ကြၽန္မက ကေလးအ႐ြယ္က က်န္းမာေရးမေကာင္းဘူး။ ကြၽန္မမိသားစုရဲ႕ ပိုက္ဆံ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ကြၽန္မ က်န္းမာေရးေၾကာင့္ ကုန္တာမ်ားတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကြၽန္မအေဖက ကြၽန္မကို သိပ္မၾကည္ဘူး။ ကြၽန္မကို ခဏခဏ႐ိုက္ၿပီး ေအာ္တယ္။ ဒီကိစၥေၾကာင့္ သူမ်ားေတြက ကြၽန္မကို ေလွာင္ၿပီး ၾကဥ္ထားၾကတယ္။ ကြၽန္မမွာ ခဏခဏ တစ္ေယာက္ထဲ ပုန္းၿပီး ငိုရတယ္။ စိတ္ဆင္းရဲၿပီး မတရားခံရသလို ခံစားရတာေပါ့။ ကြၽန္မက “နင္တို႔က ငါ့ကို အထင္ေသးတယ္၊ ငါ ႀကီးလာရင္ ငါ အလုပ္ေကာင္းေကာင္း ရွိၿပီး နင္တို႔အားလုံးအခံရခက္ေအာင္လုပ္ျပဖို႔ ငါ ဆုံးျဖတ္ထားတယ္” ဆိုၿပီး ခံစားမိတယ္။ ကြၽန္မေယာက္်ားနဲ႔ ကြၽန္မတို႔က လက္ထပ္ၿပီးေတာ့ အဆင္မေျပဘူး။ အဲဒါနဲ႔ ကြာရွင္းလိုက္ၾကတယ္။ ကြၽန္မရဲ႕ ေလးႏွစ္အ႐ြယ္သားေလးကို ေစာင့္ေရွာက္ေပးဖို႔ ကြၽန္မအေမဆီ ေပးလိုက္ၿပီး ကြၽန္မရဲ႕ အတန္းေဖာ္တစ္ေယာက္ ဖြင့္တဲ့ အလွျပင္ဆိုင္တစ္ခုဆီမွာသြားၿပီး ကူလုပ္ေပးခဲ့တယ္။ သူက စီးပြားေရးေက်ာင္းဆရာမလည္းျဖစ္ အလုပ္လည္းရွိေတာ့ ကြၽန္မကို သူ႔ဆိုင္မွာ ကူၿပီး စီမံေပးခိုင္းတယ္။ သိပ္မၾကာဘူး။ သူက လုံးဝ ေျပာင္းလဲသြားၿပီး အဖက္မလုပ္ေတာ့ဘဲ အထက္စီးဆန္လာတယ္။ သူေဌးေနရာကေန ဆရာလုပ္ၿပီး ကြၽန္မကို ခိုင္းလာတယ္။ ကြၽန္မ ေတာ္ေတာ္နာလိုခံခက္ျဖစ္ၿပီး ကြၽန္မတို႔ ခပ္ခြာခြာ ျဖစ္လာၾကတယ္။ တစ္ေန႔က်ေတာ့ ကိစၥတစ္ခုကို ကြၽန္မတို႔ ျငင္းခုံၾကၿပီး ကြၽန္မက အလုပ္ထြက္ခ်င္မိတယ္။ သူက ကြၽန္မကို ေလွာင္ၿပီးေတာ့ “ေဆာင္က်ီဟန္၊ ငါ နင့္ကို အထင္ေသးတာေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ငါမပါဘဲသာ နင္ရပ္တည္ႏိုင္ရင္ ငါအေသခံလိုက္မယ္” ဆိုၿပီး ေျပာတယ္။ ကြၽန္မက ဒါကို ၾကားရေတာ့ ေတာ္ေတာ္စိတ္တိုတယ္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ တန္ဖိုးထားမႈကို လုံးဝ ႐ိုက္ခ်ိဳးလိုက္သလိုပဲ။ ကြၽန္မ စဥ္းစားတယ္။ “နင္က မေလးမစား လုပ္လြန္းတယ္၊ လူတစ္ေယာက္ကို အေပၚယံၾကည့္ၿပီး မဆုံးျဖတ္သင့္ဘူး၊ ငါေသခ်င္ ေသပါ့ေစ၊ နင္ အခုေျပာတဲ့ဟာေၾကာင့္ နင္ျပန္ၿပီး ခံရခက္ေအာင္ ငါ အသက္ေမြးအလုပ္တစ္ခု ရွာမယ္၊ ဒီေန႔ကစၿပီး နင့္ရဲ႕ ရွက္စရာေကာင္းတဲ့စကားေတြနဲ႔ နင္ ျပန္နင္ေနရေအာင္ ငါလုပ္ျပမယ္၊ တစ္ေန႔က်ရင္ နင္ အေသခံတာကို ငါၾကည့္မယ္” ေပါ့။ အဲဒီေန႔မွာပဲ ကြၽန္မ အထုပ္အပိုးေတြကို ျပင္ၿပီး စိတ္ဆိုးမာန္ဆိုးနဲ႔ ထြက္လာခဲ့တယ္။

ကြၽန္မ အလုပ္ေတြစလုပ္ၿပီး ပိုက္ဆံစုတယ္။ ေနမေကာင္းျဖစ္ရင္ေတာင္ လုံးဝ ခြင့္မယူဘူး။ ကြၽန္မ ပင္ပန္းၿပီး ခါးနာေတာ့ အံႀကိတ္ၿပီး ဆက္လုပ္တယ္။ ေလးလၾကာေတာ့ ဆံပင္ညႇပ္ဆိုင္တစ္ခုကို ကြၽန္မစၿပီး စီမံတယ္။ ပိုက္ဆံစုမိေအာင္ တစ္ေယာက္တည္းအလုပ္လုပ္တယ္။ တစ္ရက္မွာ တစ္နပ္ပဲစားတယ္။ ညက်ရင္ ကြၽန္မ ဗိုက္က အသံေတြျမည္တယ္။ ဗိုက္ဆာတာ ေပ်ာက္သြားေအာင္ ေရေသာက္လိုက္တယ္။ တစ္ခါတေလမွာ အလုပ္က အေျခအေနေကာင္းေတာ့ မနက္ ၂ နာရီ၊ ၃ နာရီေရာက္တဲ့အထိ လုပ္ၿပီးမွ အိပ္ရာဝင္တယ္။ မနက္ ၆ နာရီက်ရင္ မထခ်င္ထခ်င္နဲ႔ အိပ္ရာကေန တ႐ြတ္တိုက္ထတယ္။ ဆံပင္ေကာက္ေဆးေတြေၾကာင့္ ကြၽန္မလက္က ကြဲအက္ၿပီး အပူေလာင္ထားတယ္။ လက္ေခ်ာင္းေတြက ေကြးလိုက္တာနဲ႔ ေသြးထြက္တယ္။ ေတာ္ေတာ္နာတာပဲ။ ကြၽန္မ ေစာင္ထဲမွာ ေခါင္းၿမီးၿခဳံၿပီး ငိုခဲ့ရေပါင္း မနည္းဘူး။ ဒါေပမဲ့ ကြၽန္မအေဖက အထင္ေသးတာ၊ ကြၽန္မ အတန္းေဖာ္က ေလွာင္ေျပာင္တာေတြကို ေတြးမိတာနဲ႔ ကြၽန္မ တိတ္တိတ္ေလး ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ တြန္းအားေပးတယ္။ “အနာမခံရင္ အသာမစံရ”၊ “သူမ်ားေတြကို ကိုယ့္အေၾကာင္းသိေအာင္ျပရမယ္” ဆိုၿပီး ေတြးမိတယ္။ တစ္ေန႔က်ရင္ ကြၽန္မ ေအာင္ျမင္မယ္၊ ကြၽန္မကို အထင္ေသးၿပီး ကြၽန္မမာနကို ထိခိုက္ခဲ့တဲ့သူတိုင္းက ကြၽန္မကို အျမင္တစ္မ်ိဳးနဲ႔ ျမင္ၾကမယ္ဆိုၿပီး ခံစားမိတယ္။ အလုပ္ႀကိဳးစားဖို႔ စိတ္ဓာတ္ခြန္အားေတြ ျပည့္ေနတာေပါ့။ ၁၉၉၆ မွာ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ကြၽန္မကိုယ္ပိုင္ အလွျပင္ဆိုင္တစ္ခု ဖြင့္ခဲ့တယ္။ ဆိုင္ကို ကြၽန္မ အတန္းေဖာ္ရဲ႕ဆိုင္ထက္ ပိုႀကီးၿပီး ပိုၿပီး ဆြဲေဆာင္မႈရွိေအာင္ အလွဆင္ထားတယ္။ စဖြင့္တဲ့ေန႔မွာ ကြၽန္မ မ်က္ရည္က်မိတယ္။ ကြၽန္မ ေတြးမိတယ္။ “ေနာက္ဆုံးေတာ့ ငါ ဆိုင္တစ္ဆိုင္ဖြင့္လိုက္ၿပီ၊ အခု ငါက သူေဌးပဲ၊ ေခါင္းေမာ့ထားလို႔ရတယ္၊ ေနာက္က်ရင္ ဆိုင္ကို ခ်ဲ႕လို႔ ပိုၿပီးေတာ့ေတာင္လွၿပီး ႏွစ္သက္စရာျဖစ္ေအာင္ လုပ္ခ်င္တယ္၊ ဒါဆို ငါ့အတန္းေဖာ္က လုံးဝကို သိကၡာက်မွာပဲ၊ ငါ့သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ အိမ္က မိသားစုက ငါကိုယ္ပိုင္ဆိုင္ဖြင့္တာသိရင္ အထင္ႀကီးမွာပဲ” ေပါ့။ သုံးႏွစ္အထိ ႀကိဳးစားလုပ္ၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ ပိုက္ဆံ နည္းနည္းစုမိလာတယ္။ လူေတြ ပိုေလးစားလာေအာင္ ကြၽန္မက ေတာ္ေတာ္ပိုၿပီး ႀကီးတဲ့ အလွျပင္ဆိုင္နဲ႔ အလွျပင္ပစၥည္း ကုမၸဏီတစ္ခုဖြင့္ဖို႔ ရင္းႏွီးျမဳပ္ႏွံခဲ့တယ္။ ၿပီးေတာ့ မတူတဲ့ေနရာေတြမွာ ဆိုင္ခြဲ ကိုးခုဖြင့္လိုက္တယ္။ ႏိုင္ငံေတာ္အလွၿပိဳင္ပြဲေတြမွာလည္း ကြၽန္မ ဝင္ပါၿပီး ေ႐ႊတံဆိပ္ဆုတစ္ခ်ိဳ႕ရခဲ့တယ္။ ႏွစ္ခ်ီၿပီး ႀကိဳးစားလုပ္ၿပီးတဲ့ေနာက္ေတာ့ ေနာက္ဆုံးမွာ ဒီလုပ္ငန္းမွာ အထင္ႀကီးေလးစားခံရသူျဖစ္လာတယ္။ ကြၽန္မ ဘယ္ေလာက္ေပ်ာ္သလဲဆိုတာ ေျပာမျပႏိုင္ေအာင္ပဲ။ ကြၽန္မ ေတာင္ထိပ္မွာရပ္ၿပီးေတာ့ ေအာ္လိုက္ခ်င္တယ္။ “ငါ့အိပ္မက္ေတြ တကယ္ျဖစ္လာၿပီ၊ လူတိုင္းက ေလွာင္ေလ့ရွိတဲ့သူမ်ိဳးမဟုတ္ေတာ့ဘူး” ဆိုၿပီး ေအာ္လိုက္ခ်င္တယ္။ ကြၽန္မအိမ္ကို ကားေမာင္းၿပီးျပန္ေတာ့ လူတိုင္းက အားက်တဲ့အၾကည့္နဲ႔ ၾကည့္ၾကတယ္။ ကြၽန္မ တကယ္ကို ေက်နပ္ၿပီး ဂုဏ္ယူမိသလို ခံစားရတယ္။ ကြၽန္မက လမ္းမွန္ကို ေလွ်ာက္ခဲ့ၿပီးေတာ့ ကြၽန္မစီးပြားေရးကို တိုးခ်ဲ႕ဖို႔ ေနာင္မွာ ပိုၿပီးေတာ့ေတာင္ ႀကိဳးစားသင့္တဲ့ ပုံစံမ်ိဳးရွိတာေပါ့။

၂၀၀၂ခုႏွစ္မွာ တျခားၿမိဳ႕ႀကီးတစ္ခုမွာ ကြၽန္မ အလွျပင္ဆိုင္ အႀကီးႀကီးတစ္ခုဖြင့္တယ္။ ကြၽန္မ စီးပြားေရးတိုးတက္လာေတာ့ ကြၽန္မနာမည္ကို လူေတြ ပိုပိုၿပီးသိလာၾကတယ္။ ကြၽန္မ ေခါင္းကို ေမာ့ၿပီး ေလွ်ာက္ႏိုင္တယ္လို႔ ခံစားမိတယ္။ ပိုၿပီးေတာ့ အသက္ဝင္ေနသလို ခံစားရတယ္။ ကြၽန္မ ေျခလွမ္းေတြက ျမဴးႂကြေနတာေပါ့။ ကြၽန္မ ေတြးမိတယ္။ “ငါ့ အတန္းေဖာ္နဲ႔ ဆုံမိရင္ ငါ သူ႔ကို ေသခ်ာ ‘ေက်းဇူးတင္’ ရမယ္၊ သူ႔ရဲ႕ အရွက္ရေစတဲ့ မွတ္ခ်က္ေတြသာမရွိရင္ ငါအခုရွိေနတာေတြ ငါ့မွာ ရွိမွာမဟုတ္ဘူး” ေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ကြၽန္မ အံ့ဩသြားရတာက သူက အဆုတ္ကင္ဆာျဖစ္ၿပီး ဆုံးသြားတယ္ဆိုတာ သိလိုက္ရတယ္။ ကြၽန္မ အရမ္းအံ့အားသင့္ၿပီး ေတာ္ေတာ္စိတ္ပ်က္မိတယ္။ လူေတြရဲ႕ အသက္က ဘယ္လိုျဖစ္ၿပီး အရမ္း ႏုနယ္ရတယ္ဆိုတာ ကြၽန္မ နားမလည္ခဲ့ဘူး။ သူက ၃၉ ႏွစ္ အ႐ြယေလးနဲ႔ ဆုံးသြားတာ။ ကြၽန္မက ေတာ္ေတာ္ ေပးဆပ္လိုက္ရၿပီးတဲ့ေနာက္ ေနာက္ဆုံးမွာ ေအာင္ျမင္ခဲ့တယ္။ ကြၽန္မကို အရမ္းေစာ္ကားၿပီး ကြၽန္မသိကၡာကို နင္းေခ်ခဲ့တဲ့ သူ႔စကားေတြကို ျပန္႐ုတ္သိမ္းေစခ်င္တာ။ ဒါေပမဲ့ ကြၽန္မ ေအာင္ျမင္တဲ့၊ ဂုဏ္က်က္သေရရွိတဲ့ အခ်ိန္ကို သူ႔ကိုျပဖို႔ အရမ္းေနာက္က်သြားတယ္။ သူက ႐ုတ္တရက္ႀကီး ဆုံးသြားေတာ့။ ေအာင္ျမင္မႈ၊ စည္းစိမ္ ဘယ္ေလာက္ရွိပါေစ ေသရင္ ဘာကိုမွ ယူသြားလို႔မရဘူးေလ။ ဒါဆို ဘဝရဲ႕ အဓိပၸာယ္ကဘာလဲ။ ဒီလိုေတြးမိၿပီး ကြၽန္မ ရွင္းမျပတတ္ေအာင္ကို စိတ္ပ်က္ၿပီး ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မဲ့သြားတယ္။ ကြၽန္မအတန္းေဖာ္ေသသြားတာက ကြၽန္မအေပၚ ေတာ္ေတာ္သက္ေရာက္မႈရွိသြားတယ္။ ဒီေမးခြန္းေၾကာင့္ ကြၽန္မက အခ်ိန္တစ္ခုၾကာေအာင္ ဆက္တိုက္ ဦးေႏွာက္ေျခာက္ေနခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ ဘယ္သူမွ ကြၽန္မကို အေျဖမေပးႏိုင္ဘူး။

မၾကာခင္မွာပဲ ကြၽန္မအလုပ္ကိုပဲ စိတ္ႏွစ္လုပ္တယ္။ ၿပီးေတာ့ အလုပ္ေျပာင္းဖို႔ကိုလည္း ေတြးမိတယ္။ အလွျပင္ဆိုင္ဖြင့္တာက လူမႈအဆင့္အတန္းမွာ နိမ့္က်ေနတုန္းပဲေလ။ ဒါေပမဲ့ ဆရာဝန္ျဖစ္တာက ဂုဏ္ရွိတယ္။ လူေလးစားခံရတဲ့ အလုပ္ပဲ။ အဲဒါနဲ႔ ေဈးႀကီးတဲ့ က်ဴရွင္ခေတြအေၾကာင္း ဘာမွ စဥ္းစားမေနေတာ့ဘဲ ၿမိဳ႕ႀကီးတခ်ိဳ႕ကို ကြၽန္မ သြားၿပီး တ႐ုတ္ေဆးပညာကို သင္ဖို႔ နာမည္ႀကီးဆရာဝန္ေတြ၊ အပ္စိုက္ဆရာေတြကို ရွာတယ္။ ကြၽန္မ အိပ္မက္ကို အေကာင္အထည္ေဖာ္ဖို႔ ႀကိဳးစားတယ္။ ကြၽန္မသားရဲ႕ ပညာေရးကို ကြၽန္မ လ်စ္လ်ဴရႈခဲ့ၿပီး သူရွိေနတာကိုေတာင္ လုံးဝ ေမ့သြားတယ္။ ကြၽန္မရဲ႕ အသက္ႀကီးေနၿပီျဖစ္တဲ့ အေမကို မေစာင့္ေရွာက္ခဲ့ဘူး။ ကြၽန္မရဲ႕ စီးပြားေရးကိစၥေတြကို အေရးေတာင္ မစိုက္ခဲ့ဘူး။ အဲဒါေတြအစား စာသင္တာေတြကိုပဲ စိတ္ႏွစ္ၿပီးလုပ္တယ္။ လမ္းေလွ်ာက္ေနတာ၊ စားေနတာ၊ အိပ္ရာေပၚမွာ လွဲေနတာျဖစ္ျဖစ္ ကြၽန္မလုပ္သမွ်က ပ်င္းစရာေကာင္းတဲ့ တ႐ုတ္ေဆးပညာသီအိုရီေတြကို စစ္ၾကည့္ေနတာပဲ။ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ေပ်ာ္ပါးဖို႔ ကြၽန္မ မိဘေတြ၊ ညီအစ္မေတြနဲ႔ စကားေျပာဖို႔လည္း အခ်ိန္မရွိဘူး။ တစ္ခါတေလမွာ ေတာ္ေတာ္ခက္သလို ခံစားမိၿပီး ကြၽန္မ စာသင္တာေတြကို လက္ေလွ်ာ့ခ်င္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ေဆးပညာသင္ရင္ ကြၽန္မရဲ႕ လူမႈအဆင့္အတန္းကို ျမႇင့္ႏိုင္တယ္၊ လူေတြက ပိုေလးစားတာကို ရႏိုင္တယ္ဆိုတာ ေတြးမိၿပီး လမ္းတစ္ဝက္နဲ႔ အရႈံးေပးၿပီး သူမ်ားေတြ အထင္ေသးတာကို မခံဖို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ သတိေပးတယ္။ ဘယ္ေလာက္ခက္ခဲၿပီး ပင္ပန္းပါေစ ကြၽန္မ ၿပီးေအာင္ ေလ့လာရမယ္ ေပါ့။ အဲဒီလိုနည္းနဲ႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အားေပးေနခဲ့တယ္။ ဇြဲရွိရွိနဲ႔ ၁၅ ႏွစ္ ေလ့လာ၊ ရွာေဖြၿပီး ေလ့က်င့္ၿပီးသြားေတာ့ ေဆးပညာနယ္ပယ္မွာ ကြၽန္မ နည္းနည္း ဂုဏ္ရွိလာတယ္။ အပ္စိုက္ကုတာေတြလုပ္ရင္း၊ က်န္းမာေရးသင္တန္းေတြ ေပးရင္းနဲ႔ ႏိုင္ငံအႏွံ႔ ခရီးေတြ စသြားရတယ္။ အၿမဲတမ္း သင္တန္းေတြနဲ႔ အလုပ္ရႈပ္ေနရင္း၊ ေလယာဥ္ေတြ၊ ရထားေတြနဲ႔ အျပန္အလွန္သြားလာရင္းနဲ႔ အခ်ိန္အေတာ္ ၾကာၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ အစာအိမ္ျပႆနာနည္းနည္းျဖစ္လာၿပီး အိပ္တာကိုလည္း ေတာ္ေတာ္ထိခိုက္လာတယ္။ တစ္ခ်ိန္လုံးမူးၿပီး ရီေဝေနတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဆရာဝန္ဆီ သြားမျပခဲ့ဘူး။ အစာအိမ္ေရာင္တာက ဆိုးလာတာနဲ႔ ဂရင္ဂ်ီနာလည္း ျဖစ္လာၿပီး ေသြးဝမ္းေတြ ေတာ္ေတာ္သြားတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ ကြၽန္မက သင္တန္းတစ္ခုရွိတယ္ေလ။ အဲဒါနဲ႔ ကြၽန္မ က်ိတ္ခံၿပီး မိုင္ ၃၀၀ ေဝးတဲ့ ၿမိဳ႕ကို ေလယာဥ္နဲ႔ သြားလိုက္တယ္။ ေလယာဥ္ေပၚကေန ဆင္းလိုက္တာနဲ႔ တစ္ၿပိဳင္နက္ ပန္းေတြ၊ လက္ခုပ္တီးသံေတြနဲ႔ ကြၽန္မ ဝန္းရံသြားတယ္။ ကြၽန္မေနာက္ကေန သေဘာက်ၿပီး အားက်တဲ့ အသံေတြကို ၾကားရတယ္။ “အဲဒါ ပါေမာကၡေဆာင္ပဲ၊ အရမ္းငယ္ၿပီး လွေနတာပဲ” တဲ့။ “ဟုတ္တယ္၊ ငါ သူ႔သင္တန္းတစ္ခုကို တက္ဖူးတယ္၊ သင္တာ ေတာ္ေတာ္ေကာင္းတယ္” တဲ့။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ ကြၽန္မ အနစ္နာခံတာေတြ၊ အလုပ္ႀကိဳးစားတာေတြ အားလုံးက တန္တယ္လို႔ ခံစားမိတယ္။ ကြၽန္မ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ တိတ္တိတ္ေလး ထပ္ခါထပ္ခါ ေျပာတယ္။ “အားတင္းထားပါ၊ မင္း လုပ္ႏိုင္ပါတယ္၊ အလုပ္ႀကိဳးစားတာေတြက ေအာင္ျမင္မႈေနာက္ကြယ္မွာ ရွိေနတာေတြပဲ” ေပါ့။ ဗိုက္က အရမ္းနာၿပီး ေဇာေခြၽးေတြ ျပန္ေနတာကို ႀကိဳးစားၿပီး သည္းခံခဲ့တယ္။ မ်က္ႏွာမွာ အၿပဳံးေတြနဲ႔ စတိတ္စင္ေပၚမွာ ရပ္ၿပီး သုံးရက္ၾကာေအာင္ မိန႔္ခြန္းေတြ ေျပာခဲ့တယ္။ ကြၽန္မ စင္ေပၚကေန ဆင္းေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြကို လက္ျပႏႈတ္ဆက္တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ ဒါေတြအားလုံးရဲ႕ အႏွစ္မဲ့ျခင္းအေပၚမွာ ကြၽန္မ ထူးထူးဆန္းဆန္း ဝမ္းနည္းသလိုမ်ိဳး ခံစားမိတယ္။ ကြၽန္မရဲ႕ အားနည္းၿပီး ပင္ပန္းေနတဲ့ ကိုယ္ခႏၶာကို ဟိုတယ္ဆီကို တစ္႐ြတ္တိုက္ဆြဲေခၚခဲ့တယ္။ အိပ္ရာေပၚ ပစ္လွဲခ်လိုက္ၿပီး မ်က္ႏွာက်က္ကို ဒီတိုင္းစိုက္ၾကည့္ေနခဲ့တယ္။ ရွင္းျပလို႔မရတဲ့ အထီးက်န္တဲ့၊ ေျခာက္ေသြ႕တဲ့ခံစားခ်က္က ကြၽန္မမွာ ျဖစ္လာတယ္။ ပန္းေတြ၊ လက္ခုပ္သံေတြက ကြၽန္မရဲ႕ ေအာင္ျမင္မႈနဲ႔ ေက်ာ္ၾကားမႈရဲ႕ သေကၤတေတြ ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒါေတြအားလုံးက ခဏတာပဲ။ လုံးဝ ယာယီပဲ။ ဒါေတြက ကြၽန္မရဲ႕ ဖ်ားနာျခင္း၊ အႏွစ္မဲ့ျခင္းကေန လြတ္ေအာင္ လုံးဝ လုပ္မေပးႏိုင္ဘူး။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ထပ္ခါထပ္ခါ ေမးတယ္။ “အခု သူမ်ားေတြ ေလးစားတာ၊ အထင္ႀကီးတာေတြကို ငါရေတာ့ ငါ ဘာလို႔ နည္းနည္းေလးေတာင္ မေပ်ာ္တာလဲ၊ ဒီအစား အႏွစ္မဲ့တာ၊ စိတ္ဆင္းရဲတာ၊ အကူအညီမဲ့တာ၊ အထီးက်န္တာကို ငါ ခံစားရတယ္၊ လူေတြက အမွန္တကယ္ ဘာအတြက္ အသက္ရွင္တာလဲ၊ အဓိပၸာယ္ရွိတဲ့ဘဝကို လူေတြ ဘယ္လို ရွင္သန္ႏိုင္သလဲ” ေပါ့။

ကြၽန္မရဲ႕ ပင္ပန္းေနတဲ့ ကိုယ္ခႏၶာကို အိမ္ကို တစ္႐ြတ္တိုက္ ဆြဲေခၚလာတဲ့အခ်ိန္တိုင္းမွာ ကြၽန္မအေမက ဝမ္းနည္းရင္းနဲ႔ ကြၽန္မကို ခဏခဏေမးတယ္။ “သမီးေလး၊ သမီးက မနက္ကေန ညအထိ အရမ္းအလုပ္ရႈပ္တယ္၊ သမီး ကိုယ္ခႏၶာက ပင္ပန္းေနၿပီ၊ ဒါ တန္ေရာတန္ရဲ႕လား၊ သမီးက ဘုရားကို ယုံၾကည္သင့္တယ္၊ ဘုရားက အေမတို႔ကို ဖန္ဆင္းခဲ့တာ၊ ယုံၾကည္ျခင္းရွိရင္ သမီးက သမၼာတရားကို ရလိမ့္မယ္၊ အဓိပၸာယ္ရွိတဲ့၊ ၿငိမ္းခ်မ္းတဲ့ဘဝကိုေနဖို႔ ဒီနည္းလမ္းတစ္ခုပဲရွိတယ္၊ ယုံၾကည္ျခင္းမရွိရင္ ဒီကမာၻမွာ သမီးႀကိဳးစားသမွ်က အႏွစ္မဲ့သလို ခံစားေနရမွာပဲ” တဲ့။ ယုံၾကည္ျခင္းက ေကာင္းတယ္ဆိုတာ တကယ္တမ္း ကြၽန္မ သိတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကြၽန္မ စိတ္ႏွလုံးက အလုပ္ထဲမွာပဲရွိေနတယ္။ ကြၽန္မ အသက္ႀကီးတဲ့အခါ၊ အၿငိမ္းစားယူတဲ့အခါမွာ ယုံၾကည္သူတစ္ေယာက္ ျဖစ္ခ်င္ခဲ့တယ္။ ဒီလို ငယ္႐ြယ္တဲ့အခ်ိန္မွာ ကြၽန္မအလုပ္ကို ဘယ္လိုလုပ္ အာ႐ုံမစိုက္ဘဲ ေနႏိုင္မွာလဲ။ ဒါေၾကာင့္ ကြၽန္မက ကြၽန္မအေမရဲ႕ စကားေတြကို အေလးအနက္မထားခဲ့ဘူး။

အဲဒီေနာက္ေတာ့ ကြၽန္မက အလုပ္မွာေရာ၊ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာမွာပါ ေရရွည္ ဖိစီးေနခဲ့တယ္။ ကြၽန္မက ေဟာ္မုန္းမူမမွန္တဲ့ေရာဂါျဖစ္ၿပီး ကြၽန္မရဲ႕ ကိုယ္ခံအားကို ထိခိုက္လာတယ္။ အရမ္းကို ယားယံတဲ့ ထူးဆန္းတဲ့ အေရျပားေရာဂါျဖစ္လာတယ္။ ကြၽန္မရဲ႕ အေရျပားေအာက္ထဲကေနလာတဲ့ ယားယံမႈပဲ။ လက္နဲ႔ကုတ္တာ ဘာမွမထူးျခားဘူး။ ေဆးေသာက္တာလဲ ဘာမွမျဖစ္ဘူး။ ကြၽန္မ မ်က္ႏွာက အေရျပားကို လက္တစ္ဖက္နဲ႔ ကိုင္ၿပီး တျခားလက္တစ္ဖက္ကေန အေရျပားစမ္းသပ္တာမွာ သုံးတဲ့ အပ္ကို ကိုင္ၿပီးေတာ့ တစ္မ်က္ႏွာလုံး ေသြးေတြျပည့္ေနတဲ့အထိ အေရျပားကို ခဏခဏ ထိုးဆြတယ္။ ကြၽန္မ အေရျပားက မခံႏိုင္ေလာက္ေအာင္ကို အရမ္းယားေတာ့ ေသတာကမွ ေကာင္းဦးမယ္လို႔ ခံစားမိတယ္။ မ်က္ႏွာက ေတာ္ေတာ္ကို ေယာင္ေနတယ္။ ကြၽန္မရဲ႕ ပုံကို ၾကည့္ရင္းနဲ႔ လူသားမဟုတ္၊ တေစၦသူရဲလည္းမဟုတ္တဲ့ ပုံစံရွိေနေတာ့ အိမ္ျပင္ထြက္လို႔ မျဖစ္ဘူးဆိုတာ ကြၽန္မ သိလိုက္တယ္။ ကြၽန္မ စဥ္းစားတယ္။ “ငါက သူမ်ားေတြအတြက္ ကုဖို႔ခက္တဲ့ ေရာဂါေတြမ်ိဳးစုံကို ကုေပးႏိုင္ေပမဲ့ ငါ့ေရာဂါကိုက် မကုႏိုင္ဘူး၊ ေတာ္ေတာ္ သနားစရာေကာင္းတာပဲ” ေပါ့။ ကြၽန္မက ေတာ္ေတာ္ကို ဂုဏ္သေရရွိခဲ့ေပမဲ့ အခုေတာ့ ပ်က္စီးယိုယြင္းေနတဲ့သူတစ္ေယာက္ပဲ။ ကြၽန္မ ျပတင္းေပါက္ကေန ခုန္ခ်ၿပီး ေသပစ္လိုက္ခ်င္ခဲ့တယ္။ ကြၽန္မ ဆက္တိုက္ ငိုၿပီး ညည္းေနခဲ့တာေပါ့။ “ေအာ္ ငါ အရင္ဘဝက ေတာ္ေတာ္မေကာင္းမႈလုပ္ခဲ့ၿပီး ဒါျပန္ေပးဆပ္ရတာပဲ” ေပါ့။ ေနာက္ေတာ့ ေဆးကုဖို႔ တ႐ုတ္ေဆးဆရာဆီကို သြားတယ္။ သူက ေျပာတယ္။ အရင္က ဒီလိုအျဖစ္မ်ိဳး ႀကဳံခဲ့ဖူးတယ္၊ ႏွစ္ ၂၀ ကုတာ မေပ်ာက္ဘူး တဲ့။ ဒါကို ၾကားရေတာ့ ကြၽန္မအတြက္ စိတ္ထိခိုက္စရာပဲ။ ကြၽန္မက တစ္သက္လုံး တကယ္ပဲ ဒီလိုမ်ိဳး ေနသြားရေတာ့မွာလား ေပါ့။ ကြၽန္မ ကိုယ့္အတြက္ကိုယ္ နာမည္ရေအာင္ ကြၽန္မဘဝရဲ႕ အခ်ိန္အမ်ားစုမွာ အပင္ပန္းခံခဲ့ေပမဲ့ အခုလို ျဖစ္လာတာပဲ။ ကြၽန္မဘဝရဲ႕ အဓိပၸာယ္ကဘာလဲ ေပါ့။ ကြၽန္မ အိပ္ေဆးတခ်ိဳ႕ေသာက္ၿပီး အဆုံးသတ္ခ်င္မိတယ္။ ကြၽန္မဘဝကို အဆုံးစီရင္ဖို႔ ျပင္ဆင္ေနတုန္းမွာပဲ ၂၀၁၈ ခုႏွစ္၊ ဧၿပီလမွာ ကြၽန္မအေမက ကြၽန္မကို ဘုရားသခင္ရဲ႕ ေနာက္ဆုံးေသာကာလ အမႈေတာ္ကို ေနာက္တစ္ႀကိမ္ေဝမွ်တယ္။

“ေရွာင္က်န္းရဲ႕ ပုံျပင္”ဆိုတဲ့ အနႏၲတန္ခိုးရွင္ဘုရားသခင္ အသင္းေတာ္ရဲ႕ ေတးဂီတအေျခခံဇာတ္လမ္းကို ကြၽန္မ ၾကည့္ခဲ့ရတယ္။ ကြၽန္မ ေတာ္ေတာ္ေလး ခံစားလိုက္ရတယ္။ အဲဒီထဲမွာ ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္တခ်ိဳ႕ပါတယ္။ “အနႏၲတန္ခိုးရွင္သည္ အလြန္အမင္း ဒုကၡဆင္းရဲကိုခံဖူးေသာ ဤလူမ်ားအေပၚ သနားက႐ုဏာရွိ၏၊ တစ္ခ်ိန္တည္းတြင္ သူသည္ လူသားတို႔ထံမွ အေျဖတစ္ခုကို ေစာင့္ဆိုင္းေနခဲ့ရသည္မွာ အလြန္ၾကာလွၿပီျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အသိဉာဏ္ကင္းမဲ့ေသာ ဤလူမ်ား ကိုလည္း စိတ္ပ်က္၏။ သင္သည္ ေရငတ္ျခင္းႏွင့္ ဆာေလာင္ျခင္းကို မခံရေတာ့မည့္အေၾကာင္း သူသည္ ရွာေဖြရန္၊ သင္၏စိတ္ႏွလုံးႏွင့္ ဝိညာဥ္ကို ရွာေဖြရန္၊ သင့္ထံ ေရႏွင့္ အစာကို ယူေဆာင္လာရန္ႏွင့္ သင့္ကို ႏႈိးရန္ ဆႏၵရွိေတာ္မူ၏။ သင္ ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္ေသာအခါႏွင့္ ဤေလာကႀကီး၏ စိတ္ဓာတ္က်ဖြယ္ ပ်က္စီးေျခာက္ကပ္ျခင္း တစ္စုံတစ္ရာကို စတင္ခံစားရေသာအခါ၊ လမ္းေပ်ာက္ျခင္းမရွိေစႏွင့္၊ မငိုေႂကြးေလႏွင့္။ ေစာင့္ၾကည့္ေတာ္မူေသာသူ အနႏၲတန္ခိုးရွင္ ဘုရားသခင္သည္ သင္၏ေရာက္လာျခင္းကို အခ်ိန္မေ႐ြး လက္ခံ ေပြ႕ဖက္ေလမည္။ သူသည္ သင့္ထံပါး၌ အိပ္ဖန္ေစာင့္လ်က္ သင္ေနာက္ျပန္လွည့္လာရန္ ေစာင့္ဆိုင္းေန၏။ သင္၏မွတ္ဉာဏ္ ႐ုတ္တရက္ ျပန္ရေသာေန႔ရက္ကို သူေစာင့္ဆိုင္းလ်က္ေန၏၊ ထိုေန႔ရက္မွာ သင္သည္ ဘုရားသခင္ထံမွ လာခဲ့ေၾကာင္း၊ မသိခဲ့ေသာအခ်ိန္တစ္ခ်ိန္တြင္ သင္ဦးတည္ခ်က္ေပ်ာက္ခဲ့ေၾကာင္း၊ မသိခဲ့ေသာအခ်ိန္တစ္ခ်ိန္တြင္ လမ္းေပၚ၌ အသိဉာဏ္ ေပ်ာက္ဆုံး ခဲ့ရေၾကာင္းႏွင့္ မသိခဲ့ေသာအခ်ိန္တစ္ခ်ိန္တြင္ ‘အဖ’ တစ္ဦးရ ခဲ့ေၾကာင္း သေဘာေပါက္ေသာေန႔ရက္၊ ထိုမွ်မက အနႏၲတန္ခိုးရွင္သည္ အစဥ္သျဖင့္ အိပ္ဖန္ေစာင့္ေနကာ သင္ျပန္လာမည္ကို ထိုေနရာ၌ အလြန္႔အလြန္ အခ်ိန္ၾကာျမင့္စြာ ေစာင့္ဆိုင္းလ်က္ေနေၾကာင္း သင္သေဘာေပါက္ေသာေန႔ရက္ ျဖစ္ေပသည္။ သူသည္ ျပင္းျပေသာေတာင့္တမႈျဖင့္ ေစာင့္ၾကည့္ ေနကာ အေျဖမပါေသာ တုံ႔ျပန္မႈတစ္ခုကို ေစာင့္ဆိုင္းလ်က္ေန၏။ သူ၏အၿမဲတေစ ေစာင့္ၾကည့္ျခင္းႏွင့္ ေစာင့္ဆိုင္းျခင္းတို႔မွာ တန္ဖိုး မျဖတ္ႏိုင္ဘဲ၊ ယင္းတို႔သည္ လူသား၏စိတ္ႏွလုံးႏွင့္ လူသား၏ ဝိညာဥ္အဖို႔အလို႔ငွာ ျဖစ္၏။ ဤေစာင့္ၾကည့္ျခင္းႏွင့္ ေစာင့္ဆိုင္းျခင္းတို႔သည္ အခ်ိန္အကန႔္အသတ္မဲ့ ျဖစ္ေကာင္း ျဖစ္ႏိုင္၍ ၎မွာ ဆုံးခန္း၌လည္း ရွိေကာင္းရွိေနႏိုင္သည္။ သို႔ေသာ္လည္း ယခုအခါ သင္၏စိတ္ႏွလုံးႏွင့္ ဝိညာဥ္တို႔မွာ မည္သည့္ေနရာ၌ ရွိေနေၾကာင္းကို သင္အတိအက် သိသင့္ေပသည္။” (ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္၊ အတြဲ (၁)၊ ဘုရားသခင္၏ ေပၚထြန္းျခင္းႏွင့္ အမႈေတာ္၊ အနႏၲတန္ခိုးရွင္ သက္ျပင္းခ်ေတာ္မူျခင္း) ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ရဲ႕ စာေၾကာင္းတိုင္းက ကြၽန္မ စိတ္ႏွလုံးကို တို႔ထိတယ္။ ေရွာင္က်န္းရဲ႕ ပုံျပင္က ကြၽန္မဘဝရဲ႕ တကယ့္ပုံတူတစ္ခုလိုပဲ။ ဘုရားသခင္က သူ႔လက္ကို ျဖန႔္ကားၿပီး “သမီး၊ ျပန္လာပါ” လို႔ ေခၚေနတာကို ကြၽန္မ ခံစားရတယ္။ ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေၾကာင့္ ကြၽန္မ မ်က္ရည္က်ၿပီး ငိုေနတာကို မရပ္ႏိုင္ဘူး။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ အိမ္ျပန္လာတဲ့ ေႏြးေထြးမႈကို ကြၽန္မ ခံစားရတယ္။ ကြၽန္မရဲ႕ လွည့္လည္သြားလာေနတဲ့ ႏွလုံးသားက နားခိုရာကို ေတြ႕သြားၿပီး လုံၿခဳံသြားတယ္။ ဒီအထီးက်န္တဲ့၊ စိတ္ဆင္းရဲတဲ့၊ ဝမ္းနည္းတဲ့ႏွစ္ေတြနဲ႔ ဘယ္သူ႔ကိုမွ ကြၽန္မ မေျပာတဲ့ လွ်ိဳ႕ဝွက္ခ်က္ေတြကိုေတာင္ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ဘုရားသခင္ကို ေျပာျပႏိုင္တယ္။ ကြၽန္မ ႏွလုံးသားထဲကေန ေအာ္ဟစ္ငိုေႂကြးခဲ့တယ္။ “ငါ့ဘဝက ဘယ္ေလာက္ ဆင္းရဲဒုကၡေရာက္တယ္ဆိုတာ ဘုရားသခင္သာ သိတယ္၊ ဖန္ဆင္းရွင္ကသာ လူသားေတြအတြက္ စစ္မွန္တဲ့ ခ်စ္ျခင္းရွိႏိုင္တယ္” ဆိုၿပီးေတာ့ေပါ့။ ကြၽန္မ ဘုရားေရွ႕ကို မ်က္ရည္ေတြနဲ႔လာၿပီး ဘုရားကို ေျပာတယ္။ “ဘုရားသခင္၊ သမီးအလုပ္မွာ အပင္ပန္းခံအလုပ္လုပ္တာေၾကာင့္ ေမာပန္းေနတုန္းမွာ ကိုယ္ေတာ္ဟာ သမီးအေမကတစ္ဆင့္ သမီးကို ထပ္ခါထပ္ခါ ဧဝံေဂလိ မွ်ေဝခဲ့တယ္၊ ဒါေပမဲ့ သမီးက သမီးရဲ႕အလုပ္ေၾကာင့္ ကိုယ္ေတာ့္ေရွ႕ကို လာခ်င္စိတ္မရွိခဲ့ဘူး၊ ေရွာင္က်န္က စင္ေပၚမွာ ‘ဘုရားသခင္’၊ ‘ဘုရားသခင္’ လို႔ေအာ္ေခၚတာကို ျမင္ရတာက ဗိုက္ကို တစ္ခ်က္ၿပီးတစ္ခ်က္ ထိုးႏွက္သလိုပါပဲ။ ကိုယ္ေတာ္ရဲ႕ ကယ္တင္ျခင္းလက္ကို ထပ္ခါထပ္ခါ တြန္းထုတ္တဲ့အတြက္၊ ကိုယ္ေတာ္ကို ထပ္ခါထပ္ခါ နာက်င္ေစတဲ့အတြက္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ မုန္းတီးပါတယ္၊ ဒါေပမဲ့ ကိုယ္ေတာ္က သမီးရဲ႕ ကယ္တင္ျခင္းအတြက္လက္မေလွ်ာ့ခဲ့ဘူး။ နာက်င္ျခင္း ပင္လယ္ကေန သမီးကို ကယ္တင္ႏိုင္ဖို႔အတြက္ သမီးအနားမွာေနၿပီး သမီး ကိုယ္ေတာ့္ဆီကိုလွည့္လာတဲ့အခ်ိန္ကို ေစာင့္ေနခဲ့တယ္၊ အို ဘုရားသခင္၊ ကိုယ္ေတာ့္ကို သမီး ယုံၾကည္လိုပါတယ္၊ ကိုယ္ေတာ့္ေနာက္ကို နီးကပ္စြာလိုက္ၿပီး ကိုယ္ေတာ္ကို ကိုးကြယ္လိုပါတယ္” ဆိုၿပီးေတာ့။ ေနာက္ေတာ့ ဒီႏွစ္ေတြအားလုံး ကြၽန္မစိတ္ႏွလုံးထဲမွာ ျမဳပ္ထားတဲ့အရာေတြအားလုံးကို ဘုရားသခင္ဆီကို ကြၽန္မ ငိုေႂကြးျပခဲ့တယ္။ ကြၽန္မ ေတာ္ေတာ္ကို ျပန္ေပါ့ပါးသြားၿပီး စိတ္အေျခအေနက သက္သာလာတယ္။ ဘုရားေရွ႕ကိုလာႏိုင္တာေၾကာင့္ ကြၽန္မ အေပ်ာ္႐ႊင္ဆုံးလူျဖစ္သြားတယ္။ ကြၽန္မ ေတာ္ေတာ္ေခါင္းမာခဲ့ၿပီး ဘုရားရဲ႕ ကယ္တင္ျခင္းကို ထပ္ခါထပ္ခါ တြန္းထုတ္ခဲ့တာကို တကယ္ ေနာင္တရတယ္။

ေနာက္ေတာ့ ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ကို ကြၽန္မ ဆာေလာင္စြာနဲ႔ အငမ္းမရစားတယ္။ ဘုရားသခင္က ကြၽန္မတို႔ကို ျပတဲ့ လူသားမ်ိဳးႏြယ္က စာတန္ ဖ်က္ဆီးျခင္းကို ခံရတဲ့ တကယ့္႐ုပ္ပုံကို ျမင္ရေတာ့ ေတာ္ေတာ္ ခံစားရတယ္။ ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္အားလုံးက သမၼာတရားျဖစ္ၿပီး ကြၽန္မတို႔လူသားေတြအေၾကာင္းကို အရွိအတိုင္း ဖြင့္ျပတယ္။ ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမေတြနဲ႔ စုေဝးရတာ၊ ဘုရားသခင္ကို ခ်ီးမြမ္းတဲ့ ဓမၼသီခ်င္းေတြဆိုရတာက ကြၽန္မအတြက္ တကယ္ကို ေက်နပ္စရာပဲ။ ကြၽန္မ ေတာ္ေတာ္ေပ်ာ္ခဲ့တယ္။ ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမေတြက အခ်င္းခ်င္း႐ိုးသားၿပီး စစ္မွန္မႈရွိတာကို ကြၽန္မ ေတြ႕ခဲ့ရတယ္။ ေဖာက္ျပန္ပ်က္စီးမႈကို သူတို႔ျပရင္ လွ်ိဳ႕ဝွက္ႀကံစည္တာ၊ လိမ္ညာတာမရွိဘဲ အခ်င္းခ်င္း ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း မိတ္သဟာယဖြဲ႕ၿပီး ကူညီႏိုင္ၾကတယ္။ ကြၽန္မက လုံးဝ မတူညီတဲ့ ကမာၻတစ္ခုမွာ ေနေနရသလို ခံစားမိၿပီး ကြၽန္မရဲ႕ အရင္က ဆင္းရဲဒုကၡကို လုံးဝ ေမ့သြားတယ္။ ကြၽန္မ စိတ္ႏွလုံးကလည္း တျဖည္းျဖည္းခ်င္း သက္သာလာတယ္။ ဘုရားသခင္ရဲ႕ ကယ္တင္ျခင္းအတြက္ ကြၽန္မ ေတာ္ေတာ္ေက်းဇူးတင္မိတယ္။ ကြၽန္မ စဥ္းစားမိတယ္။ ကြၽန္မ ယုံၾကည္သူျဖစ္လာကတည္းက ေန႔တိုင္း ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြဖတ္၊ ဘုရားကို ခ်ီးမြမ္းတဲ့ ဓမၼသီခ်င္းေတြဆိုၿပီး ေတာ္ေတာ္ေပ်ာ္ခဲ့တယ္။ ကြၽန္မက အျပင္ေလာကမွာေနတုန္းက အလုပ္နဲ႔၊ ဂုဏ္၊ အဆင့္အတန္း၊ ေငြေၾကးေတြရွိၿပီး ဘာလို႔ လုံးဝ မေပ်ာ္ဘဲနဲ႔ ကြၽန္မဘဝက အရမ္းကို ဆင္းရဲဒုကၡေရာက္ေနခဲ့တာလဲ ေပါ့။ ေနာက္ပိုင္းမွာ ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ထဲက တစ္ခုကို ကြၽန္မ ဖတ္တယ္။ “လူတို႔သည္ ေက်ာ္ၾကားမႈႏွင့္ အျမတ္အစြန္းအတြက္သာ စဥ္းစားတတ္ေတာ့သည္ အထိျဖစ္ေအာင္၊ ၎တို႔၏ အေတြးမ်ားကို ထိန္းခ်ဳပ္ရန္အတြက္ စာတန္သည္ ေက်ာ္ၾကားမႈႏွင့္ အျမတ္အစြန္းကို အသုံးျပဳ၏။ ၎တို႔သည္ ေက်ာ္ၾကားမႈႏွင့္ အျမတ္အစြန္းအတြက္ ႐ုန္းကန္လႈပ္ရွား ၾက၏၊ ေက်ာ္ၾကားမႈႏွင့္ အျမတ္အစြန္းအတြက္ အခက္အခဲမ်ားကို ခံၾက၏၊ ေက်ာ္ၾကားမႈႏွင့္ အျမတ္အစြန္း အတြက္ အရွက္ရျခင္းမ်ားကို ႀကံ့ႀကံ့ခံၾက၏၊ ေက်ာ္ၾကားမႈ ႏွင့္ အျမတ္အစြန္း အတြက္ ၎တို႔တြင္ ရွိသမွ်အရာတိုင္းကို စြန႔္လႊတ္ၾကသကဲ့သို႔၊ ေက်ာ္ၾကားမႈႏွင့္ အျမတ္အစြန္းတို႔အတြက္ မည္သို႔ေသာ အကဲျဖတ္မႈ၊ ဆုံးျဖတ္မႈကိုမဆို ၎တို႔က ျပဳလုပ္ၾကလိမ့္မည္။ ဤနည္းလမ္းျဖင့္ စာတန္သည္ လူတို႔အား မျမင္ႏိုင္ေသာ အခ်ဳပ္အေႏွာင္တို႔ႏွင့္ ခ်ည္ေႏွာင္ၿပီး လူတို႔သည္ ၎တို႔ကို တြန္းလွန္ရန္ အင္အားမရွိသလို သတၱိလည္းမရွိၾကေပ။ ၎တို႔သည္ ဤအခ်ဳပ္အေႏွာင္တို႔အား အမႈမဲ့အမွတ္မဲ့ သယ္ေဆာင္ၾကၿပီး ႀကီးစြာေသာ အခက္အခဲျဖင့္ ေရွ႕သို႔ဆက္ကာသာ ႐ုန္းၾကရ၏။ ဤေက်ာ္ၾကားမႈႏွင့္ အျမတ္အစြန္း အတြက္ အလို႔ငွာ၊ လူသားမ်ိဳးႏြယ္သည္ ဘုရားသခင္ကို ေရွာင္ၾကဥ္၍၊ ကိုယ္ေတာ္အား သစၥာေဖာက္ၿပီး၊ တိုး၍ ဆိုးယုတ္ လာၾကသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဤနည္းျဖင့္ မ်ိဳးဆက္တစ္ခုၿပီး တစ္ခုသည္ စာတန္၏ ေက်ာ္ၾကားျခင္းႏွင့္ အျမတ္အစြန္း အၾကားတြင္ ဖ်က္ဆီးခံၾကရ၏။” (ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္၊ အတြဲ (၂)၊ ဘုရားသခင္ကို သိကြၽမ္းျခင္းႏွင့္ စပ္လ်ဥ္း၍၊ အတုမရွိ ဘုရားသခင္ကိုယ္ေတာ္တိုင္ (၆)) “သင္သည္ သမၼာတရားကို နားမလည္လွ်င္ ဤအေၾကာင္းအရာကို ရွင္းလင္းစြာ ျမင္ႏိုင္မည္မဟုတ္ဘဲ ‘ယွဥ္ၿပိဳင္ႀကိဳးစားသည့္ စိတ္ဓာတ္ရွိျခင္းသည္ ေကာင္းသည္၊ ခိုင္လုံမႈရွိသည္၊ လူတစ္ေယာက္သည္ ယွဥ္ၿပိဳင္ႀကိဳးစားသည့္ စိတ္ဓာတ္မရွိဘဲ မည္သို႔ အသက္ရွင္ႏိုင္မည္နည္း၊ ယွဥ္ၿပိဳင္ႀကိဳးစားသည့္ စိတ္ဓာတ္မရွိလွ်င္ အသက္ပါျခင္း၊ ျဖတ္လတ္ျခင္းမရွိ၊ ဤသို႔ဆိုလွ်င္ အသက္ရွင္ျခင္း၏ အဓိပၸာယ္မွာ အဘယ္နည္း၊ အရာအရာတိုင္းအေပၚ ေအာက္က်ိဳ႕စြာ နာခံလ်က္ျဖင့္ မည္မွ်အားနည္းၿပီး မစြမ္းေဆာင္ႏိုင္ျဖစ္မည္နည္း’ ဟူ၍ စဥ္းစားလိမ့္မည္။ လူတို႔သည္ ဘဝတြင္ ေအာင္ျမင္ရန္အတြက္ ၎တို႔ ႀကိဳးပမ္းရမည္ဟု ထင္ၾကသည္။ ေအာင္ျမင္ရန္အတြက္ ၎တို႔သည္ မည္သို႔ ႀကိဳးပမ္းသနည္း။ ‘ယွဥ္ၿပိဳင္ႀကိဳးစားျခင္း’ ဆိုသည့္ စကားကို အေလးေပးျခင္းအားျဖင့္ ျဖစ္သည္။ မည္သို႔ျဖစ္ပါေစ ၎တို႔၏ ပန္းတိုင္ကို ရရွိရန္အတြက္ ယွဥ္ၿပိဳင္ႀကိဳးစားရမည္။ ‘မည္သည့္အခါမွ် အရႈံးမေပးႏွင့္’ ဆိုသည့္ ဆို႐ိုးစကားသည္ ‘ယွဥ္ၿပိဳင္ႀကိဳးစားျခင္း’ ဆိုသည့္ ဤစကားမွ လာသည္။ ၎တို႔သည္ ဘဝတြင္ ေန႔စဥ္ ႀကိဳးစားၾကသည္။ မည္သည့္အရာကို လုပ္ေဆာင္သည္ျဖစ္ေစ ယွဥ္ၿပိဳင္ႀကိဳးစားျခင္းအားျဖင့္ အစဥ္သျဖင့္ အႏိုင္ရယူလိုၿပီး ၎တို႔၏ ေအာင္ႏိုင္မႈမ်ားကို ႂကြားဝါရန္ အသုံးျပဳလိုၾကသည္။ ၎တို႔ လုပ္ေဆာင္သမွ်တြင္ ေအာင္ျမင္ရန္အတြက္ အစဥ္သျဖင့္ ႀကိဳးပမ္းလိုၾကသည္။ ဤသည္မွာ စြမ္းေဆာင္ရရွိႏိုင္ေသာ အရာတစ္ခုျဖစ္သေလာ။ ၎တို႔သည္ အတိအက်ဆိုရလွ်င္ မည္သည့္အရာအတြက္ ႀကိဳးပမ္းၿပီး ယွဥ္ၿပိဳင္ႀကိဳးစားေနၾကသနည္း။ ၎တို႔အားလုံးသည္ ဂုဏ္၊ အက်ိဳးအျမတ္၊ အဆင့္အတန္းအတြက္၊ မိမိအက်ိဳးစီးပြားအတြက္ ႐ုန္းကန္ေနၾကသည္။ ႐ုန္းကန္ျခင္း၏ အဓိပၸာယ္မွာ အဘယ္နည္း။ သူရဲေကာင္းျဖစ္ရန္၊ ရဲရင့္ေသာ ပုဂၢိဳလ္ဟု အေခၚခံရရန္ ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ အဆုံးတြင္ လူတိုင္းသည္ ေသဆုံးမည္ျဖစ္ၿပီး အျပစ္ဒဏ္ခံရမည္။ ဤသည္မွာ သံသယရွိစရာမလိုေပ။ နတ္ဆိုးမ်ားႏွင့္ စာတန္ရွိသည့္ေနရာတိုင္းတြင္ ႐ုန္းကန္မႈရွိမည္။ သို႔ေသာ္ အဆုံးတြင္ အားလုံးက ပ်က္စီးၿပီး ႐ုန္းကန္မႈကလည္း ၿပီးဆုံးသြားလိမ့္မည္။ ဤသည္မွာ နတ္ဆိုးမ်ားႏွင့္ စာတန္၏ အဆုံးသတ္ျဖစ္လိမ့္မည္။” (ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္၊ အတြဲ (၄)၊ အႏၲိခရစ္တို႔ကို ေဖာ္ထုတ္ျခင္း၊ ေနာက္ဆက္တြဲ ၁) ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္က ကြၽန္မ စိတ္ႏွလုံးထဲမွာရွိတဲ့ ရႈပ္ေထြးမႈကို ေျဖရွင္းခဲ့ၿပီး ခ်က္ခ်င္း ဉာဏ္အလင္းပြင့္သလို ခံစားမိတယ္။ ေက်ာ္ၾကားမႈ၊ စည္းစိမ္နဲ႔ အဆင့္အတန္းက လူေတြကို ဖ်က္ဆီးဖို႔၊ လွည့္စားဖို႔၊ ထိန္းခ်ဳပ္ဖို႔ စာတန္အသုံးျပဳတဲ့ နည္းလမ္းေတြ၊ နည္းဗ်ဴဟာေတြပဲဆိုတာ ကြၽန္မ သေဘာေပါက္သြားတယ္။ ဒါေတြက စာတန္က ကြၽန္မတို႔အေပၚမွာ ထားတဲ့ အခ်ဳပ္အေႏွာင္ေတြလည္း ျဖစ္တယ္။ ကြၽန္မတို႔ေတြ ဘယ္သူမွ ကိုယ့္ဘာသာ မလြတ္ေျမာက္ႏိုင္တဲ့ အခ်ဳပ္အေႏွာင္ေတြပဲ။ ကြၽန္မ အရမ္းႀကိဳးစားၿပီး အလုပ္လုပ္တဲ့ ဒီ ၂၈ ႏွစ္မွာ ကြၽန္မဘဝက ေတာ္ေတာ္ ဆင္းရဲဒုကၡေရာက္တယ္။ ကြၽန္မက “သူမ်ားေတြကို ကိုယ့္အေၾကာင္းသိေအာင္ျပရမယ္”၊ “လူေတြဟာ ဂုဏ္ရွိဖို႔ ႀကိဳးပမ္းသင့္တယ္”၊ “အနာမခံရင္ အသာမစံရ”၊ “လူသားသည္ အထက္သို႔ ႐ုန္းကန္ဆန္တက္သည္၊ ေရသည္ နိမ့္ရာသို႔ စီးဆင္း၏”၊ “လူတစ္ေယာက္ ထားရွိခဲ့သည့္ အေမြအႏွစ္သည္ သူ႔ဘဝ၏ ပဲ့တင္သံျဖစ္သည္” ဆိုတာမ်ိဳး ဆိုးယုတ္တဲ့ အဆိပ္ေတြကို လိုက္စားရမယ့္ အျပဳသေဘာေဆာင္တဲ့အရာေတြအျဖစ္ မွတ္ယူခဲ့တယ္။ ဒါေတြကို ကြၽန္မက ဘဝမွာ ကြၽန္မရဲ႕ ပန္းတိုင္ေတြအျဖစ္ မွတ္ယူခဲ့တယ္။ ကြၽန္မက ေက်ာ္ၾကားမႈနဲ႔ စည္းစိမ္ေနာက္ကိုလိုက္တဲ့ လမ္းေပၚမွာ အထိန္းအကြပ္မဲ့ေနခဲ့ၿပီး စိတ္ဆင္းရဲစရာ ဘဝကို ေနထိုင္ေနခဲ့တာပဲ။ အစပိုင္းကို ျပန္စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ ကြၽန္မရဲ႕ အတန္းေဖာ္က ကြၽန္မကို ေလွာင္ၿပီး ႏွိမ္တဲ့အခ်ိန္မွာ သူ အခံရခက္ေအာင္ ကြၽန္မ ႀကိဳးစားမယ္လို႔ က်ိန္ဆိုခဲ့တယ္။ ဂုဏ္အဆင့္အတန္းနဲ႔ နာမည္ေက်ာ္ၾကားမႈ စက္ဝန္းထဲကို ကြၽန္မ ဝင္ႏိုင္ေအာင္ လုပ္ခဲ့တယ္။ ေက်ာ္ၾကားမႈနဲ႔ စည္းစိမ္အတြက္ စၿပီး အပင္ပန္းခံၿပီး ဒုကၡခံတယ္။ ကြၽန္မလက္ေတြက အက္ကြဲၿပီး ဆံပင္ေကာက္ေဆးေတြေၾကာင့္ ေသြးထြက္ေနေပမဲ့ လူတစ္ေယာက္ ငွားဖို႔ကို ပိုက္ဆံ မသုံးခ်င္ခဲ့ဘူး။ ပိုက္ဆံ ေခြၽတာဖို႔အတြက္ တစ္ရက္ကို တစ္နပ္ပဲစားၿပီး ဗိုက္ဆာတာကို ေရနဲ႔ ေျဖေဖ်ာက္ခဲ့တယ္။ ကြၽန္မ အားကုန္တဲ့အထိ ပင္ပန္းေနေပမဲ့ မနားေသးဘူး။ “အနာမခံရင္ အသာမစံရ”ဆိုတဲ့ စကားကို ေက်ာ္ၾကားမႈနဲ႔ စည္းစိမ္ေနာက္ကိုလိုက္ဖို႔ ကြၽန္မရဲ႕ တြန္းအားအျဖစ္ မွတ္ယူခဲ့တယ္။ ေနာက္ပိုင္း ကြၽန္မၿမိဳ႕မွာ နာမည္ရေအာင္ ေနာက္ဆုံးေတာ့ လုပ္ႏိုင္ခဲ့ၿပီး ခဏတာ ေက်နပ္ခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ ဂုဏ္နဲ႔ အဆင့္အတန္းေနာက္လိုက္တာကို မရပ္ေသးဘူး။ ကြၽန္မ ရည္မွန္းခ်က္နဲ႔ ဆႏၵက ဆက္ၿပီး ႀကီးထြားလာေနတယ္။ ကြၽန္မရဲ႕ လူမႈအဆင့္အတန္း ျမႇင့္လာဖို႔၊ ပိုၿပီး နာမည္ႀကီးဖို႔၊ လူေတြ အထင္ႀကီးေလးစားတာကို ပိုရဖို႔အတြက္ ဘာမွမစဥ္းစားဘဲ ၁၅ ႏွစ္ အခ်ိန္ကုန္ခံၿပီး ေဆးပညာ ေလ့လာခဲ့တယ္။ ကြၽန္မ အေမနဲ႔ သားကိုေတြ႕ဖို႔အတြက္ အိမ္ျပန္ဖို႔ အခ်ိန္မရွိခဲ့ဘူး။ ကြၽန္မအလုပ္နဲ႔ ဂုဏ္ကလြဲၿပီး တျခားဘာကိုမွ မေတြးခဲ့ဘူး။ ေအာင္ျမင္မႈကို ရေတာ့ ပန္းပြင့္ေတြ၊ လက္ခုပ္သံေတြမွာ ေမြ႕ေလ်ာ္ဖို႔အတြက္ အရာရာကို လ်စ္လ်ဴရႈခဲ့တယ္။ ဘုရားရဲ႕ ကယ္တင္ျခင္းလက္ကိုေတာင္ ခဏခဏ တြန္းထုတ္ခဲ့တယ္။ သူမ်ားေတြက ေျမႇာက္ပင့္တာ၊ ခ်ီးမြမ္းတာေတြကို ရဖို႔ ကြၽန္မ ဟန္လုပ္ခဲ့တယ္။ ကြၽန္မ ကိုယ္ခႏၶာက အားကုန္ၿပီး ပင္ပန္းတာ ဖ်ားတဲ့အထိပဲ။ ဒါေပမဲ့ ဆက္ၿပီး စာပို႔ခ်ေနတုန္းပဲ။ ေနာက္ေတာ့ ဒီပင္ပန္းတာေတြအားလုံးက စုလာၿပီး ထူးဆန္းတဲ့ ေရာဂါျဖစ္လာေတာ့ ကြၽန္မ ေသခ်င္ခဲ့တယ္။ ေက်ာ္ၾကားမႈနဲ႔ စည္းစိမ္ရဲ႕ အခ်ဳပ္အေႏွာင္ေတြနဲ႔ ကြၽန္မ ေလွ်ာက္တဲ့လမ္းေၾကာင္းက အရမ္း ခက္ခဲတယ္။ ျမည္းတစ္ေကာင္က ႀကိတ္ဆုံကို အေမွာင္ထဲမွာ ဆြဲေနသလိုပဲ။ ကြၽန္မ ဘယ္ေလာက္ဆြဲဆြဲ မလြတ္ေျမာက္ႏိုင္ဘူး။ ကြၽန္မ ဒီဆိုးယုတ္တဲ့ အဆိပ္ေတြနဲ႔ အသက္ရွင္ေနခဲ့တယ္။ ကြၽန္မ စိတ္ႏွလုံးထဲမွာ ေက်ာ္ၾကားမႈနဲ႔ စည္းစိမ္၊ ကြၽန္မစိတ္ထဲမွာ တျခားလူေတြရဲ႕ အထင္ႀကီးမႈကလြဲၿပီး ဘာမွမရွိဘူး။ ကြၽန္မက ေတာ္ေတာ္တစ္ကိုယ္ေကာင္းဆန္ၿပီး ယုတ္မာလာတယ္။ ခ်စ္ျခင္းနဲ႔ ရင္းႏွီးမႈ လုံးဝ ကင္းမဲ့လာတယ္။ ကြၽန္မက ေသြးေအးသတၱဝါလိုပဲ။ လူလိုလည္း မေန၊ သားရဲတစ္ေကာင္လိုလည္း မေနဘူး။ ကြၽန္မရခဲ့တဲ့ ဂုဏ္ရဲ႕ေနာက္ကြယ္က နာက်င္မႈကို သိတာ ကြၽန္မတစ္ေယာက္ပဲ။ ဒါက ဘဝအတြက္ သင့္ေတာ္တဲ့လမ္းေၾကာင္းမဟုတ္ဘူး။ ကြၽန္မရဲ႕ အတန္းေဖာ္က ေျပာတဲ့အရာတစ္ခုေၾကာင့္ ကြၽန္မက သာမန္လူတစ္ေယာက္ မျဖစ္ခ်င္ခဲ့ဘဲ သူမ်ားေတြကို ဆရာလုပ္ခ်င္တယ္။ ခ်ီးေျမႇာက္တာ ခံခ်င္တယ္။ ဆယ္စုႏွစ္ႏွစ္ခုေက်ာ္တဲ့အထိ ကြၽန္မက မီးကင္စက္ထဲမွာ အကင္ခံေနရသလို ခံစားခဲ့ရတယ္။ ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္က ေျပာသလိုပဲ။ “သင္သည္ အစဥ္သျဖင့္ ထူးခြၽန္ေသာသူတစ္ေယာက္ျဖစ္လိုလွ်င္၊ အျခားလူမ်ားထက္သာလိုလွ်င္၊ သင္သည္ သင့္ကိုယ္သင္ ဒုကၡေရာက္ေအာင္လုပ္ေနျခင္း၊ သင့္ကိုယ္သင္ ပ်က္စီးေစျခင္း၊ သင္၏ကိုယ္ပိုင္အသက္တာကို ခက္ခဲေအာင္ျပဳလုပ္ျခင္းျဖစ္သည္။” (ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္၊ အတြဲ (၄)၊ အႏၲိခရစ္တို႔ကို ေဖာ္ထုတ္ျခင္း၊ အခ်က္ ၁၂) ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္က ဖြင့္ျပမႈေၾကာင့္သာမဟုတ္ရင္ “လူေတြဟာ ဂုဏ္ရွိဖို႔ ႀကိဳးပမ္းသင့္တယ္”၊ “အနာမခံရင္ အသာမစံရ” ဆိုတာေတြက အေတြးမွားေတြဆိုတာ၊ လူသားေတြကို ဖ်က္ဆီးဖို႔ စာတန္အသုံးျပဳတဲ့ နည္းဗ်ဴဟာေတြပဲဆိုတာ ကြၽန္မတို႔ေတြဘယ္သူမွ ျမင္မွာမဟုတ္ဘူး။

ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ထဲမွာ တျခားတစ္ခုကို ကြၽန္မ ဖတ္ရတယ္။ “လူတစ္ေယာက္သည္ ဘုရားသခင္မရွိသည့္အခါ၊ သူ႔ကို မျမင္ႏိုင္ သည့္အခါ၊ ဘုရားသခင္၏ အခ်ဳပ္အျခာအာဏာကို ရွင္းရွင္း လင္းလင္း မသိသည့္အခါ၊ ေန႔တိုင္းက အဓိပၸာယ္မရွိ၊ တန္ဖိုးမရွိ၊ စိတ္မခ်မ္းေျမ့စရာ ျဖစ္သည္။ လူသည္ မည္သည့္ေနရာ၌ရွိပါေစ၊ မည္သည့္အလုပ္ကိုလုပ္ပါေစ ၎၏အသက္ရွင္မႈနည္းလမ္းႏွင့္ ၎၏ ပန္းတိုင္ေနာက္လိုက္ျခင္းက ၎အား အဆုံးမရွိသည့္ ေၾကကြဲျခင္းႏွင့္ သက္သာျခင္းမရွိသည့္ ဒုကၡခံစားမႈတို႔ကိုသာ ယူေဆာင္လာေပးသည္၊ ယင္းမွာ မိမိ၏ အတိတ္ကို ျပန္လွည့္ ၾကည့္ဖို႔ ခံႏိုင္ရည္မရွိသည့္အရာမ်ိဳးျဖစ္သည္။ ဖန္ဆင္းရွင္၏ အခ်ဳပ္အျခာအာဏာကို လက္ခံသည့္အခါမွသာ၊ သူ၏ စီစဥ္ၫႊန္ၾကားမႈမ်ားႏွင့္ အစီအစဥ္မ်ားကို က်ိဳးႏြံနာခံၿပီး စစ္မွန္ေသာ လူ႔ဘဝကို ရွာေဖြသည့္အခါမွသာ ဘဝ၏ အႏွစ္မဲ့ျခင္းဟူသမွ်ကို ခါခ်ၿပီး ေၾကကြဲျခင္းႏွင့္ ဒုကၡခံစားမႈအားလုံးမွ တျဖည္းျဖည္း လြတ္ကင္းမည္ျဖစ္သည္။” (ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္၊ အတြဲ (၂)၊ ဘုရားသခင္ကို သိကြၽမ္းျခင္းႏွင့္ စပ္လ်ဥ္း၍၊ အတုမရွိ ဘုရားသခင္ကိုယ္ေတာ္တိုင္ (၃)) ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ကေန သေဘာေပါက္လိုက္တာက အရင္ ႏွစ္ ၂၀ ေလာက္က ကြၽန္မအတြက္ အရမ္းကို နာက်င္ေစရတဲ့ အေၾကာင္းက ဘုရားကို ကြၽန္မ မသိခဲ့လို႔ပဲ။ ကြၽန္မက ဘဝမွာ သင့္ေတာ္တဲ့ ပန္းတိုင္နဲ႔ ဦးတည္ခ်က္မရွိဘဲ ဆိုးယုတ္တဲ့ အေတြးအေခၚေတြနဲ႔ အသက္ရွင္ေနခဲ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကြၽန္မက လမ္းမွားေပၚ ေရာက္သြားတာပဲ။ စာတန္က ကြၽန္မကို ညႇာတာမႈ ကင္းမဲ့စြာနဲ႔ ေဆာ့ကစားေနၿပီး ကြၽန္မက ဘာအဓိပၸာယ္မွမရွိဘဲ အသက္ရွင္ေနခဲ့တယ္။ ကြၽန္မ ဘုရားေရွ႕ကို လာခဲ့ရတယ္။ ကြၽန္မရဲ႕ ျဖစ္တည္မႈရဲ႕ အေျချပဳခ်က္အျဖစ္ သူ႔ စကားေတြကို လက္ခံၿပီး သူ႔ရဲ႕ အုပ္စိုးမႈနဲ႔ အစီအစဥ္ေတြကို နာခံခဲ့တယ္။ ဘဝမွာ လမ္းမွန္ကို ရွာဖို႔အတြက္ ဘုရားကို ေၾကာက္႐ြံ႕ၿပီး မေကာင္းမႈကို ေရွာင္ၾကဥ္တဲ့လမ္းကို ေလွ်ာက္ခဲ့တယ္။ ဒါက အေရွ႕တိုင္းေဒသမွာ အခ်မ္းသာဆုံးျဖစ္ၿပီး ႂကြယ္ဝခ်မ္းသာတဲ့ မိသားစုရွိေပမဲ့ ကြၽန္မတို႔မွာရွိတာေတြအားလုံးကို ဘုရားရဲ႕ အခ်ဳပ္အျခာအာဏာက ခ်မွတ္ေပးတယ္ဆိုတာကို သိတဲ့ ေယာဘလိုပါပဲ။ ေယာဘက ေက်ာ္ၾကားမႈနဲ႔ အဆင့္အတန္းကို မလိုက္စားဘူး။ မေမြ႕ေလ်ာ္ဘူး။ သာမန္ပဲ အလုပ္လုပ္ခဲ့တယ္။ လြတ္လပ္စြာ၊ ေပ်ာ္႐ႊင္စြာ အသက္ရွင္ခဲ့တယ္။ ေနာက္ေတာ့ ညတြင္းခ်င္းပဲ သူမိသားစုရဲ႕ ႂကြယ္ဝမႈေတြ ဖယ္ရွားခံရၿပီး သူ႔ကေလးေတြအကုန္ ေသသြားတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူက ဘုရားရဲ႕ အမည္နာမကို ခ်ီးမြမ္းတုန္းပဲ။ “ေယေဟာဝါသည္ ေပးေတာ္မူ၏၊ ၿပီးလွ်င္ ေယေဟာဝါသည္ ျပန္ႏုတ္သိမ္းေတာ္မူ၏၊ ေယေဟာဝါ၏ နာမေတာ္သည္ မဂၤလာရွိပါေစ။” (ေယာဘ ဝတၳဳ ၁:၂၁) ဆိုၿပီး ေျပာတယ္။ သူက ဘုရားအတြက္ အရမ္းကိုေကာင္းတဲ့ သက္ေသပဲ။ ေယာဘက ဘုရားရဲ႕ အုပ္စိုးမႈနဲ႔ အစီအစဥ္ေတြကို နာခံႏိုင္တယ္။ ဘုရားကို ေၾကာက္ၿပီး မေကာင္းမႈကို ေရွာင္တဲ့လမ္းကို သူ ေလွ်ာက္ခဲ့တယ္။ သူက ဂုဏ္သိကၡာနဲ႔ အသက္ရွင္ခဲ့တယ္။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ဘုရားရဲ႕ လက္ခံမႈကို ရသြားတယ္။ ကြၽန္မက ေယာဘကို အတုခိုးခ်င္တယ္။ ဘဝမွာ ကြၽန္မ ေလွ်ာက္ခဲ့တဲ့ လမ္းမွားကို လက္လႊတ္ခ်င္တယ္။ စစ္မွန္တဲ့ ယုံၾကည္ျခင္းရွိၿပီး ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ကို ဖတ္ခ်င္တယ္။ သမၼာတရားကို လိုက္စားခ်င္တယ္။ ဖန္ဆင္းခံတစ္ေယာက္ရဲ႕ တာဝန္ကို ထမ္းေဆာင္ခ်င္တယ္။ ဒါက ကြၽန္မ စိတ္ႏွလုံးထဲမွာရွိတဲ့ အႏွစ္မဲ့ျခင္းနဲ႔ နာက်င္ျခင္းကေန လြတ္ေျမာက္ဖို႔၊ စာတန္ရဲ႕ ထိခိုက္မႈနဲ႔ ခ်ဳပ္ေႏွာင္မႈေတြကေန လြတ္ေျမာက္ဖို႔ တစ္ခုတည္းေသာနည္းလမ္းပဲ။ ဒါက ကြၽန္မအတြက္ တစ္ခုတည္းေသာ လမ္းေၾကာင္းပဲ။ ကြၽန္မ ဘုရားကို ဆုေတာင္းတယ္။ ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ကို အေရးစိုက္ၿပီး ဘုရားကို နာခံတဲ့သူတစ္ေယာက္ ျဖစ္ခ်င္ခဲ့တယ္။

ဒါေပမဲ့ ကြၽန္မအလုပ္ကို စြန႔္လႊတ္ၿပီး ကြၽန္မရဲ႕ ယုံၾကည္ျခင္းနဲ႔ တာဝန္အေပၚ စိတ္ႏွစ္လုပ္ခ်င္တဲ့အခ်ိန္မွာ ကြၽန္မ အတားအဆီးတခ်ိဳ႕ ႀကဳံရတယ္။ တစ္ေန႔မွာ ကြၽန္မသားက ကြၽန္မကို ဖုန္းေခၚတယ္။ ကုမၸဏီက ပိတ္ရခါနီးျဖစ္ေနၿပီးေတာ့ သူက ကြၽန္မကို ကုမၸဏီကို ကယ္တင္ဖို႔ ျပန္သြားၿပီး စနစ္တက် ျပန္ထူေထာင္ေပးေစခ်င္တယ္။ ဒါကို ကြၽန္မၾကားရေတာ့ ေတာ္ေတာ္စဥ္းစားရက်ပ္သြားတယ္။ ၂၈ႏွစ္ ႀကိဳးစားၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ တကယ္ပဲ ဒီလိုမ်ိဳး အဆုံးသတ္သြားမွာလား ေပါ့။ အခ်ိန္ခဏေလာက္ၾကာၿပီးရင္ ကြၽန္မက ဘာမွရွိေတာ့မွာမဟုတ္ဘူး။ ကြၽန္မအလုပ္ မေအာင္ျမင္ခင္တုန္းကလို ျဖစ္သြားမွာ။ လူေတြက ကြၽန္မကို ဘယ္လိုျမင္ၿပီး ေျပာၾကမွာလဲ။ သူမ်ားေတြကို ကြၽန္မ ဘယ္လိုရင္ဆိုင္ႏိုင္မွာလဲ။ ကြၽန္မ ေငြရွာဖို႔ နည္းလမ္းတစ္ခုမွ ရွိမွာမဟုတ္ဘူး။ ကြၽန္မက ဒီအတိုင္းႀကီး မစြန႔္လႊတ္လိုက္ခ်င္ဘူး။ ကုမၸဏီကို ကယ္တင္ဖို႔အတြက္ ျပန္သြားဖို႔ ကြၽန္မ စီစဥ္ေတာ့ ကြၽန္မ လက္ႏွစ္ဖက္လုံးက နီလာၿပီး အရမ္းယားယံလာတယ္။ ကြၽန္မ မ်က္ႏွာက ယားတဲ့ပုံစံမ်ိဳးလိုေပါ့။ နာေနၿပီးေတာ့ ေတာ္ေတာ္လည္း စိတ္ညစ္ရတယ္။ ကြၽန္မက လုံးဝ ေပ်ာက္မသြားေသးေတာ့ ကြၽန္မ ထြက္သြားၿပီး ေနာက္တစ္ခါ ေနမေကာင္းျဖစ္ရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲေပါ့။ ဒီလို ဆင္းရဲဒုကၡနဲ႔ ရင္ဆိုင္ရတဲ့အခါမွာ ဘုရားသခင္နဲ႔ စကားေျပာတာက တစ္ခုတည္းေသာ ေျဖရွင္းခ်က္ဆိုတာ ကြၽန္မ သိခဲ့တယ္။ အဲဒါနဲ႔ ဘုရားကို ဆုေတာင္းတာေပါ့။ “ဘုရားသခင္၊ သမီးက အရင္က ပိုက္ဆံနဲ႔ ေက်ာ္ၾကားမႈေနာက္ကို လိုက္ေနၿပီး လမ္းမွားေပၚကို ေရာက္ခဲ့တယ္ဆိုတာကို သမီးသိပါတယ္၊ အခု ေန႔စဥ္ ကိုယ္ေတာ္ရဲ႕ ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြကို ဖတ္ၿပီး သမီးတာဝန္ကို ထမ္းေဆာင္ခ်င္ပါတယ္၊ ဒါေပမဲ့ သမီးရဲ႕ ကုမၸဏီက ဖ်က္သိမ္းရေတာ့မွာပါ၊ သမီး ေတာ္ေတာ္ စဥ္းစားရက်ပ္ေနပါတယ္၊ သမီး ႏွစ္ ၂၀ ေက်ာ္ ႀကိဳးစားခဲ့တဲ့ အလုပ္ကို ဒီလိုေလးနဲ႔ ဖ်က္သိမ္းမပစ္ခ်င္ပါဘူး၊ ဘုရားသခင္၊ ဘာမွလုပ္ရမယ္ဆိုတာ သမီး တကယ္မသိပါဘူး၊ လမ္းျပေတာ္မူပါ” ဆိုၿပီးေတာ့။ တစ္မနက္က်ေတာ့ အလုပ္သင္အဖြဲ႕ဝင္တစ္ေယာက္က ကြၽန္မကို ဖုန္းေခၚတယ္။ ကြၽန္မတို႔ ဆရာက ေလယာဥ္ပ်ံေပၚမွာ ႐ုတ္တရက္ ေလျဖတ္ၿပီး ေဆး႐ုံပို႔လိုက္ေပမဲ့ မကယ္ႏိုင္ခဲ့ဘူးဆိုၿပီး ေျပာတယ္။ ဒါက ကြၽန္မမွာ ပိုက္ဆံ၊ ေက်ာ္ၾကားမႈ ဘယ္ေလာက္ရွိပါေစ ကြၽန္မအသက္ကို မကယ္ႏိုင္ဘူးဆိုတာ ျပဖို႔အတြက္ ဘုရားသခင္က ကြၽန္မကို သတိေပးႏႈိးေဆာ္တာပဲဆိုတာ ကြၽန္မ သေဘာေပါက္လိုက္တယ္။ ဖုန္းခ်လိုက္ၿပီးေတာ့ ကြၽန္မ မ်က္ရည္ေတြနဲ႔ ဘုရားေရွ႕မွာ ဒူးေထာက္ၿပီး ဆုေတာင္းလိုက္တယ္။ “အို ဘုရားသခင္၊ သမီးရဲ႕ ဆုေတာင္းသံကို ကိုယ္ေတာ္ၾကားတာကို သမီးသိပါတယ္၊ သမီးရဲ႕ဆရာေသဆုံးတာဟာ သမီးကို လႈပ္ႏႈိးလိုက္တဲ့အရာတစ္ခုပါပဲ၊ အသက္ရွင္ႏိုင္တာဟာ သမီးအတြက္ ကိုယ္ေတာ္ရဲ႕ ကယ္တင္ျခင္းျဖစ္တယ္ဆိုတာ အခု သမီး နားလည္ပါၿပီ၊ သမီးေသၿပီး အားလုံးကို အဆုံးသတ္လိုက္ခ်င္တဲ့အထိ ေရာဂါရဲ႕ ႏွိပ္စက္မႈကို ခံရတဲ့အခ်ိန္မွာ သမီးကို ကိုယ္ေတာ့္အသံကို ၾကားခြင့္ေပးၿပီး သမီးကို ကယ္တင္ခဲ့တယ္၊ ဒီေန႔ ဒီတန္ဖိုးရွိတဲ့ အခြင့္အေရးကို သမီးတန္ဖိုးထားခ်င္ပါတယ္၊ ဒီအမွားကိုပဲ သမီး ထပ္လုပ္လို႔ မျဖစ္ပါဘူး” ဆိုၿပီးေတာ့။

အဲဒီအခ်ိန္ေတြမွာ ကြၽန္မကို တကယ္ကို တို႔ထိၿပီး ဘဝမွာ ဘာကိုလိုက္စားသင့္တယ္ဆိုတာကို ပိုၿပီး ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ျမင္ေစတဲ့ ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္တခ်ိဳ႕ကို ကြၽန္မဖတ္တယ္။ ဘုရားသခင္က ေျပာသည္- “လူတို႔သည္ ၎တို႔၏ ဘဝအခ်ိန္ မ်ားကို အသုံးခ်ၿပီး ကြၽမ္းက်င္ေအာင္ သင္ယူခဲ့သည့္ ရွင္သန္ရပ္တည္ေရး ကြၽမ္းက်င္မႈ အမ်ိဳးမ်ိဳးတို႔က ႐ုပ္ဝတၳဳဆိုင္ရာ ဇိမ္ခံစရာမ်ားကို အလွ်ံပယ္ ေပးႏိုင္ေသာ္လည္း ႏွစ္သိမ့္မႈႏွင့္ စစ္မွန္သည့္ၿငိမ္းခ်မ္းမႈတို႔ကို ႏွလုံးသားဆီသို႔ ဘယ္ေသာအခါမွ မေဆာင္ၾကဥ္းေပ၊ ယင္းအစား လူတို႔ကို စဥ္ဆက္မျပတ္ ၎တို႔၏ ဦးတည္ခ်က္မ်ား ေပ်ာက္ဆုံးေစသည္။ ၎တို႔ကိုယ္၎တို႔ ထိန္းခ်ဳပ္ဖို႔ ခက္ခဲေစသကဲ့သို႔ ဘဝ၏အဓိပၸါယ္ကို သင္ယူဖို႔ အခြင့္အလမ္းတိုင္းကို လြဲေခ်ာ္ေစေလသည္။ ဤရွင္သန္ေရး ကြၽမ္းက်င္မႈမ်ားက ေသျခင္းကို မည္သို႔ သင့္ေလ်ာ္စြာ ရင္ဆိုင္ရမည္ႏွင့္ပတ္သက္၍ အုံ႔ပုန္း ပူေဆြးေသာကတစ္ခုကို ဖန္တီးေလသည္။ ဤနည္းလမ္းႏွင့္ လူတို႔၏ ဘဝမ်ား ပ်က္စီးရသည္။” (ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္၊ အတြဲ (၂)၊ ဘုရားသခင္ကို သိကြၽမ္းျခင္းႏွင့္ စပ္လ်ဥ္း၍၊ အတုမရွိ ဘုရားသခင္ကိုယ္ေတာ္တိုင္ (၃)) “လူတို႔သည္ ေငြႏွင့္ ေက်ာ္ေစာမႈေနာက္လိုက္ရင္း မိမိတို႔၏ ဘဝကို ကုန္ဆုံးၾကသည္။ ၎တို႔သည္ ထိုအရာမ်ားက ၎တို႔၏ တစ္ခုတည္းေသာ အေထာက္အပံ့ နည္းလမ္းဟု ေတြးထင္ရင္း၊ ထိုအရာမ်ားကို ရွိျခင္းအားျဖင့္ ၎တို႔ အသက္ဆက္ရွင္ ႏိုင္သည့္အလား၊ ေသျခင္းမွ လြတ္ကင္းေစႏိုင္မည့္အလား ဤေကာက္႐ိုးမွ်င္မ်ားကို ဖမ္းဆုပ္ထားၾကေလသည္။ သို႔ေသာ္ သူတို႔သည္ ေသရေတာ့မည္အခ်ိန္မွသာ ဤအရာမ်ားသည္ သူတို႔ထံမွ မည္မွ်ေဝးကြာသည္၊ ေသျခင္းႏွင့္ ရင္ဆိုင္ရာ၌ ၎တို႔မည္မွ် အားနည္းသည္၊ ၎တို႔ မည္မွ်လြယ္လြယ္ က်ိဳးပဲ့ေၾကမြသည္၊ ဘယ္ကိုမွ သြားစရာမရွိဘဲ ၎တို႔ မည္မွ် အထီးက်န္ၿပီး အကူအညီမဲ့ေနသည္ကို နားလည္သေဘာေပါက္ ၾကသည္။ ဘဝသည္ ေငြ သို႔မဟုတ္ ေက်ာ္ေစာမႈတို႔ျဖင့္ ဝယ္၍မရႏိုင္ေၾကာင္း၊ လူတစ္ေယာက္သည္ မည္မွ် ခ်မ္းသာ ႂကြယ္ဝပါေစ၊ ၎တို႔၏ အဆင့္အတန္းက မည္မွ် ျမင့္မားပါေစ လူအားလုံးသည္ ေသျခင္းႏွင့္ ရင္ဆိုင္ရာ၌ ညီတူညီမွ် သနားစရာေကာင္းၿပီး အေရးမပါေၾကာင္းတို႔ကို သူတို႔ နားလည္သေဘာေပါက္ၾကသည္။ ေငြက အသက္ကို မဝယ္ယူႏိုင္ေၾကာင္း၊ ေက်ာ္ေစာမႈက ေသျခင္းကို မေခ်ဖ်က္ႏိုင္ေၾကာင္း၊ ေငြ သို႔မဟုတ္ ေက်ာ္ေစာမႈက လူတစ္ေယာက္၏ဘဝကို တစ္မိနစ္၊ တစ္စကၠန႔္မွ် ဆြဲဆန႔္မေပးႏိုင္ေၾကာင္းကို ၎တို႔ နားလည္သေဘာေပါက္ၾကသည္။ လူတို႔သည္ ဤကဲ့သို႔ ခံစားရေလ၊ ဆက္လက္ရွင္သန္ရဖို႔ တမ္းတေလျဖစ္သည္။ ဤကဲ့သို႔ ပိုခံစားရေလ၊ ေသျခင္းနီးကပ္ လာျခင္းကို ပိုမို ထိတ္လန႔္ေလ ျဖစ္သည္။ ဤအခ်ိန္မွသာ ၎တို႔၏ဘဝကို ၎တို႔မပိုင္ေၾကာင္း၊ ၎တို႔၏ ထိန္းခ်ဳပ္မႈတြင္ မရွိေၾကာင္းႏွင့္ ေသဖို႔ျဖစ္ေစ ရွင္ဖို႔ျဖစ္ေစ မိမိတို႔ ဆုံးျဖတ္ပိုင္ခြင့္ မရွိေၾကာင္း- ဤအရာအားလုံးက မိမိ၏ ထိန္းခ်ဳပ္မႈ ျပင္ပတြင္ ရွိေၾကာင္းကို အမွန္တကယ္ နားလည္ ေလသည္။” (ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္၊ အတြဲ (၂)၊ ဘုရားသခင္ကို သိကြၽမ္းျခင္းႏွင့္ စပ္လ်ဥ္း၍၊ အတုမရွိ ဘုရားသခင္ကိုယ္ေတာ္တိုင္ (၃)) ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္က ကြၽန္မ စိတ္ႏွလုံးကို လင္းလက္ေစခဲ့ၿပီး ဉာဏ္အလင္းပြင့္ေစတယ္။ ေက်ာ္ၾကားမႈနဲ႔ အက်ိဳးအျမတ္ေနာက္ကို တစ္ဘဝလုံး လိုက္ခဲ့ၿပီး တ႐ုတ္နဲ႔ တျခားႏိုင္ငံေတြက ေဆးပညာ လိုက္စားသူေတြက ေလးစားတာခံရတဲ့ ကြၽန္မ ဆရာအေၾကာင္းကို ကြၽန္မ ေတြးမိတယ္။ သူ ဘယ္သြားသြား အခမ္းအနားေတြရွိၿပီး သူ႔မွာ ေက်ာ္ၾကားမႈနဲ႔ စည္းစိမ္ႏွစ္ခုလုံးရွိတယ္လို႔ ေျပာလို႔ရတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူက ဘယ္လိုပဲ ေအာင္ျမင္ပါေစ သူ ေနမေကာင္းျဖစ္ၿပီး သူ႔အတြက္ အသက္အႏၲရာယ္ရွိတဲ့အခ်ိန္မွာ ဒီေက်ာ္ၾကားမႈက သူ႔ဘဝကို မကယ္တင္ႏိုင္ခဲ့ဘူး။ လူတစ္ေယာက္က ဘယ္ေလာက္ႀကီးမားတဲ့ ဂုဏ္ရွိသည္ျဖစ္ေစ သူ႔အသက္ကို တစ္စကၠန႔္ေတာင္ ဆက္ၿပီး မရွည္ေစႏိုင္ဘူးဆိုတာ ဒီဟာေၾကာင့္ ကြၽန္မ တကယ္ျမင္သြားတယ္။ ပိုက္ဆံဘယ္ေလာက္ရွိပါေစ က်န္းမာေရးကို မဝယ္ႏိုင္ဘူး။ ကြၽန္မလည္း ဒီလိုပဲ ျဖစ္ခဲ့တာ။ ကြၽန္မမွာ ေအာင္ျမင္မႈနဲ႔ ေက်ာ္ၾကားမႈရွိေပမဲ့ ေရာဂါက ႏွိပ္စက္တာေၾကာင့္ ေသဖို႔ကို ေတာင့္တခဲ့တယ္။ ဂုဏ္ပိုရွိေတာ့ ဘာသုံးစားလို႔ရမွာလဲ။ အဲဒါက ကြၽန္မရဲ႕ စိတ္မွာခံစားရတဲ့ အႏွစ္မဲ့ျခင္းနဲ႔ ခႏၶာဒုကၡေတြကို နည္းနည္းေလးမွ မေျပေပ်ာက္ေစႏိုင္ဘူး။ ေနာက္ေတာ့ ေက်ာ္ၾကားမႈနဲ႔ စည္းစိမ္က ၾကယ္ေႂကြတာလိုမ်ိဳးပဲ၊ ျဖတ္ကနဲ ျဖစ္ပ်က္သြားတဲ့ အႏွစ္မဲ့တဲ့အရာေတြလိုပဲ၊ ယာယီေပ်ာ္႐ႊင္မႈနဲ႔ ေက်နပ္မႈကိုပဲ ေပးတယ္ဆိုတာ ကြၽန္မ တကယ္ ႀကဳံေတြ႕လိုက္ရတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကြၽန္မက သာမန္လူပဲမဟုတ္ဘူးလား။ ဗိုက္ျပည့္ဖို႔အတြက္ တစ္ရက္ သုံးနပ္စားရတယ္။ အိပ္ဖို႔အတြက္ ေနရာလိုတယ္။ ကြၽန္မရဲ႕ အထီးက်န္မႈကို ကြၽန္မဘာသာ ရင္ဆိုင္ခဲ့တယ္။ ကြၽန္မ ဒုကၡေတြအားလုံးကို တစ္ေယာက္တည္း ေတာင့္ခံခဲ့တယ္။ အရမ္းပင္ပန္းတာေတြကို ကြၽန္မဘာသာ ခံယူခဲ့တယ္။ ကြၽန္မေရာဂါကို ကြၽန္မဘာသာ ကိုင္တြယ္ခဲ့တယ္။ ကြၽန္မက တျခားလူတိုင္းလိုပါပဲ။ ယုံၾကည္ျခင္းမရွိရင္၊ ဘုရားေရွ႕ကိုလာၿပီး ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ကို မဖတ္ရင္ ဘုရားရဲ႕ အခ်ဳပ္အျခာအာဏာကို ကြၽန္မတို႔ နားမလည္ႏိုင္ဘူး။ အျပဳသေဘာေဆာင္တဲ့အရာေတြနဲ႔ အပ်က္သေဘာေဆာင္တာေတြကို ခြဲျခားၿပီး မသိျမင္ႏိုင္ဘူး။ ကြၽန္မတို႔ လုပ္ႏိုင္သမွ်က ေခတ္ေရစီးေၾကာင္းေတြ၊ ဒီဆိုးယုတ္တဲ့ ေလာကီေခတ္ေရစီးေၾကာင္းေတြ ေနာက္လိုက္ၿပီး ေက်ာ္ၾကားမႈနဲ႔ စည္းစိမ္ရဲ႕ အခ်ဳပ္အေႏွာင္ေတြက ခ်ဳပ္ထားျခင္း၊ စာတန္က ေဆာ့ကစားၿပီး နင္းေခ်ျခင္း၊ ထိခိုက္ျခင္းေတြကို ခံရင္းနဲ႔ ေရွ႕ကို တစ္ဆင့္ခ်င္း ႐ုန္းကန္သြားဖို႔ပဲ။ ကြၽန္မရဲ႕ အတန္းေဖာ္နဲ႔ ဆရာ ေသသြားတာေတြက ကြၽန္မကို သတိေပးတာပဲ။ ကြၽန္မက ေက်ာ္ၾကားမႈနဲ႔ စည္းစိမ္ေနာက္လိုက္တဲ့ လမ္းေၾကာင္းမွာေနရင္ သူတို႔လိုပဲ အဆုံးသတ္သြားမွာပဲ။ ဒါကို သေဘာေပါက္သြားၿပီးမွပဲ ကြၽန္မ တကယ္ေၾကာက္႐ြံ႕လာတယ္။ ကြၽန္မ ဘုရားကို ဆုေတာင္းၿပီး ေအာင္ျမင္မႈနဲ႔ စည္းစိမ္ရဲ႕ အခ်ဳပ္အေႏွာင္ေတြကို ဖယ္ရွားဖို႔၊ စစ္မွန္တဲ့ ယုံၾကည္ျခင္းရွိဖို႔၊ သမၼာတရားကို လိုက္စားၿပီး ဘုရားသခင္ကို နာခံတဲ့လမ္းေၾကာင္းကို ေလွ်ာက္ဖို႔ အသင့္ျဖစ္ေနခဲ့တယ္။

ေနာက္ပိုင္းမွာ ကြၽန္မကို ေ႐ြးခ်ယ္မႈ ျပတ္သားေစခဲ့တဲ့ ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္တစ္ပိုဒ္ကို ေတြ႕ခဲ့တယ္။ အနႏၲတန္ခိုးရွင္ ဘုရားသခင္ ေျပာသည္မွာ- “သင္တို႔သည္ ကမာၻေျမႀကီးေပၚတြင္ ေကာင္းကင္ဘုံရွိ ေကာင္းခ်ီးမဂၤလာမ်ားႏွင့္ ဆင္တူေသာ ငါ၏ ေကာင္းခ်ီးမဂၤလာမ်ားကို ခံစားရန္ လိုလားသေလာ။ ငါ့ကို နားလည္ျခင္း၊ ငါ၏ ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္မ်ားႏွင့္ ငါ့ကို သိကြၽမ္းျခင္းအား ေမြ႕ေလ်ာ္ျခင္းတို႔ကို သင္တို႔ အသက္တာထဲရွိ အဖိုးအထိုက္ဆုံးႏွင့္ အဓိပၸာယ္ အရွိဆုံးေသာ အရာမ်ားအျဖစ္ တန္ဖိုးထားျခင္းငွာ လိုလားသေလာ။ သင္တို႔သည္ မိမိတို႔၏ တက္လမ္းမ်ားအတြက္ ေတြးေတာျခင္းမရွိဘဲႏွင့္ ငါ့အား လုံးလုံးလ်ားလ်ား က်ိဳးႏြံနာခံႏိုင္ျခင္းငွာ ဧကန္အမွန္ပင္ တတ္ႏိုင္သေလာ။ သင္တို႔သည္ သိုးတစ္ေကာင္ကဲ့သို႔ ကြပ္မ်က္ျခင္းကို ခံရန္ႏွင့္ ငါ၏ ဦးေဆာင္ျခင္းကို ခံရန္ မိမိတို႔ကိုယ္မိမိတို႔ ဧကန္အမွန္ ခြင့္ျပဳႏိုင္သေလာ။ ထိုကဲ့သို႔ေသာ အရာမ်ားကို စြမ္းေဆာင္ရရွိျခင္းငွာ တတ္စြမ္းႏိုင္ေသာသူ သင္တို႔အထဲတြင္ တစ္စုံတစ္ဦးမွ် ရွိသေလာ။ ငါ၏ လက္ခံျခင္းကို ခံရေသာသူမ်ားႏွင့္ ငါ၏ ကတိေတာ္မ်ားကို လက္ခံရရွိေသာသူမ်ားသည္ ငါ၏ ေကာင္းခ်ီးမဂၤလာမ်ားကို ရေသာသူမ်ား ျဖစ္ႏိုင္သေလာ။ ဤႏႈတ္ကပတ္ေတာ္မ်ားမွ သင္တို႔သည္ တစ္စုံတစ္ရာကို သေဘာေပါက္ နားလည္ၿပီးၿပီေလာ။ အကယ္၍ ငါသည္ သင္တို႔ကို စမ္းသပ္ပါက၊ သင္တို႔သည္ ငါျပဳသမွ် အမွန္တကယ္ ခံႏိုင္ၾကမည္ေလာ၊ ထို႔အျပင္ ဤစမ္းသပ္မႈမ်ား၏ အလယ္တြင္ ငါ၏ ရည္႐ြယ္ခ်က္မ်ားကို ရွာေဖြႏိုင္ၿပီး ငါ၏ ႏွလုံးသားကို သိမွတ္နားလည္ႏိုင္ၾကမည္ေလာ။ စိတ္ကိုထိမိေစေသာ စကားမ်ားစြာကို သင္ေျပာႏိုင္ျခင္းငွာ သို႔မဟုတ္ စိတ္လႈပ္ရွားဖြယ္ အျဖစ္အပ်က္မ်ားစြာကို ေျပာဆိုႏိုင္ျခင္းငွာ ငါဆႏၵမရွိ၊ ယင္းအစား သင္သည္ ငါ့အား ေကာင္းမြန္စြာ သက္ေသခံႏိုင္ရန္ႏွင့္ လက္ေတြ႕အရွိတရားထဲသို႔ အျပည့္အဝႏွင့္ နက္ရႈိင္းစြာ ဝင္ေရာက္ႏိုင္ရန္သာ ငါေတာင္းဆိုသည္။ အကယ္၍ ငါသည္ တိုက္႐ိုက္ မေျပာဆိုခဲ့ပါက၊ သင့္ပတ္လည္တြင္ ရွိသည့္ အရာခပ္သိမ္းတို႔ကို ေက်ာခိုင္းကာ ငါ၏ အသုံးကိုခံရရန္ မိမိကိုယ္မိမိ ခြင့္ျပဳ ႏိုင္မည္ေလာ။ ဤအရာမွာ ငါေတာင္းဆိုေသာ လက္ေတြ႕အရွိတရားပင္ မဟုတ္သေလာ။ ငါ၏ ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္မ်ားထဲရွိ အနက္အဓိပၸာယ္ကို မည္သူသည္ နားလည္သေဘာေပါက္ျခင္းငွာ တတ္စြမ္းႏိုင္သနည္း။ သို႔ေသာ္ သင္တို႔သည္ ဒြိဟစိတ္မ်ားႏွင့္ ဝန္ေလးပင္ပန္းမေနၾကေတာ့ရန္၊ သင္တို႔၏ ဝင္ေရာက္မႈတြင္ လက္ဦးမႈ ရယူၾကရန္ႏွင့္ ငါ့ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္မ်ား၏ အႏွစ္သာရမ်ားကို နားလည္သေဘာေပါက္ရန္ ငါေတာင္းဆိုသည္။ ဤအရာသည္ ငါ၏ ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္မ်ားကို နားလည္မႈလြဲျခင္းမွႏွင့္ ငါ၏ ဆိုလိုရင္းကို မသဲကြဲျခင္းတို႔ေၾကာင့္ ငါ၏ စီမံအုပ္ခ်ဳပ္ေရးဆိုင္ရာ အမိန္႔မ်ားကို ခ်ိဳးေဖာက္မိျခင္းမွ တားဆီးေပးလိမ့္မည္။ ငါ၏ ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္မ်ားထဲရွိ သင္တို႔အတြက္ ငါ၏ ရည္႐ြယ္ခ်က္မ်ားကို သင္တို႔ နားလည္သေဘာေပါက္ရန္ ငါေမွ်ာ္လင့္သည္။ သင္တို႔၏ ကိုယ္ပိုင္ တက္လမ္းမ်ားကို စဥ္းစားျခင္း မျပဳေတာ့ဘဲ၊ အရာအားလုံး၌ ဘုရားသခင္၏ စီစဥ္ၫႊန္ၾကားျခင္းမ်ားကိုနာခံရန္အလို႔ငွာ ငါ၏ ေရွ႕ေမွာက္တြင္ သင္စိတ္ပိုင္းျဖတ္ခဲ့သည့္အတိုင္း လုပ္ေဆာင္ေလာ့။ ငါ၏ အိမ္ေထာင္စုအတြင္း ရပ္တည္ေသာ သူအားလုံးသည္ ၎တို႔တတ္ႏိုင္သမွ် လုပ္ေဆာင္သင့္သည္၊ ကမာၻေျမႀကီးေပၚရွိ ငါ့အမႈ၏ ေနာက္ဆုံးေသာ အပိုင္းက႑ထံ သင္သည္ မိမိ၏ အေကာင္းဆုံးကို ဆက္ကပ္သင့္သည္။ ထိုကဲ့သို႔ေသာ အရာမ်ားကို လက္ေတြ႕လုပ္ေဆာင္ရန္ သင္သည္ ဧကန္အမွန္ပင္ လိုလားသေလာ။” (ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္၊ အတြဲ (၁)၊ ဘုရားသခင္၏ ေပၚထြန္းျခင္းႏွင့္ အမႈေတာ္၊ စၾကဝဠာတစ္ခုလုံးအတြက္ ဘုရားသခင္၏ ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္မ်ား၊ အခန္း (၄)) ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ကို ဖတ္ၿပီးေတာ့ ကြၽန္မ အရမ္းစိတ္လႈပ္ရွားၿပီး မ်က္ရည္ေတြစီးက်လာတယ္။ ဘုရားသခင္က ကြၽန္မေဘးနားမွာပဲ ရွိေနသလို ခံစားရတယ္။ သူနဲ႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ေနရသလိုေပါ့။ အရာရာကို သူ႔လက္ထဲကို လႊဲေျပာင္းေပးဖို႔၊ သူ႔အစီအစဥ္ေတြကို နာခံၿပီး သူ႔ကို က်ိဳးႏြံနာခံဖို႔ ကြၽန္မ အသင့္ျဖစ္ၿပီလားဆိုတာကို ေမးေနတယ္။ ကြၽန္မ ေပတ႐ုကို ေတြးမိတယ္။ သူတစ္ဘဝလုံး လိုက္စားလာတာက ဘုရားကို ခ်စ္ၿပီး ေက်နပ္ေစဖို႔ပဲ။ ေနာက္ဆုံးမွာ သူက ေသသည္အထိ ဘုရားကို က်ိဳးႏြံနာခံၿပီး ဘုရားကို အဆုံးစြန္အထိ ခ်စ္ခဲ့တယ္။ သူဟာ ဘုရားသခင္အတြက္ ေဇာက္ထိုးမိုးေမွ်ာ္ ကားစင္တင္သတ္ခံရၿပီး ထူးကဲတဲ့ သက္ေသတစ္ေယာက္ျဖစ္ရင္း အဓိပၸာယ္ရွိတဲ့ ဘဝကို ေနထိုင္ခဲ့တယ္။ ကြၽန္မအတန္းေဖာ္ေျပာခဲ့တဲ့ အဓိပၸာယ္မရွိတဲ့အရာကို ကြၽန္မၾကားခဲ့တဲ့ အရင္အခ်ိန္ကို ျပန္ေတြးမိတယ္။ ကြၽန္မရဲ႕ ငယ္႐ြယ္မႈနဲ႔ က်န္းမာေရးကို စြန႔္လႊတ္ခဲ့ၿပီး သူမ်ားေတြေလးစားတာကို ခံရဖို႔အတြက္ ေက်ာ္ၾကားမႈ၊ စည္းစိမ္နဲ႔ အဆင့္အတန္းေနာက္ကို အ႐ူးအမူးလိုက္ခဲ့တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ကြၽန္မဘဝက လုံးဝကို ဆင္းရဲဒုကၡေရာက္ခဲ့တယ္။ ဘုရားသခင္က လူအုပ္စုၾကားထဲကေန ကြၽန္မကို ဆြဲထုတ္ခဲ့တယ္။ ၿပီးေတာ့ ကြၽန္မကို ေသျခင္းေခ်ာက္ကမ္းပါးကေန ကယ္တင္ခဲ့တယ္။ ကြၽန္မက ဘုရားေရွ႕ကို လာၿပီး သူ႔အသံကို ၾကားရၿပီးေတာ့ သူေရေလာင္းတာ၊ ထိန္းေက်ာင္းတာကို ကိုယ္တိုင္လက္ခံရတာက ေတာ္ေတာ္ကံေကာင္းပါတယ္။ ဒါဟာ ကြၽန္မအတြက္ ဘုရားရဲ႕ သိပ္ေကာင္းတဲ့ ကယ္တင္ျခင္းပဲ။ ဘုရားသခင္က ေနာက္ဆုံးမွာ ကြၽန္မတို႔ကို သူ႔ႏိုင္ငံေတာ္ထဲကို မေခၚေဆာင္ခင္ ကြၽန္မတို႔ရဲ႕ ဆိုးယုတ္တဲ့ စိတ္သေဘာထားေတြ ဖယ္ရွားႏိုင္ဖို႔၊ စာတန္ရဲ႕ စြမ္းအားက လုံးလုံး လြတ္ေျမာက္ႏိုင္ဖို႔နဲ႔ စာတန္ဖ်က္စီးတာကို မခံရေတာ့ဖို႔ လူသားေတြ ျဖစ္တဲ့ ကြၽန္မတို႔ကို သန႔္စင္ၿပီး ကယ္တင္ေပးရေအာင္ သမၼာတရားေတြ အမ်ားႀကီး ေဖာ္ျပၿပီးၿပီ။ ဘုရားသခင္က လူကို ကယ္တင္ၿပီး စုံလင္ေစတဲ့ တစ္သက္မွတစ္ခါ အခြင့္အေရးကို ကြၽန္မ လက္လႊတ္လို႔ မျဖစ္ဘူး။ ၿပီးေတာ့ အထူးသျဖင့္ ဘုရားသခင္ရဲ႕ အပင္ပန္းခံ အားစိုက္မႈကို စိတ္ပ်က္ေအာင္လုပ္လို႔ မျဖစ္ဘူး။ စစ္မွန္တဲ့ ယုံၾကည္ျခင္းရွိၿပီး သမၼာတရားကို လိုက္စားရမယ္။ ဒီလိုေတြးရင္းနဲ႔ ဘုရားကို ကြၽန္မ စိတ္ႏွလုံးထဲကေန ေျပာလိုက္တယ္။ “ဘုရားသခင္၊ သမီး အသင့္ျဖစ္ေနပါၿပီ၊ သမီး အသက္ႀကီးတဲ့အခ်ိန္မွာ ဘာမွမရွိခဲ့ရင္၊ ေက်ာ္ၾကားမႈ၊ စည္းစိမ္ေတြမရွိခဲ့ရင္ေတာင္မွ ကိုယ္ေတာ္ရဲ႕ အစီအစဥ္ေတြကို သမီးနာခံလိုဆဲပါပဲ။ ကိုယ္ေတာ့္စကားေတြကို အေလးထားၿပီး နာခဲ့တဲ့သူ၊ ဖန္ဆင္းခံတစ္ေယာက္ရဲ႕ တာဝန္ကို ထမ္းေဆာင္တဲ့သူ ျဖစ္လိုဆဲပါပဲ” ဆိုၿပီးေတာ့။

အဲဒီေနာက္ေတာ့ စီးပြားေရးလုပ္ငန္း စီမံဖို႔ ကြၽန္မသားကို လႊဲေပးလိုက္တယ္။ ေနာက္ဆုံးမွာ ကြၽန္မရဲ႕ ဘဝေဟာင္းကို ေသေသခ်ာခ်ာ ႏႈတ္ဆက္လိုက္တယ္။ ကြၽန္မ က်န္းမာေရးက ျပန္ေကာင္းသြားတယ္။ မၾကာခင္မွာပဲ အသင္းေတာ္မွာ ကြၽန္မ တာဝန္တစ္ခုကို ယူတယ္။ ဘုရားသခင္ စီစဥ္တဲ့ လူေတြ၊ အမႈကိစၥေတြကို စတင္ ေတြ႕ႀကဳံတယ္။ အခု သမၼာတရားကို လိုက္စားျခင္း၊ သင္ခန္းစာယူျခင္းေတြကို ကြၽန္မ အာ႐ုံစိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ အရင္က တစ္ခါမွ မေတြ႕ႀကဳံဖူးတဲ့ ၿငိမ္သက္ျခင္းတစ္မ်ိဳးကို ကြၽန္မ ခံစားရတယ္။ ေက်းဇူးေတာ္ပါပဲ။