ကြၽန္မအေမက ကင္ဆာျဖစ္ၿပီး ကြၽန္မအိမ္ေထာင္မက်ခင္ ဆုံးပါးသြားခဲ့တယ္။ အေဖလည္း အသက္ ၅၇ႏွစ္မွာ ေသြးတိုးျဖစ္ၿပီး ေသြးေၾကာေပါက္သြားခဲ့တယ္၊ ကိုယ္တစ္ပိုင္းေသသြားၿပီး ၁၅ ႏွစ္ၾကာ အိပ္ရာထဲလဲေနခဲ့ရတယ္။ မခ်ိမဆံ့ေဝဒနာနဲ႔ သူေသဆုံးသြားခဲ့တယ္။ ကြၽန္မအေဖ ေဝဒနာနဲ႔ လဲေနတာကို ျမင္ရေတာ့ ကြၽန္မ စိတ္ႏွလုံးထဲမွာ အရိပ္မည္းႀကီးတစ္ခု က်န္ရစ္ခဲ့တယ္။ ကြၽန္မမွာလည္း ေသြးတိုးနဲ႔ ႏွလုံးေအာင့္ေရာဂါ ရွိတယ္။ တစ္ခါတေလ၊ ေခါင္းတစ္ျခမ္းက ထုံသြားၿပီး၊ အပ္ေတြနဲ႔ အထိုးခံေနရသလိုပဲ။ ကြၽန္မမွာ တျခားက်န္းမာေရး ျပႆနာမ်ိဳးစုံလည္းရွိသလို၊ ေရရွည္ေဆးကုေနရတယ္။ ကြၽန္မအေဖလိုမ်ိဳး ေရာဂါလကၡဏာေတြ ကြၽန္မမွာလည္းရွိတာ သိလိုက္ရၿပီး၊ အၿမဲ စိုးရိမ္ေနမိခဲ့တယ္။ “အခု ငါ အသက္ႀကီးလာၿပီဆိုေတာ့ အေဖ့လို မသန္မစြမ္းျဖစ္ခဲ့ရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ။ အဲဒီလိုနဲ႔ ငါ ဘယ္လိုအသက္ရွင္ႏိုင္မလဲ။ ကိုယ့္တာဝန္ကို ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး၊ သမၼာတရားကို လိုက္စားရမလဲ။ တာဝန္ကို မလုပ္ႏိုင္ရင္၊ ငါ ဘယ္လို ကယ္တင္ခံရႏိုင္မွာလဲ”ေပါ့။ ဒါေၾကာင့္ ေရာဂါလကၡဏာေတြ ေပၚလာတိုင္း၊ ပူပန္တဲ့ခံစားခ်က္ေတြနဲ႔ ကြၽန္မ ဖိစီးခဲ့ရတယ္။ တစ္ခါ၊ ေထာက္ပံ့ေပးဖို႔ အသင္းေတာ္က တစ္ေယာက္ေယာက္ကို အေရးေပၚ လိုေနခဲ့တယ္။ အထက္ေခါင္းေဆာင္က ကြၽန္မကို သြားကူညီဖို႔ ေျပာတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကြၽန္မ စဥ္းစားေနမိတယ္။ “အသင္းေတာ္မွာ ျပႆနာေတြ အမ်ားႀကီးပဲ။ ငါသြားရင္ အေတာ္ ဗ်ာမ်ားရမွာ၊ ၿပီးေတာ့ အမ်ားႀကီး အားထုတ္ရမယ္။ နဂိုတည္းက က်န္းမာေရးညံ့ေနတဲ့ ငါဟာ ပိုလို႔ေတာင္ ပင္ပန္း႐ုံပဲရွိမွာ။ ငါ့ေရာဂါက ပိုဆိုးသြားမလား။ ငါ တကယ္ ေနမေကာင္းျဖစ္ရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ”ေပါ့။ ဒါေၾကာင့္ ကြၽန္မ ျငင္းလိုက္တယ္။ တစ္လ၊ ႏွစ္လၾကာေတာ့၊ အဲဒီအသင္းေတာ္က တစ္ေယာက္ေယာက္ကို တကယ္လိုအပ္ေနခဲ့ၿပီး၊ အထက္ေခါင္းေဆာင္က ကြၽန္မကို အဲဒီအေၾကာင္း လာေျပာျပန္ေရာ။ ကြၽန္မ ေတာ္ေတာ္ လိပ္ျပာမလုံဘူး။ အရင္က ဘုရားအလိုေတာ္ကို ကြၽန္မ မေထာက္ထားခဲ့ဘူး၊ ေနာက္ေတာ့ ကြၽန္မ ေတာ္ေတာ္ ဒုကၡေရာက္ခဲ့တာေလ။ အဲဒီတာဝန္ကို ကြၽန္မ ထပ္မျငင္းႏိုင္ေတာ့လို႔၊ သြားဖို႔ သေဘာတူလိုက္တယ္။

ဒါေပမဲ့ အသင္းေတာ္ကို ကြၽန္မ ေရာက္တာနဲ႔ အလုပ္နဲ႔ပတ္သက္လို႔ ဘာမွ မစြမ္းေဆာင္ၾကတာကို ေတြ႕ခဲ့ရၿပီး၊ ဖိအားအမ်ားႀကီး ခံစားခဲ့ရတယ္။ အလုပ္ရလဒ္ေတြကို တိုးတက္ေစခ်င္ရင္ ေျဖရွင္းရမဲ့ ျပႆနာေတြ အမ်ားႀကီးရွိၿပီး၊ အဲဒါ တကယ္ကို ခက္ခဲခဲ့တယ္။ အၿမဲ အာ႐ုံေနာက္ေနခဲ့တယ္။ ေခါင္းက ျပန္ၿပီး ထုံလာတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဦးေႏွာက္ထဲမွာ အင္းဆက္ေတြ တြားသြားေနသလိုမ်ိဳး မသက္မသာခံစားရတယ္။ အိပ္ေရးေတြပ်က္ၿပီး ေန႔ခင္းပိုင္းမွာ ႏုံးခ်ည့္ေနတယ္။ တစ္ကိုယ္လုံး အားနည္းၿပီး၊ အားလုံးဝ မရွိခဲ့ဘူး။ စိုးရိမ္သလိုမ်ိဳး ျဖစ္မိတယ္။ ငါ့ေရာဂါက ပိုဆိုးသထက္ ဆိုးေနမလား။ အေဖ့လိုမ်ိဳး ေသြးေၾကာေတြ ပိတ္လာရင္ ကြၽန္မ လဲမ်ားသြားမလား။ ကြၽန္မ ဘာမွမလုပ္မကိုင္ႏိုင္ျဖစ္လာရင္၊ အေၾကာေသသြားရင္၊ ဒါမွမဟုတ္ အသက္ကိုေတာင္ ဆုံးရႈံးလိုက္ရရင္ တာဝန္ကို ဘယ္လိုလုပ္မလဲ၊ ကယ္တင္ျခင္းကို ဘယ္လို ရႏိုင္မွာလဲ။ ကိုယ့္ေရာဂါနဲ႔ပတ္သက္လို႔ စိုးရိမ္မႈေတြနဲ႔ ကြၽန္မ ဖိစီးေနခဲ့သလို၊ ဧဝံေဂလိအလုပ္ကို ႀကီးၾကပ္ရေပမဲ့ ျပႆနာရဲ႕ အေသးစိတ္ေတြနဲ႔ ဒုကၡမခံခ်င္ခဲ့ဘူး၊ အလုပ္ရဲ႕ အေသးစိတ္အခ်က္ေတြကို ကြၽန္မ ႀကီးၾကပ္ခဲတယ္။ ကြၽန္မ ေျခကုန္လက္ပန္းက်ရင္ မသန္မစြမ္းျဖစ္မွာစိုးခဲ့တယ္။ ေတာ္ေတာ္ စိတ္မရွည္ခဲ့တာ။ ဒီဗ်ာမ်ားရတဲ့ ဧဝံေဂလိအလုပ္ကို အသစ္ေ႐ြးေကာက္ခံရတဲ့ ေခါင္းေဆာင္ဆီ လႊဲလိုက္ခ်င္ခဲ့တယ္။ အသင္းေတာ္က နဂိုတည္းက ဧဝံေဂလိအလုပ္မွာ မျဖစ္ထြန္းရတဲ့အထဲ ျပႆနာကို အေသးစိတ္ ကြၽန္မ မေျဖရွင္းရင္၊ အလုပ္က လုံးဝ ေကာင္းမလာမဲ့ သေဘာပဲ။ အဲဒီတုန္းက ကြၽန္မေရာဂါ ျပန္ထလို႔ ပိုဆိုးသြားမလား၊ အသက္ပဲ ဆုံးရႈံးရမလားဆိုတာ စိုးရိမ္မိခဲ့တယ္။ ေသသြားရင္ တာဝန္လည္း မလုပ္ႏိုင္၊ ကယ္တင္တာလည္း မခံရႏိုင္ဘူး။ ဒါေပမဲ့ ကိုယ္က တာဝန္ထမ္းေဆာင္ေနတာဆိုေတာ့ ဘုရားက ကြၽန္မကို ကြယ္ကာသင့္တယ္ အသည္းအသန္ျဖစ္ဖို႔ေတာ့ ရွိမွာမဟုတ္ဘူးလို႔ ထင္ခဲ့တာ။ ဒါေၾကာင့္ ကြၽန္မ နည္းနည္း ပိုၿပီးစိတ္ေအးသြားတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေသာကေတြက မၾကာမၾကာ ေျခာက္လွန႔္ေနတုန္းပဲ။ အထူးသျဖင့္ ကြၽန္မနဲ႔ အတူအလုပ္လုပ္နဲ႔ အသက္ ၇၀အ႐ြယ္ အစ္ကိုက က်န္းမာေရးျပႆနာ မရွိဘဲ၊ သူ႔ထက္ငယ္တဲ့ ကြၽန္မက ေရာဂါေတြခံစားေနတာ ျမင္ေတာ့ ဝမ္းမနည္းဘဲ မေနႏိုင္ဘူး။ “သူက က်န္းမာေရးေကာင္းေတာ့ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ရတာ လြယ္မွာ။ ဘာလို႔ ငါ မက်န္းမာရတာလဲ”ေပါ့။ တကယ္ ကူကယ္ရာမဲ့ခံစားရၿပီး တာဝန္မွာ အပ်က္သေဘာေဆာင္သလိုမ်ိဳးျဖစ္တယ္။ ၂၀၂၂ခုႏွစ္၊ ဒီဇင္ဘာလေႏွာင္းပိုင္းမွာ၊ ကပ္ေရာဂါက ထလာခဲ့တယ္။ ကြၽန္မမွာ နဂိုတည္းက ငုပ္ေနတဲ့ ေရာဂါေတြမ်ားရတဲ့အထဲ ကိုဗစ္က ကူးလိုက္ေသးတယ္။ ကြၽန္မ အဖ်ားရွိတယ္၊ တစ္ကိုယ္လုံး ႏုံးခ်ည့္ၿပီး၊ ေခ်ာင္းဆိုးရင္ ေသြးပါတယ္။ ခံတြင္းပ်က္လို႔ ႏွစ္ပတ္ေလာက္ ဘာမွမစားခဲ့ဘူး။ အဲဒီတုန္းက ေတာ္ေတာ္ ေနလို႔မေကာင္းဘူး။ ကြၽန္မ ေတြးမိတယ္။ “ငါေတာ့ သြားၿပီ၊ ငါ့က်န္းမာေရးက တကယ္ ပ်က္စီးသြားၿပီ။ ငါ့အသက္ကို ဆုံးရႈံးလိုက္ရရင္၊ တာဝန္ကို ဘယ္လိုလုပ္ႏိုင္ဦးမလဲ။ လူတခ်ိဳ႕က ကိုဗစ္ျဖစ္တယ္၊ သုံးေလးရက္ ေခ်ာင္းဆိုးၿပီး ေနေကာင္းသြားၾကတယ္။ ဒါေပမဲ့ ငါက တာဝန္လုပ္တာ လုံးဝ မရပ္ခဲ့သလို၊ ရက္အေတာ္ၾကာ အဖ်ားႀကီးခဲ့ၿပီး၊ ဘာကိုမွ မစားႏိုင္ခဲ့ဘူး။ ငါ ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး အရမ္းေနမေကာင္း ျဖစ္သြားရတာလဲ”ေပါ့။ အဲဒီအေၾကာင္း ေတြးေလ ပိုစိတ္ဓာတ္က်ၿပီး၊ စိတ္မခ်မ္းေျမ့ ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ခဏေနေတာ့ ကြၽန္မရဲ႕ အဖ်ားက က်သြားခဲ့ေပမဲ့၊ ကြၽန္မနဲ႔ အလုပ္လုပ္နဲ႔ လူႏွစ္ေယာက္ အကူးခံလိုက္ရတယ္။ အသင္းေတာ္အလုပ္ကို လုပ္ေပးမဲ့သူ တစ္ေယာက္မွ မရွိခဲ့ဘူး။ တျခားေ႐ြးစရာမရွိေတာ့၊ စုေဝးပြဲကို ကြၽန္မရဲ႕ အားနည္းတဲ့ ခႏၶာကိုယ္ကို တ႐ြတ္တိုက္ဆြဲၿပီး သြားခဲ့ရတယ္။ ေနမေကာင္းျဖစ္ေနတုန္း ႏွစ္ရက္၊ သုံးရက္ၾကာ ဟိုသည္ေျပးလႊားခဲ့ၿပီး၊ ကပ္ေရာဂါေၾကာင့္ အလုပ္အေတာ္မ်ားမ်ားကို ပူးေပါင္းေဆာင္႐ြက္ဖို႔ ခက္ခဲ့တယ္။ ကိုယ့္စိတ္အားထက္သန္မႈက ေလ်ာ့လာၿပီး အလုပ္က အရမ္းခက္တယ္လို႔ ခံစားခဲ့တယ္။ ကြၽန္မရဲ႕ က်န္းမာေရး ဆိုးသထက္ဆိုးလာခဲ့သလို၊ အလုပ္ ေကာင္းေကာင္းမလုပ္မယ့္အတူတူ အိမ္ျပန္ၿပီး အားေမြးလိုက္တာေကာင္းမယ္လို႔ ေတြးမိတယ္။ ကြၽန္မ နည္းနည္း ပိုသက္သာသြားႏိုင္တယ္လို႔ေပါ့။ ကြၽန္မရဲ႕ ဧည့္ခံအိမ္ကို ျပန္ေရာက္ေတာ့၊ ႏွလုံးေရာဂါက ႐ုတ္တရက္ ထလာၿပီး မခံႏိုင္ေတာ့သလိုမ်ိဳး ခံစားခဲ့ရတယ္။ ကြၽန္မ ေတြးေနမိတယ္။ “ေခါင္းေဆာင္တာဝန္ကို ငါ ဆက္လုပ္ရင္၊ ငါ့ က်န္းမာေရးက ခံႏိုင္ေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး။ ဒီတာဝန္ကို မလုပ္တာပိုေကာင္းမယ္”ေပါ့။ ကြၽန္မ တကယ္ စိတ္ဓာတ္က်ၿပီး၊ ႏွစ္ရက္၊ သုံးရက္ၾကာ အိပ္ရာထဲမွာ ေနေနမိခဲ့တယ္။ ကြၽန္မ ပိုသက္သာခ်င္ရင္၊ ကိုယ့္ဘာသာလုပ္ရမွာျဖစ္ၿပီး ကိုယ့္က်န္းမာေရးကို ပိုဂ႐ုစိုက္ရမယ္လို႔ ခံစားခဲ့တယ္။ အဲဒါ လက္ေတြ႕က်တယ္လို႔ေပါ့။ ကြၽန္မရဲ႕ အေတြးကို ရွင္းျပဖို႔ ေခါင္းေဆာင္ဆီ စာေရးၿပီး စာပို႔ၿပီးတာနဲ႔ ကြၽန္မ အိမ္ျပန္လာခဲ့တယ္။ အိမ္လာတဲ့လမ္းမွာ၊ ကိုယ့္ဘာသာ မေတြးဘဲ မေနႏိုင္ခဲ့ဘူး။ “ဒီတစ္ခ်ိန္လုံး ငါ ယုံၾကည္သူျဖစ္ခဲ့ေပမဲ့၊ ငါ့ က်န္းမာေရးက ဒီအေျခအေနမွာရွိၿပီး တာဝန္ကို ေကာင္းေကာင္း မလုပ္ႏိုင္ဘူး။ ဒီတစ္ခါ ငါ လုံးဝ ေဖာ္ထုတ္ခံလိုက္ရၿပီထင္တယ္။ ငါ ကယ္တင္ခံရႏိုင္ဦးမလား”လို႔ေပါ့။ အိမ္ေရာက္ေတာ့ အိပ္ရာထဲလွဲၿပီး၊ စိတ္ထဲ ဟာတာတာခံစားရသလို၊ မအိပ္ႏိုင္ခဲ့ဘူး။ အျပစ္ရွိတဲ့စိတ္နဲ႔ ျပည့္ေနခဲ့တယ္။ ကြၽန္မတာဝန္ယူထားတဲ့ ဧဝံေဂလိအလုပ္က အေသးစိတ္စီစဥ္စရာေတြ ရွိတာကိုလည္း ေတြးမိတယ္။ အိမ္မွာပဲေနရင္၊ အသင္းေတာ္အလုပ္ကို ေသခ်ာေပါက္ ေႏွာင့္ေႏွးေစမွာပဲ။ အဲဒီလိုလုပ္တာက ဘုရားအလိုေတာ္နဲ႔ မကိုက္ဘူး။ ကြၽန္မက အရႈံးေပးၿပီး ဘုရားကို သစၥာေဖာက္ေနတာပဲ မဟုတ္လား။ ဒီေတာ့ ကြၽန္မ ဘုရားဆီ ဆုေတာင္းတယ္။ “ဘုရားသခင္။ ဒီအေျခအေနကို ရင္ဆိုင္ရေတာ့ ဘာလို႔ ကြၽန္မ အရမ္းေပ်ာ့ညံ့ၿပီး တာဝန္ကို မလုပ္ခ်င္ျဖစ္ေနရတာလဲ။ ဒါ ကိုယ္ေတာ္ရဲ႕ အလိုေတာ္နဲ႔ မကိုက္မွန္း ကြၽန္မ သိေပမဲ့ ဆက္မလုပ္ႏိုင္ပါဘူး။ ကြၽန္မမွာ အားတစ္စက္မွ မက်န္ေတာ့ပါဘူး။ အို ဘုရားသခင္၊ ကြၽန္မ အရမ္းလမ္းေပ်ာက္ၿပီး၊ အရမ္းနာက်င္ခံစားရပါတယ္။ ကြၽန္မကို ဉာဏ္အလင္းေပး၊ လမ္းျပပါ၊ ယုံၾကည္ျခင္းနဲ႔ ခြန္အားေပးပါ”လို႔ေပါ့။

ကြၽန္မ ရွာေဖြရင္းနဲ႔ ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္တစ္ပိုဒ္ ဖတ္ခဲ့တယ္။ “သင္ နာမက်န္းျဖစ္သည္ျဖစ္ေစ၊ နာက်င္မႈေဝဒနာခံစားရသည္ျဖစ္ေစ ထြက္သက္တစ္ခု က်န္ရွိသေ႐ြ႕၊ သင္ အသက္ရွင္ေနေသးသေ႐ြ႕၊ သင္စကားေျပာၿပီး လမ္းေလွ်ာက္ေနေသးသေ႐ြ႕ သင္၏ တာဝန္ကို ထမ္းေဆာင္ရန္ သင့္တြင္ အားအင္ရွိေနၿပီး အသိတရားရွိရွိ လက္ေတြ႕က်ေသာ စိတ္ေနသေဘာထားျဖင့္ သင္၏ တာဝန္ကို ထမ္းေဆာင္ရာတြင္ ေကာင္းမြန္စြာ ျပဳမူသင့္သည္။ အဖန္ဆင္းခံတစ္ဦး၏ တာဝန္၊ သို႔မဟုတ္ ဖန္ဆင္းရွင္က သင့္ကို ေပးထားသည့္ တာဝန္ကို သင္စြန႔္ပစ္ရမည္မဟုတ္။ သင္ မေသေသးသေ႐ြ႕ သင္၏ တာဝန္ကို သင္ ျဖည့္ဆည္းသင့္ၿပီး ေကာင္းမြန္စြာ ျဖည့္ဆည္းသင့္သည္။” (ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္၊ အတြဲ (၆)၊ သမၼာတရားကို လိုက္စားျခင္းႏွင့္ စပ္လ်ဥ္း၍ ၁၊ သမၼာတရားကို လိုက္စားရန္နည္းလမ္း (၃)) “လူသားကို ကယ္တင္ဖို႔ အလြန္ခက္ခဲသည္” ဆိုတဲ့ ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ ဓမၼေတးတစ္ပုဒ္လည္း နားေထာင္ခဲ့တယ္။ “ဘုရားသခင္ေနာက္သို႔ လိုက္ေလွ်ာက္သည့္ လမ္းကို မိမိတို႔၏ တစ္ဘဝလုံး ေလွ်ာက္လွမ္းရန္ျဖစ္ေစ၊ အသက္ကို ရရွိရန္အလို႔ငွာ သမၼာတရားကို လိုက္စားရန္ျဖစ္ေစ၊ ဘုရားသခင္အေပၚ သိကြၽမ္းျခင္း ရရွိရန္ျဖစ္ေစ၊ ေနာက္ဆုံးတြင္ ေပတ႐ုကဲ့သို႔ အဓိပၸာယ္ရွိေသာ ဘဝကို အသက္ရွင္ ေနထိုင္သြားရန္ျဖစ္ေစ မည္သူကမွ် မရည္႐ြယ္ၾကေပ။ ထို႔ေၾကာင့္ လူမ်ားသည္ လူ႔ဇာတိ၏ သာယာမႈမ်ားကို အငမ္းမရျဖစ္လ်က္ ၎တို႔ ေလွ်ာက္လွမ္းသည့္အခါ လမ္းလြဲၾကသည္။ ၎တို႔သည္ စိတ္ဆင္းရဲမႈကို ေတြ႕ႀကဳံရသည့္အခါ အပ်က္သေဘာေဆာင္ကာ အားနည္းလာႏိုင္ေျခရွိၿပီး ၎တို႔၏ စိတ္ႏွလုံးတြင္ ဘုရားသခင္အတြက္ ေနရာတစ္ခု မရွိေတာ့ဖို႔ ျဖစ္ႏိုင္ေျခရွိေပမည္။ သန႔္ရွင္းေသာ ဝိညာဥ္ေတာ္သည္ ၎တို႔အတြင္း၌ အလုပ္လုပ္ေတာ့မည္ မဟုတ္ဘဲ အခ်ိဳ႕ေသာလူမ်ားမွာ ေနာက္ေၾကာင္းပင္ ျပန္လွည့္ခ်င္မိၾကလိမ့္မည္။ မိမိတို႔၏ ယုံၾကည္ျခင္း ႏွစ္မ်ားတစ္ေလွ်ာက္တြင္ အားစိုက္ထုတ္ခဲ့သမွ် အခ်ည္းႏွီးျဖစ္သြားရၿပီး ယင္းသည္ အလြန္ အႏၲရာယ္ရွိေသာ အရာတစ္ခုပင္ ျဖစ္၏။ ၎တို႔၏ ဆင္းရဲဒုကၡမ်ားအားလုံး၊ ၎တို႔ ၾကားနာခဲ့သည့္ မေရမတြက္ႏိုင္ေသာ တရားေဒသနာမ်ားအားလုံး၊ ဘုရားသခင္ေနာက္ ၎တို႔ လိုက္ေလွ်ာက္ခဲ့သည့္ ႏွစ္မ်ားအားလုံး အခ်ည္းႏွီး ျဖစ္သြားခဲ့ရသည္မွာ ႏွေျမာစရာ ေကာင္းေပစြ။ လူတို႔အေနျဖင့္ ယိုယြင္းပ်က္စီးသြားရန္ လြယ္ကူသကဲ့သို႔ မွန္ကန္ေသာ လမ္းကို ေလွ်ာက္လွမ္းရန္ႏွင့္ ေပတ႐ု၏ လမ္းကို ေ႐ြးခ်ယ္ရန္ ခက္ခဲသည္မွာလည္း အမွန္ပင္ ျဖစ္သည္။ လူအမ်ားစုတြင္ မရွင္းလင္းေသာ ေတြးေခၚျခင္း ရွိၾက၏။ မည္သည့္လမ္းေၾကာင္းသည္ မွန္ကန္ေသာလမ္း ျဖစ္ၿပီး မည္သည့္လမ္းေၾကာင္းသည္ ယင္းမွ ေသြဖည္ျခင္း ျဖစ္သည္ကို ၎တို႔ ရွင္းလင္းစြာ မျမင္ႏိုင္ၾကေပ။ ၎တို႔သည္ တရားေဒသနာမည္မွ်ကို ၾကားနာသည္ျဖစ္ေစ၊ ဘုရားသခင္၏ ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္မည္မွ်ကို ဖတ္ရႈသည္ျဖစ္ေစ သူသည္ ဘုရားသခင္ျဖစ္ေၾကာင္း ၎တို႔ သိေသာ္ျငားလည္း ၎တို႔သည္ သူ႔ကို အျပည့္အဝ မယုံၾကည္ၾကေသးေခ်။ ၎တို႔သည္ ဤအရာကို မွန္ေသာလမ္းခရီး ျဖစ္မွန္း သိၾကေသာ္လည္း စတင္၍ မေလွ်ာက္လွမ္းႏိုင္ၾက။ လူတို႔ကို ကယ္တင္ရန္မွာ ခက္ခဲလိုက္ေလျခင္း။” (ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္၊ အတြဲ (၃)၊ ေနာက္ဆုံးေသာ ကာလ ခရစ္ေတာ္၏ ေဟာေျပာခ်က္မ်ား၊ ဘုရားသခင္ကို ယုံၾကည္ျခင္း၌ မွန္ကန္ေသာ လမ္းခရီးကို ေ႐ြးခ်ယ္ျခင္းသည္ အေရးပါဆုံးျဖစ္သည္) ဒီဓမၼေတးကို နားေထာင္ေတာ့ မ်က္ရည္က်မိတယ္။ ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြက ကြၽန္မအတြက္ အရမ္းတို႔ထိစရာ ျဖစ္ခဲ့ၿပီး၊ လက္ေတြ႕လုပ္ေဆာင္ရမဲ့ လမ္းေၾကာင္းကို ၫႊန္ျပခဲ့တယ္။ ကြၽန္မ ေနမေကာင္းျဖစ္ခဲ့ေပမဲ့၊ ကြၽန္မမွာ ေနာက္ထပ္ ထြက္သက္ဝင္သက္ ရွိသေ႐ြ႕၊ စကားေျပာၿပီး လမ္းေလွ်ာက္ႏိုင္သေ႐ြ႕၊ အဖန္ဆင္းခံအေနနဲ႔ ကိုယ့္တာဝန္ကို လက္ေလွ်ာ့လို႔မရဘူး။ ကိုယ့္ေရာဂါအေၾကာင္း ထပ္စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ ဘုန္းဘုန္းလဲေနေလာက္ေအာင္ မဆိုးခဲ့တာကို ေတြ႕ရတယ္။ ႏုံးခ်ည့္ေနတာမ်ိဳးေလာက္ပဲ ရွိခဲ့ၿပီး၊ ကိုယ့္တာဝန္ကို လုပ္ဖို႔ နည္းနည္း ဆင္းရဲဒုကၡခံဖို႔ပဲ လိုခဲ့တာပါ။ ဒါေပမဲ့ ကိုယ့္တာဝန္ကို ေဘးဖယ္ၿပီး အိမ္ျပန္ခဲ့တယ္။ ကြၽန္မ ႏွစ္ခ်ီ ယုံၾကည္သူျဖစ္ခဲ့ၿပီး၊ ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ အမ်ားႀကီး နားေထာင္ခဲ့ၿပီးၿပီ။ ကြၽန္မ တကယ္ပဲ ကိုယ့္တာဝန္ကို လက္ေလွ်ာ့ခ်င္ခဲ့တာလား။ အဲဒါ လြန္တာပဲ။ ကြၽန္မ ဆက္ၿပီး အပ်က္သေဘာေဆာင္ေနလို႔ မရမွန္း သိလိုက္တယ္။ ကြၽန္မတာဝန္ကို အဲဒီလို လက္ေလွ်ာ့လိုက္ရင္၊ ဘုရားအျမင္မွာ ရွက္စရာ အမွတ္လကၡဏာတစ္ခု ျဖစ္သြားမွာ မဟုတ္လား။ ဘယ္အခ်ိန္မွာ ကြၽန္မ သက္သာသည္ျဖစ္ေစ၊ ထြက္သက္ဝင္သက္ရွိသေ႐ြ႕၊ ကြၽန္မတာဝန္ ဘယ္လိုပဲ ခက္ခဲပါေစ၊ ပူးေပါင္းလုပ္ေဆာင္ဖို႔ တတ္ႏိုင္သမွ် ကြၽန္မ လုပ္ရမယ္။ ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္က ကြၽန္မတာဝန္အတြက္ စိတ္လႈံ႕ေဆာ္မႈေပးခဲ့ၿပီး၊ ကြၽန္မ ႐ုတ္တရက္ အမ်ားႀကီး ပိုလြတ္ေျမာက္သြားသလို ခံစားရတယ္။ ကြၽန္မအေျခအေန ေျပာင္းလဲသြားတာ ခံစားရၿပီး၊ ကိုယ့္တာဝန္ကို ထပ္ယူဖို႔ ကြၽန္မ ျပန္သြားခဲ့တယ္။

အဲဒီေနာက္မွာ ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ ေနာက္တစ္ပိုဒ္ ဖတ္ခဲ့တယ္။ “ထို႔ေနာက္ က်န္းမာေရး ႏုံခ်ာသည့္သူမ်ား၊ ႀကံ့ခိုင္မႈအေျခအေနနည္းၿပီး အားအင္ ခ်ိဳ႕တဲ့သည့္ သူမ်ား၊ အႀကီးစား၊ သို႔မဟုတ္ အေသးစား နာမက်န္းျဖစ္ျခင္းျဖင့္ မၾကာခဏ ေနမေကာင္း ျဖစ္သည့္သူမ်ား၊ ေန႔စဥ္ဘဝတြင္ လိုအပ္သည့္ အေျခခံအမႈအရာမ်ားကိုပင္ မလုပ္ေဆာင္ႏိုင္သည့္သူမ်ား၊ ပုံမွန္လူမ်ားကဲ့သို႔ အသက္မရွင္ႏိုင္၊ သို႔မဟုတ္ ထူထူေထာင္ေထာင္ မျဖစ္ႏိုင္သည့္သူမ်ား ရွိသည္။ ထိုသို႔ေသာလူမ်ားသည္ မိမိတို႔တာဝန္မ်ားကို ထမ္းေဆာင္ေနစဥ္တြင္ မၾကာခဏ သက္ေသာင့္သက္သာမရွိ ခံစားရၿပီး ေနမေကာင္း ျဖစ္ၾကသည္။ အခ်ိဳ႕မွာ ႐ုပ္ပိုင္ဆိုင္ရာအရ အားနည္းၾကသည္၊ အခ်ိဳ႕မွာ တကယ့္ နာမက်န္းမႈမ်ား ရွိၾကၿပီး ေရာဂါတစ္မ်ိဳးမဟုတ္ တစ္မ်ိဳး ျဖစ္ႏိုင္သည့္ အလားအလာ ရွိသူမ်ားလည္း ရွိသည္မွာ အမွန္ျဖစ္၏။ ၎တို႔တြင္ ထိုသို႔ေသာ လက္ေတြ႕က်သည့္ ႐ုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာ အခက္အခဲမ်ား ရွိေသာေၾကာင့္ ထိုသို႔ေသာလူမ်ားသည္ အပ်က္သေဘာေဆာင္သည့္ စိတ္ခံစားမႈမ်ားထဲသို႔ မၾကာခဏ က်ဆင္းၿပီး စိတ္ဖိစီးမႈ၊ ပူပန္ေသာကႏွင့္ စိုးရိမ္မႈတို႔ကို ခံစားၾကေလသည္။ ၎တို႔သည္ မည္သည့္အရာႏွင့္ ပတ္သက္၍ စိတ္ဖိစီး၊ ပူပန္ေသာကေရာက္ၿပီး စိုးရိမ္ေနၾကသနည္း။ မိမိတို႔၏ တာဝန္ကို ဤသို႔ ဆက္လက္ ထမ္းေဆာင္ေနလွ်င္ ဤသို႔ ဘုရားသခင္အတြက္ မိမိတို႔ကိုယ္ကို အသုံးခံၿပီး ေျပးလႊားေနကာ ဤသို႔ အၿမဲ ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္ေနလွ်င္ ၎တို႔၏ က်န္းမာေရးက ပိုပိုၿပီး ဆိုး႐ြားလိမ့္မည္ေလာ။ ၎တို႔ အသက္ ၄၀ သို႔မဟုတ္ ၅၀ အ႐ြယ္ေရာက္သည့္အခါ မိမိတို႔ အိပ္ရာမ်ားတြင္ လွဲေနၾကရမည္ေလာဟူသည္ကို ၎တို႔ စိုးရိမ္ၾကသည္။ ဤစိုးရိမ္မႈမ်ား ခိုင္လုံသေလာ။ ဤအရာကို ကိုင္တြယ္ေျဖရွင္းသည့္ ခိုင္မာေသာ နည္းလမ္းတစ္ခုကို တစ္ဦးတေလက ေပးလိမ့္မည္ေလာ။ ဤအတြက္ အဘယ္သူသည္ တာဝန္ယူလိမ့္မည္နည္း။ အဘယ္သူ တာဝန္ရွိလိမ့္မည္နည္း။ ႏုံခ်ာသည့္ က်န္းမာေရးရွိသူမ်ားႏွင့္ ႐ုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာ က်န္းမာေရးမေကာင္းသူမ်ားသည္ ထိုသို႔ေသာ အရာမ်ားႏွင့္ပတ္သက္၍ စိတ္ဖိစီး၊ ပူပန္ေသာကေရာက္ကာ စိုးရိမ္ၾကေလသည္။ နာမက်န္းမႈတစ္ခု ရွိသည့္လူမ်ားသည္ ‘အို ငါ၏ တာဝန္ကို ေကာင္းစြာ ထမ္းေဆာင္ရန္ ငါစိတ္ပိုင္းျဖတ္ထားေသာ္လည္း ဤနာမက်န္းမႈ ငါ ရေလၿပီ။ အႏၲရာယ္မွ ကြယ္ကာရန္ ဘုရားသခင္ကို ငါေတာင္းေလွ်ာက္ၿပီး ဘုရားသခင္၏ ကြယ္ကာမႈျဖင့္ ငါစိုး႐ြံ႕ရန္ မလိုပါ။ သို႔ေသာ္ ငါ၏ တာဝန္မ်ားကို ထမ္းေဆာင္ေနခ်ိန္ ငါ ေျခကုန္လက္ပန္း က်သြားသည့္အခါ ငါ၏ ေရာဂါ ျပန္ထလိမ့္မည္လား။ ငါ၏ ေရာဂါ အမွန္တကယ္ ထလာခဲ့လွ်င္ မည္သည့္အရာကို ငါ လုပ္ရမည္နည္း။ ခြဲစိတ္မႈခံရန္ ေဆး႐ုံတက္ဖို႔ ငါ လိုအပ္ပါက ထိုအတြက္ ေပးရမည့္ ေငြ ငါ့မွာမရွိပါ။ ထို႔ေၾကာင့္ ငါ၏ ကုသမႈအတြက္ ေပးဖို႔ ေငြမေခ်းလွ်င္ ငါ၏ ေရာဂါ သာ၍ပင္ ဆိုးသြားလိမ့္မည္ေလာ။ တကယ္ကို ဆိုးလာလွ်င္ ငါေသလိမ့္မည္ေလာ။ ထိုသို႔ေသာ ေသျခင္းကို ပုံမွန္ေသျခင္းတစ္ခုအျဖစ္ မွတ္ယူႏိုင္မည္ေလာ။ ငါ အမွန္ ေသဆုံးလွ်င္ ငါ ထမ္းေဆာင္ၿပီးျဖစ္သည့္ တာဝန္မ်ားကို ဘုရားသခင္ ေအာက္ေမ့လိမ့္မည္ေလာ။ ေကာင္းမႈမ်ား လုပ္ေဆာင္ၿပီးျဖစ္သည္ဟု ငါ မွတ္ယူခံရလိမ့္မည္ေလာ။ ငါသည္ ကယ္တင္ျခင္းကို ရရွိမည္ေလာ’ဟု မၾကာခဏ စဥ္းစားၾကသည္။ ၎တို႔ ေနမေကာင္းေၾကာင္း သိၾကသူအခ်ိဳ႕လည္း ရွိ၏။ ဆိုလိုသည္မွာ ၎တို႔တြင္ တကယ္ နာမက်န္းျဖစ္ျခင္း အခ်ိဳ႕ သို႔မဟုတ္ အျခားတစ္ခု၊ ဥပမာအားျဖင့္ အစာအိမ္ေရာဂါမ်ား၊ ခါးႏွင့္ ေျခေထာက္ နာက်င္ကိုက္ခဲမႈ၊ အဆစ္ေရာင္နာေရာဂါ၊ ဒူလာေရာဂါအျပင္ အေရျပားေရာဂါမ်ား၊ မီးယပ္ေရာဂါမ်ား၊ အသည္းေရာဂါ၊ ေသြးတိုးေရာဂါ၊ ႏွလုံးေရာဂါ စသည္တို႔ ရွိၾကသည္ကို ၎တို႔ သိၾကသည္။ ၎တို႔က ‘ငါ၏ တာဝန္ကို ဆက္ထမ္းေဆာင္လွ်င္ ငါ၏ နာမက်န္းျဖစ္ျခင္းအတြက္ ကုသစရိတ္ကို ဘုရားအိမ္ေတာ္က ေပးလိမ့္မည္ေလာ။ ငါ၏ နာမက်န္းမႈက ပိုဆိုးသြားၿပီး ငါ့တာဝန္ ထမ္းေဆာင္ျခင္းကို ထိခိုက္လွ်င္ ဘုရားသခင္ကို ငါ့ကို ကုသေပ်ာက္ကင္းေစလိမ့္မည္ေလာ။ အျခားလူတို႔သည္ ဘုရားသခင္ကို ယုံၾကည္ၿပီးေနာက္တြင္ ကုသေပ်ာက္ကင္းသြားၾကၿပီး ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ငါလည္း ကုသေပ်ာက္ကင္းမည္ေလာ။ အျခားသူမ်ားကို ဘုရားသခင္က သနားၾကင္နာမႈ ျပသကဲ့သို႔ပင္ ငါ့ကိုလည္း သူကုသေပ်ာက္ကင္းေစမည္ေလာ။ ငါ၏ တာဝန္ကို ငါသစၥာေစာင့္သိစြာ ထမ္းေဆာင္လွ်င္ ဘုရားသခင္က ငါ့ကို အနာၿငိမ္းေစသင့္ေသာ္လည္း ဘုရားသခင္ ငါ့ကို အနာၿငိမ္းေစဖို႔ ငါ ဆႏၵရွိ႐ုံသာျဖစ္ၿပီး သူက အနာမၿငိမ္းေစပါက မည္သည့္အရာကို ငါ လုပ္ရမည္နည္း’ဟု ေတြးၾကသည္။ ဤအရာမ်ားကို ၎တို႔ စဥ္းစားသည့္အခါတိုင္းတြင္ ၎တို႔၏ စိတ္ႏွလုံးမ်ား၌ နက္နဲသည့္ ပူပန္ေသာကတစ္ခု ထြက္ေပၚေနသည္ကို ခံစားၾကရသည္။ မိမိတို႔၏ တာဝန္ကို ထမ္းေဆာင္ျခင္းအား မည္သည့္အခါတြင္မွ် ၎တို႔ ရပ္တန႔္ျခင္း မရွိၾကသကဲ့သို႔ လုပ္သင့္သည့္အရာကို အၿမဲ လုပ္ၾကေသာ္လည္း မိမိတို႔၏ နာမက်န္းမႈ၊ မိမိတို႔၏ က်န္းမာေရး၊ အနာဂတ္အေၾကာင္းႏွင့္ မိမိတို႔၏ အသက္တာႏွင့္ ေသျခင္းတို႔အေၾကာင္း စဥ္ဆက္မျပတ္ စဥ္းစားေနၾကသည္။ ေနာက္ဆုံးတြင္ ‘ဘုရားသခင္က ငါ့ကို အနာၿငိမ္းေစလိမ့္မည္၊ ဘုရားသခင္က ငါ့ကို ေဘးကင္းလုံၿခဳံေစလိမ့္မည္။ ငါ့ကို ဘုရား စြန႔္ပစ္မည္ မဟုတ္သကဲ့သို႔ ငါ ေနမေကာင္းျဖစ္သည္ကို ျမင္လွ်င္ ဘုရားသခင္က ရပ္ေနၿပီး မည္သည့္အရာမွ် မလုပ္ေဆာင္ဘဲ ေနမည္မဟုတ္’ဟု ဆႏၵရွိစြာ ေတြးေတာလ်က္ ေကာက္ခ်က္ခ်လိုက္ၾကသည္။ ထိုသို႔ေသာ အေတြးမ်ားအတြက္ အေျခခံအေၾကာင္းရင္း မရွိသကဲ့သို႔ ထိုအရာမ်ားကို အယူအဆတစ္မ်ိဳးအျဖစ္ပင္ ေျပာ၍ ရႏိုင္သည္။ ထိုသို႔ေသာ အယူအဆမ်ားႏွင့္ ဤကဲ့သို႔ေသာ စိတ္ကူးမ်ားျဖင့္ လူတို႔သည္ ၎တို႔၏ လက္ေတြ႕က်ေသာ အခက္အခဲမ်ားကို လုံးဝ ေျဖရွင္းႏိုင္လိမ့္မည္ မဟုတ္သကဲ့သို႔ ၎တို႔၏ အတြင္းက်က် စိတ္ႏွလုံးမ်ားတြင္ ၎တို႔၏ က်န္းမာေရး၊ နာမက်န္းမႈမ်ားႏွင့္ပတ္သက္၍ ေရးေတးေတး စိတ္ဖိစီး၊ ေသာကေရာက္ၿပီး စိုးရိမ္ၾကေလသည္။ ဤအရာမ်ားအတြက္ မည္သူက တာဝန္ယူမည္၊ သို႔မဟုတ္ ၎တို႔အတြက္ တစ္ဦးတေလက တာဝန္ယူမည္၊ မယူမည္ကို ၎တို႔ လုံးဝ မသိၾကေခ်။” (ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္၊ အတြဲ (၆)၊ သမၼာတရားကို လိုက္စားျခင္းႏွင့္ စပ္လ်ဥ္း၍ ၁၊ သမၼာတရားကို လိုက္စားရန္နည္းလမ္း (၃)) ဒါကို ဘုရားမေျပာရင္၊ ကိုယ့္ေရာဂါကို အၿမဲ စိုးရိမ္တာက အပ်က္သေဘာေဆာင္တဲ့ ခံစားမႈမွန္း ကြၽန္မ သိဦးမွာမဟုတ္ဘူး။ ၿပီးေတာ့ အဲဒါမွန္တယ္လို႔ ေတြးခဲ့မွာပဲ။ ကြၽန္မက ဒီအပ်က္သေဘာခံစားခ်က္ထဲမွာ နက္နက္ရႈိင္းရႈိင္း အျမစ္တြယ္ခဲ့မွန္း အခု ေနာက္ဆုံး သိလိုက္ရတယ္။ ကြၽန္မမွာ ေသြးတိုးနဲ႔ ႏွလုံးေအာင့္ေရာဂါရဲ႕ ငုပ္ေနတဲ့ ေရာဂါအေျခအေနေတြ ရွိခဲ့ေတာ့၊ အေတာ့္ကို မၾကာခဏ ေရာဂါလကၡဏာေတြ ထလာခဲ့တယ္။ ကိုယ့္တာဝန္မွာ ပိုဒုကၡခံစားရၿပီး၊ နည္းနည္း ပိုအားနည္းသြားေတာ့၊ ကြၽန္မရဲ႕ ေရာဂါ ပိုဆိုးသထက္ဆိုးသြားမွာကို စိုးရိမ္ခဲ့တယ္။ အသက္ဆုံးရႈံးသြားခဲ့ရင္၊ ဘယ္လိုလုပ္ ကိုယ့္တာဝန္ကို လုပ္ႏိုင္မွာလဲေပါ့။ ဒါေၾကာင့္ ကယ္တင္ခံရမဲ့ အခြင့္အေရး ဆုံးရႈံးမွာကို ေၾကာက္ခဲ့တယ္။ ကြၽန္မရဲ႕ က်န္းမာေရး သိပ္မဆိုးတဲ့အခ်ိန္မွာ၊ တာဝန္ကို ဆက္လုပ္ေနလို႔ရတယ္။ ကြၽန္မက အဖိုးအခေပးေနသလိုျဖစ္ၿပီး ဘုရားက ကြယ္ကာမွာပဲလို႔ ခံစားခဲ့ေပမဲ့၊ ေရာဂါလကၡဏာေတြ ေပၚလာတာနဲ႔၊ ဒီေသာကဖိစီးတဲ့ ခံစားခ်က္အားလုံးနဲ႔ ျပည့္သြားခဲ့တယ္။ ကိုယ့္အနာဂတ္အေၾကာင္းကို အၿမဲ စိုးရိမ္ၿပီး တာဝန္ကို လြတ္လြတ္လပ္လပ္ မလုပ္ႏိုင္ခဲ့ဘူး။ ဇာတိခႏၶာအေၾကာင္းေတြးေလ၊ ေသဖို႔ ေၾကာက္ေလပဲ။ ၿပီးေတာ့ က်န္းမာေရး ခ်ိဳ႕တဲ့မႈက အခက္အခဲနဲ႔ နာက်င္မႈေတြ ျဖစ္ေစခဲ့တယ္။ ေန႔တိုင္း ဆိုး႐ြားတဲ့ နာက်င္မႈနဲ႔ အျပည့္နဲ႔ ဘဝမွာ ဘာေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မွ မရွိဘဲ၊ အျဖဴေရာင္ နံရံကို ကူကယ္ရာမဲ့ ေငးၾကည့္ရင္းနဲ႔ အိပ္ရာထဲ လွဲေနခဲ့ရတဲ့ ကြၽန္မအေဖကို ေတြးမိတဲ့အခါ၊ သူလို ျဖစ္လာမွာကို အရမ္းေၾကာက္ခဲ့တယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ တာဝန္ကို လုပ္ေနရင္းနဲ႔ ကိုယ့္ဇာတိကိုပဲ အၿမဲေတြးေနမိခဲ့တယ္။ ကြၽန္မ တြန႔္ဆုတ္ေနမိတယ္၊ ရွိသမွ်အားထုတ္ဖို႔ ေၾကာက္ေနခဲ့တယ္။ ဧဝံေဂလိအလုပ္ရဲ႕ အေသးစိတ္ သိရဖို႔ အလုပ္မႀကိဳးစားခ်င္ခဲ့ဘူး။ အလုပ္က လုံးဝ ေကာင္းေကာင္း မတိုးတက္ခဲ့ဘူးဆိုတဲ့ သေဘာပဲ။ ကြၽန္မ ကိုဗစ္ျဖစ္လာၿပီး၊ အေျခအေန ဆိုးသြားတဲ့ေနာက္မွာ၊ ကြၽန္မရဲ႕ စိုးရိမ္မႈေတြက ပိုျပင္းထန္သြားတယ္။ ကိုယ့္တာဝန္ကို မလုပ္ခ်င္ေတာ့ဘူး။ ၿပီးေတာ့ လက္ေလွ်ာ့ၿပီး အိမ္ကိုေျပးသြားခဲ့တယ္။ အဲဒီအပ်က္သေဘာခံစားမႈက ကြၽန္မကို ဘယ္ေလာက္ သက္ေရာက္ခဲ့မွန္း ျမင္ခဲ့ရတယ္။ ပူပန္ေသာကထဲ အသက္ရွင္ရင္းနဲ႔၊ ဘုရားကိုပဲ ပိုပိုၿပီး ပုန္ကန္ခဲ့သလို၊ ဘဝကို ပိုပို စိတ္ဓာတ္က်စရာနဲ႔ နာက်င္စရာ ျဖစ္လာခဲ့တယ္။ ေမြးဖြားျခင္း၊ အိုမင္းျခင္း၊ နာမက်န္းျဖစ္ျခင္းနဲ႔ ေသျခင္းအားလုံး ဘုရားလက္ထဲမွာ ရွိတယ္၊ ကြၽန္မ မထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္သလို၊ နာမက်န္းမႈကို ေရွာင္ရွားဖို႔ နည္းလမ္းမရွိမွန္း သိခဲ့တာ တကယ္ပါ။ အဲဒါကို ကြၽန္မ မွန္မွန္ကန္ကန္ ရင္ဆိုင္ၿပီး ဘုရားရဲ႕ အစီအစဥ္ေတြကို က်ိဳးႏြံနာခံသင့္တယ္။ ဘယ္ေလာက္ပဲ စိုးရိမ္ပါေစ၊ ဘာကိုမွ ကြၽန္မ မေျပာင္းလဲႏိုင္ဘူးေလ။ ဒါေပမဲ့ ကြၽန္မရဲ႕ ေရွ႕ေရးေတြနဲ႔ ထြက္ေပါက္ကို အၿမဲ ေတြးေနမိတဲ့အတြက္၊ ပူပန္ေသာကေရာက္တဲ့ အေျခအေနနဲ႔ အသက္ရွင္ေနရေတာ့တာေပါ့။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ပူပင္ေသာကနဲ႔ စိတ္ဆင္းရဲမႈ အမ်ားႀကီး ျဖစ္ေစခဲ့တာပါ။ အရမ္း မိုက္မဲခဲ့တာ။ ဒါကို သိလိုက္ေတာ့၊ အဲဒီ အပ်က္သေဘာ အေျခအေနထဲ အသက္မရွင္ခ်င္ေတာ့ဘူး။

အဲဒီေနာက္ ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္တစ္ပိုဒ္ ဖတ္တယ္။ “နာမက်န္းမႈ ျဖစ္ေပၚလာသည့္အခါ မည္သည့္ လမ္းေၾကာင္းကို လူတို႔ လိုက္ေလွ်ာက္သင့္သနည္း။ ၎တို႔ မည္သို႔ ေ႐ြးခ်ယ္သင့္သနည္း။ လူတို႔သည္ စိတ္ဖိစီးျခင္း၊ ေသာကႏွင့္ စိုးရိမ္မႈထဲသို႔ မက်ဆင္းသင့္သကဲ့သို႔၊ မိမိတို႔ကိုယ္ပိုင္ အနာဂတ္ ေရွ႕ေရးမ်ားႏွင့္ လမ္းေၾကာင္းမ်ားကို မစဥ္းစားသင့္ေပ။ ထို႔ထက္ ဤကဲ့သို႔ေသာ အခ်ိန္မ်ား၊ ထိုသို႔ေသာ အထူးအေျခအေနႏွင့္ ဆက္စပ္အေၾကာင္းအရာမ်ားတြင္ မိမိတို႔ကိုယ္ကို လူတို႔ သာ၍ ေတြ႕ရွိၿပီး ထိုသို႔ေသာ ေလာေလာလတ္လတ္ အခက္အခဲမ်ားတြင္ မိမိတို႔ကိုယ္ကို ေတြ႕ရွိရေလ သမၼာတရားကို သာ၍ ရွာေဖြၿပီး လိုက္စားသင့္ေပသည္။ ဤအရာကို လုပ္ေဆာင္ျခင္းအားျဖင့္သာ အတိတ္တြင္ သင္ ၾကားၿပီးသည့္ တရားေဒသနာမ်ားႏွင့္ သင္ နားလည္ၿပီးသည့္ သမၼာတရားတို႔ အခ်ည္းႏွီးျဖစ္လိမ့္မည္ မဟုတ္သကဲ့သို႔ အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈ ရွိလိမ့္မည္ျဖစ္သည္။ ဤသို႔ေသာ အခက္အခဲမ်ားတြင္ မိမိကိုယ္ကို ေတြ႕ရွိရေလ သင္၏ ကိုယ္ပိုင္ဆႏၵမ်ားကို သင္ သာ၍ စြန႔္လႊတ္သင့္ၿပီး ဘုရားသခင္၏ စီစဥ္ၫႊန္ၾကားမႈမ်ားကို က်ိဳးႏြံနာခံသင့္သည္။ သင့္အတြက္ ဤအေျခအေနမ်ိဳးကို ျပင္ဆင္ျခင္းႏွင့္ ဤအေနအထားကို စီစဥ္ရာတြင္ ဘုရားသခင္၏ ရည္႐ြယ္ခ်က္မွာ စိတ္ဖိစီးျခင္း၊ ေသာကႏွင့္ စိုးရိမ္မႈ စိတ္ခံစားခ်က္မ်ားထဲသို႔ သင့္အား က်ဆင္းသြားေစဖို႔ မဟုတ္သကဲ့သို႔၊ နာမက်န္းမႈ က်ေရာက္သည့္အခါ သူ သင့္ကို ကုသေပ်ာက္ကင္းေစလိမ့္မည္ေလာဆိုသည္ကို ၾကည့္ဖို႔ ဘုရားသခင္ကို သင္ စစ္ေဆးႏိုင္ရန္အလို႔ငွာ၊ သို႔မဟုတ္ ကိစၥရပ္၏ အမွန္တရားကို သိရွိရန္ ႀကိဳးစားဖို႔အလို႔ငွာလည္း မဟုတ္ေပ။ ထိုသို႔ေသာ အေျခအေနမ်ားႏွင့္ အေနအထားမ်ားတြင္ လက္ေတြ႕က်သည့္ သင္ခန္းစာမ်ားကို သင္ယူႏိုင္ရန္၊ သမၼာတရားႏွင့္ ဘုရားသခင္ကို က်ိဳးႏြံနာခံျခင္းထဲသို႔ သာ၍ နက္ရႈိင္းသည့္ ဝင္ေရာက္မႈ ရရွိရန္အလို႔ငွာႏွင့္ လူမ်ား၊ အျဖစ္အပ်က္မ်ားႏွင့္ အမႈအရာမ်ားအားလုံးကို ဘုရားသခင္ စီစဥ္ၫႊန္ၾကားပုံအား သာ၍ ရွင္းလင္းစြာႏွင့္ တိက်မွန္ကန္စြာ သင္ သိရွိရန္အလို႔ငွာ ဤအထူးအေျခအေနမ်ားႏွင့္ အေနအထားမ်ားကို သင့္အတြက္ ဘုရားသခင္ ျပင္ဆင္ေပသည္။ လူ၏ ကံၾကမၼာမ်ားသည္ ဘုရားသခင္၏ လက္တြင္ရွိၿပီး ထိုအရာကို လူတို႔ ခံစားႏိုင္သည္ျဖစ္ေစ၊ မခံစားႏိုင္သည္ျဖစ္ေစ၊ ထိုအရာကို ၎တို႔ အမွန္တကယ္ သိသည္ျဖစ္ေစ၊ မသိသည္ျဖစ္ေစ ဘုရားသခင္ကို နာခံသင့္ၿပီး အတိုက္အခံမလုပ္သင့္၊ မျငင္းပယ္သင့္သကဲ့သို႔ ဧကန္မုခ် မစစ္ေဆးသင့္ေပ။ မည္သို႔ပင္ဆိုေစ သင္ ေသဆုံးသြားႏိုင္ၿပီး သင္ ဘုရားသခင္ကို အတိုက္အခံလုပ္၊ ျငင္းပယ္ကာ စစ္ေဆးပါက သင္၏ အဆုံးသတ္သည္ မည္သည့္အရာ ျဖစ္လိမ့္မည္မွာ အလြန္သိသာေပသည္။ ဆန႔္က်င္ဘက္အေနျဖင့္ အလားတူ အေျခအေနမ်ားႏွင့္ အေနအထားမ်ားတြင္ သင္သည္ အဖန္ဆင္းခံတစ္ဦးက ဖန္ဆင္းရွင္၏ စီစဥ္ၫႊန္ၾကားမႈမ်ားအား မည္သို႔ က်ိဳးႏြံနာခံသင့္သည္ကို ရွာေဖြႏိုင္ပါက၊ သင့္အတြက္ ဘုရားသခင္ ျဖစ္ေစသည့္ အေျခအေနမ်ားတြင္ မည္သည့္ သင္ခန္းစာမ်ား သင္ယူရမည္ဆိုသည္ႏွင့္ မည္သည့္ ေဖာက္ျပန္ပ်က္စီးေသာ စိတ္သေဘာထားမ်ား သိရမည္ဆိုသည္တို႔ကို ရွာေဖြႏိုင္ၿပီး ထိုသို႔ေသာ အေျခအေနမ်ားတြင္ ဘုရားသခင္၏ အလိုေတာ္ကို သင္နားလည္ႏိုင္ကာ ဘုရားသခင္၏ ေတာင္းဆိုခ်က္မ်ားကို ျပည့္မီရန္ သင္၏ သက္ေသခံခ်က္ကို ေကာင္းမြန္စြာ သက္ေသခံႏိုင္ပါက ဤသည္မွာ သင္လုပ္ေဆာင္သင့္သည့္အရာ ျဖစ္သည္။ တစ္စုံတစ္ဦးအတြက္ အႀကီးစားျဖစ္ေစ၊ အေသးစားျဖစ္ေစ နာမက်န္းမႈတစ္ခု ျဖစ္ေစရန္ ဘုရားသခင္ စီစဥ္သည့္အခါ ထိုသို႔လုပ္ေဆာင္ရာတြင္ ဘုရားသခင္၏ ရည္႐ြယ္ခ်က္မွာ ေနမေကာင္းျခင္း၊ နာမက်န္းမႈက သင့္ကို ျဖစ္ေစသည့္ အႏၲရာယ္၊ နာမက်န္းမႈက သင့္ကိုျဖစ္ေစသည့္ ဒုကၡမ်ားႏွင့္ အခက္အခဲမ်ားအျပင္ နာမက်န္းမႈက သင့္ကို ခံစားေစသည့္ ခံစားခ်က္ အေျမာက္အျမားအားလုံးကို ခေရေစ့တြင္းက် သင့္အား နားလည္ေစဖို႔ မဟုတ္ေပ။ သူ၏ ရည္႐ြယ္ခ်က္မွာ သင့္အတြက္ ေနမေကာင္းျခင္းမွတစ္ဆင့္ နာမက်န္းျဖစ္ျခင္းကို အသိအမွတ္ျပဳရန္ မဟုတ္။ ထို႔ထက္ သူ၏ ရည္႐ြယ္ခ်က္မွာ သင့္အတြက္ နာမက်န္းျဖစ္ျခင္းမွတစ္ဆင့္ သင္ခန္းစာမ်ား သင္ယူဖို႔၊ ဘုရားသခင္၏ အလိုေတာ္အတြက္ မည္သို႔ ခံစားရမည္ကို သင္ယူဖို႔၊ သင္ နာမက်န္းျဖစ္သည့္အခါ သင္ ထုတ္ေဖာ္ျပသည့္ ေဖာက္ျပန္ပ်က္စီးေသာ စိတ္သေဘာထားမ်ားႏွင့္ ဘုရားသခင္အေပၚ သင္ ခံယူသည့္ သေဘာထားမ်ားကို သိရွိရန္၊ ဘုရားသခင္ကို စစ္မွန္သည့္ နာခံမႈအား သင္စြမ္းေဆာင္ရရွိႏိုင္ရန္ႏွင့္ သင္၏ သက္ေသခံခ်က္တြင္ ခိုင္ခိုင္မာမာ ရပ္တည္ႏိုင္ရန္အလို႔ငွာ ဘုရားသခင္၏ အခ်ဳပ္အျခာအာဏာႏွင့္ အစီအစဥ္မ်ားကို မည္သို႔ က်ိဳးႏြံနာခံရမည္ဆိုသည္ကို သင္ယူရန္ ျဖစ္သည္။ ဤသည္မွာ လုံးဝ အဓိက ေသာ့ခ်က္ျဖစ္သည္။ ဘုရားသခင္သည္ နာမက်န္းျဖစ္ျခင္းမွတစ္ဆင့္ သင့္ကို ကယ္တင္ကာ သန႔္စင္ရန္ ဆႏၵရွိသည္။ သင္ႏွင့္ပတ္သက္၍ မည္သည့္အရာကို သန႔္စင္ေစရန္ သူ ဆႏၵရွိသနည္း။ ဘုရားသခင္အေပၚ သင္၏ လြန္ကဲေသာ ဆႏၵမ်ားႏွင့္ ေတာင္းဆိုခ်က္မ်ားအားလုံးကို သန႔္စင္ေစရန္ႏွင့္ ရွင္က်န္ၿပီး အသက္ရွင္ရန္ ျဖစ္သည့္နည္းျဖင့္ သင္ ျပဳလုပ္သည့္ အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာ အစီအစဥ္မ်ား၊ အကဲျဖတ္ခ်က္မ်ားႏွင့္ အႀကံအစည္မ်ားကိုပင္ သန႔္စင္ေစရန္ သူ ဆႏၵရွိသည္။ ဘုရားသခင္က သင့္ကို အစီအစဥ္မ်ား ျပဳလုပ္ရန္ မေစခိုင္းေပ။ သင့္ကို အကဲျဖတ္ရန္ သူ မေစခိုင္းသကဲ့သို႔ သူ႔အေပၚ လြန္ကဲသည့္ ဆႏၵမ်ားတစ္ခုတေလ ထားရွိခြင့္ သူ မေပးေပ။ သင့္အေနျဖင့္ သူ႔ကို က်ိဳးႏြံနာခံရန္ႏွင့္ သင္၏ ေတြ႕ႀကဳံျခင္းႏွင့္ က်ိဳးႏြံနာခံျခင္း လက္ေတြ႕လုပ္ေဆာင္မႈတြင္ နာမက်န္းမႈအေပၚ သင္၏ ကိုယ္ပိုင္ သေဘာထားကို သိရွိရန္၊ ၿပီးလွ်င္ သင့္ကို သူ ေပးသည့္ ဤ႐ုပ္ခႏၶာ အေျခအေနမ်ားအျပင္ သူ၏ ကိုယ္ပိုင္ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာ ဆႏၵမ်ားအေပၚ သင္၏ သေဘာထားကို သိရွိရန္သာ သူေတာင္းဆိုသည္။ ဤအရာမ်ားကို သင္ သိရွိလာသည့္အခါ ဘုရားသခင္က သင့္အတြက္ နာမက်န္းျဖစ္ျခင္း အေျခအေနမ်ား စီစဥ္ခဲ့သည္မွာ၊ သို႔မဟုတ္ သင့္ကို ဤ႐ုပ္ခႏၶာအေျခအေနမ်ား သူ ေပးခဲ့သည္မွာ သင့္အတြက္ မည္မွ် အက်ိဳးရွိသည္ဆိုသည္ကို သင္ အသိအမွတ္ျပဳႏိုင္ၿပီး သင္၏ စိတ္သေဘာထားကို ေျပာင္းလဲျခင္းအတြက္၊ ကယ္တင္ျခင္းကို သင္ ရယူျခင္းအတြက္၊ ၿပီးလွ်င္ အသက္ထဲသို႔ သင္ ဝင္ေရာက္ျခင္းအတြက္ ထိုအရာမ်ား မည္မွ်ပင္ အေထာက္အကူျပဳသည္ဆိုသည္ကို သင္အသိအမွတ္ျပဳႏိုင္ေပသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ နာမက်န္းမႈ ျဖစ္ေပၚလာသည့္အခါ ထိုနာမက်န္းမႈအား မည္သို႔ လြတ္ေျမာက္ႏိုင္မည္၊ သို႔မဟုတ္ ထိုအရာမွ မည္သို႔ ထြက္ေျပးႏိုင္သည္၊ သို႔မဟုတ္ ထိုအရာကို မည္သို႔ ျငင္းပယ္ႏိုင္သည္ဆိုသည္ကို သင္ အၿမဲ ေတြးမေနရေပ။” (ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္၊ အတြဲ (၆)၊ သမၼာတရားကို လိုက္စားျခင္းႏွင့္ စပ္လ်ဥ္း၍ ၁၊ သမၼာတရားကို လိုက္စားရန္နည္းလမ္း (၃)) ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ ဖတ္ၿပီးေတာ့ သူ႔အလိုေတာ္ကို နားလည္သြားတယ္။ မက်န္းမာတဲ့အခါ၊ ပူပန္ေသာကနဲ႔ဆိုင္တဲ့ အပ်က္သေဘာ ခံစားမႈထဲ ကြၽန္မ ပိတ္မိမေနသင့္ဘူး။ ကြၽန္မကို ဘုရားဂ႐ုစိုက္လားဆိုတာကို မစစ္ေဆးသင့္ဘူး။ အဲဒီအစား၊ သူျပင္ဆင္တဲ့ ပတ္ဝန္းက်င္မွာ ဘုရားရဲ႕အစီအစဥ္ေတြကို က်ိဳးႏြံနာခံဖို႔ သင္ယူသင့္တယ္။ ေနမေကာင္းျဖစ္တာဟာ ကိစၥေတြကို ဘုရားက တမင္ခက္ခဲေစတဲ့ သေဘာမဟုတ္ပါဘူး။ သူက ကြၽန္မကို သမၼာတရား ရွာေဖြေစခ်င္ၿပီး ဘယ္သင္ခန္းစာ သင္ယူသင့္မွန္း နားလည္ေစခ်င္တာပါ။ ကြၽန္မ ေနမေကာင္းျဖစ္လာခဲ့ၿပီး၊ ႐ုပ္ပိုင္းနာက်င္မႈတခ်ိဳ႕ ေတြ႕ႀကဳံခဲ့ခ်ိန္ကို ျပန္ေတြးၾကည့္ေတာ့၊ ကြၽန္မက ေရွ႕ဆက္ရမဲ့လမ္းနဲ႔ အနာဂတ္ကို စိုးရိမ္ေနခဲ့တာ၊ ေသၿပီး ကယ္တင္ျခင္း မရႏိုင္မွာကို ေၾကာက္ခဲ့တာပါ။ ကြၽန္မကို ဖယ္ရွားဖို႔ ဘုရားက အဲဒီအေျခအေန ျပင္ဆင္ခဲ့သလိုမ်ိဳး ခံစားခဲ့တယ္။ အဲဒါ ဘုရားအေပၚ ကြၽန္မရဲ႕ အႀကီးမားဆုံး အထင္လြဲမႈပဲ။ ဒါေပမဲ့ တကယ္ေတာ့ အဲဒါ ဘုရားအလိုေတာ္ လုံးဝ မဟုတ္ခဲ့ဘူး။ လက္ေတြ႕နာမက်န္း ျဖစ္ၿပီး၊ ကြၽန္မရဲ႕ ေဖာက္ျပန္ပ်က္စီးျခင္းနဲ႔ ခ်ိဳ႕ယြင္းခ်က္ေတြကို ေဖာ္ထုတ္ဖို႔၊ ဘုရားကို ယုံၾကည္တယ္လို႔ ကြၽန္မ ေျပာခဲ့ေပမဲ့၊ အရာရာကို သူ အုပ္စိုးမွန္းကို ကြၽန္မစိတ္ႏွလုံးထဲ မယုံၾကည္ခဲ့တာကို ျပဖို႔ အဲဒီအေျခအေနကို သူ ျပင္ဆင္ခဲ့တာပဲ။ ကြၽန္မ ေနမေကာင္းျဖစ္တဲ့အခါ၊ ကိုယ့္ဇာတိခႏၶာ တစ္ခုတည္းပဲ ထည့္တြက္တယ္ဆိုတာလည္း ျမင္ခြင့္ေပးခဲ့တယ္။ အသင္းေတာ္အလုပ္အတြက္ အေရးေပၚ လိုအပ္မွန္းသိခဲ့ေပမဲ့၊ ကိုယ့္တာဝန္ကို ကြၽန္ မျငင္းေနတုန္းပဲ။ ေနာက္ပိုင္းမွာ အင္တင္တင္နဲ႔ လက္ခံခဲ့ေပမဲ့၊ အဲဒီအတြက္ စိတ္အႂကြင္းမဲ့ အဖိုးအခ ေပးမေနခဲ့ဘူး။ ကိုဗစ္ျဖစ္ၿပီး ကြၽန္မအေျခအေန ဆိုးသြားေတာ့၊ ဘုရားနဲ႔ ျငင္းခုံၿပီး အတိုက္အခံလုပ္ခဲ့တယ္။ ေနာက္ဆုံးမွာ ကိုယ့္တာဝန္ကို စြန႔္ၿပီး ဘုရားကို သစၥာေဖာက္ခဲ့တယ္။ အသင္းေတာ္အလုပ္ကို ဆုံးရႈံးမႈေတြ ျဖစ္ေစခဲ့တယ္။ ယုံၾကည္ခဲ့တဲ့တစ္ေလွ်ာက္လုံးမွာ ကြၽန္မက ဘုရားကို ေၾကာက္႐ြံ႕မႈတစ္စက္မွ မရွိခဲ့မွန္းနဲ႔ ကြၽန္မတာဝန္အေပၚ အရမ္းေပါ့တန္တဲ့ သေဘာထားတစ္ခု ရွိခဲ့မွန္း ကြၽန္မ ျမင္ခဲ့ရတယ္။ ကြၽန္မ ႐ုပ္ပိုင္းအရ က်န္းမာခဲ့ရင္ေတာင္ ကြၽန္မအထဲမွာရွိတဲ့ အဲဒီေဖာက္ျပန္ပ်က္စီးမႈအားလုံးကို မေျဖရွင္းဘဲနဲ႔ဆိုရင္၊ ဘုရားကို ကြၽန္မ ဆက္အတိုက္အခံလုပ္ၿပီး၊ သစၥာေဖာက္ေနမိမွာျဖစ္သလို သူ႔ရဲ႕ လက္ခံမႈကို ရမွာမဟုတ္မွန္း ေနာက္ဆုံး သေဘာေပါက္ခဲ့တယ္။ ကြၽန္မေရာဂါကို ဘုရားခြင့္ျပဳခဲ့တာက ကြၽန္မရဲ႕ ယုံၾကည္ခ်က္မွာရွိတဲ့ အေရာအေႏွာေတြကို သန႔္စင္ေစဖို႔နဲ႔ ကြၽန္မရဲ႕ ဆိုးယုတ္တဲ့ စိတ္သေဘာထားကို ေျပာင္းလဲေစဖို႔ပဲ။ ဒါေပမဲ့ ဘုရားရဲ႕ ေလးနက္တဲ့ ရည္႐ြယ္ခ်က္ေတြကို ကြၽန္မ လုံးဝ မစဥ္းစားခဲ့ဘူး။ ကြၽန္မရဲ႕ နာမက်န္းမႈနဲ႔ပတ္သက္လို႔ ေသာကနဲ႔ ပူပန္မႈထဲ အၿမဲ ႏွစ္ျမႇဳပ္ေနခဲ့ၿပီး၊ ဘုရားကို ဒီအေျခအေန ျပင္ဆင္ေနတာလို႔ အၿမဲ အတိုက္အခံလုပ္တယ္၊ ကိုယ့္အႀကံအစည္နဲ႔ အစီအစဥ္ေတြကို အၿမဲေတြးခဲ့ေနခဲ့တယ္။ ဘုရားက ကြၽန္မကို ဖယ္ရွားခ်င္တာလို႔ေတာင္ ေတြးခဲ့တယ္။ ကြၽန္မ တကယ္ကို ပုန္ကန္ခဲ့ၿပီး လူ႔သဘာဝနဲ႔ ဆင္ျခင္တုံတရား မဲ့ေနခဲ့တယ္။ အဲဒီလိုသေဘာထားမ်ိဳးနဲ႔ ကိုယ့္မက်န္းမာမႈကို ကြၽန္မ ဆက္ခ်ဥ္းကပ္လို႔ မျဖစ္ဘူး။ ကိုယ့္သေဘာထားကို ျပဳျပင္ဖို႔ လိုတယ္၊ ကြၽန္မရဲ႕ ေဖာက္ျပန္ပ်က္စီးတဲ့ စိတ္သေဘာထားေတြကို သုံးသပ္၊ သိမွတ္ၿပီး၊ ဒီနာမက်န္းမႈေတြထဲမွာ သမၼာတရားကို လိုက္စားဖို႔လိုတယ္။ အဲဒါ ကြၽန္မလုပ္သင့္ခဲ့တဲ့ အရာပဲ။

အဲဒီေနာက္မွာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ သုံးသပ္ဆင္ျခင္ခဲ့တယ္။ ေနမေကာင္းျဖစ္ၿပီးေတာ့ ကြၽန္မ အေတာမသတ္ ပူပန္ေသာကျဖစ္ရတဲ့ ရင္းျမစ္က ဘာမ်ားလဲ။ ဒါကို ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြထဲ ဖတ္ရတယ္။ “၎တို႔ကို ငါ အနာၿငိမ္းေစႏိုင္၍သာ ငါ့ကို မ်ားစြာေသာသူတို႔က ယုံၾကည္ၾကသည္။ ၎တို႔၏ခႏၶာကိုယ္မ်ားမွ မသန႔္ရွင္းေသာ ဝိညာဥ္မ်ားကို ႏွင္ထုတ္ရန္ ငါ၏တန္ခိုးမ်ားကို အသုံးျပဳႏိုင္၍သာ ငါ့ကို မ်ားစြာေသာသူတို႔က ယုံၾကည္ၾကၿပီး၊ ငါ့ထံမွ ၿငိမ္သက္ျခင္းႏွင့္ ဝမ္းေျမာက္ျခင္းတို႔ကို ၎တို႔ ရေကာင္းရလိမ့္မည္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္သာ ငါ့ကို မ်ားစြာေသာ သူတို႔က ယုံၾကည္ၾကေပသည္။...ငါသည္ လူသားကို ငရဲ၏ ဆင္းရဲဒုကၡကို ေပးၿပီး ေကာင္းကင္၏ ေကာင္းခ်ီးမဂၤလာတို႔ကို ျပန္လည္ သိမ္းယူသည့္အခါ၊ လူသား၏အရွက္သည္ ေဒါသအျဖစ္သို႔ ေျပာင္းသြား၏။ သူ႔ကို ေရာဂါၿငိမ္းေစရန္ ငါ့အား သူေတာင္းဆိုသည့္အခါ၊ ငါသည္ သူ႔ကို အေလးဂ႐ုမျပဳသကဲ့သို႔ သူ႔အေပၚ စက္ဆုပ္႐ြံရွာမႈ ခံစားခဲ့ရသည္။ လူသားသည္ ေအာက္လမ္းေဆးဝါးႏွင့္ ေမွာ္အတတ္တို႔၏ နည္းလမ္းကိုသာ ရွာရန္ ငါ့ထံမွ ထြက္ခြာသြားခဲ့သည္။ ငါ့ထံမွ လူသားေတာင္းဆိုခဲ့ၿပီးသမွ်အားလုံးကို ငါသိမ္းယူလိုက္ခ်ိန္တြင္၊ အေယာက္တိုင္းက အစအနရွာ၍မရေအာင္ ေပ်ာက္သြားၾက၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ငါသည္ အလြန္မ်ားလွစြာေသာ ေက်းဇူးေတာ္ေပးၿပီး ရရန္ မ်ားလြန္းေသာေၾကာင့္၊ လူသားသည္ ငါ၌ ယုံၾကည္ျခင္း ရွိသည္ဟု ငါဆို၏။” (ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္၊ အတြဲ (၁)၊ ဘုရားသခင္၏ ေပၚထြန္းျခင္းႏွင့္ အမႈေတာ္၊ ယုံၾကည္ျခင္းအေၾကာင္း သင္ မည္သည့္အရာ သိရွိသနည္း) ဘုရားက ကြၽန္မရဲ႕ အေျခအေနကို ေဖာ္ထုတ္ခဲ့တယ္။ သူ ေဖာ္ျပခဲ့တာက ယုံၾကည္ျခင္းအေပၚ ကြၽန္မရဲ႕ အျမင္ အတိအက်ပဲ မဟုတ္လား။ ကိုယ့္ယုံၾကည္ျခင္းက ေကာင္းခ်ီးေတြအတြက္ပဲ၊ ဘုရားနဲ႔ အေပးအယူလုပ္ဖို႔ ႀကိဳးစားေနခဲ့တာ။ တာဝန္ေတြမွာ ႀကီးႀကီးမားမား က်န္းမာေရး ျပႆနာတစ္ခုမွ မရွိခဲ့ခ်ိန္ ဘုရားရဲ႕ ဂ႐ုစိုက္မႈနဲ႔ ကြယ္ကာမႈ ရခဲ့ၿပီး ကယ္တင္ျခင္းရဖို႔ အခြင့္အေရးရွိတယ္လို႔ ေတြးခဲ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္ တာဝန္အတြက္ ဆင္းရဲဒုကၡခံၿပီး အဖိုးအခေပးဖို႔ လိုလားခဲ့တယ္။ ကြၽန္မ ေနမေကာင္းျဖစ္လာခဲ့ၿပီး ေရာဂါလကၡဏာေတြ ေလ်ာ့တာ မျမင္ေတာ့၊ တာဝန္ကို ေခါင္းမေဖာ္တမ္း မလုပ္ႏိုင္ခဲ့သလို၊ ဧဝံေဂလိအလုပ္မွာလည္း စိတ္မႏွစ္ခဲ့ဘူး။ ကိုယ့္အနာဂတ္နဲ႔ ကံၾကမၼာကိုပဲ ေတြးခဲ့တယ္။ ကြၽန္မ ေသမလား၊ ေကာင္းခ်ီးခံစားႏိုင္မလားဆိုတာကို စိုးရိမ္ခဲ့တယ္။ ကိုဗစ္နဲ႔ အျပင္းအထန္ နာမက်န္းျဖစ္ၿပီး၊ ႏွစ္ပတ္ၾကာ ေနထိုင္မေကာင္းျဖစ္ေတာ့၊ ဘုရားက ကြၽန္မကို မကြယ္ကာေပးဘူးလို႔ ညည္းခဲ့တယ္။ ၿပီးေတာ့ ကိုယ့္တာဝန္ကိုေတာင္ မလုပ္ခ်င္ေတာ့ဘူး။ ေကာင္းခ်ီးေတြအတြက္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ ၿပိဳကြဲသြားတာ ျမင္ေတာ့ ကြၽန္မရဲ႕ တကယ့္ သဘာဝက ေပၚလြင္သြားတယ္။ ဘုရားကို ေက်ာခိုင္းခဲ့တယ္၊ တာဝန္ကို စြန႔္ၿပီး သူ႔ကို သစၥာေဖာက္ခဲ့တယ္။ လုံးဝ ဘုရားကို ဆန႔္က်င္ခဲ့တယ္၊ သူ႔ကို ပုန္ကန္ၿပီး အခိုက္အခံ လုပ္ခဲ့တယ္။ ဘုရားနဲ႔ ျငင္းခုံတယ္၊ အပ်က္သေဘာေဆာင္ၿပီး အတိုက္အခံလုပ္ေနခဲ့တယ္။ ကြၽန္မရဲ႕ လူ႔သဘာဝနဲ႔ ဆင္ျခင္တုံတရား သေဘာက ဘယ္မွာလဲ။ အဲဒီအေၾကာင္း ေတြးမိေတာ့၊ ကြၽန္မအတြက္ အဲဒီအေျခအေန ျပင္ဆင္ေပးလို႔ ဘုရားကို တကယ္ ေက်းဇူးတင္မိတယ္။ ဇာတိခႏၶာမွာ နည္းနည္း ဆင္းရဲဒုကၡခံခဲ့ရေပမဲ့၊ ကြၽန္မရဲ႕ ယုံၾကည္ခ်က္မွာရွိတဲ့ အေရာအေႏွာေတြနဲ႔ ဘုရားကို ဆန႔္က်င္တဲ့ ဆိုးယုတ္တဲ့ စိတ္သေဘာထားကို ကြၽန္မ နည္းနည္း နားလည္သြားခဲ့တယ္။ ကြၽန္မထဲမွာ ဘုရား လုပ္သမွ်တိုင္းက ကယ္တင္ျခင္းအတြက္ျဖစ္ၿပီး ခ်စ္ျခင္းေမတၱာပဲဆိုတာကို စိတ္ႏွလုံးထဲ ခံစားခဲ့တယ္။

ေနာက္ပိုင္းမွာ ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြကို ပိုဖတ္ခဲ့ၿပီး၊ ေသျခင္းနဲ႔ပတ္သက္လို႔ ပိုၿပီး ထိုးထြင္းအျမင္ရခဲ့တယ္။ ဘုရားသခင္၏ ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္၌ ေျပာထားသည္- “သင့္အေနျဖင့္ အႀကီးစား နာမက်န္းမႈ ႀကဳံရသည္ျဖစ္ေစ၊ အေသးစား နာမက်န္းမႈတစ္ခု ႀကဳံရသည္ျဖစ္ေစ သင္၏ နာမက်န္းမႈ ဆိုး႐ြားသြားသည့္ အခိုက္၊ သို႔မဟုတ္ ေသျခင္းကို သင္ ရင္ဆိုင္ေနရသည့္အခိုက္တြင္ အေၾကာင္းအရာ တစ္ခုကိုသာ သတိရေလာ့။ ေသျခင္းကို မေၾကာက္ႏွင့္။ ကင္ဆာေနာက္ဆုံးအဆင့္တြင္ သင္ ရွိေနလွ်င္ပင္ သင္၏ နာမက်န္းမႈတစ္ခု၏ ေသႏႈန္းက အလြန္ျမင့္လွ်င္ပင္ ေသျခင္းကို မေၾကာက္ႏွင့္။ သင္၏ ဆင္းရဲဒုကၡမည္မွ် ႀကီးမားလင့္ကစား ေသျခင္းကို ေၾကာက္႐ြံ႕ပါက သင္သည္ က်ိဳးႏြံနာခံလိမ့္မည္ မဟုတ္။...သင္ေသဆုံးသြားႏိုင္ေလာက္ေအာင္ သင္၏ နာမက်န္းမႈ အလြန္ဆိုး႐ြားၿပီး ထိုအတြက္ နာမက်န္းမႈ ကူးစက္ခံရသည့္လူသည္ အသက္အ႐ြယ္ မည္မွ်ရွိသည္ျဖစ္ေစ ေသႏႈန္းက ျမင့္မားကာ နာမက်န္းမႈ ကူးစက္ခံရသည့္အခ်ိန္မွသည္ ေသဆုံးသည့္အခ်ိန္က အလြန္တိုေတာင္းပါက သင္၏ စိတ္ႏွလုံးတြင္ မည္သည့္အရာကို သင္ စဥ္းစားသင့္သနည္း။ ‘ေသျခင္းကို ငါမေၾကာက္ရ။ အဆုံးတြင္ လူတိုင္း ေသရသည္။ သို႔ေသာ္ ဘုရားသခင္ကို က်ိဳးႏြံနာခံျခင္းသည္ လူအမ်ားစု မလုပ္ေဆာင္ႏိုင္သည့္ အရာတစ္ခုျဖစ္ၿပီး ဘုရားသခင္ကို က်ိဳးႏြံနာခံျခင္းအား လက္ေတြ႕လုပ္ေဆာင္ရန္ ဤနာမက်န္းမႈကို ငါ အသုံးျပဳ၍ရသည္။ ဘုရားသခင္၏ စီစဥ္ၫႊန္ၾကားမႈမ်ားႏွင့္ အစီအစဥ္မ်ားကို က်ိဳးႏြံနာခံသည့္ အေတြးႏွင့္ သေဘာထားတို႔ကို ငါ ရွိသင့္ၿပီး ေသျခင္းကို ငါမေၾကာက္ရ’ဟူ၍ ျဖစ္သည္။ ေသျခင္းသည္ လြယ္၏၊ အသက္ရွင္ျခင္းထက္ မ်ားစြာ သာ၍ လြယ္ကူ၏။ သင့္အေနျဖင့္ ျပင္းထန္ေသာ ေဝဒနာျဖင့္ ရွိႏိုင္ၿပီး ထိုအရာကို သင္ သတိမျပဳမိဘဲရွိမည္ျဖစ္ကာ သင္၏ မ်က္လုံးမ်ားကို ပိတ္သည္ႏွင့္ သင္၏ ထြက္သက္ရပ္သြားသည္၊ သင့္ဝိညာဥ္က ကိုယ္ခႏၶာကို စြန႔္ၿပီး သင့္ဘဝ အဆုံးသတ္ေလသည္။ ဤသည္မွာ ေသျခင္းျဖစ္သည့္ပုံ ျဖစ္သည္။ ဤမွ် ႐ိုးရွင္းေပသည္။ ေသျခင္းကို မေၾကာက္႐ြံ႕ျခင္းသည္ ခံယူရမည့္ သေဘာထားတစ္ခု ျဖစ္သည္။ ဤအရာအျပင္ သင္၏ နာမက်န္းမႈ ဆိုး႐ြားသြားမည္၊ မဆိုး႐ြားသြားမည္၊ သို႔မဟုတ္ သင္ ကုသေပ်ာက္ကင္းမရႏိုင္ပါက ေသဆုံးမည္ေလာ၊ သို႔မဟုတ္ သင္ မေသမခ်င္း အခ်ိန္မည္မွ်ၾကာလိမ့္မည္၊ သို႔မဟုတ္ ေသမည့္အခ်ိန္ေရာက္လာသည့္အခါ မည္သည့္ေဝဒနာ ခံစားရမည္ဆိုသည္တို႔ကို သင္ မစိုးရိမ္ရ။ ဤအရာမ်ားကို သင္ မစိုးရိမ္ရေပ။ ဤသည္တို႔မွာ သင္စိုးရိမ္သင့္သည့္အရာမ်ား မဟုတ္။ ဤသည္မွာ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ေန႔ရက္ေရာက္လာရမည္ျဖစ္ၿပီး ထိုေန႔ရက္သည္ တစ္ႏွစ္ႏွစ္၊ တစ္လလႏွင့္ ရက္တစ္ရက္ရက္တြင္ ေရာက္လာရမည္ ျဖစ္သည္။ ထိုအရာမွ သင္ ပုန္းကြယ္၍ မရႏိုင္သကဲ့သို႔ မေရွာင္ရွားႏိုင္ေပ။ ထိုအရာမွာ သင္၏ ကံၾကမၼာ ျဖစ္သည္။ သင္၏ ကံၾကမၼာဟု ေခၚေသာအရာကို ဘုရားသခင္က ႀကိဳတင္စီမံထားၿပီးျဖစ္ကာ သူက စီစဥ္ႏွင့္ၿပီး ျဖစ္သည္။ သင္၏ ႏွစ္ကာလသက္တမ္းႏွင့္ သင္ ေသဆုံးသည့္ အသက္အ႐ြယ္ႏွင့္ အခ်ိန္ကာလတို႔ကို ဘုရားသခင္က သတ္မွတ္ၿပီးသားျဖစ္ေပသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သင္ မည္သည့္အရာကို စိုးရိမ္ေနသနည္း။ ထိုအရာႏွင့္ပတ္သက္၍ သင္ စိုးရိမ္ႏိုင္ေသာ္လည္း ယင္းက မည္သည့္အရာကိုမွ် ေျပာင္းလဲေစမည္ မဟုတ္။ ထိုအရာႏွင့္ပတ္သက္၍ သင္စိုးရိမ္ႏိုင္ေသာ္လည္း ထိုအရာ မျဖစ္ေအာင္ သင္တား၍မရႏိုင္ေပ။ ထိုအရာႏွင့္ပတ္သက္၍ သင္ စိုးရိမ္ႏိုင္ေသာ္လည္း ထိုေန႔ကို ေရာက္မလာေအာင္ သင္မတားႏိုင္ေပ။ ထို႔ေၾကာင့္ သင္၏ စိုးရိမ္မႈသည္ မလိုလားအပ္သကဲ့သို႔ ထိုအရာလုပ္ေဆာင္သမွ်မွာ သင့္နာမက်န္းမႈ၏ ဝန္ထုပ္ကို ယခင္ထက္ သာ၍ ေလးလံေစျခင္း ျဖစ္သည္။” (ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္၊ အတြဲ (၆)၊ သမၼာတရားကို လိုက္စားျခင္းႏွင့္ စပ္လ်ဥ္း၍ ၁၊ သမၼာတရားကို လိုက္စားရန္နည္းလမ္း (၃)) ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြဖတ္ၿပီးေတာ့ ကြၽန္မအတြက္ ရွင္းသြားတယ္။ လူတိုင္းရဲ႕ ေသျခင္းကို ဘုရားစီမံထားတာျဖစ္ၿပီး၊ ဘယ္စိုးရိမ္မႈပမာဏကမွ အသုံးမဝင္ဘူးဆိုတာပဲ။ ေရာဂါလကၡဏာေတြ ကြၽန္မေတြ႕ႀကဳံခံစားရတဲ့အခါတိုင္း၊ မသက္မသာခံစားရတဲ့အခါတိုင္း၊ အဲဒီလကၡဏာေတြ ပိုဆိုးသြားမွာ၊ ကြၽန္မအသက္ ဆုံးရႈံးသြားမွာကို စိုးရိမ္ခဲ့တယ္။ လူတိုင္းရဲ႕ ေသရမဲ့အခ်ိန္ကို အခ်ိန္ၾကာျမင့္စြာကတည္းက ဘုရားသတ္မွတ္ထားၿပီးျဖစ္မွန္းနဲ႔ ကြၽန္မတို႔ရဲ႕ တာဝန္ေတြေၾကာင့္ ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္လို႔ ျဖစ္တာမဟုတ္မွန္းကို ကြၽန္မ နားမလည္ခဲ့ဘူး။ ကြၽန္မရဲ႕ အေဒၚ ငယ္႐ြယ္တုန္းက၊ အားနည္းၿပီး ေရာဂါနဲ႔ ဖိစီးခံရတာ၊ ေဆး႐ုံ တက္လိုက္၊ ဆင္းလိုက္ အၿမဲလုပ္ေနခဲ့ရတာကို ေတြးမိတယ္။ ဒီေလာကမွာ သူ ၾကာၾကာမေနရဘူးလို႔ အားလုံးက ေတြးခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ အံ့ဩစရာေကာင္းစြာပဲ၊ အခု ပိုအသက္ရလာေတာ့၊ သူ႔က်န္းမာေရးက ပိုေကာင္းသထက္ေကာင္းသြားၿပီ။ သူက အသက္ ၈၀ ေက်ာ္ၿပီျဖစ္သလို၊ သူ႔ကိုယ္သူ ဂ႐ုစိုက္ႏိုင္တုန္းပဲ။ ဒါေပမဲ့ အၿမဲက်န္းမာၿပီး ေနမေကာင္းျဖစ္ခဲတဲ့ သူ႔ေယာက္်ားကေတာ့ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ အသည္းကင္ဆာျဖစ္ၿပီး ဆုံးသြားတယ္။ တို႔ေတြရဲ႕ ေသေရးရွင္ေရးဟာ ဘုရားအုပ္စိုးမႈနဲ႔ အစီအစဥ္ထဲမွာဆိုတာ ဒီလက္ေတြ႕ဘဝ သာဓကေတြက ျပခဲ့တယ္။ ကြၽန္မမွာ ေရာဂါအနည္းအက်ဥ္းရွိခဲ့တယ္။ ကြၽန္မရဲ႕ အေျခအေနက ပိုဆိုးသြားသည္ျဖစ္ေစ၊ ကြၽန္မ ေသသည္ျဖစ္ေစ၊ ဒါကို စိုးရိမ္စိတ္နဲ႔ လိုက္ေျဖရွင္းေနလို႔ မရဘူး။ ဘုရားရဲ႕ အုပ္စိုးျခင္း သေဘာအတိုင္းပါပဲ။ ကြၽန္မ ေသမေသဆိုတာ တာဝန္ေတြေၾကာင့္ ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္တာနဲ႔ ဘာမွမဆိုင္ဘူး။ လူတခ်ိဳ႕က တာဝန္မလုပ္ၾကဘဲ က်န္းမာေရးကိုပဲ ေစာင့္ေရွာက္ၾကတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေသျခင္းက ေရာက္လာဦးမွာပဲ။ ကြၽန္မက ဘုရားရဲ႕ အုပ္စိုးမႈကို မယုံၾကည္ခဲ့တဲ့ ယုံၾကည္သူတစ္ေယာက္ပါ။ ေသမွာေၾကာက္တဲ့ ပူပန္ေသာကထဲမွာ အၿမဲ အသက္ရွင္ခဲ့တယ္။ ဘုရားကို စစ္မွန္တဲ့ ယုံၾကည္ျခင္း မရွိခဲ့ဘူး။ အမွန္တရားကေတာ့ လူတိုင္းေသတာပဲ။ အဲဒါ သဘာဝရဲ႕ နည္းဥပေဒသျဖစ္တယ္။ ေသျခင္းဆိုတာ ေၾကာက္ရမဲ့အရာတစ္ခု မဟုတ္ဘူး။ ကြၽန္မတို႔ရဲ႕ ရွင္ျခင္းနဲ႔ ေသျခင္းေတြကို ဘုရားႀကိဳတင္စီမံထားတာျဖစ္ၿပီး ဘုရားစီစဥ္တာကို ကြၽန္မ က်ိဳးႏြံနာခံသင့္တယ္။ ဘယ္အခ်ိန္မွာ ကြၽန္မအတြက္ ေသျခင္းေရာက္လာသည္ျဖစ္ေစ၊ တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ ရင္ဆိုင္သင့္တယ္။ ကြၽန္မတို႔တာဝန္ကို ဆက္ကပ္ၿပီး ရွိသမွ် အားထုတ္သင့္တယ္၊ ၿပီးေတာ့ ကြၽန္မေသတဲ့အခ်ိန္မွာ ဘာေနာင္တမွ ခ်န္မထားဖို႔ ႀကိဳးစားရမယ္။ အဲဒါက ေရာင့္ရဲၿပီး ေအးခ်မ္းဖို႔ တစ္ခုတည္းေသာ နည္းလမ္းပဲ။ ေသာကနဲ႔ဆိုင္တဲ့ အပ်က္သေဘာ စိတ္ခံစားမႈမွာ အၿမဲ အသက္ရွင္ရင္၊ ကိုယ့္ဇာတိခႏၶာအတြက္ အစီအစဥ္ေတြ အၿမဲလုပ္ၿပီး၊ ကိုယ့္တာဝန္ကို ႐ိုးသားစြာနဲ႔ အစြမ္းကုန္ အားမထုတ္ရင္ ေနာင္တ၊ အျပစ္ရွိတဲ့စိတ္နဲ႔ ကြၽန္မ က်န္ခဲ့ရမွာ။ ၿပီးေတာ့ ကြၽန္မက အသင္းေတာ္အလုပ္ကို ၾကန႔္ၾကာေစမွာျဖစ္ၿပီး၊ ကြၽန္မရဲ႕ က်န္းမာေရး ဘယ္ေလာက္ပဲေကာင္းပါေစ၊ ကြၽန္မဘဝက အဓိပၸာယ္မဲ့ေနမွာပဲ။ ဘုရားရဲ႕ အျပစ္ေပးတာကို ကြၽန္မ မလြဲမေသြ ခံရမွာပဲ။ အဲဒါေတြအားလုံး နားလည္လိုက္တာနဲ႔ ကြၽန္မ အမ်ားႀကီး ပိုလြတ္လပ္သြားတယ္။

ေနာက္ပိုင္းမွာ ကြၽန္မကို တကယ္တို႔ထိခဲ့တဲ့ ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္တစ္ပိုဒ္ ဖတ္ခဲ့တယ္။ အနႏၲတန္ခိုးရွင္ ဘုရားသခင္ ေျပာသည္မွာ- “လူတစ္ေယာက္ဘဝ၏ တန္ဖိုးမွာ အဘယ္နည္း။ စားျခင္း၊ ေသာက္ျခင္း၊ ေပ်ာ္ပါးျခင္းကဲ့သို႔ေသာ ဇာတိပကတိ သာယာမႈမ်ား၌ ေမြ႕ေလ်ာ္ဖို႔အတြက္သာ ျဖစ္သေလာ။ (မဟုတ္ပါ။) ဤသို႔ဆိုလွ်င္ မည္သည့္အရာျဖစ္သနည္း။ ေက်းဇူးျပဳၿပီး သင္တို႔၏ အေတြးမ်ားကို ေဝမွ်ေလာ့။ (ဖန္ဆင္းခံတစ္ေယာက္၏ တာဝန္ကို ထမ္းေဆာင္ရန္ျဖစ္သည္။ ဤသည္မွာ အနည္းဆုံးအေနျဖင့္ လူတစ္ေယာက္က သူ၏ ဘဝတြင္ စြမ္းေဆာင္ရရွိသင့္သည့္အရာ ျဖစ္သည္။) ဤသည္မွာ မွန္သည္။... သင္သည္ သင္၏ဘဝသက္တမ္းအခ်ိန္အတြင္းတြင္ သင္၏ တာဝန္ကို ျဖည့္ဆည္းရမည္။ ဤသည္မွာ အေရးႀကီးဆုံးျဖစ္သည္။ ႀကီးမားေသာ တာဝန္၊ အလုပ္ သို႔မဟုတ္ ဝတၱရားတစ္ခုကို ၿပီးေျမာက္ေအာင္ လုပ္ေဆာင္ျခင္းကို ငါတို႔ ေျပာဆိုေနျခင္းမဟုတ္ေပ။ သို႔ေသာ္ အနည္းဆုံးအေနျဖင့္ တစ္စုံတစ္ခုကို သင္ျဖစ္ေျမာက္သင့္သည္။ ဥပမာ အသင္းေတာ္တြင္ လူအခ်ိဳ႕သည္ ဧဝံေဂလိ ျဖန႔္ေဝျခင္းအမႈကို အားကုန္စိုက္ထုတ္၍ လုပ္ေဆာင္ၾကၿပီး ၎တို႔ တစ္ဘဝလုံး၏ အားအင္ကို ဆက္ကပ္အပ္ႏွံၾကသည္။ အဖိုးအခ ႀကီးစြာေပးဆပ္ၿပီး လူမ်ားစြာကို ရရွိၾကသည္။ ဤအတြက္ေၾကာင့္ ၎တို႔၏ ဘဝမ်ားသည္ အခ်ည္းႏွီးအသက္ရွင္ခဲ့ျခင္းမရွိ၊ ၎တို႔သည္ တန္ဖိုးရွိၿပီး ကိုယ္စိတ္ခ်မ္းသာမႈ ရွိသည္ဟူ၍ ၎တို႔က ခံစားရသည္။ ဖ်ားနာျခင္း၊ သို႔မဟုတ္ ေသျခင္းကို ရင္ဆိုင္ရေသာအခါ ၎တို႔၏ တစ္ဘဝလုံးကို အႏွစ္ခ်ဳပ္ၿပီး ၎တို႔ အစဥ္လုပ္ေဆာင္ခဲ့သမွ်တိုင္းကို၊ ၎တို႔ ေလွ်ာက္ခဲ့ေသာလမ္းကို ျပန္လည္စဥ္းစားေသာအခါ ၎တို႔၏ စိတ္ႏွလုံးတြင္ စိတ္သက္သာမႈကို ေတြ႕ရွိၾကသည္။ အျပစ္တင္ျခင္း၊ သို႔မဟုတ္ ေနာင္တရျခင္းကို ၎တို႔ မခံစားရေပ။ လူအခ်ိဳ႕သည္ အသင္းေတာ္ကို ဦးေဆာင္စဥ္တြင္၊ သို႔မဟုတ္ အလုပ္က႑တစ္ခုအတြက္ တာဝန္ခံရစဥ္တြင္ အစြမ္းကုန္ လုပ္ေဆာင္ၾကသည္။ ၎တို႔၏ စြမ္းရည္ အျပည့္အဝကို ထုတ္လႊတ္ၾကၿပီး အားကုန္ ထုတ္သုံးၾကသည္။ ၎တို႔ လုပ္ေဆာင္သည့္အလုပ္အတြက္ အားအင္အလုံးစုံကို အသုံးျပဳၿပီး အဖိုးအခေပးဆပ္ၾကသည္။ ၎တို႔သည္ အားႀကီးၿပီး ခိုင္မာစြာ ရပ္တည္ရန္၊ ေနာက္မဆုတ္ရန္၊ ထိုအစား ဘုရားသခင္၏ မ်က္ေမွာက္ေတာ္သို႔ ျပန္လာၿပီး ေနာက္ဆုံး၌ ဘုရားသခင္အတြက္ပင္ သက္ေသခံရန္အတြက္ ၎တို႔၏ ကိုယ္ပိုင္အားနည္းခ်က္မ်ားႏွင့္ အပ်က္သေဘာေဆာင္ျခင္းတို႔အလယ္တြင္ ၎တို႔၏ ေရေလာင္းျခင္း၊ ေခါင္းေဆာင္ျခင္း၊ ကူညီပံ့ပိုးျခင္းမွတစ္ဆင့္ လူမ်ားစြာကို ကူညီၾကသည္။ ထို႔အျပင္ ၎တို႔ ေခါင္းေဆာင္သည့္ အခ်ိန္ကာလအတြင္းတြင္ အေရးပါေသာ အလုပ္မ်ားစြာကို ၿပီးေျမာက္ၾကၿပီး ဆိုးယုတ္ေသာသူ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို ရွင္းလင္းပစ္သည္။ ဘုရားသခင္ ေ႐ြးခ်ယ္ထားေသာလူမ်ားကို ကာကြယ္ေပးသည္။ ႀကီးမားေသာ ဆုံးရႈံးမႈအခ်ိဳ႕ကို ျပန္လည္ ရယူေပးသည္။ ဤေအာင္ျမင္မႈအားလုံးသည္ ၎တို႔ ေခါင္းေဆာင္သည့္အခ်ိန္အတြင္းတြင္ ျဖစ္ေပၚသည္။ ၎တို႔ေလွ်ာက္ခဲ့သည့္လမ္းေၾကာင္းကို ျပန္ၾကည့္လွ်င္၊ ဤႏွစ္မ်ားတစ္ေလွ်ာက္တြင္ ၎တို႔လုပ္ေဆာင္ခဲ့သည့္ အလုပ္ႏွင့္ ေပးဆပ္ခဲသည့္ အဖိုးအခကို ျပန္ေျပာင္းေတြးၾကည့္လွ်င္ ၎တို႔သည္ ေနာင္တရျခင္း၊ သို႔မဟုတ္ အျပစ္တင္ျခင္းကို မခံစားရေပ။ ၎တို႔သည္ ေနာင္တႏွင့္ ထိုက္တန္ရန္အတြက္ မည္သည့္အရာကိုမွ် မလုပ္ခဲ့ဟု ယုံၾကည္ၾကသည္။ ၎တို႔သည္ တန္ဖိုးကို သိသည့္စိတ္၊ ၎တို႔၏ စိတ္ႏွလုံးတြင္ တည္ၿငိမ္မႈ၊ သက္သာမႈတို႔ႏွင့္ အသက္ရွင္ၾကသည္။ ဤသည္မွာ အဘယ္မွ် ေကာင္းလွသနည္း။ ဤသည္မွာ အက်ိဳးရလဒ္ မဟုတ္ေလာ။ (ဟုတ္သည္။) ဤတည္ၿငိမ္ၿပီး သက္သာသည့္ ခံစားခ်က္သည္၊ ဤေနာင္တမ်ားမရွိျခင္းသည္ အျပဳသေဘာေဆာင္ေသာ အရာမ်ားႏွင့္ သမၼာတရားကို လိုက္စားျခင္း၏ ရလဒ္ႏွင့္ ဆုလာဘ္ျဖစ္သည္။ လူတို႔အတြက္ ျမင့္မားေသာစံႏႈန္းမ်ားကို မသတ္မွတ္ဘဲ ေနၾကစို႔။ လူတစ္ေယာက္က သူ၏ ဘဝတစ္ေလွ်ာက္တြင္ သူလုပ္ေဆာင္သင့္သည့္၊ သို႔မဟုတ္ လုပ္ေဆာင္လိုသည့္ အလုပ္တစ္ခုႏွင့္ ရင္ဆိုင္ရသည့္ အေျခအေနတစ္ခုကို စဥ္းစားၾကည့္ၾကစို႔။ သူ၏ ေနရာကို ရွာေတြ႕ၿပီးေနာက္တြင္ သူသည္ သူ၏ေနရာတြင္ ခိုင္မာစြာရပ္တည္သည္။ သူ၏ ေနရာကို စြဲကိုင္ထားသည္။ ႀကီးမားေသာ ေဝဒနာမ်ားကို ခံယူၿပီး အဖိုးအခေပးဆပ္သည္။ သူ လုပ္ေဆာင္သင့္ၿပီး ၿပီးေျမာက္သင့္သည့္အရာကို ေအာင္ျမင္ၿပီး ၿပီးေျမာက္ရန္ သူ၏ အားအင္အလုံးစုံကို ဆက္ကပ္အပ္ႏွံသည္။ ၎တို႔သည္ ေနာက္ဆုံးတြင္ ရွင္းလင္းေျပာဆိုရန္အတြက္ ဘုရားေရွ႕၌ ရပ္ေသာအခါ အေတာ္အတန္ပင္ ေက်နပ္မႈရွိၾကၿပီး ၎တို႔၏ စိတ္ႏွလုံးတြင္ အျပစ္တင္ျခင္း၊ သို႔မဟုတ္ ေနာင္တရျခင္း မရွိေပ။ ၎တို႔တြင္ စိတ္သက္သာၿပီး ဆုလာဘ္ ရရွိသည္ဆိုသည့္၊ တန္ဖိုးရွိေသာ ဘဝကို ေနထိုင္ခဲ့သည္ဆိုသည့္ ခံစားခ်က္ရွိသည္။ ဤသည္မွာ အေရးပါေသာ ပန္းတိုင္မဟုတ္ေလာ။ ယင္း၏ အတိုင္းအတာက မည္သို႔ရွိသည္ျဖစ္ေစ ယင္းသည္ လက္ေတြ႕က်သေလာဆိုသည္ကို ငါ့အားေျပာေလာ့။ (လက္ေတြ႕က်သည္။) ယင္းသည္ အေသးစိတ္က်သေလာ။ လုံေလာက္စြာပင္ အေသးစိတ္က်ၿပီး လုံေလာက္စြာပင္ လက္ေတြ႕က်သည္။ ၿပီးလွ်င္ လုံေလာက္စြာပင္ အရွိအတိုင္းျဖစ္သည္။ ဤသို႔ဆိုလွ်င္ တန္ဖိုးရွိေသာဘဝကို ေနထိုင္ၿပီး အဆုံးတြင္ ဤဆုလာဘ္မ်ိဳးကို ရရွိရန္အတြက္ လူတစ္ေယာက္သည္ ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္ျခင္းႏွင့္ ႐ုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာ ဖ်ားနာျခင္းကို ေတြ႕ႀကဳံရလွ်င္ပင္ သူ၏ ႐ုပ္ခႏၶာက အနည္းငယ္ဒုကၡခံၿပီး အနည္းငယ္ အဖိုးအခ ေပးရသည္မွာ ထိုက္တန္သည္ဟု သင္ ထင္သေလာ။ (ထိုက္တန္သည္။) လူတစ္ေယာက္သည္ ဤေလာကသို႔ ေရာက္လာေသာအခါ ဇာတိပကတိ ေပ်ာ္ေမြ႕မႈအတြက္သာ မဟုတ္သကဲ့သို႔ စားျခင္း၊ ေသာက္ျခင္း၊ ေပ်ာ္ပါးျခင္းသက္သက္အတြက္လည္း မဟုတ္ေပ။ ထိုအရာမ်ားအတြက္သာ အသက္မရွင္သင့္ေပ။ ဤသည္မွာ လူသားဘဝ၏ တန္ဖိုးမဟုတ္သကဲ့သို႔ မွန္ကန္ေသာ လမ္းေၾကာင္းလည္းမဟုတ္ေပ။ လူသားဘဝ၏ တန္ဖိုးႏွင့္ လိုက္ေလွ်ာက္ရန္ လမ္းမွန္တြင္ တန္ဖိုးရွိေသာအရာတစ္ခုကို ျဖစ္ေျမာက္ျခင္းႏွင့္ တန္ဖိုးရွိေသာ အလုပ္တစ္ခု၊ သို႔မဟုတ္ မ်ားစြာကို ၿပီးေျမာက္ျခင္းတို႔ ပါဝင္သည္။ ဤသည္မွာ အသက္ေမြးအလုပ္ဟု မေခၚေပ။ လမ္းမွန္ဟု ေခၚသည္။ သင့္ေလ်ာ္ေသာ အလုပ္တာဝန္ဟုလည္း ေခၚသည္။ ေျပာေလာ့။ လူတစ္ေယာက္သည္ တန္ဖိုးရွိေသာအလုပ္အခ်ိဳ႕ကို ၿပီးေျမာက္ရန္၊ အဓိပၸာယ္ရွိေသာ၊ တန္ဖိုးရွိေသာ ဘဝကို အသက္ရွင္ရန္၊ သမၼာတရားကို လိုက္စားၿပီး ရယူရန္အတြက္ အဖိုးအခေပးဆပ္ဖို႔ ထိုက္တန္သေလာ။ သင္သည္ အမွန္တကယ္ပင္ သမၼာတရားကို လိုက္စားၿပီး နားလည္ရန္၊ ဘဝတြင္ လမ္းမွန္ေပၚသို႔ စတင္ေလွ်ာက္လွမ္းရန္၊ သင့္တာဝန္ကို ေကာင္းစြာ ထမ္းေဆာင္ရန္၊ တန္ဖိုးရွိၿပီး အဓိပၸာယ္ရွိေသာ ဘဝကို အသက္ရွင္ရန္ ဆႏၵရွိလွ်င္ သင္၏ အားအင္အလုံးစုံကို ေပးဆပ္ရန္၊ အဖိုးအခေပးဆပ္ရန္၊ သင္၏အခ်ိန္ႏွင့္ ဘဝသက္တမ္း တစ္ခုလုံးကို ေပးဆပ္ရန္ မတြန႔္ဆုတ္သင့္ေပ။ ဤအခ်ိန္ကာလအတြင္းတြင္ ဖ်ားနာျခင္းအနည္းငယ္ကို သင္ႀကဳံေတြ႕ရလွ်င္ ယင္းသည္ အေရးႀကီးမည္မဟုတ္၊ သင့္အား ဒုကၡေပးမည္မဟုတ္ေပ။ ဤသည္မွာ ဘဝတစ္ေလွ်ာက္လုံး ေအးေဆးၿပီး အလဟႆေနထိုင္ျခင္း၊ ေကာင္းစြာစားေသာက္ရၿပီး က်န္းမာသည္အထိ ႐ုပ္ခႏၶာကို ပ်ိဳးေထာင္၍ အဆုံး၌ အသက္ရွည္ျခင္းတို႔ထက္ အလြန္ပင္ပို၍ သာလြန္သည္ မဟုတ္ေလာ။ (ဟုတ္သည္။) ဤေ႐ြးခ်ယ္စရာႏွစ္ခုထဲမွ မည္သည့္တစ္ခုက တန္ဖိုးရွိေသာဘဝကို ျဖစ္ေစသနည္း။ လူတို႔သည္ အဆုံးတြင္ ေသျခင္းကို ရင္ဆိုင္ရေသာအခါ မည္သည့္တစ္ခုက ၎တို႔ကို သက္သာျခင္း၊ ေနာင္တမရွိျခင္းကို ယူေဆာင္လာႏိုင္သနည္း။ (အဓိပၸာယ္ရွိေသာ ဘဝကို အသက္ရွင္ျခင္း ျဖစ္သည္။) အဓိပၸာယ္ရွိေသာ ဘဝကို အသက္ရွင္ျခင္းဆိုသည္မွာ သင္၏ စိတ္ႏွလုံးတြင္ အက်ိဳးရလဒ္မ်ားႏွင့္ ကိုယ္စိတ္ခ်မ္းသာမႈကို ခံစားရျခင္းျဖစ္သည္။ ေကာင္းစြာစားေသာက္ၿပီး ေသသည္အထိ ပန္းေသြးေရာင္ အသားအရည္ကို ထိန္းသိမ္းထားသူမ်ားကမူ အဘယ္သို႔ ရွိသနည္း။ ၎တို႔သည္ အဓိပၸာယ္ရွိေသာဘဝကို မလိုက္စားေပ။ ထို႔ေၾကာင့္ ေသဆုံးေသာအခါ ၎တို႔သည္ မည္သို႔ ခံစားရသနည္း။ (အခ်ည္းႏွီး အသက္ရွင္ခဲ့သကဲ့သို႔ ခံစားရသည္။) ‘အခ်ည္းႏွီး အသက္ရွင္ျခင္း’ ဟူသည့္ ဤစကားႏွစ္လုံးသည္ ျပတ္သားသည္။ ‘အခ်ည္းႏွီး အသက္ရွင္ျခင္း’ ဆိုသည္မွာ မည္သည့္အရာကို ဆိုလိုသနည္း။ (ဘဝကို ျဖဳန္းတီးျခင္းကို ဆိုလိုသည္။) အခ်ည္ႏွီး အသက္ရွင္ျခင္း၊ ဘဝကို ျဖဳန္းတီးျခင္းဆိုသည့္ ဤစကားႏွစ္ခုအတြက္ အေျချပဳခ်က္မွာ အဘယ္နည္း။ (၎တို႔ဘဝ၏ အဆုံးတြင္ မည္သည့္အရာကိုမွ် ၎တို႔ မရရွိခဲ့သည္ကို ေတြ႕ရွိရသည္။) ဤသို႔ဆိုလွ်င္ လူတစ္ေယာက္သည္ မည္သည့္အရာကို ရရွိသင့္သနည္း။ (သူသည္ သမၼာတရားကို ရရွိသင့္သည္၊ သို႔မဟုတ္ ဤဘဝတြင္ တန္ဖိုးရွိေသာ၊ အဓိပၸာယ္ ရွိေသာအရာမ်ား ျဖစ္ေျမာက္သင့္သည္။ ဖန္ဆင္းခံတစ္ဦးအေနျဖင့္ သူ၏ တာဝန္ကို ထမ္းေဆာင္သင့္သည္။ သူသည္ ဤအရာမ်ားအားလုံးကို လုပ္ေဆာင္ရန္ ပ်က္ကြက္ၿပီး သူ၏ ႐ုပ္ခႏၶာအတြက္သာ အသက္ရွင္လွ်င္ သူ၏ဘဝကို အခ်ည္းႏွီးအသက္ရွင္ခဲ့ၿပီး ျဖဳန္းတီးခဲ့သည္ဟု ခံစားရမည္။)” (ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္၊ အတြဲ (၆)၊ သမၼာတရားကို လိုက္စားျခင္းႏွင့္ စပ္လ်ဥ္း၍ ၁၊ သမၼာတရားကို လိုက္စားရန္နည္းလမ္း (၆)) ဒါကို ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္မွာ ဖတ္ရေတာ့၊ လူ႔ဘဝရဲ႕ အဓိပၸာယ္ကို ကြၽန္မ နားလည္သြားတယ္။ အခု အဖန္ဆင္းခံတစ္ဦးရဲ႕ တာဝန္ကို လုပ္ဖို႔ အခြင့္အေရး ကြၽန္မမွာ ရွိပုံနဲ႔ အဲဒါက လုပ္ေဆာင္ဖို႔ အေျဖာင့္မတ္ဆုံး အရာျဖစ္မွန္းကို ကြၽန္မ ေတြးမိတယ္။ မယုံၾကည္သူေတြက အစား၊ အေသာက္နဲ႔ ေပ်ာ္႐ႊင္မႈေတြကို လိုက္စားၾကတယ္။ ဇာတိခႏၶာရဲ႕ ေပ်ာ္႐ႊင္မႈေတြ သူတို႔မွာ ရွိၿပီး ဆင္းရဲဒုကၡ သိပ္မခံစားၾကေပမဲ့၊ သူတို႔ဆီ ေသျခင္းတရား ေရာက္လာေတာ့၊ ဘာအတြက္ လူေတြက ဘဝေတြကို အသက္ရွင္ၾကမွန္း သူတို႔ မသိၾကဘူး။ အခ်ည္းႏွီး အသက္ရွင္တဲ့ ဘဝတစ္ခုပဲ။ ကြၽန္မတစ္သက္တာအတြင္းမွာ ဘုရားရဲ႕ ခ်ီးေျမႇာက္တာခံရႏိုင္ၿပီး ကြၽန္မတာဝန္မွာ ေခါင္းေဆာင္အေနနဲ႔ အေစခံႏိုင္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကြၽန္မ အစြမ္းကုန္ အားထုတ္ၿပီး၊ အထက္က ေတာင္းဆိုတဲ့အတိုင္း အသင္းေတာ္ ပေရာဂ်က္ေတြအတြက္ တာဝန္ယူသင့္တယ္။ ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမေတြကို သမၼာတရားလိုက္စားဖို႔နဲ႔ စည္းမ်ဥ္းေတြအတိုင္း တာဝန္ေတြကို လုပ္ေဆာင္ဖို႔ ဦးေဆာင္ၿပီး၊ ႏိုင္ငံေတာ္ရဲ႕ ဧဝံေဂလိတရား တိုးခ်ဲ႕ဖို႔ ကိုယ့္အပိုင္းကို လုပ္သင့္တယ္။ ဒါက အဓိပၸာယ္အရွိဆုံးအရာပဲ။ ဒါေပမဲ့ လူေတြက ဇာတိအတြက္ပဲ သူတို႔ဘဝေတြကို ရွင္သန္ရင္၊ သူတို႔အခ်ိန္ေတြကို ျဖဳန္းတီးေနတာျဖစ္ၿပီး၊ လုံးဝကို အဓိပၸာယ္မဲ့တာပဲ။ အရင္က ကြၽန္မတာဝန္ကို လက္ေလွ်ာ့ၿပီး ဗုန္းဗုန္းလဲမသြားေအာင္ အိမ္ျပန္သြားတုန္းကလိုေပါ့။ ကြၽန္မအိမ္မွာေနၿပီး ကိုယ္ဆင္းရဲဒုကၡမခံရသလို၊ အသင္းေတာ္အလုပ္နဲ႔ပတ္သက္လို႔ သိပ္စိုးရိမ္စရာမရွိခဲ့ေပမဲ့၊ ကြၽန္မ ထမ္းသင့္တဲ့ တာဝန္ေတြကို ထမ္းမေနခဲ့သလို၊ စိတ္ထဲမွာ ဟာတာတာျဖစ္ေနခဲ့တယ္။ အျပစ္ရွိတဲ့စိတ္နဲ႔လည္း ျပည့္ေနခဲ့ၿပီး၊ တကယ့္ ၿငိမ္သက္၊ ဝမ္းေျမာက္ျခင္း မရွိခဲ့ဘူး။ ဇာတိအတြက္ အသက္ရွင္တဲ့ဘဝက လုံးဝ အဓိပၸာယ္မဲ့သလို၊ ကြၽန္မရဲ႕ က်န္းမာေရးကို ကြၽန္မ ဘယ္ေလာက္ပဲ ဂ႐ုစိုက္ပါေစ၊ အႏွစ္မဲ့မွန္းကို ျမင္ခဲ့တယ္။ ကိုယ့္တာဝန္ကို လုပ္ရင္း နည္းနည္း ပင္ပန္းဆင္းရဲခဲ့ရေပမဲ့၊ သမၼာတရားကို ရႏိုင္သလို တည္ၿငိမ္ၿပီး ေအးခ်မ္းႏိုင္ခဲ့တယ္။ အဲဒါ တစ္ခုတည္းေသာ အဓိပၸာယ္ရွိတဲ့ ဘဝပဲ။ ဒီအရာကတစ္ဆင့္ အဖန္ဆင္းခံရဲ႕ တာဝန္ကို လုပ္ေဆာင္ျခင္းက ကြၽန္မတို႔အတြက္ ေက်နပ္အားရ၊ အဓိပၸာယ္ရွိတဲ့ ဘဝေတြ ရွင္သန္ဖို႔နဲ႔ စိတ္ႏွလုံးထဲမွာ စစ္မွန္တဲ့ ၿငိမ္သက္၊ ဝမ္းေျမာက္ျခင္းေတြ ရွိဖို႔ တစ္ခုတည္းေသာ နည္းလမ္း ျဖစ္ပုံကိုလည္း ကိုယ္တိုင္ ေတြ႕ႀကဳံခဲ့ရတယ္။ ဇာတိကို တန္ဖိုးထားတာက အႏွစ္မဲ့တဲ့ ဘဝဆီပဲ ဆိုက္ေရာက္ေစသလို သမၼာတရားလိုက္စားၿပီး ကယ္တင္ခံရမဲ့ အခြင့္အေရးကို ပ်က္စီးေစတယ္။ ဒါေတြကို ကြၽန္မနားလည္လိုက္တာနဲ႔၊ ကိုယ့္တာဝန္လုပ္ဖို႔ စိတ္လႈံ႕ေဆာ္မႈ ျပန္ရခဲ့တယ္။ ဧဝံေဂလိအလုပ္မွာ ဘာကိုမွ ကြၽန္မ စြမ္းေဆာင္မေနခဲ့ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ အေျခအေနအေပၚ လက္ေတြ႕က်တဲ့ နားလည္မႈ ကြၽန္မရဖို႔ လိုတယ္၊ ျပႆနာေတြကို ေျဖရွင္းဖို႔ စည္းမ်ဥ္းေတြ ရွာဖို႔လိုတယ္၊ ကြၽန္မတတ္ႏိုင္သမွ် အရာရာကို အေကာင္းဆုံးလုပ္ဖို႔လိုတယ္၊ အလုပ္ရဲ႕ ရလဒ္ေတြကို တိုးတက္ေစဖို႔ ႀကိဳးစားရမယ္။ အဲဒီလိုနဲ႔ ကိုယ့္တာဝန္လုပ္ေဆာင္ပုံမွာ ဘာရွက္စရာ၊ ေနာင္တရစရာမွ ရွိမွာမဟုတ္ဘူး။ ဧဝံေဂလိအလုပ္မွာ ကြၽန္မ ပါဝင္ၿပီး အခက္အခဲေတြ ႀကဳံခဲ့ရခ်ိန္မွာ၊ တစ္ခါတေလ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ဖတ္ဖတ္ေမာေစမိမွာ ဒါမွမဟုတ္ ျပႆနာေတြကို ေျဖရွင္းရာကေန ပိုဆိုးသြားမွာကို စိုးရိမ္မိခဲ့ေပမဲ့ ေသာကဖိစီးတဲ့ အေျခအေနမွာ ဆက္အသက္ရွင္လို႔မျဖစ္မွန္း ခံစားခဲ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဘုရားဆီ ဆုေတာင္းခဲ့တယ္။ “ဘုရားသခင္၊ ကြၽန္မရဲ႕ ေရာဂါ ပိုဆိုးသည္ျဖစ္ေစ၊ မဆိုးသည္ျဖစ္ေစ၊ ကိုယ္ေတာ့္ကို အရင္လို ဆက္မပုန္ကန္ခ်င္ေတာ့ပါဘူး။ ကြၽန္မ ရွင္ျခင္း၊ ေသျခင္းက ကိုယ္ေတာ့္လက္မွာရွိၿပီး၊ ကိုယ္ေတာ္ရဲ႕ စီစဥ္ၫႊန္ၾကားမႈေတြနဲ႔ အစီအစဥ္ေတြကို ကြၽန္မ က်ိဳးႏြံနာခံခ်င္ပါတယ္”လို႔ေပါ့။ ဆုေတာင္းၿပီးေတာ့ ကြၽန္မ သိပ္မစိုးရိမ္ေတာ့ဘူး။ ဧဝံေဂလိအလုပ္မွာရွိတဲ့ ျပႆနာေတြကို ေျဖရွင္းဖို႔ ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမတခ်ိဳ႕နဲ႔ ကြၽန္မ မိတ္သဟာယျပဳခဲ့တယ္။ လူတိုင္းက စည္းမ်ဥ္းေတြ အတူရွာခဲ့ၾကတယ္၊ ေ႐ြးခ်ယ္စရာေတြ ေဆြးေႏြးၿပီး၊ တာဝန္ေတြအတြက္ လမ္းေၾကာင္း ရွာေတြ႕ခဲ့ၾကတယ္။ ဧဝံေဂလိအလုပ္မွာ တိုးတက္မႈရွိခဲ့ၿပီး၊ တခ်ိဳ႕ စည္းမ်ဥ္းေတြနဲ႔ပတ္သက္လို႔ ပိုရွင္းလာၾကတယ္။

၂၀၂၃ ခုႏွစ္ မတ္လမွာ၊ အသင္းေတာ္က အထက္ေခါင္းေဆာင္ေတြအတြက္ ေ႐ြးေကာက္ပြဲေတြ က်င္းပခဲ့ၿပီး၊ အဆုံးမွာ ကြၽန္မ အေ႐ြးခံခဲ့ရတယ္။ ဒီတာဝန္မွာ ပိုႀကီးမားတဲ့ ဝန္ထုပ္ရွိမွန္း ကြၽန္မ သိခဲ့သလို၊ ကြၽန္မရဲ႕ က်န္းမာေရးကိုလည္း ေတြးေနမိတုန္းပဲ။ ဒါေပမဲ့ ဇာတိကို ကြၽန္မ အေလးမထားခ်င္ေတာ့ဘူး။ ဒီတာဝန္နဲ႔ဆိုင္တဲ့ အခြင့္အေရးကို ကြၽန္မ တကယ္ တန္ဖိုးထားခ်င္ခဲ့တယ္။ ေနာက္ပိုင္းေတာ့ ကိုယ့္တာဝန္ကို လုပ္ရာမွာ၊ က်န္းမာေရးအတြက္ လိုအပ္တဲ့အတိုင္း ျပင္ဆင္ခ်က္ေတြ လုပ္ႏိုင္ခဲ့တယ္။ ေနမေကာင္းတဲ့အခါ နည္းနည္း အနားယူၿပီး၊ ေလ့က်င့္ခန္းတခ်ိဳ႕လုပ္ဖို႔ အခ်ိန္ယူတာေတြေပါ့။ ကိုယ့္တာဝန္ကို အဲဒီလိုလုပ္ေတာ့၊ ကြၽန္မ သိပ္မပင္ပန္းခဲ့သလို၊ ေရာဂါရဲ႕ ဟန႔္တားတာကို မခံခဲ့ရဘူး။ အခ်ိန္ၾကာလာတာနဲ႔အမွ်၊ ေခါင္းထဲမွာ ထုံထိုင္းတာ သိပ္မရွိေတာ့ဘူး။ အခု ကြၽန္မမွာက်န္တဲ့ အခ်ိန္ကို တန္ဖိုးထားရမယ္ဆိုတာနဲ႔ အေရးအႀကီးဆုံးက တာဝန္ကို ေကာင္းေကာင္း ဘယ္လိုလုပ္ရမယ္ ဆိုတာျဖစ္မွန္း ေတြးမိတယ္။ သင္ခန္းစာရေအာင္ ဒီအေျခအေန ျပင္ဆင္ေပးလို႔ ဘုရားကို ေက်းဇူးတင္မိတယ္။ ေနမေကာင္းျဖစ္တာနဲ႔ပတ္သက္လို႔ ကြၽန္မ အၿမဲ စိုးရိမ္မေနေတာ့ပါဘူး။