ဘားနဒ္ ဖိလစ္ပိုင္ႏိုင္ငံ

၂၀၀၆ ခုႏွစ္မွာ ကြၽန္ေတာ္က အထက္တန္းေက်ာင္းသားပဲ ရွိေသးတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ သမၼာက်မ္းစာ သင္ရမယ့္အခ်ိန္ဆို၊ အဖြင့္စကား ေျပာဖို႔နဲ႔ ကြၽန္ေတာ္တို႔ကို ေဟာေျပာမယ့္ သင္းအုပ္နဲ႔ မိတ္ဆက္ေပးဖို႔ကို ဆရာေတြက မ်ားေသာအားျဖင့္ ကြၽန္ေတာ့္ကိုပဲ ခိုင္းတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္အသံက ျမင့္တယ္၊ ေကာင္းတယ္လို႔ ဆရာေတြက ေျပာတာ။ အတန္းေဖာ္ေတြအမ်ားႀကီးက ကြၽန္ေတာ့္ကို အားက်ၿပီး ၾကည့္ၾကတာေပါ့။ ကြၽန္ေတာ္လည္း ငါက က်န္တဲ့လူေတြထက္ ပိုေတာ္တယ္လို႔ ထင္မိတယ္။ ေကာလိပ္ကို ေရာက္ေတာ့လည္း၊ ကြၽန္ေတာ္က ေပါင္းသင္းဆက္ဆံေရး နည္းလမ္းေတြကို အသုံးခ်တတ္ေတာ့၊ သူမ်ားေတြနဲ႔ ဆက္ဆံေရးမွာ ေတာ္ေတာ္ ကြၽမ္းက်င္သြားတယ္။ သူမ်ားေတြထက္ သာတယ္ဆိုတဲ့ အသိမ်ိဳး၊ ကိုယ့္ကြၽမ္းက်င္မႈေတြကို ဂုဏ္ယူတာမ်ိဳး မ်ားေသာအားျဖင့္ ျဖစ္မိတယ္။ အနႏၲတန္ခိုးရွင္ ဘုရားသခင္ကို ယုံၾကည္မိလာေတာ့လည္း၊ ကြၽန္ေတာ္က မိတ္ေဆြေတြကို ဧဝံေဂလိ စၿပီးေဟာေျပာတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ ပထမဆုံး ဧဝံေဂလိ ေဟာေျပာမိတဲ့သူက ဟြန္ဒူရပ္က ညီအစ္ကိုတစ္ေယာက္ပဲ။ သူက လက္ခံသြားတယ္ဗ်။ ကြၽန္ေတာ္လည္း အရမ္း ေက်နပ္သြားတယ္။ ေနာက္ထပ္ ကြၽန္ေတာ္က အိႏၵိယက လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္တစ္ေယာက္ကို ဧဝံေဂလိ ေဟာေျပာတယ္။ သူလည္း ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ပဲ လက္ခံသြားတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ ပိုၿပီးေတာ့ ေက်နပ္သြားေရာ။ ဧဝံေဂလိ ျဖန႔္ေဝဖို႔အတြက္ ကိုယ့္မွာ တကယ့္အရည္အခ်င္းနဲ႔ ပါရမီ ပါတယ္လို႔ ထင္မိတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ဧဝံေဂလိကို အခ်ိန္ျပည့္ ျဖန႔္ေဝဖို႔ဆိုၿပီး ကြၽန္ေတာ့္အလုပ္ကေန ထြက္လိုက္တယ္။ ကြၽန္ေတာ္က အလားအလာရွိတဲ့ ဧဝံေဂလိ လက္ခံသူေတြနဲ႔ ဆက္ဆံရာမွာ ေတာ္တယ္၊ သူမ်ားေတြကို ကူညီႏိုင္တယ္ဆိုေတာ့၊ သိပ္မၾကာခင္ အဖြဲ႕ေခါင္းေဆာင္တစ္ေယာက္အျဖစ္ ေ႐ြးခ်ယ္ခံရတယ္။ ႀကီးၾကပ္သူကလည္း ကြၽန္ေတာ့္ကို ညီမအိုင္းလင္းနဲ႔ အဂၢါသာကို သြားကူညီေပးဖို႔ စီစဥ္ေပးတယ္။ သူတို႔က ဧဝံေဂလိ ျဖန႔္ေဝတာကို စၿပီး လုပ္ေဆာင္ခါစ လူေတြ။ ကြၽန္ေတာ္လည္း ငါက တျခားညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမေတြထက္ ပိုေတာ္တယ္လို႔ ထင္မိတယ္။ တစ္ခါက်ေတာ့ ညီမအိုင္းလင္းနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္က အလားအလာရွိတဲ့ ဧဝံေဂလိလက္ခံသူနဲ႔ စည္းေဝးဖို႔ သြားၾကေရာ။ အိုင္းလင္းက ရွင္းရွင္းလင္းလင္း မိတ္သဟာယမျပဳဘူး၊ ခဏခဏ ေဘးေခ်ာ္သြားတယ္ဆိုတာ ကြၽန္ေတာ္ ေတြ႕တယ္။ စည္းေဝးပြဲၿပီးေတာ့ ကြၽန္ေတာ္က သူ႔ျပႆနာကို ေဒါသျဖစ္ျဖစ္နဲ႔ ေထာက္ျပလိုက္တယ္။ အဲဒီမွာ အိုင္းလင္းက ဆန႔္က်င္သလိုျဖစ္လာၿပီး၊ ကြၽန္ေတာ့္ကို ေျပာေရာ၊ “အစ္ကို၊ ရွင္က ေတာ္ေတာ္ အထက္စီးဆန္တာပဲ။ ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ရွင္နဲ႔အတူ အလုပ္မလုပ္ခ်င္ၾကဘူး” တဲ့။ ကြၽန္ေတာ္ သူ႔ကို ေျပာလိုက္တဲ့ဟာေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ့္ကို ေဝဖန္ေနတာလို႔ပဲ ထင္လိုက္မိတယ္၊ ဒါနဲ႔ ကြၽန္ေတာ့္မွာ ျပႆနာတစ္ခုခု ရွိမယ္လို႔ မစဥ္းစားမိဘူး။ ေနာက္ေတာ့ သူနဲ႔ အဂၢါသာကို သူတို႔တာဝန္ေတြ ေဆာင္႐ြက္ခ်က္မွာ ႀကီးၾကပ္ရျပန္ေရာ။ ႏွစ္ေယာက္လုံးမွာ ျပႆနာေလးေတြ ရွိေနမွန္း ကြၽန္ေတာ္ ေတြ႕ရတယ္။ ကြၽန္ေတာ္က သူတို႔ကို ကူညီဖို႔ အမွန္အတိုင္း မိတ္သဟာယ မေပးဘူး။ သူတို႔တာဝန္ေတြမွာ တိုးတက္မႈမရွိဘူးလို႔ပဲ ယူဆလိုက္တယ္။ ႀကီးၾကပ္သူကိုလည္း သူတို႔က ဧဝံေဂလိအလုပ္အတြက္ မသင့္ေတာ္ဘူးလို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ ႀကီးၾကပ္သူက မာနေထာင္လႊားတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္စိတ္သေဘာထားကို ေထာက္ျပေရာ။ ကြၽန္ေတာ္က သူမ်ားေတြရဲ႕ခ်ိဳ႕ယြင္းခ်က္ေတြကို မွန္မွန္ကန္ကန္ မကိုင္တြယ္တတ္ဘူးလို႔လည္း ေျပာတာ။ လူေတြရဲ႕မာနေထာင္လႊားတဲ့ စိတ္သေဘာထားေတြကို ထုတ္ေဖာ္ျပတဲ့ ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ က်မ္းပိုဒ္ေတြကိုလည္း ကြၽန္ေတာ့္ဆီ ပို႔လိုက္တယ္။ ကြၽန္ေတာ္က မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္လိုက္တယ္။ ဘုရားရဲ႕ ဒီႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြက ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ မဆိုင္ဘူးလို႔ ထင္မိတာ။ ဒီကိစၥ ၿပီးသြားေတာ့၊ ကြၽန္ေတာ္က လူေတြကို တရားနာၾကဖို႔ ဖိတ္တယ္၊ ၿပီးေတာ့ ဘုရားရဲ႕ေနာက္ဆုံးေသာကာလ အမႈေတာ္ကို သက္ေသခံလိုက္တယ္။ အဲဒီကိစၥကို က်န္တဲ့လူေတြနဲ႔ အရင္ဆုံး ေဆြးေႏြးတိုင္ပင္တာ မလုပ္ဘူး။ ကြၽန္ေတာ္ ေဟာေျပာတဲ့လူေတြထဲက တခ်ိဳ႕က ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ စကားေျပာရတာ၊ မိတ္သဟာယ နားေထာင္ရတာကို သေဘာက်ၾကေတာ့၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ပိုၿပီး ပင္ကိုအစြမ္းအစရွိတယ္လို႔ ခံစားလာမိေရာ။ ငါက ႀကီးၾကပ္သူ ေျပာတာကို နားေထာင္ဖို႔မလိုဘူး၊ လူေတြနဲ႔ ပူးေပါင္းလုပ္ေဆာင္ဖို႔ မလိုဘူး၊ ငါ့ဘာသာ ဧဝံေဂလိ ေဟာေျပာႏိုင္တယ္၊ ငါ့တာဝန္ကို ေက်ပြန္ေအာင္ လုပ္ႏိုင္တယ္ေပါ့။ လူတခ်ိဳ႕က ဧဝံေဂလိ မွ်ေဝေပးဖို႔ စံမမီဘူးဆိုတာကို ကြၽန္ေတာ္ ေနာက္ေတာ့မွပဲ ေတြ႕လာရတယ္။ အက်ိဳးဆက္အေနနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္ လုပ္ထားတဲ့ တခ်ိဳ႕အလုပ္ေတြက အလကားျဖစ္ကုန္ေရာ။ ႀကီးၾကပ္သူက ကြၽန္ေတာ့္ကို မာနေထာင္လႊားလြန္းတယ္၊ မဆင္မျခင္ ျပဳမူေနတယ္၊ လူေတြနဲ႔ ပူးေပါင္းမလုပ္ဘူးဆိုၿပီး ေျပာတာေပါ့။ အဲဒါေတြေၾကာင့္ မေကာင္းတဲ့ အလုပ္ရလဒ္ေတြ ျဖစ္ေနတယ္ေပါ့။ ကြၽန္ေတာ့္အျပဳအမူေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ့္ကို အဖြဲ႕ေခါင္းေဆာင္ေနရာကေန ျဖဳတ္ၿပီး၊ အိုင္းလင္းနဲ႔ အစားထိုးတာေတြ ျဖစ္ကုန္ေရာ။ ကြၽန္ေတာ္ ဒါကို တကယ္ သည္းမခံႏိုင္ခဲ့ဘူး။ ကြၽန္ေတာ့္အစြမ္းအစေတြေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ့္ကို မျဖဳတ္ခဲ့သင့္ဘူးလို႔ ထင္မိတာ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဒီလိုစီစဥ္တာကို တကယ္ လက္မခံႏိုင္ခဲ့ဘူး။ ဒီတာဝန္ကို မလုပ္ေတာ့ဘူးလို႔လည္း အဆိုျပဳလိုက္တယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကြၽန္ေတာ္ အရမ္းေခါင္းမာေနတာ။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ဆင္ျခင္ရမွန္း မသိခဲ့ဘူး။

ေနာက္ေတာ့ လူသစ္ေတြကို ေရေလာင္းေပးဖို႔ ကြၽန္ေတာ့္ကို တာဝန္ေျပာင္းလိုက္တယ္။ သိပ္မၾကာခင္ အဖြဲ႕ေခါင္းေဆာင္အျဖစ္ ထပ္ၿပီး အေ႐ြးခံရျပန္ေရာ။ ထရီဇာဆိုတဲ့ အစ္မနဲ႔ တြဲလုပ္ရတယ္။ စည္းေဝးပြဲေတြမွာ ထရီဇာရဲ႕မိတ္သဟာယက တစ္ခါတေလ မျပည့္စုံဘူး၊ တစ္ခါတေလ သူက လူသစ္ေတြရဲ႕ကိစၥေတြကို လုံးဝ မေျဖရွင္းေပးဘူးဆိုတာေတြကို ကြၽန္ေတာ္ ျမင္ျပန္ေရာ။ အဲဒါနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္ သူ႔ကို အထင္ေသးသြားတယ္။ စိတ္ထဲမွာလည္း၊ “သူက ဒီတာဝန္အတြက္ တကယ္ သင့္ေတာ္လို႔လား။ အဖြဲ႕ေခါင္းေဆာင္တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ လူသစ္ေတြရဲ႕ကိစၥေတြကို ေျဖရွင္းေပးႏိုင္သင့္တယ္။ အခု သူ႔ကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့၊ သူ႔အေနနဲ႔ အဖြဲ႕ဝင္အျဖစ္ အရင္ဆုံး ခဏေလာက္ လုပ္ၾကည့္တာကမွ အသင့္ေလ်ာ္ဆုံးပဲ” လို႔ ေတြးမိတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ ပိုၿပီး စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ ျဖစ္မိတာက၊ သူက အခက္အခဲေတြ ႀကဳံၿပီဆိုရင္ သူမ်ားေတြကိုပဲ အၿမဲ အကူအညီသြားေတာင္းတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ကိုေတာ့ ေတာင္းခဲတယ္။ ကြၽန္ေတာ္လည္း ကိုယ့္ဘာသာ စဥ္းစားၾကည့္တယ္၊ “ဒီအခက္အခဲေတြ ဘယ္လိုေျဖရွင္းရမလဲဆိုတာ ငါ သိတယ္။ သူက ငါ့ကို မေလးစားလို႔၊ ငါ့ကို မေမးဘဲ သူမ်ားေတြကို အကူအညီေတာင္းေနတာလား” ေပါ့။ ေနာက္ေတာ့ အလုပ္စည္းေဝးပြဲတစ္ခုမွာ၊ ႀကီးၾကပ္သူက ကြၽန္ေတာ္တို႔အလုပ္ထဲက ျပႆနာတခ်ိဳ႕ကို ေထာက္ျပတယ္။ ကြၽန္ေတာ္လည္း အစ္မထရီဇာရဲ႕အျပဳအမူကို ျပန္ေတြးမိၿပီး၊ ကိုယ့္မေက်နပ္ခ်က္ကို ထိန္းမထားႏိုင္ေတာ့ဘူး။ အားလုံးရဲ႕ေရွ႕မွာ ေျဗာင္ပဲ ေျပာလိုက္တယ္၊ “အစ္မထရီဇာက အဖြဲ႕ေခါင္းေဆာင္တစ္ေယာက္ရဲ႕ အလုပ္ကို တာဝန္ယူႏိုင္လို႔လား” ေပါ့။ အစ္မထရီဇာကလည္း ဝမ္းနည္းတဲ့ေလသံမ်ိဳးနဲ႔ ျပန္ေျပာတယ္။ “ကြၽန္မက အလကားေနရာယူသလို ျဖစ္ေနတာပါ။ ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမေတြရဲ႕ အခက္အခဲေတြကို ကြၽန္မ ကူၿပီး မေျဖရွင္းေပးႏိုင္ပါဘူး” တဲ့။ သူ ဒီလိုေျပာတာကို ၾကားေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ တကယ္ အျပစ္မလုံသလို ခံစားရတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ေတြ ဆက္ၿပီး ေဆြးေႏြးၾကေတာ့လည္း၊ သူက ကြၽန္ေတာ့္ေၾကာင့္ က်ဥ္းက်ပ္ေနတယ္လို႔ ထင္မိတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကြၽန္ေတာ္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ မဆင္ျခင္မိေသးဘူး။ ေနာက္ထပ္ပြဲတစ္ခုမွာ၊ လူသစ္ညီအစ္ကိုေတြထဲက တစ္ေယာက္က သူ႔တာဝန္မွာ ရလဒ္တစ္ခုမွ မရေသးတာကို ကြၽန္ေတာ္ ေတြ႕ျပန္ေရာ။ သူလည္း အဲဒီတာဝန္အတြက္ မသင့္ေတာ္ဘူးလို႔ ကြၽန္ေတာ္ ထင္မိတယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲဒါကို ႀကီးၾကပ္သူနဲ႔ျဖစ္ျဖစ္ တျခားတစ္ေယာက္ေယာက္နဲ႔ျဖစ္ျဖစ္ ေဆြးေႏြးတိုင္ပင္ရမဲ့အစား၊ ကြၽန္ေတာ္က သူ႔ကို တာဝန္ကေန ျဖဳတ္လိုက္တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကြၽန္ေတာ္ တကယ္ကို မာနေထာင္လႊားေနတာ။ သူက သူ႔တာဝန္မွာ အခက္အခဲေတြ ႀကဳံေနခဲ့ရတယ္ဆိုတာ ကြၽန္ေတာ္ ေနာက္မွပဲ သိလာရတယ္။ ကြၽန္ေတာ္က သူ႔အေျခအေနကို ရွင္းရွင္းလင္းလင္း နားလည္ဖို႔ေတာင္ အားမထုတ္ဘဲ၊ သူ႔ကို တစ္ဖက္သတ္ ျဖဳတ္ပစ္ခဲ့တာ။ အဲဒီညီအစ္ကိုက တာဝန္ကေန အထုတ္ခံရၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ ေတာ္ေတာ္ အပ်က္သေဘာေဆာင္လာတယ္။ ႀကီးၾကပ္သူက သိလာေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ကို ေမးေရာ၊ “တစ္ေယာက္ေယာက္နဲ႔ မတိုင္ပင္ဘဲ၊ မင္း သူ႔ကို ဘာလို႔ ျဖဳတ္ပစ္ရတာလဲ။ မင္းက ေတာ္ေတာ္ မာနေထာင္လႊားၿပီး၊ ယုံၾကည္စိတ္ လြန္ကဲလြန္းေနတာပဲ။ သူမ်ားေတြကို အၿမဲတမ္း အထင္အျမင္ေသးတယ္၊ ကန႔္သတ္ခ်ဳပ္ခ်ယ္ေနတယ္။ မင္းရဲ႕အေျပာင္းအလဲမရွိတဲ့၊ မေကာင္းတဲ့ အျပဳအမူေၾကာင့္၊ မင္းက အဖြဲ႕ေခါင္းေဆာင္အျဖစ္ မသင့္ေတာ္ေတာ့ဘူး” တဲ့။ ကြၽန္ေတာ္လည္း တာဝန္ကေန ထပ္ၿပီး အထုတ္ခံရေတာ့ လုံးဝ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိ ျဖစ္သြားတယ္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ေမးၾကည့္တယ္၊ “ငါ ဘာလို႔ တစ္ေယာက္ေယာက္ကို မေမးျမန္းမိတာလဲ။ ငါ ျဖစ္ခ်င္တာေတြကိုပဲ ဘာျဖစ္လို႔ လုပ္လုပ္ေနမိတာလဲ။ အဲဒီကိစၥကို သူမ်ားေတြနဲ႔ ေဆြးေႏြးၿပီး နည္းနည္းေလာက္ အကူအညီ ေတာင္းခဲ့မယ္ဆိုရင္၊ ငါ့မွာ ဒီျပႆနာ ရွိလာမွာမဟုတ္ဘူး” ေပါ့။ ေနာက္သုံးေလးရက္ေလာက္အထိ ကြၽန္ေတာ္ လည္ေခ်ာင္းနာသြားတယ္။ အန္လည္း အန္တယ္၊ တစ္ကိုယ္လုံးလည္း အားမရွိဘူး။ ဘုရားကို ပုန္ကန္ျပစ္မွားမိၿပီဆိုတာ သိၿပီး၊ ေတာ္ေတာ္ ဝမ္းနည္းသြားတယ္။

ေနာက္ေတာ့ ကိုယ့္အေျခအေနနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး အစ္မတစ္ေယာက္ကို ေျပာျပမိတယ္။ သူက ကြၽန္ေတာ့္ကို ဘုရားရဲ႕ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ က်မ္းပိုဒ္ႏွစ္ခု ပို႔ေပးတယ္။ “မိမိကိုယ္ကိုယ္ မွန္ကန္သည္ဟု မမွတ္ယူေလႏွင့္။ သင္ကိုယ္တိုင္၏ မျပည့္ဝျခင္းတို႔ကို ေထမိေစရန္ အျခားသူမ်ား၏ အားသာခ်က္မ်ားကို ယူၿပီး အသုံးျပဳေလာ့။ ဘုရားသခင္၏ ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္မ်ားျဖင့္ အျခားသူမ်ား မည္သို႔ အသက္ရွင္ၾကသည္ကို ၾကည့္ရႈၿပီး၊ ၎တို႔၏ အသက္တာမ်ား၊ လုပ္ရပ္မ်ားႏွင့္ အေျပာအဆိုမ်ားက အတုယူထိုက္ျခင္း ရွိမရွိဆိုသည္ကို ၾကည့္ေလာ့။ အျခားေသာသူမ်ားကို သင့္ထက္ နိမ့္က်သည္ဟု သေဘာထားပါက၊ သင္သည္ မိမိကိုယ္ကိုယ္မွန္ကန္သည္ဟု ယူမွတ္ေသာသူ၊ စိတ္ႀကီးဝင္ေသာသူ ျဖစ္ၿပီး၊ မည္သူ႔ကိုမွ် အက်ိဳးမေပးေပ။” (ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္၊ အတြဲ (၁)၊ ဘုရားသခင္၏ ေပၚထြန္းျခင္းႏွင့္ အမႈေတာ္၊ အစအဦး၌ ခရစ္ေတာ္၏ မိန္႔ႁမြက္ခ်က္မ်ား၊ အခန္း (၂၂)) “သင္သည္ ေကာင္းကင္ထက္ အနည္းငယ္မွ်သာ နိမ့္က်ေသာ္လည္း ကမာၻေျမထက္ အဆုံးမရွိ ျမင့္မားေသာ ေမြးရာပါ ပါရမီရွင္တစ္ဦးျဖစ္သည္ဟု မထင္ေလႏွင့္။ သင္သည္ အျခားမည္သူမဆိုထက္ ေတာ္ေနရန္ေဝးစြ၊ ငါ၏လုပ္ရပ္မ်ားကို အေသးစိတ္အက်ဆုံးကအစ ရိပ္စားႏိုင္ပုံရေနဘိသည့္အလား မိမိကိုယ္ကိုယ္ အလြန္အထင္ႀကီးကာ သိမ္ငယ္စိတ္ လုံးဝမရွိဖူးသည့္အတြက္ သင္သည္ ကမာၻေျမေပၚမွ ဆင္ျခင္တုံတရား ရွိသည့္ မည္သူမဆိုထက္ သာ၍မိုက္မဲေနပုံမွာ ခ်စ္စဖြယ္ပင္ ေကာင္းေနေသးေတာ့သည္ဟု ဆိုႏိုင္ေပသည္။ အမွန္တြင္၊ သင္သည္ ငါလုပ္ေဆာင္ရန္ ႀကံ႐ြယ္ထားေသာအရာကို မသိသကဲ့သို႔၊ ယခု ငါလုပ္ေဆာင္ေနသည့္အရာကို သာ၍ပင္ သတိမမူမိသည့္အတြက္ အေျခခံအားျဖင့္ ဆင္ျခင္တုံတရား ကင္းမဲ့ေနသူတစ္ဦး ျဖစ္ေပသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ လူ႔ဘဝအေပၚ သိျမင္နားလည္ျခင္း ေရးေရးမွ်ပင္ မရွိေသာ္လည္း၊ ေျမကို ထြန္ယက္စိုက္ပ်ိဳးစဥ္ ေကာင္းကင္ဘုံ၏ ေကာင္းခ်ီးမဂၤလာမ်ားအေပၚ လုံးဝမွီခိုအားထားေသာ လယ္သမားျဖစ္သည့္ ေျမေပၚ၌ ပင္ပင္ပန္းပန္းအလုပ္လုပ္ေနသည့္ လယ္သမားအိုတစ္ဦးႏွင့္ပင္ သင္သည္ တန္းတူမဟုတ္ဟု ငါဆို၏။ သင္သည္ မိမိ၏အသက္တာအဖို႔ ႏွစ္ခါမေတြး၊ ေက်ာ္ၾကားမႈႏွင့္ပတ္သက္၍ သင့္အေနျဖင့္ ဘာမွ် မသိသကဲ့သို႔၊ သင္၌ မိမိကိုယ္ကိုယ္ သိေသာအသိ သာ၍မရွိေခ်။ သင္သည္ အလြန္ ‘ျမင့္ျမတ္’ ပါသည္တကား။” (ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္၊ အတြဲ (၁)၊ ဘုရားသခင္၏ ေပၚထြန္းျခင္းႏွင့္ အမႈေတာ္၊ မသင္ယူေသာေၾကာင့္ ပညာမဲ့ၿမဲ မဲ့ေနေသာသူမ်ား- ၎တို႔သည္ သားရဲတိရစာၦန္မ်ား ျဖစ္ၾကသည္ မဟုတ္ေလာ) ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ကို ဖတ္ၿပီးသြားေတာ့၊ ကြၽန္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္ ဝမ္းနည္းသြားတာ။ ကိုယ့္ကို ဘုရားရဲ႕ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္က ေဖာ္ထုတ္ျပေနတယ္လို႔ ခံစားရတယ္။ ကြၽန္ေတာ္က ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အစြမ္းအစရွိတယ္၊ ထက္ျမက္တယ္၊ သူမ်ားေတြထက္ ပါရမီထူးတယ္လို႔ အၿမဲတမ္း ထင္ခဲ့တာ။ သူမ်ားေတြထက္ သာတယ္ဆိုတဲ့စိတ္မ်ိဳး အၿမဲတမ္း ရွိခဲ့တယ္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ သိပ္ၿပီးအထင္ႀကီးတယ္၊ သူမ်ားေတြကို အေရးမပါဘူးလို႔ ျမင္ခဲ့တယ္။ စည္းေဝးပြဲေတြမွာ အိုင္းလင္းနဲ႔ အဂၢါသာရဲ႕ မိတ္သဟာယက ခ်ိဳ႕ယြင္းခ်က္ေတြ ရွိမွန္း ကြၽန္ေတာ္ ျမင္တယ္။ ဒါနဲ႔ သူတို႔ကို အထင္အျမင္ေသးၿပီး၊ ေရွာင္လိုက္တယ္။ သူတို႔ကို ဧဝံေဂလိအလုပ္နဲ႔ မသင့္ေတာ္ဘူးလို႔ ေကာက္ခ်က္ခ်တယ္။ သူတို႔နဲ႔တြဲၿပီး မလုပ္ခ်င္ခဲ့ဘူး။ အထူးသျဖင့္ ကိုယ့္ဘာသာ ဧဝံေဂလိ ျဖန႔္ေဝႏိုင္တဲ့အခ်ိန္မ်ိဳးမွာ၊ ကိုယ္က ပိုၿပီး ပင္ကိုအစြမ္းအစရွိတယ္လို႔ ထင္မိတာ။ အလုပ္ကို ကိုယ္တစ္ေယာက္တည္း ၿပီးစီးေအာင္ လုပ္ႏိုင္ေတာ့၊ သူမ်ားေတြနဲ႔ ပူးေပါင္းလုပ္ဖို႔ မလိုဘူးလို႔ ထင္မိတာ။ အစ္မထရီဇာနဲ႔ အတူတြဲလုပ္ရေတာ့လည္း၊ ကြၽန္ေတာ္က သူ႔ထက္ ပိုၿပီး ပင္ကိုအစြမ္းအစရွိတယ္လို႔ ထင္မိတယ္။ ဒါနဲ႔ သူ႔ကို အဖြဲ႕ေခါင္းေဆာင္တစ္ေယာက္ရဲ႕အလုပ္ကို တာဝန္မယူႏိုင္ဘူးလို႔ ယူဆၿပီး အထင္ေသးခဲ့တယ္။ ဟိုအစ္ကိုကို တာဝန္ကေန ထုတ္ပစ္ေတာ့လည္း ကိုယ့္နည္းကိုယ့္ဟန္အတိုင္းပဲ လုပ္ခဲ့တာ။ ဘယ္သူနဲ႔မွ မေဆြးေႏြးဘဲ တစ္ဖက္သတ္ ထုတ္ပစ္လိုက္ေတာ့၊ သူ႔ခမ်ာ အပ်က္သေဘာျဖစ္သြားရွာတယ္။ ကြၽန္ေတာ္က ေတာ္ေတာ္ စိတ္ႀကီးဝင္ခဲ့တာပဲ။ ကိုယ္ ျဖစ္ခ်င္တဲ့အတိုင္းပဲ အၿမဲတမ္း လုပ္ခဲ့တယ္။ သူမ်ားေတြရဲ႕ထင္ျမင္ခ်က္ေတြကို နားေထာင္ဖို႔ ဘယ္ေတာ့မွ မႀကိဳးစားခဲ့ဘူး။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ယွဥ္ရင္ ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမေတြက အေရးမပါဘူးလို႔ ထင္ခဲ့တာကိုး။ ၿပီးေတာ့ “ငါက မင္းတို႔ထက္ ပိုေတာ္တယ္၊ ပိုၿပီး အစြမ္းအစရွိတယ္” ဆိုၿပီး သူတို႔ကို ေျပာခ်င္ေနခဲ့တာ။ ဒါေပမဲ့ အက်ိဳးဆက္အေနနဲ႔၊ စည္းမ်ဥ္းစည္းကမ္းေတြ မပါဘဲ ကိုယ့္တာဝန္ကို လုပ္မိသြားတယ္။ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ကပဲ ဥပေဒ ျဖစ္သြားခဲ့တာ။ ကိုယ့္ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမေတြကို ထိခိုက္ေစတဲ့အရာေတြလည္း လုပ္မိသြားတယ္။ ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္ ရွက္သြားတာပါ။ အထူးသျဖင့္ ဒါကို ဖတ္မိတဲ့အခ်ိန္ေပါ့၊ “သင္သည္ မိမိ၏အသက္တာအဖို႔ ႏွစ္ခါမေတြး၊ ေက်ာ္ၾကားမႈႏွင့္ပတ္သက္၍ သင့္အေနျဖင့္ ဘာမွ် မသိသကဲ့သို႔၊ သင္၌ မိမိကိုယ္ကိုယ္ သိေသာအသိ သာ၍မရွိေခ်။ သင္သည္ အလြန္ ‘ျမင့္ျမတ္’ ပါသည္တကား။” ဘုရားရဲ႕ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္က ကြၽန္ေတာ့္စိတ္ႏွလုံးကို ႏႈိးဆြေပးလိုက္တာပါ။ ကြၽန္ေတာ္က ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အၿမဲတမ္း အရမ္းအထင္ႀကီးခဲ့ေတာ့၊ ကိုယ္ လုပ္ေနတာေတြ မွန္ရဲ႕လားလို႔ေတာင္ တစ္ခါမွ မသုံးသပ္မိဘူး။ ကြၽန္ေတာ္က ေတာ္ေတာ္ စိတ္ႀကီးဝင္ခဲ့တာပဲ။ လယ္ထြန္ေနတဲ့ လယ္သမားေတြေတာင္ ဘုရားကို အားကိုးရမွန္း သိၾကတယ္၊ ဒါေပမဲ့ ကြၽန္ေတာ္က်ေတာ့ အေၾကာင္းကိစၥေတြ ျဖစ္လာၿပီဆိုရင္၊ ဘုရားအလိုေတာ္ကို ရွာေဖြရမွန္း လုံးဝ မသိခဲ့ဘူး။ ကြၽန္ေတာ့္စိတ္ႏွလုံးထဲမွာ ဘုရားက ေနရာမရွိခဲ့ဘူး။ ကြၽန္ေတာ့္မွာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ နားလည္မႈနဲ႔ အသိဆိုတာ တကယ္ မရွိခဲ့ဘူး။

ေနာက္ပိုင္းမွာ အဲဒီအစ္မက ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြ ထပ္ၿပီးပို႔ေပးေတာ့၊ ကြၽန္ေတာ္လည္း ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ နည္းနည္းပိုၿပီး သိလာတယ္။ အနႏၲတန္ခိုးရွင္ ဘုရားသခင္ ေျပာသည္မွာ- “စာတန္၏ စိတ္သေဘာထားအတြင္းတြင္ ပါဝင္သည့္ ေဖာက္ျပန္ပ်က္စီးေသာ စိတ္သေဘာထား အမ်ိဳးအစား မ်ားစြာရွိေသာ္လည္း၊ အထင္ရွားဆုံးႏွင့္ အေပၚလြင္ဆုံးမွာ မာနေထာင္လႊားေသာ စိတ္သေဘာထားျဖစ္သည္။ မာနေထာင္လႊားျခင္းသည္ လူသား၏ ေဖာက္ျပန္ပ်က္စီးေသာ စိတ္သေဘာထား၏ အရင္းအျမစ္ျဖစ္သည္။ လူတို႔သည္ ပို၍ မာနေထာင္လႊားေလ သူတို႔သည္ ပို၍ ဆင္ျခင္တုံတရားမဲ့ေလျဖစ္ကာ၊ သူတို႔ ပို၍ ဆင္ျခင္တုံတရားမဲ့ေလ ဘုရားသခင္ကို ပို၍ဆန္႔က်င္ေလ ျဖစ္တတ္သည္။ ဤျပႆနာက အဘယ္မွ် ဆိုး႐ြားလိုက္သနည္း။ မာနေထာင္လႊားေသာ စိတ္သေဘာထားႏွင့္ လူတို႔သည္ အျခားလူတိုင္းကို သူတို႔၏ေအာက္၌ ရွိသည္ဟု ယူဆၾကသည့္အျပင္၊ အဆိုးဆုံးမွာ သူတို႔သည္ ဘုရားကိုပင္ တင္စီးေနၾကၿပီး သူတို႔၏ စိတ္ႏွလုံးအတြင္းတြင္ ဘုရားသခင္ကို ေၾကာက္႐ြံ႕ျခင္း မရွိေခ်။ လူတို႔သည္ ဘုရားသခင္၌ ယုံၾကည္သက္ဝင္ၿပီး သူ႔ကို လိုက္ေလွ်ာက္ၾကသည့္ပုံ ေပၚေသာ္လည္း၊ သူတို႔သည္ သူ႔ကို ဘုရားသခင္အျဖစ္ လုံးဝမဆက္ဆံၾကေခ်။ သူတို႔သည္ သမၼာတရားကို ပိုင္ဆိုင္ထားသည္ဟု အၿမဲထင္ျမင္ၾကၿပီး မိမိကိုယ္ကိုယ္ အလြန္အထင္ႀကီးတတ္ၾကသည္။ ဤသည္မွာ မာနေထာင္လႊားေသာ စိတ္သေဘာထား၏ အႏွစ္သာရႏွင့္ အရင္းအျမစ္ျဖစ္ၿပီး၊ ယင္းက စာတန္ထံမွ လာေလသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ မာနေထာင္လႊားျခင္း ျပႆနာကို ေျဖရွင္းရမည္။ လူတစ္ဦးသည္ အျခားလူမ်ားထက္ ပိုသာသည္ဟူေသာ ထင္ျမင္ခ်က္မွာ အေသးအဖြဲကိစၥ ျဖစ္သည္။ အေရးပါေသာအခ်က္မွာ လူတစ္ဦး၏ မာနေထာင္လႊားေသာ စိတ္သေဘာထားက ဘုရားသခင္၊ သူ၏အုပ္ခ်ဳပ္မႈႏွင့္ သူ၏စီမံခ်က္မ်ားအေပၚ နာခံျခင္းမွ သူ႔ကို ဟန္႔တားေနျခင္းပင္ ျဖစ္သည္၊ ထိုကဲ့သို႔ေသာသူသည္ အျခားသူမ်ားအေပၚ အာဏာရွိေရးအတြက္ ဘုရားသခင္ႏွင့္ယွဥ္ၿပိဳင္လိုစိတ္ အၿမဲရွိေနသည္။ ထိုကဲ့သို႔ေသာလူက ဘုရားသခင္အားခ်စ္ျခင္း သို႔မဟုတ္ သူ႔အားနာခံျခင္းကို မဆိုထားႏွင့္၊ ဘုရားသခင္အားေၾကာက္႐ြံ႕ျခင္း စိုးစဥ္းမွ် မရွိေပ။” (ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္၊ အတြဲ (၃)၊ ေနာက္ဆုံးေသာ ကာလ ခရစ္ေတာ္၏ ေဟာေျပာခ်က္မ်ား၊ အပိုင္း သုံး) “လူကို ဖန္ဆင္းရာတြင္ ဘုရားသခင္သည္ လူအမ်ိဳးအစားအမ်ိဳးမ်ိဳးကို စြမ္းရည္အမ်ိဳးမ်ိဳး ေပးသည္။ လူအခ်ိဳ႕သည္ စာေပတြင္လည္းေကာင္း၊ အခ်ိဳ႕က ေဆးပညာတြင္လည္းေကာင္း၊ အခ်ိဳ႕က ကြၽမ္းက်င္မႈကို နက္နက္နဲနဲ ေလ့လာျခင္းတြင္လည္းေကာင္း၊ အခ်ိဳ႕က သိပၸံပညာ သုေတသနတြင္လည္းေကာင္း စသည္ျဖင့္ ေတာ္ၾကသည္။ လူသား၏ ဤစြမ္းရည္မ်ားကို ဘုရားသခင္က ၎တို႔အား ေပးအပ္ထားျခင္း ျဖစ္သည္။ ယင္းတို႔သည္ ႂကြားဝါစရာ တစ္ခုမွ် မဟုတ္ေခ်။ လူတစ္ဦး၌ မည္သည့္စြမ္းရည္ရွိပါေစ၊ ၎တို႔က သမၼာတရား၏ လက္ေတြ႕အရွိတရားပိုင္ဆိုင္သည္ဟု မဆိုထားႏွင့္၊ သမၼာတရားကို နားလည္သည္ဟုပင္ မဆိုလိုေပ။ စြမ္းရည္အခ်ိဳ႕ရွိသည့္ လူတစ္ဦးသည္ ဘုရားသခင္ကို ယုံၾကည္လွ်င္၊ မိမိတို႔၏ တာဝန္ကို ထမ္းေဆာင္ရာတြင္ ယင္းကို အသုံးခ်သင့္သည္။ ဤသည္မွာ ဘုရားသခင္အတြက္ ႏွစ္လိုဖြယ္ရာ ျဖစ္သည္။ တစ္စုံတစ္ဦးသည္ မိမိ၏စြမ္းရည္ကို ႂကြားဝါလွ်င္ျဖစ္ေစ၊ ဘုရားသခင္ႏွင့္ အေပးအယူလုပ္ဖို႔ အသုံးျပဳရန္ ေမွ်ာ္လင့္လွ်င္ျဖစ္ေစ ၎တို႔သည္ အလြန္ပင္ ဆင္ျခင္တုံတရားမရွိသကဲ့သို႔ ဘုရားသခင္သည္ ထိုသို႔ေသာလူတစ္ဦးကို သေဘာမက်ေပ။ စည္းကမ္းအခ်ိဳ႕ကို လိုက္နာႏိုင္စြမ္းရွိသည့္ အခ်ိဳ႕ေသာလူမ်ားသည္ ဘုရားအိမ္ေတာ္သို႔ လာၿပီး ၎တို႔သည္ က်န္သည့္သူမ်ားထက္ သာလြန္သည္ဟု ခံစားၾကသည္။ ၎တို႔သည္ အထူးဆက္ဆံမႈကို ေပ်ာ္ေမြ႕ခံစားလိုၿပီး ၎တို႔၏ ကြၽမ္းက်င္မႈျဖင့္ဆိုလွ်င္ ၎တို႔သည္ တစ္သက္စာ ျပည့္စုံဖူလုံၿပီျဖစ္သည္ဟု ခံစားၾကရသည္။ မိမိတို႔၏ စည္းကမ္းေသဝပ္ျခင္းကို အရင္းအႏွီးတစ္မ်ိဳးမ်ိဳးျဖစ္သည့္အလား သေဘာထားၾကသည္။ ဤသည္မွာ ၎တို႔ မာနေထာင္လႊားလိုက္ေလျခင္း ျဖစ္သည္တကား။ သို႔ဆိုလွ်င္ ထိုသို႔ေသာ ဆုေက်းဇူးမ်ားႏွင့္ စြမ္းရည္မ်ားကို မည္သို႔ သေဘာထားရမည္နည္း။ ယင္းတို႔သည္ ဘုရားအိမ္ေတာ္၌ အသုံးတည့္လွ်င္ တာဝန္တစ္ခုကို ေကာင္းမြန္စြာ ထမ္းေဆာင္ဖို႔ တန္ဆာပလာမ်ားသာ ျဖစ္ေပသည္။ ယင္းတို႔သည္ သမၼာတရားႏွင့္ မည္သို႔မွ် မသက္ဆိုင္ေပ။ ဆုေက်းဇူးမ်ားႏွင့္ ပါရမီတို႔သည္ မည္မွ်ေကာင္းမြန္သည္ျဖစ္ေစ၊ လူသား၏ စြမ္းရည္မ်ားထက္ မည္သို႔မွ် မပိုဘဲ၊ သမၼာတရားႏွင့္ စိုးစဥ္းမွ် မဆက္ႏႊယ္ေခ်။ သင္၏ ဆုေက်းဇူးမ်ားႏွင့္ စြမ္းရည္တို႔သည္ သင္၌ သမၼာတရား၏ စစ္မွန္မႈ ရွိသည္ဟု မဆိုထားႏွင့္၊ သမၼာတရားကို နားလည္သည္ဟုပင္ မဆိုလိုေခ်။ သင္၏တာဝန္၌ သင္၏ ဆုေက်းဇူးမ်ားႏွင့္ စြမ္းရည္မ်ားကို အသုံးျပဳၿပီး ထိုတာဝန္ကို ေကာင္းစြာ ထမ္းေဆာင္လွ်င္၊ သင္သည္ ယင္းတို႔ကို ယင္းတို႔ႏွင့္ သက္ဆိုင္သည့္ေနရာ၌ အသုံးျပဳေနျခင္းျဖစ္ေပသည္။ ဘုရားသခင္က ဤအရာကို ေထာက္ခံသည္။ သင္၏ဆုေက်းဇူးမ်ားႏွင့္ စြမ္းရည္မ်ားကို သင့္ကိုယ္သင္ ႂကြားဝါေျပာဆိုရာ၌လည္းေကာင္း၊ သင့္ကိုယ္သင္ သက္ေသခံရာ၌လည္းေကာင္း၊ သီးျခားႏိုင္ငံတစ္ခု တည္ေထာင္ရာ၌လည္းေကာင္း အသုံးျပဳလွ်င္ သင္၏အျပစ္သည္ ဧကန္အမွန္ ႀကီးမားေသာ အျပစ္ျဖစ္ေလသည္။ သင္သည္ ဘုရားသခင္ကို ခုခံရာ၌ အဓိက ပုန္ကန္ျပစ္မွားသူ ျဖစ္လာၿပီးျဖစ္လိမ့္မည္။ ဆုေက်းဇူးမ်ားကို ဘုရားသခင္က ေပးထားျခင္းျဖစ္သည္။ သင္သည္ သင္၏ဆုေက်းဇူးမ်ားကို တာဝန္တစ္ခုအတြက္၊ သို႔မဟုတ္ ဘုရားသခင္ကို သက္ေသခံျခင္းအတြက္ အသုံးမျပဳႏိုင္လွ်င္ သင္သည္ အသိစိတ္ႏွင့္ ဆင္ျခင္တုံတရားတို႔ အေတာ္အတန္ကို မရွိသည့္အျပင္၊ ဘုရားသခင္အေပၚ မ်ားစြာ ေႂကြးက်န္ေပသည္။ သင္သည္ စက္ဆုပ္႐ြံရွာဖြယ္ေကာင္းေသာ အမိန႔္မနာခံျခင္းကို က်ဴးလြန္ေနျခင္းျဖစ္သည္။ သို႔တိုင္ သင္၏ဆုေက်းဇူးမ်ားႏွင့္ စြမ္းရည္မ်ားကို မည္သို႔ပင္ေကာင္းစြာ အသုံးျပဳပါေစ၊ သင္၌ သမၼာတရား၏ စစ္မွန္မႈရွိသည္ဟု မဆိုလိုေပ။ သမၼာတရားကို လက္ေတြ႕လုပ္ေဆာင္ျခင္းႏွင့္ စည္းမ်ဥ္းမ်ားျဖင့္ ျပဳမူေဆာင္႐ြက္ျခင္း၌သာလွ်င္ အၾကင္သူသည္ သမၼာတရား၏ စစ္မွန္မႈကို ပိုင္ဆိုင္ႏိုင္ေပသည္။ ဆုေက်းဇူးႏွင့္ ပါရမီမ်ားသည္ အစဥ္ထာဝရ ဆုေက်းဇူးႏွင့္ ပါရမီမ်ားသာ ျဖစ္သည္။ ယင္းတို႔သည္ သမၼာတရားႏွင့္ ဆက္ႏႊယ္ျခင္း မရွိေခ်။ သင္၌ ဆုေက်းဇူးႏွင့္ ပါရမီတို႔ မည္မွ်ရွိပါေစ၊ သင္၏ဂုဏ္သတင္းႏွင့္ ဂုဏ္အဆင့္အတန္းတို႔က မည္မွ်ျမင့္ျမတ္ပါေစ၊ သင္သည္ သမၼာတရား၏ စစ္မွန္မႈကို ပိုင္ဆိုင္သည္ဟု မည္သည့္အခါမွ် မၫႊန္ျပေခ်။ ဆုေက်းဇူးမ်ားႏွင့္ ပါရမီမ်ားသည္ မည္သည့္အခါမွ် သမၼာတရား ျဖစ္လာလိမ့္မည္ မဟုတ္ေပ။ ယင္းတို႔သည္ သမၼာတရားႏွင့္ မဆက္ႏႊယ္ေခ်။” (ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္၊ အတြဲ (၄)၊ အႏၲိခရစ္တို႔ကို ေဖာ္ထုတ္ျခင္း၊ အခ်က္ ၈- ၎တို႔သည္ အျခားသူမ်ားအား သမၼာတရား သို႔မဟုတ္ ဘုရားသခင္ကို မနာခံေစဘဲ၊ ၎တို႔ကိုသာ နာခံေစသည္ (အပိုင္း ၃)) ဘုရားရဲ႕ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္က ေတာ္ေတာ္ ရွင္းလင္းတာပဲ။ အေယာက္တိုင္းမွာ ကိုယ္ပိုင္အစြမ္းအစေတြ၊ ကြၽမ္းက်င္မႈေတြ၊ ပါရမီေတြ ရွိၾကတယ္။ ဒါေပမဲ့ လူတစ္ေယာက္က ဘယ္လို ကြၽမ္းက်င္မႈေတြပဲ ရွိရွိ၊ ဒါေတြက သမၼာတရားကို နားလည္တယ္ဆိုတဲ့အဓိပၸာယ္ မဟုတ္ဘူး။ သူမ်ားေတြထက္ ပိုေတာ္တယ္ဆိုတာမ်ိဳးက ပိုေတာင္ မဟုတ္ေသးဘူး။ ဘုရားက ကြၽန္ေတာ္တို႔ကို ေပးထားတဲ့ အစြမ္းအစေတြ၊ ပါရမီေတြဆိုတာ ကိုယ့္တာဝန္ေတြကို လုပ္ေဆာင္ဖို႔ တန္ဆာပလာေတြပဲ။ အဲဒါေတြက သမၼာတရားနဲ႔ မသက္ဆိုင္ပါဘူး။ ကြၽန္ေတာ္က ဒီအရာေတြမွာ ဂုဏ္မယူခဲ့သင့္ဘူး။ အဲဒါေတြအေပၚ မွန္မွန္ကန္ကန္ သေဘာထားရွိခဲ့သင့္တာပါ။ ဒါေပမဲ့ ကြၽန္ေတာ္က စကားေျပာကြၽမ္းက်င္သြားတယ္၊ လူေတြနဲ႔ လြယ္လြယ္ကူကူ ဆက္ဆံတတ္သြားတယ္ဆိုတာနဲ႔၊ ကိုယ္က သာတယ္လို႔ ထင္မိတယ္။ ဒီအရာေတြအေပၚ အျမတ္ထုတ္လို႔ရတယ္ေပါ့။ ငါက သူမ်ားေတြထက္ ပိုေတာ္တယ္လို႔ ထင္မိတာ။ အဲဒီလိုနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္က ပိုပိုၿပီး မာနေထာင္လႊားတာေတြ၊ ႐ိုင္းစိုင္းတာေတြ ဆက္ျဖစ္လာတာပဲ။ ကိုယ့္တာဝန္ကို လုပ္ၿပီး အက်ိဳးရလဒ္နည္းနည္း ရလာေတာ့လည္း၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ပိုၿပီးေတာ့ ဂုဏ္ယူမိျပန္ေရာ။ က်န္တဲ့လူေတြကို အေရးပါတယ္လို႔ မျမင္ေတာ့ဘူး။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ပဲ ယုံၾကည္မိလာေတာ့၊ ကိုယ့္တာဝန္မွာ သမၼာတရားရဲ႕စည္းမ်ဥ္းေတြကို မရွာေဖြေတာ့တာေတြ၊ ဘယ္သူနဲ႔မွ ပူးေပါင္းမလုပ္တာေတြအထိ ျဖစ္သြားတယ္။ ႀကီးၾကပ္သူက မာနေထာင္လႊားတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္စိတ္သေဘာထားကို ေထာက္ျပေတာ့လည္း မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ မွန္တယ္၊ ေတာ္တယ္လို႔ ထင္ေနတုန္းပဲ။ တာဝန္ကေန အထုတ္ခံရခ်ိန္မွာေတာင္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ မဆင္ျခင္ၾကည့္ခဲ့ဘူး။ ငါက အစြမ္းအစရွိတယ္၊ ပါရမီရွိတယ္၊ ကိုယ့္တာဝန္ကို မွန္မွန္ကန္ကန္ လုပ္ႏိုင္တယ္ဆိုၿပီး အရွက္မရွိ ထင္ေနမိတုန္းပဲ။ ကိုယ္ ထုတ္ပယ္ခံရတာကို အတိုက္အခံလုပ္ၿပီး မေက်မနပ္ျဖစ္ခဲ့တာ။ ကိုယ့္တာဝန္ကိုေတာင္ မလုပ္ခ်င္ေတာ့ဘူး ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ဒီမာနေထာင္လႊားတဲ့ စိတ္သေဘာထားေၾကာင့္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္မသိႏိုင္ဘူး ျဖစ္ခဲ့ရတယ္။ သူမ်ားေတြရဲ႕အႀကံဉာဏ္ကို နားမေထာင္ႏိုင္ခဲ့ဘူး။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္သိတဲ့အသိ ကင္းမဲ့သြားတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္အျမင္မွာ ကိုယ္နဲ႔ တန္းတူရည္တူဆိုတာ မရွိဘူး။ စိတ္ႏွလုံးထဲမွာလည္း ဘုရားဆိုတာ မရွိခဲ့ဘူး။ ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ ဘုရားက စီစဥ္ေပးတဲ့ အေျခအေနတိုင္းမွာ ဘုရားကို ခုခံပုန္ကန္မိတယ္ဆိုတဲ့ အေျခခံအေၾကာင္းရင္းက ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ မာနေထာင္လႊားမႈပဲ။ ကြၽန္ေတာ့္စိတ္ႏွလုံးထဲမွာ ဘုရားအတြက္ ေနရာမရွိခဲ့ဘူး။ ဘုရားကို ေၾကာက္႐ြံ႕တာ၊ နာခံတာ မရွိခဲ့ဘူး။ အျပင္ပန္းမွာေတာ့ ကြၽန္ေတာ္က ကိုယ့္တာဝန္ကို လုပ္ေနတာပဲ၊ ဒါေပမဲ့ တစ္ခုခု ျဖစ္လာတဲ့အခါတိုင္း ကြၽန္ေတာ္က ဆုလည္း မေတာင္းဘူး၊ ဘုရားကိုလည္း မေတာင္းခံဘူး။ ကိုယ့္တာဝန္မွာလည္း သမၼာတရားကိုျဖစ္ျဖစ္၊ စည္းမ်ဥ္းေတြကိုျဖစ္ျဖစ္ မရွာေဖြခဲ့ဘူး။ လုပ္စရာရွိတာေတြအတြက္ မာနေထာင္လႊားတဲ့ ကိုယ့္စိတ္သေဘာထားကိုပဲ အားကိုးလိုက္တယ္။ မဆင္မျခင္နဲ႔ လက္လြတ္စပယ္ လုပ္မိေတာ့၊ အသင္းေတာ္ရဲ႕အလုပ္ကို အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္ကုန္တာပဲ။ ဒါက တကယ္ကို မေကာင္းမႈလုပ္ေနမိတာပါ။ မာနေထာင္လႊားတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္စိတ္သေဘာထားက မေျပာင္းလဲဘဲ ရွိေနမယ္ဆိုရင္၊ ကြၽန္ေတာ္က တစ္ေန႔ေန႔တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာ ဘုရားကို ခုခံတဲ့ အႏၲိခရစ္တစ္ေယာက္ ျဖစ္လာမွာပဲ။ ေနာက္ဆုံးမွာ ဘုရားရဲ႕စြန႔္ပစ္တာ ခံရၿပီး၊ အျပစ္ဒဏ္ေပးခံရလိမ့္မယ္။ ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ရဲ႕ ဉာဏ္အလင္းေပးမႈ၊ အလင္းျပမႈေတြကေန၊ ကြၽန္ေတာ္ ဒီအခ်က္ကို ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ျမင္သြားတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္မွာ အစြမ္းအစတခ်ိဳ႕ ရွိတယ္ဆိုေပမဲ့၊ မာနေထာင္လႊားတဲ့ ကိုယ့္စိတ္သေဘာထားနဲ႔ပဲ အၿမဲတမ္း လုပ္ေဆာင္ေနတာ။ သမၼာတရားကိုျဖစ္ျဖစ္၊ စည္းမ်ဥ္းေတြကိုျဖစ္ျဖစ္ ရွာေဖြေနတာမဟုတ္ဘူး။ ကြၽန္ေတာ့္အလုပ္ကလည္း မထိေရာက္ခဲ့ဘူး။ ကြၽန္ေတာ္က သူမ်ားေတြထက္ ပိုမေတာ္ခဲ့ဘူးဆိုတာ ရွင္းေနတာပဲ။ အစ္မထရီဇာအေၾကာင္းလည္း စဥ္းစားၾကည့္တယ္။ သူ႔ခ်ိဳ႕ယြင္းခ်က္ေတြ ျပန္ကာမိေအာင္ သူမ်ားေတြဆီက အႀကံေပးတာေတြကို ႏွိမ့္ႏွိမ့္ခ်ခ် လက္ခံႏိုင္ခဲ့တဲ့သူ။ သူ႔တာဝန္မွာလည္း မ်ားသထက္မ်ားတဲ့ အက်ိဳးရလဒ္ေတြ ျဖစ္ထြန္းေနတာ။ ကြၽန္ေတာ္ အရမ္း ရွက္သြားမိတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္မွာ အဲဒီအစ္မရဲ႕အစြမ္းအစေတြ ရွိမေနဘူးေလ။ တကယ္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္က ဘာမွမဟုတ္ခဲ့ဘူး။ အဲဒါကိုပဲ အရမ္း မာနေထာင္လႊားေနခဲ့တာ။ တကယ္လို႔ ကြၽန္ေတာ္က ကိုယ့္အစြမ္းအစေတြ၊ ပါရမီေတြကို ဆက္ၿပီး အျမတ္ထုတ္ေနခဲ့မယ္၊ ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ကို နားမေထာင္ဘူး၊ ကိုယ့္တာဝန္မွာ သမၼာတရားကိုျဖစ္ျဖစ္ စည္းမ်ဥ္းေတြကိုျဖစ္ျဖစ္ မရွာေဖြခဲ့ဘူးဆိုရင္၊ ကိုယ့္အစြမ္းအစေတြ ဘယ္ေလာက္ရွိရွိ၊ ဘုရားရဲ႕ေကာင္းခ်ီးေပးျခင္းကို ခံရမွာမဟုတ္ဘူး။ ဘယ္တာဝန္ကိုျဖစ္ျဖစ္ မွန္မွန္ကန္ကန္ လုပ္ႏိုင္မွာ မဟုတ္တဲ့အျပင္၊ ေနာက္ဆုံး ကိုယ့္ရဲ႕ကယ္တင္ျခင္း ခံရခြင့္ကိုပါ ဆုံးရႈံးခဲ့မွာပဲ။

ေနာက္ေတာ့မွ ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္က်မ္းပိုဒ္ ေနာက္တစ္ခုကို ဖတ္မိတယ္၊ “မည္သူမဆို အမွားကင္းသည္ဟု သင္တို႔ ထင္သေလာ။ လူတို႔သည္ မည္မွ် သန္စြမ္းသည္ျဖစ္ေစ၊ သို႔မဟုတ္ မည္မွ် စြမ္းေဆာင္ႏိုင္ၿပီး ပါရမီရွိသည္ျဖစ္ေစ၊ ၎တို႔သည္ ေျခာက္ျပစ္ကင္း မဟုတ္ေသးေပ။ ဤအရာကို လူမ်ား သတိျပဳမိရမည္။ ယင္းမွာ အမွန္တရားျဖစ္သည္။ ယင္းမွာ လူတို႔သည္ မိမိတို႔၏ကိုယ္ပိုင္ အရည္အခ်င္းမ်ားႏွင့္ အားသာခ်က္မ်ား၊ သို႔မဟုတ္ အမွားမ်ားအေပၚ ထားရွိသင့္သည့္ သေဘာထားလည္း ျဖစ္ေပသည္။ ဤသည္မွာ လူတို႔ ပိုင္ဆိုင္သင့္သည့္ စဥ္းစားခ်င့္ခ်ိန္ႏိုင္စြမ္း ျဖစ္သည္။ ဤသို႔ေသာ ဆင္ျခင္တုံတရားျဖင့္ သင္သည္ သင္ကိုယ္တိုင္၏ အားသာခ်က္မ်ားႏွင့္ အားနည္းခ်က္မ်ားအျပင္ အျခားသူတို႔၏ ယင္းအခ်က္မ်ားကိုပါ သင့္ေလ်ာ္စြာ ကိုင္တြယ္ႏိုင္မည္ျဖစ္ၿပီး၊ ဤအခ်က္သည္ သင့္အား ၎တို႔ႏွင့္အတူ သဟဇာတျဖစ္စြာ အလုပ္လုပ္ႏိုင္ေစလိမ့္မည္။ သင္သည္ သမၼာတရား၏ ဤရႈေထာင့္ကို နားလည္ၿပီးျဖစ္ကာ၊ သမၼာတရား၏ လက္ေတြ႕အရွိတရား ဤသြင္ျပင္လကၡဏာအတြင္း ဝင္ေရာက္ႏိုင္လွ်င္၊ သင့္တြင္ရွိေသာ မည္သည့္အားနည္းခ်က္ကိုမဆို ခ်ိန္ညႇိရန္ အခ်င္းခ်င္းရွိ အားသာခ်က္မ်ားကို အသုံးျပဳရင္း၊ သင္၏ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမမ်ားႏွင့္ သဟဇာတျဖစ္လ်က္ အဆင္ေျပႏိုင္သည္။ ဤနည္းအားျဖင့္ မည္သည့္တာဝန္ကို ထမ္းေဆာင္ေနသည္ျဖစ္ေစ သို႔မဟုတ္ မည္သည့္အရာကို လုပ္ေဆာင္ေနသည္ျဖစ္ေစ သင္သည္ ယင္းအမႈအရာတြင္ အစဥ္သျဖင့္ ပိုမိုေကာင္းမြန္လာၿပီး ဘုရားသခင္၏ေကာင္းခ်ီးကို ရရွိလိမ့္မည္။” (ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္၊ အတြဲ (၃)၊ ေနာက္ဆုံးေသာ ကာလ ခရစ္ေတာ္၏ ေဟာေျပာခ်က္မ်ား၊ အျပဳအမူေကာင္းဟူသည္မွာ မိမိ၏စိတ္သေဘာထား ေျပာင္းလဲၿပီးျဖစ္သည္ဟု မဆိုလိုေပ) ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ကေန၊ လက္ေတြ႕လုပ္ေဆာင္ဖို႔ လမ္းတစ္ခုကို ကြၽန္ေတာ္ ေတြ႕သြားတာ။ ကြၽန္ေတာ္က ဘုရားရဲ႕ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ထဲမွာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ သိသင့္တယ္။ ကိုယ့္အစြမ္းအစေတြ၊ အားနည္းခ်က္ေတြကို မွန္မွန္ကန္ကန္ ထိန္းသိမ္းသင့္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ဘယ္သူကမွ ၿပီးျပည့္စုံမေနပါဘူး။ ကြၽန္ေတာ္ နားမလည္တဲ့ အရာေတြနဲ႔ပတ္သက္လာရင္၊ သူမ်ားေတြရဲ႕အကူအညီကို ေတာင္းဖို႔၊ သူတို႔ရဲ႕နည္းလမ္းေတြ၊ လမ္းေၾကာင္းေတြကို ထုတ္သုံးဖို႔ ေလ့လာရမယ္။ ဟိုအရင္ကဆို ကြၽန္ေတာ္က လူတိုင္းရဲ႕အထက္မွာ ရွိတယ္လို႔ပဲ အၿမဲထင္ခဲ့တာ။ လူတိုင္းကို အထင္ေသးခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ တကယ္တမ္းေတာ့ လူတိုင္းမွာ ကိုယ္ပိုင္အစြမ္းအစေတြ ရွိၾကတယ္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ပဲ အမ်ားႀကီး အထင္ႀကီးေနလို႔ မရဘူးေလ။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ႏွိမ့္ခ်ရမယ္၊ အေၾကာင္းကိစၥေတြကို ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမေတြနဲ႔ တန္းတူရည္တူ ေျပာဆိုလုပ္ကိုင္ရမယ္၊ သူမ်ားေတြရဲ႕အစြမ္းအစေတြ၊ အရည္အခ်င္းေတြကို ပိုၿပီးေလ့လာရမယ္၊ သင့္သင့္ျမတ္ျမတ္ ပူးေပါင္းလုပ္ေဆာင္ရမယ္။ တစ္ေယာက္ေယာက္က အႀကံျပဳခ်က္ေတြ တင္ျပေနတယ္ဆိုရင္၊ သမၼာတရားနဲ႔ စည္းမ်ဥ္းေတြကို ရွာေဖြသင့္တယ္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ မွန္တယ္လို႔ အၿမဲ မယူဆသင့္ဘူး။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္မွာ ခ်ိဳ႕ယြင္းခ်က္ေတြ၊ မလုံေလာက္တာေတြ၊ စိတ္ကူးနဲ႔ ရႈေထာင့္အမွားေတြ အမ်ားႀကီးရွိတယ္။ အေၾကာင္းအရာေတြအေပၚ ကိုယ့္အျမင္က မမွန္ကန္ဘူး။ ၿပီးေတာ့ သန႔္ရွင္းေသာဝိညာဥ္ေတာ္ကလည္း လူပုဂၢိဳလ္တစ္ေယာက္ထဲမွာပဲ အၿမဲတမ္း မလုပ္ေဆာင္ဘူးေလ။ တျခားညီအစ္ကို၊ ညီအစ္မေတြထဲမွာ သူ႔လုပ္ေဆာင္ခ်က္ ရွိခ်င္ရွိေနႏိုင္တယ္။

ေနာက္ပိုင္းမွာ ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမေတြက ကြၽန္ေတာ္တို႔တာဝန္ေတြမွာ အႀကံျပဳခ်က္ေတြအမ်ိဳးမ်ိဳး တင္ျပလာၿပီဆိုရင္၊ ကြၽန္ေတာ္လည္း အဲဒါေတြကို လက္ခံဖို႔ ႀကိဳးစားတယ္။ ဧဝံေဂလိ ျဖန႔္ေဝခဲ့တုန္းက အခ်ိန္တစ္ခ်ိန္ကို ကြၽန္ေတာ္ မွတ္မိေသးတယ္။ ကြၽန္ေတာ္က လူေတြကို တရားနာၾကဖို႔ ဖိတ္႐ုံပဲဖိတ္တယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာ သူတို႔အခက္အခဲေတြကို သီးသန႔္ စုံစမ္းတာေတြ မလုပ္မိဘူး။ ႀကီးၾကပ္သူက ကြၽန္ေတာ့္ျပႆနာကို ေတြ႕သြားၿပီး၊ ကြၽန္ေတာ္က ကိုယ့္တာဝန္မွာ လုံလုံေလာက္ေလာက္ မႀကိဳးစားဘူးလို႔ ေထာက္ျပတယ္။ စစခ်င္းေတာ့ သူ႔ေဝဖန္ခ်က္ကို ကြၽန္ေတာ္ လက္မခံႏိုင္ခဲ့ဘူး။ ငါက အေကာင္းဆုံးလုပ္ဖို႔ ႀကိဳးစားေနတာလို႔ပဲ ထင္မိတယ္၊ စည္းေဝးၾကတဲ့အခါ သူတို႔ျပႆနာေတြနဲ႔ အခက္အခဲေတြကို ကြၽန္ေတာ္က နားလည္ေနတာဆိုေတာ့၊ သူတို႔ကို တစ္ေယာက္ခ်င္း စုံစမ္းဖို႔ မလိုဘူးလို႔ပဲ ထင္ခဲ့တာ။ ၿပီးေတာ့ ဟိုအရင္ကလည္း ကြၽန္ေတာ္က ဒီလိုပဲ လုပ္လာခဲ့တာ။ ရလဒ္ေတြလည္း သိပ္ေကာင္းခဲ့တယ္။ ဒီေတာ့ ႀကီးၾကပ္သူ ေျပာတဲ့အတိုင္း လုပ္ဖို႔မလိုဘူးေပါ့ေလ။ ဒါေပမဲ့ ဒါကို စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့မွ၊ ဒါက မာနေထာင္လႊားတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္စိတ္သေဘာထား ထပ္ၿပီး ေပၚေနတာပဲဆိုတာ သေဘာေပါက္သြားတယ္။ အဲဒါနဲ႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ၿငိမ္ေအာင္ထိန္းၿပီး၊ ဘုရားကို ဆုေတာင္းလိုက္ေတာ့မွ၊ နည္းနည္း တည္ၿငိမ္ေအာင္ ထိန္းလိုက္ႏိုင္တယ္။ ႀကီးၾကပ္သူက ကြၽန္ေတာ့္အလုပ္ထဲက ျပႆနာေတြကို ေထာက္ျပေနတာပဲ။ ကြၽန္ေတာ္က သူ႔အႀကံဉာဏ္နဲ႔ အကူအညီကို လက္ခံသင့္တယ္။ ဒါမွ ကြၽန္ေတာ့္တာဝန္မွာ ေကာင္းသထက္ေကာင္းတဲ့ ရလဒ္ေတြ ဆက္ၿပီး ရႏိုင္မွာ။ အဲဒီလို ဆင္ျခင္မိသြားေတာ့ ကြၽန္ေတာ္လည္း အလားအလာရွိတဲ့ ဧဝံေဂလိ လက္ခံသူေတြနဲ႔ စၿပီး ေျပာဆိုဆက္ဆံတယ္၊ သူတို႔ကို ဂ႐ုစိုက္မႈျပတယ္၊ သူတို႔မွာ အခက္အခဲေတြ ရွိေနသလား ေမးျမန္းတယ္၊ ၿပီးရင္ သူတို႔ကို မိတ္သဟာယေပးဖို႔အတြက္ ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြကို ရွာဖို႔ အတတ္ႏိုင္ဆုံး ႀကိဳးစားေတာ့တာပဲ။ ဒီပုံစံအတိုင္း လက္ေတြ႕လုပ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့၊ ကြၽန္ေတာ့္ဧဝံေဂလိအလုပ္ရဲ႕ ရလဒ္ေတြက အမ်ားႀကီး တိုးတက္သြားတယ္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ေဘးဖယ္ထားၿပီး သမၼာတရားကို လက္ေတြ႕လုပ္ေဆာင္မိတဲ့ အရသာကိုလည္း ခံစားလိုက္ရတယ္။ ဒီေနာက္ပိုင္းမွာ ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမေတြက အႀကံျပဳခ်က္ေလးတစ္ခု ေပးတယ္ဆိုရင္ေတာင္၊ အဲဒါကို လက္ခံဖို႔ ကြၽန္ေတာ္ အၿမဲႀကိဳးစားတယ္။ ဒီနည္းလမ္းကို က်င့္သုံးမိတဲ့အခါတိုင္း ကြၽန္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာ ၿငိမ္းခ်မ္းမႈ ရတယ္၊ ကိုယ့္တာဝန္ကိုလည္း ပိုေကာင္းေအာင္ လုပ္မိသြားတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ ဘုရားကို အမ်ားႀကီး ေက်းဇူးတင္မိပါတယ္။