ဝမ္လီ တ႐ုတ္ႏိုင္ငံ

၂၀၁၄ ခုႏွစ္ ဇြန္လ ရက္တစ္ရက္မွာ၊ ကြၽန္မသမီးက မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ဖုန္းဆက္ၿပီး ကြၽန္မသားက ငါးဖမ္းေနတုန္းမွာ ဓာတ္လိုက္ခံရတယ္လို႔ ေျပာတယ္။ အေသးစိတ္ အတိအက်ကို သူ ေသခ်ာမသိဘဲ၊ မိမိကိုယ္ကိုယ္ ျပင္ဆင္ထားဖို႔ ကြၽန္မကို ေျပာခဲ့တယ္။ ဒီသတင္းကို ၾကားရတဲ့အခါ၊ အိပ္ရာေပၚထိုင္ၿပီး ကြၽန္မ စိတ္က ခ်ာခ်ာလည္ေနခဲ့တယ္။ ကြၽန္မသားက မိသားစုရဲ႕ အမာခံေက်ာ႐ိုးေလ။ သူတစ္ခုခုျဖစ္ရင္ ကြၽန္မတို႔ ဘယ္လိုေနလို႔ရမွာလဲ။ ကြၽန္မ နည္းနည္း ျပန္ၾကည္လင္လာခ်ိန္မွာ တြက္ဆမိတယ္၊ ႏွစ္အေတာ္ၾကာ ကြၽန္မ ယုံၾကည္သူျဖစ္ခဲ့ၿပီး တာဝန္တစ္ခုကို အၿမဲလုပ္ခဲ့တယ္၊ ဒီေတာ့ ဘုရားက သူ႔ကို ကြယ္ကာမွာပါ။ သူ အဆင္ေျပမွာပါေပါ့။ ကြၽန္မ ရပ္လိုက္တယ္၊ ကိုယ့္ေျခေပၚ တုန္တုန္ရီရီျဖစ္ခဲ့ၿပီး၊ အခင္းျဖစ္ပြားတဲ့ေနရာဆီ ေခၚသြားဖို႔ တစ္ေယာက္ေယာက္ကို ရွာလိုက္ရတယ္။ ကြၽန္မ ေရာက္သြားေတာ့၊ မႈခင္းေဆးစစ္သူက ကြၽန္မသားကို ခြဲစိတ္စစ္ေဆးေနတာ ေတြ႕လိုက္ရတယ္။ ကြၽန္မက ကိုယ့္မ်က္စိေရွ႕မွာတင္ ရွိတာကို လက္မခံႏိုင္ဘဲ မွင္တက္ေနမိသလို၊ လမ္းေလွ်ာက္ဖို႔ အားမရွိေတာ့ဘူး။ တစ္ေယာက္ေယာက္က ကြၽန္မကို တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ဆြဲၿပီး သူ႔အေလာင္းဆီကို တစ္လွမ္းခ်င္း ေခၚသြားတယ္။ သူ႔အေလာင္းကို ၾကည့္ရင္းနဲ႔၊ ကြၽန္မ ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္ၿပီး ရႈိက္မငိုဘဲ မေနႏိုင္ခဲ့ဘူး။ ကြၽန္မေျမးေလးက ေလးႏွစ္ပဲ ရွိေသးတာ။ ကြၽန္မေယာက္်ားနဲ႔ ကြၽန္မက အသက္ႀကီးေနၾကၿပီ။ ကြၽန္မ သားမရွိဘဲ ကြၽန္မတို႔ ဘယ္လိုေနလို႔ရမွာလဲ။ ကြၽန္မကို ဒီလိုျဖစ္ေနတာ ျမင္ေတာ့ ကြၽန္မ သမီးက၊ “အေမ၊ သူမရွိေတာ့ေပမဲ့၊ အေမ့မွာ သမီးရွိပါေသးတယ္၊ ၿပီးေတာ့ ဘုရားလည္း ရွိေသးတယ္” လို႔ ညင္ညင္သာသာ ေျပာတယ္။ “ဘုရားရွိေသးတယ္” ဆိုတဲ့ သူ႔စကားက ကြၽန္မရဲ႕ ပူေဆြးမႈကို လႈပ္ႏိုးခဲ့တယ္။ အဲဒါမွန္တယ္။ ဘုရားက ကြၽန္မရဲ႕ အေထာက္အပံ့ပဲ။ ဘာလို႔ သူ႔ကို ေမ့လို႔ရမွာလဲ။ ကြၽန္မရဲ႕ ပူေဆြးမႈကို ခ်ဳပ္တည္းလိုက္တယ္၊ မ်က္ရည္ေတြကို သုတ္လိုက္ၿပီး လိုအပ္တဲ့ အသုဘအစီအစဥ္ေတြကို သြားကိုင္တြယ္ေျဖရွင္းတယ္။

အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့၊ ကြၽန္မသားရဲ႕ မ်က္ႏွာကို ေတြးမိေတာ့ မ်က္ရည္ေတြ မ်က္လုံးမွာ စီးလာခဲ့တယ္။ ကြၽန္မ တယ္နာက်င္ရတယ္။ မိတ္ေဆြေတြ၊ ေဆြမ်ိဳးေတြနဲ႔ အိမ္နီးခ်င္းေတြက ၿပဳံးၿပီး ေငါ့ေတာ့ေတာ့နဲ႔၊ “ဒီေတာ့ ဘုရားကို နင္ယုံၾကည္ေပမဲ့၊ နင့္သားက ဓာတ္လိုက္လို႔ ေသတုန္းပဲေနာ္။ နင့္ရဲ႕ ယုံၾကည္ျခင္း ရွိလ်က္နဲ႔ နင့္မိသားစုကို ဘုရားက မကာကြယ္ေပးခဲ့ဘူးပဲ” လို႔ ေျပာတယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာ ကြၽန္မသမီးကလည္း “အေမက ယုံၾကည္သူဆိုရင္ ဘာလို႔ သမီးရဲ႕အစ္ကို ေသခဲ့ရတာလဲ။ ဘာလို႔ ဘုရားက သူ႔ကို မကာကြယ္ခဲ့တာလဲ” လို႔ ေျပာရင္းနဲ႔ ကြၽန္မကို ေဝဖန္ခဲ့တယ္။ ဒါေတြကို ၾကားရတာ တကယ္ကို ကြၽန္မအတြက္ အနာကို ဆားနဲ႔ ပြတ္ခံရသလိုပဲ။ သူတို႔ရဲ႕ ေလွာင္ေျပာင္မႈကို ကြၽန္မ သည္းမခံႏိုင္ခဲ့ဘူး၊ ဘုရားအေပၚ အယူအဆနဲ႔ အထင္လြဲတာေတြ စရွိလာတယ္။ သခင့္ကို ကြၽန္မရဲ႕ ယုံၾကည္မႈအေတာအတြင္းမွာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အသုံးခံေနခဲ့ပုံကို ေတြးမိတယ္။ တစ္ခါတစ္‌ေလ တျခားယုံၾကည္သူေတြကို သြားအားေပးဖို႔ မိုင္ခ်ီ စက္ဘီးစီးခဲ့ရၿပီး။ ေႏြျဖစ္ေစ မိုးျဖစ္ေစ၊ မိုးထဲ ေလထဲ ကြၽန္မ လုံးဝ အခ်ိန္ဆြဲမေနခဲ့ဘူး။ ဘုရားရဲ႕ ေနာက္ဆုံးေသာ ကာလ အမႈေတာ္ကို လက္ခံၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ၊ ကိုယ့္တာဝန္ကို လုပ္ဖို႔ ပိုလို႔ေတာင္ စေတးခဲ့သလို၊ ဧဝံေဂလိျဖန႔္ေဝတာနဲ႔ ယုံၾကည္သူသစ္ေတြကို ေရေလာင္းရာမွာ တက္တက္ႂကြႂကြ ပါဝင္ခဲ့တယ္။ အဆင္းနီတဲ့ နဂါးႀကီးက ကြၽန္မကို ဖိႏွိပ္ၿပီး ကြၽန္မအိမ္ကို ေမြေႏွာက္ရွာေဖြခဲ့ခ်ိန္မွာေတာင္ ဘုရားေနာက္ကို လိုက္ၿမဲလိုက္ခဲ့တယ္။ ကြၽန္မ အရာရာကို ေပးဆပ္ခဲ့ၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ၊ ဘာလို႔ ဘုရားက ကြၽန္မမိသားစုကို ကာကြယ္မေပးခဲ့တာလဲ။ ဘာလို႔အဲဒါ ျဖစ္ရတာလဲ။ ပိုပိုၿပီး မတရားခံရသလို ခံစားရၿပီး မငိုဘဲ မေနႏိုင္ခဲ့ဘူး။ ရက္အနည္းငယ္ၾကာ ကြၽန္မ အရမ္း စိတ္ကေယာက္ကယက္ ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ မဖတ္ခ်င္၊ ဆုမေတာင္းခ်င္ခဲ့ဘဲ၊ ေန႔တိုင္း ကိုယ့္စိတ္ႏွလုံးထဲက အေမွာင္ထုနဲ႔ ျဖစ္သလို လုပ္ေနခဲ့တယ္။ အႏၲရာယ္မ်ားတဲ့ အေျခအေနမွာ ကြၽန္မရွိမွန္း သေဘာေပါက္ရင္းနဲ႔ ဘုရားဆီ ဆုေတာင္းခဲ့တယ္၊ “ဘုရားသခင္၊ ကြၽန္မသားရဲ႕ ေသျခင္းကို ကြၽန္မ လက္မလြတ္ႏိုင္ပါဘူး။ ကိုယ္ေတာ့္ကို ကြၽန္မ အထင္လြဲၿပီး အျပစ္တင္ေနမိပါတယ္။ ဘုရားသခင္၊ ကြၽန္မ အခု အရမ္း အပ်က္သေဘာေဆာင္ၿပီး အားနည္းေနပါတယ္။ ေက်းဇူးျပဳၿပီး ကြၽန္မကို ကယ္ပါ၊ ကိုယ္ေတာ့္အလိုေတာ္ကို နားလည္ၿပီး မမွန္တဲ့ အေျခအေနကေန ထြက္လာေအာင္ ကူညီပါ”လို႔ေပါ့။

ဆုေတာင္းၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ ဒါကို ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြထဲ ဖတ္ရတယ္။ “အကယ္၍ ၎တို႔သည္ အကယ္တင္ခံရရန္ ဆႏၵရွိၾကၿပီး ဘုရားသခင္၏ လုံးဝ ရယူျခင္းကို ခံလိုပါက၊ ဘုရားသခင္ ေနာက္လိုက္ေသာသူ အားလုံးသည္ စာတန္ထံမွ စုံစမ္းေႏွာင့္ယွက္ျခင္းမ်ားႏွင့္ တိုက္ခိုက္မႈမ်ားကို အႀကီး အေသးႏွစ္ခုလုံး ရင္ဆိုင္ၾကရမည္ျဖစ္သည္။ ဤစုံစမ္းေႏွာင့္ယွက္ျခင္းမ်ားႏွင့္ တိုက္ခိုက္မႈမ်ားမွ လြတ္ေပၚလာေသာ သူမ်ားႏွင့္ စာတန္ကို အျပည့္အဝ ရႈံးနိမ့္ေစႏိုင္ေသာသူမ်ားသည္ ဘုရားသခင္၏ ကယ္တင္ျခင္းကို ခံရေသာသူမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။” (ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္၊ အတြဲ (၂)၊ ဘုရားသခင္ကို သိကြၽမ္းျခင္းႏွင့္ စပ္လ်ဥ္း၍၊ ဘုရားသခင္၏ အမႈေတာ္၊ ဘုရားသခင္၏ စိတ္သေဘာထားႏွင့္ ဘုရားသခင္ ကိုယ္ေတာ္တိုင္ (၂)) “ကယ္တင္ျခင္း မခံရေသးေသာ လူမ်ားသည္ စာတန္အဖို႔ အက်ဥ္းသားမ်ား ျဖစ္ၾကသည္၊ ၎တို႔သည္ လြတ္လပ္မႈ မရွိေပ၊ ၎တို႔သည္ စာတန္၏ စြန႔္လႊတ္ျခင္းကို မခံရၾကေသးေပ၊ ၎တို႔သည္ ဘုရားသခင္အား ကိုးကြယ္ရန္ အရည္အခ်င္း မျပည့္မီၾကေပ သို႔မဟုတ္ အခြင့္မရွိၾကေပ၊ ၿပီးလွ်င္ ၎တို႔သည္ စာတန္၏ နီးကပ္စြာ လိုက္ျခင္းကို ခံရၿပီး ျပင္းထန္စြာ တိုက္ခိုက္ျခင္းကို ခံရသည္။ ထိုသို႔ေသာ လူမ်ားသည္ ေျပာစရာ ေပ်ာ္႐ႊင္မႈ မရွိၾကေခ်၊ ၎တို႔သည္ ပုံမွန္ တည္ရွိျခင္းအဖို႔ ေျပာစရာ လုပ္ပိုင္ခြင့္မရွိၾကသည့္အျပင္၊ ၎တို႔သည္ ေျပာစရာ ဂုဏ္သိကၡာ မရွိၾကေပ။ သင္သည္ ဘုရားသခင္၌ သင္၏ ယုံၾကည္ျခင္း၊ နာခံျခင္းႏွင့္ ဘုရားသခင္ကို ေၾကာက္႐ြံ႕ျခင္းအား စာတန္ႏွင့္ ေသေရး ရွင္ေရး တိုက္ပြဲကို တိုက္ရန္ လက္နက္မ်ားအျဖစ္ အသုံးျပဳရင္း၊ ၎သည္ သင့္အေပၚ တိုက္ခိုက္မႈမ်ားႏွင့္ စြပ္စြဲခ်က္မ်ားကို လုံးလုံးလ်ားလ်ား စြန႔္ပစ္ဖို႔အလို႔ငွာ၊ ထရပ္ကာ စာတန္ႏွင့္ တိုက္မွသာ ထိုသို႔ျဖင့္ သင္သည္ စာတန္ကို လုံးလုံးလ်ားလ်ား ရႈံးနိမ့္ေစၿပီး ၎သည္ သင့္ကို ျမင္သည့္အခ်ိန္တိုင္း လွည့္၍ ေျပးေစကာ သူရဲေဘာေၾကာင္လာေစေပသည္- ထိုအခါမွသာ သင္သည္ ကယ္တင္ခံရလိမ့္မည္ ျဖစ္ၿပီး လြတ္ေျမာက္လာလိမ့္မည္။ အကယ္၍ သင္သည္ စာတန္ႏွင့္ အျပည့္အဝ အဆက္ျဖတ္ရန္ စိတ္ဆုံးျဖတ္ၿပီးေသာ္လည္း၊ စာတန္ ရႈံးနိမ့္ေစရန္ သင့္အား အေထာက္အကူေပးမည့္ လက္နက္မ်ားျဖင့္ အသင့္မျပင္ထားပါက၊ သင္သည္ အႏၲရာယ္ထဲ၌ ရွိလိမ့္ဦးမည္ျဖစ္သည္။ အခ်ိန္ကုန္လြန္သည္ ႏွင့္အမွ်၊ သင္သည္ စာတန္၏ ႏွိပ္စက္ျခင္းကို ခံခဲ့ရသျဖင့္ သင့္အထဲ၌ ခြန္အား တစ္စက္မွ် မက်န္ရွိေသာ္လည္း၊ သင္သည္ သက္ေသမခံႏိုင္ေသးသည့္အခ်ိန္တြင္၊ သင့္အား စာတန္၏ စြပ္စြဲမႈမ်ားႏွင့္ တိုက္ခိုက္မႈမ်ားမွ သင့္ကိုယ္သင္ လုံးလုံးလ်ားလ်ား မလြတ္ေျမာက္ႏိုင္ေသးခ်ိန္တြင္၊ သင္သည္ ကယ္တင္ျခင္း ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ အနည္းငယ္သာ ရွိလိမ့္မည္ ျဖစ္သည္။ ေနာက္ဆုံးတြင္ ဘုရားသခင္၏ အမႈၿပီးဆုံးျခင္း ေၾကညာသည့္အခါတြင္၊ သင္သည္ မိမိကိုယ္ကိုယ္ မလြတ္ေျမာက္ႏိုင္ဘဲ စာတန္၏ လက္တြင္း၌သာ ရွိေနဦးမည္ျဖစ္ၿပီး၊ ထိုသို႔ျဖင့္ သင္သည္ မည္သည့္အခါမွ် အခြင့္အေရး သို႔မဟုတ္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ရွိလိမ့္မည္ မဟုတ္ေပ။ ထိုအခါ ဆိုလိုခ်က္မွာ ထိုသို႔ေသာ လူမ်ားသည္ စာတန္၏ အက်ဥ္းခ်ခံရျခင္းတြင္ လုံးလုံးလ်ားလ်ား ရွိၾကလိမ့္မည္ျဖစ္သည္။” (ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္၊ အတြဲ (၂)၊ ဘုရားသခင္ကို သိကြၽမ္းျခင္းႏွင့္ စပ္လ်ဥ္း၍၊ ဘုရားသခင္၏ အမႈေတာ္၊ ဘုရားသခင္၏ စိတ္သေဘာထားႏွင့္ ဘုရားသခင္ ကိုယ္ေတာ္တိုင္ (၂)) ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ကေန နားလည္လိုက္တာက၊ ကြၽန္မသား ကြယ္လြန္တာဟာ ကြၽန္မအတြက္ စမ္းသပ္မႈတစ္ခု ဆိုတာပဲ။ အဲဒါကို ျဖတ္ေက်ာ္ဖို႔ ကြၽန္မရဲ႕ ယုံၾကည္ျခင္းကို အားကိုးၿပီး ဘုရားအတြက္ သက္ေသရပ္တည္ရမယ္၊ အရင္လို အပ်က္သေဘာေဆာင္၊ အားနည္းၿပီး ဘုရားကို ယုံၾကည္ျခင္း ေပ်ာက္ဆုံးဖို႔နဲ႔ သူ႔ကို နားလည္မႈလြဲၿပီး အျပစ္တင္ဖို႔ မဟုတ္ဘူး။ ေယာဘက စာတန္ရဲ႕ စမ္းသပ္တာ ခံခဲ့ရတုန္းက၊ သူ႔ရဲ႕ ေတာင္ကုန္းအျပည့္ ၿခံေမြးတိရစာၦန္ေတြနဲ႔ ပိုင္ဆိုင္မႈအားလုံးကို ဓားျပေတြက ခိုးယူသြားၾကတယ္၊ သူ႔သားသမီး ၁၀ ေယာက္လုံး ေသသြားခဲ့ၿပီး၊ သူကိုယ္တိုင္ အနာစိမ္းေတြနဲ႔ လုံးဝ ျပည့္သြားခဲ့တယ္ဆိုတာ ေတြးမိတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေယာဘက ဘုရားရဲ႕ နာမကို ျငင္းၿပီး ဘုရားကို အျပစ္တင္တာထက္ သူ႔ေမြးရက္ကို က်ိန္ဆဲဖို႔ ပိုႏွစ္သက္ခဲ့တယ္။ သူက ေျပာခဲ့တယ္၊ “ေယေဟာဝါသည္ ေပးေတာ္မူ၏၊ ၿပီးလွ်င္ ေယေဟာဝါသည္ ျပန္ႏုတ္သိမ္းေတာ္မူ၏၊ ေယေဟာဝါ၏ နာမေတာ္သည္ မဂၤလာရွိပါေစ။” (ေယာဘ ဝတၳဳ ၁:၂၁) ဘုရားသခင္အတြက္ လွပ၊ ထူးကဲတဲ့ သက္ေသခံခ်က္ကို ေယာဘေပးခဲ့ၿပီး စာတန္ကို အရွက္ရေစခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ ကြၽန္မကေတာ့၊ ကြၽန္မသားကို ဆုံးရႈံးလိုက္ရတဲ့ေနာက္မွာပဲ ဘုရားကို အထင္လြဲၿပီး အျပစ္တင္ေနခဲ့တယ္။ ေယာဘနဲ႔ ကြၽန္မ နည္းနည္းမွ ႏႈိင္းလို႔ မရႏိုင္ဘူး၊ အရမ္းရွက္မိတယ္။ ေယာဘက စမ္းသပ္ခံရခ်ိန္မွာ၊ သူ႔မိန္းမက ဘုရားကို စြန႔္ပစ္ၿပီး ေသလိုက္ဖို႔ပဲ ေျပာခဲ့ပုံကိုလည္း ကြၽန္မ ေတြးမိတယ္။ ၾကည့္ရတာ သူ႔မိန္းမက သူ႔ကို လူသိရွင္ၾကား စြပ္စြဲရႈပ္ခ်ခဲ့ပုံပဲ၊ ဒါေပမဲ့ အေပၚယံေနာက္ကြယ္မွာ သူ႔ကို စာတန္က စမ္းသပ္ေနခဲ့တာ။ ကြၽန္မ မိတ္ေဆြေတြ၊ အမ်ိဳးေတြနဲ႔ ကြၽန္မ သမီးက စာတန္ရဲ႕ တစ္စိတ္တစ္ပိုင္းအေနနဲ႔ လုပ္ေဆာင္ေနခဲ့ၾကတာ မဟုတ္လား။ စာတန္က ကြၽန္မ ဘုရားကို သစၥာေအာင္ ကြၽန္မကို စမ္းသပ္ၿပီး တိုက္ခိုက္ဖို႔ ကြၽန္မ အနီးအနားရွိသူေတြရဲ႕ ေလွာင္ေျပာင္မႈကို အသုံးျပဳေနခဲ့တာပဲ။ အပ်က္သေဘာေဆာင္တာ၊ ဘုရားကို အထင္လြဲၿပီး အျပစ္တင္ျခင္းထဲမွာ ကြၽန္မ ဆက္အသက္ရွင္ရင္၊ စာတန္ရဲ႕လွည့္ကြက္ကို ခံေနရာမွာျဖစ္ၿပီး၊ သူ႔ရဲ႕ ေလွာင္ေျပာင္စရာ လုံးလုံးလ်ားလ်ား ျဖစ္လာမွာ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကြၽန္မ သေဘာေပါက္လိုက္တယ္၊ စာတန္က ဒီတုန္လႈပ္စရာအေတြ႕အႀကဳံ တစ္ေလွ်ာက္မွာ ကြၽန္မကို ေစာင့္ၾကည့္ေနခဲ့ၿပီး၊ ဘုရားက သူ႔အတြက္ ကြၽန္မ သက္ေသရပ္တည္ၿပီး စာတန္ကို အရွက္ခြဲမယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္ေနခဲ့တယ္။ ကြၽန္မ ယုံၾကည္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေတြတစ္ေလွ်ာက္လုံးမွာ၊ ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြကေန အာဟာရ အမ်ားႀကီး ေမြ႕ေလ်ာ္ခံစားခဲ့ၿပီး၊ ခုခ်ိန္ဟာ ဘုရားကို သက္ေသခံခ်က္ေပးဖို႔ အခ်ိန္ျဖစ္မွန္း သိခဲ့တယ္။ သူ႔ကို အထင္လြဲၿပီး အျပစ္တင္တာနဲ႔ စာတန္ကို ေလွာင္ရယ္စရာတစ္ခု ေပးေနတာကို ရပ္ရမယ္။ သက္ေသရပ္တည္ၿပီး စာတန္ကို အရွက္ရေစရမယ္။ ဒီလိုနဲ႔၊ အရင္ေလာက္ ကြၽန္မ စိတ္မခ်မ္းမသာျဖစ္ၿပီး ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ မမဲ့ေတာ့ဘူး။ ကြၽန္မရဲ႕ ယုံၾကည္ျခင္း တိုးပြားၿပီး ဘုရားအေပၚ မွီခိုဖို႔နဲ႔ အဲဒီအေျခအေနကို ျဖတ္ေက်ာ္ဖို႔ အဆင္သင့္ျဖစ္ခဲ့တယ္။

ေနာက္ပိုင္းမွာ၊ ကြၽန္မ ေတြးေနမိတယ္၊ အဲဒီအေျခအေနကို ရင္ဆိုင္ရာမွာ ကြၽန္မက ဘာလို႔ အရမ္းအပ်က္သေဘာေဆာင္ၿပီး မေက်နပ္ခ်က္ေတြနဲ႔ ျပည့္ခဲ့ရတာလဲေပါ့။ အဲဒီေနာက္ တစ္ေန႔မွာ၊ ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြထဲ စာတစ္ပိုဒ္ ဖတ္ခဲ့ရတယ္။ “ဘုရားသခင္၌ သင္၏ ယုံၾကည္ျခင္းသည္ မည္သည့္စိန္ေခၚမႈမ်ား သို႔မဟုတ္ အတိဒုကၡမ်ား သို႔မဟုတ္ ဆင္းရဲဒုကၡ အနည္းငယ္ကိုမွ် ျဖစ္ေပၚေစမည္မဟုတ္ဟု သင္ေမွ်ာ္လင့္သည္။ သင္သည္ အသုံးမက်ေသာ ထိုအရာမ်ားကို အၿမဲလိုက္စားၿပီး၊ ဘဝကို တန္ဖိုးမထားေပ၊ ထိုအစား သင္၏ ကိုယ္ပိုင္ လြန္ကဲေသာ အေတြးမ်ားကို သမၼာတရားေရွ႕ေမွာက္သို႔ ထားရွိေလသည္။ သင္သည္ အလြန္ အသုံးမက်ပါတကား။...သင္၏သားသမီးမ်ား နာမက်န္းျဖစ္ျခင္း ကင္းရန္အတြက္၊ သင္၏ခင္ပြန္းက အလုပ္ေကာင္း ရွိရန္အတြက္၊ သင္၏သားက ဇနီးေကာင္း တစ္ဦးကို ရရန္အတြက္၊ သင့္သမီးက ရည္မြန္ေသာ ခင္ပြန္းတစ္ဦးကို ရရန္အတြက္၊ သင့္ ႏြားမ်ားႏွင့္ ျမင္းမ်ားက ေျမကိုေကာင္းစြာ ထြန္ယက္ရန္အတြက္၊ သင္၏ ေကာက္ပဲသီးႏွံမ်ား အတြက္ တစ္ႏွစ္ပတ္လုံး ရာသီဥတု ေကာင္းမြန္ရန္အတြက္၊ သင္ လိုက္စားသည့္အရာမွာ ဘုရားသခင္ကို ယုံၾကည္ၿပီးေနာက္ ၿငိမ္သက္ျခင္း ရရွိႏိုင္ရန္ျဖစ္သည္။ ဤသည္မွာ သင္ ရွာေဖြေသာအရာ ျဖစ္သည္။ သင္၏ လိုက္စားျခင္းမွာ သက္ေသာင့္သက္သာျဖင့္ အသက္ရွင္ရန္၊ သင့္မိသားစုေပၚသို႔ မေတာ္တဆမႈမ်ား မက်ေရာက္ရန္အတြက္၊ သင့္အနား ေလျပည္ျဖတ္သြားရန္အတြက္၊ သင့္မ်က္ႏွာကို ေျမမႈန္ မထိေစရန္အတြက္၊ သင့္မိသားစု၏ ေကာက္ပဲသီးႏွံမ်ား ေရလႊမ္းမိုးျခင္း မခံရေစရန္အတြက္၊ မည္သည့္ သဘာဝေဘးအႏၲရာယ္ကမွ် သင့္ကို မထိခိုက္ေစရန္အတြက္၊ ဘုရားသခင္၏ ေထြးပိုက္မႈထဲတြင္ အသက္ရွင္ရန္၊ ဇိမ္ရွိေသာ အသိုက္အၿမဳံထဲတြင္ ေနထိုင္ရန္ ျဖစ္သည္။ သင္ကဲ့သို႔ေသာ ဇာတိပကတိကို အၿမဲလိုက္စားသည့္ သတၱိေၾကာင္သူ တစ္ဦး- သင္သည္ စိတ္ႏွလုံးတစ္ခု ရွိပါသေလာ၊ သင္သည္ စိတ္ဝိညာဥ္ ရွိပါသေလာ။ သင္သည္ သားရဲတစ္ေကာင္ မဟုတ္ေလာ။ အျပန္အလွန္အေနျဖင့္ မည္သည့္အရာကိုမွ် မေတာင္းဆိုဘဲ၊ စစ္မွန္ေသာ လမ္းခရီးကို သင့္အား ငါေပးခဲ့သည္၊ သို႔ေသာ္ သင္သည္ မလိုက္စားေပ။ သင္သည္ ဘုရားသခင္ကို ယုံၾကည္ေသာ သူမ်ားထဲမွ တစ္ဦးေလာ။...သင္၏ အသက္တာသည္ အထင္ေသးဖြယ္ ျဖစ္သကဲ့သို႔ ရွက္ဖြယ္ျဖစ္သည္၊ သင္သည္ ညစ္ညမ္းမႈႏွင့္ ကိုယ္က်င့္သိကၡာ ကင္းမဲ့မႈအလယ္တြင္ အသက္ရွင္ၿပီး၊ သင္သည္ မည္သည့္ ရည္မွန္းခ်က္မ်ားကိုမွ် မလိုက္စားေပ။ သင့္ဘဝသည္ အားလုံးထဲတြင္ ရွက္ဖြယ္အေကာင္းဆုံး ျဖစ္သည္မဟုတ္ေလာ။ ဘုရားသခင္ကို သင္ၾကည့္ရႈဝံ့သေလာ။ ဤနည္းျဖင့္ သင္ ဆက္လက္ ေတြ႕ႀကဳံပါက၊ သင္သည္ မည္သည့္အရာကိုမွ် မရရွိဘဲ ျဖစ္လိမ့္မည္ မဟုတ္ေလာ။ သင့္ထံ မွန္ကန္ေသာလမ္းခရီးကို ေပးထားၿပီး ျဖစ္ေသာ္လည္း၊ ေနာက္ဆုံးတြင္ သင္သည္ ယင္းကို ရရွိႏိုင္ျခင္း ရွိမရွိဆိုသည္မွာ သင္၏ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာ လိုက္စားမႈအေပၚ မူတည္ေပသည္။” (ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္၊ အတြဲ (၁)၊ ဘုရားသခင္၏ ေပၚထြန္းျခင္းႏွင့္ အမႈေတာ္၊ ေပတ႐ု၏ အေတြ႕အႀကဳံမ်ား- ျပစ္တင္ဆုံးမျခင္းႏွင့္ တရားစီရင္ျခင္းတို႔ႏွင့္သက္ဆိုင္သည့္ သူ၏အသိပညာ) ကြၽန္မရဲ႕ ယုံၾကည္ျခင္းမွာ ကြၽန္မက မမွန္တဲ့ ရႈေထာင့္အျမင္ရွိခဲ့လို႔ ကြၽန္မရဲ႕သား ေသၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ ကြၽန္မက ဘုရားကို အထင္လြဲၿပီး အျပစ္တင္ခဲ့မွန္း ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြကေန ေတြ႕ရတယ္။ ယုံၾကည္ျခင္း ရကတည္းက၊ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ယုံၾကည္ျခင္းကေန တစ္မိသားစုလုံး ေကာင္းခ်ီးခံစားသင့္တယ္လို႔ ေတြးရင္းနဲ႔ ေကာင္းခ်ီးခံစားျခင္းနဲ႔ဆိုင္တဲ့ ရည္႐ြယ္ခ်က္ကို ကြၽန္မ ထိန္းသိမ္းခဲ့တယ္။ ဘုရားအတြက္ ကြၽန္မကိုယ္ကြၽန္မ အသုံးခံသေ႐ြ႕၊ ဆင္းရဲဒုကၡခံၿပီး အဖိုးအခေပးသေ႐ြ႕၊ ဘုရားက ကြၽန္မကို ေကာင္းခ်ီးေပးဖို႔၊ ကြၽန္မမိသားစုကို ကာကြယ္ၿပီး သူတို႔ကို လုံၿခဳံေဘးကင္းေစဖို႔ ေသခ်ာတယ္လို႔ ေတြးရင္းနဲ႔ ဘုရားရဲ႕ ေနာက္ဆုံးေသာ ကာလ အမႈေတာ္ကို လက္ခံၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ အဲဒီလို ကြၽန္မ ေတြးေနခဲ့တုန္းပဲ။ အဲဒါေၾကာင့္ အသင္းေတာ္က ကြၽန္မအတြက္ ဘာတာဝန္ပဲ စီစဥ္ပါေစ၊ ကြၽန္မ က်ိဳးႏြံနာခံခဲ့ၿပီး၊ ဘယ္ေလာက္ ခက္ခဲပါေစ ေရွ႕ဆက္တိုးဖို႔ ႀကိဳးစားရင္း၊ ဘယ္ဆင္းရဲဒုကၡ ပမာဏကိုမဆို လိုလိုခ်င္ခ်င္ လက္ခံရင္းနဲ႔ တက္တက္ႂကြႂကြ လိုက္လုပ္ခဲ့တယ္။ မိတ္ေဆြေတြနဲ႔ မိသားစုက ကြၽန္မကို ဘယ္လိုပဲ အသေရဖ်က္၊ ျငင္းပယ္ၿပီး အစိုးရက ဖိႏွိပ္ပါေစ၊ ဘယ္ေတာ့မွေနာက္မတြန႔္ဘဲ တာဝန္ကို ဆက္လုပ္ေနခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ ကြၽန္မသားက မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ဓာတ္လိုက္ ေသဆုံးသြားတဲ့အခါ၊ ဆုေတာင္းဖို႔၊ ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြကို ဖတ္ဖို႔ ဆႏၵမရွိဘဲ ေန႔တိုင္း နာက်င္မႈထဲမွာ အသက္ရွင္ေနခဲ့တယ္။ လိုက္စားဖို႔အတြက္ အရင္လို ဆႏၵမရွိေတာ့သလို၊ ကြၽန္မရဲ႕ အရင္က အားထုတ္မႈေတြကို အရင္းအႏွီးအေနနဲ႔ သုံးရင္း၊ ဘုရားနဲ႔ေတာင္ အက်ိဳးသင့္ အေၾကာင္းသင့္ ေျပာဖို႔ ႀကိဳးစားခဲ့တယ္။ ကြၽန္မလုပ္ခဲ့တဲ့ စေတးမႈအားလုံးကို ထည့္မတြက္တဲ့အတြက္၊ ကြၽန္မသားကို ကာကြယ္မေပးတဲ့အတြက္ ဘုရားကို အျပစ္တင္ခဲ့တယ္။ ကြၽန္မရဲ႕ ဝိညာဥ္ရင့္က်က္မႈကို အဲဒီအေျခအေနက မေဖာ္ထုတ္မခ်င္း၊ ကြၽန္မ မျမင္ခဲ့ဘူး။ အရင္က အၿမဲေတြးခဲ့တယ္၊ ဘုရားအတြက္ စေတးတာေတြ လုပ္ႏိုင္တယ္၊ ဆင္းရဲဒုကၡခံၿပီး အဖိုးအခေပးႏိုင္တယ္၊ ဒီေတာ့ အဲဒါက သူ႔ကို ဆက္ကပ္ျခင္းနဲ႔ နာခံျခင္းျဖစ္သလို၊ ေနာက္ဆုံးမွာ သူက ကြၽန္မကို ေသခ်ာေပါက္ ကယ္တင္မယ္လို႔ေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ကြၽန္မသားရဲ႕ ေသဆုံးမႈကို ကြၽန္မရဲ႕ စစ္မွန္တဲ့ ဝိညာဥ္ရင့္က်က္မႈကို ထုတ္ေဖာ္ျပခဲ့ၿပီး၊ အဲဒီေနာက္ ကြၽန္မရဲ႕ အားထုတ္မႈေတြမွာ ရည္႐ြယ္ခ်က္ေတြနဲ႔ မသန႔္စင္တာေတြ အရမ္းမ်ားလြန္းခဲ့မွန္း ေတြ႕ခဲ့တယ္။ အားလုံးက ေက်းဇူးေတာ္နဲ႔ ေကာင္းခ်ီးေတြအတြက္ အလဲအလွယ္မွာ ရွိခဲ့တာျဖစ္ၿပီး၊ အဲဒီအတြက္ ကြၽန္မရဲ႕ ရည္မွန္းခ်က္နဲ႔ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ ကြဲေၾကသြားတဲ့အခါ၊ ႀကိဳးပမ္းဖို႔၊ ကိုယ့္တာဝန္ကို ထမ္းေဆာင္ဖို႔ အလိုဆႏၵ နည္းနည္းမွ မရွိခဲ့ဘူး။ အဲဒီ အလုပ္ႀကိဳးစားခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေတြအားလုံးက ေကာင္းခ်ီးေတြအတြက္၊ ဘုရားနဲ႔အေပးအယူလုပ္ဖို႔ပဲ ျဖစ္ခဲ့မွန္း၊ သူ႔ကို ေက်နပ္ေစဖို႔ ကြၽန္မတာဝန္ကို လုပ္ဖို႔မဟုတ္ခဲ့မွန္း ဒါက ကြၽန္မကို ျပခဲ့တယ္။ ဘုရားကို ကြၽန္မ အသုံးျပဳေနတာ၊ လွည့္စားေနခဲ့တာ။ ယုံၾကည္ျခင္းနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ အင္မတန္ ဆိုးယုတ္၊ အက်ည္းတန္တဲ့ သေဘာထားပဲ။ အဲဒါကို ျမင္ေတာ့ ကြၽန္မ တကယ္ ဘုရားကို အေႂကြးတင္တယ္လို႔ ခံစားရၿပီး အဲဒီႏွစ္ေတြတစ္ေလွ်ာက္လုံး ယုံၾကည္သူျဖစ္ခဲ့ေပမဲ့ သမၼာတရားကို မလိုက္စား၊ ဘုရားအတြက္ သက္ေသမရပ္တည္တဲ့အတြက္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ မုန္းမိတယ္။ ဘုရားေရွ႕မွာ ဒူးေထာက္ၿပီး မ်က္ရည္ေတြနဲ႔ ဆုေတာင္းခဲ့တယ္၊ “ဘုရားသခင္၊ အခု ကိုယ္ေတာ့္ကို အထင္လြဲ၊ အျပစ္တင္ရင္းနဲ႔ အခ်ိန္အတန္ၾကာ အပ်က္သေဘာေဆာင္ျခင္းထဲမွာ ကြၽန္မ အသက္ရွင္ေနမိခဲ့ပါတယ္။ အဲဒါ ကိုယ္ေတာ့္အတြက္ အရမ္းနာက်င္စရာျဖစ္ၿပီး စိတ္ပ်က္စရာပါ။ ဘုရားသခင္၊ ကြၽန္မ ေနာင္တရခ်င္ပါတယ္”လို႔ေပါ့။

အဲဒီလိုနဲ႔ တစ္ေန႔မွာ ဒါကို ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြထဲ ဖတ္ရတယ္။ “အေယာက္တိုင္းသည္ သင့္ေလ်ာ္ေသာ ခရီးပန္းတိုင္တစ္ခု ရွိသည္။ ဤခရီးပန္းတိုင္မ်ားကို တစ္ဦးခ်င္းစီ၏ အႏွစ္သာရႏွင့္အညီ ဆုံးျဖတ္ထားျခင္း ျဖစ္ၿပီး၊ အျခားလူမ်ားႏွင့္ လုံးဝ မသက္ဆိုင္ေပ။ ကေလးတစ္ေယာက္၏ ဆိုးယုတ္ေသာ အျပဳအမူကို သူ၏မိဘမ်ားထံ လႊဲေျပာင္းေပး၍ မရသကဲ့သို႔၊ ကေလး တစ္ေယာက္၏ ေျဖာင့္မတ္ျခင္းကိုလည္း သူ၏မိဘမ်ားႏွင့္ ေဝမွ်၍မရႏိုင္ေပ။ မိဘတစ္ဦး၏ ဆိုးယုတ္ေသာ အျပဳအမူကို ၎တို႔၏သားသမီးမ်ားထံ လႊဲေျပာင္း၍ မရသကဲ့သို႔၊ မိဘ၏ ေျဖာင့္မတ္ျခင္းကိုလည္း ၎တို႔၏ သားသမီးမ်ားႏွင့္ ေဝမွ်၍မရႏိုင္ေပ။ အေယာက္တိုင္းသည္ မိမိတို႔၏ သက္ဆိုင္ရာအျပစ္မ်ားကို သယ္ပိုးၾကၿပီး အေယာက္တိုင္းသည္ မိမိတို႔၏ သက္ဆိုင္ရာ ေကာင္းႀကီးမဂၤလာမ်ားကို ေမြ႕ေလ်ာ္ခံစားၾကရသည္။ မည္သူမွ် အျခား လူအတြက္ အစားထိုးတစ္ခု မျဖစ္ႏိုင္ေပ။ ဤသည္မွာ ေျဖာင့္မတ္ျခင္း ျဖစ္သည္။ လူသား၏အျမင္မွ၊ မိဘမ်ားသည္ ေကာင္းမြန္ေသာ ေကာင္းႀကီးမဂၤလာမ်ား ရရွိပါက၊ ၎တို႔၏ သားသမီးမ်ားလည္း ရရွိသင့္ၿပီး၊ သားသမီးမ်ားက မေကာင္းမႈကို က်ဴးလြန္ပါက၊ ၎တို႔၏မိဘမ်ားသည္ ထိုအျပစ္မ်ားအတြက္ ေျပရာေျပေၾကာင္း ျပဳလုပ္ရမည္ ျဖစ္သည္။ ဤသည္မွာ လူသား ရႈေထာင့္အျမင္ျဖစ္ၿပီး လူသား၏ အမႈအရာမ်ားကို လုပ္ေဆာင္သည့္ နည္းလမ္းျဖစ္သည္။ ယင္းသည္ ဘုရားသခင္၏ ရႈေထာင့္အျမင္မဟုတ္ေပ။ အေယာက္တိုင္း၏ ရလဒ္သည္ ၎တို႔၏ အျပဳအမူမွလာေသာ အႏွစ္သာရႏွင့္အညီ ဆုံးျဖတ္ျခင္း ျဖစ္ၿပီး၊ ယင္းကို အၿမဲ သင့္တင့္ေလ်ာက္ပတ္စြာ ဆုံးျဖတ္ထားျခင္း ျဖစ္သည္။ မည္သူမွ် အျခားသူ၏ အျပစ္မ်ားကို မသယ္ပိုးႏိုင္ေပ။ ထို႔ထက္မက မည္သူမွ် အျခားသူကိုယ္စား အျပစ္ေပးျခင္းကို လက္မခံႏိုင္ေပ။ ဤသည္မွာ အႂကြင္းမဲ့ျဖစ္သည္။” (ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္၊ အတြဲ (၁)၊ ဘုရားသခင္၏ ေပၚထြန္းျခင္းႏွင့္ အမႈေတာ္၊ ဘုရားသခင္ႏွင့္ လူသားသည္ ၿငိမ္သက္ျခင္းခ်မ္းသာထဲသို႔ အတူတကြ ဝင္ေရာက္ၾကလိမ့္မည္) ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြကို ေတြးဆရင္းနဲ႔ လူတိုင္းရဲ႕ ေနာက္ဆုံးခရီးပန္းတိုင္းကို သူတို႔ရဲ႕ အႏွစ္သာရနဲ႔ ေကာင္းတာ လုပ္ျခင္း ရွိမရွိ၊ မေကာင္းတာ လုပ္ျခင္း ရွိမရွိဆိုတဲ့အတိုင္း ဆုံးျဖတ္သလို၊ တျခားလူေတြနဲ႔ မဆက္ႏႊယ္မွန္း ေတြ႕ရတယ္။ ကြၽန္မရဲ႕ ယုံၾကည္ျခင္းနဲ႔ တာဝန္မွာ၊ ကြၽန္မ ဘယ္ေလာက္ ဒုကၡခံရပါေစ၊ အဖိုးအခ ေပးရပါေစ၊ ဝတၱရား၊ အဖန္ဆင္းခံတစ္ေယာက္ရဲ႕ တာဝန္ကို ျဖည့္ဆည္းရင္းနဲ႔ ကိုယ့္တာဝန္ကို ကြၽန္မ လုပ္႐ုံလုပ္ေနခဲ့တာပါ။ အဲဒါက ကြၽန္မသားရဲ႕ ကံၾကမၼာ၊ ရလဒ္နဲ႔ ဘာမွ မပတ္သက္သလို၊ ကြၽန္မရဲ႕ ဒုကၡသုကၡေတြနဲ႔ အားထုတ္မႈေတြရဲ႕ အက်ိဳးဆက္အေနနဲ႔ သူ အက်ိဳးခံစားရမွာ မဟုတ္ဘူး။ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ယုံၾကည္ျခင္းကေန တစ္မိသားစုလုံး ေကာင္းခ်ီးခံစားရတာက ေက်းဇူးေတာ္ခတ္က အရာတစ္ခုျဖစ္ေပမဲ့၊ အခုေနာက္ဆုံးေသာ ကာလမွာ၊ လူတိုင္းက သူ႔အမ်ိဳးအစားအလိုက္ ခြဲျခားခံရတာပါ။ လူအသီးသီးရဲ႕ ရလဒ္ကို သူတို႔ရဲ႕ ေဆာင္႐ြက္ခ်က္အတိုင္း ဘုရားက ဆုံးျဖတ္တယ္။ ကိုယ့္တာဝန္အတြက္ အားထုတ္မႈတခ်ိဳ႕ လုပ္လို႔၊ ဘုရားက ကြၽန္မသားကို ေစာင့္ေရွာက္မယ္လို႔ ကြၽန္မ ေတြးခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲဒါက သမၼာတရားနဲ႔ လုံးဝ မကိုက္ညီတဲ့ အဓိပၸာယ္မရွိတဲ့ ရႈေထာင့္အျမင္တစ္ခုျဖစ္ခဲ့တယ္။ ဘုရားက ဖန္ဆင္းရွင္ျဖစ္ၿပီး၊ အရာခပ္သိမ္းရဲ႕ ကံၾကမၼာေတြနဲ႔ လူတိုင္းရဲ႕ ကံက ဘုရားလက္ထဲမွာ ရွိတယ္။ ကြၽန္မသား ႏွစ္ဘယ္ေလာက္ အသက္ရွင္မယ္ဆိုတာကို အခ်ိန္အၾကာႀကီးကတည္းက ဘုရားက သတ္မွတ္ခဲ့တာ။ သူ ေသသြားတဲ့အခ်ိန္မွာ၊ သူ႔အတြက္ ဘုရားစီမံထားတဲ့ သက္တမ္း အဆုံးသတ္တာျဖစ္ၿပီး၊ အဲဒါကို ဘယ္သူမွ ေျပာင္းလဲႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူး။ ဘုရားကို ယုံၾကည္ျခင္း ရွိသည္ျဖစ္ေစ၊ မရွိသည္ျဖစ္ေစ၊ လူတိုင္းဟာ ဘုရားလက္ထဲက အဖန္ဆင္းခံပဲ ျဖစ္တယ္။ အဖန္းဆင္းခံ တစ္ေယာက္စီတိုင္းအတြက္ သင့္ေတာ္တဲ့ အစီအစဥ္ေတြကို လုပ္ဖို႔ သူ႔မွာ တန္ခိုးအာဏာရွိၿပီး၊ ဘယ္စီစဥ္ၫႊန္ၾကားမႈေတြနဲ႔ အစဥ္အစဥ္ေတြ သူ လုပ္ပါေစ၊ သူက ေျဖာင့္မတ္ပါတယ္။ သူ႔ရဲ႕ အုပ္စိုးမႈကို ကြၽန္မ က်ိဳးႏြံနာခံသင့္တယ္။ ဒီသိနားလည္မႈက ကြၽန္မစိတ္ႏွလုံးကို ခ်က္ခ်င္း အားတက္သြားေစခဲ့ၿပီး အရမ္း စိတ္မခ်မ္းမသာ မခံစားရေတာ့ဘူး။ ကြၽန္မရဲ႕ အေျခအေနက တျဖည္းျဖည္း တိုးတက္ခဲ့ၿပီး၊ ေန႔တိုင္း ဆုေတာင္းၿပီး ဘုရားရဲ႕ ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြ ဖတ္ခဲ့တယ္။ တစ္ခါတစ္ေလ ကြၽန္မရဲ႕ အေျခအေနနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမေတြနဲ႔ ကြၽန္မ မိတ္သဟာယျပဳၿပီး၊ ကြၽန္မသားရဲ႕ ေသျခင္းက ကြၽန္မကို သိပ္အမ်ားႀကီး မသက္ေရာက္ေတာ့ဘူး။

အဲဒီႏိုဝင္ဘာလမွာ ကြၽန္မ အသင္းေတာ္ ေခါင္းေဆာင္တစ္ေယာက္ ျဖစ္လာခဲ့တယ္။ ဘုရားကို အရမ္းေက်းဇူးတင္မိၿပီး အဲဒါကို တကယ္ ေခါင္းမေဖာ္တမ္း လုပ္ခဲ့တယ္။ သိပ္မၾကာခင္မွာ၊ ကြၽန္မသားရဲ႕ ေသဆုံးျခင္းအတြက္ နစ္နာေၾကးကို ထုတ္ေပးခဲ့ေပမဲ့၊ ကြၽန္မေခြၽးမက အားလုံးယူခ်င္ေတာ့ ကြၽန္မ အံ့ဩသြားတယ္။ ကြၽန္မသား အသက္ရွင္တဲ့အေတာအတြင္း စုထားတဲ့ ေငြအားလုံးနဲ႔ တန္ဖိုးရွိတာ မွန္သမွ်ကို သူ တိတ္တိတ္ေလး ယူထားတယ္။ သူတို႔ရဲ႕ သားေလးနဲ႔လည္း သူ ထြက္ေျပးသြားတယ္။ သူတို႔ရဲ႕ လြတ္ေနတဲ့ အိပ္ရာကို ၾကည့္ရင္းနဲ႔ သူအသက္ရွင္ခဲ့ခ်ိန္ကို ေတြးရင္း ကြၽန္မ က်န္ရစ္ခဲ့တယ္။ အရင္က၊ ကြၽန္မတို႔ မိသားစုက စကားေျပာၿပီး ရယ္ေမာရင္းနဲ႔ အားလုံးအတူရွိခဲ့ၾကေပမဲ့၊ အခုေတာ့ အသက္နဲ႔ ပိုင္ဆိုင္မႈႏွစ္ခုလုံး ဆုံးရႈံးသြားရၿပီ။ ခါးသီးတဲ့ မ်က္ရည္ေတြကို ကြၽန္မ ထိန္းမထားႏိုင္ခဲ့ဘူး။ ကြၽန္မသားက မရွိေတာ့သလို၊ သူ႔မိန္းမကလည္း ထြက္သြားခဲ့ၿပီ။ တန္ဖိုးရွိတာေတြအားလုံးနဲ႔ သူလည္း ထြက္ေျပးသြားတယ္။ ကြၽန္မတို႔ မိသားစုက ၿပိဳကြဲၿပီး ခိုကိုးရာမဲ့ေနတယ္၊ ကြၽန္မမွာ ဘာမွမရွိေတာ့ဘူး။ ကြၽန္မက ကိုယ့္တာဝန္ကို ဘယ္အေျခအေန တစ္ေလွ်ာက္လုံးမွာမဆို လုပ္ရင္းနဲ႔ ႏွစ္ေတြအမ်ားႀကီး ယုံၾကည္သူ ျဖစ္ခဲ့ၿပီး၊ ေခါင္းေဆာင္ ျဖစ္လာကတည္းက ေန႔တိုင္း အသင္းေတာ္မွာ အလုပ္မ်ားေနခဲ့တာေလ။ ဘယ္အခက္အခဲကေနမဆို ဘယ္ေလာက္ပဲ ႀကီးပါေစ၊ ကြၽန္မ ထြက္မေျပးခဲ့ဘူး။ ကြၽန္မက စစ္မွန္တဲ့ ယုံၾကည္သူျဖစ္ၿပီး ဘုရားအတြက္ စစ္မွန္တဲ့ အားထုတ္မႈေတြ လုပ္ခဲ့တာေလ။ ကြၽန္မရဲ႕ ေခြၽးမက ကြၽန္မကို ဆက္ဆံပုံနဲ႔ပတ္သက္လို႔ ဘုရားက ဘာလို႔ တစ္ခုခု မလုပ္ခဲ့ရတာလဲ။ အရမ္းကို ညိဳးငယ္ၿပီး နာက်င္ရင္းနဲ႔ ပိုပိုၿပီး မတရားခံရတယ္လို႔ ခံစားေနမိတယ္။

တစ္ေန႔မွာ ငိုရင္း ဝမ္းနည္းရင္းနဲ႔၊ ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ တစ္ပိုဒ္ သတိရတယ္။ “စမ္းသပ္မႈမ်ားကို ႀကဳံရစဥ္တြင္ လူတို႔အေနျဖင့္ အားနည္းျခင္း သို႔မဟုတ္ ယင္းတို႔အထဲတြင္ အပ်က္သေဘာရွိတတ္ျခင္း၊ သို႔မဟုတ္ ဘုရားသခင္၏ အလိုေတာ္ သို႔မဟုတ္ ၎တို႔၏ လက္ေတြ႕လုပ္ေဆာင္ျခင္း လမ္းေၾကာင္းအေပၚ ရွင္းလင္းမႈကင္းမဲ့ျခင္းမွာ ပုံမွန္ျဖစ္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ မည္သည့္ကိစၥ၌မဆို သင္သည္ ေယာဘကဲ့သို႔ပင္ ဘုရားသခင္၏အမႈထဲတြင္ ယုံၾကည္ျခင္း ရွိရမည္ျဖစ္ၿပီး ဘုရားသခင္ကို မျငင္းပယ္ရေပ။ ေယာဘသည္ ခြန္အားနည္းၿပီး သူ၏ေမြးဖြားသည့္ေန႔ရက္ကို က်ိန္ဆဲခဲ့ေသာ္လည္း၊ လူ႔ဘဝထဲရွိ အရာခပ္သိမ္းကို ေယေဟာဝါ အပ္ႏွင္းထားေၾကာင္းႏွင့္ ေယေဟာဝါသည္ ယင္းတို႔အားလုံးကို ႏုတ္ယူမည့္ အရွင္လည္းျဖစ္ေၾကာင္း သူမျငင္းခဲ့ပါ။ မည္သို႔ပင္ စမ္းသပ္ခံခဲ့ရေစကာမူ ဤယုံၾကည္ခ်က္ကို သူဆုပ္ကိုင္ခဲ့သည္။ သင္၏ အေတြ႕အႀကဳံထဲတြင္ ဘုရားသခင္၏ ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္မ်ားအားျဖင့္ မည္သည့္စစ္ေဆးျခင္းကိုမဆို သင္ႀကဳံရပါေစ၊ လူသားမ်ိဳးႏြယ္အား ဘုရားသခင္ေတာင္းဆိုသည့္အရာမွာ အခ်ဳပ္အားျဖင့္ ၎တို႔၏ ယုံၾကည္ျခင္းႏွင့္ သူ႔အေပၚ ၎တို႔၏ခ်စ္ျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။ ဤနည္းအတိုင္း အမႈျပဳျခင္းအားျဖင့္ သူစုံလင္ေစေသာအရာမွာ လူတို႔၏ယုံၾကည္ျခင္း၊ ခ်စ္ျခင္းႏွင့္ ျပင္းျပေသာ ဆႏၵမ်ား ျဖစ္သည္။ ဘုရားသခင္သည္ လူတို႔အေပၚ စုံလင္ေစျခင္းအမႈကို ျပဳၿပီး၊ ယင္းကို ၎တို႔ မျမင္ေတြ႕ႏိုင္၊ သတိမျပဳႏိုင္ေပ။ ထိုကဲ့သို႔ေသာ အေျခအေနမ်ားေအာက္တြင္ သင္၏ယုံၾကည္ျခင္း လိုအပ္သည္။ တစ္စုံတစ္ရာကို ပကတိမ်က္စိျဖင့္ မျမင္ႏိုင္သည့္အခါ လူတို႔၏ယုံၾကည္ျခင္း လိုအပ္ၿပီး သင္၏ကိုယ္ပိုင္ အယူအဆမ်ားကို သင္လက္မလႊတ္ႏိုင္သည့္အခါ သင္၏ယုံၾကည္ျခင္း လိုအပ္သည္။ သင္သည္ ဘုရားသခင္၏အမႈႏွင့္ပတ္သက္၍ ရွင္းလင္းမႈမရွိသည့္အခါ သင့္အား ေတာင္းဆိုေသာအရာမွာ ယုံၾကည္ျခင္း ရွိရန္ႏွင့္ ခိုင္ခံ့ေသာရပ္တည္ခ်က္ရွိၿပီး သက္ေသရပ္တည္ရန္ ျဖစ္သည္။ ေယာဘ ဤအဆင့္သို႔ ေရာက္သည့္အခါ ဘုရားသခင္သည္ သူ႔ထံ၌ ေပၚလာခဲ့ၿပီး သူ႔ကို စကားေျပာခဲ့သည္။ တစ္နည္းအားျဖင့္ သင္၏ယုံၾကည္ျခင္းအတြင္း၌သာ ဘုရားသခင္ကို သင္ျမင္ေတြ႕ႏိုင္မည္ ျဖစ္ၿပီး သင္၌ ယုံၾကည္ျခင္းရွိသည့္အခါ၊ ဘုရားသခင္သည္ သင့္ကို စုံလင္ေစမည္ျဖစ္သည္။ ယုံၾကည္ျခင္းမရွိလွ်င္ သူက ဤအရာကို လုပ္မေပးႏိုင္ပါ။” (ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္၊ အတြဲ (၁)၊ ဘုရားသခင္၏ ေပၚထြန္းျခင္းႏွင့္ အမႈေတာ္၊ စုံလင္ျခင္းသို႔ ေရာက္မည့္သူမ်ားသည္ စစ္ေဆးျခင္းကို ခံၾကရမည္) ဒါကို ေသခ်ာ အႀကိမ္ႀကိမ္ ေတြးရင္းနဲ႔ ဘုရားက အခက္အခဲကတစ္ဆင့္ ကြၽန္မတို႔ရဲ႕ ယုံၾကည္ျခင္းနဲ႔ ခ်စ္ျခင္းကို စုံလင္ေစမွန္း ကြၽန္မ ေတြ႕ခဲ့တယ္။ ဘာကိုပဲ ကြၽန္မတို႔ ရင္ဆိုင္ရပါေစ၊ ဘယ္နာက်င္မႈနဲ႔ အခက္အခဲမ်ိဳးေတြ ႀကဳံရပါေစ၊ အဲဒါကို ေက်ာ္ျဖတ္ၿပီး သူ႔အတြက္ သက္ေသရပ္တည္ဖို႔ ကြၽန္မတို႔ရဲ႕ ယုံၾကည္ျခင္းအေပၚ ကြၽန္မတို႔ မွီခိုမယ္လို႔ ဘုရားက ေမွ်ာ္လင့္တယ္။ ေယာဘက သူ႔ရဲ႕ မိသားစု ပိုင္ဆိုင္မႈအားလုံးနဲ႔ သားသမီးေတြကို ဆုံးရႈံးခဲ့တာ၊ ႂကြယ္ဝတဲ့လူကေန တစ္ျပားမွမရွိတဲ့၊ ခိုကိုးရာမဲ့ သူတစ္ေယာက္အျဖစ္ကို ေျပာင္းလဲသြားတာကို ကြၽန္မ ေတြးမိတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူဟာ ေျမေပၚလွဲၿပီး ေယဟာဝါ ဘုရားသခင္ရဲ႕ နာမကို ခ်ီးမြမ္းႏိုင္တုန္းပဲ၊ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ သူ႔ရဲ႕ ႂကြယ္ဝမႈေတြကို သူ႔ကိုယ္ပိုင္ အားထုတ္မႈကေန ရတာလို႔ သူ လုံးဝ မယုံသလို၊ သူ႔သားသမီးေတြကို သူ႔ရဲ႕ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာ ပိုင္ဆိုင္မႈအေနနဲ႔ ျမင္ခဲ့လို႔ပဲ။ အဲဒီအရာအားလုံးက ဘုရားဆီက လာမွန္း သူ ရွင္းရွင္းလင္းလင္း သိခဲ့တယ္။ အေပၚယံမွာ ဓားျပေတြက အရာရာကို ခိုးယုသြားသလို ထင္ရေပမဲ့၊ ကိစၥေတြကို အေပၚယံ သူ မၾကည့္ခဲ့ဘူး၊ ဘုရားဆီက အမႈအရာေတြကို သူ လက္ခံခဲ့ၿပီး က်ိဳးႏြံနာခံခဲ့တယ္။ ဘုရားအတြက္ ေယာဘရဲ႕ ယုံၾကည္ျခင္းနဲ႔ ေၾကာက္႐ြံ႕ျခင္းက စမ္းသပ္မႈနဲ႔ အတိဒုကၡတစ္ခုၿပီးတစ္ခုကတဆင့္ ျပဳျပင္ခံခဲ့ရတယ္။ ၿပီးေတာ့ အသက္ ၁၀၀ အထိ သားမရခဲ့တဲ့ အာျဗဟံ ရွိတယ္၊ ဒါေပမဲ့ သူ႔သားကို ယဇ္တစ္ခုအေနနဲ႔ ပူေဇာ္ဖို႔ ဘုရားက သူ႔ကို ေျပာေတာ့၊ အာျဗဟံအတြက္ တကယ္ကို နာက်င္စရာ ျဖစ္ခဲ့ေပမဲ့၊ ဘုရားကို သူ မညႇိႏႈိင္းခဲ့ဘူး၊ က်ိဳးေၾကာင္းျပ မေျပာဆိုခဲ့ဘူး။ အဲဒီသားကို ဘုရားက ေပးခဲ့တာေၾကာင့္ အဲဒီသားကို ဘုရားက ျပန္လိုခ်င္ရင္၊ ဘုရားကို သူ ျပန္ေပးသင့္မွန္း သူ သိတယ္။ ေယာဘနဲ႔ အာျဗဟံတို႔ႏွစ္ေယာက္လုံးက အဲဒီေလာက္ ႀကီးျမတ္တဲ့ အသိစိတ္နဲ႔ ဆင္ျခင္တုံတရားရွိခဲ့ၿပီး၊ သူတို႔ရဲ႕ ယုံၾကည္ျခင္းနဲ႔ က်ိဳးႏြံနာခံျခင္းက လက္ေတြ႕အရွိတရားရဲ႕ စမ္းသပ္မႈကို ခံရပ္ႏိုင္ခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ၾကည့္လိုက္ေတာ့၊ ကြၽန္မသားေလး ဆုံးပါးသြားခ်ိန္မွာ ကြၽန္မက ဘုရားကို အထင္လြဲၿပီး အျပစ္တင္ခဲ့သလို၊ ေနာက္ပိုင္းမွာ ဘုရားရဲ႕ ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြေၾကာင့္ သူ႔အလိုေတာ္ကို ကြၽန္မ နည္းနည္း နားလည္သြားခ်ိန္မွာ ကြၽန္မ နည္းနည္း က်ိဳးႏြံနာခံခဲ့တယ္၊ ဒါေၾကာင့္ ဝိညာဥ္ရင့္က်က္မႈတခ်ိဳ႕ ရခဲ့ၿပီး သက္ေသရပ္တည္ႏိုင္တယ္လို႔ ထင္ခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ ကြၽန္မေခြၽးမက ကြၽန္မတို႔ မိသားစု တန္ဖိုးရွိတာေတြအားလုံးကို ယူသြားေတာ့၊ ကြၽန္မထဲမွာ မေက်နပ္မႈေတြက ျပန္ေပၚလာခဲ့တယ္။ ဘုရားရဲ႕ ေကာင္းခ်ီးေတြနဲ႔ ဆုေက်းဇူးေတြကိုပဲ ေမြ႕ေလ်ာ္ခ်င္ခဲ့ေပမဲ့၊ ဘာေဘးဒုကၡ၊ ကံဆိုးျခင္းကိုမွ မခံယူႏိုင္ခဲ့မွန္း ကြၽန္မ ေတြ႕ရတယ္။ မဟုတ္ရင္၊ ကြၽန္မ အပ်က္သေဘာေဆာင္ၿပီး မေက်နပ္ခ်က္ေတြ ရွိမွာပဲ။ ကြၽန္မမွာ ဘုရားအတြက္ စစ္မွန္တဲ့ ေၾကာက္႐ြံ႕မႈ၊ က်ိဳးႏြံနာခံျခင္း တစ္ခုမွ မရွိခဲ့ဘူး။ ဒီအေျခအေနေတြက အႀကိမ္ႀကိမ္ ထုတ္ေဖာ္ျပတဲ့အရာက ကြၽန္မရဲ႕ စစ္မွန္တဲ့ ဝိညာဥ္ရင့္က်က္မႈကို ျပခဲ့တယ္။ အဲဒါမရွိဘဲနဲ႔၊ ကြၽန္မရဲ႕ အျပင္ပန္း အျပဳအမူေကာင္းနဲ႔ ကြၽန္မ ေၾကာင္းက်ိဳးမျမင္ ျဖစ္ေနဦးမွာျဖစ္ၿပီး၊ ကြၽန္မသားေသဆုံးၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ တာဝန္ကို ဆက္လုပ္တာက ကြၽန္မမွာ ဆက္ကပ္မႈနဲ႔ ဝိညာဥ္ရင့္က်က္မႈ တခ်ိဳ႕ ပိုင္ဆိုင္တဲ့ သေဘာပဲလို႔ ေတြးေနမိမွာ။ ဒါေပမဲ့ ကြၽန္မရဲ႕ အလဲအလွယ္လုပ္တတ္တဲ့ စိတ္ေနစိတ္ထားနဲ႔ ေကာင္းခ်ီးေတြအတြက္ ရည္မွန္းခ်က္က ဘယ္ေလာက္ နက္နက္ရႈိင္းရႈိင္း အျမစ္တြယ္ခဲ့မွန္း ဘုရားသိတယ္။ သန႔္စင္မႈနဲ႔ ေျပာင္းလဲမႈ တခ်ိဳ႕ တျဖည္းျဖည္း ရႏိုင္ေအာင္ ဒီအရာေတြအားလုံးကို ကြၽန္မ ျဖတ္သန္းရမွာပဲ။ ဘုရားက အဲဒါေတြအားလုံး ျဖစ္ခြင့္ေပးတာဟာ ကြၽန္မအတြက္ သူ႔ရဲ႕ ကယ္တင္ျခင္းပါ။ အဲဒီအေၾကာင္း ေတြးေလ ပိုအျပစ္ရွိသလို ခံစားရေလျဖစ္ၿပီး ဆုေတာင္းဖို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ဘုရားေရွ႕မွာ ပ်ပ္ဝပ္လိုက္တယ္၊ “အို ဘုရားသခင္။ ယုံၾကည္သူအျဖစ္ ကြၽန္မရဲ႕ ႏွစ္ကာလေတြအားလုံးေနာက္မွာ၊ ကြၽန္မက ကိုယ္ေတာ့္အေပၚ စစ္မွန္တဲ့ ယုံၾကည္ျခင္း မရွိေသးမွန္း သိပါၿပီ။ ကြၽန္မ မႀကိဳက္တဲ့ အရာတစ္ခု ျဖစ္တဲ့အခါ၊ ညည္းညဴေနတုန္းပဲ ျဖစ္သလို၊ သက္ေသခံခ်က္ လုံးဝ မရွိပါဘူး။ ဘုရားသခင္၊ ကိုယ္ေတာ့္ဆီ ကြၽန္မ ေနာင္တရခ်င္ပါတယ္။ ေက်းဇူးျပဳၿပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ သိဖို႔ လမ္းျပေတာ္မူပါ” လို႔ေပါ့။

ေနာက္ပိုင္းမွာ အဲဒီႏွစ္ေတြအားလုံးမွာ ကြၽန္မ တကယ္ရွိခဲ့တဲ့ လမ္းေၾကာင္းအေပၚ စစ္မွန္တဲ့ သိနားလည္မႈတခ်ိဳ႕ ေပးခဲ့တဲ့ ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္တစ္ပိုဒ္ကို ကြၽန္မ ဖတ္ရတယ္။ ဘုရားသခင္၏ ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္၌ ေျပာထားသည္- “ယေန႔ လူမ်ားသည္ ေယာဘကဲ့သို႔ အလားတူ လူ႔သဘာဝကို မပိုင္ဆိုင္ၾကသည့္အတြက္၊ ၎တို႔၏ သဘာဝႏွင့္ အႏွစ္သာရ အျဖစ္အေနႏွင့္ ဘုရားသခင္အေပၚ ၎တို႔၏ သေဘာထားမွာ အဘယ္နည္း။ ၎တို႔သည္ ဘုရားသခင္ကို ေၾကာက္႐ြံ႕ၾကသေလာ။ မေကာင္းမႈကို ေရွာင္ၾကဥ္ၾကသေလာ။ ဘုရားသခင္ကို မေၾကာက္႐ြံ႕ေသာသူမ်ား သို႔မဟုတ္ မေကာင္းမႈ မေရွာင္ၾကဥ္သူမ်ားကို စကားလုံးအနည္းငယ္ျဖင့္သာ ေပါင္း႐ုံးေဖာ္ျပ၍ ရသည္- ‘ဘုရားသခင္၏ ရန္သူမ်ား’ ဟူ၍ ျဖစ္သည္။ သင္တို႔သည္ ဤစကားမ်ားကို မၾကာခဏ ေျပာၾကေသာ္လည္း၊ ယင္းတို႔၏ အဓိပၸာယ္အမွန္ကို လုံးဝ မသိၾကေပ။ ‘ဘုရားသခင္၏ ရန္သူမ်ား’ ဟူေသာ စကားလုံးမ်ားတြင္ အႏွစ္သာရရွိသည္- ယင္းတို႔က ဘုရားသခင္သည္ လူသားကို ရန္သူအျဖစ္ ျမင္သည္ဟု ေျပာေနျခင္း မဟုတ္ဘဲ၊ လူက ဘုရားသခင္ကို ရန္သူအျဖစ္ ျမင္ေနျခင္း ျဖစ္သည္။ ပထမဦးစြာ လူတို႔သည္ ဘုရားသခင္ကို စတင္ယုံၾကည္သည့္အခါတြင္၊ ၎တို႔ထဲမွ မည္သူသည္ မိမိတို႔၏ ကိုယ္ပိုင္ ရည္မွန္းခ်က္မ်ား၊ ႀကံ႐ြယ္ခ်က္မ်ားႏွင့္ ေမွ်ာ္မွန္းခ်က္မ်ား မရွိသနည္း။ ၎တို႔၏ တစ္စိတ္တစ္ေဒသသည္ ဘုရားသခင္၏ တည္ရွိျခင္းကို ယုံၾကည္ၿပီး ဘုရားသခင္၏ တည္ရွိျခင္းကို ျမင္ဖူးေသာ္လည္း၊ ဘုရားသခင္၌ ၎တို႔၏ ယုံၾကည္မႈတြင္ ႀကံ႐ြယ္ခ်က္မ်ား ပါရွိေနဆဲျဖစ္ၿပီး ဘုရားသခင္ကို ယုံၾကည္ရာတြင္ ၎တို႔၏ အဆုံးစြန္ေသာ ရည္မွန္းခ်က္မွာ သူ၏ေကာင္းခ်ီးမဂၤလာမ်ားႏွင့္ ၎တို႔ အလိုရွိေသာ အရာမ်ားကို ရရွိရန္ ျဖစ္သည္။ လူတို႔၏ ဘဝအေတြ႕အႀကဳံမ်ားတြင္၊ ၎တို႔သည္ မိမိတို႔ကိုယ္ကိုယ္ မၾကာခဏ ေတြးတတ္ၾကသည္၊ ကြၽန္ုပ္သည္ ဘုရားသခင္အတြက္ ကြၽန္ုပ္၏ မိသားစုႏွင့္ အသက္ေမြးအလုပ္ကို လက္လႊတ္ၿပီးေလၿပီ၊ ကိုယ္ေတာ္သည္ အကြၽန္ုပ္ကို မည္သည့္အရာ ေပးၿပီးၿပီနည္း။ ကြၽန္ုပ္သည္ ထပ္ျဖည့္ကာ အတည္ျပဳရမည္- လတ္တေလာတြင္ ေကာင္းခ်ီးမဂၤလာ တစ္ခုတစ္ေလကို ကြၽန္ုပ္ ရရွိၿပီးၿပီေလာ။ အကြၽန္ုပ္သည္ ဤအခ်ိန္အေတာအတြင္းတြင္ မ်ားစြာ ေပးၿပီးျဖစ္သည္၊ အကြၽန္ုပ္ ေျပးလ်က္ေနခဲ့ၿပီး မ်ားစြာ ဆင္းရဲဒုကၡခံစားရၿပီးျဖစ္သည္- ဘုရားသခင္သည္ အျပန္အလွန္အေနျဖင့္ အကြၽန္ုပ္အား ကတိတစ္ခုတစ္ေလကို ေပးၿပီးၿပီေလာ။ ကိုယ္ေတာ္သည္ အကြၽန္ုပ္၏ ေကာင္းေသာ လုပ္ေဆာင္ခ်က္မ်ားကို အမွတ္ရၿပီးၿပီေလာ။ ကြၽန္ုပ္၏ အဆုံးသတ္မွာ အဘယ္အရာ ျဖစ္လိမ့္မည္နည္း။ ကြၽန္ုပ္သည္ ဘုရားသခင္၏ ေကာင္းခ်ီးမဂၤလာမ်ားကို ရရွိႏိုင္သေလာ...။ အေယာက္တိုင္းသည္ ထိုသို႔ေသာ တြက္ခ်က္မႈမ်ားကို ၎တို႔၏ စိတ္ႏွလုံးအတြင္းတြင္ စဥ္ဆက္မျပတ္ ျပဳတတ္ၾကၿပီး ဘုရားသခင္ထံ ၎တို႔၏ ႀကံ႐ြယ္ခ်က္မ်ား၊ ရည္မွန္းခ်က္မ်ားႏွင့္ အေပးအယူဆိုင္ရာ စိတ္ေနစိတ္ထားပါရွိသည့္ ေတာင္းဆိုခ်က္မ်ားကို ျပဳလုပ္ၾကသည္။ ဆိုလိုသည္မွာ လူသားသည္ သူ၏ စိတ္ႏွလုံးထဲတြင္ ဘုရားသခင္ကို စဥ္ဆက္မျပတ္ စစ္ေဆးေနသည္၊ ဘုရားသခင္ႏွင့္ပတ္သက္၍ အစီအစဥ္မ်ားကို စဥ္ဆက္မျပတ္ ဖန္တီးေနၿပီး၊ သူ၏ကိုယ္ပိုင္ တစ္ကိုယ္ေရ အဆုံးသတ္အတြက္ အေရးကိစၥကို ဘုရားသခင္ႏွင့္ အဆက္မျပတ္ ျငင္းခုံေနသကဲ့သို႔၊ ဘုရားသခင္ထံမွ ထြက္ဆိုခ်က္တစ္ခုကို ႏႈိက္ယူရန္ ႀကိဳးစားေနသည္၊ ဘုရားသခင္က သူအလိုရွိေသာ အရာကို ေပးမည္၊ မေပးမည္ကို ၾကည့္ေနေလသည္။ တစ္ခ်ိန္တည္းတြင္ ဘုရားသခင္ကို လိုက္စားေနသည္ႏွင့္အမွ်၊ လူသားသည္ ဘုရားသခင္ကို ဘုရားသခင္အျဖစ္ သေဘာမထားေပ။ လူသည္ ဘုရားသခင္အေပၚ မရပ္မနား ေတာင္းဆိုခ်က္မ်ား ျပဳလုပ္ရင္းႏွင့္ ေျခလွမ္းတိုင္းတြင္ သူ႔ကို ဖိအားေပးလ်က္၊ ရေလလိုေလ အိုတေစၦ ျဖစ္လ်က္၊ ဘုရားသခင္ႏွင့္ အေပးအယူမ်ား လုပ္ရန္ အၿမဲႀကိဳးစားၿပီးျဖစ္သည္။ ဘုရားသခင္ႏွင့္ အေပးအယူမ်ား လုပ္ရန္ ႀကိဳးစားေနသည္ႏွင့္အမွ် တစ္ခ်ိန္တည္းတြင္ လူသားသည္ ဘုရားသခင္ႏွင့္ျငင္းခုံၿပီး စမ္းသပ္မႈမ်ား ၎တို႔အေပၚ က်ေရာက္ခ်ိန္တြင္ သို႔မဟုတ္ အခ်ိဳ႕ေသာ အေျခအေနမ်ား၌ ၎တို႔ မိမိတို႔ကိုယ္ကိုယ္ ေရာက္ရွိေနသည္ကို သိခ်ိန္တြင္ မၾကာခဏ အားနည္းလာကာ၊ မတုန္မလႈပ္ ျဖစ္လာၿပီး ၎တို႔၏ အလုပ္၌ ေပါ့ဆလာၿပီး ဘုရားသခင္ႏွင့္ပတ္သက္၍ ညည္းညဴမႈမ်ား အျပည့္ရွိသည့္ လူမ်ားပင္ ရွိေလသည္။ လူက ဘုရားသခင္ကို ပထမဦးဆုံး စတင္ယုံၾကည္ခဲ့ခ်ိန္မွစ၍၊ သူသည္ ဘုရားသခင္ကို ေပါင္းလန္ေအာင္ မ်ားျပားျခင္းတစ္ခု၊ ဆြစ္တပ္မေတာ္ စြယ္စုံသုံးဓားတစ္ခုအျဖစ္ သေဘာထားခဲ့ၿပီး ဘုရားသခင္ထံမွ ေကာင္းခ်ီးမဂၤလာမ်ားႏွင့္ ကတိမ်ားကိုရရန္ ႀကိဳးစားျခင္းမွာ သူ၏ ရွိရင္းစြဲ အခြင့္အေရးႏွင့္ တာဝန္ဝတၱရားျဖစ္စဥ္တြင္ ဘုရားသခင္၏ တာဝန္မွာ လူသားကို ကာကြယ္ကာ ေစာင့္ေရွာက္ရန္ႏွင့္ ေထာက္ပံ့ရန္ ျဖစ္သည့္အလား၊ သူ႔ကိုယ္သူ ဘုရားသခင္၏ အႀကီးဆုံးေသာ ေႂကြးရွင္အျဖစ္ သေဘာထားခဲ့ေလသည္။ ယင္းမွာ ဘုရားသခင္ကို ယုံၾကည္ေသာ သူအားလုံး၏ ‘ဘုရားသခင္အေပၚ ယုံၾကည္မႈ’ ၏ အေျခခံသိနားလည္မႈျဖစ္ၿပီး၊ ယင္းမွာ ဘုရားသခင္၌ ယုံၾကည္မႈ အယူအဆႏွင့္ဆိုင္ေသာ ၎တို႔၏ အနက္ရႈိင္းဆုံးေသာ သိနားလည္မႈ ျဖစ္သည္။ လူ၏ သဘာဝႏွင့္ အႏွစ္သာရ အျဖစ္အေနမွသည္ သူ၏ ဓမၼဓိ႒ာန္မက်ေသာ လိုက္စားမႈအထိ၊ ဘုရားသခင္ကို ေၾကာက္႐ြံ႕ျခင္းႏွင့္ သက္ဆိုင္ေသာအရာ တစ္ခုမွ် မရွိေပ။ ဘုရားသခင္ကို ယုံၾကည္ရာ၌ လူသား၏ ရည္မွန္းခ်က္မွာ ဘုရားသခင္ကို ကိုးကြယ္ျခင္းႏွင့္ မည္သည့္အရာမွ် ပတ္သက္ႏိုင္ေခ် မရွိေပ။ ဆိုလိုသည္မွာ ဘုရားသခင္၌ ယုံၾကည္ျခင္းသည္ ဘုရားသခင္ကို ေၾကာက္႐ြံ႕ျခင္းႏွင့္ ဘုရားသခင္ကို ကိုးကြယ္ျခင္း လိုအပ္သည္ကို လူသားက မည္သည့္အခါမွ် မယူဆဖူးသကဲ့သို႔ နားလည္ဖူးျခင္းလည္း မရွိေပ။ ထိုသို႔ေသာ အေျခအေနမ်ားအရ လူသား၏ အႏွစ္သာရသည္ သိသာထင္ရွားေပသည္။ ဤအႏွစ္သာရမွာ အဘယ္အရာ ျဖစ္သနည္း။ လူသား၏ စိတ္ႏွလုံးသည္ မလိုမုန္းထားတတ္သည္၊ သစၥာမဲ့ျခင္းႏွင့္ လွည့္ျဖားမႈကို သိုထားသည္၊ မွ်တမႈႏွင့္ ေျဖာင့္မတ္ျခင္း သို႔မဟုတ္ အျပဳသေဘာေဆာင္ေသာ အရာကို မႏွစ္သက္သကဲ့သို႔၊ ယင္းသည္ စက္ဆုပ္ဖြယ္ျဖစ္ကာ အလိုႀကီးေလသည္။ လူသား၏ စိတ္ႏွလုံးသည္ ဘုရားသခင္ႏွင့္ သာ၍ နီးကပ္ႏိုင္ျခင္း မရွိေပ။ သူသည္ စိတ္ႏွလုံးကို ဘုရားသခင္အား လုံးဝ ေပးအပ္ျခင္း မရွိေလၿပီ။ ဘုရားသခင္သည္ လူသား၏ စစ္မွန္ေသာ စိတ္ႏွလုံးကို တစ္ႀကိမ္တစ္ခါမွ် မျမင္ဖူးသကဲ့သို႔ သူသည္ လူသား၏ ကိုးကြယ္ျခင္းကိုလည္း ခံရဖူးျခင္း မရွိေပ။ ဘုရားသခင္ ေပးသည့္ အဖိုးအခ မည္မွ် ႀကီးမားသည္ျဖစ္ေစ သို႔မဟုတ္ အမႈမည္မွ်ကို သူ ျပဳပါေစ၊ သို႔မဟုတ္ လူသားကို မည္မွ် ေထာက္ပံ့ပါေစ၊ လူသားသည္ က်ိဳးေၾကာင္းမျမင္ၿမဲရွိသကဲ့သို႔ ယင္းကို လုံးဝ စိတ္ဝင္စားမႈ မရွိေပ။ လူသားသည္ သူ၏ စိတ္ႏွလုံးကို ဘုရားသခင္အား မည္သည့္အခါမွ် ေပးဖူးျခင္း မရွိေပ၊ သူ၏စိတ္ႏွလုံးကို သူကိုယ္တိုင္သာ ဂ႐ုစိုက္ရန္၊ သူ၏ ကိုယ္ပိုင္ ဆုံးျဖတ္ခ်က္မ်ားကို ခ်ရန္ အလိုရွိေလသည္- ယင္း၏ သြယ္ဝိုက္ေသာ အဓိပၸာယ္မွာ လူသားသည္ ဘုရားသခင္ကို ေၾကာက္႐ြံ႕ျခင္းႏွင့္ မေကာင္းမႈကို ေရွာင္ၾကဥ္ျခင္း လမ္းခရီးကို မလိုက္ေလွ်ာက္ခ်င္ သို႔မဟုတ္ ဘုရားသခင္၏ အခ်ဳပ္အျခာအာဏာႏွင့္ အစီအစဥ္မ်ားကို မနာခံခ်င္သကဲ့သို႔ ဘုရားသခင္ကို ဘုရားသခင္အျဖစ္ မကိုးကြယ္ခ်င္ေပဟု ျဖစ္သည္။ ယင္းမွာ ယေန႔ လူသား၏ အေျခအေန ျဖစ္သည္။” (ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္၊ အတြဲ (၂)၊ ဘုရားသခင္ကို သိကြၽမ္းျခင္းႏွင့္ စပ္လ်ဥ္း၍၊ ဘုရားသခင္၏ အမႈေတာ္၊ ဘုရားသခင္၏ စိတ္သေဘာထားႏွင့္ ဘုရားသခင္ ကိုယ္ေတာ္တိုင္ (၂)) ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြရဲ႕ ထုတ္ေဖာ္ျပျခင္းနဲ႔ တရားစီရင္ျခင္းက ကြၽန္မအတြက္ အရမ္းစိတ္ထိခိုက္စရာပါ။ “ဘုရားသခင္၏ ရန္သူမ်ား” ဆိုတဲ့ စကားလုံးေတြက အထူးသျဖင့္ ကြၽန္မအတြက္ ျပင္းထန္တယ္။ ကြၽန္မရဲ႕ ယုံၾကည္ျခင္း ႏွစ္ေတြအားလုံးေနာက္မွာ ဘုရားရဲ႕ရန္သူအေနနဲ႔ ေဖာ္ထုတ္ခံရမယ္လို႔ လုံးဝ စိတ္မကူးမိခဲ့ဘူး၊ ဒါေပမဲ့ ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္က ကြၽန္မအေၾကာင္း အမွန္တရားကို တကယ္ ထုတ္ေဖာ္ျပခဲ့တယ္။ “မိမိကိုယ္သာ ကိုးကြယ္ရာျဖစ္၏” ဆိုတာနဲ႔ “အက်ိဳးမရွိဘဲ လက္တစ္ေခ်ာင္း မလႈပ္နဲ႔” ဆိုတာေတြက ကြၽန္မ လက္ခံခဲ့တဲ့ ဆိုးယုတ္တဲ့ အဆိပ္ေတြ ျဖစ္တယ္။ ကြၽန္မက အရမ္းတစ္ကိုယ္ေကာင္းဆန္၊ ဆိုးယုတ္ၿပီး ကိုယ္က်ိဳးရွာသူ ျဖစ္လာခဲ့တယ္။ တျခားအရာအားလုံးထက္ ကိုယ္က်ိဳးစီးပြားေတြကို ထိပ္တန္းတင္ခဲ့ၿပီး၊ အရာရာမွာ ကြၽန္မ ေကာင္းခ်ီးခံစားရျခင္း ရွိမရွိ၊ အက်ိဳးရွိမရွိဆိုတာကိုပဲ စဥ္းစားခဲ့တယ္။ ကိုယ့္ရဲ႕ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာ အက်ိဳးစီးပြားေတြကို အၿမဲ ဦးစားေပးခဲ့တယ္။ ကြၽန္မ ယုံၾကည္သူ စျဖစ္လာခဲ့တုန္းက၊ ေက်းဇူးေတာ္နဲ႔ ေကာင္းခ်ီး ရရွိဖို႔ ရည္မွန္းခ်က္နဲ႔ ျဖစ္ခဲ့တာပဲ။ ဘုရားရဲ႕ အမႈသစ္ကို လက္ခံၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ၊ အဲဒီအရာေတြအတြက္ ဘုရားကို ကြၽန္မ တိုက္႐ိုက္မေတာင္းဆိုခဲ့ေပမဲ့၊ ရင္ထဲမွာေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အသုံးခံေနခဲ့တဲ့အတြက္ ဘုရားက ကြၽန္မကို ေစာင့္ရွာက္ၿပီး၊ ကြၽန္မလိုခ်င္တဲ့ ေကာင္းခ်ီးေတြအားလုံး ေပးသင့္တယ္လို႔ ခံစားခဲ့တယ္။ အဲဒါ ကြၽန္မနဲ႔ထိုက္တန္တဲ့အရာျဖစ္တယ္၊ ကြၽန္မ အဖိုးအခ ေပးခဲ့တဲ့အတြက္၊ ဘုရားက ျပန္ေပးရမွာျဖစ္ၿပီး၊ မဟုတ္ရင္ သူ မေျဖာင့္မတ္ဘူးလို႔ေတာင္ ေျပာင္ေျပာင္တင္းတင္း ေတြးခဲ့တယ္။ ကြၽန္မမိသားစု ေဘးကင္းၿပီး အဆင္ေျပသလို၊ ဘုရားရဲ႕ ေက်းဇူးေတာ္နဲ႔ ေကာင္းခ်ီးေတြကို ကြၽန္မ ျမင္ရတဲ့အခ်ိန္မွာ၊ ကိုယ့္တာဝန္မွာ အားအင္အျပည့္ ျဖစ္ခဲ့ၿပီး၊ ဘယ္ဆင္းရဲဒုကၡပမာဏမဆို တန္သလို ခံစားခဲ့ရတယ္။ ကြၽန္မသားက ဓာတ္လိုက္ေသသြားတဲ့အခ်ိန္မွာ၊ ဘုရားက ကြၽန္မမိသားစုကို ကာကြယ္မေနခဲ့ဘူးလို႔ ျမင္ခဲ့တယ္၊ ဒါေၾကာင့္ သူ႔အေပၚ မေက်နပ္ခ်က္ေတြ ျပည့္သြားတယ္။ ကြၽန္မရဲ႕ အက်ိဳးစီးပြားေတြ ထိခိုက္ေတာ့၊ ကြၽန္မကို မေစာင့္ေရွာက္ေပးတဲ့အတြက္ ဘုရားကို အျပစ္တင္ခဲ့တယ္။ ဘုရားနဲ႔ အက်ိဳးသင့္ အေၾကာင္းသင့္ ေျပာဖို႔ ကြၽန္မရဲ႕အားထုတ္မႈေတြနဲ႔ ဆင္းရဲဒုကၡကို အေပးအယူ တိုကင္တစ္ခုလိုေတာင္ သုံးခဲ့တယ္။ ဘုရားဆီက ဘယ္ေက်းဇူးပမာဏမဆိုက ထုံးစံတစ္ခုျဖစ္သလို ခံစားခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ ကြၽန္မမႀကိဳက္တာတစ္ခု သူ လုပ္တဲ့အခါမွာ၊ ခ်က္ခ်င္း သူ႔ကို ေျဖရွင္းၿပီး အထင္အျမင္လြဲရင္းနဲ႔ သူနဲ႔ပတ္သက္လို႔ ကြၽန္မ မေပ်ာ္မ႐ႊင္ျဖစ္လာတယ္။ အသိစိတ္နဲ႔ ဆင္ျခင္တုံတရား တစ္ခုမွ မရွိဘဲ၊ ကြၽန္မက တစ္ကိုယ္ေကာင္းဆန္ၿပီး မလိုမုန္းထားခဲ့တာကို ေတြ႕ရတယ္။ ကြၽန္မက မယုံၾကည္သူတစ္ေယာက္ျဖစ္ခဲ့ၿပီး၊ ဘုရားရဲ႕ ရန္သူတစ္ေယာက္ လုံးဝ ျဖစ္ခဲ့တာပါ။ ဥေရာပအႏွံ႔ ဧဝံေဂလိ သြားမွ်ေဝခဲ့တဲ့ ေပါလုအေၾကာင္း ေတြးမိတယ္၊ သူက ဆင္းရဲဒုကၡနည္းနည္း ခံခဲ့ရေပမဲ့၊ အဲဒီႀကိဳးစားမႈအားလုံးက ဘုရားရဲ႕ ႏိုင္ငံေတာ္ ေကာင္းခ်ီးေတြအတြက္ အလဲအလွယ္မွာပဲ ရွိခဲ့တယ္။ နည္းနည္းေလး လုပ္ၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ၊ သူက ေျပာတယ္၊ “ေကာင္းစြာေသာ တိုက္လွန္ျခင္းကို ငါျပဳၿပီ။ ေျပးရေသာလမ္းကို အဆုံးတိုင္ေအာင္ေျပးၿပီ။ ယုံၾကည္ျခင္းတရားကို ေစာင့္ေရွာက္ၿပီ။ ယခုမွစ၍ ဓမၼသရဖူသည္ ငါ့အဘို႔သိုထားလ်က္ရွိ၏။” (တိေမာေသၾသဝါဒစာဒုတိယေစာင္ ၄:၇-၈) ဘာေျပာေကာင္းမလဲ။ အဲဒီအရာအားျဖင့္ ေပါလိုဆိုလိုတာက ဧဝံေဂလိ ျဖန႔္ဖို႔ သူ အမ်ားႀကီး ဆင္းရဲဒုကၡခံခဲ့ရလို႔ ဘုရားက သူ႔ကို သရဖူေပးရမယ္၊ အဲဒါက သူ ထိုက္တန္တဲ့အရာျဖစ္တယ္၊ မဟုတ္ရင္ ဘုရားက မေျဖာင့္မတ္ဘူးဆိုတာပဲ။ အဲဒီလိုေျပာျခင္းအားျဖင့္၊ သူက ဘုရားကို အက်ပ္ကိုင္ေနတာျဖစ္ၿပီး၊ အေျခခံအားျဖင့္ ဘုရားကို ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း စိန္ေခၚရင္းနဲ႔ လႈံ႕ေဆာ္ေနတာ၊ ပြက္ပြက္ညံေအာင္ ေတာင္းဆိုေနတာပဲ။ ေနာက္ဆုံးမွာ သူက ဘုရားရဲ႕ စိတ္သေဘာထားကို ပုန္ကန္ျပစ္မွားခဲ့ၿပီး ဘုရားရဲ႕ အျပစ္ေပးတာခံခဲ့ရတယ္။ ကြၽန္မလည္း အတူတူပဲဆိုတာ ျမင္ရတယ္။ ဘုရားရဲ႕ ေက်းဇူးေတာ္နဲ႔ ေကာင္းခ်ီးေတြ မျမင္ရတဲ့အခါ သူ႔ကို မေျဖာင့္မတ္သလိုမ်ိဳး စိတ္ႏွလုံးမွာ ေဝဖန္ရင္းနဲ႔ အျပစ္တင္ၿပီး အထင္လြဲခဲ့တယ္။ ကြၽန္မက ေပါလုလိုပဲ ဘုရားကို ဆန႔္က်င္ရင္း တစ္လမ္းတည္းေပၚမွာ ရွိေနခဲ့တာ မဟုတ္လား။

အဲဒီေနာက္မွာ ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြကို ကြၽန္မ ပိုဖတ္ခဲ့တယ္။ “လူ၏တာဝန္ႏွင့္ သူ ေကာင္းခ်ီးခံစားရျခင္း သို႔မဟုတ္ က်ိန္ျခင္းခံရျခင္း ရွိမရွိဆိုသည္တို႔ၾကားတြင္ အခ်င္းခ်င္း ဆက္ႏႊယ္ေနမႈ မရွိေပ။ တာဝန္သည္ လူက ျဖည့္ဆည္းသင့္သည့္အရာ ျဖစ္သည္။ ယင္းသည္ ေကာင္းကင္ဘုံက လာသည့္ သူ၏ဘဝေပးတာဝန္ျဖစ္ၿပီး ဆုလာဘ္၊ အေျခအေနမ်ား သို႔မဟုတ္ အေၾကာင္းရင္းမ်ားေပၚတြင္ မမူတည္သင့္ေပ။ ထိုအခါမွသာ သူ၏တာဝန္ကို သူ လုပ္ေဆာင္ေနျခင္း ျဖစ္သည္။ ေကာင္းခ်ီးမဂၤလာ ခံစားရဖို႔ဟူသည္မွာ တစ္စုံတစ္ဦးသည္ တရားစီရင္ျခင္းကို ႀကဳံရၿပီးေနာက္ စုံလင္ေစျခင္းခံရကာ ဘုရားသခင္၏ ေကာင္းခ်ီးမဂၤလာမ်ားကို ေမြ႕ေလ်ာ္ရျခင္း ျဖစ္သည္။ က်ိန္ျခင္းအမဂၤလာခံရဖို႔ဟူသည္မွာ ျပစ္တင္ဆုံးမျခင္းႏွင့္ တရားစီရင္ျခင္းတို႔ကို ႀကဳံရၿပီးေနာက္ တစ္စုံတစ္ဦး၏ စိတ္သေဘာထား မေျပာင္းလဲျခင္း ျဖစ္သည္၊ ယင္းမွာ ၎တို႔သည္ စုံလင္ေစျခင္းကို မေတြ႕ႀကဳံရဘဲ အျပစ္ေပးခံရသည့္အခ်ိန္ ျဖစ္သည္။ ၎တို႔ ေကာင္းခ်ီးေပး ခံရသည္ျဖစ္ေစ၊ က်ိန္ျခင္းခံရသည္ျဖစ္ေစ၊ ဖန္ဆင္းခံသတၱဝါမ်ားသည္ ၎တို႔ လုပ္ေဆာင္သင့္သည့္အရာကို လုပ္ေဆာင္ရင္းႏွင့္ လုပ္ေဆာင္ႏိုင္သည့္အရာကို လုပ္ေဆာင္ရင္း၊ ၎တို႔၏တာဝန္ကို ျဖည့္ဆည္းသင့္ၾကေပသည္။ ဤသည္မွာ လူတစ္ဦး၊ ဘုရားသခင္ေနာက္ကိုလိုက္သည့္ လူတစ္ဦးက အနည္းဆုံး လုပ္ေဆာင္သင့္သည့္အရာ ျဖစ္သည္။ သင္သည္ ေကာင္းခ်ီးမဂၤလာ ခံစားရရန္သာ သင္၏တာဝန္ကို မလုပ္ေဆာင္သင့္သကဲ့သို႔၊ က်ိန္ျခင္း ခံရမည္ကို ေၾကာက္႐ြံ႕ျခင္းအတြက္ ေဆာင္႐ြက္ရန္ မျငင္းဆန္သင့္ေပ။ ဤအရာတစ္ခုကို သင္တို႔အား ငါေျပာပါရေစ- သူ၏တာဝန္ႏွင့္သက္ဆိုင္သည့္ လူ၏ စြမ္းေဆာင္မႈသည္ သူလုပ္ေဆာင္သင့္သည့္အရာ ျဖစ္ၿပီး သူသည္ သူ၏တာဝန္ကို ေဆာင္႐ြက္ႏိုင္စြမ္း မရွိပါက ဤသည္မွာ သူ၏ ပုန္ကန္မႈျဖစ္သည္။” (ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္၊ အတြဲ (၁)၊ ဘုရားသခင္၏ ေပၚထြန္းျခင္းႏွင့္ အမႈေတာ္၊ လူ႔ဇာတိခံ ဘုရားသခင္၏အမႈေတာ္ႏွင့္ လူ၏တာဝန္ၾကား ကြဲျပားျခားနားမႈ) မွန္တယ္။ တာဝန္တစ္ခုဆိုတာ ကြၽန္မတို႔အတြက္ ဘုရားရဲ႕ ေစခိုင္းခ်က္ျဖစ္ၿပီး ကြၽန္မတို႔ ေခါင္းေရွာင္လို႔မရတဲ့ တာဝန္တစ္ခုပဲ။ အဲဒါက သားသမီးေတြဟာ သူတို႔မိဘေတြကို သားသမီးဝတ္လုပ္ေနၾကသလိုမ်ိဳး မွန္ကန္ၿပီး သင့္ေတာ္တယ္။ အဲဒါက အႂကြင္းမဲ့ ျဖစ္ရမယ္။ အဖန္ဆင္းခံတစ္ေယာက္အေနနဲ႔၊ ကြၽန္မရဲ႕ ယုံၾကည္ျခင္းနဲ႔ တာဝန္မွာ စေတးတာတခ်ိဳ႕ လုပ္တာက ကြၽန္မ ျဖည့္ဆည္းသင့္တဲ့ တာဝန္၊ ဝတၱရားတစ္ခုပါ။ အဲဒါကို ဘုရားနဲ႔ အေပးအယူလုပ္ဖို႔ အရင္းအႏွီးလို၊ အေပးအယူလုပ္တဲ့ တိုကင္လို သေဘာမထားသင့္ဘူး။ ေနာက္ဆုံးမွာ ေကာင္းခ်ီးေတြကို ေမြ႕ေလ်ာ္ရသည္ျဖစ္ေစ၊ ကံဆိုးျခင္းကို ခံစားရသည္ျဖစ္ေစ၊ ဘုရားရဲ႕ အုပ္စိုးမႈနဲ႔ အစီအစဥ္ေတြကို ကြၽန္မ က်ိဳးႏြံနာခံၿပီး ကိုယ့္တာဝန္ကို လုပ္သင့္တယ္။ ေမြးကတည္းကေန ေသတဲ့အထိ၊ ေဘးဒုကၡ ဒါမွမဟုတ္ အခြင့္အလမ္းကတစ္ဆင့္၊ တစ္စုံတစ္ေယာက္က ယုံၾကည္သူျဖစ္ေစ၊ မယုံၾကည္သူျဖစ္ေစ၊ သူတို႔ဘဝတစ္ေလွ်ာက္မွာ အခက္အခဲေတြနဲ႔ ဆုတ္ဆိုင္းမႈေတြ အမ်ားႀကီး ႀကဳံရဖို႔ ေသခ်ာတယ္။ ကြၽန္မရဲ႕ သား အေသေစာတာနဲ႔ ကြၽန္မတို႔ မိသားစုထဲက တျခားကံဆိုးတာေတြဟာ ႀကဳံရမဲ့ လုံးဝကို ပုံမွန္ျဖစ္တဲ့အရာေတြပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ ကြၽန္မက ေကာင္းခ်ီးေတြအတြက္ အရမ္းအားေကာင္းတဲ့ စိတ္ဆႏၵရွိခဲ့ၿပီး၊ ကြၽန္မတာဝန္မွာ စေတးတာေတြတခ်ိဳ႕ လုပ္ခဲ့ေတာ့၊ တကယ့္ပံပိုးမႈတစ္ခု ကြၽန္မ လုပ္ခဲ့ၿပီလို႔ ခံစားခဲ့တာေၾကာင့္၊ ဘုရားရဲ႕ ဆုလာဘ္ေတြကို ေတာင္းဆိုဖို႔ ဒါေတြကို အသုံးျပဳခ်င္ခဲ့တယ္။ အဲဒါေတြကို မရေတာ့ ဘုရားကို ကြၽန္မ အထင္လြဲၿပီး အျပစ္တင္ခဲ့တယ္။ သဘာဝအားျဖင့္ ကြၽန္မက ဘယ္ေလာက္ တစ္ကိုယ္ေကာင္းဆန္ၿပီး ဆိုးယုတ္ခဲ့တယ္၊ ၿပီးေတာ့ အဓိပၸာယ္မရွိလိုက္တဲ့ ရႈေထာင့္အျမင္ ရွိခဲ့တယ္ဆိုတာကို ျမင္ခဲ့တယ္။ ကြၽန္မတို႔ရဲ႕ ကယ္တင္ျခင္းအတြက္ ဘုရားက ႀကီးမားလွတဲ့ ဆင္းရဲဒုကၡနဲ႔ အရွက္ရျခင္းေတြကို လူ႔ဇာတိနဲ႔ ႏွစ္ႀကိမ္ ခံစားခဲ့ရေပမဲ့ အဲဒီအတြက္ ဘယ္ေလာက္ ေသြး၊ ေခြၽးနဲ႔ မ်က္ရည္ေတြ ေပးဆပ္ခဲ့ရတယ္ဆိုတာကို သူ လုံးဝ မေဖာ္ျပခဲ့တဲ့အေၾကာင္း ကြၽန္မ ေတြးမိတယ္။ လူသားမ်ိဳးႏြယ္ကို ကယ္တင္ဖို႔ သူ႔အမႈေတာ္ကို ထမ္းေဆာင္ရင္း၊ မထင္ေပၚျခင္းနဲ႔ သမၼာတရားေတြကို သူ တိတ္တိတ္ေလးပဲ ေဖာ္ျပတယ္။ ကြၽန္မတို႔အတြက္ သူ႔ေမတၱာက အရမ္းႀကီးမားပါတယ္။ ႏွစ္ခ်ီယုံၾကည္သူတစ္ေယာက္အေနနဲ႔၊ ဘုရားရဲ႕ ေက်းဇူးေတာ္၊ ေကာင္းခ်ီးေတြ အမ်ားႀကီးနဲ႔ သမၼာတရားကေန ေရေလာင္းျခင္းနဲ႔ အာဟာရေတြအမ်ားႀကီး ကြၽန္မ ေမြ႕ေလ်ာ္ခဲ့ၿပီးၿပီ ျဖစ္ေပမဲ့၊ ဘုရားက ကြၽန္မကို ေကာင္းခ်ီးေပးဖို႔နဲ႔ ကြၽန္မ မိသားစုဝင္ေတြကို ကာကြယ္ေပးဖို႔ ရဲရဲတင္းတင္း ေတာင္းဆိုရင္းနဲ႔ ကြၽန္မရဲ႕ မျဖစ္စေလာက္ စေတးမႈေလးေတြကို အရင္းအႏွီးအျဖစ္ အၿမဲ သုံးခ်င္ခဲ့တယ္။ ကြၽန္မက တကယ္ကို အရွက္မဲ့ၿပီး ဆိုးဆိုး႐ြား႐ြား မေလ်ာ္ကန္မွန္း ေတြ႕ရတယ္။ အဲဒီအေၾကာင္းေတြးရင္းနဲ႔ ကြၽန္မ ပိုေနာင္တရေနမိတယ္။ ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြကို ကြၽန္မ သတိရတယ္။ “လူ႔သဘာဝ မရွိသူမ်ားသည္ ဘုရားသခင္ကို အမွန္တကယ္ ခ်စ္ႏိုင္စြမ္း မရွိၾကေခ်။ ပတ္ဝန္းက်င္က လုံၿခဳံၿပီး စိတ္ခ်ရေသာအခါ၊ သို႔မဟုတ္ အက်ိဳးအျမတ္မ်ား ရွိသည့္အခါတြင္၊ ၎တို႔သည္ ဘုရားသခင္ကို လုံးဝ နာခံၾကေသာ္လည္း၊ ၎တို႔ ဆႏၵရွိသည့္အရာသည္ အထိခိုက္ ခံရသည့္အခါ သို႔မဟုတ္ ေနာက္ဆုံးတြင္ ျငင္းဆန္ျခင္းခံရသည့္အခါတြင္၊ ခ်က္ခ်င္း ပုန္ကန္ၾကေလသည္။ တစ္ညတာ အခ်ိန္ေလးတြင္ပင္၊ ၎တို႔သည္ ယုတၱိယုတၱာ သို႔မဟုတ္ အေၾကာင္းျပခ်က္ မရွိဘဲ၊ ယမန္ေန႔က ၎တို႔၏ ေက်းဇူးရွင္ကို ၎တို႔ အေသအေၾကတိုက္မည့္ ရန္သူအျဖစ္ ႐ုတ္တရက္ ဆက္ဆံရင္း၊ ၿပဳံး႐ႊင္ေနသည့္၊ ‘စိတ္ႏွလုံးေကာင္း’ ရွိသည့္ ပုဂၢိဳလ္အျဖစ္မွ ၾကည့္ရဆိုးၿပီး ရက္စက္ၾကမ္းၾကဳတ္သည့္ လူသတ္သမားအျဖစ္သို႔ ေျပာင္းလဲ သြားႏိုင္ေလသည္။ မ်က္ေတာင္ပင္မခတ္ဘဲ သတ္ျဖတ္မည့္ ဤမေကာင္းဆိုးဝါးမ်ားကို မႏွင္ထုတ္လွ်င္၊ ၎တို႔သည္ ကြယ္ဝွက္ေသာ အႏၲရာယ္ျဖစ္လာမည္ မဟုတ္ေလာ။” (ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္၊ အတြဲ (၁)၊ ဘုရားသခင္၏ ေပၚထြန္းျခင္းႏွင့္ အမႈေတာ္၊ ဘုရားသခင္၏ အမႈႏွင့္ လူ၏လက္ေတြ႕လုပ္ေဆာင္မႈ) ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြက ကြၽန္မမွာ ပုန္းကြယ္စရာ ေနရာမရွိေအာင္ ခံစားေစခဲ့တယ္။ ကြၽန္မက ဒီလူစားမ်ိဳး အတိအက် ျဖစ္ခဲ့တာ။ ကြၽန္မရဲ႕ ယုံၾကည္ျခင္းက ေကာင္းခ်ီးေတြ ရဖို႔ ျဖစ္ခဲ့ၿပီး၊ ကြၽန္မရဲ႕ ဆႏၵေတြ မျပည့္ေတာ့၊ ကြၽန္မမိသားစုမွာ ကံအေၾကာင္းမလွတာတစ္ခုခု ျဖစ္ေတာ့၊ ခ်က္ခ်င္း ဘုရားကို ဆန႔္က်င္ရပ္တည္ၿပီး သူ႔ကို ရန္သူလိုေတာင္ ဆက္ဆံရင္းနဲ႔ သူ႔အေပၚ မေက်မခ်မ္းျဖစ္ခဲ့တယ္။ ကြၽန္မရဲ႕ စစ္မွန္တဲ့ သေဘာသဘာဝကို ေနာက္ဆုံးမွာ ျမင္ေစခဲ့တာက ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြထဲက ထုတ္ေဖာ္ျပခ်က္ေတြျဖစ္ခဲ့တယ္။ လက္စသတ္ေတာ့ ကြၽန္မက သဘာဝအားျဖင့္ ဘုရားကို ဆန႔္က်င္ခဲ့တာကိုး။ ဒါကို သေဘာေပါက္တာက ကြၽန္မကို ေနာင္တ၊ အျပစ္နဲ႔ ျပည့္သြားေစခဲ့တယ္။ ဘုရားေရွ႕မွာ ဒူးေထာက္ၿပီး ေနာင္တအျပည့္၊ မ်က္ရည္စက္လက္နဲ႔ ဆုေတာင္းခဲ့တယ္။ “ကိုယ္ေတာ္နဲ႔ အေပးအယူလုပ္ဖို႔ ကြၽန္မ ေပးခဲ့တဲ့အရာ နည္းနည္းေလးကို ကြၽန္မ သုံးခ်င္ခဲ့တယ္။ ကိုယ္ေတာ္နဲ႔ အေပးအယူလုပ္ဖို႔၊ အလဲအလွယ္တစ္ခုလုပ္ဖို႔ ကြၽန္မ ေပးခဲ့တဲ့ အရာနည္းနည္းေလးကို သုံးခ်င္ခဲ့ပါတယ္။ ကိုယ္ေတာ့္ကို ကြၽန္မ လွည့္စားၿပီး အာခံေနမိခဲ့တယ္။ ကိုယ္ေတာ့္ကို အမ်ားႀကီး အေႂကြးတင္ခဲ့တယ္။ ဘုရားသခင္၊ ကြၽန္မ ေနာင္တရခ်င္ပါတယ္။ ဘာကိုပဲ ကိုယ္ေတာ္ စီစဥ္ပါေစ၊ က်ိဳးႏြံနာခံၿပီး လက္ခံဖို႔၊ ကိုယ္ေတာ္ရဲ႕ ခ်စ္ျခင္းကို ျပန္ေပးဆပ္ဖို႔ ကြၽန္မတာဝန္ကို အစြမ္းကုန္လုပ္ဖို႔ အသင့္ပါပဲ” လို႔ေပါ့။ အဲဒီေနာက္မွာ၊ ဘုရားဆီ ဆုေတာင္းၿပီး သူ႔ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြ ဖတ္ဖို႔ ကြၽန္မ အားထုတ္ခဲ့ၿပီး၊ ကြၽန္မတာဝန္မွာ အားကုန္စိုက္ထုတ္ခဲ့တယ္။ ဒါကိုလုပ္ျခင္းအားျဖင့္၊ ကြၽန္မရဲ႕ ၿငိမ္သက္ျခင္းနဲ႔ ဝမ္းေျမာက္ျခင္းကို ျပန္ရခဲ့ၿပီး ကြၽန္မရဲ႕သား ဆုံးရႈံးရတဲ့ နာက်င္မႈနဲ႔ ကြၽန္မ မေလာင္ၿမိဳက္ေတာ့ဘူး။

ဒါက နာက်င္စရာ အေတြ႕အႀကဳံ ျဖစ္ခဲ့ေပမဲ့၊ ေကာင္းခ်ီးေတြေနာက္လိုက္တဲ့ ကြၽန္မရဲ႕ ဆိုးယုတ္တဲ့ ရည္မွန္းခ်က္၊ ေဖာက္ျပန္ပ်က္စီးျခင္းနဲ႔ ယုံၾကည္ျခင္းထဲက မသန႔္စင္မႈကို ျပခဲ့တာက အဲဒီလို ဆင္းရဲဒုကၡမ်ိဳး အတိအက် ျဖစ္ခဲ့ၿပီး၊ ဘုရားကို ဆန႔္က်င္ျခင္းနဲ႔ဆိုင္တဲ့ ကြၽန္မရဲ႕ ဆိုးယုတ္တဲ့ သဘာဝအေပၚ သိနားလည္မႈတခ်ိဳ႕ ကြၽန္မ ရရွိခဲ့တယ္။ ဒီအခက္အခဲေတြကို မျဖတ္သန္းရဘဲနဲ႔၊ အမွန္တရားေတြရဲ႕ ထုတ္ေဖာ္ျပခ်က္မရွိဘဲနဲ႔၊ ကိုယ့္ရဲ႕ စစ္မွန္တဲ့ ဝိညာဥ္ရင့္က်က္မႈကို ကြၽန္မ ျမင္ခဲ့မွာ မဟုတ္ဘူး။ မေကာင္းတဲ့ အရာေတြကို ကြၽန္မတို႔ပိုႀကဳံရေလ၊ ရွာေဖြရမဲ့ သမၼာတရား ပိုရွိေလပဲဆိုတာကို ဒီအေတြ႕အႀကဳံက ကြၽန္မကို တကယ္သြန္သင္ေပးခဲ့တယ္။ ကြၽန္မတို႔အတြက္ ဘုရားရဲ႕ ခ်စ္ျခင္းနဲ႔ ကယ္တင္ျခင္းက အဲဒီေနာက္ကြယ္မွာ ရွိတယ္။ ဘုရားေက်းဇူးေတာ္ပဲ။