လင္႐ြမ္း စပိန္ႏိုင္ငံ

အသင္းေတာ္မွာ ကြၽန္မတာဝန္က အထူးျပဳလုပ္ခ်က္ေတြ ဖန္တီးရတာပါ။ ထုတ္လုပ္ေရးလုပ္ေနတဲ့အေတာအတြင္းမွာ ေတာ္ေတာ္ခက္တဲ့ ပေရာဂ်က္ေတြရွိေနတဲ့အခ်ိန္မွာ အကြက္တစ္ခုစီတိုင္းက ျပဳလုပ္ခ်က္ကို ထပ္ခါထပ္ခါ စမ္းၾကည့္ၿပီး ျပဳျပင္ရတယ္။ မေအာင္ျမင္တာေတြ အမ်ားႀကီးရွိတယ္။ ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမေတြရဲ႕ ပေရာဂ်က္ေတြက အေတာ္ေလး ႐ိုးရွင္းၿပီး သူတို႔က ပေရာဂ်က္ေတြ ပိုၿပီးတာကို ကြၽန္မ သတိျပဳမိတဲ့အခါ ကြၽန္မ စဥ္းစားတယ္။ “ငါ့ပေရာဂ်က္က အဆင့္ျမင့္တဲ့ နည္းပညာ လိုအပ္ခ်က္ေတြရွိတယ္။ စဥ္းစားရင္း၊ ပစၥည္းေတြရွာေဖြရင္း ေလ့လာရင္းနဲ႔ အခ်ိန္ကို ကုန္ဆုံးရတယ္။ ထုတ္လုပ္ေရးလုပ္ငန္းစဥ္က ၾကာတယ္။ ပေရာဂ်က္ေတြက ဒီထက္ပို႐ိုးရွင္းရင္ သိပ္ ဒုကၡေရာက္မွာမဟုတ္ဘူး။ တခ်ိဳ႕ ႐ိုးရွင္းတဲ့ နည္းစနစ္ေတြ၊ ကြၽမ္းက်င္မႈေတြကိုပဲ ကြၽမ္းက်င္ေအာင္လုပ္ဖို႔လိုမွာ။ ထုတ္လုပ္ေရးလုပ္ငန္းစဥ္ကလည္း ပိုၿပီး ျမန္မွာပဲ။ ဒါဆိုရင္ ပေရာဂ်က္က သိပ္စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္မွာ မဟုတ္ဘူး” ဆိုၿပီးေတာ့။ အဲဒီေနာက္ ကြၽန္မ တာဝန္ေတြမွာ ဘယ္ပေရာဂ်က္ေတြက ခက္ခဲၿပီး ဘယ္ပေရာဂ်က္က ႐ိုးရွင္းတယ္ဆိုတာကို ၿခဳံငုံသုံးသပ္ၿပီး ဘယ္ပေရာဂ်က္ကို ယူရမယ္ဆိုတာ ဆုံးျဖတ္တယ္။ တစ္ႀကိမ္မွာ ကြၽန္မက လုပ္ရတာ ႐ိုးရွင္းတဲ့ ပေရာဂ်က္တစ္ခုကို ေ႐ြးလိုက္ၿပီး ရႈပ္ေထြးတဲ့ပေရာဂ်က္ကို ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမေတြအတြက္ ခ်န္ထားလိုက္တယ္။ ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမေတြက လိုလိုလားလားနဲ႔ သေဘာတူတာကို ကြၽန္မျမင္ေတာ့ နည္းနည္း စိတ္မသက္မသာျဖစ္မိတယ္။ “ငါက အခက္အခဲေတြကို ႀကဳံရတဲ့အခါမွာ ေနာက္တြန႔္ေနတာသက္သက္ပဲ မဟုတ္ဘူးလား” ေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ေနာက္ေတာ့ ကြၽန္မ စဥ္းစားတယ္။ “ခက္တဲ့ ပေရာဂ်က္ေတြေၾကာင့္ ငါ့ရဲ႕ အခ်ိန္နဲ႔ အားအင္ေတြ အမ်ားႀကီးကုန္ရတယ္။ စိတ္အားစိုက္ရတာေတြလည္း အမ်ားႀကီးရွိတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ႐ိုးရွင္းတဲ့ ပေရာဂ်က္ေတြကိုေ႐ြးတာ ငါ့အတြက္ အေကာင္းဆုံးပါပဲ” ေပါ့။ ေနာက္ပိုင္းမွာ ကြၽန္မရဲ႕ အထူးျပဳလုပ္ခ်က္ပေရာဂ်က္ေတြထဲက တစ္ခုမွာ ပိုေကာင္းေအာင္လုပ္လို႔ရတဲ့ေနရာရွိတယ္လို႔ ခံစားမိတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကြၽန္မက အဲဒါကို ေျပာင္းဖို႔ အရမ္းမႀကိဳးစားခ်င္ဘူး။ ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမေတြက ဘာျပႆနာမွမျမင္တာကို ကြၽန္မ သတိထားမိတယ္။ အဲဒါနဲ႔ ကြၽန္မ အဲဒါကို မေျပာင္းေတာ့ဘဲ ဒီတိုင္းထားလိုက္တယ္။ တစ္ခါတေလမွာ ကြၽန္မမွာ ျပႆနာေတြရွိရင္ ခဏေလာက္ပဲ စဥ္းစားလိုက္ၿပီး ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမေတြကို သြားေမးလိုက္တယ္။ ဒါက္ ျပႆနာကို ျမန္ျမန္ေျပလည္သြားေစၿပီး ကြၽန္မလည္း မပင္ပန္းဘူး၊ ဒါေၾကာင့္ ကြၽန္မတာဝန္ေတြၿပီးဖို႔ လြယ္တဲ့ နည္းတစ္ခုပဲလို႔ ခံစားမိတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကြၽန္မ ဒီလိုလုပ္တဲ့အခ်ိန္မွာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အျပစ္တင္တဲ့စိတ္ကို ခံစားမိတယ္။ တခ်ိဳ႕ေမးခြန္းေတြက တကယ္ကို ႐ိုးရွင္းပါတယ္။ ကြၽန္မ နည္းနည္းေလာက္ အားစိုက္လိုက္တာနဲ႔ ေျဖရွင္းလို႔ရ္တယ္။ ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမေတြကို ေမးတာက သူတို႔တာဝန္ေတြကို အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္ေစတယ္ေလ။ ဒါေပမဲ့ ကြၽန္မ မဆင္ျခင္ခဲ့ဘူး၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ နားလည္ဖို႔ မႀကိဳးစားခဲ့ဘူး။ အဲဒါနဲ႔ ဒီလို လွည့္စားမႈမ်ိဳးက ကြၽန္မ တာဝန္ေတြကို ထမ္းေဆာင္တဲ့ပုံစံမွာ အေလ့အထတစ္ခုျဖစ္လာတယ္။

အဲဒီေနာက္မွာ ဗီဒီယိုထုတ္လုပ္ေရးတာဝန္ဘက္ကို ကြၽန္မ ေျပာင္းလိုက္တယ္။ ဗီဒီယိုေတြလုပ္ရတာအျပင္ ကြၽန္မက ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမေတြကို သင္ယူေလ့လာတဲ့ေနရာမွာ ဦးေဆာင္ရၿပီး လူတိုင္းရဲ႕ အတတ္ပညာဆိုင္ရာ ကြၽမ္းက်င္မႈေတြကို ျမႇင့္တင္ေပးရတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကြၽန္မက ပုံမွန္ထက္ပိုၿပီး လုပ္ရတယ္။ အတတ္ပညာပိုင္းဆိုင္ရာ ကြၽမ္းက်င္မႈေတြကို ကြၽန္မ သင္ယူရ႐ုံတင္မကဘဲ ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမေတြလိုအပ္တဲ့အရာအေပၚ အေျခခံၿပီး ကုန္ၾကမ္းေတြရွာရသလို သင္ခန္းစာေတြ ျပင္ဆင္ရတယ္။ အားလုံးက ခက္ၿပီး ပင္ပန္းတဲ့တာဝန္တစ္ခုလို ခံစားရတယ္။ ကြၽန္မ စဥ္းစားတယ္။ “အရင္က ငါ့တာဝန္က ပိုေကာင္းတယ္။ ဝန္ထုပ္ဝန္ပိုးေတြ၊ ဖိအားေတြ အမ်ားႀကီးမရွိခဲ့ဘူး။ ငါလုပ္ဖို႔လိုတာက ငါ့ရဲ႕ ကိုယ္ပိုင္ပေရာဂ်က္ေတြကို ၿပီးဖို႔ပဲရွိခဲ့တာ။ အခု ငါ့မွာ အလုပ္ေတြ အမ်ားႀကီးပိုရွိလာၿပီး စိတ္ပူရတာေတြ ပိုမ်ားတယ္” ေပါ့။ ဒါေတြအားလုံးကို စဥ္းစားရေတာ့ ေခါင္းကိုက္လာတယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာ ကြၽန္မ အခ်ိန္ကို ေခြၽတာၿပီး သိပ္မပင္ပန္းေအာင္ ဘယ္လိုလုပ္လို႔ရမလဲဆိုတာကို စစဥ္းစားၿပီး ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမေတြဆီကို အထူးျပဳလုပ္ခ်က္ သင္ခန္းစာေတြကို ပို႔ေပးဖို႔ ဆုံးျဖတ္လိုက္တယ္။ အဲဒီလိုနဲ႔အဲဒါေတြကို ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမေတြက ေလ့လာႏိုင္ၿပီး ကုန္ၾကမ္းရွာဖို႔ အခ်ိန္မကုန္ရေတာ့ဘူးေပါ့။ ကြၽန္မ စဥ္းစားၾကည့္ေလေလ၊ ပိုေကာင္းတဲ့နည္းလမ္းမရွိႏိုင္ဘူးလို႔ ခံစားမိေလေလပဲ။ အခ်ိန္နည္းနည္းၾကာၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမေတြက သင္ခန္းစာေတြက သူတို႔ျပႆနာေတြကို ေျဖရွင္းမေပးဘူးလို႔ ေျပာတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ကြၽန္မ နည္းနည္း စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိတယ္။ အဲဒါနဲ႔ တျခားေ႐ြးခ်ယ္စရာမရွိေတာ့ ႐ိုးရွင္းတဲ့ပုံစံနဲ႔ လူတိုင္းကို သင္ေပးဖို႔ ကုန္ၾကမ္းတခ်ိဳ႕ကို ကြၽန္မ ရွာခဲ့တယ္။ ကြၽန္မ စဥ္းစားတယ္။ “ကဲ လူတိုင္းအတြက္ သင္ခန္းစာေတြကို ငါစီစဥ္ေပးၿပီးၿပီ။ ငါ့အလုပ္က ၿပီးၿပီ” ေပါ့။ သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ ကြၽန္မတို႔ အဖြဲ႕ေခါင္းေဆာင္ကေျပာတယ္။ “နည္းပညာဆိုင္ရာ ျပႆနာေတြက ဗီဒီယိုထုတ္လုပ္ေရးကို အဆင့္မမီဘူး၊ ခဏခဏျပန္လုပ္ေနရတယ္။ ဒါေၾကာင့္ တိုးတက္မႈက ေႏွာင့္ေႏွးေနတယ္လို႔ ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမေတြက ခုတစ္ေလာ ေျပာၾကတယ္” တဲ့။ ကြၽန္မက ဒါကိုၾကားေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ မဆင္ျခင္ခဲ့ဘူး။ နားလည္ေအာင္ မႀကိဳးစားခဲ့ဘူး။ ဒီတာဝန္က ဒုကၡခံၿပီး အဖိုးအခေပးဆပ္ဖို႔ လိုအပ္႐ုံတင္မကဘဲ အေျခအေနဆိုးလာရင္ တာဝန္ခံမႈလည္း လိုတယ္လို႔ ခံစားမိတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီတာဝန္ကို ကြၽန္မ ပိုၿပီးေတာ့ေတာင္ မလိုခ်င္ခဲ့ဘူး။ တစ္ရက္မွာ ကြၽန္မ ေခါင္းေဆာင္က ကြၽန္မဆီလာၿပီး အေျခအေနေတြက မေျပာင္းလဲရင္ ကြၽန္မ အထုတ္ခံရမယ္လို႔ေျပာရင္းနဲ႔ ကြၽန္မကို တာဝန္မွာ ျဖစ္သလိုလုပ္ၿပီး ဉာဏ္မ်ားတဲ့အတြက္ ကြၽန္မကို ေဖာ္ထုတ္ၿပီး ကိုင္တြယ္ေျဖရွင္းခဲ့တယ္။ ေခါင္းေဆာင္က ဒီလိုေျပာတာကို ကြၽန္မ ၾကားေတာ့ ကြၽန္မက တာဝန္ေတြမွာ ျဖစ္သလိုလုပ္ေနတယ္ဆိုတာကို ဝန္ခံေပမဲ့ ဘာေနာင္တရျခင္းမွ ကြၽန္မ မခံစားရဘူး။ အနာဂတ္မွာ ကြၽန္မ တာဝန္ေတြမွာ ရင္ဆိုင္ရမဲ့အခက္အခဲေတြနဲ႔ ျပႆနာေတြကို ကြၽန္မ ေတြးမိတဲ့အခါမွာ ဒီတာဝန္ကို ကြၽန္မ ဆက္ၿပီး မထမ္းေဆာင္ခ်င္ေတာ့ဘူး။ ပိုလြယ္တဲ့ တာဝန္တစ္ခုကို ေျပာင္းလုပ္ခ်င္ခဲ့တယ္။ ေနာက္တစ္ေန႔မွာ ေခါင္းေဆာင္ဆီကို ကြၽန္မ သြားၿပီး ေျပာလိုက္တယ္။ “ကြၽန္မ ဒီတာဝန္ကို လုပ္ႏိုင္စြမ္းမရွိဘူး။ တျခားတာဝန္တစ္ခုကို ေျပာင္းခ်င္တယ္” ေပါ့။ ဒါကိုၾကားၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ သူက ကြၽန္မကို ကိုင္တြယ္ေျဖရွင္းတယ္။ “အစ္မက ဒီတာဝန္ကို တကယ္မထမ္းေဆာင္ႏိုင္ဘူးလား။ အစ္မ တကယ္ ႀကိဳးစားၾကည့္ခဲ့လား။ အစ္မက ပင္ပန္းတဲ့အလုပ္ကို ေရွာင္တယ္။ အၿမဲတမ္း ျဖစ္သလိုလုပ္ၿပီး ဉာဏ္မ်ားဖို႔ ႀကိဳးစားတယ္။ အစ္မမွာ မေကာင္းတဲ့ လူ႔သဘာဝရွိတယ္။ ဒီအျပဳအမူေတြကို ၾကည့္ရင္ အစ္မက ဒီတာဝန္နဲ႔ တကယ္ကို မသင့္ေတာ္တာပဲ” တဲ့။ ေခါင္းေဆာင္က ဒီလိုေျပာတာကို ကြၽန္မ ၾကားတဲ့အခါ ကြၽန္မႏွလုံးသားက ႐ုတ္တရက္ အေပါက္ျဖစ္သြားသလို ခံစားမိတယ္။ စတူဒီယိုမွာတုန္းက တျခားအစ္မေတြက သူတို႔တာဝန္ေတြနဲ႔ ရႈပ္ေနတာကို ကြၽန္မ ေတြ႕ခဲ့ရတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကြၽန္မက အထုတ္ခံရၿပီး တာဝန္ေတြကို ဆုံးရႈံးခဲ့ရတယ္။ ကြၽန္မ ေတာ္ေတာ္ကို ဝမ္းနည္းခဲ့ရပါတယ္။ ကြၽန္မတာဝန္ကို တကယ္ ဆုံးရႈံးသြားႏိုင္မွန္း လုံးဝ မစဥ္းစားခဲ့မိဘူး။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ကြၽန္မ စိတ္ႏွလုံးထဲမွာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ေတာင္ ကာကြယ္ေျပာဆိုေနခဲ့တယ္။ “ငါက ဒီတာဝန္ကို မလိုခ်င္ခဲ့ဘူး။ ဒါေပမဲ့ ငါ့ကို တျခားတာဝန္ေပးလို႔ရတာပဲ။ ငါ့တာဝန္ေတြကို ထမ္းေဆာင္ဖို႔ ငါ့ရဲ႕ အရည္အခ်င္းေတြကို ဘာလို႔ ပယ္ဖ်က္ခံရတာလဲ” ေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ေနာက္ေတာ့ ကြၽန္မ စဥ္းစားမိတယ္။ “ဘုရားသခင္က အရာအားလုံးအေပၚမွာ အခ်ဳပ္အျခာအာဏာရွိတယ္။ ငါ့ကို ထုတ္ပယ္ခံရတာက ဘုရားရဲ႕ ေျဖာင့္မတ္တဲ့ စိတ္သေဘာထား ေရာက္လာတာပဲ။ ငါ နာခံၿပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ဆင္ျခင္သုံးသပ္ဖို႔ လိုတယ္” ေပါ့။ ေနာက္တစ္ေန႔မွာ ေခါင္းေဆာင္က ကြၽန္မကို ထုတ္လိုက္တဲ့ ျမင္ကြင္းက ကြၽန္မ စိတ္ထဲမွာ ႐ုပ္ရွင္တစ္ခုလို ထပ္ခါထပ္ခါ ေပၚလာေနတယ္။ ေခါင္းေဆာင္ေျပာတာကို ကြၽန္မ စဥ္းစားတဲ့အခါမွာ စိတ္ဒုကၡေရာက္ရတယ္။ အထူးသျဖင့္ ကြၽန္မမွာ မေကာင္းတဲ့ လူ႔သဘာဝရွိတယ္လို႔ ေခါင္းေဆာင္က ေျပာတာကိုေပါ့။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ဘယ္လို ဆင္ျခင္ရမယ္၊ သိရမယ္ဆိုတာ ကြၽန္မ မသိခဲ့ဘူး။ အဲဒါေၾကာင့္ ကြၽန္မ နာက်င္ေနရင္းနဲ႔ပဲ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ နားလည္ေအာင္ကြၽန္မကို လမ္းျပဖို႔အတြက္ ေတာင္းေလွ်ာက္ဖို႔ ဘုရားကို ဆုေတာင္းလိုက္တယ္။

ေနာက္ပိုင္းမွာ ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ထဲက အပိုဒ္တစ္ခုကို ကြၽန္မ ေတြ႕တယ္။ “အမႈအရာမ်ားကို အလြန္ ေပါ့ေပါ့ဆဆႏွင့္ တာဝန္မဲ့စြာ ကိုင္တြယ္ဖို႔မွာ ေဖာက္ျပန္ပ်က္စီးေသာ စိတ္သေဘာထားတစ္ခုအတြင္းရွိ အရာတစ္ခု မဟုတ္ေလာ။ မည့္အရာနည္း။ စက္ဆုပ္ဖြယ္ေကာင္းမႈ ျဖစ္သည္။ ကိစၥရပ္မ်ားအားလုံးတြင္၊ ၎တို႔က ‘မွန္လုနီးပါးပဲ’ႏွင့္ ‘အေတာ္ နီးစပ္သည္’ ဟု ဆိုၾက၏။ ယင္းသည္ ‘ျဖစ္ႏိုင္သည္’ ‘ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ႏိုင္မည္’၊ ‘ငါးခုထဲမွ ေလးခု’ ဆိုသည့္ သေဘာထားတစ္ခု ျဖစ္သည္။ ၎တို႔သည္ အမႈအရာမ်ားကို ဝတ္ေက်တမ္းေက် လုပ္ေဆာင္ၾက၏၊ အနည္းဆုံး လုပ္ေဆာင္ရမည္ကို စိတ္ေက်နပ္ၾကသကဲ့သို႔ တတ္ႏိုင္သမွ် ေတာ္စြေလ်ာ္စြ ႀကဳံရာက်ပန္းေနရမည္ကို ေက်နပ္ၾကေလသည္။ အမႈအရာမ်ားကို အေလးအနက္ထားရာတြင္ သို႔မဟုတ္ တိက်မႈအတြက္ ႀကိဳးပမ္းျခင္းတြင္ အက်ိဳးမရွိဟု ၎တို႔ ျမင္ၾကၿပီး၊ ကိုယ္က်င့္တရားမ်ားကို ႀကိဳးပမ္းအားထုတ္ျခင္းတြင္ သာ၍အက်ိဳးမရွိဟု ၎တို႔ ျမင္ၾကေလသည္။ ဤသည္မွာ ေဖာက္ျပန္ပ်က္စီးေသာ စိတ္သေဘာထားအတြင္း၌ ရွိသည့္ အရာတစ္ခုျဖစ္သည္ မဟုတ္ေလာ။ ယင္းသည္ ပုံမွန္ လူ႔သဘာဝ၏ သ႐ုပ္သကန္တစ္ခုေလာ။ ယင္းကို မာနေထာင္လႊားမႈဟု ေခၚဆိုျခင္းသည္ မွန္ကန္သကဲ့သို႔၊ အက်င့္ပ်က္သည့္အရာဟု ေခၚဆိုျခင္းမွာလည္း လုံးဝ ဆီေလ်ာ္၏- သို႔ေသာ္ ယင္းကို အျပည့္အဝ အတိအက်ေဖာ္ျပဖို႔ရာ၊ လုံေလာက္မည့္ တစ္ခုတည္းေသာ စကားလုံးမွာ ‘စက္ဆုပ္ဖြယ္’ ျဖစ္သည္။ ထိုသို႔ေသာ စက္ဆုပ္ဖြယ္ေကာင္းမႈသည္ လူအမ်ားစု၏ လူ႔သဘာဝထဲတြင္ ရွိေနေလသည္။ ကိစၥရပ္မ်ားအားလုံးတြင္၊ ျဖစ္ႏိုင္သမွ် အနည္းဆုံး လုပ္ေဆာင္ရန္၊ မည္မွ်ႏွင့္သာ ၿပီးသြားႏိုင္သည္ကို ၾကည့္ရန္ ဆႏၵရွိၾကၿပီး ၎တို႔ လုပ္ေဆာင္သမွ်တိုင္းတြင္ လွည့္ျဖားမႈ အေငြ႕အသက္တစ္ခု ရွိေလသည္။ ၎တို႔သည္ တတ္ႏိုင္သည့္အခါ အျခားသူမ်ားကို လိမ္လည္လွည့္စားသည္၊ တတ္ႏိုင္သည့္အခါ ျဖတ္လမ္းလိုက္ၾကၿပီး၊ ကိစၥတစ္ခုကို သုံးသပ္ဆင္ျခင္ဖို႔ အခ်ိန္မ်ားစြာ ကုန္ဆုံးဖို႔ သို႔မဟုတ္ မ်ားစြာေတြးေတာဖို႔ စက္ဆုပ္ၾကေလသည္။ ၎တို႔က မိမိဘာသာ စဥ္းစားၾကသည္။ ‘ထုတ္ေဖာ္ခံရျခင္းကို ငါ ေရွာင္ၾကဥ္သေ႐ြ႕၊ ျပႆနာမ်ားမျဖစ္သေ႐ြ႕၊ ေျဖရွင္းခ်က္ေပးရန္ မေခၚခံရသေ႐ြ႕ ဤအရာကို ငါ ျဖစ္သလိုလုပ္ႏိုင္သည္။ အလုပ္တစ္ခုကို ေကာင္းေကာင္းလုပ္ျခင္းသည္ လုပ္ရတာႏွင့္ မတန္ေပ။’ ဟူ၍ ျဖစ္သည္။ထိုသို႔ေသာ လူတို႔သည္ မည္သည့္အရာကိုမွ် ကြၽမ္းက်င္သည္အထိ မတတ္ေျမာက္ၾကသကဲ့သို႔၊ ၎တို႔၏ ေလ့လာမႈမ်ားတြင္ ဝါယမစိုက္ထုတ္ျခင္းမရွိၾကေခ်။ ၎တို႔သည္ အေၾကာင္းအရာတစ္ခု၏ ေယဘုယ်က်သည့္ အၾကမ္းဖ်င္းကိုသာ ရရွိခ်င္ၾကၿပီးေနာက္ မိမိတို႔ကိုယ္ကိုယ္ ထိုအရာတြင္ ကြၽမ္းက်င္သည္ဟု ဆိုၾကေလသည္၊ ထို႔ေနာက္ ၎တို႔၏လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ ကေမာက္ကမျဖစ္ေစဖို႔ ဤအရာအေပၚ မွီခိုၾကေလသည္။ ဤသည္မွာ အမႈအရာမ်ားအေပၚ လူတို႔ ထားရွိေသာ သေဘာထားတစ္ခု ျဖစ္သည္ မဟုတ္ေလာ။ ယင္းသည္ ေကာင္းမြန္ေသာ သေဘာထား ျဖစ္ပါသေလာ။ လူမ်ား၊ အျဖစ္အပ်က္မ်ားႏွင့္ အမႈအရာမ်ားအေပၚ ထိုသို႔ေသာ လူမ်ား ခံယူသည့္ ဤသေဘာထားမ်ိဳးသည္ စကားလုံး အနည္းငယ္အားျဖင့္ ‘အိုးနင္းခြက္နင္းႏွင့္ပင္ ၿပီးေျမာက္သြားေစဖို႔’ ျဖစ္ၿပီး၊ ထိုသို႔ေသာ စက္ဆုပ္ဖြယ္ေကာင္းမႈသည္ ေဖာက္ျပန္ပ်က္စီးေသာ လူသားမ်ိဳးႏြယ္အားလုံးထဲတြင္ တည္ရွိေလသည္။ ၎တို႔၏ လူ႔သဘာဝတြင္ ညစ္ေပမႈရွိေသာ လူတို႔သည္ ၎တို႔လုပ္သမွ်တြင္ ျဖစ္သလိုျပဳလုပ္သည့္အျမင္ကို ယူေဆာင္ၾကသည္။ ဤအရာက ၎တို႔အား အရာရာကို ေကာင္းမြန္စြာလုပ္ေဆာင္ခြင့္ေပးသေလာ။ လုပ္ေဆာင္ခြင့္မေပးပါ။ ဤသို႔ဆိုလွ်င္ မည္သည့္အရာကိုမဆို ၎တို႔ ၿပီးေျမာက္ႏိုင္သေလာ။ ပို၍ပင္ မျဖစ္ႏိုင္ေပ။” “ျမင့္ျမတ္ေသာလူမ်ားႏွင့္ ယုတ္ညံ့ေသာလူမ်ားၾကားတြင္ မည္သို႔ ခြဲျခားသိျမင္ႏိုင္သနည္း။ အျခားလူမ်ား၊ အျဖစ္အပ်က္မ်ားႏွင့္ အမႈအရာမ်ားကို ဆက္ဆံရာတြင္ ၎တို႔၏သေဘာထားႏွင့္ ဟန္ပန္တို႔ကိုသာ ၾကည့္ေလာ့- ၎တို႔မည္သို႔ ျပဳမူသည္၊ အမႈအရာမ်ားကို ၎တို႔ မည္သို႔ကိုင္တြယ္သည္ႏွင့္ ျပႆနာတစ္ခု ေပၚလာသည့္အခါ၊ ၎တို႔မည္သို႔ျပဳမူသည္တို႔ကို ၾကည့္ေလာ့။ ဝိေသသလကၡဏာႏွင့္ ဂုဏ္သိကၡာရွိသည့္ လူမ်ားသည္ ၎တို႔၏လုပ္ေဆာင္ခ်က္မ်ားတြင္ ေစ့စပ္တိက်သည္၊ ေလးနက္ၿပီး လုံ႔လဝီရိယရွိၾကကာ ေပးဆပ္မႈမ်ား ျပဳလုပ္ဖို႔ လိုလားၾကသည္။ ဝိေသသလကၡဏာႏွင့္ ဂုဏ္သိကၡာ မရွိသည့္လူမ်ားသည္ ၎တို႔၏ လုပ္ေဆာင္ခ်က္မ်ားတြင္ ဟိုေရာက္သည္ေရာက္ျဖစ္ကာ၊ ေပါ့ေပါ့ဆဆ ႏိုင္ၾကသည္၊ လွည့္ကြက္အခ်ိဳ႕ကို အစဥ္ လုပ္ေဆာင္ၾကသည္၊ အိုးနင္းခြက္နင္းႏွင့္ ၿပီးေျမာက္ သြားဖို႔သာ အစဥ္လိုလားၾကသည္။ ၎တို႔သည္ ကြၽမ္းက်င္ဖို႔ မည္သည့္ အတတ္ပညာပိုင္း ကြၽမ္းက်င္မႈကိုမွ် မသင္ယူၾကဘဲ၊ ၎တို႔ မည္မွ်ၾကာၾကာ ေလ့လာပါေစ၊ ၎တို႔သည္ ကြၽမ္းက်င္မႈ သို႔မဟုတ္ အတတ္ပညာပိုင္းႏွင့္သက္ဆိုင္သည့္ အေရးကိစၥမ်ား၌ မသိနားမလည္ျခင္းျဖင့္ ေဝခြဲမရျဖစ္ၿမဲ ျဖစ္ၾကသည္။ သင္သည္ ၎တို႔ကို အေျဖေပးဖို႔ မရမေန တိုက္တြန္းျခင္းမရွိပါက၊ အားလုံး ေကာင္းပုံရေသာ္လည္း၊ သင္ မရမေနတိုက္တြန္းသည္ႏွင့္တစ္ၿပိဳင္နက္၊ ၎တို႔သည္ ထိတ္ထိတ္ပ်ာပ်ာ ျဖစ္ၾကသည္- ၎တို႔နဖူးမွ ေခြၽးမ်ား ထြက္လာၿပီး ၎တို႔၌ အေျဖမရွိၾကေပ။ ယင္းတို႔မွာ နိမ့္က်သည့္ ဝိေသသလကၡဏာရွိသည့္ လူမ်ားျဖစ္ေပသည္။” (အႏၲိခရစ္တို႔ကို ေဖာ္ထုတ္ျခင္း၌ “၎တို႔သည္ အျခားသူမ်ားအား သမၼာတရား သို႔မဟုတ္ ဘုရာသခင္ကို မနာခံေစဘဲ၊ ၎တို႔ကိုသာ နာခံေစသည္ (အပိုင္း ၂)”) ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြက ကြၽန္မ စိတ္ႏွလုံးကို ထိုးေဖာက္သြားတယ္။ အထူးသျဖင့္ ဒီႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြေပါ့။ “၎တို႔သည္ တတ္ႏိုင္သည့္အခါ အျခားသူမ်ားကို လိမ္လည္လွည့္စားသည္၊ တတ္ႏိုင္သည့္အခါ ျဖတ္လမ္းလိုက္ၾကၿပီး၊” “ဝိေသသလကၡဏာႏွင့္ ဂုဏ္သိကၡာ မရွိသည့္” နဲ႔ “နိမ့္က်သည့္ ဝိေသသလကၡဏာရွိသည့္” ဆိုတာေတြေပါ့။ စကားလုံးတိုင္းက ကြၽန္မ တာဝန္ေတြအေပၚ ကြၽန္မသေဘာထားနဲ႔ ကြၽန္မရဲ႕ လူ႔သဘာဝကို ထုတ္ေဖာ္ျပတယ္။ ဒါဟာ တာဝန္ေတြကို ကြၽန္မထမ္းေဆာင္တဲ့ပုံစံ အတိအက်ပဲဆိုတာ သေဘာေပါက္မိတယ္။ ကြၽန္မလုပ္သမွ်အားလုံးကို ျဖစ္သလိုလုပ္ခဲ့ၿပီး လက္ခံႏိုင္ေလာက္တဲ့ စံႏႈန္းေလာက္ပဲ လုပ္ခဲ့တယ္။ အရာရာတိုင္းမွာ ကြၽန္မရဲ႕ ဇာတိပကတိဆိုင္ရာ အက်ိဳးစီးပြားကို ထည့္စဥ္းစားတယ္။ ဆင္းရဲ႕ဒုကၡကိုေရွာင္ဖို႔ နည္းလမ္းေတြ ရွာတယ္။ တာဝန္ကို ဘယ္လို ေကာင္းေကာင္းထမ္းေဆာင္မယ္ဆိုတာ တစ္ခါမွ မစဥ္းစားခဲ့ဘူး။ ဇာတိပကတိဆိုင္ရာ သက္သာမႈအတြက္နဲ႔ ဆင္းရဲဒုကၡနဲ႔ အဖိုးအခေပးဆပ္ရတာကို ေရွာင္ၾကဥ္ဖို႔ ကြၽန္မက အထူးျပဳလုပ္ခ်က္ေတြထုတ္လုပ္တဲ့အခါမွာ လြယ္ကူတဲ့ ပေရာဂ်က္ေတြကိုပဲ အၿမဲတမ္း ေ႐ြးခ်ယ္ခဲ့တယ္။ ထုတ္လုပ္ေရး လုပ္ငန္းစဥ္မွာ ကြၽန္မက ျပႆနာေတြနဲ႔ ပိုေကာင္းေအာင္လုပ္လို႔ရတဲ့ေနရာကို ျမင္တဲ့အခါမွာေတာင္ ဘယ္သူမွ မျမင္သေ႐ြ႕ ဒီအတိုင္းထားထားလိုက္တယ္။ ကြၽန္မရဲ႕ ဗီဒီယိုထုတ္လုပ္ေရးတာဝန္မွာ အတတ္ပညာဆိုင္ရာ ကြၽမ္းက်င္မႈေတြကို သင္ယူၿပီး အဲဒါေတြကို သင္ယူတဲ့ေနရာမွာ ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမေတြကို ဦးေဆာင္ဖို႔ လိုအပ္ခဲ့တယ္။ ဒီတာဝန္ကို ထမ္းေဆာင္ရတာက ဖိအားမ်ားလြန္းၿပီး ဒုကၡေရာက္လြန္းတယ္၊ စဥ္းစားၾကည့္တာနဲ႔တင္ ပင္ပန္းတယ္လို႔ ကြၽန္မ ခံစားမိခဲ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကြၽန္မရဲ႕ ဇာတိပကတိဆိုင္ရာ သက္သာမႈအတြက္ ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမေတြကို သူတို႔ဘာသာ ေလ့လာသင္ယူေအာင္လုပ္ဖို႔ လွည့္ကြက္ေတြ၊ ဉာဏ္မ်ား်တာေတြ လုပ္ခဲ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္မို႔ သူတို႔ ကြၽမ္းက်င္မႈေတြက လုံးဝ မတိုးတက္ေတာ့ဘူး။ သူတို႔တာဝန္ေတြက သိပ္မထိေရာက္ေတာ့ဘဲ အလုပ္တိုးတက္မႈက ေႏွာင့္ေႏွးခဲ့တယ္။ ကြၽန္မတာဝန္ရဲ႕ ေနရာတိုင္းမွာ လွည့္ကြက္ေတြ၊ လွည့္စားမႈေတြကို ကြၽန္မ သုံးခဲ့တယ္။ ဘုရားအိမ္ေတာ္ရဲ႕အလုပ္၊ တာဝန္ေတြကို ဘယ္လိုေကာင္းေကာင္းထမ္းေဆာင္ရမယ္ဆိုတာကို တစ္ခါမွ မစဥ္းစားခဲ့ဘူး။ ကြၽန္မက လုံးဝ လူ႔သဘာဝမရွိခဲ့တာပါ။ ကြၽန္မက တကယ္ကို တစ္ကိုယ္ေကာင္းဆန္တယ္။ စက္ဆုပ္စရာေကာင္းတယ္။ နိမ့္က်တဲ့ စ႐ိုက္ရွိတယ္။ ဒါေတြကို ကြၽန္မ ဆင္ျခင္ရင္းနဲ႔ နက္ရႈိင္းတဲ့ ေနာင္တနဲ႔ အျပစ္ကို ခံစားမိခဲ့တယ္။

အဲဒီေနာက ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္မွာ ကြၽန္မ ဖတ္ရတယ္။ “အေပၚယံတြင္ လူအခ်ိဳ႕၌ ၎တို႔တာဝန္ကို ထမ္းေဆာင္သည့္ အခ်ိန္တစ္ေလွ်ာက္တြင္ မည္သည့္အေရးႀကီးသည့္ ျပႆနာမွ် ရွိသည့္ပုံမေပၚေပ။ ၎တို႔သည္ လူသိရွင္ၾကားဆိုးယုတ္ေသာအရာကို မလုပ္ေပ။ ၎တို႔သည္ အေႏွာင့္အယွက္၊ အဖ်က္အဆီးမ်ားမျဖစ္ေပၚေစၾကေပ၊ သို႔မဟုတ္ အႏၲိခရစ္တို႔၏ လမ္းေၾကာင္းကို မေလွ်ာက္ေပ။ ၎တို႔၏တာဝန္ကို ထမ္းေဆာင္ရာတြင္ အေျခခံစည္းမ်ဥ္းမ်ားႏွင့္သက္ဆိုင္ေသာ ႀကီးမားေသာ အမွားတစ္စုံတစ္ရာ၊ သို႔မဟုတ္ ျပႆနာတစ္စုံတစ္ရာေပၚေပါက္လာျခင္းမရွိေပ။ သို႔တိုင္ေအာင္ သတိမမူမိလိုက္ဘဲ တိုေတာင္းသည့္ႏွစ္အနည္းငယ္မွ်အတြင္းတြင္ ၎တို႔သည္ သမၼာတရားကို လုံးဝလက္မခံျခင္းအျဖစ္၊ မယုံၾကည္သူတစ္ေယာက္ျဖစ္ျခင္းအျဖစ္ ေဖာ္ထုတ္ခံရသည္။အဘယ္ေၾကာင့္ ဤသို႔ျဖစ္သနည္း။ အျခားလူတို႔သည္ အေၾကာင္းကိစၥတစ္ခုကို မျမင္ႏိုင္ေသာ္လည္း ဘုရားသခင္က ဤလူတို႔၏ အတြင္းအက်ဆုံးေသာ စိတ္ႏွလုံးကို ဆန္းစစ္ၿပီး ျပႆနာကို ျမင္သည္။ ၎တို႔သည္ အစဥ္သျဖင့္ ဝတ္ေက်တမ္းေက်သာလုပ္ၾကၿပီး ဤအရာကို ေနာင္တမရေပ။ အခ်ိန္ၾကာလာသည္ႏွင့္အမွ် ၎တို႔သည္ သဘာဝအေလ်ာက္ ေဖာ္ထုတ္ခံရသည္။ေနာင္တမရဘဲရွိေနသည္ဆိုသည္မွာ မည္သည့္အရာကို ဆိုလိုသနည္း။ ယင္းမွာ ၎တို႔သည္ ဤအခ်ိန္တစ္ေလွ်ာက္တြင္ ၎တို႔တာဝန္ကို ထမ္းေဆာင္ခဲ့ေသာ္လည္း လြဲမွားေသာ သေဘာထား၊ ဂ႐ုမစိုက္ျခင္းႏွင့္ ေပါ့ဆျခင္း သေဘာထား၊ သာမန္ကာလွ်ံကာ သေဘာထားတစ္ခုျဖင့္ အစဥ္ရွိၾကၿပီး စိတ္ႏွစ္ျမႇဳပ္လုပ္ကိုင္ဖို႔ မဆိုထားႏွင့္၊ မည္သည့္အခါမွ် တာဝန္သိတတ္ျခင္းမရွိဆိုသည္ကို ဆိုလိုျခင္းျဖစ္သည္။ ၎တို႔သည္ အနည္းငယ္ လုံ႔လစိုက္ထုတ္ေကာင္း စိုက္ထုတ္ႏိုင္သည္၊ သို႔ေသာ္ ၎တို႔သည္ ဟန္ျပလုပ္ေဆာင္ေနျခင္းသာျဖစ္သည္။ ၎တို႔သည္ အစြမ္းကုန္ အားထုတ္ေဆာင္႐ြက္ျခင္းမရွိသည့္အျပင္ ၎တို႔၏ျပစ္မွားမႈတို႔သည္ အဆုံးမရွိေပ။ ဘုရားသခင္၏ ရႈေထာင့္တြင္ ၎တို႔သည္ မည္သည့္အခါမွ် ေနာင္တမရခဲ့ေပ။ ၎တို႔သည္ အစဥ္သျဖင့္ ဝတ္ေက်တမ္းေက်ျပဳလုပ္ၾကသည္။ ၎တို႔တြင္ မည္သည့္အေျပာင္းအလဲမွ် လုံးဝ မရွိခဲ့ဖူးေပ။— တစ္နည္းဆိုရလွ်င္ ၎တို႔သည္ ၎တို႔လက္ထဲရွိ မေကာင္းမႈကို စြန္႔လႊတ္ၿပီး ဘုရားသခင္ထံ ေနာင္တရျခင္းမရွိေပ။ ဘုရားသခင္သည္ ၎တို႔အတြင္း၌ ေနာင္တရျခင္းသေဘာထားကို မျမင္ရ၊ ၎တို႔၏ သေဘာထားတြင္ ေျပာင္းျပန္လွန္ပစ္မႈကို မျမင္ရေပ။ ၎တို႔သည္ ၎တို႔၏တာဝန္ႏွင့္ ဘုရားသခင္၏ တာဝန္ေပးေစခိုင္းခ်က္တို႔အေပၚ ဤသို႔ေသာ သေဘာထား၊ ဤသို႔ေသာ နည္းလမ္းမ်ိဳး ထားရွိျခင္းကို ဆက္လက္ျပဳလုပ္ၾကသည္။ အခ်ိန္တစ္ေလွ်ာက္လုံးတြင္ ဤေခါင္းမာေသာ၊ မေလွ်ာ့ေသာ စိတ္သေဘာထားတြင္ ေျပာင္းလဲမႈမရွိေပ။ ထို႔အျပင္ ၎တို႔သည္ ဘုရားသခင္အေပၚ အေႂကြးတင္သည္ဟု လုံးဝ မခံစားရ၊ ၎တို႔၏ ဂ႐ုမစိုက္ျခင္းႏွင့္ ေပါ့ဆျခင္းသည္ ျပစ္မွားမႈျဖစ္သည္၊ မေကာင္းသည့္ လုပ္ရပ္ျဖစ္သည္ဟု လုံးဝ မခံစားရေပ။ ၎တို႔၏ စိတ္ႏွလုံးထဲတြင္ မိမိကိုယ္ကို စြပ္စြဲဖို႔မဆိုထားႏွင့္၊ အေႂကြးတင္ျခင္း၊ အျပစ္ရွိသည္ဟုခံစားရျခင္း၊ မိမိကိုယ္ကို အျပစ္တင္ျခင္းတို႔ မရွိေပ။ အခ်ိန္မ်ားစြာ ကုန္ဆုံးလာသည္ႏွင့္အမွ် ဤလူသည္ ကုစား၍မရႏိုင္ေတာ့ဆိုသည္ကို ဘုရားသခင္က ျမင္သည္။ ဘုရားသခင္က မည္သည့္အရာကို ေျပာသည္ျဖစ္ေစ၊ တရားေဒသနာမည္မွ်ကို ၎တို႔ၾကားသည္ျဖစ္ေစ၊ သို႔မဟုတ္ သမၼာတရားကို မည္မွ်နားလည္သည္ျဖစ္ေစ ၎တို႔စိတ္ႏွလုံးသည္ တို႔ထိခံရျခင္း မရွိဘဲ ၎တို႔သေဘာထားသည္လည္း ေျပာင္းလဲျခင္း၊ သို႔မဟုတ္ ေနာက္ျပန္လွည့္ျခင္းမရွိေပ။ ဘုရားသခင္က ‘ဤလူအတြက္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မရွိေတာ့။ ငါေျပာသည့္ မည္သည့္အရာကမွ် ၎တို႔စိတ္ႏွလုံးကို မတို႔ထိ။ ငါေျပာသည့္ မည္သည့္အရာကမွ် ၎တို႔ကို ေနာက္ျပန္မလွည့္ေစေပ။ ၎တို႔ကို ေျပာင္းလဲရန္ နည္းလမ္းမရွိ။ ဤသူသည္ တာဝန္ကို ထမ္းေဆာင္ရန္ မသင့္ေတာ္။ ငါ၏အိမ္တြင္ အေစခံရန္ မသင့္ေတာ္’ ဟု ဆိုသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ ဘုရားသခင္က ဤသို႔ဆိုသနည္း။ ယင္းမွာ ၎တို႔သည္ ၎တို႔တာဝန္ကို ထမ္းေဆာင္ၿပီး အလုပ္လုပ္ေသာအခါ သည္းခံျခင္းႏွင့္ စိတ္ရွည္ျခင္းတို႔ကို မည္မွ်လက္ကမ္းခံရပါေစ သက္ေရာက္မႈမရွိဘဲ ၎တို႔ကို မေျပာင္းလဲႏိုင္ေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ ယင္းက ၎တို႔ကို ၎တို႔တာဝန္ကိုေကာင္းမြန္စြာ ေဆာင္႐ြက္ေအာင္ မျပဳလုပ္ႏိုင္ေပ၊ သမၼာတရားကို အမွန္တကယ္လိုက္စားျခင္း လမ္းေၾကာင္းေပၚသို႔ စတင္ေလွ်ာက္လွမ္းရန္ အခြင့္ကို မေပးႏိုင္ေပ။ ဤသူသည္ ကုစား၍မရႏိုင္ေတာ့ေပ။ လူတစ္ေယာက္သည္ ကုစား၍ မရႏိုင္ေတာ့ဟု ဘုရားသခင္က သတ္မွတ္ေသာအခါ သူသည္ ဤသူအေပၚတြင္ တင္းက်ပ္စြာ ထိန္းခ်ဳပ္ထားဦးမည္ေလာ။ ဤသို႔ ျပဳလုပ္မည္မဟုတ္ေပ။ ဘုရားသခင္က ၎တို႔ကို စြန္႔လႊတ္လိမ့္မည္ျဖစ္သည္။” (ေနာက္ဆုံးေသာ ကာလ ခရစ္ေတာ္၏ ေဟာေျပာခ်က္မ်ား စာအုပ္ထဲရွိ “သင္၏ တာဝန္ေဆာင္႐ြက္သည့္အခါ အေရးမထားျခင္းႏွင့္ ဝတ္ေက်တန္းေက်ျဖစ္ျခင္း ျပႆနာကို ေျဖရွင္းနည္း”) “ဘုရားသခင္၏ တာ၀န္ေပးေစခိုင္းခ်က္မ်ားကို သင္ မည္သို႔ ယူမွတ္သည္မွာ အလြန္အေရးႀကီးေသာ ကိစၥရပ္တစ္ခု ျဖစ္သည္။ သင့္ကို ဘုရားသခင္ အပ္ႏွံထားသည့္အရာကို သင္ မျပည့္စုံေစႏိုင္လွ်င္၊ သင္သည္ သူ၏ မ်က္ေမွာက္ေတာ္တြင္ အသက္ရွင္ရန္ မသင့္ေတာ္သကဲ့သို႔၊ အျပစ္ေပးခံရသင့္ေပသည္။ ဘုရားသခင္ အပ္ႏွံသည့္ မည္သည့္ တာဝန္မ်ားကိုမဆို ျပည့္စုံေစသင့္သည္မွာ၊ ေကာင္းကင္က ခ်မွတ္ထားၿပီး ေျမႀကီးက အသိအမွတ္ျပဳထားျခင္းျဖစ္သည္။ ဤသည္မွာ ၎တို႔၏ အထြတ္အထိပ္ တာဝန္ျဖစ္ၿပီး၊ ၎တို႔၏ တကယ့္ အသက္တမွ်ပင္ အေရးႀကီးေပသည္။ ဘုရားသခင္၏ တာ၀န္ေပး ေစခိုင္းခ်က္မ်ားကို သင္ အေလးအနက္မထားလွ်င္၊ သင္သည္ သူ႔ကို အဆိုး႐ြားဆုံးေသာ နည္းလမ္းျဖင့္ သစၥာေဖာက္ေနျခင္း ျဖစ္သည္၊ ဤတြင္၊ သင္သည္ ယုဒထက္ ပိုမိုေၾကကြဲဝမ္းနည္းဖြယ္ေကာင္းၿပီး က်ိန္ဆဲခံရသင့္ေပသည္။” (ေနာက္ဆုံးေသာ ကာလ ခရစ္ေတာ္၏ ေဟာေျပာခ်က္မ်ား စာအုပ္ထဲရွိ “လူ႔သဘာဝကို သိရွိရန္ နည္းလမ္း”) ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ကို ကြၽန္မ ထပ္ခါထပ္ခါ ဖတ္တယ္။ အရင္တုန္းက အျပင္ပန္းမွာ ကြၽန္မ တာဝန္ေတြကို ထမ္းေဆာင္ပုံေပၚေပမဲ့ စိတ္ႏွလုံးထဲမွာေတာ့ ဘုရားကို သစၥာေဖာက္ေနတယ္ဆိုတာ ကြၽန္မ သေဘာေပါက္ခဲ့တယ္။ ကြၽန္မ တာဝန္ေတြမွာ ကြၽန္မရဲ႕ ဇာတိဆိုင္ရာ အက်ိဳးစီးပြားေတြကိုပဲ စဥ္းစားၿပီး ဒုကၡကိုေရွာင္ၾကဥ္ခဲ့တယ္။ လွည့္ကြက္ေတြ၊ ဉာဏ္နီဉာဏ္နက္ေတြနဲ႔ ျဖစ္သလိုလုပ္ခဲ့တယ္။ ကြၽန္မအလုပ္ကို ပိုၿပီးေကာင္းေအာင္ လုပ္လို႔ရတဲ့အခ်ိန္မွာေတာင္ မလုပ္ခဲ့ဘူး။ အလုပ္က သိပ္ေကာင္းေကာင္းမၿပီးေပမဲ့ အနည္းဆုံးေတာ့ ၿပီးသြားတာပါပဲ၊ ဒါဆို လုံေလာက္ပါတယ္လို႔ ခံစားရလို႔ေပါ့။ ကြၽန္မရဲ႕ ျဖစ္သလိုလုပ္တတ္တဲ့ ျပႆနာကို လုံးဝ အေလးအနက္မထားခဲ့ဘူး။ တစ္ခါမွ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ဆင္ျခင္သုံးသပ္တာ၊ နားလည္ေအာင္ႀကိဳးစားတာေတြ မလုပ္ခဲ့ဘူး။ ေနာက္ပိုင္းမွာ ေခါင္းေဆာင္က ကြၽန္မကို ေဖာ္ထုတ္ၿပီး သတိေပးခဲ့တယ္။ ဒါက ေနာင္တရဖို႔ အခြင့္အလမ္းကို ဘုရားက ကြၽန္မကို ေပးေနခဲ့တာပါ။ ဒါေပမဲ့ ကြၽန္မက နည္းနည္းေလးမွ ေနာင္တမရခဲ့ဘူး၊ ကြၽန္မရဲ႕ ဇာတိဆိုင္ရာ အက်ိဳးစီးပြားေတြကို စဥ္းစားေနတုန္းပဲ။ ကြၽန္မတာဝန္က အလုပ္ႀကိဳးစားၿပီး အဖိုးအခေပးဆပ္ဖို႔လိုတာကို စဥ္းစားမိတဲ့အခါမွာ တာဝန္ကို ကြၽန္မ မလိုခ်င္ေတာ့ဘူး။ ဘာေၾကာင့္ ကြၽန္မက အရမ္းထုံထိုင္းၿပီး ေခါင္းမာခဲ့ရတာလဲ။ ဘုရားသခင္က ကြၽန္မ ေနာင္တရၿပီး ေျပာင္းလဲဖို႔ အခြင့္အေရးေတြ တစ္ခုၿပီးတစ္ခုေပးခဲ့တယ္။ ဒါဟာ ကြၽန္မအတြက္ ဘုရားသခင္ရဲ႕ သက္ညႇာမႈပဲ။ ဒါေပမဲ့ ကြၽန္မက ဇာတိဆိုင္ရာ အက်ိဳးစီးပြားေတြကိုပဲ စဥ္းစားခဲ့တယ္။ သမၼာတရားကို မရွာေဖြခဲ့ဘူး။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ မဆင္ျခင္ခဲ့ဘူး။ ဘုရားကို ဆက္ၿပီး ေခါင္းမာမာနဲ႔ ဆန္႔က်င္ခဲ့တယ္။ ကြၽန္မက ေတာ္ေတာ္ကို ပုန္ကန္တတ္ခဲ့တာပဲ။ ကြၽန္မတာဝန္က ဘုရားက ကြၽန္မကိုေပးတဲ့ ေစခိုင္းခ်က္နဲ႔ တာဝန္တစ္ခုျဖစ္ပါတယ္။ ဒါကို ျဖည့္ဆည္းဖို႔ ကြၽန္မ အစြမ္းကုန္ လုပ္ေဆာင္သင့္ခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ ကြၽန္မက တာဝန္ေတြကို ေကာင္းေကာင္း မထမ္းေဆာင္ႏိုင္ခဲ့႐ုံမက၊ ဘုရားကို လွည့္စားဖို႔ ျဖစ္သလိုလုပ္ခဲ့ၿပီး ကြၽန္မတာဝန္ကိုေတာင္ ျငင္းပယ္ခဲ့တယ္။ ဒါက ဘုရားကို သစၥာေဖာက္မႈတစ္ခုမဟုတ္ဘူးလား။ ဘုရားသခင္ရဲ႕ ေျဖာင့္မတ္တဲ့ စိတ္သေဘာထားက ဘယ္ပုန္ကန္ျပစ္မွားမႈကိုမွ သည္းမခံဘူး။ ဘုရားက ကြၽန္မလုပ္ခဲ့သမွ် အားလုံးကို ႐ြံရွာတယ္။ ကြၽန္မ ထုတ္ခံရတာက ဘုရားရဲ႕ ေျဖာင့္မတ္ျခင္းကို ျပပါတယ္။ ဒါကို ကြၽန္မ သေဘာေပါက္ေတာ့ နည္းနည္းေၾကာက္သြားမိတယ္။ ဘုရားသခင္အဖို႔ ေၾကကြဲစရာေကာင္းတဲ့ အရာေတြကိုလုပ္တဲ့အတြက္လည္း ကြၽန္မ ေနာင္တရျဖစ္မိတယ္။ ကြၽန္မ ဒီလိုမ်ိဳး ဆက္ၿပီး ျဖစ္သလို လုပ္လို႔မျဖစ္ေတာ့ဘူး။ ေနာင္တရၿပီး ေျပာင္းလဲရမွာ ျဖစ္တယ္။

အဲဒီေနာက္မွာ ကြၽန္မ ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမေတြနဲ႔ ဧဝံေဂလိ မွ်ေဝတယ္။ ကြၽန္မက စည္းမ်ဥ္းေတြကို မသိခဲ့သလို၊ လူေတြနဲ႔ ေဆြးေႏြးတဲ့ေနရာမွာ မေတာ္လို႔ တာဝန္က ေတာ္ေတာ္ခက္တယ္လို႔ ခံစားမိခဲ့တယ္။ ကြၽန္မက ထပ္ၿပီး အလုပ္မႀကိဳးစားခ်င္ခဲ့ဘူး။ အဖိုးအခ မေပးဆပ္ခ်င္ခဲ့ဘူး။ ဒါေပမဲ့ တာဝန္အေပၚ ကြၽန္မရဲ႕ အရင္က သေဘာထားကို စဥ္းစားမိခဲ့တယ္။ ဧဝံေဂလိေဟာၾကားႏိုင္တာက ကြၽန္မအတြက္ ဘုရားရဲ႕ ႀကီးျမတ္တဲ့ က႐ုဏာျဖစ္မွန္း ကြၽန္မ သေဘာေပါက္သြားတယ္။ ျပႆနာကို ရင္ဆိုင္ရတဲ့အခါမွာ အရင္ကလို ကြၽန္မ ထြက္မေျပးသင့္ဘူး။ ဒါကို သေဘာေပါက္တာနဲ႔ ကြၽန္မ နည္းနည္းပိုၿပီး အျပဳသေဘာေဆာင္လာတယ္။

ေနာက္ပိုင္းမွာ ကြၽန္မ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္လည္း ဆင္ျခင္သုံးသပ္ခဲ့ၿပီး ကြၽန္မတာဝန္က စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္စရာလို႔ ခံစားရတဲ့အခါမွာ ဘာေၾကာင့္ ကြၽန္မက ေနာက္ဆုတ္ခ်င္ခဲ့တယ္ဆိုတာ ေတြးမိတယ္။ ဒီလိုျဖစ္ပ်က္တဲ့အခါမွာ ဘယ္သဘာဝက ကြၽန္မကို ထိန္းခ်ဳပ္ေနတာလဲ။ အဲဒီေနာက္မွာ ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ဖတ္တဲ့ ဗီဒီယိုတစ္ခုကို ကြၽန္မ ၾကည့္တယ္။ အနႏၲတန္ခိုးရွင္ ဘုရားသခင္ ေျပာသည္မွာ- “ယေန႔တြင္ သင္သည္ ငါေျပာေသာစကားမ်ားကို မယုံၾကည္သကဲ့သို႔၊ ယင္းတို႔ကို သင္ အာ႐ုံမစိုက္ေပ။ ဤအမႈကို ျဖန္႔ေဝရန္ႏွင့္ ယင္း၏ အလုံးစုံကို သင္ ျမင္ရသည့္ ေန႔ရက္ ေရာက္လာသည့္အခါ၊ သင္ေနာင္တရလိမ့္မည္ ျဖစ္ၿပီး၊ ထိုအခ်ိန္တြင္ သင္သည္ မွင္တက္ေနမိလိမ့္မည္။ ေကာင္းခ်ီးမဂၤလာမ်ား ရွိေသာ္လည္း၊ ယင္းတို႔ကို ေပ်ာ္ေမြ႕ရေကာင္းမွန္း သင္မသိသကဲ့သို႔၊ သမၼာတရား ရွိေသာ္လည္း၊ သင္မလိုက္စားေပ။ သင္သည္ အထင္ေသးခံရေအာင္ မိမိဘာသာျပဳျခင္း မဟုတ္ေလာ။ ယေန႔တြင္ ဘုရားသခင္၏အမႈ ေနာက္တစ္ဆင့္ မစတင္ရေသးေသာ္လည္း၊ သင္ႏွင့္သက္ဆိုင္၍ ျပဳလုပ္ထားသည့္ ေတာင္းဆိုခ်က္မ်ားႏွင့္ အသက္ရွင္ေနထိုင္ရန္ သင့္အား ေတာင္းဆိုထားေသာ အရာမ်ားႏွင့္ ပတ္သက္၍ ပုံမွန္ထက္ပိုျခင္း မရွိေပ။ အလြန္မ်ားလွစြာေသာ အမႈရွိသကဲ့သို႔၊ အလြန္မ်ားလွစြာေသာ သမၼာတရားမ်ားရွိ၏။ ယင္းတို႔ကို သင္ သိထိုက္သည္ မဟုတ္ေလာ။ ဘုရားသခင္၏ ျပစ္တင္ဆုံးမျခင္းႏွင့္ တရားစီရင္ျခင္းတို႔သည္ သင့္ဝိညာဥ္ကို ႏိုးထေစႏိုင္စြမ္း မရွိသေလာ။ ဘုရားသခင္၏ ျပစ္တင္ဆုံးမျခင္းႏွင့္ တရားစီရင္ျခင္းတို႔သည္ သင့္ကိုယ္သင္ မုန္းတီးေစႏိုင္စြမ္း မရွိသေလာ။ သင္သည္ ၿငိမ္သက္ျခင္းႏွင့္ ဝမ္းေျမာက္ျခင္း၊ ၿပီးလွ်င္ အနည္းငယ္ေသာ အေသြးအသား ႏွစ္သိမ့္မႈျဖင့္ စာတန္၏ စြမ္းအားေအာက္တြင္ အသက္ရွင္ဖို႔ တင္းတိမ္ေရာင့္ရဲေနသေလာ။ သင္သည္ လူအားလုံးတြင္ အနိမ့္က်ဆုံးျဖစ္သည္ မဟုတ္ေလာ။ ကယ္တင္ျခင္းကို ရႈျမင္ၿပီးေသာ္လည္း၊ ယင္းကို ရရွိရန္ မလိုက္စားေသာသူတို႔ထက္ မည္သူမွ် သာ၍ မမိုက္မဲေပ။ ဤသည္တို႔မွာ ဇာတိပကတိႏွင့္ပတ္သက္၍ အာသာငမ္းငမ္း ေပ်ာ္ပါးၿပီး၊ စာတန္ကို ေမြ႕ေလ်ာ္သူမ်ား ျဖစ္သည္။ ဘုရားသခင္၌ သင္၏ ယုံၾကည္ျခင္းသည္ မည္သည့္စိန္ေခၚမႈမ်ား သို႔မဟုတ္ အတိဒုကၡမ်ား သို႔မဟုတ္ ဆင္းရဲဒုကၡ အနည္းငယ္ကိုမွ် ျဖစ္ေပၚေစမည္မဟုတ္ဟု သင္ေမွ်ာ္လင့္သည္။ သင္သည္ အသုံးမက်ေသာ ထိုအရာမ်ားကို အၿမဲလိုက္စားၿပီး၊ ဘဝကို တန္ဖိုးမထားေပ၊ ထိုအစား သင္၏ ကိုယ္ပိုင္ လြန္ကဲေသာ အေတြးမ်ားကို သမၼာတရားေရွ႕ေမွာက္သို႔ ထားရွိေလသည္။ သင္သည္ အလြန္ အသုံးမက်ပါတကား။ သင္သည္ ဝက္တစ္ေကာင္ကဲ့သို႔ အသက္ရွင္၏- သင္ႏွင့္ ဝက္မ်ား၊ ေခြးမ်ားၾကားတြင္ မည္သည့္ ကြာ‌ျခားခ်က္ ရွိပါသနည္း။ သမၼာတရားကို မလိုက္စားဘဲ ယင္းအစား ဇာတိပကတိကို ႏွစ္သက္သူမ်ား အားလုံးသည္ သားရဲမ်ား ျဖစ္ၾကသည္မဟုတ္ေလာ။ ဝိညာဥ္မရွိေသာ ဤအေသေကာင္မ်ား အားလုံးသည္ လမ္းေလွ်ာက္ ေနသည့္ အေလာင္းေကာင္မ်ား မဟုတ္ေပေလာ။ သင္တို႔အလယ္တြင္ ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေပါင္းမည္မွ် ေျပာၿပီးၿပီနည္း။ သင္တို႔အလယ္တြင္ အနည္းငယ္ေသာ အမႈကိုသာ လုပ္ေဆာင္ၿပီးေလၿပီေလာ။ သင္တို႔အလယ္တြင္ ငါမည္မွ် ေထာက္ပံ့ေပးၿပီးၿပီနည္း။ သို႔ဆိုလွ်င္ သင္သည္ အဘယ္ေၾကာင့္ ယင္းကို မရရွိေသးသနည္း။ သင္သည္ ေစာဒကတက္စရာ မည္သည့္အရာ ရွိသနည္း။ သင္သည္ ဇာတိပကတိကို အလြန္ႏွစ္သက္ေသာေၾကာင့္၊ မည္သည့္အရာမွ် မရေလၿပီမွာ ဟုတ္သည္ မဟုတ္ေလာ။ ၿပီးလွ်င္ သင္၏အေတြးမ်ားက လြန္ကဲလြန္းေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္ မဟုတ္ေလာ။ သင္သည္ အလြန္မိုက္မဲလြန္းေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္ မဟုတ္ေလာ။ ဤေကာင္းခ်ီးမဂၤလာမ်ားကို သင္သည္ ရယူႏိုင္စြမ္းမရွိပါက၊ သင့္ကို မကယ္တင္ျခင္းအတြက္ ဘုရားသခင္ကို သင္ အျပစ္တင္ႏိုင္သေလာ။ သင္၏သားသမီးမ်ား နာမက်န္းျဖစ္ျခင္း ကင္းရန္အတြက္၊ သင္၏ခင္ပြန္းက အလုပ္ေကာင္း ရွိရန္အတြက္၊ သင္၏သားက ဇနီးေကာင္း တစ္ဦးကို ရရန္အတြက္၊ သင့္သမီးက ရည္မြန္ေသာ ခင္ပြန္းတစ္ဦးကို ရရန္အတြက္၊ သင့္ ႏြားမ်ားႏွင့္ ျမင္းမ်ားက ေျမကိုေကာင္းစြာ ထြန္ယက္ရန္အတြက္၊ သင္၏ ေကာက္ပဲသီးႏွံမ်ား အတြက္ တစ္ႏွစ္ပတ္လုံး ရာသီဥတု ေကာင္းမြန္ရန္အတြက္၊ သင္ လိုက္စားသည့္အရာမွာ ဘုရားသခင္ကို ယုံၾကည္ၿပီးေနာက္ ၿငိမ္သက္ျခင္း ရရွိႏိုင္ရန္ျဖစ္သည္။ ဤသည္မွာ သင္ ရွာေဖြေသာအရာ ျဖစ္သည္။ သင္၏ လိုက္စားျခင္းမွာ သက္ေသာင့္သက္သာျဖင့္ အသက္ရွင္ရန္၊ သင့္မိသားစုေပၚသို႔ မေတာ္တဆမႈမ်ား မက်ေရာက္ရန္အတြက္၊ သင့္အနား ေလျပည္ျဖတ္သြားရန္အတြက္၊ သင့္မ်က္ႏွာကို ေျမမႈန္ မထိေစရန္အတြက္၊ သင့္မိသားစု၏ ေကာက္ပဲသီးႏွံမ်ား ေရလႊမ္းမိုးျခင္း မခံရေစရန္အတြက္၊ မည္သည့္ သဘာဝေဘးအႏၲရာယ္ကမွ် သင့္ကို မထိခိုက္ေစရန္အတြက္၊ ဘုရားသခင္၏ ေထြးပိုက္မႈထဲတြင္ အသက္ရွင္ရန္၊ ဇိမ္ရွိေသာ အသိုက္အၿမဳံထဲတြင္ ေနထိုင္ရန္ ျဖစ္သည္။ သင္ကဲ့သို႔ေသာ ဇာတိပကတိကို အၿမဲလိုက္စားသည့္ သတၱိေၾကာင္သူ တစ္ဦး- သင္သည္ စိတ္ႏွလုံးတစ္ခု ရွိပါသေလာ၊ သင္သည္ စိတ္ဝိညာဥ္ ရွိပါသေလာ။ သင္သည္ သားရဲတစ္ေကာင္ မဟုတ္ေလာ။ အျပန္အလွန္အေနျဖင့္ မည္သည့္အရာကိုမွ် မေတာင္းဆိုဘဲ၊ စစ္မွန္ေသာ လမ္းခရီးကို သင့္အား ငါေပးခဲ့သည္၊ သို႔ေသာ္ သင္သည္ မလိုက္စားေပ။ သင္သည္ ဘုရားသခင္ကို ယုံၾကည္ေသာ သူမ်ားထဲမွ တစ္ဦးေလာ။ ငါသည္ သင့္အေပၚ စစ္မွန္ေသာ လူ႔အသက္ကို အပ္ႏွင္းေသာ္လည္း၊ သင္သည္ မလိုက္စားေပ။ သင္သည္ ဝက္မ်ား၊ ေခြးမ်ားႏွင့္ မည္သည့္ ကြာျခားမႈမွ်မရွိသေလာ။ ဝက္မ်ားသည္ လူ႔အသက္ကို မလိုက္စားၾကေပ၊ ၎တို႔သည္ သန္႔ရွင္းေစျခင္းကို မလိုက္စားသကဲ့သို႔၊ အသက္က မည္သည့္အရာျဖစ္သည္ကို ၎တို႔နားမလည္ၾကေပ။ ေန႔စဥ္တြင္ ၎တို႔ ဝသည္ထိစားၿပီးေနာက္၊ ၎တို႔ အိပ္႐ုံသာျပဳၾကသည္။ ငါသည္ သင့္အား မွန္ေသာ လမ္းခရီးကို ေပးၿပီးျဖစ္ေသာ္လည္း၊ သင္သည္ ယင္းကို မရယူေသးေပ။ သင္သည္ လက္ခ်ည္းသက္သက္ ျဖစ္ေပသည္။ သင္သည္ ဤဘဝ၊ ဝက္တစ္ေကာင္၏ဘဝတြင္ ဆက္လက္ အသက္ရွင္ရန္ လိုလားေနပါသေလာ။ ထိုသို႔ေသာလူမ်ား အသက္ရွင္ျခင္း၏ အေရးပါမႈမွာ အဘယ္နည္း။ သင္၏ အသက္တာသည္ အထင္ေသးဖြယ္ ျဖစ္သကဲ့သို႔ ရွက္ဖြယ္ျဖစ္သည္၊ သင္သည္ ညစ္ညမ္းမႈႏွင့္ ကိုယ္က်င့္သိကၡာ ကင္းမဲ့မႈအလယ္တြင္ အသက္ရွင္ၿပီး၊ သင္သည္ မည္သည့္ ရည္မွန္းခ်က္မ်ားကိုမွ် မလိုက္စားေပ။ သင့္ဘဝသည္ အားလုံးထဲတြင္ ရွက္ဖြယ္အေကာင္းဆုံး ျဖစ္သည္မဟုတ္ေလာ။ ဘုရားသခင္ကို သင္ၾကည့္ရႈဝံ့သေလာ။ ဤနည္းျဖင့္ သင္ ဆက္လက္ ေတြ႕ႀကဳံပါက၊ သင္သည္ မည္သည့္အရာကိုမွ် မရရွိဘဲ ျဖစ္လိမ္မည္ မဟုတ္ေလာ။ သင့္ထံ မွန္ကန္ေသာလမ္းခရီးကို ေပးထားၿပီး ျဖစ္ေသာ္လည္း၊ ေနာက္ဆုံးတြင္ သင္သည္ ယင္းကို ရရွိႏိုင္ျခင္း ရွိမရွိဆိုသည္မွာ သင္၏ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာ လိုက္စားမႈအေပၚ မူတည္ေပသည္။” (ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္၊ အတြဲ (၁)၊ ဘုရားသခင္၏ ေပၚထြန္းျခင္းႏွင့္ အမႈေတာ္၊ ေပတ႐ု၏ အေတြ႕အႀကဳံမ်ား- ျပစ္တင္ဆုံးမျခင္းႏွင့္ တရားစီရင္ျခင္းတို႔ႏွင့္သက္ဆိုင္သည့္ သူ၏အသိပညာ) ဘုရားသခင္ရဲ႕ ေမးခြန္းတိုင္းက ကြၽန္မ ႏွလုံးသားကို ထိုးေဖာက္သြားခဲ့တယ္။ ဘုရားက ကြၽန္မကို မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ေမးေနသလိုပါပဲ။ ဘုရားအေပၚ ကြၽန္မ အမ်ားႀကီး အေႂကြးတင္တယ္လို႔ ခံစားမိခဲ့တယ္။ ကြၽန္မတို႔ေတြ သမၼာတရားကို ရႏိုင္ဖို႔၊ ေဖာက္ျပန္ပ်က္စီးတဲ့ စိတ္သေဘာထားေတြကို စြန္႔ပစ္ႏိုင္ၿပီး ကယ္တင္ခံရဖို႔အတြက္ အခြင့္အေရးရေအာင္လို႔၊ လူ႔ဇာတိခံဘုရားသခင္က ကြၽန္မတို႔ကို ေရေလာင္းၿပီး ပံ့ပိုးဖို႔ သမၼာတရားေတြအမ်ားႀကီး ေဖာ္ျပခဲ့ပုံကို ကြၽန္မ စဥ္းစားမိတယ္။ ဒါဟာ လူသားမ်ိဳးႏြယ္အတြက္ ဘုရားရဲ႕ အႀကီးျမတ္ဆုံး ေကာင္းခ်ီးပဲ။ အမွန္တကယ္ ဉာဏ္ပညာရွိသူက ဘုရားရဲ႕အမႈေတာ္ ပံ့ပိုးတဲ့ အခြင့္အလမ္းကို ခ်စ္ျမတ္ႏိုးၿပီး သမၼာတရားကို လိုက္စားဖို႔ သူတို႔အခ်ိန္ကို အသုံးျပဳလိမ့္မယ္။ ဖန္ဆင္းခံတစ္ေယာက္ရဲ႕ တာဝန္ေတြကို ျဖည္ဆည္းမယ္။ တာဝန္ေတြလုပ္ေဆာင္ေနတဲ့အေတာအတြင္းမွာ သူတို႔ရဲ႕ အသက္စိတ္သေဘာထား ေျပာင္းလဲမႈကို လိုက္စားမယ္။ ေနာက္ဆုံးမွာ သမၼာတရားကို နားလည္ၿပီး ဘုရားသခင္ရဲ႕ အျပည့္အဝကယ္တင္ျခင္းကို ခံရလိမ့္မယ္။ ဒါေပမဲ့ မ်က္စိကန္းၿပီး မသိနားမလည္သူေတြက ဇာတိဆိုင္ရာ သာယာမႈေတြအတြက္ ႀကိဳးပမ္းၿပီး ျဖတ္သန္းၾကတယ္။ သမၼာတရားကို လိုက္စားဖို႔ ႀကိဳးစားၿပီးမလုပ္ၾကဘူး။ တာဝန္ေတြကို ဟန္ေဆာင္လုပ္ျပၿပီး၊ နည္းနည္းပဲ အားစိုက္ၾကတယ္။ သူတို႔ ယုံၾကည္တာ ဘယ္ေလာက္ၾကာပါေစ၊ သမၼာတရားကို လုံးဝ နားမလည္ၾကဘူး။ အသက္စိတ္သေဘာထား မေျပာင္းလဲၾကဘူး။ ေနာက္ဆုံးမွာ ဘုရားရဲ႕ ဖယ္ရွားျခင္းကို ခံရတယ္။ ကြၽန္မ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ စဥ္းစားမိလိုက္တယ္။ ကြၽန္မက အတိအက်ကို ဒီလို မသိနားမလည္တဲ့လူမ်ိဳး မဟုတ္ဘူးလား။ “ဘဝကို မစဥ္းစားဘဲ အသက္ရွင္ပါ”၊ “ပ်င္းရိျခင္းသည္ တစ္မ်ိဳးေကာင္း၏” ဆိုတာမ်ိဳး ဆိုးယုတ္တဲ့ အေတြးအေခၚေတြက ကြၽန္မ အသက္ရွင္တဲ့ စည္းမ်ဥ္းေတြျဖစ္ခဲ့တယ္။ ေန႔တိုင္းမွာ ကြၽန္မက ရွိရင္းစြဲအတိုင္းပဲ ေနတယ္။ ျဖစ္႐ုံေလာက္ပဲ အလုပ္လုပ္တယ္။ ဇာတိဆိုင္ရာ သက္သာမႈေတြကို ရွာတယ္။ သမၼာတရားကို မလိုက္စားဘဲ၊ စိတ္သေဘာထားေျပာင္းလဲမႈနဲ႔ ကြၽန္မတာဝန္ေတြက ဘုရားအလိုေတာ္နဲ႔ ညီမညီဆိုတာကို အာ႐ုံမစိုက္ဘဲ ဘုရားကို ႏွစ္ေတြၾကာတဲ့အထိ ယုံၾကည္ခဲ့တယ္။ ကြၽန္မရဲ႕ ဇာတိပကတိသာယာမႈက ကြၽန္မအတြက္ ဘုရားအလိုေတာ္ထက္ ပိုအေရးႀကီးခဲ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကြၽန္မတာဝန္က ကြၽန္မကို ဒုကၡခံဖို႔၊ အဖိုးအခေပးဆပ္ဖို႔လိုလာတဲ့ အခါတိုင္းမွာ ကြၽန္မက ျဖစ္သလိုလုပ္ခဲ့ၿပီး လွည့္ကြက္ေတြ၊ လွည့္စားမႈေတြကို သုံးခဲ့တယ္။ အဲဒီလိုနဲ႔ ကြၽန္မတာဝန္ေတြက ရလဒ္ေတြမရျဖစ္ၿပီး ဘုရားအိမ္ေတာ္ရဲ႕ အလုပ္ကို ေႏွာင့္ေႏွးေစခဲ့တယ္။ ဒီလိုျဖစ္တာေတာင္မွ ကြၽန္မက ေနာင္တမရဘူး။ အျပစ္ကို မခံစားရဘူး။ သက္သာမႈအေပၚ ကြၽန္မရဲ႕ တပ္မက္မႈက ကြၽန္မကို ဆုတ္ယုတ္က်ဆင္းေစတယ္။ တိုးတက္ဖို႔ စိတ္မဝင္စားေစဘဲ ဆင္ျခင္မႈကင္းမဲ့ေစတယ္။ ကြၽန္မက ကိုယ့္ဘဝကို ျဖဳန္းတီးေနတာပဲမဟုတ္ဘူးလား။ ကြၽန္မဟာ သားရဲတစ္ေကာင္နဲ႔ ဘယ္လိုကြာျခားေတာ့မလဲ။ ဒီဆိုးယုတ္တဲ့ အဆိပ္ေတြက လူေတြကို ေဖာက္ျပန္ပ်က္စီးေစဖို႔ စာတန္အသုံးျပဳတဲ့ အေတြးမွားေတြဆိုတာ ေနာက္ဆုံးမွာ ကြၽန္မျမင္ခဲ့တယ္။ အဲဒါေတြက လူေတြကို သက္ေသာင့္သက္သာျဖစ္ျခင္းေနာက္ကို လိုက္ေစတယ္။ တိုးတက္မႈကို မရွာေဖြေစဘဲ ဆုတ္ယုတ္လာေစတယ္။ အဆုံးမွာ မသိနားမလည္မႈနဲ႔ ေသေစတယ္။ ကြၽန္မတာဝန္ကို ဆုံးရႈံးရျခင္းအတြက္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ပဲ အျပစ္တင္မိတယ္။ ကြၽန္မက ပ်င္းလြန္းခဲ့တာပါ။ ကြၽန္မရဲ႕ စ႐ိုက္လကၡဏာကို အေလးအနက္မထားခဲ့ဘူး။ ဘယ္သူ႔ရဲ႕ ယုံၾကည္မႈနဲ႔မွ မထိုက္တန္ပါဘူး။ အဲဒါက ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမေတြကို ႐ြံရွာေစၿပီး ဘုရားကို ကြၽန္မအေပၚစက္ဆုပ္သြားေစခဲ့တယ္။ အရင္တုန္းက ျမင့္မားတဲ့သတ္မွတ္ခ်က္ေတြရွိတဲ့ တာဝန္ေတြနဲ႔ အလုပ္ေတြအမ်ားႀကီးက ဒုကၡခံရျခင္းနဲ႔ ညီမွ်တယ္လို႔ ခံစားမိတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒါက ကြၽန္မတာဝန္အတြက္ ဒုကၡခံတာ လုံးဝမဟုတ္ခဲ့ဘူး။ သိသိသာသာပဲ ကြၽန္မ သဘာဝက ပ်င္းရိလြန္းၿပီး တစ္ကိုယ္ေကာင္းဆန္လြန္းတယ္။ ဇာတိပကတိကို ကြၽန္မက အရမ္းအေရးစိုက္လြန္းခဲ့တယ္။ ကြၽန္မတို႔ တာဝန္ေတြမွာ အခက္အခဲေတြျဖစ္လာတဲ့အခါ ဒုကၡခံၿပီး အဖိုးအခေပးဆပ္ရေပမဲ့ ဒါေတြအားလုံးက ကြၽန္မတို႔ ခံႏိုင္တဲ့အရာေတြပါ။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုရင္ ဘုရားက ကြၽန္မတို႔ မခံႏိုင္တဲ့ ဝန္ေတြကို ဘယ္ေတာ့မွ မေပးလို႔ပဲ။ ကြၽန္မရဲ႕ ေဖာက္ျပန္ပ်က္စီးတဲ့ စိတ္သေဘာထားေတြနဲ႔ အားနည္းခ်က္ေတြကိုျပဖို႔ ဒီ အခက္အခဲေတြကို ဘုရားက အသုံးျပဳခဲ့တယ္။ ဒါဟာ ကြၽန္မ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ သိဖို႔၊ ျပႆနာေတြကို ေျဖရွင္းဖို႔ သမၼာတရားကို ရွာေဖြဖို႔၊ ကြၽန္မရဲ႕ အသက္စိတ္သေဘာထားကို ေျပာင္းလဲဖို႔အတြက္ပါ။ တစ္ခ်ိန္တည္းမွာပဲ ကြၽန္မက ဒီအခက္အခဲေတြကို ရင္ဆိုင္ရာမွာ သူ႔အေပၚအမွီျပဳဖို႔ သင္ယူၿပီး စစ္မွန္တဲ့ယုံၾကည္ျခင္းရွိႏိုင္ဖို႔ ဘုရားက ေမွ်ာ္လင့္တာပါ။ အရင္တုန္းက ကြၽန္မက မသိနားမလည္ခဲ့ဘူး။ မျမင္ခဲ့ဘူး။ ဘုရားအလိုေတာ္ကို နားမလည္ခဲ့ဘူး။ သမၼာတရားကိုရရွိၿပီး ဘုရားရဲ႕ စုံလင္ျခင္းကိုခံရဖို႔ အခြင့္အလမ္းေတြ အမ်ားႀကီး ဆုံးရႈံးခဲ့တယ္။ ဒီသိပ္ေကာင္းတဲ့အခ်ိန္ကို အခ်ည္းႏွီးျဖတ္သန္းသြားခြင့္ျပဳခဲ့တယ္။ ကြၽန္မမွာ ဇာတိဆိုင္ရာ သက္သာမႈရွိခဲ့ၿပီး သိပ္ဒုကၡမခံခဲ့ေပမဲ့၊ အဖိုးအခမေပးခဲ့ေပမဲ့ ဘယ္သမၼာတရားကိုမွ ကြၽန္မ မပိုင္ဆိုင္ခဲ့ဘူး။ ကြၽန္မရဲ႕ ေဖာက္ျပန္ပ်က္စီးတဲ့ စိတ္သေဘာထားက မေျပလည္ခဲ့ဘူး။ တာဝန္ေတြမွာ ေကာင္းမႈေတြ မတိုးပြားလာဘူး။ ဘုရားအိမ္ေတာ္ရဲ႕အလုပ္ကို ကြၽန္မ ေႏွာင့္ေႏွးေစခဲ့ၿပီး ဘုရားကို ႐ြံရွာေစခဲ့တယ္။ ဒီလို နားေဝတိမ္ေတာင္ျဖစ္တဲ့ ပုံစံနဲ႔ ဆက္အသက္ရွင္ေနရင္ အဆုံးမွာ ဘုရားရဲ႕ ကယ္တင္ျခင္းကို ကြၽန္မ လုံးဝ ဆုံးရႈံးရမွာပဲ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကြၽန္မ စိတ္ဆင္းရဲၿပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ႐ြံရွာလာတယ္။ တိရစာၦန္တစ္ေကာင္လို ဆက္ၿပီး အသက္မရွင္ခ်င္ေတာ့ဘူး။

တစ္ေန႔မွာ ကြၽန္မ ဝတ္ျပဳကိုးကြယ္ေနတုန္း ေနာက္ထပ္ ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္တစ္ပိုဒ္ကို ဖတ္ရတယ္။ “သင့္အေနျဖင့္ ဘုရားသခင္၏ အသုံးျပဳ‌ျခင္း ခံရႏိုင္ကာ သူ႔အတြက္ သက္ေသခံႏိုင္ဖို႔အလို႔ငွာ၊ ယေန႔ ရရွိေအာင္ အားထုတ္ျခင္းသည္ အနာဂတ္အမႈအတြက္ အေျခခံအုတ္ျမစ္ ခ်ခင္းျခင္းအတြက္ လုံးလုံးလ်ားလ်ား ျဖစ္သည္။ ဤအရာကို သင္၏ ရရွိေအာင္အားထုတ္မႈ၏ ရည္မွန္းခ်က္ျဖစ္ေစပါက၊ သန္႔ရွင္းေသာဝိညာဥ္ေတာ္၏ မ်က္ေမွာက္ကို သင္ ရရွိႏိုင္လိမ့္မည္ ျဖစ္သည္။ သင္၏ ရရွိေအာင္အားထုတ္မႈ ရည္မွန္းခ်က္ကို ျမင့္မားစြာ သင္ခ်မွတ္ေလေလ၊ သင္သည္ စုံလင္ျခင္းခံရႏိုင္ေလေလ ျဖစ္သည္။ သမၼာတရားေနာက္ သင္ လိုက္ေလေလ၊ သန္႔ရွင္းေသာဝိညာဥ္ေတာ္သည္ အလုပ္လုပ္ေလေလ ျဖစ္သည္။ သင္၏ ရရွိေအာင္ အားထုတ္မႈတြင္ သင္ အားအင္ စိုက္ထုတ္ေလေလ၊ သင္သည္ ရရွိေလေလ ျဖစ္မည္။ သန္႔ရွင္းေသာဝိညာဥ္ေတာ္သည္ လူတို႔ကို ၎တို႔၏အတြင္းပိုင္း အေျခအေနအရ စုံလင္ေစသည္။ လူအခ်ိဳ႕က ၎တို႔သည္ ဘုရားသခင္၏ အသုံးျပဳျခင္းခံရဖို႔ သို႔မဟုတ္ သူ၏ စုံလင္ေစျခင္းခံရဖို႔ လိုလားျခင္းမရွိ၊ ၎တို႔အေနျဖင့္ ၎တို႔၏ဇာတိပကတိကိုသာ ေဘးကင္းေစခ်င္ၿပီး မည္သည့္ ကံမေကာင္း အေၾကာင္းမလွသည့္ ျဖစ္ရပ္ကိုမွ် မခံစားေစခ်င္ဟု ဆိုၾကသည္။ လူအခ်ိဳ႕သည္ ေကာင္းကင္ႏိုင္ငံေတာ္သို႔ ဝင္ေရာက္ရန္ လိုလားျခင္း မရွိၾကေသာ္လည္း၊ အနက္ဆုံးေသာ တြင္းထဲသို႔ က်ဆင္းရန္ လိုလားေနၾက၏။ ထိုသို႔ဆိုပါက၊ ဘုရားသခင္သည္ သင္၏ဆႏၵကိုလည္း ခြင့္ျပဳမည္ ျဖစ္သည္။ သင္ မည္သည့္အရာကို ရရွိေအာင္ အားထုတ္ပါေစ၊ ဘုရားသခင္သည္ ျဖစ္ေစလိမ့္မည္။ ထို႔ေၾကာင့္၊ လက္ရွိအခ်ိန္တြင္ သင္သည္ မည္သည့္အရာကို ရရွိေအာင္ အားထုတ္ေနသနည္း။ စုံလင္ျခင္းခံရျခင္းေလာ။ သင္၏ ယခုလက္ရွိ လုပ္ေဆာင္ခ်က္မ်ားႏွင့္ အျပဳအမူမ်ားသည္ ဘုရားသခင္၏ စုံလင္ျခင္းခံရျခင္းႏွင့္ ဘုရားသခင္၏ရယူျခင္းကို ခံရျခင္း အတြက္ေလာ။ သင့္အေနျဖင့္ သင္၏ ေန႔စဥ္အသက္တာတြင္ မိမိကိုယ္မိမိ ထိုသို႔ စဥ္ဆက္မျပတ္ စဥ္းစားဆင္ျခင္ရမည္ ျဖစ္သည္။ သင္သည္ တစ္ခုတည္းေသာ ရည္မွန္းခ်က္ကို ရရွိေအာင္ သင္၏စိတ္ႏွလုံး ရွိသမွ်ျဖင့္ အားထုတ္ပါက၊ ဘုရားသခင္သည္ သင့္ကို ဧကန္မုခ် စုံလင္ေစမည္ ျဖစ္သည္။ ယင္းမွာ သန္႔ရွင္းေသာဝိညာဥ္ေတာ္၏ လမ္းေၾကာင္းျဖစ္သည္။ လူတို႔ကို သန္႔ရွင္းေသာဝိညာဥ္ေတာ္ ဦးေဆာင္သည့္ လမ္းေၾကာင္းသည္ ၎တို႔၏ ရရွိေအာင္ အားထုတ္ျခင္းအားျဖင့္ ရရွိေပသည္။ ဘုရားသခင္၏ စုံလင္ေစျခင္းႏွင့္ ရယူျခင္းတို႔ကို သင္ ဆာငတ္ေလေလ၊ သင့္အတြင္းတြင္ သန္႔ရွင္းေသာဝိညာဥ္ေတာ္ အမႈျပဳေလေလ ျဖစ္သည္။ သင္သည္ ရွာေဖြရန္ပ်က္ကြက္ေလေလ ျဖစ္ၿပီး၊ အပ်က္သေဘာေဆာင္က ေနာက္ဆုတ္ေလေလ၊ သန္႔ရွင္းေသာဝိညာဥ္ေတာ္ အလုပ္လုပ္ရန္ အခြင့္အလမ္းမ်ားကို သင္ ပိတ္ပင္ေလေလ ျဖစ္သည္။ အခ်ိန္ၾကာလာသည္ႏွင့္အမွ်၊ သန္႔ရွင္းေသာ ဝိညာဥ္ေတာ္သည္ သင့္ကို စြန႔္ပစ္လိမ့္မည္။ သင္သည္ ဘုရားသခင္၏ စုံလင္ျခင္းခံရရန္ ဆႏၵရွိသေလာ။ ဘုရားသခင္၏ရယူျခင္းခံရန္ သင္ ဆႏၵရွိသေလာ။ သင္သည္ ဘုရားသခင္၏အသုံးျပဳျခင္းခံရန္ ဆႏၵရွိသေလာ။ သင္တို႔သည္ စၾကဝဠာႏွင့္ အရာခပ္သိမ္းတို႔က ဘုရားသခင္၏လုပ္ေဆာင္ခ်က္မ်ား သင္တို႔အထဲ၌ ထင္ရွားသည္ကို ျမင္ႏိုင္ၾကဖို႔အလို႔ငွာ၊ သင္တို႔သည္ ဘုရားသခင္အားျဖင့္ စုံလင္ျခင္းခံရရန္၊ ဘုရားသခင္၏ ရယူျခင္းခံရရန္ႏွင့္ ဘုရားသခင္၏အသုံးျပဳျခင္းကိုခံရန္အတြက္ အရာရာကို လုပ္ေဆာင္ျခင္းကို လုပ္ေဆာင္သင့္ၾကေပသည္။ သင္တို႔သည္ အရာခပ္သိမ္းထဲတြင္ ဆရာတစ္ဆူ ျဖစ္ၿပီး၊ ရွိသမွ် အရာအားလုံးအလယ္တြင္၊ သင္တို႔သည္ ဘုရားသခင္အား သက္ေသခံခ်က္ႏွင့္ ဘုန္းအသေရတို႔ကို သင္တို႔မွတစ္ဆင့္ ေမြ႕ေလ်ာ္ခံစားခြင့္ ေပးၾကလိမ့္မည္- ဤသည္မွာ သင္တို႔သည္ မ်ိဳးဆက္မ်ားအားလုံးထဲမွ ေကာင္းခ်ီးမဂၤလာအခံစားရဆုံး ျဖစ္သည္ဆိုသည့္ သက္ေသျဖစ္ေပ၏။” (ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္၊ အတြဲ (၁)၊ ဘုရားသခင္၏ ေပၚထြန္းျခင္းႏွင့္ အမႈေတာ္၊ မိမိတို႔၏ စိတ္သေဘာထားမ်ား ေျပာင္းလဲၿပီးျဖစ္သည့္ လူမ်ားသည္ ဘုရားသခင္၏ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္မ်ား၏ စစ္မွန္မႈထဲသို႔ ဝင္ေရာက္ၿပီးေသာသူမ်ား ျဖစ္သည္) “သမၼာတရားအတြက္ ခက္ခဲမႈကို သင္ခံစားရမည္၊ သမၼာတရားထံ သင့္ကိုယ္သင္ ေပးအပ္ရမည္၊ သမၼာတရားအတြက္ အရွက္တကြဲ ျဖစ္ျခင္းကို သင္ခံရမည္၊ ထို႔ေနာက္ သမၼာတရားကို သင္ပိုမိုရရွိရန္အတြက္ ပို၍ပင္ ဒုကၡဆင္းရဲခံရေပမည္။ ဤသည္မွာ သင္လုပ္သင့္သည့္အရာျဖစ္သည္။ ၿငိမ္းခ်မ္းေသာ မိသားစုဘဝ တစ္ခုအတြက္ သမၼာတရားကို သင္လက္မလႊတ္ရ၊ တဒဂၤေပ်ာ္႐ႊင္မႈ အတြက္ သင့္ဘဝ၏ ဂုဏ္သိကၡာႏွင့္ သမာဓိကို အဆုံးရႈံးမခံရ။ ႏွစ္သက္ဖြယ္ျဖစ္ကာ ေကာင္းမြန္ေသာအရာအားလုံးကို သင္ ေလ့လာလိုက္စားသင့္ၿပီး၊ အသက္တာတြင္ ပိုမိုအဓိပၸာယ္ ရွိေသာ လမ္းေၾကာင္းကို သင္ လိုက္စားသင့္သည္။ ထိုသို႔ေသာ ေအာက္တန္းက်သည့္ဘဝကို သင္ေနထိုင္ၿပီး မည္သည့္ ရည္မွန္းခ်က္ကိုမွ် သင္ မလိုက္စားပါက၊ သင့္ဘဝကို သင္ ျဖဳန္းတီးသည္ မဟုတ္ေလာ။ ထိုသို႔ေသာဘဝမွ မည္သည့္အရာကို သင္ ရရွိႏိုင္သနည္း။ သမၼာတရားတစ္ခုအတြက္ ဇာတိပကတိ၏ ေပ်ာ္ေမြ႕မႈမ်ား အားလုံးကို သင္စြန႔္လြတ္သင့္ၿပီး၊ ေပ်ာ္႐ႊင္မႈ အနည္းငယ္အတြက္ သမၼာတရားအားလုံးကို မလႊင့္ပစ္သင့္ေပ။ ဤကဲ့သို႔ေသာ လူမ်ားသည္ သမာဓိ သို႔မဟုတ္ ဂုဏ္သိကၡာ မရွိေပ။ ၎တို႔၏ တည္ရွိျခင္းတြင္ အဓိပၸာယ္ မရွိေပ။” (ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္၊ အတြဲ (၁)၊ ဘုရားသခင္၏ ေပၚထြန္းျခင္းႏွင့္ အမႈေတာ္၊ ေပတ႐ု၏ အေတြ႕အႀကဳံမ်ား- ျပစ္တင္ဆုံးမျခင္းႏွင့္ တရားစီရင္ျခင္းတို႔ႏွင့္သက္ဆိုင္သည့္ သူ၏အသိပညာ) ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ကေန ကြၽန္မ နားလည္ခဲ့တာက တာဝန္ေတြမွာ သမၼာတရားကိုရဖို႔အတြက္ ဇာတိပကတိကို သစၥာေဖာက္ၿပီး သမၼာတရားကို လက္ေတြ႕လုပ္ေဆာင္ဖို႔လိုတယ္။ ဒါဆိုရင္ ေနာက္ဆုံးမွာ ဘုရားရဲ႕ စုံလင္ေစျခင္းကို ခံရမယ္ဆိုတာပါပဲ။ ဒါဟာ အသက္ရွင္ဖို႔ အဓိပၸာယ္အရွိဆုံးနဲ႔ တန္ဖိုးအရွိဆုံးနည္းလမ္းပဲ။ ကြၽန္မတို႔က ယာယီဇာတိပကတိသက္သာမႈအတြက္ သမၼာတရားကို စြန္႔လႊတ္လိုက္ရင္ ဂုဏ္သိကၡာမရွိဘဲ အသက္ရွင္မွာျဖစ္ၿပီး သန္႔ရွင္းေသာဝိညာဥ္ေတာ္ရဲ႕အလုပ္ကို ဆုံးရႈံးရမယ္။ အဆုံးမွာ ဘုရားရဲ႕ ဖယ္ရွားျခင္းကို ခံရၿပီး ကယ္တင္ျခင္းအတြက္ ကြၽန္မတို႔ အခြင့္အေရးကို ဆုံးရႈံးရမယ္။ ဇာတိပကတိ သက္သာမႈကို တပ္မက္တဲ့ ျပႆနာကိုေျဖရွင္းဖို႔အတြက္ သမၼာတရားကို လိုက္စားတဲ့ စိတ္ႏွလုံးရွိဖို႔လိုတယ္၊ ကိစၥေတြျဖစ္ပ်က္တဲ့အခါမွာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ မၾကာခဏ ဆင္ျခင္သုံးသပ္ဖို႔၊ တာဝန္ေတြအေပၚ ကြၽန္မတို႔ အားထုတ္မႈေတြကို အာ႐ုံစိုက္ဖို႔လိုတယ္၊ အခက္အခဲေတြ ႀကဳံေတြ႕ရတဲ့အခါမွာ ဇာတိပကတိကို ျငင္းဆန္ႏိုင္ဖို႔၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ စြန္႔လႊတ္ႏိုင္ဖို႔၊ ဘုရားအိမ္ေတာ္ရဲ႕အလုပ္ကို ကာကြယ္ႏိုင္ဖို႔ လိုတယ္ဆိုတာ ကြၽန္မ သင္ယူခဲ့ရတယ္။ ဒါဟာ သန္႔ရွင္းေသာဝိညာဥ္ေတာ္ရဲ႕လမ္းျပမႈနဲ႔ အလုပ္ကို လက္ခံရရွိဖို႔နည္းလမ္းပဲ။ ဒါေတြကို ကြၽန္မ သေဘာေပါက္သြားတာနဲ႔ ကြၽန္မစိတ္ႏွလုံးက လင္းလက္သြားတယ္။ ဇာတိပကတိကို စြန္႔လႊတ္ၿပီး တာဝန္ေတြမွာ ကြၽန္မရဲ႕ အစြမ္းကုန္ အားစိုက္မယ္လို႔ ကတိျပဳခဲ့ပါတယ္။

အဲဒီေနာက္မွာ ဧဝံေဂလိကို ဘယ္လိုေကာင္းေကာင္းေဟာရမယ္ဆိုတာကို ကြၽန္မ တာဝန္သိသိနဲ႔ ေတြးခဲ့ပါတယ္။ ကြၽန္မအတြက္ စည္းမ်ဥ္းေတြက မရွင္းလင္းတဲ့အခါမွာ ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမေတြနဲ႔အတူ ရွာေဖြခဲ့တယ္။ လူတိုင္းနဲ႔ ေလ့လာဖို႔အတြက္ အခ်ိန္ေပးခဲ့တယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာ ဧဝံေဂလိေဟာဖို႔အတြက္ ေနာက္ထပ္ ကိစၥေတြလုပ္ရတဲ့အခါမွာ အရမ္း စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္စရာပဲလို႔ မခံစားရေတာ့ဘူး။ အဲဒီအစား အဲဒါေတြက ကြၽန္မလုပ္ရမယ့္အရာေတြျဖစ္ၿပီး ကြၽန္မတာဝန္ျဖစ္တယ္လို႔ ခံစားမိခဲ့တယ္။ ကြၽန္မက ေန႔တိုင္း အလုပ္အရမ္းရႈပ္ေနေပမဲ့ တန္ဖိုးတက္တယ္လို႔ ခံစားရတယ္။

ေမွ်ာ္လင့္မထားဘဲ တစ္ေန႔မွာ ေခါင္းေဆာင္က ကြၽန္မဆီလာၿပီး ကြၽန္မရဲ႕ အထူးျပဳလုပ္ခ်က္တာဝန္ကို ျပန္လုပ္ဖို႔ ေျပာတယ္။ ဒီသတင္းကို ၾကားရေတာ့ ကြၽန္မ ေတာ္ေတာ္စိတ္လႈပ္ရွားခဲ့တယ္။ ဘုရားသခင္ကို ေက်းဇူးတင္တာကလြဲၿပီး ကြၽန္မ ဘာေျပာရမွန္းမသိခဲ့ဘူး။ ကြၽန္မ အရင္တုန္းက ဇာတိပကတိကို ဂ႐ုစိုက္ၿပီး တာဝန္ေတြကို ျဖစ္သလိုလုပ္ခဲ့ပုံကို ျပန္အမွတ္ရမိၿပီး ဘုရားသခင္အေပၚ အထူးသျဖင့္ အေႂကြးတင္သလို ခံစားမိတယ္။ အရင္က ကြၽန္မအမွားေတြအတြက္ ကြၽန္မ မဖာေထးႏိုင္ခဲ့ဘူး။ ဒီေတာ့ ကြၽန္မ တာဝန္ေတြမွာ ဘုရားရဲ႕ခ်စ္ျခင္းကို အခုအခ်ိန္မွာပဲ ျပန္ေပးဆပ္ႏိုင္ပါတယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာ တာဝန္ေတြမွာ အခက္အခဲေတြကို ရင္ဆိုင္ရတဲ့အခါ ဘုရားဆီကို သတိရွိရွိနဲ႔ ဆုေတာင္းခဲ့ၿပီး ဘယ္လိုေျဖရွင္းရမယ္ဆိုတာ စဥ္းစားသုံးသပ္ခဲ့တယ္။ တစ္ခါေတာ့ ကြၽန္မရဲ႕ အထူးျပဳလုပ္ခ်က္ပေရာဂ်က္တစ္ခုက ရလဒ္သိပ္မေကာင္းဘူး။ အဖြဲ႕ေခါင္းေဆာင္နဲ႔ ႀကီးၾကပ္သူက ဘယ္လိုျပင္ရမယ္ဆိုတာ မသိဘူး။ ကြၽန္မလည္း အက်ပ္႐ိုက္ေနၿပီး ဘယ္လိုစျပင္ရမယ္ဆိုတာ မသိဘူး။ ကြၽန္မ စဥ္းစားလိုက္တယ္။ “ငါက ဒါကိုျပဳျပင္ဖို႔ ဆက္ႀကိဳးစားေနရင္၊ အခ်ိန္ကုန္ခိုင္းၿပီး ဒါကိုလုပ္ေနရင္ ငါ ဒါကို မွန္ေအာင္လုပ္ႏိုင္မလားဆိုတာ မသိဘူး။ ဒီေတာ့ တျခားတစ္ေယာက္ေယာက္က လုပ္သင့္တယ္ ထင္တယ္” ေပါ့။ ဒီအေတြးေတြက ကြၽန္မက အခက္အခဲကို ထပ္ေရွာင္ဖို႔ ႀကိဳးစားေနတာပဲဆိုတာ သေဘာေပါက္လိုက္တယ္။ အဲဒါနဲ႔ ဘုရားကို အျမန္ဆုေတာင္းလိုက္တယ္။ ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြကို ကြၽန္မ ျပန္အမွတ္ရမိတယ္။ “တာဝန္တစ္ခုက သင့္ေရွ႕တြင္ ရွိၿပီး၊ ယင္းတာဝန္ကို သင့္ထံ အပ္ႏွံေသာအခါ အခက္အခဲကို မည္သို႔ေရွာင္ရွားရမည္ကို မစဥ္းစားႏွင့္။ တစ္စုံတစ္ခုက ခက္ခဲလွ်င္ အရင္ဦးဆုံး ယင္းအား ေဘးသို႔ထားလိုက္ၿပီး လ်စ္လ်ဴရႈျခင္း မျပဳႏွင့္။ ထိပ္တိုက္ရင္ဆိုင္ရမည္။ ဘုရားသခင္သည္ သင္ႏွင့္အတူရွိသည္ကိုလည္းေကာင္း၊ ဘုရားသခင္ႏွင့္ဆိုလွ်င္ မည္သည့္အရာကမွ် မခက္ခဲသည္ကိုလည္းေကာင္း အခ်ိန္ျပည့္ သတိရရမည္။ သင့္တြင္ ဤယုံၾကည္ျခင္းရွိရမည္။” (ေနာက္ဆုံးေသာ ကာလ ခရစ္ေတာ္၏ ေဟာေျပာခ်က္မ်ား စာအုပ္ထဲရွိ “သင္၏ တာဝန္ေဆာင္႐ြက္သည့္အခါ အေရးမထားျခင္းႏွင့္ ဝတ္ေက်တန္းေက်ျဖစ္ျခင္း ျပႆနာကို ေျဖရွင္းနည္း”) ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္က လက္ေတြ႕လုပ္ေဆာင္မႈလမ္းေၾကာင္းတစ္ခု ေပးခဲ့တယ္။ တာဝန္ေတြမွာ ဘယ္လိုျပႆနာနဲ႔ အခက္အခဲေတြ ႀကဳံရပါေစ အဲဒါေတြကို ေျဖရွင္းဖို႔ နည္းလမ္းေတြရွာဖို႔အတြက္ ဘုရားကို ကြၽန္မတို႔ အမွီျပဳသင့္တယ္။ ဇာတိပကတိဒုကၡေၾကာင့္ ကြၽန္မတို႔က တာဝန္မွာ အခက္အခဲေတြကိုေရွာင္ဖို႔၊ ေနာက္ဆုတ္ဖို႔ မႀကိဳးစားသင့္ဘူး။ အဲဒီနည္းလမ္းက ဘုရားသခင္ကို သစၥာေဖာက္တာ၊ သစၥာမရွိတာပဲ။ ဒါကို ကြၽန္မ သေဘာေပါက္သြားတာနဲ႔ ဒီတစ္ခါမွာ ကြၽန္မ ဘုရားကို အမွီျပဳမယ္၊ ဇာတိပကတိကို စြန္႔လႊတ္မယ္၊ ဒါကိုျပဳျပင္ဖို႔အတြက္ အလုပ္လုပ္မယ္လို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ကတိေပးလိုက္တယ္။ အဲဒါနဲ႔ ကြၽန္မ စိတ္ေလွ်ာ့ခ်လိုက္ၿပီး ထပ္ခါထပ္ခါ ျပန္စိစစ္ၾကည့္လိုက္သလို၊ ေနာက္ဆုံးမွာ လိုအပ္တဲ့ ျပဳျပင္မႈေတြကို လုပ္ခဲ့တယ္။ ၾကည့္ၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ လူတိုင္းက ေကာင္းတယ္လို႔ ခံစားရၿပီး အႀကံျပဳခ်က္မရွိခဲ့ဘူး။ ဒီလို လက္ေတြ႕လုပ္ေဆာင္ၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ ကြၽန္မစိတ္ႏွလုံးက ၿငိမ္သက္ၿပီး ေအးခ်မ္းသြားတယ္။ တာဝန္ေတြမွာ အဖိုးအခေပးဆပ္ျခင္းက တကယ္ပဲ ဘုရားဆီက ေကာင္းခ်ီးျဖစ္တယ္လို႔ ခံစားမိခဲ့တယ္။ ေက်းဇူးေတာ္ပဲ။