ပိုင္႐ႊဲ အီတလီႏိုင္ငံ

၂၀၂၁ ခုႏွစ္ ႏိုဝင္ဘာလမွာ၊ ဗီဒီယိုေတြအတြက္ ပုံေတြလုပ္ဖို႔ ငါ့ကို အစ္မဆန္ဒရာနဲ႔ တြက္ဖက္ေပးဖို႔ ေခါင္းေဆာင္က စီစဥ္တယ္။ ပထမေတာ့ ကိုယ့္ရဲ႕ နည္းပညာကြၽမ္းက်င္မႈေတြကို တိုးတက္ေစဖို႔ ဆီေလ်ာ္တဲ့စည္းမ်ဥ္းေတြနဲ႔ စာေတြကိုဖတ္ရင္း ငါ အခ်ိန္အမ်ားႀကီး ကုန္ခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒီပုံေတြက လုပ္ဖို႔ခက္မယ့္အျပင္ အရင္ကလည္း မလုပ္ဖူးဘူးဆိုတာ ေတြ႕ေတာ့ ဒီအလုပ္က ေတာ္ေတာ္ ခက္ၿပီး၊ တျဖည္းျဖည္း သင္ဖို႔ လက္ေတြ႕ ေလ့က်င့္ဖို႔ လိုတယ္လို႔ ခံစားရတယ္။ ဒါေၾကာင့္ စည္းမ်ဥ္းေတြကို မစဥ္းစားဘဲ ဒီအတိုင္း ဒီဇိုင္းစလုပ္လိုက္တယ္။ ဆန္ဒရာက ငါ့ပုံေတြနဲ႔ပတ္သက္လို႔ ျပႆနာေတြကို ေထာက္ျပေနခဲ့တယ္။ ဒီလိုရင္ဆိုင္ရေတာ့၊ ငါက ကိုယ့္အမွားေတြကို မဆန္းစစ္၊ အားနည္းခ်က္ေတြကို မၾကည့္ခဲ့ဘူး။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ဒီအတိုင္း ေဘာင္ခတ္ၿပီး ေတြးတယ္။ “ငါက အစြမ္းအစ မရွိသလို၊ ဒီလို ပုံအမ်ိဳးအစားေတြနဲ႔ပတ္သက္လို မေတာ္ဘူး။ အတန္ၾကာ ေလ့က်င့္လုပ္ခဲ့ေပမဲ့ ျပႆနာေတြ ရွိေနတုန္းပဲ။ ဒီအဆင့္မွာ ငါ ပိတ္မိေနသလိုပဲ”လို႔ေပါ့။ ဆန္ဒရာကိုလည္း အားက်ၿပီး ေလးစားခဲ့တယ္။ သူက ႏွစ္ခ်ီ ပုံေတြလုပ္ခဲ့ေတာ့၊ အရာရာမွာ ငါ့ထက္ ေတာ္တယ္၊ ငါ့ထက္ သာတာ သိသာသလို ေနာင္က်ရင္ သူ႔ကို မွီခိုသင့္တယ္လို႔ ငါခံစားမိတယ္။ အဲဒီကစၿပီး၊ ကိုယ့္ရဲ႕ ဒီဇိုင္းေတြမွာ သူ႔ကို ငါ တကယ္ မွီခိုခဲ့ၿပီး၊ ငါ ေကာင္းေကာင္း မဆြဲတတ္တဲ့ တခ်ိဳ႕အပိုင္းေတြအတြက္ ၿပီးသြားေအာင္ သူ႔ကိုပဲ လႊဲလိုက္တယ္။ တစ္ခါတေလ၊ ပုံၾကမ္းၿပီးသြားတဲ့အခါ၊ စည္းမ်ဥ္းနဲ႔ ကိုက္လားဆိုတာ မစဥ္းစားဘဲ ကိုယ့္အစ္မကိုပဲ အႀကံေတာင္းလိုက္တယ္။ တစ္ခါတေလ ကိုယ့္ပုံေတြမွာ ျပႆနာေတြရွိတာ ျမင္ခဲ့ေပမဲ့ ေနာက္ထပ္အားမထုတ္ခ်င္လို႔ ဆန္ဒရာဆီ ဒီအတိုင္း ထိုးေပးလိုက္တယ္။ အဲဒါကို အခ်ိန္မီမြမ္းမံတာက အရမ္းအားထုတ္ရၿပီး ငါ့ပညာအဆင့္က အကန႔္အသတ္ရွိလို႔ ဆန္ဒရာက ပိုေတာ္ေတာ့ သူျပင္ၿပီး တိုးတက္ေကာင္းမြန္ေအာင္ လုပ္တာကိုပဲ ေစာင့္သင့္တယ္လို႔ ေတြးခဲ့တာ။ ငါပုံေတြထဲက တစ္ခုကို ဆန္ဒရာျပင္တာ ျမင္တိုင္း အရမ္းဝမ္းသာခဲ့တယ္။ ဒီလိုအစ္မမ်ိဳးနဲ႔ တြဲလုပ္ရတာ ေကာင္းတယ္၊ အခ်ိန္နဲ႔ အားထုတ္ရတာ အမ်ားႀကီး သက္သာတယ္ေပါ့။

ေနာက္ပိုင္းမွာ၊ ပုံေတြအတြက္ ေတာင္းဆိုမႈက တိုးလာခဲ့လို႔ ပိုခရီးတြင္ေအာင္လို႔ ဒီဇိုင္းအတူလုပ္ဖို႔ ဆန္ဒရာက အႀကံေပးတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဆြဲေနတုန္းမွာ၊ ဘယ္လိုပိုေကာင္းေအာင္ လုပ္ရမယ္ဆိုတာ စိတ္ထဲမရွိခဲ့ဘူး။ တကယ္ကို မတက္မႂကြျဖစ္ခဲ့တာ။ ဒီပုံမ်ိဳးနဲ႔ပတ္သက္လို႔ ငါမေတာ္သလို၊ ဆန္ဒရာရဲ႕ပုံက ပိုေကာင္းသြားတာျဖစ္လို႔ သူေျပာတာ ပိုနားေထာင္သင့္တယ္ေပါ့။ ဒါေၾကာင့္ အခ်ိန္အမ်ားစုမွာ ဆန္ဒရာေျပာတဲ့အတိုင္းပဲ ပုံေတြကို ဖန္တီးခဲ့ၿပီး၊ တစ္ခါတေလ သူ အလုပ္မ်ားတဲ့အခါ၊ အတူလုပ္လို႔ရေအာင္ ငါ ေစာင့္တယ္။ တစ္ခါတေလ စည္းမ်ဥ္းေတြကို အျမန္ဆုံး ကြၽမ္းက်င္၊ ပညာေတြ တိုးတက္ၿပီး ကိုယ့္ဘာသာ ပုံၾကမ္းဆြဲႏိုင္မဲ့ နည္းလမ္းကို ႀကိဳးစားစဥ္းစားတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေနာက္ေတာ့ အဲဒါ ငါ့အတြက္ ခက္ခဲတာမ်ိဳးျဖစ္မယ္၊ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဆန္ဒရာရွိေနၿပီး အဲဒီေနရာမွာ အရမ္းေတာ္ေနေတာ့ သူ႔ကို ပိုလုပ္ခြင့္ေပးသင့္တယ္လို႔ ေတြးမိတယ္။ ငါ့အတြက္ သိပ္စိုးရိမ္စရာ မလိုပါဘူးေပါ့။ ဒါနဲ႔ ကိုယ့္တာဝန္မွာ ဆန္ဒရာကို ဆက္မွီခိုလိုက္တယ္။ ႏွစ္လသုံးလအၾကာမွာ ငါ သိပ္မတိုးတက္တာကို ေခါင္းေဆာင္က ျမင္လို႔ ကိုယ္စြမ္းကိုယ္စ မရွိတဲ့အတြက္၊ ဆန္ဒရာကို သူ႔အလုပ္ထိခိုက္ေအာင္ အၿမဲ အကူအညီေတာင္းတဲ့အတြက္ ငါ့ကို ကိုင္တြယ္ေျဖရွင္းတယ္။ ေခါင္းေဆာင္ ဒီလိုေျပာတာကို ၾကားရတာ တကယ္ စိတ္ဆင္းရဲစရာပဲ။ ဆန္ဒရာကို ငါ့တြဲဖက္ျဖစ္ဖို႔အတြက္ သူ စီစဥ္တာက အဓိကအေနနဲ႔ ကိစၥေတြကို ငါ ျမန္ျမန္ ေလ့လာၿပီး ဒီဇိုင္းကို ကိုယ့္ဘာသာလုပ္ႏိုင္ေအာင္ေလ။ ဒါေပမဲ့ ငါက ဆန္ဒရာကို အၿမဲမွီခိုေနၿပီး တာဝန္မယူခဲ့ဘူး။ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာ လက္ေတြ႕လုပ္ေနခဲ့ေပမဲ့ တိုးတက္တာ အရမ္းနည္းတယ္။ ကိုယ့္တာဝန္ကို ငါ ဘယ္လိုလုပ္ အဲဒီလို သေဘာထားႏိုင္ခဲ့တာလဲ။ ကိုယ့္ျပႆနာကို နားလည္ေအာင္ လမ္းျပဖို႔ ဘုရားဆီ ေတာင္းေလွ်ာက္ ဆုေတာင္းခဲ့တယ္။

ညီအစ္မတစ္ေယာက္က ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ႏွစ္ပိုဒ္ ေဝမွ်ခဲ့တယ္။ “အခ်ိန္အမ်ားစုတြင္ သင္တို႔သည္ အလုပ္ကိစၥမ်ားအေၾကာင္း ေမးသည့္အခါ ျပန္မေျဖႏိုင္ၾကေပ။ သင္တို႔ထဲမွ အခ်ိဳ႕သည္ အလုပ္ထဲတြင္ ပါဝင္ပတ္သက္ၿပီးျဖစ္ေသာ္လည္း အလုပ္က မည္သို႔အေျခအေနရွိသည္ကို သင္တို႔ မည္သည့္အခါမွ် မေမးျမန္းခဲ့ေပ၊ သို႔မဟုတ္ ဤအေၾကာင္းကို ေသခ်ာစြာ မေတြးခဲ့ေပ။ သင္တို႔အားလုံးသည္ ဤအလုပ္တြင္ ပါဝင္ၾကၿပီးျဖစ္ေသာေၾကာင့္ သင္တို႔၏ အစြမ္းအစႏွင့္ အသိပညာတို႔ကို ေထာက္လွ်င္၊ သင္တို႔သည္ မည္သည့္အရာကိုမွ် မသိဘဲမေနသင့္ေပ။ သို႔ဆိုလွ်င္ လူအမ်ားစုသည္ အဘယ္ေၾကာင့္ မည္သည့္အရာမွ် မေျပာဘဲ ေနၾကသနည္း။ မည္သည့္အရာ ေျပာရမည္ကို အမွန္တကယ္ သင္တို႔ မသိ၍ျဖစ္ႏိုင္သည္— အမႈကိစၥမ်ား အဆင္ေျပျခင္း ရွိမရွိကို သင္မသိ၍ျဖစ္ႏိုင္သည္။ ဤအတြက္ အေၾကာင္းျပခ်က္ႏွစ္ခုရွိသည္။ တစ္ခုမွာ သင္သည္ လုံးဝ စိတ္မဝင္စားဘဲ၊ ဤအရာမ်ားႏွင့္ပတ္သက္၍ မည္သည့္အခါမွ် ဂ႐ုမစိုက္၍ ျဖစ္သည္၊ ၿပီးလွ်င္ ယင္းတို႔အား ၿပီးစီးရမည့္ လုပ္ေဆာင္ခ်က္တာဝန္တစ္ခုအျဖစ္သာ အစဥ္ သေဘာထားခဲ့၍ ျဖစ္သည္။ အျခားတစ္ခုမွာ သင္တို႔သည္ ဤအရာမ်ားကို ဂ႐ုစိုက္ဖို႔ တာဝန္မဲ့ၿပီး မလိုလား၍ ျဖစ္သည္။ သင္သည္ တကယ္ ဂ႐ုစိုက္ၿပီး အမွန္တကယ္ စိတ္ဝင္စားပါက၊ သင္၌ အရာခပ္သိမ္းအေပၚ အျမင္ႏွင့္ ရႈေထာင့္တို႔ ရွိၿပီးျဖစ္လိမ့္မည္။ ရႈေထာင့္၊ သို႔မဟုတ္ အျမင္မရွိျခင္းသည္ စိတ္မဝင္စားျခင္းႏွင့္ စိတ္မပါျခင္းအျပင္၊ တာဝန္တစ္ခုမွ် မယူျခင္းတို႔မွ လာေလ့ရွိသည္။ သင္သည္ မိမိလုပ္ေဆာင္သည့္ တာဝန္အေပၚ လုံ႔လဝီရိယမရွိ၊ မည္သည့္တာဝန္မွ် မယူ၊ အဖိုးအခေပးဆပ္ဖို႔၊ သို႔မဟုတ္ ပါဝင္ပတ္သက္ဖို႔ လိုလားေနျခင္း မရွိသကဲ့သို႔ မည္သည့္ နာက်င္မႈမွ် သင္မခံယူေခ်၊ သို႔မဟုတ္ မည္သည့္ သာ၍ႀကီးမားေသာ အင္အားကိုမွ် သုံးရန္ လိုလားေနျခင္း မရွိေခ်။ သင္သည္ လက္ေအာက္ငယ္သား တစ္ဦးျဖစ္ဖို႔သာ ဆႏၵရွိသည္၊ ယင္းမွာ မယုံၾကည္သူတစ္ဦးက သူ၏အလုပ္ရွင္အတြက္ အလုပ္လုပ္သည့္အခါႏွင့္ မကြာျခားေပ။ တာဝန္ကို ထိုသို႔ထမ္း‌ေဆာင္ျခင္းသည္ ဘုရားသခင္က မႏွစ္သက္ျခင္းခံရသကဲ့သို႔ ဘုရားသခင္ကို ေက်နပ္အားရေစျခင္းလည္း မရွိေပ။ သူ၏ ေထာက္ခံမႈကို မရရွိႏိုင္ေပ။” (ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္၊ အတြဲ (၃)၊ ေနာက္ဆုံးေသာ ကာလ ခရစ္ေတာ္၏ ေဟာေျပာခ်က္မ်ား၊ ႐ိုးသားျခင္းအားျဖင့္သာ စစ္မွန္ေသာ လူသားအျဖစ္ အသက္ရွင္ႏိုင္သည္) “တာဝန္တစ္ခုထမ္းေဆာင္ေသာအခါတြင္ လူတို႔သည္ ေပါ့ပါးေသာအလုပ္၊ သူတို႔ကို မပင္ပန္းေစေသာအလုပ္၊ ဆိုး႐ြားေသာရာသီဥတုတြင္ အျပင္ထြက္ရျခင္း မပါဝင္ေသာအလုပ္ကို အစဥ္ ေ႐ြးခ်ယ္ၾကသည္။ ဤသည္မွာ လြယ္ကူေသာအလုပ္မ်ားကို ေ႐ြးျခင္းႏွင့္ ခက္ခဲေသာ အလုပ္မ်ားကို ေခါင္းေရွာင္ျခင္းျဖစ္ၿပီး ဇာတိပကတိ သက္သာမႈမ်ားကို တပ္မက္ျခင္း၏ သ႐ုပ္သကန္ျဖစ္သည္။ အျခားမည္သည့္အရာရွိေသးသနည္း။ (သူတို႔၏ တာဝန္က အနည္းငယ္ခက္ခဲေသာအခါ၊ အနည္းငယ္ ပင္ပန္းေသာအခါ၊ အဖိုးအခတစ္ခုေပးဆပ္ျခင္း ပါဝင္ေသာအခါ အစဥ္ ညည္းညဴျခင္း။) (အစားအစာႏွင့္ အဝတ္အစား၊ ဇာတိပကတိကို လိုက္ေလ်ာျခင္းတို႔ကိုသာ စိတ္ေရာက္ေနျခင္း။) ဤအရာအားလုံးသည္ ဇာတိပကတိ သက္သာမႈကို တပ္မက္ျခင္း၏ သ႐ုပ္သကန္မ်ားျဖစ္သည္။ ထိုသို႔ေသာ လူတစ္ဦးသည္ အလုပ္တာဝန္တစ္ခုက ပင္ပန္းခက္ခဲလြန္းသည္၊ သို႔မဟုတ္ အႏၲရာယ္မ်ားသည္ဟု ျမင္သည့္အခါ အျခားလူတစ္ဦးအေပၚ လႊဲေပးလိုက္သည္။ ၎တို႔ကိုယ္တိုင္ကမူ ေအးေအးေဆးေဆး အလုပ္ကိုသာ လုပ္ၿပီး ၎တို႔သည္ အစြမ္းအစ ညံ့ဖ်င္းကာ လိုအပ္ေသာ ကြၽမ္းက်င္မႈမ်ား မရွိေၾကာင္း၊ ယင္းက ၎တို႔အတြက္ မတတ္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ျဖစ္ေၾကာင္းတို႔ကို ေျပာဆိုလ်က္ ဤအလုပ္ကို မလုပ္ႏိုင္သည့္ အေၾကာင္းအရင္းအတြက္ ဆင္ျခင္မ်ားေပးၾကသည္။ အမွန္မွာမူ ၎တို႔သည္ ဇာတိပကတိ၏ သက္သာမႈမ်ားကို မက္ေမာေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။...ဇာတိပကတိ သက္သာမႈကို တပ္မက္ေသာလူမ်ားသည္ တာဝန္တစ္ခု ထမ္းေဆာင္ဖို႔အတြက္ သင့္ေတာ္သည့္ လူမ်ား ျဖစ္သေလာ။ ၎တို႔၏တာဝန္ ထမ္းေဆာင္ျခင္း အေၾကာင္းအရာကို ေဆြးေႏြးၾကေလာ့၊ အဖိုးအခေပးျခင္းႏွင့္ ဒုကၡခံျခင္းအေၾကာင္း ေျပာေလာ့၊ ၿပီးလွ်င္ ၎တို႔သည္ မိမိတို႔၏ေခါင္းမ်ားကို မျပတ္ခါၾကေပသည္။ ၎တို႔၌ ျပႆနာမ်ားစြာ ရွိမည္၊ ၎တို႔သည္ ေစာဒကအျပည့္ရွိၾကသည္၊ အရာရာႏွင့္ပတ္သက္၍ အပ်က္သေဘာေဆာင္ၾကသည္။ ထိုသို႔ေသာ လူမ်ားသည္ အသုံးမက်ေပ၊ ၎တို႔သည္ မိမိတို႔၏တာဝန္ကို ထမ္းေဆာင္ဖို႔ အခြင့္မရွိဘဲ၊ ဖယ္ရွားခံရသင့္သည္။ ဇာတိပကတိ၏ သက္သာမႈမ်ားကို တပ္မက္ျခင္းအေၾကာင္းႏွင့္ပတ္သက္ၿပီး ဤတြင္ အၿပီးသတ္မည္။” (ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္၊ အတြဲ (၅)၊ ေခါင္းေဆာင္မ်ားႏွင့္ အမႈေဆာင္မ်ား၏ တာဝန္မ်ား) ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ကို စဥ္းစားရင္းနဲ႔ ကိုယ့္တာဝန္ကိုလုပ္တဲ့ ဒီလေတြမွာ ဘာတိုးတက္မႈမွ မလုပ္ခဲ့တာက အဓိကအားျဖင့္ ငါအရမ္းပ်င္းၿပီး၊ ကိုယ္စြမ္းကိုယ္စနဲ႔ တာဝန္ယူစိတ္ မရွိလို႔ျဖစ္မွန္း ေတြ႕ခဲ့တယ္။ ကိုယ့္အလုပ္မွာ မေရရာမေသခ်ာတာေတြ ႀကဳံေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ တည္ၿငိမ္ေအာင္ လုပ္ၿပီး စည္းမ်ဥ္းမရွာခဲ့ဘူး။ အဲဒါေတြကို ေသခ်ာစဥ္းစားတာက အရမ္းကသီလင္တျဖစ္တယ္လို႔ ခံစားရလို႔ ဆန္ဒရာကိုကို တာဝန္ေပးလိုက္တာ။ ငါၿပီးထားတဲ့အလုပ္နဲ႔ ပတ္သက္လို႔ သူက အႀကံေတြအမ်ားႀကီးေပးေတာ့ အဲဒါေတြကို မသုံးသပ္ခဲ့ဘူး၊ ကိုယ့္အားနည္းခ်က္ေတြကို သတိမျပဳမိဘဲ ငါက အစြမ္းအစမဲ့ၿပီး အဲဒီေနရာမွာ မေတာ္ဘူးလို႔ပဲ ဆင္ေျခေတြ ေပးခဲ့ၿပီး၊ ခက္ခဲတဲ့ အပိုင္းေတြကို လုပ္ဖို႔ ငါ့အစ္မဆီ လြဲေပးခဲ့တယ္။ ျပႆနာေတြရွိတယ္လို႔ ငါျမင္တဲ့ တခ်ိဳ႕ပိုင္းေတြရွိေပမဲ့ ဒုကၡခံၿပီး မျပင္ခဲ့ဘူး။ အဲဒီအစား၊ ျဖစ္သလိုၿပီးတယ္၊ ဆန္ဒရာကို ျပင္ခိုင္းလိုက္ၿပီးေတာ့ အေခ်ာင္ခိုၿပီး စိတ္ခ်လို႔မရျဖစ္ခဲ့တယ္။ ဒါက အလုပ္ရႈပ္သက္သာေစၿပီး ခဲတစ္လုံးနဲ႔ ငွက္ႏွစ္ေကာင္ပစ္တာ၊ ငါ့ကို ပိုခရီးေရာက္ေစတယ္လို႔ ခံစားခဲ့တယ္။ ငါ့ကိုငါ အသုံးမက်၊ အစြမ္းအစမရွိဘူးလို႔ ေတြးၿပီး လိုလိုခ်င္ခ်င္နဲ႔ ေနာက္လိုက္တစ္ေယာက္ျဖစ္လာခဲ့တယ္။ ငါက မစြမ္းေဆာင္ႏိုင္သလို ဆန္ဒရာက ငါ့ထက္ ပိုေတာ္တဲ့အတြက္ သူ႔အေနနဲ႔ အလုပ္ပိုလုပ္ရတာက ျဖစ္႐ိုးျဖစ္စဥ္ပဲလို႔ ခံစားရလို႔ သူ႔ကို လုပ္ခြင့္ေပးခဲ့တယ္။ တတ္ႏိုင္သေလာက္ ငါလုပ္မယ္၊ ၿပီးေတာ့ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အေခ်ာင္ခိုမေနပါဘူးေပါ့။ ငါက ႐ုပ္ပိုင္းသက္သာတာကို မက္ေနတာ၊ မ႐ိုးမသားနဲ႔ စိတ္မခ်ရျဖစ္ေနခဲ့တာပဲ။ သူတို႔ရဲ႕ အသိစိတ္၊ လူ႔သဘာဝကို ဂ႐ုမစိုက္၊ ဘယ္လို အဖိုးအခေပးၿပီး သူတို႔အလုပ္ ေကာင္းေကာင္း လုပ္ရမယ္ဆိုတာ မစဥ္းစား၊ ကိစၥေတြကို သက္ေသာင့္သက္သာနဲ႔ လြယ္လြယ္ လုပ္ႏိုင္သမွ် လုပ္ေနတဲ့၊ အခ်ိန္တိုင္း လွည့္ျဖားတတ္၊ ဘယ္ေတာ့မွ တာဝန္မယူတဲ့ အျပင္ေလာကမွာ အလုပ္လုပ္ေနတဲ့ မယုံၾကည္သူေတြကို ေတြးမိတယ္။ ဒါက ကိုယ့္တာဝန္အေပၚထားတဲ့ ငါ့သေဘာထားပဲ။ လုံ႔လနဲ႔ တာဝန္သိစိတ္မဲ့ခဲ့တာ၊ ကိုယ္သက္သာၿပီး ကိုယ့္တာဝန္မွာ အဖိုးအခ မေပးဖို႔ တျခားလူေတြရဲ႕ အေတြ႕အႀကဳံကို ဆင္ေျခအေနနဲ႔ အၿမဲ သုံးခဲ့တာ။ အခက္အခဲေတြကို တျခားလူေတြလက္ထဲ အၿမဲထိုးထည့္ၿပီးေတာ့ ေနာက္ကြယ္မွာ ပုန္းၿပီး ေအးေဆး သေဘာထားခဲ့တယ္။ တကယ္ကို တစ္ကိုယ္ေကာင္းဆန္ၿပီး လွည့္ျဖားတတ္ခဲ့တာ။ သက္ေသာင့္သက္သာျဖစ္တာကို အၿမဲ မက္ၿပီး ကိုယ္စြမ္းကိုယ္စမရွိခဲ့ေတာ့ ကိုယ့္ကြၽမ္းက်င္မႈေတြနဲ႔ပတ္သက္လို႔ ဘာတိုးတက္မႈမွ လုံးဝ မလုပ္ခဲ့ဘူး၊ တကယ့္ အခန္းက႑တစ္ခုမွ မလုပ္ခဲ့ဘူး။ အလုပ္နဲ႔ တကယ္ကို မတန္ခဲ့တာ။ ဘုရားကို တကယ္ စိတ္ပ်က္ေစခဲ့တယ္လို႔ ခံစားခဲ့ရတယ္။ ကိုယ့္တာဝန္ကို အဲဒီအတိုင္း ငါ ဆက္မလုပ္ခ်င္ခဲ့ဘူး။

ေနာက္ပိုင္းမွာ ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ ထပ္ဖတ္ခဲ့တယ္။ “လူအခ်ိဳ႕သည္ မည္သည့္အလုပ္ကိုလုပ္ေဆာင္ပါေစ၊ သို႔မဟုတ္ မည္သည့္တာဝန္ကို ထမ္းေဆာင္ပါေစ ၎တို႔သည္ ေအာင္ျမင္ရန္ မစြမ္းေဆာင္ႏိုင္ၾကေပ။ ၎တို႔အတြက္ ခဲယဥ္းလြန္း၏။ ၎တို႔သည္ လူတို႔ထမ္းေဆာင္သင့္သည့္ မည္သည့္တာဝန္ဝတၱရားမ်ားကိုမဆို ျဖည့္ဆည္းႏိုင္စြမ္း မရွိၾကေပ။ ၎တို႔သည္ အမႈိက္မဟုတ္သေလာ။ ၎တို႔သည္ လူမ်ားဟု ေခၚရန္ ထိုက္တန္ေသးသေလာ။ ႁခြင္းခ်က္အေနျဖင့္ ငႏုံ၊ ငအမ်ား၊ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ ခ်ိဳ႕တဲ့သူမ်ားႏွင့္၊ ႐ုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာ အားနည္းမႈကို ခံစားရေသာသူမ်ားမွလြဲ၍ မိမိတို႔တာဝန္ကို မထမ္းေဆာင္သင့္ေသာ၊ မိမိတို႔ ဝတၱရားမ်ားကို မျဖည့္ဆည္းသင့္ေသာ အသက္ရွင္သည့္သူ တစ္ေယာက္ေယာက္ရွိသေလာ။ သို႔ေသာ္ ဤလူစားမ်ိဳးသည္ သစၥာမဲ့ျခင္းကို အစဥ္ဖုံးကြယ္ၿပီး မ႐ိုးမသား အစဥ္ျပဳမူကာ မိမိတို႔၏ တာဝန္မ်ားကို မျဖည့္ဆည္းလိုေပ။ ဆိုလိုသည္မွာ ၎တို႔သည္ မိမိတို႔ကိုယ္ကို သင့္ေလ်ာ္ေသာလူမ်ားကဲ့သို႔ ျပဳမူေဆာင္႐ြက္လိုျခင္းမရွိေပ။ ဘုရားသခင္သည္ ၎တို႔ကို အစြမ္းအစႏွင့္ ဆုေက်းဇူးမ်ားေပးခဲ့သည္။ ၎တို႔အား လူသားျဖစ္ဖို႔ အခြင့္အေရး သူေပးခဲ့ေသာ္လည္း၊ ၎တို႔က ဤအရာကို မိမိတို႔၏တာဝန္ ထမ္းေဆာင္ရာ၌ အသုံးမျပဳႏိုင္ၾကေခ်။ ၎တို႔သည္ ဘာမွ်မလုပ္ၾက၊ သို႔ေသာ္လည္း အရာအားလုံးကို ေမြ႕ေလ်ာ္ခံစားလိုၾက၏။ ဤသို႔ေသာသူသည္ လူသားအျဖစ္ ေခၚဆိုရန္ သင့္ေတာ္သေလာ။ ၎တို႔ကို မည္သည့္အလုပ္ပဲ ေပးေပး၊ အလုပ္က အေရးႀကီးသည္ျဖစ္ေစ၊ သာမန္ျဖစ္ေစ၊ ခက္ခဲသည္ျဖစ္ေစ၊ ႐ိုးရွင္းသည္ျဖစ္ေစ ၎တို႔သည္ အစဥ္သျဖင့္ ေပါ့ဆၿပီး ဝတ္ေက်တမ္းေက် ျပဳလုပ္သည္။ အစဥ္ ပ်င္းရိၿပီး မယုံရေပ။ ျပႆနာမ်ား ျဖစ္ေပၚေသာအခါ ၎တို႔အတြက္ တာဝန္ကို အျခားလူမ်ားအေပၚသို႔ တြန္းပို႔ရန္ ႀကိဳးစားသည္။ ၎တို႔သည္ မိမိတို႔၏ ကပ္ပါးေကာင္ ဘဝမ်ားကို ဆက္အသက္ရွင္ဖို႔ လိုလားရင္း၊ မည္သည့္တာဝန္ကိုမွ် မယူၾကေပ။ ၎တို႔သည္ အသုံးမဝင္ေသာ အမႈိက္မ်ားျဖစ္သည္ မဟုတ္ေလာ။ လူမႈအဖြဲ႕အစည္းတြင္ မည္သူက ရွင္သန္ေရးအတြက္ မိမိတို႔ကိုယ္ကို မမွီခိုရသနည္း။ လူတစ္ဦးသည္ အ႐ြယ္ေရာက္လာသည့္အခါ မိမိကိုယ္ကို ေထာက္ပံ့ရမည္။ ၎တို႔၏ မိဘမ်ားသည္ မိမိတို႔၏တာဝန္ကို ျဖည့္ဆည္းၿပီးျဖစ္သည္။ ၎တို႔၏ မိဘမ်ားက ၎တို႔အား ေထာက္ပံ့ဖို႔ လိုလားလွ်င္ပင္၊ ၎တို႔သည္ ယင္းႏွင့္ပတ္သက္၍ ဘဝင္မက်ျဖစ္မည္ျဖစ္ကာ၊ ‘ကြၽန္ုပ္၏မိဘမ်ားသည္ သားသမီးမ်ားကို ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ေပးသည့္၎တို႔၏အလုပ္ ၿပီးစီးၿပီျဖစ္သည္။ ကြၽန္ုပ္သည္ အ႐ြယ္ေရာက္သူတစ္ဦး ျဖစ္ၿပီး က်န္းမာသန္စြမ္းသည္။ ကြၽန္ုပ္သည္ အမွီအခိုကင္းစြာ ေနထိုင္ႏိုင္သင့္သည္’ ဟု သတိျပဳမိႏိုင္သင့္သည္။ ဤသည္မွာ အ႐ြယ္ေရာက္သူတစ္ဦး ရွိသင့္သည့္ အနိမ့္ဆုံး အသိစိတ္ျဖစ္သည္ မဟုတ္ေလာ။ တစ္စုံတစ္ဦးသည္ အမွန္တကယ္ အသိစိတ္ရွိပါက ၎၏ မိဘမ်ားထံမွ ဆက္လက္၍ အလကားလက္ျဖန႔္ေတာင္း‌ႏိုင္မည္ မဟုတ္ေခ်။ အျခားသူမ်ား ေလွာင္ေျပာင္ၾကမည္၊ မိမိအရွက္ခြဲခံရမည္ကို စိုး႐ြံ႕ေပလိမ့္မည္။ သို႔ျဖစ္၍ ပ်င္းရိေသာ လူေလလူလြင့္တစ္ဦးသည္ အသိစိတ္ရွိသေလာ။ (မရွိပါ။) ၎တို႔သည္ အစဥ္သျဖင့္ တစ္စုံတစ္ခုကို အလကားရယူလိုၾကသည္။ မည္သည့္အခါမွ် တာဝန္မခံလိုေပ။ ၎တို႔သည္ အခမဲ့ေန႔လယ္စာကို ရွာေဖြၾကသည္။ ၎တို႔သည္ တစ္ရက္လွ်င္ ဟင္းေကာင္းသုံးပြဲ လိုခ်င္ၾကသည္။ မည္သည့္အလုပ္မွ်မလုပ္ဘဲ တစ္ေယာက္ေယာက္က ၎တို႔ကို ေကြၽးေမြးျပဳစုဖို႔၊ အစားအစာကို အရသာရွိဖို႔ လိုခ်င္ၾကသည္။ ဤသည္မွာ ကပ္ပါးေကာင္တစ္ေကာင္၏ စိတ္ထား မဟုတ္သေလာ။ ကပ္ပါးေကာင္ျဖစ္ေသာ လူတို႔သည္ အသိစိတ္ႏွင့္ ဆင္ျခင္တုံတရား ရွိသေလာ။ ၎တို႔တြင္ ဂုဏ္သိကၡာႏွင့္ တည္ၾကည္မႈ ရွိသေလာ။ လုံးဝ မရွိေပ။ ၎တို႔အားလုံးသည္ ကပ္ပါးရပ္ပါး လုပ္ၾကသည္၊ အသုံးမက်ဘဲ အသိစိတ္၊ သို႔မဟုတ္ ဆင္ျခင္တုံတရားမရွိသည့္ လူ႔တိရစာၦန္မ်ားျဖစ္ၾကသည္။ ၎တို႔ထဲမွ မည္သူမွ်သည္ ဘုရားအိမ္ေတာ္၌ ဆက္လက္တည္ရွိဖို႔ မသင့္ေတာ္ေခ်။” (ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္၊ အတြဲ (၅)၊ ေခါင္းေဆာင္မ်ားႏွင့္ အမႈေဆာင္မ်ား၏ တာဝန္မ်ား) “ပ်င္းရိေသာလူမ်ားသည္ မည္သည့္အရာကိုမွ် မလုပ္ေဆာင္ႏိုင္ေပ။ တစ္နည္းအားျဖင့္ဆိုေသာ္ ၎တို႔သည္ အမႈိက္မ်ား ျဖစ္သည္။ ပ်င္းရိျခင္းအားျဖင့္ ဒုကၡိတျဖစ္ရသည္။ ပ်င္းရိေသာလူမ်ား၏ အစြမ္းအစသည္ မည္မွ်ေကာင္းပါေစ အဆင္တန္ဆာသက္သက္သာျဖစ္သည္။ ၎တို႔၏ အစြမ္းအစေကာင္းျခင္းသည္ အသုံးမဝင္ေပ။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ၎တို႔သည္ အလြန္ပ်င္းလြန္းေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ မည္သည့္အရာကို လုပ္သင့္သည္ကို ၎တို႔သိေသာ္ျငားလည္း မလုပ္ေဆာင္ေပ။ တစ္စုံတစ္ခုက ျပႆနာျဖစ္သည္ကို ၎တို႔ သိလွ်င္ပင္ ေျဖရွင္းရန္အတြက္ သမၼာတရားကို မရွာေဖြၾကေပ။ အလုပ္သည္ ထိေရာက္မႈရွိရန္အတြက္ မည္သည့္ဆင္းရဲဒုကၡမ်ား ခံသင့္သည္ကို ၎တို႔သိၾကသည္။ သို႔ေသာ္ ဤသို႔တန္ဖိုးရွိေသာဒုကၡကို ခံယူရန္ မလိုလားၾကေပ။ ရလဒ္အေနျဖင့္ ၎တို႔သည္ မည္သည့္သမၼာတရားကိုမွ် မရရွိၾကေပ။ မည္သည့္တကယ့္အလုပ္ကိုမွ် မလုပ္ေဆာင္ၾကေပ။ လူမ်ား ခံယူသင့္သည့္ ဆင္းရဲဒုကၡမ်ားကို ၎တို႔ မခံယူလိုၾကေပ။ ၎တို႔သည္ သက္သာဖို႔အတြက္ ေလာဘ၊ ဇာတိပကတိ၏ ေပ်ာ္ေမြ႕မႈ၊ ဝမ္းေျမာက္မႈႏွင့္ နားေနခ်ိန္တို႔အေပၚ ေပ်ာ္ေမြ႕မႈ၊ လြတ္လပ္ၿပီး သက္ေသာင့္သက္သာရွိသည့္ အသက္တာကို ေပ်ာ္ေမြ႕ခံစားျခင္းတို႔ကိုသာ သိၾကသည္။ ၎တို႔သည္ အသုံးမက်ျဖစ္ၾကသည္ မဟုတ္ေလာ။ ဆင္းရဲဒုကၡကို ႀကံ့ႀကံ့မခံႏိုင္သည့္ လူမ်ားသည္ အသက္ရွင္ဖို႔ မသင့္ေတာ္ေခ်။ ကပ္ပါးေကာင္အျဖစ္ အစဥ္ အသက္ရွင္လိုသည့္ မည္သူမဆိုသည္ အသိစိတ္၊ သို႔မဟုတ္ ဆင္ျခင္တုံတရား မရွိသည့္သူတစ္ဦး ျဖစ္သည္။ ၎သည္ လူ႔တိရစာၦန္ျဖစ္ကာ၊ အေစခံမႈေပးရန္ပင္ မသင့္ေတာ္သူမ်ိဳးျဖစ္သည္။ ၎တို႔သည္ ဆင္းရဲဒုကၡကို ႀကံ့ႀကံ့မခံႏိုင္သည့္အတြက္၊ ၎တို႔ေပးသည့္ အေစခံမႈသည္ ညံ့ဖ်င္းၿပီး ၎တို႔သည္ သမၼာတရားကို ရရွိဖို႔ဆႏၵရွိပါက၊ ယင္းအတြက္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ သာ၍ပင္ နည္းပါးေလသည္။ ဒုကၡမခံႏိုင္သကဲ့သို႔ သမၼာတရားကို မခ်စ္သည့္ လူတစ္ဦးသည္ အပ်င္းခိုသူတစ္ဦး၊ အေစခံမႈေပးရန္ပင္ အရည္အခ်င္း မျပည့္မီသူ ျဖစ္သည္။ ၎သည္ လူ႔သဘာဝတစ္စက္မွ် မရွိသည့္ လူ႔တိရစာၦန္ျဖစ္သည္။ ထိုသို႔ေသာလူမ်ားကို ထုတ္ပယ္ျခင္းထက္ ဘုရားအလိုေတာ္ႏွင့္ ကိုက္ညီသည့္အရာ မရွိေခ်။” (ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္၊ အတြဲ (၅)၊ ေခါင္းေဆာင္မ်ားႏွင့္ အမႈေဆာင္မ်ား၏ တာဝန္မ်ား) ဘုရားအျမင္မွာ၊ သက္သာမႈကို အၿမဲမက္သူေတြဟာ အဖိုးအခေပးဖို႔ မလိုလားဘူး၊ သူတို႔ကို တာဝန္ေပးထားတဲ့ အလုပ္ကို ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ မၿပီးစီးသလို၊ သူတို႔တာဝန္ေတြကို မျဖည့္ဆည္း၊ လုံးဝ အသုံးမက်ဘူးဆိုတာကို ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ကေန ငါ နားလည္သြားတယ္။ ဒီလူေတြမွာ ဘာကိုယ္စြမ္းကိုယ္စမွ မရွိသလို၊ တျခားလူေတြရဲ႕ အားထုတ္မႈအက်ိဳးေတြကို အၿမဲ ခံစားၾကတယ္။ အသင္းေတာ္မွာရွိတဲ့ ကပ္ပါးေကာင္ေတြျဖစ္ၿပီး ထုတ္ပယ္ခံရမယ္။ “ကပ္ပါးေကာင္” နဲ႔ “အမႈိက္”ဆိုၿပီး ဘုရားဆိုလိုတဲ့အရာကို ဆက္ေတြးေနမိတယ္။ မိဘဆီမွာ လက္ျဖန႔္ေတာင္းေနေသးတဲ့ အျပင္ေလာကထဲက အ႐ြယ္ေရာက္သူေတြကို ေတြးမိတယ္။ အ႐ြယ္ေရာက္ၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ၊ သူတို႔ အလုပ္မရၾကသလို၊ မိဘေတြရဲ႕ အေထာက္အပံ့ကိုပဲ ခံစားတယ္၊ ေပးစာကမ္းစာကို မွီခိုၿပီး ဘဝတစ္ခု ရွင္သန္တယ္၊ ကိုယ္တိုင္ အသက္ေမြးမႈလုပ္တာက ဘာဆိုလိုမွန္း မသိဘူး။ ပုံမွန္ လူ႔အသိစိတ္ဆိုတာ မရွိဘူး။ ဒီလူတြက ကပ္ပါးေတြပဲ။ ငါ့အျပဳအမူနဲ႔ ဒီတာဝန္မဲ့၊ ကပ္ပါးရပ္ပါးလုပ္သူေတြၾကားမွာ ဘာမွ မကြာျခားတာကို ျမင္ရတယ္။ အသင္းေတာ္က ပုံေတြလုပ္ဖို႔ ငါ့အတြက္ စီစဥ္ေပးခဲ့ၿပီး ဒါက ငါ့တာဝန္ပဲေလ။ အလုပ္က ခက္ခဲပါေစ၊ အဲဒါကို အျမန္ဆုံး ထမ္းေဆာင္ဖို႔ ႀကိဳးႀကိဳးစားစား ေလ့လာခဲ့သင့္တာ။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီပုံေတြကို လုပ္တာ ခက္ခဲတယ္လို႔ ခံစားၿပီး၊ အဲဒါေတြကို အားစိုက္ မေတြးခ်င္ခဲ့ဘူး။ ကိုယ့္ရဲ႕ ပ်င္းရိမႈအတြက္ ဆင္ေျခေတြ ဖန္တီးခဲ့တယ္။ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာ ဆည္းပူးခဲတဲ့တစ္ေလွ်ာက္ စည္းမ်ဥ္းေတြကို ငါ ကြၽမ္းက်င္တယ္လို႔ ေတြးၿပီး၊ ျပႆနာေတြ ေပၚလာေတာ့၊ ေသြဖည္တာေတြကို မစစ္ေဆးခဲ့ဘူး၊ စည္းမ်ဥ္းေတြ မရွာခဲ့ဘူး။ ၿပီးေတာ့ ဆန္ဒရာ အေတြ႕အႀကဳံရွိပုံကို ျမင္ေတာ့ သူ႔အေထာက္အပံ့ကို အၿမဲအလြယ္ရေနမယ္လို႔ ထင္ခဲ့တယ္။ ခက္တာေတြကို သူ႔အေပၚ တြန္းတင္ၿပီး အက်ိဳးေက်းဇူးေတြ ခံစားဖို႔ ေစာင့္ဆိုင္းခဲ့တယ္။ ငါတို႔ အတူအလုပ္လုပ္ခ်ိန္မွာေတာင္၊ သူ႔အေပၚ မွီခိုေနခဲ့တုန္းပဲ။ ဆန္ဒရာေျပာတာပဲ နားေထာင္ၿပီး တကယ္ ဘာမွမေတြးခဲ့ဘူး။ ကိုယ့္တာဝန္အတြက္ တာဝန္သိစိတ္ မရွိခဲ့သလို၊ တျခားလူေတြအေပၚပဲ မွီခိုခဲ့တယ္။ အားမထုတ္ခဲ့သလို၊ သူမ်ားအလုပ္ရဲ႕ အက်ိဳးေတြကိုပဲ ခံစားခ်င္ခဲ့တယ္။ ငါက အသုံးမက်တဲ့သူ၊ အသင္းေတာ္ထဲမွာ ကပ္ပါးရပ္ပါးလုပ္တဲ့ ကပ္ပါးေကာင္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ဘုရားက တကယ္ကို စက္ဆုပ္ခဲ့တာ။ ငါ့အစ္မက သူ႔အလုပ္ၿပီးသြားတဲ့အခါ၊ ငါ့ဟာကို ကူညီရင္းနဲ႔ အခ်ိန္ကုန္ရၿပီး အဲဒါက သူ႔တာဝန္ကို ၾကန႔္ၾကာေစခဲ့တယ္။ ငါ ပိုလို႔ေတာင္ ဆိုးဆိုး႐ြား႐ြားနဲ႔ အျပစ္ရွိတဲ့ စိတ္ခံစားခဲ့ရတယ္။ ငါက “ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ၾကင္နာရမယ္၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ခ်စ္တတ္ဖို႔ သင္ယူရမယ္”၊ “ေညာင္ရိပ္ကိုမွီ ေညာင္သီးကိုစား” ဆိုတာနဲ႔ “အေထာက္အပံ့ကို အားကိုးလို႔ရခ်ိန္ မအားကိုးတာက မိုက္မဲတာပဲ” ဆိုသလို ဆိုးယုတ္တဲ့ အေတြးမွားေတြရဲ႕ လႊမ္းမိုးတာ ခံခဲ့ရလို႔ အရမ္းပ်င္းရိႏိုင္ခဲ့တာပဲ။ ဒီဆိုးယုတ္တဲ့ စိတ္ကူးေတြက ငါ့ကို ဇာတိကိုပဲ အေလးဂ႐ုျပဳေစၿပီး၊ အရင္ထက္ပို အက်င့္ပ်က္လာေစတယ္၊ ယုတ္မာၿပီး မတက္မႂကြျဖစ္လာေစတယ္။ ငါက အားစိုက္မထုတ္ဘဲ အက်ိဳးခံစားခ်င္သလို ကိုယ့္တာဝန္က နည္းနည္း ခက္ခဲ့တဲ့အခါ၊ စဥ္းစားဖို႔၊ အဖိုးအခေပးဖို႔ မလိုလားခဲ့ဘူး။ ကိုယ့္တြဲဖက္က ကိုယ့္ထက္ ပိုကြၽမ္းတာကို ျမင္ေတာ့၊ ကိစၥေတြကို သူ႔ကိုပဲ လက္လႊဲလိုက္တယ္၊ ဝန္ကို ထမ္းခြင့္ေပးလိုက္တယ္။ ရွိေနတဲ့ အေထာက္အပံ့ကို မမွီခိုတာက မိုက္မဲတာပဲလို႔ ေတြးခဲ့တယ္။ ငါ တကယ္ကို မ႐ိုးမသားနဲ႔ မယုံၾကည္ရတဲ့သူ ျဖစ္ခဲ့တာပဲ။ ဒီလိုကိုယ့္တာဝန္ကို လုပ္တာက ငါ့ကို မပင္ပန္းေစခဲ့ေပမဲ့၊ ငါ့ရဲ႕ ပုံအလုပ္နဲ႔ပတ္သက္လို႔ ဘာတိုးတက္မႈမွ လုံးဝ မလုပ္ခဲ့ဘူး။ အလုပ္မွာ ကိုယ္တိုင္ပါဝင္ၿပီး အက်ိဳးရွိေအာင္ မလုပ္ရင္ ေရရွည္မွာ အေႏွးနဲ႔ အျမန္ ငါဖယ္ရွားခံရမွာပဲ။ ဒါကို ေတြးမိေတာ့ တကယ္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိတယ္။ ဘုရားဆီ ဆုေတာင္းတယ္။ “ဘုရားသခင္၊ သက္သာမႈကို ကြၽန္မ မက္ေမာၿပီး ကိုယ့္တာဝန္မွာ ကိုယ္စြမ္းကိုယ္စ မရွိခဲ့ပါဘူး။ အခု ကြၽန္မ ေနာင္တရၿပီး ကိုယ္ေတာ္ရဲ႕ စိစစ္မႈကို လက္ခံခ်င္ပါတယ္။ ဇာတိကို ထပ္အေလးထားမိရင္၊ ကြၽန္မကို ဆုံးမပဲ့ျပင္ေတာ္မူပါ”လို႔ေပါ့။

ဆန္ဒရာက ကြၽန္မပုံတခ်ိဳ႕နဲ႔ပတ္သက္တဲ့ အေသးစိတ္အခ်က္အလက္ေတြကို အက်ရွင္းျပၿပီး ျပႆနာတခ်ိဳ႕ ေထာက္ျပခဲ့တဲ့ အရင္ ႏွစ္ရက္၊ သုံးရက္ကို ေတြးမိတယ္။ အရင္က ဒီျပႆနာမ်ိဳးကို သူ ရွင္းျပခဲ့ၿပီးျဖစ္မွန္း သိခဲ့ေပမဲ့လည္း ကြၽန္မ လုံးဝ လုံးဝ ေမ့သြားခဲ့တာေလ။ ကြၽန္မ အရမ္း ေနာင္တရမိတယ္။ ကြၽန္မ မွန္ေအာင္မလုပ္ႏိုင္တဲ့ အရာတစ္ခုခု ႀကဳံရတိုင္းမွာ၊ ဆန္ဒရာက စိတ္ရွည္ရွည္နဲ႔ ကြၽန္မကို မိတ္သဟာယျပဳေပးတယ္။ သတိရၿပီး မွတ္သားဖို႔ နည္းနည္း ႀကိဳးစားလိုက္ရင္ေတာင္၊ အဲဒီျပႆနာေတြ ဆက္ေပၚေနမွာ မဟုတ္ဘူးေလ။ ဒါေပမဲ့ စည္းမ်ဥ္းေတြ အသုံးခ်ဖို႔ကို ငါ လုံးဝ အာ႐ုံမစိုက္ခဲ့ဘူး၊ တျခားလူေတြေပၚပဲ မွီခိုလိုက္တယ္။ တျခားလူေတြ ဘယ္ေလာက္ေျပာပါေစ၊ တစ္ခုမွ ငါ နားမဝင္ခဲ့ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ အေျခခံ စည္းမ်ဥ္းေတြကိုေတာင္ ငါ မကြၽမ္းေသးဘဲျဖစ္ေနခဲ့တာ။ ဒီအေတြးနဲ႔ စာတမ္းတစ္ခုကို ငါ ေရးဆြဲျပဳစုလိုက္တယ္။ မေရရာမေသခ်ာတာေတြ ျပန္ႀကဳံရတဲ့အခါ၊ ကိုယ့္ဘာသာ အေျဖရွာႏိုင္ေအာင္လို႔ ပုံေတြကို ဒီဇိုင္းလုပ္တဲ့အခါ အာ႐ုံစိုက္ဖို႔လိုတဲ့ ျပႆနာနဲ႔ စည္းမ်ဥ္းေတြကို စာရင္းမွတ္လိုက္တယ္။ ျပႆနာေတြ ေပၚလာတဲ့အခါ၊ ခ်က္ခ်င္း မွတ္ၿပီး ဆန္းစစ္တယ္။ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ငါ့ရဲ႕ ပုံအလုပ္နဲ႔ ပတ္သက္လို႔ တိုးတက္မႈလုပ္ႏိုင္ခဲ့တယ္။

ေနာက္ပိုင္းမွာ ကိုယ့္ဘာသာ သုံးသပ္မိတယ္။ ပ်င္းရိတာအျပင္၊ ငါ့တာဝန္မွာ တျခားဘာျပႆနာေတြကို ငါ့ကို ဟန႔္တားေနခဲ့လဲေပါ့။ သုံးသပ္ဆင္ျခင္ရာမွာ ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္တစ္ပိုဒ္ ဖတ္တယ္။ “အလြန္ပင္ အရည္အေသြးျပည့္မီေသာသူမ်ားက မိမိတို႔ကိုယ္ကို ယုံၾကည္ပုံသည္ မည္သည့္အရာေပၚတြင္ အေျခခံသနည္း။ တာဝန္တစ္ခုခုကို ၎တို႔ထမ္းေဆာင္သည္မွာ ႏွစ္မည္မွ်ၾကာသည္၊ အေတြ႕အႀကဳံမည္မွ်ကို ၎တို႔ရရွိၿပီးျဖစ္သည္တို႔အေပၚတြင္ အေျခခံသည္မဟုတ္ေလာ။ ဤသို႔ျဖစ္လ်က္ သင္တို႔သည္ ဝါရင့္ျခင္းႏွင့္ပတ္သက္ၿပီး တျဖည္းျဖည္းခ်င္း စတင္စဥ္းစားလာမည္မဟုတ္ေလာ။ ဥပမာအားျဖင့္ ညီအစ္ကိုတစ္ေယာက္သည္ ဘုရားသခင္ကို ႏွစ္မ်ားစြာ ယုံၾကည္ခဲ့ၿပီး တာဝန္တစ္ခုကို အခ်ိန္အေတာ္ၾကာထမ္းေဆာင္ခဲ့သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဤတာဝန္အေၾကာင္းေျပာဆိုရန္ သူသည္ အရည္အခ်င္းအျပည့္မီဆုံးျဖစ္သည္။ ညီအစ္မတစ္ေယာက္သည္ ဤသို႔ေရာက္သည္မွာ မၾကာေသးေပ။ သူမသည္ အစြမ္းအစနည္းငယ္ရွိေသာ္လည္း ဤတာဝန္ကို ထမ္းေဆာင္ရာတြင္ အေတြ႕အႀကဳံမရွိေပ။ ဘုရားသခင္ကို ယုံၾကည္သည္မွာ မၾကာေသးေပ။ ထို႔ေၾကာင့္ သူမသည္ ေျပာဆိုရန္ အရည္အခ်င္း မျပည့္မီဆုံးျဖစ္သည္။ ေျပာဆိုရန္ အရည္အခ်င္းအျပည့္မီဆုံးသူက မိမိကိုယ္ကို စဥ္းစားသည္။ ‘ငါသည္ ဝါရင့္ေသာေၾကာင့္ ငါ၏တာဝန္ကို ထမ္းေဆာင္ျခင္းသည္ စံမီသည့္ သေဘာျဖစ္သည္။ ငါ၏ အားထုတ္လိုက္စားမႈသည္ ထိပ္ဆုံးသို႔ ေရာက္ရွိၿပီးျဖစ္သည္။ ငါ ႀကိဳးပမ္းသင့္သည့္၊ ဝင္ေရာက္သင့္သည့္အရာမရွိေပ။ ဤတာဝန္ကို ငါ ေကာင္းစြာ ထမ္းေဆာင္ၿပီးျဖစ္သည္။ ငါသည္ ဤအလုပ္ကို အနည္းႏွင့္အမ်ား ၿပီးေျမာက္ၿပီးျဖစ္သည္။ ဘုရားသခင္သည္ ေက်နပ္သင့္သည္။’ ဟူ၍ ျဖစ္သည္။ ဤသို႔ျဖင့္ ၎တို႔သည္ မိမိတို႔ဘာသာ အားရေက်နပ္လာသည္။ ဤသည္မွာ ၎တို႔သည္ သမၼာတရား၏ စစ္မွန္မႈသို႔ ဝင္ေရာက္ၿပီးျဖစ္သည္ဟု ၫႊန္ျပသေလာ။...လူတို႔သည္ အမွန္တကယ္တြင္ မည္သည့္အရာကို လိုက္စားၿပီး မည္သည့္လမ္းကို ေလွ်ာက္သည္၊ သမၼာတရားကို အမွန္တကယ္ လက္ခံသည္၊ သို႔မဟုတ္ စြန႔္ပစ္သည္၊ ဘုရားသခင္ကို နာခံသည္၊ သို႔မဟုတ္ အတိုက္အခံျပဳသည္၊ ဤအရာအားလုံးတို႔ကို ဘုရားသခင္က စဥ္ဆက္မျပတ္ ဆန္းစစ္လ်က္ရွိသည္။ အသင္းေတာ္တိုင္းႏွင့္ လူတစ္ဦးစီတိုင္းကို ဘုရားသခင္ ေစာင့္ၾကပ္သည္။ အသင္းေတာ္တြင္ လူမည္မွ် တာဝန္ ထမ္းေဆာင္ေနပါေစ၊ ဘုရားသခင္ေနာက္ကို လိုက္ေနပါေစ၊ ဘုရားသခင္၏ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္မ်ားမွ ၎တို႔ ေသြဖည္သည္ႏွင့္ သန႔္ရွင္းေသာဝိညာဥ္ေတာ္၏အလုပ္ကို ၎တို႔ဆုံးရႈံးသည္ႏွင့္တစ္ၿပိဳင္နက္ ၎တို႔သည္ ဘုရားသခင္၏အမႈေတာ္ကို မေတြ႕ႀကဳံေတာ့ေပ။ ထိုသို႔ျဖင့္ ၎တို႔ႏွင့္ ၎တို႔ ထမ္းေဆာင္ေနသည့္ တာဝန္သည္ ဘုရားသခင္၏အမႈေတာ္ႏွင့္ ဆက္ႏႊယ္မႈမရွိေတာ့သကဲ့သို႔၊ ဘုရားသခင္၏အမႈေတာ္၌ ပါဝင္ပတ္သက္ျခင္း မရွိေတာ့ေခ်။ ထိုအေျခအေနတြင္ ဤအသင္းေတာ္သည္ ဘာသာေရးအုပ္စုတစ္စု ျဖစ္လာၿပီးျဖစ္သည္။ ငါ့အား ေျပာေလာ့။ အသင္းေတာ္တစ္ခုသည္ ဘာသာေရးအုပ္စုတစ္စု ျဖစ္လာသည္ႏွင့္ အက်ိဳးဆက္မ်ားက မည္သို႔ရွိသနည္း။ ဤလူမ်ားသည္ ႀကီးမားေသာ အႏၲရာယ္ရွိေနသည္ဟု သင္တို႔ ဆိုမည္ မဟုတ္ေလာ။ ၎တို႔သည္ ျပႆနာမ်ားျဖင့္ ရင္ဆိုင္ရသည့္အခါ၊ မည္သည့္အခါမွ် သမၼာတရားကို မရွာေဖြသကဲ့သို႔၊ သမၼာတရား၏ အေျခခံသေဘာတရားမ်ားႏွင့္အညီ မျပဳမူၾကဘဲ၊ လူသားမ်ား၏ စီစဥ္မႈမ်ားႏွင့္ ႀကိဳးကိုင္ၫႊန္ၾကားမႈမ်ားကို ခံၾကရသည္။ မိမိတို႔၏တာဝန္ကို ထမ္းေဆာင္ေနစဥ္တြင္၊ မည္သည့္အခါမွ် ဆုမေတာင္းသကဲ့သို႔ သမၼာတရား၏ အေျခခံသေဘာတရားမ်ားကို မရွာေဖြၾကသည့္သူမ်ားစြာပင္ ရွိသည္။ ၎တို႔သည္ အျခားသူမ်ားကိုသာ ေမးျမန္းၿပီး အျခားသူမ်ား အရိပ္ျပသည့္အေပၚ လိုက္ျပဳမူလ်က္ အျခားသူမ်ား ေျပာသည့္အတိုင္း လုပ္ေဆာင္ၾကသည္။ လူမ်ားက ၎တို႔အား မည္သည့္အရာကိုခိုင္းပါေစ၊ ယင္းမွာ ၎တို႔ လုပ္ေဆာင္သည့္အရာျဖစ္သည္။ ၎တို႔၏ ျပႆနာမ်ားႏွင့္ပတ္သက္၍ ဘုရားသခင္ထံ ဆုေတာင္းျခင္းႏွင့္ သမၼာတရားကို ရွာေဖြျခင္းတို႔သည္ မေရမရာသကဲ့သို႔၊ ခက္ခဲသည္ဟု ၎တို႔ ခံစားၾကရသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ၎တို႔သည္ ႐ိုးရွင္း လြယ္ကူေသာ ေျဖရွင္းခ်က္တစ္ခုကို ရွာၾကသည္။ အျခားသူမ်ားအေပၚ မွီခိုျခင္းႏွင့္ အျခားသူမ်ား ေျပာသည့္အရာကို လုပ္ေဆာင္ျခင္းတို႔သည္ လြယ္ကူၿပီး လက္ေတြ႕အက်ဆုံး ျဖစ္သည္ဟု တြက္ဆေသာေၾကာင့္ အျခားသူမ်ားကို ေမးျမန္းၿပီး အရာရာတြင္ ၎တို႔ေျပာသည့္အတိုင္း လုပ္ေဆာင္ရင္း အျခားသူမ်ားခိုင္းသည့္အရာကိုသာ တကယ္ကို လုပ္ေဆာင္ၾကေလသည္။ အက်ိဳးဆက္အေနျဖင့္ ႏွစ္မ်ားစြာ ယုံၾကည္ၿပီးသည့္ေနာက္တြင္ပင္ ျပႆနာတစ္ခုႏွင့္ ရင္ဆိုင္ရသည့္အခါ ၎တို႔သည္ ဘုရားသခင္၏အလိုေတာ္ႏွင့္ သမၼာတရားကို ဆုေတာင္းၿပီး ရွာေဖြကာ ထို႔ေနာက္တြင္ သမၼာတရားအား နားလည္ျခင္းကို စြမ္းေဆာင္ရရွိၿပီး ဘုရားသခင္၏အလိုေတာ္ႏွင့္အညီ ျပဳမူက်င့္ႀကံလ်က္ ဘုရားသခင္၏ေရွ႕ေမွာက္သို႔ ေရာက္လာၾကျခင္းမ်ိဳး တစ္ခါမွ်ပင္ မရွိဖူးေပ— ၎တို႔၌ ထိုကဲ့သို႔ေသာ အေတြ႕အႀကဳံတစ္ခု မည္သည့္အခါမွ် မရွိဖူးေပ။ ထိုသို႔ေသာ လူမ်ားသည္ ဘုရားသခင္အား ယုံၾကည္မႈကို အမွန္တကယ္ လက္ေတြ႕လုပ္ေဆာင္ၾကသေလာ။” (ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္၊ အတြဲ (၃)၊ ေနာက္ဆုံးေသာ ကာလ ခရစ္ေတာ္၏ ေဟာေျပာခ်က္မ်ား၊ ဘုရားသခင္ကို ေၾကာက္႐ြံ႕ျခင္းျဖင့္သာ ကယ္တင္ျခင္းလမ္းေၾကာင္းေပၚတြင္ ေလွ်ာက္လွမ္းႏိုင္သည္) ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ကို စဥ္းစားၿပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ သုံးသပ္တဲ့အခါ၊ ငါ့စိတ္ထဲမွာ ဝါရင့္မႈကို ေလးစားတဲ့ အျမင္တစ္ခု စြဲကိုင္ထားမွန္း သေဘာေပါက္လိုက္တယ္။ ဆုေက်းဇူး၊ အစြမ္းအစနဲ႔ အလုပ္အေတြ႕အႀကဳံေတြကို ကိုယ့္တာဝန္ ေကာင္းေကာင္းလုပ္ဖို႔ အရင္းအႏွီးအေနနဲ႔ သေဘာထားခဲ့ၿပီး၊ အဲဒါေတြရွိတာက လူတစ္ေယာက္ကို တာဝန္မွာ စကားေျပာပိုင္ခြင့္ေပးတယ္လို႔ ေတြးခဲ့တာ။ ဒီေတာ့ ဆန္ဒရာက ပုံေတြကို လုပ္တာ ဘယ္ေလာက္ၾကာခဲ့ၿပီ၊ သူ႔မွာ ဘယ္လို အေတြ႕အႀကဳံရွိၿပီ ကြၽမ္းက်င္တယ္ဆိုတာကို ျမင္တဲ့အခါ၊ သူ႔ကို အားက်ၿပီး ေလးစားခဲ့တာပဲ။ ငါမလုပ္ႏိုင္တဲ့ ကိစၥေတြရွိတဲ့အခါ၊ ဘုရားအေပၚ ဆုမေတာင္း၊ မမွီခိုခဲ့သလို စည္းမ်ဥ္းေတြကို မစဥ္းစားခဲ့ဘူး။ ကိုယ္မေတာ္တဲ့ကိစၥေတြကို သူ႔ဆီ လႊဲလိုက္တယ္၊ သူ႔ကို အၿမဲတမ္း မွီခိုလိုက္တယ္။ သူေျပာသမွ်တိုင္းကိုပဲ လုပ္ခဲ့တယ္။ တျခားလူေတြေပၚ ငါ မွီခိုခဲ့တာက ဒီအလုပ္မွာပဲ မဟုတ္မွန္း သေဘာေပါက္လိုက္တယ္။ ကြၽန္မထက္ ဆုေက်းဇူး၊ အစြမ္းအစ၊ လုပ္ႏိုင္စြမ္း၊ အလုပ္အေတြ႕အႀကဳံေတြ ရွိတဲ့လူတစ္ေယာက္နဲ႔ ႀကဳံရတိုင္းမွာ သူတို႔ကို စိတ္ႏွလုံးအႂကြင္းမဲ့ ကိုးကြယ္ၿပီး ေလးစားလိုက္တယ္၊ ၿပီးေတာ့ သူတို႔အေပၚ မွီခိုလိုက္တာဟာဆိုရင္ ငါ့စိတ္ႏွလုံးမွာ ဘုရားက ေနရာမရတဲ့အထိျဖစ္ၿပီး၊ ကိုယ္ရင္ဆိုင္ရတဲ့ ျပႆနာေတြကို ေျဖရွင္းဖို႔ ဘုရားကို လုံးဝ အားမကိုးခဲ့ဘူး၊ သမၼာတရားကို မရွာခဲ့ဘူး။ အက်ိဳးဆက္အေနနဲ႔၊ ဘာတိုးတက္မႈမွ မလုပ္ခဲ့သလို၊ ငါ့တာဝန္က ဘာအက်ိဳးမွ မျဖစ္ခဲ့ဘူး။ ဘုရားရဲ႕ စက္ဆုပ္တာခံရၿပီး သန႔္ရွင္းေသာ ဝိညာဥ္ေတာ္ရဲ႕ အလုပ္ကို ရႏိုင္စြမ္းမရွိခဲ့ဘူး။ က်မ္းစာက ေျပာတဲ့အတိုင္းပါပဲ။ “လူကို ယုံၾကည္ကိုးစား၍ ဇာတိပကတိကို လက္နက္ ခြန္အားအျဖစ္ အသုံးျပဳကာ၊ ေယေဟာဝါထံမွ စိတ္ႏွလုံး ေသြဖည္ေသာသူသည္ က်ိန္ျခင္းအမဂၤလာ ခံထိုက္သူ ျဖစ္၏။” (ေယရမိအနာဂတၱိက်မ္း ၁၇:၅) အမွန္ပဲ၊ ငါတို႔ရဲ႕ ယုံၾကည္ျခင္းမွာ ႀကီးျမတ္တဲ့ ဘုရားသခင္ကို ေၾကာက္႐ြံ႕သင့္တယ္။ အရာခပ္သိမ္းမွာ ဘုရားအေပၚ မွီခိုၿပီး ေမွ်ာ္လင့္တာက အႀကီးမားဆုံး ဉာဏ္ပညာပဲ။ လူတစ္ေယာက္က ဘာအစြမ္းအစ၊ ဆုေက်းဇူး၊ လုပ္ႏိုင္စြမ္းေတြ၊ အလုပ္အေတြ႕အႀကဳံ၊ ယုံၾကည္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေတြ ရွိပါေစ၊ သမၼာတရားကို သူတို႔ ပိုင္ဆိုင္တယ္လို႔ မဆိုလိုဘူး။ ဘယ္အဖန္ဆင္းခံကမွ တျခားဘယ္သူမဆိုထက္ ပိုမႀကီးျမတ္၊ မေသးႏုပ္ဘူး။ ဘုရားကို ပိုမွီခိုအားကိုးၿပီး သမၼာတရား စည္းမ်ဥ္းေတြကို ပိုရွာမွပဲ ဘုရားရဲ႕လမ္းျပမႈ ရၿပီး တာဝန္ေတြကို ေကာင္းေကာင္း လုပ္ႏိုင္တယ္။

ေနာက္ပိုင္းမွာ ငါ့တာဝန္ကို ေကာင္းေကာင္း လုပ္ဖို႔ လမ္းေၾကာင္းတစ္ခုေပးတဲ့ ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြကို ထပ္ဖတ္ခဲ့တယ္။ အနႏၲတန္ခိုးရွင္ ဘုရားသခင္ ေျပာသည္မွာ- “အသင္းေတာ္က သင့္အား လုပ္ေဆာင္ရန္ အလုပ္တစ္ခုေပးသည္ ဆိုပါစို႔။ သင္က ‘အလုပ္က ထင္ေပၚဖို႔ အခြင့္အေရးဟုတ္သည္ျဖစ္ေစ၊ မဟုတ္သည္ျဖစ္ေစ၊ ငါ့ကို ေပးထားၿပီးၿပီျဖစ္တဲ့အတြက္ ငါ ေကာင္းေကာင္းလုပ္မယ္။ ဒီတာဝန္ကို ငါယူမယ္။ ဧည့္ႀကိဳအတြက္ ငါ့ကို တာဝန္ေပးရင္ အဲဒီအလုပ္ကို ေကာင္းေကာင္းလုပ္ဖို႔ ငါအစြမ္းကုန္လုပ္မယ္။ ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမေတြကို ေကာင္းေကာင္းေစာင့္ေရွာက္ၿပီး လူတိုင္း ေဘးကင္းလုံၿခဳံေရးကို အစြမ္းကုန္ ထိန္းသိမ္းမယ္။ ငါ့ကို ဧဝံေဂလိျဖန႔္ေဝဖို႔တာဝန္ခ်ေပးရင္ ငါ့ကိုယ္ငါ သမၼာတရားနဲ႔ ျပင္ဆင္ၿပီး ဧဝံေဂလိကို အျမတ္တႏိုး မွ်ေဝၿပီး တာဝန္ကို ေကာင္းေကာင္းထမ္းေဆာင္မယ္။ ႏိုင္ငံျခားဘာသာစကားတစ္ခုကို သင္ယူဖို႔ ငါ့ကို တာဝန္ေပးရင္ လုံ႔လရွိရွိနဲ႔ ေလ့လာၿပီး ႀကိဳးစားလုပ္မယ္။ တစ္ႏွစ္၊ ႏွစ္ႏွစ္အတြင္း ျဖစ္ႏိုင္သမွ် အျမန္ဆုံး သင္ယူမယ္။ ဒါဆိုရင္ ႏိုင္ငံျခားသားေတြကို ဘုရားသခင္အေၾကာင္း ငါသက္ေသခံႏိုင္မယ္။ သက္ေသခံခ်က္ေဆာင္းပါးေတြေရးဖို႔ ငါ့ကို ေတာင္းဆိုရင္ အဲဒီလိုဖို႔အတြက္ တာဝန္သိသိနဲ႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ေလ့က်င့္ၿပီး ကိစၥေတြကို သမၼာတရားရဲ႕ စည္းမ်ဥ္းေတြနဲ႔အညီ ရႈျမင္မယ္။ ဘာသာစကားအေၾကာင္း သင္ယူမယ္။ လွပတဲ့ စကားေျပေတြနဲ႔ ေဆာင္းပါးေတြကို ငါ မေရးေကာင္းမေရးႏိုင္ေပမဲ့၊ အနည္းဆုံးေတာ့ ငါ့ရဲ႕ အေတြ႕အႀကဳံေတြနဲ႔ သက္ေသခံခ်က္ကို ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ေဆြးေႏြးေျပာဆိုႏိုင္မွာပဲ။ သမၼာတရားအေၾကာင္းကို နားလည္ႏိုင္ေအာင္ မိတ္သဟာယဖြဲ႕ႏိုင္မယ္။ ဘုရားသခင္အေၾကာင္း စစ္မွန္တဲ့ သက္ေသကို ခံႏိုင္မယ္။ ဒီလိုနဲ႔ လူေတြက ငါ့ေဆာင္းပါးေတြကို ဖတ္တဲ့အခါမွာ တည္ေဆာက္စရာျဖစ္ၿပီး၊ အက်ိဳးျဖစ္ၾကမယ္။ အသင္းေတာ္က ငါ့ကို ဘာအလုပ္မ်ိဳးပဲ ခ်ေပးပါေစ ငါ့ရဲ႕ စိတ္ႏွလုံး၊ အားအင္ရွိသမွ်နဲ႔ ခံယူမယ္။ ငါနားမလည္တာ တစ္ခုခုရွိရင္၊ ျပႆနာတစ္ခုျဖစ္လာရင္ ဘုရားသခင္ဆီကို ဆုေတာင္းမယ္၊ သမၼာတရားကို ရွာမယ္။ သမၼာတရား စည္းမ်ဥ္းေတြကို နားလည္ေအာင္ ႀကိဳးစားမယ္။ ေကာင္းေကာင္းလုပ္မယ္။ ငါ့တာဝန္က ဘာပဲျဖစ္ပါေစ ေကာင္းေကာင္းထမ္းေဆာင္ၿပီး ဘုရားကို ေက်နပ္ေစဖို႔ အရာရာကို အသုံးျပဳမယ္။ ငါစြမ္းေဆာင္ႏိုင္တဲ့ ဘယ္အရာမဆိုအတြက္ ငါခံယူရမယ့္တာဝန္ေတြအားလုံးကို တာဝန္ယူဖို႔ အေကာင္းဆုံးလုပ္မယ္။ အနည္းဆုံးအေနနဲ႔ ငါ့ရဲ႕ အသိစိတ္၊ ဆင္ျခင္တုံတရားကို ဆန႔္က်င္မွာမဟုတ္ဘူး။ သတိမမူျဖစ္ၿပီး ဝတ္ေက်တမ္းေက်မလုပ္ဘူး။ ဉာဏ္မ်ားၿပီး တာဝန္ကို မပ်က္ကြက္ဘူး။ သူမ်ားေတြ အလုပ္ႀကိဳးစားၿပီး ရထားတဲ့ အသီးအပြင့္ေတြကို ခံစားမွာမဟုတ္ဘူး။ ငါလုပ္တဲ့ ဘယ္အရာကမွ အသိစိတ္ရဲ႕ စံႏႈန္းေတြထက္ နိမ့္က်မွာမဟုတ္ဘူး’ ဟူ၍ ေျပာသည္ဆိုပါစို႔။ ဤသည္မွာ လူသားအျပဳအမူ၏ အနည္းဆုံးစံႏႈန္းျဖစ္သည္။ ဤသို႔ေသာပုံစံျဖင့္ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ေသာသူသည္ တာဝန္သိေသာ၊ က်ိဳးေၾကာင္းသင့္ေသာသူအျဖစ္ အရည္အခ်င္းျပည့္မီႏိုင္သည္။ သင္သည္ အနည္းဆုံးအေနျဖင့္ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ရာတြင္ အသိစိတ္ရွင္းလင္းရမည္။ အနည္းဆုံးအေနျဖင့္ သင္၏ တစ္ရက္ ထမင္းသုံးနပ္ကို ထိုက္တန္စြာရရွိၿပီး ညာစားေနျခင္းမဟုတ္ဟု ခံစားရမည္။ ဤသည္မွာ တာဝန္သိစိတ္ဟု ေခၚသည္။ သင္၏ အစြမ္းအစက ျမင့္သည္ျဖစ္ေစ၊ နိမ့္သည္ျဖစ္ေစ၊ သမၼာတရားကို သင္နားလည္ျခင္းရွိသည္ျဖစ္ေစ၊ မရွိသည္ျဖစ္ေစ သင္သည္ ဤသေဘာထားရွိရမည္။ ‘ဒီအလုပ္ကို ငါ့ကို ေပးထားတဲ့အတြက္ ငါ အေလးအနက္ သေဘာထားရမယ္။ စိတ္ႏွလုံး၊ အားအင္ရွိသမွ်နဲ႔ ငါ့ရဲ႕ အေရးကိစၥအျဖစ္ မွတ္ယူၿပီး ေကာင္းေကာင္းလုပ္ရမယ္။ လုံးဝ ေကာင္းေကာင္း လုပ္ႏိုင္မလားဆိုတာကေတာ့ အာမခံႏိုင္တယ္လို႔ ယူဆလို႔ မျဖစ္ဘူး။ ဒါေပမဲ့ ငါ့သေဘာထားကေတာ့ ေကာင္းေကာင္းၿပီးဖို႔အတြက္ အေကာင္းဆုံးလုပ္မယ္။ အဲဒါနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ သတိမမူျဖစ္ၿပီး ဝတ္ေက်တမ္းေက်ဆန္တာမ်ိဳး ေသခ်ာေပါက္ ျဖစ္မွာမဟုတ္ဘူး။ ျပႆနာတစ္ခုျဖစ္လာရင္ တာဝန္ယူသင့္တယ္။ အဲဒီကေန သင္ခန္းစာယူၿပီး ငါ့တာဝန္ကို ေကာင္းေကာင္းထမ္းေဆာင္ဖို႔ ေသခ်ာလုပ္သင့္တယ္’ဟူ၍ ျဖစ္သည္။ ဤသည္မွာ မွန္ကန္ေသာ သေဘာထားျဖစ္သည္။” (ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္၊ အတြဲ (၅)၊ ေခါင္းေဆာင္မ်ားႏွင့္ အမႈေဆာင္မ်ား၏ တာဝန္မ်ား) “မည္သည့္တာဝန္ကို သင္ထမ္းေဆာင္သည္ျဖစ္ေစ သင္သည္ အာ႐ုံစိုက္ရမည္။ ဘုရားသခင္၏ အလိုေတာ္ကို အေလးထားရမည္။ ဤစိတ္ထားျဖင့္သာ တာဝန္တစ္ခုကို ေကာင္းစြာထမ္းေဆာင္ႏိုင္သည္။ ျဖစ္ေပၚလာသည့္အခက္အခဲမ်ားက မည္သို႔ ရွိသည္ျဖစ္ေစ ဘုရားသခင္ကို အားကိုးေလာ့။ ဘုရားသခင္ထံ ဆုေတာင္းေလာ့။ ထိုအရာမ်ားကို ေျဖရွင္းရန္ သမၼာတရားကို ရွာေဖြေလာ့။ အမွားမ်ားကို ျပဳလုပ္ခဲ့လွ်င္ အခ်ိန္မီ ျပဳျပင္ေလာ့။ သင္ခန္းစာယူေလာ့။ အလားတူအမွားကို ထပ္မံျပဳလုပ္ျခင္းအား ေရွာင္ၾကဥ္ေလာ့။ မွန္ကန္ေသာ စိတ္ဓာတ္ႏွင့္ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ေသာသူတို႔သည္ တာဝန္ေက်ပြန္ၿပီး တာဝန္သိတတ္ၾကသည္။ မည္သို႔အေရးႀကီးေသာတာဝန္ကို ၎တို႔ တာဝန္ယူေဆာင္႐ြက္သည္ျဖစ္ေစ ၎တို႔၏ အလုပ္တြင္ ေႏွာင့္ေႏွးမႈမ်ား ျဖစ္ေစမည္မဟုတ္ေပ။” (ဘုရားသခင္၏ မိတ္သဟာယဖြဲ႕ျခင္း) ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ကေန ျမင္ရတာက ငါတို႔အတြက္ အသင္းေတာ္ စီစဥ္ေပးတဲ့ အလုပ္က ငါတို႔ ထမ္းေဆာင္သင့္တဲ့ တာဝန္နဲ႔ ဝတၱရားတစ္ခု ဆိုတာပဲ။ တကယ္ တာဝန္သိတတ္တဲ့လူက ဘုရားအလိုေတာ္ကို ေထာက္ထားၿပီး သူတို႔တာဝန္ကို ႀကိဳးႀကိဳးစားစား လုပ္ႏိုင္တယ္၊ သူတို႔ အစြမ္းအစ၊ ဆုေက်းဇူးေတြနဲ႔ ကြၽမ္းက်င္မႈအဆင့္ ရင္ဆိုင္ရတဲ့ အခက္အခဲေတြ၊ ဒုကၡခံရမဲ့အရာ ဘာပဲျဖစ္ပါေစ၊ ဒီလူေတြက တကယ္ အဖိုးအခေပးဖို႔၊ အခက္အခဲေတြကို ေအာင္ျမင္ဖို႔ ဘုရားအေပၚ မွီခိုႏိုင္ၾကၿပီး၊ သူတို႔တာဝန္ကို အစြမ္းကုန္ ေကာင္းေကာင္း လုပ္ႏိုင္ၾကတယ္။ သေဘၤာေဆာက္ရာမွာ အခက္အခဲအမ်ားႀကီး ရင္ဆိုင္ခဲ့ရတဲ့ ေနာဧလိုေပါ့။ သူက ပစၥည္းမ်ိဳးစုံကို ျပင္ဆင္ၿပီး သတၱဝါေတြ အမ်ားႀကီး စုစည္းခဲ့ရ႐ုံမက၊ စက္မႈ မထြန္းကားတဲ့ ေခတ္တစ္ခုမွာလည္း အသက္ရွင္ခဲ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္ အလုပ္က႑အားလုံးအတြက္ သူ႔ကိုယ္ပိုင္ ခြန္အားကိုပဲ မွီခိုခဲ့ရတယ္။ က်ရႈံးမႈနဲ႔ ျပန္လုပ္ရတာေတြ အမ်ားႀကီးအျပင္၊ ခႏၶာပိုင္း ပင္းပန္းႏြမ္းနယ္မႈနဲ႔ ေနာက္ထပ္ကိစၥေတြ ျဖတ္သန္းခဲ့ရတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေနာဧက ဘုရားရဲ႕ ေစခိုင္းခ်က္ကို တျခားလူေပၚ ညာခ်ဖို႔မေျပာနဲ႔ သူ႔ဇာတိကို လုံးဝ အေလးဂ႐ုမျပဳခဲ့ဘူး၊ မ႐ိုးသား၊ မယုံၾကည္ရတဲ့ နည္းလမ္းနဲ႔ မျပဳမူခဲ့ဘူး။ အဲဒီအစား၊ တစ္ခ်ိန္လုံး ဘုရားေစခိုင္းခ်က္ကို စိတ္ထဲထားၿပီး ေတာင္းဆိုခ်က္ အမ်ိဳးမ်ိဳးကို ေအာင္ျမင္ဖို႔ ဘုရားအေပၚ မွီခိုခဲ့တယ္။ ႏွစ္ေပါင္း ၁၂၀ ေက်ာ္အၾကာမွာ၊ သေဘၤာကို ေဆာက္ၿပီးခဲ့ၿပီး ဘုရားရဲ႕ ေစခိုင္းခ်က္ ၿပီးစီးခဲ့တယ္။ ဘုရားရဲ႕ ေစခိုင္းခ်က္အေပၚ ေနာဧရဲ႕ နာခံမႈနဲ႔ စစ္မွန္႐ိုးသားမႈက ငါ့ကို တို႔ထိၿပီး အရွက္ရေစခဲ့တယ္။ ငါက ေနာက္ဆုံးေသာ ကာလမွာ ေမြးၿပီး ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ အမ်ားႀကီး ၾကားခဲ့ၿပီးၿပီ။ ၿပီးေတာ့ တာဝန္လုပ္တာနဲ႔ဆိုင္တဲ့ သမၼာတရားေတြကို ဘုရားက အမ်ားႀကီး ေျပာၿပီးၿပီ။ ငါ့အလုပ္က ေနာဧ သေဘၤာေဆာက္တာေလာက္ မခက္ဘူး။ ဒါေပမဲ့ ငါက မ႐ိုးမသားနဲ႔ မယုံၾကည္ရ ျဖစ္ေနတုန္းပဲ။ လူ႔သဘာဝ တကယ္ မဲ့ခဲ့တာ။ ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ထဲမွာ လက္ေတြ႕လုပ္ေဆာင္ဖို႔ လမ္းေၾကာင္း ေတြ႕ခဲ့တယ္။ အခက္အခဲေတြ ႀကဳံရတိုင္း၊ ဆန္ဒရာေပၚပဲ မွီခိုလို႔ မရေတာ့ဘူး။ ဘုရားဆီ ဆုေတာင္းၿပီး အဲဒါေတြကို ကိုင္တြယ္ဖို႔ ဆီေလ်ာ္တဲ့ စည္းမ်ဥ္းေတြ ရွာရမယ္။ အလုပ္မွာ စိတ္ႏွစ္လိုက္ေတာ့၊ ငါလုပ္တဲ့ ပုံေတြ ဆက္တိုးတက္ေကာင္းမြန္လာခဲ့တယ္။ တစ္ခါတေလ၊ ဆန္ဒရာက အႀကံေပးစရာ တစ္ခုမွ မရွိသေလာက္ပဲ။ က႑တစ္ခုကို တကယ္ ကြၽန္မ လုပ္ႏိုင္ခဲ့မွန္း ေတြ႕ရတယ္။ ၿပီးေတာ့ အလုပ္က ကိုယ္ေတြးသေလာက္ မခက္ဘူး။ အရင္က၊ စည္းမ်ဥ္းေတြကို ဒုကၡခံၿပီး မစဥ္းစားခဲ့ဘူး။ ဇာတိကိုပဲ အေလးထားလိုက္ၿပီး စည္းမ်ဥ္းေတြ လုံးဝ သေဘာမေပါက္ဘဲ တျခားလူေတြေပၚ မွီခိုလိုက္တယ္။

တစ္ခါ၊ ပုံတစ္ခု အေရးတႀကီး လိုတယ္လို႔ ညီအစ္မတစ္ေယာက္က လာေျပာတယ္။ ငါ ေတြးမိတယ္။ “ဒီပုံက ခက္ခဲတဲ့ပုံရၿပီး အရမ္းလည္း အလ်င္လိုေနပုံပဲ။ ငါ ေကာင္းေကာင္း လုပ္ႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူး။ ဆန္ဒရာကိုပဲ လုပ္ခိုင္းလိုက္သင့္တယ္”ေပါ့။ သူ႔ဆီ သြားခ်င္တဲ့အခ်ိန္မွာ သေဘာေပါက္လိုက္တယ္။ ငါ ဇာတိကို ထပ္အေလးထားၿပီး အလုပ္ကို လက္လႊဲခ်င္ျပန္တာပဲ။ ဒီေတာ့ ဘုရားဆီ အျမန္ ဆုေတာင္းၿပီး၊ စည္းမ်ဥ္းေတြကို ေသခ်ာစဥ္းစားဖို႔ ၿငိမ္ေအာင္ေနလိုက္တယ္။ အံ့ဩစရာက၊ အဲဒါကို ငါ ျမန္ျမန္ ၿပီးသြားၿပီး အလုပ္က မေႏွာင့္ေႏွးခဲ့တာပဲ။ ခက္ခဲလို႔ ကိုယ့္တာဝန္ကို ငါ မေရွာင္ခဲ့သလို၊ စိတ္ႏွလုံးထဲမွာ အရမ္းကို ေအးခ်မ္းသြားတယ္။

ဒီအေတြ႕အႀကဳံကတစ္ဆင့္ အလုပ္တာဝန္က ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အဲဒါကို အစြမ္းအစ၊ ဆုေက်းဆူး၊ ဒါမွမဟုတ္ အေတြ႕အႀကဳံတစ္ခုတည္းနဲ႔ လုပ္လို႔မရမွန္း သလာခဲ့တယ္။ အဓိကအခ်က္က သမၼာတရားနဲ႔ စည္းမ်ဥ္းေတြကို လိုက္စားတာပဲ။ အခက္အခဲေတြကို ႀကဳံရတဲ့အခါ၊ ဇာတိကို အေလးထားၿပီး သက္သာမႈ မက္ေမာကို ေရွာင္ႏိုင္ရင္၊ အဲဒီအစား အဲဒါေတြကို ေအာင္ျမင္ၿပီး ကိုယ့္တာဝန္ေတြကို ျဖည့္ဆည္းဖို႔ ဘုရားေပၚမွီခိုၿပီး သမၼာတရား ရွာႏိုင္ရင္၊ ဘုရားရဲ႕ လမ္းျပမႈ ရႏိုင္မွာျဖစ္ၿပီး ကိုယ့္တာဝန္ကို ေကာင္းေကာင္း လုပ္ႏိုင္မွာ ျဖစ္တယ္။ ဘုရားက တြဲဖက္တစ္ေယာက္ ေပးခဲ့လို႔ပဲ ဒါက သူတို႔အေပၚ ငါ မွီခိုသင့္တယ္လို႔ မဆိုလိုမွန္းလည္း နားလည္ခဲ့တယ္။ အဲဒီအစား အခ်င္းခ်င္း ကူညီၿပီး၊ အခ်င္းခ်င္းရဲ႕ အားနည္းခ်က္ေတြအတြက္ ေဖးမေပးသင့္တယ္။ ငါတို႔အသီးသီးကို ဘုရားက မတူညီတဲ့ ဆုေက်းဇူးေတြ၊ ပင္ကိုယ္စြမ္းရည္ေတြနဲ႔ အစြမ္းအစေတြ ေပးခဲ့လို႔၊ ငါတို႔ရဲ႕တာဝန္ေတြကို စိတ္တူကိုယ္တူ ပူးေပါင္း ျဖည့္ဆည္းၾကၿပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ဆက္ကပ္သင့္တယ္။