လီဟြမ္း တ႐ုတ္ႏိုင္ငံ

ဒါနဲ႔ ညီမက အနႏၲတန္ခိုးရွင္ ဘုရားသခင္ရဲ႕ ေနာက္ဆုံးေသာကာလ အမႈေတာ္ကို ဘယ္အခ်ိန္မွာ စၿပီး ၾကားဖူးခဲ့တာလဲ။ ၂၀၀၅ ခုႏွစ္၊ က်မ္းစာေလ့လာေရးစည္းေဝးပြဲတစ္ခုမွာပါ။ အဲဒီတုန္းက ဆရာေတာ္က ကြၽန္မတို႔ကို ေျပာျပတယ္၊ “အခုအခ်ိန္မွာ ‘အေရွ႕အရပ္မွလွ်ပ္ျပက္ျခင္း’ဆိုတဲ့ အသင္းကြဲတစ္ခု ရွိတယ္။ ဘုရားက ျပန္ႂကြလာၿပီ၊ အမႈေတာ္သစ္ကို ျပဳေနတယ္၊ ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္သစ္ေတြကို ေဖာ္ျပထားတယ္ဆိုၿပီး သူတို႔က ေဟာေျပာတယ္။ သမၼာက်မ္းထဲက စကားေတြအားလုံးက ဘုရားရဲ႕ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြခ်ည္းပဲ မဟုတ္ဘူး၊ တခ်ိဳ႕ဟာေတြက လူသားေတြရဲ႕စကားေတြ၊ ၿပီးေတာ့ သမၼာက်မ္းက ေခတ္မမီေတာ့ဘူးလို႔လည္း သူတို႔က ေျပာၾကတယ္” တဲ့။ ဆရာေတာ္က ဒါကို မျဖစ္ႏိုင္ဘူးလို႔ ကြၽန္မတို႔ကို ေျပာျပတယ္။ ဘုရားရဲ႕ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြ အားလုံးက သမၼာက်မ္းထဲမွာပဲ ရွိတယ္၊ သမၼာက်မ္းရဲ႕ျပင္ပမွာ မရွိဘူးေပါ့။ ဆရာေတာ္က တိေမာေသၾသဝါဒစာ ဒုတိယေစာင္၊ ၃:၁၆-၁၇ က ရွင္ေပါလု ေျပာတာကိုလည္း ကိုးကားျပတယ္၊ “က်မ္းရွိသမွ်တို႔သည္ ဘုရားသခင္၏ႏႈိးေဆာ္ျခင္းခံခဲ့ရ၍ သြန္သင္ျခင္း၊ ဆုံးမျပစ္တင္ျခင္း၊ အမွားကိုျပဳျပင္ေပးျခင္းႏွင့္ ေျဖာင့္မတ္ျခင္း၌ လမ္းၫႊန္ျခင္းစသည္တို႔ကို ျပဳလုပ္ရန္ အသုံးဝင္၏။ ဤသို႔ျဖင့္ ဘုရားသခင္၏အမႈေတာ္ေဆာင္သူသည္ ေကာင္းျမတ္ျပည့္စုံ၍ ေကာင္းေသာ အမႈအရာအားလုံးအတြက္ အသင့္ျပင္ဆင္ၿပီးျဖစ္လိမ့္မည္။” ဒီက်မ္းပိုဒ္ကို အေျခခံၿပီး ဆရာေတာ္ ေျပာတာက၊ သမၼာက်မ္းထဲက စကားေတြအားလုံးဟာ ဘုရားရဲ႕ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြပဲ။ သမၼာက်မ္းဆိုတာ သခင့္ကို ကိုယ္စားျပဳတယ္ဆိုတဲ့ အဓိပၸာယ္ပဲ။ သခင့္ကို ယုံၾကည္ျခင္းဆိုတာ သမၼာက်မ္းကိုပဲ အေျခခံရမယ္၊ က်မ္းစာကေန ေသြဖည္တာမွန္သမွ် ဘုရားကို ယုံၾကည္ျခင္း မဟုတ္ဘူးတဲ့။ က်မ္းစာကေန ေသြဖည္တာမွန္သမွ် အယူလြဲတာ။ လူေတြကို လွည့္စားေနတာလို႔ ဆရာေတာ္က ေျပာတယ္။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ကြၽန္မတို႔အေနနဲ႔ မယုံၾကည္သင့္ဘူးေပါ့။ ကိုယ့္အသင္းေတာ္ကို ေသခ်ာ ေစာင့္ေရွာက္ဖို႔၊ ၿပီးေတာ့ ယုံၾကည္သူေတြကို အေရွ႕အရပ္မွလွ်ပ္ျပက္ျခင္းအေၾကာင္း ေဟာေျပာတဲ့လူေတြနဲ႔ ဆက္သြယ္ခြင့္မေပးဖို႔ သူက ေျပာတယ္။ အဲဒီတုန္းကေတာ့ ကြၽန္မလည္း ဆရာေတာ့္အျမင္ေတြကို တကယ္ လက္ခံမိတယ္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ က်မ္းစာအားလုံးကို ဘုရားက မႈတ္သြင္းေတာ္မူတယ္လို႔ သမၼာက်မ္းမွာ ေရးထားတာကိုး။ အားလုံးက ဘုရားရဲ႕ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ခ်ည္းပဲလို႔ ဆိုလိုတာမဟုတ္ဘူးလား။ ေကာင္းကင္နဲ႔ ေျမႀကီးက မတည္ၿမဲေပမဲ့၊ ဘုရားရဲ႕ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြက ျပည့္စုံလိမ့္မယ္၊ ထာဝရ တည္လိမ့္မယ္လို႔ က်မ္းစာမွာ ေျပာတယ္ေလ။ ကြၽန္မလည္း စဥ္းစားတယ္၊ “အေရွ႕အရပ္မွလွ်ပ္ျပက္ျခင္းက သမၼာက်မ္းကို မဖတ္ၾကဘူး။ သူတို႔က က်မ္းစာကေန ေသြဖည္သြားတာ။ ဒါဆို သူတို႔က လူေတြကို လွည့္စားေနတာ မဟုတ္ဘူးလား” ေပါ့။ သိုးအုပ္ကို ကာကြယ္ဖို႔၊ ကိုယ့္ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမေတြ လွည့္စားမခံရေအာင္ တားဆီးဖို႔၊ ဆရာေတာ္ ေျပာတဲ့အတိုင္း လုပ္ရမယ္ဆိုၿပီး ကြၽန္မ ေတြးလိုက္တယ္။ ကြၽန္မလည္း စဥ္းစားတယ္၊ “ဆရာေတာ္က က်မ္းစာကို ငါ့ထက္ ပိုနားလည္တယ္။ သူ ေျပာတာေတြက အမွန္ေတြပဲျဖစ္ရမယ္။ ဒီေတာ့ ဆရာေတာ္ ေျပာတဲ့အတိုင္း ငါ လုပ္သင့္တယ္၊ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ က်မ္းစာကိုပဲ လိုက္နာသင့္တယ္” ေပါ့။ ဒါနဲ႔ အဲဒီတုန္းက ကြၽန္မလည္း အေရွ႕အရပ္မွလွ်ပ္ျပက္ျခင္းကို သတိနဲ႔တားဆီးရမယ့္အေၾကာင္း စည္းေဝးပြဲေတြမွာ ခဏခဏ ေျပာမိတယ္။ ဒါက တရားေဟာဆရာတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ကိုယ့္တာဝန္ပဲဆိုၿပီး ထင္မိတာ။ ကြၽန္မတို႔အသင္းေတာ္ကို ေဟာေျပာဖို႔လာတဲ့ အေရွ႕အရပ္မွလွ်ပ္ျပက္ျခင္းက လူေတြကိုလည္း အၿမဲသတိထားတယ္။ ေနာက္သိပ္မၾကာခင္ ကြၽန္မအေမက အနႏၲတန္ခိုးရွင္ဘုရားသခင္ရဲ႕ ေနာက္ဆုံးေသာကာလ အမႈေတာ္ကို လက္ခံသြားေတာ့ ကြၽန္မ အံ့ၾသသြားတာ။

သူ လက္ခံၿပီး သိပ္မၾကာဘူး၊ ကြၽန္မကို ဧဝံေဂလိ ေဟာေျပာဖို႔ ေရာက္လာတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူက အေရွ႕အရပ္မွလွ်ပ္ျပက္ျခင္းဆိုၿပီး ေျပာတာကို ၾကားရေတာ့၊ ကြၽန္မလည္း လုံးဝ အတိုက္အခံလုပ္တာေပါ့။ ကြၽန္မက သူ႔ကို ျပန္ေတာင္ ေခ်ပလိုက္ေသးတာ၊ “အေမ ဘာျဖစ္လို႔ အေရွ႕အရပ္မွလွ်ပ္ျပက္ျခင္းကို ယုံၾကည္တာလဲ။ အေရွ႕အရပ္မွလွ်ပ္ျပက္ျခင္းက က်မ္းစာကို ေသြဖည္တယ္၊ အယူလြဲတယ္လို႔ ဆရာေတာ္က အၿမဲတမ္းေျပာထားတာ။ အေမက အေရွ႕အရပ္မွလွ်ပ္ျပက္ျခင္းကို ယုံၾကည္တယ္ဆိုရင္၊ သခင့္ကို သစၥာေဖာက္ေနတာပဲ။ အေမ့အျပစ္ေတြကို သခင့္ဆီမွာ ဝန္ခံၿပီး ေနာင္တရဖို႔လိုတယ္” ေပါ့။ အဲဒီေတာ့ ကြၽန္မအေမက ျပန္ေျပာတယ္၊ “အေရွ႕အရပ္မွလွ်ပ္ျပက္ျခင္းရဲ႕ အေျခအေနမွန္ကို နင္ သိလို႔လား။ အေရွ႕အရပ္မွလွ်ပ္ျပက္ျခင္းရဲ႕ တရားေတြကိုျဖစ္ျဖစ္၊ အနႏၲတန္ခိုးရွင္ ဘုရားသခင္ရဲ႕ ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြကိုျဖစ္ျဖစ္ နင္ လုံးဝ မၾကားဖူး၊ မဖတ္ဖူးေသးဘူး။ ဒါကို နင္က အရမ္းကာေရာ ေဝဖန္ရႈတ္ခ်တယ္။ ဘုရားကို အဲဒီလိုဆန႔္က်င္ဖို႔ဆိုတာ သိပ္လြယ္လြန္းတယ္။ သမၼာက်မ္းထဲမွာ အေရွ႕အရပ္မွလွ်ပ္ျပက္ျခင္းနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ ပေရာဖက္ျပဳခ်က္ ရွိတယ္၊ ‘လွ်ပ္စစ္သည္ အေရွ႕မွျပက္၍အေနာက္တိုင္ေအာင္ ထြန္းလင္းသကဲ့သို႔၊ လူသားသည္ ႂကြလာေတာ္ မူလတံ့။’ (ရွင္မာေသဦး ၂၄:၂၇)” အေရွ႕အရပ္မွလွ်ပ္ျပက္ျခင္းဆိုတာ ေနာက္ဆုံးေသာကာလမွာ သခင္ရဲ႕ေပၚထြန္းျခင္းနဲ႔ အမႈေတာ္ပဲဆိုၿပီး အေမက ေျပာတယ္။ သူ အဲဒီလိုေျပာတာကို ၾကားလည္း ကြၽန္မက ဘာမွကို နားမေထာင္ဘူးလို႔ ျငင္းတာ။ သူ႔ကိုေတာင္ ထပ္ၿပီး ေခ်ပလိုက္ေသးတာ၊ “အေမ ဘယ္လိုပဲေျပာေျပာ၊ အေရွ႕အရပ္မွလွ်ပ္ျပက္ျခင္းဆိုတာ က်မ္းစာကို ေသြဖည္တယ္၊ လမ္းမွန္မဟုတ္ဘူး။ ကြၽန္မတို႔က သခင့္ကို ယုံၾကည္ေပမဲ့၊ က်မ္းစာကို မဖတ္ဘူးဆိုရင္၊ သခင့္ကို ယုံၾကည္ေနတာ ဟုတ္ေသးရဲ႕လား။ က်မ္းစာကေန ေသြဖည္တယ္ဆိုတာ သခင့္ကို သစၥာေဖာက္ေနတာပဲ” ဆိုၿပီး ေျပာလိုက္တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ အေမက ကြၽန္မသေဘာထားကို ျမင္သြားေတာ့၊ ေခါင္းပဲခါၿပီး ဘာမွ ထပ္မေျပာေတာ့ဘူး။

ဒါေပမဲ့ ကြၽန္မအေမက အနႏၲတန္ခိုးရွင္ဘုရားသခင္ကို ယုံၾကည္မွန္း ဆရာေတာ္က သိပ္မၾကာခင္ သိသြားေရာ။ တစ္ရက္က်ေတာ့ မတ္စ္ပြဲအၿပီးမွာ၊ ဆရာေတာ္က ဝတ္ျပဳတဲ့လူေတြကို ေၾကညာလိုက္ေရာ။ ကြၽန္မအေမက အနႏၲတန္ခိုးရွင္ ဘုရားသခင္ကို ယုံၾကည္တဲ့အတြက္၊ သူနဲ႔ အဆက္အဆံမလုပ္ဖို႔ ဝတ္ျပဳသူေတြကို တားျမစ္လိုက္တယ္။ မဟုတ္ရင္ သူတို႔လည္း အေမ့မေကာင္းမႈထဲမွာ အတူပါသြားလိမ့္မယ္ေပါ့။ အဲဒီတုန္းကေတာ့ ဆရာေတာ္က သိုးအုပ္ကို ကာကြယ္ဖို႔ ဒါကို လုပ္တယ္လို႔ပဲ ထင္မိတယ္။ ဒါနဲ႔ ကြၽန္မက ဆရာေတာ့္ဘက္က လိုက္ၿပီး၊ ကိုယ့္ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမေတြကို ေဖ်ာင္းဖ်ဖို႔ ႀကိဳးစားတာေပါ့။ ကြၽန္မက ေျပာလိုက္တယ္၊ “ဆရာေတာ္က ဒါကို ကြၽန္မတို႔အက်ိဳးအတြက္ လုပ္ေနတာပါ။ အေရွ႕အရပ္မွလွ်ပ္ျပက္ျခင္းရဲ႕ တရားေတြကို နားေထာင္လို႔မျဖစ္ဘူး။ ေဆြမ်ိဳးတစ္ေယာက္က ေဟာေျပာတယ္ဆိုရင္ေတာင္၊ အဲဒါကို ကြၽန္မတို႔ ယုံၾကည္လို႔မျဖစ္ဘူး။ က်မ္းစာနဲ႔ သခင့္နာမကိုပဲ ဆက္ၿပီး ထိန္းသိမ္းဖို႔လိုတယ္။ အဆုံးထိ ခိုင္ၿမဲတဲ့လူေတြပဲ ကယ္တင္ခံရလိမ့္မယ္” ေပါ့။ ကြၽန္မက ေျပာလိုက္ေသးတယ္၊ “ကြၽန္မအေမက ကြၽန္မကို အဲဒါေတြ ေဟာေျပာတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကြၽန္မက ဘယ္ေတာ့မွ ယုံၾကည္မွာမဟုတ္ဘူး” ေပါ့။ ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမေတြက ကြၽန္မ ဒီလိုေျပာတာကို ၾကားေတာ့၊ သူတို႔လည္း အေရွ႕အရပ္မွလွ်ပ္ျပက္ျခင္းရဲ႕ တရားေတြကို ဘယ္ေတာ့မွ နားေထာင္မွာမဟုတ္ဘူးလို႔ ေျပာၾကေရာ။

ေနာက္ေတာ့ ကြၽန္မအေမနဲ႔ အစ္မက ကြၽန္မအိမ္ကို ထပ္ၿပီး လာၾကတယ္။ သူတို႔ကို ျမင္ျမင္ခ်င္း ကြၽန္မက၊ “ကြၽန္မကို ထပ္ၿပီး အယုံသြင္းဖို႔ မႀကိဳးစားပါနဲ႔။ အေရွ႕အရပ္မွလွ်ပ္ျပက္ျခင္းရဲ႕စာအုပ္ကို ကြၽန္မ ဘယ္ေတာ့မွ မဖတ္ဘူး။ ဘုရားရဲ႕ ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္အားလုံးက က်မ္းစာထဲမွာရွိတယ္။ ဒီစာအုပ္က ဘယ္လိုလုပ္ ဘုရားရဲ႕ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ ျဖစ္ႏိုင္မွာလဲ” ဆိုၿပီး ေျပာလိုက္ေရာ။ ကြၽန္မအစ္မကလည္း၊ “နင္က ၾကည့္ေတာင္မၾကည့္ဘဲနဲ႔ ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ မဟုတ္ဘူးလို႔ ေျပာတယ္။ အဲဒါက နည္းနည္း တစ္ယူသန္ဆန္လြန္းတယ္” ဆိုၿပီး ျပန္ေျပာတယ္။ သူက ဘာေျပာလဲဆိုေတာ့၊ “သမၼာက်မ္းဆိုတာ ဘုရားသခင္ကို သက္ေသခံျခင္းသက္သက္ပဲ။ ပညတ္ေတာ္ေခတ္နဲ႔ ေက်းဇူးေတာ္ေခတ္အတြင္းက ဘုရားရဲ႕ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြနဲ႔ အမႈေတာ္ကို မွတ္တမ္းတင္ထားတဲ့ သမိုင္းစာသားတစ္ခုပဲ။ ေနာက္ဆုံးေသာကာလအတြက္ ဘုရားရဲ႕ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြနဲ႔ အမႈေတာ္ကို သမၼာက်မ္းထဲမွာ ဘယ္လိုလုပ္ ႀကိဳၿပီး ေရးထားႏိုင္မွာလဲ။ ဒီေန႔ေခတ္မွာ ကယ္တင္ရွင္ျဖစ္တဲ့ အနႏၲတန္ခိုးရွင္ဘုရားသခင္က ႂကြေရာက္လာၿပီ။ ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြ အမ်ားႀကီး ေဖာ္ျပထားတယ္။ ဘုရားအိမ္ေတာ္ကေန စတင္တဲ့ တရားစီရင္ျခင္းအမႈကိုလည္း လုပ္ေဆာင္ေနတယ္။ ဘုရားရဲ႕ ေနာက္ဆုံးေသာကာလ ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြနဲ႔ အမႈေတာ္က ဒီစာအုပ္ထဲမွာ ရွိတယ္။ ဗ်ာဒိတ္က်မ္းထဲမွာ ေဖာ္ျပထားတဲ့ စာေစာင္ငယ္ကို ဘယ္လူသားမွ မဖြင့္ႏိုင္ဘူး။ သိုးသငယ္အားျဖင့္သာ ဖြင့္ႏိုင္တယ္။ ဒီေန႔ေခတ္မွာ အနႏၲတန္ခိုးရွင္ဘုရားသခင္ ႂကြလာၿပီး စာေစာင္ကို ဖြင့္လိုက္ၿပီ။ အဲဒါက သိုးသငယ္ ဖြင့္သည့္ စာေစာင္ ဆိုတဲ့ ဒီစာအုပ္ပဲ။ ဒီစာအုပ္မွာ ဘုရားရဲ႕ တကယ့္ႏႈတ္ေတာ္ကေန ေျပာဆိုတဲ့ စကားေတြ ပါတယ္” ဆိုၿပီး သူက ေျပာတာ။ ကြၽန္မလည္း ကိုယ့္အစ္မက ဒီလိုေျပာတာကို ၾကားရေတာ့ စဥ္းစားတယ္၊ “ဗ်ာဒိတ္က်မ္းထဲမွာ စာေစာင္တစ္ခုဆိုတာကို တကယ္ ေဖာ္ျပထားတယ္။ ဒါဆို သူ ေျပာတာက က်မ္းစာနဲ႔ မေသြဖည္ဘူး” ေပါ့။ ႐ုတ္တရက္ ကြၽန္မအျမင္မွာ အဲဒီစာအုပ္က သိပ္ၿပီး မႏွစ္သက္စရာ မဟုတ္ေတာ့သလိုျဖစ္သြားတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေနာက္ထပ္ အေတြးေပၚလာတာက အဲဒါေတြက သိပ္မဟုတ္ေသးပါဘူးေပါ့။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ သူတို႔က သမၼာက်မ္းကို မဖတ္ၾကဘူးေလ။ သမၼာက်မ္းကို ေသြဖည္တယ္ဆိုရင္၊ သူတို႔က သခင့္ကို ဘယ္လိုလုပ္ ယုံၾကည္ႏိုင္ပါ့မလဲ။ ဒါနဲ႔ ကြၽန္မလည္း စာအုပ္ကို မဖတ္ဘူးလို႔ ဆက္ျငင္းလိုက္တယ္။ ေနာက္ဆုံးက်ေတာ့ အေမနဲ႔ အစ္မက ကြၽန္မကို ေဖ်ာင္းဖ်ဖို႔ ထပ္တလဲလဲ ႀကိဳးစားလာၾကေတာ့၊ ကြၽန္မလည္း သူတို႔ကို စာအုပ္ ထားခဲ့ဖို႔ အင္တင္တင္နဲ႔ ခြင့္ျပဳ႐ုံကလြဲၿပီး ဘာမွမတတ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ဒါေပမဲ့ ကြၽန္မအစ္မ ေျပာသြားတဲ့ ဗ်ာဒိတ္က်မ္းထဲက စာေစာင္အေၾကာင္းရယ္၊ ဒီစာအုပ္မွာ ဘုရားရဲ႕ ေနာက္ဆုံးေသာကာလ ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြနဲ႔ အမႈေတာ္ ပါဝင္တယ္ဆိုတာရယ္ကို ေသခ်ာ စဥ္းစားၾကည့္တယ္။ ကြၽန္မ စဥ္းစားတာက၊ “ဗ်ာဒိတ္က်မ္းဆိုတာ ေနာက္ဆုံးေသာကာလရဲ႕ အေၾကာင္းအရာေတြနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့အျပင္၊ ႐ူပါ႐ုံေတြအေၾကာင္း ေဆြးေႏြးျပတယ္။ အဲဒါေတြကို ေဆြးေႏြးဝံ့တဲ့လူ၊ က်က်နန ေဆြးေႏြးႏိုင္တဲ့လူဆိုတာ မရွိသေလာက္ပဲ” ေပါ့။ ဒီစာအုပ္မွာ ပါတာေတြက အရမ္းေလးနက္ၿပီး၊ နက္နဲမႈေတြကို ေျဖရွင္းျပတာျဖစ္ရမယ္လို႔ ေတြးမိတယ္။ ဒါနဲ႔ စာအုပ္ကို အရမ္း ဖတ္ခ်င္သြားတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဘုရားကို ယုံၾကည္တယ္ဆိုတာ သမၼာက်မ္းကို ယုံၾကည္တာပဲလို႔လည္း စဥ္းစားမိတယ္။ စာအုပ္တစ္အုပ္က ဘယ္ေလာက္ပဲ ေကာင္းႏိုင္ေစဦး၊ သမၼာက်မ္းကိုေတာ့ အစားထိုးလို႔မရဘူးေလ။ ဒါနဲ႔ အဲဒီအခ်ိန္မွာ စာအုပ္ ဖတ္ၾကည့္ဖို႔အေတြးကို ေခါင္းထဲကေန ဖယ္ထုတ္လိုက္တယ္။

သိပ္မၾကာခင္ ကြၽန္မအေမက ကြၽန္မကို ဧဝံေဂလိ ေဟာေျပာဖို႔ ထပ္လာျပန္ေရာ။ ဒါေပမဲ့ ဒီတစ္ခါက်ေတာ့ ကြၽန္မရဲ႕ေမာင္ေလး စိတ္ေရာဂါ ျဖစ္ေနတဲ့အခ်ိန္နဲ႔ တိုက္ဆိုင္သြားတယ္။ ဒါနဲ႔ ေမာင္ေလး ေရာဂါျဖစ္ရတာကို ကြၽန္မက အေမ့ကို အျပစ္တင္တာေပါ့။ အေမက သခင့္ကို သစၥာေဖာက္လိုက္လို႔ ကြၽန္မတို႔မွာ သခင့္ရဲ႕ကာကြယ္ေပးမႈ မရွိေတာ့ဘူးလို႔ ေျပာမိတယ္။ အေမ့ကို ေဖ်ာင္းဖ်ဖို႔ပဲ ႀကိဳးစားမိတယ္။ သူ႔အျပစ္ေတြကို သခင့္ဆီမွာ ဝန္ခံၿပီး ေနာင္တရဖို႔၊ ေမာင္ေလး ျမန္ျမန္ သက္သာလာေအာင္ ေကာင္းခ်ီးေပးဖို႔အတြက္ ကိုယ္ေတာ့္ကို အတူတူ ဆုေတာင္းၿပီး ေတာင္းေလွ်ာက္ဖို႔ေပါ့။ ကြၽန္မအေမက မ်က္ရည္ေတြက်ၿပီး ျပန္ေျပာတယ္၊ “နင့္ေမာင္ေလးရဲ႕အေျခအေနကို အေမလည္း အရမ္း ဝမ္းနည္းတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဘုရားကို သူ႔ဆီက ေက်းဇူးေတာ္နဲ႔ ေကာင္းခ်ီးေတြ ရဖို႔သက္သက္ ယုံၾကည္လို႔မရဘူး။ ဘုရားဆိုတာ ဖန္ဆင္းရွင္ပဲ။ သူက ေက်းဇူးေတာ္နဲ႔ ေကာင္းခ်ီးေတြ ေပးေပး မေပးေပး၊ အေမတို႔က သူ႔ကို ယုံၾကည္ဖို႔လိုတယ္။ အေမတို႔က ေယာဘလို ျဖစ္ဖို႔လိုတယ္။ သူက ေကာင္းခ်ီးေတြပဲရရ၊ ေဘးဒုကၡေတြပဲရရ ဂ႐ုမစိုက္ဘဲနဲ႔ ဘုရားကို နာခံၿပီး နာမေတာ္ကို ခ်ီးမြမ္းခဲ့တယ္။ ဒါကမွ စစ္မွန္တဲ့ယုံၾကည္ျခင္း အဓိပၸာယ္ပဲ” တဲ့။ အနႏၲတန္ခိုးရွင္ ဘုရားသခင္ကို ယုံၾကည္တယ္ဆိုတာ သခင့္ကို သစၥာေဖာက္တာ မဟုတ္ဘူး၊ သိုးသငယ္ရဲ႕ ေျခလွမ္းေတြေနာက္ လိုက္ၿပီး၊ သခင့္ကို ႀကိဳဆိုေနတာလို႔ အေမက ေျပာျပတယ္။ ေမာင္ေလးရဲ႕က်န္းမာေရးအတြက္ သူ႔မွာ ဘုရားကို မေက်မနပ္ျဖစ္စရာ မရွိဘူးတဲ့၊ ဘာေတြပဲျဖစ္ျဖစ္ သူက အဆုံးသတ္အထိ ဘုရားေနာက္ကိုပဲ လိုက္မယ္ေပါ့။ ကြၽန္မလည္း အေမက အဲဒီလိုေျပာတာကို ၾကားရေတာ့၊ ေတာ္ေတာ္ အံ့ၾသသြားတာ။ ကြၽန္မ စဥ္းစားၾကည့္တယ္၊ အသင္းေတာ္မွာ ကြၽန္မတို႔ ေဆြးေႏြးတာေတြက ေက်းဇူးေတာ္နဲ႔ ေကာင္းခ်ီးေတြကို ရေအာင္ ဘုရားကို ဘယ္လိုယုံၾကည္မလဲဆိုတာေတြခ်ည္းပဲ။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီေန႔မွာ အေမက ေတာ္ေတာ္ ေလးနက္တဲ့ နားလည္မႈမ်ိဳးနဲ႔ ေျပာဆိုသြားတာ။ ဒါနဲ႔ ကြၽန္မ သိခ်င္သြားတယ္၊ ဒါက သူ အဲဒီစာအုပ္ကေန ရခဲ့တာမ်ားလားေပါ့။ ေနာက္ေတာ့ ကြၽန္မလည္း ေတြးၾကည့္တယ္၊ အနႏၲတန္ခိုးရွင္ဘုရားသခင္ဆိုတာ ဘယ္လိုဘုရားမ်ိဳးလဲ၊ သူက ဘယ္လိုအရာေတြကို ေျပာဆိုတာလဲေပါ့။ ကြၽန္မတို႔မိသားစုကို ေတာ္ေတာ္ ထိခိုက္ေစတာမ်ိဳး ႀကဳံရတာေတာင္၊ အေမက ဘာမွ မေက်မနပ္မျဖစ္တဲ့အျပင္၊ ဘုရားကိုလည္း အဲဒီလိုခိုင္ခိုင္မာမာ ယုံၾကည္ျခင္း ရွိေနတယ္။ အဲဒါနဲ႔ ကြၽန္မလည္း စာအုပ္ကို ပိုၿပီးေတာ့ စူးစမ္းခ်င္သြားတာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ကိုယ့္ဆရာေတာ္ ေျပာထားတာကို ထပ္ၿပီး ေတြးမိျပန္ေရာ။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ကြၽန္မတို႔က အေရွ႕အရပ္မွလွ်ပ္ျပက္ျခင္းရဲ႕ စာအုပ္ေတြကို မဖတ္သင့္ဘူး၊ အဲဒါေတြကို ဖတ္တဲ့သူမွန္သမွ် ေနာက္ျပန္လွည့္မရဘဲ နစ္ဝင္သြားလိမ့္မယ္ဆိုတာေတြေပါ့။ ဒါနဲ႔ ကြၽန္မလည္း ဆက္ၿပီး ခ်ီတုံခ်တုံျဖစ္သြားတယ္။ ဖတ္ၾကည့္မယ္ဆိုတဲ့အေတြးကိုလည္း ေခါင္းထဲကေန ထပ္ၿပီး ဖယ္ထုတ္လိုက္တယ္။

အဲဒီေနာက္ပိုင္း အေမက ကြၽန္မကို ဧဝံေဂလိ ေဟာေျပာဖို႔ အႀကိမ္ႀကိမ္ လာတယ္။ ဒီအေျခအေနအတိုင္း ခုနစ္ႏွစ္ၾကာသြားတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကြၽန္မက မစူးစမ္းရဲေသးဘူး။ ၂၀၁၁ ခုႏွစ္၊ စက္တင္ဘာလေပါ့။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ စိတ္က ေျခာက္ကပ္ေနတယ္လို႔ ခံစားရတယ္။ ေဟာေျပာဖို႔ အေၾကာင္းအရာသစ္ဆိုတာလည္း မရွိဘူး။ ၾသဝါဒစာအုပ္ေတြမ်ိဳးစုံကို ဖတ္ေနေပမဲ့၊ ကြၽန္မကို အေထာက္အကူေပးတဲ့ဟာ တစ္ခုမွမပါဘူး။ ကိုယ္ ေဟာေျပာတဲ့အခ်ိန္တိုင္း၊ အရမ္း စိုးရိမ္သလို အၿမဲတမ္း ခံစားရတယ္။ ဘာအေၾကာင္း ေဟာေျပာရမွန္း မသိေတာ့ဘူး။ ကြၽန္မလည္း ဘာျဖစ္မွန္းကို လုံးလုံး မသိေတာ့တာ။ ဒါေပမဲ့ ေနာက္ေတာ့ ကြၽန္မအေမ ေပးခဲ့တဲ့ စာအုပ္ကိုေရာ၊ အေမနဲ႔ အစ္မ ေျပာသြားၾကတဲ့ နားလည္မႈမ်ိဳးကိုေရာ ႐ုတ္တရက္ သတိရသြားတယ္။ အဲဒါေတြအားလုံးက ကြၽန္မ လုံးဝ မၾကားဖူးခဲ့တာေတြပဲ။ စိတ္ထဲမွာလည္း ေတာ္ေတာ္ကို လႈပ္ရွားသြားတယ္။ “ငါ ဒီစာအုပ္ကို ဘာျဖစ္လို႔ မဖတ္ၾကည့္တာလဲ။ ငါ ေဟာတဲ့ တရားေတြအတြက္ အသစ္တစ္ခုခု ရွာေတြ႕ႏိုင္မလားဆိုတာ ၾကည့္လိုက္ရင္ ေကာင္းမယ္” ဆိုၿပီး ေတြးမိတယ္။ ဒါနဲ႔ ကြၽန္မလည္း စာအုပ္ကို ထုတ္တယ္၊ ဖြင့္ၾကည့္ၿပီးေတာ့၊ “သမၼာက်မ္းစာႏွင့္ ပတ္သက္၍ (၃)” ဆိုတဲ့ အခန္းတစ္ခုကို သြားေတြ႕ေရာ။ အဲဒီမွာ ဘာေတြေျပာထားလဲဆိုတာေတာ့၊ ဖတ္ျပထားတဲ့ဗီဒီယိုတစ္ခုကို ၾကည့္ၾကရင္ မေကာင္းဘူးလား။ “ယေန႔ေခတ္တြင္ လူတို႔က သမၼာက်မ္းစာသည္ ဘုရားသခင္ ျဖစ္သည္၊ ဘုရားသခင္သည္လည္း သမၼာက်မ္းစာ ျဖစ္သည္ဟု ယုံၾကည္ၾကသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သမၼာက်မ္းစာထဲမွ စကားလုံးမ်ားသည္သာ ဘုရားသခင္ေျပာၾကားခဲ့သည့္ စကားလုံးမ်ား ျဖစ္ၾကၿပီး ထိုစကားလုံးမ်ားအားလုံးကို ဘုရားသခင္ ေျပာခဲ့သည္ဟုလည္း ယုံၾကည္ၾကသည္။ ဘုရားသခင္ကို ယုံၾကည္ၾကသည့္ သူမ်ားသည္ ဓမၼေဟာင္းႏွင့္ ဓမၼသစ္က်မ္းမ်ားထဲက က်မ္းေပါင္း ေျခာက္ဆယ့္ေျခာက္က်မ္းကို လူမ်ားက ေရးခဲ့ၾကေသာ္လည္း ထိုက်မ္းအားလုံးကို ဘုရားသခင္က မႈတ္သြင္းေတာ္မူျခင္းအားျဖင့္ ေပးအပ္ခဲ့ၿပီး သန႔္ရွင္းေသာဝိညာဥ္ေတာ္၏ မိန႔္ႁမြက္ခ်က္မ်ားႏွင့္ဆိုင္ေသာ မွတ္တမ္းတစ္ခု ျဖစ္သည္ဟုပင္လွ်င္ ယူဆၾကသည္။ ဤသည္မွာ လူတို႔၏ မွားယြင္းေသာ သေဘာေပါက္နားလည္မႈျဖစ္ၿပီး အခ်က္အလက္မ်ားႏွင့္ လုံးဝ ကိုက္ညီျခင္း မရွိၾကပါ။ အမွန္တြင္ အနာဂတၱိက်မ္းမ်ားမွအပ ဓမၼေဟာင္းက်မ္းထဲမွ က်မ္းအမ်ားစုသည္ သမိုင္းမွတ္တမ္းမ်ား ျဖစ္သည္။ ဓမၼသစ္က်မ္းထဲမွ ၾသဝါဒစာအခ်ိဳ႕သည္ လူတို႔၏ ဘဝအေတြ႕အႀကဳံမ်ားမွ လာျခင္းျဖစ္ၿပီး တစ္ခ်ိဳ႕မွာ သန႔္ရွင္းေသာဝိညာဥ္ေတာ္၏ ဉာဏ္အလင္းဖြင့္ျပမူေၾကာင့္ လာျခင္း ျဖစ္သည္။ ဥပမာအားျဖင့္ ေပါလု၏ စာမ်ားသည္ လူတစ္ဦး၏ လုပ္ေဆာင္ခ်က္မွ ထြက္ေပၚလာခဲ့ၿပီး ၎တို႔ အားလုံးသည္ သန႔္ရွင္းေသာဝိညာဥ္ေတာ္၏ ဉာဏ္အလင္းဖြင့္ျပမႈေၾကာင့္ ေပၚေပါက္လာေသာ ရလဒ္ ျဖစ္ကာ အသင္းေတာ္မ်ားအတြက္ ေရးခဲ့ေသာ စာမ်ားျဖစ္ၿပီး အသင္းေတာ္မွ ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမမ်ားကို ႏႈိးေဆာ္အားေပးေသာ စကားမ်ား ျဖစ္သည္။ ထိုစကားမ်ားသည္ သန႔္ရွင္းေသာဝိညာဥ္ေတာ္က ေျပာေသာစကားမ်ား မဟုတ္ပါ— ေပါလုသည္ သန႔္ရွင္းေသာဝိညာဥ္ေတာ္၏ ကိုယ္စား မေျပာႏိုင္သကဲ့သို႔ သူသည္ ေယာဟန္ ရႈျမင္ခဲ့ရေသာ ႐ူပါ႐ုံမ်ားကို ျမင္ခဲ့ဖို႔ရန္ေဝးစြ၊ ပေရာဖက္တစ္ဦးပင္ မဟုတ္ခဲ့ပါ။ ေပါလုေရးခဲ့ေသာ ၾသဝါဒစာမ်ားသည္ ဧဖက္ၿမိဳ႕၊ ဖိလေဒလဖိၿမိဳ႕၊ ဂလာတိျပည္ႏွင့္ အျခားေသာ အသင္းေတာ္မ်ားအတြက္ ေရးေသာစာမ်ား ျဖစ္သည္။ သို႔ျဖစ္၍ ဓမၼသစ္က်မ္းထဲရွိ ေပါလု၏ ၾသဝါဒစာမ်ားသည္ အသင္းေတာ္မ်ားအတြက္ ေပါလုေရးခဲ့ေသာ ၾသဝါဒစာမ်ားသာျဖစ္ၿပီး သန႔္ရွင္းေသာ ဝိညာဥ္ေတာ္၏ ေစ့ေဆာ္ခ်က္မ်ားလည္း မဟုတ္သကဲ့သို႔ သန႔္ရွင္းေသာဝိညာဥ္ေတာ္၏ တိုက္႐ိုက္ မိန႔္ႁမြက္ခ်က္မ်ားလည္း မဟုတ္ေပ။ သူအလုပ္လုပ္ေနစဥ္ ကာလ၌ အသင္းေတာ္မ်ားအတြက္ ေရးသားေပးခဲ့ေသာ ႏႈိးေဆာ္သည့္ စကားမ်ား၊ ႏွစ္သိမ့္အားေပးသည့္ စကားမ်ားသာ ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ၎တို႔သည္ ထိုအခ်ိန္က ေပါလု၏ လုပ္ေဆာင္မႈ အမ်ားအျပားကို မွတ္တမ္းတင္ထားသည့္ မွတ္တမ္းလည္း ျဖစ္သည္။ ၎တို႔သည္ ထိုအခ်ိန္က အသင္းေတာ္မ်ား၏ ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမမ်ားသည္ သူ၏ အႀကံေပးခ်က္မ်ားကို လိုက္ေလွ်ာက္ၿပီး သခင္ေယရႈ၏ ေနာင္တတရားလမ္းခရီးကို လိုက္နာၾကဖို႔အလို႔ငွာ သခင္၌ ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမမ်ား အားလုံးအတြက္ ေရးသားခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။...လူတို႔အတြက္ တည္ေဆာက္စရာ ျဖစ္ေစေသာ၊ အျပဳသေဘာေဆာင္ေသာ ေပါလု၏ စကားမ်ား အားလုံးသည္ မွန္ေသာ္လည္း ထိုစကားမ်ားသည္ သန႔္ရွင္းေသာဝိညာဥ္ေတာ္၏ မိန႔္ႁမြက္ခ်က္မ်ားကို ကိုယ္စားမျပဳသကဲ့သို႔ ဘုရားသခင္ကိုလည္း ကိုယ္စား မျပဳႏိုင္ခဲ့ေပ။ ယင္းသည္ လူတစ္ေယာက္၏ အေတြ႕အႀကဳံမ်ားႏွင့္ဆိုင္ေသာ မွတ္တမ္းတစ္ခုႏွင့္ လူတစ္ေယာက္၏ ၾသဝါဒစာမ်ားကို အသင္းေတာ္မ်ားထံ သန႔္ရွင္းေသာဝိညာဥ္ေတာ္ေျပာသည့္ စကားလုံးမ်ားသဖြယ္ လူတို႔ သေဘာထားျခင္းသည္ ကမ္းကုန္ေအာင္ လြဲမွားသည့္ ခံယူခ်က္ျဖစ္ၿပီး ဘုရားသခင္အား အႀကီးအက်ယ္ ျပစ္မွားေစာ္ကားျခင္းလည္း ျဖစ္သည္။ ဤအခ်က္သည္ အသင္းေတာ္မ်ားအတြက္ ေရးသားခဲ့သည့္ ေပါလု၏ ေရးစာမ်ားႏွင့္ ပတ္သက္၍ အထူးမွန္ကန္သည္။ ၎၏ ေရးစာမ်ားကို ထိုစဥ္အခ်ိန္တုန္းက အသင္းေတာ္ တစ္ခုခ်င္းစီ၏ အေျခအေနႏွင့္ အေနအထားမ်ားအေပၚ မူတည္ၿပီး ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမမ်ားအတြက္ ေရးေပးခဲ့ျခင္းျဖစ္ၿပီး သခင့္ထဲက ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမမ်ားကို တိုက္တြန္းရန္ျဖစ္သည္။ ေယရႈသည္ အာျဗဟံ၏ မ်ိဳးဆက္ျဖစ္ေၾကာင္းကို ထိုသို႔ေရးခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ၎၏ ေရးစာမ်ားသည္ ထိုစဥ္တုန္းက ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမမ်ားကို ႏိုးၾကားထႂကြလာေစရန္ ေရးခဲ့ေသာစာမ်ားျဖစ္သည္။ ထိုသို႔လုပ္ေဆာင္ျခင္းသည္ ေပါလု၏ ကိုယ္ပိုင္ဝန္ထုပ္၊ ဝန္ပိုးျဖစ္သည္ဟု ဆိုႏိုင္သလို၊ သန႔္ရွင္းေသာဝိညာဥ္ေတာ္မွ ေပးအပ္ခဲ့သည့္ တာဝန္ျဖစ္သည္ဟုလည္း ဆိုႏိုင္သည္။ မည္သို႔ပင္ ျဖစ္ေစကာမူ သူသည္ ထိုစဥ္အခ်ိန္က အသင္းေတာ္မ်ားကို ဦးေဆာင္လမ္းၫႊန္ေပးခဲ့သည့္ တမန္ေတာ္၊ အသင္းေတာ္မ်ားအတြက္ ေရးစာမ်ားကို ေရးသားေပးလ်က္ တိုက္တြန္းႏႈိးေဆာ္ခဲ့သည့္သူ ျဖစ္ခဲ့သည္— ထိုသို႔လုပ္ေဆာင္ျခင္းသည္ သူ႔တာဝန္ ျဖစ္ခဲ့သည္။ သူ၏ ကိုယ္ပိုင္လကၡဏာမွာ အမႈေဆာင္ခဲ့သည့္ တမန္ေတာ္မွ်သာျဖစ္သည္၊ ဘုရားသခင္ ေစလႊတ္ခဲ့သည့္ တမန္ေတာ္မွ်သာ ျဖစ္သည္၊ သူသည္ ပေရာက္ဖက္တစ္ဦးလည္း မဟုတ္သကဲ့သို႔ အနာဂတ္ကို ေဟာၾကားသူလည္း မဟုတ္ခဲ့ပါ။ သူ႔အဖို႔ သူ၏အလုပ္ႏွင့္ ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမမ်ား၏ အသက္တာသည္ အေရးတကာ့ အေရးႀကီးဆုံး ျဖစ္ခဲ့သည္။ သို႔ျဖစ္၍ သူသည္ သန႔္ရွင္းေသာ ဝိညာဥ္ေတာ္ ကိုယ္စား မေျပာၾကားႏိုင္ခဲ့ပါ။ သူ႔စကားမ်ားသည္ သန႔္ရွင္းေသာ ဝိညာဥ္ေတာ္၏ စကားမ်ား မဟုတ္သည့္အျပင္ ဘုရားသခင္၏ ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္မ်ား ျဖစ္သည္ဟု သာ၍ပင္ ေျပာမရႏိုင္ပါ။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ေပါလုသည္ ဘုရားသခင္၏ ဖန္ဆင္းခံ သတၱဝါတစ္ဦးသာ ျဖစ္ၿပီး၊ ဘုရားသခင္၏လူ႔ဇာတိခံယူျခင္း မဟုတ္သည္မွာ ေသခ်ာေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ေပါလု၏ ကိုယ္ပိုင္လကၡဏာသည္ ေယရႈႏွင့္ မတူပါ။ ေယရႈ ေျပာခဲ့ေသာ စကားမ်ားသည္ သန႔္ရွင္းေသာဝိညာဥ္ေတာ္၏ စကားမ်ား၊ ဘုရားသခင္၏ စကားမ်ား ျဖစ္သည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ သူ၏ ကိုယ္ပိုင္လကၡဏာသည္ ခရစ္ေတာ္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္— ဘုရားသခင္၏ သားျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ေပါလုသည္ မည္သို႔ ေယရႈႏွင့္ တူညီႏိုင္ပါမည္နည္း။ အကယ္၍ လူတို႔သည္ ဓမၼသစ္က်မ္းမွ ၾသဝါဒစာမ်ား သို႔မဟုတ္ ေပါလု၏ စကားမ်ားကဲ့သို႔ေသာ စကားမ်ားကို သန႔္ရွင္းေသာဝိညာဥ္ေတာ္၏ ေျပာၾကားခ်က္မ်ားအျဖစ္ ျမင္ၾကၿပီး ၎တို႔ကို ဘုရားကဲ့သို႔ ကိုးကြယ္မည္ဆိုလွ်င္ လူတို႔သည္ အလြန္အမင္း မဆင္မျခင္ျပဳမူေနျခင္း ျဖစ္သည္ဟုသာ ဆိုႏိုင္ေပသည္။ သာ၍ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ေျပာရမည္ဆိုလွ်င္ ဤသည္မွာ ဘုရားသခင္ကို ျပစ္မွားေစာ္ကားေနၾကျခင္းပင္ ျဖစ္သည္မဟုတ္ေလာ။” (သိုးသငယ္ ဖြင့္သည့္ စာေစာင္) “ေပါလုႏွင့္ ေယာဟန္တို႔၏ အေတြ႕အႀကဳံမ်ားသည္ ၎တို႔၏ ပုဂၢိဳလ္ေရး အျမင္မ်ားႏွင့္ ေရာေထြးသည္ဟု ေျပာဆိုျခင္းသည္ ၎တို႔၏ အေတြ႕အႀကဳံမ်ားႏွင့္ အသိပညာသည္ စာတန္ထံမွ လာသည္ဟု ဆိုလိုျခင္း မဟုတ္ေသာ္လည္း၊ ၎တို႔သည္ ၎တို႔ကိုယ္တိုင္၏ အေတြ႕အႀကဳံမ်ားႏွင့္ ထိုးထြင္းသိျမင္မႈမ်ားမွ လာသည့္အရာမ်ား ရွိခဲ့ၾကျခင္းသာ ျဖစ္သည္။ ၎တို႔၏အသိပညာသည္ ထိုအခ်ိန္က ၎တို႔၏ တကယ့္အေတြ႕အႀကဳံမ်ား၏ ေနာက္ခံအေၾကာင္းအရာ ႏွင့္အညီ ျဖစ္ၿပီး၊ ယင္းတို႔အားလုံး သန္႔ရွင္းေသာ ဝိညာဥ္ေတာ္ထံမွ လာသည္ဟု မည္သူက ယုံၾကည္စိတ္ခ်စြာ ေျပာႏိုင္မည္နည္း။ ခရစ္ဝင္က်မ္းေလးက်မ္းလုံးသည္ သန္႔ရွင္းေသာ ဝိညာဥ္ေတာ္မွ လာပါက၊ မႆဲ၊ မာကု၊ လုကာႏွင့္ ေယာဟန္တို႔သည္ ေယရႈ၏အမႈႏွင့္ ပတ္သက္၍ တစ္စုံတစ္ရာကြဲျပား၍ အဘယ္ေၾကာင့္ အသီးသီး ေျပာဆိုခဲ့ၾကသနည္း။ ဤအရာကို သင္တို႔ မယုံၾကည္ပါက၊ ေပတ႐ုက သခင္ကို သုံးႀကိမ္ျငင္းဆိုခဲ့ပုံႏွင့္ပတ္သက္သည့္ က်မ္းစာထဲက ျဖစ္စဥ္မ်ားကို ၾကည့္ေလာ့- ယင္းတို႔ အားလုံး ကြဲျပားျခားနားေနၿပီး ၎တို႔အသီးသီးသည္ မိမိတို႔၏ ကိုယ္ပိုင္ထူးျခားေသာ လကၡဏာရပ္မ်ား ရွိၾကသည္။...ခရစ္ဝင္က်မ္းေလးက်မ္းကို ေသခ်ာစြာ ဖတ္ေလာ့။ ေယရႈ လုပ္ေဆာင္ခဲ့ေသာအရာမ်ားႏွင့္ သူ ေျပာဆိုခဲ့သည့္ ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္မ်ားႏွင့္ပတ္သက္၍ ၎တို႔မွတ္တမ္းတင္ခဲ့သည့္ အရာကို ဖတ္ေလာ့။ ျဖစ္စဥ္အသီးသီးသည္ အကယ္ပင္ အေတာ္အတန္ကြဲျပားသကဲ့သို႔၊ အသီးသီး၌ မိမိကိုယ္ပိုင္ ရႈေထာင့္ ရွိေလသည္။ ဤက်မ္းမ်ား၏ စာေရးသူမ်ားက ေရးသားခဲ့သည့္ အရာ အားလုံးသည္ သန္႔ရွင္းေသာ ဝိညာဥ္ေတာ္ထံမွ လာသည္ဆိုပါက၊ အားလုံးသည္ တူညီၿပီး တစ္သမတ္တည္း ျဖစ္သင့္ေပသည္။ သို႔ဆိုလွ်င္ အဘယ္ေၾကာင့္ ကြာဟခ်က္မ်ား ရွိရသနည္း။” (သိုးသငယ္ ဖြင့္သည့္ စာေစာင္ “အမည္နာမမ်ားႏွင့္ ကိုယ္ပိုင္လကၡဏာတို႔ႏွင့္ ပတ္သက္၍”) တကယ္ကို တုန္လႈပ္စရာေကာင္းတယ္။ သမၼာက်မ္းကို ဒီလို ျပန္ေဖာ္ထုတ္ျပတာမ်ိဳးကို ကြၽန္မ ပထမဆုံးအႀကိမ္ ျမင္လိုက္ရတာပဲ။ အနာဂတၱိက်မ္းေတြနဲ႔ ဘုရားရဲ႕ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြ ျဖစ္တဲ့ ခရစ္ဝင္က်မ္းေလးခုထဲက သခင္ေယရႈရဲ႕ ေျပာစကားေတြကလြဲရင္၊ ရွင္ေပါလုရဲ႕ေပးစာေတြ၊ ခရစ္ဝင္က်မ္းေလးခုထဲမွာပါတဲ့ သခင္ေယရႈရဲ႕ ေဟာေျပာျခင္းအေၾကာင္း မွတ္တမ္းေတြလို က်န္တဲ့ဟာေတြအားလုံးကို လူေတြက ေရးသားခဲ့တာပဲ။ အဲဒါေတြက ဘုရားအမႈေတာ္ရဲ႕မွတ္တမ္း၊ လူေတြရဲ႕ ကိုယ္ပိုင္လုပ္ေဆာင္ခ်က္အေတြ႕အႀကဳံ မွတ္တမ္းတစ္ခုပဲ။ ဒါေတြအားလုံးက လူသားရဲ႕စကားေတြပဲေပါ့။ အဲဒါက အမွန္ပဲေလ။ လူသားေတြဆိုတာ ဖန္ဆင္းခံသတၱဝါေတြပဲ၊ ဘုရားက ဖန္ဆင္းရွင္ပဲ။ အဆင့္အတန္းနဲ႔ အႏွစ္သာရ ကြဲျပားပါတယ္။ လူေတြ ေရးထားခဲ့တဲ့ ေပးစာေတြကို ဘုရားရဲ႕ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ပါလို႔ ေျပာလို႔မရဘူး။ အဲဒါေတြကို ဘုရားရဲ႕ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္လို႔ သတ္မွတ္တယ္ဆိုတာ ျပစ္မွားေစာ္ကားတာပဲ။ ကြၽန္မလည္း သမၼာက်မ္းထဲက စကားေတြအားလုံးကို ဘုရားရဲ႕ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြဆိုၿပီး ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ယုံၾကည္မိခဲ့တာကို စဥ္းစားမိတယ္။ ကြၽန္မက ဘုရားကို ျပစ္မွားေစာ္ကားမိခဲ့တဲ့သေဘာ မဟုတ္ဘူးလား။ ဒါေပမဲ့ ကြၽန္မ ထပ္ၿပီး ေတြးၾကည့္တယ္၊ “သမၼာက်မ္းကို လူေတြက ေရးခဲ့တယ္ဆိုေပမဲ့၊ အဲဒါကို ဘုရားသခင္အားျဖင့္ မႈတ္သြင္းေတာ္မူခဲ့တာပဲ။ အဲဒီအတြက္ က်မ္းစာလာအေျချပဳခ်က္လည္း ရွိတယ္” ေပါ့။ ဒါနဲ႔ ကြၽန္မလည္း ငါေတာ့ ရပ္တည္ခ်က္ခိုင္မာဖို႔ လိုတယ္။ ဒီလို ယိမ္းယိုင္လို႔မျဖစ္ဘူးဆိုၿပီး စဥ္းစားတယ္။ ဒါေပမဲ့ ခရစ္ဝင္က်မ္းေလးခုနဲ႔ တမန္ေတာ္ေတြရဲ႕ေပးစာေတြဆိုတာ အဲဒီလူေတြ ျမင္ခဲ့ႀကဳံခဲ့ရတဲ့ ကိုယ္ပိုင္ျဖစ္စဥ္မွတ္တမ္းေတြပဲဆိုၿပီး အနႏၲတန္ခိုးရွင္ ဘုရားသခင္ ေျပာဆိုတာကို ထပ္ၿပီး သတိရျပန္ေရာ။ ဒါေတြဟာ သန႔္ရွင္းေသာဝိညာဥ္ေတာ္ဆီက အလုံးစုံ လာခဲ့တယ္လို႔ ဘယ္သူက ရဲရဲဝံ့ဝံ့ ေျပာႏိုင္လို႔လဲ။ ၿပီးေတာ့ တိေမာေသကို စပ်စ္ရည္ ေသာက္ခိုင္းတယ္ဆိုတဲ့ သမၼာက်မ္းထဲက ရွင္ေပါလုရဲ႕စကားေတြကို သတိရသြားတယ္။ တိေမာေသက အစာအိမ္မေကာင္းလို႔၊ ခဏခဏ ဗိုက္နာတတ္တယ္ေလ။ ဒါေၾကာင့္ အေအးဒဏ္ကို ကာကြယ္ေအာင္၊ သူ႔ဝမ္းဗိုက္ ေႏြးေနေအာင္ဆိုၿပီး ရွင္ေပါလုက စပ်စ္ရည္ေသာက္ခိုင္းတာတဲ့။ သခင္က ရွင္ေပတ႐ုကို ဘယ္လိုေ႐ြးခ်ယ္ခဲ့တယ္ဆိုတဲ့ မွတ္တမ္းကိုလည္း ကြၽန္မ စဥ္းစားမိတယ္။ ကြၽန္မ စဥ္းစားတာက၊ “သမၼာက်မ္းတစ္ခုလုံးကို ဘုရားက မႈတ္သြင္းေတာ္မူခဲ့တာဆိုရင္၊ လူသားေတြ ေရးသားႏိုင္တဲ့ အတိုင္းအတာထက္ ေက်ာ္လြန္သြားမွာပဲ။ ဒါေပမဲ့ ဝမ္းဗိုက္ ေႏြးေနေအာင္ စပ်စ္ရည္ေသာက္ဖို႔ ရွင္ေပါလုက အႀကံေပးတယ္ဆိုတာမ်ိဳးက သာမန္အသိပဲ။ မႈတ္သြင္းေပးဖို႔ လိုမွာမဟုတ္ဘူး။ ရွင္ေပတ႐ုက သခင့္ေနာက္ကို ဘယ္လို လိုက္ခဲ့တယ္ဆိုတာလည္း ဘုရားရဲ႕မႈတ္သြင္းေတာ္မူျခင္း မလိုအပ္ဘူးေလ။ သခင့္ေနာက္ကို သူ ဘယ္လိုလိုက္ခဲ့တယ္ဆိုတာ တျခားသူေတြက မွတ္တမ္းတင္ခဲ့တာမ်ိဳးပဲ” ေပါ့။ အဲဒါနဲ႔ ကြၽန္မ ေတြးၾကည့္တယ္၊ “သမၼာက်မ္းတစ္ခုလုံးကို ဘုရားက မႈတ္သြင္းေတာ္မူတာ မဟုတ္ဘူးလို႔ ဒီစာအုပ္မွာ ေျပာတာက တကယ္ပဲ မွန္ေနလား။ အဲဒါက ျဖစ္ႏိုင္ပါ့မလား။ သမၼာက်မ္းတစ္ခုလုံးကို ဘုရားက မႈတ္သြင္းေတာ္မူတာ။ အဲဒါေတြအားလုံးက ဘုရားရဲ႕ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ပဲ။ ဒီအျမင္က ႏွစ္ေပါင္းႏွစ္ေထာင္လုံးလုံး တည္တံ့လာတာပဲ။ ဒီအျမင္ကို လက္ခံတာက ငါ့ဂိုဏ္းခြဲတစ္ခုတည္း မဟုတ္ဘူး၊ ဒါက ဘာသာေရးေလာကတစ္ခုလုံးက ယုံၾကည္ၾကတာ။ ဒါနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ဘာသာေရးေလာကတစ္ခုလုံးက တကယ္ပဲ မွားေနႏိုင္သလား” ေပါ့။ ေနာက္ေတာ့ ကြၽန္မ ေတြးမိျပန္ေရာ၊ “ရွင္ေပတ႐ု ေခၚဆိုျခင္းခံရတာနဲ႔ပတ္သက္ၿပီးေတာ့၊ ရွင္မႆဲခရစ္ဝင္မွာ သူ႔ကို သခင္က ကိုယ္ေတာ္တိုင္ ေခၚဆိုတယ္လို႔ ဆိုတယ္။ ရွင္ေယာဟန္ခရစ္ဝင္မွာက်ေတာ့ ေပတ႐ုကို ဗတၱိဇံဆရာေယာဟန္က သခင္နဲ႔ မိတ္ဆက္ေပးခဲ့တယ္လို႔ ဆိုတယ္။ သူတို႔က တစ္မ်ိဳးစီ ေျပာေနတာပဲ။” ေပါ့။ ကြၽန္မလည္း စဥ္းစားတယ္၊ “သမၼာက်မ္းကို ဘုရားက မႈတ္သြင္းေတာ္မူခဲ့တယ္ဆိုရင္၊ အေၾကာင္းအရာအတူတူေတြကို ဘာျဖစ္လို႔ ကြဲျပားတဲ့မွတ္တမ္းေတြ ရွိေနတာလဲ။ ဘုရားက မတူတဲ့လူေတြကို မတူတဲ့အေၾကာင္းအရာေတြ တကယ္ပဲ မႈတ္သြင္းေတာ္မူပါ့မလား” ေပါ့။ သမၼာက်မ္းထဲက စကားေတြက ဘုရားရဲ႕ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြခ်ည္းပဲ မဟုတ္ဘူးဆိုတာ ဒီကေန ကြၽန္မ ျမင္သြားတယ္။

အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကြၽန္မ ခ်က္ခ်င္း နားလည္သြားတာ။ သမၼာက်မ္းထဲက စကားေတြအားလုံးက ဘုရားရဲ႕ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြပဲဆိုၿပီး ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ကြၽန္မ ဆုပ္ကိုင္လာတဲ့အျမင္က တကယ္ကို မွားေနခဲ့တာပဲ။ ကြၽန္မက ဒီအျမင္ကိုပဲ ဖက္တြယ္ၿပီး၊ မစြန႔္လႊတ္ခဲ့မိဘူး။ သမၼာက်မ္းထဲက လူေတြရဲ႕စကားေတြကိုလည္း ဘုရားရဲ႕ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္အျဖစ္ သေဘာထားခဲ့တယ္။ ဒါက ဘုရားကို ခုခံေနတာ၊ ျပစ္မွားေစာ္ကားေနခဲ့တာ မဟုတ္ဘူးလား။ ကြၽန္မက အလုပ္ေတြအမ်ားႀကီး လုပ္ခဲ့တဲ့အျပင္၊ တရားေတြလည္း အမ်ားႀကီး ေဟာခဲ့တာပါ။ ဒါေပမဲ့ ရွင္ေပါလုနဲ႔ တျခားလူေတြရဲ႕ က်မ္းစာထဲက စကားေတြကို ဘုရားရဲ႕ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္အျဖစ္ လူေတြ နာခံၾကေအာင္ ဆုံးမမိခဲ့တယ္။ အဲဒီတစ္ခ်ိန္လုံးလည္း ငါေတာ့ ဘုရားေရွ႕ေမွာက္မွာ ေကာင္းမႈေတြ ရေနၿပီ၊ ဘုရားက ငါ လုပ္သမွ်ကို အသိအမွတ္ျပဳလိမ့္မယ္ဆိုၿပီး ယူဆထားတာ။ ကြၽန္မက ေတာ္ေတာ္ မျမင္ႏိုင္ခဲ့တာပဲ၊ မသိနားမလည္ခဲ့တာပဲ။ ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမေတြကို ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ လွည့္စားခဲ့မိတယ္။ ကြၽန္မက လူတိုင္းကို လမ္းလြဲေစခဲ့တာ မဟုတ္ဘူးလား။ “ငါေတာ့ ဘုရားသခင္ကို ဘယ္လို ရွင္းျပရပါ့မလဲ” ဆိုၿပီး စဥ္းစားတယ္။ ကြၽန္မက ဘုရားကို ခုခံမိတဲ့အျပင္၊ ဘုရားေရွ႕ေမွာက္မွာ တကယ့္ မေကာင္းမႈႀကီးကို လုပ္ခဲ့မိတာေလ။ ကြၽန္မရင္ထဲမွာ စိုးရိမ္ထိတ္လန႔္တာေတြပဲ ခံစားမိတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာတင္ ကြၽန္မလည္း မ်က္ရည္ေတြနဲ႔ ဘုရားေရွ႕ေမွာက္ ဒူးေထာက္ၿပီး၊ ကိုယ့္အျပစ္ေတြကို ဝန္ခံဖို႔ ဆုေတာင္းတယ္။ ကြၽန္မ ဆုေတာင္းတာက၊ “သခင္ေယရႈ ကြၽန္မက က်မ္းစာထဲက လူေတြရဲ႕စကားေတြကို ကိုယ္ေတာ့္စကားေတြအျဖစ္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ အၿမဲလိုလို မွတ္ယူမိခဲ့ပါတယ္။ ကြၽန္မ မွားခဲ့ပါတယ္။ ကြၽန္မအျပစ္ေတြကို ကိုယ္ေတာ့္ဆီ ဝန္ခံၿပီး ေနာင္တရပါတယ္။ ကြၽန္မအေပၚ သနားက႐ုဏာထားၿပီး၊ အျပစ္ေတြကို ခြင့္လႊတ္ေပးေတာ္မူပါ။ ကိုယ္ေတာ္ဟာ အနႏၲတန္ခိုးရွင္ ဘုရားသခင္အျဖစ္ အမွန္တကယ္ ျပန္ႂကြလာတယ္ဆိုရင္၊ ကြၽန္မ လက္ခံဖို႔ ဆႏၵရွိပါတယ္။ ကိုယ္ေတာ္ ဟုတ္မဟုတ္ဆိုတာ ဒီႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြကေန ဆုံးျဖတ္ႏိုင္ေအာင္ ကြၽန္မကို အသိဉာဏ္ဖြင့္ေပးေတာ္မူပါ” ေပါ့။

ဆုေတာင္းၿပီးသြားေတာ့ ကြၽန္မ နည္းနည္း ပိုၿပီးတည္ၿငိမ္သြားတယ္။ ဒီႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြထဲမွာ ရွာေဖြမယ္လို႔လည္း ဆုံးျဖတ္လိုက္တယ္။ ေနာက္ေတာ့ ဘုရားရဲ႕ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ က်မ္းပိုဒ္တခ်ိဳ႕ကို ကြၽန္မ ဖတ္မိတယ္။ အနႏၲတန္ခိုးရွင္ ဘုရားသခင္ ေျပာသည္မွာ- “ေခတ္တစ္ခုစီထဲက ဘုရားသခင္၏ အမႈသည္ ရွင္းလင္းျပတ္သားေသာ နယ္နိမိတ္မ်ား ရွိ၏။ သူသည္ လက္ရွိေခတ္၏ အမႈကိုသာ လုပ္ေဆာင္ၿပီး၊ အမႈ၏ ေနာက္အဆင့္ကို မည္သည့္အခါမွ် ႀကိဳတင္ မေဆာင္႐ြက္ေပ။ ထိုသို႔ျဖင့္သာ ေခတ္အသီးသီးႏွင့္ဆိုင္သည့္ သူ၏ ကိုယ္စားျပဳျခင္းအမႈသည္ ေရွ႕သို႔ ေရာက္ရွိႏိုင္ေပသည္။ ေယရႈသည္ ေနာက္ဆုံးေသာ ကာလ၏ နိမိတ္လကၡဏာမ်ား၊ မည္သို႔ စိတ္ရွည္ရမည္၊ ၿပီးလွ်င္ မည္သို႔ ကယ္တင္ျခင္းခံရမည္၊ မည္သို႔ေနာင္တရၿပီး ဝန္ခံရမည္၊ ၿပီးလွ်င္ ကားတိုင္ကို မည္သို႔ ထမ္း႐ြက္ၿပီး ဆင္းရဲဒုကၡမ်ားကို မည္သို႔ ႀကံ့ႀကံ့ခံရမည္ ဆိုသည္တို႔ကိုသာ ေျပာဆိုခဲ့သည္။ ေနာက္ဆုံးေသာ ကာလထဲတြင္ရွိသည့္ လူသားသည္ ဝင္ေရာက္မႈကို မည္သို႔ ရရွိသင့္သည္ကို သူ လုံးဝ မေျပာဆိုသကဲ့သို႔၊ ဘုရားသခင္၏ အလိုကို ျဖည့္ဆည္းဖို႔ မည္သို႔ႀကိဳးစားသင့္သည္ ဆိုသည္ႏွင့္သက္ဆိုင္၍ လုံးဝ သူ မေျပာဆိုခဲ့ေပ။ ထိုသို႔ျဖစ္သျဖင့္၊ ဘုရားသခင္၏ ေနာက္ဆုံးေသာ ကာလအမႈအတြက္ သမၼာက်မ္းစာကို ရွာေဖြဖို႔ဆိုသည္မွာ ရယ္ဖြယ္ေကာင္းသည္ မဟုတ္ေလာ။ သမၼာက်မ္းစာကို ဖမ္းဆုပ္ထားျခင္းမွ်ျဖင့္ မည္သည့္အရာကို သင္ သိျမင္ႏိုင္သနည္း။ သမၼာက်မ္းစာကို ရွင္းလင္းေဖာ္ျပသူျဖစ္ေစ၊ တရားေဟာဆရာျဖစ္ေစ၊ အဘယ္သူသည္ ယေန႔၏အမႈကို ႀကိဳတင္ ေတြ႕ျမင္ႏိုင္မည္နည္း။” (သိုးသငယ္ ဖြင့္သည့္ စာေစာင္ “မိမိ၏ အယူအဆမ်ားထဲ၌ ဘုရားသခင္ကို ေဘာင္ခတ္ထားေသာ လူသားသည္ ဘုရားသခင္၏ ဗ်ာဒိတ္ေတာ္မ်ားကို မည္သို႔ လက္ခံရရွိႏိုင္မည္နည္း”) “ဘုရားသခင္၏ အမႈသည္ အစဥ္တိုးတက္လ်က္ ရွိသည့္အတြက္၊ ၎သည္ ေပါလုႏွင့္ ေပတ႐ုတို႔၏ ေခတ္၌သာ ရပ္တန႔္မသြားႏိုင္ခဲ့သကဲ့သို႔၊ ေယရႈ ကားစင္တင္ခံခဲ့ရသည့္ ေက်းဇူးေတာ္ ေခတ္ထဲတြင္ ထာဝရ က်န္ရွိမေနႏိုင္ေပ။ သို႔ျဖစ္၍၊ ဤစာအုပ္မ်ားသည္ ေက်းဇူးေတာ္ ေခတ္အတြက္သာ သင့္ေတာ္ၿပီး ေနာက္ဆုံးေသာကာလ၏ ႏိုင္ငံေတာ္ေခတ္အတြက္ မသင့္ေတာ္ေခ်။ ၎တို႔သည္ ေက်းဇူးေတာ္ေခတ္မွ ယုံၾကည္သူမ်ားကိုသာ ေထာက္မေပးႏိုင္ၿပီး၊ ႏိုင္ငံေတာ္ေခတ္၏ သန္႔ရွင္းသူမ်ားအတြက္မူ မေထာက္မေပးႏိုင္ေပ၊ ၎တို႔ မည္မွ် ေကာင္းေစကာမူ၊ ေခတ္ကုန္သြားၿပီျဖစ္ဆဲ ျဖစ္သည္။” (သိုးသငယ္ ဖြင့္သည့္ စာေစာင္ “သမၼာက်မ္းစာႏွင့္ ပတ္သက္၍ (၄)”) “သင္က ပညတ္ေတာ္ေခတ္၏ အလုပ္ကို ၾကည့္လိုၿပီး၊ ဣသေရလအမ်ိဳးသားမ်ား ေယေဟာဝါ၏ လမ္းခရီးကို မည္သို႔ လိုက္နာခဲ့ၾကေၾကာင္းကို ၾကည့္လိုလွ်င္၊ သင္သည္ ဓမၼေဟာင္းက်မ္းကို ဖတ္ရႈရမည္။ သင္သည္ ေက်းဇူးေတာ္ေခတ္၏ အလုပ္ကို နားလည္လိုလွ်င္၊ ဓမၼသစ္က်မ္းကို ဖတ္ရႈရမည္။ သို႔ေသာ္လည္း ေနာက္ဆုံးေသာကာလ၏ အမႈကို သင္ မည္သို႔ ျမင္သနည္း။ သင္သည္ ယေန႔၏ဘုရားသခင္၏ ဦးေဆာင္မႈကို လက္ခံလ်က္ ယေန႔၏အမႈေတာ္ထဲကို ဝင္ေရာက္ၾကရမည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ယင္းသည္ အမႈသစ္ျဖစ္ၿပီး၊ မည္သူမွ် ယခင္က သမၼာက်မ္းစာထဲတြင္ မွတ္တမ္းတင္ မထားခဲ့ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ယေန႔တြင္ ဘုရားသခင္သည္ လူ႔ဇာတိခံယူၿပီး တ႐ုတ္ႏိုင္ငံ၌ အျခားေ႐ြးေကာက္ခံရသူမ်ားကို ေ႐ြးထားၿပီ ျဖစ္သည္။ ဘုရားသခင္သည္ ထိုလူမ်ား၌ အမႈျပဳသည္၊ သူသည္ ကမာၻႀကီးေပၚက သူ၏အမႈေတာ္မွ ဆက္လက္ေဆာင္႐ြက္ၿပီး၊ ေက်းဇူးေတာ္ေခတ္၏အမႈေတာ္မွ ဆက္ၿပီး ေဆာင္႐ြက္သည္။ ယေန႔၏အမႈေတာ္သည္ လူသားတို႔ မည္သည့္အခါကမွ် မေလွ်ာက္ဖူးေသးသည့္ လမ္းေၾကာင္းျဖစ္ၿပီး မည္သူကမွ မျမင္ဖူးသည့္ လမ္းခရီးျဖစ္သည္။ ယင္းသည္ ယခင္ မည္သည့္အခါမွ် မလုပ္ခဲ့ဖူးသည့္ အမႈေတာ္ျဖစ္သည္၊ ယင္းသည္ ကမာၻႀကီးေပၚက ဘုရားသခင္၏ ေနာက္ဆုံးအမႈေတာ္ ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ယခင္ မည္သည့္အခါမွ် မလုပ္ခဲ့ဖူးသည့္ အလုပ္သည္ သမိုင္းမဟုတ္ေပ၊ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ပစၥဳပၸန္သည္ ပစၥဳပၸန္သာျဖစ္ၿပီး၊ အတိတ္ျဖစ္သြားရန္ လိုေသး၍ ျဖစ္သည္။ ဘုရားသခင္သည္ ပိုႀကီးမားသည့္၊ ပိုသစ္သည့္အမႈကို ဣသေရလ၏ ျပင္ပ၊ ကမာၻႀကီးေပၚမွာ ျပဳလုပ္ခဲ့ၿပီးေၾကာင္း၊ ထိုအမႈသည္ ဣသေရလ၏ နယ္ပယ္အျပင္ထိ ေက်ာ္လြန္ႏွင့္ၿပီး၊ ပေရာဖက္မ်ား၏ ႀကိဳတင္ေဟာၾကားခ်က္မ်ားကို ေက်ာ္လြန္လ်က္ ေရာက္ရွိႏွင့္ၿပီးျဖစ္ေၾကာင္း၊ ယင္းသည္ ပေရာဖက္ျပဳခ်က္မ်ား၌ မပါဝင္သည့္ အသစ္ေသာ အံ့ၾသဖြယ္အမႈ၊ ဣသေရလအျပင္ရွိ ပိုမိုသစ္လြင္သည့္ အမႈ၊ လူသားမ်ား မည္သည့္အခါတြင္မွ် သိနားလည္ႏိုင္မည္ မဟုတ္သကဲ့သို႔ စိတ္ကူးႏိုင္ၾကမည္ မဟုတ္သည့္ အမႈျဖစ္ေၾကာင္းကို လူမ်ားက မသိၾကေပ။ သမၼာက်မ္းစာထဲ၌ ယင္းကဲ့သို႔ေသာအမႈ၏ ျပည့္စုံစြာ ရွင္းလင္းေဖာ္ျပထားေသာ မွတ္တမ္းမ်ား မည္သို႔ ပါဝင္ႏိုင္မည္နည္း။ မည္သူသည္ ယေန႔အမႈ၏ တစ္ခ်က္ခ်င္းစီကို မည္သည့္ အရာကိုမွ် ထိန္ခ်န္မထားဘဲ၊ ႀကိဳတင္ၿပီး မွတ္တမ္းတင္ေပးႏိုင္ခဲ့မည္နည္း။ မည္သူကမ်ား ေဟာင္းႏြမ္းလွသည့္ ထိုစာအုပ္ထဲ၌ ယခုကဲ့သို႔ ပိုမို ႀကီးျမတ္ၿပီး ပို၍ ဉာဏ္ပညာရွိကာ၊ အစဥ္အလာကို အာခံသည့္ အမႈကို မွတ္တမ္းတင္ေပးႏိုင္ခဲ့မည္နည္း။ ယေန႔အမႈသည္ သမိုင္းမဟုတ္ေပ၊ သို႔ျဖစ္၍ သင္က ယေန႔၏လမ္းေၾကာင္း အသစ္အတိုင္း ေလွ်ာက္သြားခ်င္ပါက၊ သင္သည္ သမၼာက်မ္းစာမွ ေသြဖည္ရမည္ျဖစ္သည္၊ သင္သည္ သမၼာက်မ္းစာထဲက အနာဂတၱိက်မ္း စာအုပ္မ်ား သို႔မဟုတ္ သမိုင္းကို ေက်ာ္လြန္ၿပီးသြားရမည္။ သို႔ျဖစ္မွသာ သင္သည္ လမ္းေၾကာင္းအသစ္ကို မွန္ကန္စြာ ေလွ်ာက္ႏိုင္မည္ ျဖစ္သည္၊ ထို႔အျပင္ ထိုအခါက်မွသာ သင္သည္ ေလာကသစ္ႏွင့္ အမႈသစ္ထဲကို ဝင္ေရာက္ႏိုင္မည္ ျဖစ္သည္။ ယေန႔ သင့္ကို သမၼာက်မ္းစာ မဖတ္ၾကားေတာ့ရန္ မွာၾကားေနရသည္မွာ၊ သမၼာက်မ္းစာႏွင့္ ကြဲျပားသည့္ အျခားအမႈတစ္ခု ရွိေနရသည္မွာ၊ ဘုရားသခင္က သမၼာက်မ္းစာထဲ၌ ပိုသစ္ၿပီး ပိုအေသးစိတ္က်သည့္ လက္ေတြ႕လုပ္ေဆာင္မႈကို ရွာမၾကည့္သည္မွာ၊ ၎အစား သမၼာက်မ္းစာ ျပင္ပ၌ ပိုႀကီးျမတ္သည့္အမႈ ရွိေနသည္မွာ အဘယ္ေၾကာင့္နည္း ဆိုသည္ကို သင္ နားလည္ရမည္။ ဤသည္အားလုံးသည္ သင္တို႔ နားလည္သင့္သည့္ အရာျဖစ္သည္။” (သိုးသငယ္ ဖြင့္သည့္ စာေစာင္ “သမၼာက်မ္းစာႏွင့္ ပတ္သက္၍ (၁)”) ဘုရားရဲ႕အမႈေတာ္သစ္ အဆင့္တစ္ခုမွာ အမႈေတာ္ေဟာင္းက အသုံးမဝင္ေတာ့ဘူးဆိုတာကို ဒီမွာ ကြၽန္မ ျမင္သြားတယ္။ ေခတ္သစ္တစ္ခုစီမွာ ဘုရားက အမႈေတာ္သစ္ကို ျပဳတဲ့အျပင္၊ လူေတြအတြက္ သတ္မွတ္ခ်က္အသစ္ေတြလည္း ရွိတယ္။ တခ်ိဳ႕စည္းမ်ဥ္းစည္းကမ္းေဟာင္းေတြက အသုံးမဝင္ေတာ့သလို၊ ေခတ္သစ္နဲ႔ မသက္ဆိုင္ေတာ့တဲ့အတြက္ ေစာင့္ထိန္းဖို႔ မလိုအပ္ဘူး။ ဒီေနရာမွာ ကြၽန္မ သတိရသြားတယ္၊ ဓမၼေဟာင္းက်မ္းထဲက ပညတ္ေတာ္ေခတ္မွာ ဘုရားက ပညတ္ကို နာခံၾကေအာင္ ျပ႒ာန္းဖို႔အတြက္ ေမာေရွကို အသုံးျပဳခဲ့တယ္ေလ။ ပညတ္ကို ခ်ိဳးေဖာက္တဲ့လူတိုင္းက အျပစ္ေျဖရာယဇ္ေတြကို လုပ္ခဲ့ၾကရတယ္၊ မဟုတ္ရင္ အျပစ္ဒဏ္ေပးခံၾကရတယ္။ အဲဒီေခတ္ရဲ႕လူေတြက ဘုရားရဲ႕သတ္မွတ္ခ်က္ေတြနဲ႔အညီ ပညတ္ကို နာခံခဲ့ၾကတယ္။ ဘယ္သူကမွ မခ်ိဳးေဖာက္ဝံ့ခဲ့ၾကဘူး။ ဓမၼသစ္က်မ္းေခတ္မွာက်ေတာ့၊ ဘုရားက လူ႔ဇာတိခံယူၿပီးေတာ့၊ လူသားအတြက္ အျပစ္ေျဖရာယဇ္အေနနဲ႔ ကားတိုင္တင္ခံခဲ့တယ္။ အဲဒါက လူေတြကို အျပစ္ျဖစ္ျခင္း အေျခအေနကေန ေ႐ြးႏုတ္ေပးခဲ့တာ။ လူတစ္ေယာက္က အျပစ္လုပ္မိရင္၊ သခင့္နာမေတာ္မွာ ဆုေတာင္းဖို႔ အျပစ္ဝန္ခံၿပီး ေနာင္တရဖို႔ပဲ လိုတယ္။ အဲဒါဆို သူတို႔အျပစ္ေတြ ခြင့္လႊတ္ေပးခံရမယ္။ အျပစ္ေျဖရာယဇ္ေတြ မလိုအပ္ေတာ့တဲ့အျပင္၊ ပညတ္ကို မလိုက္နာႏိုင္တဲ့အတြက္ ဘုရားရဲ႕အျပစ္စီရင္ျခင္းကိုလည္း ခံရမွာမဟုတ္ဘူး။ အဲဒီေတာ့ ဓမၼသစ္က်မ္းေခတ္က လူေတြအတြက္ ဓမၼေဟာင္းက်မ္းေခတ္ရဲ႕ တခ်ိဳ႕သတ္မွတ္ခ်က္ေတြက အသုံးမဝင္ေတာ့ဘူး မဟုတ္ဘူးလား။ ဓမၼသစ္က်မ္းေခတ္က လူေတြက ဓမၼေဟာင္းက်မ္းစည္းမ်ဥ္းေတြကို လိုက္နာၿပီး၊ သခင္ေယရႈရဲ႕ ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြနဲ႔ အမႈေတာ္ကို ျငင္းပယ္ခဲ့တယ္ဆိုရင္၊ ဖယ္ရွင္းခံၾကရမွာ မဟုတ္ဘူးလား။ ဘုရားကို ယုံၾကည္တယ္ဆိုတာ သမၼာက်မ္းကို လိုက္နာဖို႔ လိုအပ္တယ္၊ ဘယ္လိုအေျခအေနမ်ိဳးမွာျဖစ္ျဖစ္ က်မ္းစာကို ေသြဖည္လို႔မရဘူးဆိုၿပီး ကြၽန္မက ဟိုအရင္က ထင္ခဲ့ဖူးတယ္။ ဒါေပမဲ့ အခုခ်ိန္မွာ ဘုရားက အမႈေတာ္သစ္ကို ျပဳေနတယ္၊ ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္သစ္ေတြကို ေဖာ္ျပထားတယ္။ ဒီေတာ့ ကြၽန္မက သမၼာက်မ္းကိုပဲ မျဖစ္မေန လိုက္နာေနမယ္ဆိုရင္၊ အေဟာင္းကိုပဲ ဖက္တြယ္ေနတာ မဟုတ္ဘူးလား။ က်မ္းစာကို ေသြဖည္တယ္ဆိုတာ ဘုရားကို မယုံၾကည္တဲ့သေဘာပဲလို႔ ကြၽန္မက ယူဆခဲ့တာ။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီအျမင္က အဓိပၸာယ္မရွိဘူး ျဖစ္ေနတယ္ေလ။ ဒီက်မ္းပိုဒ္ေတြမွာ ေျပာထားေသးတာက၊ ဓမၼေဟာင္းနဲ႔ ဓမၼသစ္က်မ္းေတြဆိုတာ ဘုရားသခင္ ျပဳခဲ့တဲ့အမႈေတာ္ကို မွတ္တမ္းတင္ထားတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဘုရားရဲ႕အမႈေတာ္ ၿပီးဆုံးသြားတဲ့ေနာက္မွာ၊ တပည့္ေတာ္ေတြက ဘုရားျပဳခဲ့တဲ့ အမႈေတာ္နဲ႔ မိန႔္ဆိုခဲ့တဲ့ ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြကို မွတ္တမ္းျပဳခဲ့ၾကတယ္။ ၿပီးေတာ့မွ ေနာက္မ်ိဳးဆက္ေတြက သမၼာက်မ္းကို ဖန္တီးဖို႔အတြက္ ဒီမွတ္တမ္းေတြကို စုစည္းခဲ့ၾကတာပဲ။ သခင္က ေနာက္ဆုံးေသာကာလမွာ သူ ျပန္ႂကြလာမယ္လို႔ ကတိေပးခဲ့တယ္ေလ။ အဲဒီေတာ့ ဘုရားရဲ႕ေနာက္ဆုံးေသာကာလ အမႈေတာ္နဲ႔ ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္သစ္ေတြကို သမၼာက်မ္းထဲမွာ ဘယ္လိုလုပ္ ႀကိဳၿပီး ေရးထားႏိုင္မွာလဲ။ ကြၽန္မလည္း ဒီႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြကို ဆင္ျခင္ၾကည့္ေလေလ၊ အျဖစ္မွန္ေတြနဲ႔ ကိုက္ညီတယ္လို႔ ပိုၿပီး နားလည္လာေလပဲ။ ဒီႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြက မွန္ကန္ေနေတာ့၊ ကြၽန္မလည္း ဘုရားရဲ႕ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္သစ္ေတြနဲ႔ အမႈေတာ္က သမၼာက်မ္းျပင္ပမွာပဲ ရွိလိမ့္မယ္ဆိုတာကို ပိုၿပီးေတာ့ ေသခ်ာသြားတယ္။ ဟိုအရင္ကေတာ့ ကြၽန္မက ဘုရားရဲ႕ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြကို က်မ္းစာျပင္ပမွာ ရွိေတာ့မွာမဟုတ္ဘူးလို႔ပဲ ထင္ခဲ့တာ။ ဒါက မွားေနတယ္ေလ။ ကိုယ့္ကိုယ္ပိုင္အယူအဆနဲ႔ အထင္သက္သက္ပဲ။

ႏွစ္ေပါင္းႏွစ္ေထာင္လုံးလုံးမွာ၊ သမၼာက်မ္းကို အဲဒီလို ေစ့ေစ့စပ္စပ္နဲ႔ အားေကာင္းတဲ့ အေျချပဳခ်က္မ်ိဳးနဲ႔ စိစစ္ျပႏိုင္တာမ်ိဳး၊ ဒါမွမဟုတ္ ဒီလိုနက္နဲမႈေတြကို ထုတ္ေဖာ္ျပႏိုင္တာမ်ိဳးဆိုတာ တစ္ေယာက္မွမရွိခဲ့ဘူး။ ဘယ္လိုလူမဆို အဲဒီလို လုပ္ႏိုင္ပါ့မလား။ လူတစ္ေယာက္က အဲဒီလို ၾသဇာအာဏာမ်ိဳးနဲ႔ ေျပာဆိုႏိုင္ပါ့မလား။ ဒါက ဘုရားရဲ႕အသံေတာ္ မဟုတ္ဘူးလား။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကြၽန္မလည္း ရတနာတစ္ခု ရသြားသလိုမ်ိဳး၊ ေတာ္ေတာ္ကို စိတ္လႈပ္ရွားသြားတာ။ ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္စာအုပ္ကို လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ ပိုက္ၿပီး၊ ေလးေလးနက္နက္ အျမတ္တႏိုးထားမိတယ္။ အဲဒီေနာက္မွာ ကြၽန္မက သိုးသငယ္ ဖြင့္သည့္ စာေစာင္ ကို ဆက္ဖတ္တယ္။ မိုးလင္းကေန မိုးခ်ဳပ္အထိ ဆုေတာင္းလိုက္၊ ရွာေဖြလိုက္နဲ႔ ဖတ္ၾကည့္တယ္။ ဒီႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြက ဖတ္ၾကည့္ေလေလ၊ သိပ္ေကာင္းေလေလပဲလို႔ ခံစားရတယ္။ သခင့္ကို ယုံၾကည္လာတဲ့ ႏွစ္ေပါင္းႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္မွာ ကြၽန္မ မၾကားဖူးခဲ့တာေတြ၊ နားမလည္ခဲ့တာေတြပဲ။ ဖတ္ၾကည့္ေလေလ ေတာင့္တမႈက ပိုၿပီး ႀကီးလာေလေလပဲ။ ကိုယ့္စိတ္ႏွလုံးထဲမွာ မီးေလး ေတာက္ေနသလိုမ်ိဳးေပါ့။ စဖတ္လိုက္တာနဲ႔ မရပ္ခ်င္ေတာ့ဘူး။ က်မ္းပိုဒ္တိုေလး နည္းနည္းနဲ႔တင္ ကြၽန္မ အမ်ားႀကီး ရသြားတယ္။ ဒါေတြက ျပန္ႂကြလာတဲ့သခင္ ေဖာ္ျပထားတဲ့ ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြပဲဆိုတာ တကယ္ ျဖစ္ႏိုင္တယ္လို႔ပဲ ခံစားမိတယ္။ အဲဒီတုန္းက တခ်ိဳ႕အမႈေတာ္ေဆာင္ေတြကို ကြၽန္မနဲ႔အတူ ရွာေဖြဖို႔ ေျပာခ်င္တာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ အမႈေတာ္ေဆာင္ေတြအားလုံးက ဆရာေတာ္ကို နာခံၿပီး အေရွ႕အရပ္မွလွ်ပ္ျပက္ျခင္းကို ဆန႔္က်င္တယ္လို႔ ကြၽန္မ နားလည္ထားတယ္။ သူတို႔က ရွာေဖြခ်င္တဲ့သေဘာမ်ိဳးနဲ႔ စူးစမ္းၾကမွာ မဟုတ္ဘူး။ အဲဒါနဲ႔ သူတို႔နဲ႔အတူ ရွာေဖြဖို႔စိတ္ကူးကို လက္ေလွ်ာ့လိုက္တယ္။ အဲဒီအစား သခင့္ကိုပဲ တိတ္တိတ္ေလး ဆုေတာင္းတယ္။ ကြၽန္မကို လမ္းျပေပးဖို႔ ေတာင္းေလွ်ာက္တယ္။

ေနာက္ေတာ့ အနႏၲတန္ခိုးရွင္ ဘုရားသခင္ရဲ႕ ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ က်မ္းပိုဒ္တစ္ခုကို ဖတ္မိျပန္ေရာ။ “ယခင္အခ်ိန္မ်ားကေျပာခဲ့သည့္ ဘုရားသခင္၏အိမ္ေတာ္မွ အစျပဳသည့္ တရားစီရင္ျခင္းတြင္၊ ဤႏႈတ္ကပတ္ေတာ္မ်ားထဲမွ ‘တရားစီရင္ျခင္း’ သည္ ေနာက္ဆုံးေသာကာလတြင္ သူ၏ ပလႅင္ေရွ႕သို႔ လာၾကေသာ သူမ်ားအေပၚ ယေန႔ ဘုရားသခင္ခ်မွတ္ေသာ တရားစီရင္ျခင္းကို ရည္ၫႊန္းေပသည္။ ေနာက္ဆုံးေသာကာလ ေရာက္လာၿပီးခ်ိန္တြင္၊ ဘုရားသခင္သည္ ေကာင္းကင္ဘုံတြင္ ႀကီးမားေသာ စားပြဲတစ္လုံးကို တည္ေပလိမ့္မည္၊ ယင္းအေပၚတြင္ အျဖဴေရာင္ စားပြဲခင္းႀကီးကို ျဖန႔္ခင္းထားလိမ့္မည္ျဖစ္ၿပီး၊ ထို႔ေနာက္ လူအားလုံး ေျမေပၚ ဒူးေထာက္လ်က္ႏွင့္ ႀကီးျမတ္ေသာ ပလႅင္ေပၚတြင္ ထိုင္ရင္း၊ သူသည္ လူအသီးသီး၏ အျပစ္မ်ားကို ထုတ္ေဖာ္ျပကာ၊ ထိုသို႔ျဖင့္ ၎တို႔သည္ ေကာင္းကင္ဘုံသို႔ တက္ရမည္၊ သို႔မဟုတ္ ကန႔္မီးအိုင္ထဲသို႔ အပို႔ခံရမည္ဆိုသည္ကို ဆုံးျဖတ္မည္ ဟူသကဲ့သို႔ေသာ သဘာဝလြန္ စိတ္ကူးမ်ားကို ယုံၾကည္ေသာ သူမ်ား ရွိေကာင္းရွိေပမည္။ လူသားက မည္သည့္အရာကို စိတ္ကူးသည္ျဖစ္ေစ၊ ဘုရားသခင္ အမႈ၏ အႏွစ္သာရကို မေျပာင္းလဲႏိုင္ေပ။ လူသား၏ စိတ္ကူးစိတ္သန္းမ်ားသည္ လူသား၏ အေတြးမ်ားမွ ဖန္တီးမႈမ်ားသာ ျဖစ္သည္။ ယင္းတို႔သည္ လူသား၏ဦးေႏွာက္မွ လာသည္၊ လူသား ျမင္ၿပီးၾကားၿပီးေသာ အရာမ်ားမွ ေပါင္း႐ုံးကာ ဆက္စပ္ယူထားျခင္း ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ငါေျပာမည္၊ စိတ္ကူးေပါက္သည့္ ပုံရိပ္မ်ားက မည္မွ်ေတာက္ပသည္ျဖစ္ေစ၊ ယင္းတို႔သည္ ကာတြန္း႐ုပ္ပုံမ်ားသာ ျဖစ္ၿပီး၊ ဘုရားသခင္၏ အမႈ၏ အစီအစဥ္ကို အစားထိုးႏိုင္စြမ္း မရွိေခ်။ အဆုံးတြင္၊ လူသားသည္ စာတန္၏ ေဖာက္ျပန္ပ်က္စီးေစျခင္း ခံရၿပီးျဖစ္သည္၊ ထို႔ေၾကာင့္ သူသည္ ဘုရားသခင္၏ အေတြးမ်ားကို အဘယ္သို႔ နားလည္ သေဘာေပါက္ႏိုင္မည္နည္း။...ဘုရားသခင္၏ တရားစီရင္ျခင္း အမႈကို အံ့ၾသဖြယ္ျဖစ္ဖို႔ အေယာက္တိုင္း စိတ္ကူးၾက၏။ သို႔ေသာ္၊ ဘုရားသခင္သည္ တရားစီရင္ျခင္းအမႈကို လူသားအလယ္ အခ်ိန္ၾကာျမင့္စြာကတည္းက စတင္ၿပီးသည့္အခ်ိန္တြင္၊ သင္သည္ ထိုင္းမႈိင္းေလးကန္ေသာ အိပ္စက္ျခင္းျဖင့္ ဝင္ေကြးေနသည္ကို သင္သိသေလာ။ ဘုရားသခင္၏ တရားစီရင္ျခင္းအမႈသည္ တရားဝင္ စတင္ၿပီးျဖစ္သည္ဟု သင္ထင္သည့္အခ်ိန္တြင္၊ ဘုရားသခင္သည္ ေကာင္းကင္ႏွင့္ ေျမႀကီးကို အသစ္တဖန္ ျပဳလုပ္ႏွင့္ၿပီးျဖစ္လိမ့္မည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္၊ သင္သည္ ဘဝ၏အဓိပၸာယ္ကို နားလည္လာၿပီးျဖစ္႐ုံမွ်သာ ျဖစ္ေကာင္း ျဖစ္ေပမည္၊ သို႔ေသာ္ ဘုရားသခင္၏ မငဲ့ညႇာေသာ ျပစ္ဒဏ္ေပးျခင္းအမႈသည္ သင့္အား ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ အိပ္ေမာက်ေနဆဲတြင္ ငရဲထဲသို႔ ေခၚေဆာင္သြား လိမ့္မည္။ ထိုအခါမွသာ ဘုရားသခင္၏ စီရင္ျခင္းအမႈသည္ အဆုံးသတ္ႏွင့္ၿပီးျဖစ္သည္ကို သင္ ႐ုတ္တရက္ နားလည္လိမ့္မည္။” (သိုးသငယ္ ဖြင့္သည့္ စာေစာင္ “ခရစ္ေတာ္သည္ တရားစီရင္ျခင္း အမႈကို သမၼာတရားျဖင့္ ေဆာင္႐ြက္၏”) ဒီက်မ္းပိုဒ္ကို ပထမဆုံး ဖတ္မိခ်ိန္မွာ ကြၽန္မ နားမလည္ခဲ့ဘူး။ ကြၽန္မ စဥ္းစားတာက၊ “ေနာက္ဆုံးေသာကာလမွာ ဘုရားရဲ႕ တရားစီရင္ျခင္းအမႈဆိုတာ ပလႅင္ျဖဴႀကီးထက္ကေန လူတိုင္းကို တရားစီရင္ရင္းနဲ႔ လုပ္ေဆာင္တာ မဟုတ္ဘူးလား။ ဒါက က်မ္းစာလာအေျချပဳခ်က္လည္း ရွိတယ္။ ဒါက လူသားရဲ႕စိတ္ကူးကေန လာတာ ဟုတ္ႏိုင္ပါ့မလား။ ဘာသာေရးေလာကတစ္ခုလုံးကလည္း ဒီလိုပဲ ယုံၾကည္ၾကတယ္” ေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ဘုရားရဲ႕တရားစီရင္ျခင္းအမႈက စတင္ေနၿပီးသားလို႔ ဒီႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြက ေျပာတယ္။ ဒီႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြက ဘာသာေရးေလာကတစ္ခုလုံးရဲ႕ အျမင္ကို ေခ်ဖ်က္လိုက္တယ္လို႔ပဲ ကြၽန္မ ထင္မိတယ္။ ဒါနဲ႔ ကြၽန္မလည္း အဲဒါကို ခ်က္ခ်င္းႀကီး လက္မခံႏိုင္ခဲ့ဘူး။ ဒါေပမဲ့ သမၼာက်မ္းမွာ ေျပာထားတာကို စဥ္းစားမိတယ္၊ “အေၾကာင္းမူကား‌ ေရးထားေသာ ပညတ္တရားသည္ အသက္ကိုသတ္၍ ဝိညာဥ္ေတာ္သည္ကား အသက္ကို ေပးေလ၏။” (ေကာရိန္သုၾသဝါဒစာ ဒုတိယေစာင္ ၃:၆) ဒါက ကြၽန္မအေနနဲ႔ တိုက္႐ိုက္အဓိပၸာယ္ကို အေျခခံၿပီး ဆုံးျဖတ္လို႔မရဘူးဆိုတဲ့ သေဘာပဲေလ။ အဲဒါအျပင္ ဘာသာေရးေလာကက ေဟာေျပာတာေတြက ေသခ်ာေပါက္ မမွန္ကန္ႏိုင္ဘူး။ ဘာသာေရးေလာကဆိုတာ က်မ္းစာထဲက စကားေတြအားလုံးကို ဘုရားရဲ႕ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြဆိုၿပီး သေဘာထားတာ။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီအျမင္ကိုလည္း မွားတယ္လို႔ သက္ေသျပၿပီးသား မဟုတ္ဘူးလား။ ဒီႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြမွာ နက္နဲမႈတစ္ခု ရွိရမယ္လို႔ပဲ ကြၽန္မ ေတြးလိုက္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဆရာေတာ္နဲ႔ တရားေဟာဆရာေတြကို လုံးလုံး ယုံၾကည္ေနမယ့္အစား၊ ေနာက္ဆုံးေသာကာလမွာ သခင္က လူတိုင္းကို ဘယ္လိုတရားစီရင္လဲဆိုတာကို ဒီႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြထဲမွာပဲ ငါ့အေနနဲ႔ ရွာေဖြသင့္တယ္ေပါ့။ အဲဒါနဲ႔ သခင့္ကိုပဲ ဆုေတာင္းတယ္။ ကြၽန္မကို လမ္းျပေပးဖို႔ ေတာင္းေလွ်ာက္တယ္။

တစ္ရက္က်ေတာ့ ဒီက်မ္းပိုဒ္ကို စာအုပ္ထဲမွာ ေတြ႕လိုက္ရတယ္။ အနႏၲတန္ခိုးရွင္ ဘုရားသခင္ ေျပာသည္မွာ- “ဘုရားသခင္သည္ လူသား၏ အယူအဆမ်ားအတိုင္း အမႈျပဳသေလာ သို႔မဟုတ္ လူသား၏ အယူအဆမ်ားကို ဆန္႔က်င္လ်က္ အမႈျပဳသေလာ။ လူသား၏ အယူအဆမ်ားအားလုံးသည္ စာတန္ထံမွ ဆင္းသက္လာသည္ မဟုတ္သေလာ။ လူသားအားလုံးသည္ စာတန္အားျဖင့္ ေဖာက္ျပန္ပ်က္စီးၿပီးျဖစ္သည္ မဟုတ္ေလာ။ ဘုရားသခင္သည္ သူ၏ အမႈကို လူသား၏ အယူအဆမ်ားအတိုင္း လုပ္ေဆာင္ခဲ့ပါက၊ သူသည္ စာတန္ျဖစ္လာမည္ မဟုတ္ေလာ။ သူသည္ သူ၏ ဖန္ဆင္းျခင္းမ်ားႏွင့္ တစ္မ်ိဳးတစ္စားတည္း ျဖစ္လာမည္ မဟုတ္ေလာ။ သူ၏ဖန္ဆင္းခံမ်ားသည္ ယခုတြင္ စာတန္၏ ေဖာက္ျပန္ပ်က္စီးေစျခင္းကို အလြန္ခံရၿပီးျဖစ္သည္မွာ လူသားသည္ စာတန္၏ ျပယုဂ္ျဖစ္လာၿပီးျဖစ္သည့္အတြက္၊ ဘုရားသခင္သည္ စာတန္၏ အမႈအရာမ်ားအတိုင္း အမႈျပဳခဲ့မည္ဆိုပါက၊ သူသည္ စာတန္ႏွင့္ တစ္ဖြဲ႕တည္း ျဖစ္ေပမည္ မဟုတ္ေလာ။ လူသည္ ဘုရားသခင္၏ အမႈကို မည္သို႔ နားလည္သေဘာေပါက္ႏိုင္မည္နည္း။ ထို႔ေၾကာင့္ ဘုရားသခင္သည္ လူ၏ အယူအဆမ်ားအတိုင္း မည္သည့္အခါတြင္မွ် အမႈျပဳမည္မဟုတ္သကဲ့သို႔၊ သင္စိတ္ကူးသည့္ နည္းလမ္းမ်ားအတိုင္း မည္သည့္အခါတြင္မွ် အမႈျပဳမည္ မဟုတ္ေပ။” (သိုးသငယ္ ဖြင့္သည့္ စာေစာင္ “ဘုရားသခင့္အမႈေတာ္၏ ႐ူပါ႐ုံ (၃)”) ဒီႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြကို ထပ္တလဲလဲ ဆင္ျခင္ၾကည့္ရင္းနဲ႔၊ ရင္ထဲမွာ ယူက်ဳံးမရ နာက်င္တာမ်ိဳး၊ ႀကီးႀကီးမားမား အျပစ္ရွိသလိုမ်ိဳး ခံစားလိုက္ရတယ္။ ဟုတ္တာေပါ့၊ ဘုရားက အမႈအရာေတြကို လူသားအယူအဆေတြ၊ စိတ္ကူးေတြအတိုင္း မလုပ္ေဆာင္ဘူးေလ။ သမၼာက်မ္းမွာ ေျပာထားတာကို ကြၽန္မ သြားသတိရတယ္၊ “ဘုရားသခင္၏ဉာဏ္ေတာ္ႏွင့္ အသိပညာသည္ အလြန္ႂကြယ္ဝ၍ နက္နဲလွပါ၏။ ကိုယ္ေတာ္၏ စီရင္ေတာ္မူခ်က္တို႔ကို မည္သူမွ် စူးစမ္း၍ မေတြ႕ႏိုင္။ ကိုယ္ေတာ္၏တရားလမ္းေတာ္တို႔ကိုလည္း မည္သူမွ် နားမလည္ႏိုင္ပါတကား။ မည္သူသည္ ထာဝရဘုရားသခင္၏ စိတ္အႀကံစည္ေတာ္ကို သိႏိုင္မည္နည္း။ မည္သူသည္ ထာဝရဘုရားသခင္၏ အတိုင္ပင္ခံျဖစ္ဖူးသနည္း။” (ေရာမၾသဝါဒစာ ၁၁:၃၃-၃၄) “ထာဝရဘုရားသခင္ မိန႔္ေတာ္မူသည္ကား၊ ငါ၏စိတ္အႀကံစည္ေတာ္သည္ သင္တို႔၏အႀကံအစည္ႏွင့္ မတူ။ ငါ၏အက်င့္သည္လည္း သင္တို႔၏အက်င့္စ႐ိုက္တို႔ႏွင့္ မတူေပ။ မိုးေကာင္းကင္သည္ကား ေျမႀကီးထက္သာ၍ ျမင့္မားသကဲ့သို႔၊ ငါ၏အက်င့္သည္ သင္တို႔၏အက်င့္စ႐ိုက္ထက္လည္းေကာင္း၊ ငါ၏စိတ္အႀကံစည္ေတာ္သည္ သင္တို႔၏အႀကံအစည္ထက္လည္းေကာင္း သာ၍ျမင့္မား၏။” (ေဟရွာယအနာဂတၱိက်မ္း ၅၅:၈-၉) ႏိုင္ငံေတာ္၏ ဧဝံဂလိတရားအေၾကာင္း သက္ေသခံခ်က္ႏွင့္သက္ဆိုင္ေသာ အေမးအေျဖမ်ား စာအုပ္ထဲမွာလည္း အနႏၲတန္ခိုးရွင္ဘုရားသခင္ အသင္းေတာ္ရဲ႕ ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမေတြက မိတ္သဟာယျပဳထားတယ္၊ ဣသေရလလူေတြအားလုံးက ေမရွိယ ျပန္ႂကြလာဖို႔ကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ခဲ့ၾကတယ္ေပါ့။ ဒါေပမဲ့ သူတို႔ကိုယ္ပိုင္ အယူအဆေတြနဲ႔ စိတ္ကူးေတြေၾကာင့္၊ သူတို႔ထင္ခဲ့တာက ေမရွိယဟာ ျပန္ႂကြလာၿပီဆိုရင္ နန္းေတာ္ထဲမွာ ေမြးဖြားလိမ့္မယ္၊ သူဟာ ဘုန္းအာႏုေဘာ္နဲ႔ျပည့္စုံၿပီး သာမန္ထက္ ထူးျခားလိမ့္မယ္၊ ၿပီးေတာ့ သူဟာ တိုက္ပြဲဝင္ဖို႔အတြက္ ဒါဝိဒ္မင္းႀကီးလို သူတို႔ကို ဦးေဆာင္ၿပီး၊ ေရာမအုပ္စိုးမႈေအာက္ကေန ကယ္တင္လိမ့္မယ္ေပါ့။ ဒါေပမဲ့ သခင္ေယရႈ ႂကြလာတဲ့အခ်ိန္မွာ၊ သူက နန္းေတာ္မွာမဟုတ္ဘဲ၊ ႏြားစားခြက္တစ္ခုမွာ ေမြးလာခဲ့တယ္။ လူေတြကိုလည္း စစ္ထြက္ၾကဖို႔ ဦးမေဆာင္ခဲ့ဘူး။ အဲဒီအစား ႏွိမ့္ခ်ျခင္းနဲ႔ သည္းခံျခင္းကိုပဲ ဆုံးမေပးခဲ့တယ္။ လူေတြကို သူတို႔အျပစ္ေတြ ဝန္ခံၿပီး ေနာင္တရၾကဖို႔ ေတာင္းဆိုခဲ့တယ္။ သခင္ေယရႈ ႂကြလာတာက လူသားအယူအဆေတြနဲ႔ မကိုက္ညီခဲ့တဲ့အျပင္၊ သူတို႔ စိတ္ကူးထားသလို မဟုတ္တဲ့အတြက္၊ သူတို႔က ကိုယ္ေတာ့္ကို ျငင္းပယ္ဆန႔္က်င္ၿပီး အသေရဖ်က္ခဲ့ၾကတယ္။ ေနာက္ဆုံး ကိုယ္ေတာ့္ကို ကားတိုင္မွာ သံမႈိစြဲတဲ့အထိ ျဖစ္ကုန္ၿပီး၊ ေမရွိယ ႂကြလာျခင္းကို ေတာင့္တေပမဲ့၊ ဆန႔္က်င္ရႈတ္ခ်မိခဲ့တဲ့ ထာဝရအျပစ္သားေတြ ျဖစ္လာၾကတယ္ေလ။ ကြၽန္မလည္း ဒီႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြကို ဖတ္မိေတာ့၊ ေတာ္ေတာ္ လႈိက္လႈိက္လွဲလွဲ ျဖစ္သြားတာ။ ဟုတ္တာေပါ့၊ ဘုရားရဲ႕အႀကံအစည္ေတြက ကြၽန္မတို႔အတြက္ တကယ္ကို ခက္ခဲနက္နဲလြန္းတယ္။ ဘုရားရဲ႕အမႈေတာ္ဆိုတာလည္း လူသားေတြ စိတ္ကူးႏိုင္တာထက္ကို လုံးလုံး ေက်ာ္လြန္ေနတယ္။ ကြၽန္မအေနနဲ႔ ကိုယ့္အေတြးေတြကို ေဘးဖယ္ၿပီး၊ သခင္က တရားစီရင္ျခင္းအမႈကို ဘယ္လိုျပဳလဲဆိုတာကို အေလးအနက္ ရွာေဖြရမယ္။ ဣသေရလလူေတြလို အမွားမ်ိဳးေတြ မလုပ္မိေအာင္ေပါ့။

ေနာက္ေတာ့ ဘုရားရဲ႕ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ က်မ္းပိုဒ္ႏွစ္ခုကို ထပ္ဖတ္မိတယ္။ အနႏၲတန္ခိုးရွင္ ဘုရားသခင္ ေျပာသည္မွာ- “ေနာက္ဆုံးေသာကာလ ခရစ္ေတာ္သည္ လူသားကို သြန္သင္ရန္၊ လူသား၏အႏွစ္သာရကို ေဖာ္ထုတ္ရန္ႏွင့္ လူသား၏ အျပဳအမူမ်ားႏွင့္ စကားလုံးမ်ားကို စိတ္ျဖာေလ့လာရန္ အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာ သမၼာတရားမ်ားကို အသုံးျပဳ၏။ ဤႏႈတ္ကပတ္ေတာ္မ်ားသည္ လူသား၏တာဝန္၊ လူသားသည္ ဘုရားသခင္ကို မည္သို႔နာခံသင့္ပုံ၊ လူသားသည္ ဘုရားသခင္ကို မည္သို႔သစၥာရွိသင့္ပုံ၊ လူသားသည္ သာမန္လူ႔သဘာဝကို မည္သို႔ အသက္ရွင္ေနထိုင္သင့္ပုံအျပင္၊ ဘုရားသခင္၏ ဉာဏ္ပညာႏွင့္ စိတ္သေဘာထား စသည္တို႔ကဲ့သို႔ေသာ အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာ သမၼာတရားမ်ား ပါဝင္သည္။ ဤႏႈတ္ကပတ္ေတာ္မ်ား အားလုံးသည္ လူသား၏အႏွစ္သာရႏွင့္ သူ၏ေဖာက္ျပန္ပ်က္စီးေနေသာ စိတ္သေဘာထားတို႔ကို ဦးတည္ထားေပသည္။ အထူးသျဖင့္၊ ဘုရားသခင္ကို လူသားက မည္သို႔ ပစ္ပယ္သည္ကို ေဖာ္ထုတ္ျပသည့္ ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္မ်ားမွာ လူသားသည္ စာတန္၏ျပယုဂ္ႏွင့္ ဘုရားသခင္ကိုဆန႔္က်င္သည့္ရန္သူအင္အား တစ္ခု မည္သို႔ျဖစ္သည္ႏွင့္ စပ္လ်ဥ္း၍ ေျပာဆိုထားေပသည္။ သူ၏တရားစီရင္ျခင္းအမႈကို ေဆာင္႐ြက္ရာတြင္၊ ဘုရားသခင္သည္ လူသား၏သဘာဝကို စကားလုံးအနည္းငယ္မွ်ျဖင့္ ရွင္းလင္း႐ုံမွ် ရွင္းလင္းေစသည္ မဟုတ္။ သူသည္ ေရရွည္ႏွင့္ပတ္သက္၍ ေဖာ္ထုတ္သည္၊ ကိုင္တြယ္ေျဖရွင္းၿပီး၊ ျပဳျပင္ေလသည္။ ဤကြဲျပားျခားနားေသာ ေဖာ္ထုတ္ျခင္း၊ ကိုင္တြယ္ေျဖရွင္းျခင္းႏွင့္ ျပဳျပင္ေပးျခင္း နည္းစနစ္အားလုံးကို သာမန္စကားလုံးမ်ားျဖင့္ အစားထိုး၍မရႏိုင္ဘဲ၊ လူသားတြင္ လုံးဝကင္းမဲ့ေနေသာ သမၼာတရားျဖင့္ အစားထိုးႏိုင္ေပသည္။ ဤသို႔ေသာ နည္းလမ္းမ်ားကိုသာ တရားစီရင္မႈဟု ေခၚဆိုႏိုင္သည္။ ဤတရားစီရင္မႈမ်ိဳးမွတစ္ဆင့္သာ လူသားသည္ ခ်ိဳးႏွိမ္ခံရႏိုင္ၿပီး၊ ဘုရားသခင္ႏွင့္ပတ္သက္၍ လုံးလုံးလ်ားလ်ား သိမ္းသြင္းစည္း႐ုံး ခံရႏိုင္သည့္အျပင္၊ ဘုရားသခင္ႏွင့္ ပတ္သက္သည့္ စစ္မွန္ေသာ အသိပညာကို ရရွိႏိုင္ေပသည္။” (သိုးသငယ္ ဖြင့္သည့္ စာေစာင္ “ခရစ္ေတာ္သည္ တရားစီရင္ျခင္း အမႈကို သမၼာတရားျဖင့္ ေဆာင္႐ြက္၏”) “ဘုရားသခင္သည္ မသိလိုက္သည့္အခ်ိန္အခ်ိဳ႕တြင္ ကမာၻေျမေပၚသို႔ ႂကြေကာင္းႂကြလာႏိုင္ၿပီး လူသားထံ ေပၚထြန္းကာ၊ ၿပီးေနာက္ မည္သူ႔ကိုမွ် အလြတ္မေပးဘဲ တစ္ေယာက္ၿပီး တစ္ေယာက္ကို စစ္ေဆးလ်က္၊ လူသားမ်ိဳးႏြယ္ တစ္ရပ္လုံးကို ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် တရားစီရင္မည္ဟု အခ်ိဳ႕က ယုံၾကည္ၾကသည္။ ဤနည္းျဖင့္ ေတြးထင္သူတို႔သည္ လူ႔ဇာတိခံယူျခင္း အမႈ၏ ဤအဆင့္ကို မသိၾကေပ။ ဘုရားသခင္သည္ လူကို တစ္ေယာက္ၿပီး တစ္ေယာက္ တရားမစီရင္သကဲ့သို႔၊ တစ္ေယာက္ၿပီး တစ္ေယာက္ မစစ္ေဆးေပ။ ထိုသို႔ျပဳျခင္းသည္ တရားစီရင္ျခင္းအမႈ ျဖစ္မည္ မဟုတ္ေပ။ လူသားမ်ိဳးႏြယ္ အားလုံး၏ ေဖာက္ျပန္ပ်က္စီးမႈသည္ အတူတူ ျဖစ္သည္ မဟုတ္ေလာ။ လူသားမ်ိဳးႏြယ္ တစ္ရပ္လုံး၏ အႏွစ္သာရသည္ အတူတူ ျဖစ္သည္ မဟုတ္ေလာ။ တရားစီရင္ျခင္း ခံရသည္မွာ လူသားမ်ိဳးႏြယ္၏ ေဖာက္ျပန္ပ်က္စီးေသာ အႏွစ္သာရ၊ စာတန္၏ ေဖာက္ျပန္ပ်က္စီးေစျခင္းခံရသည့္ လူသား၏အႏွစ္သာရႏွင့္ လူသား၏ အျပစ္အားလုံးတို႔ ျဖစ္သည္။ ဘုရားသခင္သည္ လူသား၏ အေသးအဖြဲျဖစ္ၿပီး အေရးမပါေသာ အမွားတို႔ကို တရားမစီရင္ေပ။ တရားစီရင္ျခင္း အမႈသည္ ကိုယ္စားျပဳေသာအရာျဖစ္ၿပီး၊ အထူးသျဖင့္ လူတစ္ဦးတစ္ေယာက္အတြက္ ေဆာင္႐ြက္ျခင္း မဟုတ္ေပ။ ထို႔ထက္ ယင္းသည္ လူသားမ်ိဳးႏြယ္ တစ္ရပ္လုံးႏွင့္ဆိုင္သည့္ တရားစီရင္ျခင္းကို ကိုယ္စားျပဳရန္အလို႔ငွာ လူတစ္စုက တရားစီရင္ျခင္း ခံရသည့္ အမႈျဖစ္သည္။ လူတစ္စုအေပၚ၌ မိမိ၏အမႈကို ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် ေဆာင္႐ြက္ျခင္းအားျဖင့္ လူ႔ဇာတိျဖင့္ ဘုရားသခင္သည္ လူသားတစ္မ်ိဳးႏြယ္လုံး၏အမႈကို ကိုယ္စားျပဳရန္ သူ၏အမႈကို အသုံးျပဳသည္၊ ထို႔ေနာက္တြင္ ယင္းသည္ တျဖည္းျဖည္း ပ်ံ႕ႏွံ႔ေလသည္။ ဤသည္မွာ တရားစီရင္ျခင္းအမႈ ျပဳသည့္ပုံလည္း ျဖစ္သည္။ ဘုရားသခင္သည္ လူတစ္မ်ိဳး၊ သို႔မဟုတ္ လူတစ္စုကို တရားစီရင္သည္ မဟုတ္ဘဲ၊ လူသားမ်ိဳးႏြယ္တစ္ရပ္လုံး၏ မေျဖာင့္မတ္ျခင္း- ဥပမာအားျဖင့္ ဘုရားသခင္ကို လူသား၏ဆန႔္က်င္မႈ၊ သို႔မဟုတ္ လူသား၏ ဘုရားသခင္အေပၚ မေၾကာက္႐ြံ႕မႈ၊ သို႔မဟုတ္ ဘုရားသခင္၏အမႈကို လူသား၏ ေႏွာင့္ယွက္ျခင္း အစရွိသည္တို႔ကို တရားစီရင္သည္။ တရားစီရင္ခံရသည့္အရာမွာ ဘုရားသခင္ကို ဆန႔္က်င္သည့္ လူသားမ်ိဳးႏြယ္၏ အႏွစ္သာရျဖစ္ၿပီး၊ ဤအမႈသည္ ေနာက္ဆုံးေသာကာလ၏ သိမ္းပိုက္ျခင္းအမႈျဖစ္သည္။ လူသားက မ်က္ျမင္ေတြ႕ႀကဳံရသည့္ လူ႔ဇာတိခံ ဘုရားသခင္၏အမႈႏွင့္ ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္သည္ လူသားတို႔ အတိတ္ကာလမ်ားအေတာအတြင္း စိတ္ကူးေပါက္ခဲ့ေသာ ေနာက္ဆုံးေသာကာလ အေတာအတြင္း ပလႅင္ျဖဴႀကီးေရွ႕က တရားစီရင္ျခင္း အမႈျဖစ္သည္။ လူ႔ဇာတိခံ ဘုရားသခင္က လတ္တေလာ လုပ္ေဆာင္လ်က္ရွိေသာ အမႈသည္ ပလႅင္ျဖဴႀကီးေရွ႕ တရားစီရင္ျခင္း အတိအက်ျဖစ္သည္။” (သိုးသငယ္ ဖြင့္သည့္ စာေစာင္ “ေဖာက္ျပန္ပ်က္စီးေနေသာ လူသားမ်ိဳးႏြယ္သည္ လူ႔ဇာတိခံ ဘုရားသခင္၏ ကယ္တင္ျခင္းကို သာ၍လိုအပ္သည္”) ဒီႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြကို ဖတ္ၿပီးသြားေတာ့ ကြၽန္မ တုန္လႈပ္သြားတယ္။ ဘုရားက တရားစီရင္ျခင္းအမႈကို ဘယ္လိုျပဳလဲဆိုတာကို ႏိုင္ငံေတာ္၏ ဧဝံဂလိတရားအေၾကာင္း သက္ေသခံခ်က္ႏွင့္သက္ဆိုင္ေသာ အေမးအေျဖမ်ား စာအုပ္ထဲက မိတ္သဟာယျပဳခ်က္ကို ဖတ္မိေတာ့မွပဲ ကြၽန္မ ေနာက္ဆုံး နားလည္သြားတာ။ ဟိုအရင္ကဆို ကြၽန္မ ထင္ခဲ့တာက၊ ဘုရားသခင္ဟာ ပလႅင္ျဖဴႀကီးထက္မွာ ထိုင္ၿပီး၊ လူသားအေယာက္တိုင္းက ေရွ႕ေတာ္ေမွာက္မွာ ဒူးေထာက္ေနၾကလိမ့္မယ္။ အဲဒီမွာ သူတို႔ရဲ႕အျပစ္ေတြအတြက္ လူတစ္ေယာက္စီတိုင္းကို တရားစီရင္လိမ့္မယ္ေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ဒါက ကြၽန္မရဲ႕ကိုယ္ပိုင္အယူအဆနဲ႔ စိတ္အထင္ေလ။ ဘုရားက လူတစ္ေယာက္စီကို အဲဒီလို တရားစီရင္ဖို႔ဆိုရင္ အခ်ိန္ေတြ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ၾကာသြားမလဲ။ အဲဒီလို အခ်ည္းႏွီးအမႈေတာ္မ်ိဳးကို ဘုရားက လုပ္မွာတဲ့လား။ ေနာက္ဆုံးေသာကာလရဲ႕ တရားစီရင္ျခင္းမွာ ဘုရားက လူေတြကို ဒီလိုတရားစီရင္တာ မဟုတ္ဘူး။ ဘုရားက တရားစီရင္ျခင္းအမႈကို ျပဳဖို႔အတြက္ သမၼာတရားကို ေဖာ္ျပေပးတယ္။ ကြၽန္မတို႔အတြင္းထဲက ဆိုးယုတ္တဲ့ စိတ္သေဘာထားေတြနဲ႔ လြဲမွားတဲ့သဘာဝကို ပစ္မွတ္ထားတယ္။ အဲဒီမွာမွ အရင္းခံျဖစ္တဲ့ အျပစ္လုပ္တတ္ျခင္း၊ ဘုရားကို ခုခံတတ္ျခင္းဆိုတဲ့ ျပႆနာေတြကို ေျဖရွင္းေပးဖို႔အတြက္ တရားစီရင္ၿပီး ထုတ္ေဖာ္ျပတယ္။ ကြၽန္မတို႔က ဘုရားရဲ႕ေနာက္ဆုံးေသာကာလ တရားစီရင္ျခင္းအမႈကို လက္မခံဘဲ၊ သခင္ေယရႈရဲ႕ ေ႐ြးႏုတ္ျခင္းကိုပဲ လက္ခံတယ္ဆိုရင္၊ အျပစ္ရဲ႕အရင္းခံအေၾကာင္းရင္းက ဘယ္ေတာ့မွ ေျပလည္ေတာ့မွာမဟုတ္ဘူး၊ အျပစ္လုပ္တယ္ ဝန္ခံတယ္ဆိုတဲ့ သံသရာထဲမွာပဲ ပိတ္မိေနလိမ့္မယ္။ အျပစ္ရဲ႕အခ်ဳပ္အေႏွာင္ကေန ဘယ္ေတာ့မွ လြတ္မွာမဟုတ္ဘူး။ သမၼာက်မ္းမွာ ေျပာတယ္ေလ၊ “အျပစ္တရား၏အခကား ေသျခင္းေပတည္း” (ေရာမၾသဝါဒစာ ၆:၂၃) “သန႔္ရွင္းျခင္းပါရမီ မရွိလွ်င္၊ အဘယ္သူမွ် ဘုရားသခင္ကို မဖူးမျမင္ရ” (ေဟၿဗဲၾသဝါဒစာ ၁၂:၁၄) ကြၽန္မက ေနာက္ဆုံးေသာကာလရဲ႕ တရားစီရင္ျခင္းကို လက္မခံဘဲ၊ သခင့္ကို ယုံၾကည္တယ္ဆိုရင္၊ အျပစ္ရဲ႕အခ်ဳပ္အေႏွာင္ကေန ဘယ္ေတာ့မွ လြတ္မွာမဟုတ္ဘူး၊ သခင့္ကို ဖူးေတြ႕ဖို႔ ထိုက္တန္မွာမဟုတ္ဘူး၊ သူ႔ႏိုင္ငံေတာ္ဆီ ခ်ီမခံရဖို႔ အရည္အခ်င္းျပည့္မီမွာ မဟုတ္ဘူးဆိုတာကို နားလည္သြားတယ္။ ဘုရားရဲ႕တရားစီရင္ျခင္းအမႈက တကယ္ကို အဓိပၸာယ္ရွိတယ္လို႔ ခံစားမိတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဒီႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြကို ဖတ္ေလေလ၊ စိတ္ႏွလုံးက ပိုၿပီး ၾကည္လင္လာေလပဲ။ ကြၽန္မ ျမင္သြားတာက၊ အနႏၲတန္ခိုးရွင္ ဘုရားသခင္ရဲ႕ ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြဟာ သမၼာတရားပဲ။ ၿပီးေတာ့ ဘုရားသခင္ ျပန္ႂကြတဲ့အခါ လူေတြကို ဘယ္လို တရားစီရင္လဲဆိုတာကို ျပတ္ျပတ္သားသား ရွင္းျပႏိုင္တဲ့ ဝိညာဥ္ေရးရာပုဂၢိဳလ္ေတြဆိုတာ ဘာသာေရးေလာကမွာ တစ္ေယာက္မွမရွိဘူး။ ဒီေန႔ေခတ္မွာ အနႏၲတန္ခိုးရွင္ ဘုရားသခင္ ႂကြလာပါၿပီ။ ဘုရားအိမ္ေတာ္ကေန စတင္တဲ့ တရားစီရင္ျခင္းအမႈကို ျပဳေနပါတယ္။ ဒီလိုအျဖစ္မွန္ေတြနဲ႔ နက္နဲမႈေတြအားလုံးကို ထုတ္ေဖာ္ျပဖို႔အတြက္ သမၼာတရားေတြအမ်ားႀကီးကိုလည္း ေဖာ္ျပထားတယ္။ ဒီအေၾကာင္းအရာေတြကို ပင္ကိုႏႈတ္ထြက္စကားေတြနဲ႔ မိန႔္ဆိုေနတဲ့ ျပန္ႂကြလာတဲ့သခင္ကလြဲရင္ ဘယ္သူက ထင္ထင္ရွားရွား ရွင္းျပႏိုင္မွာလဲ။ ဒါက ဘုရားကိုယ္ေတာ္တိုင္ရဲ႕ အမႈေတာ္ပါ။ ဒီအေၾကာင္းအရာေတြကို ဘုရားကိုယ္ေတာ္တိုင္ပဲ သိတယ္။ အဲဒီလိုနဲ႔ပဲ အခ်ိန္တစ္ခုစာေလာက္ စူးစမ္းၿပီးသြားေတာ့၊ ကြၽန္မ ဆုပ္ကိုင္ထားတဲ့ ဒီဘာသာေရးအယူအဆေတြက ဘုရားရဲ႕ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေၾကာင့္ တျဖည္းျဖည္း ပေပ်ာက္ကုန္တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ကစၿပီး ကြၽန္မလည္း အနႏၲတန္ခိုးရွင္ဘုရားသခင္ လုပ္ေဆာင္ေနတဲ့ အမႈေတာ္ရဲ႕အဆင့္သစ္ကို လုံးဝ ယုံၾကည္လက္ခံသြားတာပါ။ ကိုယ့္တစ္သက္တာမွာ ဘုရားရဲ႕အသံကို ၾကားၿပီး၊ သခင္ ျပန္လာျခင္းကို ႀကိဳဆိုရေလာက္ေအာင္၊ ကြၽန္မက ကံေကာင္းခဲ့တာပါ။ ဒါက ကြၽန္မအတြက္ေတာ့ အထူးတလည္ ခံစားရတာေပါ့။ ေပ်ာ္လြန္းလို႔ ထခုန္ခ်င္စိတ္ပါ ျဖစ္မိတယ္။

ဘုရားသခင္ေက်းဇူးပါပဲ။ ကြၽန္မအေနနဲ႔ သမၼာတရားကို နားလည္ေအာင္၊ မွားယြင္းတဲ့ အယူအဆေတြကို ဖက္တြယ္ေနပါလားဆိုတာ သေဘာေပါက္ေအာင္ လုပ္ေပးခဲ့တဲ့၊ ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္သစ္ေတြ အမ်ားႀကီးကို ဘုရားက မေဖာ္ျပခဲ့ဘူးဆိုရင္၊ ကြၽန္မက ေနာင္တေတြမရဘဲ ေသခ်င္ေသသြားမွာ၊ ကိုယ့္ဆရာေတာ္ကိုပဲ နာခံရင္းနဲ႔၊ ဘုရားရဲ႕အမႈေတာ္သစ္ကို စူးစမ္းဖို႔ ဆက္ၿပီး ျငင္းေနမိဦးမွာ။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ကြၽန္မ စဥ္းစားေသးတယ္။ သခင္ ျပန္လာျခင္း သတင္းေကာင္းကို ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမေတြကို အမ်ားႀကီး ေျပာျပရမယ္၊ အဲဒါမွ သူတို႔လည္း ဆရာေတာ္ရဲ႕အခ်ဳပ္အေႏွာင္ကေန လြတ္ႏိုင္မယ္၊ ဘာသာေရးအယူအဆေတြရဲ႕ ခ်ဳပ္ခ်ယ္တာေတြကို မခံၾကရဘဲ၊ သခင္ ျပန္လာျခင္းကို ႀကိဳဆိုႏိုင္ၾကမယ္ေပါ့။ အဲဒီေနာက္မွာ ကြၽန္မလည္း ကိုယ့္ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမေတြနဲ႔အတူ ဧဝံေဂလိတရား ေဟာေျပာေပးတယ္။ ကိုယ့္မူလအသင္းေတာ္ခြဲက လူေတြအမ်ားႀကီးကို ဘုရားရဲ႕အိမ္ေတာ္ဆီ ပို႔ေပးခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီခုနစ္ႏွစ္ဆိုတဲ့ကာလကို ျပန္စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့၊ ကြၽန္မက အနႏၲတန္ခိုးရွင္ ဘုရားသခင္ရဲ႕ ေနာက္ဆုံးေသာကာလ အမႈေတာ္ကို စူးစမ္းဖို႔ ျငင္းခဲ့႐ုံမကဘူး၊ ကိုယ့္ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမေတြကို အယူအဆေတြနဲ႔ အေတြးမွားေတြ အမ်ားႀကီး သြန္သင္ေပးခဲ့မိေတာ့၊ သူတို႔ကို လွည့္စားသလိုျဖစ္ၿပီး၊ လမ္းမွန္ကို မစူးစမ္းမိေအာင္ ေႏွာင့္ယွက္မိခဲ့တာပါ။ ဘုရားကို ခုခံၿပီး အဲဒီလိုမေကာင္းမႈႀကီး လုပ္ခဲ့မိတာကို စဥ္းစားမိတဲ့အခါ၊ ကြၽန္မ တကယ္ကို ေနာင္တတရားႀကီး ရမိတယ္။ ဘုရားကို ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ပုန္ကန္ခုခံခဲ့မိတယ္ဆိုတဲ့ အမည္းစက္ကို ဘယ္ေတာ့မွ ဖ်က္ပစ္ႏိုင္ေတာ့မွာမဟုတ္ဘူး။ ဒီဘာသာေရးအယူအဆေတြက လူေတြကို ဘယ္ေလာက္အထိ ဒုကၡေပးမွန္း ကြၽန္မ နားလည္ၿပီ။ ကြၽန္မတို႔က ဒီဘာသာေရးအယူအဆေတြကို မစြန႔္လႊတ္ဘဲ၊ သမၼာတရားကိုလည္း မရွာေဖြဘူးဆိုရင္၊ ျပန္ႂကြလာတဲ့သခင္ကို ဘယ္ေတာ့မွ ႀကိဳဆိုႏိုင္ၾကမွာ မဟုတ္ဘူး။ ဘုရားက ကြၽန္မအေပၚ သနားက႐ုဏာထားခဲ့တာ၊ ဒီဘာသာေရးအယူအဆေတြကေန လြတ္ေျမာက္ေစတာ၊ အနႏၲတန္ခိုးရွင္ ဘုရားသခင္ဆီ ဦးလွည့္ဖို႔ အခြင့္ေကာင္းကို ေပးခဲ့တာေတြအတြက္ ကြၽန္မ ေက်းဇူးတင္မိပါတယ္။ ေရွ႕ဆက္ၿပီးလည္း ဘုရားရဲ႕ေမတၱာကို ျပန္ေပးဆပ္ဖို႔အတြက္ ဧဝံေဂလိတရားကို ေဟာေျပာဖို႔ အစြမ္းကုန္ လုပ္ေဆာင္သြားမွာပါ။ ဘုရားေက်းဇူးေတာ္ကို ခ်ီးမြမ္းပါတယ္။