စိန္းယြိ တ႐ုတ္ႏိုင္ငံ

ကြၽန္ေတာ္ငယ္ငယ္တုန္းက မိသားစုက ေတာ္ေတာ္ဆင္းရဲတယ္။ တျခား႐ြာသားေတြက အႏိုင္က်င့္တာကို ခဏခဏခံရတယ္။ အႏိုင္က်င့္ခံရတာေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ့္အေမက မ်က္ရည္က်ရတာကို ကြၽန္ေတာ္ျမင္တဲ့အခါမွာ အၿမဲတမ္းစိတ္ညစ္မိတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔က အဆင့္အတန္းမရွိတာေၾကာင့္ လူတိုင္းက အထင္ေသးတဲ့ပုံစံရွိၿပီး တိုးတက္ဖို႔ အခြင့္အေရးလုံးဝ မရွိသလိုပဲ။ အဲဒီအခ်ိန္ေတြမွာ မိဘေတြကကြၽန္ေတာ့္ကို ခဏခဏေျပာတယ္။ “ဆင္းရဲသူေတြက အႀကီးဆုံးၿမိဳ႕ေတြမွာေတာင္ အထီးက်န္ေပမဲ့ ခ်မ္းသာသူေတြကေတာ့ ေတာေတာင္အနက္ဆုံးေနရာေတြမွာေတာင္ ဧည့္သည္ေတြရွိၾကတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သားႀကီးလာရင္ ကိုယ့္မိသားစုဂုဏ္ရွိဖို႔အတြက္ နာမည္ႀကီးေအာင္လုပ္ၿပီး ကိုယ္နဲ႔တန္းတူလူေတြထက္ပိုသာေအာင္ လုပ္ရမယ္။” တဲ့။ ဒီစကားေတြကို ကြၽန္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာ မွတ္ထားၿပီး ဂုဏ္အဆင့္အတန္းနဲ႔ သူမ်ားေတြေလးစားတာကို ရဖို႔အတြက္ အလုပ္ႀကိဳးစားခဲ့တယ္။

၁၉၈၆ခုႏွစ္မွာ ႏိုင္ငံေတာ္ကုမၸဏီႀကီးတစ္ခုအတြက္ လူစုသင္တန္းေပးအစီအစဥ္တစ္ခုမွာ ကြၽန္ေတာ္ ဝင္ပါခဲ့တယ္။ သင္တန္းမွာ ကြၽန္ေတာ္ ႀကိဳးစားေလ့လာၿပီး လတိုင္းနီးနီး အဆင့္နဲ႔ ျပဳမူေနထိုင္မႈႏွစ္ခုလုံးမွာ အမွတ္ေတြက ထိပ္ဆုံးမွာရွိတယ္။ ဒါေပမဲ့ အဆင့္နိမ့္တဲ့ အလုပ္သင္ရာထူးတစ္ခုကို ကြၽန္ေတာ့္ကိုေပးေတာ့ အံ့ဩသြားရတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ထက္အမွတ္နည္းေပမဲ့ မိသားစုအဆင့္အတန္းျမင့္တဲ့သူေတြက်ေတာ့ မန္ေနဂ်ာရာထူးေတြရတယ္။ စစခ်င္းေဆာက္နဲ႔ထြင္းျဖစ္ရလို႔ စိတ္ပ်က္သြားတယ္။ ကြၽန္ေတာ္က အသိအမွတ္ျပဳခံခ်င္ရင္ ေကာင္းေကာင္းလုပ္႐ုံနဲ႔မလုံေလာက္ဘူး၊ အထက္လူႀကီးကို မ်က္နာလိုမ်က္နာရလုပ္တတ္ေအာင္ သင္ရမယ္ဆိုတာလည္း သေဘာေပါက္သြားတယ္။ အဲဒါနဲ႔ ေနာက္ေတာ့ အထက္လူႀကီးကို သူ႔အိမ္ကအလုပ္ေတြ ခဏခဏ ကူလုပ္ေပးတယ္။ သူက ဖ်ားနာၿပီး ေဆး႐ုံတက္ရေတာ့ သူခိုင္းသမွ် လုပ္ေပးတယ္။ အထက္လူႀကီးက အသိအမွတ္ျပဳတာခံရဖို႔အတြက္ စီမံတဲ့ ကြၽမ္းက်င္မႈတိုးတက္ေအာင္လို႔ စာအုပ္မ်ိဳးစုံဝယ္ၿပီး စိတ္ႏွစ္ၿပီး ေလ့လာတယ္။ သုံးေလးႏွစ္ေလာက္ ႀကိဳးစားၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ကြၽန္ေတာ္က အထက္ပိုင္းစီမံေရးကို ရာထူးတိုးသြားတယ္။ စက္႐ုံထဲမွာ အလုပ္သမားေတြအားလုံးက ကြၽန္ေတာ့္ကို ေခါင္းညိတ္၊ ဦးၫႊတ္ၿပီး ႏႈတ္ဆက္ၾကတယ္။ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ အိမ္နီးခ်င္းေတြအားလုံးက ကြၽန္ေတာ့္ဆီ လာလည္ၾကတယ္။ အဲဒီလိုနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္က ကြၽန္ေတာ္တို႔႐ြာမွာ နာမည္ႀကီးလာတာေပါ့။ ကြၽန္ေတာ့္ကို အကူအညီေတာင္းဖို႔ လူေတြ ပိုပိုၿပီးေရာက္လာၾကတယ္။ အရင္က ကြၽန္ေတာ္တို႔ကို အထင္ေသးတဲ့သူေတြကေတာင္ လုံးဝ ေလသံေျပာင္းသြားၿပီး အခုေတာ့ ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ လုံးဝ ခင္ခင္မင္မင္ပဲ။ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ မာန္မာနအတြက္ အားလုံးက အာ႐ုံစိုက္ခံရၿပီး ေလးစားမႈေတြရတာက အရမ္းေက်နပ္ဖို႔ေကာင္းတယ္။

၁၉၉၈ခုႏွစ္၊ အသက္ ၃၅ႏွစ္မွာ စက္႐ုံၫႊန္မႉးအျဖစ္ ကြၽန္ေတာ္ ရာထူးတိုးသြားတယ္။ ဂုဏ္အဆင့္အတန္းနဲ႔ အာဏာရွိေနေပမဲ့ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ ဘဝင္မက်ေသးဘူး။ ကြၽန္ေတာ္က ပုဂၢိဳလ္ေရးအဆက္အသြယ္ေတြမရွိေတာ့ ကိုယ့္အလုပ္မွာ ေကာင္းေကာင္းမလုပ္ရင္ လက္ရွိအဆင့္အတန္းကို မထိန္းႏိုင္ေလာက္ဘူးလို႔ စိတ္ပူမိတယ္။ အဲဒါနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္က ဓားသြားေပၚလမ္းေလွ်ာက္ေနရသလိုမ်ိဳး အလုပ္ကို အရမ္းသတိထားၿပီး ခ်ဥ္းကပ္တယ္။ တစ္ခုခုမွားသြားရင္ အထုတ္ခံရမွာပဲဆိုၿပီး အရမ္းေၾကာက္ေနတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ရဲ႕အလုပ္တိုးတက္ဖို႔အတြက္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ေဖာက္သည္ေတြကို ခဏခဏ အစားအေသာက္နဲ႔ ဧည့္ခံတယ္။ အရက္ေသာက္ဖို႔၊ ကာရာအိုေကဆိုဖို႔ အျပင္ေခၚသြားတယ္။ တခ်ိဳ႕မန္ေနဂ်ာေတြဆိုရင္ ေဖာက္သည္ေတြကို ပိုက္ဆံနဲ႔ ျပည့္တန္ဆာေတြနဲ႔ေတာင္ လာဘ္ထိုးတာကို ကြၽန္ေတာ္ သတိထားမိတယ္။ ဒီလို စီးပြားေရးလုပ္တဲ့ပုံစံကို ကြၽန္ေတာ္ ႐ြံတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ေ႐ြးခ်ယ္စရာေတြကို အခ်ိန္ယူစဥ္းစားၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ ေနာက္ဆုံးေတာ့ အေျခအေနရဲ႕ လက္ေတြ႕အရွိတရားကိုပဲ လိုက္ေလ်ာခဲ့တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ေတြမွာ ကြၽန္ေတာ္ စိတ္ေသာကေရာက္ေနၿပီး အိပ္လို႔မရဘူး။ အလုပ္က ဖိအားနဲ႔ ကိုယ္ပိုင္ေသာကေတြေၾကာင့္ ဆီးခ်ိဳ၊ ေသြးတိုး၊ ေသြးတြင္းအဆီဓာတ္မ်ားျခင္းနဲ႔ တျခားေရာဂါေတြျဖစ္လာတယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာ ကြၽန္ေတာ့္ကုမၸဏီက အမ်ားပိုင္ကေန ပုဂၢလိကပိုင္လုပ္ငန္းအျဖစ္ ေျပာင္းလိုက္တယ္။ လူႏွစ္ရာ၊ သုံးရာရွိတဲ့ ဝန္ထမ္းေတြက ကုမၸဏီမွာ ရွယ္ယာေတြဝယ္ၾကၿပီး ပိုင္ဆိုင္မႈယူၾကတယ္။ သုံးႏွစ္ၾကာေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ဝင္ေငြေတြကို အမ်ားဆုံးရႏိုင္ဖို႔အတြက္ ကုမၸဏီဥကၠဌရဲ႕အစီအစဥ္အတိုင္း ရွယ္ယာရွင္လူနည္းစုကို ဝယ္လိုက္တယ္။ အဲဒီလိုနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ တျခားအႀကီးစားရွယ္ယာရွင္ေတြက သန္းႂကြယ္သူေဌးေတြျဖစ္လာၿပီး ကြၽန္ေတာ္တို႔ကုမၸဏီက ကြၽန္ေတာ္တို႔ေဒသမွာ အခြန္ဘ႑ာအရင္းအျမစ္ အႀကီးစားျဖစ္လာတယ္။ အေရးႀကီးတဲ့ အစည္းအေဝးေတြကို ခဏခဏတက္ရၿပီး ေကာင္တီထိုင္ခုံမွာ ထိုင္ရတယ္။ တီဗီမွာေတာင္ ပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္မာန္မာနက အရင္က လုံးဝ မျဖစ္ဘူးတဲ့ပုံစံနဲ႔ ေက်နပ္အားရတာေပါ့။ အျပင္ပန္းကၾကည့္ရင္ ကြၽန္ေတာ္က ထိပ္ဆုံးမွာရွိေနၿပီး အခြင့္ထူးခံလူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဘဝေနမႈပုံစံအတိုင္း ရွင္သန္ေနသလိုပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ စိတ္ထဲမွာေတာ့ ဗလာျဖစ္ေနၿပီး ဘဝင္မက်ဘူး။ ညတိုင္းပဲ အိပ္ရာေပၚလွဲၿပီး စဥ္းစားတယ္။ “ဒီႏွစ္ေတြမွာ ငါ့အလုပ္အေပၚ ကိုယ္၊ ေရာစိတ္ပါႏွစ္ၿပီး လုပ္ခဲ့တယ္။ နာမည္နဲ႔ အဆင့္အတန္းကို ရခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ ငါ့ရဲ႕ သိကၡာနဲ႔ ငါ့က်န္းမာေရးကို ဆုံးရႈံးခဲ့တယ္။ ဒါက တကယ္ပဲ ငါ့ဘဝကို ရွင္သန္သင့္တဲ့ပုံစံလား။ ဒီလိုမ်ိဳး အသက္ရွင္ေနေတာ့ ဘာအဓိပၸာယ္ရွိလဲ” ေပါ့။

ဒါေပမဲ့ အလုပ္ရႈပ္ေနတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ဘဝေၾကာင့္ ဆင္ျခင္သုံးသပ္ဖို႔ အခ်ိန္သိပ္မရဘူး။ ဒါေပမဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ အဆင့္အတန္းနဲ႔ ဂုဏ္သတင္းနဲ႔ ခြဲထြက္လို႔မရေအာင္ ခ်ည္ေႏွာင္ခံထားရေတာ့ ကြၽန္ေတာ္လုပ္ႏိုင္သမွ်က ေရွ႕ဆက္သြားဖို႔ပဲ။

ဒါေပမဲ့ ကြၽန္ေတာ္အံ့ဩသြားတာက ကြၽန္ေတာ့္အသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္းအလုပ္ရဲ႕ အထြတ္အထိပ္ကို ေရာက္တဲ့အခ်ိန္မွာပဲ စီမံမႈမွာ ကြၽန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ရဲ႕ သတိလစ္ဟင္းမႈေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ထုတ္ကုန္တစ္ခုက အႀကီးစား အရည္အေသြးျပႆနာတစ္ခုရွိခဲ့တယ္။ အဲဒီဟာေၾကာင့္ ကုမၸဏီက ယြမ္သန္းခ်ီၿပီး ကုန္သြားတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကြၽန္ေတာ္ လုံးဝကို စိတ္ညစ္မိတယ္။ အဲဒီကုမၸဏီမွာကြၽန္ေတာ္ရွိတဲ့ ႏွစ္ေတြအားလုံးမွာ ႏွစ္တိုင္းနီးပါးမွာ ပုံမွန္တိုးတက္ေအာင္ ကြၽန္ေတာ္ လုပ္ခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ အရင္ေျခာက္လမွာ ေသလုနီးပါး အလုပ္လုပ္ခဲ့ေပမဲ့ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ကိုယ့္ဂုဏ္သတင္းကို ဖ်က္ဆီးခဲ့တယ္။ အျမင့္ဆုံး အျမင့္ကေန အနိမ့္ဆုံးအနိမ့္အထိ က်သြားသလိုပဲ။ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ နာက်င္မႈနဲ႔ ေဝဒနာေတြရွိေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမတခ်ိဳ႕က အနႏၲတန္ခိုးရွင္ ဘုရားသခင္ရဲ႕ ေနာက္ဆုံးေသာကာလ ဧဝံေဂလိတရားကို ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ မွ်ေဝဖို႔ ေရာက္လာၾကတယ္။ ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္က ဒီလိုေျပာတာကို ကြၽန္ေတာ္ ေတြ႕ခဲ့ရတယ္။ “လူ၏ကံၾကမၼာကို ဘုရားသခင္၏လက္မ်ားက ထိန္းခ်ဳပ္ထား၏။ သင္သည္ မိမိကိုယ္ကိုယ္ ထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္စြမ္း မရွိေပ- လူသည္ သူ၏အက်ိဳးအတြက္ အၿမဲေျပးလႊားကာ အလုပ္ရႈပ္ေနေသာ္လည္း၊ မိမိကိုယ္ကိုယ္ ထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္စြမ္း မရွိၿမဲျဖစ္ေလသည္။ သင္သည္ သင္ကိုယ္တိုင္၏အလားအလာမ်ားကို သိႏိုင္မည္ဆိုပါက၊ သင္၏ကံၾကမၼာကို ထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္မည္ဆိုပါက၊ သင္သည္ အဖန္ဆင္းခံ သတၱဝါတစ္ဦး ျဖစ္ဦးမည္ေလာ။” (ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္၊ အတြဲ (၁)၊ ဘုရားသခင္၏ ေပၚထြန္းျခင္းႏွင့္ အမႈေတာ္၊ လူ၏သာမန္ဘဝကို နဂိုအတိုင္း ျပန္ျဖစ္လာေစျခင္းႏွင့္ သူ႔ကို အံ့ၾသဖြယ္ေကာင္းေသာ ခရီးပန္းတိုင္သို႔ ေခၚေဆာင္သြားျခင္း) “လူသား၏ ႏွလုံးသားႏွင့္ စိတ္ဝိညာဥ္ကို ဘုရားသခင္သည္ လက္၌ကိုင္ေဆာင္ထားၿပီး၊ လူသား၏ ဘဝတစ္ခုလုံးကို ဘုရားသခင္သည္ သူ၏မ်က္လုံးမ်ားျဖင့္ ၾကည့္ရႈလ်က္ရွိသည္။ သင္သည္ ဤအခ်က္ကို ယုံသည္ျဖစ္ေစ၊ မယုံသည္ျဖစ္ေစ၊ သက္ရွိျဖစ္ျဖစ္၊ သက္မဲ့ျဖစ္ျဖစ္ အရာအားလုံးသည္ ဘုရားသခင္၏ အႀကံအစည္မ်ားႏွင့္အညီ ေ႐ြ႕လ်ားေျပာင္းလဲကာ ျပန္လည္စတင္ၿပီး ကြယ္ေပ်ာက္သြားရမည္ျဖစ္သည္။ ဤသည္မွာ အရာအားလုံးကို ဘုရားသခင္တာဝန္ယူသည့္ နည္းလမ္းျဖစ္သည္။” (ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္၊ အတြဲ (၁)၊ ဘုရားသခင္၏ ေပၚထြန္းျခင္းႏွင့္ အမႈေတာ္၊ ဘုရားသခင္သည္ လူ႔အသက္၏ အရင္းအျမစ္ျဖစ္သည္) ဒါကို ဖတ္ၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ ဘဝမွာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ကံၾကမၼာအားလုံးက ဘုရားလက္ထဲမွာရွိတယ္ဆိုတာ ကြၽန္ေတာ္ သေဘာေပါက္သြားတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ အသက္ေမြးအလုပ္ေတြမွာ ေအာင္ျမင္ျခင္းရွိမရွိဆိုတဲ့အေပၚ ကြၽန္ေတာ္တို႔က ထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္စြမ္းမရွိပါဘူး။ စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ ဒါမွန္တယ္ဆိုတာ သေဘာေပါက္သြားတယ္။ နဂိုက ကြၽန္ေတာ္က ကိုယ္ပိုင္အားထုတ္မႈနဲ႔ ကြၽန္ေတာ့္အလုပ္ကို ေရွ႕ဆက္ဖို႔ ရည္႐ြယ္ခဲ့တာ။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီအစား ဆိုးဆိုးဝါးဝါးကို က်ရႈံးခဲ့တယ္။ ဒါဟာ ကြၽန္ေတာ္တို႔က ကိုယ့္ကံၾကမၼာကို မထိန္းခ်ဳပ္ဘူးဆိုတာ ျပခဲ့တယ္။ ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ ဒီစကားေတြက တကယ္ကို လက္ေတြ႕က်ၿပီး မွန္တဲ့ပုံစံရွိတယ္။ အခ်ိန္ကာလတစ္ခုအထိ အနႏၲတန္ခိုးရွင္ ဘုရားသခင္ရဲ႕ ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြကို ဖတ္ၿပီးေတာ့ ဒါဟာ ဘုရားရဲ႕ လုပ္ေဆာင္မႈျဖစ္တယ္ဆိုတာ ေသခ်ာသြားၿပီး အနႏၲတန္ခိုးရွင္ ဘုရားသခင္ကို ကြၽန္ေတာ္ လက္ခံခဲ့တယ္။

အဲဒီေနာက္ေတာ့ ေနာက္ထပ္ ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္တစ္ပိုဒ္ကို ကြၽန္ေတာ္ ေတြ႕တယ္။ “လူမ်ိဳးအားလုံး၊ ႏိုင္ငံအားလုံးႏွင့္ စက္မႈလုပ္ငန္း အားလုံး၏ လူမ်ားကို ဘုရားသခင္၏ အသံအား နားေထာင္ရန္၊ ဘုရားသခင္၏ အမႈကို ရႈစားရန္ႏွင့္ လူသားမ်ိဳးႏြယ္၏ ကံၾကမၼာကို အာ႐ုံစိုက္ရန္၊ ဘုရားသခင္ကို အသန႔္ရွင္းဆုံး၊ ဂုဏ္အသေရ အရွိဆုံး၊ အျမင့္မားဆုံးႏွင့္ လူသားမ်ိဳးႏြယ္အလယ္ တစ္ခုတည္းေသာ ကိုးကြယ္ဆည္းကပ္ရာ ျဖစ္ေစဖို႔အလို႔ငွာႏွင့္ အာျဗဟံ၏ သားစဥ္ေျမးဆက္မ်ားက ေယေဟာဝါ၏ ကတိေတာ္မ်ားေအာက္၌ အသက္ရွင္ခဲ့ၾကသကဲ့သို႔ပင္၊ ၿပီးလွ်င္ ပထမဦးစြာ ဘုရားသခင္ ဖန္ဆင္းခဲ့ေသာ အာဒံႏွင့္ဧဝတို႔က ဧဒင္ဥယ်ာဥ္ထဲတြင္ အသက္ရွင္ ခဲ့သကဲ့သို႔ပင္၊ လူသားမ်ိဳးႏြယ္ တစ္ရပ္လုံးအား ဘုရားသခင္၏ ေကာင္းခ်ီးမဂၤလာေအာက္၌ အသက္ရွင္ခြင့္ေပးရန္ ငါ တိုက္တြန္း၏။” (ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္၊ အတြဲ (၁)၊ ဘုရားသခင္၏ ေပၚထြန္းျခင္းႏွင့္ အမႈေတာ္၊ ေနာက္ဆက္တြဲ (၂)- လူသားမ်ိဳးႏြယ္တစ္ရပ္လုံး၏ ကံၾကမၼာအေပၚ ဘုရားသခင္ တာဝန္ယူဦးေဆာင္သည္) ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြက ကြၽန္ေတာ့္အေပၚ ေတာ္ေတာ္သက္ေရာက္တယ္။ ေအာင္ျမင္ဖို႔ ႐ုန္းကန္ရင္းနဲ႔ ကြၽန္ေတာ့္ဘဝရဲ႕ ပထမတစ္ဝက္ကို ကုန္ဆုံးခဲ့တယ္။ ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ တန္းတူလူေတြထက္ပိုသာဖို႔ ျဖစ္တဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ပန္းတိုင္က လက္ေတြ႕ျဖစ္ခဲ့ေပမဲ့ နာမည္ရေအာင္လုပ္ခဲ့ၿပီး ကြၽန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ရဲ႕ အရာမေရာက္တဲ့ဆႏၵေတြ ျပည့္ခဲ့ေပမဲ့ စိတ္အတြင္းထဲမွာေတာ့ ဗလာျဖစ္ၿပီး ေဝဒနာခံစားေနရတယ္။ သမၼာတရားကို ရွာေဖြၿပီး ဘုရားကို ကိုးကြယ္ဖို႔အတြက္ ဘုရားေရွ႕ကို လာျခင္းကသာ လမ္းမွန္ျဖစ္ၿပီး ဘုရားရဲ႕ ေကာင္းခ်ီးကို ရမယ္ဆိုတာ ကြၽန္ေတာ္ သေဘာေပါက္သြားတယ္။ အဲဒါနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္ ဘုရားကို က်ိန္ဆိုခဲ့တယ္။ ေနာက္ကို ယုံၾကည္ျခင္းကို လက္ေတြ႕လုပ္ၿပီး ဘုရားေနာက္လိုက္ဖို႔အတြက္ အေကာင္းဆုံးလုပ္မယ္ ဆိုၿပီးေတာ့။

ႏွစ္လၾကာေတာ့ ကြၽန္ေတာ္က ကြၽန္ေတာ့္အသင္းေတာ္မွာ အဖြဲ႕ေခါင္းေဆာင္တစ္ေယာက္ျဖစ္လာၿပီး အဖြဲ႕စုေဝးပြဲေတြလုပ္တဲ့ေနရာမွာ ဦးေဆာင္ရတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ အရမ္းစိတ္လႈပ္ရွားၿပီး ဘုရားအလိုေတာ္ကို အေရးစိုက္ၿပီး ကိုယ့္တာဝန္ကို ထမ္းေဆာင္ဖို႔ အသင့္ျဖစ္ေနတာေပါ့။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ စုေဝးပြဲေနရာက ကြၽန္ေတာ္အလုပ္လုပ္ခဲ့တဲ့ေနရာနားမွာဆိုေတာ့ စုေဝးပြဲသြားတဲ့လမ္းမွာ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြနဲ႔ ခဏခဏ ႀကဳံတယ္။ ၾကာလာေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ စိုးရိမ္လာတယ္။ ကြၽန္ေတာ္က ယုံၾကည္သူျဖစ္တာကို အထက္လူႀကီးက သိသြားရင္ အနည္းဆုံးအေနနဲ႔ ေဝဖန္ခံရၿပီး သိကၡာက်ႏိုင္တယ္။ ဒါေပမဲ့ အဆိုးဆုံးက ကုမၸဏီကေနေတာင္ အလုပ္ထုတ္ခံရႏိုင္တယ္။ ဒါဆိုရင္ ကြၽန္ေတာ့္ဘဝတစ္ဝက္လုံး ရဖို႔ ႐ုန္းကန္ခဲ့တဲ့ နာမည္နဲ႔ အဆင့္အတန္းကို ဆုံးရႈံးရမယ္။ ဒါေပမဲ့ ေနာက္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ စဥ္းစားတယ္။ “ဘုရားကို ယုံၾကည္ၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ သမၼာတရားတခ်ိဳ႕ကို ငါနားလည္လာေတာ့ မေကာင္းမႈေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေရွာင္ႏိုင္လာတယ္။ ဘုရားကို ယုံၾကည္တာ၊ သမၼာတရားကို ရွာေဖြတာနဲ႔ တာဝန္ထမ္းေဆာင္တာက လမ္းမွန္ျဖစ္တယ္၊ ငါ့ဘဝမွာ တန္ဖိုးအရွိဆုံး၊ အဓိပၸာယ္အရွိဆုံးအရာျဖစ္တယ္ဆိုတာ ငါ အရမ္းကို လက္ခံယုံၾကည္တယ္။ ဒီေတာ့ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ငါ ဒါကို စြန႔္လႊတ္လို႔မျဖစ္ဘူး” ေပါ့။ အဲဒီေနာက္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ စိတ္မက်ဥ္းက်ပ္ေတာ့ဘဲ ဆက္ၿပီးေတာ့ စုေဝးၿပီး တာဝန္ထမ္းေဆာင္တယ္။ ကြၽန္ေတာ္ ႀကိဳခန႔္မွန္းခဲ့သလိုပဲ။ နည္းနည္းၾကာေတာ့ ဘုရားကို ကြၽန္ေတာ္ ယုံၾကည္ၿပီး စုေဝးပြဲေတြတက္ေနတာကို အထက္လူႀကီးက သိသြားတယ္။ တစ္ခါေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔ကုမၸဏီက လုပ္တဲ့ အစည္းအေဝးကို ကြၽန္ေတာ္ မတက္ဘူး။ အဲဒါနဲ႔ ဥကၠဌက ကြၽန္ေတာ့္ကို လိုက္ရွာဖို႔ လူေတြလႊတ္တယ္။ စုေဝးပြဲက ဘယ္မွာလဲဆိုတာကိုေတာင္ လူေတြကို ေမးတယ္။ ေနာက္တစ္ခါက်ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္က စုေဝးပြဲတစ္ခုကို သြားေနတာ။ ဥကၠဌက သိသြားၿပီးေတာ့ အလယ္ပိုင္း မန္ေနဂ်ာေတြအားလုံးပါတဲ့ အစည္းအေဝးတစ္ခုကို တမင္လုပ္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ ထြက္သြားလို႔မရေအာင္ ကြၽန္ေတာ့္ေဘးနားမွာ ထိုင္တယ္။ ဒီအေျခအေနတစ္ခုလုံးက ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ တကယ္ကို ခက္တယ္။ ကြၽန္ေတာ္ စုေဝးပြဲေတြတက္တဲ့အခ်ိန္တိုင္းမွာ အၿမဲတမ္း စိတ္က်ဥ္းက်ပ္ရတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ကာလမွာ ကြၽန္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္ကို စိတ္ဖိစီးတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ လက္ရွိအေျခအေနက ကြၽန္ေတာ္ ဘုရားကို ယုံၾကည္ၿပီး တာဝန္ထမ္းေဆာင္တာ မလုပ္ေအာင္ တားဆီးေနတာကို သေဘာေပါက္သြားတယ္။ အဲဒါနဲ႔ ဘုရားကို ဆုေတာင္းၿပီး ဘုရားရဲ႕လမ္းျပမႈကို ေတာင္းခံခဲ့တယ္။

ေနာက္ပိုင္းမွာ ဒီလိုေျပာထားတဲ့ ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္တစ္ပိုဒ္ကို ကြၽန္ေတာ္ ေတြ႕တယ္။ “သင္သည္ ယခု ငါ့ကို မည္သို႔ စိတ္ေက်နပ္ေစသင့္သည္ ဆိုသည္ႏွင့္ ငါ၌ သင္၏ ယုံၾကည္ျခင္းတြင္ လမ္းေၾကာင္းမွန္ေပၚ မည္သို႔ အေျခခ်သင့္သည္ကို သင္ သိသင့္သည္။ ငါ ဆႏၵရွိသည္မွာ ယခု သင္၏သစၥာေစာင့္သိမႈႏွင့္ နာခံမႈ၊ ယခု သင္၏ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာႏွင့္ သက္ေသခံခ်က္တို႔ ျဖစ္သည္။ လက္ရွိတြင္ သက္ေသခံခ်က္က အဘယ္အရာျဖစ္သည္၊ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာက အဘယ္အရာျဖစ္သည္ကို သင္မသိလွ်င္ပင္၊ ငါ့ထံ သင္၏ အရာအားလုံးကို ယူေဆာင္လာသင့္ၿပီး၊ သင္၌ တစ္ခုတည္းေသာ ရတနာမ်ား- သင္၏ သစၥာေစာင့္သိမႈႏွင့္ နာခံျခင္း- ကို ငါ့ထံ လႊဲအပ္သင့္ေပသည္။ လူသားကို ငါ၏ လုံးဝ သိမ္းပိုက္ျခင္း သက္ေသခံခ်က္ကဲ့သို႔၊ စာတန္ကို ငါ၏ ေအာင္ႏိုင္ျခင္းႏွင့္ဆိုင္ေသာ သက္ေသခံခ်က္သည္ လူသား၏ သစၥာေစာင့္သိမႈႏွင့္ နာခံမႈအတြင္းတြင္ တည္ရွိသည္ကို သင္ သိသင့္သည္။” (ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္၊ အတြဲ (၁)၊ ဘုရားသခင္၏ ေပၚထြန္းျခင္းႏွင့္ အမႈေတာ္၊ ယုံၾကည္ျခင္းအေၾကာင္း သင္ မည္သည့္အရာ သိရွိသနည္း) ယုံၾကည္သူေတြအျဖစ္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ဘဝမွာ ဘာကိုပဲ ျဖတ္သန္းရပါေစ အၿမဲတမ္း ဘုရားအေပၚ ဆက္ကပ္ျခင္း၊ နာခံျခင္းကို လက္ေတြ႕လုပ္ၿပီး ဘုရားအတြက္ သက္ေသခံရမယ္ဆိုတာ ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ကတစ္ဆင့္ ကြၽန္ေတာ္ သေဘာေပါက္သြားတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ကြၽန္ေတာ္က ယုံၾကည္ျခင္းကို က်င့္သုံးလာတာ ႏွစ္ႏွစ္ၾကာၿပီ။ ကြၽန္ေတာ္က အျပင္ပန္းမွာ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ေပမဲ့ ကြၽန္ေတာ့္အလုပ္ေၾကာင့္ စိတ္က်ဥ္းက်ပ္ေနရတယ္။ အလုပ္အထုတ္ခံရၿပီး ကြၽန္ေတာ့္အဆင့္အတန္းကို ဆုံးရႈံးရမွာကို အၿမဲတမ္း စိတ္ပူေနခဲ့တယ္။ အဲဒါနဲ႔ ကြၽန္ေတာ့္တာဝန္ကို တကယ္တမ္းမလုပ္ႏိုင္ခဲ့ဘူး။ တစ္ခါတေလမွာ ကြၽန္ေတာ့္အလုပ္က ကြၽန္ေတာ့္စုေဝးပြဲနဲ႔ တာဝန္ေတြကိုေတာင္ လႊမ္းမိုးသြားတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္သက္ေသခံခ်က္က ဘယ္မွာလဲ။ ေနာက္ပိုင္းမွာ ေနာက္ထပ္ ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္တစ္ပိုဒ္က စိတ္ထဲေပၚလာတယ္။ “သူ၏ ဘုရားသခင္ကို ယုံၾကည္ျခင္းတြင္၊ ေပတ႐ုသည္ အရာရာ၌ ဘုရားသခင္ကို ေက်နပ္ေစရန္ ႀကိဳးစားခဲ့ၿပီး၊ ဘုရားသခင္ထံမွလာေသာ အရာအားလုံးကို နာခံရန္ ႀကိဳးစားခဲ့သည္။ စိုးစဥ္းမွ် ေစာဒကတက္ျခင္း မရွိဘဲ၊ သူသည္ ျပစ္တင္ဆုံးမျခင္းႏွင့္ တရားစီရင္ျခင္းအျပင္၊ စစ္ေဆးျခင္း၊ အတိဒုကၡႏွင့္ သူ႔အသက္တာတြင္ ခ်ိဳ႕တဲ့မႈမ်ားျဖင့္ အသက္ရွင္ျခင္းတို႔ကို လက္ခံႏိုင္ခဲ့သည္၊ ယင္းတို႔အထဲမွ မည္သည့္အရာကမွ် သူ၏ ဘုရားသခင္အား ခ်စ္ျခင္းအား မေျပာင္းလဲႏိုင္ခဲ့ေပ။ ဤသည္မွာ ဘုရားသခင္ကို အဆုံးစြန္ ခ်စ္ျခင္း မဟုတ္ေလာ။ ဤသည္မွာ ဘုရားသခင္၏ ဖန္ဆင္းခံသတၱဝါတစ္ဦးႏွင့္ဆိုင္သည့္ တာဝန္ကို ျဖည့္ဆည္းျခင္း မဟုတ္ေလာ။” (ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္၊ အတြဲ (၁)၊ ဘုရားသခင္၏ ေပၚထြန္းျခင္းႏွင့္ အမႈေတာ္၊ ေအာင္ျမင္မႈ သို႔မဟုတ္ ရႈံးနိမ့္မႈသည္ လူေလွ်ာက္ေသာ လမ္းေၾကာင္းအေပၚတြင္ မူတည္သည္) ေပတ႐ုက သူ႔ယုံၾကည္ျခင္းမွာ ဘုရားကို နာခံၿပီး ခ်စ္ဖို႔ အားထုတ္ခဲ့တယ္။ သခင္ေယရႈက သူ႔ကို ေခၚတဲ့အခါမွာ သခင္ေယရႈေနာက္ကိုလိုက္ဖို႔ သူ႔ငါးဖမ္းေလွကို ခ်က္ခ်င္းစြန႔္ပစ္ခဲ့တယ္။ စမ္းသပ္မႈေတြ၊ အခက္အခဲေတြကို သူရင္ဆိုင္ရတဲ့အခါမွာ ဘုရားအလိုေတာ္ကို ျဖည့္ဆည္းဖို႔ အားထုတ္ေနတုန္းပဲ။ ေနာက္ဆုံးမွာ ေျပာင္းျပန္ကားစင္တင္ခံရၿပီး သူေသတဲ့အထိ ဘုရားကို အဆုံးစြန္ ခ်စ္ၿပီး နာခံခဲ့တယ္။ ဘုရားအတြက္ အံ့ဖြယ္ျဖစ္ၿပီး ထူးကဲတဲ့ သက္ေသကို ခံခဲ့တယ္။ တန္ဖိုးနဲ႔ အဓိပၸာယ္အျပည့္ရွိတဲ့ ဘဝကို ရွင္သန္ခဲ့တယ္။ ယုံၾကည္ျခင္းကို က်င့္သုံးၿပီး ဘုရားေနာက္လိုက္ဖို႔ ကြၽန္ေတာ္ ဆုံးျဖတ္ခဲ့တာကို ထည့္တြက္ရင္ ဘုရားကို ခ်စ္ၿပီး ေက်နပ္ေစဖို႔ အားထုတ္ၿပီး ေပတ႐ုကို အတုယူသင့္တယ္။ ဒါကသာ မွန္တဲ့ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ျဖစ္မွာပဲ။ ကြၽန္ေတာ့္ဘဝရဲ႕ ပထမတစ္ဝက္မွာ လာဘ္ေပးလာဘ္ယူေတြလုပ္ခဲ့တာ၊ အက်င့္ပ်က္မႈထဲမွာ သာယာၿပီး အဆင့္အတန္းနဲ႔ အာဏာအတြက္ လိမ္ညာခဲ့ၿပီး လုံးဝ စိတ္ဒုကၡေရာက္ၿပီး ေနခဲ့ရတာေတြကို ေတြးမိတယ္။ အဲဒီလိုနဲ႔ ကြၽန္ေတာ့္လူငယ္ဘဝက ကုန္လြန္သြားတယ္။ ေနာက္ဆုံးမွာ ကြၽန္ေတာ္က ဘုရားက လမ္းမွန္ေပၚကို လမ္းျပေပးတာကို ခံရေပမဲ့ ကြၽန္ေတာ့္အလုပ္ေၾကာင့္ စိတ္က်ဥ္းက်ပ္ေနၿပီး ယုံၾကည္ျခင္း က်င့္သုံးၿပီး တာဝန္ထမ္းေဆာင္ဖို႔ကို အာ႐ုံမစိုက္ႏိုင္ဘူး။ ဒီလိုဆက္သြားေနရင္ ကြၽန္ေတာ့္ဘဝက တကယ္တိုးတက္ႏိုင္ပါ့မလား။ အထူးသျဖင့္ ဒီ ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြကို ေတြးမိတဲ့အခါေပါ့ “အခ်ိန္သည္ မည္သူကိုမွ် မေစာင့္ေပ။” (ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္၊ အတြဲ (၂)၊ ဘုရားသခင္ကို သိကြၽမ္းျခင္းႏွင့္ စပ္လ်ဥ္း၍၊ အတုမရွိ ဘုရားသခင္ကိုယ္ေတာ္တိုင္ (၁၀)) အေရးတႀကီးျဖစ္ေနတဲ့ ခံစားခ်က္မ်ိဳး ရွိေနခဲ့တယ္။ ဒီကမာၻေျမေပၚမွာ ႏွစ္ ၅၀ ေက်ာ္ၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ ဘုရားရဲ႕ ေနာက္ဆုံးေသာကာလ ကယ္တင္ျခင္းေက်းဇူးေတာ္ကို လက္ခံဖို႔ သမၼာတရားကို ရွာေဖြၿပီး ဘုရားရဲ႕ ကယ္တင္ျခင္းကို ရယူဖို႔ ကြၽန္ေတာ္ အခြင့္အေရးရခဲ့တာကို စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ ဒါေတြအားလုံးက ဘုရားရဲ႕ ၾကင္နာျခင္းပဲ။ ကြၽန္ေတာ့္ယုံၾကည္ျခင္းမွာ အရမ္းကို ေပါ့ေပါ့တန္တန္လုပ္ေနတာကို ရပ္ရမယ္။ အဲဒီေနာက္ေတာ့ သမၼာတရားကို ရွာေဖြၿပီး တာဝန္ထမ္းေဆာင္ဖို႔အတြက္ အခ်ိန္နဲ႔ စြမ္းအင္အားလုံး ထည့္ႏိုင္ဖို႔ ကြၽန္ေတာ့္အလုပ္က ထြက္ဖို႔ စိတ္ကူးရလိုက္တယ္။

ဒါေပမဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ဘဝတစ္ဝက္ေက်ာ္အထိ လႈပ္ရွား႐ုန္းကန္ရင္း အခ်ိန္ကုန္ၿပီး ေနာက္ဆုံးမွာ ယြမ္သန္းေပါင္းမ်ားစြာပိုင္တဲ့ ကိုယ္ေရးဂုဏ္ျဒပ္အခ်က္အလက္တစ္ခုနဲ႔ အႀကီးစားရွယ္ယာရွင္ျဖစ္လာၿပီး ေလးစားသူေတြ မေရတြက္ႏိုင္ေအာင္ရွိခဲ့တာကို ကြၽန္ေတာ္ ေတြးမိတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကြၽန္ေတာ့္အလုပ္ကို ဆုံးရႈံးရရင္ သာမန္လူတစ္ေယာက္ပဲ ျပန္ျဖစ္သြားမယ္။ ဒါဆို ဘယ္သူက ကြၽန္ေတာ့္ကို အေရးလုပ္မွာလဲ။ ကြၽန္ေတာ့္မိတ္ေဆြေတြ၊ ေဆြမ်ိဳးေတြ၊ အထက္လူႀကီးနဲ႔ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြအားလုံးက ကြၽန္ေတာ့္ကို အထင္ေသးၿပီး အ႐ူးပဲလို႔ ေျပာၾကမယ္။ အဲဒီေနာက္မွာ ကြၽန္ေတာ္က သူတို႔ေရွ႕မွာ ဘယ္လိုေခါင္းေမာ့ရဲမွာလဲ။ ဒီလိုေတြးမိသြားတာနဲ႔တစ္ၿပိဳင္နက္ ကြၽန္ေတာ္ စိတ္ရႈပ္ေထြးသြားတယ္။ အဲဒါနဲ႔ ဘုရားကို ဆုေတာင္းၿပီး ကြၽန္ေတာ့္အလုပ္ရဲ႕ အခ်ဳပ္အေႏွာင္ေတြနဲ႔ ကန႔္သတ္မႈေတြကေန လြတ္ေျမာက္ေအာင္ ခြန္အားေပးဖို႔ ေတာင္းခံခဲ့တယ္။ ကြၽန္ေတာ္ ရွာေဖြရင္းနဲ႔ ဒီ ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္အပိုဒ္ကို သြားေတြ႕တယ္။ အနႏၲတန္ခိုးရွင္ ဘုရားသခင္ ေျပာသည္မွာ- “လူတို႔သည္ ေက်ာ္ၾကားမႈႏွင့္ အျမတ္အစြန္းအတြက္သာ စဥ္းစားတတ္ေတာ့သည္ အထိျဖစ္ေအာင္၊ ၎တို႔၏ အေတြးမ်ားကို ထိန္းခ်ဳပ္ရန္အတြက္ စာတန္သည္ ေက်ာ္ၾကားမႈႏွင့္ အျမတ္အစြန္းကို အသုံးျပဳ၏။ ၎တို႔သည္ ေက်ာ္ၾကားမႈႏွင့္ အျမတ္အစြန္းအတြက္ ႐ုန္းကန္လႈပ္ရွား ၾက၏၊ ေက်ာ္ၾကားမႈႏွင့္ အျမတ္အစြန္းအတြက္ အခက္အခဲမ်ားကို ခံၾက၏၊ ေက်ာ္ၾကားမႈႏွင့္ အျမတ္အစြန္း အတြက္ အရွက္ရျခင္းမ်ားကို ႀကံ့ႀကံ့ခံၾက၏၊ ေက်ာ္ၾကားမႈ ႏွင့္ အျမတ္အစြန္း အတြက္ ၎တို႔တြင္ ရွိသမွ်အရာတိုင္းကို စြန႔္လႊတ္ၾကသကဲ့သို႔၊ ေက်ာ္ၾကားမႈႏွင့္ အျမတ္အစြန္းတို႔အတြက္ မည္သို႔ေသာ အကဲျဖတ္မႈ၊ ဆုံးျဖတ္မႈကိုမဆို ၎တို႔က ျပဳလုပ္ၾကလိမ့္မည္။ ဤနည္းလမ္းျဖင့္ စာတန္သည္ လူတို႔အား မျမင္ႏိုင္ေသာ အခ်ဳပ္အေႏွာင္တို႔ႏွင့္ ခ်ည္ေႏွာင္ၿပီး လူတို႔သည္ ၎တို႔ကို တြန္းလွန္ရန္ အင္အားမရွိသလို သတၱိလည္းမရွိၾကေပ။ ၎တို႔သည္ ဤအခ်ဳပ္အေႏွာင္တို႔အား အမႈမဲ့အမွတ္မဲ့ သယ္ေဆာင္ၾကၿပီး ႀကီးစြာေသာ အခက္အခဲျဖင့္ ေရွ႕သို႔ဆက္ကာသာ ႐ုန္းၾကရ၏။ ဤေက်ာ္ၾကားမႈႏွင့္ အျမတ္အစြန္း အတြက္ အလို႔ငွာ၊ လူသားမ်ိဳးႏြယ္သည္ ဘုရားသခင္ကို ေရွာင္ၾကဥ္၍၊ ကိုယ္ေတာ္အား သစၥာေဖာက္ၿပီး၊ တိုး၍ ဆိုးယုတ္ လာၾကသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဤနည္းျဖင့္ မ်ိဳးဆက္တစ္ခုၿပီး တစ္ခုသည္ စာတန္၏ ေက်ာ္ၾကားျခင္းႏွင့္ အျမတ္အစြန္း အၾကားတြင္ ဖ်က္ဆီးခံၾကရ၏။ စာတန္၏ လုပ္ေဆာင္မႈတို႔ကို ယခု ၾကည့္သည့္အခါ၊ ၎၏ အႏၲရာယ္ရွိေသာ ရည္႐ြယ္ခ်က္တို႔သည္ လုံးဝ စက္ဆုပ္စရာေကာင္းသည္ မဟုတ္ေလာ။ သင္တို႔သည္ ေက်ာ္ၾကားမႈႏွင့္ အျမတ္အစြန္း မပါလွ်င္ အသက္မရွင္ႏိုင္ဟု ထင္သည့္အတြက္ေၾကာင့္၊ စာတန္၏ အႏၲရာယ္ရွိေသာ ရည္႐ြယ္ခ်က္တို႔ကို ယေန႔တြင္ ျမင္ေကာင္း ျမင္ႏိုင္ၾကမည္ မဟုတ္ေပ။ လူတို႔သည္ ေက်ာ္ၾကားမႈႏွင့္ အျမတ္အစြန္းကို ခ်န္ထားခဲ့မည္ဆိုလွ်င္၊ ၎တို႔အေနျဖင့္ ေရွ႕ခရီးလမ္းကို ျမင္ႏိုင္ေတာ့မည္ မဟုတ္၊ ၎တို႔၏ ပန္းတိုင္မ်ားကို ျမင္ႏိုင္ေတာ့မည္မဟုတ္၊ ၎တို႔၏ အနာဂတ္သည္လည္း ေမွးမွိန္ ေမွာင္မိုက္လာမည္ဟု ထင္ၾက၏။ သို႔ရာတြင္ ေက်ာ္ၾကားမႈႏွင့္ အျမတ္အစြန္း ဟူသည္ စာတန္က လူသားကို ခ်ည္ေႏွာင္ရန္ အသုံးျပဳသည့္ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ ေကာင္းေသာ အခ်ဳပ္အေႏွာင္မ်ား ျဖစ္သည္ ဆိုသည္ကို သင္တို႔ အားလုံးသည္ တစ္ေန႔တြင္ တျဖည္းျဖည္းျဖင့္ သိျမင္လာၾကလိမ့္မည္။ ထိုေန႔ေရာက္ေသာအခါ၊ သင္သည္ စာတန္၏ ထိန္းခ်ဳပ္မႈကို လုံးလုံးလ်ားလ်ား ခုခံမည္ျဖစ္ သကဲ့သို႔၊ စာတန္က သင့္အား ခ်ည္ေႏွာင္ရန္ အသုံးျပဳသည့္ အခ်ဳပ္အေႏွာင္မ်ားကိုလည္း လုံးလုံးလ်ားလ်ား ခုခံလိမ့္မည္။ စာတန္က သင္၌ သြတ္သြင္းထားေသာ အရာအားလုံးကို သင္လႊင့္ပစ္ခ်င္သည့္ အခ်ိန္က်သည့္အခါ၊ သင္သည္ စာတန္ႏွင့္ ျပတ္ျပတ္သားသား လမ္းခြဲလိမ့္မည္ျဖစ္ကာ၊ စာတန္က သင့္ထံသို႔ ယူေဆာင္လာေသာ အရာအားလုံးကိုလည္း အမွန္ပင္ ႐ြံရွာမုန္းတီး လိမ့္မည္ ျဖစ္သည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္မွ လူသားမ်ိဳးႏြယ္သည္ ဘုရားသခင္ အတြက္ စစ္မွန္သည့္ ခ်စ္ျခင္းႏွင့္ တမ္းတျခင္း ရွိလိမ့္မည္။” (ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္၊ အတြဲ (၂)၊ ဘုရားသခင္ကို သိကြၽမ္းျခင္းႏွင့္ စပ္လ်ဥ္း၍၊ အတုမရွိ ဘုရားသခင္ကိုယ္ေတာ္တိုင္ (၆)) ကြၽန္ေတာ့္အလုပ္ကေန မထြက္ခြာႏိုင္တဲ့၊ ကြၽန္ေတာ့္တာဝန္အေပၚ အားမစိုက္ႏိုင္တဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္က ေက်ာ္ၾကားျခင္းနဲ႔ ခ်မ္းသာျခင္းက လူေတြကို ခ်ည္ေႏွာင္ၿပီး ထိန္းခ်ဳပ္ဖို႔ စာတန္အသုံးျပဳတဲ့ အခ်ဳပ္အေႏွာင္ေတြျဖစ္တာကို မျမင္ခဲ့လို႔ပဲဆိုတာ ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ကေန ကြၽန္ေတာ္ သေဘာေပါက္သြားတယ္။ စာတန္က ကြၽန္ေတာ့္ကို ေထာင္ေခ်ာက္ဆင္ခဲ့တယ္။ စာတန္က ကြၽန္ေတာ့္ကို လွည့္စားၿပီး ဖ်က္ဆီးဖို႔နည္းလမ္းအေနနဲ႔ ေက်ာ္ၾကားမႈနဲ႔ ခ်မ္းသာမႈကို အသုံးျပဳခဲ့ၿပီး အဲဒါေတြေနာက္လိုက္ေအာင္လုပ္တယ္။ ဘုရားထံကေန ေသြဖည္ၿပီး သစၥာေဖာက္ေအာင္လုပ္ခဲ့တယ္။ ကြၽန္ေတာ္ငယ္ငယ္ကတည္းက ကြၽန္ေတာ့္မိသားစုက ဆင္းရဲၿပီး အႏိုင္က်င့္ခံရၿပီး အထင္ေသးခံရတာေၾကာင့္ “ထင္ရွားေက်ာ္ၾကားမႈရရွိျခင္းသည္ သူ၏ ဘိုးေဘးမ်ားအတြက္ ဂုဏ္အေသေရယူေဆာင္လာသည္”၊ “လူသားသည္ အထက္သို႔ ႐ုန္းကန္ဆန္တက္သည္၊ ေရသည္ နိမ့္ရာသို႔ စီးဆင္း၏” ဆိုတာမ်ိဳး ဆိုးယုတ္တဲ့ အေတြးအေခၚေတြက အဆိပ္ခတ္ထားတာကို ကြၽန္ေတာ္ ခံရတာေၾကာင့္ ဒီအယူအဆေတြကို အျမင့္ဆုံး အမွန္တရားအျဖစ္ မွတ္ယူၿပီး အခြင့္ထူးခံလူတန္းစားတစ္ေယာက္ဘဝကို ေနထိုင္မယ္လို႔ က်ိန္ဆိုခဲ့တယ္။ ဒီရည္႐ြယ္ခ်က္နဲ႔ ကြၽန္ေတာ့္မာနကို ၿမိဳသိပ္ၿပီး အထက္လူႀကီးေရွ႕မွာ ခခယယလုပ္ၿပီး ကပ္ဖားခဲ့တယ္။ ေနာက္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ အဆင့္အတန္းရွိလာတဲ့အခါမွာ သူမ်ားေတြက ကြၽန္ေတာ့္ကို ပူးေပါင္းႀကံစည္ေနၾကတယ္လို႔ အၿမဲတမ္း စိတ္ပူေနခဲ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ့္အဆင့္အတန္း ခိုင္မာဖို႔အတြက္ လိပ္ျပာလုံလုံနဲ႔ ေဖာက္သည္ေတြကို ပိုက္ဆံ၊ ျပည့္တန္ဆာတို႔နဲ႔ လာဘ္ထိုးခဲ့တယ္။ ေန႔တိုင္း ေၾကာက္ေနၿပီး စိတ္လႈပ္ရွားေနခဲ့တယ္။ ကြၽန္ေတာ္လုပ္ခဲ့သမွ်ေၾကာင့္ ျပန္ခံရမွာကို ထိတ္လန႔္ေနခဲ့တယ္။ ပိုၿပီးေတာ့ေတာင္ ျမင့္တဲ့ အဆင့္အတန္းကို ရဖို႔အတြက္ ကြၽန္ေတာ္တို႔လုပ္ငန္းကို အပင္ပန္းခံၿပီး တည္ေဆာက္ခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒါက ေရဆန္ကို ကူးေနရသလိုပဲ။ နားရတဲ့အခ်ိန္ကို မရွိဘူး။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ ေမာပန္းလာၿပီး ေရာဂါျဖစ္လာတယ္။ ဘာအဆင့္အတန္း၊ အာဏာမွမရွိတုန္းက ဒါေတြကို လိုအပ္တဲ့ ဘယ္နည္းလမ္းနဲ႔မဆို ရဖို႔ အားထုတ္ခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ ေနာက္ဆုံးမွာ ကြၽန္ေတာ္လိုခ်င္တာကို ရတဲ့အခ်ိန္က်ေတာ့ တစ္ေနကုန္ စားေသာက္တာေတြ လုပ္ေနရတယ္။ မေကာင္းတဲ့ ေလာကီေရစီးေၾကာင္းေတြေနာက္လိုက္ဖို႔ကလြဲၿပီး ေ႐ြးခ်ယ္စရာမရွိခဲ့ဘူး။ လူသားတစ္ေယာက္လို႔ လုံးဝ မခံစားရဘူး။ ၿငိမ္းခ်မ္းတဲ့၊ တည္ၿငိမ္တဲ့စိတ္နည္းနည္းေလးမွ မရွိခဲ့ဘူး။ ေန႔တိုင္းပဲ စိတ္က အထိမခံျဖစ္ေနၿပီး ေဝဒနာျပင္းပ်ၿပီး ပင္ပန္းတဲ့ ဘဝပုံစံကို ရွင္သန္ခဲ့ရတယ္။ စာတန္က ကြၽန္ေတာ့္ကို ႏွိပ္စက္ဖို႔ ေက်ာ္ၾကားမႈနဲ႔ ခ်မ္းသာမႈကို အသုံးျပဳခဲ့တယ္။ နာမည္ႀကီးၿပီး ခ်မ္းသာတဲ့လူေတြက ေငြေၾကးခ်မ္းသာၿပီး နာမည္ရွိၿပီး အလုပ္မွာ ေအာင္ျမင္ေပမဲ့ တခ်ိဳ႕ေတြက မူးယစ္ေဆးသုံးတာ၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္သတ္ေသတာ၊ ေထာင္က်တာေတြ ရွိေနတုန္းပဲဆိုတာကိုလည္း ကြၽန္ေတာ္ ေတြးမိတယ္။ ေက်ာ္ၾကားမႈနဲ႔ ခ်မ္းသာမႈက သူတို႔ကို ယာယီဂုဏ္သိကၡာေပးေကာင္းေပးႏိုင္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒါေတြက သူတို႔စိတ္နဲ႔ ခႏၶာမွာ အႏွစ္မဲ့ျခင္းနဲ႔ ဒုကၡေတြပဲ ျဖစ္ေစတယ္။ စာတန္က ကြၽန္ေတာ္တို႔ထဲကို ထည့္သြင္းခဲ့တဲ့ ေက်ာ္ၾကားမႈနဲ႔ ခ်မ္းသာမႈကို ရွာခ်င္တဲ့ ဆႏၵက အပ်က္သေဘာေဆာင္တဲ့အရာဆိုတာ အဲဒီအခါက်မွ ကြၽန္ေတာ္ သေဘာေပါက္သြားတယ္။ ဒါက လူေတြကို ေဆာ့ကစားၿပီး ထိခိုက္ေစတဲ့ စာတန္ရဲ႕နည္းလမ္းပဲ။ ပ်က္စီးျခင္းနဲ႔ နစ္နာျခင္းေတြပဲ ျဖစ္ေစတယ္။ လူေတြရဲ႕ လူ႔သဘာဝကို ပိုပိုၿပီးေတာ့ လုယူၿပီး မိစာၦေကာင္ေတြအျဖစ္ ေျပာင္းေပးလိုက္တယ္။ ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ရဲ႕ ပံ့ပိုးမႈနဲ႔ ေရေလာင္းမႈကို ခံစားရၿပီး သမၼာတရားကို ရွာေဖြျခင္း၊ ဘုရားကို ေၾကာက္႐ြံ႕ျခင္း၊ မေကာင္းမႈကို ေရွာင္ၾကဥ္ျခင္း၊ ဖန္ဆင္းခံတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ကိုယ့္တာဝန္ကို ထမ္းေဆာင္ျခင္းေတြကသာ အဓိပၸာယ္နဲ႔ တန္ဖိုးရွိတဲ့ ဘဝကို ရွင္သန္ေစလိမ့္မယ္ဆိုတာ ကြၽန္ေတာ္ နားလည္သြားတယ္။ ေက်ာ္ၾကားမႈနဲ႔ ခ်မ္းသာမႈေနာက္လိုက္ဖို႔ ကြၽန္ေတာ့္ဘဝကို ပိုၿပီးေပးဆပ္ရတဲ့ ေထာင္ေခ်ာက္ထဲကို က်လို႔မျဖစ္ဘူး။ အဆင့္အတန္းနဲ႔ နာမည္ရဲ႕ အခ်ဳပ္အေႏွာင္ေတြကို ဖယ္ရွားဖို႔ ဘုရားကို ကြၽန္ေတာ္ အမွီျပဳရမယ္။ တာဝန္ကို ေကာင္းေကာင္းထမ္းေဆာင္ရမယ္။ သမၼာတရားကို ရွာေဖြၿပီး အဓိပၸာယ္ရွိတဲ့ဘဝကို ရွင္သန္ရမယ္။ ဒါကို ကြၽန္ေတာ္ သေဘာေပါက္သြားၿပီးေတာ့ အလုပ္ထြက္ဖို႔ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ခ်လိုက္တယ္။

ကြၽန္ေတာ္က ကုမၸဏီမွာ အေရးႀကီးတဲ့ေနရာမွာရွိတာဆိုေတာ့ တိုက္႐ိုက္ႏုတ္ထြက္ဖို႔ ႀကိဳးစားရင္ ဥကၠဌက ေသခ်ာေပါက္ သေဘာတူမွာမဟုတ္ဘူးဆိုတာ ကြၽန္ေတာ္ သိတယ္။ အဲဒါနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္ ဥကၠဌဆီကို ရက္ရွည္ဖ်ားနာခြင့္ေလွ်ာက္ဖို႔ ဆုံးျဖတ္လိုက္တယ္။ ဒါေပမဲ့ သူက ကြၽန္ေတာ့္ရည္႐ြယ္ခ်က္ေတြကို မွန္းမိတာျဖစ္မယ္။ “ငါ ဒါကို လက္မွတ္မထိုးဘူး။ ဖ်ားနာလို႔ ခြင့္ေပးလိုက္ရင္ မင္းက အလုပ္ထြက္ေတာ့မွာ” တဲ့။ အဲဒါၾကားေတာ့ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိဘူး။ ဥကၠဌက ႏုတ္ထြက္ခြင့္မေပးဘဲ ကြၽန္ေတာ္က အတင္းလုပ္ရင္ သူ စိတ္ဆိုးမွာမဟုတ္ဘူးလား။ ကြၽန္ေတာ့္ ရွယ္ယာတန္ဖိုး အရင္းအႏွီးက ကုမၸဏီမွာ ျမဳပ္ႏွံထားတုန္းပဲ။ သူက ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ အခက္အခဲျဖစ္ေအာင္လုပ္ၿပီး ကြၽန္ေတာ္ ျမဳပ္ႏွံထားတဲ့ ေငြကို ျပန္ေတာင္းယူခြင့္မေပးရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ။ အဲဒီအခ်ိန္အတြင္းမွာ အလုပ္က ႏုတ္ထြက္ဖို႔က ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ ဒုကၡေပးတဲ့ ျပႆနာျဖစ္လာတယ္။ ဘာလုပ္သင့္တယ္ဆိုတာကို တကယ္ကို မသိခဲ့ဘူး။ အဲဒါနဲ႔ ဘုရားကို ဆက္တိုက္ဆုေတာင္းၿပီး လမ္းျပမႈေတာင္းခံတယ္။

တစ္ေန႔ေတာ့ ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္တစ္ပိုဒ္က ႐ုတ္တရက္ စိတ္ထဲေပၚလာတယ္။ အနႏၲတန္ခိုးရွင္ ဘုရားသခင္ ေျပာသည္မွာ- “အာျဗဟံက သူ၏လက္ကိုဆန္႔ထုတ္ၿပီး သူ၏သားကိုသတ္ဖို႔ ဓါးကိုကိုင္ လိုက္ေသာအခါ၊ သူ၏လုပ္ရပ္မ်ားကို ဘုရားသခင္ျမင္သေလာ။ ျမင္ခဲ့သည္။ ဘုရားသခင္က အာျဗဟံကို ဣဇာက္အား ယဇ္ပူေဇာ္ဖို႔ေတာင္းခ်ိန္မွအစ အာျဗဟံက သူ၏သားကို သတ္ဖို႔ အမွန္တကယ္ ဓါးေျမႇာက္ခ်ိန္အထိ- ျဖစ္စဥ္တစ္ခုလုံးသည္ ဘုရားသခင္ကို အာျဗဟံ၏ ႏွလုံးသားအား ျပသခဲ့ၿပီး၊ ယခင္က သူ၏မိုက္မဲမႈ၊ မသိနားမလည္မႈႏွင့္ ဘုရားသခင္ကို နားလည္မႈလြဲမႈမ်ားကို ပဓာနမထားဘဲ၊ ထိုအခ်ိန္တြင္ အာျဗဟံ၏ႏွလုံးသားသည္ ဘုရားသခင္အတြက္ မွန္ကန္ခဲ့ၿပီး၊ ႐ိုးသားခဲ့ကာ၊ ဘုရားသခင္ေပးခဲ့သည့္သား ဣဇာက္ကို ဘုရားသခင္ထံ သူအမွန္တကယ္ျပန္ေပးမည္ ျပဳခဲ့သည္။ သူ႔ထံ၌ ဘုရားသခင္သည္ သူ လိုခ်င္ခဲ့သည့္ တကယ့္နာခံျခင္းကို ေတြ႕ရွိခဲ့သည္။” (ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္၊ အတြဲ (၂)၊ ဘုရားသခင္ကို သိကြၽမ္းျခင္းႏွင့္ စပ္လ်ဥ္း၍၊ ဘုရားသခင္၏ အမႈေတာ္၊ ဘုရားသခင္၏ စိတ္သေဘာထားႏွင့္ ဘုရားသခင္ ကိုယ္ေတာ္တိုင္ (၂)) အာျဗဟံရဲ႕ အေတြ႕အႀကဳံက ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ အရမ္းခြန္အားရတယ္။ ဘုရားသခင္က လူေတြရဲ႕ ႐ိုးသားမႈနဲ႔ နာခံမႈကို အလိုရွိတယ္ဆိုတာ ေတြ႕ရတယ္။ ဘုရားသခင္က အာျဗဟံရဲ႕ တစ္ဦးတည္းေသာသား ဣဇက္ကို ယဇ္ပူေဇာ္ဖို႔ သူ႔ကို ေျပာေတာ့ အာျဗဟံက ဘုရားသခင္ ေက်နပ္ေစဖို႔ ေဝဒနာကို သည္းခံၿပီး သူခ်စ္ရတဲ့သူကို စြန႔္လႊတ္ႏိုင္ခဲ့တယ္။ ဒီကတစ္ဆင့္ အာျဗဟံရဲ႕ ႏွလုံးသားက ဘုရားအတြက္ စစ္မွန္တယ္ဆိုတာ ဘုရားက ျမင္သြားတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္အျပဳအမူကို ျပန္သုံးသပ္ၾကည့္တယ္။ ကြၽန္ေတာ္က ကြၽန္ေတာ့္ယုံၾကည္မႈကို ကြၽန္ေတာ့္ဘဝရဲ႕ အႀကီးဆုံးအစိတ္အပိုင္းျဖစ္ခ်င္တယ္လို႔ ေျပာေပမဲ့၊ တာဝန္ကို လုံလုံေလာက္ေလာက္ ထမ္းေဆာင္ႏိုင္ဖို႔ အလုပ္ထြက္ဖို႔ ဆႏၵရွိတယ္ဆိုေပမဲ့ ဒါေတြအားလုံးက ႂကြားလုံးသက္သက္ျဖစ္ၿပီး ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ တကယ့္ႏွလုံးသားကို တကယ္မေပးအပ္ေသးပါဘူး။ အလုပ္ထြက္ဖို႔ အတင္းလုပ္လို႔ ဥကၠဌက စိတ္ဆိုးၿပီး ကြၽန္ေတာ့္ရင္းႏွီးျမဳပ္ႏွံမႈကို ေတာင္းလို႔မရႏိုင္မွာကို စိတ္ပူခဲ့တယ္။ ကိုယ့္အက်ိဳးစီးပြားကိုပဲ ကြၽန္ေတာ္ စိတ္ပူခဲ့တယ္။ အာျဗဟံက ဘုရားကို သူ႔ရဲ႕ တစ္ဦးတည္းေသာသားကို ေပးအပ္တယ္။ ကြၽန္ေတာ္လုပ္ဖို႔လိုတာက အလုပ္က ထြက္ဖို႔ပဲ။ ဒါေပမဲ့ မလုပ္ႏိုင္ခဲ့ဘူး။ ဘုရားအတြက္ စစ္မွန္တဲ့ ႏွလုံးသားမရွိခဲ့ဘူး။ ကြၽန္ေတာ္က ဘုရားကို လွည့္စားေနတာပဲမဟုတ္ဘူးလား။ ဒါေတြအားလုံးကို သေဘာေပါက္သြားၿပီး နည္းနည္း လိပ္ျပာမလုံျဖစ္သြားတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ ဘုရားကို ဆုေတာင္းတယ္။ “အဖ ဘုရားသခင္၊ တာဝန္ထမ္းေဆာင္တဲ့ေနရာမွာ အာ႐ုံစိုက္ႏိုင္ဖို႔အတြက္ ကြၽန္ေတာ္ အလုပ္ထြက္ခ်င္ေနပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကြၽန္ေတာ္ လိုက္မလုပ္ႏိုင္ပါဘူး။ ဘုရားသခင္၊ ကိုယ္ေတာ့္ကို ဆက္ၿပီး မလွည့္စားခ်င္ေတာ့ပါဘူး။ အလုပ္က ထြက္ၿပီး ကိုယ့္တာဝန္ကို အခ်ိန္ျပည့္ထမ္းေဆာင္ဖို႔ အသင့္ျဖစ္ေနပါၿပီ” ဆိုၿပီးေတာ့။ ဆုေတာင္းၿပီးေတာ့ ေနာက္ဆုံးမွာ ကြၽန္ေတာ္ အလုပ္ထြက္ဖို႔ကို ဥကၠဌနဲ႔ သြားေဆြးေႏြးဖို႔ သတၱိရွိသြားတယ္။ ေနာက္ဆုံးက်ေတာ့ သူက ကြၽန္ေတာ့္ကို ႏွစ္ဝက္ခြင့္ယူဖို႔ပဲ ခြင့္ျပဳတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကြၽန္ေတာ္က ႏုတ္ထြက္ဖို႔ စိတ္ဆုံးျဖတ္ၿပီးေနၿပီ။

အဲဒီလိုနဲ႔ ႏွစ္တစ္ဝက္ကုန္သြားတယ္။ ကုမၸဏီနဲ႔ ကြၽန္ေတာ့္ဆက္ဆံေရးကို ထိန္းသိမ္းဖို႔ ကြၽန္ေတာ့္ခြင့္ကို ဆက္တိုးၿပီး ေနာက္ဆုံးက်ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ ရင္းႏွီးျမဳပ္ႏွံထားတဲ့ ပိုက္ဆံကို ျပန္ေတာင္းဖို႔ စီစဥ္ခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ ဥကၠဌက စီရင္စုၿမိဳ႕ေတာ္က ကြၽန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ အေရာင္းကုမၸဏီမွာ သူရွိေနတယ္လို႔ ေျပာၿပီး ကြၽန္ေတာ့္ခြင့္ကို ဆက္တိုးဖို႔အတြက္ လူကိုယ္တိုင္လာေတြ႕ဖို႔ ေျပာတယ္။ ဒါေပမဲ့လည္း ေနာက္ဆုံးမွာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ေတြ႕ေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ခြင့္အေၾကာင္း လုံးဝ မေျပာဘူး။ ကုမၸဏီရဲ႕ ဌာနခြဲေတြအကုန္လုံးကိုပဲ လိုက္ျပတယ္။ ႐ုံးေတြအကုန္လုံးက ေဝေဝဆာဆာနဲ႔ အလွဆင္ထားၿပီး ေတာ္ေတာ္အထင္ႀကီးစရာေကာင္းတယ္။ လူတိုင္းက အလုပ္ရႈပ္ေနၾကတယ္။ ဌာနခြဲအားလုံးက မန္ေနဂ်ာေတြက ကြၽန္ေတာ့္ကို “ဒါ႐ိုက္တာဝမ္” ဆိုၿပီး ေႏြးေႏြးေထြးေထြးနဲ႔ ေခၚတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ သတိမထားမိခင္မွာပဲ ကြၽန္ေတာ္က ေသြးေဆာင္မႈထဲမွာ ပါသြားျပန္တယ္။ ကြၽန္ေတာ္ ေတြးမိတယ္။ “ငါက ႏွစ္ဝက္အထိ ဒီမွာမရွိေပမဲ့ ဒီကုမၸဏီမွာ အရွိန္အဝါ ရွိေနတုန္းပဲ။ ဒီကုမၸဏီ အႀကီးႀကီးမွာ ငါက ရွယ္ယာရွိတယ္။ ဒီလုပ္ငန္းမွာ ငါက ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္ေနတုန္းပဲ။ အရင္ႏွစ္ႏွစ္မွာ ငါတို႔ ကုမၸဏီက ပိုၿပီးေတာ့ အျမတ္အစြန္းထြက္လာတယ္။ ငါ့တာဝန္ကို စြန႔္လႊတ္ၿပီး ဒီမွာ ဆက္လုပ္ရင္ ပိုက္ဆံေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားရွာႏိုင္ၿပီး ငါ့ဘဝကို ခ်မ္းခ်မ္းသာသာနဲ႔ ေနႏိုင္တယ္။ ငါ့မ်ိဳးဆက္ေတြေတာင္ ဂုဏ္သိကၡာနဲ႔ ေနႏိုင္တယ္” ေပါ့။ ဒီလို ေတြးမိေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ နည္းနည္းစိတ္ပါလာတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကြၽန္ေတာ့္အေျခအေနက လြဲေနတယ္ဆိုတာ အျမန္သတိထားမိၿပီး စိတ္ႏွလုံးထဲကေန ဘုရားကို အျမန္ေအာ္ေခၚလိုက္တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ သခင္ေယရႈရဲ႕ ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြကို ကြၽန္ေတာ္ အမွတ္ရတယ္။ “သင္တို႔သည္ ဘုရားသခင္၏ အေစကို၎၊ ေလာကီစည္းစိမ္၏အေစကို၎ မခံႏိုင္ၾကဟု မိန႔္ေတာ္မူ၏။” (ရွင္လုကာခရစ္ဝင္ ၁၆:၁၃) စာတန္က သခင္ေယရႈကို စုံစမ္းေသြးေဆာင္ဖို႔ ႀကိဳးစားတဲ့ က်မ္းစာထဲက ဇာတ္လမ္းတစ္ခုကိုလည္း သတိရမိတယ္။ “တဖန္မာရ္နတ္သည္ ေယရႈကို အလြန္ျမင့္လွစြာေသာ ေတာ္ေပၚသို႔ ေဆာင္သြား၍၊ ဤေလာက၌ ရွိသမွ်ေသာ တိုင္းႏိုင္ငံတို႔ကို၎၊ ထိုတိုင္းႏိုင္ငံတို႔၏ စည္းစိမ္ကို၎ ျပၫႊန္၍၊ ကိုယ္ေတာ္သည္ ငါ့ကို ၫြတ္ျပပ္ကိုးကြယ္လွ်င္ ယခုျပေလသမွ်တို႔ကို ငါေပးမည္ဟုဆိုေလ၏။ ေယရႈကလည္း အခ်င္းစာတန္၊ ငါ့ေနာက္သို႔ဆုတ္ေလာ့။ သင္၏ဘုရားသခင္ ထာဝရဘုရားကို ကိုးကြယ္ရမည္။ ထိုဘုရားသခင္ကိုသာ ဝတ္ျပဳရမည္ က်မ္းစာလာသည္ဟု မိန္႔ေတာ္မူ၏။” (ရွင္မႆဲခရစ္ဝင္ ၄:၈-၁၀) ဥကၠဌက သူတို႔ရဲ႕ တန္ဖိုးႀကီးတဲ့ ႐ုံးခန္းေနရာေတြနဲ႔ တိုးတက္ရွင္သန္ေနတဲ့ အလုပ္ပတ္ဝန္းက်င္ေတြကို ႂကြားျပၿပီး ကုမၸဏီမွာ ကြၽန္ေတာ္ေနေအာင္ ေသြးေဆာင္ေနတာမဟုတ္ဘူးလား။ စာတန္က ေနာက္ကြယ္ကေန ဒါေတြအားလုံးကို ျခယ္လွယ္ေနတာမဟုတ္ဘူးလား။ စာတန္က ကြၽန္ေတာ့္ကို စမ္းသပ္ၿပီး စုံစမ္းေသြးေဆာင္ဖို႔ အဆင့္အတန္းနဲ႔ ခ်မ္းသာျခင္းကို အသုံးျပဳဖို႔ ႀကိဳးစားေနတာ။ ကြၽန္ေတာ္က ဘုရားနဲ႔ တာဝန္ကို စြန႔္လႊတ္ၿပီး ကြၽန္ေတာ့္ကို ဆက္ေဆာ့ကစားၿပီး အလြဲသုံးစားလုပ္ခြင့္ေပးဖို႔အတြက္ေပါ့။ စာတန္ရဲ႕ ေကာက္က်စ္တဲ့ ႀကံစည္မႈထဲကို ကြၽန္ေတာ္ သက္ဆင္းလို႔မျဖစ္ဘူး။

အဲဒီေနာက္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ခြင့္ကို ေနာက္ထပ္ သုံးလတိုးလိုက္တယ္။ သုံးလျပည့္ခါနီးက်ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ စဥ္းစားတယ္။ “ငါ ဒီလို ခြင့္ေတြဆက္ၿပီး ေတာင္းဆိုေနလို႔ မျဖစ္ဘူး။ ငါ့တာဝန္ကို ေအးေအးေဆးေဆး လုပ္လို႔ရေအာင္ ဒီကုမၸဏီနဲ႔ အဆက္အသြယ္ျဖတ္ခ်င္ရင္ ငါ့ရွယ္ယာေတြအကုန္လုံး ေရာင္းစားပစ္ရမယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒီလိုေရာင္းတာေတြကို ခြင့္ျပဳတဲ့အခ်ိန္က တစ္ႏွစ္မွာ တစ္ရက္ပဲရွိတယ္။ ဥကၠဌက ငါ့ရွယ္ယာေတြေရာင္းခြင့္မေပးရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ။ ၿပီးေတာ့ ရွယ္ယာတန္ဖိုး အရင္းအႏွီးေတြထဲမွာ ငါ့ရဲ႕ ၁ သန္းခြဲက သူ႔ဆီမွာ ရွိေနတုန္းပဲ။ သူက ငါ့ကို အဲဒါျပန္မေပးရင္ ငါတစ္ျပားမွ ရွိမွာမဟုတ္ဘူး။ အဲဒီအရင္းအႏွီးကို ငါ့လူငယ္ဘဝရဲ႕ ေသြး၊ ေခြၽး၊ မ်က္ရည္ေတြနဲ႔ ရခဲ့တာ” ေပါ့။ အဲဒီအခ်ိန္ေတြမွာ ဒါကို တစ္ေနကုန္ စိတ္ပူေနၿပီး ကြၽန္ေတာ့္တာဝန္ကို ေကာင္းေကာင္းမထမ္းေဆာင္ႏိုင္လို႔ အရမ္းစိတ္ညစ္မိတယ္။ အဲဒါနဲ႔ ဘုရားကို တိတ္တဆိတ္ဆုေတာင္းၿပီး ဒီဝန္ထုပ္ဝန္ပိုးကေန လြတ္ေျမာက္ဖို႔အတြက္ လမ္းဖြင့္ေပးဖို႔ ဘုရားကို ေတာင္းခံခဲ့တယ္။

ေနာက္က်ေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ရွယ္ယာေတြကို ေရာင္းဖို႔အတြက္ ေဆြးေႏြးဖို႔ ဥကၠဌနဲ႔ ေတြ႕တယ္။ ဒါေပမဲ့ သူက ကြၽန္ေတာ့္ကို ထုတ္ခြင့္မေပးဘူး။ သူက ကြၽန္ေတာ့္ကို အခက္အခဲျဖစ္ေအာင္လုပ္တယ္။ “ဒီကုမၸဏီကေန ထြက္ခ်င္ရင္ မင္းရဲ႕ ရွယ္ယာတခ်ိဳ႕ကို အဆုံးခံရမယ္ ဆိုၿပီး ေျပာတယ္။” ယြမ္ေထာင္ေသာင္းခ်ီၿပီး အဆုံးခံဖို႔ကို ကြၽန္ေတာ္ လက္မခံႏိုင္ခဲ့ဘူး။ အဲဒီပိုက္ဆံကိုရဖို႔ အလုပ္ႀကိဳးစားခဲ့ရတာေလ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ စာတန္က ကြၽန္ေတာ့္ကို စုံစမ္းေသြးေဆာင္ဖို႔ ေနာက္တစ္ခါ ႀကိဳးစားေနတယ္ဆိုတာ ႐ုတ္တရက္ သတိထားမိလိုက္တယ္။ ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္တစ္ပိုဒ္ကို ကြၽန္ေတာ္ ေတြးမိတယ္။ အနႏၲတန္ခိုးရွင္ ဘုရားသခင္ ေျပာသည္မွာ- “ေယာဘ၏ စိတ္ႏွလုံးထဲတြင္၊ သူပိုင္ဆိုင္သမွ်သည္ သူ႔အေပၚ ဘုရားသခင္ ေပးအပ္ခဲ့ျခင္းျဖစ္ၿပီး သူ၏ ကိုယ္ပိုင္ အားထုတ္မႈ၏ ရလဒ္ မဟုတ္ေၾကာင္းကို အေလးအနက္ သူ ယုံၾကည္ခဲ့ေပသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သူသည္ ဤေကာင္းခ်ီးမဂၤလာမ်ားကို အရင္းအႏွီးျပဳရမည့္ အရာတစ္ခုအျဖစ္ သူမျမင္ခဲ့ေပ၊ သို႔ေသာ္ ယင္းအစား သူ ထိန္းသိမ္းသင့္ေသာ လမ္းခရီးကို သူ၏ အစြမ္းရွိသမွ်ျဖင့္ ထိန္းသိမ္းရာတြင္ သူ၏ ရွင္သန္မႈ အေျခခံသေဘာတရားမ်ားကို အေျချပဳထားခဲ့သည္။ သူသည္ ဘုရားသခင္၏ ေကာင္းခ်ီးမဂၤလာမ်ားကို ျမတ္ႏိုးခဲ့ၿပီး ယင္းတို႔အတြက္ ေက်းဇူးေတာ္ ခ်ီးမြမ္းခဲ့သည္၊ သို႔ေသာ္ သူသည္ ေကာင္းခ်ီးမဂၤလာမ်ားအေပၚ မစြဲမက္ခဲ့သကဲ့သို႔၊ ေနာက္ထပ္ ေကာင္းခ်ီးမဂၤလာမ်ားကိုလည္း မရွာေဖြခဲ့ေပ။ ယင္းမွာ ဥစၥာပစၥည္းအေပၚ သူ၏ သေဘာထား ျဖစ္ခဲ့သည္။ ေကာင္းခ်ီးမဂၤလာမ်ား ရျခင္းအလို႔ငွာ မည္သည့္အရာကိုမွ် သူမလုပ္ေဆာင္ခဲ့သကဲ့သို႔၊ ဘုရားသခင္၏ ေကာင္းခ်ီးမဂၤလာမ်ား ကင္းမဲ့ျခင္း သို႔မဟုတ္ ဆုံးရႈံးျခင္းအားျဖင့္ စိုးရိမ္ျခင္း သို႔မဟုတ္ စိတ္ထိခိုက္ျခင္း မရွိခဲ့ေပ။ သူသည္ ဘုရားသခင္၏ ေကာင္းခ်ီးမဂၤလာမ်ားေၾကာင့္ လြန္လြန္ကဲကဲ၊ အ႐ူးအမူး ေပ်ာ္႐ႊင္ခဲ့ျခင္း မရွိသကဲ့သို႔၊ သူမၾကာခဏ ေမြ႕ေလ်ာ္ခံစားခဲ့ရေသာ ေကာင္းခ်ီးမဂၤလာမ်ားေၾကာင့္ ဘုရားသခင္၏ လမ္းခရီးကို လ်စ္လ်ဴရႈျခင္း မရွိခဲ့ေပ၊ သို႔မဟုတ္ ဘုရားသခင္၏ ေက်းဇူးေတာ္ကို ေမ့ေလ်ာ့ျခင္း မရွိခဲ့ေပ။ သူ၏ဥစၥာပစၥည္းအေပၚ ေယာဘ၏ သေဘာထားသည္ သူ၏ စစ္မွန္ေသာ လူ႔သဘာဝကို လူတို႔ထံ ထုတ္ေဖာ္ျပေလသည္- ပထမဦးစြာ ေယာဘသည္ ေလာဘႀကီးေသာ လူတစ္ဦး မဟုတ္ခဲ့သကဲ့သို႔၊ သူ၏ ႐ုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာ အသက္တာတြင္ နားပူနားဆာ မလုပ္ခဲ့ေပ။ ဒုတိယအေနျဖင့္ ေယာဘသည္ သူ၌ ရွိသမွ်ကို ဘုရားသခင္ ယူေဆာင္သြားမည္ကို စိုးရိမ္ျခင္း သို႔မဟုတ္ ေၾကာက္႐ြံ႕ျခင္း မရွိခဲ့ေပ၊ ယင္းမွာ သူ၏ စိတ္ႏွလုံးထဲက ဘုရားသခင္အေပၚ သူ၏ နာခံမႈ သေဘာထား ျဖစ္ခဲ့သည္။ ဆိုလိုသည္မွာ သူ႔ထံမွ ဘုရားသခင္သည္ မည္သည့္ အခ်ိန္တြင္ ယူေဆာင္သြားမည္ သို႔မဟုတ္ ႐ုပ္သိမ္းျခင္း ျပဳမည္ မျပဳမည္ႏွင့္ပတ္သက္၍ သူသည္ ေတာင္းဆိုခ်က္မ်ား သို႔မဟုတ္ ညည္းညဴမႈမ်ား မရွိခဲ့သကဲ့သို႔ အေၾကာင္းရင္းကိုလည္း မေမးခဲ့ဘဲ၊ ဘုရားသခင္၏ အစီအစဥ္မ်ားကို နာခံရန္သာ ႀကိဳးစားခဲ့သည္။ တတိယအေနျဖင့္ သူ၏ ပိုင္ဆိုင္မႈမ်ားသည္ သူ၏ ကိုယ္ပိုင္ အားထုတ္မႈမ်ားမွ ရလာသည္ဟု မည္သည့္အခါမွ် သူမယုံၾကည္ခဲ့ဘဲ ထိုအရာမ်ားကို ဘုရားသခင္က သူ႔အေပၚ ေပးအပ္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္ဟု ယုံၾကည္ခဲ့သည္။ ဤသည္မွာ ဘုရားသခင္၌ ေယာဘ၏ ယုံၾကည္ျခင္း ျဖစ္ခဲ့ၿပီး သူ၏ ခံယူခ်က္ႏွင့္သက္ဆိုင္သည့္ အရိပ္အႁမြက္တစ္ခု ျဖစ္သည္။” (ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္၊ အတြဲ (၂)၊ ဘုရားသခင္ကို သိကြၽမ္းျခင္းႏွင့္ စပ္လ်ဥ္း၍၊ ဘုရားသခင္၏ အမႈေတာ္၊ ဘုရားသခင္၏ စိတ္သေဘာထားႏွင့္ ဘုရားသခင္ ကိုယ္ေတာ္တိုင္ (၂)) ေယာဘက ခ်မ္းသာျခင္းေတြ အမ်ားႀကီးစုေဆာင္းခဲ့ေပမဲ့ အဲဒါေတြကို မျမတ္ႏိုးခဲ့ဘူးဆိုတာ ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္က ကြၽန္ေတာ့္ကို ျပခဲ့တယ္။ အဲဒီအစား သူက ဘုရားကို နာခံျခင္း၊ ကိုးကြယ္ျခင္းကို ဦးစားေပးခဲ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူ႔ခ်မ္းသာမႈနဲ႔ ပိုင္ဆိုင္မႈပစၥည္းအားလုံး ဆုံးရႈံးရေပမဲ့ ဘုရားသခင္ကို ခ်ီးမြမ္းေထာမနာျပဳႏိုင္တုန္းပဲ။ ေယာဘရဲ႕ ဇာတ္လမ္းက ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ အရမ္းခြန္အားရတယ္။ ေယာဘကို အတုယူသင့္တယ္၊ ခ်မ္းသာျခင္းကို ဖက္တြယ္တာကို ရပ္ၿပီး အဲဒီအစား ဘုရားကို ေက်နပ္ေစဖို႔ ေ႐ြးခ်ယ္သင့္တယ္ဆိုတာ ကြၽန္ေတာ္ သိခဲ့တယ္။ စိတ္ဆုံးျဖတ္လိုက္ၿပီးေတာ့ ယြမ္ ၂၀၀၀၀၀ တန္တဲ့ရွယ္ယာေတြကို စြန႔္လႊတ္ဖို႔ သေဘာတူလိုက္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ဥကၠဌက ဒါ မလုံေလာက္ေသးဘူးလို႔ ေတြးၿပီး ကြၽန္ေတာ့္ကို ပိုၿပီး အဆုံးခံဖို႔ ေတာင္းဆိုတယ္။ အဲဒီေလာက္ ပိုက္ဆံအမ်ားႀကီးကို စြန႔္ခြာရမွာကို ကြၽန္ေတာ္ တကယ္ကို မခံႏိုင္တာေၾကာင့္ ဘုရားကို တိတ္တဆိတ္ဆုေတာင္းလိုက္တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ စာတန္က ကြၽန္ေတာ့္ကို ခ်ည္ေႏွာင္ၿပီး ထိန္းခ်ဳပ္ဖို႔အတြက္ ေငြကို အသုံးျပဳဖို႔ ႀကိဳးစားေနတယ္ဆိုတာ သတိထားမိလိုက္တယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ ခ်မ္းသာမႈကို မစြန႔္ခြာႏိုင္တာနဲ႔ပဲ စာတန္ရဲ႕ စုံစမ္းေသြးေဆာင္ျခင္းကို မလြန္ဆန္ႏိုင္ မျဖစ္သင့္ဘူးေလ။ ခိုင္ခိုင္မာမာနဲ႔ သက္ေသရပ္တည္ၿပီး စာတန္ကို အရွက္ရေစရမယ္။ အဲဒီေနာက္ေတာ့ ယြမ္ ၅၀၀၀၀၀ နဲ႔ ညီမွ်တဲ့ ရွယ္ယာေတြကို စြန႔္လႊတ္ၿပီးမွ သူက ကြၽန္ေတာ့္ကို ကုမၸဏီက ထြက္ခြင့္ေပးခဲ့တယ္။ အဲဒီကစၿပီး ေနာက္ဆုံးေတာ့ ယုံၾကည္ျခင္းကို က်င့္သုံးၿပီး တာဝန္ထမ္းေဆာင္ဖို႔ အာ႐ုံစိုက္ႏိုင္ခဲ့တယ္။

ေနာက္ပိုင္းမွာ ေကာင္တီေကာ္မတီအတြင္းေရးမႉးတစ္ေယာက္က အက်င့္ပ်က္ျခစားၿပီး လာဘ္ေပးလာဘ္ယူလုပ္တဲ့စြဲခ်က္ေတြနဲ႔ ေထာင္က်သြားၿပီး ေနာက္ဆုံးမွာ ေထာင္က်တဲ့ ဖိစီးမႈေၾကာင့္ စိတ္ေဖာက္ျပန္သြားတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ ေတြးမိတယ္။ “ဒါေတြက ေက်ာ္ၾကားမႈနဲ႔ ခ်မ္းသာျခင္းအတြက္ ႀကိဳးပမ္းတဲ့ ၾကမ္းတမ္းတဲ့ အက်ိဳးဆက္ေတြပဲ” ေပါ့။ ကြၽန္ေတာ္လည္း လက္ေဆာင္ေပးတာေတြ၊ လာဘ္ေပးလာဘ္ယူလုပ္တာေတြ၊ အဆင့္အတန္းရဖို႔အတြက္ အက်င့္ပ်က္မႈနဲ႔ ေဖာက္ျပန္ပ်က္စီးျခင္းထဲမွာ သာယာခဲ့တာေတြကို စဥ္းစားမိတယ္။ ကုမၸဏီက မထြက္ခဲ့ရင္ ကြၽန္ေတာ္လည္း ေနာက္ဆုံးမွာ ဒီကံၾကမၼာကိုပဲ ႀကဳံရႏိုင္တယ္။ အနႏၲတန္ခိုးရွင္ ဘုရားသခင္ရဲ႕ ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြက ေက်ာ္ၾကားမႈနဲ႔ ခ်မ္းသာျခင္းရဲ႕ ခ်ဳပ္ေႏွာင္မႈေတြကေန ကြၽန္ေတာ့္ကို လြတ္ေျမာက္ေစခဲ့တယ္။ စာတန္ရဲ႕ စုံစမ္းေသြးေဆာင္ျခင္းရဲ႕ အေဝးမွာ ထားေပးခဲ့တယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ စိတ္ႏွလုံးအတြင္းထဲကေန ဘုရားရဲ႕ ေက်းဇူးေတာ္နဲ႔ ကြယ္ကာျခင္းအတြက္ ဘုရားကို ေက်းဇူးတင္ခဲ့ပါတယ္။

ဒီႏွစ္ေတြမွာ ကြၽန္ေတာ့္တာဝန္ကို ကြၽန္ေတာ္ မေျပာင္းမလဲဘဲ ျဖည့္ဆည္းခဲ့တယ္။ ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမေတြနဲ႔အတူ ခဏခဏ စုေဝးၿပီး ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ကို မွ်ေဝတယ္။ သမၼာတရားေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို နားလည္လာၿပီး ေလာကီအရာေတြအမ်ားႀကီးကို သိျမင္လာတယ္။ ဒီလိုေျပာထားတဲ့ ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြကို ခဏခဏ စဥ္းစားမိတယ္။ “လူတို႔၏ ဘဝတစ္ခုလုံးသည္ ဘုရားသခင္၏ လက္မ်ားထဲတြင္ ရွိေနသည္ျဖစ္ၿပီး၊ အကယ္၍ ဘုရားသခင္၏ေရွ႕ေတာ္ရွိ ၎တို႔၏ သႏၷိဌာန္အတြက္သာ မဟုတ္ခဲ့လွ်င္ အႏွစ္သာရမဲ့ေသာ ဤလူ႔ေလာကႀကီးထဲတြင္ မည္သူသည္ အခ်ည္းႏွီးသက္သက္ ေနထိုင္ရန္ လိုလိုလားလား ရွိလိမ့္မည္နည္း။ အဘယ္ေၾကာင့္ စိတ္ရႈပ္ခံေနမည္နည္း။ ေလာကထဲတြင္ ဝင္လိုက္ထြက္လိုက္ အေျပးအလႊားသြားေနရင္း ဘုရားသခင္အတြက္ မည္သည့္အရာတစ္ခုကိုမွ ၎တို႔မလုပ္ေဆာင္ပါက၊ ၎တို႔၏ဘဝတစ္ခုလုံးကို ျဖဳန္းတီးပစ္ရာ ေရာက္လိမ့္မည္မဟုတ္ေလာ။” (ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္၊ အတြဲ (၁)၊ ဘုရားသခင္၏ ေပၚထြန္းျခင္းႏွင့္ အမႈေတာ္၊ “စၾကဝဠာတစ္ခုလုံးအတြက္ ဘုရားသခင္၏ ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္မ်ား” ႏွင့္သက္ဆိုင္ေသာ နက္နဲမႈမ်ားကို အနက္ဖြင့္ဆိုခ်က္၊ အခန္း (၃၉)) ဟုတ္ပါတယ္။ ဘဝက သိပ္ တိုေတာင္းတယ္။ စာတန္ရဲ႕ အုပ္စိုးမႈေအာက္မွာ ကြၽန္ေတာ့္ဘဝတစ္ဝက္ေက်ာ္ အသက္ရွင္ခဲ့တယ္။ သူမ်ားေတြထက္သာဖို႔ ႀကိဳးပမ္းရင္းနဲ႔ ေက်ာ္ၾကားမႈနဲ႔ ခ်မ္းသာျခင္းကို ရွာေဖြခဲ့တယ္။ စာတန္က ကြၽန္ေတာ့္ကို ေဆာ့ကစားၿပီး အလြဲသုံးစားလုပ္ခဲ့တယ္။ အဓိပၸာယ္ကင္းမဲ့တဲ့ အႏွစ္မရွိတဲ့၊ စိတ္ဒုကၡေရာက္တဲ့ ျဖစ္တည္မႈကို ရွင္သန္ခဲ့တယ္။ ဘုရားသခင္ရဲ႕ က႐ုဏာနဲ႔ ေက်းဇူးေတာ္ကသာ ကြၽန္ေတာ့္ကို သူ႔ရဲ႕ ေနာက္ဆုံးေသာကာလ ကယ္တင္ျခင္းကို ရရွိေစခဲ့တယ္။ ဘုရားအတြက္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အသုံးခံၿပီး ဖန္ဆင္းခံတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ တာဝန္ ထမ္းေဆာင္ေစခဲ့တယ္။ ဘုရားေၾကာင့္သာမဟုတ္ရင္ ကြၽန္ေတာ့္တစ္ဘဝလုံးကို ျဖဳန္းတီးပစ္မိမွာပဲ။ အသင္းေတာ္မွာ တာဝန္ထမ္းေဆာင္တာက ကြၽန္ေတာ္ ရွိခဲ့ဖူးတဲ့ တူညီတဲ့ အဆင့္အတန္းနဲ႔ ခ်မ္းသာမႈကို မရေကာင္း မရႏိုင္ေပမဲ့ လြတ္လပ္၊ လြတ္ေျမာက္တဲ့ ဘဝကို ရွင္သန္ရတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ အသိစိတ္က သက္သာရာရတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ လူသားပုံသဏၭန္အတိုင္း နည္းနည္း အသက္ရွင္ေနထိုင္ခဲ့သလို ခံစားရတယ္။ ဒါေတြအားလုံးက ဘုရားက ကြၽန္ေတာ့္ကို လမ္းမွန္ေပၚကို လမ္းျပေပးတာေၾကာင့္ပါ။ ဘုရားရဲ႕ ခ်စ္ျခင္းနဲ႔ ကယ္တင္ျခင္းအတြက္ ဘုရားကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။