ေက်ာက္ကြမ္း တ႐ုတ္ႏိုင္ငံ

၁၉၈၈ ခုႏွစ္မွာ ကြၽန္ေတာ့္ ဝမ္းကြဲအစ္ကိုက သခင္ေယရႈ ဧဝံေဂလိတရားကို လာေဝမွ်တယ္။ က်မ္းစာအုပ္တစ္အုပ္ သူ ယူလာၿပီး၊ က်မ္းတစ္အုပ္လုံးကို ဘုရား မႈတ္သြင္းထားတဲ့ အေၾကာင္း၊ အထဲမွာရွိတဲ့ အရာတိုင္းက ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ ျဖစ္တဲ့အေၾကာင္းနဲ႔ အတြင္းမွာ ဘုရားႏိုင္ငံေတာ္နဲ႔ ထာဝရအသက္ လမ္းေၾကာင္းရွိတဲ့အေၾကာင္း ေျပာျပတယ္။ ထာဝရအသက္ ရႏိုင္တယ္လို႔ ၾကားရေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ ခ်က္ခ်င္း သိခ်င္သြားၿပီး၊ ေနာက္ပိုင္းမွာ အခ်ိန္ရတဲ့အခါ က်မ္းစာဖတ္ခဲ့တယ္။ သခင္ေယရႈက လူသားမ်ိဳးႏြယ္ရဲ႕ ေ႐ြးႏႈတ္ရွင္ျဖစ္တဲ့ အေၾကာင္း မၾကာခင္ ကြၽန္ေတာ္ သိသြားၿပီး သူ႔ကို လက္ခံခဲ့တယ္။ ဘုရားကို ရွာတာနဲ႔ပတ္သက္လို႔ ကြၽန္ေတာ္က စိတ္ျပင္းျပလို႔၊ ေနာက္ပိုင္းမွာ တြဲဖက္ အမႈေဆာင္ျဖစ္လာခဲ့ၿပီး၊ အသင္းေတာ္မွာ ဧဝံေဂလိလုပ္ၿပီး တရားစေဟာခဲ့တယ္။ က်မ္းစာက ကြၽန္ေတာ့္ ယုံၾကည္ျခင္းအတြက္ အေျခခံအုတ္ျမစ္နဲ႔ လမ္းျပပဲလို႔ ခိုင္ခိုင္မာမာ ယုံၾကည္ခဲ့တယ္။

ႏွစ္အနည္းငယ္အတြင္းမွာ၊ အသင္းေတာ္က ေျခာက္ကပ္သြားၿပီး၊ သန႔္ရွင္းေသာ ဝိညာဥ္ေတာ္ရဲ႕ အလုပ္ကို ခံစားဖို႔ ပိုခက္သြားတယ္။ ယုံၾကည္သူ အမ်ားစုက မတက္မႂကြျဖစ္ၿပီး အားနည္းၾကတယ္၊ သူတို႔ယုံၾကည္ျခင္းက ေအးစက္သြားၿပီး ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ေလာကီထဲကိုေတာင္ ျပန္သြားၾကတယ္။ ဒီအရာအားလုံးကို ရင္ဆိုင္ရေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ ပူပန္ၿပီး အကူအညီမဲ့သြားသလို၊ စိတ္ႏွလုံးက အားနည္းသြားခဲ့တယ္။ သခင္က ကြၽန္ေတာ္တို႔ကို စြန႔္ပစ္သြားၿပီမ်ား ျဖစ္ႏိုင္မလား။ ဒါေပမဲ့ သခင္က ဒီလို ေျပာတာ ေတြးမိတိုင္း၊ “အၾကင္သူသည္ အဆုံးတိုင္ေအာင္ တည္ၾကည္၏။ ထိုသူသည္ ကယ္တင္ျခင္းသို႔ ေရာက္လိမ့္မည္။” (ရွင္မႆဲခရစ္ဝင္ ၁၀:၂၂)၊ သူ႔ေနာက္ကို စစ္မွန္တဲ့ စိတ္ႏွလုံးနဲ႔ လိုက္သူေတြကို ႏွိပ္စက္မွာ မဟုတ္ဘူးလို႔ ယုံၾကည္ၿပီး၊ သခင့္အတြက္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ဆက္အသုံးခံခဲ့တယ္။ စိတ္ႏွလုံးထဲမွာ မၾကာခဏ ဆုေတာင္းၿပီး ယုံၾကည္ခ်က္ကို အားေကာင္းေစဖို႔ သခင့္ကို ေတာင္းေလွ်ာက္ခဲ့တယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာပဲ အေရွ႕အရပ္မွ လွ်ပ္ျပက္ျခင္း ဆိုတဲ့ အသင္းေတာ္က ေပၚထြက္လာတယ္။ သူတို႔က သခင္ ျပန္ႂကြလာႏွင့္ၿပီးၿပီ၊ သမၼာတရားေတြကို ေဖာ္ျပေနၿပီး ေနာက္ဆုံးေသာ ကာလထဲက တရားစီရင္ျခင္း အမႈကို ေဆာင္႐ြက္ေနတယ္လို႔ သက္ေသခံၾကတယ္။ သခင့္ထဲက ကြၽန္ေတာ့္ ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမေတြက အေရွ႕အရပ္မွ လွ်ပ္ျပက္ျခင္းဆီ ေျပာင္းလဲသြားၾကတယ္။ က်မ္းစာက ဘုရားနဲ႔ လူႏွစ္ဦးလုံးရဲ႕ စကားေတြ ပါရွိတယ္လို႔ သူမိတ္သဟာယျပဳတာ ၾကားခဲ့ရၿပီး ကြၽန္ေတာ္ လက္မခံႏိုင္ခဲ့ဘူး။ က်မ္းစာက ဒီလို ရွင္းရွင္း ေဖာ္ျပထားတယ္ေလ။ “ထိုက်မ္းစာရွိသမွ်သည္ ဘုရားသခင္ မႈတ္သြင္းေတာ္မူေသာ အားျဖင့္ျဖစ္၍။” (တိေမာေသ ဩဝါဒစာ ဒုတိယေစာင္ ၃:၁၆) က်မ္းစာထဲက အရာရာတိုင္းက ဘုရားရဲ႕ ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ျဖစ္တယ္၊ ဒါကို သင္းအုပ္နဲ႔ အႀကီးအကဲေတြက တစ္ခ်ိန္လုံး ေျပာေနၾကတာပဲ။ ဒီေတာ့ အေရွ႕အရပ္မွ လွ်ပ္ျပက္ျခင္း ေျပာတဲ့အရာက က်မ္းစာနဲ႔ ဆန႔္က်င္ၿပီး သခင့္ကို သစၥာေဖာက္ေနတာ မဟုတ္လား။ ဒါေၾကာင့္၊ ကြၽန္ေတာ္က အေရွ႕အရပ္မွ လွ်ပ္ျပက္ျခင္းကို အရမ္းဆန႔္က်င္ခဲ့တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ကစၿပီး၊ ကြၽန္ေတာ္တို႔ အစည္းအေဝးေတြ အမ်ားစုက အေရွ႕အရပ္မွ လွ်ပ္ျပက္ျခင္းကို ဘယ္လို သတိထားၿပီး တြန္းလွန္ရမယ္ ဆိုတာနဲ႔ သိုးေတြ မဆုံးရႈံးေအာင္ အသင္းေတာ္ကို ဘယ္လို ကာကြယ္ရမယ္ဆိုတာေတြပဲ ေဆြးေႏြးခဲ့ၾကတယ္။ အေရွ႕အရပ္မွ လွ်ပ္ျပက္ျခင္းက ကြၽန္ေတာ္တို႔ သိုးေတြကို မခိုးေအာင္ ကာကြယ္ဖို႔၊ ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမေတြကို ကြၽန္ေတာ္ ေျပာလိုက္တယ္။ က်မ္းစာက လုံးလုံးလ်ားလ်ား ဘုရား မႈတ္သြင္းထားတာျဖစ္ၿပီး အထဲမွာ ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြအားလုံး ရွိတယ္။ ဘုရားကို ယုံၾကည္ရင္၊ က်မ္းစာကေန ေသြဖည္လို႔ မရဘူး။ အဲဒီလိုလုပ္တာက အယူလြဲျဖစ္မွာပဲလို႔ေပါ့။ ဒီလိုနဲ႔ သူတို႔ကို ေနာက္ဆုံးေသာ ကာလထဲက အနႏၲတန္ခိုးရွင္ ဘုရားသခင္ရဲ႕ အမႈေတာ္ကို စုံစမ္းရာကေန တားႏိုင္မယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ အနႏၲတန္ခိုးရွင္ ဘုရားသခင္ကို သူတို႔ ဆက္လက္ခံေနတုန္းပဲ။

တစ္ခါ၊ အသင္းေတာ္ စုေဝးပြဲအၿပီး အိမ္ျပန္လာၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ ကြၽန္ေတာ့္ မိန္းမ မုန႔္ဖုတ္ေနတာ ေတြ႕ၿပီး၊ သူ႔ေဘးမွာ အသက္၆၀ အ႐ြယ္ မိန္းမႀကီးတစ္ေယာက္ ထိုင္ေနတာ ေတြ႕ရတယ္၊ လက္ထဲမွာလည္း စာအုပ္တစ္အုပ္ ကိုင္ထားၿပီး သူနဲ႔ မိတ္သဟာယျပဳေနတယ္။ အဲဒီမိန္းမက အနႏၲတန္ခိုးရွင္ ဘုရားသခင္ကို ယုံၾကည္မွန္း ခ်က္ခ်င္း ကြၽန္ေတာ္ တြက္မိလိုက္ၿပီး ကြၽန္ေတာ့္ အမူအရာ မ႐ႊင္ေတာ့ဘဲ၊ “ခင္ဗ်ားတို႔က က်မ္းစာကို ျငင္းၿပီး စြန႔္ပစ္ၾကတာေတာင္ ဘုရားကို ယုံၾကည္တယ္လို႔ အခိုင္အမာေျပာေနတုန္းပဲေပါ့။ ဒီကေန ထြက္သြား” လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ အစ္မႀကီးက ကြၽန္ေတာ့္ကို စိတ္ရွည္ရွည္နဲ႔ ေျပာတယ္၊ “ေမာင္ေလး၊ စိတ္မခ်မ္းမသာ မျဖစ္ပါနဲ႔။ ေၾကာင္းက်ိဳးမျမင္ဘဲ ေကာက္ခ်က္မခ်လိုက္ပါနဲ႔။ အစ္မတို႔လည္း က်မ္းစာဖတ္ေလ့ရွိၿပီး ဒီက်မ္းပိုဒ္ကို ခံယူပါတယ္။ ‘ထိုက်မ္းစာရွိသမွ်သည္ ဘုရားသခင္ မႈတ္သြင္းေတာ္မူေသာ အားျဖင့္ျဖစ္၍၊’ (တိေမာေသ ဩဝါဒစာ ဒုတိယေစာင္ ၃:၁၆) ဆိုလိုတာက က်မ္းစာထဲက စကားလုံးေတြအားလုံး ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြပဲ။ ေနာက္ပိုင္းမွာမွ ဒီအနက္ျပန္မႈ မမွန္မွန္း အစ္မတို႔ သေဘာေပါက္ခဲ့ၾကတာ။ အစ္မမွာ ဘာသက္ေသရွိလဲ”လို႔ မတူမတန္ ကြၽန္ေတာ္ ေျပာလိုက္တယ္။ အဲဒီအစ္မက ေျပာတယ္။ “ဥပမာအေနနဲ႔၊ ရွင္လုကာ ခရစ္ဝင္က်မ္းက ေျပတယ္၊ ‘ေရွးဦးစြာမွစ၍ ကိုယ္တိုင္ျမင္ေသာသက္ေသျဖစ္လ်က္၊ ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္မႈကို ေဆာင္႐ြက္ေသာသူ တို႔သည္၊ ငါတို႔သည္ ထင္ရွားစြာျဖစ္ေလၿပီးေသာ အတၳဳပၸတၱိမ်ားကို ငါတို႔အားၾကားေျပာသည္ အစဥ္အတိုင္း မွတ္သားေသာစာကို စီရင္ေရးထားေသာသူ အမ်ားရွိၾကသည္ျဖစ္၍၊’ (ရွင္လုကာခရစ္ဝင္ ၁:၁-၂) ဒါက ရွင္လုကာ ခရစ္ဝင္က်မ္းကို လုကာက သူ႔အေတြ႕အႀကဳံက‌ေန ေရးထားတယ္ဆိုတဲ့ သေဘာ မဟုတ္လား။ လုကာက အဲဒီတုန္းက သူေတြ႕ခဲ့၊ ၾကားခဲ့တဲ့ အခ်က္တခ်ိဳ႕ကို ဒီအတိုင္း ခ်ေရးခဲ့တာ။ ဒါက လူေရးတဲ့ စာအုပ္တစ္အုပ္ပဲ၊ ဒီေတာ့ ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္လို႔ ဘယ္လိုေျပာႏိုင္ရတာလဲ။ ဘုရားမႈတ္သြင္းတာေတြကို လူက ေတြ႕ႀကဳံစရာမလိုသလို၊ လူ႔စိတ္ကူးေတြနဲ႔ ေရာေႏွာစရာ မလိုဘူးေလ။ အဲဒီႏွစ္ခုက သိသိသာသာကို ကြာျခားတယ္”တဲ့။ အဲဒီအစ္မႀကီးရဲ႕ စကားေၾကာင့္ ကြၽန္‌ေတာ္ အံ့ဩသြားတယ္။ ဘုရားမႈတ္သြင္းတဲ့ စကားေတြနဲ႔ ျမင္တာ ၾကားတာေတြေပၚ အေျခခံၿပီး ေရးတဲ့ အဲဒီလူေတြၾကားမွာ တကယ္ကို ကြာျခားခ်က္ရွိတယ္။ သူ႔စကားေတြနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ အမွားတစ္ခုမွ မေတြ႕ႏိုင္ခဲ့ဘူး။ ကြၽန္ေတာ္ ခဏနားၿပီး မ်က္လုံးေထာင့္ကေန သူ႔ကို ၾကည့္ေတြးေနမိတယ္၊ “သူက အသက္ႀကီးသလို အထူးသျဖင့္ ေကာင္းေကာင္း ပညာတတ္တာ မဟုတ္ဘဲနဲ႔ ဒီလိုထိုးထြင္းအျမင္ရွိတယ္။ မယုံႏိုင္စရာပဲ”လို႔ေပါ့။ ခဏၾကာ သူေျပာတာ ဘယ္လိုတုံ႔ျပန္ရမယ္မွား ေတြးမရခဲ့သလို ကြၽန္ေတာ့္မ်က္ႏွာ နီသြားတယ္။ သူေျပာတာကို ဆက္နားေထာင္ရင္ လွည့္စားခံရမွာ စိုးလို႔ ေခ်ာင္းဟန႔္လိုက္ၿပီး၊ “ေတာ္ၿပီ၊ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ယုံၾကည္တာေတြ မတူဘူး။ ဒီလို ထပ္မလာနဲ႔ေတာ့” လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ ဒါကို ေျပာရင္းနဲ႔ အဲဒီအစ္မကို ကြၽန္ေတာ္ တံခါးျပင္ တြန္းထုတ္လိုက္တယ္။ သူ႔မ်က္လုံးေတြမွာ စစ္မွန္႐ိုးသားတဲ့ အမူအရာနဲ႔ ေဆာင္းေလထဲ သူ႔ရဲ႕ ခ်ည့္နဲ႔တဲ့ အသြင္အျပင္ကို ျမင္ရေတာ့ ရင္ထဲမွာ စူးရွတဲ့ ေဝဒနာကို ခံစားလိုက္ရၿပီး ဒီခံစားခ်က္က ဘာလဲဆိုတာ ကြၽန္ေတာ္မသိဘူး။ ဒါေပမဲ့ က်မ္းစာထဲက စကားလုံးေတြအားလုံး ဘုရားဆီကလာၿပီး တျခားဘယ္အရာမဆိုက ဘုရားကို ယုံၾကည္မႈ မဟုတ္ပုံကို သတိရခဲ့တယ္။ သူတို႔ေဟာတာက က်မ္းစာကို ေက်ာ္လြန္တာေတာင္၊ သိုးေတြကို ခိုးဖို႔ အသင္းေတာ္ကို သူတို႔ လာၾကေသးတယ္။ သူတို႔ေဟာတာကို ကြၽန္ေတာ္ နားမေထာင္ႏိုင္သလို၊ ကိုယ့္ရပ္တည္ခ်က္ကို စြဲစြဲၿမဲၿမဲ ရွိရမယ္။ ဒီ့ေနာက္မွာ ကြၽန္ေတာ္က ကိုယ့္အေတြး၊ လုပ္ရပ္ေတြနဲ႔ ေအးခ်မ္းေနဆဲျဖစ္ၿပီး သိုးေတြကို “ကာကြယ္”ရာမွာ အစြမ္းကုန္ အားထုတ္ခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့လည္း၊ အနႏၲတန္ခိုးရွင္ ဘုရားသခင္ အသင္းေတာ္က လူတစ္ေယာက္ေယာက္ကို ေတြ႕တိုင္း၊ စိတ္လႈပ္ရွားေနတုန္းပဲ။ သူတို႔ မိတ္သဟာယက အဓိပၸာယ္ရွိၿပီး ေခ်ပဖို႔ ခက္တယ္ေလ။ ခပ္တင္းတင္း ဆက္ဆံၿပီး၊ သူတို႔ေျပာတာကို နားမေထာင္တာ၊ သူတို႔ စာအုပ္ေတြကို မဖတ္၊ သူတို႔နဲ႔ အဆက္အဆံ မလုပ္တဲ့ မူဝါဒကို အေကာင္အထည္ေဖာ္ဖို႔ကလြဲလို႔ လုပ္စရာမရွိဘူး။

မသိလိုက္ခင္မွာ၊ ၂၀၀၄ ခုႏွစ္ ေဆာင္းဦး အေစာပိုင္းကို ေရာက္လာတယ္။ ဝမ္းကြဲအစ္ကို ယန္က အေရးေပၚ ကိစၥအတြက္ ကြၽန္ေတာ့္ကို လိုအပ္တယ္လို႔ ဖုန္းေခၚေျပာတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ အျမန္ေျပးလိုက္ၿပီး၊ ဝမ္းကြဲအစ္ကိုက အစ္ကိုဝမ္ကို မိတ္ဆက္ေပးတယ္။ အစ္ကိုဝမ္က တရားေဟာဆရာျဖစ္ၿပီး၊ သခင့္အေပၚ သိနားလည္မႈအေၾကာင္း ကြၽန္ေတာ္တို႔ကို အျပန္အလွန္ ေဆြးေႏြးခိုင္းခဲ့တယ္။ ကြၽန္ေတာ္ တကယ္ကို ေပ်ာ္ခဲ့ၿပီး၊ ႀကိဳဆိုစကားေျပာၿပီးတဲ့ေနာက္ ဝမ္းကြဲအစ္ကိုက က်မ္းစာအုပ္ေပးၿပီး၊ အဖုံးထူ စာအုပ္ႏွစ္အုပ္ကို ထုတ္ယူလိုက္တယ္။ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အဖုံးမွာ၊ “ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္သည္ လူ႔ဇာတိ၌ ေပၚလာ၏” လို႔ ေျပာထားတယ္။ ဒါေတြက အေရွ႕အရပ္မွ လွ်ပ္ျပက္ျခင္းဆီက စာအုပ္ေတြပဲ။ ကြၽန္ေတာ္ ခုန္ၿပီး ေျပာလိုက္တယ္၊ “ယန္၊ အစ္ကိုက အေရွ႕အရပ္မွ လွ်ပ္ျပက္ျခင္းကို လက္ခံၿပီးၿပီေပါ့”လို႔။ ကြၽန္ေတာ့္ ဝမ္းကြဲအစ္ကိုက ရယ္ၿပီး ေျပာတယ္၊ “ဟုတ္တယ္။ ဒီေန႔ မင္းကို ဒီကို ေခၚလိုက္တာ မင္းနဲ႔ မိတ္သဟာယျပဳခ်င္လို႔ပဲ။ အနႏၲတန္ခိုးရွင္ ဘုရားသခင္ရဲ႕ ေနာက္ဆုံးေသာ ကာလ အမႈေတာ္ကို မင္းစစ္ေဆးၾကည့္မယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္တယ္။” ဒီအခ်ိန္မွာ၊ က်မ္းစာက ဘုရားရဲ႕ လုံးလုံးလ်ားလ်ား မႈတ္သြင္းထားတာျဖစ္ၿပီး၊ အဲဒီအထဲမွာ ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြပဲ ရွိတယ္လို႔ သင္းအုပ္နဲ႔ အႀကီးအကဲေတြ အၿမဲ ေျပာတာ မွတ္မိသြားတယ္။ အေရွ႕အရပ္မွ လွ်ပ္ျပက္ျခင္းရဲ႕ သြန္သင္ခ်က္ေတြက က်မ္းစာကိုေက်ာ္လြန္တယ္၊ သခင့္ရဲ႕ သြန္သင္ခ်က္ေတြကေန ေသြဖည္တယ္။ ဘယ္အေျခအေနမွာပဲျဖစ္ျဖစ္ နားမေထာင္သင့္ဘူး။ အေကာင္းဆုံး တုံ႔ျပန္ခ်က္ကေတာ့ အဲဒါေတြကို ေရွာင္ဖို႔ပဲဆိုတာေတြေပါ့။ ဒါေၾကာင့္ အိမ္မွာ ၾကည့္ဖို႔လိုတာတစ္ခုရွိတယ္ဆိုၿပီး ဆင္ေျခေပးလိုက္တယ္။ ဝမ္းကြဲအစ္ကို တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ ေျပာတယ္၊ “အနႏၲတန္ခိုးရွင္ ဘုရားသခင္အေပၚ ယုံၾကည္တဲ့သူ တစ္ေယာက္ေယာက္ကို ေတြ႕တိုင္း ဘာလို႔ ထြက္ေျပးတာလဲ။ သမၼာတရားကို သိရင္၊ လွည့္စားခံရမွာ ဘာလို႔ ေၾကာက္တာလဲ။ မင္းဒီကိုေရာက္မွေတာ့ ဘာလို႔ ကိုယ့္စိတ္ႏွလုံးကို ၿငိမ္ေအာင္ထားၿပီး နည္းနည္း မရွာေဖြတာလဲ”တဲ့။ ကိုယ့္ထိုင္ခုံဆီ ျပန္သြားဖို႔ကလြဲလို႔ လုပ္ႏိုင္တာ မရွိခဲ့ဘူး။ ဒါေပမဲ့ စိတ္ကေတာ့ ကေယာက္ကယက္ ျဖစ္သြားတယ္။ ဒီအေျခအေနကို ဘယ္လိုကိုင္တြယ္သင့္လဲ။ ကိုယ့္စိတ္ႏွလုံးထဲမွာ သခင့္ဆီ တိတ္တဆိတ္ ဆုေတာင္းခဲ့တယ္။ “အို၊ သခင္။ ဒီအေျခအေနကို ကိုယ္ေတာ့္ထံ အပ္ႏွံပါတယ္။ ေက်းဇူးျပဳၿပီး ကြၽန္မကို ကြယ္ကာ၊ ဦးေဆာင္ေပးပါ”လို႔ေပါ့။ ေနာက္ေတာ့၊ ဝမ္းကြဲအစ္ကိုက “ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္သည္ လူ႔ဇာတိ၌ ေပၚလာ၏”ကို ေကာက္ကိုင္လိုက္ၿပီး၊ အနႏၲတန္ခိုးရွင္ ဘုရားသခင္ရဲ႕ စာတစ္ပိုဒ္ကို ဖတ္လိုက္တယ္။ “ဘုရားသခင္အား ယုံၾကည္မႈလမ္းေၾကာင္းကို သတိျဖင့္ေလွ်ာက္ရန္ သင္တို႔ကို ငါအႀကံျပဳ၏။ ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ ေကာက္ခ်က္မ်ားမခ်လိုက္ႏွင့္။ ထို႔အျပင္ ဘုရားသခင္၌ သင္တို႔၏ ယုံၾကည္မႈတြင္ သာမန္ကာလွ်ံကာျဖစ္ကာ စာနာ ေထာက္ထားမႈ မကင္းမဲ့ေစႏွင့္။ အနည္းဆုံးအေနျဖင့္ ဘုရားသခင္ကို ယုံၾကည္ေသာသူတို႔သည္ စိတ္ႏွိမ့္ခ်ၿပီး ႐ိုေသေလးျမတ္မႈ ရွိရမည္ျဖစ္သည္ကို သင္တို႔သိသင့္သည္။ သမၼာတရားကို ၾကားၿပီးျဖစ္ေသာ္လည္း၊ ႏွာေခါင္းရႈံ႕ေသာသူတို႔သည္ မိုက္မဲၿပီး၊ အသိဉာဏ္ ကင္းမဲ့ၾက၏။ သမၼာတရားကို ၾကားၿပီးျဖစ္ေသာ္လည္း၊ သတိမမူဘဲ အျမန္ ေကာက္ခ်က္ခ်သူမ်ား သို႔မဟုတ္ ရႈတ္ခ်သူမ်ားသည္ မာနေထာင္လႊားမႈျဖင့္ ဒုကၡေရာက္ၾကရေလသည္။ ေယရႈကို ယုံၾကည္သူ မည္သူမွ်သည္ အျခားသူမ်ားအား က်ိန္ဆဲရန္ သို႔မဟုတ္ ရႈတ္ခ်ရန္ မသင့္ေတာ္ေပ။ သင္တို႔အားလုံးသည္ အသိစိတ္ရွိၿပီး သမၼာတရားကို လက္ခံသူ တစ္စုံတစ္ဦး ျဖစ္သင့္ေပသည္။ သမၼာတရားလမ္း အေၾကာင္းကို ၾကားျခင္းႏွင့္ အသက္ႏွင့္ဆိုင္ေသာ ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ကို ဖတ္ရႈျခင္းျဖင့္၊ ဤစကားလုံး ၁၀၀၀၀ အနက္ စကားတစ္လုံးသာလွ်င္ သင္၏လက္ခံယုံၾကည္ခ်က္မ်ား၊ သမၼာက်မ္းစာတို႔ႏွင့္ ကိုက္ညီသည္ဟု သင္ ယုံၾကည္ေကာင္းယုံၾကည္မည္ျဖစ္ၿပီး၊ သို႔ဆိုပါက ဤစကားလုံးမ်ားထဲမွ ၁၀၀၀၀ ေျမာက္ေသာစကားလုံးကို သင္ ဆက္လက္ရွာေဖြသင့္ေပသည္။ သင့္ကို ႏွိမ့္ခ်မႈရွိရန္၊ မိမိကိုယ္ကိုယုံၾကည္စိတ္ မလြန္ကဲရန္ႏွင့္ မိမိကိုယ္ကို လြန္ကဲစြာ မခ်ီးေျမႇာက္ရန္ ငါ အႀကံျပဳေသး၏။ သင္၏ႏွလုံးသားက ဘုရားသခင္အတြက္ အင္မတန္ နည္းပါးေသာ ႐ိုေသေလးျမတ္မႈ ရွိျခင္းျဖင့္၊ သင္သည္ သာ၍ႀကီးမားေသာ အလင္းကိုရလိမ့္မည္။ သင္သည္ ဤႏႈတ္ကပတ္ေတာ္မ်ားကို ေသခ်ာစြာစစ္ေဆးၿပီး ထပ္သလဲလဲ ေတြးဆပါက၊ ၎တို႔ သမၼာတရား ဟုတ္မဟုတ္ဆိုသည္ႏွင့္ ၎တို႔ အသက္ဟုတ္မဟုတ္ဆိုသည္တို႔ကို သင္နားလည္လိမ့္မည္။” (ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္၊ အတြဲ (၁)၊ ဘုရားသခင္၏ ေပၚထြန္းျခင္းႏွင့္ အမႈေတာ္၊ ေယရႈ၏ဝိညာဥ္ခႏၶာကို သင္ေတြ႕ျမင္သည့္အခ်ိန္တြင္ ဘုရားသခင္သည္ ေကာင္းကင္ႏွင့္ေျမႀကီးကို အသစ္တစ္ဖန္ ျပဳလုပ္ၿပီးျဖစ္လိမ့္မည္) အဲဒီမွာ ကြၽန္ေတာ္ မတုန္မလႈပ္တဲ့ပုံနဲ႔ ထိုင္ေနခဲ့ေပမဲ့ တကယ္ေတာ့ စာအုပ္ရဲ႕ စကားလုံးေတြက ထင္ျမင္ခ်က္တစ္ခု ေပးခဲ့တယ္။ ဒီေတာင္းဆိုခ်က္ေတြအားလုံးက သခင္ေယရႈရဲ႕ စကားေတြနဲ႔ ကိုက္တယ္ေလ။ သခင္ေျပာခဲ့သည္မွာ- “စိတ္ႏွလုံးႏွိမ့္ခ်ေသာသူတို႔သည္ မဂၤလာရွိၾက၏။ အေၾကာင္းမူကား ေကာင္းကင္ႏိုင္ငံေတာ္သည္ ထိုသူတို႔၏ ႏိုင္ငံျဖစ္၏။” (ရွင္မႆဲခရစ္ဝင္ ၅:၃) ဘုရားကို ယုံၾကည္သူေတြဟာ ႏွိမ့္ခ်ၿပီး ရွာေဖြတတ္တဲ့ စိတ္ထားရွိသင့္တယ္။ ကြၽန္ေတာ္က ရွာေဖြ၊ စစ္ေဆးျခင္းမရွိဘဲနဲ႔ အေရွ႕အရပ္မွ လွ်ပ္ျပက္ျခင္းကို မျမင္မကန္း ရႈတ္ခ်ၿပီး ေဝဖန္ခဲ့တယ္။ တကယ္ကို မာနေထာင္လႊားၿပီး ကိုယ္မွန္တယ္ထင္ခဲ့တာ။ အျပစ္ရွိစိတ္ခံစားရၿပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ေတြးမိတယ္၊ “ဒီစကားေတြက တစ္ခုခု ထူးျခားတယ္၊ သခင့္ရဲ႕ သြန္သင္မႈေတြနဲ႔ ဆင္တူတယ္။ ဒါေတြက တကယ္ပဲ ျပန္ႂကြလာတဲ့ သခင္ မိန႔္ႁမြက္တဲ့ စကားေတြမ်ားျဖစ္ႏိုင္မလား”လို႔ေပါ့။ အနႏၲတန္ခိုးရွင္ ဘုရားသခင္ အသင္းေတာ္က လူေတြနဲ႔ ဆက္ဆံခဲ့တဲ့ အခ်ိန္အားလုံးကိုလည္း ကြၽန္ေတာ္ ေတြးမိတယ္။ သူတို႔က သိကၡာရွိၿပီး ေျဖာင့္မတ္ၾကတယ္၊ ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္နဲ႔ ဧဝံေဂလိကို ျဖန႔္တယ္၊ စိတ္ရွည္ၾကၿပီး၊ ေမးခြန္းေတြကို ရွင္းျပတာေတြက အထူးသျဖင့္ ခိုင္လုံၿပီး ယုံၾကည္လက္ခံႏိုင္စရာပဲ။ သန႔္ရွင္းေသာ ဝိညာဥ္ေတာ္ရဲ႕ အလုပ္မရွိဘဲနဲ႔ ဒါကို ကိုယ့္ဘာသာ သူတို႔ ဘယ္လိုၿပီးေျမာက္ႏိုင္မွာလဲ။ ဒါက အနႏၲတန္ခိုးရွင္ ဘုရားသခင္ရဲ႕ လမ္းခရီးက ေသခ်ာေပါက္ ထူးျခားမွန္း ျပတယ္။ အနႏၲတန္ခိုးရွင္ ဘုရားသခင္ဟာ တကယ္ကို ျပန္ႂကြလာတဲ့ သခင္ေယရႈျဖစ္ၿပီး ကြၽန္ေတာ္ မရွာေဖြ၊ မစစ္ေဆးခဲ့ဘူး၊ သခင့္ရဲ႕ ႂကြေရာက္ျခင္းကို လက္ခံဖို႔ အခြင့္အေရးကို ကြၽန္ေတာ္ လြဲေခ်ာ္ၿပီး သူ႔ကို ျငင္းပယ္မိတာ ျဖစ္မသြားဘူးလား။ ကြၽန္ေတာ္ ေတြးမိတယ္၊ “ေခါင္းမာတာ ရပ္သင့္တယ္။ တကယ္ပဲ သခင္ ႂကြလာခဲ့ျခင္း ရွိမရွိ ငါ ဘာလို႔ ဒီေန႔ ႀကိဳးစားမရွာေဖြရမွာလဲ။ အဲဒါဆိုရင္ ရွင္းလင္မႈ ရမွာပဲ”လို႔ေပါ့။ ခဏ စဥ္းစားလိုက္ၿပီးေတာ့ ျပတ္ျပတ္သားသား ေျပာလိုက္တယ္။ “အစ္ကို ဖတ္တဲ့ စကားေတြက ေသခ်ာေပါက္ ေကာင္းၿပီး အရမ္းထူးျခားပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကြၽန္ေတာ္ နားမလည္ဘူး။ က်မ္းစာက ခရစ္ယာန္ဘာသာရဲ႕ စံေလ။ ႏွစ္ႏွစ္ေထာင္ေက်ာ္ၾကာ၊ က်မ္းစာက လုံးလုံးလ်ားလ်ားကို ဘုရား မႈတ္သြင္းထားၿပီး၊ က်မ္းစားထဲ မွတ္တမ္းတင္ထားတာေတြ အားလုံးက ဘုရားရဲ႕ ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ျဖစ္တယ္၊ ဒါေၾကာင့္ သခင့္ကို ကိုယ္စားျပဳတယ္လို႔ ဘာသာေရး ေလာကက အၿမဲ ယုံၾကည္ခဲ့တာေလ။ ခရစ္ယာန္ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ကာလေတြအားလုံးမွာ ဒါကို အမွန္လို႔ ကြၽန္ေတာ္ လက္ခံခဲ့တာ။ ဒါေပမဲ့ အခု အစ္ကိုက က်မ္းစာမွာ ဘုရားနဲ႔ လူႏွစ္ေယာက္လုံးရဲ႕ စကားေတြ ပါတယ္လို႔ ေျပာတယ္။ ဒါက က်မ္းစာနဲ႔ ဆန႔္က်င္ေနတာ မဟုတ္လား။ ဒါက သခင့္ကို ျငင္းပယ္ေနတာ၊ သူ႔ကို ေက်ာခိုင္းေနတာ ျဖစ္ၿပီး၊ စက္ဆုပ္စရာ ျပစ္မွားေစာ္ကားမႈပဲ”လို႔ေပါ့။ အစ္ကိုဝမ္က စိတ္ရွည္ရွည္ ေျပာတယ္၊ “က်မ္းစာက လုံးလုံးလ်ားလ်ား မႈတ္သြင္းထားတယ္ဆိုတာက လက္ေတြ႕နဲ႔ ညီလား။ သက္ေသအေနနဲ႔ သခင့္ဆီက ဘယ္စကားေတြ ရွိလဲ”တဲ့။ ဒီေမးခြန္းက ကြၽန္ေတာ့္ကို မွင္တက္သြားေစခဲ့တယ္။ မွန္တာေပါ့။ ဒီစကားေတြကို ေပါလုေျပာထားတာ၊ သခင္ေယရႈ မဟုတ္ဘူး။ ေနာက္ေတာ့ အစ္ကိုဝမ္က ေျပာတယ္။ “သခင္ေယရႈက က်မ္းစာကို လုံးလုံးလ်ားလ်ား ဘုရားမႈတ္သြင္းထားတာလို႔ လုံးဝ မေျပာခဲ့သလို၊ သန႔္ရွင္းေသာ ဝိညာဥ္ေတာ္ကလည္း ဒါကို သက္ေသမခံခဲ့ဘူး။ ေပါလုေျပာတာက က်မ္းစာေပၚ သူ႔ကိုယ္ပိုင္ သိနားလည္မႈကိုပဲ ကိုယ္စားျပဳၿပီး ဘုရားကို လုံးဝ ကိုယ္စားမျပဳဘူး”တဲ့။ ကြၽန္ေတာ္ အာေဆးမိသြားတယ္။ သူေျပာတာ မွန္တယ္။ ေနာက္ေတာ့ အစ္ကိုဝမ္က ေမးတယ္။ “ေပါလုက ေျပာတယ္၊ ‘ထိုက်မ္းစာရွိသမွ်သည္ ဘုရားသခင္ မႈတ္သြင္းေတာ္မူေသာ အားျဖင့္ျဖစ္၍။’ (တိေမာေသ ဩဝါဒစာ ဒုတိယေစာင္ ၃:၁၆) ‘က်မ္းစာ’လို႔ သူေျပာတဲ့အခ်ိန္မွာ တကယ္ပဲ က်မ္းစာတစ္အုပ္လုံးကို ရည္ၫႊန္တာလား၊ ဒါမွမဟုတ္ တစ္စိတ္တစ္ပိုင္းကိုပဲလား”တဲ့။ ကြၽန္ေတာ္ ကိုယ့္ဘာသာေတြးမိတယ္၊ “က်မ္းစာတစ္အုပ္လုံးကို သူ ဆိုလိုတာေပါ့ဟ”လို႔။ အစ္ကိုဝမ္က ဆက္ေျပာတယ္။ “တကယ္ေတာ့၊ သခင္ႂကြလာခဲ့ၿပီးေတာ့ ေပါလုက အႏွစ္ ၆၀ ၾကာ ၂ တိေမာေတဩဝါဒစာကို ေရးခဲ့တယ္။ အဲဒီတုန္းက ဓမၼသစ္က်မ္းကို မျပဳစုရေသးဘူး။ ဓမၼေဟာင္းက်မ္းပဲ ျပဳစုရေသးတယ္။ သခင္ႂကြလာၿပီးတဲ့ေနာက္ အႏွစ္ ၉၀ ေက်ာ္အၾကာမွာ၊ ေယာဟန္က ပတ္မုကြၽန္းေပၚမွာ ျမင္ခဲ့တဲ့ ႐ူပါ႐ုံေတြကို ခ်ေရးခဲ့တယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာ အဲဒါက ဗ်ာဒိတ္က်မ္း ျဖစ္လာခဲ့တယ္။ သခင္ႂကြလာၿပီးတဲ့ေနာက္ အႏွစ္ ၃၀၀ ေက်ာ္ အၾကာ၊ ႏိုင္စီယာ အစည္းအေဝးမွာ ႏိုင္ငံအမ်ိဳးမ်ိဳးက ဘာသာေရး ေခါင္းေဆာင္ေတြဟာ ခရစ္ဝင္က်မ္းေလးက်မ္းနဲ႔ တျခားစာေစာင္ေတြကို တပည့္ေတာ္ေတြရဲ႕ စာေစာင္အမ်ားအျပားထဲကေန ေ႐ြးခ်ယ္ခဲ့ၾကၿပီး၊ ေယာဟန္ရဲ႕ ဗ်ာဒိတ္က်မ္းနဲ႔အတူ ဓမၼသစ္က်မ္းအျဖစ္ ျပဳစုခဲ့ၾကတယ္။ အဲဒီေနာက္မွာ ဓမၼေဟာင္းနဲ႔ ဓမၼသစ္ကို တစ္အုပ္ထဲ ေပါင္းစည္းလိုက္ၾကတယ္။ အဲဒါက ဒီေန႔ ငါတို႔ ဖတ္ေနတဲ့ ဓမၼေဟာင္းနဲ႔ ဓမၼသစ္က်မ္းတစ္ခုလုံးပဲ ျဖစ္တယ္။ ဓမၼသစ္က်မ္းကို ေအဒီ ၃၀၀ ေနာက္မွာ ျပဳစုခဲ့တာျဖစ္ၿပီး၊ ေပါလုက ၂ တိေမာေတဩဝါဒစာကို ေအဒီ ၆၀ ေနာက္မွာ ေရးခဲ့တာပဲ။ အႏွစ္ ၂၀၀ ေက်ာ္ၾကာၿပီးတဲ့ေနာက္မွာပဲ ဓမၼသစ္က်မ္းကို ျပဳစုခဲ့တာ။ ဒီအရာကေန ေပါလုက ‘ထိုက်မ္းစာရွိသမွ်သည္ ဘုရားသခင္ မႈတ္သြင္းေတာ္မူေသာ အားျဖင့္ျဖစ္၍၊’ လို႔ ေျပာတဲ့အခါ သူ ရည္ၫႊန္းတဲ့ က်မ္းစာက ဓမၼသစ္က်မ္းထဲမွာ မပါဘူးဆိုတာ ျမင္လို႔ရတယ္။” ဒါကို ၾကားၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ၊ ေခါင္းညိတ္ၿပီး ဒီလိုမေျပာဘဲ မေနႏိုင္ခဲ့ဘူး၊ “ေပါလုေျပာေနတဲ့ က်မ္းစာက ဓမၼသစ္က်မ္းထဲမွာ မပါရင္၊ ဓမၼေဟာင္းကို သူ ဆိုလိုခဲ့တာ ျဖစ္ရမယ္”လို႔ေပါ့။ အစ္ကိုဝမ္က ေျပာတယ္၊ “ဟုတ္တယ္၊ ဒါေပမဲ့ ဓမၼေဟာင္းက်မ္းကို ဘုရားက လုံးလုံးလ်ားလ်ား မႈတ္သြင္းခဲ့တာ မဟုတ္ဘူး။ အနႏၲတန္ခိုးရွင္ ဘုရားသခင္ရဲ႕ စကားေတြကို ဖတ္လိုက္တာနဲ႔ ရွင္းသြားမွာပါ”တဲ့။

အနႏၲတန္ခိုးရွင္ ဘုရားသခင္ ေျပာသည္မွာ- “သမၼာက်မ္းစာထဲ၌ အပိုင္းမည္မွ် ပါဝင္သည္ကို သင္တို႔ သိရွိၾကရမည္၊ ဓမၼေဟာင္းက်မ္းထဲ၌ ကမာၻဦးက်မ္း၊ ထြက္ေျမာက္ရာက်မ္း...စသျဖင့္ ပါဝင္ၿပီး ပေရာဖက္မ်ားက ေရးသားသည့္ အနာဂတၱိက်မ္းမ်ားလည္း ရွိေသးသည္။ အဆုံးတြင္၊ ဓမၼေဟာင္းက်မ္းကို မာလခိက်မ္းျဖင့္ အဆုံးသတ္ထားသည္။...ယင္းအနာဂတၱိက်မ္းမ်ားသည္ သမၼာက်မ္းစာထဲက အျခားက်မ္းမ်ားႏွင့္ အေတာ္မ်ားမ်ား မတူၾကေပ၊ ၎တို႔သည္ ပေရာဖက္ျပဳျခင္းဝိညာဥ္ကို ရရွိခဲ့ၾကသူမ်ား— ေယေဟာဝါထံမွ ႐ူပါ႐ုံမ်ား သို႔မဟုတ္ အသံမ်ား လက္ခံရရွိခဲ့ၾကရသူမ်ားမွ ေဟာၾကားခဲ့ၾကသည့္ သို႔မဟုတ္ ေရးသားခဲ့ၾကသည့္ စကားလုံးမ်ား ျဖစ္သည္။ အနာဂတၱိက်မ္းမ်ားမွအပ၊ ဓမၼေဟာင္းက်မ္းထဲ ပါရွိသမွ် အရာအားလုံးမွာ ေယေဟာဝါက ၎၏ အမႈကို ျပဳၿပီးသြားၿပီးေနာက္ လူမ်ားက ျပဳလုပ္ခဲ့ၾကသည့္ မွတ္တမ္းမ်ား ျဖစ္သည္။ ကမာၻဦးက်မ္းႏွင့္ ထြက္ေျမာက္ရာက်မ္းမ်ားကို ေဟရွာယအနာဂတၱိက်မ္းႏွင့္ ဒံေယလ အနာဂတၱိက်မ္းမ်ားႏွင့္ ႏႈိင္းယွဥ္၍ မရႏိုင္သကဲ့သို႔ပင္၊ ထိုက်မ္းမ်ားသည္ ေယေဟာဝါမွ ပ်ိဳးေထာင္ ေလ့က်င့္ေပးခဲ့သည့္ ပေရာဖက္တို႔ေျပာၾကားခဲ့သည့္ ႀကိဳတင္ေဟာကိန္းထုတ္ခ်က္မ်ားကို အစားထိုးႏိုင္စြမ္း မရွိႏိုင္ၾကေပ။ အမႈေတာ္ကို မလုပ္ေဆာင္မီ ပေရာဖက္ျပဳခ်က္မ်ားကို ေျပာၾကားခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ က်န္သည့္ က်မ္းမ်ားကိုမူ အမႈေတာ္ ေဆာင္႐ြက္ၿပီးေနာက္၊ လူမ်ား တတ္စြမ္းႏိုင္ခဲ့ၾကသည္ကို ေရးသားခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။” (ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္၊ အတြဲ (၁)၊ ဘုရားသခင္၏ ေပၚထြန္းျခင္းႏွင့္ အမႈေတာ္၊ သမၼာက်မ္းစာႏွင့္ ပတ္သက္၍ (၁)) “သမၼာက်မ္းစာထဲရွိသည့္ အရာတိုင္းသည္ ဘုရားသခင္ ကိုယ္တိုင္ ေျပာခဲ့သည့္ စကားလုံးမ်ားကို မွတ္တမ္းတင္ထားျခင္း မဟုတ္ပါ။ သမၼာက်မ္းစာသည္ ဘုရားသခင္၏ ယခင္အမႈ အဆင့္ႏွစ္ဆင့္အေၾကာင္းကို ေရးမွတ္ထားျခင္းသာျဖစ္ၿပီး၊ ၎တို႔အနက္ တစ္ပိုင္းမွာ ပေရာဖက္မ်ား၏ အနာဂတၱိ ေဟာၾကားခ်က္မ်ားကို ေရးထားသည့္ မွတ္တမ္းျဖစ္ၿပီး၊ ေနာက္တစ္ပိုင္းမွာ ေခတ္အဆက္ဆက္၌ ဘုရားသခင္ အသုံးျပဳခဲ့သည့္ လူမ်ားက အေတြ႕အႀကဳံမ်ားႏွင့္ အသိပညာတို႔ကို ေရးထားျခင္းျဖစ္သည္။ လူ၏ အေတြ႕အႀကဳံမ်ားသည္ လူ၏ အယူအဆမ်ား၊ အသိပညာမ်ားႏွင့္ စြန္းထင္းေနၾကပါသည္၊ ယင္းကို ေရွာင္ရွား၍ မရႏိုင္ပါ။ သမၼာက်မ္းစာ၏ က်မ္းအမ်ားအျပားသည္ လူ၏ ခံယူခ်က္မ်ား၊ ပုဂၢိဳလ္စြဲ သို႔မဟုတ္ အယူစြဲျဖင့္ ဘက္လိုက္ၿပီး ရႈျမင္သည့္ လူ၏သေဘာမ်ား၊ လူ၏ အဓိပၸာယ္မရွိသည့္ သေဘာေပါက္နားလည္မႈမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ မွန္ပါသည္၊ စကားလုံးအမ်ားစုသည္ သန႔္ရွင္းေသာ ဝိညာဥ္ေတာ္၏ ဉာဏ္အလင္းဖြင့္ျပမႈႏွင့္ အလင္းေပးမႈ၏ ရလဒ္ျဖစ္ၿပီး ၎တို႔သည္ မွန္ကန္သည့္ သိနားလည္မႈမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ သို႔ေသာ္ ၎တို႔သည္ သမၼာတရား၏ လုံးဝတိက်ေသာ ထုတ္ေဖာျပျခင္းမ်ားျဖစ္သည္ဟု ေျပာ၍ မရႏိုင္ေသးပါ။ အခ်ိဳ႕ေသာ အရာမ်ားႏွင့္ပတ္သက္လွ်င္ ၎တို႔၏ အျမင္မ်ားသည္ ကိုယ္ပိုင္ အေတြ႕အႀကဳံမွ လာေသာအသိ သို႔မဟုတ္ သန႔္ရွင္းေသာ ဝိညာဥ္ေတာ္၏ ဉာဏ္အလင္းဖြင့္ျပမႈသာ ျဖစ္သည္။ ပေရာဖက္မ်ား၏ အနာဂတၱိေဟာၾကားခ်က္မ်ားသည္ ဘုရားသခင္ ကိုယ္တိုင္ ၫႊန္ၾကားေပးခဲ့ေသာ အရာမ်ား ျဖစ္သည္။ ေဟရွာယ၊ ဒံေယလ၊ ဧဇရ၊ ေယရမိႏွင့္ ေယဇေက်လတို႔၏ ပေရာဖက္ျပဳခ်က္မ်ားသည္ သန႔္ရွင္းေသာဝိညာဥ္ေတာ္၏ တိုက္႐ိုက္ ၫႊန္ၾကားခ်က္မွလာေပသည္၊ ဤလူတို႔သည္ ျမင္ေသာသူမ်ား ျဖစ္ခဲ့ၾကၿပီး၊ ပေရာဖက္ျပဳသည့္ ဝိညာဥ္ကို ရရွိထားၾကကာ သူတို႔အားလုံးသည္ ဓမၼေဟာင္းက်မ္း၏ ပေရာဖက္မ်ား ျဖစ္သည္။ ပညတ္ေတာ္ေခတ္ အတြင္း၌ ေယေဟာဝါ၏ ႏႈိးေဆာ္မႈကို ရရွိခဲ့ၾကေသာ ဤသူတို႔သည္ ေယေဟာဝါက တိုက္႐ိုက္ ၫႊန္ၾကားသည့္ ပေရာဖက္ျပဳခ်က္ အမ်ားအျပားကို ေဟာခဲ့ၾကသည္။” (ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္၊ အတြဲ (၁)၊ ဘုရားသခင္၏ ေပၚထြန္းျခင္းႏွင့္ အမႈေတာ္၊ သမၼာက်မ္းစာႏွင့္ ပတ္သက္၍ (၃)) ဒါၿပီးေတာ့ အစ္ကိုဝမ္က မိတ္သဟာယျပဳတယ္။ “အနႏၲတန္ခိုးရွင္ ဘုရားသခင္ရဲ႕ စကားေတြက သိပ္ရွင္းတယ္။ ပေရာဖက္ေတြရဲ႕ ပေရာဖက္ျပဳခ်က္ေတြကို သန႔္ရွင္းေသာ ဝိညာဥ္ေတာ္က ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် ၫႊန္ၾကားခဲ့ၿပီး၊ ပေရာဖက္ေတြက လက္ဆင့္ကမ္းခဲ့ၾကတာပဲ။ ဒါေတြက ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြျဖစ္ၿပီး၊ ဘုရားရဲ႕ အဓိပၸာယ္အတိအက်နဲ႔ အသိေပးတာ။ ဘုရားမႈတ္သြင္းထားတဲ့ စကားေတြကို က်မ္းစာထဲမွာ အၿမဲ ရွင္းရွင္းလင္းလင္း မွတ္သားထားတယ္။ ဥပမာအေနနဲ႔ ေဟရွာယအနာဂတၱိက်မ္း အစမွာ ေျပာတယ္၊ ‘အာမုတ္၏သား ေဟရွာယသည္...ဗ်ာဒိတ္ေတာ္ကို ခံရသည္မွာ၊’ (ေဟရွာယ အနာဂတၱိက်မ္း ၁:၁) ေယရမိအနာဂတၱက်မ္းအစမွာေျပာတယ္၊ ‘ေယရမိထံ ေရာက္ရွိလာသည့္ ေယေဟာဝါ၏ ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ဆိုသည္မွာ။’ (ေယရမိ အနာဂတၱိက်မ္း ၁:၂) ဘယ္စကားလုံးေတြကို ဘုရားမႈတ္သြင္းထားတယ္ ဆိုတာကိုေသခ်ာဖို႔ လူေတြက အာ႐ုံစိုက္ဖို႔ပဲ လိုတယ္။ ပေရာဖက္ျပဳခ်က္က်မ္းေတြကလြဲလို႔၊ က်မ္းစာရဲ႕ က်န္တာေတြက ဘုရားရဲ႕ အမႈေတာ္ကို ေတြ႕ႀကဳံၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ လူေတြ ေရးထားတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေတြပဲ။ ဒါေတြအမ်ားစုက မွတ္ဉာဏ္ေတြရဲ႕ မွတ္တမ္းေတြျဖစ္ၿပီး၊ ဒီအေတြ႕အႀကဳံေတြနဲ႔ စကားေတြအားလုံးက လူေတြဆီက လာတာ၊ ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြလို႔ ေျပာလို႔မရဘူး၊ ဒီေတာ့ လူသား ဆိုလိုခ်က္နဲ႔ ေရာေႏွာတာကို ေရွာင္ဖို႔ ခက္တယ္။ ဓမၼရာဇဝင္ ဒုတိယေစာင္ ၂၄:၁ မွာ ေျပာသလိုေပါ့။ ‘ေနာက္တဖန္ထာဝရဘုရားသည္ ဣသေရလ အမ်ိဳးကို အမ်က္ထြက္ေတာ္မူလွ်င္၊ စာတန္သည္ ရန္ဘက္ျပဳ၍ ဣသေရလလူႏွင့္ ယုဒလူတို႔ကို ေရတြက္ ေစျခင္းငွါ ဒါဝိဒ္ကိုတိုက္တြန္းေလ၏။’ ရာဇဝင္ခ်ဳပ္ ပထမေစာင္ ၂၁:၁ ကလည္း ေျပာေသးတယ္၊ ‘ေနာက္တဖန္စာတန္သည္ ဣသေရလအမ်ိဳး တဘက္၌ထ၍ ဣသေရလအမ်ိဳးသားတို႔ကို ေရတြက္ ေစျခင္းငွါ ဒါဝိဒ္ကို တိုက္တြန္းေလ၏။’ ဒီက်မ္းခ်က္ႏွစ္ခုလုံးက ဣသေရလလူေတြကို ဒါဝိဒ္ ေရတြက္တဲ့အခ်ိန္ကို မွတ္သားထားတယ္။ တစ္ေနရာမွာ ဣသေရလလူေတြကို ေရတြက္ဖို႔ ဒါဝိဒ္ကို ေယေဟာဝါဘုရားက တိုက္တြန္းတယ္လို႔ေျပာၿပီး၊ တျခားေနရာမွာေတာ့ စာတန္က တိုက္တြန္းတယ္တဲ့။ ဘုရားမႈတ္သြင္းထားတာဆိုရင္၊ ဘာလို႔ အဲဒီေလာက္ ကြာဟခ်က္ရွိႏိုင္မွာလဲ။ ဓမၼေဟာင္းက်မ္းတစ္အုပ္လုံးက ဘုရားမႈတ္သြင္းထားတာဆိုရင္၊ တူညီတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ဇာတ္ေၾကာင္းကို မႈတ္သြင္းခ်ိန္မွာ ဘုရားအမွားလုပ္ခဲ့မွာလား”တဲ့။ အစ္ကိုဝမ္ရဲ႕ စကားေတြကို ၾကားရတဲ့ေနာက္မွာ၊ ကြၽန္ေတာ့္စိတ္က သိသိသာသာ ပြင့္သြားၿပီး၊ ေခါင္းမာတဲ့ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ ခုခံတာေတြက တစ္စစီ ၿပိဳလဲလာတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ ေျပာလိုက္တယ္။ “ဓမၼေဟာင္းက်မ္းကို ဘုရားက လုံးဝ မမႈတ္သြင္းခဲ့ရင္၊ ဓမၼသစ္က်မ္းကိုလည္း လုံးလုံးလ်ားလ်ား ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္အျဖစ္ ယူလို႔မရဘူး။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ အားလုံးက တမန္ေတာ္ေတြဆီက မွတ္တမ္းေတြ ျဖစ္လို႔ပဲ”လို႔ေပါ့။ အစ္ကိုဝမ္က ဝမ္းသာအားရနဲ႔ ေျပာတယ္၊ “ဘုရားေက်းဇူးေတာ္ပဲ။ မင္းရဲ႕ နားလည္မႈ မွန္ပါတယ္။ အမွန္ေတာ့၊ ဓမၼသစ္ထဲမွာ၊ သခင္ေယရႈရဲ႕ ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြနဲ႔ ဗ်ာဒိတ္က်မ္းထဲက ပေရာဖက္ျပဳခ်က္ကသာ ဘုရားရဲ႕ ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြပဲ။ က်န္တာေတြက တပည့္ေတာ္ေတြ၊ ဖာရိရွဲေတြ၊ သာမန္လူေတြ၊ စစ္သားေတြနဲ႔ နတ္ဆိုးဆီက စကားေတြပဲ။ က်မ္းစာထဲ ရွိသမွ်ဟာ ဘုရားရဲ႕ ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္လို႔ ေျပာဖို႔က အဓိပၸာယ္မရွိဘူး မဟုတ္လား။ ဒါ ျပစ္မွားေစာ္ကားတာ မဟုတ္လား”တဲ့။

ဒါၿပီးေတာ့၊ အနႏၲတန္ခိုးရွင္ ဘုရားသခင္ရဲ႕ စာေနာက္တစ္ပိုဒ္ကို အစ္ကိုဝမ္က ဖတ္ျပတယ္။ “ယေန႔ေခတ္တြင္ လူတို႔က သမၼာက်မ္းစာသည္ ဘုရားသခင္ ျဖစ္သည္၊ ဘုရားသခင္သည္လည္း သမၼာက်မ္းစာ ျဖစ္သည္ဟု ယုံၾကည္ၾကသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သမၼာက်မ္းစာထဲမွ စကားလုံးမ်ားသည္သာ ဘုရားသခင္ေျပာၾကားခဲ့သည့္ စကားလုံးမ်ား ျဖစ္ၾကၿပီး ထိုစကားလုံးမ်ားအားလုံးကို ဘုရားသခင္ ေျပာခဲ့သည္ဟုလည္း ယုံၾကည္ၾကသည္။ ဘုရားသခင္ကို ယုံၾကည္ၾကသည့္ သူမ်ားသည္ ဓမၼေဟာင္းႏွင့္ ဓမၼသစ္က်မ္းမ်ားထဲက က်မ္းေပါင္း ေျခာက္ဆယ့္ေျခာက္က်မ္းကို လူမ်ားက ေရးခဲ့ၾကေသာ္လည္း ထိုက်မ္းအားလုံးကို ဘုရားသခင္က မႈတ္သြင္းေတာ္မူျခင္းအားျဖင့္ ေပးအပ္ခဲ့ၿပီး သန႔္ရွင္းေသာဝိညာဥ္ေတာ္၏ မိန႔္ႁမြက္ခ်က္မ်ားႏွင့္ဆိုင္ေသာ မွတ္တမ္းတစ္ခု ျဖစ္သည္ဟုပင္လွ်င္ ယူဆၾကသည္။ ဤသည္မွာ လူတို႔၏ မွားယြင္းေသာ သေဘာေပါက္နားလည္မႈျဖစ္ၿပီး အခ်က္အလက္မ်ားႏွင့္ လုံးဝ ကိုက္ညီျခင္း မရွိၾကပါ။ အမွန္တြင္ အနာဂတၱိက်မ္းမ်ားမွအပ ဓမၼေဟာင္းက်မ္းထဲမွ က်မ္းအမ်ားစုသည္ သမိုင္းမွတ္တမ္းမ်ား ျဖစ္သည္။ ဓမၼသစ္က်မ္းထဲမွ ၾသဝါဒစာအခ်ိဳ႕သည္ လူတို႔၏ ဘဝအေတြ႕အႀကဳံမ်ားမွ လာျခင္းျဖစ္ၿပီး တစ္ခ်ိဳ႕မွာ သန႔္ရွင္းေသာဝိညာဥ္ေတာ္၏ ဉာဏ္အလင္းဖြင့္ျပမူေၾကာင့္ လာျခင္း ျဖစ္သည္။ ဥပမာအားျဖင့္ ေပါလု၏ စာမ်ားသည္ လူတစ္ဦး၏ လုပ္ေဆာင္ခ်က္မွ ထြက္ေပၚလာခဲ့ၿပီး ၎တို႔ အားလုံးသည္ သန႔္ရွင္းေသာဝိညာဥ္ေတာ္၏ ဉာဏ္အလင္းဖြင့္ျပမႈေၾကာင့္ ေပၚေပါက္လာေသာ ရလဒ္ ျဖစ္ကာ အသင္းေတာ္မ်ားအတြက္ ေရးခဲ့ေသာ စာမ်ားျဖစ္ၿပီး အသင္းေတာ္မွ ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမမ်ားကို ႏႈိးေဆာ္အားေပးေသာ စကားမ်ား ျဖစ္သည္။ ထိုစကားမ်ားသည္ သန႔္ရွင္းေသာဝိညာဥ္ေတာ္က ေျပာေသာစကားမ်ား မဟုတ္ပါ— ေပါလုသည္ သန႔္ရွင္းေသာဝိညာဥ္ေတာ္၏ ကိုယ္စား မေျပာႏိုင္သကဲ့သို႔ သူသည္ ေယာဟန္ ရႈျမင္ခဲ့ရေသာ ႐ူပါ႐ုံမ်ားကို ျမင္ခဲ့ဖို႔ရန္ေဝးစြ၊ ပေရာဖက္တစ္ဦးပင္ မဟုတ္ခဲ့ပါ။ ေပါလုေရးခဲ့ေသာ ၾသဝါဒစာမ်ားသည္ ဧဖက္ၿမိဳ႕၊ ဖိလေဒလဖိၿမိဳ႕၊ ဂလာတိျပည္ႏွင့္ အျခားေသာ အသင္းေတာ္မ်ားအတြက္ ေရးေသာစာမ်ား ျဖစ္သည္။...အကယ္၍ လူတို႔သည္ ဓမၼသစ္က်မ္းမွ ၾသဝါဒစာမ်ား သို႔မဟုတ္ ေပါလု၏ စကားမ်ားကဲ့သို႔ေသာ စကားမ်ားကို သန႔္ရွင္းေသာဝိညာဥ္ေတာ္၏ ေျပာၾကားခ်က္မ်ားအျဖစ္ ျမင္ၾကၿပီး ၎တို႔ကို ဘုရားကဲ့သို႔ ကိုးကြယ္မည္ဆိုလွ်င္ လူတို႔သည္ အလြန္အမင္း မဆင္မျခင္ျပဳမူေနျခင္း ျဖစ္သည္ဟုသာ ဆိုႏိုင္ေပသည္။ သာ၍ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ေျပာရမည္ဆိုလွ်င္ ဤသည္မွာ ဘုရားသခင္ကို ျပစ္မွားေစာ္ကားေနၾကျခင္းပင္ ျဖစ္သည္မဟုတ္ေလာ။ လူတစ္ေယာက္က ဘုရားသခင္ကိုယ္စား မည္သို႔ ေျပာဆိုႏိုင္ပါမည္နည္း။ ထို႔အျပင္ လူတို႔သည္ ေပါလု၏ ၾသဝါဒစာမ်ားႏွင့္ သူေျပာေသာ စကားမ်ားႏွင့္ဆိုင္ေသာ မွတ္တမ္းကို သန႔္ရွင္းေသာ က်မ္းစာ သို႔မဟုတ္ ေကာင္းကင္ဘုံမွလာေသာ က်မ္းစာျဖစ္သည့္အလား သတ္မွတ္ကာ ၎တို႔ေရွ႕၌ မည္သို႔ ပ်ပ္ဝပ္ႏိုင္သနည္း။ ဘုရားသခင္၏ ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္မ်ားကို လူတစ္ေယာက္က သာမန္ကာလွ်ံကာ ေျပာႏိုင္ပါမည္ေလာ။ လူတစ္ေယာက္က ဘုရားသခင္ကိုယ္စား မည္သို႔ ေျပာဆိုႏိုင္ပါမည္နည္း။” (ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္၊ အတြဲ (၁)၊ ဘုရားသခင္၏ ေပၚထြန္းျခင္းႏွင့္ အမႈေတာ္၊ သမၼာက်မ္းစာႏွင့္ ပတ္သက္၍ (၃)) နားေထာင္ေလ၊ ပိုနားလည္ေလပဲ။ ကြၽန္ေတာ္ ညည္းမိတယ္။ “အရင္က ဒီစကားေတြကို ေပါလုေျပာခဲ့တဲ့ ဆက္စပ္အေၾကာင္းအရာကို နားမလည္ခဲ့ဘူး။ က်မ္းစာက လုံးလုံးလ်ားလ်ား ဘုရားမႈတ္သြင္းထားၿပီး၊ က်မ္းစာရဲ႕ စကားေတြက ဘုရားစကားေတြပဲျဖစ္သလို၊ က်မ္းစာကို ယုံၾကည္တာက ဘုရားကို ယုံၾကည္တာပဲလို႔ ေတြးခဲ့တယ္။ ဒီအနက္ျပန္မႈက အရမ္းအဓိပၸာယ္မဲ့တာပဲ”လို႔ေပါ့။ “က်မ္းစာထဲက လူေတြရဲ႕ စကားေတြကို ဘုရားရဲ႕ စကားေတြလို မရမကခံယူခဲ့ၿပီး၊ ဒါေတြကို ယုံၾကည္ျခင္းအတြက္ အေျချပဳခ်က္အေနနဲ႔ သုံးခဲ့တယ္။ ဒါက သခင့္လမ္းခရီးကေန ေသြဖည္တာ မဟုတ္လား။”

အဲဒီေနာက္ အစ္ကိုဝမ္က မိတ္သဟာယျပဳတယ္။ က်မ္းစာဟာ ဘုရားအမႈေတာ္အတြက္ အေထာက္အထားတစ္ခုပဲျဖစ္ၿပီး အဲဒါရဲ႕ သမိုင္းဆိုင္ရာ စာအုပ္တစ္အုပ္ပါတဲ့။ အဲဒါက ပညတ္ေတာ္ေခတ္နဲ႔ ေက်းဇူးေတာ္ေခတ္ အတြင္း ဘုရားအမႈေတာ္ရဲ႕ မွတ္တမ္းတစ္ခုပဲ။ အဲဒါကို ဘယ္လိုလုပ္ ဘုရားနဲ႔ အဆင့္ တန္းတူထားလို႔ ရမွာလဲတဲ့။ ဒါေၾကာင့္ သခင္ေယရႈက ဖာရိရွဲေတြကို ဒီလိုေျပာၿပီး ျပစ္တင္ေမာင္းမဲ့ခဲ့တာပဲ။ “က်မ္းစာအားျဖင့္ ထာဝရအသက္ကိုရမည္ဟု စိတ္ထင္ႏွင့္ သင္တို႔သည္ က်မ္းစာကိုေစ့ေစ့ၾကည့္ရႈ ၾက၏။ ထိုက်မ္းစာပင္ငါ၏သက္ေသျဖစ္၏။ သင္တို႔သည္ အသက္ကိုရေအာင္ ငါ့ထံသို႔ လာျခင္းငွါအလိုမရွိၾက။” (ရွင္ေယာဟန္ခရစ္ဝင္ ၅:၃၉-၄၀) က်မ္းစာက ဘုရားအတြက္ အေထာက္အထားတစ္ခုပါပဲ၊ ထာဝရအသက္ကို မထိန္းခ်ဳပ္ပါဘူး။ ဘုရားကပဲ လူေတြကို ထာဝရအသက္ေပးႏိုင္တယ္။ ဝမ္းကြဲအစ္ကိုရဲ႕ မိတ္သဟာယကိုလည္း ကြၽန္ေတာ္ သတိရခဲ့တယ္။ က်မ္းစာကို ဖတ္ရာကတစ္ဆင့္၊ ပညတ္ေတာ္ေခတ္နဲ႔ ေက်းဇူးေတာ္ေခတ္ထဲက ဘုရားရဲ႕ အမႈေတာ္ကို ကြၽန္ေတာ္တို႔ နားလည္တယ္။ စၾကဝဠာထဲ ရွိသမွ်ကို ဘုရားဖန္ဆင္းထားမွန္း၊ လူသားမ်ိဳးႏြယ္ကို ဦးေဆာင္ဖို႔ ပညတ္တရားကို ဘုရားထုတ္ျပန္ေၾကညာခဲ့ပုံနဲ႔ ကမာၻေျမေပၚ ကြၽန္ေတာ္တို႔ အသက္ရွင္ၿပီး ဘုရားကို ကိုးကြယ္သင့္ပုံေတြကို သိၾကတယ္။ အျပစ္က ဘာျဖစ္တယ္ဆိုတာနဲ႔ ဘုရားေကာင္းခ်ီးေပးၿပီး က်ိန္ဆဲတဲ့ လူစားမ်ိဳးေတြကို သိၾကတယ္။ ကိုယ့္အျပစ္ကို ဝန္ခံၿပီး သခင့္ဆီ ေနာင္တရသင့္ပုံ၊ ဘယ္လို ႏွိမ့္ခ်၊ စိတ္ရွည္၊ ခြင့္လႊတ္ရမယ္ဆိုတာနဲ႔ ဘယ္လို ကားတိုင္ထမ္းၿပီး သခင့္ေနာက္လိုက္ရမယ္ဆိုတာေတြကိုလည္း သိၾကတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔အတြက္ သခင္ေယရႈရဲ႕ အဆုံးမဲ့ အၾကင္နာေမတၱာကိုလည္း ျမင္ၾကၿပီး၊ သခင္ေယရႈကို ယုံၾကည္ၿပီး သူ႔ေရွ႕ လာျခင္းအားျဖင့္ပဲ ဘုရားရဲ႕ အလွ်ံပယ္ ေက်းဇူးေတာ္နဲ႔ သမၼာတရားကို ခံစားလို႔ရတယ္ဆိုတာကို နားလည္ၾကတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေနာက္ဆုံးေသာ ကာလမွာ ဘုရား ဘာသမၼာတရားေတြ ေဖာ္ျပတယ္ဆိုတာနဲ႔ လူသားရဲ႕ ေဖာက္ျပန္ပ်က္စီးျခင္းကို ဘုရား ဘယ္လိုတရားစီရင္ သန႔္စင္ေစၿပီး အျပစ္ရဲ႕ ရင္းျမစ္ကို ေျဖရွင္းတယ္ဆိုတာကိုေတာ့၊ နည္းနည္းမွ မသိၾကဘူး၊ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ဒီသမၼာတရားေတြကို က်မ္းစာထဲမွာ မွတ္တမ္းမတင္ထားလို႔ပဲ။ သခင္ေယရႈရဲ႕ ေ႐ြးႏႈတ္ျခင္း အမႈ အေျခခံအုတ္ျမစ္ေပၚမွာ၊ ေနာက္ဆုံးေသာ ကာလရဲ႕ အနႏၲတန္ခိုးရွင္ ဘုရားသခင္က ဘုရားအိမ္ေတာ္ကေန အစျပဳတဲ့ တရားစီရင္ျခင္း အမႈကို ေဆာင္႐ြက္ၿပီးၿပီ။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ေဖာက္ျပန္ပ်က္စီးျခင္း သန႔္စင္ခံရၿပီး၊ ဘုရားကို ခ်စ္ၿပီး နာခံတဲ့လူေတြ ျဖစ္လာေအာင္ လူသားမ်ိဳးႏြယ္ကို သန႔္စင္ျခင္းအေၾကာင္း သမၼာတရားကို ေဖာ္ျပၿပီး၊ ေဖာက္ျပန္ပ်က္စီးတဲ့ လူသားမ်ိဳးႏြယ္ရဲ႕ ဆိုးယုတ္တဲ့ စိတ္သေဘာထားနဲ႔ သဘာဝကို ထုတ္ေဖာ္ျပၿပီးၿပီျဖစ္သလို၊ ဘုရားရဲ႕ စိတ္သေဘာထားက သန႔္ရွင္း၊ ေျဖာင့္မတ္ၿပီး ပုန္ကန္ျပစ္မွားမႈကို ခြင့္မျပဳေၾကာင္း ကြၽန္ေတာ္တို႔ကို သတိျပဳမိေစခဲ့တယ္။ ဒီစကားေတြက ထာဝရအသက္ရဲ႕ လမ္းခရီးမွန္ပဲ။ ၿပီးေတာ့ အဲဒါေတြက သခင္ေယရႈရဲ႕ ပေရာဖက္ျပဳခ်က္ကို လုံးဝ ျပည့္စုံေစတယ္။ “သင္တို႔အား ငါေျပာစရာ စကားအမ်ား ရွိေသာ္လည္း၊ သင္တို႔သည္ ယခုမခံႏိုင္ၾက။ သမၼာတရားႏွင့္ျပည့္စုံေသာ ထိုဝိညာဥ္ေတာ္သည္ ေရာက္လာေသာအခါ၊ သမၼာတရားကို သင္တို႔အား အႂကြင္းမဲ့ သြန္သင္ျပလိမ့္မည္။” (ရွင္ေယာဟန္ခရစ္ဝင္ ၁၆:၁၂-၁၃) ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္သည္ လူ႔ဇာတိ၌ ေပၚလာ၏ ဆိုတဲ့ ဒီစာအုပ္က အသင္းေတာ္အားလုံးဆီ သန႔္ရွင္းေသာ ဝိညာဥ္ေတာ္ ေျပာတဲ့ ဗ်ာဒိတ္က်မ္းထဲ ပေရာဖက္ျပဳထားတဲ့ စကားပဲ။ သိုးသငယ္ဖြင့္တဲ့ စာေစာင္ေပါ့။ အနႏၲတန္ခိုးရွင္ ဘုရားသခင္ရဲ႕ ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ကို ဖတ္ရာကတစ္ဆင့္၊ ဘာသာေရးေလာကထဲက ဘုရားကို အစစ္အမွန္ ယုံၾကည္သူေတြဟာ ဘုရားအသံကို သတိျပဳၾကၿပီ၊ အနႏၲတန္ခိုးရွင္ ဘုရားသခင္ဆီ လွည့္ျပန္ၾကၿပီး သိုးသငယ္ရဲ႕ ေျခလွမ္းေတြေနာက္လိုက္ၾကၿပီ။

ဒါကို ေျပာၿပီးေတာ့ အစ္ကိုဝမ္က အနႏၲတန္ခိုးရွင္ ဘုရားသခင္ရဲ႕ ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ ေနာက္တစ္ပိုဒ္ ဖတ္တယ္။ “ေနာက္ဆုံးေသာကာလ၏ ခရစ္ေတာ္သည္ အသက္ ယူေဆာင္လာၿပီး၊ အဓြန္႔ရွည္စြာ တည္တံ့ကာ ထာဝရတည္ရွိေသာ သမၼာတရား၏ လမ္းခရီးကို ယူေဆာင္လာ၏။ ဤသမၼာတရားသည္ လူသားက အသက္ရရွိသည့္ လမ္းေၾကာင္းျဖစ္ၿပီး၊ လူသားက ဘုရားသခင္ကို သိမည့္ တစ္ခုတည္းေသာ လမ္းေၾကာင္းႏွင့္ ဘုရားသခင္၏ လက္ခံျခင္းခံရမည့္ တစ္ခုတည္းေသာ လမ္းေၾကာင္းျဖစ္၏။ ေနာက္ဆုံးေသာကာလ၏ ခရစ္ေတာ္ေပးသည့္ အသက္၏လမ္းခရီးကို သင္မရွာေဖြပါက၊ သင္သည္ သမိုင္း၏ ႐ုပ္ေသး႐ုပ္ေရာ အက်ဥ္းသားပါ ျဖစ္သည့္အတြက္၊ ေယရႈ၏ လက္ခံမႈကို မည္သည့္အခါမွ် သင္ ရရွိမည္မဟုတ္သကဲ့သို႔၊ ေကာင္းကင္ႏိုင္ငံေတာ္၏ တံခါးကိုဝင္ရန္ မည္သည့္အခါမွ် အရည္အခ်င္းမီမည္ မဟုတ္ေပ။ စည္းမ်ဥ္းစည္းကမ္းမ်ား၊ က်မ္းေဟာင္းတရားမ်ား၏ ထိန္းခ်ဳပ္မႈခံရၿပီး၊ သမိုင္း၏ ခ်ဳပ္ေႏွာင္မႈခံရသူမ်ားသည္ မည္သည့္အခါတြင္မွ် အသက္ကို ရရွိႏိုင္လိမ့္မည္ မဟုတ္သကဲ့သို႔၊ အသက္၏ ထာဝရလမ္းခရီးကို ရရွိႏိုင္မည္ မဟုတ္ေပ။ ဤသည္မွာ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ထိုသူတို႔၌ ရွိသည့္အရာမွာ ပလႅင္မွ စီးဆင္းသည့္ အသက္ေရ ျဖစ္မည့္အစား ႏွစ္ေပါင္းေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာ တစ္ေနရာတည္းတြင္ ရွိေနေသာ ေနာက္က်ိသည့္ ေရမ်ားသာ ျဖစ္ၾကေသာေၾကာင့္ ျဖစ္၏။ အသက္ေရျဖင့္ ေထာက္ပံ့မႈ မခံရေသာသူတို႔သည္ လူေသေကာင္မ်ား၊ စာတန္၏ ကစားစရာမ်ားႏွင့္ ငရဲ၏သားမ်ားအျဖစ္ ထာဝရရွိေနၾကလိမ့္မည္။ သို႔ျဖစ္ပါက ၎တို႔သည္ ဘုရားသခင္ကို မည္သို႔ ရႈျမင္ႏိုင္မည္နည္း။ သင္သည္ အတိတ္ကို ဖက္တြယ္ရန္သာ ႀကိဳးစားပါက၊ တည္ၿငိမ္စြာ ရပ္ေနျခင္းျဖင့္ အမႈအရာမ်ားကို ၎တို႔ရွိေနသည့္အတိုင္း ထိန္းသိမ္းရန္သာ ႀကိဳးစားၿပီး၊ ပိုေနၿမဲ က်ားေန‌ၿမဲ အေျခအေနကို ေျပာင္းလဲရန္ႏွင့္ သမိုင္းကို စြန္႔ပစ္ရန္ မႀကိဳးစားပါက၊ သင္သည္ ဘုရားသခင္ကို အၿမဲဆန္႔က်င္ေနမည္ မဟုတ္ေလာ။ ဘုရားသခင္ အမႈ၏ အဆင့္မ်ားသည္- တလိပ္လိပ္တက္ေနေသာ လႈိင္းတံပိုးမ်ားႏွင့္ ျမည္ဟည္းေနေသာ မိုးခ်ဳန္းသံကဲ့သို႔- ႀကီးမားက်ယ္ျပန႔္ကာ တန္ခိုးႀကီးေသာ္လည္း၊ သင္သည္ ပ်က္စီးျခင္းကို မလႈပ္မယွက္ ေစာင့္ဆိုင္းရင္း၊ သင္၏မိုက္မဲမႈကို ဖက္တြယ္ရင္းႏွင့္ မည္သည့္အရာမွ် မလုပ္ေဆာင္ဘဲေနရင္း ထိုင္ေနသည္။ ဤနည္းျဖင့္၊ သိုးသငယ္၏ ေျခလွမ္းေနာက္ လိုက္သူတစ္ဦးအျဖစ္ သင့္ကို မည္သို႔ယူဆ၍ရႏိုင္မည္နည္း။ သင္ ဖက္တြယ္ထားေသာ ဘုရားသခင္သည္ အစဥ္အသစ္ျဖစ္ကာ၊ မည္သည့္အခါမွ် အိုေဟာင္းျခင္းမရွိသည့္ ဘုရားသခင္အျဖစ္ သင္ မည္သို႔ မွန္ကန္ေၾကာင္းျပႏိုင္မည္နည္း။ သင္၏ အဝါေရာင္ သန္းေနေသာ စာအုပ္မ်ား၏ စကားလုံးမ်ားသည္ သင့္ကို ေခတ္သစ္တစ္ေလွ်ာက္ မည္သို႔ သယ္ေဆာင္သြားႏိုင္မည္နည္း။ ဘုရားသခင့္အမႈ၏ အဆင့္မ်ားကို ရွာေဖြရန္ ယင္းတို႔သည္ သင့္ကို မည္သို႔ဦးေဆာင္ႏိုင္မည္နည္း။ ၿပီးလွ်င္ ၎တို႔သည္ သင့္ကို ေကာင္းကင္သို႔ မည္သို႔ေခၚေဆာင္သြားႏိုင္မည္နည္း။ သင္၏ လက္ထဲတြင္ သင္ကိုင္စြဲသည့္အရာမွာ သင့္ကို ယာယီေျဖသိမ့္မႈသာ ေပးႏိုင္သည့္ က်မ္းေဟာင္းတရားမ်ားသာျဖစ္သည္၊ အသက္ ေပးႏိုင္စြမ္းရွိသည့္ သမၼာတရားမ်ား မဟုတ္ေပ။ သင္ဖတ္သည့္ သမၼာက်မ္းမ်ားမွာ သင္၏ႏႈတ္ကိုသာ ႂကြယ္ဝေစႏိုင္ၿပီး၊ သင့္ကို စုံလင္ေစျခင္းဆီသို႔ ဦးေဆာင္လမ္းျပေပးႏိုင္ေသာ လမ္းေၾကာင္းမ်ားျဖစ္ဖို႔ မဆိုထားႏွင့္၊ လူ႔အသက္တာကို သိရွိရန္ သင့္ကို ကူညီႏိုင္သည့္ အေတြးအျမင္ႏွင့္ဆိုင္ေသာ စကားမ်ားပင္ မဟုတ္ေပ။ ဤကြာဟခ်က္သည္ သင့္ကို ျပန္လည္သုံးသပ္ရန္ အေၾကာင္းတရား မေပးပါသေလာ။ ယင္းသည္ အတြင္းတြင္ ပါရွိသည့္ နက္နဲမႈမ်ားကို သင့္အား နားလည္ေစပါသေလာ။ သင္သည္ ဘုရားသခင္ကို သင့္ဘာသာ ေတြ႕ဆုံရန္ မိမိကိုယ္ကိုယ္ ေကာင္းကင္ဘုံသို႔ ပို႔ေဆာင္ႏိုင္သေလာ။ ဘုရားသခင္၏ ႂကြလာျခင္းမရွိဘဲႏွင့္၊ သင္သည္ ဘုရားသခင္ႏွင့္ မိသားစုေပ်ာ္႐ႊင္မႈကို ေမြ႕ေလ်ာ္ခံစားရန္ သင့္ကိုယ္သင္ ေကာင္းကင္ဘုံထဲသို႔ ေခၚေဆာင္သြားႏိုင္သေလာ။ သင္သည္ ယခု စိတ္ကူးယဥ္ ေနေသးသေလာ။ သို႔ဆိုပါက စိတ္ကူးယဥ္ျခင္းကို ရပ္တန္႔ၿပီး၊ ယခု မည္သူအမႈျပဳေနသည္ကို ၾကည့္ရန္- ေနာက္ဆုံးေသာကာလတြင္ လူသားကို ကယ္တင္ျခင္းအမႈအား ယခု မည္သူ ေဆာင္႐ြက္ေနသည္ကို ျမင္ရန္ ၾကည့္ဖို႔- ငါအႀကံျပဳ၏။ သင္ ထိုသို႔မလုပ္ေဆာင္ပါက၊ သမၼာတရားကို မည္သည့္အခါတြင္မွ် သင္ ရရွိလိမ့္မည္မဟုတ္သကဲ့သို႔၊ အသက္ကို မည္သည့္အခါတြင္မွ် ရရွိလိမ့္မည္ မဟုတ္ေပ။” (ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္၊ အတြဲ (၁)၊ ဘုရားသခင္၏ ေပၚထြန္းျခင္းႏွင့္ အမႈေတာ္၊ ေနာက္ဆုံးေသာ ကာလ၏ ခရစ္ေတာ္သည္သာ လူသားအား ထာဝရအသက္၏ လမ္းခရီးကို ေပးႏိုင္သည္) ဒီစကားေတြကို ၾကားၿပီးေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ အရမ္း တုန္လႈပ္သြားတယ္။ ကိုယ့္ရဲ႕ ကိုယ္ပိုင္ ဘာသာေရး အျမင္ေတြကို ဖက္တြယ္ရင္၊ အဆုံးမွာ ဆုံးရႈံးမွာက ကြၽန္ေတာ္ျဖစ္မွာ။ ခရစ္ယာန္အေနနဲ႔ ကြၽန္ေတာ့္ ႏွစ္ကာလေတြမွာ က်မ္းစာအသိေတြ ဘယ္ေလာက္ စုေဆာင္းခဲ့ပုံကို ေတြးမိတယ္၊ ဒါေပမဲ့ သမၼာတရား ဒါမွမဟုတ္ ဘုရားကို သိနားလည္မႈ မရွိသေလာက္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ဆန႔္က်င္ဖက္အေနနဲ႔၊ ပိုၿပီး ကြၽန္ေတာ္ မာနေထာင္လႊားလာခဲ့တယ္။ သခင္ျပန္ႂကြလာၿပီျဖစ္ေပမဲ့၊ ကြၽန္ေတာ္က မစစ္ေဆးခဲ့႐ုံမက၊ အနႏၲတန္ခိုးရွင္ ဘုရားသခင္ရဲ႕ ေပၚထြန္းျခင္းနဲ႔ အမႈေတာ္ကို ရႈတ္ခ်ဖို႔ က်မ္းစာက စကားေတြကိုေတာင္ သုံးခဲ့တယ္။ ကြၽန္ေတာ္က ဘုရားကို ခုခံခဲ့တဲ့ ဖာရိရွဲေတြလိုပါပဲ။ တကယ္ကို မျမင္မကန္းနဲ႔ ဘုရားကို မသိခဲ့ဘူး။ ကိုယ့္အယူအဆေတြကို ဖက္တြယ္ခဲ့႐ုံမက၊ တျခားလူေတြကို စုံစမ္းစစ္ေဆးရာကေန တားဆီးဖို႔ ဦးေႏွာက္ေျခာက္ခံၿပီးေတာင္ စဥ္းစားခဲ့တယ္။ ဒါက ဘုရားအမႈေတာ္ကို ေႏွာင့္ယွက္ေနတာ မဟုတ္လား။ သခင့္ကို တျခားလူေတြ မႀကိဳဆိုႏိုင္ရင္၊ သူ႔အမႈသစ္ေနာက္မလိုက္ႏိုင္ရင္၊ ဘုရားႏိုင္ငံေတာ္ထဲ ဝင္ေရာက္ဖို႔ အခြင့္အေရး ဆုံးရႈံးၾကမွာေလ။ ကြၽန္ေတာ္က တျခားလူေတြကို ငရဲထဲ ဆြဲေခၚၿပီး ဘုရားကို ခုခံတဲ့ ဆိုးယုတ္တဲ့ လူပဲ။ အဲဒီေလာက္ ဆိုးယုတ္မႈကို က်ဴလြန္ခဲ့ေပမဲ့ ဘုရားက ကြၽန္ေတာ့္ကို အၾကင္နာေမတၱာနဲ႔ ေက်းဇူးေတာ္ ျပေနတုန္းပဲ။ သူ႔အသံကို ၾကားခြင့္ေပးၿပီး သူ႔ရဲ႕ ေပၚထြန္းျခင္းကို မ်က္ျမင္ႀကဳံခြင့္ေပးခဲ့တယ္။ ဘုရားရဲ႕ ခ်စ္ေမတၱာ စစ္မွန္လိုက္တာ။ ဒါၿပီးေတာ့ က်မ္းစာနဲ႔ပတ္သက္လို႔ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ဆက္မိတ္သဟာယျပဳၾကတယ္။ ေက်းဇူးေတာ္ေခတ္ထဲက အသင္းေတာ္ဟာ ဘာလို႔ ေျခာက္ကပ္လာလဲ၊ လူသားမ်ိဳးႏြယ္ကို ဘုရားက အမႈေတာ္ရဲ႕ အဆင့္သုံးဆင့္ကတစ္ဆင့္ ကယ္တင္ပုံအေၾကာင္းကိုလည္း ေျပာခဲ့ၾကတယ္။

ေနာက္ပိုင္းအခ်ိန္မွာ၊ ကြၽန္ေတာ္ အနႏၲတန္ခိုးရွင္ ဘုရားသခင္ရဲ႕ ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္အမ်ားႀကီး ဖတ္ၿပီး ေနာက္ဆုံး‌ေသာကာလထဲက သူ႔အမႈေတာ္ကို လက္ခံခဲ့တယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာ ကြၽန္ေတာ့္မိန္းမလည္း လက္ခံခဲ့တယ္။ ဘုရားေက်းဇူးေတာ္ပဲ။