ခ်န္က်င့္ ကိုးရီးယားႏိုင္ငံ

ကြၽန္မက ဂရတ္ဖစ္ဒီဇိုင္းမွာ လုပ္ေနတာပါ။ အဖြဲ႕ေခါင္းေဆာင္က ကြၽန္မကို ပုံအသစ္တစ္ခုဖန္တီးဖို႔ တာဝန္ေပးတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ကြၽန္မက သိပ္အေတြ႕အႀကဳံမရွိေသးဘူးဆိုေတာ့ အလုပ္ရဲ႕ စည္းမ်ဥ္းေတြ၊ အေျခခံအခ်က္ေတြကို မသိဘူး။ ကြၽန္မ ေတာ္ေတာ္အားစိုက္လုပ္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ကြၽန္မရလာတာက သိပ္မေကာင္းဘူး။ သုံးေလးႀကိမ္ေလာက္ တည္းျဖတ္ၿပီး တိုးတက္မႈက သိပ္မရွိဘူး။ ဒီပုံစံအသစ္ကို ဒီဇိုင္းဆြဲရတာ ေတာ္ေတာ္ခက္သလို ခံစားရတယ္။ အဖြဲ႕ေခါင္းေဆာင္က ကြၽန္မကို ေနာက္ထပ္ ဒီလိုမ်ိဳးပုံတစ္ခုလုပ္ဖို႔ေျပာေတာ့ ကြၽန္မက ေတာ္ေတာ္ အတိုက္အခံျဖစ္တယ္။ တျခားတစ္ေယာက္ေယာက္ကို လႊဲေပးလိုက္ဖို႔နည္းေတြပဲ စဥ္းစားေနခဲ့တယ္။ အဖြဲ႕ေခါင္းေဆာင္ေရွ႕မွာ ကြၽန္မက ဒီလိုဒီဇိုင္းေတြကို မကြၽမ္းက်င္ဘူးလို႔ေတာင္ တမင္သက္သက္ေျပာခဲ့တယ္။ ကြၽန္မ စဥ္းစားေနတာကို သူကျမင္ရၿပီးေတာ့ ဒီအလုပ္ေတြကို ကြၽန္မကို ခ်မေပးေတာ့ဘူး။ ေနာက္ပိုင္းက်ေတာ့ အသင္းေတာ္ေခါင္းေဆာင္က ကြၽန္မကို အနီးကပ္က်ေတာ့မွ ပုံတစ္ခုကို တည္းျဖတ္ခိုင္းတယ္။ ၿပီးေတာ့ အေသးစိတ္ၫႊန္ၾကားခ်က္တခ်ိဳ႕ကို အဖြဲ႕ေခါင္းေဆာင္ကို ကြၽန္မကို ေျပာခိုင္းတယ္။ အဲဒါက အေရးတႀကီးလိုမ်ိဳး ျဖစ္ေနတာေပါ့။ နဂိုဖြဲ႕စည္းပုံကို အေျခခံၿပီး သူ႔ပုံစံကို အျမန္ဆုံးတည္းျဖတ္ၿပီးေတာ့ ပိုၿပီးအေသးစိတ္က်တဲ့အပိုင္းေတြကို အေခ်ာသပ္ရမွာ။ ကြၽန္မအတြက္ ႐ိုးရွင္းတဲ့ပုံစံရွိတယ္။ အေျခခံပုံသ႑န္ကရွိၿပီးသားဆိုေတာ့ နည္းနည္းေလာက္ညႇိလိုက္ရင္ ရေလာက္ၿပီ ေပါ့။ ဒါေပမဲ့ အဖြဲ႕ေခါင္းေဆာင္က ကြၽန္မ တည္းျဖတ္တာေတြကို မေက်နပ္ဘဲ ဘယ္လိုျပင္ရမယ္ဆိုတာကို ကြၽန္မကို အႀကံနည္းနည္းေပးတယ္။ အဲဒါက လက္ဝင္တဲ့ပုံစံရွိေနေတာ့ ကြၽန္မက မလုပ္ခ်င္ဘူး။ ပုံက အေျခခံအရေတာ့ အဆင္ေျပတယ္လို႔ ခံစားမိတယ္။ သုံးလို႔ရတယ္ဆို လုံေလာက္ၿပီေပါ့။ ဒါကို ျပင္ဖို႔အတြက္ ဒီေလာက္အေသးစိတ္လုပ္ဖို႔ တကယ္လိုလို႔လားေပါ့။ အခ်ိန္နဲ႔ အားအင္ ေတာ္ေတာ္ကုန္မွာပဲ ေပါ့။ အဲဒါနဲ႔ ကြၽန္မ ေတြးမိတာေတြကို ေျပာျပဖို႔ ဆုံးျဖတ္လိုက္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ကြၽန္မ အံ့ဩသြားတာက အဖြဲ႕ေခါင္းေဆာင္က ကြၽန္မကို ဒီစာပို႔တယ္။ “အစ္မက ကိုယ့္တာဝန္မွာ စိတ္ႏွစ္ၿပီးမလုပ္ဘူး၊ ဘာကိုမွ ေအာင္ျမင္ဖို႔ မႀကိဳးစားဘူး။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ဒုကၡမေရာက္ေအာင္ အၿမဲတမ္းလုပ္ဖို႔ ႀကိဳးစားေနၿပီး ဝတ္ေက်တမ္းေက်လုပ္တဘ္။ ဒီလိုသေဘာထားမ်ိဳးနဲ႔ တာဝန္ကို ဘယ္လိုေကာင္းေကာင္းလုပ္ႏိုင္မွာလဲ” တဲ့။ ဒီေဝဖန္မႈေတြကို တန္းစီၿပီး ေတြ႕လိုက္ရေတာ့ ကြၽန္မအရမ္းစိတ္ရႈပ္သြားၿပီး မတရားခံရသလို ခံစားမိတယ္။ ငါက အဲဒီေလာက္ဆိုးတာလား ေပါ့။ သုံးေလးရက္ၾကာေတာ့ အသင္းေတာ္ေခါင္းေဆာင္က ကြၽန္မကို ဇာတိပကတိကို တပ္မက္ၿပီး ခက္ခဲတဲ့အရာမွန္သမွ်ကို ေရွာင္တဲ့အတြက္ ကိုင္တြယ္ေျဖရွင္းတယ္။ ကြၽန္မက ခက္တဲ့ဒီဇိုင္းေတြကို ခက္ခက္ခဲခဲလုပ္ရတာကို ေရွာင္ခ်င္တယ္၊ ႀကိဳးစားၿပီးမလုပ္ခ်င္ဘူး၊ ကြၽန္မတာဝန္မွာ အၿမဲတမ္း ျဖစ္သလိုလုပ္တယ္၊ အားကိုးလို႔မရဘူးဆိုၿပီးေတာ့ ေျပာတယ္။ သူဒီလိုေျပာတာကို ၾကားရေတာ့ ကြၽန္မကို ေတာ္ေတာ္ထိတယ္။ ကြၽန္မကို ေကာင္းေကာင္းသိတဲ့ အစ္မတစ္ေယာက္ကေတာင္ တဲ့တိုးေျပာတယ္။ “အစ္မက ဒီဇိုင္းေကာင္းေတြထုတ္လုပ္ဖို႔ မစဥ္းစားတဲ့ ဒီဇိုင္နာတစ္ေယာက္ဆိုရင္ ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး တာဝန္ထမ္းေဆာင္တာျဖစ္မွာလဲ” တဲ့။ ဒါကို ၾကားရတာ ကြၽန္မအေပၚကို ေရေအးနဲ႔ ေလာင္းခ်လိုက္သလိုပဲ။ အ႐ိုးထဲထိ စိမ့္ေအးသြားတယ္။ တာဝန္ထမ္းေဆာင္တဲ့ကြၽန္မအခ်ိန္က ျပည့္သြားၿပီ၊ ကြၽန္မက ဘယ္လိုလူမ်ိဳးဆိုတာ လူတိုင္းက သိသြားၿပီ၊ ဒါေၾကာင့္ အခုကစၿပီး ဘယ္သူမွ ကြၽန္မကို ယုံမွာမဟုတ္ေတာ့ဘူးလို႔ ခံစားမိတယ္။

အဲဒီေန႔ညေနမွာ လတ္တေလာျဖစ္ခဲ့တာေတြအကုန္လုံးနဲ႔ ကြၽန္မအေပၚ သူမ်ားေတြရဲ႕ အကဲျဖတ္ခ်က္ကို ျပန္စဥ္းစားတယ္။ ကြၽန္မ ေတာ္ေတာ္ စိတ္မခ်မ္းမသာျဖစ္ၿပီး လူတိုင္းကို စိတ္ပ်က္ေစတဲ့အတြက္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ မုန္းမိတယ္။ ကြၽန္မတာဝန္ကို ဘာေၾကာင့္ ဒီလိုမ်ိဳး လုပ္ခဲ့တာလဲ ေပါ့။ ကြၽန္မ ဆက္ဆက္ၿပီး ငိုေနခဲ့တယ္။ ဆင္းရဲဒုကၡေရာက္ေနရင္းနဲ႔ ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ထဲက ဒါကို ကြၽန္မ ဖတ္ရတယ္။ “တာဝန္တစ္ခုထမ္းေဆာင္ေသာအခါတြင္ လူတို႔သည္ ေပါ့ပါးေသာအလုပ္၊ သူတို႔ကို မပင္ပန္းေစေသာအလုပ္၊ ဆိုး႐ြားေသာရာသီဥတုတြင္ အျပင္ထြက္ရျခင္း မပါဝင္ေသာအလုပ္ကို အစဥ္ ေ႐ြးခ်ယ္ၾကသည္။ ဤသည္မွာ လြယ္ကူေသာအလုပ္မ်ားကို ေ႐ြးျခင္းႏွင့္ ခက္ခဲေသာ အလုပ္မ်ားကို ေခါင္းေရွာင္ျခင္းျဖစ္ၿပီး ဇာတိပကတိ သက္သာမႈမ်ားကို တပ္မက္ျခင္း၏ သ႐ုပ္သကန္ျဖစ္သည္။ အျခားမည္သည့္အရာရွိေသးသနည္း။ (သူတို႔၏ တာဝန္က အနည္းငယ္ခက္ခဲေသာအခါ၊ အနည္းငယ္ ပင္ပန္းေသာအခါ၊ အဖိုးအခတစ္ခုေပးဆပ္ျခင္း ပါဝင္ေသာအခါ အစဥ္ ညည္းညဴျခင္း။) (အစားအစာႏွင့္ အဝတ္အစား၊ ဇာတိပကတိကို လိုက္ေလ်ာျခင္းတို႔ကိုသာ စိတ္ေရာက္ေနျခင္း။) ဤအရာအားလုံးသည္ ဇာတိပကတိ သက္သာမႈကို တပ္မက္ျခင္း၏ သ႐ုပ္သကန္မ်ားျဖစ္သည္။ ထိုသို႔ေသာ လူတစ္ဦးသည္ အလုပ္တာဝန္တစ္ခုက ပင္ပန္းခက္ခဲလြန္းသည္၊ သို႔မဟုတ္ အႏၲရာယ္မ်ားသည္ဟု ျမင္သည့္အခါ အျခားလူတစ္ဦးအေပၚ လႊဲေပးလိုက္သည္။ ၎တို႔ကိုယ္တိုင္ကမူ ေအးေအးေဆးေဆး အလုပ္ကိုသာ လုပ္ၿပီး ၎တို႔သည္ အစြမ္းအစ ညံ့ဖ်င္းကာ လိုအပ္ေသာ ကြၽမ္းက်င္မႈမ်ား မရွိေၾကာင္း၊ ယင္းက ၎တို႔အတြက္ မတတ္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ျဖစ္ေၾကာင္းတို႔ကို ေျပာဆိုလ်က္ ဤအလုပ္ကို မလုပ္ႏိုင္သည့္ အေၾကာင္းအရင္းအတြက္ ဆင္ျခင္မ်ားေပးၾကသည္။ အမွန္မွာမူ ၎တို႔သည္ ဇာတိပကတိ၏ သက္သာမႈမ်ားကို မက္ေမာေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။...တာဝန္ထမ္းေဆာင္စဥ္တြင္ လူတို႔သည္ အစဥ္ ညည္းညဴေသာအခ်ိန္၊ ၎တို႔သည္ မည္သည့္ႀကိဳးစားအားထုတ္မႈမွ် မျပဳလိုသည့္အခ်ိန္၊ ၎တို႔၌ အလုပ္အားလပ္သည့္အခ်ိန္ အနည္းငယ္ ရွိသည္ႏွင့္တစ္ၿပိဳင္နက္ အနားယူကာ အလဟႆ ေရာက္တတ္ရာရာေျပာသည္၊ သို႔မဟုတ္ ေအးေဆးစြာ အနားယူျခင္း၊ ေျဖေဖ်ာ္မႈမ်ား ခံစားျခင္း တို႔ကို လုပ္ေဆာင္သည္။ ၿပီးလွ်င္ အလုပ္မ်ားလာၿပီး ၎တို႔ဘဝမ်ား၏ ပုံမွန္လႈပ္ရွားမႈႏွင့္ လုပ္႐ိုးလုပ္စဥ္တို႔ ပ်က္သည့္အခါ ၎တို႔က ယင္းကိုမေပ်ာ္မ႐ႊင္ျဖစ္ၿပီး ေက်နပ္မႈမရွိၾကေပ။ ၎တို႔က ညည္းညဴၿပီး ေစာဒကတက္ၾကကာ မိမိတို႔၏တာဝန္ ထမ္းေဆာင္ျခင္းတြင္ ေပါ့ဆကာ ဝတ္ေက်တမ္းေက် ျဖစ္လာသည္။ ဤသည္မွာ ဇာတိပကတိ၏ သက္ေသာင့္သက္သာျဖစ္ျခင္းကို အငမ္းမရျဖစ္ျခင္းမဟုတ္သေလာ။...ဇာတိပကတိ သက္သာမႈကို တပ္မက္ေသာလူမ်ားသည္ တာဝန္တစ္ခု ထမ္းေဆာင္ဖို႔အတြက္ သင့္ေတာ္သည့္ လူမ်ား ျဖစ္သေလာ။ ၎တို႔၏တာဝန္ ထမ္းေဆာင္ျခင္း အေၾကာင္းအရာကို ေဆြးေႏြးၾကေလာ့၊ အဖိုးအခေပးျခင္းႏွင့္ ဒုကၡခံျခင္းအေၾကာင္း ေျပာေလာ့၊ ၿပီးလွ်င္ ၎တို႔သည္ မိမိတို႔၏ေခါင္းမ်ားကို မျပတ္ခါၾကေပသည္။ ၎တို႔၌ ျပႆနာမ်ားစြာ ရွိမည္၊ ၎တို႔သည္ ေစာဒကအျပည့္ရွိၾကသည္၊ အရာရာႏွင့္ပတ္သက္၍ အပ်က္သေဘာေဆာင္ၾကသည္။ ထိုသို႔ေသာ လူမ်ားသည္ အသုံးမက်ေပ၊ ၎တို႔သည္ မိမိတို႔၏တာဝန္ကို ထမ္းေဆာင္ဖို႔ အခြင့္မရွိဘဲ၊ ေမာင္းထုတ္ခံရသင့္သည္။” (ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္၊ အတြဲ (၅)၊ ေခါင္းေဆာင္မ်ားႏွင့္ အမႈေဆာင္မ်ား၏ တာဝန္မ်ား) တာဝန္တစ္ခုမွာ ႐ိုးရွင္းၿပီး လြယ္ကူတဲ့ အလုပ္ေတြကို ေ႐ြးခ်ယ္တာက၊ ပိုရႈပ္ေထြးၿပီး ခက္တာတြကို သူမ်ားေတြကို အၿမဲတမ္းလုပ္ခိုင္းတာက ဉာဏ္ရွိတာ၊ အစြမ္းအစရွိတာနဲ႔မဆိုင္ဘူးဆိုတာ ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြကေန ကြၽန္မ ျမင္သြားတယ္။ ဒါက သက္သာတာကို ေလာဘႀကီးတာျဖစ္ၿပီး အဖိုးအခေပးဆပ္ခ်င္စိတ္ မရွိတာပဲ။ ျပန္ၾကည့္ၾကည့္ရင္ အဖြဲ႕ေခါင္းေဆာင္က ကြၽန္မကို ဒီဇိုင္းအမ်ိဳးအစားအသစ္တစ္ခု လုပ္ခိုင္းတုန္းက ကြၽန္မက အခုမွစသင္ေနတာေၾကာင့္ ခက္ခဲတယ္လို႔ ခံစားမိတယ္။ ေကာင္းေကာင္းလုပ္ဖို႔အတြက္ ကြၽန္မက ဒုကၡခံရမယ္၊ အဖိုးအခေပးဆပ္ရမယ္၊ ေသခ်ာစဥ္းစားၿပီး ထပ္ခါထပ္ခါ စစ္ေဆးရမယ္ေပါ့။ ဒုကၡမရွာခ်င္ေတာ့ ကြၽန္မက ေနာက္ဆုတ္ၿပီး လႊဲေပးလိုက္ဖို႔ ဆင္ေျခရွာခဲ့တယ္။ ႐ိုးၿပီး လြယ္တဲ့အလုပ္ကိုပဲ လုပ္ခ်င္ခဲ့တယ္။ အသင္းေတာ္ေခါင္းေဆာင္က ကြၽန္မကို ပုံတစ္ခုတည္းျဖတ္ခိုင္းေတာ့ ကြၽန္မ ပိုေကာင္းေအာင္လုပ္ႏိုင္ဖို႔ ေမွ်ာ္လင့္ၿပီး အဖြဲ႕ေခါင္းေဆာင္က ကြၽန္မကို အေသးစိတ္ၫႊန္ၾကားခ်က္ေတြ ေပးတယ္။ ကြၽန္မက သေဘာတူေပမဲ့ လက္ဝင္တယ္လို႔ထင္ၿပီး ေသခ်ာစဥ္းစားတာ၊ အားထုတ္တာ မလုပ္ခဲ့ဘူး။ ကိုယ့္အတြက္ လြယ္ေအာင္ပဲလုပ္ဖို႔ ႀကိဳးစားတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ပုံက မေကာင္းေတာ့ဘဲ သုံးေလးခါ ျပန္လုပ္ရတယ္။ ဘာအလုပ္ပဲျဖစ္ေစ အမ်ားႀကီးစဥ္းစားရတာ၊ အားထုတ္ရတာေတြလိုတဲ့ဟာမွန္သမွ်ကို လုပ္ဖို႔ စိတ္မပါဘူး။ ကြၽန္မက အ႐ိုးဆုံး၊ အလြယ္ဆုံးနည္းနဲ႔ပဲ လုပ္ခ်င္တယ္။ ဇာတိပကတိအတြက္ပဲ စိတ္ထဲမွာရွိေနတာေပါ့။ ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ကို ကြၽန္မ ဖတ္တယ္။ “ထိုသို႔ေသာ လူမ်ားသည္ အသုံးမက်ေပ၊ ၎တို႔သည္ မိမိတို႔၏တာဝန္ကို ထမ္းေဆာင္ဖို႔ အခြင့္မရွိဘဲ၊ ေမာင္းထုတ္ခံရသင့္သည္။” ဒီဟာေၾကာင့္ ကြၽန္မ နည္းနည္းေၾကာက္သြားတယ္။ ကြၽန္မက တာဝန္ထမ္းေဆာင္တဲ့အခ်ိန္မွာ ဇာတိပကတိကို အၿမဲတမ္း အေလးထားေနၿပီး သက္သာတာကို တပ္မက္ေနခဲ့တယ္။ ဒုကၡခံၿပီး အဖိုးအခေပးဆပ္ခ်င္စိတ္လုံးဝ မရွိခဲ့ဘူး။ ကိုယ္ခႏၶာအားမစိုက္ရေအာင္၊ စိတ္ႏွလုံး မပင္ပန္းရေအာင္ဘဲ ေတြးခဲ့တယ္။ ကြၽန္မတာဝန္ထမ္းေဆာင္တဲ့ပုံစံမွာ ဘုရားအေပၚ ႐ိုးသားစစ္မွန္ျခင္း၊ ဆက္ကပ္အပ္ႏွံျခင္းမရွိဘူး။ ကြၽန္မအလုပ္ေတြကို ျဖစ္သလိုလုပ္ၿပီး ၿပီးေအာင္လုပ္ႏိုင္ရင္ လုံေလာက္ၿပီလို႔ ထင္ခဲ့တယ္။ အျပဳသေဘာေဆာင္တဲ့ေနရာကေန မလုပ္ခဲ့ဘူး။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ အလုပ္တိုးတက္မႈကို ထိခိုက္ခဲ့တယ္။ ကြၽန္မက မေျပာင္းလဲဘဲ ဒီနည္းအတိုင္းဆက္သြားရင္ ဘုရားက ကြၽန္မကို အေႏွးနဲ႔အျမန္ စြန႔္ပစ္မွာပဲ။

ေနာက္ပိုင္းမွာ ကြၽန္မ ေနာက္ထပ္ ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြ ဖတ္တယ္။ “အေပၚယံတြင္ လူအခ်ိဳ႕၌ ၎တို႔တာဝန္ကို ထမ္းေဆာင္သည့္ အခ်ိန္တစ္ေလွ်ာက္တြင္ မည္သည့္အေရးႀကီးသည့္ ျပႆနာမွ် ရွိသည့္ပုံမေပၚေပ။ ၎တို႔သည္ လူသိရွင္ၾကားဆိုးယုတ္ေသာအရာကို မလုပ္ေပ။ ၎တို႔သည္ အေႏွာင့္အယွက္၊ အဖ်က္အဆီးမ်ားမျဖစ္ေပၚေစၾကေပ၊ သို႔မဟုတ္ အႏၲိခရစ္တို႔၏ လမ္းေၾကာင္းကို မေလွ်ာက္ေပ။ ၎တို႔၏တာဝန္ကို ထမ္းေဆာင္ရာတြင္ အေျခခံစည္းမ်ဥ္းမ်ားႏွင့္သက္ဆိုင္ေသာ ႀကီးမားေသာ အမွားတစ္စုံတစ္ရာ၊ သို႔မဟုတ္ ျပႆနာတစ္စုံတစ္ရာေပၚေပါက္လာျခင္းမရွိေပ။ သို႔တိုင္ေအာင္ သတိမမူမိလိုက္ဘဲ တိုေတာင္းသည့္ႏွစ္အနည္းငယ္မွ်အတြင္းတြင္ ၎တို႔သည္ သမၼာတရားကို လုံးဝလက္မခံျခင္းအျဖစ္၊ မယုံၾကည္သူတစ္ေယာက္ျဖစ္ျခင္းအျဖစ္ ေဖာ္ထုတ္ခံရသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ ဤသို႔ျဖစ္သနည္း။ အျခားလူတို႔သည္ အေၾကာင္းကိစၥတစ္ခုကို မျမင္ႏိုင္ေသာ္လည္း ဘုရားသခင္က ဤလူတို႔၏ အတြင္းအက်ဆုံးေသာ စိတ္ႏွလုံးကို ဆန္းစစ္ၿပီး ျပႆနာကို ျမင္သည္။ ၎တို႔သည္ အစဥ္သျဖင့္ ဝတ္ေက်တမ္းေက်သာလုပ္ၾကၿပီး မိမိတို႔၏ တာဝန္ ထမ္းေဆာင္ရာတြင္ ေနာင္တရျခင္း မရွိေပ။ အခ်ိန္ၾကာလာသည္ႏွင့္အမွ် ၎တို႔သည္ သဘာဝအေလ်ာက္ ေဖာ္ထုတ္ခံရသည္။ ေနာင္တမရဘဲရွိေနသည္ဆိုသည္မွာ မည္သည့္အရာကို ဆိုလိုသနည္း။ ယင္းမွာ ၎တို႔သည္ ဤအခ်ိန္တစ္ေလွ်ာက္တြင္ ၎တို႔တာဝန္ကို ထမ္းေဆာင္ခဲ့ေသာ္လည္း တာဝန္အေပၚ လြဲမွားေသာ သေဘာထား၊ ဂ႐ုမစိုက္ျခင္းႏွင့္ ေပါ့ဆျခင္း သေဘာထား၊ သာမန္ကာလွ်ံကာ သေဘာထားတစ္ခုျဖင့္ အစဥ္ရွိၾကၿပီး စိတ္ႏွစ္ျမႇဳပ္လုပ္ကိုင္ဖို႔ မဆိုထားႏွင့္၊ မည္သည့္အခါမွ် တာဝန္သိတတ္ျခင္းမရွိဆိုသည္ကို ဆိုလိုျခင္းျဖစ္သည္။ ၎တို႔သည္ အနည္းငယ္ လုံ႔လစိုက္ထုတ္ေကာင္း စိုက္ထုတ္ႏိုင္သည္၊ သို႔ေသာ္ ၎တို႔သည္ ဟန္ျပလုပ္ေဆာင္ေနျခင္းသာျဖစ္သည္။ ၎တို႔သည္ အစြမ္းကုန္ အားထုတ္ေဆာင္႐ြက္ျခင္းမရွိသည့္အျပင္ ၎တို႔၏ျပစ္မွားမႈတို႔သည္ အဆုံးမရွိေပ။ ဘုရားသခင္၏ ရႈေထာင့္တြင္ ၎တို႔သည္ မည္သည့္အခါမွ် ေနာင္တမရခဲ့ေပ။ ၎တို႔သည္ အစဥ္သျဖင့္ ဝတ္ေက်တမ္းေက်ျပဳလုပ္ၾကသည္။ ၎တို႔တြင္ မည္သည့္အေျပာင္းအလဲမွ် လုံးဝ မရွိခဲ့ဖူးေပ— တစ္နည္းဆိုရလွ်င္ ၎တို႔သည္ ၎တို႔လက္ထဲရွိ မေကာင္းမႈကို စြန္႔လႊတ္ၿပီး ဘုရားသခင္ထံ ေနာင္တရျခင္းမရွိေပ။ ဘုရားသခင္သည္ ၎တို႔အတြင္း၌ ေနာင္တရျခင္းသေဘာထားကို မျမင္ရ၊ ၎တို႔၏ သေဘာထားတြင္ ေျပာင္းျပန္လွန္ပစ္မႈကို မျမင္ရေပ။ ၎တို႔သည္ ၎တို႔၏တာဝန္ႏွင့္ ဘုရားသခင္၏ တာဝန္ေပးေစခိုင္းခ်က္တို႔အေပၚ ဤသို႔ေသာ သေဘာထား၊ ဤသို႔ေသာ နည္းလမ္းမ်ိဳး ထားရွိျခင္းကို ဆက္လက္ျပဳလုပ္ၾကသည္။ အခ်ိန္တစ္ေလွ်ာက္လုံးတြင္ ဤေခါင္းမာေသာ၊ မေလွ်ာ့ေသာ စိတ္သေဘာထားတြင္ ေျပာင္းလဲမႈမရွိေပ။ ထို႔အျပင္ ၎တို႔သည္ ဘုရားသခင္အေပၚ အေႂကြးတင္သည္ဟု လုံးဝ မခံစားရ၊ ၎တို႔၏ ဂ႐ုမစိုက္ျခင္းႏွင့္ ေပါ့ဆျခင္းသည္ ျပစ္မွားမႈျဖစ္သည္၊ မေကာင္းသည့္ လုပ္ရပ္ျဖစ္သည္ဟု လုံးဝ မခံစားရေပ။ ၎တို႔၏ စိတ္ႏွလုံးထဲတြင္ မိမိကိုယ္ကို စြပ္စြဲဖို႔မဆိုထားႏွင့္၊ အေႂကြးတင္ျခင္း၊ အျပစ္ရွိသည္ဟုခံစားရျခင္း၊ မိမိကိုယ္ကို အျပစ္တင္ျခင္းတို႔ မရွိေပ။ အခ်ိန္မ်ားစြာ ကုန္ဆုံးလာသည္ႏွင့္အမွ် ဤလူသည္ ကုစား၍မရႏိုင္ေတာ့ဆိုသည္ကို ဘုရားသခင္က ျမင္သည္။ ဘုရားသခင္က မည္သည့္အရာကို ေျပာသည္ျဖစ္ေစ၊ တရားေဒသနာမည္မွ်ကို ၎တို႔ၾကားသည္ျဖစ္ေစ၊ သို႔မဟုတ္ သမၼာတရားကို မည္မွ်နားလည္သည္ျဖစ္ေစ ၎တို႔စိတ္ႏွလုံးသည္ တို႔ထိခံရျခင္း မရွိဘဲ ၎တို႔သေဘာထားသည္လည္း ေျပာင္းလဲျခင္း၊ သို႔မဟုတ္ ေနာက္ျပန္လွည့္ျခင္းမရွိေပ။ ဘုရားသခင္က ဤအရာကိုျမင္ၿပီး ‘ဤလူအတြက္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မရွိေတာ့။ ငါေျပာသည့္ မည္သည့္အရာကမွ် ၎တို႔စိတ္ႏွလုံးကို မတို႔ထိ။ ငါေျပာသည့္ မည္သည့္အရာကမွ် ၎တို႔ကို ေနာက္ျပန္မလွည့္ေစေပ။ ၎တို႔ကို ေျပာင္းလဲရန္ နည္းလမ္းမရွိ။ ဤသူသည္ တာဝန္ကို ထမ္းေဆာင္ရန္ မသင့္ေတာ္။ ငါ၏အိမ္တြင္ အေစခံရန္ မသင့္ေတာ္’ ဟု ဆိုသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ ဘုရားသခင္က ဤသို႔ဆိုသနည္း။ ယင္းမွာ ၎တို႔သည္ ၎တို႔တာဝန္ကို ထမ္းေဆာင္ၿပီး အလုပ္လုပ္ေသာအခါ တစ္သမတ္တည္း ေပါ့ဆၿပီး ဝတ္ေက်တမ္းေက်ျပဳေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ၎တို႔သည္ ျပဳျပင္ျခင္းႏွင့္ ကိုင္တြယ္ေျဖရွင္းျခင္းကို မည္မွ်ခံရၿပီး သည္းခံျခင္းႏွင့္ စိတ္ရွည္ျခင္းတို႔ကို မည္မွ်လက္ကမ္းခံရပါေစ သက္ေရာက္မႈမရွိဘဲ ၎တို႔ကို အမွန္တကယ္ ေနာင္တရေအာင္၊ သို႔မဟုတ္ ေျပာင္းလဲေအာင္ မျပဳလုပ္ႏိုင္ေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ ယင္းက ၎တို႔ကို ၎တို႔တာဝန္ကိုေကာင္းမြန္စြာ ေဆာင္႐ြက္ေအာင္ မျပဳလုပ္ႏိုင္ေပ၊ သမၼာတရားကို လိုက္စားျခင္း လမ္းေၾကာင္းေပၚသို႔ စတင္ေလွ်ာက္လွမ္းရန္ အခြင့္ကို မေပးႏိုင္ေပ။ ထို႔ေၾကာင့္ ဤသူသည္ ကုစား၍မရႏိုင္ေတာ့ေပ။ လူတစ္ေယာက္သည္ ကုစား၍ မရႏိုင္ေတာ့ဟု ဘုရားသခင္က သတ္မွတ္ေသာအခါ သူသည္ ဤသူအေပၚတြင္ တင္းက်ပ္စြာ ထိန္းခ်ဳပ္ထားဦးမည္ေလာ။ ဤသို႔ ျပဳလုပ္မည္မဟုတ္ေပ။ ဘုရားသခင္က ၎တို႔ကို စြန္႔လႊတ္လိမ့္မည္ျဖစ္သည္။” (ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္၊ အတြဲ (၃)၊ ေနာက္ဆုံးေသာ ကာလ ခရစ္ေတာ္၏ ေဟာေျပာခ်က္မ်ား၊ အပိုင္း သုံး) “လူတစ္ဦး၏အက်င့္မ်ားကို ေကာင္းသည္ ဆိုးသည္ဟူ၍ အကဲျဖတ္ေသာ စံႏႈန္းမွာအဘယ္နည္း။ ယင္းမွာ ၎တို႔သည္ ၎တို႔၏အေတြးမ်ား၊ ေဖာ္ျပခ်က္မ်ားႏွင့္ အျပဳအမူမ်ား၌ သမၼာတရားကို လက္ေတြ႕လုပ္ေဆာင္ျခင္းႏွင့္ သမၼာတရား စစ္မွန္မႈအတိုင္း အသက္ရွင္ေနထိုင္ျခင္းအေၾကာင္း သက္ေသခံခ်က္ ရွိမရွိအေပၚ မူတည္၏။ အကယ္၍ သင္၌ ဤစစ္မွန္မႈ မရွိပါက၊ သို႔မဟုတ္ ဤအရာအတိုင္း အသက္ရွင္ေနထိုင္ျခင္းမရွိပါက၊ သင္သည္ မေကာင္းမႈျပဳသူျဖစ္သည္မွာ သံသယျဖစ္ဖြယ္မရွိ။ ဘုရားသခင္က ဒုစ႐ိုက္ျပဳသူမ်ားကို အဘယ္သို႔ ျမင္သနည္း။ သင့္အေတြးမ်ားႏွင့္ အျပင္ပန္းအျပဳအမူမ်ားက ဘုရားသခင္အတြက္ သက္ေသမခံသကဲ့သို႔ ယင္းတို႔က စာတန္အား အရွက္ကြဲေစျခင္း သို႔မဟုတ္ စာတန္အား အႏိုင္ယူျခင္းလည္း မျပဳေခ်၊ ထို႔အစား ဘုရားသခင္ကို သူတို႔ အရွက္ရေစၿပီး၊ ဘုရားသခင္ကို အရွက္ရေစသည့္ လကၡဏာမ်ားႏွင့္ ပြထေနသည္။ သင္သည္ ဘုရားသခင္အတြက္ သက္ေသခံေနျခင္း မရွိ၊ ဘုရားသခင္အဖို႔ မိမိကိုယ္ကို အသုံးခံေနျခင္း မရွိသကဲ့သို႔ ဘုရားသခင္အတြက္ သင္၏ တာဝန္ႏွင့္ ဝတၱရားတို႔ကို ျဖည့္ဆည္းေနျခင္းလည္း မရွိပါေပ၊ ထိုအစား သင့္ကိုယ္ပိုင္အက်ိဳးအတြက္ သင္ျပဳမူေနသည္။ ‘သင့္ကိုယ္ပိုင္အက်ိဳးအတြက္’ ဆိုသည္မွာ မည္သည့္အရာကို ဆိုလိုသနည္း။ အတိအက်ဆိုလွ်င္ စာတန္အတြက္ကို ဆိုလိုသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေနာက္ဆုံးတြင္ ဘုရားသခင္က ‘အဓမၼအမႈကို ျပဳေသာသူတို႔၊ ငါ့ထံမွ ဖယ္ၾက’ ဟု ဆိုလိမ့္မည္။ ဘုရားသခင္၏ အျမင္တြင္ ေကာင္းမႈမ်ားကို သင္ မျပဳလုပ္ေသးဘဲ၊ တကယ္တမ္းတြင္ သင့္အမူအက်င့္မွာ ဆိုးယုတ္မႈသို႔ ေျပာင္းသြားၿပီျဖစ္သည္။ ဘုရားသခင္၏ လက္ခံမႈကို မရရွိႏိုင္မည့္အျပင္ သင္သည္ စီရင္ျခင္းခံရလိမ့္မည္။ ဘုရားသခင္၌ ထိုသို႔ေသာ ယုံၾကည္မႈ ရွိသည့္သူတစ္ဦးသည္ အဘယ္အရာကို ရရွိဖို႔ ႀကိဳးစားသနည္း။ ထိုသို႔ေသာ ယုံၾကည္မႈသည္ အဆုံး၌ အခ်ည္းႏွီးျဖစ္မည္ မဟုတ္ေလာ။” (ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္၊ အတြဲ (၃)၊ ေနာက္ဆုံးေသာ ကာလ ခရစ္ေတာ္၏ ေဟာေျပာခ်က္မ်ား၊ မိမိ၏ ေဖာက္ျပန္ပ်က္စီးေသာ စိတ္သေဘာထားအား စြန္႔ပစ္ျခင္းအားျဖင့္သာလြတ္လပ္ျခင္းႏွင့္ လြတ္ေျမာက္ျခင္းကို ရရွိႏိုင္သည္) ကြၽန္မက ပိုခက္တဲ့၊ ပိုရႈပ္ေထြးတဲ့ ပေရာဂ်က္ေတြကို လႊဲေပးခဲ့ေပမဲ့ ဘယ္ေတာ့မွ အလကားမေနဘူး၊ တစ္ခါတေလမွာ ဒီဇိုင္းတစ္ခုအတြက္ ညနက္တဲ့အထိလုပ္တယ္လို႔ ထင္ခဲ့ဖူးတယ္။ တာဝန္ကို ဒီလိုလုပ္တာ လုံေလာက္ၿပီလို႔ ခံစားမိခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ ဘုရားသခင္က ကြၽန္မတို႔ ဘယ္ေလာက္အလုပ္ၿပီးတယ္၊ ဘယ္ေလာက္အားစိုက္ထုတ္တယ္ဆိုတာကို မၾကည့္ဘဲ ကြၽန္မတို႔တာဝန္အေပၚ ခ်ဥ္းကပ္ပုံကိုၾကည့္တယ္၊ ဘုရားအလိုေတာ္ကို ထည့္စဥ္းစားသလား၊ သမၼာတရားကို လက္ေတြ႕လုပ္တဲ့သက္ေသခံခ်က္ကို ပိုင္ဆိုင္သလားဆိုတာကို ၾကည့္တယ္ဆိုတာ ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ကေန ကြၽန္မ ျမင္ခဲ့တယ္။ ဒါက လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ တာဝန္က သူ႔လက္ခံမႈကို ရမလားဆိုတာကို သူ ဆုံးျဖတ္တဲ့နည္းပဲ။ ကြၽန္မက တစ္ခ်ိန္လုံး တာဝန္ထမ္းေဆာင္ေနတဲ့ပုံစံရွိေပမဲ့ တာဝန္အေပၚ ေပါ့ဆၿပီး ဂ႐ုမစိုက္တဲ့ သေဘာထားရွိခဲ့တယ္။ ဇာတိပကတိကိုပဲ အေရးစိုက္ၿပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အလိုလိုက္ေနခဲ့တယ္။ ကြၽန္မအတြက္ လြယ္တာမွန္သမွ်ကို လုပ္ၿပီး ခက္တာမွန္သမွ်ကို အေရးမစိုက္ခဲ့ဘူး။ ဆက္ကပ္ျခင္း၊ နာခံျခင္းနည္းနည္းေလးမွ မရွိခဲ့ဘူး။ ဒီလိုအေစခံတာက မလုံေလာက္ဘူး။ ဘုရားကို လွည့္စားဖို႔ ႀကိဳးစားေနတာပဲ။ ကြၽန္မက အခုမွစလုပ္တဲ့အခ်ိန္မွာ အဖြဲ႕ေခါင္းေဆာင္က အေရးႀကီးတဲ့အလုပ္ေတြကို ကြၽန္မကို ခ်ေပးခဲ့ေပမဲ့ ကြၽန္မက အၿမဲတမ္း ျဖစ္သလိုလုပ္ေနၿပီး လြယ္တာေတြဆီကိုပဲ ဦးတည္ေနတာေၾကာင့္ အသင္းေတာ္အလုပ္ကို ထည့္မစဥ္းစားဘဲ ကိုယ့္အတြက္ပဲ စဥ္းစားေနတာေၾကာင့္ သူက ကြၽန္မကို အေရးႀကီးတဲ့ပေရာဂ်က္ေတြမေပးေတာ့တာကို ေတြးမိတယ္။ ကြၽန္မက ဘုရားသခင္ေရာ၊ တျခားလူေတြကပါ အားကိုးလို႔မရတဲ့သူျဖစ္လာခဲ့တယ္။ ႐ိုးရွင္းတဲ့အလုပ္ေတြနဲ႔ပဲ အေစခံေနခဲ့တယ္။ ကိုယ့္တာဝန္ကို ဒီလိုဆက္ဆံေတာ့ ကြၽန္မက ေကာင္းမႈေတြမလုပ္႐ုံမကဘဲ ျပစ္မွားမႈေတြကိုလည္း စုေဆာင္းေနခဲ့တယ္။ ဒီမေကာင္းမႈကို စြန႔္လႊတ္ၿပီးေတာ့ ဘုရားသခင္ဆီမွာ ေနာင္တမရဘူးဆိုရင္ ကြၽန္မျပစ္မွားမႈေတြမ်ားလာတဲ့အခါ သူက ကြၽန္မကို မုန္းတီးၿပီး ျငင္းပယ္မွာပဲ။ ဒါဆိုရင္ ကြၽန္မက အျပည့္အဝ ေဖာ္ထုတ္ခံရၿပီး ဘုရားက စြန႔္ပစ္တာခံရမယ္။ ဒီေနရာမွာ ကြၽန္မတာဝန္အေပၚ ကြၽန္မသေဘာထားက ဘယ္ေလာက္အႏၲရာယ္ရွိတယ္ဆိုတာ ကြၽန္မ သေဘာေပါက္လာၿပီး နည္းနည္းေၾကာက္လာတယ္။ ဒီတစ္ႀကိမ္မွာ ျပဳျပင္ျခင္း၊ ကိုင္တြယ္ေျဖရွင္းခံရတာက ကြၽန္မအတြက္ ဘုရားသခင္ရဲ႕ ႏႈိးေဆာ္မႈနဲ႔ သတိေပးခ်က္ျဖစ္တယ္ဆိုတာကိုလည္း ကြၽန္မ သေဘာေပါက္သြားတယ္။ ကြၽန္မက အကင္းမပါးဘဲ အရမ္းထုံထိုင္းေနခဲ့တာပါ။ သူမ်ားေတြက ကြၽန္မကို အရမ္းသတိမေပးခဲ့ဘူးဆိုရင္ ကြၽန္မတာဝန္အေပၚ သေဘာထားက ဘုရားကို ႐ြံရွာေစတယ္ဆိုတာ ျမင္မွာမဟုတ္ဘူး။ ဒီမမွန္ကန္တဲ့ ကြၽန္မရဲ႕ အေျခအေနကို ခ်က္ခ်င္းေျပာင္းၿပီး ဘုရားဆီမွာ ေနာင္တရရမယ္၊ ေခါင္းမာၿပီး ပုန္ကန္ေနတာကို ရပ္ရမယ္ဆိုတာ သိခဲ့တယ္။

ဇာတိပကတိအလိုကို ျဖည့္ၿပီး သက္သာတာကိုရွာတဲ့ ကြၽန္မအေျခအေနနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြကို ကြၽန္မ ထပ္ၿပီးဖတ္တယ္။ ဒီအပိုဒ္လည္းပါတယ္။ “လူအခ်ိဳ႕သည္ မည္သည့္အလုပ္ကိုလုပ္ေဆာင္ပါေစ၊ သို႔မဟုတ္ မည္သည့္တာဝန္ကို ထမ္းေဆာင္ပါေစ ၎တို႔သည္ ေအာင္ျမင္ရန္ မစြမ္းေဆာင္ႏိုင္ၾကေပ။ ၎တို႔အတြက္ ခဲယဥ္းလြန္း၏။ ၎တို႔သည္ လူတို႔ထမ္းေဆာင္သင့္သည့္ မည္သည့္တာဝန္ဝတၱရားမ်ားကိုမဆို ျဖည့္ဆည္းႏိုင္စြမ္း မရွိၾကေပ။ ၎တို႔သည္ အမႈိက္မဟုတ္သေလာ။ ၎တို႔သည္ လူမ်ားဟု ေခၚရန္ ထိုက္တန္ေသးသေလာ။ ႁခြင္းခ်က္အေနျဖင့္ ငႏုံ၊ ငအမ်ား၊ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ ခ်ိဳ႕တဲ့သူမ်ားႏွင့္၊ ႐ုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာ အားနည္းမႈကို ခံစားရေသာသူမ်ားမွလြဲ၍ မိမိတို႔တာဝန္ကို မထမ္းေဆာင္သင့္ေသာ၊ မိမိတို႔ ဝတၱရားမ်ားကို မျဖည့္ဆည္းသင့္ေသာ အသက္ရွင္သည့္သူ တစ္ေယာက္ေယာက္ရွိသေလာ။ သို႔ေသာ္ ဤလူစားမ်ိဳးသည္ သစၥာမဲ့ျခင္းကို အစဥ္ဖုံးကြယ္ၿပီး မ႐ိုးမသား အစဥ္ျပဳမူကာ မိမိတို႔၏ တာဝန္မ်ားကို မျဖည့္ဆည္းလိုေပ။ ဆိုလိုသည္မွာ ၎တို႔သည္ မိမိတို႔ကိုယ္ကို သင့္ေလ်ာ္ေသာလူမ်ားကဲ့သို႔ ျပဳမူေဆာင္႐ြက္လိုျခင္းမရွိေပ။ ဘုရားသခင္သည္ ၎တို႔ကို အစြမ္းအစႏွင့္ ဆုေက်းဇူးမ်ားေပးခဲ့သည္။ ၎တို႔အား လူသားျဖစ္ဖို႔ အခြင့္အေရး သူေပးခဲ့ေသာ္လည္း၊ ၎တို႔က ဤအရာကို မိမိတို႔၏တာဝန္ ထမ္းေဆာင္ရာ၌ အသုံးမျပဳႏိုင္ၾကေခ်။ ၎တို႔သည္ ဘာမွ်မလုပ္ၾက၊ သို႔ေသာ္လည္း အရာအားလုံးကို ေမြ႕ေလ်ာ္ခံစားလိုၾက၏။ ဤသို႔ေသာသူသည္ လူသားအျဖစ္ ေခၚဆိုရန္ သင့္ေတာ္သေလာ။ ၎တို႔ကို မည္သည့္အလုပ္ပဲ ေပးေပး၊ အလုပ္က အေရးႀကီးသည္ျဖစ္ေစ၊ သာမန္ျဖစ္ေစ၊ ခက္ခဲသည္ျဖစ္ေစ၊ ႐ိုးရွင္းသည္ျဖစ္ေစ ၎တို႔သည္ အစဥ္သျဖင့္ ေပါ့ဆၿပီး ဝတ္ေက်တမ္းေက် ျပဳလုပ္သည္။ အစဥ္ ပ်င္းရိၿပီး မယုံရေပ။ ျပႆနာမ်ား ျဖစ္ေပၚေသာအခါ ၎တို႔အတြက္ တာဝန္ကို အျခားလူမ်ားအေပၚသို႔ တြန္းပို႔ရန္ ႀကိဳးစားသည္။ ၎တို႔သည္ မိမိတို႔၏ ကပ္ပါးေကာင္ ဘဝမ်ားကို ဆက္အသက္ရွင္ဖို႔ လိုလားရင္း၊ မည္သည့္တာဝန္ကိုမွ် မယူၾကေပ။ ၎တို႔သည္ အသုံးမဝင္ေသာ အမႈိက္မ်ားျဖစ္သည္ မဟုတ္ေလာ။” (ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္၊ အတြဲ (၅)၊ ေခါင္းေဆာင္မ်ားႏွင့္ အမႈေဆာင္မ်ား၏ တာဝန္မ်ား) “မည္သို႔ေသာသူမ်ားသည္ အသုံးမဝင္ေသာသူမ်ားျဖစ္သနည္း။ အသုံးမဝင္ေသာသူမ်ားသည္ နားေဝတိမ္ေတာင္ျဖစ္ေသာ၊ ဘဝတစ္ေလွ်ာက္ေလလြင့္ေနေသာသူမ်ားျဖစ္သည္။ ဤသို႔ေသာလူမ်ိဳးမ်ားသည္ ၎တို႔လုပ္ေဆာင္သမွ်တြင္ တာဝန္မခံယူၾကသကဲ့သို႔ တာဝန္ေက်ပြန္ျခင္းလည္းမရွိေပ။ အရာရာတြင္ အမွားမ်ားလုပ္ေဆာင္ၾကသည္။ သင္က ၎တို႔ႏွင့္ သမၼာတရားကို မည္သို႔မိတ္သဟာယျပဳသည္ျဖစ္ေစ သင္၏ စကားမ်ားကို အေရးမစိုက္ေပ။ ၎တို႔က ‘ငါ ဆႏၵရွိရင္ ဘဝကို ေလလြင့္ၿပီးေနမယ္။ ဘာအေရးလဲ။ ငါ့တာဝန္ကို ထမ္းေဆာင္တယ္။ စားစရာရွိတယ္။ ဒါဆို လုံေလာက္ေနၿပီ။ အနည္းဆုံးေတာ့ ငါ ေတာင္းစားစရာမလိုဘူး။ တစ္ေန႔က် ဘာမွစားစရာမရွိဘူးဆိုရင္ အဲဒီအခါက်မွ စဥ္းစားမယ္။ ေကာင္းကင္ဘုံက အၿမဲတမ္း တံခါးဖြင့္ထားမွာပဲ။ ဒီေတာ့ ငါက အသိတရား၊ ဆင္ျခင္တုံတရားမရွိဘူး၊ ငါက ေယာင္ခ်ာခ်ာျဖစ္ေနတယ္လို႔ ေျပာလည္း ဘာျဖစ္လဲ။ ငါ ဥပေဒ မခ်ိဳးေဖာက္ထားဘူး။ ဘယ္သူ႔ကိုမွ မသတ္ဘူး။ ဘာကိုမွ မီးမရႈိ႕ဘူး။ အမ်ားဆုံးအေနနဲ႔ ငါက အေကာင္းဆုံး ပင္ကိုစ႐ိုက္မရွိတာပဲ ရွိတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒါက ငါ့အတြက္ ႀကီးမားတဲ့ဆုံးရႈံးမႈမဟုတ္ဘူး။ ငါ့မွာ စားစရာရွိသေ႐ြ႕ ကိစၥမရွိဘူး’ ဟူ၍ ေတြးၾကသည္။ ဤအျမင္ရႈေထာင့္ကို သင္မည္သို႔ထင္သနည္း။ ငါ သင့္ကိုေျပာသည္။ ဤသို႔ေသာ ဘဝတစ္ေလွ်ာက္ေလလြင့္ေနသည့္ နားေဝတိမ္ေတာင္ျဖစ္ေသာလူတို႔အားလုံးသည္ ေသခ်ာေပါက္ ထုတ္ပယ္ျခင္းခံရေပမည္။ ကယ္တင္ျခင္းကို ၎တို႔ ရရွိရန္ မျဖစ္ႏိုင္ေပ။ ဘုရားသခင္ကို ႏွစ္အနည္းငယ္ယုံၾကည္ၿပီးေသာ္လည္း သမၼာတရားကို လက္ခံခါစသာျဖစ္ေသာသူမ်ားသည္ ထုတ္ပယ္ခံရမည္။ မည္သူမွ် က်န္ရွိမည္မဟုတ္ေပ။ အမႈိက္မ်ား၊ အသုံးအက်ေသာလူမ်ားအားလုံးသည္ ခိုကပ္စားသူမ်ားျဖစ္ၿပီး ေသခ်ာေပါက္ ထုတ္ပယ္ျခင္းခံရမည္ျဖစ္သည္။ ေခါင္းေဆာင္မ်ားႏွင့္ အမႈေဆာင္မ်ားသည္ အစာေကြၽးျခင္းခံရရန္အတြက္သာ ေမွ်ာ္လင့္ေနလွ်င္ ၎တို႔သည္ ပို၍ပင္ ပစ္ပယ္ခံရၿပီး ထုတ္ပယ္ခံရမည္။ ဤသို႔ေသာ နားေဝတိမ္ေတာင္ျဖစ္ေသာသူမ်ားသည္ ေခါင္းေဆာင္မ်ား၊ အမႈေဆာင္မ်ားျဖစ္ခ်င္ၾကေသးသည္။ သို႔ေသာ္ ၎တို႔ႏွင့္ မထိုက္တန္ေပ။ ၎တို႔သည္ မည္သည့္ လက္ေတြ႕အလုပ္မွ်မလုပ္ေပ။ သို႔တိုင္ေအာင္ ဦးေဆာင္ခ်င္ၾကသည္။ ၎တို႔သည္ အမွန္ပင္ အရွက္မရွိၾကေပ။” (ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္၊ အတြဲ (၅)၊ ေခါင္းေဆာင္မ်ားႏွင့္ အမႈေဆာင္မ်ား၏ တာဝန္မ်ား) တာဝန္တစ္ခုမွာ အၿမဲတမ္း ေပါ့ဆတာ၊ ဘယ္ေတာ့မွ တာဝန္မယူတာက ကိုယ္က အမႈိက္နဲ႔အတူတူျဖစ္တယ္ဆိုတဲ့သေဘာပဲဆိုတာ ဘုရားသခင္ရဲ႕ ဖြင့္ျပမႈေၾကာင့္ ကြၽန္မ သေဘာေပါက္သြားခဲ့တယ္။ ဘယ္အရာကိုမွ စိတ္ႏွစ္ၿပီးမလုပ္ရင္ အၿမဲတမ္း ေခ်ာင္ခိုေနၿပီး သင့္ေတာ္တဲ့တာဝန္ေတြကို မထမ္းေဆာင္ရင္၊ ကြၽမ္းက်င္မႈအသစ္ေတြ မသင္ရင္ ကိုယ္က အမႈိက္သ႐ိုက္ပဲ။ ဒါဟာ ကြၽန္မတာဝန္မွာ လုပ္တဲ့ပုံစံပဲဆိုတာ ကြၽန္မ ဆင္ျခင္ၾကည့္ၿပီး ျမင္ခဲ့ပါတယ္။ ဘယ္တာဝန္ကိုပဲ ကြၽန္မကို ေပးပါေစ ကြၽန္မက လုံးဝ ေသခ်ာမစဥ္းစားခ်င္ဘူး။ ဒုကၡမခံခ်င္ဘူး။ ေအာင္ျမင္မႈအတြက္ မႀကိဳးစားခ်င္ဘူး။ အလုပ္ရႈပ္ၿပီး အလကားေနမေနတဲ့ ပုံစံရွိတာနဲ႔တင္ ေက်နပ္ေနခဲ့တယ္။ ကြၽန္မက တာဝန္ကို ဒီလိုထမ္းေဆာင္ေတာ့ ေလွ်ာက္လုပ္ေနတာ သက္သက္ပဲမဟုတ္ဘူးလား။ ဘာစိတ္ပူစရာမွမရွိဘဲ ခရီးေတြေလွ်ာက္သြားႏိုင္ၿပီး သက္သာလြယ္ကူတဲ့ဘဝရွိတဲ့ ခ်မ္းသာတဲ့ မိသားစုေတြထဲက လူေတြကို ကြၽန္မ ငယ္ငယ္ကတည္းက အၿမဲတမ္းအားက်ခဲ့တယ္ဆိုတာကိုလည္း ေတြးမိတယ္။ ဒီလိုဘဝမ်ိဳးကို ကြၽန္မအရမ္းကို ရခ်င္ေနခဲ့တာေပါ့။ ကြၽန္မတို႔လူသားေတြက ဆယ္စုႏွစ္နည္းနည္းေလာက္ပဲ အသက္ရွင္ရတာဆိုေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ေပ်ာ္ေအာင္မေနရင္ အလကားအသက္ရွင္ရတဲ့ဘဝမဟုတ္ဘူးလားဆိုၿပီး ခံစားမိတယ္။ အ႐ြယ္ေရာက္လာေတာ့ လူတိုင္းက ပိုက္ဆံရဖို႔အတြက္ အလုပ္ႀကိဳးစားလုပ္ၾကတာကို ျမင္ေတာ့ စီးပြားေရးတစ္ခုစလုပ္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ကြၽန္မက အရမ္းအားမစိုက္ခ်င္ေနေသးဘူး။ တီဗီရႈိးေတြ၊ ဝတၳဳေတြကိုပဲ အၿမဲတမ္းအာ႐ုံစြဲေနခဲ့တယ္။ ကြၽန္မစီးပြားေရးအလုပ္အေၾကာင္းသိပ္မစဥ္းစားဘူး။ ပိုက္ဆံရလား၊ မရလားဆိုတာကို ဂ႐ုမစိုက္ခဲ့ဘူး။ ႏွစ္ကုန္တဲ့အခါမွာ ကြၽန္မက ဘာကိုမွမရခဲ့တဲ့အျပင္ ပိုက္ဆံပါ ကုန္သြားတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒီဟာေၾကာင့္ ကြၽန္မက သိပ္ၿပီးေတာ့ စိတ္မေကာင္းမျဖစ္ေသးဘူး။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ပဲ ႏွစ္သိမ့္ေပးခဲ့တယ္။ စားပြဲေပၚမွာ စားစရာရွိေနသေ႐ြ႕ နည္းနည္းဆုံးရႈံးတာက အေရးမႀကီးဘူးလို႔ ထင္ခဲ့တယ္။ ဘဝအေပၚ ကြၽန္မ အျမင္က “ယေန႔ လုပ္စရာရွိတာလုပ္၊ မနက္ျဖန္ကို မနက္ျဖန္ေရာက္မွ ေတြးပူပါ”၊ “လူ႔ဘဝသည္ တိုေတာင္းသျဖင့္ တစ္ေန႔တာအခ်ိန္ကို ေပ်ာ္႐ႊင္ေအာင္အသုံးခ်ပါ” ဆိုတာေတြပဲ။ ဒီဆိုးယုတ္တဲ့ အယူအဆေတြက လႊမ္းမိုးတာကို ခံထားရေတာ့ ကြၽန္မရဲ႕ သင့္ေတာ္တဲ့တာဝန္ေတြကို ဘယ္ေတာ့မွ အာ႐ုံမစိုက္ခဲ့ဘူး။ တိုးတက္ဖို႔ မႀကိဳးစားဘူး။ ဘဝမွာ ပန္းတိုင္မရွိဘူး။ ကြၽန္မက ယုံၾကည္သူျဖစ္ၿပီးသြားေတာ့ ဒီအယူအဆေတြနဲ႔ အသက္ရွင္ေနတုန္းပဲ။ ကြၽန္မတာဝန္မွာ အၿမဲတမ္းပဲ ေအးေအးေဆးေဆးလုပ္တာ၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ပင္ပန္းေအာင္မလုပ္တာ၊ အရမ္းမစဥ္းစားတာ၊ စိတ္မဖိစီးတာက အသက္ရွင္ဖို႔ သိပ္ေကာင္းတဲ့နည္းလမ္းပဲလို႔ ခံစားမိတယ္။ ဒါေပမဲ့ တကယ္ေတာ့ ဘယ္အလုပ္မ်ိဳးကိုမဆို ကြၽန္မ တာဝန္မယူႏိုင္ပါဘူး။ ကြၽန္မက ဘယ္ဟာအတြက္မွ အသုံးမဝင္ဘူး။ အမႈိက္လိုပါပဲ။ ကြၽန္မအျပဳအမူကို ဆင္ျခင္သုံးသပ္ေလေလ၊ အံ့ဩေလေလပဲ။ ကြၽန္မက အတိအက်ကို ဘုရားသခင္ေဖာ္ထုတ္ေနတဲ့ ကပ္ပါးေကာင္မ်ိဳးပဲ မဟုတ္ဘူးလား။ ဘုရားသခင္က လူသားမ်ိဳးႏြယ္ကို ကယ္တင္ဖို႔အတြက္ သူ႔ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြကို ေဖာ္ျပၿပီး ကြၽန္မတို႔ကို သမၼာတရားနဲ႔ အသက္ေပး႐ုံတင္မကဘူး။ ကြၽန္မတို႔အသက္ရွင္ဖို႔ လိုအပ္တာအားလုံးကိုလည္း ေပးအပ္ခဲ့ၿပီး ဒါေတြကို ႂကြယ္ဝေပါမ်ားစြာ ခံစားခြင့္ေပးတယ္။ ကြၽန္မတို႔ကို ေစာင့္ၾကည့္ၿပီး ကာကြယ္တယ္။ စာတန္ရဲ႕ ေထာင္ေခ်ာက္ေတြထဲကို မက်ေအာင္ တားဆီးေပးတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကြၽန္မက အၾကင္နာတရားမရွိဘူး။ ကြၽန္မတာဝန္မွာ ဘုရားသခင္ရဲ႕ ခ်စ္ျခင္းကို ျပန္ေပးဆပ္သင့္တယ္ဆိုတာကို မသိဘူး။ အဲဒီအစား ပ်င္းရိတဲ့ ကပ္ပါးေကာင္တစ္ေကာင္ျဖစ္လာတယ္။ ဒီဆိုးယုတ္တဲ့ စဥ္းစားပုံက ကြၽန္မကို အဆိပ္သင့္ေစၿပီး ကြၽန္မအထဲကို စိမ့္ဝင္ေနတယ္။ သာယာမႈနဲ႔ ဇာတိပကတိကို လိုက္ေလ်ာမႈေတြကိုပဲ သိတယ္။ ကြၽန္မတာဝန္ကို၊ ဒါမွမဟုတ္ ဘုရားကို ေက်နပ္ေစဖို႔ တာဝန္ကို ဘယ္လိုေကာင္းေကာင္းလုပ္ရမယ္ဆိုတာကို လုံးဝ အေလးအနက္ မစဥ္းစားခဲ့ဘူး။ ကြၽန္မ ဆင္ျခင္ၾကည့္ရင္းနဲ႔ ဒီေနရာေရာက္ေတာ့ မအီမသာျဖစ္လာၿပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ႐ြံမိတယ္။ အထင္လည္းေသးမိတယ္။ ကြၽန္မက တကယ္ကို စာတန္ဖ်က္ဆီးတာကို ေတာ္ေတာ္ေလးခံထားရတယ္ဆိုတာ ခံစားမိတယ္။ အသိစိတ္နဲ႔ ဆင္ျခင္တုံတရားအားလုံးေပ်ာက္ၿပီး အရမ္းထုံထိုင္းလာတယ္။ စာတန္က လူေတြကို တုံ႔ဆိုင္းသြားေအာင္လုပ္ၿပီး ပိုၿပီး ယုတ္မာေအာင္လုပ္ဖို႔ ဒီအေတြးေတြကို အသုံးျပဳတာကိုလည္း ကြၽန္မ ျမင္ခဲ့တယ္။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ကြၽန္မတို႔က အမႈိက္ျဖစ္သြားတယ္။ ဝိညာဥ္မပါတဲ့ လမ္းေလွ်ာက္ေနတဲ့ အေလာင္းေကာင္ေတြလိုေပါ့။ ကြၽန္မတာဝန္ကို ေကာင္းေကာင္းမထမ္းေဆာင္ခဲ့တာ ဘုရားကို ႏွစ္သိမ့္ဖို႔အတြက္ တစ္ခုမွမလုပ္ခဲ့တာကို ေတာ္ေတာ္ေနာင္တရတယ္။ ဘုရားကို အရမ္းကို အေႂကြးတင္သလိုခံစားရၿပီး ဆုေတာင္းလိုက္တယ္။ “ဘုရားသခင္ သမီးက စာတန္ကဖ်က္ဆီးတာကို ေလးေလးနက္နက္ခံထားရပါတယ္။ ကိုယ္ေတာ္ရဲ႕ ဖြင့္ျပျခင္းမရွိဘဲနဲ႔ သမီးျပႆနာက ဘယ္ေလာက္ဆိုးတယ္ဆိုတာ ျမင္မွာမဟုတ္ပါဘူး။ သမီးဟာ တာဝန္မသိတတ္ခဲ့ဘဲ ကိုယ့္တာဝန္မွာ လူ႔သဘာဝကင္းမဲ့ခဲ့ပါတယ္။ ကိုယ္ေတာ့္ေက်းဇူးေတာ္ေတြအမ်ားႀကီးကို ခံစားရေပမဲ့ ကိုယ္ေတာ့္ခ်စ္ျခင္းကို ျပန္ေပးဆပ္ဖို႔ လုံးဝ မသိခဲ့ပါဘူး။ သမီးဟာ ကပ္ပါးေကာင္တစ္ေကာင္ျဖစ္ေနခဲ့ပါတယ္။ ဇာတိပကတိဟာ သမၼာတရားကို လက္ေတြ႕လုပ္ဖို႔အတြက္ သမီးရဲ႕ အႀကီးမားဆုံးအတားအဆီးျဖစ္တယ္ဆိုတာ ျမင္ပါတယ္။ ဒါကို သမီး စြန႔္ပစ္ခ်င္ၿပီး ကိုယ္ေတာ့္ထံမွာ ေနာင္တရခ်င္ပါတယ္။ သမၼာတရားကို အသိစိတ္ရွိရွိနဲ႔ ရွာေဖြႏိုင္ခ်င္ပါတယ္။ ကိုယ္ေတာ္ရဲ႕ သတ္မွတ္ခ်က္ေတြအတိုင္း သမီးတာဝန္ကို ထမ္းေဆာင္ခ်င္ပါတယ္” ဆိုၿပီးေတာ့။

ေနာက္ပိုင္းမွာ ေနာက္ထပ္ ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္တခ်ိဳ႕ကို ဖတ္ခဲ့တယ္။ အနႏၲတန္ခိုးရွင္ ဘုရားသခင္ ေျပာသည္မွာ- “သင္သည္ လူပုဂၢိဳလ္တစ္ေယာက္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ လူတစ္ေယာက္၏ တာဝန္မ်ားသည္ မည္သည့္အရာျဖစ္သည္ကို ခ်င့္ခ်ိန္စဥ္းစားသင့္သည္။ သားသမီးဝတ္ေက်ျခင္း၊ မိဘမ်ားကို ေထာက္ပံ့ျခင္း၊ သင့္မိသားစု ဂုဏ္သတင္းေကာင္းေအာင္ ျပဳလုပ္ျခင္းတို႔ကဲ့သို႔ေသာ မယုံၾကည္သူမ်ားက အထင္ႀကီးေသာ တာဝန္မ်ားကို ေျပာဖို႔မလိုအပ္ေပ။ ဤအရာမ်ားအားလုံးသည္ အႏွစ္မရွိဘဲ တကယ့္အဓိပၸာယ္ လုံးဝကင္းမဲ့သည္။ လူတစ္ေယာက္က ျဖည့္ဆည္းသင့္သည့္ အနည္းဆုံးေသာ တာဝန္မွာ အဘယ္နည္း။ လက္ေတြ႕အက်ဆုံးမွာ ယေန႔တြင္ သင္၏တာဝန္ကို ေကာင္းစြာထမ္းေဆာင္ပုံ ျဖစ္သည္။ ဝတ္ေက်တမ္းေက်လုပ္ျခင္းျဖင့္သာ အစဥ္ေက်နပ္ေနျခင္းသည္ သင္၏တာဝန္မ်ားကို ျဖည့္ဆည္းျခင္းမဟုတ္ေပ။ ၿပီးလွ်င္ အယူဝါဒစကားမ်ားကိုသာ သံေယာင္လိုက္ႏိုင္ျခင္းသည္ သင္၏တာဝန္မ်ားကို ျဖည့္ဆည္းျခင္းမဟုတ္ေပ။ သမၼာတရားကို လက္ေတြ႕လုပ္ၿပီး စည္းမ်ဥ္းမ်ားႏွင့္အညီ အမႈအရာမ်ားကို လုပ္ေဆာင္ျခင္းသည္သာ သင္၏တာဝန္မ်ားကို ထမ္းေဆာင္ျခင္းျဖစ္ၿပီး သမၼာတရားကို သင္လက္ေတြ႕လုပ္ေဆာင္ျခင္းက ထိေရာက္မႈရွိကာ လူတို႔အတြက္ အက်ိဳးျဖစ္သည့္အခ်ိန္မွသာ သင္၏တာဝန္ကို အမွန္တကယ္ ျဖည့္ဆည္းၿပီး ျဖစ္လိမ့္မည္။ မည္သည့္တာဝန္ကို သင္ထမ္းေဆာင္သည္ျဖစ္ေစ သမၼာတရား စည္းမ်ဥ္းမ်ားႏွင့္အညီ မေလွ်ာ့တမ္း လုပ္ေဆာင္သည့္အခါတြင္သာ သင္၏ တာဝန္ကို စစ္မွန္စြာ ျဖည့္ဆည္းလိမ့္မည္။ အမႈအရာမ်ားကို လူသား၏ လုပ္ေဆာင္ပုံႏွင့္အညီ ဟန္ျပလုပ္ေဆာင္ျခင္းသည္ ဝတ္ေက်တမ္းေက်ဆန္ၿပီး ျဖစ္ကတတ္ဆန္းလုပ္ျခင္းျဖစ္သည္။ သမၼာတရား စည္းမ်ဥ္းမ်ားကို လိုက္နာျခင္းသည္သာ တာဝန္ကို မွန္မွန္ကန္ကန္ ထမ္းေဆာင္ျခင္းျဖစ္ၿပီး သင္၏တာဝန္ကို ျဖည့္ဆည္းျခင္းျဖစ္သည္။ သင္၏ တာဝန္ကို ထမ္းေဆာင္ေသာအခါ သစၥာရွိျခင္းကို ျပသျခင္းမဟုတ္သေလာ။ ဤသည္မွာ မိမိတာဝန္အေပၚ သစၥာရွိျခင္း၏ သ႐ုပ္သကန္တစ္ခုျဖစ္၏။ သင့္တြင္ ဤတာဝန္အသိစိတ္ ရွိသည့္အခါမွသာ၊ ဤစိတ္ႏွင့္ဆႏၵ ရွိသည့္အခါမွသာ၊ မိမိတာဝန္အေပၚ သစၥာရွိမႈ၏ သ႐ုပ္သကန္ကို သင့္တြင္ ေတြ႕ရသည့္အခါ ဘုရားသခင္သည္ သင့္ကို ေထာက္ခံလိမ့္မည္။ သင့္ကို အတည္ျပဳလက္ခံျခင္းျဖင့္ ၾကည့္ရႈလိမ့္မည္။ သင့္တြင္ ဤတာဝန္အသိစိတ္ပင္ မရွိလွ်င္ ဘုရားသခင္က သင့္ကို လူပ်င္းတစ္ေယာက္အျဖစ္၊ အ႐ူးတစ္ေယာက္အျဖစ္ ဆက္ဆံလိမ့္မည္ျဖစ္ၿပီး သင့္ကို စက္ဆုပ္႐ြံရွာလိမ့္မည္။...အသင္းေတာ္တြင္ တာဝန္တစ္ခုကို ဘုရားသခင္က ခြဲေဝသတ္မွတ္ေပးထားေသာ လူတစ္ေယာက္အေပၚ ဘုရားသခင္၏ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မ်ားက အဘယ္နည္း။ ေရွးဦးစြာ ထိုသူကို တာဝန္သိတတ္ၿပီး လုံ႔လရွိဖို႔၊ အလုပ္ကို အလြန္အေရးပါသည္ဟု မွတ္ယူၿပီး ေကာင္းစြာလုပ္ေဆာင္ဖို႔ ဘုရားသခင္က ေမွ်ာ္လင့္သည္။ ဒုတိယအေနျဖင့္ ထိုသူသည္ ယုံၾကည္ဖို႔ရန္ ထိုက္တန္ေသာသူတစ္ေယာက္ျဖစ္ဖို႔ မည္မွ်ၾကာပါေစ၊ သူ၏ ပတ္ဝန္းက်င္က မည္သို႔ ေျပာင္းလဲပါေစ သူ၏ တာဝန္သိစိတ္က မယိမ္းယိုင္ဖို႔၊ သူ၏ ပင္ကိုစ႐ိုက္က စမ္းသပ္မႈကို ရင္ဆိုင္ေျဖရွင္းဖို႔ ဘုရားသခင္က ေမွ်ာ္လင့္သည္။ သူသည္ ယုံၾကည္ထိုက္ေသာသူျဖစ္လွ်င္ ဘုရားသခင္က စိတ္ခ်လက္ခ်ရွိသည္။ ဘုရားသခင္သည္ ဤကိစၥကို ေစာင့္ၾကည့္ျခင္း၊ သို႔မဟုတ္ စစ္ေဆးျခင္း ရွိမည္မဟုတ္ေတာ့ေပ။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ စိတ္အတြင္းတြင္ ဘုရားသခင္က ထိုသူကို ယုံၾကည္ေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ ဘုရားသခင္က ဤအလုပ္ကို ထိုသူအား ေပးေသာအခါ သူသည္ အမွားတစ္ခုမွ်မရွိဘဲ ၿပီးေျမာက္ဖို႔ ေသခ်ာလိမ့္မည္ျဖစ္သည္။ ဘုရားသခင္က အလုပ္တစ္ခုကို လူတို႔အေပၚ အပ္ႏွံေသာအခါတြင္ ဤသည္မွာ သူ၏ ဆႏၵမဟုတ္သေလာ။ (ဟုတ္သည္။) ဤသို႔ဆိုလွ်င္ ဘုရားအလိုေတာ္ကို သင္နားလည္သည္ႏွင့္ သင့္ကို ဘုရားသခင္က ယုံၾကည္ၿပီး သင့္ကို ႏွစ္သက္ေစရန္ မည္သည့္အရာကို သင္လုပ္ေဆာင္သင့္သနည္း။ လူတို႔၏ စြမ္းေဆာင္မႈႏွင့္ အျပဳအမူ၊ ၎တို႔၏တာဝန္အေပၚ ၎တို႔ခ်ဥ္းကပ္သည့္ သေဘာထားတို႔သည္ ၎တို႔ကို မိမိတို႔ကိုယ္ကို အထင္အျမင္ေသးျခင္းပင္ ျဖစ္ေစသည့္အခါ မ်ားစြာရွိသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သင့္ကို ဘုရားသခင္က ႏွစ္သက္ေစရန္၊ သင့္ကို ေက်းဇူးျပဳရန္၊ သို႔မဟုတ္ သင့္အေပၚ အထူးျပဳမူဆက္ဆံေစရန္ သင္မည္သို႔ ေတာင္းဆိုႏိုင္မည္နည္း။ ဤသည္မွာ က်ိဳးေၾကာင္းမသင့္ျခင္း မဟုတ္သေလာ။ (ဟုတ္ပါသည္။) သင္သည္ပင္ သင့္ကိုယ္သင္ ႏွိမ္သည္။ သင္သည္ပင္ သင့္ကိုယ္သင္ ႐ြံရွာသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သင့္ကို ဘုရားသခင္ႏွစ္သက္ေစရန္ သင္ေတာင္းဆိုျခင္းသည္ သင့္အတြက္ အဓိပၸာယ္မရွိေပ။ ဤသို႔အားျဖင့္ သင္သည္ ဘုရားသခင္အား သင့္ကို ႏွစ္သက္ေစလိုလွ်င္ အနည္းဆုံးအေနျဖင့္ အျခားလူမ်ားက သင့္ကို ယုံၾကည္ႏိုင္သင့္သည္။ သူတစ္ပါးတို႔ကို သင့္အား ယုံၾကည္ေစလိုလွ်င္၊ မ်က္ႏွာသာေပးေစလိုလွ်င္၊ သင့္ကို အေကာင္းျမင္ေစလိုလွ်င္ အနည္းဆုံးအေနျဖင့္ သင္သည္ သိကၡာရွိရမည္။ တာဝန္သိရမည္။ အေျပာႏွင့္အလုပ္ညီရမည္။ ယုံၾကည္ထိုက္သူျဖစ္ရမည္။ ဤသို႔ဆိုလွ်င္ ဘုရားေရွ႕တြင္ မည္သို႔ျဖစ္သနည္း။ သင္သည္ သင္၏တာဝန္ကို ထမ္းေဆာင္ရာတြင္လည္း တာဝန္သိတတ္လွ်င္၊ လုံ႔လရွိလွ်င္၊ ဆက္ကပ္အပ္ႏွံျခင္းရွိလွ်င္ သင့္အေပၚ ဘုရားသခင္၏ ေတာင္းဆိုခ်က္အမ်ားစုကို သင္ ျဖည့္ဆည္းၿပီးျဖစ္သည္။ ဤသို႔ဆိုလွ်င္ ဘုရားသခင္၏ လက္ခံမႈကို သင္ရရွိဖို႔ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ရွိသည္မဟုတ္ေလာ။” (ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္၊ အတြဲ (၅)၊ ေခါင္းေဆာင္မ်ားႏွင့္ အမႈေဆာင္မ်ား၏ တာဝန္မ်ား) လူတိုင္းမွာ ကိုယ္ပိုင္တာဝန္၊ ဝတၱရားေတြရွိတယ္၊ ဂုဏ္သိကၡာနဲ႔ တန္ဖိုးနဲ႔ အသက္ရွင္ဖို႔အတြက္ အဓိကက ကြၽန္မတို႔တာဝန္ကို ျဖည့္ဆည္းၿပီး တာဝန္ကို အေလးအနက္၊ အာ႐ုံစိုက္ၿပီး ဆက္ဆံႏိုင္ျခင္းရွိမရွိပဲဆိုတာကို ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ကေန ကြၽန္မ သိခဲ့ရတယ္။ ကြၽန္မတို႔ကို အၿမဲတမ္းတြန္းအားေပးေနဖို႔ သူမ်ားေတြကို မလိုအပ္သင့္ဘူး။ တာဝန္သိတဲ့စိတ္ရွိသင့္တယ္။ အေျခအေနက ဘယ္လိုျဖစ္လာပါေစ အေရးႀကီးတာက လူတစ္ေယာက္က သူလုပ္တဲ့အရာအေပၚမွာ စိတ္ႏွစ္သလားဆိုတာပဲ။ အဲဒီလိုသေဘာထားမ်ိဳးရွိတဲ့သူေတြကသာ ဂုဏ္သိကၡာရွိၿပီး အားကိုးလို႔ရတယ္။ သူတို႔လုပ္ရပ္ေတြကို ဘုရားသခင္က အမွတ္ရလိမ့္မယ္။ ဘုရားအလိုေတာ္ကို နားလည္သြားေတာ့ ကြၽန္မအတြက္ ဉာဏ္အလင္းပြင့္သြားၿပီး လက္ေတြ႕လုပ္ဖို႔ လမ္းေၾကာင္းတစ္ခုေပးတယ္။ အဲဒီေနာက္ေတာ့ ကြၽန္မတာဝန္မွာ ပိုၿပီးအာ႐ုံစိုက္ဖို႔၊ သမၼာတရားစည္းမ်ဥ္းေတြကိုရွာဖို႔၊ တတ္ႏိုင္သမွ် အေကာင္းဆုံးႀကိဳးစားလုပ္ဖို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အၿမဲတမ္းသတိေပးတယ္။

တစ္ခါေတာ့ အစ္မတစ္ေယာက္နဲ႔ ကြၽန္မက ပုံတစ္ခုရဲ႕ ဒီဇိုင္းအေၾကာင္းေျပာေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ကိုးကားခ်က္အေနနဲ႔ အေနာက္တိုင္းပုံစံကို အသုံးျပဳၿပီး အထင္ႀကီးေလာက္စရာျဖစ္ေအာင္ လုပ္ရမယ္လို႔ သူက ေျပာတယ္။ “အထင္ႀကီးေလာက္စရာ” လို႔ သူကေျပာေတာ့ ဒါ ခက္မွာပဲလို႔ ကြၽန္မ ခံစားမိတယ္။ အေနာက္တိုင္းပုံစံေတြက ၾကည့္ေကာင္းတာကို ကြၽန္မ သိေပမဲ့ အလွဆင္တဲ့ ဖန္တီးမႈမ်ိဳးစုံကိုလုပ္ဖို႔က ရႈပ္ေထြးလိမ့္မယ္။ အရင္က ဒီလိုဒီဇိုင္းမ်ိဳးေတြကို တျခားအစ္မေတြက အၿမဲတမ္းလုပ္ခဲ့ဖူးတယ္။ ကြၽန္မက ဒါကို သိပ္မကြၽမ္းဘူး။ ေကာင္းေကာင္းျဖစ္လာဖို႔က ကြၽန္မအတြက္ ေတာ္ေတာ္ခ က္ၿပီး အခ်ိန္ေတြ၊ အားအင္ေတြ အမ်ားႀကီးကုန္မွာပဲ။ ကြၽန္မ တြန႔္ဆုတ္လာၿပီး ျငင္းလိုက္ခ်င္တယ္။ တျခားအစ္မတစ္ေယာက္ကို လုပ္ခိုင္းခ်င္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ေနာက္ေတာ့ အရင္က ဖတ္ခဲ့ဖူးတဲ့ ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္တစ္ပိုဒ္ကို ေတြးမိတယ္။ “အသင္းေတာ္က သင့္အား လုပ္ေဆာင္ရန္ အလုပ္တစ္ခုေပးသည္ ဆိုပါစို႔။ သင္က ‘...အသင္းေတာ္က ငါ့ကို ဘာအလုပ္မ်ိဳးပဲ ခ်ေပးပါေစ ငါ့ရဲ႕ စိတ္ႏွလုံး၊ အားအင္ရွိသမွ်နဲ႔ ခံယူမယ္။ ငါနားမလည္တာ တစ္ခုခုရွိရင္၊ ျပႆနာတစ္ခုျဖစ္လာရင္ ဘုရားသခင္ဆီကို ဆုေတာင္းမယ္၊ သမၼာတရားကို ရွာမယ္။ သမၼာတရား စည္းမ်ဥ္းေတြကို နားလည္ေအာင္ ႀကိဳးစားမယ္။ ေကာင္းေကာင္းလုပ္မယ္။ ငါ့တာဝန္က ဘာပဲျဖစ္ပါေစ ေကာင္းေကာင္းထမ္းေဆာင္ၿပီး ဘုရားကို ေက်နပ္ေစဖို႔ အရာရာကို အသုံးျပဳမယ္။ ငါစြမ္းေဆာင္ႏိုင္တဲ့ ဘယ္အရာမဆိုအတြက္ ငါခံယူရမယ့္တာဝန္ေတြအားလုံးကို တာဝန္ယူဖို႔ အေကာင္းဆုံးလုပ္မယ္။ အနည္းဆုံးအေနနဲ႔ ငါ့ရဲ႕ အသိစိတ္၊ ဆင္ျခင္တုံတရားကို ဆန႔္က်င္မွာမဟုတ္ဘူး။ သတိမမူျဖစ္ၿပီး ဝတ္ေက်တမ္းေက်မလုပ္ဘူး။ ဉာဏ္မ်ားၿပီး တာဝန္ကို မပ်က္ကြက္ဘူး။ သူမ်ားေတြ အလုပ္ႀကိဳးစားၿပီး ရထားတဲ့ အသီးအပြင့္ေတြကို ခံစားမွာမဟုတ္ဘူး။ ငါလုပ္တဲ့ ဘယ္အရာကမွ အသိစိတ္ရဲ႕ စံႏႈန္းေတြထက္ နိမ့္က်မွာမဟုတ္ဘူး’ ဟူ၍ ေျပာသည္ဆိုပါစို႔။ ဤသည္မွာ လူသားအျပဳအမူ၏ အနည္းဆုံးစံႏႈန္းျဖစ္သည္။ ဤသို႔ေသာပုံစံျဖင့္ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ေသာသူသည္ တာဝန္သိေသာ၊ က်ိဳးေၾကာင္းသင့္ေသာသူအျဖစ္ အရည္အခ်င္းျပည့္မီႏိုင္သည္။ သင္သည္ အနည္းဆုံးအေနျဖင့္ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ရာတြင္ အသိစိတ္ရွင္းလင္းရမည္။ အနည္းဆုံးအေနျဖင့္ သင္၏ တစ္ရက္ ထမင္းသုံးနပ္ကို ထိုက္တန္စြာရရွိၿပီး ညာစားေနျခင္းမဟုတ္ဟု ခံစားရမည္။ ဤသည္မွာ တာဝန္သိစိတ္ဟု ေခၚသည္။ သင္၏ အစြမ္းအစက ျမင့္သည္ျဖစ္ေစ၊ နိမ့္သည္ျဖစ္ေစ၊ သမၼာတရားကို သင္နားလည္ျခင္းရွိသည္ျဖစ္ေစ၊ မရွိသည္ျဖစ္ေစ သင္သည္ ဤသေဘာထားရွိရမည္။ ‘ဒီအလုပ္ကို ငါ့ကို ေပးထားတဲ့အတြက္ ငါ အေလးအနက္ သေဘာထားရမယ္။ စိတ္ႏွလုံး၊ အားအင္ရွိသမွ်နဲ႔ ငါ့ရဲ႕ အေရးကိစၥအျဖစ္ မွတ္ယူၿပီး ေကာင္းေကာင္းလုပ္ရမယ္။ လုံးဝ ေကာင္းေကာင္း လုပ္ႏိုင္မလားဆိုတာကေတာ့ အာမခံႏိုင္တယ္လို႔ ယူဆလို႔ မျဖစ္ဘူး။ ဒါေပမဲ့ ငါ့သေဘာထားကေတာ့ ေကာင္းေကာင္းၿပီးဖို႔အတြက္ အေကာင္းဆုံးလုပ္မယ္။ အဲဒါနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ သတိမမူျဖစ္ၿပီး ဝတ္ေက်တမ္းေက်ဆန္တာမ်ိဳး ေသခ်ာေပါက္ ျဖစ္မွာမဟုတ္ဘူး။ ျပႆနာတစ္ခုျဖစ္လာရင္ တာဝန္ယူသင့္တယ္။ အဲဒီကေန သင္ခန္းစာယူၿပီး ငါ့တာဝန္ကို ေကာင္းေကာင္းထမ္းေဆာင္ဖို႔ ေသခ်ာလုပ္သင့္တယ္’ဟူ၍ ျဖစ္သည္။ ဤသည္မွာ မွန္ကန္ေသာ သေဘာထားျဖစ္သည္။” (ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္၊ အတြဲ (၅)၊ ေခါင္းေဆာင္မ်ားႏွင့္ အမႈေဆာင္မ်ား၏ တာဝန္မ်ား) ကြၽန္မတာဝန္မွာ အရင္က တာဝန္မသိတတ္ခဲ့ပုံကို ျပန္ေတြးမိတယ္။ ကြၽန္မက အၿမဲတမ္း ျဖစ္သလိုလုပ္ေနၿပီး ဘုရားကို ႐ြံရွာေစတဲ့အရာေတြအမ်ားႀကီးလုပ္ခဲ့တယ္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ ဇာတိပကတိအလိုကို ျဖည့္ၿပီး သက္သာျခင္းကို တပ္မက္လို႔ မျဖစ္ဘူး။ ဘုရားအလိုေတာ္ကို ထည့္စဥ္းစားၿပီး ကြၽန္မတာဝန္အတြက္ တာဝန္ယူရမယ္ေပါ့။ ကြၽန္မ တိတ္တဆိတ္နဲ႔ စိတ္ပိုင္းျဖတ္လိုက္တယ္။ ကြၽန္မ ဘယ္ေလာက္ပဲ ေအာင္ျမင္ႏိုင္ပါေစ၊ အရင္ဆုံး နာခံၿပီး ႀကိဳးစားလုပ္ရမယ္။ တတ္ႏိုင္သမွ် အေကာင္းဆုံးလုပ္ဖို႔က အေရးႀကီးဆုံးပဲ။ ဒီအေတြးေတြနဲ႔ ကြၽန္မ ဦးတည္ခ်က္တစ္ခုရွိသလို ခံစားမိတယ္။ ကြၽန္မတို႔အလုပ္ရဲ႕ စည္းမ်ဥ္းေတြကို စဥ္းစားၿပီး ကိုးကားဖို႔အခ်က္အလက္တခ်ိဳ႕ကို အတူစုလိုက္တယ္။ ပုံစံသုံးေလးခုလုပ္ၿပီး အဲဒါေတြကို အႀကံေပးဖို႔အတြက္ တျခားအစ္မေတြဆီကို ပို႔လိုက္တယ္။ နည္းနည္းစစ္ေဆးၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ၿပီးသြားတယ္။ ဒီလိုလုပ္တဲ့အခါမွာ ကြၽန္မ စိတ္ႏွလုံးထဲမွာ ၿငိမ္သက္ျခင္းရွိၿပီး အရင္ကထက္ပိုၿပီး လက္ေတြ႕က်သလို ခံစားမိတယ္။

အဲဒီေနာက္ေတာ့ ကြၽန္မတာဝန္မွာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ သုံးသပ္ျခင္း၊ ဇာတိပကတိကို စြန႔္လႊတ္ျခင္းအေပၚ အာ႐ုံစိုက္တယ္။ ကြၽန္မရဲ႕ ေန႔စဥ္အသက္တာမွာ အေသးအဖြဲကိစၥေတြနဲ႔ အသင္းေတာ္က ခ်ေပးတဲ့အလုပ္ေတြကို ပိုၿပီးေတြးမိဖို႔၊ ကြၽန္မတာဝန္ကို ပိုေကာင္းေအာင္ဘယ္လိုလုပ္ရမယ္ဆိုတာကို စဥ္းစားဖို႔ ေသခ်ာလုပ္တယ္။ အမွန္တကယ္ေတာ့ ဒါေတြေၾကာင့္ ကြၽန္မက တကယ္တမ္း မေမာဘူး။ အဲဒီအစား စိတ္ေက်နပ္မႈရွိတယ္။ ဒီလိုလူမ်ိဳးျဖစ္ရတာက တကယ္ကို ေကာင္းတယ္။ တစ္ခါတေလေတာ့ ကြၽန္မက ဇာတိပကတိကို အေရးစိုက္ၿပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အလိုလိုက္ခ်င္ေနေသးေပမဲ့ ကြၽန္မရဲ႕ ေဖာက္ျပန္ပ်က္စီးမႈကို အရင္ကထက္ပိုၿပီး သတိထားမိခဲ့တယ္။ ဇာတိပကတိကို စြန႔္လႊတ္ဖို႔အတြက္ ကြၽန္မ ခ်က္ခ်င္းဆုေတာင္းၿပီး ကြၽန္မကို ကူညီဖို႔ ဘုရားကို ေတာင္းခံဖို႔လိုတယ္၊ ကြၽန္မက ေနာက္တစ္ခါ ဝတ္ေက်တမ္းေက်လုပ္ရင္၊ လွည့္စားၿပီး တာဝန္မသိတတ္ရင္ ကြၽန္မကို ပဲ့ျပင္ဆုံးမဖို႔ ဘုရားကို ေတာင္းဆိုဖို႔လိုတယ္ဆိုတာ ကြၽန္မ သိတယ္။ ၾကာလာေတာ့ ကြၽန္မတာဝန္မွာ တာဝန္ခံႏိုင္လာတယ္။ ကြၽန္မတာဝန္ေတြကို ထမ္း႐ြက္ၿပီး တာဝန္ထမ္းေဆာင္ခ်င္စိတ္ရွိလာတယ္။ ဒါက သမာဓိ၊ သိကၡာနဲ႔ ၿငိမ္သက္ျခင္းနဲ႔ အသက္ရွင္ဖို႔ တစ္ခုတည္းေသာနည္းလမ္းပဲ။