ကာနန္ တ႐ုတ္ႏိုင္ငံ

၂၀၁၇ ဧၿပီလမွာေပါ့၊ ကြၽန္မက ေသြးတိုးေရာဂါ ျဖစ္ေနတာ။ ဒါနဲ႔ အိမ္ျပန္နားလို႔ရေအာင္ဆိုၿပီး ေခါင္းေဆာင္က ကြၽန္မတာဝန္ကို ခဏ ရပ္ခိုင္းလိုက္တယ္။ ကြၽန္မ တကယ္ ဝမ္းနည္းသြားတာ။ စဥ္းလည္း စဥ္းစားတယ္၊ “ဘုရားသခင္က သူ႔အမႈေတာ္ကို အဆုံးသတ္ေတာ့မွာ၊ ဒါေၾကာင့္ အခုအခ်ိန္က ကိုယ့္တာဝန္ကို လုပ္ဖို႔၊ ေကာင္းမႈေတြ ျပင္ဆင္ဖို႔ အေရးႀကီးတယ္။ လုပ္စရာတာဝန္ မရွိဘူးဆိုရင္၊ ငါ့မွာ ေကာင္းတဲ့ပန္းတိုင္နဲ႔ ေကာင္းတဲ့အဆုံးသတ္ ရွိႏိုင္ပါ့မလား။ ဒီေလာက္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ႀကိဳးစားလာတာ၊ အဖိုးအခ ေပးလာတာေတြက အလကားျဖစ္သြားမွာလား။ ငါက ကိုယ့္တာဝန္ကို အခ်ိန္ျပည့္လုပ္ဖို႔ ကိုယ့္ေဆးခန္းေတာင္ ပိတ္ပစ္ခဲ့တာ။ ငါ့ေယာက်္ား ေသြးတိုးစမ္းတုန္းကလည္း၊ ငါ ဘုရားသခင္ေနာက္ လိုက္တာကို သူ တားလို႔မရခဲ့ဘူး။ အခုဆို ကြာရွင္းၿပီးၿပီ၊ ငါ့မွာ မိသားစုမရွိေတာ့ဘူး။ တ႐ုတ္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီကလည္း ငါ့ေနာက္ လိုက္ေနတာ။ ငါ ဘယ္မွာလဲဆိုၿပီး ငါ့မိဘေတြဆီ အၿမဲတမ္း သြားေမးေနၾကတာ။ ကိုယ့္မိဘအိမ္ေတာင္ ျပန္ႏိုင္တာမဟုတ္ဘူး။ ဘယ္သြားရမွန္း ငါ တကယ္ မသိေတာ့ဘူး” ေပါ့။ အစ္မတစ္ေယာက္ကေတာ့ ကြၽန္မကို သူ႔အိမ္မွာ ေခၚထားတယ္။ သူက ဘုရားသခင္အလိုေတာ္အေၾကာင္း မိတ္သဟာယျပဳေပးတယ္။ ကြၽန္မ နာခံသင့္တယ္လို႔ပဲ ေျပာတာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ သူက သူ႔တာဝန္နဲ႔ အၿမဲအလုပ္မ်ားေနတာကို ျမင္ရေတာ့၊ ကြၽန္မ တကယ္ မနာလိုျဖစ္မိတယ္။ ကြၽန္မက်ေတာ့ က်န္းမာေရးမေကာင္းလို႔ ဘာတာဝန္မွ မလုပ္ႏိုင္ဘူးေလ။ ဘုရားက ကြၽန္မရဲ႕တာဝန္ကို ျဖဳတ္ပစ္ဖို႔၊ ကြၽန္မကို ေဖာ္ထုတ္ၿပီး ဖယ္ရွင္းပစ္ဖို႔၊ ဒီက်န္းမာေရးအေျခအေနကို အသုံးျပဳေနတာလား။ ကြၽန္မလည္း ဒီအေတြးနဲ႔ အားမရွိေတာ့သလို ျဖစ္သြားတယ္။ စိတ္မခ်မ္းမသာျဖစ္ၿပီး၊ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မဲ့သလို ခံစားရတာ။ ဘုရားသခင္ကို အထင္လြဲတာေတြ၊ မေက်မနပ္ျဖစ္တာေတြလည္း ေပၚလာတာေပါ့။ ကြၽန္မက အရာအားလုံး စြန႔္လႊတ္ၿပီး၊ တစ္စက္ကေလးမွ မညည္းညဴဘဲ ဆင္းရဲဒုကၡေတြအမ်ားႀကီး ခံထားတာ။ ဘယ္လိုျဖစ္ၿပီး ကိုယ့္တာဝန္ကိုေတာင္ လုပ္ခြင့္မရေတာ့တဲ့အထိ ျဖစ္သြားရတာလဲေပါ့။ အဲဒီအခ်ိန္ကစၿပီး၊ ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြကို ကြၽန္မ တကယ္ နားမလည္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ဆုေတာင္းရင္လည္း ဘုရားသခင္ကို ဘာေျပာရမွန္း မသိေတာ့ဘူး။ စားေသာက္ခ်င္စိတ္ေတြ ေပ်ာက္ၿပီး၊ အိပ္လို႔လည္း မရခဲ့ဘူး။ ေတာ္ေတာ္ကို စိတ္ဓာတ္က်လြန္းေတာ့၊ အျပင္ထြက္ၿပီး အလုပ္တစ္ခု ရွာဖို႔ေတာင္ စဥ္းစားမိတယ္။ ကြၽန္မ ဒီလိုျဖစ္ေနတာကို ျမင္ေတာ့၊ အဲဒီအစ္မက ကြၽန္မကို ကိုင္တြယ္ေျဖရွင္းတာေပါ့၊ “ညီမက ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြကို တကယ္လည္း မဖတ္ဘူး။ ပိုက္ဆံရွာဖို႔ေတာင္ စဥ္းစားေနတယ္။ ညီမက လုံးလုံး အရင္လိုမဟုတ္တဲ့လူ ျဖစ္ေနၿပီ။ သမၼာတရားကိုလည္း မရွာေဖြဘူး” ေပါ့။ ဒါက ကြၽန္မအတြက္ ၾကားရတာ တကယ္ စိတ္မခ်မ္းသာစရာပဲ။ ကြၽန္မလည္း ရွာေဖြတဲ့အေနနဲ႔ ဘုရားသခင္ဆီ ဆုေတာင္းတယ္၊ “ဘုရားသခင္၊ ဒီအျဖစ္ကို ဘယ္လိုခံစားရမွန္း မသိေတာ့ပါဘူး။ ကိုယ့္အနာဂတ္လမ္းက ဘယ္လိုဆိုတာလည္း မသိေတာ့ပါဘူး။ ကြၽန္မ အေမွာင္ထဲမွာ ေနထိုင္ေနရတယ္။ စိတ္မခ်မ္းမသာ ျဖစ္ရပါတယ္။ ကိုယ္ေတာ့္အလိုကို သိေအာင္ ကြၽန္မကို အသိဉာဏ္ဖြင့္ေပးပါ၊ လမ္းျပေတာ္မူပါ” ေပါ့။

ကြၽန္မလည္း ေနာက္သုံးေလးရက္ေလာက္အထိ ဆုေတာင္းရွာေဖြတာေတြ အမ်ားႀကီး ဆက္လုပ္တယ္။ တစ္မနက္က်ေတာ့ ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြထဲက တစ္ခုက ေခါင္းထဲကို ႐ုတ္တရက္ ဝင္လာေရာ၊ “ေကာင္းခ်ီးမဂၤလာမ်ားကို ခံစားႏိုင္သူ၏မ်က္ႏွာကို ပိုင္ဆိုင္ျခင္း ရွိသေလာ။” (ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္၊ အတြဲ (၁)၊ ဘုရားသခင္၏ ေပၚထြန္းျခင္းႏွင့္ အမႈေတာ္၊ မေျပာင္းလဲေသာ စိတ္သေဘာထား ရွိျခင္းသည္ ဘုရားသခင္ကို ရန္ဘက္ျပဳျခင္းျဖစ္သည္) အဲဒီက်မ္းပိုဒ္ေတြကို ရွာဖို႔ ကြၽန္မလည္း ကြန္ပ်ဴတာကို အျမန္ဖြင့္မိတယ္။ အနႏၲတန္ခိုးရွင္ ဘုရားသခင္ ေျပာသည္မွာ- “ႏွစ္ေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာ ေဖာက္ျပန္ပ်က္စီးခဲ့ၿပီးေနာက္ လူသားသည္ ထုံေတၿပီး ႏုံအသည္၊ လူသား၏ ဘုရားသခင္ကို ေတာ္လွန္ပုန္ကန္မႈသည္ သမိုင္းစာအုပ္မ်ားတြင္ မွတ္တမ္းတင္ရၿပီး လူသားကိုယ္တိုင္ပင္ မိမိ၏ပုန္ကန္သည့္ အျပဳအမူႏွင့္ ပတ္သက္သည့္ ျဖစ္စဥ္ကို ကုန္စင္ေအာင္ ေဖာ္ျပႏိုင္စြမ္း မရွိသည့္အတိုင္းအတာအထိ ဘုရားသခင္ကို ဆန႔္က်င္ေသာ နတ္ဆိုးျဖစ္လာခဲ့သည္- အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ လူသားသည္ စာတန္၏ အႀကီးအက်ယ္ ဖ်က္ဆီးျခင္းကို ခံခဲ့ရၿပီး စာတန္၏ လမ္းလြဲသြားေစျခင္းကို ခံရၿပီးျဖစ္သည္မွာ သူသည္ မည္သည့္အရာကို ေရွ႕ဆက္လုပ္ရမည္ကို လုံးဝ မသိေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ယေန႔ပင္လွ်င္ လူသားသည္ ဘုရားသခင္ကို သစၥာေဖာက္လ်က္ရွိသည္- လူသားသည္ ဘုရားသခင္ကို ေတြ႕ျမင္ေသာအခါ၊ သူ႔ကို သစၥာေဖာက္သည္၊ ဘုရားသခင္ကို မျမင္မေတြ႕ႏိုင္ေသာအခါတြင္လည္း၊ သူ႔ကို သစၥာေဖာက္သည္။ ဘုရားသခင္၏ က်ိန္ဆဲျခင္းႏွင့္ အမ်က္ေတာ္ကို မ်က္ျမင္ေတြ႕ခဲ့ရၿပီးေနာက္၊ ဘုရားသခင္ကို သစၥာေဖာက္ဆဲျဖစ္သည့္သူမ်ားပင္ ရွိေသးသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ လူ႔အသိစိတ္သည္ ယင္း၏နဂိုအသုံးဝင္မႈ ေပ်ာက္ဆုံးကာ လူ႔အသိတရားသည္လည္း နဂိုအသုံးဝင္မႈ ေပ်ာက္ဆုံးေလၿပီဟု ငါဆိုသည္။ ငါၾကည့္ေမွ်ာ္ေသာ လူသားသည္ လူအေရၿခဳံထားေသာ သားရဲတစ္ေကာင္၊ အဆိပ္ျပင္းေသာ ေႁမြတစ္ေကာင္ျဖစ္သည္၊ ၿပီးလွ်င္ ငါ့မ်က္စိေရွ႕တြင္ သနားဖြယ္ျဖစ္ပုံေပါက္ဖို႔ သူ မည္မွ်ႀကိဳးစားေသာ္လည္း၊ ငါသည္ သူ႔ကို မည္သည့္အခါမွ် သနားက႐ုဏာ ထားရွိမည္မဟုတ္၊ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ လူသားသည္ အျဖဴႏွင့္အမဲၾကားရွိ ျခားနားခ်က္ကို နားလည္ျခင္းမရွိ၊ သမၼာတရားႏွင့္ သမၼာတရား မဟုတ္ျခင္းၾကားရွိ ျခားနားခ်က္ကို နားလည္ျခင္း မရွိေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ လူသား၏အသိစိတ္သည္ ထုံထိုင္းလွေသာ္လည္း၊ ေကာင္းခ်ီးမဂၤလာမ်ားကို ရရွိရန္ သူ ေတာင့္တဆဲျဖစ္သည္။ သူ၏ လူ႔သဘာဝသည္ အလြန္ဂုဏ္အသေရမဲ့ေသာ္လည္း၊ သူသည္ ရွင္ဘုရင္၏ အခ်ဳပ္အျခာအာဏာကို ပိုင္ဆိုင္ရန္ ဆႏၵရွိဆဲျဖစ္သည္။ ထိုကဲ့သို႔ေသာ အသိစိတ္ျဖင့္ သူသည္ မည္သူတို႔၏ ရွင္ဘုရင္ ျဖစ္ႏိုင္မည္နည္း။ ထိုသို႔ေသာ လူ႔သဘာဝျဖင့္ ရာဇပလႅင္ေပၚတြင္ သူ မည္သို႔တက္ထိုင္ႏိုင္မည္နည္း။ လူသားသည္ အကယ္စင္စစ္ပင္ အရွက္မရွိေပတကား။ သူသည္ စိတ္ႀကီးဝင္ေနေသာ အေကာင္ယုတ္ ျဖစ္ေပသည္။ သင္တို႔အထဲတြင္ ေကာင္းခ်ီးမဂၤလာမ်ားကို ရယူလိုသူမ်ားအတြက္ ၾကည့္မွန္တစ္ခုကို အရင္ရွာၿပီး အက်ည္းတန္ေသာ မိမိ၏ ပုံရိပ္ကို ရႈစားၾကရန္ ငါအႀကံျပဳသည္။ သင့္တြင္ ရွင္ဘုရင္ျဖစ္ရန္အရည္အေသြး ရွိသေလာ။ ေကာင္းခ်ီးမဂၤလာမ်ားကို ခံစားႏိုင္သူ၏မ်က္ႏွာကို ပိုင္ဆိုင္ျခင္း ရွိသေလာ။ သင္၏ စိတ္သေဘာထားထဲ၌ ေျပာင္းလဲျခင္း စိုးစဥ္းမွ် မရွိဘဲ၊ သင္သည္ မည္သည့္ သမၼာတရားကိုမွ်လည္း လက္ေတြ႕လုပ္ေဆာင္ျခင္း မရွိေသာ္လည္း၊ အံ့မခန္းဖြယ္ မနက္ျဖန္ကို ေတာင့္တေနေသးသည္။ သင္သည္ မိမိကိုယ္ကိုယ္ လွည့္ျဖားေန၏။” (ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္၊ အတြဲ (၁)၊ ဘုရားသခင္၏ ေပၚထြန္းျခင္းႏွင့္ အမႈေတာ္၊ မေျပာင္းလဲေသာ စိတ္သေဘာထား ရွိျခင္းသည္ ဘုရားသခင္ကို ရန္ဘက္ျပဳျခင္းျဖစ္သည္) “လူတစ္ဦးသည္ ေကာင္းခ်ီးမဂၤလာမ်ား ရရွိရန္အလို႔ငွာ ဘုရားသခင္ကို ယုံၾကည္သည္— ဤသည္မွာ လူတိုင္း၏ စိတ္ႏွလုံးထဲ၌ရွိေသာ အရာတစ္ခု မဟုတ္သေလာ။...ေကာင္းခ်ီးမဂၤလာမ်ား ရရွိဖို႔ ဤလႈံ႕ေဆာ္မႈမရွိလွ်င္ သင္တို႔သည္ မည္သို႔ခံစားရမည္နည္း။ မည္သည့္သေဘာထားႏွင့္ တာဝန္ကို ထမ္းေဆာင္မည္နည္း။ အကယ္၍ ဤလႈံ႕ေဆာ္မႈကို ဖယ္ရွားခဲ့ပါက၊ သို႔မဟုတ္ အကယ္၍ လူတို႔ကိုယ္တိုင္က ဤအရာကို မလိုခ်င္ၾကေတာ့ဘဲ အေလွ်ာ့ေပးခဲ့ပါက သူတို႔အမ်ားအျပားသည္ သူတို႔၏တာဝန္ကို ထႂကြလုံ႔လမပါဘဲ ထမ္းေဆာင္ၿပီး ဘုရားသခင္အား ယုံၾကည္ျခင္းက ဘာမွ်မထူးဟု ခံစားၾကမည္ ျဖစ္သည္။ သူတို႔၏ စိတ္ဝိညာဥ္က ႏုတ္ယူခံလိုက္ရသကဲ့သို႔ ျဖစ္လိမ့္မည္။ ဤအရာမွာ လူတို႔စိတ္ႏွလုံး၏ အနက္ရႈိင္းဆုံးအပိုင္း၌ ရွိေနေပသည္။ သူတို႔သည္ မိမိတို႔၏တာဝန္ကို ထမ္းေဆာင္ေသာအခါ၊ သို႔မဟုတ္ အသင္းေတာ္၏ အသက္တာကို ေနထိုင္ေသာအခါ ေကာင္းခ်ီးမဂၤလာရရွိျခင္းက သူတို႔အထဲ၌ သူတို႔ကို မလႈံ႕ေဆာ္ေတာ့ဟု ခံစားေကာင္း ခံစားၾကမည္ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ဘုရားသခင္က ထိုသို႔မယူဆေပ။ လူတို႔က သူတို႔၏ အျပင္ပန္းကိုၾကည့္၍ မိမိကိုယ္ကို ေကာင္းသည္ဟု ထင္ျမင္ၾကၿပီး သူတို႔ေျပာင္းလဲသြားၿပီဟု ေတြးထင္ၾကသည္။ သူတို႔သည္ မိမိတို႔၏တာဝန္ကို ထမ္းေဆာင္ရာ၌ စိတ္ထက္သန္ျပင္းျပေသာ အဆင့္မွ သမၼာတရားကို လိုက္စားေသာ အဆင့္သို႔ ကူးေျပာင္းသြားၿပီျဖစ္ေၾကာင္း၊ သူတို႔သည္ ယင္းကို ထမ္းေဆာင္ရန္အတြက္ စိတ္ထက္သန္ျပင္းျပမႈအေပၚ၊ သို႔မဟုတ္ တဒဂၤေစ့ေဆာ္မႈအေပၚ အမွီမျပဳေတာ့ဘဲ သမၼာတရားကို လိုက္စားႏိုင္ၿပီး သူတို႔၏တာဝန္ကို ထမ္းေဆာင္ေသာအခါ စံႏႈန္းႏွင့္အညီ ထမ္းေဆာင္ရန္ ႀကိဳးပမ္းႏိုင္ေၾကာင္း၊ ထို႔ျပင္ သူတို႔သည္ ဘုရားသခင္၏ အလိုေတာ္ကို ျဖည့္ဆည္းၿပီး ဖန္ဆင္းခံ သတၱဝါမ်ားအေနျဖင့္ အသင့္အတင့္ျဖစ္ရန္အလို႔ငွာ သူတို႔ကိုယ္သူတို႔ အဆက္မျပတ္ သန္႔စင္ေနၾကေၾကာင္းႏွင့္ သူတို႔သည္ အေတာ္အတန္ က်ိဳးႏြံနာခံႏိုင္စြမ္းလည္း ရွိေၾကာင္း ေတြးထင္ၾကသည္။ သို႔ေသာ္ မိမိတို႔၏ ပန္းတိုင္ႏွင့္ အဆုံးသတ္တို႔ႏွင့္ တိုက္႐ိုက္သက္ဆိုင္သည့္ အရာတစ္ခုခု ေပၚေပါက္လာေသာအခါ လူတို႔၏ သ႐ုပ္မွန္တို႔မွာ သူတို႔၏ျပဳမူေနထိုင္ပုံ၌ လုံးလုံးလ်ားလ်ား ေပၚထြက္လာေလသည္။” (ေနာက္ဆုံးေသာကာလ ခရစ္ေတာ္၏ေျပာဆိုခ်က္ မွတ္တမ္းမ်ား စာအုပ္ထဲရွိ “ဘဝတြင္ တိုးတက္ျခင္း၏ အၫႊန္းေျခာက္ခု”) ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြရဲ႕ တရားစီရင္မႈေၾကာင့္ ကြၽန္မလည္း ဖုံးကြယ္စရာမရွိေအာင္ ျဖစ္သြားတာပါ။ ယုံၾကည္ျခင္းဆိုတာ ေကာင္းခ်ီးေတြအတြက္ခ်ည္းပဲ မျဖစ္ႏိုင္မွန္း၊ ဟိုအရင္တုန္းက ကြၽန္မ သေဘာတရားအရ သိခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ ကြၽန္မက ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အမွန္တကယ္ မသိခဲ့ဘူး။ ေကာင္းခ်ီးေတြ ရဖို႔ဆိုတဲ့ ကြၽန္မရဲ႕စိတ္အရင္းခံကို ဒီအေျခအေနက လုံးဝ ေဖာ္ထုတ္လိုက္တာပဲ။ ကြၽန္မက ကုန္လာခဲ့တဲ့ႏွစ္ေတြတစ္ေလွ်ာက္လုံး အရာရာတိုင္းကို စြန႔္လႊတ္ခဲ့တာ၊ ကိုယ္ပိုင္ေဆးခန္းကို ပိတ္ပစ္ခဲ့တယ္၊ အသင္းေတာ္မွာ ကိုယ့္တာဝန္ကို လုပ္ခဲ့တယ္။ ဘာေတြပဲျဖစ္လာျဖစ္လာ ဆင္းရဲဒုကၡေတြအမ်ားႀကီး ခံခဲ့တယ္။ ကိုယ့္ယုံၾကည္ျခင္းမွာ အဲဒီလိုေပးဆပ္တာေတြ လုပ္တဲ့အတြက္ ကြၽန္မက ဘုရားရဲ႕သေဘာက်မႈနဲ႔ ေကာင္းခ်ီးေတြကို ေသခ်ာေပါက္ ရလိမ့္မယ္၊ ေကာင္းတဲ့ပန္းတိုင္တစ္ခုလည္း ရလိမ့္မယ္ဆိုၿပီး ထင္ခဲ့တာ။ ဒီေတာ့ ကိုယ့္တာဝန္မွာ တကယ္ကို တက္ႂကြခဲ့တာေပါ့။ အခုေတာ့ ကိုယ့္က်န္းမာေရးေၾကာင့္ ကြၽန္မက ကိုယ့္တာဝန္ကို မလုပ္ႏိုင္ဘူး၊ ဒီေတာ့ ငါ့ပန္းတိုင္ကို လက္လႊတ္လိုက္ရၿပီ၊ ငါ့ရဲ႕ ေကာင္းခ်ီးအိပ္မက္ေတြ ၿပိဳကြဲၿပီဆိုၿပီး ထင္သြားတာ။ ဘာမွမလုပ္ခ်င္ေလာက္ေအာင္ စိတ္ဓာတ္က်သြားတာ။ ကြၽန္မက စြန႔္လႊတ္ခဲ့သမွ်ကို ေနာင္တရ႐ုံတင္မကဘူး၊ ဘုရားကို အျပစ္တင္တယ္၊ ခံေျပာတယ္၊ ဆန႔္က်င္မိခဲ့တယ္။ ကိုယ္ ေပးဆပ္တာေတြကို ဘုရားဆီက ေကာင္းခ်ီးေတြနဲ႔ အလဲအလွယ္လုပ္ဖို႔ အရင္းအႏွီးပဲဆိုၿပီး သေဘာထားခဲ့တာေလ။ ကြၽန္မ ေဆာင္႐ြက္ေပးတာေတြ၊ ဆင္းရဲဒုကၡေတြေၾကာင့္ ဘုရားက ကြၽန္မကို ေကာင္းတဲ့ပန္းတိုင္နဲ႔ အဆုံးသတ္တစ္ခု ေပးဖို႔ ဝတၱရားရွိတယ္ဆိုၿပီး စဥ္းစားတာ။ အဲဒါေတြလည္း မရွိေရာ၊ ကြၽန္မက ဘုရားကို မေက်မနပ္ျဖစ္ၿပီး အျပစ္တင္ေတာ့တာ။ ဒါဆို ေကာင္းခ်ီးေပးခံရဖို႔ဆိုတဲ့ ရည္႐ြယ္ခ်က္က ညီမရဲ႕ အပ်က္သေဘာေနာက္မွာ ပုန္းေနတာေပါ့။ အဲဒါနဲ႔ ကြၽန္မလည္း ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြကို သတိရသြားတယ္၊ “ဘုရားသခင္ကို သင္တို႔ယုံၾကည္ၾကျခင္း၏ ရည္႐ြယ္ခ်က္မွာ သင္တို႔၏ ကိုယ္ပိုင္ရည္မွန္းခ်က္မ်ားကို စြမ္းေဆာင္ရရွိရန္ သူ႔ကို အသုံးခ်ဖို႔ျဖစ္၏။ ဤသည္မွာ ဘုရားသခင္၏ စိတ္သေဘာထားကို သင္တို႔ေစာ္ကားျခင္း အေၾကာင္း ေနာက္ထပ္အခ်က္အလက္တစ္ခုျဖစ္သည္ မဟုတ္ေလာ။” (ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္၊ အတြဲ (၁)၊ ဘုရားသခင္၏ ေပၚထြန္းျခင္းႏွင့္ အမႈေတာ္၊ ေျမႀကီးေပၚရွိ ဘုရားသခင္ကို သိရွိႏိုင္ပုံ) ဘုရားသခင္ရဲ႕စိတ္သေဘာထားက သူ႔ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြထဲမွာ ေပၚလြင္ေနတာပါ။ ကြၽန္မရဲ႕ယုံၾကည္ျခင္းမွာ ခုနအျမင္မ်ိဳးက ဘုရားသခင္နဲ႔ အေရာင္းအဝယ္လုပ္ေနတာမ်ိဳးပဲ၊ ကိုယ္ေတာ့္ကို လိမ္လည္ေနတာ၊ ကိုယ္ လိုခ်င္တဲ့ ေကာင္းခ်ီးေတြရဖို႔ သူ႔ကို အသုံးခ်ေနတာ။ အဲဒါက ကိုယ္ေတာ့္စိတ္သေဘာထားကို ပုန္ကန္ျပစ္မွားတာပဲ။ ရွင္ေပါလုရဲ႕ ေဆာင္႐ြက္ခ်က္ေတြ၊ ေပးဆပ္တာေတြ အားလုံးက ဘုရားဆီကေန ေျဖာင့္မတ္ျခင္းသရဖူကို ေတာင္းဖို႔အတြက္ပဲေလ။ ဒါက ဘုရားရဲ႕စိတ္သေဘာထားကို ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ပုန္ကန္ျပစ္မွားမိတာဆိုေတာ့၊ သူလည္း အျပစ္ဒဏ္ေပးခံရတယ္။ ကြၽန္မဆိုလည္း ေပးဆပ္တာေတြ လုပ္ၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ၊ ဆုလာဘ္ေတြ၊ သရဖူေတြ၊ ေထာက္ခံမႈနဲ႔ ေကာင္းခ်ီးေတြကို သူ႔လိုပဲ ေတာင္းဆိုခဲ့တာ။ ကြၽန္မ ေမွ်ာ္လင့္တာကို မရဘူးလည္းဆိုေရာ၊ ဘုရားကို အထင္လြဲၿပီး အျပစ္တင္တယ္။ ကိုယ္ေတာ့္ကို သစၥာေဖာက္ဖို႔ေတာင္ စဥ္းစားမိခဲ့တယ္။ ကြၽန္မရဲ႕အသိစိတ္နဲ႔ ဆင္ျခင္ဉာဏ္က ဘယ္ေရာက္သြားတာလဲ။ ကြၽန္မလို စာတန္အတန္းအစားမ်ိဳး တစ္ေယာက္က ေကာင္းခ်ီးေတြကို စိတ္ကူးယဥ္ေနတယ္ဆိုတာ ေတာ္ေတာ္ကို အရွက္မရွိတာပဲ။ အကယ္၍ က်န္းမာေရးေၾကာင့္ ကိုယ့္တာဝန္ကို ရပ္လိုက္ရတာ မရွိခဲ့ဘူးဆိုရင္၊ ကိုယ့္ယုံၾကည္ျခင္းထဲက မ႐ိုးသားတဲ့ အားထုတ္မႈကို ကြၽန္မ လုံးဝ ျမင္ခဲ့မိမွာမဟုတ္ဘူး။ လမ္းမွားကိုပဲ ဆက္ေလွ်ာက္မိၿပီးေတာ့၊ ေနာက္ဆုံးမွာ ရွင္ေပါလုလိုပဲ အဆုံးသတ္သြားမွာ။ ဒါနဲ႔ ကြၽန္မလည္း နည္းနည္း ေၾကာက္သြားမိတယ္။ ဘုရားက ဒါကို စီစဥ္ေနတယ္ဆိုတာ ကြၽန္မအတြက္ သူ႔ရဲ႕ခ်စ္ျခင္းနဲ႔ ကယ္တင္ျခင္းပဲဆိုတာကို နားလည္သြားတယ္။ ဘုရားအလိုေတာ္ကို နားလည္သြားတဲ့အခ်ိန္မွာ ကြၽန္မလည္း ေနာင္တရလို႔မဆုံးဘူး။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အျပစ္တင္လို႔မဆုံးေတာ့ဘူး။ ဆုေတာင္းရင္းနဲ႔ ငိုလည္း ငိုမိတယ္၊ “အို ဘုရားသခင္၊ ကိုယ္ေတာ့္ကယ္တင္ျခင္းကို ကြၽန္မ သိပ္ၿပီး ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ဒီလိုေဖာ္ထုတ္ခံရတာ မရွိခဲ့ရင္၊ ကြၽန္မက ကိုယ္ေတာ့္ကို ဆန႔္က်င္မိၿပီး၊ အေၾကာင္းရင္းမွန္ကို မသိဘဲ ငရဲက်မွာပါ။ ဘုရားသခင္ဆီမွာ ကြၽန္မ ေနာင္တရခ်င္ပါတယ္။ ေကာင္းခ်ီးေတြေနာက္ လိုက္တာကိုလည္း ရပ္ပစ္ခ်င္ပါတယ္။ သမၼာတရားကိုပဲ အားထုတ္ခ်င္ပါတယ္။ ကြၽန္မရဲ႕ အက်င့္ပ်က္ စိတ္သေဘာထားကို စြန႔္ပစ္ၿပီး၊ လူသားပုံသဏၭာန္တစ္ခုနဲ႔ အသက္ရွင္ေနထိုင္ခ်င္ပါတယ္” ေပါ့။

ဆုေတာင္းၿပီးသြားေတာ့ ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြကို ပိုၿပီး ဖတ္မိတယ္၊ “ယခုအခါ ေပတ႐ုသည္ ငါႏွင့္ သူ၏ ေနာက္ဆုံးနိဂုံး မည္သည့္အရာျဖစ္သည္တို႔ကို မည္ကဲ့သို႔ သိလာပုံကို သင္တို႔အား ေဖာ္ျပျခင္းအေပၚ ငါ အာ႐ုံစိုက္မည္။...ငါသည္ သူ႔ကို မေရမတြက္ႏိုင္ေသာ စမ္းသပ္မႈမ်ား- အလိုအေလ်ာက္အားျဖင့္ သူ႔ကိုေသလုေမ်ာပါး ျဖစ္ေစခဲ့သည့္ စမ္းသပ္မႈမ်ား- ခံစားေစခဲ့ေသာ္လည္း ရာႏွင့္ခ်ီေသာ ထိုစမ္းသပ္မႈမ်ား၏ အလယ္တြင္ သူသည္ ငါ့အား ယုံၾကည္ျခင္းကို တစ္ႀကိမ္မွ်ပင္ ေပ်ာက္ဆုံးသြားျခင္း မရွိခဲ့၊ သို႔မဟုတ္ ငါ့အား စိတ္ပ်က္ခဲ့ျခင္း မရွိခဲ့ေခ်။ ငါသည္ သူ႔အား စြန္႔ပစ္ခဲ့ၿပီးျဖစ္သည္ဟု ေျပာခဲ့သည့္အခ်ိန္တြင္ပင္၊ သူသည္ စိတ္ပ်က္အားေလ်ာ့ျခင္း မရွိခဲ့ဘဲ၊ လက္ေတြ႕က်ေသာ နည္းလမ္းတစ္ခုႏွင့္ အတိတ္မွ လက္ေတြ႕လုပ္ေဆာင္ျခင္း အေျခခံသေဘာတရားမ်ားႏွင့္အညီ ငါ့ကို ဆက္ခ်စ္ခဲ့သည္။ သူသည္ ငါ့ကို ခ်စ္ခဲ့ေသာ္ျငားလည္း၊ ငါသည္ သူ႔ကို ခ်ီးက်ဴးမည္ မဟုတ္ေၾကာင္း၊ အဆုံးတြင္ သူ႔အား စာတန္၏ လက္ထဲသို႔ ပစ္ခ်လိမ့္မည္ျဖစ္ေၾကာင္းတို႔ကို ငါသူ႔အား ေျပာခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ သူ၏ဇာတိခႏၶာေပၚ က်ေရာက္ခဲ့ျခင္း မဟုတ္ဘဲ၊ ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္မ်ား အားျဖင့္ စမ္းသပ္မႈသာျဖစ္သည့္ ထိုကဲ့သို႔ေသာ စမ္းသပ္မႈမ်ား အလယ္တြင္ သူသည္ ငါ့ထံ ဆုေတာင္းဆဲျဖစ္ၿပီး၊ ‘အိုး ဘုရားသခင္၊ ေကာင္းကင္၊ ေျမႀကီးႏွင့္ အရာခပ္သိမ္းတို႔အလယ္တြင္ အနႏၲတန္ခိုးရွင္ ျဖစ္ေသာ ကိုယ္ေတာ္၏ လက္ေတာ္ထဲ၌ မရွိေသာ လူသားတစ္ေယာက္တစ္ေလ၊ ဖန္ဆင္းခံသတၱဝါတစ္ေကာင္တစ္ေလ၊ သို႔မဟုတ္ အမႈအရာ တစ္ခုတစ္ေလ ရွိေလသေလာ။ ကိုယ္ေတာ္သည္ အကြၽန္ုပ္အား သနားက႐ုဏာ ရွိေသာအခါ၊ အကြၽန္ုပ္၏ စိတ္ႏွလုံးသည္ ကိုယ္ေတာ္၏ သနားက႐ုဏာျဖင့္ ႀကီးစြာ႐ႊင္လန္း ဝမ္းေျမာက္ပါ၏၊ ကိုယ္ေတာ္သည္ အကြၽန္ုပ္အား တရားစီရင္ေသာအခါ၊ အကြၽန္ုပ္သည္ မထိုက္တန္ႏိုင္ေသာ္ျငားလည္း၊ ကိုယ္ေတာ္သည္ ၾသဇာအာဏာ၊ ဉာဏ္ပညာတို႔ႏွင့္ ျပည့္ဝေတာ္မူေသာေၾကာင့္ ကိုယ္ေတာ့္ ေဆာင္႐ြက္ခ်က္မ်ား၏ ဉာဏ္မမီႏိုင္ေသာနက္နဲမႈကို သာ၍ႀကီးမားေသာ ခံစားမႈတစ္ခု ရရွိပါ၏။ အကြၽန္ုပ္၏ဇာတိခႏၶာသည္ ဆင္းရဲဒုကၡ ခံစားရေသာ္ျငားလည္း၊ အကြၽန္ုပ္၏ဝိညာဥ္သည္ သက္သာရာရပါ၏။ ကိုယ္ေတာ္၏ ဉာဏ္ပညာႏွင့္ လုပ္ေဆာင္ခ်က္မ်ားကို အကြၽန္ုပ္သည္ မည္သို႔လွ်င္ မခ်ီးမြမ္းဘဲႏွင့္ ေနႏိုင္ပါမည္နည္း။ ကိုယ္ေတာ့္ကို သိကြၽမ္းလာၿပီးေနာက္တြင္ ေသရမည္ဆိုလွ်င္ပင္၊ ကြၽန္ုပ္သည္ အဘယ္သို႔မ်ား အလြန္ဝမ္းေျမာက္စြာႏွင့္ ေပ်ာ္႐ႊင္စြာ မေသဘဲ ေနႏိုင္မည္နည္း။...’” “ငါ၏ေရွ႕ေမွာက္၌ သူ၏သစၥာေစာင့္သိမႈေၾကာင့္၊ ၿပီးလွ်င္ သူ႔အတြက္ ငါ၏ ေကာင္းခ်ီးမဂၤလာမ်ားေၾကာင့္ သူသည္ လူသားတို႔အတြက္ ႏွစ္ေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာၾကာေအာင္ စံနမူနာတစ္ဦးႏွင့္ စံျပတစ္ဦး ျဖစ္ခဲ့သည္။ ဤသည္မွာ သင္တို႔အတုယူသင့္ေသာအရာ အတိအက်ပင္ျဖစ္သည္ မဟုတ္ေလာ။” (ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္၊ အတြဲ (၁)၊ ဘုရားသခင္၏ ေပၚထြန္းျခင္းႏွင့္ အမႈေတာ္၊ စၾကဝဠာတစ္ခုလုံးအတြက္ ဘုရားသခင္၏ ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္မ်ား၊ အခန္း (၆)) ရွင္ေပတ႐ုကို ကံတရားနဲ႔ျဖစ္ျဖစ္ ပန္းတိုင္နဲ႔ျဖစ္ျဖစ္ ခ်ဳပ္ကိုင္လို႔မရခဲ့ဘူးဆိုတာ ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြထဲမွာ ျမင္လိုက္ရတာပဲ။ ရွင္ေပတ႐ုမွာ ခ်စ္ျမတ္ႏိုးျခင္းရွိေပမဲ့ သူ႔ကို ေထာက္ခံမွာမဟုတ္ဘူး၊ ေနာက္ဆုံးမွာ သူ႔ကို စာတန္ဆီ ေပးအပ္လိုက္မယ္ဆိုၿပီး ဘုရားသခင္က ေျပာဆိုတဲ့အခါမွာေတာင္၊ ရွင္ေပတ႐ုက ဘုရားသခင္အေပၚ ခ်စ္ျမတ္ႏိုးမႈကို ဆက္ၿပီး အားထုတ္တယ္၊ ေသတဲ့အထိ နာခံသြားတယ္။ ဘုရားသခင္အေပၚ ရွင္ေပတ႐ုရဲ႕ခ်စ္ျမတ္ႏိုးမႈက အေရာင္းအဝယ္သေဘာမ်ိဳး၊ မ႐ိုးသားတာမ်ိဳး တစ္ခုမွမရွိခဲ့ဘူး။ စစ္မွန္တဲ့ ခ်စ္ျခင္းနဲ႔ နာခံျခင္းပဲ ရွိခဲ့တာပါ။ လက္ေတြ႕လုပ္ေဆာင္ဖို႔ လမ္းတစ္ခုကို ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြကေန ကြၽန္မ ေတြ႕လိုက္တယ္။ ရွင္ေပတ႐ုလိုပဲ ဘုရားကို ခ်စ္တတ္ေအာင္ ႀကိဳးစားခ်င္တာေတြ၊ စိတ္သေဘာထား အေျပာင္းအလဲကို ရွာေဖြတဲ့လမ္းေၾကာင္းမွာ ေလွ်ာက္လွမ္းခ်င္တာေတြ ျဖစ္လာတယ္။ ဘုရားသခင္က ကြၽန္မကို ဘယ္လိုပဲဆက္ဆံပါေစ၊ ကိုယ့္အဆုံးသတ္နဲ႔ ပန္းတိုင္က ဘယ္လိုပဲျဖစ္ပါေစ၊ ဘုရားသခင္ရဲ႕ အုပ္စိုးမႈနဲ႔ အစီအစဥ္ေတြကိုပဲ ကြၽန္မ နာခံေတာ့မယ္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အမွန္တကယ္ အသုံးခံေတာ့မယ္ေပါ့။ ကြၽန္မက အသင္းေတာ္မွာ ဟိုအရင္ကလိုေတာ့ ကိုယ့္တာဝန္ကို မလုပ္ႏိုင္ခဲ့ဘူး။ ဒါေပမဲ့ ေနာက္ပိုင္းတစ္ႏွစ္၊ ႏွစ္ႏွစ္မွာ ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြရဲ႕ အာဟာရကို ခံစားလာခဲ့ရတယ္။ အေတြ႕အႀကဳံတခ်ိဳ႕လည္း ရခဲ့တယ္။ ဒါနဲ႔ ဘုရားကို သက္ေသခံဖို႔အတြက္ သူ႔အမႈေတာ္ကေန ကြၽန္မ သိလာတာေတြကို စာေတြေရးႏိုင္ခဲ့တယ္ေပါ့။ ဒါကလည္း ဖန္ဆင္းခံတစ္ေယာက္ရဲ႕ တာဝန္ကို လုပ္ေဆာင္တာပါပဲ။ ကြၽန္မက ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြကိုလည္း ဆင္ျခင္ရင္း၊ ကိုယ္ေတြ႕သက္ေသခံခ်က္ေတြကိုလည္း ေရးရင္းနဲ႔၊ ဘုရားသခင္ေရွ႕မွာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အမ်ားႀကီး ၿငိမ္သက္ျခင္းရွိသြားတယ္။ ဘုရားသခင္နဲ႔ အမ်ားႀကီး ပိုၿပီးရင္းႏွီးလာသလို ခံစားရတာပါ။ ကိုယ့္အနာဂတ္နဲ႔ အလားအလာေတြကို ပူပန္တာလည္း ရပ္သြားတယ္။ ေတာ္ေတာ္ႀကီး လြတ္ေျမာက္သြားသလို ခံစားရတာပါ။ ကြၽန္မ ထူထူေထာင္ေထာင္ျပန္ျဖစ္ၿပီးေတာ့၊ ေသြးတိုးတာေတြလည္း ပုံမွန္ျပန္ျဖစ္သြားတယ္ေပါ့။ အသင္းေတာ္က ကိုယ့္တာဝန္ကိုလည္း ျပန္စလုပ္တယ္။

အဲဒီအေတြ႕အႀကဳံကို ရၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ၊ ဘုရားသခင္ကို ယုံၾကည္ျခင္းနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ ကိုယ့္အျမင္ေတြအေပၚ နားလည္မႈနည္းနည္း ရခဲ့ၿပီလို႔ပဲ ကြၽန္မ ထင္မိတယ္။ ေကာင္းခ်ီးေတြအတြက္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြနဲ႔ အေႏွာင့္အယွက္ ျဖစ္ေတာ့မွာမဟုတ္ဘူးေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ခဏေလာက္ၾကာသြားၿပီးေတာ့ အဲဒီဆႏၵက ေခါင္းျပန္ေထာင္လာျပန္ေရာ။

ကြၽန္မက အသင္းေတာ္ေခါင္းေဆာင္တစ္ေယာက္အျဖစ္ အေ႐ြးခံရတယ္။ စည္းေဝးပြဲတစ္ခုမွာ ကြၽန္မတို႔ေခါင္းေဆာင္က ကြၽန္မတို႔ကို အဖြဲ႕ေခါင္းေဆာင္တစ္ေယာက္စီရဲ႕ လက္ေတြ႕က်က် အလုပ္လုပ္ႏိုင္စြမ္းကို စစ္ေဆးခိုင္းတယ္။ ဉာဏ္မ်ားတဲ့လူေတြ၊ သမၼာတရားကို လက္ခံမွာမဟုတ္တဲ့လူေတြကို အဲဒီရာထူးမွာ လုံးဝမရွိေစရဘူးလို႔ ေျပာတာ။ ကြၽန္မလည္း အဲဒါကို တတ္ႏိုင္သမွ် အျမန္ဆုံး လုပ္ရမယ္လို႔ ယူဆတယ္။ မသင့္ေတာ္တဲ့လူကို သုံးေနတာက အသင္းေတာ္ရဲ႕အလုပ္နဲ႔ ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမေတြကို ထိခိုက္ႏိုင္တယ္ေလ။ ကြၽန္မမွာလည္း ေခါင္းေဆာင္ဆိုတဲ့ ကိုယ့္တာဝန္ကို ဆုံးရႈံးႏိုင္႐ုံမကဘူး၊ အဲဒါက ျပစ္မွားျခင္းဆိုတဲ့ ဒုစ႐ိုက္မႈတစ္ခု ျဖစ္သြားမွာ။ တစ္လၾကာေတာ့ လိုအပ္တဲ့ အေျပာင္းအလဲေတြ လုပ္ၿပီးသြားတယ္။ ကြၽန္မလည္း ေတာ္ေတာ္ ေပ်ာ္မိတာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ၊ ကြၽန္မ ေ႐ြးခ်ယ္ထားတဲ့တစ္ေယာက္က ဉာဏ္မ်ားတဲ့လူတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနတာကို ကြၽန္မတို႔ေခါင္းေဆာင္က သိပ္မၾကာခင္ ေတြ႕သြားေရာ။ ဒီကိစၥက ကြၽန္မအတြက္ တကယ္ကို စိတ္မခ်မ္းသာစရာပဲ။ ငါေတာ့ ကိုယ့္တာဝန္ကို ေသခ်ာမလုပ္မိခဲ့ဘူး၊ အသင္းေတာ္ရဲ႕ အလုပ္ကို ေႏွာင့္ယွက္မိၿပီလို႔ ေတြးမိတယ္။ သိပ္မၾကာခင္မွာတင္၊ ကြၽန္မ ေ႐ြးထားတဲ့ေနာက္တစ္ေယာက္က မာနေထာင္လြန္းတယ္ဆိုၿပီး ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမေတြက တိုင္လာျပန္ေရာ။ က်န္တဲ့သူေတြက က်ိဳးသင့္ေၾကာင္းသင့္ အႀကံေပးတာေတြကို သူက ပယ္ခ်တယ္။ သူတို႔ကို ဆူပူၿပီး ခ်ဳပ္ကိုင္တယ္ေပါ့။ သူ႔ကို ရာထူးကျဖဳတ္ေစခ်င္တယ္ေပါ့။ ျပႆနာတစ္ခုၿပီးတစ္ခု ေပၚလာတာျမင္ရေတာ့ ကြၽန္မ ဘာမွမလုပ္ႏိုင္သလို ျဖစ္သြားတယ္။ ေတာ္ေတာ္ စိတ္ပ်က္သြားတယ္။ ကြၽန္မအေနနဲ႔ သမၼာတရားကို အေပၚယံ နားလည္မႈမ်ိဳးပဲ ရွိတယ္လို႔ ထင္မိတယ္။ လက္ေတြ႕က်တဲ့ သမၼာတရား မရွိဘူးေပါ့။ ေနာက္ထပ္ တစ္ခုခုလြဲေခ်ာ္သြားလို႔ အသင္းေတာ္ရဲ႕ အလုပ္ကို ထိခိုက္သြားမယ္ဆိုရင္၊ ေတာ္ေတာ္ႀကီး ဆိုးဆိုးဝါးဝါး ျဖစ္သြားမွာ။ အဲဒါဆို ကြၽန္မရဲ႕အနာဂတ္၊ ကံၾကမၼာ၊ အဆုံးသတ္နဲ႔ ပန္းတိုင္ဆိုတာေတြက ပ်က္စီးၿပီမဟုတ္ဘူးလား။ ကြၽန္မအေနနဲ႔ တျခားတာဝန္တစ္ခုကို ခ်က္ခ်င္း ေျပာင္းသင့္တယ္လို႔ ထင္မိတယ္။ တစ္မနက္က်ေတာ့ ကြၽန္မလည္း မူးသလိုလို စျဖစ္လာေရာ။ ေသြးေပါင္ကလည္း ပုံမွန္ထက္ အမ်ားႀကီးတက္ေနတာ ေတြ႕တယ္။ ကြၽန္မလည္း ေခါင္းေဆာင္ကို အဲဒီအေၾကာင္း ေျပာျပတာေပါ့။ ကိုယ့္က်န္းမာေရး ျပႆနာက ျပန္ေပၚလာၿပီဆိုေတာ့၊ သူ႔အေနနဲ႔ ကြၽန္မကို တျခားတာဝန္ ေျပာင္းေပးမယ္ဆို သိပ္ေကာင္းမွာပဲဆိုၿပီး စဥ္းစားမိတာ။ အဲဒါဆို ကြၽန္မက အမ်ားႀကီး တာဝန္ယူစရာ ရွိေတာ့မွာမဟုတ္ဘူး။ ကြၽန္မနဲ႔အတူလုပ္တဲ့ ညီမကိုလည္း ေအးေအးေဆးေဆး ေျပာျပမိတယ္၊ “အစ္မေတာ့ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ဒီရာထူးကေန ထြက္ခ်င္ေနတယ္။ ေနာက္ေတာ့မွ ကိုယ္ လုပ္ႏိုင္တဲ့ တာဝန္တစ္ခုခုကို လုပ္ေတာ့မယ္” ေပါ့။ အဲဒီညီမက ကြၽန္မကို ကိုင္တြယ္ေျဖရွင္းေပးေသးတယ္။ ကြၽန္မက အပ်က္သေဘာျပေနတယ္၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ဆင္ျခင္ၾကည့္သင့္တယ္ေပါ့။ အဲဒါကို ကြၽန္မက လက္မခံခ်င္ဘူး။ ငါ့မွာ နာခံခ်င္စိတ္ရွိတယ္၊ ကိုယ္လုပ္ႏိုင္တဲ့ ဘယ္တာဝန္ကိုမဆို လုပ္ခ်င္စိတ္ရွိတယ္လို႔ပဲ ထင္မိတယ္။ အဲဒါက အပ်က္သေဘာဟုတ္ပါ့မလား။ ဒါေပမဲ့ ဘုရားသခင္က သူ႔ကို အဲဒီလိုေျပာေစတာပဲဆိုတာကို ကြၽန္မ စဥ္းစားမိျပန္ေရာ။ ဒါနဲ႔ ကိုယ့္အေျခအေနမွန္ကို သိႏိုင္ေအာင္၊ ဘုရားသခင္ရဲ႕လမ္းၫႊန္မႈ ရဖို႔ ဆုေတာင္းလိုက္တယ္။

ေနာက္ေတာ့ ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြထဲက ဒီစာပိုဒ္ကို ဖတ္မိတယ္၊ “၎တို႔ကို မည္မွ် ႀကိဳးစားေစကာမူ၊ စိတ္ႏွလုံးထဲတြင္ ဘုရားသခင္ရွိထားသူမ်ား၏ သစၥာခံျခင္းသည္ မေျပာင္းမလဲ ရွိေနသည္။ သို႔ေသာ္ ၎တို႔၏ စိတ္ႏွလုံးထဲတြင္ ဘုရားသခင္မရွိေသာ သူမ်ားအတြက္၊ ဘုရားသခင္၏ အမႈသည္ ၎တို႔ဇာတိပကတိအတြက္ အက်ိဳးမျပဳသည္ႏွင့္တစ္ၿပိဳင္နက္ ဘုရားသခင္ႏွင့္ဆိုင္သည့္ ၎တို႔၏အျမင္ကို ၎တို႔ ေျပာင္းလဲၾကၿပီး၊ ဘုရားသခင္ထံမွပင္ စြန႔္ခြာၾကေလသည္။ ထိုသို႔ေသာသူမ်ားသည္ အဆုံးတြင္ ၿမဲၿမံစြာ မရပ္တည္မည့္သူမ်ား၊ ဘုရားသခင္၏ ေကာင္းခ်ီးမဂၤလာမ်ားကိုသာ ရွာေဖြၿပီး မိမိတို႔ကိုယ္ကိုယ္ ဘုရားသခင္အတြက္ အသုံးခံရန္ႏွင့္ မိမိတို႔ကိုယ္ကိုယ္ သူ႔အဖို႔ ဆက္ကပ္ရန္ ဆႏၵမရွိၾကသူမ်ား ျဖစ္သည္။ ထိုသို႔ေသာ ယုတ္ညံ့သည့္လူမ်ားအားလုံးသည္ ဘုရားသခင္၏အမႈ အဆုံးသတ္သို႔ ေရာက္လာသည့္အခ်ိန္တြင္ ႏွင္ထုတ္ခံရလိမ့္မည္ျဖစ္ၿပီး၊ မည္သည့္ စာနာေထာက္ထားျခင္းႏွင့္မွ် မထိုက္တန္ၾကေခ်။ လူ႔သဘာဝ မရွိသူမ်ားသည္ ဘုရားသခင္ကို အမွန္တကယ္ ခ်စ္ႏိုင္စြမ္း မရွိၾကေခ်။ ပတ္ဝန္းက်င္က လုံၿခဳံၿပီး စိတ္ခ်ရေသာအခါ၊ သို႔မဟုတ္ အက်ိဳးအျမတ္မ်ား ရွိသည့္အခါတြင္၊ ၎တို႔သည္ ဘုရားသခင္ကို လုံးဝ နာခံၾကေသာ္လည္း၊ ၎တို႔ ဆႏၵရွိသည့္အရာသည္ အထိခိုက္ ခံရသည့္အခါ သို႔မဟုတ္ ေနာက္ဆုံးတြင္ ျငင္းဆန္ျခင္းခံရသည့္အခါတြင္၊ ခ်က္ခ်င္း ပုန္ကန္ၾကေလသည္။ တစ္ညတာ အခ်ိန္ေလးတြင္ပင္၊ ၎တို႔သည္ ယုတၱိယုတၱာ သို႔မဟုတ္ အေၾကာင္းျပခ်က္ မရွိဘဲ၊ ယမန္ေန႔က ၎တို႔၏ ေက်းဇူးရွင္ကို ၎တို႔ အေသအေၾကတိုက္မည့္ ရန္သူအျဖစ္ ႐ုတ္တရက္ ဆက္ဆံရင္း၊ ၿပဳံး႐ႊင္ေနသည့္၊ ‘စိတ္ႏွလုံးေကာင္း’ ရွိသည့္ ပုဂၢိဳလ္အျဖစ္မွ ၾကည့္ရဆိုးၿပီး ရက္စက္ၾကမ္းၾကဳတ္သည့္ လူသတ္သမားအျဖစ္သို႔ ေျပာင္းလဲ သြားႏိုင္ေလသည္။ မ်က္ေတာင္ပင္မခတ္ဘဲ သတ္ျဖတ္မည့္ ဤမေကာင္းဆိုးဝါးမ်ားကို မႏွင္ထုတ္လွ်င္၊ ၎တို႔သည္ ကြယ္ဝွက္ေသာ အႏၲရာယ္ျဖစ္လာမည္ မဟုတ္ေလာ။” (ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္၊ အတြဲ (၁)၊ ဘုရားသခင္၏ ေပၚထြန္းျခင္းႏွင့္ အမႈေတာ္၊ ဘုရားသခင္၏ အမႈႏွင့္ လူ၏လက္ေတြ႕လုပ္ေဆာင္မႈ) ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြရဲ႕ တရားစီရင္မႈက ကိုယ့္အရႈိက္ကို လာထိတာမ်ိဳးပဲ။ ကြၽန္မက ကိုယ္ေတာ္ ထုတ္ေဖာ္ျပေနတဲ့ လူစားမ်ိဳး မဟုတ္ဘူးလား။ ကိုယ့္တာဝန္ကေန ေကာင္းခ်ီးေတြ ရလိမ့္မယ္လို႔ ထင္မိတဲ့အခါမ်ိဳးဆို၊ ကြၽန္မက ထက္ထက္သန္သန္နဲ႔ ႀကိဳးစားအားထုတ္တယ္။ အဲဒီလိုမွမဟုတ္ရင္ ကြၽန္မက မေပ်ာ္မ႐ႊင္ျဖစ္ၿပီး၊ အဲဒီတာဝန္ကို ဆက္မလုပ္ခ်င္ေတာ့ဘူး။ ကြၽန္မက ကိုယ့္အနာဂတ္နဲ႔ ပန္းတိုင္အတြက္ပဲ စဥ္းစားေနတာ။ အမွားေတြ လုပ္မိၿပီဆိုရင္လည္း၊ ကြၽန္မက ကိုယ့္မေအာင္ျမင္မႈေတြကို ဆင္ျခင္ၾကည့္ၿပီး၊ သမၼာတရားကို မရွာေဖြဘူး။ ကိုယ့္ခ်ိဳ႕ယြင္းခ်က္ေတြကို ကာမိေအာင္ ပိုၿပီး ႀကိဳးစားရမယ့္အစား၊ တာဝန္ယူရတာေတြ၊ ကိုယ့္အနာဂတ္ ထိခိုက္တာေတြကိုပဲ စိုးရိမ္ခဲ့တာပါ။ သိပ္ၿပီး တာဝန္မယူရတဲ့ အလုပ္တစ္ခု ေျပာင္းလုပ္လို႔ရေအာင္ ေသြးတိုးတာေတြကို ဆင္ေျခေပးၿပီး၊ လက္ရွိတာဝန္ကို ထားပစ္ခဲ့ခ်င္တာ။ ကြၽန္မက အျပင္ပန္းမွာ တကယ္ကို အသိစိတ္ရွိတယ္လို႔ ထင္ရေပမဲ့၊ ႐ြံစရာေကာင္းတဲ့ ရည္႐ြယ္ခ်က္ေတြက အဲဒီေနာက္မွာ ပုန္းေနတာပါ။ ကြၽန္မက ေတာ္ေတာ္ ဉာဏ္မ်ားခဲ့တာပဲ။

ကိုယ့္ယုံၾကည္ျခင္းမွာ ေကာင္းခ်ီးေတြကိုပဲ အၿမဲတမ္း ရွာေနမိတဲ့ တကယ့္ အေၾကာင္းရင္းခံက ဘာလဲဆိုတာကို ကြၽန္မ စၿပီး ဆင္ျခင္ၾကည့္တာပါ။ ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြထဲမွာလည္း ဒါကို ဖတ္မိတယ္၊ “ေဖာက္ျပန္ပ်က္စီးေသာ လူသားအားလုံး ၎တို႔ကိုယ္တိုင္အတြက္ အသက္ရွင္ေနထိုင္ၾက၏။ မိမိကိုယ္သာ ကိုးကြယ္ရာ၊ ဤသည္မွာ လူ႔သဘာဝ၏ အႏွစ္ခ်ဳပ္ျဖစ္သည္။ ဘုရားသခင္ကို ယုံၾကည္ျခင္းသည္ မိမိအတြက္ လုပ္ေဆာင္ျခင္းျဖစ္ၿပီး၊ ၎တို႔သည္ အမႈအရာမ်ားကို စြန္႔လႊတ္ၾကသည္၊ သူ႔အတြက္ မိမိကိုယ္ကို အသုံးခံၿပီး သူ႔အေပၚ သစၥာရွိၾကသည္၊ သို႔ေသာ္ ၎တို႔သည္ ဤအရာအားလုံးကို မိမိကိုယ္က်ိဳးအတြက္ လုပ္ေဆာင္ျခင္းသာျဖစ္၏။ အတိုခ်ဳပ္အားျဖင့္ ယင္းမွာ မိမိအတြက္ ေကာင္းခ်ီးမဂၤလာမ်ား ရရွိရန္ ရည္႐ြယ္ခ်က္အတြက္ခ်ည္းသာ ျဖစ္၏။ လူ႔အဖြဲ႕အစည္းတြင္ အရာခပ္သိမ္းကို ကိုယ္က်ိဳးအတြက္ လုပ္ၾကျခင္း ျဖစ္၏။ ေကာင္းခ်ီးမဂၤလာမ်ား ရရွိရန္အတြက္သာ ဘုရားသခင္ကို ယုံၾကည္ၾကျခင္းျဖစ္၏။ ေကာင္းခ်ီးမဂၤလာမ်ား ရရွိရန္အတြက္ လူတို႔သည္ အရာခပ္သိမ္းကို စြန္႔ပယ္ျခင္းျဖစ္ကာ မ်ားစြာေသာ ဒုကၡကို ႀကံ့ႀကံ့ခံႏိုင္ျခင္းျဖစ္သည္။ ဤအရာအားလုံးမွာ လူသား၏ ေဖာက္ျပန္ပ်က္စီးေသာ သေဘာသဘာဝအေပၚ လက္ေတြ႕ကိုအေျခခံေသာ အေထာက္အထားျဖစ္၏။” (ေနာက္ဆုံးေသာကာလ ခရစ္ေတာ္၏ေျပာဆိုခ်က္ မွတ္တမ္းမ်ား စာအုပ္ထဲရွိ “အျပင္ပန္းေျပာင္းလဲမႈမ်ားႏွင့္ စိတ္ေနသေဘာထားေျပာင္းလဲမႈမ်ားၾကားက ျခားနားခ်က္”) ဒီကေန ကြၽန္မ သိလိုက္ရတယ္၊ ကြၽန္မက စာတန္ေၾကာင့္ ဆိုးဆိုးဝါးဝါး ေဖာက္ျပန္ပ်က္စီးခဲ့တဲ့အတြက္ အၿမဲတမ္း ကိုယ့္အတြက္ခ်ည္းပဲ စဥ္းစားေနတာ။ “ကိုယ့္အတြက္ပဲ ကိုယ္ၾကည့္။ ဘယ္သူေသေသ ငေတမာၿပီးေရာ”၊ “ဆုလာဘ္တစ္ခု မရွိဘဲ ဘယ္ေတာ့မွ လက္ညႇိဳးမေထာင္နဲ႔” ဆိုတာမ်ိဳးေတြေပါ့။ ဒီလို မေကာင္းတဲ့ ရွင္သန္ေရးစည္းမ်ဥ္းေတြက ကြၽန္မရဲ႕သဘာဝ ျဖစ္လာတာဆိုေတာ့၊ ကြၽန္မက ပိုၿပီး တစ္ကိုယ္ေကာင္းဆန္လာတယ္၊ ႐ြံစရာေကာင္းလာတယ္၊ အက်ိဳးရွိမွလုပ္မယ္ဆိုတာမ်ိဳး ျဖစ္လာတယ္။ ကိုယ္လုပ္သမွ်အရာတိုင္းမွာ ကိုယ့္အတြက္ ရဖို႔ပဲ စဥ္းစားမိတယ္။ ကုန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ေတြတစ္ေလွ်ာက္လုံး၊ ယုံၾကည္ျခင္းမွာ ကြၽန္မ ေလွ်ာက္ခဲ့တဲ့လမ္းကို ၾကည့္လိုက္ရင္၊ ကိုယ့္တာဝန္ကို စလုပ္ခဲ့တဲ့အခ်ိန္မွာ ေကာင္းခ်ီးေပးခံရတယ္။ ဆုလာဘ္ေတြ ရခဲ့တယ္။ ေနာက္ဆုံးမွာလည္း ေကာင္းကင္ႏိုင္ငံေတာ္ဆီ ဝင္ေရာက္ရမယ္ဆိုတာမ်ိဳးေပါ့။ ကြၽန္မအေနနဲ႔ ႏွစ္ေတြအမ်ားႀကီး ႀကိဳးစားအားထုတ္တာေတြ၊ ဒုကၡခံတာေတြက ဖန္ဆင္းခံတစ္ေယာက္ရဲ႕ တာဝန္ကို လုပ္ေနတာမ်ိဳး မဟုတ္ဘူး၊ ဘုရားအတြက္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အမွန္တကယ္ အသုံးခံခဲ့တာလည္း မဟုတ္ဘူး။ အဲဒါေတြက ဘုရားကို အသုံးခ်ဖို႔၊ သူ႔ကို လွည့္စားဖို႔၊ သူနဲ႔ အေပးအယူလုပ္ဖို႔ပဲ။ ဘုရားသခင္ကို ခ်စ္ျမတ္ႏိုးဖို႔၊ သူ ေက်နပ္ေစဖို႔ဆိုတာေတြ လုံးဝ မဟုတ္ဘူး။ ကြၽန္မက ယုံၾကည္သူတစ္ေယာက္ ျဖစ္ခဲ့ရဲ႕လား။ ကြၽန္မက မယုံၾကည္သူတစ္ေယာက္ ျဖစ္ခဲ့တာပါ။ သမၼာတရားကို လက္ေတြ႕အသုံးခ်ၿပီး ျပႆနာေတြကို ေျဖရွင္းတတ္ေအာင္၊ ခ်င့္ခ်ိန္ႏိုင္စြမ္းနဲ႔ ထိုးထြင္းဉာဏ္ကို သင္ယူတတ္ေအာင္ဆိုၿပီး၊ ဘုရားက ကြၽန္မကို အသင္းေတာ္ေခါင္းေဆာင္အျဖစ္ အေစခံဖို႔ ျမႇင့္တင္ေပးတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကြၽန္မက အခြင့္အေရးကို တန္ဖိုးမထားခဲ့ဘူး။ သမၼာတရားနဲ႔အတူ မဝင္ေရာက္ခဲ့ဘူး။ ကိုယ့္အနာဂတ္နဲ႔ ကံၾကမၼာအတြက္ပဲ စဥ္းစားခဲ့တယ္။ ကြၽန္မက ဘုရားနဲ႔ ဆန႔္က်င္ဘက္ လမ္းေၾကာင္းေပၚ ေရာက္ခဲ့တာပါ။ ကြၽန္မအေနနဲ႔ ေနာင္တရၿပီး သမၼာတရားကို အားထုတ္ရမယ္ဆိုတာ သိလိုက္တယ္။ မဟုတ္ရင္ ေသခ်ာေပါက္ ဖ်က္ဆီးျခင္းခံရေတာ့မွာေလ။

ဝတ္ျပဳခ်ိန္တစ္ခ်ိန္မွာ ဘုရားရဲ႕ ဒီႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြကို ကြၽန္မ ဖတ္မိတယ္၊ “လူ႔ဇာတိခံ ဘုရားသခင္က လူ႔ဇာတိအျဖစ္သို႔ ႂကြလာၿပီးျဖစ္သည့္ တစ္ခုတည္းေသာ အေၾကာင္းရင္းမွာ ေဖာက္ျပန္ပ်က္စီးေနေသာ လူသား၏ လိုအပ္ခ်က္မ်ားေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ယင္းသည္ လူ၏ လိုအပ္ခ်က္မ်ားေၾကာင့္ ျဖစ္ၿပီး၊ ဘုရားသခင္၏ လိုအပ္ခ်က္ေၾကာင့္ မဟုတ္ေပ၊ ၿပီးလွ်င္ ဘုရားသခင္၏ စြန႔္လႊတ္မႈမ်ားႏွင့္ ဆင္းရဲဒုကၡအားလုံးသည္ လူသားမ်ိဳးႏြယ္အတြက္ ျဖစ္ၿပီး၊ ဘုရားသခင္ ကိုယ္တိုင္၏ အက်ိဳးအျမတ္အတြက္ မဟုတ္ေပ။ ဘုရားသခင္အတြက္ အေကာင္းႏွင့္ အဆိုးမ်ား၊ သို႔မဟုတ္ ဆုလာဘ္မ်ား မရွိေပ။ သူသည္ အနာဂတ္ အက်ိဳးအျမတ္အခ်ိဳ႕ကို ရိတ္သိမ္းလိမ့္မည္ မဟုတ္ဘဲ၊ မူလက သူ႔ကို အေႂကြးတင္ထားခဲ့သည့္ အရာတို႔ကို ရိတ္သိမ္းလိမ့္မည္ ျဖစ္သည္။ လူသားမ်ိဳးႏြယ္အတြက္ သူ လုပ္ေဆာင္ၿပီး စြန႔္လႊတ္သည့္အရာ အားလုံးသည္ ႀကီးစြာေသာ ဆုလာဘ္မ်ားကို သူ ရရွိရန္အလို႔ငွာ မဟုတ္ဘဲ၊ လူသားမ်ိဳးႏြယ္အတြက္ သက္သက္ ျဖစ္သည္။” (ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္၊ အတြဲ (၁)၊ ဘုရားသခင္၏ ေပၚထြန္းျခင္းႏွင့္ အမႈေတာ္၊ ေဖာက္ျပန္ပ်က္စီးေနေသာ လူသားမ်ိဳးႏြယ္သည္ လူ႔ဇာတိခံ ဘုရားသခင္၏ ကယ္တင္ျခင္းကို သာ၍လိုအပ္သည္) ဒါကို ဆင္ျခင္ၾကည့္ေတာ့မွ၊ ဘုရားရဲ႕ခ်စ္ျခင္းေမတၱာကို ကြၽန္မ ေတာ္ေတာ္ လႈိက္လႈိက္လွဲလွဲ ခံစားသြားရတယ္။ အေခါင္အထြတ္ျဖစ္တဲ့၊ သန႔္ရွင္းၿပီး ဂုဏ္သေရနဲ႔ ျပည့္စုံတဲ့ ဘုရားသခင္ဟာ ဆိုးဆိုးဝါးဝါး အက်င့္ပ်က္ေနတဲ့ လူေတြကို ကယ္တင္ဖို႔အတြက္၊ အရွက္တကြဲျဖစ္ရတာေတြ၊ ဆင္းရဲဒုကၡေတြကို ခံရင္းနဲ႔၊ ႏွစ္ႀကိမ္တိတိ လူ႔ဇာတိခံယူထားတာပဲ။ သခင္ေယရႈက လူေတြကို ေ႐ြးႏုတ္ဖို႔၊ အသက္ဆိုတဲ့ အဖိုးအခကို ေပးရင္း ကားတိုင္တင္ခံသြားတယ္။ အနႏၲတန္ခိုးရွင္ဘုရားသခင္ကေတာ့ လူေတြကို သန႔္စင္ကယ္တင္ဖို႔ သမၼာတရားေတြကို ေဖာ္ျပရင္း၊ ေနာက္ဆုံးေသာကာလ တ႐ုတ္ျပည္မွာ လူ႔ဇာတိခံယူခဲ့တယ္။ တ႐ုတ္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီနဲ႔ ဘာသာေရးေလာကရဲ႕ ညႇဥ္းပန္းႏွိပ္စက္၊ ေစာ္ကားတာေတြကို ခံရတယ္။ ကိုယ္ေတာ္က အရာရာကို ဆင္းရဲဒုကၡခံတယ္ဆိုတာ ကြၽန္မတို႔ၾကားမွာ အမႈေတာ္ျပဳဖို႔၊ ကြၽန္မတို႔ကို အျပန္အလွန္ ဘာမွမေတာင္းဆိုဘဲ သူ႔ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြကို ေပးအပ္ဖို႔၊ ၿပီးေတာ့ ကြၽန္မတို႔ကို စာတန္ရဲ႕လႊမ္းမိုးမႈကေန ကယ္တင္ဖို႔အတြက္ပါပဲ။ ဘုရားသခင္က လူေတြကို ကယ္တင္ဖို႔အတြက္ သူ႔ကိုယ္ပိုင္ အက်ိဳးအျမတ္နဲ႔ ဆုံးရႈံးမႈဆိုတာေတြကို လုံးလုံး ထည့္မစဥ္းစားဘဲ၊ အဲဒီလို အဖိုးအခႀကီးေတြကို ေပးဆပ္တာပါ။ ကိုယ္ေတာ္က ကြၽန္မတို႔ဆီကေန အျပန္အလွန္အားျဖင့္ ဘာကိုမွ မေတာင္းဆိုဘူး။ ဘာဆုလာဘ္မွလည္း မေတာင္းပါဘူး။ သူ႔ခ်စ္ျခင္းေမတၱာက ကိုယ္က်ိဳးမငဲ့ဘူး၊ စစ္မွန္တယ္။ ဘုရားသခင္ရဲ႕ အႏွစ္သာရက သိပ္ကို လွတယ္၊ ေကာင္းမြန္ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ျပန္ၾကည့္မိေတာ့၊ ကြၽန္မက ကိုယ့္မွာ ယုံၾကည္ျခင္းရွိတယ္၊ ဘုရားသခင္ကို ေက်နပ္ေစခ်င္တယ္လို႔ ေျပာခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ ကြၽန္မက ကိုယ္ေတာ့္အေပၚ လုံးဝ မစစ္မွန္ခဲ့ဘူး။ ေကာင္းခ်ီးေတြကို အေရာင္းအဝယ္သေဘာ လုပ္ယူဖို႔အတြက္ ဘုရားသခင္ကို အသုံးခ်လွည့္စားရင္းနဲ႔၊ ကိုယ္ေတာ့္အတြက္ အလုပ္လုပ္ပါတယ္ဆိုၿပီး လူျမင္ေအာင္ ျပခဲ့တာပဲ။ ကြၽန္မက ဘယ္ေလာက္ တစ္ကိုယ္ေကာင္းဆန္တယ္၊ ဉာဏ္မ်ားတယ္၊ ေအာက္တန္းက်ၿပီး ရွက္ဖို႔ေကာင္းခဲ့တယ္ဆိုတာေတြကို ျမင္မိတယ္။ ကြၽန္မက စာတန္လို ပုံသဏၭာန္တစ္ခုနဲ႔ အသက္ရွင္ေနထိုင္ခဲ့တာပဲ။ ဘုရားကို ခုခံတတ္တဲ့ ကြၽန္မလိုလူတစ္ေယာက္၊ စာတန္လို အတန္းအစားတစ္ေယာက္က ဘယ္ေလာက္ပဲ ေပးဆပ္ေပးဆပ္၊ ဘုရားရဲ႕သေဘာက်မႈကို ဘယ္ေတာ့မွ ရမွာမဟုတ္ဘူး။ ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြထဲမွာ ဒါကိုလည္း ကြၽန္မ ဖတ္မိတယ္၊ “ဘုရားသခင္သည္ လူ၏ ခ်စ္ျခင္းႏွင့္ ထိုက္တန္သည့္အတြက္၊ ဘုရားသခင္၏ ဖန္ဆင္းခံသတၱဝါ တစ္ဦးအေနႏွင့္၊ လူသည္ ဘုရားသခင္၏ ဖန္ဆင္းခံ သတၱဝါတစ္ဦး၏ တာဝန္ကို ထမ္းေဆာင္ရန္ ႀကိဳးစားသင့္ၿပီး၊ အျခားမည္သည့္ ေ႐ြးခ်ယ္မႈမွ် မျပဳဘဲ ဘုရားသခင္ကို ခ်စ္ရန္ ႀကိဳးစားသင့္ေပသည္။ ဘုရားသခင္အား ခ်စ္ရန္ ႀကိဳးစားေသာသူတို႔သည္ မည္သည့္ပုဂၢိဳလ္ေရး အက်ိဳးအျမတ္မ်ား ကိုမွ် မရွာေဖြသင့္ေပ သို႔မဟုတ္ ၎တို႔ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာ ေတာင့္တသည့္အရာမ်ားကို မရွာေဖြသင့္ေပ။ ဤသည္မွာ လိုက္စားျခင္း၏ အမွန္ကန္ဆုံးေသာ နည္းလမ္း ျဖစ္သည္။” (ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္၊ အတြဲ (၁)၊ ဘုရားသခင္၏ ေပၚထြန္းျခင္းႏွင့္ အမႈေတာ္၊ ေအာင္ျမင္မႈ သို႔မဟုတ္ ရႈံးနိမ့္မႈသည္ လူေလွ်ာက္ေသာ လမ္းေၾကာင္းအေပၚတြင္ မူတည္သည္) ဖန္ဆင္းခံေတြဟာ ေကာင္းခ်ီးေတြရဖို႔ ယုံၾကည္တာမ်ိဳး မျဖစ္သင့္ဘူးဆိုတာကို ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြထဲမွာ ကြၽန္မ ျမင္သြားတယ္။ ဘုရားအတြက္ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာကို အားထုတ္တာ၊ ကိုယ့္တာဝန္ကို မွန္မွန္ကန္ကန္ လုပ္ေဆာင္တာေတြက အသက္ရဲ႕ တစ္ခုတည္းေသာ အဓိပၸာယ္ပါပဲ။ ကြၽန္မလည္း ဒီဆုေတာင္းခ်က္ကို ဘုရားသခင္ဆီ ေျပာမိတယ္၊ “ဘုရားသခင္၊ ေကာင္းခ်ီးေတြ ရွာေဖြတာကို ရပ္ဖို႔အတြက္ မေကာင္းမႈလမ္းေၾကာင္းကို စြန႔္ၿပီး ကိုယ္ေတာ့္ဆီ ေနာင္တရခ်င္ပါတယ္။ ကြၽန္မရဲ႕ ေနာက္ဆုံးပန္းတိုင္က ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ကိုယ္ေတာ့္ခ်စ္ျခင္းကို ျပန္ေပးဆပ္ဖို႔အတြက္ ကိုယ့္တာဝန္ကို ေကာင္းေအာင္ လုပ္ခ်င္ပါတယ္” ေပါ့။ ကိုယ့္အေျခအေနကို မွန္ေအာင္ျပန္ျပင္လိုက္ေတာ့၊ ေသြးတိုးတာေတြလည္း ၿငိမ္သြားတယ္။

ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြကို ဖတ္ျပတဲ့ ဗီဒီယိုတစ္ခုႏွစ္ခုလည္း ၾကည့္ျဖစ္တယ္ေပါ့။ “လူ၏တာဝန္ႏွင့္ သူ ေကာင္းခ်ီးခံစားရျခင္း သို႔မဟုတ္ က်ိန္ျခင္းခံရျခင္း ရွိမရွိဆိုသည္တို႔ၾကားတြင္ အခ်င္းခ်င္း ဆက္ႏႊယ္ေနမႈ မရွိေပ။ တာဝန္သည္ လူက ျဖည့္ဆည္းသင့္သည့္အရာ ျဖစ္သည္။ ယင္းသည္ ေကာင္းကင္ဘုံေပးသည့္ သူ၏အသက္ေမြးအလုပ္ ျဖစ္ၿပီး၊ ဆုလာဘ္၊ အေျခအေနမ်ား သို႔မဟုတ္ အေၾကာင္းရင္းမ်ားေပၚတြင္ မမူတည္သင့္ေပ။ ထိုအခါမွသာ သူ၏တာဝန္ကို သူ လုပ္ေဆာင္ေနျခင္း ျဖစ္သည္။ ေကာင္းခ်ီးမဂၤလာ ခံစားရဖို႔ဟူသည္မွာ တစ္စုံတစ္ဦးသည္ တရားစီရင္ျခင္းကို ႀကဳံရၿပီးေနာက္ စုံလင္ေစျခင္းခံရကာ ဘုရားသခင္၏ ေကာင္းခ်ီးမဂၤလာမ်ားကို ေမြ႕ေလ်ာ္ရျခင္း ျဖစ္သည္။ က်ိန္ျခင္းအမဂၤလာခံရဖို႔ဟူသည္မွာ ျပစ္တင္ဆုံးမျခင္းႏွင့္ တရားစီရင္ျခင္းတို႔ကို ႀကဳံရၿပီးေနာက္ တစ္စုံတစ္ဦး၏ စိတ္သေဘာထား မေျပာင္းလဲျခင္း ျဖစ္သည္၊ ယင္းမွာ ၎တို႔သည္ စုံလင္ေစျခင္းကို မေတြ႕ႀကဳံရဘဲ အျပစ္ေပးခံရသည့္အခ်ိန္ ျဖစ္သည္။ ၎တို႔ ေကာင္းခ်ီးေပး ခံရသည္ျဖစ္ေစ၊ က်ိန္ျခင္းခံရသည္ျဖစ္ေစ၊ ဖန္ဆင္းခံသတၱဝါမ်ားသည္ ၎တို႔ လုပ္ေဆာင္သင့္သည့္အရာကို လုပ္ေဆာင္ရင္းႏွင့္ လုပ္ေဆာင္ႏိုင္သည့္အရာကို လုပ္ေဆာင္ရင္း၊ ၎တို႔၏တာဝန္ကို ျဖည့္ဆည္းသင့္ၾကေပသည္။ ဤသည္မွာ လူတစ္ဦး၊ ဘုရားသခင္ေနာက္ကိုလိုက္သည့္ လူတစ္ဦးက အနည္းဆုံး လုပ္ေဆာင္သင့္သည့္အရာ ျဖစ္သည္။ သင္သည္ ေကာင္းခ်ီးမဂၤလာ ခံစားရရန္သာ သင္၏တာဝန္ကို မလုပ္ေဆာင္သင့္သကဲ့သို႔၊ က်ိန္ျခင္း ခံရမည္ကို ေၾကာက္႐ြံ႕ျခင္းအတြက္ ေဆာင္႐ြက္ရန္ မျငင္းဆန္သင့္ေပ။ ဤအရာတစ္ခုကို သင္တို႔အား ငါေျပာပါရေစ- သူ၏တာဝန္ႏွင့္သက္ဆိုင္သည့္ လူ၏ စြမ္းေဆာင္မႈသည္ သူ လုပ္ေဆာင္သင့္သည့္အရာ ျဖစ္ၿပီး၊ သူသည္ သူ၏တာဝန္ကို ေဆာင္႐ြက္ႏိုင္စြမ္း မရွိပါက၊ ဤသည္မွာ သူ၏ ပုန္ကန္မႈေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ လူသည္ တျဖည္းျဖည္း ေျပာင္းလဲသည္မွာ သူ၏တာဝန္ကို လုပ္ေဆာင္ျခင္း ျဖစ္စဥ္မွတစ္ဆင့္ျဖစ္ၿပီး သူ၏ သစၥာေစာင့္သိမႈကို ျပသသည္မွာ ဤျဖစ္စဥ္မွတစ္ဆင့္ ျဖစ္ေပသည္။ ထိုသို႔ျဖင့္ သင္သည္ သင္၏တာဝန္ကို ပို၍ လုပ္ေဆာင္ႏိုင္ေလ၊ သာ၍ မ်ားသည့္ သမၼာတရားကို သင္ ရရွိေလျဖစ္လိမ့္မည္ ျဖစ္ၿပီး၊ သင္၏ေဖာ္ျပခ်က္သည္ သာ၍ စစ္မွန္လာေလ ျဖစ္လိမ့္မည္ ျဖစ္သည္။” (ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္၊ အတြဲ (၁)၊ ဘုရားသခင္၏ ေပၚထြန္းျခင္းႏွင့္ အမႈေတာ္၊ လူ႔ဇာတိခံ ဘုရားသခင္၏အမႈေတာ္ႏွင့္ လူ၏တာဝန္ၾကား ကြဲျပားျခားနားမႈ) “လူတို႔အေနျဖင့္ ကယ္တင္ျခင္းကို ရႏိုင္မရႏိုင္ျခင္းက သူတို႔ မည္သည့္တာဝန္ကို ျဖည့္ဆည္းသည္ ဟူသည့္အေပၚ မူတည္ျခင္း မရွိဘဲ၊ သူတို႔သည္ သမၼာတရားကို နားလည္ၿပီး ရရွိထားျခင္း ရွိမရွိႏွင့္ သူတို႔သည္ ဘုရားသခင္၏ စီစဥ္ၫႊန္ၾကားျခင္းမ်ားကို နာခံႏိုင္ၿပီး စစ္မွန္ေသာ ဖန္ဆင္းခံတစ္ဦး ျဖစ္ႏိုင္ျခင္း ရွိမရွိ ဟူသည့္အေပၚ မူတည္ေလသည္။ ဘုရားသခင္သည္ ေျဖာင့္မတ္ၿပီးလွ်င္ ဤသည္မွာ လူသားမ်ိဳးႏြယ္ခပ္သိမ္းကို သူတိုင္းတာသည့္ စံႏႈန္း ျဖစ္သည္။ ဤအေျခခံသေဘာတရားမွာ ေျပာင္းလဲ၍ မရသည့္အျပင္၊ ဤသည္ကို သင္မွတ္ထားရမည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အျခားလမ္းေၾကာင္းတစ္ခုခု ရွာေဖြျခင္း သို႔မဟုတ္ မစစ္မွန္သည့္ အရာအခ်ိဳ႕ကို လိုက္စားျခင္းအေၾကာင္း မစဥ္းစားႏွင့္။ ကယ္တင္ျခင္းရရွိေသာသူ အားလုံးႏွင့္သက္ဆိုင္သည့္ ဘုရားသခင္ ေတာင္းဆိုေသာ စံႏႈန္းမ်ားမွာ ထာဝရ ေျပာင္းလဲျခင္း မရွိေပ။ သင္ မည္သူမည္ဝါ ျဖစ္ေစကာမူ ယင္းတို႔က အၿမဲတမ္း ဤအတိုင္းျဖစ္သည္။” (ေနာက္ဆုံးေသာကာလ ခရစ္ေတာ္၏ေျပာဆိုခ်က္ မွတ္တမ္းမ်ား စာအုပ္ထဲရွိ “ဘုရားသခင္အေပၚ လူသားထားရွိသင့္သည့္ သေဘာထား”) ဒါေတြကေန ကြၽန္မ နားလည္သြားတယ္။ အဆုံးသတ္ခ်ိန္မွာ ေကာင္းခ်ီးေပးခံရတာျဖစ္ျဖစ္၊ က်ိန္ဆိုခံရတာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ အဲဒါက ကြၽန္မတို႔တာဝန္နဲ႔ ဘာမွ မသက္ဆိုင္ဘူး။ အျပည့္အဝ ကယ္တင္ခံရဖို႔အတြက္ အဓိကက်တာက ကြၽန္မတို႔က ႀကိဳးစားအားထုတ္ၿပီး သမၼာတရားကို ရၾကရဲ႕လား၊ ၿပီးေတာ့ ကိုယ့္စိတ္သေဘာထားေတြကို ေျပာင္းလဲႏိုင္ၾကရဲ႕လားဆိုတာပဲ။ ကြၽန္မကို ဘယ္အခ်ိန္မွာ ဘယ္တာဝန္လုပ္ဆိုတာေတြကို ဘုရားက ဆုံးျဖတ္တာပါ။ ကြၽန္မရဲ႕ အဆုံးသတ္နဲ႔ ပန္းတိုင္ဆိုတာလည္း ဘုရားရဲ႕အုပ္စိုးမႈနဲ႔ အစီအစဥ္ေတြေအာက္မွာပဲ ရွိေနတာပါ။ ကြၽန္မ လုပ္သင့္တာက ဘုရားရဲ႕စီစဥ္ၫႊန္ၾကားမႈေတြကို လက္ခံၿပီး၊ ကိုယ့္တာဝန္ကို ထက္ထက္သန္သန္ လုပ္ဖို႔ပဲ။ ကြၽန္မမွာ လက္ေတြ႕က်တဲ့ သမၼာတရား မရွိခဲ့တဲ့အတြက္ ကိုယ့္အမွားေတြနဲ႔ ခ်ိဳ႕ယြင္းခ်က္ေတြကို အဲဒီတာဝန္က ေဖာ္ထုတ္ျပခဲ့တာပဲဆိုတာလည္း ကြၽန္မ နားလည္သြားတယ္။ သမၼာတရားကို ရွာေဖြတာ၊ ဒီစည္းမ်ဥ္းေတြကို နားလည္တာေတြက ကိုယ့္ခြၽတ္ယြင္းခ်က္ေတြကို ျပဳျပင္ေပးႏိုင္တယ္၊ ကြၽန္မကို အသက္တာမွာ ႀကီးထြားေစႏိုင္တယ္။ ဒါကို ျမင္သြားေတာ့၊ ကြၽန္မလည္း ကိုယ့္အနာဂတ္နဲ႔ ကံၾကမၼာအတြက္ ပူပန္တာေတြ ရပ္သြားတယ္။ တာဝန္ေတြလည္း မေျပာင္းခ်င္ေတာ့ဘူး။ ဘယ္လိုျပႆနာပဲေပၚေပၚ ေျဖရွင္းဖို႔ သမၼာတရားကို ရွာရင္းနဲ႔ တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ပဲ အလုပ္လုပ္တယ္။ တခ်ိဳ႕အေျခခံသေဘာေတြကို တျဖည္းျဖည္း နားလည္လာတယ္။ ကိုယ့္တာဝန္မွာလည္း အမွားေတြ တျဖည္းျဖည္း ပိုနည္းသြားတယ္။ ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြကို လိုက္နာတာ၊ ကိုယ့္တာဝန္မွာ ေကာင္းခ်ီးေတြရဖို႔ အားမထုတ္တာေတြက ကြၽန္မကို အမွန္တကယ္ လြတ္ေျမာက္ေစခဲ့တာပါ။ ဘုရားရဲ႕ေကာင္းခ်ီးေပး၊ လမ္းျပတာကို ကြၽန္မ ရလိုက္တာပါ။ ရလဒ္ေတြကလည္း ပိုပိုၿပီး ေကာင္းသြားတယ္။