မုယြီ တ႐ုတ္ႏိုင္ငံ

ညီအစ္မတစ္ေယာက္ စက္တင္ဘာ၂ရက္ေန႔မွာ အဖမ္းခံရတယ္လို႔ ၾကားရတယ္။ အဲဒီေန႔မွာ ကြၽန္မက ေခါင္းေဆာင္ရဲ႕ အိမ္ကို သြားေနတာ၊ ဒါေပမဲ့ အိမ္မွာ ဘယ္သူမွမရွိဘူး။ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မွာေနတဲ့ အစ္မေရွာင္ဟုန္က ကြၽန္မကို ျမင္သြားတယ္။ ကြၽန္မကို သူ႔ေနရာကို ေခၚၿပီး စိုးရိမ္တႀကီးနဲ႔ ေျပာတယ္။ “ဒုကၡပဲ။ ေက်ာက္လင္းကို ရဲေတြ ေခၚသြားတယ္။ အဲဒီလြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ရက္က ေခၚသြားတာ ဘာသတင္းမွ မၾကားရေသးဘူး။ ေခါင္းေဆာင္က လူတိုင္းကို လိုက္အသိေပးေနတာ။ ခဏေနေလာက္ဆို ျပန္ေရာက္မွာ”တဲ့။ သတင္းၾကားေတာ့ ကြၽန္မ စိတ္လည္းပူတယ္၊ ေၾကာက္လည္းေၾကာက္တယ္။ ေက်ာက္လင္းက အရင္က ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္ခဲ့ေတာ့ သူ႔အေပၚ ရဲေတြက ဘယ္လိုညႇဥ္းဆဲမႈမ်ိဳး သုံးမလဲ မသိဘူးေလ။ ညႇဥ္းဆဲမႈေအာက္မွာ သူ ေတာင့္မခံႏိုင္ဘဲ ယုဒျဖစ္လာမလားေပါ့။ သူ႔အိမ္ကို ခုပဲ ကြၽန္မသြားခဲ့တာ။ ရဲေတြ ေစာင့္ၾကည့္ေနခဲ့ရင္ ကြၽန္မကို ေတြ႕ၿပီးေလာက္ၿပီ။ အစကတည္းက ေရွာင္ေျပးေနရလို႔ ဒီကိုေျပာင္းခဲ့တာေလ။ အဆင္းနီတဲ့ နဂါးႀကီးက အဆက္မျပတ္ ကြၽန္မေနာက္လိုက္ေနတာ ႏွစ္နဲ႔ခ်ီေနၿပီ။ သူတို႔သာ ကြၽန္မကို မိသြားရင္ေတာ့ ပိုလို႔ေတာင္ ဆိုးဆိုး႐ြား႐ြား ႏွိပ္စက္မွာ ေသခ်ာေပါက္ပဲ။ ကြၽန္မကို အေသ႐ိုက္သတ္ေလာက္တယ္။ ကြၽန္မ ေတာ္ေတာ္ေၾကာက္သြားၿပီး အဲဒီကေန အျမန္ဆုံး ထြက္သြားခ်င္ေပမဲ့ ေခါင္းေဆာင္နဲ႔ ကြၽန္မ အေရးတႀကီး ေဆြးေႏြးစရာ တခ်ိဳ႕ရွိေတာ့ ကြၽန္မ ထြက္သြားရင္ ေႏွာင့္ေႏွးသြားမွာ။ ေခါင္းေဆာင္ မၾကာခင္ ျပန္ေရာက္လာဖို႔ ကြၽန္မ ေမွ်ာ္မိတယ္။ မၾကာခင္မွာ ေခါင္းေဆာင္က ေရွာင္ဟုန္ရဲ႕ အိမ္ကို ေရာက္လာၿပီးေတာ့ ကြၽန္မတို႔ ေဆြးေႏြးၿပီးတဲ့အခါ သူ အိမ္ျပန္သြားတယ္။ ေနာက္ႏွစ္မိနစ္၊ သုံးမိနစ္ပဲ ရွိေသးတယ္၊ ေရွာင္ဟုန္က အလန႔္တၾကား ျပန္ေျပးလာၿပီး ေျပာတယ္၊ “ေခါင္းေဆာင္ ထြက္႐ုံပဲရွိေသးတယ္၊ ရဲခုနစ္ေယာက္၊ ရွစ္ေယာက္က သူ႔ကို ေခၚၿပီး ထြက္သြားၾကတယ္။ သူတို႔ကားထဲမွာ ေက်ာက္လင္းလည္းရွိတယ္။ ေခါင္းေဆာင္ ေနတဲ့ေနရာကို ရဲေတြကို သူ ေျပာတာပဲျဖစ္ရမယ္။ အစ္မ ဘာပဲလုပ္လုပ္ အျပင္ေတာ့ထြက္မလာနဲ႔”တဲ့။ ကြၽန္မ ရင္တုန္သြားတယ္။ ေခါင္းေဆာင္က ေရွာင္ဟုန္ရဲ႕အိမ္ အေရွ႕တည့္တည့္မွာ ေနတာေလ။ ရဲေတြက ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာပဲ ရွိေနႏိုင္တယ္။ သူတို႔ ကြၽန္မကို မိသြားရင္၊ မွဲ႔တစ္ေပါက္မစြန္းဘဲ ထြက္သြားလို႔ရမွာ မဟုတ္တာ ေသခ်ာတယ္။ ကြၽန္မ ျပတင္းေပါက္ကေနေတာင္ အျပင္ကိုမၾကည့္ရဲသလို မၾကာခင္ ရဲေတြ ထြက္သြားဖို႔ ေမွ်ာ္လင့္ၿပီးေတာ့ ဘုရားကို မရပ္မနား ေအာ္ေခၚေနမိတယ္။ တစ္နာရီေလာက္မွာ ရဲကားေမာင္းထြက္သြားၿပီး ေနာက္ဆုံးေတာ့ ကြၽန္မ စိတ္တည္ၿငိမ္သြားတယ္။ ဒါေပမဲ့ လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ရက္ကပဲ ကြၽန္မအိမ္ကို ေက်ာက္လင္းလာသြားတာ။ ကြၽန္မကိုပါ ေဖာ္ေကာင္လုပ္လိုက္ရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ။ ကြၽန္မေနရာက မလုံၿခဳံေတာ့ဘူး။ ဘယ္ကို သြားသင့္လဲေပါ့။ ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမေတြရဲ႕ ဖုန္းနံပါတ္ေတြ ေရးထားတဲ့ မွတ္စုစာအုပ္တစ္အုပ္ ကြၽန္မမွာရွိတယ္။ အဲဒါကို အျမန္ဆုံး ဖယ္ရွားဖို႔လိုတယ္။ ကြၽန္မအိမ္နဲ႔ နီးတဲ့ တျခားဧည့္ခံတဲ့ အိမ္သုံးအိမ္ ရွိတယ္။ သူတို႔ကို ခ်က္ခ်င္း အသိမေပးရင္၊ သူတို႔ အဖမ္းခံရႏိုင္ၿပီး အဲဒါဆိုရင္ ေနာက္ထပ္ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမေတြပါ အမႈပတ္ကုန္မွာ။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ခ်က္ခ်င္းျပန္သြားရင္ က်ားေရွ႕ေမွာက္ရက္လဲသလို ျဖစ္သြားႏိုင္တယ္။ ကြၽန္မ ကိုယ့္တာဝန္ကို ၿမိဳ႕ျပင္မွာ ႏွစ္ခ်ီလုပ္ခဲ့ၿပီး ရဲေတြရဲ႕ အဖမ္းအဆီးမွာ အဓိကပစ္မွတ္ ျဖစ္ခဲ့တာေလ။ အဖမ္းခံရရင္ ပိုၿပီးေတာင္ ဆိုးဆိုး႐ြား႐ြား ညႇဥ္းဆဲခံရမွာ။ မျဖစ္ဘူး၊ ကြၽန္မ ခ်က္ခ်င္း ေရွာင္ေျပးၿပီး ေဘးကင္းတဲ့ေနရာတစ္ခု ရွာရမယ္။ ဒီအေတြးေတြေၾကာင့္ ကြၽန္မ ေနမထိထိုင္မထိ ျဖစ္ၿပီး ဘုရားကို မရပ္မနား ေအာ္ေခၚမိတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ တစ္ပိုဒ္ ေတြးမိခဲ့တယ္။ “သင္သည္ ဤအရာ ထိုအရာတို႔ကို ေၾကာက္႐ြံ႕ျခင္း မရွိအပ္။ မည္မွ်မ်ားျပားေသာ အခက္အခဲမ်ားႏွင့္ အႏၲရာယ္မ်ား သင္ရင္ဆိုင္ရေစကာမူ၊ ငါ၏ အလိုကို မပိတ္ဆီးဘဲ ေဆာင္႐ြက္ႏိုင္ဖို႔အလို႔ငွာ၊ သင္သည္ မည္သည့္ အဟန႔္အတားမွ်ျဖင့္ ပိတ္ဆို႔ခံရျခင္းမရွိဘဲ ငါ၏ေရွ႕၌ ၿမဲၿမံလ်က္ ေနႏိုင္စြမ္းရွိသည္။ ဤသည္မွာ သင္၏ တာဝန္ျဖစ္သည္။ သို႔မဟုတ္ပါက ငါ၏ အမ်က္ေဒါသကို သင့္အေပၚသို႔ ငါ ယူေဆာင္လာမည္ ျဖစ္ၿပီး ငါ၏လက္ျဖင့္ ျပဳမည္...ထိုအခါ သင္သည္ မဆုံးႏိုင္ေသာ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ ဆင္းရဲဒုကၡကို ခံရပ္ရလိမ့္မည္။ အားလုံးကို သင္ ခံရပ္ရမည္။ ငါ့အတြက္ သင္သည္ သင္ပိုင္ဆိုင္သမွ် အရာရာတိုင္းကို စြန႔္လႊတ္ဖို႔ႏွင့္ ငါ့ေနာက္လိုက္ရန္ သင္လုပ္ႏိုင္သမွ် အရာရာကို လုပ္ေဆာင္ဖို႔ အဆင္သင့္ ရွိရမည္ ျဖစ္ကာ၊ သင္၏ အရာအားလုံးကို အသုံးျပဳဖို႔ အဆင္သင့္ ရွိရမည္။ ယခုအခ်ိန္သည္ သင့္ကို ငါစစ္ေဆးမည့္ အခ်ိန္ျဖစ္သည္။ သင္၏ သစၥာေစာင့္သိမႈကို ငါ့အား သင္ဆက္ကပ္မည္ေလာ။ သင္သည္ လမ္းဆုံးအထိ သစၥာရွိစြာ ငါ့ေနာက္ လိုက္ႏိုင္သေလာ။ ေၾကာက္႐ြံ႕ျခင္းမရွိႏွင့္။ ငါ၏မစျခင္းျဖင့္၊ အဘယ္သူသည္ ဤလမ္းကို တစ္ႀကိမ္တစ္ခါမွ် ပိတ္ဆို႔ႏိုင္မည္နည္း။ ဤအရာကို သတိရေလာ့။ မေမ့ေလ်ာ့ႏွင့္။ ျဖစ္သမွ်အားလုံးသည္ ငါ၏ေကာင္းမြန္ေသာ ရည္႐ြယ္ခ်က္အားျဖင့္ ျဖစ္ၿပီး၊ အရာရာသည္ ငါ၏ ေစာင့္ၾကည့္ျခင္းေအာက္တြင္ ရွိ၏။ သင္ ေျပာသမွ်ႏွင့္ လုပ္သမွ်အားလုံးတြင္ ငါ၏ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ကို သင္ လိုက္ေလွ်ာက္ႏိုင္သေလာ။ မီးျဖင့္ စမ္းသပ္မႈမ်ား သင့္အေပၚ ေရာက္လာေသာအခါ၊ သင္သည္ ဒူးေထာက္ကာ ဟစ္ေခၚမည္ေလာ။ သို႔မဟုတ္ ေရွ႕ဆက္ႏိုင္စြမ္းမရွိဘဲ တြန႔္ဆုတ္မည္ေလာ။” (ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္၊ အတြဲ (၁)၊ ဘုရားသခင္၏ ေပၚထြန္းျခင္းႏွင့္ အမႈေတာ္၊ အစအဦး၌ ခရစ္ေတာ္၏ မိန္႔ႁမြက္ခ်က္မ်ား၊ အခန္း (၁၀)) ကြၽန္မရဲ႕ ဝိညာဥ္ရင့္က်က္မႈက နည္းပါးၿပီး၊ စစ္မွန္တဲ့ ယုံၾကည္ျခင္း မရွိတာ ေတြ႕ရတယ္။ အနီးအနားရွိသူေတြ တစ္ေယာက္ၿပီး တစ္ေယာက္ အဖမ္းခံရတာ ျမင္ေတာ့ ေၾကာက္ၿပီး ပုန္းဖို႔ ေဘးကင္းတဲ့တစ္ေနရာ ရွာခ်င္ခဲ့တယ္။ ကိုယ့္ေဘးကင္းလုံၿခဳံမႈကို ကာကြယ္ဖို႔ အသင္းေတာ္အက်ိဳးစီးပြားကို အေလးမထားတာပဲ။ တစ္ကိုယ္ေကာင္းဆန္လိုက္တာ။ ေခါင္းေဆာင္ အဖမ္းခံရလို႔ တျခားလူအေတာ္မ်ားမ်ားကို အေၾကာင္းၾကားၿပီး ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ စာအုပ္အမ်ားႀကီးကို ေျပာင္းေ႐ႊ႕ဖို႔လိုတယ္။ ဒါကို အျမန္ဆုံး တာဝန္မယူရင္၊ တျခား အသင္းသားေတြ အမ်ားႀကီး အဖမ္းခံရႏိုင္တယ္။ သင္းေထာက္တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမေတြအျပင္ ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္စာအုပ္ေတြကို ကာကြယ္တာက ကြၽန္မရဲ႕ တာဝန္၊ ဝတၱရားပဲ။ ကြၽန္မက သတၱိနည္းၿပီး အရမ္းေၾကာက္လန႔္ေနရင္၊ အဓိပၸာယ္မဲ့ ျဖစ္တည္မႈမွာ ရွင္သန္ရင္ အရမ္းကို တာဝန္မဲ့ရာက်မွာပဲ။ ဒီလိုအေရးႀကီးတဲ့အခ်ိန္မွာ ဘုရားက ကြၽန္မကို ေစာင့္ၾကည့္ေနတာ၊ သူ႔အလိုေတာ္ကို ေထာက္ထားၿပီး အသင္းေတာ္ အလုပ္ကို ကာကြယ္ရဲ႕လားဆိုတာ ၾကည့္ဖို႔ေပါ့။ ဘုရားအေပၚ မွီခိုၿပီး ေနာက္ဆက္တြဲအလုပ္ကို ကြၽန္မ ခ်က္ခ်င္း တာဝန္ယူရမယ္။ ကြၽန္မ အဖမ္းခံရမလားဆိုတာကေတာ့ ဘုရားပဲ ဆုံးျဖတ္မွာပါ။ ကိုယ့္ရဲ႕ ေဘးကင္းလုံၿခဳံမႈကို ဘုရားလက္ထဲ ထားလိုက္ဖို႔ အသင့္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ အဲဒါကို သေဘာေပါက္ေတာ့ စိတ္လႈပ္ရွားၿပီး ေၾကာက္သလို မျဖစ္ေတာ့ဘူး။ ကြၽန္မရဲ႕အိမ္နားေရာက္ခါနီးမွာ အဝင္ဝမွာ ရဲကားတစ္စီး ရပ္လာတာ ေတြ႕ရေတာ့ ကြၽန္မမွာ ရင္ေတြ တဒိန္းဒိန္းခုန္လာတယ္။ ယုဒက ကြၽန္မကို ေဖာ္ေကာင္လုပ္လိုက္ပုံရတယ္။ အနီးအနားက ဧည္ခံတဲ့ အိမ္သုံးအိမ္ကိုလည္း လာရွာၿပီးသြားၿပီလား မသိဘူး။ အေျခအေနကို အထက္ေခါင္းေဆာင္ပိုင္းဆီ အျမန္ဆုံး သတင္းပို႔ရမယ္။ ဒါမွ အသင္းေတာ္အလုပ္မွာ ပိုမ်ားတဲ့ ဆုံးရႈံးမႈႀကီးေတြ မျဖစ္ေအာင္ အခ်ိန္မီ ႀကိဳတင္ကာကြယ္တာေတြ၊ စီစဥ္တာေတြ လုပ္ႏိုင္မွာေလ။

အစ္မစုဟြာမွာ အထက္ေခါင္းေဆာင္ပိုင္းရဲ႕ လိပ္စာနဲ႔ဖုန္းနံပါတ္ရွိတာ သိလို႔ သူ႔ကို ကြၽန္မ သြားရွာတယ္။ အဲဒီကို ေရာက္ေရာက္ခ်င္းပဲ သူ႔ရဲ႕ မယုံၾကည္သူ အမ်ိဳးသားက စိုးရိမ္တႀကီး ေျပာတယ္။ “ခုေလးတင္ ရဲတခ်ိဳ႕ လာသြားတယ္။ စုဟြာအျပင္ထြက္သြားလို႔သာ သူ႔ကို မမိၾကတာ။ ဆက္ဖမ္းဖို႔ဆိုၿပီး ခုပဲ သူတို႔ မင္းဆီကို သြားၾကတယ္”တဲ့။ ကြၽန္မ ၾကာၾကာမေနရဲေတာ့ဘဲ ခ်က္ခ်င္း ထြက္လာခဲ့တယ္။ အျပန္လမ္းမွာ အဆင္းနီတဲ့ နဂါးႀကီး ဘယ္ေလာက္ဆိုးယုတ္တယ္ဆိုတာ ေတြးေနမိတယ္။ ဘုရားကို ယုံၾကည္တဲ့လူေတြကို ဖမ္းဖို႔သက္သက္နဲ႔ သူက မယုံႏိုင္ေလာက္တဲ့ အားထုတ္မႈေတြ လုပ္ေနတာ။ ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမေတြက တစ္ေယာက္ၿပီး တစ္ေယာက္ အဖမ္းခံေနရၿပီး ကြၽန္မက အခ်ိန္မေ႐ြး အဖမ္းခံရမဲ့ အႏၲရာယ္ရွိတယ္။ ညႇဥ္းဆဲတာကို မခံႏိုင္ဘဲ ကြၽန္မ ယုဒျဖစ္လာခဲ့ရင္ ကြၽန္မရဲ႕ ယုံၾကည္ျခင္းလမ္းေၾကာင္း အဆုံးသတ္သြားမွာ မဟုတ္လား။ အဲဒီအေၾကာင္းေတြးေလ အားနည္းၿပီး ေၾကာက္ေလျဖစ္ၿပီး တ႐ုတ္ျပည္မွာ ယုံၾကည္သူျဖစ္ရတာ အရမ္းခက္ခဲ၊ အႏၲရာယ္မ်ားသလို ခံစားရတယ္။ စိတ္ႏွလုံးထဲမွာ ဘုရားကို အႀကိမ္ႀကိမ္ ေအာ္ေခၚမိတယ္။ “ဘုရားသခင္၊ ကြၽန္မ ဘာလုပ္သင့္လဲ”ေပါ့။ အဲဒီမွာ ဒီဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္အပိုဒ္ကို ေတြးမိတယ္။ “ယုံၾကည္ျခင္းသည္ သစ္လုံးတစ္လုံးတည္း တံတားကဲ့သို႔ ျဖစ္သည္- အသက္ကို လက္မႈိင္ခ်လ်က္ ဖက္တြယ္ထားသူတို႔သည္ ယင္းတံတားကို ျဖတ္ကူးရာတြင္ အခက္ႀကဳံလိမ့္မည္ ျဖစ္ေသာ္လည္း၊ မိမိတို႔ကိုယ္ကိုယ္ စြန႔္လႊတ္အနစ္နာခံရန္ အသင့္ရွိေသာ သူတို႔သည္ ေျခၿမဲကာ စိုးရိမ္မႈကင္းလ်က္ ျဖတ္ကူးႏိုင္ၾက၏။ အကယ္၍ လူသားသည္ တြန႔္ဆုတ္ကာ ေၾကာက္႐ြံ႕ေသာ အေတြးမ်ား သိုထားပါက၊ ယင္းမွာ ဘုရားသခင္ထဲသို႔ ဝင္ေရာက္ဖို႔ ယုံၾကည္ျခင္း တံတားအား ငါတို႔ ျဖတ္ကူးမည္စိုးလ်က္၊ စာတန္သည္ ၎တို႔ကို လွည့္စားၿပီး ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ စာတန္သည္ ၎၏ အေတြးအေခၚမ်ားကို ငါတို႔ထံ ပို႔ရန္ ျဖစ္ႏိုင္သမွ်ေသာနည္းလမ္းတိုင္းကို ႀကိဳးစားေန၏။ ငါတို႔ကို သူ၏အလင္းျဖင့္ အလင္းေပးဖို႔ အခ်ိန္တိုင္း ဘုရားသခင္ထံ ငါတို႔ ဆုေတာင္းသင့္သည္၊ ငါတို႔အတြင္းမွ စာတန္၏ အဆိပ္အေတာက္ကို သန႔္စင္ေစရန္ ဘုရားသခင္အေပၚ အခ်ိန္တိုင္း ငါတို႔ မွီခိုသင့္သည္၊ ဘုရားသခင္ႏွင့္ မည္သို႔နီးကပ္လာရမည္ဆိုသည္ကို ငါတို႔၏ စိတ္ဝိညာဥ္အတြင္း၌ အခ်ိန္တိုင္း လက္ေတြ႕လုပ္ေဆာင္သင့္ၿပီး၊ ငါတို႔၏ ျဖစ္တည္မႈတစ္ခုလုံးအေပၚ ဘုရားသခင္ကို အုပ္စိုးခြင့္ေပးသင့္ေပသည္။” (ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္၊ အတြဲ (၁)၊ ဘုရားသခင္၏ ေပၚထြန္းျခင္းႏွင့္ အမႈေတာ္၊ အစအဦး၌ ခရစ္ေတာ္၏ မိန္႔ႁမြက္ခ်က္မ်ား၊ အခန္း (၆)) ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္က ယုံၾကည္ျခင္းနဲ႔ ခြန္အားေပးခဲ့တယ္။ အေၾကာက္တရားနဲ႔ ကြၽန္မ အသက္ရွင္မွန္း၊ အဖမ္းခံရၿပီး အေသ႐ိုက္သတ္ခံရမွာကို ေၾကာက္မွန္း သေဘာေပါက္လိုက္တယ္။ စာတန္ရဲ႕ လွည့္ကြက္ေတြကို ခံေနရတာ။ ကြၽန္မရဲ႕တာဝန္ေတြ မလုပ္ေအာင္ ဟန႔္တားဖို႔၊ ဘုရားကို ယုံၾကည္မႈမရွိေတာ့ေအာင္လုပ္ဖို႔ ကြၽန္မရဲ႕ အားနည္းခ်က္ကို စာတန္က သုံးေနတာ။ ဒါဆိုရင္ ကြၽန္မက ဘုရားနဲ႔ တျဖည္းျဖည္း ပိုေဝးၿပီး သူ႔ကို သစၥာေဖာက္မိမွာေလ။ စာတန္ရဲ႕ လွည့္ကြက္ေတြကို ရိပ္မိမွျဖစ္မယ္။ ဒီအေျခအေနမ်ိဳးကို ကြၽန္မ ရင္ဆိုင္ရေလ ဘုရားဆီ ပိုတိုးဝင္ခ်ဥ္းကပ္ၿပီး သူ႔ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြနဲ႔ အသက္ရွင္ရင္းနဲ႔ သူ႔ကို မွီခိုရမယ္။ အဖမ္းခံခဲ့ရရင္ေတာင္ ကြၽန္မ က်ိဳးႏြံနာခံၿပီး ေစာဒကတက္မွာ မဟုတ္ဘူး။ ကိုယ့္သက္ေသခံခ်က္မွာ ခိုင္ခိုင္မာမာ ရပ္ၿပီး ဘုရားကို စိတ္ေက်နပ္ေစမယ္။

ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမေတြရဲ႕ ဖုန္းနံပါတ္ေတြပါတဲ့ မွတ္စုစာအုပ္ အိမ္မွာ ရွိေနေသးတာကို ကြၽန္မ ေတြးလိုက္မိတယ္။ ကြၽန္မ ျပန္သြားရမယ္။ မဟုတ္လို႔ကေတာ့ ရဲေတြ အဲဒါကို ေတြ႕သြားရင္ သူတို႔ အဖမ္းခံရမွာပဲ။ ဒါေပမဲ့ ရဲေတြက ကြၽန္မအိမ္ကို ေစာင့္ၾကည့္ေနႏိုင္ေတာ့ ကြၽန္မက က်ားေရွ႕ေမွာက္ရက္လဲသလို ျဖစ္မွာေပါ့။ ကြၽန္မ မတင္မက် ျဖစ္ေနတုန္းမွာပဲ ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြကို သတိရမိတယ္။ “သင္တို႔ တစ္ဦးခ်င္းစီသည္ သင္တို႔ကိုယ္သင္တို႔ ငါႏွင့္အလြန္သဟဇာတျဖစ္သည္ဟု ယူဆၾက၏။ သို႔ေသာ္ ထိုသို႔ျဖစ္ပါက မွားယြင္းေၾကာင္းမျငင္းဆိုႏိုင္ေသာ ဤအေထာက္အထားသည္ မည္သူႏွင့္ သက္ဆိုင္သနည္း။ သင္တို႔ကိုယ္သင္တို႔ ငါ့အေပၚ အဆုံးစြန္ေသာ စစ္မွန္မႈရွိၿပီး သစၥာရွိသည္ဟု ယူဆၾက၏။ သင္တို႔သည္ ၾကင္နာလြန္း၍ က႐ုဏာတရားႀကီးမားလြန္းကာ ငါ့ကို လြန္စြာဆက္ကပ္ခဲ့ၿပီးၿပီဟု ထင္ၾက၏။ သင္တို႔သည္ ငါ့အတြက္ လုံေလာက္သည္ထက္ပို၍ ေဆာင္႐ြက္ေပးခဲ့ၿပီးၿပီဟု ထင္ၾက၏။ သို႔ေသာ္ ဤထင္ျမင္ခ်က္ကို သင္တို႔၏ အျပဳအမူမ်ားႏွင့္ ႏႈိင္းယွဥ္ခဲ့ဖူးသေလာ။...သင္တို႔၏သားသမီးမ်ားအတြက္၊ သို႔မဟုတ္ သင္တို႔၏ ခင္ပြန္းအတြက္ သို႔မဟုတ္ သင္တို႔ကိုယ္တိုင္ ရွင္သန္မႈအတြက္ ႀကိဳးပမ္းရန္ သင္တို႔သည္ ငါ့ကို ပယ္ထားၾက၏။ ငါ့အေပၚဂ႐ုစိုက္မည့္အစား သင္တို႔သည္ သင္တို႔၏မိသားစု၊ သင္တို႔၏သားသမီးမ်ား၊ သင္တို႔၏ဂုဏ္သိမ္၊ သင္တို႔၏အနာဂတ္ႏွင့္ သင္တို႔ကိုယ္တိုင္ အားရေက်နပ္ရန္အတြက္ သင္တို႔ အာ႐ုံစိုက္ၾက၏။ သင္တို႔ေျပာဆိုလုပ္ကိုင္ခဲ့စဥ္ မည္သည့္အခါက သင္တို႔သည္ ငါ့ကို စဥ္းစားမိခဲ့ဖူးသနည္း။ ရာသီဥတုအလြန္ေအးစိမ့္သည့္ ေန႔မ်ားတြင္ သင္တို႔၏အေတြးမ်ားသည္ သင္တို႔၏သားသမီးမ်ား၊ သင္တို႔၏ ခင္ပြန္း၊ သင္တို႔၏ဇနီး၊ သို႔မဟုတ္ သင္တို႔၏ မိဘမ်ားထံသို႔ ေရာက္သြားၾက၏။ ရာသီဥတုအလြန္ပူျပင္းသည့္ ေန႔မ်ားတြင္လည္း ငါသည္ သင္တို႔၏ အေတြးမ်ားတြင္ ေနရာမရရွိေပ။ သင္သည္ သင္၏တာဝန္ကို ထမ္းေဆာင္သည့္အခါ သင္ကိုယ္တိုင္၏ အက်ိဳးစီးပြားမ်ား၊ သင္ကိုယ္တိုင္၏ ေဘးကင္းလုံၿခဳံေရး၊ သင္၏မိသားစုဝင္မ်ားကို စဥ္းစားေန၏။ သင္သည္ ငါ့အတြက္ မည္သည့္အရာ ေဆာင္႐ြက္ခဲ့ဖူးသနည္း။ သင္သည္ ငါ့ကို မည္သည့္အခါက စဥ္းစားခဲ့ဖူးသနည္း။ မည္သို႔ပင္အနစ္နာခံရသည္ျဖစ္ေစ ငါႏွင့္ ငါ၏အမႈ အတြက္ သင့္ကိုယ္သင္ မည္သည့္အခါက ဆက္ကပ္ခဲ့ဖူးသနည္း။ ငါႏွင့္သင္ သဟဇာတျဖစ္မႈအေထာက္အထားက အဘယ္မွာနည္း။ ငါ့အေပၚ သင္၏သစၥာရွိမႈ၏ စစ္မွန္မႈက အဘယ္မွာနည္း။ ငါ့အေပၚ သင္၏နာခံမႈ၏ စစ္မွန္မႈက အဘယ္မွာနည္း။ သင္၏ရည္႐ြယ္ခ်က္မ်ားသည္ ငါ၏ေကာင္းခ်ီးမဂၤလာမ်ားကို ခံစားရေရးအတြက္ မဟုတ္သည့္အခ်ိန္သည္ မည္သည့္အခါက ျဖစ္ခဲ့ဖူးသနည္း။ သင္တို႔သည္ ငါ့ကိုလွည့္စား၍ လွည့္ျဖား၏။ သင္တို႔သည္ သမၼာတရားႏွင့္ကစားကာ၊ သမၼာတရားရွိေၾကာင္း ဖုံးကြယ္ထားၾကလ်က္ သမၼာတရား၏ အႏွစ္သာရကို သစၥာေဖာက္ၾက၏။ ဤနည္းျဖင့္ ငါ့ကို ဆန႔္က်င္ျခင္းအားျဖင့္ အနာဂတ္တြင္ သင္တို႔ကို မည္သည့္အရာက ေစာင့္ေနသနည္း။” (ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္၊ အတြဲ (၁)၊ ဘုရားသခင္၏ ေပၚထြန္းျခင္းႏွင့္ အမႈေတာ္၊ သင္သည္ ခရစ္ေတာ္ႏွင့္ သဟဇာတျဖစ္ရာလမ္းကို ရွာေဖြသင့္သည္) ေမးခြန္းတိုင္းက ဘုရားဆီကေန စြပ္စြဲခ်က္လို စိတ္ႏွလုံးထဲ ခံစားရတယ္။ အရာရာ ေအးခ်မ္းေနခ်ိန္မွာ ကြၽန္မ တာဝန္အတြက္ ကိုယ့္အိမ္နဲ႔ အလုပ္ကို ခ်န္ထားခဲ့ႏိုင္တယ္။ ဘုရားကို ဆက္ကပ္သလိုလို ခံစားခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ အဆင္းနီတဲ့ နဂါးႀကီးရဲ႕ အဖမ္းအဆီးေတြနဲ႔ တကယ္ရင္ဆိုင္ရေတာ့ ကြၽန္မရဲ႕ ဝိညာဥ္ရင့္က်က္မႈ နည္းပါးပုံကို ျမင္ခဲ့ရတယ္။ အရင္က အႏွစ္မဲ့တဲ့ ေဆာင္ပုဒ္ေတြ၊ အယူဝါဒေတြကိုပဲ ေအာ္ေျပာခဲ့တယ္။ တကယ့္ အက်ပ္အတည္းက ကြၽန္မရဲ႕ ဝိညာဥ္ရင့္က်က္မႈအမွန္ကို ထုတ္ေဖာ္ျပခဲ့တယ္။ ကြၽန္မက ကိုယ္က်ိဳးကို ဘယ္လိုကာကြယ္ရမယ္ဆိုတာပဲ ေတြးခဲ့တယ္။ အသင္းေတာ္ အလုပ္ကို လုံးဝ ကာကြယ္မေပးခဲ့ဘူး။ ဘုရားအလိုေတာ္ကို အေလးထားတဲ့သူ မဟုတ္ခဲ့ဘူး။ အေလးထားခဲ့ရင္ တစ္ခုခုက အသင္းေတာ္ အက်ိဳးစီးပြား ပါဝင္ပတ္သက္တဲ့အခါ ဘုရားအတြက္ဆိုရင္ ကိုယ့္အသက္ေရာ အရာအားလုံးပါ စြန႔္ႏိုင္မွာပဲ။ ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ စာအုပ္အားလုံးကို စဥ္းစားမိတယ္။ အဲဒါေတြကို ပို႔ဖို႔ ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမေတြက သူတို႔အသက္ေတြကို စြန႔္စားထားရၿပီး ပို႔ေဆာင္တဲ့ လုပ္ငန္းစဥ္မွာ အေတာ္မ်ားမ်ားက အဆင္းနီတဲ့ နဂါးႀကီးရဲ႕ ဖမ္းဆီးတာ ခံခဲ့ၾကရတယ္။ တခ်ိဳ႕ဆိုရင္ အေသေတာင္ ႐ိုက္သတ္ခံခဲ့ရတယ္။ ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ကို ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမေတြ ဖတ္ႏိုင္ေအာင္လို႔ သူတို႔ရဲ႕ ေသေရးရွင္ေရးနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ စိုးရိမ္ ပူပန္မႈကို ေဘးဖယ္ထားခဲ့ၾကတယ္။ သူတို႔တာဝန္ကို လုပ္ၿပီး ဘုရားကို စိတ္ေက်နပ္ေစခဲ့ၾကတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကြၽန္မကေကာ။ ကြၽန္မက အသင္းေတာ္ရဲ႕ အက်ိဳးစီးပြားကို မစဥ္းစားခဲ့ဘူး။ တစ္ခုခု ျဖစ္တဲ့အခါ ကိုယ့္ရဲ႕ ေဘးကင္းလုံၿခဳံမႈကိုပဲ ေတြးခဲ့တယ္။ အဖမ္းခံရၿပီး ေသတဲ့အထိ အ႐ိုက္ခံရမွာ စိုးခဲ့တယ္။ ပုံမွန္အားျဖင့္ ကြၽန္မ အက်ိဳးရွိတဲ့ အရာတစ္ခုခုအတြက္ အစြမ္းကုန္ ႀကိဳးစားတတ္ေပမဲ့ အခုေတာ့ အသင္းေတာ္အက်ိဳးအတြက္ နည္းနည္းေလးမွ မစြန႔္လႊတ္ႏိုင္ခဲ့ဘူး။ အဲဒီညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမေတြနဲ႔ ယွဥ္ၾကည့္ေတာ့ ကြၽန္မက အရမ္းတစ္ကိုယ္ေကာင္းဆန္ခဲ့တာပဲ။ ဘုရားအလိုေတာ္ကို မေထာက္ထားခဲ့ဘူး။ အခု အသင္းေတာ္ ေခါင္းေဆာင္ အဖမ္းခံရေတာ့ သင္းေထာက္အေနနဲ႔ အသင္းေတာ္အလုပ္ကို ကာကြယ္မဲ့အစား ပုန္းတာ ပိုေဘးကင္းေပမဲ့ ကိုယ့္တာဝန္လုပ္ၿပီး သက္ေသခံဖို႔ အခြင့္အေရး ဆုံးရႈံးသြားတယ္။ အဲဒီေနာက္မွာ ကြၽန္မဘဝရဲ႕ အဓိပၸာယ္က ဘာမ်ားလဲ။ လမ္းေလွ်ာက္ေနတဲ့ အေလာင္းေကာင္ပဲ မဟုတ္လား။ ဒီအေတြးနဲ႔ ဘုရားဆီ ဆုေတာင္းခဲ့တယ္။ “ဘုရားသခင္၊ ဒီေန႔ ကြၽန္မ အဖမ္းခံရဖို႔ ရွိမရွိက လုံးလုံး ကိုယ္ေတာ့္လက္ထဲမွာပါ။ ေက်းဇူးျပဳၿပီး ကိုယ္ေတာ့္အေပၚ မွီခိုၿပီး တာဝန္လုပ္ႏိုင္ေအာင္ ယုံၾကည္ျခင္းနဲ႔ ဉာဏ္ပညာေပးေတာ္မူပါ”လို႔ေပါ့။

မနက္၂ နာရီေလာက္မွာ အနီးအနားမွာ ေနတဲ့ ညီအစ္မတစ္ေယာက္ရဲ႕ အိမ္ကို ကြၽန္မေရာက္သြားတယ္။ ကြၽန္မအိမ္နဲ႔ နီးတဲ့ အိမ္တခ်ိဳ႕ကို ရဲေတြ လာသြားၾကတာကို သိလိုက္ရတယ္။ ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမေတြတခ်ိဳ႕ ထြက္ေျပးလို႔ အဖမ္းမခံရဘူး။ ရဲေတြ ျပန္လာဖို႔ ေသခ်ာတယ္ဆိုၿပီး ကြၽန္မကို ခ်က္ခ်င္း ထြက္သြားဖို႔ သူတို႔က ေျပာၾကတယ္။ ကြၽန္မလည္း ၾကာၾကာမေနရဲဘူး။ အိမ္အဝင္ဝမွာ ဘယ္သူမွ ေစာင့္မေနတာကို ေတြ႕လို႔ အိမ္ကို ခ်က္ခ်င္းျပန္သြားၿပီး ဖုန္းနံပါတ္ေတြ ပါတဲ့ မွတ္စုစာအုပ္ကို ယူၿပီးမွပဲ ကြၽန္မ စိတ္ေအးၿပီး သက္ျပင္းခ်မိတယ္။

အဲဒီေနာက္မွာ အစ္ကိုယန္ကြမ္ရဲ႕ ေနရာကို ကြၽန္မ သြားခဲ့တယ္။ သူ ကြၽန္မကို ေတြ႕တာနဲ႔ ေၾကာက္ေၾကာက္လန႔္လန႔္ ေျပာေရာ။ “မေန႔က ကြၽန္ေတာ့္မိန္းမေရာ ကြၽန္ေတာ္ပါ အဖမ္းခံရၿပီး ညက်ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ျပန္လြတ္လာတယ္။ တျခားညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမတခ်ိဳ႕လည္း အဖမ္းခံလိုက္ရတယ္”တဲ့။ အဲဒီကေန ကြၽန္မ ခ်က္ခ်င္းထြက္ခဲ့တယ္။ အျပန္လမ္းမွာ ကြၽန္မေတြးေနမိခဲ့တယ္။ အေျခအေနက ပိုဆိုးလာသလို အဖမ္းအဆီးေတြက ေနရာအႏွံ႔မွာ ျဖစ္ေနတယ္။ ယုဒသာ ကြၽန္မကို ေဖာ္ေကာင္လုပ္လိုက္တယ္ဆိုရင္ ရဲေတြက ကြၽန္မရဲ႕ ပုံပန္းသဏၭာန္ကို သိသြားမွာ ေသခ်ာေပါက္ပဲ၊ အနီးအနားမွာ ေစာင့္ၾကည့္တာေတြ အမ်ားႀကီးရွိေတာ့ ကြၽန္မ အခ်ိန္မေ႐ြး အဖမ္းခံရႏိုင္တယ္။ သူတို႔ရဲ႕ ညႇဥ္းဆဲတာကို ကြၽန္မ မခံႏိုင္ရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲေပါ့။ ကြၽန္မအတြက္ေတာ့ လန႔္စရာေကာင္းတဲ့ အေတြးပဲ။ သြားပုန္းေနလိုက္ရင္ နည္းနည္း ပိုေဘးကင္းသြားမွာပဲ။ ဒါေပမဲ့ ေနာက္ဆက္တြဲအလုပ္က မၿပီးေသးဘူး။ အခု သြားပုန္းလိုက္ရင္ ကြၽန္မ ထြက္ေျပးတဲ့သူ ျဖစ္သြားမွာ မဟုတ္လား။ တစ္ေလွ်ာက္လုံး ယုံၾကည္သူျဖစ္ခဲ့ၿပီး ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္က ေရေလာင္းတာ ကြၽန္မ အမ်ားႀကီး ေမြ႕ေလ်ာ္ခဲ့တယ္။ အေရးႀကီးတဲ့အခ်ိန္မွာ ကိုယ့္တာဝန္၊ ဝတၱရားေတြကိုေတာင္ မျဖည့္ဆည္းဘဲ ထြက္ေျပးသြားရင္ ကြၽန္မက အသိစိတ္၊ လူ႔သဘာဝ ဘာဆိုဘာမွ ရွိမွာ မဟုတ္ဘူး။ ယုံၾကည္သူလို႔ေတာင္ ထည့္တြက္လို႔ ရပါ့မလား။ ဘုရားကို သစၥာေဖာက္တဲ့ ယုဒနဲ႔ ဘာမွ ကြာျခားမွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ဒီအေတြးနဲ႔ ကြၽန္မ တိတ္တိတ္ေလး စိတ္ပိုင္းျဖတ္လိုက္တယ္။ ထြက္ေျပးၿပီး အဓိပၸာယ္မဲ့တဲ့ ျဖစ္တည္မႈကို ကြၽန္မ အသက္ရွင္တာထက္ အဖမ္းခံၿပီး ရဲလက္မွာ ေသလိုက္မယ္လို႔ေပါ့။ ကြၽန္မ ကိုယ့္သက္ေသခံခ်က္မွာ ခိုင္ခိုင္မာမာ ရပ္တည္ရမယ္၊ ဘုရားကို စိတ္ေက်နပ္ေစၿပီး ကိုယ့္တာဝန္ကို အစြမ္းကုန္ျဖည့္ဆည္းရမယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကြၽန္မကို ဧည့္ခံထားတဲ့အိမ္ကို ခ်က္ခ်င္း ျပန္သြားလိုက္တယ္။

အဲဒီညေနမွာ ဒါကို ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ထဲ ဖတ္ခဲ့ရတယ္။ “ငါ၏အစီအစဥ္တြင္၊ စာတန္သည္ တစ္ေလွ်ာက္လုံး ေျခလွမ္းအသီးသီး ေနာက္ကြယ္တြင္ ေခ်ာင္းေျမာင္းေနခဲ့ၿပီး၊ ငါ့ဉာဏ္ပညာ၏ အျဖည့္ခံအျဖစ္၊ ငါ၏မူလအစီအစဥ္ကို ေႏွာင့္ယွက္ရန္ နည္းလမ္းမ်ားႏွင့္ နည္းစနစ္မ်ား ရွာေဖြရန္ အၿမဲ ႀကိဳးစားေနၿပီး ျဖစ္သည္။ သို႔ရာတြင္ ငါသည္ ၎၏ လွည့္ျဖားတတ္ေသာ အစီအစဥ္မ်ားကို မလြန္ဆန္ႏိုင္ ျဖစ္မည္ေလာ။ ေကာင္းကင္ႏွင့္ ေျမႀကီးေပၚရွိ အရာရာတိုင္းသည္ ငါ့ကို အေစခံ၏။ စာတန္၏ လွည့္ျဖားတတ္ေသာ အႀကံအစည္မ်ားသည္ တစ္ခုတစ္ေလ ကြဲျပားျခားနားႏိုင္မည္ေလာ။ ဤသည္မွာ ငါ၏ ဉာဏ္ပညာ ဆုံသည့္ေနရာ အတိအက် ျဖစ္သည္။ ယင္းမွာ ငါ၏ လုပ္ေဆာင္ခ်က္မ်ားႏွင့္ ပတ္သက္၍ အံ့ဖြယ္ျဖစ္သည့္အရာ အတိအက် ျဖစ္ၿပီး၊ ယင္းသည္ ငါ၏စီမံခန္႔ခြဲမႈ အစီအစဥ္ တစ္ရပ္လုံးအတြက္ လည္ပတ္မႈ၏ အေျခခံသေဘာတရား ျဖစ္သည္။ ႏိုင္ငံေတာ္ တည္ေဆာက္ျခင္း ေခတ္အတြင္းတြင္၊ ငါသည္ စာတန္၏ လွည့္ျဖားတတ္သည့္ အႀကံအစည္မ်ားကို မေရွာင္ရွားေသးဘဲ၊ ငါ ျပဳရမည့္အမႈကို ဆက္လက္ လုပ္ေဆာင္၏။ စၾကဝဠာႏွင့္ အရာခပ္သိမ္း အလယ္တြင္၊ ငါသည္ စာတန္၏ လုပ္ေဆာင္ခ်က္မ်ားကို ငါ၏အျဖည့္ခံအျဖစ္ ေ႐ြးခ်ယ္ၿပီးျဖစ္သည္။ ဤသည္မွာ ငါ၏ဉာဏ္ပညာ၏ သ႐ုပ္သကန္ တစ္ခု ျဖစ္သည္ မဟုတ္ေလာ။ ဤသည္မွာ ငါ၏ အမႈႏွင့္ ပတ္သက္သည့္ အံ့ၾသဖြယ္ျဖစ္သည့္ အရာ အတိအက် မဟုတ္ေလာ။” (ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္၊ အတြဲ (၁)၊ ဘုရားသခင္၏ ေပၚထြန္းျခင္းႏွင့္ အမႈေတာ္၊ စၾကဝဠာတစ္ခုလုံးအတြက္ ဘုရားသခင္၏ ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္မ်ား၊ အခန္း (၈)) ဘုရားရဲ႕ အနႏၲတန္ခိုးနဲ႔ ဉာဏ္ပညာကို သူ႔ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြမွာ ေတြ႕ႏိုင္ခဲ့တယ္။ အဆင္းနီတဲ့ နဂါးႀကီးက ဘုရားအတြက္ ရန္သူတစ္ေယာက္ပဲ။ သူက လူသားမ်ိဳးႏြယ္ကို ကယ္တင္ဖို႔ ဘုရားျပဳတဲ့ အမႈကို ဖ်က္ဆီးဖို႔ အခ်ည္းႏွီး ေမွ်ာ္လင့္ၿပီး ခရစ္ယာန္ေတြကို အ႐ူးအမူ ဖမ္းဆီး၊ ႏွိပ္ကြပ္ေနသလို ဘုရားရဲ႕အမႈေတာ္ကို ေႏွာင့္ယွက္ေနတာ။ ဒါေပမဲ့ အဆင္းနီတဲ့ နဂါးႀကီးရဲ႕ အဖမ္းအဆီးနဲ႔ ႏွိပ္ကြပ္မႈက လူကို ထိခိုက္ၿပီး ဘုရားကို ဆန႔္က်င္တဲ့ သူ႔ရဲ႕ ဆိုးယုတ္တဲ့ အႏွစ္သာရအေပၚ ခ်င့္ခ်ိန္ႏိုင္စြမ္း ရေစၿပီးေတာ့ စိတ္ႏွလုံးကေန သူ႔ကို စက္ဆုပ္ၿပီး အဆက္အသြယ္ျဖတ္ေစတယ္။ သူ႔ရဲ႕ အဖမ္းအဆီးနဲ႔ ႏွိပ္ကြပ္မႈေတြက စစ္မွန္တဲ့ ယုံၾကည္သူေတြနဲ႔ အေယာင္ေဆာင္ေတြကိုလည္း ထုတ္ေဖာ္ၿပီး သိုးနဲ႔ဆိတ္၊ ဂ်ဳံပင္နဲ႔ ေတာပင္ေတြကို ခြဲျခားတတ္ေစတယ္။ အက်ပ္အတည္းကာလမွာ ေၾကာက္လို႔ ကိုယ့္တာဝန္ကို မလုပ္တဲ့သူ၊ ယုံၾကည္ခ်က္ စြန႔္တဲ့သူတခ်ိဳ႕ရွိၿပီး တခ်ိဳ႕က အဖမ္းခံရၿပီး ညႇဥ္းဆဲခံရတဲ့အခါ ဘုရားကို သစၥာေဖာက္ၿပီး ယုဒျဖစ္လာၾကတယ္။ သူတို႔က ေတာပင္ေတြအေနနဲ႔ ေဖာ္ထုတ္ခံရသူေတြ၊ လြင့္ပါသြားတဲ့သူေတြပဲ။ အဲဒါက ဘုရားရဲ႕ ဉာဏ္ပညာနဲ႔ ေျဖာင့္မတ္ျခင္းကို ျပတယ္မဟုတ္လား။ သခင္ေယရႈ ဘယ္လိုေျပာခဲ့တယ္ဆိုတာကို အဲဒါက အမွတ္ရေစခဲ့တယ္။ “အၾကင္သူသည္ မိမိအသက္ကို ကယ္ဆယ္ျခင္းငွာအလိုရွိ၏။ ထိုသူသည္ အသက္ရႈံးလိမ့္မည္။ အၾကင္သူသည္ ငါ့ေၾကာင့္အသက္ရႈံး၏၊ ထိုသူသည္ အသက္ကို ေတြ႕လိမ့္မည္။” (ရွင္မႆဲခရစ္ဝင္ ၁၆:၂၅) ဧဝံေဂလိ ျဖန႔္ဖို႔အတြက္ မာတုရျဖစ္ခဲ့ၾကတဲ့ ေခတ္ကာလတစ္ေလွ်ာက္က သန႔္ရွင္းသူေတြကို ေတြးမိတယ္။ တခ်ိဳ႕က ေဇာက္ထိုး ကားစင္တင္ခံခဲ့ရတယ္။ တခ်ိဳ႕က ေလးဖက္ေလးတန္ ျမင္းေတြနဲ႔ ဆြဲတာခံရတယ္။ သူတို႔ ေသသြားေပမဲ့ သူတို႔ေသတာေတြက အဓိပၸာယ္ရွိတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဘုရားကို သစၥာေဖာက္ၿပီး ယုဒျဖစ္လာၾကသူေတြကေတာ့ အျပင္ပန္းမွာ အသက္ရွင္ေနေသးပုံရေပမဲ့ သူတို႔စိတ္ႏွလုံးထဲမွာေတာ့ မခ်ိမဆံ့ေဝဒနာနဲ႔ပါ။ ေျပာမျပႏိုင္ေအာင္ ဆိုး႐ြားတဲ့ ဒုကၡနဲ႔ အသက္ရွင္ေနတဲ့ အေလာင္းေကာင္ေတြလိုေပါ့။ သူတို႔ ေသသြားၿပီးတဲ့ေနာက္ သူတို႔ ဝိညာဥ္ေတြ ငရဲထဲက်ဆင္းၿပီး အျပစ္ေပးခံရမွာ။ အဲဒါက ကြၽန္မ အျပည့္အဝ နားမလည္ခဲ့တဲ့ အရာပဲ။ ဒါနဲ႔ ကြၽန္မက တာဝန္ကို ေရွာင္ပုန္းခ်င္ခဲ့တယ္။ တာဝန္တမင္ပ်က္ကြက္လို႔ အသင္းေတာ္ရဲ႕ အလုပ္ကို ထိခိုက္ေအာင္လုပ္မိရင္ အဲဒါ ျပစ္မွားမႈတစ္ခု၊ ထာဝရ အစြန္းအထင္းတစ္ခု ျဖစ္သြားမွာေလ။ တာဝန္အတြက္ ဆက္ကပ္ရာကေန ကိုယ့္အသက္ကို စေတးႏိုင္ရင္ အဖမ္းခံရၿပီး အေသ႐ိုက္သတ္ခံရရင္ေတာင္ ဘုရားအတြက္ သက္ေသခံခ်က္ေပးၿပီး စာတန္ကို အရွက္ရေစမွာပဲ။ ကြၽန္မေသတာက တန္ဖိုးနဲ႔ အဓိပၸာယ္ရွိမွာပဲ။ ေနာက္ထပ္ ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြ ဖတ္ခဲ့တယ္။ “စာတန္က မည္မွ်ပင္ ‘အစြမ္းထက္’ ပါေစ၊ မည္မွ်ပင္ ရဲတင္းၿပီး ရည္႐ြယ္ခ်က္ ႀကီးမားပါေစ၊ ထိခိုက္မႈမ်ား ေပးႏိုင္ေသာ သူ၏အစြမ္းက မည္မွ်ပင္ႀကီးမားပါေစ၊ လူသားကို သူေဖာက္ျပန္ပ်က္စီးေစၿပီး မွ်ားေခၚသည့္ နည္းလမ္းမ်ားက မည္မွ်ပင္ က်ယ္ျပန္႔ပါေစ၊ လူသားကို သူၿခိမ္းေျခာက္သည့္ ပရိယာယ္မ်ားႏွင့္ လွည့္ကြက္မ်ားက မည္မွ်ပါးနပ္ေနပါေစ၊ သူျဖစ္တည္ေနသည့္ ပုံစံက မည္မွ်ပင္ ေျပာင္းလဲ၍ရေနပါေစ စာတန္သည္ သက္ရွိအရာတစ္ခုကို တစ္ခါမွ် မဖန္ဆင္းႏိုင္ခဲ့ေပ။ အရာအားလုံးျဖစ္တည္မႈအတြက္ နိယာမမ်ား၊ သို႔မဟုတ္ စည္းမ်ဥ္းတို႔ကို တစ္ခါမွ် သူမခ်ေပးႏိုင္ခဲ့ေပ။ သက္ရွိျဖစ္ေစ၊ သက္မဲ့ျဖစ္ေစ မည္သည့္အရာဝတၳဳကိုမွ် သူအုပ္စိုးၿပီး ထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္စြမ္း တစ္ခါမွ် မရွိခဲ့ေပ။ စၾကဝဠာႏွင့္ မိုးမ်က္ႏွာၾကက္အတြင္းတြင္ စာတန္ထံမွ ေပါက္ဖြားလာသည့္၊ သို႔မဟုတ္ သူ႔ေၾကာင့္ ျဖစ္တည္ေနသည့္ လူပုဂၢိဳလ္တစ္ေယာက္တေလ၊ သို႔မဟုတ္ အရာဝတၳဳတစ္ခုတေလမွ် မရွိေပ။ သူအုပ္စိုးသည့္၊ သို႔မဟုတ္ သူထိန္းခ်ဳပ္သည့္ လူပုဂၢိဳလ္တစ္ေယာက္တေလ၊ သို႔မဟုတ္ အရာဝတၳဳတစ္ခုတေလမွ် မရွိေပ။ ဆန္႔က်င္ဘက္အေနႏွင့္ သူသည္ ဘုရားသခင္၏ အုပ္စိုးမႈေအာက္တြင္ ေနရ႐ုံသာမကဘဲ ဘုရားသခင္၏ အမိန္႔မ်ားႏွင့္ ခိုင္းေစမႈမ်ားအားလုံးကို နာခံရသည္။ ဘုရားသခင္၏ ခြင့္ျပဳခ်က္မပါဘဲ ေရတစ္စက္၊ သို႔မဟုတ္ ကုန္းေျမေပၚက သဲတစ္ပြင့္ကို ထိရန္ပင္ စာတန္အတြက္ ခက္ခဲသည္။ ဘုရားသခင္၏ ခြင့္ျပဳခ်က္မပါဘဲ ဘုရားသခင္ဖန္ဆင္းခဲ့သည့္ လူသားမ်ိဳးႏြယ္ကိုမဆိုထားႏွင့္ စာတန္သည္ ကုန္းေျမေပၚက ပု႐ြက္ဆိတ္မ်ားကိုပင္လွ်င္ ေ႐ႊ႕ပိုင္ခြင့္မရွိေပ။ ဘုရားသခင္၏ အျမင္တြင္ စာတန္သည္ ေတာင္ေပၚက ႏွင္းပန္းမ်ား၊ ေလထဲတြင္ ပ်ံေနသည့္ငွက္မ်ား၊ ပင္လယ္ထဲက ငါးမ်ားႏွင့္ ကမာၻေျမႀကီးေပၚက ပိုးေကာင္မ်ားထက္ နိမ့္က်သည္။ အရာအားလုံးထဲတြင္ သူ၏တာဝန္သည္ အရာအားလုံးကို အေစခံရန္၊ လူသားမ်ိဳးႏြယ္အတြက္ အလုပ္လုပ္ရန္ႏွင့္ ဘုရားသခင္၏အမႈႏွင့္ သူ၏စီမံခန္႔ခြဲမႈ အစီအစဥ္တို႔ကို အေစခံရန္ျဖစ္သည္။ သူ၏သဘာဝက မည္မွ်ပင္ မလိုမုန္းထားတတ္ပါေစ၊ သူ၏အႏွစ္သာရက မည္မွ်ပင္ ဆိုးယုတ္ပါေစ၊ သူလုပ္ႏိုင္သည့္ တစ္ခုတည္းေသာအရာက ဘုရားသခင္အတြက္ အေစခံျခင္းႏွင့္ ဘုရားသခင္အဖို႔ အျဖည့္ခံဟူသည့္ သူ၏တာဝန္ကို သိတတ္စြာႏွင့္ လိုက္နာရန္ပင္ျဖစ္သည္။ ယင္းမွာ စာတန္၏ အႏွစ္သာရႏွင့္ အဆင့္ေနရာျဖစ္သည္။ သူ၏ အႏွစ္သာရသည္ အသက္ႏွင့္ ဆက္စပ္မႈမရွိေပ။ တန္ခိုးႏွင့္ ဆက္စပ္မႈမရွိေပ။ ၾသဇာအာဏာႏွင့္ ဆက္စပ္မႈမရွိေပ။ သူသည္ ဘုရားသခင္၏ လက္ထဲမွ ကစားစရာတစ္ခုမွ်သာျဖစ္သည္။ ဘုရားသခင္ကို အေစခံသည့္ စက္တစ္လုံးသာ ျဖစ္၏။” (ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္၊ အတြဲ (၂)၊ ဘုရားသခင္ကို သိကြၽမ္းျခင္းႏွင့္ စပ္လ်ဥ္း၍၊ အတုမရွိ ဘုရားသခင္ကိုယ္ေတာ္တိုင္ (၁)) ဘုရားရဲ႕ တန္ခိုးနဲ႔ ဩဇာအာဏာကို သူ႔ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြကေန ေတြ႕ရတယ္။ ေသတာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ရွင္တာပဲျဖစ္ျဖစ္ အရာရာက လုံးဝကို ဘုရားလက္ထဲမွာရွိတယ္။ ဘုရားရဲ႕အမႈေတာ္အတြက္ စာတန္က အေစခံမႈ ေပးေနတာ။ အျဖည့္ခံအေနနဲ႔ေပါ့။ စီစီပီမွာ လွည့္ကြက္မ်ိဳးစုံရွိၿပီး လူနဲ႔ ကိစၥေတာ္ေတာ္မ်ားရဲ႕ အင္အားေတြကို ထိန္းခ်ဳပ္အသုံးခ်ေပမဲ့ ဘုရားရဲ႕ ခြင့္ျပဳခ်က္မရွိဘဲနဲ႔ ကြၽန္မတို႔ ေခါင္းေပၚက ဆံတစ္မွ်င္ကို ထိလို႔မရဘူး။ ေယာဘရဲ႕ အေတြ႕အႀကဳံလိုပဲေပါ့။ သူ႔ကို စာတန္က ဘုရားအေပၚ ျငင္းပယ္၊ ပစ္ပယ္ခိုင္းဖို႔ မရမက ႀကိဳးစားရင္းနဲ႔ နာက်င္ေအာင္ တိုက္ခိုက္ခဲ့တယ္။ ဘုရားက စာတန္ကို ေယာဘအေပၚ ဆိုးဆိုး႐ြား႐ြား ဆက္ဆံခြင့္ေပးခဲ့ေပမဲ့ ေယာဘရဲ႕အသက္ကို ေဘးျဖစ္ခြင့္မေပးခဲ့သလို ဘုရားရဲ႕ အမိန႔္ကိုလည္း စာတန္က မဆန႔္က်င္ရဲခဲ့ဘူး။ ကြၽန္မရဲ႕ ေနာက္ဆက္တြဲအလုပ္မွာ အႏၲရာယ္မ်ားတဲ့ အေျခအေန တစ္ခုၿပီးတစ္ခုကေန ကြၽန္မ အထိအခိုက္မရွိဘဲ ထြက္လာခဲ့သလိုေပါ့။ အဲဒါ ဘုရားရဲ႕ လုံးလုံး ေစာင့္ေရွာက္၊ ကြယ္ကာမႈပဲ။ ဒီအေတြ႕အႀကဳံအားလုံးက ဘုရားရဲ႕ ဩဇာအာဏာနဲ႔ အခ်ဳပ္အျခာရွိျခင္းကို ျပခဲ့တယ္။ ဘုရားက ဖမ္းခြင့္မေပးရင္ အဆင္းနီတဲ့ နဂါးႀကီး ကြၽန္မကို ဖမ္းလို႔ရမွာမဟုတ္ဘူး။ ကြၽန္မအဖမ္းအဆီးခံရတာကို သူ ခြင့္ျပဳရင္လည္း ကြၽန္မ လြတ္ႏိုင္မွာမဟုတ္ဘူး။ ဒါကို နားလည္သြားေတာ့ ယုံၾကည္ျခင္းရတယ္။ ကြၽန္မအသက္ကို ဘုရားလက္ထဲအပ္ၿပီး သူ႔ရဲ႕ စီစဥ္ၫႊန္ၾကားမႈေတြကို က်ိဴးႏြံနာခံဖို႔ အသင့္ျဖစ္သလို ခံစားရတယ္။

ေနာက္ပိုင္းမွာ အထက္ေခါင္းေဆာင္ေတြ စုေဝးပြဲေတြ လုပ္ၾကတဲ့အိမ္တစ္အိမ္ကို ရဲေတြ မစစ္ၾကေသးတာ ကြၽန္မ သိလိုက္ရတယ္။ စုေဝးပြဲနီးလာၿပီးဆိုေတာ့ ေနာက္ထပ္ ေခါင္းေဆာင္ေတြကို ဖမ္းဖို႔ ရဲေတြ အခြင့္ေကာင္းေစာင့္ေနမွာကို ကြၽန္မ စိတ္ပူလာတယ္။ ေခါင္းေဆာင္ေတြကို အေၾကာင္းမၾကားရင္ သူတို႔ အဖမ္းခံရႏိုင္သလို၊ တျခားလူေတြေတာင္ အမႈပတ္ကုန္လိမ့္မယ္။ အႀကံတခ်ိဳ႕ကို ကြၽန္မတို႔ အသည္းအသန္ စဥ္းစားလိုက္ၿပီး အလွည့္အေျပာင္းတခ်ိဳ႕ကေနတစ္ဆင့္ ေနာက္ဆုံးမွာ အထက္ေခါင္းေဆာင္ေတြဆီ အသင္းေတာ္ရဲ႕ အေျခအေနကို ေျပာျပခဲ့တယ္။ ေခါင္းေဆာင္ေတြက ကြၽန္မတို႔ရဲ႕ ေဘးကင္းလုံၿခဳံမႈကို ေထာက္ထားၿပီး ပထမဆုံး သြားပုန္းေနၾကဖို႔ ေျပာတယ္။ ရက္နည္းနည္းၾကာေတာ့ ေခါင္းေဆာင္ေတြဆီကေန စာေရာက္လာတယ္။ ကြၽန္မတို႔နယ္မွာ အဆင္းနီတဲ့ နဂါးႀကီးက စီမံတဲ့ အဖမ္းအဆီးေတြမွာ စာအုပ္ေတြ ကာကြယ္ထိန္းသိမ္းဖို႔ သုံးတဲ့ အိမ္ႏွစ္အိမ္ အလစ္ဝင္ဖမ္းတာ ခံလိုက္ရၿပီတဲ့။ တစ္အိမ္ပဲ က်န္ေတာ့တယ္၊ အားလုံးကို ခ်က္ခ်င္း ေျပာင္းေ႐ြ႕ရမယ္တဲ့။ စာအုပ္ေတြကို ထိန္းသိမ္းတဲ့သူေတြကို သိတဲ့သူထဲမွာ ကြၽန္မကလြဲလို႔ အကုန္အဖမ္းခံရၿပီး ကြၽန္မက အဲဒီနယ္ေျမ၊ အသင္းသားေတြနဲ႔ ေတာ္ေတာ္ ရင္းႏွီးတဲ့အတြက္ ကြၽန္မကို စာအုပ္ေတြကို ကူေ႐ႊ႕ေပးေစခ်င္ၾကတယ္။ အေျခအေနေတြအရ ကြၽန္မ သြားေပးတာက အေကာင္းဆုံးျဖစ္သလို ဒီတာဝန္ကို ကြၽန္မ အေရးမစိုက္ဘဲ ထားလို႔မရမွန္း ေကာင္းေကာင္းသိခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ ခုခ်ိန္မွာ အေျခအေနက အရမ္းတင္းမာေနၿပီး အဆင္းနီတဲ့ နဂါးႀကီးက လူေတြကို လိုက္ဖမ္းေနတုန္းပဲေလ။ ဒီလိုအခ်ိန္မွာ သြားလိုက္ရင္ ကိုယ့္ဒုကၡကိုယ္ ရွာတာပဲျဖစ္မွာ မဟုတ္လား။ ေၾကာက္လန႔္သလို ခံစားရတယ္။ ဒါေပမဲ့ အေျခအေနက ဘုရားလက္ထဲမွာရွိၿပီး ဘုရားက အခြင့္မေပးရင္ အဆင္းနီတဲ့ နဂါးႀကီးက ကြၽန္မကို ဘာမွ မလုပ္ႏိုင္တာကို ကြၽန္မ ေတြးမိတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကူညီဖို႔ ဆုံးျဖတ္လိုက္တယ္။ ကြၽန္မ ဆုေတာင္းတယ္။ “အို ဘုရားသခင္။ ဒီတာဝန္ ကြၽန္မဆီ ေရာက္လာၿပီျဖစ္သလို ကြၽန္မ တာဝန္ျဖည့္ဆည္းဖို႔ အသင့္ပါ။ ဘာပဲ ဆက္ၿပီးျဖစ္ပါေစ ကိုယ္ေတာ္ရဲ႕ အစီအစဥ္ေတြကို က်ိဳးႏြံနာခံဖို႔ ကြၽန္မ လိုလားေနပါတယ္။ အဖမ္းခံရရင္ေတာင္၊ ညႇဥ္းဆဲခံရရင္ေတာင္ ေရွာင္ေျပးတဲ့သူ ဘယ္ေတာ့မွ ျဖစ္မွာ မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။ ကိုယ္ေတာ့္ကို ဆက္ကပ္ၿပီး စာတန္အရွက္ရေအာင္ သက္ေသခံခ်က္မွာ ခိုင္ခိုင္မာမာ ရပ္တည္ပါ့မယ္”လို႔ေပါ့။

ဒီေတာ့ ဟိုသည္ေမးျမန္းၿပီး စာအုပ္ေတြ သိမ္းထားတဲ့ အိမ္ကို ကြၽန္မေတြ႕ခဲ့တယ္။ အဲဒီကညီအစ္ကိုက သူ႔အိမ္ကို ရဲအရွိ ခုႏွစ္ေယာက္၊ ရွစ္ေယာက္က လာဖမ္းၿပီးၿပီတဲ့။ စကားတစ္ခြန္းမဟဘဲ သူ႔မိန္းမကို အတင္းေခၚသြားၾကၿပီး ယြမ္ ၂၀၀၀ ဒဏ္ေၾကး႐ိုက္တယ္၊ ဒါေပမဲ့ သိမ္းထားတဲ့ စာအုပ္ေတြကို ေတြ႕မသြားၾကဘူး။ အဲဒါေတြကို အျမန္ဆုံး ေ႐ႊ႕ရမယ္တဲ့။ ကြၽန္မတို႔ စာအုပ္ေတြကို ကားထဲ ခ်က္ခ်င္း ထုပ္ပိုးၿပီး ထည့္လိုက္တယ္။ ကားေမာင္းလာတဲ့တစ္ေလွ်ာက္လုံး ကြၽန္မစိတ္က ဘုရားဆီကေန ခဏေတာင္ လြင့္ပါးမသြားရဲခဲ့ဘူး။ ေနာက္ဆုံးမွာ အခက္အခဲတစ္ခုမွမရွိဘဲ လုံၿခဳံတဲ့ေနရာကို စာအုပ္ေတြ ပို႔ခဲ့တယ္။ ဘုရားကို အႀကိမ္ႀကိမ္ ေက်းဇူးတင္မိတယ္။

ဒီအေတြ႕အႀကဳံတစ္ခုလုံးကို ျပန္ေတြးၾကည့္ေတာ့ ဘုရားရဲ႕ ဉာဏ္ပညာနဲ႔ အနႏၲတန္ခိုးအျပင္ ကြၽန္မရဲ႕ ယုံၾကည္ျခင္း ေပါ့တန္ခဲ့ပုံကို ကြၽန္မ ျမင္ႏိုင္တယ္။ အဆင္းနီတဲ့ နဂါးႀကီးရဲ႕ အဖမ္းအဆီးေတြ မရွိဘဲနဲ႔ ကိုယ့္ရဲ႕ဝိညာဥ္ရင့္က်က္မႈကို ရွင္းရွင္း ျမင္ခဲ့မွာ မဟုတ္သလို အထူးသျဖင့္ တစ္ကိုယ္ေကာင္းစိတ္နဲ႔ ေသမွာကို ေၾကာက္တဲ့စိတ္ကို ျမင္မွာမဟုတ္တဲ့အျပင္ ဘုရားရဲ႕ အနႏၲတန္ခိုးရွိတဲ့ အုပ္စိုးမႈအေပၚ သိနားလည္မႈတစ္ခုမွ ရွိခဲ့မွာ မဟုတ္ဘူး။ ဘုရားသခင္က တကယ္ကို ကြၽန္မေဘးမွာ ရွိၿပီး ဘုရားအေပၚ မွီခိုသေ႐ြ႕ သူက ရွိေနမွာျဖစ္ၿပီး ကြၽန္မတို႔အတြက္ လမ္းေၾကာင္းတစ္ခု ဖြင့္ေပးမွာ ျဖစ္တဲ့အေၾကာင္းကိုလည္း ေတြ႕ႀကဳံခဲ့တယ္။ ဒီသိနားလည္မႈက ေအးခ်မ္းတဲ့ ပတ္ဝန္းက်င္တစ္ခုမွာ ကြၽန္မ မရႏိုင္မဲ့ အရာတစ္ခုပဲ။