ခဲ့ေလာ့ဒ္ အဂၤလန္ႏိုင္ငံ

၂၀၁၈ ခုႏွစ္မွာ အနႏၲတန္ခိုးရွင္ ဘုရားသခင္ရဲ႕ ေနာက္ဆုံးေသာ ကာလအမႈေတာ္ကို လက္ခံဖို႔ ကြၽန္ေတာ္ အခြင့္ေကာင္းရခဲ့တယ္။ သခင့္ရဲ႕ ျပန္ႂကြလာျခင္းကို ႀကိဳဆိုခြင့္ရတာ အရမ္းကို စိတ္လႈပ္ရွားမိတယ္။ သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ ဧဝံေဂလိ ဘယ္လိုေဝမွ်ရမလဲဆိုတာကို စေလ့လာခဲ့တယ္၊ ဒါေပမယ့္ အမ်ားစုကေတာ့ ေန႔ဘက္မွာ ကြၽန္ေတာ္ အလုပ္လုပ္ၿပီး ညဘက္မွာ ပင္ပန္းလ်က္သား အိမ္ျပန္လာရတဲ့အတြက္ ကိုယ့္တာဝန္ကို အာ႐ုံစိုက္ဖို႔ တကယ္ ခက္ခဲတယ္။ ကိုယ့္အလုပ္ကို ေဘးဖယ္ထားၿပီး ဧဝံေဂလိကို အခ်ိန္ျပည့္ေဝမွ်ခ်င္ေပမဲ့၊ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ လက္ေတြ႕အေျခအေနေတြက အဲဒါကို အခြင့္မေပးခဲ့ဘူး။ ကေလးငါးေယာက္ကို ကြၽန္ေတာ္ ပ်ိဳးေထာင္ေနတာျဖစ္ၿပီး၊ သူတို႔ကို ေက်ာင္းမပို႔ရင္၊ သူတို႔ကို ေစာင့္ေရွာက္ဖို႔ မသင့္ေတာ္ဘူးလို႔ အစိုးရက ကြၽန္ေတာ့္ကို ျမင္မွာပဲ။ ၿပီးရင္ သူတို႔ကို ကြၽန္ေတာ့္ဆီကေန ေခၚသြားၾကမွာ။ ကြၽန္ေတာ့္ဘဝမွာ ဖိစီးမႈအမ်ားႀကီးရွိေပမဲ့၊ ဖန္ဆင္းခံတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ကြၽန္ေတာ့္အခက္အခဲေတြ ဘယ္လိုပဲႀကီးမားပါေစ၊ ကိုယ့္တာဝန္ကို လုံးဝ လုပ္ရမယ္ဆိုတာ သိခဲ့တယ္။

၂၀၁၉ ခုႏွစ္မွာ၊ ကြၽန္ေတာ္ အသင္းေတာ္ ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္လာၿပီး ပိုေတာင္ အလုပ္မ်ားလာခဲ့တယ္။ အလုပ္လုပ္တဲ့ ရက္ကို တစ္ပတ္ ေျခာက္ရက္ကေန ေလးရက္ကို ေလွ်ာ့ခ်ဖို႔ ကြၽန္ေတာ္ ဆုံးျဖတ္လိုက္တယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ စေတးမႈေတြအတြက္ ဘုရားက ေကာင္းခ်ီးေပးမွာပဲလို႔ ထင္ခဲ့တယ္။ ကိုယ့္ရဲ႕ အလုပ္ခ်ိန္ေလွ်ာ့ခ်လို႔ စီးပြားေရးလုပ္ငန္း အမ်ားႀကီး လုပ္မေနခဲ့ေပမဲ့၊ အရာရာက ေခ်ာေခ်ာေမြ႕ေမြ႕ ျဖစ္ေနေတာ့ ဒီဟာေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ့္ဘဝက တကယ္ မထိခိုက္ခဲ့ဘူး။ က်န္းမာေရး ျပႆနာေတြ မရွိခဲ့ဘူး၊ ဒါမွမဟုတ္ ဒုကၡျပႆနာတစ္ခုမွ မႀကဳံခဲ့ရဘူး။ ဘုရားအတြက္ ထက္သန္တဲ့ အသုံးခံမႈေၾကာင့္ ထိုက္တန္တာကို ရလို႔ ကြၽန္ေတာ့္ ဘဝက အဲဒီလို ေအးခ်မ္းေနတာလို႔ ခံစားခဲ့ရတယ္။ ကိုယ့္တာဝန္ကို လုပ္ဖို႔အတြက္ အခ်ိန္ပိုရတာ အရမ္းဝမ္းသာတာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ေနာက္ေတာ့၊ ၂၀၂၁ ခုႏွစ္မွာ ကပ္ေရာဂါ ႐ုတ္တရက္ ျဖစ္ေတာ့ အဲဒါေတြအားလုံး ေျပာင္းလဲသြားတယ္။

ကပ္ေရာဂါေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္ စီမံေနတဲ့ ဆံပင္ညႇပ္ဆိုင္ရဲ႕ ၀င္ေငြက သိသိသာသာ က်ဆင္းသြားတယ္။ လုပ္ငန္းပမာဏက အိမ္လခေပးဖို႔ကို မလုံေလာက္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ေ႐ြးစရာလမ္းမရွိေတာ့ဘဲ ပိုေစ်းသက္သာတဲ့ ဆိုင္မ်က္ႏွာစာကိုပဲ ေျပာင္းလိုက္ရတယ္။ ဒါေပမဲ့ ျပဳျပင္မြမ္းမံတာေတြ လုပ္ဖို႔ လိုတယ္။ အဲဒါနဲ႔ပတ္သက္လို႔ ကူညီေပးဖို႔ ေဆာက္လုပ္ေရးက လူတစ္ေယာက္ကို ကြၽန္ေတာ္ ရွာေတြ႕ခဲ့ေပမဲ့၊ သုံးေလးပတ္ေလာက္ၾကာေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ ပေရာဂ်က္က အခ်ိန္အမ်ားႀကီးလိုလိမ့္မယ္၊ သူ႔မွာ လုပ္စရာေတြ အမ်ားႀကီး ရွိၿပီး ဝန္ထမ္း မလုံေလာက္လို႔ ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ အလုပ္မလုပ္ေတာ့ဘူးလို႔ ေျပာတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ အိမ္နီးခ်င္းေတြနဲ႔ ေဖာက္သည္ေတြက ဒီအျဖစ္အပ်က္ကို သိသြားၿပီး၊ ဆိုင္အသစ္နဲ႔ပတ္သက္လို႔ အလုပ္မၿပီးေသးရင္၊ တစ္ခ်ိန္တည္းမွာပဲ ႏွစ္ေနရာအတြက္ ငွားခေပးရေတာ့ အရမ္းေဈးႀကီးမွာ ျဖစ္ၿပီး၊ ယုံၾကည္သူျဖစ္လ်က္နဲ႔ အဲဒါ ဘယ္လိုျဖစ္ၿပီး ကြၽန္ေတာ္က ဒီလိုျဖစ္ရတာလဲလို႔ ေျပာတယ္။ ပထမေတာ့ အရမ္းကို စိတ္ခ်ယုံၾကည္မႈ ရွိရွိနဲ႔ သူတို႔ကို ကြၽန္ေတာ္ ေျပာလိုက္တယ္၊ အရာရာက ဘုရားရဲ႕ အုပ္စိုးမႈ၊ အစီအစဥ္ေတြနဲ႔ ဆိုင္ၿပီး ကြၽန္ေတာ္ ေစာဒကတက္လို႔ မရဘူး ေပါ့။ အဲဒီေနာက္ တျခားေဆာက္လုပ္ေရးအဖြဲ႕မွာ အလုပ္လုပ္တဲ့လူတစ္ေယာက္ကို ေတြ႕ခဲ့ေပမဲ့ က်န္းမာေရးျပႆနာေတြေၾကာင့္ သူလည္း ကြၽန္ေတာ့္ပေရာဂ်က္ကို လက္ေလွ်ာ့သြားတယ္။ အခ်ိန္က ကုန္သြားၿပီး၊ ဆိုင္ကေတာ့ မျပင္ရေသးဘူး။ သုံးလဆက္တိုက္ စတိုးဆိုင္မ်က္ႏွာစာ ႏွစ္ခုကို ကြၽန္ေတာ္ တစ္ၿပိဳင္တည္း ငွာခေပးခဲ့ရတယ္။ အဲဒီေနာက္ မၾကာခင္မွာပဲ ဆိုင္အသစ္မွာ ပိုက္တစ္ခု စယိုလာၿပီး၊ ယိုစိမ့္တာကို ရွာဖို႔ မ်က္ႏွာက်က္ကို ၿဖိဳခ်ပစ္ခဲ့ရတယ္။ အဲဒီ ဆိုင္မ်က္ႏွာစာ ေျပာင္းတာကိုက စုစုေပါင္း ေပါင္ ၃၀၀၀ ေလာက္ကုန္ေနၿပီ။ ကြၽန္ေတာ္ တကယ္စိတ္မေကာင္းျဖစ္ၿပီး စိတ္လည္းရႈပ္သြားတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ဆီ ဘာလို႔ ဒီလို ျဖစ္ရတာလဲ— ဘာလို႔ ပိုက္ဆံအမ်ားႀကီးသုံးဖို႔ လိုတာလဲ။ တစ္ေလွ်ာက္လုံး ဘုရားက ေဆာက္လုပ္ေရးသမားေကာင္း တစ္ေယာက္ကို ရွာေတြ႕ဖို႔ ကူညီေပးမွာပဲလို႔ ထင္ခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ အံ့ၾသစရာေကာင္းတာက အဲဒီလူက အပူေပးစက္တပ္ေနတုန္း တစ္ပိုင္းတစ္စနဲ႔ အဲဒီအလုပ္ကို ထားပစ္ခဲ့လိုက္ၿပီး၊ ပိုက္က ယိုစိမ့္လာၿပီးေတာ့ သူလုပ္ခဲ့တဲ့ အပူေပး စက္ ျပင္ထားတာရဲ႕ တစ္ဝက္က ပ်က္ဆီးသြားတယ္။ အဲဒီအေတာအတြင္းမွာပဲ ကြၽန္ေတာ္လည္း ကို႐ိုနာဗိုင္းရပ္စ္ မိတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ စညည္းမိတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ဆီ အဲဒီလို ကိစၥမ်ိဳးကို ဘုရားက ဘာလို႔ ျဖစ္ခြင့္ေပးေနခဲ့တာလဲ။ ကြၽန္ေတာ္က အသင္းေတာ္မွာ တာဝန္တစ္ခု လုပ္ေနၿပီး အဲဒီအတြက္ အလုပ္လုပ္ၿပီး ေငြရွာခ်ိန္ကို ေလွ်ာ့ခ်ခဲ့တာပဲေလ။ ဒီေတာ့ ဘာလို႔ အရမ္းခက္တဲ့ ကိစၥေတြကို ရင္ဆိုင္ေနရတာလဲေပါ့။ စိတ္ႏွလုံးထဲမွာ မေက်နပ္ခ်က္ေတြ အျပည့္ပဲ။

အဲဒီေနာက္မွာ ကိုယ့္တာဝန္အေပၚ တာဝန္သိစိတ္ သိပ္မရွိခဲ့ဘူး။ ကိုယ့္တာဝန္ကို လုပ္ေနတုန္းဆိုေပမဲ့ စိတ္ႏွလုံးကေတာ့ လုံးဝ မပါေတာ့ဘူး။ ကြၽန္ေတာ့္ဆိုင္က ျပႆနာေတြကို ဘယ္လို ေျဖရွင္းရမယ္ဆိုတာကိုပဲ လုံးဝ အာ႐ုံေရာက္ေနခဲ့တယ္။ ဒါက တကယ္အေႏွာက္အယွက္ျဖစ္ခဲ့ၿပီး ရလဒ္အေနနဲ႔ စုေဝးပြဲေတြမွာ ကြၽန္ေတာ္ သိပ္အာ႐ုံမစိုက္ေတာ့ဘူး။ စုေဝးပြဲၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ အက်ဥ္းခ်ဳပ္ ကြၽန္ေတာ္ အၿမဲလုပ္ေလ့ရွိေပမဲ့ အဲဒါကို မလုပ္ခ်င္ေတာ့ဘူး။ တျခားလူေတြနဲ႔ မိတ္သဟာယျပဳၿပီး ျပႆနာေတြကို ကူေျဖရွင္းေပးဖို႔ ကိုယ့္အိပ္ခ်ိန္တစ္ခ်ိဳ႕ကိုလည္း ကြၽန္ေတာ္ စြန႔္လႊတ္ႏိုင္ေလ့ရွိခဲ့ေပမဲ့၊ အခု ျပႆနာေတြနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ကြၽန္ေတာ့္ကို သူတို႔ ရွာတဲ့အခါ ကြၽန္ေတာ္ ဖုန္းကို မေျဖခ်င္ေတာ့ဘူး။ ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမေတြက အေျခအေနေကာင္းမွာ ရွိမရွိ၊ သူတို႔တာဝန္ေတြမွာ အခက္အခဲေတြ ရွိလားဆိုတာကို အၿမဲသိေအာင္လုပ္ၿပီး သူတို႔ ရင္ဆိုင္ရတဲ့ ဘယ္အခက္အခဲေတြကိုမဆို အေျခခံၿပီး ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြေပၚ မိတ္သဟာယျပဳေလ့ရွိခဲ့ေပမဲ့၊ အဲဒီအလုပ္တစ္ခုကိုမွ ကြၽန္ေတာ္ မလုပ္ခ်င္ေတာ့ဘူး။ ကိုယ့္တာဝန္မွာ ‌ေပါ့သထက္ေပါ့တန္လာခဲ့တယ္။ တစ္ေန႔မွာ အထက္ေခါင္းေဆာင္က ေျပာတယ္။ ကိုယ့္တာဝန္ေတြကို ကြၽန္ေတာ္ ထမ္းဖို႔လိုသလို၊ အသင္းသားသစ္အားလုံးအတြက္ စုေဝးပြဲေတြ ျပင္ဆင္ၿပီး၊ သူတို႔ကို ေကာင္းေကာင္း ေရေလာင္းေပးဖို႔၊ တစ္ေယာက္မွ လြတ္မသြားေအာင္ ေသခ်ာလုပ္ဖို႔ လိုတယ္တဲ့။ သူ႔အစီအစဥ္ကို ကြၽန္ေတာ္ တကယ္ အတိုက္အခံလုပ္ေနမိတယ္။ အဲဒီလိုလုပ္ရင္းနဲ႔ အိမ္က ကိစၥေတြကို တာဝန္ယူဖို႔ ကြၽန္ေတာ္ အခ်ိန္သိပ္ရွိမွာ မဟုတ္ဘူးေလ။ ဇာတိပကတိရဲ႕အလိုကို ပိုၿပီးျဖည့္ဖို႔ အားလပ္ခ်ိန္ေတြကို မိသားစုေတြ၊ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္ ကုန္ဆုံးခ်င္ခဲ့တယ္။ ပိုဆိုးသထက္ဆိုးတဲ့ အေျခအေနထဲ ႏွစ္ျမႇဳပ္သြားၿပီး ဝတ္ျပဳဆုေတာင္းတာ၊ ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ ဖတ္တာေတာင္ မလုပ္ခ်င္ေတာ့ဘူး။ အရင္က ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ ဖတ္ဖို႔ ေစာေစာထခဲ့သလို၊ ေန႔ခင္းမွာ ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္႐ြတ္ဆိုတာကို နားေထာင္ခဲ့ေပမဲ့၊ ခုေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္အားထုတ္မႈေတြအတြက္ အလဲအလွယ္အေနနဲ႔ ေကာင္းခ်ီးမခံစားရလို႔ မနက္မွာ မထခ်င္ေတာ့ဘူး၊ ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြ မဖတ္ခ်င္ေတာ့ဘူး။ အတားအဆီးေတြ အမ်ားႀကီး ႀကဳံခဲ့ရတယ္။ စုေဝးပြဲေတြမွာ ဘယ္လိုဆက္ၿပီး မိတ္သဟာယျပဳရမွန္း မသိခဲ့ဘူး။ အနည္းဆုံးေတာ့ အသင္းေတာ္မွာ ကိုယ့္ရာထူး ထိန္းသိမ္းထားႏိုင္ေအာင္လို႔ အရာရာ အဆင္ေျပတယ္လို႔ပဲ ဟန္ေဆာင္ခဲ့တယ္။ ကိုယ့္တာဝန္မွာလည္း စၿပီး မ႐ိုးမသား လုပ္ခဲ့တယ္။ ကိစၥေတြ အဆင္ေျပလားလို႔ တစ္ေယာက္ေယာက္က ေမးတဲ့အခါ၊ ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမေတြကို လွည့္ျဖားၿပီး မၿပီးတာ အရမ္းသိသာေနတာ တစ္ခုကို ၿပီးသြားၿပီလို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ အဲဒီသေဘာထားက ဘုရားက ကြၽန္ေတာ့္ကို ေကာင္းခ်ီးမေပးဘဲ၊ အဲဒီအခက္အခဲေတြကို ရင္ဆိုင္ခြင့္ေပးခဲ့တာ သက္သက္ေၾကာင့္ပါပဲ။ ဘုရားကို ကိုးကြယ္ဖို႔မေျပာနဲ႔ သူ႔အတြက္ ေၾကာက္႐ြံ႕မႈကို ျပမေနခဲ့ဘူး။

ဆိုး႐ြားတဲ့ အေျခအေနမွာ ရွိေနေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ ျဖတ္သန္းေနရတာကို ေခါင္းေဆာင္ဆီ ေျပာျပခဲ့တယ္။ သူက ကြၽန္ေတာ့္ကို ဒီဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္တစ္ပိုဒ္ ဖတ္ခိုင္းတယ္။ “စမ္းသပ္မႈမ်ားကို ႀကဳံရစဥ္တြင္ လူတို႔အေနျဖင့္ အားနည္းျခင္း သို႔မဟုတ္ ယင္းတို႔အထဲတြင္ အပ်က္သေဘာရွိတတ္ျခင္း၊ သို႔မဟုတ္ ဘုရားသခင္၏ အလိုေတာ္ သို႔မဟုတ္ ၎တို႔၏ လက္ေတြ႕လုပ္ေဆာင္ျခင္း လမ္းေၾကာင္းအေပၚ ရွင္းလင္းမႈကင္းမဲ့ျခင္းမွာ ပုံမွန္ျဖစ္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ မည္သည့္ကိစၥ၌မဆို သင္သည္ ေယာဘကဲ့သို႔ပင္ ဘုရားသခင္၏အမႈထဲတြင္ ယုံၾကည္ျခင္း ရွိရမည္ျဖစ္ၿပီး ဘုရားသခင္ကို မျငင္းပယ္ရေပ။ ေယာဘသည္ ခြန္အားနည္းၿပီး သူ၏ေမြးဖြားသည့္ေန႔ရက္ကို က်ိန္ဆဲခဲ့ေသာ္လည္း၊ လူ႔ဘဝထဲရွိ အရာခပ္သိမ္းကို ေယေဟာဝါ အပ္ႏွင္းထားေၾကာင္းႏွင့္ ေယေဟာဝါသည္ ယင္းတို႔အားလုံးကို ႏုတ္ယူမည့္ အရွင္လည္းျဖစ္ေၾကာင္း သူမျငင္းခဲ့ပါ။ မည္သို႔ပင္ စမ္းသပ္ခံခဲ့ရေစကာမူ ဤယုံၾကည္ခ်က္ကို သူဆုပ္ကိုင္ခဲ့သည္။ သင္၏ အေတြ႕အႀကဳံထဲတြင္ ဘုရားသခင္၏ ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္မ်ားအားျဖင့္ မည္သည့္စစ္ေဆးျခင္းကိုမဆို သင္ႀကဳံရပါေစ၊ လူသားမ်ိဳးႏြယ္အား ဘုရားသခင္ေတာင္းဆိုသည့္အရာမွာ အခ်ဳပ္အားျဖင့္ ၎တို႔၏ ယုံၾကည္ျခင္းႏွင့္ သူ႔အေပၚ ၎တို႔၏ခ်စ္ျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။ ဤနည္းအတိုင္း အမႈျပဳျခင္းအားျဖင့္ သူစုံလင္ေစေသာအရာမွာ လူတို႔၏ယုံၾကည္ျခင္း၊ ခ်စ္ျခင္းႏွင့္ ျပင္းျပေသာ ဆႏၵမ်ား ျဖစ္သည္။ ဘုရားသခင္သည္ လူတို႔အေပၚ စုံလင္ေစျခင္းအမႈကို ျပဳၿပီး၊ ယင္းကို ၎တို႔ မျမင္ေတြ႕ႏိုင္၊ သတိမျပဳႏိုင္ေပ။ ထိုကဲ့သို႔ေသာ အေျခအေနမ်ားေအာက္တြင္ သင္၏ယုံၾကည္ျခင္း လိုအပ္သည္။ တစ္စုံတစ္ရာကို ပကတိမ်က္စိျဖင့္ မျမင္ႏိုင္သည့္အခါ လူတို႔၏ယုံၾကည္ျခင္း လိုအပ္ၿပီး သင္၏ကိုယ္ပိုင္ အယူအဆမ်ားကို သင္လက္မလႊတ္ႏိုင္သည့္အခါ သင္၏ယုံၾကည္ျခင္း လိုအပ္သည္။ သင္သည္ ဘုရားသခင္၏အမႈႏွင့္ပတ္သက္၍ ရွင္းလင္းမႈမရွိသည့္အခါ သင့္အား ေတာင္းဆိုေသာအရာမွာ ယုံၾကည္ျခင္း ရွိရန္ႏွင့္ ခိုင္ခံ့ေသာရပ္တည္ခ်က္ရွိၿပီး သက္ေသရပ္တည္ရန္ ျဖစ္သည္။” (ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္၊ အတြဲ (၁)၊ ဘုရားသခင္၏ ေပၚထြန္းျခင္းႏွင့္ အမႈေတာ္၊ စုံလင္ျခင္းသို႔ ေရာက္မည့္သူမ်ားသည္ စစ္ေဆးျခင္းကို ခံၾကရမည္) ကြၽန္ေတာ္ ျဖတ္သန္းေနခဲ့ရတဲ့ အရာထဲမွာ ဘုရားရဲ႕ အႀကံအစည္ကို ကြၽန္ေတာ္ လုံးဝ နားမလည္ခဲ့ဘူးဆိုတာကို ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြကို ဖတ္ၿပီး ျမင္သြားတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မဲ့ၿပီး ညိဳးငယ္မိသလို ဘုရားရဲ႕ အခ်ဳပ္အျခာအာဏာကိုေတာင္ သံသယထားမိခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ ကြၽန္ေတာ္က ဆက္ကပ္အပ္ႏွံမႈရွိတဲ့ဘုရားေနာက္လိုက္တစ္ေယာက္ျဖစ္တယ္လို႔ အႀကိမ္ႀကိမ္ ဆက္ေျပာေနမိခဲ့တယ္။ ကြၽန္ေတာ့္လုပ္ငန္း အဆင္ေျပၿပီး က်န္းမာေရးေကာင္းတဲ့အခါ၊ ဘုရားက အရမ္းေကာင္းခ်ီးေပးတယ္လို႔ ေတြးၿပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ သူ႔အတြက္ ပိုေပးဆပ္ႏိုင္ခဲ့တယ္။ အက်ပ္အတည္းေတြ ႀကဳံရတဲ့အခါ၊ ဘဝမွာ အခက္အခဲေတြ ရွိတဲ့အခါ၊ ဘုရားကို စအျပစ္တင္မိတယ္။ အဲဒါ ဘယ္လိုလုပ္ ယုံၾကည္ျခင္းရွိတာ ျဖစ္မွာလဲ။ ေယာဘက သူ႔မိသားစု ပိုင္ဆိုင္မႈအားလုံးနဲ႔ သားသမီးအားလုံး ဆုံးရႈံးရတဲ့အခါ၊ ဘုရားကို အျပစ္မတင္ခဲ့ဘဲ၊ ဘုရားရဲ႕ နာမကိုေတာင္ ခ်ီးမြမ္းခဲ့တယ္။ သူ႔မိန္းမက သူ႔ယုံၾကည္ျခင္း ယိမ္းယိုင္ေစဖို႔ ႀကိဳးစားခဲ့ခ်ိန္မွာ၊ ဒီလိုေျပာၿပီး သူ႔ကို မိုက္မဲတဲ့ အမ်ိဳးသမီးအေနနဲ႔ ရႈတ္ခ်ခဲ့တယ္။ “ငါတို႔သည္ ဘုရားသခင္၏လက္ေတာ္မွ သုခခ်မ္းသာကို ခံယူသည္ျဖစ္၍၊ ဒုကၡဆင္းရဲကို မခံမယူရာသေလာ။” (ေယာဘ ဝတၳဳ ၂:၁၀) ေယာဘက ဘုရားအေပၚ သူ႔ယုံၾကည္ျခင္းမွာ အေပးအယူမဆန္ခဲ့ဘူး၊ မေတာင္းဆိုခဲ့ဘူး။ ေကာင္းခ်ီးေမြ႕ေလ်ာ္ရသည္ျဖစ္ေစ၊ ကပ္ေဘးခံစားခဲ့ရသည္ျဖစ္ေစ၊ ဘုရားကို က်ိဳးႏြံနာခံခဲ့တယ္။ ေယာဘက ဘုရားအေပၚ စစ္မွန္တဲ့ ယုံၾကည္ျခင္း ရွိခဲ့တယ္။ ကြၽန္ေတာ္က သူနဲ႔တူဖို႔ လုံးဝကို မျဖစ္ႏိုင္ဘူးလို႔ ခံစားမိတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ဘဝမွ အခက္အခဲတစ္ခုၿပီးတစ္ခု ေပၚလာတာ ျမင္ရေတာ့၊ မေက်နပ္ခ်က္တခ်ိဳ႕ ခံစားခဲ့ရတယ္။ ယုံၾကည္သူျဖစ္တဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ဆီ ဘာလို႔ အဲဒီလိုအရာမ်ိဳးေတြ ျဖစ္ေနရတာလဲလို႔ လူေတြက ေမးၾကၿပီး၊ အရာရာ အဆင္ေျပတယ္လို႔ ကြၽန္ေတာ္ ေႂကြးေၾကာ္ခဲ့ေပမဲ့၊ အခ်ိန္ၾကာတာနဲ႔အမွ် စိတ္ႏွလုံးမွာ စယိမ္းယိုင္လာၿပီး ဘုရားရဲ႕ အုပ္စိုးမႈကို စသံသယထားမိတယ္။ ေယာဘရဲ႕ အေတြ႕အႀကဳံကတစ္ဆင့္၊ ဒါဟာ စာတန္က လူေတြေျပာတဲ့ အရာေတြကတစ္ဆင့္ ကြၽန္ေတာ့္ကို တိုက္ခိုက္ေနတာ၊ ဘုရားကို ျငင္းပယ္ၿပီး အျပစ္တင္ေအာင္ ႀကိဳးစားေနတာဆိုတာ သေဘာေပါက္ခဲ့တယ္။ ကြၽန္ေတာ္က အဲဒီအေတြ႕အႀကဳံမွာ သက္ေသခံခ်က္ လုံးဝ မရွိခဲ့ဘူး။ စာတန္ရဲ႕ ေလွာင္ရယ္စရာ ျဖစ္လာခဲ့တယ္။ အရမ္းရွက္မိၿပီး ကိုယ္ျပဳမူခဲ့တဲ့ပုံအေပၚ ေနာင္တရခဲ့တယ္။

ေနာက္ပိုင္းမွာ ေနာက္ထပ္ ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ သုံးေလးပိုဒ္ ဖတ္ခဲ့ပါတယ္။ “လူတို႔၏ ဘဝအေတြ႕အႀကဳံမ်ားတြင္၊ ၎တို႔သည္ မိမိတို႔ကိုယ္ကိုယ္ မၾကာခဏ ေတြးတတ္ၾကသည္၊ ကြၽန္ုပ္သည္ ဘုရားသခင္အတြက္ ကြၽန္ုပ္၏ မိသားစုႏွင့္ အသက္ေမြးအလုပ္ကို လက္လႊတ္ၿပီးေလၿပီ၊ ကိုယ္ေတာ္သည္ အကြၽန္ုပ္ကို မည္သည့္အရာ ေပးၿပီးၿပီနည္း။ ကြၽန္ုပ္သည္ ထပ္ျဖည့္ကာ အတည္ျပဳရမည္- လတ္တေလာတြင္ ေကာင္းခ်ီးမဂၤလာ တစ္ခုတစ္ေလကို ကြၽန္ုပ္ ရရွိၿပီးၿပီေလာ။ အကြၽန္ုပ္သည္ ဤအခ်ိန္အေတာအတြင္းတြင္ မ်ားစြာ ေပးၿပီးျဖစ္သည္၊ အကြၽန္ုပ္ ေျပးလ်က္ေနခဲ့ၿပီး မ်ားစြာ ဆင္းရဲဒုကၡခံစားရၿပီးျဖစ္သည္- ဘုရားသခင္သည္ အျပန္အလွန္အေနျဖင့္ အကြၽန္ုပ္အား ကတိတစ္ခုတစ္ေလကို ေပးၿပီးၿပီေလာ။ ကိုယ္ေတာ္သည္ အကြၽန္ုပ္၏ ေကာင္းေသာ လုပ္ေဆာင္ခ်က္မ်ားကို အမွတ္ရၿပီးၿပီေလာ။ ကြၽန္ုပ္၏ အဆုံးသတ္မွာ အဘယ္အရာ ျဖစ္လိမ့္မည္နည္း။ ကြၽန္ုပ္သည္ ဘုရားသခင္၏ ေကာင္းခ်ီးမဂၤလာမ်ားကို ရရွိႏိုင္သေလာ...။ အေယာက္တိုင္းသည္ ထိုသို႔ေသာ တြက္ခ်က္မႈမ်ားကို ၎တို႔၏ စိတ္ႏွလုံးအတြင္းတြင္ စဥ္ဆက္မျပတ္ ျပဳတတ္ၾကၿပီး ဘုရားသခင္ထံ ၎တို႔၏ ႀကံ႐ြယ္ခ်က္မ်ား၊ ရည္မွန္းခ်က္မ်ားႏွင့္ အေပးအယူဆိုင္ရာ စိတ္ေနစိတ္ထားပါရွိသည့္ ေတာင္းဆိုခ်က္မ်ားကို ျပဳလုပ္ၾကသည္။ ဆိုလိုသည္မွာ လူသားသည္ သူ၏ စိတ္ႏွလုံးထဲတြင္ ဘုရားသခင္ကို စဥ္ဆက္မျပတ္ စစ္ေဆးေနသည္၊ ဘုရားသခင္ႏွင့္ပတ္သက္၍ အစီအစဥ္မ်ားကို စဥ္ဆက္မျပတ္ ဖန္တီးေနၿပီး၊ သူ၏ကိုယ္ပိုင္ တစ္ကိုယ္ေရ အဆုံးသတ္အတြက္ အေရးကိစၥကို ဘုရားသခင္ႏွင့္ အဆက္မျပတ္ ျငင္းခုံေနသကဲ့သို႔၊ ဘုရားသခင္ထံမွ ထြက္ဆိုခ်က္တစ္ခုကို ႏႈိက္ယူရန္ ႀကိဳးစားေနသည္၊ ဘုရားသခင္က သူအလိုရွိေသာ အရာကို ေပးမည္၊ မေပးမည္ကို ၾကည့္ေနေလသည္။ တစ္ခ်ိန္တည္းတြင္ ဘုရားသခင္ကို လိုက္စားေနသည္ႏွင့္အမွ်၊ လူသားသည္ ဘုရားသခင္ကို ဘုရားသခင္အျဖစ္ သေဘာမထားေပ။ လူသည္ ဘုရားသခင္အေပၚ မရပ္မနား ေတာင္းဆိုခ်က္မ်ား ျပဳလုပ္ရင္းႏွင့္ ေျခလွမ္းတိုင္းတြင္ သူ႔ကို ဖိအားေပးလ်က္၊ ရေလလိုေလ အိုတေစၦ ျဖစ္လ်က္၊ ဘုရားသခင္ႏွင့္ အေပးအယူမ်ား လုပ္ရန္ အၿမဲႀကိဳးစားၿပီးျဖစ္သည္။ ဘုရားသခင္ႏွင့္ အေပးအယူမ်ား လုပ္ရန္ ႀကိဳးစားေနသည္ႏွင့္အမွ် တစ္ခ်ိန္တည္းတြင္ လူသားသည္ ဘုရားသခင္ႏွင့္ျငင္းခုံၿပီး စမ္းသပ္မႈမ်ား ၎တို႔အေပၚ က်ေရာက္ခ်ိန္တြင္ သို႔မဟုတ္ အခ်ိဳ႕ေသာ အေျခအေနမ်ား၌ ၎တို႔ မိမိတို႔ကိုယ္ကိုယ္ ေရာက္ရွိေနသည္ကို သိခ်ိန္တြင္ မၾကာခဏ အားနည္းလာကာ၊ မတုန္မလႈပ္ ျဖစ္လာၿပီး ၎တို႔၏ အလုပ္၌ ေပါ့ဆလာၿပီး ဘုရားသခင္ႏွင့္ပတ္သက္၍ ညည္းညဴမႈမ်ား အျပည့္ရွိသည့္ လူမ်ားပင္ ရွိေလသည္။ လူက ဘုရားသခင္ကို ပထမဦးဆုံး စတင္ယုံၾကည္ခဲ့ခ်ိန္မွစ၍၊ သူသည္ ဘုရားသခင္ကို ေပါင္းလန္ေအာင္ မ်ားျပားျခင္းတစ္ခု၊ ဆြစ္တပ္မေတာ္ စြယ္စုံသုံးဓားတစ္ခုအျဖစ္ သေဘာထားခဲ့ၿပီး ဘုရားသခင္ထံမွ ေကာင္းခ်ီးမဂၤလာမ်ားႏွင့္ ကတိမ်ားကိုရရန္ ႀကိဳးစားျခင္းမွာ သူ၏ ရွိရင္းစြဲ အခြင့္အေရးႏွင့္ တာဝန္ဝတၱရားျဖစ္စဥ္တြင္ ဘုရားသခင္၏ တာဝန္မွာ လူသားကို ကာကြယ္ကာ ေစာင့္ေရွာက္ရန္ႏွင့္ ေထာက္ပံ့ရန္ ျဖစ္သည့္အလား၊ သူ႔ကိုယ္သူ ဘုရားသခင္၏ အႀကီးဆုံးေသာ ေႂကြးရွင္အျဖစ္ သေဘာထားခဲ့ေလသည္။ ယင္းမွာ ဘုရားသခင္ကို ယုံၾကည္ေသာ သူအားလုံး၏ ‘ဘုရားသခင္အေပၚ ယုံၾကည္မႈ’ ၏ အေျခခံသိနားလည္မႈျဖစ္ၿပီး၊ ယင္းမွာ ဘုရားသခင္၌ ယုံၾကည္မႈ အယူအဆႏွင့္ဆိုင္ေသာ ၎တို႔၏ အနက္ရႈိင္းဆုံးေသာ သိနားလည္မႈ ျဖစ္သည္။ လူ၏ သဘာဝႏွင့္ အႏွစ္သာရ အျဖစ္အေနမွသည္ သူ၏ ဓမၼဓိ႒ာန္မက်ေသာ လိုက္စားမႈအထိ၊ ဘုရားသခင္ကို ေၾကာက္႐ြံ႕ျခင္းႏွင့္ သက္ဆိုင္ေသာအရာ တစ္ခုမွ် မရွိေပ။ ဘုရားသခင္ကို ယုံၾကည္ရာ၌ လူသား၏ ရည္မွန္းခ်က္မွာ ဘုရားသခင္ကို ကိုးကြယ္ျခင္းႏွင့္ မည္သည့္အရာမွ် ပတ္သက္ႏိုင္ေခ် မရွိေပ။ ဆိုလိုသည္မွာ ဘုရားသခင္၌ ယုံၾကည္ျခင္းသည္ ဘုရားသခင္ကို ေၾကာက္႐ြံ႕ျခင္းႏွင့္ ဘုရားသခင္ကို ကိုးကြယ္ျခင္း လိုအပ္သည္ကို လူသားက မည္သည့္အခါမွ် မယူဆဖူးသကဲ့သို႔ နားလည္ဖူးျခင္းလည္း မရွိေပ။ ထိုသို႔ေသာ အေျခအေနမ်ားအရ လူသား၏ အႏွစ္သာရသည္ သိသာထင္ရွားေပသည္။ ဤအႏွစ္သာရမွာ အဘယ္အရာ ျဖစ္သနည္း။ လူသား၏ စိတ္ႏွလုံးသည္ မလိုမုန္းထားတတ္သည္၊ သစၥာမဲ့ျခင္းႏွင့္ လွည့္ျဖားမႈကို သိုထားသည္၊ မွ်တမႈႏွင့္ ေျဖာင့္မတ္ျခင္း သို႔မဟုတ္ အျပဳသေဘာေဆာင္ေသာ အရာကို မႏွစ္သက္သကဲ့သို႔၊ ယင္းသည္ စက္ဆုပ္ဖြယ္ျဖစ္ကာ အလိုႀကီးေလသည္။ လူသား၏ စိတ္ႏွလုံးသည္ ဘုရားသခင္ႏွင့္ သာ၍ နီးကပ္ႏိုင္ျခင္း မရွိေပ။ သူသည္ စိတ္ႏွလုံးကို ဘုရားသခင္အား လုံးဝ ေပးအပ္ျခင္း မရွိေလၿပီ။ ဘုရားသခင္သည္ လူသား၏ စစ္မွန္ေသာ စိတ္ႏွလုံးကို တစ္ႀကိမ္တစ္ခါမွ် မျမင္ဖူးသကဲ့သို႔ သူသည္ လူသား၏ ကိုးကြယ္ျခင္းကိုလည္း ခံရဖူးျခင္း မရွိေပ။ ဘုရားသခင္ ေပးသည့္ အဖိုးအခ မည္မွ် ႀကီးမားသည္ျဖစ္ေစ သို႔မဟုတ္ အမႈမည္မွ်ကို သူ ျပဳပါေစ၊ သို႔မဟုတ္ လူသားကို မည္မွ် ေထာက္ပံ့ပါေစ၊ လူသားသည္ က်ိဳးေၾကာင္းမျမင္ၿမဲရွိသကဲ့သို႔ ယင္းကို လုံးဝ စိတ္ဝင္စားမႈ မရွိေပ။ လူသားသည္ သူ၏ စိတ္ႏွလုံးကို ဘုရားသခင္အား မည္သည့္အခါမွ် ေပးဖူးျခင္း မရွိေပ၊ သူ၏စိတ္ႏွလုံးကို သူကိုယ္တိုင္သာ ဂ႐ုစိုက္ရန္၊ သူ၏ ကိုယ္ပိုင္ ဆုံးျဖတ္ခ်က္မ်ားကို ခ်ရန္ အလိုရွိေလသည္- ယင္း၏ သြယ္ဝိုက္ေသာ အဓိပၸာယ္မွာ လူသားသည္ ဘုရားသခင္ကို ေၾကာက္႐ြံ႕ျခင္းႏွင့္ မေကာင္းမႈကို ေရွာင္ၾကဥ္ျခင္း လမ္းခရီးကို မလိုက္ေလွ်ာက္ခ်င္ သို႔မဟုတ္ ဘုရားသခင္၏ အခ်ဳပ္အျခာအာဏာႏွင့္ အစီအစဥ္မ်ားကို မနာခံခ်င္သကဲ့သို႔ ဘုရားသခင္ကို ဘုရားသခင္အျဖစ္ မကိုးကြယ္ခ်င္ေပဟု ျဖစ္သည္။ ယင္းမွာ ယေန႔ လူသား၏ အေျခအေန ျဖစ္သည္။” (ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္၊ အတြဲ (၂)၊ ဘုရားသခင္ကို သိကြၽမ္းျခင္းႏွင့္ စပ္လ်ဥ္း၍၊ ဘုရားသခင္၏ အမႈေတာ္၊ ဘုရားသခင္၏ စိတ္သေဘာထားႏွင့္ ဘုရားသခင္ ကိုယ္ေတာ္တိုင္ (၂)) “၎တို႔ကို မည္မွ် ႀကိဳးစားေစကာမူ၊ စိတ္ႏွလုံးထဲတြင္ ဘုရားသခင္ရွိထားသူမ်ား၏ သစၥာခံျခင္းသည္ မေျပာင္းမလဲ ရွိေနသည္။ သို႔ေသာ္ ၎တို႔၏ စိတ္ႏွလုံးထဲတြင္ ဘုရားသခင္မရွိေသာ သူမ်ားအတြက္၊ ဘုရားသခင္၏ အမႈသည္ ၎တို႔ဇာတိပကတိအတြက္ အက်ိဳးမျပဳသည္ႏွင့္တစ္ၿပိဳင္နက္ ဘုရားသခင္ႏွင့္ဆိုင္သည့္ ၎တို႔၏အျမင္ကို ၎တို႔ ေျပာင္းလဲၾကၿပီး၊ ဘုရားသခင္ထံမွပင္ စြန႔္ခြာၾကေလသည္။ ထိုသို႔ေသာသူမ်ားသည္ အဆုံးတြင္ ၿမဲၿမံစြာ မရပ္တည္မည့္သူမ်ား၊ ဘုရားသခင္၏ ေကာင္းခ်ီးမဂၤလာမ်ားကိုသာ ရွာေဖြၿပီး မိမိတို႔ကိုယ္ကိုယ္ ဘုရားသခင္အတြက္ အသုံးခံရန္ႏွင့္ မိမိတို႔ကိုယ္ကိုယ္ သူ႔အဖို႔ ဆက္ကပ္ရန္ ဆႏၵမရွိၾကသူမ်ား ျဖစ္သည္။ ထိုသို႔ေသာ ယုတ္ညံ့သည့္လူမ်ားအားလုံးသည္ ဘုရားသခင္၏အမႈ အဆုံးသတ္သို႔ ေရာက္လာသည့္အခ်ိန္တြင္ ႏွင္ထုတ္ခံရလိမ့္မည္ျဖစ္ၿပီး၊ မည္သည့္ စာနာေထာက္ထားျခင္းႏွင့္မွ် မထိုက္တန္ၾကေခ်။ လူ႔သဘာဝ မရွိသူမ်ားသည္ ဘုရားသခင္ကို အမွန္တကယ္ ခ်စ္ႏိုင္စြမ္း မရွိၾကေခ်။ ပတ္ဝန္းက်င္က လုံၿခဳံၿပီး စိတ္ခ်ရေသာအခါ၊ သို႔မဟုတ္ အက်ိဳးအျမတ္မ်ား ရွိသည့္အခါတြင္၊ ၎တို႔သည္ ဘုရားသခင္ကို လုံးဝ နာခံၾကေသာ္လည္း၊ ၎တို႔ ဆႏၵရွိသည့္အရာသည္ အထိခိုက္ ခံရသည့္အခါ သို႔မဟုတ္ ေနာက္ဆုံးတြင္ ျငင္းဆန္ျခင္းခံရသည့္အခါတြင္၊ ခ်က္ခ်င္း ပုန္ကန္ၾကေလသည္။ တစ္ညတာ အခ်ိန္ေလးတြင္ပင္၊ ၎တို႔သည္ ယုတၱိယုတၱာ သို႔မဟုတ္ အေၾကာင္းျပခ်က္ မရွိဘဲ၊ ယမန္ေန႔က ၎တို႔၏ ေက်းဇူးရွင္ကို ၎တို႔ အေသအေၾကတိုက္မည့္ ရန္သူအျဖစ္ ႐ုတ္တရက္ ဆက္ဆံရင္း၊ ၿပဳံး႐ႊင္ေနသည့္၊ ‘စိတ္ႏွလုံးေကာင္း’ ရွိသည့္ ပုဂၢိဳလ္အျဖစ္မွ ၾကည့္ရဆိုးၿပီး ရက္စက္ၾကမ္းၾကဳတ္သည့္ လူသတ္သမားအျဖစ္သို႔ ေျပာင္းလဲ သြားႏိုင္ေလသည္။ မ်က္ေတာင္ပင္မခတ္ဘဲ သတ္ျဖတ္မည့္ ဤမေကာင္းဆိုးဝါးမ်ားကို မႏွင္ထုတ္လွ်င္၊ ၎တို႔သည္ ကြယ္ဝွက္ေသာ အႏၲရာယ္ျဖစ္လာမည္ မဟုတ္ေလာ။” (ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္၊ အတြဲ (၁)၊ ဘုရားသခင္၏ ေပၚထြန္းျခင္းႏွင့္ အမႈေတာ္၊ ဘုရားသခင္၏ အမႈႏွင့္ လူ၏လက္ေတြ႕လုပ္ေဆာင္မႈ) ကြၽန္ေတာ့္စိတ္ႏွလုံးထဲ ကြယ္ဝွက္ထားတဲ့အရာကို ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြက ျပခဲ့တယ္။ ဘုရားကို ကြၽန္ေတာ္ ယုံၾကည္ခဲ့တာက က်ိဳးႏြံနာခံၿပီး ကိုးကြယ္ဖို႔ မဟုတ္ဘဲ၊ သူ႔ေက်းဇူးေတာ္နဲ႔ ေကာင္းခ်ီးေတြမွာ ေပ်ာ္ေမြ႕ဖို႔ပဲ။ တာဝန္တစ္ခုလုပ္ႏိုင္ေအာင္ အလုပ္လုပ္ၿပီး ေငြရွာတဲ့အခ်ိန္ကို ျပန္ေလွ်ာ့ခ်တာက ပိုေကာင္းခ်ီးခံစားရဖို႔သက္သက္ပါ။ ကြၽန္ေတာ္စြန႔္ခဲ့သမွ်က စစ္မွန္တဲ့ ယုံၾကည္ျခင္းနဲ႔ ခ်စ္ျခင္းကေန မဟုတ္ဘဲ ဘုရားနဲ႔ အေပးအယူလုပ္ဖို႔ ႀကိဳးစားခဲ့တာပါ။ ကြၽန္ေတာ့္ဘဝမွာ ျပႆနာေတြ စေပၚလာခ်ိန္မွာ၊ အဲဒီအခက္အခဲေတြ ေက်ာ္လြန္သြားၿပီးေတာ့ ဘုရားက ကြၽန္ေတာ့္ကို ပိုလို႔ေတာင္ ေကာင္းခ်ီးေပးမယ္လို႔ ေတြးခဲ့လို႔ ယုံၾကည္ျခင္းမွာ အားေကာင္းေနခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ ကိစၥေတြက ဆက္ၿပီး ခက္ခဲေနခဲ့တယ္။ ဆိုင္အသစ္မွာ ျပႆနာတက္ၿပီး ပိုက္ဆံအမ်ားႀကီး ဆုံးရႈံးသြားတယ္။ ကိုယ့္တာဝန္ကို သြားလုပ္ဖို႔ ဘာတြန္းအားမွ မရွိေတာ့ဘဲ ဘုရားကို စၿပီး အျပစ္တင္ခဲ့တယ္။ ဘုရားေကာင္းခ်ီးေတြမရွိဘဲနဲ႔၊ အရင္လို ဘုရားအတြက္ အရမ္းႀကိဳးစားၿပီး ဆက္အလုပ္မလုပ္ခ်င္ေတာ့ဘူး။ ကိုယ့္ကိုယ္ပိုင္ သက္သာမႈကိုပဲ ပိုစဥ္းစားခ်င္ခဲ့တယ္။ ကိစၥေတြနဲ႔ပတ္သက္လို႔ ကြၽန္ေတာ္ ေတြးတဲ့ ပုံစံက ကြၽန္ေတာ္ရင္ဆိုင္ရတဲ့ အခက္အခဲေတြရဲ႕ တိုက္ခိုက္မႈကို အၿမဲခံရၿပီး၊ ဒီအခက္အခဲေတြကတစ္ဆင့္၊ ဘုရားရဲ႕ အလိုေတာ္ ဒါမွမဟုတ္ သမၼာတရားကို ဘယ္လို လက္ေတြ႕လုပ္ၿပီး ခိုင္ခိုင္မာမာ ရပ္တည္မယ္ဆိုတာ မရွာေဖြႏိုင္ခဲ့ဘူး။ အဲဒီအစား၊ ကိုယ့္ေငြေၾကး အခက္အခဲေတြကို ကိုယ့္ဘာသာ ေျဖရွင္းဖို႔ နည္းလမ္းေတြကို ႀကိဳးစားရွာခဲ့တယ္။ ကိုယ့္တာဝန္မွာ ျဖစ္သလိုေတာင္လုပ္ၿပီး တာဝန္မဲ့ခဲ့တယ္။ ဘုရားက ကြၽန္ေတာ့္စိတ္ႏွလုံးမွာ ေနရာမရွိခဲ့ဘူး။ တာဝန္နဲ႔ ဘုရားအေပၚ ကြၽန္ေတာ့္ သေဘာထားကတစ္ဆင့္ ကြၽန္ေတာ္က စစ္မွန္တဲ့ ဘုရားေနာက္လိုက္တစ္ေယာက္ မဟုတ္မွန္း ေတြ႕ခဲ့တယ္။ ဘုရားကို ခ်စ္တယ္လို႔ အၿမဲ ေျပာဆိုခဲ့ေပမဲ့၊ ဘဝမွာ အခက္အခဲ ႀကဳံရတဲ့အခါ ဘုရားကို အျပစ္တင္ခဲ့တယ္။ သူနဲ႔ ျငင္းခုံၿပီး စာရင္းရွင္းဖို႔ ႀကိဳးစားခဲ့တယ္။ ဘုရားေျပာခဲ့တဲ့အတိုင္းပါပဲ။ “တစ္ညတာ အခ်ိန္ေလးတြင္ပင္၊ ၎တို႔သည္ ယုတၱိယုတၱာ သို႔မဟုတ္ အေၾကာင္းျပခ်က္ မရွိဘဲ၊ ယမန္ေန႔က ၎တို႔၏ ေက်းဇူးရွင္ကို ၎တို႔ အေသအေၾကတိုက္မည့္ ရန္သူအျဖစ္ ႐ုတ္တရက္ ဆက္ဆံရင္း၊ ၿပဳံး႐ႊင္ေနသည့္၊ ‘စိတ္ႏွလုံးေကာင္း’ ရွိသည့္ ပုဂၢိဳလ္အျဖစ္မွ ၾကည့္ရဆိုးၿပီး ရက္စက္ၾကမ္းၾကဳတ္သည့္ လူသတ္သမားအျဖစ္သို႔ ေျပာင္းလဲ သြားႏိုင္ေလသည္။” ကြၽန္ေတာ့္ အျပဳအမူက သူ႔ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္မွာ ဘုရားဖြင့္ခ်တဲ့ အရာအတိုင္း အတိအက်ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ဘုရားေကာင္းခ်ီးေပးခ်ိန္မွာပဲ တာဝန္ကို ေကာင္းေကာင္း လုပ္တယ္။ ဘုရားဆီက ကိုယ္လိုခ်င္တာ ေတာင္းဆိုၿပီး ေႂကြးရွင္လိုမ်ိဳး ျပဳမူခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ တကယ္ေတာ့၊ ဘုရားက ကြၽန္ေတာ့္ကို အသက္ေပးခဲ့တာ၊ အရာရာကို ေပးခဲ့တာပါ။ လုံေလာက္တာထက္ သူ ပိုေပးခဲ့တယ္။ ဘာလို႔ ကြၽန္ေတာ္က ဘုရားကို အျပစ္တင္ခ်င္ေသးတာလဲ၊ သူနဲ႔ အက်ိဳးသင့္ အေၾကာင္းသင့္ေျပာၿပီး ျငင္းခုံခ်င္ေသးတာလဲ။ ၿပီးေတာ့ ကိုယ့္တာဝန္ကို ေကာင္းေကာင္း မလုပ္ဘဲေနၿပီး သူ႔ကို တိုက္ခိုက္ခဲ့တယ္။ ဒီအရာအေပၚ သုံးသပ္ရင္းနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္ ပိုရွက္သထက္ရွက္မိတယ္။ ဘုရားဆီ ေနာင္တမရခဲ့ရင္၊ ကြၽန္ေတာ့္လိုလူတစ္ေယာက္ကို ဘုရားက စက္ဆုပ္ၿပီး ထုတ္ပယ္မွာ မဟုတ္လား။ စိတ္ႏွလုံးမွာ ဘုရားဆီ ဆုေတာင္းခဲ့တယ္။ “ဘုရားသခင္၊ ကြၽန္ေတာ္ တကယ္ကို အသိစိတ္မဲ့ေနခဲ့မိပါတယ္။ ကိုယ္ေတာ္ရဲ႕ ေက်းဇူးေတာ္ကို အမ်ားႀကီး ကြၽန္ေတာ္ေမြ႕ေလ်ာ္ၿပီးသားျဖစ္ေပမဲ့၊ ကိုယ္ေတာ့္အေပၚ တစ္ခုၿပီးတစ္ခု ေတာင္းဆိုခ်က္ေတြ ဆက္လုပ္ေနမိတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ စိတ္ဆႏၵ မျပည့္ေတာ့၊ အပ်က္သေဘာေဆာင္ၿပီး ညည္းညဴခဲ့တယ္။ ဘုရားသခင္၊ ကိုယ့္ရဲ႕ သေဘာသဘာဝ အမွန္ကို ေတြ႕ၿပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ စက္ဆုပ္မိပါတယ္။ ဒီမွားတဲ့လိုက္စားမႈေတြကို ေျပာင္းလဲႏိုင္ေအာင္ ေက်းဇူးျပဳၿပီး ကြၽန္ေတာ့္ကို ကူညီပါ”လို႔ေပါ့။

အဲဒီေနာက္ ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြမွာ ဒါကို ဖတ္ခဲ့ရတယ္။ “သင္၏သားသမီးမ်ား နာမက်န္းျဖစ္ျခင္း ကင္းရန္အတြက္၊ သင္၏ခင္ပြန္းက အလုပ္ေကာင္း ရွိရန္အတြက္၊ သင္၏သားက ဇနီးေကာင္း တစ္ဦးကို ရရန္အတြက္၊ သင့္သမီးက ရည္မြန္ေသာ ခင္ပြန္းတစ္ဦးကို ရရန္အတြက္၊ သင့္ ႏြားမ်ားႏွင့္ ျမင္းမ်ားက ေျမကိုေကာင္းစြာ ထြန္ယက္ရန္အတြက္၊ သင္၏ ေကာက္ပဲသီးႏွံမ်ား အတြက္ တစ္ႏွစ္ပတ္လုံး ရာသီဥတု ေကာင္းမြန္ရန္အတြက္၊ သင္ လိုက္စားသည့္အရာမွာ ဘုရားသခင္ကို ယုံၾကည္ၿပီးေနာက္ ၿငိမ္သက္ျခင္း ရရွိႏိုင္ရန္ျဖစ္သည္။ ဤသည္မွာ သင္ ရွာေဖြေသာအရာ ျဖစ္သည္။ သင္၏ လိုက္စားျခင္းမွာ သက္ေသာင့္သက္သာျဖင့္ အသက္ရွင္ရန္၊ သင့္မိသားစုေပၚသို႔ မေတာ္တဆမႈမ်ား မက်ေရာက္ရန္အတြက္၊ သင့္အနား ေလျပည္ျဖတ္သြားရန္အတြက္၊ သင့္မ်က္ႏွာကို ေျမမႈန္ မထိေစရန္အတြက္၊ သင့္မိသားစု၏ ေကာက္ပဲသီးႏွံမ်ား ေရလႊမ္းမိုးျခင္း မခံရေစရန္အတြက္၊ မည္သည့္ သဘာဝေဘးအႏၲရာယ္ကမွ် သင့္ကို မထိခိုက္ေစရန္အတြက္၊ ဘုရားသခင္၏ ေထြးပိုက္မႈထဲတြင္ အသက္ရွင္ရန္၊ ဇိမ္ရွိေသာ အသိုက္အၿမဳံထဲတြင္ ေနထိုင္ရန္ ျဖစ္သည္။ သင္ကဲ့သို႔ေသာ ဇာတိပကတိကို အၿမဲလိုက္စားသည့္ သတၱိေၾကာင္သူ တစ္ဦး- သင္သည္ စိတ္ႏွလုံးတစ္ခု ရွိပါသေလာ၊ သင္သည္ စိတ္ဝိညာဥ္ ရွိပါသေလာ။ သင္သည္ သားရဲတစ္ေကာင္ မဟုတ္ေလာ။ အျပန္အလွန္အေနျဖင့္ မည္သည့္အရာကိုမွ် မေတာင္းဆိုဘဲ၊ စစ္မွန္ေသာ လမ္းခရီးကို သင့္အား ငါေပးခဲ့သည္၊ သို႔ေသာ္ သင္သည္ မလိုက္စားေပ။ သင္သည္ ဘုရားသခင္ကို ယုံၾကည္ေသာ သူမ်ားထဲမွ တစ္ဦးေလာ။ ငါသည္ သင့္အေပၚ စစ္မွန္ေသာ လူ႔အသက္ကို အပ္ႏွင္းေသာ္လည္း၊ သင္သည္ မလိုက္စားေပ။ သင္သည္ ဝက္မ်ား၊ ေခြးမ်ားႏွင့္ မည္သည့္ ကြာျခားမႈမွ်မရွိသေလာ။” (ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္၊ အတြဲ (၁)၊ ဘုရားသခင္၏ ေပၚထြန္းျခင္းႏွင့္ အမႈေတာ္၊ ေပတ႐ု၏ အေတြ႕အႀကဳံမ်ား- ျပစ္တင္ဆုံးမျခင္းႏွင့္ တရားစီရင္ျခင္းတို႔ႏွင့္သက္ဆိုင္သည့္ သူ၏အသိပညာ) “ေဖာက္ျပန္ပ်က္စီးေသာ လူသားအားလုံး ၎တို႔ကိုယ္တိုင္အတြက္ အသက္ရွင္ေနထိုင္ၾက၏။ မိမိကိုယ္သာ ကိုးကြယ္ရာ၊ ဤသည္မွာ လူ႔သဘာဝ၏ အႏွစ္ခ်ဳပ္ျဖစ္သည္။ ဘုရားသခင္ကို ယုံၾကည္ျခင္းသည္ မိမိအတြက္ လုပ္ေဆာင္ျခင္းျဖစ္ၿပီး၊ ၎တို႔သည္ ဘုရားသခင္အတြက္ အမႈအရာမ်ားကို စြန္႔လႊတ္ၿပီး မိမိတို႔ကိုယ္ကိုယ္ အသုံးခံၾကသည့္အခါ ယင္းသည္ ေကာင္းခ်ီးခံစားရရန္ျဖစ္သည္။ ၎တို႔သည္ ဘုရားသခင္အေပၚ သစၥာရွိေသာအခါ ယင္းသည္ ဆုခ်ီးျမႇင့္ျခင္းခံရရန္ျဖစ္သည္။ အႏွစ္ခ်ဳပ္လွ်င္ အားလုံးက ေကာင္းခ်ီးရဖို႔၊ ဆုခ်ီးျမႇင့္ျခင္းခံရဖို႔၊ ေကာင္းကင္ႏိုင္ငံေတာ္ထဲသို႔ ဝင္ရဖို႔ ရည္႐ြယ္ခ်က္ျဖင့္ လုပ္ေဆာင္ျခင္းျဖစ္သည္။ လူ႔အဖြဲ႕အစည္းတြင္ လူတို႔သည္ ၎တို႔၏ ကိုယ္ပိုင္အက်ိဳးအျမတ္အတြက္ အလုပ္လုပ္သည္။ ဘုရားသခင္၏ အိမ္ေတာ္တြင္ ၎တို႔က ေကာင္းခ်ီးရရန္ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ၾကသည္။ ေကာင္းခ်ီးမဂၤလာမ်ား ရရွိရန္အတြက္ လူတို႔သည္ အရာခပ္သိမ္းကို စြန္႔ပယ္ျခင္းျဖစ္ကာ မ်ားစြာေသာ ဒုကၡကို ႀကံ့ႀကံ့ခံႏိုင္ျခင္းျဖစ္သည္။ လူသား၏ ဆိုးယုတ္ေသာ သဘာဝႏွင့္ပတ္သက္ၿပီး ပိုေကာင္းေသာ အေထာက္အထားမရွိေပ။” (ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္၊ အတြဲ (၃)၊ ေနာက္ဆုံးေသာ ကာလ ခရစ္ေတာ္၏ ေဟာေျပာခ်က္မ်ား၊ အပိုင္း သုံး) ကြၽန္ေတာ္ တစ္ကိုယ္ေကာင္းဆန္ၿပီး စက္ဆုပ္စရာျဖစ္ခဲ့ပုံကို ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြက ျပခဲ့တယ္။ “မိမိကိုယ္သာ ကိုးကြယ္ရာျဖစ္၏”ဆိုတဲ့ စိတ္ကူးရဲ႕ ထိန္းခ်ဳပ္တာ ကြၽန္ေတာ္ ခံခဲ့ရတာပဲ။ ကြၽန္ေတာ္ ဘာပဲလုပ္ခဲ့ပါေစ၊ အဲဒီကေန အက်ိဳးေက်းဇူးရရမွာပဲလို႔ ေတြးခဲ့ၿပီး အက်ိဳးေက်းဇူးမရတဲ့ ဘယ္အရာကိုမွ မလုပ္ခ်င္ခဲ့ဘူး ဒီအေတြးအေခၚ၊ ဒီစဥ္းစားမႈမ်ိဳးက ကြၽန္ေတာ့္ စိတ္ႏွလုံးမွာ နက္နက္ရႈိင္းရႈိင္း အျမစ္တြယ္ခဲ့ၿပီး၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္အတြက္ အၿမဲ အသက္ရွင္ေစခဲ့တယ္။ ဘုရားအတြက္ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ ယုံၾကည္ျခင္းနဲ႔ စေတးမႈေတြကေတာင္ ရည္မွန္းခ်က္တစ္ခုအတြက္ပဲ ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ေကာင္းခ်ီးခံစားရဖို႔ေပါ့။ ဘုရားကို ကြၽန္ေတာ္ လွည့္စားေနခဲ့တာ။ အရမ္းကို တစ္ကိုယ္ေကာင္းဆန္ၿပီး ေကာက္က်စ္တဲ့လူပဲ။ ကိုယ့္ကိုယ္ပိုင္ အက်ိဳးစီးပြားေတြနဲ႔ ဘုရားရဲ႕ ေက်းဇူးေတာ္၊ ေကာင္းခ်ီးေတြ ရမဲ့နည္းလမ္းကို စဥ္ဆက္မျပတ္ လိုက္စားခဲ့တယ္။ ဘုရားက ေကာင္းခ်ီးေပးသင့္တယ္လို႔ ကြၽန္ေတာ္ စိတ္ကူးထားတဲ့အတိုင္း မေပးတာကို ျမင္ေတာ့၊ စိတ္မခ်မ္းေျမ့ျဖစ္လာၿပီး မေက်နပ္ခ်က္ေတြ ျပည့္ခဲ့တယ္။ အဲဒီအေျခအေနမွာ ဘုရားအလိုေတာ္က ဘာလဲ။ အဲဒါကို ကြၽန္ေတာ္ မရွာေဖြခဲ့ဘူး၊ မေတြးဆခဲ့သလို၊ ဂ႐ုမစိုက္ခဲ့ဘူး။ ကိုယ့္ဇာတိကိုယ္က်ိဳးစီးပြားေတြကိုပဲ အာ႐ုံစိုက္ခဲ့တယ္။ သမၼာတရားရရွိဖို႔ အခြင့္အေရးေတြကို ကြၽန္ေတာ္ ဆုံးရႈံးေနခဲ့တာ မဟုတ္လား။ ဘုရားက ကြၽန္ေတာ္တို႔ကို ကယ္တင္ဖို႔ ေနာက္ဆုံးေသာ ကာလမွာ လူ႔ဇာတိခံခဲ့တယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔အတြက္ သူ႔ေသြး၊ ေခြၽးနဲ႔ မ်က္ရည္ေတြ သြန္းေလာင္းရင္းနဲ႔ စကားအမ်ားႀကီး ေျပာၿပီးၿပီ၊ ဒီစကားေတြကတစ္ဆင့္၊ ဒီသမၼာတရားေတြကတစ္ဆင့္၊ အျပစ္နဲ႔ မေကာင္းမႈကေန ကြၽန္ေတာ္တို႔ လြတ္ႏိုင္ဖို႔၊ စာတန္ရဲ႕ ေဖာက္ျပန္ပ်က္စီးျခင္းနဲ႔ အႏၲရာယ္ကို လြတ္ေျမာက္ႏိုင္ဖို႔ေပါ့။ ဒါေပမဲ့ သမၼာတရားကို ကြၽန္ေတာ္ လိုက္စားမေနခဲ့ဘူး။ ဒါကို သိပ္မစဥ္းစားခဲ့ဘူး။ ဇာတပကတိရဲ႕ သက္သာမႈေတြကိုပဲ မက္ေမာၿပီး ဒီအတြက္ပဲ စဥ္းစား၊ တြက္ခ်က္ေနခဲ့တယ္။ အဲဒီလို ဆက္ျပဳမူေနမိရင္၊ ကြၽန္ေတာ့္လို လူတစ္ေယာက္ကို ဘုရားက ဘာလုပ္မလဲ။ ကြၽန္ေတာ္ ထုတ္ပယ္ခံရၿပီး ပ်က္စီးသြားရမွာပဲ။ ကြၽန္ေတာ့္စိတ္ႏွလုံးထဲမွာ ဆုေတာင္းခဲ့တယ္။ “ဘုရားသခင္၊ ေက်းဇူးျပဳၿပီး ကယ္တင္မူပါ။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ သိၿပီး လက္ေတြ႕လုပ္ေဆာင္မႈ လမ္းေၾကာင္း ေတြ႕ခြင့္ေပးေတာ္မူပါ”လို႔ေပါ့။ ေန႔တိုင္း ဒီဆုေတာင္းခ်က္မ်ိဳး ဆုေတာင္းခဲ့တယ္။

ေနာက္ပိုင္းမွာ ဒါကို ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္မွာ ဖတ္ရတယ္။ “ဘုရားသခင္အား ယုံၾကည္ျခင္း ဟူသည္ ဒုကၡခံရျခင္း၊ သို႔မဟုတ္ သူ႔အတြက္ အမႈအရာအမ်ိဳးမ်ိဳးကို လုပ္ေဆာင္ေပးျခင္းအေၾကာင္း ျဖစ္သည္ဟု သင္ထင္ေကာင္းထင္ႏိုင္သည္။ ဘုရားသခင္အား ယုံၾကည္ျခင္း၏ ရည္႐ြယ္ခ်က္မွာ သင္၏ဇာတိပကတိ ၿငိမ္သက္ျခင္းရွိရန္၊ သို႔မဟုတ္ သင့္ဘဝထဲရွိ အရာရာတိုင္း အဆင္ေျပေခ်ာေမြ႕စြာ သြားေနရန္၊ သို႔မဟုတ္ အရာခပ္သိမ္း၌ သင္သက္ေသာင့္သက္သာရွိၿပီး ၿငိမ္သက္ျခင္းရွိရန္ ျဖစ္သည္ဟု သင္ ထင္ေကာင္း ထင္ေလာက္ေပသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ဤအရာမ်ားတစ္ခုကမွ် ဘုရားသခင္အေပၚ သူတို႔၏ယုံၾကည္မႈ၌ လူတို႔ အေလးထားသင့္ေသာ ရည္႐ြယ္ခ်က္မ်ား မဟုတ္ေခ်။ အကယ္၍ သင္သည္ ဤရည္႐ြယ္ခ်က္မ်ားအတြက္ ယုံၾကည္မိပါက၊ သင္၏အျမင္မွာ မမွန္ကန္သည့္အျပင္၊ သင့္အေနျဖင့္ စုံလင္ေအာင္ျပဳျခင္းခံရရန္ တကယ္ပင္ မျဖစ္ႏိုင္ေခ်။ ဘုရားသခင္၏ လုပ္ေဆာင္ခ်က္မ်ား၊ ဘုရားသခင္၏ ေျဖာင့္မတ္ေသာစိတ္သေဘာထား၊ သူ၏ဉာဏ္ပညာ၊ သူ၏ ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္မ်ား၊ သူ၏ အံ့ၾသဖြယ္ေကာင္းျခင္းႏွင့္ ဉာဏ္မမီႏိုင္ျခင္း အားလုံးတို႔မွာ လူတို႔နားလည္သင့္ေသာ အရာမ်ားပင္ျဖစ္သည္။ သင္သည္ ဤနားလည္မႈရွိလ်က္ ယင္းကို သင္၏စိတ္ႏွလုံးထဲမွ ပုဂၢိဳလ္ေရးရာ ေတာင္းဆိုခ်က္မ်ား၊ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မ်ားႏွင့္ အယူအဆမ်ား ဟူသမွ်ကို ဖယ္ရွားရန္ အသုံးျပဳသင့္သည္။ ဤအရာမ်ားကို ဖယ္ရွားျခင္းျဖင့္သာလွ်င္ သင္သည္ ဘုရားသခင္ေတာင္းဆိုထားေသာ သတ္မွတ္ခ်က္မ်ားႏွင့္ ျပည့္မီႏိုင္ေပမည္။ ထို႔ျပင္ ဤအရာ လုပ္ေဆာင္ျခင္းျဖင့္သာလွ်င္ သင္သည္ အသက္ကိုရရွိကာ ဘုရားသခင္ကို ေက်နပ္ေစႏိုင္မည္ျဖစ္သည္။ ဘုရားသခင္အား ယုံၾကည္ျခင္း၏ ရည္႐ြယ္ခ်က္သည္ သူ႔ကိုေက်နပ္ေစရန္ႏွင့္ သူေတာင္းဆိုေသာ စိတ္သေဘာထားျဖင့္ အသက္ရွင္ေနထိုင္ရန္ ျဖစ္ၿပီး၊ ထိုမွသာ သူ၏လုပ္ရပ္မ်ားႏွင့္ ဘုန္းေတာ္သည္ မထိုက္တန္ေသာ ဤလူအုပ္စုအားျဖင့္ ထင္ရွားေစႏိုင္မည္ ျဖစ္သည္။ ဤသည္မွာ ဘုရားသခင္အား ယုံၾကည္ျခင္းအတြက္ မွန္ကန္ေသာအျမင္ျဖစ္ၿပီး၊ သင္ရွာေဖြသင့္ေသာ ပန္းတိုင္လည္းျဖစ္သည္။” (ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္၊ အတြဲ (၁)၊ ဘုရားသခင္၏ ေပၚထြန္းျခင္းႏွင့္ အမႈေတာ္၊ စုံလင္ျခင္းသို႔ ေရာက္မည့္သူမ်ားသည္ စစ္ေဆးျခင္းကို ခံၾကရမည္) “လူ၏တာဝန္ႏွင့္ သူ ေကာင္းခ်ီးခံစားရျခင္း သို႔မဟုတ္ က်ိန္ျခင္းခံရျခင္း ရွိမရွိဆိုသည္တို႔ၾကားတြင္ အခ်င္းခ်င္း ဆက္ႏႊယ္ေနမႈ မရွိေပ။ တာဝန္သည္ လူက ျဖည့္ဆည္းသင့္သည့္အရာ ျဖစ္သည္။ ယင္းသည္ ေကာင္းကင္ဘုံက လာသည့္ သူ၏ဘဝေပးတာဝန္ျဖစ္ၿပီး ဆုလာဘ္၊ အေျခအေနမ်ား သို႔မဟုတ္ အေၾကာင္းရင္းမ်ားေပၚတြင္ မမူတည္သင့္ေပ။ ထိုအခါမွသာ သူ၏တာဝန္ကို သူ လုပ္ေဆာင္ေနျခင္း ျဖစ္သည္။ ေကာင္းခ်ီးမဂၤလာ ခံစားရဖို႔ဟူသည္မွာ တစ္စုံတစ္ဦးသည္ တရားစီရင္ျခင္းကို ႀကဳံရၿပီးေနာက္ စုံလင္ေစျခင္းခံရကာ ဘုရားသခင္၏ ေကာင္းခ်ီးမဂၤလာမ်ားကို ေမြ႕ေလ်ာ္ရျခင္း ျဖစ္သည္။ က်ိန္ျခင္းအမဂၤလာခံရဖို႔ဟူသည္မွာ ျပစ္တင္ဆုံးမျခင္းႏွင့္ တရားစီရင္ျခင္းတို႔ကို ႀကဳံရၿပီးေနာက္ တစ္စုံတစ္ဦး၏ စိတ္သေဘာထား မေျပာင္းလဲျခင္း ျဖစ္သည္၊ ယင္းမွာ ၎တို႔သည္ စုံလင္ေစျခင္းကို မေတြ႕ႀကဳံရဘဲ အျပစ္ေပးခံရသည့္အခ်ိန္ ျဖစ္သည္။ ၎တို႔ ေကာင္းခ်ီးေပး ခံရသည္ျဖစ္ေစ၊ က်ိန္ျခင္းခံရသည္ျဖစ္ေစ၊ ဖန္ဆင္းခံသတၱဝါမ်ားသည္ ၎တို႔ လုပ္ေဆာင္သင့္သည့္အရာကို လုပ္ေဆာင္ရင္းႏွင့္ လုပ္ေဆာင္ႏိုင္သည့္အရာကို လုပ္ေဆာင္ရင္း၊ ၎တို႔၏တာဝန္ကို ျဖည့္ဆည္းသင့္ၾကေပသည္။ ဤသည္မွာ ဘုရားသခင္ေနာက္ကိုလိုက္သည့္ လူတစ္ဦးက အနည္းဆုံး လုပ္ေဆာင္သင့္သည့္အရာ ျဖစ္သည္။ သင္သည္ ေကာင္းခ်ီးမဂၤလာ ခံစားရရန္သာ သင္၏တာဝန္ကို မလုပ္ေဆာင္သင့္သကဲ့သို႔၊ က်ိန္ျခင္း ခံရမည္ကို ေၾကာက္႐ြံ႕ျခင္းအတြက္ ေဆာင္႐ြက္ရန္ မျငင္းဆန္သင့္ေပ။ ဤအရာတစ္ခုကို သင္တို႔အား ငါေျပာပါရေစ- သူ၏တာဝန္ႏွင့္သက္ဆိုင္သည့္ လူ၏ စြမ္းေဆာင္မႈသည္ သူလုပ္ေဆာင္သင့္သည့္အရာ ျဖစ္ၿပီး သူသည္ သူ၏တာဝန္ကို ေဆာင္႐ြက္ႏိုင္စြမ္း မရွိပါက ဤသည္မွာ သူ၏ ပုန္ကန္မႈျဖစ္သည္။” (ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္၊ အတြဲ (၁)၊ ဘုရားသခင္၏ ေပၚထြန္းျခင္းႏွင့္ အမႈေတာ္၊ လူ႔ဇာတိခံ ဘုရားသခင္၏အမႈေတာ္ႏွင့္ လူ၏တာဝန္ၾကား ကြဲျပားျခားနားမႈ) ဘုရားကို စစ္မွန္တဲ့ ယုံၾကည္မႈရွိဖို႔ အႀကိမ္အမ်ားႀကီး အခိုင္အမာ ေျပာခဲ့ေပမဲ့၊ ေနာက္ေတာ့ အဲဒါက ကိုယ့္ရဲ႕ စိတ္ကူးသက္သက္ ျဖစ္မွန္း သေဘာေပါက္ခဲ့တယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ ယုံၾကည္ျခင္းမ်ိဳးက ၂ တိေမာေသ ၄:၇-၈ မွာ ေပါလု ေျပာတဲ့အတိုင္းပါပဲ။ “ေကာင္းစြာေသာ တိုက္လွန္ျခင္းကို ငါျပဳၿပီ။ ေျပးရေသာလမ္းကို အဆုံးတိုင္ေအာင္ေျပးၿပီ။ ယုံၾကည္ျခင္းတရားကို ေစာင့္ေရွာက္ၿပီ။ ယခုမွစ၍ ဓမၼသရဖူသည္ ငါ့အဘို႔သိုထားလ်က္ရွိ၏။” ေပါလုက သခင့္အတြက္ သူ႔အေစခံမႈၿပီးတဲ့ေနာက္ ေျဖာင့္မတ္ျခင္း သရဖူတစ္ခုကို ေစာင့္ေနခဲ့တာ။ အဲဒါက ယုံၾကည္ျခင္းမွာ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ ရည္မွန္းခ်က္လည္း ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ေကာင္းခ်ီး ခံစားရဖို႔ေပါ့။ ယုံၾကည္ျခင္းရဲ႕ အဓိပၸာယ္နဲ႔ ယုံၾကည္ျခင္းမွာ ကြၽန္ေတာ္ ရွိသင့္တဲ့ မွန္ကန္တဲ့ လိုက္စားမႈကို ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြက ေျပာျပခဲ့တယ္။ အရင္က ရွိခဲ့တဲ့ လမ္းေၾကာင္းအမွားကို ေျပာင္းလဲဖို႔ အသင့္ျဖစ္ခဲ့တယ္၊ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ အဲဒါက ကြၽန္ေတာ့္ကို ပိုၿပီး အက်င့္ပ်က္႐ုံပဲ ျဖစ္ေစႏိုင္ၿပီး ဘုရားရဲ႕ ရန္သူပဲ ျဖစ္ေစႏိုင္လို႔ပါ။ ကြၽန္ေတာ္က မိဘေတြေပၚ တကယ္ သားသမီးဝတ္မေက်ခဲ့ဘဲ၊ သူတို႔ဆီက တစ္ခုခုကို လိုပဲလိုခ်င္ခဲ့တဲ့ ကေလးတစ္ေယာက္လို ျဖစ္ခဲ့တယ္။ အဲဒီကေလးမ်ိဳးကို သူ႔မိဘေတြက လုံးဝ မ်က္ႏွာသာမေပးႏိုင္ဘဲ၊ သူတို႔ကို နာက်င္ေစ႐ုံ ျဖစ္ေစလိမ့္မယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ ယုံၾကည္ျခင္းမွာ ကြၽန္ေတာ့္ ရဲ႕ အရင္းခံအေၾကာင္းနဲ႔ ရႈေထာင့္အျမင္က ရွက္စရာေကာင္းခဲ့တယ္။ ဘုရားဆီက ဘာဆုလာဘ္မ်ိဳးကို ရရွိဖို႔ ကြၽန္ေတာ္ ေမွ်ာ္လင့္ေနခဲ့တာလဲ။ သူ႔ေက်းဇူးေတာ္နဲ႔ ေကာင္းခ်ီးေတြကို ကြၽန္ေတာ္ အမ်ားႀကီး ေမြ႕ေလ်ာ္ခဲ့ရၿပီး သူ႔ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ထဲက သမၼာတရားကေန အာဟာရအမ်ားႀကီး ရႏွင့္ၿပီးသားပဲ။ ဒါေတာင္ ကြၽန္ေတာ္ရွဴတဲ့ေလ၊ ခံစားရတဲ့ ေနေရာင္၊ ေန႔စဥ္အစာဆိုတာေတြ က်န္ေသးတယ္။ ဒါကို ဘုရားက အားလုံး ေထာက္ပံ့ထားတာ။ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ အသက္ကိုေတာင္ ဘုရားက ေပးထားတာပါ။ ဖန္ဆင္းရွင္ရဲ႕ ေမတၱာကို ကြၽန္ေတာ္ ဘယ္လို ျပန္ေပးဆပ္သင့္လဲ။ ကြၽန္ေတာ့္ျဖစ္တည္မႈ လကၡဏာတိုင္းကို ေပးရင္ေတာင္၊ သူ႔ကို လုံးဝ ေပးဆပ္ႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူး။ အဲဒါေတာင္ ဘုရားကို အျပစ္တင္မိတုန္းပဲ၊ ျငင္းခုံၿပီး သူနဲ႔ စာရင္းရွင္းဖို႔ ႀကိဳးစားတုန္းပဲ။ ကြၽန္ေတာ္က ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ သိစိတ္တစ္စက္မွ မရွိဘဲ တကယ္ကို လူ႔သဘာဝ ကင္းမဲ့ေနခဲ့တာ။ ဘုရားေနာက္လိုက္ၿပီး ကြၽန္ေတာ့္တာဝန္ကို လုပ္ခဲ့တယ္။ အဲဒါက ကြၽန္ေတာ့္တာဝန္၊ ကြၽန္‌ေတာ္ လုပ္သင့္တဲ့ အေျခခံအက်ဆုံး အရာပဲေလ။ သမၼာတရားကို လိုက္စားၿပီး ကယ္တင္ျခင္းရဖို႔ ဘုရားေပးတဲ့ အခြင့္အေရးလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ ကိုယ့္တာဝန္ကို မလုပ္ခဲ့ရင္၊ သမၼာတရား ရႏိုင္မွာ မဟုတ္သလို၊ ကိုယ့္ရဲ႕ ေဖာက္ျပန္ပ်က္စီးတဲ့ စိတ္သေဘာထားကို ေျပာင္းလဲႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူး။ ဘုရားေက်းဇူးေတာ္ပဲ။ အခု တာဝန္လုပ္တာက ဖန္ဆင္းခံ တစ္ေယာက္ လုပ္သင့္တဲ့အရာတစ္ခု၊ လူသားရဲ႕ တာဝန္တစ္ခုျဖစ္မွန္း ကြၽန္ေတာ္ သေဘာေပါက္သြားတယ္။ ကိုယ့္တာဝန္ကို လုပ္တာက ဘုရားနဲ႔ အေပးအယူလုပ္ရမဲ့အရာ မျဖစ္သင့္ဘူး။ ဘယ္အခက္အခဲေတြ ရင္ဆိုင္ရပါေစ၊ ေနမေကာင္းသည္ျဖစ္ေစ၊ ကြၽန္ေတာ့္ လုပ္ငန္း အဆင္မေျပသည္ျဖစ္ေစ၊ အဲဒါကို လက္ခံဖို႔လိုၿပီး၊ မညည္းညဴသင့္မွန္းလည္း နားလည္သြားတယ္။ ဒါက ဖန္ဆင္းခံအေနနဲ႔ ရွိသင့္တဲ့ ဆင္ျခင္တုံတရားနဲ႔ သေဘာထားျဖစ္တယ္။ ဒီနားလည္မႈမ်ိဳးကို ရွိခြင့္ေပးတဲ့အတြက္ ဘုရားကို ကြၽန္ေတာ္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ အခု ကြၽန္ေတာ္ ေငြအမ်ားႀကီး ရွာမေနသလို၊ ကြၽန္ေတာ့္ ဘဝရဲ႕ အရည္အေသြး နည္းနည္း နိမ့္က်ေပမဲ့၊ အရင္ထက္ ပိုေခြၽတာေနၿပီ။ အမ်ားႀကီး သုံးျဖဳန္းမေနေတာ့ဘူး။ ကြၽန္ေတာ္ ေနလို႔ရပါေသးတယ္။ က်န္းမာေရးျပႆနာနဲ႔ ဘဝမွာရွိတဲ့ ျပႆနာေတြကို တာဝန္ေပၚ ကိုယ့္သေဘာထားကို သက္ေရာက္ခြင့္ေပးလို႔ မျဖစ္ဘူး။ ကိုယ့္တာဝန္မွာ အလုပ္တိုင္းကို ၿပီးစီးဖို႔ အေကာင္းဆုံး ႀကိဳးစားရင္းနဲ႔ ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမေတြကို ကြၽန္ေတာ္ ဆက္အကူအညီေပးေနခဲ့တယ္။ ဒီအေျခအေနကို ႀကဳံရျခင္းက ကြၽန္ေတာ္ တစ္ကိုယ္ေကာင္းဆန္ၿပီး ဆိုးယုတ္ပုံကို ျပခဲ့ၿပီး၊ ယုံၾကည္ျခင္းနဲ႔ လိုက္စားမႈမွာ ကိုယ့္ရဲ႕ မမွန္တဲ့ ရႈေထာင့္အျမင္အေပၚ သိနားလည္မႈတခ်ိဳ႕ ေပးခဲ့တယ္။ ဒီအရာအားလုံးကို ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ရဲ႕ လမ္းျပမႈေၾကာင့္ ရရွိခဲ့တာပါ။