၆၉၄ ပေတရုသည် စစ်မှန်သော ယုံကြည်ခြင်းနှင့် ချစ်ခြင်းကို ကိုင်စွဲထားခဲ့၏ကျူး
အတိတ်က အလုပ်များ၊ လက်ရှိအခြေအနေများကို ပြန်တွေးပြီး ယေရှုထံ၌ မကြာခဏ ဆုတောင်းသည်။ ဘုရားသခင်၏ အလိုတော်ကို မဖြည့်ဆည်းနိုင်ဘဲ ဘုရားသခင်၏ စံနှုန်းများအတိုင်း မတိုင်းတာခဲ့သည့်အတွက် သူသည် အကြွေးတင်သကဲ့သို့ ခံစားရပြီး အမြဲနောင်တရနေခဲ့သည်။ ဤပြဿနာများသည် သူ၏အကြီးဆုံးဝန်ထုပ် ဖြစ်ခဲ့သည်။ သူက “တစ်နေ့ ကျွန်ုပ်ထံတွင် ရှိသမျှနှင့် ကျွန်ုပ်တွင်ဖြစ်သမျှကို ကိုယ်တော့်ဆီကို အပ်နှံပါမည်၊ တန်ဖိုးအကြီးဆုံးဖြစ်မည့်အရာကို ကိုယ်တော့်ကို ကျွန်ုပ်ပေးအပ်ပါမည်။ ဘုရားသခင် ကျွန်ုပ်တွင် ယုံကြည်ခြင်းတစ်ခုနှင့် အချစ်တစ်ခုပဲရှိပါသည်။ အကျွန်ုပ်၏ အသက်တာသည် ဘာမျှ တန်ဖိုးမရှိသကဲ့သို့ ခန္ဓာသည်လည်း တန်ဖိုးမရှိပေ။ ကျွန်ုပ်တွင် ယုံကြည်ခြင်းတစ်ခုနှင့် အချစ်တစ်ခုပဲရှိပါသည်။ ကျွန်ုပ်၏စိတ်ထဲ၌ ကိုယ်တော့်ကို ယုံကြည်ခြင်းနှင့် နှလုံးသားထဲ၌ ကိုယ်တော့်ကို ချစ်ခြင်းသာ ရှိပါသည်၊ ကျွန်ုပ်တွင် ဤအရာနှစ်ခုသာ ကိုယ်တော့်ကို ပေးစရာရှိပြီး ကျန်တာ ဘာမျှမရှိပါ။” ထိုကဲ့သို့ပင် သူ ကားစင်ပေါ်၌ “ဘုရားသခင်၊ အရှင့်ကို လုံလောက်အောင် မချစ်နိုင်ခဲ့ပေ။ အကျွန်ုပ်၏အသက်ကို ပေးအပ်ဖို့ တောင်းဆိုခဲ့လျှင်တောင်မှ ကျွန်ုပ်၏ချစ်ခြင်းသည် မလုံလောက်သေးပေ။ တာဝန်များကို ပြီးဆုံးခြင်းမရှိဘဲ ကျွန်ုပ်ဝိညာဉ်ကို ဘယ်ကိုပင် စေခိုင်းစေခိုင်း၊ ကိုယ်တော့်ကတိတော်များကို ကိုယ်တော်တည်သည်ဖြစ်စေ မတည်သည်ဖြစ်စေ၊ ကိုယ်တော် ဘာကိုပဲ ဆက်လုပ်ဆက်လုပ် အရှင့်ကို ကျွန်ုပ်ယုံကြည်စွာ ချစ်ပါသည်။”ဟု သူပြောနိုင်ခဲ့သည်။ သူကိုင်စွဲထားသည်တို့က သူ၏ ယုံကြည်ခြင်းနှင့် စစ်မှန်သောချစ်ခြင်း ဖြစ်သည်။
နှုတ်ကပတ်တော်သည် လူ့ဇာတိ၌ ပေါ်လာ၏ စာအုပ်ထဲရှိ “ယေရှုကို ပေတရု သိလာသည့်အကြောင်း” ကို ကောက်နုတ်၍ ဆီလျော်စွာ ပြုပြင်ထားသည်။
