က်န္းက်င့္ တ႐ုတ္ႏိုင္ငံ

လြန္ခဲ့တဲ့တစ္ခ်ိန္က အစ္ကိုေက်ာက္ဆီက စာတစ္ေစာင္ ရခဲ့တယ္။ သူတို႔အသင္းေတာ္ေခါင္းေဆာင္နဲ႔ ညီအစ္ကိုတစ္ေယာက္ ေမာင္ႏွမတစ္ေယာက္က ဧဝံေဂလိ ျဖန္႔ေဝေနတုန္း ရဲဖမ္းခံလိုက္ရတာေလ။ စာအုပ္ေတြ ဝွက္ထားတဲ့ ေနရာက ေဘးမကင္းေတာ့ဘူး။ ရဲေတြက အခ်ိန္မေ႐ြး ဝင္ရွာၿပီး သိမ္းသြားႏိုင္တယ္။ ဖမ္းခံထားရသူေတြနဲ႔ မၾကာခဏ အဆက္အသြယ္ လုပ္ဖူးတဲ့ အသင္းေထာက္တခ်ိဳ႕နဲ႔ သူက ေစာင့္ၾကည့္ခံေနရလို႔ စာအုပ္ေတြကို ကူမေ႐ႊ႕ေပးႏိုင္ၾကဘူး။ ဒီေတာ့ ဘုရားစာအုပ္ေတြကို တျခားေနရာဆီ ကူေ႐ႊ႕ေပးႏိုင္မလားဆိုၿပီး ကြၽန္ေတာ့္ကို သူဆက္သြယ္လာတာပဲ။ စာကို ဖတ္ၿပီးတဲ့ေနာက္ ကြၽန္ေတာ္ေဝခြဲမရျဖစ္ခဲ့တယ္။ ခရစ္ယာန္ေတြကို ဖမ္းဖို႔ စီစီပီက ႐ြာတိုင္းမွာ “ငါးအိမ္စု တာဝန္ယူစနစ္” ကို ျပ႒ာန္းခဲ့တာ။ ၿပီးေတာ့ ဘယ္သူ႔အိမ္ကို လူစိမ္းေတြ လာလည္လဲ သိရဖို႔ ေစာင့္ၾကည့္တယ္။ ဘုရားအေပၚ ယုံၾကည္သူေတြကို ေတြ႕ရင္ ခ်က္ခ်င္းတိုင္ၾကတာ။ အဲဒီအသင္းေတာ္က ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမေတြ ဖမ္းခံရတာ မၾကာေသးဘူး၊ စီစီပီကလည္း ေနရာအႏွံ႔ ေစာင့္ၾကည့္ေနတယ္။ အဲဒီလိုအခ်ိန္မွာ ဘုရားစာအုပ္ေတြကို ေနရာေ႐ႊ႕ရတာ သိပ္အႏၲရာယ္မ်ားတယ္။ ယုတ္မာတဲ့လူရဲ႕ အတိုင္ခံရရင္၊ ဒါမွမဟုတ္ ရဲေတြသိသြားရင္ ရဲေတြက ကားကို သိမ္းၿပီး ကားေပၚက လူေတြကို ဖမ္းမွာ။ ဘုရားစာအုပ္တစ္ပုံႀကီးကို သူတို႔ေတြ႕သြားရင္ ကြၽန္ေတာ့္ကို စစ္ေမးရင္း ႏွိပ္စက္မွာ ေသခ်ာတယ္။ မေသရင္ေတာင္ ဒဏ္ရာရမွာ က်ိန္းေသပဲ။ ကြၽန္ေတာ္က ႏွိပ္စက္ဒဏ္ မခံႏိုင္လို႔ ယုဒျဖစ္သြားရင္ က်ိန္ျခင္းခံရၿပီး အျပစ္ဒဏ္ေပးခံရမွာ၊ ဒါဆို ကြၽန္ေတာ္ကိစၥတုံးၿပီ မဟုတ္လား။ ဒါေပမဲ့ စာအုပ္ေတြကို အခ်ိန္မီ ေနရာမေ႐ႊ႕ထားလို႔ ရဲေတြက ေတြ႕ၿပီး သိမ္းသြားရင္ ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမေတြမွာ ဖတ္စရာ ဘာရွိေတာ့မွာလဲ။ ဘုရားစာအုပ္ေတြကို ရဲေတြသိမ္းသြားမွာ ထိုင္မၾကည့္ေနႏိုင္ခဲ့ဘူး။ ဘာလုပ္ရမလဲ ေဝခြဲမရလို႔ ဘုရားဆီ တိုးဝင္ဆုေတာင္းခဲ့တယ္။ “ဘုရားသခင္ သားစိုးေၾကာက္မိပါတယ္။ ဖမ္းခံရမွာ စိုးရိမ္လို႔ သြားကူညီေပးဖို႔ သတၱိမရွိဘူး။ သားကို ယုံၾကည္ျခင္းနဲ႔ ခြန္အား ေပးေတာ္မူပါ” လို႔ေပါ့။

ဆုေတာင္းၿပီးေနာက္ ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္တစ္ပိုဒ္ကို ေတြ႕ခဲ့တယ္။ “ဘုရားသခင္ကို သစၥာေစာင့္သိသည့္သူမ်ားက အႏၲရာယ္မ်ား ပါရွိသည္ကို ရွင္းလင္းစြာ သိၿပီး ၎တို႔ကိုယ္တိုင္ မဆုတ္ခြာမီ ေနာက္ဆက္တြဲ အေျခအေနကို ကိုင္တြယ္ေျဖရွင္းဖို႔ႏွင့္ ဘုရားအိမ္ေတာ္ကို ဆုံးရႈံးမ်ား အနည္းဆုံးျဖစ္ေအာင္ ထိန္းသိမ္းဖို႔ လိုလားလ်က္ရွိၾကသည္။ ၎တို႔သည္ မိမိတို႔ကိုယ္တိုင္၏ ေဘးကင္းေရးကို ဦးစားမေပးၾကေပ။ သင္တို႔က ဤအရာကို အဘယ္သို႔ ေျပာသနည္း။ လူမ်ားက မိမိတို႔ကိုယ္တိုင္၏ ေဘးကင္းေရးကို အနည္းငယ္မွ် ဂ႐ုစိုက္၍ပင္ မရသေလာ။ မိမိတို႔၏ပတ္ဝန္းက်င္ရွိ အႏၲရာယ္မ်ားကို မည္သူက သတိမျပဳမိဘဲ ေနမည္နည္း။ သို႔ရာတြင္ သင္သည္ သင္၏တာဝန္ကို ျဖည့္ဆည္းဖို႔အလို႔ငွာ စြန႔္စားရမည္ ျဖစ္သည္။ ဤသည္မွာ သင္၏တာဝန္ ျဖစ္သည္။ သင္သည္ သင္ကိုယ္တိုင္၏ ေဘးကင္းေရးအတြက္ ဦးစားမေပးသင့္ေပ။ ဘုရားအိမ္ေတာ္၏အလုပ္ႏွင့္ သင့္အား ဘုရားသခင္ ယုံၾကည္စြာေပးအပ္သည့္ အရာတို႔သည္ အေရးအႀကီးဆုံးျဖစ္ၿပီး၊ ယင္းတို႔က အျခားအရာအားလုံးထက္ ဦးစားေပးရမည့္အရာမ်ား ျဖစ္သည္။” (အႏၲိခရစ္တို႔ကို ေဖာ္ထုတ္ျခင္း၌ “၎တို႔သည္ မိမိတို႔ကိုယ္တိုင္ ထင္ရွားေက်ာ္ၾကားမႈ ရေစဖို႔ႏွင့္ ၎တို႔ကိုယ္တိုင္၏ အက်ိဳးစီးပြားမ်ားႏွင့္ ရည္မွန္းခ်က္မ်ားကို ျပည့္ဝေစဖို႔သာ ၎တို႔၏တာဝန္ကို ထမ္းေဆာင္ျခင္းျဖစ္သည္။ ၎တို႔သည္ ဘုရားသခင့္အိမ္ေတာ္၏အက်ိဳးစီးပြားမ်ားကို မည္သည့္အခါမွ် အေရးမထားသကဲ့သို႔၊ ပုဂၢိဳလ္ေရးရာ ထင္ေပၚေက်ာ္ၾကားမႈအတြက္ အျပန္အလွန္အားျဖင့္ ထိုအက်ိဳးစီးပြားမ်ားကိုပင္ ပစ္ပယ္သည္ (အပိုင္း ၂)”) ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ကို ဖတ္ၿပီးတဲ့ေနာက္ အရွက္ရမိသြားတယ္။ ဘုရားကို သစၥာရွိသူေတြက ဘုရားအိမ္ေတာ္ရဲ႕အက်ိဳး ထိခိုက္တာ ျမင္ရင္ အႏၲရာယ္မ်ားမွန္း သိတာေတာင္ ႀကံ့ႀကံ့ခံရပ္တည္ၿပီး ကိုယ့္တာဝန္ကို ထမ္းၾကတယ္။ ကြၽန္ေတာ္က်ေတာ့ အက်ပ္အတည္းဆိုက္ေနတာ ေသခ်ာနားလည္တယ္။ ဘုရားစာအုပ္ေတြ ျမန္ျမန္မေ႐ႊ႕ရင္ အခ်ိန္မေ႐ြး ရဲေတြေတြ႕သြားၿပီး အသိမ္းခံရႏိုင္တာကိုလည္း သိတယ္။ ဒီေလာက္ ေသေရးရွင္ေရးျဖစ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ကိုယ္အဖမ္းခံရမလားပဲ စိတ္ပူေနမိတယ္။ ဘုရားအိမ္ေတာ္ရဲ႕ အက်ိဳးစီးပြားကို လုံးဝမစိုးရိမ္ေပးခဲ့ဘူး။ ဒါ့အျပင္ ကိုယ့္တာဝန္ဝတၱရားေတြကို အစြမ္းကုန္ ဘယ္လိုျဖည့္ဆည္းရမလဲ မေတြးခဲ့ဘူး။ ဒါက သစၥာရွိတာ ဘယ္ဟုတ္မလဲ။ လုံးဝတစ္ကိုယ္ေကာင္းဆန္တာပဲ။ ဒါကို သိသြားေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အျပစ္ဆိုခဲ့တယ္။ အဆင္းနီ နဂါးႀကီးက ဘယ္လိုေသာင္းက်န္းလာပါေစ၊ ဒါလည္း ဘုရားလက္ေတာ္ထဲမွာပဲ မဟုတ္လားလို႔ ေတြးမိတယ္။ ဘုရားအမႈကို သူတားဆီးေႏွာင့္ယွက္ေနတာ ႏွစ္ခ်ီၾကာၿပီ။ ဒါေတာင္မွ ဘုရားအမႈက ျပည္ပႏိုင္ငံအမ်ားႀကီးဆီ တိုးခ်ဲ႕ႏိုင္ခဲ့တယ္ မဟုတ္လား။ ဘုရားရဲ႕ အနႏၲတန္ခိုးနဲ႔ အခ်ဳပ္အျခာအာဏာကို မသိခဲ့လို႔ စိုးေၾကာက္ခဲ့တယ္။ ယုံၾကည္ျခင္းအားနည္းခဲ့တယ္။ သင္ခန္းစာနဲ႔ သမၼာတရားရၿပီး သူ႔အနႏၲတန္ခိုးနဲ႔ ဉာဏ္ပညာကို ကြၽန္ေတာ္သိေစဖို႔ ဘုရားက ဒီပတ္ဝန္းက်င္ကို သုံးခဲ့တာ။ ဘုရားကို အားကိုးရင္း ရင္ဆိုင္ခဲ့ရတယ္။ ဒါကို သိသြားေတာ့ ကြၽန္ေတာ္သိပ္မေၾကာက္ေတာ့ဘူး။ ဘုရားစာအုပ္ေတြကို အျမန္ဆုံးေ႐ႊ႕ေပးဖို႔ အသင့္ျဖစ္သြားတယ္ေလ။

ေနာက္မနက္ ေဝလီေဝလင္းမွာ အစ္ကိုဝဏၰတို႔အသင္းေတာ္ဆီ ေမာင္းထြက္သြားလိုက္တယ္။ ေရာက္တာနဲ႔ အစ္မတစ္ေယာက္ကို လိုက္ရွာၿပီး စာအုပ္ေတြ သိမ္းထားတဲ့အိမ္ဆီ လိုက္ပို႔ေပးဖို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ ဒါေပမဲ့ သူက တံခါးဝမွာ တိတိတ္ေလး လာေျပာတယ္ေလ။ သူအဖမ္းခံရမွာစိုးလို႔ သူ႔ေယာက္်ားက သူ႔ကို အျပင္မထြက္ခိုင္းဘဲ အိမ္မွာပဲ ေနခိုင္းထားတယ္တဲ့။ အဲဒါကို ၾကားလိုက္ရေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တကယ္စိတ္ပူသြားတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ကို သူလိုက္မပို႔ေပးႏိုင္ဘူး၊ သူ႔အျပင္ တျခားလူေတြကိုလည္း ကြၽန္ေတာ္မသိဘူး။ အေျခအေနက ေသေရးရွင္ေရးျဖစ္ေနတာ။ စာအုပ္ေတြကို ရဲေတြသိမ္းသြားရင္ ဘယ္လိုလုပ္မတုံး။ တျခားနည္းလမ္းကိုလည္း မေတြးတတ္ေတာ့ အိမ္ျပန္ဖို႔ပဲ ရွိေတာ့တယ္ေလ။ အျပန္လမ္းမွာ မျပတ္ေတြးေနခဲ့မိတယ္။ ဘယ္သူ႔ကို လိုက္ပို႔ခိုင္းရမလဲေပါ့။ လူရွာလို႔ေတြ႕ရင္ေတာင္ အဲဒီ႐ြာကို ကြၽန္ေတာ္ျပန္သြားရင္ အမ်ားအာ႐ုံစိုက္တာ ခံရမွာပဲ။ ဒါဆို ကြၽန္ေတာ္အတိုင္ခံရမလားေပါ့။ ပိုေတြးေလ၊ ပိုေၾကာက္ေလနဲ႔ အႏၲရာယ္က ပတ္လည္ဝိုင္းေနသလိုပဲ။ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ အေျဖရွာဖို႔ ဘုရားထံ ဆုေတာင္းခဲ့ေတာ့ ဒီက်မ္းပိုဒ္ကို ေတြ႕ခဲ့တာပဲ။ “သင္သည္ ဤအရာ ထိုအရာတို႔ကို ေၾကာက္႐ြံ႕ျခင္း မရွိအပ္။ မည္မွ်မ်ားျပားေသာ အခက္အခဲမ်ားႏွင့္ အႏၲရာယ္မ်ား သင္ရင္ဆိုင္ရေစကာမူ၊ ငါ၏ အလိုကို မပိတ္ဆီးဘဲ ေဆာင္႐ြက္ႏိုင္ဖို႔အလို႔ငွာ၊ သင္သည္ မည္သည့္ အဟန႔္အတားမွ်ျဖင့္ ပိတ္ဆို႔ခံရျခင္းမရွိဘဲ ငါ၏ေရွ႕၌ ၿမဲၿမံလ်က္ ေနႏိုင္စြမ္းရွိသည္။ ဤသည္မွာ သင္၏ တာဝန္ျဖစ္သည္။...အားလုံးကို သင္ ခံရပ္ရမည္။ ငါ့အတြက္ သင္သည္ သင္ပိုင္ဆိုင္သမွ် အရာရာတိုင္းကို စြန႔္လႊတ္ဖို႔ႏွင့္ ငါ့ေနာက္လိုက္ရန္ သင္လုပ္ႏိုင္သမွ် အရာရာကို လုပ္ေဆာင္ဖို႔ အဆင္သင့္ ရွိရမည္ ျဖစ္ကာ၊ သင္၏ အရာအားလုံးကို အသုံးျပဳဖို႔ အဆင္သင့္ ရွိရမည္။ ယခုအခ်ိန္သည္ သင့္ကို ငါစစ္ေဆးမည့္ အခ်ိန္ျဖစ္သည္။ သင္၏ သစၥာေစာင့္သိမႈကို ငါ့အား သင္ဆက္ကပ္မည္ေလာ။ သင္သည္ လမ္းဆုံးအထိ သစၥာရွိစြာ ငါ့ေနာက္ လိုက္ႏိုင္သေလာ။ ေၾကာက္႐ြံ႕ျခင္းမရွိႏွင့္။ ငါ၏မစျခင္းျဖင့္၊ အဘယ္သူသည္ ဤလမ္းကို တစ္ႀကိမ္တစ္ခါမွ် ပိတ္ဆို႔ႏိုင္မည္နည္း။ ဤအရာကို သတိရေလာ့။ မေမ့ေလ်ာ့ႏွင့္။ ျဖစ္သမွ်အားလုံးသည္ ငါ၏ေကာင္းမြန္ေသာ ရည္႐ြယ္ခ်က္အားျဖင့္ ျဖစ္ၿပီး၊ အရာရာသည္ ငါ၏ ေစာင့္ၾကည့္ျခင္းေအာက္တြင္ ရွိ၏။ သင္ ေျပာသမွ်ႏွင့္ လုပ္သမွ်အားလုံးတြင္ ငါ၏ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ကို သင္ လိုက္ေလွ်ာက္ႏိုင္သေလာ။ မီးျဖင့္ စမ္းသပ္မႈမ်ား သင့္အေပၚ ေရာက္လာေသာအခါ၊ သင္သည္ ဒူးေထာက္ကာ ဟစ္ေခၚမည္ေလာ။ သို႔မဟုတ္ ေရွ႕ဆက္ႏိုင္စြမ္းမရွိဘဲ တြန႔္ဆုတ္မည္ေလာ။” (ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္၊ အတြဲ (၁)၊ ဘုရားသခင္၏ ေပၚထြန္းျခင္းႏွင့္ အမႈေတာ္၊ အစအဦး၌ ခရစ္ေတာ္၏ မိန္႔ႁမြက္ခ်က္မ်ား၊ အခန္း (၁၀)) “ငါသည္ ငါ၏အမႈကို တရားဝင္စတင္သည့္အခါ လူတို႔အားလုံးသည္ ငါလႈပ္ရွားသည္အတိုင္း လႈပ္ရွားသျဖင့္၊ စၾကဝဠာတစ္ေလွ်ာက္လုံးရွိ လူတို႔သည္ ငါႏွင့္ထပ္တူ ေျခလွမ္းလွမ္းရာ၌ အခ်ိန္ကုန္လြန္ၾကသည္အထိ ျဖစ္၏၊ စၾကဝဠာ တစ္ေလွ်ာက္လုံး၌ ‘ႀကီးစြာဝမ္းေျမာက္ျခင္း’ ရွိကာ၊ လူသားသည္ ေရွ႕သို႔တက္လွမ္းရန္ ငါ၏ ေစ့ေဆာ္ျခင္းကို ခံရ၏။ အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈ အေနျဖင့္၊ အဆင္းနီေသာနဂါးႀကီး ကိုယ္တိုင္သည္ ငါ့အားျဖင့္ ေသြး႐ူးေသြးတန္း ျဖစ္ကာ စိတ္မႊန္ထူသြား၍၊ ၎သည္ ငါ၏အမႈကို အေစခံကာ၊ ဆႏၵမရွိလင့္ကစား၊ ၎၏ ကိုယ္ပိုင္ဆႏၵမ်ား ေနာက္သို႔ မလိုက္ႏိုင္ဘဲ၊ ငါ၏ထိန္းခ်ဳပ္မႈကို နာခံရန္မွလြဲ၍ အျခားေ႐ြးခ်ယ္စရာ ဘာမွ်မရွိေတာ့ေပ။ ငါ၏အစီအစဥ္အားလုံးတြင္၊ အဆင္းနီေသာ နဂါးႀကီးသည္ ငါ၏အျဖည့္ခံ၊ ငါ၏ရန္သူႏွင့္ ငါ၏အေစခံကြၽန္လည္း ျဖစ္၏။ သို႔ျဖစ္၍ ငါသည္ ၎အေပၚ ငါ၏ ‘သတ္မွတ္ခ်က္မ်ား’ ကို မည္သည့္အခါမွ် ေလွ်ာ့ေပးျခင္း မရွိေပ။ ထို႔ေၾကာင့္ ငါ၏ လူ႔ဇာတိခံယူျခင္းအမႈ၏ ေနာက္ဆုံးအဆင့္သည္ ၎၏အိမ္ေထာင္စု အတြင္းတြင္ အၿပီးသတ္ခဲ့၏။ ဤနည္းအားျဖင့္ အဆင္းနီေသာနဂါးႀကီးသည္ ငါ့အတြက္ ေကာင္းမြန္စြာ အေစခံျခင္းကို သာ၍ လုပ္ေဆာင္ႏိုင္ကာ၊ ဤသို႔အားျဖင့္ ငါသည္ သူ႔အားသိမ္းပိုက္၍ ငါ၏အစီအစဥ္ကို အဆုံးသတ္မည္။” (ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္၊ အတြဲ (၁)၊ ဘုရားသခင္၏ ေပၚထြန္းျခင္းႏွင့္ အမႈေတာ္၊ စၾကဝဠာတစ္ခုလုံးအတြက္ ဘုရားသခင္၏ ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္မ်ား၊ အခန္း (၂၉)) ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ကေန ယုံၾကည္ျခင္းရခဲ့တယ္။ ဘုရားက အရာရာစြမ္းတယ္ အရာရာကို ထိန္းခ်ဳပ္ၿပီး လုပ္ရပ္တိုင္းကို အသက္သြင္းတယ္။ ေနာက္ဆုံးကာလမွာ ဘုရားအမႈက အဆင္းနီ နဂါးႀကီးရဲ႕ ႏိုင္ငံမွာ ျဖစ္ပြားတာ ဘုရားရဲ႕ ေ႐ြးခ်ယ္ခံလူေတြကို စုံလင္ေစဖို႔ အဆင္းနီ နဂါးႀကီးရဲ႕ ႏွိပ္စက္မႈကို သုံးလို႔ရေအာင္ေပါ့။ အဆင္းနီ နဂါးႀကီးက ဘယ္လိုယုတ္မာ၊ ေသာင္းက်န္းပါေစ ဘုရားရဲ႕ အာဏာကုန္ ၫႊန္ၾကားမႈကို ခံေနရတုန္းပဲ။ ဘုရားခြင့္ျပဳခ်က္မရွိဘဲ ကြၽန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ဆံျခည္တစ္မွ်င္ကိုေတာင္ သူမထိႏိုင္ဘူး။ ဒါကို ေတြးမိတယ္၊ စီစီပီဟာ အာဏာရလာၿပီးကတည္းက ခရစ္ယာန္ေတြကို ရက္ရက္စက္စက္ ဖိစီးႏွိပ္ကြပ္ေနတဲ့အျပင္ ဘုရားအသင္းေတာ္ကို ပိတ္ပင္ဖို႔ ယုတ္မာေအာက္က်တဲ့ နည္းေပါင္းစုံကို သုံးေနခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ သူ႔အႀကံအစည္ေတြက ဘယ္ေတာ့မွ မေအာင္ျမင္ခဲ့ဘူးေလ။ အဲဒီအစား သူ႔လုပ္ေဆာင္ပုံေတြက ဘုရားအတြက္ အေစခံရာက်ေနခဲ့တာ။ ဒါေတြေၾကာင့္ ဘုရားေ႐ြးခ်ယ္ခံလူေတြက သမၼာတရားမုန္းၿပီး ဘုရားကို ခုခံတဲ့ ယုတ္မာတဲ့ သူ႔အျဖစ္အေနကို ထိုးထြင္းျမင္လို႔ ဘုရားရဲ႕ အာဏာကို သိခဲ့ရတယ္ေလ။ တစ္ခ်ိန္တည္းမွာပဲ လူေတြကို မ်ိဳးတူရာစုဖို႔ ဘုရားက အဆင္းနီ နဂါးႀကီးကို အသုံးခ်တယ္။ ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ကို ပုံမွန္စားေသာက္ႏိုင္ၿပီး ႏွိပ္ကြပ္မႈနဲ႔ ေဘးဒုကၡအလယ္မွာ သစၥာရွိရွိ တာဝန္ထမ္းႏိုင္သူေတြနဲ႔ ဖမ္းဆီးႏွိပ္စက္ခံရၿပီးတာေတာင္ စာတန္ကို အရႈံးမေပးတဲ့ လူေတြမွာ ေအာင္ျမင္သူေတြရဲ႕ သက္ေသခံခ်က္ရွိတယ္။ ဒါေပမဲ့ သိပ္စိုးေၾကာက္လြန္းလို႔ ကိုယ့္တာဝန္ကို မျဖည့္ဆည္းရဲသူေတြဟာ ဘုရားအမႈက ေဖာ္ျပထားတဲ့ ဖြဲဆန္ကြဲေတြ၊ ေတာပင္ေတြနဲ႔ မယုံၾကည္သူေတြ အတိအက်ပဲ။ ေနာက္ဆုံးမွာ အားလုံးဖယ္ရွား ခံရမွာ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ နားလည္သြားတယ္။ ဘုရားက ကြၽန္ေတာ့္ကို စမ္းသပ္ဖို႔ ဒီပတ္ဝန္းက်င္ကို သုံးေနတာေလ။ ကိုယ့္တာဝန္ကို ျဖည့္ဆည္းဖို႔ စိုးေၾကာက္လြန္းေနရင္ ဘုရားရဲ႕ထုတ္ေဖာ္တာကို ခံရမယ္မဟုတ္လား။ ဒါကို သိေတာ့ ေခါင္းေရွာင္ေနလို႔ မရေတာ့တာ သေဘာေပါက္သြားတယ္။ ဘုရားစာအုပ္ေတြကို အျမန္ဆုံး ေနရာေ႐ႊ႕မွ ျဖစ္မယ္ေလ။

ဒီေတာ့ စာအုပ္ေတြကို ဘယ္လိုေ႐ႊ႕ရမလဲ ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမေတြနဲ႔ အျမန္တိုင္ပင္ၾကည့္တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ စာအုပ္ေတြ သိမ္းထားတဲ့အိမ္ကို သိတဲ့ တျခားအစ္မႏွစ္ေယာက္ရွိေနတာ သိလိုက္ရတယ္။ ဒီေတာ့ သူတို႔ကို ကားနဲ႔ အျမန္သြားေခၚၿပီး စာအုပ္ေတြရွိတဲ့အိမ္ဆီ ေမာင္းသြားလိုက္တယ္။ လမ္းမွာ ရင္တုန္ပန္းတုန္ျဖစ္လြန္းေတာ့ ဘုရားကို မျပတ္ဆုေတာင္းခဲ့တယ္။ ႐ြာဝင္ေပါက္ကို ေရာက္ေတာ့ ပႏၷက္ခ်ပြဲလုပ္ေနၾကတာ ေတြ႕လိုက္ရတယ္။ ပြဲခံဖို႔ လူအမ်ားႀကီးက စု႐ုံးေနၾကတာ။ ဒါဟာ ဘုရားက လမ္းဖြင့္ေပးေနတာပဲလို႔ သိလိုက္တယ္။ ဘုရားကို က်ိတ္ေက်းဇူးတင္ၿပီး ႐ြာသားေတြ အာ႐ုံမ်ားေနတုန္း လမ္းသြယ္ကေန ႐ြာထဲကို တိတ္တဆိတ္ ဝင္သြားလိုက္တယ္။ ဘုရားစာအုပ္ေတြကိုလည္း ေအာင္ေအာင္ျမင္ျမင္ သယ္ထုတ္ႏိုင္ခဲ့တယ္ေလ။ စာအုပ္ေတြ သိမ္းၿပီးတဲ့ေနာက္မွာပဲ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ထြက္သြားၿပီးေနာက္ အတိုင္ခံရတယ္ဆိုတဲ့ မက္ေဆ့ဝင္လာတယ္။ ရဲေတြက ခ်က္ခ်င္းလိုက္ဖမ္းေပမဲ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔ကို မမီေတာ့ဘူးေလ။ မိနစ္တိုင္း၊ စကၠန္႔တိုင္းအထိ အရာရာက ဘုရားလက္ေတာ္ထဲမွာ ရွိတာ ျမင္ရလို႔ ဘုရားကို ေက်းဇူးတင္ခဲ့ရတယ္။ ဘုရားက လမ္းဖြင့္ေပးဖို႔ လူေတြ၊ ျဖစ္ရပ္ေတြနဲ႔ အမႈအရာေတြကို ေဆာ္ၾသေပးခဲ့တာ။ မဟုတ္ရင္ စာအုပ္ေတြကို ေ႐ႊ႕ႏိုင္ခဲ့မွာ မဟုတ္ဘူးေလ။

အဲဒါၿပီးေတာ့ သိပ္မၾကာခင္ပဲ အသင္းေတာ္တစ္ပါးက ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမငါးေယာက္က စုေဝးေနၾကတုန္း အဖမ္းခံလိုက္ရတယ္။ ျဗဳန္းစားႀကီး ဖမ္းခံရေတာ့ အဲဒီနယ္ထဲက ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္က ေစာင့္ၾကည့္ခံေနရလဲ မသိဘူး။ ဖမ္းခံရသူေတြနဲ႔ ဆက္သြယ္ေနခဲ့တဲ့ လူေတြကို ပုန္းလို႔ရေအာင္ ခ်က္ခ်င္းအသိေပးခဲ့ရတယ္။ ဘုရားစာအုပ္ေတြကိုလည္း အျမန္ဆုံး ေနရာေ႐ႊ႕ေပးဖို႔ လိုလာတယ္ေလ။ အဲဒီနယ္က အသင္းေတာ္နဲ႔ ကြၽန္ေတာ္က ရင္းႏွီးေနေတာ့ ကိစၥေတြေျဖရွင္းတဲ့ေနရာမွာ အသင္းေတာ္ေခါင္းေဆာင္ေတြကို ကူညီေပးဖို႔ ကြၽန္ေတာ္က အသင့္ေတာ္ဆုံးပဲ။ ဒါေပမဲ့ ေၾကာက္လည္း ေၾကာက္ေနခဲ့တယ္၊ ဖမ္းဆီးႏွိပ္စက္ခံရမွာစိုးလို႔ေလ။ ဒီေတာ့ ဇနီးသည္ကို ကြၽန္ေတာ့္ေသာကေတြ ေျပာျပလိုက္တယ္။ ဒီေတာ့ က်မ္းပိုဒ္တစ္ခုကို သူဖတ္ျပတယ္ေလ။ ဘုရားသခင္က ေျပာသည္- “စၾကဝဠာတြင္ ျဖစ္ေပၚေသာ အရာရာတိုင္းတြင္၊ ငါ အဆုံးအျဖတ္မေပးေသာအရာ တစ္ခုမွ် မရွိေခ်။ ငါ့လက္ထဲတြင္မရွိသည့္အရာ တစ္စုံတစ္ရာ ရွိသေလာ။ ငါေျပာသည့္အရာအတိုင္းသည္ ေဆာင္႐ြက္ၿပီးၾကၿပီး၊ လူသားမ်ားထဲမွ မည္သူသည္ ငါ၏ စိတ္ကို ေျပာင္းလဲေစႏိုင္သနည္း။ ယင္းသည္ ကမာၻေျမေပၚ ငါ ျပဳေသာပဋိညာဥ္ ျဖစ္ႏိုင္မည္ေလာ။ မည္သည့္အရာမွ် ငါ၏ အစီအစဥ္ကို ေရွ႕ဆက္သြားရာမွ မတားဆီးႏိုင္ေပ။ ငါသည္ ငါ၏အမႈအျပင္ ငါ၏ စီမံခန႔္ခြဲမႈအစီအစဥ္တြင္ အစဥ္ ပါရွိ၏။ လူသားမ်ားထဲမွ မည္သူသည္ ဝင္စြက္ဖက္ႏိုင္သနည္း။ ဤအစီအစဥ္မ်ားကို ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် ျပဳလုပ္ခဲ့သူမွာ ငါ ျဖစ္သည္ မဟုတ္ေလာ။” (ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္၊ အတြဲ (၁)၊ ဘုရားသခင္၏ ေပၚထြန္းျခင္းႏွင့္ အမႈေတာ္၊ စၾကဝဠာတစ္ခုလုံးအတြက္ ဘုရားသခင္၏ ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္မ်ား၊ အခန္း (၁)) ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ဖတ္လိုက္ေတာ့ ယုံၾကည္ျခင္းရသြားတယ္။ အမႈအရာခပ္သိမ္းက ဘုရားလက္ထဲမွာပဲရွိတာ ျမင္သြားတယ္။ ဖမ္းခံရမွာ ဟုတ္၊ မဟုတ္အျပင္ ေန႔တိုင္း ကြၽန္ေတာ္ႀကဳံရတဲ့ အရာခပ္သိမ္းကလည္း ဘုရားလက္ေတာ္ထဲမွာ ရွိတာ။ ဘုရားခြင့္ျပဳခ်က္မရွိရင္ အဆင္းနီ နဂါးႀကီးရဲ႕ ႏွိပ္ကြပ္မႈက ဘယ္လိုရမ္းကားလာပါေစ၊ ကြၽန္ေတာ္အဖမ္းခံရမွာ မဟုတ္ဘူး။ အဖမ္းခံရရင္ေတာင္ ဘုရားအတြက္ သက္ေသခံခ်ိန္ ေရာက္လာလို႔ပဲေနမွာ။ ဒါကို သိသြားေတာ့ ဘုရားကို ဆုေတာင္းၿပီး သူ႔အေပၚ အမွီျပဳလို႔ ကူညီခ်င္သြားတယ္။

ေနာက္ေန႔မွာ ဆန္ကုန္သည္အေနနဲ႔ ႐ုပ္ဖ်က္ၿပီး အေျခအေနကို စနည္းနာဖို႔ ႐ြာထဲ ထြက္သြားလိုက္တယ္။ ႐ြာကို ေရာက္ေတာ့ ကင္မရာေတြနဲ႔ လူစည္ကားတဲ့ ေနရာေတြကို ေရွာင္ဖို႔လိုတာနဲ႔ အေဝးႀကီး ပတ္သြားခဲ့ရတယ္။ ခက္ခက္ခဲခဲနဲ႔ အသင္းေတာ္ေခါင္းေဆာင္အိမ္ကို ေရာက္သြားေပမဲ့ သူရွိမေနဘူးေလ။ စိတ္ပူၿပီး မခ်င့္မရဲျဖစ္ရင္း ေနဝင္တဲ့ထိ ေစာင့္ေနခဲ့ေပမဲ့ ဘယ္သူ႔ကိုမွ မေတြ႕ဘူး။ ဒီေတာ့ အနီးအနားက ယုံၾကည္သူေဆြမ်ိဳးအိမ္မွာ မတတ္သာဘဲ ညအိပ္လိုက္ရတယ္။ ညေရာက္ေတာ့ ေတြးမိတယ္၊ တစ္ေနကုန္ အရဲစြန္႔ၿပီး ခရီးေဝးႏွင္လာခဲ့ေပမဲ့ ဘာမွအရာမထင္ခဲ့ဘူးေပါ့။ စိတ္လည္း ဆင္းရဲသြားတယ္။ ေနာက္ေန႔မွာ ျပန္သြားရဦးမယ္ေလ။ ကြၽန္ေတာ္အတိုင္ခံရၿပီး အဖမ္းခံရရင္ ဘယ္လိုလုပ္မတုံး။ အရင္ကလို ေခါင္းေရွာင္လို႔ မရတာေတာ့ ကြၽန္ေတာ္သိတယ္။ စာအုပ္ေတြကို သယ္ထုတ္မဲ့နည္းလမ္းကို ေတြးမွရေတာ့မယ္။ ဒါေပမဲ့ စိုးလည္း စိုးေၾကာက္မိၿပီး ဒီတာဝန္က ေဘးမ်ားလြန္းတယ္လို႔ ခံစားရတယ္။ ဒါနဲ႔ ဘုရားကို ဆုေတာင္းလိုက္တယ္။ “ဘုရားသခင္ သားစိုးေၾကာက္ပါတယ္ ယုံၾကည္ျခင္းေပးေတာ္မူပါ။ ဘယ္ေလာက္အႏၲရာယ္မ်ားပါေစ ဘုရားအိမ္ေတာ္ရဲ႕အက်ိဳး မထိခိုက္ေအာင္လို႔ ကိုယ္ေတာ့္ကို အမွီျပဳၿပီး ဒီအေျခအေနကို အျမန္ဆုံး ေျဖရွင္းခ်င္ပါတယ္” ေပါ့။ ဆုေတာင္းၿပီးေနာက္ က်မ္းပိုဒ္တစ္ပိုဒ္ကို အမွတ္ရသြားတယ္။ “အဆင္းနီေသာနဂါးႀကီးသည္ ဘုရားသခင္ကို ညႇဥ္းပန္းႏွိပ္စက္ၿပီး၊ သူသည္ ဘုရားသခင္၏ရန္သူ ျဖစ္၏။ သို႔ျဖစ္၍ ဤျပည္၌ ဘုရားသခင္ကို ယုံၾကည္သူမ်ားသည္ အရွက္ကြဲျခင္းႏွင့္ ဖိႏွိပ္ျခင္းတို႔ကို ဤသို႔ ခံၾကရၿပီး၊ အက်ိဳးဆက္အေနျဖင့္ ဤစကားမ်ားသည္ ဤလူစုတည္းဟူေသာ သင္တို႔၌ ျပည့္စုံေလသည္။ ယင္းသည္ ဘုရားသခင္ကို ဆန႔္က်င္ေသာ ျပည္တြင္ စတင္ေသာေၾကာင့္ ဘုရားသခင္၏အမႈအားလုံးသည္ ႀကီးမားေသာ အတားအဆီးမ်ားကို ရင္ဆိုင္ရၿပီး၊ ဘုရားသခင္၏ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္မ်ားစြာ ၿပီးေျမာက္ျခင္းသည္ အခ်ိန္ၾကာေလသည္။ ဤအေၾကာင္းေၾကာင့္၊ ဘုရားသခင္၏ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္၏ အက်ိဳးဆက္အျဖစ္၊ လူတို႔သည္ စစ္ေဆးခံၾကရကာ ယင္းသည္ ဒုကၡဆင္းရဲ၏ အစိတ္အပိုင္းလည္း ျဖစ္ေပသည္။ အဆင္းနီေသာနဂါးႀကီး၏ ျပည္တြင္ သူ၏အမႈကို ေဆာင္႐ြက္ရန္ ဘုရားသခင္အတြက္ အလြန္တရာ ခဲယဥ္းေလသည္- သို႔ေသာ္ ဘုရားသခင္သည္ သူ၏ဉာဏ္ပညာႏွင့္ သူ၏ အံ့ဘြယ္လုပ္ေဆာင္ခ်က္မ်ားကို ထင္ရွားေစလ်က္၊ ၿပီးလွ်င္ ဤလူစုကို စုံလင္ေစရန္ ဤအခြင့္အေရးကို အသုံးျပဳရင္း၊ သူ၏ အမႈ အဆင့္တစ္ခုကို ဘုရားသခင္ လုပ္ေဆာင္သည္မွာ ဤအခက္အခဲမွတစ္ဆင့္ ျဖစ္သည္။” (ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္၊ အတြဲ (၁)၊ ဘုရားသခင္၏ ေပၚထြန္းျခင္းႏွင့္ အမႈေတာ္၊ ဘုရားသခင္၏အမႈသည္ လူသားထင္သကဲ့သို႔ ႐ိုးရွင္းပါသေလာ) ဒီက်မ္းပိုဒ္ရဲ႕ အဓိပၸာယ္ကို အရင္က ကြၽန္ေတာ္နားမလည္ခဲ့ဘူး။ ဒါေပမဲ့ ဒီအေျခအေနမွာ သုံးၾကည့္ေတာ့ ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္က ဘယ္ေလာက္လက္ေတြ႕က်မွန္း ျမင္သြားတယ္။ အဆင္းနီ နဂါးႀကီးက သမၼာတရားမုန္းၿပီး ဘုရားကို အဆုံးစြန္ခုခံတာ။ အဆင္းနီ နဂါးႀကီးရဲ႕ႏိုင္ငံမွာ ဘုရားကို ယုံၾကည္သူေတြအေနနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္တို႔က ဖမ္းဆီးႏွိပ္ကြပ္ခံရမွာ ေသခ်ာတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဘုရားက ေအာင္ျမင္သူလူစုကို စုံလင္ေစဖို႔ အဆင္းနီ နဂါးႀကီးရဲ႕ ႏွိပ္ကြပ္မႈကို သုံးတာ။ ဒါက ဘုရားအမႈရဲ႕ ဉာဏ္ပညာရွိမႈပဲ။ အရင္ကေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ဘုရားအေပၚ ယုံၾကည္ျခင္းရွိတယ္ ထင္ခဲ့တာ။ ဒါေပမဲ့ ဖမ္းခံရႏိုင္ၿပီး ေဘးမ်ားတဲ့ အေျခအေနကို ႀကဳံရေတာ့ ကိုယ့္ရဲ႕ေၾကာက္႐ြံ႕မႈ၊ ယုံၾကည္ျခင္းမဲ့မႈနဲ႔ တစ္ကိုယ္ေကာင္းဆန္မႈက ေပၚလာတာပဲ၊ ဖမ္းခံရရင္ ႏွိပ္စက္မႈဒဏ္ကို မခံႏိုင္မွာ၊ ယုဒျဖစ္သြားၿပီး နိဂုံးမလွမွာကို ေၾကာက္ခဲ့တာ။ ကိုယ့္အျပဳအမူအားလုံးကို ဆင္ျခင္မိတယ္။ ကိုယ့္အက်ိဳးနဲ႔ ကိုယ္ေဘးကင္းဖို႔ကို ေတြးေပမဲ့ အသင္းေတာ္အလုပ္အေၾကာင္း လုံးဝမေတြးခဲ့တာေတြေပါ့။ ဘုရားအေပၚ သစၥာရွိတာတို႔၊ သက္ေသခံခ်က္တို႔ မရွိေနခဲ့ဘူး။ ဘုရားခြင့္ျပဳလို႔သာ ဒီအေျခအေနကို ကြၽန္ေတာ္ႀကဳံေနခဲ့ရတာ။ ယုံၾကည္ျခင္း စုံလင္ေစဖို႔နဲ႔ သတၱိနဲ႔ ဉာဏ္ပညာေပးဖို႔ ဘုရားက အဲဒါကို သုံးေနတာ။ ဒါမွ ဘုရားအမႈကို လက္ေတြ႕က်က် ေတြ႕ႀကဳံၿပီး သူ႔လုပ္ရပ္ေတြ ျမင္ႏိုင္မွာေလ။ တ႐ုတ္ႏိုင္ငံမွာ ကြၽန္ေတာ္ေမြးလာၿပီး ေနာက္ဆုံးကာလက ဘုရားအမႈကို ေတြ႕ႀကဳံခြင့္ရတာကိုက ဘုရားရဲ႕ ခ်ီးေျမႇာက္မႈနဲ႔ ေမတၱာကို ခံရတာပဲ။ သမၼာတရားရဖို႔ ဒုကၡမခံဘဲ အဖိုးအခမေပးရင္၊ ဒီတာဝန္ကို ျဖည့္ဆည္းဖို႔ ပ်က္ကြက္ရင္ ဘဝက ဘာအဓိပၸာယ္၊ ဘာတန္ဖိုးမွ ရွိမွာမဟုတ္ဘူး၊ ဒါကိုသိသြားေတာ့ အေလးအနက္ ဆင္ျခင္မိတယ္။ အႏၲရာယ္မ်ားတဲ့ အေျခအေနေတြမွာ ကိုယ့္အက်ိဳးကို ဘာလို႔အၿမဲအရင္ေတြးေနမိလဲေပါ့။ အေၾကာင္းရင္းက ဘာမ်ားလဲေပါ့။

ေနာက္ေတာ့ ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ထဲမွာ ဒါကိုဖတ္မိတယ္။ “ေဖာက္ျပန္ပ်က္စီးေသာ လူသားအားလုံး ၎တို႔ကိုယ္တိုင္အတြက္ အသက္ရွင္ေနထိုင္ၾက၏။ မိမိကိုယ္သာ ကိုးကြယ္ရာ၊ ဤသည္မွာ လူ႔သဘာဝ၏ အႏွစ္ခ်ဳပ္ျဖစ္သည္။ ဘုရားသခင္ကို ယုံၾကည္ျခင္းသည္ မိမိအတြက္ လုပ္ေဆာင္ျခင္းျဖစ္ၿပီး၊ ၎တို႔သည္ အမႈအရာမ်ားကို စြန္႔လႊတ္ၾကသည္၊ သူ႔အတြက္ မိမိကိုယ္ကို အသုံးခံၿပီး သူ႔အေပၚ သစၥာရွိၾကသည္၊ သို႔ေသာ္ ၎တို႔သည္ ဤအရာအားလုံးကို မိမိကိုယ္က်ိဳးအတြက္ လုပ္ေဆာင္ျခင္းသာျဖစ္၏။ အတိုခ်ဳပ္အားျဖင့္ ယင္းမွာ မိမိအတြက္ ေကာင္းခ်ီးမဂၤလာမ်ား ရရွိရန္ ရည္႐ြယ္ခ်က္အတြက္ခ်ည္းသာ ျဖစ္၏။ လူ႔အဖြဲ႕အစည္းတြင္ အရာခပ္သိမ္းကို ကိုယ္က်ိဳးအတြက္ လုပ္ၾကျခင္း ျဖစ္၏။ ေကာင္းခ်ီးမဂၤလာမ်ား ရရွိရန္အတြက္သာ ဘုရားသခင္ကို ယုံၾကည္ၾကျခင္းျဖစ္၏။ ေကာင္းခ်ီးမဂၤလာမ်ား ရရွိရန္အတြက္ လူတို႔သည္ အရာခပ္သိမ္းကို စြန္႔ပယ္ျခင္းျဖစ္ကာ မ်ားစြာေသာ ဒုကၡကို ႀကံ့ႀကံ့ခံႏိုင္ျခင္းျဖစ္သည္။ ဤအရာအားလုံးမွာ လူသား၏ ေဖာက္ျပန္ပ်က္စီးေသာ သေဘာသဘာဝအေပၚ လက္ေတြ႕ကိုအေျခခံေသာ အေထာက္အထားျဖစ္၏။ စိတ္သေဘာထားမ်ား ေျပာင္းလဲၿပီးသည့္ လူမ်ားသည္ ကြဲျပားၾကသည္၊ ၎တို႔က သမၼာတရားအားျဖင့္ အသက္ရွင္သန္ျခင္းမွ အဓိပၸာယ္ရွိလာေၾကာင္း၊ ဘုရားဖန္ဆင္းခံတစ္ဦး၏ တာဝန္မ်ားကို ထမ္းေဆာင္သည့္ လူမ်ားသာလွ်င္ လူသားဟု အေခၚခံထိုက္ေၾကာင္း၊ လူသားျဖစ္ျခင္း၏ အေျခခံမွာ ဘုရားသခင္ကို က်ိဳးႏြံနာခံျခင္း၊ ဘုရားသခင္ကို ေၾကာက္႐ြံ႕ၿပီး မေကာင္းမႈကို ေရွာင္ၾကဥ္ျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း၊ ဘုရားသခင္၏ တာဝန္ေပးေစခိုင္းခ်က္ကို လက္ခံျခင္းသည္ ေကာင္းကင္ဘုံႏွင့္ ေျမႀကီးမွ ျပ႒ာန္းထားေသာ တာဝန္ဝတၱရားတစ္ခုျဖစ္ေၾကာင္း— ၿပီးလွ်င္ ၎တို႔က ဘုရားသခင္ကို မခ်စ္ႏိုင္သကဲ့သို႔၊ သူ႔ခ်စ္ျခင္းေမတၱာကို ျပန္ေပးဆပ္ႏိုင္ျခင္း မရွိလွ်င္၊ ၎တို႔သည္ လူသားဟု အေခၚမခံထိုက္ေၾကာင္း ခံစားၾကရသည္။ ၎တို႔အတြက္မူ မိမိအတြက္ အသက္ရွင္သန္ျခင္းသည္ အႏွစ္သာရမဲ့ၿပီး အဓိပၸာယ္မရွိေပ။ လူတို႔သည္ ၎တို႔ေသဆုံးရမည့္အခ်ိန္တြင္ပင္ အားရေက်နပ္မႈရွိၿပီး စိုးစဥ္းမွ်ပင္ ေနာင္တမရေစေရးအတြက္၊ ၎တို႔သည္ အခ်ည္းႏွီးအသက္ရွင္ခဲ့ျခင္း မဟုတ္ဟု ခံစားရေစေရးအတြက္၊ ဘုရားသခင္ေက်နပ္ေစဖို႔ရန္၊ ၎တို႔၏တာဝန္မ်ားကို ေကာင္းမြန္စြာ ထမ္းေဆာင္ရန္ႏွင့္ အဓိပၸာယ္ရွိေသာ အသက္တာမ်ားကို ေနထိုင္ရန္ အသက္ရွင္သင့္သည္ဟု သူတို႔ခံစားရသည္။” (ေနာက္ဆုံးေသာ ကာလ ခရစ္ေတာ္၏ ေဟာေျပာခ်က္မ်ား စာအုပ္ထဲရွိ “အျပင္ပန္းေျပာင္းလဲမႈမ်ားႏွင့္ စိတ္ေနသေဘာထားေျပာင္းလဲမႈမ်ားၾကားက ျခားနားခ်က္”) ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ကို ဖတ္ၿပီးေနာက္ နားလည္သြားတယ္။ အရာရာမွာ ကိုယ့္အက်ိဳးကို ေတြးၿပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ကာကြယ္တာနဲ႔ ေဘးမ်ားတဲ့ အေျခအေနေတြမွာ တာဝန္ေတြကေန ေခါင္းေရွာင္ခ်င္တာဟာ “ဘယ္သူေသေသ ငေတမာၿပီးေရာ” နဲ႔ “ကိုယ့္ကိုမထိခိုက္ရင္ ဂ႐ုမစိုက္နဲ႔” ဆိုတာေတြလို စာတန္ဆန္တဲ့ အေတြးအျမင္ေတြနဲ႔ အသက္ရွင္ေနလို႔ပဲဆိုတာကိုေပါ့။ ဒီအေတြးအျမင္ေတြက ကြၽန္ေတာ့္သဘာဝျဖစ္လာၿပီး အေတြးနဲ႔ အျပဳအမူေတြကို ထိန္းခ်ဳပ္လာတာ။ လူက လုံးဝတစ္ကိုယ္ေကာင္းဆန္ ယုတ္ညံ့လာတာပဲ ဘုရားအိမ္ေတာ္ရဲ႕ အလုပ္ကို လုံးဝထည့္မေတြးေတာ့တာ။ ဘုရားစာအုပ္ေတြက အေရးႀကီးလို႔ အကုန္ရင္းၿပီး ကာကြယ္သင့္တာ ေသခ်ာသိတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကိုယ့္အက်ိဳးေတြကို ထည့္တြက္ေနတုန္းေလ။ ဒီေလာက္အေရးပါတဲ့အခ်ိန္မွာ သစၥာရွိရွိ တာဝန္မထမ္းႏိုင္ခဲ့ဘူး။ နက္နက္နဲနဲ အက်င့္ဖ်က္ခံထားရတဲ့ လူသားေတြကို ကယ္တင္ဖို႔ ဘုရားကေတာ့ လုံးဝအရဲစြန္႔ၿပီး တ႐ုတ္ႏိုင္ငံကို အမႈျပဳဖို႔ ႂကြလာခဲ့တာ ေတြးမိတယ္။ အဲဒီမွာ စီစီပီရဲ႕ လိုက္ဖမ္းတာနဲ႔ ဘာသာေရးေလာကရဲ႕ ရႈတ္ခ်ျငင္းပယ္တာကို သူခံခဲ့ရတာ။ ဘုရားက သူ႔ေဘးကင္းေရးကို တစ္ခါမွ ထည့္မတြက္ခဲ့ဘဲ ကြၽန္ေတာ္တို႔ကို ေထာက္ပံ့ေပးဖို႔ သမၼာတရားကို မျပတ္ေဖာ္ျပခဲ့တယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔က ပုန္ကန္၊ အက်င့္ပ်က္ေပမဲ့ ဘုရားက လုံးဝမစြန္႔ပစ္ဘူး၊ ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္သုံးၿပီး ဉာဏ္ဖြင့္ လမ္းျပခဲ့တာ။ ဒါကိုသိသြားေတာ့ ဘုရားအေပၚ သိပ္အေႂကြးတင္ေနတာ သေဘာေပါက္သြားတယ္။ သိပ္အတၱႀကီး၊ ယုတ္ညံ့လာတာကို မုန္းသြားတယ္။ ဘုရားရဲ႕ေက်းဇူးေတာ္နဲ႔ ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္အေထာက္အပံ့ အမ်ားႀကီးကို ခံစားခဲ့ရေပမဲ့ အခ်ိန္တိုင္း ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ပဲ ကာကြယ္ၿပီး ဘုရားအိမ္ေတာ့္အက်ိဳးကို ဘယ္လိုကာကြယ္ရမလဲ တစ္ခါမွ မေတြးခဲ့ဘူး။ ကြၽန္ေတာ့္မွာ လူ႔သဘာဝကို မရွိခဲ့တာ။ ဘုရားေရွ႕မွာ အသက္ရွင္ဖို႔ တကယ္မထိုက္တန္ခဲ့ဘူး။ ဒီေတာ့ ဘုရားကို ဒူးေထာက္ဆုေတာင္းခဲ့တယ္။ “ဘုရားသခင္၊ စာတန္က သားကို နက္နက္နဲနဲ အက်င့္ဖ်က္ထားပါတယ္။ သားက သိပ္အတၱႀကီးၿပီး ယုတ္ညံ့တဲ့အျပင္ လူ႔သဘာဝလုံးဝမရွိပါဘူး။ ဒီလိုမ်ိဳး သားမေနခ်င္ေတာ့ဘူး။ ဇာတိပကတိကို စြန္႔ၿပီး ကိုယ့္တာဝန္ေတြကို အစြမ္းကုန္ ျဖည့္ဆည္းလို႔ ဘုရားအိမ္ေတာ္အလုပ္ကို ထိန္းသိမ္းခ်င္ပါတယ္” ေပါ့။

ေနာက္ေတာ့ ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ထဲမွာ ဒါကို ဖတ္မိတယ္။ “‘အခန္း ၁၁’ စၾကဝဠာတစ္ခုလုံးအတြက္ ဘုရားသခင္၏ ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္မ်ား” မွ ေကာက္ႏုတ္ခ်က္ “လူသားမ်ိဳးႏြယ္တစ္ရပ္လုံးထဲမွ အနႏၲတန္ခိုးရွင္၏ မ်က္လုံးထဲ၌ ဂ႐ုစိုက္မခံရသူဟူ၍ မည္သူရွိသနည္း။ အနႏၲတန္ခိုးရွင္၏ ႀကိဳတင္ျပ႒ာန္းထားျခင္း အလယ္၌ မေနထိုင္သူ မည္သူရွိသနည္း။ လူသား၏ အသက္ရွင္ျခင္းႏွင့္ ေသျခင္းသည္ သူကိုယ္တိုင္၏ ေ႐ြးခ်ယ္ခ်က္ျဖင့္ ျဖစ္ပ်က္သေလာ။ လူသားသည္ သူကိုယ္တိုင္၏ ကံၾကမၼာကို ထိန္းခ်ဳပ္ထား သေလာ။ မ်ားစြာေသာလူတို႔သည္ ေသျခင္းတရားကို ေအာ္ေခၚၾက ေသာ္လည္း၊ ၎သည္ သူတို႔ထံမွ ေဝးကြာေန၏။ မ်ားစြာေသာလူတို႔သည္ ဘဝတြင္ ႀကံ့ခိုင္၍ ေသျခင္းတရားကို ေၾကာက္႐ြံ႕ေသာသူမ်ား ျဖစ္လိုၾကေသာ္လည္း၊ ၎တို႔အား ေသျခင္းတရား၏ အသူတစ္ရာ နက္ေသာေခ်ာက္ထဲသို႔ ထိုးဆင္းေနရင္း ၎တို႔၏ေသဆုံးျခင္း ေန႔ရက္သည္ ၎တို႔သတိမထားမိခင္ ခ်ဥ္းကပ္လာေန၏။” (ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္သည္ လူ႔ဇာတိ၌ ေပၚလာ၏) “လူတို႔သည္ ၎တို႔၏ဘဝမ်ားကို စြန႔္လႊတ္ရန္ အဆင္သင့္ျဖစ္သည့္အခါ၊ အရာရာတိုင္းသည္ အေသးအဖြဲ ျဖစ္လာၾကၿပီး၊ မည္သူမွ် ၎တို႔ကို ခက္ခဲေအာင္ ျပဳလုပ္ႏိုင္ျခင္းမရွိေတာ့ေခ်။ အသက္ထက္ မည္သည့္အရာသည္ သာ၍အေရးႀကီးႏိုင္မည္နည္း။ ထို႔ေၾကာင့္ စာတန္သည္ လူတို႔အထဲတြင္ ေနာက္ထပ္ မည္သည့္အရာမွ် လုပ္ေဆာင္ႏိုင္စြမ္း ရွိမလာေပ၊ လူႏွင့္ ပတ္သက္၍ ၎လုပ္ေဆာင္ႏိုင္သည့္အရာ မည္သည့္အရာမွ် မရွိေပ။ ‘ဇာတိပကတိ’ ၏ အဓိပၸာယ္ဖြင့္ဆိုခ်က္တြင္ ဇာတိပကတိသည္ စာတန္၏ ေဖာက္ျပန္ပ်က္စီးေစျခင္း ခံရသည္ဟု ဆိုထားေသာ္လည္း၊ လူတို႔သည္ မိမိတို႔ကိုယ္ကိုယ္ အမွန္တကယ္ ဆက္ကပ္အပ္ႏွံၿပီး စာတန္၏ တိုက္တြန္းျခင္း မခံရပါက၊ မည္သူမွ် ၎တို႔ကို ခက္ခဲေအာင္ ျပဳလုပ္ႏိုင္ျခင္းမရွိေခ်။” (ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္၊ အတြဲ (၁)၊ ဘုရားသခင္၏ ေပၚထြန္းျခင္းႏွင့္ အမႈေတာ္၊ “စၾကဝဠာတစ္ခုလုံးအတြက္ ဘုရားသခင္၏ ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္မ်ား” ႏွင့္သက္ဆိုင္ေသာ နက္နဲမႈမ်ားကို အနက္ဖြင့္ဆိုခ်က္၊ အခန္း (၃၆)) ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ကို ဆင္ျခင္ရင္းနဲ႔ နားလည္သြားတယ္။ လူေတြရဲ႕ ေသျခင္း၊ ရွင္ျခင္းက ဘုရားလက္ေတာ္ထဲမွာဆိုတာကိုေပါ့။ စာတန္ရဲ႕ ရက္စက္မႈကို ေယာဘခံရတုန္းကလိုပဲ။ ဘုရားခြင့္ျပဳခ်က္မရွိလို႔ ေယာဘအသက္ကို စာတန္မထိရဲခဲ့ဘူးေလ။ ဒီျပႆနာကို ကိုင္တြယ္ေျဖရွင္းတဲ့အခါ ကြၽန္ေတာ္အဖမ္းခံရမလားဆိုတာက ဘုရားအေပၚပဲ မူတည္တယ္။ ဘုရားက ရဲေတြကို ကြၽန္ေတာ့္ကိုဖမ္းခြင့္ ေပးလိုက္ရင္ ႏွိပ္စက္မႈဒဏ္ကို ဘယ္ေလာက္ခံရပါေစ၊ အေသ႐ိုက္သတ္ခံရရင္ေတာင္ အခိုင္အမာရပ္တည္ၿပီး ဘုရားကို သက္ေသခံရမွာ။ ဘုရားအတြက္ အသက္ေပးရတာက အဓိပၸာယ္ရွိၿပီး တန္ဖိုးရွိမွာပဲ။ သခင္ေယရႈမိန္႔ခဲ့သလိုေပါ့။ “အၾကင္သူသည္ မိမိအသက္ကို ကယ္ဆယ္ျခင္းငွါ အလိုရွိ၏။ ထိုသူသည္ အသက္ရႈံးလိမ့္မည္။ အၾကင္သူသည္ ငါ့ေၾကာင့္အသက္ရႈံး၏၊ ထိုသူသည္ မိမိအသက္ကို ကယ္ဆယ္လိမ့္မည္။” (ရွင္လုကာခရစ္ဝင္ ၉:၂၄) အတိတ္က သန္႔ရွင္းသူေတြအေၾကာင္းလည္း ေတြးမိတယ္။ သူတို႔က ကိုယ့္အသက္ ၿခိမ္းေျခာက္ခံရတဲ့အခါ ကိုယ့္အက်ိဳးကို ထည့္မတြက္ဘူး။ ကိုယ့္အသက္အတြက္ မျပင္ဆင္ဘူး။ အဲဒီအစား ဘုရားကို ထူးထူးကဲကဲ သက္ေသခံခဲ့ၾကတယ္။ ျခေသၤ့တြင္းထဲ ပစ္ခ်ခံရတဲ့ ဒံေယလတို႔၊ ေခါင္းျဖတ္ခံရတဲ့ ယာကုပ္တို႔၊ ေဇာက္ထိုးကားစင္တင္ခံရတဲ့ ေပတ႐ုတို႔လိုေပါ့။ ဘုရားအေပၚ သူတို႔ရဲ႕ ယုံၾကည္မႈ၊ သစၥာရွိမႈနဲ႔ နာခံမႈကို ကြၽန္ေတာ္အတုယူရမွာ။ စာတန္ရဲ႕ ေမွာင္မိုက္ဩဇာကို မေၾကာက္ေနႏိုင္ေတာ့ဘူး။ အတၱႀကီး၊ ယုတ္ညံ့ၿပီး သိကၡာမဲ့တဲ့ဘဝကို မေနႏိုင္ေတာ့ဘူး။ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ဖို႔ အကုန္လုံးကို ရင္းမွျဖစ္ေတာ့မယ္ေလ။

ေနာက္ေန႔မနက္ေရာက္ေတာ့ အဲဒီနားမွာေနတဲ့ အစ္မႏုလည္း စာအုပ္ေတြသိမ္းထားတဲ့အိမ္ကို သိႏိုင္တယ္လို႔ ႐ုတ္တရက္ ေတြးမိသြားတယ္။ ဒီေတာ့ သူ႔အိမ္ကို ထြက္သြားလိုက္တယ္။ သူက အံ့အားတႀကီး ေျပာတယ္ေလ။ “မေန႔ည စခန္းက ရဲေတြနဲ႔ ႐ြာေကဒါေတြက ဘုရားကို ယုံၾကည္သူေတြကို လာစစ္ေဆးသြားၾကတယ္။ နင္သာ မေန႔ညက အသင္းေတာင္ေခါင္းေဆာင္နဲ႔ ေတြ႕ၿပီး စာအုပ္ေတြေ႐ႊ႕ရင္ တန္းအဖမ္းခံရမွာပဲ” တဲ့။ အစ္မႏုစကားကို ၾကားလိုက္ရေတာ့ ဘုရားကို က်ိတ္ေက်းဇူးမတင္ဘဲ မေနႏိုင္ခဲ့ဘူး။ နယ္ေျမအေျခအေန သိသြားေတာ့ ေဘးကင္းတဲ့ေနရာဆီ စာအုပ္ေတြကို သယ္ထုတ္သြားလိုက္တယ္။ ရင္ထဲက အပူလုံးႀကီးလည္း က်သြားတာပဲ။ ဒီျဖစ္စဥ္တစ္ခုလုံးမွာ ကြၽန္ေတာ္က ေသာကသိပ္မ်ားေနလို႔ နည္းနည္းစိတ္ဆင္းရဲခဲ့ရေပမဲ့ ဘုရားရဲ႕ အနႏၲတန္ခိုးနဲ႔ အရာခပ္သိမ္းအေပၚ အစိုးရမႈရဲ႕ လက္ေတြ႕ရလဒ္ေတြ ျမင္ခဲ့ရတယ္။ အဆင္းနီ နဂါးႀကီးက ဘယ္လိုေသာင္းက်န္းလာပါေစ၊ ဘုရားလက္ေတာ္ထဲမွာ ဘုရားကို အေစခံေနရတာပဲ။ ဘုရားရဲ႕ ေ႐ြးခ်ယ္ခံလူေတြ စုံလင္ဖို႔နဲ႔ အသက္တာမွာ ႀကီးထြားဖို႔ အသုံးခ်ခံရတဲ့ တန္ဆာပလာပဲ။ ဘုရားခြင့္မျပဳရင္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ကို သူဘာမွလုပ္လို႔မရဘူး။

ဒီအေတြ႕အႀကဳံၿပီးေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ယုံၾကည္ျခင္းက တိုးပြားလာတယ္။ ကိုယ့္အက်င့္ပ်က္မႈကိုလည္း နည္းနည္းနားလည္လာတယ္။ စာတန္ရဲ႕ ေမွာင္မိုက္ဩဇာနဲ႔ ရင္ဆိုင္ရတဲ့အခါ ေရွာင္ထြက္မေနေတာ့ဘူး။ ကိုယ့္တာဝန္ကို ျဖည့္ဆည္းႏိုင္ၿပီး ဘုရားအိမ္ေတာ္အက်ိဳးကို ကာကြယ္ႏိုင္တယ္ေလ။ ကြၽန္ေတာ္ ဒီလိုႀကီးထြားၿပီး အက်ိဳးျပဳခံရတာ ဘုရားရဲ႕လမ္းျပမႈေၾကာင့္ပဲ။ အဆင္ေျပတဲ့ ပတ္ဝန္းက်င္မွာဆို ဒါေတြ လုံးဝမရႏိုင္ဘူး။ ဘုရားေက်းဇူးေတာ္ပဲ။