လီ႐ႊမ္း ဖိလစ္ပိုင္ႏိုင္ငံ

၂၀၂၀ ခုႏွစ္၊ ႏိုဝင္ဘာလမွာေပါ့၊ ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမတခ်ိဳ႕က ကြၽန္မရဲ႕လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ အစ္မဝမ္ကို လက္ေတြ႕က်က် အလုပ္မလုပ္ဘူး၊ မမွန္ကန္တဲ့ ေခါင္းေဆာင္တစ္ေယာက္ဆိုၿပီး စြပ္စြဲၾကတယ္။ ကြၽန္မတို႔အထက္လူႀကီးက စစ္ေဆးၿပီးေတာ့၊ ဒါကို မွန္တယ္ဆိုၿပီး အတည္ျပဳတယ္။ သူ႔ကိုလည္း တာဝန္ကေန ျဖဳတ္လိုက္တယ္။ အဲဒါေတြ ၿပီးသြားေတာ့ အထက္လူႀကီးက ကြၽန္မကို ေမးတယ္၊ “မင္းက သူ႔လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ပဲ။ အစ္မဝမ္က အလုပ္ကို လက္ေတြ႕က်က် မလုပ္ဘူးဆိုတာ မင္း မသိဘူးလား” တဲ့။ ကြၽန္မလည္း ထစ္ထစ္ေငါ့ေငါ့နဲ႔ ေသခ်ာ မရွင္းျပႏိုင္ခဲ့ဘူး။ ဒါနဲ႔ ကြၽန္မကို ကိုယ့္တာဝန္မွာ ကိုယ့္အလုပ္တစ္ခုတည္း အာ႐ုံစိုက္တယ္၊ တျခားအလုပ္ကို အေလးမထားဘူး၊ တစ္ကိုယ္ေကာင္းဆန္၊ ႐ြံစရာေကာင္းၿပီး တာဝန္မဲ့တယ္ဆိုၿပီး ကိုင္တြယ္ေျဖရွင္းတယ္။ ေနာက္ေတာ့ က်န္တဲ့လူေတြကလည္း ကြၽန္မက အစ္မဝမ္ကို ကာကြယ္ေပးတယ္၊ သူ႔အတြက္ ဖုံးဖိေပးတယ္ဆိုၿပီး ေျပာၾကတယ္။ အဲဒီလိုပတ္ဝန္းက်င္မ်ိဳးနဲ႔ ရင္ဆိုင္ရေတာ့၊ ကြၽန္မလည္း ငါ သင္ယူရမယ့္ သင္ခန္းစာေတြ ရွိရမယ္ဆိုတာ သိတယ္။ ဒါနဲ႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ စၿပီး ဆင္ျခင္ၾကည့္တယ္။ အစ္မဝမ္ ထုတ္ပယ္မခံရခင္တုန္းက၊ သူ႔ကို စြပ္စြဲထားတဲ့ တိုင္ၾကားစာတစ္ခုကို ကြၽန္မ ရခဲ့တယ္။ ဧဝံေဂလိအက်ိဳးေဆာင္ေတြ ေရးထားတဲ့ အဲဒီစာထဲမွာ သူက အလုပ္ကို လက္ေတြ႕က်က်မလုပ္ဘူး၊ ဧဝံေဂလိအက်ိဳးေဆာင္ေတြမွာ အခက္အခဲေတြ ရွိတဲ့အခါ ေျဖရွင္းေပးဖို႔အတြက္ သူက သမၼာတရားနဲ႔ မိတ္သဟာယမျပဳဘူး၊ အလုပ္ရဲ႕တိုးတက္မႈကိုလည္း ေမးတယ္ဆို႐ုံပဲ ရွိတယ္ဆိုၿပီး တိုင္ၾကားထားတာ။ ၿပီးေတာ့ တာဝန္ေတြ လုပ္ေဆာင္ေနတဲ့ ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမေတြရဲ႕ အေျခအေနကိုလည္း သူက ေမးခဲတယ္တဲ့။ ေမးၿပီဆိုရင္လည္း သူက ဝတ္ေက်တမ္းေက်သေဘာပဲ ေမးတယ္ေပါ့။ စည္းေဝးပြဲေတြမွာ ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမေတြက ေမးခြန္းေတြ ေမးၿပီဆိုရင္၊ သူက ဝတ္ေက်တမ္းေက် စကားနည္းနည္း ေျပာၿပီး ထြက္သြားေရာတဲ့။ တကယ့္ျပႆနာေတြကို မေျဖရွင္းေပးဘူးေပါ့။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကြၽန္မက အဲဒါကို သိပ္ၿပီး မယုံၾကည္မိဘူး။ အစ္မဝမ္က အလုပ္ကို လက္ေတြ႕က်က် မလုပ္ဘူးဆိုတာ ျဖစ္ႏိုင္ပါ့မလားေပါ့။ သူက ဧဝံေဂလိအလုပ္အတြက္ တာဝန္ရွိတဲ့အျပင္၊ ဗီဒီယိုအလုပ္မွာလည္း တာဝန္ယူရတယ္။ ဗီဒီယိုအလုပ္ ေနာက္ဆက္တြဲေတြနဲ႔ အလုပ္မ်ားေနတာ ျဖစ္ရမယ္လို႔ ထင္မိတာ။ အဲဒီေတာ့ ဧဝံေဂလိအလုပ္ လုပ္ေနတဲ့ ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမေတြရဲ႕ ျပႆနာေတြကို ေျဖရွင္းဖို႔ သူ႔မွာ အခ်ိန္မရွိဘူးေပါ့။ အစ္မဝမ္က အလုပ္က႑ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားအတြက္ တာဝန္ယူရတာ။ ဒီေတာ့ အလုပ္တိုင္းကို ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ မကိုင္တြယ္ႏိုင္တာ ပုံမွန္ပဲလို႔ ထင္မိတယ္။ အထက္လူႀကီးက အလုပ္တိုးတက္မႈအေၾကာင္း လာေမးတဲ့အခါတိုင္း၊ သူက လည္လည္ပတ္ပတ္ ေျဖႏိုင္တယ္။ သူသာ အလုပ္ကို အမွန္တကယ္ မလုပ္ဘူးဆိုရင္၊ ဒီအေျခအေနေတြကို ဘယ္လိုလုပ္ ထိန္းသိမ္းတတ္မွာလဲ။ သူတို႔က အစ္မဝမ္ကို မွန္မွန္ကန္ကန္ သေဘာမထားတာ၊ သူ႔အခက္အခဲေတြကို ထည့္မစဥ္းစားတာေကာ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးလား။ ၿပီးေတာ့ သူက မဟာလူသားမဟုတ္ဘူး။ အရာရာတိုင္းကို ေကာင္းေအာင္ မလုပ္ႏိုင္ဘူး။ ရွိသမွ်ဟာတိုင္းအတြက္ သူ႔ကို အျပစ္တင္လို႔ မရဘူးေလ။ ကြၽန္မလည္း ဒီလိုစဥ္းစားမိေတာ့၊ တိုင္စာကို ေလးေလးနက္နက္ မထားခဲ့ဘူး။ ဧဝံေဂလိႀကီးၾကပ္သူကို ရွိေနတဲ့အေျခအေနအတိုင္းပဲ ေျပာျပလိုက္တယ္။ ေနာက္ေတာ့ ႀကီးၾကပ္သူက ကြၽန္မကို စာထဲမွာပါတာေတြက အေျခခံအားျဖင့္ မွန္ေနတယ္ဆိုၿပီး ေျပာလာတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကြၽန္မက အဲဒါကို ေလးေလးနက္နက္ သေဘာမထားေသးဘူး။ အလုပ္မွာ လမ္းလြဲတာေတြ၊ ခ်ိဳ႕ယြင္းတာေတြ မျဖစ္ဘူးဆိုတဲ့ ေခါင္းေဆာင္မ်ိဳး၊ အက်ိဳးေဆာင္မ်ိဳး မရွိဘူးလို႔ပဲ ထင္မိတယ္။ ျပႆနာအႀကီးႀကီးလည္း မဟုတ္ဘူး။ ဒီေတာ့ အဲဒီေလာက္ေလးကို အေလးထားေနဖို႔ မလိုဘူးေပါ့။ ကြၽန္မလည္း အဲဒီအတိုင္းပဲ ထားလိုက္တယ္။ အခုခ်ိန္မွာ စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ ေၾကာက္ဖို႔ေကာင္းလိုက္တာ။ တိုင္စာကို ရၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ ကြၽန္မက ဘာျဖစ္လို႔ အေသးစိတ္ မစုံစမ္း မစစ္ေဆးခဲ့တာလဲ။ အဲဒါကို ဘယ္လို ကိုင္တြယ္မလဲဆိုတာကို အက်ိဳးေဆာင္ေတြနဲ႔ မေဆြးေႏြးမိခဲ့ဘူး၊ ကိုယ့္အထက္လူႀကီးကိုလည္း မေျပာခဲ့ဘူး။ စာကို တိတ္တိတ္ေလးပဲ ေခ်ာင္ထိုးထားလိုက္တာ။ ဒါက အစ္မဝမ္အတြက္ ဖုံးဖိေပးေနတာ မဟုတ္ဘူးလား။ အဲဒါကို စဥ္းစားေလေလ ပိုၿပီး ဝမ္းနည္းရေလပဲ။ ကြၽန္မ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္လည္း ေမးမိတယ္၊ ငါ့လုပ္ေဆာင္ခ်က္ေတြမွာ ဘာျဖစ္လို႔ စည္းမ်ဥ္းစည္းကမ္းေတြ မရွိခဲ့တာလဲ။ ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမေတြက ေခါင္းေဆာင္အတုဆိုၿပီး တိုင္ၾကားရတဲ့အထိ အေရးႀကီးတဲ့ ကိစၥမ်ိဳးမွာ၊ ငါက ဘယ္လိုျဖစ္ၿပီး လြယ္လြယ္ႀကီး လႊတ္ေပးလိုက္ရတာလဲ။ အစ္မဝမ္ကို အမွန္တကယ္ အလုပ္လုပ္ႏိုင္တယ္ဆိုၿပီး ဘာျဖစ္လို႔ ငါက ေသခ်ာလြန္းခဲ့တာလဲ။ ဒီကိစၥမွာ ငါက ဘာကို အေျခခံထားတာလဲေပါ့။

ေနာက္ေတာ့ ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ က်မ္းတစ္ပိုဒ္ကို ဖတ္ၿပီးေတာ့မွ၊ ဒီကိစၥကို ကြၽန္မ နည္းနည္း နားလည္မႈရသြားတယ္။ “ေခါင္းေဆာင္တစ္ေယာက္သည္ ၎၏တာဝန္ဝတၱရားမ်ားကို ျဖည့္ဆည္းေနျခင္းရွိမရွိ၊ အေယာင္ေဆာင္ေခါင္းေဆာင္တစ္ေယာက္ ဟုတ္မဟုတ္ကို မည္သို႔အကဲျဖတ္ႏိုင္မည္နည္း။ အေျခခံအက်ဆုံးအရာမွာ ၎တို႔သည္ တကယ့္အလုပ္ကို လုပ္ႏိုင္ျခင္းရွိမရွိ၊ ၎တို႔တြင္ ဤအစြမ္းအစ ရွိမရွိကို ၾကည့္ရန္ျဖစ္သည္။ ဒုတိယအေနျဖင့္ ၎တို႔သည္ တကယ့္အလုပ္ကို အမွန္တကယ္ လုပ္ေဆာင္ျခင္း ရွိမရွိကို ၾကည့္ေလာ့။ ၎တို႔ႏႈတ္က ေျပာသည့္အရာမ်ားႏွင့္ သမၼာတရားအေပၚ မည္သည့္နားလည္ျခင္းမ်ိဳး ၎တို႔ ရွိသည္တို႔ကို လ်စ္လ်ဴရႈေလာ့။ ၎တို႔က အေပၚယံအလုပ္ကို လုပ္သည့္အခါ၊ ၎တို႔၌ အစြမ္းအစရွိမရွိ၊ ၎တို႔၌ ပါရမီႏွင့္ ဆုေက်းဇူးရွိမရွိ၊ ၎တို႔သည္ ဤအလုပ္ကို ေကာင္းစြာလုပ္ေဆာင္ျခင္း ရွိမရွိတို႔အေပၚ အာ႐ုံမစိုက္ႏွင့္၊ ဤအရာမ်ားသည္ အေရးမပါေပ။ အေရးႀကီးသည့္အရာမွာ ၎တို႔သည္ အသင္းေတာ္၏ အေျခခံအက်ဆုံးေသာအလုပ္ကို ေကာင္းစြာလုပ္ေဆာင္ႏိုင္ျခင္း ရွိမရွိ၊ သမၼာတရားကို အသုံးျပဳ၍ ျပႆနာမ်ားကို ေျဖရွင္းႏိုင္ျခင္း ရွိမရွိ၊ ၎တို႔သည္ လူမ်ားကို သမၼာတရား၏ စစ္မွန္မႈထဲသို႔ ဦးေဆာင္ႏိုင္ျခင္း ရွိမရွိတို႔ျဖစ္သည္။ ဤအလုပ္သည္ အေျခခံအက်ဆုံးႏွင့္ အလိုအပ္ဆုံးေသာ္အရာျဖစ္သည္။ အကယ္၍ ၎တို႔သည္ ဤတကယ့္အလုပ္ကို လုပ္ႏိုင္စြမ္းမရွိပါက ၎တို႔၏ အစြမ္းအစ မည္မွ်ေကာင္းမြန္သည္ျဖစ္ေစ၊ ၎တို႔ မည္မွ် ပါရမီရွိသည္ျဖစ္ေစ၊ ဆင္းရဲဒုကၡကို မည္မွ်ႀကံ့ႀကံ့ခံႏိုင္ၿပီး အဖိုးအခ ေပးဆပ္ႏိုင္သည္ျဖစ္ေစ၊ အေယာင္ေဆာင္ ေခါင္းေဆာင္မ်ား ျဖစ္ေနဆဲျဖစ္သည္။ လူအခ်ိဳ႕က၊ ‘၎တို႔ တကယ့္အလုပ္တစ္ခုမွ် မလုပ္ရေသးသည္ကို ေမ့ထားေလာ့။ ၎တို႔သည္ အစြမ္းအစေကာင္းရွိၿပီး တတ္စြမ္းႏိုင္သည္။ ၎တို႔ကို ခဏမွ် ေလ့က်င့္ေပးေလာ့။ ၎တို႔သည္ တကယ့္အလုပ္ကို လုပ္ႏိုင္ဖို႔ ေသခ်ာသည္။ ထို႔အျပင္ ၎တို႔သည္ မည္သည့္ဆိုး႐ြားသည့္အရာမွ် မလုပ္ရေသးေပ၊ သို႔မဟုတ္ မည္သည့္မေကာင္းမႈမွ် မက်ဴးလြန္ရေသးေပ၊ သို႔မဟုတ္ မည္သည့္အေႏွာင့္အယွက္ႏွင့္ ဝင္ေရာက္စြက္ဖက္မႈကိုမွ်လည္း မျဖစ္ေစခဲ့ေပ။ ၎တို႔သည္ အေယာင္ေဆာင္ေခါင္းေဆာင္မ်ားျဖစ္သည္ဟု သင္မည္သို႔ေျပာႏိုင္မည္နည္း’ ဟု ေျပာၾကသည္။ ဤအရာကို မည္သို႔ ရွင္းျပရမည္နည္း။ သင္၌ မည္မွ်အရည္အခ်င္းရွိသည္၊ သင္၏အစြမ္းအစက မည္မွ်ႀကီးမားသည္၊ သို႔မဟုတ္ သင္မည္မွ်ပညာတတ္သည္ဆိုသည္တို႔ကို ေမ့ထားေလာ့။ အေရးပါသည့္အရာမွာ တကယ့္အလုပ္ကို သင္လုပ္မလုပ္၊ ေခါင္းေဆာင္တစ္ေယာက္အျဖစ္ တာဝန္ဝတၱရားမ်ားကို သင္ျဖည့္ဆည္းျခင္း ရွိမရွိျဖစ္သည္။ သင္ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္ေနသည့္ သင္၏ အခ်ိန္ကာလအတြင္းတြင္ သင္၏ တာဝန္ဝတၱရားနယ္ပယ္အတြင္းတြင္ရွိေသာ အေသးစိတ္ အလုပ္တိုင္းတြင္ ပါဝင္လုပ္ေဆာင္ခဲ့သေလာ၊ အလုပ္လုပ္ေဆာင္ေနစဥ္တြင္ ေပၚေပါက္လာေသာ ျပႆနာမည္မွ်ကို သင္ ထိေရာက္စြာ ေျဖရွင္းခဲ့သနည္း၊ သင္၏ အလုပ္၊ သင္၏ ေခါင္းေဆာင္မႈ၊ သင္၏ လမ္းျပမႈတို႔ေၾကာင့္ လူမည္မွ်သည္ သမၼာတရား၏ အေျခခံသေဘာတရားမ်ားအား နားလည္လာခဲ့ၾကသနည္း၊ အသင္းေတာ္၏ အလုပ္မည္မွ်သည္ ခရီးေရာက္ခဲ့ၿပီး ေရွ႕ဆက္တိုးခဲ့သနည္း။ အေရးပါသည့္အရာမွာ ဤအရာမ်ားျဖစ္သည္။ ဘုရားစာမည္မွ်ကို သင္ထပ္ခါထပ္ခါ ႐ြတ္ဆိုႏိုင္ပုံ၊ စကားလုံးမ်ားႏွင့္ အယူဝါဒမည္မွ်ကို သင္ကြၽမ္းက်င္တတ္ေျမာက္ထားပုံတို႔ကို ေမ့ထားေလာ့။ ေန႔စဥ္ ပင္ပန္းစြာလုပ္ကိုင္လ်က္ သင္အခ်ိန္မည္မွ် ကုန္ဆုံးခဲ့သည္၊ မည္မွ် ေမာပန္းသည္တို႔ကို ေမ့ထားေလာ့။ လမ္းေပၚတြင္ သင္မည္မွ်အခ်ိန္ကုန္ဆုံးေစခဲ့သည္၊ အသင္းေတာ္မည္မွ်ကို သင္သြားေရာက္လည္ပတ္ခဲ့သည္၊ စြန္႔စားမႈမ်ားကို မည္မွ်အထိ သင္လုပ္ေဆာင္ခဲ့သည္၊ သင္မည္မွ် ဒုကၡခံၿပီးျဖစ္သည္၊ ဤအရာအားလုံးကို ေမ့ပစ္ေလာ့။ သင္၏တာဝန္နယ္ပယ္အတြင္းရွိ အလုပ္ မည္မွ်ထိေရာက္ၿပီးျဖစ္သည္၊ ယင္းသည္ ရလဒ္တစ္ခုတေလ ရရွိၿပီးျခင္း ရွိမရွိ၊ ဘုရားအိမ္ေတာ္၏ စီစဥ္မႈမ်ားႏွင့္ သင္ရရွိသင့္သည့္ ရည္မွန္းခ်က္မ်ား မည္မွ်ကို သင္ စြမ္းေဆာင္ၿပီးျဖစ္သည္၊ ယင္းတို႔ထဲမွ မည္မွ်ကို သင္အက်ိဳးျဖစ္ထြန္းေစၿပီးျဖစ္သည္၊ ယင္းတို႔ကို သင္မည္မွ်ေကာင္းမြန္စြာ အက်ိဳးျဖစ္ထြန္းေစၿပီးျဖစ္သည္၊ ယင္းတို႔ကို မည္မွ်ေကာင္းမြန္စြာ ေနာက္ဆက္တြဲ လုပ္ထားၿပီးျဖစ္သည္၊ သင္၏အလုပ္၌ ေပၚေပါက္လာသည့္ ႀကီးၾကပ္ျခင္းႏွင့္ဆိုင္ေသာ ျပႆနာမ်ား၊ ေသြဖည္မႈမ်ား၊ သို႔မဟုတ္ စည္းမ်ဥ္းခ်ိဳးေဖာက္မႈမ်ားတို႔ႏွင့္ ဆက္ႏႊယ္သည့္ ျပႆနာမည္မွ်ကို သင္ ေျဖရွင္းခဲ့၊ ျပဳျပင္ခဲ့၊ ေထမိေစခဲ့သည္၊ လူသားအရင္းအျမစ္ စီမံခန႔္ခြဲေရး၊ စီမံအုပ္ခ်ဳပ္ေရး၊ သို႔မဟုတ္ အထူးအလုပ္တာဝန္မ်ိဳးစုံတို႔ႏွင့္ ဆက္ႏႊယ္ေသာ ျပႆနာမည္မွ်ကို သင္ ကူညီေျဖရွင္းခဲ့သည္၊ ၿပီးလွ်င္ ယင္းတို႔ကို သင္သည္ စည္းမ်ဥ္းမ်ားႏွင့္အညီျဖစ္ေစ၊ ဘုရားအိမ္ေတာ္၏ သတ္မွတ္ခ်က္မ်ားအရျဖစ္ေစ ေျဖရွင္းခဲ့ျခင္း ရွိမရွိ စသည္တို႔ကိုသာ ၾကည့္ေလာ။ ဤအရာမ်ားအားလုံးသည္ ေခါင္းေဆာင္တစ္ဦး၊ သို႔မဟုတ္ အမႈေဆာင္တစ္ဦးက မိမိ၏ တာဝန္မ်ားကို ျဖည့္ဆည္းျခင္း ရွိမရွိ စစ္ေဆးဖို႔ စံႏႈန္းမ်ား ျဖစ္ေပသည္။” (ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္၊ အတြဲ (၅)၊ ေခါင္းေဆာင္မ်ားႏွင့္ အမႈေဆာင္မ်ား၏ တာဝန္မ်ား) ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြကို ဆင္ျခင္ၾကည့္ေတာ့မွ ကြၽန္မ နားလည္သြားတယ္။ ေခါင္းေဆာင္တစ္ေယာက္ကို အရည္အခ်င္းျပည့္မီရဲ႕လား အကဲျဖတ္ဖို႔ဆိုရင္၊ အေရးႀကီးဆုံး စည္းမ်ဥ္းက သူတို႔ဟာ လက္ေတြ႕က်တဲ့အလုပ္ကို လုပ္ႏိုင္ရဲ႕လား၊ ၿပီးေတာ့ လက္ေတြ႕က်တဲ့အလုပ္ကို အမွန္တကယ္ လုပ္ၾကသလား၊ သူတို႔လုပ္ေဆာင္ခ်က္က လူေတြကို လမ္းတစ္ခု ေပးႏိုင္သလား၊ သူတို႔က သူမ်ားေတြရဲ႕အသက္ဝင္ေရာက္မႈနဲ႔ သူတို႔တာဝန္ေတြမွာ လက္ေတြ႕ျပႆနာေတြကို ေျဖရွင္းႏိုင္သလား ဆိုတာေတြကို ၾကည့္ဖို႔ပဲ။ သူတို႔က ဒါကို မလုပ္ႏိုင္ဘူးဆိုရင္၊ သူတို႔အရည္အခ်င္းနဲ႔ အစြမ္းအစေတြ ဘယ္ေလာက္ပဲျမင့္ျမင့္၊ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းေအာင္ပဲ စကားေျပာတတ္ပါေစ၊ သူတို႔က ေခါင္းေဆာင္အတုေတြပဲ။ သူတို႔ကို ထုတ္ပယ္ရမယ္။ အစ္မဝမ္ကို ၾကည့္လိုက္ရင္၊ သူက ဟိုတုန္းက လက္ေတြ႕က်တဲ့အလုပ္တခ်ိဳ႕ကို လုပ္ခဲ့ေပမဲ့၊ အလုပ္ပမာဏ တိုးသြားၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ၊ သူက ခႏၶာကိုယ္ကို အလိုလိုက္ၿပီး သက္သာရာကို ေတာင့္တလာတယ္။ ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမေတြရဲ႕အလုပ္ကို ဘယ္ေတာ့မွ အမွန္တကယ္ လမ္းမျပဘူး။ တစ္ခါတေလ အလုပ္အေၾကာင္းကို ေမးတယ္ဆိုေပမဲ့၊ သူက ဝတ္ေက်တမ္းေက်ပဲ လုပ္ေနတာ။ အခက္အခဲေတြကို ရွာဖို႔လည္း အာ႐ုံမစိုက္ဘူး။ အလုပ္တိုးတက္မႈနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ေမး႐ုံပဲေမးတယ္။ ဒီေတာ့ ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမေတြရဲ႕အလုပ္မွာ ျပႆနာေတြ၊ လမ္းလြဲတာေတြ ရွိၿပီဆိုရင္၊ သူက အဲဒါေတြကို လုံးဝ နားမလည္ေတာ့ဘူး။ ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမေတြရဲ႕တာဝန္ေတြမွာ အခက္အခဲေတြ၊ အပ်က္သေဘာေတြ ရွိလာၿပီဆိုရင္၊ သူက ကူညီတာမ်ိဳး၊ မိတ္သဟာယေပးတာမ်ိဳး လုပ္ခဲတယ္။ အဲဒါက ဧဝံေဂလိအလုပ္ရဲ႕တိုးတက္မႈကို တိုက္႐ိုက္ ထိခိုက္ေစတယ္ေလ။ တခ်ိဳ႕ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမေတြမွာ ပ်က္စီးတဲ့ စိတ္သေဘာထားေတြ ေပၚလာလို႔၊ သူ႔ကို အကူအညီေတာင္းရင္လည္း၊ သူ တုံ႔ျပန္တာေတြက ဝတ္ေက်တမ္းေက်ပဲ။ သူတို႔ေတြရဲ႕ျပႆနာေတြကို ဂ႐ုမစိုက္ဘူး၊ ေျဖရွင္းေပးဖို႔လည္း မႀကိဳးစားဘူးဆိုေတာ့၊ ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမေတြက သူ႔ဆီကေန ဘာမွကို မရရွိၾကဘူး။ အစ္မဝမ္ရဲ႕အျပဳအမူကို အကဲျဖတ္ၾကည့္ရင္လည္း၊ သူ႔ကို လူျမင္ေကာင္းေစမယ့္ဟာေတြကိုပဲ သူက လုပ္ခ်င္တာ။ ဒါေပမဲ့ ဆင္းရဲဒုကၡခံဖို႔၊ ေပးဆပ္ဖို႔၊ တကယ့္ျပႆနာေတြကို ေျဖရွင္းဖို႔ လိုၿပီဆိုရင္၊ သူက ေရွာင္ေတာ့တာပဲ။ အလုပ္ကို အမွန္တကယ္ မလုပ္တာပါ။ ကြၽန္မက ဟိုအရင္ အကဲျဖတ္ခ်က္ေတြ၊ အထင္အျမင္ေတြကို အေျခခံၿပီး သူ႔ကို သုံးသပ္ခဲ့မိတာ။ ကြၽန္မလည္း အယူအဆေတြ၊ စိတ္ကူးေတြနဲ႔ ေနထိုင္ခဲ့မိတာ။ ေတာ္ေတာ္ မိုက္ခဲ့တာပါ။

ေနာက္မွ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ဆင္ျခင္မိၿပီးေတာ့၊ ငါက အစ္မဝမ္ကိုေရာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ေရာ ဘာလို႔ အဲဒီေလာက္ ယုံၾကည္ႏိုင္ခဲ့တာလဲဆိုတာ ေတြးၾကည့္တယ္။ ဒီျပႆနာရဲ႕ဇာစ္ျမစ္က ဘာလဲ။ ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ က်မ္းပိုဒ္တစ္ခုကိုလည္း ကြၽန္မ ဖတ္မိတယ္။ အနႏၲတန္ခိုးရွင္ ဘုရားသခင္ ေျပာသည္မွာ- “အေယာင္ေဆာင္ေခါင္းေဆာင္မ်ားသည္ တကယ့္အလုပ္ကို မလုပ္ေသာ၊ သို႔မဟုတ္ မိမိတို႔၏ တာဝန္မ်ားကို လ်စ္လ်ဴရႈေနေသာ ႀကီးၾကပ္သူမ်ားကို စုံစမ္းစစ္ေဆးမည္မဟုတ္ေပ။ ၎တို႔သည္ ႀကီးၾကပ္သူတစ္ေယာက္ ေ႐ြးခ်ယ္ရန္သာလိုအပ္ၿပီး အရာရာက အဆင္ေျပလိမ့္မည္ဟု ထင္ျမင္ၾကသည္။ ၿပီးေနာက္တြင္ ႀကီးၾကပ္သူက အလုပ္ကိစၥအားလုံးကို ကိုင္တြယ္လိမ့္မည္ျဖစ္ၿပီး၊ ၎တို႔လုပ္ရန္ လိုအပ္သမွ်မွာ စည္းေဝးမႈမ်ား မၾကာခဏက်င္းပရန္သာျဖစ္သည္၊ အလုပ္ကို ေစာင့္ၾကည့္ရန္၊ မည္သည့္အေျခအေနရွိသည္ကို ေမးျမန္းရန္ မလိုေပ၊ လက္လႊတ္ထားႏိုင္သည္ဟု ထင္ျမင္ၾကသည္။ ႀကီးၾကပ္သူတစ္ေယာက္ႏွင့္ပတ္သက္သည့္ ျပႆနာတစ္ခုကို တစ္ေယာက္ေယာက္က တိုင္ၾကားလွ်င္ အေယာင္ေဆာင္ေခါင္းေဆာင္က ‘အေသးအဖြဲျပႆနာတစ္ခုသာျဖစ္သည္။ သင့္ဘာသာ ကိုင္တြယ္ႏိုင္သည္။ ငါ့ကို မေမးႏွင့္’ ဟူ၍ ေျပာလိမ့္မည္။ ျပႆနာကို တိုင္ၾကားေသာသူက ေျပာသည္။ ‘ထို ႀကီးၾကပ္သူသည္ ပ်င္းရိေသာ အစားႀကီးသူျဖစ္သည္။ စားေသာက္ျခင္းႏွင့္ မိမိတို႔ကိုယ္ကိုယ္ ေပ်ာ္ေတာ္ဆက္သည္မွ လြဲၿပီး မည္သည့္အရာမွ် မလုပ္ပါ။ ၎တို႔သည္ အလြန္အမင္း ပ်င္းရိၾကသည္။ ၎တို႔၏ တာဝန္တြင္ အနည္းငယ္မွ်ပင္ ဒုကၡမခံလိုေပ။ ၎တို႔၏ အလုပ္ႏွင့္ တာဝန္ကို ေရွာင္ၾကဥ္ရန္အတြက္ လိမ္ညာၿပီး ဆင္ေျခမ်ားေပးရန္ နည္းလမ္းမ်ားကို အစဥ္ ရွာၾကသည္။ ၎တို႔သည္ ႀကီးၾကပ္သူတစ္ေယာက္ျဖစ္ရန္ အရည္အခ်င္းမျပည့္မီေပ။’ အေယာင္ေဆာင္ေခါင္းေဆာင္က ေျဖလိမ့္မည္။ ‘၎တို႔ကို ႀကီးၾကပ္သူအျဖစ္ ေ႐ြးခ်ယ္စဥ္က အဆင္ေျပခဲ့သည္။ သင္ေျပာသည့္အရာက မမွန္ကန္ေပ၊ သို႔မဟုတ္ မွန္ကန္လွ်င္ပင္ ယာယီသ႐ုပ္သကန္တစ္ခုသာျဖစ္သည္။’ အေယာင္ေဆာင္ေခါင္းေဆာင္သည္ ႀကိဳးစားၿပီး ႀကီးၾကပ္သူ၏ အေျခအေနကို ပိုမိုသိရွိရန္ မျပဳလုပ္ဘဲ ထိုသူအေပၚ ၎တို႔၏ ယခင္က အျမင္မ်ားအေပၚတြင္ အေျခခံၿပီး အမႈကိစၥကို အကဲျဖတ္ၿပီး ဆုံးျဖတ္သည္။ ႀကီးၾကပ္သူႏွင့္ပတ္သက္ေသာ ျပႆနာမ်ားကို မည္သူက တိုင္ၾကားသည္ျဖစ္ေစ အေယာင္ေဆာင္ေခါင္းေဆာင္က လ်စ္လ်ဴရႈသည္။ ႀကီးၾကပ္ေရးမႉးသည္ မႏိုင္ဝန္ထမ္းေနသည္။ ၎၏ အလုပ္မ်ားကို ၿပီးေျမာက္ရန္ လုံေလာက္ေသာ အရည္အခ်င္း မရွိသကဲ့သို႔၊ အမွားမ်ား ျပဳလုပ္ၿပီးလုနီးနီး ျဖစ္ေနသည္။ သို႔ေသာ္ အေယာင္ေဆာင္ေခါင္းေဆာင္က ဂ႐ုမစိုက္ေခ်။ တစ္စုံတစ္ေယာက္က ႀကီးၾကပ္ေရးမႉး၏ ျပႆနာမ်ားကို သတင္းပို႔သည့္အခါ ၎တို႔က လ်စ္လ်ဴရႈသည္မွာ ဆိုးၿပီးသားျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ စက္ဆုပ္ဖြယ္အေကာင္းဆုံးမွာ အဘယ္နည္း။ ႀကီးၾကပ္သူႀကဳံေနသည့္ တကယ့္ ဆိုး႐ြားေသာ ျပႆနာမ်ားအေၾကာင္းကို လူမ်ားက ၎တို႔ကို ေျပာျပသည့္အခါ၊ ၎တို႔သည္ ဤအရာမ်ားကို ႀကိဳးစားၿပီး ေျဖရွင္းျခင္းမရွိဘဲ၊ ဆင္ေျခမ်ိဳးစုံပင္ ေျပာၾကေလသည္။ ‘ဤႀကီးၾကပ္ေရးမႈးကို ကြၽန္ုပ္သိသည္။ ၎သည္ ဘုရားသခင္ကို အမွန္တကယ္ ယုံၾကည္သည္။ ၎တြင္ မည္သည့္ျပႆနာမွ် လုံးဝ ရွိမည္မဟုတ္။ ရွိခဲ့လွ်င္ပင္၊ ဘုရားသခင္က ၎ကို ကာကြယ္ၿပီး ဆုံးမပဲ့ျပင္မည္ျဖစ္သည္။ ၎က အမွားတစ္ခုတေလ ျပဳသည့္အခါ၊ ယင္းမွာ သူႏွင့္ ဘုရားသခင္ၾကားတြင္ ျဖစ္သည္။ ကြၽန္ုပ္တို႔ စိုးရိမ္စရာ မလိုပါ’ ဟူ၍ ျဖစ္သည္။ ဤသည္မွာ အေယာင္ေဆာင္ေခါင္းေဆာင္မ်ားက ၎တို႔၏ ကိုယ္ပိုင္ အယူအဆမ်ားႏွင့္ စိတ္ကူးမ်ားအတိုင္း အလုပ္လုပ္ပုံျဖစ္သည္။ ၎တို႔က သမၼာတရားကို နားလည္ခ်င္ေယာင္၊ ယုံၾကည္ျခင္းရွိေယာင္ ဟန္ေဆာင္ၾကသည္။ အက်ိဳးဆက္မွာ ၎တို႔သည္ အသင္းေတာ္ အလုပ္ကို ရႈပ္ေထြးသြားေစသည္၊ သို႔မဟုတ္ ရပ္ပင္ ရပ္တန႔္သြားေစသည္။ ထိုတစ္ခ်ိန္လုံးတြင္ ၎တို႔သည္ မသိနားမလည္ခ်င္ေယာင္ ဟန္ေဆာင္ၾကသည္။ ၎တို႔သည္ ဗ်ဴ႐ိုကရက္မ်ားသာ ျဖစ္သည္မဟုတ္ေလာ။ အေယာင္ေဆာင္ေခါင္းေဆာင္မ်ားသည္ တကယ့္အလုပ္ကို လုပ္ႏိုင္စြမ္းမရွိသကဲ့သို႔၊ အုပ္စုေခါင္းေဆာင္မ်ားႏွင့္ ႀကီးၾကပ္သူမ်ား၏ အလုပ္ကို မည္သည့္ အေလးအနက္ထားျခင္းမွ်ျဖင့္ မခ်ဥ္းကပ္ေပ။ လူမ်ားအေပၚ ၎တို႔၏အျမင္သည္ ၎တို႔၏ ကိုယ္ပိုင္ ထင္ျမင္ခ်က္မ်ားႏွင့္ စိတ္ကူးမ်ားအေပၚတြင္သာ အေျခခံေလသည္။ တစ္စုံတစ္ေယာက္သည္ အခ်ိန္တစ္ခုၾကာ ေကာင္းစြာ စြမ္းေဆာင္ႏိုင္ခဲ့သည္ကို ျမင္လ်က္၊ ဤသူသည္ အစဥ္ထာဝရ ေကာင္းမြန္လိမ့္မည္ဟုလည္းေကာင္း၊ ထိုသူတို႔သည္ ေျပာင္းလဲမည္မဟုတ္ဟုလည္းေကာင္း ၎တို႔ ယုံၾကည္ၾကသည္။ ဤလူႏွင့္ပတ္သက္၍ ျပႆနာရွိေၾကာင္း ေျပာသည့္သူမည္သူ႔ကိုမဆို ၎တို႔ မယုံၾကည္ေပ။ ထိုလူအေၾကာင္း တစ္စုံတစ္ဦးက တစ္ခုခုကို ေထာက္ျပသည့္အခါတြင္ ၎တို႔ လ်စ္လ်ဴရႈၾကသည္။...အေယာင္ေဆာင္ ေခါင္းေဆာင္မ်ားသည္ စိတ္ႀကီးဝင္လြန္းသည္ မဟုတ္ေလာ။ ၎တို႔ စဥ္းစားသည္မွာ၊ ‘ဤလူကို ငါ ရိပ္စားမိခ်ိန္တြင္ ငါမမွားေပ။ မည္သည့္အရာကမွ် မလြဲေခ်ာ္ႏိုင္ေပ။ ၎တို႔သည္ ေလွ်ာက္လုပ္ေသာသူ၊ အေပ်ာ္အပါးမက္ၿပီး ပင္ပန္းေသာအလုပ္ကို မုန္းေသာသူ ေသခ်ာေပါက္မဟုတ္ေပ။ ၎တို႔သည္ လုံးဝ အားကိုးရၿပီး ယုံၾကည္ထိုက္သည္။ ၎တို႔ ေျပာင္းလဲလိမ့္မည္မဟုတ္။ ေျပာင္းလဲလွ်င္ ၎တို႔ႏွင့္ပတ္သက္ၿပီး ငါမွားယြင္းသည္ဆိုသည့္ သေဘာျဖစ္မည္ မဟုတ္ေလာ’ ဟူ၍ ျဖစ္သည္။ ဤသည္မွာ အဘယ္သို႔ေသာ ေတြးေခၚပုံမ်ိဳးနည္း။ သင္သည္ ကြၽမ္းက်င္သူတစ္ေယာက္ေယာက္ ျဖစ္သေလာ။ သင့္တြင္ အရာဝတၳဳမ်ားကို ထိုးေဖာက္ျမင္ႏိုင္သည့္ အျမင္အာ႐ုံရွိသေလာ။ ဤသည္မွာ သင္၏ အထူး ကြၽမ္းက်င္မႈေလာ။ သင္သည္ ဤလူႏွင့္ တစ္ႏွစ္၊ သို႔မဟုတ္ ႏွစ္ႏွစ္ ေနထိုင္ႏိုင္သည္။ သို႔ေသာ္ ၎တို႔၏ သဘာဝကို လုံးလုံး ဖြင့္ခ်ျပရန္ သင့္ေတာ္သည့္ ပတ္ဝန္းက်င္တစ္ခုမရွိဘဲ ၎တို႔အမွန္တကယ္ မည္သူမည္ဝါျဖစ္သည္ကို သင္ျမင္ႏိုင္မည္ေလာ။ ၎တို႔သည္ ဘုရားသခင္၏ ေဖာ္ထုတ္ျခင္းကို မခံရလွ်င္၊ သင္သည္ ၎တို႔ႏွင့္ သုံးႏွစ္၊ သို႔မဟုတ္ ငါးႏွစ္ပင္ အတူယွဥ္တြဲေနထိုင္ႏိုင္ၿပီး ၎တို႔က မည္သည့္သဘာဝႏွင့္ အႏွစ္သာရအမ်ိဳးအစားရွိသည္ကို ျမင္ရန္ ခက္ခဲေနဦးမည္ျဖစ္သည္။ ၿပီးလွ်င္ သင္သည္ ၎တို႔ကို သိပ္မေတြ႕ရေသာအခါ၊ ၎တို႔ႏွင့္အတူ သိပ္မရွိေသာအခါ ဤသည္မွာ မည္မွ်ပင္ပို၍ မွန္ကန္သနည္း။ သင္သည္ တစ္ခဏတာအျမင္၊ သို႔မဟုတ္ ၎တို႔အေပၚ အျခားလူတစ္ေယာက္၏ အျပဳသေဘာေဆာင္ေသာ သုံးသပ္ခ်က္အေပၚ အေျခခံ၍ ၎တို႔ကို မစဥ္းမစားယုံၾကည္ၿပီး ထိုသို႔ေသာလူတို႔ကို အသင္းေတာ္အလုပ္အား အပ္ႏွံရဲသည္။ ဤတြင္ သင္သည္ အလြန္အမင္း မ်က္ကန္းျဖစ္ေနသည္မဟုတ္ေလာ။ စိတ္ျမန္လက္ျမန္ ျပဳလုပ္ေနျခင္းမဟုတ္သေလာ။ ၎တို႔အေနျဖင့္ ဤသို႔ အလုပ္လုပ္ေသာအခါ အေယာင္ေဆာင္ေခါင္းေဆာင္မ်ားသည္ အလြန္အမင္း တာဝန္မသိတတ္ျခင္း မဟုတ္ေလာ။” (ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္၊ အတြဲ (၅)၊ ေခါင္းေဆာင္မ်ားႏွင့္ အမႈေဆာင္မ်ား၏ တာဝန္မ်ား) ဘုရားရဲ႕ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ကေန ကြၽန္မ ျမင္သြားတာက၊ ေခါင္းေဆာင္အတုေတြဟာ မ်ားေသာအားျဖင့္ သူတို႔အယူအဆေတြ၊ စိတ္ကူးေတြကို အေျခခံၿပီး လူေတြကို အကဲျဖတ္တယ္ဆိုတာပဲ။ သူတို႔က လူေတြရဲ႕ယာယီအျပဳအမူေပၚမွာပဲ အေျခခံၿပီး အဲဒီလူေတြကို ယုံၾကည္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ အသင္းေတာ္အလုပ္ကို အဲဒီလူေတြဆီ လုံးလုံး လႊဲေပးၿပီး၊ ဒီအတိုင္း ထားလိုက္ေရာ။ ဒီကာလအတြင္းမွာလည္း သမၼာတရားရဲ႕စည္းမ်ဥ္းေတြကို ရွာေဖြတာမ်ိဳး၊ ျပႆနာေတြကို တိုင္ၾကားတဲ့ လူေတြကို နားေထာင္ေပးတာမ်ိဳး မလုပ္ၾကဘူး။ သူတို႔ကိုယ္သူတို႔ ယုံၾကည္ၿပီး၊ သူတို႔ကိုယ္ပိုင္ ထင္ျမင္ခ်က္ေတြကိုပဲ ဖက္တြယ္လိုက္ၾကတာ။ အဲဒီလိုလူေတြဟာ မာနေထာင္လႊားလြန္းတယ္၊ လုံးဝကို တာဝန္မဲ့ၾကတာပဲ။ ကြၽန္မရဲ႕အျပဳအမူက ဘုရား ထုတ္ေဖာ္ျပတဲ့အတိုင္း ျဖစ္မေနဘူးလား။ အစ္မဝမ္က အလုပ္ေတြအမ်ားႀကီး တာဝန္ယူရေတာ့ ေန႔တိုင္း အလုပ္မ်ားတယ္လို႔ ကြၽန္မက ထင္မိတယ္။ ဒါေပမဲ့ အထက္လူႀကီးက အလုပ္အေၾကာင္း ေမးၿပီဆိုရင္လည္း သူက လည္လည္ပတ္ပတ္ ေျဖႏိုင္တယ္။ ဒီေတာ့ သူက အလုပ္ကို အမွန္တကယ္ လုပ္ေနတယ္လို႔ပဲ ကြၽန္မက တြက္မိတာ။ ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမေတြက သူ႔ကို တိုင္တဲ့အခါမွာ ကြၽန္မက ေလးေလးနက္နက္ သေဘာမထားေတာ့ဘူး။ သူတို႔က သူ႔ကို ေတာင္းဆိုေနတာေတြ မ်ားလြန္းတယ္၊ သူ႔ကိုပဲ အျပစ္တင္ေနၾကတယ္လို႔ ထင္မိတာ။ ေနာက္ေတာ့ အစ္မဝမ္က လက္ေတြ႕က်က် အလုပ္မလုပ္ဘူးဆိုတဲ့ လကၡဏာတခ်ိဳ႕ ေပၚလာမွန္း ကြၽန္မ သိတယ္။ ဒါေပမဲ့ “ဘယ္သူမွ ၿပီးျပည့္စုံမေနဘူး။ တခ်ိဳ႕အလုပ္ေတြ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ မၿပီးဘူးဆိုတာ ေကာင္းတဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္ေတြေတာ့ ရွိရမယ္။ အဲဒါက ျပႆနာႀကီး မဟုတ္ဘူး” ဆိုၿပီး ကြၽန္မက ထင္ခဲ့တာ။ ကြၽန္မရဲ႕မာနေထာင္လႊားတာေတြ၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ မွန္တယ္လို႔ မွတ္ယူတာေတြ၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ယုံၾကည္တာေတြေၾကာင့္၊ အစ္မဝမ္ရဲ႕ျပႆနာကို အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ ၾကာတဲ့အထိ မေျဖရွင္းခဲ့မိဘူး။ အဲဒါက အသင္းေတာ္ရဲ႕အလုပ္လည္း အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္ရတယ္၊ ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမေတြရဲ႕ အသက္ဝင္ေရာက္မႈလည္း ထိခိုက္ခဲ့ရတယ္။ ေခါင္းေဆာင္အတုေတြဆိုတာ စိတ္ႀကီးဝင္တယ္၊ သူတို႔အယူအဆေတြကို အေျခခံၿပီး သူမ်ားေတြကို အကဲျဖတ္တယ္လို႔ ဘုရားက ထုတ္ေဖာ္ျပတာကို ျမင္လိုက္ရေတာ့၊ ကြၽန္မလည္း ေတာ္ေတာ္ ဝမ္းနည္းသြားတယ္။ ကြၽန္မက တကယ္ကို စိတ္ႀကီးဝင္လြန္းခဲ့တာပဲ။ ကြၽန္မမွာ သမၼာတရားရဲ႕စစ္မွန္မႈေတြ မရွိခဲ့ဘူး။ လူေတြကို မခြဲျခားႏိုင္ခဲ့ဘူး။ ၿပီးေတာ့ လူေတြရဲ႕အႏွစ္သာရကို မျမင္တတ္ခဲ့ဘူး။ အဲဒါအျပင္ ကြၽန္မက အစ္မဝမ္ရဲ႕အလုပ္ကို အမွန္တကယ္ ႀကီးၾကပ္တာ၊ စစ္ေဆးတာ မရွိခဲ့ဘူး။ အသင္းေတာ္ရဲ႕အလုပ္အမ်ိဳးမ်ိဳးကို သူ ဘယ္လို ေဆာင္႐ြက္သလဲ၊ ဘယ္လို ေနာက္ဆက္တြဲ လုပ္ေဆာင္လဲ၊ တကယ့္ျပႆနာေတြကို ေျဖရွင္းရဲ႕လား၊ တကယ့္အလုပ္ေရာ ၿပီးစီးရဲ႕လား ဆိုတာေတြေပါ့။ ဒါေတြနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ကြၽန္မ ဘာမွမသိခဲ့ဘူး။ အဲဒါေတြအေၾကာင္းကို ရံဖန္ရံခါပဲ ေမးမိတယ္။ ကြၽန္မက သူ႔ကို ဘယ္လိုျဖစ္ၿပီး မဆင္မျခင္ ယုံၾကည္မိတာလဲ။ ဟိုအရင္ကဆို ကြၽန္မသူငယ္ခ်င္းကို ပစၥည္းေတြ ကူၿပီးဝယ္ခိုင္းတဲ့အခ်ိန္မ်ိဳးမွာေတာင္၊ ကြၽန္မက စိတ္ခ်ခဲ့တာ မဟုတ္ဘူး။ သူငယ္ခ်င္းက ပစၥည္းေတြ ကူၿပီး ေ႐ြးေပးေနၿပီဆိုရင္၊ ပစၥည္းေတြရဲ႕အရည္အေသြးကို သူ ေသခ်ာ စစ္ေဆးရဲ႕လားဆိုတာ ကြၽန္မက စိတ္ပူေတာ့တာပဲ။ ၾကာရွည္မခံတဲ့ မေကာင္းမကန္း ပစၥည္းေတြကို သူ ဝယ္ခဲ့မိမလားေပါ့။ အဲဒါနဲ႔ သူ႔ကို မေရမတြက္ႏိုင္ေအာင္ သတိေတြေပးရတယ္။ သူ ပစၥည္းေတြ သယ္လာၿပီဆိုလည္း၊ ကြၽန္မက ေသခ်ာ စစ္ေဆးေသးတာ။ ပစၥည္းေတြက မသင့္ေတာ္ဘူးဆိုရင္၊ ဆုံးရႈံးတာေတြ မျဖစ္ရေအာင္လို႔ အဲဒါေတြကို ခ်က္ခ်င္း ျပန္လဲခ်င္တာ။ ကိုယ့္အက်ိဳးစီးပြားနဲ႔ပတ္သက္လာရင္ ကြၽန္မက ဘယ္သူ႔ကိုမွ နည္းနည္းေလးေတာင္ မယုံရဲခဲ့ဘူး။ ဒါေပမဲ့ ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမေတြက မမွန္ကန္တဲ့ ေခါင္းေဆာင္တစ္ေယာက္ကို တိုင္ၾကတဲ့ ကိစၥႀကီးမွာက်ေတာ့၊ ကြၽန္မက ကိုယ့္ယာယီအထင္အျမင္ကို အေျခခံၿပီး အစ္မဝမ္ကို မ်က္ကန္း ယုံၾကည္လိုက္တယ္။ သူ႔ကို စြပ္စြဲၾကတဲ့အခ်ိန္မွာ ကြၽန္မက သူ႔အလုပ္ကို လုံးဝ အာ႐ုံမစိုက္ခဲ့ဘူး၊ ေလးေလးနက္နက္ သေဘာမထားခဲ့ဘူး။ ကြၽန္မက အသင္းေတာ္အလုပ္မွာ ေတာ္ေတာ္ တာဝန္မဲ့ခဲ့တာပါ။ ကြၽန္မကသာ အသင္းေတာ္အလုပ္ကို တာဝန္သိသိနဲ႔ ထမ္းပိုးခဲ့မယ္ဆိုရင္၊ အစ္မဝမ္ရဲ႕အလုပ္ကို အမွန္တကယ္ ႀကီးၾကပ္ၿပီး စစ္ေဆးမိခဲ့မွာပဲ။ သူ ေျပာတဲ့ ေကာင္းတဲ့ကိစၥေတြကိုပဲ နားေထာင္ရင္း၊ သူ႔ကို မ်က္ကန္း ယုံၾကည္ၿပီးေတာ့၊ တိုင္စာကို ေခ်ာင္ထိုးထားမိမွာ မဟုတ္ဘူး။ ဒီကိစၥတစ္ေလွ်ာက္လုံးမွာ ကြၽန္မက သမၼာတရားကို ရွာေဖြမယ္ဆိုတဲ့ သေဘာထားမ်ိဳးေတာင္ မရွိခဲ့ဘူး။ ကိုယ့္ထင္ျမင္ခ်က္ကိုပဲ ယုံၾကည္တယ္ဆိုေတာ့ ကြၽန္မက တကယ္ကို မာနေထာင္လႊားၿပီး မဆင္ျခင္ခဲ့တာပဲ။ အသင္းေတာ္အလုပ္ကို ေတာ္ေတာ္ တာဝန္မဲ့မဲ့ သေဘာထားခဲ့တာ။

ေနာက္ေတာ့ ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ က်မ္းပိုဒ္တစ္ခုကို ကြၽန္မ ဖတ္မိျပန္ေရာ၊ “သင္၏စိတ္ႏွလုံးထဲတြင္ သင္သည္ သမၼာတရားကို အမွန္တကယ္ နားလည္ပါက၊ သမၼာတရားကို လက္ေတြ႕လုပ္ေဆာင္ကာ ဘုရားသခင္ကို နာခံဖို႔နည္းလမ္းအား သင္သိလိမ့္မည္ ျဖစ္ၿပီး သမၼာတရား လိုက္စားျခင္း လမ္းေၾကာင္းေပၚကို သင္ အလိုအေလ်ာက္ စတင္လိမ့္မည္ ျဖစ္သည္။ သင္ေလွ်ာက္သည့္ လမ္းေၾကာင္းသည္ မွန္ကန္သည့္ လမ္းေၾကာင္းျဖစ္ၿပီး ဘုရားသခင္၏ အလိုေတာ္ႏွင့္ ကိုက္ညီပါက၊ သန႔္ရွင္းေသာဝိညာဥ္ေတာ္၏ အလုပ္သည္ သင့္ကို စြန႔္ခြာလိမ့္မည္ မဟုတ္ေခ်— ထိုအေျခအေနတြင္ ဘုရားသခင္အား သင္ သစၥာေဖာက္ဖို႔အလားအလာ နည္းသည္ထက္ နည္းလာေပလိမ့္မည္။ သမၼာတရားမရွိပါက မေကာင္းမႈျပဳရန္ လြယ္ကူၿပီး မရည္႐ြယ္ဘဲ ယင္းကို သင္လုပ္မိလိမ့္မည္ ျဖစ္သည္။ ဥပမာ၊ သင့္တြင္ မာနေထာင္လႊားၿပီး စိတ္ႀကီးဝင္ေသာ စိတ္သေဘာထားတစ္ခုရွိလွ်င္ ဘုရားသခင္ကို မဆန္႔က်င္ရန္ ေျပာဆိုခံရျခင္းသည္ ထူးျခားမႈမရွိေပ။ သင္သည္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ မထိန္းႏိုင္ေပ။ သင္ထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္သည္ထက္ ေက်ာ္လြန္သည္။ သင္သည္ ရည္႐ြယ္ခ်က္ရွိရွိျဖင့္ လုပ္ေဆာင္မည္မဟုတ္ေပ။ သင္၏ ေမာက္မာၿပီး ေထာင္လႊားေသာ သဘာဝဗီဇ၏ အုပ္စိုးမႈေအာက္၌ သင္ ထိုသို႔ျပဳလိမ့္မည္။ သင္၏ မာနေထာင္လႊား ျခင္းႏွင့္ စိတ္ႀကီးဝင္ျခင္းတို႔သည္ သင့္ကို ဘုရားသခင္အား အထင္အျမင္ေသးေစမည္ျဖစ္ၿပီး သူ႔အား အေရးမပါေသာသူအျဖစ္ ျမင္ေစမည္ျဖစ္သည္။ ထိုအရာတို႔သည္ သင့္ကိုယ္သင္ ခ်ီးေျမႇာက္ေစလိမ့္မည္ျဖစ္ၿပီး အစဥ္တစိုက္ မိမိကိုယ္ကို ျပစားဝင့္ဝါလိမ့္မည္ ျဖစ္သည္။ ယင္းတို႔က သင့္အား အျခားသူမ်ားကို အထင္အျမင္ေသးေစမည္၊ သင့္စိတ္ႏွလုံးထဲတြင္ သင္ကိုယ္တိုင္မွလြဲ၍ အျခားမည္သူကိုမွ် ထားမည္ မဟုတ္ေခ်။ ယင္းတို႔က သင္၏ စိတ္ႏွလုံးထဲမွ ဘုရားသခင္၏ေနရာကို လုယူလိမ့္မည္။ ၿပီးလွ်င္ ေနာက္ဆုံးတြင္ သင့္အား ဘုရားသခင္၏ေနရာတြင္ ထိုင္ဖို႔ျဖစ္ေစၿပီး လူမ်ားအား သင့္ကိုယ္ပိုင္အေတြးမ်ား၊ အႀကံဉာဏ္မ်ားႏွင့္ အယူအဆမ်ားကို သမၼာတရားအျဖစ္ ၾကည္ညိဳေလးစားေစလ်က္၊ သင့္ကို က်ိဳးႏြံနာခံဖို႔ ေတာင္းဆိုေစမည္ ျဖစ္သည္။ မိမိတို႔၏ ေမာက္မာ၍ ေထာင္လႊားေသာ သဘာဝ၏ အုပ္စိုးမႈေအာက္၌ လူတို႔သည္ မ်ားျပားလွေသာ ဒုစ႐ိုက္မႈကို ျပဳၾကသည္။” (ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္၊ အတြဲ (၃)၊ ေနာက္ဆုံးေသာ ကာလ ခရစ္ေတာ္၏ ေဟာေျပာခ်က္မ်ား၊ သမၼာတရားအား လိုက္စားျခင္းအားျဖင့္သာ စိတ္သေဘာထား ေျပာင္းလဲမႈတစ္ခုကို ရရွိႏိုင္သည္) ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ကို ဖတ္ၿပီးသြားေတာ့ ကြၽန္မ အရမ္း ရွက္မိတယ္။ ကြၽန္မက ဘုရားရဲ႕ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္မွာ ထုတ္ေဖာ္ျပထားတဲ့ မာနေထာင္လႊားတဲ့လူပဲ။ တိုင္စာေတြကို ေျဖရွင္းတဲ့ေနရာမွာ၊ ဘုရားကို ေၾကာက္႐ြံ႕တဲ့စိတ္ႏွလုံး ရွိတဲ့၊ ခ်င့္ခ်ိန္တတ္တဲ့ လူတစ္ေယာက္က သတိရွိေနမွာပဲ။ ျပႆနာကို တရားမွ်တၿပီး ဘက္မလိုက္တဲ့ ရႈေထာင့္ကေန ၾကည့္လိမ့္မယ္၊ ဘယ္ဘက္ကိုမွ မဆင္မျခင္ ယုံၾကည္မွာမဟုတ္ဘူး၊ တစ္ဖက္သတ္ ဆုံးျဖတ္မွာလည္း မဟုတ္ဘူး။ ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမေတြ ေဖာ္ထုတ္ျပတဲ့ ျပႆနာကို စစ္ေဆးၿပီး အတည္ျပဳေပးလိမ့္မယ္၊ ၿပီးေတာ့မွ စည္းမ်ဥ္းစည္းကမ္းေတြနဲ႔အညီ ကိုင္တြယ္လိမ့္မယ္။ ဒါေပမဲ့ ကြၽန္မက်ေတာ့ တိုင္စာကို ရၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ၊ တိုင္စာေတြကို ကိုင္တြယ္ရတဲ့ စည္းမ်ဥ္းစည္းကမ္းေတြကို လုံးဝ မရွာေဖြခဲ့ဘူး။ တိုင္တဲ့ကိစၥေတြက မွန္ေနလားဆိုတာကိုလည္း အေသးစိတ္ မစုံစမ္းခဲ့ဘူး။ အဲဒီအစား ကြၽန္မက အစ္မဝမ္ဘက္က ရပ္တည္ၿပီး၊ စြပ္စြဲတဲ့စာ ေရးတဲ့သူေတြကို ေဝဖန္မိတယ္။ တိုင္ထားတဲ့ ျပႆနာေတြက မွန္ေနတယ္လို႔ ႀကီးၾကပ္သူက သိသြားၿပီး၊ အခ်က္အလက္ေတြကို ကြၽန္မေရွ႕ ခ်ျပလာတဲ့အခ်ိန္မွာေတာင္၊ ကြၽန္မက မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္တုန္းပဲ။ သူမ်ားေတြ စစ္ေဆးထားတာေတြကို ကြၽန္မက မထီမဲ့ျမင္ျပဳခဲ့တာ။ တကယ္ကို မာနေထာင္လႊားၿပီး ေခါင္းမာခဲ့တာပါ။ ကြၽန္မမွာ ဘုရားကို ေၾကာက္႐ြံ႕မႈဆိုတာ မရွိခဲ့ဘူး။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ယုံၾကည္လြန္းေတာ့ တိုင္စာကို စစ္ေဆးတာေတြ၊ ေျဖရွင္းတာေတြ မလုပ္ဘဲ၊ မဆင္မျခင္ ေခ်ာင္ထိုးထားလိုက္တာ။ ဒါက မမွန္ကန္တဲ့ ေခါင္းေဆာင္တစ္ေယာက္ကို ကာကြယ္ေပးဖို႔ သူ႔ဘက္က ရပ္တည္ေနတာ မဟုတ္ဘူးလား။ ကိုယ့္ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမေတြက ေခါင္းေဆာင္အတုကို တိုင္ၾကားဖို႔ သတၱိရွိခဲ့ၾကတယ္။ သူတို႔မွာ တရားမွ်တတဲ့စိတ္ ရွိၾကတယ္။ သူတို႔က အသင္းေတာ္ရဲ႕အလုပ္ကို ထိန္းသိမ္းေနၾကတာပဲ။ ေခါင္းေဆာင္တစ္ေယာက္ ျဖစ္တဲ့ ကြၽန္မက သူတို႔ကို အားေပးၿပီး၊ တိုင္စာကို စည္းမ်ဥ္းေတြနဲ႔အညီ စစ္ေဆးခဲ့သင့္တာ။ အစ္မဝမ္ကို မမွန္ကန္တဲ့ေခါင္းေဆာင္ပဲလို႔ ဆုံးျဖတ္လိုက္တယ္ဆိုလည္း၊ သူ႔ကို ေနရာေျပာင္းဖို႔၊ ထုတ္ပယ္ဖို႔ အပူတျပင္း လုပ္ခဲ့သင့္တာ။ ဒါေပမဲ့ ကြၽန္မက ဒီတရားဝင္တိုင္စာကို ေခါင္းေဆာင္ေတြ၊ အက်ိဳးေဆာင္ေတြအေပၚ ေတာင္းဆိုလြန္းတယ္လို႔ ယူဆခဲ့တာ။ အႏွစ္သာရအရ ကြၽန္မက ေခါင္းေဆာင္အတုကို ကာကြယ္ေပးၿပီး၊ ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမေတြကို ဖိႏွိပ္ေနတာပဲ။ ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမေတြကို ေခါင္းေဆာင္ေတြ၊ အက်ိဳးေဆာင္ေတြအေပၚ ကန႔္ကြက္ခြင့္မရေအာင္ လုပ္ေနခဲ့တာပဲ။ ဒါက အခ်င္းခ်င္း ကာကြယ္ၾကတဲ့ အဆင္းနီတဲ့နဂါးႀကီးရဲ႕ အရာရွိေတြနဲ႔ အတူတူပဲမဟုတ္ဘူးလား။ အျပင္ေလာကမွာလည္း အရာရွိေတြက အုပ္ခ်ဳပ္ၿပီး အဆုံးအျဖတ္ေပးတဲ့ ေနရာမ်ိဳးမွာ၊ သာမန္လူေတြက ေျပာဆိုခြင့္ မရွိၾကဘူး။ သူတို႔အတြက္ ျပႆနာျဖစ္လာမွာကို ေၾကာက္ၿပီး၊ ေခါင္းေဆာင္ေတြကို “မဟုတ္ဘူး” လို႔ေတာင္ မေျပာရဲၾကဘူး။ ဆိုးဆိုး႐ြား႐ြား ကိစၥေတြမွာဆို လူေတြက အႏွိပ္အစက္ေတာင္ ခံၾကရတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဘုရားရဲ႕အိမ္ေတာ္မွာေတာ့ သမၼာတရားက စိုးမိုးပါတယ္။ အာဏာကို ကိုင္စြဲသူက ဘုရားသခင္ပါပဲ။ ဘုရားရဲ႕အိမ္ေတာ္က လူေတြကို စည္းမ်ဥ္းစည္းကမ္းေတြနဲ႔အညီ ဆက္ဆံတာပါ။ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕အဆင့္အတန္းက ဘယ္လိုပဲရွိရွိ၊ အလုပ္ကို လက္ေတြ႕က်က် မလုပ္ဘူး၊ သမၼာတရားကို လက္ေတြ႕မလုပ္ေဆာင္ဘူးဆိုရင္၊ ဘုရားရဲ႕အိမ္ေတာ္က စုံစမ္းစစ္ေဆးၿပီး၊ စည္းမ်ဥ္းစည္းကမ္းေတြနဲ႔အညီ ကိုင္တြယ္လိမ့္မယ္။ ဒါက ဘုရားရဲ႕ေျဖာင့္မတ္ျခင္းကို ျပတာပါ။ အျပင္ေလာကနဲ႔ လုံးဝ ကြာျခားပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေခါင္းေဆာင္တစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ့ ကြၽန္မက တိုင္စာကို ရၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ ကိုင္တြယ္မေျဖရွင္းခဲ့ဘူး။ အဲဒီအစား မာနေထာင္လႊားၿပီး ကိုယ္ ဆႏၵရွိတဲ့လူကိုပဲ ကာကြယ္ေပးမိတယ္။ သမၼာတရားရဲ႕ စည္းမ်ဥ္းစည္းကမ္းေတြ မရွိခဲ့ဘူး။ ဒါက မမွန္ကန္တဲ့ ေခါင္းေဆာင္တစ္ေယာက္ရဲ႕ အျပဳအမူပဲ။ အာဏာ စြဲကိုင္ေနတဲ့ စာတန္ပဲ။ အဲဒီအေတြးေၾကာင့္ ကြၽန္မလည္း ေၾကာက္လန႔္ၿပီး တုန္တုန္ယင္ယင္ ျဖစ္သြားတာ။ ကြၽန္မက စည္းမ်ဥ္းစည္းကမ္းေတြ မပါဘဲ လုပ္ခဲ့တာဆိုေတာ့၊ ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမေတြက ေခါင္းေဆာင္အတုရဲ႕ေအာက္မွာ ေနထိုင္ခဲ့ၾကရတာ။ သူတို႔အေျခအေနေတြနဲ႔ အခက္အခဲေတြ မေျပလည္ႏိုင္ခဲ့ဘူး။ စိတ္ဆင္းရဲမႈနဲ႔ အေမွာင္ထုထဲမွာ ေနခဲ့ၾကရတယ္။ ကြၽန္မက ကိုယ့္ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမေတြကို ဒုကၡေပးေနခဲ့တာ မဟုတ္ဘူးလား။ ကြၽန္မက တကယ္ကို ႐ြံစရာေကာင္းခဲ့တာပဲ။ ကြၽန္မလည္း ဘုရားေရွ႕ သြားၿပီး ဆုေတာင္းလိုက္တယ္၊ “အမႈကိစၥေတြကို ကိုယ့္စိတ္ဆႏၵအတိုင္း ကြၽန္မ မလုပ္ခ်င္ေတာ့ပါဘူး၊ ဘုရားသခင္။ ကြၽန္မရဲ႕မာနေထာင္လႊားတဲ့ စိတ္သေဘာထားကို ေျဖရွင္းရာမွာ လမ္းျပေတာ္မူပါ” ေပါ့။

ေနာက္ေတာ့ မာနေထာင္လႊားတဲ့ ကြၽန္မရဲ႕စိတ္သေဘာထားကို ေျဖရွင္းဖို႔ လက္ေတြ႕လုပ္ေဆာင္တဲ့ လမ္းတစ္ခုကို ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြထဲမွာ ရွာမိတယ္။ ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြထဲမွာ ကြၽန္မ ဖတ္မိတာက၊ “သင္သည္ သမၼာတရား၏အေျခခံသေဘာတရားမ်ားကို ခ်ိဳးေဖာက္ၿပီး ဘုရားသခင္ကို သေဘာမက်ျဖစ္ေစသည့္ အရာတစ္ခုခုကို ျပဳလုပ္မိၿပီးသည့္အခ်ိန္တြင္၊ သင့္ကိုယ္သင္ မည္သို႔ဆင္ျခင္သုံးသပ္ကာ သိဖို႔ႀကိဳးစားသင့္သနည္း။ ထိုအရာကို သင္ လုပ္ေဆာင္ေတာ့မည့္အခ်ိန္တြင္၊ သူ႔ထံ သင္ ဆုေတာင္းခဲ့ပါသေလာ။ ‘ဤနည္းျဖင့္ အမႈအရာမ်ားကို လုပ္ေဆာင္ျခင္းသည္ သမၼာတရားႏွင့္ ကိုက္ညီသေလာ။ ဤကိစၥရပ္ကို ဘုရားသခင္၏ ေရွ႕ေမွာက္သို႔ ယူေဆာင္ခဲ့ပါက၊ ယင္းကို သူ မည္သို႔ ရႈျမင္မည္နည္း။ ယင္းႏွင့္ပတ္သက္၍ သူ သိခဲ့ပါက၊ သူ ေပ်ာ္႐ႊင္မည္ေလာ သို႔မဟုတ္ ေဒါသထြက္မည္ေလာ။ ယင္းကို သူ အလြန္မုန္းတီးမည္ေလာ၊ သို႔မဟုတ္ စက္ဆုပ္႐ြံရွာမည္ေလာ။’ ဟု သင္ ေတြးဆဖူးပါသေလာ။ ယင္းကို သင္ အေျဖမရွာခဲ့ေပ၊ ဟုတ္ပါသေလာ။ အျခားသူမ်ားက သင့္ကို အသိေပးခဲ့လွ်င္ပင္၊ ကိစၥရပ္သည္ အေရးမႀကီး၊ ၿပီးလွ်င္ ယင္းသည္ မည္သည့္ အေျခခံသေဘာတရားမ်ားႏွင့္မွ် မဆန႔္က်င္သကဲ့သို႔ အျပစ္မဟုတ္ဟု သင္ ေတြးထင္ဦးမည္ ျဖစ္သည္။ အက်ိဳးဆက္အေနျဖင့္၊ သင္သည္ ဘုရားသခင္၏ စိတ္သေဘာထားကို ပုန္ကန္ျပစ္မွားၿပီး အမ်က္ေဒါသထြက္ေစဖို႔ သူ႔ကို ဆြေပးခဲ့သည္မွာ သင့္ကို သူ စက္ဆုပ္႐ြံရွာသည့္အဆင့္အထိပင္ ျဖစ္ေပသည္။ ဤသည္မွာ လူတို႔၏ ပုန္ကန္မႈမွ ျဖစ္ေပၚလာသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သင္သည္ အရာအားလုံးတြင္ သမၼာတရားကို ရွာေဖြသင့္သည္။ ဤသည္မွာ သင္လိုက္ေလွ်ာက္ရမည့္ အရာျဖစ္သည္။ သင္သည္ ႀကိဳတင္၍ ဆုေတာင္းရန္ ဘုရားသခင္ေရွ႕သို႔ ေလးနက္စြာလာေရာက္ၿပီး ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္မ်ားႏွင့္အညီ သမၼာတရားကို ရွာေဖြလွ်င္ မွားယြင္းမည္မဟုတ္ေပ။ သမၼာတရားကို သင္လက္ေတြ႕လုပ္ေဆာင္ရာတြင္ ေသြဖည္မႈအခ်ိဳ႕ရွိႏိုင္သည္။ သို႔ေသာ္ ဤအရာကို ေရွာင္ရန္ ခက္သည္။ အေတြ႕အႀကဳံအခ်ိဳ႕ရၿပီးေနာက္တြင္ သင္သည္ မွန္ကန္စြာ လက္ေတြ႕လုပ္ေဆာင္ႏိုင္လိမ့္မည္။ သို႔ရာတြင္ သင္သည္ သမၼာတရားႏွင့္အညီ မည္သို႔ေဆာင္႐ြက္ရမည္ကိုသိသည့္တိုင္ေအာင္ လက္ေတြ႕မလုပ္ေဆာင္လွ်င္ ျပႆနာမွာ သမၼာတရားကို သင္မႏွစ္သက္ျခင္းျဖစ္သည္။ သမၼာတရားကို မခ်စ္ေသာသူတို႔သည္ ၎တို႔ထံ မည္သည့္အရာျဖစ္ပ်က္သည္ျဖစ္ေစ သမၼာတရားကို မည္သည့္အခါမွ် ရွာေဖြမည္မဟုတ္ေပ။ သမၼာတရားကို ခ်စ္ေသာသူတို႔သာ ဘုရားသခင္ကို ေၾကာက္႐ြံ႕ေသာ စိတ္ႏွလုံးရွိသည္။ ၎တို႔နားမလည္သည့္အရာမ်ားျဖစ္ပ်က္ေသာအခါ ၎တို႔သည္ သမၼာတရားကို ရွာႏိုင္ၾကသည္။ သင္သည္ ဘုရားသခင္၏ အလိုေတာ္ကို နားမလည္ႏိုင္ဘဲ မည္သို႔လက္ေတြ႕လုပ္ေဆာင္ရမည္ကို မသိလွ်င္ သမၼာတရားကိုနားလည္ေသာသူတစ္ေယာက္ႏွင့္ မိတ္သဟာယဖြဲ႕ျခင္းမွတစ္ဆင့္ သမၼာတရားကို ရွာေဖြသင့္သည္။ သမၼာတရား နားလည္ေသာသူတစ္ေယာက္ကို မရွာေတြ႕ႏိုင္လွ်င္ သင္သည္ ဘုရားသခင္အား စိတ္ႏွလုံး တစ္လုံးတစ္ဝတည္းျဖင့္ အတူတကြဆုေတာင္းရန္ လူအနည္းငယ္ကိုရွာသင့္သည္။ ဘုရားသခင္ထံမွ ရွာေဖြသင့္သည္။ ဘုရားသခင္၏ အခ်ိန္ကိုေစာင့္ၿပီး၊ သင့္အတြက္ လမ္းဖြင့္ေပးရန္ ဘုရားသခင္ကို ေစာင့္ဆိုင္းသင့္သည္။ သင္တို႔အားလုံးသည္ သမၼာတရားကို ေတာင့္တသေ႐ြ႕၊ သမၼာတရားကို ရွာေဖြၿပီး၊ သမၼာတရားကို အတူတကြ မိတ္သဟာယဖြဲ႕သေ႐ြ႕ သင္တို႔ထဲမွတစ္ေယာက္က ေျဖရွင္းခ်က္ေကာင္းတစ္ခု ရရွိလာသည့္အခ်ိန္ေရာက္လာႏိုင္သည္။ သင္တို႔အားလုံးသည္ သင့္ေတာ္ေသာ ေျဖရွင္းခ်က္ကိုရွာေတြ႕ၿပီး ယင္းက နည္းလမ္းေကာင္းတစ္ခုျဖစ္လွ်င္၊ ဤသည္မွာ သန္႔ရွင္းေသာဝိညာဥ္ေတာ္၏ ဉာဏ္အလင္းဖြင့္ျပျခင္းႏွင့္ အလင္းေပးျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္ႏိုင္သည္။ ထို႔ေနာက္တြင္ သင္သည္ ပို၍ တိက်ေသာ လက္ေတြ႕လုပ္ေဆာင္မႈလမ္းေၾကာင္း ထြက္ေပၚလာရန္ ဆက္လက္၍ အတူတကြ မိတ္သဟာယဖြဲ႕လွ်င္ ယင္းသည္ ေသခ်ာေပါက္ သမၼာတရားစည္းမ်ဥ္းမ်ားႏွင့္ ညီလိမ့္မည္။” (ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္၊ အတြဲ (၃)၊ ေနာက္ဆုံးေသာ ကာလ ခရစ္ေတာ္၏ ေဟာေျပာခ်က္မ်ား၊ အပိုင္း သုံး) ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြက လက္ေတြ႕လုပ္ေဆာင္တဲ့ လမ္းကို ၫႊန္ျပလိုက္တာပဲ။ ကြၽန္မတို႔တာဝန္ကို ဘုရားအလိုေတာ္နဲ႔အညီ လုပ္ဖို႔ဆိုရင္၊ ကြၽန္မတို႔မွာ ဘုရားကို ေၾကာက္႐ြံ႕တဲ့ စိတ္ႏွလုံး ရွိရမယ္။ အမႈကိစၥေတြကို လုပ္ၾကၿပီဆိုရင္၊ ဘုရားရဲ႕ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ထဲမွာ အေျခခံရဲ႕လား၊ စည္းမ်ဥ္းစည္းကမ္းေတြနဲ႔ ကိုက္ညီရဲ႕လား၊ ဘုရားရဲ႕အလိုေတာ္က ဘာလဲဆိုတာေတြကို ကြၽန္မတို႔က ရွာေဖြၿပီး နားလည္ႏိုင္စြမ္း ရွိရမယ္။ ဒီလိုနည္းနဲ႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ မၾကာမၾကာ ဆန္းစစ္မိၿပီးေတာ့၊ ကိုယ့္သေဘာအတိုင္း လုပ္မိတာေတြ၊ အသင္းေတာ္ရဲ႕အလုပ္ကို ေႏွာင့္ယွက္တဲ့အရာေတြကို လုပ္မိတာေတြ ေရွာင္ရွားႏိုင္ၾကတယ္။ အဲဒါအျပင္ ကြၽန္မတို႔က ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ျငင္းပယ္ႏိုင္ရမယ္။ ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမေတြရဲ႕ အႀကံျပဳခ်က္ေတြကို ပြင့္လင္းတဲ့စိတ္နဲ႔ နားေထာင္ႏိုင္ရမယ္။ အထူးသျဖင့္ ကြၽန္မတို႔ မရွင္းလင္းတဲ့၊ အေရးႀကီးတဲ့ အသင္းေတာ္အလုပ္နဲ႔ပတ္သက္တဲ့ အရာေတြမွာ၊ ကြၽန္မတို႔က တြဲဖက္အက်ိဳးေဆာင္ေတြနဲ႔ ရွာေဖြ၊ မိတ္သဟာယျပဳရမယ္။ အမ်ားဆႏၵကို ရၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ စည္းမ်ဥ္းေတြနဲ႔ လုပ္ေဆာင္ရမယ္။ ကြၽန္မတို႔က ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ မ်က္ကန္း ယုံၾကည္ၿပီး၊ ကိုယ္ ဆႏၵရွိတာကို လုပ္တယ္ဆိုရင္၊ ဘုရားကို ပုန္ကန္ျပစ္မွားတဲ့ အရာေတြကို လုပ္မိဖို႔ လြယ္ပါတယ္။ ကြၽန္မမွာ သမၼာတရားရဲ႕စစ္မွန္မႈေတြ မရွိခဲ့ဘူး၊ လူေတြကို မခြဲျခားတတ္ခဲ့ဘူးဆိုတာကို ဒီပ်က္ကြက္မႈကတစ္ဆင့္ ကြၽန္မ ျမင္သြားတယ္။ အဲဒီေနာက္ပိုင္း ကြၽန္မမွာ အမႈကိစၥေတြ ေပၚလာၿပီဆိုရင္၊ ကိုယ့္ထင္ျမင္ခ်က္ကိုပဲ အရမ္းကာေရာ အခိုင္အမာ မေျပာဝံ့ေတာ့ဘူး။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ သတိရွိရွိနဲ႔ ျငင္းပယ္ႏိုင္သြားတယ္။ သမၼာတရားရဲ႕စည္းမ်ဥ္းေတြကိုလည္း ရွာေဖြတတ္သြားတယ္။

ေနာက္ပိုင္းမွာ ကြၽန္မက လူသစ္ေတြကို စၿပီး ေရေလာင္းေပးတယ္။ အဖြဲ႕တစ္ခုရဲ႕အလုပ္အတြက္ တာဝန္ယူရတယ္။ တစ္ခါက်ေတာ့ ေခါင္းေဆာင္က ကြၽန္မကို ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမတခ်ိဳ႕ရဲ႕အလုပ္ကို ေစာင့္ၾကည့္စစ္ေဆးခိုင္းတယ္။ ဒီလူေတြအားလုံးကို ကြၽန္မက သိတယ္။ သူတို႔အားလုံးက ေတာ္ေတာ္ လက္ေတြ႕က်တဲ့လူေတြ။ အဲဒါနဲ႔ ကြၽန္မလည္း ငါေတာ့ ခဏခဏ စစ္ေဆးဖို႔ လိုေလာက္မွာ မဟုတ္ဘူး၊ ျပႆနာႀကီးႀကီးမားမားေတြလည္း မရွိေလာက္ဘူးဆိုၿပီး ေတြးလိုက္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ေနာက္ေတာ့ ကြၽန္မ စဥ္းစားမိေရာ၊ “ငါက အလုပ္ကို အမွန္တကယ္ မစစ္ေဆးရေသးဘူး၊ ေနာက္ဆက္တြဲလည္း မလိုက္ရေသးဘူး။ ဒါေပမဲ့ ျပႆနာ ရွိမွာမဟုတ္ဘူးဆိုၿပီး ငါက ေတာ္ေတာ္ ေသခ်ာေနတယ္။ ဒါက ကိုယ့္တာဝန္ကို မာနေထာင္လႊားတဲ့ စိတ္သေဘာထားနဲ႔ လုပ္ေနေသးတာ မဟုတ္ဘူးလား” ေပါ့။ အဲဒီေတာ့မွ အမွန္တကယ္ စစ္ေဆးၾကည့္လိုက္ေတာ့၊ အလုပ္မွာ လမ္းလြဲတာေတြ၊ ျပႆနာေတြ အမ်ားႀကီး ရွိေနေသးတာကို ေတြ႕လိုက္ရတယ္။ မိတ္သဟာယေပးတာေတြ၊ ျပႆနာ အေျဖရွာတာေတြ လုပ္လိုက္ေတာ့မွ အလုပ္က တျဖည္းျဖည္း တိုးတက္သြားတယ္။ ဒီကေန ကြၽန္မလည္း ျမင္သြားတယ္။ အမႈကိစၥအားလုံးမွာ မာနေထာင္လႊားတဲ့ ကိုယ့္စိတ္သေဘာထားကို အားမကိုးဘဲ၊ သမၼာတရားရဲ႕စည္းမ်ဥ္းေတြကို ရွာေဖြႏိုင္ျခင္းကသာ ကိုယ့္တာဝန္မွာ အက်ိဳးရလဒ္ေတြ ရရွိႏိုင္တာပါ။