၁၉၉၄ ခုႏွစ္မွာ ကြၽန္မအေမက သခင္ေယရႈကို ယုံၾကည္ခဲ့ပါတယ္။ သုံးလအတြင္းမွာပဲ သူ႔ရဲ႕ ႏွလုံးေသြးေၾကာပိတ္ေရာဂါက ေပ်ာက္သြားတယ္။ ဒါက ဘုရားရဲ႕ အနႏၲတန္ခိုးရွိျခင္းနဲ႔ သူ႔ရဲ႕ ေကာင္းခ်ီးကို ကြၽန္မကို ျပခဲ့ပါတယ္။ ဘုရားကို ကြၽန္မ အေလးအနက္ ယုံၾကည္သေ႐ြ႕ ဘုရားက ကြၽန္မတို႔ မိသားစုကို ကာကြယ္ၿပီး ေရာဂါနဲ႔ ကပ္ေဘးေတြကေန ေဘးကင္းေအာင္ လုပ္ေပးမယ္လို႔ ကြၽန္မ ထင္ခဲ့တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ကြၽန္မအေမေနာက္လိုက္ၿပီး သခင့္ကို ကြၽန္မ ယုံၾကည္ခဲ့တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ကစၿပီး စုေဝးပြဲေတြမွာ ကြၽန္မ တက္တက္ႂကြႂကြပါဝင္တယ္။ စီးပြားေရးလုပ္ငန္း လုပ္တဲ့အခါမွာလည္း သခင့္ရဲ႕ေကာင္းခ်ီးေတြကို ကြၽန္မ ျမင္ရတယ္။ ကြၽန္မ အရမ္းကို ေက်းဇူးတင္မိတယ္။

၂၀၀၂ခုႏွစ္၊ ဇြန္လ ၁ ရက္ေန႔မွာ သခင္ေယရႈေရာက္လာတဲ့ ဧဝံေဂလိတရားကို ကြၽန္မ ၾကားခဲ့ရၿပီး ဘုရားသခင္က ေနာက္ဆုံးတစ္ႀကိမ္ လူေတြကို ကယ္တင္ျခင္းအမႈ ျပဳဖို႔အတြက္ လူ႔ဇာတိခံၿပီး ျပန္ႂကြလာတာကို သိခဲ့ရတယ္။ ကြၽန္မက အရမ္းေကာင္းခ်ီးခံစားရတယ္၊ ဒီေနာက္ဆုံး အခြင့္အေရးကို အမိအရဖမ္းဆုပ္ၿပီး တာဝန္ကို လုံ႔လရွိရွိနဲ႔ ကြၽန္မ ထမ္းေဆာင္ရမယ္လို႔ ေတြးမိတယ္။ အဲဒီႏွစ္ ႏိုဝင္ဘာလမွာ ကြၽန္မရဲ႕ ကုန္ေရာင္းဝယ္ေရး လုပ္ငန္းကို စြန႔္လႊတ္ၿပီး အခ်ိန္အားလုံးကို တာဝန္ထမ္းေဆာင္တဲ့ေနရာမွာ ျမဳပ္ႏွံလိုက္တယ္။ ကြၽန္မ ေတြးမိတယ္။ “ငါ ဘုရားကို တကယ္ယုံၾကည္သေ႐ြ႕၊ ဘုရားအတြက္ အျမန္ေျပးလႊားၿပီး ကိုယ့္ကိုယ့္ကိုယ္ အသုံးခံသေ႐ြ႕ သူက ငါ့ကို ေကာင္းခ်ီးေပးၿပီး အစစအရာရာ အဆင္ေျပေအာင္ ေသခ်ာလုပ္ေပးမွာပဲ” ေပါ့။ အဲဒါနဲ႔ ကြၽန္မက အသင္းေတာ္မွာ မိုးလင္းကေန ေနဝင္တဲ့အထိ အလုပ္ရႈပ္ေနတယ္။ အၿမဲတမ္း ေပ်ာ္ေနၿပီး လုံးဝ မပင္ပန္းခဲ့ဘူး။ ၂၀၁၂ခုႏွစ္မွာ ကြၽန္မသားကို ဘုရားအိမ္ေတာ္ကို ေခၚခဲ့တယ္။ အဲဒီေနာက္ေတာ့ အသင္းေတာ္မွာ ကြၽန္မသားက သူ႔တာဝန္ကို ကြၽန္မနဲ႔အတူ လုပ္တယ္။ ကြၽန္မ ေတြးမိတယ္။ အဲဒီႏွစ္ေတြမွာ ငါ့သားနဲ႔ ငါက အားလုံးကို စြန႔္လႊတ္ၿပီး ငါတို႔အခ်ိန္ရွိသမွ်ကို ဘုရားအတြက္ အသုံးခံဖို႔ ေပးထားခဲ့တယ္။ ဘုရားရဲ႕ ကြယ္ကာမႈနဲ႔ ေကာင္းခ်ီးေတြကို ငါတို႔ ေသခ်ာေပါက္ရမွာပဲ ေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ကြၽန္မက ပိုႀကီးတဲ့ ေကာင္းခ်ီးေတြကိုရဖို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ စိတ္ထက္ထက္သန္သန္နဲ႔ အသုံးခံတဲ့အခ်ိန္မွာပဲ ႐ုတ္တရက္ ျဖစ္ရပ္တစ္ခုက ေကာင္းခ်ီးရဖို႔ ကြၽန္မအိပ္မက္ကို ၿပိဳကြဲသြားေစခဲ့တယ္။

၂၀၂၀ခုႏွစ္၊ ေအာက္တိုဘာလ ၁၇ ရက္ ညေန ၆ နာရီေက်ာ္ၿပီးေလာက္မွာ ကြၽန္မသားဆီက ဖုန္းလာတယ္။ သူက စိတ္ဓာတ္က်ေနတဲ့ အသံနဲ႔ ေျပာတယ္။ “အေမ၊ သား ေနမေကာင္းျဖစ္ေနတယ္။ အျမန္လာခဲ့ပါ” တဲ့။ အဲဒီအခ်ိန္မွာတုန္းက ကြၽန္မ သိပ္မယုံခဲ့ဘူး။ ကြၽန္မက “ေန႔လည္တုန္းက အေမ သားကို ေတြ႕ေတာ့ သားက ဘာမွျဖစ္တဲ့ပုံပါပဲ။ ဒါက ၿပီးခဲ့တဲ့ သုံးေလးနာရီေလာက္ကပဲေလ။ ဒီေတာ့ ဘယ္လိုျဖစ္ၿပီး ႐ုတ္တရက္ ေနမေကာင္းျဖစ္သြားရတာလဲ” ဆိုၿပီး ေျပာလိုက္တယ္။ ကြၽန္မသားက စိတ္မရွည္တဲ့ပုံစံနဲ႔ ေျပာတယ္။ “အေမ၊ ဒီေရာဂါက အရမ္းအေရးႀကီးတယ္။ ခ်က္ခ်င္းလာခဲ့ပါ” တဲ့။ ကြၽန္မ အျမန္လုပ္ၿပီး ကြၽန္မသားရွိတဲ့ေနရာကို တကၠစီနဲ႔ သြားလိုက္တယ္။ အခန္းထဲကို ကြၽန္မ ဝင္လိုက္တာနဲ႔ ကြၽန္မသားက ေျပာတယ္။ “အေမ၊ သားမတ္တတ္ မရပ္ႏိုင္ဘူး။ ကိုယ္ေအာက္ပိုင္းက ဘာမွခံစားလို႔မရဘူး” တဲ့။ မလႈပ္ရွားႏိုင္တဲ့ ကြၽန္မသားကို ျမင္ၿပီး ကြၽန္မစိတ္က မွင္တက္သြားတယ္။ သူ႔ေဘးမွာရွိတဲ့ ေကာင္ေလးက “ကြၽန္ေတာ္တို႔ သူ႔ကို ေဆး႐ုံ ခ်က္ခ်င္းပို႔ရမယ္” ဆိုၿပီး အျမန္ေျပာတယ္။ အဲဒီမွာ ကြၽန္မ အသိဝင္လာၿပီးေတာ့ ကြၽန္မနဲ႔ အဲဒီကေလးနဲ႔ ကြၽန္မသားကို ထူၿပီး ေအာက္ထပ္ကို ဆင္းဖို႔ လုပ္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ကြၽန္မသား ေျခေထာက္ေတြက ေခါက္ဆြဲေတြလို ေပ်ာ့ေနၿပီး တစ္လွမ္းမွ မလွမ္းႏိုင္ဘူး။ ကြၽန္မတို႔ လုပ္ႏိုင္တာ ဘာမွမရွိေတာ့ဘူး။ အဲဒါနဲ႔ ၉၁၁ ကို ဖုန္းေခၚၿပီး သူ႔ကို ေဆး႐ုံပို႔ခိုင္းလိုက္ရတယ္။ ဆရာဝန္က ေျပာတယ္။ “ဒီလကၡဏာေတြအရ ဦးေႏွာက္ေလျဖတ္တဲ့ ေရာဂါလကၡဏာကို ၫႊန္ျပေနတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒါက ကုဖို႔ လြယ္တဲ့ေရာဂါမဟုတ္ဘူး။ သိပ္မၾကာေသးခင္တုန္းက ကြၽန္ေတာ္တို႔ ေဆး႐ုံက သူနာျပဳဆရာမတစ္ေယာက္က ဒီေရာဂါျဖစ္တယ္ဆိုၿပီး ေတြ႕ရတယ္။ သူက ယြမ္ ၆ ေသာင္း၊ ၇ ေသာင္းေလာက္သုံးလိုက္ရၿပီး မေပ်ာက္ေသးဘူး။ ဆုံးသြားတာပဲ။” တဲ့။ လုံးဝ အံ့အားသင့္သြားရတာေပါ့။ ကြၽန္မ ေျခေထာက္ေတြကလည္း တစ္ၿပိဳင္နက္ထဲ ေပ်ာ့ေခြသြားတယ္။ အရမ္းကို စိတ္လႈပ္ရွားေနၿပီး ကြၽန္မ စဥ္းစားမိတယ္။ “ငါ့သားက ဘယ္လိုျဖစ္ၿပီး ႐ုတ္တရက္ႀကီး ဒီလိုဆိုး႐ြားတဲ့ေရာဂါရသြားရတာလဲ။ ငါ့သားနဲ႔ ငါက တာဝန္ထမ္းေဆာင္ဖို႔ အိမ္ကေန ထြက္ၿပီး ဒီကိုလာခဲ့တာ။ ဘယ္လိုျဖစ္ၿပီး ဒီလိုမ်ိဳး ျဖစ္ရတာလဲ။ ဘုရားက ဘာလို႔ ငါတို႔ကို မကြယ္ကာတာလဲ” ေပါ့။ ဒီအမွန္တရားကို ကြၽန္မ မယုံရဲခဲ့ဘူး။ ဆရာဝန္က ကြၽန္မတို႔ကို စီရင္စုေဆး႐ုံတစ္ခုဆီကို ခ်က္ခ်င္းသြားဖို႔ ေျပာတယ္။ အဲဒီမွာဆိုရင္ ေရာဂါေပ်ာက္ဖို႔ အခြင့္အလမ္းပိုမ်ားမယ္ ေပါ့။ ကြၽန္မ စိတ္ႏွလုံးထဲမွာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္အလင္းတန္းတစ္ခု လင္းလက္သြားတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကြၽန္မသားရဲ႕ ေဆး႐ုံအခန္းကို ကြၽန္မ ျပန္သြားၿပီး သူက အဲဒီမွာလွဲေနတာကို ျမင္ရၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ ကြၽန္မ စိတ္ႏွလုံးက တင္းက်ပ္သြားတယ္။ အခု ကြၽန္မမွာရွိသမွ်က ယြမ္ ႏွစ္ေသာင္းပဲ။ သူ႔ကို ကုဖို႔က မေလာက္ဘူး။ ကြၽန္မ ဘုရားကို အျပစ္တစ္ခုခု မတင္ဘဲ မေနႏိုင္ခဲ့ဘူး။ ကြၽန္မက အိမ္ရဲ႕အေဝးမွာ တာဝန္ကို ႏွစ္ေတြအၾကာၾကၿပီး လုပ္ခဲ့တာ။ အသင္းေတာ္က ကြၽန္မအတြက္ စီစဥ္ေပးတဲ့ ဘယ္တာဝန္ကိုမဆို “မလုပ္ဘူး” ဆိုၿပီး လုံးဝ မေျပာခဲ့ဘူး။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ဒီလိုမ်ိဳး အသုံးခဲ့ခဲ့တာ။ ဘုရားသခင္က ကြၽန္မသားကို ဘယ္လိုလုပ္ ဒီလိုျဖစ္ခြင့္ျပဳရတာလဲ ေပါ့။ ကြၽန္မ အိပ္ရာမွာလူးလွိမ့္ၿပီး အိပ္မေပ်ာ္ႏိုင္ခဲ့ဘူး။ ကြၽန္မ စိတ္ထဲမွာ ဆက္တိုက္ ေတြးေနမိတယ္။ “ဘုရားက ငါ့သားကို ေသခြင့္ျပဳမွာ မဟုတ္ဘူး မို႔လား။ ဒါက ဘုရားဆီက စမ္းသပ္မႈ ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္။ ငါတို႔ ယုံၾကည္ျခင္းကို သူက စမ္းသပ္ေနတာလား။ ဒါမွမဟုတ္ ေနထြက္လာတဲ့အခါ ငါ့သားက ေကာင္းခ်င္ေကာင္းသြားႏိုင္မလား” ေပါ့။ ကြၽန္မ စိတ္ထဲမွာ ဒီလို အေျပးအလႊားေတြးရင္းနဲ႔ တစ္ညလုံး မအိပ္ဘဲ ေနာက္တစ္ေန႔ထိေရာက္ခဲ့တယ္။ ေနာက္ေန႔က်ေတာ့ ကြၽန္မတာဝန္ကို အျမန္လႊဲေပးခဲ့ၿပီး ကြၽန္မသားကို စီရင္စုေဆး႐ုံဆီ ေခၚသြားလိုက္တယ္။ တာဝန္က်တဲ့ ဆရာဝန္က ကြၽန္မသား အေျခအေနကို စစ္ေဆးၿပီးေတာ့ ကြၽန္မ ေျပာတယ္။ “အေပၚယံမွာေတာ့ ေရာဂါလကၡဏာေတြက ဦးေႏွာက္ေလျဖတ္တာနဲ႔တူတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေရာဂါကို ေဆးနဲ႔ကုဖို႔ ေနာက္ေန႔မွာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ေရာဂါရွာေဖြၿပီးတဲ့အခ်ိန္အထိ ေစာင့္ရမယ္။ ဒီည ခင္ဗ်ား ေသခ်ာဂ႐ုစိုက္ရမယ္။ သူ အသက္ရွဴက်ပ္ရင္ ေသသြားဖို႔ လြယ္တယ္” တဲ့။ ဒီလို ၾကားရေတာ့ ကြၽန္မ မွင္သက္သြားတယ္။ ကြၽန္မသားက တကယ္ပဲ ေသျခင္းကို မလြတ္ေျမာက္ႏိုင္မွာလား။ ကြၽန္မသားက ဒီည မခံေတာ့မွာကို ကြၽန္မ ေတာ္ေတာ္ေၾကာက္ခဲ့တယ္။ ေတြးေလေလ၊ ေၾကာက္ေလေလျဖစ္ၿပီး ဘုရားကို တိတ္တိတ္ေလး အျမန္ဆုေတာင္းလိုက္တယ္။ “ဘုရားသခင္၊ ကြၽန္မသားကို ကယ္ေတာ္မူပါ။ ကိုယ္ေတာ္ဟာ အနႏၲတန္ခိုးရွိပါတယ္။ ကိုယ္ေတာ္က ကူညီေဖးမရင္ သူ ေသမွာမဟုတ္ပါဘူး။ ဘုရားသခင္၊ ကိုယ္ေတာ့္ထံကေန တျခားဘာကိုမွ မေတာင္းဆိုပါဘူး။ သမီးေတာင္းဆိုသမွ်က သမီးရဲ႕သားကို ကြယ္ကာၿပီး အသက္ရွင္ခြင့္ေပးဖို႔ပါ...” ဆိုၿပီးေတာ့။ ဆုေတာင္းၿပီးေတာ့ ကြၽန္မ စိတ္ႏွလုံးက နည္းနည္းပိုၿပီး ၿငိမ္သြားတယ္။ အဲဒီညမွာ ကြၽန္မ ဘုရားကို ဆက္တိုက္ဆုေတာင္းၿပီး ကြၽန္မသားဆီကေန ကြၽန္မမ်က္လုံးကို မခြာဘူး။ သူက အသက္ျပင္းျပင္းနဲ႔ ရွဴေနတာကို ကြၽန္မၾကားတဲ့အခ်ိန္တိုင္း ကြၽန္မ သူ႔ကို ခ်က္ခ်င္းႏႈိးတယ္။ သူ အသက္ရွဴက်ပ္မွာကို ကြၽန္မ ေၾကာက္မိတယ္။ တတိယေန႔မနက္မွာ ကြၽန္မသားက ေက်ာ႐ိုးအာ႐ုံေၾကာေရာင္ရမ္းတဲ့ ေရာဂါရွိတယ္လို႔ သိရတယ္။ ဆရာဝန္ႀကီးက ေျပာတယ္။ “သူမေသဘူးဆိုရင္ ေအာက္ပိုင္းေသတဲ့သူ၊ ဒါမွမဟုတ္ အသက္ရွင္ရက္ လႈပ္ရွားမႈမရွိေတာ့တဲ့ အေျခအေနကို အလြယ္တကူနဲ႔ ေရာက္သြားႏိုင္တယ္” တဲ့။ ဆရာဝန္ရဲ႕ စကားေတြကို ၾကားရေတာ့ ကြၽန္မ လဲက်ေတာ့မလိုလိုျဖစ္သြားတယ္။ ကြၽန္မ ေတြးမိတယ္။ “သူက ေအာက္ပိုင္းေသသြားရင္၊ အသက္ရွင္ရက္နဲ႔ လႈပ္ရွားမႈမရွိေတာ့ရင္ သူ႔ရဲ႕ က်န္တဲ့ဘဝက ၿပီးသြားသလိုပဲ မဟုတ္ဘူးလား” ေပါ့။ ေနာက္ေတာ့ တာဝန္က်ဆရာဝန္က ကြၽန္မကို ေဟာ္မုန္းေဆးေတြ အသုံးျပဳတာက ေတာ္ေတာ္အႏၲရာယ္မ်ားတယ္ဆိုၿပီး ေျပာတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကြၽန္မကို အသိေပးတဲ့ သေဘာတူညီခ်က္ေဖာင္တစ္ခုကို လက္မွတ္ထိုးခိုင္းတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကြၽန္မလက္က တုန္ေနသလို ခံစားမိတယ္။ ကြၽန္မက လက္မွတ္ထိုးလိုက္ရင္ ေဆးရဲ႕ ေဘးထြက္ဆိုးက်ိဳးေတြရွိမွာကို ေၾကာက္မိတယ္။ ၿပီးရင္ ကြၽန္မသားရဲ႕ က်န္တဲ့အသက္က ၿပီးဆုံးသြားမွာပဲ။ ဒါေပမဲ့ လက္မွတ္မထိုးရင္ ေရာဂါကို ကုဖို႔ လက္ေလွ်ာ့ၿပီး သူေသဖို႔ ေစာင့္ေနတဲ့ သေဘာသက္ေရာက္သြားမွာပဲ။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ကြၽန္မ နည္းနည္း တြ႕န္ဆုတ္ေနခဲ့တာေပါ့။ ၿပီးေတာ့ စိတ္ထဲမွာ ေတြးမိတယ္။ “ဘုရားသခင္က အနႏၲတန္ခိုးရွိတယ္။ ငါ့သားရဲ႕ ေရာဂါအပါအဝင္ အမႈကိစၥေတြအားလုံးက သူ႔လက္ထဲမွာပဲ။ ငါ စိတ္ေလွ်ာ့ၿပီး ဒါေတြအားလုံးကို ဘုရားဆီမွာ အပ္ႏွံသင့္တယ္” ေပါ့။ အဲဒါနဲ႔ ေဖာင္မွာ လက္မွတ္ထိုးလိုက္တယ္။ ကြၽန္မသားကို ေဟာ္မုန္းေဆးတိုက္ၿပီးသြားေတာ့ ဒုတိယေန႔မွာ သူ႔ေျခေထာက္နဲ႔ ေျခဖဝါးမွာ အာ႐ုံခံစားမႈ နည္းနည္းျပန္ရလာတယ္။ တတိယေန႔မွာ နည္းနည္းလႈပ္ႏိုင္တယ္။ ကြၽန္မ ေတာ္ေတာ္ေလးကို စိတ္ထဲမွာ ခံစားရတယ္။ ဘုရားသခင္ကိုလည္း ကြၽန္မ စိတ္ႏွလုံးထဲမွာ ထပ္ခါထပ္ခါ ေက်းဇူးတင္မိတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကြၽန္မ ေမွ်ာ္လင့္မထားခဲ့တာက စတုတၳေန႔ မနက္မွာ ကြၽန္မဖုန္းကို သားဆီကို ေပးလိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာ သူ႔လက္က ႐ုတ္တရက္ အားလုံးဝမရွိေတာ့ဘဲ ဖုန္းက အိပ္ရာေပၚကို “ဘုတ္”ဆိုၿပီး ျပဳတ္က်သြားတယ္။ ဒီလို ျဖစ္တာကို ျမင္ေတာ့ ကြၽန္မ ေၾကာင္သြားတယ္။ ဘာေတြ ျဖစ္ေနတာလဲ။ ဘာလို႔ ႐ုတ္တရက္ႀကီး ပိုဆိုးသြားတာလဲ ေပါ့။ ဆရာဝန္ကို ကြၽန္မ အျမန္ေခၚလိုက္တယ္။ ဆရာဝန္က ေျပာတယ္။ “ဒီဗိုင္းရပ္ပိုးက သူေရာက္သြားတဲ့ ခႏၶာကိုယ္ရဲ႕ ဘယ္အစိတ္အပိုင္းကိုမဆို ေလျဖတ္သြားေစလိမ့္မယ္။ အခု သူက အေပၚပိုင္း ေျခလက္ေတြကို ေရာက္သြားၿပီ။ အေပၚနည္းနည္းထပ္တက္သြားရင္ ဦးေႏွာက္ကို ေရာက္လိမ့္မယ္။ ဒီလိုဆက္ျဖစ္ေနရင္ သူက အသက္ရွင္ရက္ လႈပ္ရွားမႈမရွိတဲ့ အေျခအေနကို ေရာက္သြားဖို႔ ေတာ္ေတာ္မ်ားတယ္။ ခင္ဗ်ား ဒီအတြက္ ျပင္ဆင္ထားရမယ္” တဲ့။ ဒီစကားေတြကို ၾကားရတာက ကြၽန္မေခါင္းထဲမွာ ဗုံးေပါက္သြားသလိုပဲ။ ကြၽန္မ ကိုယ့္ဘာသာ ေတြးမိတယ္။ “သူက အသက္ရွင္ရက္ လႈပ္ရွားမႈမရွိေတာ့ရင္ ေသသလိုပဲ မဟုတ္ဘူးလား” ေပါ့။ ကြၽန္မ ေၾကာက္လန႔္သြားၿပီး ဘုရားကို တိတ္တိတ္ေလး အျမန္ဆုေတာင္းလိုက္တယ္။ “ဘုရားသခင္၊ သမီးရဲ႕သားက အရမ္းငယ္ပါေသးတယ္။ ဒီသုံးေလးႏွစ္မွာ သူက အသင္းေတာ္မွာ သူ႔တာဝန္ကို အခ်ိန္ျပည့္ထမ္းေဆာင္ေနခဲ့ပါတယ္။ သူ႔ကို ကြယ္ကာေတာ္မူပါ။ သမီးရဲ႕သားကို ကိုယ္ေတာ့္ထံ အပ္ႏွံပါတယ္။ သူ ရွင္မလား၊ ေသမလားဆိုတာကို ကိုယ္ေတာ္ဆုံးျဖတ္ပါ” ဆိုၿပီးေတာ့။

ေနာက္ပိုင္းမွာ ကြၽန္မသားက အသက္အႏၲရာယ္ မရွိေတာ့ဘူး။ ဗိုင္းရပ္ကိုလည္း သူ႔ဦးေႏွာက္ကို မေရာက္ဖို႔ တားဆီးခဲ့တယ္။ ကြၽန္မ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ျမင္ရၿပီး မ်က္ရည္ေတြနဲ႔ ဘုရားကို ဆုေတာင္းၿပီး ေက်းဇူးတင္ခဲ့တာေပါ့။ လဝက္ၾကာတဲ့အထိ ဒီလိုေတြ ျဖစ္ၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ သူ႔ရဲ႕ ခႏၶာကိုယ္လုပ္ငန္းေဆာင္တာေတြ ျပန္ေကာင္းလာေအာင္ ျပန္လည္ထူေထာင္ေရးစင္တာဆီကို ေျပာင္းေ႐ႊ႕ဖို႔ ဆရာဝန္က အႀကံေပးတယ္။ ျပန္လည္ထူေထာင္ေရးစင္တာကို ကြၽန္မတို႔ ေရာက္ေတာ့ ဆရာဝန္က ေျပာတယ္။ “ဒီေရာဂါကေန ျပန္ေကာင္းလာဖို႔ အေကာင္းဆုံးအခ်ိန္က ပထမသုံးလ အတြင္းမွာပဲ။ ခင္ဗ်ားသားေရာဂါ ျပင္းထန္မႈအရ သူ ေနာက္တစ္ခါ မတ္တတ္ရပ္ႏိုင္ေျခက နည္းတယ္။ ေနာက္သုံးလအတြင္းမွာ သူမရပ္ႏိုင္ရင္ သူ ထပ္ၿပီးဘယ္ေတာ့မွ ရပ္မွာမဟုတ္ေတာ့ဘူး” တဲ့။ တစ္ရက္မွာ ကြၽန္မသားကို သူျပန္လည္ထူေထာင္ေရးေလ့က်င့္ခန္းမွာ ကြၽန္မ အေဖာ္လုပ္ေပးတယ္။ သူ႔မ်က္ႏွာမွာ စိတ္ေသာကေရာက္တဲ့ပုံစံနဲ႔ အိပ္ရာထဲမွာ ေလျဖတ္ၿပီး လဲေနတဲ့သူ႔ကို ကြၽန္မ ျမင္ေတာ့ စိတ္ထဲမွာ ပိုၿပီးေတာ့ေတာင္ ညစ္သြားတယ္။ ကြၽန္မ ကိုယ့္ဘာသာ ေတြးမိတယ္။ “ငါ အရမ္းကို ဝမ္းသာအားရနဲ႔ ဘုရားကို ယုံၾကည္ခဲ့တယ္။ ငါ့ရဲ႕ တစ္ခုတည္းေသာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္က ငါ့သားနဲ႔ ငါ့ကို သူေဘးကင္းေအာင္ ေစာင့္ေရွာက္ေပးဖို႔ပဲ။ ငါ့သားက ႐ုတ္တရက္ႀကီး လဲသြားၿပီး မလႈပ္ႏိုင္ျဖစ္သြားမယ္လို႔ ငါ လုံးဝ မေတြးမိဘူး။ အခုဆို သူ မတ္တပ္ျပန္ရပ္ႏိုင္မလားဆိုတာေတာင္ မေသခ်ာဘူး။ ဒါေတြအားလုံးက ဘယ္အခ်ိန္မွာ အဆုံးသတ္မွာလဲ” ေပါ့။ ညီအစ္မတစ္ေယာက္က ကြၽန္မကို သတိေပးတဲ့ဟာတစ္ခုကို ကြၽန္မ ေတြးမိတယ္။ “အစ္မသားက ႐ုတ္တရက္ႀကီး ေရာဂါဆိုး ခံစားရတာ မေတာ္တဆျဖစ္တာမဟုတ္ဘူး။ တစ္ခါတေလမွာ ဘုရားသခင္က ကြၽန္မတို႔ထဲမွာရွိတဲ့ ေဖာက္ျပန္ပ်က္စီးတဲ့ စိတ္သေဘာထားကို သန႔္စင္ဖို႔ အေျခအေနတစ္ခုခုကို အသုံးျပဳတယ္” တဲ့။ ဘုရားသခင္ရဲ႕ ရည္႐ြယ္ခ်က္က အတိအက် ဘာျဖစ္ႏိုင္သလဲဆိုတာ ကြၽန္မ ေတြးၾကည့္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ကြၽန္မ ဖုန္းကို ေကာက္ကိုင္ၿပီး ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္တစ္ပိုဒ္ဖတ္လိုက္တယ္။ “၎တို႔ကို ငါ အနာၿငိမ္းေစႏိုင္၍သာ ငါ့ကို မ်ားစြာေသာသူတို႔က ယုံၾကည္ၾကသည္။ ၎တို႔၏ခႏၶာကိုယ္မ်ားမွ မသန႔္ရွင္းေသာ ဝိညာဥ္မ်ားကို ႏွင္ထုတ္ရန္ ငါ၏တန္ခိုးမ်ားကို အသုံးျပဳႏိုင္၍သာ ငါ့ကို မ်ားစြာေသာသူတို႔က ယုံၾကည္ၾကၿပီး၊ ငါ့ထံမွ ၿငိမ္သက္ျခင္းႏွင့္ ဝမ္းေျမာက္ျခင္းတို႔ကို ၎တို႔ ရေကာင္းရလိမ့္မည္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္သာ ငါ့ကို မ်ားစြာေသာ သူတို႔က ယုံၾကည္ၾကေပသည္။ သာ၍ႀကီးမားေသာ ႐ုပ္ဝတၳဳဆိုင္ရာ ႂကြယ္ဝမႈကို ငါ့ထံမွ ေတာင္းခံရန္သာ မ်ားစြာေသာသူတို႔က ငါ့ကို ယုံၾကည္ၾကသည္။ ဤဘဝကို ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း ကုန္ဆုံးၿပီး၊ ေနာင္ဘဝတြင္ ေဘးကင္းလုံၿခဳံမႈရွိဖို႔ရန္သာ မ်ားစြာေသာသူတို႔က ငါ့ကို ယုံၾကည္ၾကသည္။ ငရဲ၏ဒုကၡဆင္းရဲကို ေရွာင္ရွားၿပီး၊ ေကာင္းကင္၏ေကာင္းခ်ီးမဂၤလာမ်ား ရရွိရန္ မ်ားစြာေသာသူတို႔က ငါ့ကို ယုံၾကည္ၾကသည္။ မ်ားစြာေသာသူတို႔က ယာယီ ကိုယ္စိတ္ခ်မ္းသာျခင္းအတြက္သာ ငါ့ကို ယုံၾကည္ေသာ္လည္း၊ ေနာင္ဘဝ၌ မည္သည့္အရာမွ် ရရွိရန္ မႀကိဳးစားၾကေပ။ လူသားအေပၚ ငါ၏ အမ်က္ေဒါသကို ေဆာင္ၾကဥ္းခဲ့ၿပီး တစ္ခ်ိန္က သူ ပိုင္ဆိုင္ခဲ့သည့္ ဝမ္းေျမာက္ျခင္းႏွင့္ ၿငိမ္သက္ျခင္းတို႔ကို ငါ သိမ္းပိုက္ခဲ့ခ်ိန္တြင္၊ လူသားသည္ သံသယရွိလာခဲ့၏။ ငါသည္ လူသားကို ငရဲ၏ ဆင္းရဲဒုကၡကို ေပးၿပီး ေကာင္းကင္၏ ေကာင္းခ်ီးမဂၤလာတို႔ကို ျပန္လည္ သိမ္းယူသည့္အခါ၊ လူသား၏အရွက္သည္ ေဒါသအျဖစ္သို႔ ေျပာင္းသြား၏။ သူ႔ကို ေရာဂါၿငိမ္းေစရန္ ငါ့အား သူေတာင္းဆိုသည့္အခါ၊ ငါသည္ သူ႔ကို အေလးဂ႐ုမျပဳသကဲ့သို႔ သူ႔အေပၚ စက္ဆုပ္႐ြံရွာမႈ ခံစားခဲ့ရသည္။ လူသားသည္ ေအာက္လမ္းေဆးဝါးႏွင့္ ေမွာ္အတတ္တို႔၏ နည္းလမ္းကိုသာ ရွာရန္ ငါ့ထံမွ ထြက္ခြာသြားခဲ့သည္။ ငါ့ထံမွ လူသားေတာင္းဆိုခဲ့ၿပီးသမွ်အားလုံးကို ငါသိမ္းယူလိုက္ခ်ိန္တြင္၊ အေယာက္တိုင္းက အစအနရွာ၍မရေအာင္ ေပ်ာက္သြားၾက၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ငါသည္ အလြန္မ်ားလွစြာေသာ ေက်းဇူးေတာ္ေပးၿပီး ရရန္ မ်ားလြန္းေသာေၾကာင့္၊ လူသားသည္ ငါ၌ ယုံၾကည္ျခင္း ရွိသည္ဟု ငါဆို၏။” (ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္၊ အတြဲ (၁)၊ ဘုရားသခင္၏ ေပၚထြန္းျခင္းႏွင့္ အမႈေတာ္၊ ယုံၾကည္ျခင္းအေၾကာင္း သင္ မည္သည့္အရာ သိရွိသနည္း) ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္တိုင္းက ကြၽန္မ စိတ္ႏွလုံးတစ္ေလွ်ာက္ ပဲ့တင္ထပ္သြားတယ္။ ဘုရားအေပၚ လူေတြရဲ႕ ယုံၾကည္မႈမွာရွိတဲ့ သူတို႔အျမင္ေတြက မမွန္ကန္ဘူး၊ သူတို႔အားလုံးမွာ ကိုယ္ပိုင္ရည္႐ြယ္ခ်က္ေတြ၊ ဦးတည္ခ်က္ေတြ ရွိၾကတယ္ဆိုၿပီး ဘုရားသခင္က ေဖာ္ထုတ္တယ္။ သူတို႔ေတြက ဘုရားသခင္ဆီက ေက်းဇူးေတာ္နဲ႔ အက်ိဳးအျမတ္ေတြရဖို႔ ဘုရားကို ေတာင္းဆိုတာေတြ၊ ေတာင္းခံတာေတြ လုပ္တယ္။ ကြၽန္မက အတိအက်ကို အဲဒီလိုလူပဲ။ အစပိုင္းမွာ ကြၽန္မအေမက သခင့္ကို စယုံၾကည္ၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ သူ႔ရဲ႕ အေျခအေနဆိုးတဲ့ ႏွလုံးေသြးေၾကာပိတ္ေရာဂါ ေပ်ာက္သြားတာကို ကြၽန္မ ေတြ႕ခဲ့တယ္။ ကြၽန္မ ကိုယ္ပိုင္မ်က္စိနဲ႔ ဘုရားရဲ႕ ေကာင္းခ်ီးေတြကို ျမင္ၿပီးေတာ့မွ ဘုရားကို ကြၽန္မ စယုံၾကည္ၿပီး ဘုရားအတြက္ စြန႔္လႊတ္ၿပီး အသုံးခံတယ္။ ကြၽန္မက ဘုရားသခင္ကို ကြၽန္မကိုလည္း ကာကြယ္ေစခ်င္တယ္။ ေဘးကင္းေအာင္လုပ္ေပးေစခ်င္တယ္။ အစစအရာရာ အဆင္ေျပဖို႔ ေသခ်ာေအာင္လုပ္ေပးေစခ်င္တယ္။ ကြၽန္မ ႀကဳံေတြ႕ရတာက ေရာဂါျဖစ္ေစ၊ ေဘးဒုကၡျဖစ္ေစ၊ အခက္အခဲတစ္ခုခုျဖစ္ေစ ကြၽန္မက အၿမဲတမ္း ေအာ္ၿပီး ဘုရားကို အကူအညီေတာင္းတယ္။ ကြၽန္မက ဘုရားကို ေဂဟာတစ္ခုလို ဆက္ဆံခဲ့တယ္။ ဘုရားရဲ႕ ေနာက္ဆုံးေသာကာလ အမႈေတာ္ကို လက္ခံၿပီးေတာ့ ကြၽန္မက ဘုရားအတြက္ ပိုၿပီးေတာ့ေတာင္ အေျပးအလႊားသြားလာၿပီး အသုံးခံလိုစိတ္ရွိခဲ့တယ္။ ကြၽန္မက ဒီလိုမ်ိဳး လိုက္စားရင္ ဘုရားဆီက ပိုႀကီးမားတဲ့ ေကာင္းခ်ီးေတြကို ေသခ်ာေပါက္ ရမွာပဲလို႔ ထင္ၿပီးေတာ့ေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ကြၽန္မသားက ေရာဂါဆိုးတစ္ခုျဖစ္ၿပီး ေလျဖတ္တာ၊ ဒါမွမဟုတ္ ေသျခင္းကိုေတာင္ ရင္ဆိုင္ရတဲ့အခါ၊ ကြၽန္မ လက္မခံႏိုင္ခဲ့ဘူး။ ဘုရားကို ေစာဒကတက္တယ္။ အက်ိဳးအေၾကာင္းရွင္းျပတယ္။ မွတ္ထားတယ္။ အရင္က ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ဘယ္ေလာက္အသုံးခံခဲ့တယ္ဆိုတာကို ကြၽန္မ တြက္ခ်က္ၿပီး ဘုရားသခင္ကို ကြၽန္မသားရဲ႕ ေရာဂါကို ကုသေပးဖို႔အတြက္ ေတာင္းဆိုဖို႔ ဒီဟာကို အရင္းအႏွီးအျဖစ္ အသုံးျပဳတယ္။ သူက လုပ္ေပးလိမ့္မယ္လို႔ ယုံထားလိုက္တယ္။ ကြၽန္မက ဘုရားလက္ထဲမွာ သူတို႔ကိုယ္သူတို႔ ေမြးကင္းစကေလးေတြလို႔ မွတ္ယူထားတဲ့ အဲဒီဘာသာေရးသမားေတြလိုပဲ။ ကြၽန္မက ဘုရားသခင္ကို လူေတြရဲ႕ အသနားခံခ်က္တိုင္းကို တုံ႔ျပန္ၿပီး လူေတြအေပၚ ေက်းဇူးေတာ္နဲ႔ ေကာင္းခ်ီးေတြကိုပဲ အပ္ႏွင္းတဲ့ ဘုရားအျဖစ္ သေဘာထားခဲ့တယ္။ ကြၽန္မက သူ႔ဆီက တစ္ခုခုကို ေတာင္းဆိုသေ႐ြ႕ သူက ကြၽန္မကို ျဖည့္ဆည္းေပးရမယ္ ေပါ့။ အနႏၲတန္ခိုးရွင္ဘုရားသခင္ေနာက္ကို ကြၽန္မ လိုက္ခဲ့ေပမဲ့ ကြၽန္မ ယုံၾကည္တဲ့ပုံစံက အဲဒီဘာသာေရးသမားေတြနဲ႔ အတူတူပဲ မဟုတ္ဘူးလား။ ဒါက ေက်းဇူးေတာ္ေခတ္တုန္းက သခင္ေယရႈက လူငါးေထာင္ကို မုန႔္ငါးလုံး၊ ငါးႏွစ္ေကာင္နဲ႔ ေကြၽးခဲ့တဲ့ အခ်ိန္တုန္းကလိုပဲ။ ဒီလူေတြက ဘုရားဆီက အက်ိဳးအျမတ္ေတြကိုပဲ ရခ်င္ခဲ့တာ။ ဘုရားကို သိခဲ့ၾကတာမဟုတ္ဘူး။ သူေဖာ္ျပတဲ့ သမၼာတရားကို၊ ဒါမွမဟုတ္ သူျပဳတဲ့ အမႈကို လုံးဝ စိတ္မဝင္စားဘူး။ ဘုရားက ဒီလူေတြကို အေရးမစိုက္ဘူး။ သူတို႔ရဲ႕ ဇာတိပကတိ လိုအပ္ခ်က္ေတြကို ျဖည့္ဆည္းၿပီး သူတို႔အေပၚမွာ ဘယ္ကယ္တင္ျခင္းအမႈကိုမွ မျပဳဘူး။ ေနာက္ဆုံးေသာကာလမွာ ဘုရားလုပ္တဲ့အမႈက ဖ်ားနာသူကို ကုသေပးၿပီး နတ္ဆိုးေတြ ႏွင္ထုတ္တာမဟုတ္ဘူး။ ဒီအစား လူေတြကို တရားစီရင္ၿပီး သန႔္စင္ဖို႔အတြက္ သမၼာတရား ေဖာ္ျပတယ္၊ သူတို႔ရဲ႕ ေဖာက္ျပန္ပ်က္စီးမႈကို ဖယ္ရွားၿပီး ဘုရားရဲ႕ ကယ္တင္ျခင္းကို ရယူေစတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကြၽန္မက ေကာင္းခ်ီးေတြ၊ အက်ိဳးအျမတ္ေတြရဖို႔ သက္သက္နဲ႔ ဒီႏွစ္ေတြအားလုံးမွာ ဘုရားကို ယုံၾကည္ေနခဲ့တာ။ ဒီလို လိုက္စားမႈမ်ိဳးက ဘုရားအမႈေတာ္ကို ဆန႔္က်င္တယ္။ ဒါဆိုရင္ ကြၽန္မက ဘယ္လိုလုပ္ ကယ္တင္ျခင္းခံရႏိုင္မလဲ။ ဒီအခ်ိန္မွာ ကြၽန္မသားရဲ႕ ေရာဂါကို ဘုရားက ခြင့္ျပဳခဲ့တယ္၊ ဒါဟာ သမၼာတရားကို ကြၽန္မ ရွာေဖြၿပီး ဝင္ေရာက္ေအာင္ ကူညီေပးဖို႔ ရည္႐ြယ္တယ္ဆိုတာ ကြၽန္မ နားလည္သြားတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဘုရားအမႈေတာ္ကို ကြၽန္မ နားမလည္ခဲ့ဘူး။ သမၼာတရားကို ရဖို႔အတြက္ ဘုရားရဲ႕ ရည္႐ြယ္ခ်က္ကို မရွာေဖြခဲ့ဘူး။ ကြၽန္မသားရဲ႕ ေရာဂါ အျမန္ဆုံး ေပ်ာက္ေအာင္ သူ႔ကို ဘုရားက ကြယ္ကာၿပီး ေကာင္းခ်ီးတာကိုပဲ လိုခ်င္ခဲ့တယ္။ ဆာေလာင္တာ ေျပသြားေအာင္ ေပါင္မုန႔္ရွာတဲ့ အဲဒီဘာသာေရးသမားေတြနဲ႔ ကြၽန္မက အတူတူပဲ။ ကြၽန္မရဲ႕ အႏွစ္သာရက မယုံၾကည္သူရဲ႕ အႏွစ္သာရပဲ။ ကြၽန္မ ဘုရားကို ဆက္ၿပီး ယုတၱိမတန္တဲ့ ေတာင္းဆိုမႈေတြ လုပ္လို႔ မျဖစ္ေတာ့ဘူး။ ကြၽန္မသားရဲ႕ ေရာဂါအေျခအေနက ဘယ္အတိုင္းအတာထိ ႀကီးလာပါေစ ဘုရားအမႈေတာ္ကို ကြၽန္မ နာခံၿပီး ေတြ႕ႀကဳံလိုစိတ္ရွိေနခဲ့တယ္။

ေနာက္ပိုင္းမွာ ကြၽန္မသားက ျပန္လည္ထူေထာင္ေရး ေလ့က်င့္ခန္း ေျခာက္မ်ိဳးကို ေန႔တိုင္း လုပ္ရတယ္။ တစ္ခုၿပီးသြားတဲ့အခါတိုင္းမွာ သူက ေခြၽးေတြ အရမ္းထြက္တယ္။ လဝက္ေလာက္ၾကာေတာ့ အာ႐ုံခံစားခ်က္တခ်ိဳ႕က သူ႔ရဲ႕ လက္နဲ႔ေျခႏွစ္ခုလုံးဆီကို ျပန္ေရာက္လာတယ္။ လႈိဏ္ေခါင္းအဆုံးမွာ အလင္းကို ကြၽန္မ ျမင္ရၿပီး အံ့ဩစရာတစ္ခုျဖစ္ဖို႔ ေန႔တိုင္း ေမွ်ာ္လင့္ေနခဲ့တယ္။ တစ္ေန႔က်ရင္ ကြၽန္မသားက ျပန္ရပ္ႏိုင္ဖို႔ ေမွ်ာ္လင့္ၿပီးေတာ့ေပါ့။ ဒါေပမဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေတြက ကြၽန္မ စိတ္ကူးသလို ျဖစ္မလာခဲ့ဘူး။

တစ္ေန႔က်ေတာ့ ကြၽန္မသားက ေလ့က်င့္ခန္းလုပ္ေနတုန္းမွာ ကြၽန္မက သူ႔ကို အေဖာ္လုပ္ေပးေနတယ္။ အဲဒီမွာ သူက သူ႔ေဘာင္းဘီထဲကို မစင္စြန႔္ခ်လိုက္တယ္။ အရင္တုန္းက ဒီလိုျမင္ကြင္းမ်ိဳးကို ျမင္ရတာ ေတာ္ေတာ္ေလးကို စိတ္မေကာင္းစရာပဲ။ ကြၽန္မသားက အသက္အႏၲရာယ္မရွိေတာ့ေပမဲ့ သူက ေသးအိတ္နဲ႔ ကေလးခါးေတာင္းက်ိဳက္ပိတ္စကို ေန႔တိုင္း ဝတ္ထားတုန္းပဲ။ ဒီလိုေနရတာ ေတာ္ေတာ္ေလး စိတ္ဆင္းရဲပါတယ္။ ကြၽန္မသားက ၃၀ ေက်ာ္ေက်ာ္ေလးပဲရွိေသးတယ္။ အရမ္းငယ္ေသးတယ္။ ေနာင္မွာ ဘယ္လိုလုပ္ ဒီလိုဆက္သြားႏိုင္မွာလဲ။ ကြၽန္မ စိတ္ႏွလုံးထဲမွာ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ျဖစ္မိတယ္။ အဲဒါနဲ႔ ဘုရားေရွ႕ကိုသြားၿပီး တိတ္တိတ္ေလး ဆုေတာင္းတယ္။ “ဘုရားသခင္ သမီးရဲ႕သားက သူ႔ကိုယ္သူ ဂ႐ုမစိုက္ႏိုင္ရင္ ေနာင္မွာ သူ ဘယ္လိုဆက္သြားမွာလဲ။ ဘုရားသခင္ ကိုယ္ေတာ္ရဲ႕ ဘုန္းတန္ခိုးကို သမီး ယုံၾကည္ပါတယ္။ သမီးရဲ႕သားက ျပန္ရပ္ႏိုင္လာရင္ သမီးက အလုပ္ကို လုံးဝ ပိုလုပ္ၿပီး တာဝန္ကို လုံ႔လရွိစြာနဲ႔ ထမ္းေဆာင္ပါမယ္” ဆိုၿပီးေတာ့။ ဒီလို ဆုေတာင္းခ်က္က ဘုရားအလိုေတာ္နဲ႔ မညီဘူးဆိုတာ ကြၽန္မ သေဘာေပါက္ခဲ့တယ္။ အဲဒါနဲ႔ ကြၽန္မ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ဆင္ျခင္ခဲ့တယ္။ ကြၽန္မက ဘုရားရဲ႕ စီစဥ္ၫႊန္ၾကားမႈေတြနဲ႔ အစီအစဥ္ေတြကို နာခံလိုစိတ္ရွိတယ္လို႔ ေျပာခဲ့တယ္။ ဒါဆိုရင္ ဘာလို႔ ဘုရားကို ေနာက္ထပ္ ေတာင္းဆိုမႈတစ္ခု လုပ္ခဲ့တာလဲ။ ဒီအခ်ိန္မွာ ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြကို ကြၽန္မ သတိရတယ္။ “သင္တို႔ကို ဘုရားသခင္အားရႏွစ္သက္ရန္ သင္တို႔ေတာင့္တၾကသည္၊ သို႔ေသာ္ သင္တို႔သည္ ဘုရားသခင္ႏွင့္ ေဝးကြာလ်က္ရွိ၏။ ထိုသို႔ဆိုလွ်င္ ျပႆနာမွာ အဘယ္အရာျဖစ္သနည္း။ သင္တို႔သည္ သူ၏ ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္မ်ားကိုသာ လက္ခံၾကၿပီး သူ၏အစီအစဥ္တိုင္းကို လက္ခံႏိုင္ရန္၊ သူ႔ကို အျပည့္အဝယုံၾကည္ႏိုင္ရန္ေဝးစြ၊ သူ၏ ျပဳျပင္ျခင္းကိုပင္ လက္မခံၾကေပ။ ထိုသို႔ဆိုလွ်င္ ျပႆနာမွာ အဘယ္အရာျဖစ္သနည္း။ ေနာက္ဆုံးဆန္းစစ္ၾကည့္လွ်င္ သင္တို႔၏ ယုံၾကည္ျခင္းသည္ အေကာင္လုံးဝမေပါက္ႏိုင္ေသာ ဗလာဥခြံျဖစ္သည္။ အေၾကာင္းမွာ သင္တို႔၏ ယုံၾကည္ျခင္းသည္ သင္တို႔ထံသို႔ သမၼာတရား မယူေဆာင္လာေပး၊ သို႔မဟုတ္ အသက္ကို မေပးဘဲ ထိုအစား ဆက္လက္အသက္ရွင္ႏိုင္သည္ဟူသည့္ လြဲမွားေသာ ခံစားခ်က္ႏွင့္ ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းကိုသာ ေပးခဲ့သည္။ ဘုရားသခင္ကို သင္တို႔ယုံၾကည္ျခင္း၏ ရည္႐ြယ္ခ်က္မွာ ထိုသို႔ေသာ လြဲမွားသည့္ ခံစားခ်က္ႏွင့္ ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းျဖစ္သည္၊ သမၼာတရားႏွင့္ အသက္တို႔ မဟုတ္ေပ။ ထို႔အတြက္ေၾကာင့္ ဘုရားသခင္ကို သင္တို႔ယုံၾကည္ျခင္း၏ ျဖစ္စဥ္သည္ ခယဝယလုပ္ျခင္းႏွင့္ အရွက္အေၾကာက္မဲ့ျခင္းမွတစ္ဆင့္ ဘုရားသခင္ကို မ်က္ႏွာလို မ်က္ႏွာရလုပ္ရန္ ႀကိဳးစားျခင္းသက္သက္ျဖစ္၍ စစ္မွန္ေသာ ယုံၾကည္ျခင္းအျဖစ္ မည္သည့္နည္းႏွင့္မွ် မသတ္မွတ္ႏိုင္ဟု ငါေျပာျခင္းျဖစ္၏။ ဤသို႔ေသာ ယုံၾကည္ျခင္းမ်ိဳးမွ မည္သို႔လွ်င္ အေကာင္ေပါက္ႏိုင္မည္နည္း။ တစ္နည္းအားျဖင့္ ဤသို႔ေသာ ယုံၾကည္ျခင္းမ်ိဳးသည္ မည္သည့္အရာကို အထေျမာက္ေစႏိုင္သနည္း။ ဘုရားသခင္ကို သင္တို႔ယုံၾကည္ၾကျခင္း၏ ရည္႐ြယ္ခ်က္မွာ သင္တို႔၏ ကိုယ္ပိုင္ရည္မွန္းခ်က္မ်ားကို စြမ္းေဆာင္ရရွိရန္ သူ႔ကို အသုံးခ်ဖို႔ျဖစ္၏။ ဤသည္မွာ ဘုရားသခင္၏ စိတ္သေဘာထားကို သင္တို႔ေစာ္ကားျခင္း အေၾကာင္း ေနာက္ထပ္အခ်က္အလက္တစ္ခုျဖစ္သည္ မဟုတ္ေလာ။” (ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္၊ အတြဲ (၁)၊ ဘုရားသခင္၏ ေပၚထြန္းျခင္းႏွင့္ အမႈေတာ္၊ ေျမႀကီးေပၚရွိ ဘုရားသခင္ကို သိရွိႏိုင္ပုံ) ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ကို ဖတ္ၿပီးသြားေတာ့ ကြၽန္မပါးေတြ ထူပူေနတာကို ခံစားမိတယ္။ ဒီႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြက ဘုရားက ကြၽန္မကို မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ တရားစီရင္ေနသလိုမ်ိဳး ခံစားမိေစတယ္။ ကြၽန္မသားေရာဂါက ေပ်ာက္ဖို႔ ျဖစ္ႏိုင္ေျခမရွိဘူးလို႔ ဆရာဝန္က ေျပာေတာ့ ကြၽန္မက ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြအားလုံးကို ဘုရားအေပၚ ပုံခ်ထားတယ္။ ဘုရားကို မ်က္ႏွာလိုမ်က္ႏွာရလုပ္ၿပီး ဖားဖို႔အတြက္ ၾကားေကာင္းတဲ့စကားေတြကို ေျပာတယ္။ ဘုရားက ကြၽန္မသားကို ကြယ္ကာၿပီး ေသမင္းႏႈတ္ခမ္းဝကေန ျပန္ေခၚလာေတာ့ ဘုရားကို ကြၽန္မ ဝမ္းေျမာက္စြာနဲ႔ ေက်းဇူးတင္ခဲ့တယ္။ ကြၽန္မသားက အသက္ကို ဆုပ္ကိုင္ထားႏိုင္ခဲ့ေပမဲ့ ေနာက္ေတာ့ ေလျဖတ္တာနဲ႔ ရင္ဆိုင္ရတယ္၊ ဒါမွမဟုတ္ အသက္ရွင္ရက္ လႈပ္ရွားမႈမရွိတဲ့ အေျခအေန ေရာက္သြားတယ္။ ကြၽန္မသားကို အသက္ရွင္ရက္ လႈပ္ရွားမႈမရွိသူ မျဖစ္ေအာင္ ကာကြယ္ဖို႔ ဘုရားကို ေနာက္တစ္ခါ ေတာင္းဆိုျပန္တယ္။ ကြၽန္မသားကို သူ႔ကိုယ္သူ ဂ႐ုစိုက္ႏိုင္ေအာင္ လုပ္ေပးရင္ ကြၽန္မတာဝန္ကို လုံ႔လရွိစြာနဲ႔ ေသခ်ာလုပ္ၿပီး သူ႔ခ်စ္ျခင္းကို ျပန္ေပးဆပ္မယ္လို႔ေတာင္ ဘုရားကို ေလာဘတႀကီးနဲ႔ ေတာင္းဆိုခဲ့တယ္။ ကြၽန္မက ဘုရားကို အရွက္မရွိ မ်က္ႏွာလိုမ်က္ႏွာရလုပ္တာဟာ ကြၽန္မ ကိုယ္ပိုင္ပန္းတိုင္ေတြကို ရဖို႔အတြက္ သက္သက္ပဲဆိုတာ ကြၽန္မ ေတြ႕ခဲ့ရတယ္။ ကြၽန္မက တကယ္ကို အရမ္း စက္ဆုပ္စရာပါပဲ။ ကြၽန္မက ဘုရားသခင္ကို ေဖာက္ျပန္ပ်က္စီးတဲ့ လူသားမ်ိဳးႏြယ္အေပၚ ေတြးသလိုမ်ိဳး ေတြးၿပီး သူက ေျမႇာက္ပင့္တဲ့စကားေတြကို ႀကိဳက္တယ္လို႔ ထင္ခဲ့တယ္။ ေကာင္းတဲ့စကားတခ်ိဳ႕ကို ေျပာသေ႐ြ႕ ဘုရားက ေပ်ာ္႐ႊင္ၿပီး ကြၽန္မကို အက်ိဳးအျမတ္ေတြေပးမယ္၊ ကြၽန္မသား ေရာဂါက ေပ်ာက္သြားမယ္လို႔ ကြၽန္မ ထင္ခဲ့တယ္။ ဘုရားက သန႔္ရွင္းၿပီး သစၥာရွိတယ္။ သူအလိုရွိတာက လူေတြအေနနဲ႔ သူ႔ကို ကိုးကြယ္ဖို႔အတြက္ ကိုယ့္ရဲ႕စိတ္ႏွလုံးနဲ႔ ႐ိုးသားမႈကို အသုံးျပဳဖို႔၊ သူ႔ကို ႐ိုးသားစစ္မွန္တဲ့ စိတ္ႏွလုံးနဲ႔ အေလးထားဖို႔ပဲ။ ဒါေပမဲ့ ကြၽန္မက တစ္ကိုယ္ေရပန္းတိုင္ေတြအတြက္ ဘုရားကို ေျမႇာက္ပင့္ၿပီး မ်က္ႏွာလိုမ်က္ႏွာရလုပ္တယ္။ ဒါဟာ ဘုရားက အရမ္းမုန္းတဲ့အရာတစ္ခုပဲ။ ဒီတစ္ခါမွာ ဘုရားရဲ႕ ေတြးေခၚတတ္မႈကို ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် ေတြ႕ႀကဳံခဲ့ရတာပဲ။ သူသာ ဒီလိုအေျခအေနေတြကို မစီစဥ္ခဲ့ရင္ ဒီႏွစ္ေတြအားလုံးမွာ ကြၽန္မ ယုံၾကည္မႈက ေဘးကင္းမႈနဲ႔ ေကာင္းခ်ီးေတြကို ရဖို႔သက္သက္ပဲဆိုတာ ကြၽန္မ လုံးဝ ျမင္မွာမဟုတ္ဘူး။ ကြၽန္မက ဘုရားကို ဒီလိုမ်ိဳး တစ္သက္လုံး ယုံၾကည္ရင္ေတာင္ သမၼာတရားနဲ႔ အသက္ကို လုံးဝ ရမွာမဟုတ္ဘူး။ ကြၽန္မအတြက္ ဒီအေျခအေနေတြက ႀကီးမားတဲ့ ကယ္တင္ျခင္းနဲ႔ သက္ညႇာမႈ ျပသျခင္းပဲ။ ဒါကို ျမင္သြားၿပီးေတာ့ ကြၽန္မ အေႂကြးတင္သလို ခံစားရၿပီး ကိုယ့္ကိုယ့္ကိုယ္ အျပစ္တင္ရင္းနဲ႔ မ်က္ရည္က်မိတယ္။ ဘုရားကို ကြၽန္မ အရမ္းကို ပုန္ကန္ခဲ့တာ၊ မ်က္ႏွာလို မ်က္ႏွာရလုပ္ခဲ့တာ အသုံးျပဳခဲ့တာေတြကို ေနာင္တရမိတယ္။ ကြၽန္မက သူ႔ကို ဘုရားလိုမ်ိဳး မဆက္ဆံခဲ့ဘူး။ ဒါေပမဲ့ ဘုရားက ကြၽန္မလုပ္တဲ့အရာအတိုင္း ကြၽန္မကို မဆက္ဆံခဲ့ပါဘူး။ ၿပီးေတာ့ သူ႔ရည္႐ြယ္ခ်က္ကို နားလည္ေအာင္ ကြၽန္မကို လမ္းျပဖို႔အတြက္ သူ႔ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြကို အသုံးျပဳခဲ့တယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာ ကြၽန္မက ဘုရားရဲ႕ ခ်စ္ျခင္းနဲ႔ ကယ္တင္ျခင္းကို လက္ခံရရွိဖို႔ ပိုၿပီးေတာ့ေတာင္ ရွက္ေနမိတယ္။ ဘုရားကို တိတ္တဆိတ္ဆုေတာင္းလိုက္တယ္။ “ဘုရားသခင္၊ သမီးရဲ႕သားက ေနာင္မွာ သူ႔ကိုယ္သူ ဂ႐ုစိုက္ႏိုင္သည္ျဖစ္ေစ၊ မစိုက္ႏိုင္သည္ျဖစ္ေစ သမီး နာခံလိုစိတ္ရွိပါတယ္။ သမၼာတရားကို ရွာၿပီး ကိုယ္ေတာ့္ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္နဲ႔ အမႈေတာ္ကို ေတြ႕ႀကဳံလိုစိတ္ရွိပါတယ္။ ဒီအေျခအေနေတြကေန သင္ခန္းစာယူလိုစိတ္ရွိပါတယ္” ဆိုၿပီးေတာ့။

တစ္ေန႔မွာ ကြၽန္မသားရဲ႕ ေလ့က်င့္ခန္းမွာ ကြၽန္မ အေဖာ္လုပ္ေပးေနတုန္း ဘုရားအေပၚ ကြၽန္မ ယုံၾကည္မႈရဲ႕ အမွတ္တရေတြအကုန္လုံးကို မရည္႐ြယ္ဘဲ စၿပီး ျပန္ၾကည့္မိတယ္။ ကြၽန္မအေမရဲ႕ ျပင္းထန္တဲ့ ႏွလုံးေသြးေၾကာပိတ္ေရာဂါ ေပ်ာက္သြားေတာ့ ကြၽန္မက သခင့္ဆီက ေကာင္းခ်ီးေတြ ေတာင္းဆိုခဲ့တယ္။ ကြၽန္မ အလုပ္လုပ္ေတာ့ သခင္က အရာရာတိုင္းကို အဆင္ေျပေခ်ာေမြ႕ေအာင္လုပ္ေပးဖို႔လည္း ကြၽန္မ ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့တယ္။ ဘုရားသခင္ရဲ႕ ဒီအမႈေတာ္အဆင့္ကို ကြၽန္မ လက္ခံၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ ကြၽန္မ နည္းနည္း စြန႔္လႊတ္ၿပီး အသုံးခံခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒါဟာ သူ႔ဆီကေန ေက်းဇူးေတာ္နဲ႔ ေကာင္းခ်ီးေတြကို ေတာင္းဆိုဖို႔အတြက္ ျဖစ္ေနတုန္းပဲ။ ေနာက္ေတာ့ ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ တစ္ပိုဒ္ကို ကြၽန္မ သတိရတယ္။ “လူ႔စိတ္သေဘာထားသည္ အလြန္႔အလြန္ ရက္စက္သြားၿပီးျဖစ္ကာ၊ သူ႔အသိစိတ္သည္ အလြန္႔အလြန္ ထိုင္းမႈိင္းသြားၿပီး၊ သူ၏အသိတရားသည္လည္း နတ္ဆိုး၏ လုံးဝနင္းေျခမႈကို ခံရၿပီးျဖစ္ကာ ၾကာျမင့္စြာကတည္းကပင္ လူသား၏နဂိုအသိတရား မဟုတ္ေတာ့ေပ။ လူသားသည္ လူ႔ဇာတိခံယူေသာ ဘုရားသခင္က လူသားမ်ိဳးႏြယ္အေပၚ အသက္ႏွင့္ ေက်းဇူးေတာ္မ်ားစြာ ေပးအပ္ႏွင္းသည္ကို ေက်းဇူးမတင္သည္သာမက၊ သူ႔ကို သမၼာတရား ေပးျခင္းအတြက္ ဘုရားသခင္အား မေက်မခ်မ္းပင္ ျဖစ္သြားခဲ့ေပၿပီ။ အေၾကာင္းမွာ လူသားသည္ သမၼာတရားကို စိုးစဥ္းမွ် စိတ္မဝင္စားေသာေၾကာင့္၊ ဘုရားသခင္ကို တိုး၍ မေက်မခ်မ္း ျဖစ္ရျခင္း ျဖစ္သည္။ လူသားသည္ လူ႔ဇာတိခံယူေသာ ဘုရားသခင္အတြက္ မိမိအသက္ကို စေတးႏိုင္စြမ္း မရွိသည္သာမက၊ သူ႔ထံမွ မ်က္ႏွာသာေပးမႈမ်ားကို ႏႈိက္ယူဖို႔ကိုလည္း ႀကိဳးစားအားထုတ္ကာ ဘုရားသခင္ကို လူသားကေပးသည့္အရာထက္ ဆယ္ဆမကေသာ အက်ိဳးအျမတ္ကို ေတာင္းဆိုသည္။ ထိုကဲ့သို႔ေသာ အသိတရားႏွင့္ အသိစိတ္ရွိသည့္ လူတို႔သည္ ဤအရာကို ႀကီးႀကီးမားမားကိစၥ မဟုတ္ဟု ထင္မွတ္ၿပီး၊ ၎တို႔သည္ ဘုရားသခင္အတြက္ မိမိတို႔ကိုယ္ကို မ်ားစြာ အသုံးခံၿပီး ျဖစ္ေၾကာင္းႏွင့္ ဘုရားသခင္မွ သူတို႔ကို ေပးခဲ့သည္မွာ နည္းလြန္းေၾကာင္း ယုံၾကည္ဆဲ ျဖစ္ၾကသည္။ ငါ့ကို ေရတစ္ခြက္ေပးၿပီးေနာက္ ၎တို႔၏ လက္မ်ားျဖန္႔ၿပီး ႏြားႏို႔ႏွစ္ခြက္အတြက္ ၎တို႔အား ငါ အခေပးရန္ ေတာင္းဆိုေသာသူမ်ား ရွိသည္၊ သို႔မဟုတ္ ငါ့အတြက္ တစ္ညတာ တည္းခိုရန္ အခန္းတစ္ခန္း ျပင္ဆင္ေပးကာ ညအခ်ိဳ႕အတြက္ တည္းခိုခ ေပးရန္ ေတာင္းဆိုေသာ သူမ်ားရွိသည္။ သင္တို႔သည္ ထိုသို႔ေသာ လူ႔သဘာဝႏွင့္ အသိစိတ္တစ္ခု ရွိလ်က္ အသက္ကို ရလိမ့္မည္ဟု မည္သို႔ ေမွ်ာ္လင့္ႏိုင္ၾကေသးသနည္း။ သင္တို႔သည္ အလြန္စက္ဆုပ္ဖြယ္ေကာင္းေသာ အေကာင္ယုတ္မ်ား ျဖစ္ၾကသည္တကား။ လူသားရွိ ဤလူ႔သဘာဝမ်ိဳးႏွင့္ ဤအသိစိတ္မ်ိဳးတို႔က လူ႔ဇာတိခံ ဘုရားသခင္ကို ကုန္းေျမအႏွံ႔ လွည့္ပတ္သြားလာေစသည့္ အရာမ်ားျဖစ္သည္။ အသိစိတ္ႏွင့္ လူ႔သဘာဝကို အမွန္တကယ္ ပိုင္ဆိုင္သူမ်ားသည္ ဘုရားသခင္ လုပ္ေဆာင္ၿပီးစီးခဲ့ေသာ အမႈေတာ္ မည္မွ်မ်ားျပားသည့္အတြက္ေၾကာင့္ မဟုတ္ဘဲ၊ ကိုယ္ေတာ္သည္ အမႈေတာ္ လုံးဝ လုပ္ေဆာင္ခဲ့ျခင္း မရွိသည့္တိုင္၊ လူ႔ဇာတိခံယူေသာ ဘုရားသခင္ကို ကိုးကြယ္ကာ သူ႔ကို အသည္းလႈိက္အူလႈိက္ အေစခံသင့္သည္။ ဤသည္မွာ အေကာင္းပကတိ အသိစိတ္ရွိသူတို႔ ေဆာင္႐ြက္သင့္သည့္အရာျဖစ္ၿပီး၊ ယင္းမွာ လူသား၏တာဝန္ ျဖစ္သည္။ လူအမ်ားစုသည္ ဘုရားသခင္ကို ၎တို႔အေစခံမႈတြင္ သတ္မွတ္ခ်က္မ်ားႏွင့္ ပတ္သက္၍ပင္ ေျပာဆိုၾကသည္- သူသည္ လူသားျဖစ္သည္ျဖစ္ေစ သို႔မဟုတ္ ဘုရားသခင္ ျဖစ္သည္ျဖစ္ေစ သူတို႔ အေလးမထားၾကေပ၊ ၿပီးလွ်င္ သူတို႔ကိုယ္တိုင္၏ အေျခအေနမ်ား အေၾကာင္းကိုသာ ေျပာၾကၿပီး၊ ၎တို႔ကိုယ္တိုင္၏ အလိုဆႏၵမ်ားကို ျဖည့္ဆည္းဖို႔ကိုသာ ႀကိဳးစားၾကသည္။ သင္တို႔သည္ ငါ့အတြက္ အစားအစာခ်က္ေသာအခါ၊ ဝန္ေဆာင္ခ ေတာင္းၾကသည္။ ငါ့အတြက္ ေျပးလႊားရေသာအခါ၊ ေျပးလႊားခ ေတာင္းၾကသည္၊ ငါ့အတြက္ အလုပ္လုပ္ေသာအခါ၊ လုပ္အားခ ေတာင္းၾကသည္၊ ငါ့အဝတ္အစားမ်ားကို ေလွ်ာ္ဖြပ္ေသာအခါ၊ ေလွ်ာ္ဖြပ္ခ ေတာင္းၾကသည္၊ အသင္းေတာ္ကို သင္ ေထာက္ပံ့ေသာအခါ ျပန္ေထမိရန္ ကုန္က်စရိတ္မ်ား ေတာင္းခံၾကသည္၊ စကားေျပာရေသာအခါ၊ ေဟာေျပာခ ေတာင္းၾကသည္၊ စာအုပ္ျဖန္႔ေဝေသာအခါ၊ ျဖန္႔ျဖဴးခ ေတာင္းၾကသည္၊ ၿပီးလွ်င္ စာေရးေသာအခါ၊ စာေရးခ ေတာင္းၾကသည္။ ငါ ျပဳျပင္ခဲ့ေသာ သူမ်ားသည္ ငါ့ထံမွ ေလ်ာ္ေၾကးေငြပင္ ေတာင္းခံေနစဥ္တြင္၊ အိမ္ျပန္ခိုင္းျခင္း ခံရေသာသူမ်ားသည္ ၎တို႔၏ အမည္ ထိခိုက္ျခင္းအတြက္ ေလ်ာ္ေၾကးေငြ ေတာင္းၾကသည္။ အိမ္ေထာင္မက်ေသးေသာ သူမ်ားသည္ သတို႔သား၊ သတို႔သမီး တင္ေတာင္းခ သို႔မဟုတ္ ငယ္႐ြယ္ႏုပ်ိဳမႈ ဆုံးရႈံးခ ေတာင္းၾကသည္၊ ၾကက္သတ္သူမ်ားသည္ သားသတ္ခ ေတာင္းၾကသည္၊ အစားအစာ ေၾကာ္သူမ်ားသည္ ေၾကာ္ခ ေတာင္းၾကသည္၊ ၿပီးလွ်င္ ဟင္းခ်ိဳခ်က္သူမ်ားသည္လည္း ယင္းအတြက္ အခေၾကးေငြ ေတာင္းၾကသည္...ဤသည္မွာ သင္တို႔၏ ျမင့္ျမတ္ ႀကီးမားေသာ လူ႔သဘာဝႏွင့္ သင္တို႔၏ ေႏြးေထြးေသာအသိစိတ္က သတ္မွတ္ေပးသည့္ လုပ္ရပ္မ်ားေပတည္း။ သင္တို႔၏ အသိစိတ္ ဘယ္မွာနည္း။ သင္တို႔၏ လူ႔သဘာဝ ဘယ္မွာနည္း။ သင္တို႔ကို ငါေျပာမည္။ သင္တို႔ ဤသို႔ ဆက္လက္ လုပ္ေဆာင္ပါက၊ သင္တို႔အၾကားတြင္ ေဆာင္႐ြက္ေနျခင္းကို ငါရပ္ဆိုင္းမည္။ လူ႔အဝတ္ဝတ္ဆင္ထားေသာ သားရဲအုပ္အၾကား ငါ အမႈျပဳမည္မဟုတ္၊ ထို႔ေၾကာင့္ ႐ိုင္းစိုင္းေသာစိတ္ႏွလုံးမ်ားကို လွပေသာမ်က္ႏွာမ်ားျဖင့္ ဖုံးထားသည့္ ဤလိုလူစုအတြက္ ငါ ဒုကၡခံမည္မဟုတ္၊ ကယ္တင္ျခင္းအလားအလာ စိုးစဥ္းမွ်မရွိေသာ ထိုကဲ့သို႔ေသာ တိရစာၦန္တစ္အုပ္ အတြက္ ငါ သည္းခံမည္မဟုတ္။ သင္တို႔ကို ငါေက်ာခိုင္းသည့္ေန႔သည္ သင္တို႔ေသရမည့္ေန႔ ျဖစ္သည္၊ ယင္းမွာ သင္တို႔အေပၚ အေမွာင္ထု က်ေရာက္သည့္ေန႔၊ အလင္းသည္ သင္တို႔အား စြန္႔ခြာသည့္ေန႔ ျဖစ္သည္။ သင္တို႔ကို ငါေျပာမည္။ ငါသည္ သင္တို႔ကဲ့သို႔ေသာ တိရစာၦန္ထက္ပင္ နိမ့္က်သည့္ လူစုအေပၚ ေစတနာ ထားရွိမည္ မဟုတ္ေပ။ ငါ့ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္မ်ားႏွင့္ ငါ့လုပ္ေဆာင္မႈမ်ားအတြက္ အကန္႔အသတ္ရွိသည္၊ ၿပီးလွ်င္ သင္တို႔၏ လူ႔သဘာဝႏွင့္ အသိစိတ္၏ လက္ရွိအေျခအေန ဤသို႔ျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္၊ သင္တို႔သည္ အသိစိတ္ အလြန္ကင္းမဲ့ကာ၊ ငါ့ကို မ်ားစြာ နာက်င္ေစၿပီးျဖစ္သည့္အျပင္၊ သင္တို႔၏ စက္ဆုပ္ဖြယ္အျပဳအမူသည္ ငါ့ကို မ်ားစြာ ႐ြံရွာေစေသာေၾကာင့္ ငါ ဆက္အမႈျပဳေတာ့မည္ မဟုတ္ေပ။ လူ႔သဘာဝႏွင့္ အသိစိတ္ လြန္စြာခ်ိဳ႕ယြင္းေနသူတို႔သည္ ကယ္တင္ျခင္းရရွိႏိုင္သည့္ အခြင့္အေရး လုံးဝရွိလိမ့္မည္ မဟုတ္ေပ။ ထိုကဲ့သို႔ အသနားအၾကင္နာကင္းမဲ့ၿပီး ေက်းဇူးကန္းသူတို႔ကို ငါ မည္သည့္အခါမွ် ကယ္တင္မည္ မဟုတ္ေပ။” (ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္၊ အတြဲ (၁)၊ ဘုရားသခင္၏ ေပၚထြန္းျခင္းႏွင့္ အမႈေတာ္၊ မေျပာင္းလဲေသာ စိတ္သေဘာထား ရွိျခင္းသည္ ဘုရားသခင္ကို ရန္ဘက္ျပဳျခင္းျဖစ္သည္) အရင္က ဒီဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္အပိုဒ္ကို ကြၽန္မဖတ္တဲ့အခါမွာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္နဲ႔ လုံးဝ ယွဥ္မၾကည့္ခဲ့ဘူး။ ဒီလူေတြကိုေတာင္ အထင္ေသးခဲ့တယ္။ ဘုရားကို ေတာင္းဆိုတာေတြ လုပ္ၿပီး စာရင္းရွင္းတဲ့သူေတြက လူ႔သဘာဝအရမ္းနည္းမွာပဲလို႔ ကြၽန္မေတြးခဲ့တယ္။ ဒီႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြကို ဒီေန႔ ဖတ္ေတာ့ ကြၽန္မပါးေတြက ထူပူလာတယ္။ ပါး႐ိုက္ခံလိုက္ရသလိုပါပဲ။ ေတာ္ေတာ္ ရွက္ဖို႔ေကာင္းတယ္။ ကြၽန္မက အတိအက်ကို ဒီလိုလူမ်ိဳး မဟုတ္ခဲ့ဘူးလား။ ဘုရားသခင္ကို ကြၽန္မ စယုံၾကည္ၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ ဘုရားသခင္က ကြၽန္မမိသားစုကို ေဘးကင္းေအာင္ထားၿပီး ကပ္ေဘးကေန လြတ္ျမာက္ေစမယ္လို႔ ကြၽန္မ ယုံၾကည္ခဲ့တယ္။ ပိုႀကီးတဲ့ ေကာင္းခ်ီးေတြကို ရဖို႔ အရာရာတိုင္းကို စြန႔္လႊတ္ခဲ့တယ္။ ဘယ္တာဝန္ကို ထမ္းေဆာင္သည္ျဖစ္ေစ လိုလိုလားလားနဲ႔ လုပ္ခဲ့တယ္။ ကြၽန္မက ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အသုံးခံတာေၾကာင့္ ဘုရားက ကြၽန္မကို ေက်းဇူးေတာ္နဲ႔ ေကာင္းခ်ီးေတြ ေပးမယ္လို႔ ကြၽန္မ ယုံၾကည္ခဲ့တယ္။ ေလာကမွာ ကြၽန္မက ကိုယ့္အတြက္ကိုယ္ အာမခံဝယ္သလိုပဲေပါ့။ ကြၽန္မ အရင္းအႏွီးကို အာမခံထားဖို႔ အသုံးျပဳရင္ ကြၽန္မရဲံ့ တစ္ကိုယ္ေရ အက်ိဳးစီးပြားေတြက လုံၿခဳံသြားမယ္။ ကြၽန္မနဲ႔ တန္တဲ့ အပိုဆုေတြကို ကြၽန္မရသင့္တယ္။ ဒီလိုမ်ိဳးပဲ ဘုရားအတြက္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အသုံးခံသေ႐ြ႕ သူက ကြၽန္မ ေတာင္းဆိုခ်က္အားလုံးကို ျဖည့္ဆည္းေပးရမယ္ ေပါ့။ ကြၽန္မက ဖန္ဆင္းခံအေနနဲ႔ တာဝန္ထမ္းေဆာင္တာကို ဘုရားအတြက္ ေတာင္းဆိုမႈေတြလုပ္ဖို႔ အရင္းအႏွီးအျဖစ္ ေျပာင္းလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ေကာင္းခ်ီးေတြက ကြၽန္မ အသုံးခံခဲ့တာထက္ ဆယ္ဆေလာက္ေတာင္ ပိုႀကီးရမယ္ ေပါ့။ ကြၽန္မသား ေနမေကာင္းျဖစ္ေတာ့ ဒီႏွစ္ေတြမွာ ကြၽန္မ ဘယ္ေလာက္အသုံးခံခဲ့တယ္ဆိုတာကို တြက္ခ်က္ၿပီး ဘုရားက ကြၽန္မသားအတြက္ ဒီေရာဂါကို ေသခ်ာေပါက္ ကုေပးမွာပဲလို႔ ယုံၾကည္ခဲ့တယ္။ ကြၽန္မသားကို ျပန္မတ္တပ္ရပ္ၿပီး သူ႔ကိုယ္သူ ဂ႐ုစိုက္ခြင့္ေပးဖို႔အတြက္ ဘုရားက အံ့ဩဖြယ္တစ္ခုကို လုပ္ဖို႔ကိုလည္း ကြၽန္မ ေလာဘတႀကီးနဲ႔ ေတာင္းဆိုခဲ့တယ္။ ဘုရားကို ကြၽန္မ ယုံၾကည္သေ႐ြ႕ သူက ကြၽန္မကို ဂ႐ုစိုက္ၿပီး ကြၽန္မ ေတာင္းဆိုခ်က္အားလုံးကို ျဖည့္ဆည္းရမယ္လို႔ ကြၽန္မ ထင္ခဲ့တယ္။ ဒီလိုမဟုတ္ရင္ ဘုရားသခင္က ေျဖာင့္မတ္မွာမဟုတ္ဘူးေပါ့။ ဒီနည္းနဲ႔ ကြၽန္မက ဘုရားကို အရွက္မရွိ အက်ပ္ကိုင္ၿပီး လုံးဝ ေသခ်ာတဲ့ပုံစံနဲ႔ ဘုရားကို ေတာင္းဆိုတာေတြ လုပ္ခဲ့တယ္။ ကြၽန္မက တကယ္ကို လူ႔သဘာဝနဲ႔ အသိစိတ္အားလုံး ကင္းမဲ့တာပါ။ ေက်းဇူးေတာ္ေခတ္မွာ ေပါလုက ဧဝံေဂလိျဖန႔္ေဝရင္းနဲ႔ ေတာ္ေတာ္ႀကီးတဲ့ ဒုကၡကို ခံေပမဲ့ သမၼာတရားကို မလိုက္စားခဲ့တာ၊ ဒါမွမဟုတ္ စိတ္သေဘာထားေျပာင္းလဲမႈကို မလိုက္စားခဲ့တာကို ကြၽန္မေတြးမိတယ္။ သူက ဒုကၡခံတာ၊ အဖိုးအခေပးဆပ္တာ၊ အလုပ္ႀကိဳးစားတာေတြကို ေကာင္းကင္ႏိုင္ငံေတာ္ကို ဝင္ေရာက္ဖို႔အတြက္ သတ္မွတ္ခ်က္နဲ႔ အရင္းအႏွီးတစ္မ်ိဳးအေနနဲ႔ ေျပာင္းလဲခဲ့ၿပီး ဘုရားဆီကေန ေျဖာင့္မတ္ျခင္းသရဖူကို ေတာင္းဆိုခဲ့တယ္။ သူက ေျပာတယ္။ “ေကာင္းစြာေသာ တိုက္လွန္ျခင္းကို ငါျပဳၿပီ။ ေျပးရေသာလမ္းကို အဆုံးတိုင္ေအာင္ေျပးၿပီ။ ယုံၾကည္ျခင္းတရားကို ေစာင့္ေရွာက္ၿပီ။ ယခုမွစ၍ ဓမၼသရဖူသည္ ငါ့အဘို႔သိုထားလ်က္ရွိ၏။” (တိေမာေသ ဩဝါဒစာ ဒုတိယေစာင္ ၄:၇-၈) ဘုရားသခင္က သူ႔ကို ဒီသရဖူမေပးရင္ ဘုရားသခင္က မေျဖာင့္မတ္ဘူးလို႔ ေပါလုက ယုံၾကည္ခဲ့တယ္။ သူက ဘုရားကို လူသိရွင္ၾကား ေတာင္းဆိုေနခဲ့တယ္။ ရလဒ္အေနနဲ႔ ဘုရားရဲ႕ စိတ္သေဘာထားကို သူ ပုန္ကန္ျပစ္မွားခဲ့ၿပီး အျပစ္ေပးျခင္း ခံရတယ္။ ကြၽန္မ လိုက္ေလွ်ာက္ေနတဲ့ လမ္းေၾကာင္းက အတိအက်ကို ေပါလုအတိုင္းပဲ မဟုတ္ဘူးလား။ ဒါဟာ သမၼာတရား၊ ဒါမွမဟုတ္ စိတ္သေဘာထားေျပာင္းလဲျခင္းကို မလိုက္စားဘဲ ဘုရားဆီက ေက်းဇူးေတာ္နဲ႔ ေကာင္းခ်ီးကိုပဲ ရဖို႔ လိုက္စားတဲ့လမ္းေၾကာင္းပဲ။ ကြၽန္မက ကြၽန္မစြန႔္လႊတ္တဲ့၊ အသုံးခံတဲ့၊ အလုပ္ႀကိဳးစားတဲ့ ႏွစ္ေတြ၊ ၿပီးေတာ့ ကြၽန္မသားက ဘုရားကို ယုံၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ သူ႔ရဲ႕ ပ်ိဳ႐ြယ္မႈကို စြန႔္ပစ္ၿပီး အိမ္ေထာင္ကို စြန႔္လႊတ္ခဲ့တာေတြကို ဘုရားကို အက်ပ္ကိုင္ဖို႔အတြက္ အရင္းအႏွီးအျဖစ္ အသုံးျပဳခဲ့တယ္ဆိုတာ ကြၽန္မ ျမင္ခဲ့တယ္။ ဘုရားသခင္က ကြၽန္မ ဆႏၵေတြကို မျဖည့္ဆည္းေတာ့ ကြၽန္မ သူ႔ကို ေမးခြန္းထုတ္တယ္။ သူ႔အေပၚ ရန္လိုတယ္။ သူ႔ကို ဆူဆူညံညံနဲ႔ ေတာင္းဆိုတယ္။ ကြၽန္မက တကယ္ကို အရွက္မဲ့လြန္းပါတယ္။ ဆင္ျခင္ၾကည့္ေလေလ၊ ကြၽန္မ အျပဳအမူက ဘုရားရဲ႕ စိတ္သေဘာထားကို ပုန္ကန္ျပစ္မွားၿပီး သူ႔ရဲ႕ အမ်က္ေဒါသကို အစပ်ိဳးေလေလပဲဆိုတာ ကြၽန္မ သေဘာေပါက္ခဲ့တယ္။ ကြၽန္မ ေၾကာက္သြားတယ္။ ေနာင္တမရေသးရင္ ေပါလုလိုပဲ ဘုရားရဲ႕ အျပစ္ဒဏ္ကို ေသခ်ာေပါက္ခံရမွာပဲ။ ဘုရားကို ကြၽန္မ အျမန္ဆုေတာင္းလိုက္ၿပီး ေနာင္တရခဲ့တယ္။ “ဘုရားသခင္ ဒီႏွစ္ေတြအတြင္းမွာ သမီး ကိုယ္ေတာ့္ကို ႐ိုးသားစစ္မွန္စြာ မကိုးကြယ္ခဲ့ပါဘူး။ ကိုယ္ေတာ္ကို အသုံးျပဳဖို႔ ပစၥည္းတစ္ခုအေနနဲ႔ အၿမဲတမ္း သေဘာထားခဲ့ၿပီး ေကာင္းခ်ီးလိုခ်င္တဲ့ သမီးဆႏၵကို ျဖည့္ဆည္းဖို႔ ကိုယ္ေတာ္ကို ေတာင္းဆိုခဲ့ပါတယ္။ သမီးက တကယ္ကို အရမ္း စက္ဆုပ္စရာေကာင္းပါတယ္။ ဘုရားသခင္ သမီး ကိုယ္ေတာ့္ထံမွာ ေနာင္တရလိုစိတ္ရွိပါတယ္။ သမီးရဲ႕သားက ရွင္သည္၊ ေသသည္ျဖစ္ေစ၊ ေလျဖတ္သည္ျဖစ္ေစ ကိုယ္ေတာ္နဲ႔ပတ္သက္ၿပီး မညည္းညဴေတာ့ပါဘူး။ ကိုယ္ေတာ္ရဲ႕ ခ်စ္ျခင္းကို ျပန္လည္ေပးဆပ္ၿပီး ကိုယ္ေတာ့္စိတ္ႏွလုံးကို ႏွစ္သိမ့္ဖို႔အတြက္ ကိုယ္ေတာ္ စီစဥ္ၫႊန္ၾကားတဲ့ အေျခအေနအားလုံးကို သမီး နာခံၿပီး အသိစိတ္၊ လူ႔သဘာဝရွိတဲ့ ဖန္ဆင္းခံတစ္ဦးအျဖစ္ ျပဳမူလုပ္ေဆာင္လိုစိတ္ရွိပါတယ္” ဆိုၿပီးေတာ့။

ေနာက္ေတာ့ ကြၽန္မသားကို ေျပာလိုက္တယ္။ “အေမတို႔ စိတ္ထားေတြကို ျပင္ၿပီး အျဖစ္အပ်က္ေတြကို ျဖစ္လာတဲ့အတိုင္း ခံယူလိုက္ရေအာင္။ သားရဲ႕ေရာဂါကို ကုေပးဖို႔ ဘုရားကို ေတာင္းဆိုလို႔မရဘူး။ ဒီေတာ့ က်ိဳးႏြံနာခံျခင္းသင္ခန္းစာကို သင္ယူရေအာင္။ သားက ေလျဖတ္ၿပီး မတ္တပ္ျပန္မရပ္ႏိုင္ရင္ေတာင္ အေမတို႔ မညည္းညဴရဘူး” ဆိုၿပီးေတာ့။ သူက ေျပာတယ္။ “အေမေျပာတာ မွန္တယ္။ လူေတြေမြးတဲ့အခ်ိန္နဲ႔ ေသတဲ့အခ်ိန္အားလုံးက ဘုရားလက္ထဲမွာရွိတယ္။ သူက ဒါကို ဆုံးျဖတ္ၿပီးသားပဲ။ သားက ဘုရားကို နာခံလိုစိတ္ရွိပါတယ္” တဲ့။ အဲဒီေနာက္ေတာ့ ကြၽန္မသားနဲ႔ ကြၽန္မတို႔က အရမ္းစိတ္မဆင္းရဲေတာ့ဘူး။ ကြၽန္မသားကို အျမန္သက္သာဖို႔ ဘုရားကို ကြၽန္မ မေတာင္းဆိုေတာ့ဘူး။ အျဖစ္အပ်က္ေတြကို ျဖစ္လာတဲ့အတိုင္းပဲ ေတြ႕ႀကဳံလိုက္တယ္။ ေမွ်ာ္လင့္မထားဘဲ သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ ကြၽန္မသား ေရာဂါက တစ္ရက္ၿပီးတစ္ရက္ သက္သာလာတယ္။ တစ္ေန႔မွာ ကြၽန္မသားက သူအၿမဲတမ္းလုပ္ေနက်အတိုင္း ေလွ်ာက္လမ္းမွာ သူ႔ဘီးတပ္ကုလားထိုင္နဲ႔ ေရွ႕ေနာက္သြားလာေနတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကြၽန္မက နည္းနည္းအိပ္ခ်င္လာတာနဲ႔ ခဏနားဖို႔ အခန္းထဲကို သြားလိုက္တယ္။ ကြၽန္မ လွဲလိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာပဲ ေလွ်ာက္လမ္းကေန လူတစ္ေယာက္ အက်ယ္ႀကီးေအာ္ၿပီး “ၾကည့္စမ္း။ ဒီလူက ခုေလးတင္ မတ္တပ္ရပ္လိုက္တယ္” လို႔ ေျပာတာကို ကြၽန္မ ၾကားလိုက္ရတယ္။ ဒီေအာ္သံကို ကြၽန္မၾကားေတာ့ တံခါးကို တြန္းဖြင့္ၿပီး ၾကည့္လိုက္တယ္။ မတ္တပ္ရပ္တာက ကြၽန္မသား ျဖစ္ေနတယ္ေလ။ အိပ္မက္မက္ေနသလိုပါပဲ။ ကြၽန္မ မ်က္စိေရွ႕က ျမင္ကြင္းကို ကြၽန္မ မယုံႏိုင္ဘူး။ ကြၽန္မ စိတ္ႏွလုံးထဲမွာ ထပ္ခါ ထပ္ခါေျပာေနမိတယ္။ “ဘုရားသခင္၊ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ဘုရားသခင္။ ကိုယ္ေတာ့္ကို ခ်ီးမြမ္းပါတယ္။ သမီးရဲ႕သား မတ္တပ္ရပ္ႏိုင္တာဟာ ကိုယ္ေတာ္ရဲ႕ ဘုန္းတန္ခိုးေၾကာင့္ပါ။ ကိုယ္ေတာ္ရဲ႕ လုပ္ေဆာင္မႈပါ” ဆိုၿပီးေတာ့။ ကြၽန္မသားက တျဖည္းျဖည္းခ်င္းနဲ႔ ဆီးသြား၊ မစင္စြန႔္တာကို ထိန္းႏိုင္လာတယ္။ သန႔္စင္ခန္းကိုေတာင္ ဘီးတပ္ကုလားထိုင္နဲ႔ သူ႔ဘာသာ သြားႏိုင္တယ္။ တစ္ရက္က်ေတာ့ လူနာတစ္ေယာက္ရဲ႕ မိသားစုဝင္က ကြၽန္မကို အားက်ၿပီးေျပာတယ္။ “ကြၽန္မကေလးနဲ႔ အမရဲ႕သားက ေရာဂါအတူတူပဲ။ ကြၽန္မတို႔ ယြမ္တစ္သန္းေက်ာ္သုံးၿပီးၿပီ။ သူက မတ္တတ္မရပ္ေသးဘူး” တဲ့။ ကြၽန္မ ကိုယ့္ဘာသာ စဥ္းစားတယ္။ “ဒီေန႔ ငါ့သားမတ္တတ္ရပ္ႏိုင္တာက ဘုရားရဲ႕ လုပ္ေဆာင္မႈပဲ။ ဘုရားမွာပဲ ဒီလို အစြမ္းတန္ခိုးမ်ိဳးရွိတယ္” ေပါ့။ လူတစ္ေယာက္ကလည္း “ဒီေရာဂါကေန ဒီေလာက္ထိ သက္သာလာႏိုင္တာ ခင္ဗ်ားကေလးက တကယ္ကို ရွာမွရွားပဲ။ ခင္ဗ်ား ေတာ္ေတာ္ကံေကာင္းတယ္” ဆိုၿပီး ေျပာတယ္။ ကြၽန္မ ၿပဳံးၿပီး ေခါင္းညိတ္တယ္။ စိတ္ႏွလုံးထဲမွာ ဘုရားကိုလည္း ထပ္ခါထပ္ခါ ေက်းဇူးတင္မိတယ္။ သုံးေလးရက္ၾကာေတာ့ ကြၽန္မတို႔ ေဆး႐ုံကေနဆင္းၿပီး အိမ္ျပန္ခဲ့တယ္။

ကြၽန္မ ႏွစ္ဆယ့္တစ္ႏွစ္ၾကာအထိ အနႏၲတန္ခိုးရွင္ဘုရားသခင္ေနာက္ကိုလိုက္ေနခဲ့တယ္။ ျပန္စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ ဘုရားက ဒီျဖစ္စဥ္မွာ တစ္ဆင့္ခ်င္း ကြၽန္မကို ေခၚေဆာင္ဲခဲ့တာ။ ကြၽန္မက အရမ္း ပုန္ကန္လြန္းၿပီး ဘုရားအေပၚ ကြၽန္မ ယုံၾကည္ျခင္းမွာ ျဖည့္စြက္ သတ္မွတ္ခ်က္ေတြ ထားေနခဲ့တာပါ။ ေက်းဇူးေတာ္နဲ႔ ေကာင္းခ်ီးေတြရဖို႔ ဘုရားနဲ႔ အေပးအယူလုပ္တယ္။ ဘုရားသခင္က ကြၽန္မကို ေဖာ္ထုတ္ၿပီး ေကာင္းခ်ီးရဖို႔ ကြၽန္မ အိပ္မက္ကို ကြဲေၾကေစဖို႔ ကြၽန္မသားကို အသုံးမျပဳခဲ့ရင္ ဘုရားအေပၚ ကြၽန္မ ယုံၾကည္ျခင္းမွာ ဒီ မွားၿပီး အဓိပၸာယ္မရွိတဲ့ အျမင္ကို သတိထားမိမွာမဟုတ္ဘူး။ ဘုရားကို ယုံၾကည္တဲ့ ကြၽန္မ ရည္႐ြယ္ခ်က္က အရမ္းအက်ည္းတန္ၿပီး အရမ္းစက္ဆုပ္စရာေကာင္းတယ္ဆိုတာ ကြၽန္မ ျမင္ခဲ့တယ္။ ဘုရားဆီက ဒီလုပ္ေဆာင္မႈကို ေတြ႕ႀကဳံရတာေၾကာင့္ ကြၽန္မသားရဲ႕ ေရာဂါက ကြၽန္မတို႔အတြက္ ႀကီးမားတဲ့ ကယ္တင္ျခင္းပဲလို႔ ကြၽန္မ ခံစားမိတယ္။ ဘုရားရဲ႕ ခ်စ္ျခင္းက ေက်းဇူးေတာ္နဲ႔ ေကာင္းခ်ီးေတြမွာသာ ရွိတာမဟုတ္ပါဘူး။ တကယ္တမ္းက သူ႔ရဲ႕ စစ္မွန္တဲ့ခ်စ္ျခင္းက ေရာဂါနဲ႔ ေဝဒနာ၊ တရားစီရင္ျခင္းနဲ႔ ျပစ္တင္ဆုံးမျခင္း၊ စမ္းသပ္ျခင္းနဲ႔ စစ္ေဆးျခင္းေတြမွာ တည္ရွိတာပါ။ ဒါေတြအားလုံးက ကြၽန္မကို သန႔္စင္ၿပီး ေျပာင္းလဲဖို႔ပဲ။ ကြၽန္မသားရဲ႕ ေရာဂါက ကြၽန္မကို ဘုရားရဲ႕ ေျဖာင့္မတ္တဲ့၊ လွပတဲ့၊ ေကာင္းမြန္တဲ့ အႏွစ္သာရကိုလည္း ေတြ႕ႀကဳံခြင့္ေပးခဲ့တယ္။ အခု ကြၽန္မသား ခႏၶာကိုယ္က ေတာ္ေတာ္ေလး သက္သာလာၿပီ။ ကြၽန္မသားကို ဆရာဝန္က ေသမွာပဲလို႔ေျပာခဲ့တာကို ကြၽန္မ ေတြးမိတယ္။ အခုေတာ့ သူက သူ႔ကိုယ္သူ ဂ႐ုစိုက္ႏိုင္႐ုံမကဘဲ ကြၽန္မကိုလည္း အလုပ္တစ္ခုခု ကူလုပ္ေပးႏိုင္တယ္။ ဒါဟာ ကြၽန္မ မေမွ်ာ္လင့္ရဲတဲ့အရာတစ္ခုပဲ။ ဘုရားသခင္က အခ်ဳပ္အျခာအာဏာကိုင္စြဲၿပီး အရာအားလုံးကို စီစဥ္တယ္၊ လူရဲ႕ ရွင္ျခင္း၊ ေသျခင္းအေပၚ ဩဇာအာဏာက သူ႔လက္ထဲမွာရွိတယ္၊ သူက အရာရာတိုင္းကို ဦးေဆာင္တယ္ဆိုတာ ကြၽန္မ ျမင္ရတယ္။ ဘုရားသခင္ ဘုန္းႀကီးပါေစ။