ဒီႏွစ္ေတြထဲမွာ ကြၽန္ေတာ္ ေသြးေတြတိုးၿပီး က်န္းမာေရး ေတာ္ေတာ္ညံ့တာ။ အိမ္မွာပဲ အနားယူေနရတာ မ်ားပါတယ္။ ကိုယ္ႏိုင္တဲ့တာဝန္တခ်ိဳ႕ပဲ လုပ္ခဲ့တယ္။ ၿပီးခဲ့တဲ့ႏွစ္ ဇူလိုင္လမွာ၊ ကြၽန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ေရေလာင္းႀကီးၾကပ္သူက ကြၽန္ေတာ္ လူသစ္ေတြကို ေရေလာင္းေပးဖူးတယ္ဆိုတာကို ၾကားၿပီး၊ ကြၽန္ေတာ့္ကို ေရေလာင္းတဲ့ တာဝန္ေပးတယ္။ ဒီတာဝန္ကို ထပ္ၿပီး ေဆာင္႐ြက္ရမယ္ဆိုေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ အရမ္း တက္ႂကြသြားတယ္။ ကိုယ့္တာဝန္ကို ေကာင္းေအာင္ လုပ္မယ္လို႔ ဆုံးျဖတ္တယ္။ ႀကီးၾကပ္သူႏွစ္ေယာက္ကလည္း သုံးဆယ္ဝန္းက်င္ေတြ၊ အရည္အခ်င္းေကာင္း ရွိသူေတြ၊ စည္းမ်ဥ္းေတြ အတတ္ျမန္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ညီမရွင္းရွင္းဆိုရင္ တက္ႂကြတယ္၊ သင္ယူေလ့လာမႈ ျမန္တယ္ဆိုတာေတြကို ျမင္ရေတာ့၊ ကြၽန္ေတာ္လည္း ရင္ထဲမွာ ေပ်ာ္မဆုံးဘူးေပါ့ဗ်ာ။ ကြၽန္ေတာ္က အဲဒီတုန္းက အသက္ေျခာက္ဆယ္ေလ၊ ဒီလို ငယ္႐ြယ္တဲ့ ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမေတြနဲ႔အတူ ကိုယ့္တာဝန္ကို ေဆာင္႐ြက္ဖို႔ အခြင့္အေရး ရေနတုန္းပဲဆိုေတာ့၊ ကိုယ္လည္း ပိုၿပီး ငယ္႐ြယ္သြားသလို ခံစားရတယ္။ လူသစ္ေတြအတြက္ ကြၽန္ေတာ္ စီစဥ္ရတဲ့ စုေဝးပြဲေတြကို ကိုယ့္စက္ဘီးေလးနဲ႔ သြားေတာ့တာပဲ။ လမ္းေလွ်ာက္ရင္းလည္း ဓမၼေတးေတြကို အၿမဲ ညည္းေနေတာ့တာပဲ။ ကိုယ့္တာဝန္နဲ႔ပတ္သက္ၿပီး တကယ္ကို စိတ္အားထက္သန္ခဲ့တာ။ အခ်ိန္နည္းနည္း ၾကာလာေတာ့၊ ကြၽန္ေတာ္က စည္းမ်ဥ္းကို သိနားလည္မႈမွာေရာ၊ အသက္တိုးတက္မႈမွာေရာ၊ တိုးပြားလာခဲ့ၿပီဆိုတာ ခံစားမိတယ္။ ဒီတာဝန္ကို ပိုၿပီးေတာ့ေတာင္ သေဘာက်သြားတာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ကြၽန္ေတာ့္တက္ႂကြမႈေတြေနာက္မွာ တခ်ိဳ႕ျပႆနာ အသစ္ေလးေတြ ေပၚလာေရာ။ ကြၽန္ေတာ္ ေသြးေပါင္ေတြ အရမ္းတက္တယ္။ က်န္းမာေရး ညံ့တယ္ေပါ့။ တစ္ေန႔စာ အလုပ္လုပ္ၿပီးရင္ ေျခကုန္လက္ပန္းက်ၿပီး၊ လွဲၿပီးေတာ့ပဲ အနားယူခ်င္ေနေတာ့တယ္။ ရွင္းရွင္းနဲ႔ က်န္တဲ့လူေတြက စည္းေဝးပြဲေတြ ၿပီးရင္ သူတို႔တာဝန္မွာ ေသြဖည္သြားတာေတြကို ဆက္ၿပီး အက်ဥ္းခ်ဳပ္ႏိုင္ၾကတယ္၊ ေနာက္ေန႔အတြက္လည္း စီစဥ္ႏိုင္တယ္။ ကြၽန္ေတာ္လည္း ငယ္႐ြယ္တဲ့အမႈေဆာင္ေတြလို အလုပ္ေတြ ပိုၿပီးခ်င္တာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ညစာစားၿပီးၿပီဆိုတာနဲ႔ အိပ္ငိုက္လာၿပီး ေမွးခနဲျဖစ္သြားေတာ့တာပဲ။ အဲဒါနဲ႔ အိပ္ရာပဲ ေစာေစာ ဝင္ရေတာ့တာေပါ့။ တစ္ခါက်ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ သုံးရက္ဆက္တိုက္ ေကာင္းေကာင္း အိပ္လို႔မရခဲ့ဘူး။ ကြၽန္ေတာ့္ခႏၶာကိုယ္ကိုက မခံႏိုင္ေတာ့တာ။ ကိုယ့္တာဝန္ကို ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ မေဆာင္႐ြက္ႏိုင္မွန္း ကြၽန္ေတာ္ သိတယ္၊ ဒါနဲ႔ ရွင္းရွင္းကို ကြၽန္ေတာ့္အိမ္မွာ ကြၽန္ေတာ့္အစား စုေဝးပြဲလုပ္ေပးဖို႔ ေျပာရတယ္။ အဲဒီေနာက္မွာ ကြၽန္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္ စိတ္ဓာတ္က်သြားေရာ။ ကြၽန္ေတာ္က ကိုယ့္ပုံမွန္တာဝန္ေတြကိုေတာင္ မေဆာင္႐ြက္ႏိုင္ဘူး၊ တျခားလူကို အကူအညီေတာင္းရတယ္။ မၾကာခင္ တာဝန္ကေန ဖယ္ရွားခံရႏိုင္မယ့္ သေဘာမ်ိဳးေပါ့။ တစ္ခါတေလ ႀကီးၾကပ္သူက လူသစ္ေတြကို ေရေလာင္းေပးတဲ့ စည္းမ်ဥ္းေတြ၊ ေကာင္းတဲ့ လက္ေတြ႕လုပ္ေဆာင္မႈ လမ္းေၾကာင္းေတြကို မိတ္သဟာယျပဳၿပီဆိုရင္၊ ရွင္းရွင္းနဲ႔ က်န္တဲ့လူေတြက ခ်က္ခ်င္း နားလည္ၾကတယ္၊ စည္းမ်ဥ္းေတြကိုလည္း အေျခအေနအမ်ိဳးမ်ိဳးမွာ အသုံးခ်ႏိုင္ၾကတယ္၊ သူတို႔တာဝန္ေတြမွာ လက္ေတြ႕ သုံးႏိုင္ၾကတယ္။ ကြၽန္ေတာ္က်ေတာ့ အဲဒါေတြကို အခ်ိန္နည္းနည္း ၾကာတဲ့အထိ ေတြးၾကည့္ရတယ္၊ တစ္ခါတေလ ႀကီးၾကပ္သူက ကြၽန္ေတာ့္ကို ထပ္ၿပီး မိတ္သဟာယျပဳေပးရေရာ။ အဲဒီအခ်ိန္တစ္ေလွ်ာက္လုံးမွာ ကြၽန္ေတာ္ အၿမဲ စိတ္မေအးျဖစ္ရတယ္၊ ညဘက္လည္း ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း အနားမယူႏိုင္ခဲ့ဘူး။ အိုမင္းတဲ့ ကိုယ့္အ႐ြယ္၊ က်န္းမာေရး မေကာင္းတာေတြ၊ အေၾကာင္းအရာေတြကို သေဘာေပါက္ေႏွးတာေတြ၊ ေမ့ေလ်ာ့တတ္တာေတြေၾကာင့္၊ ကိုယ့္တာဝန္ကို မလုပ္ႏိုင္ေတာ့တဲ့ ေန႔တစ္ေန႔ ေရာက္လာခဲ့ရင္၊ ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ ယုံၾကည္သူတစ္ေယာက္ဆိုတဲ့ လမ္းေၾကာင္းက အဆုံးသတ္သြားမွာလားဆိုၿပီး ပူပန္ခဲ့မိတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္အေနနဲ႔ ကယ္တင္ျခင္း ရရွိႏိုင္ဦးမွာလားေပါ့။ ကြၽန္ေတာ္ အၿမဲလိုလို စိတ္ဆင္းရဲေနတယ္။ ကိုယ့္တာဝန္ကိုလည္း အာ႐ုံမစိုက္ႏိုင္ဘူး။ ကိုယ့္တာဝန္မွာ ရွင္းရွင္းေလာက္နီးပါး ေကာင္းေအာင္ မလုပ္ေနဘူးေလ။ အသက္ႀကီးလာတာကိုပဲ ေတာ္ေတာ္ စိတ္ကုန္သြားတာ၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အိုေနၿပီ အသုံးမက်ဘူးလို႔ သတ္မွတ္မိတယ္၊ တာဝန္ေျပာင္းခံရမွာကိုလည္း အၿမဲ စိုးရိမ္ခဲ့တယ္။ အဲဒီ ငယ္႐ြယ္တဲ့လူေတြအားလုံးကို အားက်မိတာေပါ့။ နာရီကို ႏွစ္ႏွစ္ဆယ္စာ ေနာက္ျပန္လွည့္ၿပီး ႏုပ်ိဳတက္ႂကြမႈ ျပန္ရရင္ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းမလဲေပါ့။ အဲဒါဆို ကြၽန္ေတာ္လည္း ဘုရားအတြက္ အဆုံးသတ္အထိ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အသုံးခံႏိုင္မယ္၊ ဘုရားရဲ႕ႏိုင္ငံေတာ္ကို ဝင္ေရာက္ဖို႔လည္း ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ရွိမသြားဘူးလား။ ဒါေတြကို စဥ္းစားမိတဲ့အခ်ိန္မွာ၊ ကြၽန္ေတာ္လည္း ကိုယ့္ပန္းတိုင္နဲ႔ပတ္သက္ၿပီး မပူပန္ဘဲ မေနႏိုင္ခဲ့ဘူး။

တစ္ရက္က်ေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ေခါင္းေဆာင္က ကြၽန္ေတာ္ ေနေနတဲ့ေနရာကို ေရာက္လာၿပီး၊ ကြၽန္ေတာ့္ကို ေျပာတယ္၊ “ခင္ဗ်ား အသက္အ႐ြယ္ရလာတာေရာ၊ ေသြးတိုးတာေတြေရာဆိုေတာ့၊ ခင္ဗ်ားကို အေထြေထြကိစၥေတြဘက္ တာဝန္ေျပာင္းေပးမယ္။ အဲဒီလိုဆို ခင္ဗ်ားလည္း တစ္ခ်ိန္လုံး ေျပးလႊားမေနရေတာ့ဘူးေပါ့” တဲ့။ အဲဒီသတင္းကို လက္ခံရတာ ကြၽန္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္ ခက္ခဲခဲ့တယ္။ ေရေလာင္းတဲ့ ကိုယ့္တာဝန္ကို တကယ္ သေဘာက်ခဲ့တာ၊ အဲဒါကို စြန႔္လႊတ္ရမယ္လို႔ လုံးဝ မထင္ခဲ့မိဘူး။ ဒါေပမဲ့ အခု ကြၽန္ေတာ္ ႐ုတ္တရက္ တာဝန္ေျပာင္းေပးတာကို ခံေနရၿပီ။ ကြၽန္ေတာ္က အသက္ႀကီးသထက္ ႀကီးလာေနတယ္၊ ေနာက္ပိုင္းမွာ ေရေလာင္းတာ လုပ္ႏိုင္ဖို႔ကိုေတာင္ ျဖစ္ႏိုင္ေျခ ပိုနည္းသြားေတာ့မွာ။ လူတစ္ေယာက္က ကိုယ့္ေခါင္းေပၚကို ေရေအးေအးတစ္ပုံး ေလာင္းခ်လိုက္လို႔၊ ကိုယ့္စိတ္ႏွလုံးထဲက စိတ္အားထက္သန္မႈ မီးေတာက္ေလး ၿငိမ္းသြားသလိုမ်ိဳး ခံစားလိုက္ရတယ္။ ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမေတြကေတာ့ ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြ ဖတ္ျပၿပီး ကိုယ္ေတာ့္အလိုေတာ္ကို မိတ္သဟာယျပဳေပးေပမဲ့ ကြၽန္ေတာ္ နားမေထာင္ခဲ့ဘူး။ အဲဒီမွာ ထိုင္ေနရင္းနဲ႔ကို မလႈပ္ႏိုင္ဘဲ မတ္မတ္မထိုင္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ အဲဒီညမွာ ကြၽန္ေတာ္ အိပ္ရာထဲ လွဲၿပီး လူးလွိမ့္ေနမိတယ္။ ငယ္႐ြယ္တဲ့ ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမေတြ တက္ႂကြပုံ၊ သြက္လက္မႈအျပည့္ရွိပုံ၊ သမၼာတရားနဲ႔ စည္းမ်ဥ္းေတြကို ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ နားလည္ပုံေတြကို ေတြးမိတယ္။ သူတို႔ေတြက ပ်ိဳးေထာင္ေပးထိုက္တယ္။ ဒီလူငယ္ေတြဟာ ေရွ႕ေလွ်ာက္အမ်ားႀကီး အသက္ရွင္ရဦးမွာ။ ကြၽန္ေတာ့္လို အဘိုးႀကီးတစ္ေယာက္က်ေတာ့၊ ဘုရားအတြက္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အသုံးခံဖို႔ကို ကိုယ့္က်န္းမာေရးက တားဆီးေနၿပီ။ ကြၽန္ေတာ္က သမၼာတရားေတြ အမ်ားႀကီး နားမလည္ႏိုင္ခဲ့ဘူး၊ ပ်ိဳးေထာင္ေပးဖို႔လည္း မထိုက္ဘူး။ အဲဒါအျပင္ မမာလြန္းလို႔ ခႏၶာကိုယ္က အခ်ိန္မေ႐ြး အ႐ုပ္ႀကိဳးျပတ္လဲသြားႏိုင္တယ္။ ဘုရားက ကြၽန္ေတာ့္လို အဘိုးႀကီးကို မ်က္ႏွာသာမေပးခဲ့တာ က်ိန္းေသတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္မွာ ေကာင္းတဲ့ပန္းတိုင္တစ္ခု ရွိမွာလားဆိုတာလည္း မေရရာခဲ့ဘူး။ ကြၽန္ေတာ္သာ ႏွစ္ႏွစ္ဆယ္စာေလာက္ ျပန္ငယ္႐ြယ္ၿပီး၊ ဘုရားသခင္အတြက္ အသုံးခံဖို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အျပည့္အဝ ဆက္ကပ္ႏိုင္ရင္ သိပ္ေကာင္းမွာ။ ကြၽန္ေတာ္လည္း ပိုၿပီးစဥ္းစားေလေလ ပိုၿပီး ခံစားရေလပဲ၊ တကယ္ကို အားငယ္ခဲ့ရတယ္။ ကိုယ့္ရင္ဘတ္ေပၚ ေက်ာက္တုံးအေလးႀကီးတစ္ခု ဖိစီးေနသလိုမ်ိဳး ခံစားရတယ္၊ ရင္ဘတ္က တင္းက်ပ္လြန္းေနေတာ့ အသက္ေတာင္ ေကာင္းေကာင္းမရွဴႏိုင္ဘူး။ ကြၽန္ေတာ့္မွာ တာဝန္ေျပာင္းခံရတာကို စိတ္ဆင္းရဲလြန္းလို႔ တစ္ညလုံး တစ္ေမွးမွ အိပ္လို႔မရႏိုင္ခဲ့ဘူး။

ေနာက္ေန႔က်ေတာ့ ေရေလာင္းတဲ့ အမႈေဆာင္ေတြ စုေဝးၾကတာနဲ႔ တိုက္ဆိုင္ေနျပန္ေရာ။ ကြၽန္ေတာ့္အိမ္ေဘးကေန ႀကီးၾကပ္သူ ေက်ာက္လ်န္ စက္ဘီးနဲ႔ ျဖတ္သြားတာကိုလည္း ျမင္လိုက္ရတယ္။ သူ စုေဝးပြဲကို စက္ဘီးနင္းသြားတာ ျမင္ရေတာ့ အရႈိက္ကို အထိုးခံလိုက္ရသလိုမ်ိဳးပဲ။ ကြၽန္ေတာ္သာ တာဝန္ေျပာင္းမခံရရင္၊ ကြၽန္ေတာ္လည္း အဲဒီကို သူနဲ႔အတူ သြားရမွာေလ၊ ဒါေပမဲ့ အခုေတာ့ အဲဒီအခြင့္အေရးကို လက္လႊတ္ဆုံးရႈံးလိုက္ရၿပီ။ ကြၽန္ေတာ့္မွာေတာ့ ဘာျဖစ္လို႔ အိုမင္းၿပီး မက်န္းမမာ ျဖစ္ရတာလဲ။ အဲဒါေတြအားလုံးကို စဥ္းစားရင္းနဲ႔၊ စိတ္ထဲမွာ အရမ္းကို အႏွစ္သာရမဲ့လာတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ ေရွ႕ဆက္ရင္း ဘာလုပ္ရမယ္ဆိုတာ မသိေတာ့ဘူး။ အဲဒီက ကြၽန္ေတာ့္ထိုင္ခုံေလးမွာပဲ ရည္႐ြယ္ခ်က္မရွိ ထိုင္ရင္း၊ ေကာင္းကင္ကို ျပတင္းေပါက္ကေန ေငးေနမိတယ္။ ယုံၾကည္သူတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ကြၽန္ေတာ့္အလားအလာေတြက မေကာင္းဘူး၊ ဘုရားရဲ႕ႏိုင္ငံေတာ္ကို ဝင္ေရာက္ဖို႔ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ မရွိဘူးလို႔ စဥ္းစားမိတယ္။ စဥ္းစားၾကည့္ေလေလ ပိုၿပီး ခံစားရေလေလပဲ။ မ်က္ရည္ေတြလည္း စီးက်လာတာေပါ့ဗ်ာ။ ဒါနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္ ဘုရားသခင္ဆီ ဆုေတာင္းတယ္၊ “အို ဘုရားသခင္၊ ဒီတာဝန္ေျပာင္းမႈကို ကြၽန္ေတာ္ အမွန္တကယ္ မနာခံႏိုင္ေသးပါဘူး၊ လက္မခံႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။ ဒါက ကိုယ္ေတာ့္ကို ပုန္ကန္တာ၊ ႐ြံေစတာ ကြၽန္ေတာ္သိပါတယ္။ အို ဘုရားသခင္၊ ကြၽန္ေတာ့္ကိုယ္ကြၽန္ေတာ္ သိၿပီး နာခံမိေအာင္ လမ္းျပေတာ္မူပါ” ေပါ့။ ေနာက္ေတာ့ ေက်ာက္လ်န္က ကြၽန္ေတာ္ မေကာင္းတဲ့ အေျခအေနတစ္ခုထဲ ေရာက္ေနမွန္း ျမင္သြားေတာ့၊ ကြၽန္ေတာ့္ကို ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ က်မ္းပိုဒ္တစ္ခု ဖတ္ျပတယ္။ “သင္၏တာဝန္က ျပင္ဆင္ကိုက္ညႇိျခင္း ခံရသည့္အခါတြင္ က်ိဳးႏြံနာခံဖို႔ သင္ယူသင့္သည္။ သင္၏ တာဝန္အသစ္တြင္ အတန္ၾကာ ေလ့က်င့္ၿပီးျဖစ္ကာ ထိုတာဝန္ ထမ္းေဆာင္ရာတြင္ ရလဒ္မ်ား စြမ္းေဆာင္ရရွိၿပီးသည့္ေနာက္တြင္ သင္သည္ ဤတာဝန္ ထမ္းေဆာင္ဖို႔ ပို၍ သင့္ေတာ္သည္ကို ေတြ႕ရလိမ့္မည္ျဖစ္ၿပီး သင္၏ ႏွစ္သက္မႈမ်ားအရ တာဝန္မ်ားကို ေ႐ြးခ်ယ္ျခင္းသည္ အမွားတစ္ခုျဖစ္ေၾကာင္း သေဘာေပါက္လာလိမ့္မည္။ ဤသည္မွာ ျပႆနာကို မေျဖရွင္းေပးသေလာ။ အေရးအႀကီးဆုံးမွာ ဘုရားအိမ္ေတာ္သည္ အခ်ိဳ႕ေသာ တာဝန္မ်ားကို လူတို႔ျဖည့္ဆည္းဖို႔ စီစဥ္ေပးရာတြင္ လူမ်ား၏ ႏွစ္သက္မႈမ်ားကို အေျချပဳျခင္း မဟုတ္ဘဲ အလုပ္၏ လိုအပ္ခ်က္မ်ားအေပၚႏွင့္ ထိုတာဝန္ကို လူတစ္ဦး ျဖည့္ဆည္းျခင္းက ရလဒ္မ်ား စြမ္းေဆာင္ရရွိႏိုင္ျခင္း ရွိမရွိအေပၚတြင္ အေျချပဳျခင္း ျဖစ္သည္။ ဘုရားအိမ္ေတာ္သည္ လူတစ္ဦးခ်င္း၏ ႏွစ္သက္မႈမ်ားအရ တာဝန္မ်ားကို စီစဥ္ေပးသင့္သည္ဟု သင္တို႔ဆိုမည္ေလာ။ လူတို႔၏ တစ္ကိုယ္ေရ ႏွစ္သက္မႈမ်ားကို ျဖည့္ဆည္းသည့္ အေျခအေနေပၚ အေျခခံ၍ တာဝန္မ်ားအတြက္ လူတို႔ကို ေ႐ြးခ်ယ္သင့္သေလာ။ (မေ႐ြးခ်ယ္သင့္ပါ။) ဤအရာမ်ားထဲမွ မည္သည့္အရာသည္ လူမ်ားကို အသုံးျပဳရာတြင္ ဘုရားအိမ္ေတာ္၏ စည္းမ်ဥ္းမ်ားႏွင့္ ကိုက္ညီသနည္း။ မည္သည့္အရာသည္ သမၼာတရားစည္းမ်ဥ္းမ်ားႏွင့္ ကိုက္ညီသနည္း။ ဘုရားအိမ္ေတာ္အလုပ္၏ လိုအပ္ခ်က္မ်ားႏွင့္အညီ၊ မိမိတို႔၏ တာဝန္ကို လူတို႔ျဖည့္ဆည္းျခင္း၏ ရလဒ္မ်ားႏွင့္အညီ လူမ်ားကို ေ႐ြးခ်ယ္ျခင္းျဖစ္သည္။ သင္သည္ အခ်ိဳ႕ေသာ ဝါသနာမ်ားႏွင့္ စိတ္ပါဝင္စားမႈမ်ား ရွိၿပီး သင္၏တာဝန္မ်ားကို ထမ္းေဆာင္ရန္ အလိုဆႏၵအနည္းငယ္ရွိသည္။ သို႔ရာတြင္ သင္၏အလိုဆႏၵမ်ား၊ စိတ္ပါဝင္စားမႈမ်ားႏွင့္ ဝါသနာမ်ားကို ဘုရားအိမ္ေတာ္၏ အလုပ္ထက္ ပို၍ဦးစားေပးသင့္သေလာ။ ‘ဤအလုပ္ကို ကြၽန္ုပ္ လုပ္ရမွ ျဖစ္မည္။ လုပ္ခြင့္မျပဳလွ်င္ ကြၽန္ုပ္ အသက္မရွင္လိုပါ။ ကြၽန္ုပ္၏ တာဝန္ကို မထမ္းေဆာင္လိုပါ။ ဤအလုပ္ကို လုပ္ခြင့္မျပဳလွ်င္ ကြၽန္ုပ္သည္ အျခားမည္သည့္အရာကိုမွ် လုပ္ေဆာင္ဖို႔ စိတ္အားထက္သန္မႈ ရွိမည္ မဟုတ္သကဲ့သို႔ အျပည့္အဝ အားစိုက္ထုတ္မည္လည္း မဟုတ္ပါ’ ဟုဆိုလ်က္ ေခါင္းမာစြာျဖင့္ မေလွ်ာ့တမ္း ေျပာေနလွ်င္ ဤအရာက တာဝန္ထမ္းေဆာင္ျခင္းအေပၚ သင္၏ သေဘာထား၌ ျပႆနာရွိေၾကာင္း ျပသည္ မဟုတ္ေလာ။ ယင္းမွာ အသိစိတ္ႏွင့္ ဆင္ျခင္တုံတရား လုံးလုံးလ်ားလ်ား ကင္းမဲ့ျခင္း မဟုတ္ေလာ။ သင္၏ တစ္ကိုယ္ေရ အလိုဆႏၵမ်ား၊ စိတ္ပါဝင္စားမႈမ်ားႏွင့္ ဝါသနာမ်ားကို ျဖည့္ဆည္းရန္အတြက္ အသင္းေတာ္အလုပ္ကို ထိခိုက္ေစဖို႔ႏွင့္ ေႏွာင့္ေႏွးေစဖို႔ သင္ ဝန္မေလးေပ။ ဤအရာက သမၼာတရားႏွင့္ ကိုက္ညီသေလာ။ လူတစ္ဦးသည္ သမၼာတရားႏွင့္ မကိုက္ညီေသာ အရာမ်ားကို မည္သို႔ သေဘာထားသင့္သနည္း။ လူအခ်ိဳ႕က ‘လူတစ္ဦးသည္ အမ်ားအက်ိဳးအတြက္ မိမိအက်ိဳးကို စေတးသင့္သည္’ ဟု ေျပာၾကသည္။ ဤသည္မွာ မွန္ကန္သေလာ။ ဤသည္မွာ သမၼာတရားဟုတ္သေလာ။ (မဟုတ္ပါ။) ဤေျပာဆိုခ်က္သည္ မည္သည့္ေျပာဆိုခ်က္မ်ိဳး ျဖစ္သနည္း။ (ဆိုးယုတ္ေသာ အေတြးမွားျဖစ္ပါသည္။) ဤသည္မွာ မွားယြင္းေသာ ေျပာဆိုခ်က္၊ လွည့္စားၿပီး အေယာင္ေဆာင္ထားေသာ ေျပာဆိုခ်က္ျဖစ္သည္။ ‘လူတစ္ဦးသည္ အမ်ားအက်ိဳးအတြက္ မိမိအက်ိဳးကို စေတးသင့္သည္’ ဟူသည့္ စကားရပ္ကို သင္၏တာဝန္မ်ား ထမ္းေဆာင္သည့္ အေျခအေနတြင္ အသုံးျပဳပါက သင္သည္ ဘုရားသခင္ကို ခုခံၿပီး ျပစ္မွားေစာ္ကားေနျခင္း ျဖစ္သည္။ ဤအရာသည္ အဘယ္ေၾကာင့္ ဘုရားသခင္ကို ျပစ္မွားေစာ္ကားသနည္း။ အေၾကာင္းမွာ သင္သည္ မိမိ၏ကိုယ္ပိုင္ဆႏၵကို ဘုရားသခင္အေပၚ ျပ႒ာန္းေနေသာေၾကာင့္ျဖစ္၏။ ယင္းသည္ ျပစ္မွားေစာ္ကားျခင္းတည္း။ သင္သည္ သင္၏ တစ္ကိုယ္ေရ စေတးမႈကို ဘုရားသခင္၏ စုံလင္ေစျခင္းႏွင့္ ေကာင္းခ်ီးမ်ားျဖင့္ အလဲအလွယ္လုပ္ရန္ ႀကိဳးစားေနသည္။ သင္၏ရည္႐ြယ္ခ်က္မွာ ဘုရားသခင္ႏွင့္ အေပးအယူလုပ္ရန္ ျဖစ္သည္။ သင္၏ မည္သည့္အရာကိုမွ် သင္စေတးေပးရန္ ဘုရားသခင္ မလိုအပ္ေပ။ ဘုရားသခင္ ေတာင္းဆိုသည့္အရာမွာ လူမ်ားအေနျဖင့္ သမၼာတရားကို လက္ေတြ႕လုပ္ေဆာင္ၿပီး လူ႔ဇာတိကို စြန္႔လႊတ္ရန္ ျဖစ္သည္။ သမၼာတရားကို လက္ေတြ႕မလုပ္ေဆာင္ႏိုင္ပါက သင္သည္ ဘုရားသခင္ကို ပုန္ကန္ၿပီး ခုခံေနျခင္းျဖစ္သည္။ သင္၏ ရည္႐ြယ္ခ်က္မ်ားက မွားယြင္းေနကာ အမႈကိစၥမ်ားအေပၚ သင္၏အျမင္မ်ားက မမွန္ကန္ဘဲ သင္၏ ေျပာဆိုခ်က္မ်ားသည္ သမၼာတရားႏွင့္ လုံးလုံး ဆန႔္က်င္ကြဲလြဲေသာေၾကာင့္ သင္၏တာဝန္ကို သင္ညံ့ဖ်င္းစြာ ထမ္းေဆာင္ျခင္း ျဖစ္သည္။ သို႔ရာတြင္ ဘုရားအိမ္ေတာ္သည္ သင့္ထံမွ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ခြင့္ကို မဖယ္ရွားေသးေပ။ သင္သည္ ဤတာဝန္ႏွင့္ သင့္ေတာ္ျခင္း မရွိေသာေၾကာင့္ သင္၏တာဝန္မ်ားကို ျပင္ဆင္ကိုက္ညႇိေပးၿပီး သင့္အတြက္ သင့္ေတာ္သည့္ တာဝန္တစ္ခုသို႔ တာဝန္ေျပာင္းေပးျခင္းသာ ျဖစ္သည္။ ဤသည္မွာ အလြန္ ပုံမွန္ျဖစ္ၿပီး နားလည္ရန္လည္း လြယ္ကူေပသည္။ လူတို႔သည္ ဤကိစၥကို မွန္ကန္စြာ သေဘာထားသင့္သည္။” (ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္၊ အတြဲ (၄)၊ အႏၲိခရစ္တို႔ကို ေဖာ္ထုတ္ျခင္း၊ အခ်က္ ၁၂) က်မ္းပိုဒ္ကို ဖတ္ျပၿပီးေတာ့ ေက်ာက္လ်န္က ဒီလိုမိတ္သဟာယျပဳတယ္ဗ်။ “ဘုရားရဲ႕အိမ္ေတာ္က လူေတြကို တာဝန္ေျပာင္းေပးတယ္ဆိုတာ၊ သူတို႔တာဝန္ကို လုပ္ဖို႔နဲ႔ ကယ္တင္ခံရဖို႔ အခြင့္အေရးကို ပိတ္ပင္ေနတာ မဟုတ္ဘူး၊ အသင္းေတာ္ရဲ႕လိုအပ္ခ်က္ေတြအရ ထိုက္သင့္တဲ့ အစီအစဥ္ေတြကိုပဲ ျပဳလုပ္ေနတာပါ။ ခင္ဗ်ားက ေနထိုင္ေကာင္းေနတာ မဟုတ္ဘူး၊ အသက္အ႐ြယ္လည္း ပိုရလာၿပီ၊ ေသြးတိုးလည္း ရွိတယ္။ ကိုယ့္တာဝန္ကို ေဆာင္႐ြက္ဖို႔ စက္ဘီးနင္းေနရင္းျဖစ္ျဖစ္၊ စုေဝးပြဲမ်ိဳးစုံကို သြားတဲ့လမ္းမွာျဖစ္ျဖစ္၊ ခင္ဗ်ားသာ တစ္ခုခုျဖစ္သြားခဲ့ရင္၊ အသင္းေတာ္အတြက္လည္း မေကာင္းသလို ခင္ဗ်ားအတြက္လည္း မေကာင္းဘူး။ ခင္ဗ်ားရဲ႕အိမ္တြင္းအသင္းေတာ္ကို ျပန္ၿပီး အဲဒီမွာပဲ ကိုယ့္တာဝန္ကို လုပ္တာ ခင္ဗ်ားအတြက္ အေကာင္းဆုံးပဲ။ အရင္ဆုံး နာခံလိုက္ရေအာင္။ ဘုရားဆီက လာတယ္လို႔ လက္ခံၾကမယ္။ ၿပီးရင္ သင္ခန္းစာယူၾကမယ္” တဲ့။ ေက်ာက္လ်န္ရဲ႕မိတ္သဟာယကို နားေထာင္ၿပီးေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္ ရွက္သြားတယ္။ ဘုရားကို အခ်ိန္အၾကာႀကီး ယုံၾကည္လာခဲ့ၿပီးတာေတာင္ ကြၽန္ေတာ္က နည္းနည္းေလးမွ မနာခံေသးဘူးေလ။ ကြၽန္ေတာ္က ေရေလာင္းရတဲ့ ကိုယ့္တာဝန္ကို သေဘာက်တယ္။ လူငယ္ေတြလိုပဲ စိတ္အားထက္သန္ခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ ကြၽန္ေတာ္က အသက္ေျခာက္ဆယ္ ေက်ာ္ခဲ့ၿပီ၊ မက်န္းမမာလည္း ျဖစ္ေနၿပီဆိုေတာ့၊ ကိုယ္က သူတို႔မွာ ရွိတဲ့ အေၾကာင္းအရာသစ္ေတြကို သင္ယူႏိုင္စြမ္းေရာ၊ အင္အားေတြ၊ မွတ္ဉာဏ္ေတြေရာ မရွိေတာ့တာပါ။ ကြၽန္ေတာ့္ကို ဆက္ၿပီး ေရေလာင္းခြင့္ျပဳမယ္ဆိုရင္၊ လူသစ္ေတြကို ေရေလာင္းေပးတဲ့ ရလဒ္ေတြက အပ်က္သေဘာ ထိခိုက္လာလိမ့္မယ္။ အသင္းေတာ္က ကြၽန္ေတာ့္အလုပ္ရဲ႕ ရလဒ္ေတြနဲ႔ က်န္းမာေရးကိစၥေတြကို အေျခခံၿပီး၊ ပိုၿပီး သင့္ေတာ္တဲ့ တာဝန္တစ္ခုကို ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ ေျပာင္းေပးလိုက္တာပဲ။ ကြၽန္ေတာ္က ဆင္ျခင္တတ္ရမယ္၊ လက္ခံၿပီး နာခံရမယ္ေလ။ ဒါနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္ ဘုရားသခင္ဆီ ဆုေတာင္းတယ္၊ ကြၽန္ေတာ္က ကိုယ္ေတာ့္အစီအစဥ္ေတြကို နာခံခ်င္စိတ္ ရွိပါတယ္၊ ကိုယ့္တာဝန္အသစ္မွာလည္း ပူးေပါင္းလုပ္ေဆာင္ဖို႔ အေကာင္းဆုံး ႀကိဳးစားပါ့မယ္ေပါ့။ ေနာက္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ စၿပီး ေတြးမိလာတယ္၊ တာဝန္ေျပာင္းခံရတဲ့ အခ်ိန္မွာ ကြၽန္ေတာ္က ဘာလို႔ မနာခံခဲ့တာလဲ။ ဘာျဖစ္လို႔ အရမ္းကို စိတ္ဓာတ္က်လာခဲ့တာလဲ။ ရွာေဖြၾကည့္ရင္း ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြထဲက ဒီက်မ္းပိုဒ္ကို ေတြ႕မိတယ္။ “ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမမ်ားထဲတြင္ အသက္ ၆၀ မွ ၈၀ သို႔မဟုတ္ ၉၀ ခန႔္ထိရွိၿပီး၊ မိမိတို႔၏ အိုမင္းသည့္ အသက္အ႐ြယ္ေၾကာင့္ အခ်ိဳ႕ေသာ အခက္အခဲမ်ားလည္း ေတြ႕ႀကဳံၾကရသည့္ သက္ႀကီး႐ြယ္အိုမ်ားလည္း ရွိသည္။ ၎တို႔၏ အသက္အ႐ြယ္ ထိုသို႔ျဖစ္ေစကာမူ၊ ၎တို႔၏ အေတြးအေခၚသည္ ေသခ်ာေပါက္ မွန္ကန္ျခင္း သို႔မဟုတ္ ယုတၱိတန္ျခင္း သိပ္မရွိသကဲ့သို႔၊ ၎တို႔၏ စိတ္ကူးမ်ားႏွင့္ အျမင္မ်ားသည္ သမၼာတရားႏွင့္ ေသခ်ာေပါက္ ကိုက္ညီျခင္း မရွိေပ။ ဤသက္ႀကီး႐ြယ္အိုမ်ားသည္ အလားတူ ျပႆနာမ်ားသာ ရွိၾကၿပီး၊ ၎တို႔က၊ ‘ငါ့ က်န္းမာေရး သိပ္မေကာင္းေတာ့သကဲ့သို႔ မည္သည့္တာဝန္ကို ငါ ထမ္းေဆာင္ႏိုင္သည္ႏွင့္ပတ္သက္၍ အကန႔္အသတ္ရွိသည္။ ဤေသးငယ္သည့္ တာဝန္ကိုသာ ငါ ထမ္းေဆာင္လွ်င္၊ ဘုရားသခင္က ငါ့ကို သတိရပါမည္လား။ တစ္ခါတရံတြင္ ငါ နာဖ်ားတတ္ၿပီး ငါ့ကို ေစာင့္ေရွာက္ဖို႔ တစ္စုံတစ္ဦး လိုအပ္သည္။ ငါ့ကို ေစာင့္ေရွာက္ရန္ မည္သူမွ် မရွိသည့္အခါ၊ ငါ့တာဝန္ကို ငါ ထမ္းေဆာင္ႏိုင္ျခင္း ရွိပါ။ ထို႔ေၾကာင့္ မည္သည့္အရာကို ငါ လုပ္ေဆာင္ႏိုင္သနည္း။ ငါသည္ အိုမင္းၿပီး၊ ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္မ်ားကို ဖတ္သည့္အခါ ထိုႏႈတ္ကပတ္ေတာ္မ်ားကို သတိမရသကဲ့သို႔ သမၼာတရားကို နားလည္ရန္ ငါ့အတြက္ ခက္ခဲသည္။ သမာတရားႏွင့္ ပတ္သက္၍ မိတ္သဟာယျပဳေနခ်ိန္တြင္၊ ကေမာက္ကမျဖစ္ၿပီး ယုတၱိမရွိေသာ ပုံစံျဖင့္ ငါ စကားေျပာၿပီး ေဝမွ်ထိုက္သည့္ မည္သည့္ အေတြ႕အႀကဳံမွ် မရွိပါ။ ငါသည္ အိုမင္းၿပီျဖစ္ၿပီး၊ လုံေလာက္သည့္ အားအင္မရွိပါ။ ငါ့အျမင္အာ႐ုံသည္ သိပ္မေကာင္းသကဲ့သို႔ ငါ မသန္မာေတာ့ပါ။ အရာရာသည္ ငါ့အတြက္ ခက္ခဲ၏။ ငါ့တာဝန္ကို ငါ မထမ္းေဆာင္ႏိုင္႐ုံမက၊ အမႈအရာမ်ားကို ငါ အလြယ္တကူ ေမ့ၿပီး၊ တလြဲျဖစ္ေစသည္။ တစ္ခါတရံ ငါ စိတ္ရႈပ္ေထြးၿပီး အသင္းေတာ္ႏွင့္ ငါ၏ ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမမ်ားအတြက္ ျပႆနာမ်ားျဖစ္ေစသည္။ ငါသည္ ကယ္တင္ျခင္း ရရွိလိုၿပီး သမၼာတရားကို လိုက္စားလိုေသာ္လည္း၊ အလြန္ခက္ခဲသည္။ မည္သည့္အရာကို ငါ လုပ္ႏိုင္သနည္း’ဟု အၿမဲ စိုးရိမ္ပူပန္ၾကေလသည္။ ဤအရာမ်ားကို ၎တို႔ ေတြးသည့္အခါ၊ ‘ဘုရားသခင္ကို ငါ ဤအသက္အ႐ြယ္တြင္သာ စတင္ ယုံၾကည္လာခဲ့သည္မွာ အဘယ္သို႔ ျဖစ္ရသနည္း။ မိမိတို႔ အသက္ ၂၀ ႏွင့္ ၃၀ ခန႔္အ႐ြယ္တြင္ ရွိၾကသူမ်ား သို႔မဟုတ္ မိမိတို႔ အသက္ ၄၀၊ ၅၀ ခန႔္အ႐ြယ္တြင္ရွိသူမ်ားႏွင့္ပင္ ငါ အဘယ္သို႔ မတူရသနည္း။ အလြန္အိုမင္းသည့္ ယခုအခ်ိန္တြင္သာ ဘုရားသခင္၏ အမႈေတာ္ကို ငါ အဘယ္သို႔ အမွတ္မထင္ ႀကဳံလာရသနည္း။ ငါ့ ကံၾကမၼာ ဆိုးျခင္းေတာ့ မဟုတ္ပါ။ အနည္းဆုံးအေနျဖင့္ ဘုရားသခင္၏ အမႈေတာ္ကို ယခု ငါ ႀကဳံရၿပီျဖစ္သည္။ ငါ့ ကံၾကမၼာ ေကာင္းမြန္ၿပီး၊ ဘုရားသခင္က ငါ့ကို သနားၾကင္နာေလၿပီ။ ငါ ေပ်ာ္႐ႊင္ခ်မ္းေျမ့ျခင္းမရွိသည့္အရာ တစ္ခုသာရွိၿပီး ထိုအရာမွာ ငါ အိုမင္းလြန္းျခင္း ျဖစ္သည္။ ငါ့ မွတ္ဉာဏ္ သိပ္မေကာင္းသကဲ့သို႔၊ ငါ့ က်န္းမာေရးလည္း ထိုမွ်မေကာင္းပါ။ သို႔ေသာ္ ငါ့မွာ ခိုင္ခံ့ၿပီး မယိမ္းယိုင္သည့္ အတြင္းခြန္အား ရွိပါသည္။ ငါ့ ခႏၶာကိုယ္က ငါ့ကို မနာခံေတာ့ျခင္းသာျဖစ္ၿပီး၊ စုေဝးပြဲမ်ားတြင္ အတန္ငယ္ နားေထာင္ၿပီးေနာက္ ငါ အိပ္ငိုက္သြားသည္။ တစ္ခါတရံ ငါ ဆုေတာင္းဖို႔ မ်က္လုံးမ်ားမွိတ္ၿပီးေနာက္ အိမ္ေမာက်သြားကာ ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္မ်ားကို ဖတ္ခ်ိန္တြင္ ငါ့စိတ္က ပ်ံ႕လြင့္ေနသည္။ အနည္းငယ္မွ် ဖတ္ၿပီးေနာက္တြင္၊ ငါ အိပ္ငိုက္သြားၿပီး၊ တစ္ေမွးအိပ္မိကာ ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္မ်ားကို သေဘာမေပါက္ပါ။ ငါ မည္သည့္အရာကို လုပ္ေဆာင္ႏိုင္သနည္း။ ထိုသို႔ေသာ လက္ေတြ႕က်သည့္ အခက္အခဲမ်ားျဖင့္၊ သမၼာတရားကို ငါ လိုက္စားၿပီး နားလည္ႏိုင္ေသးပါသလား။ နားမလည္ႏိုင္လွ်င္၊ သမၼာတရား စည္းမ်ဥ္းမ်ားအတိုင္း ငါ လက္ေတြ႕လုပ္ေဆာင္ႏိုင္ျခင္းမရွိလွ်င္၊ ငါ၏ ယုံၾကည္မႈအားလုံးသည္ အခ်ည္းႏွီးျဖစ္မည္ မဟုတ္ပါလား။ ကယ္တင္ျခင္း ရရွိရန္ ငါ ပ်က္ကြက္မည္မဟုတ္ပါလား။ မည္သည့္အရာကို ငါ လုပ္ေဆာင္ႏိုင္သနည္း။ ငါ အလြန္ စိုးရိမ္မိသည္။ ဤအသက္အ႐ြယ္တြင္၊ မည္သည့္အရာမွ် အေရးမႀကီးေတာ့ပါ။ ဘုရားသခင္ကို ယခု ငါ ယုံၾကည္သည့္အတြက္၊ ငါ့မွာ ေနာက္ထပ္ စိုးရိမ္မႈမ်ားမရွိေတာ့ပါ၊ စိတ္ေသာကေရာက္စရာ မည္သည့္အရာမွ် မရွိသကဲ့သို႔၊ ငါ၏ သားသမီးမ်ား အ႐ြယ္ေရာက္ၿပီး သူတို႔ကို ေစာင့္ေရွာက္ဖို႔ သို႔မဟုတ္ ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ဖို႔ ငါ့ကို မလိုအပ္ၾကေတာ့ပါ။ ဘဝတြင္ ငါ၏ အႀကီးမားဆုံးေသာ ဆႏၵမွာ သမၼာတရားကို လိုက္စားရန္၊ ဖန္ဆင္းခံတစ္ဦး၏ တာဝန္ကို လုပ္ေဆာင္ရန္ႏွင့္ ေနာက္ဆုံးတြင္ ငါ့တြင္ က်န္ရွိသည့္ ႏွစ္ကာလမ်ား၌ ကယ္တင္ျခင္း ရရွိရန္ျဖစ္သည္။ သို႔ရာတြင္ ငါ၏ တကယ့္ အေျခအေနျဖစ္သည့္ အသက္အ႐ြယ္ေၾကာင့္ အျမင္ေဝဝါးၿပီး၊ စိတ္ရႈပ္ေထြးျခင္း၊ က်န္းမာေရး ခ်ိဳ႕တဲ့ျခင္း၊ မိမိတာဝန္ကို ေကာင္းစြာ မထမ္းေဆာင္ႏိုင္ျခင္းႏွင့္ တစ္ခါတရံ ငါ တတ္ႏိုင္သမွ် လုပ္ေဆာင္ရန္ ႀကိဳးစားခ်ိန္တြင္ ျပႆနာမ်ား ဖန္တီးေနမိျခင္းတို႔ကို ယခု ၾကည့္သည့္အခါ၊ ကယ္တင္ျခင္း ရရွိျခင္းသည္ ငါ့အတြက္ လြယ္ကူမည္မဟုတ္သည့္ပုံ ေပၚေပသည္’ဟု ေတြးလ်က္ စတင္စိုးရိမ္ေသာကေရာက္ၾကေလသည္။ ဤအရာမ်ားကို ၎တို႔ အဖန္ဖန္ ေတြးၾကၿပီး၊ တိုး၍ ပူပန္ေသာကေရာက္ၾကၿပီးေနာက္၊ ‘လူငယ္မ်ားထံသို႔သာ ေကာင္းသည့္အရာမ်ား ျဖစ္ပ်က္ၿပီး အိုမင္းေသာ လူမ်ားထံသို႔ မျဖစ္ပ်က္သည့္အလား ထင္ရသည္။ အမႈအရာမ်ားက မည္မွ် ေကာင္းမြန္သည္ျဖစ္ေစ၊ ထိုအရာမ်ားကို ငါ ေမြ႕ေလ်ာ္ႏိုင္ေတာ့မည္ မဟုတ္သည့္အလား ထင္ရသည္’ဟု ေတြးၾကေလသည္။ ဤအရာမ်ားကို ၎တို႔ စဥ္းစားေလေလ၊ ၎တို႔ စိုးရိမ္ေသာကေရာက္ၿပီး ေၾကာင့္ၾကေလေလျဖစ္သည္။ ၎တို႔သည္ မိမိတို႔ကိုယ္ကိုယ္ႏွင့္ ပတ္သက္၍ စိုးရိမ္ၾက႐ုံမက၊ နာက်င္မႈကိုလည္းခံစားၾကရေလသည္။ ၎တို႔ ငိုေႂကြးလွ်င္၊ အမွန္တကယ္တြင္ ငိုေႂကြးဖို႔မထိုက္တန္ဟု ခံစားၾကၿပီး၊ မငိုေႂကြးပါကလည္း၊ ထိုေဝဒနာ၊ ထိုနာက်င္မႈသည္ ၎တို႔ႏွင့္အတူ အၿမဲရွိေလသည္။ ဤသို႔ဆိုလွ်င္ မည္သည့္အရာကို ၎တို႔ လုပ္ေဆာင္သင့္သနည္း။ အထူးသျဖင့္၊ မိမိတို႔ အခ်ိန္ရွိသမွ်ကို ဘုရားသခင္အတြက္ မိမိတို႔ကိုယ္ကိုယ္ အသုံးခံရင္းႏွင့္ မိမိတို႔တာဝန္ကို ထမ္းေဆာင္ရင္း ကုန္ဆုံးခ်င္ၾကသည့္ သက္ႀကီး႐ြယ္အိုအခ်ိဳ႕ ရွိၾကေသာ္လည္း၊ ၎တို႔သည္ ႐ုပ္ပိုင္းအရ မက်န္းမာၾကေပ။ အခ်ိဳ႕မွာေသြးတိုးရွိၿပီး တခ်ိဳ႕မွာ ေသြးထဲ သၾကားဓာတ္ ျမင့္မားၾကသည္၊ တခ်ိဳ႕မွာ အစာအိမ္ျပႆနာမ်ား ရွိၾကၿပီး၊ ၎တို႔၏ ကာယခြန္အားက ၎တို႔တာဝန္၏ ေတာင္းဆိုခ်က္မ်ားကို အမီမလိုက္ႏိုင္ေသာေၾကာင့္ ၎တို႔ စိုးရိမ္ေသာကေရာက္ၾကေလသည္။ ငယ္႐ြယ္ေသာလူမ်ားက စားႏိုင္၊ ေသာက္ႏိုင္သည္ကို၊ ေျပးႏိုင္၊ ခုန္ႏိုင္သည္ကို ၎တို႔ ျမင္ၾကၿပီး၊ အားက်ၾကေလသည္။ ငယ္႐ြယ္ေသာလူမ်ားက ထိုသို႔ေသာ အရာမ်ား လုပ္ေဆာင္သည္ကို ၎တို႔ ျမင္ေလ၊ ‘ငါ့တာဝန္ကို ငါ ေကာင္းစြာ ထမ္းေဆာင္ၿပီး သမၼာတရားကို လိုက္စားကာ နားလည္ခ်င္သည္။ ၿပီးလွ်င္ သမၼာတရားကို လက္ေတြ႕လည္း လုပ္ေဆာင္ခ်င္သည္။ဤသို႔ဆိုလွ်င္ အဘယ္ေၾကာင့္ အလြန္ ခက္ခဲရသနည္း။ ငါ အလြန္ အိုမင္းၿပီး အသုံးမက်ပါ။ ဘုရားသခင္သည္ အိုမင္းေသာ လူမ်ားကို အလိုမရွိပါသလား။ အိုမင္းေသာ လူမ်ားသည္ အမွန္တကယ္ အသုံးမဝင္ပါသလား။ ငါတို႔သည္ ကယ္တင္ျခင္းကို မရႏိုင္ပါသလား’ဟု ေတြးလ်က္၊ သာ၍ စိတ္ဖိစီးမႈ ခံစားၾကေလသည္။ ၎တို႔သည္ ထိုအေၾကာင္းကို မည္သို႔ စဥ္းစားသည္ျဖစ္ေစ၊ ဝမ္းနည္းၿပီး ေပ်ာ္႐ႊင္ခ်မ္းေျမ့ျခင္း မခံစားႏိုင္ၾကေပ။ ထိုသို႔ေသာ အံ့ဩဖြယ္ အခ်ိန္ကာလတစ္ခုႏွင့္ ထိုသို႔ေသာ ႀကီးျမတ္သည့္ အခြင့္အေရးတစ္ခုကို ၎တို႔ မလြဲေခ်ာ္ခ်င္ၾကသည့္တိုင္၊ ငယ္႐ြယ္သည့္လူမ်ား လုပ္ေဆာင္သကဲ့သို႔ မိမိတို႔ကိုယ္ကိုယ္ အသုံးမခံႏိုင္ၾကသကဲ့သို႔ မိမိတို႔တာဝန္ကို ၎တို႔၏ စိတ္ႏွလုံးႏွင့္ စိတ္ဝိညာဥ္ အႂကြင္းမဲ့ျဖင့္ မထမ္းေဆာင္ႏိုင္ၾကေခ်။ ဤသက္ႀကီး႐ြယ္အိုမ်ားသည္ ၎တို႔၏ အသက္အ႐ြယ္ေၾကာင့္၊ နက္ရႈိင္းသည့္ စိတ္ဖိစီးမႈ၊ ပူပန္ေသာကႏွင့္ စိုးရိမ္မႈထဲသို႔ က်ဆင္းၾကသည္။ အခက္အခဲ၊အေႏွာင့္အယွက္၊ ဆင္းရဲဒုကၡ သို႔မဟုတ္ အတားအဆီးအခ်ိဳ႕ကို ၎တို႔ ႀကဳံရသည့္အခ်ိန္တိုင္းတြင္၊ မိမိတို႔၏ အသက္အ႐ြယ္ကို ၎တို႔ အျပစ္တင္ၾကၿပီး၊ မိမိတို႔ကိုယ္ကိုယ္ မုန္းတီးကာ မိမိတို႔ကိုယ္ကိုယ္ သေဘာမက်ၾကေပ။ သို႔ရာတြင္ မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစ အေၾကာင္းမထူး၊ ေျဖရွင္းခ်က္ မရွိသကဲ့သို႔ ေရွ႕ဆက္ရမည့္လမ္း မရွိၾကေခ်။ ၎တို႔တြင္ အမွန္တကယ္ ေရွ႕ဆက္ရမည့္လမ္း မရွိျခင္းမ်ား ျဖစ္ႏိုင္မည္ေလာ။ ေျဖရွင္းခ်က္ တစ္ခုတေလ ရွိပါသေလာ။ (သက္ႀကီး႐ြယ္အိုမ်ားသည္လည္း မိမိတို႔တာဝန္မ်ားကို မိမိတို႔ တတ္ႏိုင္သေလာက္ ထမ္းေဆာင္သင့္ပါသည္။) သက္ႀကီး႐ြယ္အိုမ်ားက ၎တို႔ တတ္ႏိုင္သေလာက္ ၎တို႔၏ တာဝန္မ်ားကို ထမ္းေဆာင္ျခင္းမွာ လက္ခံႏိုင္စရာျဖစ္သညမဟုတ္ေလာ။ သက္ႀကီး႐ြယ္အိုမ်ားသည္ မိမိတို႔၏ အသက္အ႐ြယ္ေၾကာင့္ သမၼာတရားကို မလိုက္စားႏိုင္ေတာ့သည္ေလာ။ သမၼာတရားကို ၎တို႔ နားလည္ႏိုင္စြမ္း မရွိသေလာ။” (ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္၊ အတြဲ (၆)၊ သမၼာတရားကို လိုက္စားျခင္းႏွင့္ စပ္လ်ဥ္း၍ ၁၊ သမၼာတရားကို လိုက္စားရန္နည္းလမ္း (၃)) ဘုရားက သက္ႀကီး႐ြယ္အိုတိုင္းရဲ႕ စိတ္ထဲက အေတြးေတြကို ဖြင့္ဟျပတာပါ။ သက္ႀကီး႐ြယ္အိုေတြကလည္း ဘုရားအတြက္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အၿမဲတမ္း အသုံးခံခ်င္ၾကတယ္၊ ဒါေပမဲ့ သူတို႔ခႏၶာကိုယ္ေတြက မခံႏိုင္ၾကဘူး။ သူတို႔မွာ လူငယ္ေတြလို သင္ယူဖို႔ ခြန္အားတို႔၊ မွတ္ဉာဏ္တို႔ မရွိဘူး။ ဒါေၾကာင့္ သူတို႔လုပ္ႏိုင္တဲ့ တာဝန္ေတြကိုပဲ လုပ္လို႔ရတယ္၊ ဒါေပမဲ့ သူတို႔ ဘာမွမလုပ္သေလာက္ ျဖစ္မွာကိုေရာ၊ ဘုရားက အမွတ္မရဘဲ ေနမွာကိုေရာ ပူပန္ၾကတယ္။ သူတို႔က အိုမင္းၿပီ၊ အျမင္ေတြ မေကာင္းၾကဘူး၊ ဒါေၾကာင့္ သမၼာတရားကို အမ်ားႀကီး နားမလည္ႏိုင္ေတာ့ဘူးဆိုေတာ့၊ စိတ္ဓာတ္က်ၿပီး ေသာကျဖစ္ၾကတယ္၊ သူတို႔ရဲ႕ အနာဂတ္နဲ႔ ပန္းတိုင္ကို ပူပန္ၾကတာေပါ့။ ကြၽန္ေတာ္လည္း ဘုရားသခင္ ေဖာ္ထုတ္ျပတဲ့ အဲဒီ အေျခအေနမ်ိဳးမွာပဲ ရွိခဲ့တာပါ။ ဘုရားရဲ႕အိမ္ေတာ္က ပ်ိဳးေထာင္ေပးတဲ့ လူေတြအမ်ားစုဟာ ငယ္႐ြယ္တယ္၊ အစြမ္းအစေကာင္းတယ္၊ တက္ႂကြၿပီး အတတ္ျမန္တယ္ဆိုတာေတြကို ကြၽန္ေတာ္ ျမင္မိတယ္။ ကြၽန္ေတာ္က်ေတာ့ အမ်ားႀကီး အသက္ႀကီးသြားၿပီ၊ ကိုယ့္တာဝန္ကို ေဆာင္႐ြက္ဖို႔ စိတ္ဆႏၵ ရွိေနလည္း၊ ကိုယ့္ခြန္အားနဲ႔ မွတ္ဉာဏ္က လူငယ္ေတြကို မမီေတာ့ဘူးေလ။ လူငယ္ေတြက သူတို႔တာဝန္ေတြကို တစ္ေနကုန္ လုပ္ၿပီးရင္လည္း ခြန္အားက ျပည့္ေနတုန္းပဲ၊ သူတို႔အလုပ္ထဲက ျပႆနာေတြနဲ႔ လမ္းလြဲတာေတြအျပင္ သူတို႔ရဲ႕ လက္ေတြ႕လုပ္ေဆာင္မႈလမ္းကိုပါ ျပန္ၿပီး သုံးသပ္ႏိုင္ၾကေသးတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္မွာေတာ့ အိပ္ရာထဲ ေစာေစာ ဝင္ရတာပဲ။ တစ္ခါတေလ ကိုယ့္ခႏၶာကိုယ္က အလုပ္ပမာဏကို မႏိုင္နင္းတဲ့အခါက်ရင္၊ ကြၽန္ေတာ့္ကိုယ္စား လူသစ္ေတြကို ေရေလာင္းေပးဖို႔ သူမ်ားေတြကို ေျပာရတယ္။ ႀကီးၾကပ္သူေတြက အသုံးတည့္တဲ့ စည္းမ်ဥ္းေတြ၊ နည္းလမ္းေတြကို မိတ္သဟာယေပးၿပီဆိုရင္၊ လူငယ္ေတြက ခ်က္ခ်င္း နားလည္ၿပီး၊ သူတို႔တာဝန္ေတြမွာ အားလုံးကို အသုံးခ်ၾကေရာ။ ကြၽန္ေတာ့္မွာေတာ့ တစ္ခုခု သေဘာေပါက္ဖို႔ကို အမ်ားႀကီး အခ်ိန္ပိုယူရတာ။ ငယ္႐ြယ္တဲ့ ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမေတြနဲ႔ ယွဥ္ၾကည့္ရင္၊ တာဝန္ေတြ ထမ္းေဆာင္ရတာက ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ အမ်ားႀကီးပိုၿပီး အားစိုက္ရတယ္။ ကြၽန္ေတာ္လည္း အေျခအေနကို ေတာ္ေတာ္ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ျဖစ္ခဲ့တာေပါ့၊ အသက္ႀကီးေနလို႔၊ ကိုယ့္တာဝန္မွာ အမ်ားႀကီး မလုပ္ႏိုင္လို႔ဆိုၿပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အျပစ္တင္မိတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္အေနနဲ႔ သမၼာတရားကို အားထုတ္မယ္ဆိုရင္ေတာင္ အမ်ားႀကီး နားလည္ခဲ့မွာမဟုတ္ဘူး၊ ဘုရားကလည္း သေဘာမက်ျဖစ္ခဲ့မွာပဲ။ ကြၽန္ေတာ္က ဘုရားကို နားလည္မႈလြဲမွားရင္း ေနထိုင္ခဲ့တာပါ၊ ကိုယ့္အနာဂတ္ ပန္းတိုင္ကိုလည္း မပူပန္ဘဲ မေနႏိုင္ခဲ့ဘူး။ အခုေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ သေဘာေပါက္သြားပါၿပီ၊ သက္ႀကီး႐ြယ္အိုေတြနဲ႔ လူငယ္ေတြမွာ ရွိၾကတဲ့ ခြန္အားနဲ႔ မွတ္ဉာဏ္ ပမာဏေတြက တူညီခ်င္မွ တူညီၾကမယ္၊ ဒါေပမဲ့ ေဖာက္ျပန္ပ်က္စီးတဲ့ စိတ္သေဘာထားေတြနဲ႔ ပတ္သက္လာရင္ေတာ့ အားလုံးက အတူတူပါပဲ။ လူငယ္ေရာ လူႀကီးေရာ မာနေထာင္လႊားၾကတာခ်ည္းပါပဲ။ လူငယ္ေရာ လူႀကီးေရာ တစ္ကိုယ္ေကာင္းဆန္ၾကတာခ်ည္းပါပဲ။ ဘုရားသခင္ စီစဥ္ၫႊန္ၾကားတဲ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔ မႀကိဳက္တဲ့ အေျခအေနတစ္ခုကို ႀကဳံရၿပီဆိုရင္ ကြၽန္ေတာ္တို႔အားလုံးက ပုန္ကန္တဲ့ စိတ္သေဘာထားေတြကို ထုတ္ေဖာ္ျပၾကတာပါပဲ။ ကြၽန္ေတာ္တို႔က ဘုရားရဲ႕အခ်ဳပ္အျခာအာဏာနဲ႔ အစီအစဥ္ေတြကို မနာခံႏိုင္ၾကဘူး။ ကိုယ္က်ိဳးနဲ႔ပတ္သက္လာရင္ အၿမဲတမ္း ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ပဲ အရင္ဆုံး ဂ႐ုစိုက္ၾကတယ္။ ကိုယ့္ရဲ႕ အတၱႀကီးၿပီး စက္ဆုပ္စရာ ပ်က္စီးတဲ့ စိတ္သေဘာထားေတြကို ထုတ္ေဖာ္ျပတယ္။ လူႀကီးေတြေရာ လူငယ္ေတြေရာ စာတန္ေၾကာင့္ ဆိုးဆိုးဝါးဝါး ေဖာက္ျပန္ပ်က္စီးေနၾကတာခ်ည္းပါပဲ။ ကြၽန္ေတာ္တို႔အားလုံးက ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ မၾကာမၾကာ ဆင္ျခင္ၾကည့္ဖို႔ လိုတယ္၊ ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြရဲ႕ တရားစီရင္မႈနဲ႔ ျပစ္တင္ဆုံးမမႈကို လက္ခံဖို႔နဲ႔၊ ကိုယ့္ေဖာက္ျပန္ပ်က္စီးမႈကို ေျဖရွင္းဖို႔ သမၼာတရားကို ရွာေဖြဖို႔လည္း လိုတယ္။ ကိုယ့္အသက္အ႐ြယ္နဲ႔ ကိုယ့္တာဝန္မွာ ေဆာင္႐ြက္တဲ့ အလုပ္ပမာဏေတြဆိုတာ ဘုရားက ကြၽန္ေတာ့္ကို ခ်ီးက်ဴးသင့္မသင့္ ဆုံးျဖတ္ဖို႔ အသုံးျပဳတဲ့ စံေတြပဲလို႔ ထင္ခဲ့မိတာ။ ဘုရားက လူအိုေတြကို မႏွစ္သက္ဘူး၊ ငါ့မွာ ကယ္တင္ျခင္းခံရဖို႔ အခြင့္အေရး နည္းနည္းပဲ ရွိတယ္လို႔ ထင္ခဲ့မိတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္အျမင္ေတြ၊ အယူအဆေတြက ေတာ္ေတာ္ အဓိပၸာယ္မရွိခဲ့တာပါ။ အခုေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ သိၿပီ။ ဘုရားရဲ႕အခ်ဳပ္အျခာအာဏာနဲ႔ အစီအစဥ္ေတြကို နာခံရမယ္၊ ကိုယ့္တာဝန္ကို ထမ္းေဆာင္ဖို႔ အစြမ္းကုန္ ႀကိဳးစားရမယ္၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ဆင္ျခင္ဖို႔နဲ႔ သိဖို႔၊ ကိုယ့္တာဝန္မွာ စိတ္သေဘာထား ေျပာင္းလဲျခင္းကို လိုက္စားဖို႔ အာ႐ုံစိုက္ရမယ္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ဒါက ဘုရားရဲ႕အလိုေတာ္နဲ႔ ကိုက္ညီတဲ့အရာ ျဖစ္လို႔ပဲ။ ဒါကို နားလည္သြားေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ စိတ္ၾကည္လင္သြားတယ္။

တစ္မနက္က်ေတာ့ ဝတ္ျပဳေနရင္း ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ က်မ္းတစ္ပိုဒ္ကို အမွတ္မထင္ ေတြ႕ျပန္ေရာ။ ကြၽန္ေတာ့္အေပၚ အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈ ႀကီးမားတဲ့အျပင္ ဘုရားရဲ႕အလိုေတာ္ကို ပိုၿပီး နားလည္ေအာင္ ကူညီေပးတယ္ဗ်။ “ဘုရားအိမ္ေတာ္တြင္၊ ၿပီးလွ်င္ သမၼာတရားႏွင့္ ပတ္သက္လာသည့္အခါတြင္၊ သက္ႀကီး႐ြယ္အိုမ်ားသည္ အထူးအုပ္စုတစ္ခု ျဖစ္ၾကသေလာ။ မဟုတ္ၾကေပ။ သင္၏ ေဖာက္ျပန္ပ်က္စီးေသာ စိတ္သေဘာထားမ်ား၊ သင့္ေဖာက္ျပန္ပ်က္စီးျခင္း၏ နက္ရႈိင္းမႈ၊ သမၼာတရား လိုက္စားရန္ သင္ အရည္အခ်င္း ျပည့္မီျခင္း ရွိမရွိ၊ ကယ္တင္ျခင္းကို သင္ ရရွိႏိုင္ျခင္း ရွိမရွိ၊ သို႔မဟုတ္ သင္ ကယ္တင္ခံရဖို႔ ျဖစ္ႏိုင္ေျခအဘယ္သို႔ရွိသည္ဆိုသည္တို႔ႏွင့္ ပတ္သက္လာသည့္အခါတြင္ကဲ့သို႔ပင္၊ သမၼာတရားႏွင့္ ပတ္သက္လာသည့္အခါ အသက္အ႐ြယ္သည္ ဆက္စပ္မႈမရွိေပ။ ထိုသို႔ျဖစ္သည္ မဟုတ္ေလာ။ (ဟုတ္ပါသည္။) ယခုတြင္ သမၼာတရားႏွင့္ပတ္သက္၍ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ငါတို႔ မိတ္သဟာယျပဳၾကၿပီးျဖစ္ေသာ္လည္း၊ လူတို႔၏ မတူကြဲျပားေသာ အသက္အ႐ြယ္အမ်ားအတိုင္း မတူကြဲျပားေသာ သမၼာတရား အမ်ိဳးအစားမ်ားကို ငါတို႔ လုံးဝ မိတ္သဟာယမျပဳၾကဖူးေပ။ ငယ္႐ြယ္သည့္ လူမ်ားအတြက္ျဖစ္ေစ၊ သက္ႀကီး႐ြယ္အိုမ်ားအတြက္ျဖစ္ေစ သမၼာတရားကို မည္သည့္အခါတြင္မွ် အထူးသီးသန႔္ မိတ္သဟာယမျပဳဖူးသကဲ့သို႔ ေဖာက္ျပန္ပ်က္စီးေသာ စိတ္သေဘာထားမ်ားကိုလည္း ထုတ္ေဖာ္ျပျခင္မရွိဖူးေပ။ ၎တို႔သည္ အိုမင္းသည့္ အ႐ြယ္၊ တင္းမာေသာ အေတြးႏွင့္ အသစ္ေသာအရာမ်ားကို လက္ခံႏိုင္စြမ္းမရွိျခင္းတို႔ေၾကာင့္ ၎တို႔၏ ေဖာက္ျပန္ပ်က္စီးေသာ စိတ္သေဘာထားမ်ား အလိုအေလ်ာက္ ရပ္တန႔္ကာ ေျပာင္းလဲသြားသည္ဟုလည္း ေျပာဆိုထားျခင္း မရွိေလၿပီ။ ဤအရာမ်ားကို မည္သည့္အခါတြင္မွ် မေျပာဆိုဖူးေပ။ လူတို႔၏ အသက္အ႐ြယ္အရႏွင့္ သက္ႀကီး႐ြယ္အိုမ်ားကို ထည့္မတြက္ဘဲခ်န္ထာလ်က္ သမၼာတရားတစ္ခုကိုမွ် သတ္သတ္မွတ္မွတ္ မိတ္သဟာယ မျပဳဖူးေပ။ သက္ႀကီး႐ြယ္အိုမ်ားသည္ အသင္းေတာ္တြင္၊ ဘုရားအိမ္ေတာ္တြင္ သို႔မဟုတ္ ဘုရားသခင္၏ ေရွ႕ေမွာက္တြင္ အထူးအုပ္စုတစ္စု မဟုတ္ဘဲ၊ ထိုထက္ အျခား မည္သည့္အသက္အ႐ြယ္အုပ္စုမဆိုႏွင့္ အတူတူပင္ ျဖစ္သည္။ ၎တို႔ႏွင့္ ပတ္သက္၍ ထူးျခားသည့္အရာ မည္သည့္အရာမွ် မရွိ။ ၎တို႔အေနျဖင့္ အျခားသူမ်ားထက္ အနည္းငယ္ပို၍ ၾကာရွည္စြာ အသက္ရွင္ေနထိုင္ၿပီးျဖစ္ျခင္း၊ အျခားသူမ်ားထက္ ႏွစ္အနည္းငယ္ ေစာစြာ ဤေလာကထဲသို႔ို႔ ေရာက္ရွိခဲ့ျခင္း၊ ၎တို႔၏ ဆံပင္မ်ားက အျခားသူမ်ားထက္ အနည္းငယ္ သာ၍ ျဖဴျခင္းႏွင့္ ၎တို႔၏ ခႏၶာကိုယ္မ်ားသည္ အျခားသူမ်ားထက္ အနည္းငယ္ ေစာစီးစြာ အိုမင္းသြားျခင္းသာ ျဖစ္သည္။ ဤအရာမ်ားအျပင္ မည္သည့္ ကြာျခားမႈမွ် မရွိေပ။” (ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္၊ အတြဲ (၆)၊ သမၼာတရားကို လိုက္စားျခင္းႏွင့္ စပ္လ်ဥ္း၍ ၁၊ သမၼာတရားကို လိုက္စားရန္နည္းလမ္း (၃)) ဘုရားရဲ႕ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြကေန ကြၽန္ေတာ္ သိလိုက္ရတာက၊ ဘုရားရဲ႕အိမ္ေတာ္မွာ သက္ႀကီး႐ြယ္အိုေတြဟာ သီးျခား ဖယ္ထုတ္ခံရမယ့္ အုပ္စုတစ္ခု မဟုတ္ဘူးဆိုတာပါပဲ။ သူတို႔ေတြက အိုမင္းမစြမ္းျဖစ္ၿပီး အသက္နည္းနည္း ပိုႀကီးတယ္ဆို႐ုံပါပဲ။ သူတို႔မွာ လူငယ္ေတြရဲ႕ခြန္အားနဲ႔ တက္ႂကြမႈမ်ိဳး ရွိခ်င္မွရွိမယ္၊ တခ်ိဳ႕ေရာဂါေတြကိုလည္း ခံစားေကာင္း ခံစားေနရႏိုင္တယ္၊ ဒါေပမဲ့ သမၼာတရားေရွ႕ေမွာက္မွာ အသက္အ႐ြယ္အရ ျခားနားမႈေတြ မရွိပါဘူး။ ေနာက္ဆုံးေသာကာလမွာ ဘုရားက သူ႔ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြကို ေဖာ္ျပၿပီး တရားစီရင္ျခင္းအလုပ္ကို ျပဳတဲ့အခါ၊ ဘုရားက လူငယ္နဲ႔ လူႀကီးဆိုၿပီး မခြဲျခားပါဘူး။ သက္ႀကီး႐ြယ္အိုျဖစ္ျဖစ္၊ ငယ္႐ြယ္သူပဲျဖစ္ျဖစ္၊ အားလုံးက စာတန္ေၾကာင့္ ဆိုးဆိုးဝါးဝါး ေဖာက္ျပန္ပ်က္စီးေနၾကတဲ့အျပင္၊ ဘုရားရဲ႕ကယ္တင္ျခင္းကိုလည္း အားလုံးက လိုအပ္ပါတယ္။ လူတစ္ေယာက္ ကယ္တင္ျခင္းခံရႏိုင္ မခံရႏိုင္ဆိုတာက သူတို႔အသက္အ႐ြယ္အရျဖစ္ေစ၊ သူတို႔ထမ္းေဆာင္တဲ့ တာဝန္အရျဖစ္ေစ သတ္မွတ္တာ မဟုတ္ပါဘူး။ အဓိကက သူတို႔ဟာ သမၼာတရားကို လိုက္စားျခင္းလမ္းမွာ ေလွ်ာက္သလား မေလွ်ာက္ဘူးလားဆိုတာပါပဲ၊ ဒါကို ဘုရားသခင္ရဲ႕ ေျဖာင့္မတ္တဲ့ စိတ္သေဘာထားနဲ႔ ဆုံးျဖတ္ေပးပါတယ္။ ေလာကီ အသိုင္းအဝိုင္းထဲမွာေတာ့ အသက္ႀကီးပိုင္း အလုပ္သမားေတြကို မႏွစ္သက္စရာအျဖစ္ မ်ားေသာအားျဖင့္ သေဘာထားၾကတယ္။ လူေတြက သူတို႔ကို လိုက္မမီဘူး၊ မႀကံ့ခိုင္ဘူး၊ အက်ိဳးရွိတဲ့အရာ ဖန္တီးႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူးလို႔ ျမင္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ အလုပ္ရွင္အမ်ားစုက ငယ္႐ြယ္တဲ့အလုပ္သမားေတြကို သေဘာက်ၿပီး အသက္ႀကီးပိုင္းကိုေတာ့ မႏွစ္သက္ဘူး။ ကြၽန္ေတာ္ဆိုလည္း မယုံၾကည္သူေတြရဲ႕ အယူအဆေတြအတိုင္း ဘုရားအေပၚ အျမင္က်ဥ္းခဲ့မိတယ္၊ ငယ္႐ြယ္တဲ့ ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမေတြက တာဝန္ေတြအမ်ားႀကီး ထမ္းေဆာင္ႏိုင္ၿပီး အမ်ားႀကီး ပါဝင္လုပ္ကိုင္ႏိုင္ၾကလို႔၊ သူတို႔က ကယ္တင္ျခင္းခံရဖို႔ အခြင့္အေရး အမ်ားဆုံး ရွိတယ္ေပါ့၊ သက္ႀကီး႐ြယ္အိုေတြက်ေတာ့ မျဖစ္စေလာက္ တာဝန္ေတြပဲ လုပ္ၿပီး နည္းနည္းပဲ ၿပီးေျမာက္ၾကတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ သူတို႔က ဘုရားရဲ႕ႏွစ္သက္ျခင္း မရၾကတဲ့အျပင္၊ ဘုရားသခင္အားျဖင့္ ကယ္တင္ျခင္းခံရဖို႔ အခြင့္အေရး နည္းတယ္လို႔ ထင္ခဲ့မိတာပါ။ ကြၽန္ေတာ္က ဘုရားရဲ႕ေျဖာင့္မတ္တဲ့ စိတ္သေဘာထားကို နားမလည္ခဲ့တဲ့အျပင္၊ ကိုယ့္ကိုယ္ပိုင္ အယူအဆေတြနဲ႔ စိတ္ကူးေတြကို အေျခခံၿပီး ကိုယ္ေတာ့္ကို အကဲျဖတ္ခဲ့မိတယ္။ ဒါက ဘုရားသခင္ကို ျပစ္မွားေစာ္ကားခဲ့တာပဲ။ ဘုရားအိမ္ေတာ္ကို သမၼာတရားက အုပ္စိုးတယ္၊ ဘုရားက လူတိုင္းရဲ႕ လုပ္ရပ္ေတြကို သမၼာတရားအရ အကဲျဖတ္တယ္ဆိုတာကိုလည္း ကြၽန္ေတာ္ နားလည္လာတယ္။ ဒီညီမေလးတစ္ေယာက္ကို ကြၽန္ေတာ္ သိခဲ့ရသလိုမ်ိဳးေပါ့၊ သူက ငယ္႐ြယ္တယ္၊ ထက္ျမက္တယ္၊ ေခါင္းေဆာင္တစ္ေယာက္အျဖစ္ အေစခံခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ သူက အလုပ္အစီအစဥ္ေတြကို ခ်ိဳးေဖာက္ေႏွာင့္ယွက္ၿပီး၊ အသင္းေတာ္ရဲ႕အလုပ္ကို အလ်ဥ္ျပတ္ေအာင္ ေႏွာင့္ယွက္တယ္။ သူ႔ကို အႀကံျပဳခ်က္ ေပးတဲ့လူေတြကိုလည္း လက္တုံ႔ျပန္ၿပီး ဖိႏွိပ္ေသးတာ။ ေနာက္ဆုံးမွာ သူ႔ကို ဆိုးယုတ္တဲ့ လူတစ္ေယာက္လို႔ သတ္မွတ္ၿပီး အသင္းေတာ္ကေန ထုတ္ပယ္တာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ အသက္ေတာ္ေတာ္ေလး ႀကီးတဲ့ တျခားညီမတစ္ေယာက္ကိုလည္း ကြၽန္ေတာ္ သိခဲ့ရေသးတယ္။ သူက ပညာမတတ္ဘူး၊ ပ်မ္းမွ် အစြမ္းအစပဲ ရွိတယ္၊ ဒါေပမဲ့ သူ႔တာဝန္ကို တစ္သမတ္တည္းပဲ လုပ္ေနတယ္။ သူ႔မွာ ဘုရားသခင္ကို စစ္မွန္တဲ့ ယုံၾကည္ျခင္း ရွိတယ္၊ သူ႔တာဝန္မွာ သစၥာရွိတယ္။ ဒီ သက္ႀကီးပိုင္း ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမေတြက သန္ျမန္ခ်င္မွ သန္ျမန္မယ္၊ အေကာင္းဆုံးဆိုတဲ့ မွတ္ဉာဏ္ ရွိခ်င္မွရွိမယ္၊ ဒါေပမဲ့ သူတို႔တာဝန္ေတြမွာ အေကာင္းဆုံး လုပ္ၾကတယ္၊ သူတို႔ကိုယ္သူတို႔ သိျခင္း၊ ဆင္ျခင္ျခင္းကို အာ႐ုံစိုက္ၾကတယ္၊ သူတို႔တာဝန္ေတြမွာ စိတ္သေဘာထား ေျပာင္းလဲမႈကို လိုက္စားၾကတယ္။ သူတို႔ေတြလည္း ဘုရားရဲ႕ခ်ီးမြမ္းျခင္းကို ခံရႏိုင္တာပဲ၊ ကယ္တင္ျခင္းခံရဖို႔ အခြင့္အေရး ရွိၾကတာပဲ။ ကြၽန္ေတာ္ ထပ္ၿပီး နားလည္သြားတာက အိုမင္းရင့္ေရာ္တယ္ဆိုတာ ဘုရားသခင္အားျဖင့္ ႀကိဳတင္ျပ႒ာန္းထားတဲ့၊ ေျပာင္းလဲလို႔မရတဲ့ သဘာဝ ျဖစ္႐ိုးျဖစ္စဥ္တစ္ခုပဲ၊ ဒါေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္က အဲဒါကို နာခံသင့္တယ္၊ လက္ရွိအသက္အ႐ြယ္အရ ကိုယ္လုပ္ႏိုင္တဲ့ တာဝန္ေတြကိုပဲ ထမ္းေဆာင္သင့္တယ္ေပါ့။ တကယ္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္မွာ မွန္ကန္တဲ့ သေဘာထား ရွိၿပီး၊ ကိုယ့္တာဝန္အသစ္မွာ သမၼာတရား ရွာေဖြတာကိုပဲ အာ႐ုံစိုက္ေနသေ႐ြ႕၊ ကြၽန္ေတာ္လည္း ဘုရားရဲ႕ဉာဏ္အလင္းေပးမႈနဲ႔ လမ္းျပမႈကို ရခဲ့ႏိုင္မွာပဲ မဟုတ္ဘူးလား။ ကိုယ့္ေဖာက္ျပန္ပ်က္စီးမႈနဲ႔ ခ်ိဳ႕ယြင္းမႈေတြကို ကြၽန္ေတာ္လည္း သိလာႏိုင္ခဲ့မွာ မဟုတ္ဘူးလား။ ကြၽန္ေတာ့္အေနနဲ႔ သမၼာတရားကို ဆက္ၿပီး လိုက္စားလို႔ မရႏိုင္ခဲ့ဘူးလား။ ဘုရားက ကြၽန္ေတာ့္ကို ကိုယ့္တာဝန္ လုပ္ေဆာင္ခြင့္နဲ႔ ကယ္တင္ျခင္း ရရွိခြင့္ကို မပိတ္ပင္ခဲ့ပါဘူး၊ ကြၽန္ေတာ့္ကို အသက္အ႐ြယ္ေၾကာင့္ ခြဲျခား ဆက္ဆံဖို႔ဆိုတာ ပိုေတာင္ ေဝးပါေသးတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကြၽန္ေတာ္က ဘုရားကို ေက်းဇူးမသိတတ္တဲ့အျပင္၊ လူအိုေတြကို မႏွစ္သက္ဘူးလို႔ေတာင္ တလြဲ ထင္မိၿပီး သူ႔အစီအစဥ္ေတြနဲ႔ စီစဥ္ၫႊန္ၾကားမႈေတြကို အာခံေနခဲ့တယ္။ ကြၽန္ေတာ္က လုံးလုံး အဆင္အျခင္မဲ့ခဲ့တာပဲ။ ဒါေတြအားလုံးကို နားလည္သြားတဲ့အခ်ိန္မွာ ကြၽန္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္ ေနာင္တရမိတယ္။ ဘုရားကို ဆက္ၿပီး ပုန္ကန္ေနလို႔၊ အထင္လြဲေနလို႔ မျဖစ္ေတာ့ဘူးေလ၊ ကိုယ့္ေသာကေတြနဲ႔ ပူပန္တာေတြကို ေဘးဖယ္ၿပီး၊ အသင္းေတာ္ရဲ႕အလုပ္ မေႏွာင့္ေႏွးရေအာင္ ကိုယ့္တာဝန္အသစ္မွာ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ပူးေပါင္းလုပ္ေဆာင္ခဲ့ရတယ္။

အဲဒီေနာက္ ကြၽန္ေတာ္ စေတြးမိတယ္၊ လူ႔တာဝန္ဆိုတာ ေကာင္းခ်ီးေတြ၊ ကံဆိုးျခင္းေတြနဲ႔ မသက္ဆိုင္မွန္း သိေနတာေတာင္၊ ကြၽန္ေတာ္က ကိုယ္ မႀကိဳက္တဲ့ တာဝန္တစ္ခုကို ေျပာင္းေပးခံရၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ၊ ကိုယ့္ပန္းတိုင္နဲ႔ပတ္သက္ၿပီး မပူပန္ဘဲမေနႏိုင္ ျဖစ္လာေနေသးတယ္ဆိုတာ ဘာေၾကာင့္လဲေပါ့။ ကြၽန္ေတာ့္ျပႆနာရဲ႕ရင္းျမစ္က ဘာလဲ။ စည္းေဝးပြဲတစ္ခုမွာ ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမေတြက ကြၽန္ေတာ့္ကို ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ က်မ္းပိုဒ္ႏွစ္ခု ဖတ္ျပတယ္ဗ်၊ အဲဒီမွာ ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြကတစ္ဆင့္ ကြၽန္ေတာ့္ျပႆနာရဲ႕ ရင္းျမစ္ကို ေဖာ္ထုတ္မိတာပဲ။ “ေဖာက္ျပန္ပ်က္စီးေသာ လူသားအားလုံး ၎တို႔ကိုယ္တိုင္အတြက္ အသက္ရွင္ေနထိုင္ၾက၏။ မိမိကိုယ္သာ ကိုးကြယ္ရာ၊ ဤသည္မွာ လူ႔သဘာဝ၏ အႏွစ္ခ်ဳပ္ျဖစ္သည္။ ဘုရားသခင္ကို ယုံၾကည္ျခင္းသည္ မိမိအတြက္ လုပ္ေဆာင္ျခင္းျဖစ္ၿပီး၊ ၎တို႔သည္ ဘုရားသခင္အတြက္ အမႈအရာမ်ားကို စြန္႔လႊတ္ၿပီး မိမိတို႔ကိုယ္ကိုယ္ အသုံးခံၾကသည့္အခါ ယင္းသည္ ေကာင္းခ်ီးခံစားရရန္ျဖစ္သည္။ ၎တို႔သည္ ဘုရားသခင္အေပၚ သစၥာရွိေသာအခါ ယင္းသည္ ဆုခ်ီးျမႇင့္ျခင္းခံရရန္ျဖစ္သည္။ အႏွစ္ခ်ဳပ္လွ်င္ အားလုံးက ေကာင္းခ်ီးရဖို႔၊ ဆုခ်ီးျမႇင့္ျခင္းခံရဖို႔၊ ေကာင္းကင္ႏိုင္ငံေတာ္ထဲသို႔ ဝင္ရဖို႔ ရည္႐ြယ္ခ်က္ျဖင့္ လုပ္ေဆာင္ျခင္းျဖစ္သည္။ လူ႔အဖြဲ႕အစည္းတြင္ လူတို႔သည္ ၎တို႔၏ ကိုယ္ပိုင္အက်ိဳးအျမတ္အတြက္ အလုပ္လုပ္သည္။ ဘုရားသခင္၏ အိမ္ေတာ္တြင္ ၎တို႔က ေကာင္းခ်ီးရရန္ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ၾကသည္။ ေကာင္းခ်ီးမဂၤလာမ်ား ရရွိရန္အတြက္ လူတို႔သည္ အရာခပ္သိမ္းကို စြန္႔ပယ္ျခင္းျဖစ္ကာ မ်ားစြာေသာ ဒုကၡကို ႀကံ့ႀကံ့ခံႏိုင္ျခင္းျဖစ္သည္။ လူသား၏ ဆိုးယုတ္ေသာ သဘာဝႏွင့္ပတ္သက္ၿပီး ပိုေကာင္းေသာ အေထာက္အထားမရွိေပ။” (ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္၊ အတြဲ (၃)၊ ေနာက္ဆုံးေသာ ကာလ ခရစ္ေတာ္၏ ေဟာေျပာခ်က္မ်ား၊ အပိုင္း သုံး) “မိမိတို႔၏ တာဝန္မ်ား ထမ္းေဆာင္ရန္ မဆုံးျဖတ္မီ အႏၲိခရစ္တို႔သည္ ၎တို႔၏ အတြင္းက်က် စိတ္ႏွလုံးထဲတြင္ ၎တို႔၏ ေရွ႕ေရးမ်ား၊ ေကာင္းခ်ီးမ်ားအတြက္၊ ခရီးပန္းတိုင္ေကာင္းအတြက္အျပင္ သရဖူအတြက္ပင္ ေမွ်ာ္မွန္းခ်က္မ်ားျဖင့္ ျပည့္လွ်ံေနၾကသည္။ ၎တို႔သည္ အဆုံးစြန္ ယုံၾကည္စိတ္ခ်မႈရွိၾကသည္။ ၎တို႔သည္ ထိုသို႔ေသာ ရည္႐ြယ္ခ်က္မ်ားႏွင့္ ရည္မွန္းခ်က္မ်ားျဖင့္ မိမိတို႔၏ တာဝန္မ်ားကို ထမ္းေဆာင္ရန္ ဘုရားအိမ္ေတာ္သို႔ လာၾကသည္။ သို႔ဆိုလွ်င္ ၎တို႔၏ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ျခင္းတြင္ ဘုရားသခင္ ေတာင္းဆိုသည့္ ႐ိုးသားမႈ၊ စစ္မွန္ေသာ ယုံၾကည္မႈႏွင့္ သစၥာေစာင့္သိမႈတို႔ ပါဝင္သေလာ။ ၎တို႔သည္ မိမိတို႔၏ တာဝန္ကို တာဝန္ယူ ေဆာင္႐ြက္ျခင္း မရွိမီ လုံးလုံးလ်ားလ်ား အေပးအယူဆန္ေသာ စိတ္ဓာတ္တစ္ခုကို သိုထားေသာေၾကာင့္ ဤအခ်ိန္တြင္ ၎တို႔၏ စစ္မွန္ေသာ သစၥာေစာင့္သိမႈ၊ သို႔မဟုတ္ ယုံၾကည္မႈ သို႔မဟုတ္ ႐ိုးသားမႈတို႔ကို အၾကင္သူသည္ မျမင္ႏိုင္ေသးေပ။ ၎တို႔၏ တာဝန္ကို ထမ္းေဆာင္ဖို႔ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ခ်ရာတြင္ ကိုယ္က်ိဳးစီးပြားျဖင့္ ေစ့ေဆာ္ျခင္း ခံရသည့္အျပင္ မရွိမျဖစ္ တြဲပါေနေသာ ၎တို႔၏ လွ်ံထြက္ေနသည့္ ရည္မွန္းခ်က္မ်ားႏွင့္ အလိုဆႏၵမ်ားကိုလည္း အေျခခံေလသည္။ မိမိတို႔၏ တာဝန္မ်ားကို ထမ္းေဆာင္ရာတြင္ အႏၲိခရစ္တို႔၏ ရည္႐ြယ္ခ်က္မွာ အဘယ္နည္း။ အေပးအယူလုပ္ရန္၊ အလဲအထပ္လုပ္ရန္ ျဖစ္၏။ ဤသည္တို႔မွာ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ရန္အတြက္ ၎တို႔ သတ္မွတ္ထားေသာ လိုအပ္ခ်က္မ်ား ျဖစ္သည္ဟု ဆိုႏိုင္သည္။ “ငါ၏ တာဝန္ကို ျဖည့္ဆည္းလွ်င္ ငါသည္ ေကာင္းခ်ီးမ်ား ရရွိၿပီး ခရီးပန္းတိုင္ေကာင္းကို ပိုင္ဆိုင္ရမွျဖစ္မည္။ လူသားမ်ိဳးႏြယ္အတြက္ ျပင္ဆင္ေပးထားသည္ဟု ဘုရားသခင္ ေျပာသည့္ ေကာင္းခ်ီးမ်ားႏွင့္ အက်ိဳးအျမတ္မ်ား အားလုံးကို ငါရမွျဖစ္မည္။ ယင္းတို႔ကို ငါမရႏိုင္လွ်င္ ဤတာဝန္ကို ငါထမ္းေဆာင္မည္ မဟုတ္” ဟူ၍ ျဖစ္သည္။ ၎တို႔သည္ ထိုသို႔ေသာ ရည္႐ြယ္ခ်က္မ်ား၊ ရည္မွန္းခ်က္မ်ားႏွင့္ အလိုဆႏၵမ်ားျဖင့္ မိမိတို႔၏ တာဝန္ကို ထမ္းေဆာင္ရန္ ဘုရားအိမ္ေတာ္သို႔ လာၾက၏။ ၎တို႔သည္ ႐ိုးသားမႈအခ်ိဳ႕ အမွန္တကယ္ ရွိသည့္ပုံေပၚသည္။ ယုံၾကည္သူအသစ္မ်ားႏွင့္ တာဝန္မ်ားကို စတင္ထမ္းေဆာင္ခါစသာ ရွိေသးသူမ်ားအတြက္မူ ယင္းကို စိတ္အားထက္သန္မႈဟုလည္း ေခၚဆိုႏိုင္သည္မွာ အမွန္ပင္။ သို႔ရာတြင္ ဤအရာ၌ စစ္မွန္ေသာ ယုံၾကည္မႈ၊ သို႔မဟုတ္ သစၥာေစာင့္သိမႈ မရွိေပ။ ထိုစိတ္အားထက္သန္မႈ အတိုင္းအတာသာ ရွိ၏။ ယင္းကို ႐ိုးသားမႈဟု ေခၚ၍မရႏိုင္ေပ။ မိမိတို႔၏ တာဝန္မ်ားကို ဤနည္းဟန္ျဖင့္ ထမ္းေဆာင္ၾကသည့္ အႏၲိခရစ္တို႔၏ သေဘာထားကို သုံးသပ္ၾကည့္ရလွ်င္ ယင္းမွာ အလုံးစုံ အေပးအယူဆန္ၿပီး ေကာင္းခ်ီးမ်ား လက္ခံရရွိျခင္း၊ ေကာင္းကင္ႏိုင္ငံေတာ္ကို ဝင္ေရာက္ျခင္း၊ သရဖူ ရရွိျခင္းႏွင့္ ဆုလာဘ္မ်ား လက္ခံရရွိျခင္းတို႔ကဲ့သို႔ အက်ိဳးအျမတ္မ်ားကို ရလိုသည့္ ၎တို႔၏ အလိုဆႏၵမ်ားျဖင့္ ျပည့္ေနသည္။” (ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္၊ အတြဲ (၄)၊ အႏၲိခရစ္တို႔ကို ေဖာ္ထုတ္ျခင္း၊ အခ်က္ ၉ (အပိုင္း ၇)) ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြရဲ႕ ထုတ္ေဖာ္မႈကတစ္ဆင့္၊ ကြၽန္ေတာ္ ျမင္သြားတာက၊ ကြၽန္ေတာ္ဟာ အႏၲိခရစ္တစ္ေယာက္နဲ႔ အတူတူပါပဲ၊ ေကာင္းခ်ီးေတြ ရဖို႔နဲ႔ ဘုရားရဲ႕ႏိုင္ငံေတာ္ကို ဝင္ရဖို႔အတြက္ပဲ ယုံၾကည္ခဲ့တယ္၊ ကိုယ့္တာဝန္ကို ထမ္းေဆာင္ခဲ့မိတယ္။ ဘုရားကို ယုံၾကည္ျခင္း မရွိခင္တုန္းကလည္း၊ မေကာင္းတဲ့ အဆိပ္အေတာက္ေတြ ျဖစ္တဲ့ “ကိုယ့္အတြက္ပဲ ကိုယ္ၾကည့္။ ဘယ္သူေသေသ ငေတမာၿပီးေရာ” တို႔၊ “ဆုလာဘ္ မရွိဘဲ လုံးဝမလုပ္ႏွင့္” တို႔ဆိုတာေတြနဲ႔ပဲ ရွင္သန္ခဲ့တာပါ။ ကိုယ့္ကိုယ္ပိုင္အက်ိဳးကို ထည့္စဥ္းစားတာ မွန္တယ္၊ သင့္ေတာ္တယ္လို႔ ထင္ခဲ့တယ္။ တစ္ခုခုက ကြၽန္ေတာ့္ကို အက်ိဳးျပဳေနသေ႐ြ႕၊ ဘယ္ေလာက္ပဲ ဆင္းရဲဒုကၡ ခံရခံရ၊ ဘယ္လို အဖိုးအခကိုပဲ ေပးရေပးရ ကြၽန္ေတာ္ လုပ္မိမွာပဲ။ ေနာက္ဆုံးေသာကာလမွာ ဘုရားရဲ႕အမႈေတာ္ကို လက္ခံၿပီးေတာ့၊ ကြၽန္ေတာ္ ၾကားမိတာက ဘုရားအတြက္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အသုံးခံၿပီး ကိုယ့္တာဝန္ကို ထမ္းေဆာင္ရင္၊ ထာဝရအသက္ကို ရႏိုင္တယ္၊ ဘုရားရဲ႕ႏိုင္ငံေတာ္ကို ဝင္ေရာက္ႏိုင္တယ္ေပါ့။ ဒီ ေကာင္းခ်ီးမဂၤလာႀကီးကို ေငြေတြ၊ ေက်ာက္မ်က္ရတနာေတြနဲ႔ ဝယ္လို႔မရႏိုင္ဘူးဆိုတာ ျမင္ေတာ့၊ ကြၽန္ေတာ္က မိသားစုကို စြန႔္တယ္၊ ကိုယ့္အလုပ္ကို ထြက္ၿပီး ဘုရားေနာက္ လိုက္ေလွ်ာက္တာ၊ ကိုယ့္တာဝန္ ထမ္းေဆာင္တာေတြ စလုပ္တယ္။ ဘုရားရဲ႕အိမ္ေတာ္က ကြၽန္ေတာ့္ကို ေရေလာင္းတဲ့တာဝန္ ေပးတဲ့အခ်ိန္မွာ၊ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ ေတြးမိေသးတယ္၊ ေရေလာင္းတဲ့တာဝန္မွာ ငါက ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြ အမ်ားႀကီး ဖတ္လို႔ရတယ္၊ သမၼာတရားကို မိတ္သဟာယျပဳဖို႔ အခြင့္အေရးေတြလည္း အမ်ားႀကီးရွိတယ္၊ အဲဒါေတြအားလုံးက ငါ့ကို သမၼာတရားနဲ႔ ကယ္တင္ျခင္း ရရွိဖို႔ အခြင့္အေရးေကာင္းတစ္ခု ေပးလိမ့္မယ္ေပါ့။ အဲဒါနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္က ကိုယ့္တာဝန္ကို ေကာင္းေအာင္ လုပ္ဖို႔ တြန္းအားရၿပီး၊ ငါေတာ့ ကယ္တင္ျခင္း ရလိမ့္မယ္၊ ဘုရားရဲ႕ႏိုင္ငံေတာ္ကို ဝင္ေရာက္ရမယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္ေနတာ။ ကြၽန္ေတာ္က ကိုယ့္တာဝန္အေပၚ အႏၲိခရစ္တစ္ေယာက္လို သေဘာထားမ်ိဳး ရွိခဲ့တာပါ။ ေကာင္းခ်ီးေတြ ရဖို႔အတြက္ပဲ လုပ္ခဲ့တယ္၊ ဘုရားနဲ႔ အေရာင္းအဝယ္လုပ္ခဲ့တယ္။ ဘုရားက ေတာ္ေတာ္စက္ဆုပ္ခဲ့မွာပဲ။ ကြၽန္ေတာ္က ကိုယ့္တာဝန္မွာ ေတာ္ေတာ္ကို တက္ႂကြခဲ့တယ္၊ ဒါေပမဲ့ က်န္းမာေရး မေကာင္းသလို၊ ငယ္ငယ္႐ြယ္႐ြယ္လည္း မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ လူငယ္ေတြမွာ ရွိတဲ့ အင္အားတို႔၊ ခြန္အားတို႔၊ မွတ္ဉာဏ္တို႔ဆိုတာ ကြၽန္ေတာ့္မွာ မရွိေတာ့ဘူး၊ ကိုယ့္တာဝန္ကို လုပ္ဖို႔ သူမ်ားေတြဆီကေတာင္ အကူအညီ ေတာင္းခဲ့ရတယ္။ ကြၽန္ေတာ္သာ ေရေလာင္းတဲ့တာဝန္ကို ဆက္လုပ္ခဲ့ရင္ ကြၽန္ေတာ့္ေၾကာင့္ ေႏွးေကြးကုန္မွာပါ၊ ေရေလာင္းျခင္း ရလဒ္ေတြလည္း ထိခိုက္ကုန္မွာပဲ။ ကြၽန္ေတာ့္မွာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္သိျခင္းနဲ႔ အသိစိတ္သာ ရွိခဲ့ရင္၊ ေကာင္းခ်ီးေတြ လိုခ်င္တဲ့ ကိုယ့္ဆႏၵကို စြန႔္လႊတ္ၿပီး၊ ငယ္႐ြယ္တဲ့ ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမေတြအတြက္ ေဘးဖယ္ေပးခဲ့မိမွာပဲ။ ဒါက အသင္းေတာ္ရဲ႕အလုပ္အတြက္လည္း အက်ိဳးရွိသြားမယ္ေလ။ ဒါေပမဲ့ ကြၽန္ေတာ္ ေတြးခဲ့တာေတြက ေကာင္းခ်ီးေတြကို ဘယ္လို ရေအာင္လုပ္မလဲဆိုတာခ်ည္းပဲ။ ဘုရားက ေပးတဲ့ တာဝန္ကို ေကာင္းခ်ီးေတြ လိုခ်င္တဲ့ ကိုယ့္ဆႏၵ ျပည့္ဝဖို႔ အသုံးခ်ေနခဲ့တာ။ ကိုယ့္တာဝန္အသစ္ကေန ေကာင္းခ်ီးေတြရဖို႔ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ မရွိေတာ့တဲ့ အခ်ိန္က်ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ မနာခံမိေတာ့ဘူး၊ ဘုရားကို အထင္လြဲၿပီး အျပစ္ေတာင္ တင္ခဲ့မိတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ဟာ ဘုရားကို တကယ္နာခံၿပီး ယုံၾကည္ျခင္းရွိသူအျဖစ္ ဘယ္လိုမွတ္ယူလို႔ရမွာလဲ။ ကြၽန္ေတာ္က “ကိုယ့္အတြက္ပဲ ကိုယ္ၾကည့္၊ ဘယ္သူေသေသ ငေတမာၿပီးေရာ” ဆိုတဲ့ ဒီ မေကာင္းတဲ့ အဆိပ္အေတာက္နဲ႔ ဆိုးဆိုးဝါးဝါး ဖ်က္ဆီးျခင္း ခံထားရတာပဲ။ ဘယ္လိုအေျခအေနမ်ိဳးနဲ႔ ႀကဳံႀကဳံ အဲဒီကေန အက်ိဳးအျမတ္ျဖစ္ျဖစ္၊ ေကာင္းခ်ီးေတြျဖစ္ျဖစ္ ရႏိုင္မလားဆိုတာကို အရင္ဆုံး စဥ္းစားၿပီး၊ သမၼာတရားထက္ ကိုယ့္ကိုယ္ပိုင္အက်ိဳးကို ဦးစားေပးေတာ့တာပဲ။ ကိုယ့္အက်ိဳးအတြက္ပဲ စဥ္းစားရင္း၊ အသင္းေတာ္ရဲ႕အလုပ္ကို နည္းနည္းေလးမွ ထည့္မတြက္ခဲ့ဘူး။ ကြၽန္ေတာ္ဟာ ဘုရားရဲ႕ေ႐ြးခ်ယ္ျခင္းကို ခံခဲ့ရၿပီး ယုံၾကည္သူတစ္ေယာက္အျဖစ္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာအတြင္းမွာ၊ ကိုယ္ေတာ့္ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြရဲ႕ ေရေလာင္းျခင္း၊ ေထာက္ပံ့ျခင္းကို အမ်ားႀကီး ခံစားခဲ့ရတယ္၊ သမၼာတရားတခ်ိဳ႕ကိုလည္း နားလည္ခဲ့တဲ့အျပင္၊ ဖန္ဆင္းခံတစ္ေယာက္အျဖစ္ ကိုယ့္တာဝန္ကို ထမ္းေဆာင္ႏိုင္ခဲ့တယ္ဆိုတာေတြက ဘုရားရဲ႕ႀကီးမားတဲ့ ေက်းဇူးေတာ္ေၾကာင့္ပါပဲ။ ဒါကိုေတာင္ ကြၽန္ေတာ္က ဘုရားကို ေက်းဇူးမတင္ခဲ့ဘူး၊ ကိုယ္ေတာ့္ေမတၱာကို ဘယ္လို ျပန္ေပးဆပ္မလဲ မစဥ္းစားခဲ့ဘူး။ တစ္ခုခုက ကိုယ္ ျဖစ္ေစခ်င္တဲ့အတိုင္း မျဖစ္ဘူးဆိုရင္၊ ဘုရားကို အထင္လြဲၿပီး အျပစ္တင္ေတာ့တာပဲ။ ကြၽန္ေတာ္က လုံးဝကို မေလ်ာ္ကန္ခဲ့တာပါ။ ကြၽန္ေတာ့္ကို အခ်ိန္မီ ေဖာ္ထုတ္ျပတဲ့အတြက္ ဘုရားကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္၊ အဲဒီလိုမဟုတ္ဘဲ၊ ကြၽန္ေတာ္က ကိုယ့္တာဝန္အေပၚ ဒီလို အေရာင္းအဝယ္ဆန္ဆန္ သေဘာထား ဆက္ရွိေနမယ္ဆိုရင္၊ သမၼာတရားနဲ႔ ကယ္တင္ျခင္းကို ရမွာ မဟုတ္တဲ့အျပင္၊ ဘုရားသခင္ကလည္း ကြၽန္ေတာ့္ကို ႐ြံရွာၿပီး ဖယ္ရွားပစ္မွာပဲ။ ဒါေတြအားလုံးကို နားလည္သြားေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ ေနာင္တရသလို၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အျပစ္တင္မိတယ္၊ ဒါနဲ႔ ဘုရားသခင္ဆီ ဆုေတာင္းတယ္၊ “အို ဘုရားသခင္၊ ကြၽန္ေတာ္ ကိုယ္ေတာ့္ကို ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ လိုက္ေလွ်ာက္ခဲ့ပါတယ္၊ ဒါေပမဲ့ ကိုယ္ေတာ့္ကို နည္းနည္းေလးမွ မနာခံခဲ့ပါဘူး၊ ကိုယ္ေတာ့္အလိုေတာ္ကို အထင္လြဲမွားခဲ့ပါတယ္။ ဖန္ဆင္းခံတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ထမ္းေဆာင္သင့္တဲ့ တာဝန္ကို ေကာင္းခ်ီးေတြ လဲလွယ္ႏိုင္တဲ့ တိုကင္ျပားတစ္ခုအျဖစ္ မွတ္ယူမိခဲ့ပါတယ္။ ကိုယ္ေတာ္ဟာ ဒါကို ဘယ္ေလာက္မ်ား ႐ြံရွာခဲ့မလဲ။ အို ဘုရားသခင္၊ ကြၽန္ေတာ္ ကိုယ္ေတာ့္ဆီ ေနာင္တရဖို႔ အသင့္ပါပဲ၊ ကိုယ္ေတာ့္ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြနဲ႔အညီ ေနထိုင္မိေအာင္ ကြၽန္ေတာ့္ကို လမ္းျပေတာ္မူပါ” ေပါ့။

ဝတ္ျပဳခ်ိန္ေတြအတြင္းမွာ ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ က်မ္းပိုဒ္တစ္ခုကို ကြၽန္ေတာ္ ေတြ႕မိျပန္တယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ကို လက္ေတြ႕လုပ္ေဆာင္မႈ လမ္းေပးခဲ့တယ္ဗ်။ “သက္ႀကီး႐ြယ္အိုမ်ားသည္ ၎တို႔ အသက္ရွင္ေနစဥ္တြင္၊ သမၼာတရားကို လိုက္စားရန္၊ အသက္ဝင္ေရာက္မႈကို လိုက္စားၿပီး၊ မိမိတို႔တာဝန္ကို ထမ္းေဆာင္ရန္ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမမ်ားႏွင့္ အတူတကြ ညီၫႊတ္စြာ အလုပ္လုပ္ရန္ သာ၍ပင္ ႀကိဳးပမ္းသင့္ၾကေပသည္။ ဤနည္းျဖင့္သာ ၎တို႔၏ ဝိညာဥ္ရင့္က်က္မႈ ႀကီးထြားႏိုင္သည္။ သက္ႀကီး႐ြယ္အိုမ်ားသည္ မိမိတို႔ကိုယ္ကိုယ္ အျခားသူမ်ားအဖို႔ ဝါရင့္သူအျဖစ္ လုံးဝ မယူဆသင့္သကဲ့သို႔၊ မိမိတို႔၏ အိုမင္းသည့္ အသက္အ႐ြယ္ကို ႂကြားလုံးမထုတ္သင့္ေပ။ ငယ္႐ြယ္ေသာလူမ်ားသည္ ေဖာက္ျပန္ပ်က္စီးေသာ စိတ္သေဘာထားမ်ိဳးစုံကို ထုတ္ေဖာ္ျပႏိုင္ၾကၿပီး၊ သင္သည္လည္း ထုတ္ေဖာ္ျပႏိုင္၏။ ငယ္႐ြယ္သည့္လူမ်ားက မိုက္မဲသည့္အရာမ်ိဳးစုံကို လုပ္ေဆာင္ႏိုင္ၿပီး၊ သင္သည္လည္း လုပ္ေဆာင္ႏိုင္၏။ ငယ္႐ြယ္ေသာ လူမ်ားသည္ မိမိတို႔၏ စိတ္အတြင္းတြင္ အယူအဆမ်ား ထားရွိၾကၿပီး သက္ႀကီး႐ြယ္အိုမ်ားလည္းဤသို႔လုပ္ေဆာင္ၾကသည္။ ငယ္႐ြယ္ေသာလူမ်ားသည္ ပုန္ကန္တတ္ၾကၿပီး၊ သက္ႀကီး႐ြယ္အိုမ်ားလည္း ပုန္ကန္တတ္ၾကသည္။ ငယ္႐ြယ္ေသာ လူမ်ားသည္ အႏၲိခရစ္ စိတ္သေဘာထားမ်ား ထုတ္ေဖာ္ျပႏိုင္ၾကၿပီး၊ သက္ႀကီး႐ြယ္အိုမ်ားလည္း ထုတ္ေဖာ္ျပႏိုင္ၾကသည္။ ငယ္႐ြယ္ေသာလူမ်ားသည္ အထိန္းအကြပ္မဲ့သည့္ ရည္မွန္းခ်က္မ်ားႏွင့္ စိတ္ဆႏၵမ်ား ရွိၾကၿပီး သက္ႀကီး႐ြယ္အိုမ်ားလည္း အနည္းငယ္မွ် ကြာျခားမႈမရွိဘဲ ရွိၾကသည္။ ငယ္႐ြယ္ေသာလူမ်ားသည္ အေႏွာင့္အယွက္မ်ားႏွင့္ ဆူပူမႈမ်ား ျဖစ္ေစႏိုင္ၿပီး၊ အသင္းေတာ္မွ ဖယ္ရွားခံရႏိုင္သကဲ့သို႔ သက္ႀကီး႐ြယ္အိုမ်ားလည္း ဖယ္ရွားခံရႏိုင္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္၊ မိမိတို႔တာဝန္ကို အစြမ္းကုန္ ေကာင္းစြာ ထမ္းေဆာင္ႏိုင္ျခင္းအျပင္၊ ၎တို႔ လုပ္ေဆာင္ႏိုင္သည့္ အမႈအရာမ်ားစြာ ရွိ၏။ သင္ သည္ ထုံအျခင္း၊ စိတ္မႏွံ႔ျခင္းမရွိသကဲ့သို႔ သမၼာတရားကို နားမလည္ႏိုင္ျခင္း မရွိပါက၊ ၿပီးလွ်င္ မိမိကိုယ္ကိုယ္ မေစာင့္ေရွာက္ႏိုင္ျခင္း မဟုတ္ပါက၊ သင္ လုပ္ေဆာင္သင့္သည့္အရာမ်ားစြာ ရွိ၏။ ငယ္႐ြယ္သည့္လူမ်ားကဲ့သို႔ပင္၊ သင္သည္ သမၼာတရားကို လိုက္စားႏိုင္သည္၊ သမၼာတရားကို ရွာေဖြႏိုင္ၿပီး၊ ဆုေတာင္းရန္ ဘုရားသခင္ေရွ႕ေမွာက္သို႔ သင္ မၾကာခဏ လာသင့္သည္၊ သမၼာတရား၏ စည္းမ်ဥ္းမ်ားကို ရွာေဖြသင့္ၿပီး၊ သမၼာတရားကို သင္၏ စံအျဖစ္ ထားရွိလ်က္ ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္မ်ားအတိုင္း လုံးလုံးလ်ားလ်ား လူမ်ားႏွင့္ အမႈအရာမ်ားကို ရႈျမင္ကာ က်င့္ႀကဳံျပဳမူၿပီး ေဆာင္႐ြက္ရန္ ႀကိဳးပမ္းသင့္သည္။ ဤသည္မွာ သင္ လိုက္ေလွ်ာက္သင့္သည့္ လမ္းေၾကာင္းျဖစ္ၿပီး၊ သင့္ထံတြင္ အနည္းငယ္ဖ်ားနာမႈ မ်ားစြာရွိေသာေၾကာင့္၊ သို႔မဟုတ္ သင္၏ ခႏၶာကိုယ္သည္ အိုမင္းရင့္ေရာ္ေနျခင္းေၾကာင့္ သင့္အေနျဖင့္ စိတ္ဖိစီး၊ ပူပန္ေသာကမေရာက္သင့္၊ သို႔မဟုတ္ မစိုးရိမ္သင့္ေပ။ စိတ္ဖိစီးမႈ၊ ပူပန္ေသာကႏွင့္ စိုးရိမ္မႈတို႔ကို ခံစားျခင္းသည္ လုပ္ေဆာင္ရန္ မွန္ကန္သည့္အရာ မဟုတ္ေပ။ ထိုအရာမ်ားသည္ ယုတၱိမရွိသည့္ သ႐ုပ္သကန္မ်ား ျဖစ္သည္။” (ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္၊ အတြဲ (၆)၊ သမၼာတရားကို လိုက္စားျခင္းႏွင့္ စပ္လ်ဥ္း၍ ၁၊ သမၼာတရားကို လိုက္စားရန္နည္းလမ္း (၃)) ဘုရားရဲ႕ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြကေန ကြၽန္ေတာ္ သိသြားတာက၊ အသင္းေတာ္က ကြၽန္ေတာ့္ကို ဘယ္လိုတာဝန္ပဲ ေပးေပး၊ အဲဒါဟာ ကြၽန္ေတာ့္အေနနဲ႔ ကိုယ့္တာဝန္ကတစ္ဆင့္ သမၼာတရားကို ရွာေဖြရမယ္၊ ပ်က္စီးတဲ့ ကိုယ့္စိတ္သေဘာထားကို ေျဖရွင္းဖို႔ သမၼာတရားကို အသုံးျပဳရမယ္၊ ကိုယ့္တာဝန္ထဲက အေၾကာင္းကိစၥေတြကို စည္းမ်ဥ္းနဲ႔အညီ လက္ေတြ႕ကိုင္တြယ္ရမယ္၊ ေနာက္ဆုံးမွာ ကယ္တင္ျခင္းဆီ သြားရာလမ္းေပၚ ေျခခ်ရမယ္ဆိုတဲ့ ဘုရားရဲ႕အလိုေတာ္ပါပဲ။ အခုဆို ကိုယ့္တာဝန္မွာ ကြၽန္ေတာ္ လုပ္ႏိုင္တာ အားလုံးကို လုပ္တဲ့အျပင္၊ ေပၚလာသမွ် ေဖာက္ျပန္ပ်က္စီးမႈေတြကို ကြၽန္ေတာ္ တတ္ႏိုင္တဲ့ အခ်ိန္တိုင္းမွာ ဆင္ျခင္ၾကည့္တယ္၊ အေတြ႕အႀကဳံကို အေျခခံတဲ့ သက္ေသခံခ်က္ ေဆာင္းပါးေတြလည္း ေရးတယ္။ ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမေတြနဲ႔ ဆုံတဲ့အခါ လူသစ္ေတြမွာ ဘယ္လို အယူအဆေတြ ရွိသလဲဆိုတာကို ေဆြးေႏြးၾကတယ္၊ ကြၽန္ေတာ္ကလည္း ကိုယ္နားလည္သေလာက္ မိတ္သဟာယျပဳေပးတယ္။ ဒီနည္းလမ္းအတိုင္း လက္ေတြ႕လုပ္ေဆာင္ေနေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ အရမ္း ၿငိမ္းခ်မ္းတယ္၊ စိတ္သက္သာရာရတယ္။ ဒီအေတြ႕အႀကဳံကေန ကြၽန္ေတာ္ အႀကီးမားဆုံး ရလိုက္တာက ဘုရားဟာ လူအေယာက္တိုင္းကို မွ်မွ်တတ ဆက္ဆံတယ္ဆိုတာပါပဲ။ ဘုရားက သမၼာတရားကို အသုံးျပဳၿပီး အရာခပ္သိမ္းကို အကဲျဖတ္ပါတယ္၊ ကိုယ္ အသက္ ဘယ္ေလာက္ႀကီးၿပီ၊ ဘာတာဝန္ကို လုပ္တယ္ဆိုတာေတြကို ကိုယ္ေတာ္က အေရးမစိုက္ပါဘူး။ ကိုယ္က သမၼာတရား လိုက္စားျခင္းလမ္းကို ေလွ်ာက္သလားဆိုတာကိုပဲ ကိုယ္ေတာ္က အေရးစိုက္တာပါ။ ကိုယ္က သမၼာတရားကို ရွာေဖြၿပီး မွန္ကန္တဲ့လမ္းကို ေလွ်ာက္ေနသေ႐ြ႕၊ ကယ္တင္ျခင္း ရရွိမယ့္ အခြင့္အေရး ရွိပါတယ္။ ဘုရားက သက္ႀကီး႐ြယ္အိုေတြကို မႏွစ္သက္တာ လုံးဝ မဟုတ္ပါဘူး။ ကြၽန္ေတာ္ ဘုရားသခင္အေပၚ အထင္လြဲခဲ့ပုံေတြကို ျပန္စဥ္းစားမိတဲ့အခါတိုင္း၊ ကိုယ္ေတာ့္ကို အေႂကြးဆပ္ရမွာေတြ အမ်ားႀကီးပဲလို႔ ခံစားရတယ္၊ မ်က္ရည္ေတြပါ ဝဲလာတာေပါ့ဗ်ာ။ အခုအသက္အ႐ြယ္မွာ ကြၽန္ေတာ္က ဖန္ဆင္းရွင္ကို ႀကိဳဆိုဖို႔ အခြင့္အေရး ရွိေနတုန္းပါပဲ၊ ကြၽန္ေတာ္က ကံေကာင္းလြန္းလို႔ ဘုရားရဲ႕အသံေတာ္ကို ၾကားရတယ္၊ ကိုယ္ေတာ့္ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြရဲ႕ တရားစီရင္မႈနဲ႔ ျပစ္တင္ဆုံးမမႈကိုလည္း ရရွိတယ္၊ ကိုယ့္တာဝန္ေတြမွာလည္း ကိုယ္ေတာ့္အတြက္ အသုံးခံခြင့္ရပါတယ္။ ဒါက တကယ့္ ေကာင္းခ်ီးမဂၤလာႀကီးပါပဲ။ ကြၽန္ေတာ့္အေနနဲ႔ ေကာင္းခ်ီးေတြကို ရရ မရရ၊ ကိုယ့္အဆုံးသတ္က ဘယ္လိုပဲ ျဖစ္လာျဖစ္လာ၊ သမၼာတရားကိုပဲ ႀကိဳးႀကိဳးစားစား အားထုတ္ပါေတာ့မယ္၊ ဘုရားရဲ႕ေမတၱာကို ျပန္ေပးဆပ္ဖို႔အတြက္ ကိုယ့္တာဝန္မွာ လုပ္ႏိုင္တာ အားလုံးကို လုပ္ပါေတာ့မယ္။