လင္က်င္း တ႐ုတ္ႏိုင္ငံ

ယုံၾကည္သူတစ္ဦးအေနနဲ႔ အခ်ိန္ႏွစ္အနည္းငယ္အတြင္းမွာ ေခါင္းေဆာင္ရာထူးတစ္ခုအတြက္ ကြၽန္‌ေတာ္ အေ႐ြးခံခဲ့ရတယ္။ အဲဒီလို ႀကီးျမတ္တဲ့ ေစခိုင္းခ်က္တာဝန္ကို အေပးခံရလို႔ ဘုရားသခင္ကို ကြၽန္ေတာ္ တကယ္ ေက်းဇူတင္မိၿပီး၊ အသင္းေတာ္အလုပ္ကို ေကာင္းေကာင္းလုပ္ဖို႔ ဆုံးျဖတ္ခဲ့တယ္။ တစ္ေနဝင္ တစ္ေနထြက္ စက္တစ္ခုလို ကြၽန္ေတာ္ အလုပ္လုပ္ခဲ့ၿပီး ဘုရားရဲ႕ လမ္းျပမႈေၾကာင့္ အသင္းေတာ္အလုပ္က ပိုပိုၿပီး ဖြံ႕ၿဖိဳးေဝဆာလာခဲ့တယ္။ ဘုရားအတြက္ စြန႔္လႊတ္တာ၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အသုံးေတာ္ခံတာအျပင္ လက္ေတြ႕က်တဲ့ ျပႆနာေတြ ေျဖရွင္းႏိုင္တဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ အစြမ္းအစကို ျမင္ေတာ့ ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမေတြက အတိုင္းအတာတစ္ခုထိ ကြၽန္ေတာ့္ကို ေလးစားခဲ့ၾကတယ္။ တစ္ႀကိမ္ စုေဝးပြဲအတြင္းမွာ ေခါင္းေဆာင္က တာဝန္အေပၚ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ နည္းလမ္းက အက်ိဳးျဖစ္ထြန္းတယ္လို႔ ေျပာတာ နားစြန္နားဖ်ားၾကားမိၿပီး ကြၽန္မ အရမ္းေပ်ာ္သြားခဲ့တယ္— ဒါက ကြၽန္ေတာ့္ကို ပိုလို႔ေတာင္ ေစ့ေဆာ္ေပးခဲ့တယ္။ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ အစည္းအေဝးေတြမွာ တျခားညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမေတြဆီ ကြၽန္ေတာ့္အလုပ္ အေတြ႕အႀကဳံကို ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေျပာခဲ့ၿပီး၊ သူတို႔ရဲ႕ အသိအမွတ္ျပဳတဲ့ အၾကည့္ေတြ ျမင္ေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အေတာ္ေလး ေက်နပ္မိတယ္။ အသင္းေတာ္ထဲမွာ ကြၽန္ေတာ္က မရွိမျဖစ္တဲ့ ပါရမီရွင္တစ္ေယာက္လို႔ ခံစားရတယ္။

ဧဝံေဂလိအလုပ္ က်ယ္ျပန႔္လာတာနဲ႔အမွ်၊ အသစ္တည္ေထာင္ထားတဲ့ အသင္းေတာ္တခ်ိဳ႕ကို အားေပးဖို႔ ေတာင္ပိုင္းေဒေသကို သြားဖို႔ ကြၽန္ေတာ့္ကို ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမေတြက ေထာက္ခံခဲ့ၾကတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ ေတြးမိတာက၊ အဲဒီမွာ တည္ေထာင္ထားတဲ့ အသင္းေတာ္ေတြက အခက္အခဲနဲ႔ ျပႆနာနည္းနည္း ရွိတာ ေသခ်ာတဲ့အတြက္၊ ကြၽန္ေတာ့္ထဲ ဘုရားထားတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကို စိတ္မပ်က္ေစဖို႔ လက္ေတြ႕က်တဲ့ အလုပ္ကို ပိုအာ႐ုံစိုက္ဖို႔ ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ အရမ္းအေရးႀကီးတယ္လို႔ေပါ့။ ဒါ့အျပင္၊ ကြၽန္ေတာ္ ေကာင္းေကာင္းလုပ္ရင္၊ ပိုအေရးပါတဲ့ ရာထူးတစ္ခုအတြက္ေတာင္ စည္း႐ုံးခံရႏိုင္တယ္ေလ။ အဲဒီကို ေရာက္တာနဲ႔၊ ကြၽန္ေတာ့္တာဝန္မွာ ဘာသာစကား၊ ဘဝေနထိုင္မႈအျပင္၊ လမ္းေပၚ အခ်ိန္အမ်ားႀကီး ေနရတာ စတာေတြလို စိန္ေခၚမႈေတြအမ်ားၿပီး ရွိခဲ့ေပမယ့္၊ ကြၽန္ေတာ္ ေနာက္မဆုတ္ခဲ့ဘူး။ ေန႔တိုင္း ဝတ္ျပဳစည္းေဝးက်င္းပရင္းနဲ႔၊ တာဝန္ကို ေကာင္းေကာင္းလုပ္ဖို႔ အားထုတ္တဲ့အေနနဲ႔ အသင္းေတာ္အလုပ္ကို စီစဥ္ရင္း၊ အစာစားလို႔ “ျဖဳန္းမိတဲ့” အခ်ိန္ကိုေတာင္ သေဘာမက်ျဖစ္ရင္းနဲ႔ တစ္ေန႔လုံး အလုပ္မ်ားခဲ့တယ္— တစ္ေနရာရာ သြားတဲ့လမ္းမွာ ဘစ္ကားေပၚ စားလို႔ရတာတစ္ခုခု ကိုင္သြားတယ္။ ဒီလို တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ၾကာၿပီးတဲ့ေနာက္၊ ကြၽန္ေတာ္ တာဝန္ယူထားတဲ့ အလုပ္နယ္ပယ္ေတြမွာ သိသာတဲ့ တိုးတက္မႈ ရွိခဲ့တယ္။ ကြၽန္ေတာ့္လို တာဝန္အတြက္ ေတာင္ပိုင္းေဒသကို တစ္ခ်ိန္တည္းမွာ လာခဲ့တဲ့ ညီမ က်န္းက ကြၽန္ေတာ့္ကို ေလးေလးစားစားၾကည္ၾကည့္ၿပီး၊ “ရွင္ တကယ္ကို ေကာင္းတဲ့ ရလဒ္တခ်ိဳ႕ ရေနတာပဲ။ ကြၽန္မရဲ႕ အလုပ္က ရွင့္အလုပ္ကို မမီႏိုင္ဘူး” လို႔ ေျပတယ္။ သူ႔ကို ကြၽန္ေတာ္ ႏွစ္သိမ့္ၿပီး အားေပးခဲ့ပါတယ္- “ဘုရားက သူ႔အလုပ္ကို ေစာင့္ေရွာက္သူပါ။ အဲဒါကို ကြၽန္ေတာ္တို႔ ရွိသမွ်နဲ႔အားထုတ္သေ႐ြ႕၊ က႑အားလုံးမွာ တိုးတက္မႈ ျမင္ရမွာပါ”လို႔ေပါ့။ အဲဒါေတြက ကြၽန္ေတာ့္ ႏႈတ္ဖ်ားက စကားေတြျဖစ္ေပမယ့္၊ ကြၽန္ေတာ္ တိတ္တိတ္ေလး ေက်နပ္ေနခဲ့တာပါ။ ကြၽန္ေတာ့္ တာဝန္ေတြက တကယ့္ကို ေကာင္းေကာင္း အဆင္ေျပေနတဲ့အတြက္၊ ကြၽန္ေတာ့္ ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္တဲ့ အစ္မ က်င္းက တျခားလူေတြ သင္ယူလို႔ရေအာင္ ကြၽန္ေတာ့္ အလုပ္အေတြ႕အႀကဳံကို စာနဲ႔ေရးခိုင္းခဲ့တယ္။ ကြၽန္ေတာ္က ပိုေရးပါတဲ့ လုပ္ငန္းေဆာင္တာအတြက္၊ ေလ့က်င့္ေပးဖို႔ သင့္ေတာ္တဲ့သူတစ္ဦး ျဖစ္လာႏွင့္ၿပီျဖစ္သလို အသင္းေတာ္ရဲ႕ အေရးပါသူေတြထဲက တစ္ဦး ျဖစ္လာၿပီလို႔ ခံစားရင္းနဲ႔ ပိုလို႔ေတာင္ ဘဝင္ခိုက္လာခဲ့တယ္။ အဲဒီေနာက္ မၾကာခင္မွာ၊ ညီမ က်င္းက ကြၽန္ေတာ္တို႔ကို သူနဲ႔အတူ အလုပ္လုပ္ဖို႔ ေနာက္ထပ္ေခါင္းေဆာင္တစ္ေယာက္ ေ႐ြးခိုင္းခဲ့တယ္။ ေဒသတြင္းမွာ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ ကြၽန္ေတာ္ အလုပ္လုပ္ေနခဲ့ၿပီးျဖစ္သလို၊ ဒီတစ္ခ်ိန္လုံး ေကာင္းေကာင္း လုပ္ေနခဲ့ၿပီးျဖစ္တဲ့အတြက္၊ ရာထူးကို ကြၽန္ေတာ္ က်ိန္းေသေပါက္ရမွာပဲလို႔ ေတြးရင္းနဲ႔ ဒါကို ၾကားေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ စိတ္လႈပ္ရွားသြားတယ္။

အဲဒီေနာက္ လဝက္အၾကာ စုေဝးပြဲတစ္ခုမွာ ကြၽန္ေတာ္ အံ့အားသင့္မိတာက ေခါင္းေဆာင္အေနနဲ႔ အေ႐ြးခံရသူဟာ အစ္မ ဝန္ျဖစ္ေနခဲ့တာပါပဲ။ သတင္းကိုၾကားေတာ့၊ ကြၽန္ေတာ္ အရမ္းစိတ္ဓာတ္က်သလို ျဖစ္ခဲ့တယ္။ လက္မခံလိုဘဲ၊ မတရားခံရလို ခံစားခဲ့ရၿပီး၊ မေက်နပ္ခ်က္ေတြနဲ႔ ျပည့္ခဲ့တယ္- ဒီခံစားခ်က္ေတြအားလုံး ေရွ႕ကိုေရာက္လာတယ္။ “ဘယ္လိုျဖစ္ၿပီး အစ္မ ဝန္ျဖစ္ႏိုင္ရတာလဲ။” ကြၽန္ေတာ္ ေတြးမိတယ္၊ “သူ႔အလုပ္ရဲ႕ ရလဒ္က ဒီလိုပဲ ျဖစ္ခဲ့တာကို။ ဘာလို႔ ငါ့အစား အေ႐ြးခံရတဲ့သူက သူ ျဖစ္ရမွာလဲ။ တကယ္ပဲ လုံေလာက္တဲ့ အဖိုးအခကို ငါ မေပးရေသးဘူးလား။ ဒါမွမဟုတ္ ငါ့တာဝန္မွာ လုံေလာက္တဲ့ ကိုယ္စြမ္းကိုယ္စ မသုံးရခဲ့ဘူးလား။ အသင္းေတာ္ထဲမွာ ျဖစ္ေပၚတဲ့ အခက္အခဲနဲ႔ ျပႆနာေတြကို ေျဖရွင္းဖို႔ ေနရာအေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ညနက္တဲ့အထိ ငါ အလုပ္လုပ္ခဲ့ရသလို၊ အႀကိမ္ေရ မေရမတြက္ႏိုင္ေအာင္ အလုပ္ပင္ပန္းတဲ့ဒဏ္ ခံရၿပီးၿပီ။ ငါ့ရဲ႕ ကိုယ္ပိုင္တာဝန္ေတြကို ငါ ဂ႐ုစိုက္ၿပီး႐ုံသာမက၊ ေခါင္းေဆာင္ရဲ႕ အလုပ္ကိုလည္း ကူညီၿပီးၿပီေလ။ ဒါေတြအားလုံး ခံစားရၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ၊ ေခါင္းေဆာင္အေနနဲ႔ ငါ အေ႐ြးမခံရရင္၊ ဘယ္အနာဂတ္မ်ိဳး ငါ့မွာ ရွိတာလဲ။ ဒီလိုျဖစ္မွေတာ့၊ ငါ့တာဝန္ကို လုပ္ဖို႔ ဘာလို႔ ဆက္အပင္ပန္းခံေနမွာလဲ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ အခက္အခဲ ဘယ္ေလာက္ခံရပါေစ၊ အဖိုးအခ ဘယ္ေလာက္ေပးပါေစ၊ ဘယ္သူကမွ သတိမျပဳမိတာပဲေလ...” လို႔ေပါ့။

အဲဒီ စုေဝးပြဲၿပီးတဲ့ေနာက္ ကြၽန္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္ စိတ္ပ်က္သြားပုံရတာကို အစ္မက်င္းက သတိထားမိခဲ့ၿပီး၊ ကြၽန္ေတာ္ ေတြးတဲ့အရာကို ေမးခဲ့တယ္။ သူ႔ကို ကြၽန္ေတာ့္ အေျခအေန ေျပာျပလိုက္တယ္။ အစ္မက်င္းက အရမ္းကို စိတ္ရွည္ရွည္နဲ႔ ကြၽန္ေတာ့္ကို ေျပာခဲ့တယ္၊ “အင္း၊ အမွန္က ရွင့္တာဝန္ကို ရွင္စိတ္နစ္ၿပီးလုပ္တာ လူတိုင္း ျမင္ရပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ရွင္က အသက္ဝင္ေရာက္မႈအေပၚ အာ႐ုံမစိုက္သလို၊ တစ္ခုခု ျဖစ္လာတဲ့အခါ၊ ရွင္ တစ္ခါမွ မဆင္ျခင္သလို၊ သင္ခန္းစာ ယူဖို႔လည္း ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ မသိဘူးလို႔ ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမ အမ်ားစုက သုံးသပ္မိတယ္။ အဲဒီအစား၊ ရွင္က ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ခ်ီးေျမႇာက္ၿပီး ႂကြားဝါတယ္— ဒါက ရွင့္ရဲ႕ အႀကီးဆုံး ျပႆနာပဲ။ ဘုရားရဲ႕ အိမ္ေတာ္မွာ သမၼာတရားနဲ႔ တရားမွ်တမႈက လႊမ္းမိုးတယ္။ ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမေတြ ကြၽန္မတို႔ကို မေ႐ြးတဲ့အခါ၊ အဲဒါ ဘုရားရဲ႕ေျဖာင့္မတ္ျခင္းျဖစ္ၿပီး၊ ကြၽန္မတို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ သုံးသပ္သင့္တယ္။ ကြၽန္မတို႔ ဘယ္တာဝန္ကို ထမ္းေဆာင္သည္ျဖစ္ေစ၊ ဘုရားရဲ႕ စီစဥ္ၫႊန္ၾကားမႈနဲ႔ အစီအစဥ္ေတြကို နာခံရမယ္၊ ဘုရားသခင္ ျပင္ဆင္ထားတဲ့ ပတ္ဝန္းက်င္အတြင္းမွာ သမၼာတရားရွာေဖြတာကို ကြၽန္မတို႔ အာ႐ုံစိုက္ရမယ္၊ ကြၽန္မတို႔ရဲ႕ ေဖာက္ျပန္ပ်က္စီးတဲ့ စိတ္သေဘာထားေတြကို သုံးသပ္ရမယ္၊ စိတ္သေဘာထားဆိုင္ရာ ေျပာင္းလဲမႈကို ရွာၿပီး တာဝန္ကို ေကာင္းေကာင္း လုပ္ရမယ္။ ဒါကသာ ဘုရားရဲ႕အလိုေတာ္နဲ႔ ညီတယ္”တဲ့။ အစ္မ က်င္းက ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ ျပႆနာကို တိုက္႐ိုက္ေျဖရွင္းခဲ့ေပမယ့္၊ ကြၽန္ေတာ္က ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ သိတဲ့အသိ လုံးဝ ကင္းမဲ့ေနခဲ့တယ္။ ဘာတစ္ခုမွ မေျပာေပမယ့္၊ တိတ္တဆိတ္ ကြၽဲၿမီးတိုေနခဲ့တယ္။ ကြၽန္ေတာ္က အသက္ဝင္ေရာက္မႈ ကင္းမဲ့ေနခဲ့ၿပီး အေရးႀကီးတဲ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အသိစိတ္ မရွိခဲ့တာကို သိခဲ့ေပမယ့္၊ သူတို႔ရဲ႕ သိနားလည္မႈအေၾကာင္းကိုပဲ ေျပာၿပီး သူတို႔တာဝန္ကို စိတ္နစ္ကိုယ္နစ္ မလုပ္ၾကတဲ့သူေတြထက္ အမ်ားႀကီး ကြၽန္ေတာ္ ပိုေကာင္းတယ္လို႔ ထင္ခဲ့တယ္။ သူတို႔ ကြၽန္ေတာ့္ကို အထင္ေသးသလို ခံစားရတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ့္တာဝန္မွာ ဘယ္လိုပဲ ႀကိဳးစားလုပ္သည္ျဖစ္ေစ၊ ဘာအသုံးဝင္မွာလဲေပါ့။ အဲဒီကစၿပီး ဒီလိုဆန႔္က်င္ဘက္ စိတ္ေနသေဘာထားမ်ိဳး သိုထားခဲ့ၿပီး၊ တစ္ခုခုနဲ႔ပတ္သက္လို႔ ကူညီဖို႔ အစ္မက်င္းက ကြၽန္ေတာ့္ကို ခိုင္းတဲ့အခါတိုင္း၊ ပိုလြယ္တဲ့ အလုပ္ေတြကိုပဲ လုပ္ဖို႔ ေ႐ြးယူခဲ့ၿပီး၊ ၿပီးစီးဖို႔ ပိုခက္တဲ့အရာ၊ အဖိုးအခေပးဖို႔ လိုတဲ့အရာ ဘယ္အရာကိုမဆို ႏွပ္ခ်ခဲ့တယ္။ အဲဒီလို အခက္အခဲကို တာဝန္ယူဖို႔ ကြၽန္ေတာ္ မလိုလားေတာ့ဘူး။ အစ္မက်င္းက သူ႔အလုပ္မွာ အခက္အခဲေတြ ႀကဳံေနရတာကို သတိျပဳမိေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ အားရခဲ့တယ္၊ “ခုေတာ့ ငါ့ရဲ႕ တန္ဖိုးကို မင္းျမင္ႏိုင္ၿပီေပါ့”လို႔ ေတြးရင္းေပါ့။ အသစ္ေ႐ြးခံရတဲ့ ေခါင္းေဆာင္ အစ္မ ဝန္က ကြၽန္ေတာ္တို႔နဲ႔ အစည္းအေဝးက်င္းပဖို႔ လာတဲ့အခ်ိန္မွာ အဲဒီတန္ဖိုးတစ္ခုမွ ကြၽန္ေတာ္ ရွိမေနခဲ့ဘူးေလ။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ေတာင္၊ “မင္းက ငါ့ထက္ နည္းနည္းပိုအသက္ႀကီးတာ မဟုတ္လား။ သမၼာတရားအေပၚ မိတ္သဟာယကေန အသင္းေတာ္ အခက္အခဲနဲ႔ ျပႆနာေတြကို ေျဖရွင္းတဲ့ထိ ဘယ္အရာမွာမွ ခင္ဗ်ားက ကြၽန္ေတာ့္ကို မမီေသးဘူး”လို႔ ေတြးမိခဲ့တယ္။ အဆင့္အတန္းအတြက္ ကြၽန္ေတာ့္ ဆႏၵမျပည့္တာနဲ႔၊ ေခါင္းေဆာင္အေပၚ မလိုမုန္းထားမႈ၊ မေက်နပ္မႈေတြနဲ႔ ျပည့္ေနခဲ့တယ္။ ကြၽန္ေတာ့္တာဝန္မွာ ဟန္ေဆာင္လုပ္ျပေနခဲ့တယ္၊ အပ်က္သေဘာေဆာင္ၿပီး အာခံေနခဲ့တယ္။

အဲဒီတုန္းက ကြၽန္ေတာ္ တကယ္ကို ႏုံအၿပီး ကြၽန္ေတာ့္ စိတ္ႏွလုံးက မာေၾကာေနခဲ့တယ္။ ၿပီးေတာ့ ေခါင္းေဆာင္က ကြၽန္ေတာ့္ကို ျပဳျပင္ၿပီး ကိုင္တြယ္ေျဖရွင္းေပမယ့္၊ သတိေပးၿပီး အကူအညီေပးေပမယ့္၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ လုံးဝ မဆင္ျခင္ခဲ့ဘူး။ ကြၽန္ေတာ့္ စိတ္ဝိညာဥ္မွာ အေမွာင္ တိုးသထက္တိုးတာနဲ႔အမွ် အဲဒီ အပ်က္သေဘာေဆာင္တဲ့ အေျခအေနကို သုံးလေလာက္ ကြၽန္ေတာ္ သယ္ေဆာင္ခဲ့တယ္။ စုေဝးပြဲတိုင္းမွာ ကြၽန္ေတာ့္ မိတ္သဟာယက ပ်င္းစရာေကာင္းၿပီး ေျခာက္ကပ္ေနခဲ့တယ္။ အျခားသူေတြရဲ႕ ျပႆနာေတြထဲကို ထိုးထြင္းသိျခင္မႈ တစ္ခုမွ ကြၽန္ေတာ္ မရွိသလို ကူမေျဖရွင္းေပးႏိုင္ခဲ့ဘူး။ အဲဒါက တကယ္ကို အေနခက္ၿပီး စုေဝးပြဲ အသီးသီးက ေတာ္ေတာ္နဲ႔ ၿပီးမလာႏိုင္ဘူး။ သူတို႔ ႀကဳံရတဲ့ ျပႆနာေတြနဲ႔ ဧဝံေဂလိလုပ္ေနတဲ့ လူေတြကိုလည္း မကူညီႏိုင္ခဲ့ဘူး၊ အဲဒါက ကြၽန္ေတာ္တို႔ ဧဝံေဂလိအလုပ္ထဲ တိုးတက္မႈ ေႏွးေကြးတဲ့ သေဘာပါ။ မၾကာခင္မွာ က်န္းမာေရးမေကာင္းတဲ့ ပဲ့ျပင္ဆုံးမမႈကို ရင္ဆိုင္ခဲ့ရတယ္။ တစ္ေန႔မွာ ကြၽန္ေတာ္ ႐ုတ္တရက္ အားနည္းၿပီး ခႏၶာကိုယ္အႏွံ႔ ေပ်ာ့ေခြသြားသလို၊ အသက္တစ္ခ်က္ မရွဴႏိုင္ခဲ့ဘူး၊ ကြၽန္ေတာ္ မူးေဝသြားခဲ့တယ္။ ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမေတြက ေဆးကုဖို႔ ေဆး႐ုံကို ပို႔လိုက္ၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ဆင္ျခင္ၿပီး ေနာင္တရဖို႔ ေခါင္းမာမာ ျငင္းတုန္းပဲ၊ ၿပီးေတာ့ ေနာက္ဆုံးမွာ ဘာလက္ေတြ႕အလုပ္မွ မလုပ္လို႔ တာဝန္ကေန ကြၽန္ေတာ္ ဖယ္ရွားခံခဲ့ရတယ္။ ေခါင္းေဆာင္က ဝတ္ျပဳဆက္ကပ္ဖို႔နဲ႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ သုံးသပ္ဆင္ျခင္ဖို႔ ဇာတိၿမိဳ႕ကို ျပန္ဖို႔ ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ စီစဥ္ေပးခဲ့တယ္။ သတင္းၾကားေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ ခါးခါးသီးသီး ငိုေႂကြးခဲ့တယ္— သန႔္ရွင္းေသာ ဝိညာဥ္ေတာ္ရဲ႕ အလုပ္ ဆုံးရႈံးလိုက္ရၿပီျဖစ္သလို၊ တာဝန္ကို ဆုံးရႈံးတာက ကြၽန္ေတာ့္အေပၚ ဘုရားရဲ႕ ေျဖာင့္မတ္တဲ့ စိတ္သေဘာထား ေရာက္လာတာမွန္း စိတ္ႏွလုံးမွာ သိခဲ့တယ္၊ ဒါေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္ အိမ္ျပန္အလႊတ္ခံရတုန္းမွာ ကြၽန္ေတာ္နဲ႔အတူ ေတာင္ပိုင္းကို လာခဲ့ၾကတဲ့ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြအားလုံး အေရးပါတဲ့ ရာထူးေတြ ရွိခဲ့ၾကပုံကို ေတြးလိုက္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ အရွက္ရမိခဲ့တယ္။

အေစာပိုင္း ႏွစ္အနည္းငယ္က ကြၽန္ေတာ္ အဖမ္းခံခဲ့ရၿပီး မွတ္တမ္းရွိထားေတာ့၊ ဇာတိၿမိဳ႕ကို ျပန္သြားဖို႔ ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ မလုံၿခဳံဘူးေလ၊ ဒါေၾကာင့္ ေဝးလံၿပီး ေတာင္ထူထပ္တဲ့ ေဒသမွာ ေနတဲ့ ညီအစ္ကို တစ္ေယာက္အိမ္ကို ေခါင္းေဆာင္က ကြၽန္ေတာ့္ကို ပို႔ခဲ့တယ္။ ညမွာ အၾကမ္းထည္သစ္သား အိပ္ရာေပၚ လဲေလ်ာင္းရတယ္၊ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ အျပည့္နဲ႔ ကြၽန္ေတာ့္ တာဝန္ကို ထမ္းေဆာင္ၿပီး၊ အသင္းေတာ္ အလုပ္ကို ေကာင္းေကာင္းလုပ္ဖို႔ ေတာင္ဘက္ကို ခရီးသြားၿပီး အေရးပါတဲ့ အခန္းက႑ကို ျဖည့္ဆည္းဖို႔ ရာထူးတိုးခံရတဲ့အခ်ိန္ကို ျပန္စဥ္းစားေနခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီအစား အသင္းေတာ္ အလုပ္ကို ေႏွာင့္ယွက္တဲ့အတြက္ တာဝန္ကေန ကြၽန္ေတာ္ ဖယ္ရွားခံခဲ့ရတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ ဇာတိၿမိဳ႕က ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမေတြ သိရင္ သူတို႔ ဘာေတြးၾကမလဲ။ ကြၽန္ေတာ့္တာဝန္မွာ တမင္ပ်က္ကြက္ၿပီး လက္ေတြက်တဲ့ အလုပ္မလုပ္ႏိုင္လို႔ ဖယ္ရွားခံခဲ့ရတယ္လို႔ ေျပာၾကမလား။ ရာထူး ဆုံးရႈံးလို႔ တျခားလူေတြရဲ႕ အထင္ေသးတာခံရမယ့္ အေတြးက ကြၽန္ေတာ့္ကို ကေယာက္ကယက္ ျဖစ္ေစခဲ့ၿပီး၊ အဲဒါကို ေတြးေလေလ ပိုစိတ္မခ်မ္းေျမ့ေလ ျဖစ္လာခဲ့တယ္။ ေသဖို႔ အေတြးေတာင္ ဝင္လာခဲ့တယ္။ ကြၽန္ေတာ္ ဆုေတာင္းခဲ့တယ္။ “ဘုရားသခင္၊ ကြၽန္ေတာ္ တကယ္ကို ဆင္းရဲဒုကၡခံေနရပါတယ္။ ေခါင္းေဆာင္တစ္ေယာက္လို ရာထူးကို ဆုံးရႈံးရတာဟာ ကြၽန္ေတာ့္ဆီက တကယ့္အသက္ သိမ္းယူခံလိုက္ရသလိုပါပဲ။ အဆင့္အတန္းကို မလိုက္စားသင့္မွန္း သိေပမယ့္၊ အဲဒါနဲ႔ အခ်ည္အေႏွာင္ေတြကို ကြၽန္ေတာ္ မလြတ္ႏိုင္ပါဘူး။ အို ဘုရားသခင္။ ကြၽန္ေတာ္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ သိၿပီး ကိုယ္ေတာ္ရဲ႕ အလိုေတာ္ကို နားလည္ဖို႔ လမ္းျပေတာ္မူပါ”လို႔ေပါ့။ ဆုေတာင္းၿပီးတဲ့ေနာက္ ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ ႏွစ္ပိုဒ္ ဖတ္ခဲ့တယ္။ အနႏၲတန္ခိုးရွင္ ဘုရားသခင္ ေျပာသည္မွာ- “ယေန႔လမ္းေၾကာင္းကို သင္တို႔ေလွ်ာက္လွမ္းၾကသည္ႏွင့္အမွ် အသင့္ေတာ္ဆုံးေသာ လိုက္စားမႈမ်ိဳးမွာ အဘယ္နည္း။ သင္၏လိုက္စားမႈ၌ သင့္ကိုယ္သင္ မည္သို႔ေသာလူစားမ်ိဳးအျဖစ္ ျမင္သင့္သနည္း။ စမ္းသပ္မႈမ်ား ျဖစ္ေစ၊ အခက္အခဲမ်ားျဖစ္ေစ၊ သို႔မဟုတ္ ရက္စက္ေသာ ျပစ္တင္ဆုံးမျခင္းႏွင့္ က်ိန္ဆဲျခင္းတို႔ျဖစ္ေစ သင့္အေပၚ ယေန႔က်ေရာက္သည့္ အရာအားလုံးအေပၚ ခ်ဥ္းကပ္ပုံခ်ဥ္းကပ္နည္းကို သင္သိသင့္၏။ ထိုအရာအားလုံးႏွင့္ ရင္ဆိုင္ရသည့္အခါ ကိစၥရပ္တိုင္း၌ ၎တို႔ကို ေသခ်ာသုံးသပ္သင့္၏။...သင္သည္ သင္၏ ပတ္ဝန္းက်င္ႏွင့္ မည္ကဲ့သို႔အလိုက္သင့္ေနရမည္ကို မသိသကဲ့သို႔၊ ထိုသို႔ေနရန္ သာ၍ပင္ မလိုလားေပ၊ အေၾကာင္းမွာ ထပ္တလဲလဲျဖစ္ေသာ ဤျပစ္တင္ဆုံးမမႈ၊ သင့္အဖို႔ ရက္စက္သည့္ ဤျပစ္တင္ဆုံးမမႈမွ သင့္အေနျဖင့္ မည္သည့္အရာကိုမွ် မရရွိလိုသည့္အတြက္ ျဖစ္သည္။ သင္သည္ ရွာေဖြရန္ ႀကိဳးပမ္းျခင္း၊ သို႔မဟုတ္ စူးစမ္းစစ္ေဆးရန္ ႀကိဳးပမ္းျခင္းတို႔ မျပဳဘဲ သင္၏ကံၾကမၼာကိုသာ ႀကိတ္မွိတ္လက္ခံထားကာ၊ ကံေစၫႊန္ရာသို႔ သြားသည္။ သင့္အဖို႔ ရက္စက္ၾကမ္းၾကဳတ္ေသာ ျပစ္တင္ဆုံးမျခင္း လုပ္ရပ္မ်ားဟု ထင္ရႏိုင္သည့္ အရာသည္ သင္၏စိတ္ႏွလုံးကို မေျပာင္းလဲေစသကဲ့သို႔၊ သင္၏စိတ္ႏွလုံးကို သိမ္းလည္း မသိမ္းပိုက္ထားေပ။ ယင္းအစား၊ ထိုလုပ္ရပ္တို႔က သင့္ႏွလုံးသားကို ထိုးသြင္းၾကသည္။ ဤဘဝ၌ သင္သည္ ဤ ‘ရက္စက္ေသာ ျပစ္တင္ဆုံးမျခင္း’ ကို သင္၏ရန္သူအျဖစ္သာ ျမင္၏၊ ထို႔ေၾကာင့္ ဘာကိုမွ် သင္မရရွိထားေပ။ သင္သည္ မိမိကိုယ္ကို ေျဖာင့္မတ္သည္ဟု အလြန္မွတ္ယူသည္တကား။ သင္သည္ အလြန္စက္ဆုပ္ဖြယ္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ထိုသို႔ေသာ စမ္းသပ္မႈမ်ားကို ခံရသည္ဟု သင္ယုံၾကည္ခဲလွ၏။ ယင္းအစား၊ သင္သည္ မိမိကိုယ္ကို အလြန္ကံေခသည္ဟု မွတ္ယူၿပီး၊ ငါသည္ သင့္ကို အၿမဲအျပစ္ရွာေနသည္ဟု သင္ေျပာ၏။ ယခုတြင္ အမႈအရာတို႔သည္ ဤအေျခအေနထိ ဆိုက္ေရာက္လာၿပီးျဖစ္ရျငား၊ ငါေျပာဆို လုပ္ေဆာင္သည့္အရာကို သင္သည္ အမွန္တကယ္မည္မွ်သိသနည္း။ သင္သည္ ေကာင္းကင္ထက္ အနည္းငယ္မွ်သာ နိမ့္က်ေသာ္လည္း ကမာၻေျမထက္ အဆုံးမရွိ ျမင့္မားေသာ ေမြးရာပါ ပါရမီရွင္တစ္ဦးျဖစ္သည္ဟု မထင္ေလႏွင့္။ သင္သည္ အျခားမည္သူမဆိုထက္ ေတာ္ေနရန္ေဝးစြ၊ ငါ၏လုပ္ရပ္မ်ားကို အေသးစိတ္အက်ဆုံးကအစ ရိပ္စားႏိုင္ပုံရေနဘိသည့္အလား မိမိကိုယ္ကိုယ္ အလြန္အထင္ႀကီးကာ သိမ္ငယ္စိတ္ လုံးဝမရွိဖူးသည့္အတြက္ သင္သည္ ကမာၻေျမေပၚမွ ဆင္ျခင္တုံတရား ရွိသည့္ မည္သူမဆိုထက္ သာ၍မိုက္မဲေနပုံမွာ ခ်စ္စဖြယ္ပင္ ေကာင္းေနေသးေတာ့သည္ဟု ဆိုႏိုင္ေပသည္။ အမွန္တြင္၊ သင္သည္ ငါလုပ္ေဆာင္ရန္ ႀကံ႐ြယ္ထားေသာအရာကို မသိသကဲ့သို႔၊ ယခု ငါလုပ္ေဆာင္ေနသည့္အရာကို သာ၍ပင္ သတိမမူမိသည့္အတြက္ အေျခခံအားျဖင့္ ဆင္ျခင္တုံတရား ကင္းမဲ့ေနသူတစ္ဦး ျဖစ္ေပသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ လူ႔ဘဝအေပၚ သိျမင္နားလည္ျခင္း ေရးေရးမွ်ပင္ မရွိေသာ္လည္း၊ ေျမကို ထြန္ယက္စိုက္ပ်ိဳးစဥ္ ေကာင္းကင္ဘုံ၏ ေကာင္းခ်ီးမဂၤလာမ်ားအေပၚ လုံးဝမွီခိုအားထားေသာ လယ္သမားျဖစ္သည့္ ေျမေပၚ၌ ပင္ပင္ပန္းပန္းအလုပ္လုပ္ေနသည့္ လယ္သမားအိုတစ္ဦးႏွင့္ပင္ သင္သည္ တန္းတူမဟုတ္ဟု ငါဆို၏။ သင္သည္ မိမိ၏အသက္တာအဖို႔ ႏွစ္ခါမေတြး၊ ေက်ာ္ၾကားမႈႏွင့္ပတ္သက္၍ သင့္အေနျဖင့္ ဘာမွ် မသိသကဲ့သို႔၊ သင္၌ မိမိကိုယ္ကိုယ္ သိေသာအသိ သာ၍မရွိေခ်။ သင္သည္ အလြန္ ‘ျမင့္ျမတ္’ ပါသည္တကား။” (ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္၊ အတြဲ (၁)၊ ဘုရားသခင္၏ ေပၚထြန္းျခင္းႏွင့္ အမႈေတာ္၊ မသင္ယူေသာေၾကာင့္ ပညာမဲ့ၿမဲ မဲ့ေနေသာသူမ်ား- ၎တို႔သည္ သားရဲတိရစာၦန္မ်ား ျဖစ္ၾကသည္ မဟုတ္ေလာ) “သင္တို႔ ရွာေဖြရာတြင္၊ တစ္ဦးခ်င္းစီ၌ မ်ားစြာေသာ အယူအဆမ်ား၊ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မ်ားႏွင့္ အနာဂတ္မ်ား ရွိၾကသည္။ လက္ရွိအမႈမွာ ရာထူးအဆင့္အတန္းအေပၚ သင္တို႔၏ တပ္မက္မႈႏွင့္ သင္တို႔၏ လြန္ကဲေသာ အလိုဆႏၵမ်ားကို ကိုင္တြယ္ေျဖရွင္းရန္အတြက္ ျဖစ္သည္။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မ်ား၊ အဆင့္အတန္းႏွင့္ အယူအဆမ်ား အားလုံးသည္ စာတန္ဆန္ေသာ စိတ္သေဘာထား၏ ဂႏၲဝင္ ကိုယ္စားျပဳခ်က္မ်ား ျဖစ္သည္။...သင္တို႔၏ တက္လမ္းမ်ားႏွင့္ ကံၾကမၼာကို ေဘးဖယ္ထားဖို႔ သင္တို႔အတြက္ ခက္ေပသည္။ ယခုတြင္ သင္တို႔သည္ ေနာက္လိုက္မ်ား ျဖစ္ၾကၿပီး အမႈ၏ ဤအဆင့္ကို သိနားလည္မႈအခ်ိဳ႕ ရရွိၾကၿပီးျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္၊ အဆင့္အတန္းအတြက္ သင္တို႔၏ တပ္မက္မႈကို သင္တို႔ ေဘးမဖယ္ထားၾကေသး။ သင္တို႔၏ အဆင့္အတန္း ျမင့္မားသည့္အခါ သင္တို႔ ေကာင္းစြာ ႀကိဳးစားၾကေသာ္လည္း၊ သင္တို႔၏ အဆင့္အတန္း နိမ့္သည့္အခါ သင္တို႔ မႀကိဳးစား ၾကေတာ့ေပ။ အဆင့္အတန္းႏွင့္ဆိုင္ေသာ ေကာင္းခ်ီး မဂၤလာမ်ားမွာ သင္တို႔၏ စိတ္ထဲ၌ အၿမဲရွိေနသည္။ လူအမ်ားစုသည္ အပ်က္သေဘာေဆာင္ျခင္းမွ အဘယ္ေၾကာင့္ မိမိတို႔ကိုယ္ကိုယ္ မဖယ္ရွားႏိုင္ၾကပါသနည္း။ အေျဖမွာ စိတ္ပ်က္ဖြယ္ရာ တက္လမ္းမ်ားေၾကာင့္ အၿမဲတေစ ျဖစ္သည္ မဟုတ္ေလာ။...ဤနည္းလမ္းျဖင့္ သင္ရွာေဖြေလေလ ရိတ္သိမ္းမႈ နည္းေလေလ ျဖစ္လိမ့္မည္။ အဆင့္အတန္းအတြက္ လူတစ္ဦး၏ အလိုဆႏၵ ႀကီးမားေလေလ၊ ၎တို႔အား ပို၍ျပင္းထန္စြာ ကိုင္တြယ္ေျဖရွင္းရန္ လိုေလေလ ျဖစ္ၿပီး ၎တို႔သည္ ႀကီးမားေသာ စစ္ေဆးျခင္းကို ႀကဳံရေလေလျဖစ္သည္။ ထိုသို႔ေသာ လူတို႔သည္ အသုံးမက်ေသာသူမ်ား ျဖစ္သည္။ ၎တို႔အေနျဖင့္ ဤအရာမ်ားကို လုံးလုံးလ်ားလ်ား လက္လႊတ္ရန္အလို႔ငွာ ၎တို႔အား လုံေလာက္စြာ ကိုင္တြယ္ေျဖရွင္းၿပီး တရားစီရင္ရမည္ ျဖစ္သည္။ အကယ္၍ သင္တို႔သည္ ဤနည္းျဖင့္ အဆုံးတိုင္ေအာင္ လိုက္စားပါက၊ မည္သည့္ အရာကိုမွ် ရိတ္သိမ္းရမည္ မဟုတ္ေပ။ အသက္ကို မလိုက္စားေသာသူမ်ားသည္ ေျပာင္းလဲျခင္း မခံရႏိုင္သကဲ့သို႔၊ သမၼာတရားကို ဆာငတ္ျခင္းမရွိေသာ သူမ်ားသည္ သမၼာတရားကို မရႏိုင္ၾကေပ။ သင္သည္ ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် ေျပာင္းလဲျခင္းႏွင့္ ဝင္ေရာက္ျခင္းကို လိုက္စားျခင္းအား အာ႐ုံမစိုက္ဘဲ၊ ယင္းအစား လြန္ကဲေသာ တပ္မက္မႈမ်ားႏွင့္ ဘုရားသခင္အေပၚ သင္၏ခ်စ္ျခင္းေမတၱာကို ကန႔္သတ္ၿပီး သူ႔ထံ တိုးဝင္ခ်ဥ္းကပ္ျခင္းကို တားဆီးေသာ အရာမ်ားအေပၚ သင္ အၿမဲတေစ အာ႐ုံစိုက္၏။ ထိုအရာမ်ားသည္ သင့္အား ေျပာင္းလဲေစႏိုင္သေလာ။ ၎တို႔သည္ သင့္အား ႏိုင္ငံေတာ္ထဲသို႔ ေခၚေဆာင္လာႏိုင္သေလာ။” (ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္၊ အတြဲ (၁)၊ ဘုရားသခင္၏ ေပၚထြန္းျခင္းႏွင့္ အမႈေတာ္၊ အျဖည့္ခံျဖစ္ရန္ သင္အဘယ္ေၾကာင့္ လိုလားျခင္းမရွိသနည္း) ဘုရားရဲ႕ တရားစီရင္ျခင္း ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြက ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ စစ္မွန္ၿပီး ကြၽန္ေတာ့္ ကိုယ္ပိုင္ အေျခအေနကို ေဖာ္ထုတ္ခဲ့တယ္။ ေခါင္းေဆာင္ရာထူးအတြက္ အေ႐ြးခံခဲ့ရၿပီး အလုပ္မွာ ေအာင္ျမင္မႈတခ်ိဳ႕ ရွိခဲ့တဲ့ေနာက္ ကြၽန္ေတာ္ဟာ တစ္ခုခု ထူးျခားၿပီး အသင္းေတာ္ရဲ႕ အုတ္ျမစ္ေတြထဲက တစ္ခုျဖစ္တယ္လို႔ ထင္မွတ္ခဲ့ပုံကို ျပန္ေတြးမိခဲ့တယ္။ အဆင့္အတန္းျမႇင့္တင္ဖို႔၊ ပိုလို႔ေတာင္ မ်ားတဲ့ အသင္းေတာ္ေတြကို ဦးေဆာင္ၿပီး ပိုမ်ားတဲ့ ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမေတြရဲ႕ ေလးစားတာ ခံရဖို႔ အခြင့္အေရးရမယ့္ေန႔ကို စဥ္ဆက္မျပတ္ ေစာင့္ေနခဲ့တယ္။ ကြၽန္ေတာ္လိုခ်င္တဲ့ နာမည္နဲ႔ ရာထူးမရတဲ့အခါ၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ မသုံးသပ္ဘဲ ကြၽန္ေတာ့္ အားထုတ္မႈေတြအားလုံး အခ်ည္းႏွီးျဖစ္သြားသလို ခံစားရင္းနဲ႔ မေက်နပ္မႈနဲ႔ မႊန္ထူသြားခဲ့တယ္၊ ေဒါသထြက္ခဲ့တယ္၊ ကြၽန္ေတာ္ဟာ မက်န္းမာမႈကို ခံရတဲ့အခ်ိန္နဲ႔ ဆုံးမပဲ့ျပင္ခံခဲ့ရတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္ စာနာစိတ္မရွိသလို မာေၾကာၿမဲမာေၾကာေနခဲ့ၿပီး ဘုရားဆီ မလွည့္ခဲ့ဘူး။ တာဝန္ကေန အထုတ္ခံခဲ့ရတဲ့ေနာက္မွာေတာင္ တႏုံ႔ႏုံ႔စဥ္းစားေနတုန္းပဲ။ ကြၽန္ေတာ္က ရည္မွန္းခ်က္နဲ႔၊အဆင့္အတန္းအတြက္ ကြၽန္ေတာ့္ အလိုဆႏၵနဲ႔ပဲ မူးေႏွာက္ေနခဲ့တာပါ— အဲဒါက အသိစိတ္ကို စြန္းထင္းေစခဲ့ၿပီး၊ သင့္ေလ်ာ္တဲ့ ဆင္ျခင္တုံတရားနဲ႔ လူ႔သဘာဝအားလုံး ေပ်ာက္ဆုံးသြားခဲ့တယ္။ ေျမကို ထြန္ယက္စိုက္ပ်ိဳးတာနဲ႔အမွ် ေကာင္းကင္ဘုံကို အမွီျပဳတဲ့ လယ္သမားေတြဟာ ကံၾကမၼာက ျပဳသမွ်ႏုရမယ့္သူေတြျဖစ္မွန္း သိၿပီး ေကာင္းကင္ဘုံရဲ႕ အလိုကို က်ိဳးႏြံနာခံၾကတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ့္က ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ သိတဲ့အသိ လုံးဝ ကင္းမဲ့ေနၿပီး၊ ကိုယ့္ေနရာကို နာခံစြာနဲ႔ပဲ မယူႏိုင္ခဲ့သလို တာဝန္ကို မလုပ္ေဆာင္ႏိုင္ခဲ့ဘူး။ အဲဒီအစား၊ ဘုရားသခင္က ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ ေရးဆြဲထားတဲ့ နယ္ပယ္ေတြရဲ႕အျပင္ကို အၿမဲ ေျခလွမ္းလွမ္းခ်င္ခဲ့ၿပီး၊ ႀကီးျမတ္တဲ့ ေခါင္းေဆာင္တစ္ေယာက္ျဖစ္ဖို႔ ပိုႀကီးမားတဲ့ အဆင့္အတန္းကို လိုက္စားခ်င္ခဲ့ၿပီး၊ တျခားလူေတြရဲ႕ ေလးစားမႈကို ရဖို႔ ကြၽန္ေတာ့္ ရည္မွန္းခ်က္နဲ႔ ဆႏၵေတြကို ျဖည့္ဆည္းခ်င္ခဲ့တယ္။ အဲဒါက ေကာင္းကင္တမန္မင္းရဲ႕ သဘာဝ အတိအက် မဟုတ္လား။ သခင္ေယရႈက အမႈျပဳဖို႔ ကမာၻေျမကို ႂကြလာခဲ့ခ်ိန္မွာ၊ ႏွိမ့္ခ်ၿပီး ကြယ္ဝွက္ခဲ့သလို၊ သူ ပိုင္ဆိုင္ႏိုင္တဲ့ အဆင့္အတန္းကို လုံးဝ မေတာင္းဆိုခဲ့ဘူး။ အျပစ္သားေတြနဲ႔ အတူ ညစာစားၿပီး၊ တပည့္ေတာ္ေတြရဲ႕ ေျခကို ကုန္းေဆးခဲ့တယ္။ ၿပီးေတာ့ ဒီေန႔မွာ ဘုရားက လူ႔ဇာတိ ျပန္ခံလာၿပီး အမႈျပဳဖို႔ ကမာၻေျမေပၚ ႂကြလာၿပီးၿပီျဖစ္ေပမယ့္၊ သူ႔ကိုယ္သူ ဘုရားလို႔ မေခၚခဲ့ဘူး၊ ဒါမွမဟုတ္ သူ႔ကို ကိုးကြယ္ဖို႔ လူေတြကို မေတာင္းဆိုဘူး။ အဲဒီအစား၊ အရမ္းကို တိတ္တဆိတ္နဲ႔ မေပၚမထင္ သမၼာတရားကို ေဖာ္ျပၿပီး လူတို႔ဘဝေတြအတြက္ အာဟာရ ေထာက္ပံ့ေပးတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ့္မွာေတာ့၊ ကြၽန္ေတာ့္ အလုပ္နည္းနည္း ၿပီးေျမာက္တာေၾကာင့္ပဲ လူတိုင္း ေလးစားခံရဖို႔ကို ေသမေလာက္လိုခ်င္ေနခဲ့တယ္။ အျခားသူေတြရဲ႕ အထက္မွာ ေခါင္းတစ္လုံးသာသင့္ၿပီး၊ ေခါင္းေဆာင္ ရာထူးက ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ က်ိန္းေသသင့္တယ္လို႔ေတာင္ ေျပာင္ေျပာင္တင္းတင္း ယုံၾကည္မိခဲ့တယ္။ အေ႐ြးခံရတာ ကြၽန္ေတာ္ မဟုတ္ေတာ့ လုံးဝ မေက်မခ်မ္းျဖစ္ခဲ့တယ္။ အပ်က္သေဘာေဆာင္ၿပီး ေခါင္းမာလာခဲ့တယ္။ ဆင္ျခင္တုံတရားအားလုံး မာနေထာင္လႊားစြာ ဆုံးရႈံးခဲ့တယ္— အရမ္း အရွက္မဲ့ခဲ့တာပါ။ ကြၽန္ေတာ့္ အျပဳအမူက တျခားလူသားေတြကို ကိုယ္တိုင္ ဖက္ၿပိဳင္အံတုတာမဟုတ္ဘဲ၊ ဘုရားသခင္ကို ဆန႔္က်င္ေနတာပါ။ ကြၽန္ေတာ္က ဘုရားသခင္ကို တိုက္႐ိုက္ ခုခံေနခဲ့တာျဖစ္ၿပီး၊ သူ႔ရဲ႕ စိတ္သေဘာထားကို ဟိုးအခ်ိန္ကတည္းက ပုန္ကန္ျပစ္မွားခဲ့တာပါ။ ထုတ္ပယ္ခံရတာက ကြၽန္ေတာ့္အေပၚ ဘုရားရဲ႕ ေျဖာင့္မတ္တဲ့ တရားစီရင္ျခင္း ျဖစ္ခဲ့ၿပီး၊ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ အဆင့္အတန္း မက္ေမာမႈ ဒါမွမဟုတ္ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ စာနာစိတ္မရွိတဲ့ ႏွလုံးသား ႏိုးထမလာေအာင္ ကိုင္တြယ္ေျဖရွင္းဖို႔ ျဖစ္ခဲ့တယ္။

အဲဒီေနာက္ ေနာက္ထပ္ ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ ႏွစ္ပိုဒ္ကို ကြၽန္ေတာ္ ဖတ္ခဲ့တယ္။ “ငါ၏ အမ်က္ေဒါသကို ဆြခဲ့သူ အားလုံးကို ငါ၏အျပစ္ဒဏ္ ခံစားေစမည္၊ တစ္ခ်ိန္က ငါ၏ တန္းတူရည္တူမ်ားအျဖစ္ ငါ့အေပၚတြင္ ရပ္တည္လိုေသာ ဆႏၵရွိေသာ္လည္း၊ ငါ့ကိုကိုးကြယ္ျခင္းႏွင့္ နာခံျခင္းမရွိခဲ့ေသာ ထိုသားရဲမ်ားအေပၚ ငါ၏အမ်က္ေဒါသ အကုန္အစင္ သြန္းမည္၊ တစ္ခ်ိန္က ငါ၏ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္မႈ၊ ငါေျပာၾကားခဲ့သည့္ နက္နဲမႈမ်ားကို ေမြ႕ေလ်ာ္ခဲ့သူမ်ားႏွင့္ ငါ့ထံမွ ႐ုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာ ေပ်ာ္႐ႊင္မႈမ်ားကို ရယူရန္ ႀကိဳးပမ္းခဲ့ေသာ ထိုတိရစာၦန္မ်ားအေပၚ လူသားကို ႐ိုက္ႏွက္ေသာ ငါ၏လွံတံသည္ က်ေရာက္လိမ့္မည္။ ငါ့ေနရာကို ယူရန္ ႀကိဳးပမ္းသည့္ မည္သူကိုမွ် ငါခြင့္လႊတ္မည္ မဟုတ္ေပ။ ငါ့ထံမွ အစားအစာႏွင့္ အဝတ္အထည္မ်ားကို ဆြဲလုရန္ အားထုတ္ႀကိဳးပမ္းသူမ်ားကို ငါခ်မ္းသာေပးမည္ မဟုတ္ေပ။ ယခုတြင္ သင္တို႔သည္ ေဘးအႏၲရာယ္မွ လြတ္ေျမာက္လ်က္ရွိေနၿပီး သင္တို႔ ငါ့အား ေတာင္းဆိုမႈမ်ားကို ရွိထားသည့္အခြင့္ထက္ပိုၿပီး ဆက္လက္ျပဳလုပ္ေနသည္။ ေဒါသေန႔ရက္ က်ေရာက္လာေသာအခါ၊ သင္တို႔သည္ ငါ့ကို ေနာက္ထပ္ ေတာင္းဆိုမႈတစ္ခုတစ္ေလ ျပဳေတာ့မည္ မဟုတ္ေပ။ ထိုအခ်ိန္တြင္ သင္တို႔၏ စိတ္ႏွလုံးေက်နပ္သည့္အထိ သင္တို႔ကိုယ္သင္တို႔ ‘ေပ်ာ္႐ႊင္ၾကည္ႏူး’ ခြင့္ကို ငါ ေပးမည္၊ သင္တို႔ မည္သည့္အခါမွ် ျပန္မထလာႏိုင္ေအာင္ သင္တို႔မ်က္ႏွာကို ေျမႀကီးထဲသို႔ အတင္းဖိသြင္းမည္။” (ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္၊ အတြဲ (၁)၊ ဘုရားသခင္၏ ေပၚထြန္းျခင္းႏွင့္ အမႈေတာ္၊ မေျပာင္းလဲေသာ စိတ္သေဘာထား ရွိျခင္းသည္ ဘုရားသခင္ကို ရန္ဘက္ျပဳျခင္းျဖစ္သည္) “အသင္းေတာ္အနည္းငယ္ကို ဦးေဆာင္ၿပီးသည့္ေနာက္၊ လူအခ်ိဳ႕က တိုး၍ မာနေထာင္လႊားၾကကာ၊ ဘုရားအိမ္ေတာ္သည္ ၎တို႔မရွိဘဲ မျဖစ္ႏိုင္ေၾကာင္း၊ ၎တို႔သည္ ဘုရားသခင္ထံမွ အထူးဆက္ဆံမႈကို ခံစားရသင့္ေၾကာင္း ေတြးၾကသည္။ အမွန္တြင္၊ ၎တို႔၏ ဂုဏ္အဆင့္အတန္း ျမင့္မားလာေလ၊ ဘုရားသခင္အေပၚ ၎တို႔၏ ေတာင္းဆိုမႈမ်ား ျမင့္မားေလ ျဖစ္သည္။ အယူဝါဒမ်ားကို ၎တို႔ ပို၍ နားလည္ေလ၊ ၎တို႔၏ ေတာင္းဆိုမႈမ်ားသည္ သာ၍ ပုန္းလွ်ိဳးကြယ္လွ်ိဳးျဖစ္ကာ ခိုးေၾကာင္ခိုးဝွက္ျဖစ္လာေလေလ ျဖစ္သည္။ ၎တို႔၏ ႏႈတ္မ်ားမွ မေျပာၾကေသာ္လည္း၊ ယင္းကို ၎တို႔၏ စိတ္ႏွလုံးထဲတြင္ ဖုံးကြယ္ထားၿပီး သိျမင္ဖို႔ မလြယ္ကူေပ။ ျဖစ္ႏိုင္ေခ်ရွိသမွ်မွာ ၎တို႔၏ မေက်နပ္ခ်က္မ်ားႏွင့္ ခုခံမႈတို႔ ေပၚေပါက္လာသည့္ အခ်ိန္တစ္ခု ရွိလိမ့္မည္ ျဖစ္ၿပီး၊ ယင္းက သာ၍ပင္ ဒုကၡေပးေလသည္။ လူမ်ားက ဘာသာေရး ေခါင္းေဆာင္မ်ားႏွင့္ ထင္ရွားသူမ်ား သာ၍ျဖစ္ေလ၊ ၎တို႔သည္ အႏၲရာယ္ရွိေသာ အႏၲိခရစ္မ်ား သာ၍ ျဖစ္သည္မွာ အဘယ္ေၾကာင့္နည္း။ လူမ်ား၏ ရာထူးဂုဏ္ျဒပ္ ႀကီးေလေလ၊ ၎တို႔၏ရည္မွန္းခ်က္ ပို၍ ႀကီးေလေလ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ အယူဝါဒမ်ားကို ၎တို႔ ပို၍နားလည္ေလေလ၊ ၎တို႔၏ စိတ္သေဘာထားမ်ားမွာ ပို၍ေမာက္မာေလေလ ျဖစ္လာသည္။ အကယ္၍ သင္သည္ ဘုရားသခင္ကို ယုံၾကည္ျခင္း၌ သမၼာတရားကို ရွာေဖြရမည့္အစား ရာထူးဂုဏ္ျဒပ္ကို ရွာေဖြပါက သင္၌ အႏၲရာယ္ရွိေနသည္။” (ေနာက္ဆုံးေသာကာလ ခရစ္ေတာ္၏ေျပာဆိုခ်က္ မွတ္တမ္းမ်ား စာအုပ္ထဲရွိ “လူတို႔သည္ ဘုရားသခင္ကို အလြန္ေျမာက္ျမားစြာ ေတာင္းဆိုၾကသည္”) ဘုရားဆီက ဒီႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြ ဖတ္ရတာက ကြၽန္ေတာ့္ကို ေၾကာက္႐ြံ႕မႈနဲ႔ တုန္လႈပ္ေစၿပီး အဆင့္အတန္းကို လိုက္စားျခင္းရဲ႕ အႏွစ္သာရနဲ႔ အက်ိဳးဆက္ေတြကို ျပခဲ့တယ္။ ကြၽန္ေတာ့္တာဝန္မွာ တစ္ခုခု စြမ္းေဆာင္ရရွိၿပီး အသင္းေတာ္ အနည္းငယ္ရဲ႕ အလုပ္ကို ႀကီးၾကပ္ရတဲ့အခါ၊ ကြၽန္ေတာ့္ေနရာကို ေမ့သြားခဲ့တယ္။ ပိုႀကီးတဲ့ သိကၡာကို မက္ေမာရင္းနဲ႔၊ ပိုမ်ားတဲ့ လူေတြကို စီမံၿပီး ကြၽန္ေတာ့္ကို ေလးစားၿပီး ကြၽန္ေတာ့္ေနာက္လိုက္ေစဖို႔ ေမွ်ာ္လင့္ရင္းနဲ႔ေပါ့။ အႏွစ္သာရအေနနဲ႔ အဲဒါက ဘုရားေ႐ြးခ်ယ္ထားသူေတြကို သူ႔ဆီကေန လုယူဖို႔ ႀကိဳးစားေနတာျဖစ္ၿပီး သူ႔ရဲ႕ စိတ္သေဘာထားကို ပုန္ကန္ျပစ္မွားေနတာပါ။ ဒါက ေကာရနဲ႔ ဒါသန္အဖြဲ႕က ေမာေရွရဲ႕ ေခါင္းေဆာင္မႈကို ဆန႔္က်င္ၿပီး သူ႔ရာထူးကို ယူဖို႔ ႀကိဳးစားခဲ့တဲ့အခ်ိန္ ေက်းဇူးေတာ္ေခတ္ကို အမွတ္ရေစခဲ့တယ္။ ဘုရားက ေျမႀကီးကို ႏွစ္ျခမ္းခြဲၿပီး သူတို႔ လုံးဝ ဝါးမ်ိဳခံခဲ့ၾကရတယ္။ ၿပီးေတာ့ ယုဒ ဖာရိရွဲေတြ၊ ယဇ္ပေရာဟိတ္ အႀကီးအကဲေတြနဲ႔ က်မ္းတတ္ပုဂၢိဳလ္ေတြက သက္ဝင္သူတစ္ဦး ရဖို႔ ကုန္းနဲ႔ေရ အႏွံ႔ ခရီးႏွင္ခဲ့ၾကေပမယ့္ သခင္ေယရႈက ေ႐ြးႏႈတ္ျခင္းအမႈ လုပ္ေဆာင္ဖို႔ ႂကြလာခ်ိန္မွာ သခင္ေယရႈကို ခုခံရင္းနဲ႔ ရႈတ္ခ်ရင္း၊ သူတို႔ရဲ႕ ကိုယ္ပိုင္ရာထူးေတြကို သူတို႔ အစြမ္းရွိသမွ်နဲ႔ ကာကြယ္ခဲ့ၾကတဲ့ အခ်ိန္ျဖစ္တဲ့ ေက်းဇူးေတာ္ေခတ္ ရွိတယ္။ ေနာက္ဆုံးမွာ ကားတိုင္းမွာ သူ႔ကို သံမႈိ႐ိုက္ႏွက္ေစၿပီး ဘုရားရဲ႕ ဖ်က္ဆီးျခင္းကို ခံစားခဲ့ၾကရတယ္။ ဒီအရာေတြကို အစအဆုံး စဥ္းစားလိုက္ေတာ့ အဆင့္အတန္းကို လိုက္စားတာက ဘုရားကို တိုက္႐ိုက္ ဆန႔္က်င္တဲ့လမ္းကို ေလွ်ာက္ျခင္းပဲဆိုတာ ျပတယ္— ငရဲနဲ႔ ပ်က္သုဥ္းျခင္းကို ဦးတည္ေနတဲ့ လမ္းပဲ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေျမေပၚ ကြၽန္ေတာ္ ဒူးေထာက္ၿပီး ဆုေတာင္းရင္း ခါးခါးသီးသီး ငိုေႂကြးမိတယ္၊ “အို ဘုရားသခင္။ ကြၽန္ေတာ္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ကိုယ္ေတာ္ရဲ႕ ရန္သူ မျဖစ္ေစခ်င္ေတာ့ပါဘူး၊ ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ သုံးသပ္ၿပီး ေနာင္တရႏိုင္ဖို႔ပဲ ဆႏၵရွိပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ ကိုယ္ေတာ္ ဘယ္ပတ္ဝန္းက်င္မ်ိဳးကို စီစဥ္ပါေစ၊ ကြၽန္ေတာ္လိုခ်င္သမွ်က အဖန္ဆင္းခံတစ္ဦးရဲ႕ ေနရာကိုယူၿပီး ကိုယ္ေတာ့္ကို က်ိဳးႏြံနာခံဖို႔ပါ။”

အဲဒီေနာက္ ကြၽန္ေတာ္ တတ္ႏိုင္သမွ် အေကာင္းဆုံး စလုပ္ခဲ့တယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ကို ကမကထျပဳတဲ့ အစ္ကိုႀကီးက ဧဝံေဂလိေဝမွ်ဖို႔ သူ႔ရဲ႕ တခ်ိဳ႕အမ်ိဳးဆီ ကြၽန္ေတာ့္ကို ေခၚသြားတယ္။ သူတို႔နဲ႔ အခ်ိန္ယူတဲ့ တစ္ေလွ်ာက္လုံး ေမးခြန္းေတြ အမ်ားႀကီး ေမးၾကတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ဆီေလ်ာ္တဲ့ သမၼာတရားေတြကို ကြၽန္ေတာ္ ေကာင္းေကာင္း နားမလည္ခဲ့ဘူး။ ကြၽန္ေတာ္ ဘယ္ေလာက္ ခ်ိဳ႕တဲ့ေၾကာင္းကို ျမင္ရတာက တကယ္ကို ကသိကေအာက္ျဖစ္စရာပါ။ အရင္က အလုပ္အခ်ိဳ႕ ၿပီးစီးၿပီး ေအာင္ျမင္မႈတခ်ိဳ႕ ရွိခဲ့ေတာ့၊ ပိုအေရးပါတဲ့ ရာထူးအတြက္ ကြၽန္ေတာ္ ေလ့က်င့္ရမွာပဲလို႔ ေတြးရင္းနဲ႔ လူတိုင္းကို စအထင္ေသးလာခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ ေနာက္ေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ လုံးဝ ရွင္းရွင္း မျမင္ႏိုင္ခဲ့မွန္း နားလည္သြားတယ္။ ေခါင္းေဆာင္တစ္ေယာက္ ပိုင္ဆိုင္ရမယ့္ အေရးႀကီးဆုံး လကၡဏာက သမၼာတရားကို နားလည္တာပဲ။ ေခါင္းေဆာင္ေတြအေနနဲ႔ ျပႆနာ ေျဖရွင္းဖို႔ သမၼာတရားကို အသုံးျပဳရမယ္ေလ။ ဒါေပမယ့္ ဧဝံေဂလိ ျဖန႔္ေဝဖို႔အတြက္ အေျခခံအက်ဆုံး သမၼာတရား ရႈေထာင့္ေတြကိုေတာင္ ကြၽန္ေတာ္ ရွင္းရွင္းလင္းလင္း မိတ္သဟာယ မျပဳႏိုင္ခဲ့ဘူး။ ဒါေတာင္ ေခါင္းေဆာင္ရာထူးအတြက္ ကြၽန္ေတာ္ စဥ္ဆက္မျပတ္ တိုက္ခိုက္ေနခဲ့တယ္— ဘယ္ေလာက္ အဓိပၸာယ္မဲ့လိုက္လဲ။ ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမေတြရဲ႕ အခက္အခဲေတြ၊ ျပႆနာေတြနဲ႔ ရင္ဆိုင္ရတဲ့အခါ၊ သီအိုရီ ျမင့္ျမင့္ေတြပဲ ေျပာဖို႔သုံးၿပီး သူတို႔ကို နည္းနည္း အားေပးလိုက္တယ္၊ ဒါေပမယ့္ သူတို႔ရဲ႕ အသက္ဝင္ေရာက္မႈထဲက လက္ေတြစိန္ေခၚမႈေတြကို လုံးဝ ကူမရွင္းေပးခဲ့ဘူး။ တစ္ေယာက္ေယာက္က သမၼာတရားကို မပိုင္ဆိုင္ရင္၊ ဘယ္ေလာက္ျမင့္တဲ့ အဆင့္ကို တက္ပါေစ၊ လက္ေတြ႕က်တဲ့အလုပ္ လုပ္ႏိုင္မွာမဟုတ္မွန္း ကြၽန္ေတာ္ နားလည္သြားတယ္။ အသင္းေတာ္ရဲ႕ အလုပ္ကို ေႏွာင့္ယွက္ၿပီး ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမေတြရဲ႕ အသက္တာေတြကို ထိခိုက္ေစတာနဲ႔ပဲ အဆုံးသတ္မွာပဲ။ ကြၽန္ေတာ့္အေနနဲ႔ သမၼာတရားနဲ႔ ပိုေကာင္းေကာင္း ျပင္ဆင္လာႏိုင္ေအာင္ ဘုရားသခင္က ဧဝံေဂလိ ေဝမွ်ဖို႔နဲ႔ လူသစ္ေတြကို လမ္းျပဖို႔ အဲဒီေနရာမွာ ထားခဲ့မွန္းလည္း ခံစားခဲ့ရတယ္။ ဒါက ကြၽန္ေတာ့္ခ်ိဳ႕တဲ့မႈေတြကို ေထမိဖို႔ နည္းလမ္းတစ္ခု ျဖစ္ခဲ့တာပါ။ ဘုရားရဲ႕ အလိုေတာ္ကို နားလည္တာနဲ႔၊ အဲဒီပတ္ဝန္းက်င္ထဲမွာ က်ိဳးႏြံနာခံၿပီး တာဝန္ကို လုပ္ေဆာင္ဖို႔နဲ႔ သမၼာတရားထဲ ဝင္ေရာက္တာကို လက္ေတြ႕လုပ္ေဆာင္ဖို႔ ေပ်ာ္လာခဲ့တယ္။ ႀကိဳးစားအလုပ္လုပ္တဲ့ကာလေနာက္မွာ၊ ႐ူပါ႐ုံ ရႈေထာင့္ထဲက သမၼာရားမ်ိဳးစုံနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္ ျပင္ဆင္လာခဲ့ၿပီး၊ ေဒသတြင္း ဧဝံေဂလိအလုပ္က တျဖည္းျဖည္း ပိုပိုၿပီး အားသြန္ခြန္စိုက္ျဖစ္လာခဲ့တယ္။ ကြၽန္ေတာ္ ေန႔တိုင္း ယုံၾကည္သူသစ္ေတြနဲ႔ ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြ စားေသာက္ၿပီး ဘုရားကိုခ်ီးမြမ္းတဲ့ ဓမၼသီခ်င္းေတြ သီဆိုေနခဲ့တယ္။ ကြၽန္ေတာ္ တကယ္ စိတ္ေက်နပ္ၿပီး ဘုရားကို သူ႔ရဲ႕ ေက်းဇူးေတာ္နဲ႔ က႐ုဏာေတာ္အတြက္ လႈိက္လႈိက္လွဲလွဲ ေက်းဇူးတင္မိခဲ့တယ္။

အဲဒီေတာင္တန္းေဒသမွာေနတဲ့ သုံးႏွစ္က မ်က္စိတစ္မွိတ္အတြင္း ကုန္သြားတယ္။ ေနာက္ေတာ့ တစ္ေန႔မွာ၊ စုေဝးပြဲတစ္ခုကေန ကြၽန္ေတာ္ အိမ္ျပန္လာတဲ့လမ္းမွာ မိုးဒလေဟာ စ႐ြာခဲ့တယ္— မိုးက တဖြဲဖြဲ႐ြာေနတယ္၊ ေလျပင္းကလည္းတိုက္ေနၿပီး၊ ကြၽန္ေတာ့္ စက္ဘိန္းကိုေတာင္ အႏိုင္ႏိုင္ တြန္းေနရတယ္။ ခ်ိဳင့္ေပါတဲ့ ေတာင္တက္လမ္း တစ္ေလွ်ာက္ ေလွ်ာက္ရင္းနဲ႔၊ ကြၽန္ေတာ့္ မ်က္လုံးေတြေတာင္ မဖြင့္ႏိုင္ေအာင္ မိုးက အရမ္း႐ြာေနခဲ့ၿပီး၊ ေတာင္တန္းေတြမွာ ဧဝံေဂလိ ေဝမွ်ရတာက တကယ္ ခက္တယ္ဆိုတဲ့ အေတြးဝင္လာတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ အဲဒီမွာ သုံးႏွစ္နီးပါး တာဝန္ကို ထမ္းေဆာင္ခဲ့ၿပီးၿပီျဖစ္သလို သင္ခန္းစာတခ်ိဳ႕လည္း သင္ယူၿပီးပါၿပီ။ ဒီေတာ့ ဘာလို႔ကြၽန္ေတာ့္ကို မေ႐ြ႕ေျပာင္းေသးတာလဲ။ တျခား ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမေတြက တာဝန္ကေန အထုတ္ခံရတဲ့အခါ၊ သူတို႔ ဆင္ျခင္မိၿပီး သူတို႔ရဲ႕ ေဖာက္ျပန္ပ်က္စီးတဲ့ စိတ္သေဘာထားကို သိလာသလို ေနာင္တရၿပီး ေျပာင္းလဲမႈတခ်ိဳ႕ လုပ္လိုက္တာနဲ႔ ေခါင္းေဆာင္ ရာထူးေတြ ျပန္ေပးခံရတယ္။ ကြၽန္ေတာ္က တစ္ခ်ိန္လုံး ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ဆင္ျခင္မိေနခဲ့ၿပီးၿပီျဖစ္ေပမယ့္၊ အဖြဲ႕ငယ္ေလးကိုေတာင္ ဦးေဆာင္ခြင့္မရခဲ့ဘူး။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္နဲ႔ပတ္သက္လို႔ နားလည္မႈတခ်ိဳ႕ ရခဲ့ၿပီး၊ တာဝန္အေပၚ ကြၽန္ေတာ့္ သေဘာထား၊ ၿပီးေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ ျပင္ဆင္ခဲ့တဲ့ သမၼာတရားနဲ႔၊ အနည္းဆုံး အသင္းေတာ္တစ္ပါးကို ဦးေဆာင္ႏိုင္တယ္လို႔ ထင္ခဲ့တယ္။ ဒီေတာ့ ဘာလို႔ ကြၽန္ေတာ္ ေျပာင္းေ႐ြ႕မခံရေသးတာလဲ။ ေတာင္တန္းေတြမွာပဲ ဆက္ၿပီး ဧဝံေဂလိ အၿမဲ ေဟာေနရေတာ့မွာလားလို႔ေပါ့။ ဒီအေတြက ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ အေတာ္အတန္ စိတ္ဓာတ္က်စရာ ျဖစ္ခဲ့တယ္။ အိမ္ေရာက္ေတာ့၊ ၿပီးခဲ့တဲ့ တစ္ေလွ်ာက္လုံး ကြၽန္ေတာ္က ကိုယ္ေရးကိုယ္တာ မေက်နပ္ခ်က္နဲ႔ အထင္လြဲမႈေတြ ျပသေနခဲ့ၿပီး၊ ထပ္ၿပီး ကြၽန္ေတာ့္ စိတ္ႏွလုံးထဲမွာ ဂုဏ္သိကၡာကို ျမတ္ႏိုးေနခဲ့မွန္း နားလည္ခဲ့ရတယ္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဘုရားေရွ႕ ၿငိမ္သက္ေစႏိုင္ေအာင္ ကြၽန္ေတာ့္စိတ္ႏွလုံးကို ကြယ္ကာဖို႔ ဘုရားဆီ ကြၽန္ေတာ္ ေတာင္းေလွ်ာက္ခဲ့ပါတယ္။

အဲဒီေနာက္ သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ၊ ဒီဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ ႏွစ္ပိုဒ္ကို ဖတ္ခဲ့ရတယ္။ “လူသားႏွင့္ပတ္သက္၍ အႀကီးမားဆုံးေသာ ျပႆနာမွာ သူသည္ သူ၏ကံၾကမၼာႏွင့္ အလားအလာမ်ားကိုသာ ေတြးၿပီး ဤအရာမ်ားကို ျမတ္ႏိုးကိုးကြယ္ျခင္း ျဖစ္သည္။ လူသားသည္ သူ၏ကံၾကမၼာႏွင့္ အလားအလာအတြက္ ဘုရားသခင္ကို လိုက္လံရွာေဖြသည္။ ဘုရားသခင္ကို သူခ်စ္ေသာေၾကာင့္ ကိုးကြယ္ေနျခင္း မဟုတ္ေပ။ ထို႔ေၾကာင့္၊ လူသားကို သိမ္းပိုက္ရာတြင္၊ လူသား၏ တစ္ကိုယ္ေကာင္းဆန္ျခင္း၊ ေလာဘႏွင့္ ဘုရားသခင္ကို သူ၏ကိုးကြယ္မႈအား အတားဆီးဆုံးေသာအရာမ်ားအားလုံးကို ကိုင္တြယ္ေျဖရွင္းရမည္ျဖစ္ၿပီး၊ ထိုသို႔ျဖင့္ ဖယ္ရွားရမည္ ျဖစ္သည္။ ထိုသို႔လုပ္ေဆာင္ျခင္းျဖင့္၊ လူသားကို သိမ္းပိုက္ျခင္း အက်ိဳးတရားမ်ားကို ရရွိေပလိမ့္မည္။ အက်ိဳးဆက္အေနျဖင့္၊ လူသားကိုသိမ္းပိုက္ျခင္း၏ ပထမအဆင့္မ်ားတြင္ လူသား၏ အထိန္းအကြပ္မဲ့ေသာ ရည္မွန္းခ်က္မ်ားႏွင့္ အဆိုး႐ြားဆုံးေသာ အားနည္းခ်က္မ်ားကို သန႔္စင္ပစ္ဖို႔ လိုအပ္ၿပီး၊ ဤအရာမွတစ္ဆင့္ ဘုရားသခင္အေပၚ လူသား၏ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာကို ထုတ္ေဖာ္ျပဖို႔ႏွင့္ လူ႔ဘဝႏွင့္ဆိုင္ေသာ သူ၏ အသိ၊ ဘုရားသခင္အေပၚ သူ၏အျမင္ႏွင့္ သူ၏ျဖစ္တည္မႈ အဓိပၸာယ္တို႔ကို ေျပာင္းလဲရန္ လိုအပ္ေပသည္။ ဤနည္းျဖင့္၊ ဘုရားသခင္အေပၚ လူသား၏ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာသည္ သန္႔စင္သြား၏၊ ဆိုလိုသည္မွာ၊ လူသား၏ စိတ္ႏွလုံးသည္ သိမ္းပိုက္ ခံရေပသည္။” (ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္၊ အတြဲ (၁)၊ ဘုရားသခင္၏ ေပၚထြန္းျခင္းႏွင့္ အမႈေတာ္၊ လူ၏သာမန္ဘဝကို နဂိုအတိုင္း ျပန္ျဖစ္လာေစျခင္းႏွင့္ သူ႔ကို အံ့ၾသဖြယ္ေကာင္းေသာ ခရီးပန္းတိုင္သို႔ ေခၚေဆာင္သြားျခင္း) “ဘုရားသခင္သည္ သင့္အတြက္ ပတ္ဝန္းက်င္တစ္ခုကို ဖန္တီးေပးသည္၊ သင္၏ေဖာက္ျပန္ပ်က္စီးျခင္းကို သင္သိႏိုင္ရန္ ထိုေနရာတြင္ သင့္ကို မျဖစ္မေန အစစ္ေဆးခံေစသည္။ အဆုံးတြင္ သင္သည္ ေသလိုၿပီး သင္၏အႀကံအစည္မ်ားႏွင့္ အလိုဆႏၵမ်ားကို စြန႔္လႊတ္လိုသည့္ အေနအထားအထိေရာက္ကာ ဘုရားသခင္၏ အခ်ဳပ္အျခာအာဏာႏွင့္ အစီအစဥ္ကို က်ိဳးႏြံနာခံမည္ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အကယ္၍ လူတို႔သည္ ႏွစ္အနည္းငယ္ စစ္ေဆးခံရျခင္း မရွိပါက၊ အကယ္၍ ၎တို႔သည္ အတိုင္းအတာတစ္ခုအထိ ဒုကၡဆင္းရဲျခင္းကို မခံရပါက ၎တို႔သည္ ၎တို႔၏အေတြးမ်ားႏွင့္ စိတ္ႏွလုံးမ်ားထဲမွ ဇာတိပကတိေဖာက္ျပန္ပ်က္စီးျခင္း၏ ခ်ဳပ္ေႏွာင္မႈကို ဖယ္ရွားႏိုင္မည္ မဟုတ္ေပ။ သင္သည္ စာတန္၏ ခ်ဳပ္ေႏွာင္ျခင္းကို ခံေနရေသးေသာ မည္သည့္က႑မ်ားတြင္မဆို၊ သင္၏ ကိုယ္ပိုင္ အလိုဆႏၵမ်ား၊ သင္၏လိုအင္မ်ား ရွိေနေသးေသာ မည္သည့္က႑မ်ားတြင္မဆို သင္သည္ ယင္းက႑မ်ားတြင္ ဒုကၡဆင္းရဲခံသင့္သည္။ ဒုကၡဆင္းရဲထဲ၌သာ သင္ခန္းစာမ်ားကို သင္ယူႏိုင္ၿပီး၊ ယင္းမွာ သမၼာတရားကို ရႏိုင္စြမ္းႏွင့္ ဘုရားသခင္၏ အလိုေတာ္ကို နားလည္ႏိုင္စြမ္းရွိျခင္းကို ဆိုလိုသည္။” (ေနာက္ဆုံးေသာကာလ ခရစ္ေတာ္၏ေျပာဆိုခ်က္ မွတ္တမ္းမ်ား စာအုပ္ထဲရွိ “စမ္းသပ္မႈမ်ားအလယ္၌ ဘုရားသခင္ကို ေက်နပ္ေစသင့္သည့္ နည္းလမ္း”) ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြကို ဖတ္ျခင္းအားျဖင့္၊ စာတန္ရဲ႕ ေဖာက္ျပန္ပ်က္စီးေစတာ ခံရတဲ့ေနာက္၊ အေယာက္တိုင္းက သူ႔ရဲ႕ အဆိပ္ေတြနဲ႔၊ “ေကာင္းကင္ႏွင့္ေျမႀကီးတစ္ေလွ်ာက္လုံးတြင္ ငါသည္သာ ငါ၏အရွင္သခင္ျဖစ္၏”၊ “လူသားသည္ အထက္သို႔ ႐ုန္းကန္ဆန္တက္သည္၊ ေရသည္နိမ့္ရာသို႔ စီးဆင္း၏”၊ “သစ္ပင္တစ္ပင္က သစ္ေခါက္လိုအပ္သလို လူက မ်က္နာလိုသည္”၊ “လူသည္ အားမာန္ႏွင့္ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ျဖင့္ ရဲရဲဝံ့ဝံ့ အသက္ရွင္ရမည္” အစရွိတဲ့ အရာေတြနဲ႔ အသက္ရွင္ၾကမွန္း ေတြ႕ရတယ္။ နာမည္နဲ႔ အဆင့္အတန္းေနာက္လိုက္ရင္း၊ အဲဒီ ဆိုးယုတ္တဲ့ အဆိပ္ေတြနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္ အသက္ရွင္ေနခဲ့တာပါ။ ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမေတြရဲ႕ ေလးစားမႈကို ရခဲ့ခ်ိန္မွာ၊ အလုပ္လုပ္ဖို႔ စိတ္ပါဝင္စားမႈ အျပည့္ရွိခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ တစ္ေယာက္ေယာက္ ကြၽန္ေတာ့္ထက္ သာတာ ျမင္ရတဲ့အခါ၊ ကြၽန္ေတာ့္ အဆင့္အတန္း ထိခိုက္တဲ့အခါ၊ မနာလိုျဖစ္ၿပီး ေပေတလာခဲ့တယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ရာထူး ဆုံးရႈံးသြားေတာ့၊ အပ်က္သေဘာေဆာင္ၿပီး ဆန႔္က်င္ခဲ့သလို တာဝန္ထမ္းေဆာင္တာေတာင္ ရပ္လိုက္တယ္။ ဘုရားအိမ္ေတာ္ရဲ႕ အက်ိဳးစီးပြားေတြကို ထပ္မေတြးခဲ့ဘူး။ အဲဒါက ဘယ္လိုလုပ္ အသိစိတ္၊ ဆင္ျခင္တုံတရား တစ္ခုတစ္ေလ ရွိတာ ျဖစ္ခဲ့မွာလဲ။ အဲဒါက စာတန္ရဲ႕ အဆိပ္ ကြၽန္ေတာ့္ထဲမွာ နက္နက္ ေနရာယူထားတာပါ။ ဘုရားက လူေတြကို တရားစီရင္ျခင္း၊ ျပစ္တင္ဆုံးမျခင္း၊ ျပဳျပင္ျခင္း၊ ကိုင္တြယ္ေျဖရွင္းျခင္း၊ စမ္းသပ္ျခင္းနဲ႔ စစ္ေဆးျခင္းေတြကတစ္ဆင့္ ကယ္တင္တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ သူတို႔ရဲ႕ ဆိုးယုတ္တဲ့ စိတ္သေဘာထားေတြကို ေျပာင္းလဲရင္းနဲ႔၊ လူေတြရဲ႕ မွားတဲ့ အေတြးေတြ၊ ရႈေထာင့္အျမင္ေတြနဲ႔ လိုက္စားတဲ့အရာေတြ ေျပာင္းလဲႏိုင္တယ္။ အဲဒီေနာက္ စာတန္ရဲ႕ အဆိပ္ေတြနဲ႔ သူတို႔ အသက္မရွင္ၾကေတာ့သလို၊ ဘုရားကို ခ်စ္ႏိုင္ၿပီး နာခံလာႏိုင္တယ္၊ ၿပီးေတာ့ ဘုရားရဲ႕ ရယူတာ ခံရႏိုင္တယ္။ ဒါက လူသားမ်ိဳးႏြယ္ထဲက ဘုရားအမႈရဲ႕ ရည္မွန္းခ်က္ ျဖစ္ပါတယ္။ ဘုရားက ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ အတြင္း ရည္မွန္းခ်က္ႀကီးတာကို ေဖာ္ထုတ္ၿပီး ကိုင္တြယ္ေျဖရွင္းဖို႔ ကြၽန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္အတြက္ နာမည္တစ္ခု ဖန္တီးဖို႔ အခြင့္အေရးမရွိတဲ့ ၾကမ္းတမ္းတဲ့ ေတာင္တန္းေျမမွာ ကြၽန္ေတာ့္ကို ထားခဲ့ၿပီးၿပီ။ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ ဆိုးယုတ္တဲ့ စိတ္သေဘာထားကို သန႔္စင္ၿပီး လူသားသ႑ာန္ အသက္ရွင္ေနထိုင္ ႏိုင္စြမ္းရွိေစဖို႔ ျဖစ္တယ္၊ ဒါမွ အဖန္းဆင္းခံ တစ္ဦးရဲ႕ တာဝန္ကို စြဲစြဲၿမဲၿမဲ ကြၽန္ေတာ္ လုပ္ႏိုင္မွာ၊ ဘုရားကို တကယ္ကိုးကြယ္ၿပီး၊ က်ိဳးႏြံနာခံႏိုင္မွာေလ။ ဒီသေဘာေပါက္မိျခင္းက ဘုရားအေပၚ ေက်းဇူးတင္ရွိျခင္းနဲ႔ ျပည့္ေစခဲ့ၿပီး၊ သမၼာတရားကို ေကာင္းေကာင္း လိုက္စားၿပီး လုံးဝ တန္ဖိုးမဲ့တဲ့ အရာေတြျဖစ္တဲ့၊ နာမည္နဲ႔ အက်ိဳးအျမတ္ေနာက္ လုံးဝ ထပ္မလိုက္ဖို႔ ဘုရားေရွ႕မွာ ဆုံးျဖတ္ခဲ့တယ္။

အဲဒီေနာက္ ကိစၥေတြ ေပၚလာတဲ့အခါ၊ နာမည္နဲ႔ အက်ိဴးအျမတ္ေတြကို စဥ္းစားေနတာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ေတြ႕ရတုန္းပဲ။ ဒါေပမယ့္ သမၼာတရားကို ကြၽန္ေတာ္ ရွာေဖြႏိုင္ခဲ့ၿပီး ကိုယ့္အေျခအေနကို ေျပာင္းလဲႏိုင္ခဲ့တယ္။ တစ္ႀကိမ္မွာ၊ အသင္းေတာ္က ဧဝံေဂလိ ဗီဒီယို ႐ိုက္ရာမွာ ပါဝင္ဖို႔ ကြၽန္ေတာ့္ကို တာဝန္ေပးတာ မွတ္မိတယ္။ ႐ုပ္ရွင္႐ိုက္ရာမွာ ပါဝင္ဖို႔နဲ႔ ဘုရားရဲ႕ ေနာက္ဆုံးေသာ ကာလ အမႈေတာ္အတြက္ သက္ေသအေနနဲ႔ အေစခံဖို႔ အခြင့္အေရးရတာ ကြၽန္ေတာ္ တကယ္ စိတ္လႈပ္ရွားၿပီး ဂုဏ္ယူခဲ့ရတယ္။ ဒါေပမယ့္ တစ္ခ်ိန္တည္းမွာ၊ လူအုပ္ကေန ထင္ေပၚဖို႔ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ မက္ေမာမႈက စထႂကြလာေနတယ္။ အဲဒီဧဝံေဂလိ ဗီဒီယိုမွာ သ႐ုပ္ေဆာင္ေနတာ ျမင္ရင္ တျခားညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမေတြက ကြၽန္ေတာ့္ကို အထင္ႀကီးေလးစားၾကမွာပဲလို႔ ေတြးေနခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ ႐ိုက္ကြင္းေနရာကို သြားေတာ့၊ ကြၽန္ေတာ္ အံ့ဩသြားရတာက၊ ေခါင္းေဆာင္က၊ “ခုခ်ိန္မွာ ကိစၥေတြက တကယ္ကို ကသီကလင္ႏိုင္လြန္းတယ္။ အစားအစာ ျပင္တဲ့ တာဝန္ကို ကမကထလုပ္ေနတဲ့ ညီအစ္ကိုနဲ႔ အလုပ္လုပ္လိုက္၊ ၿပီးေတာ့ သန႔္ရွင္းေရးကိုလည္း တာဝန္ယူလိုက္ဦး” လို႔ ေျပာခဲ့တယ္။ ဒါကို ကြၽန္ေတာ္ တကယ္ မလုပ္ခ်င္ခဲ့ဘူး။ တာဝန္ကို ကမကထလုပ္တာက အသင္းေတာ္ထဲက တျခား ဘယ္ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမမဆို လုပ္ႏိုင္တဲ့အရာတစ္ခုလို႔ ေတြးခဲ့တာေလ— ဘာလို႔ ကြၽန္ေတာ္မွ ျဖစ္ရတာလဲေပါ့။ ဒါ့အျပင္၊ ေျမာက္နဲ႔ ေတာင္ပိုင္းႏွစ္ခုလုံးမွာ ေခါင္းေဆာင္အေနနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္ အေစခံခဲ့ၿပီးၿပီ။ ဘယ္ေခါင္းေဆာင္ရာထူးမ်ိဳးကိုမွ ကြၽန္ေတာ္ လက္မခံႏိုင္ဘူး၊ ဒါေပမယ့္ သင့္ေတာ္တဲ့ တာဝန္တစ္ခု အေပးခံရသင့္တယ္မလားေပါ့။ အဲဒီေတာက္တိုမယ္ရ အလုပ္မ်ိဳးေတြလုပ္ေစရေအာင္ တျခားလူေတြက အံ့ဩရေလာက္ေအာင္ ကြၽန္ေတာ့္အေၾကာင္း ဘာမွမစဥ္းစားသလိုကို ခံစားခဲ့ရတယ္။ အဲဒါ ကြၽန္ေတာ္ လုပ္ႏိုင္တာကို ျဖဳန္းတီးတာ မဟုတ္လား။ ဒါက ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ တကယ္ စိတ္ပ်က္စရာပါ၊ ဒါေပမယ့္ အရင္က ကြၽန္ေတာ့္ အေတြ႕အႀကဳံအရ၊ ကြၽန္ေတာ္ က်ိဳးႏြံနာခံသင့္မွန္း သိခဲ့ပါတယ္။ တာဝန္ကို လက္ခံဖို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အတင္းလုပ္ခဲ့ရတယ္။ တျခားညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမေတြက ႐ုပ္ရွင္႐ိုက္ဖို႔ တစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္ ေရာက္လာၾကၿပီး၊ ကြၽန္ေတာ့္ ဇာတိၿမိဳ႕က အေတာ္မ်ားမ်ား သ႐ုပ္ေဆာင္ၾကတာကို ျမင္ခဲ့ရတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္က အစားအစာ ခ်က္ရင္းနဲ႔ ၾကမ္းတိုက္ရင္း ေရွ႕ဖုံးခါးစည္း ဝတ္ေနရတယ္။ အရွက္ကြဲသလို ခံစားခဲ့ရတယ္။ က႐ုဏာသက္စရာ အခိုက္အတန႔္တစ္ခုမွာ၊ ညီငယ္တစ္ေယာက္က ကြၽန္ေတာ့္ကို ျမင္ၿပီး ေႏြးေႏြးေထြးေထြးနဲ႔ “အစ္ကို ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္တုန္းက ကြၽန္ေတာ္တို႔ အသင္းေတာ္ကို ႀကီးၾကပ္ခဲ့တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က ဘာတစ္ခုမွ နားမလည္ခဲ့ေပမယ့္ စည္းေဝးပြဲေတြကိုပဲ ကြၽန္ေတာ္ သြားခ်င္ခဲ့တယ္။ အစ္ကို စီစဥ္တဲ့ စုေဝးပြဲေတြက ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ အရမ္း အေထာက္အကူ ျဖစ္ခဲ့တယ္” လို႔ ေျပာခဲ့ပါတယ္။ သူ႔ဆီက လုံးဝ သာမန္ကာလွ်ံကာျဖစ္တဲ့ ဒီမွတ္ခ်က္က၊ ကြၽန္ေတာ့္နားမွာ အရမ္းမခံသာေအာင္ ျဖစ္ခဲ့တယ္— သူ ကြၽန္ေတာ့္ကို ေလွာင္ေနသလို ခံစားခဲ့ရတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္မ်က္ႏွာ စရဲလာၿပီး၊ တြားသြားဝင္လို႔ရမယ့္ အေပါက္တစ္ခုကိုပဲ ေတြ႕ခ်င္မိေတာ့တယ္။ ေနာက္တစခါ ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမေတြ ႐ုပ္ရွင္႐ိုက္တာကို လက္စသတ္တာ အရမ္းေနာက္က်ခဲ့ၿပီး ေခါင္းေဆာင္က ေနာက္ေန႔မနက္ေစာေစာ ႐ုပ္ရွင္႐ိုက္တာ ျပန္စမယ္လို႔ ေျပာခဲ့တယ္။ သူက အခန္းကို သန႔္ရွင္းဖို႔ ကြၽန္ေတာ့္ကို အခ်ိန္ပိုဆင္းဖို႔ ေျပာခဲ့တယ္။ ဒါကို ၾကားရတာ ကြၽန္ေတာ့္ကို တကယ္ ကသိကေအာက္ျဖစ္ေစၿပီး၊ ကြၽန္ေတာ္က၊ “မင္းတို႔အားလုံး ေမာၿပီး အနားယူၾကေတာ့မယ္၊ ဒါေပမယ့္ ငါကေတာ့ အေစခံလိုမ်ိဳး သန္းေခါင္ယံမွာ သန္ရွင္းေရးလုပ္ေနရဦးမယ္” လို႔ ေတြးမိခဲ့တယ္။ တျခားလူေတြက တစ္ေန႔တာ အလုပ္ႀကိဳးစားၿပီးတဲ့ေနာက္ ေအးေဆးျဖစ္သြားၿပီး အိပ္ႏွင့္ေနတုန္းမွာ ကိုယ္က ရွင္းလင္းေနရတာ ျမင္ေတာ့ တကယ္ မတရားခံရသလို ခံစားခဲ့ရတယ္။ မကြၽမ္းက်င္တဲ့ အလုပ္သမားလိုမ်ိဳး တကယ္ကို ကြၽန္ေတာ္ စိတ္ထိခိုက္ခဲ့တယ္။ သိကၡာတစ္စက္မွ မရွိသလို ေတာင္တန္းေတြမွာ ဧဝံေဂလိ ေဝမွ်တာ ပိုေကာင္းတယ္လို႔ ခံစားခဲ့ရတယ္၊ အဲဒီမွာဆိုရင္ အနည္းဆုံးေတာ့ ကြၽန္‌ေတာ့္ မိတ္သဟာယက ယုံၾကည္သူသစ္ေတြက ေမြ႕ေလ်ာ္ၿပီး ဂုဏ္ယူရတဲ့ ခံစားခ်က္ ျပည့္ႏိုင္တယ္ေလ။ အဲဒါကို ဒီမွာ ကြၽန္ေတာ္ လုံးဝ မရဘူးေလ။ အဲဒီေနာက္၊ ကြၽန္ေတာ္ မွန္ကန္တဲ့ အေျခအေနမွာ မရွိတဲ့အတြက္၊ အစားအစာကို ေတြေဝၿပီး လုပ္ေပးေနသလို အစားအစာေတြက ခါးၿပီး ငန္လြန္းတာမဟုတ္ရင္ အနံ႔အရသာ ေပါ့ၿပီး မရွိတာမ်ိဳး ျဖစ္လာတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္သူမွ ဘာတစ္ခုမွ မေျပာၾကဘူး— ဒီအတိုင္း စားလိုက္ၾကတာပါပဲ။ ကြၽန္ေတာ္ တကယ္ အျပစ္ရွိသလို ခံစားရတယ္— ဘယ္လိုျဖစ္ၿပီး အစားအစာကို အဲဒီလို လုပ္ႏိုင္ရတာလဲ။ သူတို႔ ဘယ္လို စားႏိုင္မွာလဲေပါ့။ အဲဒီေနာက္မွာပဲ ရွင္းလင္းတဲ့ အေတြးတစ္ခု ေပၚလာခဲ့တယ္- အဆင့္အတန္းအတြက္ ကြၽန္ေတာ့္ ဆႏၵမျပည့္လို႔ စိတ္မပါတာေၾကာင့္ အိုးနင္းခြက္နင္း လုပ္ေနမိတာ မဟုတ္လား။ ဒါကို ကြၽန္ေတာ္ ေတြးဆၿပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ဆင္ျခင္တယ္။ အဲဒါပါပဲလို႔ ျမင္ခဲ့တယ္— ကြၽန္ေတာ္ အႏွိမ္ခံရၿပီး ဘာသိကၡာမွမရွိသလို ခံစားရလို႔ ကြၽန္ေတာ္ အတိုက္အခံလုပ္ၿပီး မေက်မနပ္ျဖစ္ခဲ့တာလို႔ ခံစားရတယ္။ အဆင့္အတန္းကို ကြၽန္‌ေတာ္ ကိုးကြယ္ေနတုန္းပါပဲ။

အဲဒီတုန္းက ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ ႏွစ္ပိုဒ္ ဖတ္ခဲ့ရတယ္။ “အတိတ္တြင္ ေပတ႐ုသည္ ဘုရားသခင္အတြက္ ေဇာက္ထိုး ကားစင္တင္ခံခဲ့ရသည္။ သို႔ေသာ္ သင္သည္ အဆုံး၌ ဘုရားသခင္ကို စိတ္ေက်နပ္ေစသင့္ၿပီး ဘုရားသခင္အတြက္ သင္၏အင္အားအလုံးစုံကို သုံးသင့္သည္။ ဘုရားသခင္၏ ကိုယ္စား ဖန္ဆင္းခံသတၱဝါတစ္ဦးသည္ မည္သည့္အရာ လုပ္ေဆာင္ႏိုင္သနည္း။ ထို႔ေၾကာင့္ သူ ဆႏၵရွိသည္အတိုင္း သင့္ကို ေနရာခ်ဖို႔ရန္အတြက္၊ သင္သည္ အခ်ိန္ဆြဲမေနဘဲ သင့္ကိုယ္သင္ ဘုရားသခင္ထံ ျမန္ျမန္ ေပးအပ္သင့္သည္။ ယင္းက ဘုရားသခင္အား ေပ်ာ္႐ႊင္ေစၿပီး ေက်နပ္ေစသေ႐ြ႕၊ သင္ႏွင့္ပတ္သက္၍ သူ ဆႏၵရွိသည္အတိုင္း လုပ္ေဆာင္ပါေလ့ေစ။ လူသားမ်ားသည္ ေစာဒကတက္သည့္ စကားမ်ား ေျပာဆိုရန္ မည္သည့္အခြင့္ရွိသနည္း။” (ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္၊ အတြဲ (၁)၊ ဘုရားသခင္၏ ေပၚထြန္းျခင္းႏွင့္ အမႈေတာ္၊ “စၾကဝဠာတစ္ခုလုံးအတြက္ ဘုရားသခင္၏ ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္မ်ား” ႏွင့္သက္ဆိုင္ေသာ နက္နဲမႈမ်ားကို အနက္ဖြင့္ဆိုခ်က္၊ အခန္း (၄၁)) “ထို႔ေၾကာင့္ ယေန႔ သင္တို႔ကို ထိုသို႔ ငါ တရားစီရင္သည္ႏွင့္အမွ်၊ အဆုံးတြင္ သင္တို႔ မည္သည့္ အတိုင္းအတာအထိ နားလည္မႈ ရွိလိမ့္မည္နည္း။ သင္တို႔၏ အဆင့္အတန္း မျမင့္ေသာ္လည္း ဘုရားသခင္၏ ျမႇင့္တင္ျခင္းကို ခံစားခဲ့ရသည္ဟု သင္တို႔ဆိုၾကလိမ့္မည္။ သင္တို႔သည္ နိမ့္က်စြာ ေမြးဖြား လာခဲ့ေသာေၾကာင့္ သင္တို႔၌ အဆင့္အတန္း မရွိေပ၊ သို႔ေသာ္ ဘုရားသခင္သည္ သင့္ကို ျမႇင့္တင္ေသာေၾကာင့္ သင္ အဆင့္အတန္း ရရွိေပသည္- ယင္းမွာ ဘုရားသခင္ သင္တို႔အား ေပးသနားေသာအရာျဖစ္သည္။...သင္တို႔သည္- ‘အို ဘုရားသခင္။ ကြၽန္ုပ္၌ အဆင့္အတန္း ရွိသည္ျဖစ္ေစ မရွိသည္ျဖစ္ေစ၊ ကြၽန္ုပ္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ယခု သေဘာေပါက္ပါၿပီ။ အကယ္၍ ကြၽန္ုပ္၏ အဆင့္အတန္း ျမင့္ပါက ၎မွာ ကိုယ္ေတာ္၏ ခ်ီးေျမႇာက္ျခင္းေၾကာင့္ျဖစ္ၿပီး၊ အဆင့္အတန္း နိမ့္ပါက ကိုယ္ေတာ္၏ စီမံေပးျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္ပါ၏။ အရာခပ္သိမ္းသည္ ကိုယ္ေတာ္၏ လက္ေတာ္ထဲ၌ ရွိပါ၏။ ကြၽန္ုပ္၌ ေ႐ြးခ်ယ္စရာ မရွိသကဲ့သို႔ ညည္းတြားစရာအေၾကာင္း တစ္စုံတစ္ရာ မရွိပါ။ ကြၽန္ုပ္သည္ ဤႏိုင္ငံႏွင့္ ဤလူမ်ိဳးအၾကားတြင္ ေမြးဖြားလာမည့္ အေၾကာင္းႏွင့္ အရာခပ္သိမ္းသည္ ကိုယ္ေတာ္၏စီမံမႈအတြင္း ရွိျခင္းေၾကာင့္ ကြၽန္ုပ္ လုပ္ေဆာင္သင့္သမွ်မွာ ကိုယ္ေတာ္၏ အုပ္စိုးမႈေအာက္တြင္ အႂကြင္းမဲ့ နာခံဖို႔ျဖစ္ေၾကာင္းကို ကိုယ္ေတာ္ စီမံခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါ၏။ ကြၽန္ုပ္သည္ အဆင့္အတန္းအေပၚ အာ႐ုံမစိုက္ပါ၊ အမွန္မွာေတာ့ ကြၽန္ုပ္သည္ ဖန္ဆင္းခံတစ္ဦးသာ ျဖစ္ပါ၏။ အကယ္၍ ကိုယ္ေတာ္သည္ အကြၽန္ုပ္အား အဆုံးမဲ့ေသာ တြင္းနက္၊ ကန႔္ႏွင့္ေရာေသာ မီးအိုင္ထဲသို႔ ထည့္လွ်င္လည္း ကြၽန္ုပ္သည္ ဘာမွ်မဟုတ္ဘဲ ဖန္ဆင္းခံ တစ္ဦးမွ်သာ ျဖစ္ပါ၏။ အကယ္၍ ကိုယ္ေတာ္သည္ ကြၽန္ုပ္ကို အသုံးျပဳပါက ကြၽန္ုပ္သည္ ဖန္ဆင္းခံတစ္ဦး ျဖစ္ပါ၏။ အကယ္၍ ကိုယ္ေတာ္သည္ ကြၽန္ုပ္ကို စုံလင္ေစလွ်င္၊ ကြၽန္ုပ္သည္ ဖန္ဆင္းခံ တစ္ဦးသာ ျဖစ္ပါေသး၏။ အကယ္၍ ကိုယ္ေတာ္သည္ ကြၽန္ုပ္ကို စုံလင္ေစျခင္း မျပဳလွ်င္လည္း၊ ကြၽန္ုပ္သည္ ဖန္ဆင္းခံ တစ္ဦးထက္ မပိုျခင္းေၾကာင့္ ကြၽန္ုပ္သည္ ကိုယ္ေတာ့္အား ဆက္၍ ခ်စ္ေနဦးမည္ ျဖစ္သည္။ ကြၽန္ုပ္သည္ ဖန္ဆင္းရွင္သခင္၏ ဖန္ဆင္းျခင္းကိုခံခဲ့ရေသာ ဘာမွ် မေျပာပေလာက္သည့္ ဖန္ဆင္းခံ တစ္ဦးထက္ ဘာမွ်မပိုပါ၊ အဖန္ဆင္းခံ လူသားအားလုံးထဲမွ တစ္ဦးသာ ျဖစ္ပါ၏။ ကြၽန္ုပ္အား ဖန္ဆင္းခဲ့သူမွာ ကိုယ္ေတာ္ျဖစ္ၿပီး ယခု ကိုယ္ေတာ္သည္ အကြၽန္ုပ္အား ကိုယ္ေတာ္၏ အလိုရွိသည့္ အတိုင္း ျပဳရန္ ကိုယ္ေတာ္၏ လက္ေတာ္ထဲ၌ တစ္ဖန္ ထားေတာ္မူ၏။ အရာခပ္သိမ္းသည္ ကိုယ္ေတာ္ စီမံၿပီးျဖစ္သည့္ အရာ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ကြၽန္ုပ္သည္ ကိုယ္ေတာ္၏ တန္ဆာပလာႏွင့္ ကိုယ္ေတာ္၏ အျဖည့္ခံျဖစ္ရန္ လိုလားပါ၏။ မည္သူမွ် ထိုအရာကို မေျပာင္းလဲႏိုင္ပါ။ ခပ္သိမ္းေသာ အရာႏွင့္ အျဖစ္အပ်က္မွန္သမွ်သည္ ကိုယ္ေတာ္၏ လက္ေတာ္ထဲ၌ ရွိၾကပါ၏။’ ဟု ဆုေတာင္းသင့္သည္။ ရာထူးအဆင့္အတန္း အေပၚ သင္အာ႐ုံ မျပဳေတာ့မည့္အခ်ိန္ ေရာက္လာသည့္အခါ၊ သင္သည္ ထိုအရာမွ လြတ္ေျမာက္လိမ့္မည္ ျဖစ္သည္။ ထိုအခါမွသာ သင္သည္ ယုံၾကည္ရဲရင့္စြာ ႀကိဳးစားႏိုင္လိမ့္မည္ ျဖစ္ၿပီး၊ ထိုအခါမွသာ သင္၏ စိတ္ႏွလုံးသည္ မည္သည့္ ခ်ဳပ္ေႏွာင္မႈမဆိုထံမွ လြတ္ေျမာက္လာႏိုင္ေပမည္။ လူတို႔သည္ ဤအရာမ်ားမွ ကယ္ထုတ္ျခင္းကို ခံရသည္ႏွင့္တစ္ၿပိဳင္နက္၊ ၎တို႔၌ စိုးရိမ္ပူပန္စရာမ်ား ရွိေတာ့မည္ မဟုတ္ေပ။” (ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္၊ အတြဲ (၁)၊ ဘုရားသခင္၏ ေပၚထြန္းျခင္းႏွင့္ အမႈေတာ္၊ အျဖည့္ခံျဖစ္ရန္ သင္အဘယ္ေၾကာင့္ လိုလားျခင္းမရွိသနည္း) ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြကို အခ်ိန္ယူစဥ္းစားတာနဲ႔အမွ်၊ စိတ္ထဲ အသိတစ္ခု ဝင္လာတယ္။ ေပတ႐ုရဲ႕ လိုက္စားမႈက အဖန္ဆင္းခံတစ္ဦးရဲ႕ တာဝန္ကို လုပ္ေဆာင္ဖို႔ပဲ။ ဘုရားကို ခ်စ္ၿပီး စိတ္ေက်နပ္ေစဖို႔ သူ ႀကိဳးစားခဲ့တယ္။ ဘုရားအေပၚ သူ႔ရဲ႕ နာခံမႈက အႂကြင္းမဲ့ျဖစ္ၿပီး ဘုရားရဲ႕ စီစဥ္ၫႊန္ၾကားမႈေတြကို သူလိုက္နာခဲ့တယ္။ ေနာက္ဆုံးမွာ၊ ဘုရားအတြက္ ထူးကဲတဲ့ သက္ေသအေနနဲ႔ အေစခံရင္း ကားစင္တင္ၿပီးေတာင္ အသတ္ခံခဲ့ရတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့၊ ဘုရားက ကြၽန္ေတာ့္ထဲမွာ အလုပ္အမ်ားႀကီး လုပ္ေနခဲ့ၿပီး၊ သူ႔ရဲ႕ အလိုေတာ္က ကြၽန္ေတာ့္ေနရာမွာ ကြၽန္ေတာ့္ကို ေနေစဖို႔နဲ႔ နာခံတဲ့ အဖန္ဆင္းခံတစ္ဦးျဖစ္ဖို႔၊ သမၼာတရား လိုက္စားဖို႔၊ ကိုယ့္တာဝန္ကို ေကာင္းေကာင္းလုပ္ဖို႔၊ ကိုယ့္ရဲ႕ ေဖာက္ျပန္ပ်က္စီးတဲ့ စိတ္သေဘာထားကို စြန႔္ပစ္ၿပီး ဘုရားကို တကယ္ က်ိဳးႏြံနာခံဖို႔ ျဖစ္တယ္။ ဒါက အဖန္ဆင္းခံတစ္ဦး လိုက္စားသင့္တဲ့အရာပါ။

လုပ္ဖို႔ လိုအပ္တဲ့အရာျဖစ္လို႔ ေခါင္းေဆာင္က ေတာက္တိုမယ္ရ အလုပ္ေတြကို တာဝန္ယူဖို႔ ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ စီစဥ္ေပးခဲ့တာပါ။ ဒါေၾကာင့္ အဲဒါက ကြၽန္ေတာ္ လုပ္သင့္တဲ့အရာပါပဲ။ အဲဒါက မိသားစုထဲမွာ အစားအစာျပင္ၿပီး သန႔္ရွင္းေရးလုပ္တဲ့ သားသမီးေတြ ရွိတာနဲ႔ တူတယ္— အဲဒါေတြအားလုံးက အိမ္မႈကိစၥေတြျဖစ္ၿပီး အဆင့္အတန္း ျမင့္တာ ႏွိမ့္တာ မရွိဘူး။ ဒါေပမယ့္ အဆင့္ေလွ်ာ့ခံရၿပီး ကြၽန္ေတာ့္ ဂုဏ္နဲ႔ သိကၡာေတြ ထိခိုက္သြားလို ခံစားရင္းနဲ႔ အဲဒီတာဝန္ကို ကြၽန္ေတာ္ အထင္ေသးမိခဲ့တယ္။ ကြၽန္ေတာ္က လုံးဝ နာခံမႈမဲ့၊ မေက်မခ်မ္းျဖစ္ၿပီး မေက်နပ္ခ်က္ေတြနဲ႔ျပည့္ခဲ့တယ္။ အသိစိတ္နဲ႔ ဆင္ျခင္တုံတရား အရမ္းကင္းမဲ့ခဲ့တာပါ။ ဒီအေတြးေတြက ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္အတြက္ ေနာင္တနဲ႔ စက္ဆုပ္မႈ ျပည့္ေစခဲ့တယ္။ က်ိဳးႏြံနာခံၿပီး တာဝန္ကို ေကာင္းေကာင္းလုပ္ဖို႔ လိုလားရင္းနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္ ဘုရားဆီ ဆုေတာင္းၿပီး ဝန္ခံခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ ခ်က္ျပဳတ္ေနရင္း၊ အလုပ္လုပ္ေနတုန္း ဘုရားရဲ႕ ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြကို ေတြးဆရင္းနဲ႔ မီဖိုေခ်ာင္ သြားၿပီး ဟင္းသီးဟင္း႐ြက္ေတြကို ခုတ္ပိုင္း၊ ပန္းကန္ေတြေဆးဖို႔ စၿပီးလုပ္ခဲ့တယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ စိတ္ဝိညာဥ္မွာ ၿငိမ္သက္ျခင္းနဲ႔ ဝမ္းေျမာက္မႈကို ခံစားခဲ့ရတယ္။ ၿပီးေတာ့ သန႔္ရွင္းေရး လုပ္ေနခ်ိန္မွာ၊ ကြၽန္ေတာ္ စိတ္မထိခိုက္ေတာ့ဘူး၊ ဒါေပမယ့္ ဘုရားနဲ႔ ပိုလို႔ေတာင္နီးသလို ခံစားရတယ္။ ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမေတြနဲ႔ ပြင့္လင္းၿပီး ႐ိုးသားႏိုင္ခဲ့သလို၊ တာဝန္ကေန သင္ယူခဲ့တဲ့အရာကို သူတို႔နဲ႔ မွ်ေဝႏိုင္ခဲ့တယ္။ အဲဒါက လူသားသ႑ာန္ အနည္းငယ္နဲ႔ အသက္ရွင္ဖို႔ တစ္ခုထဲေသာ နည္းလမ္းလို႔ စိတ္ထဲကေန ခံစားခဲ့ရတယ္။

ဒါေတြအားလုံးကို ႀကဳံရတာက ကြၽန္ေတာ့္အေပၚ ဘုရားရဲ႕တရားစီရင္ျခင္းနဲ႔ ျပစ္တင္ဆုံးမမႈေတြဟာ သူ႔ရဲ႕ ကယ္တင္ျခင္းျဖစ္တယ္- ခ်စ္ျခင္းေမတၱာပဲျဖစ္တယ္ဆိုတာကို တကယ့္ နက္ရႈိင္းတဲ့အဆင့္နဲ႔ သင္ေပးခဲ့တယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ မွားတဲ့ လိုက္စားမႈနဲ႔ ရႈေထာင့္ေတြကို ေျပာင္းလဲေပးၿပီး၊ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ ဆိုးယုတ္တဲ့ စိတ္သေဘာထားကို အေတာ္အတန္ သန႔္စင္သြားေစခြင့္ေပးခဲ့တာက ဘုရားရဲ႕ တရားစီရင္ျခင္းနဲ႔ ျပစ္တင္ဆုံးမမႈေတြပါ။ ဘုရားရဲ႕ အိမ္ေတာ္မွာ ဒီေန႔ ကြၽန္ေတာ့္တာဝန္ကို စြဲစြဲၿမဲၿမဲ လုပ္ႏိုင္တဲ့ အခ်က္က၊ လုံးဝ ကြၽန္ေတာ့္အေပၚ ဘုရားရဲ႕ တရားစီရင္ျခင္းနဲ႔ ျပစ္တင္ဆုံးမမႈေၾကာင့္ ျဖစ္ပါတယ္။ အနႏၲတန္ခိုးရွင္ ဘုရားသခင္ရဲ႕ ေက်းဇူးေတာ္ပဲ။