ရွီက်ိ အေမရိကန္ႏိုင္ငံ

ကြၽန္မက ငယ္ငယ္ကတည္းက အားနည္းၿပီး ဖ်ားနာ ေလ့ရွိတယ္။ ကြၽန္မကို လမေစ့ခင္ေမြးၿပီး၊ အေမ့ဗိုက္ထဲက ထြက္လာကတည္းက ဖ်ားနာလြယ္တယ္လို႔ ကြၽန္မရဲ႕ အေမက ေျပာျပတယ္။ ကြၽန္မ ခရစ္ယာန္တစ္ေယာက္ျဖစ္ၿပီးတဲ့အခါမွာ၊ ကြၽန္မရဲ႕က်န္းမာေရးက တျဖည္းျဖည္းတိုးတက္လာ တယ္။ ခုနစ္ႏွစ္ေလာက္ ကြၽန္မ ေဆး႐ုံသြားဖို႔မလိုခဲ့သလို၊ ေဆးေတာင္ေသာက္ဖို႔မလိုခဲ့ဘူး။ ကြၽန္မ ဘုရားသခင္ကို အရမ္းေက်းဇူးတင္တယ္။ အဲဒီေနာက္ အနႏၲတန္ခိုးရွင္ ဘုရားသခင္ရဲ႕ ေနာက္ဆုံးေသာ ကာလအမႈေတာ္ကို ၂၀၀၁ မွာ ကြၽန္မ လက္ခံခဲ့တယ္။ သခင့္ကို ႀကိဳဆိုဖို႔ ကြၽန္မ အရမ္းစိတ္လႈပ္ရွားၿပီး ေကာင္းခ်ီးမ်ားစြာ ေပးခံရတယ္လို႔လည္း ခံစားရတယ္။ ကြၽန္မရဲ႕စီးပြားေရးလုပ္ငန္းကို စြန႔္လႊတ္ၿပီး ဧဝံေဂလိတရားကို ေဝမွ်တာ၊ ကြၽန္မရဲ႕တာဝန္ကို ေဆာင္႐ြက္တာေတြ စလုပ္တယ္။ ကြၽန္မရဲ႕တာဝန္အတြက္ ခရီးေတြသြားဖို႔ ကြၽန္မမွာ ခြန္အားအမ်ားႀကီးရွိၿပီး၊ ကြၽန္မ စိတ္အျပည့္ထည့္ထား တယ္။ မၾကာခဏ အဖမ္းခံရေတာ့မလိုျဖစ္ၿပီးမွ၊ သီသီေလး လြတ္ေျမာက္ခဲ့သလို၊ ကြၽန္မ ဘုရားသခင္အေပၚ မွီခိုၿပီး ဘယ္ေတာ့မွ အရႈံးမေပးခဲ့ဘူး။ ညီအစ္ကို၊ေမာင္ႏွမေတြကို ပံ့ပိုးဖို႔အတြက္ ကြၽန္မရဲ႕ လုံၿခဳံေဘးကင္းမႈကိုလည္း စြန႔္စားခဲ့တယ္၊ တစ္ခါတေလ ငါးနာရီ၊ ေျခာက္နာရီၾကာ လမ္းေလွ်ာက္ၿပီး ေတာင္ေတြေပၚကိုေတာင္ သြားရ တယ္။ တခ်ိဳ႕ေနရာေတြမွာဆိုရင္၊ သန႔္ရွင္းတဲ့ေရတစ္ငုံေလာက္ ေတာင္ ေသာက္ဖို႔မရွိေပမဲ့၊ ဒုကၡခံေနရတယ္လို႔ ကြၽန္မ မခံစားခဲ့ဘူး။ အဲဒီနည္းနဲ႔ ကြၽန္မကိုယ္ကြၽန္မ ေပးဆပ္ျခင္းအားျဖင့္၊ ဘုရားသခင္ရဲ႕လက္ခံမႈနဲ႔ေကာင္းခ်ီးမဂၤလာေတြကို ကြၽန္မ က်ိန္းေသရမယ္လို႔ ခံစားရတယ္။

ျပည္ပကို ေ႐ႊ႕ေျပာင္းၿပီး သိပ္မၾကာခင္၊ ၂၀၁၅ ခုႏွစ္မွာ တုန္းက ျဖစ္တယ္။ တျဖည္းျဖည္း ပိုၿပီးေနမေကာင္းျဖစ္လာတာကို ကြၽန္မ စခံစားလာရၿပီး၊ တစ္ခါတေလ ညအခ်ိန္မွာ ကြၽန္မရဲ႕တစ္ကိုယ္လုံး ေခြၽးေတြစိုေနတယ္။ ထိတ္လန႔္တုန္လႈပ္သလို ကြၽန္မခံစားရၿပီး၊ အာ႐ုံစိုက္ရတာလည္း ခက္တယ္။ တ႐ုတ္ေဆးတခ်ိဳ႕ေသာက္ၿပီး အပ္စိုက္ကုသေပမယ့္၊ ဘာမွထူးမလာဘူး။ ပထမေတာ့ သိပ္အမ်ားႀကီးမေတြးခဲ့သလို၊ ကြၽန္မရဲ႕ က်န္းမာေရးဟာ ဘုရားသခင္လက္ထဲမွာပဲ ရွိတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ ကြၽန္မရဲ႕တာဝန္ကို ေကာင္းေကာင္း ေဆာင္႐ြက္ေနသမွ် ကိုယ္ေတာ္က ကြၽန္မကို ၾကည့္ရႈၿပီး ကာကြယ္ေပးမွာပဲလို႔ ကြၽန္မတြက္ခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ အံ့ဩဖို႔ေကာင္းတာက၊ ကြၽန္မရဲ႕က်န္းမာေရး က ပိုၿပီးေတာ့သာဆိုးလာတယ္။ အဲဒီေနာက္ ၂၀၁၆ ဇူလိုင္လမွာ ကြၽန္မရဲ႕လည္ပင္းတစ္ ဘက္ျခမ္းက နာသလိုလို ျဖစ္လာတာကို ကြၽန္မ သတိထားမိၿပီး၊ တစ္လေလာက္ ၾကာတဲ့အခါမွာ၊ တစ္ညေန ကြၽန္မ ေတြ႕ဆုံပြဲတစ္ခုမွာ ေရာက္ေနတဲ့ အခ်ိန္၊ ႐ုတ္တရက္ အေျခအေနအရမ္းဆိုးသြားၿပီး ကြၽန္မ စကားေတာင္ေျပာလို႔ မရေတာ့ဘူး။ ကြၽန္မ အားကုန္သြားသလို ခံစားရၿပီး တစ္ကိုယ္လုံး လည္း ခ်မ္းၿပီးတုန္လာတယ္။ ကြၽန္မရဲ႕ကိုယ္အပူခ်ိန္ကို တိုင္းလိုက္ေတာ့၊ ၁၀၃ ဒီဂရီ ရွိတယ္။ အဖ်ားက်ေဆးနဲ႔အေရာင္က်ေဆးတခ်ိဳ႕ကို ကြၽန္မ ေသာက္ေပမဲ့၊ သက္သာမလာဘူး။ အဲဒီေနာက္ ညတိုင္း ကြၽန္မ အဖ်ားစတက္လာၿပီး၊ ညလယ္မွာဆိုရင္ တစ္ကိုယ္လုံး ေခြၽးေတြနဲ႔ ႐ႊဲနစ္ေန တယ္။ ကြၽန္မ အရမ္းခံစားရတဲ့အတြက္ တစ္ညလုံး တစ္ခ်က္ေတာင္ အိပ္လို႔မရဘူး။ ကြၽန္မသြားၿပီး စစ္သင့္ တယ္လို႔ အစ္မတစ္ေယာက္က ေျပာေတာ့၊ ကြၽန္မ သြားမယ္လို႔ေျပာေပမဲ့၊ ေကာင္းသြားမွာပါလို႔ ကြၽန္မထင္ခဲ့တယ္။ အဲဒီႏွစ္ေတြတစ္ေလွ်ာက္မွာ ကြၽန္မ အလုပ္ကို အရမ္း ႀကိဳးစားလုပ္ခဲ့ၿပီး၊ ကြၽန္မရဲ႕တာဝန္ကို ထမ္းေဆာင္ေန တာေၾကာင့္ ဘုရားသခင္က ကြၽန္မကို က်ိန္းေသ ေစာင့္ေရွာက္ၿပီးကာကြယ္မယ္လို႔ ကြၽန္မေတြးမိခဲ့တယ္၊ တကယ္လို႔ ကြၽန္မမွာ တစ္ခုခုရွိခဲ့ရင္ေတာင္ ဆိုး႐ြားမွာ မဟုတ္ဘူးလို႔ေပါ့။ ဒါေပမဲ့ သီတင္းပတ္နည္းနည္းၾကာေတာ့၊ ကြၽန္မ အဆက္မျပတ္ ဖ်ားခဲ့သလို၊ ကိုယ္အေလးခ်ိန္ ဆယ္ေပါင္ေက်ာ္ေလာက္ က်သြားတဲ့အျပင္၊ ကြၽန္မရဲ႕လည္ပင္းကလည္း သိသိသာသာ ေရာင္ကိုင္း လာတယ္။ ေန႔စဥ္နဲ႔အမွ် ကြၽန္မ မူးေနာက္ၿပီး၊ တစ္ကိုယ္လုံး အားျပတ္ေနတယ္၊ ကြၽန္မရဲ႕ႏွလုံးက တုန္ၿပီး အရမ္းကိုအခုန္ျမန္ေနသလို၊ ကြၽန္မရဲ႕လက္ေတြကလည္း စၿပီးတုန္လာတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကြၽန္မ ဆက္ၿပီးမခံႏိုင္ေတာ့၊ ညသန္းေခါင္အခ်ိန္မွာ အစ္မတစ္ေယာက္က ကြၽန္မကို အေရးေပၚခန္းဆီ ေခၚသြားတယ္။ အဲဒီကိုေရာက္တဲ့အခါ၊ မ်က္ႏွာေတြမွာ စိုးရိမ္တဲ့အၾကည့္ ေတြနဲ႔ ဆရာဝန္ေတြအမ်ားႀကီးက ကြၽန္မရဲ႕ကုတင္ေဘး ေရာက္လာၿပီး ကြၽန္မ တကယ္ဆိုးဆိုး႐ြား႐ြားတစ္ခု ျဖစ္ၿပီလားလို႔ ကြၽန္မစဥ္းစားမိတယ္။ သူက သူတို႔ရဲ႕ ကနဦးဆန္းစစ္ေတြ႕ရွိခ်က္အရ သိုင္း႐ြိဳက္ အက်ိတ္နဲ႔ ခႏၶာကိုယ္ထဲမွာ သိုင္း႐ြိဳက္ေဟာ္မုန္းေတြ မ်ားေနတာျဖစ္ၿပီး၊ ကြၽန္မ ခ်က္ခ်င္းေဆး႐ုံတက္ရမယ္ လို႔ ေျပာတယ္။ ကြၽန္မရဲ႕လည္ပင္းမွာ အလုံးတစ္ခုရွိေနၿပီး၊ က်ဴမာမဟုတ္ဘူးလို႔ ေျပာလို႔မရဘူးလို႔လည္း သူက ေျပာတယ္။ ေနာက္ထပ္စစ္ေဆးမႈေတြ ျပဳလုပ္ဖို႔အတြက္ အသားစနမူနာတခ်ိဳ႕ ယူဖို႔ ကြၽန္မ အဖ်ားက်တဲ့အထိ သူတို႔ ေစာင့္ခ်င္တယ္လို႔ ေျပာတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ အသက္အႏၲရာယ္ရွိႏိုင္တဲ့ သိုင္း႐ြိဳက္ ျပႆနာရဲ႕လကၡဏာေတြလည္း ကြၽန္မမွာ ေတြ႕ေနရ တယ္။ ဆရာဝန္က အရမ္းကို တည္တည္ၾကည္ၾကည္နဲ႔၊ “အခုလို ကုသမႈယူတာ ထပ္ေနာက္က်ရင္ အက်ိဳးဆက္ ေတြက ဘယ္ေလာက္ဆိုး႐ြားႏိုင္တယ္ဆိုတာ သိလား” လို႔ ကြၽန္မကို ေျပာတယ္။ သူ႔မ်က္ႏွာမွာ တည္ၾကည္ေလးနက္တဲ့အရိပ္အေယာင္ ေတြ ရွိေနတယ္။ ဒါကိုၾကားလိုက္ရေတာ့၊ ကြၽန္မရဲ႕တစ္ကိုယ္လုံး ေပ်ာ့ဖတ္သြားၿပီး၊ “ဒီႏွစ္ေတြတေလွ်ာက္လုံး ဘုရားသခင္ရဲ႕အမႈေတာ္ကို ထမ္းဖို႔နဲ႔ ငါ့ရဲ႕တာဝန္ကို ေဆာင္႐ြက္ဖို႔ ငါအားလုံးကို စြန႔္လႊတ္ခဲ့တယ္။ အဲဒီအတြက္ ငါေတာ္ေတာ္ေလး ဒုကၡခံခဲ့ရတယ္။ ကိုယ္ေတာ္က ငါ့ကို ကာကြယ္ေပးၿပီး ၾကည့္ရႈေစာင့္ေရွာက္သင့္တယ္။ ငါ့မွာ ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး က်ဴမာရွိႏိုင္ရတာလဲ” လို႔ ကြၽန္မစဥ္းစားမိတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္အေတာအတြင္းမွာ ကြၽန္မ ဆုေတာင္း၊ ရွာေဖြေနခဲ့ၿပီး၊ မူအားျဖင့္ ကြၽန္မအေနနဲ႔ ဘုရားသခင္ရဲ႕အုပ္စိုးမႈနဲ႔ အစီအစဥ္ေတြကို နာခံသင့္တယ္ဆိုတာ ကြၽန္မသိေပမဲ့၊ ကြၽန္မရဲ႕ႏွလုံးသားထဲမွာ ဘုရားသခင္ရဲ႕ အကာအကြယ္နဲ႔ ကိုယ္ေတာ္က ကြၽန္မရဲ႕နာမက်န္းျဖစ္ေနတာကို ျမန္ျမန္ဖယ္ရွားပစ္မယ္လို႔ ဆက္ၿပီးေမွ်ာ္လင့္ေနမိ တယ္။

ဒါေပမဲ့ ျပန္ၿပီးဆက္ျဖစ္ေနသလို ကိုယ္အပူခ်ိန္က လည္း မၾကာခဏ ပူလာၿပီး၊ တစ္ခါတေလ ၁၀၄ အထိေတာင္ ျမင့္တယ္။ ကြၽန္မ တကယ္ကေယာင္ကတမ္းေတြ ျဖစ္လာတယ္။ ညဘက္ဆို ကြၽန္မ ေခြၽးေတြထြက္ၿပီး၊ ကြၽန္မရဲ႕ေစာင္ေတြနဲ႔ဂြမ္းကပ္ေတြ စို႐ႊဲကုန္တယ္။ မနက္တိုင္း ပထမဆုံးလုပ္တာက ေရခ်ိဳးၿပီးေတာ့၊ ကြၽန္မရဲ႕အိပ္ရာခင္းေတြကို ေျခာက္ေအာင္လုပ္တာပဲ။ ကြၽန္မရဲ႕လက္ေတြကလည္း အရမ္းတုန္ေနေတာ့၊ တူေတြကို ၿငိမ္ေအာင္ကိုင္လို႔ မရဘူး။ ကိုယ္အပူခ်ိန္အရမ္းတက္ေနေသးလို႔ ကြၽန္မ ေဆး႐ုံကို အပတ္တိုင္း သြားရၿပီး၊ ေနာက္ေတာ့ ဆရာဝန္က စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္နဲ႔၊ “မင္းလိုအျဖစ္မ်ိဳး ငါတစ္ခါမွ မေတြ႕ဖူးဘူး” လို႔ ကြၽန္မကို ေျပာတယ္။ ကြၽန္မကို သူေပးေနတဲ့ ေဟာ္မုန္းေဆးေတြကို ပိုတိုးၿပီး ေပးတာပဲ သူတတ္ႏိုင္တယ္။ တစ္ျခား ဘာမွမလုပ္ေပး ႏိုင္ဘူး။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီေဟာ္မုန္းေဆးေတြေသာက္လို႔ တကယ္ကိုသိသာတဲ့ ေဘးထြက္ဆိုးက်ိဳးေတြ ကြၽန္မမွာ ျဖစ္လာၿပီး၊ ကြၽန္မရဲ႕မ်က္ႏွာနဲ႔ခႏၶာကိုယ္ေတြ ေရာင္ကိုင္းလာသလို၊ ကြၽန္မရဲ႕ေျခေထာက္ေတြကလည္း ကိုက္ခဲလာတယ္။ အဲဒါေတြအားလုံးကို ျဖတ္သန္းရတာ တကယ္ကို မခ်ိမဆံ့ ေဝဒနာခံစားရတယ္။ အဲဒီတုန္းက ကြၽန္မမွာ ဘာယုံၾကည္မႈမွ မက်န္ေတာ့ သလို၊ ကြၽန္မ တကယ္ေသေတာ့မလားလို႔ စဥ္းစားမိတယ္။ အခ်ိန္နည္းနည္ၾကာၿပီးတဲ့ေနာက္ ကြၽန္မရဲ႕ ဆိုး႐ြား ေနတဲ့အေျခအေနကို ေခါင္းေဆာင္တစ္ေယာက္က ေတြ႕သြားၿပီး၊ ကြၽန္မရဲ႕က်န္းမာေရးကို အာ႐ုံစိုက္ဖို႔ ကြၽန္မရဲ႕ ေရေလာင္းတဲ့တာဝန္ကို ယာယီရပ္နားခိုင္းလိုက္တယ္။ ကြၽန္မရဲ႕ညီအစ္ကို၊ေမာင္ႏွမေတြက ကြၽန္မရဲ႕ က်န္းမာေရးကို စဥ္းစားၾကတာျဖစ္မွန္း ကြၽန္မသိေပမဲ့၊ ကြၽန္မအတြက္ အရမ္းခံစားရခက္တယ္။ ကြၽန္မရဲ႕တာဝန္ကိုေတာင္ မလုပ္ႏိုင္ေတာ့ရင္၊ ကြၽန္မ ဖယ္ရွားပစ္ခံရေတာ့မယ့္သေဘာလားလို႔ ခံစားမိတယ္။

အဲဒီညမွာပဲ ကြၽန္မ ကိုယ္အပူခ်ိန္ ထပ္တက္လာၿပီး၊ ကြၽန္မကလြဲလို႔ ဘယ္သူမွမရွိတဲ့ အခန္းလြတ္ကို ထိုင္ၾကည့္ေနမိသလို၊ ႐ုတ္တရက္ အရမ္းအထီးက်န္ၿပီး ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ကင္းမဲ့သလို ကြၽန္မ ခံစားရတယ္။ “ငါတကယ္ပဲ ဒီမွာေသေတာ့မွာလား” လို႔ ကြၽန္မ စဥ္းစားမိတယ္။ အိမ္မွာရွိတဲ့ ကြၽန္မရဲ႕သားနဲ႔ ကြၽန္မရဲ႕အေမအေၾကာင္း ကြၽန္မ စဥ္းစားမိတယ္။ ကြၽန္မ မေသခင္ သူတို႔ရဲ႕မ်က္ႏွာေတြကို ထပ္ၿပီး ေတြ႕ႏိုင္ပါေတာ့မလားဆိုတာ ကြၽန္မ မသိဘူး။ ရွင္လွ်က္နဲ႔ ေသေနသလိုပါပဲ။ ကြၽန္မအေနနဲ႔ အိမ္ျပန္သြားလို႔မရသလို၊ ကြၽန္မရဲ႕ တာဝန္ကို ဆုံးရႈံးသြားၿပီး၊ ဘုရားသခင္က ကြၽန္မကို မလိုခ်င္ေတာ့ဘူးလို႔ ကြၽန္မခံစားရတယ္။ ဒီႏွစ္ေတြအတြင္းမွာ ကြၽန္မ အမ်ားႀကီးစြန႔္လႊတ္ခဲ့ရၿပီး အရမ္းလည္းဒုကၡခံခဲ့ရတာေၾကာင့္၊ ကြၽန္မ ျပန္ရသမွ်က ဒါပဲဆိုတာ ဘယ္လိုလုပ္ျဖစ္ႏိုင္မွာ လဲ။ အဲဒီလို ကြၽန္မစဥ္းစားေလ၊ ပိုၿပီးစိတ္မခ်မ္းေျမ့ေလျဖစ္ ၿပီး၊ ကြၽန္မ စငိုၿပီးရင္း ငိုေနမိခဲ့တယ္။ ကြၽန္မ ေသသာေသလိုက္ၿပီး ကိစၥျပတ္တာပဲ ေကာင္းမယ္လို႔ စဥ္းစားမိတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ ႐ုတ္တရက္ ကြၽန္မရဲ႕ေခါင္းထဲကို စကားလုံးတစ္လုံး ေရာက္လာတယ္- ခုခံျခင္းဆိုတာပဲ။ ဒီစကားလုံးက ကြၽန္မရဲ႕ေခါင္းထဲကို ထပ္တလဲလဲဝင္ ေရာက္လာၿပီး၊ ဘုရားသခင္ ေျပာခဲ့တဲ့အရာတစ္ခုကို ကြၽန္မစဥ္းစားမိ တယ္- “လူတစ္ဦးသည္ ကံၾကမၼာအေပၚ အပ်က္သေဘာေဆာင္သည့္ သေဘာထားရွိပါက၊ ၎တို႔အတြက္ ဘုရားသခင္စီစဥ္ေပးသည့္ အရာရာတိုင္းကို သူတို႔ခုခံေနေၾကာင္း၊ ၎တို႔တြင္ က်ိဳးႏြံနာခံသည့္ သေဘာထားမရွိေၾကာင္းကို ယင္းက သက္ေသျပေပသည္။” (ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္၊ အတြဲ (၂)၊ ဘုရားသခင္ကို သိကြၽမ္းျခင္းႏွင့္ စပ္လ်ဥ္း၍၊ အတုမရွိ ဘုရားသခင္ကိုယ္ေတာ္တိုင္ (၃)) ဘုရားသခင္ရဲ႕ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြက အဲဒီအခ်ိန္မွာ ထုံေနတဲ့ ကြၽန္မရဲ႕ႏွလုံးသားကို လွန႔္ႏႈိးလိုက္သလို ျဖစ္ေစတယ္။ ကြၽန္မ စၿပီးေနမေကာင္းျဖစ္ကတည္းက ဘုရားသခင္ အေပၚ ေတာင္းဆိုမႈေတြ ဘယ္ေလာက္လုပ္ခဲ့တယ္ဆိုတာကို ကြၽန္မစဥ္းစားမိတယ္။ ကြၽန္မရဲ႕တာဝန္ကို ထမ္းေဆာင္ဖို႔ အိမ္နဲ႔အလုပ္ကို ေက်ာခိုင္းထားခဲ့လို႔ ဘုရားသခင္က ကြၽန္မကို ကာကြယ္ ေပးသင့္တယ္လို႔ ကြၽန္မခံစားမိခဲ့တယ္။ ကြၽန္မရဲ႕အေျခအေန ဘယ္ေလာက္ဆိုး႐ြားတယ္ဆိုတာ နဲ႔ ေသေတာင္ေသသြားႏိုင္မွန္း ကြၽန္မသိလိုက္ရေတာ့၊ ကြၽန္မမွာ အနာဂတ္နဲ႔ခရီးပန္းတိုင္ မရွိေတာ့သလို ကြၽန္မခံစားရတယ္။ အလုပ္ေတြကို အားထုတ္ၿပီးလုပ္ခဲ့တဲ့ ကြၽန္မရဲ႕ႏွစ္ေတြ အားလုံးကို ကြၽန္မ ေနာင္တရခဲ့ၿပီး အားလုံးကို အဆုံးသတ္ဖို႔ ေသေတာင္ ေသခ်င္ခဲ့တယ္။ ဒါဟာ ဘုရားသခင္ကို ေတာက္ေလွ်ာက္ဆန႔္က်င္ေန တာပဲ မဟုတ္လား။ ဘုရားသခင္ကို ကြၽန္မ ဘယ္မွာ နာခံလို႔လဲ။ ဒီအသိတရားက ကြၽန္မကို ႐ုတ္တရက္ ႏႈိးလိုက္သလို ျဖစ္ေစၿပီး၊ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ကြၽန္မ ဘုရားသခင္ေရွ႕မွာ ဒူးေထာက္ၿပီး မ်က္ရည္ေတြနဲ႔ ဆုေတာင္းလိုက္တယ္။ “ဘုရားသခင္၊ ကြၽန္မ မွားသြားပါတယ္။ ကြၽန္မ ကိုယ္ေတာ့္အေပၚ နားလည္မႈမလြဲသင့္သလို၊ ေစာဒကမတက္သင့္ပါဘူး၊ ကြၽန္မ ကိုယ္ေတာ့္ကို မဆန႔္က်င္သင့္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ အခုအခ်ိန္မွာ ကြၽန္မ အရမ္းဒုကၡခံေနရၿပီး အရမ္းလည္းအားနည္းေနတယ္။ ဒီအေျခအေနကို ဘယ္လိုျဖတ္ေက်ာ္ရမလဲဆိုတာ ကြၽန္မ မသိဘူး။ ေက်းဇူးျပဳၿပီး ကြၽန္မကို လမ္းျပေပးပါ” လို႔ေပါ့။ ကြၽန္မဆုေတာင္းၿပီးေတာ့ ခြန္အားတခ်ိဳ႕ ျပန္ရလာသလို ခံစားရတာေၾကာင့္၊ ကြၽန္မ အားယူၿပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ျပန္ထူလိုက္သလို၊ ဘုရားသခင္ရဲ႕ ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြကို ဖြင့္လိုက္တယ္။ ကြၽန္မေတြ႕လိုက္ရတာက ဒီစာပိုဒ္ပဲ- “ငါ့အတြက္ ခ်စ္ျခင္းမ်ားစြာႏွင့္အတူ အစဥ္အၿမဲ အလြန္ သစၥာေစာင့္သိၿပီးသည့္တိုင္ မက်န္းမာမႈ၊ ဆင္းရဲမႈႏွင့္ သင္၏ မိတ္ေဆြမ်ား၊ ေဆြမ်ိဳးမ်ား၏ စြန႔္ပစ္ျခင္းတည္းဟူေသာ ညႇဥ္းဆဲမႈကို သင္ ခံရပါက၊ သို႔မဟုတ္ ဘဝတြင္ အျခား ကံအေၾကာင္းမလွသည့္ ျဖစ္ရပ္တစ္ခုကို သင္ ႀကံ့ႀကံ့ခံရပါက၊ ငါ့အတြက္ သင္၏ သစၥာေစာင့္သိျခင္းႏွင့္ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာတို႔ ဆက္ရွိဦးမည္ေလာ။ သင္၏ စိတ္ႏွလုံးထဲက သင္ စိတ္ကူးထားသည့္ မည္သည့္အရာကမွ် ငါ လုပ္ေဆာင္ခဲ့သည့္အရာႏွင့္ တစ္ထပ္တည္းမျဖစ္ပါက၊ သင္၏ အနာဂတ္လမ္းေၾကာင္းကို သင္ မည္သို႔ ေလွ်ာက္လွမ္းလိမ့္မည္နည္း။ သင္ ရရွိဖို႔ ေမွ်ာ္လငင့္ခဲ့သည့္ အရာမ်ား တစ္ခုကိုမွ် သင္ မရရွိပါက၊ သင္သည္ ငါ၏ ေနာက္လိုက္အျဖစ္ ဆက္လက္ရွိႏိုင္မည္ေလာ။” (ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္၊ အတြဲ (၁)၊ ဘုရားသခင္၏ ေပၚထြန္းျခင္းႏွင့္ အမႈေတာ္၊ အလြန္ႀကီးေလးေသာ ျပႆနာတစ္ခု- သစၥာေဖာက္ျခင္း (၂)) ဘုရားသခင္ရဲ႕ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြထဲက ဒါကိုဖတ္ လိုက္ရတာ ကြၽန္မကို အရမ္းနာက်င္ေစတယ္။ ဒီစာပိုဒ္ကို အရင္က ကြၽန္မဖတ္ခဲ့တဲ့ အႀကိမ္ေရအားလုံး ကို ကြၽန္မစဥ္းစားမိတယ္၊ ၿပီးေတာ့ သူ႔ေနာက္ကို အဆုံးအထိ ခိုင္ခိုင္မာမာနဲ႔လိုက္ ၿပီး၊ ဘာပဲျဖစ္လာ၊ျဖစ္လာ ကြၽန္မ သူ႔ကို ဘယ္ေတာ့မွ သစၥာမေဖာက္ဘူးလို႔ ဘုရားသခင္ဆီ ေလးေလးနက္ နက္နဲ႔ ကြၽန္မ က်ိန္ဆိုခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ ကြၽန္မ နာမက်န္းျဖစ္လာတဲ့အခါမွာ၊ အဲဒီႏွစ္ေတြတစ္ေလွ်ာက္လုံးမွာ ကြၽန္မရွိခဲ့တဲ့ယုံၾကည္မႈ အမ်ိဳးအစားက အရွိအတိုင္းထုတ္ေဖာ္ျပခံလိုက္ရၿပီး၊ ကြၽန္မ ယုံၾကည္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ေတြတစ္ေလွ်ာက္လုံးမွာ ဘုရားသခင္နဲ႔ပတ္သက္လို႔ တစ္ခါမွ မစစ္မွန္ခဲ့သလို၊ သူ႔အတြက္ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာမရွိခဲ့မွန္း သေဘာေပါက္လိုက္တယ္။ ကြၽန္မရဲ႕ယုံၾကည္မႈကေန ေဘးကင္းလုံၿခဳံမႈျပန္ရခ်င္တဲ့ ကြၽန္မရဲ႕စိတ္ဆႏၵ မျဖစ္ေျမာက္တဲ့အခါ၊ ေကာင္းခ်ီးမဂၤလာေတြရဖို႔ ကြၽန္မရဲ႕ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ ပ်က္စီးသြားတဲ့အခါမွာ၊ ကြၽန္မ နားလည္မႈစလြဲၿပီး ဘုရားသခင္ကို အျပစ္တင္ခဲ့သလို၊ ေသျခင္းအားျဖင့္ သူ႔ကိုေတာင္ ဆန႔္က်င္ၿပီး တိုက္ခိုက္ခ်င္ခဲ့တယ္။ ကြၽန္မ အနစ္နာခံခဲ့တာေတြအားလုံးက ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္အတြက္သာျဖစ္ခဲ့မွန္း၊ ေကာင္းခ်ီး မဂၤလာရဖို႔အတြက္ပဲျဖစ္မွန္း ကြၽန္မေတြ႕လိုက္ရတယ္။ ကြၽန္မ ဘုရားသခင္နဲ႔ အေပးအယူလုပ္ေနခဲ့တာပါ။ ကြၽန္မ အရမ္းပုန္ကန္မိခဲ့တယ္။ ဖန္ဆင္းခံတစ္ေယာက္အေနနဲ႔၊ ကြၽန္မရဲ႕ဝင္သက္တစ္ခုခ်င္းစီဟာ ဘုရားသခင္က ကြၽန္မကို ေပးထားတာျဖစ္လို႔၊ သူ႔ရဲ႕အုပ္စိုးမႈနဲ႔အစီအစဥ္ေတြကို ကြၽန္မ က်ိဳးႏြံနာခံသင့္တယ္။ ဘုရားသခင္ကို တစ္ခုတစ္ေလ ေတာင္းဆိုဖို႔နဲ႔ သူနဲ႔ အေပးအယူလုပ္ဖို႔၊ ကြၽန္မမွာ ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး လုပ္ပိုင္ခြင့္ရွိမွာလဲ။ အဲဒီအေၾကာင္း စဥ္းစားတဲ့အခါမွာ ကြၽန္မ ေနာင္တေတြ နဲ႔ ျပည့္သြားၿပီး၊ ကြၽန္မ ဆင္ျခင္တုံတရားကင္းမဲ့ခဲ့ပုံ၊ အသိစိတ္မရွိခဲ့ပုံ ေတြကို ကြၽန္မအရမ္းမုန္းမိတယ္။

ကြၽန္မတို႔ မၾကာခဏဆိုျဖစ္တဲ့ ဓမၼသီခ်င္းတစ္ပုဒ္ကို ကြၽန္မသတိရသြားတယ္- “ယခု၊ ကြၽန္ုပ္၏ အနာဂတ္ ေရွ႕ေရးကို ကြၽန္ုပ္ ထည့္မတြက္သကဲ့သို႔၊ ေသျခင္းတရား၏ ဖိႏွိပ္ခ်ဳပ္ခ်ယ္မႈ ေအာက္တြင္လည္း ကြၽန္ုပ္မရွိပါ။ ကိုယ္ေတာ္ကို ခ်စ္သည့္ စိတ္ႏွလုံးတစ္ခုျဖင့္၊ အသက္လမ္းကို ကြၽန္ုပ္ ရွာေဖြခ်င္ပါ၏။ ကိစၥရပ္တိုင္း၊ အရာရာတိုင္း- အားလုံး ကိုယ္ေတာ္၏ လက္ေတာ္ထဲတြင္ ရွိပါ၏။ ကြၽန္ုပ္၏ ကံၾကမၼာသည္ ကိုယ္ေတာ္၏ လက္ေတာ္ထဲတြင္ ရွိၿပီး ကြၽန္ုပ္၏ တကယ့္ အသက္တာကို ကိုယ္ေတာ့္လက္ထဲတြင္ ကိုယ္ေတာ္ ထိန္းခ်ဳပ္ထားပါ၏။ ယခုတြင္၊ ကိုယ္ေတာ္ကို ခ်စ္ဖို႔ ကြၽန္ုပ္ ႀကိဳးစားၿပီး၊ ကိုယ္ေတာ္က ကြၽန္ုပ္ကို ခ်စ္ခြင့္ေပးသည္ ျဖစ္ေစ၊ မေပးသည္ျဖစ္ေစ၊ စာတန္က မည္သို႔ ေႏွာက္ယွက္ပါေစ၊ ကိုယ္ေတာ့္ကို ခ်စ္ဖို႔ ကြၽန္ုပ္ စိတ္ပိုင္းျဖတ္ထားပါ၏။ ကြၽန္ုပ္ကိုယ္တိုင္ ဘုရားသခင္ကို ရွာေဖြၿပီး သူ႔ေနာက္လိုက္ဖို႔ ဆႏၵရွိသည္။ ယခု ဘုရားသခင္က ကြၽန္ုပ္ကို စြန႔္ပစ္ခ်င္လွ်င္ပင္၊ သူ႔ေနာက္ ကြၽန္ုပ္ လိုက္ေနဦးမည္ျဖစ္သည္။ သူ ကြၽန္ုပ္ကို လိုခ်င္သည္ျဖစ္ေစ၊ မလိုခ်င္သည္ျဖစ္ေစ၊ သူ႔ကို ကြၽန္ုပ္ ခ်စ္ေနဦးမည္ျဖစ္ၿပီး၊ အဆုံးတြင္ သူ႔ကို ကြၽန္ုပ္ ရရွိရမည္။...” (သိုးသငယ္ေနာက္လိုက္ၿပီး သီခ်င္းအသစ္မ်ားကိုသီဆိုပါ “ကိုယ္ေတာ္ကို ခ်စ္ရန္ ကြၽန္ုပ္ စိတ္ပိုင္းျဖတ္ၿပီ”) ကြၽန္မရဲ႕ေခါင္းထဲမွာ အဲဒီေတးသားေတြ သီဆိုေနခ်ိန္မွာပဲ၊ ကြၽန္မရဲ႕အနာဂတ္နဲ႔ခရီးပန္းတိုင္ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ေနပါေစ၊ ကြၽန္မ ေကာင္းခ်ီးခံစားရသည္ျဖစ္ေစ၊ မခံစားရသည္ ျဖစ္ေစ၊ ကြၽန္မရဲ႕တာဝန္ကို ထမ္းေဆာင္ၿပီး ဘုရားသခင္ အတြက္ သက္ေသခံသြားမွာျဖစ္တယ္လို႔ ကြၽန္မ သႏၷိ႒ာန္ခ်လိုက္တယ္။ ကြၽန္မ က်န္းမာေရးလည္း မေကာင္း၊ အိမ္ျပင္ကို မထြက္ႏိုင္ဘူးဆိုရင္ေတာင္၊ ကြၽန္မရဲ႕တာဝန္ကို အြန္လိုင္းက လုပ္ႏိုင္ေသးတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အဲဒီအခ်ိန္ကစၿပီး၊ ဧဝံေဂလိတရားကို ကြၽန္မ အြန္လိုင္းကေန ေဝမွ်တာကို ေခါင္းမေဖာ္ဘဲလုပ္ခဲ့ၿပီး၊ ကြၽန္မရဲ႕ အနာဂတ္နဲ႔ခရီးပန္းတိုင္ေတြကို မစဥ္းစားေတာ့ဘဲ၊ ကြၽန္မရဲ႕တာဝန္ကို ထမ္းေဆာင္ဖို႔အတြက္ အျပည့္အဝအားထုတ္တယ္၊ ကြၽန္မ လုံးဝၿငိမ္းခ်မ္းသြားတယ္လို႔ ခံစားရသလို၊ ဧဝံေဂလိတရားေဟာရာမွာလည္း ေအာင္ျမင္မႈတခ်ိဳ႕ ရတယ္။ အခ်ိန္အနည္းငယ္ၾကာေတာ့၊ ကြၽန္မရဲ႕ကိုယ္အပူခ်ိန္ကလည္း အရင္ေလာက္ မဆိုး ေတာ့သလို၊ ေဆး႐ုံကိုလည္း အရင္ကေလာက္ သြားဖို႔ မလိုေတာ့ဘူးဆိုတာ ကြၽန္မ သတိျပဳမိတယ္။ ကြၽန္မျဖစ္ေနတာက အႏၲရာယ္ေပးႏိုင္တဲ့ က်ဴမာ မဟုတ္ဘဲ၊ သိုင္း႐ြိဳက္အဖုသာျဖစ္ေၾကာင္းကို ဆရာဝန္က ေနာက္ေတာ့ အတည္ျပဳတယ္။ ကြၽန္မအေနနဲ႔ ေဆးဆက္ေသာက္ဖို႔လိုၿပီး ေနာက္ဆက္တြဲ စစ္ေဆးကုသမႈေတြ လုပ္ရေပမဲ့၊ ကြၽန္မ ဘုရားသခင္ကို တကယ္ေက်းဇူးတင္မိတယ္။

အဲဒီေနာက္ပိုင္းမွာ ကြၽန္မအေၾကာင္းကို ကြၽန္မ ပိုနားလည္လာေပမဲ့၊ ေဖာက္ျပန္ပ်က္စီးမႈနဲ႔ ေရာေႏွာမႈေတြက နက္နက္ရႈိင္းရႈိင္းအျမစ္တြယ္ေနလို႔၊ ကြၽန္မတို႔ နားလည္မႈနည္းနည္းရ႐ုံနဲ႔ ကြၽန္မတို႔ ေျပာင္းလဲမႈ မရႏိုင္ၾကဘူး။ အဲဒီေနာက္ပိုင္းမွာ ကြၽန္မ ထပ္ၿပီးျဖတ္သန္းခဲ့ရတာေတြ ရွိတယ္။

ႏွစ္လ၊သုံးလ အၾကာမွာ၊ ကြၽန္မရဲ႕အေမက ႐ုတ္တရက္ ေလျဖတ္ၿပီး အိပ္ရာထဲမွာ လဲေနတယ္လို႔ အိမ္ကေန ကြၽန္မ သတင္းရတယ္။ သူ႔ကို ကုဖို႔အတြက္ ကြၽန္မရဲ႕သားက ေနရာအႏွံ႔ ပိုက္ဆံ လိုက္ေခ်းဖို႔ ႀကိဳးစားေနတယ္။ အဲဒီသတင္းကို ရတဲ့အခ်ိန္မွာ ကြၽန္မ တုန္လႈပ္သြား တယ္။ ကြၽန္မ အရမ္းစိတ္မခ်မ္းမသာျဖစ္သြားတယ္။ ကြၽန္မရဲ႕တစ္သက္လုံးမွာ၊ ကြၽန္မအေမက ကြၽန္မရဲ႕ ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမေတြထက္ ကြၽန္မရဲ႕ခ်ည့္နဲ႔ေနတဲ့က်န္းမာေရးေၾကာင့္ ကြၽန္မကို အၿမဲ ပိုၿပီးအထူးဂ႐ုစိုက္ခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ အခုအခ်ိန္မွာ ကြၽန္မအေမက ေနမေကာင္းဘဲ ေဆး႐ုံေရာက္ေနတယ္၊ ကြၽန္မ သူ႔ေဘးမွာေနၿပီး ျပဳစုမေပးႏိုင္ဘူး။ ကြၽန္မရဲ႕အေမ ျပန္သက္သာလာမယ္၊သက္သာမလာဘူး ဆိုတာ ဘုရားသခင္ရဲ႕လက္ထဲမွာ အျပည့္အဝရွိတယ္ ဆိုတာကို ကြၽန္မသိၿပီး၊ က်ိဳးႏြံနာခံဖို႔ အဆင္သင့္ျဖစ္ေပမဲ့၊ ကြၽန္မရဲ႕တာဝန္ကို ကြၽန္မ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ထမ္းေဆာင္ေနသမွ် ဘုရားသခင္က သူ႔ကို ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္မယ္ဆိုတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကို ကြၽန္မစြဲကိုင္ထားတုန္းပဲ။ သူ ျပန္ေကာင္းလာၿပီး အိမ္မွာ အားလုံးအဆင္ေျပသြား မယ္လို႔ ကြၽန္မ တကယ္ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ လအနည္းငယ္ၾကာေတာ့၊ သူ႔အေျခအေနက တိုးတက္မလာ႐ုံသာမက၊ သူ႔ရဲ႕ဘယ္ဘက္တစ္ျခမ္းလုံး အေၾကာေသသြားၿပီး၊ စိတ္ရႈပ္ေထြးမႈဒဏ္ေတြလည္း ခံေနရတယ္။ သူ ျပန္ေကာင္းလာဖို႔ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ သိပ္ရွိပုံ မေပၚဘူး။ ကြၽန္မ အရမ္းခံစားရတယ္။ ကြၽန္မရဲ႕ က်န္းမာေရးျပႆနာေတြကေနလည္း ကြၽန္မ ဆင္းရဲဒုကၡခံေနရတုန္းပဲျဖစ္တယ္။ ကြၽန္မရဲ႕တစ္ကိုယ္လုံး အၿမဲခ်မ္းတုန္ေနၿပီး၊ ေလစိမ္းတိုက္တာ လုံးဝမခံႏိုင္ဘူး။ တျခားလူေတြက ေအးေအာင္ ေလေအးေပးစက္နဲ႔ ဝါးဖ်ားေတြ သုံးၾကေပမဲ့၊ ကြၽန္မကေတာ့ ဂြမ္းကပ္တစ္ခုပဲ လိုခဲ့တယ္၊ ေသြးေပါင္ခ်ိန္ကလည္း ၄၅ ကေန ၈၀ မာက်ဴရီ မီလီမီတာအထိ က်တယ္။ ကြၽန္မက ေသြးနီးဥအားနည္းတယ္၊ သၾကားဓာတ္ နည္းၿပီး ကြၽန္မရဲ႕ေျခေထာက္ေတြကလည္း နာက်င္ တယ္။ ကြၽန္မရဲ႕အျမင္အာ႐ုံကလည္း တကယ္ဆိုးလာတယ္။ တစ္ညေနမွာ ကြၽန္မ ကိုယ္အပူခ်ိန္ ျပန္တက္တယ္။ ကြၽန္မ ျပန္သက္သာမလာဘူးလို႔ ထင္ေနေပမဲ့၊ ကြၽန္မ ေဆးဆက္ေသာက္ၿပီး ဆက္ကုေနရတဲ့အျပင္၊ ကြၽန္မအေမရဲ႕အေျခအေနကလည္း တကယ္မေကာင္း သလို၊ ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာအသက္ရွင္မလဲ ေျပာလို႔ မရဘူး။ ကြၽန္မ အရမ္းစိတ္ဓာတ္က်ၿပီး၊ ကြၽန္မရဲ႕တာဝန္မွာ လုပ္ခ်င္စိတ္မရွိေတာ့ဘူး။ ကြၽန္မရဲ႕ေဝဒနာေတြၾကားကေန၊ ကြၽန္မ ဘုရားသခင္ကို ဆုေတာင္းလိုက္တယ္၊ “ဘုရားသခင္၊ အခုအခ်ိန္မွာ ကြၽန္မ တကယ္ခြန္အား နည္းသလို ခံစားရၿပီး၊ ကိုယ္ေတာ္ ခ်ေပးတဲ့ အခုအေျခအေနကို ကြၽန္မ မနာခံႏိုင္ျဖစ္ေနတယ္။ ကြၽန္မအေနနဲ႔ ကိုယ္ေတာ့္ကို အျပစ္တင္ၿပီး နားလည္မႈ မလြဲဖို႔၊ ကြၽန္မရဲ႕အေျခအေနကို ကြၽန္မနားလည္ႏိုင္ဖို႔ ကိုယ္ေတာ့္ရဲ႕ ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြနဲ႔အညီ အရာရာကို ကြၽန္မျမင္ႏိုင္ေအာင္ ေက်းဇူးျပဳၿပီး ကြၽန္မကို လမ္းျပေပးပါ” လို႔ေပါ့။

အဲဒီေနာက္ ဒါကို ဘုရားသခင္ရဲ႕ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြ ထဲမွာ ကြၽန္မ ဖတ္လိုက္ရတယ္- “၎တို႔ကို ငါ အနာၿငိမ္းေစႏိုင္၍သာ ငါ့ကို မ်ားစြာေသာသူတို႔က ယုံၾကည္ၾကသည္။ ၎တို႔၏ခႏၶာကိုယ္မ်ားမွ မသန႔္ရွင္းေသာ ဝိညာဥ္မ်ားကို ႏွင္ထုတ္ရန္ ငါ၏တန္ခိုးမ်ားကို အသုံးျပဳႏိုင္၍သာ ငါ့ကို မ်ားစြာေသာသူတို႔က ယုံၾကည္ၾကၿပီး၊ ငါ့ထံမွ ၿငိမ္သက္ျခင္းႏွင့္ ဝမ္းေျမာက္ျခင္းတို႔ကို ၎တို႔ ရေကာင္းရလိမ့္မည္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္သာ ငါ့ကို မ်ားစြာေသာ သူတို႔က ယုံၾကည္ၾကေပသည္။ သာ၍ႀကီးမားေသာ ႐ုပ္ဝတၳဳဆိုင္ရာ ႂကြယ္ဝမႈကို ငါ့ထံမွ ေတာင္းခံရန္သာ မ်ားစြာေသာသူတို႔က ငါ့ကို ယုံၾကည္ၾကသည္။ ဤဘဝကို ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း ကုန္ဆုံးၿပီး၊ ေနာင္ဘဝတြင္ ေဘးကင္းလုံၿခဳံမႈရွိဖို႔ရန္သာ မ်ားစြာေသာသူတို႔က ငါ့ကို ယုံၾကည္ၾကသည္။ ငရဲ၏ဒုကၡဆင္းရဲကို ေရွာင္ရွားၿပီး၊ ေကာင္းကင္၏ေကာင္းခ်ီးမဂၤလာမ်ား ရရွိရန္ မ်ားစြာေသာသူတို႔က ငါ့ကို ယုံၾကည္ၾကသည္။ မ်ားစြာေသာသူတို႔က ယာယီ ကိုယ္စိတ္ခ်မ္းသာျခင္းအတြက္သာ ငါ့ကို ယုံၾကည္ေသာ္လည္း၊ ေနာင္ဘဝ၌ မည္သည့္အရာမွ် ရရွိရန္ မႀကိဳးစားၾကေပ။ လူသားအေပၚ ငါ၏ အမ်က္ေဒါသကို ေဆာင္ၾကဥ္းခဲ့ၿပီး တစ္ခ်ိန္က သူ ပိုင္ဆိုင္ခဲ့သည့္ ဝမ္းေျမာက္ျခင္းႏွင့္ ၿငိမ္သက္ျခင္းတို႔ကို ငါ သိမ္းပိုက္ခဲ့ခ်ိန္တြင္၊ လူသားသည္ သံသယရွိလာခဲ့၏။ ငါသည္ လူသားကို ငရဲ၏ ဆင္းရဲဒုကၡကို ေပးၿပီး ေကာင္းကင္၏ ေကာင္းခ်ီးမဂၤလာတို႔ကို ျပန္လည္ သိမ္းယူသည့္အခါ၊ လူသား၏အရွက္သည္ ေဒါသအျဖစ္သို႔ ေျပာင္းသြား၏။ သူ႔ကို ေရာဂါၿငိမ္းေစရန္ ငါ့အား သူေတာင္းဆိုသည့္အခါ၊ ငါသည္ သူ႔ကို အေလးဂ႐ုမျပဳသကဲ့သို႔ သူ႔အေပၚ စက္ဆုပ္႐ြံ႕ရွာမႈ ခံစားခဲ့ရသည္။ လူသားသည္ ေအာက္လမ္းေဆးဝါးႏွင့္ ေမွာ္အတတ္တို႔၏ နည္းလမ္းကိုသာ ရွာရန္ ငါ့ထံမွ ထြက္ခြာသြားခဲ့သည္။ ငါ့ထံမွ လူသားေတာင္းဆိုခဲ့ၿပီးသမွ်အားလုံးကို ငါသိမ္းယူလိုက္ခ်ိန္တြင္၊ အေယာက္တိုင္းက အစအနရွာ၍မရေအာင္ ေပ်ာက္သြားၾက၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ငါသည္ အလြန္မ်ားလွစြာေသာ ေက်းဇူးေတာ္ေပးၿပီး ရရန္ မ်ားလြန္းေသာေၾကာင့္၊ လူသားသည္ ငါ၌ ယုံၾကည္ျခင္း ရွိသည္ဟု ငါဆို၏။” (ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္၊ အတြဲ (၁)၊ ဘုရားသခင္၏ ေပၚထြန္းျခင္းႏွင့္ အမႈေတာ္၊ ယုံၾကည္ျခင္းအေၾကာင္း သင္ မည္သည့္အရာ သိရွိသနည္း) “လူ႔သဘာဝ မရွိသူမ်ားသည္ ဘုရားသခင္ကို အမွန္တကယ္ ခ်စ္ႏိုင္စြမ္း မရွိၾကေခ်။ ပတ္ဝန္းက်င္က လုံၿခဳံၿပီး စိတ္ခ်ရေသာအခါ၊ သို႔မဟုတ္ အက်ိဳးအျမတ္မ်ား ရွိသည့္အခါတြင္၊ ၎တို႔သည္ ဘုရားသခင္ကို လုံးဝ နာခံၾကေသာ္လည္း၊ ၎တို႔ ဆႏၵရွိသည့္အရာသည္ အထိခိုက္ ခံရသည့္အခါ သို႔မဟုတ္ ေနာက္ဆုံးတြင္ ျငင္းဆန္ျခင္းခံရသည့္အခါတြင္၊ ခ်က္ခ်င္း ပုန္ကန္ၾကေလသည္။ တစ္ညတာ အခ်ိန္ေလးတြင္ပင္၊ ၎တို႔သည္...ၿပဳံး႐ႊင္ေနသည့္၊ ‘စိတ္ႏွလုံးေကာင္း’ ရွိသည့္ ပုဂၢိဳလ္အျဖစ္မွ ၾကည့္ရဆိုးၿပီး ရက္စက္ၾကမ္းၾကဳတ္သည့္ လူသတ္သမားအျဖစ္သို႔ ေျပာင္းလဲ သြားႏိုင္ေလသည္။” (ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္၊ အတြဲ (၁)၊ ဘုရားသခင္၏ ေပၚထြန္းျခင္းႏွင့္ အမႈေတာ္၊ ဘုရားသခင္၏ အမႈႏွင့္ လူ၏လက္ေတြ႕လုပ္ေဆာင္မႈ) ဘုရားသခင္ရဲ႕ ဒီႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြကို ဖတ္လိုက္ရေတာ့ ကြၽန္မ အရမ္းရွက္သြားတယ္။ ဘုရားသခင္ရဲ႕ ဒီတရားစီရင္မႈဟာ ကြၽန္မရဲ႕ယုံၾကည္ ျခင္းထဲက ေကာင္းခ်ီးလိုက္စားခ်င္တဲ့ ကြၽန္မရဲ႕ စက္ဆုပ္ဖြယ္ေကာင္းတဲ့ လႈံ႕ေဆာ္မႈကို လုံးဝေဖာ္ထုတ္ျပသေပးတယ္။ အစကတည္းက၊ ကြၽန္မရဲ႕ယုံၾကည္မႈအတြက္ အလဲအလွယ္အေနနဲ႔ ေကာင္းမြန္တဲ့က်န္းမာေရးနဲ႔ ၿငိမ္းခ်မ္း၊ ေပ်ာ္႐ႊင္တဲ့ မိသားစုကို ကြၽန္မ လိုခ်င္ခဲ့ တယ္။ ဒီေက်းဇူးေတာ္နဲ႔ေကာင္းခ်ီးမဂၤလာကို ဘုရားသခင္ဆီ က ရရွိၿပီး၊ ကြၽန္မ ေနေကာင္းတဲ့အခါမွာ၊ ဘုရားသခင္အတြက္ အလုပ္လုပ္ဖို႔ ကြၽန္မ အားလုံးကို စြန႔္လႊတ္ခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ ကြၽန္မ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ေနမေကာင္းျပန္ ျဖစ္ၿပီး၊ ကြၽန္မရဲ႕အေမကလည္း က်န္းမာေရးျပႆနာေတြ ရွိလာတာနဲ႔၊ ကြၽန္မ ဘုရားသခင္ကို ညည္းညဴသလို၊ အပ်က္သေဘာ ေဆာင္လာၿပီး၊ ေနာက္ျပန္ဆုတ္ခဲ့တယ္။ ကြၽန္မရဲ႕တာဝန္ကိုလည္း ေကာင္းေကာင္းထမ္းေဆာင္ ဖို႔ ဂ႐ုေတာင္မစိုက္ေတာ့ဘူး။ ကြၽန္မက ဘယ္လိုယုံၾကည္သူမ်ိဳးလဲ။ ေကာင္းခ်ီးမဂၤလာေတြအတြက္ ကြၽန္မရဲ႕လိုအင္ဆႏၵကို ျဖည့္ဆည္းေပးဖို႔ ဘုရားသခင္ကို ကြၽန္မ အသုံးခ်ေန တာ မဟုတ္လား။ ကြၽန္မ ဘုရားသခင္ကို လွည့္စား ေနတာ မဟုတ္လား။ ဘုရားသခင္က ကြၽန္မကို အမ်ားႀကီးေပးၿပီးၿပီျဖစ္ သလို၊ ဘုရားသခင္ရဲ႕ ကယ္တင္ျခင္းေၾကာင့္သာ မဟုတ္ရင္၊ ကြၽန္မ ဒီအေျခအေနအထိ ေရာက္လာမွာမဟုတ္ဘူး။ ယုံၾကည္သူမဟုတ္တဲ့သူေတြေတာင္ အသိစိတ္ရွိသူ ဘယ္သူမဆိုက အကူအညီတစ္ခုအတြက္ ေက်းဇူးတင္ဖို႔ သိေပမဲ့၊ ကြၽန္မအေနနဲ႔ ဘာမွျပန္မေပးဘဲ၊ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ဘုရားသခင္ရဲ႕ ေရေလာင္းျခင္းနဲ႔အာဟာရကို ရရွိၿပီး၊ သူ႔ရဲ႕ေက်းဇူးေတာ္ကို မ်ားစြာခံစားခြင့္ရေပမဲ့၊ သူ႔အေပၚ ကြၽန္မ နည္းနည္းေလးမွ ေက်းဇူးမတင္တတ္ခဲ့ဘူး။ ကြၽန္မရဲ႕တာဝန္ေတြကို ကြၽန္မ ႐ိုး႐ိုးသားသားလုပ္ေနတာ မဟုတ္ဘဲ၊ ကြၽန္မက ဘုရားသခင္ကို ရတနာသိုက္တစ္ခုလို ဆက္ဆံၿပီး၊ သူ႔ဆီက ေက်းဇူးေတာ္နဲ႔ေကာင္းခ်ီးမဂၤလာေတြကလြဲလို႔ ဘာမွမလိုခ်င္ခဲ့ဘူး။ လူတစ္ေယာက္မွာ ရွိသင့္တဲ့ အေျခခံအသိစိတ္နဲ႔ ဆင္ျခင္တုံတရား ကြၽန္မမွာ မရွိဘူးဆိုတာကို ကြၽန္မ သေဘာေပါက္သြားတယ္။ ကြၽန္မက တစ္ကိုယ္ေကာင္းဆန္ၿပီး၊ စက္ဆုပ္စရာ ေကာင္းတဲ့အျပင္၊ ေလာဘႀကီးၿပီး သိမ္ဖ်င္းတယ္။ ဒါကို အသိတရားရလိုက္တဲ့အခါမွာ၊ ကြၽန္မကိုယ္ကြၽန္မ အရမ္း႐ြံရွာသြားတယ္။ ကြၽန္မအေန နဲ႔ အျပစ္ရွိၿပီး အေႂကြးတင္ေနတယ္လို႔ ခံစားရတာနဲ႔၊ ဘုရားသခင္ေရွ႕ေမွာက္မွာ ကြၽန္မ မ်က္ရည္ေတြနဲ႔ ဆုေတာင္းလိုက္တယ္။ “ဘုရားသခင္၊ ဒီႏွစ္ေတြအားလုံးမွာ ကြၽန္မ အားထုတ္သမွ်ဟာ ေကာင္းခ်ီးမဂၤလာေတြအတြက္ပဲဆိုတာ အခု ကြၽန္မ သိလိုက္ရပါၿပီ။ ကိုယ္ေတာ့္ကို ကြၽန္မ လွည့္စားေနတာ၊ ကိုယ္ေတာ္နဲ႔ အေပးအယူ လုပ္ေနတာျဖစ္တယ္။ ဒါဟာ ကိုယ္ေတာ္ တကယ္စက္ဆုပ္႐ြံရွာေအာင္ လုပ္တာပဲ။ ကြၽန္မအေနနဲ႔ တကယ္ေနာင္တရၿပီး ေျပာင္းလဲလာေအာင္ ေကာင္းခ်ီးေတြကို လိုက္စားဖို႔ျဖစ္တဲ့ ကြၽန္မရဲ႕ စိတ္ျပင္းျပမႈအရင္းအျမစ္ကို နားလည္ဖို႔ ကိုယ္ေတာ္ ကြၽန္မကို လမ္းျပေပးပါ” လို႔ေပါ့။

ကြၽန္မ ရွာေဖြရင္းနဲ႔ ဘုရားသခင္ရဲ႕ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြ ထဲက ဒီစာပိုဒ္ကို ဖတ္လိုက္ရတယ္- “ေဖာက္ျပန္ပ်က္စီးေသာ လူသားအားလုံး ၎တို႔ကိုယ္တိုင္အတြက္ အသက္ရွင္ေနထိုင္ၾက၏။ မိမိကိုယ္သာ ကိုးကြယ္ရာ၊ ဤသည္မွာ လူ႔သဘာဝ၏ အႏွစ္ခ်ဳပ္ျဖစ္သည္။ ဘုရားသခင္ကို ယုံၾကည္ျခင္းသည္ မိမိအတြက္ လုပ္ေဆာင္ျခင္းျဖစ္ၿပီး၊ ၎တို႔သည္ အမႈအရာမ်ားကို စြန္႔လႊတ္ၾကသည္၊ သူ႔အတြက္ မိမိကိုယ္ကို အသုံးခံၿပီး သူ႔အေပၚ သစၥာရွိၾကသည္၊ သို႔ေသာ္ ၎တို႔သည္ ဤအရာအားလုံးကို မိမိကိုယ္က်ိဳးအတြက္ လုပ္ေဆာင္ျခင္းသာျဖစ္၏။ အတိုခ်ဳပ္အားျဖင့္ ယင္းမွာ မိမိအတြက္ ေကာင္းခ်ီးမဂၤလာမ်ား ရရွိရန္ ရည္႐ြယ္ခ်က္အတြက္ခ်ည္းသာ ျဖစ္၏။ လူ႔အဖြဲ႕အစည္းတြင္ အရာခပ္သိမ္းကို ကိုယ္က်ိဳးအတြက္ လုပ္ၾကျခင္း ျဖစ္၏။ ေကာင္းခ်ီးမဂၤလာမ်ား ရရွိရန္အတြက္သာ ဘုရားသခင္ကို ယုံၾကည္ၾကျခင္းျဖစ္၏။ ေကာင္းခ်ီးမဂၤလာမ်ား ရရွိရန္အတြက္ လူတို႔သည္ အရာခပ္သိမ္းကို စြန္႔ပယ္ျခင္းျဖစ္ကာ မ်ားစြာေသာ ဒုကၡကို ႀကံ့ႀကံ့ခံႏိုင္ျခင္းျဖစ္သည္။ ဤအရာအားလုံးမွာ လူသား၏ ေဖာက္ျပန္ပ်က္စီးေသာ သေဘာသဘာဝအေပၚ လက္ေတြ႕ကိုအေျခခံေသာ အေထာက္အထားျဖစ္၏။” (ေနာက္ဆုံးေသာ ကာလ ခရစ္ေတာ္၏ ေဟာေျပာခ်က္မ်ား စာအုပ္ထဲရွိ “အျပင္ပန္းေျပာင္းလဲမႈမ်ားႏွင့္ စိတ္ေနသေဘာထားေျပာင္းလဲမႈမ်ားၾကားက ျခားနားခ်က္”) “‘ကိုယ့္အတြက္ပဲ ကိုယ္ၾကည့္၊ ဘယ္သူေသေသ ငေတမာၿပီးေရာ’ ဟူေသာ ဤအရာမွာ လူသား၏အသက္ႏွင့္ ဒႆနအျမင္ျဖစ္ၿပီး ယင္းက လူသား၏ သဘာဝကိုလည္း ကိုယ္စားျပဳေလသည္။ဤစကားမ်ားသည္ ေဖာက္ျပန္ပ်က္စီးေသာ လူသားမ်ိဳးႏြယ္၏ သဘာဝ၊ ေဖာက္ျပန္ပ်က္စီးေသာ လူသားမ်ိဳးႏြယ္၏ ဆိုးယုတ္ေသာ သဘာဝ၏ အမွန္တကယ္ ျပယုဂ္ျဖစ္လာႏွင့္ၿပီးျဖစ္သည္။ ဤဆိုးယုတ္ေသာ သဘာဝသည္ ေဖာက္ျပန္ပ်က္စီးေသာ လူသားမ်ိဳးႏြယ္၏ ျဖစ္တည္မႈအတြက္ အေျခခံအခ်က္ျဖစ္လာႏွင့္ၿပီးျဖစ္သည္။ ႏွစ္ေထာင္ခ်ီၾကာသည္အထိ ေဖာက္ျပန္ပ်က္စီးေသာ လူသားမ်ိဳးႏြယ္သည္ လက္ရွိအခ်ိန္ကာလအထိ စာတန္၏ အဆိပ္ျဖင့္ အသက္ရွင္ခဲ့ၿပီးျဖစ္သည္။” (ေနာက္ဆုံးေသာ ကာလ ခရစ္ေတာ္၏ ေဟာေျပာခ်က္မ်ား စာအုပ္ထဲရွိ “ေပတ႐ု၏လမ္းေၾကာင္းအတိုင္း ေလွ်ာက္လွမ္းနည္း”) ဒါကိုဖတ္ၿပီးတဲ့အခါမွာ၊ ကြၽန္မရဲ႕ယုံၾကည္ျခင္းမွာ ေကာင္းခ်ီးမဂၤလာေတြေနာက္ကို လိုက္ေနတဲ့ဇာစ္ျမစ္ဟာ စာတန္ရဲ႕ အႀကီးအက်ယ္ ေဖာက္ျပန္ပ်က္စီးေစျခင္းကို ကြၽန္မ တကယ္ခံခဲ့ရလို႔ျဖစ္မွန္း ကြၽန္မရဲ႕ႏွလုံးသားထဲမွာ နားလည္မႈတခ်ိဳ႕ ရလိုက္ တယ္။ “မိမိကိုယ္သာ ကိုးကြယ္ရာျဖစ္၏” ဆိုတဲ့ စာတန္ရဲ႕ ဆင္ျခင္ေတြးေခၚမႈစနစ္နဲ႔ ကြၽန္မက ေနထိုင္ေနတာ ျဖစ္လို႔၊ ကြၽန္မလုပ္သမွ်ဟာ ကြၽန္မအတြက္ပဲ ျဖစ္တယ္။ ကြၽန္မရဲ႕ယုံၾကည္မႈဟာ ကြၽန္မရဲ႕က်န္းမာေရးနဲ႔ မိသားစု ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ေနထိုင္ႏိုင္ေရးေတြအတြက္ ျဖစ္ၿပီး၊ ကြၽန္မရဲ႕ အနစ္နာခံမႈအားလုံးနဲ႔ အလုပ္ႀကိဳးစားမႈ အားလုံးဟာ ကြၽန္မ ေကာင္းမြန္တဲ့ခရီးပန္းတိုင္တစ္ခု ရွိဖို႔ပဲ ျဖစ္တယ္။ ကြၽန္မရဲ႕ယုံၾကည္မႈကေန အက်ိဳးအျမတ္ေတြ မရတာနဲ႔၊ ကြၽန္မရဲ႕ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ ဆုံးရႈံးသြားတဲ့အခ်ိန္မွာ၊ ကြၽန္မရဲ႕တာဝန္ကို ထမ္းေဆာင္ဖို႔အတြက္ စိတ္ျပင္းျပမႈ လည္း ေပ်ာက္သြားတယ္။ အမွန္ေတာ့၊ ပုံမွန္ဘဝခရီးမွာ က်န္မာေရးျပႆနာေတြ ျဖစ္ေပၚလာတာဟာ လူေတြအတြက္ ပုံမွန္ျဖစ္ေလ့ျဖစ္ ထရွိတဲ့ အရာပဲျဖစ္တယ္။ ဒါဟာ သဘာဝနိယာမတစ္ခုျဖစ္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ေနမေကာင္းတဲ့အခါမွာ၊ ကြၽန္မက ဘုရားသခင္ကို အျပစ္တင္ၿပီး၊ ကြၽန္မရဲ႕အေမ နာမက်န္းျဖစ္လာတဲ့အခါမွာလည္း ဘုရားသခင္ကို ေစာဒကေတာင္တက္ခဲ့တယ္။ ကြၽန္မ အရမ္းကိုမေလ်ာ္မကန္ျဖစ္ခဲ့တာ။ ကြၽန္မ ေယာဘကို သတိရလိုက္တယ္။ သူက ေျဖာင့္မတ္ၿပီး ၾကင္နာသလို၊ ဘုရားသခင္ဆီက ဘာမွ လုံးဝမေတာင္းဆိုဘူး။ အားလုံးက ဘုရားသခင္ဆီက လာတာျဖစ္ၿပီး၊ ကြၽန္မတို႔အေနနဲ႔ ေကာင္းခ်ီးမဂၤလာ ရသည္ျဖစ္ေစ၊ ကပ္ေဘးဒုကၡခံရသည္ျဖစ္ေစ၊ ဘုရားသခင္ကို ခ်ီးမြမ္းၿပီး ကိုးကြယ္ရဦးမွာျဖစ္တယ္လို႔ သူက ယုံၾကည္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ စာတန္က ေယာဘကို စုံစမ္းေသြးေဆာင္ ခဲ့တာျဖစ္ၿပီး တစ္ညအတြင္းမွာ သူ႔ရဲ႕ကေလးေတြအားလုံးကို ဆုံးရႈံး သြားသလို၊ သူ႔ရဲ႕ပိုင္ဆိုင္မႈေတြအားလုံးလည္း အခိုးခံရ ၿပီးတဲ့ေနာက္၊ သူ႔တစ္ကိုယ္လုံးလည္း အနာစိမ္းေတြ ေပါက္လာခဲ့ တယ္၊ သူဟာ တစ္ခ်က္မွ မညည္းတြားဘဲ၊ ဘုရားသခင္ရဲ႕နာမေတာ္ကိုေတာင္ ခ်ီးမြမ္းရင္းနဲ႔ ေျပာတာက “ေယေဟာဝါသည္ ေပးေတာ္မူ၏၊ ၿပီးလွ်င္ ေယေဟာဝါသည္ ျပန္ႏုတ္သိမ္းေတာ္မူ၏၊ ေယေဟာဝါ၏ နာမေတာ္သည္ မဂၤလာရွိပါေစ။” (ေယာဘဝတၱဳ ၁:၂၁) အားလုံးၿပီးဆုံးတဲ့အခါမွာ၊ သူဟာ သက္ေသခံၿပီး စာတန္ကို အရွက္ခြဲခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ ကြၽန္မအေနနဲ႔ ဘုရားသခင္ရဲ႕ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြ အမ်ားအျပား ဖတ္ခဲ့ေပမဲ့၊ ကြၽန္မရဲ႕ႏွလုံးသားထဲမွာ ဘုရားသခင္ အတြက္ ေနရာလုံးဝမရွိခဲ့ဘူး။ ကြၽန္မရဲ႕ယုံၾကည္မႈဟာ ကြၽန္မရဲ႕ကိုယ္ပိုင္ေကာင္းခ်ီး မဂၤလာရဖို႔နဲ႔ ကြၽန္မရဲ႕ကိုယ္ပိုင္အက်ိဳးအျမတ္ရဖို႔ အတြက္ပဲ ျဖစ္တယ္။ ကြၽန္မဟာ အရမ္းနိမ့္က်တဲ့လူ႔သဘာဝရွိခဲ့တာပါ။

အဲဒီေနာက္မွာ၊ ဘုရားသခင္ရဲ႕ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြကို ကြၽန္မဖတ္ရင္းနဲ႔ အေၾကာင္းအရာေတြကို ကြၽန္မေသခ်ာ စဥ္းစားမိတယ္။ ဒီက်န္းမာေရးျပႆနာေတြထဲမွာ ဘုရားသခင္ရဲ႕ အလိုေတာ္က ဘာလဲ။ ဘုရားသခင္ရဲ႕ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြထဲက အေထာက္အကူျပဳတဲ့ စာပိုဒ္တခ်ိဳ႕ကို ကြၽန္မဖတ္လိုက္ တယ္။ “စစ္ေဆးျခင္းသည္ လူတို႔ကို ဘုရားသခင္ စုံလင္ေစသည့္ အေကာင္းဆုံး နည္းလမ္းျဖစ္၏။ စစ္ေဆးျခင္းႏွင့္ ခါးသီးေသာ စမ္းသပ္ျခင္းမ်ားသည္သာ လူတို႔၏ စိတ္ႏွလုံးမ်ားတြင္ ဘုရားသခင္အတြက္ စစ္မွန္ေသာ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာကို ေဖာ္ထုတ္ေပးႏိုင္သည္။ အခက္အခဲမရွိဘဲ၊ လူတို႔သည္ ဘုရားသခင္အတြက္ စစ္မွန္ေသာခ်စ္ျခင္း ကင္းမဲ့သည္။ အတြင္း၌ ၎တို႔ စမ္းသပ္မခံရပါက၊ စစ္ေဆးျခင္းကို အမွန္တကယ္ ခံရျခင္းမရွိပါက၊ ၎တို႔၏စိတ္ႏွလုံးမ်ားသည္ ျပင္ပဝန္းက်င္တြင္ ေရာက္ရာေပါက္ရာသြားလိမ့္မည္။ အတိုင္းအတာ တစ္ခုအထိ စစ္ေဆးျခင္းခံရၿပီးေနာက္၊ သင္သည္ သင္ကိုယ္တိုင္၏ အားနည္းခ်က္မ်ားႏွင့္ အခက္အခဲမ်ားကို ျမင္ရလိမ့္မည္၊ သင္မည္မွ် ခ်ိဳ႕တဲ့ေနၿပီး၊ သင္ႀကဳံရသည့္ ျပႆနာမ်ားစြာကို သင္မႏိုင္သည္ကို ျမင္ရလိမ့္မည္ျဖစ္ကာ၊ သင္၏မနာခံမႈ မည္မွ် ႀကီးမားသည္ကို သင္ျမင္ရလိမ့္မည္။ လူတို႔သည္ စမ္းသပ္မႈမ်ားအတြင္း၌သာ မိမိတို႔၏ စစ္မွန္ေသာ အေျခအေနမ်ားကို အမွန္တကယ္ သိႏိုင္ၾကသည္။ စမ္းသပ္မႈမ်ားက လူတို႔ကို ပိုမိုေကာင္းမြန္စြာ စုံလင္ျခင္းခံရႏိုင္ေစသည္။” (ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္၊ အတြဲ (၁)၊ ဘုရားသခင္၏ ေပၚထြန္းျခင္းႏွင့္ အမႈေတာ္၊ စစ္ေဆးျခင္းကိုႀကဳံေတြ႕ျခင္းအားျဖင့္သာ လူသားသည္ စစ္မွန္ေသာ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာကို ပိုင္ဆိုင္ႏိုင္သည္) “အကယ္၍ သင္ႀကိဳးစာသမွ်မွာ ဘုရားသခင္၏ စုံလင္ေအာင္ျပဳေပးျခင္းခံရရန္ႏွင့္ ေနာက္ပိတ္ဆုံးတြင္ ေကာင္းခ်ီးမဂၤလာခံစားရရန္သာ ျဖစ္ပါက၊ ဘုရားသခင္အေပၚ သင္၏ ယုံၾကည္ျခင္းရႈေထာင့္မွာ မျဖဴစင္ေပ။ သင္သည္ လက္ေတြ႕အသက္တာထဲတြင္ ဘုရားသခင္၏ လုပ္ေဆာင္ခ်က္မ်ားကို ေတြ႕ျမင္သည့္ နည္းလမ္း၊ သူ၏အလိုေတာ္ကို သင့္အား သူဖြင့္ျပေသာအခါ သူ႔အား ေက်နပ္ေစသည့္ နည္းလမ္းတို႔ကိုေဆာင္႐ြက္ႏိုင္ေအာင္ အားထုတ္သင့္ၿပီး သူ၏ အံ့ၾသဖြယ္ေကာင္းျခင္းႏွင့္ ဉာဏ္ပညာကို သင္ သက္ေသခံသင့္သည့္ နည္းလမ္းႏွင့္ သင့္အား သူ၏ဆုံးမပဲ့ျပင္ပုံႏွင့္ ကိုင္တြယ္ေျဖရွင္းပုံတို႔အား သက္ေသခံမည့္နည္းလမ္းတို႔ကို သင္ရွာေဖြေနသင့္သည္။ ဤအရာအားလုံးမွာ ယခု သင္ေတြးဆေနသင့္ေသာ အရာမ်ားျဖစ္သည္။ အကယ္၍ ဘုရားသခင္အေပၚ သင္၏ခ်စ္ျခင္းသည္ သင့္ကိုစုံလင္ေအာင္ သူျပဳၿပီးေနာက္ ဘုရားသခင္၏ဘုန္းေတာ္၌ သင္ပါဝင္ႏိုင္ရန္အတြက္သာျဖစ္ပါက ယင္းမွာ မလုံေလာက္ေသးသည့္အျပင္ ဘုရားသခင္၏ သတ္မွတ္ခ်က္မ်ားကို မျပည့္မီႏိုင္ေသးေပ။ သင္သည္ ဘုရားသခင္၏အမႈကို သက္ေသခံႏိုင္ရန္၊ သူ၏ေတာင္းဆိုခ်က္မ်ားကို ျဖည့္ဆည္းႏိုင္ရန္ႏွင့္ လူတို႔အေပၚ သူျပဳခဲ့ၿပီးေသာအမႈကို လက္ေတြ႕က်သည့္ နည္းလမ္းျဖင့္ ေတြ႕ႀကဳံႏိုင္ရန္ လိုအပ္သည္။ နာက်င္မႈျဖစ္ေစ၊ မ်က္ရည္မ်ားျဖစ္ေစ၊ သို႔မဟုတ္ ဝမ္းနည္းျခင္းျဖစ္ေစ သင္သည္ ဤအရာအားလုံးကို သင္၏ လက္ေတြ႕က်င့္သုံးမႈတြင္ ေတြ႕ႀကဳံရမည္။ ယင္းတို႔မွာ ဘုရားသခင္အတြက္ သက္ေသခံတစ္ဦးအျဖစ္ သင့္ကို စုံလင္ေစရန္အတြက္ ရည္႐ြယ္ထားျခင္း ျဖစ္သည္။ ယခု သင့္ကိုဒုကၡခံရန္ႏွင့္ စုံလင္ျခင္းကို ရွာေဖြရန္ လႈံ႕ေဆာ္သည့္ အရာမွာ အတိအက်အားျဖင့္ မည္သည့္အရာျဖစ္သနည္း။ သင္၏ လက္ရွိဒုကၡခံရျခင္းမွာ အမွန္တကယ္ ဘုရားသခင္ကိုခ်စ္ရန္ႏွင့္ သူ႔အတြက္ သက္ေသခံရန္ အလို႔ငွာ ျဖစ္သေလာ။ သို႔မဟုတ္ ယင္းမွာ ဇာတိပကတိႏွင့္ဆိုင္ေသာ ေကာင္းခ်ီးမဂၤလာမ်ား အတြက္၊ သင္၏ အနာဂတ္တက္လမ္းမ်ားႏွင့္ ကံၾကမၼာအတြက္ ျဖစ္သေလာ။ သင္၏ ရည္႐ြယ္ခ်က္မ်ား၊ ႀကံ႐ြယ္ခ်က္မ်ားႏွင့္ သင္ ရရွိေအာင္ အားထုတ္သည့္ ပန္းတိုင္မ်ားအားလုံးကို ျပဳျပင္ရမည္ျဖစ္ၿပီး သင္၏ကိုယ္ပိုင္ဆႏၵအားျဖင့္ ဦးေဆာင္၍မရႏိုင္ေပ။” (ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္၊ အတြဲ (၁)၊ ဘုရားသခင္၏ ေပၚထြန္းျခင္းႏွင့္ အမႈေတာ္၊ စုံလင္ျခင္းသို႔ ေရာက္မည့္သူမ်ားသည္ စစ္ေဆးျခင္းကို ခံၾကရမည္) ဘုရားသခင္ရဲ႕ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြထဲက အဲဒီစာပိုဒ္ ႏွစ္ပိုဒ္ကို ဖတ္လိုက္တာနဲ႔၊ ကြၽန္မ ထိုးထြင္းသိျမင္မႈ တခ်ိဳ႕ တကယ္ရလိုက္တယ္လို႔ ခံစားရတယ္။ ကြၽန္မရဲ႕နာမက်န္းျဖစ္မႈရဲ႕ ေနာက္ကြယ္မွာရွိတဲ့ ဘုရားသခင္ရဲ႕အလိုေတာ္ဟာ ကြၽန္မရဲ႕ယုံၾကည္မႈထဲမွာရွိတဲ့ ေဖာက္ျပန္ပ်က္စီးမႈနဲ႔ ေရာေႏွာမႈကို ထုတ္ေဖာ္ျပဖို႔နဲ႔၊ ကြၽန္မကို သန႔္စင္ေအာင္ လုပ္ဖို႔ျဖစ္မွန္း ကြၽန္မေတြ႕ခဲ့ရတယ္။ အဲဒီအတြက္သာ မဟုတ္ရင္၊ ေကာင္းခ်ီးမဂၤလာေတြေနာက္ကို လိုက္ဖို႔ ကြၽန္မရဲ႕ စက္ဆုပ္ဖြယ္ေကာင္းတဲ့ စိတ္ျပင္းျပမႈကို ကြၽန္မ ဘယ္ေတာ့မွ သတိထားမိမွာ မဟုတ္သလို၊ ကြၽန္မ အားထုတ္ၿပီးလုပ္တဲ့ အလုပ္အားလုံးဟာ ဘုရားသခင္နဲ႔ တကယ္ကို ေျဗာင္အေပး၊အယူလုပ္ေန ခဲ့တာျဖစ္မွန္း ကြၽန္မ သိမွာမဟုတ္ဘူး။ အဲဒီနည္းလမ္းနဲ႔ ယုံၾကည္မႈရွိၿပီး ကြၽန္မရဲ႕တာဝန္ကို ထမ္းေဆာင္ေနတာက ဘုရားသခင္ကို လွည့္စားၿပီး၊ ဆန႔္က်င္ေနတာျဖစ္တယ္။ ကြၽန္မအေနနဲ႔ ေနာင္တရၿပီး မေျပာင္းလဲခဲ့ရင္၊ ေနာက္ဆုံးမွာ ဘုရားသခင္ရဲ႕ ဖယ္ရွားသုတ္သင္တာ ခံရမယ္ဆိုတာကို သိခဲ့ရတယ္။ အဲဒီေနာက္ ကြၽန္မ နားလည္လိုက္တာက ကြၽန္မရဲ႕နာမက်န္းမႈဟာ တကယ္ေတာ့္ ကြၽန္မအတြက္ ဘုရာသခင္ရဲ႕ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာနဲ႔ကယ္တင္ျခင္း ျဖစ္ၿပီး၊ အဲဒီအေျခအေနကို ကြၽန္မအေနနဲ႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ဆင္ျခင္သုံးသပ္ၿပီး သိဖို႔ ကြၽန္မရဲ႕ ေဖာက္ျပန္ပ်က္စီးေနတဲ့စိတ္သေဘာထားကို ေျဖရွင္းဖို႔အတြက္ သမၼာတရားကိုရွာဖို႔ အသုံးျပဳသင့္ ပါတယ္။ ကြၽန္မအေနနဲ႔ ဘုရားသခင္ရဲ႕အလိုေတာ္ကို နားလည္ လိုက္တာနဲ႔၊ ကြၽန္မရဲ႕အေမနဲ႔ကြၽန္မ သက္သာလာသည္ျဖစ္ေစ၊ သက္သာမလာသည္ျဖစ္ေစ၊ ကြၽန္မ က်ိဳးႏြံနာခံဖို႔ အဆင္သင့္ ျဖစ္ၿပီး၊ ကြၽန္မရဲ႕ေတာင္းဆိုမႈေတြနဲ႔လိုအင္ဆႏၵေတြကို ေဘးဖယ္ၿပီး၊ ေကာင္းခ်ီးမဂၤလာေတြေနာက္ကို လိုက္ေနတာရပ္လိုက္ဖို႔ သူ႔ကို ကြၽန္မ ကတိျပဳလိုက္တယ္။ အဲဒီေနာက္မွာ၊ ဧဝံေဂလိတရား ေဝမွ်တဲ့ ကြၽန္မရဲ႕တာဝန္ကို ကြၽန္မေခါင္းမေဖာ္တမ္း စလုပ္ခဲ့တယ္။ လအနည္းငယ္ၾကာေတာ့၊ ေဆးစစ္ဖို႔အတြက္ ေဆး႐ုံကို ကြၽန္မ သြားတဲ့အခါမွာ၊ ကြၽန္မရဲ႕ေသြးက အားလုံးပုံမွန္ျဖစ္ေနၿပီျဖစ္သလို၊ ကြၽန္မရဲ႕သိုင္း႐ြိဳက္အဖုကလည္း မရွိေတာ့ဘူးဆိုတာကို အာထရာေဆာင္းက ျပတယ္လို႔ ဆရာဝန္က ေျပာတယ္။ ကြၽန္မ ေဆးေသာက္ေနတာေတြကို ရပ္လိုက္လို႔ရၿပီလို႔ လည္း သူက ေျပာတယ္။ ဒါဟာ ဘုရားသခင္ရဲ႕ အကာအကြယ္ေပးမႈ လုံးဝျဖစ္တယ္ဆိုတာ ကြၽန္မသိၿပီး၊ ကြၽန္မ သူ႔ကို အရမ္းေက်းဇူးတင္မိတယ္။ ဘုရားသခင္အေပၚ ကြၽန္မတင္ေနတဲ့အေႂကြးကို ေထမိဖို႔အတြက္ ကြၽန္မရဲ႕တာဝန္ကို ေကာင္းေကာင္း မြန္မြန္ထမ္းေဆာင္ခ်င္တယ္။

ကြၽန္မရဲ႕က်န္းမာေရး အရမ္းေကာင္းေနတာ သုံးႏွစ္ေက်ာ္ၿပီျဖစ္ၿပီး၊ သိုင္း႐ြိဳက္ျပႆနာလည္း တကယ္ျပန္မျဖစ္ေတာ့ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဒီႏွစ္၊ ေဖေဖာ္ဝါရီလမွာ ကြၽန္မရဲ႕လည္ပင္းမွာ ႐ုတ္တရက္ နာသလို ခံစားရၿပီး၊ မွန္ၾကည့္တဲ့အခါမွာ၊ အဲဒီေနရာမွာ သိသိသာသာေရာင္ ေနတာ ေတြ႕ရတယ္။ အဲဒီညေနမွာ အရမ္းနာလြန္းလို႔ ကြၽန္မ လူးလိမ့္ေနရၿပီး အိပ္လို႔မရဘူး၊ ေနာက္ေန႔မနက္မွာ ကြၽန္မ ေရထေသာက္တဲ့အခါ၊ ဖန္ခြက္ကိုင္ထားတဲ့ ကြၽန္မရဲ႕လက္ေတြက တုန္ေန တယ္။ ကြၽန္မ အရမ္းေၾကာက္သြားတယ္— အဲဒါေတြက အရင္ေရာဂါလကၡဏာေတြနဲ႔ အတူတူပဲျဖစ္ေနတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ကြၽန္မ သိပ္မေသခ်ာခဲ့ဘူး၊ ဒါေၾကာင့္ ကြၽန္မရဲ႕ေရာဂါလကၡဏာေတြအေၾကာင္းကို တ႐ုတ္ေဆးဆရာတစ္ေယာက္နဲ႔ ေျပာၾကည့္ေတာ့၊ ကြၽန္မရဲ႕သိုင္း႐ြိဳက္ျပႆနာျပန္ျဖစ္တာလို႔ သူက ေျပာတယ္။ ကြၽန္မ အရမ္းစိုးရိမ္သြားတယ္၊ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ အနႏၲတန္ခိုးရွင္ ဘုရားသခင္ရဲ႕ အမႈေတာ္အေၾကာင္း အြန္လိုင္းကေန စုံစမ္းေနတဲ့ လူေတြအမ်ားႀကီးရွိတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ ကြၽန္မက သက္ေသခံခ်က္ေတြ ေဝမွ်ရင္း အရမ္းအလုပ္မ်ားေနၿပီး၊ တစ္ခါတေလ တစ္ေန႔တည္း မွာ ေတြ႕ဆုံပြဲေတြ အမ်ားႀကီးလုပ္ရတယ္။ ကြၽန္မ စဥ္းစားေနမိတာက ကြၽန္မရဲ႕တာဝန္ကို အဲဒီလိုဆက္လုပ္ေနရင္၊ ကြၽန္မ ေျခကုန္လက္ပန္းက်သြားၿပီး ကိုယ္အပူခ်ိန္ ျပန္တက္ လာႏိုင္သလို၊ အဲဒီအခါ ကြၽန္မရဲ႕အေျခအေန ပိုဆိုးသြားရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲေပါ့။ ၿပီးေတာ့ ကို႐ိုနာဗိုင္းရပ္စ္အေျခအေနကလည္း အခု အခ်ိန္မွာ အရမ္းဆိုးေနေတာ့၊ ကြၽန္မ ေနမေကာင္းျဖစ္ၿပီး ေဆး႐ုံတက္ခဲ့ရရင္၊ ကြၽန္မရဲ႕သိုင္း႐ြိဳက္ကို ကုတာ ေအာင္ျမင္မလား မသိရတဲ့အျပင္၊ ကြၽန္မ ကိုဗစ္ေတာင္ ကူးသြားႏိုင္တယ္ေလ။ အဲဒီေန႔မွာ အစ္မတစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္နာရီပဲ မိတ္သဟာယဖြဲ႕ၿပီးတဲ့ေနာက္၊ ကြၽန္မရဲ႕ခႏၶာကိုယ္က မခံႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ကြၽန္မရဲ႕လည္ပင္းက အရမ္းနာၿပီး တစ္ကိုယ္လုံး တုန္ေနတဲ့အျပင္၊ ေအာက္ဆီဂ်င္လုံေလာက္ေအာင္ မရသလို ခံစားရၿပီး၊ ကြၽန္မရဲ႕ေခါင္းကလည္း မူးေနာက္ေနတယ္။ ကြၽန္မ ရက္အနည္းငယ္ နားၿပီး သက္သာသြားတဲ့ အခါမွ၊ ကြၽန္မရဲ႕တာဝန္ကို ထမ္းေဆာင္သင့္သလားလို႔ ကြၽန္မစဥ္းစားမိတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေနာက္တစ္ေန႔မွာ သက္ေသခံၿပီး ေဝမွ်ဖို႔ ကြၽန္မ စီစဥ္ထားတဲ့ တျခားခရစ္ယာန္အသင္းေတာ္ ေတြက အမႈေတာ္ေဆာင္ေတြအားလုံးနဲ႔ပတ္သက္လို႔ ကြၽန္မ စဥ္းစားမိတယ္။ အဲ့ေလာက္အခ်ိန္တိုအတြင္းမွာ တျခားတစ္ေယာက္ကို ရွာဖို႔ကလည္း အရမ္းေနာက္က်ေနေတာ့၊ ကြၽန္မ မသြားရင္၊ စစ္မွန္တဲ့လမ္းခရီးကို သူတို႔ စုံစမ္းေနတာ ေႏွာင့္ေႏွးသြားေစမွာ မဟုတ္လား။ အဲဒီညေနမွာ ကြၽန္မရဲ႕လည္ပင္းက ေရာင္ၿပီးနာက်င္ ေနေတာ့၊ ကြၽန္မ တစ္ညလုံး အိပ္လို႔မရျပန္ဘူး။ ဒါေပမဲ့ ဘုရားသခင္က ကြၽန္မအထဲမွာ ဘယ္ေလာက္ အမႈျပဳခဲ့ၿပီးၿပီဆိုတာကို ကြၽန္မစဥ္းစားမိၿပီး၊ ကြၽန္မ ေနမေကာင္းျဖစ္တဲ့အခါမွာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ပဲ ကြၽန္မစဥ္းစားတယ္— ကြၽန္မ ဆိုးဆိုး႐ြား႐ြားခံစားရ တယ္။ ဘုရားသခင္ေရွ႕ေမွာက္မွာ ကြၽန္မ ဒူးေထာက္ၿပီး ဆုေတာင္းတယ္၊ “ဘုရားသခင္၊ ကြၽန္မ ေနမေကာင္းျပန္ျဖစ္တာရဲ႕ ေနာက္ကြယ္မွာ ကိုယ္ေတာ့္ရဲ႕ ေကာင္းျမတ္တဲ့ အလိုေတာ္ ရွိပါတယ္။ ကိုယ္ေတာ့္ရဲ႕အလိုေတာ္ကို ကြၽန္မနားလည္ႏိုင္ဖို႔ ေက်းဇူးျပဳၿပီး ကြၽန္မကို အသိဉာဏ္ပြင့္လင္းေစၿပီး လမ္းျပေပးပါ။ ကြၽန္မရဲ႕အသက္ဟာ ကိုယ္ေတာ့္ရဲ႕လက္ထဲမွာ ရွိတယ္ ဆိုတာ ကြၽန္မ အျပည့္အဝယုံၾကည္ပါတယ္၊ ကြၽန္မရဲ႕က်န္းမာေရး ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ကိုယ္ေတာ္ရဲ႕ အုပ္စိုးမႈနဲ႔အစီအစဥ္ေတြကို ကြၽန္မ က်ိဳးႏြံနာခံဖို႔ လိုလားလွ်က္ရွိပါတယ္” ဆိုၿပီးေပါ့။ ကြၽန္မ ဆုေတာင္းၿပီးတဲ့အခါမွာ၊ ကြၽန္မရဲ႕စိတ္ထဲကို ဘုရားသခင္ရဲ႕ ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြထဲက ဒီစာပိုဒ္ ေရာက္လာတယ္- “ဘုရားသခင္၌ သင္၏ယုံၾကည္ျခင္းႏွင့္ သမၼာတရားကို လိုက္စားျခင္း၌ သင္က၊ ‘ဘုရားသခင္က ကြၽန္ုပ္အေပၚ မည္သည့္ေရာဂါ သို႔မဟုတ္ သေဘာမတူဖြယ္ ျဖစ္ရပ္မ်ားကို က်ေရာက္ခြင့္ျပဳပါေစ- ဘုရားသခင္ မည္သည့္အရာကို လုပ္ေဆာင္ပါေစ- ကြၽန္ုပ္သည္ နာခံၿပီး ဖန္ဆင္းခံသတၱဝါတစ္ေယာက္အျဖစ္ ကြၽန္ုပ္၏ ေနရာတြင္ ေနရမည္။ အျခားအရာအားလုံးထက္ပိုၿပီး သမၼာတရား၏ ဤရႈေထာင့္ကို- နာခံျခင္း- ကြၽန္ုပ္ လက္ေတြ႕လုပ္ေဆာင္ရမည္၊ ယင္းကို ကြၽန္ုပ္ အေကာင္အထည္ေဖာ္ၿပီး ဘုရားသခင္ကို နာခံျခင္း စစ္မွန္မႈတြင္ အသက္ရွင္ေနထိုင္သည္။ ထို႔အျပင္ ဘုရားသခင္က ကြၽန္ုပ္ကို တာဝန္ေပးေစခိုင္းသည့္ အရာႏွင့္ ကြၽန္ုပ္ထမ္းေဆာင္သင့္သည့္ တာဝန္ကို ကြၽန္ုပ္ ေဘးမဖယ္၍မျဖစ္ေပ။ ကြၽန္ုပ္၏ ေနာက္ဆုံးထြက္သက္တြင္ပင္၊ ကြၽန္ုပ္သည္ မိမိ၏တာဝန္ကို လက္ခံရမည္။’ ဟု ဆိုႏိုင္သည္။ ဤသည္မွာ သက္ေသခံခ်က္ေပးျခင္း မဟုတ္ေလာ။ သင္၌ ဤသႏၷိဌာန္မ်ိဳးႏွင့္ ဤအေျခအေနမ်ိဳး ရွိသည့္အခါ၊ သင္သည္ ဘုရားသခင္ႏွင့္ပတ္သက္၍ ညည္းညဴႏိုင္ေသးသေလာ။ မဟုတ္ေပ၊ သင္ မညည္းညဴႏိုင္ေပ။” (ေနာက္ဆုံးေသာ ကာလ ခရစ္ေတာ္၏ ေဟာေျပာခ်က္မ်ား စာအုပ္ထဲရွိ “သမၼာတရားကို မၾကာခဏေတြးဆျခင္းျဖင့္ လမ္းေၾကာင္းကို ရရွိသည္”) ကြၽန္မရဲ႕ တာဝန္ဟာ ဘုရားရဲ႕ေစခိုင္းခ်က္ျဖစ္ၿပီး၊ အဲဒါက ကြၽန္မရဲ႕တာဝန္ဝတၱရားျဖစ္သလို၊ ကြၽန္မ အဲဒါကို ေဆာင္႐ြက္တာဟာ မွန္ကန္ၿပီး သင့္ေတာ္တယ္ဆိုတာ ကို ကြၽန္မနားလည္ေအာင္ ဘုရားသခင္ဆီက ဒီႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြက ကူညီေပးတယ္။ ဘာပဲျဖစ္လာပါေစ၊ ကြၽန္မရဲ႕ ေနာက္ဆုံးထြက္သက္ျဖစ္ရင္ေတာင္၊ ကြၽန္မရဲ႕ တာဝန္ကို ကြၽန္မ လိုက္နာသင့္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကြၽန္မကိုယ္ကြၽန္မ အားတင္းၿပီး၊ အားလုံးကို စြန႔္စားဖို႔ ဆုံးျဖတ္လိုက္တယ္။ ေနာက္ေန႔၊ ကြၽန္မ သက္ေသခံေဝမွ်ၿပီးတဲ့အခါမွာ၊ ကြၽန္မရဲ႕အေျခအေန ပိုဆိုးလာခဲ့ရင္ေတာင္၊ ကြၽန္မ ေဆး႐ုံတက္လိုက္ရရင္ေတာင္၊ ကြၽန္မရဲ႕တာဝန္ကို ေဆာင္႐ြက္သြားမွာျဖစ္တယ္။ ကြၽန္မ အဲဒီလို စၿပီးစဥ္းစားလိုက္တာနဲ႔၊ ကြၽန္မ ေအးခ်မ္းတဲ့ခံစားခ်က္တစ္ခု ရသြားခဲ့တယ္။ ေနာက္တစ္ေန႔မွာ၊ ကြၽန္မတို႔ စီစဥ္ထားတဲ့အခ်ိန္မတိုင္ခင္ ကြၽန္မရဲ႕ကြန္ပ်ဴတာေရွ႕မွာ အဆင္သင့္ေစာင့္ေနလိုက္တယ္။ ကြၽန္မကို အံ့ဩသြားေစတာက၊ အဲဒီေန႔ ကြၽန္မလုပ္ခဲ့တဲ့ ေတြ႕ဆုံပြဲအနည္းငယ္ တစ္ေလွ်ာက္မွာ၊ ကြၽန္မရဲ႕ေခါင္းက ၾကည္လင္ေနၿပီး၊ ကြၽန္မ ပိုၿပီးစကားေျပာေလ၊ ပိုၿပီးအသိဉာဏ္ပြင့္လင္းခံရ တယ္လို႔ ခံစားရေလပဲ။ ကြၽန္မ တစ္ေနကုန္ စကားေျပာေနခဲ့ၿပီး၊ ကြၽန္မရဲ႕ လည္ပင္းက လုံးဝမနာဘူး။ အဲဒီအခ်ိန္ကစၿပီး၊ ကြၽန္မရဲ႕လည္ပင္းက ေရာင္တာေတြ၊ နာက်င္တာေတြ လုံးဝမျဖစ္ေတာ့ဘူး။ ဘုရားရဲ႕ကာကြယ္မႈကို ထပ္ျမင္လိုက္ရေတာ့၊ ကြၽန္မ ဘုရားသခင္ကို အရမ္းေက်းဇူးတင္ၿပီး၊ ေရာဂါျပန္ျဖစ္သည္ျဖစ္ေစ၊ မျဖစ္သည္ျဖစ္ေစ၊ ကြၽန္မ နာခံၿပီး ျဖတ္သန္းဖို႔ အဆင္သင့္ပဲလို႔ ကြၽန္မဘာသာကြၽန္မ စဥ္းစားလိုက္ တယ္။

အဲဒီအေတြ႕အႀကဳံကေနတစ္ဆင့္ ဘုရားသခင္ရဲ႕ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာ ကို ကြၽန္မ တကယ္ခံစားရတယ္။ ကြၽန္မရဲ႕ နာမက်န္းမႈကတစ္ဆင့္ ကြၽန္မ ဒုကၡခံခဲ့ရေပမဲ့၊ အဲဒါက ေကာင္းခ်ီးမဂၤလာရဖို႔အတြက္ ကြၽန္မရဲ႕ လႈံ႕ေဆာ္မႈနဲ႔ ကြၽန္မရဲ႕ယုံၾကည္မႈထဲမွာရွိေနတဲ့ ေဖာက္ျပန္ပ်က္စီးမႈနဲ႔ ေရာေႏွာမႈေတြကို ျမင္ေအာင္ ကြၽန္မမ်က္စိကို တကယ္ဖြင့္ေပးခဲ့တယ္။ လိုက္စားမႈနဲ႔ပတ္သက္လို႔ ကြၽန္မရဲ႕မွားယြင္းတဲ့အျမင္ေတြကို ဘုရားရဲ႕ ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြက ေျပာင္းလဲေပးၿပီး၊ ဘုရားသခင္ကို ကြၽန္မ က်ိဳးႏြံနာခံလာေအာင္လည္း ကူညီေပးတယ္။ ဒါ့အျပင္၊ ဘုရားသခင္ရဲ႕ ဩဇာအာဏာနဲ႔အကာအကြယ္ ကို ကြၽန္မကို ေတြ႕ေစၿပီး၊ သူ႔အေပၚ ပိုၿပီးယုံၾကည္မႈရွိ ေစခဲ့တယ္။ ဒါေတြအားလုံးဟာ ကြၽန္မအတြက္ ဘုရားသခင္ရဲ႕ စစ္မွန္တဲ့ခ်စ္ျခင္းေမတၱာနဲ႔ကယ္တင္ျခင္း ျဖစ္တယ္။