သင္းလိ အေမရိကန္ႏိုင္ငံ

အရင္ သုံးေလးႏွစ္ေလာက္က ကြၽန္မက အသင္းေတာ္မွာ သီခ်င္းေရးေလ့က်င့္ေနတာ။ ဒီအလုပ္နဲ႔ စည္းမ်ဥ္းေတြကို ကြၽန္မ ပိုနားလည္လာေတာ့ ကြၽန္မတာဝန္မွာ ရလဒ္ေတြပိုေကာင္းလာတယ္။ ၾကာလာေတာ့ သူမ်ားေတြက ကြၽန္မကို အထင္ႀကီးလာၾကတယ္။ သူတို႔ေတြ သီခ်င္းေရးတဲ့အခါ ျပႆနာေတြ ႀကဳံရရင္ ကြၽန္မဆီ လာေမးၾကတယ္။ လူတိုင္းက အၾကမ္းဖ်င္းအေနနဲ႔ ကြၽန္မ မွ်ေဝတဲ့ ထင္ျမင္ခ်က္ေတြကို သေဘာတူၾကတယ္။ ဒီေတာ့ ကြၽန္မက ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ခ်ီးမြမ္းေနတာေပါ့။ ကြၽန္မက သူတို႔ေတြထက္ေတာ္တယ္၊ ကြၽန္မက အဖြဲ႕မွာ မရွိရင္ မျဖစ္တဲ့ ဉာဏ္ႀကီးရွင္ပဲလို႔ ထင္ခဲ့တယ္။ ကြၽန္မမွာ ဒီ သူမ်ားထက္သာတယ္ဆိုတဲ့ စိတ္က အၿမဲတမ္းရွိေနခဲ့တယ္။ ေနာက္ေတာ့ အစ္မရွီလာက ကြၽန္မတို႔နဲ႔အတူ သီခ်င္းနည္းနည္းေရးဖို႔ ေရာက္လာတယ္။ ႀကီးၾကပ္ေရးမႉးက သူ႔ကို ကြၽန္မနဲ႔အတူလုပ္ဖို႔ တာဝန္ေပးၿပီးေတာ့ သူ႔ကို ျပေပးၿပီး ကူညီေပးဖို႔ ကြၽန္မကို ေျပာတယ္။ အစေတာ့ ကြၽန္မ သူ႔ကို တကယ္သင္ေပးဖို႔ ႀကိဳးစားတာေပါ့။ သူ႔အတြက္ ကြၽန္မ အေတြ႕အႀကဳံကို အႏွစ္ခ်ဳပ္ေျပာျပၿပီး ဘာကို သတိထားရမယ္ဆိုတာကို ေျပာတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူက ကြၽန္မ အေလးေပးေျပာထားတဲ့ဟာ တခ်ိဳ႕ကို မွားလုပ္ေနတုန္းပဲ။ ကြၽန္မက သူ႔ကို စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္ၿပီး ဒါေတြကို သူ႔ကို ကြၽန္မေျပာၿပီးေပမဲ့ သူက အၿမဲတမ္း အမွားေတြလုပ္ေနတုန္းပဲဆိုၿပီး စဥ္းစားမိတယ္။ သူက စိတ္ႏွစ္ၿပီး လုပ္ရဲ႕လား ေပါ့။ အဲဒီေနာက္မွာ သူ႔အမွားေတြကို ကြၽန္မ ေထာက္ျပတဲ့အခါက်ရင္ ကြၽန္မက သူ႔ကို စိတ္ျမန္လက္ျမန္နဲ႔ ဆူတယ္။ “ဒီျပႆနာအေၾကာင္းကို အရင္က ေျပာျပၿပီးၿပီ။ ဘာလို႔ ဒီအမွားကိုပဲ လုပ္ေနေသးတာလဲ။ ႀကိဳးေတာင္ ႀကိဳးစားရဲ႕လား။” ေပါ့။ တစ္ခါေတာ့ စုေဝးပြဲတစ္ခုမွာ ရွီလာက သူ႔တာဝန္မွာ အမွားေတြလုပ္မိမွာ၊ ကိုင္တြယ္ေျဖရွင္းခံရမွာကို ေၾကာက္တယ္ဆိုၿပီး ေျပာတယ္။ ဒါကို ၾကားရေတာ့ ကြၽန္မ အေနရခက္သြားတာေပါ့။ လတ္တေလာမွာ ကြၽန္မက သူ႔တာဝန္မွာ ျပႆနာေတြကို ေတာ္ေတာ္ေထာက္ျပေနၿပီး အျပစ္လည္းတင္တယ္။ ငါ သူ႔ကို စိတ္က်ဥ္းက်ပ္ေအာင္ လုပ္ေနတာလားေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ေနာက္ေတာ့ ကြၽန္မ ေတြးမိတယ္။ သူက အၿမဲတမ္း အမွားေတြလုပ္ေနတာပဲ။ ဒီေတာ့ ငါက ဒါေတြကို ေထာက္ျပတာ မမွားဘူး။ ငါက ထုတ္မေျပာရင္ သူက သတိထားမိၿပီး အျမန္ေျပာင္းလဲပါ့မလား။ ငါ့မွာ မေကာင္းတဲ့ ရည္႐ြယ္ခ်က္ရွိေနတာလည္း မဟုတ္ဘူး။ ငါက သူ႔ကို ကိစၥေတြကို နားလည္ၿပီး အလုပ္ကို မထိခိုက္ေစခ်င္တာသက္သက္ပဲ ေပါ့။ ၾကာလာေတာ့ ရွီလာက သူ႔တာဝန္မွာ အခက္အခဲေတြရွိရင္ ဒါမွမဟုတ္ အေတြး၊ စိတ္ကူးတစ္ခုခုရွိရင္ ကြၽန္မကို မေျပာေတာ့ဘူးဆိုတာ ကြၽန္မ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ျမင္လာတယ္။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ သူက အပ်က္သေဘာေဆာင္ၿပီး အလုပ္ကို လုပ္ႏိုင္တယ္လို႔ လုံးဝ မခံစားရေတာ့ဘူး။ တကယ္တမ္းေတာ့ ကြၽန္မက ဒီလိုပုံစံနဲ႔ အလုပ္လုပ္တာ ရွီလာတစ္ေယာက္တည္းနဲ႔ မဟုတ္ဘူး။ တျခားညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမေတြအေပၚလည္း ကြၽန္မက ဒီလိုပဲ။ ကြၽန္မက ကြၽန္မအခ်ိန္ေတြ၊ အားအင္ေတြအားလုံးကို တာဝန္အေပၚမွာ ပုံထားတယ္။ တစ္ခါတေလမွာ ေကာင္းေကာင္းလုပ္ဖို႔အတြက္ ညနက္တဲ့အထိေတာင္ အလုပ္လုပ္တယ္။ ကြၽန္မက ဝန္ထမ္း႐ြက္ၿပီး ကြၽန္မတာဝန္အေပၚ ဆက္ကပ္အပ္ႏွံျခင္းရွိတယ္လို႔ ခံစားမိတယ္။ ကြၽန္မအနားကလူေတြက ေစာေစာအိပ္ရာဝင္တာကို ကြၽန္မ ျမင္ရင္ သူတို႔က သူတို႔တာဝန္မွာ ဝန္ထမ္း႐ြက္ျခင္းမရွိဘူးလို႔ ခံစားမိၿပီး သူတို႔ကို ေဒါသနဲ႔ ေဝဖန္ေျပာဆိုတယ္။ “ရွင္တို႔ တာဝန္ခံယူမႈရွိၿပီး အဖိုးအခေပးဆပ္ဖို႔လိုတယ္။ သက္သာတာကို မတပ္မက္ရဘူး” ေပါ့။ ညီအစ္မေတြက ပင္ပန္းၿပီး ေျခဆန႔္လက္ဆန႔္လုပ္ဖို႔ ထသြားရင္၊ ခဏေလာက္ အလုပ္မလုပ္ဘဲ စကားေျပာေနရင္ သူတို႔က သူတို႔တာဝန္မွာ အာ႐ုံမစိုက္သလိုမ်ိဳး ကြၽန္မ ခံစားမိတယ္။ ကြၽန္မက ႏွာေခါင္းရႈံ႕ၿပီး သူတို႔ကို ဆူတယ္။ “တာဝန္ထမ္းေဆာင္ဖို႔အခ်ိန္က်ရင္ အားစိုက္ဖို႔ အာ႐ုံစိုက္သင့္တဲ့အခ်ိန္ပဲ။ ဒီလိုစကားေျပာေနေတာ့ အလုပ္ မေႏွာင့္ေႏွးဘူးလား” ေပါ့။ တျခားညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမေတြက တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ကြၽန္မနဲ႔ ကင္းေအာင္ေနၾကတယ္။ သူတို႔ေတြ ျပႆနာ၊ အခက္အခဲတစ္ခုခုႀကဳံရရင္ ကြၽန္မဆီ လာစကားမေျပာေတာ့ဘူး။ ကြၽန္မ ေတာ္ေတာ္သီးျခားျဖစ္ေနၿပီး လူတိုင္းနဲ႔ ကီးမကိုက္ေနသလို ခံစားရတယ္။ ေတာ္ေတာ္ စိတ္ညစ္ေနတာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ဒီျပႆနာက ဘာေၾကာင့္ျဖစ္တာလဲဆိုတာ မသိဘူး။

သုံးေလးလေလာက္ၾကာၿပီးေတာ့ တစ္ရက္မွာ ေခါင္းေဆာင္က ႐ုတ္တရက္ႀကီး ကြၽန္မနဲ႔ စကားေျပာဖို႔ ေရာက္လာၿပီး ကြၽန္မကို ခပ္မာမာနဲ႔ေျပာတယ္။ “အစ္မက လူေတြကို အျပစ္တင္ၿပီး ခ်ဳပ္ခ်ယ္တတ္တယ္လို႔ သူမ်ားေတြက အခုရက္ပိုင္းမွာ ေျပာၾကတယ္။ ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမေတြက အစ္မေၾကာင့္ ေတာ္ေတာ္ စိတ္က်ဥ္းက်ပ္ၾကတယ္။ သူတို႔တာဝန္ေတြမွာ လြတ္လပ္တယ္လို႔ မခံစားရဘူး။ ဒါက လူ႔သဘာဝမေကာင္းတာကို ျပတာပဲ” တဲ့။ ေခါင္းေဆာင္ဆီကေန ဒါကို ၾကားရေတာ့ မ်က္ႏွာကို ႐ိုက္လိုက္သလိုျဖစ္ၿပီး ကြၽန္မ ေခါင္းထဲမွာ ထူပူသြားတယ္။ အထူးသျဖင့္ “လူေတြကို ခ်ဳပ္ခ်ယ္တယ္”၊ “လူ႔သဘာဝမေကာင္းဘူး” ဆိုတဲ့စကားေတြက ကြၽန္မအတြက္ ႏွလုံးကို ဓားနဲ႔ထိုးလိုက္သလိုပဲ။ ကြၽန္မစိတ္က ေျဗာင္းဆန္သြားတယ္။ ငါက ဘယ္လိုျဖစ္ၿပီး သူမ်ားေတြကို ခ်ဳပ္ခ်ယ္တဲ့ လူ႔သဘာဝမေကာင္းတဲ့သူျဖစ္လာရတာလဲ။ ငါက သူတို႔ကို ဘယ္လို စိတ္က်ဥ္းက်ပ္ေအာင္လုပ္ေနတာလဲ ေပါ့။ အဲဒီညမွာ ကြၽန္မ လုံးဝ အိပ္မေပ်ာ္ဘူး။ ေခါင္းထဲမွာ အကုန္လုံးကို ျပန္ပုံေဖာ္ၾကည့္ေနၿပီး ေတာ္ေတာ္ ဦးေႏွာက္ေျခာက္တယ္။ ကြၽန္မ စဥ္းစားတယ္။ ငါ့ သဘာဝက တိုက္႐ိုက္ေျပာတတ္တဲ့သူတစ္ေယာက္ပဲ။ အရွိအတိုင္းပဲ ေျပာတယ္။ ဒါေပမဲ့ ငါေျပာသမွ်က မွန္တာပဲ။ တစ္ေယာက္ေယာက္မွာ ျပႆနာရွိေနတာကို ျမင္ရင္ ကြၽန္မက တိုက္႐ိုက္ေျပာဖို႔ သတၱိရွိတယ္။ သူမ်ားေတြ စိတ္ဆိုးသြားမွာကို မေၾကာက္ဘူး။ ဒါက ေျဖာင့္မတ္ျခင္းပဲလို႔ ခံစားမိတယ္။ ဒါက ဘယ္လိုလုပ္ သူမ်ားေတြကို ခ်ဳပ္ခ်ယ္ကန႔္သတ္ၿပီး လူ႔သဘာဝမေကာင္းတာ ျဖစ္သြားတာလဲ။ ငါက သူမ်ားေတြကို ခ်ဳပ္ခ်ယ္ေနတယ္လို႔ ေခါင္းေဆာင္က ေျပာတယ္ဆိုေတာ့ ငါ ေျပာင္းလဲဖို႔ ႀကိဳးစားမယ္။ ငါ ေျပာင္းလဲသြားတာကို လူတိုင္း ျမင္ေအာင္လုပ္မယ္။ ဒါဆို ငါက သူတို႔ကို ခ်ဳပ္ခ်ယ္ေနတယ္၊ လူ႔သဘာဝမေကာင္းဘူးလို႔ ဘယ္သူမွ ေျပာမွာမဟုတ္ဘူး ေပါ့။ အဲဒီေနာက္ေတာ့ ကြၽန္မေလသံကို အာ႐ုံစိုက္ဖို႔ စလုပ္ၿပီး စကားေျပာတဲ့ပုံစံကို ျပင္တယ္။ ဘယ္လို ပိုၿပီးေတာ့ ပါးပါးနပ္နပ္ေျပာရမယ္ဆိုတာကို အၿမဲတမ္းစဥ္းစားတယ္။ လူေတြရဲ႕ ဂုဏ္ကို ထိခိုက္ၿပီး သူတို႔နာမည္ပ်က္ေအာင္ မလုပ္မိဖို႔ေပါ့။ တစ္ခါတေလမွာ ျပႆနာတစ္ခုကို ကြၽန္မ ျမင္ေပမဲ့ ကြၽန္မက ခ်ဳပ္ခ်ယ္ေနတယ္လို႔ ေျပာမွာေၾကာက္ေတာ့ ကြၽန္မကိုယ္တိုင္ ေထာက္မျပဘူး။ အဲဒီအစား ႀကီးၾကပ္ေရးမႉးကို မိတ္သဟာယဖြဲ႕ခိုင္းလိုက္တယ္။ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ကြၽန္မက အရင္ကလို လူေတြကို ဆူၿပီး အျပစ္တင္တာမလုပ္ေတာ့ဘူး။ ကြၽန္မက နည္းနည္းေျပာင္းလဲသြားတယ္လို႔ သူမ်ားေတြက ေျပာတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကြၽန္မက ၿငိမ္းခ်မ္းသလို၊ စိတ္သက္သာသလို မခံစားရဘူး။ ေတာ္ေတာ္စိတ္ဓာတ္က်ၿပီး လြတ္လပ္တဲ့စိတ္မရွိဘူး။ ကြၽန္မက အရမ္းသတိထားေနၿပီး ကြၽန္မေျပာတဲ့ စကားတိုင္းကို ထပ္ခါထပ္ခါ ခ်ိန္ဆၿပီး ေတြးေနတာ။ ဒီအခ်ိန္မွာ ကြၽန္မ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ေမးလိုက္တယ္။ “ဒီအျပဳအမူက စစ္မွန္တဲ့ေနာင္တနဲ႔ ေျပာင္းလဲျခင္းကို ျပသလား ေပါ့။ သူမ်ားေတြက ကြၽန္မနဲ႔ ဆက္ဆံတဲ့အခါမွာ စိတ္မက်ဥ္းက်ပ္ေတာ့ဘူး။ ဒါေပမဲ့ ဘာလို႔ ငါက စိတ္က်ဥ္းက်ပ္ေနတာလဲ” ေပါ့။ နာက်င္ေနရင္း၊ စိတ္ရႈပ္ေနရင္းနဲ႔ ဘုရားေရွ႕လာၿပီး ဆုေတာင္းၿပီး ရွာေဖြတယ္။ ကြၽန္မအေျခအေနကို တကယ္ ဆင္ျခင္သုံးသပ္ၿပီး နားလည္ႏိုင္ေအာင္လို႔ ဉာဏ္အလင္းဖြင့္ျပၿပီး လမ္းျပဖို႔ ေတာင္းခံတယ္။

တစ္ခါေတာ့ ကြၽန္မ ဘုရားဝတ္ျပဳေနတုန္းမွာဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ တစ္ပိုဒ္ကို ဖတ္တယ္။ “ေနာင္တရေသာအခါ ပထမဆုံးအၿပီးလုပ္ရမည့္အရာမွာ သင္ျပဳခဲ့ၿပီးေသာ အမွားကို သတိျပဳမိရန္၊ သင္၏ အမွားရွိေသာေနရာ၊ ျပႆနာ၏ အႏွစ္သာရႏွင့္ သင္ထုတ္ေဖာ္ခဲ့ေသာ ေဖာက္ျပန္ပ်က္စီးသည့္ စိတ္သေဘာထားတို႔ကို ေတြ႕ရန္ ျဖစ္သည္။ ဤအရာမ်ားကို စဥ္းစားသုံးသပ္ၿပီးသမၼာတရားကို လက္ခံကာ ထို႔ေနာက္တြင္ သမၼာတရားအတိုင္း လက္ေတြ႕လုပ္ေဆာင္ရန္ ျဖစ္သည္။ ဤသည္သာလွ်င္ ေနာင္တရသည့္ သေဘာထားျဖစ္၏။ အကယ္၍ အျခားတစ္ဖက္၌ သင္သည္ ေကာက္က်စ္ေသာ နည္းလမ္းမ်ားကို အကုန္အစင္ စဥ္းစားပါက သင္သည္ ယခင္ကထက္ ပို၍ စိတ္မခ်ရျဖစ္လာကာ သင္၏နည္းနိႆယမ်ားသည္လည္း ပို၍ပါးနပ္လာကာ ပို၍ကြယ္ဝွက္လာသည့္အျပင္ အမႈကိစၥမ်ားကို ေျဖရွင္းရန္ နည္းလမ္းမ်ားသည္လည္း သင္၌ပိုမ်ားလာသည္ဆိုပါက ျပႆနာသည္ လိမ္လည္လွည့္ျဖားျခင္းသက္သက္ကဲ့သို႔ သိပ္မ႐ိုးရွင္းေတာ့ေပ။ သင္သည္ လက္သီးပုန္းထိုးေသာ နည္းလမ္းမ်ားကို အသုံးျပဳေနျခင္းျဖစ္ၿပီး သင္၌ သင္ထုတ္ေျပာ၍မရႏိုင္ေသာလွ်ိဳ႕ဝွက္ခ်က္မ်ား ရွိေန၏။ ဤသည္မွာ ဆိုးယုတ္၏။ သင္သည္ ေနာင္တမရေသး႐ုံသာမက ပို၍ စိတ္မခ်ရဘဲ ပို၍ လွည့္စားတတ္လာသည္။ ဘုရားသခင္သည္ သင့္ကို အလြန္အကြၽံ ေခါင္းမာၿပီး ဆိုးယုတ္သည္ဟု ျမင္၏၊ မိမိမွားထားေၾကာင္းကို အျပင္ပန္းတြင္ ဝန္ခံၿပီး ကိုင္တြယ္ေျဖရွင္းျခင္းႏွင့္ ျပဳျပင္ေပးျခင္းကို လက္ခံေသာ္လည္း၊ ေနာင္တရသည့္ သေဘာထား စိုးစဥ္းမွ်ပင္ မရွိေသာသူအျဖစ္ ျမင္၏။ ငါတို႔သည္ အဘယ္ေၾကာင့္ ဤအရာကို ေျပာသနည္း။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ဤျဖစ္ရပ္ ျဖစ္ပ်က္ေနစဥ္တြင္ သို႔မဟုတ္ ယင္းျဖစ္ရပ္ျဖစ္ၿပီးေနာက္တြင္၊ သင္သည္ သမၼာတရားကို လုံးဝ မရွာေဖြေသာေၾကာင့္၊ ဆင္ျခင္သုံးသပ္ၿပီး သင့္ကိုယ္သင္ သိရန္ မႀကိဳးစားေသာေၾကာင့္၊ သမၼာတရားအတိုင္း လက္ေတြ႕လုပ္ေဆာင္ျခင္း မရွိေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ သင္၏ သေဘာထားသည္ ျပႆနာကို ေျဖရွင္းရန္ စာတန္၏ အေတြးအေခၚမ်ား၊ ဆင္ျခင္ေတြးေခၚမႈစနစ္ႏွင့္ နည္းလမ္းမ်ားကို အသုံးျပဳသည့္ သေဘာထား ျဖစ္သည္။ အမွန္တြင္၊ သင္သည္ ဆင္ေဝွ႔ရန္ေရွာင္လုပ္ၿပီး၊ အျခားသူမ်ားက ယင္း၏ အရိပ္အေယာင္မျမင္ရန္ မည္သည့္အရာမွ် လြတ္ထြက္ခြင့္မေပးဘဲ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ အၿပီးသတ္ေနျခင္း ျဖစ္သည္။ အဆုံးတြင္ သင္သည္ သင့္ကိုယ္သင္ အေတာ္အတန္ ခ်က္ခ်ာပါးနပ္သည္ဟု ခံစားရ၏။ ဘုရားသခင္ျမင္သည့္အရာမွာ ဤအရာမ်ားျဖစ္ၿပီး၊ သင့္အေနျဖင့္ မိမိအေပၚသို႔ က်ေရာက္လာသည့္ အမႈအရာေရွ႕၌ ဧကန္အမွန္ သုံးသပ္ဆင္ျခင္ကာ မိမိအျပစ္ကို ဝန္ခ်၍ ေနာင္တရၿပီးသည့္ေနာက္ သမၼာတရားကို လိုက္ရွာကာ သမၼာတရားႏွင့္အညီ လက္ေတြ႕လုပ္ေဆာင္ေနပုံ မဟုတ္ေခ်။ သင္၏သေဘာထားသည္ သမၼာတရားကို ရွာေဖြသည့္၊ သို႔မဟုတ္ သမၼာတရားကို လက္ေတြ႕လုပ္ေဆာင္သည့္ သေဘာထား မဟုတ္သကဲ့သို႔ ဘုရားသခင္၏ အခ်ဳပ္အျခာအာဏာႏွင့္ စီစဥ္မႈမ်ားကို နာခံသည့္ သေဘာထားလည္း မဟုတ္ဘဲ သင္၏ျပႆနာကို ေျဖရွင္းရန္ စာတန္၏ နည္းနိႆယမ်ားႏွင့္ နည္းလမ္းမ်ားကို အသုံးျပဳသည့္ သေဘာထားျဖစ္သည္။ သင္သည္ အျခားသူမ်ား သင့္အေပၚ မွားယြင္းသည့္ ထင္ျမင္ခ်က္တစ္ခုကို ေပးၿပီး ဘုရားသခင္၏ ေဖာ္ထုတ္ျခင္းကို သင္ခုခံသည္၊ ထို႔ျပင္ သင့္အတြက္ ဘုရားသခင္စီစဥ္ၫႊန္ၾကားေပးထားသည့္ အေျခအေနမ်ားကို သင္သည္ ခုခံကာကြယ္ၿပီး ထိပ္တိုက္ရင္ဆိုင္သည္။ ဤသည္မွာ သင္၏စိတ္ႏွလုံးသည္ ယခင္ကထက္ ပို၍ဖုံးပိတ္ထားၿပီး၊ ဘုရားသခင္ထံမွ ကင္းကြာေၾကာင္း ဆိုလိုေပသည္။ ထိုသို႔ျဖင့္၊ ထိုအရာမွ ေကာင္းသည့္ ရလဒ္တစ္ခုတေလ ရွိလာႏိုင္သေလာ။ သင္သည္ ၿငိမ္သက္ျခင္းႏွင့္ ဝမ္းေျမာက္ျခင္းကို ေမြ႕ေလ်ာ္ခံစားရင္း အလင္းထဲတြင္ အသက္ရွင္ႏိုင္ေသးသေလာ။ အသက္မရွင္ႏိုင္ေပ။ သမၼာတရားကို သင္ ေရွာင္ရွားၿပီး၊ ဘုရားသခင္ကို ေရွာင္ရွားပါက၊ ေသခ်ာေပါက္ အေမွာင္ထဲက်ကာ၊ ျမည္တမ္းၿပီး အံသြားခဲႀကိတ္ရလိမ့္မည္။” (ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္၊ အတြဲ (၃)၊ ေနာက္ဆုံးေသာ ကာလ ခရစ္ေတာ္၏ ေဟာေျပာခ်က္မ်ား၊ သမၼာတရားကို ေလ့လာလိုက္စားျခင္းအားျဖင့္သာ ဘုရားသခင္အေပၚ မိမိတို႔၏အယူအဆမ်ားႏွင့္ နားလည္မႈလြဲျခင္းမ်ားကို ေျဖရွင္းႏိုင္၏) ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ကေန ကြၽန္မ သိခဲ့ရတယ္။ စစ္မွန္တဲ့ ေနာင္တနဲ႔ ေျပာင္းလဲျခင္းမွာ စစ္မွန္တဲ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ဆင္ျခင္သုံးသပ္မႈ၊ ကိုယ့္ရဲ႕ ေဖာက္ျပန္ပ်က္စီးတဲ့ စိတ္သေဘာထားနဲ႔ ကိုယ့္ျပႆနာေတြရဲ႕ အႏွစ္သာရကို နားလည္မႈေတြလိုအပ္တယ္။ ကိုယ့္ရဲ႕ အမွားက ဘယ္မွာရွိတယ္ဆိုတာ သိၿပီး ကိုယ့္ရဲ႕ ေဖာက္ျပန္ပ်က္စီးမႈကို ေျဖရွင္းဖို႔ သမၼာတရားကို ရွာေဖြရမယ္။ ကြၽန္မကိုယ္ကြၽန္မ ၾကည့္ၾကည့္ေတာ့ ေခါင္းေဆာင္က သူမ်ားေတြကို ခ်ဳပ္ခ်ယ္တဲ့ ကြၽန္မ ျပႆနာကို ေထာက္ျပေတာ့ ကြၽန္မက လုံးဝ ဆင္ျခင္မၾကည့္ခဲ့ဘူး။ သူမ်ားေတြကို ခ်ဳပ္ခ်ယ္တယ္ဆိုတာ တကယ္တမ္းဘာလဲ၊ ကြၽန္မရဲ႕ ဘယ္အျပဳအမူေတြက ခ်ဳပ္ခ်ယ္ေနတာလဲ၊ ဒီျပႆနာနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္က ဘာကို ဖြင့္ျပသလဲ၊ အဲဒီလိုလူမ်ိဳးအေပၚ ဘုရားရဲ႕ သေဘာထားက ဘာလဲ စတဲ့အရာေတြကို အေျဖရွာဖို႔လည္း သမၼာတရားကို မရွာခဲ့ဘူး။ အဲဒီအစား ကြၽန္မ ထင္တဲ့ဟာကိုပဲ ၾကည့္လုပ္ခဲ့တယ္။ ကြၽန္မက အရမ္းတဲ့တိုးေျပာလြန္းၿပီး ေလသံမခ်ိဳလို႔ သူမ်ားေတြက စိတ္က်ဥ္းက်ပ္ၾကတယ္ေပါ့။ ကြၽန္မ ေျပာင္းလဲသြားၿပီဆိုတာ လူတိုင္းျမင္ေအာင္လုပ္ဖို႔ ကြၽန္မရဲ႕ ေလသံနဲ႔ အျပဳအမူကို ျပင္တယ္။ ျပႆနာတစ္ခုကို ျမင္ရင္ ကြၽန္မက မပြင့္လင္းေတာ့ဘူး။ အဲဒီအစား လူတစ္ေယာက္ကို သိကၡာဆည္ေပးမယ့္ ဘာကိုမဆိုေျပာၿပီး ႏူးႏူးညံ့ညံ့ေနလိုက္တယ္။ တစ္ခါတေလမွာ လူတစ္ေယာက္က စည္းမ်ဥ္းေတြကို ခ်ိဳးေဖာက္ေနတယ္ဆိုတာ ကြၽန္မ ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ျမင္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ကြၽန္မက ထုတ္ေျပာရင္ ခ်ဳပ္ခ်ယ္ေနတယ္လို႔ သူမ်ားေတြေျပာမွာေၾကာက္ၿပီး မျမင္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္လိုက္တယ္၊ ဒါမွမဟုတ္ ႀကီးၾကပ္ေရးမႉးကို ဒါကို ကိုင္တြယ္ေအာင္ ေျပာျပလိုက္တယ္။ ဒီလိုမ်ိဳး အခ်ိန္ခဏေလာက္အထိ က်င့္သုံးၿပီးသြားေတာ့ ကြၽန္မက သူတို႔ကို အရင္ကလို မခ်ဳပ္ခ်ယ္ေတာ့ဘူးလို႔ သူမ်ားေတြက ေျပာေပမဲ့ ကြၽန္မက အျပဳအမူ ေျပာင္းလဲတာေတြကို လုပ္ေနတာပဲ။ အသက္စိတ္သေဘာေထာင္း ေျပာင္းလဲဖို႔ မလုပ္ဘူး။ ကိုင္တြယ္ေျဖရွင္းခံရတဲ့အခါမွာ ကြၽန္မက ကိုယ့္ရဲ႕ ေဖာက္ျပန္ပ်က္စီးတဲ့ စိတ္သေဘာထားကို ေျဖရွင္းဖို႔ သမၼာတရားကို မရွာခဲ့ဘူး။ ကြၽန္မက ခ်ဳပ္တည္းတာကိုပဲ က်င့္သုံးၿပီး ဟန္လုပ္ေနခဲ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကြၽန္မက ေတာ္ေတာ္စိတ္ဓာတ္က်ၿပီး စိတ္က်ဥ္းက်ပ္ေနတာ။ ကြၽန္မက ကြၽန္မေျပာတဲ့စကားတိုင္းမွာ ေဝ့ဝိုက္ၿပီး အရမ္း သတိထားေနခဲ့တယ္။ ဒီလို အသက္ရွင္ရတာ ပင္ပန္းပါတယ္။ ဒါေတြအားလုံးက သမၼာတရားကို မရွာဘဲ စည္းကမ္းေတြေနာက္လိုက္ၿပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ျဖစ္ေစတဲ့ ဆင္းရဲဒုကၡေတြပဲ။ အဲဒါနဲ႔ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဒီလိုဆက္လုပ္လို႔ မျဖစ္ေတာ့ဘူးလို႔ စဥ္းစားမိတယ္။ သမၼာတရားရွာဖို႔ ဘုရားေရွ႕ကို လာရမယ္၊ ကြၽန္မရဲ႕ ကိုယ္ပိုင္ျပႆနာေတြကို ဆင္ျခင္ၾကည့္ၿပီး ကြၽန္မရဲ႕ အပ်က္သေဘာေဆာင္တဲ့ အေျခအေနကေန ႐ုန္းထြက္ရမယ္။

ေနာက္ပိုင္းမွာ သူမ်ားေတြကို ခ်ဳပ္ခ်ယ္ျခင္းနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြကို ကြၽန္မ ရွာတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ဆင္ျခင္တဲ့အခါမွာ အဲဒီဖြင့္ျပခ်က္ေတြကို အသုံးခ်တယ္။ တစ္ေန႔က်ေတာ့ ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ထဲမွာ တစ္ခုကို ကြၽန္မ ဖတ္ရတယ္။ “သင္သည္ အယူဝါဒစကားမ်ားကိုသာ ထပ္တလဲလဲ ေျပာၿပီး လူမ်ားကို ၾသဝါဒေပးၿပီး ကိုင္တြယ္ေျဖရွင္းမွသာ ၎တို႔ကို သမၼာတရား နားလည္ေစၿပီး ယင္း၏ စစ္မွန္မႈထဲသို႔ ဝင္ေရာက္ေစႏိုင္သေလာ။ သင္ မိတ္သဟာယျပဳသည့္ သမၼာတရားသည္ မစစ္မွန္လွ်င္၊ အယူဝါဒစကားမ်ားသာျဖစ္လွ်င္၊ ၎တို႔ကို သင္မည္မွ် ကိုင္တြယ္ေျဖရွင္းၿပီး ၾသဝါဒေပးပါေစ အက်ိဳးရွိမည္မဟုတ္ေပ။ လူတို႔က သင့္ကို ေၾကာက္႐ြံ႕ျခင္း၊ သင္ေျပာသည့္အရာကို လုပ္ေဆာင္ျခင္းႏွင့္ မကန္႔ကြက္ရဲျခင္းတို႔သည္ သမၼာတရားကို ၎တို႔ နားလည္ကာ နာခံျခင္းႏွင့္ အတူတူျဖစ္သည္ဟု သင္ ထင္သေလာ။ ဤသည္မွာ ႀကီးမားေသာ အမွားတစ္ခုျဖစ္သည္။ အသက္သို႔ ဝင္ေရာက္ျခင္းသည္ အလြန္႐ိုးရွင္းျခင္းမရွိေပ။ ေခါင္းေဆာင္အခ်ိဳ႕သည္ အျမင္ေကာင္းေစရန္အတြက္ ႀကိဳးစားေနေသာ မန္ေနဂ်ာအသစ္တစ္ေယာက္ႏွင့္တူသည္။ လူတိုင္းက ၎တို႔ကို က်ိဳးႏြံနာခံရန္အတြက္ ဘုရားသခင္ေ႐ြးခ်ယ္ထားေသာသူတို႔အေပၚ ၎တို႔၏ လတ္တေလာရရွိထားသည့္အာဏာကို အသုံးခ်ရန္ ႀကိဳးစားၿပီး ဤသို႔ျဖင့္ ၎တို႔အလုပ္က ပို၍လြယ္ကူလိမ့္မည္ဟု ထင္ၾကသည္။ သင္သည္ သမၼာတရား၏ စစ္မွန္မႈ ကင္းမဲ့လွ်င္ မၾကာခင္တြင္ သင္၏ စစ္မွန္ေသာ ဝိညာဥ္ရင့္က်က္မႈက ျမင္သာလိမ့္မည္၊ သင္၏ သ႐ုပ္မွန္က ထုတ္ေဖာ္ျခင္းခံရလိမ့္မည္။ သင္သည္ ေကာင္းစြာ ဖယ္ရွားျခင္းခံရႏိုင္ေပမည္။ စီမံအုပ္ခ်ဳပ္ေရးဆိုင္ရာ အလုပ္အခ်ိဳ႕တြင္ အနည္းငယ္ ကိုင္တြယ္ေျဖရွင္းျခင္း၊ ျပဳျပင္ျခင္းႏွင့္ ပဲ့ျပင္ဆုံးမျခင္းသည္ လက္ခံႏိုင္ဖြယ္ျဖစ္သည္။ သို႔ရာတြင္ သင္သည္ သမၼာတရားကို မိတ္သဟာယျပဳႏိုင္စြမ္းမရွိပါက၊ အဆုံး၌ ျပႆနာကို ေျဖရွင္းႏိုင္ဦးမည္ မဟုတ္သကဲ့သို႔၊ အလုပ္၏ ရလဒ္မ်ားကို ထိခိုက္လိမ့္မည္။ အသင္းေတာ္၌ မည္သည့္ျပႆနာမ်ား ေပၚေပါက္သည္ျဖစ္ေစ၊ လူမ်ားကို သင္ ဆက္၍ ဩဝါဒေပးၿပီး အျပစ္တင္ေနလွ်င္၊ သင္သည္ အစဥ္ ေဒါသထြက္ေန႐ုံသာရွိလွ်င္၊ ဤသည္မွာ သင္၏ ေဖာက္ျပန္ပ်က္စီးေသာ စိတ္သေဘာထားက သူ႔ဘာသာသူ ထုတ္ေဖာ္ျပေနျခင္း ျဖစ္ေလသည္။ သင္သည္ သင္၏ ေဖာက္ျပန္ပ်က္စီးျခင္း၏ အက်ည္းတန္ေသာ မ်က္ႏွာကို ျပသၿပီးျဖစ္သည္။ သင္သည္ အၿမဲတမ္း အထက္စီးမွေန၍ လူမ်ားကို ဤကဲ့သို႔ ဩဝါဒေပးေနပါက၊ အခ်ိန္ၾကာလာသည္ႏွင့္အမွ် လူမ်ားသည္ သင့္ထံမွ အသက္ပံ့ပိုးမႈကို လက္ခံရရွိႏိုင္မည္မဟုတ္ေပ။ ၎တို႔သည္ စစ္မွန္သည့္ မည္သည့္အရာကိုမွ် ရလိမ့္မည္မဟုတ္ေပ။ ထိုအစား သင္၏ ပစ္ပစ္ခါခါျငင္းပယ္ျခင္းႏွင့္ ႐ြံရွာျခင္းသာ ခံရလိမ့္မည္။ ထို႔အျပင္ ခ်င့္ခ်ိန္ႏိုင္စြမ္း မရွိေသာေၾကာင့္ သင္၏ ဩဇာလႊမ္းမိုးျခင္းကို ခံခဲ့ရၿပီးသည့္ေနာက္၊ အျခားသူမ်ားကို ထိုနည္းတူ ဩဝါဒေပးၿပီး ကိုင္တြယ္ေျဖရွင္းကာ ျပဳျပင္မည့္ လူအခ်ိဳ႕ရွိလိမ့္မည္ ျဖစ္သည္။ ၎တို႔သည္လည္း ထိုနည္းတူ စိတ္ဆိုးၿပီး ေဒါသထြက္ၾကလိမ့္မည္။ သင္သည္ လူမ်ား၏ ျပႆနာမ်ားကို ေျဖရွင္းႏိုင္လိမ့္မည္ မဟုတ္႐ုံသာမက၊ ၎တို႔၏ ေဖာက္ျပန္ပ်က္စီးေသာ စိတ္သေဘာထားမ်ားကိုလည္း အားေပးျမႇင့္တင္ေပးေနမိလိမ့္မည္။ ယင္းက ၎တို႔အား ပ်က္စီးျခင္းဆီသို႔ လမ္းေၾကာင္းေပၚ ဦးေဆာင္ေနျခင္း မဟုတ္ေလာ။ ယင္းက ဆိုးယုတ္သည့္ အျပဳအမူတစ္ခု မဟုတ္သေလာ။ ေခါင္းေဆာင္တစ္ဦးသည္ သမၼာတရားအေၾကာင္း မိတ္သဟာယျပဳျခင္းႏွင့္ အသက္ျဖင့္ ေထာက္ပံ့ေပးျခင္းတို႔အားျဖင့္ အဓိက ဦးေဆာင္သင့္သည္။ သင္သည္ အစဥ္သျဖင့္ အေပၚစီးမွေနကာ အျခားသူမ်ားအား ဩဝါဒေပးလွ်င္၊ ၎တို႔သည္ သမၼာတရားကို နားလည္ႏိုင္လိမ့္မည္ေလာ။ သင္သည္ ဤနည္းလမ္းျဖင့္ ခဏတာ အလုပ္လုပ္လွ်င္ လူမ်ားက သင့္ကို အရွိအတိုင္း ရွင္းလင္းစြာ ျမင္လာသည့္အခါ သင့္ကို ၎တို႔က စြန႔္ပစ္လိမ့္မည္။ ဤသို႔အလုပ္လုပ္ျခင္းအားျဖင့္ လူမ်ားကို ဘုရားသခင္၏ ေရွ႕ေမွာက္သို႔ သင္ ေခၚေဆာင္ႏိုင္သေလာ။ သင္ ေသခ်ာေပါက္ မေခၚေဆာင္ႏိုင္ေပ။ သင္လုပ္ႏိုင္သည့္အရာမွာ အသင္းေတာ္အလုပ္ကို ကဖ်က္ယဖ်က္လုပ္ၿပီး ဘုရားသခင္ ေ႐ြးခ်ယ္ထားေသာ လူမ်ားကို သင့္အား ႐ြံရွာစက္ဆုပ္ၿပီး စြန႔္ပစ္ဖို႔ ျဖစ္ေစ႐ုံသာ ရွိသည္။” (ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္၊ အတြဲ (၃)၊ ေနာက္ဆုံးေသာ ကာလ ခရစ္ေတာ္၏ ေဟာေျပာခ်က္မ်ား၊ အပိုင္း သုံး) ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ကို ဆင္ျခင္ရင္းနဲ႔ ကြၽန္မ ရွင္းသြားတယ္။ သူမ်ားေတြရဲ႕ ျပႆနာကို ျမင္ေပမဲ့ သူတို႔ကို ကူညီဖို႔ သမၼာတရားကို မိတ္သဟာယမဖြဲ႕ဘဲ၊ လက္ေတြ႕လုပ္ဖို႔ လမ္းေၾကာင္းကို ျပမေပးဘဲ အဲဒီအစား သူတို႔အမွားအတြက္ သူတို႔ကို ေမာက္ေမာက္မာမာနဲ႔ ဆူတာ၊ အျပစ္တင္တာ ကိုယ္ျဖစ္ေစခ်င္တဲ့အတိုင္းလုပ္ဖို႔ သူတို႔ကို ဖိအားေပးတာဟာ တင္းက်ပ္တဲ့ အျပဳအမူပဲ။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြနဲ႔ ယွဥ္ၾကည့္ေတာ့ ကြၽန္မက အဲဒီလိုမ်ိဳးဆိုတာ ေတြ႕ရတယ္။ ရွီလာက အစမွာ သီခ်င္းေရးစေလ့က်င့္ေတာ့ လုပ္ငန္းစဥ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားနဲ႔ မရင္းႏွီးေသးဘူးဆိုေတာ့ အမွားေတြလုပ္တာက သာမန္ပဲ။ သူ႔ရဲ႕ တြဲဖက္အေနနဲ႔ ကြၽန္မက သူ႔ကို ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္နဲ႔ ကူညီပံ့ပိုးေပးသင့္တယ္။ သူ႔အမွားေတြရဲ႕ အေၾကာင္းျပခ်က္ေတြကို အႏွစ္ခ်ဳပ္ဖို႔ အတူတူလုပ္ၿပီး အဲဒီအမွားေတြကို ေျပာင္းလဲသင့္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ကြၽန္မက သူ႔ရဲ႕ တကယ့္ ဝိညာဥ္ရင့္က်က္မႈ၊ ဒါမွမဟုတ္ အခက္အခဲေတြကို ထည့္မစဥ္းစားခဲ့ဘူး။ ကြၽန္မက လုံးဝ နားလည္မေပးဘူး။ သူ႔အတြက္ စဥ္းစားမေပးဘူး။ ၿပီးေတာ့ သူ႔အမွားေတြရဲ႕ အရင္းအျမစ္ကို မရွာခဲ့ဘူး။ သူ႔ကို အထင္ပဲေသးၿပီး သူ႔တာဝန္ကို စိတ္ႏွစ္မလုပ္ဘူးဆိုၿပီးေတာ့ပဲ သတ္မွတ္ခဲ့တယ္။ သူ႔ကို တစ္ခ်ိန္လုံး စိတ္ျမန္လက္ျမန္နဲ႔ ေဝဖန္အျပစ္တင္ၿပီး ဆူတာေတြေတာင္ လုပ္ခဲ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူက စိတ္က်ဥ္းက်ပ္ၿပီး သူ႔ရဲ႕ မေကာင္းတဲ့အေျခအေနက သူ႔တာဝန္ကို ထိခိုက္ခဲ့တယ္။ တျခားညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမေတြနဲ႔ ဆက္ဆံတဲ့ေနရာမွာ ကြၽန္မလည္း အတူတူပဲ။ တစ္ေယာက္ေယာက္က ကြၽန္မထက္ပိုေစာၿပီး အိပ္ရာဝင္တာ ခဏနားၿပီး ေလွ်ာက္သြားတာ၊ နည္းနည္းစကားေျပာတာေတြကို ကြၽန္မ ျမင္ရင္ သူတို႔က သူတို႔တာဝန္မွာ ေပါ့ေလ်ာ့တယ္လို႔ ကြၽန္မက ထင္တယ္။ ၿပီးေတာ့ သူတို႔ကို အထင္ေသးတယ္။ ကြၽန္မက သူမ်ားေတြကို အၿမဲတမ္းဆူတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ သူတို႔က ကြၽန္မကို မေက်မနပ္ျဖစ္ၿပီး ေရွာင္ေတာင္ေရွာင္ၾကတယ္။ ဒီနည္းနဲ႔ သူမ်ားေတြနဲ႔ ဆက္ဆံၿပီးအလုပ္လုပ္တာက သူတို႔ကို တည္ေဆာက္စရာ၊ အက်ိဳးအျမတ္တစ္ခုခုမရေစ႐ုံမကဘဲ သူတို႔က ေၾကာက္ၿပီး စိတ္က်ဥ္းက်ပ္လာၾကတယ္။ ကြၽန္မက တကယ္ကို သူမ်ားေတြအေပၚ ခ်စ္ျခင္းမရွိဘဲ လူ႔သဘာဝမရွိခဲ့ဘူး။ တကယ္ေတာ့ အၾကာႀကီးအလုပ္လုပ္ၿပီးေတာ့ ထၿပီး ေလွ်ာက္သြားတာ ခဏေလာက္ စကားေျပာၿပီး သက္ေသာင့္သက္သာေနတာက တကယ္ကို သာမန္ပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ ကြၽန္မက လူတိုင္းကို ကြၽန္မလိုလုပ္ဖို႔ မရမကေျပာတယ္။ ေနာက္က်မွ အိပ္ရာဝင္ၿပီး ေပါ့ေပါ့ပါးပါး စကားေျပာတာေတြ မလုပ္ခိုင္းဘူး။ ကြၽန္မက ေတာ္ေတာ္မာနႀကီးၿပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အမွန္ထင္တာပဲ။ ကြၽန္မက လူတိုင္းအေပၚ ေဖာက္ျပန္ပ်က္စီးျခင္းနဲ႔ လုပ္ေဆာင္ေနတာပဲ။ ကြၽန္မ လုပ္ရပ္ေတြကို ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္အေပၚ၊ သမၼာတရားစည္းမ်ဥ္းေတြအေပၚမွာ အေျခမခံဘူး။ ဒါေၾကာင့္ လူေတြက မြန္းက်ပ္ၿပီး စိတ္က်ဥ္းက်ပ္လာၾကတယ္။ ကြၽန္မ ေနာက္ေၾကာင္းျပန္စဥ္းစားရင္းနဲ႔ ဒီေနရာေရာက္ေတာ့ အျပစ္ရွိသလိုခံစားရၿပီး စိတ္မေကာင္းျဖစ္တယ္။ ကြၽန္မက တကယ္ကို က်ိဳးေၾကာင္းမသင့္ဘူး၊ အရမ္းကို လူ႔သဘာဝကင္းမဲ့တယ္ဆိုတာကို ျမင္ခဲ့တယ္။

ေနာက္ပိုင္းမွာ အေၾကာင္းရင္းက ဘာလဲဆိုတာ ပိုၿပီး ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ျမင္သြားေအာင္ ကူညီေပးတဲ့ ေနာက္ထပ္ ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္တစ္ပိုဒ္ကို ကြၽန္မ ဖတ္တယ္။ ဘုရားသခင္၏ ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္၌ ေျပာထားသည္- “သင္၏စိတ္ႏွလုံးထဲတြင္ သင္သည္ သမၼာတရားကို အမွန္တကယ္ နားလည္ပါက၊ သမၼာတရားကို လက္ေတြ႕လုပ္ေဆာင္ကာ ဘုရားသခင္ကို နာခံဖို႔နည္းလမ္းအား သင္သိလိမ့္မည္ ျဖစ္ၿပီး သမၼာတရား လိုက္စားျခင္း လမ္းေၾကာင္းေပၚကို သင္ အလိုအေလ်ာက္ စတင္လိမ့္မည္ ျဖစ္သည္။ သင္ေလွ်ာက္သည့္ လမ္းေၾကာင္းသည္ မွန္ကန္သည့္ လမ္းေၾကာင္းျဖစ္ၿပီး ဘုရားသခင္၏ အလိုေတာ္ႏွင့္ ကိုက္ညီပါက၊ သန႔္ရွင္းေသာဝိညာဥ္ေတာ္၏ အလုပ္သည္ သင့္ကို စြန႔္ခြာလိမ့္မည္ မဟုတ္ေခ်— ထိုအေျခအေနတြင္ ဘုရားသခင္အား သင္ သစၥာေဖာက္ဖို႔အလားအလာ နည္းသည္ထက္ နည္းလာေပလိမ့္မည္။ သမၼာတရားမရွိပါက မေကာင္းမႈျပဳရန္ လြယ္ကူၿပီး မရည္႐ြယ္ဘဲ ယင္းကို သင္လုပ္မိလိမ့္မည္ ျဖစ္သည္။ ဥပမာ၊ သင့္တြင္ မာနေထာင္လႊားၿပီး စိတ္ႀကီးဝင္ေသာ စိတ္သေဘာထားတစ္ခုရွိလွ်င္ ဘုရားသခင္ကို မဆန္႔က်င္ရန္ ေျပာဆိုခံရျခင္းသည္ ထူးျခားမႈမရွိေပ။ သင္သည္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ မထိန္းႏိုင္ေပ။ သင္ထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္သည္ထက္ ေက်ာ္လြန္သည္။ သင္သည္ ရည္႐ြယ္ခ်က္ရွိရွိျဖင့္ လုပ္ေဆာင္မည္မဟုတ္ေပ။ သင္၏ ေမာက္မာၿပီး ေထာင္လႊားေသာ သဘာဝဗီဇ၏ အုပ္စိုးမႈေအာက္၌ သင္ ထိုသို႔ျပဳလိမ့္မည္။ သင္၏ မာနေထာင္လႊား ျခင္းႏွင့္ စိတ္ႀကီးဝင္ျခင္းတို႔သည္ သင့္ကို ဘုရားသခင္အား အထင္အျမင္ေသးေစမည္ျဖစ္ၿပီး သူ႔အား အေရးမပါေသာသူအျဖစ္ ျမင္ေစမည္ျဖစ္သည္။ ထိုအရာတို႔သည္ သင့္ကိုယ္သင္ ခ်ီးေျမႇာက္ေအာင္ လုပ္လိမ့္မည္ျဖစ္ၿပီး သင့္ကိုယ္သင္ အစဥ္တစိုက္ ျပစားဝင့္ဝါေအာင္ လုပ္လိမ့္မည္ ျဖစ္သည္။ ယင္းတို႔က သင့္အား အျခားသူမ်ားကို အထင္အျမင္ေသးေစမည္၊ သင့္စိတ္ႏွလုံးထဲတြင္ သင္ကိုယ္တိုင္မွလြဲ၍ အျခားမည္သူကိုမွ် ထားမည္ မဟုတ္ေခ်။ ယင္းတို႔က သင္၏ စိတ္ႏွလုံးထဲမွ ဘုရားသခင္၏ေနရာကို လုယူလိမ့္မည္။ ၿပီးလွ်င္ ေနာက္ဆုံးတြင္ သင့္အား ဘုရားသခင္၏ေနရာတြင္ ထိုင္ဖို႔ျဖစ္ေစၿပီး သင့္ကိုယ္ပိုင္အေတြးမ်ား၊ အႀကံဉာဏ္မ်ားႏွင့္ အယူအဆမ်ားကို သမၼာတရားအျဖစ္ ၾကည္ညိဳေလးစားေစလ်က္၊ သင့္ကို က်ိဳးႏြံနာခံဖို႔ ေတာင္းဆိုေစမည္ ျဖစ္သည္။ မိမိတို႔၏ ေမာက္မာ၍ ေထာင္လႊားေသာ သဘာဝ၏ အုပ္စိုးမႈေအာက္၌ လူတို႔သည္ မ်ားျပားလွေသာ ဒုစ႐ိုက္မႈကို ျပဳၾကသည္။” (ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္၊ အတြဲ (၃)၊ ေနာက္ဆုံးေသာ ကာလ ခရစ္ေတာ္၏ ေဟာေျပာခ်က္မ်ား၊ သမၼာတရားအား လိုက္စားျခင္းအားျဖင့္သာ စိတ္သေဘာထား ေျပာင္းလဲမႈတစ္ခုကို ရရွိႏိုင္သည္) ကြၽန္မက သူမ်ားေတြအေပၚ အရမ္းပိုင္စိုးပိုင္နင္းျဖစ္ၿပီး ဖိႏွိပ္ခ်ဳပ္ခ်ယ္ရတဲ့အေၾကာင္းက ကြၽန္မရဲ႕ မာနေထာင္လႊားတဲ့ ဆိုးယုတ္တဲ့ သဘာဝေၾကာင့္သက္သက္ပဲဆိုတာ ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ကေန ကြၽန္မ သေဘာေပါက္သြားတယ္။ ကြၽန္မက သီခ်င္းေရးတာ ေတာ္ေတာ္ၾကာၿပီဆိုေတာ့ စည္းမ်ဥ္းေတြ၊ ကြၽမ္းက်င္မႈေတြနဲ႔ ရင္းႏွီးတယ္။ ၿပီးေတာ့ ႀကီးၾကပ္ေရးမႉးက ကြၽန္မကို ခဏခဏ သူမ်ားေတြကို ကူညီၿပီး ျပေပးခိုင္းတယ္။ ကြၽန္မက ဒါကို ကိုယ့္အတြက္ အရင္းအႏွီးအေနနဲ႔ ျမင္ၿပီး ကြၽန္မက တကယ္ကို ထူးျခားတယ္၊ တျခားလူတိုင္းထက္ သာတယ္လို႔ ထင္ခဲ့တယ္။ ကြၽန္မက ကိုယ့္ဘာသာ သတိမထားမိေတာ့ဘဲ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ စင္ေပၚတင္ၿပီး လူတိုင္းကို ငုံ႔ၾကည့္ေနခဲ့တယ္။ ရွီလာက သီခ်င္းေရးတဲ့ေနရာမွာ အမွားေတြဆက္တိုက္လုပ္ေနေတာ့ ကြၽန္မက စိတ္လြတ္သြားၿပီး သူ႔ကို ဆူတယ္။ ဒါေပမဲ့ တကယ္တမ္းက ကြၽန္မက သူ႔ကို ႏွိမ္ၿပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ဂုဏ္တင္ေနတာပဲ။ ကြၽန္မက သူ႔ထက္သာတယ္လို႔ လူတိုင္းက ကြၽန္မကို ျမင္ေအာင္ လုပ္ေနတာပဲ။ သူက ကြၽန္မ မလုပ္တဲ့ အမွားေတြကို လုပ္ေနၿပီး ျပႆနာေတြျဖစ္ေနတယ္၊ သူက အာ႐ုံမစိုက္ဘူး၊ တာဝန္မသိတတ္ဘူး၊ ကြၽန္မကေတာ့ ကိုယ့္တာဝန္မွာ အေလးအနက္ထားၿပီး တာဝန္သိတတ္တယ္ ေပါ့။ ဒါေပမဲ့ အခု ကြၽန္မ စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ ရွီလာမွာလည္း အားသာခ်က္ေတြ အမ်ားႀကီးရွိတယ္။ သူ႔မွာ အစြမ္းအစေကာင္းရွိတယ္။ သီခ်င္းေရးတဲ့ေနရာမွာ ၿပီးတာျမန္တယ္။ အႀကံေကာင္းေတြ အမ်ားႀကီးေပးတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကြၽန္မက သူ႔အားနည္းခ်က္ေတြကိုပဲ ၾကည့္ေနၿပီး သူေတာ္တာေတြကို မျမင္ႏိုင္ဘူး။ သူနဲ႔ပတ္သက္ရင္ ကြၽန္မ စံႏႈန္းေတြကျမင့္ၿပီး သတ္မွတ္ခ်က္ေတြက တင္းက်ပ္တယ္။ ကြၽန္မ သူ႔ကို ျပင္ေပးၿပီးတဲ့ဟာဆိုရင္ သူ႔ကို အမွားလုပ္ခြင့္မေပးဘူး။ တစ္ခါတေလမွာ သူမ်ားေတြက စကားေျပာတာ၊ ေစာၿပီး အိပ္ရာဝင္တာကို ကြၽန္မ ေတြ႕ရင္ ကြၽန္မက သူတို႔ကိုလည္း အျပစ္တင္တယ္။ ကြၽန္မရဲ႕ ကိုယ္ပိုင္လိုအပ္ခ်က္ေတြနဲ႔ စံႏႈန္းေတြကို သမၼာတရားစည္းမ်ဥ္းေတြအျဖစ္ မွတ္ယူၿပီး သူမ်ားေတြကိုလည္း လိုက္နာခိုင္းတယ္။ မလုပ္ႏိုင္တဲ့အခါ အျပစ္တင္တယ္။ ကြၽန္မက အားနည္းခ်က္မရွိဘဲ ဘယ္သူမွ မယွဥ္ႏိုင္တဲ့ ၿပီးျပည့္စုံတဲ့သူလိုမ်ိဳး ေနခဲ့တယ္။ ကြၽန္မက ေတာ္ေတာ္မာနႀကီးၿပီး က်ိဳေၾကာင္းမသင့္ခဲ့ဘူး။ တကယ္တမ္းကေတာ့ ကြၽန္မက ကိုယ့္တာဝန္မွာ ခဏခဏ အမွားေတြလုပ္တယ္။ သုံးေလးႀကိမ္ေလာက္ထိ ကြၽန္မက အာ႐ုံမစိုက္လို႔၊ ဂ႐ုမစိုက္လို႔ ကြၽန္မတို႔အလုပ္က မေကာင္းတဲ့ သက္ေရာက္မႈျဖစ္သြားတယ္။ ကြၽန္မတာဝန္မွာ စိန္ေခၚမႈေတြကို ႀကဳံရရင္လည္း ကြၽန္မက ဘာမွမလုပ္ဘဲ ေနာက္ဆုတ္တယ္။ အဖိုးအခ မေပးဆပ္ခ်င္ခဲ့ဘူး။ ကြၽန္မက သူမ်ားေတြထက္ ဘာမွ ပိုမေတာ္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ကြၽန္မကိုယ္တိုင္ရဲ႕ ျပႆနာေတြနဲ႔ အားနည္းခ်က္ေတြကို မျမင္ႏိုင္ခဲ့ဘူး။ ကြၽန္မက က်န္တဲ့သူေတြထက္သာတယ္လို႔ အၿမဲတမ္း ခံစားရတယ္။ တကယ္ကို ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ သတိမထားမိခဲ့တာပါ။ ဒါကို သေဘာေပါက္သြားေတာ့ ေတာ္ေတာ္ရွက္တယ္။ ကြၽန္မက ေတာ္ေတာ္ေလးကို မာနႀကီးၿပီး လူ႔သဘာဝကို အသက္ရွင္ေနထိုင္ျခင္းမရွိတာကိုလည္း မုန္းခဲ့တယ္။

အဲဒီေနာက္မွာ ကြၽန္မ ရွာေဖြၾကည့္ေတာ့ ကြၽန္မက ကိုယ္ျမင္တဲ့ ျပႆနာေတြကို ေထာက္ျပႏိုင္တာ၊ မွန္တာေတြကိုပဲ ေျပာႏိုင္တာဟာ ကြၽန္မက ထုတ္ေဖာ္ေျပာဖို႔ သတၱိရွိၿပီး လူေတြ မေက်မနပ္ျဖစ္သြားမွာ မေၾကာက္ဘူး၊ ဒါဟာ ေျဖာင့္မတ္ျခင္းအသိစိတ္ကိုျပတယ္ဆိုၿပီး အၿမဲတမ္း ခံစားမိခဲ့တယ္ဆိုတာ ကြၽန္မ သေဘာေပါက္သြားတယ္။ ဒါေပမဲ့ တကယ္တမ္းေတာ့ ကြၽန္မက ေျဖာင့္မတ္ျခင္းနဲ႔ မာနေထာင္လႊားျခင္းရဲ႕ ကြာျခားမႈကို မသိဘူး။ ဒီပေဟဠိကို ဘုရားေရွ႕ကို ယူလာၿပီး ဆုေတာင္း ရွာေဖြတယ္။ တစ္ခါေတာ့ စုေဝးပြဲတစ္ခုမွာ အသင္းေတာ္ေခါင္းေဆာင္တစ္ေယာက္က ဒီကိစၥအေပၚ သူ႔ရဲ႕ ကိုယ္ပိုင္နားလည္မႈကို မိတ္သဟာယဖြဲ႕တယ္။ အဓိကအေနနဲ႔ သူေျပာတာက ေျဖာင့္မတ္ျခင္းဆိုတာ သမၼာတရားကို ထိန္းသိမ္းၿပီး ဘုရားသခင္ရဲ႕ အမႈေတာ္ကို ကာကြယ္ျခင္းကို ၫႊန္းဆိုတယ္ေပါ့။ ကိုယ္က သမၼာတရားကို တကယ္နားလည္ရင္၊ ဘယ္အရာက သမၼာတရားနဲ႔၊ ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္နဲ႔ညီတယ္ဆိုတာကို သိရင္ ဒါကို ထိန္းသိမ္းသင့္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ကို၊ သမၼာတရားကို မထိန္းသိမ္းရဲတာက ေျဖာင့္မတ္ျခင္းအသိစိတ္မရွိတာပဲ။ မာနေထာင္လႊားျခင္းနဲ႔ စိတ္ႀကီးဝင္ျခင္းက ဘုရားကို ပုန္ကန္ၿပီး အာခံတဲ့ ဆိုးယုတ္တဲ့ စိတ္သေဘာထားကို ေဖာ္ျပတယ္။ ဘုရားရဲ႕ ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္၊ အမႈေတာ္နဲ႔ ေတာင္းဆိုခ်က္ေတြကို လ်စ္လ်ဴရႈတာ၊ ကိုယ့္အေၾကာင္းကိုယ္ အရမ္းစဥ္းစားတာ၊ ကိုယ္ပိုင္အျမင္၊ ကိုယ္ပိုင္အယူအဆေတြကို ဖက္တြယ္ထားတာ ကိုယ္က အကုန္လုံးကို သိတယ္လို႔ ထင္ေနတာ ဒါေတြက မာနေထာင္လႊားၿပီး စိတ္ႀကီးဝင္တာပဲ။ မာနေထာင္လႊားျခင္းက ေျဖာင့္မတ္ျခင္းနဲ႔ လုံးဝ ကြဲလြဲၿပီး စည္းမ်ဥ္းေတြကို ထိန္းသိမ္းတယ္။ ဒီႏွစ္ခုက လုံးဝ မဆက္စပ္ဘူး။ ေခါင္းေဆာင္ရဲ႕ မိတ္သဟာယကို ၾကားၿပီး မာနေထာင္လႊားျခင္းနဲ႔ ေျဖာင့္မတ္ျခင္းမတူတာကို ကြၽန္မ နည္းနည္းသိသြားတယ္။ ေျဖာင့္မတ္ျခင္းရွိတဲ့သူက သမၼာတရား စည္းမ်ဥ္းေတြကို ထိန္းသိမ္းႏိုင္ၿပီး အသင္းေတာ္အလုပ္ကို ကာကြယ္ႏိုင္တယ္။ တစ္ေယာက္ေယာက္က အသင္းေတာ္အက်ိဳးကို ထိခိုက္ေနတာကို သူက ျမင္ရင္ ထရပ္ၿပီး မိတ္သဟာယဖြဲ႕ႏိုင္တယ္။ တားဆီးႏိုင္တယ္။ သူမ်ားေတြရဲ႕ ျပႆနာေတြကို ထုတ္ေဖာ္ႏိုင္တယ္။ တစ္ခါတေလမွာ သူက ၾကမ္းၾကမ္းတမ္းတမ္း ေျပာဆိုႏိုင္တယ္။ ဒါေပမဲ့ သူတို႔ေျပာတာက အရွိအတိုင္းျဖစ္ၿပီး လက္ေတြ႕က်တယ္။ ၿပီးေတာ့ အသင္းေတာ္အက်ိဳးအတြက္ျဖစ္တယ္။ ဒါက သူမ်ားေတြရဲ႕ အသက္ဝင္ေရာက္မႈအတြက္ အက်ိဳးရွိၿပီး တစ္ကိုယ္ေရ ရည္႐ြယ္ခ်က္တစ္ခုမွ မရွိဘူး။ ဒါက ေျဖာင့္မတ္ျခင္းကို ေဖာ္ျပမႈတစ္ခုပဲ။ တစ္ေယာက္ေယာက္က ကိုယ့္တာဝန္မွာ တာဝန္မသိတတ္ဘဲ အလုပ္ကို ထိခိုက္ေနတာကို ေခါင္းေဆာင္ကျမင္ရင္ တစ္ခါတေလမွာ သူက အဲဒီလူကို ျပဳျပင္ၿပီး ကိုင္တြယ္ေျဖရွင္းႏိုင္တာကို ကြၽန္မ ေတြးမိတယ္။ သူ႔ေလ့သံက ၾကမ္းၿပီး တဲ့တိုးဆန္ႏိုင္ေပမဲ့ သူက ျပႆနာရဲ႕ သဘာဝနဲ႔ အက်ိဳးဆက္ေတြကို မီးေမာင္းထိုးျပတယ္။ လူေတြ အျမန္ ဆင္ျခင္သုံးသပ္ႏိုင္ၿပီး ေနာင္တရႏိုင္ေအာင္ေပါ့။ အလုပ္ကို ထိခိုက္တာေတြ မျဖစ္ေတာ့ဘူး။ ၿပီးေတာ့ လူေတြကို ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ဆင္ျခင္ၿပီး သိေအာင္လုပ္ဖို႔ ကူညီေပးတယ္။ အျပဳသေဘာေဆာင္တဲ့ရလဒ္ေတြ ရွိတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူမ်ားေတြကို ခ်ဳပ္ခ်ယ္တာက မာနေထာင္လႊားမႈကို ျပတာပဲ။ ဒါက လူေတြကို ကိုယ့္ရဲ႕စံႏႈန္းေတြ၊ စိတ္ကူးေတြအတိုင္းလုပ္ဖို႔ တြန္းအားေပးတာပဲ။ ကိုယ့္ရည္႐ြယ္ခ်က္က ကိုယ္က ဘယ္ေလာက္သာတယ္ဆိုတာ ႂကြားဖို႔ပဲ။ အက်ိဳးဆက္အေနနဲ႔ လူေတြအေပၚ စည္းကမ္းေတြအမ်ားႀကီး ခ်မွတ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ လူေတြက ေၾကာက္ၿပီး ခ်ဳပ္ခ်ယ္၊ ကန႔္သတ္ခံရသလို ခံစားရတာ၊ အပ်က္သေဘာေဆာင္တာေတြ ျဖစ္လာတယ္။ ရွီလာနဲ႔ ကြၽန္မ အလုပ္လုပ္ေတာ့ သူက အမွားေတြအမ်ားႀကီးလုပ္တာကို ကြၽန္မ ျမင္တဲ့အခ်ိန္မွာ သူ႔အမွားတြက ဘာေၾကာင့္ျဖစ္တယ္ဆိုတာ မရွာဘူး။ အျပဳသေဘာေဆာင္တဲ့ မိတ္သဟာယေပးၿပီး ကူညီတာမလုပ္ဘူး။ အဲဒီအစား သူ႔ျပႆနာေတြကို ကြၽန္မက အမိအရဆုပ္ကိုင္ၿပီး သူ႔ကို ဆူတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူက ေတာ္ေတာ္ စိတ္က်ဥ္းက်ပ္သြားတယ္။ ကြၽန္မက မာနေထာင္လႊားတဲ့ စိတ္သေဘာထားကို ေတာ္ေတာ္ကို ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ျပေနတာပါ။ အသင္းေတာ္အလုပ္ကို ေျဖာင့္မတ္စြာ ထိန္းသိမ္းျခင္း မရွိဘူး။ လူတစ္ေယာက္က မွန္တဲ့ ရည္႐ြယ္ခ်က္ရွိရင္၊ စည္းမ်ဥ္းရွိရင္၊ အသင္းေတာ္အလုပ္ကို ထိန္းသိမ္းဖို႔ ႀကိဳးစားၿပီး သူျမင္တဲ့ ျပႆနာေတြကို အရွိအတိုင္း ေထာက္ျပႏိုင္ရင္ သူက ၾကမ္းၾကမ္းတမ္းတမ္း ေျပာဆိုရင္ေတာင္ မာနေထာင္လႊားတာမဟုတ္ဘူး။ ဒီက်င့္သုံးမႈက သူမ်ားေတြအတြက္ တည္ေဆာက္စရာျဖစ္ၿပီး အလုပ္အတြက္ အက်ိဳးရွိတယ္။ ဒါက သမၼာတရားကို လက္ေတြ႕လုပ္ၿပီး ေျဖာင့္မတ္ျခင္းကို ထင္ရွားေစတာပဲ။ ဒါေၾကာင့္ မာနေထာင္လႊားၿပီး သူမ်ားေတြကို ခ်ဳပ္ခ်ယ္တဲ့ ျပႆနာကို ေျဖရွင္းခ်င္ရင္ ပါးပါးနပ္နပ္နဲ႔ စကားေျပာဖို႔ကိုပဲ အာ႐ုံစိုက္လို႔မရဘူး။ ျပႆနာေတြကို ျမင္တဲ့အခါ မေျပာဘဲ ေနလို႔မရဘူး။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ သုံးသပ္ဖို႔၊ ကိုယ့္ရဲ႕ မာနေထာင္လႊားတဲ့ စိတ္သေဘာထားကို ေျဖရွင္းဖို႔အာ႐ုံစိုက္ရမယ္။ ကိုယ့္စကားေတြရဲ႕ ေနာက္ကြယ္က ရည္႐ြယ္ခ်က္ကို စစ္ေဆးဖို႔၊ ကိုယ့္ရဲ႕ သင့္တင့္တဲ့ေနရာမွာ ေနဖို႔၊ ၿပီးေတာ့ သူမ်ားေတြကို ေတာင္းဆိုတာေတြလုပ္ၿပီး ကိုယ့္ႏွစ္သက္မႈေတြ၊ အယူအဆေတြအတိုင္း အကဲျဖတ္တာေတြ မလုပ္ဖို႔ကို အာ႐ုံစိုက္ရမယ္။

လက္ေတြ႕လုပ္ဖို႔ လမ္းေၾကာင္းနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ကြၽန္မကို ပိုရွင္းလင္းသြားေအာင္လုပ္ေပးတဲ့ ေနာက္ထပ္ ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ကို ဖတ္တယ္။ ဘုရားသခင္၏ ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္၌ ေျပာထားသည္- “အနည္းဆုံးအေနျဖင့္ ဘုရားေ႐ြးခ်ယ္ထားသူမ်ားသည္ အသိစိတ္ႏွင့္ ဆင္ျခင္တုံတရားတို႔ကို ပိုင္ဆိုင္သင့္ကာ သာမာန္လူ႔သဘာဝ၏ စံႏႈန္းမ်ားႏွင့္အညီ လူတို႔ႏွင့္ ေတြ႕ဆုံၿပီး ဆက္ဆံသင့္သည္။ သဘာဝအားျဖင့္ အေကာင္းဆုံးမွာ ဘုရားသခင္ေတာင္းဆိုသည့္ သမၼာတရားစည္းမ်ဥ္းမ်ားႏွင့္အညီ လက္ေတြ႕လုပ္ေဆာင္ျခင္းျဖစ္သည္။ ဤသည္မွာ ဘုရားသခင္ကို ေက်နပ္ေစသည္။ ဤသို႔ဆိုလွ်င္ ဘုရားသခင္ေတာင္းဆိုသည့္ သမၼာတရားစည္းမ်ဥ္းမ်ားသည္ အဘယ္နည္း။ လူတို႔သည္ အားနည္းၿပီး အပ်က္သေဘာေဆာင္ေသာအခါ အျခားလူမ်ား၏ အားနည္းျခင္းႏွင့္ အပ်က္သေဘာေဆာင္ျခင္းတို႔ကို နားလည္ရန္ျဖစ္သည္။ လူတို႔သည္ အျခားလူမ်ား၏ နာက်င္မႈႏွင့္ အခက္အခဲမ်ားကို အေလးထားရန္ျဖစ္သည္။ ထို႔ေနာက္တြင္ ဤအရာမ်ားကို စုံစမ္းေမးျမန္းၿပီး ကူညီေထာက္ပံ့မႈေပးရန္ျဖစ္သည္။ ၎တို႔ ျပႆနာမ်ားကို ေျဖရွင္းရာတြင္ ကူညီေပးဖို႔ ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္မ်ား ဖတ္ျပရန္ျဖစ္သည္။ ဤနည္းအားျဖင့္ ၎တို႔သည္ အားနည္းျခင္းမရွိေတာ့ဘဲ ဘုရားသခင္ေရွ႕ေမွာက္သို႔ ေခၚေဆာင္ျခင္းခံရေစဖို႔ျဖစ္သည္။ ဤသည္မွာ စည္းမ်ဥ္းႏွင့္ညီေသာ လက္ေတြ႕လုပ္ေဆာင္မႈနည္းလမ္းတစ္ခုျဖစ္သေလာ။ ဤသို႔ လက္ေတြ႕လုပ္ေဆာင္ျခင္းသည္ သမၼာတရား၏ စည္းမ်ဥ္းႏွင့္ ကိုက္ညီသည္။ သဘာဝအားျဖင့္ ဤဆက္ဆံေရးအမ်ိဳးအစားမ်ားသည္လည္း စည္းမ်ဥ္းႏွင့္ကိုက္ညီသည္။ လူတို႔သည္ တမင္သက္သက္ ဝင္ေရာက္စြက္ဖက္ေႏွာင့္ယွက္တတ္ေသာအခါ၊ သို႔မဟုတ္ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ရာတြင္ တမင္သက္သက္ ေပါ့ဆၿပီး ဝတ္ေက်တန္းေက်ျပဳေသာအခါ သင္သည္ ဤအရာကိုျမင္ၿပီး စည္းမ်ဥ္းႏွင့္အညီ အေၾကာင္းအရာမ်ားကို ကိုင္တြယ္ႏိုင္လွ်င္၊ ဤအရာမ်ားကို ၎တို႔ထံသို႔ ေထာက္ျပႏိုင္လွ်င္၊ ၎တို႔ကို အျပစ္ေဖာ္ဆုံးမႏိုင္ၿပီး ကူညီႏိုင္လွ်င္ ဤသည္မွာ သမၼာတရားစည္းမ်ဥ္းမ်ားႏွင့္ ကိုက္ညီသည္။ သင္သည္ မ်က္ကြယ္ျပဳလွ်င္၊ သို႔မဟုတ္ ၎တို႔အေပၚ သည္းခံၿပီး ၎တို႔အတြက္ ဖုံးကြယ္ေပးလွ်င္ ၾကားေကာင္းေသာအရာမ်ားေျပာသည္အထိ ခ်ီးမြမ္းၿပီး လက္ခုပ္ၾသဘာေပးသည္အထိ ၎တို႔ကို မုသားမ်ားျဖင့္ လွည့္စားသည့္အထိပင္ လုပ္ေဆာင္လွ်င္၊ ဤသို႔ေသာ အျပဳအမူမ်ား၊ ဤသို႔ လူတို႔ႏွင့္ ဆက္ဆံသည့္၊ အေရးကိစၥမ်ားကို ကိုင္တြယ္ေျဖရွင္းသည့္ဤနည္းလမ္းမ်ားသည္၊ သမၼာတရားစည္းမ်ဥ္းမ်ားႏွင့္ သိသာထင္ရွားစြာ ကြဲလြဲေနၿပီး ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္မ်ားတြင္ အေျခခံျခင္းမရွိေပ။ ဤသို႔ေသာျဖစ္ရပ္တြင္ ဤအျပဳအမူမ်ားႏွင့္ လူတို႔ႏွင့္ဆက္ဆံသည့္၊ အေရးကိစၥမ်ားကို ကိုင္တြယ္သည့္ နည္းလမ္းမ်ားသည္ သိသာထင္ရွားစြာပင္ တရားဝင္မဟုတ္ေပ။” (ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္၊ အတြဲ (၅)၊ ေခါင္းေဆာင္မ်ားႏွင့္ အမႈေဆာင္မ်ား၏ တာဝန္မ်ား) ဘုရားသခင္ေျပာတာကို ကြၽန္မ စဥ္းစားၾကည့္ၿပီး သေဘာေပါက္သြားတယ္။ ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမေတြနဲ႔ ဆက္ဆံၿပီး အလုပ္လုပ္တဲ့အခါ သူတို႔ကို မွ်မွ်တတ ဆက္ဆံၿပီး သူတို႔အားသာခ်က္ေတြကို ျမင္ဖို႔ သင္ယူရမယ္။ လူေတြမွာ အားနည္းခ်က္ေတြ၊ ျပႆနာေတြ နည္းနည္းရွိတာနဲ႔ပဲ သူတို႔ကို အထင္ေသးလို႔မရဘူး။ ဒါက က်ိဳးေၾကာင္းမသင့္ဘူး။ လူတိုင္းရဲ႕ ဝိညာဥ္ရင့္က်က္မႈ၊ အစြမ္းအစနဲ႔ နားလည္သေဘာေပါက္ႏိုင္စြမ္းက မတူၾကဘူး။ ဘယ္အရာမဆို ကိုယ့္အႀကိဳက္ေတြကို အေျခခံၿပီး ေတာင္းဆိုတာေတြ၊ အကဲျဖတ္တာေတြ လုပ္လို႔မရဘူး။ သူမ်ားေတြရဲ႕ ျပႆနာေတြကို သတိထားမိတဲ့အခါ သူတို႔ကို ပံ့ပိုးေပးဖို႔ ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္နဲ႔ ကူညီၿပီး သမၼာတရားကို မိတ္သဟာယဖြဲ႕ေပးသင့္တယ္။ ဒါဆိုရင္ သမၼာတရားစည္းမ်ဥ္းေတြကို နားလည္ႏိုင္ၿပီး လက္ေတြ႕လုပ္ဖို႔လမ္းေၾကာင္းကို ရွာေတြ႕ႏိုင္တာေပါ့။ ဒါက ျပႆနာေတြကို ေျဖရွင္းဖို႔ အေကာင္းဆုံးနည္းပဲ။ ကိုယ့္တာဝန္မွာ ခဏခဏ ဝတ္ေက်တမ္းေက်လုပ္ၿပီး အေႏွာင့္အယွက္လုပ္တဲ့ သူေတြကိုေတာ့ ကိုင္တြယ္ေျဖရွင္းၿပီး ေဖာ္ထုတ္ေပးလို႔ရတယ္။ ဒါက အသင္းေတာ္အလုပ္ကို ကိုယ္စားျပဳၿပီး တာဝန္သိၿပီး ေဆာင္႐ြက္တာပဲ။ ခ်ဳပ္ခ်ယ္တာမဟုတ္ဘူး။ ဒါေတြအားလုံးကို ကြၽန္မ နားလည္သြားတာနဲ႔ ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ကို စၿပီး လက္ေတြ႕လုပ္တယ္။ အဲဒီေနာက္မွာ သူမ်ားေတြရဲ႕တာဝန္မွာ ျပႆနာေတြကို ကြၽန္မ ျမင္ရင္ အရင္ဦးဆုံး သူတို႔ဆီသြားစကားေျပာၿပီး ျပႆနာက ဘာေၾကာင့္ျဖစ္ေနသလဲ ေပါ့ဆတာေၾကာင့္လား၊ စည္းမ်ဥ္းေတြကို နားမလည္တာေၾကာင့္လားဆိုတာ အေျဖရွာတယ္။ ေနာက္ေတာ့ မိတ္သဟာယဖြဲ႕ဖို႔ ဆက္စပ္မႈရွိတဲ့ ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ကို ရွာၿပီး ေျဖရွင္းဖို႔ လမ္းေၾကာင္းရွာတယ္။ ဒီတစ္ခုကိုပဲ သုံးေလးခါ မိတ္သဟာယဖြဲ႕ၿပီးေတာ့ သူတို႔က မေျပာင္းလဲရင္ အသင္းေတာ္အလုပ္က ေႏွာင့္ေႏွးၿပီး ထိခိုက္ေနရင္ ကြၽန္မက သူတို႔ကို သင့္ေတာ္သလို ျပဳျပင္ၿပီး ကိုင္တြယ္ေျဖရွင္းတယ္။ ကြၽန္မ စိတ္မက်ဥ္းက်ပ္ေတာ့ဘူး။

ကြၽန္မ မွတ္မိေသးတယ္။ ကြၽန္မတို႔ အဖြဲ႕ဝင္ အစ္မကလယ္ရာက သူ႔တာဝန္မွာ တာဝန္ခံမႈမရွိဘူး၊ အစြမ္းကုန္မလုပ္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ သီခ်င္းေရးတာက မထိေရာက္ေတာ့ဘဲ မေကာင္းတဲ့ ရလဒ္ေတြရတယ္။ ကြၽန္မက သူ႔ျပႆနာေတြကို သူ႔ကို ေထာက္ျပတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူက လက္မခံဘူး။ သူ႔ကိုယ္သူ မွန္ေၾကာင္းျပဖို႔ ဆင္ေျခမ်ိဳးစုံေပးတယ္။ သူက အႏၲရာယ္ရွိတဲ့ အေျခအေနမွာရွိေနတယ္၊ သူက အေျခအေနကို ေျပာင္းလဲၿပီး ဝင္ေရာက္ျခင္းမရွိဘူးဆိုရင္ အလုပ္က ေသခ်ာေပါက္ ထိခိုက္မွာပဲဆိုတာ ကြၽန္မ သတိထားမိသြားတယ္။ တကယ္ အေျခအေနဆိုးတယ္ဆိုရင္ အထုတ္ေတာင္ ခံရႏိုင္တယ္။ အဲဒါနဲ႔ ကြၽန္မက သူ႔ျပႆနာေတြကို တဲ့တိုးေျပာလိုက္ၿပီး သူ႔အျပဳအမူရဲ႕ သဘာဝနဲ႔ ဒီလိုဆက္လုပ္ေနျခင္းရဲ႕ အက်ိဳးဆက္ေတြကို ေဖာ္ထုတ္ျပတယ္။ ေနာက္ေတာ့ သူ႔ျပႆနာက ဘယ္ေလာက္ဆိုးတယ္ဆိုတာ ေနာက္ဆုံးမွာ သူသေဘာေပါက္သြားၿပီး ေနာင္တရၿပီး ေျပာင္းလဲဖို႔ အသင့္ျဖစ္သြားတယ္။ အဲဒီေနာက္ေတာ့ ကလယ္ရာရဲ႕ တာဝန္အေပၚ သေဘာထားက ေတာ္ေတာ္ေျပာင္းလဲသြားၿပီး ပိုၿပီးေတာ့ ရလဒ္ေကာင္းလာတယ္။ အခု ကြၽန္မက သူမ်ားေတြ စည္းမ်ဥ္းေတြ ခ်ိဳးေဖာက္ၿပီး အသင္းေတာ္အလုပ္ ထိခိုက္မယ့္ဟာေတြလုပ္ေနတာကို ျမင္ရင္ မာနေထာင္လႊားမႈကို ျပဖို႔ ဆႏၵရွိေနတုန္းပဲ။ ဒါေပမဲ့ ဘုရားကို အျမန္ဆုေတာင္းၿပီး သူမ်ားေတြကို မွ်မွ်တတဆက္ဆံဖို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ သတိေပးတယ္။ သူတို႔ေတြကို ကူညီၿပီး အက်ိဳးရွိေစဖို႔အတြက္ အေကာင္းဆုံးနည္းလမ္းကို ရွာတယ္။ အခ်ိန္ခဏေလာက္အထိ ဒီလို လက္ေတြ႕လုပ္ၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ သူမ်ားေတြနဲ႔ ကြၽန္မ ဆက္ဆံေရးက တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ပုံမွန္ျဖစ္သြားတယ္။ တစ္ေန႔မွာ အစ္မတစ္ေယာက္ေျပာတာကို ကြၽန္မ ၾကားရတယ္။ ကြၽန္မ မိတ္သဟာယက သူ႔အတြက္ အေထာက္အကူျဖစ္တယ္၊ သူ႔အေျခအေနက နည္းနည္းေျပာင္းလဲသြားတယ္ တဲ့။ ကြၽန္မ အရမ္းေပ်ာ္သြားတာေပါ့။

အရင္ႏွစ္ႏွစ္အခ်ိန္ေတြကို ျပန္စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ ကိုင္တြယ္ေျဖရွင္းခံရတာေၾကာင့္ ကြၽန္မရဲ႕ ခ်ဳပ္ခ်ယ္တဲ့ အျပဳအမူကို ဆင္ျခင္သုံးသပ္ၿပီး နားလည္သြားတယ္။ ၿပီးေတာ့ ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမေတြနဲ႔ ဆက္ဆံဖို႔၊ သာမန္လူ႔သဘာဝကို အသက္ရွင္ေနထိုင္ဖို႔အတြက္ လက္ေတြ႕လုပ္ဖို႔ လမ္းေၾကာင္းတခ်ိဳ႕ေပးတယ္။ ဒီနားလည္ၿပီး ေျပာင္းလဲတဲ့ လုပ္ရပ္က ကြၽန္မအတြက္ ဘုရားရဲ႕ ကယ္တင္ျခင္းေၾကာင့္ပါပဲ။