ဒီၿပီးခဲ့တဲ့ သုံးေလးႏွစ္မွာ၊ ကို႐ိုနာဗိုင္းရပ္စ္ ကပ္ေရာဂါက ကမာၻတစ္ဝွမ္း ပ်ံ႕ႏွံ႔ခဲ့ေတာ့၊ ေရာဂါပိုး ကူးစက္ခံရတဲ့လူေတြ ပိုမ်ားသထက္မ်ားခဲ့ၿပီး သူတို႔ထဲက အေတာ္မ်ားမ်ား ေသဆုံးသြားၾကတယ္။ ကြၽန္မ ကိုယ့္ဘာသာ ေတြးမိတယ္။ “ဘုရားအမႈေတာ္ အဆုံးသတ္ၿပီးရင္ ကပ္ေဘးႀကီး ေရာက္လာမွာျဖစ္သလို၊ မေကာင္းမႈလုပ္ၿပီး ဘုရားကို အာခံတဲ့သူအားလုံး ကပ္ေဘးထဲက်ၿပီး ဖ်က္ဆီးခံရမယ္။ ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြရဲ႕ တရားစီရင္ျခင္းနဲ႔ ျပစ္တင္ဆုံးမျခင္းေတြကို လက္ခံၿပီး သန႔္စင္ခံရသူေတြပဲ ဘုရားရဲ႕ ကြယ္ကာျခင္းကို ရႏိုင္ၿပီး၊ ဘုရားရဲ႕ႏိုင္ငံေတာ္ထဲကို ဝင္ႏိုင္တယ္။ ငါ့ရဲ႕ ဧဝံေဂလိျဖန႔္တာ၊ တာဝန္ထမ္းေဆာင္တာေတြကို အရွိန္ျမႇင့္ၿပီး ေကာင္းမႈေတြကို ပိုျပင္ဆင္ရမယ္။ အဲဒီအခါမွပဲ ေကာင္းတဲ့ အဆုံးသတ္နဲ႔ ခရီးပန္းတိုင္ကို ငါ ရမွာပဲ”လို႔ေပါ့။ ၿပီးေတာ့လည္း “ဘုရားရဲ႕ ေနာက္ဆုံးေသာကာလ အမႈေတာ္ကို လက္ခံၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ၊ ဧဝံေဂလိျဖန႔္ဖို႔ ငါ့အလုပ္ကို ငါ စြန႔္လႊတ္ခဲ့တယ္။ အႀကိမ္အေတာ္မ်ားမ်ား အဖမ္းခံခဲ့ရသလို၊ ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမေတြကို၊ ဒါမွမဟုတ္ အသင္းေတာ္ကို ငါ လုံးဝ သစၥာမေဖာက္ခဲ့ဘူး။ ေနာက္ပိုင္းမွာ၊ အရင္လိုပဲ ဧဝံေဂလိကို ငါ ဆက္ျဖန႔္ခဲ့တယ္။ ၿပီးေတာ့ ဒီႏွစ္ေတြမွာ လူအေတာ္မ်ားမ်ားကို ငါ ရထားၿပီးၿပီ။ ငါ အသက္ ၇၀ ရွိေနၿပီျဖစ္ေပမဲ့ ငါက အသင္းေတာ္တခ်ိဳ႕ရဲ႕ ဧဝံေဂလိကို ႀကီးၾကပ္ေနရတုန္းပဲျဖစ္ၿပီး သူတို႔ရဲ႕ ရလဒ္ေတြက မဆိုးဘူး။ ငါ့တာဝန္ကို မွန္မွန္ကန္ကန္ မေလွ်ာ့တမ္းလုပ္သေ႐ြ႕၊ အနာဂတ္မွာ ဘုရားက ငါ့ကို ေသခ်ာေပါက္ ကယ္မွာပဲ”လို႔ ေတြးမိတယ္။ ဒါကို ေတြးမိေတာ့၊ ကြၽန္မ စိတ္ႏွလုံးမွာ ဝမ္းေျမာက္ၿပီး၊ ကိုယ့္တာဝန္မွာ အရမ္းတက္ႂကြခဲ့တယ္။

၂၀၂၂ ခုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာလထဲက ရက္တစ္ရက္မွာ မနက္မွာ ကြၽန္မ အိပ္ရာထေတာ့၊ လည္ေခ်ာင္းက ယားက်ိက်ိနဲ႔ ေခ်ာင္းဆိုးၿပီး ကိုယ္နည္းနည္းပူေနတယ္။ လတ္တေလာမွာ ကြၽန္မက ကိုဗစ္ေရာဂါရွိတဲ့သူနဲ႔ ထိေတြ႕ခဲ့တာရွိတယ္ဆိုေတာ့ ကြၽန္မလည္း ကူးစက္ခံခဲ့ရတာျဖစ္မယ္လို႔ သံသယရွိသြားတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေရာဂါလကၡဏာေတြက အဲဒီတုန္းက သိပ္မဆိုးခဲ့သလို၊ ကြၽန္မ ခံႏိုင္ေသးတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အဲဒါကို ကြၽန္မ သိပ္အေလးအနက္မထားခဲ့ဘူး။ အိမ္မွာ ႏွစ္ရက္ေလာက္ အနားယူၿပီးေတာ့ ကြၽန္မ နည္းနည္း သက္သာသြားတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကြၽန္မ အေတာ္ေလး ဝမ္းသာခဲ့တယ္။ ဒီႏွစ္ေတြမွာ ဘုရားကို ကြၽန္မ ယုံၾကည္ခဲ့ၿပီး အသင္းေတာ္မွာ ကိုယ့္တာဝန္ကို အၿမဲ လုပ္ေနခဲ့တဲ့အတြက္၊ ဘုရားက ကြၽန္မကို ျမန္ျမန္ နာလံထူခြင့္ေပးခဲ့တာပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ဧဝံေဂလိကို ကြၽန္မ အထူးျဖန႔္ေဝၿပီး ေကာင္းမႈေတြကို ပိုျပင္ဆင္သင့္တယ္လို႔ ေတြးမိတယ္။ ဒါေပမဲ့ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ၊ ကြၽန္မ ေနမေကာင္းျဖစ္တာက ေနာက္ပိုင္းမွာ ပိုဆိုးလာတယ္။ တစ္ေန႔၊ ဧဝံေဂလိ ျဖန႔္ၿပီးေတာ့ ကြၽန္မ ျပန္လာတဲ့အခ်ိန္မွာ ႐ုတ္တရက္ ကြၽန္မရဲ႕ ခႏၶာကိုယ္တစ္ခုလုံး အားနည္းသြားတယ္။ ကြၽန္မ အဖ်ားႀကီးေနၿပီး ေခါင္းလည္းမူးတယ္။ ေနာက္တစ္ေန႔မွာ၊ အဖ်ားက ေလ်ာ့မသြားဘဲ ႀကီးေနတုန္းပဲ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကြၽန္မက၊ “ငါ ေနမေကာင္းျဖစ္တုန္းက၊ မညည္းဘဲ တာဝန္ကို ပုံမွန္အတိုင္း ဆက္လုပ္ေနခဲ့တယ္။ ဘုရားရဲ႕ ကြယ္ကာမႈကို ငါ ရခဲ့သင့္တာ။ ဒါဆို ဘာလို႔ ငါ ႐ုတ္တရက္ ပိုဆိုးသြားတာလဲ။ ကို႐ိုနာဗိုင္းရပ္စ္ ျဖစ္ကတည္းက၊ ကမာၻတစ္ဝွမ္းမွာ လူအမ်ားႀကီး ေသၿပီးၿပီ။ သူတို႔ထဲက အေတာ္မ်ားမ်ားက သက္ႀကီး႐ြယ္အိုေတြ။ ငါ အေျခအေနဆက္ဆိုးေနရင္၊ ငါလည္း ေသမွာလား”လို႔ ေတြးရင္းနဲ႔ လန႔္လာတယ္။ အဲဒီႏွစ္ရက္သုံးရက္အတြင္းမွာ၊ ကြၽန္မရဲ႕ အဖ်ားက်ေအာင္လို႔ ေဆးတခ်ိဳ႕ေသာက္တယ္။ ဒါေပမဲ့ အဖ်ားက ျမင့္တဲ့ဘက္မွာ ရွိေနတုန္းပဲ။ ကြၽန္မက ေမာေနၿပီး အဆက္မျပတ္ ေခ်ာင္းဆိုးတယ္။ အထူးသျဖင့္ ကြၽန္မသိတဲ့ သက္ႀကီး႐ြယ္အိုေတြ ကိုဗစ္ေၾကာင့္ ဆုံးပါးၾကတဲ့အေၾကာင္းကို ၾကားေတာ့၊ ကြၽန္မ နည္းနည္း ေၾကာက္ၿပီး စိုးရိမ္ေသာကျဖစ္တယ္။ “ဘုရားအမႈေတာ္ မၾကာခင္ ၿပီးဆုံးေတာ့မွာ။ အခု ငါ ေသသြားရင္၊ ကယ္တင္ခံရဦးမွာလား။ ဒီႏွစ္ေတြမွာ ငါ အသုံးခံခဲ့တာေတြအားလုံး အခ်ည္းႏွီးျဖစ္သြားမွာလား။ အသင္းေတာ္မွာ ဘာတာဝန္မွ မလုပ္တဲ့ လူတခ်ိဳ႕ရွိတယ္။ ဘယ္လိုျဖစ္ၿပီး သူတို႔က ကူးစက္မခံရေသးတာလဲ။ ဒီအခ်ိန္မွာ ငါကေတာ့ ကိုယ့္မိသားစုနဲ႔ အသက္ေမြးအလုပ္ကို စြန႔္ၿပီး၊ ကိုယ့္တာဝန္ကို အၿမဲ ထမ္းေဆာင္ခဲ့တယ္။ ဆင္းရဲဒုကၡအမ်ားႀကီးခံစားၿပီး အဖိုးအခ အေတာ္ေလး ေပးခဲ့တယ္။ ဘာလို႔ ဘုရားက ငါ့ကို မကြယ္ကာခဲ့တာလဲ”လို႔ ေတြးရင္းနဲ႔ေပါ့။ ဒါကို ေတြးမိေတာ့၊ ကြၽန္မ စိတ္ဓာတ္မက်ဘဲ မေနႏိုင္ခဲ့ဘူး။ ကြၽန္မ ဘာကိုမွ မေျပာခဲ့ဘဲ ကိုယ့္တာဝန္ကို ဆက္လုပ္ခဲ့ေပမဲ့၊ ကြၽန္မစိတ္ႏွလုံးက တက္ႂကြမႈ ေပ်ာက္ဆုံးသြားခဲ့ၿပီျဖစ္သလို ကြၽန္မတာဝန္မွာ ဆင္းရဲဒုကၡမခံခ်င္ခဲ့ဘူး၊ အဖိုးအခ မေပးခ်င္ခဲ့ဘူး။ တျခား အသင္းေတာ္ႏွစ္ခုသုံးခုရဲ႕ ဧဝံေဂလိ အလုပ္ကို ကြၽန္မကို ႀကီးၾကပ္ခိုင္းဖို႔နဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ေခါင္းေဆာင္က ကြၽန္မကို စကားေျပာတဲ့အခ်ိန္မွာ၊ ကြၽန္မ အဲဒါနဲ႔ပတ္သက္လို႔ သိပ္ၿပီး ဝမ္းမသာခဲ့ဘူး။ ကြၽန္မကိုယ္ကြၽန္မ က်န္းမာေအာင္ေနတာက ပိုအေရးႀကီးတယ္လို႔ ထင္ခဲ့တယ္။ ကြၽန္မမွာ ကိစၥအမ်ားႀကီးကို စိုးရိမ္ေနရရင္၊ ကြၽန္မရဲ႕ခႏၶာကိုယ္က အဲဒါကို ခံႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူးေလ။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ ၿပီးခဲ့တဲ့ ကိုဗစ္ေရာဂါေဝဒနာကေန ကြၽန္မ လုံးဝ သက္သာသြားတာ မဟုတ္ေသးဘူး။ ကြၽန္မ ထပ္ကူးစက္ခံလိုက္ရရင္၊ ဒါကို ကြၽန္မ တကယ္ မေက်ာ္ႏိုင္ေလာက္ဘူး။ အဲဒီေနာက္ ကြၽန္မတာဝန္ကို လုပ္ရာမွာ၊ ကြၽန္မ ခ်မ္းၿပီး ေခ်ာင္းဆိုးတဲ့အခါတိုင္း ကိစၥေတြ ပိုဆိုးသြားမွာကို ကြၽန္မ စိုးရိမ္ၿပီး ခဏခဏ စိတ္ပူၿပီး ေၾကာက္ေနခဲ့တယ္။ ကြၽန္မအေျခအေန မမွန္မွန္း သိခဲ့ၿပီး ဘုရားဆီ ဆုေတာင္းခဲ့တယ္။ “ဘုရားသခင္။ ကိုယ္ေတာ္ ကြၽန္မကို ဒီေရာဂါ ရွိခြင့္ေပးခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ ကိုယ္ေတာ့္ကို ကြၽန္မ ေတာင္းဆိုမႈေတြလုပ္ၿပီး၊ လုံးဝ မက်ိဳးႏြံမနာခံႏိုင္ခဲ့ဘူး။ ကိုယ့္ေတာ္ရဲ႕ စီစဥ္ၫႊန္ၾကားမႈေတြနဲ႔ အစီအစဥ္ေတြကို က်ိဳးႏြံနာခံဖို႔နဲ႔ သမၼာတရားကို ရွာၿပီး အဲဒီကေန သင္ခန္းစာယူဖို႔ ကြၽန္မကို ေက်းဇူးျပဳၿပီး လမ္းျပေတာ္မူပါ”လို႔ေပါ့။

ဆုေတာင္းၿပီးေတာ့ ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္တခ်ိဳ႕ ဖတ္ခဲ့တယ္။ “လူတို႔သည္ ဘုရားသခင္ စီစဥ္ၫႊန္ၾကားသည့္ ပတ္ဝန္းက်င္မ်ားႏွင့္ သူ၏ အခ်ဳပ္အျခာအာဏာတို႔ကို မရိပ္စားမိႏိုင္သည့္အခါ၊ နားလည္၊ လက္ခံျခင္း၊ သို႔မဟုတ္ က်ိဳးႏြံနာခံျခင္း မရွိႏိုင္သည့္အခါ၊ မိမိတို႔၏ ေန႔စဥ္ဘဝမ်ားတြင္ အခက္အခဲအမ်ိဳးမ်ိဳးကို လူတို႔ ရင္ဆိုင္ရသည့္အခါ၊ သို႔မဟုတ္ ဤအခက္အခဲမ်ားသည္ ပုံမွန္လူတို႔ ခံႏိုင္သည့္အရာကို ေက်ာ္လြန္သည့္အခါ၊ ၎တို႔သည္ စိုးရိမ္မႈႏွင့္ ပူပန္ေသာကမ်ိဳးစုံကို မသိစိတ္၏ေစ့ေဆာ္မႈအရ ခံစားရၿပီး စိတ္ဖိစီးမႈပင္ ခံစားၾကရသည္။ မနက္ျဖန္၊ သို႔မဟုတ္ ဖိန္းႏႊဲခါက မည္ကဲ့သို႔ျဖစ္မည္၊ သို႔မဟုတ္ အနည္းငယ္ေသာ ႏွစ္ကာလအတြင္း အမႈအရာမ်ား မည္သို႔ျဖစ္မည္၊ သို႔မဟုတ္ ၎တို႔၏ အနာဂတ္က မည္သို႔ျဖစ္မည္ဆိုသည္တို႔ကို ၎တို႔ မသိၾကေသာေၾကာင့္ အမႈအရာမ်ိဳးစုံႏွင့္ပတ္သက္၍ စိတ္ဖိစီးမႈ၊ ပူပန္ေသာကႏွင့္ စိုးရိမ္မႈတို႔ကို ခံစားၾကေလသည္။ အမႈအရာမ်ိဳးစုံႏွင့္ပတ္သက္၍ စိတ္ဖိစီးမႈ၊ ပူပန္ေသာကႏွင့္ စိုးရိမ္မႈတို႔ကို လူတို႔ ခံစားရသည့္ အေျခအေနမွာ မည္သည့္အရာ ျဖစ္သနည္း။ ဘုရားသခင္၏ အခ်ဳပ္အျခာအာဏာကို ၎တို႔ မယုံၾကည္ျခင္း ျဖစ္သည္။ ဆိုလိုသည္မွာ ဘုရားသခင္၏ အခ်ဳပ္အျခာအာဏာကို ၎တို႔ မယုံၾကည္ႏိုင္သကဲ့သို႔ မရိပ္စားမိႏိုင္ျခင္း ျဖစ္သည္။ မိမိတို႔ ကိုယ္ပိုင္ မ်က္စိမ်ားျဖင့္ ထိုအရာကို ျမင္လွ်င္ပင္ နားလည္ၾကမည္မဟုတ္၊ သို႔မဟုတ္ ယုံၾကည္ၾကမည္ မဟုတ္ေပ။ ဘုရားသခင္က ၎တို႔၏ ကံၾကမၼာအေပၚ အခ်ဳပ္အျခာအာဏာ စြဲကိုင္ေၾကာင္း ၎တို႔ မယုံၾကည္ၾက။ ၎တို႔၏ အသက္တာမ်ားက ဘုရားသခင္၏ လက္ထဲတြင္ရွိသည္ကို ၎တို႔ မယုံၾကည္ၾက။ ထို႔ေၾကာင့္ ဘုရားသခင္၏ အခ်ဳပ္အျခာအာဏာႏွင့္ အစီအစဥ္မ်ားအေပၚ မယုံၾကည္မႈက ၎တို႔ စိတ္ႏွလုံးမ်ားတြင္ ထြက္ေပၚၿပီးေနာက္ အျပစ္တင္မႈ ျဖစ္ေပၚကာ ၎တို႔ က်ိဳးႏြံနာခံႏိုင္ျခင္း မရွိၾကေခ်။” (ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္၊ အတြဲ (၆)၊ သမၼာတရားကို လိုက္စားျခင္းႏွင့္ စပ္လ်ဥ္း၍ ၁၊ သမၼာတရားကို လိုက္စားရန္နည္းလမ္း (၃)) “နာမက်န္းမႈတစ္ခု ရွိသည့္လူမ်ားသည္ ‘အို ငါ၏ တာဝန္ကို ေကာင္းစြာ ထမ္းေဆာင္ရန္ ငါစိတ္ပိုင္းျဖတ္ထားေသာ္လည္း ဤနာမက်န္းမႈ ငါ ရေလၿပီ။ အႏၲရာယ္မွ ကြယ္ကာရန္ ဘုရားသခင္ကို ငါေတာင္းေလွ်ာက္ၿပီး ဘုရားသခင္၏ ကြယ္ကာမႈျဖင့္ ငါစိုး႐ြံ႕ရန္ မလိုပါ။ သို႔ေသာ္ ငါ၏ တာဝန္မ်ားကို ထမ္းေဆာင္ေနခ်ိန္ ငါ ေျခကုန္လက္ပန္း က်သြားသည့္အခါ ငါ၏ ေရာဂါ ျပန္ထလိမ့္မည္လား။ ငါ၏ ေရာဂါ အမွန္တကယ္ ထလာခဲ့လွ်င္ မည္သည့္အရာကို ငါ လုပ္ရမည္နည္း။ ခြဲစိတ္မႈခံရန္ ေဆး႐ုံတက္ဖို႔ ငါ လိုအပ္ပါက ထိုအတြက္ ေပးရမည့္ ေငြ ငါ့မွာမရွိပါ။ ထို႔ေၾကာင့္ ငါ၏ ကုသမႈအတြက္ ေပးဖို႔ ေငြမေခ်းလွ်င္ ငါ၏ ေရာဂါ သာ၍ပင္ ဆိုးသြားလိမ့္မည္ေလာ။ တကယ္ကို ဆိုးလာလွ်င္ ငါေသလိမ့္မည္ေလာ။ ထိုသို႔ေသာ ေသျခင္းကို ပုံမွန္ေသျခင္းတစ္ခုအျဖစ္ မွတ္ယူႏိုင္မည္ေလာ။ ငါ အမွန္ ေသဆုံးလွ်င္ ငါ ထမ္းေဆာင္ၿပီးျဖစ္သည့္ တာဝန္မ်ားကို ဘုရားသခင္ ေအာက္ေမ့လိမ့္မည္ေလာ။ ေကာင္းမႈမ်ား လုပ္ေဆာင္ၿပီးျဖစ္သည္ဟု ငါ မွတ္ယူခံရလိမ့္မည္ေလာ။ ငါသည္ ကယ္တင္ျခင္းကို ရရွိမည္ေလာ’ဟု မၾကာခဏ စဥ္းစားၾကသည္။...ဤအရာမ်ားကို ၎တို႔ စဥ္းစားသည့္အခါတိုင္းတြင္ ၎တို႔၏ စိတ္ႏွလုံးမ်ား၌ နက္နဲသည့္ ပူပန္ေသာကတစ္ခု ထြက္ေပၚေနသည္ကို ခံစားၾကရသည္။ မိမိတို႔၏ တာဝန္ကို ထမ္းေဆာင္ျခင္းအား မည္သည့္အခါတြင္မွ် ၎တို႔ ရပ္တန႔္ျခင္း မရွိၾကသကဲ့သို႔ လုပ္သင့္သည့္အရာကို အၿမဲ လုပ္ၾကေသာ္လည္း မိမိတို႔၏ နာမက်န္းမႈ၊ မိမိတို႔၏ က်န္းမာေရး၊ အနာဂတ္အေၾကာင္းႏွင့္ မိမိတို႔၏ အသက္တာႏွင့္ ေသျခင္းတို႔အေၾကာင္း စဥ္ဆက္မျပတ္ စဥ္းစားေနၾကသည္။ ေနာက္ဆုံးတြင္ ‘ဘုရားသခင္က ငါ့ကို အနာၿငိမ္းေစလိမ့္မည္၊ ဘုရားသခင္က ငါ့ကို ေဘးကင္းလုံၿခဳံေစလိမ့္မည္။ ငါ့ကို ဘုရား စြန႔္ပစ္မည္ မဟုတ္သကဲ့သို႔ ငါ ေနမေကာင္းျဖစ္သည္ကို ျမင္လွ်င္ ဘုရားသခင္က ရပ္ေနၿပီး မည္သည့္အရာမွ် မလုပ္ေဆာင္ဘဲ ေနမည္မဟုတ္’ဟု ဆႏၵရွိစြာ ေတြးေတာလ်က္ ေကာက္ခ်က္ခ်လိုက္ၾကသည္။ ထိုသို႔ေသာ အေတြးမ်ားအတြက္ အေျခခံအေၾကာင္းရင္း မရွိသကဲ့သို႔ ထိုအရာမ်ားကို အယူအဆတစ္မ်ိဳးအျဖစ္ပင္ ေျပာ၍ ရႏိုင္သည္။ ထိုသို႔ေသာ အယူအဆမ်ားႏွင့္ ဤကဲ့သို႔ေသာ စိတ္ကူးမ်ားျဖင့္ လူတို႔သည္ ၎တို႔၏ လက္ေတြ႕က်ေသာ အခက္အခဲမ်ားကို လုံးဝ ေျဖရွင္းႏိုင္လိမ့္မည္ မဟုတ္သကဲ့သို႔ ၎တို႔၏ အတြင္းက်က် စိတ္ႏွလုံးမ်ားတြင္ ၎တို႔၏ က်န္းမာေရး၊ နာမက်န္းမႈမ်ားႏွင့္ပတ္သက္၍ ေရးေတးေတး စိတ္ဖိစီး၊ ေသာကေရာက္ၿပီး စိုးရိမ္ၾကေလသည္။ ဤအရာမ်ားအတြက္ မည္သူက တာဝန္ယူမည္၊ သို႔မဟုတ္ ၎တို႔အတြက္ တစ္ဦးတေလက တာဝန္ယူမည္၊ မယူမည္ကို ၎တို႔ လုံးဝ မသိၾကေခ်။” (ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္၊ အတြဲ (၆)၊ သမၼာတရားကို လိုက္စားျခင္းႏွင့္ စပ္လ်ဥ္း၍ ၁၊ သမၼာတရားကို လိုက္စားရန္နည္းလမ္း (၃)) လူေတြက ဘုရားရဲ႕ အနႏၲတန္ခိုးနဲ႔ အခ်ဳပ္အျခာအာဏာကို တကယ္ နားမလည္ၾကသလို အၿမဲ ေသမွာကို ေၾကာက္ၾကတယ္လို႔ ဘုရားက ေဖာ္ထုတ္ခဲ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူတို႔က စိုးရိမ္ၿပီး ပူပန္ေနရတဲ့ အပ်က္သေဘာေဆာင္တဲ့ စိတ္ခံစားမႈေတြထဲမွာ အသက္ရွင္ၾကတာပဲ။ ကြၽန္မ အေျခအေနက ဘုရားေဖာ္ထုတ္ခဲ့တဲ့ အေျခအေနမ်ိဳး အတိအက်ပဲ။ ကိုဗစ္ေရာဂါရၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ ပထမေတာ့ အျမန္ သက္သာသြားတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကြၽန္မ ဝမ္းသာၿပီး ဘုရားကို သူ႔ရဲ႕ ဂ႐ုစိုက္မႈနဲ႔ ကြယ္ကာမႈအတြက္ ေက်းဇူးတင္ခဲ့တယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာ၊ ကြၽန္မ အေျခအေန ဆိုးလာၿပီး၊ အဖ်ားႀကီးတဲ့အခါ ကြၽန္မ ေၾကာက္လာတယ္။ ကြၽန္မက အသက္ႀကီးေတာ့၊ ကြၽန္မေရာဂါ ပိုဆိုးသြားရင္ ဒီေရာဂါပိုးေၾကာင့္ ေသသြားႏိုင္တယ္လို႔ စိုးရိမ္ေနမိခဲ့တယ္။ ကြၽန္မ စိတ္ဓာတ္က်ၿပီး အသက္ရွင္တယ္။ ကိုယ့္တာဝန္ကို လုပ္တဲ့အခါ အားမရွိဘူး။ အထူးသျဖင့္ ေခါင္းေဆာင္က ကြၽန္မကို တျခားအသင္းေတာ္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားရဲ႕ ဧဝံေဂလိ အလုပ္ကို ႀကီးၾကပ္ေစခ်င္တဲ့အခါမွာ၊ ကြၽန္မရဲ႕ တာဝန္က အရမ္းပင္ပန္းခက္ခဲရင္၊ ကြၽန္မအေျခအေန ပိုဆိုးသြားၿပီး ကိုဗစ္ေၾကာင့္ ကြၽန္မ ေသသြားရမွာကို ေၾကာက္ခဲ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္ လက္မခံရဲခဲ့ဘူး။ ဒီေရာဂါအလယ္မွာ စိုးရိမ္ေသာက၊ ေၾကာက္႐ြံ႕မႈနဲ႔ ခဏခဏ အသက္ရွင္ခဲ့တယ္။ လုပ္သင့္တဲ့ တာဝန္ကို လုပ္ဖို႔ မွန္ကန္တဲ့ စိတ္အေျခအေနမွာေတာင္ မရွိခဲ့ဘူး။ ဘုရားသခင္က အရာရာအေပၚ အခ်ဳပ္အျခာအာဏာရွိၿပီး ထိန္းခ်ဳပ္တဲ့ ဖန္ဆင္းရွင္ျဖစ္တယ္။ ကြၽန္မေနမေကာင္းျဖစ္တဲ့အခ်ိန္၊ နာလန္ထူတဲ့အခ်ိန္၊ ကြၽန္မဘဝ အဆုံးသတ္ခ်ိန္၊ ဒါေတြအားလုံး ဘုရားလက္ထဲမွာရွိတယ္။ သူ႔ရဲ႕ စီစဥ္ၫႊန္ၾကားမႈေတြနဲ႔ အစီအစဥ္ေတြကို ကြၽန္မ က်ိဳးႏြံနာခံသင့္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ဘုရားရဲ႕ အခ်ဳပ္အျခာအာဏာကို ကြၽန္မ ယုံၾကည္ခ်က္မရွိခဲ့ဘူး၊ အရာရာကို သူ ထိန္းခ်ဳပ္တယ္ဆိုတာကို မယုံခဲ့ဘူး။ ပူပန္မႈနဲ႔ ေၾကာက္႐ြံ႕မႈထဲမွာ အၿမဲ အသက္ရွင္ေနခဲ့တယ္။ ကြၽန္မ အရမ္းမိုက္မဲခဲ့တာပဲ။ ဘုရားက ဒီေရာဂါကို ခံစားခြင့္ေပးခဲ့ၿပီးၿပီ။ ကြၽန္မအေနနဲ႔ သမၼာတရားကို ရွာေဖြၿပီး အဲဒီကေန သင္ခန္းစာေတြ ယူသင့္တယ္။ ဒီအပ်က္သေဘာေဆာင္တဲ့ စိတ္ခံစားမႈနဲ႔ အၿမဲ အသက္ရွင္ရင္၊ တစ္ေန႔မွာ ေသျခင္းကို ကြၽန္မတကယ္ ရင္ဆိုင္ေတြ႕ရတဲ့အခါ ကြၽန္မ ညည္းညဴဦးမွာ၊ ဘုရားကို အထင္လြဲၿပီး အျပစ္တင္ေနမိဦးမွာပဲ။ တစ္ခ်ိန္တည္းမွာပဲ သူ႔ကို အာခံတဲ့ စကားေတြေတာင္ ေျပာေနမိမွာ။ အဲဒါကို သူ အရမ္းမုန္းၿပီး ရႈတ္ခ်မွာပဲ။ ဒါကို ေတြးမိေတာ့ ကြၽန္မ ေၾကာက္လာတယ္။ ၿပီးေတာ့ အေရးတႀကီးျဖစ္တဲ့ စိတ္လည္းခံစားရတယ္။ သမၼာတရားကို ရွာၿပီး ဒီအေျခအေနကို ေျဖရွင္းခ်င္တယ္။

ကြၽန္မ ရွာေဖြၾကည့္ရင္းနဲ႔ ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္တစ္ပိုဒ္ကို ဖတ္ရတယ္။ “မည္သည့္အေၾကာင္းရင္းအရ သင္သည္- ဖန္ဆင္းခံသတၱဝါ တစ္ဦး- ဘုရားသခင္ကို ေတာင္းဆိုမႈမ်ားျပဳသနည္း။ လူမ်ားသည္ ဘုရားသခင္ကို ေတာင္းဆိုမႈမ်ား ျပဳဖို႔ အရည္အခ်င္းမျပည့္မီေပ။ ဘုရားသခင္ကို ေတာင္းဆိုမႈမ်ားျပဳျခင္းထက္ သာ၍မေလ်ာ္ကန္သည့္အရာ မည္သည့္အရာမွ်မရွိေပ။ ဘုရားသခင္၏အလိုေတာ္သည္ သူျပဳသင့္သည့္အမႈကို ျပဳမည္ျဖစ္ၿပီး ကိုယ္ေတာ္၏စိတ္သေဘာထားသည္ ေျဖာင့္မတ္ေပသည္။ ေျဖာင့္မတ္ျခင္းတရားသည္ တရားမွ်တျခင္း သို႔မဟုတ္ က်ိဳးေၾကာင္းဆီေလ်ာ္ျခင္း မည္သို႔မွ် မဟုတ္ေပ၊ ယင္းသည္ သာတူညီမွ်ေရးဝါဒ မဟုတ္၊ သို႔မဟုတ္ သင္လုပ္ေဆာင္ ၿပီးစီးသည့္ အလုပ္ႏွင့္အညီ သင္ရသင့္ရထိုက္ေသာအရာကို ခြဲေဝသတ္မွတ္ေပးျခင္း မဟုတ္ေပ၊ သို႔မဟုတ္ သင္ လုပ္ေဆာင္ၿပီးစီးသည့္ မည္သည့္အလုပ္မဆိုအတြက္ ေပးေခ်ျခင္း သို႔မဟုတ္ သင္၏ အားစိုက္ထုတ္ျခင္းအရ ေပးထိုက္ေသာအရာကို ေပးျခင္း မဟုတ္ေပ။ ဤအရာသည္ ေျဖာင့္မတ္ျခင္း မဟုတ္ေပ။ သမာသမတ္က်ၿပီး သင့္ျမတ္ေလ်ာ္ကန္ျခင္းမွ်သာ ျဖစ္သည္။ လူနည္းစုကသာလွ်င္ ဘုရားသခင္၏ ေျဖာင့္မတ္ေသာ စိတ္သေဘာထားကို သိကြၽမ္းႏိုင္စြမ္း ရွိသည္။ ေယာဘက ဘုရားသခင္ အေၾကာင္းသက္ေသခံၿပီးေနာက္တြင္ ကိုယ္ေတာ္က သူ႔ကို သုတ္သင္ရွင္းလင္းလိုက္သည္ ဆိုပါစို႔။ ဤသည္မွာ ေျဖာင့္မတ္ပါမည္ေလာ။ စင္စစ္အားျဖင့္ ေျဖာင့္မတ္ေပလိမ့္မည္။ ဤအရာကို ေျဖာင့္မတ္ျခင္းဟု အဘယ္ေၾကာင့္ ေခၚသနည္း။ ေျဖာင့္မတ္ျခင္းကို လူတို႔က မည္သို႔ရႈျမင္ၾကသနည္း။ တစ္စုံတစ္ခုသည္ လူတို႔၏ အယူအဆမ်ားႏွင့္ကိုက္ညီလွ်င္ ဘုရားသခင္သည္ ေျဖာင့္မတ္သည္ဟု ၎တို႔ေျပာရန္ အလြန္လြယ္ကူသည္။ သို႔ရာတြင္ ထိုအရာသည္ ၎တို႔၏အယူအဆမ်ားႏွင့္ ကိုက္ညီသည္ဟု မျမင္ပါက၊ ယင္းသည္ ၎တို႔ နားလည္ႏိုင္သည့္ တစ္စုံတစ္ရာ မဟုတ္ပါက ၎တို႔အေနျဖင့္ ဘုရားသခင္သည္ ေျဖာင့္မတ္သည္ဟု ေျပာရန္ ခက္ခဲေပလိမ့္မည္။ ဘုရားသခင္သည္ ေယာဘကို ထိုအခ်ိန္က ဖ်က္ဆီးခဲ့ပါက၊ လူမ်ားက သူသည္ ေျဖာင့္မတ္သည္ဟု ေျပာၿပီးျဖစ္လိမ့္မည္ မဟုတ္ေပ။ အမွန္တြင္ လူမ်ားသည္ ေဖာက္ျပန္ပ်က္စီးၿပီးျဖစ္ေစ မပ်က္စီးၿပီးျဖစ္ေစ၊ ၎တို႔သည္ အလြန႔္အလြန္ ေဖာက္ျပန္ပ်က္စီးၿပီးျဖစ္ေစ၊ မပ်က္စီးၿပီးျဖစ္ေစ ဘုရားသခင္ ၎တို႔ကို ဖ်က္ဆီးသည့္ အခ်ိန္တြင္ သူ၏လုပ္ရပ္အတြက္ အက်ိဳးသင့္အေၾကာင္းသင့္ ရွင္းျပဖို႔ လိုသေလာ။ သူသည္ မည္သည့္အေၾကာင္းရင္းအရ ထိုသို႔လုပ္ေဆာင္သည္ကို လူမ်ားကို ရွင္းျပဖို႔ လိုအပ္သင့္သေလာ။ ဘုရားသခင္က သူျပ႒ာန္းထားသည့္ စည္းကမ္းမ်ားကို လူတို႔အား ေျပာျပရမည္ေလာ။ မလိုအပ္ေပ။ ဘုရားသခင္၏အျမင္တြင္ တစ္စုံတစ္ဦးသည္ ေဖာက္ျပန္ပ်က္စီးၿပီး ဘုရားကို ဆန္႔က်င္ႏိုင္ေျခ ရွိသည့္အျပင္ အဘယ္တန္ဖိုးမွ် မရွိလွ်င္ ထိုသူကို ဘုရားက မည္သို႔ကိုင္တြယ္သည္ျဖစ္ေစ သင့္ေတာ္ေနေပလိမ့္မည္၊ ၿပီးလွ်င္ အားလုံးသည္ ဘုရားသခင္၏ အစီအစဥ္မ်ားျဖစ္သည္။ သင္သည္ ဘုရားသခင္၏အျမင္တြင္ သေဘာမက်ျဖစ္ေစပါက၊ ၿပီးလွ်င္ သင္၏သက္ေသခံခ်က္ၿပီးသည့္ေနာက္ သူ႔အတြက္ သင္သည္ အသုံးမတည့္ေတာ့ေသာေၾကာင့္ သင့္ကို ဖ်က္ဆီးခဲ့သည္ ဟု သူေျပာခဲ့ပါက၊ ဤသည္မွာေရာ သူ၏ေျဖာင့္မတ္ျခင္း ျဖစ္မည္ေလာ။ ေျဖာင့္မတ္ျခင္း ျဖစ္ေပမည္။...ဘုရားသခင္ ျပဳေသာအမႈအားလုံးသည္ ေျဖာင့္မတ္သည္။ ယင္းသည္ လူတို႔သည္ ဘုရားသခင္၏ ေျဖာင့္မတ္ျခင္းတရားကို သိမွတ္နားလည္ျခင္း မရွိႏိုင္ေသာ္လည္း ၎တို႔သည္ မိမိတို႔သေဘာရွိ ေဝဖန္တိက မျပဳသင့္ေပ။ ဘုရားျပဳေသာ အမႈတစ္စုံတစ္ရာသည္ လူတို႔အတြက္ က်ိဳးေၾကာင္းမဆီေလ်ာ္သကဲ့သို႔ ထင္ရလွ်င္၊ သို႔မဟုတ္ ၎တို႔၌ ထိုအရာႏွင့္ပတ္သက္၍ အယူအဆမ်ားရွိၿပီး ယင္းေၾကာင့္ ဘုရားသခင္သည္ မေျဖာင့္မတ္ဟု ၎တို႔ေျပာလွ်င္ သင္သည္ အက်ိဳးသင့္ အေၾကာင္းသင့္ မရွိဆုံးျဖစ္သည္။” (ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္၊ အတြဲ (၃)၊ ေနာက္ဆုံးေသာ ကာလ ခရစ္ေတာ္၏ ေဟာေျပာခ်က္မ်ား၊ အပိုင္း သုံး) ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြကို ဆင္ျခင္ရင္းနဲ႔ အရင္တုန္းက၊ ဘုရားရဲ႕ ေျဖာင့္မတ္တဲ့ စိတ္သေဘာထားကို ကြၽန္မ တကယ္ နားမလည္ခဲ့တာကို သေဘာေပါက္လိုက္တယ္။ ကြၽန္မတာဝန္ကို လုပ္ေနတုန္းမွာ ဘုရားအတြက္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အသုံးခံခဲ့တဲ့အတြက္၊ ဘုရားရဲ႕ ဂ႐ုစိုက္မႈနဲ႔ ကြယ္ကာမႈရသင့္ၿပီး၊ ေရာဂါ ဒါမွမဟုတ္ ေသျခင္းနဲ႔ေတာင္ မရင္ဆိုင္သင့္ဘူးလို႔ ကြၽန္မ အၿမဲေတြးခဲ့တယ္။ ဒါက ဘုရားရဲ႕ ေျဖာင့္မတ္ျခင္းပဲလို႔ ကြၽန္မ ေတြးခဲ့တယ္။ ဒီမွားယြင္းတဲ့ အျမင္ရဲ႕ လႊမ္းမိုးမႈေအာက္မွာ၊ ဘုရားကို ႏွစ္အေတာ္မ်ားမ်ား ယုံၾကည္ခဲ့ၿပီးၿပီျဖစ္တဲ့အတြက္ ဆင္းရဲဒုကၡအမ်ားႀကီး ခံစားၿပီး အဖိုးအခ အေတာ္မ်ားမ်ား ေပးခဲ့ၿပီးၿပီျဖစ္သလို၊ ကိုဗစ္ေရာဂါ ရၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ ကိုယ့္တာဝန္ကိုေတာင္ မဆုတ္မနစ္လုပ္ခဲ့ၿပီးၿပီျဖစ္တဲ့အတြက္ ဘုရားက ကြၽန္မကို ေဘးကင္းေအာင္ ထိန္းသိမ္းသင့္တယ္ ဒါမွမဟုတ္ အနာေရာဂါကေန ျမန္ႏိုင္သမွ်ျမန္ျမန္ နာလန္ထူေအာင္ ကူညီသင့္တယ္လို႔ အၿမဲ ေတြးခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ ကိစၥေတြက ကြၽန္မေမွ်ာ္လင့္တဲ့အတိုင္း မျဖစ္တဲ့အခါ၊ ဘုရားကို အထင္လြဲၿပီး ညည္းညဴခဲ့တယ္။ ကိုယ့္တာဝန္ကို လုပ္တဲ့အခါ အားမရွိခဲ့ဘူး။ အထူးသျဖင့္ ကြၽန္မက စိတ္ထက္ထက္သန္သန္နဲ႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အၿမဲ အသုံးခံၿပီး ကိုယ့္တာဝန္ကို လုပ္ခဲ့ေပမဲ့ ကူးစက္ခံရတဲ့အခ်ိန္မွာ ဘာတာဝန္မွမလုပ္တဲ့ ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမတခ်ိဳ႕က ကိုဗစ္မရတာကို ျမင္တဲ့အခါ၊ ဒါ မမွ်တဘူးလို႔ ခံစားၿပီး ဘုရားက မေျဖာင့္မတ္ဘူးလို႔ ေတြးခဲ့တယ္။ ကိုယ့္တာဝန္အတြက္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ မဆက္ကပ္ေတာ့သလို၊ ေနာက္ထပ္ အသင္းေတာ္အလုပ္ အနည္းငယ္ကို ႀကီးၾကပ္ဖို႔ေတာင္ မလိုမလားျဖစ္ေနခဲ့တယ္။ နဂိုက ဘုရားသခင္ကို ႏွစ္ခ်ီယုံၾကည္ၿပီး ကိုယ့္တာဝန္မွာ အၿမဲ မဆုတ္မနစ္လုပ္ၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ၊ ဘုရားအေပၚ က်ိဳးႏြံနာခံမႈ နည္းနည္း ရွိခဲ့တယ္လို႔ ထင္ခဲ့ေပမဲ့၊ ေသျခင္းကို ရင္ဆိုင္ရတာနဲ႔တစ္ၿပိဳင္နက္၊ ကြၽန္မရဲ႕ ပုန္ကန္မႈနဲ႔ အတိုက္အခံလုပ္တာေတြက ေပၚလာတယ္။ ကြၽန္မမွာ က်ိဳးႏြံနာခံမႈ ဘာဆိုဘာမွ မရွိခဲ့ပါဘူး။ ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြကေန ေရေလာင္းေပးတာနဲ႔ ေထာက္ပံ့တာေတြ အမ်ားႀကီး ခံစားခဲ့ရတယ္။ ကြၽန္မတာဝန္ကို ထမ္းေဆာင္တာ၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကို နည္းနည္း အသုံးခံတာေတြက ကြၽန္မ လုပ္သင့္တဲ့အရာေတြပဲေလ။ ဒါေပမဲ့ အဲဒါေတြကို ဘုရားနဲ႔ အေပးအယူလုပ္ၿပီး အေရာင္းအဝယ္ေတြလုပ္ဖို႔ အရင္းအႏွီးအေနနဲ႔ သုံးတဲ့အထိ ကြၽန္မ ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ကြၽန္မဆႏၵေတြ မျပည့္ေတာ့ ဘုရားအေပၚ ေစာဒကတက္ခဲ့တယ္။ ကြၽန္မ တကယ္ကို အရမ္းက်ိဳးေၾကာင္းမသင့္ခဲ့တာပဲ။ ဘုရားက ဖန္ဆင္းရွင္ျဖစ္တယ္။ ဘုရားက ဘာပဲလုပ္ပါေစ၊ လူေတြကို ဘယ္လိုပဲ ဆက္ဆံပါေစ၊ အားလုံးက ေျဖာင့္မတ္ၿပီး၊ အားလုံးမွာ သူ႔ရဲ႕ ရည္႐ြယ္ခ်က္ ရွိတယ္။ ဘုရားလုပ္တဲ့အရာေတြကို ကြၽန္မရဲ႕ အယူအဆနဲ႔ စိတ္ကူးေတြေပၚ အေျခခံၿပီး ကြၽန္မ မေဝဖန္ရပါဘူး။ ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္တစ္ပိုဒ္ကို ကြၽန္မ ေတြးမိတယ္။ “သင့္ကိုယ္သင္အတြက္ ဆုံးျဖတ္၍မရႏိုင္သည့္ အရာမ်ားႏွင့္ပတ္သက္၍ စိတ္ဖိစီး၊ ေသာကေရာက္ၿပီး စိုးရိမ္ျခင္းသည္ မိုက္မဲသည္ မဟုတ္ေလာ။ (မိုက္မဲပါသည္။) လူတို႔သည္ မိမိတို႔ဘာသာ ေျဖရွင္းႏိုင္သည့္ အရာမ်ားကို ေျဖရွင္းျခင္းအား အစျပဳသင့္ၿပီး မိမိတို႔ဘာသာ မလုပ္ေဆာင္ႏိုင္သည့္ အရာမ်ားအတြက္မူ ဘုရားသခင္ကို ေစာင့္ဆိုင္းသင့္၏။ လူတို႔သည္ ဘုရားသခင္ကို တိတ္ဆိတ္စြာ က်ိဳးႏြံနာခံၿပီး ၎တို႔ကို ကြယ္ကာရန္ ေတာင္းေလွ်ာက္သင့္သည္။ ဤသည္မွာ လူတို႔ရွိသင့္သည့္ ေတြးေခၚမႈ အေလ့အထျဖစ္သည္။ နာမက်န္းျဖစ္ျခင္းက အမွန္တကယ္ ထိုးႏွက္ၿပီး ေသျခင္းက အမွန္တကယ္ နီးကပ္လာသည့္အခါတြင္ လူတို႔သည္ က်ိဳးႏြံနာခံသင့္ၿပီး ဘုရားသခင္ကို ေစာဒကမတက္သင့္၊ သို႔မဟုတ္ မပုန္ကန္သင့္၊ သို႔မဟုတ္ ဘုရားသခင္ကို ျပစ္မွားေစာ္ကားသည့္အရာမ်ား၊ သို႔မဟုတ္ သူ႔ကို တိုက္ခိုက္သည့္အရာမ်ားအား မေျပာဆိုသင့္ေပ။ ထိုအစား လူတို႔သည္ အဖန္ဆင္းခံမ်ားအျဖစ္ ရပ္တည္ၿပီး ဘုရားသခင္ထံမွ လာသည့္အရာအားလုံးကို ေတြ႕ႀကဳံကာ အသိအမွတ္ျပဳသင့္သည္။ ၎တို႔သည္ အမႈအရာမ်ားကို ၎တို႔ကိုယ္တိုင္အတြက္ ေ႐ြးခ်ယ္ရန္ မႀကိဳးစားသင့္ေပ။” (ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္၊ အတြဲ (၆)၊ သမၼာတရားကို လိုက္စားျခင္းႏွင့္ စပ္လ်ဥ္း၍ ၁၊ သမၼာတရားကို လိုက္စားရန္နည္းလမ္း (၄)) ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြကို ဆင္ျခင္ရင္းနဲ႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ပိုလို႔ေတာင္ အျပစ္တင္မိၿပီး ရွက္မိတယ္။ ဘုရားရဲ႕ ေတာင္းဆိုခ်က္ေတြကို ျပည့္မီဖို႔ ကြၽန္မ ေတာ္ေတာ္အလွမ္းေဝးခဲ့တယ္။ ကြၽန္မရဲ႕ က်န္းမာေရး၊ ကြၽန္မရဲ႕ ေသျခင္းနဲ႔ တျခား ကြၽန္မနဲ႔ဆိုင္တဲ့ အရာရာတိုင္းကို ဘုရားက စီစဥ္ၫႊန္ၾကားထားတာပဲေလ။ ကိုဗစ္ေရာဂါက ကြၽန္မရဲ႕ အသက္ကို ယူသြားရင္၊ ဒါက ဘုရားခြင့္ျပဳတဲ့အရာတစ္ခု ျဖစ္မွာျဖစ္သလို၊ ကြၽန္မ ေသသည္ျဖစ္ေစ၊ ရွင္သည္ျဖစ္ေစ၊ သူ႔ရဲ႕ အခ်ဳပ္အျခာအာဏာနဲ႔ အစီအစဥ္ေတြကို က်ိဳးႏြံနာခံသင့္တယ္။ ဒါက ဖန္ဆင္းခံတစ္ေယာက္ ပိုင္ဆိုင္သင့္တဲ့ အနည္းဆုံး ဆင္ျခင္တုံတရား ပမာဏပဲ။ ဒါေၾကောင့္ ကြၽန္မ ဒူးေထာက္ၿပီး ဘုရားဆီ ဆုေတာင္းလိုက္တယ္။ “ဘုရားသခင္၊ ကြၽန္မ အရမ္းပုန္ကန္တတ္ပါတယ္။ ကြၽန္မရဲ႕ ေရာဂါ သက္သာသည္ျဖစ္ေစ၊ မသက္သာသည္ျဖစ္ေစ၊ ကိုယ္ေတာ္ရဲ႕ အစီအစဥ္ေတြကို က်ိဳးႏြံနာခံဖို႔ ကြၽန္မ လိုလားပါတယ္။ ကိုယ္ေတာ္နဲ႔ပတ္သက္လို႔ ကြၽန္မ ေစာဒကတက္မွာမဟုတ္ေတာ့သလို၊ ကိုယ္ေတာ့္အေပၚ က်ိဳးေၾကာင္းမသင့္တဲ့ ေတာင္းဆိုမႈေတြ လုပ္ေတာ့မွာ မဟုတ္ပါဘူး”လို႔ေပါ့။

ေနာက္ပိုင္းမွာ ကြၽန္မ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ သုံးသပ္ခဲ့တယ္။ “ေရာဂါ ဒါမွမဟုတ္ ကပ္ေဘးကို ငါ ရင္မဆိုင္ရတုန္းက၊ ငါ့တာဝန္မွာ ငါ တက္ႂကြႏိုင္တယ္။ ငါတို႔က ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ဘုရားရဲ႕ စီစဥ္ၫႊန္ၾကားမႈေတြနဲ႔ အစီအစဥ္ေတြကို ငါတို႔ အၿမဲ က်ိဳးႏြံနာခံရမယ္ဆိုၿပီး ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမေတြနဲ႔ ခဏခဏ မိတ္သဟာယျပဳႏိုင္တယ္။ ဒါဆို ငါ့ေရာဂါ ပိုဆိုးသြားတဲ့အခါ ဘုရားကို ငါ ဘာလို႔ အထင္လြဲ၊ ေစာဒကတက္ၿပီး ငါ့တာဝန္ကို လုပ္ဖို႔ေတာင္ အားမရွိေတာ့တာလဲ။ ဒီပုန္ကန္မႈနဲ႔ အာခံမႈေတြကို ငါဘာလို႔ ထုတ္ေဖာ္ျပခဲ့တာလဲ။” ရွာေဖြေနတုန္းမွာ၊ ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္တစ္ခ်ိဳ႕ ကြၽန္မ ဖတ္ရတယ္။ “အႏၲိခရစ္တို႔သည္ မိမိတို႔၏ တာဝန္ကို ထမ္းေဆာင္ရန္ မဆုံးျဖတ္မီတြင္ မိမိတို႔၏ ေရွ႕ေရးမ်ား၊ ေကာင္းခ်ီးမ်ား ရရွိျခင္း၊ ပန္းတိုင္ေကာင္းတစ္ခုအျပင္ သရဖူတစ္ခုတို႔အေပၚ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မ်ားျဖင့္ ၎တို႔၏ စိတ္ႏွလုံးမ်ားထဲတြင္ ျပည့္လွ်ံလ်က္ရွိၾကသည္။ ၿပီးလွ်င္ ဤအရာမ်ားကို ႀကိဳးပမ္းရရွိရာတြင္ ၎တို႔၌ အဆုံးစြန္ေသာ ယုံၾကည္ခ်က္ရွိၾက၏။ ၎တို႔သည္ ဘုရားအိမ္ေတာ္သို႔ ထိုသို႔ေသာ ရည္႐ြယ္ခ်က္မ်ားႏွင့္ ျပင္းျပေသာဆႏၵတို႔ျဖင့္ မိမိတို႔၏ တာဝန္ကို ထမ္းေဆာင္ရန္ လာၾကသည္။ သို႔ျဖစ္၍ တာဝန္ကို ၎တို႔၏ထမ္းေဆာင္မႈသည္ ဘုရားသခင္ ေတာင္းဆိုေသာ မွန္ကန္ျခင္း၊ စစ္မွန္ေသာ ယုံၾကည္ျခင္းႏွင့္ သစၥာေစာင့္သိျခင္းတို႔ ပါဝင္သေလာ။ လူတိုင္းသည္ မိမိတို႔၏ တာဝန္ကို မထမ္းေဆာင္မီတြင္ လုံးလုံးလ်ားလ်ား အေပးအယူလုပ္ျခင္း စိတ္ဓာတ္တစ္ခု ထားသိုေသာေၾကာင့္ ၎တို႔၏ စစ္မွန္ေသာ သစၥာေစာင့္သိျခင္း၊ ယုံၾကည္ျခင္း သို႔မဟုတ္ မွန္ကန္ျခင္းတို႔ကို ယခုအေျခအေနတြင္ မျမင္ႏိုင္ေသးေခ်။ လူတိုင္းက အက်ိဳးစီးပြားမ်ားျဖင့္ တြန္းအားေပးခံရသည့္အျပင္ မိမိတို႔၏ ျပည့္လွ်ံေသာ ရည္မွန္းခ်က္မ်ားႏွင့္ လိုအင္ဆႏၵမ်ားကို ႀကိဳတင္သတ္မွတ္ျခင္းကို အေျချပဳ၍လည္း မိမိတို႔၏ တာဝန္ကို ထမ္းေဆာင္ရန္ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ခ်ၾကသည္။ မိမိတို႔၏ တာဝန္ကို ထမ္းေဆာင္ရာတြင္ အႏၲိခရစ္တို႔၏ ရည္႐ြယ္ခ်က္မွာ အဘယ္နည္း။ အေပးအယူလုပ္ရန္၊ အလဲအထပ္လုပ္ရန္ ျဖစ္၏။ ဤသည္တို႔မွာ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ရန္အတြက္ ၎တို႔ သတ္မွတ္ထားေသာ လိုအပ္ခ်က္မ်ား ျဖစ္သည္ဟု ဆိုႏိုင္သည္။ ‘ငါ၏ တာဝန္ကို လုပ္ေဆာင္လွ်င္ ငါသည္ ေကာင္းခ်ီးမ်ား ရရွိၿပီး ခရီးပန္းတိုင္ေကာင္းကို ပိုင္ဆိုင္ရမွျဖစ္မည္။ လူသားမ်ိဳးႏြယ္အတြက္ ျပင္ဆင္ေပးထားသည္ဟု ဘုရား ေျပာသည့္ ေကာင္းခ်ီးမ်ားႏွင့္ အက်ိဳးအျမတ္မ်ား အားလုံးကို ငါရမွျဖစ္မည္။ ယင္းတို႔ကို ငါမရႏိုင္လွ်င္ ဤတာဝန္ကို ငါလုပ္ေဆာင္မည္ မဟုတ္’ ဟူ၍ ျဖစ္သည္။ ၎တို႔သည္ ထိုသို႔ေသာ ရည္႐ြယ္ခ်က္မ်ား၊ ရည္မွန္းခ်က္မ်ားႏွင့္ အလိုဆႏၵမ်ားျဖင့္ မိမိတို႔၏ တာဝန္ကို ထမ္းေဆာင္ရန္ ဘုရားအိမ္ေတာ္သို႔ လာၾက၏။ ၎တို႔သည္ ႐ိုးသားမႈအခ်ိဳ႕ အမွန္တကယ္ ရွိသည့္ပုံေပၚသည္။ ယုံၾကည္သူအသစ္မ်ားႏွင့္ တာဝန္ကို စတင္ထမ္းေဆာင္ခါစသာ ရွိေသးသူမ်ားအတြက္မူ ယင္းကို စိတ္အားထက္သန္မႈဟုလည္း ေခၚဆိုႏိုင္သည္မွာ အမွန္ပင္။ သို႔ရာတြင္ ဤအရာ၌ စစ္မွန္ေသာ ယုံၾကည္မႈ၊ သို႔မဟုတ္ သစၥာေစာင့္သိမႈ မရွိေပ။ ထိုစိတ္အားထက္သန္မႈ အတိုင္းအတာသာ ရွိ၏။ ယင္းကို ႐ိုးသားမႈဟု ေခၚ၍မရႏိုင္ေပ။ မိမိတို႔၏ တာဝန္ကို ထမ္းေဆာင္ျခင္းအေပၚ အႏၲိခရစ္တို႔၌ ရွိေသာ ဤသေဘာထားကို သုံးသပ္ၾကည့္ရလွ်င္ ယင္းမွာ အလုံးစုံ အေပးအယူဆန္ၿပီး ေကာင္းခ်ီးမ်ား ရရွိျခင္း၊ ေကာင္းကင္ႏိုင္ငံေတာ္ကို ဝင္ေရာက္ျခင္း၊ သရဖူ ရရွိျခင္းႏွင့္ ဆုလာဘ္မ်ား လက္ခံရရွိျခင္းတို႔ကဲ့သို႔ အက်ိဳးအျမတ္မ်ားကို ရလိုသည့္ ၎တို႔၏ အလိုဆႏၵမ်ားျဖင့္ ျပည့္ေနသည္။ သို႔ျဖစ္၍ အျပင္ပန္းတြင္ အႏၲိခရစ္မ်ားစြာတို႔သည္ ႏွင္ထုတ္ျခင္းမခံရမီတြင္ မိမိတို႔၏ တာဝန္ကို ထမ္းေဆာင္ေနကာ သာမန္လူတစ္ဦးထက္ပင္ သာ၍ စြန႔္လႊတ္ၿပီး သာ၍ ဒုကၡခံစားသည္ဟု ထင္ရသည္။ ၎တို႔ အသုံးခံသည့္အရာႏွင့္ ၎တို႔ အဖိုးအခေပးသည့္အရာတို႔သည္ ေပါလုႏွင့္တူညီၿပီး ၎တို႔ ေျပးလႊားလႈပ္ရွားၾကသည္မွာလည္း ေပါလုထက္ မနည္းခဲ့ေပ။ ဤသည္မွာ လူတိုင္းျမင္ႏိုင္သည့္အရာျဖစ္သည္။ ဒုကၡခံစားၿပီး အဖိုးအခေပးရန္ ၎တို႔၏ အျပဳအမူႏွင့္ ၎တို႔၏ စိတ္စြမ္းအားအရ ၎တို႔သည္ မည္သည့္အရာမွ် မရရွိျခင္း မျဖစ္အပ္‌ေခ်။ သို႔ရာတြင္ ဘုရားသခင္သည္ လူတစ္ဦးအေပၚ သူ၏ အျပင္ပန္းအျပဳအမူအရ ၾကည့္ျခင္းမဟုတ္ဘဲ သူ၏ အႏွစ္သာရ၊ သူ၏ စိတ္သေဘာထား၊ သူထုတ္ေဖာ္သည့္အရာႏွင့္ သူလုပ္ေဆာင္သမွ်၏ သဘာဝႏွင့္ အႏွစ္သာရတို႔အရ ၾကည့္ျခင္းျဖစ္သည္။ လူတို႔က အျခားသူမ်ားအား ေဝဖန္သုံးသပ္ၿပီး ဆက္ဆံသည့္အခါတြင္ ထိုလူတို႔၏ အျပင္ပန္းအျပဳအမူ၊ ထိုသူတို႔ မည္မွ်ဒုကၡခံစားသည္၊ ၿပီးလွ်င္ မည္သည့္အဖိုးအခကို ေပးသည္တို႔အေပၚတြင္သာ အေျချပဳၿပီး ထိုသူတို႔သည္ မည္သူျဖစ္သည္ကို ဆုံးျဖတ္ၾကသည္။ ၿပီးလွ်င္ ဤသည္မွာ ႀကီးေလးေသာ အမွားတစ္ခုျဖစ္၏။” (ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္၊ အတြဲ (၄)၊ အႏၲိခရစ္တို႔ကို ေဖာ္ထုတ္ျခင္း၊ အခ်က္ ၉ (အပိုင္း ၇)) ဘုရားေဖာ္ထုတ္တဲ့အရာကတစ္ဆင့္၊ ကြၽန္မ ေနာက္ဆုံးမွာ နားလည္သြားတယ္။ ဒီႏွစ္ေတြအတြင္းမွာ ကြၽန္မတာဝန္ကို လုပ္ေနခဲ့ၿပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကို စိတ္ထက္ထက္သန္သန္နဲ႔ အသုံးခံေနခဲ့တုန္းက ကြၽန္မက ဖန္ဆင္းခံအေနနဲ႔ ဘုရားရဲ႕ ရည္႐ြယ္ခ်က္ေတြအေပၚနဲ႔ တာဝန္ထမ္းေဆာင္တဲ့အေပၚကို တကယ္ေထာက္ထားခဲ့တာမဟုတ္သလို အဲဒါက ကြၽန္မရဲ႕ ႐ိုးသားစစ္မွန္မႈ ဒါမွမဟုတ္ ဘုရားအေပၚ သစၥာေစာင့္သိမႈကေန လာတာ မဟုတ္ဘူး။ အဲဒါထက္ ကြၽန္မတာဝန္ထမ္းေဆာင္တာကို ေကာင္းခ်ီးေတြ ရဖို႔ဆိုတဲ့ ကြၽန္မဆႏၵကို ျဖည့္ဆည္းဖို႔ အသုံးျပဳတဲ့ တန္ဆာပလာတစ္ခုနဲ႔ အေပးအယူတစ္ခုအေနနဲ႔ ေျပာင္းလဲခဲ့တယ္။ အနာဂတ္မွာ ကြၽန္မ ရွင္သန္ၿပီး ထာဝရ ေကာင္းခ်ီးေတြ ေမြ႕ေလ်ာ္ခံစားဖို႔ အဲဒါကို လုပ္ေနခဲ့တာပဲ။ ကပ္ေဘးေတြက တစ္ခုၿပီးတစ္ခု ျဖစ္ပြားေနၿပီး ဘုရားအမႈေတာ္ ၿပီးလုနီးပါးျဖစ္ေနတာကို ျမင္တဲ့အခါ၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဂုဏ္ျပဳခဲ့တယ္။ ကြၽန္မက ဘုရားအတြက္ စြန႔္လႊတ္ၿပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကို အသုံးခံခဲ့သလို ကိုယ့္တာဝန္ကို ထမ္းေဆာင္ခဲ့ေတာ့ သူ႔ရဲ႕ ကြယ္ကာမႈကို ေသခ်ာေပါက္ရၿပီး ေနာက္ဆုံးမွာ အသက္ရွင္က်န္ရစ္မွာပဲလို႔ ေတြးေနရင္းနဲ႔ေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ကြၽန္မ ကိုဗစ္ေရာဂါကို ရၿပီး ကြၽန္မရဲ႕ အေျခအေန ပိုဆိုးသြားတဲ့အခါ၊ ကြၽန္မ အသက္ႀကီးတဲ့အတြက္ ဒီဗိုင္းရပ္စ္ေၾကာင့္ ေသသြားႏိုင္တယ္လို႔ စိုးရိမ္ခဲ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကြၽန္မ စိတ္ပ်က္အားေလ်ာ့ၿပီး ကြၽန္မရဲ႕ ယုံၾကည္ျခင္း ေပ်ာက္ဆုံးခဲ့တယ္။ ဘုရားနဲ႔ က်ိဳးေၾကာင္းသင့္ေျပာဖို႔ ကြၽန္မရဲ႕ အရင္းအႏွီးလို႔ ေခၚတဲ့အရာကိုေတာင္ စသုံးခဲ့တယ္။ ကြၽန္မတာဝန္မွာ အရမ္း ဆင္းရဲဒုကၡခံၿပီး၊ ဧဝံေဂလိ ျဖန႔္တဲ့အခါ ရလဒ္ေတြ ျဖစ္ေစခဲ့လို႔ ဘုရားက ကြၽန္မကို ကြယ္ကာသင့္တယ္လို႔ ေတြးရင္းနဲ႔ေပါ့။ ကြၽန္မရဲ႕ လြန္ကဲတဲ့ အလိုဆႏၵေတြ မျပည့္ခဲ့တဲ့အခါ၊ ဘုရားက ကြၽန္မကို မကြယ္ကာခဲ့သလို၊ မမွ်မတ ဆက္ဆံေနခဲ့တယ္လို႔ ေတြးၿပီး၊ ကြၽန္မတာဝန္ကို လုပ္တဲ့အခါ အားမရွိခဲ့ဘူး။ အမွန္တရားေတြ ထုတ္ေဖာ္ျပခံရတဲ့အခါ၊ ဘုရားကို ကြၽန္မ စယုံၾကည္ကတည္းက၊ ေကာင္းခ်ီးေတြရဖို႔ ယုံၾကည္ေနခဲ့တာျဖစ္မွန္း ကြၽန္မ ေနာက္ဆုံးမွာ ေတြ႕ခဲ့ရတယ္။ ဘုရားကို ကြၽန္မ ယုံၾကည္တယ္၊ ကြၽန္မတာဝန္ကို ထမ္းေဆာင္တာက လုံးဝ သဘာဝက်ၿပီး ေလ်ာ္ကန္သင့္ျမတ္တယ္လို႔ ကြၽန္မ အႀကိမ္ႀကိမ္ ေျပာခဲ့ေပမဲ့၊ တကယ္ေတာ့၊ ဘုရားကို ကြၽန္မ အသုံးခ်ၿပီး လိမ္လည္လွည့္စားေနခဲ့တာပဲ။ ကြၽန္မ တကယ္ကို တစ္ကိုယ္ေကာင္းဆန္ၿပီး လွည့္စားတတ္ခဲ့တာပဲ။ ေက်းဇူးေတာ္ေခတ္အတြင္းမွာ ဧဝံေဂလိ ျဖန႔္ရင္း၊ ဆင္းရဲဒုကၡအမ်ားႀကီး ခံစားၿပီး လူအမ်ားႀကီးကို ေျပာင္းလဲေစခဲ့တဲ့ ဥေရာပအႏွံ႔သြားခဲ့တဲ့ ေပါလုကို ေတြးမိတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူ႔ရဲ႕ အသုံးခံျခင္းနဲ႔ ဆင္းရဲဒုကၡေတြက ေကာင္းကင္ႏိုင္ငံထဲဝင္ၿပီး ဆုလာဘ္ေတြ ရႏိုင္ေအာင္လို႔ လုပ္ခဲ့တာခ်ည္းပါပဲ။ အဲဒါ အေပးအယူဆန္ၿပီး လိမ္လည္လွည့္ျဖားတာပဲ။ သူ႔ရဲ႕ အသုံးခံျခင္းကို ဘုရားက အသိအမွတ္မျပဳ႐ုံမက အရမ္း စက္ဆုပ္မုန္းတီးတယ္။ အဆုံးမွာ၊ ဘုရားရဲ႕ ေကာင္းခ်ီးေပးတာခံရမဲ့အစား၊ ေပါလုက အျပစ္ေပးခံခဲ့ရတယ္။ ဘုရားရဲ႕ စိတ္သေဘာထားက ေျဖာင့္မတ္ၿပီး သန႔္ရွင္းတယ္။ ကြၽန္မတို႔ရဲ႕အဆုံးသတ္နဲ႔ ခရီးပန္းတိုင္ေတြကို သူ ဆုံးျဖတ္တဲ့အခါ၊ အေပၚယံမွာ ကြၽန္မတို႔ ဘယ္ေလာက္ ဆင္းရဲဒုကၡခံၿပီး အလုပ္လုပ္တယ္ ဒါမွမဟုတ္ ကြၽန္မတို႔ ဘယ္ေလာက္ အျပဳအမူေကာင္း ျပတယ္ဆိုတဲ့အေပၚ အေျခခံၿပီး သူ အကဲမျဖတ္ဘူး။ အဲဒါထက္ သမၼာတရားကို ကြၽန္မတို႔ ရရွိၿပီးျခင္းရွိမရွိဆိုတာနဲ႔ ကြၽန္မတို႔ စိတ္သေဘာာထား ေျပာင္းလဲျခင္းရွိမရွိဆိုတဲ့အေပၚ အေျခခံတယ္။ ကြၽန္မအေနနဲ႔ အလုပ္မ်ားၿပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကို အသုံးခံျခင္းအတြက္ အျပန္အလွန္အေနနဲ႔ ေကာင္းမြန္တဲ့ အဆုံးသတ္နဲ႔ ခရီးပန္းတိုင္ကို အၿမဲ လိုခ်င္ခဲ့ရင္၊ သမၼာတရားကို မလိုက္စားဘဲေနရင္ ဒါမွမဟုတ္ ကြၽန္မရဲ႕ ေဖာက္ျပန္ပ်က္စီးမႈကို မသန႔္စင္ေစရင္၊ ကြၽန္မရဲ႕ အဆုံးသတ္က ေပါလုလိုပဲ ျဖစ္မွာ။ ဘုရားရဲ႕ ဖယ္ရွားရွင္းလင္းၿပီး အျပစ္ေပးတာခံရမွာပဲ။ ေပါလုရဲ႕ က်ရႈံးမႈက ကြၽန္မအတြက္ ႏႈိးေဆာ္မႈနဲ႔ သတိေပးခ်က္တစ္ခုအျဖစ္ အသုံးဝင္ပါတယ္။ အဲဒီေနာက္မွာ ဘုရားက ကြၽန္မတို႔ဆီကေန ဘာကိုမွ သတ္မွတ္တာ၊ ေတာင္းဆိုတာေတြ လုံးဝ မလုပ္ဘဲ လူသားမ်ိဳးႏြယ္ကို ကယ္တင္ျခင္းအတြက္ အျပည့္အဝ စိတ္ႏွစ္ၿပီး အားကုန္စိုက္ထုတ္တာ၊ အဖိုးအခအားလုံး ေပးဆပ္တာကို ကြၽန္မ ေတြးမိတယ္။ ဘုရားက အရမ္းကို ကိုယ္က်ိဳးမငဲ့ပါဘူး။ ဒီအခ်ိန္မွာ ကြၽန္မကေတာ့ ဘုရားရဲ႕ ရည္႐ြယ္ခ်က္ေတြကို လုံးဝ ထည့္မစဥ္းစားဘဲ ဘုရားသခင္ ေပးအပ္ခဲ့တဲ့ အရာရာတိုင္းကို ေမြ႕ေလ်ာ္ခံစားခဲ့တယ္။ ေကာင္းမြန္တဲ့ ခရီးပန္းတိုင္ရဖို႔ဆိုတဲ့ ရည္႐ြယ္ခ်က္အတြက္ ကြၽန္မတာဝန္ကို ထမ္းေဆာင္ေနခ်ိန္မွာ ဘုရားနဲ႔ အေပးအယူေတြေတာင္ လုပ္ခဲ့တယ္။ ကြၽန္မ တကယ္ကို တစ္ကိုယ္ေကာင္းဆန္ၿပီး စက္ဆုပ္စရာ ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ဘုရားကို အသုံးခ်လို႔ရၿပီး လိမ္လည္လွည့္စားလို႔ရတဲ့ သူတစ္ေယာက္လို သေဘာထားခဲ့တယ္။ ကြၽန္မက ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အသုံးခံတဲ့ပုံစံကို ၾကည့္ရင္ ဘုရားက ဘယ္လိုလုပ္ မစက္ဆုပ္၊ မမုန္းတီးဘဲ ေနႏိုင္မလဲ။ ဒါကို နားလည္သြားတဲ့အခါ၊ ကြၽန္မ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အျပစ္တင္ၿပီး ဘုရားကို အေႂကြးတင္မိတယ္။ ကြၽန္မစိတ္ႏွလုံးမွာ ဘုရားဆီ ဆုေတာင္းခဲ့တယ္။ ေကာင္းခ်ီးေတြ ရဖို႔ သူနဲ႔ အေပးအယူေတြ မလုပ္ခ်င္ေတာ့သလို၊ အဲဒီအစား သမၼာတရားကို မွန္မွန္ကန္ကန္ လိုက္စားခ်င္တယ္၊ ဖန္ဆင္းခံအေနနဲ႔ ကြၽန္မတာဝန္ကို ထမ္းေဆာင္ၿပီး သူ႔ကို စိတ္ေက်နပ္ေစခ်င္တယ္လို႔ ေျပာရင္းနဲ႔ေပါ့။

ေနာက္ပိုင္းမွာ၊ အေတာ္ေလး တို႔ထိစရာျဖစ္တယ္လို႔ ကြၽန္မ ျမင္တဲ့ ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေနာက္တစ္ပိုဒ္ ဖတ္ခဲ့တယ္။ အနႏၲတန္ခိုးရွင္ ဘုရားသခင္ ေျပာသည္မွာ “မည္သည့္တာဝန္ကို ထမ္းေဆာင္သည္ျဖစ္ေစ ထိုတာဝန္သည္ မိမိတို႔လုပ္ေဆာင္ႏိုင္သည့္ အသင့္ေလ်ာ္ဆုံးေသာအရာျဖစ္သည္။ လူသားမ်ိဳးႏြယ္ၾကားတြင္ အလွပဆုံး၊ တရားအမွ်တဆုံးေသာအရာ ျဖစ္သည္။ ဖန္ဆင္းခံမ်ားအေနျဖင့္ လူတို႔သည္ မိမိတို႔တာဝန္ကို ထမ္းေဆာင္သင့္သည္။ ထိုအခါမွသာ ဖန္ဆင္းရွင္၏ လက္ခံအတည္ျပဳျခင္းကို ၎တို႔ ရရွိႏိုင္သည္။ ဖန္ဆင္းခံတို႔သည္ ဖန္ဆင္းရွင္၏ စိုးမိုးမႈေအာက္တြင္ အသက္ရွင္ၿပီး ဘုရားသခင္ ပံ့ပိုးသည့္အရာအားလုံးႏွင့္ ဘုရားသခင္ဆီကလာသည့္ အရာရာတိုင္းကို ၎တို႔ လက္ခံသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ၎တို႔၏ တာဝန္ဝတၱရားမ်ားကို ထမ္းေဆာင္သင့္သည္။ ဤသည္မွာ လုံးဝ သဘာဝက်ၿပီး ခိုင္လုံသည္။ ဘုရားသခင္က စီမံခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ လူတို႔အတြက္ ဖန္ဆင္းခံတစ္ေယာက္၏ တာဝန္ကို ထမ္းေဆာင္ျခင္းသည္ ကမာၻေျမေပၚတြင္ ေနထိုင္စဥ္ လုပ္ေဆာင္သည့္ မည္သည့္အရာမဆိုထက္ပို၍တရားမွ်တသည္၊ လွပသည္၊ ျမင့္ျမတ္သည္ကို ဤအရာမွ ျမင္ႏိုင္သည္။ ဖန္ဆင္းခံတစ္ဦးႏွင့္ဆိုင္သည့္ တာဝန္ကို ထမ္းေဆာင္ျခင္းထက္ လူသားမ်ိဳးႏြယ္ၾကားတြင္ မည္သည့္အရာကမွ် ပို၍အဓိပၸာယ္မရွိ၊ သို႔မဟုတ္ ပို၍တန္ဖိုးမရွိသည့္အျပင္ မည္သည့္အရာကမွ် ဖန္ဆင္းခံျဖစ္သူတစ္ဦး၏ အသက္တာအတြင္းသို႔ သာ၍ႀကီးမားေသာ အဓိပၸာယ္ႏွင့္ အႏွစ္သာရကို မေဆာင္ၾကဥ္းေပ။ ကမာၻေျမေပၚတြင္ ဖန္ဆင္းခံတစ္ေယာက္၏ တာဝန္ကို အမွန္တကယ္၊ ႐ိုးသားစြာ ထမ္းေဆာင္ေသာ လူအုပ္စုသာလွ်င္ ဖန္ဆင္းရွင္ကို က်ိဳးႏြံနာခံေသာသူမ်ားျဖစ္သည္။ ဤအုပ္စုသည္ ေလာကီ၌ ေရပန္းစားေသာအရာမ်ားေနာက္သို႔ မလိုက္ေပ။ ၎တို႔သည္ ဘုရားသခင္၏ ေခါင္းေဆာင္မႈႏွင့္ လမ္းျပမႈကို က်ိဳးႏြံနာခံသည္။ ဖန္ဆင္းရွင္၏ ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္မ်ားကိုသာ နားေထာင္သည္။ ဖန္ဆင္းရွင္ ေဖာ္ျပေသာ သမၼာတရားမ်ားကို လက္ခံသည္။ ဖန္ဆင္းရွင္၏ ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္မ်ားအတိုင္း အသက္ရွင္သည္။ ဤသည္မွာ အမွန္ကန္ဆုံး၊ အထူးကဲဆုံးေသာ သက္ေသခံခ်က္ျဖစ္သည္။ ဤသည္မွာ ဘုရားသခင္အေပၚ ယုံၾကည္ျခင္း၏ အေကာင္းဆုံး သက္ေသခံခ်က္ ျဖစ္သည္။ ဖန္ဆင္းခံတစ္ဦးအေနျဖင့္ ဖန္ဆင္းခံတစ္ဦးႏွင့္ဆိုင္သည့္ တာဝန္ကို ေကာင္းမြန္စြာ ထမ္းေဆာင္ႏိုင္ျခင္း၊ ဖန္ဆင္းရွင္ကို ေက်နပ္မႈေပးႏိုင္ျခင္းသည္ လူသားမ်ိဳးႏြယ္ၾကားတြင္အလွပဆုံးေသာအရာျဖစ္ၿပီး၊ ယင္းသည္ လူအားလုံးက ခ်ီးမြမ္းရန္အတြက္ ပုံျပင္တစ္ခုအျဖစ္ ျဖန႔္သင့္သည့္အရာ ျဖစ္သည္။ ဖန္ဆင္းရွင္က ဖန္ဆင္းခံမ်ားထံ အပ္ႏွံထားေသာ မည္သည့္အရာကိုမဆို ၎တို႔က အႂကြင္းမဲ့လက္ခံသင့္သည္၊ ယင္းသည္ လူသားမ်ိဳးႏြယ္အတြက္ေပ်ာ္႐ႊင္ျခင္းႏွင့္ အထူးအခြင့္အေရး ႏွစ္မ်ိဳးလုံးႏွင့္ဆိုင္ေသာ ကိစၥျဖစ္ၿပီး ဖန္ဆင္းခံတစ္ဦး၏တာဝန္ကို ေကာင္းမြန္စြာ ထမ္းေဆာင္ႏိုင္စြမ္းရွိေသာ သူမ်ားအားလုံးအတြက္ မည္သည့္အရာကမွ် ပို၍ လွပဖြယ္၊ သို႔မဟုတ္ ေအာက္ေမ့ဂုဏ္ျပဳထိုက္ဖြယ္ မေကာင္းေပ၊ ဤသည္မွာ အျပဳသေဘာေဆာင္ေသာအရာပင္ ျဖစ္သည္။...ဖန္ဆင္းခံတစ္ဦးအေနျဖင့္ ဖန္ဆင္းရွင္ ေရွ႕ေမွာက္သို႔ လာသည့္အခါ၊ မိမိတာဝန္ကို ထမ္းေဆာင္သင့္သည္။ ဤသည္မွာ လုပ္ေဆာင္ရန္ အလြန္သင့္ေတာ္သည့္ အရာတစ္ခုျဖစ္ၿပီး ဤတာဝန္ကို ျဖည့္ဆည္းသင့္သည္။ ဖန္ဆင္းခံမ်ားက မိမိတို႔၏ တာဝန္ကို ထမ္းေဆာင္ျခင္းအေပၚတြင္ အေျခခံၿပီး ဖန္ဆင္းရွင္သည္ လူသားမ်ိဳးႏြယ္အၾကားတြင္ သာ၍ပင္ ႀကီးျမတ္ေသာ အမႈေတာ္ကို ေဆာင္႐ြက္ၿပီးျဖစ္ကာ လူတို႔အေပၚ အမႈ၏ေနာက္ထပ္တစ္ဆင့္ကို သူ ေဆာင္႐ြက္ၿပီးျဖစ္သည္။ ၿပီးလွ်င္ ယင္းမွာ အဘယ္အမႈနည္း။ လူသားမ်ိဳးႏြယ္သည္ ၎တို႔၏ တာဝန္မ်ားကို ထမ္းေဆာင္ေနစဥ္ သူ႔ထံမွ သမၼာတရားကို ရရွိၿပီး ထိုသို႔အားျဖင့္ ၎တို႔၏ ေဖာက္ျပန္ပ်က္စီးေသာ စိတ္သေဘာထားမ်ားကို ဖယ္ရွားဖို႔ႏွင့္ သန႔္စင္ျခင္းခံရဖို႔ ခြင့္ျပဳလ်က္ သူက ၎တို႔အား သမၼာတရားကို ေပးသည္။ ထိုသို႔ျဖင့္ ၎တို႔သည္ ဘုရားသခင္၏ ရည္႐ြယ္ခ်က္မ်ားကို စိတ္ေက်နပ္ေစလာၿပီး၊ အသက္တာ၌ လမ္းေၾကာင္းမွန္ေပၚ စတင္ေလွ်ာက္လွမ္းကာ အဆုံး၌ ၎တို႔သည္ ဘုရားသခင္ကို ေၾကာက္႐ြံ႕ၿပီး မေကာင္းမႈကို ေရွာင္ၾကဥ္ႏိုင္ၾကသည္၊ စုံလင္ေသာ ကယ္တင္ျခင္းကို ရရွိႏိုင္ၿပီး စာတန္၏ ဒုကၡေပးမႈမ်ားကို မခံရေတာ့ေပ။ ဤသည္မွာ မိမိတို႔၏တာဝန္ကို ထမ္းေဆာင္ျခင္းအားျဖင့္ အဆုံးသတ္၌ ဘုရားသခင္က လူသားမ်ိဳးႏြယ္တို႔အား စြမ္းေဆာင္ရရွိေစလိုမည့္အက်ိဳးတရားျဖစ္သည္။” (ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္၊ အတြဲ (၄)၊ အႏၲိခရစ္တို႔ကို ေဖာ္ထုတ္ျခင္း၊ အခ်က္ ၉ (အပိုင္း ၇)) ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြကို ဖတ္ၿပီးေတာ့ ကြၽန္မ နားလည္သြားတယ္။ ဖန္ဆင္းခံေတြက သူတို႔တာဝန္ေတြကို ဖန္ဆင္းရွင္ေရွ႕မွာ တာဝန္ယူတာက အဓိပၸာယ္အရွိဆုံးနဲ႔ အေကာင္းဆုံးေသာအရာပဲ။ အဲဒါက မိဘေတြအေပၚ သားသမီးေတြက သားသမီးဝတ္ေက်ပြန္တာနဲ႔တူတယ္။ ဘာအေပးအယူမွ မရွိဘဲ၊ ေတာင္းဆိုခ်က္ ဘာဆိုဘာမွမရွိဘဲ လူေတြ ျဖည့္ဆည္းသင့္တဲ့ တာဝန္နဲ႔ ဝတၱရားတစ္ခုပဲ။ ပိုအေရးႀကီးတာက၊ ကြၽန္မတို႔ တာဝန္ေတြကို လုပ္ေဆာင္ရာမွာ၊ ကြၽန္မတို႔ရဲ႕ ေဖာက္ျပန္ပ်က္စီးျခင္းေတြနဲ႔ အားနည္းခ်က္ေတြကို ထုတ္ေဖာ္ျပတဲ့ အေျခအေနအမ်ိဳးမ်ိဳးကို ဘုရားက ခင္းက်င္းေပးတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ကြၽန္မတို႔ကို သမၼာတရား ရွာေဖြခြင့္၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ နားလည္ခြင့္၊ ကြၽန္မတို႔ရဲ႕ ေဖာက္ျပန္ပ်က္စီးတဲ့ စိတ္သေဘာထားေတြကို ေျဖရွင္းခြင့္၊ စာတန္ရဲ႕ ေဖာက္ျပန္ပ်က္စီးျခင္းနဲ႔ အႏၲရာယ္ေတြကို မခံစားရေတာ့ဘဲ လူေတြနဲ႔ ကိစၥေတြကို သူ႔ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြေပၚ အေျခခံၿပီး အကဲျဖတ္ခြင့္ေပးၿပီး၊ ေနာက္ဆုံးမွာ ကယ္တင္ျခင္းရရွိခြင့္ ေပးပါတယ္။ ဒါက ဘုရားရဲ႕ ရည္႐ြယ္ခ်က္ပဲ။ ႏွစ္ကာလတစ္ေလွ်ာက္မွာ၊ ကြၽန္မ အႀကိမ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ရဲေတြဖမ္းတာ ခံခဲ့ရတယ္။ ကြၽန္မရဲ႕ နာက်င္မႈအလယ္မွာ၊ ကြၽန္မကို ယုံၾကည္ျခင္းနဲ႔ ခြန္အားေပးၿပီး အဲဒီမေကာင္းဆိုးဝါးေတြရဲ႕ ရက္စက္မႈကို ေအာင္ျမင္ခြင့္ေပးရင္းနဲ႔ ဉာဏ္အလင္းေပး၊ လမ္းျပခဲ့တာက ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြပဲ။ ၿပီးေတာ့ ကြၽန္မတာဝန္မွာ မာနေထာင္လႊားတဲ့ စိတ္သေဘာထားကို ထုတ္ေဖာ္ျပရင္းနဲ႔ ကြၽန္မကိုယ္ကြၽန္မ ခ်ီးေျမႇာက္ၿပီး ႂကြားဝါတဲ့အခါ၊ ကြၽန္မကို ႐ိုက္ႏွက္၊ ဆုံးမပဲ့ျပင္ဖို႔ အေျခအေနေတြကို ဘုရားက ျဖစ္ေပၚေစခဲ့တယ္။ ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြက ေဖာ္ထုတ္တဲ့အရာကတစ္ဆင့္၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ သိနားလည္မႈတခ်ိဳ႕ ရခဲ့သလို၊ ဘုရားထံမွာ ခ်က္ခ်င္းေနာင္တရႏိုင္ခဲ့တယ္။ ဒီအရာအားလုံးက ဘုရားရဲ႕ ကယ္တင္ျခင္းပါပဲ။ ကြၽန္မအေပၚ ဘုရားက အမ်ားႀကီး အသုံးခံခဲ့ၿပီးၿပီ။ ဒါေပမဲ့ ကြၽန္မက သမၼာတရားကို မလိုက္စားခဲ့ဘူး၊ သူ႔ေမတၱာကို ျပန္မဆပ္ခဲ့ဘူး။ ကြၽန္မတာဝန္ကို လုပ္ေနခ်ိန္မွာ ေကာင္းခ်ီးေတြကိုပဲ အာ႐ုံစိုက္ေနခဲ့တယ္။ ကြၽန္မမွာ အသိစိတ္ ဘာဆိုဘာမွ တကယ္ကို မရွိခဲ့တာပါ။ ဒီတစ္ခါ ေနမေကာင္းျဖစ္ေတာ့၊ သမၼာတရားကို ရွာၿပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကို သုံးသပ္ဆင္ျခင္ၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ၊ ဒီႏွစ္ေတြအားလုံးမွာ ေကာင္းခ်ီးရဖို႔ပဲ ကိုယ့္တာဝန္ကို လုပ္ေနခဲ့တဲ့ ကြၽန္မရဲ႕ စက္ဆုပ္စရာ ရည္႐ြယ္ခ်က္ကို ေနာက္ဆုံးမွာ ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ျမင္သြားတယ္။ ကြၽန္မရဲ႕ ေဖာက္ျပန္ပ်က္စီးတဲ့ စိတ္သေဘာထားအေပၚ သိနားလည္မႈတခ်ိဳ႕လည္း ရခဲ့တယ္။ ဒီအရာအားလုံးက ကြၽန္မကို ဘုရား ကယ္တင္တာပါပဲ။ အခု၊ ဘုရားက ကြၽန္မကို ထြက္သက္ဝင္သက္ ေပးခဲ့ၿပီး အသက္ရွင္ခြင့္ေပးခဲ့တယ္။ ဒါက သူ႔ရဲ႕ သနားက႐ုဏာနဲ႔ ေက်းဇူးေတာ္ပဲ။ ေကာင္းခ်ီးေတြ ရဖို႔ဆိုတဲ့ ကြၽန္မရဲ႕ ရည္႐ြယ္ခ်က္ကို စြန႔္ၿပီး ကြၽန္မတာဝန္ကို ေကာင္းေကာင္း လုပ္ရမယ္။

ေနာက္ပိုင္းမွာ ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ ပိုၿပီး ဖတ္ခဲ့တယ္။ “ဤကမာၻတြင္ ေမြးဖြားလာသည့္ လူတိုင္း အတြက္၊ ေမြးဖြားျခင္းက လိုအပ္ၿပီး ေသဆုံးျခင္းက ေရွာင္လႊဲလို႔မရႏိုင္ေပ။ မည္သူမွ အမႈအရာမ်ား၏ ျဖစ္စဥ္ကို မေက်ာ္လြန္ႏိုင္ပါ။ လူတစ္ေယာက္က ဤကမာၻကမွ နာက်င္မႈမရွိဘဲ ထြက္ခြာဖို႔ ဆႏၵရွိလွ်င္၊ ဘဝ၏ ေနာက္ဆုံးဆုံမွတ္ကို ဝန္ေလးမႈ သို႔မဟုတ္ စိုးရိမ္မႈမရွိဘဲ ရင္ဆိုင္ႏိုင္ဖို႔ ဆႏၵရွိပါက၊ တစ္ခုတည္းေသာ နည္းလမ္းမွာ ေနာင္တမ်ားကို မခ်န္ထားရစ္ဖို႔ျဖစ္သည္။ ေနာင္တမ်ားမပါဘဲ စြန႔္ခြာဖို႔ တစ္ခုတည္းေသာနည္းလမ္းမွာ ဖန္ဆင္းရွင္၏ အခ်ဳပ္အျခာအာဏာကို သိဖို႔၊ သူ၏ ၾသဇာအာဏာကို သိဖို႔ႏွင့္ ဤအရာမ်ားကို က်ိဳးႏြံနာခံဖို႔ ျဖစ္ေပသည္။ ဤနည္းျဖင့္သာ လူသား၏ ခိုက္ရန္ေဒါသ၊ မေကာင္းမႈ၊ စာတန္၏ ေက်းကြၽန္ဘဝမွ ေဝးရာတြင္ ေနႏိုင္ေပသည္။ ဤနည္းျဖင့္သာ ဖန္ဆင္းရွင္၏ လမ္းျပျခင္းႏွင့္ေကာင္းႀကီးေပးမႈခံရသည့္ ေယာဘ၏ဘဝကဲ့သို႔ေသာ ဘဝတစ္ခု၊ လြတ္လပ္ၿပီး အခ်ဳပ္အေႏွာင္ကင္းသည့္ဘဝတစ္ခု၊ တန္ဖိုးရွိၿပီး အဓိပၸါယ္ရွိသည့္ဘဝတစ္ခု၊ ႐ိုးသားၿပီး ပြင့္လင္းသည့္ ဘဝတစ္ခုကို အသက္ရွင္၏။ ဤနည္းျဖင့္သာ ေယာဘကဲ့သို႔ ဖန္ဆင္းရွင္၏ စမ္းသပ္မႈမ်ားႏွင့္ ပိတ္ပင္မႈမ်ား၊ ဖန္ဆင္းရွင္၏ စီစဥ္ၫႊန္ၾကားမႈမ်ားႏွင့္ စီစဥ္မႈမ်ားကို က်ိဳးႏြံနာခံႏိုင္ေပသည္။ ဤနည္းျဖင့္သာ ေယာဘျပဳသကဲ့သို႔ မိမိ၏ဘဝတစ္ခုလုံး ဖန္ဆင္းရွင္ကို ကိုးကြယ္ႏိုင္ၿပီး သူ၏ခ်ီးက်ဴးျခင္းကို ရရွိႏိုင္ကာ သူ၏ အသံကို ၾကားၿပီး၊ သူ ေပၚထြန္းသည္ကို ျမင္ႏိုင္၏။ ဤနည္းျဖင့္သာ ေယာဘကဲ့သို႔ နာက်င္မႈမရွိ၊ စိုးရိမ္မႈမရွိ၊ ေနာင္တမ်ားမရွိဘဲ ေပ်ာ္႐ႊင္စြာ အသက္ရွင္ေနထိုင္ၿပီး ေသဆုံး ႏိုင္သည္။ ဤနည္းျဖင့္သာ ေယာဘကဲ့သို႔ အလင္းထဲတြင္ အသက္ရွင္ေနထိုင္ကာ ဘဝဆုံမွတ္တိုင္းကို အလင္းထဲတြင္ ျဖတ္သန္းႏိုင္သည္၊ မိမိ၏ခရီးကို ေခ်ာေမြ႕စြာႏွင့္ အလင္းထဲတြင္ ၿပီးဆုံးႏိုင္သည္၊ ဖန္ဆင္းခံတစ္ေယာက္အေနျဖင့္ ဖန္ဆင္းရွင္၏ အခ်ဳပ္အျခာအာဏာကို ေတြ႕ႀကဳံဖို႔၊ သင္ယူဖို႔ႏွင့္ သိျမင္လာဖို႔ ျဖစ္ေသာ မိမိ၏ တာဝန္ကို ေအာင္ျမင္စြာ ၿပီးဆုံးႏိုင္ၿပီး အလင္းထဲတြင္ ေသဆုံးႏိုင္ေပသည္၊ ၿပီးလွ်င္ ဖန္ဆင္းခံ လူသားအေနျဖင့္ သူ၏ခ်ီးက်ဴးျခင္းခံရလ်က္ ဖန္ဆင္းရွင္၏ နံေဘးတြင္ အၿမဲထာဝရရပ္တည္ႏိုင္ေပသည္။” (ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္၊ အတြဲ (၂)၊ ဘုရားသခင္ကို သိကြၽမ္းျခင္းႏွင့္ စပ္လ်ဥ္း၍၊ အတုမရွိ ဘုရားသခင္ကိုယ္ေတာ္တိုင္ (၃)) ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြ ဖတ္ၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ ကြၽန္မစိတ္ႏွလုံးက ပိုေတာက္ပသြားတယ္။ အရင္က၊ ကြၽန္မ အသက္ႀကီးၿပီး၊ ကြၽန္မရဲ႕ ေရာဂါက ပိုဆိုးသထက္ဆိုးေနခဲ့ေတာ့၊ အခ်ိန္မေ႐ြး အသက္ဆုံးရႈံးမဲ့ အႏၲရာယ္ရွိသလို၊ ကိုဗစ္ေၾကာင့္ ကြၽန္မ ေသဆုံးသြားခဲ့ရင္၊ ေကာင္းမြန္တဲ့ အဆုံးသတ္နဲ႔ ခရီးပန္းတိုင္ ရွိမွာမဟုတ္ဘူးလို႔ ကြၽန္မ အၿမဲ ေတြးခဲ့တယ္။ ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြကေန ကြၽန္မ နားလည္သြားတယ္။ အမွန္ေတာ့၊ လူတိုင္းက ေသမွာ။ ဒါေပမဲ့ လူေတြရဲ႕ ေသျခင္းေတြမွာ ကြဲျပားတဲ့ သေဘာသဘာဝေတြရွိတယ္။ လူတခ်ိဳ႕ရဲ႕ ေသျခင္းေတြက ဘုရားရဲ႕ ထုတ္ေဖာ္ၿပီး ဖယ္ရွားရွင္းလင္းတာကို သူတို႔ခံရတယ္ဆိုတာကို ျပတယ္။ တစ္ခ်ိန္တည္းမွာပဲ တျခားလူေတြရဲ႕ ခႏၶာကိုယ္ေတြက အေပၚယံမွာ ေသေပမဲ့ သူတို႔ ဝိညာဥ္ေတြက ကယ္တင္ခံရမယ္ဆိုတာေပါ့။ ဥပမာအေနနဲ႔ ဘုရားကို စစ္မွန္တဲ့ ယုံၾကည္ျခင္းရွိၿပီး၊ စမ္းသပ္မႈေတြအလယ္မွာေတာင္ ဘုရားကို ေထာမနာျပဳၿပီး ဘုရားေရွ႕မွာ စစ္မွန္တဲ့ သက္ေသခံခ်က္ရွိတဲ့၊ ဖန္ဆင္းခံအေနနဲ႔ သူ႔တာဝန္ကို ၿပီးစီးႏိုင္ခဲ့တဲ့ ေယာဘကို ၾကည့္။ ေယာဘေသေတာ့၊ သူ႔မွာ ဘာေသာက၊ ေၾကာက္႐ြံ႕မႈမွ မရွိခဲ့ဘူး။ အဲဒီအစား ေလာကကို သူ စြန႔္ခြာခဲ့ခ်ိန္မွာ ေက်နပ္ၿပီး ေက်းဇူးတင္ခဲ့တယ္။ သူ႔ခႏၶာကိုယ္ ေသသြားခဲ့ေပမဲ့ သူ႔ဝိညာဥ္က ကယ္တင္ျခင္းခံခဲ့ရတယ္။ သူ႔ဘဝတစ္ခုလုံး ဘုရားကို ခ်စ္ၿပီး စိတ္ေက်နပ္ေစဖို႔ အားထုတ္ခဲ့သလို၊ စမ္းသပ္မႈေတြနဲ႔ အတိဒုကၡေတြကို ရင္ဆိုင္ရာမွာ ေသတဲ့အထိ က်ိဳးႏြံနာခံႏိုင္ခဲ့တဲ့ ေပတ႐ုလည္း ရွိေသးတယ္။ ေနာက္ဆုံးမွာ၊ သူက ဘုရားအတြက္ ေဇာက္ထိုး ကားစင္တင္ခံခဲ့ရတယ္။ ေကာင္းမြန္တဲ့ သက္ေသခံခ်က္ ခံၿပီး ဘုရားရဲ႕ အသိအမွတ္ျပဳတာကို ရခဲ့တယ္။ အခု ကြၽန္မ နားလည္သြားတယ္။ ကိုယ့္ရဲ႕ ခႏၶာေသျခင္းဆိုတာ မေကာင္းတဲ့ အဆုံးသတ္နဲ႔ ခရီးပန္းတိုင္ရမယ္လို႔ မဆိုလိုဘူးဆိုတာေပါ့။ အေရးႀကီးတာက သမၼာတရားကို လိုက္စားႏိုင္ျခင္းရွိမရွိနဲ႔ ကိုယ့္ဘဝတစ္သက္တာအတြင္းမွာ ဖန္ဆင္းခံအေနနဲ႔ ကိုယ့္တာဝန္ကို ျဖည့္ဆည္းႏိုင္ျခင္း ရွိမရွိဆိုတာပဲ။ ဒါက လူတစ္ေယာက္က ေနာက္ဆုံးမွာ ေကာင္းမြန္တဲ့ အဆုံးသတ္နဲ႔ ခရီးပန္းတိုင္ ရွိမရွိဆိုတာကို ဆုံးျဖတ္ေပးတဲ့ ေသာ့ခ်က္စစ္စစ္ပဲ။ ကြၽန္မ လုပ္သင့္တဲ့အရာက ဖန္ဆင္းခံအေနနဲ႔ ကြၽန္မရဲ႕ ေနရာမွာ ခိုင္ခိုင္မာမာ ရပ္တည္ၿပီး၊ ဘုရားရဲ႕ အခ်ဳပ္အျခာအာဏာနဲ႔ အစီအစဥ္ေတြကို က်ိဳးႏြံနာခံဖို႔ပဲ။ ကြၽန္မ အသက္ရွင္သေ႐ြ႕၊ သမၼာတရား လိုက္စားၿပီး ကြၽန္မတာဝန္ကို လုပ္ေဆာင္ရာမွာ စည္းမ်ဥ္းေတြအတိုင္း အမႈအရာေတြကို လုပ္ရင္းနဲ႔ ဘုရားအေပၚ မွီခိုၿပီး ကြၽန္မတာဝန္ကို ေကာင္းေကာင္း လုပ္ရမယ္။ အဲဒီလိုနဲ႔ ကြၽန္မတာဝန္ကို လုံလုံေလာက္ေလာက္လုပ္ၿပီး ဘုရားရဲ႕ စိတ္ႏွလုံးကို ႏွစ္သိမ့္ေပးရမယ္။ ဒါကို နားလည္သြားတဲ့အခါ၊ ကြၽန္မ အမ်ားႀကီး ပိုစိတ္ၿငိမ္သြားသလို၊ ကြၽန္မရဲ႕ ေရာဂါေၾကာင့္ စိတ္မက်ဥ္းက်ပ္ေတာ့ဘူး။ ကြၽန္မ မေမွ်ာ္လင့္ခဲ့တာကေတာ့ ရက္အေတာ္ၾကာၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ ကြၽန္မအေျခအေန သက္သာလာခဲ့တာပါပဲ။

ကိုဗစ္ေရာဂါရတဲ့ ဒီအေတြ႕အႀကဳံက ကြၽန္မရဲ႕ ယုံၾကည္ျခင္းမွာ မမွန္တဲ့ အျမင္ေတြ ရွိတယ္ဆိုတာ၊ ေကာင္းခ်ီးေတြ ရဖို႔နဲ႔ ဘုရားနဲ႔ အေပးအယူေတြလုပ္ဖို႔ အရာရာကို ကြၽန္မ လုပ္ေဆာင္ခဲ့တာဆိုတာေတြကို ျမင္ေအာင္ ကူညီခဲ့တယ္။ ေကာင္းခ်ီးေတြရဖို႔ျဖစ္တဲ့ ကြၽန္မရဲ႕ အလိုဆႏၵတခ်ိဳ႕ကို လက္လႊတ္ၿပီး၊ ကြၽန္မတာဝန္ကို လုပ္ေဆာင္ျခင္းအတြက္ ကြၽန္မရဲ႕ ရည္႐ြယ္ခ်က္ေတြကို ျပဳျပင္ႏိုင္ခဲ့တာက ကြၽန္မကို ကယ္တင္တဲ့ ဘုရားရဲ႕ နည္းလမ္းပါပဲ။