ရန္ရွင္း တ႐ုတ္ႏိုင္ငံ

၂၀၁၄ မွာ ကြၽန္မက အသင္းေတာ္မွာ ဗီဒီယိုထုတ္လုပ္ေရးမွာ လုပ္ေနတာပါ။ သိပ္မၾကာဘူး။ ကြၽန္မက အဖြဲ႕ေခါင္းေဆာင္အျဖစ္ ရာထူးတိုးသြားတယ္။ ဗီဒီယိုေတြကို ေကာင္းေကာင္းလုပ္ဖို႔ စည္းမ်ဥ္းေတြကို ေသခ်ာစဥ္းစားတယ္။ ဆုေတာင္းၿပီး ရွာေဖြတယ္။ ႐ိုက္ခ်က္တိုင္းကို အေလးအနက္ထားတယ္။ အခ်ိန္နည္းနည္းၾကာေတာ့ ကြၽန္မ ထုတ္လုပ္တဲ့ ဗီဒီယိုအမ်ားစုကို သုံးဖို႔ အေ႐ြးခံရတယ္။ ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမေတြက ကြၽန္မကို ေလးစားၿပီး ၾကည့္ၾကတာေပါ့။ ကြၽန္မက အသင္းေတာ္ရဲ႕ အေတာ္ဆုံးထဲမွာပါတယ္၊ မဟုတ္ရင္ ရာထူးတိုးခံရမွာမဟုတ္ဘူးလို႔ပဲ ထင္ေနမိတယ္။ ႏွစ္ပတ္ေလာက္ၾကာေတာ့ ႀကီးၾကပ္ေရးမႉးက ကြၽန္မကို ေနာက္ထပ္ အဖြဲ႕ဗီဒီယိုထုတ္လုပ္ေရးတစ္ခုကို ဦးေဆာင္ခိုင္းၿပီး ကြၽန္မကို ေသခ်ာေျပာတယ္။ “ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမေတြကို ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ကို ႀကဳံေတြ႕ၿပီး စည္းမ်ဥ္းေတြလိုက္နာေအာင္ လမ္းျပေပးပါ” တဲ့။ ကြၽန္မက ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ေက်နပ္ေနမိတယ္။ ႀကီးၾကပ္ေရးမႉးက ကြၽန္မကို သူမ်ားေတြကို စီမံၫႊန္ၾကားခိုင္းတာဟာ ကြၽန္မက ကြၽမ္းက်င္မႈတခ်ိဳ႕ရွိတယ္၊ လုပ္ႏိုင္ကိုင္ႏိုင္တယ္ဆိုတာ ျပတာပဲ ေပါ့။ အဖြဲ႕ကို ကြၽန္မေရာက္ေတာ့ အစ္ကိုႏွစ္ေယာက္က ဗီဒီယိုထုတ္လုပ္ေရး ကြၽမ္းက်င္မႈသိပ္မရွိတာကို ကြၽန္မ သိရတယ္။ အစ္မတစ္ေယာက္က မဆိုးဘူး။ ဒါေပမဲ့ သူက ငယ္တယ္။ ဒီေတာ့ သူက က႑အားလုံးမွာ အေတြ႕အႀကဳံနည္းတယ္။ က႑တိုင္းမွာ အေတာ္အတန္ ကြၽမ္းက်င္တာက အဖြဲ႕ေခါင္းေဆာင္တစ္ေယာက္ပဲရွိတယ္။ စုေဝးပြဲေတြမွာ ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ကို မိတ္သဟာယဖြဲ႕တဲ့အခါ အဖြဲ႕ေခါင္းေဆာင္က ကြၽန္မေလာက္ လိုရင္းတိုရွင္းျဖစ္တာ၊ အစီအအစဥ္က်တာ မျဖစ္ဘူး။ ဗီဒီယိုထုတ္လုပ္ေရးအတြက္ စိတ္ကူးေတြကို ေဆြးေႏြးတဲ့အခါမွာ သူ႔အျမင္က သိပ္မက်ယ္ျပန႔္ဘူး။ အမ်ားအားျဖင့္ လူတိုင္းက ကြၽန္မအႀကံေတြကို လက္ခံအတည္ျပဳၾကတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကြၽန္မက ပိုၿပီးေတာ့ေတာင္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အထင္ႀကီးလာတယ္။ ေဆြးေႏြးတဲ့အခါေတြမွာ အဖြဲ႕ေခါင္းေဆာင္က ကြၽန္မနဲ႔မတူတဲ့ စိတ္ကူးတစ္ခုကိုေျပာေတာ့ ကြၽန္မက လုံးဝကို အထင္ေသးမိတယ္။ ကြၽန္မ စဥ္းစားတယ္။ “ဒီတာဝန္မွာ ငါလုပ္ေနတာၾကာၿပီ။ ငါက အေျခအေနမွန္ကို မသိဘူးလား” ေပါ့။ ကြၽန္မက ကိုယ့္စိတ္ကူးကိုပဲ လက္ခံေနၿပီး အဖြဲ႕ေခါင္းေဆာင္ကို ေတာ္ေတာ္စိတ္တိုမိတယ္။ တစ္ခါေတာ့ ဗီဒီယိုထုတ္လုပ္ေရးကို ေဆြးေႏြးေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ကြၽန္မက စိတ္ကူးတခ်ိဳ႕ကို မွ်ေဝေတာ့ အဖြဲ႕ေခါင္းေဆာင္က တစ္ခုမွ မႀကိဳက္ဘူးလို႔ ေျပာတယ္။ ကြၽန္မ ေသြးေတြ ပြက္ပြက္ဆူလာတာေပါ့။ ကြၽန္မကို အျမင္မေကာင္းေအာင္လုပ္ဖို႔အတြက္နဲ႔ ကြၽန္မစိတ္ကူးေတြအားလုံးကို ပယ္ခ်တယ္လို႔ ခံစားမိတယ္။ သူ႔ေနာက္ကြယ္မွာ ကြၽန္မက ညည္းတယ္။ “သူ ဘာလုပ္ေနတာလဲ ကြၽန္မ မသိဘူး။ သူ႔ဘာသာ ဘာစိတ္ကူးေကာင္းမွမရွိဘူး။ ဒါေပမဲ့ ကြၽန္မစိတ္ကူးတိုင္းကို ပယ္ခ်ပစ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ တစ္မနက္လုံး ဘာမွမၿပီးဘူး။ သူ႔ေၾကာင့္ ကြၽန္မတို႔အလုပ္က ၾကန႔္ၾကာမေနဘူးလား” ေပါ့။ ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမေတြအားလုံးက ကြၽန္မ ဒီလိုေျပာတာကို ၾကားၿပီးေတာ့ အဖြဲ႕ေခါင္းေဆာင္မွာ ျပႆနာရွိတယ္လို႔ ထင္ၾကတယ္။ အစ္ကိုတစ္ေယာက္က သူနဲ႔ မိတ္သဟာယဖြဲ႕ၿပီး သူ႔ကို မာနႀကီးလို႔၊ အလုပ္ကို ထိခိုက္လို႔ဆိုၿပီး ေဝဖန္တယ္။ အဖြဲ႕ေခါင္းေဆာင္က အျပစ္ရွိသလို ခံစားရၿပီး ႏုတ္ထြက္ခ်င္တယ္။ ကြၽန္မက ဒါကို ျမင္ေတာ့ လိပ္ျပာမလုံသလိုျဖစ္ၿပီး ကြၽန္မ လြန္သြားသလို ခံစားမိတယ္။ အဲဒါနဲ႔ ကြၽန္မ သူ႔ကို အျမန္ေတာင္းပန္လိုက္တယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီေနာက္မွာ ကြၽန္မက ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ သုံးသပ္တာေတြ မလုပ္ခဲ့ဘူး။

တစ္ေန႔ေတာ့ အသင္းေတာ္ေခါင္းေဆာင္တစ္ေယာက္က စုေဝးပြဲတစ္ခုကို လာၿပီး ကြၽန္မတို႔ရဲ႕ ဗီဒီယိုထုတ္လုပ္ေရးအေၾကာင္းေမးတယ္။ ကြၽန္မက စိတ္ကူးတခ်ိဳ႕ကို ေျပာျပေတာ့ ေခါင္းေဆာင္က လက္ခံတယ္။ ကြၽန္မ အႀကံေတြကို လူတိုင္းလိုက္လုပ္ၿပီးေတာ့ လုပ္ေနတုန္းမွာ ျပဳျပင္မြမ္းမံေပးဖို႔ သူက အႀကံေပးတယ္။ ကြၽန္မ ေတြးမိတယ္။ “ငါ့စိတ္ကူးေတြကို ေခါင္းေဆာင္က လက္ခံတဲ့အခ်က္က ငါက သူမ်ားေတြထက္ ပိုလုပ္ႏိုင္စြမ္းရွိတယ္ဆိုတာ ျပတာပဲ။ ဒီေတာ့ သူတို႔အားလုံး ငါ့ကို နားေထာင္သင့္တယ္” ေပါ့။ အဲဒီေနာက္ေတာ့ ကြၽန္မတို႔ အဖြဲ႕အလုပ္ေတြအားလုံးကို ကြၽန္မ စီစဥ္တယ္။ သူမ်ားေတြက သူတို႔ႀကဳံရတဲ့ျပႆနာေတြအားလုံးအေၾကာင္းေျပာဖို႔ ကြၽန္မဆီလာၾကတယ္။ ကြၽန္မက ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အဖြဲ႕ရဲ႕ ေက်ာေထာက္ေနာက္ခံအျဖစ္ ေနလိုက္တယ္။ ကြၽန္မက အဖြဲ႕ရဲ႕ တြန္းအားျဖစ္ၿပီး အဖြဲ႕ေခါင္းဆာင္က အေယာင္ျပသက္သက္ပဲလို႔ ခံစားမိတယ္။ အရာရာမွာ ကြၽန္မက အဆုံးအျဖတ္ေပးခြင့္ရွိတယ္။ သူတို႔လုပ္တဲ့ ဗီဒီယိုေတြက ကြၽန္မ လိုခ်င္တဲ့အတိုင္း မျဖစ္လာရင္ ကြၽန္မလိုခ်င္သလိုမ်ိဳးပဲ တိုက္႐ိုက္ေျပာင္းပစ္လိုက္တယ္။ တစ္ခါေတာ့ အစ္ကိုဝမ္ယိက သူ႔ဗီဒီယိုကို ကြၽန္မအမ်ားႀကီး ေျပာင္းလဲထားတာ သတိထားမိၿပီး ကြၽန္မကို ေမးတယ္။ “ဘာလို႔ အမ်ားႀကီး ေျပာင္းလိုက္တာလဲ။ ဒါက ျပႆနာရွိတယ္လို႔ အစ္မခံစားမိရင္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ အတူတူ ေဆြးေႏြးလို႔ရတယ္ေလ။ မျပင္ဆင္ခင္မွာ ဘာလို႔ ကြၽန္ေတာ့္အျမင္ကို မေမးတာလဲ” တဲ့။ သူ႔ေမးခြန္းေတြေၾကာင့္ ကြၽန္မ ရွက္သလိုလိုျဖစ္သြားတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေနာက္ေတာ့ စဥ္းစားမိတယ္။ “ကြၽန္မက ရွင့္ထက္ပိုေကာင္းတဲ့ အစြမ္းအစရွိၿပီး စည္းမ်ဥ္းေတြကို ပိုနားလည္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကြၽန္မေျပာင္းလဲတာေတြ အားလုံးက တိုးတက္မႈေတြပဲ” ေပါ့။ ကြၽန္မက အေလွ်ာ့မေပးဘဲ ျပန္ေျပာလိုက္တယ္။ “ကြၽန္မ ေျပာင္းတာေတြအကုန္လုံးက ပိုေကာင္းတဲ့ ရလဒ္ေတြရဖို႔မဟုတ္ဘူးလား။ ဒါေတြက အစ္ကိုလက္ခံအတည္ျပဳထားတာမဟုတ္ဘူးလို႔ ခံစားရရင္ ေနာက္တစ္ခါက်ရင္ အစ္ကိုနဲ႔ အရင္ဆုံး ေဆြးေႏြးပါမယ္” ေပါ့။ သူလဲ ဘာမွမတတ္ႏိုင္ဘူးေလ။ အဲဒီေနာက္ေတာ့ ကြၽန္မက ကိုယ့္တာဝန္မွာ ပိုပိုၿပီး မာနႀကီးလာတယ္။ အလုပ္အေၾကာင္းေဆြးေႏြးတဲ့အခါ တျခားညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမေတြရဲ႕ အႀကံေတြကို ကြၽန္မ နားေထာင္ဖို႔ ျငင္းဆန္တယ္။ သူတို႔က ဘာစိတ္ကူးေကာင္းမွရွိမွာမဟုတ္ဘူး၊ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေနာက္ဆုံးမွာ ကြၽန္မလိုခ်င္သလိုမ်ိဳးပဲ လုပ္ၾကမွာပဲလို႔ ေတြးၿပီးေတာ့ေပါ့။ တစ္ခါတေလမွာသူတို႔က ကြၽန္မအစီအစဥ္ေတြကို သံသယျဖစ္တာေတြ ေျပာျပရင္ ကြၽန္မက ယုံၾကည္မႈရွိရွိနဲ႔ ျပန္ေျပာတယ္။ “ကြၽန္မ စိတ္ကူးကို မႀကိဳက္ဘူးဆိုရင္ ရွင္တို႔မွာ ပိုေကာင္းတဲ့ အစီအစဥ္ရွိလား” ေပါ့။ သူတို႔လည္း ဘာမွမတတ္ႏိုင္ဘဲ ကြၽန္မေျပာသလိုပဲ လုပ္ရတယ္။ ၾကာလာေတာ့ အဖြဲ႕ထဲက ဘယ္သူကမွ ကြၽန္မ စိတ္ကူးေတြကို မဆန႔္က်င္ေတာ့ဘူး။ လူတိုင္းက ကြၽန္မဘာေျပာေျပာ သေဘာတူၿပီး ေခါင္းညိတ္ၾကတယ္။

အခ်ိန္နည္းနည္းေလာက္ၾကာေတာ့ ကြၽန္မတို႔လုပ္တဲ့ ဗီဒီယိုေတြက သုံးေလးႀကိမ္စစ္ၿပီးေတာ့ အဆင္မေျပဘူး။ စည္းမ်ဥ္းေတြကို ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ခ်ိဳးေဖာက္ထားတာတခ်ိဳ႕ပါေနတယ္။ ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမေတြက သူတို႔ကိုယ္သူတို႔ အျပစ္တင္တယ္။ သူတို႔တာဝန္ေတြကို ေကာင္းေကာင္းမလုပ္ခဲ့ဘူးလို႔ ခံစားရတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကြၽန္မက ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ျပန္မသုံးသပ္ဘူး။ ကြၽန္မ အေကာင္းဆုံးလုပ္ခဲ့တယ္လို႔ ခံစားရတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကြၽန္မတို႔ အစြမ္းအစက ကန႔္သတ္ခ်က္ရွိတယ္။ စံႏႈန္းေတြနဲ႔မကိုက္တာက သာမန္ပဲ ေပါ့။ အဲဒီေနာက္ေတာ့ ကြၽန္မတာဝန္က ပိုပိုၿပီး ခက္ခဲပင္ပန္းလာၿပီး ေတာ္ေတာ္ကို အိပ္ခ်င္လာတယ္။ အစ္မတစ္ေယာက္က ကြၽန္မကို သတိေပးတယ္။ “အစ္မ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ နည္းနည္း ျပန္သုံးသပ္သင့္တယ္။ အခုေနာက္ပိုင္းမွာ လူတိုင္းကို အစ္မျဖစ္ေစခ်င္သလို အတင္းလုပ္တယ္။ ဒါက မာနႀကီးတာမဟုတ္ဘူးလား” တဲ့။ ကြၽန္မတို႔ေခါင္းေဆာင္က ကြၽန္မက မာနေထာင္လႊားတာ၊ အာဏာရွင္ဆန္တာ၊ သူမ်ားေတြရဲ႕ မိတ္သဟာယကို နားမေထာင္တာေတြကို သိသြားၿပီး ကြၽန္မကို ၾကမ္းၾကမ္းတမ္းတမ္း ေဖာ္ထုတ္ၿပီး ကိုင္တြယ္ေျဖရွင္းတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ကြၽန္မက ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ သတိထားမိတာ ဘာမွမရွိတာကို ျမင္ၿပီး သူက ကြၽန္မကို ထုတ္လိုက္တယ္။ ကြၽန္မက ထုံထိုင္းၿပီး ဘုရားဘက္လွည့္ရမွန္း မသိခဲ့ဘူး။ ကြၽန္မက ခြန္အားရွိတယ္၊ အလိုက္သင့္ေျပာင္းလဲလြယ္တဲ့ ေတြးေခၚသူျဖစ္တယ္၊ မၾကာခင္မွာ အသင္းေတာ္က ကြၽန္မကို ေနာက္ထပ္တာဝန္တစ္ခုေပးမယ္လို႔ ခံစားမိခဲ့တယ္။ ၾကာလာရင္ အေလ့အက်င့္မရွိေတာ့တာမျဖစ္ေအာင္ ဗီဒီယိုထုတ္လုပ္ေရးကိုပဲ ကြၽန္မ ဆက္ေလ့လာတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဗီဒီယိုတစ္ခုကို ကြၽန္မလုပ္ဖို႔ အသင့္ျပင္တိုင္းမွာ ကြၽန္မစိတ္က ဗလာျဖစ္ျဖစ္သြားတယ္။ ကြၽန္မ ဦးေႏွာက္ေျခာက္ေအာင္ စဥ္းစားတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဘာစိတ္ကူးမွ ထြက္မလာဘူး။ စိတ္ရႈပ္ေထြးေနတာေပါ့။ ကြၽန္မက အျမင္က်ယ္ၿပီး ျဖတ္ထိုးဉာဏ္ေကာင္းတယ္လို႔ ထင္ခဲ့တာ။ ဘာလို႔ အခု ဘာမွ မထုတ္လုပ္ႏိုင္တာလဲ ေပါ့။ ေနာက္ေတာ့ ဒီ ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြကို ကြၽန္မ သတိရတယ္။ “ဘုရားသခင္သည္ လူသားကို အထူးကြၽမ္းက်င္မႈမ်ားအျပင္ အသိဉာဏ္ႏွင့္ ဉာဏ္ပညာတို႔ကို ေပးလ်က္ လူသားအေပၚ ဆုေက်းဇူးမ်ား အပ္ႏွင္းေလသည္။ လူသားသည္ ဤအရာမ်ားကို မည္သို႔ အသုံးျပဳသင့္သနည္း။ သင္၏ အထူးကြၽမ္းက်င္မႈမ်ား၊ သင္၏ ဆုေက်းဇူးမ်ား၊ သင္၏ အသိဉာဏ္ႏွင့္ ဉာဏ္ပညာတို႔ကို သင္၏ တာဝန္၌ ျမႇဳပ္ႏွံထားရမည္။ သင္၏ စိတ္ႏွလုံးကို အသုံးျပဳၿပီး သင္၏ တာဝန္အဖို႔ သင္ သိရွိသည့္အရာတိုင္း၊ သင္ နားလည္သည့္အရာတိုင္းႏွင့္ သင္ စြမ္းေဆာင္ရရွိႏိုင္သည့္အရာတိုင္းအသုံးခ်ရမည္ျဖစ္သည္။ ထိုသို႔ လုပ္ေဆာင္ျခင္းျဖင့္ သင္သည္ ေကာင္းခ်ီးမဂၤလာခံစားရလိမ့္မည္။ ဘုရားသခင္၏ ေကာင္းခ်ီး ခံစားရျခင္းဆိုသည္မွာ အဘယ္အဓိပၸာယ္နည္း။ ဤအရာက လူမ်ားအား အဘယ္သို႔ ခံစားရေစသနည္း။ ၎တို႔သည္ ဘုရားသခင္၏ ဉာဏ္အလင္းေပးျခင္းႏွင့္ လမ္းျပျခင္းခံရၿပီးျဖစ္ကာ ၎တို႔၏ တာဝန္ကို ထမ္းေဆာင္သည့္အခါတြင္ လမ္းေၾကာင္းတစ္ခုရွိသည္။...ဘုရားသခင္က တစ္စုံတစ္ဦးကို ေကာင္းခ်ီးေပးေသာအခါ ထိုသူသည္ ဉာဏ္ပညာရွိလာသည္။ ကိစၥရပ္မ်ားအားလုံးကို ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ျမင္လာသည့္အျပင္ စိတ္ဝင္စားျခင္း၊ ႏိုးၾကားျခင္း၊ အထူးသျဖင့္ ကြၽမ္းက်င္မႈရွိျခင္းတို႔လည္း ျဖစ္လာသည္။ လုပ္ကိုင္တတ္လာၿပီး လုပ္သမွ်တြင္ ႏိုးႂကြမႈရွိလိမ့္မည္။ သူလုပ္သမွ်သည္ အလြန္လြယ္ကူၿပီး မည္သည့္အခက္အခဲကမွ် သူ႔ကို မတားဆီးႏိုင္ဟု ထင္ျမင္လိမ့္မည္။ သူသည္ ဘုရားသခင္၏ ေကာင္းခ်ီးေပးျခင္းကို ခံရသည္။ တစ္စုံတစ္ေယာက္က အရာရာကို အလြန္ခက္ခဲသည္ဟု ျမင္လွ်င္၊ ပ်ာယာခတ္လွ်င္၊ ရယ္ဖြယ္ရာျဖစ္လွ်င္၊ မည္သည့္အရာပင္ လုပ္လုပ္ ဘာကိုမွ် မသိလွ်င္၊ မိမိကို မည္သည့္အရာ ေျပာသည္ျဖစ္ေစ ထိုသူက နားမလည္လွ်င္ ဤသည္မွာ မည္သည့္အရာကို ဆိုလိုသနည္း။ သူသည္ ဘုရားသခင္၏ လမ္းျပမႈမရွိ၊ ဘုရားသခင္၏ ေကာင္းခ်ီးမရွိဟု ဆိုလိုသည္။” (ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္၊ အတြဲ (၃)၊ ေနာက္ဆုံးေသာ ကာလ ခရစ္ေတာ္၏ ေဟာေျပာခ်က္မ်ား၊ ႐ိုးသားျခင္းအားျဖင့္သာ စစ္မွန္ေသာ လူသားအျဖစ္ အသက္ရွင္ႏိုင္သည္) ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြက ကြၽန္မအတြက္ ႐ုတ္တရက္ လႈပ္ႏိုးလိုက္သလိုပဲ။ ကြၽန္မတို႔က လမ္းမွန္ေပၚမွာ ရွိတဲ့အခါမွာ ဘုရားက ေကာင္းခ်ီးေပးၿပီး ကြၽန္မတို႔ ဆုေက်းဇူးနဲ႔ ခြန္အားေတြကို အသုံးခ်ခြင့္ေပးတယ္။ ကြၽန္မတို႔က လမ္းမွန္ေပၚ မရွိတဲ့အခ်ိန္မွာ သန႔္ရွင္းေသာဝိညာဥ္ေတာ္က ကြၽန္မတို႔ဆီမွာ အလုပ္မလုပ္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ဘယ္ေလာက္ပဲ ဆုေက်းဇူးရွိၿပီး ကြၽမ္းက်င္ပါေစ ဘာမွ အသုံးမဝင္ဘူး။ ဘုရားသခင္ရဲ႕ လမ္းျပျခင္းမရွိရင္ လူေတြရဲ႕ ဆုေက်းဇူးေတြနဲ႔ အားသာခ်က္ေတြက လုံးဝ အဖိုးမတန္ဘူး။ ဗီဒီယိုထုတ္လုပ္ေရးကို ကြၽန္မ စလုပ္ေတာ့ ကြၽန္မမွာ မွန္ကန္တဲ့ သေဘာထားရွိၿပီး စည္းမ်ဥ္းေတြကို ရွာေဖြျခင္းကို အာ႐ုံစိုက္ခဲ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဘုရားက ကြၽန္မကို ဉာဏ္အလင္းဖြင့္ေပးတယ္။ ကြၽမ္းက်င္မႈေတြကို တည္ေဆာက္တာျဖစ္ေစ၊ စည္းမ်ဥ္းေတြကို သင္တာျဖစ္ေစ ဘုရားက ကြၽန္မအျမင္ေတြကို ဖြင့္ေပးတယ္။ ဒါေတြက ဘုရားရဲ႕ ေကာင္းခ်ီးဆိုတာ အဲဒီေတာ့မွ နားလည္သြားတာ။ ဒါေပမဲ့ သန႔္ရွင္းေသာဝိညာဥ္ေတာ္ရဲ႕အလုပ္ကို ကြၽန္မ မသိျမင္ခဲ့ဘူး။ ကြၽန္မက ရလဒ္တခ်ိဳ႕ရၿပီး ကြၽန္မက ထူးျခားတယ္လို႔ ထင္ခဲ့တာ။ ကြၽန္မ အစြမ္းအစနဲ႔ ျဖတ္ထိုးဉာဏ္ကို အရင္းအႏွီးအျဖစ္ အသုံးျပဳၿပီး သူမ်ားေတြကို အထင္ေသးတယ္။ သူတို႔အႀကံေတြကို နားေထာင္ဖို႔ ျငင္းဆန္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေနာက္ဆုံးမွာ သန႔္ရွင္းေသာဝိညာဥ္ေတာ္က ကြၽန္မကို စြန႔္ပစ္သြားတယ္။ ေမွာင္မိုက္ထဲက်ေရာက္ၿပီး ကြၽန္မတာဝန္မွာ ဘာကိုမွ မျဖစ္ေျမာက္ေတာ့ဘူး။ အရင္တုန္းက ကြၽန္မက ပါရမီရွိသလို ခံစားရတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေနာက္ေတာ့ ကြၽန္မက ဘယ္တုန္းကမွ သူမ်ားေတြထက္မသာခဲ့ဘူးဆိုတာ ျမင္သြားတယ္။ သန႔္ရွင္းေသာဝိညာဥ္ေတာ္ရဲ႕ ဉာဏ္အလင္းဖြင့္ျပမႈနဲ႔ လမ္းျပမႈေၾကာင့္ ဗီဒီယိုတခ်ိဳ႕ကို ကြၽန္မ လုပ္ႏိုင္ခဲ့တယ္။ အခုေတာ့ သန႔္ရွင္းေသာဝိညာဥ္ေတာ္ရဲ႕ အလုပ္မရွိရင္ ဘာကိုမွ ကြၽန္မ မထုတ္လုပ္ႏိုင္ဘူး။ ကြၽန္မမွာ ဘာစိတ္ကူးမွေတာင္ မရွိခဲ့ဘူး။ ကြၽန္မက ဘယ္ေလာက္ စိတ္ဆင္းရဲေနၿပီး သနားစရာေကာင္းသလဲဆိုတာ ေနာက္ဆုံးမွာ ျမင္သြားတယ္။

အဲဒီေနာက္ေတာ့ ကြၽန္မ ဆင္ျခင္သုံးသပ္ရင္းနဲ႔ ဒီ ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္အပိုဒ္ကို ဖတ္တယ္။ “မာနေထာင္လႊားျခင္းသည္ လူသား၏ ေဖာက္ျပန္ပ်က္စီးေသာ စိတ္သေဘာထား၏ အရင္းအျမစ္ျဖစ္သည္။ လူတို႔သည္ ပို၍ မာနေထာင္လႊားေလ သူတို႔သည္ ပို၍ ဆင္ျခင္တုံတရားမဲ့ေလျဖစ္ကာ၊ သူတို႔ ပို၍ ဆင္ျခင္တုံတရားမဲ့ေလ ဘုရားသခင္ကို ပို၍ဆန္႔က်င္ေလ ျဖစ္တတ္သည္။ ဤျပႆနာက အဘယ္မွ် ဆိုး႐ြားလိုက္သနည္း။ မာနေထာင္လႊားေသာ စိတ္သေဘာထားႏွင့္ လူတို႔သည္ အျခားလူတိုင္းကို သူတို႔၏ေအာက္၌ ရွိသည္ဟု ယူဆၾကသည့္အျပင္၊ အဆိုးဆုံးမွာ သူတို႔သည္ ဘုရားကိုပင္ တင္စီးေနၾကၿပီး သူတို႔၏ စိတ္ႏွလုံးအတြင္းတြင္ ဘုရားသခင္ကို ေၾကာက္႐ြံ႕ျခင္း မရွိေခ်။ လူတို႔သည္ ဘုရားသခင္၌ ယုံၾကည္သက္ဝင္ၿပီး သူ႔ကို လိုက္ေလွ်ာက္ၾကသည့္ပုံ ေပၚေသာ္လည္း၊ သူတို႔သည္ သူ႔ကို ဘုရားသခင္အျဖစ္ လုံးဝမဆက္ဆံၾကေခ်။ သူတို႔သည္ သမၼာတရားကို ပိုင္ဆိုင္ထားသည္ဟု အၿမဲထင္ျမင္ၾကၿပီး မိမိတို႔ကိုယ္ကို အလြန္အထင္ႀကီးတတ္ၾကသည္။ ဤသည္မွာ မာနေထာင္လႊားေသာ စိတ္သေဘာထား၏ အႏွစ္သာရႏွင့္ အရင္းအျမစ္ျဖစ္ၿပီး၊ ယင္းက စာတန္ထံမွ လာေလသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ မာနေထာင္လႊားျခင္း ျပႆနာကို ေျဖရွင္းရမည္။ လူတစ္ဦးသည္ အျခားလူမ်ားထက္ ပိုသာသည္ဟူေသာ ထင္ျမင္ခ်က္မွာ အေသးအဖြဲကိစၥ ျဖစ္သည္။ အေရးပါေသာအခ်က္မွာ လူတစ္ဦး၏ မာနေထာင္လႊားေသာ စိတ္သေဘာထားက ဘုရားသခင္၊ သူ၏အုပ္ခ်ဳပ္မႈႏွင့္ သူ၏စီမံခ်က္မ်ားအေပၚ နာခံျခင္းမွ သူ႔ကို ဟန္႔တားေနျခင္းပင္ ျဖစ္သည္၊ ထိုကဲ့သို႔ေသာသူသည္ အျခားသူမ်ားအေပၚ အာဏာရွိေရးအတြက္ ဘုရားသခင္ႏွင့္ယွဥ္ၿပိဳင္လိုစိတ္ အၿမဲရွိေနသည္။ ထိုကဲ့သို႔ေသာလူက ဘုရားသခင္အားခ်စ္ျခင္း သို႔မဟုတ္ သူ႔အားနာခံျခင္းကို မဆိုထားႏွင့္၊ ဘုရားသခင္အားေၾကာက္႐ြံ႕ျခင္း စိုးစဥ္းမွ် မရွိေပ။ ေထာင္လႊားကာ စိတ္ႀကီးဝင္သူမ်ား၊ အထူးသျဖင့္ အင္မတန္ ေထာင္လႊားလြန္းသျဖင့္ အသိဉာဏ္ေပ်ာက္သြားသူမ်ားသည္ ဘုရားသခင္၌ ယုံၾကည္ျခင္းတြင္ ကိုယ္ေတာ္ကို မနာခံႏိုင္႐ုံမက မိမိတို႔ကိုယ္ကို ဂုဏ္တင္ကာ သက္ေသပင္ ခံလိုက္ေသးသည္။ ထိုသို႔ေသာလူမ်ားသည္ ဘုရားသခင္ကို အဆန႔္က်င္ဆုံးျဖစ္ၿပီး ဘုရားသခင္ကို လုံးဝ မေၾကာက္ေပ။” (ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္၊ အတြဲ (၃)၊ ေနာက္ဆုံးေသာ ကာလ ခရစ္ေတာ္၏ ေဟာေျပာခ်က္မ်ား၊ အပိုင္း သုံး) ကြၽန္မကိုယ္တိုင္ရဲ႕ အျပဳအမူကို ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြနဲ႔ ယွဥ္ၾကည့္တယ္။ ကြၽန္မက ဆက္တိုက္ရာထူးတိုးခံရၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ မာနရဲ႕ ဖ်က္ဆီးျခင္းကို ခံလိုက္ရတယ္။ ကြၽန္မက ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ကြၽန္မမရွိဘဲ အသင္းေတာ္က မလုပ္ႏိုင္တဲ့ ပါရမီရွင္တစ္ေယာက္လို႔ ျမင္ခဲ့တယ္။ ႀကီးၾကပ္ေရးမႉးက ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမေတြရဲ႕ ဗီဒီယိုထုတ္လုပ္ေရးကို ကြၽန္မကို ဦးေဆာင္ခိုင္းေတာ့ ပိုၿပီးေတာ့ေတာင္ မာနေထာင္လႊားၿပီး ကြၽန္မက လူတိုင္းထက္ေတာ္တယ္လို႔ ခံစားမိခဲ့တယ္။ အဖြဲ႕ေခါင္းေဆာင္က ကြၽန္မ စိတ္ကူးေတြကို မွတ္ခ်က္ေပးေတာ့ ကြၽန္မက လက္ခံဖို႔ကို လုံးဝ ျငင္းဆန္တယ္။ သူက ကြၽန္မနဲ႔ သေဘာမတူတဲ့အခါမွာ ကြၽန္မကို သူက တမင္ေသးသိမ္ေအာင္လုပ္ေနတာ၊ အျမင္မေကာင္းေအာင္လုပ္ေနတာလို႔ေတာင္ ကြၽန္မ ထင္တယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ သူ႔ေနာက္ကြယ္မွာ ကြၽန္မ သူ႔ကို ေဝဖန္အျပစ္တင္ခဲ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူမ်ားေတြက သူ႔ကို အျပစ္ျမင္လာၿပီး သူ႔ကို ကိုင္တြယ္ေျဖရွင္းၾကတယ္။ အဲဒီမွာသူက စိတ္က်ဥ္းက်ပ္ၿပီး ကြၽန္မျပႆနာေတြကို ေထာက္မျပရဲေတာ့ဘူး။ ကြၽန္မက ထင္ရာစိုင္းေနၿပီး ဘယ္သူကမွ ကြၽန္မကို သေဘာမတူတာ မလုပ္ရဲဘူး။ အရမ္းမာနေထာင္လႊားၿပီး လူတိုင္းကို အထင္ေသးတယ္။ အာဏာရွင္ဆန္ၿပီး ဟိတ္ဟန္မ်ားတယ္။ ဘယ္သူ႔အႀကံကိုမွ နားမေထာင္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ကြၽန္မတို႔ ဗီဒီယိုမွာ စည္းမ်ဥ္းေတြကေန ေသြဖည္ၿပီး တစ္လေက်ာ္အထိ ဘာမွမၿပီးခဲ့ဘူး။ ဒါဟာ အသင္းေတာ္ရဲ႕ ဗီဒီယိုအလုပ္အတြက္ အရမ္းအတားအဆီးျဖစ္ခဲ့တယ္။ ဒါက အမွားေသးေသးေလးမဟုတ္ဘူး။ မေကာင္းမႈလုပ္ၿပီး ဘုရားကို အာခံတာပဲ။ ဒီအခ်ိန္မွာ ကြၽန္မရဲ႕ မာနေထာင္လႊားတဲ့ စိတ္သေဘာထားက ဘုရားကို ကြၽန္မ အာခံတဲ့အေၾကာင္းရင္းပဲဆိုတာ ကြၽန္မ သေဘာေပါက္သြားတယ္။ အသင္းေတာ္ကေန အထုတ္ခံရတဲ့ အႏၲိခရစ္ေတြအားလုံးက ဆင္ျခင္တုံတရားမရွိေတာ့ေလာက္ေအာင္ မာနေထာင္လႊားၿပီး ဘယ္သူ႔ကိုမွ နားမေထာင္ဘူး။ အသင္းေတာ္အလုပ္ကို ေတာ္ေတာ္ေလး ေႏွာင့္ယွက္ၿပီး ေနာင္တရဖို႔ လုံးဝ ျငင္းဆန္ၾကတယ္။ အဆုံးမွာ ထုတ္ပစ္တာကို ခံရတယ္။ ကြၽန္မက မာနေထာင္လႊားတဲ့ စိတ္သေဘာထားနဲ႔ အသက္ရွင္ေနမယ္၊ မဆင္မျခင္နဲ႔ ဩဇာလႊမ္းမိုးခ်င္မယ္၊ အသင္းေတာ္ရဲ႕ အေရးႀကီးတဲ့အလုပ္ကို ေႏွာင့္ယွက္လိမ့္မယ္လို႔ တစ္ခါမွ စိတ္မကူးခဲ့မိဘူး။ ကိုယ္တိုင္ေတာင္ မသိလိုက္ဘဲ ကြၽန္မက အႏၲိခရစ္လမ္းေၾကာင္းေပၚ ေရာက္ေနခဲ့တယ္။ သုံးေလးရက္အထိ ကြၽန္မ ေၾကာက္လန႔္ေနတဲ့ အေျခအေနမွာ ေနခဲ့တယ္။ ဒီလိုမေကာင္းမႈႀကီးကို က်ဴးလြန္ခဲ့ေတာ့ ႏွင္ထုတ္ခံရဖို႔ ေသခ်ာတယ္ဆိုၿပီး အၿမဲတမ္း ခံစားေနရတယ္။ ေတာ္ေတာ္စိတ္ညစ္ခဲ့တာေပါ့။ ကြၽန္မအတြက္ တကယ္ကို စိတ္ထဲမွာ ခံစားရတဲ့ ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္တစ္ပိုဒ္ကို ကြၽန္မ အေဖက ဖတ္ျပတယ္။ ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္က ေျပာတယ္။ “ဘုရားသခင္သည္ ၎တို႔အား ေအးစက္စက္ျဖင့္ ခ်န္လွပ္ထားၿပီ ျဖစ္သည့္အလား၊ ဘုရားသခင္သည္ ၎တို႔အား စြန႔္ပစ္ထားၿပီ သို႔မဟုတ္ ေက်ာခိုင္းသြားၿပီျဖစ္သည့္အလား တစ္ဦးတစ္ေယာက္ ခံစားေနသည္ကို ငါမျမင္ခ်င္ေပ။ ငါျမင္ခ်င္သမွ်မွာ အေယာက္တိုင္းသည္ သမၼာတရားကို လိုက္စားျခင္းႏွင့္ ဘုရားသခင္ကို နားလည္ရန္ ႀကိဳးပမ္းျခင္း လမ္းထက္တြင္ ဒြိဟမ်ား၊ ဝန္ထုပ္ဝန္ပိုးမ်ား မရွိဘဲ၊ မယိမ္းယိုင္ေသာ စိတ္ပိုင္းျဖတ္မႈျဖင့္ ရဲဝံ့စြာ ေရွ႕သို႔ခ်ီျခင္း ျဖစ္သည္။ သင္သည္ မည္သို႔ေသာ အမွားမ်ားကို က်ဴးလြန္ၿပီးသည္ျဖစ္ေစ၊ မည္မွ် လမ္းလြဲၿပီးသည္ျဖစ္ေစ၊ သို႔မဟုတ္ မည္မွ် ဆိုး႐ြားစြာ ျပစ္မွားထားသည္ျဖစ္ေစ၊ ဘုရားသခင္ကို သိနားလည္ျခင္းအား သင္၏လိုက္စား ရွာေဖြမႈတြင္ ဤအရာမ်ားကို သင္ႏွင့္အတူ သယ္ေဆာင္သြားရမည့္ ဝန္ထုပ္ဝန္ပိုးမ်ား သို႔မဟုတ္ အပို ဝန္စည္စလယ္မ်ား ျဖစ္မလာေစႏွင့္။ ေရွ႕သို႔သာ ဆက္၍ ခ်ီတက္ေလာ့။ ဘုရားသခင္သည္ လူ၏ ကယ္တင္ျခင္းကို သူ၏ စိတ္ႏွလုံးထဲတြင္ အၿမဲ ထိန္းသိမ္းထား၏။ ဤအရာမွာ မည္သည့္အခါမွ် မေျပာင္းလဲေခ်။ ဤသည္မွာ ဘုရားသခင္၏ အႏွစ္သာရတြင္ အဖိုးတန္ဆုံး အစိတ္အပိုင္းျဖစ္၏။” (ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္၊ အတြဲ (၂)၊ ဘုရားသခင္ကို သိကြၽမ္းျခင္းႏွင့္ စပ္လ်ဥ္း၍၊ အတုမရွိ ဘုရားသခင္ကိုယ္ေတာ္တိုင္ (၆)) ၾကင္နာမႈေတြနဲ႔ ျပည့္လွ်ံေနတဲ့ ဘုရားရဲ႕ ခံစားခ်က္အျပည့္ပါတဲ့ ႏွစ္သိမ့္တဲ့ စကားေတြကိုၾကားရၿပီး ကြၽန္မ မ်က္ရည္ေတြကို မထိန္းႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ကြၽန္မက မာနေထာင္လႊားတဲ့ စိတ္သေဘာထားနဲ႔ အသက္ရွင္ေနၿပီး ဗီဒီယိုအလုပ္ကို အေႏွာင့္အယွက္ေပးခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ ကြၽန္မေဘးနားက လူေတြက ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ကို ကြၽန္မကို ဖတ္ျပတယ္။ ဘုရားအလိုေတာ္ကို ကြၽန္မ နားလည္ၿပီး လက္ေတြ႕လုပ္ဖို႔လမ္းေၾကာင္းတစ္ခုေတြ႕ေအာင္ ကူညီေပးတယ္။ ဒါဟာ ဘုရားရဲ႕ ခ်စ္ျခင္းပဲ။ ဒါေပမဲ့ ဘုရားသခင္ အလိုရွိတာကို ကြၽန္မ နားမလည္ခဲ့ဘူး။ ဘုရားဘက္ကို မလွည့္ခဲ့ဘူး။ ဘုရားကို နားလည္မႈလြဲၿပီး အျပစ္တင္ခဲ့တယ္။ ကြၽန္မမွာ အသိတရားမရွိခဲ့ပါဘူး။ ကြၽန္မလုပ္ခဲ့တဲ့ မေကာင္းမႈကို ေတြးမိေတာ့ အျပစ္ေတြကို ခံစားရၿပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အျပစ္တင္မိတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကြၽန္မျပစ္မွားမႈေတြေၾကာင့္ စိတ္က်ဥ္းက်ပ္ေနၿပီး အပ်က္သေဘာနဲ႔ နားလည္မႈလြဲေနတာေတြထဲမွာ အသက္ရွင္မေနခ်င္ဘူးေလ။ ဒါေၾကာင့္ ဘုရားကို ဆုေတာင္းတယ္။ သမၼာတရားကို လိုက္စားၿပီး ေနာင္တရဖို႔၊ ေျပာင္းလဲဖို႔ အသင့္ျဖစ္ေနခဲ့တယ္။ ေျခာက္လၾကာေတာ့ ကြၽန္မ အံ့အားသင့္သြားရတာက ဗီဒီယိုထုတ္လုပ္ေရးကို ကြၽန္မ ျပန္လုပ္လို႔ရၿပီဆိုၿပီး ေခါင္းေဆာင္က ေျပာတယ္။ ကြၽန္မ အရမ္းေက်းဇူးတင္သြားတာေပါ့။ ကြၽန္မ ကတိသစၥာဆိုလိုက္တယ္။ ကြၽန္မအရဲ႕ အရင္က ျပစ္မွားမႈေတြအတြက္ ေပးဆပ္ဖို႔ တာဝန္ကို ေသခ်ာေကာင္းေကာင္းလုပ္မယ္ ဆိုၿပီးေတာ့။ ဒီတစ္ႀကိမ္ေတာ့ ကြၽန္မတာဝန္မွာ အရင္ကေလာက္ မာနာႀကီးတာ၊ ေခါင္းမာတာ မျဖစ္ေတာ့ဘူး။ ကိစၥေတြကို သူမ်ားေတြနဲ႔ ခဏခဏ ေဆြးေႏြးတယ္။ သမၼာတရားစည္းမ်ဥ္းေတြကို ရွာတယ္။ တစ္ေယာက္ေယာက္က မတူတဲ့ ထင္ျမင္ခ်က္တစ္ခုရွိတဲ့အခါမွာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ျငင္းဆန္ၿပီး သူတို႔အႀကံေတြကို နားေထာင္တတ္ဖို႔ သင္ယူတယ္။ ကြၽန္မက ဗီဒီယီုထုတ္လုပ္ေရးမွာ ပိုပိုၿပီး ေအာင္ျမင္လာတယ္။

ဒါေပမဲ့ ေကာင္းတဲ့အရာေတြက ၾကာရွည္မခံဘူး။ ကြၽန္မက ဗီဒီယိုအလုပ္မွာ ပိုေကာင္းလာတာကို ျမင္ေတာ့ ကြၽန္မရဲ႕ မာနေထာင္လႊားမႈက အမွတ္တမဲ့ ျပန္ႂကြလာတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကြၽန္မက ဗီဒီယိုထုတ္လုပ္ေရးအတြက္ အစ္မတစ္ေယာက္နဲ႔ တြဲလုပ္ရတာ။ ဒါေပမဲ့ သူစဥ္းစားပုံက ေခတ္ေနာက္က်လြန္းတယ္လို႔ ကြၽန္မ ျမင္တယ္။ အဲဒါနဲ႔ ကြၽန္မက သူ႔အႀကံေတြကို အေရးမထားဘဲ သူ႔ကို လုံးဝ လ်စ္လ်ဴရႈလိုက္တယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာ ကြၽန္မက သူနဲ႔ ပူးေပါင္းမလုပ္ဘူးလို႔ ခံစားရတယ္ဆိုၿပီး သူကေျပာတယ္။ အဲဒါနဲ႔ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ကြၽန္မက သူ႔ကို ဝင္ပါခြင့္ေပးလိုက္တယ္။ ဒါေပမဲ့ သူက ေကာင္းေကာင္းမလုပ္တာကို ကြၽန္မျမင္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ကို အထင္ေသးမိတယ္။ ကြၽန္မက ေတာ္ေတာ္ကို ၾကမ္းတဲ့ေလသံနဲ႔ သူဘာလုပ္သင့္တယ္ဆိုတာ ေျပာလိုက္ေတာ့ သူက အရမ္းစိတ္က်ဥ္းက်ပ္သြားတယ္။ ေနာက္တစ္ခါက်ေတာ့ ကြၽန္မထုတ္လုပ္တဲ့ ဗီဒီယိုတစ္ခုအတြက္ အဖြဲ႕ေခါင္းေဆာင္က အႀကံတစ္ခုေပးေတာ့ ကြၽန္မ စဥ္းစားတယ္။ “စည္းမ်ဥ္းေတြကို ရွင္နားလည္တာက ကြၽန္မထက္ပိုမသာပါဘူး။ ရွင့္အစြမ္းအစကလည္း ကြၽန္မထက္မသာဘူး။ ရွင္က ကြၽန္မကို ႀကိဳတင္ခန႔္မွန္းေနတာ ကြၽန္မအတြက္ တကယ္လိုလို႔လား” ေပါ့။ အဲဒါနဲ႔ တကယ့္စိတ္ကူးတစ္ခုမွမေျပာဘဲ သူ႔ကို ျငင္းဆန္လိုက္တယ္။ ကြၽန္မက နည္းနည္းေလးမွ လက္မခံတာကို ျမင္ေတာ့ အဖြဲ႕ေခါင္းေဆာင္က ကြၽန္မရဲ႕ ေဖာက္ျပန္ပ်က္စီးတဲ့ စိတ္သေဘာထားကို ကြၽန္မနားလည္ေအာင္လမ္းျပဖို႔ သူ႔အေတြ႕အႀကဳံကို အသုံးျပဳတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကြၽန္မက တကယ္ကို အတိုက္အခံလုပ္ေနၿပီး လက္မခံဘူး။ တျခားအဖြဲ႕ေခါင္းေဆာင္က မိတ္သဟာယဖြဲ႕ၿပီး ကြၽန္မရဲ႕ လတ္တလာအျပဳအမူျဖစ္တဲ့ အာဏာရွင္ဆန္တာ၊ သူမ်ားေတြရဲ႕ အႀကံေတြကို လက္ခံဖို႔ ျငင္းဆန္တာေတြကို ထုတ္ေဖာ္ျပတယ္။ ကြၽန္မက လက္ကိုမခံႏိုင္ဘူး။ “ရွင္တို႔က ရွင္တို႔စိတ္ကူးေတြကို ကြၽန္မ လက္ခံေအာင္ အတင္းလုပ္ခ်င္တာသက္သက္ပဲ။ ကြၽန္မ စိတ္ကူးေတြက အဆင္ေျပပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကြၽန္မက ဘာလို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ျငင္းဆန္ၿပီး ရွင္တို႔ အႀကံေတြကို လက္ခံရမွာလဲ” ေပါ့။ ကြၽန္မက မၾကည္တဲ့မ်က္ႏွာနဲ႔ စကားတစ္ခြန္းမွမေျပာေတာ့ ေတာ္ေတာ္အေနရခက္တဲ့အေျခအေနျဖစ္သြားတယ္။ အဲဒါနဲ႔ စုေဝးပြဲက အျမန္ အဆုံးသတ္လိုက္ရတယ္။ ကြၽန္မက အရမ္းမာနေထာင္လႊားၿပီး တင္းမာတယ္။ သူမ်ားေတြရဲ႕ အႀကံေတြကို လုံးဝ လက္ခံခ်င္စိတ္မရွိဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ကြၽန္မတာဝန္မွာ ဘာကိုမွ မျဖစ္ေျမာက္ဘဲ ထပ္ၿပီး အထုတ္ခံရတယ္။ ကြၽန္မ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္စိတ္ဓာတ္က်တယ္။ ကြၽန္မ ေတြးၾကည့္တယ္။ “ငါ့ရဲ႕ အရင္နည္းလမ္းအတိုင္း ဘာလို႔ျပန္လုပ္ရတာလဲ။ ငါက အရမ္းမာနမေထာင္လႊားခ်င္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ မထိန္းႏိုင္ဘူး။ ၾကည့္ရတာ ဒါက ငါ့သဘာဝ၊ ငါ့ရဲ႕ အႏွစ္သာရျဖစ္ၿပီး ေျပာင္းလို႔မရဘူးထင္တယ္” ေပါ့။ ကြၽန္မ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ လက္ေလွ်ာ့လိုက္တယ္။

ေနာက္ေတာ့ တစ္ေန႔မွာ တာဝန္တစ္ခုအတြက္ ၿမိဳ႕ျပင္ေရာက္ေနတဲ့ ကြၽန္မအေမက ျပန္ေရာက္လာၿပီး ကြၽန္မနဲ႔ မိတ္သဟာယဖြဲ႕တယ္။ ကြၽန္မ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ျပန္သုံးသပ္တာနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ေမးတယ္။ သူက ကြၽန္မေျပာတာ နားေထာင္ၿပီး ေခါင္းခါၿပီးေတာ့ ေျပာတယ္။ “သမီးက သမီးရဲ႕ မာနေထာင္လႊားတဲ့သဘာဝနဲ႔ သမီးက မေကာင္းမႈလုပ္ေနတယ္၊ ဘုရားကို အာခံေနတယ္ဆိုတာကို အသိအမွတ္ပဲျပဳတာပါ။ ဒါေပမဲ့ ဒါက သမီးက တကယ္ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္သိၿပီး ေနာင္တရၿပီဆိုတဲ့ သေဘာလား။ ဒီႏွစ္ေတြအားလုံးမွာ သမီးက ကိုယ့္အေၾကာင္းကိုယ္ သိေအာင္လုပ္ေနေပမဲ့ သမီးရဲ႕ မာနေထာင္လႊားမႈက လုံးဝ မေျပာင္းလဲတာက ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ။ ဒါက သမီးရဲ႕ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ သိျမင္မႈက နည္းလြန္းလို႔ပါ။ ဒါေၾကာင့္ စိတ္သေဘာထားေျပာင္းလဲမႈတစ္ခုမွ သမီး မရႏိုင္တာပဲ။ သမီးက ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ကို ေပါင္းစပ္ၿပီး အရင္းအျမစ္ကေန ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ဆင္ျခင္သုံးသပ္ဖို႔လိုတယ္။ သမီးေရာက္ေနတဲ့ ယုံၾကည္ျခင္းလမ္းေၾကာင္းကို ျပန္သုံးသပ္ၾကည့္ၿပီးၿပီလား။ ဆယ္စုႏွစ္ေက်ာ္ ယုံၾကည္ခဲ့တဲ့တစ္ေလွ်ာက္ ဘယ္သူ႔ကို နာခံဖူးလဲ။ ဘယ္သူ႔ကို ေလးစားခဲ့သလဲ။ သမီးက ေနရာတိုင္းမွာ တိုက္ခိုက္ဖို႔အသင့္ျဖစ္ေနတာ။ လူတိုင္းနဲ႔ ထိပ္တိုက္ရင္ဆိုင္ခ်င္ၿပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အစြမ္းျပခ်င္တယ္။ သမီး ႏွစ္ႀကိမ္ထုတ္ခံရတာအျပင္ကို သမီး အသင္းေတာ္ေခါင္းေဆာင္အျဖစ္ အေစခံတုန္းက သမီးက ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အၿမဲတမ္း ျမႇင့္တင္ၿပီး သူမ်ားေတြေလးစားေအာင္လုပ္တယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ႏွစ္မွာ သမီးက ဗီဒီယိုေတြလုပ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ အဖြဲ႕ေခါင္းေဆာင္ကို အထင္ေသးၿပီးေတာ့ သူနဲ႔ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း တိုက္ခိုက္တယ္။ ရလဒ္အေနနဲ႔ အဖြဲ႕က ႏွစ္လၾကာတဲ့အထိ ဘာမွ မျဖစ္ေျမာက္ဘူး။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ သုံးသပ္ၾကည့္ၿပီးၿပီလား။ သူမ်ားေတြက သမီးကို ခဏခဏ မွတ္ခ်က္ေပးတယ္။ သမီး လက္ခံခဲ့ဖူးလား” တဲ့။ ကြၽန္မအေမက တစ္ခုၿပီးတစ္ခုေမးတဲ့ ေမးခြန္းေတြက ႏွလုံးသားထဲကို တန္းဝင္သြားတယ္။ ဒီေမးခြန္းေတြက ေတာ္ေတာ္ထိတယ္။ ဒါေတြအားလုံးက မွန္တယ္ဆိုတာ ကြၽန္မသိေပမဲ့ ႐ုတ္တရက္ ဘယ္လိုျပန္ေျဖရမွန္းမသိဘူး။ ေနာက္ေတာ့ သူက စိတ္ပ်က္ၿပီး ေျပာတယ္။ “သမီးက အထုတ္ခံထားရတာ ၾကာၿပီ။ ဘာလို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ တကယ္ သုံးသပ္မၾကည့္ေသးတာလဲ။ သမီးက သမၼာတရားကို လက္မခံဘူး။ ဘယ္မွာပဲ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ပါေစ ၿငိမ္သက္ျခင္းမရွိဘူး။ ဒါက အေရးႀကီးတဲ့ ျပႆနာတစ္ခုပဲ။ ယုံၾကည္သူအေနနဲ႔ ဒီႏွစ္ေတြအားလုံးမွာ သမီးရဲ႕ အျပဳအမူ၊ သမီးရဲ႕ မာနေထာင္လႊားတဲ့ သဘာဝ၊ သမီး က်ဴးလြန္ခဲ့တဲ့ မေကာင္းမႈ၊ သမၼာတရားကို လက္ခံၿပီး ျပန္သုံးသပ္ၾကည့္ဖို႔ သမီးပ်က္ကြက္မႈေတြကို အေျခခံၾကည့္ရင္ သမီး ႏွင္ထုတ္ခံရႏိုင္ေျခသိပ္မ်ားတယ္” တဲ့။ ႏွင္ထုတ္ခံရတာကို ေျပာတဲ့အခါမွာ ကြၽန္မ မ်က္ရည္ေတြက်လာတယ္။ ေျပာလို႔မရႏိုင္တဲ့ေဝဒနာကို ကြၽန္မ ခံစားရတယ္။ “ငါ တကယ္ပဲ ႏွင္ထုတ္ခံရေတာ့မွာလား။ ငါ့ရဲ႕ ယုံၾကည္ျခင္းလမ္းေၾကာင္းက တကယ္ အဆုံးသတ္ၿပီလား။ အသင္းေတာ္ကေန လုံးဝ အၿမဲတမ္း အဆက္အသြယ္ ျဖတ္ခံရမွာလား။ ငါက ဘုရားေနာက္ကို ႏွစ္ေတြအမ်ားႀကီး လိုက္ခဲ့ၿပီး အေတာ္ေလး ဒုကၡခံခဲ့တယ္။ ဘယ္လိုျဖစ္ၿပီး ဒီလိုနဲ႔ ႏွင္ထုတ္ခံရႏိုင္တာလဲ” ေပါ့။ ကြၽန္မက မတရားခံရသလို ပိုခံစားလာရၿပီး စိတ္မခ်မ္းမသာျဖစ္တယ္။ ကြၽန္မအေမက ကြၽန္မနဲ႔ ဆက္ၿပီး မိတ္သဟာယဖြဲ႕ေပမဲ့ မၾကားေနေတာ့ဘူး။ သုံးေလးရက္အထိ ကြၽန္မ ဆက္တိုက္ငိုေနမိတယ္။ အသင္းေတာ္က ကြၽန္မကို ႏွင္ထုတ္တယ္ဆိုတဲ့ အေတြးက ေတာ္ေတာ္နာက်င္တယ္။ လမ္းေလွ်ာက္ေနတဲ့ အေလာင္းေကာင္လိုပဲ ကြၽန္မေန႔ရက္ေတြကို ကုန္ဆုံးၿပီး ဘာကိုမွ လုပ္ဖို႔ အားမတင္းႏိုင္ဘူး။

တစ္ခါေတာ့ ကြၽန္မ အေဖက စုေဝးပြဲတစ္ခုကေန ျပန္လာေတာ့ ကြၽန္မ သူ႔ကို ေမးလိုက္တယ္။ “သမီးက ႏွင္ထုတ္ခံရေတာ့မွာလား” ေပါ့။ သူက တင္းတင္းမာမာနဲ႔ ေျပာတယ္။ “အခုအေရးႀကီးတာက ဒါကို သမီး ဘယ္လိုခ်ဥ္းကပ္တယ္ဆိုတာပဲ။ သမီးက တကယ္ႏွင္ထုတ္ခံရရင္ ဘုရားေနာက္ကိုလိုက္ဦးမွာလား။ သမီးက တကယ္ေနာင္တရၿပီး ဝန္ခ်ရင္၊ သမၼာတရားကို လိုက္စားရင္ ႏွင္ထုတ္ခံရတာက သမီးအတြက္ ကယ္တင္ျခင္း ျဖစ္မွာပဲ။ သမီးက ႏွင္ထုတ္ခံရတာေၾကာင့္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ပစ္ထားလိုက္ရင္ အျပည့္အဝ ေဖာ္ထုတ္ခံရၿပီး စြန႔္ပစ္ခံရမွာပဲ။ သမီးက အရႈံးေပးဖို႔ စီစဥ္သလား။ သမၼာတရားကို လိုက္စားၿပီး အမွန္တကယ္ ေနာင္တမရခ်င္ဘူးလား။ သမီးအဆုံးသတ္ကို မကယ္တင္ခ်င္ဘူးလား” တဲ့။ ကြၽန္မအေဖရဲ႕ စကားေတြက ကြၽန္မကို တကယ္လႈပ္ႏိုးေပးခဲ့တယ္။ သူေျပာတာ မွန္တယ္။ ကြၽန္မက ႏွင္ထုတ္ခံရရင္ေတာင္ ဖန္ဆင္းခံျဖစ္ေနတုန္းပဲ မဟုတ္လား။ ဘယ္သူကမွ ကြၽန္မကို ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ဖတ္ၿပီး သမၼာတရားလိုက္စားခြင့္ကို မပိတ္ပင္ႏိုင္ဘူး။ ကြၽန္မ ဘုရားသခင္ထံမွာ ေနာင္တရရမယ္။ ဘုရားေရွ႕မွာ ဒူးေထာက္ၿပီး ဆုေတာင္းလိုက္တယ္။ “ဘုရားသခင္၊ သမီး ဒီေန႔၊ ဒီေနရာကို ေရာက္လာရတာဟာ သမီးကိုယ္တိုင္ရဲ႕အမွားနဲ႔ သမၼာတရားကို လိုက္စားဖို႔ ပ်က္ကြက္မႈေၾကာင့္ သက္သက္ပါပဲ” ေပါ့။ ေနာက္ပိုင္းမွာ ကြၽန္မ စဥ္းစားတယ္။ “ယုံၾကည္လာတဲ့ ဒီႏွစ္ေတြအားလုံးမွာ ငါဘာလို႔ သမၼာတရားကို တစ္ခါမွ မလိုက္စားခဲ့ဘဲ ႏွင္ထုတ္ခံရဖို႔ျဖစ္လာတဲ့အထိ ဘာမွမသိဘဲျဖစ္ေနခဲ့တာလဲ။ သမၼာတရားကို လိုက္စားဖို႔ ငါနည္းနည္းေလာက္ အားထုတ္လိုက္ရင္ အေျခအေနက ဒီအဆင့္ထိ ျဖစ္လာမွာမဟုတ္ဘူး” ေပါ့။ ကြၽန္မက ေနာင္တနဲ႔ နာက်င္မႈေတြနဲ႔ ေလာင္ၿမိဳက္ေနတာေပါ့။ ေနာက္ေတာ့ အမွန္တကယ္ ေနာင္တရၿပီး ဘုရားရဲ႕ သက္ညႇာမႈကို ရခဲ့တဲ့ နိနေဝၿမိဳ႕သားေတြကို ေတြးမိတယ္။ ကြၽန္မရဲ႕ ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္စာအုပ္ကို အျမန္ဖြင့္ၿပီး ဒါကို ဖတ္လိုက္တယ္။ “ဤ ‘ဆိုးယုတ္သည့္လမ္း’ က ဆိုးယုတ္သည့္ လုပ္ရပ္တခ်ိဳ႕ကို ရည္ၫႊန္းျခင္းမဟုတ္ေပ။ ထိုအစား လူတို႔၏အျပဳအမူေပါက္ဖြားလာသည့္ ဆိုးယုတ္သည့္အရင္းအျမစ္ကို ရည္ၫႊန္းျခင္းျဖစ္သည္။ ‘မိမိ၏ ဆိုးယုတ္သည့္လမ္းကို ေရွာင္ျခင္း’ ဆိုသည္မွာ ထိုလူတို႔သည္ ဤလုပ္ရပ္တို႔ကို ဘယ္ေတာ့မွ် ေနာက္ထပ္က်ဴးလြန္ေတာ့မည္မဟုတ္ဟု ဆိုလိုသည္။ တစ္နည္းေျပာရလွ်င္ သူတို႔သည္ ဤဆိုးယုတ္သည့္လမ္းကို ဘယ္ေတာ့မွ် ေနာက္ထပ္ျပဳမူေတာ့မည္ မဟုတ္ေပ။ သူတို႔လုပ္ရပ္မ်ား၏ နည္းလမ္း၊ အရင္းအျမစ္၊ ရည္႐ြယ္ခ်က္၊ ရည္မွန္းခ်က္ႏွင့္ အေျခခံမူတို႔သည္ အားလုံးေျပာင္းလဲသြား၏။ သူတို႔၏ႏွလုံးသားတြင္ သာယာၾကည္ႏူးမႈႏွင့္ ေပ်ာ္႐ႊင္မႈကိုရရွိရန္ ဤနည္းလမ္းမ်ားႏွင့္ အေျခခံမူမ်ားကို ဘယ္ေတာ့မွ် ထပ္မံအသုံးျပဳမည္ မဟုတ္ေတာ့ေပ။ ‘မိမိလက္မ်ားထဲက အဓမၼအမႈမ်ားကို စြန႔္လႊတ္သည္’ ဆိုသည့္အထဲ၌ ‘စြန႔္လႊတ္’ ဟူသည္မွာ လႊတ္ခ်ဖို႔၊ သို႔မဟုတ္ ေဘးဖယ္လိုက္ဖို႔၊ အတိတ္ကို လုံးဝျဖတ္ေတာက္လိုက္ၿပီး ဘယ္ေတာ့မွ် ေနာက္ျပန္မလွည့္ဖို႔ကို ဆိုလိုျခင္းျဖစ္သည္။ နိေနေဝၿမိဳ႕သားတို႔သည္ သူတို႔လက္ထဲမွ အဓမၼအမႈမ်ားကို စြန႔္လႊတ္ခဲ့သည့္အခါ ဤအခ်က္က သူတို႔၏ စစ္မွန္သည့္ ေနာင္တကို သက္ေသျပသကဲ့သို႔ ကိုယ္စားလည္းျပဳသည္။ ဘုရားသခင္သည္ လူတို႔၏အျပင္ပန္းႏွင့္ သူတို႔၏ႏွလုံးသားကိုလည္း ေလ့လာၾကည့္ရႈသည္။ ဘုရားသခင္သည္ နိေနေဝၿမိဳ႕သားတို႔၏ ႏွလုံးသားထဲရွိ စစ္မွန္သည့္ ေနာင္တကို ေမးခြန္းမထုတ္ဘဲႏွင့္ ေလ့လာၾကည့္ရႈၿပီး သူတို႔သည္ သူတို႔၏ဆိုးယုတ္သည့္လမ္းမ်ားကို ထားခဲ့ၿပီး သူတို႔၏လက္ထဲမွ အဓမၼအမႈမ်ားကို စြန႔္ပစ္ခဲ့ေၾကာင္းကိုလည္း ၾကည့္ရႈသိျမင္ၿပီးသည့္အခါ သူ၏ႏွလုံးသားကို သူေျပာင္းလဲခဲ့သည္။” (ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္၊ အတြဲ (၂)၊ ဘုရားသခင္ကို သိကြၽမ္းျခင္းႏွင့္ စပ္လ်ဥ္း၍၊ အတုမရွိ ဘုရားသခင္ကိုယ္ေတာ္တိုင္ (၂)) ကြၽန္မလည္း တကယ္ခံစားရတာပဲ။ နိေနဝၿမိဳ႕သားေတြက တကယ္ ေနာင္တရၿပီး ဘုရားရဲ႕ သက္ညႇာမႈကို ရခဲ့တယ္။ သူတို႔ေနာင္တရတာက သူတို႔အျပစ္ေတြကို ပါးစပ္နဲ႔ ဝန္ခံ႐ုံ၊ အျပင္ပန္း အျပဳအမူကို အာ႐ုံစိုက္႐ုံသက္သက္မဟုတ္ဘူး။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ ခဏတာ ေနာင္တရတာလည္းမဟုတ္ဘူး။ သူတို႔လုပ္တဲ့ပုံစံ၊ သူတို႔ရဲ႕ စမွတ္၊ သူတို႔ရဲ႕ ရည္႐ြယ္ခ်က္ေတြမွာ ေျပာင္းလဲသြားတာပါ။ သူတို႔ရဲ႕ အရင္က လိုက္စားမႈေတြကို တကယ္ စြန႔္လႊတ္ခဲ့တယ္။ သူတို႔ရဲ႕ အျပဳအမူေျပာင္းလဲ႐ုံတင္မကဘဲ အေရးႀကီးဆုံးက တကယ္ ေနာင္တရခဲ့ၾကတယ္။ ဒီလိုေနာင္တမ်ိဳးက ဘုရားသခင္ရဲ႕ သက္ညႇာမႈနဲ႔ ခြင့္လႊတ္ျခင္းကို ရဖို႔ တစ္ခုတည္းေသာ နည္းလမ္းပဲ။ ေနာက္ေတာ့ ကိုယ့္အေၾကာင္းကိုယ္ စဥ္းစားၾကည့္တယ္။ ကြၽန္မက မာနေထာင္လႊားတယ္လို႔ အၿမဲတမ္းေျပာတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကြၽန္မရဲ႕ မာနေထာင္လႊားတဲ့ စိတ္သေဘာထားကို လုံးဝ မခ်ဳပ္တည္းခဲ့ဘူး။ ကြၽန္မက မေကာင္းမႈလုပ္ၿပီး ဘုရားကို ဆန႔္က်င္ေနတယ္ဆိုတာ သိေပမဲ့ ကြၽန္မရဲ႕ မေကာင္းတဲ့ အျပဳအမူကို လုံးဝ မရပ္တန႔္ခဲ့ဘူး။ ကြၽန္မက ႏွင္ထုတ္ခံရတဲ့အေျခအေန ေရာက္လာတာက မေကာင္းတာတစ္ခု၊ ႏွစ္ခု လုပ္ခဲ့လို႔မဟုတ္ဘူး။ မေကာင္းမႈလမ္းေၾကာင္းေပၚမွာ ေနာင္တမရဘဲ ေျပးလႊားေသာင္းက်န္းေနတာေၾကာင့္ပဲ။ သမၼာတရားကို လုံးဝ လက္ေတြ႕မလုပ္ခဲ့ဘူး။ ဘုရားထံမွာ ေနာင္တမရခဲ့ဘူး။ ကြၽန္မရဲ႕ မာနေထာင္လႊားတဲ့ စိတ္သေဘာထားက ဆိုးတယ္၊ ျပစ္မွားမႈေတြ အမ်ားႀကီး က်ဴးလြန္ခဲ့တယ္ဆိုတာ သိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒါကို ေျဖရွင္းဖို႔အတြက္ သမၼာတရားကို ရွာေဖြဖို႔ လုံးဝ အားမစိုက္ခဲ့ဘူး။ ကြၽန္မရဲ႕ မာနေထာင္လႊားတဲ့ စိတ္သေဘာထားကို ဘယ္ေတာ့မွ မေျဖရွင္းရင္ ဘယ္လိုလုပ္ တကယ္ ေနာင္တရႏိုင္မွာလဲ။ စစ္မွန္တဲ့ ေနာင္တကို မျပရင္ ကြၽန္မ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ သိျမင္တာက လွည့္စားထားတဲ့ အျပင္ပန္းသက္သက္မဟုတ္ဘူးလား။ ကြၽန္မက နိနေဝၿမိဳ႕သားေတြလို ျဖစ္ရမယ္။ အရင္းအျမစ္၊ အရင္းခံအေၾကာင္း၊ နည္းလမ္းနဲ႔ ကြၽန္မလုပ္ရပ္ေနာက္ကြယ္က ရည္႐ြယ္ခ်က္ေတြကို ျပန္သုံးသပ္ၿပီး ဘုရားထံ ေနာင္တရရမယ္။

အရင္သုံးေလးရက္တုန္းက ကြၽန္မအေမက ကြၽန္မကို ေဖာ္ထုတ္ခဲ့ၿပီး ကြၽန္မ ႏွစ္ႀကိမ္အထုတ္ခံရတာကို စဥ္းစားမိတယ္။ ဒီအေၾကာင္းေတြးရင္းနဲ႔ ကြၽန္မ လမ္းေပ်ာက္သြားတယ္။ “ငါက မာနေထာင္လႊားတဲ့ စိတ္သေဘာထားရွိတယ္ဆိုတာကို ျမင္ေပမဲ့ တစ္ခုခုျဖစ္တာနဲ႔ တစ္ၿပိဳင္နက္ ဘာေၾကာင့္ ငါ့ရဲ႕ မာနေထာင္လႊားတဲ့စိတ္သေဘာထားကို အမွီျပဳၿပီး ဘုရားကို အာခံတာပဲ လုပ္ေနမိတာလဲ” ေပါ့။ အဲဒီေနာက္ေတာ့ ကြၽန္မ ဘုရားဝတ္ျပဳရင္းနဲ႔ ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ထဲမွာ ဒါကို ဖတ္ရတယ္။ “ဤသည္မွာ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ လူတို႔က သမၼာတရားႏွင့္ ဘုရားသခင္၏ ကယ္တင္ျခင္းကို လက္မခံမီအခ်ိန္အထိ ၎တို႔လက္ခံသည့္ အယူအဆအားလုံးသည္ စာတန္ထံမွ ဆင္းသက္ေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ စာတန္ထံမွ အရင္းခံလာသည့္ အေတြးမ်ား၊ ရႈေထာင့္အျမင္မ်ား၊ ႐ိုးရာယဥ္ေက်းမႈမ်ား အားလုံး— ဤအရာမ်ားသည္ လူတို႔ထံ မည္သည့္အရာ ျဖစ္ေစသနည္း။ လွည့္စားျခင္း၊ ေဖာက္ျပန္ပ်က္စီးျခင္း၊ ခ်ည္ေႏွာင္မႈ၊ အခ်ဳပ္အေႏွာင္မ်ားျဖစ္ေစၿပီး ေဖာက္ျပန္ပ်က္စီးေသာ လူသားမ်ိဳးႏြယ္၏ အေတြးမ်ားကို က်ဥ္းေျမာင္းေစကာ အစြန္းေရာက္ေစသည္။ အမႈအရာမ်ားအေပၚ ၎တို႔၏ အျမင္မ်ားကို တစ္ဖက္သတ္ဆန္ၿပီး ဘက္လိုက္ေစသည္။ အဓိပၸာယ္မရွိသကဲ့သို႔ ရယ္ဖြယ္ေကာင္းျခင္းပင္ ျဖစ္ေစသည္။ ဤသည္မွာ အတိအက်ပင္ လူသားမ်ိဳးႏြယ္အေပၚ စာတန္၏ ေဖာက္ျပန္ပ်က္စီးေစျခင္း အက်ိဳးဆက္ျဖစ္သည္။” (ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္၊ အတြဲ (၄)၊ အႏၲိခရစ္တို႔ကို ေဖာ္ထုတ္ျခင္း၊ အခ်က္ ၉ (အပိုင္း ၁)) “သင္၏စိတ္ႏွလုံးထဲတြင္ သင္သည္ သမၼာတရားကို အမွန္တကယ္ နားလည္ပါက၊ သမၼာတရားကို လက္ေတြ႕လုပ္ေဆာင္ကာ ဘုရားသခင္ကို နာခံဖို႔နည္းလမ္းအား သင္သိလိမ့္မည္ ျဖစ္ၿပီး သမၼာတရား လိုက္စားျခင္း လမ္းေၾကာင္းေပၚကို သင္ အလိုအေလ်ာက္ စတင္လိမ့္မည္ ျဖစ္သည္။ သင္ေလွ်ာက္သည့္ လမ္းေၾကာင္းသည္ မွန္ကန္သည့္ လမ္းေၾကာင္းျဖစ္ၿပီး ဘုရားသခင္၏ အလိုေတာ္ႏွင့္ ကိုက္ညီပါက၊ သန႔္ရွင္းေသာဝိညာဥ္ေတာ္၏ အလုပ္သည္ သင့္ကို စြန႔္ခြာလိမ့္မည္ မဟုတ္ေခ်— ထိုအေျခအေနတြင္ ဘုရားသခင္အား သင္ သစၥာေဖာက္ဖို႔အလားအလာ နည္းသည္ထက္ နည္းလာေပလိမ့္မည္။ သမၼာတရားမရွိပါက မေကာင္းမႈျပဳရန္ လြယ္ကူၿပီး မရည္႐ြယ္ဘဲ ယင္းကို သင္လုပ္မိလိမ့္မည္ ျဖစ္သည္။ ဥပမာ၊ သင့္တြင္ မာနေထာင္လႊားၿပီး စိတ္ႀကီးဝင္ေသာ စိတ္သေဘာထားတစ္ခုရွိလွ်င္ ဘုရားသခင္ကို မဆန္႔က်င္ရန္ ေျပာဆိုခံရျခင္းသည္ ထူးျခားမႈမရွိေပ။ သင္သည္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ မထိန္းႏိုင္ေပ။ သင္ထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္သည္ထက္ ေက်ာ္လြန္သည္။ သင္သည္ ရည္႐ြယ္ခ်က္ရွိရွိျဖင့္ လုပ္ေဆာင္မည္မဟုတ္ေပ။ သင္၏ ေမာက္မာၿပီး ေထာင္လႊားေသာ သဘာဝဗီဇ၏ အုပ္စိုးမႈေအာက္၌ သင္ ထိုသို႔ျပဳလိမ့္မည္။ သင္၏ မာနေထာင္လႊား ျခင္းႏွင့္ စိတ္ႀကီးဝင္ျခင္းတို႔သည္ သင့္ကို ဘုရားသခင္အား အထင္အျမင္ေသးေစမည္ျဖစ္ၿပီး သူ႔အား အေရးမပါေသာသူအျဖစ္ ျမင္ေစမည္ျဖစ္သည္။ ထိုအရာတို႔သည္ သင့္ကိုယ္သင္ ခ်ီးေျမႇာက္ေအာင္ လုပ္လိမ့္မည္ျဖစ္ၿပီး သင့္ကိုယ္သင္ အစဥ္တစိုက္ ျပစားဝင့္ဝါေအာင္ လုပ္လိမ့္မည္ ျဖစ္သည္။ ယင္းတို႔က သင့္အား အျခားသူမ်ားကို အထင္အျမင္ေသးေစမည္၊ သင့္စိတ္ႏွလုံးထဲတြင္ သင္ကိုယ္တိုင္မွလြဲ၍ အျခားမည္သူကိုမွ် ထားမည္ မဟုတ္ေခ်။ ယင္းတို႔က သင္၏ စိတ္ႏွလုံးထဲမွ ဘုရားသခင္၏ေနရာကို လုယူလိမ့္မည္။ ၿပီးလွ်င္ ေနာက္ဆုံးတြင္ သင့္အား ဘုရားသခင္၏ေနရာတြင္ ထိုင္ဖို႔ျဖစ္ေစၿပီး လူမ်ားအား သင့္ကိုယ္ပိုင္အေတြးမ်ား၊ အႀကံဉာဏ္မ်ားႏွင့္ အယူအဆမ်ားကို သမၼာတရားအျဖစ္ ၾကည္ညိဳေလးစားေစလ်က္၊ သင့္ကို က်ိဳးႏြံနာခံဖို႔ ေတာင္းဆိုေစမည္ ျဖစ္သည္။ မိမိတို႔၏ ေမာက္မာ၍ ေထာင္လႊားေသာ သဘာဝ၏ အုပ္စိုးမႈေအာက္၌ လူတို႔သည္ မ်ားျပားလွေသာ ဒုစ႐ိုက္မႈကို ျပဳၾကသည္။ မေကာင္းမႈ ျပဳျခင္း၏ ျပႆနာကို ေျဖရွင္းရန္အလို႔ငွာ သူတို႔သည္ မိမိတို႔သဘာဝကို ဦးစြာေျဖရွင္းရမည္။ စိတ္သေဘာထား ေျပာင္းလဲျခင္းမရွိဘဲ ဤျပႆနာအတြက္ အေျခခံေျဖရွင္းခ်က္ ျဖစ္ေပၚရန္ ျဖစ္ႏိုင္မည္မဟုတ္ေခ်။” (ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္၊ အတြဲ (၃)၊ ေနာက္ဆုံးေသာ ကာလ ခရစ္ေတာ္၏ ေဟာေျပာခ်က္မ်ား၊ သမၼာတရားအား လိုက္စားျခင္းအားျဖင့္သာ စိတ္သေဘာထား ေျပာင္းလဲမႈတစ္ခုကို ရရွိႏိုင္သည္) ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ကို ဆင္ျခင္ရင္းနဲ႔ ကြၽန္မ သေဘာေပါက္သြားတယ္။ သမၼာတရားကို ကြၽန္မ မရခင္တုန္းက ကြၽန္မမွာရွိတဲ့ အေတြးေတြ၊ ရႈေထာင့္ေတြအားလုံးက စာတန္ဆီကလာတာပါ။ ကေလးဘဝကတည္းက ေက်ာင္းမွာ ကြၽန္မ သင္ခဲ့ရတာကေန၊ လူႀကီးေတြက သင္ေပးခဲ့တာေတြ၊ လူ႔အဖြဲ႕အစည္းရဲ႕ လႊမ္းမိုးခံခဲ့ရတာေတြကေန ကြၽန္မက ေနရာတကာမွာ ပါဝင္ေနရမယ္လို႔ ခံစားမိတယ္။ “ငါသည္သာ ငါ၏ အရွင္သခင္ျဖစ္၏”၊ “ငါသည္သာ ႀကီးစိုး၏” ဆိုတာေတြက ကြၽန္မ လိုက္စားတာေတြ ကြၽန္မ ရွင္သန္တဲ့ စကားေတြျဖစ္လာတယ္။ ဒီဆိုးယုတ္တဲ့ အေတြးအေခၚေတြကို အျပဳသေဘာေဆာင္တဲ့အရာေတြအျဖစ္ မွတ္ယူခဲ့တယ္။ ဘယ္အဖြဲ႕မွာပဲ ကြၽန္မရွိရွိ၊ ကြၽန္မက ဦးေဆာင္ခ်င္တယ္။ အဆုံးအျဖတ္ေပးခြင့္ရွိခ်င္တယ္။ သူမ်ားေတြကို စီမံၫႊန္ၾကားၿပီး လူတိုင္းကို ကြၽန္မေျပာတာ နားေထာင္ေအာင္ မလုပ္ဘဲ မေနႏိုင္ဘူး။ အဖြဲ႕ေခါင္းေဆာင္က ကြၽန္မကို နားမေထာင္ဘဲ အႀကံေတြ ဆက္ေပးေနတာကို ျမင္ေတာ့ ကြၽန္မက စိတ္တိုၿပီး ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမေတြေရွ႕မွာ သူ႔ကို ေဝဖန္အျပစ္တင္တယ္။ ကြၽန္မေျပာတာကို လူတိုင္းနားေထာင္ေအာင္လုပ္ဖို႔ သူတို႔ေတြကို ဖိႏွိပ္ဖို႔အတြက္ ကြၽန္မရဲ႕ ျမင့္တဲ့ အစြမ္းအစနဲ႔ အရည္အခ်င္းေတြကို အသုံးျပဳတယ္။ ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမေတြအားလုံးက အရမ္းစိတ္က်ဥ္းက်ပ္ၿပီး သူတို႔အျမင္ေတြကို မေဖာ္ျပရဲဘူး။ ႐ုပ္ေသး႐ုပ္ေတြလိုပဲ ကြၽန္မကို နာခံၾကတယ္။ ရလဒ္အေနနဲ႔ ကြၽန္မတာဝန္က ရႈပ္ပြသြားတယ္။ ကြၽန္မျဖစ္ခ်င္တာကိုလုပ္ဖို႔၊ ကြၽန္မေျပာတာနားေထာင္ဖို႔အတြက္ သူမ်ားေတြကို အတင္းလုပ္တယ္။ ကြၽန္မက မာနေထာင္လႊားတဲ့ စိတ္သေဘာထားကို နည္းနည္းေလး ျပေနတာမဟုတ္ဘူး။ ဆင္ျခင္တုံတရားလုံးဝ မရွိတဲ့အထိ မာနေထာင္လႊားခဲ့တာပါ။ ဘုရားသခင္က သူ႔အိမ္ေတာ္မွာ ကြၽန္မလို ဆိုးယုတ္တဲ့လူမ်ိဳးကို ဘယ္ေတာ့မွ ထားႏိုင္မွာမဟုတ္ဘူး။ အသင္းေတာ္က ကြၽန္မကို ႏွင္ထုတ္ရင္ ဒါက လုံးဝ ဘုရားရဲ႕ေျဖာင့္မတ္ျခင္း ျဖစ္မွာပဲ။ ကြၽန္မ ဘုရားသခင္ကို ေက်းဇူးတင္ခဲ့ၿပီး ေစာဒကမတက္ခဲ့ဘူး။ ကြၽန္မလုံးဝ ဖာေထးလို႔မရႏိုင္တဲ့ ျပစ္မွားမႈေတြအမ်ားႀကီးကို က်ဴးလြန္ခဲ့တယ္ဆိုတာ ကြၽန္မသိပါတယ္။ ေနာင္တေတြ အရမ္းရခဲ့တာေပါ့။

ေနာက္ပိုင္းမွာ ကြၽန္မအေမက ဒီႏွစ္ခါ အထုတ္ခံရတာကိုပဲ ဆင္ျခင္သုံးသပ္တာမလုပ္ဘဲ ကြၽန္မ ယုံၾကည္တဲ့ႏွစ္ေတြအားလုံးမွာ ကြၽန္မေလွ်ာက္ခဲ့တဲ့လမ္းကိုလည္း စဥ္းစားဖို႔ သတိေပးတာကို ကြၽန္မ ေတြးမိတယ္။ ဆက္စပ္မႈရွိတဲ့ ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္တခ်ိဳ႕ကို ကြၽန္မ ေတြ႕မိတယ္။ အနႏၲတန္ခိုးရွင္ ဘုရားသခင္ ေျပာသည္မွာ- “အႏၲိခရစ္မ်ားသည္ ေမြးကတည္းက စည္းမ်ဥ္းမ်ားျဖင့္ အသက္ရွင္ရန္၊ သို႔မဟုတ္ သာမန္ဘဝကို အသက္ရွင္ရန္၊ သို႔မဟုတ္ ၎တို႔၏ ရာထူးကိုသာ တိတ္ဆိတ္စြာ ဖက္တြယ္ရန္၊ သို႔မဟုတ္ သာမန္လူတစ္ေယာက္ကဲ့သို႔ လက္ေတြ႕က်က် အသက္ရွင္ရန္မႏွစ္သက္ေပ။ ၎တို႔သည္ ဤသို႔ေသာသူတစ္ေယာက္ျဖစ္ရန္ မေရာင့္ရဲေပ။ ထို႔ေၾကာင့္ အျပင္ပန္းတြင္ ၎တို႔က မည္သည့္အရာကို ေဖာ္ျပပါေစ၊ စိတ္ထဲတြင္ ၎တို႔သည္ မည္သည့္အခါမွ် ေက်နပ္ေရာင့္ရဲျခင္းမရွိေပ။ ၎တို႔သည္ တစ္စုံတစ္ခုကို လုပ္ေဆာင္ရမွ ျဖစ္သည္။ မည္သည့္အရာကို လုပ္ေဆာင္သနည္း။ သာမန္လူတစ္ေယာက္က မည္သည့္အခါမွ် စိတ္ကူးမၾကည့္ႏိုင္သည့္ အရာမ်ားျဖစ္သည္။ ၎တို႔သည္ ဤသို႔ ထင္ေပၚလိုသည္။ ဤသို႔လုပ္ေဆာင္ရန္အတြက္ ၎တို႔သည္ ဆင္းရဲဒုကၡအနည္းငယ္ကို ျဖတ္သန္းၿပီး အဖိုးအခေပးဆပ္လိုစိတ္ရွိၾကေပမည္။ ဆို႐ိုးစကားတစ္ခုမွာ ‘အရာရွိအသစ္မ်ားသည္ အထင္ႀကီးေအာင္လုပ္ရန္အတြက္ စိတ္ထက္သန္ၾကသည္’ ဟူ၍ ျဖစ္သည္။ ၎တို႔သည္ သာမန္လူတစ္ေယာက္ သက္သက္မဟုတ္သည္ကို သက္ေသျပရန္အတြက္ ေသးငယ္ေသာ အံ့ဖြယ္ရာတစ္ခုကို လုပ္ေဆာင္ရသည္၊ သို႔မဟုတ္ အေမြအႏွစ္ အမ်ိဳးအစားတစ္ခုခုကို ဖန္တီးရသည္။ ဤအရာႏွင့္ ပတ္သက္၍ အဆိုး႐ြားဆုံးျပႆနာမွာ အဘယ္နည္း။ ၎တို႔သည္ အသင္းေတာ္တြင္ အလုပ္လုပ္ေနေသာ္လည္း၊ ၎တို႔တာဝန္ကို ထမ္းေဆာင္သည့္ ဟန္ေဆာင္လ်က္ျဖင့္ အလုပ္လုပ္ေနေသာ္လည္း အမႈအရာမ်ားကို မည္သို႔လုပ္ေဆာင္သင့္သည္ကို ဘုရားသခင္ထံမွ မည္သည့္အခါမွ် မရွာေဖြသကဲ့သို႔ ဘုရားအိမ္ေတာ္က မည္သည့္အရာကို အမိန႔္ထုတ္သည္၊ သမၼာတရားစည္းမ်ဥ္းမ်ားက မည္သည့္အရာျဖစ္သည္၊ ဘုရားအိမ္ေတာ္၏ အလုပ္ကို အက်ိဳးျဖစ္ေစရန္အတြက္ မည္သည့္အရာကို လုပ္ေဆာင္ရမည္၊ ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမမမ်ားအတြက္ အက်ိဳးျဖစ္ၿပီး ဘုရားကို မေစာ္ကားဘဲ ဘုရားအဖို႔ သက္ေသခံရန္၊ အသင္းေတာ္အလုပ္ ေခ်ာေမြ႕စြာ တိုးတက္ေစရန္၊ ထိုသို႔ျဖင့္ ျပႆနာမရွိဘဲ၊ သတိမမူမိျခင္း တစ္ခုတေလမွ် မရွိဘဲ ၿပီးစီးသြားေစရန္တို႔ကို မည္သည့္အခါမွ် အေလးအနက္ စုံစမ္းေမးျမန္းျခင္းမရွိေပ။ ဤအရာမ်ားကို ၎တို႔ မည္သည့္အခါမွ် မေမးသကဲ့သို႔ စုံစမ္းျခင္းလည္းမရွိေပ။ ၎တို႔၏ စိတ္ႏွလုံးတြင္ ဤအရာမ်ားမရွိေပ။ ၎တို႔၏ စိတ္ႏွလုံးမ်ားက ဤအရာမ်ားကို ကိုင္စြဲမထားေပ။ ဤသို႔ဆိုလွ်င္ ၎တို႔သည္ မည္သည့္အရာကို စုံစမ္းေမးျမန္းၾကသနည္း။ ၎တို႔၏ စိတ္ႏွလုံးက မည္သည့္အရာကို ကိုင္စြဲသနည္း။ ၎တို႔ ကိုင္စြဲသည့္အရာမွာ အသင္းေတာ္တြင္ ၎တို႔၏ ပါရမီမ်ားကို မည္သို႔ ျပရမည္၊ ၎တို႔သည္ အျခားလူတိုင္းႏွင့္ မတူသည္ကို မည္သို႔ျပရမည္၊ ၎တို႔၏ေခါင္းေဆာင္မႈ အရည္အခ်င္းမ်ားကို မည္သို႔ ႂကြားဝါရမည္၊ ၎တို႔သည္ အသင္းေတာ္၏ ေဒါက္တိုင္ျဖစ္သည္၊ အသင္းေတာ္က ၎တို႔မရွိဘဲ မလုပ္ေဆာင္ႏိုင္၊ အသင္းေတာ္အလုပ္၏ ပေရာဂ်က္တိုင္းက ေခ်ာေမြ႕စြာတိုးတက္ေနသည္မွာ ၎တို႔ကဲ့သို႔ေသာ လူမ်ားေၾကာင့္ျဖစ္သည္ဆိုသည္ကို မည္သို႔ျပရမည္ဆိုသည္တို႔ ျဖစ္သည္။ အႏၲိခရစ္မ်ား၏ ေဖာ္ျပမႈ၊ အမႈအရာမ်ားကို လုပ္ေဆာင္ျခင္းအတြက္ ၎တို႔၏ တြန္းအားႏွင့္ အရင္းခံအေၾကာင္းကို ၾကည့္ရာတြင္ ၎တို႔သည္ မိမိတို႔ကိုယ္ကို မည္သည့္ေနရာတြင္ ထားရွိၾကသနည္း။ အရာရာတိုင္း၏ အထက္တြင္ရွိေသာ ေနရာတြင္ ျဖစ္သည္။...၎တို႔၏ ရည္မွန္းခ်က္ပန္းတိုင္မွာ အဘယ္နည္း။ အဖန္ဆင္းခံတစ္ေယာက္အေနျဖင့္ ၎တို႔တာဝန္ကို ေကာင္းစြာထမ္းေဆာင္ရန္ မဟုတ္ေပ။ ဘုရားသခင္၏ ဝန္ထုပ္ဝန္ပိုးကို ထည့္စဥ္းစားရန္မဟုတ္ေပ။ ယင္းထက္ အသင္းေတာ္တြင္ အေစခံေနစဥ္၊ ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမမ်ားကို အေစခံေနစဥ္တြင္ အရာရာကို ထိန္းခ်ဳပ္ရန္ျဖစ္သည္။ ၎တို႔သည္ အရာရာကို ထိန္းခ်ဳပ္ခ်င္သည္ဟု အဘယ္ေၾကာင့္ ဆိုရသနည္း။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ၎တို႔သည္ ျပဳမူေဆာင္႐ြက္ေသာအခါ ၎တို႔အတြက္ တစ္ေနရာကို ရရွိရန္၊ ၎တို႔ကိုယ္တိုင္အတြက္ နာမည္ရရန္၊ ၎တို႔ကိုယ္တိုင္ နာမည္ဂုဏ္သတင္းႀကီးရန္၊ ခ်ဳပ္ကိုင္ႏိုင္သည့္ အာဏာႏွင့္ ဆုံးျဖတ္ခ်က္မ်ား ခ်မွတ္ႏိုင္သည့္ အာဏာရွိရန္ ဦးစြာ ႀကိဳးစားၾကေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ ၎တို႔က ထိုသို႔လုပ္ေဆာင္ႏိုင္လွ်င္ ဘုရားသခင္ကို အစားထိုးႏိုင္ၿပီး ဘုရားသခင္ကို ျပယုဂ္သက္သက္အျဖစ္ ေျပာင္းလဲပစ္ႏိုင္သည္။ ၎တို႔၏ လႊမ္းမိုးႏိုင္သည့္ နယ္ပယ္အတြင္းတြင္ ၎တို႔သည္ လူ႔ဇာတိခံ ဘုရားသခင္ကို ႐ုပ္ေသး႐ုပ္အျဖစ္ ေျပာင္းလဲဖို႔ ႀကိဳးစားၾကသည္။ ဤသည္မွာ မိမိကိုယ္ကို အရာအားလုံး၏ အထက္တြင္ ထားရွိျခင္းဟု ေခၚဆိုသည့္အရာျဖစ္သည္။ ဤသည္မွာ အႏၲိခရစ္မ်ား လုပ္ေဆာင္သည့္အရာ မဟုတ္သေလာ။ ဤသည္မွာ အႏၲိခရစ္မ်ား၏ အျပဳအမူျဖစ္သည္။” (ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္၊ အတြဲ (၄)၊ အႏၲိခရစ္တို႔ကို ေဖာ္ထုတ္ျခင္း၊ အခ်က္ ၉ (အပိုင္း ၁၀)) ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္က ကြၽန္မအေျခအေနကို အတိအက် ဖြင့္ျပခဲ့တယ္။ ကြၽန္မက ဆယ္စုႏွစ္ေက်ာ္အထိ ယုံၾကည္သူတစ္ေယာက္ျဖစ္ခဲ့ေပမဲ့ သာမန္ပုံစံနဲ႔ ဘယ္ေတာ့မွ မေရာင့္ရဲခဲ့ဘူး။ ဘယ္ကိုပဲ သြားသြား၊ ဘာတာဝန္ပဲ လုပ္လုပ္ ကြၽန္မက အေကာင္းတကာ့ အေကာင္းဆုံးျဖစ္ခ်င္တယ္။ ကြၽန္မ ယုံၾကည္သူျဖစ္တဲ့ ပထမသုံးေလးႏွစ္မွာ အသင္းေတာ္မွာ လူသစ္ေတြကို ကြၽန္မ ေရေလာင္းတယ္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ သက္ေသျပဖို႔အတြက္ လူသစ္ေတြရဲ႕ ျပႆနာေတြကို ေျဖရွင္းဖို႔ သမၼာတရား ႐ူပါ႐ုံေတြနဲ႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ တပ္ဆင္ဖို႔အတြက္ အလုပ္ႀကိဳးစားခဲ့တယ္။ မိုး႐ြာသည္၊ ေနပူသည္ျဖစ္ေစ၊ လမ္းက ဘယ္ေလာက္ေဝးသည္ျဖစ္ေစ အခက္အခဲေတြကို ဘယ္ေတာ့မွ မညည္းဘူး။ အသင္းေတာ္ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္ၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ လူစုထဲကေန ထင္ေပၚဖို႔ အားထုတ္ခဲ့တယ္။ ေနာက္ေတာ့ ဗီဒီယိုေတြ ထုတ္လုပ္တဲ့အခါမွာ ပိုေကာင္းေအာင္ အားထုတ္တဲ့အေနနဲ႔ ညနက္တဲ့အထိ လုပ္တယ္။ စည္းမ်ဥ္းေတြ၊ ကြၽမ္းက်င္မႈေတြအတြက္ အားထုတ္တယ္။ ေနာက္ဆုံးမွာ ရာထူးတိုးၿပီး ေခါင္းေဆာင္ေတြ၊ သူမ်ားေတြက ခ်ီးမြမ္းတာကို ခံရတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကြၽန္မက ပိုၿပီးေတာ့ေတာင္ စိတ္လြတ္သြားတယ္။ ကြၽန္မက အသင္းေတာ္က မရွိရင္မျဖစ္တဲ့ ပါရမီရွင္တစ္ေယာက္လိုမ်ိဳး ခံစားမိတယ္။ အဖြဲ႕ရဲ႕ ေက်ာေထာက္ေနာက္ခံလို႔ေတာင္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အရွက္မရွိ ထင္ခဲ့တယ္။ ကြၽန္မက အဖြဲ႕ထဲမွာ ျခယ္လွယ္လြန္းၿပီး အာဏာရွင္ဆန္တယ္။ အထုတ္ခံရၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ ကြၽန္မက မာနေထာင္လႊားတယ္၊ မေကာင္းမႈလုပ္ခဲ့တယ္လို႔ပဲ အသိအမွတ္ျပဳခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ ကြၽန္မအျပဳအမူနဲ႔ ကြၽန္မေလွ်ာက္ေနတဲ့လမ္းေၾကာင္းကို ျပန္သုံးသပ္မၾကည့္ခဲ့ဘူး။ ကြၽန္မ ဗီဒီယိုေတြ ျပန္လုပ္ေတာ့ ဒီျပႆနာေတြပဲ ျပန္ေပၚလာတယ္။ ဘာေၾကာင့္ ကြၽန္မက အရမ္းမာနေထာင္လႊားၿပီး ဘယ္သူ႔ကိုမွ မနာခံတာလဲ။ ဘာေၾကာင့္ ဘယ္သူ႔စိတ္ကူးကိုမွ နားမေထာင္တာလဲ။ ဘာေၾကာင့္ အၿမဲတမ္း အဆုံးအျဖတ္ေပးခြင့္ရွိခ်င္ၿပီး လူတိုင္းကို ကြၽန္မကို နားေထာင္ေအာင္လုပ္ခ်င္တာလဲ။ ဒါဟာ ကြၽန္မက မာနေထာင္လႊားလြန္းၿပီး သာမန္လူတစ္ေယာက္ မျဖစ္ခ်င္ခဲ့လို႔ပါ။ ကြၽန္မက သူမ်ားေတြအထက္မွာ ေနခ်င္တယ္။ လူေတြကို ကြၽန္မေျပာတာ နားေထာင္ေစခ်င္တယ္။ ကြၽန္မရဲ႕ ဒီစိတ္သေဘာထားက ဘုရားသခင္ဖြင့္ျပတဲ့ အႏၲိခရစ္ရဲ႕ စိတ္သေဘာထားျဖစ္တဲ့ “မိမိကိုယ္ကို အရာအားလုံး၏ အထက္တြင္ ထားရွိျခင္းဟု” ဆိုတာနဲ႔ ဘာကြာဦးမွာလဲ။ ဒီအခ်ိန္မွာ ကြၽန္မ ျမင္သြားတယ္။ ကြၽန္မက ဒီႏွစ္ေတြအားလုံးမွာ ယုံၾကည္သူျဖစ္ခဲ့ေပမဲ့ ကြၽန္မရဲ႕ ဆိုးယုတ္တဲ့ စိတ္သေဘာထားက မေျပာင္းလဲဘူး။ ကြၽန္မမွာ ျပင္းထန္တဲ့ အႏၲိခရစ္ စိတ္သေဘာထားတစ္ခုရွိခဲ့တယ္။ အသင္းေတာ္က ကြၽန္မကို ႏွင္ထုတ္ေတာ့မယ္ဆိုတာကို ၾကားရေတာ့ မတရားခံရသလို ခံစားရတယ္။ ကြၽန္မက ဒီႏွစ္ေတြအားလုံးမွာ ယုံၾကည္သူျဖစ္ခဲ့တာေၾကာင့္ ဘုရားက ကြၽန္မကို မျငင္းပယ္သင့္သလိုမ်ိဳးေပါ့။ ဒါေပမဲ့ တကယ္ေတာ့ ကြၽန္မက သမၼာတရားကို ရွာေဖြသူမဟုတ္ဘူး။ ကြၽန္မ ရွာေဖြတာက နာမည္နဲ႔ အက်ိဳးအျမတ္ပဲ။ လမ္းမွားကို ကြၽန္မ ေ႐ြးခ်ယ္ခဲ့တာ။ ဒါေၾကာင့္ ဆယ္စုႏွစ္တစ္ခုေက်ာ္ၾကာၿပီးတာေတာင္ ဘာသမၼာတရားကိုမွ ကြၽန္မ မရေသးတာပဲ။ ဒါက ဘယ္သူ႔အမွားလဲ။ ကြၽန္မ ကိုယ္တိုင္ရဲ႕ အမွားပဲ။ သမၼာတရားကို မလိုက္စားလို႔ေပါ့။ ၿပီးေတာ့လည္း ဒီႏွစ္ေတြမွာ ကြၽန္မရဲ႕ ျပစ္မွားမႈေတြနဲ႔ မေကာင္းမႈေတြကို စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ အသင္းေတာ္က ကြၽန္မကို ႏွင္ထုတ္တာဟာ ဘုရားရဲ႕ ေျဖာင့္မတ္ျခင္းပဲ။ ကြၽန္မက မာနေထာင္လႊားတဲ့ စိတ္သေဘာထားနဲ႔ အသက္ရွင္ေနတာပါ။ ကြၽန္မက ကြၽန္မတို႔အလုပ္ကို ေတာ္ေတာ္ေႏွာင့္ယွက္ခဲ့႐ုံမကဘူး။ သူမ်ားေတြကိုလည္း ခ်ဳပ္ခ်ယ္ၿပီး ထိခိုက္ခဲ့တယ္။ ကြၽန္မက လုံးဝ လူ႔သဘာဝမရွိပါဘူး။ ကြၽန္မရဲ႕ အႏွစ္သာရ၊ စိတ္သေဘာထားနဲ႔ ကြၽန္မလုပ္ခဲ့တဲ့ မေကာင္းမႈေတြအားလုံးကို အေျခခံရင္ ကြၽန္မ ႏွင္ထုတ္ခံရသင့္တယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာ အသင္းေတာ္က ကြၽန္မကို ႏွင္ထုတ္မလား၊ မထုတ္ဘူးလားဆိုတာ မစဥ္းစားခဲ့ဘူး။ ကြၽန္မ ေ႐ြးခ်ယ္မႈတစ္ခုလုပ္ရမယ္။ သမၼာတရားကို လိုက္စားၿပီး ကြၽန္မရဲ႕ ေဖာက္ျပန္ပ်က္စီးတဲ့ စိတ္သေဘာထားကို ေျဖရွင္းရမယ္။

ေနာက္ပိုင္းမွာ ဆင္ျခင္သုံးသပ္ဖို႔အတြက္ သီးျခားခြဲထားတဲ့ တျခားလူႏွစ္ေယာက္ကို ကြၽန္မနဲ႔ စုေဝးဖို႔ အသင္းေတာ္က စီစဥ္တယ္။ ကြၽန္မက အႏၲိခရစ္လမ္းေၾကာင္းေပၚ ေရာက္ခဲ့တယ္၊ ကြၽန္မက စာတန္လိုမ်ိဳးပဲ၊ ကြၽန္မကို ႏွင္ထုတ္တာဟာ ဘုရားရဲ႕ ေျဖာင့္မတ္ျခင္းျဖစ္လိမ့္မယ္ဆိုတာေတြကို သူတို႔ကို ျပဖို႔အတြက္ ကြၽန္မရဲ႕ ေဖာက္ျပန္ပ်က္စီးတဲ့၊ ဆိုးယုတ္တဲ့ အျပဳအမူကို ေဖာ္ထုတ္ၿပီး စိစစ္ဖို႔ ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြကို ရွာခဲ့တယ္။ ကြၽန္မက သူတို႔ကို “ကြၽန္မတို႔က တကယ္ ေနာင္တရရမယ္။ ကြၽန္မတို႔ရလဒ္က ဘာပဲျဖစ္ပါေစ ဘုရားေနာက္လိုက္ၿပီး တာဝန္ထမ္းေဆာင္ရမယ္ လို႔လည္း” ေျပာခဲ့တယ္။ အဲဒီေနာက္ေတာ့ ကြၽန္မ အရင္ကေလာက္ မာနမေထာင္လႊားေတာ့ဘူး။ သူမ်ားေတြနဲ႔ ဆက္ဆံတဲ့အခါမွာ အဆုံးအျဖတ္ေပးပိုင္ခြင့္ မရွိခ်င္ေတာ့ဘူး။ ျပႆနာေတြ ေပၚလာတဲ့အခါ သူမ်ားေတြရဲ႕ အႀကံေတြကို ရွာေဖြတယ္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ျငင္းပယ္ၿပီး သူမ်ားေတြရဲ႕ အားသာခ်က္ေတြကို ပိုၾကည့္သင့္တယ္လို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ခဏခဏ သတိေပးတယ္။ ကိုယ္တိုင္ေတာင္ သတိမထားမိဘဲ ကြၽန္မက ေတာ္ေတာ္ ႏွိမ့္ခ်လာတယ္။ သုံးေလးလၾကာၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ အသင္းေတာ္က ကြၽန္မ အျပဳအမူကို ေသခ်ာစဥ္းစားၿပီး ကြၽန္မက ႀကီးေလးတဲ့ အႏၲိခရစ္ စိတ္သေဘာထားတစ္ခုရွိတယ္၊ ဒါေပမဲ့ အႏၲိခရစ္ အႏွစ္သာရေတာ့မရွိဘူးလို႔ သတ္မွတ္ခဲ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကြၽန္မ ႏွင္ထုတ္မခံခဲ့ရဘူး။ ေနာက္ပိုင္းမွာ ကြၽန္မက ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ သိျမင္မႈနဲ႔ ေနာင္တတခ်ိဳ႕ရွိတာကို ျမင္ေတာ့ အသင္းေတာ္က ကြၽန္မအတြက္ တာဝန္တစ္ခု ထပ္ၿပီး စီစဥ္ေပးတယ္။ ကြၽန္မက ဒါကို ၾကားေတာ့ ခံစားခ်က္ေတြ ျပည့္သြားၿပီး မ်က္လုံးမွာ မ်က္ရည္ေတြဝဲသြားတယ္။ ဘုရားသခင္ဆီက ဒီႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြကို ကြၽန္မ ေတြးမိတယ္။ “ဘုရားသခင္၏ စိတ္သေဘာထားသည္ ခ်က္ခ်ာၿပီး အထင္းသားျမင္သာကာ အမႈအရာမ်ား ေျပာင္းလဲျဖစ္ေပၚျခင္းအေပၚမူတည္၍ သူ၏အေတြးမ်ားႏွင့္ သေဘာထားတို႔ကို သူေျပာင္းလဲသည္။ နိေနေဝၿမိဳ႕သားတို႔အေပၚ သူ၏သေဘာထား ေျပာင္းလဲျခင္းက သူ၌ သူ၏ကိုယ္ပိုင္အေတြးႏွင့္ စိတ္ကူးမ်ားရွိေၾကာင္းကို လူသားမ်ိဳးႏြယ္အား ျပသည္။ သူသည္ စက္႐ုပ္ေသာ္လည္းေကာင္း၊ ေျမ႐ုပ္တုေသာ္လည္းေကာင္း မဟုတ္ဘဲ အသက္ရွင္သည့္ ဘုရားသခင္ကိုယ္ေတာ္တိုင္ျဖစ္သည္။ နိေနေဝၿမိဳ႕သားတို႔ကို သူတို႔၏သေဘာထားမ်ားအရ သူတို႔၏အတိတ္မ်ားကို ခြင့္လႊတ္ႏိုင္သကဲ့သို႔ သူတို႔ကို သူေဒါသထြက္ႏိုင္သည္။ နိေနေဝၿမိဳ႕သားတို႔အေပၚ ကံဆိုးျခင္းမ်ား က်ေရာက္ေစဖို႔ သူဆုံးျဖတ္ႏိုင္သကဲ့သို႔ သူတို႔၏ေနာင္တေၾကာင့္ သူ၏ဆုံးျဖတ္ခ်က္ကိုလည္း သူေျပာင္းလဲႏိုင္သည္။ လူတို႔က ဘုရားသခင္၏ စိတ္သေဘာထားကို သိရန္ႀကိဳးစားရာ၌ ပုံေသနည္းမ်ား အသုံးျပဳရျခင္းကို ႏွစ္သက္သကဲ့သို႔ စည္းမ်ဥ္းမ်ားကို တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ က်င့္သုံးလိုၾကၿပီး ဘုရားသခင္ကို ေဘာင္ခတ္၍ အဓိပၸာယ္သတ္မွတ္ရန္ ထိုသို႔ေသာ စည္းမ်ဥ္းမ်ားကို အသုံးျပဳလိုၾကသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ လူသား၏အေတြးနယ္ပယ္အရမူ ဘုရားသခင္သည္ စဥ္းစားျခင္းမျပဳသကဲ့သို႔ သူ၌ ပဓာနက်သည့္ စိတ္ကူးမ်ားလည္း မရွိဟူသတတ္။ အမွန္စင္စစ္မွာမူ ဘုရားသခင္၏ အေတြးမ်ားသည္ အေၾကာင္းအရာမ်ားႏွင့္ ပတ္ဝန္းက်င္တို႔ ေျပာင္းလဲမႈမ်ားႏွင့္အညီ အစဥ္တစိုက္ ေျပာင္းလဲေနသည္။ ဤအေတြးမ်ားက ေျပာင္းလဲေနစဥ္တြင္ ဘုရားသခင့္အႏွစ္သာရ၏ မတူညီသည့္ ရႈေထာင့္မ်ားက ထုတ္ေဖာ္ခံရေလသည္။ ဤေျပာင္းလဲမႈျဖစ္စဥ္ကာလအတြင္း ဘုရားသခင္က သူ၏စိတ္ႏွလုံးသားကို ေျပာင္းလဲသည့္အခ်ိန္အတိအက်တြင္ သူသည္ လူသားမ်ိဳးႏြယ္ကို သူ႔အသက္၏ျဖစ္တည္မႈစစ္စစ္ႏွင့္ သူ၏ေျဖာင့္မတ္သည့္ စိတ္သေဘာထားက အင္တိုက္အားတိုက္ အသက္ပါျခင္းႏွင့္ ျပည့္ဝေနေၾကာင္း ျပသသည္။ တစ္ခ်ိန္တည္းမွာပင္ သူ၏အမ်က္ေဒါသ၊ သူ၏သနားက႐ုဏာ၊ သူ၏ခ်စ္ခင္ၾကင္နာျခင္းႏွင့္ သူ၏သည္းခံျခင္းတို႔၏ ျဖစ္တည္မႈဆိုင္ရာ အမွန္တရားကို လူသားမ်ိဳးႏြယ္အား သက္ေသျပဖို႔ သူ၏ကိုယ္ပိုင္ စစ္မွန္သည့္ထုတ္ေဖာ္ျခင္းမ်ားကို ဘုရားသခင္အသုံးျပဳသည္။” (ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္၊ အတြဲ (၂)၊ ဘုရားသခင္ကို သိကြၽမ္းျခင္းႏွင့္ စပ္လ်ဥ္း၍၊ အတုမရွိ ဘုရားသခင္ကိုယ္ေတာ္တိုင္ (၂)) ဘုရားရဲ႕ ေျဖာင့္မတ္တဲ့ စိတ္သေဘာထားက အားအင္အျပည့္ရွိၿပီး အရမ္းအသက္ပါတယ္။ အမ်က္ေဒါသျဖစ္ေစ၊ ဘုန္းအာႏုေဘာ္ျဖစ္ေစ၊ ၾကင္နာျခင္း၊ ခ်စ္ျခင္းျဖစ္ေစ အားလုံးက စစ္မွန္တယ္။ ဘုရားသခင္က ဘုရားအေပၚနဲ႔ သမၼာတရားအေပၚ လူသားရဲ႕ သေဘာထားကို အေျခခံၿပီး သူ႔ရဲ႕ စိတ္သေဘာထားကို ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေဖာ္ျပတယ္။ ကြၽန္မက ကိုယ္ပိုင္လမ္းေၾကာင္းေပၚမွာရွိေနတုန္းက ကြၽန္မကို ေဖာ္ထုတ္ဖို႔၊ ႐ိုက္ႏွက္ဖို႔၊ ပဲ့ျပင္ဆုံးမဖို႔အတြက္ ဘုရားသခင္က အေျခအေနေတြကို ထပ္ခါထပ္ခါ ျပင္ဆင္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ကြၽန္မက လုံးဝ ေနာင္တမရဘူး။ လုံးဝ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ျပန္မသုံးသပ္ဘူး။ ေခါင္းမာေနခဲ့တယ္။ ႏွင္ထုတ္ခံရဖို႔အခ်ိန္ေရာက္လာတဲ့အခါက်မွ ေနာက္ဆုံးမွာ ႏိုးထလာၿပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ဆင္ျခင္သုံးသပ္လာတယ္။ ကြၽန္မက ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ နားလည္ၿပီး ႐ြံရွာမႈ နည္းနည္းရွိလာတာနဲ႔ ကြၽန္မရဲ႕ မွားယြင္းတဲ့ လိုက္စားမႈေတြကို စြန႔္လႊတ္ၿပီး ဘုရားဘက္ကို ေျခဦးလွည့္ခ်င္စိတ္ျဖစ္လာတာနဲ႔ ဘုရားသခင္က ကြၽန္မအေပၚ သက္ညႇာမႈကို ျပခဲ့ၿပီး ေနာင္တရဖို႔ ေနာက္ထပ္ အခြင့္အေရးတစ္ခုေပးခဲ့တယ္။ ဒါက ဘုရားရဲ႕ အမ်က္ေဒါသျဖစ္ေစ၊ က်ိန္ဆဲမႈ၊ သက္ညႇာမႈ၊ သည္းခံမႈျဖစ္ေစ အားလုံးက ဘုရားရဲ႕ ေျဖာင့္မတ္တဲ့ စိတ္သေဘာထားကို အမွန္တကယ္ ေဖာ္ျပမႈေတြပဲ။ ဘုရားသခင္အေပၚနဲ႔ သမၼာတရားအေပၚ ကြၽန္မရဲ႕ သေဘာထားကို အေျခခံၿပီး ဘုရားရဲ႕ စိတ္သေဘာထားက ကြၽန္မကို ေဖာ္ျပတာပါ။ ဘုရားရဲ႕ စိတ္သေဘာထားက အင္အားအျပည့္ရွိၿပီး အသက္ပါတာကိုလည္း ကြၽန္မ တကယ္ ႀကဳံေတြ႕ခဲ့ရတယ္။ ဘုရားသခင္က ကြၽန္မေဘးမွာ အၿမဲတမ္းရွိေနၿပီး ကြၽန္မရဲ႕ စကားတိုင္း၊ လုပ္ရပ္တိုင္းကို ၾကည့္ရႈေနပါတယ္။ ကြၽန္မမွာ ဘာအေတြးေတြရွိပါေစ၊ ဘယ္လို ျပဳမူပါေစ ဘုရားသခင္က ထင္ျမင္ခ်က္တစ္ခုရွိၿပီးျဖစ္တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကြၽန္မက ႏွင္ထုတ္ခံရဖို႔ကို မရင္ဆိုင္ခဲ့ရရင္ ကြၽန္မရဲ႕ ထုံထိုင္းတဲ့၊ မာေက်ာတဲ့ ႏွလုံးသားက ေနာက္ျပန္လွည့္မွာမဟုတ္ေသးဘူး။ ကြၽန္မက ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ တကယ္ ျပန္သုံးသပ္မွာမဟုတ္ဘူး။ ဘုရားရဲ႕ ၾကမ္းတမ္းတဲ့ ျပစ္တင္ဆုံးမျခင္း၊ ပဲ့ျပင္ဆုံးမျခင္းမရွိရင္ ကြၽန္မက ပိုၿပီးေတာ့ မာနေထာင္လႊားၿပီး ဘုရားကို ပိုၿပီး အာခံတာေတြပဲ ျဖစ္လာမွာပဲ။ ေနာက္ဆုံးမွာ အျပစ္ဒဏ္ေပးခံရမွာပဲ။ ဒီအေတြ႕အႀကဳံက ယုံၾကည္သူတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ကြၽန္မဘဝကို ေျပာင္းလဲေပးခဲ့တယ္။ ဘုရားသခင္ရဲ႕ ေလးနက္တဲ့ ရည္႐ြယ္ခ်က္ေတြကို ကြၽန္မ ျမင္ခဲ့ၿပီး ဘုရားရဲ႕ ခ်စ္ျခင္းနဲ႔ ကယ္တင္ျခင္းကို ခံစားခဲ့ရတယ္။

အရင္ေႏြရာသီတုန္းက ကြၽန္မကို ဗီဒီယိုေတြ ျပန္လုပ္ဖို႔ အသင္းေတာ္က စီစဥ္ေပးတယ္။ တစ္ခါေတာ့ ဗီဒီယိုတစ္ခုနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး စိတ္ကူးတစ္ခုမွာ ကြၽန္မ အခက္အခဲျဖစ္ေနတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ အစ္မတစ္ေယာက္က ကြၽန္မဆီလာတယ္။ ကြၽန္မ အခက္အခဲကို သူသိသြားေတာ့ သူ႔အျမင္ကို ေျပာျပတယ္။ ကြၽန္မက သူေျပာတာနားေထာင္ၿပီး သူေျပာတာက ကြၽန္မလိုခ်င္သလို နည္းနည္းေလးမွ မဟုတ္ဘူးလို႔ ခံစားမိၿပီး နည္းနည္း အထင္ေသးသြားတယ္။ ကြၽန္မ စဥ္းစားတယ္။ “ကြၽန္မက အၾကာႀကီးစဥ္းစားၿပီး စိတ္ကူးရမလာေသးဘူး။ ရွင္က ဒီတာဝန္ကိုေတာင္ မလုပ္ဖူးေသးဘူးဆိုေတာ့ ဘယ္လို ေကာင္းတဲ့အႀကံတစ္ခုခုရွိမွာလဲ” ေပါ့။ ကြၽန္မက ဆက္ၿပီး နားမေထာင္ခ်င္ဘူး။ ဒီအခ်ိန္မွာ ကြၽန္မရဲ႕ မာနေထာင္လႊားတဲ့ စိတ္သေဘာထားက ျပန္ၿပီး ႂကြလာတာကို သတိထားမိလိုက္တယ္။ အဲဒါနဲ႔ စိတ္ႏွလုံးထဲကေန ဘုရားကို အျမန္ဆုေတာင္းလိုက္ၿပီးေတာ့ ကြၽန္မ လတ္တေလာဖတ္ထားတဲ့ ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္တစ္ပိုဒ္ကို စဥ္းစားမိတယ္။ “စုံလင္ေစျခင္းလမ္းေၾကာင္းကို သန႔္ရွင္းေသာ ဝိညာဥ္ေတာ္၏ အမႈအား သင္၏နာခံမႈအားျဖင့္ ေရာက္ရွိေလသည္။ ဘုရားသခင္က မည္သည့္လူအမ်ိဳးအစားအားျဖင့္ သင့္ကို စုံလင္ေစမည္ကိုလည္းေကာင္း၊ သူက မည္သည့္လူ၊ အျဖစ္အပ်က္ သို႔မဟုတ္ အမႈအရာအားျဖင့္ သင့္အား အမႈအရာမ်ားကို ရရွိခြင့္ျပဳမည္ သို႔မဟုတ္ ျမင္ခြင့္ျပဳမည္ကိုလည္းေကာင္း သင္မသိေခ်။ သင္သည္ ဤလမ္းမွန္ေပၚ၌ ေလွ်ာက္လွမ္းႏိုင္လွ်င္၊ သင့္အေနျဖင့္ ဘုရားသခင္၏ စုံလင္ေအာင္ ျပဳလုပ္ေပးသည္ကိုခံရဖို႔ ႀကီးမားေသာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ရွိေၾကာင္း ယင္းကျပသသည္။ သင္မေလွ်ာက္လွမ္းႏိုင္ပါက၊ သင့္အနာဂတ္သည္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မရွိ၊ အလင္းေရာင္ကင္းမဲ့ေသာ အနာဂတ္ျဖစ္ေၾကာင္း ယင္းကျပသသည္။” (ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္၊ အတြဲ (၁)၊ ဘုရားသခင္၏ ေပၚထြန္းျခင္းႏွင့္ အမႈေတာ္၊ ဘုရားသခင္ကို စစ္မွန္ေသာ ႏွလုံးသားႏွင့္ နာခံေသာသူတို႔သည္ ဘုရားသခင္၏ ပိုင္ဆိုင္ျခင္းကို ဧကန္အမွန္ ခံၾကရလိမ့္မည္) ကြၽန္မက တကယ္ကို အသိစိတ္ကင္းမဲ့ေနတာကို ေတြ႕ခဲ့တယ္။ ဒီအစ္မက ဒီတာဝန္မွာ အေတြ႕အႀကဳံမရွိဘဲနဲ႔ အႀကံေကာင္းေတြမေပးႏိုင္ဘူးလို႔ ကြၽန္မ ထင္ခဲ့တယ္။ ဒါက ကြၽန္မရဲ႕ ကိုယ္ပိုင္အကဲျဖတ္မႈျဖစ္ၿပီး ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္နဲ႔ လုံးဝ မကိုက္ညီပါဘူး။ ကြၽန္မက ဦးေႏွာက္ရွိတယ္၊ ပါရမီေတြရွိတယ္လို႔ ထင္ခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ ဘုရားက ကြၽန္မကို လမ္းျပမေနဘူးဆိုရင္ ကြၽန္မ ဘယ္ေလာက္ပဲ ႀကိဳးစားပါေစ စိတ္ကူးထုတ္ႏိုင္မွာမဟုတ္ဘူး။ ကြၽန္မရဲ႕ အရင္က က်ရႈံးမႈေတြကို ေတြးၿပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ထပ္ၿပီး မယုံၾကည္ရဲေတာ့ဘူး။ သန႔္ရွင္းေသာဝိညာဥ္ေတာ္က ဒီအစ္မကို ဦးေဆာင္တာ၊ ဉာဏ္အလင္းဖြင့္ေပးတာ လုပ္ခ်င္လုပ္လိမ့္မယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကြၽန္မက မာနေထာင္လႊားလို႔မရဘူး။ သူ႔ကို ေဘာင္ခတ္လို႔မရဘူး။ ကြၽန္မ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ျငင္းပယ္လိုက္ၿပီး ဒီအစ္မရဲ႕ အႀကံေတြကို ေသခ်ာနားေထာင္လိုက္တယ္။ ကြၽန္မ ကိုယ္တိုင္ သတိမထားမိဘဲ ကြၽန္မတို႔ စကားေျပာၾကတာကေန ခြန္အားတခ်ိဳ႕ရခဲ့တယ္။ ကြၽန္မစဥ္းစားပုံက ပိုရွင္းလာတယ္။ ဘုရားသခင္ကို ကြၽန္မ တကယ္ ေက်းဇူးတင္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါကို ကြၽန္မ ေတြ႕ႀကဳံရေလေလ၊ ကြၽန္မက မာနေထာင္လႊားလြန္းခဲ့တယ္ဆိုတာ ခံစားရေလေလပဲ။ ကြၽန္မက စာတန္ဖ်က္ဆီးတာကို ေတာ္ေတာ္ခံထားရတယ္၊ ကြၽန္မရဲ႕ မာနေထာင္လႊားတဲ့သဘာဝက အရမ္းအျမစ္တြယ္ေနတယ္ဆိုတာ ျမင္ခဲ့ၿပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ပိုၿပီးေတာ့ေတာင္ မုန္းတီးခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ ကြၽန္မက မာနေထာင္လႊားတဲ့သဘာဝရဲ႕ ျပႆနာကို ေန႔ခ်င္းညခ်င္း မေျဖရွင္းႏိုင္ဘူး၊ ဘုရားသခင္က ထပ္ခါထပ္ခါ တရားစီရင္ျခင္း၊ ျပဳျပင္ျခင္းကို ခံရျခင္းကေန ေျဖရွင္းရမယ္ဆိုတာ ကြၽန္မ သိခဲ့တယ္။ ဘုရားကို ခဏခဏ ဆုေတာင္းၿပီး ဘုရားရဲ႕ ျပစ္တင္ဆုံးမျခင္းနဲ႔ ပဲ့ျပင္ဆုံးမျခင္းကို ေတာင္းခံတယ္။ ကြၽန္မ ဘယ္ေလာက္ပဲ ဒုကၡခံရပါေစ သမၼာတရားကို ဆက္လိုက္စားမယ္၊ တာဝန္ထမ္းေဆာင္မယ္၊ ဘုရားရဲ႕ စိတ္ႏွလုံးကို ႏွစ္သိမ့္ေစမယ္လို႔ က်ိန္ဆိုခဲ့ပါတယ္။