အေနာက္ဘက္မွာ ေနဝင္သြားတာနဲ႔ ညေနေစာင္းခ်ိန္မွာ၊ တံခါးလက္ကိုင္ဖုမွာ အဝတ္ျဖဴတစ္ခု ခ်ည္ထားတဲ့ စိုက္ပ်ိဳးေမြးျမဴေရးအိမ္ငယ္ေလး တစ္အိမ္ရဲ႕ တံခါးက ပြင့္ေနတယ္။ က်န္ေနတဲ့ ေနေရာင္ျခည္က ေဆးမဆိုးထားတဲ့ အုပ္အနီေရာင္ ဝင္းထရံေပၚကို ယိုဖိတ္သြားတယ္။

ခန္းမအလယ္မွာ အေခါင္းတစ္ခု ရွိတယ္။ အေခါင္းေရွ႕မွာ ခုနစ္ႏွစ္အ႐ြယ္ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္၊ ကိုးႏွစ္အ႐ြယ္ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္နဲ႔ အသက္သုံးဆယ္အ႐ြယ္ အမ်ိဳးသမီး ေက်းလက္ေတာသူတစ္ေယာက္က ဒူးေထာက္ေနၾကတယ္။

“အေမ၊ သမီးတို႔မိသားစုမွာ အေၾကာင္းထူးတစ္ခု ရွိခဲ့တာေလ။ ဘာလို႔ ေဆြမ်ိဳးတစ္ေယာက္မွ လာမကူညီၾကတာလဲ” မိန္းမငယ္ရဲ႕ ႏူးညံ့သိမ္ေမြ႕တဲ့အသံက အိမ္ထဲက တိတ္ဆိတ္မႈကို အဆုံးသတ္လိုက္တယ္။

“သမီးအေဖ မရွိေတာ့တဲ့ေနာက္မွာ၊ အေမတို႔ပဲ ရွိမယ္၊ အေမနဲ႔ သားတို႔ သမီးတို႔ပဲ အခ်င္းခ်င္း အားကိုးရမွာ။ သမီးအေဖရဲ႕ ေရာဂါေၾကာင့္ အေမတို႔ရဲ႕ စုေငြအားလုံး ကုန္သြားၿပီ။ အေမတို႔အမ်ိဳးေတြက အေမတို႔ကို ဆင္းရဲလို႔ အဖက္မလုပ္ၾကဘူး။ အထင္ေသးၾကတယ္။ အခုကစၿပီး၊ သမီးတို႔ႏွစ္ေယာက္ အလုပ္ႀကိဳးစားရမယ္ေနာ္။ တျခားလူေတြ သမီးတို႔ကို အထင္မေသးေစနဲ႔။ သမီးတို႔ႏွစ္ေယာက္လုံး အလားအလာရွိတဲ့ အနာဂတ္တစ္ခု ရွိႏိုင္မယ္၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ တစ္ခုခု ျဖစ္ေအာင္လုပ္ၿပီး၊ အေမတို႔ကံၾကမၼာကို ေျပာင္းလဲႏိုင္မယ္လို႔ အေမေမွ်ာ္လင့္တယ္။” မိခင္က သူ႔မ်က္ရည္ေတြကို သုတ္လိုက္တယ္။ သူ႔မ်က္လုံးေတြက စိတ္ပိုင္းျဖတ္ခ်က္ေတြနဲ႔ ျပည့္ေနတယ္။ ငယ္႐ြယ္တဲ့ ကေလးႏွစ္ေယာက္ကို ၾကည့္ၿပီး သူက ေလးေလးနက္နက္ ေျပာတယ္။

ဒီအသက္ ခုႏွစ္ႏွစ္အ႐ြယ္ မိန္းကေလးက အန္းရန္ျဖစ္ပါတယ္။

ဒီကေလးဘဝ ျဖစ္ရပ္က အန္းရန္ရဲ႕ စိတ္ႏွလုံးထဲမွာ နက္နက္ရႈိင္းရႈိင္း စြဲထင္ေနခဲ့တယ္။ ငယ္တဲ့အ႐ြယ္ကစၿပီး၊ အန္းရန္က သူ လုံ႔လဝီရိယရွိရမယ္၊ ထူးခြၽန္ဖို႔အတြက္ ႀကိဳးစားၿပီး တျခားလူေတြရဲ႕ ေလးစားအားက်တာကို ရဖို႔က သူ႔ဘဝရဲ႕ ရည္မွန္းခ်က္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ အန္းရန္က အထူးသျဖင့္ ေက်ာင္းမွာ စာႀကိဳးစားတယ္။ ႀကိဳးႀကိဳးစားစား စာလုပ္မွ သူ႔မွာ အလားအလာေကာင္းတဲ့ အနာဂတ္ရွိႏိုင္မယ္လို႔ ယုံၾကည္ၿပီးေတာ့ေပါ့။ အေျခခံပညာေက်ာင္းတက္တဲ့ အခ်ိန္မွာ၊ အန္းရန္က သူ႔အတန္းထဲမွာ အၿမဲလိုလို ထိပ္ဆုံးသုံးေယာက္ထဲ ပါတယ္။

ဆယ့္သုံးႏွစ္ေရာက္ေတာ့၊ အန္းရန္က အလယ္တန္းကို ေရာက္တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ အိမ္နီးခ်င္းတစ္ေယာက္က သူ႔အေမကို အနႏၲတန္ခိုးရွင္ ဘုရားသခင္ရဲ႕ ေနာက္ဆုံးေသာကာလ ဧဝံေဂလိကို ေဝမွ်တယ္။ အဲဒီေန႔မွာ အန္းရန္က ဘုရားရဲ႕ ကနဦး ဖန္ဆင္းျခင္းအေၾကာင္း ဗီဒီယိုကို သူ႔အေမနဲ႔ လိုက္ၾကည့္ေပးခဲ့တယ္။ အဲဒီေန႔ကစၿပီး၊ လူသားေတြကို ဘုရားဖန္ဆင္းခဲ့မွန္း၊ လူသားမ်ိဳးႏြယ္အားလုံးကို လမ္းျပဂ႐ုစိုက္ေနၿပီး ေကာင္းကင္နဲ႔ ေျမႀကီး အရာခပ္သိမ္းအလယ္မွာ အစိုးရတဲ့အရွင္တစ္ပါးရွိမွန္း သိခဲ့ရတယ္။ စိတ္ထဲမွာ ေႏြးေထြးမႈကို အန္းရန္ ခံစားခဲ့ရတယ္။ ဘုရားက အရမ္းေကာင္းျမတ္ပါတယ္။

အသက္ဆယ့္ငါးႏွစ္မွာ၊ ေက်ာင္းတက္ဖို႔ ေငြမရွိလို႔၊ အန္းရန္ ေက်ာင္းမထြက္ခ်င္ဘဲ ထြက္ခဲ့ရၿပီး အလုပ္လုပ္ခဲ့ရတယ္။ ဘုရားကို ယုံၾကည္တာ ေကာင္းမွန္း အန္းရန္သိေပမဲ့၊ သူ ငယ္ေသးတယ္၊ ၿပီးေတာ့ သူ႔အနာဂတ္က ေရွ႕မွာ အမ်ားႀကီးက်န္ေသးတယ္လို႔ ခံစားခဲ့ရတယ္။ ေအာင္ျမင္မႈေတြမရွိဘဲ သာမန္ဘဝနဲ႔ သူ အသက္မရွင္ခ်င္ခဲ့ဘူး။ အဲဒါဆို ဘယ္သူက သူ႔ကို ေလးစားေတာ့မလဲေပါ့။ ဒါေၾကာင့္ အလုပ္ႀကိဳးစားၿပီး ေငြရွာဖို႔၊ သင့္ေတာ္ၿပီး သိကၡာရွိတဲ့ အလုပ္တစ္ခု ရွာဖို႔ ဆုံးျဖတ္ခဲ့တယ္။ သူ႔ကိုယ္သူ အေျခခိုင္ေအာင္လုပ္ႏိုင္သေ႐ြ႕၊ တျခားလူေတြေရွ႕မွာ သူ တင့္တင့္တယ္တယ္ ေနႏိုင္မယ္၊ ၿပီးေတာ့ အထင္ေသးခံရေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူးေလ။ အန္းရန္ရဲ႕ စိတ္ထဲမွာ သူ႔ကိုယ္သူ တစ္ခုခု ျဖစ္ေအာင္ ဘယ္လို အျမန္လုပ္ရမယ္ဆိုတဲ့ အေတြးေတြနဲ႔ ျပည့္ေနခဲ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူအားတဲ့အခ်ိန္မွာ စုေဝးပြဲေတြကို ရံဖန္ရံခါပဲ တက္ႏိုင္ခဲ့တယ္။

အန္းရန္ ဆယ့္ခုနစ္ႏွစ္ရွိတဲ့အခ်ိန္ တစ္ညေနမွာ၊ ေလထဲက စြဲက်န္ေနတဲ့ အပူဒဏ္က ေပ်ာက္ျပယ္မသြားေသးဘူး။ ကလစ္။ တဒ္။ တံခါးဖြင့္သံ၊ ပိတ္သံေတြက ျမန္ဆန္သြက္လက္ၿပီး အလ်င္စလိုျဖစ္တဲ့ ေျခလွမ္းေတြက ေနာက္ကလိုက္လာၾကတယ္။ သူ႔ ဝမ္းကြဲအစ္ကို ျပန္လာၿပီ။

“ဘာျဖစ္တာလဲ။ အေရးေပၚ တစ္ခုခု ရွိလို႔လား။” အန္းရန္က ေမးလိုက္တယ္။

“နင့္အတြက္ ငါ့မွာ သတင္းေကာင္းရွိတယ္။ ငါတို႔ေက်ာင္းက ဆရာ၊ ဆရာမသစ္ေတြကို အေလာတႀကီး စုေဆာင္းေနတာ။ ငါ နင့္ကို ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးဆီ မိတ္ဆက္ေပးခဲ့တယ္။ နင့္ကို အလုပ္ခန႔္ရင္ ဒီအလုပ္က သိကၡာရွိၿပီး လစာလည္း ေကာင္းတယ္။” ဒီသတင္းကို ၾကားေတာ့၊ အန္းရန္က ခ်က္ခ်င္း စိတ္လႈပ္ရွားသြားတယ္။ ကေလးဘဝကတည္းက တစ္ေန႔ေန႔မွာ သူ႔ကိုယ္သူ ထူးခြၽန္ၿပီး အေျခခိုင္ေအာင္လုပ္ဖို႔ ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့တာေလ။ အခု ေက်ာင္းဆရာမျဖစ္လာဖို႔ သူ႔အတြက္ သိပ္ေကာင္းတဲ့ အခြင့္အေရးရွိေနတယ္။ အဲဒါက သိကၡာရွိတဲ့ အလုပ္အကိုင္တစ္ခုလို႔ ယူဆထားတာ။ ေက်ာင္းေတြမွာ အလုပ္လုပ္ႏိုင္သူေတြက ေကာလိပ္ဘြဲ႕ရေတြ အနည္းဆုံးေတာ့ တြဲဖက္ဘြဲ႕တစ္ခု ရွိၾကသူေတြဆိုတာ သူသိတယ္။ သူ႔ဝမ္းကြဲရဲ႕ အကူအညီမပါရင္၊ သူ ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး ေက်ာင္းမွာ အလုပ္လုပ္ခြင့္ရွိႏိုင္မွာလဲ။ ေနာက္ပိုင္းမွာ၊ သင္ၾကားေရး အရည္အခ်င္းရဖို႔ စာေမးပြဲေျဖၿပီး တရားဝင္ ေက်ာင္းဆရာမတစ္ေယာက္ ျဖစ္လာႏိုင္မယ္။ အဲဒါဆိုရင္ ေက်ာ္ၾကားမႈကိုေရာ အက်ိဳးအျမတ္ကိုပါ သူ ရႏိုင္မွာ မဟုတ္လား။ အဲဒီေန႔ေရာက္လာတဲ့အခါ၊ ဘယ္သူကမွ သူ႔ကို ထပ္ၿပီး အထင္ေသးမွာ မဟုတ္ဘူး။ ဒါကို ေတြးရင္းနဲ႔ သူ မတုံ႔ဆိုင္းဘဲ လက္ခံသေဘာတူခဲ့တယ္။

သူ႔ဝမ္းကြဲအစ္ကိုရဲ႕ အိမ္ကေန လမ္းေလွ်ာက္ထြက္လာရင္းနဲ႔၊ အန္းရန္ရဲ႕ စိတ္က အျပင္းအထန္ စလႈပ္ရွားလာတယ္။ အနာဂတ္မွာ၊ ကိုယ္ပိုင္ေက်ာင္းမွာ အလုပ္လုပ္တာက ႏွစ္ပတ္တစ္ခါဘဲ အားၿပီးေတာ့ စုေဝးပြဲေတြကို သူ ေသခ်ာေပါက္ တက္ႏိုင္မွာ မဟုတ္တဲ့သေဘာပဲ။ ဘုရားရဲ႕ အမႈေတာ္က မၾကာခင္ အဆုံးသတ္ေတာ့မယ္။ သူ႔အလုပ္က စုေဝးပြဲေတြ သူတက္တာကို ထိခိုက္ရင္၊ အဲဒါက သူ႔ဘဝကို ထိခိုက္နစ္နာေစမွာပဲ။ ဒါေပမဲ့ ဒါက ထူးခြၽန္ဖို႔ သူ အၿမဲ အိမ္မက္မက္ခဲ့တဲ့ အခြင့္အေရးေလ။ အန္းရန္က လက္မလြတ္ခ်င္ခဲ့ဘူး။ အမ်ားႀကီး ေတြးၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ၊ အဲဒီလုပ္ကိုပဲ အန္းရန္ ေ႐ြးခဲ့တယ္။ ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြကို ပိုဖတ္ၿပီး၊ သူ အလုပ္အားတဲ့ရက္ေတြမွာ စုေဝးပြဲေတြ တက္သေ႐ြ႕၊ အဆင္ေျပမွာပါလို႔ ေျပာၿပီးေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ႏွစ္သိမ့္လိုက္တယ္။ အဲဒါက သိပ္အမ်ားႀကီး သက္ေရာက္မႈ ရွိမွာမဟုတ္ပါဘူးေပါ့။

ေႏြရာသီ အားလပ္ရက္ နီးလာတဲ့အခ်ိန္မွာ၊ အန္းရန္က အလုပ္ကို ေအာင္ေအာင္ျမင္ျမင္ ရသြားခဲ့ၿပီး၊ သူ ဆႏၵရွိခဲ့တဲ့အတိုင္းပဲ မူလတန္းေက်ာင္း ဆရာမတစ္ေယာက္ ျဖစ္လာခဲ့တယ္။ သူ႔အိမ္မက္ေတြကို အေကာင္အထည္ေဖာ္ဖို႔ လမ္းေၾကာင္းကို ေနာက္ဆုံးမွာ အန္းရန္ ေတြ႕သြားၿပီး အရမ္း စိတ္လႈပ္ရွားခဲ့တယ္။ ဒီအလုပ္ကို ၁၁၀ ရာခိုင္ႏႈန္း အားထုတ္ခဲ့တယ္။

ေဆာင္းဦးရာသီအေစာပိုင္းမွာ ေက်ာင္းက ေက်ာင္းသား အသစ္တစ္သုတ္ကို ႀကိဳဆိုလက္ခံခဲ့တယ္။ ေက်ာင္းဝင္းက ေပ်ာ္စရာ စကားသံေတြ၊ ရယ္ေမာမႈသံေတြနဲ႔ ျပည့္သြားတယ္။ အန္းရန္က မ်က္ခုံးေတြ တြန႔္ၿပီးေတာ့ လက္ထဲက သင္ခန္းစာစာအုပ္ တစ္ပုံတစ္ေခါင္းနဲ႔ စာသင္ၾကားေရး အေဆာက္အအုံဆီကို ခပ္သြက္သြက္ ေလွ်ာက္သြားတယ္။ သူ႔ဘာသာ ေတြးမိတယ္။ “ဒီေက်ာင္းမွာ အတန္းေတြၾကား ၿပိဳင္ဆိုင္မႈက ေတာ္ေတာ္ကို ျပင္းထန္တယ္။ ဆရာ၊ ဆရာမတိုင္းရဲ႕ အတန္း စာေမးပြဲအမွတ္ေတြက ေခါင္းေဆာင္ေတြနဲ႔ ဒါ႐ိုက္တာေတြၾကားမွာ အဓိက ေဆြးေႏြးတဲ့အရာျဖစ္လာတယ္။ ငါ့မွာ ဘာသင္ၾကားေရး အေတြ႕အႀကဳံမွ မရွိဘူး။ ေက်ာင္းကို စဝင္တုန္းက၊ ငါ သင္ခဲ့တဲ့ အတန္းက အဆင့္မွာ အနိမ့္ဆုံး အမွတ္ေတြ ရၾကတယ္။ ငါ့အတန္းေတြကို တျခားအတန္းေတြနဲ႔ မီခ်င္ရင္ အခ်ိန္နဲ႔ အားထုတ္မႈကို ပိုရင္းႏွီးမွ ျဖစ္မယ္” ေပါ့။ အန္းရန္က စိတ္ပိုင္းျဖတ္လိုက္တယ္။ “သူတို႔ရဲ႕ စာေမးပြဲအမွတ္ေတြကို တိုးတက္ေအာင္ ငါ လုပ္ၿပီး၊ ေက်ာင္းသားမိဘေတြ ခ်ီးမြမ္းရတဲ့ ထူးခြၽန္တဲ့ ဆရာမတစ္ေယာက္ ျဖစ္လာရမယ္”လို႔ေပါ့။ ဒါကို ေတြးမိေတာ့၊ အန္းရန္က ပင့္သက္မရႈိက္ဘဲ မေနႏိုင္ခဲ့ဘူး။ ဒါက ႀကီးမားတဲ့ ဖိအားတစ္ခုပဲေလ။

အဲဒီေနာက္မွာ၊ အန္းရန္က သံပတ္ေပးထားတဲ့ နာရီလိုပဲ။ ခဏေလးေတာင္ လုံးဝ မနားရဲဘူး။ အခ်ိန္ပို အလုပ္လုပ္ၿပီး ညနက္တဲ့ထိေနတာက ပုံမွန္ျဖစ္လာတယ္။ စာေတြကို ျပင္ေပးတာ၊ ႐ုန္းကန္ေနရတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြကို သူတို႔အမွတ္ေတြ တိုးတက္ေအာင္လို႔ သင္ေပးတာေတြ လုပ္တယ္။ လအေတာ္မ်ားမ်ား ၾကာၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ၊ အန္းရန္သင္ေပးတဲ့ အတန္းက ေနာက္ဆုံးကေန ပထမနဲ႔ ဒုတိယေနရာကို ေရာက္လာတယ္။ ဒါနဲ႔ မိဘေတြက ခ်ီးမြမ္းၾကၿပီး ေခါင္းေဆာင္ေတြက ေလးစားၾကတယ္။ အဲဒါက အန္းရန္ရဲ႕ မာနကို အရမ္းေက်နပ္အားရေစခဲ့တယ္။ သူက ဘဝင္ခိုက္ေနခဲ့တယ္၊ ေခါင္းေမာ့ လမ္းေလွ်ာက္ၿပီး၊ သူ႔႐ြာက လူေတြနဲ႔ေတြ႕တဲ့အခါ ဂုဏ္ယူမိတယ္။ သူ႔ရဲ႕ ဆင္းရဲဒုကၡအားလုံးက ဘယ္ေလာက္ပဲ ခက္ခဲၿပီး ပင္ပန္းစရာျဖစ္ပါေစ တန္တယ္လို႔ ယုံၾကည္ခဲ့တယ္။

ဒါေပမဲ့ အဆင္ေခ်ာတဲ့ အျပင္ပန္းေအာက္မွာ၊ သူခါးစီးခံေနခဲ့ရတဲ့ ခါးသီးမႈနဲ႔ ဆင္းရဲဒုကၡကို သူပဲ သိတယ္။

“ငါနင့္ကို အႀကိမ္အမ်ားႀကီး ေျပာၿပီးၿပီ၊ သိပ္အလုပ္မမ်ားတဲ့ အလုပ္တစ္ခုကို နင္ ေျပာင္းလို႔မရဘူးလား။ နင့္ကိုယ္နင္ ၾကည့္အုံး၊ တစ္ႏွစ္ခြဲအတြင္းမွာပဲ ဆယ့္ႏွစ္ေပါင္ေက်ာ္ က်သြားတယ္။ အၿမဲ ေဆးစားၿပီး ေဆးထိုးေနရတယ္။ နင့္ကိုယ္နင္ ပင္ပန္းေအာင္ လုပ္ေနတာပဲ။ နင့္ကိုယ္နင္ အေသသတ္ဖို႔ ႀကိဳးစားေနတာလား။ စုေဝးပြဲေတြကိုေတာင္ နင္မတက္ႏိုင္ရင္ ဘုရားကို နင္ ဘယ္လို ယုံၾကည္လို႔ရမွာလဲ။ ဒီလိုနဲ႔ သမၼာတရားကို နားလည္ၿပီး နင္ ကယ္တင္ခံရဦးမွာလား။” အန္းရန္ရဲ႕ အေမက သနားတဲ့ အၾကည့္ေတြနဲ႔ အန္းရန္ကို အိပ္ရာေဘးမွာထိုင္ၿပီး ဆူေနတယ္။

“အေမ၊ ဒီအလုပ္က အရမ္းအလုပ္မ်ားၿပီး စုေဝးပြဲေတြအတြက္ အခ်ိန္မရွိတာကို သမီးသိပါတယ္၊ ဒါေပမဲ့...” ေျပာလို႔မၿပီးႏိုင္ခင္မွာပဲ၊ အန္းရန္ရဲ႕ လည္ေခ်ာင္း နာလာတယ္။

သူ႔အေမက လွည့္ၿပီး အန္းရန္ကို ေရတစ္ခြက္ ေပးတယ္။ သူ႔အေမထြက္သြားၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ၊ ၿပီးခဲ့တဲ့ႏွစ္ကို အန္းရန္ ျပန္စဥ္းစားတယ္။ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြၾကားက ထင္သာျမင္သာရွိတဲ့ ၿပိဳင္ဆိုင္မႈနဲ႔ ဖုံးကြယ္ထားတဲ့ အခက္အခဲေတြ၊ မၾကာခဏ ညႏွက္ခဲ့ရတာေတြနဲ႔ အလုပ္ဖိအားေတြက အန္းရန္ကို အိပ္မေပ်ာ္တဲ့ေရာဂါ ခံစားေစခဲ့တယ္။ အိပ္လို႔ရတဲ့အခ်ိန္မွာေတာင္ အိပ္မက္ဆိုးေတြက ခဏခဏ ဒုကၡေပးတယ္။ သူ႔ရဲ႕ ခုခံအားစနစ္က တကယ္ကို အားနည္းၿပီး၊ ေန႔တိုင္းနီးပါး ေဆးေသာက္ေနခဲ့ရတယ္။ ေန႔တိုင္း အရမ္းမ်ားတဲ့ အလုပ္ဝန္ေတြေၾကာင့္ အန္းရန္မွာ ဘုရားေရွ႕လာဖို႔ အခ်ိန္၊ အားအင္မရွိေတာ့ဘူး။ လုံးဝ မရပ္မနား အလုပ္လုပ္ေနတဲ့ စက္တစ္ခုလို သူ ခံစားခဲ့ရတယ္။ အလုပ္ကလြဲလို႔ ဘာမွ မသိေတာ့တဲ့ထိနီးပါးပဲ။ တစ္ခါတေလ သူေတြးမိတယ္၊ “ငါ အလုပ္ ေျပာင္းသင့္လား။ ဒီလို ဆက္လုပ္ေနတာက ငါ့ရဲ႕ အသက္ဝင္ေရာက္မႈကို တကယ္ ထိခိုက္ေနတာ။ ဒါေပမဲ့ ငါ အလုပ္ထြက္လိုက္ရင္၊ ထင္ေပၚဖို႔ တစ္သက္လုံး ငါ မက္လာခဲ့တဲ့ အိမ္မက္က လုံးဝ ၿပိဳကြဲသြားမွာ မဟုတ္လား။ ဒီေလာက္ေကာင္းတဲ့ အခြင့္အေရးကို ငါ ထပ္ႀကဳံရပါ့မလား။” ေဆြမ်ိဳးေတြနဲ႔ မိတ္ဆြေတြဆီက ေလးစားအားက်တဲ့ အၾကည့္ေတြ ၿပီးေတာ့ ေက်ာင္းသား မိဘေတြနဲ႔ ေက်ာင္းေခါင္းေဆာင္ေတြဆီက ခ်ီးမြမ္းသံေတြ၊ ဒါေတြအားလုံးက အန္းရန္ ေတာင့္တခဲ့တဲ့အရာေလ။ “‘လူေတြက သူတို႔ဂုဏ္သိကၡာအတြက္ တိုက္ခိုက္ရဲတဲ့ သတၱိ ရွိရမယ္’ဆိုတဲ့ ဆို႐ိုးစကားလိုေပါ့။ လူေတြက ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ သက္ေသျပၿပီး ေလးစားမႈရဖို႔ အသက္ရွင္ၾကတာ မဟုတ္လား။ ကိုယ့္ဘဝတစ္ေလွ်ာက္လုံး သာမန္ပဲ ျဖစ္ေနရင္ အသက္ရွင္တာ ဘာအဓိပၸာယ္ရွိလို႔လဲ”လို႔ သူေတြးမိတယ္။ အန္းရန္ ထလိုက္ၿပီး သူ႔စားပြဲဆီ ျပန္သြားတယ္။ သူ႔ရဲ႕ သင္ခန္းစာ အစီအစဥ္ကို ဆက္လုပ္ဖို႔ ေဘာပင္ကို ေကာက္ကိုင္လိုက္တယ္။ သူ႔စိတ္ကို သူ ပိုင္းျဖတ္လိုက္ၿပီ။ ဒီအလုပ္ကို သူ မစြန႔္လႊတ္ႏိုင္ဘူး။ ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြကို စားေသာက္ဖို႔နဲ႔ စုေဝးပြဲေတြ ပိုတက္ဖို႔ အလုပ္အားရက္ေတြကို သူ ေကာင္းေကာင္း အသုံးခ်သေ႐ြ႕၊ ေျပာင္းလဲမွာ မဟုတ္ပါဘူးေပါ့။

၂၀၁၁ ခုႏွစ္ ေႏြဦးပြဲေတာ္အတြင္းမွာ၊ သူ႔အေမနဲ႔ အိမ္သန႔္ရွင္းေရး လုပ္ေနတုန္း၊ အန္းရန္က သူ႔ညာလက္ကို မေျမႇာက္ႏိုင္ေတာ့တာကို သိလိုက္ရၿပီး ေခါင္းကိုလည္း မငုံ႔ရဲေတာ့ဘူး။ ေခါင္းငုံ႔ဖို႔ ႀကိဳးစားတဲ့အခါ ဂြၽတ္ခနဲ ျမည္သံတစ္ခုကို ၾကားလိုက္ရတယ္။ အန္းရန္ ေၾကာက္လန႔္သြားၿပီး ဘာလုပ္ရမွန္းမသိ ျဖစ္သြားတယ္။

“ခင္ဗ်ားမွာ လက္ေမာင္းကပ္ေရာဂါနဲ႔ လည္ပင္းအ႐ိုးက်ီးေပါင္း ရွိေနတယ္။ ႏွစ္မ်ိဳးလုံးက အလုပ္ေၾကာင့္ျဖစ္တဲ့ ေရာဂါေတြပဲ။ ကုသတာကို ေစာေစာ မလုပ္ရင္ ကုလို႔မရေအာင္ ျဖစ္လာႏိုင္တယ္။ ခင္ဗ်ားရဲ႕ ခႏၶာကိုယ္က တကယ္ကို မေကာင္းတဲ့ အေျခအေနမွာ ရွိေနတယ္။ ကုသတာကို ခ်က္ခ်င္း စလုပ္ဖို႔ လိုတယ္။” ေဆးခန္းမွာ ဆရာဝန္က အန္းရန္ကို ေလးေလးနက္နက္ အႀကံေပးတယ္။

ဆရာဝန္ရဲ႕ စကားေတြကို ၾကားၿပီးေတာ့ အန္းရန္က တကယ္ ေၾကာက္သြားတယ္။ “ငါ ဆယ့္ကိုးႏွစ္ပဲ ရွိေသးတာ။ ငါ့ဘဝက စ႐ုံပဲရွိေသးၿပီး၊ ျဖည့္ဆည္းရမဲ့ အိမ္မက္ေတြ အမ်ားႀကီး ရွိေသးတယ္။ ငါ့ရဲ႕ လက္ေမာင္းကပ္ေရာဂါနဲ႔ လည္ပင္းအ႐ိုးက်ီးေပါင္းက ပိုဆိုးလာရင္၊ လာမဲ့ ရက္ေတြကို ငါ ဘယ္လို ျဖတ္သန္းရမွာလဲ။ စာသင္ခန္းကို ပုံမွန္အတိုင္း သြားၿပီး ငါ အလုပ္လုပ္ႏိုင္ပါဦးမလား။” ေအာင္ျမင္ဖို႔ သူ႔အိမ္မက္ေတြ ၿပိဳကြဲသြားမွာကို ေတြးၾကည့္႐ုံနဲ႔ အန္းရန္က တကယ္ကို မလိုခ်င္ခဲ့သလို မညည္းညဴဘဲ မေနႏိုင္ခဲ့ဘူး။ “ဘာလို႔ ငါ့ဘဝက အရမ္း ခါးသီးရတာလဲ။ ငါ့ဆႏၵေတြကို ဘာလို႔ အေကာင္အထည္ေဖာ္လို႔ မရတာလဲ။ ငါ့ဘဝတစ္ေလွ်ာက္လုံး အထင္ေသးခံရဖို႔ပဲ ကံပါလာတာလား။” သူ မငိုဘဲမေနႏိုင္ဘူး။

ေကာင္းကင္က ႏွင္းက်ေတာ့မလိုမ်ိဳး မိုးေမွာင္က်ေနတယ္။ ေအးျမတဲ့ေလက ေလခြၽန္သံေပးေနတယ္။ ေရခဲတိုက္ထဲ က်သြားရသလိုမ်ိဳး လူေတြကို ေအးစိမ့္သြားေစတယ္။

အန္းရန္က သူ႔အိပ္ရာေပၚ ေကြးေနၿပီး သူ႔မ်က္ႏွာမွာ စိတ္ဓာတ္က်တာေတြနဲ႔ ျပည့္ေနတယ္။ သူ႔မွာ အနာဂတ္မရွိသလိုမ်ိဳး ခံစားရၿပီး၊ လုပ္သမွ်မွာ စိတ္ထက္သန္မႈ မရွိျဖစ္ေနတယ္။ သူနာက်င္ေနရတဲ့အခ်ိန္မွာ ဆုေတာင္းရင္းနဲ႔ပဲ ဘုရားေရွ႕ကို သူလာႏိုင္ခဲ့တယ္။ “အို ဘုရားသခင္၊ အရမ္းဆိုးတဲ့ ေရာဂါတစ္ခုကို ကြၽန္မ ႐ုတ္တရက္ရၿပီး ေၾကာက္မိပါတယ္။ ဒီကေန ဘယ္လို ေရွ႕ဆက္ရမလဲ ကြၽန္မ မသိပါဘူး။ ၿပီးခဲ့တဲ့ႏွစ္က တစ္ခ်ိန္လုံး ကြၽန္မ အလုပ္လုပ္ေနခဲ့ၿပီး စုေဝးပြဲေတြ သိပ္မတက္ခဲ့ပါဘူး။ ဒါက ကိုယ္ေတာ္ရဲ႕ ရည္႐ြယ္ခ်က္နဲ႔ မကိုက္တာကို သိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကြၽန္မအလုပ္ကို ကြၽန္မ လက္မလႊတ္ရက္ဘူး။ ကြၽန္မဘဝ ခါးသီးသလို ခံစားရၿပီး ဒီအရာအားလုံး ဘာလို႔ ကြၽန္မဆီ ျဖစ္ရလဲ မသိပါဘူး။ ကိုယ္ေတာ္ ကြၽန္မကို ဉာဏ္အလင္းေပးၿပီး ဒီနာက်င္မႈကေန လြတ္လာဖို႔ တတ္ႏိုင္ေစေတာ္မူပါ။”

အဲဒီအခ်ိန္မွာ၊ ေဆာင္းရာသီ အားလပ္ရက္ေရာက္ၿပီး၊ အန္းရန္က စုေဝးပြဲတက္ရင္တက္၊ မတက္ရင္ ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြကို အိမ္မွာ ဖတ္ၿပီးေတာ့ အခ်ိန္ကုန္ခဲ့တယ္။ အထူးသျဖင့္ ဧဝံေဂလိ ႐ုပ္ရွင္နဲ႔ ဗီဒီယိုေတြကို ၾကည့္ရတာ သူ ႏွစ္သက္ခဲ့တယ္။ ေက်းဇူးေတာ္ေခတ္အေတာအတြင္းမွာ၊ သာသနာျပဳ အေတာ္မ်ားမ်ားက တ႐ုတ္ႏိုင္ငံဆီ ေနရာအႏွံ႔ ခရီးသြားခဲ့ၾကတာ၊ သူတို႔ မိသားစုေတြနဲ႔ အိမ္ေထာင္ေရးေတြကို စြန႔္လႊတ္ၿပီး၊ ႏွိပ္ကြပ္မႈမ်ိဳးစုံကို ခါးစီးခံၾကရေပမဲ့ သူတို႔ရဲ႕ ေ႐ြးခ်ယ္မႈကို ေနာင္တမရဘဲ ဧဝံေဂလိတရားကို မေမာႏိုင္မပန္းႏိုင္ ျဖန႔္ၿပီး၊ သခင္ဘုရားအတြက္ သူတို႔ကိုယ္သူတို႔ လိုလိုလားလား အသုံးခံတာကို ျမင္ေတာ့၊ အန္းရန္ အရမ္းကို ခြန္အားရခဲ့တယ္။ သူ႔ဘာသာ ေတြးမိတယ္။ “သူတို႔က အဲဒီလိုစိတ္ထက္သန္မႈမ်ိဳးနဲ႔ သခင္ေယရႈကို ယုံၾကည္ခဲ့ၾကၿပီး၊ ဒီေန႔ ငါက ဘုရားရဲ႕ တတိယအဆင့္ အမႈေတာ္ကို လက္ခံခဲ့တယ္။ သခင္ေယရႈရဲ႕ ျပန္ႂကြလာျခင္းကို ႀကိဳဆိုခဲ့တယ္။ ငါက သူတို႔ထက္ ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြကို ပိုၾကားခဲ့ရၿပီး သမၼာတရားနဲ႔ နက္နဲမႈေတြကို ပိုနားလည္ခဲ့တယ္။ ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြကေန ေရေလာင္း၊ ေထာက္ပံ့တာေတြကို အမ်ားႀကီး ေမြ႕ေလ်ာ္ခဲ့ရတယ္။ ဒီေတာ့ ငါက ပိုလို႔ေတာင္ ဧဝံေဂလိ ျဖန႔္ၿပီး ဘုရားအတြက္ သက္ေသခံသင့္တာပဲ။” အိမ္ေထာင္ေရးနဲ႔ အလုပ္ကို လက္လႊတ္ၿပီး အသင္းေတာ္မွာ သူတို႔တာဝန္ေတြကို တက္တက္ႂကြႂကြ လုပ္ၾကသလို၊ ဘုရားေမတၱာကို ျပန္ေပးဆပ္ေနၾကတဲ့ သူ႔အနီးဝန္းက်င္က ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမေတြ အေတာ္မ်ားမ်ားကို အန္းရန္ သတိရမိတယ္။ အခုဆိုရင္ သူက ဘုရားရဲ႕ ေက်းဇူးေတာ္ကို ေမြ႕ေလ်ာ္ရင္းနဲ႔ ဘုရားသခင္ကို ယုံၾကည္ခဲ့တာ ႏွစ္အေတာ္ၾကာခဲ့ၿပီ။ ဒါေပမဲ့ သူ႔တာဝန္ေတြကို လုပ္မဲ့အစား၊ စုေဝးပြဲေတြကိုေတာင္ ပုံမွန္ မတက္ႏိုင္ခဲ့ဘူး။ သူက ဘုရားကို ယုံၾကည္သူ တကယ္ဟုတ္ရဲ႕လားလို႔ ေတြးမိတယ္။ သူနဲ႔ စုေဝးေလ့ရွိတဲ့ ညီအစ္မေတြကို ျပန္စဥ္းစားေတာ့၊ သူတို႔က အခု အသင္းေတာ္မွာ သူတို႔တာဝန္ေတြကို လုပ္ေနတုန္းမွာ သူကိုယ္တိုင္ကေတာ့ ႂကြယ္ဝမႈ၊ ေက်ာ္ၾကားမႈနဲ႔ အက်ိဳးအျမတ္ေတြေနာက္လိုက္ေနခဲ့တယ္။ အန္းရန္က သူ႔ကိုယ္သူ ေမးမိတယ္။ “ႂကြယ္ဝတာ၊ ေက်ာ္ၾကားတာနဲ႔ အက်ိဳးအျမတ္ေတြေနာက္ လိုက္တာကို ငါ ဘာလို႔ မရပ္ႏိုင္တာလဲ”လို႔ေပါ့။

တစ္ေန႔မွာ အန္းရန္က ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္တစ္ပိုဒ္ ဖတ္ရတယ္။ “လူ၏ကံၾကမၼာကို ဘုရားသခင္၏လက္မ်ားက ထိန္းခ်ဳပ္ထား၏။ သင္သည္ မိမိကိုယ္ကိုယ္ ထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္စြမ္း မရွိေပ- လူသည္ သူ၏အက်ိဳးအတြက္ အၿမဲေျပးလႊားကာ အလုပ္ရႈပ္ေနေသာ္လည္း၊ မိမိကိုယ္ကိုယ္ ထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္စြမ္း မရွိၿမဲျဖစ္ေလသည္။ သင္သည္ သင္ကိုယ္တိုင္၏အလားအလာမ်ားကို သိႏိုင္မည္ဆိုပါက၊ သင္၏ကံၾကမၼာကို ထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္မည္ဆိုပါက၊ သင္သည္ အဖန္ဆင္းခံ သတၱဝါတစ္ဦး ျဖစ္ဦးမည္ေလာ။ တိုတိုေျပာရလွ်င္၊ ဘုရားသခင္သည္ မည္သို႔ အမႈျပဳသည္ကို ပဓာနမထားဘဲ၊ သူ၏အမႈအားလုံးသည္ လူသားအတြက္ျဖစ္၏။ ဥပမာအားျဖင့္၊ လူသားကို အလုပ္အေကြၽးျပဳရန္ ဘုရားသခင္ ဖန္ဆင္းခဲ့သည့္ ေကာင္းကင္၊ ေျမႀကီးႏွင့္ အရာခပ္သိမ္းကို ၾကည့္ေလာ့။ လူသားအတြက္ သူဖန္ဆင္းခဲ့သည့္ လ၊ ေနႏွင့္ ၾကယ္မ်ား၊ တိရစာၦန္မ်ားႏွင့္ အပင္မ်ား၊ ေႏြဦးရာသီ၊ ေႏြရာသီ၊ ေဆာင္းဦးရာသီႏွင့္ ေဆာင္းရာသီ စသျဖင့္- အားလုံးသည္ လူသား၏ျဖစ္တည္မႈအတြက္ ဖန္တီးထားျခင္း ျဖစ္၏။ ထို႔ေၾကာင့္၊ ဘုရားသခင္သည္ လူကို မည္သို႔ ျပစ္တင္ဆုံးမကာ တရားစီရင္သည္ျဖစ္ေစ၊ အားလုံးသည္ လူ၏ ကယ္တင္ျခင္းအတြက္သာ ျဖစ္၏။ သူသည္ လူသားထံမွ ၎၏ ဇာတိဆန္သည့္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မ်ားကို ဖယ္ရွားပစ္ေသာ္လည္း၊ ယင္းသည္ လူသားကို သန္႔စင္ေစျခင္းအတြက္ျဖစ္ၿပီး လူ ရွင္သန္ႏိုင္ဖို႔အလို႔ငွာ လူကိုသန္႔စင္ျခင္းကို လုပ္ေဆာင္ျခင္း ျဖစ္သည္။ လူ၏ ခရီးပန္းတိုင္သည္ ဖန္ဆင္းရွင္၏ လက္ထဲတြင္ရွိ၏၊ ထို႔ေၾကာင့္ လူသည္ မိမိကိုယ္ကိုယ္ မည္သို႔ ထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္မည္နည္း။” (ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္၊ အတြဲ (၁)၊ ဘုရားသခင္၏ ေပၚထြန္းျခင္းႏွင့္ အမႈေတာ္၊ လူ၏သာမန္ဘဝကို နဂိုအတိုင္း ျပန္ျဖစ္လာေစျခင္းႏွင့္ သူ႔ကို အံ့ၾသဖြယ္ေကာင္းေသာ ခရီးပန္းတိုင္သို႔ ေခၚေဆာင္သြားျခင္း) လူ႔ကံၾကမၼာက ဘုရားလက္ထဲမွာရွိၿပီး သူ႔ကိုယ္ပိုင္ ဆႏၵေတြအတိုင္း မျဖစ္ဘူးဆိုတာကို အန္းရန္ နားလည္သြားတယ္။ သူက အေရးမပါတဲ့ ဖန္ဆင္းခံတစ္ေယာက္ပဲဆိုတာနဲ႔ ဘဝမွာ ဘယ္အေတြ႕အႀကဳံေတြကို သူ ျဖတ္သန္းရမယ္ဆိုတာကို မထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္မွန္းလည္း သေဘာေပါက္သြားတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူက ကိစၥေတြကို သူ႔သေဘာအတိုင္း လုပ္ခ်င္ခဲ့ၿပီး၊ ဘုရားရဲ႕ အခ်ဳပ္အျခာအာဏာနဲ႔ အစီအစဥ္ေတြကို မက်ိဳးႏြံမနာခံခဲ့ဘူး။ သူ ေနမေကာင္းျဖစ္ၿပီး အလုပ္ဆက္မလုပ္ႏိုင္လို႔၊ ဒါမွမဟုတ္ မထင္ေပၚႏိုင္လို႔ သူ႔ဘဝက ခါးသီးတယ္လို႔ ထင္ခဲ့တယ္။ ဒါက ဘုရားအေပၚ မေက်မနပ္ေျပာေနတာ မဟုတ္လား။ ၿပီးခဲ့တဲ့ႏွစ္ကို သုံးသပ္ၾကည့္တဲ့အခါ၊ အလုပ္အေပၚ သူ အာ႐ုံစိုက္ခဲ့လို႔ ဘုရားနဲ႔ သူ႔ရဲ႕ ဆက္ဆံေရးက အပိုအလွမ္းေဝးသြားခဲ့တာကို အန္းရန္ သေဘာေပါက္သြားတယ္။ သူ႔ရဲ႕ ေရာဂါေၾကာင့္မဟုတ္ရင္၊ ဘုရားေရွ႕လာဖို႔ အခ်ိန္ ဒါမွမဟုတ္ အားအင္မရွိဘဲနဲ႔ အလုပ္နဲ႔ ေငြရွာတာကိုပဲ စြဲစြဲၿမဲၿမဲ သူ အာ႐ုံစိုက္ေနခဲ့မိမွာ။ အခုေတာ့၊ သူ႔ရဲ႕ ႐ုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာ ဆင္းရဲဒုကၡရွိေပမဲ့၊ သူ စိတ္ၿငိမ္ေအာင္ထားၿပီး ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ကို ဖတ္ရင္းနဲ႔ အခ်ိန္ကုန္နိင္တယ္။ အဲဒါက ေကာင္းတဲ့အရာတစ္ခုပဲ။ အန္းရန္က ဘုရားရဲ႕ ရည္႐ြယ္ခ်က္ကို က်ိဳးႏြံနာခံၿပီး ရွာေဖြဖို႔ လိုလားေနခဲ့တယ္။

ေဆာင္းေန ထြက္လာတာနဲ႔အမွ်၊ သူ႔အေႏြးဓာတ္က အထူး ႏွစ္လိုဖြယ္ေကာင္းေနခဲ့တယ္။ ေနေရာင္က သူ႔ခႏၶာကိုယ္ကို အေႏြးဓာတ္နဲ႔ လႊမ္းၿခဳံၿပီး ၿခံဝင္းရဲ႕ ေနရာတိုင္းမွာ ျဖာက်ေနတယ္။

အန္းရန္က ၿခံဝင္းထဲမွာ ထိုင္ၿပီးေတာ့ သူ႔ထိုင္ခုံကို ေနာက္မွီရင္းနဲ႔ ဒီဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြကို တိတ္တဆိတ္ဖတ္ပါတယ္။ “ဤအခ်ိန္သည္ ႀကီးမားေသာ အမႈမ်ားကို ငါ၏ဝိညာဥ္က လုပ္ေဆာင္ေနခ်ိန္ ျဖစ္ၿပီး တစ္ပါးအမ်ိဳးသား တိုင္းႏိုင္ငံမ်ားအၾကား၌ ငါ၏အလုပ္ကို စတင္လုပ္ေဆာင္ခ်ိန္ ျဖစ္သည္။ ထိုထက္ပို၍ပင္ ဤအခ်ိန္သည္ ဖန္ဆင္းခံအားလုံးကို တစ္ဦးခ်င္း ယင္းတို႔သက္ဆိုင္ရာ အုပ္စုအလိုက္ ငါခြဲျခားခ်ိန္ ျဖစ္သည္။ ငါ၏ အလုပ္ သာ၍ လ်င္ျမန္ထိေရာက္စြာ ေရွ႕ဆက္ႏိုင္ရန္အတြက္ ထိုသို႔လုပ္ေဆာင္ျခင္း ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ငါသင္တို႔ဆီမွ ေတာင္းဆိုေနသည္မွာ ငါ၏အလုပ္အားလုံးအတြက္ သင္၏ျဖစ္တည္ျခင္း တစ္ရပ္လုံးကို ဆက္ကပ္ရန္အျပင္ သင္၌ ငါလုပ္ေဆာင္ခဲ့သမွ်ကို သင္သည္ ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ထိုးထြင္းနားလည္ကာ ေသေသခ်ာခ်ာ သိရန္ႏွင့္ ငါ့အလုပ္ ပိုမိုထိေရာက္ေစရန္အတြက္ သင့္ခြန္အား အားလုံးကို အသုံးျပဳရန္ ျဖစ္ဆဲျဖစ္သည္။ သင္နားလည္ရမည္ကား ဤအခ်က္ ျဖစ္သည္။ အခ်င္းခ်င္း ခိုက္ရန္ျဖစ္ျခင္း၊ ေနာက္ေၾကာင္းျပန္လွည့္ဖို႔ လမ္းကို ရွာေဖြျခင္း၊ သို႔မဟုတ္ ဇာတိဆိုင္ရာ သက္သာမႈမ်ား ရွာေဖြျခင္းကို ရပ္တန္႔ေလာ့။ ယင္းတို႔သည္ ငါ၏အလုပ္ကို ေႏွာင့္ေႏွးေစမည့္အျပင္ သင္၏ အံ့ၾသဖြယ္ အနာဂတ္ကို ေႏွာင့္ေႏွး ေစမည့္ အရာမ်ားျဖစ္သည္။ ထိုအရာမ်ားကို လုပ္ေဆာင္ျခင္းသည္ သင့္ကို အကာအကြယ္ လုံးဝမေပးႏိုင္သည့္အျပင္ သင့္ကို ပ်က္စီးေစမည္ ျဖစ္သည္။ ယင္းသည္ သင္မိုက္မဲျခင္းပင္ ျဖစ္သည္ မဟုတ္ေလာ။ ယေန႔ သင္ေလာဘတႀကီး ေမြ႕ေလ်ာ္ေနေသာ အရာသည္ သင္၏အနာဂတ္ကို ဖ်က္ဆီးမည့္အရာ ျဖစ္ၿပီး၊ ယေန႔သင္ ခံစားေနသည့္ နာက်င္မႈသည္ သင့္ကို အကာအကြယ္ေပးေနသည့္ အရာပင္ ျဖစ္သည္။ သင္သည္ ဤအရာမ်ားကို ရွင္းရွင္းလင္းလင္း သိရမည္၊ ယင္းသည္ သင့္ကိုယ္သင္ လြတ္ေျမာက္ေစရာ၌ အခက္ေတြ႕မည့္ ျဖားေယာင္းေသြးေဆာင္မႈမ်ား၏ သားေကာင္ ျဖစ္ျခင္းမွ ေရွာင္ရွားရန္ႏွင့္ ထူထပ္သည့္ျမဴထဲ၌ စမ္းတဝါးဝါးျဖစ္ၿပီး ေနကို မျမင္ႏိုင္ျခင္းအား ေရွာင္ရွားရန္အလို႔ငွာ ျဖစ္သည္။ ထူထပ္သည့္ျမဴ ရွင္းသြားေသာအခါမွ ႀကီးျမတ္သည့္ေန႔၏ တရားစီရင္ျခင္း အလယ္၌ သင္ေရာက္ေနသည္ကို သင္ေတြ႕မည္ ျဖစ္သည္။” (ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္၊ အတြဲ (၁)၊ ဘုရားသခင္၏ ေပၚထြန္းျခင္းႏွင့္ အမႈေတာ္၊ ဧဝံေဂလိတရားကို ျဖန႔္ေဝသည့္ အလုပ္သည္ လူသားကို ကယ္တင္သည့္ အလုပ္လည္းျဖစ္သည္) ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြကို စဥ္းစားရင္းနဲ႔ အန္းရန္က တျဖည္းျဖည္း နားလည္လာတယ္။ သူ ကေလးဘဝကတည္းက၊ ထူးခြၽန္ဖို႔ အၿမဲ အားထုတ္ခဲ့တယ္၊ သူကိုယ္တိုင္ရဲ႕ လက္နဲ႔ သူ႔ကံၾကမၼာကို ေျပာင္းလဲခ်င္ခဲ့တယ္။ ေလာကမွာ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္အတြက္ နာမည္ႀကီးေအာင္လုပ္ၿပီး လူေတြရဲ႕ ေလးစားတာကို ရေအာင္ လုပ္ရမယ္၊ မဟုတ္ရင္ ဘဝက အဓိပၸာယ္မရွိမွာ မဟုတ္ဘူးလို႔ သူ အၿမဲ ခံစားမိခဲ့တယ္။ ကိုယ္က အဆင့္အတန္းနိမ့္ေနရင္ အသက္ရွင္ရတဲ့ အေၾကာင္းရင္းက ဘာလဲ။ ထူးခြၽန္မႈနဲ႔ ဂုဏ္အသေရကို ရွာတဲ့ေနရာမွာ၊ အန္းရန္က ေငြရဖို႔ အလုပ္ႀကိဳးစားခဲ့တယ္။ ဘုရားသခင္ရဲ႕ ေနာက္ဆုံးေသာ ကာလ အမႈေတာ္ကို လက္ခံၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ၊ ဒီအမႈေတာ္အဆင့္က လူေတြကို သန႔္စင္ၿပီး ေျပာင္းလဲေစတာကို ရည္႐ြယ္တယ္ဆိုတာ၊ ဘုရားအမႈေတာ္ရဲ႕ ေနာက္ဆုံးအဆင့္ဆိုတာ၊ ၿပီးေတာ့ ဒီအမႈေတာ္အဆင့္က တစ္သက္မွာ တစ္ခါပဲလာသလို၊ ဒါကို လြဲေခ်ာ္သြားရင္ ကယ္တင္ခံရမဲ့ အခြင့္အေရးကို ဆုံးရႈံးသြားမယ္ဆိုတာ သူ သိခဲ့ေပမဲ့၊ ႂကြယ္ဝမႈ၊ ေက်ာ္ၾကားမႈနဲ႔ အက်ိဳးအျမတ္ေတြေနာက္လိုက္ဖို႔ ဘုရားဆီကေန သူ လမ္းလြဲၿပီး၊ သူ႔အိမ္မက္ေတြ၊ ဆႏၵေတြကို ျဖည့္ဆည္းတာ၊ ထူးခြၽန္ဖို႔ အားထုတ္တာေတြကို ဘဝရဲ႕ တန္ဖိုးအေနနဲ႔ သေဘာထားခဲ့တယ္။ ဒီအတြက္ သူက မရပ္မနား အလုပ္လုပ္တယ္၊ ေက်ာ္ၾကားမႈ၊ အက်ိဳးအျမတ္နဲ႔ ႂကြယ္ဝမႈ ဝဲဂယက္ထဲမွာ အသည္းအသန္ ႐ုန္းကန္ေနခဲ့တယ္။ အဲဒါက ေနာက္ဆုံးမွာ သူ႔ကို လုံးဝ ႐ုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာ ဆင္းရဲဒုကၡနဲ႔ နက္ရႈိင္းတဲ့ နာက်င္မႈကို ရေစခဲ့တယ္။ အေရးအႀကီးဆုံးကေတာ့ ထင္ေပၚဖို႔နဲ႔ ေရွ႕ေရးလို႔ေခၚတဲ့ ဒီအရာေတြအတြက္ ဘုရားနဲ႔ကင္းကြာသြားၿပီး ဘုရားကို သစၥာေဖာက္မိခဲ့တာပဲ။ တျခားလူေတြနဲ႔ အတူစုေဝးၿပီး သမၼာတရား ရမဲ့အခြင့္အေရးေတြကို ေႏွာင့္ေႏွးသြားေစခဲ့တယ္။ ဒါက ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြ ေျပာတဲ့အရာပဲ မဟုတ္လား။ “ယေန႔ သင္ေလာဘတႀကီး ေမြ႕ေလ်ာ္ေနေသာ အရာသည္ သင္၏အနာဂတ္ကို ဖ်က္ဆီးမည့္အရာ ျဖစ္ၿပီး” ဆိုတာေလ။ ႂကြယ္ဝမႈ၊ ေက်ာ္ၾကားမႈနဲ႔ အက်ိဳးအျမတ္ေတြကို လိုက္စားအားထုတ္တာက ေကာင္းတဲ့ေရွ႕ေရးဆီ မေရာက္ေစဘူး။ အဲဒါက ကိုယ့္ကိုယ္ကို တကယ္ ထိခိုက္ပ်က္စီးေစတယ္။ အန္းရန္ သေဘာေပါက္လိုက္တယ္။ ဒီေရာဂါက သူ႔ကို ေဝဒနာတခ်ိဳ႕ ျဖစ္ေစေပမဲ့၊ ေက်ာ္ၾကားမႈနဲ႔ အက်ိဳးအျမတ္ေတြအေပၚ သူ႔ရဲ႕လိုက္စားမႈကိုလည္း တားဆီးပိတ္ပင္တာပဲ။ အျပင္ပန္းမွာ ဒီေရာဂါက သူ႔အိမ္မက္ေတြကို ၿပိဳကြဲေစတယ္လို႔ထင္ရေပမဲ့ မျမင္ကြယ္ရာကေန သူ႔ကို ကာကြယ္ခဲ့တာပါ။ ဒီနာမက်န္းျဖစ္တာကေန ဘုရားေရွ႕ကို အန္းရန္ လာႏိုင္ခဲ့တယ္၊ သူ႔ကိုယ္ပိုင္ လမ္းေၾကာင္းကို သုံးသပ္ႏိုင္ခဲ့ၿပီး သူ႔ဘဝကို တကယ္ ခ်င့္ခ်ိန္စဥ္းစားႏိုင္ခဲ့တယ္။ ဘယ္ဟာက ပိုအေရးႀကီးလဲ၊ သမၼာတရားနဲ႔ အသက္ကို လိုက္စားတာလား ဒါမွမဟုတ္ ေက်ာ္ၾကားမႈနဲ႔ အက်ိဳးအျမတ္လား။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ အန္းရန္က အသိတရားတစ္ခု ရသြားတယ္။ က်မ္းစာထဲက စကားေတြကို ေတြးမိၿပီးေတာ့ေပါ့။ “ေနေအာက္မွာ ျပဳေလသမွ်ေသာ အမႈအရာ တို႔ကို ငါျမင္ၿပီ။ အလုံးစုံတို႔သည္ အနတၱအမႈ၊ ေလကို က်က္စားေသာ အမႈျဖစ္ၾက၏။” (ေဒသနာက်မ္း ၁:၁၄) “လူသည္ ဤစၾကဝဠာကို အႂကြင္းမဲ့အစိုးရ၍ မိမိအသက္ဝိညာဥ္ရႈံးလွ်င္ အဘယ္ေက်းဇူးရွိသနည္း။ မိမိအသက္ဝိညာဥ္ကို အဘယ္ဥစၥာႏွင့္ေ႐ြးႏိုင္သနည္း။” (ရွင္မႆဲခရစ္ဝင္ ၁၆:၂၆) ႂကြယ္ဝမႈ၊ ေက်ာ္ၾကားမႈနဲ႔ အက်ိဳးအျမတ္က ခဏတာ ေပ်ာ္႐ႊင္မႈကို ယူေဆာင္ေပးႏိုင္ၿပီး၊ ထင္ေပၚေက်ာ္ေစာမႈနဲ႔ သူမ်ားေတြ ေလးစားတာကို ရရွိေစတယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲဒါက သမၼာတရားနဲ႔ ကယ္တင္ျခင္းရဖို႔ အခြင့္အေရး ဆုံးရႈံးတဲ့သေဘာျဖစ္တယ္ဆိုရင္ ဒါဟာ ကိုယ့္အသက္ကို စေတးလိုက္သလိုမ်ိဳးပဲ။ အဲဒီမွာ ဘာအဓိပၸာယ္ရွိလဲ။

ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ ေနာက္တစ္ပိုဒ္ကို အန္းရန္ ဆက္ဖတ္တယ္။ “အနႏၲတန္ခိုးရွင္သည္ အလြန္အမင္း ဒုကၡဆင္းရဲကိုခံဖူးေသာ ဤလူမ်ားအေပၚ သနားက႐ုဏာရွိ၏၊ တစ္ခ်ိန္တည္းတြင္ သူသည္ လူသားတို႔ထံမွ အေျဖတစ္ခုကို ေစာင့္ဆိုင္းေနခဲ့ရသည္မွာ အလြန္ၾကာလွၿပီျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အသိဉာဏ္ကင္းမဲ့ေသာ ဤလူမ်ား ကိုလည္း အလြန္အမင္း မႏွစ္ၿမိဳ႕ျခင္းျဖစ္၏။ သင္သည္ ေရငတ္ျခင္းႏွင့္ ဆာေလာင္ျခင္းကို မခံရေတာ့မည့္အေၾကာင္း သူသည္ ရွာေဖြရန္၊ သင္၏စိတ္ႏွလုံးႏွင့္ ဝိညာဥ္ကို ရွာေဖြရန္၊ သင့္ထံ ေရႏွင့္ အစာကို ယူေဆာင္လာရန္ႏွင့္ သင့္ကို ႏႈိးရန္ ဆႏၵရွိေတာ္မူ၏။ သင္ ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္ေသာအခါႏွင့္ ဤေလာကႀကီး၏ စိတ္ဓာတ္က်ဖြယ္ ပ်က္စီးေျခာက္ကပ္ျခင္း တစ္စုံတစ္ရာကို စတင္ခံစားရေသာအခါ၊ လမ္းေပ်ာက္ျခင္းမရွိေစႏွင့္၊ မငိုေႂကြးေလႏွင့္။ ေစာင့္ၾကည့္ေတာ္မူေသာသူ အနႏၲတန္ခိုးရွင္ ဘုရားသခင္သည္ သင္၏ေရာက္လာျခင္းကို အခ်ိန္မေ႐ြး လက္ခံ ေပြ႕ဖက္ေလမည္။ သူသည္ သင့္ထံပါး၌ အိပ္ဖန္ေစာင့္လ်က္ သင္ေနာက္ျပန္လွည့္လာရန္ ေစာင့္ဆိုင္းေန၏။ သင္၏မွတ္ဉာဏ္ ႐ုတ္တရက္ ျပန္ရေသာေန႔ရက္ကို သူေစာင့္ဆိုင္းလ်က္ေန၏၊ ထိုေန႔ရက္မွာ သင္သည္ ဘုရားသခင္ထံမွ လာခဲ့ေၾကာင္း၊ မသိခဲ့ေသာအခ်ိန္တစ္ခ်ိန္တြင္ သင္ဦးတည္ခ်က္ေပ်ာက္ခဲ့ေၾကာင္း၊ မသိခဲ့ေသာအခ်ိန္တစ္ခ်ိန္တြင္ လမ္းေပၚ၌ အသိဉာဏ္ ေပ်ာက္ဆုံး ခဲ့ရေၾကာင္းႏွင့္ မသိခဲ့ေသာအခ်ိန္တစ္ခ်ိန္တြင္ ‘အဖ’ တစ္ဦးရ ခဲ့ေၾကာင္း သေဘာေပါက္ေသာေန႔ရက္၊ ထိုမွ်မက အနႏၲတန္ခိုးရွင္သည္ အစဥ္သျဖင့္ ေစာင့္ၾကပ္ေနကာ သင္ျပန္လာမည္ကို ထိုေနရာ၌ အလြန္႔အလြန္ အခ်ိန္ၾကာျမင့္စြာ ေစာင့္ဆိုင္းလ်က္ေနေၾကာင္း သင္သေဘာေပါက္ေသာေန႔ရက္ ျဖစ္ေပသည္။ သူသည္ ျပင္းျပေသာေတာင့္တမႈျဖင့္ ေစာင့္ၾကည့္ ေနကာ အေျဖမပါေသာ တုံ႔ျပန္မႈတစ္ခုကို ေစာင့္ဆိုင္းလ်က္ေန၏။ သူ၏အၿမဲတေစ ေစာင့္ၾကည့္ျခင္းႏွင့္ ေစာင့္ဆိုင္းျခင္းတို႔မွာ တန္ဖိုး မျဖတ္ႏိုင္ဘဲ၊ ယင္းတို႔သည္ လူသား၏စိတ္ႏွလုံးႏွင့္ လူသား၏ ဝိညာဥ္အဖို႔အလို႔ငွာ ျဖစ္၏။ ဤေစာင့္ၾကည့္ျခင္းႏွင့္ ေစာင့္ဆိုင္းျခင္းတို႔သည္ အခ်ိန္အကန႔္အသတ္မဲ့ ျဖစ္ေကာင္း ျဖစ္ႏိုင္၍ ၎မွာ ဆုံးခန္း၌လည္း ရွိေကာင္းရွိေနႏိုင္သည္။ သို႔ေသာ္လည္း ယခုအခါ သင္၏စိတ္ႏွလုံးႏွင့္ ဝိညာဥ္တို႔မွာ မည္သည့္ေနရာ၌ ရွိေနေၾကာင္းကို သင္အတိအက် သိသင့္ေပသည္။” (ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္၊ အတြဲ (၁)၊ ဘုရားသခင္၏ ေပၚထြန္းျခင္းႏွင့္ အမႈေတာ္၊ အနႏၲတန္ခိုးရွင္ သက္ျပင္းခ်ေတာ္မူျခင္း) ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္က လူသားမ်ိဳးႏြယ္ကို ထပ္တလဲလဲ ဆင့္ေခၚေနတာ ျမင္ရေတာ့၊ အန္းရန္ရဲ႕ စိတ္ႏွလုံးက အရမ္းတို႔ထိခံရတယ္၊ မ်က္ရည္ေတြေၾကာင့္ သူ႔အျမင္က မႈန္ဝါးေနတယ္။ သူအတြင္းက်ိတ္ သက္ျပင္းခ်လိုက္တယ္။ “ဒီေတာ့ ဘုရားက ငါ ျပန္လာမွာကို အၿမဲ ေစာင့္ေနခဲ့တာပဲ၊ ငါ့ကို ကယ္တင္ဖို႔ လုံးဝ လက္မေလွ်ာ့ခဲ့ဘူး။” ဘုရားအသံကို ဟိုးအရင္ခ်ိန္ကတည္းက သူ ၾကားခဲ့ၿပီးျဖစ္သလို ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြ အမ်ားႀကီး သူဖတ္ခဲ့ၿပီးၿပီမွန္း သေဘာေပါက္ခဲ့တယ္။ ေနာက္ဆုံးေသာကာလမွာ ဘုရားက လူသားမ်ိဳးႏြယ္ကို ကိုယ္တိုင္ ကယ္တင္ဖို႔ လူ႔ဇာတိခံလာခဲ့တာ သူ သိခဲ့တယ္။ ဒါက အရမ္းကို ရွားပါးတဲ့ အခြင့္အေရးတစ္ခုပဲ။ ဒါေပမဲ့ သူက အရမ္းႏွလုံးခိုင္မာၿပီး စိတ္ႏွလုံးက ထုံထိုင္းတယ္။ သူ႔အေတြး၊ အားအင္နဲ႔ အခ်ိန္ေတြကို ေငြအတြက္ အလုပ္လုပ္ဖို႔ပဲ အာ႐ုံစိုက္ခဲ့တယ္။ သူမ်ားေတြေလးစားတာကိုခံရဖို႔ ႀကိဳးစားၿပီး သူ႔ကိုယ္သူ ျမႇင့္တင္ဖို႔ ႀကိဳးပမ္းတယ္။ ဒီလမ္းေၾကာင္းကို သူ ဆက္ေလွ်ာက္ရင္၊ သူ႔ကိုယ္သူပဲ ေျခကုန္လက္ပန္းက်ေစမွာျဖစ္ၿပီး ေက်ာ္ၾကားမႈနဲ႔ အက်ိဳးအျမတ္ရဲ႕ စေတးခံ သားေကာင္ လုံးဝ ျဖစ္လာမွာပဲ။ ေကာင္းမြန္တဲ့ ေရွ႕ေရးကို ရႏိုင္မွာမဟုတ္သလို ေနာက္ဆုံးမွာ သူ႔ကိုယ္သူ ပ်က္စီးေစမွာ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ အန္းရန္က အရမ္း တို႔ထိခံရတယ္။ သူ႔မ်က္လုံးေတြမွာ မ်က္ရည္ေတြနဲ႔ ျပည့္ေနတယ္။ သူက ျငင္းပယ္၊ ေရွာင္လြဲ၊ အတိုက္အခံလုပ္ၿပီး တုံ႔ျပန္ခဲ့ခ်ိန္မွာ ဘုရားသခင္ သူ႔ကို ေပးသမွ်တိုင္းက ခ်စ္ျခင္းနဲ႔ ကယ္တင္ျခင္းျဖစ္မွန္း သူ သေဘာေပါက္လိုက္တယ္။ ဘုရားကို သူ အေႂကြးတင္တယ္လို႔ ခံစားမိခဲ့တယ္။ သူ တိတ္တဆိတ္ ဆုံးျဖတ္လိုက္တယ္။ ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြကို ေလးေလးနက္နက္ စားေသာက္ၿပီး စုေဝးပြဲေတြမွာ ပါဝင္ဖို႔နဲ႔ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မဲ့ၿပီး သိကၡာက်တဲ့အထဲ လုံးဝ ထပ္ၿပီး အနစ္မြန္းမခံဖို႔ေပါ့။

ေနာက္ေတာ့ ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြ ဖတ္တာကို သူ နားေထာင္ခဲ့တယ္။ “သင္သည္ ဖန္ဆင္းခံ သတၱဝါတစ္ဦး ျဖစ္သည္။ သင္သည္ ဘုရားသခင္ကို ကိုးကြယ္သင့္ၿပီး အဓိပၸါယ္ရွိေသာ အသက္တာကို လိုက္စားရွာေဖြသင့္သည္မွာ အမွန္ပင္ ျဖစ္ေပသည္။ အကယ္၍ သင္သည္ ဘုရားသခင္ကို မကိုးကြယ္ဘဲ ညစ္ညမ္းေသာ သင္၏ ဇာတိပကတိအထဲ၌ အသက္ရွင္ပါက၊ သင္သည္ လူ႔အသြင္အျပင္ျဖင့္ သားရဲတိရစာၦန္ တစ္ေကာင္သာ ျဖစ္သည္မဟုတ္ေလာ။ သင္သည္ လူသားတစ္ဦး ျဖစ္သည့္အတြက္၊ သင့္ကိုယ္သင္ ဘုရားသခင္အတြက္ အသုံးခံသင့္ၿပီး ဆင္းရဲဒုကၡအားလုံးကို ခံရပ္သင့္ေပသည္။ သင္သည္ ယေန႔ခံစားရေသာ ဆင္းရဲဒုကၡအနည္းငယ္ကို ဝမ္းေျမာက္စြာႏွင့္ အေသအခ်ာ လက္ခံသင့္ၿပီး ေယာဘႏွင့္ ေပတ႐ုကဲ့သို႔ အဓိပၸါယ္ရွိေသာ အသက္တာတစ္ခုကို အသက္ရွင္သင့္သည္။ ဤကမာၻေလာကတြင္၊ လူသားသည္ နတ္ဆိုး၏ အဝတ္အထည္ကို ဆင္ျမန္းသည္၊ နတ္ဆိုးထံမွ အစားအစာကို စားၿပီး၊ ယင္း၏ ညစ္ညမ္းျခင္း၌ လုံးလုံးလ်ားလ်ား နင္းေခ်ျခင္းခံလာရလ်က္၊ နတ္ဆိုး၏ ႀကိဳးဆြဲရာကလ်က္ အလုပ္လုပ္ကာ အေစခံေလသည္။ သင္သည္ အသက္၏အဓိပၸါယ္ကို သေဘာမေပါက္ပါက သို႔မဟုတ္ စစ္မွန္ေသာ လမ္းခရီးကို မရရွိပါက၊ ဤသို႔အသက္ရွင္ျခင္း၌ မည္သည့္ အဓိပၸာယ္ ရွိသနည္း။ သင္တို႔သည္ လမ္းေၾကာင္းမွန္ကို လိုက္စားရွာေဖြေသာသူမ်ား၊ တိုးတက္မႈကို ရွာေဖြေသာသူမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ သင္တို႔သည္ အဆင္းနီေသာနဂါးႀကီး၏ တိုင္းႏိုင္ငံထဲတြင္ ထေျမာက္ၾကသူမ်ား၊ ဘုရားသခင္က ေျဖာင့္မတ္သည္ဟု ေခၚဆိုေသာသူမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ ယင္းမွာ အဓိပၸါယ္အရွိဆုံး အသက္တာ ျဖစ္သည္ မဟုတ္ေလာ။” (ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္၊ အတြဲ (၁)၊ ဘုရားသခင္၏ ေပၚထြန္းျခင္းႏွင့္ အမႈေတာ္၊ လက္ေတြ႕လုပ္ေဆာင္ျခင္း (၂)) ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြကို နားေထာင္ရင္းနဲ႔ ဘဝမွာ မွန္ကန္တဲ့ ရည္မွန္းခ်က္ကို အန္းရန္ ေတြ႕ခဲ့တယ္။ ေတာ္ေတာ္ေလးလြတ္ေျမာက္ၿပီး စိတ္ေအးသြားတယ္။ ေက်ာ္ၾကားမႈနဲ႔ အက်ိဳးအျမတ္အတြက္ သူ အသက္ရွင္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေတြအားလုံးကို သုံးသပ္မိတယ္။ ထင္ေပၚခ်င္စိတ္နဲ႔ သူ႔ကိုယ္သူ အရမ္း ဆင္းရဲဒုကၡခံေစခဲ့တာ၊ စိတ္ဖိစီးမႈ၊ နာက်င္မႈ၊ ခါးသီးမႈေတြနဲ႔ ဝန္ေလးခဲ့ရတာ၊ ေနာက္ဆုံးမွာ စာတန္နဲ႔အတူ ပ်က္စီးျခင္းကို ရင္ဆိုင္ခဲ့ရတာေတြကိုေပါ့။ ဒီအရာအားလုံးက ဘဝအေပၚ မွားယြင္းတဲ့ အျမင္အတိုင္း အသက္ရွင္ခဲ့လို႔ပဲ။ အခုေတာ့ ႂကြယ္ဝမႈ၊ အဆင့္အတန္း၊ ေက်ာ္ၾကားမႈနဲ႔ အက်ိဳးအျမတ္ေတြအားလုံးက အႏွစ္မဲ့ အရာေတြျဖစ္မွန္း အန္းရန္ နားလည္သြားခဲ့တယ္။ ဖန္ဆင္းခံတစ္ဦးအေနနဲ႔၊ ကိုယ့္ဘဝကို ဘုရားအတြက္ ရည္စူးဖို႔၊ သမၼာတရား လိုက္စားၿပီး ဘုရားကို သိဖို႔ အသက္ရွင္တာက အဓိပၸာယ္အရွိဆုံး ျဖစ္တည္မႈပဲ။ ဘုရားအမႈေတာ္အတြင္းမွာ သူ႔ရဲ႕ ေဖာက္ျပန္ပ်က္စီးတဲ့ စိတ္သေဘာထားကို စြန႔္ပယ္ၿပီး သမၼာတရားကို ေလးေလးနက္နက္ လိုက္စားႏိုင္ရင္၊ ေနာက္ဆုံးမွာ ဘုရား လက္ခံတဲ့ သူတစ္ေယာက္ ျဖစ္လာႏိုင္မွာပဲ။ သူ႔တစ္သက္တာမွာ လူေတြဆီက အသိအမွတ္ျပဳတာ မရခဲ့ရင္ေတာင္၊ ဘုရားကလက္ခံျခင္းကို ခံရတာက အျမင့္ဆုံး ဂုဏ္အသေရ ျဖစ္မွာပဲ။ ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို ေတြးၾကည့္တဲ့အခါ၊ တခ်ိဳ႕က တကၠသိုလ္ ဘြဲ႕ရေတြ၊ တခ်ိဳ႕က မိသားစု လုပ္ငန္းကို စီမံေဆာင္႐ြက္ေနၾကတယ္၊ သူတို႔က သူတို႔တာဝန္ေတြကို ထမ္းေဆာင္ဖို႔ ကိုယ္ပိုင္ ေက်ာ္ၾကားမႈနဲ႔ အက်ိဳးအျမတ္ကို စြန႔္ပစ္ႏိုင္ခဲ့ၾကတယ္။ အညတရ ေက်ာင္းဆရာမတစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ့ သူက ဘာမစြန႔္လႊတ္ႏိုင္စရာ ရွိလို႔လဲ။ အန္းရန္က သူ႔ရဲ႕ ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္စာအုပ္ကို ပိတ္လိုက္ၿပီး ဒူးေထာက္၊ ဆုေတာင္းလိုက္တယ္။ “ဘုရားသခင္ ကြၽန္မ ပုန္ကန္တတ္ခဲ့ပါတယ္။ ႂကြယ္ဝမႈ၊ ေက်ာ္ၾကားမႈနဲ႔ အက်ိဳးအျမတ္ေတြကို လိုက္စားရာမွာ အသက္ရွင္ခဲ့တယ္၊ ကိုယ္ေတာ္ေရွ႕ကို မလာခ်င္ခဲ့ဘူး။ ဒီေန႔မွာ ကြၽန္မ ႏိုးထၿပီး၊ ကိုယ့္ဘဝကို ေက်ာ္ၾကားမႈ၊ အက်ိဳးအျမတ္နဲ႔ ႂကြယ္ဝမႈအတြက္ စေတးတာက မတန္မွန္းကို သေဘာေပါက္ပါၿပီ။ ဘုရားသခင္၊ ကြၽန္မ ျပန္လာဖို႔အတြက္ အၿမဲ ေစာင့္ဆိုင္းရင္းနဲ႔ ကြၽန္မကို ကယ္တင္ဖို႔ လုံးဝ လက္မေလွ်ာ့ခဲ့တဲ့အတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ အခုကစၿပီး ကိုယ္ေတာ္ရဲ႕ ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြကို စားေသာက္တာ အာ႐ုံစိုက္ဖို႔၊ စုေဝးပြဲေတြမွာ ပိုပါဝင္ၿပီး ကိုယ့္တာဝန္ေတြကို ပိုလုပ္ဖို႔ ကြၽန္မ ဆႏၵရွိပါတယ္။ စာတန္ရဲ႕ လွည့္စားၿပီး ထိခိုက္နစ္နာေစတာ ခံရဖို႔ ကြၽန္မ မလိုခ်င္ေတာ့ပါဘူး”လို႔ေပါ့။ အန္းရန္ဟာ ဆုေတာင္းၿပီးေတာ့ သူ႔စိတ္ႏွလုံးမွာ တည္ၿငိမ္တဲ့ခံစားခ်က္တစ္ခုကို ခံစားရတယ္။ ေနာက္ရက္ေတြမွာ၊ ေန႔တိုင္း ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြကို သူ ႀကိဳးႀကိဳးစားစား စားေသာက္ၿပီး စုေဝးပြဲေတြကို ပိုတက္ခဲ့တယ္။

ေႏြဦးရာသီ ပြဲေတာ္ ၿပီးသြားလို႔ မၾကာခင္မွာပဲ၊ သူနဲ႔ အဆက္အသြယ္မရွိခဲ့တဲ့ အတန္းေဖာ္တစ္ေယာက္က ႐ုတ္တရက္ သူ႔ကို ဖုန္းဆက္တယ္။ ၿမိဳ႕ရဲ႕ အတန္းခ်ိန္ေနာက္ပိုင္း အစီအစဥ္အတြက္ အလုပ္လုပ္ဖို႔ ရာထူးတစ္ခု သူ႔ကို ကမ္းလွမ္းတယ္။ သူက ထမင္းစားခ်ိန္အတြင္းမွာပဲ ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူေတြကို သင္ေပးရမွာ။ ဒီအလုပ္က လုပ္အားခနည္းသလို အသိအမွတ္ျပဳတာ၊ ေလးစားတာေတြ မရေပမဲ့၊ အန္းရန္က ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြကို စားေသာက္ဖို႔နဲ႔ သူ႔တာဝန္ေတြကို လုပ္ဖို႔ အခ်ိန္ပိုရလို႔ ႏွစ္သက္သေဘာက်ခဲ့တယ္။

ေနာက္ထပ္ တနဂၤေႏြမနက္မွာ၊ အန္းရန္က အိမ္ကို လမ္းေလွ်ာက္လာေနရင္းနဲ႔ တျခားလူေတြက ဟိုဟိုသည္သည္ ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ ေလွ်ာက္ေနၾကတုန္းမွာ၊ သူ အရွိန္ေလွ်ာ့လိုက္တယ္။ သူ႔ေခါင္းက မူးေနာက္သြားတယ္။ မေန႔က သူ႔ဝမ္းကြဲအစ္ကိုဆီက ဖုန္းဝင္လာၿပီး ေက်ာင္းမွာ အလုပ္ျပန္လုပ္ဖို႔ သူ႔ကို တိုင္းတြန္းခဲ့တယ္။ သူ႔ အမ်ိဳးေတြကလည္း အဲဒီအတိုင္း တိုက္တြန္းၾကတယ္။ သူ စဥ္းစားမိတယ္။ သူ႔ေရာဂါက သက္သာလာခဲ့သလို၊ သူက ငယ္ေသးတယ္ေလ။ ဘာလို႔ ထပ္မႀကိဳးစားၾကည့္ရမွာလဲေပါ့။ သူ ေက်ာင္းကို သူ ျပန္သြားခဲ့ရင္၊ တျခားလူေတြရဲ႕ ေလးစား၊ အားက်မႈက လိုက္လာမွာပဲ။

ေလညင္း ျဖတ္သြားခ်ိန္မွာ၊ ေက်ာင္းတုန္းက ခါးသီးတဲ့ ေန႔ေတြကို အန္းရန္ သတိရမိတယ္။ အခု ေနာက္ဆုံးမွာ သူက ထြက္လာႏိုင္ခဲ့ၿပီျဖစ္သလို၊ စုေဝးပြဲေတြကိုလည္း ပုံမွန္ တက္ႏိုင္တယ္၊ ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြကို စားေသာက္ၿပီး သူ႔တာဝန္ကို လုပ္ႏိုင္တယ္။ ေက်ာင္းမွာ လုပ္ဖို႔ သူ ျပန္သြားခဲ့ရင္၊ မလိုအပ္တဲ့ ဆင္းရဲဒုကၡကို ေခၚဖိတ္ေခၚမိမွာပဲ မဟုတ္လား။

ဒါကို ေတြးမိေတာ့၊ အန္းရန္က သူ႔ဖုန္းကို ထုတ္ၿပီး သူ႔ဝမ္းကြဲအစ္ကိုဆီကို ယဥ္ယဥ္ေက်းက်း ျငင္းလိုက္တဲ့ စာကို ပို႔လိုက္တယ္။

ဘဖ္။ ဟြန္းသံေပးၿပီး ကားတစ္စီးက အန္းရန္ေရွ႕ ရပ္လာတယ္။ သူ႔ရဲ႕ ခရီးေဆာင္ လက္ဆြဲေသတၱာကို ကိုင္ၿပီး သူ႔တာဝန္ေတြကို လုပ္တဲ့ လမ္းေၾကာင္းေပၚ အစျပဳလိုက္တယ္။

ကားတံခါးနားမွာ ထိုင္ရင္းနဲ႔ သူ႔ခရီးစဥ္နဲ႔ပတ္သက္လို႔ သူ ျပန္ေတြးခဲ့တယ္။ ေငြ၊ ေက်ာ္ၾကားမႈ၊ အက်ိဳးအျမတ္နဲ႔ အရမ္း ေႏွာင္ဖြဲ႕ခံခဲ့ရတဲ့ သူတစ္ေယာက္ကေန ဘုရားအိမ္ေတာ္မွာ တာဝန္ေတြကို ထမ္းေဆာင္တဲ့ အဖြဲ႕ဝင္တစ္ေယာက္ ျဖစ္လာတာကိုေပါ့။ တကယ္ကို ေျခလွမ္းတိုင္းကို ဘုရားက ဦးေဆာင္လမ္းျပခဲ့ၿပီး၊ ဘုရားရဲ႕ ေမတၱာ၊ ကယ္တင္ျခင္းနဲ႔ အရမ္းကို ျပည့္ေနခဲ့တယ္။ ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြက ဉာဏ္အလင္းေပးၿပီး ဦးေဆာင္လမ္းျပခဲ့တာေၾကာင့္ မဟုတ္ရင္၊ ေက်ာ္ၾကားမႈ၊ အက်ိဳးအျမတ္နဲ႔ အဆင့္အတန္း လိုက္စားတဲ့ ဝဲဂယက္ထဲမွာ သူ ပိတ္မိေနခဲ့ဦးမွာပဲ။ သူ႔စိတ္ႏွလုံးမွာ ဘုရားကို သူ တိတ္တိတ္ေလး ေက်းဇူးတင္မိတယ္။ သမၼာတရားကို ေလးေလးနက္နက္ လိုက္စားၿပီး ဘုရားရဲ႕ စိတ္ႏွလုံး ေက်နပ္ေစဖို႔ သူ႔တာဝန္ေတြကို ျဖည့္ဆည္းဖို႔ အခု သူ႔မွာရွိတဲ့ တန္ဖိုးရွိတဲ့အခ်ိန္ကိုပဲ ျမတ္ႏိုးတန္ဖိုးထားခ်င္ပါေတာ့တယ္။