဲ့ ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမေတြကို စဥ္းစားတဲ့အခါ၊ ကြၽန္မ အားကိုးလို႔ရတဲ့ ညီအစ္မတစ္ေယာက္ရဲ႕ အိမ္ကို ကြၽန္မ ပထမဆုံး သြားတယ္။ သူ႔ဆီ ငိုၿပီး ကြၽန္မေျပာတယ္။ “ကြၽန္မမွာ လူသားပုံသဏၭာန္မရွိခဲ့တာ ကြၽန္မ အခု သိပါၿပီ။ ကြၽန္မတို႔ အတူအလုပ္လုပ္တုန္းက၊ အစ္မအေပၚ အထင္ေသးဖို႔ အေၾကာင္းျပခ်က္ အမ်ားႀကီး ရွာခဲ့မိတယ္။ အစ္မကို ျပစ္တင္ေမာင္းမဲၿပီး ေဘာင္ခတ္ဖို႔ နာက်င္စရာေကာင္းတာေတြ ေျပာခဲ့မိတယ္။ ကြၽန္မက လူေတာင္မဟုတ္ခဲ့တာကို အခု သေဘာေပါက္သြားပါၿပီ။ ကြၽန္မ အရမ္း မာနေထာင္လႊားခဲ့တာပါ။ အစ္မကို ေတာင္းပန္ပါတယ္”လို႔ေပါ့။ အဲဒီအစ္မက ကြၽန္မနဲ႔ မိတ္သဟာယျပဳၿပီး ဒီအေျခအေနကေန ကြၽန္မရဲ႕ သင္ခန္းစာကို သင္ယူဖို႔ တိုက္တြန္းရင္းနဲ႔ ကြၽန္မကို ႏွစ္သိမ့္ေပးခဲ့တယ္။ ဒီလိုႏွင္ထုတ္ခံရတာကို ကြၽန္မ ေနာက္ဆုံးမွာ က်ိဳးႏြံနာခံလိုက္တဲ့အခါ၊ အမ်ားႀကီးပိုၿပီး စိတ္ေအးခ်မ္းသြားတယ္။ လႊမ္းမိုးေနတဲ့ အေၾကာက္တရားနဲ႔ ကူကယ္ရာမဲ့တဲ့ ခံစားခ်က္က ေလ်ာ့နည္းလာတယ္။ ကြၽန္မ လုပ္ခဲ့ၿပီးသမွ်ကို သုံးသပ္ၾကည့္တဲ့အခါ၊ အဲဒါက ကြၽန္မႏွလုံးသားကို ထြင္းေဖာက္တဲ့ ဆူးေတြလိုပဲ။ ျပန္ၾကည့္လို႔မရႏိုင္ေအာင္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ေနာက္ဆုံးမွာ ေကာင္းမြန္တဲ့ အဆုံးသတ္ မရွိခဲ့ရင္ေတာင္၊ ကြၽန္မ က်ိဳးႏြံနာခံၿပီး ေနာင္တရဖို႔ လိုလားခဲ့တယ္။ ကြၽန္မရဲ႕ အေႂကြးေတြကို ေထမိေအာင္လို႔၊ အားနည္းၿပီး အပ်က္သေဘာေဆာင္တဲ့ ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမေတြကို ကြၽန္မ အစြမ္းကုန္ ပံ့ပိုးေပးခဲ့တယ္။ စုေဝးပြဲအတြက္လည္း ကြၽန္မအိမ္မွာ ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမေတြကို ဧည့္ခံခဲ့တယ္။ ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြထဲကို ကြၽန္မကိုယ္ကြၽန္မ ႏွစ္ျမႇဳပ္ထားတယ္၊ အေတြ႕အႀကဳံဆိုင္ရာ သက္ေသခံခ်က္ ေဆာင္းပါးေတြ ေရးၿပီး၊ ဘုရားရဲ႕ မ်က္ေမွာက္ေတာ္ကို ကြၽန္မ အမႈမဲ့အမွတ္မဲ့ ျပန္ခံစားလာရတယ္။ ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြရဲ႕ လမ္းျပမႈနဲ႔ ဦးေဆာင္မႈကို ကြၽန္မ ေတြ႕ႀကဳံခဲ့ရၿပီး၊ ကြၽန္မရဲ႕ စိတ္ႏွလုံးက အမ်ားႀကီး ပိုေက်နပ္အားရခဲ့တယ္။

ႏွစ္ႏွစ္ၾကာၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ အသင္းေတာ္က ကြၽန္မကို ျပန္လက္ခံခ်င္တယ္လို႔ ညီအစ္မတစ္ေယာက္ေျပာတာကို ၾကားရတဲ့ေန႔ေရာက္လာတယ္။ ကြၽန္မ စိတ္ထဲမွာ ဝမ္းသာသြားေပမဲ့ သိပ္မယုံၾကည္ႏိုင္ေသးဘူး။ ကြၽန္မဘာသာ ေတြးမိတယ္။ “အသင္းေတာ္ကို တစ္ခါ ငါ ျပန္သြားရင္၊ အရင္က လုပ္ခဲ့တဲ့ ပုံစံနဲ႔ မေကာင္းမႈကို ငါ လုပ္မွာမဟုတ္ေတာ့ဘူး”လို႔ေပါ့။ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ၊ ႏွစ္ရက္အၾကာမွာ၊ ေခါင္းေဆာင္က ကြၽန္မကို ေတြ႕ၿပီး ေျပာတယ္။ “ႏွင္ထုတ္ခံရၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ အစ္မရဲ႕ ေနာင္တရတဲ့ အျပဳအမူကို ကြၽန္မတို႔ သိခဲ့ရတယ္။ ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမေတြကို ဧည့္ခံၿပီး ပံ့ပိုးေပးတာ၊ အစ္မ ကိုယ့္မေကာင္းမႈကိုယ္ ေဖာ္ထုတ္တာေတြ အပါအဝင္ေပါ့။ စည္းမ်ဥ္းေတြနဲ႔အညီ အကဲျဖတ္ခ်က္တစ္ခုကို အေျခခံၿပီး၊ အစ္မရဲ႕ အသင္းေတာ္ အသက္တာကို ျပန္လက္ခံဖို႔ အသင္းေတာ္က ဆုံးျဖတ္ခဲ့တယ္။ အစ္မ ျပန္လာခ်င္စိတ္ရွိလား”တဲ့။ ကြၽန္မ အရမ္း စိတ္လႈပ္ရွားလြန္းလို႔၊ “ျပန္လာခ်င္တယ္၊ ျပန္လာခ်င္တယ္”လို႔ ဆက္ေျပာေနမိတယ္။ အိမ္ျပန္လာေတာ့၊ ကြၽန္မရဲ႕ စိတ္ႏွလုံးက ဝမ္းေျမာက္ျခင္းနဲ႔ ျပည့္ေနခဲ့ၿပီး၊ “ဘုရားသခင္။ ဘုရားသခင္။ ကိုယ္ေတာ္ရဲ႕ အိမ္ေတာ္ထဲ ကြၽန္မ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ျပန္ေရာက္ၿပီ”လို႔ က်ယ္က်ယ္ ေအာ္လိုက္ခ်င္ခဲ့တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ အရာရာက ႏွစ္သက္စရာ ေကာင္းခဲ့ၿပီး၊ အတိတ္ရဲ႕ ခါးသီးမႈက ေပ်ာက္ကြယ္သြားတယ္။ ကြၽန္မ အိမ္ေရာက္ေတာ့၊ အရမ္းဝမ္းသာလြန္းလို႔ ဘုရားကို ဘာေျပာရမွန္း မသိခဲ့ဘူး။ ကြၽန္မမ်က္လုံးေတြမွာ မ်က္ရည္ေတြနဲ႔ ဆုပဲေတာင္းေနမိခဲ့တယ္။ “ဘုရားသခင္၊ ကြၽန္မ ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမေတြနဲ႔ အသင္းေတာ္ အသက္တာကို ထပ္ၿပီး အသက္ရွင္ႏိုင္ပါၿပီ။ ဘုရားသခင္၊ ကိုယ္ေတာ္ကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ဘုရားသခင္၊ ကိုယ္ေတာ္ကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္”လို႔ေပါ့။ ေနာက္ပိုင္းမွာ၊ ကြၽန္မရဲ႕ တာဝန္ေတြကို ကြၽန္မ ထပ္ၿပီး ထမ္းေဆာင္ခဲ့တယ္။ ကြၽန္မရဲ႕ တာဝန္ေတြကို လုပ္ဖို႔ ဒီအခြင့္အေရးကို ကြၽန္မ တန္ဖိုးထားၿပီး၊ အရင္လို ဒုစ႐ိုက္အမႈေတြနဲ႔ ဘုရားသခင္ကို အာမခံခ်င္ေတာ့ဘူး။ ဘုရားရဲ႕ ေျဖာင့္မတ္တဲ့ စိတ္သေဘာထားက အထင္းသားျဖစ္ၿပီး စစ္မွန္တာကို ကြၽန္မ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ေတြ႕ႀကဳံခဲ့ရတယ္။ လူေတြအေပၚ ဘုရားက ေဒါသထြက္သည္ျဖစ္ေစ၊ သနားက႐ုဏာထားၿပီး သည္းခံသည္ျဖစ္ေစ၊ အဲဒါက သူ႔ရဲ႕ ေျဖာင့္မတ္တဲ့ စိတ္သေဘာထားရဲ႕ သ႐ုပ္သကန္ပဲ။ လူေတြအေပၚဘုရားရဲ႕ လုပ္ရပ္ေတြက ခ်စ္ျခင္းေၾကာင့္ျဖစ္ၿပီး ကယ္တင္ျခင္းအတြက္ ျဖစ္ပုံကို ျမင္ခဲ့ရတယ္။

၂၀၂၀ ခုႏွစ္ ႏိုဝင္ဘာလ၊ အသင္းေတာ္ ေ႐ြးေကာက္ပြဲမွာ၊ ဧဝံေဂလိ သင္းေထာက္အေနနဲ႔ ကြၽန္မ အေ႐ြးခံခဲ့ရတယ္။ ကြၽန္မရဲ႕ အတိတ္က မေကာင္းမႈေတြက အသင္းေတာ္ အလုပ္ကို အဖ်က္အေမွာင့္လုပ္ၿပီး ေႏွာင့္ယွက္ခဲ့ပုံကို ျပန္စဥ္းစားတဲ့အခါ၊ ဒီတစ္ခါ၊ ဘုရားရဲ႕အိမ္ေတာ္က ကြၽန္မကို ေနာင္တရဖို႔ အခြင့္အေရးေပးတာျဖစ္ၿပီး ကြၽန္မ ေကာင္းေကာင္း လုပ္ရမယ္လို႔ သေဘာေပါက္ခဲ့တယ္။ ကြၽန္မတာဝန္ေတြကို ထမ္းေဆာင္ဖို႔ ကြၽန္မရဲ႕ မာနေထာင္လႊားတဲ့ စိတ္သေဘာထားကို မွီခိုလို႔ မရေတာ့ဘူး။ တစ္ေန႔မွာ ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္တစ္ပိုဒ္ကို ကြၽန္မ ဖတ္ရတယ္။ “ေခါင္းေဆာင္တစ္ဦး၊ သို႔မဟုတ္ အမႈေတာ္ေဆာင္တစ္ဦး အေနျဖင့္ သင္သည္ သင့္အဆင့္အတန္း၏ အက်ိဳးအျမတ္မ်ား၌ အစဥ္ေမြ႕ေလ်ာ္လ်က္၊ သင္၏ကိုယ္ပိုင္အစီအစဥ္မ်ားကို အစဥ္ ခ်မွတ္လ်က္၊ သင္၏ ကိုယ္ပိုင္ေက်ာ္ၾကားမႈ၊ အက်ိဳးအျမတ္ႏွင့္ အဆင့္အတန္းကို အစဥ္ထည့္စဥ္းစားၿပီး ေမြ႕ေလ်ာ္လွ်င္၊ သင္၏ ကိုယ္ပိုင္လုပ္ငန္းကို အစဥ္စီမံလွ်င္၊ ၿပီးလွ်င္ ပိုမိုျမင့္မားေသာ အဆင့္အတန္းရရွိရန္၊ ပိုမိုမ်ားေသာလူတို႔ကို စီမံထိန္းခ်ဳပ္ရန္ႏွင့္ သင္၏ အာဏာနယ္ပယ္ကို ခ်ဲ႕ထြင္ရန္ အစဥ္ႀကိဳးစားလွ်င္ ဤသည္မွာ ျပႆနာျဖစ္သည္။ အစိုးရအရာရွိတစ္ဦးျဖစ္သည့္အလား အေရးႀကီးေသာတာဝန္တစ္ခုကို သင္၏ ရာထူးအား ေမြ႕ေလ်ာ္ခံစားရန္ အခြင့္အလမ္းတစ္ခုအျဖစ္ မွတ္ယူျခင္းသည္ အလြန္ အႏၲရာယ္ရွိသည္။ သင္သည္ အျခားသူမ်ားႏွင့္အတူ ပူးေပါင္းေဆာင္႐ြက္ရန္ ဆႏၵမရွိဘဲ၊ သင္၏ အာဏာကို မေလ်ာ့ပါးေစလိုသကဲ့သို႔ အျခားမည္သူႏွင့္မွ် မွ်ေဝရန္ အလိုမရွိျဖစ္လ်က္၊ အျခားမည္သူ႔ကိုမွ် သင့္အစား နာမည္ေကာင္းယူရန္၊ သင္၏ထင္ေပၚမႈကို ခိုးယူရန္ အလိုမရွိဘဲ ဤသို႔ အစဥ္ျပဳမူေဆာင္႐ြက္လွ်င္၊ အာဏာကို သင္ကိုယ္တိုင္သာ ခံစားခ်င္လွ်င္ သင္သည္ အႏၲိခရစ္တစ္ဦးျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ သင္သည္ သမၼာတရားကို မၾကာခဏ ရွာေဖြလွ်င္၊ သင္၏ ဇာတိပကတိ၊ သင္၏ႀကံ႐ြယ္ခ်က္မ်ားႏွင့္ အယူအဆမ်ားအား ပုန္ကန္ျခင္းကို လက္ေတြ႕လုပ္ေဆာင္လွ်င္၊ အျခားသူမ်ားႏွင့္ ပူးေပါင္းေဆာင္႐ြက္ရန္ ကိုယ္တိုင္စတင္လုပ္ေဆာင္ႏိုင္လွ်င္၊ အျခားသူမ်ားႏွင့္ တိုင္ပင္ၿပီး ရွာေဖြရန္ သင္၏ စိတ္ႏွလုံးကို ဖြင့္ဟလွ်င္၊ အျခားသူမ်ား၏ စိတ္ကူးမ်ား၊ အႀကံျပဳခ်က္မ်ားကို အာ႐ုံစိုက္ နားေထာင္လွ်င္၊ မည္သူ႔ဆီကလာသည္ျဖစ္ေစ မွန္ကန္ၿပီး သမၼာတရားႏွင့္ညီေသာ အႀကံကို လက္ခံလွ်င္ သင္သည္ ဉာဏ္ပညာရွိၿပီး မွန္ကန္ေသာပုံစံျဖင့္ လက္ေတြ႕လုပ္ေဆာင္ေနျခင္းျဖစ္ကာ မွားယြင္းေသာလမ္းေၾကာင္းကို ေလွ်ာက္ျခင္းအား ေရွာင္ၾကဥ္ႏိုင္သည္။ ဤသည္မွာ သင့္အတြက္ အကာအကြယ္ျဖစ္သည္။ ေခါင္းေဆာင္ရာထူးမ်ားကို သင္ စြန႔္လႊတ္ရမည္။ ဂုဏ္အဆင့္အတန္း၏ ညစ္ညမ္းေသာ အသြင္သဏၭာန္ကို စြန႔္လႊတ္ရမည္။ သင့္ကိုယ္သင္ သာမန္လူတစ္ေယာက္အျဖစ္ မွတ္ယူၿပီး အျခားသူမ်ားႏွင့္ တူညီေသာအဆင့္တြင္ ရပ္ရမည္။ သင့္တာဝန္အေပၚ တာဝန္သိေသာ သေဘာထားတစ္ခုရွိရမည္။ သင္သည္ သင္၏တာဝန္ကို တရားဝင္ရာထူးႏွင့္ ဂုဏ္အဆင့္အတန္းအျဖစ္၊ သို႔မဟုတ္ ေအာင္ျမင္မႈသရဖူမ်ိဳး အျဖစ္ အစဥ္ မွတ္ယူလွ်င္၊ အျခားလူမ်ားက သင္၏ရာထူးအတြက္ အလုပ္လုပ္ၿပီးအေစခံရန္ရွိေနသည္ဟု စိတ္ကူးလွ်င္ ဤသည္မွာ ဒုကၡေပးတတ္သည္။ ဘုရားသခင္က သင့္အား အလြန္မုန္းတီးၿပီး ႐ြံရွာလိမ့္မည္။ သင္က အျခားလူမ်ားႏွင့္ တန္းတူညီျဖစ္သည္၊ သင္က ဘုရားသခင္ထံမွ ေစခိုင္းခ်က္ႏွင့္ တာဝန္ကို အနည္းငယ္ ပို၍ရွိျခင္းသာျဖစ္သည္ဟု ယုံၾကည္လွ်င္၊ ၎တို႔ႏွင့္ သင့္ကိုယ္သင္ တန္းတူညီရပ္တည္ရန္ သင္ယူႏိုင္လွ်င္၊ အျခားလူမ်ား ထင္ျမင္သည့္အရာကို ႏွိမ့္ခ်စြာပင္ ေမးျမန္းႏိုင္လွ်င္၊ ၎တို႔ေျပာသည့္အရာကို ေလးနက္စြာ၊ နီးကပ္စြာ၊ အာ႐ုံစိုက္စြာျဖင့္ နားေထာင္ႏိုင္လွ်င္ သင္သည္ အျခားလူမ်ားႏွင့္ သဟဇာတျဖစ္စြာပူးေပါင္းေဆာင္႐ြက္လိမ့္မည္ျဖစ္သည္။” (ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္၊ အတြဲ (၄)၊ အႏၲိခရစ္တို႔ကို ေဖာ္ထုတ္ျခင္း၊ အခ်က္ ၈- ၎တို႔သည္ အျခားသူမ်ားအား သမၼာတရား သို႔မဟုတ္ ဘုရားသခင္ကို မနာခံေစဘဲ၊ ၎တို႔ကိုသာ နာခံေစသည္ (အပိုင္း ၁)) ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြက ကြၽန္မကို လက္ေတြ႕လုပ္ေဆာင္ရမဲ့ လမ္းေၾကာင္း ျပခဲ့တယ္။ ကြၽန္မတို႔အတြက္ ဘုရားရဲ႕ သတ္မွတ္ခ်က္က ကြၽန္မတို႔ရဲ႕ ေခါင္းေဆာင္မႈ ဟိတ္ဟန္ကို စြန႔္လႊတ္ၿပီး၊ တျခားလူေတြနဲ႔ သေဘာညီညီ ပူးေပါင္းလုပ္ေဆာင္ဖို႔ပဲ။ ကိုယ္ပိုင္ နည္းလမ္းေတြကို မရမကမလုပ္ဖို႔၊ တျခားလူေတြရဲ႕ အႀကံကို ပိုနားေထာင္ၿပီး၊ သူတို႔ရဲ႕ အားသာခ်က္ေတြကေန သင္ယူဖို႔ေပါ့။ အဲဒီလို လုပ္မွပဲ ကြၽန္မတို႔တာဝန္ေတြကို ျပည့္ျပည့္ဝဝ ကြၽန္မတို႔ ထမ္းေဆာင္ႏိုင္တယ္။ အရင္တုန္းက၊ ကြၽန္မအေနနဲ႔ ေခါင္းေဆာင္မႈ တာဝန္ေတြကို ႏွစ္အမ်ားႀကီး ထမ္းေဆာင္ခဲ့ၿပီး အလုပ္အေတြ႕အႀကဳံရွိသလို ဒါက အရင္းအႏွီးတစ္မ်ိဳးပဲလို႔ ထင္ေလ့ရွိခဲ့တယ္။ ကြၽန္မက တျခားလူေတြထက္ ပိုေတာ္တယ္လို႔ အၿမဲ ယုံၾကည္ခဲ့တယ္၊ ကြၽန္မရဲ႕ ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမေတြရဲ႕ အားသာခ်က္ေတြကို မျမင္ႏိုင္ခဲ့သလို သူတို႔ကို ကြၽန္မ ျဖစ္ေစခဲ့သမွ်က ထိခိုက္နစ္နာမႈပါပဲ။ အသင္းေတာ္ရဲ႕ အလုပ္ကို ကြၽန္မ ပံ့ပိုးခဲ့သမွ်က အဖ်က္အေမွာင့္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ အခု ကြၽန္မ သေဘာေပါက္သြားတယ္။ ကြၽန္မရဲ႕ တြဲဖက္ ညီအစ္မက သူ႔တာဝန္ကို ထမ္းေဆာင္ရာမွာ တည္ၿငိမ္ၿပီး ဝန္တာထမ္းတယ္။ တစ္ေယာက္ေယာက္က စည္းမ်ဥ္းေတြ ဆန္က်င္ျပဳမူေနတာကို သတိျပဳမိရင္၊ သူက လမ္းျပမႈနဲ႔ အကူအညီေပးတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူ႔ရဲ႕ အားသာခ်က္ကို ကြၽန္မ အသိအမွတ္မျပဳခဲ့တဲ့အျပင္ သူ႔ကို ခဏခဏ အထင္ေသးခဲ့တယ္။ အခ်ိန္အမ်ားစုမွာ သူ႔ရဲ႕ အႀကံကို ကြၽန္မ အေလးမထားခဲ့ဘဲ သူ႔ကို ေဘာင္ခတ္ခဲ့တယ္။ ဒါကို သုံးသပ္တဲ့အခါ၊ ကြၽန္မ ရွက္မိၿပီး ကြၽန္မရဲ႕ညီအစ္မအေပၚ ေနာင္တရမိတယ္။ လူတိုင္းမွာ သူ႔အားသာခ်က္နဲ႔သူ ရွိတယ္။ ကြၽန္မတို႔ အခ်င္းခ်င္း ကူညီလို႔ရေအာင္၊ အခ်င္းခ်င္းဆီကေန သင္ယူၿပီး ကြၽန္မတို႔ေတြ လမ္းလြဲသြားတာကို တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ တားဆီးဖို႔ တာဝန္ယူတတ္ေအာင္လို႔ ဘုရားက ကြၽန္မတို႔ကို တြဲေပးခဲ့တာပဲ။ ဒီလို လက္ေတြ႕လုပ္ေဆာင္မႈမ်ိဳးက အသင္းေတာ္ အလုပ္အတြက္ အက်ိဳးရွိတယ္။ အခု ကြၽန္မ ေျပာင္းလဲမႈတစ္ခု လုပ္ဖို႔လိုတယ္။ ကြၽန္မတာဝန္ေတြကို လုပ္တဲ့ေနရာမွာ၊ ကြၽန္မ သမၼာတရားကို ရွာရမယ္၊ တျခားလူေတြရဲ႕ အႀကံကို ပိုနားေထာင္ရမယ္။ ၿပီးေတာ့ ကြၽန္မရဲ႕ ကိုယ္ပိုင္ အေတြ႕အႀကဳံနဲ႔ အရည္အခ်င္းေတြကို အမွီမျပဳရဘူး။ ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြ ျပတဲ့လမ္းေၾကာင္းကို ကြၽန္မ လိုက္ေလွ်ာက္ရမယ္။

စုေဝးပြဲတစ္ခုမွာ၊ ဧဝံေဂလိ လက္ခံဖို႔ အလားအလာရွိတဲ့ သူတစ္ေယာက္နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး အခက္အခဲေတြနဲ႔ ျပႆနာေတြကို ကြၽန္မတို႔ ေဆြးေႏြးၾကတယ္။ ညီအစ္မ တစ္ေယာက္နဲ႔ မတူတဲ့ ရႈေထာင့္တစ္ခု ကြၽန္မမွာ ရွိၿပီး၊ ကြၽန္မရဲ႕ ရႈေထာင့္ကို ကြၽန္မ ေဝမွ်ေတာ့ သူက ကြၽန္မကို သေဘာမတူဘူး။ ကြၽန္မ နည္းနည္း စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္သြားတယ္။ ကိုယ့္ဘာသာ ေတြးမိတယ္။ “ငါ့နည္းငါ့ဟန္အတိုင္း လိုက္ေလွ်ာက္ရင္းနဲ႔ လတ္တေလာ ဧဝံေဂလိ ျဖန႔္ေဝရာမွာ ရလဒ္တခ်ိဳ႕ ငါရခဲ့တယ္။ ဧဝံေဂလိ အလုပ္မွာ ပိုငယ္႐ြယ္ၿပီး အေတြ႕အႀကဳံမရွိတဲ့ နင္က ဒီျပႆနာေတြကို ဘယ္လိုကိုင္တြယ္ေျဖရွင္းရမယ္ဆိုတာ ဘယ္လိုလုပ္ နားလည္ႏိုင္မွာလဲ”လို႔ေပါ့။ ကြၽန္မစိတ္ႏွလုံးထဲမွာ ကြၽန္မရဲ႕ ကိုယ္ပိုင္ အယူအဆကိုပဲ မာနေထာင္လႊားစြာနဲ႔ မရမက ေျပာလာတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ၊ ဒီဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြကို ကြၽန္မ သတိရသြားတယ္။ “သင္က အျခားလူမ်ားႏွင့္ တန္းတူညီျဖစ္သည္၊ သင္က ဘုရားသခင္ထံမွ ေစခိုင္းခ်က္ႏွင့္ တာဝန္ကို အနည္းငယ္ ပို၍ရွိျခင္းသာျဖစ္သည္ဟု ယုံၾကည္လွ်င္၊ ၎တို႔ႏွင့္ သင့္ကိုယ္သင္ တန္းတူညီရပ္တည္ရန္ သင္ယူႏိုင္လွ်င္၊ အျခားလူမ်ား ထင္ျမင္သည့္အရာကို ႏွိမ့္ခ်စြာပင္ ေမးျမန္းႏိုင္လွ်င္၊ ၎တို႔ေျပာသည့္အရာကို ေလးနက္စြာ၊ နီးကပ္စြာ၊ အာ႐ုံစိုက္စြာျဖင့္ နားေထာင္ႏိုင္လွ်င္ သင္သည္ အျခားလူမ်ားႏွင့္ သဟဇာတျဖစ္စြာပူးေပါင္းေဆာင္႐ြက္လိမ့္မည္ျဖစ္သည္။” (ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္၊ အတြဲ (၄)၊ အႏၲိခရစ္တို႔ကို ေဖာ္ထုတ္ျခင္း၊ အခ်က္ ၈- ၎တို႔သည္ အျခားသူမ်ားအား သမၼာတရား သို႔မဟုတ္ ဘုရားသခင္ကို မနာခံေစဘဲ၊ ၎တို႔ကိုသာ နာခံေစသည္ (အပိုင္း ၁)) ကြၽန္မရဲ႕ ရႈေထာင့္ကို အဲဒီညီအစ္မ ျငင္းပယ္တာက ကြၽန္မ ဆိုက္ႀကီးဂိုက္ႀကီးလုပ္ေနတာကို လက္လႊတ္ဖို႔၊ တျခားလူေတြနဲ႔ သေဘာညီညီ ပူးေပါင္းလုပ္ဖို႔နဲ႔ သူတို႔ရဲ႕ အႀကံျပဳခ်က္ကို နားေထာင္ဖို႔ သင္ယူေအာင္ ကူညီႏိုင္ခဲ့တာကို အဲဒီအခါမွပဲ ကြၽန္မ သိလာခဲ့တယ္။ ေသခ်ာ စဥ္းစားၾကည့္တဲ့အခါ၊ အဲဒီညီအစ္မရဲ႕ အႀကံေပးခ်က္က သင့္ေလ်ာ္ၿပီး အက်ိဳးရွိတာကို ကြၽန္မ ေတြ႕ခဲ့ရတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ၊ ကြၽန္မ သေဘာေပါက္သြားတယ္။ အရင္တုန္းက ကြၽန္မ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ မွန္တယ္လို႔ အရမ္းထင္ခဲ့တယ္။ ကြၽန္မကိုယ္ကြၽန္မ သာလြန္တယ္လို႔ ေတြးၿပီး တျခားလူေတြရဲ႕ အႀကံကို အေလးမထားခဲ့ဘူး။ ကြၽန္မ အရမ္းမာနေထာင္လႊားခဲ့တယ္။ လူတစ္ဦးစီမွာ သန႔္ရွင္းေသာ ဝိညာဥ္ေတာ္က မတူကြဲျပားစြာနဲ႔ အလုပ္လုပ္ပုံကိုလည္း ကြၽန္မ ျမင္ခဲ့တယ္။ ဘယ္သူပဲျဖစ္ျဖစ္ သူတို႔ရဲ႕အႀကံေတြကို ေပးပါေစ ကြၽန္မတို႔ နားေထာင္ၿပီး ပိုရွာေဖြဖို႔ ႀကိဳးစားရမယ္။ အလုပ္ကို ေကာင္းေကာင္း လုပ္ဖို႔ အခ်င္းခ်င္းရဲ႕ အားသာခ်က္နဲ႔ အားနည္းခ်က္ေတြကေန သင္ယူရမယ္။ အခု အဲဒီညီအစ္မရဲ႕ အႀကံေပးခ်က္က သင့္ေလ်ာ္လို႔ ကြၽန္မ လက္ခံသင့္တယ္။ ကြၽန္မ ေျပာလိုက္တယ္။ “ညီမရဲ႕ အစီအစဥ္ကို ဆက္လုပ္ရေအာင္”လို႔ေပါ့။ အသင္းေတာ္ အလုပ္အတြက္ ကြၽန္မရဲ႕ အယူအဆေတြကို ေဘးဖယ္ၿပီး အဲဒီညီအစ္မရဲ႕ အႀကံျပဳခ်က္ကို နားေထာင္လိုက္တဲ့အခါ၊ ကြၽန္မ အရမ္းေသခ်ာသြားတယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာ၊ တာဝန္ေတြကို လုပ္တဲ့ေနရာမွာ ျပႆနာေတြ ရင္ဆိုင္ရတဲ့အခါ၊ လူတိုင္းက သူတို႔ ရႈေထာင့္ေတြကို ေဝမွ်ၾကတယ္။ ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမေတြဆီကေန ျပႆနာကို ေျဖရွင္းေပးႏိုင္မဲ့ ဘယ္သင့္ေတာ္တဲ့ အႀကံဉာဏ္ကိုမဆို ကြၽန္မ လက္ခံခဲ့တယ္။ တစ္ခါတေလ ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမေတြက ကြၽန္မရဲ႕ ျပႆနာေတြကို ေထာက္ျပတဲ့အခါ၊ ကြၽန္မ ေအာင့္သက္သက္ျဖစ္ေပမဲ့ လက္ခံၿပီး အဲဒါေတြကို သုံးသပ္ႏိုင္ခဲ့တယ္။ ဒီလိုအတန္ၾကာ လက္ေတြ႕လုပ္ၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ၊ ကြၽန္မ တိုးတက္သြားၿပီး၊ ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမေတြနဲ႔ ပုံမွန္ ဆက္ဆံေျပာဆိုႏိုင္ခဲ့တယ္။

ႏွင္ထုတ္ခံရၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ ကြၽန္မ အရမ္းနာက်င္ခဲ့ရေပမဲ့၊ အဲဒါက ကြၽန္မရဲ႕ နက္နက္ရႈိင္းရႈိင္း အ႐ိုးစြဲေနတဲ့ မာနေထာင္လႊားတဲ့ သဘာဝကို သိေအာင္ ကူညီခဲ့တယ္။ အဲဒီလို အေျခအေနေတြကို ေတြ႕ႀကဳံတာမရွိဘဲနဲ႔ အရမ္းမာနေထာင္လႊားတဲ့ ကြၽန္မလိုလူတစ္ေယာက္အတြက္ ေျပာင္းလဲဖို႔က ခက္ခဲခဲ့မွာပဲ။ ေနာက္ဆုံးမွာ မေျပာင္းလဲရင္ ကြၽန္မ ထုတ္ေဖာ္ခံရၿပီး ဖယ္ရွားရွင္းလင္းခံရမွာ။ ဒီလိုထုတ္ပယ္ခံရၿပီး ႏွင္ထုတ္ခံရတာက ကြၽန္မအတြက္ ဘုရားရဲ႕ ႀကီးမားတဲ့ ခ်စ္ျခင္းနဲ႔ ကယ္တင္ျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ ကြၽန္မရဲ႕ စိတ္ႏွလုံးနက္ရႈိင္းရာကေန ဘုရားကို စစ္မွန္တဲ့ ခ်ီးမြမ္းျခင္း ပူေဇာ္ပါတယ္။