ေရွာင္လမ္း၊ တ႐ုတ္ျပည္

၂၀၁၄ ခုႏွစ္မွာ၊ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီက အနႏၲတန္ခိုးရွင္ ဘုရားသခင္ အသင္းေတာ္ကို ေမလ ၂၈ ရက္ ေက်ာက္ယြမ္အမႈနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး စအပုပ္ခ်ေနသလို၊ ျမင္ျမင္ကရာ ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမေတြကို ဖမ္းေနခဲ့တယ္။ ကြၽန္မတို႔ နယ္ထဲက အသင္းေတာ္ ေခါင္းေဆာင္အမ်ားစု အဖမ္းခံခဲ့ရၿပီး၊ ယုံၾကည္ျခင္းမွာ စိမ္းေနေသးတဲ့ ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမတခ်ိဳ႕က အေၾကာက္တရားနဲ႔ အပ်က္သေဘာေဆာင္ျခင္းထဲမွာ အသက္ရွင္ေနခဲ့ၾကတယ္။ ဒီအေရးႀကီးတဲ့ အခ်ိန္မွာပဲ အသင္းေတာ္ တခ်ိဳ႕ရဲ႕ အလုပ္အတြက္ တာဝန္ရွိတဲ့သူအေနနဲ႔ ကြၽန္မ ရာထူးတိုးခဲ့တယ္။ ကြၽန္မ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ေတြးမိတယ္၊ အက်ပ္အတည္း ျဖစ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာပဲ ပဲ့ကိုင္တာက ႀကီးမားတဲ့ တာဝန္ျဖစ္ၿပီး ဘုရားကို စိတ္ပ်က္ေစလို႔ မျဖစ္ဘူးလို႔ေပါ့။ ဒါေၾကာင့္ အခ်ိန္မေ႐ြး အဖမ္းခံရႏိုင္တဲ့ အႏၲရာယ္ကို ရင္ဆိုင္ရင္းနဲ႔ ကြၽန္မတာဝန္ကို ေခါင္းမေဖာ္ဘဲ လုပ္ခဲ့တယ္။ အဲဒီလို အႏၲရာယ္မ်ားတဲ့အခ်ိန္မွာ အသင္းေတာ္အလုပ္ကာကြယ္ေနတဲ့ ကြၽန္မကို ဘုရားက ေထာက္ခံမယ္၊ ၿပီးေတာ့ ကြၽန္မအေနနဲ႔ ေသခ်ာေပါက္ ဘုရားကယ္တာခံထိုက္ၿပီး သူ႔ရဲ႕ ႏိုင္ငံေတာ္ထဲ ေရာက္မွာပဲလို႔ ခံစားခဲ့တယ္။ ေနာက္ေတာ့ ႐ုတ္တရက္၊ ကြၽန္မ အရမ္း ေနမေကာင္းျဖစ္လာတယ္။

၂၀၁၄ ခုႏွစ္၊ ေအာက္တိုဘာလ တစ္ညေနခင္းမွာ၊ ညစာစားေနတုန္း ကြၽန္မရဲ႕ ပန္ကန္လုံးက ႐ုတ္တရက္ ၾကမ္းျပင္ေပၚ ကြၽန္မ လြတ္က်သြားတယ္။ ဒါက သတိလက္လြတ္ျဖစ္လို႔ ျဖစ္တာလို႔ပဲ ကြၽန္မ ေတြးခဲ့တယ္၊ ဒါေၾကာင့္ ကြၽန္မ အဲဒါကို အျမန္ေကာက္လိုက္ၿပီး ကြၽန္မလက္ကို သုတ္ဖို႔ တစ္သွ်ဴးတစ္ခု ယူဖို႔ႀကိဳးစားတဲ့အခါ၊ ကြၽန္မလက္ေတြကို ထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္စြမ္းမရွိသလို တစ္သွ်ဴးကို ေကာက္လို႔မရတာကို သတိျပဳမိသြားတယ္။ သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ ကြၽန္မရဲ႕ ေျခလက္ေတြ ခံစားခ်က္အားလုံး ေပ်ာက္သြားတယ္၊ ကြၽန္မ ထိုင္ခုံမွာ ထိုင္ပဲထိုင္ေနရၿပီး လုံးဝ လႈပ္လို႔မရဘူး။ ကြၽန္မရဲ႕ မိသားစုက ကြၽန္မရဲ႕ ေသြးေပါင္ခ်ိန္ အျမန္ယူၾကည့္ေတာ့၊ ၂၀၀ ေက်ာ္ေနတယ္။ ေသြးဖိအားကို ေလွ်ာ့ခ်ဖို႔ ေဆးတစ္ခ်ိဳ႕ကို ကြၽန္မ ေသာက္ခဲ့ၿပီး ဘာမွမထူးျခားပါဘူး။ ကြၽန္မ အရမ္းစိတ္ရႈပ္သြားၿပီး ဘယ္လိုျဖစ္သြားတာလဲလို႔ ေတြးမိတယ္။ အေရးႀကီးတဲ့ဟာလားဆိုတာ ကြၽန္မ မသိခဲ့ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေနာက္ေတာ့၊ ကြၽန္မယုံၾကည္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေတြတစ္ေလွ်ာက္လုံးမွာ ကြၽန္မတာဝန္ထဲကို အရမ္း အားစိုက္ခဲ့ေတာ့၊ ဘုရားရဲ႕ ေက်းဇူးေတာ္မွာ ရမွာ ေသခ်ာၿပီး ဒါက ဆိုး႐ြားတဲ့အရာတစ္ခုမွ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူးလို႔ တြက္ဆခဲ့တယ္။ ကြၽန္မ ေနမေကာင္းရင္ေတာင္၊ ဘုရားက ကြၽန္မကို ကာကြယ္ၿပီး ကုသေပးမွာ ေသခ်ာတယ္လို႔ ေတြးမိတယ္။ အဲဒီလိုေတြးၿပီးတဲ့ေနာက္ ကြၽန္မ အမ်ားႀကီး ပိုတည္ၿငိမ္သြားတယ္။ ေနာက္ေန႔မနက္ ႏိုးလာေတာ့၊ ညင္ညင္သာသာနဲ႔ ကြၽန္မ ေျခ၊ လက္ေတြကို လႈပ္ဖို႔ ကြၽန္မ စႀကိဳးစားၾကည့္တယ္၊ ကြၽန္မ ခႏၶာကိုယ္ ညာဘက္ျခမ္းမွာ အရာအားလုံး ပုံမွန္ခံစားရတာ ေတြ႕လိုက္ရေပမယ့္၊ ကြၽန္မရဲ႕ ညာလက္နဲ႔ ေျခေထာက္ေတြ ထုံက်င္ေနတယ္။ ဘာမွ မခံစားရသေလာက္ပဲ။ ကြၽန္မ ခ်က္ခ်င္း စိတ္တင္းသြားတယ္- ငါ ဘာလို႔ လုံးဝ ပိုမေကာင္းလာတာလဲ။ ငါ တစ္ပိုင္းေသသြားတာလား။ အဲဒီလိုဆိုရင္၊ ငါ့တာဝန္ကို ေနာက္ထပ္ ငါ လုပ္ေဆာင္ႏိုင္ေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူးလို႔ေပါ့။ ကြၽန္မ အသုံးမက်ျဖစ္လာၿပီး ဖယ္ရွင္းခံရမလား ေတြးမိတယ္၊ အဲဒါဆိုရင္ ကယ္တင္ျခင္းရဖို႔ အခြင့္အေရး ရွိပါ့မလားေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ေနာက္ေတာ့ ကြၽန္မ ေတြးမိတယ္၊ ျဖစ္ခဲ့တာက အရမ္းျပင္းထန္ေတာ့ ညတြင္းခ်င္း တစ္ဝက္ သက္သာသြားတာက ဘုရားဆီက ေကာင္းခ်ီးတစ္ခု ျဖစ္ရမယ္လို႔ေပါ့။ ဘုရားက ကြၽန္မကို ေပ်ာက္ကင္းေစရင္၊ ကြၽန္မရဲ႕ နာလန္ထူျခင္းက ႐ိုးရွင္းတဲ့ကိစၥတစ္ခု ျဖစ္မွာေလ၊ ဟုတ္တယ္ေနာ္။ ကြၽန္မမွာ ဘုရားရဲ႕ ကြယ္ကာမႈရွိၿပီး သိပ္အမ်ားႀကီး စိုးရိမ္စရာမလိုဘူးလို႔ ခံစားရတယ္။

အဲဒီမနက္က ဆရာဝန္ဆီကို ကြၽန္မ သြားခဲ့တယ္၊ CT scan ႐ိုက္ၿပီး ဆရာဝန္က သူ႔မ်က္ႏွာမွာ ေလးနက္တဲ့အၾကည့္နဲ႔ ေျပာတယ္၊ “ခင္ဗ်ားရဲ႕ ညာဘက္ဦးေႏွာက္ ေသြး ၁၀ မီလီမီတာေလာက္ ယိုစီးမႈျဖစ္ေနတယ္။ တကယ္လို႔ ေသြးထြက္တဲ့ ေနရာက နည္းနည္းေလး ပိုျမင့္ရင္၊ စကားေျပာတဲ့ေနရာ ေရာက္သြားမယ္။ ခင္ဗ်ား စကားေျပာႏိုင္စြမ္း ဆုံးရႈံးၿပီး ဘာမွမလုပ္ႏိုင္တဲ့လူတစ္ေယာက္ ျဖစ္လာမွာ ေသခ်ာသေလာက္ပဲ။ မေန႔က ဒါျဖစ္သြားတဲ့ပုံကို ၾကည့္ရင္၊ ခင္ဗ်ား အခုထိ ေနႏိုင္တာ အရမ္းကံေကာင္းတယ္။ ခင္ဗ်ားအေနနဲ႔ ခ်က္ခ်င္း ကုဖို႔လိုတယ္”တဲ့။ သူတို႔က ေဆးထိုးၿပီး၊ ေရွး႐ိုးဆန္ဆန္ ကုသမႈနည္းလမ္းနဲ႔ စမယ္လို႔ သူ ဆက္ေျပာတယ္။ ကြၽန္မ ဦးေႏွာက္ထဲက ေသြးခဲေတြ မေပ်ာ္ရင္၊ ဦးေႏွာက္ခြဲစိတ္တာ လုပ္ရမယ္တဲ့။ ဦးေႏွာက္ ေသြးယိုစီးတဲ့အေၾကာင္း ေျပာေတာ့ ကြၽန္မစိတ္က လုံးဝ ေၾကာင္သြားခဲ့တယ္။ အဲဒါ အရမ္းဆိုး႐ြားတဲ့ အရာတစ္ခု ျဖစ္ႏိုင္မယ္လို႔ ကြၽန္မ လုံးဝ စိတ္မကူးရဲခဲ့ဘူး။ ကြၽန္မ အသက္ ၅၀ ေတာင္ မရွိေသးဘူးေလ၊ ဒီေတာ့ ကုသတာ မေအာင္ျမင္ဘဲ တစ္ပိုင္းေသၿပီး ေနရရင္၊ ဒါမွမဟုတ္ လုံးလုံး အေၾကာေသတဲ့ ဖုတ္ေကာင္တစ္ေကာင္ ျဖစ္လာရင္၊ အဲဒါ ဘယ္ေလာက္ဆိုးလိုက္တဲ့ ဘဝမ်ိဳး ျဖစ္သြားမလဲ။ ၿပီးေတာ့ ဦးေႏွာက္ခြဲစိတ္မႈက အရမ္းအႏၲရာယ္မ်ားတယ္၊ ကြၽန္မ အသက္ကိုေတာင္ ဆုံးရႈံးသြားႏိုင္တယ္ေလ။ အဲဒါဆိုရင္ ကြၽန္မ ကယ္တင္ခံရၿပီး ဘုရားႏိုင္ငံေတာ္ထဲ ေရာက္ႏိုင္ပါ့မလား။ ကြၽန္မယုံၾကည္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေတြတစ္ေလွ်ာက္လုံး ကြၽန္မ ရွိသမွ် ေပးဆပ္ခဲ့တယ္၊ ဒီေတာ့ ဘာလို႔ အဲဒီလို ဆိုး႐ြားတဲ့ က်န္းမာေရးျပႆနာ ရွိရတာလဲဆိုတာ ကြၽန္မ နားမလည္ခဲ့ဘူး။ ဘာလို႔ ဘုရားက ကြၽန္မကို ကြယ္ကာမေနခဲ့တာလဲေပါ့။ အဲဒီအေၾကာင္း ပိုေတြးေလ၊ ကြၽန္မ ပိုစိတ္မခ်မ္းသာေလျဖစ္ၿပီး၊ ေန႔လည္စာေတာင္ မစားႏိုင္ခဲ့ဘူး။ ေဆး႐ုံမွာရွိတဲ့ ငါးရက္ေျမာက္ေန႔ေလာက္မွာ၊ ကြၽန္မေဘးနား ကုတင္ေပၚက အဘြားႀကီးတစ္ေယာက္ ႐ုတ္တရက္ ေတာ္ေတာ္ အေျခအေနဆိုးလာၿပီး တျခားေဆး႐ုံကို လႊဲေပးလိုက္ရတယ္။ ဒါကို ျမင္ေတာ့ ကြၽန္မ ထပ္ၿပီး စိတ္လႈပ္ရွားရတယ္။ ကြၽန္မတို႔က တစ္ရက္ထဲမွာ ေဆး႐ုံတက္ခဲ့ၾကတာျဖစ္ၿပီး၊ သူက အနီးအနား ‌ေလွ်ာက္သြားေနခဲ့ေပမယ့္၊ အခုေတာ့ သူတို႔က သူ႔ကို ဘီးတပ္ကုလားထိုင္နဲ႔ ေခၚထုတ္သြားၾကတယ္။ ဒီလိုမ်ိဳး အရာတစ္ခုကို တစ္ေယာက္ေယာက္က ရွင္သန္ႏိုင္မလား၊ မရွင္သန္ႏိုင္ဘူးလားဆိုတာ ေျပာလို႔မရတဲ့ ပုံပဲ။ ၿပီးေတာ့ ကြၽန္မလည္း ႐ုတ္တရက္ ပိုဆိုးသြားမလားဆိုၿပီး ေတြးမိတယ္။

ေဆး႐ုံမွာ တစ္ပတ္နီးပါး ေနၿပီးတဲ့ေနာက္မွာေတာင္၊ ကြၽန္မရဲ႕ ဘယ္ေျခေထာက္မွာ တကယ့္ခံစားခ်က္ တစ္ခုမွ မရွိေသးဘူး။ ကြၽန္မ ေတြးမိတယ္၊ “ဘုရားက ဘာလို႔ ငါ့ကို မရွာတာလဲ။ အဲဒီလို ေသေရးရွင္ေရး အခ်ိန္မွာ ဘယ္တာဝန္မ်ိဳးကိုမွ ငါ မလုပ္ႏိုင္ေတာ့၊ ကယ္တင္ျခင္းရဖို႔ ကြၽန္မရဲ႕ အခြင့္အေရးကို ငါ ဆုံးရႈံးၿပီးၿပီလား” လို႔ေပါ့။ ဒီအေတြးက ကြၽန္မစိတ္ႏွလုံးကို တကယ္ေအးစိမ့္သြားေစခဲ့သလို၊ ကြၽန္မ စၿပီး ငိုၿပီးရင္း ငိုေနခဲ့တယ္။ ကြၽန္မ ယုံၾကည္ခဲ့တဲ့ ကိုးႏွစ္ကာလတစ္ေလွ်ာက္မွာ ကြၽန္မကို ဘယ္အရာမွ တားဆီးခြင့္မေပးခဲ့ဘဲ၊ အလုပ္အရမ္းႀကိဳးစားခဲ့တယ္။ အသင္းေတာ္ထဲမွာ ေပၚတဲ့ ဘယ္ အခက္အခဲ၊ ျပႆနာမ်ိဳးကိုမဆို တာဝန္ယူဖို႔ ကြၽန္မ လုံးဝ ဝန္မေလးခဲ့ဘူး။ ၿပီးေတာ့ အဖမ္းခံရႏိုင္တဲ့ တကယ့္ အႏၲရာယ္နဲ႔ ရင္ဆိုင္ေနရတဲ့အခ်ိန္မွာေတာင္ ကြၽန္မ ေနာက္မတြန႔္ခဲ့ဘူး။ ကြၽန္မရဲ႕ တာဝန္ကို အၿမဲ ဆက္လုပ္ခဲ့တယ္။ ေခါင္းေဆာင္အေနနဲ႔ ကြၽန္မရဲ႕ ႏွစ္ကာလေတြတစ္ေလွ်ာက္မွာ၊ တျခား ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမေတြထက္ ကြၽန္မ ပို ဆင္းရဲဒုကၡခံခဲ့ရၿပီး ပိုအေရးစိုက္ခဲ့တယ္။ အမ်ားႀကီး ေပးဆပ္ၿပီး အဲဒီလို ေပးဆပ္ပုံမ်ိဳးနဲ႔ ဘုရားက ကြၽန္မကို ေကာင္းခ်ီးေပးသင့္တယ္လို႔ ကြၽန္မ ေတြးခဲ့တယ္။ ကြၽန္မ ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး ႐ုတ္တရက္ ဒီေလာက္ ေနမေကာင္းျဖစ္သြားရတာလဲ။ ဘုရားက ကြၽန္မကို ဘယ္လိုျဖစ္ၿပီး မကြယ္ကာခဲ့တာလဲ။ ကြၽန္မ ပိုေကာင္းမလာခဲ့သလို၊ တာဝန္တစ္ခုကို မယူႏိုင္ခဲ့ရင္၊ ကယ္တင္ခံရဦးမွာလား။ ကယ္တင္မခံရရင္၊ အဲဒီ စြန႔္လႊတ္မႈေတြနဲ႔ အလုပ္ႀကိဳးစားခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေတြအားလုံး အခ်ည္းႏွီး ျဖစ္သြားမွာလားေပါ့။ ဒါျဖစ္မယ္လို႔ ကြၽန္မ သိခဲ့ရင္ သိပ္အားစိုက္ခဲ့မွာ မဟုတ္သလို ကြၽန္မ ခံစားမိတယ္။ ကြၽန္မ ပိုပိုၿပီး စိတ္မသက္မသာ ခံစားေနခဲ့ရတယ္။ ကြၽန္မ ေနာက္ထပ္ ဆုေတာင္ မေတာင္းခ်င္ေတာ့ဘူး၊ ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြကို မေတြးဆခ်င္ေတာ့ဘူး။ ကြၽန္မ တကယ္ကို စိတ္လႈပ္ရွားေနခဲ့ၿပီး၊ သတိမထားမိလိုက္ဘဲ၊ ေဆးထိုးအပ္ထည့္ထားတဲ့ လက္ေမာင္းကို ေခါင္းေအာက္ထားၿပီး ေဆးထိုးအပ္ကို ဖယ္ထုတ္လိုက္မိတယ္၊ အဲဒါေၾကာင့္ ကြၽန္မလက္ေတြက ေရာင္လာတယ္။ ေရာင္ေနတဲ့ ကြၽန္မလက္ကိုျမင္ေတာ့ ကြၽန္မ စိတ္မသက္မသာခံစားရတယ္။ ကြၽန္မက ဘာတာဝန္ကိုမွ လုံးဝ မလုပ္ေဆာင္ႏိုင္ဘဲ ေဆး႐ုံမွာ လဲေနတုန္း အားအင္ေတြနဲ႔ ျပည့္လွ်ံေနတဲ့၊ ဧဝံေဂလိ ေဝမွ်ၿပီး သူတို႔တာဝန္ကို လုပ္ေဆာင္ေနတဲ့ အျပင္က ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမေတြအေၾကာင္း ကြၽန္မ ေတြးမိတယ္။ ကြၽန္မ လုံးဝ အသုံးမက်ဘူး မဟုတ္လားေပါ့။ ႏိုင္ငံေတာ္ ဧဝံေဂလိကို ျဖန႔္ေဝဖို႔ အခ်ိန္ ျဖစ္လ်က္နဲ႔၊ တျခားလူေတြက သူတို႔တာဝန္ကို ထမ္းေဆာင္ႏိုင္ၾကၿပီး ေကာင္းတဲ့လုပ္ရပ္ေတြ လုပ္ႏိုင္ၾကတုန္းမွာ၊ ကြၽန္မက ဖယ္ရွင္းသုတ္သင္ခံရမွာ ေသခ်ာသေလာက္ပဲ။ တကယ္ေတာ့ ကြၽန္မက ဘုရားရဲ႕ ကယ္တင္တာခံရမွာ မဟုတ္သလို ခံစားရတယ္။ အဲဒီညမွာ၊ အိပ္ရာထဲ လူးလိမ့္ေနခဲ့ၿပီး ကြၽန္မ လုံးဝ အိပ္လို႔မရခဲ့ဘူး။ ကြၽန္မရဲ႕ ေဝဒနာထဲမွာ လုံးဝ နစ္ေမ်ာရင္းနဲ႔၊ ဘုရားေရွ႕ကို မ်က္ရည္ေတြနဲ႔ ကြၽန္မ လာၿပီး ဆုေတာင္းခဲ့တယ္- “အို ဘုရားသခင္၊ ခုခ်ိန္မွာ ကြၽန္မ တကယ္ကို ဆင္းရဲဒုကၡခံေနရပါတယ္။ ဒီအရာ ကြၽန္မဆီ ျဖစ္ပ်က္ခြင့္ ကိုယ္ေတာ္ ေပးခဲ့ၿပီး ကိုယ္ေတာ့္ကို ကြၽန္မ နားလည္မႈမလြဲသင့္မွန္း သိပါတယ္။ ကိုယ္ေတာ္ရဲ႕ အုပ္စိုးမႈနဲ႔ အစီအစဥ္ေတြကို က်ိဳးႏြံနာခံႏိုင္ဖို႔ ကိုယ္ေတာ္ရဲ႕ အလိုေတာ္ကို နားလည္ေအာင္ ကြၽန္မကို ေက်းဇူးျပဳၿပီး လမ္းျပေတာ္မူပါ”လို႔ေပါ့။

ကြၽန္မ ေဆး႐ုံမွာ ရွိေနတုန္း၊ ညီအစ္မ တစ္ေယာက္က ကြၽန္မကို MP5 player တစ္ခု ပို႔ေပးခဲ့ၿပီး၊ တျခားလူအားလုံး အိပ္ေမာက်ေနခ်ိန္မွာ၊ ကြၽန္မ နားၾကပ္ေတြကို တပ္ၿပီး ဘုရား ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြကို နားေထာင္ခဲ့တယ္။ စာပိုဒ္ေတြထဲက တစ္ခုက ကြၽန္မအတြက္ အရမ္းကို အေထာက္အကူ ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ဘုရားသခင္၏ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္မ်ားက ေျပာသည္မွာ “လူမ်ားအားလုံးအတြက္၊ စစ္ေဆးျခင္းသည္ ေဝဒနာျပင္းထန္ၿပီး၊ လက္ခံရန္ အင္မတန္ ခက္ခဲသည္- သို႔ေသာ္လည္း ဘုရားသခင္သည္ လူသားထံ သူ၏ေျဖာင့္မတ္သည့္ စိတ္သေဘာထားကို ေပၚလြင္ေစၿပီး၊ လူသားအတြက္ သူ၏သတ္မွတ္ခ်က္မ်ားကို လူသိရွင္ၾကား ျဖစ္ေစကာ၊ သာ၍ ဉာဏ္အလင္းပြင့္ျခင္းကို ေပးၿပီး၊ သာ၍ စစ္မွန္ေသာ ျပဳျပင္ျခင္းႏွင့္ ကိုင္တြယ္ေျဖရွင္းျခင္းတို႔ကို ေပးသည္မွာ စစ္ေဆးျခင္း အေတာအတြင္းတြင္ ျဖစ္သည္။ အမွန္တရားမ်ားႏွင့္ သမၼာတရားၾကား ႏႈိင္းယွဥ္ျခင္းမွတစ္ဆင့္၊ သူသည္ လူသားကို သူကိုယ္တိုင္ႏွင့္ဆိုင္သည့္ သာ၍ ႀကီးမားေသာ အသိပညာႏွင့္ သမၼာတရားကို ေပးၿပီး၊ ဘုရားသခင္၏ အလိုေတာ္ႏွင့္သက္ဆိုင္ေသာ သာ၍ႀကီးမားသည့္ သိနားလည္ျခင္းကို လူသားအား ေပး၏၊ ထိုသို႔ျဖင့္ ဘုရားသခင္အေပၚ သာ၍စစ္မွန္ၿပီး သာ၍ျဖဴစင္ေသာ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာရွိေစရန္ လူသားကို အခြင့္ေပးေလသည္။ ယင္းမွာ စစ္ေဆးျခင္းကို ေဆာင္႐ြက္ရာတြင္ ဘုရားသခင္၏ ရည္မွန္းခ်က္မ်ား ျဖစ္သည္။ လူသား၌ ဘုရားသခင္ လုပ္ေဆာင္သည့္ အမႈအားလုံးသည္ ကိုယ္ပိုင္ရည္႐ြယ္ခ်က္မ်ားႏွင့္ အေရးပါမႈတို႔ရွိသည္။ ဘုရားသခင္သည္ အဓိပၸာယ္မရွိေသာအမႈကို မလုပ္ေဆာင္သကဲ့သို႔၊ လူသားအဖို႔ အက်ိဳးမရွိသည့္ အမႈကိုလည္း မလုပ္ေဆာင္ေပ။ စစ္ေဆးျခင္းဟူသည္မွာ ဘုရားသခင္ ေရွ႕ေမွာက္မွ လူတို႔အား ဖယ္ရွားျခင္းကို မဆိုလိုသကဲ့သို႔၊ ၎တို႔ကို ငရဲတြင္ ဖ်က္ဆီးျခင္းကိုလည္း မဆိုလိုေပ။ ယင္းထက္၊ စစ္ေဆးျခင္း အေတာအတြင္းတြင္ လူသား၏ စိတ္သေဘာထားကို ေျပာင္းလဲျခင္း၊ သူ၏ ရည္႐ြယ္ခ်က္မ်ား၊ သူ၏ အျမင္ေဟာင္းမ်ားကို ေျပာင္းလဲျခင္း၊ ဘုရားသခင္ အတြက္ သူ၏ခ်စ္ျခင္းကို ေျပာင္းလဲေပးျခင္းႏွင့္ သူ၏ဘဝတစ္ခုလုံး ေျပာင္းလဲေပးျခင္းတို႔ကို ဆိုလိုသည္။ စစ္ေဆးျခင္းသည္ လူသားအား စစ္မွန္ေသာ စစ္ေဆးမႈတစ္ခု ျဖစ္ၿပီး၊ စစ္မွန္ေသာ ေလ့က်င့္မႈပုံစံတစ္ခု ျဖစ္ကာ၊ စစ္ေဆးျခင္း အေတာအတြင္းတြင္သာ သူ၏ခ်စ္ျခင္းေမတၱာသည္ ၎၏ ပင္ကိုလုပ္ငန္းတာဝန္ကို ထမ္းေဆာင္ႏိုင္ေပသည္။” (ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္၊ အတြဲ (၁)၊ ဘုရားသခင္၏ ေပၚထြန္းျခင္းႏွင့္ အမႈေတာ္၊ စစ္ေဆးျခင္းကိုႀကဳံေတြ႕ျခင္းအားျဖင့္သာ လူသားသည္ စစ္မွန္ေသာ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာကို ပိုင္ဆိုင္ႏိုင္သည္) ဒါကို အခ်ိန္ယူစဥ္းစားၾကည့္တဲ့အခါ၊ လူေတြကို ဘုရားက စမ္းသပ္ၿပီး စစ္ေဆးတဲ့အခါ သူတို႔ကို ဖယ္ရွင္းသုတ္သင္ဖို႔ မဟုတ္ဘဲ၊ သန႔္စင္ၿပီး ေျပာင္းလဲေစဖို႔မွန္း ကြၽန္မ သေဘာေပါက္သြားတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကြၽန္မက ဘုရားအလိုေတာ္ကို ရွာမေနခဲ့ဘူး၊ ဒါမွမဟုတ္ သူ႔အမႈေတာ္ကို နားလည္ဖို႔ ႀကိဳးစားမေနခဲ့ဘူး။ ကြၽန္မ ေလျဖတ္ကတည္းက၊ ဘုရားကို နားလည္မႈလြဲေနခဲ့ၿပီး အျပစ္ပဲတင္ေနမိခဲ့တယ္။ ကြၽန္မ အရမ္းမိုက္မဲခဲ့တာ။ ဒါေၾကာင့္ ဘုရားဆီ ကြၽန္မ ဆုေတာင္းခဲ့တယ္။ ကြၽန္မ က်ိဳးႏြံနာခံဖို႔၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ သုံးသပ္ၿပီး သိဖို႔ ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ကို ဖတ္ၿပီး သင္ခန္းစာ သင္ယူဖို႔ ဆႏၵရွိေနခဲ့တယ္။

ဒါကို ကြၽန္မ ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ထဲမွာ ဖတ္ရတယ္။ “ဘုရားသခင္၌ လူသားမ်ိဳးႏြယ္၏ ယုံၾကည္မႈႏွင့္ပတ္သက္၍ ဝမ္းနည္းဖြယ္ အေကာင္းဆုံးေသာ အရာမွာ၊ လူသည္ ဘုရားသခင္၏ အမႈအလယ္တြင္ မိမိကိုယ္တိုင္၏ စီမံခန႔္ခြဲမႈကို ဦးစီးဦး႐ြက္ျပဳေသာ္လည္း၊ ဘုရားသခင္၏ စီမံခန႔္ခြဲမႈကို အေလးဂ႐ုမျပဳျခင္း ျဖစ္သည္။ လူသား၏အႀကီးမားဆုံးေသာ က်ရႈံးမႈသည္ ဘုရားသခင္ကို က်ိဳးႏြံနာခံဖို႔ႏွင့္ ကိုးကြယ္ရန္ ႀကိဳးစားေနသည့္ တစ္ခ်ိန္တည္းတြင္၊ လူသားသည္ မိမိ၏ ကိုယ္ပိုင္အႀကိဳက္ႏွစ္သက္ဆုံး ခရီးပန္းတိုင္ကို တည္ေဆာက္ေနကာ အႀကီးမားဆုံး ေကာင္းခ်ီးမဂၤလာႏွင့္ အေကာင္းဆုံး ခရီးပန္းတိုင္ကို မည္သို႔ ရရွိမည္ကို ႀကံစည္ေနပုံတြင္ တည္ရွိေလသည္။ ၎တို႔မည္မွ် သနားဖြယ္ေကာင္းသည္၊ မုန္းတီးဖြယ္ေကာင္းၿပီး၊ ရင္နင့္ဖြယ္ေကာင္းသည္ကို နားလည္လွ်င္ပင္၊ မည္မွ်က ၎တို႔၏ စံမ်ားႏွင့္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မ်ားကို အဆင္သင့္ စြန႔္လႊတ္ႏိုင္သနည္း။ ၿပီးလွ်င္ မည္သူသည္ ၎၏ ကိုယ္ပိုင္ေျခလွမ္းမ်ားကို ရပ္တန႔္ႏိုင္ၿပီး မိမိတို႔အတြက္သာ စဥ္းစားျခင္းမွ ရပ္တန႔္ႏိုင္သနည္း။ ဘုရားသခင္သည္ သူ၏စီမံခန႔္ခြဲမႈကို ၿပီးျပည့္စုံေစေအာင္ သူႏွင့္အတူ နီးကပ္စြာ ပူးေပါင္းလုပ္ေဆာင္မည့္သူမ်ား လိုအပ္ေပသည္။ သူ၏ စီမံခန႔္ခြဲျခင္း အမႈအဖို႔ စိတ္ႏွင့္ ခႏၶာတစ္ခုလုံးကို ဆက္ကပ္ျခင္းအားျဖင့္ သူ႔ကို က်ိဳးႏြံနာခံမည့္သူမ်ားကို သူ လိုအပ္ေလသည္။ သူသည္ အနည္းငယ္ေပးၿပီး ဆုလာဘ္ခ်ီးျမႇင့္ခံရဖို႔ ေစာင့္ဆိုင္းသူမ်ားကို လိုအပ္ဖို႔ မဆိုထားႏွင့္၊ ေန႔စဥ္ သူ႔ထံမွ ေတာင္းခံရန္ လက္ျဖန႔္သည့္လူမ်ားကို မလိုအပ္ေပ။ မျဖစ္စေလာက္ ပံ့ပိုးမႈျပဳလုပ္ၿပီးေနာက္ မိမိတို႔၏ ေအာင္ဆုမ်ား အေပၚ အေျချပဳေသာသူတို႔ကို ဘုရားသခင္က စက္ဆုပ္႐ြံရွာသည္။ သူ၏ စီမံခန႔္ခြဲျခင္း အမႈကို သေဘာမက်ျဖစ္ကာ ေကာင္းကင္ဘုံသို႔ သြားျခင္းႏွင့္ ေကာင္းခ်ီးမဂၤလာမ်ား ရရွိျခင္းအေၾကာင္းကိုသာ ေဆြးေႏြးလိုၾကသည့္ ေသြးေအးသူမ်ားကို သူ မုန္းသည္။ သူသည္ လူသားမ်ိဳးႏြယ္ကို ကယ္တင္ရာတြင္ သူ လုပ္ေဆာင္သည့္ အမႈက ေပးသည့္ အခြင့္အေရးကို ေကာင္းေကာင္း အသုံးခ်သူမ်ားအတြက္ သာ၍ ႀကီးမားသည့္ စက္ဆုပ္႐ြံရွာမႈ ရွိေလသည္။ ယင္းမွာ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ဤလူတို႔သည္ ဘုရားသခင္က သူ၏စီမံခန႔္ခြဲျခင္း အမႈမွတစ္ဆင့္ မည္သည့္အရာ စြမ္းေဆာင္လိုၿပီး မည္သည့္အရာ ရရွိလိုသည္ကို လုံးဝ ဂ႐ုမစိုက္ဖူးၾကေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ၎တို႔သည္ ေကာင္းခ်ီးမဂၤလာမ်ား ရရွိရန္ ဘုရားသခင္၏အမႈက ေပးသည့္ အခြင့္အေရးအား ၎တို႔ မည္သို႔အသုံးခ်ႏိုင္သည္ဆိုသည္ကိုသာ စိတ္ဝင္စားၾကေလသည္။ ၎တို႔၏ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မ်ားႏွင့္ ကံၾကမၼာတို႔ျဖင့္ လုံးလုံးလ်ားလ်ား နစ္ျမဳပ္လ်က္၊ ၎တို႔သည္ ဘုရားသခင္၏ စိတ္ႏွလုံးႏွင့္ ပတ္သက္၍ ဂ႐ုမစိုက္ၾကေပ။ ဘုရားသခင္၏ စီမံခန႔္ခြဲျခင္း အမႈကို သေဘာမက်သကဲ့သို႔၊ လူသားမ်ိဳးႏြယ္ကို ဘုရားသခင္ မည္သို႔ ကယ္တင္သည္ဆိုသည္ႏွင့္ သူ၏ အလိုကို အနည္းငယ္မွ်ပင္ စိတ္ဝင္စားျခင္း မရွိေသာသူတို႔သည္ ဘုရားသခင္၏ စီမံခန႔္ခြဲျခင္းအမႈမွ ခြဲထြက္သည့္ နည္းလမ္းျဖင့္ မိမိတို႔ကိုယ္ကိုယ္အား ေက်နပ္ေစသည့္ အရာကိုသာ လုပ္ေဆာင္ေနၾကေလသည္။ ၎တို႔၏အျပဳအမူကို ဘုရားသခင္က ႏွစ္သက္လက္ခံဖို႔မဆိုထားႏွင့္၊ ဘုရားသခင္က ေအာက္ေမ့ျခင္း မရွိသကဲ့သို႔ လက္ခံျခင္းလည္း မရွိေပ။” (ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္၊ အတြဲ (၁)၊ ဘုရားသခင္၏ ေပၚထြန္းျခင္းႏွင့္ အမႈေတာ္၊ ေနာက္ဆက္တြဲ (၃)- ဘုရားသခင္၏ စီမံခန႔္ခြဲမႈအလယ္၌သာ လူသားသည္ ကယ္တင္ျခင္း ခံရႏိုင္သည္) ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြက ကြၽန္မရွိေနတဲ့ အေျခအေနကို အတိအက် ထုတ္ေဖာ္ျပခဲ့တယ္။ ကြၽန္မ ယုံၾကည္သူတစ္ဦး စျဖစ္လာခဲ့ခ်ိန္မွာ၊ လူကို ဘုရားကတိေပးခဲ့တဲ့အရာကို ျမင္ခဲ့ၿပီး၊ ကြၽန္မတို႔ အလုပ္ႀကိဳးစားၿပီး ဘုရားအတြက္ စြန႔္လႊတ္မႈေတြ လုပ္သေ႐ြ႕၊ ကယ္တင္ခံရႏိုင္ၿပီး ဘုရားႏိုင္ငံေတာ္ထဲ ေရာက္ႏိုင္တယ္လို႔ ထင္ခဲ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကြၽန္မတာဝန္ကို စိတ္ပါလက္ပါ ေခါင္းမေဖာ္ဘဲ လုပ္ခဲ့ၿပီး မေကာင္းတဲ့ အေျခအေနမွန္သမွ်ကို ျဖတ္သန္းခဲ့တယ္။ တျခားအသင္းသားေတြ အခက္အခဲေတြ ရွိေတာ့၊ ကြၽန္မ အျမန္ သူတို႔ကို သြားေထာက္ပံ့ၿပီး ကူညီခဲ့တယ္။ အဖမ္းခံရမယ့္ တကယ့္ အႏၲရာယ္နဲ႔ ရင္ဆိုင္ေနရခ်ိန္မွာေတာင္ ကြၽန္မတာဝန္ကို ဆက္လုပ္ေနခဲ့တယ္။ အဲဒီလို စြန႔္လႊတ္မႈမ်ိဳးက ဘုရားရဲ႕ ကြယ္ကာမႈနဲ႔ ေကာင္းခ်ီးေတြ ကြၽန္မကို ေသခ်ာေပါက္ ရေစမွာျဖစ္ၿပီး ေကာင္းကင္ႏိုင္ငံမွာ ကြၽန္မ ေနရာတစ္ခုရွိမွာပဲလို႔ ထင္ခဲ့တယ္။ ကြၽန္မ ေနမေကာင္းျဖစ္ၿပီး ကိုယ္တစ္ပိုင္းေသႏိုင္တဲ့ အေျခအေနကို ရင္ဆိုင္ေနရတဲ့အခါ၊ ဘုရားက ကြၽန္မကို မကာကြယ္ခဲ့ဘူး၊ ေကာင္းခ်ီးမေပးခဲ့ဘူး၊ ၿပီးေတာ့ ေကာင္းမြန္တဲ့ အနာဂတ္နဲ႔ ပန္းတိုင္ကို ရမယ့္ ကြၽန္မရဲ႕ အခြင့္အေရး ဆုံးရႈံးသြားၿပီလို႔ ခံစားခဲ့ရတယ္။ ကြၽန္မ မေက်နပ္ခ်က္ေတြနဲ႔ ျပည့္ခဲ့ၿပီး လုပ္ခဲ့တဲ့ အရာအားလုံးကို တြက္ခ်က္ရင္းနဲ႔ စာရင္းေတာင္ ရွင္းခ်င္ခဲ့တယ္။ ကြၽန္မက ဘုရားကို အက်ိဳးသင့္အေၾကာင္းသင့္ ေျပာေနခဲ့တယ္၊ သူနဲ႔ ျငင္းခုံေနခဲ့တယ္၊ ကြၽန္မ မ်က္ႏွာသာရဖို႔ ရမွတ္ေတြအေနနဲ႔ ကြၽန္မရဲ႕ အနစ္နာခံမႈေတြအားလုံးကို အသုံးျပဳဖို႔ ႀကိဳးစားေနမိခဲ့တယ္။ ကြၽန္မက ဘုရားကို နားလည္မႈလြဲတာ၊ ခုခံတာေတြနဲ႔ ျပည့္ေနခဲ့တယ္။ ဘုရားက “အနည္းငယ္ေပးၿပီး ဆုလာဘ္ခ်ီးျမႇင့္ခံရဖို႔ ေစာင့္ဆိုင္းသူမ်ား” ဆိုတာနဲ႔ “မျဖစ္စေလာက္ ပံ့ပိုးမႈျပဳလုပ္ၿပီးေနာက္ မိမိတို႔၏ ေအာင္ဆုမ်ား အေပၚ အေျချပဳေသာသူ” ဆိုတာေတြကို ေျပာေနခ်ိန္မွာ ကြၽန္မက သူဆိုလိုတဲ့အရာ အတိအက် ျဖစ္ေနခဲ့တယ္။ ေရာဂါ ႀကီးႀကီးမားမား ရင္ဆိုင္ေနရခ်ိန္မွာ၊ ယုံၾကည္ျခင္းမွာ ကြၽန္မရဲ႕ အနစ္နာခံမႈေတြရဲ႕ ေနာက္ကြယ္မွာ ရွိေနတဲ့ ကြၽန္မရဲ႕ ကြယ္ဝွက္ထားတဲ့ ရည္႐ြယ္ခ်က္ေတြနဲ႔ အေပးအယူဆိုင္ရာ ရႈေထာင့္အျမင္ေတြအားလုံး ေရွ႕ကို ေရာက္လာၾကတယ္။ သမၼာတရားကို လိုက္စားၿပီး ေဖာက္ျပန္ပ်က္စီးျခင္းကို စြန႔္ပစ္ဖို႔ ကြၽန္မတာဝန္ကို လုပ္ေနခဲ့တာ မဟုတ္ဘဲ၊ ဘုရားရဲ႕ ေက်းဇူးေတာ္နဲ႔ ေကာင္းခ်ီးေတြအတြက္ အလဲအလွယ္အေနနဲ႔၊ ႏိုင္ငံေတာ္ရဲ႕ ေကာင္းျခင္းေတြအတြက္ အလဲအလွယ္အေနနဲ႔ အလုပ္ႀကိဳးစားတဲ့ အသြင္အျပင္ကို ကြၽန္မ အသုံးျပဳခ်င္ခဲ့တာပါ။ ကြၽန္မက ဘုရားကို အသုံးခ်ၿပီး လွည့္စားရင္းနဲ႔ ဘုရားနဲ႔ အေပးအယူလုပ္ေနခဲ့တာပါ။ ကြၽန္မလို အခြင့္အေရးသမားတစ္ေယာက္က ဘုရားရဲ႕ႏိုင္ငံေတာ္နဲ႔ ဘယ္လို ထိုက္တန္ႏိုင္မွာလဲ။ အဲဒီေလျဖတ္တာေၾကာင့္ မဟုတ္ရင္၊ ကြၽန္မရဲ႕ အေပၚယံ အားထုတ္မႈေတြအားလုံးရဲ႕ လုံးဝ လွည့္စားတာကို ကြၽန္မ ခံခဲ့ရမွာျဖစ္ၿပီး၊ ေကာင္းခ်ီးေတြကို လိုက္စားဖို႔ျဖစ္တဲ့ ကြၽန္မရဲ႕ စက္ဆုပ္စရာ ရည္႐ြယ္ခ်က္ေတြ၊ ကြၽန္မရဲ႕ယုံၾကည္ျခင္းထဲက မသမာမႈေတြကို လုံးဝ သတိျပဳမိမွာ မဟုတ္ဘူး။ ကြၽန္မ ဘာလုပ္ေနမွန္း တစ္ခုမွမသိဘဲနဲ႔ ကြၽန္မရဲ႕ ယုံၾကည္ျခင္းမွာ ဘုရားကို ကြၽန္မ ဆက္ခုခံေနမိမွာပါ။

အဲဒီေနာက္ ကြၽန္မ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္နဲ႔ ကြၽန္မတာဝန္မွာ ဘုရားနဲ႔ ဘာလို႔ အေပးအယူလုပ္ဖို႔ အၿမဲႀကိဳးစားေနရတယ္ဆိုတဲ့အေပၚ ဆက္သုံးသပ္ေနမိခဲ့တယ္။ ကြၽန္မ ရွာေဖြရင္းနဲ႔ ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ထဲက ဒါကို ကြၽန္မ ဖတ္လိုက္ရတယ္။ “ေဖာက္ျပန္ပ်က္စီးေသာ လူသားအားလုံး ၎တို႔ကိုယ္တိုင္အတြက္ အသက္ရွင္ေနထိုင္ၾက၏။ မိမိကိုယ္သာ ကိုးကြယ္ရာ၊ ဤသည္မွာ လူ႔သဘာဝ၏ အႏွစ္ခ်ဳပ္ျဖစ္သည္။ ဘုရားသခင္ကို ယုံၾကည္ျခင္းသည္ မိမိအတြက္ လုပ္ေဆာင္ျခင္းျဖစ္ၿပီး၊ ေကာင္းခ်ီးမဂၤလာမ်ား ရယူျခင္းသည္ ထိုသို႔ပင္ သာ၍ျဖစ္၏။ ၎တို႔သည္ အမႈအရာမ်ားကို စြန္႔လႊတ္ၾကသည္၊ သူ႔အတြက္ မိမိကိုယ္ကို အသုံးခံၿပီး သူ႔အေပၚ သစၥာရွိၾကသည္၊ သို႔ေသာ္ ၎တို႔သည္ ဤအရာအားလုံးကို မိမိကိုယ္က်ိဳးအတြက္ လုပ္ေဆာင္ျခင္းသာျဖစ္၏။ အတိုခ်ဳပ္အားျဖင့္ ယင္းမွာ မိမိအတြက္ ေကာင္းခ်ီးမဂၤလာမ်ား ရရွိရန္ ရည္႐ြယ္ခ်က္အတြက္ခ်ည္းသာ ျဖစ္၏။ လူ႔အဖြဲ႕အစည္းတြင္ အရာခပ္သိမ္းကို ကိုယ္က်ိဳးအတြက္ လုပ္ၾကျခင္း ျဖစ္၏။ ေကာင္းခ်ီးမဂၤလာမ်ား ရရွိရန္အတြက္သာ ဘုရားသခင္ကို ယုံၾကည္ၾကျခင္းျဖစ္၏။ ေကာင္းခ်ီးမဂၤလာမ်ား ရရွိရန္အတြက္ လူတို႔သည္ အရာခပ္သိမ္းကို စြန္႔ပယ္ျခင္းျဖစ္ကာ မ်ားစြာေသာ ဒုကၡကို ႀကံ့ႀကံ့ခံႏိုင္ျခင္းျဖစ္သည္။ ဤအရာအားလုံးမွာ လူသား၏ ေဖာက္ျပန္ပ်က္စီးေသာ သေဘာသဘာဝအေပၚ လက္ေတြ႕ကိုအေျခခံေသာ အေထာက္အထားျဖစ္၏။” (ေနာက္ဆုံးေသာကာလ ခရစ္ေတာ္၏ေျပာဆိုခ်က္ မွတ္တမ္းမ်ား စာအုပ္ထဲရွိ “အျပင္ပန္းေျပာင္းလဲမႈမ်ားႏွင့္ စိတ္ေနသေဘာထားေျပာင္းလဲမႈမ်ားၾကားက ျခားနားခ်က္”) ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြက ကြၽန္မရဲ႕ ယုံၾကည္ျခင္းမွာရွိတဲ့ ကြၽန္မရဲ႕အေရာင္းအဝယ္သေဘာထားရဲ႕ အရင္းခံကို ျပခဲ့တယ္။ “ကိုယ့္အတြက္ပဲ ကိုယ္ၾကည့္။ ဘယ္သူေသေသ ငေတမာၿပီးေရာ”ဆိုတာနဲ႔ “ဆုလာဘ္တစ္ခု မရွိဘဲ ဘယ္ေတာ့မွ လက္ညႇိဳးမေထာင္နဲ႔”တို႔လို ဆို႐ိုးေတြက ကြၽန္မ စိတ္ႏွလုံးထဲမွာ သူတို႔ဘာသာ နက္နက္ရႈိင္းရႈင္း အျမစ္တြယ္ခဲ့တဲ့ ဆိုးယုတ္တဲ့ စိတ္ကူးေတြျဖစ္ၿပီး၊ ကြၽန္မအတြက္ ရွင္သန္ေရး နိယာမေတြ ျဖစ္လာခဲ့တယ္။ ကြၽန္မ လုပ္သမွ်တိုင္းမွာ၊ ကြၽန္မရဲ႕ ပုဂၢိဳလ္ေရး အက်ိဳးအျမတ္က ပထမဦးစားေပးျဖစ္ခဲ့တယ္၊ ဒါေၾကာင့္ ကြၽန္မ ျဖည့္ဆည္းေပးခဲ့တဲ့အရာအတြက္ ကြၽန္မ ဆုခ်ီးျမႇင့္ခံရသင့္တယ္လို႔ ခံစားခဲ့တယ္။ ဘုရားအတြက္ ကြၽန္မရဲ႕ အလုပ္မွာေတာင္၊ သူနဲ႔ အေပးအယူလုပ္ဖို႔ပဲ ကြၽန္မ ႀကိဳးစားေနခဲ့ၿပီး၊ ကြၽန္မရဲ႕ ယုံၾကည္ျခင္းမွာ ေကာင္းခ်ီးေတြေနာက္လိုက္တာက လုံးဝ သဘာဝပဲလို႔ ထင္ခဲ့တယ္။ အရမ္းအလုပ္ႀကိဳးစားၿပီး အနစ္နာခံတာေတြ အမ်ားႀကီးလုပ္ၿပီးတဲ့ေနာက္ ကြၽန္မ ေလျဖတ္ၿပီး အခ်ိန္မေ႐ြး ေသသြားႏိုင္တာကို သေဘာေပါက္တဲ့အခါ၊ ကယ္တင္ခံရမယ့္၊ ေကာင္းမြန္တဲ့ ရလဒ္နဲ႔ ခရီးပန္းတိုင္ ရွိမယ့္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္အားလုံး ကြၽန္မ ေပ်ာက္ဆုံးသြားတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ ဘုရားသခင္ကို ကြၽန္မ ခ်က္ခ်င္း ဆန႔္က်င္ၿပီး၊ အျပစ္တင္ခဲ့တယ္။ ကြၽန္မ လုပ္ခဲ့ၿပီးသမွ်တိုင္းကို ကြၽန္မ တြက္ခ်က္ေနခဲ့တယ္၊ ဘုရားနဲ႔ ျငင္းခုံၿပီး၊ သူ႔ကို ဆန႔္က်င္ေနခဲ့တယ္။ စာတန္ရဲ႕ အဆိပ္ေတြနဲ႔ ကြၽန္မ အသက္ရွင္ေနမိခဲ့မွန္း ေတြ႕ခဲ့ရတယ္။ လူသားပုံသ႑ာန္မ်ိဳး တစ္ခုတစ္ေလနဲ႔မွ ကြၽန္မ လုံးဝ အသက္မရွင္ခဲ့သလို၊ ေနာင္တမရရင္၊ အေႏွးနဲ႔အျမန္ ကြၽန္မ ဖယ္ရွင္းသုတ္သင္ခံရၿပီး အျပစ္ေပးခံရမွာပဲ။

ေနာက္ပိုင္းမွာ ကြၽန္မ ဖတ္ခဲ့တဲ့ ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြ ေနာက္ထပ္ ႏွစ္ပိုဒ္ရွိတယ္၊ အဲဒါေတြက ကြၽန္မရဲ႕ ယုံၾကည္ျခင္းမွာရွိတဲ့ အားထုတ္လိုက္စားမႈနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး မွားယြင္းတဲ့ ရႈေထာင့္အျမင္ကို ကြၽန္မကို သိနားလည္ေစခဲ့တယ္။ အဲဒီႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြရဲ႕ ဗီဒီယိုကိုၾကည့္လိုက္ရေအာင္။ အနႏၲတန္ခိုးရွင္ ဘုရားသခင္ ေျပာသည္မွာ- “လူက အျခားသူမ်ားကို တိုင္းတာသည့္အခါ၊ ၎တို႔၏ ပံ့ပိုးမႈမ်ားႏွင့္အညီ ထိုသို႔ လုပ္ေဆာင္ေလသည္။ ဘုရားသခင္က လူကို အကဲျဖတ္သည့္အခါ၊ လူသား၏ သဘာဝႏွင့္အညီ ထိုသို႔ လုပ္ေဆာင္ေပသည္။ အသက္ကို ေဖြရွာေသာ သူမ်ားအလယ္တြင္၊ ေပါလုသည္ မိမိ၏ ကိုယ္ပိုင္ အႏွစ္သာရကို မသိေသာသူတစ္ဦး ျဖစ္သည္။ သူသည္ လုံးဝ မႏွိမ့္ခ်ခဲ့ သို႔မဟုတ္ မနာခံခဲ့သကဲ့သို႔၊ ဘုရားသခင္ႏွင့္ ဆန္႔က်င္ဘက္ျဖစ္သည့္ သူ၏ အႏွစ္သာရကိုလည္း မသိခဲ့ေခ်။ ထို႔ေၾကာင့္ သူသည္ အေသးစိတ္က်ေသာ အေတြ႕အႀကဳံမ်ားကို မႀကဳံခဲ့ရေသာသူျဖစ္ၿပီး၊ သမၼာတရားကို လက္ေတြ႕မလုပ္ေဆာင္ခဲ့ေသာ သူတစ္ဦးလည္း ျဖစ္ခဲ့သည္။ ေပတ႐ုမွာမူ ကြဲျပားျခားနားခဲ့၏။ သူသည္ သူ၏ မျပည့္စုံမႈမ်ား၊ အားနည္းခ်က္မ်ားႏွင့္ ဘုရားသခင္၏ ဖန္ဆင္းခံ သတၱဝါ တစ္ဦးအေနႏွင့္ သူ၏ ေဖာက္ျပန္ပ်က္စီးေနေသာ စိတ္သေဘာထားကို သိခဲ့သည္၊ ထို႔ေၾကာင့္ သူ၏ စိတ္သေဘာထားကို ေျပာင္းလဲရန္ လက္ေတြ႕လုပ္ေဆာင္ျခင္း လမ္းေၾကာင္းတစ္ခု သူ ရွိခဲ့သည္။ သူသည္ အယူဝါဒသာ ရွိေသာ္လည္း၊ လက္ေတြ႕အရွိတရား မပိုင္ဆိုင္ေသာ သူမ်ားထဲမွ တစ္ဦး မဟုတ္ခဲ့ေခ်။ ေျပာင္းလဲေသာ သူတို႔သည္ ကယ္တင္ျခင္းခံရၿပီးျဖစ္သည့္ လူသစ္မ်ား ျဖစ္ၾကသည္၊ ၎တို႔သည္ သမၼာတရားအား လိုက္စားျခင္း၌ အရည္အခ်င္း ျပည့္မီၾကသူမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ မေျပာင္းလဲေသာ လူတို႔သည္ အလိုအေလ်ာက္ ေခတ္ေနာက္က်သြားေသာ သူမ်ားႏွင့္ သက္ဆိုင္သည္။ ၎တို႔သည္ ကယ္တင္ျခင္း မခံရေသးေသာ သူမ်ား ျဖစ္ၾကသည္၊ ဆိုလိုသည္မွာ ဘုရားသခင္၏ စက္ဆုပ္႐ြံရွာျခင္းႏွင့္ ျငင္းပယ္ျခင္းခံရေသာ သူမ်ား ျဖစ္ၾကေပသည္။ ၎တို႔၏ အလုပ္သည္ မည္မွ်ႀကီးျမတ္သည္ ျဖစ္ပါေစ၊ ဘုရားသခင္၏ ေအာက္ေမ့ျခင္းကို ခံရလိမ့္မည္ မဟုတ္။ ဤအရာကို သင္၏ ကိုယ္ပိုင္ လိုက္စားျခင္းႏွင့္ ႏႈိင္းယွဥ္ေသာအခါတြင္၊ ေနာက္ဆုံးတြင္ သင္သည္ ေပတ႐ု သို႔မဟုတ္ ေပါလုကဲ့သို႔ေသာ ပုဂၢိဳလ္မ်ိဳး ျဖစ္သည္၊ မျဖစ္သည္မွာ ပကတိရွင္းေနၿပီးသား ျဖစ္သင့္သည္။” (ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္၊ အတြဲ (၁)၊ ဘုရားသခင္၏ ေပၚထြန္းျခင္းႏွင့္ အမႈေတာ္၊ ေအာင္ျမင္မႈ သို႔မဟုတ္ ရႈံးနိမ့္မႈသည္ လူေလွ်ာက္ေသာ လမ္းေၾကာင္းအေပၚတြင္ မူတည္သည္) “သင္ ေဖြရွာေသာ အရာသည္ သမၼာတရားျဖစ္ပါက၊ ၿပီးလွ်င္ သင္လက္ေတြ႕လုပ္ေဆာင္ေသာအရာသည္ သမၼာတရား ျဖစ္ပါက၊ ၿပီးလွ်င္ သင္ ႀကိဳးပမ္းရရွိေသာ အရာသည္ သင္၏ စိတ္သေဘာထားထဲ ေျပာင္းလဲျခင္းတစ္ခု ျဖစ္ပါက၊ သင္ နင္းေလွ်ာက္ေသာ လမ္းေၾကာင္းသည္ မွန္ကန္ေသာ လမ္းေၾကာင္းတစ္ခု ျဖစ္သည္။ သင္ေဖြရွာသည့္ အရာသည္ ဇာတိပကတိ၏ ေကာင္းခ်ီးမဂၤလာမ်ား ျဖစ္ၿပီး၊ သင္လက္ေတြ႕ လုပ္ေဆာင္ေသာ အရာသည္ သင္၏ ကိုယ္ပိုင္ အယူအဆမ်ားႏွင့္ဆိုင္ေသာ သမၼာတရားျဖစ္ပါက၊ ၿပီးလွ်င္ သင္၏ စိတ္သေဘာထားတြင္ ေျပာင္းလဲျခင္း မရွိသကဲ့သို႔၊ သင္သည္ လူ႔ဇာတိ၌ ရွိသည့္ ဘုရားသခင္ကို လုံးဝ နာခံျခင္း မရွိဘဲ၊ မေရရာမႈ၌ သင္ အသက္ရွင္ဆဲ ျဖစ္ပါက၊ သင္ ေလွ်ာက္လွမ္းေသာ လမ္းေၾကာင္းသည္ ရႈံးနိမ့္မႈ လမ္းေၾကာင္း ျဖစ္သည့္အတြက္၊ သင္ ေဖြရွာေသာ အရာသည္ သင့္ကို ငရဲသို႔ ဧကန္မုခ် ေခၚေဆာင္ သြားလိမ့္မည္ ျဖစ္သည္။ သင္သည္ စုံလင္ေစျခင္း ခံရမည္ သို႔မဟုတ္ သုတ္သင္ပယ္ရွင္းျခင္း ခံရမည္မွာ သင္ကိုယ္တိုင္၏ လိုက္စားျခင္းအေပၚ မူတည္သည္၊ ယင္းမွာ ေအာင္ျမင္မႈ သို႔မဟုတ္ ရႈံးနိမ့္မႈသည္ လူ ေလွ်ာက္လွမ္းေသာ လမ္းေၾကာင္းအေပၚတြင္ မူတည္သည္ဟုလည္း ဆိုရမည္ ျဖစ္သည္။” (ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္၊ အတြဲ (၁)၊ ဘုရားသခင္၏ ေပၚထြန္းျခင္းႏွင့္ အမႈေတာ္၊ ေအာင္ျမင္မႈ သို႔မဟုတ္ ရႈံးနိမ့္မႈသည္ လူေလွ်ာက္ေသာ လမ္းေၾကာင္းအေပၚတြင္ မူတည္သည္) ကြၽန္မ အဲဒါကို ထပ္ေတြးၾကည့္ေတာ့၊ ကြၽန္မအတြက္ တကယ္ကို အသိဉာဏ္ပြင့္လင္းစရာ ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ဘုရားက လူတစ္ေယာက္ကို အကဲျဖတ္တဲ့အခါ၊ အေပၚယံ သူတို႔ ျဖည့္ဆည္းေပးတဲ့အရာအေပၚ အေျခမခံဘဲ၊ ကိစၥေတြကို ရင္ဆိုင္ရာမွာ သူတို႔ရဲ႕ သေဘာထားနဲ႔ ရႈေထာင့္အျမင္၊ သူတို႔ ရပ္တည္ခ်က္နဲ႔ သမၼာတရားကို သူတို႔ လက္ေတြ႕လုပ္ေဆာင္ၿပီး ဘုရားကို က်ိဳးႏြံနာခံႏိုင္ျခင္း ရွိမရွိဆိုတဲ့အေပၚ အေျခခံတယ္။ ဒါေပမယ့္ တစ္ေယာက္ေယာက္က အနစ္နာခံတာေတြလုပ္ၿပီး အလုပ္ႀကိဳးစားသေ႐ြ႕၊ ဘုရားက ဒီအရာထဲမွာ ဝမ္းေျမာက္ၿပီး သူတို႔ကို ေကာင္းခ်ီးေပးမယ္၊ အဲဒီေနာက္ သူတို႔မွာ ေကာင္းမြန္တဲ့ ခရီးပန္းတိုင္ ရွိမွာပဲလို႔ ကြၽန္မ ထင္ခဲ့တယ္။ အဲဒါက ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြနဲ႔ သိသိသာသာ ဆန႔္က်င္ေနတာ မဟုတ္လား။ ေက်းဇူးေတာ္ေခတ္မွာ၊ ေပါလုက သခင့္ရဲ႕ ဧဝံေဂလိတရားကိုျဖန႔္ေဝရင္းနဲ႔ ဥေရာပေနရာ အမ်ားစုကို သြားခဲ့တယ္။ သူ ဆင္းရဲဒုကၡ အမ်ားႀကီးခံခဲ့တယ္၊ အလုပ္အမ်ားႀကီး ၿပီးစီးခဲ့သလို၊ အသင္းေတာ္ အမ်ားႀကီး တည္ေထာင္ခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ သူ လုပ္ခဲ့သမွ်တိုင္းက ဘုရားကို က်ိဳးႏြံနာခံျခင္းေၾကာင့္ မဟုတ္ခဲ့ဘူး၊ ဒါမွမဟုတ္ အဖန္ဆင္းခံတစ္ေယာက္ရဲ႕ တာဝန္ကို လုပ္ေဆာင္ဖို႔ လုံးဝ မဟုတ္ခဲ့ဘူး။ သူ႔အေနနဲ႔ ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် ေကာင္းခ်ီးခံစားရၿပီး ဆုခ်ီးျမႇင့္ခံရဖို႔ ျဖစ္ခဲ့တယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ ခရီးအမ်ားႀကီးသြားၿပီး ခက္ခဲတဲ့အလုပ္ အမ်ားႀကီး လုပ္ၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ သူ ေျပာခဲ့တာက၊ “ေကာင္းစြာေသာ တိုက္လွန္ျခင္းကို ငါျပဳၿပီ။ ေျပးရေသာလမ္းကို အဆုံးတိုင္ေအာင္ေျပးၿပီ။ ယုံၾကည္ျခင္းတရားကို ေစာင့္ေရွာက္ၿပီ။ ယခုမွစ၍ ဓမၼသရဖူသည္ ငါ့အဘို႔သိုထားလ်က္ရွိ၏။” (တိေမာေသ ဩဝါဒစာ ဒုတိယေစာင္ ၄:၇-၈) ေပါလုက ဘုရားဆီကေန သရဖူကို ေပၚတင္ ေတာင္းဆိုေနခဲ့တာပဲ။ သူ႔ရဲ႕ အနစ္နာခံမႈေတြက မစစ္မွန္ခဲ့သလို၊ ဘုရားကို က်ိဳးႏြံနာခံျခင္းကေန ျဖစ္လာခဲ့တာ မဟုတ္ဘူး။ ေနာက္ဆုံးမွာ၊ ႏိုင္ငံေတာ္ထဲကို သူ မေရာက္ခဲ့႐ုံမက၊ အျပစ္လည္းအေပးခံရတယ္။ ကြၽန္မရဲ႕ ယုံၾကည္ျခင္းမွာ၊ ကိစၥေတြကို သမၼာတရားနဲ႔ ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြကေန ကြၽန္မ ၾကည့္မေနခဲ့ဘဲ၊ စာတန္ရဲ႕ဆင္ျခင္ေတြးေခၚမႈစနစ္အတိုင္း၊ ၿပီးေတာ့အေရာင္းအဝယ္ သေဘာထားတစ္ခုနဲ႔ ဘုရားအမႈေတာ္ကို အကဲျဖတ္ေနမိခဲ့တယ္။ ကြၽန္မလုပ္တာက လုံးဝ အဓိပၸာယ္မရွိခဲ့တာပါ။ ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြက ေျပာတယ္၊ “သင္ ေဖြရွာေသာ အရာသည္ သမၼာတရားျဖစ္ပါက၊ ၿပီးလွ်င္ သင္လက္ေတြ႕လုပ္ေဆာင္ေသာအရာသည္ သမၼာတရား ျဖစ္ပါက၊ ၿပီးလွ်င္ သင္ ႀကိဳးပမ္းရရွိေသာ အရာသည္ သင္၏ စိတ္သေဘာထားထဲ ေျပာင္းလဲျခင္းတစ္ခု ျဖစ္ပါက၊ သင္ နင္းေလွ်ာက္ေသာ လမ္းေၾကာင္းသည္ မွန္ကန္ေသာ လမ္းေၾကာင္းတစ္ခု ျဖစ္သည္။” (ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္၊ အတြဲ (၁)၊ ဘုရားသခင္၏ ေပၚထြန္းျခင္းႏွင့္ အမႈေတာ္၊ ေအာင္ျမင္မႈ သို႔မဟုတ္ ရႈံးနိမ့္မႈသည္ လူေလွ်ာက္ေသာ လမ္းေၾကာင္းအေပၚတြင္ မူတည္သည္) ကြၽန္မ သေဘာေပါက္လိုက္တာက၊ ကြၽန္မအေနနဲ႔ သမၼာတရားကို လိုက္စားၿပီး ကြၽန္မတာဝန္ကို လုပ္ေဆာင္တဲ့ျဖစ္စဥ္တစ္ေလွ်ာက္မွာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ သိဖို႔ အာ႐ုံစိုက္ရမယ္၊ ကြၽန္မရဲ႕ မွားယြင္းတဲ့ ရႈေထာင့္အျမင္ေတြ၊ မွားယြင္းတဲ့ ရည္႐ြယ္ခ်က္ေတြနဲ႔ ေဖာက္ျပန္ပ်က္စီးတဲ့ စိတ္သေဘာထားကို ေျဖရွင္းရမယ္၊ ဘုရားကို နာခံမႈ ရရွိရမယ္၊ ၿပီးေတာ့ ဘုရားရဲ႕ အလိုေတာ္ကလြဲလို႔ တျခားဘာကိုမွ ထည့္သြင္းမစဥ္းစားဘဲ ကြၽန္မ တာဝန္ကို လုပ္ရမယ္ဆိုတာပါပဲ။ အဲဒါက ဘုရားရဲ႕ ကယ္တင္ျခင္းခံရဖို႔ တစ္ခုတည္းေသာ နည္းလမ္းပဲ။ ဒါေတြအားလုံးကို ကြၽန္မ သေဘာေပါက္လိုက္တာနဲ႔၊ ဆုေတာင္းလိုက္တယ္- “ကြၽန္မရဲ႕ က်န္းမာေရးနဲ႔ပတ္သက္လို႔ ဘာပဲျဖစ္ပါေစ၊ က်ိဳးႏြံနာခံဖို႔ ကြၽန္မ အသင့္ပါ။ ကြၽန္မ အသက္ရွင္ၿပီး ေဆး႐ုံက ထြက္ရရင္၊ ကြၽန္မမွာ ထြက္သက္တစ္ခု က်န္ေနသေ႐ြ႕ ဘုရားရဲ႕ ေမတၱာကို ျပန္ေပးဆပ္ဖို႔ ကြၽန္မတာဝန္ကို လုပ္ပါ့မယ္”လို႔ေပါ့။

ကြၽန္မ ေဆး႐ုံမွာရွိတဲ့ ၁၂ ရက္ေန႔ေျမာက္မွာ၊ ေဆး႐ုံဆင္းခြင့္ ရႏိုငေခ်ရွိမရွိ စစ္ေဆးေပးလို႔ရမလားလို႔ ကြၽန္မ ေမးတယ္၊ ဆရာဝန္က စစ္ေဆးၿပီးတဲ့ေနာက္၊ “ဦးေႏွာက္ေသြးယိုစိမ့္တာ ရပ္သြားၿပီ၊ ဒါေပမယ့္ ေသြးခဲေတြက လုံးဝ ေပ်ာ္မသြားေသးဘူး။ ၁၂ ရက္တာပဲ ကုသမႈအတြက္ ဒါက တကယ္ကို ေကာင္းတဲ့ပုံပါပဲ” တဲ့။ ဒါကို ၾကားေတာ့ ကြၽန္မ အရမ္းေပ်ာ္သြားၿပီး၊ ကြၽန္မကို ကြယ္ကာတဲ့အတြက္ ဘုရားကို ေက်းဇူးတင္မိတယ္။ ဆရာဝန္က ကြၽန္မ ေဆး႐ုံကထြက္တဲ့အခါ၊ ကြၽန္မ ျပန္ေကာင္းလာဖို႔ကို အာ႐ုံစိုက္ဖို႔လိုၿပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ပင္ပန္းေအာင္မလုပ္ဖို႔ လိုတယ္၊ ၿပီးေတာ့ ကြၽန္မရဲ႕ ဦးေႏွာက္ေသြးေၾကာေတြက တကယ္ကို အထိမခံလို႔၊ ကြၽန္မ လဲက်မသြားေအာင္ ေသခ်ာလုပ္ရမယ္၊ မဟုတ္ရင္၊ ဒုတိယအႀကိမ္ ေလျဖတ္တာရဲ႕ အက်ိဳးဆက္ေတြက လုံးဝဆိုးလိမ့္မယ္လို႔လည္း ေျပာတယ္။ ကြၽန္မ အိမ္ျပန္ေရာက္တဲ့ေန႔မွာ၊ ကြၽန္မနဲ႔ အလုပ္လုပ္တဲ့ အစ္မက်န္းက ၿပီးခဲ့တဲ့ ေလးရက္က ထြက္သြားခဲ့ေပမယ့္ သူ႔ရဲ႕ ဧည္ခံတဲ့အိမ္ကို ျပန္မေရာက္ေသးဘူးလို႔ေျပာထားတဲ့ စာတိုတစ္ေစာင္ ကြၽန္မရတယ္။ သူ အဖမ္းခံရတာ သိပ္ျဖစ္ႏိုင္ေခ်ရွိတယ္။ ဒါကို ၾကားရတာ တကယ္ စိတ္ပူစရာပါပဲ။ အဲဒါက သူ သြားဖူးတဲ့ စုေဝးတဲ့ေနရာေတြနဲ႔ အသင္းေတာ္ အလႉေငြေတြ သိမ္းထားတဲ့ အိမ္ေတြ အားလုံး အႏၲရာယ္ရွိေနတဲ့ သေဘာပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ႀကိဳတင္ကာကြယ္တာေတြလုပ္ဖို႔ သူတို႔ကို ခ်က္ခ်င္း အေၾကာင္းၾကားဖို႔ လိုတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒါက ေနရာအမ်ားႀကီး ပါဝင္ေနၿပီး၊ ေဆး႐ုံက ဆင္းစဆိုေတာ့၊ ပတ္ပတ္လည္မွာ ျဖစ္ပ်က္ေနတဲ့အရာအားလုံးကို ကြၽန္မ ကိုယ္ထိလက္ေရာက္ မကိုင္တြယ္ႏိုင္ခဲ့ဘူး။ ဒီအရာက ဒီကိစၥမတိုင္မီ၊ ဒါမွမဟုတ္ ဒီကိစၥၿပီးတဲ့ေနာက္က်မွ ဘာလို႔ မျဖစ္ႏိုင္ရတာလဲ။ ဘာလို႔ဲဒီလို အေရးႀကီးတဲ့ အဆင့္မွာမွ ျဖစ္ခဲ့ရတာလဲ။ ကြၽန္မ ေနာက္ထပ္ေလျဖတ္ခဲ့ရင္၊ ကြၽန္မကို မရပ္ႏိုင္ေအာင္ေတာင္ ျဖစ္သြားေစႏိုင္ၿပီး၊ အဲဒီလူေတြအားလုံးကို သြားသိခြင့္ေပးဖို႔က တကယ္ကို အႏၲရာယ္မ်ားပါတယ္။ ကြၽန္မ အဖမ္းခံခဲ့ရရင္၊ ရဲေတြ ညႇဥ္းဆဲတာကို ကြၽန္မ ႐ုပ္ပိုင္းအရ ခံႏိုင္ပါ့မလား။ အဲဒါက ကြၽန္မရဲ႕ အဆုံးသတ္ ျဖစ္သြားႏိုင္တယ္။ ဒါေပမယ့္ အစ္မက်န္းနဲ႔ ကြၽန္မကပဲ ဒီညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမေတြ ေနတဲ့ေနရာကို သိတယ္၊ ဒီေတာ့ သူတို႔ကို ကြၽန္မ သြားမေျပာဘဲ သူတို႔ အဖမ္းခံရၿပီး အလႉေငြေတြကို ရဲေတြက ယူသြားခဲ့ရင္၊ ဆိုး႐ြားတဲ့ ဆုံးရႈံးမႈတစ္ခု ျဖစ္မွာ။ ေဝခြဲမရျဖစ္ေနရင္းနဲ႔၊ ကြၽန္မ ေဆး႐ုံကေန ထြက္ဖို႔ အသက္ရွင္ခဲ့ရင္၊ ကြၽန္မရဲ႕တာဝန္မွာ ကြၽန္မ လုံးလုံးလ်ားလ်ား ျမႇဳပ္ႏွံထားၿပီး ဘုရားရဲ႕ ေမတၱာကို ကြၽန္မရဲ႕‌ေနာက္ဆုံးထြက္သက္ထိ ျပန္ေပးဆပ္မယ္ဆိုတဲ့ ေဆး႐ုံကမဆင္းခင္ ကြၽန္မ ေတာင္းခဲ့တဲ့ ဆုေတာင္းခ်က္ကို ေတြးမိသြားတယ္။ အခု တစ္ခုခု ျဖစ္ေနၿပီ၊ ကြၽန္မရဲ႕ ကတိကို အဲဒီလိုနဲ႔ပဲ ကြၽန္မ ဘယ္လိုလုပ္ ေမ့သြားႏိုင္ရတာလဲ။ ဘုရားေရွ႕မွာ ကြၽန္မ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ပ်ပ္ဝပ္ၿပီး ဆုေတာင္းလိုက္တယ္၊ “ဘုရားသခင္၊ ကြၽန္မကို ကိုယ္ေတာ္ ေစာင့္ၾကည့္ေနမွန္း၊ ကြၽန္မ ဘယ္သေဘာထား ရွိတယ္ဆိုတာကို ျမင္ေနမွန္း သိပါတယ္။ ဘုရားအိမ္ေတာ္ရဲ႕ အလုပ္ကို ကြၽန္မ ထိန္းသိမ္းၿပီး ကြၽန္မတာဝန္ကို လုပ္ဖို႔ လိုလားပါတယ္” လို႔ေပါ့။ သခင္ေယရႈ ကားတိုင္မွာ သံမႈိ႐ိုက္ခံခဲ့ရခ်ိန္မွာ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့တဲ့ အရာအေၾကာင္းကိုလည္း ကြၽန္မ ေတြးမိတယ္၊ အဲဒါက ကြၽန္မအတြက္ တကယ္ကိုတို႔ထိစရာ ျဖစ္ခဲ့တယ္။ သခင္ေယရႈက လူသားမ်ိဳးႏြယ္ကို ေ႐ြးႏုတ္ကယ္တင္ဖို႔ သက္သက္နဲ႔ တစ္ခါမွ ေနာက္လွည့္မၾကည့္ဘဲ သူ႔ရဲ႕ ကားစင္တင္အသတ္ခံရမယ့္ေနရာကို သြားခဲ့ၿပီး၊ ေတြးၾကည့္လို႔မရႏိုင္ေအာင္ ႀကီးမားတဲ့ နာက်င္မႈနဲ႔ အရွက္ကြဲျခင္းကို ခံစားခဲ့ရတယ္။ လူသားမ်ိဳးႏြယ္အတြက္ ဘုရားရဲ႕ ေမတၱာက အရမ္းႀကီးမားတယ္။ ကြၽန္မတို႔အတြက္ သူက သူ႔အသက္ကို စြန႔္ခဲ့တယ္၊ ဒါဆိုရင္ ဘာေၾကာင့္ ကြၽန္မက ကြၽန္မရဲ႕ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာ အက်ိဳးစီးပြားေတြကို လက္လြတ္ၿပီး ဘုရားရဲ႕ ေမတၱာကို ျပန္ေပးဆပ္ဖို႔ အသင္းေတာ္အလုပ္ကို မကာကြယ္ႏိုင္ရမွာလဲ။ အဖန္ဆင္းခံတစ္ေယာက္အေနနဲ႔၊ ဘုရားရဲ႕ ေက်းဇူးေတာ္ကိုပဲ ေမြ႕ေလ်ာ္ၿပီး ကြၽန္မရဲ႕ကိုယ္ပိုင္ ေကာင္းခ်ီးေတြကိုပဲ မစဥ္းစားႏိုင္ပါဘူး။ ကြၽန္မတာဝန္ကို ကြၽန္မ မလုပ္ရင္၊ လူသားလို႔ေတာင္ ကြၽန္မ မေခၚထိုက္ဘူး။ ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြနဲ႔ ခြန္အားေပးခံရၿပီး၊ ျပႆနာေတြကို တာဝန္ယူဖို႔ အစီအစဥ္ေတြ ကြၽန္မ စလုပ္တယ္။ ကြၽန္မကို ကူေပးေနတဲ့ တျခားညီအစ္မတစ္ေယာက္ရဲ႕ လက္ေမာင္းကို မွီၿပီး ဒုတိယ ဧည့္ခံတဲ့အိမ္ကို ကြၽန္မသြားတဲ့ လမ္းမွာပဲ၊ အစ္မက်န္းက တကယ္ အဖမ္းခံခဲ့ရတာ မဟုတ္မွန္း သိလိုက္ရတယ္။ ဘုရားကို ကြၽန္မ အရမ္း ေက်းဇူးတင္မိတယ္။ ကြၽန္မရဲ႕ ရည္႐ြယ္ခ်က္ေတြနဲ႔ ရႈေထာင့္အျမင္ေတြကို ျပဳျပင္ႏိုင္ခဲ့ၿပီး သမၼာတရားကို လက္ေတြ႕လုပ္ေဆာင္ႏိုင္ခဲ့လို႔ ကြၽန္မ အမ်ားႀကီးလည္း ပိုေအးခ်မ္းသြားတယ္။

ဒီေျခာက္ႏွစ္တာက တကယ္ကို ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ပဲ ကုန္သြားတယ္။ ကြၽန္မ အကုန္ ေကာင္းမသြားေသးဘူး။ ကြၽန္မ ဘယ္လက္နဲ႔ ေျခက နည္းနည္း ထုံက်င္ေနတုန္းပဲ၊ ဒါေပမယ့္ ဘုရားလက္ထဲမွာ ကြၽန္မရဲ႕ က်န္းမာေရးရွိမွန္း ကြၽန္မ သိတယ္။ အျပည့္အဝ နာလံမထူတာက ကြၽန္မအတြက္ သတိေပးခ်က္အေနနဲ႔၊ ေကာင္းခ်ီးရဖို႔ ကြၽန္မရဲ႕ အားထုတ္မႈေတြ မလုပ္ဖို႔၊ ေပါလုလို မမွန္တဲ့လမ္းေၾကာင္းေပၚ အဆုံးမသတ္ဖို႔ သတိေပးခ်က္တစ္ခုလို ျဖစ္ေနတာပါ။ ဒီအရာအားလုံးတစ္ေလွ်ာက္ ကြၽန္မ ဆင္းရဲဒုကၡခံခဲ့ရေပမယ့္ အဲဒါက ကြၽန္မရဲ႕ ဆိုးယုတ္တဲ့ သဘာဝကို ပိုၿပီး နားလည္ေစသလို၊ အားထုတ္လိုက္စားတာနဲ႔ ေကာင္းခ်ီးခံစားရတာေတြအေပၚ ကြၽန္မရဲ႕ မွားတဲ့ရႈေထာင့္အျမင္ေတြကို ျပဳျပင္ေပးတယ္။ ကြၽန္မရဲ႕ ယုံၾကည္ျခင္းမွာ၊ သမၼာတရားကို ကြၽန္မ လိုက္စားၿပီး ဘုရားကို က်ိဳးႏြံနာခံေနသင့္သလို၊ အဖန္းဆင္းခံတစ္ေယာက္ရဲ႕ တာဝန္ကို လုပ္ေနသင့္မွန္း ကြၽန္မ နားလည္သြားၿပီ။ အခု ကြၽန္မရဲ႕ အားထုတ္လိုက္စားမႈမွာ မွန္ကန္တဲ့ ရည္မွန္းခ်က္ရွိၿပီ— ဒီနာမက်န္းမႈက ႐ုပ္ဖ်က္ထားတဲ့ ေကာင္းခ်ီးမဂၤလာတစ္ခုပါပဲ။ ဒီအရာအားလုံးကို သက္ေသာင့္သက္သာရွိတဲ့ ပတ္ဝန္းက်င္မွာ ကြၽန္မ လုံးဝ ရႏိုင္ခဲ့မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ သူ႔ရဲ႕ ကယ္တင္ျခင္းအတြက္ ဘုရားသခင္ကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။